ความคิดเห็นที่ 1 .... ขณะเดียวกันเมื่อภูตผีปีศาจหรือเทวดา 27* ปรากฏขึ้นก็อย่าคิดเคารพหรือหวาดกลัว เพราะจิตของท่านเป็นจิตว่างมาแต่เดิม ปรากฏการณ์ทั้งปวงล้วนเป็นมายาภาพ อย่ายึดมั่นถือมั่นเอาตามปรากฏการณ์ ( 27* หมายถึง ชีวะที่แยกออกจากร่างกาย Demons คือเหล่าเทพเจ้าทั้งหลาย รวมทั้งเทพบนฟ้า (เทวดา ) ในทะเล (นาค ) และบนพื้นพิภพ ( ยักษ์ ) Devine Being คือ พระอินทร์ เทพเจ้าผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ และพระพรหมคือผู้สร้างสรรพสิ่ง ) เมื่อท่านได้พบพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ หรือพระโพธิสัตว์ 28* และคิดจะเคารพท่านเหล่านั้น ท่านก็ผลักไสตนเองไปสู่ภูมิปุถุชน ( 28* หมายถึง องค์ประกอบทั้งสามประการ อันเป็นที่พึ่งของชาวพุทธ เรียกว่าพระรัตนตรัย พระธรรม คือคำสอนของพระพุทธเจ้า บุคคลที่ปฏิบัติตามคำสอนเหล่านั้น เรียกว่าพระสงฆ์ หรือพระโพธิสัตว์ ตามทัศนคติฝ่ายมหายาน ) ถ้าท่านแสวงหาความไม่ยึดมั่นถือมั่นเอาปรากฏการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นก็ตาม ท่านจะประสบความสำเร็จ ฉันไม่มีคำแนะนำอย่างอื่น พระสูตรกล่าวว่า “ปรากฏการณ์ทั้งปวงเป็นมายาภาพ มายาภาพเหล่านี้ไม่มีภพที่แน่นอน ไม่มีรูปที่ถาวร เป็นสภาพที่ไม่เที่ยงแท้ ( อนิจจัง ) อย่ายึดมั่นกับปรากฏการณ์ทั้งหลาย แล้วท่านจะเป็นหนึ่งเดียวกับพุทธะ ” พระสูตรกล่าวว่า “ สิ่งซึ่งเป็นอิสรภาพจากรูปทั้งปวง คือพุทธภาวะ ” แต่ทำไมเราจึงบูชาพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์กันอีกเล่า ? ภูตผีปีศาจเป็นเจ้าของอำนาจแห่งปรากฏการณ์ อำนาจเหล่านี้สามารถสร้างมโนภาพพระโพธิสัตว์ให้ปรากฏขึ้นด้วยรูปจำแลงชนิดต่าง ๆ แต่ก็เป็นพระโพธิสัตว์ปลอม ไม่มีใครเป็นพุทธะจริง ( ด้วยมโนภาพ ) เพราะพระพุทธเจ้าที่แท้จริงคือจิตของเราเอง อย่านำการบูชาของท่านไปในทางที่ผิด พุทธะ เป็นศัพท์สันสกฤตแทนคำที่ท่านเรียกว่า “ สติสัมปฤดี ” คือ ตื่นตัวอย่างปาฏิหาริย์ คือ อาการยินยอมน้อมรับด้วยความรู้สึกตัวในอิริยาบถต่าง ๆ เช่น การพับตา เลิกคิ้ว เคลื่อนไหวมือและเท้า ทั้งหมดล้วนเป็นธรรมชาติแห่งการตื่นอย่างปาฏิหาริย์ของท่าน และธรรมชาตินี้ก็คือจิต จิตนี้ก็คือพุทธะ และพุทธะก็คือมรรค มรรคก็คือเซ็น 29* ( 29* คำว่า เซ็น เดิมใช้ว่า ธฺยาน ซึ่งเป็นศัพท์กรรมฐานในภาษาสันสกฤต ท่านโพธิธรรมได้รับรองว่า เป็นเซ็นที่ปราศจากรูปแบบของการปฏิบัติเป็นการใช้คำเหมือน ( ไวพจน์ ) ที่มีความเกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวัน เซ็นเป็นจิตที่ซื่อ ๆ ตรง ๆ เป็นจิตที่นั่งโดยไม่ต้องนั่ง และทำโดยไม่ต้องทำ ) แต่คำว่าเซ็นเป็นเพียงคำเดียว ที่ยังความพะวงสงสัยให้เกิดแก่ปุถุชนและนักปราชญ์ เมื่อเฝ้าดูธรรมชาติของตนก็คือเซ็น เมื่อท่านได้เห็นธรรมชาติของตนเองแล้วมันก็ไม่ใช่เซ็น * ( *คำว่า “ เซ็น “ มาจากคำว่า “ฌาน” ในภาษาบาลี แปลว่า การเพ่งพินิจหรือการเฝ้าดูจิต การเผาผลาญความคิดและอารมณ์ต่าง ๆ อันเกิดจากการปรุงแต่ง ภาวะที่ทำงานเช่นนั้นเรียกว่า เซ็น ตามภาษาญี่ปุ่น ผู้แปลไทย) จากคุณ : JitZungkabuai - [ 23 พ.ค. 51 19:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .... แม้ท่านจะสามารถอธิบายพระสูตร ได้หลายพันสูตรก็ตาม 30* เมื่อท่านเห็นธรรมชาติของท่าน ที่ยังเป็นธรรมชาติของอัตตาอยู่ การเห็นตัวเอง* ที่ยังเป็นอัตตาอยู่เช่นนั้น ยังเป็นคำสอนของปุถุชน ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า ( 30* เป็นหมวดหมู่แห่งคำสอนของพุทธศาสนาในจีน หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า พระไตรปิฎก แต่งขึ้นในตอนต้นศตวรรษที่ 6 เท่าที่ปรากฏมีจำนวนถึง 2,213 เล่ม และในบรรดาคัมภีร์เหล่านี้ เป็นพระสูตร 1,600 เล่ม และมีหลายสูตรที่เพิ่มเข้าในพระไตรปิฎกในยุคนั้น อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคัมภีร์จะมีเป็นจำนวนมากมาย ก็ยังมีการสูญหายไปบ้างมิใช่น้อย ที่คงเหลืออยู่ในปัจจุบันมีจำนวน 1,662 เล่ม ) ( *การเห็นตัวเองตามความเป็นจริง หมายถึงการเห็นที่ว่างจากการยึดมั่นถือมั่นมิใช่เห็นด้วยความสำคัญมั่นหมายว่าเป็นตัวตน ผู้แปลไทย . ) มรรคที่แท้จริงคืออริยมรรค อริยมรรคไม่สามารถจะสื่อกันได้ด้วยภาษา แล้วตำราหรือคัมภีร์จะมีประโยชน์อะไร ? คนที่พบเห็นตนเองแล้ว ย่อมพบทางแห่งอริยมรรค แม้เขาจะอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ก็ตาม คนที่เห็นธรรมในตนเองก็คือพุทธะ และธรรมกายของพุทธะเป็นกายที่บริสุทธิ์ ไม่มีมลทินโดยแท้จริง ทุกสิ่งที่ท่านตรัสก็เป็นสิ่งที่แสดงออกมาจากใจอันบริสุทธิ์ของท่าน เมื่อพุทธะเป็นความว่างมาแต่เดิมแล้ว พุทธะก็ไม่อาจค้นพบได้ในคำพูดหรือคำสอนในคัมภีร์ใด ๆ อันมีถึงสิบสองหมวดก็ตาม (พระไตรปิฎกมหายาน) อริยมรรคเป็นมรรคที่สมบูรณ์มาแต่เดิม ไม่ต้องการความสมบูรณ์ใด ๆ อีก อริยมรรคไม่มีรูปหรือเสียง เป็นสภาพที่ละเอียดประณีต และยากแก่การเข้าใจ เหมือนกับท่านดื่มน้ำ ท่านย่อมรู้เองว่าความร้อนความเย็นเป็นอย่างไร แต่ท่านไม่อาจจะบอกผู้อื่นได้ ในบรรดาสภาพธรรมเหล่านั้น พระตถาคตเจ้าเท่านั้นทรงรู้ มนุษย์และเทวดายังเข้าใจไม่ได้ ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมของปุถุชนยังไม่สมบูรณ์ ตราบใดที่เขายังยึดมั่นถือมั่นอยู่กับปรากฏการณ์ เขาก็ยังไม่รู้ว่าจิตของเขาเป็นความว่างและเพราะการยึดติด ตามปรากฏการณ์ของทุกสิ่งอย่างผิด ๆ พวกเขาจึงหลงทาง ถ้าท่านทราบว่าทุกสิ่งล้วนออกมาจากจิต ก็อย่ายึดมั่นถือมั่น เมื่อใดท่านหลงยึดถือก็ย่อมหลงลืมตัวเองเมื่อนั้น เมื่อใดท่านเห็นธรรมชาติของตัวเองเมื่อนั้นคัมภีร์ธรรมะทั้งหมดก็กลายเป็นเพียงคำพูดธรรมดา ๆ พระสูตรและคาถาเป็นจำนวนหลาย ๆ พันสูตร เป็นประโยชน์เพียงเพื่อเป็นเครื่องมือชำระจิต ความเข้าใจเกิดจากคำพูดเป็นสื่อกลาง แล้วคำพูดคำสอนที่เป็นสื่อกลางแบบไหนล่ะ ? ที่เป็นคำสอนที่ดี ปรมัตถสัจจะ ย่อมอยู่เหนือคำพูด คำสอนเป็นเพียงคำพูด คำสอนจึงไม่ใช่อริยมรรค มรรคไม่ใช่คำพูด คำพูดเป็นมายาภาพ ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากสิ่งที่ปรากฏในความฝันของท่านในเวลากลางคืน ซึ่งท่านอาจฝันเห็นปราสาท ราชวัง ราชรถหรือวนอุทยาน หรือทะเลสาปหรือพระราชฐานอันโอ่อ่า อย่าหลงติดใจกับสิ่งที่เป็นความฝัน เพราะทั้งหมดเป็นเหตุให้สร้างภพใหม่ จงตั้งใจให้ดีเท่านั้น ขณะที่ท่านใกล้ตาย จงทำตามธรรม แต่อย่าทำตามความคิด อย่าหลงติดใจในปรากฏการณ์ แล้วท่านจะผ่านพ้นอุปสรรคชีวิตทั้งปวงได้ ความไม่แน่ใจแต่ละขณะ จะทำให้ท่านตกอยู่ภายใต้การสะกดของมาร ธรรมกายของท่าน ( กายจริง ) เป็นภาวะบริสุทธิ์หนักแน่น แต่เพราะโมหะธรรมจึงทำให้ท่านหลงลืมกายนั้น ( สติ – สัมปชัญญะ )เพราะเหตุนี้ท่านจึงทุกข์ เพราะความหลงทำให้ท่านทำในสิ่งที่ไร้สาระ เมื่อใดท่านหลงเกิดความยินดีพอใจ 31* ท่านก็ถูกผูกมัด ( ด้วยอุปาทาน ) แต่เมื่อใดท่านตื่นรู้ต่อกายใจดั้งเดิมของท่าน ( รูป – นาม ) ท่านก็ไม่ถูกผูกมัดด้วยอุปาทานต่อไป ( 31* ร่างกาย คือ ธาตุ 4 จิตใจคือขันธ์ 5 ที่มีการแสดงตัวในลักษณะต่าง ๆ แต่ท่านโพธิธรรมกล่าวว่า ได้แก่ตัวพุทธะนั้นเอง ) ใครก็ตาม ยังไม่ละเลิกความติดยึดในกามคุณ ซึ่งปรากฏในหลากหลายรูปแบบ ( รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ) เขาก็ยังเป็นปุถุชนอยู่ พระพุทธเจ้าคือบุคคลที่ค้นพบอิสรภาพ คือเป็นอิสระจากโลกธรรมและความชั่วทั้งหลาย การค้นพบเช่นนั้นเป็นอำนาจของพระองค์ ที่ทำให้กรรมไม่อาจติดตามทันได้ ไม่ว่ากรรมชนิดใดก็ให้ผลต่อพระองค์ไม่ได้ เพราะพระพุทธเจ้าทรงเปลี่ยนแปลงกรรมได้ สวรรค์และนรก 32* ก็ไม่มีผลอะไรต่อพระองค์ แต่ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมของปุถุชน เป็นภาวะที่คลุมเครือ เศร้าหมอง เมื่อเปรียบเทียบกับของพระพุทธเจ้า ผู้ซึ่งรู้แจ้งทุกสิ่งทุกอย่างทั้งภายในและภายนอก ( 32* พุทธศาสนิกชนทั่วไป เข้าใจเรื่องสวรรค์เป็นรูปธรรมว่ามี 4 ชั้น แต่ละชั้นแบ่งออกได้อีก 16 – 18 ชั้น และที่ไม่มีรูปอีก 4 ชั้น ซึ่งตรงข้ามกับสังสารวัฏ คือ นรกร้อน 8 ขุม และนรกเย็นอีก 8 ขุม แต่ละขุมก็มีบริวารอีกขุมละ 4 มีนรกพิเศษอีกจำนวนหนึ่ง คือนรกมืดและทุกข์ตลอดกาล ) ถ้าท่านไม่แน่ใจอย่าพึ่งทำอะไร เมื่อท่านทำลงไป ก็ต้องเวียนว่าย ตายเกิด และเป็นทุกข์เพราะไม่มีที่พึ่ง ความทุกข์ยากลำบากเกิดขึ้น เพราะความคิดผิด (มิจฉาทิฏฐิ ) การเข้าใจสภาวะจิตเช่นนี้ ท่านต้องทำแบบไม่ทำ* ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจะทำให้ท่านเห็นทุกสิ่งจากญาณทัศนะของพระตถาคต ( *คือทำสักแต่ว่าทำ หมายถึงการมีสติปัญญากำหนดรู้ใน กายกรรม วจีกรรม มโนกรรมตลอดเวลา เมื่อกรรมถูกกำหนดรู้อย่างเท่าทัน กรรมนั้นจะดับด้วยพลังของ ญาณปัญญา, อวิชชา ตัณหา อุปาทาน ไม่อาจเข้าไปแทรกแซง ปรุงแต่ง แต่เป็นกรรมได้ เรียกว่า ทำแบบไม่ทำ ผู้แปลไทย ) แต่เมื่อท่านเข้าปฏิบัติตามมรรคครั้งแรก ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมของท่านยังไม่มีจุดรวม ท่านก็เห็นทุกสิ่งเป็นเรื่องแปลก เหมือนภาพในฝัน แต่ท่านอย่าสงสัยว่า ความฝันทุกอย่างล้วนเกิดจากจิตของท่านเอง ไม่ได้เกิดจากที่อื่น .... จากคุณ : JitZungkabuai - [ 23 พ.