ความคิดเห็นที่ 1 เวลาและสถานที่ปฏิบัติธรรม 1. หอเจริญวิปัสสนา ฯ  วัดปากน้ำ รอบเช้า  ทุกวัน  (เว้นวันพระ) เวลา  08.00 น. -  09.30 น. รอบพิเศษ  ทุกวันเสาร์-อาทิตย์-วันหยุดราชการ เวลา  10.00 น. -  11.30 น. เวลา  13.00 น. -  14.00 น. รอบพิเศษ  ทุกวันพระ เวลา 13.00 น. -  14.00 น. รอบเย็น  ทุกวัน เวลา 18.00 น. -  19.30 น. 2. หอสังเวชนียมงคลเทพนิรมิต  วัดปากน้ำ ทุกวันพฤหัสบดี เวลา 14.00 น. -  15.00 น.           Time Schedule and Place for Meditation Practice Sessions 1. Charoen Vippasana Hall Wat Pak nam Every Morning (Except Buddhist Holy Day.) 8.00 a.m.- 9.30 a.m. Special Round Every Saturday-Sunday and Official Holidays: 10.00 a.m.-  11.30 a.m. 01.00 a.m.-  02.00 a.m. Special Round Every Buddhist Holy Day 1.00 p.m.-  2.00 p.m. Every Evening 6.00 p.m.- 7.30 p.m. 2. Sungvechanee Mongkol Niramitr Hall Wat Pak nam Every Thrusday 2.00 p.m.-  3.00 p.m.     ผู้สนใจปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ สามารถร่วมปฏิบัติธรรมที่หอวิปัสสนาฯ วัดปากน้ำ ตามเวลาดังกล่าว คำแนะนำ   - ผู้ร่วมปฏิบัติธรรม ควรแต่งกายสุภาพ และเรียบร้อย                    - ต้องปิดโทรศัพท์มือถือก่อนขึ้นนั่งสมาธิทุกครั้ง                    - สุภาพสตรี นุ่งกระโปรงหรือสวมผ้านุ่ง หอวิปัสสนา : โทร 0-2457-4001   Fax 0-2869-0272   http://www.watpaknam.org/ จากคุณ : kongsilp2000 - [ 24 ต.ค. 51 22:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เกี่ยวกับสมาธิ          วิชชาธรรมกายเป็นวิธีปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐาน ๔  มีวิธีปฏิบัติอย่างเป็นขั้นตอนชัดเจน ให้ถึงธรรมกาย ให้เกิดอภิญญา และวิชชา คือความรู้ความสามารถพิเศษ ได้แก่ วิชชา ๓ วิชชา ๘ (รวมอภิญญา ๖) ชื่อว่า “วิชชาธรรมกาย”   ให้เข้าถึงและรู้เห็นกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต และธรรมในธรรม  สามารถให้ทั้งเห็นและทั้งรู้สภาวธรรมทั้งสังขารและวิสังขารคือพระนิพพาน  และเป็นทั้งสมถะและวิปัสสนากัมมัฏฐานคู่กัน  เป็นพื้นฐานสำคัญแก่การเจริญวิปัสสนาปัญญาถึงโลกุตตรปัญญา ได้อย่างดี  จึงเป็นวิธีปฏิบัติที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดวิธีหนึ่ง          วิชชาธรรมกายที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำสั่งสอนศิษยานุศิษย์จนตลอดชีวิตของท่าน และได้ถ่ายทอดสืบต่อๆ กันมาจนถึงปัจจุบัน   ปรากฏผลเป็นอัศจรรย์แก่คนทุกชาติทุกภาษา ทุกศาสนา  แม้ผู้ที่ไม่ทราบอะไรเลยหรือยังไม่มีศรัทธาเลย  หากแต่สามารถทำใจหยุดนิ่ง ณ ศูนย์กลางกายได้ (เพียงเท่านั้น) ย่อมได้รับผลประจักษ์ด้วยตัวเอง  โดยไม่ต้องเชื่อใคร... ภาวนาเบื้องต้น การเตรียมตัว สิ่งที่ควรรู้และเข้าใจ ประโยชน์ ปัญหาน่ารู้ ธรรมกาย ธรรมกาย คืออะไร ศูนย์กลางกาย กายในกาย เอกายนมรรค ทางสายเอก ให้ถึงธรรมกาย อานุภาพธรรมกาย หลักฐานในคัมภีร์ หลักปฏิบัติสมถะและวิปัสสนากัมมัฏฐาน ขั้นสมถกัมฏฐาน ขั้นอนุวิปัสสนา ขั้นโลกุตตรวิปัสสนา วิธีเจริญสมถภาวนา  ถึงธรรมกาย วิธีเจริญสมถภาวนาถึง ๑๘ กาย  - ถึงธรรมกาย วิธีพิสดารกาย สุดกายหยาบกายละเอียด วิธีเจริญสมาธิ : รูปฌาน ๔ วิธีเจริญสมาธิ : อรูปฌาน ๔ และสมาบัติ ๘ วิธีซ้อนกาย-สับกาย  และพิสดารกาย  ซ้อนสับทับทวี http://www.watpaknam.org/ จากคุณ : kongsilp2000 - [ 24 ต.ค. 51 22:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณ     kongsilp2000  ผมอ่านแล้วและ เอามาให้อ่านกันด้วย พระธรรมกาย    “คมฺภีโรจายํ ธมฺโม ทุทฺทโส  ทุรนุโพโธ  สนฺโต  ปณีโต  อตกฺกาวจโร  นิปุโณ  ปณฺฑิตเวทนีโย”    “ธรรมนี้เป็นสภาพลึก  เห็นได้ยาก  ตรัสรู้ตามได้ยาก  เป็นธรรมสงบ ประณีต  คิดเดาด้วยเหตุผลธรรมดาไม่ได้ [หยั่งไม่ได้ด้วยตรรกะ] เป็นธรรมละเอียด  เป็นวิสัยที่บัณฑิตเท่านั้นที่จะถึงรู้ได้” - พุทธภาษิต ธรรมกายคืออะไร ธรรมกาย คือ กายในกายที่สุดละเอียดของสัตว์โลกทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เทวดา พรหม เป็นกายโลกุตตระ (คือพ้นโลก) พ้นจากกายในกายอันเป็นโลกิยะ (กายมนุษย์หยาบ-ละเอียด กายทิพย์หยาบ-ละเอียด กายรูปพรหมหยาบ-ละเอียด กายอรูปพรหมหยาบ-ละเอียด) ธรรมกายที่บรรลุอรหัตตผลแล้วนี้เอง คือ พระนิพพานธาตุ อันเป็นอมตธรรม ที่ทรงสภาวะนิพพาน ของพระอรหันตสาวก พระปัจเจกพุทธเจ้า และ พระสัพพัญญูพุทธเจ้า พระพุทธลักษณะของธรรมกาย ผู้ที่ได้ปฏิบัติภาวนาธรรมจนได้เข้าถึง ได้รู้ ได้เห็นและได้เป็น   ทุกท่าน ต่างเห็นพระธรรมกายมีพระพุทธลักษณะดังต่อไปนี้   ลักษณะเหมือนพระพุทธปฏิมา เกตุดอกบัวตูม ขาวใส บริสุทธิ์ และมีรัศมีสว่างยิ่งนัก ครองจีวรม้วนลูกบวบเข้าใน คือม้วนขวาเท่านั้น  ไม่ม้วนซ้าย ประทับนั่งขัดสมาธิ    เท้าขวาทับเท้าซ้าย นิ้วชี้พระหัตถ์ขวาแตะนิ้วหัวแม่มือพระหัตถ์ซ้าย ประทับอยู่บนองค์ฌาน    มีลักษณะเป็นแผ่นกลม ขาว ใส  หนาประมาณ ๑ ฝ่ามือของธรรมกาย ดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเท่าหน้าตักและความสูงของธรรมกาย อยู่โดยรอบ  จึงเห็นเหมือนพระธรรมกายประทับนั่งอยู่ในดวงแก้วดวงใหญ่   ซึ่งต่างจากดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายโลกิยะ (กายของมนุษย์ ทิพย์ พรหม อรูปพรหม) (สำหรับผู้ที่กำลังของสมาธิยังไม่มั่นคงพอ หรือความบริสุทธิ์ของใจในขณะนั้นยังไม่ละเอียดดีพอ อาจเห็นมีลักษณะที่คลาดเคลื่อนไปได้ เช่น เห็นพระธรรมกายห่มดองมีผ้ารัดอกด้วย เป็นต้น) รัตนบัลลังก์ ในอายตนะนิพพาน อันเป็นที่ประทับอยู่ของธรรมกายธรรมกายที่บรรลุอรหัตตผล คือ พระนิพพานธาตุ อันเป็นธรรมชาติที่บริ สุทธิ์ ที่ทรงสภาวะนิพพานนั้น  มีทั้งธรรมกายของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า และพระอรหันตสาวก ประทับอยู่ ธรรมกายตรัสรู้ของพระอรหันตสาวกทั้งหลายคงประทับ อยู่บนองค์ฌาน เฉยๆ เฉพาะธรรมกายตรัสรู้ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระปัจเจกพุทธเจ้านั้น ล้วนประทับ อยู่บนรัตนบัลลังก์ อีกทีหนึ่ง   ธรรมกาย มีหยาบมีละเอียดไปจนสุดละเอียด แม้จะเป็นธรรมกายเหมือนกัน เป็นกายโลกุตตระเช่นเดียวกัน  แต่ก็ยังมีหยาบละเอียด ขึ้นอยู่กับระดับความบริสุทธิ์   มีประเภทดังนี้ 1. ธรรมกายโคตรภู สำหรับผู้ได้โคตรภูญาณ มีขนาดหน้าตักและความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางดวงธรรม ๔ วาครึ่ง 2. ธรรมกายพระโสดา มีขนาดหน้าตักและความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางดวงธรรม ขนาด ๕ วาขึ้นไป 3. ธรรมกายพระสกทาคา มีขนาดหน้าตักและความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางดวงธรรม ขนาด ๑๐ วาขึ้นไป 4. ธรรมกายพระอนาคามี มีขนาดหน้าตักและความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางดวงธรรม ขนาด ๑๕ วาขึ้นไป 5. ธรรมกายพระอรหัต หรือธรรมกายตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้านี้เอง คือ พระนิพพานธาตุ อันเป็นอมตธรรม ที่ทรงสภาวะพระนิพพานนั้น มีขนาดหน้าตักและความสูง และเส้นผ่าศูนย์กลางดวงธรรมขนาด ๒๐ วาขึ้นไป   เมื่อแตกกายทำลายขันธ์ (ตาย) แล้ว  พระนิพพานธาตุอันเป็นอมตธรรมนี้น  ย่อมสถิตยั่งยืนอยู่ในอายตนะนิพพาน เข้านิโรธสงบตลอดกันหมด เป็นบรมสุข ภาวะของธรรมกายที่บรรลุอรหัตตผล ธรรมกายนั้นเป็น กายอันประเสริฐเพราะเป็นอมตธรรมที่เที่ยงและเป็นบรมสุข ธรรมกายเป็นกายที่บริสุทธิ์ คือเป็น ธาตุล้วนธรรมล้วน ธรรมกาย มีชีวิตจิตใจ   แต่ก็มีใช่สัตว์  ไม่ใช่ชีวะ  คือไม่ใช่เบญจขันธ์   เป็นธรรมขันธ์ เป็นวิสุทธิขันธ์ ธรรมกาย ปราศจากตัณหาราคะใดๆ (วิราคธาตุ-วิราคธรรม) ธรรมกาย เป็นวิสังขารธรรม  ไม่ประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่ง พ้นจากความปรุงแต่งใดๆ ไม่ว่าจะเป็นความปรุงแต่งด้วยผลของ บาปอกุศล หรือ บุญกุศล (คือเป็นอสังขตธาตุ-อสังขตธรรม หรือ วิสังขาร) จึงไม่ต้องตกอยู่ในอาณัติแห่งไตรลักษณ์หรือสามัญญลักษณะ คือลักษณะที่เสมอกันของสังขาร คือ ความเป็นของไม่เที่ยง (อนิจฺจํ) ความเป็นทุกข์ (ทุกฺขํ) และความเป็นของไม่ใช่ตน (อนตฺตา) ธรรมกาย เป็น ธาตุล้วนธรรมล้วน ที่ไม่ประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่ง (วิสังขาร) จึงไม่ต้องเปลี่ยนแปลงแปรผันไปตามเหตุปัจจัยดังสิ่งที่ประกอบด้วยปัจจัยปรุงแต่งเขาเป็นกัน นี้เอง   ธรรมกายที่บรรลุพระอรหัตตผลแล้ว จึงมีสภาวะที่ตรงกันข้ามกับสังขาร โดยเหตุนี้จึงเป็นกายที่เที่ยง (นิจฺจํ) เป็นสุข (สุขํ) และเป็นกายที่เป็นตัวตนที่แท้จริง (โลกุตฺตรอตฺตา) ธรรมกาย เป็น ธาตุเป็นธรรมเป็น  คือเป็น กายที่มีชีวิตจิตใจ  แต่ก็ไม่ใช่สัตว์  ไม่ใช่ชีวะ  อย่างสัตว์โลกทั้งหลาย  ซ้อนอยู่ในที่สุดละเอียด ตรงกลางกำเนิดธาตุธรรมเดิม ณศูนย์กลางกายของสัตว์โลกทั้งหลาย ธรรมกาย เป็น อมตธรรม คือธรรมที่ไม่ตาย จึงไม่มีการเกิด แก่ เจ็บ และตาย อีก ธรรมกาย มีความสุขที่เหนือความสุขทางโลกทั้งสิ้น ดังพระพุทธพจน์ว่า นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ -  นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง     แต่สุขในนิพพานก็ไม่ใช่สุขเวทนาอย่างชาวโลก ธรรมกาย เป็นกายที่ประมวลความบริสุทธิ์ ๓ ประการเข้าไว้ คือ   - กายและหัวใจ เป็นเนื้อหนังที่แท้จริง รวบยอดกลั่นออกมาจากพระวินัยปิฎก เป็น ปฐมมรรค [พระวินัยกลั่นออกมาเป็นกายและหัวใจ]   - ดวงจิต เป็นเนื้อหนังที่แท้จริง รวบยอดกลั่นออกมาจากพระสุตตันตปิฎก เป็น มรรคจิต [พระสูตรกลั่นออกมาเป็นดวงจิต]   - ดวงปัญญา เป็นเนื้อหนังที่แท้จริง รวบยอดกลั่นออกมาจากพระอภิธรรมหรือพระปรมัตถปิฎก เป็นมรรคปัญญา [พระอภิธรรมกลั่นออกมาเป็นดวงปัญญา]   ฐานะ ความสำคัญ ของธรรมกายที่บรรลุอรหัตตผลแล้ว ธรรมกายเป็น กายในกาย ที่สุดละเอียด ของมนุษย์หรือสัตว์โลกทั้งหลาย   ธรรมกายที่บรรลุอรหัตตผลแล้วนั้นเอง คือ พระนิพพานธาตุ  อันเป็นอมตธรรม ที่ทรงสภาวะนิพพาน (เที่ยงและเป็นบรมสุข) ไว้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสว่า “ธรรมกาย” เป็นชื่อของพระองค์ - อหํ ธมฺมกาโย อิติปิ ก็คือ พระองค์เป็นธรรมกาย นั่นเอง ธรรมกายทำหน้าที่ตรัสรู้อริยสัจ ๔ (กรณีพระอรหันตสาวก)  และตรัสรู้พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ (กรณีพระพุทธเจ้า)   - ธรรมกายจึงเป็นพระพุทธรัตนะ   - ธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายคือพระธรรมรัตนะ   - ธรรมกายที่ละเอียดๆ ทั้งหลาย คือ พระสังฆรัตนะ ความอุบัติขึ้นของ "ธรรมกาย" เป็นของยาก ความปรากฏขึ้นของ “ธรรมกาย” แก่สัตว์โลก เป็นเรื่องที่สัตว์โลกมีได้ด้วยยาก แต่ก็มิใช่จะเหลือวิสัยที่สัตว์โลกจะทำได้ เพราะสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ดี หรือพระอรหันต์ทั้งหลายก็ดี ก่อนแต่จะตรัสรู้ ได้บรรลุพระอรหัตตผลหรือพระสัมมาสัมโพธิญาณด้วย “พระธรรมกาย” นั้น ก็เริ่มตั้งแต่ความเป็นมนุษย์ปุถุชนมาก่อนเหมือนกัน กายพระพุทธเจ้าจักรพรรดิ มีข้อสังเกตว่า เมื่อปฏิบัติภาวนาตามแนววิชชาธรรมกายชั้นสูงไปจนสุดละเอียด  ในท่ามกลางธรรมกายตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า (กินความรวมถึงกายอื่นที่หยาบรองลงมาจนสุดกายหยาบคือกายมนุษย์ด้วย) ยังมีกายในกายซ้อนอยู่ต่อไปอีก คือ กาย "พระพุทธเจ้าจักรพรรดิ" หรือเรียกว่า "จักรพรรดิ" เฉยๆ   ซึ่งเป็นกายภาคผู้เลี้ยง และเป็นประธานของรัตนะ ๗ และกายสิทธิ์ทั้งหลาย มีลักษณะเหมือนพระธรรมกายโดยทั่วไป แต่ "ทรงเครื่อง" เหมือนพระทรงเครื่อง (อย่างเช่น พระแก้วมรกตทรงเครื่อง) ขาวใสบริสุทธิ์ยิ่งนักอีกเช่นกัน http://www.watpaknam.org/ จากคุณ : kraho - [ 24 ต.ค. 51 23:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แนะนำว่าลองค้นในคลังกระทู้เก่านะครับ หรือลองดูข้อมูลบางอย่างจากในเว็บนี้ดู http://www.bangkokmap.com/pm/ (พิมพ์คำค้นในช่องขวาบนของเว็บว่า ธรรมกาย แล้วท่านน่าจะเข้าใจชัดเจนขึ้นว่า ประโยชน์เกิดมีได้ แต่ขอให้ต่อยอดให้เป็นเท่านั้นล่ะครับ) จากคุณ : He-Who-Must-Not-Be-Named - [ 25 ต.ค. 51 01:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ธรรมกายมีจริงหรือ? เป็นเรื่องที่คนถามด้วยความสงสัย เมื่อธรรมกายเกิดขึ้น วัดปากน้ำได้รับคำวิพากวิจารณ์กันมาก บางพวกก็ปลื้มใจ บางพวกก็หนักใจ บางพวกก็ตั้งขอกล่าวหาลงโทษวัดปากน้ำอย่างหนัก ถึงกับพูดว่าอุตริมนุสธรรมก็มี ข่าวนี้มิใช่ท่านจะไม่รู้ ท่านได้ยินเสมอๆ แต่เสียงนั้นก็ไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนใจแก่ท่านแม้แต่เล็กน้อย ท่านกลับภูมิใจเสียอีกที่ได้ยินได้ฟังคำเช่นนั้น สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (ปุ่น ปุณณสิริมหาเถระ) ได้เคยปรารภเรื่องนี้กับหลวงพ่อวัดปากน้ำ แสดงความหนักใจให้ท่านเห็น ท่านกลับพูดว่า "คนเช่นเราไม่ใช่ไร้ปัญญา ชั่วก็รู้ ดีก็เห็น เราจะฆ่าตัวเราเองเพราะความปรารถนาลาลกทำไม ที่เขาพูดหาว่าเราอย่างนั้น บางคนคงจะไม่รู้จักคำว่า “ธรรมกาย” มีอยู่ที่ไหน หมายเอาใคร เขาอาศัยความไม่รู้มาว่าเราผู้ตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เมื่อผู้ไม่รู้มาติเตียนเรา ความไม่รู้ของเขาจะลบล้างสัจธรรมของพระพุทธศาสนาได้อย่างไร ถ้าจะกลบก็กลบได้เพียงชั่วคราว ไม่ช้าดวงแก้วของพระพุทธศาสนาก็จะเปล่งรัศมีให้ผู้มีปัญญาเห็นด้วยสายตาของตนเอง การที่เขานำไปพูดเช่นนั้น เป็นผลแห่งการปฏิบัติที่เราได้กระทำกันอยู่ แสดงให้เห็นว่าคณะวัดปากน้ำไม่ได้กินแล้วนอน เป็นสำนักที่เคร่งครัดในการปฏิบัติธรรม การที่เขานำไปพูดเช่นนั้น เท่ากับเอาสำนักเราไปเผยแพร่ ดีเสียกว่าการโฆษณาทางหนังสือพิมพ์ เพราะการที่เขานำไปพูดเช่นนั้นเป็นการกระทำของผู้พูดเอง เราไม่ได้จ้างไม่ได้วานใคร เมื่อพูดทางไม่ดีได้ก็ต้องมีคนพูดทางดีได้เหมือนกัน ธรรมจะต้องชนะอธรรมเสมอ เราไม่ต้องเดือดร้อนใจ เพราะธรรมกายของพระพุทธศาสนาเป็นของแท้ ไม่ใช่ของเก๊หรือของเทียม ธรรมกายจะปรากฏเป็นความจริงแก่ผู้เข้าถึงธรรม เรื่องอย่างนี้เราไม่หวั่น เราเชื่อในคุณพระพุทธศาสนา" ท่านบอกว่าได้ธรรมกาย อันคำว่า ธรรมกายนั้น เป็นคำที่แปลกหูคนเอามากๆ เพราะเป็นชื่อที่ไม่มีใครสนใจ ผู้ไม่ทันคิดก็เหมาเอาว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำอุตริบัญญัติขึ้นใช้เฉพาะวิธีการของท่าน คำว่าธรรมกาย เป็นที่เย้ยหยันของผู้ไม่ปรารถนาดีต่อใคร บางคนก็ว่าอวดอุตริมนุสสธรรม พูดเหยียดหยามว่าใครอยากเป็นอสุรกายจงไปเรียนธรรมกายวัดปากน้ำ ข่าวนี้ก็ทราบถึงหลวงพ่อวัดปากน้ำเหมือนกัน ท่านยิ้มรับถ้อยคำเช่นนั้น ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แสดงให้เห็น หลวงพ่อพูดว่า น่าสงสาร พูดไปอย่างไร้ภูมิ ไม่มีที่มา เขาจะบัญญัติขึ้นได้อย่างไร เป็นถ้อยคำของคนเซอะ ท่านว่าอย่างนั้น จากคุณ : ebusiness - [ 25 ต.ค. 51 01:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ธรรมกายเป็นกายธรรมะที่อยู่กลางใจเรานี่แหละ หากได้พัฒนาให้ถึงจุดละเอียด จะทำให้จิตใจบริสุทธิ์อันจะมีผลสะท้อนให้การปฏิบัติภารกิจประจำวันเป็นไปตามแนวทางที่ถูกต้อง การเข้าถึงธรรมกาย ยังเป็นเพียงขั้นโคตรภูญาณเท่านั้น อันอยู่กึ่งกลางระหว่างโลกิยะ และโลกุตตระ ดังนั้นจึงมีการเข้าถึงและเสื่อมได้ หากประมาทเพียงแค่นั้น ย่อมยังอยู่ในวิสัยของโลกิยะ ต่อเมื่อพัฒนาต่อไปจึงถึงขั้นละเอียดเป็นโลกุตตระ ขีดขั้นแห่งคำว่าธรรมกาย จึงมีอยู่หลายระดับ การปฏิบัติเท่านั้นที่จะตอบคำถามได้ดีที่สุด จากคุณ : ebusiness - [ 25 ต.ค. 51 02:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก็มีหลายคนโต้เถียงกันมากแล้วลองเสิร์ชดู จากคุณ : ลมทะเลไม่เคยหลับ - [ 25 ต.ค. 51 08:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ธรรมกาย  เป็นเพียงหลักการทำสมาธิวิธีหนึ่งเท่านั้นเอง ในรายละเอียดจะเป็น กสิณที่ใช้ลูกแก้ว กำหนดนิมิต เพียงแต่ธรรมกาย ได้นำพระพุทธรูปแก้ว มาประยุกติในนิมิตไว้ด้วย ข้อเสียของธรรมกายมีมาก เนื่องจากจิตติดในนิมิต แล้วเกิดเงาหลอกตนเอง การที่จิตหลอกตนเองนี้ ในทางจิตวิทยาเชื่อว่า เป็นการเปิดเผยความต้องการของจิตใต้สำนึก  ซึ่งแฝงไว้ด้วยวัตถุประสงค์ต่าง ๆ นานา เป็นการเปิดเผยพฤติกรรมในด้านมืดของแต่ละคน พฤติกรรมด้านมืดนั้นหมายความว่า จิตใต้สำนึกจะเป็นตัวสั่งการเกี่ยวกับจริตของแต่ละคน หากคุณมีจริตเกี่ยวกับพุทธจริต มันก็จะสร้างความไฝ่ฝันเกี่ยวกับพฤติกรรมของพระพุทธเจ้าอย่างที่คุณต้องการ เช่น ถ้าคุณเป็นคนที่ขัดสนในอดีต หรือถึงแม้จะมีความร่ำรวยพร้อมแล้วก็ตาม ถ้าคุณยังมีความรู้สึกที่จะต้องการเพิ่ม  คุณก็จะสร้างภาพว่ามันเป็นความประสงค์ของพระพุทธเจ้าทั้ง ๆ ที่คุณคิดเองแท้ ๆ นี่เป็นเพียงน้ำจิ้ม...เพราะในกรณีของคนอื่น ๆ ก็ยังมีกรณีที่แตกต่างกันไปอีกหลากหลาย เอาแค่นี้ก่อน เพราะแค่นี้ก็จะเป็นที่ขุ่นเคืองใจกันอีกหลายคน จากคุณ : jonathan w. - [ 25 ต.ค. 51 10:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 การที่หลวงพ่อวัดปากน้ำสอนให้มีการบริกรรมนิมิตคือให้นึกถึงดวงแก้วกลมใสนั้น มีบางคนบางสำนักได้กล่าวติเตียนว่าหลวงพ่อสอนให้ติดรูป สอนให้ติดนาม สอนให้ติดนิมิต เมื่อหลวงพ่อทราบท่านบอกว่า เมื่อไม่ติดทำไมจึงจะรู้ว่าหลุด ท่านเปรียบเทียบให้ฟังว่า เปรียบเทียบเหมือนกับการขึ้นบันได ถ้าเราเหยียบบันไดไม่มั่นแล้วเราจะก้าวต่อไปให้มั่นได้อย่างไร ถ้าเราจะเหยียบบันไดขั้นที่ ๒ เราก็ต้องเหยียบบันไดขั้นที่ ๑ ให้มั่นเสียก่อนแล้วจึงก้าวต่อไปถึงขั้นที่ ๒ เมื่อจะก้าวต่อไปขั้นที่ ๓ ก็ต้องเหยียบขั้นที่ ๒ ให้มั่นและเราก็มิได้ติดอยู่ที่ชั้นเดียว เรื่องการกำหนดบริกรรมนิมิตนี้มีบางท่านสงสัยว่าอยากจะกำหนดเป็นอย่างอื่นได้หรือไม่ เช่นเป็นองค์พระ ความจริงแล้วหลวงพ่อท่านไม่ได้ผูกขาดว่าต้องให้กำหนดอุคคหนิมิตเป็นดวงกลมใส แต่หลวงพ่อท่านได้ทดลองแล้วว่าจะสร้างนิมิตอย่างใดจึงจะสะดวก และพบว่าการสร้างอุคคหนิมิตเป็นดวงกลมใสนั้นง่ายและสะดวกที่สุด เพราะถ้าหากจะกำหนดเป็นองค์พระนั้น องค์พระก็ยังมีปางต่างๆหลายปาง มีวัสดุที่ทำแตกต่างกันและมีขนาดใหญ่เล็กต่างกัน ท่านคิดว่าการกำหนดเป็นองค์พระจะสะดวกแก่การทำใจให้หยุดให้นิ่งแล้วละก็ท่านสามารถทำได้เลย จากคุณ : ebusiness - [ 25 ต.ค. 51 10:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สุขที่สัตว์ปรารถนาจะพึงได้ http://www.dhammakaya.or.th/teaching_quick_th.php?id=166 เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนาพระมงคลเทพมุนี เมื่อวันที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2497 ชีวประวัติ พระธรรมเทศนา นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส ฯ มตฺตาสุขปริจฺจาคา        ปสฺเส เจ วิปุลํ สุขํ         จเช มตฺตาสุขํ ธีโร         สมฺปสฺสํ วิปุลํ สุขนฺติ ณ บัดนี้ อาตมภาพจักได้แสดงธรรมิกถาแก้ด้วย สุขที่สัตว์ปรารถนาจะพึงได้พึงแสวงหา ยิ่งใหญ่นัก ไม่มีใครปฏิเสธทุกทั่วหน้า สุขนี้สมเด็จพระบรมศาสดารับสั่งด้วยพระองค์เอง เพื่อจะให้สัตว์แสวงหาสุขยิ่งขึ้นไป ไม่ใช่สุขเล็กๆ น้อยๆ ให้ละสุขเล็กน้อยเสีย  ให้ยึดเอาความสุขยิ่งๆ ขึ้นไป  นี่เพราะเราท่านทั้งหลาย ทั้งคฤหัสถ์ บรรพชิต หญิงชายทุกทั่วหน้า เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์ทุกทั่วหน้าด้วยกันแสวงหาสุขทุกหมู่เหล่า แม้สัตว์เดียรัจฉาน  เล่าก็ต้องแสวงหาสุขเหมือนกัน  หลีกเลี่ยงจากทุกข์  แสวงหาสุขอยู่เนืองนิตย์อัตรา เพราะว่าสุขจะพึงได้สมเจตนานั้น ผู้แสวงหาเป็นจึงจะได้ประสบสุขยิ่งใหญ่ไพศาล  ถ้าแสวงหาไม่เป็นก็ได้รับสุขเล็กๆ น้อยๆ หาสมควรแก่อัตภาพที่เป็นมนุษย์ไม่   เหตุนี้ตามวาระพระบาลีพระองค์ได้ทรงแสดงไว้ว่า มตฺตาสุขปริจฺจาคา ปสฺเส เจ วิปุลํ สุขํ แปลเนื้อความว่า ถ้าบุคคลพึงเห็นสุขอันไพบูลย์ เพราะละสุขอันน้อยเสีย หรือเพราะละสุขพอประมาณเสีย ผู้มีปัญญาเมื่อเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็พึงละสุขพอประมาณเสีย นี่เนื้อความของพระบาลีคลี่ความเป็นสยามได้เนื้อเท่านี้ ต่อแต่นี้จะอรรถาธิบายขยายความเป็นลำดับไป สุขเล็กน้อย กับ สุขไพบูลย์นี้ เป็นใจความในพระคาถานี้ “สุข มีสุขตั้งแต่สุขเล็กๆ น้อยๆ ไปเป็นลำดับ จนกระทั่งถึงสุขที่สุด สุขเล็กน้อย ก็สุขมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในสมัยทุกวันนี้เป็นสุขเล็กน้อย สุขเทวดาก็สุขมากขึ้นไปเป็นชั้นๆ เป็นสุขใหญ่ขึ้นไป เทวดา ๖ ชั้นก็สุขขึ้นไปเป็นลำดับ สุขมนุษย์ไม่เท่าสุขในจาตุมหาราช สุขในจาตุมหาราชไม่เท่าสุขในดาวดึงส์   สุขในดาวดึงส์ไม่เท่าสุขในชั้นยามา สุขในชั้นยามาไม่เท่าสุขในชั้นดุสิต สุขในชั้นดุสิตไม่เท่าสุขในชั้นนิมมานรดี สุขในชั้นนิมมานรดีไม่เท่าสุขในชั้นปรนิมมิตวสวัตตี สุขในชั้นปรนิมมิตวสวัตตีไม่เท่าสุขในพรหมปาริสัชชา   สุขในชั้นพรหมปาริสัชชาไม่เท่าสุขในชั้นพรหมปุโรหิตา สุขในชั้นพรหมปุโรหิตา ไม่เท่าสุขในชั้นมหาพรหมา สุขในชั้นมหาพรหมา ไม่เท่าสุขในพรหมปริตตาภา สุขในชั้นพรหมปริตตาภา ไม่เท่าสุขในชั้นอัปปมาณาภา สุขในชั้นอัปปมานาภา  ไม่เท่าสุขในชั้นอาภัสสรา สุขในชั้นอาภัสสรา ไม่เท่าสุขในชั้นปริตตสุภา   สุขในชั้นปริตตสุภา ไม่เท่าสุขในชั้นอัปปมาณสุภา สุขในชั้นอัปปมาณสุภา ไม่เท่าสุขในชั้นสุภกิณหา สุขในชั้นสุภกิณหา ไม่เท่าสุขในชั้นเวหัปผลา สุขในชั้นเวหัปผลา ไม่เท่าสุขในชั้นอสัญญีสัตตา สุขในชั้นอสัญญีสัตตา ไม่เท่าสุขในชั้นอวิหา อตัปปา สุทัสสา สุทัสสี อกนิฏฐา สุขในชั้นอกนิฏฐาไม่เท่าสุขในชั้นอากาสานัญจายตนะ สุขในชั้นอากาสานัญจายตนะ ไม่เท่าสุขในชั้นวิญญาณัญจายตนะ สุขในชั้นวิญญาณัญจายตนะ ไม่เท่าสุขในชั้นอากิญจัญญายตนะ สุขในชั้นอากิญจัญญายตนะ ไม่เท่าสุขในชั้นเนวสัญญานาสัญญายตนะ   นี่ว่าในภพ ๓ ยังไม่ถึง นิพพาน แต่ว่าสุขเป็นลำดับไปดังนี้ ผู้แสวงหาสุขเกลียดจากทุกข์   อยากได้สุข  ผู้ที่อยากได้สุขนั้นต้องละสุข พอประมาณเสีย จึงจะพบสุขอันสมบูรณ์ยิ่งใหญ่ไพศาลเป็นลำดับขึ้นไป “ละสุขเป็นประมาณเป็นไฉน  มาเกิดเป็นในมนุษยโลก  เป็นหญิงก็ดีเป็นชายก็ดี   จงแสวงหาเถิด ความสุขอยู่ในทาน การให้ยิ่งใหญ่ไพศาล  ความสุขอยู่ในทาน คือ การให้   หรือความสุขอยู่ในศีล รักษากาย วาจา ให้เรียบร้อยดีไม่มีโทษ หรือสุขอยู่ในการเจริญภาวนา ให้เป็นเหตุลงไป  เป็นสุขยิ่งใหญ่ไพศาล ให้อุตส่าห์ให้ทาน สมบัติเงินทองข้าวของที่เป็นวิญญาณกทรัพย์และอวิญญาณกทรัพย์ที่เราหาได้มา เก็บหอมรอมริบไว้หรือได้มรดกมาก็ดี สิ่งทั้งหลายนั้น เมื่อเรารักษาอยู่  เมื่อเรายังมีชีวิตเป็นอยู่ ก็เป็นของเราอยู่ แต่พอแตกกายทำลายขันธ์เท่านั้น สมบัติเหล่านั้นไม่ใช่ของเรา เสียแล้ว กลายเป็นของคนอื่นเสียแล้ว ไม่ใช่ของเราจริงๆ ในมนุษยโลกเราผ่านไปผ่านมาเท่านั้นเอง  ไม่ใช่เป็นบ้านเมืองของเรา ไม่เป็นถิ่น ทำเลที่เราอยู่   เป็นทำเลที่สร้างบารมี มาบำเพ็ญทาน ศีล เนกขัมม์ ปัญญา วิริยะ อธิษฐาน ขันติ สัจจะ เมตตา อุเบกขา เท่านั้น นี่ข้อสำคัญรู้จักหลักนี้แล้ว ให้ละสุขอันน้อยเสีย สุขอันน้อยนั่นคืออะไร รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่เราใช้สอยอยู่นี้ รูปที่ชอบใจ เสียงที่ชอบใจ กลิ่นที่ชอบใจ รสที่ชอบใจ สัมผัสที่ชอบใจ ติดอยู่ในกามภพ ที่ให้เราซบอยู่ในกามภพนี้โงศีรษะไม่ขึ้น ไอ้รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสนั่นแหละ  เป็นสุขนิดเดียว สุขเล็กน้อยไม่ใช่เป็นสุขมาก สุขชั่วปรบมือกระพือปีกไก่เท่านั้น มันสุขน้อยจริงๆ ให้ละสุขน้อยนั้นเสีย ให้ละ ๕ อย่างนี้ คือ รูปที่ชอบใจ เสียงที่ชอบใจ กลิ่นที่ชอบใจ รสที่ชอบใจ สัมผัสที่ชอบใจ เมื่อละได้แล้วเรียกว่า จาคะ สละสุขที่ยินดีใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสนั้นได้ ยินดีใน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสนั้นเป็นไฉน เงินทองข้าวของ วิญญาณกทรัพย์ อวิญญาณกทรัพย์ เหล่านี้ เรียกว่า รูปสมบัติ ที่เรายินดีในรูปสมบัตินั้นแหละ เรียกว่า ยินดีในรูป เสียงยกย่องสรรเสริญ ยกยอสรรเสริญชมเชยต่างๆ เหล่านี้ ที่เป็นโลกธรรมเหล่านี้นั่นแหละ  ยินดีในเสียง  ถ้าเราไปยินดีติดอยู่ในเสียงสรรเสริญอันนั้นละก็ ทำให้เพลินซบเซาอยู่ในโลกเป็นทุกข์ เป็นสุขกับเขาไม่ได้ กลิ่นหอมเครื่องปรุงต่างๆ อันเป็นที่ชื่นเนื้อเจริญใจนั่นแหละ ยินดีในกลิ่น มัวยินดีในกลิ่นอยู่เถิด จะซบเซาอยู่ในมนุษยโลกในกามภพ ดุจคนสลบโงศีรษะไม่ขึ้น   ติดรส เปรี้ยวหวานมันเค็มอยู่นี่แหละ ยินดีในรส ถ้าว่าติดอยู่ในรสเช่นนั้นแล้วละก็ หรือติดรสอันใดก็ช่าง ความติดรสอันนั้นแหละ ทำให้โงหัวไม่ขึ้น ยินดีในความสัมผัส ถูกเนื้อต้องตัว ถ้าเอาใจไปยินดีในสัมผัสถูกเนื้อต้องตัวเข้าแล้ว เข้าไปอยู่ในเปือกตมทีเดียว โงศีรษะไม่ขึ้นอีกเหมือนกัน ห้าอย่างนี้ให้สัตวโลกจมอยู่ในวัฏสงสาร ยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ติดอยู่ในรูป เสียง กลิ่น รสสัมผัส ออกจากวัฏฏะไม่ได้   กรรมวัฏฏ์  วิปากวัฏฏ์  กิเลสวัฏฏ์ออกไม่ได้ ออกจากภพสามไม่ได้ ออกจากกามไม่ได้  เพราะสละละสิ่งทั้งห้าไม่ได้ ถ้าสละละสิ่งทั้งห้าอันเป็นสุขน้อยนี้เสียได้แล้ว เมื่อสละละสิ่งทั้งห้าเสียได้แล้ว จะได้ประสบสุขอันไพบูลย์ ต้องประสบสุขอันไพบูลย์แท้ๆ อันไพบูลย์ยิ่งๆ ขึ้นไป ละของมนุษย์ได้แล้ว ต้องไปติดอยู่ในชั้นจาตุมหาราชของทิพย์อีก ก็ต้องติดอยู่แบบเดียวกัน รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ก็ได้ชื่อว่าละไม่ได้ เพราะของเป็นทิพย์เสียอีก  ละชั้นจาตุมหาราชก็จะไปติดชั้นดาวดึงส์อีก ชั้น ดาวดึงส์ก็ปล่อยเสียอีก  ละเสียอีก จะเข้าถึงยามา ดุสิต  นิมมานรดี ปรนิมมิตวสวัตตี ละได้ทั้งหมดนี้ “ใครอุตส่าห์พยายามรักษาศีลมั่นจริง เมื่อสละพวกนี้ได้แล้ว ทำศีลให้มั่นขึ้น   ศีลมั่นแล้วเจริญเป็นทางสมาบัติทีเดียว ให้เข้าสู่รูปฌานทั้งสี่ ให้ได้  คือ ปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน จตุตถฌาน จะได้ไปรับสุขยิ่งใหญ่ไพศาลไปกว่านี้ และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเข้าถึงฌานทั้งสี่แตกกายทำลายขันธ์ ก็ได้ไปบังเกิดในพรหม ๑๖ ชั้น ได้รับความสุขยิ่งขึ้นไปเป็นชั้นๆ จนกระทั่งถึงขนาด ถึงพรหมชั้นที่ ๑๑ หรือ ๑๒-๑๓-๑๔-๑๕-๑๖ ขึ้นไปก็ตามเถอะ แต่ว่าอย่าติดนะ ติดในชั้นพรหมไม่ได้ ละเสียได้เป็นสุข ให้ละสุขในรูปภพนี้เสีย แม้จะได้ไปครองสุขในอรูปภพต่อไปอีก ยึดเอาอะไรไปครองสุขในอรูปภพต่อไป อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ สุขแค่นั้นจะเพียงพอแล้วหรือ ถ้าเราต้องการประสบสุขอันไพบูลย์ใหญ่ไพศาลแล้วก็ ให้ละสุขในอรูปพรหมอีก อย่าติดสุขในอรูปภพนั้น ให้ไปถึงนิพพานทีเดียว เมื่อไปถึงนิพพานแล้วนั่นแหละ จะได้ประสบสุขอันไพบูลย์ และสุขอันนั้นเป็นสุข สำคัญ สุขอื่นสู้ไม่ได้” เมื่อรู้ว่าสุขเช่นนั้นแล้ว ทำอย่างไรต่อไป วิธีจะละตั้งแต่มนุษย์นี่ จะละสุขในมนุษย์หละ เราจะละท่าไหน  ต้องแก้ไขวิธีละทีเดียวต้อง ใช้ละด้วยกาย  ละด้วยวาจา ละด้วยใจ ต้องใช้ ทาน ศีล ภาวนา เป็นฆราวาสครองเรือนให้หมั่นให้ทาน ให้ละสุขน้อยโดยการบริจาค ทาน ที่มีสมบัติยิ่งใหญ่ไพศาลในมนุษยโลกดังนี้ ถึงมีพอประมาณหรือมีเล็กน้อยก็ช่าง อุตส่าห์ละเถิด จงให้ทานให้ความสุขในภพนี้  และภพหน้าต่อไปนับภพไม่ถ้วน ให้อุตส่าห์ให้ทาน   ทานนี่แหละเป็นข้อสำคัญนัก ท่านยืนยันตามตำรับตำราว่ามนุษย์จะได้รับความสุขในมนุษยโลก ก็เพราะอาศัยการให้ทานกัน ด้วยเหตุนี้ พระโพธิสัตว์เจ้าสร้างบารมีมาเกิดในมนุษย์โลกก็ย่อมให้ทานในเบื้องหน้า  ท่านเป็นผู้เก็บหอมรอมริบ สนับสนุนอุปถัมภ์ค้ำชูแก่บริวารของท่านไม่แพ้ฝ่ายใด ท่านก็อุปถัมภ์ค้ำชูตลอด เพราะท่านเป็นผู้มีสมบัติยิ่งใหญ่ไพศาล ท่านบริจาคทานอย่างนี้ อัตราการให้ทานนี่แหละที่จะส่งเราให้ไปถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาล ถ้าไม่มีทานจะมีสุขอันยิ่งใหญ่ไพศาลไม่ได้ เพราะไม่มีผลทานส่งให้ จะถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาลไม่ได้ เพราะฉะนั้น ถ้าเกิดมาในมนุษยโลก ถ้าเป็นคนจนเสียแล้ว เราจะทำความดีให้เต็มส่วนเต็มที่ไม่ได้ เพราะว่าจะรักษาศีล ก็รักษาไม่ได้ จะเจริญภาวนาก็เจริญไม่ไหว เพราะเป็นคนจนเสียแล้ว ไม่ได้รักษาศีลเจริญภาวนาเพราะห่วงการงาน ต้องประกอบกิจการงาน การงานเหนี่ยวรั้งไว้ ให้ไปทำการงาน จิตที่จะทำให้ยิ่งใหญ่ไพศาลในศีลภาวนาก็ทำไม่ได้ ถ้าว่ามีสมบัติสมบูรณ์แล้ว จะรักษาศีลก็รักษาได้สมบูรณ์บริบูรณ์ จะเจริญภาวนาก็เจริญได้ ไม่มีห่วงหน้าห่วงหลัง จะบริจาคทานก็ทำได้สมความเจตนาทีเดียว มีสมบัติสมควรที่จะบริจาคทานแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เพราะอาศัยผลทานนั่นแหละเป็นข้อสำคัญของทานนะ  ศีลก็ดี ภาวนาก็ดี ถ้าบริจาคทานแล้วมีผลลัพธ์ ทานมโย บุญคือความบริสุทธิ์สำเร็จด้วยทาน ฉกามาวจโร เป็นเหตุให้เกิดในกามาวจรหกชั้น ทานเป็นเหตุให้เกิดในกามาวจรหกชั้น ได้รับความสุขยิ่งใหญ่ไพศาลขึ้นไปเป็นลำดับเพราะทานส่งให้ สีลมโย บุญคือความบริสุทธิ์แล้วสำเร็จด้วยศีล ศีลสำเร็จแล้วเป็นเหตุให้เกิดในชั้นอกนิฏฐาภพ พรหมชั้นที่สิบหกโน้น ต้องวางหลัก อย่างนี้ ภาวนามโย บุญคือความบริสุทธิ์สำเร็จด้วยการเจริญภาวนา อมตผโล เป็นผลที่จะให้บรรลุถึงชั้นนิพพาน  สำเร็จภาวนาแล้วเป็นผล จะให้มนุษย์ถึงชั้นนิพพาน ทานให้สำเร็จในสวรรค์หกชั้น ศีลให้สำเร็จในพรหมสิบหกชั้น ภาวนาให้สำเร็จนิพพาน ให้สำเร็จผลนิพพานทีเดียว นี่ต้องวางหลักไว้อย่างนี้ เมื่อได้รู้หลักอย่างนี้เป็นข้อสำคัญ ทาน ศีล ภาวนา เหล่านี้ เป็นข้อสำคัญนักให้ถึงสุขอันไพบูลย์ได้ สุขอันเป็นส่วนเต็มที่ได้ เพราะทานก็จะต้อง ส่งผลไปถึงแค่สวรรค์ เมื่อถึงแค่สวรรค์แล้ว ศีลก็ต้องส่งผลให้ไปถึงแค่ชั้นอกนิฏฐาภพ รูปพรหม ส่วนภาวนาก็ส่งผลให้ถึงนิพพาน เมื่อถึงนิพพานแล้ว ก็จะได้รับสุขอันวิเศษไพศาลทีเดียว นี่เป็นชั้นๆ ไปดังนี้ จากคุณ : kraho - [ 25 ต.