ความคิดเห็นที่ 1 ๑        ขั้นสมถกัมมัฏฐาน มีหลักวิธีปฏิบัติเบื้องต้นที่สำคัญ   ๓ ประการ  คือ ๑  กำหนด “  ฐานที่ตั้งของใจ”  ไว้ ณ  ศูนย์กลางกาย  เหนือระดับสะดือ   ๓ นิ้วมือ  อันเป็นที่ตั้งกำเนิดธาตุธรรมเดิม  และเป็นที่ตั้งกายในกาย  เวทนาในเวทนา  จิตในจิต  และธรรมในธรรม ศูนย์กลางกายระดับสะดือเป็นที่สุด   และเป็นต้นทางลมหายใจ  (เข้า-ออก) ๒  กำหนด “บริกรรมนิมิต”  นึกให้เห็นด้วยใจเป็นเครื่องหมายดวงแก้วกลมใส ให้ใจรวมอยู่  ณ ศูนย์กลางดวงแก้วกลมใสนั้น  ตรงศูนย์กลางกายเหนือระดับสะดือ   ๒ นิ้วมือ  (ตามข้อ  ๑) การเพ่งดวงแก้วกลมใส  มีลักษณะเป็นการเพ่งแสงสว่าง  (อาโลกกสิณ)  กล่าวคือ  ถ้าพระโยคาวจรเพ่งแสงสว่างเป็นอารมณ์  ถึงได้อุคคหนิมิต  ก็จะเห็นเป็นดวงใสสว่าง  หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านจึงใช้ดวงแก้วกลมใส  (แทนดวงใสสว่าง)  เป็นบริกรรมนิมิต ๓  กำหนด “บริกรรมภาวนา” คือ ท่องในใจด้วยองค์บริกรรมภาวนาว่า  “สัมมา  อรหัง  ๆ ๆ” ที่กลางของกลางจุดเล็กใส   กลางดวงแก้วกลมใส.  ตรงศูนย์กลางกายเหนือระดับสะดือ  ๒ นิ้วมือนั้น  เพื่อประครองใจให้หยุดนิ่งตรงนั้น คำว่า “สัมมา”  เป็นคำย่อจากคำว่า  “สัมมาสัมพุทโธ”    แปลว่า  พระผู้ตรัสรู้แล้วเองโดยชอบซึ่งหมาย ถึงพระ ปัญญาคุณของพระพุทธเจ้า  ส่วนคำว่า  “อรหัง”  แปลว่า  พระผู้ไกลจากกิเลสและบาปธรรมทั้งปวง  ซึ่งหมายถึง   พระวิสุทธิคุณของพระพุทธเจ้า   เมื่อบริกรรมภาวนา ว่า   “สัมมาอรหัง ๆ ๆ”  นึกน้อมพระพุทธคุณ  คือ พระปัญญาคุณ  และ พระวิสุทธิคุณของพระพุทธเจ้า  มาสู่ใจเรา  ด้วย  เป็นพุทธานุสสติ ถ้าผู้ปฏิบัติภาวนากำหนดบริกรรมนิมิต  คือ  นึกเห็นเครื่องหมายดวงแก้วกลมใสด้วยใจได้ยาก  ก็ให้สังเกตลมหายใจเข้า-ออก  ที่ผ่านและกระทบดวงแก้ว  ตรงศูนย์กลางกายเหนือระดับ  สะดือ  ๒  นิ้วมือ  อยู่ตรงนั้น   (เป็นอาณาปานสติอีกโสดหนึ่ง)  โดยไม่ต้องตามลมหายใจเข้า-ออก  ก็จะช่วยให้เห็นดวงนิมิตได้ง่ายเข้า  เมื่อเห็นดวงใสปรากฏขึ้นแล้ว   ก็ปล่อยความสนใจในลม เมื่อรวมใจหยุดนิ่งตรงศูนย์กลางกายเหนือระดับสะดือ  ๒ นิ้ว มือ  อันเป็นที่ตั้งกำเนิดธาตุธรรมเดิม  ก็จะเข้าถึง  และ  ได้รู้เห็นกายในกาย  เวทนาในเวทนา   จิตในจิต  และ  ธรรมในธรรม  จนถึง ธรรมกาย   อันเป็นกายที่พ้นโลก  เป็นธาตุธรรมที่บริสุทธิ์   เป็นอุปการะสำคัญต่อการเจริญวิปัสสนาให้เกิดปัญญาจากการที่ได้เห็นแจ้ง และรู้แจ้ง (ก)  ในสภาวะของสังขาร คือ  ธรรมอันไปในภูมิ   ๓  ทั้งสิ้น   และธรรมที่เป็นไปในภูมิที่  ๔  เฉพาะที่เป็นสังขตธรรม ตามที่เป็นจริง (ข)   ในสภาวะของวิสังขาร   คือ พระนิพพานธาตุโดยปรมัตถ์  ทั้ง  สภาวะนิพพาน  ผู้ทรงสภาวะ และอายตนะนิพพาน ตามที่เป็นจริง และ (ค)  ในอริยสัจ  ๔ อันเป็นไปในญาณ  ๓ คือ สัจจญาณ  กิจจญาณ และ กตญาณ มีรอบ  ๑๒ จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 21:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๒ ขั้นอนุวิปัสสนา เมื่อผู้ปฏิบัติภาวนาได้ถึงธรรมกายแล้ว  ย่อมสามารถเจริญภาวนาทั้งสมถะ และวิปัสสนา ให้เกิดอภิญญา  ความรู้ความสามารถพิเศษ   และวิชชา  ได้แก่  วิชชา   ๓ วิชชา  ๘ (รวมอภิญญา  ๖)  จึง ชื่อว่า  “วิชชาธรรมกาย” ให้เกิดและเจริญความรู้ความสามารถพิเศษ   ให้สามารถพิจารณาเห็นกายในกายเวทนา  ในเวทนา  จิตในจิต  และธรรมในธรรม ให้เจริญ  “วิปัสสนาปัญญา”  เห็นแจ้งรู้แจ้ง  สภาวะของสังขาร   อันประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่ง (สังขตธรรม)   ว่ามีสามัญญลักษณะที่เป็น  อนิจจํ ทุกฺขํ  และอนตฺตา  อย่างไร  อันเป็นพื้นฐานสำคัญในการเจริญโลกุตตรวิปัสสนา  ให้เห็นแจ้งในอริยสัจ ๔   เป็น  “โลกุตตรปัญญา” ต่อไป กล่าวคือ   เมื่อผู้ปฏิบัติภาวนาได้ถึงธรรมกายแล้ว ๑) พึงฝึกเจริญฌานสมาบัติให้เป็นวสี  แล้วย่อมเกิดอภิญญา  มีทิพพจักษุ  ทิพพโสต เป็นต้น ตามระดับภูมิธรรมที่ปฏิบัติได้  (การเริ่มเจริญสมถภาวนาโดยการกำหนดบริกรรมนิมิตเป็นดวงแล้วกลมใสนั้น มีลักษณะเป็นการเพ่งกสิณแสงสว่าง  ชื่อว่า“อาโลกกสิณ”  อันเป็นกสิณกลาง  และมีผลให้เกิดอภิญญาได้ง่าย ๒)    สามารถน้อมไปเพื่อ  “อตีตังสญาณ”  เห็นอัตตาภาพของตนและสัตว์อื่นในภพชาติ   ก่อน ๆ   น้อมไปเพื่อ  “อนาคตังสญาณ”  เห็นจุติปฏิสนธิของสัตว์ทั้งหลายที่เป็นไปตามกรรม  และน้อมไปเพื่อ “ปัจจุปปันนังสญาณ”   เห็นสัตว์โลกในทุคคติภูมิ  ได้แก่   ภูมิของเปรต  สัตว์นรก   อสุรกาย  และใน สุคติภูมิ  ได้แก่  เทวโลก  และพรหมโลก  ตามที่เป็นจริง   ตามพระพุทธดำรัสได้ ให้สามารถรู้เห็นสภาวะของสังขาร  ได้แก่   เบญจขันธ์ของสัตว์โลกทั้งหลาย   อันปัจจัยปรุงแต่งด้วย  ปุญญาภิสังขาร   คือความปรุงแต่งด้วยบุญคือกุศลกรรม   อปุญญาภิสังขาร   คือความปรุงแต่ง  ด้วยบาปคืออกุศลกรรม และ อเนญชาภิสังขาร  คือ  ความปรุงแต่งที่ไม่หวั่นไหว  (ด้วยรูปฌานที่  ๔  ถึงอรูปฌานทั้ง๔  ) ได้เห็นการเวียนว่ายตายเกิดของสัตว์โลกในสังสารจักร     อันเป็นไปตามกรรม   โดยวัฏฏะ  ๓  คือ กิเลสวัฏ  กัมมวัฏ  และวิปากวัฏ  และให้สามารถเจริญปัญญารู้แจ้งในสภาวะของสังขารธรรม   คือ  ธรรมชาติที่ประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่ง (สังขตธรรม)   กล่าวคือ  ธรรมที่เป็นไปในภูมิ ๓  ทั้งสิ้น   ว่ามีสามัญญลักษณะที่เป็น อนิจฺจํ  ทุกขํ  และ อนตฺตา  อย่างไร  อย่างละเอียด  และกว้างขวาง ให้เจริญวิปัสสนาญาณ  รวบยอดผ่านถึงโคตรภูญาณของธรรมกายได้อย่างรวดเร็ว และเป็นบาทฐานให้เจริญโลกุตตรวิปัสสนาได้เป็นอย่างดี จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 21:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๓       ขั้นโลกุตตรวิปัสสนา เมื่อพระโยคาวจรเจริญอนุวิปัสสนา  เห็นกายในกาย  เวทนาในเวทนา  จิตในจิต  และ ธรรมในธรรม  ทั้ง  ณ  ภายใน  และ ณ  ภายนอก   เห็นแจ้งรู้แจ้งในสามัญญลักษณะของสังสารธรรมทั้งหลายอยู่แล้วนั้น ธรรมกายย่อมเจริญฌานสมาบัติพิจารณาเห็นธรรมในธรรม   คือ  อริยสัจ  ๔  ของกายในภพ  ๓  แล้วทำนิโรธ  (ไม่ใช่นิโรธสมาบัติ)  ดับสมุทัย  ปหานอกุศลจิตของกายในภพ ๓  โดยวิธีดับหยาบไปหาละเอียด  ผ่านศูนย์กลางกำเนิดธาตุธรรมเดิม  อันเป็นที่ตั้งของธาตุธรรม   เห็น  - จำ – คิด – รู้ คือ  “ใจ”  อันกิเลส  อวิชชา  ตัณหา  อุปาทาน  ยึดครองอยู่   ปหานอกุศลจิต ชำระธาตุธรรม เห็น – จำ – คิด – รู้  คือ  “ใจ”  ของกายในกาย (รวมเวทนา   จิต และธรรม)   จากกายสุดหยาบถึงสุดละเอียด   จนเป็นแต่ธาตุล้วนธรรมล้วนของธรรมกายที่บริสุทธิ์สุดละเอียด   ถึงปล่อยวางอุปาทานในเบญจขันธ์ของกายในภพ ๓และ ปล่อยความยินดีในฌานสมาบัติเสียได้ ปล่อยขาดพร้อมกันแล้ว  ธรรมกายที่หยาบตกศูนย์  ธรรมกายที่บริสุทธิ์สุดละเอียด นั้นจะไปปรากฏในอายตนะนิพพาน อันเป็นที่สถิตอยู่  ของพระนิพพาน คือ ธรรมกายตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า และ พระอรหันตเจ้า  ที่ดับขันธ์เข้าปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ  ประทับเข้านิโรธสงบตลอดกันหมดนับไม่ถ้วน  สว่างไสวด้วยธรรมรังสีของธรรมกายที่บรรลุพระอรหัตตาผลแล้ว  เป็นวิราคธาตุวิราคธรรม  ที่ว่างอย่างมีประโยชน์สูงสุดเพราะไม่มีสังขาร ชื่อว่า  “ปรมัตถสูญ” โคตรภูจิต คือ  ธรรมกายโคตรภูของพระโยคาวจรนั้นย่อมยึดหน่วงพระนิพพานอันละเอียดประณีต  สุขุมลุ่มลึก  นั้นเป็นอารมณ์  (แต่นิพพานธาตุโดยปรมัตถ์เป็นธรรมธาตุที่ไม่มีอารมณ์) เมื่อมรรคจิต  และ มรรคปัญญา  อันรวมเรียกว่า  มรรคญาณ  ของธรรมกายมรรคของพระโยคาวจรนั้นและเจริญขึ้น  ปหานสัญโญชน์กิเลสเครื่องร้อยรัดให้ติดอยู่กับโลกอย่างน้อย ๓ ประการ คือ  สักกายทิฏฐิ  วิจิกิจฉา  ลีลัพพตปรามาส  ขึ้นไปได้   ย่อมก้าวล่วงข้ามโคตรปุถุชนเป็นพระอริยบุคคลตามระดับภูมิธรรมที่ปฏิบัติได้  และ ณ  บัดนั้น ธรรมกายมรรค  ได้แก่  ธรรมกายพระโสดาปัตติมรรค  ก็จะตกศูนย์   และปรากฏผลจิต  ได้แก่  ธรรมกายพระโสดาปัตติผล  เข้าผลสมาบัติ พิจารณาปัจจเวกขณ์  ๕   คือ  พิจารณา  มรรค  ผล  กิเลสที่ละได้  กิเลสที่ยังเหลือ  (ในกรณีเสขบุคคล)  และ  พิจารณาพระนิพพาน ต่อไป นี้คือขั้นตอนของเจริญสมถวิปัสสนากัมมัฏฐาน  ถึงมรรคผลนิพพาน  ตามรอยบาทพระพุทธองค์ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ พระมงคลเทพมุนี  (สด  จนฺทสโร)  ได้ปฏิบัติเข้าถึงได้รู้เห็น  และเป็นธรรมกาย  แล้วได้สั่งสอนศิษยานุศิษย์   และได้ถ่ายทอดสืบต่อ ๆ  กันมาถึงปัจจุบัน จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 21:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ณ  ที่ใด มีผู้ปฏิบัติภาวนาวิชชาธรรมกายของพระพุทธเจ้านี้ด้วยดี  ตรงตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านแนะนำสั่งสอนไว้  และรักษาสืบต่อไว้ด้วยดี  บุคคลผู้ปฏิบัติชอบ และสถานที่ นั้น ๆ  มีความเจริญรุ่งเรือง  และสันติสุขดี  ทั้งนั้น  ไม่มีเสื่อมสลาย  จึงขอแนะนำให้ท่านผู้สนใจในธรรมปฏิบัติ ลองปฏิบัติดูเถิด  เมื่อท่านปฏิบัติได้ถึงธรรมกาย  ก็จะทราบผลดีด้วยตัวของท่านเอง ๔       วิชชาธรรมกายชั้นสูง สำหรับผู้ปฏิบัติได้ถึงธรรมกาย และได้ฝึกเจริญภาวนา   พิจารณาเห็นกายในกาย  เวทนาใน เวทนา  จิตในจิต  และ ธรรมในธรรม  ทั้ง  ณ  ภายนอก และ  ณ  ภายใน  ได้ผลดีพอสมควรแล้ว  ยัง ควรได้รับการฝึกเจริญภาวนาวิชชาธรรมกายชั้นสูง  อีกต่อไป  ซึ่งจะเป็นธรรมเครื่องช่วย  “บำบัดทุกข์” และ  “บำรุงสุข”   ทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น  รวมทั้งสังคมประเทศชาติได้มาก  ตามระดับภูมิธรรมที่ปฏิบัติได้   แต่ในเรื่องนี้ผู้ปฏิบัติภาวนาวิชชาธรรมกายชั้นสูง  เขาจะไม่ค่อยเผยหรือแสดงความโอ้อวดใด ๆ  กับใคร ๆ  นอกจากจะเป็นที่รู้กันเฉพาะในหมู่ครูอาจารย์ และ ศิษยานุศิษย์ผู้ใกล้ชิดเท่านั้น วิชชาธรรมกายชั้นสูงนี่แหละ  ที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินว่า  พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่าน  ได้เคยกล่าว กับ ศิษยานุศิษย์ในสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า “ธรรมกายคนหนึ่ง   ช่วยคนได้ครึ่งเมือง” หมายถึง  ผู้ปฏิบัติได้ถึงธรรมกาย  เจริญวิชชาธรรมกายชั้นสูง   ช่วยบำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่นสาธุชนพลเมืองได้มาก. จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 21:32:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากหนังสือ  :  ทางมรรคผลนิพพาน  (ธรรมปฏิบัติถึงธรรมกายและพระนิพพาน) สถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกาย  อำเภอดำเนินสะดวก  จังหวัดราชบุรี จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 21:34:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ....แต่เท่าที่ทราบนะครับ ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์นะครับ ท่านโชดกญาณสิทธิ ผมเคยฟังท่านเทศน์ ท่านก็เป็นวิปัสสนาจารย์ของทั้งหลวงพ่อสด และก็พระผู้ใหญ่อย่าง หลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน และอาจารย์แม่สิริ กรินชัย เป็นต้นครับ ท่านยังงบอกว่าหลวงพ่อสดตอนมาปฏิบัติกับท่าน บอกท่านว่าเข้าใจว่าธรรมกายนั้นถึงพระนิพพาน แต่แท้จริงแล้วไม่ได้ถึงพระนิพพาน เป็นความเข้าใจผิดของท่าน และท่านยังลงลายมือชื่อไว้ด้วยครัับ เพื่อเป็นการยืนยัน สามารถไปดูได้ที่ยุวพุทธิกสมาคมน่ะครับ...อันนี้ผมฟังเสียงธรรมเทศนาของท่านโชดกเองเลยนะครับ เลยอยากขอความรู้ข้อมูลเพิ่มเติมครับ จากคุณ : Astrokop - [ 12 พ.ย. 50 21:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่หลวงพ่อชาท่านก็เคยเทศน์ให้ฟังน่าสนใจมากครับ ท่านว่าใครจะปฏิบัติอย่างไรแล้วว่าดีก็เอาเถอะ ผมทำของผมแบบนี้ตำรวจไม่จับ ไม่ผิดกฏหมายบ้านเมืองผมก็ทำ อันนี้มันสอนให้เห็นว่า ถ้าเราทำอะไรไม่ไปเบียดเบียนผู้อื่น และตนเองก็ไม่น่าจะผิดหรอกครับ แต่อย่าให้ครอบครัวเดือดร้อน เพราะผมเห็ฯเดี๋ยวนี้คนไทยบ้าบุญจังเลยครับ ทั้งที่พุทธศาสนาเราสอนให้กระทำให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์น่ะครับ ไม่ได้สอนให้สร้างบุญกุศลให้ยิ่งๆขึ้นไปจะได้ไปสวรรค์ เพียงแต่ได้กล่าวถึงไว้แค่นั้น ว่าทำอย่างนี้ได้อย่างนี้ แต่ที่สุดแล้วก็คือการทำตนเองให้หลุดจากกองสังขาร คือการสิ้นเเล้วซึ่งความต้องการที่ปรุงแต่ง ไม่เอาทั้งสุขและทุกข์ ผมยังนึกถึงคำของท่านชยสาโร ท่านสอนว่า " ความเซ็ง คือภาษีของความสุข " นั่นแสดงตัวอย่างที่ชัดเจนว่า ถ้าเราต้องการความสุขเราก็ต้องจ่ายภาษีคือความทุกข์ จากคุณ : Astrokop - [ 12 พ.ย. 50 21:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ได้ฟังเหมือนกัน หลวงพ่อโชดกเป็นผู้แนะนำต่อวิปัสสนาให้หลวงพ่อสด ท่านก็ได้บรรลุธรรม จากคุณ : ต่อตระกูล - [ 12 พ.ย. 50 22:10:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีคนโจทย์กันว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำเลิกฝึก "ธรรมกาย" จริงหรือ?   พระดร.