ความคิดเห็นที่ 1 กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงค่ะ        ลูกเป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ที่ก้าวเข้าสู่วัดพระธรรมกาย เพราะอาชีพนักข่าว  คือ ในปี 2542 ลูกได้รับคำสั่งให้มาทำข่าวที่วัดพระธรรมกาย ท่ามกลางบรรยากาศที่ซีเรียส จริงจัง เพราะในช่วงนั้นวัดมีประเด็นข่าวด้านลบหลายเรื่อง  ให้เป็นที่สงสัยของประชาชน    สื่อต่างๆ ทั้งทาง โทรทัศน์ วิทยุ และหน้าหนังสือพิมพ์  จึงลงข่าวอย่างต่อเนื่องติดต่อกันหลายเดือน ในช่วงแรกของการมาทำข่าวบรรยากาศเหมือนกับว่านักข่าวกับเจ้าหน้าที่วัดเป็นศัตรูกัน  จนเจ้าหน้าที่วัดพูดกับตัวลูกว่า “คุณพี่มารบกวนการทำงานของหนูทำไม เราไม่เคยเจอกันมาก่อน ทำไมเราต้องมาเกลียดกัน..!!”  ด้วยคำพูดนี้ทำให้ลูกได้คิด  แล้วถอยตัวออกมาตั้งหลักใหม่        ลูกย้อนนึกถึงสมัยที่เคยเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการข่าว ในช่วงนั้นได้มีโอกาสติดตามทำข่าวกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ซึ่งนักข่าวตั้งฉายาให้ท่านว่า “สาวกวัดพระธรรมกาย” ลูกจึงคิดว่าท่านคงให้ข้อมูลเกี่ยวกับวัดพระธรรมกายได้บ้าง  เพราะคนระดับนี้ต้องมีคำอธิบาย มีเหตุมีผล และคงไม่ยอมโง่ให้วัดหลอกง่ายๆ อีกทั้งการที่ท่านถึงขนาดประกาศตัวว่าเป็นสาวกวัดพระธรรมกายตามฉายาที่นักข่าวให้   ท่านยอมเอาชื่อเสียงของท่านมาแลก ในขณะที่วัดมีข่าวด้านลบอยู่มากนี้  ต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างวัดพระธรรมกายกับผู้ใหญ่ท่านนี้เป็นแน่ ความรู้สึกของลูกในขณะนั้นเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นนักสืบอย่างไรบอกไม่ถูกค่ะ        ลูกจึงติดต่อมายังผู้ใหญ่ท่านนี้  เมื่อลูกได้พูดคุยกับผู้ใหญ่ท่านนี้เกี่ยวกับวัดพระธรรมกาย  ลูกก็ได้ข้อมูลมาระดับหนึ่ง     แต่ที่จะให้ลึกซึ้งมากไปกว่านั้น ท่านแนะนำลูกว่าให้ลูกมาพิสูจน์ความจริงด้วยตัวเองดีกว่า ลูกจึงคิดว่าหากเราเข้ามาในฐานะนักข่าว ก็จะไม่รู้ความจริงถึงแก่นแท้ ดังนั้นลูกจึงมาสืบข้อแท้จริงของวัด โดยทำตัวเหมือนสาธุชนปกติคนหนึ่ง  ลูกเริ่มมาวัดในฐานะของสาธุชนหลายครั้ง และ...หลายๆ ครั้ง เป็นเวลานาน อย่างต่อเนื่อง ยิ่งมาก็ยิ่งได้รู้  ได้เห็น ได้เข้าใจในสิ่งที่วัดกำลังทำอยู่ นานวันเข้าลูกก็ รู้สึกซาบซึ้งในมโนปณิธานของหลวงพ่อ ในการอุทิศชีวิตเพื่อพระพุทธศาสนา เพื่อชาวโลก ลูกเห็นหลวงพ่อได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ลูกขอยืนยันในฐานะบรรณาธิการข่าวว่า ลูกไม่ได้พูดเกินจริง  แต่มีหลายคนกลับไม่เข้าใจและยังว่าวัด โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่เคยเข้ามาดูมาสัมผัสความจริงในวัด  จุดนี้จึงเป็นอุปสรรคในการขยายงานพระพุทธศาสนา ก็ในเมื่อเราเป็นชาวพุทธทำไมเราถึงไม่ไปวัดกันล่ะคะ เมืองไทยของเรามีวัดมากมาย ไปวัดกันนะคะ วัดไหนก็ได้ แต่ถ้าไม่รู้จะไปวัดไหนเชิญมาวัดพระธรรมกายด้วยกันก็ได้ค่ะ        ลูกอยากให้ทุกคนที่กำลังตั้งใจฟังเรื่องของลูกอยู่ มาคิดพร้อมๆ กันว่า หากมีวัดๆ หนึ่ง ที่ก้าวเข้ามาช่วยแก้ไขปัญหาสังคม มีความตั้งใจนำสันติสุขมาสู่มวลมนุษยชาติ หากวัดนี้ยังมีความไม่สมบูรณ์พร้อมในบางด้าน ในฐานะที่เราเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่อยากเห็นสังคมดี  ทำไมเราไม่เข้ามาช่วยกันทำล่ะค่ะ มาช่วยกันเติมสิ่งที่วัดขาด มาช่วยเสริมสิ่งที่วัดทำดีอยู่แล้ว ให้ขยายผลจนเกิดประโยชน์มากที่สุด  ลูกว่า ดีกว่าการมาจับผิดกันในเรื่องเล็กๆน้อยๆ แล้วประโคมจนเป็นเรื่องใหญ่ ทำให้คนทั้งประเทศเสื่อมศรัทธาในพระพุทธศาสนา           ทุกวันนี้ลูกก็รู้แล้วค่ะว่า ทำไมวัดต้องใช้เงินเยอะ ที่จริง..หากวัดจะทำงานในระดับโลก เงินที่รับบริจาคมาทุกวันนี้ยังน้อยมากๆไปด้วยซ้ำค่ะ        หลังจากที่ลูกมารู้ความจริงของวัดพระธรรมกายอย่างนี้แล้ว   ลูกจึงคิดใหม่ หันมาเสนอข่าวด้านที่เป็นความจริงและด้านดีของพระพุทธศาสนา มาทำหน้าที่พุทธศาสนิกชนที่ดี นำคำสั่งสอนของหลวงพ่อไปปฏิบัติ และช่วยหลวงพ่อขยายงานพระพุทธศาสนา     ต่อมาลูกได้ติดจานดาวธรรม ทำให้ลูกยิ่งซาบซึ้งในธรรมะ เข้าใจเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต ชีวิตของลูกเกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ลูกมีความสุข มีความสงบ ใจเย็น มากขึ้น ลูกได้รับสิ่งที่ดีที่สุดที่หลวงพ่อมอบให้ ลูกจึงเกิดแรงบันดาลใจที่จะสร้างบารมีติดตามพระพระเดชพระคุณหลวงพ่อค่ะ        ตอนนี้ลูกจึงได้ทำหน้าที่กัลยาณมิตรชวนคนในวงการข่าวเข้าวัดพระธรรมกายอีกด้วยค่ะ ชีวิตของลูกทุกวันนี้อิสระ เพราะไม่ได้แต่งงาน มีลูก มีครอบครัว   แต่ลูกก็ทำงานหนัก จนแทบจะไม่ค่อยมีเวลา  หมอดูเคยบอกลูกว่า ลูกเป็นคนทำงานอย่างเดียวไม่ได้ ต้องทำงาน 2 อย่าง ซึ่งก็จริงๆค่ะ เพราะตอนกลางวันลูกทำอาชีพหลัก คือเป็นบรรณาธิการข่าว ตอนกลางคืนก็ไปจัดรายการวิทยุเพื่อช่วยเหลือสังคม กว่าจะกลับถึงบ้านก็ตีหนึ่ง และลูกก็ยังหารายได้พิเศษจากอาชีพอื่นอีกหลายอย่าง ที่ลูกทำงานหนักอย่างนี้  ก็เพื่อจะเอารายได้ตรงส่วนนี้มาทำบุญให้ได้มากๆด้วยค่ะ        น้องสาวของลูก เป็นเด็กน่าตาสวยและน่ารัก ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยมีปัญหาสุขภาพหนักๆเลย แต่เมื่อเขาอายุได้เพียง 18 ปี อยู่ๆ ก็มีอาการปวดท้องอย่างกะทันหัน ต่อมาจึงตรวจพบว่าเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย จึงต้องเข้ารับการผ่าตัดใหญ่ถึง 2 ครั้ง หลังจากรู้ว่าเป็นมะเร็ง เขาอยู่ต่อได้อีกเพียง 6 เดือนเท่านั้น และวันสุดท้ายก่อนเขาจะตาย เขาฝันเห็นคนใส่ชุดดำ 4 คน มาหาเขา ในรุ่งขึ้น เขาก็ได้ตายจากไปจริงๆค่ะ พ่อของลูก เป็นลูกคนเดียวของครอบครัว ท่านไม่มีพี่น้อง เพราะคุณแม่ได้ตายจากไปตั้งแต่คุณพ่อยังเด็กๆ ต่อมาเมื่อโตขึ้น คุณพ่อก็ชอบเล่นการพนันมาก เล่นม้า เล่นมวย ถึงกับเคยเอานักมวยมาชุบเลี้ยงที่บ้านอยู่ระยะหนึ่ง และเพราะการพนัน จึงทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ของลูกทะเลาะกันบ่อยมากในเรื่องการเอาเงินไปเล่นพนัน แต่ยังโชคดีค่ะ แม้คุณพ่อจะเล่นการพนันอย่างหนักขนาดนี้ แต่ครอบครัวเราก็ไม่เคยมีหนี้สินเพราะเรื่องนี้เลย เพราะคุณแม่จะเป็นคนคุมเงินของบ้านเอง คุณแม่จำใจต้องให้เงินคุณพ่อตามวงเงินที่คุณแม่กำหนดไว้เท่านั้น แต่ถึงแม้คุณพ่อจะเล่นการพนันมากขนาดนี้ ท่านก็เป็นพ่อที่ดีสำหรับลูกค่ะ คุณพ่อไม่เคยห้ามลูกในเรื่องการทำบุญ หรือการมาวัดเลย อีกทั้งเมื่อตอนเล็กๆ คุณพ่อยังเป็นคนปลูกฝังเรื่องพุทธศาสนาให้กับลูก โดยส่งเสริมและให้โอกาสลูกไปเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ที่วัดมหาธาตุตั้งแต่เล็กๆ ค่ะ        หลานทั้ง 2 คนของลูก ลูกรักและเอ็นดูเขามาก คนพี่อายุ 5 ขวบ คนเล็กอายุ 2 ขวบ ซึ่งเมื่อลูกมาวัดทีไร หากสะดวกลูกจะชวนพวกเขามาด้วยทุกครั้ง และตั้งแต่ลูกให้เขาดูจานดาวธรรม เขารู้และเข้าใจในเรื่องบาปบุญคุณโทษ เขามีโอกาสได้ตักบาตรพระในตอนเช้า หยอดเงินใส่กระปุกทุกวัน เพื่อเอาเงินจำนวนนี้ไว้ทำบุญ ซึ่งลูกรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กที่โชคดีมากๆ ที่ได้มีโอกาสมารู้จักเส้นทางบุญนี้ได้ตั้งแต่ยังเยาว์วัย ตอนนี้พวกเขารักพระพุทธศาสนามากๆค่ะ จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลูกขอเรียนถามคำถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อดังนี้ค่ะ 1.    บุพกรรมใดชาตินี้ลูกต้องมาทำงานที่แวดล้อมไปด้วยนักข่าว  และ ลูกก็มีอัธยาศัยชอบทำงานด้านข่าวนี้ด้วย , ลูกมีกำลังบุญพอที่จะก้าวถึงตำแหน่งสูงสุดของอาชีพนี้ และมีชื่อเสียงมากกว่านี้ไหมค่ะ 2.    ผลกรรมของผู้ที่จงใจเสนอข่าวบิดเบือนเรื่องเกี่ยวกับพุทธศาสนาทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่ความจริง กับผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจบิดเบือนข่าวพุทธศาสนา แต่เพราะตนเองเข้าใจผิดจริงๆ แต่ก็มีผลในการสร้างความเสียหายให้พระพุทธศาสนาเหมือนกัน  ทั้ง 2 ประเภทนี้จะได้รับวิบากกรรมอย่างไร และหนักเบาต่างกันอย่างไรค่ะ 3.    ในกรณีถ้าพระทำผิดจริงๆ ควรนำเสนอข่าวอย่างไรจึงจะเหมาะสมและถูกต้องค่ะ การที่นักข่าวไปทำข่าวแบบนี้เผยแพร่ออกไปจะได้รับบุพกรรมอย่างไรหรือไม่ค่ะ   4.    นักข่าวที่ไม่ชอบวัด และโจมตีวัดนั้น มีวิบากกรรมอะไรร่วมกับหมู่คณะของเรามาหรือเปล่าคะ  ทำไมชาตินี้ถึงได้มาโจมตีวัด   และจะทำอย่างไรให้นักข่าวเข้าใจวัดพระธรรมกายค่ะ 5.    บุญใดที่ทำให้น้องสาวหน้าตาดี และบุพกรรมใดที่ทำให้เขาเป็นมะเร็งลำไส้ และอายุสั้น   ทำไมเขาถึงฝันเห็นคนชุดดำ 4 คนมาหา 4 คนนั้นคือใครค่ะ เขาตายแล้วไปไหน ได้รับบุญที่อุทิศหรือมีอะไรอยากฝากบอกไหมค่ะ 6.    