ความคิดเห็นที่ 1 อุปมาศีล สมาธิ ปัญญา ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสสนทนาธรรมกับหลวงน้าสายหยุด ท่านได้เมตตาเล่าให้ผู้เขียนฟังว่า หลวงพ่อเคยเปรียบธรรมะของพระพุทธเจ้าเหมือนแกงส้ม แกงส้มนั้นมี 3 รส คือ เปรี้ยว เค็มและเผ็ด ซึ่งมีความหมายดังนี้ รสเปรี้ยว หมายถึง ศีล ความเปรี้ยวจะกัดกร่อนความสกปรกออกได้ฉันใด ศีลก็จะขัดเกลาความหยาบออกจากกาย วาจา ใจ ได้ฉันนั้น รสเค็ม หมายถึง สมาธิ ความเค็มสามารถรักษาอาหารต่างๆ ไม่ให้เน่าเสียได้ฉันใด สมาธิก็สามารถรักษาจิตของเราให้ตั้งมั่นอยู่ในคุณความดีได้ฉันนั้น รสเผ็ด หมายถึง ปัญญา ความเผ็ดร้อนโลดแล่นไป เปรียบได้ดั่งปัญญา ที่สามารถก่อให้เกิดความแจ้งชัด ขจัดความไม่รู้ เปลี่ยนจากของคว่ำเป็นของหงาย จากมืดเป็นสว่างได้ ฉันนั้น จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หนึ่งในสี่ ครั้งหนึ่งหลวงพ่อได้ปรารภธรรมกับผู้เขียนว่า... "ข้านั่งดูดยา มองดูซองยาแล้วก็ตั้งปัญหาถามตัวเองว่า เรานี่ปฏิบัติได้ 1 ใน 4 ของศาสนาแล้วหรือยัง? ถ้าซองยานี้แบ่งเป็น 4 ส่วน เรานี่ยังไม่ได้ 1 ใน 4 มันจวนเจียนจะได้แล้ว มันก็คลาย เหมือนเรามัดเชือกจนเกือบจะแน่นได้ที่แล้วเราปล่อย มันก็คลายออก เรานี่ยังไม่เชื่อจริง ถ้าเชื่อจริงก็ต้องได้ 1 ใน 4 แล้ว" ต่อมาภายหลังท่านได้ขยายความให้ผู้เขียนฟังว่า ที่ว่า 1 ใน 4 นั้น อุปมาดั่งการปฏิบัติธรรมเพื่อให้บรรลุมรรคผลในพุทธศาสนาซึ่งแบ่งเป็นขั้นโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี และอรหัตตผล อย่างน้อยเราเกิดมาชาติหนึ่งชาตินี้ ได้พบพระพุทธศาสนาซึ่งเปรียบเสมือนสมบัติอันล้ำค่าแล้ว หากไม่ปฏิบัติธรรมให้ได้ 1 ใน 4 ของพระพุทธศาสนาเป็นอย่างน้อย คือ เข้าถึงความเป็นพระโสดาบันปิดประตูอบายภูมิให้ได้ ก็เท่ากับว่าเราเป็นผู้ประมาทอยู่เหมือนเรามีข้าวแล้วไม่กิน มีนาแล้วไม่ทำ ฉันใดก็ฉันนั้น จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อานิสงส์การภาวนา หลวงพ่อท่านเคยพูดเสมอว่า "อุปัชฌาย์ข้า (หลวงพ่อกลั่น) สอนว่า ภาวนาได้เห็นแสงสว่างเท่าปลายหัวไม้ขีด ชั่วประเดี๋ยวเดียว เท่าช้างกระดิกหู งูแลบลิ้น ยังมีอานิสงส์มากกว่าตักบาตรจนขันลงหินทะลุ" พวกเรามักจะได้ยินท่านคอยให้กำลังใจอยู่บ่อยๆ ว่า "หมั่นทำเข้าไว้ หมั่นทำเข้าไว้ ต่อไปจะได้เป็นที่พึ่งภายหน้า" เสมือนหนึ่งเป็นการเตือนให้เราเร่งความเพียรให้มาก การให้ทานรักษาศีลร้อยครั้งพันครั้งก็ไม่เท่ากับนั่งภาวนาหนเดียว นั่งภาวนาร้อยครั้งพันครั้ง กุศลที่ได้ก็ไม่เท่ากุศลจิตที่สงบเป็นสมาธิเกิดปัญญาเพียงครั้งเดียว จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:21:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แสงสว่างเป็นกิเลส? มีคนเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า มีผู้กล่าวว่าการทำสมาธิแล้วบังเกิดความสว่างหรือเห็นแสงสว่างนั้นไม่ดีเพราะเป็นกิเลส มืดๆ จึงจะดี หลวงพ่อท่านกล่าวว่า "ที่ว่าเป็นกิเลสก็ถูก แต่เบื้องแรกต้องอาศัยกิเลสไปละกิเลส (อาศัยกิเลสส่วนละเอียดไปละกิเลสส่วนหยาบ) แต่ไม่ได้ให้ติดในแสงสว่างหรือหลงแสงสว่าง แต่ให้ใช้แสงสว่างให้ถูก ให้เป็นประโยชน์ เหมือนอย่างกับเราเดินผ่านไปในที่มืดต้องใช้แสงไฟ หรือจะข้ามแม่น้ำ มหาสมุทรก็ต้องอาศัยเรือ อาศัยแพ แต่เมื่อถึงฝั่งแล้วก็ไม่ได้แบกเรือแบกแพขึ้นฝั่งไป" แสงสว่างอันเป็นผลจากการเจริญสมาธิก็เช่นกัน ผู้มีสติปัญญาสามารถใช้เพื่อให้เกิดปัญญาอันเป็นแสงสว่างภายใน ที่ไม่มีแสงใดเสมอเหมือน ดังธรรมที่ว่า "นัตถิ ปัญญา สมา อาภา แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาไม่มี" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปลูกต้นธรรม ครั้งหนึ่งหลวงพ่อเคยเปรียบการปฏิบัติธรรมเหมือนการปลูกต้นไม้ ท่านว่า... ปฏิบัตินี้มันยาก ต้องคอยบำรุงดูแลรักษาเหมือนกับเราปลูกต้นไม้ ศีล.......คือ ดิน สมาธิ....คือ ลำต้น ปัญญา...คือ ดอก ผล ออกดอกเมื่อใดก็มีกลิ่นหอมไปทั่ว การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน ผู้รักการปฏิบัติต้องคอยหมั่นรดน้ำพรวนดินระวังรักษาต้นธรรม ให้ผลิดอก ออกใบ มีผลน่ารับประทาน ต้องคอยระวัง ตัวหนอน คือ โลภ โกรธ หลง มิให้มากัดกินต้นธรรมได้ อย่างนี้...จึงจะได้ชื่อว่าผู้รักธรรม รักการปฏิบัติจริง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วัดผลการปฏิบัติด้วยสิ่งใด? มีผู้ปฏิบัติหลายคน ปฏิบัติไปนานเข้าชักเขว ไม่ชัดเจนว่าตนปฏิบัติไปทำไม หรือปฏิบัติไปเพื่ออะไร ดังครั้งหนึ่ง เคยมีลูกศิษย์กราบเรียนถามหลวงพ่อท่านว่า "ภาวนามาก็นานพอสมควรแล้ว รู้สึกว่ายังไม่ได้รู้ได้เห็นสิ่งต่างๆ มีนิมิตภายนอก แสดงสีต่าง เป็นต้น ดังที่ผู้อื่นเขารู้เห็นกันเลย" หลวงพ่อท่านย้อนถาม สั้นๆ ว่า "ปฏิบัติแล้ว โกรธ โลภ หลง ของแกลดน้อยลงหรือเปล่าล่ะ ถ้าลดลง ข้าว่าแกใช้ได้" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:22:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เทวทูต 4 ธรรมะที่หลวงพ่อยกมาสั่งสอนศิษย์เป็นประจำ มีอยู่เรื่องหนึ่ง คือเทวทูต 4 ที่เจ้าชายสิทธัตถะพบก่อนบรรพชา คือ คนแก่ คนเจ็บ คนตาย และสมณะ ความหมายของคำว่าเทวทูต 4 หลวงพ่อท่านหมายถึง ผู้มาเตือน เพื่อให้ระลึกถึงความไม่ประมาท ซึ่งเป็นเรื่องที่ควรคิด แต่คนส่วนใหญ่มักมองข้าม หลวงพ่อปรารภอยู่เสมอว่า แก่ เจ็บ ตาย เน้อ..หมั่นทำเข้าไว้ มีความหมายโดยนัยว่า เมื่อเราเกิดมาแล้ว เราก็ย่อมก้าวเข้าสู่ความชราความแก่เฒ่าอยู่ตลอดเวลา มีความเจ็บป่วยเป็นธรรมดาและเราจักต้องตายเหมือนกันทุกคน การเห็นสมณะหรือนักบวช จึงเป็นนิมิตหมายที่ดีที่จะชักจูงให้เราก้าวล่วงความพ้นทุกข์ได้ในที่สุด โดย "ผู้มาเตือน" ทั้ง 4 นี่เอง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อารมณ์อัพยากฤต เคยมีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งได้กราบเรียนถามหลวงพ่อว่า อารมณ์อัพยากฤตไม่จำเป็นต้องมีได้เฉพาะพระอรหันต์ ใช่หรือไม่? ท่านตอบว่า "ใช่ แต่อารมณ์อัพยากฤตของพระอรหันต์ท่านทรงตลอดเวลา ไม่เหมือนปุถุชนที่มีเป็นครั้งคราวเท่านั้น" ท่านอุปมาอารมณ์ให้ฟังว่า เปรียบเสมือนคนไปยืนที่ตรงทางสองแพร่ง ทางหนึ่งไปทางดี (กุศล) อีกทางหนึ่งไปในทางที่ไม่ดี (อกุศล) ท่านว่า อัพยากฤตมี 3 ระดับคือ - ระดับหยาบ คือ อารมณ์ปุถุชนที่เฉยๆ ไม่คิดดี ไม่คิดชั่ว ซึ่งมีเป็นครั้งคราวเท่านั้น - ระดับกลาง มีในผู้ปฏิบัติสมาธิ มีสติ มีความสงบของจิต วางอารมณ์จากสิ่งที่ดีที่ชั่ว ดังที่เรียกว่า อุเบกขารมณ์ - ระดับระเอียด คือ อารมณ์ของพระอรหันต์ ซึ่งไม่มีทั้งอารมณ์ที่คิดปรุงไปในทางดี หรือในทางไม่ดี วางอารมณ์อยู่ได้ตลอดเวลา เป็นวิหารธรรมของท่าน จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตรี โท เอก ครั้งหนึ่ง ผู้เขียนจะจัดทำบุญเพื่อเป็นกตัญญูกตเวทิตาธรรมน้อมถวายแด่หลวงพ่อเกษม เขมโก เนื่องในโอกาสที่หลวงพ่อท่านมีอายุครบ 74 พรรษา เมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2528 ผู้เขียนได้เรียนถามหลวงพ่อว่า "การทำบุญอย่างไร จึงจะดีที่สุด" หลวงพ่อท่านได้เมตตาตอบว่า "ของดีนั้นอยู่ที่เรา ของดีนั้นอยู่ที่จิต จิตมี 3 ชั้น ตรี โท เอก ถ้าตรีก็ต่ำหน่อย โทก็ปานกลาง เอกนี่อย่างอุกฤษฏ์ มันไม่มีอะไร...ก็ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตัวอนัตตานี่แหละเป็นตัวเอก ไล่ไปไล่มา ให้มันเห็นสังขารร่างกายเรา ตายแน่ๆ คนเราหนีตายไปไม่พ้น ตายน้อย ตายใหญ่ ตายใหญ่ก็ตายหมด ตายน้อยก็หลับ ไปตรองดูให้ดีเถอะ..." จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:24:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องสำเร็จ หลวงพ่อเคยสอนว่า... "ความสำเร็จนั้นมิใช่อยู่ที่การสวดมนต์อ้อนวอนพระเจ้ามาประทานให้ หากแต่ต้องลงมือทำด้วยตนเอง ถ้าตั้งใจทำตามแบบแล้วทุกอย่างต้องสำเร็จ ไม่ใช่จะสำเร็จ พระพุทธเจ้าท่านวางแบบเอาไว้แล้ว ครูบาอาจารย์ทุกองค์มีพระพุทธเจ้าเป็นที่สุด ก็ได้ทำตามแบบ เป็นตัวอย่างให้เราดู อัฐิท่านก็กลายเป็นพระธาตุกันหมด เมื่อได้ไตร่ตรองพิจารณาให้รอบคอบแล้ว ขอให้ลงมือทำทันที ข้าขอรับรองว่า ต้องสำเร็จ ส่วนช้าหรือเร็วนั้น อยู่ที่ความเพียรของผู้ปฏิบัติ" ขอให้ตั้งปัญหาถามตัวเองว่า " สิ่งนั้น บัดนี้เราได้ลงมือทำแล้วหรือยัง?" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะเอาโลกหรือเอาธรรม บ่อยครั้งที่มีผู้ถามปัญหากับหลวงพ่อ โดยมักจะนำเอาเรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวกับหน้าที่การงาน สามี ภรรยา ลูกเต้า ญาติมิตร หรือคนอื่นๆ มาปรารถให้หลวงพ่อฟังอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งท่านได้ให้คติเตือนใจผู้เขียนว่า "โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม" ซึ่งต่อมาท่านได้เมตตาขยายความให้ฟังว่า "เรื่องโลกมีแต่เรื่องยุ่งของคนอื่นทั้งนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด เราไปแก้ไขเขาไม่ได้ ส่วนเรื่องธรรมนั้นมีที่สุด มาจบที่ตัวเรา ให้มาไล่ดูตัวเอง แก้ไขที่ตัวเราเอง ตนของตนเตือนตนด้วยตนเอง ถ้าคิดสิ่งที่เป็นธรรมแล้ว ต้องกลับเข้ามาหาตัวเอง ถ้าเป็นโลกแล้ว จะมีแต่ส่งออกไปข้างนอกตลอดเวลา เพราะธรรมแท้ๆ ย่อมเกิดจากในตัวของเรานี้ทั้งนั้น" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 . แนะวิธีปฏิบัติ เคยมีสุภาพสตรีท่านหนึ่งมีปัญหาถามว่า นั่งปฏิบัติภาวนาแล้วจิตไม่รวม ไม่สงบ ควรจะทำอย่างไร ท่านแก้ให้ว่า "การปฏิบัติ ถ้าอยากให้เป็นเร็วๆ มันก็ไม่เป็น หรือไม่อยากให้เป็น มันก็ประมาทเสีย ไม่เป็นอีกเหมือนกัน อยากเป็นก็ไม่ว่า ไม่อยากเป็นก็ไม่ว่า ทำใจให้เป็นกลางๆ ตั้งใจให้แน่วแน่ในกัมมัฏฐานที่เรายึดมั่นอยู่นั้น แล้วภาวนาเรื่อยไป เหมือนกับเรากินข้าวไม่ต้องอยากให้มันอิ่ม ค่อยๆ กินไปมันก็อิ่มเอง ภาวนาก็เช่นกัน ไม่ต้องไปคาดหวังให้มันสงบ หน้าที่ของเรา คือ ภาวนาไป ก็จะถึงของดี ของวิเศษในตัวเรา แล้วจะรู้ชัดขึ้นมาว่าอะไรเป็นอะไร ให้หมั่นทำเรื่อยไป" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การบวชจิต - บวชใน หลวงพ่อเคยปรารภไว้ว่า... จะเป็นชายหรือหญิงก็ดี ถ้าตั้งใจประพฤติปฏิบัติ มีศีล รักในการปฏิบัติ จิตมุ่งหวังเอาการพ้นทุกข์เป็นที่สุด ย่อมมีโอกาสเป็นพระกันได้ทุกๆคน มีโอกาสที่จะบรรลุมรรคผล นิพพาน ได้เท่าเทียมกันทุกคน ไม่เลือกเพศ เลือกวัย หรือฐานะแต่อย่างใด ไม่มีอะไรจะมาเป็นอุปสรรคในความสำเร็จได้ นอกจากใจของผู้ปฏิบัติเอง ท่านได้แนะเคล็ดในการบวชจิตว่า... ในขณะที่เรานั่งสมาธิเจริญภาวนานั้น คำกล่าวว่า พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ... ให้นึกถึงว่าเรามีพระพุทธเจ้า เป็นพระอุปัชฌาย์ของเรา ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ ... ให้นึกว่าเรามีพระธรรม เป็นพระกรรมวาจาจารย์ สังฆัง สรณัง คัจฉษมิ ... ให้นึกว่าเรามีพระอริยสงฆ์ เป็นพระอนุสาวนาจารย์ แล้วอย่าสนใจขันธ์ 5 หรือร่างกายเรานี้ ให้สำรวมจิตให้ดี มีความยินดีในการบวช ชายจะเป็นพระภิกษุ หญิงก็เป็นพระภิกษุณี อย่างนี้จะมีอานิสงส์สูงมาก จัดเป็นเนกขัมบารมีขั้นอุกฤษฏ์ทีเดียว จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ควรทำหรือไม่ ครั้งหนึ่ง มีลูกศิษย์หลวงพ่อผู้สนใจธรรมปฏิบัติกำลังนั่งภาวนาเงียบอยู่ ไม่ห่างจากท่านเท่าใดนัก บังเอิญมีแขกมาหาศิษย์ผู้นั้นแต่ไม่เห็น ก็มีศิษย์อีกท่านหนึ่งเดินเรียกชื่อท่านผู้กำลังนั่งภาวนาอยู่ด้วยเสียงอันดัง และเมื่อเดินมาเห็นศิษย์ผู้นั้นกำลังภาวนาอยู่ก็จับแขนดึงขึ้นมาทั้งที่กำลังนั่งภาวนา เมื่อผู้นั้นห่างไปแล้ว หลวงพ่อท่านจึงเปรยขึ้นมาว่า "ในพุทธกาลครั้งก่อน มีพระอรหันต์องค์หนึ่งกำลังเข้านิโรธสมาบัติ ได้มีนกแสกตัวหนึ่งบินโฉบผ่านหน้าท่านพร้อมกับร้อง "แซก" ท่านว่านกแสกตัวนั้นเมื่อตายแล้วได้ไปอยู่ในนรก แม้กัปนี้พระพุทธเจ้าผ่านไปได้พระองค์ที่สี่แล้ว นกแสกตัวนั้นยังไม่ได้ขึ้นมาจากนรกเลย" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 การอุทิศส่วนกุศลภายนอกภายใน มีบางท่านเข้าใจคลาดเคลื่อนเกี่ยวกับการอุทิศส่วนกุศลให้ผู้ตายของหลวงพ่อ ซึ่งท่านเมตตาทำเป็นปกติ จึงมีความหวังว่าเมื่อตนตาย หลวงพ่อท่านจะเมตตาให้บุญส่งวิญญาณ ส่งจิตไปสวรรค์ ไปนิพพานได้ ด้วยตนเป็นผู้เข้าวัดทำทานและปรนนิบัติหลวงพ่อมานาน หลวงพ่อท่านก็เมตตาเตือนว่า "ถ้าข้าตายไปก่อน แล้วใครจะส่ง(บุญ)ให้แกล่ะ" ด้วยความไม่เข้าใจ ท่านผู้นั้นจึงมีคำตอบว่า "ขอให้หลวงพ่ออยู่ต่อไปนานๆ ให้พวกผมตายก่อน" นี่เป็นจุดชวนคิดในคำเตือนของท่านที่บอกเป็นนัยว่า การไปสุคติหรือการหลุดพ้นนั้น ต้องปฏิบัติ ต้องสร้างด้วยตนเองเป็นสำคัญ มิใช่หวังพึ่งบุญพึ่งกุศลผู้อื่น การอาศัยผู้อื่นเมื่อตายแล้วนั้นเป็นเพียงส่วนน้อยที่อาจจะได้ อีกทั้งยังเป็นความไม่แน่นอนด้วย สู้ทำด้วยตัวเองไม่ได้ เป็นแง่คิดให้คิดว่า ต้องปฏิบัติตนให้มั่นใจในตนเองตั้งแต่ก่อนตาย เมื่อถึงเวลาจำต้องทิ้งขันธ์จะไม่ต้องมัวกังวลต่อภพชาติภายหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งการปฏิบัติให้รู้แจ้งในธรรมตั้งแต่ปัจจุบันนี้เป็นดียิ่งทีเดียว จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:26:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สติธรรม บ่อยครั้งที่พวกเราถูกหลวงพ่อท่านดุในเรื่องของการไม่สำรวมระวัง ท่านมักจะดุว่า "ให้ทำ (ปฏิบัติ) ไม่ทำ ทำประเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวออกมาจับกลุ่มกันอีกแล้ว ทีเวลาคุย คุยกันได้นาน" ปฏิปทาของท่านต้องการให้พวกเราตั้งใจปฏิบัติ ตั้งใจทำให้จริง มีสติ สำรวมระวัง แม้เวลากินข้าว ท่านก็ให้ระวังอย่าพูดคุยกันเอะอะเสียงดัง" สติ นั้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งที่จะทำให้เราได้หยุดคิด พิจารณาก่อนที่จะทำ จะพูด และแม้แต่จะคิดสิ่งใดสิ่งหนึ่งว่าสิ่งนั้นดีหรือชั่ว มีคุณประโยชน์หรือเสียหาย ควรกระทำหรือควรงดเว้นอย่างไร เมื่อยั้งคิดได้ก็จะช่วยให้พิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างละเอียดประณีต และสามารถกลั่นกรองเอาสิ่งที่ไม่เป็นสาระไม่เป็นประโยชน์ออกให้หมด คงเหลือแต่เนื้อที่ถูกต้องและเป็นธรรมซึ่งเป็นของควรคิด ควรพูด ควรทำแท้ๆ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:27:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ธรรมะจากซองยา บ่อยครั้งที่หลวงพ่อมักจะหยิบยกเอาสิ่งของรอบตัวท่านมาอุปมาเป็นข้อธรรมะให้ศิษย์ได้ฟังกันเสมอ ครั้งหนึ่งท่านได้อบรมศิษย์ผู้หนึ่งเกี่ยวกับการรู้เห็นและได้ธรรมว่ามีทั้งชั้นหยาบ ชั้นกลาง ชั้นละเอียด อุปมาเหมือนอย่างซองยานี่ (หลวงพ่อท่านชี้ไปที่ซองบุหรี่) "แรกเริ่ม เราเห็นแค่ซองของมัน ต่อมา เราจะไปเห็นมวนบุหรี่อยู่ในซองนั่น ในมวนบุหรี่แต่ละมวนก็ยังมียาเส้นอยู่ภายในอีก แล้วที่สุดจะเกิดตัวปัญญาขึ้น รู้ด้วยว่ายาเส้นนี้ทำมาจากอะไร จะเรียกว่า เห็นในเห็น ก็ได้ ลองไปตรองดูแล้วเทียบกับตัวเราให้ดีเถอะ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ธรรมะจากโรงพยาบาล โรงพยาบาลเป็นสถานที่บำบัดทุกข์ของมนุษย์เรา อย่างน้อย 3 ประการ ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ในพระสูตรสำคัญหลายเรื่องคือ ชาติทุกข์ - ความเดือนร้อนเวลาเกิด ชราทุกข์ - ความเดือนร้อนเมื่อความแก่มาถึง และ พยาธิทุกข์ - ความเดือนร้อนในยามเจ็บไข้ได้ป่วย หลวงพ่อเคยบอกกับผู้เขียนว่า ที่โรงพยาบาลนั่นแหละมีของดีเยอะเป็นเหมือนโรงเรียน เวลาไปอย่าลืมดูตัวเกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่ในนั้นหมด ดูข้างนอกแล้วย้อนมาดูตัวเรา เหมือนกันไหม จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ของจริง ของปลอม เมื่อหลายปีก่อน ได้เกิดไฟไหม้ที่วัดสะแกบริเวณกุฏิตรงข้ามกุฏิหลวงพ่อ แต่ไฟไม่ไหม้กุฏิหลวงพ่อ เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจแก่ศิษย์และผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง ถึงขนาดมีฆราวาสท่านหนึ่งคิดว่าหลวงพ่อท่านมีพระดี มีของดี ไฟจึงไม่ไหม้กุฏิท่าน ผู้ใหญ่ท่านนั้นได้มาที่วัดและกราบเรียนหลวงพ่อว่า "หลวงพ่อครับ ผมขอพระดีทีกันไฟได้หน่อยครับ" หลวงพ่อยิ้มก่อนตอบว่า "พุทธัง ธัมมัง สังฆัง ไตรสรณคมน์นี่แหละ พระดี" ผู้ใหญ่ท่านนั้นก็รีบบอกว่า "ไม่ใช่ครับ ผมขอพระเป็นองค์ๆ อย่างพระสมเด็จน่ะครับ" หลวงพ่อก็กล่าวยืนยันหนักแน่นอีกว่า "ก็พุทธัง ธัมมัง สังฆัง นี่แหละมีแค่นี้ล่ะ ภาวนาให้ดี" แล้วหลวงพ่อก็มิได้ให้อะไร จนผู้ใหญ่ท่านนั้นกลับไป หลวงพ่อจึงได้ปรารภธรรมอบรมศิษย์ที่ยังอยู่ว่า "คนเรานี่ก็แปลก ข้าให้ของจริงกลับไม่เอา จะเอาของปลอม" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คำสารภาพของศิษย์ เราเป็นศิษย์รุ่นปลายอ้อปลายแขม และมีความขี้เกียจเป็นปกติ ก่อนที่เราจะไปวัด เราไม่เคยสนใจทำอะไรจริงจังยาวนาน คือเราสนใจทำจริงจังแต่ก็ประเดี๋ยวเดียว เมื่อเราได้ไปวัด ด้วยความอยากเห็น อยากรู้เหมือนที่เพื่อนบางคนเขารู้ เขาเห็น เราจึงพยายามทำ แต่มันไม่ได้ ความพยายามของเราก็เลยลดน้อยถอยลงตามวันเวลาที่ผ่านไป แต่ความอยากของเรามันไม่ได้หมดไปด้วย พอขี้เกียจหนักเข้า เราจึงถามหลวงพ่อว่า "หนูขี้เกียจเหลือเกินค่ะ จะทำยังไงดี" เราจำได้ว่าท่านนั่งเอนอยู่ พอเรากราบเรียนถามท่านก็ลุกขึ้นนั่งฉับไว มองหน้าเรา แล้วบอกว่า "ถ้าข้าบอกแกไม่ให้กลัวตาย แกจะเชื่อข้าไหมล่ะ" เราเงียบเพราะไม่เข้าใจที่ท่านพูดตอนนั้นเลย อีกครั้งหนึ่งปลอดคน เรากราบเรียนถามท่านว่า "คนขี้เกียจอย่างหนูนี้ มีสิทธิ์ถึงนิพพานได้หรือไม่" หลวงพ่อท่านนั่งสูบบุหรี่ยิ้มอยู่และบอกเราว่า "ถ้าข้าให้แกเดินจากนี้ไปกรุงเทพฯ แกเดินได้ไหม" เราเงียบแล้วยิ้มแห้งๆ ท่านจึงพูดต่อว่า "ถ้าแกกิจข้าวสามมื้อ มันก็มีกำลังวังชา เดินไปถึงได้ ถ้าแกกินข้าวมื้อเดียว มันก็พอไปถึงได้แต่ช้าหน่อย แต่ถ้าแกไม่กินข้าวไปเลย มันก็คงไปไม่ถึง ใช่ไหมล่ะ" เรารู้สึกเข้าใจความข้อนี้ซึมซาบเลยทีเดียว แล้วหลวงพ่อก็พูดต่อว่า "เรื่องทำม้งธรรมะอะไรข้าพูดไม่เป็นหรอก ข้าก็เป็นแต่พูดของข้าอย่างนี้แหละ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทรรศนะต่างกัน เกี่ยวกับการอยู่ร่วมกันในวงของผู้ปฏิบัติธรรม หลวงพ่อท่านได้ให้โอวาทเตือนผู้ปฏิบัติไว้ว่า การมาอยู่ด้วยกัน ปฏิบัติด้วยกันมากเข้าย่อมมีเรื่องกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดา ตราบใดที่ยังเป็นปุถุชนคนธรรมดาอยู่ ทิฐิความเห็นย่อมต่างกัน ขอให้เอาแต่ส่วนดีมาสนับสนุนกัน อย่าเอาเลวมาอวดกัน การปรามาสพระก็ดี การพูดจาจาบจ้วงในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์หรือท่านที่มีศีลมีธรรมก็ดี จะเป็นกรรมติดตัวเราและขัดขวางการปฏิบัติธรรมในภายหน้า ดังนั้น หากเห็นใครทำความดี ก็ควรอนุโมทนายินดีด้วย แม้ต่างวัดต่างสำนักหรือแบบปฏิบัติต่างกันก็ตาม ไม่มีใครผิดหรอก เพราะจุดมุ่งหมายต่างก็เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์เช่นกัน เพียงแต่เราจะทำให้ดี ดียิ่ง ดีที่สุด ขอให้ถามตัวเราเองเสียก่อนว่า... แล้วเราล่ะถึงที่สุดแล้วหรือยัง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อุเบกขาธรรม เรามักจะเห็นการกระทำที่เป็นคำพูดและการแสดงออกอยู่บ่อยๆ ส่วนการกระทำที่เป็นการนิ่ง ที่เรียกว่ามีอุเบกขานั้น มักไม่ค่อยได้เห็นกัน ในเรื่องการสร้างอุเบกขาธรรมขึ้นในใจนั้น ผู้ปฏิบัติใหม่เมื่อได้เข้ามารู้ธรรม เห็นธรรม ได้พบเห็นสิ่งแปลกๆ และคุณค่าของพุทธศาสนา มันเกิดอารมณ์ความรู้สึกว่าอยากชวนคนมาวัด มาปฏิบัติให้มากๆ โดยลืมดูพื้นฐานจิตใจของบุคคลที่กำลังจะชวนว่าเขามีความสนใจมากน้อยเพียงใด หลวงพ่อท่านบอกว่า "ให้ระวังให้ดีจะเป็นบาป เปรียบเสมือนกับการจุดไฟไว้ตรงกลางระหว่างคนสองคน ถ้าเราเอาธรรมะไปชวนเขา เขาไม่เห็นด้วย ปรามาสธรรมนี้ซึ่งเป็นธรรมของพระพุทธเจ้าก็เท่ากับเราเป็นคนก่อ แล้วเขาเป็นคนจุดไฟ... บาปทั้งคู่ เรียกว่า เมตตาจะพาตกเหว" แล้วท่านยกอุทาหรณ์สอนต่อว่า "เหมือนกับมีชายคนหนึ่งตกอยู่ในเหวลึก มีผู้จะมาช่วยคนที่ 1 มีเมตตาจะมาช่วย เอาเชือกดึงขึ้นจากเหว ดึงไม่ไหวจึงตกลงไปในเหวเหมือนกัน คนที่ 2 มีกรุณามาช่วยดึงอีก ก็ตกเหวอีก คนที่ 3 มีมุทิตามาช่วยดึงอีก ก็พลาดตกเหวอีกเช่นกัน คนที่ 4 สุดท้าย เป็นผู้มีอุเบกขาธรรม เห็นว่าเหวนี้ลึกเกินกว่ากำลังของตนที่จะช่วย ก็มิได้ทำประการใดทั้งๆ ที่จิตใจก็มีเมตตาธรรม ที่จะช่วยเหลืออยู่ คนสุดท้ายนี้จึงรอดชีวิตจากการตกเหวตาม เพราะอุเบกขาธรรมนี้แล" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ให้รู้จักบุญ การทำบุญทำกุศลนั้น โปรดอย่านึกว่าจะต้องหอบข้าวหอบของไปใส่บาตรที่วัดทุกวัน หรือบุญจะเกิดได้ก็ต้องทอดกฐินสร้างโบสถ์ สร้างศาลา และอื่นๆ อย่างที่เขาโฆษณา ขายบุญกัน ทั้งทางวิทยุ หนังสือพิมพ์ และใบเรี่ยไรกันเกลื่อนกลาด จนรู้สึกว่าจะต้องเป็นภาระที่ต้องบริจาคเมื่อไปวัดหรือสำนักนั้นๆ เป็นประจำ บทสวดมนต์ชื่อพระพุทธชัยมงคลคาถา ที่ขึ้นต้นด้วย "พาหุง..." มีอยู่ท่อนหนึ่ง ซึ่งกล่าวถึงพระพุทธเจ้าทรงชนะมารคือกิเลสว่า "ทานาทิธัมมวิธินา ชิตวา มุนินโท" แปลว่า "พระพุทธเจ้าผู้ทรงเป็นจอมปราชญ์ ทรงชนะมารคือกิเลส ด้วยวิธีบำเพ็ญบารมีธรรมคือ ความดี มีการบริจาคทานเป็นต้น" พระพุทธเจ้าทรงสอนการทำบุญทำกุศล ด้วยการให้ทานรักษาศีล และสวดมนต์เจริญสมาธิภาวนา ให้ทานทุกครั้ง ให้ทำลายความโลภ คือกิเลสทุกครั้ง รักษาศีล เจริญภาวนาเพื่อทำลายความโกรธ ความเห็นแก่ตัว ให้ใจสะอาด ใจไม่เศร้าหมอง มองเห็นบาปบุญคุณโทษได้ทุกครั้ง ทำได้ดังนี้ จึงชื่อว่าทำตามพระพุทธเจ้า จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อุบายวิธีทำความเพียร ครั้งหนึ่งที่ได้สนทนาปัญหาธรรมกับหลวงพ่อ ท่านเล่าให้ผู้เขียนฟังว่า...