ความคิดเห็นที่ 1              ตอบ คุณ Pecten Pubis เจ้าของกระทู้ [9 พ.ค. 51 00:36:35]              [ความเห็นนี้ประกอบด้วยความเห็นส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณ]              คำถามข้อนี้ ต้องแยกประเด็นการตอบ เป็น 2 อย่าง.                   1. การตัดสินความนั้น ถูกต้องหรือไม่ พ้นจากอคติทั้ง 4 หรือไม่?                   2. การตัดสินลงโทษ สามารถกระทำได้เพียงใด?              ความถูกต้องของการตัดสินความ                     - โดยปราศจากอคติทั้ง 4                     - รอบรู้หลักนิติบัญญัติของรัฐนั้น              ย่อมตัดสินในคดี เช่นว่า                     ตัดสินให้ผู้เป็นเจ้าของ เป็นเจ้าของ                     ตัดสินให้ผู้ไม่เป็นเจ้าของ เป็นไม่เจ้าของ                                  ข่มบุคคลที่ควรข่ม ยกบุคคลที่ควรยก              ในพระธรรมวินัยนี้ การวินิจฉัยอธิกรณ์ต่างๆ ผู้วินิจฉัยนั้นดำรงภาระหนัก      เพราะตัดสินความไปอย่างไม่ถูกต้อง ก็มีโทษ เหมือนการเข้าสงคราม ผิดพลาดไป ก็ได้รับความทุกข์ มีการบาดเจ็บหรือตาย เป็นข้อเปรียบ.              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๘  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๘              ปริวาร              จูฬสงคราม              ข้อปฏิบัติของภิกษุผู้เข้าสงคราม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=8&A=9695&Z=9771              การตัดสินลงโทษ สามารถกระทำได้เพียงใด?              ในข้อนี้ หมายเอาว่า ตัดสินความได้ถูกต้องตามข้อ 1 แล้ว              หากตัดสินความในข้อ 1 ผิดพลาดไป ไม่ประกอบด้วยธรรมแล้ว การตัดสินลงโทษก็เป็นอันผิดไปด้วย              เมื่อการตัดสินความได้กระทำอย่างถูกต้องแล้ว บางครั้งก็กล่าวคำขอโทษต่อกัน บางครั้งก็อาจมีการกำหนดโทษ ต่อผู้กระทำความผิด              ในโทษเช่นว่า ตำหนิ ประจาน ปรับ ริบทรัพย์ จำคุก ตี หรือประหารชีวิต              ในโทษประเภท ตำหนิ ประจาน ปรับ ริบทรัพย์ จำคุก พอทำได้              ในโทษประเภท ตี หรือประหารชีวิต ไม่ควรทำ              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓              อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต              อคติสูตรที่ ๓ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=470&Z=483               แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม              สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                      หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html              เรื่อง                   ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                   การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                   มหาทาน                   ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                   ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                   กาลทาน ๕ อย่าง                   ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                   ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                   