มหาทวนชัย  อธิจิตโต ขอย้อนไปเมื่อหลวงพ่อมาอยู่ใหม่ๆ มีปัญหามากคือญาติโยมบริเวณวัดไม่ศรัทธา  ไม่มีใครเข้าวัด  ตอนที่ท่านเล่าให้ฟัง  แล้วรองเจ้าอาวาสก็เล่าให้ฟัง  อดีตก่อนที่อาตมาจะเข้าไป  มีปัญหาแม้กระทั่งญาติโยมที่ไม่พอใจ  คนต่างจังหวัดมาทำบุญมากๆ เขาอิจฉา  เขาหาว่าหลวงพ่อจะมาทำอะไรที่ล้ำหน้า  แล้วก็เจริญเกินไป  พอเด่นขึ้นมาจะต้องมีคนอิจฉา  ถึงขนาดที่ว่ายิงท่าน  ทำร้ายท่าน  ใช้ปืนยิง  ทะลุจีวรตามที่ทราบมา  แต่หลวงพ่อก็ไม่เป็นอะไรหรอก  หลวงพ่อก็อดทนตลอดมา  ตั้งใจที่จะมาฟื้นฟูที่นี่ให้เป็นแดนพระพุทธศาสนา  เป็นแดนศักดิ์สิทธิ์  แล้วก็เป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนาซึ่งก็เป็นจริงในปัจจุบันนี้  วัดปากน้ำก็มีชื่อเสียง  และเป็นศูนย์กลางและเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพระภิกษุสามเณร  อุบาสกอุบาสิกาเป็นจำนวนมาก   หลวงพ่อท่านจะไม่เหมือนคนทั่วไป  ปกติท่านจะอยู่ในฌาณ  ท่านมีฌาณสูงมากเลย  การปฏิบัติของท่านคือท่านจะอยู่ในธรรมกาย  จิตของท่านอยู่ในธรรมกายจะอยู่ในฌาณอยู่ในสมาบัติ  ท่านไม่ใช่พระธรรมดา  ท่านอยู่ในสมาธิ  อันนี้เท่าที่อาตมาวัดได้นะ  เพราะว่าท่านจะไม่มีการขาดสติ  การทำอะไรโดยขาดสติจะไม่มี  จะเป็นคล้ายๆ พระอรหันต์งั้นแหละ  หลวงพ่อท่านเดินก็มีสติ  เอี้ยวแขนก็มีสติ  นอนก็มีสติ  จะนั่ง จะฉัน  จะเดิน  จะทำอะไรรู้สึกว่าท่านมีสติเต็มบริบูรณ์  สิ่งนี้อาตมารู้สึกประทับใจแล้วก็เห็นว่าเป็นสิ่งที่แปลก  ซึ่งไม่เห็นจากพระองค์อื่นๆ เราเป็นเณร  เราก็ช่างสังเกตนะ  พระองค์อื่นตลกคะนอง  หัวเราะเอิ๊กอ๊าก  อยากหัวเราะก็หัวเราะ  อยากกระโดด  หรือวิ่ง  หรืออะไร  บางทีมันขาดสตินะ  หลวงพ่อไม่มี  เดินนี้คล้ายพระอรหันต์  เหมือนพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง  เรื่องนี้แปลก  อาตมามารู้ทีหลังตอนเรียนปริยัติแล้วว่า  พระอรหันต์คือผู้ไม่ขาดสติ  ทำอะไรทำด้วยสติ  มาเจอกับหลวงพ่อวัดปากน้ำนี่แหละ สมัยที่อยู่ในโบสถ์รุ่นแรกๆ นั้น  ในโบสถ์ใช้เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม คือเวลา ๑ ทุ่ม  จะมีทั้งญาติโยม  ทั้งพระเณรที่รักการปฏิบัติธรรมกาย  จะมารวมกันเพื่อนั่งสมาธิ  อาตมาก็นอนที่นั่น  อยู่ที่นั่น  ทำงานที่ในโบสถ์นั้น  ก็ใช้เวลาส่วนมาก  ทุกวันไม่ว่างเว้น  ก็ต้องทำด้านสมาธิ  ตามหลักการที่ทำในวันพฤหัส  หรือสอนในโบสถ์ทุกเช้า  หรือมีพระผู้ใหญ่  เช่น  มหาโชดก ขอโยงซะเลย  เพราะว่าเป็นหลักฐานที่สำคัญที่สุด มหาโชดก  เป็นพระผู้ใหญ่  และมีตำแหน่งใหญ่  ควบคุมวัดปากน้ำด้วยในสมัยนั้น  ท่านได้ไปเรียนกรรมฐานแบบสายยุบหนอ  พองหนอ  มาจากประเทศพม่า  แล้วท่านก็จะมาเปลี่ยนแปลง  หมายความว่า  จะมาล้างสมองหลวงพ่อวัดปากน้ำ  โดยท่านมีความเข้าใจว่า  การปฏิบัติสายวัดปากน้ำ  มันไม่ใช่พระพุทธศาสนา  ไม่ใช่ทางวิปัสสนา  ไม่ใช่ทางหลุดพ้น  และก็ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง  ที่ท่านไปได้มาจากพม่า  สายยุบหนอ  พองหนอ  ท่านก็เดินทางไปปราบหลวงพ่อวัดปากน้ำ  สมัยนั้น  อาตมามีชีวิตอยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน  อยู่ในโบสถ์  หลวงพ่อก็ให้โอกาสพระผู้ใหญ่  โดยตำแหน่ง  โดยยศแล้ว  ท่านมหาโชดกใหญ่กว่า  หลวงพ่อเราก็อ่อนน้อมถ่อมตน  ก็นัดพบกันในโบสถ์เวลาบ่ายนะ  จำได้ภาพยังปรากฏอยู่ในความทรงจำ  เราก็ปูอาสนะสองที่ไว้ในโบสถ์  ต่อหน้าพระพุทธรูป  ให้ท่านได้โต้ตอบกัน  เรียกว่า  เสือเจอสิงห์   แล้วเราก็ปิดประตูให้ท่านคุยกัน  แล้วเจ้าคุณโชดกมาทราบทีหลังว่า  ต้องการอยากจะไปปรับการสอนธรรมะ  หรือการปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำให้เปลี่ยนแปลง  ให้มาใช้สายวิปัสสนาแบบยุบหนอ พองหนอ  ท่านอ้างว่า  มันมีมาในพระไตรปิฎก  มันถูกต้อง  ส่วนสายธรรมกาย  มันเพี้ยน  มันไม่ถูกต้อง  มันไม่มี  อะไรทำนองนั้น เสร็จแล้วท่านก็ถกเถียงกัน  เราก็อยู่ข้างนอก  คอยปิดประตูโบสถ์ไม่ให้ใครเข้าไปก่อความรำคาญ  ท่านก็เจอกันอย่างนี้อยู่หลายวัน  เราก็ไม่ทราบผล  ได้ผลยังไง  ใครปราบใครยังไง  เสร็จแล้วมารู้ทีหลังว่า  หลวงพ่อด้วยความเกรงใจก็เลยให้รูปอันใหญ่ไปอันหนึ่ง  ให้เจ้าคุณโชดก  พร้อมทั้งเขียนข้อความว่า  รูปนี้ให้ไว้เป็นที่ระลึก  เนื่องในโอกาสพระเดชพระคุณได้มาสอนวิปัสสนากรรมฐานให้กระผม  ซึ่งเห็นว่าถูกต้องทุกอย่าง ด้วยมารยาทและเป็นผู้น้อย  หลวงพ่อก็ชมเชย  และยอมก้มหัวให้ว่าของท่านโชดกถูกต้อง  อันนี้เป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่ง  ซึ่งหลวงพ่อรู้จักวางตัวให้เกียรติกับพระเถระ  ไม่ไปขัดข้องกับผู้ใหญ่  ซึ่งเป็นสังฆาธิการปกครองเราด้วย  หลวงพ่อถึงกราบก่อน  ทั้งที่จริง  อายุพรรษาของหลวงพ่อนั้นมากกว่า  แต่เจ้าคุณโชดกเป็นรุ่นลูกรุ่นหลาน  แต่เขาเป็นผู้ใหญ่  เขามาหลวงพ่อก็กราบ  แล้วเจ้าคุณโชดกก็กราบคืนนะ  มาทราบว่าเป็นอย่างนั้น ก็มีปัญหาต่อมาว่า  หลวงพ่อวัดปากน้ำยอมสละทิ้งหลักการจริงหรือไม่  อาตมาบอกว่าไม่จริง  ฝ่ายตรงข้ามบอกว่า  ฝ่ายมหาโชดกเป็นฝ่ายชนะ  โดยที่หลวงพ่อรับว่าตัวเอง  ยอมรับนับถือฝ่ายการปฏิบัติสายยุบหนอ  พองหนอ  อันนี้จะตัดสินอย่างไร  ในความคิดเห็นของอาตมามีความเห็นว่า ไม่ใช่  หลวงพ่อไม่เคยทิ้งหลักการวิชชาธรรมกาย  สั่งสอนมาตลอด  ไม่มีเทปม้วนไหน  ไม่มีคำพูดใดเลยที่หลวงพ่อบอกว่า  ของเรามันผิดนะลูกทั้งหลาย  ให้เลิกนะ  หันไปนับถือสายยุบหนอพองหนอ  ทำแบบวัดมหาธาตุนะ  ไม่มี  แต่ฝ่ายทางโน้น  เอาหลักเกณฑ์  เอาคำพูดที่หลวงพ่อให้เกียรติท่านเจ้าคุณโชดกนี้เป็นตัวตั้ง  เสร็จแล้วก็โพนทะนาว่า  หลวงพ่อวัดปากน้ำทิ้งหลักการ  และก็ยกย่องฝ่ายยุบหนอ  พองหนอว่าถูกต้อง  ธรรมกายผิดพลาด  นี่เขาพูดเอาเอง  ตามความรู้สึกของอาตมา  ยืนยัน  นั่งยัน  นอนยันได้เลยว่า  ที่พูดของเขามันก็ไม่ถูกเหมือนกัน  เขาไม่ได้ชนะหลวงพ่อก็ไม่ได้แพ้  และก็ไม่ได้ทิ้งหลักการ  หลวงพ่อวัดปากน้ำก็ไม่ได้สอนธรรมะใหม่  สอนการปฏิบัติใหม่แต่อย่างใด อาตมาลาสิกขาตอนอายุ ๒๕ ปี  ไปเรียนนิติศาสตร์  รามคำแหง  พอจบปริญญาตรีก็ไปต่อปริญญาโท  ปริญญาเอกด้านกฏหมายที่มหาวิทยาลัยอิลินอย  สหรัฐอเมริกา  แล้วกลับมาบวชอีกครั้ง  ในปี ๒๕๓๘ มีหลวงพ่อพระเทพกิตติปัญญาคุณบวชให้  ปัจจุบันอาตมาอายุ ๖๒ ปี ก็ขอทำหน้าที่ลูกศิษย์ทายาทธรรมของหลวงพ่อให้ดีที่สุด พระดร.มหาทวนชัย  อธิจิตโต จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 22:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในช่วงปี 2490-2497 ชื่อเสียงของหลวงพ่อวัดปากน้ำซึ่งมิได้มีเปรียญธรรมชั้นใด แต่กลับมีผู้คนศรัทธากราบไหว้มากกว่าพระมหาเถระรูปใดๆ ในประเทศไทย เวลานั้น คนที่อิจฉาท่านก็ออกมาโจมตีว่า ท่านสอนผิดๆ ทั้งยังมีข่าวลืออกุศลว่าที่วัดมีแม่ชีมาก และไปทำวิชากัน เขาก็ลือกันไปในทางเสียหาย แม้แต่พระสังฆราชในเวลานั้น (ถ้าจำไม่ผิด)คือกรมหลวงวชิรญาณวัดบวรฯ ท่านได้ข่าวอกุศลนี้เช่นกันจึงได้นิมนต์ให้พระอริยคุณาธาร(เส็ง ปุณโส) ซึ่งเป็นพระเถระผู้ใหญ่ลูกศิษย์รุ่นแรกๆของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ซึ่งเชี่ยวชาญทั้งปริยัติ และปฏิบัติ เป็นสปายไปสืบเรื่องหลวงพ่อฯ ต่อมาท่านก็ได้ตระหนักถึงบุญบารมีของลพ.วัดปากน้ำว่าเป็นนักสมาธิจริงๆ มีความสนใจเฉพาะเรื่องของการปฏิบัติธรรม จึงนำความไปกราบทูลพระสังฆราช ข่าวอกุศลก็ดับไป ต่อมา พระพิมลธรรม (อาจ อาสภเถระ) อธิบดีสงฆ์ วัดมหาธาตุ ซึ่งกำลังสนใจเรื่องอภิธรรมที่ได้รับจากพระพม่า อีกทั้งท่านยังเป็นเจ้าคณะพระนคร คุมวัดปากน้ำด้วย ท่านต้องการให้พระในสังกัดท่านสนใจเรียนอภิธรรมเพื่อให้วิชาอภิธรรมแพร่หลาย จึงไปกราบอาราธนาลพ.วัดปากน้ำให้มาฝึกวิชานี้ด้วย อันลพ.วัดปากน้ำเป็นผู้มีนิสัยใฝ่ศึกษามาแต่ครั้งยังเยาว์และท่านก็เคยเรียนสมาธิในทางอื่นมาก่อนทั้งพุทโธ และสติปัฎฐาน ทั้งท่านก็ให้ความนับถือเจ้าคุณวัดมหาธาตุดี เคยไปเทศน์ให้วัดมหาธาตุ ตามที่ท่านเจ้าคุณอาราธนาอยู่บ่อยครั้ง จึงรับที่จะเรียนวิชายุบหนอพองหนอ ท่านเจ้าคุณอาสภะให้ท่านเจ้าคุณโชดกมาสอนวิชายุบหนอกับหลวงพ่อ หลวงพ่อก็เรียนอยู่ราวสองสัปดาห์ ภายหลังเมื่อเรียนแล้วท่านก็ให้ความนับถือวิชายุบหนอของวัดมหาธาตุเช่นกัน ท่านอจ.โชดกได้ขอให้หลวงพ่อเขียนวิจารณ์สิ่งที่ท่านได้เรียน หลวงพ่อก็เขียนจดหมายสั้นๆ ดูเหมือนจะมีภาพลพ.ด้วย ว่าวิชาที่เรียนตรงกับหลักสติปัฏฐานทุกประการ เรื่องก็มีเท่านี้ แต่ผมไม่เข้าใจว่าสำนักเรียนวัดมหาธาตุรวมทั้งศิษยานุศิษย์สายนี้เขามีเจตนาอย่างไรแน่จึงนำหนังสือที่ลพ.เขียนรับรองมาลงพิมพ์ รวมทั้งที่หน้าวัดอัมพวันของหลวงพ่อจรัล ก็เอาภาพนี้มาติดไว้ด้วย ภาพนี้อ่านดูอย่างไรไม่สามารถแปลได้ว่าลพ.วัดปากน้ำได้เลิกวิชาธรรมกาย หรือแปลว่ายุบหนอเหนือกว่าวิชาธรรมกายตามที่ฝ่ายผู้เรียนวิชายุบหนอพองหนอพยายามจะกล่าวอ้างและบิดเบือนข้อเท็จจริงอย่างน่าเกลียด อันที่จริงพระพิมลธรรมท่านก็เป็นพระแท้มีความเคร่งครัดในพระธรรมวินัย แต่ความเคร่งครัดนำมาซึ่งพระเดช การใช้อำนาจต่อพระอริยสงฆ์อย่างลพ.วัดปากน้ำทั้งที่พระพิมลธรรมเป็นพระเด็กแต่ได้เปรียญธรรมก็เป็นเรื่องที่ไม่ถูกไม่ควร ความดีและไม่ดีของท่านก็เป็นกรรมที่สนองท่านเองในเวลาต่อมา วันที่ 21 เม.ย.2505 ท่านถูกใส่ร้ายและถูกจอมพลสฤษดิ์ฯ สั่งให้จับกุม คุมขัง และจับท่านสึกหาลาเพศ แต่ท่านไม่ยอมเปล่งวาจาสึกท่านต้องโทษทัณฑ์จากทางการอยู่สิบปี ในที่สุดศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาให้ท่านพ้นผิด โดยในคดีนั้นปรากฏว่ามีความอิจฉาริษยากันในหมู่สงฆ์ และพระสังฆราชพระองค์หนึ่งมีความเกี่ยวข้องกับคดีนี้เช่นกันศาลได้กล่าวในตอนหนึ่งว่ากรรมที่ท่านถูกใส่ร้ายก็ขอให้เป็นอโหสิกรรมแก่กัน เมื่อพระพิมลธรรมพ้นโทษแล้วก็ได้รับสมณศักดิ์คืน จนได้เป็นสมเด็จพระพุฒาจารย์วัดมหาธาตุ แต่ภายหลังท่านควรได้เป็นพระสังฆราช แต่ท่านก็ไม่ได้เป็นตำแหน่งพระสังฆราชตกแก่พระญาณสังวร โดยที่ท่านอาสภะเถระได้ขอถอนตัวโดยเห็นแก่ความสามัคคีแห่งสังฆมณฑล เมื่อใกล้มรณภาพ เลขาของท่านยังต้องคดีปาราชิก ทำให้ตำรวจมาค้นกุฏิท่าน แต่ก็ไม่ได้พบอะไรที่ผิดปก แน่นอนชื่อของท่านก็มามีมลทินเพราะพระเลขาสมีเจี๊ยบแท้ๆ ตราบจนท่านมรณภาพไป ตัวอย่างชีวิตของท่าน เป็นตัวอย่างพระที่มีทั้งสุขและทุกข์โคจรมา สำหรับหลวงพ่อจรัลนั้นก็เคยไปฝึกวิชาธรรมกายกับหลวงพ่อวัดปากน้ำแต่ไม่ถูกอัธยาศรัย จึงเปลี่ยนมาฝึกยุบหนอพองหนอ ซึ่งท่านก็ได้รับผลสำเร็จตามส่วนแห่งธรรม หลวงพ่อวัดปากน้ำเป็นผู้มีเมตตา อัธยาศรัยดีและใจกว้างมาก ศิษย์หลายคนได้เปลี่ยนไปเรียนกับครูท่านอื่น อาทิ แม่ชีกบิล วรมัย กบิลสิงห์ ได้ย้ายไปเรียนวิชาที่วัดโสมนัส แล้วคิดว่าตนเองบรรลุธรรมจึงมากราบเรียนแนะหลวงพ่อ หลวงพ่อฟังโดยสงบ และกล่าวสั้นๆ ว่า เอ็งยังเห็นดวงธรรมในท้องหรือเปล่า เมื่อแม่ชีบอกว่าเห็น หลวงพ่อก็พูดว่า เออ ดีแล้ว ขอให้เห็นดวงธรรมในท้องเอ็งจะไปเรียนวิชาอะไรก็ช่างเถอะ หลวงพ่อฤษีลิงดำ หลวงพ่อจรัลเหล่านี้ล้วนเคยเรียนวิชากับท่านมาทั้งนั้น ภายหลังไปเรียนวิชาอื่น ท่านก็ไม่ว่ากล่าวใคร คุณเคยได้ยินชื่อหลวงพ่อบุดดา ถาวโร วัดศรีประจันต์ จ.สิงห์บุรีหรือไม่ คนเขาลือว่าหลวงปู่เป็นพระอรหันต์แล้ว เมื่อหลวงปู่มรณภาพคนเขาไปรื้อย่ามท่าน มีพระอยู่องค์หนึ่งคือ พระของขวัญวัดปากน้ำรุ่นหนึ่ง   นายมหา จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 22:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตราบใดที่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏ ..อีกนับอสงไขย นับกัป ...ยังต้องหมั่นสะสม "บุญ"   เพื่อเป็นเสบียงในการเดินทาง มี " บุญ " ทำสิ่งใดก็สำเร็จ...จะปฏิบัติธรรม เพื่อให้พ้นทุกข์ ก็ เข้าถึงธรรมได้ง่าย ภพมนุษย์...ไม่มีอะไรที่น่ากลัว...เมื่อต้องละโลกไปแล้วนั่นแหละ เป็นสิ่งที่น่ากลัว....หากไม่มี "บุญ" เป็นเสบียงติดตัว... เพราะจะไป มืด หรือ สว่าง หรือ เทา ...ขึ้นอยู่กับกำลัง "บุญ" ....เท่านั้น จากคุณ : meditation - [ 12 พ.ย. 50 22:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 10 พุทธศักราช 2464 ตั้งสัจจาธิษฐานแน่นอนลงไปว่า ถ้าเรานั่งลงไปครั้งนี้ ไม่เห็นธรรมที่พระพุทธเจ้าต้องการ เป็นอันไม่ลุกจากที่นี้จนหมดชีวิต เมื่อตั้งจิตมั่นลงไปแล้ว ก็เริ่ม ปรารภนั่ง จึงได้ แสดงความอ้อนวอน แต่พระพุทธเจ้าว่า ............ "ขอพระองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรดข้าพระพุทธเจ้า ทรงประทานธรรมที่พระองค์ได้ทรงตรัสรู้ อย่างน้อยที่สุด แลง่ายที่สุด ที่พระองค์ได้ทรงรู้แล้วแด่ข้าพระพุทธเจ้า ถ้าข้าพระพุทธเจ้ารู้ธรรมของพระองค์แล้ว เป็นโทษแก่ศาสนาของพระองค์ ขอพระองค์อย่าทรงพระราชทานเลย ถ้าเป็นคุณแก่ศาสนาแล้ว ขอพระองค์ได้ทรงกรุณาโปรดพระราชทานแด่ข้าพระองค์ ข้าพระองค์รับเป็นทนายศาสนาของพระองค์จนตลอดชีวิต" แต่พออ้อนวอนเสร็จแล้ว ก็เริ่มปรารภเข้าที่นั่ง สมาธิต่อไป มานึกถึงมดคี่ที่ตามช่องของแผ่นหินที่ยาว ๆ แลบนแผ่นหินบ้าง ไต่ไปมาอยู่บ้าง แต่ไม่มากนัก จึงหยิบ เอาขวดน้ำมันก๊าดมา แล้วเอานิ้วจุกเข้าที่ปากขวด แล้ว ตะแคงขวดให้เปียกนิ้วเข้าแล้ว เอามาลากเป็นทางให้รอบ ตัว จะได้กันไม่ให้มดมาทำอันตรายในเวลานั่งลงไปแล้ว แต่พอนิ้วที่เปียกน้ำมันนั้นไม่ ทันถึงครึ่งวงตัวที่นั่ง ความ คิดอันหนึ่งเกิดขึ้นว่า ชีวิตสละได้ แต่ทำไมยังกลัวมดคี่อยู่ เล่า ก็นึกอายตัวเองขึ้นมา เลยวางขวดน้ำมันเข้าที่ในเดี๋ยว นั้น ประมาณครึ่งหรือค่อนคืน ไม่มีนาฬิกา ไม่แน่ก็ เห็นผังของจริงของพระพุทธเจ้า ซึ่งมีอยู่ในหนังสือธรรมกาย ที่คุณพระทิพย์ปริญญาเรียบเรียงพิมพ์แจกไปแล้วนั้น ในขณะนั้นก็มาปริวิตกว่า คัมภีร์โรจายังธรรมเป็นของลึก เพียงนี้ ใครจะไปคิดคาดคะเนเอาได้พ้นวิสัยของความตรึก นึกคิด ถ้ายังตรึกนึกคิดอยู่ก็เข้าไม่ถึง ที่จะเข้าถึง ต้องทำให้รู้ตรึก รู้นึก รู้คิด หยุดเป็นจุดเดียวกัน แต่พอหยุดก็ดับ แต่พอดับก็เกิด ถ้าไม่ดับแล้วไม่เกิด ตรองดูเถิด ท่านทั้งหลาย .......นี้เป็นของจริง หัวต่อมีเป็นอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ถูกส่วน ดังนี้ก็ไม่มี ไม่เป็นเด็ดขาด จากคุณ : สมถะ - [ 12 พ.ย. 50 22:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งั้นขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมละกันครับ และใช้บุญของท่านทำให้ถึงที่ีสุดแห่งทุกข์ตามคำสอนของพระพุทธองค์ละกันนะครับ จากคุณ : Astrokop - [ 12 พ.ย. 50 22:26:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องวิธีการก็อย่างที่หลวงพ่อชาท่านว่าไว้แหละครับ ผมว่านั่นแหละ ใช่เลย เพียงแต่อยากให้ทุกท่านมีสติ อย่าเดินทางผิดละกันครับ ลองเปิดพระไตรปิฎกศึกษาดูก็จะเข้าใจว่า อะไรคือสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงสอน และเรื่องบุญนั้น หากท่านมีบุญล้นฟ้า แต่ไม่ได้ปฏิบัติ ท่านก็ไม่มีวันที่จะพ้นทุกข์ได้หรอกครับ เหมือนมีข้าว แต่ไม่ยอมกินข้าว และปากก็พร่ำบ่นว่าอิ่มแล้้วๆ จากคุณ : Astrokop - [ 12 พ.ย. 50 22:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15              คุณ สมถะ ความคิดเห็นที่ 12 [12 พ.ย. 50 22:24:50]              คุณกล่าวถึงการอ้อนวอน ผิดทางไปมากเหลือเกิน.              ควรศึกษา นาวาสูตร              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๙              สังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค              นาวาสูตร ว่าด้วยการสิ้นและไม่สิ้นไปแห่งอาสวะ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=17&A=3354&Z=3406                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=17&i=260 แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อ่านและค้นอรรถกถาพระสุตตันตปิฎก              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม              สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                      หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html   จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 12 พ.ย. 50 23:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผมว่าดีทุกสายละครับ เราได้เข้ามาใกล้ชิดพระพุทธศาสนาก็แสดงว่าเรามีบุญบารมีสั่งสมมา อย่ามัวแต่มาติเตียนสายอื่นที่คิดไม่เหมือนเราเลย เอาเวลาที่มาโต้แย้งกันไปปฎิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ตนเองไม่ดีกว่าหรือครับ เวลาผ่านไปทุกวันดูว่าเราได้อะไรบ้างจากพระพุทธศาสนา จิตเราเข้าถึงธรรมหรือยัง เดี๋ยวจะเสียโอกาสที่ได้มาพบทางพ้นทุกข์แต่เรากลับไม่ได้อะไรเลยเพราะมัวแต่มาเถียงกันนี่ละครับ กราบขออภัยท่านอาจารย์ทุกท่านด้วยครับ จากคุณ : swinger (swinger) - [ 12 พ.ย. 50 23:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่สำนึก จากคุณ : campaign - [ 12 พ.ย. 50 23:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่มีวิธีปฏิบัติธรรมแบบนี้อยู่ในพระไตรปิฎก พระพุทธเจ้าไม่เคยสั่งไม่เคยสอน เป็นวิธีปฏิบัติที่ตรงข้ามกับวิธีการปฏิบัติตามพระไตรปิฎกอย่างสุดขั้ว เหมือนขั้วบวกกับขั้วลบ ครับ ผมก็ว่าเป็นวิธีปฏิบัติที่ดีนะครับ วิชชาธรรมกาย ฝึกได้เป็นคนดีน่าจะได้ ฝึกได้เข้าถึงธรรมกายตาที่สำนักธรรมกายคิดได้จริง แต่ไม่ใช่วิชชาของพุทธศาสนาครับ ไม่เป็นไปเพื่อความไม่ยึดมั่นถือมั่น (เพราะเป็นการฝึกให้ยึดมั่นทั้งลูกแก้ว ทั้งสัมมาอรหังในระหว่างฝึก) และสมถะและวิปัสนาตามพระธรรม ตามพุทธศาสนาเป็นแบบนี้ครับ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๔  พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๑ ธรรมสังคณีปกรณ์ จากคุณ : นายโหลว โขว่วโว่ว (oiooo) - [ 13 พ.ย. 50 01:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ๓       ขั้นโลกุตตรวิปัสสนา เมื่อพระโยคาวจรเจริญอนุวิปัสสนา  เห็นกายในกาย  เวทนาในเวทนา  จิตในจิต  และ ธรรมในธรรม  ทั้ง  ณ  ภายใน  และ ณ  ภายนอก   เห็นแจ้งรู้แจ้งในสามัญญลักษณะของสังสารธรรมทั้งหลายอยู่แล้วนั้น ธรรมกายย่อมเจริญฌานสมาบัติพิจารณาเห็นธรรมในธรรม   คือ  อริยสัจ  ๔  ของกายในภพ  ๓  แล้วทำนิโรธ  (ไม่ใช่นิโรธสมาบัติ)  ดับสมุทัย  ปหานอกุศลจิตของกายในภพ ๓  โดยวิธีดับหยาบไปหาละเอียด  ผ่านศูนย์กลางกำเนิดธาตุธรรมเดิม  อันเป็นที่ตั้งของธาตุธรรม   เห็น  - จำ – คิด – รู้ คือ  “ใจ”  อันกิเลส  อวิชชา  ตัณหา  อุปาทาน  ยึดครองอยู่   ปหานอกุศลจิต ชำระธาตุธรรม เห็น – จำ – คิด – รู้  คือ  “ใจ”  ของกายในกาย (รวมเวทนา   จิต และธรรม)   จากกายสุดหยาบถึงสุดละเอียด   จนเป็นแต่ธาตุล้วนธรรมล้วนของธรรมกายที่บริสุทธิ์สุดละเอียด   ถึงปล่อยวางอุปาทานในเบญจขันธ์ของกายในภพ ๓ และ ปล่อยความยินดีในฌานสมาบัติเสียได้ ไม่ปล่อยไม่หลุด  พิจารณาให้ดีๆ ครับ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 07:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรียน คุณสมถะ อ่านข้อความนี้ จนเป็นแต่ธาตุล้วนธรรมล้วนของธรรมกายที่บริสุทธิ์สุดละเอียด   ถึงปล่อยวางอุปาทานในเบญจขันธ์ของกายในภพ ๓ และ ปล่อยความยินดีในฌานสมาบัติเสียได้ แสดงว่า วิชชาธรรมกาย ทำให้สามารถ บรรลุ อรหัตตผล ได้ ด้วยวิธี้นี้ใช่ไหมคะ ถ้าทำได้จริง มีท่านผู้ใด ที่ บรรลุอรหัตตผล ด้วยวิชชาธรรมกาย บ้าง ช่วยยืนยัน สายอื่นเขายืนยันหมดแล้ว สายหลวงปู่มั่น สายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ เหลือแต่สายคุณสมถะ ยังไม่มีการยืนยันเพียงสายเดียว จากคุณ : ธิดามังกร (สุทธิกมล1) - [ 13 พ.ย. 50 08:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ประเด็น..สมถะวิปัสสนาตามแนววิชชาธรรมกาย เรียนถามเพื่อ การมี ความเข้าใจ ที่ตรงกัน ถามว่า คำว่า "สมถะวิปัสสนาตามแนววิชชาธรรมกาย เป็นพระพุทธศาสนา นิกายไหนครับคุณ สมถะ" หมายเหตุ ถ้าประสงค์จะตอบ กรุณา ตอบให้ตรงกับที่ถาม ขอขอบคุณเป็นการล่วงหน้า ที่ถาม เพราะ คำว่า ธรรมกาย ตามหลักบานชั้น จากพระโอษฐ์ ตรัสแก่เณรที่เข้ามา บวช ในศาสนาที่พระพุทะเจ้าทรงบัญญัติไว้ดีแล้วว่า "เป็นชื่อของพระพุทะเจ้า" ดังนั้น คำว่า วิชชาธรรมกาย ย่อมต้อง = วิชา+ชื่อของพระพุทธเจ้า ถ้าไม่ใช่จามนี้ ก้เป็นอีก เรื่องหนึ่ง ผมในฐานะผู้รับใช้พระบาลีแปลไทย ฯ จึงต้องเรียนถาม จขกท ว่า คำว่า "สมถะวิปัสสนาตามแนววิชชาธรรมกาย เป็นพระพุทธศาสนา นิกายไหนครับคุณ สมถะ" ชาวพุทธจะ ได้ทำบุญ กับ เนื้อนาบุญ ที่เป็น บุตรของพระพุทธเจ้า ที่แท้จริง คือ สอดคล้องตามพระไตรปิฎกเถรวาท ฯลฯ ขอแสดงความนับถือ จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 13 พ.ย. 50 08:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามหลักพุทธศาสนาครับ  ไม่มีนิกายไหนทั้งสิ้น  ชื่อเรียกวิชชาธรรมกายก็สักแต่ว่าชื่อ  วิธีการก็แบบเดียวกับที่พระพุทธเจ้าตรัสสอน  คือ  ดำเนินไปตามหลักไตรสิกขา  ศีล  สมาธิ  ปัญญา  ครับ ใครไปคิดแบ่งแยกนิกายนั่นแล  การทำสงฆ์ให้แตก  ทำพุทธบริษัทให้แตก  ถ้าเป็นฆราวาสถึงไม่มีโทษเท่าพระสงฆ์แต่ก็หมิ่นอนันตริยกรรมขอรับ ผู้บรรลุธรรมก็หลวงพ่อวัดปากน้ำไงครับ  ท่านบรรลุธรรมไปแล้ว  ท่านอื่นๆ กรุณาไปถามที่วัดปากน้ำครับ  และพระป่าที่ปฏิบัติสายธรรมกายอีกหลายท่าน  ที่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีการยกย่องเรื่องใครเป็นพระอรหันต์นั้น  เพราะว่าส่วนใหญ่ผู้ปฏิบัติต้องการพุทธภูมิครับ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หลวงปู่เครื่อง  สุภทฺโท  กับวัดปากน้ำและวิชาธรรมกาย โดย สุพรรณ สาคร [1] -------------- หนังสือพระมงคลเทพมุนี ประวัติหลวงพ่อวัดปากน้ำและคู่มือสมภาร โรงพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช 2529 กรุงเทพมหานคร หน้า 91 บันทึกว่า “การปฏิบัติธรรมตามหลักพระกัมมัฏฐาน อันเป็นปฏิปทาสูงสุดในพระพุทธศาสนา ถ้าการปฏิบัตินั้นเข้าขั้นปรมัตถ์ ผู้ปฏิบัติก็ย่อมเข้าถึงอมตสุข แม้ยังไม่เข้าขั้นปรมัตถ์ ก็ยังมีอำนวยผลแก่ผู้ปฏิบัติให้มีกาย วาจา ใจ สงบระงับ อันผู้ปฏิบัติเข้าถึงธรรม ย่อมมีกาย วาจา ใจ ไกลจาก โลภ โกรธ หลง เป็นบุคคลคงที่ต่อหลักธรรม ไม่ก่อกรรมทำเวร” เพื่อให้ผู้อ่านได้รู้และเข้าถึงใจจิตวิญญาณของหลวงปู่เครื่อง สุภทฺโท มากขึ้นผู้เขียนจึงขอเชื่อมโยงปฏิปทาในการแสวงหาธรรมอันเป็นทางแห่งความหลุดพ้น ของหลวงปู่ ให้ผู้อ่านได้เห็นความปรารถนาอันแรงกล้า และจุดหมายสูงสุดในการออกบวช ตามที่หลวงปู่ ได้ตั้งปณิธานไว้ นั้น คือ การตัดสินใจออกบวช ในปี 2474 ขณะนั้นอายุได้ 21 ปีบริบูรณ์ (เกิด 15 กรกฎาคม 2453) ก็เพื่อแสวงหาโมกขธรรมเป็นที่ตั้ง [2] ตามคตินิยมในการศึกษาพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะในประเทศไทย การศึกษามีข้อแตกต่างเชิงวิธีการ เพื่อบรรลุเป้าหมายเดียวกันคือปัญญาที่รู้แจ้งและเห็นจริง เป็นระบบการศึกษาที่ชัดเจนใน 2 ทาง คือ 1. การศึกษาในทางปริยัติ มุ่งการเรียนรู้พระธรรมวินัยอันเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยตรง เรียนรู้พระสูตรต่างๆ ที่พระเถระในรุ่นต่อมาได้ทำการสังคายนาเพื่อรวบคำสอนที่พระพุทธเจ้าตรัสเทศนาในที่ต่างๆไว้เป็นเรื่องๆ ให้เป็นหมวดเป็นหมู่ วิธีการศึกษาแบ่งออกเป็นช่วงชั้น ในแต่ละช่วงชั้นจัดทำเป็นหลักสูตรเพื่อให้เกิดการเรียนการสอนและมีการสอบไล่เรียกว่าสอบธรรมสนามหลวง ตั้งแต่นักธรรมตรี โท เอก สำหรับพระภิกษุสามเณร ธรรมศึกษาตรี โท เอก สำหรับคฤหัสถ์ และสอบบาลีสนามหลวง ตั้งชั้นเปรียญ 3 ประโยค ถึงเปรียญ 9 ประโยค ผู้ที่สอบไล่ได้เปรียญธรรมจะเรียกคำนำหน้าว่า “มหา” 2. การศึกษาในทางปฏิบัติ  เป็นสาระสำคัญโดยตรงสำหรับผู้แสวงหาความหลุดพ้นจากความทุกข์ อันมีกิเลสมูล ได้แก่  โลภะ โทสะ โมหะ หรือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง เป็นเครื่องผูกพัน เป็นอกุศลมูล เป็นต้นตอของกองทุกข์  กิเลสจึงเป็นรากเหง้าของความไม่ดีหรือความชั่วทั้งปวง วิธีการศึกษาการปฏิบัติ เริ่มจากการตรวจสอบที่จิต หรือกำหนดการรับรู้ไว้ที่จิต เรียกว่าการพิจารณากัมมัฏฐาน ตามที่พระอุปัชฌาย์ได้สอนให้พระบวชใหม่ทุกรูป พิจารณากัมมัฏฐานจากกองสังขาร คือการพิจารณาจากร่างกายของตนเองและคนอื่น เป็นของไม่เที่ยงหรือเป็นอนิจัง เริ่มพิจารณาตั้งแต่ เกสา คือเส้นผม โลมา คือเส้นขน นะขา คือเล็บ ทันตา คือฟัน ตะโจ คือหนัง เพื่อพระบวชใหม่ได้จดจำขึ้นใจ พระอุปัชฌาย์จะบอกกัมมัฏฐานข้อความเดียวกัน แต่เป็นการทวนกลับอีกครั้งหนึ่งว่า ตะโจ หนัง ทันตา ฟัน นะขา เล็บ โลมา เส้นขน เกสา เส้นผม  โดยความหมายแล้ว กัมมัฏฐานซึ่งตามภาษาบาลีหรือกรรมฐานเมื่อเขียนภาษาไทย ความหมายก็คือ เป็นที่ตั้งแห่งการงาน หมายเอาอุบายทางใจ มี 2 ประการ คือ สมถกรรมฐาน เป็นอุบายสงบใจ คือการทำให้ใจสงบ กับ วิปัสสนากรรมฐาน เป็นอุบายในเรื่องของปัญญา ทำให้เกิดปัญญาหรือเพื่อการแสวงหาปัญญา หลักการรู้แจ้งหรือเป้าหมายการรู้แจ้งของพุทธศาสนา เรียกว่า อริยสัจจ์ในภาษาบาลีหรืออริยสัจในภาษาไทย คือความจริงอันประเสริฐ ได้แก่ 1.ทุกข์ ซึ่งเป็นกฎของไตรลักษณ์เป็นธรรมชาติที่ไม่ยั่งยืน นั้นคือกระบวนการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับคน สัตว์ สิ่งของอยู่ตลอดเวลา ที่เกิดกับคนเพราะ มีจิตเป็นตัวปรุงแต่ง 2.ทุกขสมุห์ทัย (ที่เกิดแห่งทุกข์) คือสาเหตุของทุกข์หรือเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ 3.ทุกขนิโรธ (ความดับทุกข์) คือการทำให้ความทุกข์ดับหรือหมดไปอย่างสิ้นเชิง และ 4.ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา หรือ มรรค (ทางแห่งความดับทุกข์) ในตัวมรรคยังแยกออกเป็น 3 หมวด ได้ (1).แก่หมวดปัญญา ประกอบด้วยมรรคหรือทาง 2 ทาง คือ 1.ทางสายแรกเป็นเส้นทางที่เป็นหลักในการคิดเรียกว่า “สัมมาทิฏฐิ” เมื่อคนเราจะมีความคิดเห็นใดๆ ความคิดเห็นนั้น จะต้องตั้งอยู่บนฐานของความถูกต้องคือต้องเป็นความจริงก่อน จึงจะเรียกว่า เป็นความคิดเห็นที่ชอบ ภาษาสันสกฤตใช้คำว่า “ทฤษฎี” หมายถึงหลักการซึ่งเป็นที่มาของแนวคิด และ 2.ทางสายที่ 2 ของหมวดปัญญา เป็นวิธีการสังเคราะห์ความคิดเห็นที่ชอบแล้วให้เป็นความจริง เรียกว่า “สัมมาสังกัปปะ” สังกัปป์ เป็นศัทพ์วิชาการทางด้านจิตวิทยา แปลเป็นไทยว่า “ความคิดรวบยอด” ภาษาไทยนำภาษาบาลีสันสกฤตมาใช้โดยตรง แต่เขียนและออกเสียงว่า “สังเคราะห์” น่าจะแปลเป็นภาษาไทยว่า “สรุปแล้วมีความเห็นว่าหรือสรุปแล้วคือหรือสรุปแล้วเป็น” ความจริงตามฐานคิดสัมมาทิฏฐิหรือไม่ เพราะเหตุใด หมวดที่ 2 ของมรรค เป็นหมวดที่กำหนดไว้ในเรื่องของศีลหรือหมวดศีล ประกอบด้วย 1.สัมมาวาจา พูดจาในเรื่องที่ถูกต้องเป็นจริง 2.สัมมากัมมันตะ ประกอบการงานที่ชอบ 3. สัมมาอาชีวะ ทำมาหาเลี้ยงชีพที่ถูกต้อง หมวดที่ 3 ของมรรค เป็นหมวดที่กำหนดไว้ในเรื่องสมาธิ ประกอบด้วย 1.      สัมมาวายมะ ทำความในสิ่งที่ถูกต้อง 2.      สัมมาสติ มีสติระลึกในทางที่ชอบที่ควร 3.             สัมมาสมาธิ ตั้งใจชอบ หลวงปู่เครื่อง สุภทฺโท ออกบวชเมื่อปี 2474 ขณะมีอายุ 21 บริบูรณ์ จำพรรษาอยู่วัดบ้านค้อ 2 ปี 2474 – 2475 ไปอยู่กับอาจารย์ญาครูฉิมที่วัดบ้านทุ่งไชย ด้วยตั้งใจจะเรียนหนังสือ 1 เดือน (มีนักเรียนคนเดียวไม่เปิดสอน) จึงไปเพื่อเรียนหนังสือที่บ้านทอกหลุบใหญ่ จังหวัดมหาสารคาม (ไม่ได้เรียนเพราะอาจารย์ผู้สอนลาสิกขาก่อน) กลับมาอยู่วัดบ้านพงพรตตั้งแต่ปี 2476 – 2489 เดินมาเรียนนักธรรมที่สำนักเรียนวัดสระกำแพงใหญ่ ซึ่งเป็นการศึกษาในทางปริยัติ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ช่วงแรกพระอาจารย์ผ่านทำการสอน แต่ค่อยเข้าใจ เพราะเปิดหนังสือสอน ต่อมาพระอาจารย์พันจากจังหวัดนครราชสีมา มาสอนจึงเข้าใจและเรียนจนสอบไล่ตามหลักสูตรธรรมสนามหลวงได้นักธรรมชั้นตรี ปี 2476 นักธรรมชั้นโทปี 2477 ปี 2478 ไปเรียนหนังสือมูลกระจายน์ ที่วัดสุปัฏน์ จังหวัดอุบลราชธานี เรียนนักธรรมเอกที่วัดป่าน้อย สอบไล่ได้นักธรรมชั้นเอกปี 2478 เกิดการแบกแยกนิกาย ฝ่ายธรรมยุติยังเรียนที่วัดสุปัฏน์ ฝ่ายมหานิกายแยกมาเปิดเรียนที่วัดกลาง มีพระมหามณี เป็นอาจารย์สอน หลวงปู่มาเข้าใจภาษาบาลีดีขึ้นก็ตอนย้ายมาเรียนที่วัดกลาง เพราะอาจารย์สอนดีและเข้าใจง่าย หลวงปู่กับเพื่อนพระนักเรียน (มหาบุญมา แสนทวีสุข) อยู่ที่วัดกลาง ได้แลกเปลี่ยนสนทนาผลการเรียนบาลีไวยากรณ์ เพื่อนพระเห็นว่าหลวงปู่เข้าใจและเรียนได้ดีกว่า พระเพื่อนจึงชวนหลวงปู่ไปเรียนหนังสือต่อที่ กรุงเทพฯด้วยกัน ในปี 2478 โดยตกลงกันว่าจะไปอยู่วัดสามปลึ้ม ซึ่งหลวงปู่ตอบตกลง แต่พอถึงวันนัดเดินทาง หลวงปู่ไม่สามารถไปได้ เนื่องป่วยเป็นโรคเหน็บชา ขา 2 ข้างไม่มีเรี่ยวแรงลุกไม่ขึ้น หลวงปู่ต้องนอนพักรักษาตัวอยู่วัดบ้านพงพรตนานถึง 8 เดือนจึงหายเป็นปกติ แม้หลวงปู่จะได้ศึกษาทางด้านปริยัติ แต่หลวงปู่ก็หาได้ละทิ้งการศึกษาในทางปฏิบัติตามที่ได้ตั้งปณิธานไว้ ในขณะที่เป็นพระหนุ่ม  หลวงปู่ได้แสวงหาพระอาจารย์ที่มีความรู้ทางกัมมัฏฐานในระแวกใกล้เคียง ในช่วงสงครามมหาเอเชียบูรพามีพระอาจารย์ญาคูฉิม (พระอุปัชฌาย์ฉิม ธมฺมรตฺตโน) วัดบ้านทุ่งไชย เขตอำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ เป็นพระเถระที่มีภูมิธรรมกัมมัฏฐาน ที่โดงดังมีคนเคารพนับถือมากที่สุด หลวงปู่เชื่อว่า พระอาจารย์อุปัชฌาย์ฉิมสามารถพูดภาษาสื่อสารกับนกได้ จึงไปหาเพื่อศึกษากัมมัฏฐานด้วยหลายครั้ง และทุกครั้งพระอาจารย์อุปัชฌาย์ฉิม จะสอนข้อธรรมเปรียบเทียบให้เกิดแง่คิดในเชิงอุปมาอุปไม เช่น “คน 3 บ้านกินน้ำบ่อเดียว เทียวออกเทียวเข้า แต่ไม่เหยียบรอยกัน” หมายถึงอะไร ถ้าคิดไม่ออกท่าน “ให้เดินเข้าป่า ห้ามเหลียวกลับหลัง และให้ภาวนาจึงจะได้บรรลุธรรม” ขณะที่หลวงปู่ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบ้านพงพรต ตำบลหนองห้าง อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ และอยู่นาน 11 ปี ในปี 2487 พระมหาบุญมา (บุญมา แสนทวีสุข) ซึ่งเป็นพระสหายสหธรรมิก เมื่อครั้งเรียนหนังสือด้วยกันที่สำนักเรียนวัดสุปัฏน์ และวัดกลาง จังหวัดอุบลราชธานี ได้เดินทางจากกรุงเทพมหานคร มาเยี่ยมหลวงปู่ที่วัดบ้านพงพรต และได้สนทนาถึงข้อสารัตถธรรมทั้งในปัจจุบันและอนาคต พระเพื่อนสหธรรมิก คงเห็นว่าหลวงปู่จมอยู่กับการสร้างน้ำบ่อก่อศาลา อนาคตคงไม่พ้นเป็นหลวงตาเฝ้าวัดเพราะห่วงและหวงบุญ เพราะเห็นหลวงปู่สร้างอะไรต่อมิอะไรตั้งแต่ขุดดิน เลื่อยไม้และก่อสร้างด้วยกำลังพระเณร บทสรุปของการสนทนาธรรมระหว่างพระมหาบุญมากับหลวงปู่ พระมหาบุญมา ได้ถามหลวงปู่ในฐานะเพื่อนแบบตรงไปตรงมาว่า จะอยู่เป็นพระตลอดไปหรือคิดจะสึก (ลาสิกขา) หลวงปู่ตอบยืนยันว่า จะไม่สึก ตามที่ตั้งใจไว้เพราะต้องการจะแสวงหาธรรม ตามเรื่องราวของสมเด็จลุน ที่หลวงปู่ได้ฟังการเล่ามาตั้งแต่ก่อนบวช เมื่อพระมหาบุญมาได้รับรู้ความตั้งใจของเพื่อน จึงเสนอหลวงปู่ว่า จะเสนอข้อคิดให้จะเอาไหม เมื่อหลวงรับข้อเสนอ พระมหาบุญมา จึงเล่าเรื่องการปฏิบัติธรรมของหลวงปู่มั่น ให้ฟังในเชิงเปรียบเทียบ กับกรณีหลวงปู่สร้างน้ำบ่อก่อศาลา หอระฆัง กุฏิ โบสถ์ วิหาร หลวงปู่ต้องลงมือเลื่อยไม้ ขุดดินเอง แต่หลวงปู่มั่นปฏิบัติธรรม ต้องการจะก่อสร้างสิ่งใด จะมีคนนำช่างมาทำให้ ข้อเสนอแนะของมหาบุญมา นอกจากหลวงปู่จะเห็นด้วยแล้ว ยังมีความเลื่อมใส เนื่องจากหลวงปู่มีความคิดออกปฏิบัติธรรมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อได้รับทราบแนวทางปฏิบัติธรรมของท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต เกิดความฉันทะต้องการศึกษาธรรมด้วย ในปลายปี 2490 ทราบว่า ท่านพระอาจารย์มั่นพำนักอยู่ที่วัดป่าแสนสำราญ อำเภอวารินทร์ชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี หลวงปู่จึงตัดสินใจเดินทางไปพบ เพื่อขอฝากตัวเป็นศิษย์และปฏิบัติธรรมด้วย ในการสนนาธรรมเพียงชั่วคืนเดียว หลวงปู่มั่น ได้บอกกับหลวงปู่เครื่องว่า การปฏิบัติธรรมต้องดูที่จิตให้มาก ต้องนอนน้อย กินน้อย พูดน้อย หลวงปู่ไม่สามารถเดินทางไปปฏิบัติธรรมกับหลวงปู่มั่นที่จังหวัดสกลนครได้ เพราะขาดปัจจัยเป็นค่ารถเดินทาง เมื่อหลวงปู่รับนิมนต์เป็นเจ้าอาวาสวัดสระกำแพงใหญ่ ได้สร้างศาลาเพื่อประดิษฐานหลวงพ่อนาคปรกกับรอยพระบาทจำลอง และใช้เป็นที่สัปปายะสำหรับปฏิบัติธรรม ไว้ภายในบริเวณกำแพงปราสาทด้านปรางค์ประธาน และหลวงปู่ได้ทำที่อยู่อาศัยเป็นกุฎีเล็กๆไว้ด้านทิศเหนือของกำแพงปราสาท ซึ่งเป็นป่ารกเต็มไปด้วยตนไม้ใหญ่น้อยรายล้อมด้วยกอไผ่สีสุก หลวงปู่ได้ใช้บริเวณดังกล่าวซึ่งเป็นที่สงบเงียบเดินจงกรมและปฏิบัติธรรม แม้ว่าหลวงปู่จะมีปณิธานแน่วแน่สักปานใด แต่ภาวะของอวิชชาก็ปรากฏขึ้นในตัวของหลวงปู่ได้เช่นปุถุชนคนทั่วไป ช่วงปี 2490 – 2493 หลวงปู่รับนิมนต์มาอยู่วัดสระกำแพงใหญ่ โดยความอุปถัมภ์ของนายอำเภออุทุมพรพิสัย นายพวง ศรีบุญลือ ได้ทำการก่อสร้างศาลาประดิษฐานรอยพระพุทธบาทจำลองเสร็จ ทำการเฉลิมฉลองเป็นบุญใหญ่ 3 วัน 3 คืน จนกลายเป็นประเพณีบุญเดือน 3 ซึ่งได้จัดขึ้นตรงกับวันมาฆมาสของทุกปี พระมหาบุญมา (บุญมา แสนทวีสุข) ได้พูดจาทำนองกระตุ้นเตือนเพื่อให้หลวงปู่รู้สึกตัวหลายครั้งทำนองว่า หลวงปู่ไม่เอาจริงเอาจังกับการปฏิบัติธรรมตามปณิธานที่เคยได้ตั้งใจไว้ การพูดของพระมหาบุญมา ทำให้หลวงปู่คิดได้ และจุดประกายความตั้งใจขึ้นมาอีก หลวงปู่คิดตลอดเวลาว่าจะแสวงอาจารย์เพื่อนำการปฏิบัติไปสู่ปัญญาให้ได้ หลวงปู่ได้เดินทางไปฝากตัวเป็นศิษย์ของหลวงพ่อเดิม วัดหนองโพธิ์ อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ การปฏิบัติธรรมกับหลวงพ่อเดิม หลวงปู่รู้ได้ด้วยสัญญาว่า หลวงพ่อเดิมเก่งทางด้านเมตตามหานิยม ต่อมาในปี 2494 หลวงปู่ได้เดินทางไปฝากตัวเป็นศิษย์หลวงปู่คำมี พุทฺธสาโร ที่ถ้ำคูหาสวรรค์ จังหวัดลพบุรี หลวงปู่คำมี สอนปฏิบัติกัมมัฏฐานด้วยการเจริญอานาปานะสติ เป็นวิธีกำหนดลมหายใจเข้าเป็น “พุทธ” กำหนดลมหายใจออกเป็น “โธ” แล้วพิจารณาอารมณ์ที่เกิดจากการปรุงแต่งของจิต กำหนดจิตให้แน่วแน่ทำการตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นจากการปรุงแต่งว่า มีอะไร คืออะไร เป็นสัญญา เป็นนิวรณ์ หรือเป็นอะไร เกิดขึ้นได้อย่างไร เป็นกุศลหรือเป็นกุศล และทำการกำจัดหรือทำให้สงบนิ่งได้อย่างไร การปฏิบัติธรรมอยู่กับหลวงปู่คำมี ทำให้หลวงปู่ได้เข้าใจและรู้สึกว่าเข้าถึงการปฏิบัติกัมมัฏฐานมากขึ้น หลวงปู่ได้เดินทางไปมาระหว่างถ้ำคูหาสวรรค์กับวัดสระกำแพงใหญ่หลายครั้งในช่วงระหว่างปี 2493 – 2499 เป็นบางช่วงที่หลวงปู่อยู่นานถึง 2 ปี คือจากปี 2493- 2495 การปฏิบัติธรรมในช่วง 2 ปีแรกกับหลวงปู่คำมีที่ถ้ำคูหาสวรรค์ แม้จะก้าวหน้าและเกิดธรรมปีติหลายอย่างจากการปฏิบัติ แต่หลวงปู่ก็ยังรู้สึกไม่พอใจ ทำให้จิตใจเกิดความพะวงและกังขาไม่สิ้นสุด ใจคิดถึงหลวงปู่มั่นและต้องการเดินทางไปปฏิบัติธรรมอยู่กับหลวงปู่มั่น จึงได้กราบลาหลวงปู่คำมี เพื่อเดินทางไปหาหลวงปู่มั่น โดยที่หลวงปู่คำมีได้ห้ามไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำลายความตั้งใจของหลวงปู่เครื่องได้ การเดินทางครั้งนี้แทนที่หลวงปู่จะได้พบหลวงปู่มั่น กลับได้พบพระครูญาณโสภิต พระอาจารย์ทางด้านปฏิบัติที่เคร่งครัด สำนักวัดป่าสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ปีพุทธศักราชที่ 2495-2496 หลวงปู่ได้เดินทางไป เพื่อขอปฏิบัติธรรมกับท่านอาจารย์ใหญ่วัดป่าสูงเนิน หลวงปู่เครื่องพระอาจารย์องค์นี้ด้วยความเคารพว่า ครูบาใหญ่สูงเนิน  คือท่านพระครูญาณโสภิต วัดป่าสูงเนิน อำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา  หลวงปู่ได้ก้าวเข้าสู่สำนักนี้ ด้วยความศรัทธาเลื่อมใสในตัวของท่านพระครูญาณโสภิตเป็นอย่างมาก  เพราะสำนักปฏิบัติธรรมของท่านครูบาสูงเนินจะเน้นในเรื่องปฏิบัติดีปฏิบัติชอบของพระสงฆ์ ให้ถูกต้องตามพุทธบัญญัติ  ซึ่งพระสงฆ์จะต้องปฏิบัติตามพระวินัยอย่างเคร่งครัด  จะต้องสำรวมอินทรีย์ มีตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ  ไม่ว่าจะเป็นการนอน การนั่ง การยืน การเดิน การดื่มขบฉัน การบิณฑบาต การเดินจงกรม หรือการนั่งสมาธิ  จะต้องอยู่ในอิริยาบถที่เป็นการสำรวมทั้งสิ้นพระปฏิบัติต้องมีมารยาทอ่อนโยน นิ่มนวล จิตใจเบิกบาน แต่ทุกอย่างเป็นทางสายกลางมัชฌิมาปฏิปทา ไม่สุดโต่งไปมากทางด้านใดด้านหนึ่ง  จนภาวะความเป็นธรรมชาติแบกรับไม่ไหว จึงเหมาะแก่ผู้สนใจในทางปฏิบัติธรรมกัมมัฏฐาน และสอดคล้องกับจริตหรือความต้องการทางบวกของหลวงปู่ๆ รับรู้และเข้าใจการปฏิบัติ ติดตัวมาเป็นตัวตนของหลวงปู่ในปัจจุบันส่วนใหญ่เป็นมรดกของพระครูญาณโสภิต ซึ่งหลวงปู่เองก็เคารพนับถือพระอาจารย์องค์นี้ เป็นผู้มีใจแน่วแน่และยอดของนักปฏิบัติธรรม                ท่านพระครูญาณโสภิต ท่านได้เริ่มบทเรียนตามแนวกระบวนการเรียรรู้ หรือแนวการสอนของพระพุทธศาสนา ซึ่งกระบวนการขั้นตอนแรกจะว่าด้วยเรื่องของศีล ขั้นตอนที่สองเป็นเรื่องสมาธิ และขั้นตอนที่สามเป็นเรื่องปัญญา  ซึ่งโดยทั่วไปจะอธิบายรวมๆ กันไปว่า ศีล สมาธิ ปัญญา  เพราะถ้าหากผู้ใดได้ถือศีลหรือปฏิบัติศีลให้บริสุทธิ์  ศีลก็จะเป็นพื้นฐานของสมาธิอันมั่นคง เมื่อจิตมีสมาธิแล้ว พลังปัญญาก็จะเกิดขึ้นได้เร็ว                ถ้าไม่มีศีล หรือศีลไม่บริสุทธิ์แล้ว จะปฏิบัติธรรมให้มากเท่าไรก็คงไม่เกิดมรรคผล  ท่านอุปมาเหมือนคนมือด้วนได้แหวนเพชร คนหัวล้านได้หวี คนตาบอดได้กระจกเงา ย่อมไม่มีคุณค่าต่อจิตใจของผู้ได้เป็นเจ้าของ หรือครอบครองในสิ่งเหล่านั้นอย่างแน่นอน อนึ่ง ท่านสอนว่า  ถ้าเราต้องการเป็นพระปฏิบัติกัมมัฏฐาน  หากเรายังยึดติดกับใบลานหรือกระดาษ หรือแนวการศึกษาทางด้านปริยัติธรรมอยู่  แม้เราจะขยันหมั่นเพียรเท่าใดก็ยังหาได้บรรลุธรรมขั้นสูงไม่ เหมือนกับคนยังโง่อยู่ หอบปอทั้งขี้ปอ ย่อมเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้  ฉันใด พระผู้ปฏิบัติธรรมหากยังยึดติดอยู่กับใบลาน กระดาษ หรือเพียงแต่การเรียนปริยัติธรรมก็ฉันนั้น  การอธิบายข้อธรรมของท่านพระครูญาณโสภิต ทำให้หลวงปู่เครื่อง เกิดความสว่างรู้แจ้งถึงความเป็นมาเป็นไปในทางปฏิบัติ รู้แนวทางในการที่จะดำเนินชีวิตต่อไปในภายหน้า รู้ถึงข้อผิดข้อถูก เหตุและผลในการปฏิบัติธรรม มองเห็นทางเดินทำจิตใจและพร้อมที่จะนำจิตใจเข้าสู่การปฏิบัติตามอย่างสุปฏิปันโน อุชุปฏิปันโน คือการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ปฏิบัติตรงไปตรงมา ปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์ได้จริง การสอนปฏิบัติธรรมของท่านพระครูญาณโสภิต ท่านมักใช้วิธีสอนแบบประสบการณ์ตรง ตัวอย่างเช่น ท่านเห็นหลวงปู่หยิบหนังสือเกี่ยวกับธรรมะจากศาลามาอ่าน  ท่านก็จะสอนบทว่าด้วยการยึดถือ หรือการยึดติดในคัมภีร์หรือใบลาน  และเปรียบให้เห็นเป็นรูปธรรมว่า เหมือนกับคนหอบปอทั้งขี้ปอ หลังจากหลวงปู่ได้ซึบซับเอารสพระธรรมจากท่านอาจารย์ใหญ่สูงเนิน ท่านพระครูญาณโสภิตแล้ว  หลวงปู่ไม่ลังเลใจที่จะปฏิบัติธรรมเพื่อความหลุดพ้นจากกองทุกข์ให้ได้ โดยได้ทำการสมาทานธุดงควัตร 3 ข้อ คือการตั้งใจที่จะทำใน 3 สิ่งเป็นประจำให้ได้ กล่าวคือ ข้อที่ 1  สมาทานว่าจะออกบิณฑบาตเป็นวัตร การออกบิณฑบาต เป็นกิจที่พระภิกษุหรือภิกษุจะต้องทำเป็นปกติ ตามพระวินัยพระพุทธเจ้าบัญญัติไว้  คำว่า “ภิกษุ” เป็นภาษาสันสกฤต รากศัพท์คำเดิมแปลว่า ผู้ขออาหารหรือยังชีพอยู่ได้ด้วยอาหารที่ขอมา  ความหมายใหม่ในทางภาษาไทยแปลว่า ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา  ดังนั้น คำว่า พระภิกษุ โดยนัยทางพระพุทธศาสนาจึงแปลว่า