ความคิดเห็นที่ 1 ภาพรวมหลักธรรมสำคัญในพระไตรปิฎก หลักธรรมต่างๆ ในพระไตรปิฎกเป็นหลักปฏิบัติเพื่อไปสู่ นิพพาน  เป็นหลักธรรมที่ มีความเชื่อมโยงสัมพันธ์กันทุกหมวด ไม่ขัดแย้งกัน ย่อและขยายได้    หากย่อจนถึงที่สุดก็จะเหลือข้อเดียวคือ "ความไม่ประมาท" หากขยายความแล้วจะได้ "84,000 ข้อ" หรือ พระธรรมขันธ์Ž แบ่งเป็นพระวินัย 21,000 ข้อ พระสูตร 21,000 ข้อ และพระอภิธรรม 42,000 ข้อ หลักธรรมทั้งหมดในพระไตรปิฎกอาจจะจัดแบ่งเป็น 3 ข้อ ก็ได้คือ ละชั่ว ทำดี และทำใจให้ผ่องใส   หลักธรรม 3 ข้อนี้ เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ไตรสิกขา คือ  ศีลสิกขา จิตสิกขา และปัญญาสิกขา ถ้าขยาย 3 ข้อนี้ ให้เป็น 8 ข้อก็ได้เรียกว่า มรรคมีองค์ 8 ได้แก่     สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ และสัมมาสมาธิ สัมมาทิฏฐิ และ สัมมาสังกัปปะ จัดอยู่ใน ปัญญาสิกขา   สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ และสัมมาอาชีวะ จัดอยู่ใน ศีลสิกขา สัมมาวายามะ สัมมาสติ และสัมมาสมาธิ จัดอยู่ใน จิตสิกขา (คัดย่อมาจากหนังสือสรรพศาสตร์จากพระไตรปิฏก) จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลักธรรมสำคัญอีกหมวดหนึ่ง ซึ่งปรากฏอยู่ในอรรถกถา คือ นิยาม 5  ได้แก่     1.พีชนิยาม     2.อุตุนิยาม     3.จิตตนิยาม     4.กรรมนิยาม     5.ธรรมนิยาม นิยามทั้ง 5 นี้ เป็นกฎที่ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในโลกและในอนันตจักรวาล จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:11:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นิพพาน                     นิพพาน  หมายถึง การดับกิเลสและกองทุกข์ทั้งปวง นิพพานเป็นเป้าหมายสูงสุดของมนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลาย  พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสแบ่งนิพพานออกเป็น 2 ประการ คือ สอุปาทิเสสนิพพาน และ อนุปาทิเสสนิพพาน             1) สอุปาทิเสสนิพพาน  หมายถึง ภิกษุผู้เป็นพระอรหันต์ มีสังโยชน์ในภพนี้สิ้นรอบแล้ว หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ เป็นผู้มีราคะ โทสะ และโมหะสูญสิ้นแล้ว แต่ยังเป็นผู้เสวยอารมณ์ทั้งที่พึงใจและไม่พึงใจ ยังเสวยสุขและทุกข์อยู่ เพราะความที่อินทรีย์ 5 ยังไม่บุบสลาย  ยังมีขันธุ์ 5 อยู่                         2) อนุปาทิเสสนิพพาน หมายถึง ภิกษุผู้เป็นพระอรหันต์ มีสังโยชน์ในภพนี้สิ้นรอบแล้ว หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ เวทนาทั้งปวงในอัตภาพนี้ของภิกษุนั้นเป็นสภาพที่กิเลส มีตัณหา เป็นต้น ครอบงำไม่ได้อีกขันธ์ 5 แตกดับ จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความไม่ประมาท                   ความไม่ประมาท   หมายถึง ความไม่เลินเล่อ ไม่พลั้ง ไม่เผลอ มีสติเสมอ ส่วนความประมาท คือ การขาดสติ ความพลั้งเผลอ ความไม่ประมาทเป็นหลักธรรมใหญ่ ซึ่งรวมธรรมทั้งหมดในพระไตรปิฎกไว้ในข้อนี้เพียงข้อเดียว          พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในปทสูตรว่า รอยเท้าของสัตว์ทั้งหลาย ย่อมถึงความประชุมลงในรอยเท้าช้าง รอยเท้าช้าง บัณฑิตกล่าวว่าเลิศกว่ารอยเท้าสัตว์เหล่านั้น เพราะเป็นรอยใหญ่ แม้ฉันใด กุศลธรรมทั้งหมดนั้นมีความไม่ประมาทเป็นมูล รวมลงในความไม่ประมาท  ความไม่ประมาทบัณฑิตกล่าวว่าเลิศกว่ากุศลธรรมเหล่านั้น ฉันนั้น ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ไม่ประมาทพึงหวังข้อนี้ได้ว่า จักเจริญอริยมรรคมีองค์ 8 จักกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคมีองค์ 8          ก่อนที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะเสด็จดับขันธปรินิพพานนั้น พระองค์ก็ได้ตรัสพระปัจฉิมวาจาไว้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนพวกเธอว่า สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา พวกเธอจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด"           พระดำรัสนี้ ถือว่าเป็นการสรุปหลักธรรมทั้งหมด ที่พระองค์ตรัสสอนมาตลอด 45 พรรษาให้เหลือเพียงข้อเดียวคือ ความไม่ประมาทเท่านั้น จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:22:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ละชั่ว  ทำดี  ทำใจให้ผ่องใส                      หลักธรรมทั้งหมดในพระไตรปิฎก นอกจากจะรวมลงในความไม่ประมาทเพียงข้อเดียวแล้ว ยังสามารถขยายออกเป็น 3 ข้อได้ ซึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในมหาปทานสูตรเรื่องโอวาทปาฏิโมกข์ว่า          (1) การไม่ทำบาปทั้งสิ้น (ละชั่ว)          (2) การยังกุศลให้ถึงพร้อม (ทำดี)          (3) การทำจิตของตนให้ผ่องใส (ทำใจให้ผ่องใส) นี้เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย           (1) การไม่ทำบาปทั้งสิ้น มาจากภาษาบาลีว่า สพฺพปาปสฺส อกรณํ หมายถึง ไม่ทำชั่วด้วยกาย ด้วยวาจา และด้วยใจ สพฺพปาปสฺส อกรณํ นี้ ครอบคลุมพระวินัยปิฎกทั้งหมด หากจัดเข้าในไตรสิกขาก็จะตรงกับ "ศีลสิกขา"            (2) การยังกุศลให้ถึงพร้อม  มาจากภาษาบาลีว่า กุสลสฺสูปสมฺปทา หมายถึง ทำความดีให้มีขึ้นด้วยกาย ด้วยวาจา และด้วยใจ กุสลสฺสูปสมฺปทา นี้ ครอบคลุมพระสุตตันตปิฎกทั้งหมด หากจัดเข้าในไตรสิกขาก็จะตรงกับ  "จิตสิกขา"            (3) การทำจิตของตนให้ผ่องใส  มาจากภาษาบาลีว่า สจิตฺตปริโยทปนํ หมายถึง ทำ  จิตใจของตนให้ผ่องใส สจิตฺตปริโยทปนํ นี้ ครอบคลุมพระอภิธรรมปิฎกทั้งหมด หากจัดเข้าในไตรสิกขาก็จะตรงกับ "ปัญญาสิกขา" จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มรรคมีองค์ 8                    มรรค แปลว่า ทาง, หนทาง มรรคมีองค์ 8 จึงหมายถึง หนทางปฏิบัติหรือข้อปฏิบัติ 8 ประการ เพื่อให้ถึงความดับทุกข์ นั่นคือการได้บรรลุนิพพานนั่นเอง          มรรคมีองค์ 8 เป็นธรรมข้อหนึ่งใน อริยสัจ 4  ซึ่งประกอบด้วย ทุกข์ สมุทัย (เหตุแห่งทุกข์คือตัณหา) นิโรธ (ความดับทุกข์) และมรรคคือหนทางดับทุกข์ เมื่อกล่าวถึงมรรคเพียงข้อเดียวแต่ก็มีความหมายเชื่อมโยงไปถึงอริยสัจอีก 3 ข้อที่เหลือด้วย เพราะธรรมทั้ง 4 ข้อมีความเชื่อมโยงสัมพันธ์กัน          พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสมรรคมีองค์ 8 ไว้ใน ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร1 ซึ่งเป็นพระปฐมเทศนาหรือเทศนาครั้งแรกของพระองค์ ได้สรุปมรรคมีองค์ 8 ไว้ดังนี้          (1) สัมมาทิฏฐิ คือ ความเข้าใจถูก โดยสามารถตัดสินได้อย่างถูกต้องว่า อะไรถูก-ผิด อะไรดี-ชั่ว อะไรบุญ-บาป อะไรควร-ไม่ควรทำ          (2) สัมมาสังกัปปะ คือ ความคิดถูก โดยเลือกคิดเฉพาะในสิ่งที่เกิดบุญ ไม่เกิดบาป          (3) สัมมาวาจา คือ การพูดถูก โดยเลือกพูดเฉพาะในสิ่งที่เกิดบุญ ไม่เกิดบาป          (4) สัมมากัมมันตะ คือ การทำถูก โดยเลือกทำแต่ในสิ่งที่เกิดบุญ ไม่เกิดบาป          (5) สัมมาอาชีวะ  คือ การเลี้ยงชีพถูก โดยเลือกประกอบอาชีพที่เกิดบุญ ไม่เกิดบาป          (6) สัมมาวายามะ คือ การเพียรพยายามถูก โดยเพียรละเว้นความชั่ว เพียรทำความดี และเพียรกลั่นใจให้ผ่องใส          (7) สัมมาสติ คือ ความระลึกถูก โดยพยายามรักษาใจให้มีความสะอาดบริสุทธิ์ในการคิด พูด และทำอยู่เป็นปกติ          (8) สัมมาสมาธิ  คือ ความตั้งมั่นถูก  โดยการเจริญภาวนาจนจิตนิ่งเป็นสมาธิ          พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในปริกขารสูตรว่า องค์แห่งมรรค 7 ประการคือ ตั้งแต่ สัมมาทิฏฐิถึงสัมมาสติ เป็นองค์ประกอบของสัมมาสมาธิ หรือประชุมลงในสัมมาสมาธิ ดังพระดำรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย องค์แห่งสมาธิ 7 ประการ คือ สัมมาทิฏฐิ  สัมมาสังกัปปะ  สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   เอกัคคตาจิต(ความมีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียว หรือ การที่จิตเป็นสมาธิ) ประกอบด้วยองค์ 7 ประการนี้เรียกว่าอริยสมาธิ... จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไตรสิกขา                   ไตรสิกขา  หมายถึง ข้อปฏิบัติที่ต้องศึกษา 3 ประการ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสถึงไตรสิกขาไว้ในภาวสูตรว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ไตรสิกขาเป็นไฉน ไตรสิกขา  คือ อธิศีลสิกขา    อธิจิตสิกขา อธิปัญญาสิกขา เมื่อใด เธอเป็นผู้มีสิกขาอันได้ศึกษาแล้วในไตรสิกขานี้ เมื่อนั้นภิกษุนี้เรากล่าวว่า ได้ตัดตัณหาขาดแล้ว คลายสังโยชน์ได้แล้ว ได้ทำที่สุดทุกข์เพราะละมานะ ได้โดยชอบฯ พระไตรปิฎกหากนำมาเชื่อมโยงกับไตรสิกขาจะได้ดังนี้ คือ                               พระวินัยปิฎก   คือ   ศีลสิกขา                               สุตตันตปิฎก    คือ   จิตสิกขา                               พระอภิธรรมปิฎก  คือ   ปัญญาสิกขา จากคุณ : AYXC - [ 24 ธ.ค. 51 18:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หัวใจพุทธศาสนา พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) คัดลอกจาก http://www.moe.go.th/webrad/book/buddha.doc หัวใจพุทธศาสนาคืออะไร ว่ากันไปหลายอย่าง ถูกทั้งนั้น อันไหนก็ได้               พระพุทธเจ้าทรงแสดงหลักการที่เรียกกันว่า " หัวใจพระพุทธศาสนา "  เป็นคำไทยที่เราพูดกันง่าย ๆ ถ้าพูดเป็นภาษาบาลีคือ  " โอวาทปาฎิโมกข์ "               หลักที่ถือว่าเป็นหัวใจพระพุทธศาสนา คือคำไทยที่สรุปพุทธพจน์ง่าย ๆ สั้น ๆ ว่า" เว้นชั่ว ทำดี ทำใจให้บริสุทธิ์ "  ภาษาพระ หรือ ภาษาบาลีว่า               "สพฺพปาปสฺส อกรณํ  กุสลสฺสูปสมฺปทา                สจิตฺตปริโยทปนํ  เอตํ พุทฺธานสาสนํ"               แปลให้เต็มเลยว่า  " การไม่ทำความชั่วทั้งปวง การทำความดีให้เพียบพร้อม การชำระจิตของตนให้บริสุทธิ์ผ่องใส นี้เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย "               คำลงท้ายว่า " นี้เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย "  ทำให้เราคิดว่านี่แหละเป็นคำสรุป แสดงว่าเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนาอยู่ที่นี่   เราก็เลยเรียกว่า  " หัวใจ "  มาเป็นจุดเริ่มต้น               แต่กระนั้นชาวพุทธผู้ได้ฟังพระสอนมามาก ๆ  พระอาจารย์หรือพระเถระผู้ใหญ่บางท่าน พูดถึงหลักการอื่นว่า อันโน้นสิ อันนี้สิ เป็นหัวใจพระพุทธศาสนา  บางทีโยมก็ชักงง  จึงขอยกเอาเรื่องนี้มาพูดว่าอะไรกันแน่ที่เรียกว่าเป็น หัวใจพระพุทธศาสนา               บางท่านบอกว่า  " อริยสัจสี่ "  เป็นหัวใจพระพุทธศาสนา  เพราะว่าคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหมดรวมอยู่ในอริยสัจสี่               เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้ว เสด็จไปแสดงปฐมเทศนา  พระธรรมจักกัปปวัตตนสูตร   .พระองค์ตรัสพุทธพจน์ตอนหนึ่ง มีความว่า ตราบใดที่เรายังไม่  ( จตูสุ อริยสจฺเจสุ ติปริวฎฺฎํ ทวาทสาการํ ยถาภูตํ ญาณทสฺสนํ )  มีญาณทัศนะที่มีปริวัฎ ๓ มีอาการ ๑๒ ในอริยสัจสี่ เราก็ยังปฏิญาณไม่ได้ว่า ได้ตรัสรู้ ต่อเมื่อเรามีญาณทัศนะนั้น  จึงปฏิญาณได้ว่า ตรัสรู้   หมายความว่า  ตรัสรู้อริยสัจสี่ครบ  ๓  ด้าน  คือรู้ว่าคืออะไร แล้วก็รู้ว่าหน้าที่ต่ออริยสัจสี่แต่ละอย่างนั้นคืออะไร และรู้ว่าได้ทำหน้าที่ต่ออริยสัจนั้นแล้ว เวียนไปทุกข้อเรียกว่า  ๓  ปริวัฎ   อธิบายว่า รู้ในอริยสัจสี่แต่ละอย่างเริ่มตั้งแต่รู้ว่าทุกข์คืออะไร เราจะต้องทำอะไรต่อทุกข์ แล้วก็รู้ว่าหน้าที่ต่อทุกข์นั้นเราได้ทำแล้ว ถ้ายังไม่รู้อริยสัจด้วยญาณทัศนะครบทั้ง ๓ ในแต่ละอย่าง  (รวมทั้งหมดเป็น  ๑๒  เรียกว่ามีอาการ  ๑๒)  ก็ยังไม่สามารถปฏิญาณว่าได้ตรัสรู้เป็นสัมมาสัมพุทธะ               ต่อเมื่อได้ตรัสรู้อริยสัจ โดยมีญาณในอริยสัจแต่ละข้อครบทั้ง ๓ รวมเป็น ๑๒ จึงปฏิญาณได้ว่าเป็นสัมมาสัมพุทธะ               เป็นอันว่า  พระพุทธเจ้าตรัสรู้อริยสัจสี่  และการตรัสรู้อริยสัจสี่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า  อริยสัจสี่จึงเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา               บางท่านไปจับเอาที่พระไตรปิฎกอีกตอนหนึ่ง ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสไว้กระทัดรัดมากว่า " ปุพฺเพจาหํ ภิกฺขเว  เอตรหิ จ ทุกขญฺเจว ปญฺญาเปมิ ทุกขสฺส จ นิโรธํ  "   ภิกษุทั้งหลายทั้งในกาลก่อนแลบัดนี้  เราบัญญัติแต่ทุกข์และความดับทุกข์เท่านั้น  ถ้าจับตรงนี้ก็แสดงว่าพระพุทธเจ้าทรงสอนทั้งหมดนั้น  หลักการของพระพุทธศาสนาก็มีเท่านี้  คือ  ทุกข์และความดับทุกข์           ท่านพุทธทาสกล่าวถึงหลักอีกข้อหนึ่งให้ถือว่าเป็นหัวใจพระพุทธศาสนา  คือ " สพฺเพ ธฺมมา นาลํ อภินิเวสาย "  แปลว่า  " ธรรมทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่น "  คำว่า  " นาลํ " แปลว่าไม่ควร หรือ ไม่อาจ ไม่สามารถ  คำว่า  " ไม่ควร "  ในที่นี้หมายความว่า  เราไม่อาจไปยึดมั่นมันได้  เพราะมันจะไม่เป็นไปตามใจเราแน่นอน  เมื่อมันไม่อาจจะยึดมั่น  เราก็ไม่ควรจะยึดมั่นมัน  อันนี้ท่านถือว่าเป็นหัวใจพระพุทธศาสนา   เมื่อได้พังอย่างนี้  ก็ทำให้เราสงสัยกันว่าจะเอาหลักอันไหนดีเป็นหัวใจพระพุทธศาสนา   ก็เลยขอให้ความเห็นว่าอันไหนก็ได้   http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/lp-prayuth/lp-prayuth-04-01.htm จากคุณ : ดินเหนียวปนทราย - [ 24 ธ.ค. 51 19:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความคิดเห็นที่ 7   ไตรสิกขา                ไตรสิกขา  หมายถึง ข้อปฏิบัติที่ต้องศึกษา 3 ประการ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสถึงไตรสิกขาไว้ในภาวสูตรว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ไตรสิกขาเป็นไฉน ไตรสิกขา  คือ อธิศีลสิกขา    อธิจิตสิกขา อธิปัญญาสิกขา เมื่อใด เธอเป็นผู้มีสิกขาอันได้ศึกษาแล้วในไตรสิกขานี้ เมื่อนั้นภิกษุนี้เรากล่าวว่า ได้ตัดตัณหาขาดแล้ว คลายสังโยชน์ได้แล้ว ได้ทำที่สุดทุกข์เพราะละมานะ ได้โดยชอบฯ พระไตรปิฎกหากนำมาเชื่อมโยงกับไตรสิกขาจะได้ดังนี้ คือ                              พระวินัยปิฎก   คือ   ศีลสิกขา                              สุตตันตปิฎก    คือ   จิตสิกขา                              พระอภิธรรมปิฎก  คือ   ปัญญาสิกขา จากคุณ : AYXC  - [ 24 ธ.ค. 51 18:37:12 ]   =========================================== ตรงนี้ผมว่าไม่ถูกต้องนะครับคุณ AYXC พระสุตันตปิฎก กล่าวถึง ทั้ง ศีลสิกขา จิตสิกขา ปัญญาสิกขา มรรคทั้ง 8 ข้อกล่าวครบถ้วนในพระสุตันตปิฎก ก็ย่อมแสดงว่า พระสุตันตปิฎก มีทั้ง ศีลสิกขา จิตสิกขา ปัญญาสิกขา ครบถ้วนนะครับ ส่วนอีก 2 ปิฏกที่เหลือน่าจะกล่าวไว้ครบถ้วนเช่นกัน (ข้อนี้รอท่านอื่นมายืนยัน เพราะผมไม่ค่อยได้อ่าน 2 ปิฎกนี้) จากคุณ : wichaphon_me - [ 25 ธ.