ขอถามแบบเด็กๆ นะคะ ปัญหาคงจะเด็กๆ แต่ขอเรียนถามเพื่อการฝึกปฏิบัติต่อไปนะคะ
1.
เวลาเราสวดมนต์ ตาก็ดูบทสวด สมองอ่าน ปากสวด แต่เรากลับคิดไปถึงเรื่องอื่นในเวลาเดียวกัน อย่างนี้คือจิตไม่มีสมาธิใช่ไหมคะ
2.
ตั้งแต่ไหนแต่ไร เวลาทำอะไร ก็ม้กจะมีเสียงคอยบอก คอยเตือนในใจ
เด็กๆ เวลาโกหก หรือทำผิด จะขนลุกทุกครั้ง มีเสียงเตือนตลอด บางทีเราก็ไม่ฟังเสียงเตือนนั้น บางทีเราก็ฟัง มันเป็นของมันเอง เสียงนี้คือ "สติ" ใช่ไหมคะ
3.
จากข้อ 2 พื้นฐานแบบนี้ โตขึ้นมาก็จะคิดมาก คิดเยอะ สงสัยอะไรก็ต้องรู้ต้องคิดจนทะลุปรุโปร่ง ส่วนหนึ่งก็ดีทำให้รู้อะไรมาก แต่ส่วนหนึ่งก็แย่คือกลายเป็นคิดมาก คิดไม่หยุด สมองทำงานตลอดเวลา แบบบางทีเถียงกันในหัว 2-3 ความคิด
ก่อนนี้สักสองปี มีเสียงเตือนจากในใจว่า คิดเยอะไปแล้วนะ
แต่ตัวเองกลับไม่ค่อยฟังมันเคยชินและเพราะหลักเหตุผลก็บอกว่าต้องคิดให้จบสิ
ไม่งั้นจะรู้เรื่องเหรอ คิดแล้วจะได้จบ จบกันไปข้างนึง
แต่ลึกๆ ก็รู้สึกว่าหรือว่าไม่ใช่ หรือว่าไม่ควรคิด เสียงนั้นก็บอกระวังนะๆๆ
ตอนหลังเสียงนั้นก็คงเลิกเตือนไป
และต่อมาก็เป็นปัญหาจริง คือตัวเองเกิดฟุ้งซ่านจนควบคุมไม่ได้ ทำงานไม่ได้
อย่างนี้คือจิตไม่ว่าง จิตไม่มีสมาธิใช่ไหมคะ
แต่เราก็รู้ตัวทุกอย่างว่ากำลังฟุ้งซ่าน แย่แล้ว เห็นไหมล่ะ.. บลาบลาบลา.. (รู้นะแต่ควบคุมไม่ได้)
อย่างนี้เรียกว่ายังมีสติอยู่ไหมคะ หรือเสียสติไปแล้ว(หุหุ)
4.
ทีนี้ก็เลยหันมาหัดนั่งสมาธิ เพราะอะไรก็หยุดไม่ได้ นอกจากนั่งสมาธิ
ศึกษาธรรม ก็หยุดฟุ้งซ่านได้ (พอสมควร) แต่สมองยังไวอยู่
ขณะดูลมหายใจอยู่ เผลอแป๊บเดียว ความคิดออกไปนอกตัวอีก
ทั้งๆ ที่อีกส่วนหนึ่งก็ยังกำหนดลมหายใจอยู่นั่นล่ะ
(แบบเหมือนมีสองร่าง)
แต่ทีนี้ก็อยากจะไปต่อ ก็พยายามทำเองมาพักนึงแล้ว ก็ยังแตกอยู่
แสดงว่ายังไม่มีสมาธิใช่ไหมคะ
อยากถามซื่อๆ เลยค่ะ สำหรับท่านผู้รู้
ธรรมชาติแบบนี้ควรไปฝึกแบบไหนดีคะ ที่มันจะเหมาะกับอาการแบบนี้น่ะค่ะ ?
ขอรบกวนเวลา และขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ
แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 52 21:04:46
แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 52 21:04:09
จากคุณ :
chaosy 
- [
4 มิ.ย. 52 20:58:22
]
ขอถามแบบเด็กไม่เดียงสา เกี่ยวกับการปฏิบัติ