ผู้ประเสริฐที่ยังชีพอยู่ด้วยอาหารที่ขอมา ซึ่งต่างจากการขอทานหรือผู้ขอทาน วัตถุประสงค์ของพระพุทธเจ้าที่ไม่อนุญาตให้พระสงฆ์ ทำมาหาเลี้ยงชีพตนเองด้วยการประกอบอาชีพต่างๆ เพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ได้นั้น มาจากแนวคิด 2 แนวคิด คือ 1.1 แนวคิดสำหรับผู้ครองเรือนซึ่งยังต้องหมกมุ่นอยู่ในกระแสของกิเลส จะต้องมีครอบครัว มีทรัพย์ศฤงคาร มีการทำมาหากินด้วยการประกอบอาชีพ  เพื่อความสันติของสังคมจึงได้ตรัสเรื่องของฆราวาส เอาไว้เป็นแนวทางดำเนินชีวิต 1.2 แนวคิดสำหรับพระภิกษุแล้วจำเป็นต้องตัดขาดจากต้นตอที่เป็นบ่วงหรือบ่อเกิดของกิเลสให้ได้  พระพุทธเจ้าทรงเล็งเห็นบ่วงกิเลสที่จะติดตามมารัดตรึงจิตใจเป็นกงกรรมบดบังไม่ให้พระภิกษุสามารถหลุดพ้นจากห่วงกิเลสและสำเร็จมรรคเกิดผล  หากอนุญาตให้พระภิกษุครองเรือน ประกอบอาชีพเลี้ยงชีวิตหรือปล่อยจิตใจให้กลมกลืนและหมุนไปกับสิ่งแวดล้อม 1.3 กำหนดแนวทางให้ดำรงชีวิตด้วยอัฐบริขารคือเครื่องใช้สอยเท่าที่จะมีชีวิตอยู่ได้เพียง 8 ชิ้น คือ                1.3.1 บาตร เป็นภาชนะสำหรับใส่อาหาร                1.3.2 อันตรวาสก เป็นผ้าสำหรับใช้นุ่ง ที่นิยมเรียกกันว่า ผ้าสบง                1.3.3 อุตตราสงฆ์ เป็นผ้าสำหรับใช้ห่ม ที่นิยมเรียกกันว่า ผ้าจีวร                1.3.4 สังฆาฏิ เป็นผ้าสำหรับห่มซ้อนเวลาอากาศหนาว แต่นิยมใช้พาดบ่า                1.3.5 กายพันธะ เป็นผ้าสำหรับมัดเอวป้องกันไม่ให้ผ้านุ่งหรือประคดเอว                1.3.6 ธัมมะกะรก เป็นหม้อกรองน้ำหรือเครื่องกรองน้ำ ที่มีผ้ากรองม่ให้สัตว์ ฝุ่นละออง และอื่นๆ หลุดเข้าไปในน้ำดื่มน้ำใช้ นับว่าเป็นมาตรการด้านสาธารณสุขที่สำคัญ เมื่อ 2,600 ปีมาแล้ว                1.3.7 กล่องใส่เข็ม ที่มีเข็มพร้อมด้าย ในสมัยก่อนโยเฉพาะในประเทศอินเดียพระต้องหาเก็บเศษผ้าที่เขาทิ้งแล้วหรือผ้าที่ติดไปกับการห่อซากศพ  นำมาซักเย็บต่อกันให้เป็นตารางเหมือนกับคันนาของชาวแคว้นมคธที่มีรูปและลักษณะตามแบบพระวินัยบัญญัติไว้ แล้วนำไปย้อมด้วยน้ำฝาด  เข็มจึงเป็นเครื่องมือสำคัญในการดำรงชีพของพระ                1.3.8 มีดโกน เป็นเครื่องใช้โกนผมและโกนหนวด ต่อมา ทรงผ่อนผันให้พระภิกษุมีบริขารเพิ่มขึ้น เพื่อแก้ไขความขัดข้อง เป็นเครื่องใช้เฉพาะเหตุ เฉพาะที่ ดังนี้ 1. รองเท้า 2. ร่ม 3. ย่าม 4. ผ้าปูนั่ง 5. ผ้าอาบน้ำฝน 6. ผ้าปิดผี การบิณฑบาตของพระภิกษุจึงมี 2 นัยกล่าวคือ นัยที่หนึ่งหรือความหมายที่หนึ่ง การที่พระพุทธเจ้าต้องบัญญัติให้พระภิกษุออกบิณฑบาต ก็เพื่อให้พระภิกษุหลุดพ้นจากการประกอบอาชีพเพื่อเลี้ยงชีพ อันเป็นกิจของผู้ครองเรือน  พระภิกษุจะต้องละความอยากเพื่อให้ละความอยากได้ผลดี  พฤติกรรมของพระภิกษุจึงต้องไม่ยึดถือในทรัพย์ซึ่งเป็นต้นทุนของการผลิตหรือแสวงหาทรัพย์สินอื่นเพื่อการดำรงอยู่หรือสะสมไว้เพื่อการดำรงอยู่อันเป็นส่วนของตน นอกเหนือจากอัฐบริขาร 8 เท่านั้น ที่ทรงอนุญาตให้ยึดถือเป็นส่วนของตนได้ นัยที่สอง การออกบิณฑบาตยังทำให้ร่างกายมีการเคลื่อนไหว ซึ่งนอกจากจะเป็นผลดีต่อสุขอนามัยของพระภิกษุเองแล้ว  การบิณฑบาตยังก่อให้เกิดกุศลแก่ผู้อื่น  ภาษาพระเรียกว่าออกโปรดสัตว์ กล่าวคือเปิดโอกาสให้แก่ผู้อื่นได้ทำการบริจาคทานหรือทำบุญ  การทำบุญ ก็คือทำความดี ซึ่งจะโน้มนำจิตใจของผู้นั้นให้เข้าถึงธรรมจาคะ  อันเป็นการลดละความโลภออกจากจิตใจได้ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ดังนั้นการถือปฏิบัติ ด้วยการสมาทานฉันเอกาของหลวงปู่ ก็เพื่อที่จะบังคับใจ ข่มความอยาก ลด ละ กิเลส คือความอยาก ซึ่งเป็นต้นตอของอกุศลมูลให้เบาบางลงด้วยการฉันอาหารเพียงเพื่อให้ชีวิตอยู่ได้  มิใช่ฉันอาหารตามที่จิตใจอยากจะฉัน  ที่ว่าความอยากเป็นต้นตอของอกุศลมูล เพราะความอยากเผาผลาญจิตใจแล้ว  อกุศลมูลคือความโลภก็จะเป็นเงาตามมาด้วย ข้อที่ 3 หลวงปู่ได้สมาทานครองผ้าไตร หรือตั้งใจถือครองผ้าเพียง 3 ผืนเป็นวัตร  คือหลวงปู่ตั้งใจใช้ผ้าเพียง 3 ผืนอันเป็นบริขารตามพุทธบัญญัติ เพื่อที่จะปล่อยจิตเกิดความโลภอยากจะได้ผ้าผืนที่สี่หรือผ้าอื่นนอกจากผ้า 3 ผืนตนตั้งใจจะครองเท่านั้น คือ มีเพียงผ้าสบง ผ้าจีวร และผ้าสังฆาฏิเท่านั้น ระหว่างที่ธุดงค์เข้าไปวัดป่าสระเพลง ซึ่งตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 5  แม้โดยบุคลิกของหลวงปู่จะเป็นคนที่นิ่มนวลและมีจิตใจโอบอ้อมอารีเป็นพื้นฐาน  แต่หลายครั้งที่หลวงปู่เกิดความคิดสับสนวุนวายใจในการปฏิบัติธรรม  อันเนื่องมาจากความเห็นที่ผุดขึ้นมาจากในใจ หรือความคิดของตนเองที่เรียกว่าความเห็นหรือในภาษาบาลีเรียกว่า ทิฐิ ในภาษาสันสกฤตเรียกว่า ทฤษฎี ซึ่งจะเกิดและมีอยู่ในทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของฐานความคิดเห็นที่ผ่านมาแล้วในอดีต หรือฐานความคิดที่จะเป็นไปในอนาคต  ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ตั้งอยู่บนฐานของความคิดเห็น หรือทิฐิหรือทฤษฎีทั้งสิ้น ทิฐิเป็นหลักธรรมข้อแรกของทางเดินไปสู่ความหลุดพ้น ในสาระธรรมที่พระพุทธองค์ได้ตรัสรู้และเป็นหนึ่งของสี่ความจริง 4 ประการ ซึ่งได้แก่ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค  หรือที่เราเรียกว่า อริยสัจ 4 ทางเส้นแรกหรือธรรมข้อแรกของมรรค 8 หรือมรรคมีองค์ 8  ท่านหลวงพ่อพุทธทาสภิกขุ ได้อธิบายสัมมาทิฐิว่า “เป็นความถูกต้องตามความคิดเห็นเรียกว่า สัมมาทิฐิ เป็นความรู้ก็ดี เป้นความเข้าใจก็ดี ความเชื่อก็ดี อะไรก็ดีรวมๆ กันเรียกว่า ความคิดเห็นสัมมาทิฐิ มีทิฐิอันถูกต้อง   สัมมาแปลว่าถูกต้อง เขาจึงรู้ดีว่าเกิดมาทำไม ควรทำอย่างไร อะไรเป็นอย่างไร รู้ถูกต้องหมด ไม่ผิดพลาดนี่ความถูกต้องที่หนึ่ง เราคิดดูสำคัญกี่มากน้อย เรากำลังมีหรือไม่มี โลกกำลังมีหรือไม่มี หรือโลกกำลังไม่รู้ว่าความทุกข์คืออะไร หนทางสู่ความดับทุกข์คืออะไร ในโลกนี้มันไม่รู้ โลกนี้จึงดำเนินไป จึงเต็มไปด้วยความทุกข์ เต็มไปด้วยความเบียดเบียน ไม่รู้จักสิ้นจักสุด ทุกหัวระแหงยังมีความทุกข์ มีบุคคลปฏิบัติไม่ถูกต้องแล้วมีความทุกข์ แล้วเกิดสงคราม มีปฏิกิริยาจากสงครามมีผลเหลือจากสงคราม มีความทุกข์อยู่ทั่วๆ ไปทั้งโลก เพราะโลกไม่มีสัมมาทิฐิ ไม่รู้ตามที่เป็นจริง นี่เป็นข้อแรก มีความเห็นถูกต้อง รวมความเชื่อ เข้าใจ รวมอุดมคติ รวมอะไรๆ ไว้ในคำๆ นี่หมดว่าถูกต้อง” ความคิดเห็น ความเชื่อ หรือความเข้าใจใดๆ ของบุคคลใด  เมื่อนำมาเชื่อมเข้ากับความเป็นจริงแล้ว  จึงมีผล 2 ทิฐิ หรือทฤษฎี คือถ้าตรงและถูกต้องตามความเป็นจริง ก็จะเป็นสัมมาทิฐิหรือสัมมาทฤษฎี เป็นความคิดเห็นความเชื่อหรือความเข้าใจที่ชอบคือถูกต้อง  ถ้าไม่ถูกต้องและไม่ตรงกับความเป็นจริง ก็จะกลายเป็นมิจฉาทิฐิ หรือมิจฉาทฤษฎี เป็นความคิดเห็นความเชื่อหรือความเข้าใจที่ไม่ชอบ คือไม่ถูกต้อง การที่หลวงปู่สมาทาน งดฉันอาหารเพื่อลดทิฐิ คือการสร้างวินัยในเรื่องการฉันอาหารไว้ในการปฏิบัติ คือ การพยายามกำจัดความรู้สึกที่เกิดขึ้นทางใจ ที่เรียกกันว่าอารมณ์  ถ้าตราบใดที่ยังไม่สามารถข่มความรู้สึกทางใจได้  อารมณ์ก็จะเป็นตัวสนองตอบกับความคิดเห็นจากภายนอกที่มากระทบซึ่งเป็นเรื่องของโลก  การก่อเกิดทิฐิในเรื่องของโลกความทุกข์ ความโกรธ ความโลภ ความหลง ก็จะหลุดลอดเข้าทางอารมณ์  ถ้าไม่สามารถใช้ปัญญา ตามเข้าไปตรวจสอบให้ถึงแก่นแท้ได้  ผลตามมาก็จะเป็นมิจฉาทิฐิได้เช่นกัน  การสร้างวินัยให้เกิดขึ้นกับตนเอง จึงเป็นกลวิธีโน้มจิตใจเพื่อตรวจสอบภาวะของอารมณ์  ถ้าอารมณ์สงบนิ่ง จิตใจก็แจ่มใส สามารถใช้ปัญญาตรวจสอบเส้นทางมรรคมีองค์ 8 เพื่อเดินไปสู่ความดับทุกข์ได้ ปีพุทธศักราช 2500 อาจารย์ใหญ่ ท่านพระครูญาณโสภิต ได้นำพระศิษย์ปฏิบัติธรรม 5 รูป เดินธุดงค์เข้าไปในป่าลึกชื่อว่าซับม่วง ในเขตอำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา  ลักษณะเป้นป่าดิบชื้นตามเชิงเขา และชุกชุมด้วยไข้ป่าหรือไข้มาลาเรีย  พระทั้งหมดได้เข้าพักเพื่อบำเพ็ญภาวนาอยู่ถ้ำที่สวยงามชื่อว่า ถ้ำมืด  แสงแดดส่องเข้าไปไม่ถึง อากาศหายใจไม่ค่อยจะพอ  ภายในถ้ำมีความเย็นยะเยือก  อาจารย์นำคณะธุดงค์เข้าบำเพ็ญอยู่ภายในถ้ำมืด นานถึง 6 วัน 6 คืน ปรากฏการณ์ในวันแรก มีสหธรรมิกท่านหนึ่ง ชื่อว่าพระมหาบุญ  ท่านบำเพ็ญธรรมอยู่ได้เพียงวันเดียว ก็มีอาการอาพาธด้วยไข้มาลาเรียอย่างหนัก  ท่านจึงออกถ้ำซับมืด กลับไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลจังหวัดนครราชสีมา  และอยู่ได้เพียงวันเดียวก็ถึงแก่มรณภาพ หลวงปู่เองก็จับไข้ มีอาการหนักหัว แน่นหน้าอก หายใจไม่เต็มปอด  หลวงปู่ได้นั่งสมาธิใช้สติสัมปชัญญะตรวจสอบอาการไข้รวบรวมพลังจิตให้เกิดความเข้มแข็งเพื่อเอาชนะแต่อาการไข้ก็ไม่ทุเลาลง  สติรับรู้ได้ว่าอาการไข้กลับหนักยิ่งขึ้น จึงรำพึงในใจว่าถ้าขืนปล่อยให้ไข้กำเริบต่อไปอีกคงตายแน่  หลวงปู่จึงได้ตัดสินใจปีนหน้าผาเกาะต้นไม้ เกี่ยวเถาวัลย์หรือเครือกระไดลิงขึ้นไปเพื่อขอยาแก้ไข้มาลาเรียจากพวกฝรั่ง ที่กำลังระเบิดหินอยู่บนหลังเขาเพื่อก่อสร้างถนนมิตรภาพ  ได้พบล่ามคนไทย บอกเขาว่าเป็นไข้มาลาเรีย แจ้งความประสงค์ ล่ามจึงพาไปพบฝรั่งได้ยามา 6 เม็ด  แต่เขาสั่งให้กินเพียงเม็ดเดียวก็พอ จึงได้กินยาตามที่เขาสั่งอาการไข้จึงหายไป  ภายในใจก็คิดว่าได้รอดพ้นจากความตายแล้ว การออกเดินธุดงค์ในครั้งนั้น พระทั้ง 5 รูป ต่างก็ได้รับเชื้อมาลาเรียกันครบทุกรูป  แม้แต่ท่านอาจารย์ใหญ่ พระครูญาณโสภิต ท่านก็ป่วยเป็นไข้ป่าด้วย  แต่หมอรักษาได้ทันเวลา อาการท่านดีขึ้นแต่ก็ยังไม่หายขาดทันที  จึงได้ถอนธุดงค์(ล้มเลิกการออกปฏิบัติธรรมในป่า)กลับมายังวัดป่าสูงเนิน  ท่านอาจารย์ใหญ่ พระครูญาณโสภิต เมื่อคนไปรับศพพระมหาบุญ ซึ่งมรณภาพด้วยพิษไข้มาลาเรียจากโรงพยาบาลนครราชสีมากลับมาถึงวัด  พอท่านได้เห็นศพ ก็เกิดความโทมนัสเป็นอย่างมาก  จนถึงกับหน้ามืดเป็นลมต้องช่วยกันนวดเฟ้นเกิดความชุลมุนกันพักใหญ่ ตัวหลวงปู่เอง เมื่อกลับจากธุดงค์มาพบศพของพระมหาบุญ ซึ่งเป็นเพื่อนสหธรรมิก ช่วยเหลือเกื้อกูลกันในการปฏิบัติธรรม  และเป็นผู้ร่วมธุดงค์ด้วยกันมามรณภาพลง ก็รู้สึกสลดใจเป็นอย่างยิ่ง  ผลของการออกปฏิบัติธรรมด้วยการออกธุดงค์ในครั้งนั้น มีพระถึงแก่มรณภาพลงเพราะไข้มาลาเรียเพิ่มอีก รวมกับพระมหาบุญเป็น 3 องค์ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางใจอีกครั้งหนึ่ง เมื่อหลวงปู่ตั้งสติได้ จึงใช้ปัญญาตรวจสอบดูตัวเองพบว่าภารกิจของศิษย์ตถาคต คือการแสวงหาทางพ้นทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจ เป็นวิสัยของโลกที่เกิดจากธรรมารมณ์  ในปรากฏการณ์อันเดียวกัน หากจิตตั้งอยู่บนฐานของกิเลสซึ่งเป็นฝ่ายอกุศลมูล ธรรมารมณ์นั้น ย่อมส่งผลให้เกิดทุกข์  ในขณะเดียวกันหากจิตตั้งอยู่บนฐานของธรรมที่เป็นฝ่ายกุศลมูล ย่อมส่งผลให้จิตใจเกิดความสุข เมื่อพบว่าภารกิจเบื้องหน้า คือการแสวงหาธรรมเพื่อการหลุดพ้น  จึงได้กราบลาท่านอาจารย์ใหญ่แยกย้ายกันไปคนละหนคนละแห่ง เพื่อค้นหาธรรม ที่นำไปสู่ความหลุดพ้นต่อไป จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หลวงปู่ได้วิชาธรรมกาย ระหว่างปฏิบัติธรรมอยู่ที่ถ้ำคูหาสวรรค์ จังหวัดลพบุรี[1][3] หลวงปู่ได้เดินทางไปเยี่ยมสามเณรสุบรรณ จันบุตรและสมเณรบุญเล็ก  ระวังชนม์ ซึ่งเป็นนิสิตจากวัดสระกำแพงใหญ่เข้าไปศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่วัดปากน้ำภาษีเจริญ  ขณะนั้นยังเป็นจังหวัดธนบุรี  สามเณรได้แนะนำหลวงปู่เข้าไปกราบนมัสการพระเดชพระคุณท่านหลวงพ่อพระเทพมงคลมุนี (สด  มีแก้วน้อย) ซึ่งท่านเป็นเจ้าอาวาสและเป็นเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมที่เป็นต้นตอของธรรมกาย  หลวงปู่ได้มีโอกาสเข้าอบรมการปฏิบัติอยู่ที่วัดปากน้ำภาษีเจริญ  โดยความอุปถัมภ์ของโยมสอน พักอยู่ที่กุฏิเล็กๆ ปลูกอยู่เหนือคลองน้ำร่องสวนเดิม หลังคามุงด้วยจาก เรียกว่าคณะเนกขัมม์เป็นเวลา 15 วัน[2][4] ขณะนั้น หลวงปู่ยังเป็นพระที่เชื่อมโยงความคิดอยู่กับวัฒนธรรมการปฏิบัติของชาวชนบท ด้วยความเคารพต่อพระสงฆ์ การทำบุญของชาวบ้าน นอกจากจะมีอาหารคาวหวานแล้ว ก็จะมีหมากพลูและยาสูบ  ซึ่งจัดเตรียมและมวนด้วยใบตองกล้วยแห้งเรียบร้อย พร้อมขบเคี้ยวหรือสูบได้ทันที ไปถวายสมาเณรทุกครั้งที่มีการทำบุญ  หรือเมื่อมีโอกาสไปหาพระที่วัดหรือที่ใดๆ ชาวบ้านก็จะเตรียมหมากพลู และยาสูบไปพร้อมทุกครั้ง  แม้แต่คุณสนั่น  วีรวรรณ นักธุรกิจคนสำคัญ เจ้าของบริษัท วีรวรรณ จำกัด ซึ่งคุ้นเคยกับหลวงปู่มาก ได้มาทอดกฐิน  เพื่อรวบรวมเงินสร้างศาลาการเปรียญหลังใหญ่ในปัจจุบัน (สร้างเสร็จในปี 2498) เมื่อไปหาหลวงปู่คราวใด ก็จะนำบุหรี่ไปถวายหลวงปู่ และในครั้งที่หลวงปู่ไปพักอยู่ที่วัดปากน้ำ คุณสนั่น  วีรวรรณ ก้ได้ไปเยี่ยมและนำเอาบุหรี่ซิกการ์ไปถวายด้วย   เมื่อหลวงปู่มีโอกาสกราบสนทนาธรรมกับหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญ  หลังจากฉันเช้าเสร็จทำให้หลวงปู่จึงต้องสูบบุหรี่ตามที่เคยปฏิบัติมา  เมื่อหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญท่านฉันเช้าเสร็จ ท่านได้เดินลงจากศาลาการเปรียญเพื่อกลับไปยังกุฎี