บุพกรรมใดทำให้คุณพ่อติดการพนันมาก และบุพกรรมใดทำให้ คุณแม่มีสามีติดการพนันมาก ท่านทั้งสองทะเลาะกันบ่อยมาก เพราะเคยผูกเวรกันมาหรือไม่  จะแก้ไขเรื่องคุณพ่อเล่นการพนัน  และการทะเลาะกันของท่านทั้งสองได้อย่างไร    ท่านทั้งสองเคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาไหมค่ะ 7.    บุญใดที่ทำให้หลานสาวทั้ง 2 ของลูกได้มาสร้างบารมีตั้งแต่เยาว์วัย พวกเขาเคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาในรูปแบบใดค่ะ 8.    ลูกและผู้ใหญ่ท่านนั้น อดีตชาติสัมพันธ์กันมาอย่างไรค่ะ ทำไมชาตินี้ ท่านถึงได้มาเป็นกัลยาณมิตรให้ลูกมาวัด และชาติที่แล้วท่านเคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาอย่างไรค่ะ 9.    ที่หมอดูบอกว่า ลูกต้องทำงาน 2 อย่างซึ่งก็เป็นอย่างนั้น ลูกต้องทำงานหนักจนแทบจะไม่มีเวลา เป็นเพราะมีบุพกรรมอะไรหรือเปล่าค่ะ และการที่ลูกพยายามหารายได้พิเศษมาทำบุญ ผลบุญจะได้รับแตกต่างกับการทำงานตามปกติแล้วค่อยๆ เก็บเอาเงินออมมาทำบุญอย่างไรค่ะ 10.    บุญใดที่ทำให้ชาตินี้ลูกได้ประพฤติพรหมจรรย์, ได้ไปเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ตั้งแต่ยังเด็กๆ และเมื่อลูกเข้าวัดก็ไม่มีใครห้ามหรือขัดขวางในเรื่องการทำบุญเลยค่ะ 11.     ทำไมเหตุของการเข้าวัดของลูกถึงไม่เหมือนใคร คือเกิดจากการมาทำข่าว ในขณะที่วัดมีข่าวด้านลบอยู่มากค่ะ , ทำไมก่อนงานบุญใหญ่ๆ ตอนเช้าลูกมักจะฝันเห็นหลวงปู่ค่ะ, ลูกเคยสร้างบารมีกับหมู่คณะมาอย่างไรค่ะ  มีหน้าที่อะไรในกองทัพธรรม เคยเข้าถึงพระธรรมกายมาไหมค่ะ   12.    ลูกมีความใฝ่ฝันอันสูงสุดในการเป็นโฆษกกองทัพธรรม เป็นผู้แก้ข่าวให้หมู่คณะ ลูกพอมีกำลังบุญในการทำสิ่งนี้ได้สำเร็จมากน้อยแค่ไหนค่ะ  และเพื่อนที่ทำงานของลูกทั้ง 2 แห่ง มีคนที่เคยสร้างบารมีกับหมู่คณะ หรือมีสายบุญอยู่อีกมากไหมค่ะ ลูกจะทำหน้าที่กัลยาณมิตรไปอีกเรื่อยๆ จะสำเร็จมากน้อยแค่ไหนค่ะ จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝันในฝัน หลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ  ตื่นขึ้นมา หาว 1 ที   แล้วก็นำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะ 1.    ลูกต้องมาทำงานแวดล้อมไปด้วย “นักข่าว”     และมีอัธยาศัยชอบทำงานด้านข่าวนี้ด้วย   เพราะ.....ในอดีตสมัยที่ลูกเป็นผู้ชาย   ลูกก็ได้เป็นเจ้าหน้าที่ของแคว้น ๆ หนึ่งหรือของรัฐ     ได้ทำหน้าที่ “ประกาศข่าว” ของทางการ     แต่ยุคนั้นยังไม่มีความเจริญทางด้านเทคโนโลยีเหมือนยุคนี้     ทางการได้ให้เจ้าหน้าที่  คือ  ตัวลูกไปเป็น “โฆษกประกาศ” เรื่องราวที่ทางการให้ประชาชนทราบในที่ต่าง ๆ ดังนี้หลายชาติ     ดังนั้นอัธยาศัยนี้จึงติดมาจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โดยในชาตินั้นได้เป็นถึง “อำมาตย์ผู้ดูแลการข่าว” ของพระราชาแคว้นนั้น     ซึ่งเป็นตำแหน่งสูงสุดของงานข่าวจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้ที่จงใจเสนอข่าว “บิดเบือน” เกี่ยวกับเรื่องพระพุทธศาสนา   ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่เป็น “ความจริง”   กับผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจบิดเบือนข่าวพุทธศาสนา     แต่เพราะ “ตนเองเข้าใจผิดจริง ๆ”   แต่ก็มีผลสร้าง “ความเสียหาย” ให้กับพระพุทธศาสนาเหมือนกัน     ทั้ง  2  ประเภทนี้จะได้รับวิบากต่างกัน  คือ พวกแรกจะหนักกว่า   เพราะมี “อกุศลเจตนาอย่างแรงกล้า”     ซึ่งจะมีวิบากกรรมให้ไป “มหานรกขุม  4”     จะถูกนายนิรยบาลจับบิดตัว , ถลกหนังออก   แล้วเอาปากกาเหล็กร้อนเขียนไปบนเนื้อ  ,  แล้วถูกทิ่มแทงด้วยอุปกรณ์การเขียนที่เป็นเหล็กร้อน  ,  หรือฝนตัวอักษรที่เคยบิดเบือนเอาไว้ตกใส่   ทุกข์ทรมานมาก   เป็นต้น     ส่วนรายละเอียดให้ไปศึกษาในมินิซีรีย์ของวิบากกรรมบิดเบือนจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนพวกหลัง   ก็จะมีวิบากกรรมน้อยลงมาหน่อยหนึ่ง  เช่น  ลงไปแค่ “ยมโลก” ของมหานรกขุม  4     ซึ่งจะถูกเจ้าหน้าที่ลงทัณฑ์ทรมานคล้ายพวกแรกที่อยู่ในมหานรกขุม  4     แต่ว่าเบาบางกว่ากันจ่ะ !     ซึ่งรายละเอียดให้ไปศึกษาในมินิซีรีย์จ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ในกรณีที่พระทำ “ผิดจริง ๆ” สิ่งที่ควรทำ  คือ  ไม่เสนอข่าวในสาธารณะชน     แต่ให้ทางคณะสงฆ์ซึ่งมีสายการปกครองโดยกฎหมายและพระธรรมวินัยอยู่แล้ว    ได้ดำเนินเรื่องแก้ไขกันไปตามความถูกผิดและเหมาะควร     เพราะการนำเสนอเรื่องพระสงฆ์นั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อน   ที่จะสั่นคลอนความศรัทธาในพระพุทธศาสนาได้  ,  อีกทั้งศาสนาก็เป็น  1  ในสถาบันหลักของประเทศจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 การที่นักข่าวไปทำข่าวเหล่านี้เผยแพร่ออกไป    จะได้รับวิบากกรรมตามกำลังแห่งเจตนา  เช่น  แม้เป็นจริงและเขียนไปตามความเป็นจริง   ก็จะไปสั่นคลอนศรัทธาของพุทธศาสนิกชนส่วนรวม      ผู้ที่ทำข่าวดังนี้   จะมีวิบากกรรม  คือ  ชาติต่อไปก็จะมีคนคอยจับผิด แม้ผิดเล็กน้อยก็ดูเหมือนมาก  ,  จะถูกตำหนิติเตียน   และปัจจุบันใจก็จะเศร้าหมองไปอบายได้จ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ส่วนที่ข่าวจริงมีนิดเดียวแต่ไปเขียนขยายความจนทำให้เกิดการเสื่อมศรัทธาในพระพุทธศาสนานั้น   ก็จะมีวิบากมากกว่านี้     รายละเอียดอยู่ในมินิซีรีย์ของมหานรกขุม  4 จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นักข่าวที่ไม่ชอบวัดและ “โจมตี” วัดนั้น   บางคนในอดีต ก็เคยผูกเวรเอาไว้   เพราะชีวิตในสังสารวัฏฏ์คนยังมีกิเลสอยู่       เมื่ออกุศลเข้าสิงจิต   ก็เบียดเบียนกัน     ดังนั้นบางคนก็เป็น “กรรมเก่า” ที่ผูกเวรกัน   แต่เป็นส่วนน้อย  , จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนมากจะเป็น “กรรมใหม่” ที่ได้กระทำในชาตินี้   เพราะอกุศลเข้าสิงจิต   ให้กระทำความผิดต่อพระพุทธ  ,  พระธรรม  ,  พระสงฆ์ จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:34:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะให้นักข่าวเข้าใจในวัดพระธรรมกายได้     ก็ต้องให้เขาเปิดใจให้กว้าง  ,  ไม่ปิดกั้น   แล้วก็มาพิสูจน์ด้วยตัวของตัวเองเหมือนดังที่ตัวลูกได้กระทำไว้เป็นตัวอย่างที่ดีแล้วจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น้องสาว “หน้าตาดี” แต่เป็น “มะเร็งลำไส้” และอายุสั้น เพราะ.....ในอดีตน้องสาวได้ทำบุญโดยนำดอกไม้ไปบูชาพระด้วยจิตที่เลื่อมใส   บุญนี้มาส่งผลให้หน้าตาดี  , แต่ก็มีวิบากกรรมในอดีตอีกชาติหนึ่งได้เป็นผู้ชาย   เป็นข้าราชการของพระราชา    ได้จับนักโทษมาแล้วสั่งให้ลูกน้องขึงผ่าท้องนักโทษทั้งที่ยังเป็น ๆ อยู่     แล้วดึงไส้ออกมากองไว้ข้างนอก   เพื่อให้นักโทษทรมาน และตายอย่างช้า ๆ จ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ที่เธอฝันเห็นคนชุดดำ  4  คนมาหานั้น   เพราะเป็นคตินิมิตของเธอที่เธอจะหมดอายุขัยแล้ว   เจ้าหน้าที่เขตจึงมาเพื่อรับตัวเธอจ่ะ ! ตายแล้วใหม่ ๆ ก็ไปเกิดเป็น “ภุมมเทวา” ระดับดี     ด้วยบุญที่เธอทำไว้ในพระพุทธศาสนามาตั้งแต่ยังเล็ก    ต่อมาก็ได้รับบุญที่อุทิศไปให้บ้างแต่ก็ยังไม่มาก     จนกระทั่งถึงเวลาไปเกิดใหม่เป็น “มนุษย์” เป็นเด็กผู้หญิงเมื่อไม่นานนี้จ่ะ !     ด้วยบุญของเธอเอง    จึงไม่มีข้อความใดฝากมา จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณพ่อติดการพนันมาก   เพราะ.....“คบคนพาล” โดยในอดีตเป็นนักพนันและปัจจุบันก็มาคบคนพาลอีก     จึงทำให้มาตกอยู่ในวงจรนี้ซ้ำอีกจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณแม่มีสามีติดการพนันมาก   เพราะ.....ท่านเคยสร้างบุญร่วมกันกับพ่อมาในอดีต   และอธิษฐานให้มาเป็นสามี - ภรรยากัน ชาตินี้โคจรมาเจอกันอีก   ได้เป็นสามี - ภรรยากันเหมือนชาติที่ผ่านมาด้วยบุญที่เคยทำร่วมกัน     แต่คุณแม่ไม่ได้มีวิบากกรรมร่วมกันมา     เพียงแต่ว่าคุณพ่อติดนิสัยการพนันข้ามชาติมา     ชีวิตคู่จึงเป็นเช่นนี้จ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ท่านทั้งสองทะเลาะกันมาก   เพราะ.....เรื่องการพนันที่พ่อชอบแต่แม่ไม่ชอบ   เพราะต้องสูญเสียเงินโดยไม่จำเป็นเลยเท่านั้นจ่ะ ! จะแก้ไข   ก็ต้องชักชวนท่านให้ออกจากพวกคนพาล   แล้วชวนท่านเข้าวัดเหมือนท่านชวนลูกเข้าวัดตอนลูกยังเป็นเด็ก     ซึ่งจะทำให้อยู่ในแวดวงของกัลยาณมิตร  ,  แล้วก็ชักชวนให้ท่านขึ้นไปปฏิบัติธรรม   เพื่อสร้างทางสวรรค์ให้กับตัวท่านเองในบั้นปลายของชีวิต   ก็จะทำให้ดีขึ้น   แต่ลูกก็ต้องอดทนและใจเย็นจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหตุของการเข้าวัดของลูกไม่เหมือนใครเลย  คือ  เกิดจากการมาทำข่าวในขณะที่วัดมีข่าว “ด้านลบ” อยู่มากนั้น     ก็ไม่ได้มีวิบากกรรมหรืออะไร   เพราะแต่ละชาติก็มีเหตุการณ์แตกต่างกันไป บางชาติก็คล้ายกัน  ,  บางชาติก็ไม่เหมือนกัน  ,  พอดีในชาตินี้ลูกมาเป็นนักข่าวในช่วงจังหวะวัดถูกทำให้เข้าใจผิด   ก็เลยมาทำหน้าที่ แต่ลูกมีบุญมีปัญญาและบุญเก่าที่เคยทำมากับหมู่คณะ     จึงเข้าใจได้ง่ายกว่าคนอื่นเท่านั้นแหละจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นิยายขยะจริงๆ คงร้อนรนสุดขีดสิท่า อลัชชีเอ๋ย จากคุณ : campaign - [ 6 ก.