ค. 51 00:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณAYXC เอาข้อมูลอ้างอิงมาจากเป็นหนังสือสรรพศาสตร์ในพระไตรปิฎก  ของสำนักธรรมกายนี่เอง ไปดูมาแล้ว หนังสือเล่มนี้บิดเบือนนะครับ จากคุณ : taken01 - [ 25 ธ.ค. 51 12:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ๒. พระสุตตันตปิฎก ประมวลพุทธพจน์หมวดพระสูตร คือ พระธรรมเทศนา คำบรรยายธรรมต่างๆ ที่ตรัส ยักเยื้องให้เหมาะกับบุคคลและโอกาสตลอดจนบทประพันธ์ เรื่องเล่า และเรื่องราวทั้งหลายที่เป็นชั้นเดิมในพระพุทธศาสนา แบ่งเป็น ๕ นิกาย (เรียกย่อหรือหัวใจว่า ที ม สํ อํ ขุ) คือ ๑. ทีฆนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่มีขนาดยาว ๓๔ สูตร ๒. มัชฌิมนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่มีความยาวปานกลาง ๑๕๒ สูตร ๓. สังยุตตนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่จัดรวมเข้าเป็นกลุ่มๆ เรียกว่าสังยุตต์หนึ่งๆ ตามเรื่องที่เนื่องกัน หรือตามหัวข้อ หรือบุคคลที่เกี่ยวข้องรวม ๕๖ สังยุตต์ มี ๗,๗๖๒ สูตร ๔. อังคุตตรนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่จัดรวมเข้าเป็นหมวดๆ เรียกว่านิบาตหนึ่งๆ ตามลำดับจำนวนหัวข้อธรรม รวม ๑๑ นิบาต หรือ ๑๑ หมวดธรรม มี ๙,๕๕๗ สูตร ๕. ขุททกนิกาย ชุมนุมพระสูตร คาถาภาษิต คำอธิบาย และเรื่องราวเบ็ดเตล็ดที่จัดเข้าในสี่นิกายแรกไม่ได้มี ๑๕ คัมภีร์ จากคุณ : taken01 - [ 25 ธ.ค. 51 12:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ข. พระสุตตันปิฎก ๒๕ เล่ม ๑. ทีฆนิกาย ๓ เล่ม เล่ม ๙ สีลขันธวรรค มีพระสูตรขนาดยาว ๑๓ สูตร หลายสูตรกล่าวถึงจุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล เล่ม ๑๐ มหาวรรค มีพระสูตรยาว ๑๐ สูตร ส่วนมากชื่อเริ่มด้วย "มหา" เช่น มหาปรินิพพานสูตร มหาสติ ปัฏฐานสูตร เป็นต้น เล่ม ๑๑ ปาฏิกวรรค มีพระสูตรยาว ๑๑ สูตร เริ่มด้วยปาฏิกสูตร หลายสูตรมีชื่อเสียงเช่น จักกวัตติสูตร อัคคัญญ สูตร สิงคาลกสูตร และสังคีติสูตร ๒. มัชฌิมนิกาย ๓ เล่ม เล่ม ๑๒ มูลปัณณาสก์ บั้นต้น มีพระสูตรขนาดกลาง ๕๐ สูตร เล่ม ๑๓ มัชฌิมปัณณาสก์ บั้นกลางมีพระสูตรขนาดกลาง ๕๐ สูตร เล่ม ๑๔ อุปริปัณณาสก์ บั้นปลายมีพระสูตรขนาดกลาง ๕๒ สูตร ๓. สังยุตตนิกาย ๕ เล่ม เล่ม ๑๕ สคาถวรรค รวมคาถาภาษิตที่ตรัสและกล่าวตอบบุคคลต่างๆ เช่นเทวดามาร ภิกษุณี พราหมณ์ พระเจ้า โกศล เป็นต้น จัดเป็นกลุ่มเรื่องตามบุคคลและสถานที่ มี ๑๑ สังยุตต์ เล่ม ๑๖ นิทานวรรค ครึ่งเล่มว่าด้วยเหตุปัจจัย คือหลักปฏิจจสมุปบาท นอกนั้น มีเรื่องธาตุ การบรรลุธรรม สังสาร วัฏ ลาภสักการะ เป็นต้น จัด เป็น ๑๐ สังยุตต์ เล่ม ๑๗ ขันธวารวรรค ว่าด้วยเรื่องขันธ์ ๕ ในแง่มุมต่างๆ มีเรื่องเบ็ดเตล็ดรวมทั้งเรื่อง สมาธิและทิฏฐิต่างๆ ปะปนอยู่บ้าง จัดเป็น ๑๓ สังยุตต์ เล่ม ๑๘ สฬายตนวรรค เกือบครึ่งเล่มว่าด้วยอายตนะ ๖ ตามแนวไตรลักษณ์ เรื่องอื่นมีเบญจศีล ข้อปฏิบัติให้ถึง อสังขตะ อันตคาหิกทิฏฐิ เป็นต้น จัดเป็น ๑๐ สังยุตต์ เล่ม ๑๙ มหาวรรค ว่าด้วยโพธิปักขิยธรรม ๓๗ แต่เรียงลำดับเป็นมรรค โพชฌงค์ สติปัฏฐาน อินทรีย์ สัมมัปปธาน พละ อิทธิบาท รวมทั้งเรื่องที่เกี่ยวข้อง เช่น นิวรณ์ สังโยชน์ อริยสัจจ์ ฌาน ตลอดถึงองค์คุณของพระโสดาบันและอา นิสงส์ของการบรรลุโสดาปัตติผล จัดเป็น ๑๒ สังยุตต์ (พึงสังเกตว่าคัมภีร์นี้เริ่มต้นด้วยการย้ำความสำคัญของความ มีกัลยาณมิตร เป็นจุดเริ่มต้นเข้าสู่มรรค) .......ฯลฯ........... http://www.84000.org/tipitaka/pitaka3/definition.html จากคุณ : taken01 - [ 25 ธ.ค. 51 12:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอามาจากลิ้งค์ที่คุณ taken01 ให้ไว้ที่ความเห็น 12 ----------------------------------------------------------------------------- '                                          ความหมายของพระไตรปิฎก ไตรปิฎก "ปิฎกสาม"; ปิฎก แปลตามศัพท์อย่างพื้นๆ ว่า กระจาดหรือตะกร้า อันเป็นภาชนะสำหรับ ใส่รวมของต่างๆ เข้าไว้ นำมาใช้ในความหมายว่า เป็นที่รวบรวมคำสอนในพระพุทธศาสนาที่จัดเป็นหมวดหมู่แล้ว โดยนัยนี้  ไตรปิฎกจึงแปลว่า คัมภีร์ที่บรรจุพุทธพจน์ ( และเรื่องราวชั้นเดิมของพระพุทธศาสนา ) ๓ ชุด หรือ ประ มวลแห่งคัมภีร์ที่รวบรวมพระธรรมวินัย ๓ หมวด กล่าวคือ วินัยปิฎก  สุตตันตปิฎก  และอภิธรรมปิฎก  ;  พระไตร ปิฎก จัดแบ่งหมวดหมู่โดยย่อดังนี้     ๑. พระวินัยปิฎก ประมวลพุทธพจน์หมวดพระวินัย คือพุทธบัญญัติเกี่ยวกับความประพฤติ ความเป็นอยู่ ขนบ ธรรมเนียมและการดำเนินกิจการต่างๆ ของภิกษุสงฆ์และภิกษุณีสงฆ์แบ่งเป็น ๕ คัมภีร์ (เรียกย่อหรือหัวใจว่า อา ปา ม จุ ป) คือ ๑. อาทิกัมมิกะ หรือ ปาราชิก ว่าด้วยสิกขาบทที่เกี่ยวกับอาบัติหนักของฝ่ายภิกษุสงฆ์ ตั้งแต่ปาราชิกถึงอนิยต ๒. ปาจิตตีย์ ว่าด้วยสิกขาบทที่เกี่ยวกับอาบัติเบา ตั้งแต่นิสสัคคิยปาจิตตีย์ถึงเสขิยะ รวมตลอดทั้งภิกขุนีวิภังค์ทั้งหมด ๓. มหาวรรค ว่าด้วยสิกขาบทนอกปาฏิโมกข์ตอนต้น ๑๐ ขันธกะ หรือ ๑๐ ตอน ๔. จุลวรรค ว่าด้วยสิกขาบทนอกปาฏิโมกข์ตอนปลาย ๑๒ ขันธกะ ๕. ปริวาร คัมภีร์ประกอบหรือคู่มือ บรรจุคำถามคำตอบสำหรับซ้อมความรู้พระวินัย     พระวินัยปิฎกนี้ แบ่งอีกแบบหนึ่งเป็น ๕ คัมภีร์เหมือนกัน (จัด ๒ ข้อในแบบต้นนั้นใหม่)คือ ๑. มหาวิภังค์ หรือ ภิกขุวิภังค์ ว่าด้วยสิกขาบทในปาฏิโมกข์ (ศีล ๒๒๗ ข้อ) ฝ่ายภิกษุสงฆ์ ๒. ภิกขุนีวิภังค์ ว่าด้วยสิกขาบทในปาฏิโมกข์ (ศีล ๓๑๑ ข้อ) ฝ่ายภิกษุณีสงฆ์ ๓. มหาวรรค  ๔. จุลวรรค  ๕. ปริวาร     บางทีท่านจัดให้ย่นย่อเข้าอีก แบ่งพระวินัยปิฎกเป็น ๓ หมวด คือ ๑. วิภังค์ ว่าด้วยสิกขาบทในปาฏิโมกข์ทั้งฝ่ายภิกษุสงฆ์และฝ่ายภิกษุณีสงฆ์ (คือรวมข้อ ๑ และ ๒ ข้างต้นทั้งสองแบบ เข้าด้วยกัน) ๒. ขันธกะ ว่าด้วยสิกขาบทนอกปาฏิโมกข์ทั้ง ๒๒ ขันธกะหรือ ๒๒ บทตอน (คือรวมข้อ ๓ และ ๔ เข้าด้วยกัน) ๓. ปริวาร ว่า คัมภีร์ประกอบ (คือข้อ ๕ ข้างบน)     ๒. พระสุตตันตปิฎก ประมวลพุทธพจน์หมวดพระสูตร คือ พระธรรมเทศนา คำบรรยายธรรมต่างๆ ที่ตรัส ยักเยื้องให้เหมาะกับบุคคลและโอกาสตลอดจนบทประพันธ์ เรื่องเล่า และเรื่องราวทั้งหลายที่เป็นชั้นเดิมในพระพุทธ ศาสนา แบ่งเป็น ๕ นิกาย (เรียกย่อหรือหัวใจว่า ที ม สํ อํ ขุ) คือ ๑. ทีฆนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่มีขนาดยาว ๓๔ สูตร ๒. มัชฌิมนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่มีความยาวปานกลาง ๑๕๒ สูตร ๓. สังยุตตนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่จัดรวมเข้าเป็นกลุ่มๆ เรียกว่าสังยุตต์หนึ่งๆ ตามเรื่องที่เนื่องกัน หรือตามหัวข้อ หรือบุคคลที่เกี่ยวข้องรวม ๕๖ สังยุตต์ มี ๗,๗๖๒ สูตร ๔. อังคุตตรนิกาย ชุมนุมพระสูตรที่จัดรวมเข้าเป็นหมวดๆ เรียกว่านิบาตหนึ่งๆ ตามลำดับจำนวนหัวข้อธรรม รวม ๑๑ นิบาต หรือ ๑๑ หมวดธรรม มี ๙,๕๕๗ สูตร ๕. ขุททกนิกาย ชุมนุมพระสูตร คาถาภาษิต คำอธิบาย และเรื่องราวเบ็ดเตล็ดที่จัดเข้าในสี่นิกายแรกไม่ได้มี ๑๕ คัมภีร์     ๓. พระอภิธรรมปิฎก ประมวลพระพุทธพจน์หมวดพระอภิธรรม คือ หลักธรรมและคำอธิบายที่เป็นหลักวิชา ล้วนๆ ไม่เกี่ยวด้วยบุคคลหรือเหตุการณ์ แบ่งเป็น ๗ คัมภีร์ (เรียกย่อหรือหัวใจว่า สํ วิ ธา ปุ ก ย ป) คือ ๑. สังคณี หรือ ธัมมสังคณี รวมข้อธรรมเข้าเป็นหมวดหมู่แล้วอธิบายทีละประเภท ๆ ๒. วิภังค์ ยกหมวดธรรมสำคัญ ๆ ขึ้นตั้งเป็นหัวเรื่องแล้วแยกแยะออกอธิบายชี้แจงวินิจฉัยโดยละเอียด ๓. ธาตุกถา สงเคราะห์ข้อธรรมต่าง ๆ เข้าในขันธ์ อายตนะ ธาตุ ๔. ปุคคลบัญญัติ บัญญัติความหมายของบุคคลประเภทต่างๆ ตามคุณธรรมที่มีอยู่ในบุคคลนั้นๆ ๕. กถาวัตถุ แถลงและวินิจฉัยทัศนะของนิกายต่างๆ สมัยสังคายนาครั้งที่ ๓ ๖. ยมก ยกหัวข้อธรรมขึ้นวินิจฉัยด้วยวิธีถามตอบ โดยตั้งคำถามย้อนกันเป็นคู่ๆ ๗. ปัฏฐาน หรือ มหาปกรณ์ อธิบายปัจจัย๒๔ แสดงความสัมพันธ์เนื่องอาศัยกันแห่งธรรมทั้งหลายโดยพิสดาร ...ฯลฯ... http://www.84000.org/tipitaka/pitaka3/definition.html ---------------------------------------------------------------------------- ลองพิจารณากันเอาเองว่า พระวินัยปิฎก   คือ   ศีลสิกขา สุตตันตปิฎก    คือ   จิตสิกขา พระอภิธรรมปิฎก  คือ   ปัญญาสิกขา ถูกต้องหรือไม่ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 13:55:31 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 13:54:27 จากคุณ : wichaphon_me - [ 25 ธ.ค. 51 13:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีจ้ะ คุณ taken01 /wichaphon_me เรื่องการจัดหมวดหมู่ของธรรมะนั้น  เรามองจากประเด็นหลัก หรือ แนวคิดหลัก ของพระไตรปิฏกแต่ละปิฏก  ดังนี้จ้ะ     1. พระวินัยปิฏก เนื้อหาหลักคือ กฏ ระเบียบในการปกครอง "สังฆะ" ซึ่งหมายถึง หมู่ หรือ ชุมชน    เป็นการวางรากฐานสำหรับผู้เข้ามาในพระศาสนา   ให้รองรับการสืบทอดไปยังรุ่นต่อรุ่น จึงเน้นเรื่อง วินัย หรือ ศีลสำหรับภิกษุ ภิกษุณี เป็นหลัก  โดยจะมีเรื่องปฐมเหตุในการบัญญัติวินัยแต่ละข้อ  และมีตัวอย่างของบุคคลที่เป็นต้นบัญญัติประกอบ   จะเห็นว่า main idea คือ  ศีลสิกขา     2. พระสุตันติปิฏก    หรือ พระสูตร  เนื้อหาหลัก จะเป็นเรื่องพระธรรมเทศนาเกี่ยวกับหัวข้อธรรมหมวดต่างๆ    โดยยกบุพกรรมและอดีตชาติของพระพุทธองค์และสาวกมาเป็นอุทาหรณ์    หรือ ยกอุปมาจากบุคคล  สัตว์  เหตุการณ์ มาเป็นสื่อในการสอน  จะเห็นว่าแนวคิดหลักของพระสูตร คือ การฝึกฝนอบรม กาย วาจา ใจ โดยใช้หลักธรรมมาเป็นบทฝึก  ซึ่งการฝึกฝนตนเอง ก็รวมลงที่การฝึกจิตนั่นเอง  เพราะธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า    ก็เลยมองว่า พระสุตตันติปิฏก เน้น   จิตสิกขา  ดังพุทธพจน์ที่ว่า  มโนบุพพังคมา ธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา       3. พระอภิธรรมปิฏก  เป็นหัวข้อธรรมล้วน ๆ ไม่มีการอ้างบุคคล เหตุการณ์  จะเห็นว่าเนื้อหาหลักเป็น ธรรมะภาคปฏิบัติ ที่มีความลึกซึ้งมาก  เช่น เรื่องของ จิต  121  ดวง   เจตสิก 54  ดวง   วิถีจิต   ภพภูมิ   กรรม เป็นต้น   เรื่องเหล่านี้  หากยังไม่ได้ผลจากการอบรมจิตภาวนาในระดับอภิญญาสมาบัติจะไม่สามารถเข้าใจได้จริง   จะรู้ได้แค่รู้จำ  หรือรู้ในระดับสุตตมยปัญญา หรือ จินตามยปัญญา  แม้ในระดับของปัญญาทั้ง 2 ระดับนั้นเองก็ยังยากแก่การศึกษาและทำความเข้าใจพระอภิธรรมปิฏกเลย    ซึ่งการจะศึกษาพระอภิธรรมปิกกให้เข้าใจได้อย่างลึกซึ้งจะต้อง ทั้งรู้ และทั้งเห็น  คือ ต้องใช้   ภาวนามยปัญญา   ดังนั้น พระอภิธรรมปิฏก จึงเป็นเรื่องของ   ปัญญาสิกขา  เป็นหลัก แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 51 08:46:01 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 20:46:58 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 20:40:21 จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 20:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ภาพรวมหลักธรรมสำคัญในพระไตรปิฎก  (ต่อ) นิยาม 5                  ธรรมอีกหมวดหนึ่งซึ่งมีความสำคัญ แต่ปรากฏอยู่ในอรรถกถาคือเรื่อง   นิยาม 5          นิยาม  หมายถึง ความแน่นอน  หรือหากใช้ในภาษาร่วมสมัยที่เข้าใจได้ง่ายๆ นิยามก็อาจแปลว่า "กฎ"  พระอรรถกถาจารย์ได้จำแนกนิยามไว้ 5 ประการคือ พีชนิยาม อุตุนิยาม จิตตนิยาม กรรมนิยาม และ ธรรมนิยาม          กฎทั้ง 5 ประการนี้ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่างในโลกและในอนันตจักรวาล ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามกฎทั้ง 5 ประการนี้ทั้งสิ้น                1) พีชนิยาม (Biological Laws)  หมายถึง กฎของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ในทางวิทยาศาสตร์ใช้คำว่า กฎทางชีววิทยา กล่าวคือ เป็นกฎธรรมชาติที่ควบคุมความเป็นไปของสิ่งมีชีวิตทั้งพืชและสัตว์ เช่น เมื่อเรานำเมล็ดข้าวเปลือกไปปลูก ต้นไม้ที่งอกออกมาจะต้องเป็นต้นข้าวเสมอ      หรือเมื่อช้างคลอดลูกออกมา ก็ย่อมเป็นลูกช้างเสมอ หรือถ้าเป็นมนุษย์เมื่อคลอดลูกออกมา ก็ย่อมเป็นมนุษย์เสมอ ความเป็นระเบียบหรือความแน่นอนนี้ ในทางพุทธศาสนา กล่าวว่า เป็นผลมาจากการควบคุมของพีชนิยาม               2) อุตุนิยาม (Physical and Chemical Laws) หมายถึง กฎที่ควบคุมสิ่งไม่มีชีวิตทุกชนิด เช่น ดิน ฟ้า อากาศ สสาร วัตถุ ภพภูมิต่างๆ ตลอดอนันตจักรวาล ในทางวิทยาศาสตร์ใช้คำว่า กฎทางฟิสิกส์ ครอบคลุมตั้งแต่ที่เล็กที่สุด ได้แก่ อนุภาค อะตอม ไปจนถึงสิ่งที่ใหญ่โต เช่น โลก กาแล็กซี่ และ เอกภพ ปรากฏการณ์ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ฤดูกาล แม้กระทั่งการเกิดและการดับสลายของโลกก็เป็นไปตามกฎธรรมชาติคือ อุตุนิยามนี้          3) กรรมนิยาม (The law of Karma) หมายถึง กฎแห่งกรรม กรรมคือการกระทำ แบ่งออกเป็น 2 อย่าง คือ กรรมดีและกรรมชั่ว กรรมดีย่อมตอบสนองในทางดี กรรมชั่วย่อมตอบสนองในทางชั่ว         4) จิตตนิยาม (Psychic Law) หมายถึง กฎการทำงานของจิตใจ พระพุทธศาสนาสอนว่า คนเราประกอบด้วยส่วนที่สำคัญ 2 ส่วน คือ ร่างกายและจิตใจ ในส่วนของจิตใจนั้นมีความสำคัญในฐานะเป็นผู้สั่งการทุกอย่างให้ร่างกายปฏิบัติตาม หากเปรียบร่างกายเหมือนเครื่องคอมพิวเตอร์  จิตใจก็เปรียบเหมือนผู้ใช้งานเครื่องคอมพิวเตอร์ (User)          5) ธรรมนิยาม (The law of cause and effect) มีความหมาย 2 นัย คือ           นัยที่ 1 หมายถึง กฎแห่งเหตุและผลของสรรพสิ่ง ดังคำกล่าวที่ว่า เพราะมีสิ่งนี้ จึงมีสิ่งนี้ขึ้น หลักธรรมต่างๆส่วนใหญ่ก็จัดอยู่ในหลักธรรมนิยาม เช่น ปฏิจจสมุปบาท (อวิชชาทำให้เกิดสังขาร สังขารทำให้เกิดวิญญาณ วิญญาณทำให้เกิดนามรูป นามรูปทำให้เกิดสฬายตนะ สฬายตนะ ทำให้เกิดผัสสะ ผัสสะทำให้เกิดเวทนา เวทนาทำให้เกิดตัณหา ตัณหาทำให้เกิดอุปาทาน อุปาทานทำให้เกิดภพ ภพทำให้เกิดชาติ ชาติทำให้เกิดชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และ  อุปายาส )อริยสัจ 4 (สมุทัย คือตัณหา ทำให้เกิดทุกข์ มรรคนำไปสู่นิโรธ คือความดับทุกข์) เป็นต้น           ส่วนนัยที่ 2 หมายถึง ความสัมพันธ์กันของนิยามทั้ง 4 ประการข้างต้น  เช่น การประสูติของพระโพธิสัตว์ เป็นเหตุให้แผ่นดินไหว หรือเมื่อมนุษย์ไม่ควบคุมกิเลสในใจ ก็จะเป็นเหตุให้ทำผิดศีลธรรมและจะทำให้สิ่งแวดล้อมเสื่อม เป็นต้น             ธรรมนิยามนี้ มีขอบเขตครอบคลุมกว้างขวางที่สุด กฎทั้ง 4 ข้อข้างต้นสรุปรวมลงในข้อสุดท้ายนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงค้นพบนิยาม หรือกฎธรรมชาติทั้ง 5 เหล่านี้      แต่พระองค์ตรัสสอนโดยเน้นเรื่องจิตตนิยาม กรรมนิยาม และธรรมนิยาม เพราะมีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับการดับทุกข์ ส่วนเรื่องอุตุนิยามและพีชนิยามนั้น พระองค์ตรัสไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นคือเฉพาะที่จำเป็นเพื่อให้เข้าใจแนวปฏิบัติสู่ทางพ้นทุกข์ได้ชัดเจนขึ้น จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 20:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พระพุทธศาสนา เน้นนิยาม 3 ข้อหลัง คือ กรรมนิยาม จิตตนิยาม และธรรมนิยาม ซึ่งนิยามทั้ง 3 นี้เป็นเสมือนกุญแจไขความลับของมวลมนุษยชาติ ให้ล่วงพ้นจากทุกข์  และค้นพบความสุขที่แท้จริงได้ ก่อนที่จะไปขยายความนิยามทั้ง 3 ขอตอบเสริมเรื่องที่คุณ คุณ taken01 และคุณ wichaphon_me แย้งมา โดยจะขออ้างจากหนังสือ " พระไตรปิฎก: สิ่งที่ชาวพุทธต้องรู้ " ของพระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต) ISBN: 974 91539 1 X  ดังนี้ ......