สังฆทาน ๗ ประเภท                   ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                   ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                   เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                   ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                   อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                   ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                   ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 9 พ.ค. 51 02:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอยืมท่านฐานะหน่อยครับ เช่นกันคือ ตอบ คุณ Pecten Pubis เจ้าของกระทู้ [9 พ.ค. 51 00:36:35]             [ความเห็นนี้ประกอบด้วยความเห็นส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณ] ตอบว่า ไม่บาป ถ้า มีทั้งสามอย่างครบ ลงโทษคนผิดจริง ทำด้วยใจเป็นกุศลประกอบด้วยเมตตา กรุณา อุเบกขา แล้ว ทำตามหน้าที่และตัวบทกฏหมาย จะเห็นว่า ข้อแรก ยากที่สุด ผมคิดว่าบาปเสมอ ถ้าคนดี ถูกลงโทษครับ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 06:24:54 จากคุณ : จักรแก้ว - [ 9 พ.ค. 51 06:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เ ต มี ย์ ช า ด ก - ( พระเตมีย์ใบ้ ) (ตอนที่ 1) พระราชาพระองค์หนึ่ง ทรงพระนามว่า พระเจ้ากาสิกราช ครองเมืองชื่อว่า พาราณสี มีพระมเหสี พระนามว่า จันทรเทวี พระราชาไม่มีพระราชโอรสที่จะครองเมืองต่อจากพระองค์ จึงโปรดให้ พระนางจันทรเทวีทำพิธีขอพระโอรสจากเทพเจ้า พระนางจันทรเทวีจึงทรงอธิษฐานว่า "ข้าพเจ้าได้รักษาศีล บริสุทธิ์ตลอดมา ขอให้บุญกุศลนี้บันดาลให้ข้าพเจ้ามีโอรสเถิด" ด้วยอานุภาพแห่งศีลบริสุทธิ์ พระนางจันทรเทวีทรงครรภ์ และประสูติพระโอรสสมดังความปราถนา พระโอรส มีรูปโฉม งดงามยิ่งนัก ทั้งพระราชาพระมเหสี และประชาชนทั้งหลาย มีความยินดีเป็นที่สุด พระราชาจึงตั้งพระนามโอรสว่า เตมีย์ แปลว่า เป็นที่ยินดีของคนทั้งหลาย บรรดาพราหมณ์ผู้รู้วิชาทำนายลักษณะบุคคล ได้กราบทูล พระราชาว่า พระโอรสองค์นี้มีลักษณะประเสริฐ เมื่อเติบโตขึ้น จะได้เป็นพระราชาธิราชของมหาทวีปทั้งสี่ พระราชาทรงยินดี เป็นอย่างยิ่ง และทรงเลือกแม่นมที่มีลักษณะดีเลิศตามตำรา จำนวน 64 คน เป็นผู้ปรนนิบัติเลี้ยงดูพระเตมีย์กุมาร วันหนึ่ง พระราชาทรงอุ้มพระเตมีย์ไว้บนตัก ขณะที่กำลัง พิพากษาโทษผู้ร้าย 4 คน พระราชาตรัสสั่งให้เอาหวาย ที่มีหนามแหลมคมมาเฆี่ยนผู้ร้ายคนหนึ่ง แล้วส่งไปขังคุก ให้เอาฉมวกแทงศีรษะผู้ร้ายคนที่สาม และให้ใช้หลาว เสียบผู้ร้ายคนสุดท้าย   พระเตมีย์ซึ่งอยู่บนตักพระบิดาได้ยินคำพิพากษาดังนั้น ก็มีความตกใจหวาดกลัว ทรงคิดว่า "ถ้าเราโต ขึ้นได้เป็นพระราชา เราก็คงต้องตัดสินโทษผู้ร้ายบ้างและคงต้องทำบาป เช่นเดียวกันนี้ เมื่อเราตายไป ก็จะต้องตกนรกอย่างแน่นอน"   เนื่องจากพระเตมีย์เป็นผู้มีบุญ จึงรำลึกชาติได้และทรงทราบว่า ในชาติก่อนได้เคยเป็นพระราชาครองเมือง และได้ตัดสินโทษ ผู้ร้ายอย่างเดียวกันนี้ เมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์จึงต้องตกนรก อยู่ถึง 7,000 ปี ได้รับความทุกข์ทรมาณเป็นอันมาก