ความคิดเห็นที่ 1 เข้ามารอคุณหนอนดาวเรืองโดยเฉพาะนะนี่  สู้ ๆ ครับ คุณหนอนดาวเรือง ผมให้กำลังใจครับ ปล. วันก่อนเห็นนกจิกน้องหนอนเอาไปกิน แหม่ ๆ ท่าทางมันกินอย่างมีความสุขเหลือเกิน ^ ^ จากคุณ : กาแฟย่ำรุ่ง - [ 3 เม.ย. 52 18:04:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7628390/Y7628390.html จากคุณ : คุณฟิน - [ 3 เม.ย. 52 18:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอ่อ...คุณกาแฟย่ำรุ่ง ค.ห.๑ ตกลงให้กำลังใจเราเรื่องไหนคะ เรื่องตอบกระทู้ หรือเรื่องถูกนกกินอย่างมีความสุข - -" แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 52 22:51:50 จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก่อนจะโพสต์ต่อไป ต้องขอขอบคุณ จขกท. ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ที่นอกจากจะช่วยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาใหม่แล้ว ยังช่วยเซฟข้อความที่เราเคยโพสต์ไว้ในกระทู้เดิมทั้งหมด ส่งให้เราด้วย ทำให้เราไม่ต้องพิมพ์ข้อความเหล่านั้นใหม่ค่ะ ............................ เทพแห่งโชคลาภ ๗ องค์ หรือ ชีชิ ฟูกูจิน (Shichi Fugujin) เกิดขึ้นด้วยแนวคิดเดียวกับคณะเทพโป๊ยเซียนของจีนค่ะ และเทพที่มาร่วมอยู่ในกลุ่มเทพ ๗ องค์นี้ ก็มีทั้งเทพที่รับมาจากศาสนาพุทธมหายาน ลัทธิเต๋า และเทพพื้นเมืองของญี่ปุ่นปะปนกันค่ะ ว่ากันว่า ผู้เป็นต้นคิดให้นำคณะเทพทั้ง ๗ องค์นี้มารวมกัน คือพระภิกษุชาวญี่ปุ่นนามว่า เท็นเกอิ (Tenkei) เป็นผู้คัดเลือกเทพต่างๆ ที่ได้รับความนิยมทั่วเกาะญี่ปุ่นมาถวายโชกุนโตกุกาวา อิเอมิตสุ เมื่อ พ.ศ.๒๑๖๖ นี้เองค่ะ โดยเหตุที่จะเกิดเรื่องราวดังกล่าว เป็นเพราะครั้งหนึ่ง หลวงพ่อเท็นเคอิได้แสดงปรัชญาแก่ท่านโชกุนไว้ว่า หลักแห่งความผาสุกของมนุษย์โดยทั่วไปนั้นควรจะประกอบด้วย ๗ สิ่ง คือ ๑) ความมีอายุยืน ๒) ความมีโชคดี ๓) ความนิยม ๔) ความไม่มีอคติ ๕) ความเอื้อเฟื้อ ๖) ความมีเกียรติ ๗) ความไม่อาฆาตพยาบาท ปรากฏว่าท่านโชกุนเลื่อมใสคำสอนของหลวงพ่อเท็นเคอิมาก เพราะมองว่าผู้ใดก็ตามที่มีหลักทั้ง ๗ ประการนี้ ย่อมจะพบกับความสุขความเจริญอย่างแน่นอน ท่านโชกุนจึงขอให้หลวงพ่อคัดเลือกเทพเจ้าที่นับถือกันในญี่ปุ่นตอนนั้นมาซัก ๗ องค์ เพื่อเป็นตัวแทนของคุณงามความดีทั้ง ๗ ประการดังกล่าว หลวงพ่อจึงให้จิตรกรที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุคนั้นนามว่า กาโน (Kano) วาดภาพเทพที่ท่านคัดเลือกมาทั้ง ๗ องค์ ให้มารวมเป็นคณะเดียวกัน ซึ่งปรากฏว่าท่านโชกุนชื่นชอบมาก แล้วก็เลยกลายเป็นแฟชั่นที่แพร่กระจายไปทั่วญี่ปุ่นนับตั้งแต่สมัยนั้น ใครๆ ต่างก็พากันบูชาเทพทั้ง ๗ องค์มาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ คติความเชื่อเกี่ยวกับเทพแห่งโชคลาภ ๗ องค์นี้ ยังทำให้มีการสร้างศาลเจ้า สำหรับเทพคณะนี้ขึ้นโดยเฉพาะในเทศกาลมงคลต่างๆ รวมทั้งวันขึ้นปีใหม่ด้วยค่ะ โดยเฉพาะของขวัญปีใหม่ที่คนญี่ปุ่นนิยมมอบให้กัน ก็จะมีเทพแห่งโชคลาภองค์ใดองค์หนึ่ง หรือทั้ง ๗ องค์รวมอยู่ด้วยในลักษณะของการ์ดอวยพร หรือวัตถุมงคลชนิดใดชนิดหนึ่งเสมอ ถ้าเป็นทั้ง ๗ องค์เค้ามักจะวาดหรือทำเป็นประติมากรรมรูปเทพทั้ง ๘ ประทับในเรือลำเดียวกัน เรียกว่า