ค. 50 10:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ก่อนงานบุญใหญ่ ๆ   ตอนเช้าลูกมักจะฝันเห็นพระเดชพระคุณหลวงปู่   เพราะ.....จิตลูกเป็นกุศล   จึงมีกุศลนิมิตให้ได้เห็นมหาปูชนียาจารย์     อีกทั้งมีเชื้อสายบุญเคยสร้างกับท่านและหมู่คณะมาจ่ะ ! จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 10:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อันธพาลข่มขู่คนอื่นแบบนี้จะได้เป็นเคสสตั้ดดี้ได้บ้างไหม http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5577018/Y5577018.html จากคุณ : campaign - [ 6 ก.ค. 50 10:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดูกรภิกษุทั้งหลาย สงฆ์พึงคว่ำบาตรแก่อุบาสกผู้ประกอบด้วย   องค์ ๘ คือ:     ๑. ขวนขวายเพื่อมิใช่ลาภแห่งภิกษุทั้งหลาย==> ซื้อที่ดินขุดทองเขาพนมพา     ๒. ขวนขวายเพื่อมิใช่ประโยชน์แห่งภิกษุทั้งหลาย==> ยักยอกเงินแล้วเอามาคืน   ๓. ขวนขวายเพื่ออยู่ไม่ได้แห่งภิกษุทั้งหลาย==> สั่งอาหารภัตตาคาร     ๔. ด่าว่าเปรียบเปรยภิกษุทั้งหลาย ==> โจมตีท่านปยุต,พระพยอม   ๕. ยุยงภิกษุทั้งหลายให้แตกกัน ==> ไม่ปฏิบัติตามลิขิตพระสังฆราช   ๖. กล่าวติเตียนพระพุทธเจ้า ==> พันธุ์หนีวัฏฏะ ที่พักคือพระนิพพาน   ๗. กล่าวติเตียนพระธรรม ==> พระไตรปิฎกตกหล่น ต้องเอาของจีนมาเสริม   ๘. กล่าวติเตียนพระสงฆ์ ==> หาว่าลิขิตพระสังฆราชเป็นของปลอม ............... วิปลาสนี่ แบบนี้หรือเปล่า สัญญาวิปลาส ==> ฝันในฝัน เป็นตุเป็นตะ คนฟังก็เชื่อเป็นจริงเป็นจัง จิตวิปลาส ==> คิดว่าตัวเองจะรื้อวัฏฏะได้   ทิฎฐิวิปลาส ==> นิพพานเป็นนิจัง สุขัง อัตตา จากคุณ : campaign - [ 6 ก.ค. 50 10:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รับฟังค่ะ  ทำบุญจากหัวใจค่ะ  ไม่ใช่ทุ่มเทเงินทอง จากคุณ : แป้ง (lalitta_703) - [ 6 ก.ค. 50 10:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24                     แล้วตัวธัมมชโยมีวิบากกรรมอะไรเหรอครับ  จึงต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ รุมเร้ามาโดยตลอดนับตั้งแต่ตั้งวัดพระธรรมกาย  มีเรื่องมีราวกับผู้บริจาคที่ดิน กับทั้งมีเรื่องมีราวกับเจ้าของที่ดินรอบวัดมาโดยตลอด รวมทั้งมีโรครุมเร้ามากมายหลายโรค ทั้งที่ยังหนุ่มยังแน่น  ที่สำคัญตัวธัมมชโย ถือศีล/ปฏิบัติธรรมตั้งแต่ก่อนบวช  นัยว่าปฏิบัติธรรมตั้งแต่เริ่มเป็นหนุ่ม  และบวชเมื่อประมาณอายุ 25 ปี  พออายุ 40 ปีกว่า ๆ เริ่มป่วยเป็นโน่นเป็นนี่สารพัดเนี่ยะ   ขอถามทีเถอนะว่า  เป็นเพราะวิบากกรรมอะไร   ไปถวายอาหารทิพย์แด่พระพุทธเจ้าทั้งหลายในแดนนิพพาน  ไม่ได้อานิสงค์ในการบรรเทาเบาบางในวิบากกรรมบ้างเลยหรือครับ   อะไร ๆ ก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่ได้ปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่วัยรุ่น  ไม่ได้ช่วยบรรเทาเบาบางในการแพ้อากาศ ได้บ้างเลยหรือ ที่เคยรับรู้มาคนที่ปฏิบัติวิปัสนากรรมฐานในระดับที่เป็นครูบาอาจารย์สั่งสอนลูกศิษย์เนี่ยครับ  จะสามารถแยกกาย แยกจิตได้  การเจ็บป่วยทางกายจะไม่ทรมานเท่ากับคนทั่ว ๆ ไป ทางหนึ่งมองได้ว่า  ธัมมชโย ยังปฏิบัติธรรมไม่ถึงขั้นที่จะแยกกายแยกจิตได้  ดังที่อวดอ้างว่า ธรรมกายของตนเองได้ไปถวายอาหารทิพย์แด่พระพุทธเจ้าในแดนนิพพาน  เพราะถ้าแยกกายแยกจิตได้อย่างนั้น  คงไม่ต้องสวมเสื้อยืด ถุงเท้า ดั่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้กระมังครับ ทางหนึ่งมองได้ว่า ธัมมชโยที่เจ็บป่วยถูกรุมเร้าด้วยสารพัดโรคเนี่ยเกิดจากกรรมเก่ามาแต่อดีตชาติ  เมื่อเทียบกับการปฏิบัติธรรมตั้งแต่อายุยังน้อย ๆ แสดงว่า อดีตชาติได้สร้างเวรกรรมไว้หนักมาก   ทางหนึ่งมองได้ว่า ธัมมชโยที่เจ็บป่วยถูกรุมเร้าด้วยสารพัดโรคเนี่ยเกิดจากกรรมใหม่ในชาตินี้ที่ได้บิดเบือนพระไตรปิฎก หลอกลวงพุทธศาสนิกให้หลงมัวเมาในการกู้หนี้ยืมสินมาทำบุญ แล้วนำทรัพย์สินนั้น ๆ ไปใช้ในทางที่ไม่เหมาะไม่ควรแก่พระพุทธศาสนาของพระพุทธองค์   ทั้งนี้เพราะ การที่ธรรมชโยสนใจปฏิบัติธรรมในตอนอายุน้อย แสดงว่า ในอดีตชาติเป็นผู้ที่อยู่ในศีลในธรรมในระดับที่ดีทีเดียว ชาตินี้เกิดมาจึงสนใจปฏิบัติธรรมแต่อายุยังน้อย  แต่ได้กระทำผิดบาปในระดับอนันตริยกรรม จึงต้องประสบวิบากกรรมทันตาเห็นในชาตินี้ สารพัดโรคจึงรุมเร้าถามหา ถูกลมถูกแดดจึงรุ่มร้อนไปทั้งตัวแบบนั้น คล้ายกับเทวทัต  ที่ได้กระทำอนันตริยกรรมต่อพระพุทธองค์จึงต้องถูกธรณีสูบ รับวิบากกรรมในชาตินี้แบบทันตาเห็นจริง                     แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 50 11:33:52 จากคุณ : ทวนทอง - [ 6 ก.ค. 50 11:30:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ผู้ที่จงใจเสนอข่าว “บิดเบือน” เกี่ยวกับเรื่องพระพุทธศาสนา   ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่เป็น “ความจริง”   กับผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจบิดเบือนข่าวพุทธศาสนา     แต่เพราะ “ตนเองเข้าใจผิดจริง ๆ”   แต่ก็มีผลสร้าง “ความเสียหาย” ให้กับพระพุทธศาสนาเหมือนกัน     ทั้ง  2  ประเภทนี้จะได้รับวิบากต่างกัน  คือ พวกแรกจะหนักกว่า   เพราะมี “อกุศลเจตนาอย่างแรงกล้า”     ซึ่งจะมีวิบากกรรมให้ไป “มหานรกขุม  4”     จะถูกนายนิรยบาลจับบิดตัว , ถลกหนังออก   แล้วเอาปากกาเหล็กร้อนเขียนไปบนเนื้อ  ,  แล้วถูกทิ่มแทงด้วยอุปกรณ์การเขียนที่เป็นเหล็กร้อน  ,  หรือฝนตัวอักษรที่เคยบิดเบือนเอาไว้ตกใส่   ทุกข์ทรมานมาก จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 11:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อกุศลเจตนาอย่างแรงกล้าจริงจริงคุณทวนทอง จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 11:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ maneomicz กลับมี อกุศลจิต ยิ่งกว่า   ได้โปรดพิจารณา  ที่ผมแสดงความเห็นใน 24 ผมกำลังเสนอคำวิเคราะห์ว่า  การที่ธัมมชโยประสบวิบากกรรมเช่นนี้เกิดจากสาเหตุไร พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนว่า การดับทุกข์ต้องดับที่เหตุแห่งทุกข์ ผมเห็นท่านธัมมชโยประกอบคุณงามความดีไว้มาก  ถือศีลปฏิบัติธรรมตั้งแต่ครั้งเรียน ม.เกษตร  อยู่ในศีลในธรรมมาโดยตลอด   แต่ไฉนจึงประสบวิบากกรรมมากมายปานนี้                       จากคุณ : ทวนทอง - [ 6 ก.ค. 50 11:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อูยยยยยย สาวกเหลือบคงจุกไปอีกนานเลย คุณทวนทอง จากคุณ : campaign - [ 6 ก.ค. 50 11:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ใครควรแยกห้อง 4 อันดีบแรกที่คะแนนสูงสุดต้องออกจากห้องศาสนา   nameonics (10 คน)   ทวนทอง (1 คน)   campaign (5 คน)   ยิ้มใส (0 คน)   kongsilp2000 (1 คน)   promp888 (0 คน)   seaghostman (0 คน)   ดาบจันทร์เสี้ยว (10 คน)   โดดร่วมวง (2 คน)   แมวเก้าแต้ม (0 คน) จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 29 คน จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ผู้ที่จงใจเสนอข่าว “บิดเบือน” เกี่ยวกับเรื่องพระพุทธศาสนา   ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่เป็น “ความจริง”   กับผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจบิดเบือนข่าวพุทธศาสนา     แต่เพราะ “ตนเองเข้าใจผิดจริง ๆ”   แต่ก็มีผลสร้าง “ความเสียหาย” ให้กับพระพุทธศาสนาเหมือนกัน     ทั้ง  2  ประเภทนี้จะได้รับวิบากต่างกัน  คือ พวกแรกจะหนักกว่า   เพราะมี “อกุศลเจตนาอย่างแรงกล้า”     ซึ่งจะมีวิบากกรรมให้ไป “มหานรกขุม  4”     จะถูกนายนิรยบาลจับบิดตัว , ถลกหนังออก   แล้วเอาปากกาเหล็กร้อนเขียนไปบนเนื้อ  ,  แล้วถูกทิ่มแทงด้วยอุปกรณ์การเขียนที่เป็นเหล็กร้อน  ,  หรือฝนตัวอักษรที่เคยบิดเบือนเอาไว้ตกใส่   ทุกข์ทรมานมาก จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท โลกวรรคที่ ๑๓ หน้าต่างที่   ๙ / ๑๑.               ๙. เรื่องนางจิญจมาณวิกา [๑๔๕]                             ข้อความเบื้องต้น                             พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภนางจิญจมาณวิกา ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "เอกธมฺมมตีตสฺส"๑- เป็นต้น. ____________________________ ๑- (พระไตรปิฎก เป็น เอกํ ธมฺมํ อตีตสฺส.)               