PANTIP.COM : Y6606980 นรกคือที่ไปสำหรับดารานักร้องนักแสดงทั้งหลาย []

ความคิดเห็นที่ 13

โดยส่วนตัว เราถือว่าเราเคลียร์ใน การตีความ พระสูตรนี้ ตามที่คุณ Together In 80s Dream นำทรรศนะของคุณ Ritti Janson มาแสดงไว้ในค.ห.๓ ค่ะ

แต่ที่ไม่เคลียร์ คือ ตัวพระสูตรเอง ซึ่งทำให้เราไม่แน่ใจว่า เปิดโอกาสให้ตีความได้ตามทรรศนะของคุณ Ritti เสมอไป

คือลองคิดตามหลักความเป็นจริงนะ

๑) พระสูตรนี้ กล่าวถึงนักเต้นรำ ซึ่งสมัยนี้ เรียกว่า นาฏกร หรือ แดนเซอร์ หรือหางเครื่อง หรืออะไรก็แล้วแต่

๒)ไม่ว่าในยุคสมัยใด นาฏกร ต้องทำอย่างเดียวกันหมด คือ เรียนนาฏศิลป ใช้วิชานาฏศิลป เป็นเครื่องทำมาหาเลี้ยงชีพ

๓)และคนที่อยากจะเป็นนาฏกร โดยเนื้อแท้แล้ว เขาเป็นคนรักศิลปะ รักการแสดงออก มีความถนัดในการแสดงออกซึ่งท่วงท่าลีลา เขาจึงเรียนนาฏศิลป หรือศิลปะการแสดง เพราะมันตอบรับความชอบและความถนัดของเขา

เขามิได้มีความตั้งใจในเบื้องต้น ที่จะเรียนนาฏศิลปหรือศิลปะการแสดงเพื่อ "รวบรวมเข้าไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ในท่ามกลางสถานเต้นรำ ในท่ามกลางสถานมหรสพ" เสมอไป ทุกคน ทุกกรณี

ข้อนี้ สามารถดูได้จากตัวอย่างที่เป็นจริงในประเทศไทย ผู้ที่จะเรียนนาฏศิลปเป็นวิชาชีพ จะต้องเข้าเรียนตั้งแต่ชั้นม.๑ หรือจบชั้นประถมศึกษาตอนปลาย

เด็กอายุแค่นั้น ย่อมไม่เลือกเรียนนาฏศิลปด้วยความตั้งใจที่จะ "รวบรวมเข้าไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ในท่ามกลางสถานเต้นรำ ในท่ามกลางสถานมหรสพ" ไปหมดทุกคนเป็นแน่

พูดง่ายๆ คือ คงมีส่วนน้อยจริงๆ ที่จะเลือกเรียนวิชาชีพชนิดนี้ตั้งแต่ยังเด็กขนาดนั้น เพื่อไปยั่วกิเลสตัณหาของใครในภายภาคหน้า จริงมั้ยคะ

วิชานาฏศิลปอินเดีย หรือแม้แต่ของตะวันตก ก็เช่นกัน ต้องเริ่มเรียนตั้งแต่ยังเด็ก อย่างบัลเลต์ ต้องฝึกตั้งแต่เด็กคนนั้นยังอายุไม่ถึงสิบขวบ ยังไม่รู้จักความจำเป็นที่จะต้องไปปลุกกำหนัด หรือยั่วกิเลสใครทั้งสิ้น เขาเรียน เพราะเขาชอบ เท่านั้น

๔)แต่เมื่อเขานำสิ่งที่ต้องใช้เวลาเรียนรู้ตั้งแต่เด็ก จนโตเป็นหนุ่มเป็นสาว มาหากิน อาชีพของเขาถูกมองว่า "รวบรวมเข้าไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ในท่ามกลางสถานเต้นรำ ในท่ามกลางสถานมหรสพ"

ถามว่า คนดูการเต้นรำ แล้วเกิดกำหนัด เกิดกิเลส มีหรือไม่? คำตอบคือ มีจริงอย่างแน่นอน

เพราะสันดานคนที่จะเกิดกำหนัด ดูนาฏศิลปชั้นสูงอย่างโขนก็เกิดกำหนัดได้ สันดานคนที่มัวเมาในกิเลส ดูโขนก็เกิดกิเลสได้

แล้วถ้าเป็นแบบนี้ใครผิดคะ คนเต้น หรือคนดู?

เหมือนฆาตกรฆ่าข่มขืน เพราะเป็นโรคจิต แค่เห็นผู้หญิงเดินผ่านมาคนเดียว ไม่ต้องแต่งตัวโป๊ ไม่ต้องเดินท่านางแบบแคทวอล์ค มันก็ข่มขืนเขา ฆ่าเขา ถามว่าเป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ?

๕) ทีนี้ถ้าจะกล่าวอย่างค.ห.ที่ ๒ ว่า

"ดารานักแสดงหรือนักร้องบางคน ก็ไม่มัวเมาประมาท และก็ไม่ได้ตั้งตนอยู่ในความประมาท แต่มีความเห็นชอบ หมั่นเข้าหาผู้ที่เป็นสัตบุรุษ คบบัณฑิตเป็นกัลยาณมิตร ดำรงตนในทางที่ชอบที่ควร ด้วยเหตุดีเช่นนี้ ก็ย่อมได้ผลที่ดี"

ถามว่า จะเป็นเช่นนั้นได้ยังไง แล้วเป็นไปได้จริงหรือไม่ ในเมื่อพระสูตรระบุไว้ตั้งแต่แรกว่า การเต้นรำ คืออาชีพของเขาเหล่านั้น คือการ "รวบรวมเข้าไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ในท่ามกลางสถานเต้นรำ ในท่ามกลางสถานมหรสพ"?

และในพระสูตร มิได้แสดงไว้ที่ใดเลยว่า นักเต้นรำทำอย่างไร จึงจะไม่เป็นผู้ที่ได้ชื่อว่า "รวบรวมเข้าไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ในท่ามกลางสถานเต้นรำ ในท่ามกลางสถานมหรสพ"

๖) พูดเป็นรายบุคคลนะคะ คนที่ใช้ศิลปะการแสดงเพื่อยั่วกิเลสคน ปลุกกำหนัดคน ย่อมมีจริง มีแน่นอน

แต่คนที่ไม่มีเจตนาเช่นนั้น เป็นแต่คนที่หลงใหลศิลปะการแสดงอย่างบริสุทธิ์ เหมือนคนที่หลงใหลศิลปะชนิดอื่น เช่นศิลปะการปั้นพระพุทธรูป ก็มีมากยิ่งกว่ามาก

แต่ข้อความในพระสูตรนี้ มิได้แยกแยะไว้ชัดเจนอย่างนั้น ข้อความในพระสูตรนี้ เป็นลักษณะของการเหวี่ยงแห ไม่ได้แยกแยะเอาไว้ว่า เจตนาหรือไม่เจตนา มีแต่ขมวดท้ายไว้ว่า "นักเต้นรำนั้น ตนเองก็มัวเมาประมาท ตั้งอยู่ในความประมาท เมื่อแตกกายตายไป ย่อมบังเกิดในนรกชื่อปหาสะ"

ถามว่า พิจารณาตามความในพระสูตรแล้ว นักเต้นรำนั้นจะมิได้ชื่อว่าเป็นผู้มัวเมาในความประมาท ตั้งอยู่ในความประมาท จนต้องตกนรก ได้อย่างไร ในเมื่อวิชาชีพที่เขาใช้อยู่นั้น ถูกระบุว่า รวบรวมเข้าไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด

จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 16 พ.ค. 51 02:25:32 ]