ตาการะบูเนะ (Takarabune) ก็คือก๊อปฯ มาจากรูปปาเซียนกั้วไห่ หรือแปดเซียนข้ามทะเลของจีนน่ะแหละค่ะ ตาการะบูเนะ หมายถึง เรือมหาสมบัติ เชื่อกันว่าเทพแห่งโชคลาภทั้ง ๗ นี้ จะนำเรือมหาสมบัติมาสู่โลกมนุษย์ทุกๆ วันขึ้นปีใหม่ ดังนั้นในตอนเย็นวันที่สองของปีใหม่จะมีประเพณีนำรูปตาการะบูเนะ วางไว้ใต้หมอน เพื่อให้ผู้หนุนหมอนนั้นโชคดีไปตลอดปีนั้นค่ะ จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทีนี้คณะเทพทั้ง ๗ มีใครบ้าง ๑) ไดโกกุ เทพเจ้าแห่งโชคลาภและทรัพย์สมบัติ ๒) อิบิสุ เทพเจ้าแห่งความยุติธรรม ความเที่ยงตรง ๓) เบนเท็น เทวีแห่งความงามและดนตรี ๔) ฟูกุโรกูจุ เทพเจ้าแห่งความมีอายุยืน และความสุขุมรอบคอบ ๕) จูโรจิน เทพเจ้าแห่งความมีอายุยืนและความสุขุมรอบคอบอีกองค์หนึ่ง ๖) บิชามง เทพเจ้าแห่งเกียรติยศ ๗) โฮเตอิ เทพเจ้าแห่งความนิยมและความไม่ผูกพยาบาท เดิมทีพ่อค้าในญี่ปุ่นจะนิยมบูชาเทพไดโกกุ กับอิบิสุเป็นหลักค่ะ ในขณะที่พวกเสนาบดี ข้าราชการ นิยมบูชาเทพบิชามง และจูโรจิน ซึ่งบางทีก็รวมไปถึงฟูกุโรกูจุ ส่วนพวกนักดนตรีนิยมบูชาเทวีเบนเท็น ดังนั้นเทพทั้ง ๗ องค์นี้ก็จะมีทั้งที่ปรากฏโดยลำพัง หรืออยู่รวมกันเป็นหมู่คณะดังกล่าวแล้ว และแต่ละองค์ก็มีศาลเจ้าเป็นของพระองค์เองด้วยค่ะ ยังไงก็ตาม เทพที่ได้รับความนิยมสูงสุดในคณะเทพชุดนี้ คือไดโกกุ อิบิสุ บิชามง และเบนเท็นค่ะ จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทีนี้เอาองค์ที่คล้ายกับพระแม่สรัสวดีก่อนนะคะ เพราะเป็นเทพที่เราเองก็นับถืออยู่ด้วยค่ะ จริงๆ เทวีเบนเท็น ก็คือ พระแม่สรัสวดีนั่นแหละค่ะ แต่ท่านเข้าไปถึงญี่ปุ่นโดยผ่านศาสนาพุทธนิกายมหายานในช่วงหลังพุทธศตวรรษที่ ๑๓ ดังนั้นตอนเข้าไปท่านเป็นพระโพธิสัตว์องค์หนึ่ง ซึ่งก็มีคุณสมบัติเกือบจะเหมือนกับพระสรัสวดีของศาสนาฮินดูทุกอย่างค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเทวีแห่งการพูด ภาษา สติปัญญา ความรู้ และศิลปะ เมื่อเข้าสู่ญี่ปุ่น พระนางก็ทรงมีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า เบนเท็น (Benten) หรือ ไดเบนไซเท็น (Daibenzaiten) และก็มีหน้าที่รักษาพระไตรปิฎก รวมทั้งปกป้องผู้ที่ครอบครองพระไตรปิฎกด้วยค่ะ (คล้ายๆ กับพระสุนทรีวาณีของไทยเรา) แต่ในเวลาต่อมา นิกายชินกอนและเทนไดได้เปลี่ยนแปลงคติความเชื่อเกี่ยวกับเบนเท็น โดยให้เป็นเทพผู้ครองน้ำร่วมกับเทพแห่งผืนดินริมฝั่งแม่น้ำ คือเทพกามิ ซึ่งเป็นเทพพื้นเมืองของญี่ปุ่น และต่อมาเทวีองค์นี้ก็เข้าไปเกี่ยวข้องกับเทพอสูร อูกา จิน ซึ่งเป็นเทพงูขาว ซึ่งครอบครองพลังลึกลับ รวมทั้งของเหลวทั้งหมด ก็จะเห็นชัดค่ะว่าเมื่อทรงเกี่ยวข้องกับเทพแห่งผืนดินริมน้ำ และเทพแห่งของเหลวดังกล่าว ก็กลายเป็นเหตุปัจจัยสำคัญที่ทำให้คนญี่ปุ่นนับถือพระนางเป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ และโชคลาภ นั่นก็เพราะไม่ว่าจะเป็นผืนดินริมน้ำ และของเหลว (ธาตุน้ำ) ล้วนแต่เป็นสัญลักษณ์ของความอุดมสมบูรณ์ทั้งสิ้นค่ะ พอเป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ โชคลาภ ก็ย่อมบันดาลความมั่งคั่ง พวกพ่อค้าเลยรับพระนางเข้าเป็นหนึ่งในคณะเทพแห่งโชคลาภด้วยเหตุนี้แหละค่ะ และไม่เพียงพ่อค้าเท่านั้นนะคะที่นับถือพระนางในแง่นี้ แม้แต่พวกนักพนัน หรือแม้แต่โจร ยังพากันนับถือพระนางเลยค่ะ เพราะคิดว่านับถือแล้วก็จะทำให้ตนมีโชคลาภบ้าง ในบางท้องถิ่น ก็ยังถือว่าทรงเป็นเทพที่ประทานโชคดีให้กับคู่แต่งงานด้วยค่ะ เรียกว่า เทวีเบนเท็นซึ่งเกิดจากพระสรัสวดีนั้น คนญี่ปุ่นกลับนับถือเหมือนที่คนอินเดียนับถือพระแม่ลักษมี ^ ^ ในขณะเดียวกัน คติที่นับถือพระนางว่าเป็นเทพแห่งดนตรี และศิลปะการแสดง ก็ยังคงอยู่ โดยเฉพาะแม้ว่าจะกลายเป็นเทพแห่งความมั่งคั่งร่ำรวยไปแล้ว เทวรูปของพระนางก็ยังถือพิณอยู่เหมือนเดิม แม้จะไม่ใช่วีณาของอินเดียอีกต่อไปแล้ว แต่เปลี่ยนเป็นพิณ บีวะ (Biwa) ของญี่ปุ่นแทน พวกที่ใช้ศิลปะการแสดงเป็นอาชีพเลี้ยงตัว อย่างพวกเกอิชาเลยนับถือพระนางเป็นอันมากค่ะ เทวีเบนเท็นในญี่ปุ่นเลยเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่า เป็นเทพคุ้มครองพวกเกอิชาด้วย เทวรูปเบนเท็นในศาลเจ้าหลายๆ แห่ง มักปรากฏรูปงูอยู่ด้วย เพราะพระนางทรงมีความเกี่ยวข้องกับบาดาล หรือ โลกใต้ดินด้วยค่ะ โดยทางหนึ่งเล่ากันว่า พระนางทรงเป็นพระขนิษฐาของราชาแห่งนรก อีกทางหนึ่งบอกว่าพระนางทรงแต่งงานกับพญามังกร ดังนั้นจึงนับถือกันว่าพระนางสามารถควบคุมมังกรและอสรพิษต่างๆ ได้ รวมทั้งคุ้มครองผู้เดินทางยามวิกาลจากงูได้ด้วยค่ะ แต่จริงๆ แล้ว ในทางเทววิทยานั้นเค้าบอกว่า งูในสมัยโบราณคือสัญลักษณ์ของดินกับน้ำ ซึ่งเกี่ยวข้องกับความอุดมสมบูรณ์ ดังนั้นจึงเกี่ยวข้องกับเทพธิดาแห่งโชคลาภค่ะ จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทีนี้มาถึง ไดโกกุ (Daikoku) หรือ ไดโกกุเท็น เทพแห่งโชคลาภและทรัพย์สมบัติ เทวลักษณะเป็นชายอ้วนลงพุง ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส สวมหมวกแบนๆ มีผู้วิเคราะห์ว่าเดิมท่านน่าจะเป็นพระโพธิสัตว์ในศาสนาพุทธมหายานเช่นกัน คือ พระมหากาล ค่ะ แต่พอคติดังกล่าวแผ่มาถึงจีน ก็เกิดมีพระมหากาลขึ้นมาอีกองค์นึงค่ะ ซึ่งนิยมประดิษฐานตามระเบียงในวัดต่างๆ เทพองค์นี้มีลักษณะที่ดูเมตตาและใจดีกว่าพระมหากาลองค์เดิมมากค่ะ และก็เป็นเทพแห่งผลผลิตทางการเกษตร คือประทานพรให้ผืนดินมีความอุดมสมบูรณ์ และพืชพันธุ์ธัญญาหารเจริญงอกงาม อีกทั้งยังมีหน้าที่คุ้มครองรักษาทรัพย์สินภายในวัดด้วย จึงกลายเป็นเทพแห่งโชคลาภในหมู่ชาวจีนขึ้นมา ช่วงต้นพุทธศตวรรษที่ ๑๔ ผู้ก่อตั้งนิกายเท็นไดและชินกอนได้นำคติการบูชาพระมหากาลเข้าสู่ญี่ปุ่น โดยเป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ของแผ่นดิน และวัดวาอารามดังเดิม แต่แล้วในไม่ช้า ก็มีการแลกเปลี่ยนคุณสมบัติกันระหว่างเทพองค์นี้ กับเทพโอคูนินูชิ พระธรณีของญี่ปุ่น (ผู้ชายค่ะ) แล้วต่อมาไดโกกุก็เลยกลายเป็นเทพแห่งชาวนาไปด้วย เทวรูปไดโกกุ เป็นเทวรูปที่มีพัฒนาการหลากหลายมากที่สุดในหมู่เทพโชคลาภทั้ง ๗ องค์ค่ะ คือเดิมท่านถือถุงทองเฉยๆ ต่อมาเริ่มแบกกระสอบข้าว และต้องแบกสองใบเป็นปกติค่ะ ยิ่งเป็นปางพิเศษยิ่งต้องมีกระสอบข้าวมากๆ จนแบกไม่ไหว ต้องเอาไปกองรวมอยู่ที่พระบาท หลังจากนั้นก็มีการเพิ่มรูปตะลุมพุกเข้าไปในพระหัตถ์ เทวรูปที่ถือตะลุมพุกเนี่ยแหละค่ะ ว่ากันว่าถ้าท่านสั่นตะลุมพุกเมื่อไหร่ เงินทองไหลมาเทมาเมื่อนั้น บางที