พระเตมีย์ทรงมีความหวาดกลัวอย่างยิ่ง ทรงรำพึงว่า   "ทำอย่างไร หนอ เราจึงจะไม่ต้องทำบาป และไม่ต้องตกนรกอีก" ขณะนั้นเทพธิดาที่รักษาเศวตฉัตรได้ยินคำรำพึงของพระเตมีย์ จึงปรากฏกายให้พระองค์เห็นและแนะนำพระเตมีย์ว่า   "หากพระองค์ทรงหวั่นที่จะกระทำบาป ทรงหวั่นเกรงว่าจะตกนรก ก็จงทำเป็น หูหนวก เป็นใบ้ และเป็นง่อยเปลี้ย อย่าให้ชนทั้งหลาย รู้ว่าพระองค์เป็นคนฉลาด เป็นคนมีบุญ พระองค์ จะต้องมีความอดทน ไม่ว่าจะได้รับความเดือดร้อนอย่างใดก็ต้องแข็งพระทัย ต้องทรงต่อสู้ กับพระทัย ตนเองให้จงได้ อย่ายอมให้สิ่งหนึ่งสิ่งใดมาชักจูงใจ พระองค์ไปจากหนทางที่พระองค์ตั้งพระทัยไว้"   พระเตมีย์กุมารได้ยินเทพธิดาว่าดังนั้น ก็ดีพระทัยเป็นอย่างยิ่ง จึงทรงตั้งจิตอธิษฐานว่า "ต่อไปนี้ เราจะทำตนเป็นคนใบ้ หูหนวก และง่อยเปลี้ย ไม่ว่าจะมีเรื่องอันใดเกิดขึ้น เราก็จะ ไม่ละความตั้งใจเป็นอันขาด"   นับแต่นั้นมา พระเตมีย์ก็ทำพระองค์เป็นคนหูหนวก เป็นใบ้ และเป็นง่อย ไม่ร้อง ไม่พูด ไม่หัวเราะ และไม่เคลื่อนไหว ร่างกายเลย พระราชาและพระมเหสีทรงมีความวิตกกังวล ในอาการของพระโอรส ตรัสสั่งให้พี่เลี้ยงและแม่นมทดลอง ด้วยอุบายต่างๆ เช่น ให้อดนม พระเตมีย์ก็ทรงอดทน ไม่ร้องไห้ ไม่แสดงความหิวโหย ครั้นพระราชาให้พี่เลี้ยง เอาขนมล่อ พระเตมีย์ก็ไม่สนพระทัย นิ่งเฉยตลอดเวลา พระราชาทรงมีความหวังว่า พระโอรสคงไม่ได้หูหนวก เป็นใบ้ และง่อยเปลี้ยจริง จึงโปรดให้ทดลอง ด้วยวิธีต่างๆ เป็นลำดับ เมื่ออายุ 2 ขวบ เอาผลไม้มาล่อ พระกุมารก็ไม่สนพระทัย อายุ 4 ขวบ เอาของเสวยรสอร่อยมาล่อ พระกุมารก็ไม่สนพระทัย อายุ 5 ขวบ พระราชาให้เอาไฟมาขู่ พระเตมีย์ก็ไม่แสดงความ ตกใจกลัว อายุ 6 ขวบ เอาช้างมาขู่ อายุ 7 ขวบ เอางูมาขู่ พระเตมีย์ก็ไม่หวาดกลัว ไม่ถอยหนีเหมือนเด็กอื่นๆ พระราชาทรงทดลองด้วยวิธีการต่างๆเรื่อยมา จนพระเตมีย์ อายุได้ 16 พรรษา ก็ไม่ได้ผล พระเตมีย์ยังทรงทำเป็นหูหนวก ทำเป็นใบ้ และไม่เคลื่อนไหวเลย ตลอดเวลา 16 ปี จากคุณ : kongsilp2000 - [ 9 พ.ค. 51 07:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เ ต มี ย์ ช า ด ก - ( พระเตมีย์ใบ้ ) (ตอนที่ 2) ในที่สุด พระราชาก็ให้หาบรรดาพราหมณ์และที่ปรึกษาทั้งหลายมาและตรัสถามว่า "พวกเจ้าเคยทำนายว่า ลูกเราจะเป็น ผู้มีบุญ เป็นพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อลูกเรามีอาการเหมือนคน หูหนวก เป็นใบ้ และเป็น ง่อยเช่นนี้ เราจะทำอย่างไรดี" พราหมณ์และที่ปรึกษาพากันกราบทูลว่า   "เมื่อตอนที่ประสูตินั้นพระโอรส มีลักษณะเป็นผู้มีบุญ แต่บัดนี้ เมื่อได้กลับกลายเป็นคนหูหนวก เป็นใบ้ เป็นง่อย ก็กลายเป็นกาลกิณีจะ ทำให้บ้านเมืองและประชาชนเดือดร้อน ขอให้พระองค์สั่งให้นำพระโอรสไปฝังที่ป่าช้าเถิดพะย่ะค่ะ จะได้สิ้นอันตราย"   พระราชาได้ยินดังนั้นก็ทรงเศร้าพระทัยด้วยความรักพระโอรส แต่ก็ไม่อาจแก้ไขอย่างไรได้ เพราะเป็น ห่วงบ้านเมืองและ ประชาชน จึงต้องทรงทำตามคำกราบของพราหมณ์และ ที่ปรึกษาทั้งหลาย พระนางจันทเทวีทรงทราบว่า พระราชาให้นำ พระโอรสไปฝังที่ป่าช้า ก็ทรงร้องไห้คร่ำครวญว่า   "พ่อเตมีย์ลูกรัก ของแม่ แม่รู้ว่าลูกไม่ใช่คนง่อยเปลี้ย ไม่ใช่คนหูหนวก ไม่ใช่คนใบ้ ลูกอย่าทำอย่างนี้เลย แม่เศร้าโศกมา ตลอดเวลา 16 ปีแล้ว ถ้าลูกถูกนำไปฝัง