ค. 51 15:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อนุโมทนากับทุกท่าน  ที่มีใจเป็นกุศลใฝ่รู้ใฝ่เรียนสมาธิภาวนาวิชชาธรรมกายนะครับ... จากคุณ : สมถะ - [ 25 ต.ค. 51 16:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อริยธนคาถา ตอนที่ ๒ เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนาพระมงคลเทพมุนี เมื่อวันที่ 01 มกราคม พ.ศ. 2493 ชีวประวัติ ขยายความ ทำไมเราต้องรักษาความเชื่อในการตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้มั่นไว้ในขันธสันดาน ? เพราะการรักษาความเชื่อมั่นในการตรัสรู้ของพระองค์ ทำให้เรามีเป้าหมายและแนวทางที่ชัดเจนในการปฏิบัติธรรม และที่สำคัญที่สุด ทำให้เกิดกำลังใจที่จะทุ่มเทชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายนั้น เพราะว่าถึงแม้เราอยากจะทำดี แต่ไม่รู้ว่า เมื่อทุ่มเททำถึงที่สุดแล้ว จะเป็นอย่างไร เราก็ไม่อยากทำ บางทีมีเป้าหมาย แต่ไม่มีแนวทาง ก็ไปไม่ถึง ต้องมีทั้งเป้าหมายและแนวทางเพื่อให้เกิดกำลังใจในการปฏิบัติธรรม แต่ก็ยังมีข้อสงสัยตามมาว่าพระพุทธเจ้าที่แท้จริงเป็นใคร และสำคัญอย่างไร จนกระทั่งพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำท่านถึงบอกให้เรารักษาความเชื่อให้มั่นไว้ในขันธสันดาน พระพุทธเจ้าคือใคร ? ถ้ามองเพียงชั้นนอก พระพุทธเจ้าทรงเป็นมนุษย์ที่ประกอบด้วยเลือดเนื้อเหมือนคนทั่วไป ทรงมีพระชนม์ชีพอยู่เมื่อ ๒,๕๐๐ กว่าปีก่อนโน้น  แต่ถ้ามองลึกเข้าไปถึงชั้นใน สิ่งที่ทำให้พระองค์ทรงยกสถานะภาพจากมนุษย์ธรรมดา มาเป็นพระพุทธเจ้าได้นั้น เพราะพระองค์ทรงบำเพ็ญเพียรทางจิตจนตรัสรู้ คือ ทั้งเห็นและรู้ว่า ในตัวของเรานี้ ไม่ได้มีลำพังเฉพาะกายเนื้อกายเดียว แต่ยังมีกายในกายซ้อนอยู่ในตัวอีกมากมาย และมีอยู่กายหนึ่ง เรียกว่า ธรรมกาย สามารถเห็นเหตุ รู้เหตุ และดับเหตุแห่งความโลภ ความโกรธ ความหลงในใจได้หมดสิ้น ทำให้พระองค์ทรงสามารถยกสถานะภาพจากปุถุชนที่ยังตกอยู่ในการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ขึ้นมาเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือพระอรหันต์องค์แรกของโลก พ้นการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ตลอดไป  ซึ่งพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำได้นำพุทธพจน์มาอธิบายยืนยันให้เข้าใจว่าแท้จริงพระพุทธเจ้าคือใครอย่างชัดเจนว่า ธมฺมกาโย อหํ อิติปิ แปลว่า เราตถาคต คือ ธรรมกาย หรือ พระพุทธเจ้าพระองค์จริง โดยสรุป จากคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำเกี่ยวกับเรื่องการรักษาศรัทธาอย่างมั่นคงไม่หวั่นไหวในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทำให้เราทราบว่า การจะบรรลุธรรมตามรอยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปได้ ผู้ปฏิบัติต้องประกอบด้วย  ๑) ต้องรู้ว่าธรรมกายเป็นเป้าหมายขั้นต้นของการตรัสรู้ธรรม  ๒) ต้องมีแนวทางชัดเจนในการปฏิบัติตาม เพื่อให้เข้าถึงธรรมกาย และ ๓) มีกำลังใจที่เข้มแข็งอดทนพร้อมจะทุ่มเทชีวิตเป็นเดิมพันในการปฏิบัติตาม ทำอย่างไรจึงจะมีศรัทธาที่ไม่กลับกลอกในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ? พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านอธิบายต่อไปว่า การจะเกิดความเชื่อที่ไม่กลับกลอก อันนำไปสู่การตรัสรู้ธรรมตามพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น จะเกิดขึ้นอย่างเป็นไปตามลำดับ ๓ ขั้นตอน คือ ๑) เชื่อว่าธรรมกายมีอยู่ในตัวตนเองจริง ๒) ต้องปฏิบัติให้เข้าถึงธรรมกายให้ได้ ๓) ต้องปฏิบัติให้เป็นธรรมกายให้ได้ ทำอย่างไรจึงจะเข้าถึงธรรมกาย โดยทั่วไปมนุษย์มักจะมองออกไปนอกตัว เพราะฉะนั้นสิ่งที่มนุษย์ทั่วไปเห็นและให้ความสนใจจึงเป็นเรื่องนอกตัวทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคน สัตว์ สิ่งของที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ไม่มีใครเฉลียวใจย้อนมามองตนเองเลย แต่พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ท่านย้ำเตือนนักเตือนหนาให้มองเข้าไปในตัวเองโดยวางใจให้ถูกส่วน เอาใจหยุดนิ่งสนิทไปที่ศูนย์กลางกายเรื่อยไปตามหลักเจริญสมาธิภาวนาขั้นต้น ในที่สุดจะเข้าถึงธรรมกายโดยอัตโนมัติ ทำอย่างไรจึงจะเป็นธรรมกาย สำหรับผู้ที่ลงมือปฏิบัติธรรม บำเพ็ญเพียรทางจิตจนเข้าถึงธรรมกายในตัวนั้น พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านแนะนำต่อไปว่า ให้แก้ไขธรรมกายนั่น ให้สะอาด ให้ผ่องใสหนักขึ้น อย่าให้ยุ่งอย่าให้มัวหมอง แล้วใจต้องนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายทีเดียว ค่ำมืดดึกดื่นเที่ยงคืนไม่ลุกออกจากกลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย ลืมตาก็แจ่มอยู่กับธรรมกายนั่น เมื่อนอนหลับก็เข้าที่ไปจนกระทั่งหลับอยู่กับธรรมกาย ตื่นขึ้นก็อยู่กับดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายนั้น นี่แหละเจอตัวแล้วซึ่งพระตถาคตเจ้า จะเห็นว่าใครก็ตามจะเป็นธรรมกายได้  ต้องบำเพ็ญเพียรทางจิตอย่างต่อเนื่องตามที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านเทศน์เอาไว้ จนกระทั่งไม่ว่าอยู่ในอิริยาบถไหนก็สามารถเห็นธรรมกายตลอดเวลา และสามารถถ่ายทอดเอาความรู้สึกนึกคิดของธรรมกายมาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับตน คือเป็นธรรมกาย และเมื่อเป็นธรรมกายแล้วท่านยังบอกให้รู้ว่า จะเกิดผลวิเศษตามมาอย่างไร   เมื่อเป็นธรรมกายแน่นอนอย่างนี้แล้ว ก็เห็นเลยว่า หมดทั้งสากลโลก หมดทั้งธาตุธรรมที่จะเป็นใหญ่ยิ่งกว่าธรรมกายในตัวของมนุษย์นี้  ไม่มี และรู้โดยอัตโนมัติว่า ธรรมกายที่เข้าถึงนี้ เป็นที่พึงอันเที่ยงแท้ของชีวิต ในที่สุดความเชื่อมั่น ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลนในการตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็จะเพิ่มขึ้นไปตามลำดับจนกระทั่งเป็นธรรมกายอรหัตต์เมื่อไร ความเชื่อที่ไม่กลับกลอกในพระตถาคตเจ้าอย่างถาวร หรือ อจลสัททา ก็จะเกิดขึ้นมั่นคงทั้งวันทั้งคืน ทั้งหลับทั้งตื่นตลอดเวลา เนื่องจากการปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึง เห็น และเป็นธรรมกายจนกระทั่งเกิด อจลสัททา ยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้ หลวงปู่ท่านจึงให้กำลังใจในการปฏิบัติธรรมต่อไปว่า หากแม้ว่าปุถุชนหญิงก็ดี ชายก็ดี ทำใจแน่ได้ขนาดเป็นธรรมกายนั้นละก็ แปลว่านับถือศาสนาเป็นเบอร์หนึ่ง ไม่มีสองมาเทียมละ มีศรัทธาแน่นขนาดเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับธรรมกาย  มีศรัทธาแน่นแค่ไหน ? มีศรัทธาแน่นไปจริงๆ คือเชื่อในพระตถาคตเจ้า เชื่อในธรรมกายลงไปแค่ชีวิต มีศรัทธาแน่นแค่ชีวิต เพราะแม้จะต้องตายเสีย ก็ตายไปเถอะ ที่จะไม่ให้เชื่อธรรมกายละก็เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ฆ่าเสียก็ยอม ตายก็ตายไป ให้เชื่อกันจริงลงไปอย่างนี้ เพราะฉะนั้นใครก็ตามที่ปฏิบัติธรรมจนเป็นธรรมกายได้อย่างนี้ ได้ชื่อว่า มีความเชื่อตั้งมั่นด้วยดีแล้วในพระตถาคตเจ้า เรียกว่า อจลสัทธา สรุปว่า ความเชื่อมั่นที่ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลนในพระพุทธเจ้า ที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านย้ำนักย้ำหนาให้รักษามั่นไว้ในขันธสันดานมีอานิสงส์สำคัญดังนี้ ๑) ย่อมทำให้เอาตัวรอดจากการเวียนว่ายตายเกิด และสามารถบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ได้ ๒) ย่อมทำให้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า พระพุทธเจ้าพระองค์จริง คือ ธรรมกาย สมดังพุทธพจน์ที่ว่า ธมฺมกาโย อหํ อิติปิ แปลว่า เราตถาคต คือ ธรรมกาย หรือ พระตถาคตเจ้า คือธรรมกาย ๓) ความศรัทธาในพระสัมมาสัมพุทธเจ้าย่อมจะทับทวีเพิ่มขึ้นไปตามลำดับๆ เมื่อเข้าถึง เห็น และเป็นธรรมกายโคตรภู เป็นธรรมกายโสดา ธรรมกายสกทาคา เป็นธรรมกายอนาคา จนกระทั่งเป็นธรรมกายอรหัต ศรัทธาที่มีในพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงมั่นคง ไม่กลับกลอก เป็น อจลสัททา ๔) ย่อมทำให้เข้าใจได้ว่า หมดทั้งสากลโลก หมดทั้งธาตุธรรมที่จะเป็นใหญ่ยิ่งกว่าธรรมกายในตัวของมนุษย์นี้ไม่มีอีกแล้ว ธรรมกายจึงเป็นที่พึ่งที่แท้จริงของทุกชีวิต จากคุณ : kraho - [ 25 ต.ค. 51 22:42:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 -->>  ธรรมกายในความหมายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ               ธรรมกายในความหมายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ หลวงพ่อวัดปากน้ำบอกว่า  พระพุทธเจ้าก็คือ  ธรรมกาย  หรือธรรมกายก็คือพระตถาคตเจ้านั่นเอง  แต่ก็มีความหมายอีกหลายอย่างหรือหลายนัยซึ่งหลวงพ่อวัดปากน้ำพูดถึง  เท่าที่ค้นพบมีดังนี้ **************************************************************************               ๑.ธรรมกาย  เป็นกายในกายที่สุดละเอียดของมนุษย์หรือสัตว์โลกทั้งหลาย  อันประมวลความบริสุทธิ์ ๓  ประการ เข้าไว้  คือ   กายและหัวใจ  เป็นเนื้อหนังที่แท้จริงรวบยอดกลั่นออกมาจากพระวินัยปิฎก เป็น  ปฐมมรรค ดวงจิต เป็นเนื้อหนังที่แท้จริงรวบยอดกลั่นออกมาจากพระสุตตันตปิฎก เป็นมรรคจิต ดวงปัญญา  เป็นเนื้อหนังที่แท้จริงรวบยอดกลั่นออกมาจากพระอภิธรรม  หรือ พระปรมัตถ์ปิฎก  เป็น มรรคปัญญา **************************************************************************               ๒.  ธรรมกาย  เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าเป็นต้นตรัสรู้  หรือพระอรหันต์บรรลุถึง  ดูจากข้อความว่า  ความอุบัติเป็น “เด่น”  ขึ้นของ  “ธรรมกาย”  ในแต่ละสัตว์โลก  เป็นเรื่องที่สัตว์โลกมีได้ด้วยยาก  แต่ก็มิใช่จะเหลือวิสัยที่สัตว์โลกจะทำได้   เพราะสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ดี  หรือพระอรหันต์ทั้งหลายก็ดี  ก่อนแต่จะตรัสรู้  ได้บรรลุพระอรหัตผลหรือพระสัมมาสัมโพธิญาณด้วย  “พระธรรมกาย”  นั้น               การเกิดขึ้นดังกล่าว  เป็นการเกิดขึ้นของธรรมกายหลังจากการเกิดขึ้นของรูปกายดังคำว่า  “ความอุบัติขึ้นของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า   ด้วยรูปกายอุบัติ  และธรรมกายอุบัติ” พระนิพนธ์ของสมเด็จพระสังฆราช  ปุสสเทว  ชำระโดยสมเด็จพระมหาสมณเจ้า  กรมพระยาวชิรญาณวโรส  ว่า               “แม้ องค์พระตถาคตอังคีรสศักยมุนีโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้านี้  ซึ่งมีความปรากฏในโลกอันสัตว์ได้ด้วยยาก  ดังนี้  พระองค์ก็ได้อุบัติเกิดขึ้นแล้วในโลก  ด้วยรูปกายอุบัติและธรรมกายอุบัติทั้ง ๒  ประการ  พร้อมด้วยอัจฉริยอัพภูตธรรมดาธรรมชาตินิยมโดยพุทธธรรมดา               นี้เป็นเอกสารหลักฐาน  ซึ่งแสดงถึงความอุบัติขึ้นของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในฐานะรูปกายอุบัติ  และธรรมกายอุบัติ  และเฉพาะ  “ธรรมกาย”  อุบัติ  นั้นก็คือเมื่อ  “ตรัสรู้”พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  ซึ่งครอบคลุมถึงความตรัสรู้ในพระอริยสัจจ์ทั้ง  ๔  เช่นเดียวกับพระอรหันต์ทั้งหลายอีกด้วย **************************************************************************               ๓.    ธรรมกาย  เป็นพระนามหนึ่งของพระตถาคต  หรือพระพุทธเจ้า หลวง พ่อวัดปากน้ำ  ได้อธิบายว่า  ธรรมกายนี้ก็คือพระตถาคตเจ้า  และว่า   พระพุทธเจ้า  ก็คือ ตัวธรรมกาย  ถึงธรรมกายก็เหมือนถึงพระธรรมเจ้า   และเป็นกายธรรม  เรียกว่าพระพุทธเจ้า อัคคัญญสูตร   พระไตรปิฎกเล่มที่  ๑๑  ว่า  เราตถาคตคือธรรมกายธมฺมกาโย  อหํ   อิติปิ   พระตถาคตเจ้าคือธรรมกาย  ชื่อธรรมกาย  มีคำรับรองว่า  ดูก่อน  วาเสฏฐโคตรทั้งหลาย  คำว่าธรรมกาย  ธรรมกายน่ะ  เป็นตถาคตโดยแท้               นอกจากนั้นมีการอธิบาย  โดยได้อ้างถึงเรื่อง  วักกลิสูตร  ดังที่กล่าวในบทว่าด้วยพระไตรปิฎกและขยายว่า  คำว่า  “ผู้ใดเห็นธรรม”  หมายถึงธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า คือ “ธรรมกาย” **************************************************************************               ๔.  ธรรมกาย  เป็น  “อสังขตธาตุ  อสังขตธรรม”   อันผู้มีปัญญาพึงปฏิบัติให้เข้าถึงพึงรู้เห็นและเป็นตามรอยบาทพระพุทธองค์               ธรรมกายเป็นธรรมที่ซึ่งแปลว่า “ทรง”    เมื่อเพ่งตามอาการแล้ว  ก็มีทรงอยู่  ๒  อย่างคือ  ทรงอยู่อย่างนั้น  ไม่แปรผันเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น  ซึ่งเรียกว่า  อสังขตธรรม  ธรรมที่ไม่มีปัจจัยปรุงแต่ง  หรืออมตธรรม  ธรรมที่ไม่ตายอย่างหนึ่ง......               คำว่า  “ธรรมกาย”  ในที่นี้เข้าใจว่า  หมายเอาอสังขตธรรมหรืออมตธรรมที่เป็นส่วนโลกุตตรธาตุหรือโลุตตรธรรม  ไม่ใช่โลกิยธาตุหรือโลกิธรรม” ******************************************************************** ๕        ธรรมกาย  หมายถึง  สิ่งที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  พระปัจเจกพุทธเจ้าพระอรหันตขีณาสพทั้งหลายเป็น  เพราะท่านเป็น “ธรรมกาย”  ด้วยกันทั้งนั้น ************************************************************************** ๖. ธรรมกาย  เป็นชื่อของกายหนึ่งในกาย  ๑๘ กาย คือคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำได้แบ่งกายออกเป็น  ๑๘  กาย  เมื่อพ้นจากกายโลกิยะ  (  ๘  กายข้างต้น)   แล้วก็จะถึงกายธรรม หรือ  “ธรรมกาย”  เป็นกายที่  ๙-๑๐  ตั้งแต่กาย ที่ ๙-๑๐   ไปเป็นกายโลกุตตระ  ซึ่งจะมีกายในกายต่อไปจน  สุดละเอียด  และในแต่ละกายสุดหยาบสุดละเอียดนี้ยังเป็นที่ตั้งของธาตุธรรมเห็น  จำ คิด  รู้  ขยาย  ส่วนหยาบเจริญเติบโตออกมาเป็นกาย ใจ จิต วิญญาณ  (กรณีกายโลกิยะ)   หรือ  ญาณะ  (กรณีกายธรรม)  ของแต่ละกายที่ซ้อนกันอยู่เป็นชั้น ๆ  สุดกายหยาบและกายละเอียดนั้นเองด้วยและยังมีกายภาคผู้เลี้ยง  (จักรพรรดิ)   ภาคผู้สอด  (วิชชา  หรือ อวิชชา แล้วแต่กรณีว่าเป็นธาตุธรรมฝ่ายพระ  หรือฝ่ายมาร )  ภาคผู้ส่ง  ภาคผู้สั่ง  ภาคผู้บังคับ   ภาคผู้ปกครอง  (ซึ่งมีทั้งภาคผู้ปกครองย่อย  ของแต่ละกาย  และรวมย่อยหมดทั่วทุกกายของมนุษย์หรือสัตว์แต่ละตัวตน  และทั้งผู้ปกครองใหญ่ประจำภพ  คือภาพกามภพ  รูปภพ  และอรูปภพ   และรวมใหญ่หมดทั้งภพและจักรวาลต่อ ๆ  ไปจนสุดละเอียด  แล้วก็จะเป็นองค์ต้นธาตุต้นธรรมใน  “อายตนนิพพานเป็น” **************************************************************************               ๖.  ธรรมกาย  หมายถึง  สัทธรรมแท้ ๆ  ดังประโยคว่า  “นี่ส่วนธรรมกาย  ดวงสัทธรรมที่เป็นธรรมกายนั่นแหละ  ดวงนั้นแหละเป็นตัวสัทธรรมแท้  ๆ  ฯลฯ” **************************************************************************               ๗.  ธรรมกาย   หมายถึง  กายที่คงที่ไม่เปลี่ยนแปลง ดูจากข้อความว่า               ความอุบัติโดยธรรมกายนั้น  ก็มิใช่การเกิดตามสายปฏิจจสมุปบาทธรรมโดยมีอวิชชาเป็นมูลรากฝ่ายเกิดแต่ ประการใด  แต่เป็นความอุบัติขึ้นด้วยความบริสุทธิ์อันประมวลเข้าไว้ดังที่ได้กล่าว แล้ว  จึงมิใช่นาม-รูป  มิใช่นิมิต  อันเกิดแต่อวิชชา   หรือกิเลสตัณหาใด ๆแต่เป็น “ธรรมกาย”ที่บริสุทธิ์ หรือ “พรหมกาย”  ที่ประเสริฐ  เป็นกายที่ยั่งยืนของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายดังผู้ปฏิบัติภาวนา ตามแนววิชชาธรรมกายได้  เห็นปรากฏว่าที่อยู่ในอายตนนิพาน  นับประมาณจำนวนองค์ไม่ถ้วนอยู่แล้ว ************************************************************************** ๘.     ธรรมกาย  เป็นชื่อวิชชาอย่างหนึ่งที่สำคัญ  โดยใช้คำว่า  “วิชชาธรรมกาย”  ในหลาย ๆ แห่ง  เช่น  วิธีการเจริญภาวนาตามแนววิชชาธรรมกายนั้น  มีสติปัฏฐาน  ๔  อยู่ในตัวพร้อมเสร็จแนวทางปฏิบัติภาวนาธรรมตามแนววิชชาธรรมกายที่ผู้ ปฏิบัติธรรมรวมใจหยุดในหยุดกลางของหยุดในหยุด  ผ่านกาย  เวทนา  จิต  และธรรมแล้วทำนิโรธ ****************************************************************************               ๙.  ธรรมกาย  เป็นธาตุล้วนธรรมล้วนที่อยู่เหนือความปรุงแต่ง  ด้วยบาปอกุศล  (อกุศลลา  ธัมมา)  และแม้ด้วยบุญกุศล  (กุสลธัมมา) ในระดับโลกียธรรม  กล่าวคือ  เป็นความดีสูงที่สุดจนเป็นธาตุธรรมที่บริสุทธิ์ทั้งองค์  เป็นวิสุทธิขันธ์  หรือวิสุทธิสัตว์แท้ ๆ  เป็นกายที่เที่ยงแท้ยั่งยืนพระพุทธองค์จึงได้ทรงเรียกธรรมกายบ้าง  พรหมกายบ้าง  แทนคำว่า  “ตถาคต”   โดยนัยนี้ธรรมกายจึงไม่ต้องตกอยู่ในอาณัติแห่งพระไตรลักษณ์  คือ  ความเป็นอนิจจัง   ทุกขัง   และอนัตตา               คำว่า  ธาตุล้วน  ธรรมล้วน  หมายถึงธาตุที่มีตั้งอยู่แล้ว  ธรรมนี้มีตั้งอยู่แล้วในคำว่า  จิตา  ว  สา  ธาตุ ธมฺมฏจิตตา  ธาตุแบ่งเป็น  สังขตธาตุ    อสังขตธาตุ  ราคธาตุ   วิราคธาตุ  ส่วนธรรมก็คือ   สังขตธรรม  อสังขตธรรม  ราคธรรม  วิราคธรรม  ซึ่งวิราคธาตุ  วิราคธรรม  เป็นสิ่งที่ประเสริฐเลิศกว่า  สังขตธาตุ   สังขตธรรม  อสังขตธาตุ  และอสังขตธรรม ************************************************************************** ๑๐.            ธรรมกาย  คือสิ่งที่จะนำไปสู่พระนิพพาน  ดูจากข้อความว่า ธรรมกายนี้มีความสำคัญ  และรักษาชีวิตไว้เป็นอยู่ด้วย  ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์  ถ้าไม่มีก็ดับ  หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านกล่าวว่า  พระตถาคตเจ้า  ไม่ได้สอนอย่างนั้น  สอนให้เห็นธรรมกายเท่านั้น  ให้เดินทาง ศีล  สมาธิ  ปัญญา  วิมุตติ  วิมุตติญาณทัสสนะ .....ให้เข้าถึงกายมนุษย์......กายพระอรหัตละเอียด ************************************************************************** ๑๑.          ธรรมกาย  หมายถึงกายของนิพพาน  ดังที่หลวงพ่อวัดปากน้ำกล่าวว่า “....นิพพานมีขันธ์ ของนิพพาน  เรียกว่า  ธรรมขันธ์  หรือ ธรรมธาตุ    กาย  เรียกว่า  ธรรมกาย....... **************************************************************************               ๑๒.  ธรรมกาย  เป็นปรมัตถธรรม  ที่ไม่ใช่นามรูป  ดังที่พระมหาเสริมชัยกล่าวว่า    ธรรมกาย  ไม่มีนามรูป  เพราะวิญญาณดับแล้ว     เป็นธรรมกาย  ไม่ใช่นาม  ไม่ใช่รูป   เป็นปรมัตถธรรม จากนัยของคำว่าธรรมกายในคำ สอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำดังที่กล่าวมานี้  ทำให้เห็นว่ามีความหมายครอบคลุมตั้งแต่กายมนุษย์ละเอียด  ถึงกายของนิพพาน  หมายถึง   ธรรมทั้งปวงก็ได้หมายถึงพระนามหนึ่งของพระพระพุทธเจ้าก็ได้ หมายถึงสังขตธรรมหรืออสังขตธรรมเป็นต้นธาตุต้นธรรมก็เป็นธาตุล้วนธรรมล้วนก็ ได้  เป็นผู้เข้านิพพานก็ได้  เป็นวิชชาอย่างหนึ่งที่เรียกว่าวิชชาธรรมกายก็ได้  รวมถึงที่เรียกว่า  ปรมัตถธรรมก็ได้ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 51 08:08:36 จากคุณ : สมถะ - [ 26 ต.ค. 51 08:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “ถ้ามนุษย์ได้เห็นธรรมกาย มนุษย์คนนั้นตื่นขึ้นแล้ว ไม่หลับแล้ว ถ้ามนุษย์ใดยังไม่เห็นธรรมกาย ยังไม่เป็นธรรมกาย มนุษย์นั้นยังหลับอยู่ มารมันยังกดหลับอยู่ ยังไม่ตื่นเลย บางทีตายเสียชาติหนึ่งยังไม่ตื่นเลย หลับเรื่อยไปเสียทีเดียว บาง คนเห็นปรากฏ ตื่นทีเดียวมีธรรมกายบางคนไม่เดียงสา มีธรรมกายใหญ่โตมโหฬาร เช่นนี้แล้ว มาถึงรัตนะอันเลิศประเสริฐเช่นนี้แล้ว กลับไปวางเสียก็มี แปลกประหลาดนัก ลืมตาขึ้นแล้วกลับไปตาบอดก็มี อย่างนี้น่าอัศจรรย์นัก” พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) จากคุณ : สมถะ - [ 26 ต.ค. 51 08:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มหาประเทศ ๔ ...             [๑๑๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงมหาประเทศ ๔ เหล่านี้ พวกเธอจงฟัง จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าว ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสของพระผู้มีภาคแล้ว พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังต่อไปนี้             [๑๑๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้พึงกล่าวอย่างนี้ว่า อาวุโส ข้อนี้ข้าพเจ้าได้ฟังมา ได้รับมาเฉพาะพระพักตร์พระผู้มีพระภาคว่า นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของพระศาสดา ...             [๑๑๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้ว่า สงฆ์พร้อมทั้งพระเถระ พร้อมทั้งปาโมกข์ อยู่ในอาวาสโน้น ข้าพเจ้าได้ฟังมา ได้รับมาเฉพาะหน้าสงฆ์นั้นว่า นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของ พระศาสดา ...             [๑๑๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้ว่า ภิกษุ ผู้เป็นเถระมากรูปอยู่ในอาวาสโน้น เป็นพหูสูต มีอาคมอันมาถึงแล้ว เป็นผู้ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา ข้าพเจ้าได้ฟังมา ได้รับมาเฉพาะหน้าพระเถระเหล่านั้นว่า นี้เป็น ธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของพระศาสดา ...             [๑๑๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้ว่า ภิกษุ ผู้เป็นเถระอยู่ในอาวาสโน้น เป็นพหูสูต มีอาคมอันมาถึงแล้ว เป็นผู้ทรงธรรม ทรง วินัย ทรงมาติกา ข้าพเจ้าได้ฟังมา ได้รับมาเฉพาะหน้าพระเถระนั้นว่า นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของพระศาสดา ดังนี้ พวกเธอไม่พึงชื่นชม ไม่พึงคัดค้าน คำกล่าวของภิกษุนั้น ครั้นแล้ว พึงเรียนบทและพยัญชนะเหล่านั้นให้ดี แล้วสอบ สวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย ถ้าเมื่อสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียง ในพระวินัย ลงในพระสูตรไม่ได้ ลงในพระวินัยไม่ได้ พึงถึงความตกลงในข้อนี้ว่า นี้มิใช่คำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคแน่นอน และพระเถระนั้นจำมาผิดแล้ว ดังนั้น พวกเธอพึงทิ้งคำกล่าวนั้นเสีย ถ้าเมื่อสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย ลงในพระสูตรได้ เทียบเคียงในพระวินัยได้ พึงถึงความตกลงในข้อนี้ว่า นี้เป็นคำของ พระผู้มีพระภาคแน่นอน และพระเถระนั้นจำมาถูกต้องแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพึงทรงจำมหาประเทศข้อที่สี่นี้ไว้ ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพึงทรงจำ มหาประเทศทั้ง ๔ เหล่านี้ไว้ ฉะนี้แล ฯ เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  บรรทัดที่ ๑๘๘๘ - ๓๙๑๕.  หน้าที่  ๗๘ - ๑๕๙. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=1888&Z=3915&pagebreak=0 จากคุณ : wichaphon_me - [ 26 ต.ค. 51 08:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สารบัญ : กรณีธรรมกาย โดย พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต) http://www.paktho.ac.th/learning/schoolnet/bdic/tammakay/menu.html หรือ http://dhammakaya.exteen.com/ หนังสือบรรยายรายละเอียดวิธีกรรมฐานแก้หลงติดธรรมกายโดยเจ้าคุณโชดก (pdf, 1MB) http://pirun.ku.ac.th/~g4685035/chodok.pdf แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 51 09:14:43 จากคุณ : wichaphon_me - [ 26 ต.