PANTIP.COM : Y5844066 นักบุญดอมินิก ซาวีโอ []

นักบุญดอมินิก ซาวีโอ

เมื่อนักบุญดอมินิก ซาวีโอ ได้จากเราไปพบพระเจ้าในสวรรค์แล้วนั้น บิดาของท่านได้เขียนถึงคุณพ่อบอสโก ว่าดังนี้ “ผมขอแจ้งข่าวที่แสนเศร้าที่สูญเสียลูกไป ดอมินิกบุตรชายที่รักของผมและสาวกของท่าน ในเย็นของวันที่ 9 มีนาคม ได้จากเราไปหาพระเป็นเจ้าหลังจากที่ได้รับศีลศักดิ์สิทธ์แล้ว

ขณะที่เขาเขียนบันทึกนี้ บิดาของดอมินิกอายุได้ 42 ปี ยังจำได้ว่าชีวประวัติสั้นของบุตรชายสุดที่รักของตน มารดาที่ชื่อว่า บรีจีดา ได้ให้กำเนิดดอมินิกในวันที่ 2 เมษายน ค.ศ. 1842 ที่กีเอรีและในวันเดียวกันนั้นเองดอมินิกได้รับศีลล้างบาป

ในบ้านหลังน้อยที่ยากจนมาก บิดาของเขาซึ่งเป็นช่างเหล็ก มารดามีอาชีพเป็นช่างตัดเย็บ รูปร่างสูง มีบุคลิกที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม ที่สามารถอบรมให้บุตรชายของตนบรรลุความศักดิ์สิทธิ์ได้ในที่สุด การอบรมนี้จะสามารถช่วยเขาให้พัฒนาเติบโตขึ้นจนกลับกลายเป็นชุดที่สวยงามหรือน่าเกียจก็ได้

ในเดือนพฤศจิกายน ปี 1843 ขณะนั้นดอมินิกอายุได้ 20 เดือน คาร์โลและบรีจีดา ได้ย้ายบ้านไปที่มูริอัลโด ส่วนหนึ่งของคัสเตลนูโอโว ไม่ไกลจากเบกกี เนินเขาที่ซึ่งครอบครัวของคุณพ่อบอสโกอาศัยอยู่ พวกเขาอาศัยอยู่ในห้องเล็กๆ ในชนบท ที่นั่นไรมอนโดและมาเรียได้เกิดมา น้องสาว 2 สองคนแรกของดอมินิกและน้องชายของเขาที่ชื่อยอห์นได้เกิดมา

ดอมินิกได้เจริญชีวิตที่มูริอัลโด เป็นเวลา 10 ปี ได้ทำประสบการณ์หลัก 2 ประการคือ การเริ่มเรียนและการรับศีลมหาสนิทครั้งแรก ที่โรงเรียนครูคนแรกของดอมินิกคือ พ่อเจ้าวัด วัดน้อยที่มูริอัลโด ซึ่งคุณพ่อยอห์น บัปติสตา ชุกกา ท่านมีอายุ 29 ปี สมัยที่ถูกส่งไปประจำที่มูริอัลโดนั้น ดอมินิกอายุได้ 5 ขวบ พ่อยอห์นบัปติสตา จำได้ถึงการพบปะกับดอมินิกเป็นครั้งแรก ได้ดังนี้ “ในวันเหล่านั้นที่พ่ออยู่ที่มูริอัลโด พ่อเห็นเด็กเล็กๆคนหนึ่งอายุประมาณ 5 ขวบมาที่วัดเพื่อสวดภาวนา ด้วยท่าทีที่สำรวมจริงๆ หายากมากสำหรับเด็กวัยอย่างนี้ : เธอทักทายพ่อด้วยความเคารพนับถือในปีต่อไป เธอเริ่มมาโรงเรียน เธอขยันขันแข็ง มีความอ่อนโยนและขยัน และเนื่องด้วยเขารู้จักใช้ความสามารถที่มีอยู่ เพื่อพัฒนาตนเองให้ก้าวหน้าด้วยเวลาอันน้อยนิด ดอมินิกรักพระเจ้า และแสดงออกโดยการเลียนแบบพระศาสนจักรโดยการภาวนากับพระมารดา ซึ่งพัฒนาเธอให้สามารถเรียนรู้ในการเป็นผู้ช่วยจารีตในพิธีบูชาขอบพระคุณ ที่โรงเรียนดอมินิกเรียนรู้จักเพื่อนๆ เพื่อนบางคนดีบางคนก็ยังไว้ใจไม่ค่อยได้นัก เพื่อนคนหนึ่งที่โรงเรียนซึ่งนามสกุลเดียวกับดอมินิกคือยอห์น ซาวีโอ จำได้ว่าเพื่อน 2 คนของดอมินิกที่ประพฤติไม่ดี วันหนึ่งครูก็หมดความเพียรลงโทษพวกเขาอย่างรุนแรง เมื่อเห็นครูโกรธและเพื่อนก็เสียหน้า ดอมินิกถึงกับร้องไห้บางทีอาจเป็นครั้งแรกที่ดอมินิกมีประสบการณ์กับความไม่ดีและความไม่ดีนี้ทำให้เธอต้องร้องไห้