แม่คงเศร้าโศกจนถึงตายได้นะลูกรัก"   พระเตมีย์ได้ยินดังนั้นก็ทรงสงสารพระมารดาเป็นอันมาก ทรงสำนึกในพระคุณของพระมารดา แต่ในขณะเดียวกันก็ทรงรำลึกว่า พระองค์ตั้งพระทัยไว้ว่า จะไม่ทำการใดที่จะทำให้ต้องไปสู่นรกอีก จะไม่ทรงยอมละความตั้งใจที่จะทำเป็นใบ้ หูหนวก และเป็นง่อย จะไม่ยอมให้สิ่งใดมาชักจูงใจพระองค์ ไปจากหนทางที่ทรงวางไว้แล้วนั้นเป็นอันขาด   พระราชาจึงตรัสสั่งให้นายสารถีชื่อ สุนันทะ นำพระเตมีย์ขึ้นรถเทียมม้า พาไปที่ป่าช้าผีดิบ ให้ขุดหลุมแล้วเอาพระเตมีย์โยนลงไปในหลุมเอาดินกลบเสียให้ตาย นายสุนันทะจึงทรงอุ้มพระเตมีย์ขึ้นรถเทียมม้าพาไปที่ป่าช้าผีดิบเมื่อไปถึงป่าช้านายสุนันทะก็เตรียม ขุดหลุมจะฝังพระเตมีย์ พระเตมีย์กุมารประทับอยู่บนราชรถ ทรงรำพึงว่า   "บัดนี้เราพ้นจากความทุกข์ ว่าจะต้องเป็นพระราชา พ้นความทุกข์ว่า จะต้องทำบาป เราได้อดทนมาตลอดเวลา 16 ปี ไม่เคยเคลื่อน ไหวร่างกายเลย เราจะลองดูว่า เรายังคงเคลื่อนไหวได้หรือไม่ มีกำลังร่างกายสมบูรณ์หรือไม่"   รำพึงแล้ว พระเตมีย์ก็เสด็จลงจากราชรถ ทรงเคลื่อนไหว ร่างกาย ทดลองเดินไปมา ก็ทราบว่า ยังคงมีกำลังร่างกาย สมบูรณ์เหมือนคนปกติ จึงทดลองยกราชรถ ก็ปรากฏว่าทรงมีกำลังยกราชรถขึ้นกวัดแกว่ง ได้อย่างง่ายดาย จึงทรงเดินไปหา นายสุนันทะที่กำลังก้มหน้าก้มตาขุดหลุมอยู่ พระเตมีย์ตรัสถาม นายสุนันทะว่า   "ท่านเร่งรีบขุดหลุมไปทำไม" นายสุนันทะตอบ คำถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นดูว่า   "เราขุดหลุมจะฝังพระโอรส ของพระราชา เพราะพระโอรสเป็นง่อย เป็นใบ้ และหูหนวก พระราชาตรัสสั่งให้ฝัง เสีย จะได้ไม่เป็นอันตรายแก่บ้านเมือง" พระเตมีย์จึงตรัสว่า   "เราไม่ได้เป็นใบ้ ไม่ได้หูหนวก และไม่ง่อยเปลี้ย จงเงยขึ้นดูเราเถิด ถ้าท่านฝังเราเสีย ท่านก็จะประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นธรรม"   นายสารถีเงยขึ้นดู เห็นพระเตมีย์ก็จำไม่ได้ จึงถามว่า   "ท่านเป็นใคร ท่านมีรูปร่าง งามราวกับเทวดา ท่านเป็นเทวดาหรือ หรือว่าเป็นมนุษย์ ท่านเป็นลูกใคร ทำอย่างไร เราจึงจะรู้จักท่าน" จากคุณ : kongsilp2000 - [ 9 พ.ค. 51 07:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เ ต มี ย์ ช า ด ก - ( พระเตมีย์ใบ้ ) (ตอนที่ 3) พระเตมีย์ตอบว่า   "เราคือเตมีย์กุมาร โอรสพระราชา ผู้เป็นนายของท่าน ถ้าท่านฝังเราเสียท่านก็จะได้ชื่อว่า ทำสิ่งที่ไม่เป็นธรรม พระราชาเปรียบเหมือนต้นไม้ ตัวเราเปรียบเหมือนกิ่งไม้ ท่านได้อาศัยร่มเงาไม้ ถ้าท่านฝังเราเสีย ท่านก็ได้ชื่อว่า ทำสิ่งที่ไม่เป็นธรรม นายสารถียังไม่เชื่อว่าเป็นพระกุมารที่ตนพามา พระเตมีย์ทรง ประสงค์จะให้นายสารถีเชื่อ จึงตรัสอธิบาย ให้เห็นว่าหาก นายสารถีจะฝังพระองค์ก็ได้ชื่อว่าทำร้ายมิตร ทรงอธิบายว่า "ผู้ไม่ทำร้ายมิตร จะไปที่ได ก็มีคนคบหามาก จะไม่อดอยาก ไปที่ใดก็มีผู้สรรเสริญบูชา โจรจะไม่ข่มเหง พระราชาไม่ดูหมิ่น จะเอาชนะศัตรูทั้งปวงได้ ผู้ไม่ทำร้ายมิตร เมื่อมาถึงบ้านเรือนของตน หมู่ญาติและประชาชน จะพากันชื่นชมยกย่อง ผู้ไม่ทำร้ายมิตร ย่อมได้รับการสักการะ เพราะเมื่อสักการะท่านแล้ว ย่อมได้รับการสักการะตอบ เมื่อเคารพบูชาท่านแล้ว ย่อมได้รับการเคารพตอบ ผู้ไม่ทำร้ายมิตร ย่อมรุ่งเรืองเหมือนกองไฟรุ่งโรจน์ ดังเทวดา