ค. 51 19:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .... .... บทที่ 4 บรรลุธรรม ปฏิเวธสูตร : BREAK THROUGH SERMON “ ถ้าผู้ใดมีความตั้งใจที่จะเข้าถึงโพธิญาณ เขาจะปฏิบัติตามวิธีใดที่ดีที่สุด ? ” “ วิธีที่ดีที่สุด ที่รวมเอาวิธีอื่นทุกวิธีเข้าด้วยกันได้ คือวิธีการเฝ้าดูจิต ” “ แต่วิธีเดียวจะสามารถรวมวิธีอื่นทั้งหมดเข้ามาได้อย่างไร ? ” “ ( เพราะ ) จิตเป็นรากเหง้าแห่งความเจริญเติบโตของสิ่งทั้งปวง ” ดังนั้น ถ้าท่านเข้าใจเรื่องจิต ทุกสิ่งก็รวมที่จิตหมด จิตเป็นเสมือนรากของต้นไม้ เพราะผล , ดอก , กิ่งก้านสาขาและใบของต้นไม้ทั้งหมด ล้วนอาศัยรากของมัน ถ้าบำรุงที่รากของมัน ต้นไม้ก็เจริญเติบโตยิ่งขึ้น ถ้าท่านตัดรากของมันต้นไม้ก็ตาย คนที่เข้าใจเรื่องจิตของตนเอง สามารถบรรลุได้โดยใช้ความเพียรไม่มาก ส่วนคนที่ไม่เข้าใจจิตใจของตนเอง ปฏิบัติไปก็ไร้ประโยชน์ ความดีและความชั่ว ทุกอย่างล้วนมาจากจิตของท่านเอง การค้นหาสิ่งที่อยู่ภายนอกจิตนั้น เป็นไปไม่ได้ “ แต่การเฝ้าดูจิตอย่างไร จึงจะเรียกว่าการเข้าใจ (ถูกต้อง ) ? ” เมื่อพระมหาโพธิสัตว์ เสาะแสวงหาบรมปัญญาอันลึกซึ้ง 1* พระองค์ได้ทรงรู้แจ้งชัดว่า ธาตุ 4 ขันธ์ 5 เป็นภาวะที่ไร้ตัวตนบุคคลเราเขาและรู้แจ้งชัดการปรุงแต่งจิต(จิตตสังขาร) นั้นมี 2 ลักษณะ คือ บริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์ 2* โดยธรรมชาติแท้ของจิตนี้ สภาพจิตทั้ง 2 อย่างนี้จึงเป็นปัจจุบันเสมอ แต่มันเกิดสลับกันเสมือนเหตุและผล ซึ่งอาศัยกันและกันเกิดขึ้น* (*ตามหลักของปฏิจจสมุปบาท หรือ อิทัปปัจจยตา . ผู้แปลไทย ) จิตที่บริสุทธิ์พอใจในการทำกรรมดี แต่จิตที่ไม่บริสุทธิ์คิดถึง ( ปรุงแต่ง ) แต่เรื่องชั่ว ๆ บุคคลที่ไม่ได้รับผลจากการกระทบของจิตที่สกปรกคือพระอริยเจ้าทั้งหลาย ท่านเหล่านั้นย่อมอยู่เหนือความทุกข์ และประสบแต่ความสุขของพระนิพพาน ปุถุชนคนอื่น ๆ ย่อมถูกบีบคั้นด้วยจิตสกปรกและสับสนยุ่งเหยิงด้วยกรรมของตนเอง พวกเขาต้องท่องเที่ยวอยู่ในภูมิทั้ง 3 และได้รับความทุกข์ทรมานจากภัยต่าง ๆ อันไม่อาจนับได้ เพราะจิตที่สกปรกของตนย่อมปิดบังธรรมกายของเขาทั้งหลาย พระสูตรตอนที่ 10 กล่าวว่า “ ในกายของปุถุชนก็มีพุทธภาวะที่ไม่อาจทำลายได้เสมือนกับพระอาทิตย์ แสงของมันขยายไปทั่วอวกาศไม่มีสิ้นสุด แต่เมื่อใดมันถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกอันหนาทึบด้วยเงาทั้ง 5(ขันธ์ 5)มันก็เหมือนแสงในตุ่มน้ำถูกบังจากการเห็น” และพระนิพพานสูตร 3* กล่าวว่า “ ปุถุชนทุกคน มีธรรมชาติแห่งพุทธะ แต่มันถูกคลอบคลุมด้วยความมืด (ของอวิชชา ) ซึ่งไม่อาจหลบเลี่ยงได้ ธรรมชาติแห่งพุทธะของเราก็คือสติสัมปชัญญะ ( ความรู้สึกตัวทั่วพร้อม ) โดยการทำให้ตนเองตื่นตัวและทำให้ผู้อื่นตื่นตัวด้วย การประจักษ์แจ้งความรู้สึกตัวทั่วพร้อมเป็นความหลุดพ้น ” ความดี ( กุศลธรรม ) ทุกอย่างมีสติสัมปชัญญะเป็นรากฐาน และจากรากเหง้าแห่งสติสัมปชัญญะนี้ จึงก่อให้เกิดต้นไม้แห่งคุณธรรมขึ้น และผลิตผลออกมาเป็นนิพพาน การเฝ้าดูจิตเช่นนี้จึงเป็นความเข้าใจที่ถูกต้อง ( สัมมาทิฏฐิ ) ท่านกล่าวว่า “ พุทธภาวะที่แท้จริงและกุศลธรรมทั้งปวง มีสติสัมปชัญญะเป็นรากเหง้า แต่อะไรเล่าเป็นรากเหง้าของอวิชชา ? ” จิตที่หลงผิดด้วยอวิชชา ย่อมประสบแต่ความทุกข์และภัย ความทะเยอทะยานอยากและความชั่วร้ายอันไม่รู้จักจบสิ้น อวิชชาหยั่งรากลึกลงในกิเลส 3 ประการ คือ โลภะ โทสะและโมหะ สภาพจิตที่ถูกห่อหุ้มด้วยกิเลส 3 ประการเหล่านี้ ย่อมรวมเอาความชั่วประการต่าง ๆ อันนับไม่ได้เข้าไว้ด้วยกัน เหมือนต้นไม้ที่มีลำต้นเพียงลำต้นเดียว แต่มีกิ่งก้านและใบมากมายมหาศาล กิเลสแต่ละตัวยังก่อให้เกิดความชั่วร้ายต่าง ๆ อีกหลายล้านตัว ที่เอาต้นไม้เป็นอุปมา ก็ยังยากที่จะเปรียบเทียบ ให้เหมาะสมได้ กิเลสทั้ง 3 ประการ ย่อมเกิดกับอายตนะทั้ง 6 4* ของเรานี้เอง เหมือนวิญญาณ 6 5* หรือโจร 6 จำพวก ที่เรียกกิเลสพวกนี้ว่าโจร เพราะว่ามันผ่านเข้าออกตามประตู ของอายตนะ (มโนทวาร) ความโลภและความทะยานอยากอันหาขอบเขตมิได้ ทำให้หมกมุ่นอยู่ในความชั่วร้ายและปิดบังลักษณะอันแท้จริงของจิตไว้ เพราะว่าปุถุชนทั้งหลาย ถูกกิเลสตัณหา หรือพวกโจรชักนำให้ทำผิดทั้งกาย และใจ พวกเขาจึงหลงทางชีวิตและความตาย แล้วร่อนเร่พเนจรไปในภพทั้ง 6 6* และทุกข์ด้วยภัยต่าง ๆ อันหาประมาณมิได้ ทุกข์ภัยเหล่านี้ก็เป็นเสมือนกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก เป็นระยะทางยาวเป็นพัน ๆ ไมล์ เพราะการไหลรวมของกระแสน้ำเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่อย่างไม่ขาดสาย แต่ถ้าผู้ใดตัดต้นกำเนิดของน้ำได้ แม่น้ำก็แห้งเหือดฉันใด บุคคลที่แสวงหาการหลุดพ้น สามารถเปลี่ยนกิเลสทั้ง 3 ให้เป็นที่ตั้งของศีลและเปลี่ยนโจรทั้ง 6 ให้เป็นปารมิตา 6 เขาก็ขจัดภัยร้ายต่าง ๆ ให้แก่ตนได้ทุกครั้งหรือตลอดไป ก็ฉันนั้น .... จากคุณ : JitZungkabuai - [ 23 พ.ค. 51 19:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .... “ แต่ภูมิทั้ง 3 และภพทั้ง 6 เป็นสภาวะที่กว้างขวางหาที่สุดมิได้ ถ้าเราเอาแต่เฝ้าดูจิต เราจะสามารถหลบหลีกภัยต่าง ๆ ของจิตได้อย่างไร ? ” กรรมในภูมิทั้ง 3 ล้วนเกิดจากจิต ถ้าจิตของท่านไม่เข้าไปในภูมิทั้ง 3 จิตก็อยู่เหนือกิเลสนั้น เพราะภูมิทั้ง 3 ก่อให้เกิดกิเลส 3 คือ ความโลภ ก่อให้เกิด ภูมิแห่งความทะยานอยาก (กามาวจรภูมิ ) ความโกรธก่อให้เกิดภูมิของรูป ( รูปาวจรภูมิ ) และความหลงก่อให้เกิดภูมิแห่งความไม่มีรูป (อรูปาวจรภูมิ ) และกรรมที่ตัณหาราคะสร้างขึ้น มีทั้งเบาและหนัก ภูมิทั้ง 3 นี้ ถูกแบ่งเป็น 6 สถาน ที่เรารู้จักกันในนามภพทั้ง 6 นั่นเอง “ กรรมของภพทั้ง 6 เหล่านี้ แตกต่างกันอย่างไร ? ” ปุถุชนที่ยังไม่เข้าใจวิธีการปฏิบัติที่แท้จริง 7* ย่อมทำความดีทั้ง 10 ประการ อย่างขาดปัญญา อันเป็นเหตุให้เกิดในภพสถานเบื้องสูงทั้ง 3 และภูมิสถานเบื้องต่ำทั้ง 3 “ อะไรคือภพสถานเบื้องสูงทั้ง 3 ประการนั้น ? ” บุคคลที่ประกอบกรรมดี 8* อย่างใบ้บอดโง่เขลา และแสวงหาความสุขอย่างโง่เขลา ย่อมเป็นเหตุให้เกิดเป็นเทวดาในชั้นกามาวจรภูมิ บุคคลที่รักษาศีล 5 9* แต่ยังลุ่มหลงในความรัก ความชัง เป็นเหตุให้เกิดเป็นมนุษย์ในโทสะภูมิ ( ภูมิของยักษ์ ) ส่วนบุคคล ที่ยึดในโลกียวิสัยอย่างโง่เขลา และเชื่อในคำสอน ( ลัทธิ ) ผิด ๆ และสวดมนต์อ้อนวอนหาแต่ความสุขสบาย ย่อมเป็นเหตุให้เกิดเป็นภูต ผี ปีศาจ ในโมหะภูมิ เหล่านี้เป็นกำเนิดเบื้องสูง 3 ประการ และอะไรเล่าที่เรียกว่าภพเบื้องต่ำทั้ง 3 ? ภูมิเหล่านี้เป็นสถานที่ของบุคคลผู้ยึดติดในความคิดที่มีกิเลสและเป็นเหตุให้เกิดความชั่ว กรรมของคนเหล่านี้เกิดจากความโลภ ซึ่งเป็นภพภูมิแห่งเปรตที่ใหญ่ที่สุด กรรมของคนที่เกิดจากความโกรธคือ ภูมิแห่งผู้เสวยทุกข์ในนรก อันใหญ่ที่สุด และกรรมของคนที่เกิดจากความหลง คือภูมิแห่งเดรัจฉานที่ใหญ่ที่สุด ภพชั้นต่ำ 3 ประการเหล่านี้ รวมกับภูมิสถานชั้นสูงที่กล่าวมา เป็นภูมิทั้ง 6 ( ในคติของเถรวาทหรือหินยาน กำหนดภูมิของสัตว์ที่เกิดในวัฏฏะสงสาร เอาไว้ 8 ภูมิ คือ อบายภูมิเบื้องต่ำ 4 และสุขภูมิเบื้องสูง 4 อบายภูมิ 4 คือ สัตว์นรก, เปรต , อสุรกาย และสัตว์เดรัจฉาน สุขภูมิ 4 คือ มนุษย์ , เทวดา , พรหม และพระอริยเจ้า แต่ในของปรมัตถ์ ภูมิทั้ง 8 หมายถึง ภูมิของจิต 8 สภาวะ หรืออารมณ์ประจำตัวของมนุษย์แต่ละคนในชีวิตประจำวัน คือแต่ละขณะจิตเสวยอารมณ์อะไร ดีหรือชั่วก็ถือว่าเขากำลังถือกำเนิดในภพภูมินั้น ๆ โดยถือเอาความรุนแรงของกิเลส 4 ตัว เป็นตัวกำหนด คือผู้เสวยอารมณ์ ดังนี้ โลภะ ก่อกำเนิด เปรต ราคะ ก่อกำเนิด อสุรกาย – ปีศาจ โทสะ ก่อกำเนิด สัตว์นรกชั้นต่าง ๆ โมหะ ก่อกำเนิด เดรัจฉานระดับต่าง ๆ ความรุนแรงและความเบาบางของกิเลสแต่ละตัว ทำให้เกิดประเภทต่าง ๆ ของภพภูมิ เช่น ใครมีความโลภอ่อน ก็เกิดเป็นเปรตระดับต่ำ ๆ ใครมีความโลภระดับปานกลาง ก็เกิดเป็นเปรตระดับกลาง ใครมีความโลภจัดและรุนแรง ก็เกิดเป็นเปรตที่ใหญ่และมีพิษภัยร้ายกาจ ถึงขนาดเป็นภัยต่อชีวิตเป็นพิษต่อสังคมเลยที่เดียว * (* ที่เกิดปัญหาในสังคมโลกทุกวันนี้ ก็เพราะเปรตประเภทนี้มีมาก โลกจึงเดือดร้อน รายละเอียดและระดับต่าง ๆของพวกราคะ–โทสะ-โมหะ ก็พึงเทียบกับความโลภเอาเองเถิดและส่วนในภูมิเบื้องสูง คือสุขภูมิ 4 ประการ ก็พึงเห็นตรงกันข้ามกับพวกมีราคะ – โทสะ – โมหะ เมื่อกิเลสทั้ง 3 เบาบางหรือหมดไป ได้แก่ พวกมนุษย์,เทวดา,อินทร์พรหมและพระอริยเจ้า.... ผู้แปลไทย) จากเรื่องนี้ ท่านจะเข้าใจเรื่องกรรมทั้งหมดได้อย่างแจ่มแจ้ง ตลอดถึงความทุกข์ทรมานและโทษภัยอื่น ๆ ด้วย ซึ่งเกิดขึ้นจากจิตใจของท่านเอง ถ้าท่านเพียงแต่กำหนดพิจารณาจิตของตนเองเท่านั้น ย่อมอยู่เหนือความเข้าใจผิดและความชั่วทั้งหลาย และทุกข์อันเกิดจากภูมิทั้ง 3 และภพทั้ง 6 ก็สลายตัวไปเองโดยอัตโนมัติ และเมื่อใดท่านเป็นอิสระจากทุกข์ ท่านก็หลุดพ้นอย่างแท้จริง แต่พระพุทธเจ้าตรัสว่า “ หลังจากได้รับความทุกข์ยากลำบากอันมหาศาลเป็นเวลาสามอสงไขยกัลป์แล้ว 10* ฉันจึงได้บรรลุธรรม ” “ บัดนี้ทำไมจึงกล่าวว่า การเฝ้าดูจิตธรรมดา ๆ และการเอาชนะกิเลสทั้งสามจึงจะหลุดพ้นเล่า ? ” พระพุทธพจน์เป็นความจริง แต่คำว่า “ สามอสงไขยกัลป์ หมายถึง สภาพจิตที่ถูกห่อหุ้มด้วยกิเลสทั้งสาม สิ่งที่เรียกว่า อสงไขย ในศัพท์ภาษาสันสกฤต ท่านหมายถึง กำหนดนับไม่ได้ ” ภายในสภาพจิตที่ถูกห่อหุ้มด้วยกิเลสสามตัวนี้ก็คือ ความคิดชั่วที่กำหนดนับไม่ได้ ( มากมายมหาศาล ) ความคิดทุกความคิดจบลงครั้งหนึ่ง ก็เรียกว่า “ กัลป์หนึ่ง ” สภาพที่ไม่มีสิ้นสุดเช่นนี้ คือสิ่งที่พระองค์ทรงหมายถึง “ สามอสงไขยกัลป์ ” “ เมื่อใดกายจริง ( ธรรมกาย ) ของท่านถูกบดบังด้วยกิเลสทั้งสาม เมื่อท่านไม่สามารถเอาชนะความชั่วอันมากมายของตนได้ ท่านจะเป็นผู้หลุดพ้นได้อย่างไร ? ” บุคคลที่สามารถเปลี่ยนแปลงกิเลสทั้ง 3 คือ ความโลภ ความโกรธและความหลงให้เป็นวิมุติทั้งสามได้ เรียกว่าเขาได้ผ่านพ้นจาก อสงไขยกัลป์ทั้งสามได้ แต่คนยุคนี้ เป็นคนยุคสุดท้ายภายหลัง 11* เป็นปุถุชนคนหนาด้วยความโง่ พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่พระตถาคต หมายถึง สามอสงไขยกัลป์ พวกเขากล่าวว่า การบรรลุธรรมจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ อสงไขยกัลป์ผ่านไปแล้ว ดังนั้น คนเหล่านั้นจึงนำสาวกไปสู่ทางปฏิบัติต่อพุทธภาวะ อย่างผิด ๆ แต่พระมหาโพธิสัตว์ ได้บรรลุธรรมเพียงสมาทานปฏิบัติสามข้อ 12* เท่านั้นและปฏิบัติตามปารมิตา 6 ข้อ บัดนี้ท่านบอกให้สาวกเฝ้าดูจิต ใครจะสามารถบรรลุธรรม โดยปราศจากการอบรมบ่มเพาะระเบียบวินัยที่ดีได้อย่างไร ? การปฏิญาณรับศีล 3 ข้อ เป็นการเอาชนะกิเลสที่ห่อหุ้มจิตได้อย่างแน่นอน คือ เมื่อท่านเอาชนะกิเลสเหล่านี้ได้ ท่านก็สร้างกุศลธรรม อันไม่มีขอบเขตอีกสามประการ ข้อเดียวแต่รวบทุกข้อเข้าไว้ ในกรณีนี้คือ กุศลธรรมอันมหาศาลจะหลั่งไหลมาสู่จิตใจของท่านและปารมิตา 6 ก็เป็นธรรมช่วยชำระอายตนะ 6 สิ่งที่เราเรียกว่า “ ปารมิตา ” หมายถึง “ อีกฝั่งหนึ่ง หรือ ฝั่งโน้น 13* ” เมื่อชำระมลทินทั้งหกออกจากใจได้แล้ว ( เรือ ) ปารมิตาก็นำท่านข้ามแม่น้ำแห่งวัฏฏทุกข์ ไปสู่ฝั่งแห่งโพธิญาณ ( นิพพาน) ตามพระสูตรศีล 3 ข้อได้แก่ 1. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะกำจัดความชั่วทั้งปวงให้สิ้นไป ( สพฺพปาปสฺสอกรณํ ) 2. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะสั่งสมกุศลทั้งปวง ( กุสลสฺสูปสมฺปทา ) และ 3. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะปลดปล่อยสรรพสัตว์ให้หลุดพ้นจากทุกข์ ( สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจเย ) * (* แต่ในคัมภีร์เถรวาทเป็น สจิตฺตปริโยทปนํ คือการชำระจิตของตนให้บริสุทธิ์ สะอาด . ผู้แปลไทย ) “ แต่บัดนี้ท่านกล่าวว่า ให้ควบคุมจิตให้พ้นจากการครอบงำของกิเลสทั้งสามเท่านั้น ความตรงนี้ไม่ขัดกันกับความหมายในคัมภีร์หรือ ? ” พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้องแต่นานมาแล้ว สมัยเมื่อพระมหาโพธิสัตว์กำลังสร้างสมอบรมพืชพันธุ์และโพธิญาณอยู่ ก็ได้เผชิญหน้ากับกิเลสทั้ง 3 ซึ่งทำให้พระองค์ต้องตั้งสัตย์ปฏิญาณขึ้น 3 ประการ คือ บำเพ็ญข้อห้ามแห่งศีลเพื่อเผชิญกับโลภะกิเลส พระองค์ก็ทำปฏิญาณเพื่อขจัดความชั่วให้หมดไป เมื่อบำเพ็ญสมาธิ เพื่อเผชิญกับโทสะกิเลส พระองค์ก็ปฏิญาณที่จะสั่งสมกุศลธรรมทั้งปวง และเมื่อบำเพ็ญปัญญา เพื่อเผชิญกับโมหะกิเลส พระองค์ปฏิญาณที่จะปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์ เพราะพระองค์ตั้งอยู่ในข้อปฏิบัติ 3 ประการเหล่านี้ คือ ศีล สมาธิ และปัญญา พระองค์จึงสามารถเอาชนะกิเลสทั้ง 3 และเข้าถึงโพธิญาณได้ เมื่อเอาชนะกิเลสทั้งสามได้แล้ว พระองค์ก็สามารถขจัดบาปอกุศลทั้งปวงออกไป และสลัดความชั่วได้หมดสิ้น เมื่อสมาทานศีล ( สัตยปฏิญาณ ) สามข้อแล้วพระองค์ก็ไม่ได้ทำอะไรอีก นอกจากทำความดีและสั่งสมกุศลธรรม และเมื่อสลัดความชั่วทิ้งไปได้หมดสิ้นแล้วทรงเจริญกุศล พระองค์ก็สามารถบรรลุถึงข้อปฏิบัติทุกอย่างได้สำเร็จ และบรรลุประโยชน์ของพระองค์เท่ากับสัตว์อื่น ๆ และจาริกไปช่วยปุถุชนทุกหนทุกแห่ง ดังนั้น พระองค์จึงได้ชื่อว่า “ ปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์ ” ได้สำเร็จ ท่านคงเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่า การปฏิบัติที่ท่านกำลังบำเพ็ญอยู่ มิได้อยู่แยกไปจากจิตของท่านเลย ถ้าจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิทั้งสิ้นก็บริสุทธิ์ไปด้วย พระสูตรกล่าวว่า “ ถ้าจิตของเขาสกปรก สัตว์ทั้งหลายก็สกปรกด้วย ถ้าจิตของเขาสะอาด สรรพสัตว์ก็สะอาดด้วย ” และ “ การบรรลุถึงพุทธภูมิได้ ต้องชำระจิตของท่านให้สะอาด เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย ” ดังนั้น เมื่อเอาชนะกิเลสทั้งสาม ที่ครอบงำจิตใจได้ ศีลสามข้อ (ปฏิญญาสาม ) ก็สมบูรณ์โดยอัตโนมัติ .... จากคุณ : JitZungkabuai - [ 23 พ.ค. 51 19:52:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คำสอนเซ็น โพธิธรรมคำสอน...(ปรมาจารย์ตั๊กม้อ) พุทธยานันทภิกขุ แปลและเรียบเรียง วันที่ 5 มีนาคม 2547 มีโอกาสไปทอดผ้าป่าที่วัดป่าโสมพนัส บ้านภูเพ็ก ต.นาหัวบ่อ อ.พรรณานิคม จ. สกลนคร ได้ทราบว่าคณะญาติธรรมวัดป่าโสมพนัสกำลังเตรียมต้นฉบับ เพื่อจัดพิมพ์หนังสือ คำสอนเซ็น โพธิธรรมคำสอน...(ปรมาจารย์ตั๊กม้อ) ซึ่งแปลและเรียบเรียงโดย พุทธยานันทภิกขุ ความตั้งใจของคณะญาติธรรมวัดป่าโสมพนัส คือ พิมพ์เพื่อเผยแพร่เป็นธรรมทาน พระมหาปัญโญภิกขุได้กรุณาให้นำต้นฉบับมาเผยแพร่ในลานธรรมเพื่อให้ผู้อ่านพิจารณาให้ข้อเสนอแนะก่อนจัดพิมพ์เป็นหนังสือต่อไป คำปรารภการแปล ข้าพเจ้าได้รับต้นฉบับคำสอนของท่านโพธิธรรมที่เป็นภาษาจีน และภาษาอังกฤษจากคุณรณชัย เมื่อ 10 กว่าปีมาแล้ว เมื่ออ่านแล้วรู้สึกว่าชอบมาก เลยลงมือแปลเล่น ๆ เพื่อให้เพื่อนนักปฏิบัติกรรมฐานร่วมกันในขณะนั้นได้อ่านเพื่อการศึกษา เพราะแนวคำสอนหลัก ๆ ตรงกับแนวคำสอนของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ ที่พวกเราสมาทานปฏิบัติกันอยู่ แม้ท่านปรมาจารย์ทั้งสองท่าน จะมีชีวิตห่างกันกว่า 2 พันปีแล้วก็ตาม แต่แนวความคิดและคำสอนตรงกันอย่างน่าประหลาด จึงนึกถึงคำพูดของหลวงพ่อเทียนที่ว่า “ ธรรมะแท้เป็นสิ่งเดียวกัน ” ไม่ว่าจะต่างกันกี่พันปีก็ตาม ดังนั้น เมื่อปลายปี 2546 พระอาจารย์สุริยา มหาปัญโญ ได้นำต้นฉบับที่ข้าพเจ้าแปลไว้ให้กลับมาปรับปรุงแก้ไขอีกครั้งหนึ่ง เพราะมีผู้มีจิตศรัทธาประสงค์จะพิมพ์เผยแพร่ให้ได้อ่านกันกว้างขวางต่อไป แม้ข้าพเจ้าจะไม่ค่อยมีเวลามากนัก แต่เล็งเห็นประโยชน์ของสาระคำสอน ที่จะสร้างสรรค์สืบทอดนักปฏิบัติจิตตภาวนารุ่นต่อ ๆ ไป ข้าพเจ้าจึงตกลงทำการปรับปรุงแก้ไขอีกครั้ง เป็นธรรมดาว่า คำพูดของคนเมื่อสองพันกว่าปีมาแล้ว จะนำมาสื่อความหมายกับคนปัจจุบันโดยตรงเป็นเรื่องยากมาก แต่อาศัยว่าท่านได้ใช้ภาษาจิต เป็นหลักการสอน ภาษาจิตเป็นภาษาที่อยู่เหนือกาลเวลา สามารถสื่อกันรู้เรื่องได้ ทุกยุคทุกสมัย คือภาษาธรรมะเป็นภาษาที่ไม่ล้าสมัย ด้วยความเข้าใจเช่นนี้ ข้าพเจ้าจึงได้แปลและเรียบเรียงขยายความ ผสมผสานกัน จนสื่อความหมายได้ระดับหนึ่ง ดังนั้น ลักษณะของการเขียนจึงมี 4 ลักษณะด้วยกัน 1. การแปลโดยตรง 2. ขยายความ ( ในวงเล็บ – ผู้แปลไทย ) 3. ข้อสังเกต 4. เรียบเรียงความไม่ชัดให้ชัดขึ้น แต่รับรองได้ว่าเนื้อหาสาระ และความหมายยังคงเดิมทุกประการไม่ผิดเพี้ยน แต่ท่านต้องอ่านอย่างพินิจพิจารณาหลาย ๆ รอบ จึงจะเข้าใจได้ครบถ้วน แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ ผู้อ่านต้องมีพื้นฐานการเจริญวิปัสสนามาก่อน พอสมควร มิฉะนั้นแล้ว ก็ยากจะเข้าใจได้ครบถ้วนและแจ่มแจ้ง เพราะผู้พูดพูดด้วยคารมการวิปัสสนา ผู้แปลก็แปลด้วยสำนวนวิปัสสนา ดังนั้น ผู้อ่านก็ต้องอ่านด้วยอารมณ์วิปัสสนา ถึงจะสื่อความหมายถูกต้องและตรงกัน ถ้าผู้อ่านจะอ่านหนังสือเล่มนี้ให้เข้าใจ ต้องไปปฏิบัติวิปัสสนาให้เข้าใจเสียก่อน มิฉะนั้น ท่านจะงุนงง สับสนในการอ่านเป็นอันมาก เช่น สำนวนท่านพูดว่า “คนบูชาย่อมไม่รู้ คนรู้ย่อมไม่บูชา” ( Those who worship don’t know, and those who know don’t worship.) เป็นต้น ข้อความเดิมเป็นเช่นนี้ท่านจะเข้าใจว่าอย่างไรหรือข้อความต้นฉบับที่ว่า “But why shouldn’t we worship Buddha and Bodhisattava?” “แล้วทำไมเราจะต้องบูชาพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์กันอีกละ ?” ข้อความเหล่านี้ล้วนท้าทายชาวพุทธเถรวาท ให้พิสูจน์ พิจารณากันทั้งสิ้น ตลอดทั้งเล่ม จะมีข้อความเหล่านี้เยอะมาก จึงใคร่ขอให้ผู้อ่านอย่าเพิ่งรับและปฏิเสธ หรือตั้งข้อรังเกียจใด ๆ แต่ขอให้พิจารณาและปฏิบัติวิปัสสนาเพื่อพิสูจน์ความจริงกันต่อไป จึงขอบคุณพระอาจารย์สุริยา ที่มีวิริยะอุตสาหะขวนขวายเก็บต้นฉบับแปลไทยเอาไว้ ซึ่งข้าพเจ้าลืมไปแล้วและเมื่อข้าพเจ้าต้องการต้นฉบับภาษาอังกฤษ ท่านก็ขวนขวายมาจนได้อีก ก็นับว่าพระคุณท่านเริ่มเห็นด้วยกับคำสอนของท่านโพธิธรรมบ้างแล้ว และก็หวังว่าผู้อ่านอีกหลาย ๆ ท่านก็เห็นความจริงตามท่านปรมาจารย์โพธิธรรม มากขึ้นเรื่อย ๆ นั้นหมายถึงมิติใหม่แห่งพุทธศาสนาแบบเถรวาทได้เจริญก้าวหน้ามาเป็นมหายานได้อย่างถูกต้องและกลมกลืนที่สุด เพื่อจะได้เข้าสู่วิถีแห่งวัชรยานในศตวรรษต่อไป ขอขอบคุณทุกท่านผู้มีส่วนเกี่ยวข้องและช่วยกัน ทำหนังสือเล่มนี้พิมพ์ออกมาสู่สายตาของสาธุชน ขอท่านทั้งหลายจงเจริญสติสัมปชัญญะ อย่างถูกต้อง จริงจัง ต่อเนื่อง จนเข้าถึงกระแสแห่งพุทธภาวะด้วยกันทุกคนทุกท่านเทอญ พุทธยานันทภิกขุ ( พระมหาดิเรก ศักดิ์สิทธิ์ ) วันจันทร์ ที่ 12 ธันวาคม 2546 เวลา 12.00 น.   http://www.อgalico.com/board/showthread.php?t=2981 เปลี่ยน อ เป็น a ขอรับ _____________________________________________________ สาธุขอรับ JitZungkabuai แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 19:58:11 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 23 พ.ค. 51 19:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จิตเป็นประตูเปิดไปสู่ทุก ๆโลกและเป็นท่าน้ำข้ามไปสู่ฝั่งตรงข้ามได้ บุคคลที่รู้จักว่าประตูอยู่ที่ไหนย่อมไม่กังวลที่จะเข้าไปคนที่รู้ว่าท่าน้ำอยู่ที่ไหนย่อมไม่กังวลที่จะข้ามไป บุคคลที่ฉันพบทุกวันนี้ เป็นคนตื้นเขิน เขาคิดว่าบุญเป็นสิ่งที่มีตัวตน พวกเขาจึงใช้จ่ายทรัพย์ทำบุญอย่างฟุ่มเฟือย ฆ่าเนื้อเบื่อปลาทั้งบกและทะเล พวกเขามอมเมาตัวอย่างโง่ ๆ ด้วยการสร้างสถูปเจดีย์อย่างสูงส่ง บอกให้ประชาชนบริจาคไม้และอิฐ หิน ดิน ปูน ทาสีเขียวและน้ำเงิน ( เจดีย์ที่สร้างเสร็จ ) พวกเขาทำกายและใจให้ตึงเครียด ทำตนเองให้เจ็บป่วยและนำผู้อื่นไปผิดทางและเขาไม่รู้จัก หิริ – โอตตัปปะ อย่างเพียงพอแล้วพวกเขาจะบรรลุธรรมได้อย่างไร พวกเขาเข้าไปยึดติดกับสิ่งที่เห็นภายนอกอย่างเหนียวแน่น ถ้าท่านพูดเรื่องอนัตตาให้เขาฟัง เขานั่งนิ่งและงงงัน ชอบแสดงความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อชาวโลก แต่มีความโลภลามกอยู่เบื้องหลัง เขายังใบ้บอดต่อมหันตทุกข์ที่กำลังมาถึง สาวกเช่นนั้นกำลังมอมเมาตนเองด้วยสิ่งไร้สาระ หันเหจากสัจจธรรมไปสู่ความจอมปลอม พวกเขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากขอพร เพื่อให้พบความสุขในอนาคต ถ้าท่านสามารถเพ่งพินิจแสงสว่างภายในใจของตนอยู่เสมอ ๆ แล้วจะเห็นแสงสว่างภายนอก ท่านจะขับไล่อสรพิษทั้ง 3 ( โลภะ โทสะ โมหะ ) และโจรทั้ง 6 ( อุปาทานในอายตนะ ทั้ง 6 ) ออกไปได้ทันทีและตลอดไป กุศลธรรมและบารมีธรรมอันมากมายมหาศาลจะบังเกิดขึ้นแก่ท่าน และเป็นพาหนะนำไปสู่ประตูแห่งปรมัตถธรรมโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม การรู้แจ้งแทงตลอด โลกียธรรมและโลกุตตรธรรม จะอุบัติขึ้นรวดเร็วยิ่งกว่าการกระพริบตาเสียอีก การรู้แจ้งธรรมจะบังเกิดขึ้นแบบฉับพลันทันที ทำไมต้องกังวลจนผมหงอกด้วยเล่า ? เมื่อประตูสัจจธรรมยังเปิดไม่ได้ ฉันก็เพียงได้แต่เฝ้าดูใจไปเรื่อย ๆ -จบ- จากคุณ : JitZungkabuai - [ 23 พ.ค. 51 20:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พระเถระ สืบต่อพระพุทธวจนะไว้ดังนี้ ....