ในปีที่ 2 ของการเรียนหนังสือ ดอมินิกอายุได้ 7 ขวบ วันที่ทำให้ดอมินิกมีความสุขมากที่สุดคือ
วันที่รับศิลมหาสนิทครั้งแรก คุณพ่อยอห์น บัปติสตา ซุกกาเขียนไว้ว่า “การมีความสามารถที่จะแยกแยะระหว่างปังสวรรค์และขนมปังได้จึงได้รับศิลมหาสนิท ซึ่งเธอรับศิลด้วยความศรัทธาอย่างน่าอัศจรรย์ใจในอายุวัยแบบนี้” เด็กๆในสมัยนั้นจะรับศิลมหาสนิทเมื่ออายุ 11 – 12 ปี แต่สำหรับดอมินิกแล้วพ่อเจ้าวัดให้การยกเว้น บรรดาพระสงฆ์ด้วยกันที่ได้รู้จักดอมินิกและพบว่าดอมินิกมีความฉลาดและศรัทธาดุจเดียวกับเทวดา

เมื่อวันที่ 8 เมษายน 1849 เป็นวันอาทิตย์ปัสกา บิดาและมารดาได้พาดอมินิกไปร่วมฉลองวัดที่คัสเตลนูโอโว ยอห์น กัลเยโร ซึ่งภายหลังกลับเป็นพระสังฆราชและคาร์ดินัล ขณะนั้นเขาอายุได้ 11 ปี เป็นผู้ช่วยจารีตอยู่ที่วัดนั้น เขาได้เห็นดอมินิกและหลายปีหลังจากนั้น ชาวคัสเตลนูโอโวจำนวนไม่น้อยได้ชมเชยความศรัทธาของดอมินิก เมื่อดอมินิกรับศิลมหาสนิทครั้งแรก ท่าทีที่สำรวมซึ่งไม่เคยได้เห็นมาก่อนเลยในช่วงวัยเดียวกันกับเธอ ในวันเหล่านั้นอาศัยการบันทึกของเด็กคนหนึ่งซึ่งอยู่ระดับชั้นประถมศึกษาตอนปลาย ที่ดูไม่แข็งแรงแต่อาศัยน้ำใจที่เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว ดอมินิกได้เขียนข้อตั้งใจนี้ไว้ในสมุดของเธอว่าดังนี้ :
ข้อตั้งใจของการรับศิลมหาสนิทครั้งแรก:
1. ผมจะรับศีลอภัยบาปบ่อยๆ และรับศิลมหาสนิททุกครั้งที่มีอนุญาต
2. ผมจะทำวันฉลองให้เป็นวันศักดิ์สิทธิ์
3. มิตรสหายของผมคือองค์พระเยซูเจ้าและแม่พระ
4. ยอมตายแต่ไม่ยอมทำบาป

ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1848 เมื่อดอมินิกมีอายุได้ 6 ขวบ พ่อบอสโกได้สร้างวัดเล็กถวายเกียรติแด่พระมารดา
แห่งลูกประคำขึ้นที่เนินเขาของเบกกี พ่อบอสโกมาจากตุรินพร้อมกับเด็ก 16 คน เพื่อฉลองแม่พระด้วยความยินดีและอย่างสง่างาม เด็กคนหนึ่งซึ่งอาศัยการเดินที่งใหญ่ตามถนนหนทางพร้อมกับระฆังใหญ่ และเชื้อเชิญฝูงชนให้ไปร่วมฉลองและฟังเทศน์ของคุณพ่อบอสโก ท่ามกลางกลุ่มชนน้อยๆนั้นไม่ยากที่จะวาดมโนภาพถึงคาร์โล ซาวีโอ ซึ่งจูงมือดอมินิก ส่วนมารดาบรีจิดา ก็อุ้มไรมอนดา น้องสาวไปร่วมฉลองด้วยกัน เดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1853 คาร์โล ซาวีโอ เพื่อหางานที่ดีกว่าจึงได้ย้ายบ้านไปอยู่ที่มอนโดนีโอ ซึ่งห่างจากมูริอัลโดไม่กี่กิโลเมตร

สำหรับผู้ที่มาที่มอนโดนีโอ บ้านของซาวีโออยู่ทางด้านซ้ายหลังแรก ติดถนนสายที่เข้าไปในหมู่บ้าน ทั้งชั้นล่างและชั้นบน มี 2 ห้อง ห้องข้างๆ บรีจีดาใช้ดูแลลูกๆและใช้ตัดเย็บ ดอมินิกมาถึงมอนโดนีโอ เมื่อเธอมีอายุเกือบ 11 ปีแล้ว และได้เรียนหนังสือกับคุณพ่อโยเซฟ คูยีเอโร

ดอมินิกรับศิลกำลังที่วัดแห่งคัสเตลนูโอโว ในวันที่ 13 เมษายน คศ. 1853 พระจิตเจ้าเสด็จมาปรับเปลี่ยนเด็กคนหนึ่งที่เป็นผู้ใหญ่ในความเชื่อ พร้อมกับพละกำลังจากพระเจ้าที่จะต่อสู้สงครามแห่งชีวิต ที่โรงเรียนของมูริอัลโด ช่วงฤดูหนาวนักเรียนแต่ละคนต้องนำฟืนเพื่อมาใส่เตาผิง เพื่อให้ความอบอุ่น วันหนึ่งเด็กเกเร 2 คนได้นำก้อนหิมะและก้อนหินใส่ในเตาผิงทำให้หิมะละลายพร้อมควันคลุ้งทั้งห้อง เมื่อคุณพ่อคูลีเยโรมาถึงและถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เด็ก 2 คนนั้นโดยทันทีที่ชี้ไปที่ดอมินิก ดอมินิกได้ยอมรับการทำโทษโดยการคุกเข่ากลางห้องเรียนนั้น โชคดีที่เพื่อนคนหนึ่งได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณพ่อฟังหลัง จากวันนั้นคุณพ่อได้เรียกดอมินิกมาถามว่าทำไมไม่แก้ตัว ดอมินิกตอบว่า “ผมคิดว่าเด็ก 2 คนนั้นอาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน ผมไม่อยากให้เกิดเช่นนั้น ส่วนผมเอง ผมคงได้รับการอภัยเพราะว่าเป็นครั้งแรก” และก็คิดถึงพระเยซูเจ้า พระองค์เองก็ถูกตัดสินโดยอยุติธรรม. คุณพ่อคูบีเอโร ประทับใจในน้ำใจดีของดอมินิก ท่านเขียนไว้ว่า “ใน 20 ปีที่ได้สอนมา พ่อไม่เคยพบเด็กดี ศรัทธา ขยันและมีไหวพริบเช่นนี้มาก่อนเลย ด้วยการเป็นเพื่อนของพ่อบอสโก คุณพ่อบอกว่าดอมินิกเป็นเด็กที่ดีที่สุดในโรงเรียนที่เปิดสอนสำหรับเด็กยากจน

จากคุณ : ซูรากัน - [ 22 ก.ย. 50 16:50:57 ]