เป็นผู้มีมิ่งขวัญสิริมงคลประจำตนอยู่เสมอ ผู้ไม่ทำร้ายมิตร จะทำการใดก็สำเร็จผล โคจะมีลูกมาก หว่านพืชลงในนา ก็จะงอกงาม แม้จะพลัดตกเหว ตกจากภูเขา ตกจากต้นไม้ ก็จะไม่เป็นอันตราย ผู้ไม่ทำร้ายมิตร ศัตรูไม่อาจข่มเหงได้ เพราะเป็นผู้มีมิตรมาก เปรียบเหมือนต้นไทรใหญ่ที่มีราก ติดต่อพัวพัน ลมแรงก็ไม่อาจทำร้ายได้ "   นายสารถีได้ยินพระเตมีย์ตรัส ยิ่งเกิดความสงสัย จึงเดินมาดูที่ราชรถ ก็ไม่เห็นพระกุมารที่ตนพามา ครั้นเดิน กลับมาพินิจพิจารณาพระเตมีย์อีกครั้งก็จำได้ จึงทูลว่า "ข้าพเจ้าจะพาพระองค์กลับวัง ขอเชิญเสด็จกลับไป ครองพระนครเถิด"    พระเตมีย์ตรัสตอบว่า " เราไม่กลับไปวัง อีกแล้ว เราได้ตัดขาดจากความ ยินดีในสมบัติทั้งหลาย เราได้ตั้งความอดทนมาเป็นเวลาถึง 16 ปี อันราชสมบัติ ทั้ง พระนครและความสุข ความรื่นเริงต่างๆ เป็นของน่าเพลิดเพลิน แต่าเราไม่ปรารถนาจะหลงอยู่ในความเพลิดเพลินนั้น ไม่ปรารถนาจะกระทำบาปอีก เราจะไม่ก่อเวรให้เกิดขึ้นอีกแล้ว บัดนี้เราพ้นจากภาระนั้นแล้ว เพราะพระบิดาพระมารดา ปล่อยเราให้พ้นจากราชสมบัติมาแล้ว เราพ้นจากความหลงใหล ในกิเลสทั้งหลาย เราจะขอบวชอยู่ในป่านี้แต่ลำพัง เราต่อสู้ได้ชัยชนะในจิตใจของเราแล้ว"   เมื่อตรัสดังนั้น พระเตมีย์กุมารมีความชื่นชมยินดีอย่างยิ่ง รำพึงกับพระองค์เองว่า "ผู้ที่ไม่ใจเร็วด่วนได้ ผู้ที่มีความอดทน ย่อมได้รับผลสำเร็จด้วยดี"   นายสุนันทะสารถีได้ฟังก็เกิดความยินดี ทูลพระเตมีย์ว่า จะขอบวชอยู่กับพระเตมีย์ในป่า แต่พระองค์ เห็นว่า หากนายสารถีไม่กลับไปเมือง จะเกิดความสงสัยว่าพระองค์ หายไปไหน ทั้งนายสารถี ราชรถ เครื่องประดับทั้งปวงก็สูญหายไป ควรที่นายสารถีจะนำสิ่งของทั้งหลายกับไปพระราชวัง ทูลเรื่องราวให้พระราชาทรงทราบเสียก่อน แล้วจึงค่อยกลับมา บวชเมื่อหมดภาระ นายสุนันทะจึงกลับไปกราบทูลพระราชาว่า พระเตมีย์กุมาร มิได้วิกลวิการ แต่ทรงมีรูปโฉมงดงามและ ตรัสได้ไพเราะ เหตุที่แสร้งทำเป็นคนพิการก็เพราะไม่ปรารถนาจะครองราชสมบัติ ไม่ปรารถนาจะก่อ เวรทำบาปอีกต่อไป   เมื่อพระราชาและพระมเหสีได้ทรงทราบ ก็ทรงปลื้มปิติยินดี โปรดให้จัดกระบวนไปรับพระเตมีย์กลับจากป่า ขณะนั้น พระเตมีย์ทรงผนวชแล้ว ประทับอยู่ในบรรณศาลาซึ่งเทวดา เนรมิตไว้ให้ เมื่อพระบิดา พระมารดาเสด็จไปถึง พระเตมีย์จึงเสด็จมาต้อนรับ ทักทายปราศรัยกันด้วยความยินดี พระราชาเห็นพระโอรสผนวชเป็นฤาษี เสวยใบไม้ลวก เป็นอาหาร และประทับอยู่ลำพังในป่า จึงตรัสถามว่าเหตุใด จึงยังมีผิวพรรณผ่องใส ร่างกายแข็งแรง พระเตมีย์ตรัส ตอบพระบิดาว่า "อาตมามีร่างกายแข็งแรง ผิวพรรณผ่องใส เพราะไม่ต้องเศร้าโศกถึงอดีต ไม่ต้องรอคอยอนาคต อาตมาใช้ชีวิตให้เป็นไปตามที่สมควรในปัจจุบัน คนพาลนั้นย่อมซูบซีดเพราะมัวโศกเศร้าถึงอดีต เพราะมัวรอคอยอนาคต"    พระราชาตรัสตอบว่า "ลูกยังหนุ่มยังแน่นแข็งแรง จะมามัวอยู่ทำอะไรในป่า กลับไปบ้านเมืองเถิดกลับ ไปครองราชสมบัติ มีโอรสธิดา เมื่อชราแล้วจึงค่อยมาบวช"   พระเตมีย์ตรัสตอบว่า "การบวชของคนหนุ่มย่อมเป็นที่สรรเสริญ ใครเล่าจะนอนใจได้ว่ายังเป็นหนุ่ม ยังอยู่ไกลจากความตาย อายุคนนั้นสั้นนัก เหมือนอายุของปลาในเวลาที่น้ำน้อย"    พระราชาตรัสขอให้พระเตมีย์กลับไปครองราชสมบัติ ทรงกล่าวชักชวนให้นึกถึงความสุขสบายต่างๆ พระเตมีย์จึงตรัสตอบว่า "วันคืนมีแต่จะล่วงเลยไป