เอก อํ ๒๐/๑๑-๑๒/๕๒-๕๓ จิตนี้ เป็น (ธรรมชาติฝ่างสังขตธรรม)ประภัสสร แต่จิต (ธรรมชาติฝ่างสังขตธรรมประภัสสร) นั้นแล เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะอุปกิเลสอันเป็นอาคันตุกะจรมา (อุปกิเลสสูตร นิววรณ์ทั้ง ๕ เป็น อุปกิเลส) เราตถาคต กล่าวว่า ปุถุชนผู้ไม่มีการสดับ (อบรมกาย อบรมขิจ ตามแบบที่ตรัสสรรเสริย) ย่อมไม่รู้ชัดซึ่งความจริงข้อนั้น (คือ จิตมันผ่อง แต่เข้าถึงความเศร้าหมองเพราะนิวรณ์ทั้ง ๕ ที่เป็นแขกจรมา ในกรณีนั้นๆ) เพราะเหตุนั้น จิตตภาวนา (หรือ อธิจิตสิกขา) ย่อมไม่มีแก่ ปุถุชนผู้ไม่มีการสดับ ภิกษุทั้งหลาย จิตนี้ เป็น (สังขตธรรม) ประภัสสร แต่จิตนั้นแล (จิตอื่นเกิดขึ้น จิตอื่นดับไปตลอดวัน ตลอดคืน) เป็นจิตพ้นวิเศษจากอุปกิเลส (นิวรณ์ทั้ง ๕) อันเป้นอาคันตุกะจรมานั้นได้ เราตถาคตกล่าวว่า อริยสาวก (พระโสดาบันเป็นอันดับแรก)ผู้มีการสดับ (คืออบรมกายอบรมจิต ด้วย อานาปานสติ - สติปัฏฐานทั้ง ๔) ย่อมรู้ชัด (ด้วยยถาภูตสัมมัปปัญญา + ไม่ประมาท) ตามที่ (จิตพ้นวิเศษนั้น)เป็นจริง ซึ่งความจริงข้อนั้น เพราะเหตุนั้น (ตามที่ตรัส) จิตตภาวนา (อธิจิตสิกขา ดู สมาธิภาวนา ๔ ประเภท ตามพระบาลีโรหิตัสสวรรค) ย่อมมีแก่ อริยสาวก ผู้มีการสดับ ดังนี้ พระสูตรนี้ ....เอก อํ ๒๐/๑๑-๑๒/๕๒-๕๓ ตรัสแสดง ถึง ความรู้ ที่ทำให้มีการอบรมจิต ทีนี้ เทียบกับ คำสอนชั้นสาวกคือ ...โพธิธรรมคำสอน ตามที่คุณจิตฯ เสนอใน กระทู้นี้ โดยเฉพาะ คคห 5 ....ข้อความ “But why shouldn’t we worship Buddha and Bodhisattava?” “แล้วทำไมเราจะต้องบูชาพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์กันอีกละ ?” โดยเฉพาะ คคห 4 ...ข้อความ พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้องแต่นานมาแล้ว ถูกต้องแต่นานมาแล้ว ....มีปัญหา ตรงไหนครับ?.."ท่านโพธิธรรม" ถูกต้องแต่นานมาแล้ว ....มีปัญหา ตรงไหนครับ?.."ท่านโพธิธรรม" ถูกต้องแต่นานมาแล้ว ....มีปัญหา ตรงไหนครับ?.."ท่านโพธิธรรม" คคห 4 ..ข้อความ พระสูตรกล่าวว่า “ ถ้าจิตของเขาสกปรก สัตว์ทั้งหลายก็สกปรกด้วย ถ้าจิตของเขาสะอาด สรรพสัตว์ก็สะอาดด้วย ” และ “ การบรรลุถึงพุทธภูมิได้ ต้องชำระจิตของท่านให้สะอาด เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย ” พระสูตรฝ่ายไหนครับ "ท่านโพธิธรรม" ที่มีพุทธวจนะตรัสว่า ....จิตของท่านบริสุทธิ์ เทียบกับ เอก อํ ๒๐/๑๑-๑๒/๕๒-๕๓ นะครับ (จิตนี้ เป็น (สังขตธรรม) ประภัสสร (ผุดผ่อง) หมายเหตุ ๑ เข้าใจ พระพุทธวจนะ อตัมมยตา จะเข้าใจ ...จิตประภัสสร หมายเหตุ ๒ พระพุทธวจนะ ฝ่ายเถรวาท ตรัสเรื่อง จิตไว้ หลายพระสูตร ยังหาไม่พบ ที่ตรัส ..คำว่า จิตบริสุทธิ์ ..ท่านใดหาพบ กรุณาบอกด้วย ..เพื่อสังคมออนไลน์คุณภาพ + ตามหลักฐานชั้นต้นเดิม (ทั้งเถรวาท - มหายาน) พระพุทธองค์ยังทรงยังอยู่ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 23 พ.ค. 51 21:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณท่านJit ผมชอบ พิมพ์ไว้อ่านอีก(ผมน่าจะมีอยู่แล้ว) คนที่บรรลุธรรมจะต้องรู้มาก รู้ลึกเท่าไหร่หนอ? 5555555 ขอบคุณและขอบคุณ จากคุณ : ศิษย์ปู่หมอ - [ 23 พ.ค. 51 22:03:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 **** อนุโมทนาครับ เรานั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ ผ่องแผ้ว กับ เรานั้น เมื่อจิตบริสุทธิผ่องแผ้ว เป็นสมาธิ ต่างกันตรงไหนครับ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 24 พ.ค. 51 08:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นความรู้ใหม่สำหรับผมครับ แม้เข้าใจตามได้ไม่ทั้งหมด และไม่เห็นด้วยในบางประโยคของผู้แปลบ้างก็ตาม อนุโมทนาเจ้าของกระทู้เสมอ เมื่อใช้ความรู้ ความสามารถในทางที่สมควรแก่ภูมิรู้ ภูมิธรรมของท่านเอง จากคุณ : deedang - [ 24 พ.ค. 51 12:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (๑) พระพุทธวจนะ ฝ่ายเถรวาท ตรัสเรื่อง จิตไว้ หลายพระสูตร ยังหาไม่พบ ที่ตรัส ..คำว่า จิตบริสุทธิ์ ..ท่านใดหาพบ กรุณาบอกด้วย (๒) ฯลฯ โปฏฐปาทะ ข้ออื่นยังมีอีก ภิกษุ เพราะละสุขและละทุกข์เสียได้ (สุขและทุกข์ในสภาวะไหน? ตามที่ตรัสนี้) เพราะความดับหายไปแห่งโสมนัสและโทมนัส ในกาลก่อน (โสมนัสและโทมนัสอะไร ในกาลก่อน) จึงบรลลุ ฌานที่สี่ อันไม่ทุกข์ไม่สุข มีแต่ ความที่สติเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์ เพราะอุเบกขา แล้วแลอยู่ สัจจสัญญา (สัญญา ที่ตรัสนี้ ทรงหมายถึง สัญญาอะไร? แบบไหน?) อันละเอียด ใน อุเปกขาสุข ที่มีในกาลก่อน ของเธอนั้น ย่อมดับไป สัจจสัญญาอันละเอียดในอทุกขมสุข (สุขแบบนี้ ไม่ใช่ อุเปกขา ใช่ไหม?) ย่อมมีขึ้น ในสมัยนั้น เธอย่อมเป็นผู้มี สัจจสัญญาอันละเอียดในอทุกขมสุข ในสมัยนั้น เพราะการศึกษาอย่างนี้ (ศึกษาอย่างนี้ ที่ตรัส แปลว่า?????) สัญญาอย่างหนึ่ง ย่อมเกิดขึ้น สัญญาอย่างหนึ่ง ย่อมดับไป (สัญญาในฌานที่ ๓ ดับ เกิด สัญญาในฌานที่ ๔ ใช่ไหม?) แม้นี้ ก็เป็นการศึกษา (ในกรณีแห่ง อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ และ อากิญจัญญายตนะ ก็ตรัสไว้ มีข้อความทำนองเดียวกัน (สี  ที  ๙/๒๒๖-๒๒๗/๒๗๙-๒๘๒) พระสูตรนี้ ตรัสถึง ..(มีแต่) ความที่สติเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์ (เพราะอุเบกขา แล้วแลอยู่) นี้ คือ สติบริสุทธิ์ (ในอัปปนา) สมาธิ (คือ รูปฌานที่ ๔) ยังหาไม่พบ ที่ตรัส ..คำว่า จิตบริสุทธิ์ ..ท่านใดหาพบ กรุณาบอกด้วย (๓) เจโตวิมุตติ ชนิดที่ยังมีอุปสรรค ภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกเหล่านี้ มีอยู่ ฯลฯ (๑) ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในกรณีนี้ เข้าถึง เจโตวิมุตติอันสงบ อย่างใดอย่างหนึ่ง แล้วแลอยู่ (ด้วย ความที่สติเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์ เพราะอุเบกขา ใช่หรือไม่????) เธอย่อม (อาสัยเหตุคือ เจโตวิมุติใดนั้น) กระทำในใจซึ่ง สักกายนิโรธ (สักกายพระสูตรนี้ ทรงหมายถึง ????) เมื่อเธอกระทำในใจซึ่ง สักกายนิโรธอยู่ (ด้วยอาศัยเจโตวิมุติใดนั้น) จิตของเธอ (ก็ยังคง) ไม่แล่นไป ไม่เลื่อมใส ไม่ดำรงอยู่ ไม่น้อมไป ในสักกายนิโรธ (แปลว่า ยัง ไม่ ปัญญาวิมุตติ มั๊ง) ความเป็นอย่างนี้ ของภิกษุนั้น ทำให้เธอหวัง (ด้วย สัมมาญาณะ - สัมมาวิมุตติ ตาม สัมมัตตะ ๑๐ มั๊ง) สักกายนิโรธ ไม่ได้ (..นี้คือ สันทิฏฐิโก ปัจจัตตัง มั๊ย ..แต่ บางบุคคล แค่ขั้น ฯลฯ ก็สำคัญว่า ฯลฯ) เปรียบเหมือนบุรุษมือเปื้อนตังเหนียว จับกิ่งไม้ (เทียบกับที่ตรัส จิตเหมือนลิง...จิตเหมือนมือลิงเปื้อนตังเหนียว จับกิ่งไม้) มือของเขาก้ข้องอยู่ จับอยู่ ติดอยู่ นี้ฉันใด(ไม่อิสระ ไม่ว่างจาก ราคะโทสะ โมหะ มั๊ง) ฯลฯ...............ฯลฯ ความเป็นอย่างนี้ของภิกษุนั้น ทำให้เธอหวัง สักกายนิโรธไม่ได้ ก็ฉันนั้น ฯลฯ ....อวิชชาปเภท (การทำลายแห่ง อวิชชา).... ฯลฯ ดูพระสูตรนี้ เอง ..จตุกก อํ ๒๑/๒๒๓-๒๒๕/๑๗๘ พระพุทธองค์ยังทรงยังอยู่ แถมอีกพระสูตร สิ่งที่ต้อง ย้ำ วันละ ๓ หน ในวงสมาธิ ดู ติก อํ ๒๐/๑๔๕/๔๕๘ ..ย่อมกำหนด สมาธินิมิต (ด้วย สติในสมาธิ คือ ...ความที่สติเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์ เพราะอุเบกขา แล้วแลอยู่ มั๊ง ..หรือ ด้วย จิต ประภัสสร มั๊ง) โดยเอึ้อเฟี้อ ในเวลา เช้า ..ย่อมกำหนด สมาธินิมิต โดยเอึ้อเฟี้อ ในเวลา กลางวัน ..ย่อมกำหนด สมาธินิมิต โดยเอึ้อเฟี้อ ในเวลา เย็น สรุป พุทธวจนะ ฝ่ายเถรวาท ..ความที่สติเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์ เพราะอุเบกขา แล้วแลอยู่ ยังหาไม่พบ พุทธวจนะ ฝ่ายเถรวาท..จิตบริสุทธิ์ ใครหาพบ ..เสนอด้วย จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 24 พ.ค. 51 13:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓ ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค ๒. อุทุมพริกสูตร (๒๕) ... พระผู้มีพระภาคนั้น เป็น พระพุทธะ ย่อมทรงแสดงธรรมเพื่อความตรัสรู้ พระผู้มีพระภาคนั้น เป็นผู้ฝึกแล้ว ย่อมทรงแสดงธรรมเพื่อความฝึก พระผู้มีพระภาคนั้นเป็นผู้สงบระงับแล้ว ย่อมทรง แสดงธรรมเพื่อความสงบระงับ พระผู้มีพระภาคนั้นเป็นผู้ข้ามได้แล้ว ย่อมทรง แสดงธรรมเพื่อความข้าม พระผู้มีพระภาคนั้นเป็นผู้ดับแล้ว ย่อมทรงแสดงธรรม เพื่อความดับ ฯ .... อุทุมพริกสูตร ที่ ๒ -----------------------------------------------------             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  บรรทัดที่ ๗๐๘ - ๑๑๘๘.  หน้าที่  ๓๐ - ๔๙. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=708&Z=1188&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=11&i=18 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 24 พ.ค. 51 17:06:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มีเรื่องสะเก็ด เปลือก กระพี้ ยอดและแก่น เจ็ดวัน เจ็ดเดือน เจ็ดปี... นึกถึงเรื่อง หนังเนื้อเอ็นกระดูกไขกระดูก ของฮวงโปถ้าจำไม่ผิด ครับ รองเท้าแตะหนึ่งข้างที่ท่านโพธิธรรมทิ้งไว้ เป็นของที่ท่านทิ้งแล้ว บางคนก็บูชา บางคนก็จะหาอีกข้างให้ครบ จะมีประโยชน์อะไรในที่สุด รองเท้าแตะของใครก็ของคนนั้น เอาไว้เดินหาพุทธะกระมัง เรียกว่าการใช้จิตแสวงหาจิต ตายเปล่า การที่ใส่รองเท้าแตะข้างเดียวเดินให้ดู ก็ถือเป็นความเมตตาแล้ว จากคุณ : JitZungkabuai - [ 24 พ.ค. 51 17:35:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ฉันไม่มีคำแนะนำอย่างอื่น พระสูตรกล่าวว่า “ปรากฏการณ์ทั้งปวงเป็นมายาภาพ มายาภาพเหล่านี้ไม่มีภพที่แน่นอน ไม่มีรูปที่ถาวร เป็นสภาพที่ไม่เที่ยงแท้ ( อนิจจัง ) อย่ายึดมั่นกับปรากฏการณ์ทั้งหลาย แล้วท่านจะเป็นหนึ่งเดียวกับพุทธะ ” พระสูตรกล่าวว่า “ สิ่งซึ่งเป็นอิสรภาพจากรูปทั้งปวง คือพุทธภาวะ ” "แต่ทำไมเราจึงบูชาพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์กันอีกเล่า ? ภูตผีปีศาจเป็นเจ้าของอำนาจแห่งปรากฏการณ์ อำนาจเหล่านี้สามารถสร้างมโนภาพพระโพธิสัตว์ให้ปรากฏขึ้นด้วยรูปจำแลงชนิดต่าง ๆ แต่ก็เป็นพระโพธิสัตว์ปลอม ไม่มีใครเป็นพุทธะจริง ( ด้วยมโนภาพ ) เพราะพระพุทธเจ้าที่แท้จริงคือจิตของเราเอง อย่านำการบูชาของท่านไปในทางที่ผิด" .... "ถ้าท่านสามารถเพ่งพินิจแสงสว่างภายในใจของตนอยู่เสมอ ๆ แล้วจะเห็นแสงสว่างภายนอก ท่านจะขับไล่อสรพิษทั้ง 3 ( โลภะ โทสะ โมหะ ) และโจรทั้ง 6 ( อุปาทานในอายตนะ ทั้ง 6 ) ออกไปได้ทันทีและตลอดไป กุศลธรรมและบารมีธรรมอันมากมายมหาศาลจะบังเกิดขึ้นแก่ท่าน และเป็นพาหนะนำไปสู่ประตูแห่งปรมัตถธรรมโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม" จากคุณ : JitZungkabuai - [ 24 พ.ค. 51 18:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พระพุทธรูปบังพระพุทธเจ้า....ฯลฯ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 24 พ.ค. 51 18:49:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ครับ......