ค. 51 09:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อันที่จริง สิ่งที่มีอยู่ก็ย่อมมีอยู่ สิ่งที่ไม่มีอยู่ก็ย่อมไม่มีอยู่ ไม่ได้เกี่ยวกับการยืนยันหรือการวิเคราะห์ของใครทั้งสิ้น เพียงแต่มันมีอยู่จริงหรือไม่ เป็นเรื่องที่ต้องพิสูจน์ ก่อนที่พระพุทธองค์จะทรงตรัสรู้ในวันวิสาขบูชา ธรรมนั้นก็มีอยู่แล้ว หากแต่ว่าไม่มีใครเลยที่จะมีบุญบารมีมากพอที่จะค้นพบสัจธรรมอันนั้นให้มาปรากฏแก่ชาวโลก ไม่มีใครเลยที่จะสามารถยืนยันหรือวิเคราะห์ได้ว่า ธรรมที่พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้นั้นมีอยู่จริงหรือไม่ แต่ในความเป็นจริงพระองค์ทรงค้นพบแล้ว และชาวโลกก็ได้สำเร็จประโยชน์ในธรรมนั้นแล้วอย่างมากมาย แม้จะมีพุทธบริษัทซึ่งบรรลุธรรมนั้นแล้วเป็นพยานอยู่เป็นจำนวนมาก แต่ก็ยังมีคนพาลอีกจำนวนมากกว่าที่ยืนยันว่าธรรมนั้นไม่มีอยู่จริง และเที่ยวหาวิธีพิสูจน์และคัดค้านโดยอาศัยความเชื่อมั่นในภูมิปัญญาแห่งตนที่ไม่สามารถเทียบได้เลยกับพระปัญญาธิคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาหักล้าง และก็ไม่แปลกที่ความเชื่อหลาย ๆ อย่างได้รับการยอมรับอย่างมากมาย เพราะอาศัยความที่สัตว์โลกโดยส่วนมากยังมีธุลีในดวงตามากอยู่ ไม่ว่าไปที่ไหนเราก็จะได้รับการยืนยันว่าความเชื่อของตนนั้นถูกต้องที่สุดอยู่เสมอ แต่สัจธรรมความเป็นจริง ไม่ใช่เรื่องที่จะมาสรุปหรือคิดเหมาเอาง่าย ๆ ด้วยการยกตำรา ยกอาจารย์ ยกประวัติศาสตร์ ยกศาสนา หรือนิกายความเชื่ออะไรต่าง ๆ นานามาค้นคว้าแล้วจะทราบคำตอบ เพราะต้นเหตุที่แท้จริงคือกิเลสในใจของแต่ละคนก็ยังไม่สิ้นไป เมื่อยกสิ่งต่าง ๆ ขึ้นมาโดยไม่ได้อาศัยกระบวนการทางธรรมอย่างแท้จริง แต่ละคนก็ย่อมตีความไปตามกิเลสที่อาศัยเป็นตัวตนของแต่ละท่านอยู่ร่ำไป สิ่งที่เข้ากันได้กับสิ่งที่ตนคุ้นเคยก็ย่อมได้รับการตอบสนองในทางที่ดี สิ่งที่เข้ากันไม่ได้กับสิ่งที่ตนคุ้นเคยก็ย่อมได้รับการตอบสนองในทางที่ไม่ดี ในทำนองนี้ หากผู้ใดกล่าวถึงความเชื่อในฝ่ายตนว่าดีอยู่เสมอ และกล่าวถึงความเชื่ออื่นว่าไม่ดีอยู่เสมอ เราพึงรำลึกไว้ก่อนเลยว่า คนผู้นั้นเป็นผู้ที่ใช้อคตินำหน้า หาได้ใช้ปัญญาพิจารณาสิ่งใด ๆ แยกแยะตามแต่สถานการณ์ไม่ เพราะความเป็นจริง ไม่มีสิ่งใดในโลกที่ดีโดยส่วนเดียวหรือเสียโดยส่วนเดียว แม้ผู้ที่ทำชั่วแล้วเจริญรุ่งเรืองได้ดิบได้ดี ผู้รู้ย่อมจำแนกได้ว่าที่เขาเจริญเพราะความดีในส่วนใด และที่เขาประพฤติชั่วนั้นเป็นเพราะเหตุใดและจะส่งผลอย่างไรต่อไป หาได้รวมความว่าเขาจะต้องเป็นคนชั่วตลอดกาลนานและต้องคอยอิจฉาอยู่ร่ำไปก็หาไม่ อย่าดูเบากับสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงสละชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อตรัสรู้ธรรมขึ้นมาด้วยการใช้ปัญญาหักล้างผู้อื่นอยู่เป็นนิจ เวลาของเรานั้นมีน้อยนิดเกินกว่าจะเที่ยวจับผิดแต่คำสอนของผู้อื่นโดยที่ยังหลงระเริงว่าตนเองเป็นผู้เข้าใจธรรมทั้ง ๆ ที่การสำเร็จธรรมแม้ขั้นต่ำสุดก็ยังไม่ได้เกิดขึ้นกับตนเลยแม้แต่นิดเดียว อันที่จริงแล้วด้วยปัญญาอันน้อยนิด แต่หากคิดจับมือสามัคคีกันค้นคว้า ก็จะได้ประโยชน์อย่างมหาศาลด้วยว่าสามัคคีธรรมคือธรรมแท้จริงที่สำคัญยิ่งในพระพุทธศาสนา อยากได้ของจริง ตัวเราต้องจริงก่อน หากยังเที่ยววิจารณ์ชาวบ้านแต่ผลงานแทบไม่มีให้เห็น การยึดถือแต่ความรู้ที่ทำประโยชน์ไม่ได้จริงจะมีประโยชน์อะไร และแม้อาจารย์ที่เรานับถือจะทำประโยชน์มามากมายแต่ตัวเราเองทำประโยชน์ได้อย่างนั้นไหมจึงได้มีเวลาว่างพอที่จะห่วงชาวบ้านชาวช่อง ในขณะที่พระอาจารย์ทั้งหลายท่านทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีโดยพูดถึงผู้อื่นแต่น้อย พูดถึงการฝึกฝนตนเองให้มาก แต่สิ่งที่เหล่าบรรดาศิษยานุศิษย์นำมาขยายกลับเป็นสิ่งที่ท่านพูดแต่น้อยก็เพื่อสั่งสอนลูกศิษย์นั่นเอง ไม่ได้สั่งสอนเพื่อให้ลูกศิษย์นำไปสอนใครแต่อย่างใดไม่ จากคุณ : พักผ่อน - [ 26 ต.ค. 51 10:49:00 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นับถือหลวงพ่อสดในคุณงามความดีที่ท่านสร้างไว้ แต่ขอบอกตามตรงว่าไม่ศรัทธาในวิชชาของท่าน มันฟังดูเหลวไหลเลอะเทอะพิกล  รับไม่ได้ แม้จะมีผู้พยายามตะล่อมให้เข้ากับพระไตรปิฎกให้ได้  แต่ยังไงก็ยังฟังดูลักลั่นไม่ลงตัว แล้วจะเสียเวลาไปศึกษา ทดลองหรือพิสูจน์ทำไม  ในเมื่อของจริงของแท้ที่ตรงทางแน่ๆ ก็ยังมีอยู่ และเท่าที่เห็นมา  ผู้ปฏิบัติแนวทางนี้ก็ไม่เห็นจะไปกันถึงไหน ขนาดระดับครูบาอาจารย์ผู้สอนวิชชานี้เองแท้ๆ  ศีลห้ายังไม่ครบเลย  555 จากคุณ : ม้าไม่มีชื่อ - [ 26 ต.ค. 51 11:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โลกธรรม ๘  เราต้องเข้าใจนะครับ  ทำใจนะครับเจ้าของกระทู้   บางท่านอ่านแล้วเย็นใจ  บางท่านอ่านแล้วร้อนใจ  ทั้งๆ ที่ธรรมะภาคปฏิบัติผู้ประพฤติย่อมอยู่ด้วยความเย็นใจ   ผมเคารพในความเ็ห็นทุกท่านใครจะเห็นดีด้วย  ใครจะเห็นแย้งด้วย  เป็นธรรมดา   คำว่า  ธรรมกาย  มีปรากฏชัดเจนในพระไตรปิฎก  อรรถกถา  และคัมภีร์โบราณต่างๆ เพียงแต่ขาดหลักปฏิบัติให้เข้าถึง  หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านเข้าถึงธรรมกาย  ท่านจึงสอนให้คนอื่นเข้าถึง  ธรรมกาย   คำว่า  ธรรมกาย เป็นคำที่ผู้มีกุศลเจตนาได้ยินแล้วเย็นใจ  เพราะเป็นธรรมฝ่ายกุศล  ผู้ถึุงธรรมกาย  ย่อมได้เห็นพระพุทธเจ้า  วิธีที่จะพิสูจน์ว่าเห็นธรรมกายย่อมเห็นพระพุทธเจ้าอย่างไร  มีทางเดียวคือต้องปฏิบัติให้เห็นกายในกายจนกระทั่งเห็นธรรมกายครับ ขอให้ท่านผู้สนใจฟันฝ่าอุปสรรคจนกระทั่งเข้าถึงความจริง  ไม่ต้องไปเชื่อใครดอกครับ  ถ้าเราไม่โกงตนเองเราเห็นธรรมกายได้ทุกคน ขอให้ท่านที่สนใจในวิชชาธรรมกายโปรดทำความเข้าใจให้มาก  เข้าไปในคลังกระทู้เก่า  ไปหาอ่านทำความเข้าใจเฉพาะตัวเนื้อวิชชาธรรมกายนะครับ  เป็นกำลังใจให้ครับผม จากคุณ : สมถะ - [ 26 ต.ค. 51 16:57:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอตอบเพื่อสัมมาทิฎฐิ คำว่า  ธรรมกาย  ที่มีปรากฏชัดเจนในพระไตรปิฎก  อรรถกถา  กล่าวอธิบายไว้ ว่าคือชื่อ หรือฉายาหนึ่งของพุทธองค์ ไม่ได้เกี่ยวกับลูกแก้วอะไร  ไม่ใช่ศูน์กลางกายอะไร  ทั้งไม่ได้เป็นภาพนิมิตในท้องของใคร ขอให้ท่านผู้สนใจฟันฝ่าอุปสรรคจนกระทั่งเข้าถึงความจริง ศึกษาพระไ ตรปิฎก อรรถกถา และคัมภีร์ชั้นอื่นๆ ให้ถ้วนทั่ว ควรจะเชื่อมั่น พระพุทธ(พุทธดำรัสในพระไตรปิฎก) ควรจะเชื่อมั่น พระธรรม(คำสอนต่างๆ ที่บันทึกในพระไตรปิฎก) ควรจะเชื่อมั่น พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย(คำสอนของพระอริยสงฆ์สมัยพุทธกาลในพระไตรปิฏก) ไม่ควรจะไปเชื่อ คนกิเลสหนาสติไม่สมประกอบ แต่งเรื่องลบหลู่พระรัตนไตรต่างๆ นาๆ ดังตัวอย่างในกระทู้นี้ http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2007/08/Y5705521/Y5705521.html ถ้าเราไม่มีโมหะและมิจฉาทิฎฐิ   ย่อมไม่หลงไปกับนิมิตเป็นตุเป็นตะสักคน ขอให้ท่านที่สนใจในวิชชาธรรมกายโปรดทำความเข้าใจให้มาก  เข้าไปในคลังกระทู้เก่า  ไปหาอ่านทำความเข้าใจเฉพาะตัวเนื้ออวิชชา ของ ผู้ที่ฝึกวิชชาธรรมกายจนสติไ ม่สมประกอบ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 51 21:58:34 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 26 ต.ค. 51 21:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แน่ะ  ร้อนตัวมาเชียว  555 จากคุณ : ม้าไม่มีชื่อ - [ 27 ต.ค. 51 00:55:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 วิชชาธรรมกายเป็นสมถะที่มีปัญหา มีท่านผู้ฝึกธรรมกายท่านหนึ่ง ซึ่งเปลี่ยนกรรมฐานไปแล้ว (ในห้องนี้แหละ)  กล่าวไว้ อิอิ จากคุณ : สุภวิโมกข์ - [ 27 ต.ค. 51 14:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23 -->>  หลักการเจริญภาวนา สมถวิปัสสนากรรมฐาน  พระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ทางพระพุทธศาสนามีวิชชา  ๒  อย่างนี้เป็นข้อสำคัญนัก   บัดนี้ท่านทั้งหลายที่เสียสละเวลามา   ก็เพื่อมาเรียนสมถวิปัสสนาทั้งสองอย่างนี้ สมถะเป็นวิชชาเบื้องต้น พุทธศาสนิกชนต้องเอาใจใส่ คือ แปลความว่า สงบระงับใจ  เรียกว่าสมถะ วิปัสสนาเป็นขั้นสูงกว่าสมถะ ซึ่งแปลว่าเห็นแจ้ง  เป็นธรรมเบื้องสูง  เรียกว่าวิปัสสนา สมถะวิปัสสนา ๒ อย่างนี้ เป็นธรรมอันสุขุมลุ่มลึกในทางพระพุทธศาสนา   ผู้พูดนี้ได้ศึกษามาตั้งแต่บวช  พอบวชออกจากโบสถ์แล้วได้วันหนึ่ง  รุ่งขึ้นอีกวันหนึ่งก็เรียนทีเดียว เรียนสมถะทีเดียว ไม่ได้หยุดเลย  จนกระทั่งถึงบัดนี้     บัดนี้ทั้งเรียนด้วย  ทั้งสอนด้วย  ในฝ่ายสมถะวิปัสสนาทั้ง ๒ อย่างนี้         สมถะมีภูมิแค่ไหน           สมถะ มีภูมิ ๔๐  คือ กสิณ   ๑๐   อสุภะ  ๑๐   อนุสติ  ๑๐ พรหมวิหาร  ๔         อาหาเรปฏิกูลสัญญา  ๑         จตุธาตุววัตถาน  ๑   อรูปฌาน  ๔   ทั้ง ๔๐ นี้ เป็นภูมิของสมถะ วิปัสสนามีภูมิ ๖ ขันธ์  ๕   อายตนะ  ๑๒ ธาตุ  ๑๘   อินทรีย์  ๒๒ อริยสัจ ๔   ปฏิจจสมุปบาทธรรม  ธรรมอาศัยซึ่งกันและกันเกิดขึ้น  ธรรมอาศัยซึ่งกันและกันดับไป นี้เป็นภูมิของวิปัสสนา  ภูมิสมถวิปัสสนาทั้ง ๒ นี้ เป็นตำรับตำราในทางพระพุทธศาสนาได้ใช้กันสืบมา แต่ภูมิของสมถะที่เราจะพึงเรียนต่อไปนี้    เริ่มต้นต้องทำใจให้หยุด   จึงจะเข้าภูมิของสมถะได้    ถ้าทำใจให้หยุดไม่ได้  ก็เข้าภูมิสมถะไม่ได้ สมถะ เขาแปลว่าสงบ  แปลว่าระงับ  แปลว่าหยุด  แปลว่านิ่ง  ต้องทำใจให้หยุด   ใจของเรานะ   อะไรที่เรียกว่าใจ ?   เห็นอย่างหนึ่ง   จำอย่างหนึ่ง   คิดอย่างหนึ่ง     รู้อย่างหนึ่ง     ๔  อย่างนี้รวมเข้าเป็นจุดเดียวกัน นั่นแหละเรียกว่า ใจ         อยู่ที่ไหน ?   อยู่ในเบาะน้ำเลี้ยงหัวใจ  คือ         ความเห็น อยู่ที่ท่ามกลางกาย ความจำ อยู่ที่ท่ามกลางเนื้อหัวใจ ความคิด อยู่ท่ามกลางดวงจิต ความรู้ อยู่ท่ามกลางดวงวิญญาณ เห็น จำ คิด รู้   ๔  ประการนี้ หมดทั้งร่างกาย         ส่วนเห็น  เป็นต้นของรู้ ส่วนจำ  เป็นต้นของเนื้อหัวใจ   ส่วนคิด  เป็นต้นของดวงจิต   ส่วนรู้  เป็นต้นของดวงวิญญาณ                 ดวงวิญญาณ  เท่าดวงตาดำข้างในอยู่ในกลางดวงจิต                   ดวงจิต  เท่าดวงตาดำข้างนอกอยู่ในกลางเนื้อหัวใจ           ดวงจำ  กว้างออกไปอีกหน่อยหนึ่งเท่าดวงตาทั้งหมด                 ดวงเห็น  อยู่ในกลางกายโตกว่าดวงตาออกไป  นั่นเป็นดวงเห็น                   ดวงเห็นนั่นแหละ   ธาตุเห็นมันอยู่ศูนย์กลางดวงนั้น นั่นแหละ   เรียกว่าเห็น  เห็นอยู่ในธาตุเห็นนั้น         ดวงจำ   ธาตุจำมันอยู่ในศูนย์กลางดวงนั้น         ดวงคิด  ธาตุคิดมันอยู่ศูนย์กลางดวงนั้น         ดวงรู้   ธาตุรู้อยู่ในศูนย์กลางดวงนั้น เห็น  จำ  คิด  รู้   ๔ อย่างนี้แหละ เอาเข้ามารวมเป็นจุดเดียวกัน เรียกว่า ใจ ของยากอย่างนี้   เห็นไหมล่ะคำที่เรียกว่า ใจ   นั่นแหละเวลานี้เรานั่งอยู่นี่   สอดไปถึงบ้านก็ได้   สอดไปถึงนรกก็ได้    สอดไปถึงสวรรค์ก็ได้   สอดไปถึงนิพพานก็ได้   สอดใจไปได้  มันลึกซึ้งอย่างนี้เห็นไหมล่ะ   ใจนี้เป็นของลึกซึ้ง ถ้าว่ารู้แคบ  ก็สอดไปได้แคบ         ถ้ารู้กว้าง  ก็สอดไปได้กว้าง   ถ้ารู้ละเอียด  ก็สอดไปได้ละเอียด ถ้ารู้หยาบ ก็สอดไปได้หยาบ   แล้วแต่ความรู้ของมัน   ความเห็นของมัน   สำคัญนัก. คำที่เรียกว่า ใจ  นี่แหละเราต้องบังคับให้หยุดเป็นจุดเดียวกัน เห็น จำ คิด รู้   สี่อย่างนี้ ต้องมารวมหยุดเป็นจุดเดียวกันอยู่กลางกายมนุษย์ มารวมหยุดเป็นจุดเดียวกันอยู่กลางกายมนุษย์   สะดือทะลุหลัง ขวาทะลุซ้าย  กลางกั๊กข้างใน  สะดือทะลุหลังเป็นด้ายกลุ่มไปเส้นหนึ่งตึง ขวาทะลุซ้าย  เป็นด้ายกลุ่มไปเส้นหนึ่งตึงตรงกัน ตึงทั้ง ๒ เส้น ตรงกลางจรดกัน   ที่กลางจรดกันนั้นแหละเรียกว่า  กลางกั๊ก   กลางกั๊กนั้นแหละ ถูกกลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ใสบริสุทธิ์  เท่าฟองไข่แดงของไข่ไก่   ถูกกลางดวงพอดี   ที่สอนให้เอาพระของขวัญไปจรดไว้ที่กลางดวง  นั้นคือกลางกั๊กนั่นแหละ   เราเอาใจของเราไปจรดที่กลางกั๊กนั้น เห็น จำ คิด รู้  ๔ อย่างจรดอยู่กลางกั๊กนั้น   กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์   มีที่ตั้งแห่งเดียวเท่านั้น   ใจ  ที่เขาบอกว่า ตั้งใจ นะ    เราจะต้องเอาใจไปหยุดตรงนั้นทีเดียว   ถึงจะถูกเป้าหมายใจดำ  เขาบอกว่าตั้งใจ   เวลานี้เองจะทำบุญทำกุศล  เราก็ต้องตั้งใจตรงนั้น   บัดนี้เราจะรักษาศีล  ก็ต้องตั้งใจตรงนั้น           บัดนี้เราจะเจริญภาวนา  เราก็ต้องตั้งใจตรงนั้นเหมือนกัน   ต้องเอาใจไปหยุดตรงกลางนั้น   เมื่อเอาใจไปหยุดอยู่กลางนั้นได้แล้วก็  ใช้สัญญาจำให้มั่นหยุดนิ่งบังคับให้นิ่งเชียว   ถ้าไม่นิ่งก็ต้องใช้บริกรรมภาวนาบังคับไว้  บังคับให้ใจหยุด  บังคับหนักเข้า หนักเข้า หนักเข้า   พอถูกส่วนเข้า ใจหยุดนิ่ง ใจหยุด หยุด  พอใจหยุดเท่านั้นแหละถูกตัวสมถะแล้ว    หยุดนั่นแหละเป็นตัวสมถะ     หยุดนั่นเองเป็นตัวสำเร็จ ทั้งทางโลกและทางธรรมสำเร็จหมด                           โลกที่จะได้รับความสุข ใจต้องหยุดตามส่วนของโลก   ธรรมที่จะได้รับความสุข ต้องหยุดตามส่วนของธรรม     ท่านได้แนะนำไว้ตามวาระพระบาลี  ว่า   นตฺถิ  สนฺติ  ปรํ  สุขํ   สุขอื่นนอกจากหยุดจากนิ่ง ไม่มี   สุขอื่นนอกจากหยุดจากนิ่ง  ไม่มี         หยุดอันนั่นเองเป็นตัวสำคัญ เพราะเหตุนั้นต้องทำใจให้หยุด   เมื่อใจของเราหยุดแล้ว   เราก็ต้องหยุดในหยุด  หยุดในหยุด  ไม่มีถอยหลังกลับ  ไม่มีถอยหลัง หยุดในหยุด  หยุดในหยุด  หยุดในหยุด   อยู่นั่นเอง ใจที่หยุดต้องถูกกลางนะ   ถ้าไม่ถูกกลางใช้ไม่ได้   ต้องหยุดเข้าสิบ  เข้าศูนย์ เข้าส่วน   ถูกสิบ ถูกศูนย์ ถูกส่วน ถ้าหยุดกลางกายเช่นนั้นถูกสิบ   พอถูกสิบเท่านั้นไม่ช้าจะเข้าถึงศูนย์  พอถูกสิบแล้วก็จะเข้าถึงศูนย์ทีเดียว โบราณท่านพูดกันว่า           เห็นสิบแล้วเห็นศูนย์   เป็นเค้ามูลสืบกันมา         เที่ยงแท้แน่นักหนา         ตั้งอนิจจาเป็นอาจิณ         จุติแล้วปฏิสนธิ         ย่อมเวียนวนอยู่ทั้งสิ้น         สังขาราไม่ยืนยิน               ราคีสิ้นเป็นตัวมา         นี่สิบ ศูนย์นี้ เป็นตัวสำคัญนัก     สัตว์โลกจะเกิดในโลกได้ ต้องอาศัยเข้าสิบแล้วตกศูนย์ จึงเกิดได้   ถ้าเข้าสิบไม่ตกศูนย์แล้ว  เกิดไม่ได้   นี่โลกกับธรรมต้องอาศัยกันอย่างนี้   ส่วนทางธรรมเล่าก็ต้องเข้าสิบ  เข้าสิบแล้วก็ตกศูนย์ ตกศูนย์ คือ ใจหยุด   พอใจหยุดเรียกว่าเข้าสิบ   เห็นเป็นดวงใสเท่าดวงจันทร์ดวงอาทิตย์ผุดขึ้นที่ใจหยุดนั้น  นั่นตกศูนย์แล้ว    เข้าสิบแล้ว  เห็นศูนย์แล้ว  เรียกว่า  เข้าสิบแล้วเห็นศูนย์         พอเห็นศูนย์   ใจก็หยุดอยู่กลางศูนย์นั้นแหละ   กลางดวงใสเท่า   ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์นั้น  ดวงนั้นแหละเรียกว่า ดวงธรรมานุปัสสนา-สติปัฏฐาน  หรืออีกนัยหนึ่งดวงนั้นแหละเรียกว่า ดวงปฐมมรรค   หนทางเบื้องต้นมรรค ผล นิพพาน   จะไปสู่มรรคผลนิพพาน  ต้องเข้ากลางดวงนั้นแห่งเดียว  ไปได้   ทางเดียวทางอื่น  ไม่มี เมื่อเข้ากลางดวงศูนย์นี้ได้แล้วเรียกว่า ปฐมมรรคนัยหนึ่ง     อีกนัยหนึ่งดวงนั้นแหละเรียกว่า เอกายนมรรค  แปลว่าหนทางเอก  ไม่มีโท  สองไม่มี  แปลว่า หนทางหนึ่ง   สองไม่มี   หนึ่งทีเดียว         ดวงนั้นแหละเรียกว่าดวงธรรมานุปัสสนาสติปัฏฐาน  เป็นทางไปของพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ทั้งหมดในสากลโลกในสากลธรรม         พระพุทธเจ้า  พระอรหันต์จะเข้าไปสู่นิพพาน ต้องไปทางนี้ทางเดียวทางไม่ช้ำกัน  ไม่มีทางแตกแยกจากกัน  ไปแนวเดียวทางเดียวกันหมด   แต่ว่าการไปนั้น    บางท่านเร็ว     บางท่านช้า   ไม่เหมือนกัน คำที่ว่าไม่เหมือนกันนี้แหละ  ถึงจะได้ชื่อว่าไม่ซ้ำกัน  ว่าไม่ซ้ำกันน่ะ เพราะเร็วกว่ากันช้ากว่ากัน  แล้วแต่นิสัยวาสนาของตัวที่สั่งสมอบรมไว้ แต่ว่า ทางไปนั้นเป็นทางเดียวกันหมด   เป็นเอกายนมรรค หนทางเส้นเดียว    เมื่อจะไปต้องหยุด  นี่ก็แปลก   ทางโลกเขาไปต้องเร็วเข้า  ขึ้นเรือบินเรือยนต์  รถยนต์ไป  จึงจะเร็วจึงจะถึง   แต่ทางธรรมไม่ใช่เช่นนั้น   เมื่อจะไปต้องหยุด   ถ้าหยุดจึงจะเร็วจึงจะถึง   นั่นแปลกอย่างนี้   ต้องเอาใจหยุดจึงจะเร็วจึงจะถึง   นี่แปลกอย่างนี้  ต้องเอาใจหยุดจึงจะเร็ว  จึงจะถึง จากคุณ : สมถะ - [ 27 ต.ค. 51 17:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โห ไปตามลิ้งค์ของ คห.4 แล้วสุดยอดเลย เป็นเนื้อหาของกระทู้เก่าๆ ของธรรมกายยุคห้องสมุด อิอิ จากคุณ : สุภวิโมกข์ - [ 27 ต.ค. 51 19:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ในพุทธดำรัส ไม่มีดวงใหญ่ดวงเล็กสีอะไร เป็นธรรมานุปัสสนา ใครที่มีทิฎฐิเ่ช่นนั้น เป็นสัทธรรมปฏิรูป คือ บิดเบือนแต่งเติมคำสอน บ้างเป็นการปรามาสพระพุทธ พระธรรม เป็นอกุศลกรรมหนักมาก   การไปเชื่ออะไรตามเช่นนั้น เป็นมิจฉาทิฏฐิ และอาจทำให้สัญญาวิปปลา่ส สติไม่สมประกอบได้ ธรรมานุปัสสนา ตามพุทธดำรัส แบ่งตามมหาสติปัฏฐานสูตรดังนี้ 1.นิวรณ์ -กามฉันทะ(ความยินดีในกามคุณทั้ง 5) -พยาบาท(ความเคียดแค้น) -ถีนมิทธะ(ความง่วงหงาวหาวนอน) -อุทธัจจกุกกุจจะ(ความฟุ้งซ่านรำคาญใจ 2.ขันธ์ -รูป (ร่างกาย) -เวทนา (ความรู้ึสึกสุข-ทุกข์-เฉยๆ) -สัญญา(ความจำได้หมายรู้) -สังขาร(ความนึกคิด) -วิญญาณ(สิ่งรู้อารมณ์ทั้งหลาย) 3.อายตะ(นอก*ใน) -รูป*ตา -เสียง*หู -กลิ่น*จมูก -รส*ลิ้น -สัมผัส*กาย -ธรรมารณ์(อารมณ์ทั้งหลาย)*ใจ 4.โพชฌงค์ -สติ(ความระลึกรู้สึกตัว) -ธัมมวิจัย(ความเฟ้นธรรม, ความสอดส่อง สืบค้นธรรม) -ปิติ(ความอิ่มเอิบใจ) -ปัสสัทธิ(ความสงบ) -สมาธิ(ความตั้งมั่น) -อุเบกขา(ความวางเฉย วางใจเป็นกลาง) 5.สัจจะ(อริยสัจจ 4) -ทุกข์ (ชาติ...ชรา...มรณะ...โสกะ..ปริเทวะ...) -ทุกขสมุทัย(ตัณหา...) -ทุกข์นิโรธ(นิพพาน) -ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา(มรรค8) ย่อความจาก   เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  บรรทัดที่ ๖๒๕๗ - ๖๗๖๔.  หน้าที่  ๒๕๗ - ๒๗๗. http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=10&A=6257&Z=6764&pagebreak=0 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 51 20:12:59 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 27 ต.ค. 51 20:06:51 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นักบวชเสริมชัย ยังมีกิเลส ถือลัทธิอัตตา ไม่ได้ปฏิบัติตามปฏิปทาของพระบรมศาสดา แต่ถือทิฏฐิคำสอนของอาจารย์เป็นใหญ่ จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 27 ต.ค. 51 20:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คนที่ไม่มีปัญญาฝึก  แล้วก็เที่ยวกล่าวโทษ กล่าวติเตียน วิชชาธรรมกาย  มันก็เหมือนพวก สุนัขจิ้งจอกที่ไม่มีปัญญาจะเก็บองุ่น จึงกล่าวโทษว่าองุ่นนั้นเปรี้ยว ใครที่กล่าวติเตียนหลวงปู่สด  กล่าวติเตียนวิชชาธรรมกาย  กล่าวติเตียนหลวงป๋า (เสริมชัย ชยมงฺคโล)   ท่านก็จะมีวจีทุจริตหนักนะครับ  เตือนไว้ก่อน     ผมไม่ได้ขู่   อยากจะเกรงก็เกรง   ถ้าไม่เกรงกลัว ก็เรื่องของพวกคุณ ส่วนคุณ radiant ครับ    คุณเที่ยวไปด่าว่าพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบเนี่ย  คุณก็ช่างไม่กลัวบาปกรรมเลยนะครับ    หลวงป๋า ท่านเป็นอาจารย์ของผม  คุณด่าท่าน ก็เท่ากับคุณด่าผม     ผมถามคุณจริงๆเถอะครับว่า  ถ้ามีคนไปด่า หลวงพ่อจรัญบ้าง  คุณจะพอใจหรือไม่       ปากเสีย  มือเสีย  จิตสกปรกสิ้นดีเลยนะครับ  คุณ radiant  เสียดายจริงที่รู้จักคนอย่างคุณ    รู้ธรรมะซะเปล่า ไม่เคยเอามาขัดเกลาจิตใจเลย จากคุณ : หมอมาเอง (drxbeam) - [ 27 ต.ค. 51 21:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สิ่งสำคัญต้องกล่าวด้วยสัมมาทิฏฐิ ซึ่งสามารถตรวจสอบไ ด้กับองค์พระธรรม ศาสดาแทนพุทธองค์ (อยู่ในพระไตรปิฎก) อะไรที่นอกครู นั่นเป็นสัทธรรมปฏิรูป เป็นเรื่องใหญ่ นักบวชมีกิเลสได้ เป็นเรื่องปกติ หรือมีใครรับรอง ความเป็นอะไรๆ ของนักบวชเสริมชัยได้บ้าง ไม่มีใครติเตียนพระสุปฏิปัณโณอย่างหลวงพ่อสดแต่อย่างใด ส่วนเรื่องพระไตรปิฎก ก็ชัดเจนแล้วว่าอะไรเป็นอะไร สมาธิยุคหลังที่มาจากหลวงพ่อสด ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับพระธรรม(พระไตรปิฎก อรรถกถา) นักบวชบางคน ถือมติอาจารย์เป็นใหญ่ หนักข้อเข้าก็ตู่พุทธธรรม ขยายความพระธรรมผิดๆ เข้าข้างลัทธิถืออัตตา  ไม่มีสัมมาทิฏฐิบริบูรณ์ พระพุทธเจ้าท่านตรัสทุกอย่างไว้ชัดเจน ใครบิดเบือนพระธรรมคำสั่งสอน ใครตีความพระธรรมคำสอนเข้าข้างมิจฉาทิฏฐิ ใครปรามาสอธิบายพุทธดำรัสแบบตีความเอาเองตามทิฏฐิถืออัตตา คนนั้นมี มโนทุจริต(คิดผิด เห็นผิด) คนนั้นมี วจีทุจริต(สั่งสอนสิ่งผิดๆ) คนนั้นมี กายทุจริต(เผยแพร่คำสอนผิดๆ พิมพ์หนังสือสอนผิดๆ แจกจ่าย) เป็นอกุศลกรรมหนักมากที่สุด เพราะขวางทางมรรคผล และบางกรณีอาจเป็นสังเภท ต้องถามกลับว่า นักบวชนี้ทำเช่นนี้ได้อย่างไร ช่างไม่กลัวอนันตริยกรรม ไม่ละอายในการกระทำอันบังอาจจาบจ้วงพระรัตนไตร ใครได้เป็นอาจารย์และหลงไปเชื่อตาม ถือเป็นอวิชชาและมิจฉาทิฏฐิอย่างร้ายแรง และเป็นอกุศลกรรมหนัก ที่ต้องได้รับผลในอนาคต การกล่าวเช่นนี้ ไม่ใช่อะไรนอกจากเป็นการตักเตือนผู้ยังไม่รู้อะไร ซึ่งมีอีกมากมายนัก ไม่ใช่ว่าจะไป ติเตียนหรือด่าอะไรใครแบบไม่มีที่มาที่ไปไร้เหตุผล แต่เป็นการปกป้องพระรัตนไตรตามหน้าที่อันพึงมีของชาวพุทธ ไม่ให้ถูกนักบวชบางคน บิดเบือนคำสอนไป นักบวชบางคน จิตใจเป็นเช่นไร ถึงได้กระทำการต่อพระรัตนไตรเช่นนั้นได้ และน่าแปลกใจว่าทำไมลูกศิษย์ถึงยังสนับสนุนการกระทำนั้นๆ ได้อีก * ครูบาอาจารย์ท่านอื่นๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร ครูบาอาจารย์ที่ปฏิบัติดี ท่านก็เป็นครูบาอาจารย์ที่ดีตามศีวัตร และบารมีธรรมของท่าน * นักบวชที่มีพฤติกรรม จาบจ้วงพระรัตนไตร ก็ย่อมได้รับผลของเขาตามเหตุปัจจัย *ความรู้สึกของใครจะยึดมั่นถือมั่น ลนลานทนความจริงไม่ได้ ก็เป็นกิเลสของคนคนนั้นเอง *ความรู้สึกของใครจะเป็นผู้ไม่มีความละอาย หลงผิดเป็นชอบ ก็เป็นอกุศลกรรม-อกุศลวิบากของคนคนนั้นเอง *มือใครจะเป็นอย่างไร จิตใครจะเป็นอย่างไร ไม่ได้ขึ้นกับคำอ้างลอยๆของใคร *พระธรรมแท้ นั้นศักดิ์สิทธิ์ มีอิทธิฤทธิ์ทำให้คนทำพฤติกรรมไม่ดี จิตใจเร่าร้อนไม่เป็นสุขได้ *จิตใจของคนที่ขัดเกลา ย่อมละวางได้ และมองเห็นความจริงในโลกธรรม สองฝ่ายได้ ไม่พาลพาโลเหมารวมไปหมด *จิตใจของผู้มีโมหะ มองได้อยู่ด้านเดียว และมักคิดว่าตนฉลาด ฉลาดคิดแต่ตามๆกัน  ฉลาดหาเ งิน  ฉลาดทางการศึกษาโลก แต่ไม่ฉลาดอภัย ไม่ฉลาดปล่อยวาง ไม่ฉลาดด้วยโยนิโสมนสิการ *คนรู้ธรรมะไม่ใช่คนดีเสมอไ ป รู้ธรรมะเพื่อพ้นทุกข์ เพราะคนดีก็ยังต้องทุกข์ *รู้ธรรมะ -ไม่ใช่รู้เพื่อติดดี -ไม่ใช่รู้เพื่อหาลาภสักการะ -ไม่ใช่รู้เพื่อเอาไว้ป้อยอเอาอกเอาใจคน -ไม่ใช่รู้ไว้สนับสนุนนักบวชทุจจริต -ไม่ใช่รู้เพื่อเป็นทาสของสำนักไหนๆ จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 00:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 31 พระธรรมสิงหบูราจารย์(หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมโม) จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 00:12:01 ]

ความคิดเห็นที่ 32 --->>  หิริโอตฺตปฺป-สมฺปนฺนา พระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำ วันเสาร์ที่ ๒๕ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๔๙๙ ณ บัดนี้ อาตมภาพจะได้แสดงธรรมอันประเสริฐเรียกว่า หิริโอตฺตปฺป-สมฺปนฺนา ธรรมนี้สำหรับอุปการะสัตว์โลก ให้ได้รับความร่มเย็นเป็นสุขไปตามๆ กัน ก็เพราะอาศัยธรรมหิริโอตตัปปะนี้ เป็นธรรมสำคัญคุ้มครองสัตว์โลก ให้สัตว์โลกร่มเย็นเป็นสุข ไม่กระทบกระเทือน ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ไม่เสียดสีซึ่งกันและกัน ไม่ริษยาในกันและกัน ก็เพราะอาศัยหิริโอตตัปปะ นี้แหละเป็นข้อสำคัญ นักปราชญ์ทั้งหลายตั้งแต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามา ท่านอุบัติตรัสขึ้นในโลก ธรรมอันนี้มีอยู่ก่อนพระพุทธเจ้าอุบัติเกิดขึ้น ให้สัตว์ในโลกอาศัยร่มเย็นเป็นสุขก็เพราะอาศัยธรรมนี้เรียกว่า หิริโอตตัปปะธรรม   สัตว์โลกหมดทั้งสากลโลกหญิงและชายก็ดี ถ้าไม่มีความละอายมีความเกรงกลัวกันแล้ว ย่อมเบียดเบียนซึ่งกันและกันเป็นเบื้องหน้า ไม่ได้รับความสุขไปตามกัน  เพราะอาศัยเบียดเบียนซึ่งกันและกัน เบียดเบียนซึ่งกันและกันด้วยกายบ้าง เบียดเบียนซึ่งกันและกันด้วยวาจาบ้าง เบียดเบียนซึ่งกันและกันทางใจบ้าง เบียดเบียนซึ่งกันและกันทางกายนั้น แต่เดิมวัตถุให้เห็นปรากฏ เมื่อเป็นพ่อค้าแม่ค้าก็รุกรานกันในเชิงการค้านั้นๆ รุกรานกันในเชิงการค้านั้นๆ ด้วยกายบ้าง รุกรานในเชิงการค้านั้นๆ ด้วยวาจาบ้าง นี้ก็เพราะอะไร? ต่ออะไร? เพราะปราศจากหิริและโอตตัปปะ ถ้ามีหิริความละอายแก่ใจ  โอตตัปปะความสะดุ้งกลัวอยู่แล้ว  ไหนเลยจะเบียดเบียนกันด้วยกายบ้าง ไหนเลยจะเบียดเบียนกันด้วยวาจาบ้าง ไม่กล้าจะทำลงไป เพราะให้ความเดือดร้อนซึ่งกันและกัน เห็นปรากฏเฉพาะหน้าเฉพาะตาเช่นนั้น ...................... นี่เป็นเริ่มต้นทางปฏิบัติในทางพระพุทธศาสนา เมื่อตั้งอยู่ในหิริโอตตัปปะเช่นนี้แล้ว ต้องควบตัว นั้นแหละตั้งอยู่ในธรรมอันขาวแล้ว เกื้อกูลในธรรมอันขาวแล้ว  ถูกต้องร่องรอยทางนักปราชญ์ราชบัณฑิตแล้ว ท่านยังประสงค์ไปอีก นี้แหละ สนฺโต เป็นธรรมเครื่องสงบระงับ เครื่องสงบระงับเสียง ไม่มีใครมาโพทนาว่ากล่าว สงบระงับหมด เรื่องราวทั้งหลายเหล่านั้นสงบระงับหมด เงียบหมด เรียบร้อยอยู่บ้านใกล้ก็ไม่มีเสียง ก็เพราะอาศัยความละอายความสะดุ้งกลัว นี่ค้ำจุนอยู่ เมื่อไม่มีเสียงเช่นนั้น ชื่อว่า สนฺโต เป็นผู้สงบระงับ โลเก เยวธมฺมา วุจฺจเร เยวธมฺมา วุจฺจเร  นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวว่านี้เป็นธรรมอันประเสริฐในโลก ด้วยประการดังนี้ นี่หลักจำไว้นะ ...................................... หญิงก็เข้าถึงพระไตรสรณาคมน์ ชายก็เข้าถึงพระไตรสรณาคมน์   ก็ถึงพระไตรสรณาคมน์  ถึงด้วยปากหรือถึงด้วยใจ? ถึงด้วยกาย ถึงด้วยวาจา หรือถึงด้วยใจ นึกดูซิ?  ที่ต้องประสงค์ในทางพระพุทธศาสนานะ ถึงด้วยกายๆ ถึงด้วยวาจา ถึงด้วยใจ ถึงด้วยกายน่ะ  กายก็ต้องเคารพต่อพระรัตนตรัย รู้ได้อย่างไง? ว่าคนนี้มั่นอยู่ในไตรสรณคมน์แล้ว รู้ซิทำไม่ถึงไม่รู้ รู้ทีเดียว  รู้ทีเดียวแหละ  รู้ทีเดียว ผ่านวิหารลานพระเจดีย์รู้ทีเดียว กิริยามารยาท เดินก็รู้ จะแสดงมารยาทอย่างไรก็รู้ เดิมดูถูกดูหมิ่นที่เคารพอยู่แล้วละก็ เอ้านี้ไม่มีไตรสรณาคมน์หรอก ไม่มีเสียแล้วไตรสรณคมน์ จะทำลายเสียแล้ว หรือภิกษุสามเณรที่เป็นเทือกเขาเหล่ากอสมณะเช่นนี้ ไม่ได้เสียหายอย่างหนึ่งอย่างใด อุบาสก อุบาสิกา ผ่านภิกษุสามเณรไป ไม่มีความเคารพอ่อนน้อม เหล่านี้ได้ชื่อว่า ไตรสรณาคมน์ก็ไม่มี ยังไม่มีมั่นในสันดาน ถ้าว่ามีมั่นอยู่ในสันดานแล้วละก็ ผ่านไปเจดีย์หรือวิหาร หรือพัทธสีมาใดๆ ถ้าว่าไปในสถานที่เช่นนั้น  ทำสกปรกเปอะเปื้อน ทำความสะอาดหมดเลยทีเดียว ไม่ให้สกปรกเปอะเปื้อนทีเดียว นั่นก็เคารพในไตรสรณคมน์ นั่นล่ะปฏิบัติวัตรฐากทีเดียว ภิกษุสามเณรก็เคารพนบน้อมทีเดียว นี้มั่นอยู่ในพระไตรสรณคมน์ นี่มั่นแต่เพียงว่า ขอถึงไตรสรณาคมน์น่ะ เป็นแต่เคารพด้วยกาย เคารพวาจา วาจาก็ต้องสาธุการอยู่  แล้วก็ใจ ใจก็อ่อนน้อมอยู่ เหล่านี้ได้ชื่อว่ามั่นอยู่ในพระไตรสรณคมน์ แต่ว่ายังไม่เข้าถึงไตรสรณคมน์  ยังไม่ได้ไตรสรณคมน์ เป็นแค่มั่นอยู่เพียงเท่านั้นเอง ต้องให้เข้าถึงไตรสรณคมน์ ให้ได้ไตรสรณคมน์ ไตรนะอะไร? ไตรนั้นแปลว่าสาม สรณะเขาแปลว่าที่พึ่ง แปลว่าแก้ว หรือแปลว่าที่พึ่ง ที่พึ่งสามอย่าง คือ พุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ เข้าถึงพุทธรัตนะ เข้าถึงธรรมรัตนะ เข้าถึงสังฆรัตนะเป็นชั้นๆ เข้าไปหลายชั้นจริงการเข้าถึงพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะนั้นหลายชั้นจริง ไม่ใช่ชั้นเดียว หรือสองชั้น ถึงไม่ใช่ง่ายถึงยากนัก ถึงยากโดยประการไฉน?  