ความคิดเห็นที่ 1 พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) (หลวงพ่อวัดปากน้ำ) ชาติภูมิ หลวงพ่อวัดปากน้ำ องค์ปฐมบรมครูแห่งวิชชาธรรมกายในยุคปัจจุบัน เดิมชื่อ สด นามสกุล มีแก้วน้อย ท่านเกิดเมื่อวันศุกร์ที่ ๑๐ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๒๗ ตรงกับวันแรม ๖ ค่ำ เดือน ๑๑ ปีวอก ฉศก จุลศักราช ๑๒๔๖ ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระปิยมหาราช ณ บ้านสองพี่น้อง ตำบลสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี เป็นบุตรคนที่สองของนายเงินและนางสุดใจ มีแก้วน้อย มีพี่น้องร่วมมารดาบิดา ๕ คน การศึกษาเมื่อเยาว์วัย ท่านเรียนหนังสือกับพระภิกษุน้าชายของท่าน ณ วัดสองพี่น้อง เมื่อพระภิกษุน้าชายลาสิกขาบทแล้ว ท่านก็ได้มาศึกษาอักษรสมัย ณ วัดบางปลา อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม ปรากฏว่าท่านเรียนได้ดีสมสมัย คือตั้งใจเรียนจริงๆ ไม่ยอมอยู่หลังใคร การอาชีพ เมื่อเสร็จการศึกษาแล้ว ออกจากวัดช่วยมารดาบิดาประกอบอาชีพเกี่ยวกับการค้าขาย โดยซื้อข้าวบรรทุกเรือล่องมาขายให้แก่โรงสีในกรุงเทพฯ บ้าง ที่นครชัยศรีบ้าง เมื่อสิ้นบุญบิดาแล้ว ได้รับหน้าที่ประกอบอาชีพสืบต่อมา เป็นคนรักงานและทำอะไรทำจริง ทั้งขยันขันแข็ง อาชีพการค้าจึงเจริญโดยลำดับ จนปรากฏในยุคนั้นว่า เป็นผู้มีฐานะดีคนหนึ่ง เมื่ออายุ ๑๙ ปี ระหว่างที่ทำการค้าอยู่นั้น ความคิดอันประกอบด้วยความเบื่อหน่ายเกิดแก่ท่าน โดยเกิดธรรมสังเวชขึ้นในใจว่า “การหาเงินเลี้ยงชีพนั้นลำบาก บิดาของเราก็หามาอย่างนี้ ต่างไม่มีเวลาว่างกันทั้งนั้น ถ้าใครไม่รีบหาให้มั่งมี ก็เป็นคนชั้นต่ำ ไม่มีใครนับหน้าถือตา เข้าหมู่เพื่อนบ้านก็อับอาย ไม่เทียมหน้าเขา บุรพชนต้นสกุลก็ทำมาอย่างนี้เหมือนกัน จนถึงบิดาเราและตัวเราในบัดนี้ ก็คงทำอยู่อย่างนี้ ก็บัดนี้บุรพชนทั้งหลายได้ตายไปหมดแล้ว แม้เราก็จักตายเหมือนกัน เราจะมัวแสวงหาทรัพย์อยู่ทำไม ตายแล้วเอาไปไม่ได้ บวชดีกว่า” เมื่อได้โอกาส ท่านได้จุดธูปเทียนบูชาพระ อธิษฐานว่า “ขออย่าได้ตายเสียก่อนเลย ขอให้ได้บวชก่อน เมื่อบวชแล้วจะไม่ลาสิกขา ขอบวชไปจนตลอดชีวิต” ท่านบอกว่าเริ่มอธิษฐานมาตั้งแต่อายุ ๑๙ ปี หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านเล่าต่อไปว่า เมื่อตกลงใจบวชไม่สึกแล้ว จิตคิดเป็นห่วงมารดาเกิดขึ้น จึงขะมักเขม้นทำงานสะสมทรัพย์ เพื่อให้มารดาเลี้ยงชีพไปจนตลอดชีวิต อุปสมบท เดือนกรกฎาคม ๒๔๔๙ ต้นเดือน ๘ ขณะมีอายุย่างเข้า ๒๒ ปี ท่านได้อุปสมบท ณ วัดสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี มีฉายาว่า จนฺทสโร พระอาจารย์ดี วัดประตูศาล อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี เป็นพระอุปัชฌาย์ พระครูวินยานุโยค (เหนี่ยง อินฺทโชโต) เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระอาจารย์โหน่ง อินทสุวณโณ เป็นพระอนุสาวนาจารย์ คู่สวดทั้งสองรูปอยู่วัดเดียวกัน คือวัดสองพี่น้อง เมื่ออุปสมบทแล้ว ท่านเริ่มปฏิบัติสมถวิปัสสนากับองค์อนุสาวนาจารย์นับแต่วันบวช เมื่อบวชแล้วพอรุ่งขึ้นอีกวัน หลวงพ่อก็เริ่มลงมือปฏิบัติพระกรรมฐานต่อกับพระอาจารย์เนียม วัดน้อย อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี ได้จำพรรษาอยู่วัดสองพี่น้อง ๑ พรรษา หลังจากออกพรรษาที่วัดสองพี่น้องแล้ว หลวงพ่อก็ได้เข้าพำนักประจำอยู่ที่วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม เพื่อแสวงหาความรู้ให้แตกฉานกว้างขวางและลึกซึ้งยิ่งขึ้น ทั้งในด้านปริยัติและปฏิบัติ สิบปีผ่านไปนับแต่หลวงพ่อเริ่มบวช ท่านมีความรู้ภาษาบาลี แตกฉานพอที่จะอ่านมหาสติปัฏฐานสูตร ในคัมภีร์บาลีได้สมความตั้งใจแล้ว ท่านจึงวางธุระการศึกษาฝ่ายภาษาบาลีลง และใช้เวลากับวิปัสสนาธุระ เพื่อการเจริญพระกรรมฐานโดยเต็มที่ บรรลุธรรมกาย ย่างเข้าพรรษาที่ ๑๒ ของท่าน ประมาณปี พ.ศ.๒๔๖๐ เมื่อหลวงพ่อได้กำหนดใจที่จะปฏิบัติสมถวิปัสสนาอย่างเต็มที่แล้ว ท่านได้กราบลาเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (เข้ม ธมฺมสโร) เจ้าอาวาสวัดพระเชตุพนฯ ไปจำพรรษาที่ ๑๒ ณ วัดโบสถ์ (บน) บางคูเวียง ริมคลองบางกอกน้อย นนทบุรี อันเป็นสถานที่สงบวิเวก ท่านได้อยู่ประจำ ณ พระอุโบสถวัดโบสถ์ บางคูเวียง และปฏิบัติธรรมตลอดเวลาที่อำนวย จากเช้าตลอดค่ำคืน ครั้นย่างกึ่งพรรษา ท่านก็ได้ตรึกนึกถึงความตั้งใจครั้งแรกเมื่อได้ขอบวชจนตลอดชีวิต เวลาก็ล่วงมาถึง ๑๔ ปี บวชเป็นพรรษาที่ ๑๒ แล้ว ท่านยังไม่บรรลุ ยังไม่เห็นธรรม ดังที่องค์สมเด็จพระบรมศาสดาท่านได้ทรงตรัสรู้และทรงเห็นเลย ท่านจึงเริ่มกำหนดใจว่า จะเจริญพระกรรมฐานโดยสุดกำลัง ในครั้งนี้ แม้จะตายระหว่างปฏิบัติพระกรรมฐานก็จะยอม ด้วยมีค่ามากกว่าตายก่อนบวช หรือไม่ได้ปฏิบัติภาวนาเลย ท่านตั้งใจเด็ดขาดแล้วก็เข้าสู่พระอุโบสถวัดโบสถ์ บางคูเวียง แต่เย็นวันพระ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๐ ตั้งสัจจาธิษฐานมั่นคง มอบกายถวายชีวิตเพื่อพระรัตนตรัยอันประเสริฐสุดว่า เมื่อนั่งลงแล้ว หากมิได้บรรลุธรรม ดังที่พระพุทธองค์ทรงเห็นทรงตรัสรู้แล้ว ก็จะไม่ขอลุกขึ้นจากที่อีกจนตลอดชีวิต เมื่อใจท่านตั้งมั่นแล้ว ก็เริ่มปรารภนั่ง และกราบทูลอาราธนาองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงโปรดประทานธรรมที่พระองค์ทรงเห็น ทรงตรัสรู้ แม้เพียงส่วนน้อยที่สุด ซึ่งแม้นหากการบรรลุธรรมนั้นแล้ว จะเป็นโทษแก่พระศาสนา ก็ขออย่าได้ทรงประทานเถิด ท่านจะรับเป็นทนายแก้ต่างพระศาสนาต่อไปจนตลอดชีวิต เมื่อได้อธิษฐานในยอมสละชีวิตเป็นพุทธบูชาแล้ว ท่านก็ขัดสมาธิเข้าที่นั่งเจริญภาวนาพระกรรมฐาน เวลาผ่านไปจนดึก ใจของท่านหยุดสงบนิ่ง ความเห็น ความจำ ความคิด ความรู้ เข้ามารวมหยุดที่จุดเดียวกัน ณ ศูนย์กลางกาย ได้ส่วนพอดีแล้ว ท่านได้เห็น ดวงปฐมมรรค หรือ ดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน อันเป็นดวงกลมโตใสบริสุทธิ์ ขนาดฟองไข่แดงของไก่ ที่ศูนย์กลางกาย ดวงยิ่งใสสว่างมากขึ้นและใหญ่ขนาดดวงอาทิตย์ สุกใสสว่างยิ่งนัก ได้เห็นดังนั้นแล้ว ท่านจำต้องตรึกว่า สมควรจะทำอย่างไรต่อไปอีก ขณะนั้น ท่านได้มาถึงจุดแห่งการเริ่มค้นพบพระสัทธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และทางสายเอก สายเดียวสู่มรรคผลนิพพานแล้ว ในระหว่างที่ได้หยุดใจนิ่ง พิจารณาดวงปฐมมรรคนั้น ท่านใจบันดาลตรึกถึง มัชฌิมาปฏิปทา สายกลางขององค์สมเด็จพระบรมศาสดา