พระพุทธรูปบังพระพุทธเจ้า....ฯลฯ ...แต่ ขึ้น กับ พระพุทธรูป หรือขึ้นกับ ตัวบุคคล (ที่อนัตตา สุญญตา) หรือ ต่างเป็นเหตุปัจจัยแก่กัน? ...ขณะเดียวกัน ..อย่าเหมาโหล ..จะเข้าข่าย องุ่นเปรี้ยว หรือ  ..สุวานหางด้วน ดังนั้น อาจารย์ทั้งหลาย ไม่ว่าฝ่ายเถรวาท มหายานเชื่องช้า(นิกายสุขาวดี) หรือ มหายาน (เซน)ฉับพลัน ....ก็ บัง พระพุทธเจ้าได้ ..... ถ้า พระคัมภีร์(ฝ่ายเถรวาท) บังพระพุทธเจ้า ใช่ว่า สูตรของมหายานเช่น โพธิธรรม - เว่ยหล่าง - ฮวงโป ฯ จะไม่บัง พระพุทธเจ้า รวมทั้ง คำกล่าวของ พระป่าสายอีสาน และสายใต้ คือ ท่านพุทธทาสภิกขุด้วย (ไม่ต้องกล่าวถึงอาจารย์นั่นนี้ ที่เห็นๆ ในกระดานนี้)ก็ บังพระพุทธเจ้าได้ ...เธอทั้งหลาย จงสมบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด..... ตกลง ..เมื่อ อะไรๆ ก้ บังพระพุทธเจ้าได้ แล้ว ทำไม ไม่เลือกเอา จากพระโอษฐ์ ไม่ว่า ฉบับบาล(เถรสาท)ี หรือ สันสกฤติ (มหายาน -แปลจีน)..ตามที่ตรัสอุปมา "ใบไม้กำมือเดียว" มา เป็น แผนที่ เข็มทิศ ละครับ เรื่องแค่นี้ ..ผู้มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา พิจาณณาโดยแยบคาย ไม่ได้หรืออย่างไร? หมายเหตุ ไม่ได้ อะไรๆ กับ "ใคร นำ พระพุทธศาสนา ใน รูปแบบใดๆ มาเสนอใน กระดานสาธารณะนี้" นะครับ เพราะ ..การนำเสนอนั่นๆ ..จะเป็น ทางมาของ ข้อความข้างบน นี้ทั้งหมด และ ข้อความนี้ คือ พระพุทธเจ้า ยังทรงยังอยู่ ซึ่ง น่าจะตรงกับ ปัจฉิมโอวาท..เธอทั้งหลาย จงสมบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด (จากความจำ) หรือ เมื่อไม่มีทั้งกระจก ไม่มีทั้งฝุ่น ไม่มีการหมั่นเช็ดถู นั่นแหละ คือ..เธอทั้งหลาย จงสมบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด... หรือแปลว่า เหนืออนุพุทธสาวก คือ พระพุทธองค์ นั่นเอง จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 25 พ.ค. 51 10:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมค่อนข้างมั่นใจว่าทุกท่านที่ปฏิบัติธรรม เคารพพระพุทธเจ้าไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน บางท่านเคารพโดยอิงตำราพระไตรปิฎก บางท่านเคารพจากการปฏิบัติ ท่านโพธิธรรมก็เคารพในแง่ของปัญญา เห็นตรงกับท่านเมื่อสองพันกว่าปีเห็น ก็เป็นมุมมองของท่าน ไม่ใช่ท่านโพธิธรรมไปตั้งศาสนาใหม่ แต่ละมุมมองถ้าเห็นว่าดีแล้วและเร่งปฏิบัติจนพ้นทุกข์ได้ ซึ่งเป็นเป้าหมายที่พระพุทธองค์ได้เมตตาประกาศพระพุทธศาสนาไว้ ก็น่าโมทนาทั้งสิ้น จากคุณ : ศิษย์ปู่หมอ - [ 25 พ.ค. 51 11:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตกลง ..เมื่อ ต่างก็ เคารพ พระพุทธเจ้า ..ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน ? (๑) ก็ย่อมไม่ สมควร เกิด ข้อความ ดังที่อ้าง โดยเฉพาะ คคห 4 ...ข้อความ พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้องแต่นานมาแล้ว (๒) แล้ว ทำไม ไม่เลือกเอา จากพระโอษฐ์ ไม่ว่า ฉบับบาลี(เถรวาท) หรือ ฉบับสันสกฤติ (มหายาน -แปลจีน)..ตามที่ตรัสอุปมา "ใบไม้กำมือเดียว" มา เป็น แผนที่ เข็มทิศ ละ? (๓) อย่าลืม พระพุทธองค์ยังทรงยังอยู่ พระพุทธองค์ยังทรงยังอยู่ พระพุทธองค์ยังทรงยังอยู่ เมื่อเคารพ พระบรมศาสดาจริง ...ผู้ที่เคารพพระบรมศาสดาจริงนั้น จะเสียเวลา อ้าง อื่นจาก ที่ตนเคารพได้หรือ?..... เป็นมุมมอง....เพื่อสังคมออนไลน์คุณภาพ + ตามหลักฐานชั้นต้นเดิม (ทั้งเถรวาท - มหายาน) เรื่องแค่นี้ ..ผู้มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา พิจาณณาโดยแยบคาย ไม่ได้หรืออย่างไร? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 25 พ.ค. 51 18:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ท่านโพธิธรรมท่านแสดงตนว่าท่านบรรลุธรรมแล้ว ตามแนวทางของท่าน ท่านบางท่านที่เห็นทางชัดเจน หลักฐานพร้อม ถ้าบรรลุธรรมบ้าง แล้วประกาศออกมาโดยตนเอง ผมจะเชื่อท่านทันทีเพราะไม่มีใครหลอกตนเองได้ แล้วแนวทางที่ท่านกล่าวไว้ในที่ต่างๆก็จะเป็นแบบอย่างที่ดีงามเช่นเดียวกับท่านโพธิธรรมครับ... จากคุณ : ศิษย์ปู่หมอ - [ 25 พ.ค. 51 19:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คคห 4 ...ข้อความ พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้องแต่นานมาแล้ว ..แปลว่า???? ทำไม ต้อง กล่าวเช่นนี้???? ....ใครจะเชื่อ ก็เช่นนั้นเอง ตามธาตุ ที่ทรงอยู่..... แต่ .........อย่าลืม......... ถ้าไม่มี การตรัสรู้ของพระพุทธองค์ จะมี ท่านโพธิธรรม ริ? เจ้าชายสิทธัตถะ ท่านได้แสดง (โดยสรุปเอง) ว่า ท่าน (อนัตตานี้) บรรลุ อนุตตรสัมมาสัมโพธิญา ฯลฯ พระพุทธองค์ ทรงแสดง หลักความเชื่อ ๑๐ ข้อ ..ที่รู้จักในชื่อ กาลามสูตร ที่สำคัญ และตามที่เป็นจริง ท่านโพธิธรรม ไม่ได้เป็น บรมศาสดาแห่งพระพุทธศาสนา ที่มีหลายนิกาย ..ท่านเป็นเพียง สาวก ฯ ท่านจะสั่งสอนอะไร ..ก็ศึกษาได้ ในฐานะ พุทธบริษัทหนึ่ง ของพระบรมศาสดา ใครจะ ยกย่องบูชาท่าน เป็นไปตามธาตุของบุคคลนั้น แต่ พระบรมศาสดายังทรงยังอยู่ ..ซึ่งเป็นความจริงหนึ่ง ฯลฯ สรุป เสนอ ...อีกมุมมอง....เพื่อสังคมออนไลน์คุณภาพ + ตามหลักฐานชั้นต้นเดิม (ทั้งเถรวาท - มหายาน)... เพื่อ ยุวพุทธอื่น จะได้ มี ข้อมูล หรือมุมมอง ที่หลากหลาย ยิ่งๆ ขั้น.....ไม่เพลินเมาหมกอยู่กับ อะไรๆ เหล่านั้น .... โดยเฉพาะ เรื่อง..เมื่อ ต่างก็ เคารพ พระพุทธเจ้า ..ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน ? ก็ย่อมไม่ สมควร อ้าง ข้อความ ดังที่อ้าง โดยเฉพาะ คคห 4 ...ข้อความ .......พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้องแต่นานมาแล้ว... ย้ำ ไม่สมควร เอามาอ้าง .........พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้องแต่นานมาแล้ว... เมื่อ ผู้นั้น แสดงตน เป็น สาวกของพระพุทะองค์ + เคารพพระพุทธองค์ อย่างแท้จริง แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 20:08:15 จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 25 พ.ค. 51 20:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้อง  (ตั้ง)แต่นานมาแล้วสมัยเมื่อพระมหาโพธิสัตว์กำลังสร้างสมอบรมพืชพันธุ์และโพธิญาณอยู่ ก็ได้เผชิญหน้ากับกิเลสทั้ง 3 ซึ่งทำให้พระองค์ต้องตั้งสัตย์ปฏิญาณขึ้น 3 ประการ คือ บำเพ็ญข้อห้ามแห่งศีลเพื่อเผชิญกับโลภะกิเลส พระองค์ก็ทำปฏิญาณเพื่อขจัดความชั่วให้หมดไป เมื่อบำเพ็ญสมาธิ เพื่อเผชิญกับโทสะกิเลส พระองค์ก็ปฏิญาณที่จะสั่งสมกุศลธรรมทั้งปวง และเมื่อบำเพ็ญปัญญา เพื่อเผชิญกับโมหะกิเลส พระองค์ปฏิญาณที่จะปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์" ^ ^ เรียนท่าน F ขอรับ คงตกเว้นวรรคน่ะครับ ตอนตั้งย่อหน้า นับถือเสมอครับ Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 09:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จุดบกพร่องข้างต้น จะถูกแก้ไขในหนังสือที่พิมพ์ออกมาแล้วหรือไม่ ผมจะตรวจดูและนำมาเสนอเฉพาะตรงนี้อีกครั้งหนึ่งครับ พอดีหนังสืออยู่อีกบ้านหนึ่ง ท่านใดมีอยู่ใกล้มือช่วยดูให้ ก็จะขอบพระคุณขอรับ :) Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 09:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 .... "Student: According to the sutras, the three sets of precepts are, "I vow, to put an end to all evils. I vow to cultivate all virtues. And I vow to liberate all beings." But now you say they're only for controlling the three poisoned states of mind. Isn't this contrary to the meaning of the scriptures? Bodhidharma: The sutras of the Buddha are true. But long ago, when that great bodhisattva was cultivating the seed of enlightenment, it was to counter the three poisons that he made his three vows. Practicing moral prohibitions to counter the poison of greed, he vowed to put an end to all evils. Practicing meditation to counter the poison of anger, he vowed to cultivate all virtues. And practicing wisdom to counter the poison of delusion, he vowed to liberate all beings. Because he persevered in these three pure practices of morality, meditation, and wisdom, he was able to overcome the three poisons and reach enlightenment. By overcoming the three poisons he wiped out everything sinful and thus put an end to evil. By observing the three sets of precepts he did nothing but good and thus cultivated virtue. And by putting an end to evil and cultivating virtue lie consummate all practices, benefited himself as well as others, and rescued mortals everywhere. Thus he liberated beings....." จาก Bodhi-dharma's Breakthrough Sermon By Bodhi-dharma Translated into English by Red Pine, 1987 http://www.fodian.net/world/dmpsl-e.html _____________________________________________________ ^ ^ Bodhidharma: The sutras of the Buddha are true. But long ago, when that great bodhisattva was cultivating the seed of enlightenment, it was to counter the three poisons that he made his three vows. "พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้อง  (ตั้ง)แต่นานมาแล้วสมัยเมื่อพระมหาโพธิสัตว์กำลังสร้างสมอบรมพืชพันธุ์และโพธิญาณอยู่ ก็ได้เผชิญหน้ากับกิเลสทั้ง 3 ซึ่งทำให้พระองค์ต้องตั้งสัตย์ปฏิญาณขึ้น 3 ประการ คือ บำเพ็ญข้อห้ามแห่งศีลเพื่อเผชิญกับโลภะกิเลส พระองค์ก็ทำปฏิญาณเพื่อขจัดความชั่วให้หมดไป เมื่อบำเพ็ญสมาธิ เพื่อเผชิญกับโทสะกิเลส พระองค์ก็ปฏิญาณที่จะสั่งสมกุศลธรรมทั้งปวง และเมื่อบำเพ็ญปัญญา เพื่อเผชิญกับโมหะกิเลส พระองค์ปฏิญาณที่จะปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์" ^ ^ พบแล้วครับ ท่านF ต้องแปลแยกกัน :) Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 10:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนาครับคุณ จิต ข้อความ...พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้อง  (ตั้ง)แต่นานมาแล้วสมัยเมื่อพระมหาโพธิสัตว์กำลังสร้างสมอบรมพืชพันธุ์และโพธิญาณอยู่.. ***************************************************************** แต่ ต้องขอ เพิ่มเติม.......... ดังนี้ เมื่อ พิจารณา ข้อความใหม่นี้.. ผมเห็นว่า ..