ถึงเป็นชั้นๆ เข้าไป ถึงกายมนุษย์นี่ก็ชั้นหนึ่ง ปฏิบัติถูกสัดถูกส่วนก็เข้าถึงกายมนุษย์ละเอียด ที่มันนอนฝันออกไป ทำหน้าที่ฝัน  แต่เมื่อเลิกฝันก็เข้าอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์เสีย นั่นกายมนุษย์ละเอียด ให้เข้าถึงกายทิพย์อีก ชั้นที่ ๓ เข้าไป ฝันในฝันเข้าไป แต่ยังไม่ถึงไตรสรณาคมน์ ให้เข้าถึงกายที่ละเอียดอีก เป็นชั้นที่ ๔ เข้าไป แต่ยังไม่ถึงไตรสรณาคมน์ กายใหญ่หนักขึ้นไป ให้เข้าถึงกายรูปพรหมอีกเป็นชั้นที่ ๕ ให้ถึงกายรูปพรหมละเอียดอีก เป็นชั้นที่ ๖ ให้เข้าถึง กายอรูปพรหมอีกเป็นชั้นที่ ๗ ให้ถึงกายอรูปพรหมละเอียดอีกเป็นชั้นที่ ๘   นี่ยังไม่ถึงไตรสรณาคมน์ แต่ว่าถึงไปเป็นลำดับ ยังไม่ถึงไตรสรณาคมน์  ยังไม่ได้ไตรสรณาคมน์  เป็นแต่มั่นๆ อยู่เท่านั้นแหละ   ต้องให้ได้ไตรสรณาคมน์ ถึงพระไตรสรณาคมน์ทีเดียว ให้เข้าถึงธรรมกาย รูปเหมือนพระปฏิมากรเกตุดอกบัวตูม ใสเป็นกระจกคันฉ่องส่องเงาหน้า หน้าตักหย่อนกว่า ๕วา สูง ๕ วา หรือหน้าตัก ๕ วา สูง ๕ วา อย่างนี้ได้ชื่อว่าถึงพระไตรสรณาคมน์ ได้ไตรสรณาคมน์ล่ะ ไม่ว่ากลางวันกลางคืน นั่ง นอน เดิน ยืน อิริยาบถทั้ง ๔ นึกทีไรเห็นแจ่ม ใจก็ตรึกอยู่ในพระไตรสรณาคมน์ พุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะนั่น ให้มั่นลงไปอย่างนั้น  ไตรสรณาคมน์คำนี้ เป็นข้อที่ ๑ ให้เข้าถึงไตรสรณาคมน์อีกชั้นหนึ่ง กายพระโสดา กายโสดาละเอียด ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายพระโสดา ดวงธรรมที่ทำให้เป็นพระโสดาละเอียด นี่เป็นชั้นที่สองเข้าไป ขั้นที่ ๓ เข้าไปอีก ให้เข้ากายพระสกทาคา ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายพระสกทาคา  กายพระสกทาคาละเอียด เข้าไปชั้นที่ ๔ เข้าไป เข้าไปถึงกายพระอนาคา ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายพระอนาคา  กายพระอนาคาละเอียด ขั้นที่ ๕ เข้าไปให้เข้าถึงกายพระอรหัต ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายพระอรหัต กายพระอรหัตละเอียด นี่เข้าไปถึง ๕ ชั้นเท่านี้ เรียกว่า ตั้งอยู่ในพระไตรสรณาคมน์ ได้พระไตรสรณาคมน์ นี่ในพระพุทธศาสนานิยมอย่างนี้ ไม่ใช่แต่เพียงว่า ทำกันเล็กๆ น้อยๆ ละก็  ไม่สำเร็จประโยชน์  ไม่ใช่เช่นนั้น เอาจริงๆ ปฏิบัติจริงๆ กัน ได้จริงๆ กัน ถ้าได้จริงๆ มารไม่ขัดขวาง  เหาะเหินเดินอากาศได้จริงๆ นะ ไม่ใช่ของพอดีพอร้าย .................................. พุทฺโธธมฺมสฺสโปเปตา พุทฺโธธมฺมสฺสโปเปตา  พระพุทธเจ้านั่นรู้ธรรม พุทฺโธธมฺสโปเปตา พระพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้ธรรม คำที่เรียกว่าธรรม..... ธาโร เทติ ธมฺโม พระองค์ทรงตรัสเพื่อไม่ให้ตกลงไปในอบายภูมิทั้ง ๔ ธรรมทรงตรัสไม่ให้ผู้ปฏิบัติตกลงไปในอบายภูมิทั้ง ๔ คือธรรมรักษาตนเอาไว้ได้ ธมฺโม สังโฆ ปทายิโต  พระองค์ทรงตรัสไม่ให้ตกลงไปในอบายภูมิทั้ง ๔ แล้ว ประสงค์ทรงธรรมอันนั้นไว้ไม่ให้หายไป พระพุทธเจ้าตรัสรู้ไว้แล้วประสงค์ทรงธรรมเอาไว้ไม่ให้หายไป ธรรมที่ประสงค์ตรงไปนั้นๆ รักษาไว้นั้นปรากฏมาจนกระทั่งถึงบัดนี้ เมื่อไปถึงพุทธรัตนะเข้าแล้ว ไปถึงธรรมรัตนะเข้าแล้ว ไปถึงสังฆรัตนะเข้าแล้ว  พระพุทธเจ้าอยู่ในสถานที่ใดๆ ไปทูลท่านก็ได้ ไปพูดกับท่านก็ได้ ไปในนิพพานก็ได้  ถ้ามีในนิพพานไปในนิพพานก็ได้ นั่นแน่ะมีรสมีชาติอย่างนี้ ลึกซึ้งอย่างนี้แหละ ถ้าว่าไม่เข้าถึงพุทธรัตนะเรานิ่งเสีย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสีย นิ่งเสียทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสีย นั่นไม่มีหิริโอตตัปปะละซิ ถ้านิ่งเฉยซิ ถ้ามีหิริโอตตัปปะจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เขาถึง พุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะกัน ถ้ามีหิริโอตตัปปะก็อายตัวเอง  ไม่ถึงไม่ยอม  นั่งกันหลังหักตายเลย  ไม่เอาล่ะ ถ้าไม่ถึงก็ตาย ไม่ได้ก็ตายแหล่ทีเดียว เอากันละถึงวาละที่จะต้องขับขันกัน ถ้าไม่ได้ไม่เห็นไม่เป็นปรากฏช่างเถอะ ถ้าได้เป็นเห็นปรากฏ ต่อหน้าต่อตา มันจะเป็นตายก็ช่าง  ถ้าไม่ได้ก็ตายแหล่ล่ะ เอาล่ะเอาให้ถึงให้ได้ ให้เข้าถึงพุทธรัตนะเสียได้ละก็นั่นแหละไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา เข้าถึงพระธรรมรัตนะได้ละก็นั่นแหละไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา เข้าถึงพระสังฆรัตนะได้ละก็นั่นแหละไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา นี้แหละได้ชื่อว่า หิริโอตตัปปสัมปันนาถึงพร้อมแล้วด้วยความละอายความสะดุ้งกลัว ไม่ถึงละก็ละอายสะดุ้งกลัวนัก เพราะไม่ได้เกื้อกูลในธรรมอันขาว เกื้อกูลในธรรมดำอยู่ ไม่เกื้อกูลในธรรมอันขาวจริงลงไป เข้าถึงได้แล้ว เป็นแล้วนั้นแหละ เกื้อกูลธรรมอันขาวแท้ๆ ล่ะ นั่นแหละสันโตละ ใจอยู่กับธรรมเฉยๆ กิเลสตัณหา อำนาจทิฏฐิทำอะไรไม่ได้ ข่มเหงอะไรไม่ได้ ได้แต่เล็กๆ น้อยๆ เอาเป็นจริงๆ จังๆ ไม่ได้ อยู่กับธรรมะ นี้นักปราชญ์ทั้งหลาย ผู้มีใจสงบระงับทั้งหลาย ย่อมเยินยอยกย่องส่งเสริม ว่า เทวธมฺมาติ วุจฺจเรติ อันนักปราชญ์ทั้งหลายย่อมกล่าวว่าเป็นธรรมอันประเสริฐในโลกด้วยประการดังนี้ จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 08:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 33 พระไตรปิฎก คือที่สถิตของพระศาสดา คัมภีร์ศาสนา เช่น ในพระพุทธศาสนาคือพระไตรปิฎกนี้ เป็นมาตรฐาน เป็นเกณฑ์ตัดสินความเชื่อและ การประพฤติปฏิบัติ เป็นที่มา เป็นแหล่งรักษาหลักการของศาสนานั้นๆ ถ้าคำสอนหรือหลักการที่แท้ของพระศาสดาที่รักษาไว้ในพระไตรปิฎกหรือในคัมภีร์นั้น สูญสิ้นหมดไป ก็ถือว่าศาสนานั้นสูญสิ้น ดังนั้น ศาสนาทั้ง หลายจึงถือการรักษาคัมภีร์ศาสนาของตนเป็นเรื่องสำคัญที่สุด และพระพุทธศาสนาก็ถือว่าการรักษาคัมภีร์พระไตรปิฎกเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด   พระพุทธเจ้าเองก็ตรัสไว้ว่า เมื่อพระองค์ปรินิพพานไปแล้ว ธรรมวินัยที่ทรงแสดงแล้วและบัญญัติแล้ว แก่สาวกทั้งหลายนั้น จะเป็นศาสดาแทนพระองค์สืบต่อไป  ธรรมวินัยนั้นเวลานี้อยู่ที่ไหน ก็รักษาไว้ในพระไตรปิฎก   ธรรมวินัย ก็คือหลักการและหลักเกณฑ์ของพระพุทธศาสนา ที่มาจากพุทธพจน์และพุทธบัญญัติ ซึ่งเป็นบรรทัดฐานที่ชัดเจน ยิ่งหลักการที่สำคัญ อย่างนิพพานซึ่งเป็นจุดหมายสูงสุดของพระพุทธศาสนาด้วยแล้ว ก็จะต้องมีความ แน่นอนว่าเป็นอย่างไร    เพราะว่าศาสนิกหรือผู้ปฏิบัติทั้งหลาย ยังไม่อาจจะรู้ไม่อาจจะเข้าใจหลักการนี้ด้วย ประสบการณ์ของตนเอง พระศาสดาจึงต้องแสดงหลักการนี้ไว้ให้ชัด เท่าที่จะใช้ภาษาสื่อสารให้สติปัญญาของผู้ปฏิบัติรู้เข้าใจได้ ถ้ามิฉะนั้นผู้ปฏิบัติ เมื่อปฏิบัติไป แทนที่จะบรรลุนิพพานของพระพุทธศาสนา ก็อาจจะกลาย เป็นนิพพานของฮินดูไป หรืออาจจะเข้าถึงฌานสมบัติ แล้วก็เข้าใจว่านี่เป็นนิพพาน หรือปฏิบัติไปรู้สึกว่าจิตไป เข้ารวมกับสภาวะอย่างใดอย่างหนึ่ง  แล้วก็นึกว่านั้นเป็นนิพพาน เพราะฉะนั้นหลักการที่สำคัญนี้ พระศาสดาจะ ต้องวางไว้อย่างชัดเจนที่สุด เท่าที่สติปัญญาของคนที่ปฏิบัติซึ่งยังไม่รู้ได้ด้วยตนเองจะเข้าใจได้ พระไตรปิฎกเป็นแหล่งรวมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ที่เรียกว่า   "ธรรมวินัย" นี้ ตั้งแต่เรื่องนิพพานซึ่ง เป็นจุดหมายสูงสุดลงมา ทั้งคำสอนทางปัญญา อย่างไตรลักษณ์ ปฏิจจสมุปบาท ทั้งข้อปฏิบัติคือไตรสิกขา ตลอดจนวินัยเช่นที่เรียกว่าศีล 227 ของพระภิกษุสงฆ์ ศีล 10 ของสามเณร และศีล 5 ศีล 8 ของอุบาสกอุบาสิกา ทั้งหมดนี้อาศัยพระไตรปิฎกเป็นแหล่งรวบรวมไว้ และเป็นมาตรฐานทั้งสิ้น   ควรจะยกพุทธพจน์ที่ตรัสเมื่อจะปรินิพพาน มาย้ำเตือนพุทธศาสนิกชนกันไว้เสมอๆ ว่า โย โว อานนฺท มยา ธมฺโม จ วินโย จ เทสิโต ปญฺญตฺโต, โส โว มมจฺจเยน สตฺถา   (ที.ม.10/141/178) แปลว่า:  "ดูก่อนอานนท์ ธรรมและวินัยใดที่เราได้แสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่เธอทั้งหลาย,ธรรมและวินัย นั้น เป็นศาสดาของเธอทั้งหลาย เมื่อเราล่วงลับไป" http://dhammakaya.exteen.com/20050418/entry-41 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 09:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เกี่ยวกับผู้สัมภาษณ์ ชื่อ-ฉายา : พระมหาเสริมชัย ชยมงฺคโล (ป.ธ. ๔ น.ธ.เอก) ปัจจุบันคือพระภาวนาวิสุทธิคุณ เจ้าอาวาสวัดหลวงพ่อสดธรรมกายาราม และผู้อำนวยการสถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกาย อำเภอดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี สถานะเดิม : ชื่อ นายเสริมชัย นามสกุล พลพัฒนาฤทธิ์เกิดที่อำเภอ นางรองจังหวัดบุรีรัมย์ วันพฤหัสบดีที่ ๖ เดือน มีนาคม พ.ศ. ๒๔๗๒ การศึกษา : รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต (เกียรตินิยม) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ประกาศนียบัตรการศึกษาอบรม “วิชาวิจัยทางสัมคมศาสตร์” Institute ofSocial, The University of Michigan, Ann Arbor สหรัฐอเมริกา ประกาศนียบัตรการศึกษาอบรมหลักสูตรการจัดการคอมพิวเตอร์และระบบข่าวสารด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์ จากสำนักแถลงข่าวสหรัฐ วอชิงตัน ดีซี ประเทศสหรัฐอเมริกา หน้าที่การงานประจำ เป็นพนักงานประจำสำนักข่าวสารอเมริกันกรุงเทพฯ ในตำแหน่ง Research Specialistลาออกจากสำนักข่าวสารอเมริกันก่อนถึงเวลาเกษียณอายุ ๓ ปีเพื่อบรรพชาอุปสมบทปฏิบัติพระศาสนา ปัจจุบันเป็นพนักงานบำนาญของรัฐบาลสหรัฐอเมริกา เวลานั้นมีอายุ ๕๗ ปี วันบวช วันที่ ๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๒๙ ณ พัทธสีมาวัดปากน้ำภาษีเจริญ กรุงเทพฯ พระอุปัชฌาย์ สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ฟื้น ชุตินฺธโร ป.ธ.๙) วัดสามพระยา (มรณภาพแล้ว) พระกรรมวาจาจารย์ พระพรหมคุณาภรณ์ (เกี่ยว อุปเสโณ ป.ธ.๙) ปัจจุบันคือสมเด็จพระพุฒาจารย์ วัดสระเกศ พระอนุสาวนาจารย์ พระธรรมธีรราชมหามุนี (ช่วง วรปุญฺโญ ป.ธ.๙) ปัจจุบันคือสมเด็จพระมหารัชชมังคลาจารย์ วัดปากน้ำภาษีเจริญ     ครับก็นำเอาประวัติพระอริยเจ้าในยุค IT ปี 2000 มาให้ท่านผู้อ่านได้ทราบความเป็นไปเป็นมา ของคนผู้อวดอ้างตัวเองว่าได้รู้เห็นพระธรรมกายของพระพุทธเจ้ากันเสียก่อน     ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นนำด้วยประวัติของพระมหาเสริมชัยองค์นี้สักหน่อย ตามประวัติการศึกษาและการเข้ามารับการบรรพชา-อุปสมบท ในบวรพระพุทธศาสนาของนายเสริมชัยนั้น เป็นไปแบบผู้ลากมากดีทั้งหลาย คือนิยมในการที่จะได้เป็นสานุศิษย์เจ้าประคุณสมเด็จ หรือพระราชาคณะชั้นสูงๆ หรือที่ดังๆ เหตุผลหรือก็คือเพื่อการันตีคุณภาพของตัวเองว่า พระอุปัชฌาย์อาจารย์ของผมเป็นเจ้าประคุณชั้นนั้นชั้นนี้นะ โดยความหมายก็คืออวดอีโก้ว่า ผมนี้ไม่ใช่ขี้ไก่ แต่ว่าเป็นขี้ช้าง จะขี้แต่ละทีก็ต้องให้มันดังเข้าไว้ ดังนั้นครั้นบวชแล้ว พระมหาเสริมชัยไปอยู่ที่ไหน ก็มักจะอวดอ้างถึงครูบาอาจารย์ของตัวเองดังกล่าวอยู่เนืองๆ     ในปีที่ ๖ แห่งการบวช (พ.ศ.๒๕๓๔) พระมหาเสริมชัยได้ยกย้ายออกจากวัดวัดปากน้ำภาษีเจริญ เพื่อไปดำเนินการจัดตั้งสถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกายอยู่ ณ อำเภอดำเนินสะดวกจังหวัดราชบุรี จากนั้นก็ได้นิมนต์เจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ วัดสามพระยา สมเด็จพระพุฒาจารย์ วัดสระเกศ สมเด็จพระมหารัชชมังคลาจารย์ วัดปากน้ำภาษีเจริญ พระภาวนาโกศลเถร (อาจารย์ใหญ่ฝ่ายวิปัสสนาธุระ วัดปากน้ำภาษีเจริญ) พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙) วัดราชโอรสาราม พระราชปริยัติกวี (วิเชียรอโนมคุโณ ป.ธ. ๙) วัดปากน้ำภาษีเจริญ พระเมธีรัตโนดม (อำนวย ปญฺญาวุฑฺโฒ ป.ธ. ๗) วัดถนนใหญ่ ลพบุรี ทั้งหมดนี้มาสนับสนุนการสร้างฐานพระธรรมกายของตนเอง และได้ตั้งสถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกายขึ้น ได้อาราธนาเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์วัดสระเกศ เป็นองค์ประธานทั้งยังได้ตั้งมูลนิธิพุทธภาวนาวิชชาธรรมกายไว้ที่วัดสระเกศอีกด้วย     ครับ ทั้งหมดทั้งมวลนี้คือที่มาแห่งปัญหา “ธรรมกาย” ที่ยังเล่นกันไม่จบอยู่ในปัจจุบัน พระสงฆ์องค์เณรแม้จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่ก็ได้แต่ร้อง “แบ๊ะๆ” คือพูดอะไรไม่ออก ยิ่งพวกเจ้าคุณทั้งหลายด้วยต่างก็ต้องสงวนทีท่าไว้ให้ดีทีเดียว เพราะยศถาบรรดาศักดิ์ที่จะพึงมีพึงได้นั้นสำคัญยิ่งนัก ขนาดเจ้าคุณผู้ดำรงตำแหน่งเป็นถึงอธิการบดีมหาวิทยาลัยสงฆ์ก็ยังเงียบกริบ ! เรื่องความเป็นไปเป็นมานั้นจะขอนำไปกล่าวไว้ในคอลัมน์อื่น แต่ตรงนี้จะขอนำเอาหลักฐานการให้สัมภาษณ์บุคคลผู้ได้บรรลุธรรมในสายธรรมกาย ซึ่งเป็นผู้ได้สัมผัสได้เห็นอายตนนิพพาน โดยพระมหาเสริมชัย ชยมงฺคโล มาแสดง ตามหลักฐานที่มาในหนังสือ “นิพพาน ๓ นัย” ของวัดหลวงพ่อสดธรรมกายาราม ในสถาบันพุทธภาวนาวิชชาธรรมกาย อำเภอดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี พิมพ์โดยบริษัทเอช ที พี เพรส จำกัดหมายเลขหมวดหนังสือ ISBN 974-88714-2-8 ไม่ระบุวันเดือนปีที่พิมพ์ เกริ่นมานานแล้ว เราไปพบบทสัมภาษณ์ดังกล่าวกันดีกว่า     จากหนังสือ “นิพพาน ๓ นัย” หน้า ๒๔ ซึ่งบรรยายโดยพระมหาเสริมชัย ชยมงฺคโล มีข้อความว่า     “..อาตมาจะถามผู้ที่ปฏิบัติได้ถึงธรรมกายแล้ว ว่าเห็นอายตนนิพพานและพระนิพพานหรือไม่ และสัมผัสได้หรือไม่ ?” ถาม คุณโยมจีราภา (คุณจีราภา เศวตนันท์) เห็นอายตนนิพพานไหม ? ตอบ เห็นค่ะ ถาม สัมผัสได้ไหม ? ตอบ ได้ค่ะ ถาม สัมผัสได้นี่หมายถึงว่า (พระนิพพานคือธรรมกายตรัสรู้ของพระอรหันต์และพระพุทธเจ้า) มีเป็นตัวตนสัมผัสได้ใช่หรือไม่? ตอบ ใช่ค่ะ ถาม (ถ้าสัมผัสพระนิพพานและพระพุทธเจ้าได้) เย็น ร้อน อ่อน แข็ง อย่างไรสัมผัสแล้วรู้สึกอย่างไรคุณโยมสมจิตร์ ? (คุณสมจิตร์อารีรอบ) ตอบ รู้สึกเย็นค่ะ ถาม สามเณรสุรชัยล่ะสัมผัส (พระนิพพานและพระพุทธเจ้า) ได้หรือไม่ ? (สามเณรสุรชัย ก้านคำ บาลีประโยค ๑-๒) ตอบ สัมผัสได้ครับ ถาม (พระนิพพานและพระพุทธเจ้า) มีเป็นตัวเป็นตนหรือว่างเปล่า? ตอบ มีเป็นตัวตนครับ ถาม นิ่ม หรืออ่อน แข็งอย่างไร ? ตอบ นิ่ม ครับ ถาม ใส หรือทึบ ? ตอบ ใส ครับ บริสุทธิ์ครับ ถาม (เห็น) ธรรมดาหรือสว่างมาก ? ตอบ สว่างมากครับ ถาม พระภิกษุท่านพูดมากไม่ได้ (แล้วที่พูดอยู่นี่มันตัวอะไร ?) จะขอถามพระบุญส่งให้ตอบย่อๆ ว่า ที่โยมตอบสามเณรตอบท่านเห็นตรงตามเขาหรือไม่ ? (พระบุญส่ง สุวณฺณสาโร) ตอบ เห็นตรง ครับ ถาม พระชูชัย ล่ะเห็นตรง (ตามที่เขาตอบ) หรือไม่ ? (พระชูชัย อตฺถโชติ) ตอบ เห็นตรง ครับ     เป็นอันว่าที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้แสดงไว้นั้น เมื่อปฏิบัติตรงไปได้คุณภาพตามนั้นก็จะรู้เห็นและเข้าใจว่าสภาวะของพระนิพพานทั้งโดยสภาวะ โดยผู้ทรงสภาวะและโดยอายตนะ ที่สถิตย์อยู่ของผู้ทรงสภาวะมีอยู่และมีอยู่อย่างไร และมิใช่ว่าว่างจนไม่มีอะไร แต่ที่ว่าพระนิพพาน ผู้ทรงสภาวะนิพพานมีเป็นตัวเป็นตนนั้นก็มิได้หมายเอา “ตัวตน” ตามอัตตานุทิฏฐิ หรืออัตตวาทุปาทานที่ไปยึดมั่นในสังขารที่ขันธ์ ๕ เป็นต้นว่าเป็นอัตตา คนละความหมายนี้มีเอกสารอื่นอีกมากที่เป็นพยานหลักฐานในเรื่องนิพพานนี้นี่ว่า ด้วยความหมายของนิพพาน ๓ ลักษณะหรือ ๓ นัย”    ครับ นี่แหละคือการสัมภาษณ์พระอรหันต์ของบุคคลผู้มีนามว่า “เสริมชัย” ผู้อวดอ้างตัวเองว่าได้รู้เห็นอายตนนิพพานและธรรมกายของพระพุทธเจ้า และทำการอุกอาจถึงขนาดว่า “สัมภาษณ์พระอรหันต์” เลยทีเดียว การสัมภาษณ์ของ “เสริมชัย” นั้นก็เป็นอย่างที่เห็นๆ คือถามเฉพาะแต่สาวกของตนที่ได้รับการล้างสมองมาอย่างดีแล้วเท่านั้น แต่ละคนนั้นก็มีดีกรีสูงส่งเป็นอย่างยิ่ง คือถามผู้หญิงชาวบ้านบ้าง สามเณรที่กำลังเรียนบาลีประโยค ๑-๒ มั่ง ถามพระลูกวัดมั่ง และการถามแต่ละคำนั้นล้วนแต่เป็นการ “ถามนำ” คือมีคำตอบสำเร็จรูปให้เลือก การถามเช่นนี้มีข้อสังเกตว่า “เข้าข่ายต้องอาบัติปาราชิกข้อ ที่ ๔ ว่าด้วยการอวดอุตริมนุสสธรรมหรือไม่ ?.”     เพราะ (๑) การทำพระนิพพานให้แจ้งจนกระทั่งสามารถเข้าไปสัมผัสพระธรรมกายได้นั้น ต้องเป็นพระอริยบุคคลระดับอรหันต์เท่านั้น การที่พระมหาเสริมชัยได้อุปโลกน์บริวารของตน ให้เป็นพระอรหันต์ผู้สามารถสัมผัสพระวรกายของพระพุทธเจ้า ที่ตนเองเรียกว่า “ธรรมกาย” ได้นั้น เป็นการอวดอุตริมนุสสธรรมอย่างไม่ต้องสงสัย และการอวดอ้างเช่นนี้ ถือได้ว่าพระมหาเสริมชัยนั้นได้ขาดจากความเป็นพระภิกษุไปแล้วโดยอัตโนมัติ     และ (๒) พระมหาเสริมชัยได้สร้างสัทธรรมปฏิรูปขึ้น โดยได้ถามนำให้บริวารตอบว่า พระธรรมกายของพระพุทธเจ้านั้น นิ่ม หรือ อ่อน แข็งอย่างไร ที่สำคัญที่สุดยังได้ย้ำด้วยว่ามีเป็นตัวตนหรือว่างเปล่า ?  นอกจากนั้นยังบังอาจพาสตรีเข้าไปลูบคลำพระวรกายของพระพุทธเจ้า ขนาดพระสงฆ์เราแตะสตรีก็ยังถูกปรับอาบัติแล้ว นี่เล่นอุกอาจถึงขนาดพาสีกาไปลูบคลำพระพุทธเจ้าด้วย ไม่จัญ...ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอย่างไรแล้ว    ครับ ก็ขอให้พระสงฆ์ผู้เป็นพระธรรมทูตไทยในสหรัฐอเมริกาทุกรูป และพุทธศาสนิกชนทั่วไปทุกท่าน ได้โปรดรับทราบถึงพฤติกรรมอัป...ของสายธรรมกายไว้ด้วย ถ้าสายธรรมกายยังแน่ใจว่า “พระธรรมกายหรืออายตนนิพพานนั้นเป็นอัตตา” แล้ว ก็กรุณาได้ไปสัมภาษณ์บุคคลดังต่อไปนี้ให้ตอบว่า “พระนิพพานหรือพระธรรมกายเป็นอัตตา หรือพระพุทธเจ้าหลังการปรินิพพานแล้วเป็นอัตตา” ด้วยบุคคลดังกล่าวคือ สมเด็จพระมหารัชชมังคลาจารย์ วัดปากน้ำภาษีเจริญ สมเด็จพระพุฒาจารย์ วัดสระเกศ พระธรรมกิตติวงศ์ วัดราชโอรสาราม พระภาวนาโกศลเถร อาจารย์ใหญ่ฝ่ายวิปัสสนาธุระ วัดปากน้ำ พระราชปริยัติกวี อาจารย์ใหญ่ฝ่ายคันถธุระ วัดปากน้ำ พระเมธีรัตโนดม รองเจ้าคณะจังหวัดลพบุรี วัดถนนใหญ่ ลพบุรี     เพราะพระมหาเถระเหล่านี้เป็นผู้ให้การสนับสนุนสายธรรมกาย นับตั้งแต่ให้การบรรพชา-อุปสมบท พระธมฺมชโย พระทตฺตชีโว และพระชยมงฺคโล ตลอดจนให้การแนะนำพร่ำสอนในการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานด้วย หากว่าท่านพระมหาเถระที่กล่าวนามมาข้างต้นเหล่านั้น ต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวว่า พระนิพพานเป็นอัตตา หรือพระกายของพระพุทธเจ้าเป็นอัตตาสามารถแตะต้องได้ดังคำสัมภาษณ์แล้ว ผู้เขียนก็เห็นจะต้องกลับมาทบทวนเรื่องพระนิพพานกันอีกครั้งหนึ่งแล้ว คือถ้าไม่ยอมรับตามที่พระมหาเถระเหล่านั้นวินิจฉัยมา ก็เห็นจะต้องประกาศตัวเองเป็นอิสระกันละครับ เพราะคิดว่าคนละสาย อยู่ไปก็ไม่มีทางถึงจุดหมายปลายทางเดียวกันได้ พระมหานรินทร์ นรินฺโท ๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๓ http://www.alittlebuddha.com/html/Jullasarn2004/J0243/Jullasarn02_8.html จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 09:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตามไปอ่านอีกอันหนึ่งนะครับ ทุกท่าน จะได้รู้ว่า นักบวชเสริมชัยนี้ เก่งกาจอาจหาญกับพระพุทธองค์ ได้ขนาดไหน http://www.alittlebuddha.com/html/Jullasarn2004/J0143/Jullasarn01_9.html จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 09:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มงคลที่ ๓๔ ทำนิพพานให้แจ้ง นิ พ พ า น คื อ อ ะ ไ ร ? นิพพาน มีคำแปลได้หลายอย่าง เช่น - แปลว่า ความดับ ความสูญ คือดับกิเลส ดับทุกข์ สูญจากกิเลส สูญจากทุกข์ - แปลว่า ความพ้น คือพ้นทุกข์ พ้นจากภพสาม นิพพาน เป็นที่ซึ่งความทุกข์ทั้งหลายเข้าไปไม่ถึง อยู่พ้นกฎของไตรลักษณ์ ไม่มีการเวียนว่ายตายเกิด ไม่มีแก่เจ็บตาย เที่ยงแท้แน่นอน ไม่มีการเปลี่ยนแปลง เป็นบรมสุข เกิดขึ้นด้วยอำนาจการปฏิบัติธรรม มีพระพุทธพจน์ที่กล่าวถึงนิพพานไว้หลายแห่ง อาทิเช่น “นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ นิพพาน สุขอย่างยิ่ง” ม. ม. ๑๓/๒๘๗/๒๘๑ “ความเกิดแห่งนิพพานใดย่อมปรากฏ ความเสื่อมแห่งนิพพานนั้นมิได้มี ย่อมปรากฏอยู่โดยแท้ นิพพานเป็นคุณชาติเที่ยง ยั่งยืน มั่นคง มิได้มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า อันอะไรๆ นำไปไม่ได้ ไม่กำเริบ” ขุ. จู. ๓๐/๖๕๙/๓๑๕ “ดู ก่อนภิกษุทั้งหลาย อายตนะนั้นมีอยู่ ดิน น้ำ ไฟ ลม อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ โลกนี้ โลกหน้า พระจันทร์ และพระอาทิตย์ทั้งสอง ย่อมไม่มีในอายตนะนั้น ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราย่อมไม่กล่าวซึ่งอายตนะนั้นว่า เป็นการมา เป็นการไป เป็นการตั้งอยู่ เป็นการจุติ เป็นการอุบัติ อายตนะนั้นหาที่ตั้งอาศัยมิได้ มิได้เป็นไป หาอารมณ์มิได้ นี้แลเป็นที่สุดแห่งทุกข์” ขุ. อุ. ๒๕/๑๕๘/๒๐๖ “โลกนี้และโลกหน้า เราผู้รู้อยู่ ประกาศดีแล้ว เราเป็นผู้ตรัสรู้เอง ทราบชัดซึ่งสรรพโลก ทั้งที่เป็นโลกอันมารถึงได้ ทั้งที่เป็นโลกอันมัจจุถึงไม่ได้ ด้วยความรู้ยิ่ง จึงได้เปิดอริยมรรคอันเป็นประตูแห่งอมตะ เพื่อให้ถึงนิพพานอันเป็นแดนเกษม กระแสแห่งมารอันลามก เราตัดแล้ว กำจัดแล้ว ทำให้ปราศจากความเหิมแล้ว ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้มากด้วยความปราโมทย์ ปรารถนาถึงธรรมอันเป็นแดนเกษมเถิด” ม. มูล. ๑๒/๓๙๑/๔๒๑ “ภิกษุ ทั้งหลาย เปรียบเหมือนแม่น้ำบางสายในโลกที่ไหลไป ย่อมไปรวมยังมหาสมุทร และสายฝนยังตกลงมาจากอากาศ ความพร่องหรือความเต็มของมหาสมุทรย่อมไม่ปรากฏเพราะเหตุนั้น ภิกษุจำนวนมากก็เหมือนกัน ถ้าแม้ยังปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ความพร่องหรือความเต็มของนิพพานธาตุ ย่อมไม่ปรากฏเพราะเหตุนั้น แม้ข้อที่ภิกษุจำนวนมาก ถ้าแม้ยังปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ความพร่องหรือความเต็มของนิพพานธาตุ ย่อมไม่ปรากฏเพราะเหตุนั้น นี้ก็เป็นความอัศจรรย์ไม่เคยมีในธรรมวินัยนี้ เป็นข้อที่ ๕ ที่ภิกษุทั้งหลายพบเห็นแล้ว พากันชื่นชมในธรรมวินัยนี้ ฯ”   วิ. จุลฺล. ภาค ๒  ๗/๔๖๑/๒๒๗ “นิพพานที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงแล้ว เป็นสุขดีหนอ ไม่มีความโศก ปราศจากธุลี ปลอดโปร่ง เป็นที่ที่ความทุกข์ดับไป” ขุ. เถร. ๒๖/๓๐๙/๓๐๕ ทหารเมื่ออยู่ในหลุมหลบภัย ย่อมปลอดภัยจากอาวุธร้ายของศัตรูฉันใด ผู้ที่มีใจจรดนิ่งอยู่ในนิพพาน ก็ย่อมปลอดภัยจากทุกข์ทั้งปวงฉันนั้น จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 09:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ผู้ ที่ ส า ม า ร ถ ท ำ นิ พ พ า น ใ ห้ แ จ้ ง ไ ด้ ผู้ที่จะทำนิพพานให้แจ้งได้ก็คือ พระอริยบุคคลทุกระดับ ทั้งพระอรหันต์ พระอนาคามี พระสกิทาคามี และพระโสดาบัน รวมทั้งโคตรภูบุคคล บาง ท่านอาจนึกสงสัยว่า ก็เห็นบอกว่า ผู้ละกิเลสได้แล้วจึงจะเข้านิพพานได้ แล้วตอนนี้มาบอกว่า โคตรภูบุคคลซึ่งยังไม่ได้หมดกิเลสเป็นพระอรหันต์ก็เข้านิพพานได้ จะไม่เป็นการขัดกันเองหรือ คำ ตอบคือ ไม่ขัดกัน เพราะโคตรภูบุคคลนั้น เมื่อเอาใจจรดเข้าพระนิพพาน ขณะนั้นก็หมดทุกข์ กิเลสทำอะไรไม่ได้ แต่ทว่าใจยังจรดอยู่ในนิพพานได้ไม่ตลอดเวลา เมื่อไหร่ใจถอนออกมาก็ยังต้องมีทุกข์อยู่ เหมือนตัวของเรา ถ้าหากเป็นแขกรับเชิญไปเที่ยวพักผ่อนยังปราสาทใหญ่ ระหว่างที่พักอยู่ในนั้นก็มีความสุขสบาย แต่ก็อยู่ได้ชั่วคราวเพราะยังไม่ได้เป็นเจ้าของเอง เมื่อไหร่ครบกำหนดกลับ ก็ต้องออกจากปราสาทมาสู้เหตุการณ์ภายนอกใหม่ โ ค ต ร ภู ญ า ณ เ ห็ น นิ พ พ า น ไ ด้ แ ต่ ยั ง ตั ด กิ เ ล ส ไ ม่ ไ ด้ “ถึง แม้ว่า โคตรภูญาณจะเห็นนิพพานก่อนกว่ามรรคก็จริง ถึงกระนั้นก็ไม่เรียกว่า ทัสสนะ เพราะได้แต่เห็น แต่ไม่มีการละกิเลสอันเป็นกิจที่ต้องทำ” สารัตถทีปนี อรรถกถาสังยุตตนิกาย เล่ม ๓ หน้า ๑๑๕ โ ค ต ร ภู ญ า ณ ล ะ กิ เ ล ส ไ ด้ ชั่ ว ค ร า ว “การละภาวะที่มีสังขารเป็นนิมิตด้วยโคตรภูญาณนี้ ชื่อว่า ตทังคปหาน (ละชั่วคราว)” ปรมัตถทีปนี อรรถกถาอิติวุตตกะ หน้า ๔๓ ตั ว ข อ ง เ ร า จ ะ เ ข้ า นิ พ พ า น ไ ด้ ห รื อ ไ ม่ ? คำตอบคือ “ได้” โดย จะต้องตั้งใจเจริญภาวนาไปจนเข้าถึงโคตรภูญาณ เป็นโคตรภูบุคคล จากนั้นฝึกต่อไปจนเข้าถึงภาวะความเป็นอริยบุคคลที่สูงขึ้นไปตามลำดับ ก็จะเห็นอริยสัจจ์ และทำนิพพานให้แจ้งได้ละเอียดลึกซึ้งขึ้น ในที่สุดก็จะบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ ซึ่งไม่ยากจนเกินไปที่เราจะปฏิบัติได้ เพราะถ้ายากเกินไปแล้ว คงไม่มีพระอรหันต์เป็นล้านๆ รูปในสมัยพุทธกาล ถ้านิพพานนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเข้าไปได้พระองค์เดียว คนอื่นไปไม่ได้เลย ก็จะบอกว่ายาก แต่จริงๆ แล้วมีผู้ที่ปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์ ตั้งใจฝึกสมาธิจนเกิดปัญญาเข้านิพพานได้มากมาย แสดงว่าไม่ยากจนเกินไป แต่แน่นอนก็คงไม่ง่าย เพราะถ้าง่ายเราก็คงเข้าไปตั้งนานแล้ว เพราะ ฉะนั้นตั้งใจฝึกตัวเองกันเข้า วันหนึ่งเราก็จะเป็นคนหนึ่งที่ทำได้แล้วเข้านิพพานได้ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่ว่ายังไม่ได้ทำต่างหาก อย่าเพิ่งไปกลัว อย่าไปท้อใจเสียก่อนว่าจะทำไม่ได้ ถ้าทำจริงแล้วต้องได้ อ า นิ ส ง ส์ ก า ร ท ำ นิ พ พ า น ใ ห้ แ จ้ ง ๑. ทำให้จิตไม่หวั่นไหวในโลกธรรม ๒. ทำให้จิตไม่โศก ๓. ทำให้จิตปราศจากธุลี ๔. ทำให้จิตเกษม ฯลฯ “ไฟ ใดเสมอด้วยราคะไม่มี โทษใดเสมอด้วยโทสะไม่มี ทุกข์ใดเสมอด้วยเบญจขันธ์ไม่มี สุขใดเสมอด้วยความสงบไม่มี ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง สังขารเป็นทุกข์อย่างยิ่ง พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง”   ขุ. ธ. ๒๕/๒๕/๔๒ จบมงคลที่ ๓๔ ทำนิพพานให้แจ้ง จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 10:02:32 ]