ที่ศูนย์กลางกลมใสสว่างนั้นปรากฏมีจุดเล็กเรืองแสงสว่างไสวยิ่งกว่า ท่านจึงได้เลือก ดำเนินตามทางสายกลางและทุ่มความรู้สึกทั้งหมดเข้าไว้ในจุดศูนย์กลางดวงทันที จุดนั้นก็ขยายขึ้นมาแทนที่ดวงเดิมซึ่งหายไป ท่านจึงได้รวมความเห็น จำ คิด รู้ ดิ่งเข้าไปในกลางของกลางต่อไปอีก โดยอาการฉะนี้ ท่านก็ได้เห็นดวงเก่าหายไป มีดวงสุกใสยิ่งขึ้นหยุดจากศูนย์กลางกายนั้นขึ้นมาแทนที่ ประดุจฟองอากาศผุดจากน้ำขึ้นมาแทนที่กัน โดยต่อเนื่อง ไม่ขาดสายและยิ่งใสสว่างขึ้น โดยการหยุดในหยุดและเข้ากลางของกลางนี้ ท่านก็ได้เห็นดวงต่างๆ และกายผุดขึ้นมา โดยต่อเนื่องกัน คือเห็นดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน ดวงศีล ดวงสมาธิ ดวงปัญญา ดวงวิมุตติ ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ และจึงเห็นกายมนุษย์ละเอียด ท่านเมื่อได้ทุ่มความรู้สึกเข้าไปในกลางของกลางต่อไปอีก ก็เห็นดวงทั้ง ๖ และกายของกายที่ละเอียดยิ่งขึ้น ปรากฏขึ้นมาเป็นลำดับ ในเบื้องต้นนั้นทั้ง ๑๘ กาย ได้แก่ กายในภพสามนี้ ๘ กาย คือ กายมนุษย์ละเอียด กายทิพย์ กายทิพย์ละเอียด กายรูปพรหม กายรูปพรหมละเอียด กายอรูปพรหม และกายอรูปพรหมละเอียด และกายที่พ้นภพสามหรือกายโลกุตตระ ๑๐ กาย คือ กายธรรม กายธรรมละเอียด กายพระโสดา กายพระโสดาละเอียด กายพระสกทาคา กายพระสกทาคาละเอียด กายพระอนาคา กายพระอนาคาละเอียด กายพระอรหัต และกายพระอรหัตละเอียด กายธรรม หรือ ธรรมกาย และกายโลกุตตระอื่นดังกล่าว ปรากฏขึ้นที่ศูนย์กลางกายของท่านนั้น เป็นองค์พระปฏิมาเกตุดอกบัวตูม ใสบริสุทธิ์ยิ่งกว่าอัญมณีใดๆ งดงามหาที่ติมิได้ กายโลกุตตระล้วนเป็นกายที่ละเอียดยิ่งนัก และพ้นจากอาณัติแห่งพระไตรลักษณ์ เป็นวิสังขารแห่งความสุขที่แท้จริง ธรรมและของจริงขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งหลวงพ่อได้ค้นพบ ได้รู้ ได้เห็น และเป็นในคืนวันเพ็ญสำคัญนี้ ลึกซึ้งถึงปานนี้ เกินวิสัยของบุคคลจะคาดคิดคะเน แม้ใครยังตรึกนึกคิดอยู่ก็เข้าไม่ถึง หลวงพ่อได้สอนไว้ในภายหลังว่า “ที่จะเข้าถึงต้องทำให้รู้ตรึก รู้นึก รู้คิดนั้น หยุดเป็นจุดเดียวกัน แต่พอหยุดก็ดับ แต่พอดับแล้วก็เกิด ถ้าไม่ดับแล้วไม่เกิด ตรองดูเถิด ท่านทั้งหลาย นี้เป็นจริง หัวต่อมีเป็นอยู่อย่างนี้ ถ้าไม่ถูกส่วนดังนี้ก็ไม่มี ไม่เป็นเด็ดขาด” การค้นพบได้รู้ได้เห็นได้เป็นพระสัทธรรมของท่านในคืนวันเพ็ญนั้น เป็นจุดเริ่มต้นที่ถูกต้อง แท้จริง ให้หลวงพ่อปฏิบัติ แสวงหาที่สุดแห่งธรรม ท่านตรึกใจดิ่งลึกลงไปที่ศูนย์กลางกายธรรมที่สุดละเอียดอยู่ตลอดเวลา นับแต่นั้นเป็นต้นมา โดยมิได้มีการถอยกลับ และหยุดยั้งอีกเลย ท่านยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้นทุกที เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ กลางรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้าครั้งนั้นเจ้าประคุณสมเด็จพระวันรัต เผื่อน ติสสทัตตมหาเถระ วัดพระเชตุพนฯ พระอาจารย์องค์หนึ่งของท่าน ยังดำรงสมณศักดิ์เป็นท่านเจ้าคุณพระศากยยุตติวงศ์ เจ้าคณะอำเภอภาษีเจริญ เล็งเห็นความเป็นผู้นำของหลวงพ่อ ซึ่งครั้งนั้นเป็นพระฐานานุกรมที่ พระสมุห์สด จนฺทสโร เจ้าประคุณได้มอบหมายท่าน ให้จำต้องยอมรับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ เขตภาษีเจริญ ซึ่งเป็นพระอารามหลวงเก่าแก่แต่ครั้งกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี และในขณะนั้นชำรุดทรุดโทรมมาก เป็นกึ่งวัดร้าง มีพระประจำวัดอยู่เพียงสิบสามรูป ในปี พ.ศ.๒๔๖๔ ตรงกับ ร.ศ.๑๔๐ เป็นปีที่ ๑๒ ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า พระครูสมุห์สด จนฺทสโร ก็ได้รับสมณศักดิ์เป็น พระครูสมณธรรมสมาทาน ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ด้วยความเป็นผู้นำอย่างเยี่ยมยอด และความอดทนอย่างยิ่งยวด หลวงพ่อก็ได้ทำนุบำรุงวัดปากน้ำภาษีเจริญขึ้นใหม่จนเป็นอารามหลวงที่สำคัญและใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง มีพระภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา ที่อยู่ในความอุปการะของท่านที่วัดในระยะนั้นจำนวนเป็นร้อยเป็นพัน มีทั้งพระสงฆ์จากต่างประเทศ เช่นจากประเทศอังกฤษ มาบวชเรียนกับหลวงพ่อ สมจริงแล้วดังปณิธานของท่านที่ตั้งใจไว้ว่า “บรรพชิตที่ยังไม่มาขอให้มา ที่มาอยู่แล้ว ขอให้เป็นสุข” ลุสมัยพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช สยามินทราธิราช พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลปัจจุบัน ในปี พ.ศ.๒๔๙๐ อันเป็นปีที่ ๒ แห่งรัชกาล ท่านได้รับตำแหน่งพระอุปัชฌาย์ ต่อมาในปี พ.ศ.๒๔๙๒ ได้รับพระราชทานตั้งเป็นพระราชาคณะชั้นสามัญที่ พระภาวนาโกศลเถร และอีกสองปีภายหลัง ท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะเสมอพระราชาคณะเปรียญ ถึงปี พ.ศ.๒๔๙๘ ท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นราชที่ พระมงคลราชมุนี ในปีฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ พ.ศ.๒๕๐๐ ตรงกับ ร.ศ.๑๗๖ เป็นปีที่ ๑๒ แห่งรัชกาลปัจจุบัน ท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นเทพมีพระราชทินนามว่า พระมงคลเทพมุนี นับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา . จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) (หลวงพ่อวัดปากน้ำ) เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ กลางรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้าครั้งนั้นเจ้าประคุณสมเด็จพระวันรัต เผื่อน ติสสทัตตมหาเถระ วัดพระเชตุพนฯ พระอาจารย์องค์หนึ่งของท่าน ยังดำรงสมณศักดิ์เป็นท่านเจ้าคุณพระศากยยุตติวงศ์ เจ้าคณะอำเภอภาษีเจริญ เล็งเห็นความเป็นผู้นำของหลวงพ่อ ซึ่งครั้งนั้นเป็นพระฐานานุกรมที่ พระสมุห์สด จนฺทสโร เจ้าประคุณได้มอบหมายท่าน ให้จำต้องยอมรับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ เขตภาษีเจริญ ซึ่งเป็นพระอารามหลวงเก่าแก่แต่ครั้งกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี และในขณะนั้นชำรุดทรุดโทรมมาก เป็นกึ่งวัดร้าง มีพระประจำวัดอยู่เพียงสิบสามรูป ในปี พ.ศ.๒๔๖๔ ตรงกับ ร.ศ.