อนึ่ง ในการจัดระเบียบหมวดหมู่คำสอนเป็นพระไตรปิฎก ตามที่ นิยมสืบกันมา จะนำแต่ละปิฎกไปเชื่อมโยงสัมพันธ์กับไตรสิกขาแต่ละ ข้อ ดังนี้ • พระวินัยปิฎก เป็นแหล่งที่รวมศีลของพระสงฆ์ ทั้งศีล ๒๒๗ ข้อในปาติโมกข์กับศีลนอกปาติโมกข์ พระวินัยปิฎกจึงถือเป็นเรื่อง วินัยหรือเรื่องศีล คือการฝึกหัดพัฒนาพฤติกรรมที่แสดงออกทางกาย และวาจา • พระสุตตันตปิฎก ความจริงมีครบหมด มีทั้งศีล สมาธิ ปัญญา แต่ท่านชี้ให้เห็น จุดเด่นของพระสุตตันตปิฎกว่าเน้นหนักในสมาธิ คือ การพัฒนาด้านจิตใจ • พระอภิธรรมปิฎก เน้นหนักด้านปัญญา พูดอย่างปัจจุบันว่า เป็นเนื้อหาทางวิชาการล้วนๆ ยกเอาสภาวธรรมที่ละเอียดประณีต ลึกซึ้งขึ้นมาวิเคราะห์วิจัย จึงเป็นเรื่องของปัญญา ต้องใช้ปรีชาญาณอัน ลึกซึ้ง จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 21:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เสริมคำตอบให้คุณ taken01 และคุณ wichaphon_me อีกจ้ะ ด้วยข้อเขียนของท่านอาจารย์สุวัฒน์ พิทักษ์วงษ์  อ้างอิงจากหนังสือมนุษย์เกิดมาทำไม 1:: เกิดเป็นคนต้องพัฒนาตัวเอง ..... พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงย่อคำสอนทั้งหมดของพระองค์ (พระไตรปิฎก ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ได้แก่ พระวินัยปิฎก ๒๑,๐๐๐พระธรรมขันธ์ พระสุตตันตปิฎก ๒๑,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ และพระอภิธรรมปิฎก๔๒,๐๐๐ พระธรรมขันธ์) ลงมา ซึ่งถือว่าเป็นแก่นของพระพุทธศาสนา ๓ ประการ คือ ๑.ศีล ได้แก่ พระวินัยปิฎก ว่าด้วยพระวินัยหรือศีล เป็นอธิศีลสิกขาคือข้อศึกษาเกี่ยวกับศีลขั้นสูง เป็นวีติกกะมะปหาน คือเครื่องละกิเลสอย่างหยาบ ๒.สมาธิ ได้แก่ พระสุตตันตปิฎก  ว่าด้วยพระธรรมเทศนาทั่วๆไปเป็นอธิจิตตะสิกขา คือข้อศึกษาเกี่ยวกับสมาธิขั้นสูงเป็นปริยุฏฐานะปหาน คือเครื่องละกิเลสอย่างกลางอันรัดรึงจิตได้แก่ นิวรณ์ คือกิเลสอันกั้นจิตมิให้เป็นสมาธิ ๓.ปัญญา ได้แก่ พระอภิธรรมปิฎก  ว่าด้วยธรรมอันยิ่ง ธรรมะล้วนๆ หรือธรรมะที่สำคัญเป็นอธิปัญญาสิกขา คือข้อศึกษาเกี่ยวกับปัญญาขั้นสูง เป็นอนุสยะปหาน คือเครื่องละกิเลสอย่างละเอียด อันได้แก่กิเลสนอนเนื่องอยู่ในสันดานเหมือนตะกอนนอนก้นตุ่ม ไม่มีอะไรมากวนก็ไม่แสดงอะไรออกมา... จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 22:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 (ขยายความเรื่อง กรรมนิยาม) อ้างอิงจากชราวรรค, ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท อเนกชาติสํสารํ    สนฺธาวิสฺสํ  อนิพฺพิสํ      คหการกํ  คเวสนฺโต    ทุกฺขา  ชาติ  ปุนปฺปุนํ      คหการก  ทิฏฺโฐสิ     ปุน  เคหํ  น  กาหสิ      สพฺพา  เต  ผาสุกา  ภคฺคา   คหกูฏํ  วิสงฺขตํ      วิสงฺขารคตํ  จิตฺตํ     ตณฺหานํ  ขยมชฺฌคา.            เราแสวงหาช่างผู้ทำเรือน เมื่อไม่ประสบได้ท่องเที่ยวไปสู่สังสาระ (การเกิด)        ไม่ใช่เพียงชาติเดียว ความเกิดบ่อยๆ เป็นทุกข์ แน่ะนายช่างผู้ทำเรือน          เราพบท่านแล้ว ท่านจะทำเรือนอีกไม่ได้  ซี่โครงทุกซี่ของท่านเราหักเสียแล้ว          ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว จิตของเราถึงธรรมปราศจากเครื่องปรุงแต่งแล้ว       เพราะเราบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นตัณหาแล้ว พุทธวจนะบทนี้ เป็นคำตรัสรับรองจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า ธรรมชาติของสรรพสัตว์เมื่อเกิดแล้วก็ต้องตาย หนีไม่พ้น ซึ่งก็วนเวียนสู่การเกิดการตายกันมาแล้วอย่างมากมาย ไม่ใช่เกิดตายเพียงครั้งเดียวแต่นับไม่ถ้วน เพราะแม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอรหันตสาวก ผู้ทรงฤทธิ์เดช เหาะเหิน เดินอากาศ สามารถขจัดกิเลสอาสวะได้ ก็ยังต้องเวียนตายเวียนเกิดอยู่นาน กว่าจะพ้นจากชีวิตใน สังสารวัฏ  แม้ภพชาติสุดท้ายของท่านเหล่านี้ก็ยังจะต้องเผชิญกับ กฎแห่งกรรม   อีกทั้งยังทำให้ทราบถึงความมีอยู่ของสังสาร คือ  การเวียนเกิดเวียนตายและผู้ที่สามารถคอยควบคุมบังคับบัญชาให้สรรพสัตว์เวียน-ว่ายอยู่ในวังวนแห่งชีวิตอยู่ตลอดเวลา ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ คุก ที่ใช้สำหรับคุมขังนักโทษผู้กระทำผิดกฎที่กำหนดไว้ เมื่อทำแล้วก็มีผล คือ ต้องไปรับผลของการกระทำในภพภูมิต่างๆ โดยกรรมของตนที่กระทำไว้จะนำเจ้าของกรรมนั้นไปเกิด ซึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยงและไม่อาจเลือกได้ วงจรนี้เรียกว่า สังสารวัฏ บางทีก็เรียกว่า วัฏสงสาร หรือวังวนแห่งชีวิต จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 22:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 วัฏสงสาร หรือ วังวนแห่งชีวิต  คือ วงจรชีวิตหลังความตายของสรรพสัตว์ที่เวียนว่ายตายเกิดไปสู่ปรโลก ซึ่งวงจรนี้เองที่เราจะต้องทราบความเป็นมาของมันอย่างถ่องแท้ตามแบบอย่างที่พระพุทธองค์ทรงปฏิบัติ สังสารวัฏ  เป็นวงจรเฉพาะของผู้ที่ยังมีกิเลส มีความพอใจยินดีอยากได้อยากมี มีความยึดติดกับรูปลักษณ์สัมผัสกับสิ่งของที่ไม่เป็นสาระว่าเป็นสาระของชีวิต ไม่สามารถแยกแยะว่าอะไรคือถูกผิด(ผิดคือไม่รู้ว่าผิดแต่ทำเพราะพลาดพลั้ง) ดีชั่ว(ชั่วคือรู้ว่าไม่ดีแต่ก็จะทำ) ควรไม่ควร มีวินิจฉัยเสียเพราะถูกกิเลส 3 ตระกูลครอบงำ ก่อให้เกิดความตรึกครุ่นคิดอยู่ในเรื่องกามราคะ ความพยาบาทปองร้าย เบียดเบียน เป็นเหตุให้จิตฝ่ายอกุศล บังคับบัญชาให้สรรพสัตว์สร้างกรรมทางกาย ทางวาจา ทางใจ โดยมีตัณหาคือความทะยานอยากควบคุมให้สร้างกรรม  เพิ่มก่อให้เกิดภพชาตินี้ชาติหน้าเวียนเกิดเวียนตายต่อไปไม่รู้จบ ทำให้เสพคุ้นยึดถือยึดติดเป็นอาสวะหรือตะกอนที่นอนเนื่องอยู่ในกมลสันดาน เปรียบเหมือนการสร้างเรือนต่อเติมตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยจนเรือนนั้นเต็มไปด้วยโครงสร้างที่ซับซ้อนมากมาย ฉันใด ผู้ที่ประกอบกรรมดีชั่วไว้มากเท่าไร      ผลกรรมก็มากตามไปด้วย ฉันนั้น          กรรมของแต่ละบุคคลที่สั่งสมกันมาถ้าจะนับเป็นจำนวนก็มากมายมหาศาล เพราะเวียนเกิดเวียนตายกันมานับภพนับชาติไม่ถ้วน หากนับตั้งแต่เกิดจนตาย สมมติว่าเราทำกรรมทั้งดีและชั่วไว้พันครั้ง  วิบากกรรมก็มีพันครั้ง เมื่อกรรมให้ผลครั้งหนึ่งสามารถเผล็ดผลเพิ่มขึ้นได้มากมาย ยกตัวอย่างเช่น เราปลูกลำไยหนึ่งต้น เมื่อถึงเวลาออกดอกออกผล