ความคิดเห็นที่ 38 [๓๕๕] ความถือผิดด้วยความติดอยู่ เป็นภวทิฐิ ความถือผิดด้วยความแล่นเลยไป เป็นวิภวทิฐิ อัสสาททิฐิมีความถือผิดด้วยอาการ ๓๕ เป็นภวทิฐิเท่าไร เป็นวิภวทิฐิเท่าไร อัตตานุทิฐิ มีความถือผิดด้วยอาการ ๒๐ เป็นภวทิฐิเท่าไร เป็นวิภวทิฐิเท่าไร ฯลฯ ทิฐิอันปฏิสังยุตด้วยวาทะปรารภโลก มีความถือผิดด้วยอาการ ๘ เป็นภวทิฐิเท่าไร เป็นวิภวทิฐิเท่าไร ฯ             อัสสาททิฐิมีความถือผิดด้วยอาการ ๓๕ เป็นภวทิฐิก็มี เป็นวิภวทิฐิก็มี อัตตานุทิฐิมีความถือผิดด้วยอาการ ๒๐ เป็นภวทิฐิ ๑๕ เป็นวิภวทิฐิ ๕ มิจฉาทิฐิมีความถือผิดด้วยอาการ ๑๐ เป็นวิภวทิฐิทั้งหมด สักกายทิฐิมีความถือผิดด้วยอาการ ๒๐ เป็นภวทิฐิ ๑๕ เป็นวิภวทิฐิ ๕ สัสสตทิฐิอันมีสักกายเป็นวัตถุมีความถือผิดด้วยอาการ ๑๕ เป็นภวทิฐิทั้งหมด อุจเฉททิฐิอันมีสักกายเป็นวัตถุ มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นวิภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า โลกเที่ยง มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า โลกไม่เที่ยง มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นวิภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า โลกมีที่สุด มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นภวทิฐิก็มี เป็นวิภวทิฐิก็มี ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า โลกไม่มีที่สุด มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นภวทิฐิก็มี เป็นวิภวทิฐิก็มี ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า ชีพอันนั้น สรีระก็อันนั้น มีความถือผิดด้วย อาการ ๕ เป็นวิภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า ชีพเป็นอื่น สรีระก็เป็นอื่น มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายแล้ว ย่อมเป็นอีกก็มี มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายแล้วย่อมไม่เป็นอีก มีความถือผิด ด้วยอาการ ๕ เป็นวิภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันถือเอาที่สุดว่า สัตว์เบื้องหน้าแต่ตาย แล้วย่อมเป็นอีกก็มี ย่อมไม่เป็นอีกก็มี มีความถือผิดด้วยอาการ ๕ เป็นภวทิฐิก็มี เป็นวิภวทิฐิก็มี อปรันตานุทิฐิ มีความถือผิดด้วยอาการ ๔๔ เป็นภวทิฐิก็มี เป็นวิภวทิฐิก็มี สังโยชนิกาทิฐิมีความถือผิดด้วยอาการ ๑๘ เป็นภวทิฐิก็มี เป็น วิภวทิฐิก็มี ทิฐิอันกางกั้นด้วยมานะว่า เป็นเรา มีความถือผิดด้วยอาการ ๑๘ เป็นวิภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันกางกั้นด้วยมานะว่า ของเรา มีความถือผิดด้วย อาการ ๑๘ เป็นภวทิฐิทั้งหมด ทิฐิอันปฏิสังยุตด้วยวาทะปรารภตน มีความ ถือผิดด้วยอาการ ๒๐ เป็นภวทิฐิ ๑๕ เป็นวิภวทิฐิ ๕ ทิฐิอันปฏิสังยุตด้วยวาทะปรารภโลก มีความถือผิดด้วยอาการ ๘ เป็นภวทิฐิก็มี เป็นวิภวทิฐิก็มี ทิฐิทั้งหมดเป็นอัตตานุทิฐิ เป็นมิจฉาทิฐิ เป็นสักกายทิฐิ เป็นอันตคาหิกทิฐิ เป็นสังโยชนิกาทิฐิ ทิฐิอันปฏิสังยุตด้วยวาทะปรารภตนเป็นภวทิฐิ เป็นวิภวทิฐิ ชนเหล่าใดยึดถือทิฐิ ๒ อย่างนี้ ญาณในนิโรธย่อมไม่มีแก่ชนเหล่านั้น สัตว์โลกนี้ยึดถือในทิฐิใด ก็เป็นผู้มีสัญญาวิปริตเพราะทิฐินั้น ฯ             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  บรรทัดที่ ๓๙๖๓ - ๓๙๙๕.  หน้าที่  ๑๖๒ - ๑๖๓. http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=31&A=3963&Z=3995&pagebreak=1             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=31&i=294 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 10:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 พระอภิธรรมปิฎก ธาตุกถา-บุคคลบัญญัติ เล่ม ๓ - หน้าที่ 204 [๒๖]  โคตรภูบุคคล  บุคคลผู้มีโคตรภูญาณ  เป็นไฉน  ? ความย่างลงสู่อริยธรรมในลำดับแห่งธรรมเหล่าใด    บุคคลผู้ประกอบ ด้วยธรรมเหล่านั้น  นี้เรียกว่า  โคตรภูบุคคล. อรรถกถาโคตรภูบุคคล วินิจฉัย  ในนิเทศแห่งโคตรภูบุคคล.   ของบทว่า "เยสํ   ธมฺมานํ" ได้แก่กุศลธรรมเกิน  ๕๐  ที่เกิดขึ้นพร้อมกับโคตรภูญาณเหล่าใด.  บทว่า "อริยธมฺมสฺส"   ได้แก่  โลกุตตรมรรค.  สองบทว่า   "อวกฺกนฺติ   โหติ" ได้แก่  ย่อมก้าวลง  คือบังเกิด   ปรากฏ.   สองบทว่า  "อยํ  วุจฺจติ"   ความว่า บุคคลนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกว่า   โคตรภูบุคคล   เพราะก้าวล่วงญาณ ของปุถุชน  โคตรของปุถุชน  มณฑลของปุถุชน   และบัญญัติของปุถุชนทั้งปวง แล้วจึงก้าวลงสู่ญาณของพระอริยะ   โคตรของพระอริยะ   มณฑลของพระอริยะ บัญญัติของพระอริยะได้   ด้วยญาณอันมีพระนิพพานเป็นอารมณ์. จบอรรถกถาโคตรภูบุคคล จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 10:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ทิฏฐิ ๖๒   ปุพพันตกัปปิกะ (ความเห็นปรารภเบื้องต้น, ๑๘ ลัทธิ) -- อปรันตกัปปิกะ (ความเห็นปรารภเบื้องปลาย, ๔๔ ลัทธิ) - สัสสตทิฏฐิ มี ๔ ลัทธิ - พวกสัญญีวาท (๑๖ ลัทธิ) - เอกัจจสัสสตทิฏฐิ มี ๔ ลัทธิ - พวกอสัญญีวาท (๘ ลัทธิ) - อันตานันติกทิฏฐิ มี ๔ ลัทธิ  - พวกเนวสัญญีนาสัญญีวาท (๘ ลัทธิ) - อมราวิกเขปิกทิฏฐิ มี ๔ ลัทธิ  - พวกอุจเฉทวาท (๗ ลัทธิ) - อธิจจสมุปปันนิกะ มี ๒ ลัทธิ - พวกทิฏฐธรรมนิพานวาท (๕ ลัทธิ) ปุพพันตกัปปิกทิฏฐิ แปลว่า ความเห็นหรือทฤษฎีของพวกที่กำหนดขึ้น อาศัยส่วนของขันธ์ (เบญจขันธ์) อันเป็นอดีต แนวความคิดนี้อาศัยข้อมูลจากอดีตเป็นหลัก เป็นความรู้เกิดจากเจโตสมาธิ ย้อนสำรวจชาติในอดีตของตน โดยเอาตัวเองในปัจจุบันเป็นฐาน แล้วย้อนระลึกชาติกลับไปสู่อดีต โดยการสาวลึกและไกลไปเรื่อยๆ จนสุดกำลังญาณของตน สรุปว่า โลกแล้วอัตตาเป็นอย่างไร (๑) หมวดเห็นว่าเที่ยง (สัสสตทิฏฐิ) ๔ ๑. เห็นว่า ตัวตน (อัตตา) และโลกเที่ยง เพราะระลึกชาติได้ ตั้งแต่ชาติเดียว จนถึงแสนชาติ ๒. เห็นว่า ตัวตน และโลกเที่ยง เพราะระลึกชาติได้เป็นกัปป์ๆ ตั้งแต่กัปป์เดียวถึงสิบกัปป์ ๓. เห็นว่า ตัวตน และโลกเที่ยง เพราะระลึกชาติได้มากกัปป์ ตั้งแต่สิบกัปป์ถึงสี่สิบกัปป์ ๔. นักเดา เดาตามความคิดคาดคะเนว่าโลกเที่ยง (๒) หมวดเห็นว่าบางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง (เอกัจจสัสสติกทิฏฐิ เอกัจจอสัสสติกทิฏฐิ) ๔ ๕. เห็นว่า พระพรหมเที่ยง แต่พวกเราที่พระพรหมสร้างไม่เที่ยง ๖. เห็นว่า เทวดาพวกอื่นเที่ยงพวกที่มีโทษเพราะเล่นสนุกสนาน (ขิฑฑาปโทสิกา)ไม่เที่ยง ๗. เห็นว่า เทวดาพวกอื่นเที่ยง พวกที่มีโทษเพราะคิดร้ายผู้อื่น (มโนปโทสิกา) ไม่เที่ยง ๘. นักเดา เดาตามความคิดคาดคะเนว่า ตัวตนฝ่ายกายไม่เที่ยง ตัวตนฝ่ายจิตเที่ยง (๓) หมวดเห็นว่ามีที่สุด และไม่มีที่สุด (อันตานันติกทิฏฐิ) ๔ ๙. เห็นว่าโลกมีที่สุด ๑๐. เห็นว่าโลกไม่มีที่สุด ๑๑. เห็นว่าโลกมีที่สุด เฉพาะด้านบนกับด้านล่าง ส่วนด้านกว้าง หรือด้านขวาง ไม่มีที่สุด ๑๒. นักเดา เดาตามความคิดคาดคะเนว่า โลกมีที่สุดก็ไม่ใช่ ไม่มีที่สุดก็ไม่ใช่ (๔) หมวดพูดซัดส่ายไม่ตายตัวแบบปลาไหล (อมราวิกเขปิกทิฏฐิ) ๔ ๑๓. เกรงว่าจะพูดปด จึงพูดปฏิเสธว่า อย่างนี้ก็ไม่ใช่ อย่างนั้นก็ไม่ใช่ อย่างอื่นก็ไม่ใช่ มิใช่ (อะไร) ก็ไม่ใช่ ๑๔. เกรงว่าจะยึดถือ จึงพูดปฏิเสธแบบข้อ ๑ ๑๕. เกรงว่าจะถูกซักถาม จึงพูดปฏิเสธแบบข้อ ๑ ๑๖. เพราะโง่เขลา จึงพูดปฏิเสธแบบข้อ ๑ และไม่ยอมรับหรือยืนยันอะไรเลย (๕) หมวดเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ มีขึ้นเอง ไม่มีเหตุ (อธิจจสมุปปันนิกทิฏฐิ) ๒ ๑๗. เห็นว่าสิ่งต่างๆ มีขึ้นเอง โดยไม่มีเหตุ เพราะเคยเกิดเป็นอสัญญีสัตว์ ๑๘. นักเดา เดาเอาตามความคิดคาดคะเนว่า สิ่งต่างๆ มีขึ้นเองโดยไม่มี อปรันตกัปปิกวาท ผู้ปรารภเบื้องปลาย ได้แก่ส่วนที่เป็นอนาคต มี ๕ กลุ่ม แบ่งย่อยออกเป็น ๔๔ สำนัก (๑) กลุ่มสัญญีวาท เป็นพวกที่เห็นว่า อัตตา หลังตายแล้วมีสัญญา (๑๖) (๒) กลุ่มอสัญญีวาท เป็นพวกที่เห็นว่า อัตตาหลังตายแล้ว ไม่มีสัญญา (๘) (๓) กลุ่มเนวสัญญีนาสัญญี พวกเห็นว่า อัตตาหลังตายแล้ว มีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ (๘) (๔) กลุ่มอุจเฉทวาท เห็นว่าสัตว์ตายแล้วสูญ (๗) (๕) กลุ่มทิฏฐิธรรมนิพพานวาท เห็นว่าสภาพบางอย่างเป็นนิพพานในปัจจุบัน (ตรงกับหลักการของลัทธิ Hedonism ) ใน ๕ กลุ่มของนักคิด สามกลุ่มแรกเห็นว่า อัตตา (อาตมัน) หรือวิญญาณ หลังตายแล้วยังมีอยู่ (อุทธมาฆาตนิกา) ในลักษณะเป็นทรัพย์ ( Substance ) เป็นตัวรองรับคุณสมบัติต่าง ๆ เป็นตัวไปเกิดใหม่ สืบภพชาตินิรันดร (อโรคะ) (๑) หมวดเห็นว่ามีสัญญา (สัญญีทิฏฐิ) ๑๖ ๑๙. อัตตาที่มีรูป ยั่งยืน มีสัญญา ๒๐. อัตตาที่ไม่มีรูป ยั่งยืน มีสัญญา ๒๑. อัตตาทั้งที่มีรูป ทั้งที่ไม่มีรูป ยั่งยืน มีสัญญา ๒๒. อัตตาทั้งที่มีรูปก็มิใช่ ทั้งที่ไม่มีรูปก็มิใช่ ยั่งยืน มีสัญญา ๒๓. อัตตาที่มีที่สุด ยั่งยืน มีสัญญา ๒๔. อัตตาที่ไม่มีที่สุด ยั่งยืน มีสัญญา ๒๕. อัตตาทั้งที่มีที่สุด ทั้งที่ไม่มีที่สุด ยั่งยืน มีสัญญา ๒๖. อัตตาทั้งที่มีที่สุดก็มิใช่ ทั้งที่ไม่มีที่สุดก็มิใช่ ยั่งยืน มีสัญญา ๒๗. อัตตาที่มีสัญญาอย่างเดียวกัน ยั่งยืน มีสัญญา ๒๘. อัตตาที่มีสัญญาต่างกัน ยั่งยืน มีสัญญา ๒๙. อัตตาที่สัญญาย่อมเยา ยั่งยืน มีสัญญา ๓๐. อัตตาที่มีสัญญาหาประมาณมิได้ ยั่งยืน มีสัญญา ๓๑. อัตตาที่มีสุขอย่างเดียว ยั่งยืน มีสัญญา ๓๒ อัตตาที่มีทุกข์อย่างเดียว ยั่งยืน มีสัญญา ๓๓. อัตตาที่มีทั้งสุขและทุกข์ ยั่งยืน มีสัญญา ๓๔. อัตตาที่มีทุกข์ก็มิใช่ สุขก็มิใช่ ยั่งยืน มีสัญญา ตนทั้ง ๑๖ ประเภทนี้ ตายไปแล้ว ก็มีสัญญา คือความจำได้หมายรู้ทั้งสิ้น (๒) หมวดเห็นว่าไม่มีสัญญา (อสัญญีทิฏฐิ) ๘ เห็นว่าตั้งแต่ข้อ ๓๕ ถึงข้อ ๔๒ ข้างต้น คือตนมีรูปจนถึงตนมีที่สุดก็มิใช่ ไม่มีที่สุดก็มิใช่ ทั้ง ๘ ประเภทนี้ ตายไปแล้วก็ไม่มีสัญญา คือไม่มีความจำได้หมายรู้ (๓) หมวดเห็นว่ามีสัญญาก็มิใช่ ไม่มีสัญญาก็มิใช่ (เนวสัญญีนาสัญญีทิฏฐิ) ๘ เห็นว่าตั้งแต่ข้อ ๔๓ ถึงข้อ ๕๐ ข้างต้น คือ ตนมีรูป จนถึงตนมีที่สุดก็มิใช่ ไม่มีที่สุดก็มิใช่ ทั้ง ๘ ประเภทนี้ ตายไปแล้ว มีสัญญาก็มิใช่ ไม่มีสัญญาก็มิใช่ ทั้ง ๓ หมวดนี้ รวมเรียกว่า อุทธมาฆตตนิกา แปลว่า พวกที่มีความเห็นเกี่ยวกับสภาพเมื่อตายไปแล้ว จะเป็นอย่างไร (๔) หมวดเห็นว่า ขาดสูญ (อุจเฉททิฏฐิ) ๗ ๕๑. ตนที่เป็นของมนุษย์และสัตว์ ๕๒. ตนที่เป็นของทิพย์ มีรูป กินอาหารหยาบ ๕๓. ตนที่เป็นของทิพย์ มีรูป สำเร็จจากใจ ๕๔. ตนที่เป็นอากาสานัญจายตนะ ๕๕. ตนที่เป็นวิญญาณาสัญญายตนะ ๕๖. ตนที่เป็นอากิญจัญญายตนะ ๕๗. ตนที่เป็นเนวสัญญานาสัญญายตนะ ทั้ง ๗ ประเภทนี้ เมื่อสิ้นชีพแล้วก็ขาดสูญ ไม่เกิดอีก (๕) หมวดเห็นสภาพบางอย่างเป็นนิพพานในปัจจุบัน (ทิฏฐธรรมนิพพานทิฏฐิ) ๕ ๕๘. เห็นว่าการเพียบพร้อมด้วยกามคุณ ๕ เป็นนิพพานอย่างยอดในปัจจุบัน ๕๙,๖๐,๖๑,๖๒ เห็นว่าการเพียบพร้อมด้วยฌานที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ เป็นนิพพานอย่างยอดในปัจจุบัน. จบทิฏฐิ ๖๒ ที่มา: http://dhumma.web1000.com/phutadhum/thiti62.htm จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 10:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ที่เคยอ่านมามันส์กว่านี้อีก มีพระพุทธเจ้าองค์ดำองค์ขาวด้วย  มีทะลวงไส้แตกด้วย บรื๋ออออววววว์   เหมือนอ่านนิยายบู๊ลิ้มเลย   555 จากคุณ : ม้าไม่มีชื่อ - [ 28 ต.ค. 51 10:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แหล่งความรู้ที่ชัดเจนมีอยู่ ก็ไม่เอา                         กลับไปหาทางเดาร่วมกับพวกที่ยังสับสน ต่อไป เอกสารของวัดพระธรรมกายเขียนไว้ว่า "เรื่องอัตตาและอนัตตานี้ ป็นเรื่องหนึ่งที่มีการถกเถียงกันมากตั้งแต่ยุคโบราณหลังพุทธกาลเป็นต้นมา และมีมาตลอดประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา แม้ในยุคปัจจุบันก็มีนักวิชาการพระพุทธศาสนาทั้งในดินแดน ตะวันตก เช่น ยุโรป อเมริกา และทางตะวันออก เช่น ญี่ปุ่น จีน เกาหลี ถกเถียงกันมาก ประเด็นที่ถกเถียงกันก็มี หลากหลายเช่น . . . " ข้อความนี้ถ้าจะให้ถูกต้องและชัดเจน ควรจะพูดใหม่ว่า "เรื่องอัตตานี้ การยึดถือกันมามากตั้งแต่ก่อนพุทธกาล โดยเฉพาะในลัทธิศาสนาพราหมณ์ และหลัง พุทธกาลแล้วศาสนาฮินดูก็ได้พยายามทำให้มั่นคงยิ่งขึ้น เห็นได้จากหลักเรื่องพรหมัน-อาตมัน หรือปรมาตมัน-ชีวาตมัน แต่ในพุทธศาสนานั้นท่านมีท่าทีที่ชัดเจน คือไม่ยอมรับทฤษฎีอัตตาด้วยประการใดๆ คือ ไม่ยอมรับ อัตตาโดยปรมัตถ์ ซึ่งเป็นท่าทีที่ชัดเจนอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นจึงต้องระวังไม่ให้ลัทธิภายนอก และลัทธิเดิมก่อนพุทธกาลที่พระพุทธเจ้าทรงปฏิเสธแล้วนั้น กลับแทรกแซงเข้ามา " การที่จะยืนยันหลักพุทธศาสนานี้ไว้ได้ จะต้องมีความเข้มแข็งมาก เพราะว่า 1.  ลัทธิอาตมัน/อัตตาเดิม ก็มีอิทธิพลมากอยู่แล้ว 2. เป็นเรื่องที่เข้าใจยาก บุคคลที่เข้ามาในพระพุทธศาสนา แม้มาบวชก็อาจจะนำเอาความคิดเห็นที่ผิดเข้ามาได้ ลัทธิถืออัตตาว่ามีจริงนี้ ท่านผู้รักษาพระธรรมวินัยในอดีตถือเป็นเรื่องสำคัญมากที่จะต้องระวังไม่ให้แทรกหรือแปลกปลอมเข้ามาในพระพุทธศาสนา เพราะเป็นลัทธิที่มีกำลังครอบงำสังคมชมพูทวีปอยู่ก่อนพระพุทธศาสนา เป็นหลักการใหญ่ที่ตรงข้ามกันอยู่ระหว่างพระพุทธศาสนาลัทธิศาสนาเก่า ซึ่งเขาจะต้องพยายามแผ่อิทธิพลเข้ามา และเป็นสภาพความเชื่อของมนุษย์ที่แวดล้อมพระพุทธศาสนาอยู่ตลอดมาพูดง่ายๆ ว่า พระพุทธศาสนาทั้งทวนกระแสทิฏฐิของลัทธิศาสนาที่มีอิทธิพลใหญ่ และทวนกระแสกิเลสในใจของมนุษย์ปุถุชน อย่างไรก็ตาม พระเถระในอดีตท่านก็มั่นคงยิ่งในหลัก   การของพระธรรมวินัย ดังที่ปรากฏว่า หลังจาก พุทธกาลไม่นาน ประมาณ พ.ศ. 235 ในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช พระสงฆ์มี    พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระเป็น ประธาน ได้ปรารภเรื่องทิฐิความเห็นแตกแยกแปลกปลอมเข้ามาในพระพุทธศาสนา ซึ่งมีจำนวนมากมาย แยกกันไปถึง 18 นิกาย ซึ่งจะต้องแก้ไข จึงได้จัดการสังคายนาครั้งที่ 3 ขึ้นในพระบรมราชูปถัมภ์ของพระเจ้าอโศก มหาราช ในการสังคายนาครั้งนี้ พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระ ได้รวบรวมคำวินิจฉัยขึ้นมาคัมภีร์หนึ่งชื่อว่า กถาวัตถุ อยู่ในพระอภิธรรมปิฎก พิมพ์เป็นพระไตรปิฎกบาลีอักษรไทยเล่มที่ 37 ซึ่งประมวลเอาความเห็นแตกแยก แปลกปลอมมาตั้งขึ้น 219 หัวข้อ แล้วท่านก็กล่าวแก้ เรื่องการถืออัตตานี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดเรื่องหนึ่ง ที่เป็นข้อปรารภในการที่ให้ต้องสังคายนา ถึงกับจัด เป็นหัวข้อแรกของ     กถาวัตถุ  นี้ เรียกว่า " ปุคคลกถา " คำว่า  ปุคคละ ใน " ปุคคลกถา " นี้ ท่านใช้แทนคำทั้งหมดที่เกี่ยวกับการถืออัตตา อย่างที่ในภาษาไทย ในวงการธรรมเราพูดกันอยู่เสมอจนติดปากว่า สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา ดังที่ท่านให้ความหมายไว้ว่า ตตฺถ ปุคฺคโลติ อตฺตา สตฺโต ชีโว                       (ปญฺจ.อ. 129) แปลว่า: " ในพระบาลีนั้น คำว่าบุคคล ได้แก่ อัตตา สัตว์ ชีวะ "  และคำว่า  "อนัตตา" ท่านก็ให้ความ หมายไว้ด้วยว่า อนตฺตาติ อตฺตนา ชีเวน ปุคคเลน รหิโต             (ปญฺจ.อ. 158) แปลว่า:  " อนัตตา หมายความว่า ปราศจากอัตตา ปราศจากชีวะ ปราศจากบุคคล "                                                         พวกปุคคลวาที ซึ่งถือว่า บุคคล หรืออัตตา หรือสัตว์ หรือชีวะ มีจริงโดยปรมัตถ์นี้ ท่านแนะนำให้รู้จักใน อรรถกถาว่า เก ปน ปุคคลวาทิโนติ สาสเนว วชฺชิปุตฺตกา เจว สมิติยา  จ พหิทฺธา จ พหู อญฺญติตฺถิยา                 (ปญจ. อ. 129) แปลว่า:  "ชนเหล่าไหนเป็นปุคคลวาที ตอบว่า ในพระศาสนาเองได้แก่พวก ภิกษุวัชชีบุตร และพวก นิกายสมิติยะ และภายนอกพระศาสนาได้แก่ อัญญเดียรถีย์จำนวนมาก " การที่ยกเรื่องกถาวัตถุขึ้นมาก็เพื่อให้เห็นว่า 1. เรื่องนิพพานเป็นอัตตาหรือเป็นอนัตตา และการถืออัตตาในรูปแบบต่างๆ นั้น ก) หลักการของเถรวาทมีความชัดเจน และได้ปฏิเสธไว้แน่นอนแล้วว่า อัตตาไม่มี    จริงโดยปรมัตถ์ มีเพียงโดยสมมติ ข) ท่านถือเป็นเรื่องสำคัญที่จะไม่ทิ้งไว้ให้สาวกหรือศาสนิกทั้งหลายจะต้องมาคิดเห็นและถกเถียงกันวุ่นวายไป 2. เป็นการชี้ให้เห็นว่า เรื่องอย่างนี้ที่มีการถกเถียงกันนั้น พระเถระผู้ดำรงพระศาสนา ท่านมีความตระหนักรู้กันอยู่ตลอดมาว่าอะไรเกิดขึ้น และเป็นเรื่องที่ท่านแสดงไว้ชัดเจนแล้ว ท่านรู้มาเนิ่นนานในเรื่องการถือความเห็นแตกแยกแปลกปลอม ซึ่งเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยหลังพุทธกาล เพราะสืบเนื่องมาจากลัทธิเก่าก่อนด้วย และท่านก็แยกไว้ชัดเจนแล้ว เพราะฉะนั้นถึงเราจะไปพบเห็นคัมภีร์ หรือแนวคิดทิฐิอะไรเกี่ยวกับเรื่องอัตตาอีก ก็ให้รู้ ว่าเป็นเพียงหลักฐานยืนยันสิ่งที่ท่านได้ชำระสะสางไว้นานมาแล้ว ในขณะที่หลักการของพระพุทธศาสนาที่ตนบวชเข้ามาชัดเจนแน่นอนอยู่แล้ว เอกสารของวัดพระธรรมกาย กลับจะให้รอไปหวังพึ่งคนภายนอก ที่ท่านปฏิเสธไปแล้วบ้าง ที่เขายังอยู่ในระหว่างศึกษาคลำหาทาง อยู่บ้าง http://dhammakaya.exteen.com/20050418/entry-31 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 10:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ผมเห็นใจบางท่านไม่เข้าใจคำศัพท์ทางปฏิบัติ  เช่นคำว่า  ไส้  หมายถึง  กลางของกลางตรงจุดเล็กใสเท่าปลายเข็ม  ไม่ได้แปลว่าลำไส้นะครับ เพราะการเห็นกายในกายไม่เกี่ยวกับเห็น ตับ ไต ไส้ พุง อะไร  คนละเรื่องกัน  ทีนี้ศัพท์เทคนิคเหล่านี้  ผู้ฝึกภาวนาวิชชาธรรมกายจะทราบดี   กระทู้นี้เจ้าของกระทู้  เขาถามดีๆ ก็มีการก่อกวนจนออกทะเลไปเลย โลกธรรม ๘  ต้องเข้าใจนะครับ  การจะเข้าใจกันได้  ต้องทำใจเป็นกุศล  ทำใจเป็นกลาง  ค่อยพูดค่อยจากัน  ทีนี้ถ้าเจออย่างนี้เจ้าของกระทู้จะทำไงล่ะ... ทำใจไงครับ... :) จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 10:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 44 -->>  ขันธ์ ๕ เป็นภาระอันหนัก  พระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ๒๙ ธันวาคม ๒๔๙๖ ตามวาระพระบาลีคลี่ความเป็นสยามภาษา ถ้าจะอรรถาธิบายขยายความในการที่ปล่อยขันธ์ ๕ เป็นลำดับไป ขันธ์ทั้ง ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ที่เราแบ่งเป็นภาระหนักอยู่ในบัดนี้แล้วอวดดีด้วยนะ ภาระของตัวหนักพออยู่แล้ว ยังอวดดีไปแบกภาระของคนอื่นเขาเข้าอีกด้วย เอากันละตรงนี้ อวดดีแบกภาระของคนอื่นเขาเข้าด้วย ไม่ใช่แบกน้อยด้วย บางคนแบกหลาย ๆ ขันธ์ แอบไปแบกเข้า ๕ ขันธ์ อีกแล้วหญิงก็ดีชายก็ดีแอบไปแบกเข้าอีก ๕ ขันธ์ แล้วรวมของตัวเข้าเป็น ๑๐ ขันธ์แล้ว หนักเข้าก็หลุดออกมาเป็น ๕ ขันธ์ เป็น ๑๕ ขันธ์แล้วแบกเอาไป แบกเข้าไปเฮอะ เอ้าหนักเข้า ๆ หลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์แล้ว เป็น ๒๐ ขันธ์แล้ว นาน ๆ หลาย ๆ ปีเข้าหลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์แล้ว เป็น ๒๕ ขันธ์ นาน ๆ หลุดออกมาอีก ๕ ขันธ์แล้ว เอ้าเป็น ๓๐ ขันธ์ ดังนี้แหละ บางคนแบกถึง ๔๐-๕๐-๖๐-๗๐-๘๐-๙๐ บางคนถึง ๑๐๐ ขันธ์ สมภารแบกตั้งพันขันธ์เชียวนาไม่ใช่น้อย ๆ นั่นอวดดีละ ถ้าอวดดีอย่างนี้ต้องหนักมาก เขาจึงได้ชื่อว่าสมภาร สัมภาระ แปลว่า หนักพร้อม หนักรอบตัว พ่อบ้าน แม่บ้าน พ่อครัว แม่ครัวก็เหมือนกัน หนักใหญ่อีกเหมือนกัน หนักรอบอีกเหมือนกัน เพราะแบกขันธ์ทั้งนั้น ที่ทุกข์ยากลำบากกันหนักหนาทีเดียว เพราะแบกขันธ์เหล่านี้แหละ ต้องปลูกบ้านเป็นหย่อม ๆ เป็นหลังเป็นพืดไป นั่นเพราะอะไร บริหารขันธ์ แบกขันธ์ทั้งนั้น แบกภาระที่หนักทั้งนั้น ไม่ใช่เล็กน้อย ไม่ใช่พอดีพอร้าย เพราะเหตุดังนั้น การแบกภาระของหนักนี่และถ้าว่าปล่อยไม่ได้ วางไม่ได้ละก็เป็นทุกข์หนักทีเดียว บุคคลผู้แบกของหนักไป บุคคลผู้แบกขันธ์ ๕ ที่หนักไป ถ้าว่าปล่อยวางขันธ์ ๕ ไม่ได้ก็เป็นทุกข์แท้ ๆ ถ้าปล่อยวางขันธ์ ๕ เสียได้ ก็เป็นสุขแท้ ๆ เหมือนกัน ตรงกันข้ามอย่างนี้ แต่ว่า วิธีปล่อยขันธ์ ๕ ไม่ใช่ของเล็กน้อย ไม่ใช่เป็นของปล่อยง่าย ถ้าปล่อยไม่ได้ก็เป็นทุกข์ ปล่อยได้ก็เป็นสุข แต่ขันธ์ ๕ จริง ๆ เราก็ไม่รู้จักมันเสียแล้วนะ ปล่อยมันอย่างไร รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณน่ะ เอาเถอะ แก่เฒ่าอยู่วัดอยู่วาไปตามกัน บวชแล้วก็ตาม ไม่บวชก็ตาม ถามจริง ๆ เถอะว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณจริง ๆ น่ะคืออะไร เอาละอึกอักกันทีเดียว ไม่เข้าใจตัวของตัวแท้ ๆ ไม่เข้าใจ รูปน่ะคือร่างกายประกอบด้วยธาตุทั้ง ๔  ดิน น้ำ ลม ไฟ ผสมกันอยู่นี้ ถ้าว่าแยกออกไปก็เป็น ๒๘ มหาภูต รูป ๔ อุปาทายรูป ๒๔ เป็นรูป ๒๘ ประการดังนี้ นี่แหละมีรูปเท่านี้ เป็นเบญจขันธ์นี้ รูป ๒๘ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นามขันธ์ ๔ โดยย่อ สังขาร ๓ วิญญาณ ๖ เวทนา ความรู้สึก สัญญาณ ความจำ สังขาร ความคิด วิญญาณ ความรู้ เป็นดวงสีต่าง ๆ กัน ส่วนเวทนาก็เป็นดวง ถ้าสุขเวทนาก็ใส ถ้าทุกขเวทนาก็ขุ่น ดังนี้ สัญญา ความจำก็เป็นดวงเหมือนกัน เป็นดวงต่างกัน ดีชั่วหยาบละเอียดเลวประณีต สังขาร ความคิดดีคิดชั่ว คิดไม่ดีไม่ชั่ว นี่ก็เป็นอีกดวงเหมือนกัน วิญญาณ ความรู้ ความรู้ก็เป็นดวงอีกเหมือนกัน ต้องรู้จักพวกนี้ให้เห็นพวกนี้เสียก่อน ให้เห็นขันธ์ทั้ง ๕ เสียก่อน ให้เป็นปฏิบัติ ที่แสดงแล้วนั่นเป็นปริยัติ ถ้าปฏิบัติต้องเห็น เห็นขันธ์ทั้ง ๕ นั่น รูป เป็นดังนั้นโตเล็กเท่านั้น สัญฐานอย่างนั้น เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เมื่อเห็นเบญจขันธ์ทั้ง ๕ แล้ว ก็ดูความจริงของมัน ขันธ์ ๕ เหล่านี้น่ะ ถ้าแม้ว่าขืนไปยึดถือมันเข้าไว้ละก็เป็นทุกข์ ท่านถึงกับวางตำรับตำราเอาไว้ว่า ปญฺจุปาทานกฺขนฺธา ทุกฺขา ยึดถือมั่นในเบญจขันธ์ ๕ นั่นเป็นทุกข์ ถ้าหากว่าปล่อยเบญจขันธ์ ๕ เสียได้ก็เป็นสุข แต่ว่าปล่อยไม่ใช่ได้ง่าย ปล่อยไม่ได้ง่ายเหมือนอะไร ปล่อยไม่เป็น ถ้าปล่อยเป็นปล่อยได้ง่าย ปล่อยไม่เป็นปล่อยได้ยาก ปล่อยไม่เป็นเหมือนอะไร เหมือนเด็ก ๆ กำไฟเข้าไว้ ยิ่งร้อนหนักเข้ายิ่งกำหนักแน่นหนักเข้า ร้องใจหายใจคว่ำก็ร้องไป ปล่อยไม่เป็นคลายมือไม่เป็น ถ่านก้อนที่กำเข้าไว้น่ะ เมื่อเด็กกำเอาเข้าไว้แล้ว กำเสียดับเลยทีเดียว กำเสียมิดทีเดียว มือก็ไหม้เข้าไปรูหนึ่งแล้ว นั่นเพราะอะไร เด็กมันปล่อยถ่านไฟไม่เป็น ปล่อยไม่เป็นหรือมันไม่ปล่อย ปล่อยไม่เป็นจริง ๆ ถ้าปล่อยเป็นมันก็ปล่อยเหมือนกัน เหมือนพวกเรานี่แหละ ยึดมั่นเอาเบญจขันธ์ทั้ง ๕ เข้าไว้ปล่อยไม่เป็น ไม่รู้จะปล่อยท่าไหน วางท่าไหนก็ไม่รู้ วางไม่ออก ปล่อยไม่ออก ปล่อยไม่เป็น วางไม่เป็น หรือปล่อยไม่ได้ วางไม่ได้? ไอ้ที่ปล่อยไม่ได้ วางไม่ได้อีกพวกหนึ่ง ไอ้ที่ปล่อยไม่เป็นน่ะพวกหนึ่ง จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 10:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 45 -->>  ขันธ์ ๕ เป็นภาระอันหนัก  พระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำ(ต่อ) ๒๙ ธันวาคม ๒๔๙๖ วิธีถอดเบญจขันธ์เบื้องต้นต้องสำรวม   ที่จะสำรวมน่ะ  ต้องพิจารณาเบญจขันธ์ทั้ง ๕ เสียก่อนว่าเป็นของไม่ดีไม่งาม  เป็นของไม่ดีไม่งามนะ  เป็นของหนักจริงๆ นะ   รู้ว่าเป็นของหนักแล้ว   เริ่มต้นทีเดียว  เมื่อเห็นว่าหนักละก็เริ่มต้นสำรวม ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เลยทีเดียว   สำรวมระวังไว้ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ในเวลาที่รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ มากระทบ   คอยระวังไว้สำรวมไว้ให้ดี   เมื่อ ระวังให้ดีแล้วสละความยินดียินร้ายไม่ให้มากระทบ  ไม่ให้ความชอบความไม่ชอบซึ่งเป็นกิเลสหยาบเข้ามากระทบได้   สละเสีย เมื่อสละเช่นนั้น   ถ้าว่าเกียจคร้านไม่ได้นะ  ต้องหมั่นขยันทีเดียว  ต้องมีความเชื่อมั่นว่าปล่อยได้จริง  แล้วขยันหมั่นเพียรจริงๆ  นั่นแหละจึงจะปล่อยได้   ถ้าไม่สำรวมระวังปล่อยพลั้งเผลอละ ก้อ เหมือนดังคนเกียจคร้านมีปัญญาเลวทราม  ก็ต้องรัดรึงตรึงตราอยู่ในเบญจขันธ์ทั้ง ๕   ก็บุคคลมีศรัทธา มีความเพียรดี มีความเพียรหมั่นขยัน  กลั่นกล้านั้นแหละอาจปล่อยขันธ์ ๕ ได้ล่ะ   แต่ว่าวิธีจะปล่อย ท่านชี้แจงแสดงย่อยออกไปเป็นตำรับตำราออกไปเป็นส่วนๆ   ให้เป็นตำรับตำราออกไปว่า  จกฺขุนา สํวโร สาธุ สำรวมตาได้ยังประโยชน์ให้สำเร็จ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ   อย่างไร  ความติดมั่นในรูปารมณ์ก็ไม่มี สำรวมหูได้ยังประโยชน์ให้สำเร็จ  สำเร็จอย่างไร   ความติดมั่นในสัททารมณ์ก็ไม่มี  หยุดไปได้    สำรวมจมูกได้ ความติดมั่นถือมั่นในกลิ่นก็ไม่มี  หลุดไปได้    สำรวมในลิ้นได้ ก็ไม่ติดในรส   สำรวมในกายได้ ความสัมผัสเย็นร้อนอ่อนแข็ง ก็หลุดไป   ยังประโยชน์ให้สำเร็จดังนี้   -->>  เขาทำกันอย่างไร   ต้องทำใจให้หยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางกายมนุษย์ที่เคยแสดงอยู่เสมอๆ   เข้าสิบเข้าศูนย์ให้ดี  ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์   ใสบริสุทธิ์เท่าฟองไข่แดงของไก่   พอหยุดนิ่งก็เข้ากลางของกลางๆๆๆๆๆ เป็นลำดับไป   เมื่อเข้ากลางของกลางเป็นลำดับ  จนกระทั่งถึงดวงศีล ดวงสมาธิ ดวงปัญญา ดวงวิมุตติ ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ เข้า ถึงกายมนุษย์ละเอียด  กายมนุษย์หยาบหลุด หยุดอยู่ศูนย์กลางของธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ละเอียด   ถูกส่วนเข้า  เข้ากลางของกลาง   หยุดเรื่อยไป  ถูกส่วนเข้า ก็ถึงดวงศีล สมาธิ ปัญญา วิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะ เข้าถึงกายทิพย์ กายมนุษย์ละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายทิพย์ละเอียด กายทิพย์หยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายรูปพรหม กายทิพย์ละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายรูปพรหมละเอียด  กายรูปพรหมหยาบหลุดไป เข้าถึงกายอรูปพรหม  กายรูปพรหมละเอียดหลุดไป เข้าถึงกายอรูปพรหมละเอียด กายอรูปพรหมหยาบหลุดไป เข้าถึงกายธรรม กายอรูปพรหมละเอียดหลุดไป นี่หลุดไป ๘ กายแล้ว เข้าถึงกายธรรมโคตรภูละเอียด กายธรรมโคตรภูหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระโสดาบันหยาบ กายธรรมโคตรภูละเอียดหลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระโสดาละเอียด กายพระโสดาหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระสกทาคาหยาบ กายพระโสดาละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระสกทาคาละเอียด กายพระสกทาคาหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระอนาคาหยาบ กายพระสกทาคาละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายธรรมพระอนาคาละเอียด กายพระอนาคาหยาบก็หลุดไป เข้าถึงกายพระอรหัตหยาบหรือพระอรหัตตมรรค   กายพระอนาคาละเอียดก็หลุดไป เข้าถึงกายพระอรหัตละเอียดหรืออรหัตตผล กายพระอรหัตหยาบหรืออรหัตตมรรคก็หลุดไป พอ เข้าถึงอรหัตตผล เรียกว่า วิมุตติญาณทัสสนะ   เรียกว่าเข้าถึงวิราคธาตุวิราคธรรมจริงๆ  หลุดจากธรรมที่ปะปนด้วยกิเลส  สราคธาตุสราคธรรม หลุดหมด เบญจขันธ์ทั้ง ๕ ขันธ์ ๕ ของมนุษย์  ขันธ์ ๕ ของกายมนุษย์ละเอียด เมื่อเข้าถึงกายทิพย์-กายทิพย์ละเอียดแล้ว ก็หลุด ขันธ์ ๕ ของกายทิพย์-กายทิพย์ละเอียด เมื่อเข้าถึงกายรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด ก็หลุด, ขันธ์ ๕ กายของรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด  เข้าถึงอรูปพรหม-อรูปพรหมละเอียด ก็หลุด, หลุดหมด หลุดเป็นชั้นๆ ไป ขันธ์ ๕ ของกายอรูปพรหม-อรูปพรหมละเอียด ถึงกายธรรมเสียแล้ว ก็หลุด, ถึง กายธรรมพระโสดา ขันธ์ ๕ ของกายธรรมโคตรภูหยาบ-โคตรภูละเอียด หลุด, เข้าถึงกายธรรมพระสกทาคาแล้ว กายธรรมของโสดา-โสดาละเอียดหลุด, เข้าถึงกายธรรมของ พระอนาคาหยาบ-อนาคาละเอียดแล้ว กายธรรมของพระสกทาคาหยาบ-สกทาคาละเอียด หลุดออกไปเช่นนี้ เป็นชั้นๆ เช่นนี้เรียกว่ารู้จักสำรวมถูกส่วนเข้าแล้วหลุดเป็นชั้นๆ ไปดังนี้ เมื่อ หลุดออกไปได้แล้วเห็นว่าหลุดจริงๆ ไม่ใช่หลุดเล่นๆ ถ้าว่าโดยย่อแล้วละก็ พอถึง กายธรรมหยาบละเอียดเท่านั้นไปนิพพานได้แล้ว แต่ว่าหลุดดังนี้เป็นตทังควิมุตติ ประเดี๋ยวก็ กลับมาอีก พอหลุดแค่พระโสดา นั่นเป็นโลกุตตระ ข้ามขึ้นจากโลกได้แล้ว เป็นอริยบุคคลแล้ว แต่ว่าไม่พ้นจากไตรวัฏฏ์ ต้องอาศัยไตรวัฏฏ์ เพราะยังไปนิพพานไม่ได้ ต้องอาศัยกามภพ รูปภพอยู่ แต่ว่าอาศัยอยู่แต่เปลือกนอก ข้างในล่อนจากเปลือกนอกเสียแล้ว อย่างนั้นก็พอ ใช้ได้ แต่ว่ายังไม่ถึงที่สุด ต้องถึงที่สุดคือพระอรหัตตผลนั่นแหละจึงจะพ้นขาดเด็ดเป็น  วิราคธาตุวิราคธรรมจริงๆ หลุดได้จริงๆ เช่นนี้ อย่างนี้เอาตัวรอดได้ อย่างนี้ เมื่อรู้จักหลัก ความหลุดพ้นเช่นนี้แล้วก็ตั้งใจให้แน่วแน่ ต้องมีความสำรวมเบื้องต้น ที่ท่านได้ชี้แจงแสดงไว้ใน อารมณ์ที่ไม่งาม แล้วสำรวมระวังให้ดี รู้จักประมาณในการบริโภคอาหาร มีความเพียร มีศรัทธา กล้าหาญไม่ย่อท้อ นั่นแหละคงจะไปถึงที่สุดได้ ทว่าย่อท้อเสียแล้วถึงที่สุดไม่ได้ง่าย ให้เข้าใจ หลักอันนี้ หลักที่แสดงแล้ว ที่แสดงในทางขันธ์ ๕ เป็นของหนักแล้ว คิดสละขันธ์ ๕ นั่นได้ ด้วยความสำรวมระวัง นี้เป็นทางปริยัติ เป็นลำดับไปจนเข้าถึงถอดกายเป็นชั้นๆ ออกไปแล้ว จนกระทั่งถึงพระอรหัต ถึงวิราคธาตุวิราคธรรม กายพระอรหัตหยาบ-พระอรหัตละเอียดนั้น ในแนวนั้นเป็นทางปฏิบัติ ปฏิเวธก็เป็นชั้นๆ เคยแสดงแล้ว จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 10:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เจ้าของกระทู้  เขาถามดีๆ ?? หยั่งงี้เค้าไม่เรียกถามดีๆ มั้งครับ แถวบ้านผมเรียก  ตั้งลูกให้เตะ ปล่อยให้เตะกันเอง  ชมกันเอง  เดี๋ยวก็กร่อยแย่    555 จากคุณ : ม้าไม่มีชื่อ - [ 28 ต.ค. 51 11:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อืม...กระดานสาธารณะเข้าใจครับ  ถ้าชมกันเอง  เดี๋ยวคนที่เขาไม่ชอบจะเขม่นเอา   เจ้าของกระทู้นี่แย่จริงๆ ตั้งกระทู้ชมกันเองได้ไง  คนเขาอยากด่ากันเองจะเข้ามาก็ไม่สะดวก เอ...กระทู้อื่นๆ อย่าเลียนแบบนะครับ  เขาห้ามตั้งกระทู้ชมกันเอง  ต้องด่ากันเองถึงจะดีมั้ง...? แหม...คำว่า  ธรรมกาย นี่แสลงหูบางคนจริงๆ นี่ขนาดเขาถามเรื่องธรรมกายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ  ยังไม่ได้  เดียวเข้าข่ายชมกันเอง เพราะคนที่อยากด่ากันเองเขาจะด่าไม่ถนัด เอ...นี่เจ้าของกระทู้ก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลยนะครับ กระทู้นี้เริ่มเดือดปุดๆ แล้วนะ  เอางี้  ผมไปก่อนล่ะ  เพราะผมก็นึกว่าจะคุยกันแบบที่เจ้าของกระทู้เขาถาม  ไม่นึกว่ามีคนจ้องจะก่อการวิวาทะ... ไฟนอกไม่ร้อนเท่าไฟใน... :) จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 11:25:20 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ไม่เห็นมันจะน่าเดือดปุดๆ ตรงไหนนี่ จขกท. เขาถามว่าวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อสดมีจริงไหม ลูกศิษย์หลานศิษย์มาบอกว่ามีจริงแบบนี้ๆๆๆ มีท่านอื่นๆ มาบอกว่า ที่มีจริงแบบนี้ๆๆ มันตรงหรือไม่ตรงกับพระไตรปิฎกตรงไหน ก็เป็นข้อมูลสองด้านให้พิจารณากันเอาเอง ส่วน จขกท. อาจจะไม่กล้าออกความเห็นแล้ว เพราะอาจไม่เคยได้รับข้อมูลทั้งสองด้านแบบนี้มาก่อนก็ได้ คงมึนอยู่ อิอิ จากคุณ : สุภวิโมกข์ - [ 28 ต.