ความคิดเห็นที่ 1

เดือนตุลาคม คศ. 1854 พ่อบอสโกกับเด็กๆของท่าน ไปที่เบกกีเพื่อฉลองแม่พระสายประคำและดอมินิกได้มาพบพ่อบอสโกพร้อมกับบิดาของเขา พ่อบอสโกเองได้เล่าถึงการพบปะครั้งนั้นว่า “เช้าที่สดใสวันนั้น เด็กคนหนึ่งพร้อมกับบิดาของเขาเข้ามาใกล้ๆเมื่อพูดกับผมด้วยใบหน้าสงบราบคาบ ยิ้มแย้มแต่น่านับถือเป็นที่ดึงดูดแก่ทุกคน ผมจึงถามเขาว่า

-อย่างนั้นคุณพ่อคิดอย่างไรกับผม? ท่านจะพาผมไปที่กรุงตุรินเพื่อเรียนหนังสือไหมครับ?
-ดูเหมือนว่าเธอเป็นผ้าเนื้อดีนะ
-และผ้านี้จะสามารถใช้ทำอะไรบ้างละครับ?
-ใช้ตัดทำชุดที่สวยงามเป็นของถวายแด่พระเจ้าไงล่ะ
-ถ้าเช่นนั้นผมเป็นผ้าและคุณพ่อเป็นช่างเย็บ ดังนั้นคุณพ่อช่วยทำให้ผมเป็นชุดที่สวยงาม ถวายพระเจ้านะครับ
-เมื่อเธอจะจบการศึกษาเล่าเรียน เธอปรารถนาจะทำอะไรล่ะ?
-ถ้าพระเจ้าประทานพระหรรษทานอันยิ่งใหญ่แก่ผม ผมก็ปรารถนาเป็นพระสงฆ์ครับ
-ดีมาก เวลานี้พ่ออยากทดลองว่าเธอมีความสามารถเพียงพอที่จะเล่าเรียนรึไม่ เอาหนังสือเล่มนี้ไปแล้วอ่านหน้านี้และพรุ่งนี้มาหาพ่อและมาเล่าให้พ่อฟัง แล้วพ่อบอสโกเริ่มสนทนากับบิดาของดอมินิกต่อไป เวลาผ่านไปสักระยะหนึ่งประมาณไม่ถึง 8 นาที ดอมินิกกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มโดยบอกพ่อว่า “ถ้าต้องการให้ผมเล่าเดี๋ยวนี้เลยก็ได้นะครับ” คุณพ่อบอสโกรู้สึกทึ่งที่ดอมินิกไม่เพียงท่องจำหน้านั้นเท่านั้นแต่เข้าใจอย่างดีถึงความหมายของสิ่งที่ได้อ่านไปด้วย
-เก่งมาก เธอได้เรียนได้ก่อนเวลาที่กำหนดไว้ พ่อก็จะให้คำตอบก่อนเวลาก็แล้วกัน ตกลงพ่อจะพาเธอไปกรุงตุรินด้วย
ตั้งแต่เวลานั้นดอมินิกได้อยู่ร่วมในกลุ่มลูกๆที่รักของพ่อบอสโก มีการสวดภาวนาเพื่อทั้งดอมินิกและพ่อทำตามพระประสงค์ของพระเจ้า

วันที่ 29 ตุลาคม คศ. 1854 บิดาได้พาดอมินิกไปที่กรุงตุริน ต่อไปที่วัลดอกโกที่ซึ่งพ่อบอสโกได้ตั้งโรงเรียน และศูนย์เยาวชนที่ยิ่งใหญ่ มารดาของเขาทรมานมากและแม้แต่ดอมินิกเองด้วย เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอต้องห่างจากบ้าน
ที่กรุงตุริน เป็นเหมือนอีกโลกหนึ่ง มีเสียงอึกทึก มีคนมากมายและดูวุ่นวาย แตกต่างกันจากความสงบเงียบ สันติราบคาบแบบชนบท ที่ปอร์ตา ปาลาสโซเป็นตลาดที่ยิ่งใหญ่ ร้านขายของแผงรอยและความร่าเริงยินดีที่ดูเหมือนไม่จริง .....และสถานที่ฆ่าบรรดานักโทษ