ผู้คนมีแต่ จะแก่ เจ็บและตาย จะเอาสมบัติไปทำอะไร ทรัพย์สมบัติและ ความสุขทั้งหลายเอาชนะความตายไม่ได้ อาตมาพ้นจาก ความผูกพันทั้งหลายแล้ว ไม่ต้องการทรัพย์สมบัติอีกแล้ว"   เมื่อพระราชาได้ยินดังนั้น จึงเห็นประโยชน์อันใหญ่ยิ่ง ในการออกบวช ทรงประสงค์ที่จะละทิ้งราชสมบัติออกบวช พระมเหสี และเสนาข้าราชบริพารทั้งปวง รวมทั้งบรรดา ประชาชนทั้งหลายในเมืองพาราณสี ก็พร้อมใจกันออกบวช บำเพ็ญเพียรโดยทั่วหน้ากัน เมื่อตายไปก็ได้ไปเกิดในสวรรค์ พ้นจากความผูกพัน ในโลกมนุษย์ ทั้งนี้เป็นด้วยพระเตมีย์กุมาร ทรงมีความอดทนมีความตั้งใจ อันมั่นคงแน่วแน่ในการที่ไม่ก่อเวร ทำบาป ทรงมุ่งมั่นอดทน จนประสบผลสำเร็จดังที่หวัง เหมือนดังที่ทรงรำพึงว่า   " ผู้ที่ไม่ใจเร็วด่วนได้ ผู้ที่มีความอดทน ย่อมได้รับผลสำเร็จด้วยดี " http://www.dhammathai.org/chadok/legend01.php แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 07:17:34 จากคุณ : kongsilp2000 - [ 9 พ.ค. 51 07:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรียน จขกท. ตามกฏแห่งกรรม การกระทำใดจะเป็นบาปมาก หรือบาปน้อย หรือไม่บาปเลยนั้น ท่านให้ถือเอาเจตนาของคนที่ทำเป็นสำคัญ ถ้าคนทำมีเจตนาทำชัว ละก็เป็นบาปแน่นอน แต่ถ้าคำทำมีเจตนาดี แต่ผลออกมาไม่ดี ก็อาจจะบาปแต่มีผลน้อย ส่วนถ้าจะเอาวิธีการตามชาดกเตมีย์ใบ้มาใข้ ละก็ ท่านผู้พิพากษาท่านนั้นก็ต้องลาออกจากงาน แล้วไปบวช เพื่อการบรรลุธรรมสถานเดียว เพราะถ้าจะไปทำอาชีพอื่นใดก็ตาม ก็ยังมีความเสี่ยงต่อการทำบาปพอ ๆ กัน สรุปก็คือ อาชีพการเป็นผู้พิกษาหรืออาชีพอื่นใด ก็ไม่มีความแตกต่างก้น ต่างเสียงต่อการทำบาปในชีวิตประจำวัน เหมือนกันหมด ต่อไปนี้จะตอบคำถามที่ท่านถามว่า ผู้พิพากษาทั้งหลายที่ตัดสินโทษ ไม่ว่าจะเป็น จำคุก ปรับ ริบทรัพย์ หรือประหารชีวิต ถือว่าท่านทำบาปรึเปล่าครับ คำตอบ ก็คือ ถ้าขณะพิพากษาตัดสินคดีมีเจตนาไม่ดี คือต้องการแก้แค้นแทนสังคมหรือรู้สึกสะใจก็เป็นบาป แต่ถ้าตัดสินด้วยเมตตาธรรม คือ เพื่อให้คนร้ายนั้นหยุดทำชั่วต่อไป ก็ไม่บาป หรือบาปน้อย ขอให้ท่านโชคดี และขอให้ทุก ๆ ท่านเจริญในธรรม หมายเหตุ เรื่องบาปบุญนี้มีความจำเป็น เฉพาะเมื่อยังเวียนว่ายตายเกิด อยู่ในวัฏฏะเท่านั้น ส่วนการบรรลุธรรมนั้น ไม่ได้อาศัยการทำบุญทำกุศลอย่างเดียว แต่ต้องปฏิบัติสมาธิ และวิปัสสนาด้วยเท่านั้น จึงจะสามารถบรรลุเป็นพระอริยะบุคคลได้ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 10:43:37 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 51 07:30:46 จากคุณ : kongsilp2000 - [ 9 พ.ค. 51 07:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอตอบคุณ Pecten Pubis ครับ เรื่องนี้ถ้าจะให้กระจ่างจะต้องย้อนไปดูถึงความหมายและคุณค่าการลงโทษเลยว่ามีขึ้นมาทำไม... การลงโทษนั้น สำหรับผมนั้นคิดว่ามีขึ้นมาก็เพื่อมุ่งหมายที่จะสร้างเงื่อนไขบางอย่างให้กับผู้ที่กระทำผิด ให้ไม่กล้ากระทำผิดอีก และผู้อื่นที่ไม่ได้ทำผิดจะได้ใช้เป็นข้อเตือนใจด้วยว่าอย่าไปทำอย่างดังกล่าว เพื่อให้สังคมอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความผาสุข ดังนั้น หากจะถามว่าการพิพากษาตัดสินโทษนี้จะเป็นบาปหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบ 3 