รูปเทพไดโกกุยังยืนอยู่บนฟ่อนข้าวที่กำลังถูกหนูแทะกินด้วยค่ะ แต่ท่านประทับอยู่ในอาการที่มีความสุขไม่เดือดร้อน เพราะท่านมั่งคั่งร่ำรวยนั่นเอง แล้วก็เลยทำให้หลายๆ บ้านเอารูปท่านไปติดไว้ในครัว เพื่อให้กำราบหนูซะเลย จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เทพที่ได้รับความนิยมมากอีกองค์ก็คือ อิบิสุ (Ibisu บางแห่งเขียนว่า Ebisu) เทพองค์นี้มีจุดเด่น คือ ท่านต้องทรงถือคันเบ็ดไว้ในพระหัตถ์นึง อีกพระหัตถ์หนีบปลาตัวใหญ่ไว้ หรือบางรูปก็ขี่ปลาเลยค่ะ ในศาสนาชินโตนั้น กล่าวว่าเทพอิบิสุเป็นโอรสของพระธรณีโอคูนินูชิ นอกจากนี้บางตำนานก็ว่าท่านเป็นโอรสของเทพไดโกกุ แต่บางตำนานก็ว่าท่านเป็นโอรสองค์ที่ ๓ ของเทพอิซานากิ และเทวีอิซานามิ ผู้สร้างหมู่เกาะญี่ปุ่นค่ะ เทวกำเนิดท่านสับสนปนเปแล้วแต่ใครจะแต่งตำรากันน่ะค่ะ แต่ถ้าในทางเทววิทยาจริงๆ เชื่อกันว่า ท่านเป็นกามิ หรือภูตดั้งเดิมของญี่ปุ่นมาก่อน ดังนั้นท่านจึงเป็นเทพเชื้อสายญี่ปุ่นแท้ๆ มิได้มาจากต่างประเทศเหมือนเทวีเบนเท็น และเทพไดโกกุค่ะ เทพอิบิสุนี้ท่านเป็นที่บูชากันมากในแถบโอซากา ซึ่งเป็นแหล่งอุตสาหกรรมประมงของญี่ปุ่นมาแต่โบราณ ท่านถึงได้ทรงคันเบ็ดและปรากฏพร้อมกับปลายักษ์ไงคะ และเพราะเหตุนั้นท่านก็เลยกลายเป็นเทพแห่งการประมง และเป็นเทวรูปที่นิยมบูชากันในโรงงานและตลาดปลา ชาวประมงญี่ปุ่นเมื่อจะออกทะเลแต่ละครั้ง มักบูชาเทพองค์นี้เสมอค่ะ นอกจากนี้ เทพอิบิสุ ยังเป็นที่บูชากันในหมู่พวกเล่นละครหุ่น ทหารเรือ พ่อค้า นักธุรกิจ มีเทศกาลไหว้ประจำปีในระหว่างวันที่ ๑๙-๒๐ ตุลาคม เรียกว่า อิบิสุโกะ เป็นเทศกาลใหญ่โตมากค่ะ เพราะท่านได้รับความนิยมสูงสุดเคียงคู่กับเทพไดโกกุทีเดียว จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ที่โพสต์ไปแล้วนี้คือของเก่าที่ถูกลบไปค่ะ ขอแว๊บบบบบ... ไปทำงานก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาโพสต์ต่อ ผู้สนใจก็เซฟเก็บไว้นะคะ เผื่อมีใครมาอุ้มไปอีก จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 3 เม.ย. 52 22:49:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามารออ่านต่อครับ จากคุณ : ltf06 - [ 4 เม.ย. 52 00:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 องค์ต่อไปค่ะ บิชามง (Bishamon) เชื่อกันว่า เทพองค์นี้เดิมก็คือพระไวศรวรรณ หรือพระโพธิสัตว์ชัมภล หรือท้าวกุเวร หรือท้าวเวสสุวัณของไทยเราน่ะแหละค่ะ (หลายชื่ออะไรเช่นนี้ - -") เพราะว่าพระองค์ทรงเป็นโลกบาลผู้ครองทิศเหนือ รวมทั้งเป็นเทพผู้คุ้มกฎ และปกป้องผู้บูชาจากอันตราย และภูตผีปีศาจด้วยค่ะ นอกจากนี้ คุณสมบัติที่โดดเด่นของบิชามงก็คือ เป็นเทพแห่งทรัพย์สมบัติค่ะ ว่ากันว่าพระองค์ทรงเป็นเทพที่มั่งคั่งร่ำรวยยิ่งนัก ทั้งยังสามารถประทานโชคลาภ ๑๐ ประการ และทรัพย์สินเงินทองของมีค่าตามแต่ผู้บูชาจะอธิษฐาน ในอีกด้านหนึ่ง บิชามงยังเป็นเทพแห่งสงครามด้วยค่ะ ดังนั้นทิพยรูปของพระองค์จะสวมเสื้อเกราะแบบนักรบ ทรงมีพระพักตร์สีฟ้า ถืออาวุธต่างๆ แต่ที่เห็นชัดคือหอกและเจดีย์ ก็เช่นเดียวกับท้าวกุเวรของจีน หรือ โต้บุ๋นน่ะแหละค่ะ ที่ถือเจดีย์เช่นกัน บางทีก็ปรากฏในลักษณะที่กำลังเหยียบปีศาจสองตนด้วยค่ะ เทพบิชามงเป็นตัวแทนของคุณงามความดี