ลำไยต้นหนึ่งสมมติว่าให้ผลได้ปีละหนึ่งพันเมล็ด ถ้าอายุของ ต้นลำไยนี้สิบปี ฉะนั้นลำไยต้นนี้จะให้ผลถึงหมื่นเมล็ด นั่นแสดงให้ทราบว่า เราจะต้องรับผลกรรมที่เข้าแถว รออีกจำนวนมาก ยังต้องเวียนเกิดเวียนตายไปในภพ 3 อีกยาวนานมากเช่นกัน ซึ่งหมายความว่า การจะหลบหนีออกจากวังวนแห่งชีวิตขณะเสวยวิบากกรรมนั้นไม่อาจเป็นไปได้ เพราะยังมีอำนาจกรรมของตนเป็นตัวควบคุม อีกทั้งไม่สามารถให้ใครรับผลกรรมแทนได้ กรรมและผลกรรมเป็นของเฉพาะตน เป็นสิ่งเที่ยงแท้แน่นอนที่ผู้ใดกระทำผู้นั้น คือ ผู้รับ   จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 22:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หากจะหนีออกจากวังวนแห่งชีวิตนี้ จะต้องทำในภพชาติที่เกิดเป็นมนุษย์  และจะต้องได้ฟังพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า แล้วนำมาปฏิบัติอย่างตั้งใจ จนบรรลุมรรคผลนิพพาน เหมือนดังพระ- องคุลิมาลที่สามารถบรรลุธรรมสิ้นอาสวกิเลสเป็นพระอรหันตสาวกแล้ว จึงไม่ต้องกลับมาเกิดอีกต่อไป เพราะถ้าท่านไม่หมดกิเลส ท่านจะต้องรับผลกรรมปาณาติบาตจากการที่เคยฆ่าคนมามาก ซึ่งจะทำให้ท่านต้องเวียนเกิดเวียนตายอีกยาวนาน และในระหว่างที่เกิดนั้นก็ยังสามารถสร้างกรรมเพิ่มขึ้นได้อีกมากมาย จึงเหมือนปฏิกิริยาลูกโซ่การแตกแยกย่อยอะตอมของระเบิดปรมาณู (ATOMIC BOMB)           ความเชื่อเรื่องภพชาตินี้ภพชาติหน้า ชีวิตหลังความตาย ตายแล้วไม่ขาดสูญ ตายแล้วยังต้องเวียนตายเวียนเกิดใหม่ เหล่านี้เป็นหลักความเชื่อที่มีความสำคัญและสัมพันธ์ต่อการดำรงชีวิตในภพชาตินี้ ภพชาติหน้าและภพชาติถัดไป ทั้งยังเป็นเหตุปัจจัยกำหนดชีวิตความเป็นอยู่ของผู้นั้นว่าจะมีความสุขสบายหรือทุกข์ยาก เพราะเป็นความเชื่อที่ส่งผลต่อการกระทำ  สิ่งที่กระทำส่งผลกระทบต่อความเป็นไปของชีวิตให้พลิกผันไปในทิศทางที่ผู้นั้นได้กำหนดเอง เพราะว่าสัตวโลกมีความเป็นอยู่และเป็นไปตามกรรม ทำอย่างไรได้คืนอย่างนั้น ทำดีก็ได้รับผลดีมีสุขสบาย ทำชั่วก็ได้รับผลชั่วเป็นทุกข์ยากแค้นแสนลำบาก2 เหมือนปลูกต้นถั่วได้ผลเป็นถั่ว ปลูกงาก็ได้ผลเป็นงา ไม่ใช่ปลูกต้นถั่วแต่ได้ผลเป็นงา           ความเป็นมาของคำว่า สังสารวัฏ หรือวัฏสงสาร เป็นการประกอบคำเพื่อให้เกิดความหมายที่เด่นชัดเข้าใจง่ายสำหรับคนรุ่นหลัง แต่เดิมจะใช้ คำว่า สังสาร หรือวัฏฏะ เฉพาะคำใดคำหนึ่ง ภายหลังจึงใช้คำทั้งสองควบกัน แต่ยังคงความหมายเดิม แปลว่า การท่องเที่ยวไป การเดินทาง การหมุนเวียนหมายถึง การท่องเที่ยวไป การเดินทางไกล การเวียนเกิดเวียนตายจากภพนี้ไปสู่ภพหน้าและภพต่อๆ ไป เวียนว่ายตายเกิดไปจนกว่าจะดับกิเลสหมดสิ้น ตัวอย่างเช่น ชาตินี้เกิดเป็นมนุษย์ เมื่อละโลกไปเกิดในสุคติภูมิ แต่เมื่อหมดอายุของชาวสวรรค์ ก็ต้องจุติบังเกิดใหม่ทันที อาจจะกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก หรือไม่ก็อาจจะพลัดไปเกิดในทุคติภูมิ อย่างนี้เรียกว่า เวียนว่ายตายเกิด เวียนเกิดเวียนตายไปเรื่อยๆ ซ้ำไปซ้ำมาไม่ขาดสาย ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่น่าปรารถนา เพราะพระพุทธองค์ตรัสว่า ''สัตว์เวียนว่ายไปยังสังสาร ย่อมไม่หลุดพ้นจากทุกข์ และทุกข์เป็นภัยใหญ่คุกคามเขา'' จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 22:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กระบวนการหรือองค์ประกอบที่ทำให้เกิดสังสารวัฏ นั้น คือ           กิเลส  แปลว่า ความเศร้าหมอง หมายถึง ความชั่วที่แฝงอยู่ในความรู้สึกนึกคิด ทำให้จิตใจขุ่นมัวไม่บริสุทธิ์ เมื่อถูกกิเลสครอบงำทำให้สัตว์นั้นไม่เป็นตัวของตัวเองตกอยู่ภายใต้การครอบงำของกิเลสควบคุมบังคับสัตว์ให้ไปสร้างไปทำสิ่งต่างๆ ได้แก่ กิเลสกาม หมายถึง ความชั่วที่แฝงอยู่ในใจผลักดันให้ทำสิ่งที่ผิดเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ปรารถนา และวัตถุกาม หมายถึง วัตถุอันน่าใคร่น่าปรารถนามี 5 อย่าง คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส           กรรม แปลว่า การกระทำ หมายถึง การกระทำทางกาย ทางวาจา และทางใจ ทั้งดีและชั่ว             วิบาก  แปลว่า ผลที่เกิดขึ้น หมายถึง ผลแห่งกรรม           บางทีก็ใช้ว่า ไตรวัฏฏ์ หมายถึง การเวียนเกิดเวียนตาย  เพราะเหตุปัจจัย 3 ประการ                     กิเลสคือต้นเหตุที่ควบคุมให้เกิดการกระทำทางกาย วาจา และใจ เมื่อประกอบกรรมแล้วมีผลกรรมทันที ไม่ว่าจะมากหรือเล็กน้อย เหมือนไม้ขีดเพียงก้านเดียวแต่สามารถเผาผลาญทั้งเมืองได้ จากคุณ : AYXC - [ 25 ธ.ค. 51 22:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เป้าหมายสูงสุดของพุทธศาสนาคือ "การพ้นทุกข์" ดังนั้นหัวใจจริงควรเป็นสิ่งที่ทำให้พ้นทุกข์ นั่นก็คือ "อริยสัจ 4" ไม่แจ้งอริยสัจ 4 ไม่ข้ามภพข้ามชาติ ส่วนข้ออื่นๆนั้น เป็นไปเพื่อการรู้แจ้งอริยสัจ 4 ทั้งสิ้นครับ =====================================   ท่านผู้อ่านนั่งหรือยืน หายใจเข้าหรือออก ยาวหรือสั้นครับ? ===================================== จากคุณ : Maxymillion (Maxymillion) - [ 27 ธ.ค. 51 10:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แค่อ่านก็เหนื่อยแล้ว  ยังไม่เห็นแนวทางที่จะปฏิบัติได้เลย รู้สึกเหมือน กับมีคัมภีร์บอกถึงที่ซ่อนขุมทรัพย์มหาศาล   ทุกคนต่างรู้ว่าเป็นความจริง แต่ไม่มีไครรู้ว่าจะไปเอาได้อย่างไร  ทุกคนต่างก็ศึกษาอ้างอิงกันว่าของตนถูก นานๆไปการศึกษาเจริญก้าวหน้าพัฒนาไปมาก จนไม่มีไครเลยที่จะออกค้นหาขุมทรัพย์ ครั้นเมื่อมีคนออกค้นหาขุมทรัพย์  ก็ดูรู้สึกว่าเป็นเรื่องผิดแปลกเหมือนว่าคนนั้นสติไม่ดี แม้ว่ามีใครบางคนดั้นด้นค้นหาไปจนพบ กลับมาบอกก็ไม่ค่อยมีคนเชื่อสักเท่าไร ..............เฮอ.!.!.!.!......หรือว่า วันนี้เราทำงานหนักไปหน่อย...ขออภัย.!.. จากคุณ : P2wichai - [ 28 ธ.ค. 51 22:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีจ้ะ คุณMaxymillion (Maxymillion) ตามที่คุณpost ในความเห็นที่  22 นั้น ก็เห็นด้วยจ้ะ แต่กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อให้ เห็นภาพรวมของเนื้อหาธรรมะในพระไตรปิฏก  ทั้ง 84,000 พระธรรมขันธ์  ว่ามีเนื้อหาเกี่ยวกับอะไรบ้าง  เหมือน out line สำหรับคนที่ยังไม่ได้เริ่มศึกษา หรือ เป็นเหมือนแผนที่สำหรับคนเดินทาง  เพื่อให้เห็นภาพรวมและความเชื่อมโยงของหลักธรรมในหมวดต่าง ๆ เป็นการให้ภาพคนละด้านกับแผนผังพระไตรปิฏก  ตามชื่อคัมภีร์ในพระไตรปิฏกแต่ละปิฏกนั้น ซึ่งหลายท่านคงจะทราบกันแล้ว แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 51 12:02:22 จากคุณ : AYXC - [ 29 ธ.ค. 51 12:01:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ความเห็นที่ 23 แค่อ่านก็เหนื่อยแล้ว  ยังไม่เห็นแนวทางที่จะปฏิบัติได้เลย รู้สึกเหมือน กับมีคัมภีร์บอกถึงที่ซ่อนขุมทรัพย์มหาศาล   ทุกคนต่างรู้ว่าเป็นความจริง  แต่ไม่มีไครรู้ว่าจะไปเอาได้อย่างไร  ทุกคนต่างก็ศึกษาอ้างอิงกันว่าของตนถูก   นานๆไปการศึกษาเจริญก้าวหน้าพัฒนาไปมาก จนไม่มีไครเลยที่จะออกค้นหาขุมทรัพย์   ครั้นเมื่อมีคนออกค้นหาขุมทรัพย์  ก็ดูรู้สึกว่าเป็นเรื่องผิดแปลกเหมือนว่าคนนั้นสติไม่ดี  แม้ว่ามีใครบางคนดั้นด้นค้นหาไปจนพบ กลับมาบอกก็ไม่ค่อยมีคนเชื่อสักเท่าไร ..............เฮอ.!.!.!.!......หรือว่า วันนี้เราทำงานหนักไปหน่อย...