พวกเดียรถีย์ริษยาพระพุทธศาสนา                             ความพิสดารว่า ในปฐมโพธิกาล เมื่อสาวกของพระทศพลมีมาก หาประมาณมิได้. เมื่อพวกเทวดาและมนุษย์หยั่งลงสู่อริยภูมิ, เมื่อการเกิดขึ้นแห่งพระคุณของพระศาสดาแผ่ไปแล้ว ลาภสักการะเป็นอันมากเกิดขึ้นแล้ว.               พวกเดียรถีย์เป็นผู้เช่นกับแสงหิ่งห้อยในเวลาดวงอาทิตย์ขึ้น เป็นผู้เสื่อมลาภสักการะ. พวกเดียรถีย์เหล่านั้น ยืนในระหว่างถนน แม้ประกาศให้พวกมนุษย์รู้แจ้งอยู่อย่างนี้ว่า "พระสมณโคดมเท่านั้นหรือ เป็นพระพุทธเจ้า, แม้พวกเราก็เป็นพระพุทธเจ้า ทานที่เขาให้แล้วแก่พระสมณโคดมนั้นเท่านั้นหรือ มีผลมาก ทานที่เขาให้แล้วแม้แก่เราทั้งหลายก็มีผลมากเหมือนกัน ท่านทั้งหลายจงให้ จงทำแก่เราทั้งหลายบ้าง" ดังนี้แล้ว ไม่ได้ลาภสักการะแล้ว ประชุมคิดกันในที่ลับว่า "พวกเราพึงยังโทษให้เกิดขึ้นแก่พระสมณโคดม ในระหว่างมนุษย์ทั้งหลาย พึงยังลาภสักการะให้ฉิบหาย โดยอุบายอะไรหนอแล?"               กาลนั้นในกรุงสาวัตถี มีนางปริพาชิกาคนหนึ่งชื่อว่าจิญจมาณวิกา เป็นผู้ทรงรูปอันเลอโฉม ถึงความเลิศด้วยความงาม เหมือนนางเทพอัปสรฉะนั้น รัศมีย่อมเปล่งออกจากสรีระของนางนั้น.               นางจิญจมาณวิการับอาสาพวกเดียรถีย์                             ลำดับนั้น เดียรถีย์ผู้มีความรู้เฉียบแหลมคนหนึ่ง กล่าวอย่างนี้ว่า "เราทั้งหลายอาศัยนางจิญจมาณวิกา พึงยังโทษให้เกิดขึ้นแก่พระสมณโคดม ยังลาภสักการะ (ของเธอ) ให้ฉิบหายได้" เดียรถีย์เหล่านั้นรับรองว่า "อุบายนี้ มีอยู่." ต่อมา นางจิญจมาณวิกานั้นไปสู่อารามของเดียรถีย์ ไหว้แล้วได้ยืนอยู่ พวกเดียรถีย์ไม่พูดกับนาง.               นางจึงคิดว่า "เรามีโทษอะไรหนอแล?" แม้พูดครั้งที่ ๓ ว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย ดิฉันไหว้" ดังนี้แล้ว จึงพูดว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย ดิฉันมีโทษอะไรหนอแล? เพราะเหตุอะไร ท่านทั้งหลายจึงไม่พูดกับดิฉัน?"               เดียรถีย์. น้องหญิง เจ้าย่อมไม่ทราบซึ่งพระสมณโคดม ผู้เบียดเบียนเราทั้งหลาย เที่ยวทำเราทั้งหลายให้เสื่อมลาภสักการะหรือ?               นางจิญจมาณวิกา. ดิฉันยังไม่ทราบ เจ้าข้า, ก็ในเรื่องนี้ ดิฉันควรทำอย่างไรเล่า?               เดียรถีย์. น้องหญิง ถ้าเจ้าปรารถนาความสุขแก่เราทั้งหลายไซร้, จงยังโทษให้เกิดขึ้นแก่พระสมณโคดมแล้ว ยังลาภสักการะให้ฉิบหาย เพราะอาศัยตน.               นางกล่าวว่า "ดีละ พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย, ข้อนี้จงเป็นภาระของดิฉันเอง ท่านทั้งหลายอย่าคิดแล้ว" ดังนี้แล้ว หลีกไป ห่มผ้ามีสีดุจแมลงค่อมทอง มีของหอมและระเบียบดอกไม้เป็นต้นในมือ มุ่งหน้าตรงพระเชตวัน ไปอยู่ในสมัยเป็นที่ฟังธรรมกถาแห่งชนชาวเมืองสาวัตถี แล้วออกไปจากพระเชตวัน ตั้งแต่กาลนั้น เพราะความที่นางเป็นผู้ฉลาดในมารยาทของหญิง.               เมื่อผู้อื่นถามว่า "นางจะไปไหนในเวลานี้?" จึงกล่าวว่า "ประโยชน์อะไรของท่านทั้งหลายด้วยที่ที่เราไป" พักอยู่ในวัดของเดียรถีย์ในที่ใกล้พระเชตวัน เมื่อคนผู้เป็นอุบาสกออกจากพระนครแต่เช้าตรู่ ด้วยหวังว่า "จักถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า" (นาง) ทำทีเหมือนอยู่ในพระเชตวันเข้าไปสู่พระนคร               เมื่อคนผู้เป็นอุบาสกถามว่า "ท่านอยู่ ณ ที่ไหน?" แล้วจึงกล่าวว่า "ประโยชน์อะไรของท่านทั้งหลายด้วยที่ที่เราอยู่" โดยกาลล่วงไป ๑-๒ เดือน เมื่อถูกถามจึงกล่าวว่า "เราอยู่ในพระคันธกุฎีเดียวกันกับพระสมณโคดม ในพระเชตวัน" ยังความสงสัยให้เกิดขึ้นแก่ปุถุชนทั้งหลายว่า "ข้อนั้นจริงหรือไม่หนอ?" จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 32 โดยกาลล่วงไป ๓-๔ เดือน เอาท่อนผ้าพันท้อง แสดงเพศของหญิงมีครรภ์ ให้เหล่าชนอันธพาลถือเอาว่า "ครรภ์บังเกิดขึ้น เพราะอาศัยพระสมณโคดม" โดยกาลล่วงไป ๘-๙ เดือน ผูกไม้กลมไว้ที่ท้องห่มผ้าทับข้างบน ให้ทุบหลังมือและเท้าด้วยไม้คางโค แสดงอาการบวมขึ้น มีอินทรีย์บอบช้ำ               เมื่อพระตถาคตประทับนั่งแสดงธรรมบนธรรมาสน์ที่ประดับแล้วในเวลาเย็น ไปสู่ธรรมสภา ยืนตรงพระพักตร์ของพระตถาคตแล้ว กล่าวว่า "มหาสมณะ พระองค์ (ดีแต่) แสดงธรรมแก่มหาชนเท่านั้น เสียงของพระองค์ไพเราะ พระโอษฐ์ของพระองค์สนิท ส่วนหม่อมฉันอาศัยพระองค์ได้เกิดมีครรภ์ครบกำหนดแล้ว, พระองค์ไม่ทรงทราบเรือนเป็นที่คลอดของหม่อมฉัน ไม่ทรงทราบเครื่องครรภบริหารมีเนยใสและน้ำมันเป็นต้น เมื่อไม่ทรงทำเอง ก็ไม่ตรัสบอกพระเจ้าโกศล หรืออนาถบิณฑิกะ หรือนางวิสาขามหาอุบาสิกาคนใดคนหนึ่ง แม้บรรดาอุปัฏฐากทั้งหลายว่า ‘ท่านจงทำกิจที่ควรทำแก่นางจิญจมาณวิกานี้ พระองค์ทรงรู้แต่จะอภิรมย์เท่านั้น ไม่ทรงรู้ครรภบริหาร" เหมือนพยายามจับก้อนคูถ ปามณฑลพระจันทร์ฉะนั้น ด่าพระตถาคต ในท่ามกลางบริษัทแล้ว.               พระตถาคตทรงงดธรรมกถาแล้ว เมื่อจะทรงบันลือเยี่ยงอย่างสีหะ จึงตรัสว่า "น้องหญิง ความที่คำอันเจ้ากล่าวแล้วจะจริงหรือไม่ เราและเจ้าเท่านั้น ย่อมรู้."               นางจิญจมาณวิกา. อย่างนั้น มหาสมณะ ข้อนั้นเกิดแล้วโดยความที่ท่านและหม่อมฉันทราบแล้ว.               เทพบุตรทำลายกลอุบายของนางจิญจมาณวิกา                             ขณะนั้น อาสนะของท้าวสักกะแสดงอาการร้อน. ท้าวเธอทรงใคร่ครวญอยู่ ก็ทราบว่า "นางจิญจมาณวิกา ย่อมด่าพระตถาคตด้วยคำไม่เป็นจริง" แล้วทรงดำริว่า "เราจักชำระเรื่องนี้ให้หมดจด" จึงเสด็จมากับเทพบุตร ๔ องค์. เทพบุตรทั้งหลายแปลงเป็นลูกหนูกัดเชือกที่ผูกท่อนไม้กลม ด้วยอันแทะทีเดียวเท่านั้น ลมพัดเวิกผ้าห่มขึ้น ไม้กลมพลัดตกลงบนหลังเท้าของนางจิญจมาณวิกานั้น ปลายเท้าทั้ง ๒ ข้างแตกแล้ว.               มนุษย์ทั้งหลายพูดว่า "แน่ะนางกาลกรรณี เจ้าด่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" ถ่มเขฬะลงบนศีรษะ มีมือถือก้อนดินและท่อนไม้ ฉุดลากออกจากพระเชตวัน.               นางจิญจมาณวิกาถูกแผ่นดินสูบ                             ครั้นในเวลานางล่วงคลองพระเนตรของพระตถาคตไป แผ่นดินใหญ่แตกแยกช่องให้แล้ว เปลวไฟตั้งขึ้นจากอเวจี นางจิญจมาณวิกานั้นไปเกิดในอเวจี เป็นเหมือนห่มผ้ากัมพลที่ตระกูลให้. ลาภสักการะของพวกเดียรถีย์เสื่อมแล้ว (แต่กลับ) เจริญแก่พระทศพลโดยประมาณยิ่ง.               ในวันรุ่งขึ้น พวกภิกษุสนทนากันในธรรมสภาว่า "ผู้มีอายุทั้งหลาย นางจิญจมาณวิกาด่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ควรทักษิณาอันเลิศ ผู้มีคุณอันยิ่งอย่างนี้ ด้วยคำไม่จริง จึงถึงความพินาศใหญ่แล้ว."               พระศาสดาเสด็จมา ตรัสถามว่า "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอนั่งประชุมกันด้วยถ้อยคำอะไรหนอ?" เมื่อภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า "ด้วยถ้อยคำชื่อนี้." แล้วตรัสว่า               "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เท่านั้นหามิได้ ถึงในกาลก่อน นางจิญจมาณวิกานั่นก็ด่าเราด้วยคำไม่จริง ถึงความพินาศแล้วเหมือนกัน"               ดังนี้แล้ว จึงตรัสมหาปทุมชาดก๑- ในทวาทสกนิบาตนี้ให้พิสดารว่า :-                         ผู้เป็นใหญ่ไม่เห็นโทษน้อยใหญ่ของผู้อื่นโดยประการ                         ทั้งปวงแล้ว ไม่ทันพิจารณาเห็นเอง ไม่พึงลงอาญา. ____________________________ ๑- ขุ. ชา. ทวาทสก. เล่ม ๒๗/ข้อ ๑๖๙๘; อรรถกถา ขุ. ชา. ทวาทสก. เล่ม ๒๗/ข้อ ๑๖๙๘.               พระโพธิสัตว์ถูกทิ้งลงในเหวแต่ไม่ตาย                             (พระองค์ตรัสว่า) :-               ได้ยินว่า ในกาลนั้น นางจิญจมาณวิกานั้นเป็นผู้ร่วมสามีของพระมารดาของพระโพธิสัตว์ ทรงนามว่ามหาปทุมกุมาร เป็นอัครมเหสีของพระราชา เชิญชวนพระมหาสัตว์ด้วยอสัทธรรม ไม่ได้ความยินยอมของพระโพธิสัตว์นั้นแล้ว ทำประการแปลกในตนด้วยตนเอง แสดงอาการลวงว่าเป็นไข้ จึงกราบทูลแด่พระราชาว่า "พระราชโอรสของพระองค์ ยังหม่อมฉันผู้ไม่ปรารถนาอยู่ ให้ถึงประการแปลกนี้."               พระราชากริ้ว ทิ้งพระมหาสัตว์ไปในเหวเป็นที่ทิ้งโจร.               ลำดับนั้น เทวดาผู้สิงอยู่ที่ท้องแห่งภูเขา (หุบเขา) รับพระมหาสัตว์นั้นแล้ว ให้ประดิษฐานอยู่ในห้องพังพานของพระยานาค. พระยานาคนำพระมหาสัตว์นั้นไปสู่ภพนาค ทรงรับรองด้วยราชสมบัติกึ่งหนึ่ง. พระมหาสัตว์นั้นอยู่ในภพนาคนั้นสิ้นปีหนึ่ง ใคร่จะบวช จึงมาสู่หิมวันตประเทศ บวชแล้ว ให้ฌานและอภิญญาบังเกิดแล้ว. จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 33 พระโพธิสัตว์ถวายพระโอวาทแก่พระราชา                             ต่อมา พรานไพรผู้หนึ่งเห็นพระมหาสัตว์นั้น จึงกราบทูลแด่พระราชา.               