ค. 51 11:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 49 คำว่า อนัตตา คงแสลงใจ พวกที่มีสัญญาวิปปริตเพราะทิฏฐิเ ป็นมิจฉาทิฏฐิหรือสัสสตทิฏฐิ  ทั้งแบบอัตตาแอบๆ  หรืออัตตาโจ่งแจ้งก็ตาม หลวงพ่อสดนั้นเป็นพระสงฆ์ดีมีีศีลอยู่แล้ว แต่สมาธิบางรูปแบบนั้น เป็นปัญหาแน่ เพราะนอกจากจะไม่จำเป็นต่อการเจริญมรรคเพื่อประหารกิเลสแล้ว ยังนำไปสู่สัญญาวิปปลาส ทั้งการกระทำจาบจ้วงพระรัตนไตรต่างๆ นาๆ ยุคเบียดเบียนพระรัตนไตรมีมาตั้งแต่ก่อนยุคตำรากำลังภายในปราบมาร จนกระทั่งยุคดูดเงินไปรื้อวัฏฏะ ไม่ว่าจะก๊กไหนเหล่าไหน ก็เสมือนเป็นโรคมะ็เร็งร้ายของชาวพุทธกึ่งพุทธกาลนี้ ขอให้ชาวพุทธทุกท่าน ทราบดังนี้ สิ่งที่จำเป็นต่อการเจริญมรรคนั้น ระบุในมหาสติปัฏฐานสูตรตามพุทธดำรัสไว้ชัดที่สุดอยู่แล้ว หากท่านมีวิจารณญาณที่ประกอบด้วยโยนิโสมนสิการ อาศัยซึ่งสัมมาทิฏฐิอันบริบูรณ์ตามพุทธองค์และอริยสาวกทั้งหลาย ไม่จำเป็นต้องไปเชื่อ นักบวชเก่งวิชาการแต่ยังมีกิเลส หรือ นักปฏิบัติแนวเพี้ยนที่จาบจ้วงพระรัตนไตร ที่ตลกคือคนพวกนี้ นอกจากจะชงเอง กินเองแล้ว   ยังต้องคอยระแวงว่าจะโดนด่า เที่ยวดักคอเขาให้ ตัวเองดูดี เรื่องไม่ทะเลาะวิวาทะไว้ก่อน เพราะร้อนตัวนั่นแหละ หารู้ไม่ว่า เขานี่เอง ตัวทะเลาะเบาะแว้งกับภาคมาร ถึงกับเกณฑ์พรรคพวกไปรบกันทีเดียว สุดท้ายก็แพ้ภาคมารโดนมารแทรก กลายมารจอมขี้จุ๊ไ ปเสียเอง... อะไรที่เป็นอย่างนี้ ก็เพราะจิตสำนึกลึกๆ  ที่ยังเหลือสัมมาทิฏฐิของเขานั้นรู้ว่า ตนตอนนี้มีความเ ห็นเป็นมิจฉาทิฏฐิ   เลยต้องระแวงปกป้องคอยปัดเป็นพัลวัน   ความรู้สึกกับความคิดจึงขัดแย้งกันตลอดเวลา แต่ด้วย โมหะและมิจฉาทิฏฐิมีกำลังมากกว่า เลยกลายเป็นเลยตามเลย ทั้งๆ ที่หลักฐานทุกอย่างนั้นชัดเจนจนหากจะแยงตาก็คงแยงได้ จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 12:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 50 นิ พ พ า น คื อ อ ะ ไ ร ? นิพพาน โดยนิยาม (ที่ตรัสโดยพระพุทธเจ้า) หมายถึง ความสิ้นราคะ ความสิ้นโทสะ ความสิ้นโมหะ หรือ ความสิ้นไปแห่งตัณหา มีคำที่สามารถใช้แทนคำว่า "นิพพาน" ได้หลายคำ เช่น  อสังขตะ ธรรมอันหาอาสวะมิได้ ธรรมที่จริงแท้ ธรรมอันเป็นฝั่ง ธรรมอันละเอียด ธรรมอันเห็นได้แสนยาก ธรรมอันยั่งยืน  ธรรมอันสงบ ฯลฯ นิพพานที่มีอยู่ในพระไตรปิฎก (บางส่วน ประมาณ 26 พระสูตร) ได้รวบรวมไว้ในกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7048354/Y7048354.html จากคุณ : wichaphon_me - [ 28 ต.ค. 51 12:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ผมปฏิบัติตามพระมหาสมณเจ้าญาณวโรรส คือนันลมหายใจ 1 ถึง 10 ผมที่ออกมาก็คล้ายกับธรรมกาย คือต้องเดินไปทางสายกลาง  แต่ว่ายากพอสมควร  ทำแบบจริงจัง คืนหนึ่งนอนแค่ 4 ชม.นอกนั้นตลอดเวลาไม่ว่าจะเดิน นั่ง นอน ประมาณ 4 เดือนจึงจะเห็นผล  ต้องทำแบบแผ่วเบาไม่บังคับสมอง ไม่ยึดติด จากคุณ : ธรรมชาติไพศาล - [ 28 ต.ค. 51 12:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ที่เดือดปุดๆ นั่นคงเป็นความร้อนตัว ลนลานของคนที่ต้องปกปิดความชั่วเอาไว้ จิตใจกลัวความจริงที่เคยเกิดขึ้น กลัวไฟที่ตัวเองเคยจุดเอาไว้ลนก้นตัวเอง คนพวกนี้ต้องสร้างภาพภายนอกให้ดูดีมากๆ   ซึ่งหลังฉากอาจสุมของสกปรกไว้เป็นกระบุงโกย แต่ปกปิดไม่มิด  มีคนรู้ทัน และได้กลิ่นตุๆ โชยมา พร้อมเสียงศีลขาดดัง แคว่กก... ไข่เจียวไม่ร้อนนานเท่าไข่ต้ม... : P จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 12:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ผมคิดว่าหลักฐานที่แต่ละท่านได้นำมาแสดง ก็มีกันพอสมควรแล้ว ทั้งฝ่ายที่นำเสนอ และ ฝ่ายที่ท้วงติง เพียงพอที่จะให้ผู้ที่เข้ามาอ่านได้ใช้วิจารณญาณกันอย่างรอบด้าน ใครจะเลือกเชื่อแบบไหนก็เป็นเสรีภาพส่วนบุคคล จากคุณ : wichaphon_me - [ 28 ต.ค. 51 13:06:58 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ถ้าวิชชาธรรมกายไม่ใช่ของจริง  คงไม่ยืนยงมาจนถึงบัดนี้ ให้มีผู้ฝึก ศึกษาและปฏิบัติกันมากมายเช่นนี้หรอกครับ     หากสิ่งที่หลวงปู่สดท่านค้นพบ และได้รู้ได้เห็นนั้นไม่เป็นจริง ก็คงไม่กล้าพูด กล้าสอนหรอกครับ   และถ้าไม่มีจริง ก็ย่อมไม่มีผู้ฝึกตามได้รู้ได้เห็นตามหลวงปู่หรอกครับ  เพราะถ้ามันเป็นของเก๊ ก็ย่อมไม่มีผู้รู้ตาม เห็นตามได้หรอกครับ คนที่ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน  เอาแต่ยึดถือตัวหนังสือ ตัวอักษร  และก็กล่าวติเตียนพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ โดยไม่ได้มองเงาหัวตัวเองเลยว่า ตนเองน่ะดีเลิศมากเลยหรืออย่างไร  จึงอาจหาญมาด่าว่าพระท่าน     ช่างไม่เกรงกลัวนรกบ้างเลยนะครับ ถ้าคุณบรรลุธรรมแล้ว  เห็นอริยสัจสี่จริงแล้ว  เห็นไตรลักษณ์ได้จริง แล้วพบว่า นิพพานเป็นอนัตตา  พบว่าสิ่งที่หลวงปู่สด และ หลวงป๋าท่านรู้เห็นนั้น เป็นของปลอม ขัดกับคำสอนของพระพุทธองค์จริง    คุณจะมาติเตียนก็ยังไม่สายครับ    แต่ตอนนี้คุณบรรลุแล้วหรือครับ คุณ Radiant  ??? ถ้ายัง...  กรุณาเก็บคำติเตียนของคุณไว้สอนใจตัวเองดีกว่าครับ     พฤติกรรมที่สักแต่เอาขี้ปาก ลมปากคนอื่น  เอาตัวอักษร เอามาพ่นๆ โดยหวังที่จะทำให้คนอื่นคิดว่าตนเองนั้นดีเลิศ  เก่งกาจ  โดยไม่ได้เกิดจากความรู้เห็นจริงของตนเองเนี่ย  เลิกซะทีเถอะครับ จากคุณ : หมอมาเอง (drxbeam) - [ 28 ต.ค. 51 16:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มาอีกแล้ว  ตรรกะพรรค์นี้ เรื่องโง่ๆ งมงายที่ไร้สาระ  มียั่งยืนยงมาถึงทุกวันนี้ออกเยอะแยะไป อะไรที่มันคงอยู่และมีมานาน  ใช่ว่าจะดีไปซะทุกสิ่งซะเมื่อไหร่ ถ้าพูดถึงความเก่าแก่  มีลัทธิศาสนาอีกมากมายที่เก่าแก่กว่าพุทธ ถ้าพูดถึงมีคนนับถือเข้ารีตมาก  ก็มีศาสนาอีกมากมายที่มีคนนับถือมากกว่าพุทธ สิ่งเหล่านี้หาได้ยืนยันว่าคำสอนนั้นเป็นจริงหรือดีกว่าพุทธไม่ ตรรกะเยี่ยงนี้อย่าสรรหามาใช้ให้เห็นอีกเลยครับ มันบ่งชัดถึงปริมาณ คุณภาพ และความหนาแน่นของเนื้อสมองของคุณนะ  55 จากคุณ : ม้าไม่มีชื่อ - [ 28 ต.ค. 51 17:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เพื่อไม่ให้เกิดการบานปลายไปมากกว่านี้นะครับ  ผมจะขอสรุปหลักการ  เกี่ยวกับสมาธิวิชชาธรรมกายที่หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านสอนเอาไว้  โดยสรุป  ดังนี้ ๑.เรื่องนิมิต  ขออธิบาย ดังนี้  วิชชาธรรมกาย  ปฏิบัติโดยเริ่มจากกำหนดนิมิตเป็นดวงแก้ว  แทนแสงสว่าง  เพราะหลวงพ่อฯ ท่านทราบว่าดวงแก้วมีลักษณะคล้ายดวงปฐมมรรค  เพียงแต่ดวงปฐมมรรคสว่างกว่าและใสกว่า มีรัศมีปรากฏ   ความจริงตอนที่หลวงพ่อวัดปากน้ำเข้าถึงธรรมกาย  โดยเริ่มจากเห็นดวงปฐมมรรค  แล้วเห็นกายในกายไปตามลำดับนั้น  หลวงพ่อฯ ท่านฝึกแบบอานาปานัสติ  คือกำหนดลมหายใจเข้าออก  พอลมหายใจเข้ากับลมหายใจออกเท่ากัน  ก็เห็นดวงปฐมมรรคตรงที่สุดของลมเข้านั่นเอง   และการบริกรรมภาวนาหลวงพ่อฯท่านใช้ สัม มา อะ ระ หัง เพื่อให้ระลึกถึงพระพุทธคุณเป็นพุทธานุสติ   ดังนั้นเรื่องนิมิตนั้น  ผู้ฝึกธรรมกายย่อมทราบดีว่าเป็นเพียงสื่อในการรวมใจ  ให้ใจหยุดนิ่ง  เมื่อฝึกโดยตั้งบริกรรมนิมิตเช่นนี้  ทำไมเราจะไม่ทราบเรื่องนิมิต  ผู้ฝึกธรรมกายรู้จักและแยกแยะได้ว่า  อะไรคือนิมิต  อะไรคือสภาวธรรม  อะไรคือกายในกายที่มี ใจ จิต วิญญาณ  เป็นธาตุเป็นธรรมเป็น  ทั้งรู้และเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดีที่สุด ดังนั้นเรื่องสิ่งที่เห็นในการฝึกตรงไหนขั้นบริกรรมนิมิต  ตรงไหนปล่อยนิมิตแล้วเข้ากายในกาย  และเห็นจริงไปตามสภาวธรรมผู้ฝึกปฏิบัติย่อมชำนาญและเข้าใจเป็นอันดี   ๒.เรื่องฝึกสมาธิแนวธรรมกาย  เป็นเพียงสมถะนั้น  แปลว่าผู้พูดไม่เข้าใจคำว่าสมถะ-วิปัสสนา  การฝึกภาวนา  วิชชาธรรมกายเป็นทั้งสมถะและวิปัสสนาคู่กันไป  วิปัสสนาจะสำเร็จได้ด้วยญาณทัสสนะ  คือเห็นแจ้ง  เห็นวิเศษ  เห็นวิภาคเป็นส่วนๆ ใน  ขันธ์  ธาตุ อายตนะ  อินทรีย์ เป็นต้น  เห็นตามความเป็นจริงว่า  ตกอยู่ในอำนาจพระไตรลักษณ์  คือเป็นสังขตธรรม  หรือพ้นอำนาจพระไตรลักษณ์ คือเป็นอสังขตธรรม หลวงพ่อวัดปากน้ำสอนสมาธิวิชชาธรรมกายนั้นท่านสอนสมถะควบคู่กับวิปัสสนา  และสอนให้ปล่อยขันธ์อันเป็นภาระหนักที่กายในกายแต่ละกายยึดถืออยู่  ให้ปล่อยหลุดไม่ยึดมั่นถือมั่น(อุปาทาน)  แต่เราต้องรู้-เห็นธาตุธรรมส่วนละเอียดเหล่านี้ตามความเป็นจริงว่ามีอยู่อย่างไร  ถ้าไม่รู้ไม่เห็น  หรือถ้าไม่รู้ว่ายึดอยู่อย่างไร  ก็ปล่อยหลุดไม่ได้  ต้องเห็นกายในกาย  และเห็นกิเลสอวิชชาที่ติดอยู่ประจำในแต่ละกาย  แล้วจึงจะชำระสะสางธาตุธรรมให้ปล่อยความยึดถือลงได้ ดังนั้น  สมถะ-วิปัสสนาเป็นของต้องดำเนินไปควบคู่กัน  จะสมถะก่อนแล้ววิปัสสนา  จะวิปัสสนาก่อนแล้วสมถะ  หรือจะสมถะคู่หรือพร้อมไปกับวิปัสสนา  ก็ต้องปฏิบัติทั้ง ๒ ทางไปตามความเหมาะสม  มีบาลีรับรองไว้  ดังนี้ “....ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เจริญวิปัสสนามีสมถะเป็นเบื้องหน้า (หรือ).... เจริญสมถะมีวิปัสสนาเป็นเบื้องหน้า (หรือ).... เจริญสมถะและวิปัสสนาควบคู่กันไป.... มรรคย่อมเกิด เธอย่อมเสพเจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น เมื่อเธอเสพ เจริญกระทำให้มาก ซึ่งมรรคนั้น ย่อมละสังโยชน์ทั้งหลายได้ อนุสัยย่อมสิ้นสุด....” ปฏิปทาวรรค ที่ ๒ จ. อํ. (๑๗๐) ๓.เรื่อง อัตตา-อนัตตา  เป็นเรื่องที่จับประเด็นนี้แล้วทะเลาะกันทุกที  ความจริงแล้วผู้ฝึกภาวนาวิชชาธรรมกาย  ต้องเห็น  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  ในธรรมทั้งปวง อันเป็นสังขตธรรมก่อน  แล้วจึงพิจารณาอสังขตธรรมซึ่งไม่อยู่ในอำนาจของพระไตรลักษณ์   ผู้ฝึกภาวนาวิชชาธรรมกาย  จะต้องเข้าถึง  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  และรู้ตามเป็นจริงในสภาวธรรมเหล่านี้  รู้เป็นเอนกปริยายด้วยว่า  พระไตรลักษณ์นั้นแลกระทำให้สัตว์โลกยังข้องอยู่ในการเวียนว่ายตายเกิด ส่วนพระนิพพานเป็นนิจจัง  สุขขัง  ตาทิคือคงที่  เป็นอมตธรรม  และนิพพานไม่สูญ  ภาวะนิพพานละเอียดปราณีต  จักใช้ตรรกะหยั่งถึงไม่ได้  แต่ถึงกระนั้น  นิพพานไม่มีความยึดมั่นถือมั่น  จึงไม่ควรปรุงแต่งว่า  นิพพานเป็นอย่างนั้นอย่างนี้  ควรเข้าถึงสภาวธรรมตามเป็นจริง  ตั้งแต่โลกียะไปถึงโลกุตตระตามลำดับแล้วเราจะไม่เขวออกนอกพระสัจธรรม ดังนั้นขอย้ำว่า  ผู้ฝึกภาวนาวิชชาธรรมกาย  ให้ความสำคัญของการรู้แจ้งเห็นจริงในสภาวะ  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  อันเป็นส่วนแห่งการเวียนว่ายตายเกิด  เป็นทุกข์-สมุทัย  และการรู้แจ้งเห็นจริงสภาวนิพพานตามที่เป็นจริง   ดังนั้นผู้ฝึกภาวนาวิชชาธรรมกายจะไม่ยึดมั่นถือมั่นในธรรมทั้งปวง  เพียงแต่รู้ตามตัวอักษรเพื่อพิสูจน์สภาวะนั้นๆ ในภาคปฏิบัติต่อไป ๔.การที่มีบางท่านพยายามมองกันในแง่ร้าย  นั่นเป็นเรื่องอัตโนมติของท่าน  เพราะผู้ฝึกภาวนาวิชชาธรรมกายเพียงพยายามอธิบายให้ท่านเร่งขวนขวายในภาคปฏิบัติ  แล้วไปพิสูจน์ด้วยตนเอง  แต่ถ้าท่านด่วนปฏิเธเสียก่อน  ท่านก็จะไม่มีทางพิสูจน์ความจริงได้เลย  ถ้านิพพานอันเป็นภาวะหมดกิเลส  มีอายตนะอันเป็นนิพพานธาตุรองรับ  ผู้ทรงสภาวะคือธรรมกายอันเป็นธรรมขันธ์ทรงอยู่เป็นอมตธาตุอมตธรรม  เป็นอสังขตธรรม  และวิธีที่จะพิสูจน์ว่าจริงหรือไม่  คือการปฏิบัติให้ถึงธรรมกาย  แล้วท่านจึงจะแจ้งใจ  หรือจึงค่อยพิจารณาว่าจริงหรือไม่จริง  แต่ถ้าท่านด่วนปฏิเสธ  ก็แปลว่าเดินไปคนละทาง  ท่านก็พิสูจน์อะไรไม่ได้ในประเด็นนี้   ถ้าท่านจะพิสูจน์ว่าพระพุทธเจ้ายังอยู่  พระอรหันต์ไม่สูญได้  ท่านก็จะหมดข้อสงสัย  ถึงตอนนั้นท่านจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็พิจาณากันตรงนั้นน่าจะดีกว่าด่วนสรุปหรือปฏิเสธตอนนี้นะครับ หวังว่าท่านจะค่อยๆ ลดราวาศอกแก่กันและกัน  ธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นไปเพื่อการไม่เบียดเบียน  เป็นธรรมของบัณฑิต  ถ้าท่านวางใจเป็นกลาง  วางใจเป็นกุศล  แล้วค่อยๆ ศึกษาเรียนรู้ซึ่งกันและกัน  เราจะไม่ต้องมานั่งทะเลาะกันเลย  เพราะธรรมภาคปฏิบัติจะสำเร็จเข้าถึงได้ด้วยการปฏิบัติเรียกว่าภาวนามยปัญญา  ไม่ใช่เราๆ ท่านๆ จะมานั่งนึกคิดตรึกตรองไปตามอาการแล้ววิเคราะห์ตามตัวอักษรอันเป็นปัญญาเพียงในชั้น  สุตตมยปัญญา(ปัญญาจากการฟังการอ่าน)  จินตมยปัญญา(ปัญญาจากการคิดนึกตรึกตรอง)  ส่วนภาวนามยปัญญา(ปัญญาเกิดจากการภาวนาคือปฏิบัติธรรม)นั้น  ถ้าท่านไม่เกิดปัญญาจากการภาวนาแล้วท่านใช้ปัญญาที่ไม่สามารถเข้าใจแจ่มแจ้งในกิจภาวนามาวิเคราะห์ก็อาจตกหลุมแห่งมานะทิฏฐิได้นะครับ ขอให้เจริญในธรรมกันทุกคน... จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 18:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ใครสนใจอยากเสียเวลาทดลองศึกษาดูก็เชิญที่นี่ได้ครับ ธาตุธรรม ๓ ฝ่าย ประสบการณ์ในการปฏิบัติภาวนาตามแนววิชชาธรรมกาย จากบันทึกของพระครูวินัยธร (ชั้ว โอภาโส) http://geocities.com/dmk2548/99.htm ถ้าอ่านเอาสนุกก็คงจะหานิยายบู๊ลิ้มเทียบเคียงได้ยาก ถ้าจะอ่านเพื่อศึกษาจริงๆ ก็ควรพิจารณาเทียบเคียงดูกับในพระไตรปิฎกให้ดีๆ นะครับ แต่คงเหนื่อยหน่อยนะ กว่าจะพยายามแถกสีข้างให้พอกล้อมแกล้มลงกันได้  555 ตัวอย่าง.... พระพุทธเจ้าภาคขาวที่ดับขันธ์ปรินิพพานไปเหมือนอย่างพระสมณโคดมแล้วสักกี่ โกฏิกี่ล้านหรือสักกี่อสงไขย ก็สู้ไม่ได้เลยสักองค์เดียว เพราะพระพุทธเจ้าภาคขาวที่ดับขันธ์ถอดเอาธรรมกายเข้านิพพานไปนั้นเหมือน อย่างกุ้งหรือปูที่ลอกคราบ ก้ามและกระดองอ่อน ๆ อย่างนั้นจะไปทำอะไรใครได้ ไม่เหมือนพระพุทธเจ้าชั้นก่อน ๆ ที่เข้านิพพานทั้งกายมนุษย์เป็นๆ ไปนั้น แต่อย่างนั้นก็ยังเต็มรับเต็มสู้ จากคุณ : ม้าไม่มีชื่อ - [ 28 ต.ค. 51 19:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอบคุณ คุณม้าไม่มีชื่อ ที่ช่วยประชาสัมพันธ์ให้นะครับ   เข้าไปอ่านเถิดครับ  ประเทืองปัญญาดีมากครับ อ่านสบายๆ แล้วเราก็อาจจะมีมุมมองหลายหลากมากขึ้นครับ จากคุณ : สมถะ - [ 28 ต.ค. 51 19:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 59 พุทธวจนะในพระไตรปิฎกนั้นของจริง ถึงอยู่มาได้เป็นพันๆ ปี มีผู้ศึกษาและปฏิบัติมากมายนัก สาวกของพุทธองค์ เฉพาะเถรวาทก็ราว 4 ประเทศ(ไทย ลาว เ บอร์ม่า ลังกา) หลวงพ่อสดเองก็เป็นพระสงฆ์ที่บวชในพุทธศาสนา เป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้าเช่นกัน แต่ประเด็นหลักอยู่ที่วิชาสมาธิเจ้าปัญหา ที่ไม่เกี่ยวกับพุทธองค์ คนหลงสมาธิเจ้าปัญหานั้น มีไม่กี่แสนคนหรอก  แต่ที่หนักข้อเข้า คือเจ้าสำนักทั้งหลาย หลวงพ่อสด สุดท้ายท่านได้ลงชื่ออะไรไว้ หลักฐานก็ยังมีอยู่ ประเด็นนี้อ้างกันมากแล้ว แต่คนทิฎฐิวิปปลาสไปแล้ว จะให้หายดี สติเป็นปกติ คงยาก เ พราะขนาดกางพระไตรปิฎกเห็นๆ ยังไม่ยอมรับ อริยสงฆ์ผู้บรรลุธรรมตั้งแต่สมัยพุทธกาล ปฏิบัต้ด้วยสติปัฏฐาน 4 ทุกท่าน ตามหลักฐาน ไม่มีท่านใดที่อาศัยวิชชาอะไรของหลวงพ่อสด สิ่งที่หลวงพ่อสดค้นพบ(หรือคิดค้น) ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร ิ่สิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้  อย่างที่ใครพยายามจะปั้นเรื่องขึ้นมา คนที่้ ปั้นเรื่อง คือคนที่จาบจ้วงพระรัตนไตร คนนั้นย่อมได้รับผลอกุศลนั้นแน่นอน หากสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ และได้รู้ได้เห็นนั้นไม่เป็นจริง ก็คงไม่กล้าพูด กล้าสอนหรอกครับ โ ดยเ ฉพาะ มหาสติปัฏฐานสูตร เ สมือนหัวใจหลักของพุทธศาสนา และถ้าไม่มีจริง ก็ย่อมไม่มีผู้ฝึกตามได้รู้ได้เห็นตามพระพุทธเจ้าหรอกครับ   ส่วนอะไ รที่เอป็นของเงก๊ มันย่อมมีช่องโหว่ ให้เห็นง่ายๆ  มีตำหนิ ไม่ตรงกับของแท้ ต้องอาศัยการลากไถข้างๆ คูๆ หนักเข้าถึงกับจาบจ้วงพระรัตนไตร อย่างที่เห็นๆ ตามหลักฐานทั้งหลายที่มีมาก่อนยุคปราบมาร จนมาถึงยุคดูดเงินไปรื้อวัฎฎะ  วนกลับมายุคดูดเงินทำทองอ้างปราบมารอีกครั้ง คนที่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมีเยอะแยะ แต่คนที่ทำเป็นชิ้นเป็นอัน แต่หลอกลวงคน สอนผิดบิดเบือนจาบจ้วงพระรัตนไตร อันเป็นที่สักการะบูชาของชาวพุทธเถรวาท เอาศาสนามาหาลาภสักการะ ทองคำบ้าง ที่ดินบ้าง ธุรกิจบ้าง อะไรต่อมิอะไร หลายๆ อย่าง คงจะต้องพิจารณา มหาพิจารณา โดยเฉพาะผู้ที่สนับสนุน ก็ย่อมหวังสุคติในภพหน้าได้ยากแท้เชียว คงต้องตามๆ กันลงไป พระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ มีหลักเกณฑ์ระบุไว้ในพระไตรปิฎกอยู่แล้ว ซึ่งที่ผ่านๆมา ในเมืองไทยก็มีมากมาย แต่ก็มีนักบวชทุศีลแอบอ้างไม่น้อยทีเดียว พระพุทธเจ้าบรรลุธรรมแล้ว  หมดกิเลส  เห็นอริยสัจสี่จริงแล้ว   เห็นไตรลักษณ์ได้จริง ตรัสสอนหลักเ กณฑ์ทุกอย่าง  ตรัสสอนวิธีการดูพระสงฆ์ดีๆ และตรัสสอนวิธีคัดแยกนักบวชบิดเบือนจาบจ้วงแอบอ้าง ท่านตรัสสอนทุกสิ่งทุกอย่างอันสมควรแก่ชาวพุทธศึกษา ใครที่ไม่ศึกษา แต่ไปเชื่อนักบวชมีกิเลส แล้วหลงไปตาม ก็เป็นอกุศลวิบาก โมหะ อวิชชา ของคนคนนั้นเอง คนไม่บรรลุ แต่ซื่อตรงกับพุทธดำรัสศาสดาแทนพุทธองค์ ย่อมได้รับสัมมาทิฎฐิ เ ป็นปรมัตถบารมี ส่วนคนที่ไม่บรรลุอะไร ไม่รู้เรื่องอะไร หลงไปเชื่อนักบวชมีกิเลสนี่แย่หนัก เพราะหลงไปเป็นมิจฉาทิฎฐิบ้าง ถ้านักบวชนั้นจาบจ้วงพระรัตนไตรด้วย ยิ่งไ ปสนับสนุน ก็ยิ่งตามกันไปใหญ่ เพราะทุกคติภูมิไม่ใช่เรื่องล้อเล่น สองคนยลตามช่อง... คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม... คนสองตาแหลมคม... เห็นดวงดาวอยู่พราวพราย. หากใ ครยังพอจะมีสติบ้าง   กรุณาสลัด โมหะ แ ละ อวิชชา ของคุณไปแล้ว กลับใจมาหาพุทธองค์ศึกษาให้ถ่องแท้ดีกว่า จะเป็นประโยชน์กว่าการโต้เถียงข้างๆคูๆ ตัวอักษรนั้น ก็มาจากพุทธดำรัสหลายส่วน ใครคิดอะไรไม่ดีในใจ กับตัวอักษรทั้งหลายที่อ้างมา ก็ขอให้ระวังการจาบจ้วงพระธรรมด้วย เพราะเป็นบาปกรรมหนัก ถ้าคิดแล้ว จะให้ดีก็ขอขมาพระรัตนไตรเสีย จะเป็นผลดีกับคนคนนั้นเอง ไม่มีปุถุชนคนไหนดีเลิศ มีปุถุชนที่โง่มากเท่านั้นที่คิดว่าตัวเองเลิศเลอ แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 51 21:06:53 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 21:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 60 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7147984/Y7147984.html จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 21:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ที่จริงแล้ว วิชาที่เกี่ยวข้องกับ นิมิตต่างๆ สรุปอย่างสั้นตาม พุทธพจน์นี้ ซึ่งท่านได้ตรัสไว้ชัดที่สุดแล้ว V V มโนมยิทธิญาณ             ภิกษุนั้น ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อนิรมิตรูปอันเกิดแต่ใจ คือ นิรมิตกายอื่นจากกายนี้ มีรูปเกิดแต่ใจ มีอวัยวะน้อยใหญ่ครบถ้วน มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง            ดูกรอัมพัฏฐะ เปรียบเหมือน บุรุษจะพึงชักไส้ออกจากหญ้าปล้อง เขาจะพึงคิดเห็นอย่างนี้ว่า นี้หญ้าปล้อง นี้ไส้หญ้าปล้องอย่างหนึ่ง ไส้อย่างหนึ่ง ก็แต่ไส้ชักออกจากหญ้าปล้องนั่นเอง อีกนัยหนึ่ง เปรียบเหมือนบุรุษ จะพึงชักดาบออกจากฝัก เขาจะพึงคิดเห็นอย่างนี้ว่า นี้ดาบ นี้ฝัก ดาบอย่างหนึ่ง ฝักอย่างหนึ่ง ก็แต่ดาบชักออกจากฝักนั่นเอง           อีกนัยหนึ่ง เปรียบเหมือนบุรุษจะพึงชักงูออกจากคราบ เขาจะพึง คิดเห็นอย่างนี้ว่า นี้งู นี้คราบ งูอย่างหนึ่ง คราบอย่างหนึ่ง ก็แต่งูชักออกจาก คราบนั่นเอง          ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อนิรมิตรูปอันเกิดแต่ใจ คือนิรมิตกายอื่นจากกายนี้ มีรูปเกิดแต่ใจ มีอวัยวะน้อยใหญ่ครบถ้วน มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง แม้ข้อนี้ก็เป็นวิชชา ของเธอประการหนึ่ง. เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๙  บรรทัดที่ ๒๕๑๖ - ๒๘๓๒.  หน้าที่  ๑๐๔ - ๑๑๗. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=9&A=2516&Z=2832&pagebreak=0 จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 28 ต.ค. 51 21:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 62 พุทธดำรัสเรื่องมโนมยิทธิญาณ ยังเป็นคำตอบที่ชัดเจน เรื่องสูญ-ไม่สูญ   ที่บางคนบางพวกนั้นมักอ้าง ซ้ำๆ ซากๆ เสมอๆ ซึ่งส่วนใหญ่มีิมิจฉาทิฎฐิ  พอสัญญาวิปปลาสหนักเข้า ถึงกับเกณฑ์พรรคพวกไปถล่มภาคดำในดินแดนอะไรๆ โดยหารู้ไม่ว่า ต่อให้ ไล่ล่าปราบมารกันเป็นกัปเป็นกัลป์ หรือเป็นอสงไ ขย   ก็ไม่สามารถถึงมรรคผลที่แท้จริงได้   เพราะโดนแทรกทั้งในทั้งนอก ทั้งหน้าทั้งหลัง ทั้งบนทั้งล่าง ทั้งซ้ายทั้งขวา ขนาด มหาปูชนียาจารย์ ท่านยังถึงกับ อุทาน ไว้แล้วแท้ๆ ว่า "เราเป็นKheeข้าเขามาหลายสิบปี" พุทธดำรัส ระบุไว้ในมหาสติปัฏฐานสูตรว่า "หนทางนี้เป็นที่ไปอันเอก"   อันจริงแท้แน่นอน อันพึงเจริญ จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 29 ต.ค. 51 12:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 63 โอวาทของพระมงคลเทพมุนี แฉล้ม อุศภรัตน์ บันทึก     เมื่อวันที่ ๗ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๙๘ ตรงกับวันศุกร์ แรม ๖ ค่ำ เดือน ๑๑ ซึ่งคล้ายกับวันเกิดของเจ้าคุณหลวงพ่อ เจ้าคุณหลวงพ่อเทศน์เป็นการให้โอวาท ดังนี้     ผู้เทศน์เกิดวันศุกร์ ปีวอก บวชมา ๕๐ พรรษา ค้นคว้าธรรมะเรื่อยมา การออกธุดงค์ใจเป็นมรรคผล สงบ สมาธิ เป็นทาง รู้ว่าเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นปัญญา (ไม่ใช่ธรรม)     ดวงธรรมที่ทำให้เป็นพุทธรัตนะ ผู้เทศน์รู้จักเกือบ ๕๐ ปี (ตำราไม่มี) โดยการค้นคว้าทางปฏิบัติ     ดีที่สุด คือ พระพุทธเจ้า แต่....     ชั่วที่สุด คือ มาร แข็งกว่า....     ผู้เทศน์มารู้ตัวเมื่อบวชแล้ว ว่าต้นธาตุ (คือ พระพุทธเจ้าองค์แรก ขณะนี้อยู่บนพระนิพพาน) ใช้ให้จุติมาเกิดเพื่อปราบมาร (ไม่ให้แก่ ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ตาย) ถ้ามารไม่แพ้ ผู้เทศน์ยอมตายอยู่วัดปากน้ำ     มารปล่อยสายมาปกครองมนุษย์ มนุษย์ตกเป็นบ่าวเป็นธาตุของโลภะ โทสะ โมหะ ผลคือ ความเสียหาย มีแก่ มีเจ็บ มีตาย เช่นสงครามที่แล้วมา เกิดจากโลภะ คือ ความโลภ เป็นเหตุให้คนเจ็บ คนตาย     ลูกชายลูกหญิงมีโมหะ จึงหลงว่าตัวเก่งแล้ว พ่อแม่ว่าไม่ได้ มีโทสะ โมโหโต้เถียง ไม่กลัวเกรง     ที่เป็นเช่นนี้ เพราะนาย โลภะ โทสะ โมหะ เขาปกครอง เขาสั่งให้ทำเช่นนั้น เอาบ้านเมืองมาล่อ เอาความเจ็บความตายมาให้ ปราบมารเหล่านี้ลงเสียได้ มนุษย์จะได้อยู่เย็นเป็นสุข เจ้าตัวมารเหมือนผีเที่ยวสิงบังคับให้เป็นไปตามคำสั่งของเขา     เราต้องเข้าวิชาธรรมกายจึงรู้ เห็นได้หมด เพราะธาตุธรรมไม่เหมือนกัน     วัดปากน้ำช่วยเหลือแก้คนป่วยไข้ ให้หายไม่ต้องกินยา มารมันยอมให้ คนไข้ก็หาย แต่มันไม่ยอมแพ้ มันแพ้หลอก ๆ (ตามวิสัยของมาร)     มนุษย์ชายหญิง เป็นพระก็มาก เป็นมารก็มาก     เป็นธรรมกาย ดูเป็น รักษาตัวได้ เราจับสายธรรมะเสีย เขาก็ไม่รบกัน เก็บสมบัติให้หมด เก็บอาวุธให้หมดตามจุด เขาก็ไม่รบกัน (คำว่า จับ คำว่า เก็บ ในที่นี้หมายถึงวิชารบ ตามชั้นเชิงของวิชาธรรมกาย) กวดขันอย่าง นี้ ๒๕ ปีแล้ว แยกพระ แยกมาร ไม่ให้ปนกัน ไม่ให้กระทบกัน ต่างฝ่ายต่างเป็นสุข (เหมือนกับการกระทบกระทั่งกันระหว่างประเทศต่อประเทศในโลกเรานี้)     จะให้สัญญา ไม่รังแกกัน ถ้าไม่ยอมก็เก็บฤทธิ์เสีย ที่ไม่ตกลงกัน เพราะเขาประลองฤทธิ์กัน     ผู้เทศน์ปล่อยชีวิต ยอมตายมา ๒ คราว เพื่อถวายแก่พระพุทธเจ้า จึงได้พบ “ธรรมกาย” ซึ่งวิชาธรรมกายนี้ พระพุทธเจ้าทรงเป็นเจ้าของ     ชายหญิงผู้ปฏิบัติธรรมะ จนถึงบรรลุธรรมกายโคตรภู เท่ากับได้บวชข้างใน เป็นหญิงถือว่าได้บวชข้างใน หากเป็นชายที่บวชพระ ถือว่าบวชทั้งนอกและข้างใน เป็น ๒ ชั้น ความอยากเป็นเหตุให้เกิด  เกิดเป็นผล ดับหยาบได้  ดับเป็นชั้นๆ  ดับตั้งแต่กายมนุษย์ละเอียดจนถึงธรรมกาย  ความเกิดเป็นของจริง  ละได้ก็เห็นดับ  ดับนั้นเป็นนิโรธ  นิโรธมีขึ้นได้เพราะ  ศีล  สมาธิ  ปัญญา ดับหยาบไปหาละเอียดเป็นชั้นๆ เข้าไป  จนเป็นพระโสดา  ตาดีก็เห็น  ญาณดีก็รู้  มีบาลีรับรอง พระพุทธเจ้าทั้งหลาย  “ธรรมกาย”  นั่นแหละเป็นผู้รักษาความสงบ (คัดจากหนังสือเรื่องธรรมกาย หน้า ธ-ป หนังสือเล่มนี้ พิมพ์ที่โรงพิมพ์ไทยพณิชยการ สีลม พระนคร เมื่อเดือน กันยายน ๒๔๙๙ โดยนางแฉล้ม อุศุภรัตน์ เป็นผู้จัดพิมพ์) จากคุณ : สมถะ - [ 29 ต.ค. 51 12:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 64 วิชชาธรรมกายต้องพิจารณาตามหลักสติปัฏฐาน ๔ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-08/215202 การเดินวิชชาธรรมกายตามแนว สติปัฏฐาน ๔ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-08/85675 "รู้วิธีเดินอริยสัจ" http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-08/85683 พิจารณาอริยสัจ ๔ ในญาณ ๓ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-08/85671 วิชชาธรรมกาย : ภาคพิจารณา วิปัสสนาภูมิ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-08/85638 วิชชาธรรมกาย : วิธีทดลองจิตว่าอาสวะจะสิ้นเพียงไหน http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-08/85679 จากคุณ : สมถะ - [ 29 ต.ค. 51 12:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ธรรมกายของหลวงปู่สด  เป็นอย่างไร ครับ  มีอยู่  จริงหรือ ป่าว  คนมีประสบการณ์ การนั่งสมาธิ  ช่วยกัน หา คำตอบ ก็เป็นเรื่องแปลกนะ เพราะเห็นคนที่ลองปฏิบัติตามแนววิชชาธรรมกายของหลวงปู่ แม้ไม่เคยรู้อะไรเลย และก็ไม่รู้จักพระพุทธศาสนาด้วย  ก็ยังเห็นองค์พระที่ศูนย์กลางกายได้เมื่อได้ลงมือปฏิบัติ จะลองเอาตัวอย่างประสบการณ์จากการฝึกสมาธิของชาวมาไซ (ชนพื้นเมืองเผ่าหนึ่งในแอฟริกาใต้) มาให้ช่วยกันหาคำตอบ ว่าทำไมถึงเห็นองค์พระที่ศูนย์กลางกาย  ซึ่งแม้แต่เค้าก็ไม่รู้ว่านั่นคือพระพุทธรูป เอามาให้ช่วยพิจารณากันดู ว่าทำไมเค้าเห็นแบบนี้ได้ จากคุณ : AYXC - [ 30 ต.ค. 51 12:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ธรรมกายของหลวงปู่สด  เป็นอย่างไร ครับ  มีอยู่  จริงหรือ ป่าว  คนมีประสบการณ์ การนั่งสมาธิ  ช่วยกัน หา คำตอบ ก็ฝากช่วยหาคำอธิบายว่าทำไม ชาวมาไชที่อยู่ในกาฬทวีป ไม่เคยได้รู้ ได้ยินเรื่องวิชชาธรรมกาย แต่กลับมีผลการปฏิบัติธรรมตรงตามที่หลวงปู่สด สอนไว้ จากคุณ : AYXC - [ 30 ต.ค. 51 12:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ธรรมกายของหลวงปู่สด  เป็นอย่างไร ครับ  มีอยู่  จริงหรือ ป่าว  คนมีประสบการณ์ การนั่งสมาธิ  ช่วยกัน หา คำตอบ เอาของหลวงปู่ สด วัดปากน้ำภาษีเจริญ  เท่านั้น  นะครับ ขอคัดย่อเรื่องธรรมกายมาจากพระนิพนธ์ของสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (ปุ่น ปุณฺณสิริ) สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ ๑๗ วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม กรุงเทพมหานคร ซึ่งนิพนธ์ไว้ตั้งแต่ปี 2502 ......