๑๔๐ เป็นปีที่ ๑๒ ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า พระครูสมุห์สด จนฺทสโร ก็ได้รับสมณศักดิ์เป็น พระครูสมณธรรมสมาทาน ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ด้วยความเป็นผู้นำอย่างเยี่ยมยอด และความอดทนอย่างยิ่งยวด หลวงพ่อก็ได้ทำนุบำรุงวัดปากน้ำภาษีเจริญขึ้นใหม่จนเป็นอารามหลวงที่สำคัญและใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง มีพระภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา ที่อยู่ในความอุปการะของท่านที่วัดในระยะนั้นจำนวนเป็นร้อยเป็นพัน มีทั้งพระสงฆ์จากต่างประเทศ เช่นจากประเทศอังกฤษ มาบวชเรียนกับหลวงพ่อ สมจริงแล้วดังปณิธานของท่านที่ตั้งใจไว้ว่า “บรรพชิตที่ยังไม่มาขอให้มา ที่มาอยู่แล้ว ขอให้เป็นสุข” ลุสมัยพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช สยามินทราธิราช พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลปัจจุบัน ในปี พ.ศ.๒๔๙๐ อันเป็นปีที่ ๒ แห่งรัชกาล ท่านได้รับตำแหน่งพระอุปัชฌาย์ ต่อมาในปี พ.ศ.๒๔๙๒ ได้รับพระราชทานตั้งเป็นพระราชาคณะชั้นสามัญที่ พระภาวนาโกศลเถร และอีกสองปีภายหลัง ท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะเสมอพระราชาคณะเปรียญ ถึงปี พ.ศ.๒๔๙๘ ท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นราชที่ พระมงคลราชมุนี ในปีฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ พ.ศ.๒๕๐๐ ตรงกับ ร.ศ.๑๗๖ เป็นปีที่ ๑๒ แห่งรัชกาลปัจจุบัน ท่านได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นเทพมีพระราชทินนามว่า พระมงคลเทพมุนี นับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ธรรมปฏิบัติวิชชาธรรมกาย วิชชาธรรมกาย ดังที่หลวงพ่อได้บรรลุ รู้ เห็น และเป็น นั้น ลึกซึ้ง คมกล้า ทางค่า ทรงคุณ และหิตานุหิตประโยชน์ใหญ่หลวงที่สุด วิชชาธรรมกายนี้แม้นดำรงอยู่ครั้งพุทธกาลและสืบทอดกันมาอีกระยะหนึ่ง แต่ก็ว่างเว้นไป มิได้มีผู้สอนวิชชานี้อีก นับเป็นระยะเวลายาวนาน จวบจนถึงสมัยที่หลวงพ่อได้บรรลุและนำมาเผยแผ่สอนใหม่ ให้มีผู้เข้าถึง รู้ เห็น และเป็น สืบพระพุทธศาสนากันต่อๆ ไปอีก อย่างถูกต้องโดยสัมมาทิฏฐิ ตรงตามความเป็นจริงและสัมฤทธิ์ผลโดยกว้างขวาง ทั้งนี้ผู้ปฏิบัติจนเห็นธรรมนั้น ย่อมจักต้องเห็นพระพุทธเจ้า ด้วยว่าธรรมกายนั้นคือพระพุทธเจ้า ผู้ใดเห็นพระพุทธเจ้าคือธรรมกาย ย่อมเห็นธรรม ตรงตามพระพุทธพจน์ว่า “โย โข วกฺกลิ ธมฺมํ ปสฺสติ โส มํ ปสฺสติ - ดูกรวักกลิ ผู้ใดแลเห็นธรรม ผู้นั้นชื่อว่าเห็นเราตถาคต ผู้ใดเห็นเราตถาคต ผู้นั้นชื่อว่าเห็นธรรม” และดังพระพุทธพจน์ว่า “ตถาคตสฺส วาเสฏฺฐ เอตํ ธมฺมกาโยติ วจนํ - ดูกรวาเสฏฐะ ธรรมกายนี้เป็นชื่อของตถาคต” วิชชาธรรมกายจึงเป็นหัวใจของการสอนและปฏิปทาที่หลวงพ่ออุทิศให้แก่พระพุทธศาสนาโดยสิ้นเชิง ดังจะเห็นได้ในวัตรปฏิบัติของท่าน ปรากฏเป็นจริยา ท่านจะดูแลกำกับการเจริญวิชชาธรรมกายชั้นสูงที่กระทำโดยต่อเนื่องนั้นอย่างใกล้ชิดมาก โดยอำนาจแห่งพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ และพระสังฆคุณประกอบกับเหตุปัจจัย ธรรมย่อมปราบอธรรมลงเสียได้ การกำจัดทุกข์ภัยไข้เจ็บ ของชน ผู้สมาทานศีล อยู่ในธรรมย่อมจะพออยู่ในวิสัย การเจริญวิชชาธรรมกายนั้น จึงเป็นกิจเพื่อการปราบทุกข์เข็ญและยังสันติสุขให้งอกงามไพบูลย์จริง การประชุมกระแสจิตที่บริสุทธิ์อันแรงกล้าด้วยการเจริญภาวนาวิชชาธรรมกายชั้นสูง จึงกระทำเพื่อช่วยผดุงชาติ ศาสน์ กษัตริย์ และทวยราษฎร์ในทศพิธราชธรรมอันบริสุทธิ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว การเจริญวิชชานี้ดำเนินไปต่อเนื่องเป็นที่น่าอัศจรรย์ แม้ในภาวะมหาสงครามโลกครั้งที่ ๒ ระเบิดตกลงมาลูกแล้วลูกเล่า เพื่อทำลายจุดยุทธศาสตร์ เช่น สะพานพุทธ บริเวณใกล้เคียงวัดปากน้ำ แต่หลวงพ่อ และคณะศิษย์ ผู้เจริญวิชชาธรรมกายชั้นสูง มิได้ปลีกออกจากวัดเพื่อหลบภัยนั้นเลย ท่านกลับยิ่งเด็ดเดี่ยวกวดขันบัญชาการเจริญวิชชาธรรมกายชั้นสูงที่ห้องภาวนาที่ท่านเรียกใช้คำง่ายๆ ว่า โรงงาน นั้น ให้เร็วและแรงขึ้น และประเทศชาติก็ผ่านพ้นมหาภัยสงครามนั้นมาได้ด้วยดี หลวงพ่อของปวงชน การสั่งสอนและสืบบวรพระพุทธศาสนาของหลวงพ่อนั้น ท่านอุทิศให้หมดด้วยทั้งกาย วาจา ใจ เราย่อมสัมผัสได้ ถึงความใสบริสุทธิ์ของกระแสธรรมเทศนาและปฏิปทาของท่านนี้ เป็นกระแสแห่งความสงบ สุข ร่มเย็น อบอุ่น ทรงพลังลึกซึ้ง หยั่งเข้าถึงใจจากองค์พระสมณะ ผู้พึงกราบสักการบูชา หลวงพ่อจะให้ความอุปการะแก่ผู้สมควรได้รับเสมอ ซึ่งท่านได้สอนถึงการอุปการะนี้ว่า “เราเป็นลูกพระพุทธเจ้า เมื่อกาย วาจา ใจ บริสุทธิ์แล้ว ย่อมมีสิทธิใช้มรดกของพระพุทธเจ้าได้ และใช้ได้จนตลอดชาติ ถ้าไม่บริสุทธิ์แล้ว แม้จะเอาไปใช้ก็ไม่ถาวรเท่าไร” ความใจดี มีเมตตากรุณาอันเป็นธรรมค้ำจุนโลก ดังที่ท่านเจริญโดยตลอดเวลา ซึ่งเห็น และสัมผัสโดยง่ายนั้น เป็นอัธยาศัยหนึ่งที่คนทั้งหลายบูชาท่านนัก มรณภาพ หลวงพ่อถึงแก่มรณภาพเมื่อวันที่ ๓ กุมภาพันธ์ ปี พ.ศ.๒๕๐๒ เวลา ๑๕.๐๐ น. ณ ตึกมงคลจันทสร เมื่อท่านมีอายุย่าง ๗๕ โดยปี รวมพรรษาได้ ๕๓ พรรษา กาลนั้นเปรียบเสมือนการพักชั่วครูของอมตบุรพาจารย์ และย่อมเป็นเครื่องมือ เตือนจิตสะกิดใจแก่คนทั้งหลาย ผู้วันหนึ่งกาลกิริยาจะมาถึง มิให้ประมาทและให้ขวนขวายทำหน้าที่ต่อตนเองและผู้อื่นในอริยมรรค คำสอนของหลวงพ่อจะยังคงดำรงอยู่ประกาศสัจจธรรมฝ่ายบุญฝ่ายสัมมาทิฐิ โดยส่วนเดียวสืบไป เมื่อไหร่ที่ท่าน เริ่มหลับตาเบาๆๆ ทำตัวสบายๆๆ ทำใจสบายๆๆ จนสามารถปฏิบัติธรรมจนกระทั้งเข้าถึงธรรมได้ มีดวงตาเห็นธรรม เข้าถึงพระธรรมกายที่มีอยู่แล้วภายในตัวของมนุษย์ทุกคน  แล้วก็จะเข้าใจได้ ตามคำสอนที่หลวงปู่ หลวงพ่อ ที่ว่า "หยุดเป็นตัวสำเร็จ"  ตั้งแต่เบื้องต้น ท่ามกลาง เบื้องปลาย จนเข้าถึงนิพพานในที่สุด " สาธุ สาธุ สาธุ ก็ขอให้เจริญในธรรมทุกท่าน จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:16:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อภินิหารหลวงพ่อวัดปากน้ำ   ยิ่งกว่าตาเห็น หลวงพ่อวัดปากน้ำ (ภาษีเจริญ) มีวาทะตรงกับใจ เมื่อจะพูดอะไรก็พูดโดยไม่สะทกสะท้านและไม่กลัวคำติเตียนด้วย เช่นครั้งหนึ่ง อาตมา(สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ 17 ปุ่น ปุณฺณสิริ) เองนี้ได้มาฉันเพลที่วัดปากน้ำ วันนั้นมีประชาชนมาก ร่วมใจบริจาคทานแก่ภิกษุสามเณรทั้งวัดเป็นกรณีพิเศษ เมื่อทายกประเคนอาหารเรียบร้อยแล้ว มีพ่อค้าตลาดสำเพ็ง ผู้มั่งคั่งคนหนึ่งไปกราบและถมหลวงพ่อวัดปากน้ำ (ภาษีเจริญ) ว่า “หลวงพ่อขอรับวันนี้จะมีผู้บริจาคสร้างกุฏิเพื่อเจริญพระกัมมัฏฐานบ้างไหม” ชาวบ้านไม่น้อยกว่า 20 คน ที่นั่งใกล้ ๆ ได้ยินคำถามนั้นคิดว่าคงตั้งใจฟังคำตอบของหลวงพ่อต่างทอดสายตามามองหลวงพ่อเพื่อฟังคำตอบ เวลานั้นอาตมามีทั้งโกรธผู้ถาม ทั้งหนักใจแทนหลวงพ่อ และได้มองดูหน้าผู้ตอบ หลวงพ่อมีดวงหน้ายิ้มแย้งแจ่มใส หลับตาสัก 5 นาที ครั้นแล้วตอบทันทีว่า “มี” ผู้ถามได้ถามย้ำต่อไปว่ากี่หลัง หลวงพ่อวัดปากน้ำตอบว่า 2-3 หลัง และย้ำอีกว่าต้องได้แน่ เวลานั้นอาตมาฉันภัตตาหารไม่มีรสโกรธผู้ถามว่าช่างไม่มีอัธยาศัย คำถามเช่นนั้นเท่ากับเอาโคลนมาสาดรดหลวงพ่อ เมื่อต้องการทราบ ควรถามเฉพาะสองต่อสอง และโกรธหลวงพ่อว่า ช่างไม่มีปัญญาแก้ปัญหาเฉพาะหน้า คิดว่าทำไมนะหลวงพ่อจึงไม่พูดว่า เวลานี้ยังไม่เป็นโอกาสที่จะพยากรณ์คำถามนั้น ที่ตอบออกไปว่าจะมีผู้บริจาค 2-3 หลังนั้น หมิ่นต่ออันตรายมากนัก อาจเป็นคำพูดที่ฆ่าตนเองด้วยดาบของตนฆ่าตนเอง เวลานั้นก็เอาใจช่วยหลวงพ่อขอให้มีผู้บริจาคจริง ๆ เถิด เสร็จการฉันของหวานแล้ว คำพยากรณ์ของหลวงพ่อก็ยังไม่ปรากฏเป็นความจริงขึ้น อาตมานั่งอยู่ด้วยความอึดอัดใจ นึกตำหนิท่านว่าไม่รอบครอบพอ ได้เวลาอนุโมทนา มีคณะอุบาสกอุบาสิกากลุ่มหนึ่งเข้ามากราบหลวงพ่อ บอกว่าศรัทธาจะสร้างกุฏิเล็ก ๆ อย่างที่หลวงพ่อสร้างไว้แล้วสัก 2-3 หลัง ประมาณราคา 3-4 ร้อยบาทต่อหนึ่งหลังขอให้หลวงพ่อช่วยจัดการให้ด้วย ตอนนี้หลวงพ่อไม่หัวเราะ ยิ้มน้อย ๆ พอสมควรแก่กาละ ครั้นแล้วหลวงพ่อเรียกตัวผู้ถามมาบอกว่า “ได้แล้วกุฏิกัมมัฏฐาน 3 หลัง เจ้าของนั่งอยู่นี่” แล้วท่านชี้มือไปยังเจ้าภาพผู้บริจาค ผู้ถามได้กระโดยเข้าไปกราบที่ตักหลวงพ่อพูดว่า “ยิ่งกว่าตาเห็น” อาตมาดีใจจนเหงื่อตก ที่ความจริงมากู้เกียรติของหลวงพ่อไว้ได้ เกรงจะเป็นลูกไม้ จึงหาโอกาสสนทนากับผู้บริจาคว่า นัดกับหลวงพ่อวัดปากน้ำไว้หรือว่าจะสร้างกุฏิถวาย ได้รับคำตอบว่า พึ่งคิดเมื่อมาทำบุญวันนี้เอง เดินมาเห็นกุฏิเล็ก ๆ สวยดีอยากจะสร้างบ้าง แต่ทุนไม่พอ จึงปรึกษากับพวกพ้องที่บังเอิญมาพบกันวันนี้เห็นดีร่วมกัน จึงได้มอบเงินแก่หลวงพ่อให้จัดการสร้างต่อไป นี่เป็นเรื่องก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 ร่วมหลายสิบปีมาแล้ว สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ 17 สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช (ปุ่น ปุณณสิริ) วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม ****************** มะรืนนี้พ่อเอ็งก็จะมา เมื่อข้าพเจ้า (คุณครูตรีธา เนียมขำ) มีอายุประมาณ 15-16 คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่พี่น้องมากอยากขออนุญาตหลวงพ่อขอกลับไปเยี่ยมบ้าน แต่หลวงพ่อท่าน ไม่ให้ไป ท่านบอกว่า “มะรืนนี้พ่อเอ็งก็จะมา” ข้าพเจ้าไม่แน่ใจ คิดว่าหลวงพ่อท่านต้องหลอกข้าพเจ้าแน่ ๆ จึงย้อนถามท่านเพื่อความแน่ใจ ว่าหลวงพ่อพูดเอาเองหรือพ่อข้าพเจ้าได้กราบเรียนท่านไว้แล้ว “พ่อบอกหลวงพ่อไว้หรือเจ้าคะว่าพ่อจะมามะรืนนี้” หลวงพ่อท่านตอบว่า “พ่อเอ็งไม่ได้บอกหรอก แต่เอ็งคอยดูซีน่า มะรืนนี้พ่อเอ็งต้องมา” ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กยังไม่มีความคิด ข้าพเจ้าก็คิดว่าถ้ามะรืนนี้พ่อไม่มาจะต้องต่อว่าหลวงพ่อ แต่พอถึงวันนั้น พ่อข้าพเจ้าก็มาเยี่ยมจริง ๆ ข้าพเจ้ารีบถามพ่อว่า “พ่อได้บอกหลวงพ่อไว้หรือเปล่าว่าพ่อจะมาในวันนี้” พ่อข้าพเจ้าตอบว่า “เปล่า” คุณครูตรีธา เนียมขำ ******************** มีแม่ชีที่อยู่วัดปากน้ำคนหนึ่ง ลูกชายจะไปฆ่าเขา หลวงพ่อรู้ว่า ถ้าคนนี้เราไม่โปรด มันจะติดคุกติดตะราง ตกนรกหมกไหม้ หลวงพ่อวัดปากน้ำเรียกแม่ชีคนนี้มา แล้วบอกว่า “ลูกเอ็งจะแจวเรือผ่านมานะ ผ่านมา เอ็งเรียกขึ้นมาหาหลวงพ่อหน่อย” แม่ชีก็นั่งคอย ลูกผ่านมาจริง ๆ ก็เลยเรียกลูกว่า “ลูก เอ็งผ่านมา หลวงพ่อท่านสั่งไว้ให้ขึ้นไปหาหน่อย หลวงพ่อท่านบอกว่าไอ้ที่คิดไว้เลิกล้มเสียนะ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร การฆ่าเป็นบาปติดไปหลายชาติ จะตกนรกหมกไหม้” มันบอกว่าหลวงพ่อทำไมรู้ มันเตรียมปืนใส่ท้องเรือไว้แล้ว มันโกงไร่ โกงนา โกงสวน เอาไว้ไม่ได้ แต่พอหลวงพ่อทัก ต้องเลิกล้มเลย ถ้าหลวงพ่อไม่โปรด มันต้องติดคุกติดตะราง พระครูภาวนากิตติคุณ วัดเกษมจิตตาราม จ.อุตรดิตถ์ **************** ตาทิพย์ เห็นพระพุทธรูปใต้ดิน อาตมา (พระครูปรีชาปริยัติกิจ พระมหาเฉลียว กัลยาโน) อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี แต่เดิมมีหลวงพ่อองค์หนึ่ง ชื่อหลวงพ่อโพธิ์ (ปัจจุบันมรณภาพไปแล้ว อายุ 90 กว่า ๆ) ท่านเป็นพระภิกษุอยู่ที่วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ หลวงพ่อโพธิ์ท่านเคยเจอหลวงพ่อสด(วัดปากน้ำ) ตอนมาสอนภาวนาที่วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ช่วงแรกที่หลวงพ่อสดมา ท่านเห็นเด็กเอาวัวมาเลี้ยงที่บริเวณวัด ซึ่งใต้พื้นดินนั้น หลวงพ่อสดเห็นมีพระพุทธรูปอยู่ จึงบอกเด็ก ๆ ว่า “อย่าเอาวัวไปเลี้ยงตรงนั้น เพราะมีพระพุทธรูปอยู่เดี๋ยวจะเป็นบาป” คนแถวนั้นไม่เชื่อ พอขุดลงไปเจอพระพุทธรูปจริง ๆ จึงเกิดความเลื่อมใสศรัทธาหลวงพ่อสดเป็นอันมาก ช่วงที่กำลังมีสงคราม เวลามีเครื่องบินมาทิ้งระเบิดก็จะเห็นเครื่องบิน บินอยู่เต็มท้องฟ้า ผู้คนหลบมาพึ่งบารมีของหลวงพ่อเต็มวัดปากน้ำ โดยเฉพาะในช่วงกลางคืน คนจะหลบภัยกันมาก หลวงพ่อบอกว่า “ระเบิดไม่ลงหรอกที่นี่ ไม่ทิ้งหรอก ระเบิดจะไปทิ้งที่ฝั่งพระนคร” มี 2 ครั้ง ที่ระเบิดสะเทือนมาถึงวัดปากน้ำ คืนตอนที่เครื่องบินทิ้งระเบิดที่วัดประยูร และทิ้งแถวตลาดพลู แต่วัดปากน้ำ (ภาษีเจริญ) ไม่มีอะไรเสียหาย พระครูปรีชาปริยัติกิจ พระมหาเฉลียว กัลยาโณ ป.ธ.4 จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อภินิหาร... ในพระไตรปิฎก      [๓๓๑] ภิกษุนั้นเมื่อจิตตั้งมั่น บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ไม่มีกิเลส ปราศจาก อุปกิเลส เป็นจิตอ่อน ควรแก่การงาน มั่นคง ถึงความไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อม น้อมย่อมโน้มจิตไปเพื่อแสดงฤทธิ์ เธอย่อมแสดงฤทธิ์ได้หลายอย่าง คือ คนเดียวเป็นหลายคนก็ได้ หลายคนเป็นคนเดียวก็ได้ ทำให้ปรากฏก็ได้ ทำ ให้หายไปก็ได้ ทะลุฝากำแพงภูเขาไปก็ได้ ไม่ติดขัดเหมือนไปในที่ว่างก็ได้ เธอผุดขึ้นดำลง แม้ในแผ่นดินเหมือนในน้ำก็ได้ เดินบนน้ำไม่แยกเหมือน เดินบนแผ่นดินก็ได้ นั่งบัลลังก์เหาะไปในอากาศเหมือนนกก็ได้ ลูบคลำ พระจันทร์พระอาทิตย์ซึ่งมีฤทธิ์ มีอานุภาพมากอย่างนี้ก็ได้ ใช้อำนาจทางกาย ไปตลอดพรหมโลกก็ได้      [๓๓๒] ภิกษุนั้น เมื่อจิตตั้งมั่น บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ไม่มีกิเลส