เขามาถามปัญหาข้า ข้าก็ตอบไม่ได้อยู่ปัญหาหนึ่ง ผู้เขียนเรียนถามท่านว่า "ปัญหาอะไรครับ" ท่านเล่าว่า "เขาถามว่า ขี้เกียจ (ปฏิบัติ) จะทำอย่างไรดี" หลวงพ่อหัวเราะ ก่อนที่จะตอบต่อไปว่า "บ๊ะ ขี้เกียจก็หมดกัน ก็ไม่ต้องทำซิ" สักครู่ท่านจึงเมตตาสอนว่า "หมั่นทำเข้าไว้...ถ้าขี้เกียจให้นึกถึงข้า ข้าทำมา 50 ปี อุปัชฌาย์ข้าเคนสอนไว้ว่า ถ้าวันไหนยังกินข้าวอยู่ก็ต้องทำ วันไหนเลิกกินข้าว...นั่นแหละถึงไม่ต้องทำ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 25 นะโม โพธิสัตโต อาคันติมายะ อิติภะคะวา นะโม โพธิสัตโต พรหมปัญโญ นะโม โพธิสัตโต วิริยธโร จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พระเก่าของหลวงพ่อ สำหรับพระเครื่องแล้ว พระสมเด็จวัดระฆังฯ เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่นักเลงพระว่า เป็นของหายากและมีราคาแพง ใครได้ไว้บูชานับเป็นมงคลอย่างยิ่ง หลวงพ่อได้สอนว่า การนับถือพระเช่นนี้เป็นสิ่งที่ดี แต่เป็นดีภายนอกมิใช่ดีภายใน ท่านบอกว่า "ให้หาพระเก่าให้พบ นี่ซิของแท้ของดีจริง" ผู้เขียนเรียนถามท่านว่า "พระเก่าหมายความว่าอย่างไรครับ" ท่านว่า "ก็หมายถึงพระพุทธเจ้าน่ะซิ นั่น ท่านเป็นพระเก่า พระโบราณ พระองค์แรกที่สุด" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ข้อควรคิด การไปวัด ไปไหว้พระ ตลอดจนการสนทนาธรรมกับท่านสมควรที่จะต้องมีความตั้งใจและเตรียมให้พร้อมที่จะรับธรรมจากท่าน มิฉะนั้นแล้วอาจเกิดเป็นโทษได้ ดังเรื่องต่อไปนี้ ปกติของหลวงพ่อท่านมีความเมตตา อบรมสั่งสอนศิษย์และสนทนาธรรมกับผู้สนใจตลอดมา วันหนึ่งมีผู้มากราบนมัสการท่านและเรียนถามปัญหาต่างๆ จากนั้นจึงกลับไป หลวงพ่อท่านได้ยกเป็นคติเตือนใจให้ผู้เขียนฟังว่า คนที่มาเมื่อกี้ หากไปเจอพระดีละก็ลงนรก ไม่ไปสวรรค์นิพพานหรอก ผู้เขียนจึงเรียนถามท่านว่า "เพราะเหตุไรครับ" ท่านตอบว่า ก็จะไปปรามาสพระท่านน่ะซิ ไม่ได้ไปเอาธรรมจากท่าน หลวงพ่อเคยเตือนพวกเราไว้ว่า "การไปอยู่กับพระอรหันต์ อย่าอยู่กับท่านนาน เพราะเมื่อเกิดความมักคุ้นแล้ว มักทำให้ลืมตัวเห็นท่านเป็นเพื่อนเล่น คุยเล่นหัวท่านบ้าง ให้ท่านเหาะให้ดูบ้าง ถึงกับออกปากใช้ท่านเลยก็มี การกระทำเช่นนี้ถือเป็นการปรามาสพระ ลบหลู่ครูอาจารย์และเป็นบาปมาก ปิดกั้นทางมรรคผลนิพพานได้ จึงขอให้พวกเราสำรวมระวังให้ดี" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:31:49 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไม่พยากรณ์ เกี่ยวกับเรื่องปฏิบัติธรรมแล้วจะได้สำเร็จมรรคผลนิพพานหรือไม่ เคยมีพระภิกษุท่านหนึ่งได้มากราบนมัสการและเรียนถามหลวงพ่อว่า "หลวงพ่อครับ กระผมจะได้สำเร็จหรือไม่ หลวงพ่อช่วยพยากรณ์ทีครับ" หลวงพ่อนิ่งสักครู่หนึ่งก่อนตอบว่า "พยากรณ์ไม่ได้" พระภิกษุรูปนั้นได้เรียนถามต่อว่า "เพราะเหตุไรหรือครับ" หลวงพ่อจึงตอบว่า "ถ้าผมบอกว่าท่านจะได้สำเร็จ แล้วท่านเกิดประมาทไม่ปฏิบัติต่อ มันจะสำเร็จได้อย่างไร และถ้าผมบอกว่าท่านจะไม่สำเร็จ ท่านก็คงจะขี้เกียจและละทิ้งการปฏิบัติไป นิมนต์ท่านทำต่อเถอะครับ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จะตามมาเอง หลายปีมาแล้ว มีพระภิกษุรูปหนึ่ง ได้มาบวชปฏิบัติธรรมอยู่ที่วัดสะแก ก่อนที่จะลาสิกขาเข้าสู่เพศฆราวาส ท่านได้นัดแนะกับเพื่อนพระภิกษุที่จะสึกด้วยกัน 3 องค์ว่า เพื่อความเป็นสิริมงคล ก่อนสึกพวกเราจะไปกราบขอให้หลวงพ่อพรมน้ำมนต์และให้พร ท่านได้เล่าให้ผู้เขียนฟังว่า ขณะที่หลวงพ่อพรมน้ำมนต์ ให้พรอยู่นั้น ท่านก็นึกอธิษฐานอยู่ในใจว่า "ขอความร่ำรวยมหาศาล ขอลาภขอผลพูนทวี มีกินมีใช้ ไม่รู้หมด จะได้แบ่งไปทำบุญมากๆ" หลวงพ่อหันมามองหน้าหลวงพี่ที่กำลังคิดละเมอเพ้อฝันถึงความร่ำรวยนี้ ก่อนที่จะบอกว่า "ท่าน... ที่ท่านคิดน่ะมันต่ำ คิดให้มันสูงไว้ไม่ดีหรือ แล้วเรื่องที่ท่านคิดน่ะจะตามมาทีหลัง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แนะวิธีวางอารมณ์ หลวงพ่อเคยพูดเสมอว่า "ผู้ปฏิบัติต้องหมั่นตามดูจิตรักษาจิต" สำหรับคนที่ไม่เคยปฏิบัติแล้วไม่รู้จะดูที่ไหนอะไร จะดูอะไร รู้สึกสับสน แยกไม่ถูกเพราะไม่เคยดู ไม่เคยสังเกตอะไร เคยอยู่แต่ในความคิดปรุงแต่ง อยู่กับอารมณ์แต่แยกอารมณ์ไม่ได้ ยิ่งคนที่ยังไม่เคยบวช คนที่อยู่ในโลกแบบวุ่นวาย ยิ่งดูจิตของตนได้ยาก หลวงพ่อได้เปรียบให้ผู้เขียนฟัง โดยท่านได้กำมือและยื่นนิ้วกลางมาข้างหน้าผู้เขียนว่า เราภาวนาทีแรกก็เป็นอย่างนี้ สักครู่ท่านก็ยื่นนิ้วชี้ออกมา สักครู่ก็ยื่นนิ้วนางพร้อมกับมือไหวเล็กน้อยและท่านก็ยื่นนิ้วหัวแม่มือและนิ้วก้อย ตามลำดับออกมาจนครบ 5 นิ้ว ท่านทำมือโคลงไปโคลงมา เปรียบการภาวนาของนักปฏิบัติที่จิตแตก ไม่สามารถรวมใจให้เป็นหนึ่งได้ ผู้ฝึกจิตถ้าทำจิตให้มีอารมณ์หลายอย่างจะสงบไม่ได้ และไม่เห็นสภาพของจิตตามเป็นจริง ถ้าทำจิตใจให้ดิ่งแน่วแน่อยู่ในอารมณ์เดียวแล้ว จิตก็มีกำลังเปล่งรัศมีแห่งความสว่างออกมาเต็มที่ มองสภาพของจิตตามความเป็นจริงได้ว่า อะไรเป็นจิต อะไรเป็นกิเลส อะไรที่ควรรักษา อะไรทีควรละ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อย่าพูดมาก "เวลาปฏิบัติ พอจะได้ดีหน่อย มันอยากจะพูด อยากจะเล่าให้ใครฟัง จริงไหมล่ะแก ข้ารู้ ข้าก็เคยเป็นมา" หลวงพ่อท่านเล่า แล้วเล่าเรื่องเป็นอุทาหรณ์ว่า "มีพระองค์หนึ่งปฏิบัติจิตสงบดี แล้วเกิดนิมิตเห็นพระพุทธเจ้านับร้อยองค์เดินเข้ามาหา ท่านมีความปีติเอิบอิ่มยินดีมาก อยากจะเล่าให้หมู่เพื่อนฟัง ตอนเช้าจึงเล่าผลการปฏิบัติของตนให้หมู่เพื่อนทราบ ผลปรากฏว่าพระรูปนั้นทำสมาธิอีกเป็นเดือนก็ยังไม่ปรากฏจิตสงบดีถึงระดับที่เคยนั้นเลย" ถึงตรงนี้ ท่านสั่งเลยว่า "แกจำไว้เลยนะ คนที่ทำเป็น เขาไม่พูด คนที่พูดนั่นยังทำไม่เป็น" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เชื่อจริงหรือไม่ สำหรับผู้ปฏิบัติแล้ว คำดุด่าว่ากล่าวของครูอาจารย์ นับเป็นเรื่องสำคัญและมีคุณค่ายิ่ง หากครูบาอาจารย์เมินเฉยไม่ดุด่าว่ากล่าวก็เหมือนเป็นการลงโทษ ผู้เขียนเคยถูกหลวงพ่อดุว่า "แกยังเชื่อไม่จริง ถ้าเชื่อจริง พุทธัง ธัมมัง สังฆัง สรณัง คัจฉามิ ต้องเชื่อและยอมรับ พระพุทธ พระธรรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง แทนที่จะเอาความโลภมาเป็นที่พึ่ง เอาความโกรธมาเป็นที่พึ่ง เอาความหลงมาเป็นที่พึ่ง" หลวงพ่อกล่าวกับผู้เขียนว่า "โกรธ โลภ หลง เกิดขึ้น ให้ภาวนา แล้วโกรธ โลภ หลงจะคลายลง ข้ารับรอง ถ้าทำแล้วไม่จริง ให้มาด่าข้าได้" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:33:55 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คิดว่าไม่มีดี ผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่มักจะไม่พอใจในผลการปฏิบัติของตนโดยที่มักจะขาดการไตร่ตรองว่าสาเหตุนั้นเป็นเพราะอะไร ดังที่เคยมีลูกศิษย์คนหนึ่งของหลวงพ่อได้มานั่งบ่นให้ท่านฟังในความอาภัพอับวาสนาของตนในการภาวนาว่า ตนไม่ได้รู้ ไม่ได้เห็นสิ่งต่างๆภายใน มีนิมิตภาวนา เป็นต้น ลงท้ายก็ตำหนิว่าตนนั้นไม่มีความรู้อรรถรู้ธรรมและความดีอะไรเลย หลวงพ่อนั่งฟังอยู่สักครู่ ท่านจึงย้อนถามลูกศิษย์จอมขี้บ่นผู้นั้นว่า "แกแน่ใจหรือว่าไม่มีอะไรดี แล้วแกรู้จักพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์หรือเปล่า" ลูกศิษย์ผู้นั้นนิ่งอึ้งสักครู่จึงตอบว่า "รู้จักครับ" หลวงพ่อจึงกล่าวสรุปว่า "เออ นั่นซี แล้วแกทำไมจึงคิดว่าตัวเองไม่มีดี" นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่แสดงถึงความเมตตาของท่าน ที่หาทางออกทางปัญญาให้ศิษย์ผู้กำลังท้อถอยด้อยความคิด และตำหนิวาสนาตนเอง หากปล่อยไว้ย่อมทำให้ไม่มีกำลังใจในการปฏิบัติเพื่อผลที่ควรได้แห่งตน จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พระที่คล้องใจ เมื่อมีผู้ไปขอของดีจำพวกวัตถุมงคลจากหลวงพ่อไว้ห้อยคอหรือพกติดตัว หลวงพ่อจะสอนว่า "จะเอาไปทำไม ของดีภายนอก ทำไมไม่เอาของดีภายใน ...พุทธัง ธัมมัง สังฆัง นี่แหละ ของวิเศษ" ท่านให้เหตุผลว่า "คนเรานั้น ถ้าไม่มีพุทธัง ธัมมัง สังฆัง เป็นของดีภายใน ถึงแม้จะได้ของดีภายนอกไปแล้ว ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร...ทำอย่างไรจึงจะได้เห็นพระจริงๆ เห็นมีแต่พระปูน พระไม้ พระโลหะ พระรูปถ่าย พระสงฆ์ ลองกลับไปคิดดู" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 จะเอาดีหรือจะเอารวย อีกครั้งหนึ่งที่คณะผู้เขียนได้มานมัสการหลวงพ่อ เพื่อนของผู้เขียนท่านหนึ่งต้องการเช่าพระอุปคุตที่วัดเพื่อนำไปบูชาโดยกล่าวกับผู้ที่มาด้วยกันว่า บูชาแล้วจะได้รวย เพื่อนของผู้เขียนท่านนั้นแทบตะลึง เมื่อมากราบหลวงพ่อแล้วท่านได้ตักเตือนว่า "รวยกับซวยมันใกล้ๆ กันนะ" ผู้เขียนได้เรียนถามหลวงพ่อว่า "ใกล้กันยังไงครับ" ท่านยิ้มและตอบว่า "มันออกเสียงคล้ายกัน" พวกเราต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สักครู่ท่านจึงขยายความให้พวกเราฟัง "จะเอารวยน่ะ จะหามายังไงก็ทุกข์ จะรักษามันก็ทุกข์ หมดไปก็เป็นทุกข์อีก กลัวคนจะจี้จะปล้น ไปคิดดูเถอะ มันไม่จบหรอก มีแต่เรื่องยุ่ง เอาดี ดีกว่า" คำว่า "ดี" ของหลวงพ่อมีความหมายลึกซึ้งมาก ผู้เขียนขออัญเชิญพระบรมราโชวาทของในหลวงของเราในเรื่องการทำความดี มาเปรียบ ณ ที่นี้ ความตอนหนึ่งว่า "...ความดีนี้ ไม่ต้องแย่งกัน ความดีนี้ ทุกคนทำได้ เพราะความดีนี้ทำแล้วก็ดีตาม คำว่า "ดี" นี้ ดีทั้งนั้น ฉะนั้น ถ้าช่วยกันทำดี ความดีนั้นก็จะใหญ่โต จะดียิ่ง ดีเยี่ยม..." จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 หลักพระพุทธศาสนา เล่ากันว่า มีโยมท่านหนึ่ง ไปนมัสการพระเถระองค์หนึ่งอยู่เป็นประจำ และในวันหนึ่งได้ถามปัญหาธรรมกับท่านว่า "หลักของพระพุทธศาสนาคืออะไร" พระเถระตอบว่า "ละความชั่ว ทำความดี ทำจิตของตนให้ผ่องแผ้ว" โยมท่านนั้นได้ฟังแล้ว พูดว่า "อย่างนี้เด็ก 7 ขวบก็รู้" พระเถระยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบว่า "จริงของโยม เด็ก 7 ขวบก็รู้ แต่ผู้ใหญ่อายุ 80 ก็ยังปฏิบัติไม่ได้" อย่างนี้กระมังที่ผู้เขียนเคยได้ยินหลวงพ่อพูดเสมอว่า "ของจริง ต้องหมั่นทำ" พระพุทธศาสนานั้น ถ้าปราศจากการน้อมนำเข้าไปไว้ในใจแล้ว การ "ถือ" พุทธศาสนาก็ไม่มีความหมายแต่อย่างใด จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 37 พ" พานของหลวงพ่อ หลวงพ่อเคยปรารภธรรมกับผู้เขียนว่า "ถ้าแกเขียนตัว พ พาน ได้เมื่อไร นั่นแหละจึงจะดี" ผู้เขียนถามท่านว่า "เป็นอย่างไรครับ พ พาน" ท่านตอบว่า "ก็ตัว พอ นะซี" คนเราจะมีชีวิตอยู่ในโลก ไม่จำเป็นต้องร่ำรวย มีฐานะแล้วจึงจะมีความสุข มีคนที่ลำบากอีกมาก แต่เขารู้จักว่าอะไรคือสิ่งที่พอตัว ก็สามารถอยู่อย่างเป็นสุขได้ นี่ก็อยู่ที่คนเรา รู้จักคำว่า "พอ" หรือไม่ รู้จัก "พอ" ก็จะมีแต่ความสุข ไม่รู้จัก "พอ" ถึงแม้จะร่ำรวย มีเกียรติ ตำแหน่งใหญ่โต มันก็ไม่มีความสุขได้เหมือนกัน คนที่มีเงิน ก็ยิ่งอยากมีเงินเพิ่มขึ้นอีก คนที่ทำงาน ก็อยากกินตำแหน่งสูงขึ้น มีสิ่งใดก็เป็นทุกข์เพราะสิ่งนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 38 การสอนของท่าน วิธีวัดอย่างหนึ่งว่าผู้ใดปฏิบัติธรรมได้ดีเพียงใดนั้น ท่านให้สังเกตดูว่าผู้นั้นสามารถฝึกตน สอนตัวเองได้ดีเพียงใด การเตือนผู้อื่นไม่ให้หลงผิดได้นั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่การเตือนตนให้ได้ย่อมดีกว่า การสอนของหลวงพ่อท่านจะทำให้เราดูเป็นตัวอย่าง ท่านสอนให้เราทำอย่างที่ท่านทำ มิได้สอนให้ทำตามที่ท่านสอน ทุกอย่างที่ท่านสอนท่านได้ทดลองทำและปฏิบัติทางจิตจนรู้จนเห็นหมดแล้วทั้งสิ้น จึงนำมาอบรมแก่ศิษย์ เหมือนเป็นแบบอย่างให้เราได้ยึดถือตามครูอาจารย์ว่า การแนะนำอบรมหรือสอนธรรมผู้อื่นนั้น เราต้องปฏิบัติจนแน่ใจตนเองเสียก่อน และควรคำนึงถึงสติปัญญาความรู้ความสามารถของตน ถ้ากำลังไม่พอแต่จะรับภาระมาก นอกจากผู้มาศึกษาจะไม่ได้รับประโยชน์แล้ว ตนเองยังจะกลายเป็นคนเสียไปด้วย ท่านว่าเป็นการไม่เคารพธรรม ไม่เคารพครูอาจารย์อีกด้วย จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 39 หัดมองชั้นลึก ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา ล้วนมีความหมายชั้นลึกโดยตัวของมันเองอยู่เสมอ ไอน์สไตน์มองเห็นวัตถุ เขาคิดทะลุเลยไปถึงการที่จะสลายวัตถุให้เป็นปรมาณู สองพี่น้องตระกูลไรท์มองเห็นนกบินไปมาในอากาศ ก็คิดเลยไปถึงการสร้างเครื่องบินได้ พระพุทธเจ้าแต่ครั้งเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ ได้ทรงพบคนเกิด คนแก่ คนเจ็บ คนตาย ท่านก็มองเห็นถึงความคิดไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย หลวงพ่อเคยเตือนสติลูกศิษย์รุ่นหนุ่มที่ยังมองเห็นสาวๆ ว่าสวยว่างาม น่าหลงใหลใฝ่ฝันกันนัก ว่า... "แกมันดูตัวเกิด ไม่ดูตัวดับ ไม่สวย ไม่งาม ตาย เน่า เหม็น ให้เห็นอย่างนี้ได้เมื่อไร ข้าว่าแกใช้ได้" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เวลาเป็นของมีค่า หลวงพ่อเคยบอกว่า... "คนฉลาดน่ะ เขาไม่เคยมีเวลาว่าง" เวลาเป็นของมีค่า เพราะไม่เหมือนสิ่งอื่น แก้วแหวน เงินทอง สิ่งของทั้งหลาย เมื่อหมดไปแล้วสามารถหามาใหม่ได้ แต่สำหรับเวลาแล้ว หากปล่อยให้ผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ ขอให้ตั้งปัญญาถามตัวเองว่า... "สมควรแล้วหรือกับวันคืนที่ล่วงไปๆ คุ้มค่าแล้วหรือกับลมหายใจที่เหลือน้อยลงทุกขณะ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ต้องทำจริง ในเรื่องของความเคารพครูอาจารยื และความตั้งใจจริงในการปฏิบัติ หลวงพ่อเคยบอกว่า "การปฏิบัติ ถ้าหยิบจากตำราโน้นนี้ (หรือ) แบบแผนมาสงสัยถาม มักจะโต้เถียงกันเปล่า โดยมากชอบเอาอาจารย์โน่นนี่ว่าอย่างนั้นอย่างนี้มา การจะปฏิบัติให้รู้ธรรม เห็นธรรม ต้องทำจริง จะได้อยู่ที่ทำจริง ข้าเป็นคนมีทิฐิแรง เรียนจากครูบาอาจารย์นี้ ยังไม่ได้ผลก็จะต้องเอาให้จริงให้รู้ ยังไม่ไปเรียนกับอาจารย์อื่น ถ้าเกิดไปเรียนกับอาจารย์อื่นโดยยังไม่ทำให้จริงให้รู้ ก็เหมือนดูถูกดูหมิ่นครูอาจารย์ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ปาดครับ จากคุณ : PIWAT - [ 20 ม.ค. 51 18:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ของจริงนั้นมีอยู่ มีคนจำนวนไม่น้อยที่ปฏิบัติธรรมแล้วเกิดความท้อใจ ปฏิบัติอยู่เป็นเวลานาน ก็ยังรู้สึกว่าตนเองไม่ได้พัฒนาขึ้น หลวงพ่อเคยเมตตาสอนผู้เขียนว่า "ของที่มีมันยังไม่จริง ของจริงเขามี เมื่อยังไม่จริง มันก็ยังไม่มี" หลวงพ่อเมตตากล่าวเสริมอีกว่า "คนที่กล้าจริง ทำจริง เพียรปฏิบัติอยู่เสมอ จะพบความสำเร็จในที่สุด ถ้าทำจริงแล้วต้องได้แน่ๆ" หลวงพ่อยืนยันอย่างหนักแน่นและให้กำลังใจแก่ลูกศิษย์ของท่านเสมอ เพื่อให้ตั้งใจ ทำจริง แล้วผลที่เกิดจากความตั้งใจจริงจะเกิดขึ้นให้ตัวผู้ปฏิบัติได้ชื่นชมยินดีในที่สุด จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ล้มให้รีบลุก เป็นปกติของผู้ปฏิบัติธรรม ช่วงใดเวลาใดที่สามารถปฏิบัติธรรมได้ก้าวหน้า จิตใจสงบเย็นเป็นสมาธิได้ง่าย สามารถพิจารณาอรรถธรรมให้ผ่านทะลุจิตใจได้โดยตลอดสาย ช่วงดังกล่าวมักจะต้องมีปัญหา และอุปสรรคที่เข้ามาไม่ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง เพื่อมาขวางกั้นการปฏิบัติธรรมของผู้ปฏิบัติคนนั้นๆ ถ้าผู้ปฏิบัติธรรมไม่สามารถเตรียมใจรับกับสถานการณ์นั้นๆได้ ธรรมที่กำลังพิจารณาดีๆ ก็ต้องโอนเอนไปมาหรือล้มลุกคลุกคลานอีกได้ ผู้เขียนเคยกราบเรียนให้หลวงพ่อทราบถึงปัญหาและอุปสรรคที่กำลังประสบอยู่ หลวงพ่อเมตตาให้กำลังใจว่า... "พอล้มให้รีบลุก รู้ตัวว่าล้มแล้วต้องรีบลุก แล้วตั้งหลักใหม่ จะไปยอมมันไม่ได้ ...ก้เหมือนกับตอนที่แกเป็นเด็กคลอดออกมา กว่าจะเดินเป็น แกก็ต้องหัดเดินจนเดินได้ แกต้องล้มกี่ทีเคยนับไหม พอล้มแกก็ต้องลุกขึ้นมาใหม่ใช่ไหม...ค่อยๆ ทำไป" หลวงพ่อเพ่งสายตามาที่ผู้เขียนแล้วเมตตาสอนว่า... "ของข้า เสียมามากกว่าอายุแกซะอีก ไม่เป็นไร ตั้งมันกลับขึ้นมาใหม่" ผู้เขียน "แล้วจะมีวิธีป้องกันไม่ให้มันล้มบ่อยได้อย่างไร" หลวงพ่อ "ต้องปฏิบัติธรรมให้มาก ถ้ารู้ว่าใจเรายังแข็งแกร่งไม่พอ ถูกโลกเล่นงานง่ายๆ แกต้องทำให้ใจแกแข็งแกร่งให้ได้ แกถึงจะสู้กับมันได้" เพื่อเป็นการเพิ่มกำลังใจของนักปฏิบัติ ไม่ว่าจะล้มสักกี่ครั้งก็ตาม แต่ทุกๆครั้ง เราจะได้บทเรียน ได้ประสบการณ์ที่แตกต่างกันไป ให้น้อมนำสิ่งที่เราเผชิญมาเป็นครู เป็นอุทาหรณ์สอนใจของเราเอง เตรียมใจของเราให้พร้อมอีกครั้ง ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นอีก จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 45 . สนทนาธรรม เมื่อครั้งที่ผู้เขียนกับหมู่เพื่อนใกล้สำเร็จการศึกษา ได้มากราบนมัสการหลวงพ่อ ท่านได้สนทนากับพวกเราอยู่นาน สาระสำคัญที่เกี่ยวกับการปฏิบัติคือ เมื่อพบแสงสว่างในขณะภาวนาให้ไล่ดู ถามท่านไล่แสงหรือไล่จิต ท่านตอบว่าให้ไล่จิตโดยเอาแสงเป็นประธาน (เข้าใจว่าอาศัยปีติคือความสว่างมาสอนจิตตนเอง) เช่น ไล่ว่าพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ มีจริงหรือไม่ มีจริงก็เป็นพยานแก่ตน ถามท่านว่าไล่ดูเห็นแต่สิ่งปกปิด คือกิเลสในใจ ท่านว่า... "ถ้าแกเกลียดกิเลสเหมือนเป็นหมาเน่า หรือของบูดเน่าก็ดี ให้เกลียดให้ได้อย่างนั้น" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ผู้บอกทาง ครั้งหนึ่ง มีผู้มาหาซื้อยาลมภายในวัด ไม่ทราบว่ามีจำหน่ายที่กุฏิไหน หลวงพ่อท่านได้บอกทางให้ เมื่อผู้นั้นผ่านไปแล้ว หลวงพ่อท่านได้ปรารภธรรมให้ลูกศิษย์ที่นั่งอยู่ฟังว่า "ข้านั่งอยู่ ก็เหมือนคนคอยบอกทาง เขามาหาข้าแล้วก็ไป..." ผู้เขียนได้ฟังแล้วระลึกถึงพระพุทธเจ้าผู้เป็น"กัลยาณมิตร" คอยชี้แนะให้ทางเดิน ดังพุทธภาษิตว่า "จงรีบพากเพียรพยายามดำเนินตามทางที่บอกเสียแต่เดี๋ยวนี้ ตถาคตทั้งหลายเป็นเพียงผู้ชี้ทางให้เท่านั้น" หลวงพ่อเป็นผู้บอก แต่พวกเราต้องเป็นคนทำ และต้องทำเดี๋ยวนี้ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อย่าทำเล่น เคยมีผู้ปรารภกับผู้เขียนว่าปฏิบัติธรรมมาหลายปีเต็มที แต่ภูมิจิต ภูมิธรรม ไม่ค่อยจะก้าวหน้าถึงขั้น "น่าชมเชย" ยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ตัวเองและหมู่เพื่อนเป็นโรคระบาด คือโรคขาอ่อน หลังอ่อน ไม่สามารถจะเดินจงกรม นั่งสมาธิได้ ต้องอาศัยนอนภาวนาพิจารณา "ความหลับ" เป็นอารมณ์ เลยต้องพ่ายแพ้ต่อเจ้ากรรมนายเวร คือ เสื่อ และหมอนตลอดชาติ พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญบารมีถึง 4 อสงไขย กำไรแสนมหากัป ครั้นออกบวชก็ทรงเพียรปฏิบัติอยู่หลายปี กว่าจะได้บรรลุพระโพธิญาณ หลวงปู่มั่น หลวงปู่ฝั้น หลวงปู่แหวน ฯลฯ ท่านปฏิบัติธรรมตามป่าตามเขา บางองค์ถึงกับสลบเพราะพิษไข้ป่าก็หลายครั้ง หลวงพ่อดู่ท่านก็ปฏิบัติอย่างจริงจังมาตลอดหลายสิบพรรษา กว่าจะได้ธรรมแท้ๆ มาอบรมพร่ำสอนเรา แล้วเราล่ะ ปฏิบัติกันจริงจังแค่ไหน "ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม" แล้วหรือยัง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:40:21 ]