ขออภัย.!.. *************************************** สวัสดีจ้ะ คุณP2wichai อย่าเพิ่งเหนื่อยซิจ๊ะ อิ อิ   ชีวิตยังอีกยาวไกล โดยเฉพาะการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะสงสารนั้นยากจะหาเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลาย  แม้ไม่อยากเกิด ก็ต้องเกิด ไม่อยากทุกข์ ก็ต้องทุกข์ หากเหนื่อยในการศึกษาเพื่อหาทางพุ้นทุกข์ อาจจะต้องทนทุกข์อีกไม่รู้เท่าไร การศึกษาส่วนใหญ่ก็เริ่มจากภาคทฤษฎีก่อนมิใช่เหรอ ส่วนภาคปฏิบัติก็ทำควบคู่กันไป  ธรรมะของพระพุทธองค์แม้เพียงบทเดียว หากได้ฟังและนำไปปฏิบัติ ก็สามารถมีความสุข ได้  ธรรมะที่ยกมาในกระทู้นี้ ก็มีตั้งหลายบท จะลองนำไปปฏิบัติดูสักบทก็ไม่เลวนะจ๊ะ ส่วนความเห็นแย้งของคุณ taken01 และ คุณwichapon_me ก็เป็นแค่ทัศนะของท่านทั้งสอง ในการจัดหมวดหมู่ หรือ classify หมวดธรรม ไม่ใช่แย้งในเรื่องการตีความธรรมะ   กระทู้นี้เพียงแต่ยกหลักธรรมะในพระไตรปิฏก มาให้มองแบบ bird eye view หรือมองหลักธรรมะในลักษณะย่อสุด และขยายความจนกลายเป็น 84,000 พระธรรมขันธ์ โดยนำนิยามสำหรับการศึกษาธรรมะ ทั้ง 5 นิยามมาเพื่อประกอบในการศึกษาพระไตรปิฏกให้เกิดความเข้าใจได้ง่ายขึ้นมาประกอบ ซึ่งอาจมีประโยชน์ในการศึกษาพระไตรปิฏก จากคุณ : AYXC - [ 29 ธ.ค. 51 12:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 (ขยายความเรื่อง กรรมนิยามต่อจากความเห็นที่ 21)                เป็นเรื่องที่น่าแปลก แม้มนุษย์จะเกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วน แต่กลับไม่สามารถทรงจำความผิดพลาดที่ตนได้กระทำไว้ในอดีตที่ส่งผลให้ต้องไปเกิดในทุคติได้ หรือไม่สามารถทรงจำความดีงามที่ตนกระทำไว้ในอดีตที่ส่งผลให้ไปเกิดในสุคติได้   ทั้งนี้เพราะมี อวิชชา คือความไม่รู้ครอบงำอยู่ มีภพชาติปิดกั้นความรู้เหล่านี้อยู่ จึงทำให้บางครั้งเกิดมาใหม่ ก็ยังคงใช้ชีวิตในรูปแบบเดิม แย่กว่า หรือดีกว่าเดิม แล้วแต่บุญบาปที่อยู่ในตัวส่งผล หรือสภาพแวดล้อมในปัจจุบัน และเนื่องจากการให้ผลของกรรมนั้นสลับซับซ้อนยากต่อการเข้าใจด้วยปัญญาธรรมดาของปุถุชน จึงก่อให้เกิดความไม่เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมขึ้นในหมู่ของ  ผู้ที่ศึกษาพระพุทธศาสนาเพียงผิวเผิน                  ดังนั้น มีทางเดียวที่เป็นทางลัดและปลอดภัย คือ การเชื่อในปัญญาตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยเหตุผลที่ว่า กว่าที่พระองค์จะมาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้นั้น พระองค์ต้องฝึกฝนตนเองอย่างจริงจังกระทั่งเอาชนะกิเลสมานับภพนับชาติไม่ถ้วน ตั้งแต่พระชาติแรกที่ทราบว่าตนเองตกอยู่ในวังวนของความทุกข์ ถูกความทุกข์คอยเผารนอยู่ทุกขณะจิต แม้มนุษย์และสัตวโลกทั้งหลายก็ตกเป็นทาสของกิเลสเช่นกัน พระองค์พิจารณาจนเห็นโทษภัยของการเวียนว่ายตายเกิด จึงตั้งใจมั่นในการที่จะแก้ไขตนเองอย่างยิ่งยวดโดยเอาชีวิตเป็นเดิมพันทุกภพทุกชาติ เพื่อมุ่งกำจัดกิเลส ทำตนให้สะอาดบริสุทธิ์ ทั้งกาย วาจา ใจ ไม่ไหลไปตามอำนาจกิเลส จนสามารถดับกิเลส รู้เหตุรู้ผลตามความเป็นจริงของสรรพ-สัตว์สรรพสิ่งทั้งปวง หลุดจากกรอบอวิชชาที่ครอบงำสรรพสัตว์ทั้งหลาย ยกตนขึ้นสู่ความเป็นผู้รู้ที่สมบูรณ์ นอกจากนี้พระองค์ยังทรงมีพระมหากรุณาธิคุณ เมื่อตรัสรู้แล้วก็มิได้ปิดบัง กลับนำความรู้เหล่านั้นมา    สั่งสอนสรรพสัตว์ทั้งหลายให้หลุดพ้นจากอำนาจกิเลสตามพระองค์ไปด้วย             เรื่องกฎแห่งกรรม พระองค์ได้ทรงสั่งสอนพุทธบริษัทเป็นหลักสำคัญในพระพุทธศาสนา เพราะหากใครกระทำผิดกฎแห่งกรรมแล้ว จะมีผลต่อการดำเนินชีวิต จะต้องได้รับความทุกข์สิ้นกาลนานทั้งในปัจจุบันและอนาคต หลักกรรมที่พระองค์นำมาสั่งสอนมีปรากฏอยู่หลายแห่งในพระไตรปิฎก แต่ที่จะนำมากล่าวนี้อยู่ใน เวขสาขชาดก ความว่า              ''ยานิ  กโรติ  ปุริโส            ตานิ  อตฺตนิ  ปสฺสติ                      กลฺยาณการี  กลฺยาณํ             ปาปการี  จ  ปาปกํ                    ยาทิสํ  วปเต  พีชํ   ตาทิสํ  รุหเต  ผลํ              บุคคลทำกรรมใด   ย่อมมองเห็นกรรมนั้นในตน                  ผู้ทำกรรมดีย่อมได้ผลดี   ผู้ทำกรรมชั่วย่อมได้ผลชั่ว                  บุคคลหว่านพืชเช่นใด   ผลย่อมงอกขึ้นเช่นนั้น''                       จากพุทธพจน์นี้ สามารถสรุปหลักกรรมที่ตรงไปตรงมา โดยที่ไม่ต้องตีความแต่อย่างไรว่า การกระทำใดๆ ในโลกนี้ ที่ไม่ให้ผลนั้นย่อมไม่มี ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่วล้วนให้ผลทั้งสิ้น ใครทำดีก็จะได้รับผลดี ใครทำชั่วก็จะได้รับผลชั่ว เหมือนการหว่านพืชลงในดิน พืชนั้นย่อมเจริญเติบโตให้ดอกออกผล   หากเราปลูกมะม่วงผลออกมาก็ต้องเป็นมะม่วง จะให้เป็นมังคุดก็คงเป็นไปไม่ได้ และส่วนมากคนทั่วไปจะเรียกหลักกรรมด้วยประโยคที่สั้นกระชับว่า ''ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว'' แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 51 12:44:24 จากคุณ : AYXC - [ 29 ธ.ค. 51 12:42:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หลักกรรมในทางพระพุทธศาสนา สามารถนำมาเปรียบเทียบกับหลักทางวิทยาศาสตร์ได้ ซึ่งจะทำให้นักศึกษาเห็นภาพได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และจะทำให้ทราบว่า พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งความรู้ ศาสนาของผู้รู้อย่างแท้จริง   หลักกรรมตรงกับกฎของนิวตัน ที่เรียกว่า กฎกิริยา (Action) และปฏิกิริยา  (Reaction)  ซึ่งกฎของนิวตันนี้เป็นทฤษฏีที่ง่ายและตรงไปตรงมาเช่นกัน กฎของนิวตันนี้เป็นกฎทางด้านวัตถุ  มีกฎเกณฑ์อยู่ว่า หากเราขว้างลูกเทนนิสไปกระทบกับผนัง ถ้าออกแรงขว้างด้วยกำลังแรงลูกเทนนิสก็กระดอนกลับมาแรง ถ้าออกแรงขว้างด้วยแรงที่เบาลูกเทนนิสก็กระดอนกลับมาเบา สรุปความตามกฎนี้ คือ ทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น ในเรื่องหลักกรรมก็เช่นกัน กรรมที่เราทำแล้ว ถ้าทำกรรมดีลงไป สิ่งตอบสนองมาก็เป็นผลของกรรมดี ถ้าทำกรรมชั่วลงไป สิ่งที่ตอบสนองมาก็คือผลของกรรมชั่ว หรืออีกนัยหนึ่งหากตั้งใจทำความดีหรือความชั่วมาก ผลของความดีความชั่วนั้นย่อมตอบสนองกลับมามาก ตามทฤษฎีของนิวตัน         อย่างที่ทราบแล้วว่า หลักกรรมนั้น มีเพียงแค่ประโยคสั้นๆ ง่ายๆ ตายตัว จะว่าสามารถทำความเข้าใจได้ง่ายก็ง่าย แต่หากคิดพิจารณาอย่างถ่องแท้แล้ว จะพบว่าความเข้าใจเรื่องกฎแห่งกรรมนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายอย่างที่คิด และดูเหมือนว่า  ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่เข้าใจหลักกรรมนี้ เพราะเหตุว่า กฎแห่งกรรมนั้นเป็นเรื่องที่ซับซ้อน รวมเอาการกระทำที่หลากหลายทั้งที่ดีและไม่ดีทั้งในอดีตและปัจจุบันนับครั้งไม่ถ้วนของบุคคลนั้นๆ ที่ยาวนานนับภพนับชาติไม่ถ้วนมาประมวลรวมส่งผล  ทำให้ไม่สามารถจะแยกแยะตีความให้ชัดเจนลงไปเลยว่า ผลกรรมที่ทำให้เป็นเราในปัจจุบันนี้ เกิดจากกรรมอะไร เมื่อไร อย่างไร และจะส่งผลอย่างไรในอนาคต ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับเวลา โอกาส และการกระทำในปัจจุบันประกอบเข้าด้วยกัน           อย่างเช่น ความโชคดีหรือโชคร้ายที่เราได้ประสบอยู่ในปัจจุบัน ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับอำนาจภายนอก หรืออำนาจดวงดาวใดๆ แท้ที่จริงขึ้นอยู่กับผลกรรมที่เราได้สั่งสมไว้ในอดีตติดตามมาให้ผลในปัจจุบัน และการที่เราจะได้รับความสุขหรือความทุกข์อยู่ในปัจจุบัน  ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับกรรมที่เราสร้างไว้ในปัจจุบันอย่างเดียว อาจจะขึ้นอยู่กับกรรมในอดีตผนวกรวมด้วย เราต้องยอมรับอดีตชาติ ต้องยอมรับการกระทำของเราในวัน ในเดือน ในปี และในชาติที่ผ่านมาว่าเป็นสิ่งที่เราทำไว้เอง และสิ่งที่เราทำในปัจจุบันเราก็ต้องยอมรับด้วยว่า นั่นคือสิ่งที่จะดลบันดาลชีวิตของเราให้เป็นไปในอนาคต และเป็นไปตามกฎแห่งกรรมนั้น จากคุณ : AYXC - [ 29 ธ.