หลวงพ่อวัดปากน้ำมาพบหลวงปู่เครื่อง กำลังสูบบุหรี่ซิกการ์มวนโต ท่านได้มองดูแล้วยิ้มและเดินเข้าไปในกุฎี เมื่อหลวงปู่เครื่องเดินตามเข้าไปก้มลงกราบท่านๆได้ถามขึ้นว่า คุณได้บวชมากี่ปีแล้ว หลวงปู่เครื่องได้ตอบไปว่า กระผมได้บวชมา 22 ปีแล้ว หลวงพ่อวัดปากน้ำได้ถามต่อว่า คุณบวชมา 22 ปีแล้ว ทำไมจึงละเลิกบุหรี่ไม่ได้ บุหรี่มันมีคุณวิเศษกว่าธรรมอย่างอื่นหรืออย่างไร จึงไม่สามารถเลิกมันได้  ซึ่งถือว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านได้ให้บทเรียนที่มีค่ายิ่ง   เมื่อหลวงปู่กราบลาท่านกลับมายังกุฏิพัก จิตก็ระลึกตริตรองคำพูดของท่านอยู่ถึง 3 วัน เห็นว่าเป็นคำพูดที่ล้ำลึก  เมื่อได้สติ ก็เกิดปัญญามองเห็นสาระความสำคัญของคำสอน จึงกำหนดจิตตนเองขอเลิกบุหรี่ และเอาบุหรี่ทิ้งทั้งหมด  เพียงชั่วระยะประมาณ 20 นาทีเท่านั้น  จิตก็หันกลับมาหาบุหรี่อีกทำให้ร่างกายรู้สึกอยากจะสูบบุหรี่  หลวงปู่ได้ใช้ความพยามอดกลั้น ด้วยการนั่งสมาธิกำหนดจิตใจอยู่ที่ สัมมา อรหัง ไปเรื่อยๆ  จิตที่กำหนดความอยากจึงค่อยๆ คลายออก  เมื่อร่างกายไม่ถูกจิตบังคับ ความต้องการบุหรี่ก็จางไป  หลวงปู่เล่าว่า การอบรมธรรมกายแม้จะเป็นเรื่องของการปฏิบัติกัมมัฏฐาน แต่ก็เป็นเรื่องใหม่ จึงเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เมื่ออบรมครบ 15 วันแล้วได้กราบนมัสการหลวงพ่อวัดปากน้ำ เพื่อลากลับไปถ้ำคูหาสวรรค์ จังหวัดลพบุรี  หลวงพ่อวัดปากน้ำได้ประกาศต่อสงฆ์หลังจากฉันเช้าในการเทศนาประจำวันว่า มีพระรูปหนึ่งได้เข้าฝึกอบรมวิชาธรรมกาย ที่วัดปากน้ำและได้ทำการฝึกอบรมจนสำเร็จหลักสูตรวิธีปฏิบัติวิชาธรรมกายแล้ว กำลังจะเดินทางกลับเข้าสู่ป่าเขาที่ จังหวัดลพบุรี   จากการได้ฝึกอบรมโดยการสอนของท่านเจ้าคุณพระภาวนาโกศล จึงเข้าใจว่า ธรรมกายที่หลวงพ่อสอนก็คือการใช้กายเป็นฐาน ในการศึกษาปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นจากทุกข์ แม้การปฏิบัติธรรมที่สำนักของหลวงปู่คำมี  พุทธสฺสโร ที่ใช้เวลาถึง 2 ปี จะทำให้จิตใจของหลวงปู่เกิดความสงบลงบ้าง  แต่หลวงปู่เองคงคิดว่า ตนเองยังไม่สามารถสำเร็จมรรคผลตามที่คาดหวัง  หลวงปู่จึงเริ่มคิดถึงอาจารย์มั่นหรือหลวงปู่มั่น  ภูริทตฺโต อีกครั้งหนึ่ง  การเที่ยวธุดงค์ จึงเป็นแนวคิดที่หลวงปู่ต้องการจะทำให้ได้  จึงกราบลาหลวงปู่คำมี เพื่อเดินทางไปพบหลวงฟู่มั่น  แม้หลวงปู่คำมีจะทัดทานไว้ หลวงปู่เครื่องก็ยืนยันจะแสวงหาต่อไป  จนหลวงปู่คำมี คงจะจับอารมณ์ความรู้สึกของหลวงปู่เครื่องในขณะนั้นได้ เห็นว่าเพื่อให้เป็นการพักผ่อนวิเวกอันเป็นวิธีการเปลี่ยนอาหารทางใจเสียบ้าง จึงเห็นด้วยกับการออกธุดงค์ แต่แทนที่จะไปถึงสำนักของหลวงปู่มั่น  ภูริทตฺโต ระหว่างทางได้พบกับท่านอาจารย์ใหญ่บุญมี หรือท่านพระครูญาณโสภิต ซึ่งเป็นศิษย์ของหลวงปู่มั่น ที่วัดป่าสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา หลังจากได้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อสด วัดปากน้ำภาษีเจริญแล้ว หลวงปู่เครื่อง สุภทฺโท ได้นำคำถามของหลวงพ่อสดกลับมาครุ่นคิด โดยพื้นฐานเดิม หลวงปู่เครื่อง เป็นผู้ที่ใช้ปริศนาธรรมสั่งสอนพระและฆราวาสเป็นประจำอยู่แล้ว เมื่อมาเจอคำถามเชิงพฤติกรรมเปรียบเทียบธรรมของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ทำให้หลวงปู่ต้องคิดหนักมากขึ้น ความสำคัญและคุณค่าที่ได้จากการฝึกปฏิบัติของวิชาธรรมกาย ปรากฏตามขั้นตอน ความหมายและวิธีการต่อไปนี้ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ปฏิบัติเพื่อกำจัดโทษเช่นนี้ มีปฏิปทาเดินทางสายกลาง ไม่ห่วงในลาภสักการะเพื่อตน  แต่ขวนขวายเพื่อส่วนร่วม  กิจการนิมนต์ทางไกลถึงกับค้างคืนแล้วท่านรับนิมนต์น้อยนัก  โดยท่านเคยแจ้งว่าเสียเวลาอบรมผู้ปฏิบัติ  ท่านมีจุดมุ่งหมายใช้ความเพียรติดต่อกันทุกวัน ชีวิตไม่พอแก่การปฏิบัติ  จึงมีบางท่านตำหนิหลวงพ่อว่าอวดดี  อันความจริงคนเรานั้น ถ้ามีความอวดดีก็ควรเอาออกแสดงได้ เว้นไว้แต่ไม่มีดีจะอวดใคร  แล้วเอาเท็จจริงมาอวดอ้างว่าเป็นของดี ลวงผู้อื่นให้เข้าใจผิด อันหลวงพ่อไม่ใคร่รับนิมนต์ใครนั้นเป็นปณิธานในใจของท่านเอง  ลงได้ตั้งใจแล้วก็ต้องทำตามความตั้งใจเสมอมา  มิใช่ว่าเป็นผู้หมดแล้วจากความปรารถนา ยังอยู่ในกลุ่มแห่งความปรารถนา  แต่ท่านไม่หลงจนประทุษร้ายให้เสียธรรมปฏิบัติ                ธรรมานุภาพให้ผลแก่หลวงพ่อทันตาเห็น ต้องการโรงเรียนประหนึ่งความฝัน  ธรรมานุภาพก็ดลบันดาลให้สมประสงค์กลายเป็นความจริง  ต้องการกุฏิ โรงฉัน และการเลี้ยงพระวันละหลายๆ ร้อยรูปก็ได้สมความปรารถนา ต้องการให้มีผู้ปฏิบัติมากๆ นักปฏิบัติก็ติดตามมา  ปัจจัยที่จ่ายเรื่องอาหาร เรื่องกุฏิ โรงเรียน ในยุคของท่านมีจำนวนมิใช่ล้านเดียว  ถ้าคิดแต่ค่าอาหารอย่างหยาบๆ วันละ 1,000 บาท (สามแสนหกหมื่นบาท) สิบปีเป็นเงินเท่าไร นี้คิดอย่างต่ำ  ถ้าหลายสิบปีจะเป็นเงินเท่าไร  หลวงพ่อท่านพูดว่า เราเป็นลูกพระพุทธเจ้า  เมื่อกาย วาจา ใจ บริสุทธิ์แล้ว ย่อมมีสิทธิ์ใช้มรดกของพระพุทธเจ้าได้และใช้ได้จนตลอดชาติ  ถ้าไม่บริสุทธิ์แล้ว แม้จะเอาไปใช้ก็ไม่ถาวรเท่าไร                การปฏิบัติของคณะกัมมัฏฐานวัดปากน้ำ ย่อมเป็นไปตามระเบียบที่หลวงพ่อได้วางไว้  ทุกคราวที่ท่านพูดให้เกิดกำลังในการใช้ความเพียร  ธรรมกายของวัดปากน้ำแพร่ปรากฏไปแทบทุกจังหวัด  ยิ่งกว่านั้นยังไปแสดงธรรมานุภาพยังภาคพื้นยุโรปด้วย  เกียรติศักดิ์ของธรรมกายแพร่หลายเช่นนี้ ย่อมแสดงความศักดิ์สิทธิ์อันเป็นสัจธรรมแก่ผู้ปฏิบัติ  ทั้งนี้เนื่องด้วยโดยมากผู้ที่จะเดินทางไปเมืองนอกได้มาขอพรต่อหลวงพ่อก็มี โดยได้รับการบอกเล่าจากผู้ใหญ่ก็มี  ชาวยุโรปเกิดความสนใจในเรื่องธรรมวินัยในพระพุทธศาสนานี้แสดงว่าธรรมกายของวัดปากน้ำ ได้ข้ามน้ำข้ามทะเลไปนอกประเทศแล้ว จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หลวงปู่เครื่อง สุภทฺโท ฝึกอบรมวิชาธรรมกาย[3][5]                วิชาธรรมกายคืออะไร ทำไมและเพราะเหตุใด หลวงปู่เครื่อง สุภทฺโท จึงได้ไปฝึกอบรมวิชาธรรมกาย กับหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญ โดยมีเจ้าคุณพระภาวนาโกศล เป็นอาจารย์ผู้ให้การฝึกอบรม และหลวงได้ฝึกอบรมตามกระบวนการของวิชาธรรมกายอยู่นานถึง 15 วัน  เป็นปกติทุกวันหลังฉันอาหารเช้า หลวงพ่อวัดปากน้ำ จะต้องเทศนาสั่งสอนพระภิกษุสามเณรเป็นกิจวัตร หลวงปู่เครื่อง ได้เห็นวิธีการของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ที่มีทั้งสำนักเรียนปริยัติและสำนักปฏิบัติ น่าเชื่อว่าเป็นตัวอย่างบทเรียนหนึ่ง ที่หลวงปู่ได้นำมาปรับใช้กับสำนักเรียนวัดสระกำแพงใหญ่ ส่งผลให้เกิดแนวคิดโรงหล่อหลอมมนุษย์ เกิดลูกศิษย์ที่มีความรู้ความสามารถมากมาย สามารถทำในปณิธานของหลวงปู่สามารถขับเคลื่อนได้อย่างมีพลัง เริ่มวิธีทำสมาธิตามแนวทางของธรรมกาย การทำภาวนาจำเป็นอย่างยิ่งที่ผู้ทำจะต้องมีใจและอารมณ์ปลอดโปร่งว่างจากกิจที่จะต้องกังวลทั้งปวง เพราะถ้าหากมีความกังวลมากนักก็อาจจะทำให้สมาธิไม่แน่วแน่  ฉะนั้นถ้ามีความตั้งใจว่าจะทำสมาธิแล้วก็พึงละความกังวลใหญ่น้อยทั้งปวงเสียให้สิ้น มุ่งแต่ธรรมะอย่างเดียว  แม้ความรู้ในทางธรรมะใดๆ ที่ได้เล่าเรียนมาแล้ว ก็ควรปล่อยวางให้สิ้นเสียก่อนในเวลาทำภาวนา  ถ้าหากไม่ทำเช่นนั้นก็จะเกิดเป็นวิจิกิจฉาขึ้น ทำให้ผู้ปฏิบัติไม่ให้เห็นธรรมได้ตามต้องการ  เมื่อรู้แน่ฉะนี้แล้วจะได้กล่าวถึงวิธีนั่งต่อไป หลังจากการสวดมนตร์ไหว้พระรัตนตรัยแล้ว พึงคู้บัลลังก์ขัดสมาธิ เท้าขวาทับเท้าซ้าย มือขวาทับมือซ้าย นิ้วชี้มือขวาจดหัวแม่มือซ้าย หลับตาพอหนังตาติดกันตามสบาย ตั้งกายให้ตรงจนยืดตัวไม่ได้ต่อไป ที่เรียกว่า อุชุ กายํ ปณิธาย ตั้งกายให้ตรง ปริมุขํ สตึ อุปฏฺฐเปตฺวา เข้าไปตั้งสติไว้ให้มีหน้ารอบไม่เผลอ (ตรงกับพระขีณาสพผู้เป็นสติวินัย) มีสติทุกเมื่อ นี่เป็นทางไปของพระพุทธเจ้าพระอรหันต์  สติไม่เผลอจากการบริกรรมภาวนาและบริกรรมนิมิตต์ให้ติดกัน ไม่แยกกัน  บริกรรมภาวนาได้แก่คำว่า “สม์มา อรหํ” ส่วนบริกรรมนิมิตต์นั้นคือกำหนดเครื่องหมายให้ใสเหมือนเพ็ชรลูกที่เจียระไนแล้ว หรือดวงแก้วกลมๆ ที่ใสบริสุทธิ์ปราศจากฝ้าไฝหรือมลทินใดๆ  สัณฐานกลมรอบตัว  บริกรรมทั้งสองนี้พึงตรึกไว้ให้ได้อยู่เสมอในอิริยาบถทั้ง 4 คือ นั่ง นอน ยืน เดินไม่ให้เผลอสติได้ และนี่เองเป็นของสำคัญในเรื่องที่จะเป็นหรือไม่เป็น ในขั้นต้นสำหรับผู้เริ่มปฏิบัติควรจะกำหนดรู้จักฐานที่ตั้งของดวงนิมิตต์เสียก่อน  เพื่อจะได้รู้จักทางไปเกิดมาของตนไว้บ้าง  ฐานที่ตั้งนี้แบ่งเป็น 6 ระยะคือ ฐานที่ 1 ปากช่องจมูก หญิงซ้าย ชายขวา ตรงกลางพอดี ไม่ล้ำเข้าไปไม่เหลื่อมออกมา ฐานที่ 2 เพลาตา หญิงซ้าย ชายขวา ตรงหัวตาพอดี ฐานที่ 3 กลางกั๊กศีรษะตรงกับจอมประสาท ได้ระดับตา แต่อยู่ภายในตรงศูนย์กลาง คือจากดั้งจมูกตรงเข้าไปจดท้ายทอย จากเหนือหูซ้ายตรงไปเหนือหูขวา ตรงกลางที่เส้นทั้งสองตัดกันนั่นเองเป็นฐานที่ 3 ฐานที่ 4 ปากช่องเพดานไม่ให้ล้ำเหลื่อม เหนือลิ้นไก่ตรงที่รับประทานอาหารสำลัก ฐานที่ 5 ปากช่องคอเหนือลูกกระเดือก อยู่ตรงกลางทีเดียว ฐานที่ 6 สูดลมหายใจเข้าออกคือกลางตัว ตรงกับสะดือ แต่อยู่ภายใน ฐานที่ 7 ถอยหลังกลับขึ้นมาเหนือสะดือประมาณ 2 นิ้ว ในกลางตัว กำหนดดวงนิมิตต์เครื่องหมายไปอยู่ตามฐานนั้นๆ พร้อมกับภาวนาในใจว่า “สมฺมา อรหํ” 3 ครั้ง  แล้วจึงเลื่อนดวงนิมิตต์นั้นต่อไป  สำหรับฐานที่ 3 เวลาที่จะเลื่อนดวงนิมิตต์ต่อไป ต้องเหลือบตากลับเข้าข้างในคล้ายๆ กับคนนอนกำลังจะหลับแต่แล้วก็ปล่อยให้เป็นไปตามปกติ  ทั้งนี้เพื่อจะให้เห็นความจำความคิดความรู้กลับเข้าข้างใน  เพราะจะต้องดูด้วยตาละเอียดต่อไป  เมื่อเลื่อนดวงนิมิตต์ลงไปจนถึงฐานที่ 7 แล้ว  ในฐานที่ 7 นั้น มีศูนย์อยู่ 5 ศูนย์ คือ ศูนย์กลาง, หน้า, ขวา, หลัง, ซ้าย, ศูนย์หน้าเป็นธาตุน้ำ ขวาธาตุดิน หลังธาตุไฟ ซ้ายธาตุลม ศูนย์กลางอากาศธาตุ ตรงกลางอากาศธาตุได้แก่วิญญาณธาตุ  ธาตุเหล่านี้เองที่ประชุมกันเป็นกายมนุษย์ขึ้น  และศูนย์กลางภายในกายนี้ ก็คือศูนย์กำเนิดของกายมนุษย์นั่นเอง  ถ้าหากรู้จักทางคือฐานที่ตั้งเหล่านี้แล้ว ในการทำคราวหลังๆ จะเอาใจไปจดที่กำเนิดของกายมนุษย์ ตั้งใจทำสมาธิประพฤติแนววิชาธรรมกายอยู่ระยะหนึ่ง ก็อำลาจากไป เจ้าคุณพระเทพมงคลมุนีถึงกับประกาศในหมู่ศิษย์ของท่านว่า หลวงปู่เครื่องได้บรรลุวิชาธรรมกายแล้วอำลาจากไป จากนั้นท่านก็ตั้งใจปฏิบัติสมาธิกัมมัฏฐานตามป่า ถ้ำ ภูเขา ************************************************************************** [1] เป็นศิษย์ที่ขณะเป็นสามเณรได้ติดตามไปอุปถากหลวงปู่ระหว่างปฏิบัติธรรมอยู่ที่ถ้ำคูหาสวรรค์ปี 2499 ปัจจุบันกำลังศึกษาปริญญาเอก ในสาขาบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยรามคำแหง [2] การสร้างบารมีและพลังบุญบารมี ของหลวงปู่เครื่อง สุภทฺโท โดยสุพรรณ สาคร โรงพิมพ์พ์ศิริธรรมอ๊อฟเซท 2547 แรงจูงใจที่ผลักดันให้หลวงปู่เครื่อง ออกบวชเพราะได้ฟังและประทับใจในเรื่องราวของสมเด็จลุนหรือสำเร็จลุน เป็นเรื่องเล่าต่อๆกันมาของพระในอาณาจักรลาวที่ได้บรรลุคุณธรรมวิเศษ [3] หลวงปู่ไปปฏิบัติธรรมที่ถ้ำคูหาสวรรค์หลายครั้ง ช่วงระหว่างปี 2493-2499 ช่วงที่อยู่นานที่สุดคือปี 2493-2494 รวมเวลา 2 ปี นอกนั้นหลวงปู่จะเดินทางไปกลับระหว่างถ้ำกับวัดสระกำแพงใหญ่ [4][4] ปีที่หลวงปู่ไปเข้าฝึกอบรมวิชาธรรมกาย น่าจะอยู่ในช่วงปี 2497 หรือ  2498 เพราะบุคคลที่หลวงปู่อ้างอิงถึงสองคนคือ สามเณรสุบรรณ จันทบุตร เข้าไปอยู่วัดปากน้ำในปี 2496 และสามเณรบุญเล็ก ระวังชนม์ เข้าไปอยู่ในปี 2498 ส่วนเหตุการณ์ ตัวบุคคล อาจารย์ผู้ฝึกสอนตรงตามที่หลวงปู่เล่าทุกประการ [5] ประมาณปี 2497-2498 หลวงปู่ได้เข้าอบรมวิชาธรรมกาย ที่ต้องประมาณเพราะหลวงปู่จำวันเดือนปีคลาดเคลื่อน และผู้เขียนได้ตรวจสอบถึงเหตุการณ์อันเป็นปกติวัตรของบุคคลที่เกี่ยวข้อง เช่นหลวงพ่อวัดปากน้ำ เจ้าคุณพระภาวนาโกศล อาจารย์ผู้ให้การฝึกอบรม โยมสอน คุณสนั่น วีระวรรณ สามเณรสุบรรณ จันทบุตรและสามเณรบุญเล็ก ระวังชนม์ มีอยู่จริงตามที่หลวงปู่บอกเล่า โดยเฉพาะสามเณรสุบรรณ จันทบุตร ยืนยันว่าได้เดินทางจากวัดสระกำแพงใหญ่เพื่อไปอยู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ในปี 2496 แต่จากการบอกเล่าของหลวงปู่เป็นปี 2494 จึงน่าเชื่อว่าหลวงปู่จำวันเดือนปีคลาดเคลื่อน ----------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 --->>> เมื่อหลวงปู่ปานให้หลวงพ่อฤาษีลิงดำไปเรียนธรรมกาย จากบันทึกของท่านพ่อฤาษีลิงดำ ..........