ความคิดเห็นที่ 48 . อะไรมีค่าที่สุด ถ้าเรามาลองคิดดูกันแล้ว สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเราตั้งแต่วันเกิดจนกระทั่งวันตายคืออะไร หลายคนอาจตอบว่าทรัพย์สมบัติ สามี ภรรยา บุคคลที่รัก หรือบุตร หรืออะไรอื่นๆ แต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมรับว่าชีวิตของเรานั้นมีค่าที่สุด เพราะถ้าเราสิ้นชีวิตแล้ว สิ่งที่กล่าวข้างต้นก็ไม่มีค่าความหมายใดๆ ชีวิตเป็นของมีค่าที่สุดในจำนวนสิ่งที่เรามีอยู่ในโลกนี้ พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าก็เป็นของมีค่าที่สุดในโลก สิ่งต่างๆ ในโลกช่วยให้เราพ้นทุกข์ชนิดถาวรไม่ได้ แต่พระธรรมช่วยเราได้ ผู้มีปํญญาทั้งหลายควรจะผนวกเอาสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดทั้งสองนี้ให้ขนานทาบทับเป็นเส้นเดียวกัน อย่าให้แตกแยกจากกันได้เลยดังพระพุทธพจน์ตอนหนึ่งว่า กิจโฉ มนุสสปฏิลาโภ การได้เกิดเป็นมนุษย์เป็นของยาก กิจฉํ มจจานํ ชีวิตํ การได้มีชีวิตอยู่เป็นของยาก กิจฉํ สทธมมสสวนํ การได้ฟังพระสัทธรรมของพระพุทธเจ้า เป็นของยาก กิจโฉ พุทธานมุปปโท การบังเกิดขึ้นของพระพุทธเจ้า เป็นของยาก อะไรจะมีค่าที่สุด สำหรับผู้ที่ได้มานมัสการหลวงพ่อนั้น คงไม่ใช่พระพรหมผง หรือเหรียญอันมีชื่อของท่าน หลวงพ่อเคยเตือนศิษย์เสมอว่า "ข้าไม่มีอะไรให้แก (ธรรม) ที่สอนไปนั้นแหละ ให้รักษาเท่าชีวิต" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 49 นายระนาดเอก เกี่ยวกับเรื่องไหวพริบ ปฏิภาณและตัวปัญญา หลวงพ่อท่านได้ยกตัวอย่าง เรื่องของนายระนาดเอกไว้ให้ฟังว่า สมัยก่อนการเรียนระนาดนั้น อาจารย์จะสอนวิชาการตีระนาดแม่ไม้ต่างๆโดยทั่วไปแก่ศิษย์ ส่วนแม่ไม้วิชาครูจะเก็บไว้เฉพาะตน มิได้ถ่ายทอดให้แก่ศิษย์ผู้หนึ่งผู้ใด อยู่มาวันหนึ่ง นายระนาดเอกพักผ่อนนอนเล่น อยู่ใต้ถุนเรือนที่บ้านอาจารย์ของตน ได้ยินเสียงอาจารย์ของเขากำลังบรรเลงระนาดทบทวนแม่ไม้วิชาครูอยู่ นายระนาดเอกก็แอบฟัง ตั้งใจจดจำไว้จนขึ้นใจ วันหนึ่งอาจารย์ได้เรียกศิษย์ทุกคนมาแสดงระนาดให้ดูเพื่อทดสอบฝีมือ ถึงครานายระนาดเอก ก็ได้แสดงแม่ไม้วิชาครู ซึ่งไพเราะกว่าศิษย์ผู้อื่น อาจารย์รู้สึกแปลกใจมากที่ศิษย์สามารถแสดงแม่ไม้ของครูได้ โดยที่ตนไม่เคยสอนมาก่อน จึงถามนายระนาดเอกว่าไปได้แม่ไม้นี้มาจากไหน นายระนาดเอกจึงตอบว่า "ได้มาจากใต้ถุนเรือน ครับ" แล้วหลวงพ่อได้สรุปให้พวกเราฟังว่า การเรียนรู้ธรรมก็เช่นกัน ต้องลักเขา แอบเขาเรียน คือ จดจำเอาสิ่งที่ดีงามของผู้อื่นมาปฏิบัติแก้ไขตนเองให้ได้ ตัวท่านเองสอนได้บอกทางได้ แต่ไม่หมด ที่เหลือเราผู้ปฏิบัติต้องค้นคว้าและฝึกฝนปฏิบัติด้วยตนเอง ใครไหวดีก็เรียนได้เร็ว เหมือนนายระนาดเอกในเรื่องนี้ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เสกข้าว ครั้งหนึ่งเคยมีศิษย์บางท่านนำข้าวมาให้หลวงพ่อท่านเสกอธิษฐานจิตให้ทานเสมอ ซึ่งท่านก็เมตตาไม่ขัด แต่บ่อยๆ เข้าท่านก็พูดว่า "เสกอะไรกันให้บ่อยๆ เสกเองบ้างสิ" คำพูดนี้ท่านได้ขยายความให้ฟังในภายหลังว่า คำว่า เสกเอง คือ การเสกตนเองให้เป็นพระ ซึ่งหมายถึงการปฏิบัติต่อจิตใจของตนเอง ยกระดับให้สูงขึ้น หรือมีใจเป็นพระบ้าง มิใช่จะเป็นท่านอธิษฐานเสกเป่าของภายนอก เพื่อหวังเป็นมงคลถ่ายเดียว โดยไม่คิดเสกตนเองด้วยตนเอง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สำเร็จที่ไหน มีผู้ปฏิบัติธรรมบางท่านข้องใจข้อปฏิบัติธรรมะเกี่ยวกับการวางที่ตั้งตามฐานของจิตในการภาวนา จึงได้ไปเรียนถามหลวงพ่อตามที่เคยได้รับรู้รับฟังมาว่า "การภาวนาที่ถูกต้อง หรือจะสำเร็จมรรคผลได้นั้น ต้องตั้งจิตวางจิตไว้ที่กลางท้องเท่านั้น ใช่หรือไม่?" หลวงพ่อท่านตอบอย่างหนักแน่นว่า "ที่ว่าสำเร็จนั้นสำเร็จที่จิต ไม่ได้สำเร็จที่ฐาน คนที่ภาวนาเป็นแล้วจะตั้งจิตไว้ที่ปลายนิ้วก็ยังได้" แล้วท่านก็บอกจำนวนที่ตั้งตามฐานต่างๆ ของจิตให้ฟัง จะเห็นได้ว่าท่านไม่ได้เน้นว่าต้องวางจิตใจที่เดียวที่นั่นที่นี่ เพราะฐานต่างๆ ของจิตเป็นทางผ่านของลมหายใจทั้งสิ้น ท่านเน้นที่สติและปัญญาที่มากำกับใจต่างหาก สมดังในพระพุทธพจน์ที่ว่า "มโน ปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฐา มโนมยาฯ ธรรมทั้งหลายมีใจถึงก่อน มีใจเป็นใหญ่เป็นประธานสำเร็จได้ด้วยใจ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:42:00 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เรารักษาศีล ศีลรักษาเรา ศีลเป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของการปฏิบัติธรรมทุกอย่าง หลวงพ่อมักจะเตือนเสมอว่าในขั้นต้นให้หมั่นสมาทานรักษาศีลให้ได้ แม้จะเป็นโลกียศีล รักษาได้บ้าง ไม่ได้บ้าง บริสุทธิ์บ้าง ไม่บริสุทธิ์บ้าง ก็ให้เพียงระวัง รักษาไป สำคัญที่เจตนาที่จะรักษาศีลไว้ และปัญญาที่คอยตรวจตราแก้ไขตน "เจตนาหัง ภิกขเว สีลัง วทามิ" ท่านว่าเจตนาเป็นตัวศีล "เจตนาหัง ภิกขเว ปุญญัง วทามิ" เจตนาเป็นตัวบุญ จึงขอให้พยายามสั่งสมบุญนี้ไว้ โดยอบรมศีลให้เกิดขึ้นที่จิตเรียกว่า เรารักษาศีล ส่วนจิตที่อบรมศีลดีแล้ว จนเป็นโลกุตรศีล เป็นศีลที่ก่อให้เกิดปัญญาในอริยมรรคอริยผลนี้จะคอยรักษาผู้ประพฤติปฏิบัติมิให้เสื่อมเสียหรือตกต่ำไปในทางที่ไม่ดีไม่งามนี้แล เรียกว่า ศีลรักษาเรา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คนดีของหลวงพ่อ ธรรมะที่หลวงพ่อนำมาอบรมพวกเราเป็นธรรมที่สงบเย็นและไม่เบียดเบียนใครด้วยกรรมทั้งสามคือ ความคิด การกระทำ และคำพูด ครั้งหนึ่งท่านเคยอบรมศิษย์เกี่ยวกับวิธีสังเกตคนดีสั้นๆ ประโยคหนึ่งคือ "คนดี เขาไม่ตีใคร" ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการปฏิบัติธรรม หรือการทำงานในทางโลกนั้นย่อมมีการกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดาของโลกปุถุชน หากเรากระทำการสิ่งใดซึ่งชอบด้วยเหตุและผล คือ ได้พยายามทำอย่างดีที่สุด แล้วอย่าไปกลัวว่าใครเขาจะว่าอะไรเรา ใครเขาจะโกรธเรา แต่ให้กลัวที่เราจะไปว่าอะไรเขา กลัวที่เราจะไปโกรธเขา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สั้นๆ ก็มี เคยมีผู้ปฏิบัติกราบเรียนถามหลวงพ่อว่า "หลวงพ่อครับ ขอธรรมะสั้นๆ ในเรื่องวิธีปฏิบัติเพื่อให้กิเลส 3 ตัวคือ โกรธ โลภ หลง หมดไปจากใจเรา เราทำได้อย่างไรครับ" หลวงพ่อตอบเสียงดังฟังชัด จนพวกเราในที่นั้นได้ยินกันทุกคนว่า "สติ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:42:57 ]

ความคิดเห็นที่ 55 แบบปฏิบัติธรรมหลวงพ่อดู่เป็นเช่นใด ในยุคปัจจุบันที่สังคมมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ผู้คนเผชิญกับความทุกข์ความเดือดร้อนกันถ้วนหน้า ไม่ว่าจะเป็นปัญหาในเรื่องปากท้อง ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ผู้คนต่างแสวงหาที่พึ่ง แสวงหาคำตอบของชีวิต ในขณะเดียวกันก็มีผู้ตั้งตนเป็นอาจารย์สอนการปฏิบัติธรรมกันมาก เกี่ยวกับเรื่องแบบปฏิบัตินี้ หลวงพ่อได้เล่าไว้ว่าเคยมีผู้พิมพ์แบบปฏิบัติธรรมมาถวายและใช้คำว่า "แบบปฏิบัติธรรมวัดสะแก" ท่านแก้ให้ว่าอย่างนี้ไม่ถูกต้องเพราะเป็นแบบของพระพุทธเจ้า ไม่ควรใช้ว่าเป็นแบบของวัดใด อีกครั้งหนึ่งที่เคยมีผู้ตั้งคำถามในอินเตอร์เน็ตว่า "แบบปฏิบัติธรรมของหลวงพ่อดู่เป็นอย่างไร" ข้าพเจ้าหวนระลึกถึงบทสนทนาตอนหนึ่งที่หลวงพ่อเคยเล่าให้ฟังเมื่อครั้งมีลูกศิษย์มาขอศึกษาธรรม ตามแบบของท่าน หลวงพ่อได้ตอบศิษย์ผู้นั้นไปว่า ข้าไม่ใช่อาจารย์หรอก อาจารย์นั่น ต้องพระพุทธเจ้า หลวงพ่อทวดนั่น ข้าเป็นลูกศิษย์ท่าน ข้าพเจ้ากลับมานั่งคิดทบทวนอยู่หลายครั้ง ความชัดเจนในคำตอบของหลวงพ่อจึงค่อยๆ กระจ่างขึ้นเป็นลำดับ เสียงสวดมนต์ทำวัตรแว่วมาแต่ไกล ...โย ธัมมัง เทเสสิ อาทิกัลยาณัง มัชเฌกัลยาณัง ปริโยสานะกัลยาณัง สาตถัง สะพยัญชะนัง เกวะละ ปะริปุณณัง ปะริสุทธัง พรัหมะจะริยัง ปะกาเสสิ แปลได้ความว่า พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์ใด ทรงแสดงธรรมแล้ว มีความไพเราะงดงามในเบื้องต้น ไพเราะงดงามในท่ามกลาง ไพเราะงดงามในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์ คือ แบบแห่งการปฏิบัติอันประเสริฐ บริสุทธิ์ บริบูรณ์โดยสิ้นเชิง พร้อมทั้งอรรถะ พร้อมทั้งพยัญชนะ สาธุ ถูกของหลวงพ่อและจริงเป็นที่สุด พระพุทธเจ้าทรงวางแบบแผนการปฏิบัติไว้อย่างดียิ่ง เป็นขั้นเป็นตอนและสมบูรณ์แบบที่สุด ไม่ต้องการผู้ใดมาแต่งมาเติมอีก กุญแจคำตอบสำหรับเรื่องนี้ได้เฉลยแล้ว ตะมะหัง ภะคะวันตัง อะภิปูชะยามิ ตะมะหัง ภะคะวันตัง สิระสา นะมามิ ข้าพเจ้าขอบูชาอย่างยิ่งเฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ข้าพเจ้าขอนอบน้อมพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นด้วยเศียรเกล้า จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 56 บทเรียน บทแรก หากย้อนระลึกถึงหลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ ในความทรงจำของข้าพเจ้านั้น ข้าพเจ้าได้มากราบนมัสการหลวงพ่อเป็นครั้งแรกเมื่อ พ.ศ.๒๕๒๖ ด้วยการชักชวนของเพื่อนกัลยาณมิตร จากนั้นไม่นาน บทเรียนบทแรกที่หลวงพ่อได้เมตตาสอนลูกศิษย์ขี้สงสัย ก็ได้เริ่มขึ้นเหมือนเป็นปฐมบทแห่งการเริ่มต้นที่ท่านรับข้าพเจ้าไว้เป็นลูกศิษย์ มีเหตุการณ์ที่ประทับใจข้าพเจ้าในช่วงแรกจากการได้มากราบหลวงพ่อ อันเป็นจุดเริ่มต้นแห่งศรัทธา ซึ่งต่อมาภายหลังได้กลายเป็น...อจลศรัทธา ศรัทธาที่แน่วแน่นมั่นคง ต่อองค์หลวงพ่อของข้าพเจ้า คือ ข้าพเจ้าได้บูชาพระพุทธรูปแก้วใส ปางสมาธิจากตลาดพระที่วัดราชนัดดา กรุงเทพฯ มาหนึ่งองค์ และได้นำมาที่วัดสะแก ให้หลวงพ่อช่วยแผ่เมตตาอธิษฐานจิตเพื่อนำไปสักการะบูชาเป็นพระพุทธรูปประจำบ้าน หลวงพ่อดู่ท่านประนมมือไหว้พระและยกพระพุทธรูปขึ้นมา จับองค์พระของข้าพเจ้าแล้วหลับตานิ่งสักครู่หนึ่งจึงลืมตาขึ้นมา ท่านบอกให้ข้าพเจ้านำสองมือมาจับที่ฐานของพระพุทธรูปซึ่งปิดทองคำเปลวโดยรอบ ท่านให้ข้าพเจ้าหลับตา สักครู่ท่านถามข้าพเจ้าว่าเห็นอะไรไหม ข้าพเจ้าเห็นพระพุทธรูปอยู่เบื้องหน้า แต่ข้าพเจ้านิ่งไม่ตอบอะไรท่าน เนื่องจากตั้งแต่ข้าพเจ้าเกิดมาในชีวิต ยังไม่เคยพบเหตุการณ์เช่นนี้ จึงไม่ทราบว่า..."เห็น" ในความหมายของหลวงพ่อนั้นหมายถึง "เห็นอย่างไร" และชัดเจนขนาดไหนที่เรียกว่า..."เห็น" ของท่าน สักครู่ท่านจึงพูดย้ำกับข้าพเจ้าว่า "แกเห็นพระพุทธรูปแล้วนี่ ดูเสียที่นี่ จะได้หายสงสัยว่าข้าให้อะไรแก กลับบ้านแกจะได้ไม่สงสัย เป็นพระยืน เดิน นั่ง หรือว่านอน" "ยืนครับ" ข้าพเจ้าตอบท่าน "เออ! ข้าโมทนาสาธุด้วย ที่ข้าให้เป็นพระประจำวันเกิดของแก เอาไปบูชาให้ดี" ท่านตอบ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ศิษย์ขี้สงสัยอย่างข้าพเจ้ามีหรือจะไม่อดที่จะสงสัยต่อ ยามว่างทั้งในเวลากลางวันหรือกลางคืน ข้าพเจ้าจะมานั่งมองดูพระพุทธรูป เอาสองมือประคองจับที่ฐานขององค์พระ...หลับตา...ทำสมาธิ...ด้วยความอยากดู...อยากรู้อยากเห็นองค์พระอย่างที่ท่านเคยทำให้ข้าพเจ้าเห็น วันแล้ววันเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า...อนิจจา...เวลาผ่านไป ๑ สัปดาห์... ๑ เดือน... ๒ เดือน... ๓ เดือนก็แล้ว ยังไม่มีวี่แววที่ข้าพเจ้าจะได้เห็นองค์พระที่ท่านทำให้ข้าพเจ้าดูที่วัดสะแกเช่นวันนั้นอีกเลย จวบจนกระทั่งหลายเดือนต่อมา ข้าพเจ้าได้มีโอกาสมากราบนมัสการหลวงพ่ออีก จึงได้เรียนถามท่านว่า ทำไมเมื่อข้าพเจ้ากลับไปบ้านแล้วลองจับพระอีก จับจนทองคำเปลวที่ปิดฐานขององค์พระซีดเป็นรอยมือ ข้าพเจ้าก็ยังไม่เห็นองค์พระแม้สักครั้งเดียว หลวงพ่อยิ้มก่อนตอบข้าพเจ้าด้วยความเมตตาว่า "ทำจนหายอยากแหละแก ข้าทำมาก่อนแล้ว" ข้าพเจ้ากลับมานั่งคิดทบทวนอยู่หลายครั้ง ความชัดเจนในคำตอบของหลวงพ่อจึงค่อยๆ กระจ่างขึ้นเป็นลำดับ ...ต้องเริ่มที่ความอยากเสียก่อน จึงคิดที่จะทำ แต่ถ้าทำด้วยความอยาก ก็จะไม่สำเร็จ เมื่อความอยากหมดไปเมื่อไร เมื่อนั้นจึงจะพบของจริง กุญแจคำตอบสำหรับ...บทเรียนบทแรกของการเรียนธรรมะจากท่าน ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจได้ว่า ท่านได้ใช้กุศโลบายให้ข้าพเจ้าจดจำรูปพรรณสัณฐานขององค์พระพุทธรูปให้ได้ หลังจากที่ได้ใช้เวลาบวกกับ...ความอยากอยู่เป็นเวลาหลายเดือน ข้าพเจ้าจึงเริ่มได้ พุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสติ จากการเพ่งมององค์พระจนเกิดเป็นภาพติดตา...ติดใจในที่สุด เป็นการสอนการภาวนาในภาคสมถธรรม พร้อมกับแนะวิธีวางอารมณ์พระกรรมฐานของหลวงพ่อสำหรับข้าพเจ้าอย่างเยี่ยมยอดทีเดียว จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 57 หนึ่งในสี่ (อีกครั้ง) หลายปีก่อนหลวงพ่อได้ปรารภธรรมกับข้าพเจ้าในเรื่องของเป้าหมายชีวิตที่แต่ละคนเกิดมาอย่างน้อยก็ควรให้เข้าถึงความเป็นพระโสดาบัน ท่านได้ปรารภไว้ว่า "ข้านั่งดูดยา มองดูซองยาแล้วตั้งปัญหาถามตัวเองว่า เรานี่ปฏิบัติได้หนึ่งในสี่ของพระพุทธศาสนาแล้วหรือยัง? ถ้าซองยานี้แบ่งออกเป็นสี่ส่วน เรานี่ยังไม่ได้หนึ่งในสี่ มันจวนเจียนจะได้แล้วก็คลาย เหมือนเรามัดเชือกจนเกือบจะแน่นได้ที่แล้วเราปล่อย มันก็คลายออก เรานี่ยังไม่เชื่อจริง ถ้าเชื่อจริงต้องได้หนึ่งในสี่แล้ว" อีกครั้งหนึ่งหลวงพ่อได้ปรารภกับข้าพเจ้าอีกในเรื่องเดียวกัน แต่คราวนี้ท่านบอกว่า "ข้านั่งมองดูกระจกหน้าต่างที่หอสวดมนต์ กระจกมันมีสี่มุม เปรียบการปฏิบัติของเรานี่ ถ้ามันได้สักมุมหนึ่งก็เห็นจะดี" หลวงพ่อได้เฉลยปริศนาธณรมเรื่องนี้ให้ข้าพเจ้าฟังว่า ที่ว่าหนึ่งในสี่นั้น หมายถึงการปฏิบัติธรรมเพื่อให้บรรลุมรรคผลในพระพุทธศาสนา ซึ่งแบ่งเป็น โสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล สกิทาคามิมรรค สกิทาคามิผล อนาคามิมรรค อนาคามิผล อรหัตตมรรค อรหัตตผล อย่างน้อยเราเกิดมาชาติหนึ่งชาตินี้ ได้พบพระพุทธศาสนาเปรียบเหมือนสมบัติล้ำค่าแล้ว ก็ควรปฏิบัติตามคำสอนท่านให้เข้าถึงความพ้นทุกข์อย่างน้อยที่สุดคือโสดาปัตติผล เพราะคนที่เข้าถึงความเป็นพระโสดาบันแล้ว หากยังไม่บรรลุพระนิพพานในชาตินี้ชาติต่อไปก็จะไม่เกิดในภพภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์อันได้แก่ สัตว์นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉานอีก ข้าพเจ้าเชื่อว่าการที่หลวงพ่อเปรียบธรรมในเรื่องนี้กับซองบุหรี่บ้าง หรือแผ่นกระจกบ้างเพราะต้องการให้เราหมั่นนึกคิดพิจารณาในเรื่องนี้บ่อยๆ วัตถุรูปทรงสี่เหลี่ยมเป็นรูปทรงวัตถุที่เราสามารถพบได้บ่อยที่สุดในชีวิตประจำวัน มีอยู่รอบตัวเราตลอดเวลาตั้งแต่เกิดจนกระทั่งวันตาย มีอยู่ทั่วไปได้แก่ เตียงนอน นาฬิกาปลุก หนังสือ รูปภาพ รถยนต์ โต๊ะทำงาน โทรทัศน์ หน้าต่างประตู และอื่นๆ อีกมากมาย จนกระทั่งสิ่งสุดท้ายที่อยู่ใกล้ตัวเราคือโลกศพ หากผู้ใดเห็นว่าธรรมเรื่องหนึ่งในสี่ของหลวงพ่อเป็นธรรมสำคัญแล้ว ข้าพเจ้าเชื่อเหลือเกินว่าผู้นั้นจะเป็นผู้ไม่มีกิเลสในไม่ช้านี้ จึงขอฝากธรรมะจากหลวงพ่อให้เรานำไปพิจารณาด้วย จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:45:09 ]

ความคิดเห็นที่ 58 วิธีคลายกลุ้ม ความกลุ้มเป็นบ่อเกิดของความเครียด ความเครียดก็เป็นที่มาของความกลุ้มเช่นกัน หลายคนคงเห็นด้วยกับข้าพเจ้าว่า เมืองไทยนี้ดีกว่าเมืองฝรั่ง เวลาที่เรามีเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจ ในต่างประเทศ ส่งที่นิยมกันมากคือ ไปหาหมอรักษาโรคจิต กลุ้มใจทีก็ไปเอากลุ้มออกโดนนั่งระบายความทุกข์ ระบายปัญหาให้จิตแพทย์ฟัง เสร็จแล้วจ่ายเงินให้หมอเป็นค่านั่งฟังเฮ้อ! คนเรานี่ก็แปลกดีนะ เอากลุ้มออกอย่างเดียวไม่พอ เงินในกระเป๋าออกไปด้วย เท่าที่สังเกตดู ฝรั่งไปหาจิตแพทย์กันเป็นเรื่องปกติ แต่ระยะหลังในเมืองไทยเรา คนไข้โรคจิตนับวันจะมีมากขึ้นทุกที คนไทยไม่นิยมไปหาจิตแพทย์เหมือนฝรั่ง แต่จะไปหาจิตแพทย์ก็ต่อเมื่อทนไม่ไหวแล้วจริงๆ คือใกล้จะบ้าแล้วนั่นเอง คนไทยโชคดีกว่าฝรั่งตรงที่มีวัดแทนคลีนิคจิตแพทย์ มีพระนี่ล่ะดีกว่าด้วยเพราะไม่ต้องเสียตังค์ แถมไปหาหลวงพ่อได้ทำบุญ ได้ฟังธรรมะจากท่าน กลางวันยังได้ทานอาหารบุฟเฟ่ต์หลังจากหลวงพ่อฉันเสร็จ บางครั้งสมัยที่ข้าพเจ้ายังเรียนหนังสืออยู่ หากเดินทางมาถึงวัดตอนเย็น ท่านยังมีขนมฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด ผลไม้ประเภทส้ม กล้วย บางทีโชคดีก็มีแอบเปิ้ลให้ได้ทานอิ่มท้องด้วย มีเรื่องเล่าว่า มีโยมคนหนึ่งเกิดกลุ้มอกกลุ้มใจในชีวิตที่แสนสับสน วุ่นวายของตนโดยไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไร จึงได้ไปกราบขอให้หลวงพ่อท่านพุทธทาสช่วยคลายทุกข์ให้ หลวงพ่อถามว่า "มันกลุ้มมากหรือโยม" "มากครับท่าน สมองแทบจะระเบิดเลย แน่นอยู่ในอกไปหมด" "เอางี้ โยมออกไปยืนที่กลางแจ้ง สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ สามครั้งแล้วตะโกนให้ดังที่สุดว่า กูกลุ้มจริงโว้ย กูกลุ้มจริงโว้ย กูกลุ้มจริงโว้ย" โยมผู้นั้นออกไปทำตามที่หลวงพ่อแนะนำแล้วกลับเข้ามาหาท่านด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย "เป็นไง" หลวงพ่อถาม "รู้สึกสบายขึ้นแล้วครับ" เขาตอบ "เออ เอากลุ้มออกแล้วนี่" ท่านกล่าวยิ้มๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก ข้าพเจ้าเคยเห็นคนที่ไปหาหลวงพ่อดู่หลายรายมีความกลุ้ม มีความเครียด เสร็วแล้วเมื่อมาถึงวัด นั่งอยู่ต่อหน้าท่าน หลายคนเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่าไม่รู้ว่าไอ้เจ้าตัวกลุ้ม ตัวเครียดมันพากันหายไปไหนหมด มีแต่ความเบาสบายกาย สบายใจ อยากอยู่ตรงหน้าหลวงพ่อนานๆ บางคนขอเพียงได้นั่งเฉยๆ ก็มี ทุกวันนี้หลวงพ่อจากพวกเราไปแล้ว แต่เป็นการจากเพียงรูปกาย ธรรมที่ท่านเคยสอนไว้มิได้สูญหายไปด้วยเลย หากเรามีความกลุ้มอกกลุ้มใจไม่ว่าเรื่องใด โดยเฉพาะเรื่องปัญหาเศรษฐกิจยุคปัจจุบัน ปัญหาเรื่องสุขภาพ ปัญหาเรื่องครอบครัว ปัญหาเรื่องงาน ปัญหาอะไรก็แล้วแต่ ข้าพเจ้าขอแนะนำวิธีคลายเครียดที่ดีที่สุดวิธีหนึ่งคือให้หามุมสงบในบ้านของท่านหรือจะเป็นห้องพระก็ยิ่งดี ขอให้ท่านนั่งที่หน้าพระพุทธรูปหรือรูปหลวงพ่อดู่ จะลืมตาหลับตาก็ตามแต่อัธยาศัยครับ สูดลมหายใจลึกๆ พอสบายดีแล้วก็พูดระบายความในใจให้ท่านฟัง ความกลุ้ม ความเครียดจะลดลงได้ เหมือนคนที่ทานอาหารมากเกินไปจนมีแก๊สอยู่เต็มท้อง อึดอัดไปหมด หากได้ดื่มน้ำขิงร้อนหรือทานยาขับลมเสียบ้างคงจะดี เมื่อกายสบายใจสบาย สมองก็ปลอดโปร่งแจ่มใส สบายกายสบายใจ และสามารถมองเห็นหนทางแก้ไขปัญหาได้ดีขึ้น เราเคยรู้สึกอย่างนี้กันบ้างไหม ถ้าถามข้าพเจ้าก็ต้องขอตอบอย่างมั่นใจว่า "เคยครับ" ข้าพเจ้าเชื่อว่าหลวงพ่อท่านเมตตาคอยเป็นกำลังใจและให้ความช่วยเหลือเราเสมอ ขอให้เราตั้งใจแก้ปัญหาด้วยสุจริตวิธี ไม่มีปัญหาใดในโลก ที่มนุษย์ก่อขึ้นแล้วมนุษย์จะไม่สามารถแก้ไขได้ ข้าพเจ้าเชื่ออย่างนี้จริงๆ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อะไรได้ อะไรเสีย คงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าในชีวิตคนเรานั้น ต้องประสบความสูญเสียทุกคน บางคนสูญเสียคนรัก พ่อ แม่ ลูก เมีย ญาติ เพื่อน อันเป็นเหตุแห่งความกระทบกระเทือนทางจิตใจที่สำคัญยิ่ง การสูญเสียเงินทอง ข้าวของ ทรัพย์สมบัติ ก็เป็นต้นเหตุหนึ่งของความทุกข์โทมนัสอันใหญ่หลวงของอีกหลายๆคน ของที่เคยมีเคยได้ กลับเป็นของที่ไม่มีไม่ได้ คนที่เคยรักต้องพลัดพรากจากไกลกัน การค้าที่เคยมีกำไรกลับกลายเป็นขาดทุนเสียหายจนทำใจให้ยอมรับได้ยาก หากยังจำกันได้ พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่พระราชทานเนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษาเมื่อปี 2534 มีความตอนหนึ่งว่า "การขาดทุนของเรา เป็นการได้กำไรของเรา (Our loss is our gain.) ซึ่งท่านได้อธิบายไว้ว่า "ถ้าเราทำอะไรที่เป็นการกระทำ แล้วเราก็เสีย แต่ในที่สุด ก็ไอ้ที่เราเสียนั้นมันเป็นการได้เพราะว่าทางอ้อมได้" เป็นพระราชดำรัสที่มีความไพเราะ ลึกซึ้ง กินใจยิ่งนัก สำหรับนักปฏิบัติแล้ว ถ้าเราพร้อมที่จะเรียนรู้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็จะเป็นครูของเราไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่ถูกต้อง หรือการกระทำที่ผิดพลาด สิ่งที่ได้มา สิ่งที่เสียไป ความทรงจำอันสวยงามหรือไม่งาม สิ่งที่ยังมีชิวิตอยู่หรือสิ้นไปแล้วก็ตาม เสียงของหลวงพ่อแว่วมาในความคิดคำนึงของข้าพเจ้าทันที "ถูกเป็นครู ผิดก็เป็นครู" แต่ผิดเป็นครูที่ดีกว่าเพราะทำให้เราไม่ประมาท ให้ผิดวันนี้เป็นถูกของวันหน้า ให้สิ่งที่เสียไป คือสิ่งที่ได้มา อย่างที่ในหลวงท่าน...ได้มอบไว้ให้พวกเรา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ความสำเร็จ "...เมื่อประสบความสำเร็จ สิ่งแรกก็คือ ดีใจจนลืมตัวและโง่ลงในบางอย่าง สำหรับจะประมาทหรือสะเพร่าในอนาคต ความสำเร็จ เป็นครูที่ดีน้อยกว่า ความไม่สำเร็จ แต่มีเสน่ห์จนคนทั่วไปเกลียดความไม่สำเร็จ เมื่อไม่ประสบความสำเร็จ เราจะได้อะไรที่มีค่ามากกว่า เมื่อประสบความสำเร็จไปเสียอีก แต่คนทั่วไปมองในแง่ลบ เห็นเป็นความเสียหาย และเกิดทุกข์ใหม่เพิ่มขึ้นอีก เป็นโชคร้ายไปเสียโน่น ถ้าต้องรับความไม่สำเร็จอย่างถูกต้อง มันจะมอบความรู้ที่จะทำให้ประสบความสำเร็จถึงที่สุดในกาลข้างหน้า จนกลายเป็นผู้ทำอะไรสำเร็จไปหมด..." ส่วนหนึ่งของข้อเขียนปูชนียบุคคล "ท่านพุทธทาส" ซึ่งแสดงไว้ในห้องนิทรรศการเกี่ยวกับ "ชีวิตผลงานท่านพุทธทาส" ณ อาคารคณะธรรมทาน ที่ตั้งอยู่หน้าประตูด้านทิศใต้ของวัดธารน้ำไหล หรือเป็นที่รู้จักมักคุ้นในนาม "สวนโมกขพลาราม" แห่งตำบลพุมเรียง อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี มีพระสูตรที่พระพุทธเจ้าแสดงแก่อนาถบิณฑิกเศรษฐีในเรื่องความปรารถนาของมนุษย์ที่จะทำให้สำเร็จสมหวังได้ยาก 4 ประการคือ ขอให้สมบัติจงเกิดมีแก่เราในทางที่ชอบ ขอยศจงมีแก่เราและญาติพี่น้อง ขอให้เราเป็นผู้มีอายุยืนนาน เมื่อตายจากโลกนี้ไป ขอให้เราได้ไปเกิดในสวรรค์ ความปรารถนาทั้ง 4 ข้อที่กล่าวมานี้ จะสมหวังได้มิใช่ด้วยเหตุเพียงปรารถนาอ้อนวอนมิได้ทำอะไรเลยหรือทำอะไรที่ไม่ตรงเหตุ ผลย่อมไม่บังเกิด ความสำเร็จในชีวิตย่อมเกิดจากการวางแผนที่ดี มิใช่ทำเหตุเพียงเล็กน้อยแต่หวังผลไว้สวยหรู ถ้าเข้าใจว่า ไม่มีอะไรที่มีค่าแล้วได้มาง่ายๆ ก็จะไม่หมดกำลังใจ อยากได้ผลอย่างไร ควรสร้างเหตุให้เกิดผลอย่างนั้นด้วยความอุตสาหะ พยายามอย่างเต็มที่ ในโลกนี้...ไม่มีอะไรฟรีครับ ! จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อารมณ์ขันของหลวงพ่อ ญาติโยมคณะหนึ่ง เป็นกลุ่มที่ชอบแสวงหาพระ หาเจ้า หลวงปู่ หลวงพ่อองค์ไหนที่ว่าดังว่าดี มีคนขึ้นกันมาก โยมคณะนี้จะพากันไปกราบไหว้ ไปทำบุญกัน และก็เป็นธรรมดา ที่หลายคนที่นับถือหลวงพ่อดู่ ในฐานะที่เป็นเกจิอาจารย์ดัง คิดว่าท่านคงให้หวยเบอร์เหมือนอย่างอาจารย์บางองค์ เมื่อสบโอกาส โยมคนหนึ่งก็เข้ามากราบเรียนขอหวยจากหลวงพ่อ ในวันนั้นเผอิญข้าพเจ้าได้มีโอกาสมากราบนมัสการหลวงพ่ออยู่ด้วย หลวงพ่อมองหน้าโยมคนนั้น พร้อมกับชื้มือไปที่ปฏิทินรายเดือนที่มีรูปในหลวงแบบที่ธนาคารทั้งหลายชอบแจก ซึ่งติดอยู่ข้างฝาที่ด้านหลังท่าน แล้วท่านก็ว่า "นั่นแหละ แกไปสลับเลขเอาเอง มีเลขรางวัลครบทุกตัว ข้าให้ตั้งแต่รางวัลที่หนึ่ง ยันเลขท้ายสองตัวเลย ถ้าไม่ถูก ให้มาด่าข้าได้" ข้าพเจ้าขำจนแทบกลิ้ง แต่โยมที่ขอหวยจากหลวงพ่อคงขำไม่ออกและคงเข็ด ไม่กล้าขอหวยจากหลวงพ่อไปอีกนาน หลังจากที่โยมคนนั้นกลับไปแล้ว หลวงพ่อได้ให้โอวาทกับศิษย์ที่เหลือและข้าพเจ้าว่า "คนเรานี่ก็แปลก ให้ธรรมะของดีไม่เอา จะเอาแต่หวยเบอร์..." จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ของหายาก เมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2530 มีเรื่องประทับใจที่ข้าพเจ้าต้องบันทึกไว้เรื่องหนึ่ง คือวันที่ข้าพเจ้าได้รับตะกรุดของหลวงพ่อ หรือที่เรียกันในหมู่ลูกศิษย์ของท่านว่า "ตะกรุดมหาจักรพรรดิ์" เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นมีคนมากราบนมัสการหลวงพ่อจำนวนมาก หลังจากที่ข้าพเจ้าได้กราบหลวงพ่อและขอโอกาสหลีกมานั่งภาวนาที่หอสวดมนต์ สักครู่ใหญ่ก่อนที่จะเลิกภาวนา จู่ๆ ก็มีนิมิตเป็นองค์หลวงพ่อดู่ลอยเด่น พร้อมรัศมีกายสว่างไสวอยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้า และมีเสียงท่านบอกข้าพเจ้าว่า "ข้าให้แก" ในขณะนั้นข้าพเจ้าไม่ได้นึกแปลความหมายนิมิตเป็นอื่นใด เข้าใจเพียงว่าท่านคงให้ธรรมะกับเรา ข้าพเจ้าบังเกิดความปีติมาก หลังจากเลิกภาวนาแล้ว ข้าพเจ้าได้เดินไปหลังวัดเพื่อไปนมัสการหลวงน้าสายหยุด ระหว่างทางผ่านกุฏิของหลวงพี่องค์หนึ่งเป็นพระภิกษุที่ข้าพเจ้าเคยเห็นท่านอยู่ที่วัดสะแกหลายปี แต่ไม่เคยได้สนทนาอะไรเป็นกิจจะลักษณะกับท่านมาก่อนเลยประการหนึ่ง และไม่เคยเอ่ยปากขออะไรจากท่านอีกประการหนึ่ง แต่วันนั้นนับเป็นเหตุการณ์ประหลาดอัศจรรย์สำหรับข้าพเจ้า ที่หลวงพี่เกิดนึกเมตตาข้าพเจ้าอย่างกระทันหัน ท่านบอกข้าพเจ้าว่า...