ผู้ปฏิบัติคนใดเห็นธรรมด้วยปัญญาของตน ท่านบอกว่าได้ธรรมกาย อันคำว่าธรรมกายนั้น เป็นคำที่แปลกหูคนเอามาก ๆ เพราะเป็นชื่อที่ไม่มีใครสนใจ ผู้ไม่ทันคิดก็เหมาเอาว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำอุตริบัญญัติขึ้นใช้เฉพาะวิธีการของท่าน คำว่าธรรมกาย เป็นที่เย้ยหยันของผู้ไม่ปรารถนาดีต่อใคร บางคนก็ว่าอวดอุตริมนุสฺสธรรม พูดเหยียดหยามว่าใครอยากเป็นอสุรกายจงไปเรียนธรรมกายวัดปากน้ำ ข่าวนี้ก็ทราบถึงหลวงพ่อวัดปากน้ำเหมือนกัน ท่านยิ้มรับถ้อยคำเช่นนั้น ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ แสดงให้เห็น หลวงพ่อพูดว่าน่าสงสาร พูดไปอย่างไร้ภูมิ ไม่มีที่มาเขาจะบัญญัติขึ้นได้อย่างไร เป็นถ้อยคำของคนเซอะ ท่านว่าอย่างนั้น                 เมื่อมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์คำว่า "ธรรมกาย" เช่นนั้น และพูดไปในแนวที่ทำลายท่าน นิสัยที่ไม่ยอมแพ้ใครอันมีมาแต่กำเนิด หลวงพ่อวัดปากน้ำใช้คำว่า "ธรรมกาย" เป็นสัญญลักษณ์ของสำนักกัมมัฏฐานวัดปากน้ำทีเดียว เอาคำว่าธรรมกายขึ้นเชิดชู ศิษยานุศิษย์รับเอาไปเผยแพร่ทั่วทิศ และอิทธิพลของคำว่า "ธรรมกาย" นั้นไปแสดงความอัศจรรย์ถึงทวีปยุโรป ถึงกับศาสตราจารย์วิลเลียม ต้องเหาะมาศึกษาและอุปสมบท ณ วัดปากน้ำ เป็นคนแรกที่ชาวยุโรปมาอุปสมบทเป็นพระภิกษุในประเทศไทย นายวิลเลียมนี้เป็นชาวอังกฤษ               คำว่า "ธรรมกาย" เป็นคำที่ระคายหูของคนบางพวก จึงยกเอาคำนั้นมาเสียดสี เพื่อให้รัศมีวัดปากน้ำเสื่อมคุณภาพ  หลวงพ่อวัดปากน้ำพูดว่า เรื่องตื้น ๆ ไม่น่าตกใจอะไร ธรรมกายเป็นของจริง ของจริงนี้จะส่งเสริมให้วัดปากน้ำเด่นขึ้นไม่น้อยหน้าใคร พวกแกคอยดูไปเถิด ดูเหมือนว่าไม่มีใครช่วยแก้แทนท่าน                แต่คำว่า "ธรรมกาย"  นั้น ย่อมซาบซึ้งกันแจ่มแจ้ง เมื่อหลวงพ่อวัดปากน้ำได้มรณภาพแล้ว กล่าวคือ เมื่อทำบุญ ๕๐ วัน ศพของพระคุณท่าน คณะเจ้าภาพได้อาราธนาเจ้าคุณพระธรรมทัศนาธร วัดชนะสงครามมาแสดงธรรม เจ้าคุณพระธรรมทัศนาธรได้ชี้แจงว่า คำว่า "ธรรมกาย" นั้น มีมาในพระสุตตันตปิฎก ท่านอ้างบาลีว่า ตถาคตสฺส วาเสฏฺฐา เอตํ ธมฺมกาโยติ วจนํ ซึ่งพอจะแปลความได้ว่า "ธรรมกายนี้เป็นชื่อของตถาคต ดูกร วาเสฏฐะ"  .... จากคุณ : AYXC - [ 30 ต.ค. 51 12:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ต่อความเห็นที่ 67 ....หลวงพ่อวัดปากน้ำ มีวาทะตรงกับใจ เมื่อจะพูดอะไรก็พูดโดยไม่สะทกสะท้านและไม่กลัวคำติเตียนด้วย เช่นครั้งหนึ่ง ผู้เขียนเรื่องนี้ได้มาฉันเพลที่วัดปากน้ำ   วันนั้นมีประชาชนมาก ร่วมใจบริจาคทานแก่ภิกษุสามเณรทั้งวัดเป็นกรณีพิเศษ เมื่อทายกประเคนอาหารเรียบร้อยแล้ว มีพ่อค้าตลาดสำเพ็งผู้มั่งคั่งคนหนึ่งไปกราบและถามว่า "หลวงพ่อขอรับ วันนี้จะมีผู้บริจาคสร้างกุฏิเพื่อเจริญพระกัมมัฏฐานบ้างไหม" ชาวบ้านไม่น้อยกว่า ๒๐ คน ที่นั่งใกล้ ๆ ได้ยินคำถามนั้น คิดว่าคงตั้งใจฟังคำตอบของหลวงพ่อ ต่างทอดสายตามองหลวงพ่อ เพื่อฟังคำตอบ                   เวลานั้นข้าพเจ้าผู้เขียน มีทั้งโกรธผู้ถาม ทั้งหนักใจแทนหลวงพ่อ และได้มองดูหน้าผู้ตอบ หลวงพ่อมีดวงหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส หลับตาสัก ๕ นาที ครั้นแล้วตอบทันทีว่า "มี"   ผู้ถามได้ถามย้ำต่อไปว่ากี่หลัง ตอบว่า ๒ - ๓ หลัง และย้ำอีกว่าต้องได้แน่       เวลานั้นผู้เขียนฉันภัตตาหารไม่มีรส โกรธผู้ถามว่าช่างไม่มีอัธยาศัย คำถามเช่นนั้นเท่ากับเอาโคลนมาสาดรดหลวงพ่อ เมื่อต้องการทราบ ควรถามเฉพาะสองต่อสอง และโกรธหลวงพ่อว่า ช่างไม่มีปัญญาแก้ปัญหาเฉพาะหน้า คิดว่าทำไมนะหลวงพ่อจึงไม่พูดว่า เวลานี้ยังไม่เป็นโอกาสที่จะพยากรณ์คำถามนั้น ที่ตอบออกไปว่าจะมีผู้บริจาค ๒ - ๓ หลังนั้น หมิ่นต่ออันตรายมากนัก อาจเป็นคำพูดที่ฆ่าตนเองได้ ดาบของตนฆ่าตนเอง เวลานั้นก็เอาใจช่วยหลวงพ่อขอให้มีผู้บริจาคจริง ๆ เถิด เสร็จการฉันของหวานแล้ว คำพยากรณ์ของหลวงพ่อก็ยังไม่ปรากฏเป็นความจริงขึ้น ผู้เขียนเรื่องนี้นั่งอยู่ด้วยความอึดอัดใจ นึกตำหนิท่านว่า ไม่รอบคอบพอ       ได้เวลาอนุโมทนา มีคณะอุบาสกอุบาสิกากลุ่มหนึ่ง เข้ามากราบหลวงพ่อ บอกว่าศรัทธาจะสร้างกุฏิเล็ก ๆ อย่างที่หลวงพ่อสร้างไว้แล้วสัก ๒ - ๓ หลัง ประมาณราคา ๓ - ๔ ร้อยบาทต่อหนึ่งหลัง ขอให้หลวงพ่อช่วยจัดการให้ด้วย ตอนนี้หลวงพ่อไม่หัวเราะ ยิ้มน้อย ๆ พอสมควรแก่กาละ ครั้นแล้วหลวงพ่อเรียกตัวผู้ถามมาบอกว่า "ได้แล้วกุฏิกัมมัฏฐาน ๓ หลัง เจ้าของนั่งอยู่นี่" แล้วท่านชี้มือไปยังเจ้าภาพผู้บริจาค ผู้ถามได้กระโดดเข้าไปกราบที่ตักหลวงพ่อพูดว่า "ยิ่งกว่าตาเห็น" ผู้เขียนดีใจจนเหงื่อแตก ที่ความจริงมากู้เกียรติของหลวงพ่อไว้ได้[b]         เกรงจะเป็นลูกไม้ จึงหาโอกาสสนทนากับผู้บริจาคว่า นัดกับหลวงพ่อไว้หรือว่าจะสร้างกุฏิถวาย ได้รับคำตอบว่า เพิ่งคิดเมื่อมาทำบุญวันนี้เอง เดินมาเห็นกุฏิเล็ก ๆ สวยดี อยากจะสร้างบ้างแต่ทุนไม่พอ จึงปรึกษากับพวกพ้องที่บังเอิญมาพบกันวันนี้เห็นดีร่วมกัน จึงได้มอบเงินแก่หลวงพ่อให้จัดการสร้างต่อไป นี่เป็นเรื่องก่อนสงครามโลกครั้งที่ ๒ ร่วม ๒๐ ปี               เมื่ออุบาสกอุบาสิกากลับหมดแล้ว ผู้เขียนจึงได้พูดกับหลวงพ่อต่อไป เบื้องต้นยกย่องว่าหลวงพ่อพยากรณ์แม่นเหมือนตาเห็น แต่น่ากลัวอันตราย ไม่ควรตอบในเวลานั้น ควรจะบอกเฉพาะตัวหรือสองต่อสอง หลวงพ่อถามว่าอันตรายอย่างไร จึงเรียนท่านว่า ถ้าไม่เป็นความจริงดังคำพยากรณ์ ชาวบ้านจะเสื่อมศรัทธา หลวงพ่อพูดว่า "เรามันเซอะ พระพุทธศาสนาเก๊ได้หรือ ธรรมของพระพุทธเจ้าต้องจริง ธรรมกายไม่เคยหลอกลวงใคร" เมื่อได้ยินดังนั้นก็จำต้องนิ่ง  และไม่คิดจะถามความเห็นอะไรต่อไป ที่นำมาเขียนไว้นี้เพื่อจะแสดงว่า ญาณะของหลวงพ่อให้ความรู้แก่หลวงพ่ออย่างไรในวิถีของผู้ปฏิบัติธรรม หลวงพ่อต้องพูดอย่างนั้น ถ้าญาณะไม่แสดงออกจะเอาอะไรมาพูดได้ ผู้เขียนก็รับเอาความหนักใจแทนมาโดยลำดับ ๆ หลวงพ่อรู้เต็มอกว่า ผู้เขียนเรื่องนี้ไม่เชื่อวิชาของท่าน และได้เคยพูดกับผู้อื่นหลายคนว่า "เขาไม่เชื่อเรา" คำว่า "เขา" นั้น หมายถึงผู้เขียนโดยเฉพาะ... จากคุณ : AYXC - [ 30 ต.ค. 51 12:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 69 หลักการธรรมกายของหลวงปู่สด จะมีจริงหรือไม่  ? ให้ดูจากการที่มีผู้ปฏิบัติได้ผลเป็นความสุขตั้งแต่เบื้องต้น ในชีวิตประจำวัน ไปจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ก็มีสุคติเป็นที่หมายได้ ดังพุทธพจน์ที่ว่า “จิตฺเต อสงฺกิลิฏฺเฐ สุคติ ปาฏิกงฺขา เมื่อจิตผ่องใส ย่อมมีสุคติเป็นที่ไป” “จิตฺ เต สงฺกิลิฏฺเฐ ทุคฺคติ ปาฏิกงฺขา เมื่อจิตเศร้าหมอง ย่อมมีทุคติเป็นที่ไป” หากผู้ปฏิบัติไม่ได้รับความสุข หรือไม่อาจเห็นผลในการปฏิบัติได้จริง เหตุใดจึงได้มีศรัทธา เลื่อมใสร่วมบริจาคปัจจัยจำนวนมากเพื่อหล่อรูปเหมือนทองคำของท่านหนัก 1 ตันขึ้นมาถึง 5 องค์  เพื่อถวายบูชาธรรมท่าน ก็ขอให้ลองพิจารณาดู  ศิษยานุศิษย์จำนวนมากที่ยอมสละทรัพย์มหาศาลเช่นนั้น ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้  หากไม่มีผลการปฏิบัติซึ่งพิสูจน์ได้จริง ก็นับเป็นเรื่องแปลกประหลาดมาก จากคุณ : AYXC - [ 30 ต.ค. 51 12:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 70 นั่นสิครับ คุณ Radiant สองคนยลตามช่อง... คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม... คนสองตาแหลมคม... เห็นดวงดาวอยู่พราวพราย คนหนึ่งมองวิชชาธรรมกาย เหมือนโคลนตม แต่อีกคนหนึ่งตาแหลมคม   มองวิชชาธรรมกายเหมือนดาวพร่างพราย ก็ดูเอาละกันครับ    ของอย่างนี้ ไม่ได้สัมผัส ย่อมไม่ได้รับรู้ถึงผลลัพธ์   อธิบายไปก็เหนื่อย   เพราะคนจำพวกนี้ จะพยายามปิดหูปิดตา แต่เปิดปากไว้ด่าว่า จากคุณ : หมอมาเอง (drxbeam) - [ 30 ต.ค. 51 13:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอคัดย่อบทความเรื่องธรรมกายของ พระทิพย์ปริญญา เมื่อวันที่ ๑๓ กันยายน ๒๔๘๙  มาให้พิจารณา .....สมาธิ เป็นยอดคำสอนในพระพุทธศาสนา ที่ว่ายอดนี้หมายความว่าเป็นหลักสำคัญยิ่งในจำพวกคุณธรรม ๓ ประการ คือ ศีล สมาธิ ปัญญานั้น ศีลเป็นส่วนประกอบ คือเป็นเพียงเหตุที่จะให้ดำเนินไปสู่สมาธิ ส่วนปัญญานั้นเป็นผลของสมาธิ จุดมุ่งหมายสำคัญจึงอยู่ที่สมาธิตัวกลาง ซึ่งต้องทำให้เกิดมีขึ้น ดังบาลีในวิสุทธิมรรคยืนยันว่า นตฺถิ ฌานํ อปญฺญสฺส นตฺถิ ปญฺญา อฌายิโน (นัตถิ ฌานัง อะปัญญัสสะ นัตถิ ปัญญา อะฌายิโน) ซึ่งแปลความว่า ฌานย่อมไม่มีแก่ผู้ไร้ปัญญา ปัญญาย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่มีฌาน และอานิสงส์ของสมาธินั้นก็มีอยู่ว่า บุคคลผู้ได้สมาธิแล้วย่อมได้รับอานิสงส์ ๕ ประการ คือ:-            ๑. ความสุขในปัจจุบัน            ๒. วิปัสสนาปัญญา            ๓. ฌาน            ๔. ภพอันวิเศษ            ๕. นิโรธ            ฉะนั้น สมาธิจึงเป็นเรื่องที่เราควรสนใจ               เท่าที่ข้าพเจ้าได้ฟังมา วิธีปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำ มีผู้กล่าวออกความเห็นกันไปหลายอย่างต่าง ๆ กัน พวกหนึ่งว่า เป็นฌานโลกีย์ พวกหนึ่งว่า ติดรูป บางพวกว่า ติดนรกสวรรค์ แต่อีกพวกหนึ่งว่า ท่านเลยเถิดไปถึงนิพพาน ซึ่งมองไม่เห็น              ข้าพเจ้าเคยนำวาทะเหล่านี้ไปสนทนากับผู้ปฏิบัติในสำนักหลวงพ่อวัดปากน้ำ เขาตอบขบขันเหมือนกัน เขาว่าที่ว่าติดรูปนั้นดีนะ ให้มันรู้ว่าติดรูปเถอะจะได้มีโอกาสแกะรูปออก แต่ข้อสำคัญว่าเราไม่รู้ว่าติดรูปนี่ซี เมื่อไม่รู้ว่าติดเราก็ไม่รู้จักรูป เมื่อเราไม่รู้ว่าติดเราก็ไม่ได้แกะ เมื่อเราไม่แกะมันจะหลุดได้อย่างไร เหมือนของโสโครกติดหลังเสื้อที่เราสวมอยู่ เมื่อเราไม่รู้ว่ามันติดเราก็ไม่พยายามเอาออก แล้วมันจะไปไหน ฟังดูก็แยบคายดี            แต่สำหรับความเห็นข้าพเจ้านั้น เห็นควรรวมวาทะที่ว่าติดรูปกับวาทะที่ว่าเป็นฌานโลกีย์  รวมวินิจฉัยเสียเป็นข้อเดียว เพราะตามที่ว่านี้คงหมายถึงรูปฌาน เมื่อเช่นนั้นทางที่จะปลดเปลื้องความสงสัยของเจ้าของวาทะเหล่านี้ก็ง่ายขึ้น สมเด็จพระบรมศาสดาก่อนที่จะได้ตรัสรู้นั้น พระองค์ผ่านรูปฌาน อรูปฌานหรือเปล่า          ข้อนี้จะต้องรับกันว่าผ่าน ก็เมื่อเช่นนี้ ใครจะปฏิเสธได้ หรือว่าโลกิยะฌานนั้นจะไม่เป็นอุปการะแก่พระองค์ในการตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ ความข้อนี้ข้าพเจ้าเคยนำไปสนทนาวิสาสะกับพระเถระบางรูป ซึ่งฝักใฝ่ทั้งปริยัติและปฏิบัติ ท่านได้กล่าวอุปมาให้ฟังว่าการข้ามแม่น้ำหรือมหาสมุทร ถ้าไม่ใช้เรือหรือเครื่องบินเป็นพาหนะแล้ว มันจะข้ามไปได้อย่างไร                   ในที่สุด ท่านยืนยันว่าฌานโลกีย์นั้นแหละยังพระองค์ให้ข้ามถึงซึ่งฝั่งโลกุตร เมื่อนำเอาบาลีข้าต้นมาประกอบการวินิจฉัย ความข้อนี้จะแจ่มใสยิ่งขึ้น เพราะคำว่า "นตฺถิ ปญฺญา อฌายิโน" นั้นเป็นหลักอยู่ ซึ่งแปลได้ความอยู่ชัด ๆ ว่า ปัญญาย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่มีฌาน ดังนี้ เราจะไปยกวาทะ ติดฌานโลกีย์อย่างไรกัน            อันวาทะที่ว่า ติดนรกสวรรค์ นั้น ข้อนี้น่าเห็นใจผู้สงสัย เธอคงจะไม่ได้มีโอกาสไปฟังการแสดงธรรมของหลวงพ่อวัดปากน้ำเสียเลย เธอคงจะไปฟังหางเสียงของบางคนที่ฟังไม่ได้ศัพท์จับเอาไปกระเดียดเข้าแล้ว เพราะการแสดงธรรมนั้น เมื่อพูดถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษก็ต้องอ้างเรื่องนรกสวรรค์ ท่านมีอะไรพิสูจน์แล้วหรือว่านรกสวรรค์ไม่มี ท่านมีปัญญาพอแล้วหรือว่านรกสวรรค์นั้นไม่มีผู้รู้ผู้เห็น ท่านได้เคยสนใจอ่านวิสุทธิมรรคบ้างหรือเปล่า ท่านเคยสนใจในคำว่า ปจฺจตฺตํ เวทิตพฺโพ วิญฺญูหิ ดีแล้วหรือว่ากินความเพียงไร หรือตัวท่านมีภูมิปัญญาเหนือพระคันถรจนาจารย์เหล่านั้น ขอจงใคร่ครวญเอาเอง             ส่วนวาทะที่ว่าเลยเถิดไปถึงนิพพาน นั้น ข้าพเจ้าจะขอพูดแต่โดยย่อ เพราะถ้าจะพูดกันกว้างขวางแล้ว จะเกินหน้ากระดาษหนังสือนี้ จะต้องเป็นอีกเล่มหนึ่งต่างหาก             ท่านคงจะได้อ่านคำถวายวิสัชนาของพระเถรานุเถระ ๑๘ ความเห็น ที่พิมพ์แจกกันแพร่หลายอยู่แล้ว ในหนังสือนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชปุจฉาถึงเรื่อง "นิพพาน" ว่าคืออะไร  พระเถรานุเถระ ๑๘ รูป ถวายความเห็นด้วยโวหารต่าง ๆ กัน แต่ในที่สุดมีรูปหนึ่งถวายวิสัชนาหลักแหลม โดยกล่าวว่า แปลคำว่านิพพานนั้นไม่ยาก ข้อยากอยู่ที่ ทำให้แจ้ง ท่านพูดทิ้งไว้แค่นี้เอง ขอให้เรามาคิดกันดูทีหรือ ทำให้แจ้ง หมายความว่ากระไร นี่ก็จะเห็นได้แล้วว่า เรื่องนิพพานนั้นเป็นของยากหรือง่าย คนซึ่งมีปัญญาอย่างสามัญจะพูดได้ไหม เราก็ต้องรู้ตัวดีว่าไม่สามารถ เพราะเป็นวิสัยของมรรคญาณ และการบำเพ็ญให้บรรลุมรรคญาณนั้นทำกันอย่างไรเรารู้ไหม ถ้าเราไม่รู้ จะแปลว่าคนอื่นก็ไม่รู้เหมือนกับเรากระนั้นหรือ สิ่งที่เราก็ไม่รู้ สมควรหรือที่เราจะยกวาทะกล่าวถึงผู้อื่น ในที่สุดข้าพเจ้าเห็นว่า ทางที่ดีที่สุดเราควรปฏิบัติตัวของเราเองให้รุดหน้าไปตามแนวปฏิบัติ ดีกว่าจะมามัววิจารณ์ผู้อื่น อย่าลืมคำว่า "สนฺทฏฺฐิโก อกาลิโก เอหิปสฺสิโก โอปนยิโก ปจฺจตฺตํ เวทิตพฺโพ วิญฺญูหิ" (สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ)            การแสดงธรรมของหลวงพ่อวัดปากน้ำนั้น ตามที่ข้าพเจ้าได้ฟังมาอยู่ในเรื่องทาน ศีล ภาวนา นรก สวรรค์ นิพพาน แต่โดยมากหนักไปทางปรมัตถ์ เวลานี้กำลังแสดงพระอภิธรรมว่าด้วยมหาปัฏฐาน อนันตนัยเรียงลำดับบทมาติกา วันพระที่แล้วมาถึงบทอินทรียปัจจโยแล้ว.... จากคุณ : AYXC - [ 30 ต.ค. 51 13:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ป้าฉลวย สมบัติสุข หลวงพ่อท่านบอกว่าต้องการช่วยคนให้พ้นทุกข์ทำได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น หลวงพ่อวัดปากน้ำจะว่าใจดีก็ใจดี จะว่าดุก็ดุและท่านเป็นคนตรง ถ้าเห็นว่าเป็นอย่างนี้ก็ต้องเป็นอย่างนี้ ขนาดสมเด็จวัดโพธิ์เป็นหลานของท่าน ท่านบอก "เฮ้ย ของเรามันถูกอยู่แล้วแน่นอนอยู่แล้วจะไปกลัวอะไร" อย่างท่านบอกว่าสมเด็จวัดโพธิ์จะได้เป็นสังฆราช ไม่น่าเชื่อไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นจริง เพราะว่าคนที่รอจะขึ้นเป็นสังฆราชมีอยู่อีกองค์คือพระพิมลธรรม วัดมหาธาตุ ถ้าสังฆราชองค์เก่าสิ้น พระวัดมหาธาตุต้องได้ขึ้นแน่นอนแต่พอดีมีเรื่องเกิดขึ้น ก็มาเป็นวัดโพธิ์ ท่านจะพูดเฉพาะเรื่องที่จำเป็น คิดไม่ถึง ถึงเวลาจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นไปได้ สมัยตอนหลวงพ่อมาอยู่วัดปากน้ำแรกๆ หลวงพ่อมาอยู้ท่านก็ทำตามความถูกต้อง ไม่มีอะไรกับใคร แต่คนที่มาอยู่รุ่นเก่า ที่เขาอยู่แถวนั้นก็มีบารมีเป็นที่นับถือ อาจจะไม่ชอบใจ เวลาหลวงพ่อท่านทำอะไรลงไปก็จะเป็นข่าวโจมตี แต่ยิ่งว่าไม่ดียิ่งดัง ของเรามันดีอยู่แล้วไม่ได้ไปทำความเสียหายอะไร คล้ายๆ กลองยิ่งตีมันยิ่งดัง แทนที่คนเขาว่าจะทำให้เสื่อมเสียหาย แต่กลับเป็นตรงกันข้าม ************************************************************************** แม่ชีรัมภา โพธิ์คำฉาย วิชชาในโรงงาน หลวงพ่อจะเป็นคนสั่งวิชชา พูดผ่านฝากระดานที่กั้นไว้ ชีแถบหนึ่ง พระอยู่อีกแถบหนึ่ง มีที่กั้นแยกกันชัดเจน หลวงพ่อสอนทุกๆ คนเหมือนกัน ไม่มีใครพิเศษกว่าใคร มีครั้งหนึ่งตอนท่านป่วยหนักเป็นปีที่ ๑๓ ที่ฉันมาอยู่กับหลวงพ่อ วันนั้นท่านให้คนมาเรียก ท่านถามว่า "เอ้าสั่นหายหรือยัง" สั่นก็คือไม่สบาย ฉันก็ตอบว่าค่อยยังชั่วแล้ว ท่านบอกว่า "ทำวิชชาไว้นะ ทำได้เป็นของเรา ถ้าเราไม่ทำ เราจะไม่ได้" สั่งคำนี้ ท่านสั่งไว้ ชีวิตจิตใจของหลวงพ่อไม่มีอะไรมากไปกว่าวิชชา ๒๔ ชั่วโมง หลวงพ่อไม่เคยห่าง ทำวิชชาตลอด หลวงพ่อจะทดลองวิชชาอยู่เรื่อย มีครั้งหนึ่งมีญาติโยมมานั่งกันเต็ม ช่วงกลางคืน คืนนั้นดาวเต็มท้องฟ้า ท่านก็ให้เณรที่อยู่ใกล้ๆ ท่าน(หลวงพ่อเล็ก) ดับดาวบนท้องฟ้า จะเห็นดาวดับเป็นแถบๆ เลย เพื่อให้รู้ว่าวิชชาธรรมกายสามารถทำได้ ไม่ใช่เพื่อเหตุผลอย่างอื่น ************************************************************************** ลุงประคอง ทับจ้อย วิชชาของหลวงพ่อวัดปากน้ำนี่ท่านดีจริง ถ้าวิชชาของหลวงพ่อไม่แน่ ตอนนี้วัดปากน้ำเหลือแต่ดุ้นฟืน เพราะตามหลักจริงๆ แล้ววัดปากน้ำเป็นจุดระเบิด ที่ระเบิดลงเลยแหละ ธรรมดาตามหลักประตูน้ำ บางคลองนี้ไม่มีเหลือ ตั้งแต่ประตูน้ำบางนกแสก ประตูน้ำอ่างทอง ประตูบางยาง เหลือแต่ประตูน้ำภาษีเจริญที่ไม่เป็นอะไรเลย ไปถามเลยวัดวาอารามอยู่ที่ไหนไม่มีเหลือ ถูกทิ้งระเบิดหมดเลย ช่วงนั้นหลวงพ่ออยู่ในโบสถ์ ไม่ออกจากโบสถ์เลย นั่งทำวิชชาของท่านอย่างเดียว นั่งปัดลูกระเบิดอย่างเดียว แล้วบางคนก็จะวิ่งมาอยู่ที่วัดปากน้ำ เพราะมั่นใจว่ายังไงก็ปลอดภัยที่สุด สงครามเกิดขึ้นปี ๒๔๘๕ (สงครามโลกครั้งที่ ๒) ************************************************************************** พระอาจารย์สุวิชา เปสโล คณะเนกขัมม์ วัดปากน้ำ หลวงพ่อมีลูกศิษย์ลูกหาอยู่ทั่วประเทศ สมัยนั้นพระเณรหลวงพ่อไม่ให้มีวิทยุ โทรทัศน์ ไม่ให้จับเงิน จับทอง แต่ก่อนพระเณรที่มาอยู่กับหลวงพ่อให้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร หลวงพ่อมีโรงครัวเลี้ยง มีพระจบเปรียญกันมากมายจากวัดปากน้ำ หลวงพ่อสด ท่านสอนว่าใครจะโจมตีเรายังไงก็แล้วแต่ ท่านให้เราเป็นเสาหิน เรียกว่าจะมีพายุทั้ง ๔ ด้านมาเราก็เฉย มีครั้งหนึ่งมีคนมาด่าหลวงพ่อที่หน้าโบสถ์ ขณะหลวงพ่อกำลังเทศน์อยู่ หรือมีคนเอาปืนมาลอบยิงท่าน ท่านก็ไม่ว่าอะไร อยากจะทำก็ทำไป เพราะเขาอิจฉาหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านบอกว่า เราหยุด หยุดเป็นพระ ชนะเป็นมาร เราไม่หนี เราไม่สู้ แต่เราปฏิบัติ เราก็ทำความดีของเราเรื่อย เดี๋ยวไอ้พวกมาร พวกอิจฉาก็หายไปเอง เรานั่งเฉย ไม่ต้องไปโต้ตอบอะไร เขาด่าเราภายใน ๗ วัน เหนื่อยมันก็หยุดไปเอง ไม่โต้ตอบ ชนะด้วยความดี ในการมาเรียนพระปริยัติธรรม แต่ก่อนมีพระเณรมาเรียนกันมาก มีถึง ๖๐๐ กว่าองค์ หลวงพ่อบอกว่าเลี้ยงไหว ท่านบอกว่าเมื่อจั้งใจมาเรียนแล้ว แม้จะคับที่ก็ขอให้อยู่ได้ อัศจรรย์อย่างหนึ่ง คือหลวงพ่อเลี้ยงอาหารไหวตลอด เดี๋ยวก็มีคนเอาข้าว เอาอะไรต่ออะไรมาถวายทีหนึ่งก็เป็นลำเรือ ************************************************************************** คุณครูตรีธา เนียมขำ การเผยแผ่วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อในสมัยก่อนนั้น ท่านถูกคัดค้านต่อต้านมากมายเพราะในสมัยนั้นไม่มีผู้ใดสั่งสอนการปฏิบัติแบบนี้ การส่งเสริมการศึกษาของพระสงฆ์ก็เน้นในก้านปริยัติเพียงด้านเดียว พระที่สนใจการปฏิบัติก็มักจะหลีกเร้นไปแสวงหาที่สงบสงัดเพื่อบำเพ็ญเพียรตามป่าเขาลำเนาไพร หลวงพ่อของเราจึงเป็นพระสงฆ์องค์แรกที่กล้าสอยการปฏิบัติธรรมอย่างเปิดเผย ท่านจึงเป็นที่เพ่งเล็งและเป็นเป้าให้คนโจมตี ผู้ที่คัดค้านการปฏิบัติของท่านนั้นมีทั้งฆราวาสและพระภิกษุ แต่หลวงพ่อท่านก็มิได้ครั่นคร้าม หรือย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ท่านยึดถือพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นแบบอย่างและเดินตามรอยบาทของพระพุทธองค์อย่างไม่ย่อท้อ ท่านจึงพยายามฟันฝ่าอุปสรรคอย่างองอาจกล้าหาญ เพื่อให้พุทธศาสนิกชนได้รู้แจ้งในหลักการของพระพุทธศาสนา ท่านต้องการเชิดชูธงธรรมกายของท่านให้ปลิวไสวไปทั่วทุกพื้นปฐพีหลวงพ่อท่านมีคติพจน์ของท่านว่า "ดอกไม้ที่หอมไม่ต้องเอาน้ำหอมมาพรมก็หอมเอง ใครจะห้ามไม่ได้ ซากศพไม่ต้องเอาของเหม็นมาละเลงใส่ซากศพก็ต้องแสดงกลิ่นศพให้ปรากฏ ปิดกันไม่ได้" ************************************************************************** ลุงเตชวัน มณีวรรณวรวุฒิ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านจะสอนอยู่เสมอว่า ให้เราทำตัวเหมือนผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้านะ อันนี้ท่านย้ำมากบอกอยู่บ่อย แต่เราทำไม่ค่อยได้ ท่านบอกว่าต้องทำเป็นผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้าเข้าใจไหม เราเป็นเด็กก็ยังไม่เข้าใจ แล้วท่านก็อธิบายว่า เหมือนเขาเอาไม้มาตีเรา แล้วถามว่าเราเจ็บไหม ก็เจ็บนะ แล้วเราจะตีเขาตอบไหม เราจะโกรธไหม ถ้าโกรธนั้นแหละตัวกรรม ถ้าเขาตีเรา แล้วเราอโหสิให้ เราจะได้แสงรัศมีของความอดทน เราจะได้บารมีตรงนี้ นี่ตอนท่านสอนใหม่ๆ สอนไป ก็ทำวิชชาไป ท่านสอนอยู่เรื่อยๆ หลวงพ่อท่านจะเอาใจใส่ดูแลลูกวัดอย่างใกล้ชิด ในวันพระท่านก็จะลงปาติโมกข์ พอลงปาติโมกข์เสร็จก็อบรมพระเณร ถ้าไม่อบรมตอนนี้ก็จะมีตอนเช้าไปฉันที่ศาลา ก่อนจะเข้าโบสถ์ไหว้พระ ************************************************************************** ลุงสมจิตร ฉ่ำรัศมี วิชชาธรรมกายนี้เป็นของจริงไม่ใช่ของเล่น หลวงพ่อบอกว่า “หยุดนั่นแหละ เป็นตัวสำเร็จ” เราเคยคิดว่า “เอ...หลวงพ่อเรานี่ เก่งนี่หว่า ท่านมีดีแต่ท่านไม่อวด” เวลาท่านสอน เราก็นั่งฟัง “มรึงไม่ต้องพูด กรูรู้” หลวงพ่อพูดให้เราได้ยิน แหม ! หลวงพ่อผมไม่ได้ว่าอะไรหลวงพ่อสักหน่อย จิตใจเรานับถือท่าน ศรัทธาท่าน ศรัทธาเกิดขึ้น บารมีเราก็แก่ขึ้น คนเราถ้าไม่มีศรัทธา บารมีไม่มีหรอก ความนับถือ ความเลื่อมใส ต้องประกอบด้วยการปฏิบัติจริง นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หลวงพ่อวัดปากน้ำให้เชื่อเหตุ เชื่อผล อย่าไปเชื่อเพราะคำโกหกว่า เขาคนโน้นเก่ง คนนี้เก่ง ต้องไปดูว่าเขาเก่งยังไง ธรรมะนั้นมี ๓ อย่าง คือกุศลาธรรมา อกุศลาธรรมา อัพยากตาธรรมา บางทีเราเคืองเขา น้อยอกน้อยใจนี่ เป็นอกุศล บางทีอยู่เฉยๆ ก็คิดอยากจะทำบุญ นี่ใจเป็นกุศล บางครั้งก็รู้สึกเฉยๆ เรื่องนี้ พญามารเขาไม่ให้เรารู้หรอก รู้แล้วตาย หลวงพ่อบอกว่า “ช่างมันเถอะ เกิดมาทั้งที ถ้าไม่ดีก็อยู่ไม่ได้ เกิดมาหาแก้วเจอแล้วไม่กำจะเกิดมาทำไม” ท่านสอนให้เราเข้าใจตัวเอง รู้จักตัวเอง คนเราไม่เข้าใจตัวของตัวเองแล้วยังใช้ไม่ได้ ก็เหมือนกับคนเราถ้าไม่รู้ว่าเราคือใคร มายังไงที่เป็นตัวตนอยู่นี้มาทำไม ท่านบอกว่า ตัวเรามีธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ ธาตุทั้ง ๔ มาประชุมรวมกัน เกิดมาเป็นตัวเป็นตน เผาแล้วก็จะเป็นเถ้าธุลี ไม่ใช่ตัวของเรา แต่ตัวจริงของเรานั้นมีอยู่ข้างใน ตัวเรามี ๑๘ กาย กายฝัน กายละเอียด เรียงกันไป กายข้างนอกก็ตายไป แต่กายข้างในไม่ตาย พูดแล้วก็เหมือนโกหก ถ้าไปเห็นแล้วมันจึงจะคุยกันได้ สมมติว่าเราฝัน ตัวฝันนั่นแหละสำคัญ เราต้องรู้แจ้งเห็นจริงในตัวเราว่าเรามีอะไรในตัวเรา เราไม่เชื่อตัวเราแล้วเราจะไปเชื่อใคร แกล้งเขาก็ได้ แกล้งตัวเองก็ได้ ตัวเราเองทั้งนั้น สรุปความแล้วมันมีเหตุ มีผลเกิดกับตัวเรา หลวงพ่อวัดปากน้ำ จะบอกให้ภาวนาไปเรื่อยๆ สัมมาอะระหัง ๆ ๆ แล้วก็จะไปตกบ่อของใจ บ่อกว้าง ๆ กว้างมากเลย จิตตกอยู่ในตัวเรา ตัวเราค่อยๆ สว่างๆ ไปเรื่อยๆ เห็นทุกดวงและเห็นในสิ่งที่เราไม่เคยเห็น เขาบอกว่าอันนี้ไม่จริงนะ ถ้าไม่ทำแล้วจะไปรู้ได้อย่างไร มันต้องทำถึงจะรู้ ************************************************************************** จากคุณ : สมถะ - [ 30 ต.ค. 51 17:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ป้าจินตนา โอสถ วิชชาธรรมกายเป็นวิชชาที่สูง เป็นศาสตร์อันหนึ่ง เป็นศาสตร์ของธรรมะ ไม่ใช่ศาสตร์สายดำ ถ้าเป็นศาสตร์สายดำ ต้องเป็นเรื่องเสน่ห์ เล่ห์กล แต่นี้ไม่ใช่ เป็นธรรมะ ใช้ธรรมะล้วนๆ คนที่นั่งสมาธินั้นไม่ต้องทำอะไร หลวงพ่อไม่ชอบให้ทำอะไร ท่านบอกว่าทำแล้วหยาบ สมาธิไม่นิ่งแน่น นั่งไปก็ได้ยินแต่เสียงหลวงพ่อสั่งวิชชา หลวงพ่อท่านจำชื่อแม่นทุกคน เวร ๑ เวร ๒ เวร ๓ แม่ชีรุ่น ๑ เยอะมาก รุ่น ๑ คือรุ่นตอนสงครามโลก หลวงพ่อท่าจะจัดเวรดีมาก คือรุ่นเก่าผู้ใหญ่หน่อย ท่านก็ให้อยู่เวรดึก เพราะว่าเด็กๆ ต้องเรียนหนังสือ เรียนหนังสือกันเยอะเพราะเขาเอามาทิ้งเป็นลูกกำพร้า หลวงพ่อท่านจึงเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ ภารกิจหลวงพ่อจะเยอะมาก แทบไม่ได้พักผ่อน และท่านมีบุญมาก ท่านเป็นต้นธาตุต้นธรรมในกลุ่มพระ ท่านเดินนำพระเป็นร้อยๆ องค์ ท่านเป็นเหมือนพระโพธิสัตว์องค์หนึ่ง ลักษณะของท่านนะผิวท่านจะขาว เกลี้ยงเกลา ผิวท่านผ่องใส พูดท่านก็ไม่ติดขัดเลย หาต้นธาตุต้นแบบอย่างหลวงพ่อไม่มีอีกแล้ว แต่ก่อนก็มีคนมาโจมตีหลวงพ่อ แต่สิ่งที่โจมตีนั้นไม่จริงนะ มีเรื่องเกี่ยวกับสถานที่ข้างเคียง หลวงพ่อท่านก็ให้แก้ในเหตุ แก้ให้เป็นดี จะนึกให้หลวงพ่อไปทำร้ายใครนะไม่มีหรอก หลวงพ่อไม่เคยทำร้ายใคร ที่จะบอกให้ทำร้ายมัน ให้เซฟมันไป ไม่มีหรอก มีแต่ให้มันดีขึ้น ************************************************************************** แม่ชีทวีพร เลี๊ยบประเสริฐ เรื่องของการทำวิชชานั้น หลวงพ่อให้ทำวิชชาแก้ เภทภัยของประเทศ และรักษาโรค มีคนมาขอให้หลวงพ่อเรียกฝนก็มี เป็นคนทำนาแถวๆ สุพรรณ ให้ทำนา ทำสวน ทำไร่กันได้ แล้วฝนก็ตกจริงๆ จะช่วยกันในโรงงานมีอะไรก็ช่วยกัน ในห้องนั้นห้ามนำอาหารเข้าไปกิน เวลาแขกมาห้ามพาแขกเข้าไปในโรงงานทำวิชชา คนป่วยที่จะให้รักษาต้องเขียนชื่อสกุลที่อยู่ เป็นโรคอะไร แล้วส่งให้หลวงพ่อ ท่านก็จะให้แม่ชีแก้อีกครั้งหนึ่ง บางคนใช้เวลานานเหมือนกันกว่าจะหาย และเมื่อเวลากลับบ้านแล้ว ต้องปฏิบัติธรรม และถือศีลด้วย ก่อนนอนต้องนั่งธรรม ๑๐-๒๐ นาที อย่างโรคภัย ไข้เจ็บ อาการบ่งบอกว่าจะตาย ในระยะเท่านั้นเท่านี้ พอหลวงพ่อส่งคนไปรักษาคนนั้นก็ไม่ตาย วิธีรักษาก็ไม่ต้องกินยา ใช้กายองค์พระธรรมกาย กลั่นธาตุธรรมให้ใสให้สะอาด อันนี้ต้องทำเรื่อยๆ ต้องไปรักษาคนถึงในโรงพยาบาลก็มี อยู่ตามห้องพิเศษ หมอรักษาทางนอก เรารักษาทางใน หลวงพ่อท่านส่งไป หมอพบเห็นแม่ชีนั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วยเขาก็รู้ แล้วก็หลบให้ เวลานั่งสมาธินั้นต้องนั่งให้มีความสุข ไม่ให้มีกิเลสตัณหา บางทีหลวงพ่อก็สั่งให้ไปนรกสวรรค์... หลวงพ่อเคยสั่งให้ไปตามคนมา เขาจะเอาไปนรก ต้องให้ตามกลับมา รู้ว่าต้องตายตอนนี้ แต่อย่าพึ่งให้เอาไป เอาไว้สร้างกุศล หลวงพ่อท่านจะส่งคนไปสอนธรรมะข้างนอกด้วย ตอนนั้นจะมีแม่ชีทองสุข ส่วนตัวฉันหลวงพ่อก็ให้ไปสอนธรรม ๕-๖ วันก็กลับ หลวงพ่อให้ไปสอนที่ฉะเชิงเทรา ส่วนมากจะไปตามวัด ตั้งแต่หลวงพ่อสิ้นก็ไม่ได้ออกไปสอนธรรมะที่ใดอีก ************************************************************************** แม่ชีพราหมณ์ ช้างเขียว หลวงพ่อเป็นคนจริงจัง ทำอะไรทำจริงทำจัง พูดจริง ทำจริง พูดเรื่องอะไรก็ตาม รับรองได้เลยไม่มีคลาดเคลื่อนเลย คำพูดของท่านวาจาศักดิ์สิทธิ์ ท่านก็ไม่ดุ แต่ไม่รู้ทำไมกลัวท่าน ท่านรู้หมดแหละว่า ลูก ๆ ท่านเป็นยังไงเวลาเทศน์ ใครสักคนกำลังคิดอะไรอยู่ ท่านก็เทศน์แทงใจเลย คนนั้นก็จะรู้ด้วยตัวเอง เรากลัวก็กลัว แต่ก็รักหลวงพ่อ หลวงพ่อให้ช่างปั้นรูปหล่อของท่านไว้ ท่านจะเดินไปให้ช่างดูตัวทุกวัน ท่านรู้ว่าท่านจะเริ่มป่วย ก็เลยให้ช่างปั้นรูปท่านไว้ ภายในบรรจุของศักดิ์สิทธิ์มากมาย ฉันจำได้ตอนหลวงพ่ออายุราวๆ ๗๐ ปี หลวงพ่อผิวขาวสวยงามมาก ท่านดูผ่องใสมาก น่าเลื่อมใสศรัทธามาก ยิ่งตอนหลวงพ่อห่มจีวรใหม่จะดูหลวงพ่อสว่างทีเดียว เวลาหลวงพ่อเทศน์ ถ้าวันไหนมีพระลงน้อย ท่านก็จะบอกว่า วันนี้พระแพ้แม่ชี แล้วท่านก็จะไม่เทศน์ด้วย พระก็จะต้องรีบวิ่งไปตามพระมา ตามมาจนเต็มโบสถ์ วันหลังพระก็เข็ด เวลาเทศน์ถ้ามีคนตะบันหมาก ท่านก็จะหยุดเทศน์ รอให้ตะบันเสร็จก่อน น่ากลัวมั้ยละ คนกำลังเทศน์อยู่ดีๆ ก็หยุดเทศน์ไปเฉยๆ วัยพฤหัสหลวงพ่อจะลงมาสอนธรรมะ ถ้าใครส่งเสียงดังรบกวน ท่านก็จะพูดไปเลยว่า เดี๋ยวหูหนวกนะ รบกวนคนกำลังปฏิบัติ เวลาจะมีผู้ใหญ่มาวัดปากน้ำ หลวงพ่อจะเดินตรวจวัด เดินไปตามทาง มองไปทางโน้นที ทางนี้ที ทุกคนรีบเก็บเสื้อผ้า เรียบร้อย