อาตมาเองก็เป็นคนงมงายมาก่อน ในกาลก่อนใครพูดเรื่องนิพพานไม่เชื่อ นิพพานมีสภาพสูญ เขาว่าอย่างนั้น ต่อมา หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค ซึ่งเป็นอาจารย์ ท่านเห็นว่า เรามีสันดานชั่วละมั้ง ก็ส่งให้ไปหา หลวงพ่อสด วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ไปเรียนกับหลวงพ่อสดประมาณ ๑ เดือน ก็ทำได้ตามสมควร เรียกว่าพื้นฐานมีอยู่แล้ว ต่อมาวันหนึ่งประมาณ เวลา ๖ ทุ่มเศษ หลังจากทำวัตร สวดมนต์ เจริญกรรมฐานกันแล้ว หลวงพ่อสดท่านก็คุยชวนคุย คนอื่นเขากลับหมด ก็อยู่ด้วยกันประมาณ ๑๐ องค์ วันนั้น ท่านก็บอกว่าฉันมีอะไรจะเล่าให้พวกคุณฟัง คือ พระที่ไปถึงนิพพานแล้ว มีรูปร่างเหมือนแก้วหมด ตัวเป็นแก้ว เราก็นึกในใจว่าหลวงพ่อนี่ไปมากแล้ว นิพพานเขาบอกว่ามีสภาพสูญ แล้วทำไมจะมีตัวมีตน แล้วท่านก็ยังคุยต่อไปว่า นิพพานนี้เป็นเมือง แต่ว่าเป็นทิพย์พิเศษ เป็นทิพย์ที่ไม่ต้องกลับมาเกิดอีก มีพระอรหันต์มากมาย คนที่ไปนิพพานได้ เขาเรียกว่า พระอรหันต์ จะตายเมื่อเป็นฆราวาสจะตายเมื่อเป็นพระก็ตาม ต้องถึงอรหันต์ก่อน เมื่อถึงอรหันต์ก่อนแล้วก็ตาย ตายแล้วก็ไปอยู่ที่นั่น ร่างกายเป็นแก้วหมด เมืองเป็นแก้ว สถานที่อยู่แพรวพราวเป็นระยับ อาตมาก็นึกในใจว่าหลวงพ่อนี่ไปเยอะ ตอนก่อนก็ดี สอนดี มาตอนนี้ชักจะไปมากเสียแล้ว แต่ก็ไม่ค้าน ฟังแล้วก็ยิ้ม ๆ ท่านก็คุยต่อไปว่า เมื่อคืนนั้น ขี่ม้าแก้วไปเมืองนิพพาน (เอาเข้าแล้ว) แล้วต่อมาคุยไปคุยมาท่านก็บอกว่า (ท่านคงจะทราบ ท่านไม่โง่เท่าเด็ก เพราะพระขนาดรู้นิพพานไปแล้ว อย่างอื่นก็ต้องรู้หมด แต่ความจริงคำว่า รู้หมด ในที่นี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท ไม่ใช่รู้เท่าพระพุทธเจ้า แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่ควรจะรู้ ก็สามารถรู้หมด) ท่านก็เลยบอกว่า เธอดูดาวงดวงนี้นะ ดาวดวงนี้สุกสว่างมาก ประเดี๋ยวฉันจะทำให้ดาวดวงนี้ริบหรี่ลง จะค่อย ๆ หรี่ลงจนกระทั่งไม่เห็นแสงดาว ท่านชี้ให้ดู แล้วก็มองต่อไป ตอนนี้เริ่มหรี่ ละ ๆ แสงดาวก็หรี่ไปตามเสียงของท่าน ในที่สุด หรี่ที่สุด ไม่เห็นแสงดาว ท่านถามว่า เวลานี้ทุกคนเห็นแสงดาวไหม ก็กราบเรียนท่านว่า ไม่เห็นแสงขอรับ ท่านบอกว่า ต่อนี้ไป ดาวจะเริ่มค่อย ๆ สว่าง ขึ้นทีละน้อย ๆ จนกระทั่งถึงที่สุด แล้วก็เป็นไปตามนั้น พอท่านทำถึงตอนนี้ก็เกิดความเข้าใจว่า ความดีหรือวิชาความรู้ที่เรามีอยู่ มันไม่ได้ ๑ ในล้านที่ท่านมีแล้ว ฉะนั้นคำว่านิพพานจะต้องมีแน่ ท่านมีความสามารถอย่างนี้เกินที่เราจะพึงคิด ครูบาอาจารย์ต่าง ๆ ที่ศึกษามาในด้านกรรมฐานก็ดีหรือที่คุยกันมาก็ดี นี่ท่านรู้จริง ท่านก็ไม่ปฏิเสธเรื่องนิพพาน คำว่านิพพานสูญท่านไม่ยอมพูด ไปถามท่านเข้าว่านิพพานสูญรึ ท่านนิ่ง ในที่สุดก็ไปถาม ๒ องค์ คือ หลวงพ่อปาน กับหลวงพ่อโหน่ง ถามว่านิพพานสูญรึ ท่านตอบว่า ถ้าคนใดสูญจากนิพพาน คนนั้นก็เรียกว่านิพพานสูญ แต่คนไหนไม่สูญจากนิพพาน คนนั้นก็เรียกนิพพานไม่สูญ ก็รวมความว่า นิพพานไม่สูญแน่ ทีนี้ต่อมา หลวงพ่อสดท่านก็ยืนยันเอาจริงเอาจัง ต่อมาท่านก็สงเคราะห์คืนนั้นเอง ท่านก็สงเคราะห์บอกว่า เรื่องต้องการทราบนิพพาน เขาทำกันอย่างนี้ ท่านก็แนะนำวิธีการของท่าน รู้สึกไม่ยาก เพราะเราเรียนกันมาเดือนหนึ่งแล้ว ตามพื้นฐานต่าง ๆ ท่านบอกว่าใช้กำลังใจอย่างนี้ เวลาผ่านไปประมาณสัก ๑๐ นาที รู้สึกว่านานมากหน่อย ทุกคนก็ไม่ปฏิเสธเรื่องนิพพานมีจริง เห็นนิพพานเป็นแก้ว แพรวพราวเป็นระยับ พระที่นิพพานทั้งหมด เป็นแก้วหมด แต่ไม่ใช่แก้วปั้น เป็นแก้วเดินได้ คือแพรวพราวเหมือนแก้ว สวยงามระยับทุกอย่างที่พูดนี้ยังนึกถึงบุญคุณหลวงพ่อ สดท่านยังไม่หาย ท่านมีบุญคุณมาก รวมความว่า เวลานั้นเรายังเป็นคนโง่ อาจจะมีจิตทึมทึก แต่ความจริงขอพูดตามความเป็นจริงเวลานั้นจิตไม่ดำ จิตใสเป็นแก้ว แต่ความแพรวพราวของจิตไม่มีการใสเป็นแก้วนั้น เวลานั้นเป็นฌานโลกีย์ ฌานสูงสุด ใช้กำลังเฉพาะเวลานะ ฌานโลกีย์นี้เอาจริงเอาจังกันไม่ได้ จะเอาตลอดเวลานี้ไม่ได้ เพราะอยู่ต่อหน้าครูบาอาจารย์ แล้วท่านก็สั่งว่า หลังจากนี้ต่อไป ทุก ๆ องค์ จงทำอย่างนี้จิตต่อให้ถึงนิพพานทุกวัน ตามที่จะพึงทำได้ อย่างน้อยที่สุด จงพบนิพพาน ๒ ครั้ง คือ ๑. เช้ามืด และประการที่ ๒. ก่อนหลับ หลังจากนี้ไป เธอกลับไปแล้ว ทีหลังกลับมาหาฉันใหม่ ฉันจะสอบ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เมื่อได้ลีลามาอย่างนั้นแล้วก็กลับ มาหาครูบาอาจารย์เดิม คือ หลวงพ่อปาน พอขึ้นจากเรือก็ปรากฏว่าพบหลวงพ่อปานอยู่หน้าท่า ท่านเห็นหน้าแล้วท่านก็ยิ้ม ว่าอย่างไรท่านนักปราชญ์ทั้งหลาย เห็นนิพพานแล้วใช่ไหม ตกใจ ก็ถามว่า หลวงพ่อทราบหรือครับ บอก เออ ข้าไม่ทราบหรอก วะ เทวดาเขามาบอก บอกว่าเมื่อคืนที่แล้วมานี่ หลวงพ่อสดฝึกพวกเอ็งไปนิพพานใช่ไหม ก็กราบเรียนท่านบอกว่า ใช่ขอรับ ท่านบอกว่า นั่นแหละ เป็นของจริง ของจริงมีตามนั้น หลวงพ่อสดท่านมีความสามารถพิเศษในเรื่องนี้ ก็ถามว่า ถ้าหลวงพ่อสอนเองจะได้ไหม ท่านก็ตอบว่า ฉันสอนเองก็ได้ แต่ปากพวกเธอมันมาก มันพูดมาก ดีไม่ดีพูดไปพูดมา งานของฉันก็มาก งานก่อสร้างก็เยอะ งานรักษาคนเป็นโรคก็เป็นประจำวัน ไม่มีเวลาว่าง ถ้าเธอไปพูดเรื่องนิพพาน ฉันสอนเข้าฉันก็ไม่มีเวลาหยุด เวลาจะรักษาคนก็จะไม่มี เวลาที่จะก่อสร้างวัดต่าง ๆ ก็ไม่มี ฉันหวังจะสงเคราะห์ในด้านนี้ จึงได้ส่งเธอไปหาหลวงพ่อสด ก็ถามว่า หลวงพ่อสดกับหลวงพ่อรู้จักกันดีรึ ท่านก็ตอบว่า รู้จักกันดีมาก เคยไปสอบซ้อมกรรมฐานด้วยกัน สอบกันไปสอบกันมาแล้ว ต่างคนต่างต้นเสมอกัน ก็รวมความว่ากำลังไล่เรื่อยกัน บรรดาท่านพุทธบริษัท นี่เป็นจุดหนึ่งที่อาตมาแสดงถึงความโง่กับครูบาอาจารย์์......... จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 10:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 31 **** กราบหลวงพ่อสด...ครับ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 13 พ.ย. 50 10:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เรียนคุณสมถะ ยัดข้อหาหนักให้เราเลยนะ ที่เราถาม เพราะการปฏิบัติกรรมฐานในประเทศไทย แบ่งเป็นหลายสาย และต่างสายต่างยืนยันว่า สายของตน มีพระอรหันต์ เราเพียงแต่เห็นว่า สายธรรมกาย ไม่มีการยืนยันในเรื่องนี้มาก่อน ก็ต้องการคำยืนยันว่า มีผู้บรรลุอรหัตตผล ด้วย วิชชาธรรมกาย ถ้าท่านยืนยันได้ ก็เป็นอันเลิกถกเถียงกัน วิชชาธรรมกายก็จะเป็นพระพุทธศาสนาอย่างเต็มรูปแบบ ไม่ถูกแบ่งฝักแบ่งฝ่ายอีก จากคุณ : ธิดามังกร (สุทธิกมล1) - [ 13 พ.ย. 50 12:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณธิดามังกร  พิจารณาให้ดี  ผมแยกตอบ ๓ ย่อหน้า  ย่อหน้า ๒ ตอบอีกคนที่เข้ามาแสดงความเห็นต่อจากคุณ  คุณไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นสักหน่อยผมเข้าใจครับ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 12:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตามหลักพุทธศาสนาครับ  ไม่มีนิกายไหนทั้งสิ้น  ชื่อเรียกวิชชาธรรมกายก็สักแต่ว่าชื่อ เอาละ เมื่อ กำหนดเช่นนั้น ทีนี้กำหนดต่อไปว่า แล้วสาวกไม่ว่าสมัยไหน จะกล่าวธรรมะไร ขัดกับ พระพุทธวจนะได้มั๊ยครับ (๑) ได้ เพราะ ยังมี มิจฉาทิฏฐิ ไม่ว่าจะ อาศัย สมาธิแบบไหน (๒) ไม่ได้ เพราะ มีสัมมาทิฏฐิ ข้อ ๒ นี้ ขออ้าง ตามที่ตรัสไว้ว่าในพระไตรปิฎก หวังว่าคุณสมถะ จะไม่ใช่ ผู้ที่มีเจตนา ล้มพระไตรปิฎก นะครับ ขอให้คุณสมถะ ดู พระบาลี ที่ตรัสไว้คือ ฉกฺก อํ เล่มที่๒๒ หน้า ๔๘๘ ข้อที่๓๖๔ ผมจะอ้าง ตรงที่ผมเห้นว่าเนื่องกับ ที่ผมจะ ถามให้คุณสมถะตอบ เอาใหม่ อ้างทั้งพระสูตรเลย ..สำนวนแปลนี้ จะมีในพระไตรปิฏกฉบับหินอ่อนหรือไม่ สอบทานดู ฯ ภิกษุทั้งหลาย (คำว่าภิกษุทั้งหลาย หมายรวมทั้ง ภิกษุสงฆ์นามว่าหลวงพ่อสด และฯลฯ ด้วย หรือคุณสมถะ จะ หมาย หรือไม่หมายรวมครับ..ข้อความในวงเล้บ ผมเพิ่ม เพื่อ กำหนดให้ตรงกัน โปรดเข้าใจ)) ฐานะที่ไม่อาจเป็นไปได้ )โดยธรรม) ๖ ประการเหล่านี้ มีอยู่ หกประการ เหล่าไหนเล่า หกประการคือ (๑) ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (ในฐานะอนุพุทธสาวกของพระพุทธศาสนา ที่ไม่มีนิกาย คามที่คุณสมถะ เสนอนั่นแหละ)ไม่อาจ เข้าถึง ธรรมะ ไรๆ โดยความเป็นของเที่ยง (๒)ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (ในฐานะอนุพุทธสาวกของพระพุทธศาสนา ที่ไม่มีนิกาย คามที่คุณสมถะ เสนอนั่นแหละ)ไม่อาจ เข้าถึง ธรรมะ ไรๆ โดยความเป็นของสุข (๓) ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (ในฐานะอนุพุทธสาวกของพระพุทธศาสนา ที่ไม่มีนิกาย คามที่คุณสมถะ เสนอนั่นแหละ)ไม่อาจ เข้าถึง ธรรมะ ไรๆ โดยความเป็นตัวตน อีกสามข้อที่เหลือ ยกไว้ ดูเองนะครับ ดังนั้น ธรรมกายนิยมที่อ้าง ว่า ธรรมะไรๆ นี้ ไม่เที่ยง ทุกข์ เป็น อนัตตา นิพพาน ก็ต้อง เที่ยง สุข เป็น อัตตา อ้างแบบนี้ ตรง หรือไม่ตรงกับ พุทธปัญญา...ตามหลักฐานคือ ฉกฺก อํ เล่มที่๒๒ หน้า ๔๘๘ ข้อที่๓๖๔ สรุป สมถะวิปัสสนาตามแนววิชชาธรรมกาย เป็น ปัจจัยให้ บัญญัติ ยินยัน ยึดมั่นว่า นิพพาน เป็น อัตตา..ใช่ไหมครับ คุณสมถะ ว่า บุคคลเหล่านี้ กล่าวตรงตามพระพุทธเจ้าไหมครับ คุณสมถะ ว่า บุคคลเหล่านี้ มี สัมมาทิฏฐิ ตรงตามที่ตรัสไหมครับ ผมจึงถามใน คคห 21 ว่า...คำว่า "สมถะวิปัสสนาตามแนววิชชาธรรมกาย เป็นพระพุทธศาสนา นิกายไหนครับคุณ สมถะ" ว่าไงครับคุณสมถะ ผมอ้าง พุทธปัญญา ตรัสไว้ว่า (๑) ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (ในฐานะอนุพุทธสาวกของพระพุทธศาสนา ที่ไม่มีนิกาย คามที่คุณสมถะ เสนอนั่นแหละ)ไม่อาจ เข้าถึง ธรรมะ ไรๆ โดยความเป็นของเที่ยง (๒)ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (ในฐานะอนุพุทธสาวกของพระพุทธศาสนา ที่ไม่มีนิกาย คามที่คุณสมถะ เสนอนั่นแหละ)ไม่อาจ เข้าถึง ธรรมะ ไรๆ โดยความเป็นของสุข (๓) ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (ในฐานะอนุพุทธสาวกของพระพุทธศาสนา ที่ไม่มีนิกาย คามที่คุณสมถะ เสนอนั่นแหละ)ไม่อาจ เข้าถึง ธรรมะ ไรๆ โดยความเป็นตัวตน ดังนั้น ชาวพุทธใด ไม่ว่าดำรงเพสอะไร แล้ว ยืนยันว่า นิพพาน ตามพุทะปัญญา เป็น อัตตา คุณสมถะ จะ กำหนด ชาวเหล่านั้นว่า ????? ตกลง ภาพภิกษุสาวกของพระพุทธเจ้า ตาม คคห 27 เป้็น???? ครับ คุณสมถะ จากคุณ : เซนเถรวาท (F=9b) - [ 13 พ.ย. 50 12:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เรียนคุณ สมถะครับ   อ่านแล้วไม่เข้าใจชัดครับ จาก คห.22 คุณสมถะกล่าวว่า....... ...ผู้บรรลุธรรมก็หลวงพ่อวัดปากน้ำไงครับ  ท่านบรรลุธรรมไปแล้ว  ...... ........................ท่านบรรลุธรรมไปแล้ว  .......................... หมายถึงอะไรครับ 1หลวงพ่อสดท่านมุ่งปฎิบัติเพื่อ.....อรหัตตผล.... หรือครับ  ตามคำตอบในย่อหน้าสุดท้ายอ่านแล้วเข้าใจเช่นนั้น จึงถามย้ำอีกครั้ง 2และขณะนี้ท่านอยู่ที่ใดครับ ในแดนนิพพาน...หรือ...หน้าแดนนิพาน... 3ตกลงเรื่อง ภาคขาวภากดำนี่ หลวงพ่อสดท่านเลิกเกี่ยวข้องแล้วหรือครับ 4 ถ้าเป็น ตามสามข้อข้างต้น ประเพณี ไปรายงานตัวกับหลวงพ่อหลังจากผ่าน18กายแล้ว...แสดงว่าที่ทำกันมานึกเอาเองไม่ได้เป้นจริงหรือครับ ขอรบกวนสี่ข้อก่อนครับ  คุยสบายๆแบบเล่าสู่กันฟังก็ได้ครับ ถามประดับความรู้ไม่มีเจตตนาจะมาคัดง้างอะไรกับคุณสมถะ ที่ถามเพราะ เห็นกล่าวไม่ตรงกับที่ได้ยินครูบาอาจารย์วิชาธรรมกายท่านกล่าวใว้.. ขออภัยที่ถามแปลกๆนะครับผมไม่มีความรู้เรื่อง..ปราบมาร.. เรียนมาแต่...ปราบแมวครับ.... จากคุณ : ทิคัมพร (sueki) - [ 13 พ.ย. 50 13:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คุณโชติก็คงยึดมั่นว่านิพพานอนัตตาแบบไม่มีตัวไม่มีตน เช่นกันนะครับ คุณพิจารณาตรงไหนครับคุณโชติ  ที่ว่าต้องไปยึดมั่นว่านิพพานเป็นอย่างไร...? นิพพานเป็นนิจจัง/สุขขัง/คงที่  ตรงนี้ยอมรับได้ไหมครับ  คุณโชติ...? นิพพานเป็นอสังขตธรรม  ตรงนี้ยอมรับได้ไหมครับ  คุณโชติ...? นิพพานอันไม่จุติ   อันไม่ตาย  ตรงนี้ยอมรับได้ไหมครับ  คุณโชติ...? นิพพานอันเป็นอมตธรรม  ที่ไม่กำเริบ ( อกุปฺปฏฐานํ)  ที่เที่ยง  (นิจฺจํ/สสฺสตํ)  คือ ที่ไม่เคลื่อน  (ไม่ต้องตาย-อจฺจุตํ)   จึงชื่อว่า  ไม่เศร้าโศก  ไม่เดือดร้อน  สมเด็จพระบรมศาสดาจึงตรัสว่า   “มุนีเหล่านั้น  ย่อมไปสู่ฐานะ (ที่)  อันไม่จุติ  ซึ่งเป็นที่ชน  (อเสขมุนี)   ทั้งหลาย  ไปแล้วไม่เศร้าโศก.” ตรงนี้ยอมรับได้ไหมครับ  คุณโชติ...? ถ้าพิจารณาพระบาลีดังนี้  ถามว่า  นิพพานแล้วไม่มีตัวไม่มีตนอันตรธานหายสูญตรงไหนครับ  คุณโชติ...?  ไม่ต้องไปคิดว่าเป็นอัตตาหรืออนัตตาก็ได้  พิจารณาตามหลักฐานที่ยกมาให้  ก็พอจะทราบได้ว่านิพพานไม่ดับสูญแบบอันตรธานหายสูญแบบไม่มีตัวไม่มีตนใดๆ   ถ้าว่าว่างเปล่าจากตนนั้นเป็นคนละเรื่องกันครับ  แม้พระอรหันต์ยังไม่ดับขันธ์มีกายมนุษย์อยู่ก็ว่างเปล่าจากตนได้ใช่ไหมคุณโชติ  ดังนั้นการว่างเปล่าจากตน  ไม่ใช่การไม่มีตัวไม่มีตน  เข้าใจตรงนี้ไหมครับคุณโชติ  ไม่อย่างนั้นพระอรหันต์ที่มีกายมนุษย์อยู่ก็ยังไม่ว่างเปล่าจากตนล่ะซี  แต่นี่พระอรหันต์ทุกองค์ก็ว่างเปล่าจากตนแม้จะมีตนคือกายมนุษย์อยู่ก็ตาม  มองเห็นอะไรไหมครับคุณโชติ  ไม่ใช่อนัตตา  แปลว่าไม่มีตัวไม่มีตนแบบตนอันตรธาน  แต่ อนัตตา  คือไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน ต่างหาก  ดังนั้น   อย่าได้ต้ดต่อพระพุทพจน์เรื่องฐานะ อฐานะ แล้วใส่วงเล็บแบบนั้น  เนื้อหาเต็มคือ   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ไม่ใช่ฐานะ ไม่ใช่โอกาสที่บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ จะพึงเข้าถึงสังขารอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเป็นของเที่ยง เข้าถึงสังขารอย่างใดอย่างหนึ่งโดยเป็นสุข เข้าถึงธรรมบางอย่างโดยเป็นอัตตา ท่านหมายเอาการถอนสักกายทิฏฐิในสังขารทั้งปวง  พิจารณาให้ดี  ไม่ใช่เรื่องที่จะนำมาพิจารณานิพพาน  เพราะนิพพานเป็นวิสังขาร  เป็นอสังขตธรรม   เข้าใจและแยกแยะให้ออกเสียที  ความคิดที่ติดตังอยู่แต่สิ่งที่ตนเองเข้าใจไปเองด้วยการตีความด้วยสมองคิดของตนเอง  ไม่ใช่ด้วยการปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงสภาวธรรมที่เป็นจริง  มันอันตรายยิ่งนัก  อย่าได้เรียนปริยัติดั่งงูพิษเลย  มันจะฉกกัดผู้เรียนถึงแก่ความตายได้นะครับ                                โย  จ  วสฺสสตํ  ชีเว                              อปสฺสํ  อมตํ  ปทํ                                เอกานํ   ชีวิตํ   เสยฺโย                          ปสฺสโต  อมตํ  ปทํ. ก็ผู้ใด  ไม่เห็นบทอันไม่ตาย (อมตมหานิพพาน) พึงเป็นอยู่  ๑๐๐ ปี.  