ค. 51 12:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 28 กฎแห่งกรรมที่ทำให้คนแตกต่างกัน  ดังพุทธพจน์ที่ตรัสไว้ใน จูฬกัมมวิภังคสูตร ที่ว่า ''ดูก่อนมาณพ สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้" แต่การให้ผลของกรรมมีความสลับซันซ้อน และส่งผลแตกต่างกัน  ในการศึกษาพระไตรปิฏก  จึงต้องเข้าใจเรื่อง กรรมนิยาม  เพราะหลักธรรมะในพระไตรปิฏกมีความสัมพันธ์กับหลักกรรมแทบทั้งสิ้น จากคุณ : AYXC - [ 29 ธ.ค. 51 14:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 29 oh  ตัวเก็งแชมป์  world pec ด้วยหรือป่าวนี่   ยังไงปีนี้ กระโห้ ขอสู้เต็มที่  ด้วยคนนะ จากคุณ : ขอสักรางวัล (kraho) - [ 29 ธ.ค. 51 23:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณ AYXC ที่มาเตือน ของผมที่พอปฏิบัติได้ก็แค่พื้นฐาน ศีล 5ที่พอจะอวดได้ก้ ข้อ ๑ทำจนได้เมตตา ไม่มีเจตนาฆ่าแม้ยุงหรือมด ข้อ ๒ลดความโลภได้ถึง  เมื่อขายก็ขายของดีราคาถูก ซื่อสัตย์มีน้ำใจไม่ฉวยโอกาส ข้อ ๓นี่อวดไม่ได้เพราะยังชอบมองสาวๆที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย ข้อ ๔นี้ยากเผลอพูดเกินจริงไปทีไร  พอนึกได้ก็เสียใจ ข้อ ๕ก็อยากอวดเพราะผมไม่ดื่มไม่สูบ  และได้เลิกขายบุหรี่ไม่ได้ขายเหล้าตั้งแต่ได้ลูกชาย จนตอนนี้ลูกชายเรียนจบแล้ว        แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนๆในกลุ่มที่ปฏิบัติมาด้วยกัน  ผมค่อนข้างจะอยู่ท้ายๆ  หลายคนทำได้ดีมาก บางคนเข้ากลุ่มทีหลังผมก็แซงไปแล้ว  ที่พอจะเข้มงวดกับตัวเองได้ตอนนี้ ก็คงจะเป็น ข้อ๓,๔ นี่แหละ        ขอบคุณอีกครั้งครับที่ทำให้ผมคิดได้  จะได้มีอะไรไปรายงานกับที่ประชุมกลุ่มวันที่ ๔มค. นี้ด้วย จากคุณ : P2wichai - [ 29 ธ.ค. 51 23:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อนุโมทนากับคุณ kraho ด้วยจ้ะ  ขอให้สมพรปากจ้ะ อิ อิ  ถ้าได้รางวัล world pec ก็เยี่ยมเลยจ้ะ  จะได้มีปัจจัยไว้ทอดกฐิน :) ขอให้คุณ kraho สมหวังในการสอบ world pec ด้วยค่ะ เอาที่ 1 เลยนะคะ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : AYXC - [ 30 ธ.ค. 51 19:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อนุโมทนากับคุณ P2wichai ในความเห็นที่ 30 ด้วยจ้ะ ดีใจจัง ถ้าทำให้คุณได้ทบทวนบุญกุศลจากการรักษาศีล  เพราะยิ่งนึกถึงบุญ บุญก็เกิดอีก สาธุจ้ะ เท่าที่คุณเล่าถึงการรักษาศีล 5 มาก็ถือว่าเยี่ยมแล้วจ้ะ  ปฏิบัติให้ต่อเนื่องอย่าให้ขาดทุกวันเลยนะจ๊ะ   จะได้เป็นศีลบารมีติดตัวไปในภพชาติหน้า หากกำลังใจมากขึ้น ก็เริ่มลงมือรักษาศีล 8 ในวันพระ แล้วเดี๋ยวอาการที่ว่า "ข้อ ๓นี่อวดไม่ได้เพราะยังชอบมองสาวๆที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย " จะหมดไปเองแหละจ้ะ  อิ อิ วันหลังมีประสบการณ์ดี ๆ แบบนี้ มาเล่าสู่กันฟังอีกนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 51 19:35:53 จากคุณ : AYXC - [ 30 ธ.ค. 51 19:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อนุโมทนาครับ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ วันสิ้นปี 13:19:15 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อนุโมทนาค่ะ  สาธุ สาธุ สาธุ   ขอบคุณสำหรับความรู้ค่ะ ^ ^ จากคุณ : Pattamas - [ 2 ม.ค. 52 13:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อนุโมทนาคะ สำหรับความรู้ที่มีประโยชน์มากๆ คะ จากคุณ : ดีใจที่ใจดี - [ 3 ม.ค. 52 13:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 36 หากกล่าวถึง กรรมนิยาม ในการศึกษาพระไตรปิฏก  สิ่งหนึ่งที่จะขาดเสียมิได้ในการนำมาอธิบายเพิ่มเติมถึงหลักกรรม นั่นคือ เรื่องของ ภพ ภูมิ   ซึ่งเป็นที่เกิดของหมู่สัตว์    เพื่อประกอบการขยายความถึงการส่งผลของกรรม  เพราะตราบใดที่มนุษย์ยังไม่สามารถตัดกิเลสเป็นพระอรหันต์ ก็ยังต้องเกิดในภพใด ภพหนึ่งตามผลแห่งกรรมที่ได้กระทำไว้ ซึ่งภพภูมิในพระไตรปิฏกนั้นแบ่งเป็น 2 ภูมิใหญ่  คือ 1.โลกียภูมิ   เป็นภูมิของผู้ที่ยังข้องอยู่ในภพ  ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฏฏ์ ประกอบด้วย  ภูมิ 3 ภูมิ  รวม 31  ชั้น  คือ กามภูมิ 11 ชั้น   รูปภูมิ 16  ชั้น และ อรูปภมิ  4 ชั้น 2.โลกุตรภูมิ  เป็นภูมิของผู้ที่ตัดกิเลสได้บางส่วนจนถึงตัดกิเลสได้หมดสิ้น   เป็นผู้หักกงล้อแห่งสังสารจักรได้แล้ว  มีคติแน่นอน สุดท้ายจะไม่ต้องกลับมาเกิดอีก  ประกอบด้วยภูมิ 4 ภูมิ คือ   1. ภูมิของพระโสดาบัน เป็นภูมิลำดับแรกในโลกุตรภูมิ เป็นภูมิที่พ้นจากภพ 3 ของผู้ถึงกระแสพระนิพพาน เป็นพระอริยบุคคลชั้นต้น ผู้ที่เป็นพระโสดาบัน มีคุณวิเศษสามารถละสังโยชน์ได้ 3 อย่าง คือ สักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส จะกลับมาเกิดอีกไม่เกิน 7 ชาติ   2.ภูมิของพระสกิทาคามี เป็นโลกุตรภูมิลำดับที่ 2 เป็นภูมิที่พ้นจากภพ 3 ของผู้ที่จะกลับมาเกิดอีกเพียงครั้งเดียว ผู้ที่จะเข้าถึงสภาวะของความเป็นพระสกิทาคามี จะต้องผ่านความเป็นพระโสดาบันก่อน พระสกิทาคามี มีคุณวิเศษสามารถละสังโยชน์ที่พระโสดาบันละได้ และสามารถขจัดสังโยชน์เพิ่มอีก 2 ตัว คือ กามราคะ และปฏิฆะ ให้เบาบางลงได้อีกด้วย  3.ภูมิของพระอนาคามี เป็นโลกุตรภูมิลำดับที่ 3 ของโลกุตรภูมิ ซึ่งจะต้องเจริญภาวนาผ่านความเป็นพระโสดาบัน และพระสกิทาคามีมาตามลำดับ จึงจะเข้าถึงภาวะแห่งความเป็นพระอนาคามี  พระอนาคามีมีคุณวิเศษสามารถละสังโยชน์เบื้องต่ำทั้ง 5 อย่าง ซึ่งละสังโยชน์ต่อจากพระสกิทาคามีอีก  2 อย่าง คือ กามราคะ และปฏิฆะ ผู้ที่เป็นพระอนาคามี เมื่อละโลกแล้ว จะบังเกิดในพรหมชั้นสุทธาวาสและบรรลุพระอรหันต์บนนั้น ไม่กลับมาเกิดอีก 4. ภูมิของพระอรหันต์ เป็นโลกุตรภูมิลำดับสุดท้าย อันเป็นภูมิขั้นสูงสุดของ โลกุตรภูมิ เป็นเป้าหมาย อันสูงสุดของมวลมนุษยชาติ  การจะเป็นพระอรหันต์จะต้องเจริญภาวนาผ่านความเป็นอริยบุคคลทั้ง 3 ขั้นมาตามลำดับ แล้วจึงจะเข้าถึงภาวะแห่งความเป็นพระอรหันต์ได้ คุณวิเศษของพระอรหันต์ คือ นอกจากละสังโยชน์เบื้องต่ำได้ 5 ประการแล้ว ในขั้นนี้สามารถละสังโยชน์เบื้องสูงอีก 5 ประการ คือ รูปราคะ  อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา เมื่อละกิเลสได้หมดแล้ว ได้ชื่อว่าเป็นพระอรหันต์ อันเป็นการทำกิจของการเกิดเป็นมนุษย์ได้สมบูรณ์แล้ว เป็นผู้มีความบริสุทธิ์กาย วาจา ใจ อย่างเต็มเปี่ยม เป็นผู้ที่ควรแก่การบูชา และได้ชื่อว่าเป็นทักขิไณยบุคคลโดยแท้ จากคุณ : AYXC - [ 4 ม.ค. 52 23:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ''ดูก่อนมาณพ สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้" จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 6 ม.ค. 52 06:25:17 ]