รู้เลยว่าจะมีผู้หลักผู้ใหญ่มา หลวงพ่อท่านเป็นคนประหยัด ละเอียดถี่ถ้วน เดินไปตามถนนท่านเจอเศษไม้เป็นท่อน ท่านเก็บเอามา ท่านบอกว่าเอาไว้ทำฟืนได้ พวกผ้าขี้ริ้วมันขาดแล้วก็อย่าเอาไปทิ้ง ปะมันจำเป็นอะไรมันรั่วขึ้นมา เอาน้ำมันยางโปะมันก็กันได้ ชั่วระยะไม่ให้ทิ้ง แล้วที่ล้างชามอย่าไปเทพรวดๆ ค่อยๆ ริน เอาน้ำออก แล้วไอ้ที่ก้นๆ ไปให้หมู ให้หมากินก็ได้ ท่านสอนละเอียดเลย สอนบ่อยๆ สอนมากๆ เข้าก็ค่อยๆ ซึมเข้าไป สมัยนี้ไม่มีใครทำหน้าที่สอนเหมือนหลวงพ่อวัดปากน้ำเลย ************************************************************************** ลุงประคอง ทับจ้อย หลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านไม่ดุหรอก แต่ผิดวินัย ผิดระเบียบไม่ได้ สมัยหลวงพ่อมีพระ ๕๐๐ กว่าองค์ ใครมาทิศเหนือทิศใต้ที่ใดมาท่านรับหมด ถ้าพระมาขออยู่ด้วย ท่านจะถามประเด็นแรกว่า เราเรียน เราศึกษานะ ห้ามหยิบอัฐนะ แล้วค่อยถามว่าอยู่กับใคร มีที่อยู่หรือยัง จีวรมีไหม มุ้ง เสื่อ มีไหม ถ้าไม่มีท่านก็เรียก “ยูร มาจัดของให้พระหน่อย” ลุงประยูรเป็นอุปัฏฐากท่าน ดูแลเรื่องการเงินการทองทุกอย่างในวัด หลวงพ่อท่านไม่จับเงิน และพระเณรของหลวงพ่อต้องแต่งตัวเรียบร้อย ห่มเหมือนกันหมด เณรห่มลดไหล่ ห่มดอง พระห่มคลุม พระที่อยู่วัดต้องปฏิบัติตามและไม่ต้องบิณฑบาต เลี้ยงเองหมด เลี้ยงมาตลอด พอหลวงพ่อสร้างโรงเรียนเป็นตึกเอนกประสงค์ ๓ ชั้น พระเณรก็สงสัยกันว่าสร้างให้ใครเนี่ย เพราะสมัยนั้นถือว่าเป็นตึกที่ทันสมัยที่สุด แถวนี้ ไม่มีใครสร้างเลย หลวงพ่อท่านออกพระของขวัญมอบให้สำหรับผู้สร้างโรงเรียน องค์ละ ๒๕ บาท ถ้าใส่กรอบเงินก็ ๓๐ บาท และถ้าทำก็ต้องมารับเอง ลูกก็ต้องมารับเองกับมือ รับแทนกันไม่ได้ถึงแม้จะทำมากกว่า ๒๕ บาทก็ต้องรับองค์เดียว หลวงพ่อท่านจะเป็นพระที่ไม่ค่อยคุย แต่ท่านพูดอะไรจะพูดล่วงหน้าเป็นสิบๆ ปี อย่างเช่น สายบางนา ท่านบอกว่าต่อไปจะเป็นสายใหญ่ สายนี้จะไปจังหวัดตราด จังหวัดชลบุรี ท่านพูดเป็นสิบๆ ปี ทั้งที่ยังเป็นสวนเป็นทุ่งนาอยู่ เห็นหมู่บ้านไกลลิบๆ ตอนสงครามโลกช่วงนั้นมีมดแดงกัดกัน แปลกมันกัดกันตายเป็นกองเป็นเข่งเลย ก็ไปบอกหลวงพ่อว่า หลวงพ่อมดมันกัดกันตาย เต็มถนนไปหมด หลวงพ่อท่านก็บอก “อือ อีก ๗ วันสงครามจะเลิก” หลวงพ่อพุดก็เลิกจริงๆ อีก ๗ วันสงครามเลิกเลย ท่านไม่พูดอะไรมาก พูดน้อย พูดแต่คำสองคำก็เข้าโรงงานเลย ************************************************************************** พระอาจารย์สุวิชา เปสโล คณะเนกขัมม์ วัดปากน้ำ เมื่อก่อนวัดปากน้ำไม่มีอะไรหรอก ริเริ่มก็เป็นวัดเก่าแก่ กุฏิก็มีไม่กี่หลัง สมัยหลวงพ่อที่นี่ก็เป็นสวนพลู สวนหมาก สวนมะพร้าว สวนเงาะ กุฏิเป็นกุฏิเล็กๆ ยกขึ้น ปลูกด้วยไม้สัก พักได้องค์เดียว อยู่ตามร่องสวน สมัยหลวงพ่อ ตึกยังไม่มี ยกโรงกลางสนามวัดให้พระได้ศึกษาเล่าเรียนปริยัติธรรม ไม่ได้สร้างอะไร อยู่มาพระเณรมากขึ้น ไม่มีที่ศึกษาเล่าเรียน มีคนเขาให้หลวงพ่อช่วยสร้างโรงเรียนขึ้นสักหลัง ต่อมาจึงมีการสร้างพระของขวัญขึ้น องค์ละ ๒๕ บาท เพื่อนำเงินมาสร้างโรงเรียนหลวงพ่อบอกว่า เราต้องสร้างคนเสียก่อน ให้มีความรู้ ความเข้าใจในพระพุทธศาสนา ให้รู้จักธรรมะ ให้รู้จักบุญ รู้จักบาป รู้จักคุณ รู้จักโทษ เดี๋ยวเขาก็สร้างเอง เขามีศรัทธาเดี๋ยวเขาก็สร้างเอง ไม่ต้องบอก แล้วอีกอย่างหนึ่งที่หลวงพ่อสอนทุกเช้า คือเมื่อพระภิกษุสามเณรบวชมาแล้วให้ตั้งอยู่ในธรรมวินัย ไม่ต้องวิ่งไปหาญาติโยม ให้อยู่ในวัด ประพฤติปฏิบัติให้ดี เมื่อเราประพฤติปฏิบัติดี เดี๋ยวเขาก็เกิดความเลื่อมใสศรัทธาก็เอาอาหารมาถวายเอง หลวงพ่อมีอุดมคติอย่างนั้น พระภิกษุสามเณร อุบาสก แม่ชีจึงต้องปฏิบัติกันทุกคน ไม่ต้องกลัวอด ถ้าอดเป็นอด ตายเป็นตาย ขอให้เราประพฤติ ปฏิบัติจริง ตั้งอยู่ในพระธรรมวินัยจริง มนุษย์ไม่เห็น เทวดา ผีสางก็เห็นเขาก็สรรเสริญเอง หลวงพ่อมีลูกศิษย์ลูกหาอยู่ทั่วประเทศ สมัยนั้นพระเณรหลวงพ่อไม่ให้มีวิทยุ โทรทัศน์ ไม่ให้จับเงิน จับทอง แต่ก่อนพระเณรที่มาอยู่กับหลวงพ่อให้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร หลวงพ่อมีโรงครัวเลี้ยง มีพระจบเปรียญกันมากมายจากวัดปากน้ำ หลวงพ่อสด ท่านสอนว่าใครจะโจมตีเรายังไงก็แล้วแต่ ท่านให้เราเป็นเสาหิน เรียกว่าจะมีพายุทั้ง ๔ ด้านมาเราก็เฉย มีครั้งหนึ่งมีคนมาด่าหลวงพ่อที่หน้าโบสถ์ ขณะหลวงพ่อกำลังเทศน์อยู่ หรือมีคนเอาปืนมาลอบยิงท่าน ท่านก็ไม่ว่าอะไร อยากจะทำก็ทำไป เพราะเขาอิจฉาหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านบอกว่า เราหยุด หยุดเป็นพระ ชนะเป็นมาร เราไม่หนี เราไม่สู้ แต่เราปฏิบัติ เราก็ทำความดีของเราเรื่อย เดี๋ยวไอพวกมาร พวกอิจฉาก็หายไปเอง เรานั่งเฉย ไม่ต้องไปโต้ตอบอะไร เขาด่าเราภายใน ๗ วัน เหนื่อยมันก็หยุดไปเอง ไม่โต้ตอบ ชนะด้วยความดี ในการมาเรียนพระปริยัติธรรม แต่ก่อนมีพระเณรมาเรียนกันมาก มีถึง ๖๐๐ กว่าองค์ หลวงพ่อบอกว่าเลี้ยงไหว ท่านบอกว่าเมื่อจั้งใจมาเรียนแล้ว แม้จะคับที่ก็ขอให้อยู่ได้ อัศจรรย์อย่างหนึ่ง คือหลวงพ่อเลี้ยงอาหารไหวตลอด เดี๋ยวก็มีคนเอาข้าว เอาอะไรต่ออะไรมาถวายทีหนึ่งก็เป็นลำเรือ ************************************************************************** แม่ชีศรีปรุง อุบลนุช พอตี ๓ แม่ชีต้องลุก ตวงน้ำใส่แก้ว ตั้งตามโต๊ะ กระโถนอยู่ตรงกลาง เดี๋ยวนี้ไม่ต้องตวงน้ำแล้วมีแก้วกับขวดตั้งสะดวกสบาย หลวงพ่อท่านเคยเรียกแม่ชีและบอกว่าโต๊ะตรงนี้นะ กระโถนตั้งตรงนี้ ตั้งเป็นระยะๆ ผ้าจะปูตรงกลางแล้วมีแก้วน้ำ กาน้ำแก้วน้ำนี้ต้องตวงด้วย ท่านบอกต้องทำให้สะอาดนะ ทำไปนะกุศลใหญ่ บุญใหญ่ สมัยนั้นยังใช้น้ำกรองตักจากแท้งค์ใหญ่ หลวงพ่อจะลงฉัน เวลาพระฉันก็ได้ยินแต่เสียงช้อน ไม่ให้คุยกัน พระเยอะๆ ก็ไม่ให้นั่งคุย ถ้าคุยท่านก็จะถาม “ฉันข้าวหรือกินเหล้า” ไม่ให้พูด ได้ยินแต่เสียงช้อนเพราะว่าเป็นชามกระเบื้อง แต่ก่อนแม่ชีท้วมเป็นแม่ครัวดูแลครัวทั้งหมด มาอยู่ก่อน ๕ ปี แม่ชีเขาจะมีเวรทำวิชชาไม่ขาดสาย พอเวรนี้ออกคนโน้นก็มาแทนเปลี่ยนเวรกัน ไม่ให้ขาด หมุนเวียนไปเรื่อยๆ แล้วจะจัดสำหรับเอาไว้ให้ต่างหาก ************************************************************************** แม่ชีรัมภา โพธิ์คำฉาย วิชชาในโรงงาน หลวงพ่อจะเป็นคนสั่งวิชชา พูดผ่านฝากระดานที่กั้นไว้ ชีแถบหนึ่ง พระอยู่อีกแถบหนึ่ง มีที่กั้นแยกกันชัดเจน หลวงพ่อสอนทุกๆ คนเหมือนกัน ไม่มีใครพิเศษกว่าใคร มีครั้งหนึ่งตอนท่านป่วยหนักเป็นปีที่ ๑๓ ที่ฉันมาอยู่กับหลวงพ่อ วันนั้นท่านให้คนมาเรียก ท่านถามว่า "เอ้าสั่นหายหรือยัง" สั่นก็คือไม่สบาย ฉันก็ตอบว่าค่อยยังชั่วแล้ว ท่านบอกว่า "ทำวิชชาไว้นะ ทำได้เป็นของเรา ถ้าเราไม่ทำ เราจะไม่ได้" สั่งคำนี้ ท่านสั่งไว้ ชีวิตจิตใจของหลวงพ่อไม่มีอะไรมากไปกว่าวิชชา ๒๔ ชั่วโมง หลวงพ่อไม่เคยห่าง ทำวิชชาตลอด หลวงพ่อจะทดลองวิชชาอยู่เรื่อย มีครั้งหนึ่งมีญาติโยมมานั่งกันเต็ม ช่วงกลางคืน คืนนั้นดาวเต็มท้องฟ้า ท่านก็ให้เณรที่อยู่ใกล้ๆ ท่าน(หลวงพ่อเล็ก) ดับดาวบนท้องฟ้า จะเห็นดาวดับเป็นแถบๆ เลย เพื่อให้รู้ว่าวิชชาธรรมกายสามารถทำได้ ไม่ใช่เพื่อเหตุผลอย่างอื่น จากคุณ : สมถะ - [ 30 ต.ค. 51 17:25:28 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ทำไม พระอริยคุณาธาร(ปุสโสเส็ง )พระอาจารย์ของพระอาจารย์สิงห์จึงต้องไปสืบปฏิปทาหลวงพ่อวัดปากน้ำในทางลับ คณะสงฆ์ทั้งฝ่ายมหานิกายและคณะธรรมยุติได้ส่งสายมาสืบปฏิปทาหลวงพ่อในทางลับ เมื่อคำว่า “ธรรมกาย” แพร่หลายออกไป ถึงกับเข้าหูท่านผู้เป็นนักปราชญ์มหาบัณฑิต ทำความฉงนสนเท่ห์ให้เกิดในคณะสงฆ์ บางท่านปลงใจว่าหลวงพ่อมีความรู้และปฏิบัติธรรมเกินธง ถึงกับมีประชุมลับกันในพระเถระผู้ใหญ่และผู้เชี่ยวชาญกรรมฐาน ส่วนมากลงความเห็นหนักไปทางการละเมิดพระวินัย เข้าขั้นอวดอุตริมนุสธรรม ยกโทษสูงถึงเพียงนั้น ท่วงทีก็หาทางเพื่อจะคว่ำบาตรหลวงพ่อ สงฆ์คณะมหานิกาย มีพระเถระรูปหนึ่ง ได้รับเกียรติเข้าประชุมอยู่ด้วย ท่านผู้นี้พูดว่า "อันอุตริมนุสธรรมนี้เป็นคำที่แปลว่า เป็นธรรมของมนุษย์อันยอดยิ่ง คือเป็นธรรมสูงสุดของมนุษย์ทางพระพุทธศาสนา เมื่อใครผู้ใดเข้าถึงแล้วย่อมข้ามพ้นโอฆะทั้งมวลถึงฝั่งพระนิพพานอันไม่มีภพชาติสืบต่อไป แต่ผู้ที่จะเข้าถึงอุตริมนุสธรรมต้องเป็นคนที่มีบารมีสูง มีความเพียรมาก งามทั้งปริยัติ งามทั้งปฏิบัติ งามทั้งศีลาจารวัตร ต้องมีสัจจะประจำสันดาน ไม่ใช่วิสัยคนพอดีพอร้าย ต้องเป็นคนใจกล้า เสียสละ มีเมตตาสูง" เจ้าคุณวัดปากน้ำ เป็นคณาจารย์กล้าพูดกล้าสอน ไม่มีความครั่นคร้ามต่อใครผู้ใด เมื่อเห็นดีอย่างไร ก็ปฏิบัติไปตามความเห็น น่าจะมีความบริสุทธิ์ใจตามความรู้ความเห็น แม้แต่พระพุทธเจ้าเมื่อจะทรงประกาศสัจจะธรรมก็ตรัสแก่เบญจวัคคีย์ว่า เมื่อญาณทัศนะยังไม่บริสุทธิ์ตราบใด เราก็ไม่สามารถปฏิญาณความเป็นพระสัมพุทธะแก่สมณพราหมณ์ ประชาชน แก่เทวดา และมนุษย์โลก มารโลก พรหมโลกได้ ที่พระองค์กล้าปฏิญาณได้ ก็เพราะได้ญาณทัศนะ รู้ความจริงแล้ว นี่เป็นข้อความที่จำต้องคำนึงถึงเป็นบทมาติกาก่อน เจ้าคุณวัดปากน้ำตามเสียงพูดกันมีเมตตาธรรมสูง ให้การศึกษาทั้งปริยัติ ทั้งการปฏิบัติแก่ภิกษุสามเณรวัดปากน้ำไม่น้อยกว่า๓๐๐รูป สอบนักธรรมและบาลีในสนามหลวงได้จำนวนตั้ง ๑๐๐ ลองตรึกตรองดูบ้างว่า ในประเทศไทยวัดไหนทำประโยชน์ศาสนาถึงขนาดนี้ ถวายอาหารบิณฑบาตแก่พระภิกษุสามเณรทุกวัน ทุกเวลา เป็นจำนวนตั้ง ๓๐๐ ถึง ๔๐๐ องค์ ใครทำได้อย่างนี้ เจ้าคุณวัดปากน้ำจะเข้าขั้นไหนเราไม่ทราบ แต่ควรคิดไว้ก่อนว่า สำนักวัดปากน้ำสอนมานาน พูดมานานแล้ว ธรรมวัดปากน้ำยังไม่เสื่อม มีแต่เพิ่มผู้ปฏิบัติยิ่งขึ้น ท่านยังตั้งเจตนาจะรับพระภิกษุสามเณรให้เข้ารับการศึกษาถึง ๕๐๐ องค์ เฉพาะวัดปากน้ำ ลักษณะนี้น่าจะมีอะไรดีอยู่มาก ถ้าเป็นเจตนาลวงโลกคงอยู่ไม่ได้ถึงเพียงนี้ เท่าที่พบมาพระอาจารย์ลามกอยู่ได้ ๕ – ๖ ปีก็สาบสูญไป แต่วัดปากน้ำสู้หน้าโลกโดยไม่ตกต่ำ ก็น่าจะมีอะไรดีเป็นหลักประกันอยู่มาก พวกเราที่มาพิจารณาโทษวัดปากน้ำทั้งหมดนี้ ความจริงก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางพระกรรมฐานมากนัก รู้พอรักษาตัวรอดได้ ความรู้ทางธรรมปฏิบัติก็มีความลุ่มลึกสุขุมแตกต่างกัน แม้พระอรหันต์ก็ยังต่างกันโดยคุณสมบัติ อุตริมนุสธรรมนั้นผู้ปฏิบัติพึงรู้พึงถึง ต้องสามารถดำเนินปฏิปทาทางจิต มีวิริยะอย่างอุกฤษฏ์ พวกเรายังปฏิบัติไม่เข้าขั้นเช่นนี้ จะไปลงโทษผู้เชี่ยวชาญกรรมฐานได้อย่างไร เอาความรู้อะไรไปลงโทษเขา ที่ประชุมยอมรับความเห็นนั้น และให้พระเถระรูปนี้มาสอบสวนเป็นทางลับ และท่านมาในฐานะเป็นผู้สนใจในการปฏิบัติธรรม ในที่สุดเรื่องร้ายไม่เกิดขึ้น และไม่ถูกสงสัยในแง่อุตริมนุสธรรมอีกต่อไป” (สมเด็จพระสังฆราชปุ่นครั้งมีสมณศักดิ์ที่สมเด็จพระวันรัต, ๒๕๒๙, ประวัติพระมงคลเทพมุนี (หลวงพ่อวัดปากน้ำ)และอนุภาพธรรมกาย ใน พระมงคลเทพมุนี ประวัติหลวงพ่อ และคู่มือสมภาร. วัดปากน้ำ, ภาษีเจริญ, และสมาคมศิษย์หลวงพ่อวัดปากน้ำ, กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ ไทยวัฒนาพานิช จำกัด, หน้า๑๐๖ ) สงฆ์คณะธรรมยุต ท่านเจ้าคุณพระอริยคุณาธาร(ปุสโสเส็ง )หรือฤาษีสันตจิต ท่านเป็นศิษย์รุ่นแรกของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ท่านเป็นอาจารย์ของพระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม แม่ทัพธรรมสายพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญในวิชชาทิพยอำนาจ เมื่อปลายปี พ.ศ. ๒๔๙๓ ท่านได้มีโอกาสเข้ามาในพระนคร ได้ยินเสียงโจษจันกันถึงเรื่องที่ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ได้พบเห็นเฝ้าแหนพระพุทธเจ้าและแสดงปาฏิหาริย์ให้คนเห็นพระพุทธเจ้าด้วย มีพระเถระชั้นผู้ใหญ่สงสัย และได้ปรึกษาเรื่องนี้กับท่าน ท่านแนะนำว่าควรไปสืบดูก่อน อย่าด่วนโต้แย้งคัดค้าน เมื่อท่านไปพบหลวงพ่อแล้ว ท่านจึงเข้าใจหลวงพ่อด้วยดี ในกรณีของหลวงพ่อ แสดงปาฏิหาริย์ในเรื่องพระพุทธเจ้านั้น เข้าใจว่าท่านมุ่งต่อต้าน ปรับปวาท (คือวาทะของผู้เป็นปฏิปักษ์ต่อพระพุทธศาสนา ซึ่งกำลังมีอิทธิพลและได้รับความสนับสนุนอย่างดีในระยะกาลนั้นเป็นประมาณ ไม่ได้มุ่งอวดอ้างเพื่อลาภสักการะยศศักดิ์แต่ประการใด ท่านจึงได้อนุโมทนาและได้ช่วยยับยั้งพระเถระผู้ใหญ่ มิให้แสดงปฏิกริยาเป็นปฏิปักษ์ต่อหลวงพ่อ ดังใจความที่คัดจากหนังสืออิทธิปาฏิหาริย์ เกจิอาจารย์ ของดวงธรรม โชนเชิดประทีป, ๒๕๐๗, กรุงเทพฯ: บรรณาคาร, หน้า ๓ –๖ มีความว่าดังนี้ : “ เมื่อปลายปี พ.ศ. ๒๔๙๓ ข้าพเจ้า( พระอริยคุณาธาร ปุสฺโสเส็ง ) ได้มีโอกาสเข้าไปในพระนคร ได้ยินเสียงโจษจันกันถึงเรื่องที่ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ได้พบเห็นเฝ้าแหนพระพุทธเจ้าและแสดงปาฏิหาริย์ให้คนเห็นพระพุทธเจ้าด้วย มีผู้สงสัยกันมาก พระเถระชั้นผู้ใหญ่ก็สงสัย บางท่านทำทีจะโต้แย้งคัดค้าน และได้ปรึกษาเรื่องนี้กะข้าพเจ้า ข้าพเจ้าแนะนำว่าควรจะสืบสวนให้รู้ถ่องแท้ก่อน อย่าด่วนโต้แย้งคัดค้าน เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้ลึกซึ้ง อันยากแก่การพิสูจน์อิทธิวิสัย เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง และอภิญญาเป็นวิชชาชั้นสูงในพระพุทธศาสนา ถ้าเรารู้ไม่ถึงแล้วด่วนคัดค้านโต้แย้ง อาจได้รับความอับอายภายหลัง ท่านผู้นั้นขอร้องข้าพเจ้าให้เป็นผู้สืบสวน ข้าพเจ้ารับภาระนั้นด้วยเห็นแก่ความสวัสดีของพระพุทธศาสนา วันหนึ่งข้าพเจ้ามีโอกาสดี ให้คนไปพบปะสนทนากับหลวงพ่อ ท่านนัด ๑๖. ๐๐ น. ข้าพเจ้าไปวัดปากน้ำตามเวลานัด ขณะนั้นหลวงพ่อยังอยู่ในที่ฝึกภาวนาแก่ภิกษุสามเณร อุบาสก-อุบาสิกา ข้าพเจ้ารอคอยอยู่ที่รับแขกราวครึ่งชั่วโมง มีคนไปบอกหลวงพ่อ ท่านออกมาปฏิสันถารเมื่อรู้ว่าเป็นบุคคลที่นัดไว้ จึงนำไปที่กุฏิของท่าน เพื่อมีโอกาสสนทนาโดยเฉพาะ เมื่อผ่านการปราศัยไต่ถามชื่อเสียงเรียงนามตำแหน่งแห่งที่พอรู้เรื่องแล้ว หลวงพ่อพูดถึงแนวการปฏิบัติและแนวการสอนของท่าน พร้อมกับเล่าเรื่องไปเฝ้าพระพุทธเจ้าให้ฟัง ข้าพเจ้าสอบถามพระพุทธลักษณะกับหลวงพ่อเล็กน้อย ท่านชี้ให้ดูพระพุทธรูปว่ามีลักษณะอย่างนั้น และมีพระเกตุมาลายอดแหลม เช่นเดียวกับพระพุทธเจ้า หลวงพ่อให้หนังสือ “ธรรมกาย” แก่ข้าพเจ้า ๑ เล่ม ส่วนข้าพเจ้าได้ตอบแทนท่านด้วยหนังสือ “สีลวัต” ๑ เล่ม จากคุณ : ธารณธรรม จากคุณ : สมถะ - [ 30 ต.ค. 51 17:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ปฐมเหตุสู่การเดินตามรอยธรรมกาย โดยพระครูภาวนามงคล คำว่า  “ธรรมกาย” นั้น อาจกล่าวได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ตั้งแต่ข้าพเจ้าจำความได้  ก็ได้ยินคำ ๆ นี้มาโดยตลอด  หรืออาจจะเรียกได้ว่าเป็นมรดกตกทอดและภารกิจหน้าที่แห่งการค้นหา  มานับตั้งแต่ “พ่อ”  หรือ “หลวงพ่อใส”   ของข้าพเจ้าเลยก็ว่าได้  ที่เป็นเช่นนี้นั้น   คงเริ่มจากความทุกข์  “ความทุกข์”  เป็นชนวนชิ้นสำคัญ  ที่ทำให้พ่อ  หรือหลวงพ่อใส  พ่อแท้ ๆ ของข้าพเจ้าได้ค้นหาทางออก  ในชีวิต มัจจุราชได้พรากชีวิตโยมแม่  ไปตั้งแต่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ  เมื่อคู่ชีวิตที่ร่วมสุขร่วมทุกข์กันมา  จนกระทั่งมีบุตรถึง ๓  คน (ข้าพเจ้าเป็นคนสุดท้อง) ได้พรากจากไปอย่างไม่คาดหมาย  เป็นเหตุนำความทุกข์เศร้าโศกเสียใจมาสู่พ่อของข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก จึงได้หาที่พึ่งทางใจ  ญาติ ๆ ทั้งหลายก็เห็นดีด้วยที่ท่านจะบวช  หลังจากที่บวชแล้ว  ท่านก็มุ่งมั่นในการตามหาครูบาอาจารย์ ที่สามารถชี้แนะแนวทางปฏิบัติในการปลดเปลื้องความทุกข์ออกจากใจของท่านให้ได้  จึงได้เดินธุดงค์ไปในที่ต่าง ๆ  ที่ไหนเล่าถือกันว่ามีอาจารย์ดี  ท่านก็บุกป่าฝ่าดงไปหา ข้าพเจ้าเองตอนนั้น  อายุได้ประมาณ  ๔-๕  ขวบ  ก็ได้รอนแรมตามท่านไปด้วย  การที่ท่านได้รอนแรมธุดงค์เช่นนั้น   ทำให้มีโอกาสได้คุยสนทนาธรรมกับ พระธุดงค์  และได้รู้เรื่องธรรมกายและวิธีปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำจึงเป็นเหตุจูงใจให้ท่านคิดหาทางมาสู่วัดปากน้ำให้ได้  อาจกล่าวได้ว่านับตั้งแต่ครั้งนั้น  ท่านก็เดินตามรอยตามหาธรรมกายมาโดยตลอด  แต่กว่าจะไปถึงหลวงพ่อวัดปากน้ำได้นั้น  ก็เสียเวลาวกวนไปหลายที่  ใช้เวลาเป็นแรมปี  จนกระทั่งได้เจอหลวงพ่อโหน่ง  วัดคลองมะดัน  ซึ่งเป็นพระนักปฏิบัติ  ที่ชาวอำเภอสองพี่น้องเคารพนับถือกันมากสามารถล่วงรู้ดินฟ้า อากาศได้ ใครเป็นทุกข์อะไร  ก็จะมาขอให้หลวงพ่อโหน่งท่านเป็นที่พึ่ง  หลวงพ่อโหน่งก็ได้เล่าเรื่องธรรมกายของวัดปากน้ำให้หลวงพ่อใสฟัง  และบอกรายละเอียดของการเดินทางมาที่วัดปากน้ำ  ข้าพเจ้าเองได้อาศัยอยู่กับหลวงพ่อใสที่วัดมาตลอดตั้งแต่เด็ก  เมื่ออยู่วัดพระท่านคุยอะไร ข้าพเจ้าก็ได้ฟังเรื่องนั้น  เรื่องทาน  ศีล  ภาวนา  ได้รู้หมด  และก็จะมีพระธุดงค์  ท่านเดินทางแวะเวียน  ผ่านมาพักค้างที่วัดของหลวงพ่อใสอยู่เป็นประจำท่านรู้เห็นอะไร  ก็จะนำมาสนทนาธรรม  เล่าสู่กันฟัง  และพระท่านก็จะทราบถึงเรื่องธรรมกายเป็นอย่างดี  จะมีการพูดคุยซักถามเกี่ยวกับเรื่องของธรรมกายกันอยู่บ่อย ๆ  ข้าพเจ้าอยู่กับพระอยู่ใกล้พระ  พระท่านพูดเรื่องอะไร  ก็ซึมซับเอาเรื่องราวเหล่านั้นมาไว้ในใจด้วย  แม้รู้ไม่มากแต่ก็ได้ศึกษาเรื่อยมา  ตราบกระทั่งได้ติดสอยห้อยตามหลวงพ่อใสมาที่วัดปากน้ำ จึงมีโอกาสได้ปฏิบัติด้วย  เพราะตอนอยู่กับหลวงพ่อใสที่วัดปากน้ำนั้น  ก็จะมีทั้งพระและญาติโยม  มาเรียนกัมมัฏฐานกับหลวงพ่อวัดปากน้ำกันเป็นจำนวนมาก  เมื่อพระและญาติโยมมาขึ้นกัมมัฏฐาน  ในวันพฤหัส  เขาขึ้นข้าพเจ้าก็ขึ้นด้วย  เขานั่งเราก็นั่ง  เขาถวายทานเราก็ถวายทาน  เขารับศีล  เราก็รับศีล  ทำกับเขาเรื่อยมา  จนกล่าวได้ว่า เรื่องธรรมกายนี้ ข้าพเจ้าได้ปฏิบัติ  ได้นั่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว  เห็นดวงตะวันขึ้น และดวงตะวันตกฉันใด  เราเกิดมาก็ได้ยินแต่เรื่องธรรมกายฉันนั้น หลวงพ่อใสท่านได้พาข้าพเจ้าไปบวชเป็นสามเณรที่วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฏิ์  เอาไปฝากไว้กับพระพิมลธรรม  (ช้อย)  ให้อยู่คณะ  ๑๕  ยุคนั้นนับได้ว่าวัดมหาธาตุเป็นสำนักเรียนอันดับหนึ่ง  ที่มีครูบาอาจารย์สอน และสถานที่ก็มั่นคงถาวร  มีเครื่องสาธารณูปโภคครบครัน  ข้าพเจ้ายังได้ปฏิบัติธรรมกายที่วัดมหาธาตุต่ออีก  เพราะพระพิมลธรรม  (ช้อย)ท่านเห็นว่า  วัดมหาธาตุ ฯ  มีคันถธุระคือ  การเรียนทางด้านปริยัติแล้วน่าจะมีการปฏิบัติด้วย  ท่านจึงได้นิมนต์หลวงพ่อวัดปากน้ำไปสอนการปฏิบัติกัมมัฏฐาน  เหตุที่ท่านนิมนต์หลวงพ่อสดก็เพราะว่า  สมัยนั้นจะหาพระที่ไหนที่สอนกัมมัฏฐานอย่างเป็นหลักฐานมั่นคงนั้นหายากมีแต่วัดปากน้ำเท่านั้นที่มีผู้มาปฏิบัติกันเป็นพันเป็นหมื่น  และเป็นการพิสูจน์แนวทางการปฏิบัติของหลวงพ่อสดไปในตัวด้วย ข้าพเจ้าจึงได้ศึกษาเรื่องธรรมกายมาตั้งแต่เด็ก  นับตั้งแต่เรียนรู้จากการได้ยินได้ฟัง  ทั้งการปฏิบัติและการศึกษาค้นคว้าทางตำรับตำราต่าง ๆ  ตั้งแต่ตอนเรียนนักธรรม  ก็มีเรื่องของธรรมกายปรากฏในหนังสือ ปฐมสมโพธิ  และทั้งในหนังสือต่าง ๆก็ได้รวบรวมมาเป็น  หลักฐานไว้ดู  พยายามศึกษาค้นคว้า  เรื่อยมา  บางครั้งแม้จะไปนั่งภาวนาในป่าก็มีความคำนึงถึงเรื่องของการค้นหาหลักฐานในเรื่องธรรมกายนี้อยู่ ในใจ  จนกระทั่งหลักฐานบางเล่มก็อัศจรรย์ที่ได้ปรากฏภาพขึ้นมาในสมาธิและเมื่อกลับออกมาจากวิปัสสนาในป่าแล้วก็ได้ให้ศิษย์ไปค้นคว้าหามาตามที่เห็นในสมาธิ  ซึ่งได้หลักฐานที่ตรงกับที่เห็นภายในจิตที่เป็นแก้วใส  ทุกประการ เพราะมองเห็นว่าในอนาคตสิ่งที่ได้รวบรวมมานี้น่าจะเป็นประโยชน์  เนื่องด้วยการจะพูด  จะกล่าวอะไรนั้น  จำเป็นต้องมีหลักฐานไว้ยืนยันความถูกต้อง  ถึงแม้ข้อมูลในหนังสือเล่มนี้  จะรวบรวมมาได้ไม่มากนักเพราะมีหลักฐานเกี่ยวกับเรื่องธรรมกายมากมายเหลือเกิน  แต่ก็คิดว่าคงสามารถที่จะเป็นหลักฐาน  ยืนยันเพื่อนำไปสู่การค้นคว้าหาความจริงในเรื่องของธรรมกาย   และพอที่ จะเป็นหลักฐาน  ให้คน ยุคหลังได้นำไปใช้เป็นข้อมูลเบื้องต้น  ในการตามรอยค้นคว้าต่อไปได้   เพราะวิชชาธรรมกายนี้  เป็นสิ่งที่ผู้สนใจได้ปฏิบัติเห็นมาและค้นคว้าหาหลักฐานกันมานานแต่หลักฐานต่าง ๆ  ก็กระจัดกระจาย   อยู่ทั่วไป  ถ้ารวมมาไว้เป็นที่เดียว กันเล่มเดียวกัน  มีทั้งหลักฐานตั้งแต่ครั้งบรรพบุรุษของเราท่านบันทึกเอาไว้  ทั้งสลักไว้ในแผ่นหินว่าด้วยเรื่องธรรมกายหลายแห่งหลายประเทศจนปรากฏให้เห็นมาถึงทุกวันนี้ แม้แต่ ในด้านการปฏิบัตินั้น  หลวงพ่อใสซึ่งเป็นพ่อแท้ ๆ    ของข้าพเจ้า  เมื่อท่านปฏิบัติตามหลักวิธีการเพื่อการเข้าถึงพระธรรมกายที่ หลวงพ่อวัดปากน้ำ  ภาษีเจริญ  ท่านได้ค้นพบ  ก็สามารถปลดเปลื้องความทุกข์ ออกจากใจได้สำเร็จ  หลังจากที่เสาะแสวงหาครูบาอาจารย์มาทั่วประเทศ  หลวงพ่อใสยอมรับหลวงพ่อวัดปากน้ำ  เพราะเป็นพระอาจารย์ ที่อบรมธรรมปฏิบัติให้ จนท่านได้ดวงตาเห็นธรรม  ตัดขาดความลังเลสงสัยทั้งปวง  และยึดถือเป็นที่พึ่งที่ระลึกแห่งสุดท้าย   หลวงพ่อวัดปากน้ำส่งไปเผยแพร่ที่ไหน  ท่านไปหมด  ในบั้นปลายหลวง พ่อใสท่านปฏิบัติหน้าที่เป็นเจ้าอาวาสวัดไผ่หูช้าง  จวบจนสิ้นอายุขัย ข้าพเจ้าเองก็มีโอกาสได้ศึกษา   ได้รู้เห็นเรื่องของธรรมกาย  เพราะเดินตามรอยเท้าหลวงพ่อใสท่านมาโดยตลอด  และอาศัยวิชชาธรรมกายนี้แหละ  เป็น ที่พึ่งแก่ตนเอง  และอบรมสั่งสอนสาธุชนเรื่อยมา  ด้วยเห็นว่า ความรู้ในเรื่องของธรรมกาย  ทั้งหลักฐานทางปริยัติ  และหลัก วิธีทางการปฏิบัติ  เพื่อพิสูจน์ให้แจ่มแจ้งยิ่งขึ้นนี้  จะเป็นประโยชน์มหาศาลจึงอยากให้ผู้อื่นได้ยินได้ฟังได้รู้ได้เห็นบ้าง   เหมือนกับเราทานข้าวอิ่มแล้วแต่ คนอื่นยังหิวอยู่  คนอื่นเป็นโรคก็อยากให้หายโรค  และมั่นใจว่าวิชชาธรรมกายนี้   ถ้าท่านใดได้ศึกษา  และปฏิบัติอย่างจริงจังแล้ว ย่อมสามารถแก้หิวและแก้โรคได้ หลักฐานข้อมูลต่าง ๆ  ที่ได้รวบรวมไว้ในหนังสือเล่มนี้  คงสามารถยืนยัน ในสิ่งที่หลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ  ท่านได้ค้นพบว่ามีปรากฏหลักฐานอยู่จริงในพระไตรปิฎก  และท่านได้เคยบอกกับข้าพเจ้าไว้ว่าต่อไปจะต้อง  ได้เป็นอาจารย์สอน  ขอให้สอนอย่างถูกต้อง  ไม่ให้ผิดเพี้ยน  วิชชาธรรมกายนั้นต้องปฏิบัติให้ถูกต้อง  ให้รวมเป็นจุดเดียวกันจึงจะสำเร็จ  และขออุทิศบุญกุศลที่พึงบังเกิดขึ้นจากหนังสือเล่มนี้   บูชาแด่หลวงพ่อวัดปากน้ำ  ภาษีเจริญ   พระมงคลเทพมุนี (สม  จนฺทสโร)   และขอสนองงานของพระพุทธศาสนาตลอดไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ************************************************************************** ประวัติ พระครูภาวนามงคล (วิวัฒน์  กตวฑฺโน) อาตมาเป็นศิษย์เก่าวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์  บรรพชาเป็นสามเณร  ปีพุทธศักราช  ๒๔๘๘  ที่วัดมหาธาตุฯ  โดยมีพระพิมลธรรม (ช้อย  ฐานฑตฺตมหาเถร)  เป็นพระอุปัชฌาย์  บวชในช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่ ๒  และได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ วัดปากน้ำ  ภาษีเจริญ  ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์  เป็นพระครูภาวนามงคล (ด้านวิปัสสนาธุระ) ปีพุทธศักราช ๒๕๓๕  ปัจจุบันเป็นเจ้าอาวาส วัดป่าเจริญธรรมกาย  ต.บัวแดง  อ.ปทุมรัตน์  จ.ร้อยเอ็ด  เป็นพระธรรมทูตฝ่ายบริหาร  ปะจำศูนย์งานพระธรรมทูตจังหวัดร้อยเอ็ด  ปีนี้อายุ ๗๒  ปี  (พ.ศ.๒๕๔๖) จากคุณ : สมถะ - [ 30 ต.ค. 51 17:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ถามหน่อยนะ เคยได้ยินมาว่า วิชชาธรรมกาย ไม่ถึงนิพพาน หลวงพ่อสดจึงไปเรียนวิปัสสนาที่วัดมหาธาตุกับเจ้าคุณโชดก สงสัยมานานละ จากคุณ : katwan - [ 30 ต.ค. 51 23:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอคั่นรายการด้วยเส้นทางมหาปูชนียาจารย์นะคะ จากคุณ : รัตนมาลี - [ 31 ต.ค. 51 01:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 78 สำหรับคนที่ยุ่ง ให้สงฆ์  แตกความสามัคคี  รู้กันดีนะครับ  ว่ามีกรรมอย่างไร    หลวงปู่สด  ท่านเป็นพระแท้  นะครับ  ในกระทู้ บางครั้งพระ บางรูป ก้ออาจเข้ามา  หรือ คนที่กำลังจะบวชเป็นพระ  อีกละครับ    ผม ในฐานะเจ้าของกระทู้  นะครับ  ขอให้กล่าวปิยะวาจา      ทุกท่านชอบนำข้อมูลแบบสุดยอดมาเถียงกัน   ผมว่าไม่เหมาะ  เพราะท่านถือศีลไม่เท่าพระ ความบริสุทธ์  น้อยกว่าเยอะ    อนึงกระทู้ที่จริงใจ  อันนี้ผมก็ขอ อนุโมทนาบุญด้วย   อย่าลืมต้าน สิ่งมึนเมาเข้าตลาดหุ้น  ด้วยนะจ๊ะ จากคุณ : kraho - [ 31 ต.ค. 51 01:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 79 คุณ katwan คห.76 ลองไปอ่านกระทู้นี้นะ ตั้งแต่ คห.ที่ 20 ไป (อ่าน คห.ของคุณ constant และคุณหมูมันเยิ้ม) http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2008/02/Y6337294/Y6337294.html แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 51 10:39:46 จากคุณ : สุภวิโมกข์ - [ 31 ต.ค. 51 10:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 80 คุณkatwan ลองเข้าไปอ่านตามลิงค์นี้นะครับ...เรื่องนี้ไม่ควรแตกประเด็นในกระทู้นี้ครับ  เพราะมีข้อมูลให้ติดตามอ่านดังแสดงไว้ข้างล่างนี้ทั้งหมดแล้ว... บทวิเคราะห์จากการสืบหาความจริงกรณีหลวงพ่อวัดปากน้ำเขียนรับรองการปฏิบัติกรรมฐานแบบหนอ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/215065 พระดร.มหาทวนชัย อธิจิตโต ผู้อยู่ในเหตุการณ์ท่านเจ้าคุณโชดกมาเชิญหลวงพ่อวัดปากน้ำ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/215061 หลวงพ่อไม่เคยเลิกฝึกธรรมกาย โดยนายมหา http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/215068 หลวงพ่อสดนั้นไม่เคยกล่าวว่าวิธีปฏิบัติกรรมฐานแบบอื่นไม่ถูกต้อง http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/215369 พระเทพกิตติปัญญาคุณ(กิตติวุฑโฒ)เล่าเรื่องกรณีหลวงพ่อเขียนรับรองกรรมฐานแบบหนอ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/215067 หลวงพ่อสดวัดปากน้ำเทศน์...ที่วัดมหาธาตุ http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/215640 มีคนโจทย์กันว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำเลิกฝึก"ธรรมกาย" จริงหรือ? http://gotoknow.org/blog/dhammakaya-05/85795 **************************************************** แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 51 12:36:04 จากคุณ : สมถะ - [ 31 ต.ค. 51 12:12:34 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ขอบคุณคุณสุภวิโมกข์และคุณสมถะสำหรับ link ทังหลายนะคะ เยอะแยะเชียว  อ่านกันตาลายไปเลย ปล. ไม่ได้ตั้งใจป่วนกระทู้หรอกนะคะ  ขอโทษสำหรับคนที่คิด ^_^ แค่เข้ามาเพราะเริ่มสนใจธรรมะและอยากรู้เท่านั้นเอง จากคุณ : katwan - [ 31 ต.ค. 51 23:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เรียน คุณkatwan ความสงสัย นำไปสู่ปัญญา แต่ที่จริงคำถามของคุณนั้น ตอบได้ไม่ยากเลย ถ้าหลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านเลิกฝึกวิชชาธรรมกายจริง เพราะเห็นว่าไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ คงไม่มีการถ่ายทอด และสอนวิชชาธรรมกายต่อมาจนถึงทุกวันนี้หรอก ท่านปฏิบัติและสอนวิชชาธรรมกายมาจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตท่านด้วยซ้ำ  เรื่องนี้โยมอุปัฏฐากที่ปรนนิบัติท่านจนถึงวันมรณภาพเล่าให้ฟังด้วยตัวเอง จากคุณ : AYXC - [ 1 พ.ย. 51 17:24:45 ]