ความเป็นอยู่วันเดียว  ของผู้เห็นบทอันไม่ตาย  ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น. จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 13:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เรียนคุณทิคัมพร จะขอตอบดังนี้ 1หลวงพ่อสดท่านมุ่งปฎิบัติเพื่อ.....อรหัตตผล.... หรือครับ ตามคำตอบในย่อหน้าสุดท้ายอ่านแล้วเข้าใจเช่นนั้น จึงถามย้ำอีกครั้ง ตอบ  ท่านมุ่งหรือไม่  ไม่เคยถามท่านนะครับ  รู้แต่ท่านหมดกิเลสพ้นทุกข์นานแล้ว 2และขณะนี้ท่านอยู่ที่ใดครับ ในแดนนิพพาน...หรือ...หน้าแดนนิพาน... ตอบ  ท่านก็อยู่ระหว่างภพ ๓ กับนิพพาน  อยู่อย่างเฉพาะกิจ  เพราะท่านเข้านิพพานไปนานแล้วครับ  นี่เป็นกิจเรื่องของปราบมารจึงมาทำหน้าที่ตรงนี้ครับ 3ตกลงเรื่อง ภาคขาวภากดำนี่ หลวงพ่อสดท่านเลิกเกี่ยวข้องแล้วหรือครับ ตอบ  ท่านไม่ได้เลิกเกี่ยวข้อง  เพราะเป็นเรื่องของธาตุธรรมท่านก็ต้องร่วมกันทั้งหมด  เพียงแต่ท่านถอยมาเฉพาะหน้าที่ของท่าน  มิได้เป็นแม่ทัพภาคกายมนุษย์แล้วเท่านั้น 4 ถ้าเป็น ตามสามข้อข้างต้น ประเพณี ไปรายงานตัวกับหลวงพ่อหลังจากผ่าน18กายแล้ว...แสดงว่าที่ทำกันมานึกเอาเองไม่ได้เป้นจริงหรือครับ ตอบ  ก็ยังปฏิบัติกันตามปกติครับ  หลวงพ่อท่านก็ทำหน้าที่ปกติเหมือนเดิม  เราก็ไปรายงานตัวเหมือนเดิมครับ  รายงานทุกครั้งที่เดินวิชชาด้วยซ้ำไปครับ  เรื่องนี้เป็นเรื่องหลักเรื่องพิสดารมีอีกเยอะครับ  ใครนึกถึงหลวงพ่อสดถ้าเป็นธาตุธรรมเดียวกันหลวงพ่อไปช่วยหมด  ตามแต่วาสนาบารมี  เจอเหตุการณ์มาแล้วหลายครั้งครับ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 13:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ธรรมกายในความหมายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ธรรมกายในความหมายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ หลวงพ่อวัดปากน้ำบอกว่า  พระพุทธเจ้าก็คือ  ธรรมกาย  หรือธรรมกายก็คือพระตถาคตเจ้านั่นเอง  แต่ก็มีความหมายอีกหลายอย่างหรือหลายนัยซึ่งหลวงพ่อวัดปากน้ำพูดถึง  เท่าที่ค้นพบมีดังนี้ ************************************************************************** ๑.ธรรมกาย  เป็นกายในกายที่สุดละเอียดของมนุษย์หรือสัตว์โลกทั้งหลาย  อันประมวลความบริสุทธิ์ ๓  ประการ เข้าไว้  คือ   กายและหัวใจ  เป็นเนื้อหนังที่แท้จริงรวบยอดกลั่นออกมาจากพระวินัยปิฎก เป็น  ปฐมมรรค ดวงจิต เป็นเนื้อหนังที่แท้จริงรวบยอดกลั่นออกมาจากพระสุตตันตปิฎก เป็นมรรคจิต ดวงปัญญา  เป็นเนื้อหนังที่แท้จริงรวบยอดกลั่นออกมาจากพระอภิธรรม  หรือ พระปรมัตถ์ปิฎก  เป็น มรรคปัญญา ************************************************************************** ๒.  ธรรมกาย  เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าเป็นต้นตรัสรู้  หรือพระอรหันต์บรรลุถึง  ดูจากข้อความว่า  ความอุบัติเป็น “เด่น”  ขึ้นของ  “ธรรมกาย”  ในแต่ละสัตว์โลก  เป็นเรื่องที่สัตว์โลกมีได้ด้วยยาก  แต่ก็มิใช่จะเหลือวิสัยที่สัตว์โลกจะทำได้   เพราะสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ดี  หรือพระอรหันต์ทั้งหลายก็ดี  ก่อนแต่จะตรัสรู้  ได้บรรลุพระอรหัตผลหรือพระสัมมาสัมโพธิญาณด้วย  “พระธรรมกาย”  นั้น การเกิดขึ้นดังกล่าว  เป็นการเกิดขึ้นของธรรมกายหลังจากการเกิดขึ้นของรูปกายดังคำว่า  “ความอุบัติขึ้นของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า   ด้วยรูปกายอุบัติ  และธรรมกายอุบัติ” พระนิพนธ์ของสมเด็จพระสังฆราช  ปุสสเทว  ชำระโดยสมเด็จพระมหาสมณเจ้า  กรมพระยาวชิรญาณวโรส  ว่า “แม้องค์พระตถาคตอังคีรสศักยมุนีโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้านี้  ซึ่งมีความปรากฏในโลกอันสัตว์ได้ด้วยยาก  ดังนี้  พระองค์ก็ได้อุบัติเกิดขึ้นแล้วในโลก  ด้วยรูปกายอุบัติและธรรมกายอุบัติทั้ง ๒  ประการ  พร้อมด้วยอัจฉริยอัพภูตธรรมดาธรรมชาตินิยมโดยพุทธธรรมดา นี้เป็นเอกสารหลักฐาน  ซึ่งแสดงถึงความอุบัติขึ้นของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในฐานะรูปกายอุบัติ  และธรรมกายอุบัติ  และเฉพาะ  “ธรรมกาย”  อุบัติ  นั้นก็คือเมื่อ  “ตรัสรู้”พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  ซึ่งครอบคลุมถึงความตรัสรู้ในพระอริยสัจจ์ทั้ง  ๔  เช่นเดียวกับพระอรหันต์ทั้งหลายอีกด้วย ************************************************************************** ๓.    ธรรมกาย  เป็นพระนามหนึ่งของพระตถาคต  หรือพระพุทธเจ้า หลวงพ่อวัดปากน้ำ  ได้อธิบายว่า  ธรรมกายนี้ก็คือพระตถาคตเจ้า  และว่า   พระพุทธเจ้า  ก็คือ ตัวธรรมกาย  ถึงธรรมกายก็เหมือนถึงพระธรรมเจ้า   และเป็นกายธรรม  เรียกว่าพระพุทธเจ้า อัคคัญญสูตร   พระไตรปิฎกเล่มที่  ๑๑  ว่า  เราตถาคตคือธรรมกายธมฺมกาโย  อหํ   อิติปิ   พระตถาคตเจ้าคือธรรมกาย  ชื่อธรรมกาย  มีคำรับรองว่า  ดูก่อน  วาเสฏฐโคตรทั้งหลาย  คำว่าธรรมกาย  ธรรมกายน่ะ  เป็นตถาคตโดยแท้ นอกจากนั้นมีการอธิบาย  โดยได้อ้างถึงเรื่อง  วักกลิสูตร  ดังที่กล่าวในบทว่าด้วยพระไตรปิฎกและขยายว่า  คำว่า  “ผู้ใดเห็นธรรม”  หมายถึงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า คือ “ธรรมกาย” ************************************************************************** ๔.  ธรรมกาย  เป็น  “อสังขตธาตุ  อสังขตธรรม”   อันผู้มีปัญญาพึงปฏิบัติให้เข้าถึงพึงรู้เห็นและเป็นตามรอยบาทพระพุทธองค์ ธรรมกายเป็นธรรมที่ซึ่งแปลว่า “ทรง”    เมื่อเพ่งตามอาการแล้ว  ก็มีทรงอยู่  ๒  อย่างคือ  ทรงอยู่อย่างนั้น  ไม่แปรผันเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น  ซึ่งเรียกว่า  อสังขตธรรม  ธรรมที่ไม่มีปัจจัยปรุงแต่ง  หรืออมตธรรม  ธรรมที่ไม่ตายอย่างหนึ่ง...... คำว่า  “ธรรมกาย”  ในที่นี้เข้าใจว่า  หมายเอาอสังขตธรรมหรืออมตธรรมที่เป็นส่วนโลกุตตรธาตุหรือโลุตตรธรรม  ไม่ใช่โลกิยธาตุหรือโลกิธรรม” จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 13:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ๕        ธรรมกาย  หมายถึง  สิ่งที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  พระปัจเจกพุทธเจ้าพระอรหันตขีณาสพทั้งหลายเป็น  เพราะท่านเป็น “ธรรมกาย”  ด้วยกันทั้งนั้น ************************************************************************** ๖. ธรรมกาย  เป็นชื่อของกายหนึ่งในกาย  ๑๘ กาย คือคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำได้แบ่งกายออกเป็น  ๑๘  กาย  เมื่อพ้นจากกายโลกิยะ  (  ๘  กายข้างต้น)   แล้วก็จะถึงกายธรรม หรือ  “ธรรมกาย”  เป็นกายที่  ๙-๑๐  ตั้งแต่กาย ที่ ๙-๑๐   ไปเป็นกายโลกุตตระ  ซึ่งจะมีกายในกายต่อไปจน  สุดละเอียด  และในแต่ละกายสุดหยาบสุดละเอียดนี้ยังเป็นที่ตั้งของธาตุธรรมเห็น  จำ คิด  รู้  ขยาย  ส่วนหยาบเจริญเติบโตออกมาเป็นกาย ใจ จิต วิญญาณ  (กรณีกายโลกิยะ)   หรือ  ญาณะ  (กรณีกายธรรม)  ของแต่ละกายที่ซ้อนกันอยู่เป็นชั้น ๆ  สุดกายหยาบและกายละเอียดนั้นเองด้วยและยังมีกายภาคผู้เลี้ยง  (จักรพรรดิ)   ภาคผู้สอด  (วิชชา  หรือ อวิชชา แล้วแต่กรณีว่าเป็นธาตุธรรมฝ่ายพระ  หรือฝ่ายมาร )  ภาคผู้ส่ง  ภาคผู้สั่ง  ภาคผู้บังคับ   ภาคผู้ปกครอง  (ซึ่งมีทั้งภาคผู้ปกครองย่อย  ของแต่ละกาย  และรวมย่อยหมดทั่วทุกกายของมนุษย์หรือสัตว์แต่ละตัวตน  และทั้งผู้ปกครองใหญ่ประจำภพ  คือภาพกามภพ  รูปภพ  และอรูปภพ   และรวมใหญ่หมดทั้งภพและจักรวาลต่อ ๆ  ไปจนสุดละเอียด  แล้วก็จะเป็นองค์ต้นธาตุต้นธรรมใน  “อายตนนิพพานเป็น” ************************************************************************** ๖.  ธรรมกาย  หมายถึง  สัทธรรมแท้ ๆ  ดังประโยคว่า  “นี่ส่วนธรรมกาย  ดวงสัทธรรมที่เป็นธรรมกายนั่นแหละ  ดวงนั้นแหละเป็นตัวสัทธรรมแท้  ๆ  ฯลฯ” ************************************************************************** ๗.  ธรรมกาย   หมายถึง  กายที่คงที่ไม่เปลี่ยนแปลง ดูจากข้อความว่า ความอุบัติโดยธรรมกายนั้น  ก็มิใช่การเกิดตามสายปฏิจจสมุปบาทธรรมโดยมีอวิชชาเป็นมูลรากฝ่ายเกิดแต่ประการใด  แต่เป็นความอุบัติขึ้นด้วยความบริสุทธิ์อันประมวลเข้าไว้ดังที่ได้กล่าวแล้ว  จึงมิใช่นาม-รูป  มิใช่นิมิต  อันเกิดแต่อวิชชา   หรือกิเลสตัณหาใด ๆแต่เป็น “ธรรมกาย”ที่บริสุทธิ์ หรือ “พรหมกาย”  ที่ประเสริฐ  เป็นกายที่ยั่งยืนของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายดังผู้ปฏิบัติภาวนาตามแนววิชชาธรรมกายได้  เห็นปรากฏว่าที่อยู่ในอายตนนิพาน  นับประมาณจำนวนองค์ไม่ถ้วนอยู่แล้ว ************************************************************************** ๘.     ธรรมกาย  เป็นชื่อวิชชาอย่างหนึ่งที่สำคัญ  โดยใช้คำว่า  “วิชชาธรรมกาย”  ในหลาย ๆ แห่ง  เช่น  วิธีการเจริญภาวนาตามแนววิชชาธรรมกายนั้น  มีสติปัฏฐาน  ๔  อยู่ในตัวพร้อมเสร็จแนวทางปฏิบัติภาวนาธรรมตามแนววิชชาธรรมกายที่ผู้ปฏิบัติธรรมรวมใจหยุดในหยุดกลางของหยุดในหยุด  ผ่านกาย  เวทนา  จิต  และธรรมแล้วทำนิโรธ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 13:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ๙.  ธรรมกาย  เป็นธาตุล้วนธรรมล้วนที่อยู่เหนือความปรุงแต่ง  ด้วยบาปอกุศล  (อกุศลลา  ธัมมา)  และแม้ด้วยบุญกุศล  (กุสลธัมมา) ในระดับโลกียธรรม  กล่าวคือ  เป็นความดีสูงที่สุดจนเป็นธาตุธรรมที่บริสุทธิ์ทั้งองค์  เป็นวิสุทธิขันธ์  หรือวิสุทธิสัตว์แท้ ๆ  เป็นกายที่เที่ยงแท้ยั่งยืนพระพุทธองค์จึงได้ทรงเรียกธรรมกายบ้าง  พรหมกายบ้าง  แทนคำว่า  “ตถาคต”   โดยนัยนี้ธรรมกายจึงไม่ต้องตกอยู่ในอาณัติแห่งพระไตรลักษณ์  คือ  ความเป็นอนิจจัง   ทุกขัง   และอนัตตา คำว่า  ธาตุล้วน  ธรรมล้วน  หมายถึงธาตุที่มีตั้งอยู่แล้ว  ธรรมนี้มีตั้งอยู่แล้วในคำว่า  จิตา  ว  สา  ธาตุ ธมฺมฏจิตตา  ธาตุแบ่งเป็น  สังขตธาตุ    อสังขตธาตุ  ราคธาตุ   วิราคธาตุ  ส่วนธรรมก็คือ   สังขตธรรม  อสังขตธรรม  ราคธรรม  วิราคธรรม  ซึ่งวิราคธาตุ  วิราคธรรม  เป็นสิ่งที่ประเสริฐเลิศกว่า  สังขตธาตุ   สังขตธรรม  อสังขตธาตุ  และอสังขตธรรม ************************************************************************** ๑๐.  ธรรมกาย  คือสิ่งที่จะนำไปสู่พระนิพพาน  ดูจากข้อความว่า ธรรมกายนี้มีความสำคัญ  และรักษาชีวิตไว้เป็นอยู่ด้วย  ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์  ถ้าไม่มีก็ดับ  หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านกล่าวว่า  พระตถาคตเจ้า  ไม่ได้สอนอย่างนั้น  สอนให้เห็นธรรมกายเท่านั้น  ให้เดินทาง ศีล  สมาธิ  ปัญญา  วิมุตติ  วิมุตติญาณทัสสนะ .....ให้เข้าถึงกายมนุษย์......กายพระอรหัตละเอียด ************************************************************************** ๑๑. ธรรมกาย  หมายถึงกายของนิพพาน  ดังที่หลวงพ่อวัดปากน้ำกล่าวว่า “....นิพพานมีขันธ์ ของนิพพาน  เรียกว่า  ธรรมขันธ์  หรือ ธรรมธาตุ กาย  เรียกว่า  ธรรมกาย....... ************************************************************************** ๑๒.  ธรรมกาย  เป็นปรมัตถธรรม  ที่ไม่ใช่นามรูป  ดังที่พระมหาเสริมชัยกล่าวว่า    ธรรมกาย  ไม่มีนามรูป  เพราะวิญญาณดับแล้ว     เป็นธรรมกาย  ไม่ใช่นาม  ไม่ใช่รูป   เป็นปรมัตถธรรม จากนัยของคำว่าธรรมกายในคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำดังที่กล่าวมานี้  ทำให้เห็นว่ามีความหมายครอบคลุมตั้งแต่กายมนุษย์ละเอียด  ถึงกายของนิพพาน  หมายถึง   ธรรมทั้งปวงก็ได้หมายถึงพระนามหนึ่งของพระพระพุทธเจ้าก็ได้ หมายถึงสังขตธรรมหรืออสังขตธรรมเป็นต้นธาตุต้นธรรมก็เป็นธาตุล้วนธรรมล้วนก็ได้  เป็นผู้เข้านิพพานก็ได้  เป็นวิชชาอย่างหนึ่งที่เรียกว่าวิชชาธรรมกายก็ได้  รวมถึงที่เรียกว่า  ปรมัตถธรรมก็ได้ จากคุณ : สมถะ - [ 13 พ.ย. 50 13:48:13 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณ คุณสมถะครับ จะรบกวนใหม่ภายหน้าครับ จากคุณ : ทิคัมพร (sueki) - [ 13 พ.ย. 50 15:07:09 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขออนุโมทนาคุณสมถะครับ จากคุณ : baramee@mbk - [ 13 พ.ย. 50 22:13:37 ]