อย่างคือ 1. ผู้ทำผิด 2. ผู้ตัดสินลงโทษ 3. วิธีการลงโทษ โดยจะต้องดูว่าบุคคลที่ทำผิดๆ จริงหรือไม่ และการตัดสินลงโทษเป็นไปในทางสร้างสรรค์หรือเปล่า ซึ่งหากเป็นการลงโทษที่ไม่เป็นไปในทางสร้างสรรค์ เช่น สั่งให้ฆ่า, ให้ทรมาณร่างกาย เป็นต้น คือ โดยรวมได้แก่สั่งลงโทษในทางที่ผิดศีลธรรม ย่อมจะต้องได้รับผลจากการกระทำนั้นไม่มากก็น้อย เพราะมันเป็นเหตุและปัจจัยกันโดยธรรมชาติ ดังนั้นทางที่ดีที่สุด ผู้ที่ต้ดสินจะต้องตัดสินด้วยความสุจริตยุติธรรม หากผู้นั้นทำผิดจริง ก็ควรจะลงโทษในทางสร้างสรรค์ อาทิเช่น ให้ทำความดีแทนไป จะให้ทำดีด้านใดนั้นเพียงไหน นานแค่ไหน ต้องใช้ปัญญาตัดสินเอา เป็นต้นว่า หากคนไปฆ่าคนตายมาเป็นปาณาติบาตร การลงโทษแทนที่จะสั่งให้ติดคุกตลอดชีวิตหรือประหารชีวิต แต่เปลี่ยนไปในทางสร้างสรรค์ คือให้ทำดีตลอดชีวิตห้ามหยุด ให้ทำทุกวัน ระบุไปเลยว่าวันๆ หนึ่งจะต้องทำความดีอะไรตอนไหนบ้างแทนอย่างนี้, หากฉ้อโกงมาก็ให้บริจาคให้กับผู้อื่นไปอย่าได้ว่างเว้น เป็นต้น ก็จะทำให้ได้คนดีเพิ่มมาคนหนึ่ง คุ้มกว่าที่จะเสียคนชั่วไป 1 คน เพราะแผ่นดินก็ไม่ได้สูงขึ้นเลย  และผู้พิพากษาเวลาที่ผู้ตัดสินตัดสินผู้อื่น นั้นจะต้องตั้งเจตนาให้ดี ไม่ใช่ว่าเจตนาให้บุคคลนั้นได้รับโทษทุกข์ ให้สาสม เพื่อสนองความเคียดแค้นของอีกฝ่าย อย่างนี้ไม่ถูก ควรจะตั้งด้วยจิตเมตตา เหมือนพ่อ-แม่ลงโทษบุตร ครูลงโทษลูกศิษย์ ก็เพื่อหวังดีมิให้เขาไปทำผิดอย่างนั้นอีกเลย เป็นการหยุดการกระทำชั่วของเขา อย่างนี้แหละถึงจะประเสริฐ หวังว่าคงจะพอประยุกต์นำไปใช้ได้นะครับ ขอให้เจริญในธรรม จากคุณ : ศิรัสพล - [ 9 พ.ค. 51 09:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สำหรับผม...ผมคิดว่าบาปครับ...ไม่บาปมากก็น้อยครับ การเป็นผู้พิพากษาก็เหมือนกับเป็นเครื่องมือขั้นสุดท้ายของรัฐในการลงโทษผู้ที่รัฐเห็นว่ากระทำความผิด....โดยโทษที่มนุษย์บัญญัติขึ้นมา...โดยวิธีพิจารณาความที่มนุษย์บัญญัติขึ้นมา...เรียกว่า "กฎหมาย" ซึ่งก็สอดคล้องกับหลักคุณธรรมในบางส่วน...บางส่วนก็มนุษย์กำหนดขึ้นมาเองตามความเหมาะสมตามกาลสมัย แต่ในการทำหน้าที่ผู้พิพากษามันก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะตัดสินผิดพลาด...เพราะว่าศาลไม่ได้มีอำนาจไปก้าวล่วงได้เสียทุกอย่างทุกขั้นตอน...เพราะมันมีหลายฝ่ายที่อยู่ในกระบวนการยุติธรรม...ไม่ว่า ตำรวจ พนักงานสอบสวน อัยการ ทนายความ  พนักงานคุมประพฤติ  สถานพินิจ   อีกทั้งในการพิจารณาคดีของศาลยังต้องอยู่ในกรอบของกฎหมายทั้งกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง และ อาญา รวมตลอดถึงพระธรรมนูญศาลยุติธรรม   ดังนั้นในความเป็นจริงแล้วนั้นศาลหาได้มีอิสระในการพิจารณาคดีอย่างเต็มที่ทั้งหมดทุกขั้นตอนไม่...(ไม่ใช่ศาลไคฟงในเรื่องเปาปุ้นจิ้น)...เพราะต้องพิจารณาตามที่สำนวนถูกส่งขึ้นมา...โดยผ่านกระบวนการต่างๆมาแล้วทั้งจับกุม สอบสวน สั่งฟ้อง โดยต้องพิจารณาไปตามที่กฎหมายกำหนด และด้วยปริมาณของคดีที่มีมากในปัจจุบัน...ด้วยการเร่งรัดในการพิจารณา...ด้วยมาตรฐานในกระบวนการยุติธรรมในปัจจุบัน...คุณแน่ใจแล้วหรือว่าจำเลยเป็นผู้กระทำผิดจริง กระบวนการคัดกรองผู้บริสุทธิ์ของไทยได้มาตรฐานเช่นนั้นแล้วหรือครับ ไอ้ที่โพสๆๆๆกันมานี้ถามหน่อยว่า "กฏหมาย" มันเปิดช่องให้ทำได้หรือครับ...