พระราชาเสด็จไปสู่สำนักของพระมหาสัตว์นั้นแล้ว มีปฏิสันถารอันพระมหาสัตว์ทำแล้ว ทรงทราบประพฤติเหตุนั้นทั้งหมด ทรงเชื้อเชิญพระมหาสัตว์ด้วยราชสมบัติอันพระมหาสัตว์นั้นถวายโอวาทว่า "กิจด้วยราชสมบัติของหม่อมฉันไม่มี ก็พระองค์จงอย่าให้ราชธรรม ๑๐ ประการกำเริบ ทรงละการถึงอคติเสียแล้ว เสวยราชสมบัติโดยธรรมเถิด"               ดังนี้แล้ว เสด็จลุกจากอาสนะ ทรงกันแสง เสด็จไปสู่พระนคร จึงตรัสถามอำมาตย์ทั้งหลายในระหว่างหนทางว่า "เราถึงความพลัดพรากจากบุตร ซึ่งสมบูรณ์ด้วยอาจาระอย่างนี้เพราะอาศัยใคร?"               อำมาตย์. เพราะอาศัยพระอัครมเหสี พระเจ้าข้า.               พระราชารับสั่งให้จับพระอัครมเหสีนั้น ให้มีเท้าขึ้นแล้ว ทิ้งไปในเหวที่ทิ้งโจร เสด็จเข้าไปสู่พระนคร เสวยราชสมบัติโดยธรรม.                         มหาปทุมกุมารในกาลนั้น ได้เป็นพระมหาสัตว์.                         หญิงร่วมสามีของพระมารดา ได้เป็นนางจิญจมาณวิกา.               พระศาสดา ครั้นทรงประกาศเนื้อความนี้แล้ว ตรัสว่า               "ภิกษุทั้งหลาย ก็ขึ้นชื่อว่าบาปกรรม อันบุคคลผู้ละคำสัตย์ ซึ่งเป็นธรรมอย่างเอกแล้ว ตั้งอยู่ในมุสาวาท ผู้มีปรโลกอันสละแล้ว ไม่พึงทำย่อมไม่มี"               ดังนี้แล้ว จึงตรัสพระคาถานี้ว่า :-                         ๙.  เอกํ ธมฺมํ อตีตสฺส     มุสาวาทิสฺส ชนฺตุโน                            วิติณฺณปรโลกสฺส    นตฺถิ ปาปํ อการิยํ.                            บาปอันชนผู้ก้าวล่วงธรรมอย่างเอกเสีย ผู้มักพูดเท็จ                            ผู้มีปรโลกอันล่วงเลยเสียแล้ว ไม่พึงทำ ย่อมไม่มี.               แก้อรรถ                             บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า เอกํ ธมฺมํ คือ ซึ่งคำสัตย์.               บทว่า มุสาวาทิสฺส ความว่า บรรดาคำพูด ๑๐ คำ คำสัตย์แม้สักคำหนึ่งย่อมไม่มีแก่ผู้ใด อันผู้เห็นปานนี้ ชื่อว่าผู้มักพูดเท็จ.               บาทพระคาถาว่า วิติณฺณปรโลกสฺส ได้แก่ ผู้มีปรโลกอันปล่อยเสียแล้ว ก็บุคคลเห็นปานนี้ ย่อมไม่พบสมบัติ ๓ อย่างเหล่านี้ คือ มนุษยสมบัติ เทพสมบัติ นิพพานสมบัติ ในอวสาน.               สองบทว่า นตฺถิ ปาปํ ความว่า ความสงสัยว่า บาปชื่อนี้อันบุคคลนั้น คือผู้เห็นปานนั้น ไม่พึงทำดังนี้ย่อมไม่มี.               ในเวลาจบเทศนา ชนเป็นอันมากบรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น ดังนี้แล.               เรื่องนางจิญจมาณวิกา จบ. จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗ เป็นพระไตรปิฏกที่มหามกุฏราชวิทยาลัย พิมพ์เล่มที่ ๙ จุลวรรค ทุติยภาค สังเภทขันธกะ หน้าที่ ๓0๑ ทูลขอวัตถุ ๕ ประการ ครั้งนั้น พระเทวทัตพร้อมกับบริษัทเข้าเฝ้าพระผู้มี พระภาค เจ้าถวายบังคมแล้วนั่งอยู่ ณ ที่ควร ส่วนข้างหนึ่ง เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า พระพุทธเจ้าข้า พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัส คุณแห่งความเป็นผู้มักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา ความกำจัด อาการที่น่าเลื่อมใส ความไม่สั่งสม การ ปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย ข้าพระพุทธเจ้า ขอประทานพระวโรกาส ภิกษุทั้งหลายพึงถือการอยู่ป่า เป็นวัตรตลอดชีวิต รูปใดอาศัยบ้านอยู่ รูปนั้นพึงต้องโทษ ภิกษุทั้งหลายพึงถือเที่ยวบิณฑบาตเป็นวัตรตลอด ชีวิต รุปใดยินดีกิจนิมนต์ รูปนั้นพึงต้องโทษ ภิกษุทั้งหลายพึงถือผ้าบังสกุลเป็นวัตรตลอดชีวิต รูปใดยินดี คหบดีจีวร รูปนั้นพึงต้องโทษ ภิกษุทั้งหลายพึงถือการอยู่โคนไม้เป็นวัตรตลอดชีวิต รูปใดเข้าอาศัยที่มุงที่บัง รูปนั้นพึงต้องโทษ ภิกษุทั้งหลายไม่พึงฉันปลาและเนื้อตลอดชีวิต รูปใดฉันปลาและเนื้อ รูปนั้นพึงต้องโทษ พระผู้มีพระภาคเจ้ารับสั่งว่า อย่าเลย เทวทัต ภิกษุใดปรารถนา ภิกษุนั้นจงถือการอยู่ป่าเป็นวัตร รูปใดปรารถนา จงอยู่ในบ้าน รูปใดปรารถนา จงถือเที่ยวบิณบาตรเป็นวัตร รูปใดปรารถนา จงยินดีกิจ นิมนต์ รูปใดปรารถนา จงถือผ้าบังสุกุลเป็นวัตร รูปใดปรารถนา จงยินดีคหบดีจีวร เราอนุญาตโคนไม้ เป็นเสนาสนะ ๘ เดือน เราอนุญาตปลาและเนื้อที่บริสุทธิ์โดยส่วนสาม ไม่ได้เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้รังเกียจ ครังนั้น พระเทวทัตคิดว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าไม่ทรงอนุญาต วัตถุ ๕ ประการ จึงร่าเริงดีใจ พร้อมกับบริษัทลุกจากอาสนะ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า ทำประทักษิณ แล้วกลับไป โฆษณาวัตถุ ๕ ประการ ต่อมา พระเทวทัตพร้อมกับบริษัทเข้าสู่กรุงราชคฤห์แล้ว ประกาศให้ประชาชนเข้าใจวัตถุ ๕ ประการ ว่า ท่านทั้งหลาย พวกอาตมาเข้าไปเฝ้าพระสมณโคดมขอวัตถุ ๕ ประการว่า พระพุทธเจ้าข้า พระผู้มีพระภาค เจ้าตรัสคุณแห่งความเป็นผู้มักน้อย.... การปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย พระพุทธเจ้าข้า วัตถุ ๕ ประการ นี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความเป็นผู้มักน้อย.... การปรารภความเพียร โดยอเนกปรยาย ข้าพระพุทธเจ้าขอประทานวโรกาส ภิกษุทั้งหลาย พึงถืออยู่ป่าตลอดชึวิต.... รูปใดฉันปลาและเนื้อ รูปนั้นพึงต้องโทษ วัตถุ ๕ ประการนี้ พระสมณโคดมไม่ทรงอนุญาต แต่พวกอาตมาสมาทานประพฤติตามวัตถุ ๕ ประการนี้ บรรดาประชาชนเหล่านั้น พวกที่ไม่มีศรัทธา.... กล่าวอย่างนี้ว่า พระสมณเชื้อสายศากยบุตรเหล่านี้ เป็นผู้กำจัดมีความประพฤติขัดเกลา ส่วนพระสมณโคดมประพฤติมักมาก ย่อมคิดเพื่อความมักมาก ส่านพวกที่มีศรัทธา.... ย่อมเพ่งโทษ ติเตียน โพทนาว่า ไฉนพระเทวทัตจึงได้พยายามเพื่อทำลายสงฆ์........ พระผู้มีพระภาคเจ้า... ทรงสอบถามว่า ดูก่อนเทวทัต ข่าวว่า เธอพยายามทำลายสงฆ์ ทำลายจักร จริงหรือ พระเทวทัตทูลรับว่า จริงพระเจ้าข้า พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า อย่าเลย เทวทัต อย่าชอบใจการทำลายสงฆ์ เพราะการทำลายสงฆ์ มีโทษหนักนัก ผู้ใดทำลายสงฆ์ผู้พร้อมเพรียงกัน ย่อมประสบโทษตั้งกัป ย่อมไหม้ในนรกตลอดกัป ส่วนผู้ ใดสมานสงฆ์ผู้แตกกันแล้วให้พร้อมเพรียงกัน ย่อมประสบบุญอันประเสริฐ ย่อมบันเทิงในโลกสวรรค์ ตลอด กัป อย่าเลย เทวทัต เธออย่าชอบใจการทำลายสงฆ์เลย เพราะการทำลายสงฆ์มีโทษหนักนัก จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 35 พระศาสดาทรงห่วง ตรัสเตือนว่าการทำลายสงฆ์เป็นโทษหนัก แต่พระเทวทัตก็ไม่เชื่อ เช้าวันหนึ่ง ได้กล่าวกับพระอานนท์ว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าพเจ้าจักทำอุโบสถสังฆกรรมต่างหาก ไม่รวมกับพระศาสดาและภิกษุสงฆ์ของพระศาสดา พระอานนท์เข้าเฝ้า ทูลให้พระศาสดาทรงทราบ พระพุทธองค์เกิดธรรมสังเวช และทรงปริวิตกว่า “เทวทัตทำกรรมอันเป็นเหตุให้หมกไหม้ในนรกเสียแล้ว กรรมอย่างนี้เป็นไปเพื่อความย่อยยับแก่สัตว์โลก รวมทั้งเทวโลกด้วย” ตรัสย้ำว่า “กรรมที่ไม่ดี ไม่เป็นประโยชน์ ทำได้ง่าย ส่วนกรรมที่ดีและมีประโยชน์ ทำได้ยากยิ่ง กรรมดี คนดีทำได้ง่าย แต่คนชั่วทำได้ยาก กรรมชั่ว คนชั่วทำได้ง่าย แต่พระอริยเจ้าไม่ทำเลย” พระเทวทัตได้ภิกษุใหม่ชาววัชชี 500 รูป พาไปสู่ตำบลคยาสีสะ ในแคว้นมคธ พระศาสดาทรงห่วงภิกษุใหม่ จึงให้พระสารีบุตร และพระมหาโมคคัลลานะไปนำภิกษุเหล่านั้นกลับมา พระสารีบุตรและพระโมคคัลนะสั่งสอนอบรมจนภิกษุเหล่านั้นแจ่มแจ้ง แล้วพากลับมาเฝ้าพระศาสดา ขณะนั้นเทวทัตนอนพักผ่อนอยู่ เพราะนึกว่าพระอัครสาวกทั้งสองเลื่อมใสในตนจึงตามมา พระเทวทัตจึงให้แสดงธรรมแทนตน เมื่อพระอัครสาวกพาภิกษุ 500 รูปไปหมดแล้วพระโกกาลิกะ ซึ่งเป็นสาวกสนิทของพระเทวทัตเข้าไปปลุกพระเทวทัตพลางกล่าวว่า “เทวทัต ลุกขึ้นเถิด พระสารีบุตรพระโมคคัลลานะนำภิกษุไปหมดแล้ว ข้าพเจ้าเคยบอกท่านแล้วมิใช่หรือว่า อย่าไว้ใจพระสารีบุตรโมคคัลลานะ เพราะทั้งสองมีความปรารถชั่ว”แล้วด้วยความเจ็บใจ จึงเอาเข่ากระแทกอกพระเทวทัตจนกระอักเลือด พระศาสดาเสด็จสู่นครสาวัตถี แห่งแคว้นโกศลประทับ ณ เชตวัน มหาวิหาร ส่วนพระเทวทัต เพราะเหตุที่ถูกกระแทกหน้าอกจนกระอักเลือดและเสียใจที่พระอัครสาวกทั้งสองมาพาภิกษุไปหมด จึงป่วยหนักอยู่นานถึง 9 เดือน ในระหว่างป่วยคงมีโอกาสคิดทบทวนถึงกรรมของตนบ้าง จึงรู้สึกตัวว่าได้ทำผิดไว้ในพระศาสดา มาจึงอยากเข้าเฝ้าจึงขอร้องให้ศิษย์หามไปเฝ้า สาวกทั้งหลายกล่าวว่า เมื่อยังสามารถไป-มาได้อยู่ ได้ประพฤติตนเป็นคนมีเวรกับพระศาสดา ข้าพเจ้าไม่สามารถพาท่านไปได้ พระเทวทัตอ้อนวอนครั้งแล้วครั้งเล่า “จริงอยู่ข้าพเจ้าผูกเวรในพระศาสดา แต่พระองค์หามีเวรต่อข้าพเจ้าไม่ พระองค์มิได้ผูกอาฆาตข้าพเจ้าเลย แม้เท่าปลายผม จงกรุณาพาข้าพเจ้าไปเฝ้าพระศาสดาเถิด” เมื่ออ้อนวอนมากเข้า ศิษย์ก็พร้อมใจกันหาม พระเทวทัตออกจากคยาสีสะไปเฝ้าพระศาสดา ณ เมืองสาวัตถี ภิกษุทั้งหลายทราบข่าวนั้น จึงกราบทูลให้พุทธองค์ทราบ พระศาสดาตรัสตอบว่า “ภิกษุทั้งหลายในชาตินี้เทวทัตจักไม่ได้เห็นเราอีกเลย” ท่านกล่าวว่า ภิกษุที่ขอวัตถุ 5 ประการแล้ว จะไม่ได้เห็นพระศาสดาอีกเลย ข้อนี้เป็นธรรมดา