เดี๋ยวก่อน จากนั้นท่านกลับเข้าไปในกุฏิชั่วอึดใจ ท่านออกมาพร้อมกับพระผงแบบหยดน้ำรูปพระพุทธเจ้าและรูปหลวงพ่อดู่ 2-3 องค์ และตะกรุดขนาดเล็กกระทัดรัดของหลวงพ่อยื่นให้ข้าพเจ้าและบอกว่า "ของหลวงปู่ เก็บเอาไว้ใช้" เป็นที่แปลกใจยิ่งสำหรับข้าพเจ้าที่เหตุการณ์เกิดขึ้นภายหลังจากที่ข้าพเจ้าได้นิมิตว่าได้รับ "อะไร" จากหลวงพ่อเมื่อห้านาทีที่ผ่านมา ข้าพเจ้าได้มาเรียนเรื่องนี้ถวายให้หลวงพ่อฟัง ท่านยังได้ให้โอวาทข้าพเจ้าอีกว่า... "...ที่ว่า ข้าให้แกนั้น ข้าให้พุทธัง ธัมมัง สังฆัง เครื่องรางของขลังภายนอกนั้นหาไม่ยาก พระพุทธัง ธัมมัง สังฆัง หายากกว่า แกไปตรองดูให้ดีเถอะ" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 63 คนหายาก ในพระพุทธศาสนาได้พูดถึงบุคคลหาได้ยากในโลกนี้มี 2 ประเภทคือ บุพการี และ บุคคลผู้มีกตัญญูกตเวที บุพการี หมายถึง บุคคลผู้ทำอุปการะก่อนหรือคือผู้มีพระคุณนั่นเอง ได้แก่ พระพุทธเจ้า ครูอาจารย์ มารดาบิดา และ พระมหากษัตริย์ที่ทรงทศพิธราชธรรม ในที่นี้จะขอพูดถึงพ่อแม่ของเรา ในมงคลสูตรได้กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า มาตาปิตุอุปัฏฐานัง เอตัมมังคละมุตตะมัง การบำรุงมารดาและบิดาเป็นมงคลสูงสุดในชีวิตอย่างหนึ่ง มีผู้กล่าวว่า "วันแม่" สำหรับลูกหลายๆ คนมีวันเดียวในหนึ่งปี แต่สำหรับแม่แล้ว "วันลูก" มีอยู่ทุกวัน ความข้อนี้เป็นความจริงอย่างที่ไม่มีใครอาจปฏิเสธได้ โดยทั่วไปแล้ว ความรักที่แม่มีต่อลูกนั้น ย่อมมีมากกว่าความรักที่ลูกมีต่อแม่ ในบทสวดเทวตาทิสสทักขิณานุโมทนาได้กล่าวเปรียบไว้ว่า "...มาตาปุตตัง วะ โอระสัง เทวะตานุกัมปิโต..." คำแปลตอนหนึ่งของบทสวดมีความว่า "...บัณฑิตชาติอยู่ในสถานที่ใด พึงเชิญท่านที่มีศีลสำรวมระวัง ประฟฤติพรหมจรรย์ในที่นั้น เทวดาเหล่าใดมีในที่นั้นควรอุทิศทักษิณาทานเพื่อท่านเหล่านั้นด้วย เทวดาที่ได้บูชาแล้วนับถือแล้ว ท่านย่อมบูชาบ้าง ย่อมนับถือบ้าง ท่านย่อมอนุเคราะห์เขาประหนึ่ง มารดาอนุเคราะห์บุตรผู้เกิดจากอก ผู้ที่ได้อาศัยเทวดาอนุเคราะห์แล้ว ย่อมมีแต่ความเจริญทุกเมื่อ" มารดาบิดาเป็นพระพรหมของลูก เป็นครูอาจารย์คนแรกของลูก และเป็นเทวดาองค์แรกของลูก จึงเป็นผู้ควรรับการสักการะบูชาจากลูก พระพุทธเจ้าได้สอนไว้ใน "มาตาปิตุคุณสูตร" ว่า บุตรไม่อาจตอบแทนคุณแก่มารดาบิดานั้น ให้สิ้นสุดได้โดยประการใดๆ ด้วยอุปการะอันเป็นโลกียะ แม้จะทำให้ท่านทั้งสองนั่งอยู่บนบ่าขวา บนบ่าซ้ายของลูก ลูกปรนนิบัติดูแลท่านตลอดหนึ่งร้อยปี ก็ไม่สามารถตอบแทนบุญคุณท่านได้ ส่วนบุตรคนใดทำให้มารดาบิดาผู้ไม่มีศรัทธาให้ตั้งอยู่ในศรัทธา ทำให้มารดาบิดาผู้ไม่มีศีลให้ตั้งอยู่ในศีล ทำให้มารดาบิดาผู้มีความตระหนี่ถี่เหนียวให้ตั้งอยู่ในจาคะ ทำให้มารดาบิดาผู้มีความหลงให้ตั้งอยู่ในปัญญาสัมมาทิฏฐิ บุตรนั้นจึงจะได้ชื่อว่าได้ทำการตอบแทนบุญคุณของมารดาบิดาอย่างเต็มที่ ลูกที่ไม่มีความฉลาดย่อมไม่เห็นคุณค่าความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก ลูกที่มีความฉลาดย่อมเห็นคุณค่าของสิ่งเหล่านี้ตั้งแต่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ วันนี้...เราได้ทำสิ่งดีๆ ให้พ่อกับแม่...แล้วหรือยัง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ด้วยรักจากศิษย์ ...หลวงพ่อครับ ถ้าหากหมุนเข็มนาฬิกาให้เดินย้อนกลับได้ ผมขอหมุนกลับไปเป็นปี พ.ศ. 2525 ปีที่พวกเราได้เริ่มมากราบหลวงพ่อ รอยยิ้มและภาพอากัปกิริยาของหลวงพ่อเมื่อคราวที่สอนพวกเรา หลวงพ่อหัวเราะและเอามือตบที่หน้าตัก พวกเรายังจำได้ดี พวกเรายังจำได้ และจะพยายามทำตามที่หลวงพ่อสอน ไม่ให้ถอยหลัง ไม่ให้หลวงพ่อต้องผิดหวังครับ ...หลวงพ่อขา หลวงพ่อเคยบอกว่าปฏิบัติมากๆ เถอะจะดี สมบัตินอกกายไม่จีรัง กินเข้าไปเดี๋ยวก็ขี้ออกมา เสื้อผ้าสวยๆ หามาแต่ง เดี๋ยวก็ต้องทิ้ง เงินตอนตายญาติเอาใส่ปาก สัปเหร่อก็เอาไปซื้อเหล้า เสื้อผ้าก็ถอดออก เหลือแต่ตัวเปล่าให้เขาเอาไปเผา ...ที่แท้เราไม่มีอะไรสักอย่าง ...หลวงพ่อเจ้าคะ หนูรู้ตัวดีว่าใจตัวเองถ้าเผลอ มันก็จะลงต่ำอยู่ร่ำไปถ้าไม่มีหลวงพ่อคอยเป็นกำลังใจ ขอหลวงพ่ออยู่เป็นกำลังใจให้หนูตลอดไปนะคะ ...หลวงปู่ครับ ได้เจอะเจอหลวงปู่ในชีวิตนี้ผมถือเป็นบุญหลาย พระท่านว่า ปูชา จะ ปูชนียานังเอตัมมังคะละมุตตะมัง การบูชาบุคคลที่ควรบูชา เป็นมงคลสูงสุดของชีวิต ...ได้มาเจอหลวงปู่ ผมถือว่าไม่เสียชาติเกิดแล้วครับ หลวงพ่อครับ...ใครจะคิดว่าหลวงพ่อดู่กับหลวงปู่ทวดเป็นองค์เดียวกันหรือไม่ ผมไม่สนใจหรอกครับ หากหลวงพ่อเป็นหลวงปู่ทวดจริงๆ ผมถือว่าพวกเราโชคดีที่สุดครับ ความที่หลวงพ่อ...เป็นหลวงพ่อดู่เป็นหลวงพ่อดู่...อย่างเดียว ก็ทำให้ผมรักและเคารพหลวงพ่อจนเต็มล้นหัวใจ ไม่มีอะไรจะทำให้เต็มไปกว่านี้อีกแล้วครับ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:49:57 ]

ความคิดเห็นที่ 65 จิ้งจกทัก พูดถึงเรื่องลางสังหรณ์แล้ว คนโบราณเชื่อปรากฎการณ์ต่างๆ ที่ผิดไปจากชีวิตประจำวัน อย่างเช่น การเขม่นตา อาการกระตุกที่เปลือกตา การจาม หรือการที่จิ้งจกตกใส่ มีงูหรือสัตว์บางอย่างเข้าบ้าน ถือเป็นสิ่งบอกเหตุเช่นกัน คนสมัยก่อนเชื่อเรื่องจิ้งจกทักอยู่มาก เวลาสั่งสอนหรือห้ามปรามใครไม่ฟังแล้วมักพูดว่า แม้จิ้งจกทักโบราณยังเชื่อ คนทักทำไมไม่เชื่อ หลวงปู่เคยบอกให้ศิษย์ฟังว่า ถ้าข้าไปหาพวกแก ให้ฟังเสียงจิ้งจกให้ดี มีศิษย์ผู้หนึ่งถามว่า ทำไมต้องเป็นจิ้งจกคะ ท่านตอบว่า ลองนึกดูว่า หากแกสวดมนต์ไหว้พระอยู่ที่บ้าน จู่ๆ ข้าก็มาที่บ้านแก จะเป็นยังไง ก็ช็อคสิเจ้าคะ ศิษย์ตอบ ก็นั่นน่ะซิ หลวงปู่ตอบและยิ้มเกลื่อนด้วยเมตตาเป็นบทสรุปแทนคำตอบ ผู้หลักผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาว ท่านมักมีความปรารถนาดี เมื่อเห็นผู้น้อยจะคิด จะพูด จะทำในสิ่งที่ไม่ควร ท่านจึงเตือนหรือปรามไว้ล่วงหน้า เป็นทำนองกันไว้ดีกว่าแก้ หลายคนที่ยังไม่มีประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเอง บางครั้งอาจไม่แน่ใจว่าเสียงจิ้งจกนี้ใช่เสียงหลวงพ่อเตือนหรือไม่ หากยังมีความตั้งใจที่จะทำดีจริง ก็จะพบว่าหลวงพ่อจะเตือนผ่านจิ้งจกซ้ำแล้วซ้ำอีกจนผู้นั้นเกิดความมั่นใจด้วยตนเอง มิต้องไปซักถามผู้ใด เสียงจิ้งจกมีหลายลักษณะแตกต่างกัน เช่น เสียงดังๆ สั้นๆ เสียงพอให้ได้ยินให้รู้ตัว หรือเสียงทักให้ได้ยินพร้อมกันหลายคน ความหมายก็แตกต่างกันไป เช่น เป็นการดุ เป็นการบอกกล่าวหรือเป็นการเตือนให้ระวังตัว เรื่องที่ข้าพเจ้าประสบกับตัวเองคือ ครั้งหนึ่งที่ข้าพเจ้าขับรถยนต์จะเดินทางไปต่างจังหวัด ขณะจะออกจากบ้าน ก็ได้ยินเสียงจิ้งจกทัก และเหตุการณ์ในวันนั้นคือมีรถมอเตอร์ไซค์มาเฉี่ยวชนรถ เรื่องราวที่ศิษย์ผู้อื่นเล่าให้ฟังก็มี เช่น เกือบทุกครั้งที่สวดมนต์หน้าหิ้งพระก่อนออกจากบ้านไปทำงาน ก็จะได้ยินเสียงจิ้งจกทักออกมาจากหิ้งพระ ซึ่งศิษย์ท่านนั้นก็รู้สึกอุ่นใจเหมือนท่านรับรู้ด้วยทุกครั้ง ศิษย์อีกท่านเล่าว่าในยามคับขันของชีวิตครั้งหนึ่ง ได้นึกถึงหลวงปู่และขอให้ท่านช่วยเหลือ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจิ้งจกทัก โดยที่บริเวณนั้นไม่เห็นตัวจิ้งจกเลย สุดท้ายปัญหาและอุปสรรคของเขาก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดี หลวงปู่เคยฝากข้อคิดแก่ข้าพเจ้าในเรื่องนี้ไว้ว่า คนโบราณเขาว่าหากจิ้งจกทัก จะไปไหนมาไหนก็ต้องเตรียมเครื่องให้ครบ หากไม่รบก็อาจต้องสู้ แกว่าจริงไหม จากนี้ไป เราคงจะเงี่ยหูฟังเสียงจิ้งจกทักกันมากขึ้นแล้วล่ะ จุ๊... จุ๊... จุ๊ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 66 อนุโมทนาครับ จากคุณ : LunaticBomberman - [ 20 ม.ค. 51 18:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 67 หลวงพ่อกับศิษย์ใหม่ หลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ ท่านเป็นพระที่มีความเมตตาเป็นห่วงเป็นใยแก่ศิษย์และผู้ที่ระลึกถึงท่านทุกคนอย่างที่ไม่ต้องสงสัย มีเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับความรักความเมตตาอาทรของท่านที่มีต่อศิษย์ หนึ่งในหลายๆ เหตุการณ์นั้นก็คือเรื่องของพระเพื่อนสหธรรมิกของข้าพเจ้า ในปี พ.ศ. 2532 ระหว่างช่วงเทศกาลเข้าพรรษาพระนวกะจากวัดบวรนิเวศวิหาร จำนวน 3 รูป ได้เดินทางจากกรุงเทพฯ เพื่อมานมัสการหลวงพ่อดู่ ที่วัดสะแก ทั้งสามองค์ต่างมีความตั้งใจตรงกันว่าจะนำดอกไม้ ธูปเทียน มาถวายตัวเป็นศิษย์ของหลวงพ่อเพื่อกราบนมัสการ และถวายตัวเป็นศิษย์เพื่อขอเรียนพระกรรมฐาน ครั้นกำหนดวันได้เรียบร้อยตรงกันดีแล้ว ก็ออกเดินทางโดยไม่มีโอกาสได้กราบเรียนให้หลวงพ่อทราบล่วงหน้าก่อน เมื่อเดินทางมาถึงที่หมายคือวัดสะแกก็เป็นช่วงเวลาใกล้เพลแล้วที่บริเวณปากทางเข้าวัด ต่างองค์ต่างปรึกษาหารือกันว่าจะไปกราบหลวงพ่อก่อนดีหรือจะแวะฉันเพลก่อนดี ถ้าหากแวะฉันเพลก่อนก็จะติดเวลาที่หลวงพ่อพักหลังเวลาเพล จะทำให้หลวงพ่อมีเวลาพักผ่อนน้อยลง ต้องเสียเวลามานั่งรับแขก แต่หากไปกราบนมัสการท่านเลย ทั้งสามองค์ต่างก็มีกังวลว่าแล้วจะได้ฉันเพลกันหรือไม่ ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าไม่ได้ฉันก็ไม่เป็นไร ไปกราบหลวงพ่อให้สมความตั้งใจก่อนดีกว่า ครั้งพอเดินเข้าประตูวัดได้ประมาณสักร้อยเมตร ก็มีศิษย์ฆราวาสของหลวงพ่อคนหนึ่งตรงเข้ามาหาแล้วบอกว่า "หลวงพ่อนิมนต์ให้ฉันเพลที่นี่ ท่านไม่ต้องกังวล หลวงพ่อให้เด็กจัดอาหารให้แล้ว" ทุกองค์ต่างแปลกใจ เหมือนกับหลวงพ่อจะ...รู้ล่วงหน้าว่าจะมีพระเดินทางมาหาจึงให้ลูกศิษย์จัดเตรียมอาหารไว้ถวายพระด้วย จากนั้นพระทั้งสามองค์ได้ขึ้นมาที่หอสวดมนต์บริเวณตรงข้ามกุฏิของหลวงพ่อก้มลงกราบพระ 3 ครั้ง แล้วหันมาทางหลวงพ่อยกมือไหว้ท่านจากระยะไกล ก่อนที่จะเข้ามากราบท่านแต่จะนั่งพับเพียบก็ยังไม่กล้านั่ง ได้แต่คุกเข่าอยู่ ต่างองค์ต่างก็ยังนั่งกระสับกระส่ายด้วยคิดกังวลกันว่า คงต้องอาบัติหากต้องนั่งฉันโดยไม่มีอาสนะในที่เดียวกับที่นั่งฆราวาส เพราะตามพระวินัยแล้ว ภิกษุจะไม่นั่งเสมอหรือร่วมอาสนะเดียวกับอนุปสัมบัน ซึ่งหมายถึง ผู้ที่ยังไม่ได้อุปสมบท ได้แก่ คฤหัสถ์และสามเณร หรือผู้ที่ไม่ใช่ภิกษุหรือภิกษุณี สักครู่หนึ่ง ฆราวาสคนเดิมก็เข้ามาบอกว่า "หลวงพ่อท่านถามว่า ธรรมยุตินี้ต้องมีอาสนะใช่หรือไม่ ท่านให้จัดเตรียมอาสนะมาให้แล้ว" ทั้งสามองค์จึงได้อาสนะมาปูนั่งฉํนจนเรียบร้อย ไม่ต้องอาบัติ นี้เป็นอัศจรรย์เหมือนหลวงพ่อสามารถรู้วาระจิตของพระทั้งสามเป็นครั้งที่สอง เมื่อฉันเสร็จจึงได้มากราบนมัสการท่าน ได้แต่นั่งข้างล่างไม่กล้านั่งเสมอกับท่าน หลวงพ่อท่านได้เมตตาเป็นที่สุดโดยเรียกให้พระใหม่นั่งข้างบนเสมอกับท่านและบอกว่า "เราลูกพระพุทธเจ้าเหมือนกัน" จากนั้นทั้งสามองค์ต่างถวายตัวเป็นศิษย์ หลวงพ่อท่านกล่าวอนุโมทนาแล้วได้แนะนำให้ไปเรียนพระกรรมฐานกับพระสายหยุด ภูริทัตโต ที่กุฏิหลังวัด จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 68 คาถาของหลวงพ่อ ท่านที่เคยมีโอกาสไปเยือนเจดีย์พิพิธภัณฑ์ของท่านพระอาจารย์จวน กุลเชษโฐ ณ วัดเจติยาคิรีวิหาร จังหวัดหนองคาย จะสังเกตบานประตูไม้ประดู่แผ่นเดียว แกะสลักด้วยลายที่เรียบง่ายปิดทองและกระจกสีเพื่อรักษาเนื้อไม้ กลางประตูด้านในสลักเป็นรูปนกยูง ซึ่งเป็นสัญญลักษณ์ หมายถึง คาถายูงทองของท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตมหาเถระ ที่ศิษย์ของท่านทุกองค์ต่างให้ความเคารพและระลึกถึงโดยสวดสาธยายเป็นประจำว่า "...นะโม วิมุตตานัง นะโม วิมุตตยา" คืนวันหนึ่งข้าพเจ้าได้มีโอกาสกราบนมัสการเรียนถามหลวงพ่อดู่ว่า "ลูกศิษย์ท่านพระอาจารย์มั่น มีคาถายูงทองเป็นเครื่องระลึกถึงครูบาอาจารย์ แล้วลูกศิษย์ของหลวงพ่อควรใช้คาถาบทใดเป็นเครื่องระลึกถึงพระคุณของครูบาอาจารย์บ้าง" หลวงพ่อได้วิสัชนาโดยให้ข้าพเจ้าไปเปิดดูอุณหัสสวิชัยสูตรในหนังสือมุตโตทัย ซึ่งเป็นคำสอนของท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตมหาเถระ (รวบรวมและเรียบเรียงโดยพระอาจารย์วิริยังค์ สิรินธโร วัดธรรมมงคล) พระสูตรนี้มีความไพเราะทั้งอรรถและพยัญชนะที่ควรศึกษา จดจำ และทำความเข้าใจให้แยบคายโดยยิ่ง ท่านได้กล่าวไว้ว่า "ผู้ใดมาถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะที่พึ่งแล้ว ผู้นั้นย่อมชนะได้ซึ่งความร้อน" อุณหัสส คือ ความร้อนอันเกิดแก่ตน มีทั้งภายในและภายนอก ภายนอกมีเสือสางค่างแดง ภูตผีปีศาจเป็นต้น ภายในคือกิเลส วิชัย คือ ความชนะ ผู้ที่มาน้อมเอาสรณะทั้งสามนี้เป็นที่พึ่งแล้วย่อมจะชนะความร้อนเหล่านั้นไปได้ทั้งหมดทุกอย่าง ที่เรียกว่า อุณหัสสวิชัย อุณหสฺสวิชโย ธมฺโม โลเก อนุตฺตโร พระธรรมะเป็นของยิ่งในโลกทั้งสาม สามารถชนะซึ่งความร้อนอกร้อนใจอันเกิดแต่ภัยต่างๆ ปริวชฺเช ราชทนฺเฑ พยคฺเฆ นาเค วีเส ภูเต จะเว้นห่างจากอันตรายทั้งหลายคือ อาชญาของพระราชา เสือสาง นาค ยาพิษ ภูผีปีศาจ อกาลมรเณน จ สพฺพสฺมา มรณา มุตฺโต หากว่ายังไม่ถึงคราวถึงกาลที่จักตายแล้ว ก็จักพ้นไปได้จากความตายด้วยอำนาจพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่ตนน้อมเอาเป็นสรณะที่พึ่งที่นับถือนั้น ความข้อนี้มีพระบาลีสาธกดังจะยกมาอ้างอิง ในสมัยเมื่อสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ราวป่ามหาวันใกล้กรุงกบิลพัสด์ พร้อมด้วยพระอรหันต์หนุ่ม 500 รูป เทวดาทั้งหลายพากันมาดูแล้วกล่าวคาถาขึ้นว่า เยเกจิ พุทธํ สรฺณํ คตา เส น เต คมิสฺสนฺติ บุคคลบางพวกหรือบุคคลใดๆ มาถึงพระพุทธเจ้าเป็นสรณะที่พึ่งแล้ว อปายภูมิ ปหาย มานุสํ เทหํ เทวกายํ ปริปูเรสฺสนฺติ บุคคลเหล่านั้นย่อมไม่ไปสู่อบายภูมิทั้ง 4 มีนรก เป็นต้น เมื่อละร่างกายอันเป็นของมนุษย์นี้แล้วจักไปเป็นหมู่แห่งเทพยดาทั้งหลาย ดังนี้ สรณะทั้ง 3 คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ มิได้เสื่อมสูญ อันตรธานไปไหน ยังปรากฏอยู่แก่ผู้ปฏิบัติเข้าถึงอยู่เสมอผู้ใดมายึดถือเป็นที่พึ่งของตนแล้ว ผู้นั้นจะอยู่ในกลางป่าหรือเรือนว่างก็ตาม สรณะทั้งสามปรากฏแก่เขาอยู่ทุกเมื่อ จึงว่าเป็นที่พึ่งแก่บุคคลจริง เมื่อปฏิบัติตามสรณะทั้งสามจริงๆ แล้ว จะคลาดแคล้วจากภัยทั้งหลาย อันก่อให้เกิดความร้อนอกร้อนใจได้แน่นอนทีเดียว สมดังที่หลวงพ่อดู่ท่านพร่ำย้ำเตือนศิษย์อยู่เสมอว่า "พุทธัง ธัมมัง สังฆัง ใครเชื่อจริง ทำจริง ก็จะเจอของจริง" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 69 อย่าให้ใจเหมือน ในหนังสืองานพระราชทานเพลิงศพของหลวงปู่ขาว อนาลโย แห่งวัดถ้ำกลองเพล จังหวัดอุดรธานี ซึ่งเขียนโดยท่านพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน ได้เล่าถึงคราวที่หลวงปู่ขาวเกิดความสงสัยในการปฏิบัติและได้เรียนถามหลวงปู่มั่นว่า "ในครั้งพุทธกาล ตามประวัติว่ามีผู้สำเร็จมรรคผลนิพพานมากและรวดเร็วกว่าสมัยนี้ ซึ่งไม่ค่อยมีผู้ใดสำเร็จกัน แม้ไม่มากเหมือนครั้งโน้น หากมีการสำเร็จได้ ก็รู้สึกจะช้ากว่ากันมาก" หลวงปู่มั่นท่านตอบว่า..."กิเลสของคนในพุทธสมัยมีความเบาบางมากกว่าในสมัยปัจจุบัน แม้การอบรมก็ง่าย ผิดกับสมัยนี้อยู่มาก ประกอบกับผู้สั่งสอนในสมัยนั้นก็เป็นผู้รู้ยิ่งเห็นจริงเป็นส่วนมาก มีพระศาสดาเป็นพระประมุขประธานแห่งพระสาวกในการประกาศสอนธรรมแก่หมู่ชน การสอนจึงไม่ค่อยผิดพลาดคลาดเคลื่อนจากความจริง ทรงถอดออกมาจากพระทัยที่บริสุทธิ์ล้วนๆ หยิบยื่นให้ผู้ฟังอย่างสดๆร้อนๆ ไม่มีธรรมแปลกปลอมเคลือบแฝงออกมาด้วยเลย ผู้ฟังก็เป็นผู้มุ่งต่อความจริงอย่างเต็มใจซึ่งเป็นความเหมาะสมทั้งสองฝ่าย ผลที่ปรากฏเป็นขั้นๆ ตามความคาดหมายของผู้มุ่งความจริง จึงไม่มีปัญหาที่ควรขัดแย้งได้ว่าสมัยนั้นคนสำเร็จมรรคผลกันทีละมากๆ จากการแสดงธรรมแต่ละครั้งของพระศาสดาและพระสาวก ส่วนสมัยนี้ไม่ค่อยมีใครสำเร็จได้ คล้ายกับคนไม่ใช่คน ธรรมไม่ใช่ธรรม ผลจึงไม่มี ความจริงคนก็คือคน ธรรมก็คือธรรมอยู่นั่นเอง แต่คนไม่สนใจธรรม ธรรมก็เข้าไม่ถึงใจ จึงกลายเป็นว่า คนก็สักว่าคน ธรรมก็สักว่าธรรม ไม่อาจยังประโยชน์ให้สำเร็จได้ แม้คนจะมีจำนวนมากและแสดงให้ฟังทั้งพระไตรปิฎก จึงเป็นเหมือนเทน้ำใส่หลังหมา มันสลัดออกเกลี้ยงไม่มีเหลือ ธรรมจึงไม่มีความหมายในใจของคนเหมือนน้ำไม่มีความหมายบนหลังหมาฉะนั้น" ข้าพเจ้าอดนึกถามตัวเองไม่ได้ว่า... "แล้วเราล่ะ เวลานี้ ใจเราเป็นเหมือนหลังหมาหรือเปล่า" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:52:31 ]

ความคิดเห็นที่ 70 . วัตถุสมบัติ ธรรมสมบัติ ท่ามกลางความหลากหลายของอารมณ์ ความรู้สึกนึกคิด และกระแสแห่งความแสวงหา ใจทุกดวงที่มีความเร่าร้อน วุ่นวาย สับสน เป้าหมายคือเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมา แต่เมื่อได้สิ่งที่คิดว่าต้องการมาแล้ว ก็ดูเหมือนว่ายิ่งแสวงหา ก็ยิ่งต้องดิ้นรนมากขึ้น สิ่งที่ได้มานั้นมีสุขน้อยมีทุกข์มาก หากจะมีสุขบ้าง ก็เป็นเพียงสุขเล็กน้อยในเบื้องต้น แต่ในที่สุดก็กลับกลายเป็นทุกข์อีก เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อารมณ์ต่างๆเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะให้เกิดความชุ่มฉ่ำเย็นใจอบอุ่นได้ยาวนาน หากแต่เป็นอารมณ์ที่ค้างใจอยู่ตลอดเวลา ทำให้ดิ้นรนแสวงหาสิ่งใหม่มาทดแทนอยู่เสมอ นี้เป็นธรรมดาของ...วัตถุสมบัติ ส่วน...ธรรมสมบัตินั้น จะยังความชุ่มชื้น เพียงพอให้เกิดขึ้นแก่จิตใจได้ มีลักษณะเป็นความสุขที่ไม่กลับกลายมาเป็นความทุกข์อีก วัตถุสมบัติยิ่งใช้นับวันยิ่งหมดไป ต้องขวนขวายแสวงหาเพิ่มเติมด้วยความกัววลใจ ธรรมสมบัติยิ่งใช้นับวันยิ่งเจริญงอกงามขึ้น ก่อให้เกิดความสุข สงบ เย็นใจแก่ตนและคนรอบข้าง คงไม่มีใครที่รู้จักหลวงพ่อปฏิเสธว่า หลวงพ่อท่านเป็นแบบอย่างที่ดีของบุคคลที่ใช้..ธรรมสมบัติ ยังความสงบเย็นให้แก่ใจทุกดวงที่ได้เข้ามาใกล้ชิดท่านไม่เฉพาะคนหรือสัตว์ แต่รวมไปถึงเหล่าเทพยดาและอมนุษย์ทั้งหลายที่ศิษย์ของหลวงพ่อหลายคน ต่างมีประสบการณ์อันเป็น ปัจจัตตัง และสามารถเป็นประจักษ์พยานได้อย่างดี หลวงพ่อเคยบอกข้าพเจ้าว่า "คนทำ (ภาวนา) เป็นนี่ ใครๆก็รัก ไม่เฉพาะคน หรือสัตว์ที่รัก แม้แต่เทวดาเขาก็อนุโมทนาด้วย" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ทำไมหลวงพ่อ... สมัยที่พระพุทธเจ้าประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปลงอายุสังขารแล้วนั้น ได้ทรงปรารภเรื่องพระติสสะเถระในคราวที่พระองค์จวนจะปรินิพพาน มีความตอนหนึ่งที่ท่านพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโนได้นำมาถ่ายทอดอบรมศิษย์ไว้ในหนังสือ "ความรักเสมอตนไม่มี" ความว่า "...ก่อนจะปรินิพพานจากวันปลงพระชนม์ไปถึงเดือนหกเพ็ญ พระสงฆ์ยุ่งกันใหญ่ พอปลงพระชนม์ว่าจะปรินิพพานเดือนหกเพ็ญเท่านั้น ยุ่งกันเกาะกันเป็นฝูงๆว่า งั้นเลย อย่าว่าเป็นคณะๆเลย เป็นฝูงๆ คือจิตใจมันยุ่งแต่ภายนอก มีพระติสสะองค์เดียวไม่ยุ่งกับใคร เข้าอยู่ในป่าตลอดทั้งวันทั้งคืน แล้วพระบ้าเหล่านี้หาว่าพระติสสะไม่มีความจงรักภักดีต่อพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าจะปรินิพพานทั้งองค์ พระติสสะไม่เห็นมาปรารถอะไรเลย อยู่แต่ในป่า จึงพากันเข้าฟ้องพระพุทธเจ้า ว่าพระติสสะไม่มีความหวังดีในพระพุทธเจ้า ไม่มีความเยื่อใยในพระพุทธเจ้า หลีกไปอยู่ แต่องค์เดียว พระองค์เป็นผู้ทรงเหตุผลอยู่แล้ว รับสั่งพระติสสะมาท่ามกลางสงฆ์ ไหนว่าไง พระติสสะเวลานี้ พวกบ้านี้ ถ้าเป็นหลวงตาบัวจะพูดอย่างนั้น เวลานี้พวกบ้านั่นว่าเธอไม่มีความจงรักภักดีต่อเราตถาคต ไปแอบอยู่คนเดียวทั้งวันทั้งคืน ไม่เข้ามาเกี่ยวข้องมั่วสุมกับหมู่เพื่อนเลย ว่าไงพระติสสะ รับสั่งถาม ข้าพระองค์มีความจงรักภักดีต่อพระองค์สุดหัวใจ นั่นเวลาตอบ เท่าที่ข้าพระองค์ไม่ได้มาเกี่ยวข้องกับหมู่เพื่อน ก็เพราะเห็นว่าเวลาของพระองค์นั้นกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว จากนี้ถึงวันนั้นจะปรินิพพาน ความเป็นไปในจิตของเราเป็นยังไง แล้วรีบเร่งขวนขวายจิตใจของเราให้ทันการณ์ จะควรบรรลุธรรมก็ให้ได้บรรลุในระยะเวลาที่พระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่ ข้าพระองค์ต้องรีบเร่งขวนขวายทางด้านจิตใจ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครเลยทั้งวันทั้งคืน เอ้อ ถูกต้องแล้วติสสะ สาธุๆ ถูกต้องแล้ว จากนั้นก็ยกขึ้นเป็นภาษิตว่า "ผู้ใดปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ผู้นั้นชื่อว่าบูชาเราตถาคต..." คำว่าปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมนี้ ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงครั้งที่มีเพื่อนผู้ปฏิบัติท่านหนึ่งมาปรารภให้ฟังเกี่ยวกับการภาวนาของตนว่า "ไม่ก้าวหน้าเลย ทำไมหลวงพ่อไม่มาสอนผม ทำไมหลวงพ่อไม่ช่วย ทำไมหลวงพ่อ..." หลวงพ่อดู่ได้เคยให้กำลังใจในการปฏิบัติแก่ข้าพเจ้าว่า "หมั่นทำเข้าไว้ พระท่านคอยจะช่วยเราอยู่แล้ว เราได้ช่วยเหลือตัวเองก่อนหรือยัง" ข้าพเจ้าจึงตอบเพื่อนผู้นั้นกลับไปว่า อย่ามัวแต่ถามว่าทำไมหลวงพ่อ... ทำไมหลวงพ่อ... แต่ควรถามตัวเราเองว่า "ทำไมเราไม่ทำตัวให้สมกับที่ท่านสอนล่ะ เราปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมแล้วหรือยัง" ถ้าเราปฏิบัติสมควรแก่ธรรมแล้ว ได้เตรียมใจของเราให้เป็นภาชนะอย่างดีสำหรับรองรับธรรม สามารถเก็บรักษาธรรมมิให้ตกหล่นสูญหายไปได้ ข้าพเจ้าเชื่อเหลือเกินว่า... พระพุทธเจ้าและหลวงพ่อไม่ทิ้งเราแน่นอน จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 72 งาน"ของหลวงพ่อ ทุกชีวิตย่อมมีงาน เพราะงานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต บางทีเราอาจลืมไปว่า งานของชีวิตที่เราทำอยู่ดีแล้วพอแล้ว แต่ยังมีงานอื่นที่นอกเหนือจากหน้าที่การงานหรืองานประจำที่เราทำอยู่ ท่านพุทธทาสภิกขุเคยให้โอวาทตอนหนึ่งว่า "...