หรือที่ท่านโพสมานี้มันคืออุดมคติของท่าน...ในชีวิตจริงมันทำไม่ได้ตามอำเภอใจนะครับ อาชีพผู้พิพากษาก็คลายกับหมอ...ขาข้างหนึ่งพาดอยู่ในนรก..ขาข้างหนึ่งพาดอยู่บนสวรรค์...ถ้าต้องใจทำงานรับผิดชอบในหน้าที่ทำด้วยใจที่อยากจะช่วยคนไม่มุ่งหวังประโยชน์อื่นใด...อย่างนี้ได้กุศลมหาศาล แต่ถ้าไม่ใส่ใจการงาน เผลอเรอไม่รอบคอบ ทำงานสุกเอาเผากิน เห้นแก่เงินทองหรือประโยชน์อันตนจะได้รับ..เห็นชีวิตมนุษย์เป้นผักปลาเพราะชินชาต่อความตายของผู้อื่น...อย่างนี้นรกเห็นๆ แต่ผู้พิพากษาซวยกว่าเพราะไม่สามารถใช้ดุลพินิจกว้างขวางได้อย่างหมอเนื่องจากในกระบวนการยุติธรรมมันประกอบไปด้วยหลายฝ่าย...ที่ต่างประเทศเค้าถือหลัก"ต้นไม้พิษ"หมายความว่าถ้ากระบวนการยุติธรรมมันไม่ชอบมาตั้งแต่แรกมันก็เสียไปทั้งหมด...เหมือนกับต้นไม้พิษที่ให้ดอกผลออกมาเป็นพิษไม่สามารถยอมรับผลได้....เค้าจะคานอำนาจของเจ้าหน้าที่รัฐด้วยกันเองโดยให้แต่ละหน่วยงานมีความเป็นอิสระตรวจสอบคานอำนาจกันเอง...ตำรวจกับการสอบสวนแยกออกจากกัน...อัยการแยกออกมา...และที่สำคัญเค้าใช้งบประมาณในการสืบสวนคดีเพื่อให้ได้ตัวผู้กระทำความผิดอย่างแท้จริงไม่ว่าจะต้องใช้เงินหรือคนมากเท่าใดรัฐก็จะต้องขวนขวยเอาตัวผู้กระทำผิดมาลงโทษให้ได้...ประเทศเค้ากฎหมายถึงเข้มแข็ง....เมื่อสามารถจับตัวผู้กระทำผิดจริงๆมาลงโทษได้คนก็จะเกรงกลัวอำนาจรัฐ...กฎหมายก็จะศักดิ์สิทธิ ที่ต่างประเทศศพไร้ญาติไม่ค่อยมีนะครับ....เมื่อมีการตายโดยผิดธรรมชาติเค้าจะต้องสืบสวนให้ได้ว่าผู้ตายเป้นใครตายด้วยสาเหตุอะไร...ญาติจะติดใจไม่ติดใจไม่สนแต่รัฐต้องสืบสวนจนถึงที่สุดให้แน่ใจว่าตายด้วยสาเหตุใด แต่ที่ประเทศสารขัณฑ์งบประมาณเบี้ยเลี้ยงค่าน้ำมันยังจะไม่มีแล้วจะเอาอะไรมาเป็นงบสืบสวนสอบสวน....อำนาจตำรวจสารขัณฑ์ทั้งจับกุมสืบสวนสอบสวนเสร็จในหน่วยงานเดียว...จำคดีเชอร์รี่แอนได้มั้ยครับ...ศาลทำอะไรได้นอกจากตัดสินไปตามรูปคดี บางอย่างที่คุณเห็นอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด....ผมเองไม่อยากจะวิจารณ์อะไรมากแต่โดยส่วนตัวแล้วนั้นครั้งหนึ่งพยายามที่จะสอบไปเป็น...แต่ปัจจุบันอยากเป็นอาจารย์มากกว่าเพราะเห็นถึงโทษและความเสี่ยงในหน้าที่ที่ต้องทำในการเป้นอัยการ ศาล ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีใครมาทำหน้าที่ตรงนี้นะครับเพราะผลตอบแทนดีมีเกียรติทางสังคม มีคนสอบเข้ามาเยอะ  แต่สำหรับผมเห็นแล้วว่าอะไรเป็นอะไร มันก็เหมือนอาชีพฆ่าสัตว์แหละครับ...ถึงเราไม่ทำก็มีคนอื่นทำ...เพราะมันเป็นธรรมดาของโลก...อยู่ที่ว่าถ้าเรารู้เราเลือกได้เราจะทำหรือไม่ ไม่ก้าวล่วงความคิดใครนะครับเป็นความเห็นส่วนตัว จากคุณ : อินทร์นิล - [ 9 พ.ค. 51 10:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมเห็นด้วยกับคุณอินทร์นิลครับ จากคุณ : TONG2516 - [ 9 พ.ค. 51 20:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เคยฟังเรื่องเล่าของพระกรรมฐานองค์หนึ่ง ท่านเล่าว่าในนรกภูมิท่านเห็นพวกมีอาชีพ ทนาย ผู้พิพากษา เยอะมาก หมายถึงอะไร คิดว่าเพื่อนในห้องนี้คงคิดเหมือนผม จากคุณ : AnalystX - [ 10 พ.ค. 51 19:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกๆท่านมากเลยนะครับ จากคุณ : Pecten Pubis - [ 11 พ.ค. 51 21:56:43 ]