ศูนย์เยาวชนของพ่อบอสโก เป็นทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ที่ซึ่งเด็กๆมากมายวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ในบ้านของพ่อบอสโกดูยากจนแต่ก็เป็นระเบียบเรียบร้อน ขณะที่บิดาและพ่อบอสโกสนทนาอยู่ ดอมินิกเหลือบเห็นรูปที่ติดห้องของพ่อบอสโก โต๊ะที่เต็มด้วยจดหมายและที่กำแพงมีประโยคที่เขียนไว้ว่า Da mihi amimas coctera tolle ดอมินิกจึงขอทราบความหมายและพ่อบอสโกจึงได้แปลจากภาษาลาตินให้ฟัง ขอแต่วิญญาณสิ่งอื่นไม่ต้องการ

เป็นคติพจน์ที่พ่อบอสโกได้เลือกสำหรับภารกิจในการเป็นสงฆ์ของท่าน จึงได้กลับเป็นคติพจน์ของดอมินิกด้วย และที่สุกเธอก็ได้เข้าอาศัยอยู่ในบ้านของพ่อบอสโก

วัดนักบุญฟรังซิสเดอซาลส์ที่สวยงาม ที่ทุกวันดอมินิกจะร่วมพิธีบูชาขอบพระคุณและรับศิลมหาสนิท เธอยอมให้ตลอดทั้งวันมีองค์พระเยซูเจ้าเป็นบ่อเกิดและยอดของความสนใจทุกสิ่ง ในช่วงของการภาวนาอันเข้มข้นของเธอ เธอมอบฝากชีวิตของเธอครอบครัว ผู้อบรม เพื่อนๆที่รัก รวมถึงเพื่อนๆที่เกเรด้วย

ณ แทบพระแท่นแม่พระนิรมลทินพบว่าวันหนึ่งเธอได้ถวายตัวแด่พระด้วยบทภาวนาสั้นบทนี้ว่า “ข้าแต่พระแม่ ลูกขอถวายดวงใจของลูกให้เป็นของพระแม่เสมอ พระเยซูและแม่พระเป็นมิตรสหายที่รักของลูกเสมอ แต่กรุณาให้ลูกตายดีกว่าตกในบาป”

ดอมินิกได้เข้าเรียนในเดือนแรก ในชั้นมัธยมหนึ่งและในปีเดียวกันเธอก็จบด้วยชั้นมัธยมสอง เธอศึกษาเล่าเรียนร่วมกับเด็กดีและเด็กไม่ดี ต่อมาได้กลับเป็นเพื่อนกับดอมินิกและช่วยกันและกัน ในห้องอาหารและห้องครัวเธอได้พบกับแม่มาการีตา แม่ที่สละละจากบ้านเกิดเพื่อมาอยู่กับเด็กๆ แม่มาการีตารักเด็กเหล่านั้น วันหนึ่งท่านได้พูดกับพ่อบอสโกว่า “เด็กดีๆมีมากมาย แต่เด็กแบบดอมินิกไม่มีเลยสักคนเดียว”
ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ซึ่งเคยเป็นสนามเล่นหย่อนใจ ยวง โรดา จำได้เช่นนี้ว่า “เขาเล่นได้เก่งอย่างมากเลย เล่นได้อย่างดีและรู้จักวิธีเอาชนะผู้อื่น น้อยครั้งมากที่เขาแพ้ก็ยอมรับ และสนุกสนานต่อไป

เธอมีเพื่อนมากมายซึ่งเป็นดอมินิกเองเสมอที่เข้าไปหาและค่อยๆไปพวกเขาจะสัญญาว่าจะประพฤติตนเองให้ดีขึ้น ไม่เป็นเด็กเกเรอีกต่อไป

ภายใต้ระเบียงบ้าน ต่อหน้ารูปปั้นพระมารดา พ่อบอสโกได้พูดกับบรรดาเด็กๆของท่าน วันหนึ่งพ่อได้พูดถึงพระเจ้า ต้องการให้เราเป็นคนศักดิ์สิทธิ์ และง่ายที่จะเป็นคนศักดิ์สิทธิ์และของขวัญชิ้นใหญ่นั้นก็คือ พระองค์ทรงเตรียมที่ไว้ในสวรรค์ให้แล้วสำหรับผู้ที่เป็นนักบุญ

จากคุณ : ซูรากัน - [ 22 ก.ย. 50 16:51:29 ]