ให้เอางานในความหมายของคนทั่งไปเป็นงานอดิเรก เอางานคือการปฏิบัติธรรมเป็นงานหลักของชีวิต เป็นงานที่แท้จริงของชีวิต" ถ้าเราเข้าใจในความหมายนี้ ชีวิตจะสดใสขึ้น ปลอดโปร่งขึ้น ความกังวล ความกลัดกลุ้มจะลดลง ความโลภ ความโกรธ ความหลงจะลดลง หากได้ฝึกสังเกตความคิดและความรู้สึกของตนเอง นี่เป็นงานของชีวิตอีกระดับหนึ่ง ที่ควรทำความเข้าใจและปฏิบัติให้ถูกต้อง หลวงพ่อดู่มักจะใช้คำศัพท์ที่ว่าให้ไป "ทำงาน" กับลูกศิษย์ ซึ่งหมายถึง ให้ไป "ภาวนา" หรือ อีกนัยหนึ่ง "งาน" ในความหมายของท่าน ก็คือ "งานรื้อวัฏฏะ" นั่นเอง ท่านเคยบอกข้าพเจ้าว่า "ทุกอย่างที่เราทำวันนี้ เพื่อเอาไว้กินวันข้างหน้า พอตายแล้ว โลกเขาขนเอาบาปกันไป แต่เราจะขนเอาบุญ เอานิพพานไป" ในครั้งพุทธกาล พระพุทธเจ้าได้ตรัสกับพระอานนท์และพระอรหันต์ทั้งหลายว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้จะไปสู่สุคติได้นั้น น้อยมากเท่ากับโคสองเขาเท่านั้น ผู้ที่จะตกอยู่ในห้วงของอบายภูมินั้นมีเท่ากับขนโคทั้งตัว" อันที่จริงมนุษย์แต่ละคนอยู่ในโลกนี้ชั่วระยะเวลาสั้นเหลือเกิน ถ้าเทียบกับอายุของโลกหรืออายุของจักรวาล ถูกของหลวงพ่อเป็นที่สุด... เวลาไม่กี่ปีบนโลกใบนี้ เรายังเตรียมอะไรกันตั้งมากมาย ขวนขวายหาซื้อบ้าน ซื้อที่ดิน ซื้อรถยนต์ หาเงินเก็บเงิน ฝากธนาคาร แสวงหาสมบัติพัสถานจิปาถะ และยังต้องแสวงหาไว้เผื่อลูกเมีย บางคนถึงรุ่นหลานก็ยังกินไม่หมดเลยทีเดียว ทุกชีวิตสิ้นสุดที่ ตาย คำเดียวเสมอกันหมด เราพร้อมสำหรับวันนั้นหรือยัง มาทำงานถวายหลวงพ่อกันเถอะ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอเพียงความรู้สึก นักปฏิบัติภาวนาหลายท่านชอบติดอยู่กับการทำสมาธิแบบสงบ ไม่ชอบที่จะใช้ปัญญาพิจารณาเรื่องราวต่างๆ ให้เห็นเหตุและผล ให้ลงหลักความจริง หากจะถามว่าพิจารณาอย่างไร? ครั้งหนึ่ง หลวงพ่อเคยยกตัวอย่างให้ข้าพเจ้าฟังว่า หากใจเราว่างจากการพิจารณาเรื่องเกี่ยวกับความจริงของชีวิต แล้วเรื่องที่ควรสนใจศึกษาน้อมนำมาพิจารณาให้มากอีกเรื่องหนึ่งคือ พุทธประวัติ ประวัติของครูบาอาจารย์องค์ต่างๆ ได้แก่ ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ท่านพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน เป็นต้น การพิจารณานั้น ขอให้เทียบเคียงความรู้สึกว่า เรามีความรู้ความเข้าใจในเรื่องที่ศึกษามากขึ้นเพียงใด เช่น ในช่วงปีแรกที่เราได้รู้จักท่านพระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน เรามีความรู้สึกเคารพเลื่อมใสท่านอย่างไร ต่อมาเราได้ไปอยู่ปฏิบัติภาวนาที่วัดของท่าน ได้เห็นข้อวัตรปฏิบัติต่างๆของท่าน ได้เห็นสาธารณประโยชน์หลายอย่างที่ท่านพาทำ ความรู้สึกเคารพเลื่อมใสศรัทธาของเราย่อมมีมากขึ้นฉันใด การศึกษาพุทธประวัติก็ฉันนั้น ในระยะแรกของการศึกษา...เราอาจจะยังไม่มีความเคารพเลื่อมใสในพระพุทธเจ้ามากนัก แต่เมื่อเราได้ปฏิบัติภาวนามากขึ้น ได้พิจารณามากขึ้น การได้อ่านเรื่องของเจ้าชายสิทธัตถะจะไม่เป็นเพียงการอ่านเรื่องราวของเจ้าชายที่ละทิ้งปราสาทราชวัง ทิ้งพระชายา พระโอรส เหมือนสมัยเราเป็นเด็กที่เพิ่งเริ่มศึกษาพุทธประวัติ หากแต่เราจะสามารถเข้าใจ ความรู้สึก ของเจ้าชายสิทธัตถะ ในแต่ละเหตุการณ์ของพุทธประวัติได้อย่างดี จากศรัทธาธรรมดาที่เคยมีในใจ จะเริ่มก่อตัวมั่นคงยิ่งขึ้น จนกลายเป็น ตถาคตโพธิสัทธา คือ ความเชื่อในปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า เมื่อนั้นความปีติ อิ่มเอิบ และสงบเย็นจะปรากฏขึ้นในใจ ใจกับธรรมที่เคยแยกเป็นคนละส่วนกัน จะกลายเป็นใจกับธรรมที่ผสมผสานเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน การฟังเทศน์จากครูอาจารย์ ที่เคยฟังผ่านเพียงโสตวิญญาณ จะกลายเป็นการฟังธรรมที่การฟังนั้นสัมผัสลงสู่มโนวิญญาณ สามารถเข้าถึง ความรู้สึกของใจ อย่างแท้จริง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ปาฏิหาริย์ ข้าพเจ้าขออนุญาตเขียนเรื่องนี้ เพื่อที่ท่านผู้อ่านจะได้มีความเข้าใจในวิธีการสอนของหลวงพ่อดู่มากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของ "ปาฏิหาริย์" ที่คนส่วนใหญ่เข้าใจกันแต่เพียงความหมายของ "อิทธิปาฏิหาริย์" และเหมารวมว่าเป็นสิ่งเดียวกัน ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้อง เท่าที่ข้าพเจ้าได้ยินได้ฟังจากเพื่อนหมู่คณะและที่ประสบด้วยตนเอง จึงเชื่อเหลือเกินว่าศิษย์หลวงพ่อหลายๆท่านเคยมีประสบการณ์และเห็นชัดด้วยตนเองมาแล้ว ในพระพุทธศาสนานี้ พระพุทธเจ้าท่านสอนเรื่องปาฏิหาริย์ไว้มี 3 อย่างคือ 1. อิทธิปาฏิหาริย์ คือ ปาฏิหาริย์ในเรื่องการแสดงฤทธิ์ แสดงความเป็นผู้วิเศษ ดลบันดาลสิ่งต่างๆ เหาะเหินเดินอากาศ นิรมิตกายให้เป็นหลายคนได้ มีหูทิพย์ ตาทิพย์ เป็นต้น 2. อาเทศนาปาฏิหาริย์ คือ การทายใจ ทายความรู้สึกในใจ ทายความคิดของผู้ถูกสอนได้ 3. อนุสาสนีปาฏิหาริย์ คือ คำสอนที่แสดงความจริงให้ผู้ฟังรู้และเข้าใจ มองเห็นความเป็นจริงของโลก ให้ผู้ฟังได้ปฏิบัติตามอย่างนี้ ละเว้นการปฏิบัติอย่างนั้น และยังสามารถนำไปประพฤติปฏิบัติตาม จนรู้เห็นได้ผลจริงด้วยตนเอง ปาฏิหาริญ์ทั้ง 3 อย่างนี้ พระพุทธเจ้าไม่ทรงสรรเสริญ 2 อย่างแรก คือ อิทธิปาฏิหาริย์ และอาเทศนาปาฏิหาริย์ หากแสดงเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งและไม่นำไปสู่อนุศาสนีปาฏิหาริย์ซึ่งเป็นปาฏิหาริย์ที่พระองค์ทรงสรรเสริญมากที่สุด ในเกวัฏฏสูตรได้เล่าถึงครั้งพุทธกาล ก็เคยมีชาวบ้านที่เมืองนาลันทาชื่อเกวัฏฏะ ได้กราบทูลพระพุทธเจ้ ขออนุญาตให้พระภิกษุรูปหนึ่งกระทำอิทธิปาฏิหาริย์ เพื่อให้ชาวเมืองนาลันทาเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าทรงตอบเกวัฏฏะสรุปได้ความว่า ทรงรังเกียจปาฏิหาริย์ประเภทฤทธิ์ เนื่องจากปาฏิหาริย์ประเภทฤทธิ์ แม้จะมีฤทธิ์มากมาย แต่ก็ไม่อาจทำให้ผู้ถูกสอนรู้ความจริงในสิ่งทั้งหลาย ไม่สามารถแก้ข้อสงสัยในใจตนได้ เมื่อแสดงแล้วผู้ได้พบเห็นหรือได้ยินได้ฟังก็จะงง ดูเหมือนผู้ที่แสดงเก่งแต่ผู้ถูกสอนก็ยังมีความไม่รู้อยู่เหมือนเดิม แต่อนุศาสนีปาฏิหาริย์จะทำให้ผู้ฟังเกิดปัญญา ได้รู้ความจริง ไม่ต้องมัวพึ่งพาผู้ที่แสดงปาฏิหาริย์ แต่จะสามารถพึ่งพาตนเองได้ เหตุผลอีกประการหนึ่ง คือหากชาวพุทธมัวแต่ยกย่องผู้มีปาฏิหาริย์แล้วอาจทำให้เสียหลักศาสนาได้ เนื่องจากพระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ แต่ไม่มีอิทธิปาฏิหาริย์ ซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมาก จะไม่ได้รับการบำรุงจากชาวบ้าน แต่ผู้ที่ไม่มีคุณธรรมเป็นสาระแก่นสาร หากแต่มีอิทธิปาฏิหาริย์จะมีผู้คนศรัทธาให้ความเคารพนับถือแทน อย่างไรก็ตามพระพุทธเจ้าก็มิได้ทรงละการทำฤทธิ์ และดักทายใจ ถ้าเราได้ศึกษาพุทธประวัติในบทสวดพาหุง จะพบว่า พระองค์ทรงใช้ฤทธิ์ปราบ เช่น เรื่องพระองคุลิมาล หรือ ทรงใช้ฤทธิ์ปราบฤทธิ์ เช่น เรื่องปราบพญานาคที่ชื่อนันโทปนันทะ หรือ เรื่องปราบทิฏฐิท้าวพกาพรหม เมื่อปราบเสร็จก็เข้าสู่อนุศาสนีปาฏิหาริย์ คือ ทรงแสดงคำสอนที่ทำให้เห็นหลักความเป็นจริง ซึ่งเมื่อผู้ใดปฏิบัติตามก็ย่อมจะพบความจริงแห่งความพ้นทุกข์ หลวงพ่อดู่ท่านก็ได้ดำเนินตามพุทธวิธีการสอนนี้เช่นกัน ข้าพเจ้าและเพื่อนหมู่คณะหลายท่านขอเป็นประจักษ์พยาน ในระยะแรกที่ข้าพเจ้าได้มาวัดสะแกและพบกับเหตุการณ์ต่างๆที่เรียกกันว่า "ปาฏิหาริย์" อันเกี่ยวเนื่องกับหลวงพ่อดู่นี้ ข้าพเจ้ารู้สึกแปลกใจและงุนงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ต่อมาเมื่อได้ศึกษาคำสอนของครูบาอาจารย์มากขึ้น จึงเริ่มมีความเข้าใจที่ถูกและเริ่มรู้ว่าหลวงพ่อต้องการจะสอนอะไรกับเรา การเรียนธรรมะ การฟังธรรมะของผู้เริ่มสนใจศึกษาหลายๆท่านเปรียบเสมือนการกินยาขมดังนั้น หลวงพ่อจึงได้ใช้กุศโลบาย นำเอา"ปาฏิหาริย์" ทั้งสามอย่างมาใช้กับศิษย์ประกอบกันจึงสำเร็จประโยชน์ด้วยดี เหมือนกับท่านให้เราทานยาขมที่เคลือบด้วยขนมหวานเอาไว้ เมื่อทุกคนตระหนักและเข้าใจในคุณประโยชน์ของยาขมดีแล้ว ขนมหวานนั้นก็จะหมดความหมายไป จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เรื่องบังเอิญที่ไม่บังเอิญ ในชีวิตของเราทุกๆคน คงเคยได้ผ่านเหตุการณ์ต่างๆหลากหลายรส และในบรรดาเหตุการณ์หลายเรื่องที่ผ่านไปนั้น คงมีบางอย่างที่เราเคยมีความรู้สึกว่า...ช่างบังเอิญเสียจริงๆ คำว่า "บังเอิญ" นี้สำหรับนักปฏิบัติภาวนาแล้วดูเหมือนจะขัดกับ "หลักความจริง" ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าของเราดังเรื่องที่ข้าพเจ้าขอยกมาเป็นตัวอย่างนี้ ภายหลังที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ และได้แสดงธรรมโปรดฤาษีทั้ง 5 หรือปัญจวัคคีย์ จนได้บรรลุธรรมะเป็นพระอรหันต์แล้ว วันหนึ่งพระอัสสชิ หนึ่งในปัญจวัคคีย์ได้เข้าไปบิณฑบาตในเมือง ยังมีปริพาชกหรือนักบวชนอกพุทธศาสนารูปหนึ่ง ชื่อ อุปติสสะ เดินมาพบพระอัสสชิเจ้า ได้แลเห็นท่าทางอันสงบ น่าเลื่อมใส จึงเข้าไปถามท่านว่า "ใครเป็นศาสดาของท่าน ศาสดาของท่านสอนว่าอย่างไร" พระอัสสชิตอบว่า "เย ธมฺมา เหตุปปฺภวา เตสํ เหตุ ตถาคโต เตสญฺ จ โย นิโรโธ จ เอวํ วาที มหาสมโณ" แปลได้ความว่า "ธรรมทั้งหลายเกิดจากเหตุ ถ้าต้องการดับ ต้องดับเหตุก่อน พระพุทธองค์ทรงสอนอย่างนี้" อุปติสสะเมื่อได้ยินคำตอบก็เกิดความแจ้งในจิต จนได้บรรลุธรรมเบื้องตนในที่นั้นเองและขอเข้าบวชกับพระพุทธเจ้า ต่อมาท่านได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ เป็นพระอัครสาวกเบื้องขวา ที่เรารู้จักกันในนามของ พระสารีบุตร นั่นเอง พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่ว่าด้วยเหตุกับผล ผลย่อมเกิดแต่เหตุเท่านั้น จะเกิดขึ้นลอยๆ ไม่ได้ หลวงพ่อเคยบอกข้าพเจ้าว่า "ถ้าเรามีญาณหยั่งรู้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดในชีวิตเรา ไม่มีเรื่องบังเอิญเลย" ผู้ปฏิบัติภาวนาต้องให้ความสำคัญที่เหตุ มากกว่าให้ความสำคัญที่ผล จึงขอให้ตั้งใจสร้างแต่เหตุที่ดีๆ เพื่อผลที่ดีในวันพรุ่งนี้...และต่อๆไป จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:55:43 ]

ความคิดเห็นที่ 76 คลื่นกระทบฝั่ง ข้าพเจ้าขอเล่าเหตุการณ์หนึ่งซึ่งเกิดขึ้นเมื่อต้นปี 2540 มานี้ที่ข้าพเจ้าเชื่อว่าหลวงพ่อดู่ท่านเมตตามาโปรด โดยเฉลยปัญหาข้อขัดข้องใจในการปฏิบัติธรรมของข้าพเจ้า เรื่องมีอยู่ว่าในระหว่างนั้น ข้าพเจ้ามีข้อขัดข้องในการปฏิบัติว่าจะมีอุบายวิธีอย่างไรจึงจะสามารถควบคุมอารมณ์ ควบคุมจิตใจของเราให้เป็นไปในทางที่เราต้องการได้ ในคืนนั้นขณะที่ข้าพเจ้าเดินจงกรมภาวนา เมื่อใจเกิดความสงบดีแล้ว ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหลวงพ่อดู่บอกข้าพเจ้าว่า คำตอบที่ข้าพเจ้าต้องการนั้นอยู่ในหนังสือ "อุปลมณี" ซึ่งเป็นหนังสือเรื่องราวชีวิตและการปฏิบัติธรรม ตลอดจนรวมธรรมคำสอนของท่านพระโพธิญาณเถระหรือหลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ข้าพเจ้าจึงเดินไปที่ตู้หนังสือ และหยิบเอาหนังสืออุปลมณีมาพลิกดู เป็นทีอัศจรรย์สำหรับข้าพเจ้าว่า หนังสืออุปลมณีซึ่งเป็นหนังสือเล่มโต มีความหนาถึง 585 หน้า ข้าพเจ้าพลิกดูเพียงสองสามหน้าก็บังเกิดความปีติขนลุกขนชัน เนื่องจากได้พบกับเรื่องที่ต้องการในหน้า 276 มีใจความว่า ธรรมอุปมา การอุปมาเป็นวิธีการสอนธรรมะที่ดูเหมือนหลวงพ่อชอบมากที่สุด และเป็นวิธีที่ท่านถนัดมากที่สุดด้วย ท่านยกเอาธรรมชาติรอบด้านเข้ากับสภาวะ เข้ากับปัญหาถูกกับจริตนิสัยของคนนั้น อุปมาอุปไมยประกอบการสอนธรรมะ จึงทำให้ผู้ฟังเกิดภาพพจน์ตามไปด้วย ทำให้ผู้ฟังสามารถมองปัญหาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง หมดความสงสัยในหลักธรรมที่นำมาแสดง ตัวอย่างการอุปมาของหลวงพ่อ ได้แก่ "การทำกรรมฐาน ทำเหมือนระฆังใบนี้ ระฆังนี้ตั้งไว้เฉยๆ เสียงไม่มีนะ สงบ สงบจากเสียง เมื่อมีเหตุกระทบขึ้นมา (หลวงพ่อตีระฆังดัง 1 ที) เห็นไหมเสียงมันเกิดขึ้นมา นักปฏิบัติเป็นคนมักน้อยอย่างนั้น เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นมา แก้ไขทันท่วงทีเลย ชนะด้วยปัญญาของเรา แก้ปัญหาแล้วก็สงบตัวของเราเหมือนระฆังนี้"... "เหมือนกับคลื่นในทะเลที่กระทบฝั่ง เมื่อขึ้นมาถึงแค่ฝั่งมันก็สลายเท่านั้น คลื่นใหม่มาก็ต่อไปอีก มันจะเลยฝั่งไปไม่ได้ อารมณ์มันจะเลยความรู้ของเราไปไม่ได้เหมือนกัน เรื่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จะพบกันที่ตรงนั้น มันจะแตกร้าวอยู่ที่ตรงนั้น มันจะหายก็อยู่ตรงนั้น เห็นว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คือ ฝั่งทะเล อารมณ์ทั้งหลายผ่านขึ้นมาเหมือนคลื่นทะเล" ขณะนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว ข้าพเจ้าจึงคิดว่า สมควรแก่เวลาพักผ่อน จึงได้ขึ้นมาที่ห้องนอน ที่ตู้หัวเตียงมีหนังสืออยู่หลายเล่ม แต่เหมือนมีสิ่งใดดลใจให้ข้าพเจ้าหยิบ หนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ชื่อ "พุทธทาส สวนโมกขพลาราม กำลังแห่งการหลุดพ้น" เป็นหนังสือขนาดพอๆ กับอุปลมณี ซึ่งรวมคำสอนของท่านพุทธทาสภิกขุไว้มีเนื้อหา 356 หน้า และมีความหนาถึงหนึ่งนิ้ว ข้าพเจ้าเปิดหนังสือ พลิกดู 2-3 หน้า ก็บังเกิดควาปีติจนขนลุกขนชันอีกครั้ง เนื่องจากได้พบกับธรรมอุปมาในเรื่อง คลื่นกระทบฝั่ง ซึ่งเป็นเรื่องเดียวกันอีก คัดลอกจากเทปบันทึกเสียงท่านพุทธทาสภิกขุ ซึ่งอยู่ในหน้า 146 มีใจความว่า หลักปฏิบัติเกี่ยวกับพลังงานเพศ มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ ไม่ได้มีแผนการคือ เราทำงานที่เราชอบหามรุ่งหามค่ำ แล้วพลังงานที่เหลือที่รุนแรงทางนั้นมันก็ลด มันก็หมดไป แรงกระตุ้นอยากมีชื่อเสียง อยากให้มีประโยชน์แก่ผู้อื่นที่เขาคอยรอผลงานของเรา อันนี้มันมีมากกว่า นี่ก็เลยทำเสียจนหมดแรง พอเพลียก็หลับไป พอตื่นขึ้นมาก็ทำอีก ไม่มีโอกาสใช้แรงไปทางเพศตรงกันข้าม เราไม่ได้เจตนาโดยตรง มันเป็นไปเองเหตุการณ์มันบังคับ ให้เป็นไปเอง คือ เราหาอะไรทำให้มันง่วนอยู่กับงาน พอใจในงาน เป็นสุขในงาน มันก็ซับบลีเมท (sublimate หมายถึง กลั่นกรอง ทำให้บริสุทธิ์ - ผู้เขียน) ของมันเอง เอาแรงทางเพศมาใช้ทางสติปัญญา เอาแรงงานกิเลสมาใช้เป็นเรื่องของสติปัญญา ต้องมีงานอันหนึ่งซึ่งพอใจ หลงใหลขนาดเป็นนางฟ้า เหมือนกับเรียนพระไตรปิฏก ต้องหลงใหลขนาดนางฟ้า ความรู้สึกทางเพศมันก็ต้องเกิด แต่ว่าความรู้สึกนี้ (ความคิดที่จะเป็นประโยชน์แก่ส่วนรวม) เหมือนกับสิ่งต้านทาน เช่นว่า คลื่นกระทบฝั่ง คลื่นมันก็แรงเหมือนกัน แต่ว่าฝั่งมันแข็งแรงพอจะรับ (หัวเราะ) ถาม-วิกฤตแบบจวนเจียนจะไปไม่ไป ตัดสินใจอย่างไร นั่นมันเรื่องคิดฝัน เวลามันช่วยได้หรือว่าไม่รู้ไม่ชี้ (หัวเราะ) มันช่วยได้ มันเหมือนกับคลื่นกระทบฝั่ง พอพ้นสมัย พ้นเวลา มันก็ไม่รู้หายไปไหน แต่สรุปแล้วมันต้องทำงาน พอถึงเวลาเข้า มันต้องทำงาน มันรักงานอยู่ ไปทำงานเสีย ความคิดฝันนั่นก็ค่อยๆซาไปๆมันไปสนุกในงาน ข้าพเจ้าได้มาพิจารณาแล้วเห็นว่าเรื่องนี้เป็นอุปมาธรรมที่มีประโยชน์มาก หากไม่บันทึกไว้เป็นหลักฐานก็เกรงว่าตนเองจะหลงลืมในภายหลัง และจะไม่เกิดประโยชน์อะไร หากไม่น้อมนำมาพิจารณาบ่อยๆ เรื่อง คลื่นกระทบฝั่งนี้ จึงกลายเป็น เรื่องบังเอิญที่ไม่บังเอิญ ที่ข้าพเจ้า "ประสบ" อีกเรื่องหนึ่ง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 77 หลวงพ่อบอกข้อสอบ ในราวปี พ.ศ. 2527-2528 สมัยที่ข้าพเจ้ายังเป็นนักศึกษาอยู่ที่คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หลวงพ่อดู่ท่านเคยบอกข้อสอบให้ข้าพเจ้าทราบล่วงหน้าและช่วยเหลือข้าพเจ้าในการทำข้อสอบ เท่าที่ข้าพเจ้าจำความได้ถึง 5 วิชาด้วยกัน ข้าพเจ้าจะขอเล่าเฉพาะวันที่หลวงพ่อบอกข้อสอบ วิชาที่อาจารย์ฉายศิลป์ เชี่ยวชาญพิพัฒน์ เป็นผู้สอน คือวิชาแรงงานสัมพันธ์ คืนวันนั้นเวลาประมาณ 3 ทุ่ม ก่อนวันสอบ 1 วัน ข้าพเจ้านั่งอ่านตำราและทบทวนความรู้ที่อาจารย์ได้สอนมาตลอดเทอม ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังมีสมาธิกับตำราที่อยู่เบื้องหน้า ข้าพเจ้ารู้สึกเย็นวาบขึ้นที่ใจพร้อมกับมีเสียงบอกข้าพเจ้าว่า พระธาตุหลวงปู่ทวดเสด็จ ข้าพเจ้าหันหลังกลับไปมองที่โต๊ะหมู่บูชาในห้องทันทีและเกิดความสงสัยว่า พระธาตุเสด็จมา แล้วท่านอยู่ที่ไหนล่ะ...อยู่ที่กระถางธูป เสียงตอบข้าพเจ้า ข้าพเจ้าหยุดอ่านหนังสือ เดินตรงมายังโต๊ะหมู่บูชา สายตาหยุดอยู่ที่กระถางธูปใบน้อย...แล้วข้าพเจ้าจะทราบได้อย่างไรล่ะ ว่าอันไหนเป็นเม็ดกรวด เม็ดทราย อันไหนเป็นพระธาตุ แต่แล้วข้าพเจ้าก็มองเห็นองค์พระธาตุสีน้ำตาลเกือบดำ มีสัณฐานค่อนข้างกลม ขนาดเล็กมากเหมือนไข่ปลา ข้าพเจ้าจึงแยกออกมาจากกระถางธูปเพื่อนำมาบูชา จากนั้นข้าพเจ้าได้มานั่งอ่านหนังสือต่อ สักครู่ก็มีความรู้สึกเหมือนมีคนบอกให้ข้าพเจ้าเขียนจดหมายวิจารณ์การสอนของอาจารย์ผู้สอน ข้าพเจ้าก็เลยนึกสนุกขึ้นมา นั่งเขียนจดหมายอย่างเอาจริงเอาจัง แทนที่จะนั่งอ่านหนังสือ เขียนเสร็จก็พับใส่ซอง ตั้งใจไว้ว่าวันรุ่งขึ้นเมื่อสอบเสร็จ จะนำไปมอบให้อาจารย์ที่ห้องพักของท่าน วันรุ่งขึ้นเป็นวันสอบ เมื่อข้าพเจ้าได้เห็นข้อสอบซึ่งเป็นข้อสอบบรรยายเสียส่วนใหญ่ ข้าพเจ้าต้องแปลกใจที่หนึ่งในข้อสอบบรรยายข้อใหญ่นั้นให้วิจารณ์การเรียนการสอนของท่านอาจารย์ฯ ในตอนแรกข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยจะแน่ใจตนเองเท่าใดนักว่าเราคิดเอาเองหรือเปล่า เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ เรื่องพระธาตุเสด็จ หลวงพ่อบอกข้อสอบ ข้าพเจ้าเชื่อว่า หากเป็นคนอื่นก็คงไม่แน่ใจตนเองเหมือนกัน แต่ในที่สุดก็มีเรื่องที่ยืนยันให้ข้าพเจ้าแน่ใจว่าเป็นเรื่องจริง เพราะเหตุการณ์เกิดซ้ำรอยเดิม หากเป็นเรื่องบังเอิญ คงไม่สามารถเกิดเรื่องทำนองเดียวกันได้หลายครั้ง หลวงพ่อบอกข้อสอบข้าพเจ้า อีกเป็นครั้งที่ 2 ครั้งที่ 3และครั้งที่ 4 ต่างกรรมต่างวาระกัน จนผลการสอบของข้าพเจ้าออกมาได้เกรดเอ หลายวิชา ข้าพเจ้าได้พิจารณาดูแล้วคิดว่าเรื่องนี้หลวงพ่อต้องการสอนอะไรบางอย่างแก่ข้าพเจ้า คงมิใช่เพียงแค่การบอกข้อสอบและก็คงมิใช่เอาไว้ให้ข้าพเจ้านำมาเล่าให้หมู่คณะฟังเท่านั้น ปริศนาธรรมจากนิมิตครั้งนี้ จะจริงหรือเท็จประการใดพระธาตุเสด็จมาจริงหรือไม่ หรือหลวงพ่อบอกข้อสอบจริงหรือไม่ สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่หลวงพ่อเมตตาให้บทเรียนบทต่อมากับข้าพเจ้า เป็นบทเรียนที่นำไปสู่ อนุสาสนีปาฏิหาริย์ ให้ข้าพเจ้าได้มีความเข้าใจในธรรมมากขึ้น และเป็น สัมมาทิฏฐิ มากขึ้นในเวลาต่อมา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ตัวประมาท หลังจากที่หลวงพ่อได้บอกข้อสอบให้ข้าพเจ้าทราบครั้งแรกแล้ว ท่านก็ได้ช่วยข้าพเจ้าทำข้อสอบอีกเป็นครั้งที่ 2 ที่ท่านช่วยเหลือข้าพเจ้าคราวนี้เป็นวิชา พบ.283 วิชาการบริหารงานผลิตซึ่งมีอาจารย์ผู้สอนหลายท่าน ข้อสอบมีหลายลักษณะ ทั้งบรรยาย ทั้งเติมคำ ให้กากบาทหน้าข้อที่ถูกต้องที่สุด ฯลฯ หลวงพ่อดู่ท่านเคยสอนวิธีทำข้อสอบแบบปรนัย (ให้กากบาทหน้าข้อที่ถูกต้องที่สุด) ให้ข้าพเจ้าว่า เวลาที่เราไม่แน่ใจ แทนที่เราจะเดาสุ่มหรือที่เรียกว่ากาส่งเดช เราจะไม่ทำอย่างนั้น หลวงพ่อท่านสอนให้ข้าพเจ้าหลับตาและนึกถึงหลวงพ่อทวด (หลวงพ่อทวดเหยียบน้ำทะเลจืด) แล้วกราบเรียนถามท่าน ขณะที่อยู่ในห้องสอบ เมื่อข้าพเจ้าทำข้อสอบเสร็จ แต่เวลายังไม่หมด และยังมีข้อสอบประเภทกากบาทเหลืออีกประมาณ 10 ข้อที่ข้าพเจ้าไม่แน่ใจ ข้าพเจ้าไม่รอช้า นึกถึงที่หลวงพ่อสอนทันที ค่อยๆพิจารณาทีละข้อ หากข้อใดถูกต้อง เมื่อข้าพเจ้าเอาปากกาจิ้มไปที่ตัวเลือก จะเกิดเป็นแสงสว่างขึ้นทันที แต่ถ้าไม่ถูกต้อง ก็จะมืดและไม่มีแสงสว่าง ข้าพเจ้าทำข้อสอบส่วนที่เหลือด้วยวิธีนี้จนเสร็จเรียบร้อย หลังจากประกาศผลสอบออกมา ข้าพเจ้าได้เกรด A เช่นเคย เดือนต่อมา ข้าพเจ้าได้มีโอกาสนำเรื่องนี้ไปเรียนถวายให้หลวงพ่อทราบ ในครั้งนั้นมีเพื่อนของข้าพเจ้าซึ่งเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยอีกแห่งหนึ่งมากราบหลวงพ่อด้วยเช่นกัน เพื่อนข้าพเจ้าคนนี้ได้ฟังเรื่องที่ข้าพเจ้าเล่าถวายหลวงพ่อ เขาจึงได้กราบเรียนหลวงพ่อว่า ผมได้ทำข้อสอบกากบาทแบบนี้เหมือนกัน ข้อสอบมี 100 ข้อ พอเข้าห้องสอบผมก็หลับตานึกถึงหลวงพ่อ ขอให้ช่วยทำข้อสอบด้วย จากนั้นก็ทำข้อสอบโดยใช้วิธีหลับตาเช็คทีละข้อจนครบ 100 ข้อ ผลสอบออกมาปรากฎว่าได้ F คือ สอบตก ทำไมเป็นอย่างนี้ครับหลวงพ่อ เพื่อนข้าพเจ้าถามหลวงพ่อ หลวงพ่อมองหน้าเพื่อนของข้าพเจ้าและเมตตาอบรมเตือนสติทั้งเพื่อนและข้าพเจ้าว่า "แกไม่พิจารณาให้ดี นั่นแหละตัวประมาท จำไว้ตัวประมาทนี่แหละตัวตาย" ตรงกับพระพุทธพจน์ที่ว่า ปมาโท มัจจุโน ปทัง ความประมาทเป็นหนทางไปสูความตายนั่นเอง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ของโกหก มีพระพุทธพจน์ว่า "บุคคลใด เห็นสิ่งอันไม่เป็นสาระว่าเป็นสาระ และเห็นสิ่งอันเป็นสาระว่าไม่เป็นสาระ บุคคลนั้นมีความดำริผิดประจำใจ ย่อมไม่อาจพบสาระได้ ส่วนบุคคลใด เห็นสิ่งอันเป็นสาระว่าเป็นสาระ สิ่งอันไม่เป็นสาระว่าไม่เป็นสาระ บุคคลนั้นมีความดำริถูกประจำใจ ย่อมสามารถพบสิ่งอันเป็นสาระ" เรื่องราว เหตุการณ์ บุคคล สัตว์ สิ่งของต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรานั้น สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลง ไม่คงที่ และไม่สามารถคงอยู่ตลอดไป หากเรารู้จักสังเกต ฝึกหัดพิจารณาหาเหตุหาผล จนใจคุ้นเคยกับความเห็นตามความจริง เราจะเห็นถึง ความเปลี่ยนแปลง ทั้งบุคคลและสิ่งของทุกอย่างรอบตัวเราได้ไม่ยากนัก จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ถึงวัดหรือยัง ธรรมะเป็นสิ่งที่มีอยู่รอบๆ ตัวเราทุกๆ คน เพียงแต่ว่าเราจะสามารถมองเห็นและนำมาพิจารณาได้แค่ไหนอย่างไร ในสมัยพุทธกาล ท่านหมอชีวกโกมารภัจจ์ แพทย์ประจำองค์พระพุทธเจ้าของเรา สมัยที่ศึกษาอยู่กับอาจารย์ทิศาปาโมกข์ ก่อนจะสำเร็จวิชาการแพทย์ ท่านให้ถือเสียมไป เที่ยวหาดูว่ามีสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ใช้เป็นยาไม่ได้ ให้นำมาให้ โดยให้ไปเที่ยวหา 4 วัน วันละทิศ ทิศละ 1 โยชน์ รอบเมืองตักศิลา ท่านหมอชีวกรับคำสั่งอาจารย์แล้วถือเสียมไปเที่ยวหาตามคำสั่งของอาจารย์ ก็ไม่ได้พบเห็นสิ่งใดที่ไม่ใช่ยาเลย เมื่อกลับมาแล้วเข้าพบอาจารย์ แจ้งความนั้นให้ทราบ อาจารย์จึงกล่าวว่า เธอเรียนวิชาแพทย์สำเร็จแล้ว ความรู้เท่านี้พอเพียงที่เธอจะใช้เป็นอาชีพได้แล้ว ต้นไม้ทุกชนิด หิน ดิน แร่ต่างๆ มีคุณค่า สามารถนำมาเทียบเป็นยาได้ฉันใด บุคคลผู้มีความฉลาดก็ฉันนั้น รอบๆ ตัวเราทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าคน สัตว์ สิ่งของ เรื่องราวเหตุการณ์ใดๆก็ตามที่เกิดขึ้น และผ่านเข้ามาในชีวิตประจำวันของเรานั้น ไม่มีเรื่องใด ที่ไม่สามารถนำมาพิจารณาให้เป็นธรรมะได้เลย พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เรามีความเข้าใจในโลกธรรมทั้ง 8 อย่าง ได้แก่ ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ ได้รับความสุข ประสบกับความทุกข์ มีคนสรรเสริญ และมีคนนินทา ...