มีนัยยะ บางอย่าง? ในคำเหล่านั้น ที่ สาวกของพระพุทธองค์ ต้องไม่ประมาท ไม่ว่า จะ เถรวาท หรือ เซน-มหายานฉับพลัน ยกตัวอย่างเรื่อง สมาธิ อ้าง ที่ตรัสไว้ในพระสูตรหนึ่ง (มู ม ๑๒/๗๒-๗๔/๑๐๒-๑๐๓) ฯลฯ จุนทะ แต่ธรรมคือ จตุตฌานนี้ เรายังไม่กล่าวว่าเป็นธรรมเครื่องขูดเกลา ใน อริยวินัย ก่อน (ต่อเมื่อ???) เพียงแต่ว่า เป็นธรรม เครื่องอยู่เป็นสุขในทิฏฐธรรม ในอริยวินัย ฯลฯ ฯลฯ จุนทะ แต่ธรรมคือ เนวสัญญานาสัญญายตนะนี้ เรายังไม่กล่าวว่าเป็นธรรมเครื่องขูดเกลา ใน อริยวินัย ก่อน เพียงแต่ว่าเป็นธรรม เครื่องอยู่สงบ ในอริยวินัย (สงบ ที่ไม่ใช่ สงบเพราะ ความสิ้นไปแห่งราคะ โทสะ โมหะ คือ นิพพาน ..ดังนั้น พระอนาคามี จึงยัง ไม่เนื่องกับ นิพพานธาตุ ๒ คือ สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ - อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ) พระสูตรนี้ ตรัสถึงรูปฌาน อรูปฌาน ชนิดที่ยังไม่ใช่ ธรรมชั้นที่ เป็นเครื่องขูดเกลา (จิตให้ อตัมมยตา มั๊ง) ดังนั้น พระพุทธวจนะที่ตรัส สัมมาสมาธิ เมื่อตรัสรู้แล้ว ย่อม ไม่ใช่...ถูกต้อง  (ตั้ง)แต่นานมาแล้วสมัยเมื่อพระมหาโพธิสัตว์กำลังสร้างสมอบรมพืชพันธุ์และโพธิญาณอยู่..คือสมัยที่ ทรงสามารถใน อนุปุพพวิหาร ๙ ฯลฯ สรุป ผม จึงเห็นว่า ข้อความ คือ ....พระสูตรของพระพุทธเจ้าถูกต้อง  (ตั้ง)แต่นานมาแล้วสมัยเมื่อพระมหาโพธิสัตว์กำลังสร้างสมอบรมพืชพันธุ์และโพธิญาณอยู่.. ไม่ ถูกฝาถูกตัว ..มีนัยยะอะไรบางอย่างอยู่ ดังที่ยกตัวอย่าง ฯ สรุป ที่ผมเห็นว่า .. ไม่ ถูกฝาถูกตัว ..มีนัยยะอะไรบางอย่างอยู่ ..ไม่ใช่แปลว่า ผม ต้องเห็นถูกต้อง เป็นอ้นยุติ นะครับ พระพุทธองค์ยังทรงยังอยู่ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 26 พ.ค. 51 11:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗ ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต คาถาธรรมบท พุทธวรรคที่ ๑๔ ...                          ความไม่ทำบาปทั้งปวง ความบำเพ็ญกุศลให้ถึงพร้อม ความ                          ชำระจิตของตนให้ผ่องแผ้ว นี้เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า                          ทั้งหลาย ความอดทน คือ ความอดกลั้น เป็นตบะอย่างยิ่ง                          ท่านผู้รู้ทั้งหลายย่อมกล่าวนิพพานว่าเป็นธรรมอย่างยิ่ง ... พุทธวรรคที่ ๑๔ จบปฐมภาณวาร             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  บรรทัดที่ ๗๔๘ - ๗๙๘.  หน้าที่  ๓๓ - ๓๕. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=748&Z=798&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=24 _____________________________________________________ ลองเทียบกันนะครับ v v Student: According to the sutras, the three sets of precepts are, "I vow, to put an end to all evils. I vow to cultivate all virtues. And I vow to liberate all beings." But now you say they're only for controlling the three poisoned states of mind. Isn't this contrary to the meaning of the scriptures? Bodhidharma: The sutras of the Buddha are true. But long ago, when that great bodhisattva was cultivating the seed of enlightenment, it was to counter the three poisons that he made his three vows. Practicing moral prohibitions to counter the poison of greed, he vowed to put an end to all evils. Practicing meditation to counter the poison of anger, he vowed to cultivate all virtues. And practicing wisdom to counter the poison of delusion, he vowed to liberate all beings. Because he persevered in these three pure practices of morality, meditation, and wisdom, he was able to overcome the three poisons and reach enlightenment. By overcoming the three poisons he wiped out everything sinful and thus put an end to evil. By observing the three sets of precepts he did nothing but good and thus cultivated virtue. And by putting an end to evil and cultivating virtue lie consummate all practices, benefited himself as well as others, and rescued mortals everywhere. Thus he liberated beings. You should realize that the practice you cultivate doesn't exist apart from your mind. If your mind is pure, all buddha-lands are pure. The sutras say, "if their minds are impure, beings are impure. If their minds are pure, beings are pure," And "To reach a buddha-land, purify your mind. As your mind becomes pure, buddha-lands become pure." Thus by overcoming the three poisoned states of mind the three sets of precepts are automatically fulfilled. ... _______________________________________________ เพราะพระองค์ตั้งอยู่ในข้อปฏิบัติ 3 ประการเหล่านี้ คือ ศีล สมาธิ และปัญญา พระองค์จึงสามารถเอาชนะกิเลสทั้ง 3 และเข้าถึงโพธิญาณได้ เมื่อเอาชนะกิเลสทั้งสามได้แล้ว พระองค์ก็สามารถขจัดบาปอกุศลทั้งปวงออกไป และสลัดความชั่วได้หมดสิ้น เมื่อสมาทานศีล ( สัตยปฏิญาณ ) สามข้อแล้วพระองค์ก็ไม่ได้ทำอะไรอีก นอกจากทำความดีและสั่งสมกุศลธรรม และเมื่อสลัดความชั่วทิ้งไปได้หมดสิ้นแล้วทรงเจริญกุศล พระองค์ก็สามารถบรรลุถึงข้อปฏิบัติทุกอย่างได้สำเร็จ และบรรลุประโยชน์ของพระองค์เท่ากับสัตว์อื่น ๆ และจาริกไปช่วยปุถุชนทุกหนทุกแห่ง ดังนั้น พระองค์จึงได้ชื่อว่า “ ปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์ ” ได้สำเร็จ ท่านคงเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่า การปฏิบัติที่ท่านกำลังบำเพ็ญอยู่ มิได้อยู่แยกไปจากจิตของท่านเลย ถ้าจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิทั้งสิ้นก็บริสุทธิ์ไปด้วย พระสูตรกล่าวว่า “ ถ้าจิตของเขาสกปรก สัตว์ทั้งหลายก็สกปรกด้วย ถ้าจิตของเขาสะอาด สรรพสัตว์ก็สะอาดด้วย ” และ “ การบรรลุถึงพุทธภูมิได้ ต้องชำระจิตของท่านให้สะอาด เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย ” ดังนั้น เมื่อเอาชนะกิเลสทั้งสาม ที่ครอบงำจิตใจได้ ศีลสามข้อ (ปฏิญญาสาม ) ก็สมบูรณ์โดยอัตโนมัติ .... _____________________________________________________ ^ ^ พระสูตรที่เกี่ยวข้อง : ***ตามพระสูตรศีล 3 ข้อได้แก่ 1. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะกำจัดความชั่วทั้งปวงให้สิ้นไป ( สพฺพปาปสฺสอกรณํ ) 2. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะสั่งสมกุศลทั้งปวง ( กุสลสฺสูปสมฺปทา ) และ 3. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะปลดปล่อยสรรพสัตว์ให้หลุดพ้นจากทุกข์ ( สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจเย ) * (* แต่ในคัมภีร์เถรวาทเป็น สจิตฺตปริโยทปนํ คือการชำระจิตของตนให้บริสุทธิ์ สะอาด . ผู้แปลไทย ) ___________________________________________________ จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 11:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 (๑) Student: ...ไม่ใช่ พระอเสขะ หรือ พระอรหันต์ - สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ / อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ " อนุพุทธสาวก" ใช่ไหมครับ According to the sutras, the three sets of precepts are, "I vow, to put an end to all evils. I vow to cultivate all virtues. And I vow to liberate all beings." But now you say they're only for controlling the three poisoned states of mind. Isn't this contrary to the meaning of the scriptures? ดังนั้น ข้อความที่ Student: หรือ ภิกษุผู้ เสชะ กล่าว ตามภาษาอังกฤษ ..ย่อมกล่าว ตาม ทิฏฐิที่ ชอบใจซึ่ง การตรัสรู้ของพระบรมศาสดา "ที่ตรัสไว้มากกมาย ในช่วง 45 ปี" การพิจารณา ฯ ย่อม สมควร อาศัย กาลามสูตร + มหาปเทสสี่ ฯ จริงไหมครับ (๒) "if their minds are impure, beings are impure. If their minds are pure, พระสูตรไหนครับ ที่ตรัสไว้ แล้วพระเถระ รุ่นปฐมสังคายนา ท่านรักษาไว้ ตรงกับคำว่า ..minds are impure ..ที่น่าจะตรงกับ ภาษาไทยคือคำว่า ....จิตไม่บริสุทธิ์ และ ..minds are pure, ..ที่น่าจะตรงกับ ภาษาไทยคือคำว่า ....จิตบริสุทธิ์ ข้อสังเกตุ ...คำว่า minds "มี S " ต่อท้าย ....แปลว่า ๑ mind หรือ มากกว่า ๑ mind???? (๓) ทีนี้ ในเมื่อ ตามหลักฐานชั้น ที่น่าเชื่อภือสุดๆ คือ พระสูตรตามพระเถระ รุ่นปฐมสังคายนา ท่านรักษาไว้ ตรัสไว้ว่า ..จิตนี้ เป็นประภัสสร แต่เข้าถึงความเศร้าหมองแล้วด้วยอุปกิเลส(นิวรณ์ทั้ง ๕) อันเป็นอาคันตุกะ จรมา ... ..ไม่ทำชั่วทั้งปวง ทำดีทั้งปวงให้ถึงพร้อม ทำจิตให้ขาวรอบ นี้เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย (จากความจำ ถ้าจำไม่ผิด) ทำไมไม่แปลว่า ทำจิตประภัสสรนั้น ให้ ประภัสสร แล้วน้อมจิตนั้นไปยังอาสวักขยญาณ เกิด สัมมาญาณะ สัมมาวิมุติ กระทำ สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ - อนุปาทิเสสนิพพานธาตุให้แจ้ง ด้วย ยถาภูตสัมมัปปัญญา ขั้น ตรัสรู้อริยสัจสี่ ใน ฐานะ สาวกผู้ตรัสรู้ตรงตาม..แล้ว อาศัยซึ่ง อตัมมยตา (ตามที่ตรัสไว้ในพระสูตรหนึ่ง) ... นี้ คือ ....ทำจิตให้ขาวรอบ จาก ธรรมทั้งปวง (ย่อม เห็น ธรรมทั้งปวง อนัตตา สุญญตา) หรือ นี้คือ ..ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน + ตนไหนๆ ก็ไม่ใช่อัตตา ...และตรงกับที่ตรัสว่า "ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้ทาง ฯ".... มติเช่นนี้ ..ต่าง- ไม่ต่าง กับ ข้อความที่ คุณจิต ฯ เสนอว่า ดังนั้น พระองค์จึงได้ชื่อว่า “ ปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์ ” ได้สำเร็จ ตรงไหน? ตรง (๑) พระบรมศาสดา เท่านั้น ที่สามารถ ชี้ทาง ให้แก่ สัตว์ ผู้มีธุลีในดวงตาแต่น้อย ที่มีอยู่ ฯ การ เดินตามทางนั้น แล้วประสบผลเช่นนั้น = ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน + ตนไหนๆ ก็ไม่ใช่อัตตา ...