เมื่อพระเทวทัตมาถึงที่ต่างๆระหว่างทางภิกษุทั้งหลายก็กราบทูลพระศาสดาว่า “บัดนี้ พระเทวทัตมาถึงนั้นแล้วพระเจ้าข้า” พระศาสดาตรัสว่า “เทวทัตจะมาถึงไหน จะทำอย่างไรก็ตาม เรื่องที่เทวทัต จะได้เห็นเรานั้นเป็นไม่มี” เมื่อพระเทวทัตใกล้เข้ามา ภิกษุทั้งหลายก็กราบทูลอีกว่า “บัดนี้พระเทวทัตอยู่ห่างจากที่นี้ เพียงโยชน์เดียว,บัดนี้กึ่งโยชน์,บัดนี้มาถึงสระโบกขรณีหน้าวัดเชตวันแล้ว” พระศาสดายังคงยืนยันว่า “แม้เทวทัต จะเข้ามาภายในวัดเชตะวันแล้วก็จะไม่ได้เห็นเรา” พวกสาวกพาพระเทวทัตมาวางเตียงลงริมสระโบกขรณีใกล้วัดเชตวัน แล้วพากันลงไปอาบน้ำในสระ พระเทวทัตลุกจากการนอน นั่งห้อยเท้าทั้งสองลงบนแผ่นดิน เท้าทั้งสองค่อยๆจมลงไปในดิน ถึงข้อเท้า ถึงเข่าถึงเอว ถึงนม และถึงคอ เวลากระดูกคางจรดถึงพื้นเทวทัตได้กล่าวว่า “พระพุทธเจ้าพระองค์ใด ทรงเป็นผู้เลิศ เป็นเทพยิ่งกว่าเทพทั้งหลาย เป็นผู้ชำนาญในการฝึกคน ทรงมีพระจักษุรอบด้าน ทรงมีพระลักษณะอันสำเร็จมาจากบุญ ข้าพระพุทธเจ้าขอถึงพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นว่าเป็นที่พึ่ง ขอถวายกระดูกคางและลมหายใจครั้งสุดท้าย เป็นเครื่องสักการะแด่พระองค์” ทราบกันว่า พระศาสดาทรงเห็นฐานะนี้ (คือการที่พระเทวทัต จักถึงพระพุทธเจ้าว่าเป็นที่พึ่งในวาระสุดท้าย) จึงทรงยอมให้พระเทวทัตบวช ถ้าเขาไม่ได้บวชเลย อยู่เป็นคฤหัสถ์ จะทำกรรมหนักกว่านี้ จักไม่ได้ทำปัจจัยอันดีเพื่อภพต่อไป แต่เมื่อได้บวช แม้จะทำกรรมหนักก็จริง ก็ยังสามารถทำปัจจัยอันดีไว้เพื่อภพต่อไป นัยว่าในอีกแสนกัปป์ข้างหน้า พระเทวทัตจักได้เป็นปัจเจกพุทธเจ้านามว่า อัฏฐิสสระ พระเทวทัตจมดินแล้วไปเกิดในอเวจี ถูกไฟในอเวจีไหม้อยู่ เคลื่อนไหวไม่ได้ เพราะประพฤติในพระพุทธเจ้าผู้ไม่หวั่นไหว ทุกข์ทรมานอยู่ในอเวจีนั้นนานแสนนาน ภิกษุทั้งหลายสนทนากันว่า “พระเทวทัตมาถึงนี้แล้วไม่ทันได้เฝ้าพระศาสดา จมดินเสียแล้ว” พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย เทวทัตประพฤติผิดในเรา ต้องถูกแผ่นดินสูบในกาลนี้เท่านั้นหามิได้ แม้ในกาลก่อนก็เคยแล้วเหมือนกัน"ทรงแสดงสีลวนาคชาดก สมัยที่พระองค์เป็นช้าง พบพรานหลงทางในป่าลึก ยกขึ้นหลังของตนไปส่งถึงที่อันปลอดภัย แต่พรานนั้นกลับมาตัดงาเสียถึง 3 ครั้ง และถูกแผ่นดินสูบ” “หากจะให้แผ่นดินทั้งหมดแก่คนอกตัญญู ก็ให้เขาพอใจไม่ได้” เมื่อพระเทวทัตถูกแผ่นดินสูบแล้ว ประชาชนต่างชื่นชมยินดี ยกธงและเล่นมหรสพ พลางกล่าวกันว่า “เป็นลาภของพวกเราแล้วหนอที่พระเทวทัตตายไป” ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระศาสดา ทรงตรัสว่า “มิใช่เพียงแต่บัดนี้เท่านั้น แม้ในการก่อนเมื่อเทวทัตตาย คนทั้งหลายก็ร่าเริงแล้วเหมือนกัน” ดังนี้แล้ว ทรงแสดงปิงคลชาดก ว่าด้วยเรื่องพระเจ้าปิงคละผู้ครองนครพาราณสี เป็นพระเจ้าแผ่นดินที่ดุร้าย หยาบช้า เมื่อสวรรคต คนทั้งหลายพากันร่าเริงเล่นมหรสพ แต่นายประตูคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ เมื่อพระโพธิสัตว์ถามว่าเขารักพระเจ้าปิงคละนักหรือ เขาตอบว่า “พระราชาปิงคละ ผู้มีพระเนตรไม่ดำ(หมายเหตุ : ตาแดง เพราะใจร้าย) หาเป็นที่รักของข้าพเจ้าไม่ แต่ข้าพเจ้าร้องไห้เพราะเกรงว่าพระองค์จะกลับมาอีก ด้วยว่าเมื่อจากโลกนี้ไปแล้ว จะพึงไปเบียดเบียนพญามัจจุราช มัจจุราชรำคาญเข้า อาจนำพระองค์กลับคืนมา ข้าพเจ้าร้องไห้ เพราะเหตุนี้” เมื่อภิกษุทั้งหลายทูลถามว่า “เวลานี้พระเทวทัตไปที่ใด”พระศาสดาตรัสตอบว่า ไปเกิดในอเวจีมหานรก แล้วตรัสต่อไปว่า “ผู้ทำบาปย่อมเดือดร้อนทั้งโลกนี้และโลกหน้า” จากคุณ : maneomicz - [ 6 ก.ค. 50 12:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ท่าจะเป็นเอามากเน๊อะ ...   ยก นรก สวรรค์ พระไตรปิฏก มาอ้างอะไรกันมากมาย ตัวของตัวเองนั่นแหละ มีความรู้ถึงขนาดนี้ แล้วยังดื้อแพ่งอยู่ พวกคนที่ไปวัดธรรมกายน่ะ เขาถูกปลูกฝังจนไม่ลืมหูลืมตาแล้ว ก็อย่าหวังว่า คนที่มีความรู้ที่นี่ จะต้องมีความเห็นไปในทางเดียวกันกับวัดด้วย ยก นรก สวรรค์ มาอ้างบ่อย ๆ บางทีมันก็เฝือ .. ยกเอาความเป็นจริงมาพูดกันเถอะ อย่ามัวแต่เอาอะไร  ๆ มาอ้างอีกเลย จากคุณ : หมี่กึง (หมี่กึง) - [ 6 ก.ค. 50 13:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ถึง maneomicz คนที่น่าเชื่อถือที่สุด ในโต๊ะศาสนา ชื่อ nameonics ว่ะ !!!!!!! หึหึหึ . จากคุณ : Ritti Janson - [ 6 ก.ค. 50 14:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 38 จากคห.30 ที่คุณจขกท.หลังไมค์ไป บอกตามตรงว่า ผมเชื่อว่า คุณเจ้าสำนักธมก.มี “อกุศลเจตนาอย่างแรงกล้า” ครับ : ) -------------- ว่าแต่ หลักการในคห.30 ดูพิกลๆยังไงอยู่นะ 1.กรรมคือเจตนา จงใจบิดเบือน = เป็นกรรมบิดเบือน ไม่รู้ว่าพูดผิด =ไม่มีเจตนาบิดเบือน =ไม่เป็นกรรม (อาจเป็นกรรมเรื่องอื่นแต่ไม่ใช่กรรมบิดเบือนกรณีนี้) 2.ไม่รู้ว่าบาปแต่ทำบาป เลย ลงใจ ไปเต็มที่ = บาปมาก กับ รู้ว่าบาปแต่ทำบาป จึง ลงใจ แบบเกรงๆ = บาปน้อยกว่า พอเอา 2อันนี้ไปเทียบแล้วเหมือนจะคล้ายไม่คล้ายยังไงอยู่ เหมือนพูดแต่บางแง่ แล้วทำไมถึงมีการลงทัณฑ์ด้วยวิธีที่เกี่ยวแต่กับการเขียนด้วยปากกาหว่า? แล้วคนใช้นิ้วเคาะแป้นพิมพ์ล่ะ? แล้วคนพูดด้วยปากล่ะ? อิอิ : ) จากคุณ : ปล่อย - [ 6 ก.ค. 50 19:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ใคร.... คือผู้ บิดเบือน พระสัทธรรม คือ ผู้  ต้องปาราชิก แต่ด้านอยู่ คือ ผู้ นำคน หลอกคน ให้หลงทางผิด คือ ผู้  เอาธรรมะ บุญ สวรรค์  มาตบทรัพย์ คือ ผู้ ทำให้ สมเด็จพระสังฆราช ทรงเศร้าพระทัย คือ ผู้ เอาศาสนาเกี่ยวโยงการเมือง คนๆ นั้น แหละ ที่สมควรได้รับกรรมชั่วนั้น ครับ จากคุณ : misery - [ 6 ก.ค. 50 21:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เข้ามาขำ.. maneomicz 5 5 5 5 จากคุณ : nameonics - [ 6 ก.ค. 50 22:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ใครหว่า บิดเบือนหลักคำสอนในพระพุทธศาสนา จนมหาเถรสมาคม ต้องออกหนังสือตักเตือน ให้สอนทุกอย่างให้ถูกต้องเสีย ที่พูดมานี่ตั้งหลายปีแล้วนะ ที่รับปากมหาเถรสมาคมไปวันนั้น แต่ทุกวันนี้ก็ยังทำไม่ได้เลย คนๆนั้น ใช่ชื่อ ธัมมชโย หรือเปล่า คุณ maneomicz? :-) จากคุณ : nameonics - [ 6 ก.ค. 50 22:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ถามจริง ๆ เถอะครับ คุณ maneomicz เป็นคนเดียวกับคุณ foox หรือเปล่าครับ ช่วยตอบด้วยครับ ขอร้องอย่ามุสา จากคุณ : smokie - [ 7 ก.ค. 50 07:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แวะ เข้ามาท่องเที่ยวอีกรอบ ...  และจะไปเที่ยวต่อในเฟส 3 ...อิอิ จากคุณ : หมี่กึง (หมี่กึง) - [ 7 ก.ค. 50 22:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สอนอย่างนี้ บิดเบือนพระพุทธศาสนาหรือเปล่า ครับ คุณ maneomicz? จากคุณ : nameonics - [ 8 ก.ค. 50 14:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 45 พุทโธวาท ก็ทรงตรัสสอนว่า ให้เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท แต่ที่ตั้งใจจะไปรอกันที่นู่นที่นี่ เพื่อรื้อวัฏฏะสงสาร อันเป็นสิ่งนอกเหนือไปจากสิ่งที่พระพุทธองค์ได้ทรงสอนไว้แบบนี้ ประมาทไหมครับ? บิดเบือนพระพุทธศาสนาหรือเปล่าครับ คุณ maneomicz? จากคุณ : nameonics - [ 8 ก.ค. 50 14:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ใครกันหว่า ที่ตู่ว่า พระพุทธเจ้าทำใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกลายฐานที่ 7 อันนี้นี่ มันวิชชาธรรมกาย ไม่ใช่หรอกหรือ? ใครกันหว่า ที่อยากจะรื้อวัฏฏะ ที่ไม่มีปรากฏทั้งในคำสอน และคัมภีร์ใดๆตามหลักของพระพุทธศาสนาแบบเถรวาท ตกลงว่า ใครกันหว่า ที่ บิดเบือนพระพุทธศาสนา ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่ความจริง คุณ maneomicz รู้จักไหมครับ ว่า ใคร น๊อ กล้าทำไปได้แบบนี้น่ะ? แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 50 15:04:59 จากคุณ : nameonics - [ 8 ก.ค. 50 15:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตกลงว่า ใครเล่นกับไฟกันแน่ ครับ คุณ maneomicz? จากคุณ : nameonics - [ 8 ก.ค. 50 15:14:24 ]