ถ้าใจเปรียบเหมือนน้ำนิ่ง เมื่อใจเรากระทบกับโลกธรรม 8 อย่างนี้แล้วกระเพื่อมไหวไปตามอารมณ์ ก็เป็นโลก แต่ถ้าพิจารณาอย่างมีสติจนเท่าทันโลกธรรม 8 อย่างแล้ว ไม่ซัดส่ายไปตามอารมณ์ทั้งหมดนี้ ใจก็เป็นธรรมอยู่โดยตลอด ธรรมะแท้อยู่ที่ใจ มิใช่ที่วัด พระสงฆ์ หรือคัมภีร์ใบลานที่ล้วนเป็นศาสนสถาน ศาสนบุคคล หรือศาสนวัตถุ เท่านั้น หากเราเข้าใจได้อย่างนี้ ศาสนธรรมอันเป็นสิ่งสำคัญที่สุดก็จะเกิดขึ้นที่ตัวเรา เมื่อนั้น เราก็จะเข้าใจคำว่า พระที่คล้องใจ มิใช่ พระที่คล้องคอ หลวงพ่อดู่ ท่านสรุปเรื่องนี้ให้ข้าพเจ้าฟังว่า "ถึงแกมาวัด แต่ใจยังมีโกรธ โลภ หลง ไปตาม 8 อย่างที่ว่านี้ แกยังมาไม่ถึงวัด แต่ถ้าแกอยู่บ้านหรือที่ไหนๆ แต่ไม่โกรธ ไม่โลภ ไม่หลง ไม่มี 8 อย่างนี่มากวนใจ ข้าว่าแกมาถึงวัดแล้ว" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 18:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 81 หลวงปู่ทวดช่วยชีวิต ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ เป็นคำสอนของพระพุทธองค์ที่ใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย ความทุกข์ของคนเรานั้นมีมากมายหลายเรื่องหลายอย่าง การเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังที่เพียรพยายามรักษาอย่างไรก็ไม่ยอมหายสักที นี่ก็เป็นความทุกข์ที่ทรมานจิตใจมากเรื่องหนึ่งของมนุษย์เรา บทความที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ เป็นเรื่องของคุณรัตนาภรณ์ อินทรกำแหง ซึ่งเขียนโดยเบญจะ ชินปัญชนะ จากหนังสือขวัญเรือน ได้เล่าไว้ดังนี้ คุณรัตนาภรณ์ อินทรกำแหง เป็นศิลปินดาราที่เด่นดังในอดีตและยังมีผลงานอยู่ถึงทุกวันนี้ ชีวิตจริงของศิลปินท่านนี้ได้ผ่านอุปสรรคมาแล้วอย่างมากมาย ตื่นเต้นเร้าใจยิ่งกว่าภาพยนต์ที่เธอแสดง และเมื่อถึงบทเศร้าแล้ว เศร้าสลดจนต้องฆ่าตัวตาย เมื่อหลายปีก่อนคุณรัตนาภรณ์ ได้เกิดล้มป่วยเป็นอัมพาต ลุกเดินไม่ได้ ได้ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลมีชื่อแห่งหนึ่งหมดเงินไปร่วม 2 แสนบาท แต่ไม่หาย และไม่ดีขึ้นเลย พอรู้ข่าวว่าที่ไหนมีหมอเก่ง จะรีบให้คนพาไปรักษาแล้วก็เหมือนเดิม รักษาไปจนทรัพย์สินเงินทองเกือบหมด โรคร้ายที่ทรมานเพราะลุกเดินไม่ได้ก็ยังทรมานใจอยู่ เป็นเช่นนี้อยู่นานถึง 7 เดือน ฆ่าตัวตายดีกว่า คนเราเมื่อหมดหนทางไม่มีทางออก ก็ต้องคิดสั้น คนที่ต้องอยู่ในสภาพที่ช่วยตัวเองไม่ได้เป็นระยะเวลานานๆ ต้องอยู่แต่ในห้องที่แคบๆ จะทำอะไรก็ต้องอาศัยผู้อื่นมันน่าเบื่อหน่ายคับแค้นใจยิ่งนัก ตายซะจะดีกว่า ชาติที่แล้วคงทำกรรมไว้มาก ขอยอมชดใช้กรรมแต่เพียงเท่านี้ นั่นเป็นคำพูดของคุณรัตนาภรณ์ที่น้อยอกน้อยใจในชะตากรรมของตนเอง ก่อนที่จะตัดสินใจไปตาย! เมื่อตัดสินใจแล้ว จึงเดินทางท่องเที่ยวแบบสั่งลา อยากไปที่ไหนก็ไปชอบใจที่ไหนก็อยู่นานหน่อย เมื่อไปถึงภูเก็ตเกิดความเบื่อจึงหลบไปชายหาดที่ไม่มีคน สั่งบุตรบุญธรรม (เพราะคุณรัตนาภรณ์หรือคุณแดง ไม่มีบุตร) ให้ไปซื้อข้าวปลาอาหารทานกันที่ชายหาด เมื่อไม่มีใครอยู่แล้ว คุณแดงจึงได้ตั้งจิตอธิษฐานต่อคุณพระศรีรัตนตรัย โดยเฉพาะ หลวงพ่อทวด ที่เคารพนับถือมาก เพราะเคยได้ประจักษ์ในด้านอิทธิฤทธิ์อภินิหารจากการรอดตายมาแล้ว (ถึงกับได้ชักชวนคุณสมบัติ เมทะนี ดารายอดนิยมในอดีต ช่วยกันสร้างพระเครื่องบูชาหลวงพ่อทวด ถวายให้วัดช้างไห้ไปรุ่นหนึ่ง) ช่วงนั้นคุณแดงได้ตั้งจิตอธิษฐานต่อองค์หลวงพ่อทวดไว้ว่า "ขณะนี้ลูกได้ถูกโรคร้ายเบียดเบียน ทนทุกข์ทรมานเป็นเวลานานแล้ว วันนี้ได้ตัดสินใจขอลาตาย บุญใดที่ลูกได้ทำมาแล้วในอดีตชาติก็ดี และในชาตินี้ก็ดี ลูกขออุทิศบุญนั้นให้กับเจ้ากรรมนายเวรที่ได้ล่วงเกินกันมา จะด้วยเจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี ขอให้หลวงพ่อทวดช่วยเป็นสื่อไปบอกให้เจ้ากรรมนายเวรต่างๆ มารับไปและอโหสิกรรมให้ลูกด้วย และถ้าเมื่อลูกได้หมดกรรมจริงแล้ว ขอให้หลวงพ่อทวดได้เมตตาสงเคราะห์ให้หายจากโรคภัยในวันนี้ด้วย ถ้ายังไม่หาย ลูกขอลายตายในบัดนี้" เมื่อจบคำอธิษฐานแล้ว คุณแดงก็ลงมือคลานกลิ้งตัวลงทะเลไป เมื่อเจอคลื่นซัดมา ก็กลิ้งกลับไปแต่ก็ยังกระเสือกกระสนคลานต่อไป แล้วก็ถูกคลื่นซัดเข้าฝั่งอีก ต่อสู้กับคลื่นเพื่อที่จะไปให้ลึกพอที่จะจมน้ำแล้วหายใจไม่ออก เป็นเช่นนี้อยู่ครึ่งชั่วโมง จนบุตรบุญธรรมกับคนใช้มาพบเห็น ช่วยพยุงตัวขึ้นฝั่ง ขณะนั้นเหนื่อยจนไม่ได้สติ มาตกใจรู้ตัวเพราะเสียงตะโกนลั่นว่า "แม่หายแล้ว! แม่หายแล้ว!" ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแล้ว เพราะคุณแดงยืนได้แล้ว เดินได้ด้วย หายจากโรคร้ายแล้ว จากคุณพระรัตนตรัยและหลวงพ่อทวดที่ประทานให้ เนรมิตให้โดยใช้เวลาสั้นๆ จากการที่ต้องทนทรมานอยู่นานถึง 7 เดือน นี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าพเจ้าขอฝากท่านผู้อ่านไว้เป็นเครื่องเจริญศรัทธา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:01:24 ]

ความคิดเห็นที่ 82 . ทามาก็อตจิ ทามาก็อตจิ หรือเจ้าสัตว์เลี้ยงคอมพิวเตอร์ที่แสนจะขี้อ้อน ซึ่งกำลังแพร่ระบาดและเป็นที่นิยมเลี้ยงกันในหมู่นักเรียนนักศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ญี่ปุ่นและในบ้านเรา จนทางโรงเรียนต้องห้ามนักเรียนไม่ให้นำมาโรงเรียน เพราะจะทำให้เสียการเรียน เนื่องจากต้องคอยดูแลทามาก็อตยิ่งกว่าไข่ในหิน ต้องคอยป้อนอาหารให้ทาน พาเข้าห้องน้ำ เจ็บป่วยต้องพาไปหาหมอและอื่นๆ อีกจิปาถะ มิฉะนั้น... มันก็จะตาย จากเรื่องทามาก็อตเจ้าสัตว์เลี้ยงปลอม ทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงวรรณกรรมที่มีชื่อเรื่องหนึ่งในอดีต คือ ตลิ่งสูง ซุงหนัก ของ นิคม รายยวา กวีซีไรทื เมื่อหลายปีก่อน ครั้งนั้น นิคมได้นำเสนอเรื่องความเป็น ของจริง และ ของปลอม ได้อย่างไพเราะกินใจยิ่งนัก นิคม ได้ให้ คำงาย ตัวเอกของเรื่องเรียนรู้และพบคำถามได้โดยการ "ประสบ" กับ คำตอบอันเป็นรูปธรรมหลายๆ ครั้ง จนสามารถโยงเข้าสู่ปริศนาในใจได้ คำงายเริ่มแกะช้างใหญ่เท่าตัวจริง เขาเริ่มตั้งคำถามว่า "เราเคยเดินทางไกล ได้พบเห็นอะไรหลายอย่าง แต่ตัวเราเองเป็นของใกล้ที่สุด เรากลับไม่เคยเห็นมันเลย" จนเมื่อคำงานแกะช้างได้เป็นตัวเป็นตนแล้ว แต่เขายังหาความเป็นช้างไม่ได้ จนวันหนึ่ง เมื่อเขาอยู่บนหลังพลายสุด ยามที่พลายสุดตกมัน เมื่อเขากุมสติได้เขาพบว่า สิ่งนี้เองที่เราอยากรู้ เขาคิดขณะความอุ่นและอ่อนละมุนจากตัวช้างแล่นซ่านใต้ร่างเขา มันมีอารมณ์มีเลือดเนื้อมีชีวิตและวิญญาณ เขาสัมผัสได้ถึง ความมุทะลุ รุนแรงที่กำลังทะยานไปข้างหน้า รู้สึกถึงความหวาดกลัวและหวั่นไหวชั่วขณะของมัน ความเศร้า ความเจ็บปวด และความตกใจ ขณะดิ้นรนและวิ่งพล่าน ฟัดเหวี่ยงอยู่กับแอ่งที่หาทางออกไม่ได้ สิ่งที่คำงายค้นพบนี้ ไม่ใช่เพียงแต่ชีวิตและเลือดเนื้อของช้างตัวหนึ่งเท่านั้น แต่คือชีวิตและเลือดเนื้อของมนุษยชาติที่ขาดหายไปในโลกปัจจุบัน โลกที่ผู้คนชมชื่นกับชีวิตที่เป็น "ซาก" มากกว่าชีวิตที่เป็น "จริง" ดังนั้น คำงายจึงหันกลับมาพิจารณาช้างไม้ของเขาอีกครั้งหนึ่ง และฉงนฉงายนักว่า "คนเรานี่แปลกจริงๆ ไม้ใหญ่ มันก็ใหญ่ของมันอยู่แล้ว ใครไม่ได้ทำให้รูปช้างใหญ่ แต่ท่อนไม้มันใหญ่ของมันเอง ตัวมันจริงๆ คือต้นไม้ใหญ่ แต่คนกลับ ไม่เห็นความสวยและมีค่าของมันตอนมีร่มเงามีชีวิต กลับโค่นมัน ลิดกิ่งใบให้เป็นซากไม้แล้วเอามาแกะให้เหมือนซากช้าง ชื่นชมมันมากกว่าได้เห็นช้างหรือต้นไม้ที่มีชีวิตจริงๆ เสียอีก ทำไปทำมาจะไม่มีของจริงเลยสังอย่าง ไม่ว่าช้างหรือไม้" เรื่องของทามาก็อตจิ คำงาย และพลายสุด เป็นตัวอย่างอันดีให้ข้าพเจ้าได้ความเข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้นในเรื่อง ของจริงของปลอม บทสนทนาตอนหนึ่ง ที่หลวงพ่อดู่ท่านพูดคุยกับข้าพเจ้าและเพื่อนครั้งที่ได้กราบนมัสการและถวายดอกบัวแก่ท่าน ก่อนที่จะถวายดอกบัว เพื่อนของข้าพเจ้าได้นำดอกบัว มาพับกลีบเข้าไปทีละชั้นจนเห็นเกษรดอกบัวที่อยู่ด้านใน หลวงพ่อท่านนั่งมองดูอยู่ ในที่สุดท่านได้ฝากข้อคิด ในการไปทำบุญครั้งนั้นให้ข้าพเจ้าว่า "ดอกบัวที่พับกับดอกบัวที่ไม่ได้พับ อย่างไหนอยู่ได้นานกว่ากัน" "อย่างที่ไม่พับครับ" ข้าพเจ้าตอบ "เอ้อ! ก็เรามันอยากนี่นา อยากให้เป็นอย่างนั้น อยากให้เป็นอย่างนี้ ข้าฝากแกไปคิดดู" พับกันไปพับกันมา ในที่สุดของจริงก็อยู่ได้ทนนานตามธรรมชาติกว่าของที่ถูกพับ และก็ดูจริงๆ แล้วดอกบัวที่ถูกพับเป็นดอกกุหลาบนั้นจะดูเป็นดอกบัวก็ไม่ใช่ จะเป็นดอกกุหลาบก็ไม่เชิง เอา ความเป็นดอกบัว...ถวายท่านดีกว่า ข้าพเจ้าตอบกับตัวเอง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ไตรสรณาคมน์ คุณหมออมรา มลิลา เป็นฆราวาสผู้ปฏิบัติธรรมได้ดียิ่งผู้หนึ่งที่ข้าพเจ้าเคารพนับถือและถือเป็นแบบอย่าง วันหนึ่งข้าพเจ้าได้มีโอกาสสนทนาธรรมกับท่านที่ธรรมสถาน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย บทสนทนาวันนั้น ได้พูดกันถึงพระไตรสรณาคมน์ คุณหมอได้ฝากข้อคิดในเรื่องที่กล่าวกันว่า การขอถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะ เป็นที่พึ่ง จะสามารถกำจัดภัยได้จริงนั้น ถึงอย่างไร จึงกำจัดภัยได้จริง คุณหมอได้อธิบายว่า การถึงพระพุทธ เพื่อเป็นสรณะนั้น หมายถึง การเข้าใจถึงศักยภาพของจิตแท้ที่เป็นพุทธ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ใครก็ตามที่เชื่อเช่นนั้น จนพากเพียรบากบั่น ฝึกอบรมจิตใจของตนให้เกิดสัมมทิฏฐิ ตั่งมั่นในมรรค ไม่ย่อหย่อน อ่อนแอ ท้อแท้เกียจคร้านที่จะปฏิบัติให้ยิ่งๆขึ้นไป จนในที่สุด ใจนั้นถึงพร้อมด้วยสติ สมาธิ ปัญญา และมีกำลังพอที่จะขุดรากถอนโคนกิเลสอาสวะทั้งปวงออกไปจากจิตใจได้ จิตของผู้นั้น ก็จะเป็นอิสระจากสิ่งเศร้าหมอง คือ อวิชชา ตัณหา อุปาทาน ตื่น เบิกบาน เป็นพุทธะ มีความบริสุทธิ์เทียบเท่ากับพุทธะของพระอรหันต์ทั้งปวง และของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ แต่ความสามารถทางอภิญญาอาจยิ่งหย่อนกว่ากันได้ การถึงพระธรรม คือการมีสติรักษาใจให้น้อมเอาเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตมาเป็นธรรมะสอนใจแทนการปล่อยให้ปรุงคิดเตลิดไปตามสัญญาอารมณ์ เกิดเป็นความทุกข์ เกิดเป็นความคับข้องใจ หรือเมื่อใดใจคิดฟุ้งซ่าน ก็หยุดกำหนดรู้อยู่กับปัจจุบัน คือขณะเดี๋ยวนี้ เฉพาะหน้าแต่ละขณะ แต่ละขณะ ใจที่ฝึกเช่นนี้ จะเปรียบเสมือนมีธรรมของพระพุทธองค์เทศน์ให้ฟังอยู่ในใจตลอดเวลา เมื่อไม่มีสิ่งกระทบก็รู้อยู่กับปัจจุบัน เมื่อมีสิ่งกระทบ ไม่ว่าจะเป็นผัสสะจากภายนอก หรืออารมณ์ของใจเอง ก็จะหมุนให้คิดเป็นมรรคทุกครั้ง จะเปลี่ยนจากความคิดที่เป็นกิเลสให้เป็นมรรค เปลี่ยนกิเลสเป็นมรรค ดังนี้เรื่อยไป ดังนั้น ความคิด คำพูด หรือการกระทำด้วยกายทุกอย่างๆ จะเป็นการกระทำเพื่อความสิ้นสุดแห่งทุกข์ถ่ายเดียว การถึงพระสงฆ์ คือ การน้อมตนให้ปฏิบัติดัง "พระสงฆ์" คือ เป็นผู้ปฏิบัติดี (สุปฏิปันโน) ปฏิบัติตรง (อุชุปฏิปันโน) ปฏิบัติถูก (ญายปฏิปันโน) ปฏิบัติชอบ (สามีจิปฏิปันโน) ตลอดเวลาที่จะระลึกได้ การปฏิบัติดังกล่าวมานี้คือ การถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่จะเป็นสรณะที่พึ่งอันแท้จริง สามารถกำจัดทุกข์ กำจัดภัยได้จริง ข้าพเจ้าฟังคุณหมออธิบายจนจบได้แต่อมยิ้ม ใบหน้าของหลวงพ่อดูลอยเด่นพร้อมกับเสียงของท่านดังขึ้นมาในโสตประสาทของข้าพเจ้าว่า "นั่นแหละ พระไตรสรณาคมน์ ใครเชื่อพระ ก็เป็นพระ ใครละได้ ก็ไม่ใช่คน" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ไม่พอดีกัน ข้าพเจ้าเคยได้ยินผู้อำนวยการวัยห้าสิบท่านหนึ่งในธนาคารปรารภกับผู้ใหญ่อีกท่านว่าสมัยหนุ่มๆ มีเรี่ยวแรงดี แต่เงินเดือนน้อย อยากไปเที่ยวเมืองนอกก็ไปไม่ได้ เพราะไม่มีสตางค์ แต่ทุกวันนี้มีเงินเดือนมาก อายุก็มากขึ้นตามมา มีเงินไปเที่ยวได้อย่างสบาย แต่ไม่มีแรงไป ข้าพเจ้านึกถึงคำคมที่ อุดม แต้พานิช หรือ "โน้ส" ศิลปินตลกและนักเขียนที่โด่งดังสุดขีดจากเดี่ยวไมโครโฟน และงานเขียนหนังสือที่ขายดีติดอันดับยอดขายสูงสุดคนหนึ่งในบ้านเราขณะนี้ ได้เล่าไว้ในหนังสือ Note Book หน้า 131 ว่า มีแรง มีเวลา ไม่มีเงิน มีแรง มีเงิน ไม่มีเวลา มีเงิน มีเวลา ไม่มีแรง นี้เป็นข้อคิดที่ดีทีเดียว ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงคำสอนหลวงพ่อดู่ที่สอนข้าพเจ้าให้ตั้งอกตั้งใจภาวนาตั้งแต่อายุไม่มาก ในเวลาที่พอมีเรี่ยวแรง มีเวลา (จะมีเงินหรือไม่มีเงิน ช่างมัน!) ว่า "ข้อสำคัญที่สุดของการปฏิบัติคือ ต้องไม่ประมาท" ต้องปฏิบัติให้เต็มที่ตั้งแต่วันนี้ ใครจะรู้ว่าความตายจะมาถึงเราเมื่อไร? เคยเห็นไหม เพื่อนเรา คนที่เรารู้จักที่ตายไปแล้ว นั่นน่ะ เขาเตือนเรา ถ้าเราปฏิบัติไม่เป็นเสียแต่วันนี้ เวลาจะตายมันก็ไม่เป็นเหมือนกัน เหมือนกับคนที่เพิ่งคิดหัดว่ายน้ำ เวลาใกล้จะจมน้ำตายนั่นแหละ ก็จมตายไปเปล่าๆ แกไม่ปฏิบัติวันหนึ่งวันนี่ เสียหายหลายแสน วันนึงก็มีความหมาย ข้าฝากให้แกไปคิดเป็นการบ้าน" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ธรรมะจากสัตว์ เวลาพระพุทธเจ้าตรัสสอนเหล่าพระสาวก ท่านมักจะยกสัตว์ต่างๆ มาแสดงเปรียบเทียบให้ได้แง่คิดทางธรรมอยู่เสมอ นับเป็นวิธีสอนธรรมที่ทำให้ผู้ฟังเกิดความเข้าใจ และมองเห็นภาพได้อย่างชัดเจนทีเดียว ดังตัวอย่าง เช่น ยกเรื่องงูพิษเปรียบกับการศึกษาเล่าเรียน ถ้าเรียนไม่ดี เรียนไม่เป็น ได้ความรู้มาผิดๆ ความรู้นั้นอาจจะเป็นอันตรายดุจเดียวกับงูพิษที่ขนดหาง ย่อมถูกงูพิษแว้งกัดเอาได้ ยกลิงโง่อยากลองเอามือจับตัง เอาเท้าทีบและใช้ปากกัด ผลที่สุดติดตังดิ้นไม่หลุด เปรียบเหมือนคนที่ไม่รู้จักวิธีแก้ปัญหาที่ถูกต้องเต็มไปด้วยความเห็นผิด ความเข้าใจที่ผิด ในที่สุดก็จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก ยกเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง ได้ยินเสียงอะไรที่ผิดปกติก็จะหดหัวเข้ากระดองปลอดภัยไว้ก่อน เปรียบดังผู้ปฏิบัติที่สำรวมอินทรีย์ (คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) เห็นอะไร ได้ยินอะไร..ก็มีสติ ไม่ยินดี ยินร้ายไปตามเสียงเร้าจากภายนอก ก็ย่อมปลอดภัยจากกิเลสได้ ยกนกเขาที่ร้องเสียง คู คู เหมือนคนที่ตระหนี่ถี่เหนียว หวงแหนโภคทรัพย์ ไม่แบ่งปันคนอื่น ตัวเองก็ไม่กิน ไม่ใช้ บุญกุศลก็ไม่ทำ ได้แต่นอนกอดทรัพย์ภูมิใจว่าทรัพย์ของกู ของกู หลงยึดติดอยู่อย่างนั้น ในบรรดาเรื่องที่ยกตัวอย่างมานี้ เรื่องที่หลวงพ่อดู่นำมาเล่าเป็นอุทาหรณ์สอนใจให้ศิษย์ได้ฟังกันบ่อยๆ คือ เรื่องนกเขาที่ร้องเสียง คู คู ได้ฟังแล้วเป็นเครื่องเตือนใจ ให้ศิษย์ทั้งหลายอย่างได้ประมาท และหมั่นพิจารณาอยู่เนืองๆ ว่า ตัวเรา...ตัวเขา ไม่ใช่เรา...ไม่ใช่เขา ของเรา...ของเขา ไม่ใช่ของเรา...ไม่ใช่ของเขา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สังคมวิปริต ในหนังสือพุทธธรรมกับสังคมซึ่งเขียนโดย ศาสตราจารย์นายแพทย์ประเวศ วะสี ได้กล่าวถึงสังคมไทยตั้งแต่ พ.ศ. 2528 ไว้ว่า "ประเทศไทยมีวัดกว่า 25,000 วัด พระกว่าสองแสนรูป เณรกว่าแสนรูป พุทธศาสนิกขนอีกเต็มประเทศ ไฉนเราจึงมีปัญหาทางสังคมมากขึ้นเรื่อยๆ" ความเป็นคนใจบุญสุนทานของผู้คนไทยในอดีต และการที่มีวัดวาอารามสร้างอยู่ทุกมุมเมือง ไม่ได้ช่วยให้ปัญหาสังคมลดลงไปในปัจจุบัน สภาพเศรษฐกิจ การเมืองและสังคมถึงขั้นวิกฤต ผู้คนมีความทุกข์ยากกันมากมาย เรามีผู้นำบ้านเมืองที่ไม่สามารถเอาเป็นแบบอย่างที่ดีได้ จนสื่อมวลชนต่างพากันขนานนามว่าเป็นยุคราหูครองเมือง ทั้งผู้นำและคนรอบข้างหมดปัญญาแก้ไขปัญหาบ้านเมืองในทางที่ถูกที่ควร ถึงขนาดต้องสะเดาะเคราะห์ต่อชะตา ทำพิธีรับส่งราหู ดูฮวงจุ้ยกันให้วุ่นวายสับสน จนเปรอะกันไปหมด ประชาชนเดือดร้อน สังคมวิปริตกันถ้วนหน้า ท่านพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต) ได้ฝากข้อคิดหลักธรรมไว้ในหนังสือของท่านชื่อ "เมื่องไทยจะวิกฤต ถ้าคนไทยมีศรัทธาวิปริต" ซึ่งข้าพเจ้าขออนุญาตคัดลอกมาก ณ ที่นี้ สรุปความว่า คุณสมบัติของชาวพุทธที่ดี หรือ อุบาสกธรรม 5 ประการที่ควรปฏิบัติคือ 1. มีศรัทธา เชื่ออย่างมีเหตุผล มั่นในคุณพระรัตนตรัย ไม่งมงาย 2. มีศีล มีความประพฤติสุจริตดีงาม อย่างน้อยดำรงตนได้ในศีลห้า 3. ไม่ตื่นข่าวมงคล เชื่อกรรม มุ่งหวังผลจากการกระทำ มิใช่จากโชคลางของขลัง พิธีกรรม สิ่งศักดิ์สิทธิ์ 4. ไม่แสวงหาทักขิไณยนอกหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า 5. เอาใจใส่ ทำนุบำรุงช่วยกิจการพระพุทธศาสนา เริ่มต้นที่ตัวเรา...เริ่มที่บ้านเรา แล้วเราจะมิใช่ตัวปัญหาที่ทำสังคมให้วิปริต แต่จะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยแก้ปัญหาสังคมวิปริต ให้เป็นส่วนหนึ่งที่ลูกศิษย์หลวงพ่อมอบเป็นของขวัญถวายแต่ในหลวง และมอบถวายแด่...หลวงพ่อของเรา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เชื้อดื้อยา หนังสือพิมพ์มติชนรายวัน ฉบับวันอังคารที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2539 หน้า 20 ในคอลัมน์เมนู ข้อมูลโดยนายดาต้า ได้พูดถึงเรื่องของหมอกับการสั่งยาให้แก่คนไข้ ข้าพเจ้าขอเล่าให้ฟังโดยย่อๆ เพื่อความเข้าใจในสิ่งที่ข้าพเจ้าต้องการสื่อให้ท่านผู้อ่านได้ทราบ เรื่องของเรื่องมีว่า มีคำถามจากชาวบ้านถึงนายดาต้า ข้าพเจ้าขอคัดลอกมาดังนี้ "ผมสังเกตว่าเดี๋ยวนี้ไปหาหมอ แล้วหมอสั่งยามาให้มาก อย่างเป็นหวัดไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชน ค่ารักษา ค่ายา 400-500 บาททุกครั้ง ทั้งที่แต่เดิมนั้น โรคหวัดนี่กินยาแผงไม่กี่บาทก็หายแล้ว ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น" จากคำถามข้อสงสัยดังกล่าว นายดาต้าก็ได้ตอบไปในลักษณะที่ว่า หมอจ่ายยาให้ไปเกินกว่าเหตุ ข้าพเจ้าได้นำเรื่องนี้ไปสอบถามจากญาติซึ่งเป็นอายุรแพทย์ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางการรักษาด้วยยา ซึ่งก็ได้ความกระจ่างกลับมาว่า เราคงเคยทราบกันว่ามีเชื้อโรคมากมายมีอาการดื้อยา ทำให้รักษาหายได้ยากโดยเฉพาะในเมืองไทย ทั้งนี้ มีสาเหตุที่สำคัญ คือการให้การรักษาที่ไม่เต็มที่ ดังเช่น คนไข้ไปซื้อยามาทานเองจากร้านขายยา หรือไปพบแพทย์ตามคลีนิค โรงพยาบาล แพทย์ส่วนใหญ่จะจัดยาให้คนไข้ครบตามจำนวนว่าจะต้องทานยากี่วัน 5 วัน 7 วัน หรือ 10 วัน ก็จะจัดยาให้ครบ เช่น คนไข้เป็นหวัดเนื่องจากติดเชื้อแบคทีเรีย ซึ่งคนไข้จำต้องได้ยาปฏิชีวนะหรือยาแก้อักเสบ คนไข้ที่เป็นวัณโรค คนไข้ที่เป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบ ฯลฯ เมื่อคนไข้เหล่านี้ทานยาแล้วมีอาการดีขึ้น หรือ หายไปก็จะหยุดยาทั้งๆที่เชื้อโรคยังไม่หาย เมื่อหยุดยา ขณะที่เชื้อโรคบางส่วนยังไม่ตายนั้น มันจะกลับฟื้นขึ้นมาใหม่ แพร่พันธุ์ใหม่ออกมา ซึ่งเป็นพันธุ์ที่จะวิวัฒนาการให้ดื้อต่อยาที่เคยใช้มาก่อนแต่ใช้ไม่ครบตามจำนวน จากนั้นไม่นาน อาการเจ็บไข้ก็จะเกิดขึ้นมาใหม่ คราวนี้จะรักษาให้หายก็จะยากกว่าครั้งแรกแน่นอน ต้องใช้ยาที่แรงขึ้นกว่าเก่า หากคนไข้ใช้ยาผิดวิธี เชื้อก็จะดื้อยากขึ้นมาอีก ทุกวันนี้จึงมีโรคดื้อยาเกิดขึ้นมากมาย เพราะการใช้ยาที่ไม่ศึกษาให้ถูกวิธี ในเรื่องของการศึกษาปฏิบัติธรรมก็เช่นเดียวกัน การใช้ยาไม่ถูกวิธี... ทำให้เชื้อโรคดื้อยาขึ้นฉันใด การศึกษาปฏิบัติธรรมไม่ถูกวิธี... ก็ทำให้ศิษย์ดื้อคำสอนของครูอาจารย์ฉันนั้น จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 88 คุณธรรม 6 ประการ หลวงพ่อดู่เคยปรารภธรรมเกี่ยวกับเรื่องการเจริญโพชฌงค์ อันเป็นคุณธรรมที่ทำให้บุคคลผู้ปฏิบัติตามได้บรรลุมรรค ผล นิพพาน มีแต่ความเย็นใจในทุกที่ทุกสถาน ในกาลทุกเมื่อ เป็นธรรมที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่ง อีกทั้งมีความไพเราะทั้งอรรถและธรรม จึงขอฝากไว้กับศิษย์หลวงพ่อให้ได้นำไปพิจารณากัน "ดูก่อนท่านผู้เห็นภัยในวัฏฏสงสารทั้งหลาย ผู้ที่เห็นภัยในวัฏฏสงสารนั้น ถ้าประกอบด้วยคุณธรรม 6 ประการนี้ ย่อมจะได้บรรลุมรรค ผล นิพพาน ถึงความเยือกเย็นอย่างยอดเยี่ยม คุณธรรม 6 ประการนั้นคือ ข่มจิตในสมัยที่ควรข่ม ประคองจิตในสมัยที่ควรประคอง ยังจิตให้ร่าเริงในสมัยที่ควรร่าเริง วางเฉยจิตในสมัยที่ควรวางเฉย มีจิตน้อมไปในมรรค ผล อันประณีตสูงสุด ยินดียิ่งในพระนิพพาน" ผู้ปฏิบัติที่มีความชาญฉลาด ย่อมจะต้องศึกษาจิตใจและอารมณ์ของตนให้เข้าใจ และรู้จักวิธีกำหนด ปล่อยวาง หรือควบคุมจิตใจและอารมณ์ให้ได้ เปรียบเสมือนเวลาที่เราขับรถยนต์ จะต้องศึกษาให้เข้าใจถึงวิธีการขับขี่ที่ปลอดภัย บางครั้ง ควรเร่ง บางคราวควรผ่อน บางทีก็ต้องหยุด เร่งในเวลาที่ควรเร่ง ผ่อนในเวลาที่ควรผ่อน หยุดในเวลาที่ควรหยุด ก็จะสามารถถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย เปรียบเหมือนการปฏิบัติธรรมะนี่ล่ะ ทำนองเดียวกันให้พิจารณาอย่างนี้ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ลิงติดตัง ท่ามกลางกระแสสังคมที่สับสนวุ่นวาย ไม่ว่าจะเป็นกิจธุระส่วนตัว กิจธุระเรื่องครอบครัว เรื่องที่ทำงาน เรื่องของญาติสนิทมิตรสหาย จนบ่อยครั้งที่เรารู้สึกเหมือนถูกพันธนาการด้วยภาระและหน้าที่ที่ต้องจัดการมากมายอยู่ทุกวี่ทุกวัน ทั้งตัวเราเองและทั้งผู้คนรอบข้าง หลวงพ่อได้เคยเปรียบลักษณะเช่นนี้กับอาการของลิง โดยท่านได้ถามข้าพเจ้าว่า "แกเคยรู้จักไหม โลกติดตัวเหมือนลิงติดตัง" ("ตัง" ตามความหมายในพจนานุกรมหมายถึง ยางไม้ที่ผสมกับสิ่งอื่นแล้ว ทำให้เหนียวใช้สำหรับดักนก) เวลาที่เขามาดักจับลิง เมื่อลิงมาติดกับที่มีตังติดอยู่ ตังติดมือลิงข้างหนึ่ง มันก็ใช้มืออีกข้างมาแกะออก แต่แกะไม่ออก กลับติดตังทั้งสองมือ เอาเท้ามาช่วยถีบออก ก็ไม่ออกอีก เอาปากกัดอีกผลที่สุดเลยติดตังไปทั้งตัว ทั้งสองมือ สองเท้าและปากติดตังไปหมด นอนรอให้เขามาจับตัวเอาไป ข้าพเจ้าก้มลงดูตัวเอง และเหลียวมองดูรอบตัวไม่เห็นลิงแม้แต่ตัวเดียวที่ติดตัง เห็นแต่ตัวเองและคนรอบๆ ข้าง ติดตังเต็มไปหมด...