และตรงกับที่ตรัสว่า "ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้ทาง ฯ".... ดังนั้น เวลา แสดงธรรม ก็ แสดง เฉกเช่น พระอัสสชิ ที่กล่าวแก่ อุปติสสะ นั่น... (๒) อนุพุทธสาวก ย่อม สำเหนียกใน สัจจะคือความจริงข้อนี้ ..เถรวาท จึงมี คำว่า "พุทธทาส" (ข้าพเจ้ายอมเป็นทาสของพระองค์ ในบททำวัตรถ้าจำไม่ผิด) ไม่ทราบว่า มหายาน มีคำคำนี้ไหม? (ลืมถามท่านผู้รู้มหายานท่านหนึ่งฯ) (๓) ไม่ปฏิเสธ คำว่า ..พระองค์จึงได้ชื่อว่า “ ปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์ ” ได้สำเร็จ นะครับ (๔) มรรคมีองค์ ๘ ตรัสว่า คือ กัลยาณมิตร (จากความจำ) + ตามที่ตรัสในพระสูตรหนึ่งว่า อาศัยเราเป็นกัลยาณมิตร .. ตกลง พระบรมศาสดา ตรัส ธรรมขัดกัน เอง ได้มั๊ย???? ไม่ได้ ใช่ไหมครับ (๕) ตรัสว่า ผู้ใดเห็นธรรม (เช่นข้อที่ ๔) ผู้นั้นเห็นเราตถาคต ดังนั้น เมื่อ ..ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน + ตนไหนๆ ก็ไม่ใช่อัตตา + ไม่ทำชั่วทั้งปวง ทำดีทั้งปวงให้ถึงพร้อม ทำจิตให้ขาวรอบ โดย อาษัย มรรคมีองค์ ๘ คือ กัลยาณมิตร ย่อม = อาศัยเราเป็นกัลยาณมิตร .. เมื่อ สมังคี ตามพระสูตรนั้นเช่น มหาจัตตารีสักกสูตรฯลฯ ย่อม = พระองค์จึงได้ชื่อว่า “ ปลดปล่อยสรรพสัตว์ออกจากทุกข์ ” ได้สำเร็จ ตกลง มีพระพุทธวจนะ ในพระไตรปิฎกเถรวาท พระส๔ตรไหนครับ ที่ ตรงกับ ข้อความ .. พระสูตรกล่าวว่า “ การบรรลุถึงพุทธภูมิได้ ต้องชำระจิตของท่านให้สะอาด เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย ” นี้คือ ประเด็น สำคัญ ย้ำ ผมถามหา หลักฐาน คำว่า ...."เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย” (๑) เป็นพระพุทธวจนะ ในพระสูตรไหน ในฝ่าย เถรวาท คือ พระไตรปิฎก 45 เล่ม (๒) จาก ๑ (เมื่อ พบหลักฐานฝ่ายเถรวาท)แล้ว..ตรงกับ มหาปิฎกฝ่ายมหายานจีน พระสูตรไหน? หมายเหตุ ๑ คุณจิตฯ อ้าง ถึง 3. ข้าพเจ้าขอปฏิญาณว่า จะปลดปล่อยสรรพสัตว์ให้หลุดพ้นจากทุกข์ ( สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจเย ) * (* แต่ในคัมภีร์เถรวาทเป็น สจิตฺตปริโยทปนํ คือการชำระจิตของตนให้บริสุทธิ์ สะอาด …. ผู้แปลไทย ) คำว่า "ข้าพเจ้า" ..หมายถึง "พระตถาคต" หรือว่า "อื่นจากพระตถาคต" ละครับ หมายเหตุ ๒ คำว่า ..สจิตฺตปริโยทปน..คำบาลีคำไหน มีรากศัพท์ ที่ตรงกับภาษาไทย คำว่า บริสุทธิ์? อย่าลืม พระพุทธเจ้า ยังทรงยังอยู่ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 26 พ.ค. 51 13:53:06 ]

ความคิดเห็นที่ 27 .... “ แต่การเฝ้าดูจิตอย่างไร จึงจะเรียกว่าการเข้าใจ (ถูกต้อง ) ? ” เมื่อพระมหาโพธิสัตว์ เสาะแสวงหาบรมปัญญาอันลึกซึ้ง พระองค์ได้ทรงรู้แจ้งชัดว่า ธาตุ 4 ขันธ์ 5 เป็นภาวะที่ไร้ตัวตนบุคคลเราเขาและรู้แจ้งชัดการปรุงแต่งจิต(จิตตสังขาร) นั้นมี 2 ลักษณะ คือ บริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์ โดยธรรมชาติแท้ของจิตนี้ สภาพจิตทั้ง 2 อย่างนี้จึงเป็นปัจจุบันเสมอ แต่มันเกิดสลับกันเสมือนเหตุและผล ซึ่งอาศัยกันและกันเกิดขึ้น* (*ตามหลักของปฏิจจสมุปบาท หรือ อิทัปปัจจยตา . ผู้แปลไทย ) -------------------------------------------------------------------------- ความดี ( กุศลธรรม ) ทุกอย่างมีสติสัมปชัญญะเป็นรากฐาน และจากรากเหง้าแห่งสติสัมปชัญญะนี้ จึงก่อให้เกิดต้นไม้แห่งคุณธรรมขึ้น และผลิตผลออกมาเป็นนิพพาน การเฝ้าดูจิตเช่นนี้จึงเป็นความเข้าใจที่ถูกต้อง ( สัมมาทิฏฐิ ) ____________________________________________________ จากคุณ : จิตปราโมทย์ (JitZungkabuai) - [ 26 พ.ค. 51 15:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คำว่า            เซน คำว่า           เถรวาท คำว่า     ปฐมสังคายนานิยม นับถือๆๆๆ ขอรับ Chuck จากคุณ : จิตเซน หรือมหายาน (JitZungkabuai) - [ 26 พ.ค. 51 15:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 นี้คือ ประเด็น สำคัญ ย้ำ ผมถามหา หลักฐาน คำว่า ...."เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย” (๑) เป็นพระพุทธวจนะ ในพระสูตรไหน ในฝ่าย เถรวาท คือ พระไตรปิฎก 45 เล่ม (๒) จาก ๑ (เมื่อ พบหลักฐานฝ่ายเถรวาท)แล้ว..ตรงกับ มหาปิฎกฝ่ายมหายานจีน พระสูตรไหน? -จาก เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม- แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 15:20:27 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 15:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓ ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค ๑๑. ทสุตตรสูตร (๓๔) ....             [๔๕๖] ธรรม ๙ อย่างที่ควรให้เจริญเป็นไฉน ได้แก่องค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ๙ คือ ความหมดจดแห่งศีล ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งจิต ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งทิฐิ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องข้ามพ้นความสงสัย ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องเห็นว่าทางหรือมิใช่ทาง ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องเห็นทางปฏิบัติ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งญาณทัสนะ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งปัญญา ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งวิมุตติ ชื่อว่าเป็นองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ธรรม ๙ อย่างเหล่านี้ควรให้เจริญ ฯ ... ทสุตตรสูตร ที่ ๑๑ จบ ปาฏิกวรรค เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  บรรทัดที่ ๗๐๑๖ - ๘๑๓๗.  หน้าที่  ๒๘๙ - ๓๓๔. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=7016&Z=8137&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=11&i=364 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 15:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 จิตบริสุทธิ์ด้วยศีล คือเว้นจากอกุศลกรรมบท สมาทานกุศลกรรมบท นี่เรียกว่า ความหมดจดแห่งศีล ความบริสุทธิ์แห่งทิฏฐิจะตามมาทีหลัง จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 15:44:23 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มีใครนับแล้วไม่ครบ ๙ บ้างครับ? นับใหม่ เร็วๆครับ :) Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 16:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 33 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓ ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค ๑๑. ทสุตตรสูตร (๓๔) ....             [๔๕๖] ธรรม ๙ อย่างที่ควรให้เจริญเป็นไฉน ได้แก่องค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ๙ คือ (๑) ความหมดจดแห่งศีล ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๒) ความหมดจดแห่งจิต ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๓) ความหมดจดแห่งทิฐิ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๔) ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องข้ามพ้นความสงสัย ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๕) ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องเห็นว่าทางหรือมิใช่ทาง ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๖) ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องเห็นทางปฏิบัติ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๗) ความหมดจดแห่งญาณทัสนะ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๘) ความหมดจดแห่งปัญญา ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ (๙) ความหมดจดแห่งวิมุตติ ชื่อว่าเป็นองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ธรรม ๙ อย่างเหล่านี้ควรให้เจริญ ฯ ... ทสุตตรสูตร ที่ ๑๑ จบ ปาฏิกวรรค เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  บรรทัดที่ ๗๐๑๖ - ๘๑๓๗.  หน้าที่  ๒๘๙ - ๓๓๔. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=7016&Z=8137&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=11&i=364 ____________________________________________________ แปลกใหมครับ ท่านๆลองเทียบ คห.นี้ กับ คห.30 ความหมายจะต่างกันมากๆขอรับ :( Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 17:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ใครเห็นด้วยกับ คห.31 ของผมบ้างครับ คราวนี้ คนที่เห็นด้วย คงเหลือแค่สองจากสิบ เป็นอย่างมาก นี่แหละเขาเรียกว่า มายาของจิต เฮอะๆๆๆๆ จากคุณ : จิตมันห่วย จิตมันซังกาบ๊วย (JitZungkabuai) - [ 26 พ.ค. 51 17:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สัมมาทิฎฐิ มีองค์ประกอบสองอย่าง คือ สดับ และ มี โยนิโสมนสิการ ไม่งั้นก็ยุ่งตายฮ่า นะขอรับ Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 26 พ.ค. 51 17:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คคห 29 ... ผมถามหา หลักฐาน คำว่า ...."เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย" คคห 30 ...เสนอว่า ความหมดจดแห่งศีล ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งจิต ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งทิฐิ โดยเน้น คือขีดเส้นใต้ ที่คำว่า ..เพื่อ ความบริสุทธิ์ ความหมดจด แห่งจิต แต่ ไม่เน้น คือ ไม่ขีดเส้นใต้ ที่คำว่า..เพื่อ ความบริสุทธิ์ ความหมดจด แห่งทิฐิ แต่ ไม่เน้น คือ ไม่ขีดเส้นใต้ ที่คำว่า...เพื่อ ความบริสุทธิ์ ความหมดจด แห่งปัญญา แต่ ไม่เน้น คือ ไม่ขีดเส้นใต้ ที่คำว่า...เพื่อ ความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่ง วิมุตติ ทั้งๆ ที่ ตรัสว่า ธรรม ๙ อย่างเหล่านี้ควรให้เจริญ ฯ ... ทสุตตรสูตร ที่ ๑๑ จบ ปาฏิกวรรค พระสูตร ที่ คคห 30 อ้าง เมื่อพิจารณา "ธรรม ๙ อย่างเหล่านี้ควรให้เจริญ ฯ" ก็คือ เรื่อง "จิตเจตสิก" ไม่ใช่เรื่อง จิต เพียงลำพัง ....แต่เวลาตรัสแสดง ตรัสทีละ ธรรมหนึ่งๆ..และ ตรัสเนื่องกับ ธรรมะที่ชื่อ ศีล จึงไม่ น่าจะ ตรงกับ ที่ถามใน คคห 29 ว่า ...เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย" (๑) เป็นพระพุทธวจนะ ในพระสูตรไหน ในฝ่าย เถรวาท คือ พระไตรปิฎก 45 เล่ม (๒) จาก ๑ (เมื่อ พบหลักฐานฝ่ายเถรวาท)แล้ว..