ความคิดเห็นที่ 48 พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านเป็นมหาปูชนียาจารย์ ที่เป็นต้นบุญต้นแบบของโลก เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยคุณธรรมและคุณวิเศษ อุดมด้วยวิชชาและจรณะ ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความบริสุทธิ์ มหาปัญญา และมหากรุณา             ความบริสุทธิ์ของท่าน เกิดจากการที่ท่านได้บำเพ็ญสมณธรรม เมื่อท่านได้บรรพชาอุปสมบทแล้ว วันแรกก็ลงมือปฏิบัติธรรมเรื่อยมา ไม่เคยขาดเลยแม้แต่เพียงวันเดียว ปฏิบัติธรรมทุกวันจนกระทั่งตลอดชีวิต ท่านมีข้อวัตรปฏิบัติที่งดงามทั้งเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลาย ตลอดระยะเวลาแห่งการประพฤติพรหมจรรย์ ในเพศสมณะอันประเสริฐ ท่านได้ฝึกฝนอบรมตัว ตามพระธรรมวินัยของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จนกระทั่งทำความละเอียดได้เข้าไป ถึงต้นแหล่งแห่งความบริสุทธิ์ภายใน สามารถหยุดใจได้ สมบูรณ์ ได้เข้าไปถึงพระผู้รู้ภายใน มากมายนับอสงไขยพระองค์ไม่ถ้วน เป็นพระธรรมกายที่เปี่ยมด้วย ความบริสุทธิ์ และความรู้อันยิ่งใหญ่ไม่มีประมาณ และท่านก็ได้ศึกษาค้นคว้าความรู้กับท่านผู้รู้ทั้งหลายเหล่านั้น จนกระทั่งถึงคลังแห่งความรู้แจ้งเห็นแจ้ง อันไร้ขอบเขต ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของวิชชาธรรมกาย มหาปัญญาอันบริสุทธิ์จึงบังเกิดขึ้นกับท่าน                   มหาปัญญาเป็นปัญญาเครื่องพ้นทุกข์ ที่จะทำให้หลุดพ้นจากความทุกข์ในสังสารวัฏ หลุดพ้นจากการครอบงำของกิเลสอาสวะ จากการบังคับบัญชาของพญามาร เป็นวิชชาที่กำจัดอวิชชา สามารถขจัดไปถึงต้นเหตุ ของบาปอกุศลธรรม ที่จะไปดับต้นของพญามารได้ ไม่ใช่เป็นวิชชาที่ทำให้ล่วงวัฏฏะ แต่เป็นวิชชารื้อวัฏฏะ ซึ่งพระเดชพระคุณหลวงปู่ของเรา ท่านทำหน้าที่ตรงนี้อยู่ งานรื้อวัฏฏะเป็นงานหลักที่แท้จริงของท่าน ที่ท่านตั้งใจมาเกิด แต่ละครั้งก็มาเพื่อการนี้ คือ มาทำความละเอียดในยุทธภูมิภายใน สู้รบกับพญามารไม่เคยถอนถอยเลย ภารกิจนี้เป็นกรณียกิจที่สืบสานกันมายาวนาน และเป็นสิ่งที่ต้องทำ ไม่ทำก็ไม่ได้ และต้องทำให้สำเร็จด้วย เพื่อยังสันติสุขอันเป็นนิรันดร์ให้บังเกิดขึ้น แก่มวลมนุษยชาติและธาตุธรรม             พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านมีมหากรุณาต่อพวกเราและชาวโลกเป็นอย่างยิ่ง ท่านได้สละชีวิตอุทิศเป็นพุทธบูชา เพื่อค้นคว้าคำสอนดั้งเดิม ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้หวนกลับคืนมาสู่โลกอีกครั้งหนึ่ง ทำให้เราและชาวโลกได้รู้จักพระธรรมกายอย่างแท้จริง พระธรรมกายเป็นกายตรัสรู้ธรรม ของมนุษย์ทุกๆ คนในโลก ขึ้นชื่อว่ามีมนุษย์อยู่ที่ไหน ก็มีพระธรรมกายอยู่ที่นั่น เพราะพระธรรมกายมีอยู่แล้วในตัวของทุกๆ คนในโลก เป็นของสากลที่ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ถ้าใจหยุดนิ่ง ไม่จำกัดด้วยเชื้อชาติ ศาสนา และเผ่าพันธุ์ หากทำใจให้หยุดได้เมื่อไหร่ ก็เข้าถึงได้เมื่อนั้น และพระธรรมกายนี่แหละที่เป็นเนื้อแท้ของพระรัตนตรัย ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุดของสรรพสัตว์ทั้งหลาย               เพราะฉะนั้นตลอดชีวิตของพระเดชพระคุณ หลวงปู่ท่านจึงสอนให้ทุกๆ คนได้ปฏิบัติให้เข้าถึงพระธรรมกายภายในตัว เพราะท่านรู้ว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวเท่านั้น ที่จะช่วยให้มวลมนุษยชาติพ้นจากความทุกข์ พ้นจากการเป็นบ่าวเป็นทาสของพญามาร ดังนั้นทุกอณุวินาที ท่านจะมุ่งมั่นทำวิชชาปราบมาร พร้อมกับการทำหน้าที่เผยแผ่ไปด้วย เพื่อให้ชาวโลกมีความรู้ความเข้าใจ ที่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องพระรัตนตรัย เรื่องการสร้างบารมี และเรื่องการตั้งเป้าหมายชีวิตที่ถูกต้องสมบูรณ์             ท่านเป็นปฐมาจารย์ผู้บุกเบิกที่เสียสละเยี่ยงพระบรมโพธิสัตว์ จึงนับเป็น มหาปูชนียบุคคล ที่หาได้ยากยิ่งในโลก หากไม่มีการบังเกิดขึ้นของท่าน ไม่มีการบรรลุธรรมของท่าน และไม่มีการเผยแผ่ธรรมของท่าน เราก็จะหมดโอกาสมาพบกับแสงสว่างของชีวิต และอาจมีชีวิตอยู่อย่างไร้จุดหมาย แต่เพราะมีท่าน เราจึงดำเนินชีวิตได้ถูกต้องปลอดภัย และมีความมั่นใจในเรื่องพระรัตนตรัย เรื่องบุญกุศล เรื่องโลกนี้โลกหน้า เรื่องกฎแห่งกรรม สัมมาทิฏฐิจึงได้บังเกิดขึ้นในตัวเรา และเป้าหมายชีวิตของเราก็ชัดเจนขึ้น จากคุณ : maneomicz - [ 8 ก.ค. 50 21:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 49 หลายๆท่าน มีเป้าหมายชีวิต ว่า ต้องเลิกเกิด ต้องบรรลุนิพพานชาตินี้หรือเร็วที่สุด   ซึ่งดีมากๆเลยครับ                                   ส่วนวัดพระธรรมกาย มีแนวคิดและอัธยาศัยไม่กลัวการเกิด                                                                                                และต้องเกิดมาสร้างบุญบารมีให้มากพอที่จะรื้อขนสรรพสัตว์                                                                                                แม้มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ บรรลุ นิพพาน แต่ต่างกันเพียงแค่วิธีและระยะเวลา อยู่ในสังสารวัฎฎ์                                                    ก็อาจทำให้หลายท่าน พลอยไม่ชอบวัดพระธรรมกาย   แต่การตั้งมหาปณิธาน็ไม่เช่นนี่ก็ไม่ผิดมิใช่หรือ จากคุณ : maneomicz - [ 8 ก.ค. 50 22:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ^ ^ ถามว่า บิดเบือนหลักคำสอนพระพุทธศาสนาหรือเปล่า? ไม่ใช่หรือ? จากคุณ : nameonics - [ 9 ก.ค. 50 15:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 51 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5548582/Y5548582.html#95 จากคุณ : ทวนทอง - [ 9 ก.ค. 50 22:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 52 คำแซ่ซ้องสาธุการของเหล่าพญายม ขณะนั้นบริเวณรอบเขาพระสุเมรุ เหล่าพญายมผู้เป็นใหญ่ในนรกและยมฑูตทั้งหลายจากภพภูมิเบื้องล่างต่างก็ได้มาประชุมพร้อมกันในชั้นดาวดึงส์ เพื่อสดับฟังพระธรรมเทศนาจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในวาระนี้ด้วย พญายมผู้เป็นใหญ่จากขุมนรกทั้ง 10 อันได้แก่ พญายมนรกขุมที่ 1 นามว่า จินกวง พญายมนรกขุมที่ 6 นามว่า เบี้ยนเสง พญายมนรกขุมที่ 2 นามว่า โชถัง พญายมนรกขุมที่ 7 นามว่า ไถ่ซัว พญายมนรกขุมที่ 3 นามว่า ซ่งตี่ พญายมนรกขุมที่ 8 นามว่า เพ่งเตง พญายมนรกขุมที่ 4 นามว่า โห้วกวน วูกวน พญายมนรกขุมที่ 9 นามว่า โตฉี พญายมนรกขุมที่ 5 นามว่า เงี่ยมหลอ พญายมนรกขุมที่ 10 นามว่า จวงลุ้น นอกจากพญายมและยมฑูตจากแดนนรกแล้ว จ้าวแห่งปีศาจพร้อมด้วยเหล่าบริวารภูตผีใหญ่น้อย ซึ่งสิงสถิตอยู่ในโลกียโลก เป็นต้นว่า จ้าวแห่งอสูร จ้าวแห่งมายา จ้างแห่งโรคภัย จ้าวแห่งตัณหา จ้างแห่งมหันตภัย จ้าวแห่งความหายนะ ฯลฯ ทั้งหมดนี้ก็ล้วนได้รับพระพุทธานุญาติและพระกรุณาธิคุณจากพระกษิติครรภโพธิสัตว์ ให้ขึ้นมาร่วมชุมนุมสดับฟังพระธรรมเทศนาด้วยขณะนั้นพวกเขาต่างยืนสงบนิ่งและสำรวมกายอยู่อีกด้านหนึ่งของที่ประชุม ครั้นแล้วหนึ่งในจำนวนพญยมจากแดนนรกได้ก้าวออกมาคุกเข่าพนมมือกราบทูลพระพุทธองค์ว่า "ข่าแต่องค์สมเด็จพระผู้พิชิตมาร ในโอกาสที่เหล่าข้าบาทพร้อมด้วยบริวารทั้งหลายได้รับพระเมตตาบารมีจากพระองค์ให้มาร่วมสดับฟังพระธรรมเทศนาในแดนสวรรค์นี้ ก็ใคร่กราบทูลขอพระองค์ได้ทรงโปรดไขแสดงข้อปุจฉาของข้าบาทด้วย ควรมิควรแล้วแต่จะทรงพระกรุณาเถิดพระเจ้าข้า" องค์พระศากยมุนีสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงตรัสว่า " ท่านสงสัยในข้อธรรมอันใดจงถามมาเถิด...เราอนุญาต" ขณะนั้นพญายมได้พนมมือกราบทูลถามด้วยใจอันนอบน้อมว่า "ข้าแต่พระจอมมุนี ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าบาทได้พบเห็นพระกษิติครรภโพธิสัตว์ใช้วิธีต่าง ๆ นานาฉุดช่วยสรรพสัตว์ที่หลงอยู่ในอบายภูมิทั้ง 6 โดยมิได้ทรงย่อท้อหรือหวั่นเกรงต่อความเหน็ดเหนื่อยทุกข์ยากเลย" "แต่ทว่าเมื่อสรรพสัตว์เหล่านั้นเขาถูกปลดปล่อยออกจากนรกภูมิมาได้ไม่นานก็กลับตกล่วงลงสู่ทางแห่งอบายภูมิอีก ข้าแต่พระตถาคตเจ้าด้วยอิทธิฤทธิ์อันสูงส่งและล้ำเลิศของพระกษิติครรภโพธิสัตว์ เหตุไฉนจึงไม่อาจทำ ให้ปุถุชนทั้งหลายในโลกียโลกยอมหันมาประพฤติปฏิบัติธรรมเพื่อจะได้ออกจากห้วงทุกข์โดยสิ้นเชิงพระเจ้าข้า ?" พระพุทธองค์ทรงตรัสตอบว่า "นับเป็นเวลาหลายอสงไขยกัปป์แล้ว ที่พระกษิติครรภโพธิสัตว์สู้อุตส่าห์ค้นหาวิธีการต่าง ๆ มาฉุดช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลายให้พ้นจากห้วงแห่งบาปกรรมเสียแต่เนิ่น ๆ โดยที่ท่านจะพยายามชี้แนะตักเตือนให้ทุกคนได้รู้สึกสำนึกถึงเรื่องบาปเวร ตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่" "แต่ทว่าสรรพสัตว์ในโลกส่วนใหญ่มีจิตใจที่แข็งกระด้างและยากที่จะสยบโดยเฉพาะสันดานชั่งที่พวกเขาได้พอกพูนสะสมไว้ มันหนาแน่นเหลือเกิน เพราะฉะนั้นคนเหล่านี้จึงประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้าย ประเดี๋ยวเข้า ประเดี๋ยวออก เฝ้าวน ๆ เวียน ๆ อยู่แต่ในเขตอบายภูมิไม่เคยห่าง เหตุนี้เองจึงทำให้พระกษิติครรภโพธิสัตว์ต้องเหนื่อยยากลำบากในการฉุดช่วยสรรพสัตว์ครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างมิได้หยุดหย่อน เปรียบได้กับถ้ามีผู้หลงเช้าไปหนทางที่มืดมิดระหว่างทางจะต้องเผชิญกับเหล่าปีศาจและสัตว์ร้ายมากมาย เมื่อคนมีจิตใจเมตตาอารีพบเข้า ก็จะบอกแก่เขาว่า "ทำไมท่านจึงจะก้าวเดินเข้าไปในเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายเล่า? แล้วตัวท่านจะสามารถหลบหลีกอันตรายเหล่านั้นได้หมดหรือ?" จากคุณ : maneomicz - [ 10 ก.ค. 50 09:44:12 ]