ไม่มีลิงสักตัว ใครก็ได้ ช่วยแกะทีเถอะครับ! จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ปรารภธรรมเรื่อง "การเกิด" บ่ายร่มลมเย็นวันหนึ่ง ในอิริยาบถสบายๆ ของหลวงพ่อที่กุฏิท่าน หลวงพ่อได้ปรารภธรรมเกี่ยวกับเรื่อง "การเกิด" ให้กับศิษย์ได้ฉุกคิดเป็นการบ้าน ท่านได้ปรารภไว้ว่า "คนเราเกิดมา ไม่เห็นมีอะไรดี มีดีอยู่อย่างเดียว สวดมนต์ไหว้พระ ปฏิบัติภาวนา" ข้าพเจ้าหวนรำลึกถึงคำสอนท่านพุทธทาสภิกขุจากหนังสือ "เล่าไว้เมื่อวันสนธยา" ซึ่งสัมภาษณ์โดยพระประชา ปสันนธัมโม ท่านพุทธทาสภิกขุได้พูดถึงเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตว่า คือ เกิดมาควรจะได้อะไร เกิดมาทำไม คนส่วนใหญ่สมัยเป็นเด็กๆ ไม่มีทางรู้ ไม่มีทางรู้ว่าเกิดมาทำไม พ่อแม่ก็ไม่ได้สอนว่าเกิดมาทำไม เพียงแต่ได้รับการดูแลว่าทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ ที่เรียกว่าดีๆ ให้เรียนหนังสือ ให้ประพฤติดี ก็ดีแต่ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม จนกระทั่งเป็นหนุ่มสาว ก้ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม เพื่อประโยชน์อะไร แต่ก็ได้ทำทุกๆอย่างตามที่ผู้หลักผู้ใหญ่สอนให้ทำ ตามขนบธรรมเนียมประเพณีมีให้ทำ จึงมีการศึกษา มีอาชีพสำหรับทำมาหากิจ มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น บางคนจนเลยวัยผู้ใหญ่ล่วงถึงวัยชรา ก็ไม่มีโอกาสแม้จะคิดหาคำตอบที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้ ข้าพเจ้าขออนุญาต ขีดเส้นใต้คำว่า ที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้ ท่านพุทธทาสภิกขุ ได้เฉลยคำตอบนี้ไว้ว่า... "เกิดมาให้ได้รับสิ่งดีที่สุดที่มนุษย์ควรจะได้ คือ ให้มีชีวิตที่เย็น ที่ไม่เป็นทุกข์เลย" สรุปได้ว่า เพื่อแสวงหาความสุขที่ไม่กลับกลายเป็นความทุกข์อีก มีสุภาษิตจีนบทหนึ่งที่ว่า... รู้ก่อน แก้ก่อน รู้หลัง แก้หลัง ไม่รู้ ไม่แก้ รู้แล้ว ทำไมไม่แก้ นั่นน่ะซิ รู้แล้ว...ทำไม (ยัง) ไม่แก้ (วะ)! ข้าพเจ้าอุทานกับตัวเอง จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 91 เมด อิน วัดสะแก ท่านที่มีความสนใจในพระเครื่องพระบูชาของหลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ จะพบว่าพระเครื่อง พระบูชา วัตถุมงคลของท่านมีมากมายหลายรุ่นหลายแบบ เท่าที่พอจะสืบทราบ หลวงพ่อได้เริ่มสร้างตั้งแต่ปี พ.ศ. 2489 เรื่อยมา มีทั้งชุดพระบูชาที่เป็นพระพุทธรูปและที่เป็นรูปหล่อหลวงปู่ทวด หลวงพ่อดู่ ครูบาอาจารย์องค์อื่นๆ เช่น หลวงพ่อเกษม เขมโก ที่เป็นพระเครื่องก็ได้แก่ ชุดพระเหนือพรหม ชุดชัยมงคลคาถา (พาหุงฯ) ชุดเหรียญรูปเหมือนหลวงพ่อดู่ รวมทั้งเหรียญโลหะอื่นๆ พระหยดน้ำ รูปหล่อลอยองค์ขนาดเล็ก พระพิมพ์ต่างๆ ล็อกเกตและแหวน เมื่อต้นปี 2540 ที่ผ่านมา ข้าพเจ้าได้เห็นหนังสือเกี่ยวกับพระเครื่องเล่มหนึ่ง ผู้เขียนได้เล่าถึงข่าวดังในรอบปี 2539 และได้จัดอันดับ 10 ข่าวดังแห่งวงการพระเครื่องในรอบปี ซึ่งว่ากันไปตามประสาคนในวงการพระเครื่อง แต่มีข่าวหนึ่งในบรรดา 10 ข่าวดังนี้ที่สะดุดใจข้าพเจ้าคือ "...สับสนที่สุด ในวงการพระเครื่องคือ พระเครื่องบูชาของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก อำเภออุทัย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา สับสนจนบรรดาเซียนพระไม่กล้าจัดประกวดเพราะไม่สามารถแยกแยะได้ว่าอันไหนของจริง อันไหนของปลอม" ข้าพเจ้าอ่านแล้วอดขำไม่ได้ ก็พวกท่านทั้งหลาย (บรรดาเซียนพระเครื่อง) เล่นจัดประกวดพระเครื่องด้วยวัตถุประสงค์ที่จะตีราคาพระเครื่องพระบูชาของหลวงพ่อออกมาในเชิงพาณิชย์ เพื่อนำมาซื้อๆขายๆ แสวงหากำรี้กำไรกันในตลาดซึ่งไม่ใช่วัตถุประสงค์ของหลวงพ่อ วัตถุประสงค์ของหลวงพ่อ ต้องการให้พระเครื่องบูชาของท่านเป็นสื่อ...ให้เข้าถึงพระแท้ในจิตใจของผู้ประพฤติปฏิบัติตามธรรมคำสอนของท่าน ต้องการให้พระนี้ได้ถึงมือบุคคลที่สนใจปฏิบัติจริงๆ ดังจะเห็นได้จากการที่มีพระเครื่อง พระบูชาของหลวงพ่อ จำนวนมากที่ทำเป็นพระผงปูนซีเมนต์ขาว มีจำนวนมากมายนับแสนองค์ จนบางคนมีความรู้สึกว่า พระหลวงพ่อดู่...ไม่มีราคา แต่ข้าพเจ้ากลับรู้สึกตรงกันข้ามว่า พระหลวงพ่อดู่...เมด อิน วัดสะแกนี้ ที่ว่า...ไม่มีราคานั้น คือ ไม่มีราคาแบบที่หาค่ามิได้เป็น Invaluable หรือ Priceless Thing สำหรับผู้รู้ คุณค่า มิใช่สำหรับผู้รู้ มูลค่า ที่นิยมการซื้อขายแลกเปลี่ยนเป็นเงินทองกัน จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 92 หลวงพ่อดู่ หลวงปู่ทวด วันหนึ่งในคราวที่ปลอดคน ข้าพเจ้าได้มีโอกาสอยู่ที่กุฏิของหลวงพ่อกับท่านโดยลำพัง หลวงพ่อได้เล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า มีลูกศิษย์นายทหารคนหนึ่งมาเล่าให้ท่านฟังว่า หลวงปู่ทวดท่านไปหลอกเขา "หลอกยังไงหรือครับ" ข้าพเจ้าถามท่าน "เขาว่าเวลาที่เขาภาวนาอยู่ หลวงปู่ทวดไปยืนอยู่ข้างหน้าเขา สักพักตัวท่านก็เปลี่ยนไป หัวเป็นหลวงปู่ทวด ตัวเป็นข้า..." หลวงพ่อตอบข้าพเจ้ายังไม่จบ ข้าพเจ้าอดถามแทรกไม่ได้ว่า "เขารู้ได้อย่างไรครับว่าตัวเป็นหลวงพ่อ" ท่านตอบข้าพเจ้าว่า "เขาจำรอยสักรูปผีเสื้อที่มือข้าได้" หลวงพ่อได้เล่าต่อว่า "เมื่อหลวงปู่ทวดไปหลอกเขาโดยแสดงให้เห็น หัวเป็นหลวงปู่ทวด ตัวเป็นข้าแล้ว สักพักก็เปลี่ยนใหม่ ทีนี้หัวเป็นข้า ส่วนตัวเป็นหลวงปู่ทวดถือไม้เท้ากลับไปกลับมาอย่างนี้" เรื่องที่หลวงพ่อได้เล่าให้ข้าพเจ้าฟังนี้ ตรงกับนิมิตที่ศิษย์ของหลวงพ่อหลายคนเคยมีนิมิตเกี่ยวกับท่าน คือ เป็นนิมิตรูปพระพุทธเจ้าอยู่ตรงกลาง ด้านขวาด้านซ้ายมีรูปหลวงปู่ทวดและหลวงพ่อดู่ สักพักภาพทั้งสามก็ค่อยๆ เลื่อนมารวมเป็นภาพเดียวกันคือเป็นภาพพระพุทธเจ้า หากหลวงพ่อดู่และหลวงปู่ทวดมิใช่พระองค์เดียวกันแล้ว สมควรแล้วหรือที่นิมิตที่ศิษย์นายทหารท่านนั้นจะเห็นศีรษะหลวงพ่อดู่ไปวางบนลำตัวหลวงปู่ทวด สมควรแล้วหรือที่ภาพพระพุทธเจ้า หลวงปู่ทวด และหลวงพ่อดู่ มารวมเป็นภาพเดียวกัน ข้าพเจ้าเชื่อว่าหลวงพ่อดู่เป็นพระโพธิสัตว์ที่ปรารภนาพุทธภูมิเช่นเดียวกับหลวงปู่ทวด ส่วนท่านจะเป็นองค์เดียวกันหรือไม่นั้น ข้าพเจ้าไม่ทราบได้ เพราะเป็นวิสัยของผู้มีญาณเท่านั้นที่จะพึงทราบ เหตุที่บันทึกเรื่องนี้ไว้ก็เพียงเพื่อเตือนใจตัวเองที่ครั้งหนึ่งหลวงพ่อได้เคยเมตตาเล่าเรื่องนี้ให้ข้าพเจ้าฟังและหากจะเป็นประโยชน์กับใครบ้าง ช่วยสร้างศรัทธาปสาทะให้เกิดความพากเพียร ที่จะก้าวล่วงความทุกข์ให้ได้แล้ว ข้าพเจ้าขออนุโมทนาด้วยอย่างยิ่งครับ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 93 กรรมฐานพาลจิตเพี้ยน เมื่อหลายปีก่อน มีการเสวนาทางวิชาการเรื่อง "โรคจิตกับกรรมฐาน" จัดโดยธรรมสถานจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในครั้งนั้นมีการเชิญจิตแพทย์จากโรงพยาบาลศิริราชมาเล่าถึงปัญหาโรคจิตที่เกิดจากการนั่งวิปัสสนากรรมฐาน ว่าที่จริงแล้วการทำกรรมฐานไม่ได้เป็นสาเหตุของการเกิดโรคจิตแต่ประการใด การที่คนทั่งไปนั่งวิปัสสนากลับมาแล้วเกิดอาการทางจิตที่คนอื่นมองว่า "เพี้ยน" หรือเป็นโรคประสาท เป็นเพราะทำไม่ถูกวิธี จิตแพทย์ท่านนั้นได้กล่าวว่า การที่มีผู้ไปทำวิปัสสนากลับมาแล้วผิดปกติมีไม่มากนัก แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงมากก็คือ ปัจจุบันมีสำนักสอนการปฏิบัติ รวมทั้งวิปัสสนาเกิดขึ้นอย่างมากมาย จนทำให้คนคิดว่าเป็นแฟชั่นที่กำลังได้รับความนิยม คาดว่ามีสำนักน้อยใหญ่ทั่วประเทศเป็นพันแห่ง สาเหตุที่ทำให้คนมุ่งเข้าสู่สำนักกรรมฐานเหล่านี้เนื่องมาจากความทุกข์ ความผิดหวังในชีวิต จึงต้องหาที่พึ่งทางใจไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว สรุปได้ว่าคนที่เพี้ยนจากการทำกรรมฐานนั้น ส่วนใหญ่มีความอ่อนแอทางจิตใจอยู่แล้ว และมาพบกับแนวทาง วิธีการสอนที่ผิดๆ เช่น อ่านตำราแล้วนำไปตีความเอง เพิ่งฝึกใหม่แต่คิดค้นวิธีปฏิบัติเองนอกแบบของครูอาจารย์ ฟังจากเพื่อนที่เล่าให้ฟังต่อๆ กันมา เจ้าสำนักกรรมฐานบางแห่งมักใช้วิธีพิสดารต่างๆ เพื่อสร้างความขลังให้สำนักตนด้วยการฝึกแบบแปลกๆ จนทำให้คนที่ฝึกแบบที่ผิดๆ นี้เกิดอาการเคร่งเครียด บ้างก็เกิดความกลัวหวาดระแวง เกิดเป็นอาการเพี้ยนต่างๆ ตามมา อาการเพี้ยนนี้ มิใช่เพิ่งเกิดในสมัยปัจจุบัน หากแต่ในครั้งพุทธกาลก็มีหลักฐานปรากฏในพระวินัยปิฎกภาค อาทิกรรมิกะ คือ สมัยหนึ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสอนกรรมฐานข้อที่ว่าด้วยการให้พิจารณาร่างกายดุจเป็นซากศพแก่พระภิกษุ หลังจากนั้นพระพุทธเจ้าเสด็จเข้าผาสุกวิหารธรรม คือทรงพักผ่อนส่วนพระองค์เป็นเวลา 15 วัน ในระหว่างนี้ จะไม่เสด็จออกบิณฑบาต จะมีแต่พระภิกษุผู้ทำหน้าที่คอยอุปัฏฐากอยู่ ไม่ทรงรับแขกและงดการแสดงธรรม พระภิกษุที่ได้ฟังพระพุทธเจ้าสอนเรื่อง อสุภะกรรมฐาน ได้นำคำสอนไปปฏิบัติโดยไม่มีครูอาจารย์คอยควบคุมอย่างใกล้ชิดก็เกิดอาการวิปริต เห็นร่างกายเป็นซากศพ เป็นที่น่าขยะแขยง เป็นทุกข์ จึงจ้างวานคนอื่นให้ฆ่าตัวเองบ้าง ลงมือฆ่ากันเองบ้าง เมื่อพระพุทธเจ้าทรงเสด็จจากผาสุกวิหารธรรม ทรงทราบเรื่องเข้า จึงทรงสอนให้ภิกษุที่เหลืออยู่ให้พิจารณากรรมฐานในแนวใหม่ อีกเรื่องหนึ่งคือ เรื่องพระภิกษุกลุ่มหนึ่งเรียนกรรมฐานจากพระพุทธเจ้าแล้วกราบทูลลาเข้าป่าหาที่สงบปฏิบัติกรรมฐานจนได้บรรลุฌานเป็นความสงบแล้ว ไม่นานก็เกิดความสำคัญผิดคิดว่าตนได้สำเร็จขั้นอรหันต์แล้ว จึงชวนกันออกจากป่ากลับมาเฝ้าพระพุทธเจ้า และได้บอกความประสงค์เรื่องนี้แก่พระอานนท์ พระอานนท์เข้าไปกราบทูลพระพุทธเจ้าเพื่อขออนุญาตเข้าเฝ้า พระพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาต แต่รับสั่งให้พระอานนท์ไปบอกพระภิกษุเหล่านั้นให้ไปพิจารณาซากศพในป่าช้าก่อน ซึ่งในขณะนั้นในป่าช้ามีคนที่ตายใหม่ๆ ยังไม่ได้เผา พระภิกษุเหล่านั้นก็ได้ไปดูศพในป่าช้า เมื่อดูศพที่กำลังขึ้นอืดก็บังเกิดความเกลียด และเมื่อไปดูศพหญิงสาวที่เพิ่งตายและเห็นอวัยวะทุกส่วนยังสดอยู่ก็บังเกิดราคะ พระภิกษุเหล่านั้นจึงทราบว่าพวกตนยังไม่ได้บรรลุธรรมใดๆ ก็เกิดความสลดสังเวชใจในความสำคัญผิดของตน หลังจากนั้นได้เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ได้ฟังธรรมจึงได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ในเวลาต่อมา นี้เป็นหลักฐานว่าการปฏิบัติกรรมฐานตามหลักศาสนาพุทธ จำเป็นต้องมีครูอาจารย์คอยดูแล เช่นคอยแนะนำว่าภาพที่เห็นและความคิดที่เกิดขึ้นในขณะที่เจริญพระกรรมฐาน หรือ เวลานั่งกรรมฐาน ตลอดจนอารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในระหว่างนั้นมีความหมายอย่างไรและควรวางอารมณ์ต่อสิ่งเหล่านั้นอย่างไร มิฉะนั้น ผู้ทำกรรมฐานอาจเกิดความเห็นผิด แล้วพัฒนากลายเป็นความวิปริตหรือผิดเพี้ยน ที่สุดแล้วอาการอาจรุนแรงจนควบคุมไม่ได้ กลายเป็นคนวิกลจริตไปก็มี ผู้ปฏิบัติจึงควรเริ่มต้นศึกษาพุทธศาสนาด้วยการศึกษาหาความรู้ ทำความเข้าใจในหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าให้เข้าใจก่อนที่จะลงมือนั่งสมาธิเจริญภาวนา เพราะการทำสมาธิแต่เพียงอย่างเดียวก็มีโทษ มิใช่ประโยชน์ด้านเดียว ดังนั้น จึงขอฝากผู้ปฏิบัติที่มักมีนิมิตภาวนา ไม่ว่าเป็นนิมิตประเภทภาพ เสียง กลิ่น หรือสิ่งอื่นใดก็ตาม หลวงพ่อท่านเคยสอนไว้ว่า "อย่ายินดียินร้าย และอย่าน้อมใจเชื่อในนิมิตที่เกิดขึ้น" ท่านสอนไม่ให้ปฏิเสธ หรือว่าให้เชื่อนิมิตทันทีที่นิมิตเกิดขึ้น แต่สอนให้เชื่อหรือปฏิบัติก็ต่อเมื่อ ความจริง ปรากฏขึ้นเท่านั้น หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ท่านได้เคยแนะนำวิธีละนิมิตกับศิษย์คนหนึ่งใหนหนังสือ "หลวงปู่ฝากไว้" เรียบเรียงโดยพระโพธินันทมุนี หรืออดีตพระครูนันทปัญญาภรณ์ว่า "...นิมิตบางอย่างมันก็สนุกดี น่าเพลิดเพลินอยู่หรอก แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้นมันก็เสียเวลาเปล่า วิธีละได้ง่ายๆ ก็คืออย่าไปดูสิ่งที่ถูกเห็นเหล่านั้น ให้ดูผู้เห็น แล้วสิ่งที่ไม่อยากเห็นนั่นก็จะหายไปเอง" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 94 จะไปทางไหน หลวงพ่อเคยพูดถึงความรู้สึกห่วงใยของท่านที่มีกับบรรดาศิษย์ว่า หลายคนก่อนจะมาเกิดนี่ พวกที่อยู่บนสวรรค์ ก็ได้ไปร่ำลาพระก่อน พอลงมาแล้วก็มาเพลิดเพลินหลงติดอยู่กับโลก ครั้นเมื่อตายไปแล้วก็ไปเกิดในที่ลำบาก ในอบายภูมิ มีนรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน ไม่สามารถกลับขึ้นไปรับผลบุญบนสวรรค์ชั้นพรหม หรือไปนิพพานได้ พระพุทธเจ้าเคยเปรียบบุคคลไว้ 4 จำพวกคือ 1. บุคคลที่มืดมาแล้วมืดไป เปรียบได้กับบุคคลที่มาจากภพภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ ได้แก่ นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน ครั้นมาเกิดแล้วก็ประกอบแต่กรรมชั่ว เมื่อตายจากโลกมนุษย์ก็กลับไปสู่อบายภูมิอีก 2. บุคคลที่มืดมาแล้วสว่างไป เปรียบได้กับบุคคลที่มาจากภพภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ ได้แก่ นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน ครั้นมาเกิดแล้วก็ประกอบแต่กรรมดี เมื่อตายจากโลกมนุษย์ เขาก็สามารถไปสู่สุคติมีสวรรค์ พรหม พระนิพพานได้ 3. บุคคลที่สว่างมาแล้วมืดไป เปรียบได้กับบุคคลที่มาจากภพภูมิที่สูงกว่ามนุษย์ได้แก่สวรรค์ พรหม ครั้นมาเกิดแล้วก็ประกอบแต่กรรมชั่ว เมื่อตายจากโลกมนุษย์ก็กลับไปสู่อบายภูมิ 4. บุคคลที่สว่างมาแล้วสว่างไป เปรียบได้กับบุคคลที่มาจากภพภูมิที่สูงกว่าภูมิมนุษย์ ได้แก่ สวรรค์ พรหม ครั้นมาเกิดแล้วก็ประกอบแต่กรรมดี เมื่อตายจากโลกมนุษย์ เขาก็สามารถไปสู่สุคติมีสวรรค์ พรหม พระนิพพานได้ จะมืดมาหรือสว่างมา ข้าพเจ้าคิดว่าไม่สำคัญเท่ากับจะมืดไปหรือสว่างไป เพราะอย่างไรเสีย เราก็ได้มาเกิดแล้ว แต่ขณะนี้เรายังไม่ได้...ไป ในประวัติของสมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี แห่งวัดระฆังโฆสิตาราม เมื่อคราวที่ในหลวงรัชกาลที่ 4 ทรงให้ขุดสระน้ำและปลูกพระตำหนักกลางสระน้ำอย่างสวยงาม ท่านได้ตรัสถามสมเด็จโตว่า "สวยไหม ขรัวโต" สมเด็จโตกกราบทูลตอบว่า "สวยมากมหาบพิตร ดุจราชรถอันวิจิตร" เท่านี้แหละ ในหลวงทรงกริ้วไปหลายวัน เพราะท่านเป็นปราชญ์เชี่ยวชาญภาษาบาลี คำกราบทูลของสมเด็จโตว่า "ดุจราชรถอันวิจิตร" นี้ตรงกับพุทธภาษิตบทหนึ่งว่า "สูทั้งหลายจงมาดูโลกนี้ อันตระการตาดุจราชรถอันวิจิตร ที่พวกคนโง่หลงติดอยู่ แต่ผู้รู้หาติดข้องอยู่ไม่" จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ตีเหล็กร้อนๆ ครั้งหนึ่ง มีเพื่อนผู้ปฏิบัติธรรมของข้าพเจ้าได้ฝากเรียนถามหลวงพ่อว่า ในยุคปัจจุบัน ผู้คนกำลังมีความทุกข์กันมากมาย นอกจากการปฏิบัติธรรมแล้ว ควรทำอย่างไรอีก ข้าพเจ้าได้กราบเรียนถามหลวงพ่อ ซึ่งท่านเมตตาตอบว่า คำถามมันมีคำตอบอยู่ในตัวแล้ว นอกจากการปฏิบัติธรรมแล้วไม่มีอย่างอื่น เพราะการปฏิบัติธรรมคือปฏิบัติให้ถูกต้อง ที่สำคัญอย่างแรกคือต้องทำความเห็นเราให้ถูกเสียก่อนว่าที่ว่า "ปฏิบัติธรรม" นั้น "ปฏิบัติอะไร" และ "ปฏิบัติอย่างไร" ท่านได้แยกแยะให้ไว้เป็นสองนัย คือ โลกียธรรม และ โลกุตรธรรม โลกียธรรม คือ ให้ปฏิบัติหน้าที่ของเราให้พร้อมสมบูรณ์ ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ต่อพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ หัวหน้า ลูกน้อง เพื่อนๆ และหน้าที่ต่อตัวเอง โลกุตรธรรม ก็ใช้ทุกข์จากสภาพที่เป็นอยู่นี้แหละเป็นเครื่องกำหนดรู้ สำหรับผู้มีปัญญาแล้ว ยิ่งเห็นทุกข์มากเท่าใด ก็ยิ่งอยากที่จะพ้นทุกข์มากเท่านั้น โดยอาศัยหนทางมรรคที่พระพุทธเจ้าสอนเป็นแนวทางเดิน ได้ฟังคำตอบของหลวงพ่อ ทำให้ข้าพเจ้าระลึกถึงประวัติของสมเด็จโต วัดระฆังฯ อีกครั้ง โดยปกติในหลวงรัชกาลที่ 4 มักนิมนต์สมเด็จโตเข้ามาเทศน์ในวังเสมอ วันหนึ่งที่ท่านนิมนต์สมเด็จโตมาเทศน์ พอดีวันนั้นท่านมีกิจธุระที่จะต้องไปทำต่อ เมื่อสมเด็จโตมาเทศน์ ท่านทราบดีว่าในหลวงมีเรื่องร้อนพระทัยอยู่จะรีบไป ท่านก็เทศน์ให้ในหลวงฟังอยู่เสียนานกว่าจะจบลงได้ ครั้งต่อมา ในหลวงนิมนต์สมเด็จโตเข้ามาเทศน์ในวังอีก วันนั้นท่านว่างจากกิจธุระการงานดีแล้ว ตั้งใจจะฟังเทศน์สมเด็จเต็มที่ สมเด็จโตแทนที่จะเทศน์อะไรให้ในหลวงฟัง วันนั้น ท่านกลับไม่แสดงธรรมและไม่เทศน์เลย เพียงขึ้นต้นว่า ธรรมใดๆ มหาบพิตรก็ทรงทราบดีอยู่แล้ว เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจะตีเหล็กให้ตีตอนร้อนๆ ในวันแรก ในหลวงทรงมีเรื่องกังวลพระทัย จิตใจไม่ปกติ สมเด็จโตท่านจึงต้องเทศน์นานหน่อย แต่วันต่อมาท่านสบายพระทัย จิตใจเป็นปกติดี ก็ไม่มีเหตุอันใดที่ต้องเทศน์สอนอีก ฉันใด การพิจารณาทุกข์ให้เข้าใจทุกข์ ให้ผ่านทุกข์ให้ได้ ก็ต้องพิจารณาในยามที่เผชิญทุกข์มากๆ ยามที่ปัญหาเศรษฐกิจรุมเร้าเช่นปัจจุบันนี้ ฉันนั้น จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ครูพักลักจำ คุณธรรมที่โดดเด่นของหลวงพ่อดู่อีกประการหนึ่ง ที่ข้าพเจ้ายังจดจำได้ดี คือหลวงพ่อรู้จักเอาเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆที่ดูเหมือนไม่สลักสำคัญอะไร มาจุดประกายความคิดแก่ศิษย์ ด้วยวิธีคิดและกุศโลบายอันแยบคายจนทำให้เหตุการณ์เล็กๆน้อยๆกลับเป็นเรื่องราวที่มีค่า กลายเป็นบทเรียนอันทรงคุณค่า...สำหรับศิษย์ในเวลาต่อมา อย่างเช่น เรื่องหนึ่งในสี่ หลวงพ่อได้เคยปรารภธรรมกับข้าพเจ้าว่า "ข้านั่งดูดยา มองดูซองยาแล้วตั้งปัญหาถามตัวเองว่า เรานี่ปฏิบัติได้หนึ่งในสี่ของศาสนาหรือยัง ถ้าซองยานี้แบ่งเป็นสี่ส่วน เรานี่ยังไม่ได้หนึ่งในสี่ มันจวนเจียนจะได้แล้วก็คลาย เหมือนกับเรามัดเชือกจนเกือบจะแน่นได้ที่แล้วเราปล่อย มันก็คลายออก เรานี่ยังไม่เชื่อจริง ถ้าเชื่อจริงนี่มันต้องได้หนึ่งในสี่แล้ว" ต่อมาภายหลังท่านได้ขยายความให้ข้าพเจ้าฟังว่า "ที่ว่าหนึ่งในสี่นั้น อุปมาดั่งการปฎิบัติธรรมเพื่อให้บรรลุมรรคผลในพุทธศาสนา ท่านแบ่งไว้เป็นขั้นโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี และอรหัตตผล อย่างน้อยเราเกิดมาในชาตินี้ ได้พบพระพุทธศาสนา เปรียบเหมือนได้พบสมบัติล้ำค่า หากไม่ปฏิบัติเอาให้ได้อย่างน้อยหนึ่งในสี่ ก็เท่ากับว่าเราเป็นผู้ประมาทอยู่มาก" ยิ่งได้ศึกษา ยิ่งได้เรียนรู้กับหลวงพ่อ ข้าพเจ้าก็ยิ่งบังเกิดความอัศจรรย์ขึ้นในจิตใจ ท่านสอนให้เราได้หลักและวิธีคิดด้วย โยนิโสมนสิการ ทำให้เราได้เกิดศรัทธาและก่อให้เกิด "ปัญญา" อันเป็นยอดปรารถนาของทุกคน ให้เกิดความเข้าใจแจ่มชัดในเรื่องตัวตนของเราและทุกชีวิตที่อยู่รอบข้าง หลวงพ่อท่านเคยเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า "คนสมัยก่อนที่เขาปฏิบัติกันได้ดี ต้องรู้จักลักสังเกตจดจำสิ่งที่ดีงามของผู้อื่นมาปฏิบัติตามเพื่อให้เกิดมีที่ตัวเรา เหมือนที่ข้าสอนพวกแกนี่ ไม่ใช่สำนักปฏิบัติ ไม่ใช่สำนักวัดสะแก ถ้าเป็นสำนักก็ต้องตั้งแบบใหม่ ที่ข้าสอนนี่ไม่ใช่แบบใหม่ แต่เป็นแบบของพระพุทธเจ้า ข้าก็ลักสอนแอบสอนอยู่นี่ ใครเชื่อจริงเอาจริงก็ได้ไป ช่วยๆกัน...