ตรงกับ มหาปิฎกฝ่ายมหายานจีน พระสูตรไหน? ประการต่อมา ตำว่า แห่ง ..แปลว่า "ที่" แปลว่า "ของ" ดังนั้น คำว่า แห่งจิต จึงมีความหมายว่า ....ที่จิต หรือ ของจิต ที่เนื่องกับ เจตสิก..ไม่ใช่ จิตโดดๆ กระมัง ดังนั้น คำว่า เพื่อ ความบริสุทธิ์ ความหมดจด แห่งจิต ก็น่าจะ = เพื่อ ความบริสุทธิ์ ความหมดจด ที่จิตเจตสิก หรือ ของจิตที่เนื่องกับเจตสิก ประการต่อมาเมื่อพระบรมศาสดา ตรัสธรรมขัดกันไม่ได้ ก็ที่ตรัสว่า (๑)จิตนี้ เป็นประภัสสร แต่ เข้าถึงความเศร้าหมองแล้วเพราะอุปกิเลส(นิวรณ์ทั้ง ๕) อันเป็นแขกจรมา (๒)จิตนี้ เป็นประภัสสร แต่จิตนั้นแล เป็นจิตพ้นวิเศษจากอุปกิเลส อันเป็นอาคันตุกะจรมา นั้นได้... เทียบกับที่ คคห 30 อ้าง ตามตรัสว่า ...ความหมดจดแห่งศีล ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งจิต ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งทิฐิ ทำไมไม่แปลว่า (๑) ความหมดจดแห่งศีล จึงทำให้ จิตนี้ (ที่ตรัสว่า) เป็นประภัสสร แต่จิตนั้นแล เป็นจิตพ้นวิเศษจากอุปกิเลส อันเป็นอาคันตุกะจรมา นั้นได้ (จะแบบถาวร หรือไม่ถาวร เป็นอีกกรณีหนึ่ง) = (ศีลจึง) ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียร เพื่อ (ผลคือ) ความบริสุทธิ์ (จาก อุปกิเลสคือนิวรณ์ทั้ง ๕ อันใด อันนั้นแล คือ) ความหมดจดแห่งจิต (๒) ความหมดจดแห่งศีล จึงทำให้ เกิดผลคือ...องค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งวิมุตติ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งทิฐิ ฯลฯ (๓) ความหมดจดแห่งศีล จึงทำให้ เกิดผลคือ...องค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งวิมุตติ ชื่อว่าเป็นองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ซึ่งจะสอดคล้องกับ พระสูตรฝ่ายเถรวาทหนึ่งที่ตรัสไว้ว่า สารีบุตร บุคคลบางคนในกรณีนี้ เป็นผู้ทำเต็มที่ในส่วน ศีล /แต่ทำได้พอประมาณในส่วนสมาธิ ทำได้พอประมาณในส่วนปัญญา (แล้วจากนั้น) เพราะทำสังโยชน์ ๓ อย่างให้สิ้นไป (อย่างถาวร) บุคคลนั้น เป็น โสดาบัน  ฯลฯ..(ตรัส ๓ ประเภทคือ โสดาบันผู้มีพืชหนเดียว / ผู้ต้องท่องเที่ยวไปสู่สกุล ๒ หรือ ๓ ครั้ง / ผ฿้ต้องเที่ยวไปในเทวดาและมนุษย์อีก ๗ ครั้งเป็นอย่างมาก -นวก อํ ๒๓/๓๙๓/๒๑๖) พระโสดาบัน ตามที่ตรัสนี้ ..ศีลสมบููรณ์ สมาธิพอประมาณ ปัญญาพอประมาณ (ต่างกับ ที่ คคห 31 เสนอ หรือไม่ พิจารณาเองเถิด) ตกลง ศีลเช่นนี้ ย่อม ไม่น่าจะขัดกับ ที่คุณจิต อ้าง คคห 30 ความหมดจดแห่งศีล ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งจิต ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งทิฐิ ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ความหมดจดแห่งญาณเป็นเครื่องข้ามพ้นความสงสัย ฯลฯ เป็นอันว่า คคห 30 ที่อ้างนั้น ...ไม่ น่า จะ ตรงกับ ที่ผมถามหา "หลักฐาน คำว่า ...."เมื่อจิตของท่านบริสุทธิ์ พุทธภูมิก็บริสุทธิ์ด้วย" ประเด็น....จิตบริสุทธิ์ด้วยศีล คคห 31 เสนอว่า ...จิตบริสุทธิ์ด้วยศีล เทียบกับ สำนวนแปล พระสูตรนี้ ใน คคห 30 คือ ความหมดจดแห่งศีล ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งจิต ซึ่งเมื่อพิจารณา ที่อ้าง -นวก อํ ๒๓/๓๙๓/๒๑๖ ..พระโสดาบัน ผู้มี ศีลสมบูรณ์ (สมาธิ ปัญญา พอประมาณ) ตกลง "แห่งจิต หรือ ของจิต" ที่เนื่องกับ โสดาบัน (ศีลสมบูรณ์)ตาม คคห 30 = จิตบริสุทธิ์ด้วยศีล แต่ พระโสดาบัน ยังไม่ ..(ศีล)ชื่อว่าองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ความหมดจดแห่งวิมุตติ ชื่อว่าเป็นองค์เป็นที่ตั้งแห่งความเพียรเพื่อความบริสุทธิ์ ....ต้อง ลุ อรหัตตผลก่อน ดังที่อ้าง -นวก อํ ๒๓/๓๙๓/๒๑๖ ตรัสถึง บุคคลที่มีเชื้อเหลือ ๙ จำพวก (พระอรหันต์ จำพวกที่ ๑๐ คือ ศีลสมบูรณ์ สมาธิสมบูรณ์ ปัญญาสมบูรณ์) **************************************************************** สรุป ๑ คคห 30 อ้าง พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓ ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค ๑๑. ทสุตตรสูตร (๓๔) ผมเสนอว่า (น่าจะ)เนื่องกับ -นวก อํ ๒๓/๓๙๓/๒๑๖ ตรัสถึง บุคคลที่มีเชื้อเหลือ ๙ จำพวก (พระอรหันต์ จำพวกที่ ๑๐ คือ ศีลสมบูรณ์ สมาธิสมบูรณ์ ปัญญาสมบูรณ์) สรุป ๒ คำว่า "จิตบริสุทธิ์" กับ คำว่า "ความบริสุทธิ์ที่จิต หรือ ความบริสุทธิ์ของจิต"..ไม่ใช่ สิ่งเดียวกัน เพราะ หาไม่พบ พระพุทธวจนะที่ตรัสว่า......"บริสุทธัง จิตตัง" ....ในพระไตรปิฎกเถรวาท หาพบ พระพุทธวจนะที่ตรัสว่า ..จิตนี้ ประภัสสร (ประภัสสรมิทัง จิตตัง ถ้าจำไม่ผิด)......ในพระไตรปิฎกเถรวาท สรุปในสรุป อนุโมทนาคุณจิต กำหนด ความคิดเห็นที่ 28 คำว่า            เซน คำว่า           เถรวาท คำว่า     ปฐมสังคายนานิยม ขอย้ำ เพื่อให้ เข้าใจตรงกันว่า เรา (เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม กับ คุณ จิต) ....กำลัง รับใช้ พระบรมศาสดาพระองค์เดียวกัน..... นั่นคือ การ แลกเปลี่ยน ความรู้ความเห็น ว่าด้วยหลักธรรม เรื่อง จิตบริสุทธิ์ ว่าตรัสไว้ใน พระสูตรไหน ...ในพระไตรปิฎกฝ่ายเถรวาท..และ มหาปิฎกฝ่ายมหายาน จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 26 พ.ค. 51 22:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ผลการค้นหา คำว่า  “ จิตบริสุทธิ์ ”  :- พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑  ขุททกนิกาย มหานิทเทส ย่อมมีแก่บุคคลผู้มีจิตบริสุทธิ์ ถึงซึ่งความเป็นผู้มีจิตผ่องแผ้วอย่างยิ่ง อุปธิวิเวก ย่อมมีแก่ แก่บุคคลผู้มีจิตบริสุทธิ์ ถึงซึ่งความเป็นผู้มีจิตผ่องแผ้วอย่างยิ่ง อุปธิวิเวก ย่อมมีแก่บุคคลผู้หมด ผู้มีจิตบริสุทธิ์ ถึงซึ่งความเป็นผู้มีจิตผ่องแผ้วอย่างยิ่ง อุปธิวิเวกย่อมมีแก่บุคคลผู้หมดอุปธิ ถึง บุคคลผู้มีจิตบริสุทธิ์ ถึงซึ่งความเป็นผู้มีจิตผ่องแผ้วอย่างยิ่ง อุปธิวิเวก ย่อมมีแก่บุคคลผู้หมด พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓  ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค ความฟุ้งซ่านแม้ด้วยอาการอย่างนี้ จิตบริสุทธิ์ด้วยฐานะ ๖ ประการนี้ ย่อม จิตบริสุทธิ์ ไม่เศร้าหมอง ภาวนาย่อมไม่เสื่อม จิตไม่  บันทึก  ๒๖  สิงหาคม  พ.ศ. ๒๕๔๖.     การแสดงผลนี้อ้างอิงข้อมูลจาก พระไตรปิฎก ฉบับสยามรัฐ.     http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/tipitaka_seek.php แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 51 11:45:06 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 27 พ.ค. 51 11:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ... (10) Buddha said, "Subhuti, what do you think? In the past, when the Tathagata was with Dipankara, the Fully Enlightened One, did He learn any doctrines from him?" "No, Lord. There is no such thing as a doctrine to be learned." "Subhuti, know also that if any Bodhisattva would say, 'I will create a paradise,' he would speak falsely. And why? Because a paradise cannot be created nor can it not be uncreated. "Know then, Subhuti, that all Bodhisattva lesser and greater, should experience the pure mind which follows the extinction of ego. Such a mind does not discriminate and make Judgment upon sound, flavor, touch, odor, or any quality. A Bodhisattva should develop a mind which forms no attachment or aversion to anything. "Suppose that a man were endowed with a huge body, so huge that he had a personal presence like Sumeru, king of mountains. Would his personal existence be great?" "Yes, Lord. It would be great but 'personal existence' is just a name. In reality, he would neither exist nor not exist." ... The Diamond Sutra Vajracchedika Prajna Paramita วัชรเฉททิกปรัชญาปารามิตาสูตร แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 51 11:46:01 จากคุณ : JitZungkabuai - [ 27 พ.ค. 51 11:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ^ ^ Pure mind, True mind สักแต่ว่า ชื่อ (นิรุติ) ทางแห่งชื่อ (สมมติ) ไม่ควรยึดถือขอรับ นับถือเสมอครับ Chuck จากคุณ : JitZungkabuai - [ 27 พ.ค. 51 11:51:01 ]

ความคิดเห็นที่ 40 The Diamond Sutra Vajracchedika Prajna Paramita วัชรเฉททิกปรัชญาปารามิตาสูตร http://www.hsuyun.org/Dharma/zbohy/Sruti-Smriti/Sutras/diamond-sutra.html จากคุณ : JitZungkabuai - [ 27 พ.ค. 51 11:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 41 คคห 36 ..หาไม่พบ พระพุทธวจนะที่ตรัสว่า......"บริสุทธัง จิตตัง" ....ในพระไตรปิฎกเถรวาท คคห 37 ..พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑  ขุททกนิกาย มหานิทเทส เมื่อเทียบกับ พระไตรปิฎก 45 เล่ม พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑  ขุททกนิกาย มหานิทเทส คือ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙ ขุททกนิกาย มหานิทเทส เล่มนี้ อรรถกถากล่าวว่า ชี้แจงว่า เป็นภาษิตของพระสารีบุตร (พระไตรปิฎกฉบับสำหรับประชาชน หน้า ๖๒๐) พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓  ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค คือ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค เล่มนี้ ก็เดียวเช่น เป็นภาษิตของพระสารีบุตร ตกลง มีพระพุทธวจนะ ตรัสไว้ไหมครับ คำว่า จิตบริสุทธิ์ ...ผมยังหาไม่พบ เมื่อยังไม่พบ ..ก็ยังไม่สมควร ฝังจิตลงไป (อนุเสติ) กับคำว่า จิตบริสุทธิ์ ไม่ว่า จะ ในกรอบของคำว่า "ปรมัตถ์" และหรือ "บัญญัติ" และหรือ "สมมุติ" และ ไม่ใช่ว่า "อะไรที่มีใน พระไตรปิฎก 45 เล่ม ฝ่ายเถรวาท" แล้ว "ตามนั้น" เพราะ พระบรมศาสดายังทรงยังอยู่... สุทธิธัมมา ปวัตตันติ..ธรรมล้วนๆ (อนัตตา) ไหลไป ....คือ ทรงไว้เช่นนั้น ตามเหตุปัจจัย อายตนะ คือ ความสิ้นไปแห่งราคะ ความสิ้นไปแห่งโทสะ ความสิ้นไปแห่งโมหะ ...ก็ทรงอยู่ เช่นนั้น   .....ไม่ว่า จะมี หรือ ไม่มี บิีกแบ็ง หรือไม่ ..ไม่ว่า จะมี ธรรมล้วนๆ (อนัตตา) ไหลไป หรือไม่ .................ธรรมทั้งปวง อนัตตา......................... จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 28 พ.ค. 51 00:42:53 ]