ความคิดเห็นที่ 53 หากคนซึ่งกำลังเดินหลงทางได้ยินแล้วสำนึกได้ว่า หนทางที่มืดและเต็มไปด้วยภัยอันตรายนั้นไม่น่าเดินเลยเช่นนี้แล้วคนผู้มีใจเมตตาอารีก็จะนำทางให้พวกเขาออกไปสู่เส้นทางที่สว่างและปลอดภัย พร้อมกับตักเตือนว่า "ต่อไปพวกท่านจงอย่าเดินทางนี้อีกเลย หากท่านหวนกลับไปใช้เส้นทางเดิม ก็จะหาทางออกไม่ได้ และได้รับอันตรายถึงแก่ชีวิต ถ้าญาติพี่น้องของท่านคนใดจะเดินเข้าไปสู่เส้นทางมรณะนั้น ก็จงบอกกล่าวตักเตือนและอย่ายอมให้เขาเดินต่อไปอีกเลย" วิญญาณบาปทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน หากพวกเขาได้รู้ซึ้งถึงความทุกข์ยากในนรกเมื่อได้รับการปลดปล่อยออกมาแล้วก็มีจำนวนไม่น้อยเลยที่ไม่อยากตกลงสู่อบายภูมิอีกเปรียบเสมือนคนหลงทางที่ได้พบผู้ใจบุญมาชี้แนะนำพาแล้ว เขาก็จะไม่กลับไปเดินในเส้นทางอันตรายอีก นอกจากนั้นหากได้พบเพื่อนฝูง ญาติพี่น้องอันเป็นที่รัก เขาก็จะรีบกล่าวตักเตือนทันที ทั้งนี้เป็นเพราะตัวเขาเองได้เคยหลงเดินทางนั้นมาก่อนแล้วนั่นเอง อนิจจา.....ช่างน่าสังเวชเหลือเกิน เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อคำเตือนของผู้มีจิตเมตตาไม่ต่างอะไรกับการที่พระกษิติครรภโพธิสัตว์ได้พยายามทำทุกวิถีทางจนสามารถปลดปล่อยสรรพสัตว์ทั้งหลายให้หลุดพ้นจากความทุกข์ยากได้แล้ว แต่พวกเขาก็ยังดื้อรั้นโอหังอวดดีไม่ยอมเชื่อฟัง ต่างพากันตั้งอยู่ในความประมาทเป็นเหตุให้อีกไม่นานต่อมาต้องถลำลึกตกลงสู่นรกภูมิ จนไม่มีวันจะได้ผุดได้เกิดอีก" ในขณะนั้น จ้าวแห่งปีศาจตนหนึ่ง ได้พนมมือขึ้นกราบบังคมทูลพระพุทธองค์ว่า "ข้าแต่พระตถาคตเจ้าเหล่าข้าบาทพร้อมด้วยบริวารทั้งหลายซึ่งอยู่ในโลกียโลกบางเหล่าก็สร้างคุณประโยชน์แก่มนุษย์ บางเหล่าก็ให้โทษต่อมนุษย์ทั้งนี้เนื่องด้วยบุญกุศลกรือบาปกรรมที่พวกเขาทั้งหลายได้ก่อขึ้น เหล่าข้าบาทได้ตระเวนไปทั่วสาระทิศ แต่ก็ต้องพบกับการกระทำที่เลวทรามต่ำช้าของพวกมนุษย์ มากกว่าที่จะได้พบเห็นสิ่งดีงาม แท้จริงแล้ว หากเมื่อใดก็ตามที่พวกข้าบาทได้พบเห็นผู้คนในบ้านเรือนไหนทำความดี แม้ว่าจะเป็นความดีเพียงขั้นพื้นฐาน อย่างเช่น การจุดธูปประทีป หรือถวายภัตตาหารเจและดอกไม้แด่รูปเคารพของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ว่าพระองค์ใดหรือแม้แต่มีจิตศรัทธาสวดมนต์ภาวนาเพียงไม่กี่คำ เมื่อนั้นพวกข้าบาทและเหล่าภูตผีทั้งหลาย ก็จะให้ความนับถือบุคคลผู้นั้นเหมือนดังที่เราเคารพบูชาองค์พระพุทธะเช่นเดียวกัน ยิ่งกว่านั้นตัวข้าบาทเองยังจะบัญชาให้สมุนบริวารภูตผีทั้งหลายไปคอยปกป้องคุ้มกัน มิให้โรคภัยไข้เจ็บและสิ่งอัปมงคลเข้าไปกร้ำกรายในเขตบ้านเรือนของบุคคลผู้นั้นโดยเด็ดขาด เช่นนี้แล้ว ไฉนเลยพวกมนุษย์กลับจะมากล่าวหาว่าเหล่าข้าบาทเข้าไปเที่ยวระรานรังควานผู้คนถึงในบ้านโดยไร้เหตุผล" องค์สมเด็จพระบรมศาสดาได้ทรงตรัสแก่จ้าวแห่งภูตผีตนนั้นว่า "ดีแล้ว....ที่พวกท่านและบริวารได้ช่วยกันปกป้องเกื้อหนุนมนุษย์ที่ประพฤติดีปฏิบัติชอบทั้งหลาย เราจะกำชับให้พระยามารสอดส่องดูแลเอาใจใส่พวกท่านด้วย" เวลานั้นในที่ประชุม ท้าวเวสสุวรรณได้กราบบังคมทูลต่อพระพุทธองค์ว่า " ข้าแต่พระบรมโลกนาถเจ้า อันตัวข้าบาทนี้แม้จะมีหน้าที่ดูแลติดตามบัญชีวิญญาณของคนเกิดคนตายแล้วก็ยังอยากจะเกื้อหนุนอำนวยประโยชน์แก่พวกเขาด้วย แต่ช่างน่าเสียดายที่ปุถุชนในโลกียโลกไม่เข้าใจความปรารถนาดีของข้าบาท จึงทำให้พวกเขาต้องปราศจากความสุขทั้งในยามที่มีชีวิตอยู่และเมื่อตายไปแล้ว" ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าผู้ที่จะเกิดมาในโลกมนุษย์หากขณะที่มารดากำลังตั้งครรภ์อยู่ได้ทำบุญสร้างกุศลเอาไว้ ก็จะเป็นการเพิ่มบารมีธรรมและอำนวยความสมบูรณ์พูนสุขให้แก่ครอบครัว ประการสำคัญจะส่งผลให้บรรดาเทพพรหมพระภูมิเจ้าที่ บังเกิดเมตตาจิตมาคอยปกปักษ์รักษาทั้งแม่และลูกทำให้ทุก ๆ คนในบ้านพลอยได้รับความคุ้มครองไปด้วย เหตุฉะนี้บ้านเรือนใดมีทารกเกิดใหม่จงอย่าฆ่าสัตว์เอาเนื้อมาทำเป็นอาหารบำรุงมารดาและจงอย่าจัดงานเลี้ยงด้วยการกินเนื้อ ดื่มสุรา เต้นรำ ทำเพลงเพื่อฉลองวันเกิดโดยเด็ดขาด เพราะหากประพฤติเช่นนั้นจะทำให้ทั้งแม่และลูกที่เกิดมา ต่อไปภายหน้าชีวิตจะต้องปราศจากความสุข ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?....ก็เพราะในวันที่ทารกคลอดมักมีพวกภูตผีปีศาจ เปรตผีกระสือมากมาย ที่หิวกระหายและชอบกลิ่นคาวเลือดจะพากันมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ แต่เพื่อที่จะปกป้องคุ้มครองมนุษย์ข้าบาทก็ได้ออกคำสั่งกำชับให้บรรดาเทพเบื้องล่าง ตลอดจนพระภูมิ เจ้าที่ทั้งหลายคอยคุ้มกันดูแลแม่และลูกให้ทั้งคู่ปลอดภัย เพราะฉะนั้นมนุษย์ทั้งหลายจึงสมควรสร้างความดี ทำบุญสุนทานให้มากเพื่อเป็นการแสดงน้ำใจและขอบพระคุณต่อเทพยดาและพระภูมิเจ้าที่ในบ้านเรือนของตน แต่ช่างน่าอเน็จอนาถใจยิ่งนัก ที่พวกมนุษย์ทั้งหลายไม่เพียงแต่ไม่รู้จักสำนึกตอบแทนบุญคุณ ซ้ำร้ายยังฆ่าสัตว์ตัดชีวิตผู้อื่นเอาเนื้อมากินเลี้ยง ดื่มสุราร้องรำทำเพลงอย่างเมามายเป็นการฉลองด้วยบาปกรรมที่พวกเขาได้สร้างขึ้น จึงทำให้ตัวเอง ภรรยาและลูก ต้องพลอยมีหนี้สินบาปเวรติดตัวกันไปหมด ตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าบาทได้พบเห็นแล้วว่า โดยปกติมนุษย์ที่กำลังจะสิ้นใจ หากยามมีชีวิตอยู่เขาเคยสร้างทั้งกรรมดีและกรรมชั่วปะปนกัน ในขณะที่วิญญาณจะออกจากร่าง ก็จะมีพวกปีศาจ มาร อสุรกาย ปลอมแปลงเป็นบิดามารดาหรือคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมรักใคร่มาลวงล่อให้วิญญาณของเขาผู้นั้นติดตามไปสู่อบายภูมิเพื่อเป็นพรรคพวกตน "ปุถุชนทั้งหลายในโลกเมื่อใกล้จะสิ้นใจ สติสัมปชัญญะของพวกเขาก็จะเลือนลาง อายตนะและประสาทสัมผัสก็จะดับวูบลง ไม่รับรู้แสงเสียงใด ๆ อีก ยามนั้นคนในครอบครัวของเขา ควรน้อมสักการะบูชาต่อพระพุทธปฏิมาพร้อมกับสวดภาวนาพระนามของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตนเคารพนับถือ ด้วยการกระทำอันประเสริฐยิ่งเช่นนี้ จะยังผลให้ดวงวิญญาณของผู้ที่ใกล้จะตายสามารถรอดพ้นจากการคุกคามของเหล่าภูตผีปีศาจและวิญญาณชั่วร้ายทั้งหลายซึ่งเฝ้าคอยจ้องจะจับเอาวิญญาณคนตายไปเป็นสมุนบริวาร ข้าแต่องค์สมเด็จพระบรมโลกนาถเจ้า อันบุคคลผู้ที่ใกล้จะสิ้นใจนั้น หากได้ยินพระนามของพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์ทั้งหลายหรือได้สดับฟังบทสวดมนต์ด้วยจิตศรัทธา วิญญาณของบุคคลผู้นั้นก็จะไม่ต้องลงสู่นรกอเวจีและหากเป็นผู้ที่มีโทษทัณฑ์ติดตัวเพียงเล็กน้อยก็จะได้รับการปลดปล่อยเสียทันที....พระเจ้าข้า" พระพุทธองค์ได้ทรงตรัสแก่ท้าวเวสสุวรรณว่า "ท่านได้มีเมตตาจิตคอยปกป้องและพยายามช่วยเหลือมนุษย์ที่หลงอยู่ในวัฏฏะสงสารมาแล้วถึงเพียงนี้ ต่อไปในภายหน้า ท่านจงช่วยเหลือผู้ที่กำลังจะสิ้นใจเหล่านั้น ให้ได้พบกับความสงบสุขในสัมปรายภพและจงรักษาปณิธานอันประเสริฐเช่นนี้สืบต่อไปอย่าได้ท้อถอยเลย" ท้าวเวสสุวรรณได้สดับฟังพุทธโอวาทแล้วจึงกราบทูลว่า "ขอพระพุทธองค์อย่าได้ทรงปริวิตกในข้อนั้นเลยพระเจ้าข้า ข้าบาทจะพยายามช่วยเหลือมนุษย์ทั้งหลายให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะเป็นในยามที่เขายังมีชีวิตหรือตายไปแล้วก็ตามเพื่อให้ทุกคนได้พบกับความสุขความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป ขอแต่เพียงให้มนุษย์ทั้งหลาย ขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่ยอมรับฟังและปฏิบัติตามคำตักเตือนของข้าบาทเท่านั้น เช่นนี้แล้ว ...พวกเขาย่อมจะได้รับประโยชน์อย่างใหญ่หลวง และเมื่อตายจากโลกนี้ไป วิญญาณของพวกเขาก็จะเป็นอิสระอย่างแน่นอนพระเจ้าข้า" ครั้นแล้ว องค์สมเด็จพระบรมศาสดาได้ทรงหันมาตรัสแก่ พระกษิติครรภโพธิสัตว์ว่า "ท้าวเวสสุวรรณท่านนี้ ในอดีตเป็นผู้ที่เคยรักษาการณ์ในตำเหน่งพญายมมาทั้งนี้ก็เพื่อจะหกป้องคุ้มครองมนุษย์จำนวนมากมายมหาศาลที่ยังต้องเวียนว่าตายเกิดนี่คือ ข้ออธิษฐานบารมีของท่าน แท้ที่จริงท่านมิใช่จอมอสูร และนับจากนี้ไปเป็นเวลา 170 อสงไขย ท่านก็จะได้สำเร็จมรรคผลเข้าสู่พุทธภูมิ ดูก่อน...กษิติครรภโพธิสัตว์ อันความปรีชาสามารถของท้าวเวสสุวรรณนั้นลึกล้ำสุดจะหยั่ง และเหล่าเวไนยสัตว์ที่ท่านได้ฉุดช่วยมาแล้ว ก็มีจำนวนมากมายเกินกว่าจะประมาณได้เช่นกัน" จากคุณ : maneomicz - [ 10 ก.ค. 50 09:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 54 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5500339/Y5500339.html#51 จากคุณ : maneomicz - [ 10 ก.ค. 50 11:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 55 . พยายามทำอะไรอยู่เหรอคับ maneomicz....... . จากคุณ : หมี่กึง (หมี่กึง) - [ 12 ก.ค. 50 17:58:36 ]