ความสงบสุข ท่านได้รับการนับถือทั้งจากพวกหมอ นักบวชชินโต พระภิกษุในศาสนาพุทธฝ่ายมหายานของญี่ปุ่นเป็นอันมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 00:28:40 จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 00:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฟูกุโรกูจุ (Fukurokuju) เป็นสัญลักษณ์ของคุณงามความดีในอีกรูปแบบหนึ่งค่ะ แต่ท่านได้รับการนับถือในฐานะเทพผู้ประทานพรให้มีอายุยืนยาวมากกว่า นอกจากนี้ท่านยังดลบันดาลให้มีลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมือง และทำให้ข้าวปลาธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ อีกทั้งทำให้ทรัพย์สินเพิ่มทวีคูณก็ได้ค่ะ เทววิทยาญี่ปุ่นอธิบายว่า เทพองค์นี้เกิดจากสภาวะ ๓ ประการ หรือเทพ ๓ องค์มารวมกัน คือ ฟูกุ : เทพเจ้าแห่งความสุข, โรกุ : เทพเจ้าแห่งทรัพย์สมบัติ และ จู : เทพเจ้าแห่งความมีอายุยืน เทพองค์นี้มักปรากฏเป็นคนแก่อ้วนเตี้ย มีลักษณะของผู้คงแก่เรียน มีความเคร่งขรึม สำรวม ที่น่าสังเกตคือพระเศียรเรียวยาว ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอายุยืน ความฉลาด และประสบการณ์ มักมีสัตว์มงคล เช่น นกกระเรียน หรือกวาง รวมทั้งเต่าด้วยค่ะอยู่ใกล้ๆ สัตว์เหล่านี้ในมายาศาสตร์จีนล้วนแต่เป็นตัวแทนของความมีอายุยืนทั้งสิ้น ดังนั้น เทพองค์นี้ก็คือเทพองค์เดียวกับเทพ โซ่ว หรือเทพ ซิ่ว ที่อยู่ในชุด ฮก ลก ซิ่ว ของจีนน่ะแหละค่ะ ว่ากันว่าพระองค์ทรงเป็นพระบิดาของเทพจูโรจิน ซึ่งเป็นเทพแห่งอายุยืนอีกองค์หนึ่งด้วย ท่านทรงเป็นที่นับถือของพวกนักเลงหมากรุก คนทำสวน ตลอดจนพวกพ่อค้าอัญมณีและเครื่องประดับต่างๆ รวมไปถึงนักมายากล นักวิทยาศาสตร์ และช่างทำนาฬิกาค่ะ จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 00:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทีนี้ก็มาถึง จูโรจิน (Jurojin) เทพเจ้าแห่งความมีอายุยืนและความสุขุมรอบคอบอีกองค์หนึ่งค่ะ ในฐานะที่เป็นโอรสของเทพฟูกุโรกูจุ จูโรจินย่อมได้รับคุณสมบัติของพระบิดา คือความฉลาดรอบรู้ และความมีอายุยืนมาด้วยเช่นกันค่ะ เทวลักษณะของพระองค์ก็คือชายร่างเล็กเตี้ย แต่ศีรษะใหญ่ มักถือไม้เท้ายาวแล้วก็จะมีสมุดเล่มเล็กๆ ห้อยไว้ด้วย สมุดเล่มนี้ท่านเอาไว้คอยจดอายุของบรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลายในโลกนี้เอาไว้ แล้วข้างกายท่านก็มักมีกวางคลอเคลียอยู่เหมือนพระบิดา ถ้าเป็นรูปวาดสมัยเก่าๆ มักวาดให้กวางนี้เป็นสีดำค่ะ แต่ถ้าเป็นรูปสมัยใหม่บางทีก็ไม่มีกวาง เพื่อไม่ให้ซ้ำกับเทพฟูกุโรกูจุไงคะ ว่ากันว่าท่านโปรดสุรามากค่ะ โดยเฉพาะเหล้าสาเก ทรงเป็นนักดื่มตัวยง แต่ด้วยความที่เป็นเทพ ก็เลยไม่เมา ท่านก็เลยเป็นที่นับถือของพวกที่มีอาชีพต้มเหล้า ผลิตเหล้า เวลาจัดของเซ่นไหว้ท่านก็ต้องมีเหล้าสาเกรวมอยู่ด้วยอย่าให้ขาดค่ะ ไม่งั้นคนญี่ปุ่นบอกว่าท่านไม่โปรด แต่ที่น่าแปลกก็คือ คนที่นับถือท่านนั้นบางพวกก็มีอาชีพที่ไม่ควรแตะต้องสุรายาเมาชนิดใดๆ ไม่ว่าจะเป็นนักบิน หมอดู ครูบาอาจารย์ ในขณะที่พวกเสมียน ช่างกล นักสำรวจ นักหนังสือพิมพ์ นักการเมือง ก็นับถือท่านกันมากเช่นกันค่ะ บอกจริงๆ ค่ะ สิ่งที่โพสต์ไปนี่ เราก็ไม่รู้หลักเหมือนกันว่าการแบ่งอาชีพว่าจะนับถือเทพอะไรเป็นเทพประจำกลุ่มอาชีพของตนนั้น คนญี่ปุ่นเค้ามีหลักยังไง เพราะถ้าเป็นคนจีน เค้าเอาสิ่งที่เทพแต่ละองค์อุปถัมภ์ หรือเอาเทวตำนานที่เกี่ยวกับเทพองค์นั้นเป็นหลักค่ะ อย่างที่ว่าทำไมช่างตัดผมจีนนับถือเซียนลวี่ต้งปินกันมาก เพราะในประวัติเซียนองค์นั้นเคยช่วยเหลือช่างตัดผม และท่านก็เป็นเซียนกระบี่ซึ่งเกี่ยวข้องกับของมีคมต่างๆ อยู่แล้ว จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 00:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 องค์สุดท้ายแล้วค่ะ เทพโฮเตอิ (Hotei) นี่ก็เป็นเทพของพวกนักผลิตสุรายาเมาอีกองค์หนึ่งค่ะ เพียงแต่ว่าท่านมีหน้าที่อื่นอีก คือเป็นเทพผู้คุ้มครองเด็ก และเป็นเทพผู้อุปถัมภ์พวกหมอดู นักพยากรณ์แขนงต่างๆ รวมทั้งมีคุณสมบัติหลักๆ คือประทานโชคลาภเช่นเดียวกับอีก ๖ องค์ค่ะ เทวลักษณะของเทพองค์นี้ ก็คล้ายกับเทพโชคลาภองค์อื่นๆ คือรูปร่างอ้วน แก้มยุ้ย ใบหน้ายิ้มแป้น มักจะสะพายย่ามใบใหญ่ ย่ามใบนี้เล่ากันว่าใส่ของไปมากแค่ไหนก็ไม่มีวันเต็มค่ะ เทววิทยาญี่ปุ่นยอมรับว่า เทพองค์นี้มาจากจีนอย่างแน่นอน ว่ากันว่าท่านเคยเป็นมนุษย์ธรรมดา เกิดในสมัยราชวงศ์เหลียงของจีน และถึงแก่มรณกรรมเมื่อพ.ศ.๙๑๖ ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่นั้น ท่านเป็นบุคคลที่มีความรอบรู้เชี่ยวชาญในพุทธศาสนามากค่ะ และท่านก็มีวัตรปฏิบัติของผู้ละวาง ไม่ยึดติดใดๆ ไม่มีบ้านช่องหรือที่หลับที่นอนโดยเฉพาะ ค่ำไหนนอนนั่น บางครั้งก็นอนในทุ่งโล่งได้อย่างไม่สะทกสะท้านแม้ว่าจะมีหิมะลงอย่างหนัก การแต่งกายท่านก็ไม่มิดชิดอะไร มักจะไม่ใส่เสื้อด้วยซ้ำไปค่ะ การที่ท่านแต่งกายคล้ายพระสังกัจจายน์จีน แถมสะพายย่ามใบใหญ่ด้วย รวมทั้งมักอยู่ในอาการยิ้มแย้มแจ่มใสหรือหัวเราะ ก็เลยมีผู้เสนอว่า เทพองค์นี้อาจเป็นคติความเชื่อเดียวกับพระศรีอาริยเมตไตรของจีนนั่นเองค่ะ แต่เมื่อมาถึงญี่ปุ่นก็กลายเป็นเทพที่ชอบเหล้าสาเกไป นั่นก็เพราะคนญี่ปุ่นชอบเหล้าสาเก และการที่เทพโชคลาภของญี่ปุ่นเกิดจากการเลียนแบบคณะโป๊ยเซียนของจีน ก็เลยอาจจะได้รับแรงบันดาลใจจากนิทานพื้นบ้านจีน ที่มักกล่าวถึงโป๊ยเซียนร่ำสุราบ่อยๆ ด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 00:58:25 จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 00:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในที่สุดก็ได้อ่านสมใจครับ ขอบคุณท่านเจ้าของกระทู้ และคุณหนอนดาวเรืองเป็นอย่างยิ่งครับ จากคุณ : นีละปอย~* - [ 4 เม.ย. 52 01:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ปล.องค์สุดท้ายยิ้มน่ารักดีครับ จากคุณ : นีละปอย~* - [ 4 เม.ย. 52 01:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณ...คุณหนอนดาวเรืองมากๆนะครับ ญี่ปุ่นเอาของจีนมาแปลง...ผสมเข้ากับของตัวเอง จีนก็เอาอินเดียมาแปลง...ผสมของตัวเองไปทีนึงแล้ว เราตามหาต้นทางลำบากแย่ แล้วทีนี้  อาจต้องถามไปถึงเซียนทั้งแปดของจีนด้วยหรือเปล่าก็ไม่ทราบล่ะครับ จากคุณ : deepspace - [ 4 เม.