ช่วยเหลือพระศาสนา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 97 สุดแห่งทุกขเวทนา "ธรรมนั้นอยู่ฟากตาย ไม่รอดตาย ไม่เห็นธรรม" เป็นคำสอนธรรมที่ไพเราะ กินใจ และเป็นประโยชน์ในการนำมาขบคิดพิจารณาให้แจ่มแจ้งกับตนเองอย่างยิ่ง วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้านั่งปฏิบัติภาวนา ใจมีความสงบระงับพอสมควร เวลาผ่านไปได้สัก 2-3 ชั่วโมง ทุกขเวทนาอันเนื่องมาจากความปวดเมื่อยตามร่างกายเริ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ ในครั้งแรก ข้าพเจ้าอาศัยกำลังสมาธิเข้าข่มความเจ็บปวด โดยพยายามให้จิตจดจ่ออยู่กับคำภาวนาให้มั่นคงขึ้น ความปวดเมื่อยก็หายไป แต่ก็เป็นเพียงชั่วขณะไม่นานนัก ความปวดเมื่อยนั้นก็กลับคืนมาอีกและรุนแรงขึ้น ข้าพเจ้าจึงตั้งคำถามตัวเองว่า... "ที่ว่าเจ็บปวด มันปวดตรงไหน ที่จิตหรือที่กาย" "เจ็บที่กาย" ข้าพเจ้าตอบตัวเอง "เออ เจ็บที่กาย มันก็ต้องไม่เกี่ยวกับจิต ถ้าเราเชื่อพระพุทธเจ้าว่าจิตกับกายเป็นคนละส่วนกัน เราจะต้องเห็นจิต เห็นกายว่าเป็นคนละส่วนด้วยตัวเรา และต้องไม่ทุรนทุรายจากความเจ็บปวดอันนี้" ข้าพเจ้บอกกับตัวเองอีก เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ แต่อนิจจาความเจ็บปวดมิได้หายไปไหนเลย กลับทวีความรุนแรงถึงขนาดที่ขาทั้งสองข้างของข้าพเจ้าสั่นระริกและกระตุกด้วยความเจ็บปวดเอง ขณะนั้นเกิดเป็นความร้อนทั่วร่างกาย โดยเฉพาะที่หัวเข่าที่นั่งขัดสมาธิเกิดความเจ็บปวดแสนสาหัสเหมือนมีใครมาบิดขาและดึงให้ยืดออก เป็นความทรมานที่สุดครั้งหนึ่งของการปฏิบัติภาวนาของข้าพเจ้าทีเดียว ข้าพเจ้าบอกกับตนเองว่าวันนี้ต้องให้เห็นที่สุดของทุกขเวทนาให้ได้ เราจะไม่ยอมลุกจากที่นั่งโดยไม่ผ่านทุกข์ ไม่เห็นที่สุดของทุกขเวทนา ถ้าเราลุกแปลว่าเราไม่เชื่อพระพุทธเจ้า ถ้าเราเชื่อพระพุทธเจ้าจริงเราต้องผ่านทุกข์ให้ได้ ให้ใจเราเห็นให้ได้ว่า จิตกับกายนี้เป็นคนละส่วนกัน ถ้าหากวันนี้เราแพ้ ก้ไปหาผ้าถุงมานุ่งเสีย แล้วไม่ต้องมาปฏิบัติอีกเลย ปฏิบัติไปก็ตายเปล่า เพราะคนขี้แพ้ทำอะไรมันก็แพ้อยู่วันยังค่ำ เวลาจะตายมันเจ็บปวดเพียงไรจะทนไหวหรือ เมื่อตกลงกับตัวเองดังนี้แล้ว ความเจ็บปวดก็ยังมิได้หายไปไหนเลย คราวนี้กลับเพิ่มความรุนแรงขึ้นจนน้ำตาข้าพเจ้าไหลออกมาเป็นสาย ในใจขณะนั้นข้าพเจ้าไม่หวังอะไรทั้งสิ้น ไม่ต้องการแม้กระทั่งความสงบ นึงเพียงอย่างเดียวว่าที่เราทำอยู่นี้ด้วยศรัทธา ด้วยความรักหลวงพ่อดู่และขอเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เมื่อความเจ็บปวดรุมเร้าข้าพเจ้าอย่างแสนสาหัส ถึงขนาดเจียนอยู่เจียนไป จนข้าพเจ้ารู้ตัวดีว่าไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว แต่ใจก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมลุก และไม่ยอมขยับเขยื้อน ข้าพเจ้ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กที่ยืนกำหมัด กัดฟัน แล้ววิ่งเข้าไปชกกับคู่ต่อสู้ที่รูปร่างสูงใหญ่ได้เปรียบกว่าทุกประตู ข้าพเจ้าทั้งร้องไห้ทั้งตะโกนอยู่ในใจว่า "ผมทำถวายหลวงพ่อครับ" สิ้นคำกล่าวของข้าพเจ้านี้ เหมือนกันหลวงพ่อท่านรับทราบ พลันเกิดเหตุอัศจรรย์เป็นนิมิตที่ข้าพเจ้าจดจำได้ตลอดชีวิต คือ ข้าพเจ้าเห็นหลวงพ่อดู่เป่าพรวดลงมาที่กระหม่อมของข้าพเจ้า ความรู้สึกขณะนั้นดุจมีน้ำทิพย์ชโลมรดตั้งแต่ศีรษะจนจรดปลายเท้า ทุกขเวทนาความปวดเมื่อยที่เมื่อสักครู่ราวกับถูกก้อนหินที่มีนำหนักหนึ่งร้อยกิโลทับไว้ ก็พลันหายไปในพริบตา เกิดเป็นความเย็นกายเย็นใจตั้งแต่ศีรษะจนจรดปลายเท้า ไม่มีที่ใดที่ความเจ็บปวดซ่อนเร้นหรือหลงเหลืออยู่เลย ข้าพเจ้าเริ่มมีความมั่นใจในการปฏิบัติมากขึ้น ความลังเลสงสัยในวิถีทางปฏิบัติเริ่มหมดไป มีแต่ความปลาบปลื้มปีติในธรรมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สังเกตดูจิตกับอารมณ์ถูกแยกออกเป็นคนละส่วนเหมือนแก้วที่ใส่น้ำไว้ แก้วกับน้ำแม้อยู่ด้วยกัน แก้วก็เป็นแก้ว น้ำก็เป็นน้ำ อยู่กันคนละส่วน ฉันใด จิตก็เป็นจิต...เป็นผู้รู้ อารมร์ก็เป็นอารมณ์...เป็นผู้ถูกรู้ ฉันนั้น เมื่อหยุดอยู่สักพักหนึ่ง จึงน้อมเอาความสงบมาพิจารณาธรรมารมณ์ต่างๆ ที่มากระทบใจต่อไป อย่างนี้กระมังที่ท่านหลวงตา (พระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน) เคยสอนไว้ว่า การต่อสู้กับกิเลส ถ้าสู้กับมัน ชกกับมัน หากสู้ไม่ไหว ถูกมันจับได้ จับมือเรามัดไว้ ขาเรามีก็ต้องเตะถีบมัน หากถูกมันจับขาได้อีก ปากเรามีก็ต้องกัด ต้องด่ามัน ให้สู้จนยิบตา ข้าพเจ้าเริ่มเข้าใจบทเรียนบทนี้แล้ว ความเข้าใจเริ่มมีมากขึ้น พร้อมกับความรักที่มีต่อหลวงพ่อดู่ก็มีมากขึ้นเช่นกัน จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 98 พุทธนิมิต การตอบคำถามของหลวงพ่อแก่ศิษย์ช่างสงสัยอย่างข้าพเจ้า บางครั้งท่านไม่ตอบตรงๆ แต่ตอบด้วยการกระทำ การแสดงให้ดู และการตอบของท่านก็ยังความอัศจรรย์ให้เกิดขึ้นแก่ข้าพเจ้าและเพื่อนๆเป็นอย่างยิ่ง ดังเหตุการณ์เมื่อครั้งที่เกิด "พุทธนิมิต" เมื่อคืนวันขึ้น 14 ค่ำเดือน 6 ก่อนวันวิสาขบูชาปี พ.ศ. 2528 หนึ่งคืนที่วันสะแก เหตุเริ่มแรกเกิดจากเมื่อตอนกลางวันในวันนั้น ข้าพเจ้าได้มากราบนมัสการหลวงพ่อที่วัด พร้อมกับพกพาเอาความสงสัยสองเรื่อง คือ เวลาที่หลวงพ่อหลวงปู่ทั้งหลาย ท่านจะไปช่วยลูกศิษย์ที่อยู่ห่างกันคนละที่ในเวลาเดียวกัน ท่านไปได้อย่างไร พร้อมกับเรื่องนี้ ในวันนั้นข้าพเจ้าได้นำรูปปาฏิหาริย์ของครูอาจารย์ท่านอื่นๆ ที่ศิษย์ของท่านเหล่านั้นถ่ายภาพ ได้รวบรวมมาถวายให้หลวงพ่อท่านดู มีภาพของพระอาจารย์มหาปิ่น หลวงปู่ขาว หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาฯ และพระอาจารย์จวน ด้วยความงวยงงสงสัย ข้าพเจ้าจึงถามท่านว่าภาพเหล่านี้ถ่ายกันจริง หรือ ว่าทำขึ้นมา หลวงพ่อท่านพิจารณาดูรูปเหล่านั้นทีละใบจนครบ ใช้เวลาประมาณหนึ่งนาที แล้วรวบเข้าไว้ด้วยกัน ยกมือไหว้ แล้วบอกข้าพเจ้าว่า "ข้าโมทนาสาธุด้วย ของจริงทั้งนั้น" ดังนั้น จึงไม่มีคำอธิบายอื่นใดอีกนอกจากนี้ ครั้นตกเวลากลางคืนประมาณสองทุ่ม ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆ มาที่กุฏิหลวงพ่ออีกครั้ง มีลูกศิษย์มากมายต่างมาสรงน้ำหลวงพ่อในโอกาสวันคล้ายวันเกิดท่าน...วันวิสาขปุรณมี เมื่อคณะที่มาสรงน้ำหลวงพ่อเดินทางกลับไปหมด เหลือแต่ข้าพเจ้าและเพื่อนๆ พวกเราขออนุญาตหลวงพ่อถ่ายรูปกับท่านไว้เป็นที่ระลึก ข้าพเจ้าจำได้ดีว่าเมื่อหลวงพ่ออนุญาตแล้ว จากนั้นท่านก็นั่งนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อน ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น ศิษย์ตากล้องผลัดกันถ่ายภาพได้ประมาณสิบภาพ แล้วทุกคนก็กราบนมัสการท่านอีกครั้ง บรรยากาศคืนนั้น ข้าพเจ้ามีความรู้สึกที่แปลกไปกว่าทุกวัน จำได้ว่าบริเวณกุฏิหลวงพ่อเย็นสบาย... เย็นเข้าไปถึงจิตถึงใจข้าพเจ้าอย่างยิ่ง เมื่อนำฟิล์มทั้งหมดไปล้าง ปรากฏว่ามีภาพปาฏิหาริย์ "พุทธนิมิต" เกิดขึ้น ส่วนแรกเป็นภาพพุทธนิมิต คือ เป็นภาพพระพุทธเจ้าที่ถ่ายได้โดยไม่มีวัตถุที่เป็นพระพุทธรูป เหตุอัศจรรย์อีกประการหนึ่งคือเป็นภาพที่อยู่ต้นฟิล์มที่มิได้ตั้งใจถ่าย เป็นภาพที่ผู้ถ่ายต้องการกดชัตเตอร์ทิ้ง ส่วนที่สองเป็นภาพหลวงพ่อโดยมีแสงสีเป็นรังสีต่างๆ รอบๆองค์ท่าน สำหรับข้าพเจ้าแล้ว นี่เป็นการตอบคำถามที่หลวงพ่อเมตตาตอบข้าพเจ้าที่ได้ถามท่านไว้สองคำถามเมื่อตอนกลางวัน ภาพ"พุทธนิมิต" เป็นการตอบคำถามที่ว่าเวลาที่หลวงพ่อหรือหลวงปู่ทั้งหลายท่านจะไปช่วยลูกศิษย์ที่อยู่ห่างกันคนละที่ในเวลาเดียวกัน ท่านไปได้อย่างไร ส่วนภาพหลวงพ่อดู่ที่มีแสงสีเป็นรังสีต่างๆรอบๆองค์ท่าน ก็เป็นการตอบต่อคถามที่ว่า ภาพครูอาจารย์องค์ต่างๆ ที่ข้าพเจ้านำมาถวายให้ท่านดูนั้น "เป็นของจริง" ข้าพเจ้าเชื่อแน่เหลือเกินว่า หลวงพ่อคงมิได้ตอบคำถามข้าพเจ้าเพียงสองคำถามเท่านั้น จึงขอฝากท่านผู้รู้ที่ได้เห็นภาพเหล่านี้ให้นำไปพิจารณาด้วยดี ก็จะได้รับประโยชน์อีกมากทีเดียว หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ ข้าพเจ้าได้นำภาพเหล่านี้มาถวายให้หลวงพ่อดู่และกราบเรียนขอคำอธิบายจากท่าน ท่านตอบอย่างรวบรัดว่า "เขาทำให้เชื่อ" หลวงพ่อเน้นเสียง สีหน้าเกลื่อนยิ้มด้วยเมตตา จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 99 หลวงพ่อบอกหวย ความจริงแล้วข้าพเจ้าควรตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า "วิดีโอประวัติและคำสอนของหลวงพ่อ" มากกว่า แต่ชื่อเรื่องยาวไป และไม่ชวนอ่านเท่า "หลวงพ่อบอกหวย" จึงขออนุญาตใช้ชื่อเรื่องนี้แทน ข้าพเจ้าและหมู่คณะอีกหลายคนมีความตั้งใจที่จะทำวิดีโอประวัติและคำสอนของหลวงพ่อ เพื่อเป็นอนุสรณ์รำลึกถึงท่าน โดยจัดทำด้วยความเคารพท่านเป็นที่สุด ไม่ต้องการหาผลกำไรจากการนี้ จากนั้นก็ได้ปรึกษากันในเรื่องทุนที่จะดำเนินการ และหลังจากที่ได้แบ่งงานกันแล้ว ทุกคนพร้อมใจกันมากราบนมัสการหลวงพ่อต่อหน้าสรีระของท่าน ที่ตั้งไว้ที่หอสวดมนต์ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับกุฏิของหลวงพ่อในปัจจุบัน ข้าพเจ้าจำได้ว่าคำอธิษฐานของพวกเราในวันนั้นคือ ขออนุญาตต่อหลวงพ่อในการจัดทำวิดีโอประวัติและคำสอนของท่าน และหากหลวงพ่ออนุญาตขอให้หลวงพ่อบอกพวกเราด้วย จะโดยนิมิต มาเข้าฝัน หรือวิธีใดก็แล้วแต่ เพื่อให้พวกเราสบายใจ ว่าไม่ได้ทำโดยที่หลวงพ่อไม่อนุญาต และขอให้สิ่งที่จะต้องทำทุกอย่างสะดวกราบรื่น ไม่ติดขัดจนงานสำเร็จ แต่หากหลวงพ่อไม่อนุญาตแล้ว ขอให้การทำงานของพวกเราติดขัด มีอุปสรรค ทำให้ท้อใจ และเลิกล้มความตั้งใจที่จะทำกันในที่สุด จากวันที่พวกเราได้ขออนุญาตหลวงพ่อแล้ว พวกเราสิบกว่าคนใช้เวลากันประมาณหนึ่งปี เพื่อจัดทำวิดีโอที่มีความยาวประมาณ 30นาที เริ่มตั้งแต่การเขียนบท เปลี่ยนจากบทให้เป็นสคริปต์ ติดต่อหาข้อมูลเกี่ยวกับหลวงพ่อตั้งแต่ชีวิตของท่านในวัยเยาว์ จนกระทั่งอุปสมบทเป็นพระภิกษุ สอบถามจากพระเถระครูอาจารย์ที่เคยร่วมธุดงค์กับท่าน ผู้เฒ่าผู้แก่ที่รู้จักท่าน ติดต่อช่างภาพที่จะมาถ่ายทำวิดีโอนอกสถานที่ โดยต้องไปถ่ายทำที่บ้านเกิดของท่าน เป็นต้น จนกระทั่งวิดีโอที่ช่วยกันจัดทำแล้วเสร็จ ข้าพเจ้ายังจำได้ดีวันนั้นเป็นวันที่ 31 มกราคม 2536 เวลากลางคืน ประมาณสามทุ่ม ข้าพเจ้านั่งดูวิดีโออยู่คนเดียวที่ชั้นล่าง ดูไปก็คิดถึงท่านไป ผ่านไปได้ค่อนเรื่อง ด้วยความคิดถึงท่าน น้ำตาเจ้ากรรมของข้าพเจ้าก็เอ่อล้นขึ้นมา ในขณะเดียวกันนั้นเอง ข้าพเจ้าแลเห็นหลวงพ่อดู่ทางด้านขวามือข้าพเจ้า ท่านเดินเข้ามาหาแล้วหยุดห่างจากข้าพเจ้าประมาณเมตรเศษและบอกข้าพเจ้าว่า "ข้าอนุโมทนากับพวกแกด้วย ที่ทำให้คนอื่นได้บุญหลาย" ข้าพเจ้าเห็นท่านด้วยหางตา ครั้นเมื่อหันไปมองท่านตรงๆ ปรากฏว่าท่านหายไป แล้วข้าพเจ้าถามตัวเองว่าคิดเอาเองหรือเปล่า เสียงจิ้งจกทักทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจ ข้าพเจ้านึกถึงคำที่หลวงพ่อเคยบอกพวกเราไว้ว่า "ถ้าข้าไปหาแก ให้คอยฟังเสียจิ้งจกให้ดี" พอวิดีโอจบ ข้าพเจ้าจึงขึ้นไปห้องพระชั้นบน ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังจะก้มลงกราบพระ ภาพหลวงพ่อก็ปรากฏเบื้องหน้า ทางด้านซ้ายของโต๊ะบูชาพระ หรือขวามือของข้าพเจ้า แล้วท่านก็บอกข้าพเจ้าอีกว่า "พรุ่งนี้หวยออก 21" ข้าพเจ้ายังงุนงงกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในเวลานั้นว่าคิดเอาเองอีกหรือเปล่า ทำไมถึงเป็นเรื่องเป็นราวทีเดียว หลวงพ่อท่านคงรู้ความคิดของข้าพเจ้าในขณะนั้น ท่านจึงบอกข้าพเจ้าอีกว่า "ไม่เชื่อให้ดูในรูปข้า ปฏิทิน 21" ข้าพเจ้ารีบเดินเข้าใกล้ที่บูชาพระซึ่งมีรูปหลวงพ่อขนาด 8 x 10 นิ้ว ใส่กรอบตั้งอยู่ เป็นรูปหลวงพ่อนั่งสมาธิ หน้ากุฏิท่านเอง ที่ข้างฝากุฏิมีปฏิทินแบบฉีกใบละวันแขวนไว้ วันที่ในปฏิทินที่เห็นนั้นเป็นวันที่ 21 ซึ่งตรงกับที่ข้าพเจ้าได้ยินหลวงพ่อบอกอยู่ในเวลานี้ ข้าพเจ้าก้มลงกราบพระ 3 ครั้ง และเรียนหลวงพ่อ ว่าข้าพเจ้าไม่เคยคิดจะขอหวยหลวงพ่อเลย ข้าพเจ้าเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ หากวันนี้หลวงพ่อมาจริง ไม่ใช่ภาพนิมิตที่ข้าพเจ้าคิดขึ้นเอง ก็ขอให้พรุ่งนี้หวยออก 21 จริง แต่ถ้าพรุ่งนี้หวยไม่ออก 21 แปลว่าภาพนิมิตทั้งหมดเป็นเรื่องไม่จริงและข้าพเจ้าเพี้ยนเองตั้งแต่ต้นจนจบรายการนี้ วันรุ่งขึ้นข้าพเจ้ามีงานที่ทำงาน จำได้ว่ากำลังยุ่งอยู่กับการจัดทำแผนงานประจำปี พ.ศ. 2536 ข้าพเจ้าลืมเรื่องนี้ไปสนิทตลอดทั้งวัน ตกเย็นก็ต้องทำงานล่วงเวลา กว่าจะได้กลับบ้านก็เป็นเวลาค่ำ เส้นทางที่ข้าพเจ้าขับรถกลับบ้านต้องข้ามสะพานพระปิ่นเกล้าเป็นประจำทุกวัน วันนั้นข้าพเจ้าขับรถมาติดไฟแดงอยู่ที่หน้าสำนักงานสลากกินแบ่งรัฐบาลพอดี พลันข้าพเจ้านึกขึ้นมาได้ จึงเหลือบไปมองผลการออกสลากกินแบ่งรัฐบาลที่ติดประกาศเป็นตัวเลขเด่นอยู่หน้าสำนักงานฯ สิ่งที่ข้าพเจ้าได้เห็นก็คือเลขท้ายสองตัวของหวยงวดประจำวันที่ 1 กุมภาพันธ พ.ศ. 2536 ออกเลข 21 ซึ่งตรงกับที่หลวงพ่อได้บอกข้าพเจ้าไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ข้าพเจ้ามาสรุปเองได้ว่า หลวงพ่อต้องการมาบอกให้ข้าพเจ้าทราบว่า ท่านอนุญาตให้พวกเราทำวิดีโอเรื่องของท่านได้ ซึ่งข้าพเจ้าได้นำเรื่องนี้มาเล่าให้หมู่คณะได้รับทราบว่าพวกเราไม่ได้ทำกันโดยพลการ หลวงพ่ออนุญาตแล้วจริงๆ ซึ่งหากท่านไม่บอกเหตุการณ์ล่วงหน้าโดยมาผูกเรื่องกับหวยที่จะออกในวันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้าก็คงจะไม่เชื่อว่าท่านอนุญาต สำหรับข้าพเจ้าแล้ว นี้เป็นเหตุการณ์ที่ประทับใจข้าพเจ้ามากที่สุดครั้งหนึ่งที่แสดงถึงความรัก ความเมตตา และความห่วงใยของหลวงพ่อที่มีต่อบรรดาศิษยานุศิษย์ ข้าพเจ้ามีความเชื่อ 100% เต็ม ว่าถึงแม้หลวงพ่อดู่จะมรณภาพไปแล้ว ก็เป็นการจากไปแต่กายของท่าน แต่หลวงพ่อดู่องค์จริงที่เป็นองค์ธรรมของท่านยังอยู่ คอยช่วยเหลือพระศาสนา และคอยช่วยเหลือผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายอย่างที่ไม่เสื่อมถอยไปกว่าสมัยที่ท่านยังมีชิวิตอยู่เลย เหตุการณ์เรื่องหลวงพ่อบอกหวยนี้ เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งในหลายเหตุการณ์ที่หลวงพ่อท่านเมตตามาช่วยเหลือหมู่คณะ ซึ่งข้าพเจ้าและศิษย์หลายคนที่เคยมีประสบการณ์ คงไม่มีใครปฏิเสธว่าหลวงพ่อดู่ท่าน... มาได้จริงๆ จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 100 อยากได้วัตถุมงคลของหลวงพ่อ ผมได้รับทราบคำสอนและปฏิปทาเกี่ยวกับหลวงปู่ดู่จากศิษย์ของท่านคนหนึ่ง จนเกิดศรัทธาปสาทะ กระทั่งได้มีโอกาสเดินทางไปถวายสังฆทานกับหลวงปู่ครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นครั้งเดียวที่ได้พบได้กราบท่าน หลังจากนั้นเวลาผ่านไป...ผมได้รับทราบเรื่องราว ของหลวงปู่มากขึ้นเรื่อยๆ ความรัก ความเคารพบูชามีมากขึ้นตามกาลเวลา แต่ก้ไม่เคยได้ไปกราบท่านอีกจนท่านมรณภาพ วันนั้น...เมื่อคราวไปทำบุญกับหลวงปู่ ผมเคยคิดน้อยใจที่ไม่ได้รับโอวาทคำสอนหรือว่าสิ่งใดจากหลวงปู่เลย ความคิดเช่นนี้แม้ไม่ถูกต้องนักเพราะเป็นการทำบุญที่หวังผล แต่นี่คือความรู้สึกของปุถุชนคนหนึ่งที่ยังต้องการกำลังใจ ต้องการที่พึ่งพิงทางใจอยู่ ถึงวันนี้...ผมเชื่อในความเมตตาของท่าน เพียงแต่จะแผ่มาถึงเราในลักษณะใดเท่านั้น ผมได้รับฟังเรื่องราวเกี่ยวกับคุณธรรมและคุณวิเศษของหลวงปู่หลายเรื่องหลายลักษณะ แต่ไม่เคยได้ประสบกับตนเอง จนครั้งหนึ่งในชีวิต...ได้เกิดขึ้น ผมเป็นคนที่ชอบสะสมและสนใจพระเครื่อง และเชื่อว่าพระที่หลวงปู่อธิษฐานจิต มีความศักดิ์สิทธิ์และเป็นมงคลกับผู้ครอบครอง ผมเองก็ได้แสวงหากระทั่งได้เหรียญรุ่น "เปิดโลก" จากศิษย์หลวงปู่ ทีนี้ปัญหาเกิดตรงที่ว่าตัวเองได้แล้วยังไม่พอ...ยังอยากได้เผื่อไว้ให้รุ่นพี่ที่ทำงาน ซึ่งเป็นคนนิสัยดีมีน้ำใจ เกิดความรู้สึกอยากให้พี่คนนี้มีพระของหลวงปู่ โดยเฉพาะเหรียญรุ่นเปิดโลกนี่แหละ ทุกข์เกิดขึ้นแล้ว...ตัวเองก็ไม่มี แต่อยากให้เขา...จะไปขอใครก็กลัวเขาว่า ได้ไม่รู้จักพอหรือไง ปกติผมจะสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนทุกคืน คืนนี้ก็เช่นเดียวกัน ใจก็ยังคงมีความคิดว่าจะหาพระให้พี่คนนี้ยังไง จิตก็คิดว่า...พระของหลวงปู่ ขอจากหลวงปู่ก็แล้วกัน นึกแล้ว จึงหันหน้าไปทางรูปหลวงปู่แล้วเรียนท่านว่า "หลวงปู่ครับ ผมอยากได้เหรียญเปิดโลกของหลวงปู่ไปให้คุณ...เพื่อ ให้เป็นสิริมงคลคุ้มครองตัว แต่ผมไม่มีพระของหลวงปู่ ขอให้ผมได้พระของหลวงปู่ด้วยครับ" ขอโทษครับ...ความรู้สึกว่าจะได้พระนั้นไม่มี เพราะเป็นเพียงการนึกเอง คิดเองและพูดเอง คิดว่าท่านคงไม่ได้รับรู้ สิ่งที่บอกกับตนเองคือนอนดีกว่า คิดมากก็ฟุ้งซ่านเปล่าๆ เช้าของสองวันต่อมา ลูกศิษย์หลวงปู่เจอผมบอกว่า "เดี๋ยวว่างๆ มีเรื่องจะถามพี่หน่อย" จากเช้า...จนบ่าย เขาก็ยังไม่ว่างและคงลืมไปแล้ว ตกเย็นเขาจะกลับบ้าน ผมนึกได้เลยถามเองว่า "เมื่อเช้าจะถามอะไรผมหรือครับ" "อ้อ! คือย่างนี้ จะถามว่า เหรียญเปิดโลกนี่ พี่จะเอากี่เหรียญครับ" เขาถาม "ฮ้า! พูดใหม่อีกทีซิครับ พูด ช้าๆ ชัดๆ" ผมอุทานด้วยความแปลกใจและรู้สึกได้ทันทีว่ามีอะไรผิดปกติแน่นอน เพื่อนผมคนนั้นก็ทวนคำถามเดิมแล้วเล่าให้ฟังว่า "เมื่อคืนสวดมนต์ไหว้พระตามปกติ ขณะที่จิตสงบอยู่ก็มีนิมิตเป็นหน้าพี่ปรากฏขึ้นและได้ยินเสียงของหลวงพ่อดู่บอกว่าเอาเหรียญเปิดโลกของข้าไปให้เขา พอตอนเช้ามาว่าจะถามพี่แล้วก็ลืม" และเขายังได้เล่าให้ฟังเพิ่มเติมว่าเห็นนิมิตเช่นเดียวกันนี้ตั้งแต่คืนวานแล้วแต่ไม่แน่ใจ นึกว่าคิดไปเองจนกระทั่งเมื่อคืนเกิดนิมิตเหมือนเดิมอีก ภาพปรากฏชัดเจนขึ้น เสียงของหลวงพ่อที่สั่ง ก็ดังฟังชัด จึงคิดว่าไม่น่าที่จะคิดเอาเอง ผมจึงได้เล่ารายละเอียดสิ่งที่ได้คิดได้ทำ ให้เพื่อนผมฟังและขอเหรียญเปิดโลกมาให้พี่คนดีของผมได้ตามที่ตั้งใจไว้ เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง และคงยืนยันถึงความเมตตาของหลวงปู่ที่สงเคราะห์ผมและคนรอบข้างด้วย "แกคิดถึงข้า ข้าก็คิดถึงแก" คำพูดนี้ยังก้องอยู่ในหูของผม และคงก้องอยู่ในหูของลูกศิษย์ของหลวงปู่ตลอดไป และสิ่งที่แปลกสำหรับปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราก็คือ หลวงปู่ท่านมรณภาพไปแล้ว ทำไมยังมาช่วยเราได้อีก เราคงเคยได้ยินผู้ปฏิบัติธรรมได้พบพระพุทธเจ้า พระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบทั้งหลายที่ท่านมรณภาพไปแล้วเช่นกันมาสอน มาโปรดลูกศิษย์ในรูปแบบต่างๆ ...แต่คนธรรมดาอย่างเรา ตายกันไปแล้วมากมาย บางครั้งอยากให้มาก็ไม่เห็นมา สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เป็นเพราะบุญบารมีของแต่ละท่านหรือเปล่า? ขอฝากให้ช่วยกันคิดต่อไป จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 101 เห็นแล้วไม่หัน ครั้งแรกที่ดิฉันถูกเพื่อนชวนไปวัดต่างจังหวัดแห่งหนึ่งด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เริ่มจากดิฉันได้ถามเพื่อนว่า "วันเสาร์นี้ว่างไหม" เพื่อนผู้นั้นตอบว่า "ไม่ว่าง" "ไปไหน" ดิฉันซักด้วยความสงสัย "ไปอยุธยา" เพื่อนตอบ "ไปด้วยคนซิ อยุธยาน่าสนใจดีออก" ดิฉันตอบรับอย่างกระตือรือล้นด้วยความอยากเที่ยว "ไปวัดนะ" เพื่อนย้ำ "วัดอะไร" "วัดสะแก" "ไปทำไม วัดสะแก" ดิฉันสงสัยเพราะไม่เคยได้ยินชื่อวัดมาก่อน "ไปกราบหลวงพ่อดู่" "ไปก็ไป" ดิฉันตอบตกลงด้วยความที่อยากออกไปไหนสักแห่งนอกกรุงเทพฯ วันแรกที่ไปถึงวัดสะแก สังเกตจากภายนอกเป็นวัดธรรมดา เก่าๆ ไม่มีอะไรที่น่าสนใจ เมื่อเดินขึ้นกุฏิ ได้พบและกราบหลวงพ่อ ท่านกำลังสูบบุหรี่ ดิฉันนึกในใจว่า "พระสูบบุหรี่ ไม่เห็นชอบเลย" ในเวลานั้นใกล้เพลแล้ว วันนั้นเป็นวันทำงานปกติ คนจึงมีไม่มากนัก ดิฉันได้ทานอาหารกลางวันแบบปุฟเฟ่ต์ครั้งแรกคือ นั่งทานอาหารที่หลวงพ่อฉันเสร็จแล้ว โดยนั่งรวมกันหลายๆคน กับพื้นไม้กระดานบริเวณหน้ากุฏิท่าน ภายหลังอาหารมื้อนั้น ดิฉันหมายมั่นปั้นมือเตรียมคำถามที่อ่านมาจากหนังสือแล้วเกิดความสงสัยหาคำตอบไม่ได้ จึงขอนำมาถามหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านอยู่ในอิริยาบทพักผ่อนแบบสบายๆ ของท่าน "หลวงพ่อเจ้าคะ กุศลกรรมชักนำกุศลกรรม อกุศลกรรมชักนำอกุศลกรรม นี่หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ" หลวงพ่อท่านมองหน้าดิฉันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี "ข้าไม่ตอบเอ็งล่ะ เอ็งมองดูที่กระดานเอาเองก็แล้วกัน" ดิฉัน มองหากระดานอย่างงงๆ "คนหันไม่เห็น คนเห็นแล้วไม่หัน" ดิฉันอ่านตามเบาๆในใจ "หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ" ดิฉันถามท่านด้วยความโง่ซื่อ "เอ็งว่าอย่างไรล่ะ" หลวงพ่อถาม ดิฉันเงียบจนเพื่อนต้องสะกิด "ไม่ทราบเจ้าค่ะ" หลวงพ่อจึงได้อธิบายให้ฟังว่า "ถ้าเอ็งหันไป เอ็งก็ไม่เห็นอะไร แต่ถ้าเอ็งเห็นแล้ว เอ็งก็ไม่ต้องหันไปหาอะไร" ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ดิฉันได้มาที่วัดสะแกอีกหลายครั้ง เพื่อที่จะรู้ว่าที่ "เห็น" น่ะ เขา "เห็น" อะไรกัน บ่อยครั้งในช่วงเวลาหลายปีนั้น ดิฉันมีเรื่องไม่สบายใจ มีปัญหามากมาย จึงเตรียมตัวเตรียมคำถามที่เป็นปัญหาไปถามหลวงพ่อ แต่เป็นที่น่าแปลกว่าเมื่อได้มาพบกับหลวงพ่อแล้วคำถามต่างๆที่ล้วนเป็นปัญหาหนักอกทางโลกที่เตรียมมาถามนั้นได้มีอันอันตรธานหายไปหมด นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เป็นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้งจนดิฉันสังเกตได้ มีอยู่ครั้งหนึ่ง มีปัญหาหนักอกตั้งใจจะไปถามหลวงพ่ออีก ตั้งใจไว้อย่างดีว่าต้องไม่ลืม ต้องถามท่านให้ได้ วันนั้นได้ไปกราบหลวงพ่อ โดยมีเพื่อนร่วมเดินทางคนเดิมเช่นเคย หลวงพ่อนั่งพักผ่อนอิริยาบถภายหลังอาหารเพล เพื่อนดิฉันสะกิดแล้วว่า "อรพินท์ มีอะไรจะมาถามหลวงพ่อไม่ใช่หรือ?" ดิฉันนึกถึงคำถามที่เตรียมมาถาม ในใจรู้สึกว่าผ่อนคลายแล้ว ปัญหานั้นไม่เห็นสำคัญตรงไหนเลย "ไม่มีแล้วล่ะ" ดิฉันยิ้มและตอบเพื่อนไป เช่นเดิม เบื้องหน้าดิฉันเป็นภาพหลวงพ่อดู่นั่งยิ้มอย่างมีเมตตาเป็นที่สุด จากคุณ : ถ้ำเขาบิน - [ 20 ม.ค. 51 19:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ขออนุโมทนาบุญกับทุกๆ บุญและธรรมปฏิบัติของพระเดชพระคุณหลวงพ่อดู่ด้วยน่ะครับ สาธุ และอนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ที่นำมาเผยแผ่ต่อด้วยน่ะครับ สาธุ จากคุณ : ละอ่อนการเมือง - [ 20 ม.ค. 51 19:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 103 **** กราบหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ...ครับ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 20 ม.ค. 51 20:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 104 อนุโมทนาบุญ ขอชื่นชมคุณถ้ำเขาบินครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : คุณดี. ซี. - [ 21 ม.ค. 51 09:48:29 ]