ย. 52 01:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 องค์ต่อไปค่ะ บิชามง (Bishamon) ในอีกด้านหนึ่ง บิชามงยังเป็นเทพแห่งสงครามด้วยค่ะ ดังนั้นทิพยรูปของพระองค์จะสวมเสื้อเกราะแบบนักรบ ทรงมีพระพักตร์สีฟ้า ถืออาวุธต่างๆ แต่ที่เห็นชัดคือหอกและเจดีย์ ก็เช่นเดียวกับท้าวกุเวรของจีน หรือ โต้บุ๋นน่ะแหละค่ะ ที่ถือเจดีย์เช่นกัน บางทีก็ปรากฏในลักษณะที่กำลังเหยียบปีศาจสองตนด้วยค่ะ .............................................................................................. ท้าวกุเวรของจีนคือโต้บุ๋น แล้ว ไฉ่ซิ่งเอี๊ย ของจีนภาคบู๊  ที่นั่งเสือโคร่ง ล่ะครับ ใช่  ท้าวกุเวรด้วยหรือเปล่าครับ ผมยัง..งง....กับข้อมูลที่ได้อ่านมาแบบนี้น่ะครับ จากคุณ : deepspace - [ 4 เม.ย. 52 02:14:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 *โพสต์ซ้ำค่ะ* แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 21:42:41 จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 21:40:56 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่อง ไฉ่ซิ่งเอี๊ย เป็นอะไรที่น่าสับสนมากค่ะ เพราะปัจจุบัน มีการนำคำนี้มาใช้เรียกพระโพธิสัตว์ชัมภลของทิเบต ซึ่งเป็นเทพองค์เดียวกับท้าวกุเวรของจีน หรือท้าวเวสสุวัณในศาสนาพุทธเถรวาทด้วย ซึ่งเราไม่แน่ใจนะคะ ว่าที่เรียกกันมั่วขนาดนี้ จะเป็นเฉพาะคนจีนในประเทศไทย (โดยเฉพาะมูลนิธิจีเต็กลิ้ม) หรือว่ารวมถึงคนจีนในประเทศอื่นๆ แต่ตามหลักเดิม คำว่า ไฉ่ซิ่งเอี๊ย เป็นคำเรียกเทพ ๒ องค์ ซึ่งแบ่งเป็นภาคบู๊ และภาคบุ๋น  ไฉ่ซิ่งเอี๊ยภาคบู๊ ตามที่จขกท. กล่าวถึงนั้น เดิมชื่อเซียงหมิง รับราชการอยู่ในสมัยพระเจ้าจางจูกงหมิงแห่งราชวงศ์โจว (ประมาณ ๖๐๐ ปีก่อนพ.ศ.) ค่ะ เล่ากันว่า พระเจ้าจางจูกงหมิงนั้นเป็นกษัตริย์ทรราชย์ ปกครองด้วยการรีดนาทาเร้น เรียกเก็บภาษีในอัตราสูง สั่งประหารผู้คนตามใจชอบ ฯลฯ สร้างความเดือดร้อนให้กับไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินเป็นอันมาก ทำให้มีขุนนางตงฉินหลายคนวางแผนปลงพระชนม์ แต่ฮ่องเต้โฉดก็รอดไปได้ทุกครั้ง ส่วนเซียงหมิง แม้ว่าจะเป็นที่โปรดปรานเพราะทำงานดี แต่ตัวเขาเองก็ไม่พอใจการปกครองของฮ่องเต้โฉดเช่นกันค่ะ พอมีโอกาสก็จะพยายามถวายคำแนะนำให้ฮ่องเต้กลับตัวกลับใจหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจแต่อย่างใด เซียงหมิงก็เลยรวบรวมเหล่าขุนนางตงฉินก่อกบฏหมายโค่นฮ่องเต้ลงจากราชบัลลังก์ ฝ่ายฮ่องเต้ก็ใช้อำนาจสั่งทหารสู้รบกับเซียงหมิงอยู่สามวันสามคืน ทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บล้มตายเป็นอันมาก เมื่อเห็นว่า การสู้รบทำให้คนต้องมาล้มตายถึงเพียงนั้น เซียงหมิงจึงต้องตัดสินใจใช้วิธีทางไสยศาสตร์ค่ะ คือไปเอาหุ่นฟางมัดเป็นรูปแทนองค์ฮ่องเต้ ทำพิธีสาธยายมนต์เป็นเวลา ๒๐ วัน ๒๐ คืน แล้วยิงธนูอาคมใส่หุ่นฟางจนหุ่นตัวนั้นมอดไหม้ไปในพริบตา ส่วนพระเจ้าจางจูกงหมิงก็ประชวรหนักด้วยอำนาจคุณไสยนั้น บรรดาหมอหลวงพยายามถวายการรักษาก็ไม่เป็นผล ฮ่องเต้โฉดประชวรอยู่นาน ๓ วันก็สิ้นพระชนม์ จากวีรกรรมครั้งนี้ ประชาชนจึงยกย่องเทิดทูนเซียงหมิงให้เป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ เพราะการกระทำของเขาทำให้ราษฎรลืมตาอ้าปากได้ และบ้านเมืองกลับคืนสู่ความสงบร่มเย็นค่ะ ไฉ่ซิ่งเอี๊ยภาคบู๊ มีประติมานวิทยาหลักคือเป็นรูปนักรบสวมเกราะถือกระบอง อีกมือถืออ่วงป้อ หรือเงินจีน มีพาหนะเป็นเสือลายพาดกลอน พวกเจ้าของกิจการมักบูชากันเพราะเชื่อว่าท่านมีอำนาจในการควบคุมลูกจ้างให้ขยันหมั่นเพียร และช่วยให้ลูกหนี้ไม่เบี้ยวด้วยค่ะ แม้ว่าจะสวมชุดนักรบจีนเหมือนกัน แต่ไฉ่ซิ่งเอี๊ยภาคบู๊ก็ต่างกับโต้บุ๋น โต้บุ๋นถือเจดีย์ค่ะ ไม่ใช่ถือกระบอง และท่านก็ไม่มีเสืออยู่ใกล้ๆ ด้วย ภาพข้างล่างนี้ องค์ซ้ายเป็นภาคบู๊ องค์ขวาเป็นภาคบุ๋นค่ะ จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 21:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ส่วนนี่คือท้าวกุเวร หรือ โต้บุ๋นเทียนอ๊วง จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 21:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ค.ห.๒๑ ลืมภาพค่ะ ท้าวกุเวร ไม่ใช่หนอนตัวนั้นนะคะ จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 4 เม.ย. 52 21:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากครับ  สำหรับคำอธิบาย โดยส่วนตัวผมเห็นว่า  เรื่อง ไฉ่ซิ่งเอี๊ย เป็นอะไรที่บางท่านเอามาจับแพะชนแกะครับ พระโพธิสัตว์ชัมภลของทิเบต  ไม่น่าจะใช่ ไฉ่ซิ่งเอี๊ย อย่างที่พวกทำของขายครับ พระโพธิสัตว์ชัมภลของทิเบต  เป็นหนึ่งเดียวกับ พระโพธิสัตว์ชุมพลของศรีวิชัย เป็นหนึ่งเดียวกับ โต้บุ๋นเทียนอ๊วง ของจีน และเป็นหนึ่งเดียวกับ ท้าวเวสสุวัณในศาสนาพุทธเถรวาท ด้วย ส่วน ไฉ่ซิ่งเอี๊ย น่าจะมาจากเต๋าแท้ๆ น่ะครับ ผมเชื่อของผมอย่างนี้ ผิดถูกอย่างไร  ไม่ทราบล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 22:27:11 แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 22:13:52 จากคุณ : deepspace - [ 4 เม.ย. 52 22:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ถูกแล้วค่ะ ไฉ่ซิ่งเอี๊ย เป็นเต๋าแท้ๆ เกิดในเมืองจีน เป็นความเชื่อของคนพื้นเมือง แล้วมาถูกรวมเข้าในลัทธิเต๋าในภายหลัง ไม่ได้รับอิทธิพลจากลัทธิศาสนาใดทั้งสิ้นค่ะ แต่ที่ไปเรียกพระไวศรวรรณ หรือพระโพธิสัตว์ชัมภลของมหายานว่าเป็นไฉ่ซิ่งเอี๊ย แล้วมีการไปนำเทวรูปพระโพธิสัตว์ชัมภลของชวามาผลิตขายกันเป็นองค์ไฉ่ซิ่งเอี๊ยด้วยเนี่ย เราไม่แน่ใจจริงๆ ค่ะ ว่ามาทำกันเฉพาะในเมืองไทยนี่ หรือว่าคิดกันแบบนี้มาตั้งแต่เมืองจีน ตัวเราเองเคยเอาเทวรูปเรซิน พระโพธิสัตว์ชัมภล ที่โรงงานในจีนทำเลียนแบบพระทิเบตไปถามคนที่มาจากไต้หวันบ้าง มาเลเซียบ้าง ฮ่องกงบ้าง ว่าเค้าเรียกเทวรูปนั้นว่าไฉ่ซิ่งเอี๊ยหรือเปล่า เค้าบอกว่า ไม่ใช่ค่ะ ไฉ่ซิ่งเอี๊ยต้องแต่งตัวแบบนักรบจีนหรือขุนนางจีนเท่านั้น มีแค่สองภาค คือบู๊กับบุ๋นเท่านั้น เค้าก็บอกเรามาแบบนี้แหละค่ะ ผิดถูกยังไงก็ไม่ทราบเหมือนกัน จากคุณ : หนอนดาวเรือง - [ 5 เม.ย. 52 00:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 บิชามอน มาจากคำว่า เวสสุวัณ จากคุณ : คุณฟิน - [ 5 เม.ย. 52 10:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เทพเอบิสึมีส่วนคล้ายเจียงจื่อหยาของเต๋าครับ (ถือเบ็ดเหมือนกัน) แล้วรูปตาแป๊ะตกปลาที่เราพบบ่อยๆ นี่เกี่ยวกับเทพเอบิสุหรือเปล่าครับ จากคุณ : นีละปอย~* - [ 5 เม.ย. 52 18:56:40 ]

ความคิดเห็นที่ 27 . จากคุณ : deepspace - [ วันจักรี 23:15:32 ]