ปราศจาก อุปกิเลส เป็นจิตอ่อน ควรแก่การงาน มั่นคง ถึงความไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมน้อมย่อมโน้มจิตไปเพื่อทิพพโสตธาตุ เธอย่อมไปยินเสียงสองชนิด คือ เสียงทิพย์และเสียงมนุษย์ ทั้งที่อยู่ไกลและใกล้ ด้วยทิพพโสตธาตุอันบริสุทธิ์ เกินหูของมนุษย์      [๓๓๓] เธอเมื่อจิตตั้งมั่น บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ไม่มีกิเลส ปราศจาก อุปกิเลส เป็นจิตอ่อน ควรแก่การงาน มั่นคง ถึงความไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมน้อมย่อมโน้มจิตไปเพื่อเจโตปริยญาณ เธอย่อมกำหนดรู้ใจของสัตว์อื่น ของบุคคลอื่นด้วยใจ คือ จิตมีราคะก็รู้ว่า จิตมีราคะ หรือ จิตปราศจากราคะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากราคะ จิตมีโทสะก็รู้ว่าจิตมีโทสะ จิตปราศจากโทสะก็รู้ว่า จิตปราศจากโทสะ จิตมีโมหะก็รู้ว่า จิตมีโมหะ หรือ จิตปราศจากโมหะก็รู้ว่า จิตปราศจากโมหะ จิตหดหู่ก็รู้ว่าจิตหดหู่ หรือจิตฟุ้งซ่านก็รู้ว่า จิตฟุ้งซ่าน..ฯลฯ      [๓๓๕] ภิกษุนั้น เมื่อจิตตั้งมั่น ฯลฯ ถึงความไม่หวั่นไหวอย่างนี้ เธอ ย่อมน้อมย่อมโน้มจิตไปเพื่อหยั่งรู้การจุติและการเกิดขึ้นของสัตว์ทั้งหลาย เธอ เห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังเกิด เลว ประณีต ผิวพรรณดี ผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์เกินจักษุของมนุษย์ ย่อมรู้ชัดซึ่งสัตว์ ทั้งหลายผู้เป็นไปตามกรรมว่า สัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ว่าร้ายพระอริยเจ้า เป็นมิจฉาทิฏฐิ ยึดการกระทำด้วยอำนาจ มิจฉาทิฏฐิ สัตว์เหล่านั้นเบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก ก็เข้าถึงอบายทุคติ วินิบาต นรก... ฯลฯ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กายทิพย์ ขึ้นขบวนแห่สู่สวรรค์ชั้นดุสิต มูลเหตุที่นำให้ข้าพเจ้า (ภัลลิกา ศิลปบรรเลง) ได้บรรลุธรรมะถึงขั้นธรรมกายนั้นคือ เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.2479 บิดาของข้าพเจ้าหลวงประดิษฐ์ไพเราะ (ศร ศิลปบรรเลง) ได้ป่วยเป็นโรคบิดและลำไส้พิการ ซ้ำยังมีโรคอื่นผสมเข้าอีก เช่นโรคหัวใจรั่ว ซึ่งท่านเป็นอยู่ก่อน แต่ได้รักษาจนทุเลาแล้วกลับกำเริบขึ้นอีก จึงทำให้มีอาการมากอย่างน่าวิตก บุตรภรรยาของท่านทุกคนมิได้นิ่งนอนใจ ได้ให้การรักษาพยาบาลกันอย่างเต็มที่ แพทย์ที่ทำการรักษาก็ล้วนแต่เป็นแพทย์ชั้นหนึ่งที่สำเร็จมาจากต่างประเทศทั้งนั้น แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น คงทรงกับทรุดอยู่เช่นเดิม ข้าพเจ้ากับพี่สาวคนโต (ชิ้น ศิลปบรรเลง) เชื่อมั่นในอำนาจของคุณพระรัตนตรัย ได้อัญเชิญพระพุทธรูปประจำดวงชะตาของคุณพ่อกับรูปของเจ้าพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ ประดิษฐานไว้ใกล้เตียงนอนเหนือศีรษะของท่านในขณะที่ท่านมีอาการไม่สู้ดี พยาบาลทุกคนก็ช่วยกันภาวนา สัมมา อะระหัง เรื่อยไป รู้สึกว่าอาการค่อยทุเลาขึ้น จนเป็นที่สังเกตได้ด้วยพุทธานุภาพปรากฏเช่นนี้ พี่สาวข้าพเจ้าจึงไปกราบเรียนเจ้าพระคุณหลวงพ่อ ขอบารมีให้ท่านช่วยถอนอาการโรค และขอธรรมกายมาช่วยถอนอาการที่บ้านด้วย เพราะอาการหนักมาก แม้เจ้าคุณหลวงพ่อจะทราบโดยทิพย์ญาณของท่านแล้วว่าอาการป่วยของคุณพ่อข้าพเจ้าไม่มีหวังหาย ท่านก็ยังกรุณาให้แม่ชีธรรมกายไปช่วยถอนอาการป่วยให้ที่บ้านผลัดละ 2 คน แล้วหลวงพ่อวัดปากน้ำให้สติแก่พี่สาวข้าพเจ้าว่า “ไปบอกคุณหลวงให้หมั่นภาวนาไว้ เมื่อไม่หายก็จะได้ไปที่ดี” คุณพ่อข้าพเจ้าท่านก็ได้ภาวนาตามคำสั่งของหลวงพ่อวัดปากน้ำก่อนหน้าที่คุณพ่อจะสิ้นชีวิตประมาณ 4-5 วัน ในขณะที่แม่ชีเขานั่งเข้าที่ถอนโรค ข้าพเจ้าก็นั่งกับเขาบ้าง และมุมานะนั่งอย่างชนิดเอาเป็นเอาตายทีเดียว เพราะเห็นว่าเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้คุณพ่อหายป่วยได้พร้อมกับตั้งสัตย์อธิษฐานในใจว่า “ด้วยเดชะอำนาจคุณพระพุทธเจ้า และหลวงพ่อวัดปากน้ำจงโปรดบันดาลให้ข้าพเจ้าได้สำเร็จวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อ หากข้าพเจ้าได้สำเร็จวิชชาธรรมกาย และช่วยถอนอาการโรคของคุณพ่อจนท่านหายเป็นปกติดีแล้ว ข้าพเจ้าจะลาออกจากงานไปบวชชีอยู่ที่วัดปากน้ำ ถึงแม้ว่าข้าพเจ้าจำเป็นจะต้องเสียเลือดเนื้อและชีวิต เพื่อช่วยให้คุณพ่อคงชีวิตอยู่ ข้าพเจ้าก็ยินดีและทุกอย่างเพื่อเป็นการสนองพระเดชพระคุณท่าน” ด้วยอำนาจสัตยาธิษฐานนี้เอง พระท่านก็โปรดข้าพเจ้า วันหนึ่งเมื่อข้าพเจ้าเข้ารับเวรพยาบาลคุณพ่อ ก็นั่งเข้าที่ภาวนา “สัมมา อะระหัง” เช่นเคย ในครั้งนี้ตั้งใจแน่วแน่ว่า ถ้าไม่สำเร็จจะไม่ยอมลุกขึ้นจากที่ จะนั่งคร่ำเคร่งอยู่เช่นนี้ทั้งกลางวันกลางคืน โดยไม่ยอมกินยอมนอน หรือเปลี่ยนอิริยาบถอีกเลย ในที่สุดข้าพเจ้าก็แลเห็นเป็นแสงสว่างจ้าเหมือนแสงของดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัดตรงหน้า แล้วมองเห็นร่างของคุณพ่อข้าพเจ้าถูกตัดออกจากกันเป็นท่อน ๆ ข้าพเจ้าจึงเล่าให้แม่ชีธรรมกายฟัง แม่ชีนั้นคือคุณรัมภา โพธิ์คำฉาย กับ คุณชั้น จอมทอง ต่างพากันบอกข้าพเจ้าว่า “คุณเห็นธรรมะคือได้วิชชาธรรมกายของหลวงแล้ว” แม่ชีทั้งสองแนะนำให้ข้าพเจ้าพยายามทำความเพียรให้มากยิ่งขึ้นแล้วสอนวิธีถอนโรคให้ จนข้าพเจ้าเชื่อมร่างกายของคุณพ่อที่ขาดออกจากกันนั้นติดได้ สังเกตว่าคุณพ่อค่อยทุเลาขึ้น ต่อมาคุณทุ่ม (แม่ชีธรรมกายที่หลวงพ่อส่งมาผลัดเปลี่ยนเวรช่วยถอนอาการโรครุ่นที่ 2) ได้กรุณาต่อวิชชาให้ข้าพเจ้า จนได้ไปเฝ้าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าขอพระราชทานรัตนะ 7 (รัตนะ 7 นี้เป็นของคู่ของธรรมกาย ผู้ซึ่งสำเร็จวิชชาธรรมกายของหลวงพ่อแล้วทราบดีทุกคน) ข้าพเจ้าได้ใช้วิชชาธรรมกายถอนอาการโรคของคุณพ่ออยู่ประมาณ 2-3 วัน ก็ได้เห็นกายทิพย์ใสเป็นแก้วขาวบริสุทธิ์สวยงามมาก ออกมาจากอกของคุณพ่อ ข้าพเจ้าบอกคุณชั้นและคุณทุ่มซึ่งนั่งถอนโรคอยู่ด้วยกันให้ดูแล้วช่วยกันสะกดด้วยอำนาจของธรรมกายนี้ จนกายทิพย์ของคุณพ่อกลับเข้าไปในร่างอีกดังเดิม เป็นอยู่เช่นนี้หลายครั้งหลายครา ข้าพเจ้าจึงแน่ใจว่าอาการป่วยของคุณพ่อไม่มีทางรอด หลวงพ่อท่านจึงได้สั่งกำชับมากับพี่สาว ให้บอกคุณพ่อมั่นอยู่ในการภาวนา และเมื่อวันที่ท่านเจ้าคุณหลวงพ่อได้มาฉันอาหารที่บ้าน ก่อนหน้าคุณพ่อจะสิ้นนั้น ท่านยังได้กรุณาบอกแก่คุณพ่ออีกว่า “คุณหลวง! ทำใจให้ดีนะ หมั่นภาวนาไว้ให้มั่น เราสู้เขาไม่ได้ เราก็ไปทางดี” โอวาทของเจ้าพระคุณหลวงพ่อครั้งนี้ทำให้คุณพ่อข้าพเจ้าได้สติและภาวนาอยู่จนกระทั่งท่านสิ้นไป ด้วยอำนาจของการภาวนานี้แหละเมื่อก่อนหน้าที่คุณพ่อจะสิ้นใจ ข้าพเจ้าได้เห็นมีขบวนแห่ประกอบด้วยเครื่องสูง มีฉัตร อภิรุม ชุมสายบังแทรก บังสูรย์ ฯลฯ มาลอยอยู่เหนือร่างของท่านเมื่อกายทิพย์ออกจากร่าง ขบวนแห่นั้นก็เข้าห้อมล้อม นำกายทิพย์ของคุณพ่อขึ้นรถที่มาในขบวนนั้น แล้วก็เคลื่อนขบวนลอยสูงขึ้นสูงขึ้นทุกทีจนลับหายไปในอากาศ ข้าพเจ้าถามคุณทุ่มว่าที่ข้าพเจ้าเห็นนี้เป็นความจริงหรือไม่ก็ได้รับการยืนยันว่า “เป็นความจริง” ข้าพเจ้า จึงไม่เสียใจในมรณกรรมของคุณพ่อครั้งนี้ เพราะได้เห็นและรู้ว่า ท่านไปสู่ที่สุขจริง ๆ บางท่านอาจไม่เชื่อว่า เพียงแต่การภาวนาเมื่อก่อนจะตายเท่านั้นจะมีกุศลสูงส่ง ซึ่งเป็นการเหลือวิสัย ข้าพเจ้าขอชี้แจงว่า คนเราเมื่อเวลาจะตายนั้นมีหนทาง 2 แพร่ง ถ้านึกถึงกรรมชั่วก็ต้องไปสู่ทุคติ ถ้านึกถึงกรรมดีก็ไปสู่สุคติ คุณพ่อข้าพเจ้าได้บำเพ็ญความเพียรในวิชชาของหลวงพ่อมากว่า 20 ปีแล้ว ทั้งท่านยังมั่นในพระพุทธศาสนาอย่างแน่วแน่ ท่านได้ประกอบกุศลกิจมิได้ขาด มีทำบุญให้ท่าน ฯลฯ และให้วิทยาทานแก่คนทั่วไปทุกวันด้วยการสอนวิชาดนตรีปี่พาทย์ทุกชนิด ให้เปล่า ๆ โดยมิได้คิดมูลค่าสิ่งใด นับเป็นเวลาหลายสิบปี ท่านได้ประกอบกองการกุศล บำเพ็ญวิทยาทานเช่นนี้เรื่อยมาจนมีลูกศิษย์ลูกหามากมายเกือบครึ่งประเทศ คนเหล่านั้นต่างก็นำเอาวิชาความรู้ที่ได้รับจากท่านนั้นไปประกอบอาชีพเลี้ยงตนเองและครอบครัว อยู่ตลอดมาจนถึงทุกวันนี้ ผลของการที่ท่านได้ประกอบกองการกุศลไว้มากมายนี้เอง กับทั้งท่านเชื่อมั่นในวิชชาของหลวงพ่ออย่างจริงจังท่านภาวนาอยู่เรื่อยมิได้ขาด ฉะนั้นเมื่อท่านดับจิต กรรมจึงส่งให้ไปสู่สุคติ ข้าพเจ้าได้ทราบในภายหลัง เมื่อข้าพเจ้าได้เรียนวิชชาพูดกับวิญญาณต่าง ๆ ได้แล้วว่า คุณพ่อของข้าพเจ้าท่านได้เห็นธรรมะของพระพุทธเจ้าเมื่อจวนจะสิ้นใจ จากการภาวนาวิชชาของหลวงพ่อวัดปากน้ำกุศลนี้จึงส่งให้ท่านได้ไปเสวยสุขและบำเพ็ญธรรมอยู่บนสวรรค์ชั้น 4 คือชั้นดุสิต ซึ่งสวรรค์ชั้นนี้เป็นที่สถิตย์สำหรับเทพเจ้าผู้มุ่งบำเพ็ญธรรมเท่านั้น ภัลลิกา ศิลปบรรเลง จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลุงฉลอม มีแก้วน้อย หรือที่รู้จักในนามลุงหลอม เป็นลูกของนายใส มีแก้วน้อย ซึ่งเป็นน้องชายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ (ภาษีเจริญ) ได้เล่าให้ฟังว่า     วันหนึ่ง “หลวงจบกระบวนยุทธ” เดิมชื่อแช่ม (เป็น “พ่อตาของจอมพลถนอม กิตติขจร” ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีในขณะนั้น) ได้มาหาหลวงพ่อวัดปากน้ำ เพราะได้ข่าวว่าหลวงพ่อวัดปากน้ำ เก่งอย่างงี้ ดีอย่างงั้นก็คิดอยากจะมาทดลองดู ว่าจะเก่งจริงหรือไม่จริง     หลวงพ่อท่านถามว่า “มาธุระอะไร”     หลวงจบฯ ก็บอกว่า “ผมได้ทราบข่าวเห็นเขาลือกันว่าหลวงพ่อเก่งมีวิชชาดี เห็นเขาเล่าให้ฟัง ผมก็อยากมาขอความกรุณาหลวงพ่อ เรื่องก็มีอยู่ว่าบิดาของผมเสียชีวิตมานานเป็น 20 ปีแล้วจะไปเหนือไปใต้ผมก็ไม่รู้แล้วก็ไม่เคยมาเข้าฝันหรือมาให้เห็นเลย อยากจะให้ลวงพ่อดูให้สักหน่อยว่าไปอยู่ที่ไหน จะไปลำบากลำบนหรือเปล่า ถ้าแกไปลำบาก ผมก็จะมาขอบารมีหลวงพ่อให้ช่วย”     หลวงพ่อท่านก็เลยเรียกแม่ชีในโรงงานทำวิชชามา แล้วก็สั่งว่า “เอ้า ไปดูให้เขาที ขึ้นไปดูข้างบนก่อนนะ เพราะตายไปหลายปีแล้ว”     แม่ชีก็หลับตาไปพักใหญ่ แล้วบอกว่า “ไม่มีเลยหลวงพ่อ”     หลวงพ่อก็บอกต่อไปว่า “เอ้า งั้นลงไปดูข้างล่างซิมีไหม”     แม่ชีหลับตาไปอีกสักพัก แล้วบอกหลวงพ่อว่า “ไม่มี"     หลวงพ่อก็บอกว่า “ไม่มีได้ยังไง ข้างบนก็ไม่มี ข้างล่างก็ไม่มี มันต้องมีสิ ลงไปดูให้ลึกกว่านี้อีก จี้ให้มันลึกลงไปอีก ดูซิมันจะอยู่ยังไง”     แม่ชีก็หลับตาไปอีกพักใหญ่แล้วก็บอกว่า “เจอแล้ว หลวงพ่อ”     หลวงพ่อก็ถามว่า “ไปอยู่ลึกมากไหม”     แม่ชีตอบว่า “อยู่ลึกมากค่ะ หลวงพ่อ”     “แล้วถามเขารึเปล่าว่า ทำอะไรจึงได้ลงไอยู่ลึกขนาดนั้น”     แม่ชีตอบว่า “เขาตอบว่าฆ่าวัว ฆ่าควาย เชือดวัว เชือดควาย ขายเป็นประจำ วันละ 3-5 ตัว"     หลวงพ่อถามต่อไปว่า “แล้วถามเขาหรือเปล่าว่าชื่ออะไร”     “ถามค่ะ เขาบอกว่าชื่อโต๊ะลู”     พอบอกชื่อเท่านั้น หลวงจบกระบวนยุทธก็ร้องไห้คลานเข้าไปกราบเท้าหลวงพ่อเลยตั้งแต่นั้นมาหลวง จบฯ นับถือหลวงพ่อวัดปากน้ำเรื่อยมา เลิกนับถือแขก แล้วก็หันมานับถือพุทธศาสนาแทน หลวงจบฯ มีน้องชายอยู่คนหนึ่งชื่ออาหมัด มีอาชีพเชือดวัวขายเหมือนกัน หลวงจบฯ ก็เรียกอาหมัดมาคุยว่า ให้เลิกซะ บอกว่ามันบาปหนัก ยื่นคำขาดว่า “ถ้ากูบอกมึ แล้วไม่เชื่อ มึกับกูก็เลิกกัน ไม่ต้องมาเรียกพี่เรียกน้องกันอีก” อาหมัดก็เลิกเชือดวัวขายจริง ๆ ตามคำของหลวงจบฯ เพราะกลัวบาป ลุงฉลอม มีแก้วน้อย จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันนี้วันพระทำใจให้ใสๆ มาอ่านธรรมะสบายๆ ย้อนไปเมื่อวันที่ ๓ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๗ (หลวงพ่อวัดปากน้ำถึงแก่มรณภาพเมื่อวันที่ ๓ กุมภาพันธ์ ปี พ.ศ.๒๕๐๒) หลวงพ่อวัดปากน้ำได้มุ่งมาดปรารถนาจะแสดงในทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ นี้ ให้เข้าเนื้อเข้าใจ โดยได้แสดงทางปริยัติก่อน แล้วจึงย้อนไปแสดงทางปฏิบัติให้เข้าเนื้อเข้าใจชัดว่า ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ น่ะ อยู่ที่ไหน อะไรให้รู้กันเสียที ในเขมาเขมสรณาคมน์ นำมาฝากชาวห้องศาสนาครับ นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส. (๓ หน) พหุ ํ เว สรณํ ยนฺติ ปพฺพตานิ วนานิ จ อารามรุกฺขเจตฺยานิ มนุสฺสา ภยตชฺชิตา เนตํ โข สรณํ เขมํ เนตํ สรณมุตฺตมํ เนตํ สรณมาคมฺม สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ โย พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ สงฺฆญฺจ สรณํ คโต จตฺตาริ อริยสจฺจานิ สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ ทุกฺขํ ทุกฺขสมุปฺปาทํ ทุกฺขสฺส จ อติกฺกมํ อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ ทุกฺขูปสมคามินํ เอตํ โข สรณํ เขมํ เอตํ สรณมุตฺตมํ เอตํ สรณมาคมฺม สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจตีติ. ณ บัดนี้ อาตมภาพจักได้แสดง เขมาเขมสรณทีปิกคาถา วาจาเครื่องกล่าวแสดงซึ่ง ที่พึ่งอันเกษมและไม่เกษมทั้ง ๒ สองอย่าง จะชี้แจงแสดงตามวาระพระบาลี คลี่ความเป็นสยามภาษาตามมตยาธิบาย จะชี้แจงแสดงเป็นทางปริยัติ เป็นทางปฏิบัติ เป็นทางปฏิเวธ ให้เป็นเหตุสอดคล้องต้องด้วยพุทธศาสนา เริ่มต้นจะแสดงทางปริยัติก่อน ในตอนหลังจะได้แสดงทางปฏิบัติต่อไป แล้วปฏิเวธก็จะรู้คู่กันไปในทางปฏิบัติ พุทธบริษัททั้งคฤหัสถ์บรรพชิต ทุกถ้วนหน้า จงเงี่ยโสตทั้งสองรองรับรสพระสัทธรรมเทศนา ดังอาตมาจะได้ชี้แจงแสดง ต่อไป ณ บัดนี้ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มต้นแห่งวาระพระบาลีว่า พหุ ํ เว สรณํ ยนฺติ เป็นอาทิว่า มนุษย์เป็นอันมาก อันภัยคุกคามเข้าแล้ว ย่อมถึงภูเขาทั้งหลายบ้าง ถึงป่าทั้งหลายบ้าง ถึงอารามและต้นไม้และเจดีย์ทั้งหลายบ้างว่าเป็นที่พึ่ง เนตํ โข สรณํ เขมํ นั่นหาใช่ที่พึ่งอันเกษมไม่ เนตํ สรณมุตฺตมํ นั่นหาใช่ที่พึ่งอันอุดมไม่ เนตํ สรณมาคมฺม ถ้าอาศัยอันนั้นเป็นที่พึ่งแล้ว สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ ย่อมหาหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงไปได้ไม่ โย พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ สงฺฆญฺจ สรณํ คโต ผู้ใดถึงแล้วซึ่งพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า และพระสงฆ์เจ้า ว่าเป็นที่พึ่งแล้ว จตฺตาริ อริยสจฺจานิ สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ ทุกฺขํ ทุกฺขสมุปฺปาทํ ทุกฺขสฺส จ อติกฺกมํ อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ ทุกฺขูปสมคามินํ มาเห็นอริยสัจธรรมทั้ง ๔ ตามปัญญาอันชอบ ทุกฺขํ คือทุกข์ ทุกขสมุปฺปาทํ คือ ตัณหาเป็นแดนให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์ ทุกฺขสฺส จ อติกฺกมํ คือ การก้าวล่วงเสียซึ่งทุกข์ อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ คือหนทางมีองค์ ๘ ไปจากข้าศึก ทุกฺขูปสมคามินํ ให้ถึงพระนิพพาน เป็นที่สงบระงับทุกข์ เอตํ โข สรณํ เขมํ นี้เป็นที่พึ่งอันเกษม เอตํ สรณมุตฺตมํ นี้เป็นที่พึ่ง อันอุดม เอตํ สรณมาคมฺม มาถึงอันนี้เป็นที่พึ่งได้แล้ว สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจตีติ ย่อมหลุดพ้น จากทุกข์ทั้งปวงได้ด้วยประการดังนี้ นี้เนื้อความของพระบาลีคลี่ความเป็นสยามภาษา ต่อแต่นี้จะแสดงเป็นปริยัติเทศนา ในเขมาเขมสรณาคมน์ต่อไป ปริยัติเทศนาว่า มนุษย์เป็นอันมาก ไม่ใช่น้อย หมดทั้งสากลโลก ชมพูทวีป แสนโกฏิจักรวาล อนันตจักรวาล นิพพานถอดกาย มีเท่าไรที่เป็นมนุษย์หรือทิพย์ก็ช่าง หรือรูปพรหม อรูปพรหม ก็ช่าง เมื่อพากันมาฟังธรรมเทศนาแล้ว นั่นแหละก็อยู่ในพวกมนุษย์นั่นทั้งนั้น มีมากน้อยเท่าใด มนุษย์ทั้งหลายมากด้วยกัน ภยตชฺชิตา อันภัยคุกคามเข้าแล้ว เมื่อคุกคามเข้าเช่นนั้น แล้วทำไง บางพวกไปถึงภูเขาใหญ่ๆ ที่เขานับถือเชิดชูบูชากันว่าเป็นที่พึ่งบ้าง บางพวกไปถึงป่าใหญ่ๆ ที่เขานับถือเชิดชูบูชากันว่าเป็นที่พึ่งบ้าง บางพวกไปถึงอารามใหญ่ๆ เช่น เชตวนาราม หรืออารามใหญ่ๆ กว่านั้นก็ช่าง หรือเล็กกว่านั้นก็ช่าง ที่ศักดิ์สิทธิ์ เช่น อย่างวัดโสธรอย่างนี้ พอถึงวัดเข้าไหว้แล้ว แต่ว่าไหว้กลัวฤทธิ์กลัวเดชพระยามาร อ้ายที่มีฤทธิ์มีเดชอยู่ที่นั่น ไม่ใช่เคารพต่อพระพุทธเจ้าโดยตรง เคารพในฤทธิ์เดชของพระยามารมัน กลัวพระยามารมัน อารามหรือต้นไม้เป็นเจดีย์ บัดนี้ก็ยังปรากฏอยู่นั่นแน่ เจริญพาสน์นั่นแน่ ต้นมะขามใหญ่ นั่นแน่ ไปถึงก็ต้องไหว้เชียว ต้องไหว้ กลัว กลัวใครละ กลัวฤทธิ์พระยามาร มันมีฤทธิ์มีเดช มันสิงมันทรงได้ มันบอกไหว้นบเคารพเสีย มันให้ความสุขความเจริญ ถ้าว่าไม่ไหว้นบ เคารพ นบบูชาแล้ว ก็ลงโทษต่างๆ นานา กลัวมัน ต้องไหว้มันอย่างนี้ ไปถึงอาราม หรือ ต้นไม้ เจดีย์เช่นนั้นเข้าแล้ว ก็ต้องไหว้ กลัวต้องภัยได้ทุกข์ ถึงอ้ายสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ว่าเป็น ที่พึ่งทีเดียว นั่นพระพุทธเจ้าปฏิเสธแล้ว เนตํ โข สรณํ เขมํ ภูเขาก็ดี ป่าก็ดี อารามก็ดี ต้นไม้ก็ดี นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันผ่องใส ไม่ใช่ที่พึ่งอันเกษม เนตํ สรณมุตฺตมํ นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันสูงสุด หรืออันอุดม ไม่ใช่ที่พึ่งอันอุดมอันสูงสุด เนตํ สรณมาคมฺม อาศัยอันนั้นว่าเป็นที่พึ่งแล้ว น ปมุจฺจติ สพฺพทุกฺขา ย่อมหาหลุดพ้นไปจากทุกข์ทั้งปวงได้ เพราะต้องติดอยู่ในกามภพ รูปภพ อรูปภพ อยู่นี่เอง จนไปนิพพานไม่ได้ เพราะเข้าถึงที่พึ่งไม่ถูก พลาดไปเรื่องนี้ เราเห็นอยู่ต่อตาทั่วๆ กัน ในประเทศไทยนี่ อะไรต่อมิอะไรกันไขว่เชียว เพราะเหตุอะไร ? เพราะเหตุว่า ไม่รู้จัก พุทฺโธ ธมฺโม สงฺโฆ น่ะซี พุทฺโธ ธมฺโม สงฺโฆ ไม่ได้อยู่เรี่ยราดเช่นนั้น พุทฺโธ ธมฺโม สงฺโฆ อยู่ในตัวทุกคน กายเป็นชั้นๆ เข้าไป กายมนุษย์-กายมนุษย์ละเอียด, กายทิพย์-กายทิพย์ละเอียด, กายรูปพรหม-กายรูปพรหมละเอียด, กายอรูปพรหม-กายอรูปพรหมละเอียด, กายธรรม-กายธรรมละเอียด นั่นแน่ พุทฺโธ ธมฺโม สงฺโฆ นั่นแน่ กายธรรม-กายธรรมละเอียด กายธรรม นั่นแหละเป็น พุทฺโธ เป็นเนมิตตกนามเกิดขึ้นเป็น พุทฺโธ ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายธรรม นั่นแหละ เส้นผ่าศูนย์กลางเท่าหน้าตักธรรมกาย กลมรอบตัว ดวงนั้นแหละเป็นเนมิตกนาม เกิดขึ้นเรียกว่า ธมฺโม กายธรรมละเอียดอยู่ในดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย แต่ว่าใหญ่กว่ากายธรรม นั่นแหละเรียกว่า สงฺโฆ เป็นเนมิตตกนามเกิดขึ้นเรียกว่า สงฺโฆ ถ้าตัวจริงละก้อ พุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ นั่นแหละเป็นตัวจริงที่เราจะถึง จะไปถึงสิ่งอื่นไม่ได้ โย พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ สงฺฆญฺจ สรณํ คโต ผู้ถึงพระพุทธเจ้าว่าเป็นที่พึ่ง ถึงพระธรรมว่าเป็นที่พึ่ง ถึงพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่ง หรือถึงพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ ทั้ง ๓ นั้นว่าเป็นที่พึ่ง จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งแล้ว จตฺตาริ อริยสจฺจานิ สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ ต้องเห็นอริยสัจธรรมทั้ง ๔ เห็นอริยสัจทั้ง ๔ ตามปัญญาอันชอบที่ถูก ไม่ให้ผิดจากอริยสัจธรรมทั้ง ๔ อริยสัจธรรมทั้ง ๔ เป็นธรรมสำคัญในทางพระพุทธศาสนา แต่เราไม่เดียงสาทีเดียวว่าอะไรเป็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ เราไม่เดียงสาทีเดียว ไม่เดียงสาอย่างไร ? ทุกขสัจน่ะคืออะไรล่ะ ? ความเกิดน่ะซีเป็นทุกขสัจจะ สมุทัยสัจล่ะ เหตุให้เกิดนั่นแหละเป็นสมุทัยสัจ นิโรธสัจล่ะ ความดับเหตุให้เกิดนั่นแหละเป็นนิโรธสัจ มรรคสัจ ข้อปฏิบัติหนทางมีองค์ ๘ ไปจากข้าศึกให้ถึงพระนิพพานที่เป็นที่สงบระงับนั่นแหละ เป็นมรรคสัจ นี้เป็นตัวสำคัญนัก วันนี้มุ่งมาดปรารถนาจะแสดงในทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ นี้ ให้เข้าเนื้อเข้าใจ จะแสดงทางปริยัติก่อน แล้วจึงย้อนไปแสดงทางปฏิบัติให้เข้าเนื้อเข้าใจชัดว่า ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ น่ะ อยู่ที่ไหน อะไรให้รู้กันเสียที เมื่อเห็นสัจธรรมทั้ง ๔ เป็นที่พึ่งดีเช่นนี้แล้ว พระองค์ก็ทรงรับสั่ง เอตํ โข สรณํ เขมํ นี้เป็นที่พึ่งอันเกษม อันผ่องใส เอตํ สรณมุตฺตมํ นี้เป็นที่พึ่งอันอุดมสูงสุด เอตํ สรณมาคมฺม สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ มาอาศัยอันนี้เป็นที่พึ่งแล้ว ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ นี่ท่านแสดงย่อย่นสกลพุทธศาสนา ธรรมที่พระองค์ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าขึ้นที่ควงไม้ศรีมหาโพธิ์ คือ สัจธรรมทั้ง ๔ รู้จริงรู้แท้ทีเดียวในสัจธรรมทั้ง ๔ นี้ ถ้าไม่รู้จริงรู้แท้ในสัจธรรมทั้ง ๔ เป็นพระอรหันต์ก็ไม่ได้ เป็นพระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ เป็นไม่ได้ทีเดียว นี่ธรรมสำหรับทำให้เป็นพระพุทธเจ้าทีเดียว สัจธรรมทั้ง ๔ นะ เพราะฉะนั้นวันนี้เราควรฟัง ที่แสดงมาแล้วนี้เป็นทางปริยัติ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าจะแสดงโดยปฏิบัติ ให้แน่ชัดลงไปแล้วละก็ ในสัจธรรม ๔ นี่น่ะคือใคร ถ้ารู้จักพระพุทธเจ้าเสียก่อน พระพุทธเจ้าน่ะคือใครที่ไปเห็นสัจธรรมทั้ง ๔ น่ะ เห็นด้วยพระสิทธัตถกุมารหรือด้วยตาของพระสิทธัตถราชกุมาร ความเห็น ความรู้ของพระสิทธัตถราชกุมารหรือ ? ไม่ใช่ หรือเห็นด้วยกายละเอียดของพระสิทธัตถราชกุมาร กายที่นอนฝันออกไปน่ะ ? ไม่ใช่ ไม่ได้เห็นด้วยตานั้นกายนั้น เห็นด้วยตากายทิพย์ของพระสิทธัตถราชกุมารหรือ ? กายที่ฝันในฝันออกไปนะ ? ไม่ใช่ เห็นด้วยกายนั้นเป็นพระพุทธเจ้าพระอรหันต์ไม่ได้ เห็นด้วยตากายทิพย์ละเอียดของพระสิทธัตถราชกุมารอย่างนั้นหรือ ถึงจะเป็นพระพุทธเจ้าได้ ? ไม่ใช่ ไม่เห็น เช่นนั้น เพราะสัจธรรมนี่เห็นขั้นท้ายไม่ใช่เห็นขั้นต้น เห็นด้วยตากายรูปพรหมหรือรูปพรหม ละเอียดของพระสิทธัตถราชกุมารอย่างนั้นหรือ ? เห็นทุกข์ เห็นเหตุเกิดทุกข์ ความดับทุกข์ ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ ? ไม่ใช่ เห็นด้วยตากายอรูปพรหม-อรูปพรหมละเอียดของพระสิทธัตถราชกุมาร เป็นกายที่ ๗ ที่ ๘ กระนั้นหรือ ? ไม่ใช่ เห็นด้วยตากายนั้น มันอยู่ในภพ มันทะลุหลุดสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ มันยังติดภพอยู่ ท่านเห็นด้วยตาธรรมกาย ธรรมกายที่เป็นโคตรภูนะ ยังหาได้เป็นพระโสดา-สกทาคาไม่ ยังหาได้เป็นโสดาปัตติมรรคผล สกทาคามิมรรคผล อนาคามิมรรคผล อรหัตมรรคผลไม่ เห็นด้วยตากายธรรม รู้ด้วยญาณของกายธรรม ไม่ใช่รู้ด้วยดวงวิญญาณ เพราะกายมนุษย์มีดวงวิญญาณ ญาณไม่มี กายมนุษย์-กายมนุษย์ละเอียด, กายทิพย์-กายทิพย์ละเอียด มีดวงวิญญาณทั้งนั้น ดวงญาณไม่มี กายรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด มีแต่ดวงวิญญาณ ดวงญาณไม่มี กายอรูปพรหม-อรูปพรหม ละเอียด มีแต่ดวงวิญญาณ ดวงญาณไม่มี พอถึงกายธรรมเข้า มีญาณทีเดียว ญาณน่ะเป็นอย่างไร ? รูปพรรณสัณฐานเป็นอย่างไร ? ตาธรรมกายก็เหมือนรูปพระปฏิมาอย่างนี้แหละ เหมือนมนุษย์อย่างนี้แหละ แบบเดียวกันแต่ทว่าละเอียด แล้วมีญาณของกายธรรม ญาณน่ะเป็นอย่างไร ? ดวงวิญญาณอยู่ในกลางกายมนุษย์นี่ เท่าดวงตาดำข้างใน อยู่ในกลางกายทิพย์ก็เท่าดวงตาดำข้างใน อยู่ในกลางกายมุนษย์ละเอียด กายทิพย์ละเอียด ก็แบบเดียวกัน หรือกายรูปพรหม-รูปพรหมละเอียด อรูปพรหม-อรูปพรหมละเอียด ก็มีดวงวิญญาณแบบเดียวกัน ดวงวิญญาณเท่านั้นไม่อาจจะเห็นอริยสัจได้ ต่อเมื่อใด ไปถึงกายธรรมเข้า ดวงวิญญาณจะขยายส่วนออกไปเป็นดวงญาณ หน้าตักธรรมกายโตเท่าไหน ก็กว้างแค่นั้น ถ้าหน้าตักศอกหนึ่ง ดวงญาณก็วัดผ่าเส้นศูนย์กลางศอกหนึ่ง หน้าตักวาหนึ่ง ดวงญาณก็วัดผ่าเส้นศูนย์กลางวาหนึ่ง กลมรอบตัว ถ้าว่าหน้าตักธรรมกายนั้น ๒ วา ดวงญาณก็วัดผ่าเส้นศูนย์กลาง ๒ วา กลมรอบตัว ขยายอย่างนั้น ถ้าหน้าตัก ๔ วา ดวงญาณก็วัดผ่าเส้นศูนย์กลาง ๔ วา กลมรอบตัว แล้วแต่หน้าตักธรรมกาย หน้าตักธรรมกายโคตรภูนั่นไม่ถึง ๕ วา หย่อน ๕ วาเล็กน้อย ถ้าเป็นพระโสดาจึงจะเต็ม ๕ วา ถ้ายังไม่ถึงพระโสดาหย่อนกว่า ๕ วา หน้าตักของธรรมกายนั่นโตเท่าไหน ดวงญาณก็โตเท่านั้น ดวงญาณนั้นแหละสำหรับรู้ละ นั่นแหละ สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ เห็นตามปัญญาอันชอบ เห็นชัดๆ ทีเดียว ดวงญาณของธรรมกายขยายออกไป จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดังนั้นเมื่อเข้าถึงธรรมกายแล้ว ธรรมกายจะเห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรจสัจ มรรคสัจ ต้องเข้าสมาบัติ ธรรมกายต้องเข้าสมาบัติ ธรรมกายนั่งนิ่งเพ่งฌานทีเดียว ใจหยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย หยุดนิ่ง เมื่อนิ่งถูกส่วนเข้าแล้ว ที่ธรรมกายนั่งนั่นแหละเกิดเป็นดวงฌานขึ้น วัดผ่าเส้นศูนย์กลาง ๒ วา ๘ ศอก กลมเป็นวงเวียน เป็นกงจักร กลมเป็นกงเกวียนทีเดียว เหมือนแผ่นกระจกหนาคืบหนึ่ง วัดผ่าเส้นศูนย์กลาง ๒ วา หนาคืบหนึ่ง รองนั่งของธรรมกายนั้นมาจากไหน ดวงฌานที่เกิดขึ้นน่ะมาจากไหน ที่มาของดวงฌานน่ะมีมาก มาจากกสิณก็เป็นดวงฌานได้ มาจากดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ก็เป็นดวงฌานได้ แต่ว่าเมื่อถึงธรรมกายแล้ว ใช้ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั่นเองเป็นปฐมฌาน ขยายส่วน เห็นใส เมื่อดูใสแล้วก็ขยายส่วนออกไป ขยายส่วนออกไป ๒ วา กลมรอบตัว แต่ว่าหนาคืบหนึ่ง กลมเหมือนยังกับกงจักรหรือกงเกวียน กลมเหมือนอย่างวงเวียนอย่างนั้น หนาคืบหนึ่ง ใสเป็นแก้วผลึกทีเดียว รองนั่งของธรรมกาย ธรรมกายเมื่อเข้าถึงปฐมฌานเช่นนั้นนั่นแหละ พอถึงปฐมฌานเข้าเช่นนั้น ก็มีวิตก ความตรึก วิจาร ความ ตรอง ปีติ ชอบเนื้อชอบใจ วิตกว่าฌานนั้นมันมาจากไหน เห็นแล้วมันมาจากนั่น วิจาร ไตร่ตรองไป ตรวจตราไปถี่ถ้วน เป็นของที่ไม่มีที่ติ ปลื้มอกปลื้มใจ ดีอกดีใจ มีความปีติขึ้น ปลื้มอกปลื้มใจ เต็มอกเต็มใจ เต็มส่วนของปีติ มีความสุข นิ่งอยู่กลางฌานนั่น สุขในฌาน อะไรจะไปสู้ ในภพนี่ไม่มีสุขเท่าถึงดอก สุขในฌานนะ สุขลืมสมบัตินั่นแหละ สมบัติกษัตริย์ก็ไม่อยากได้ สุขในฌานนะ สุขนักหนาทีเดียว เต็มส่วนของความสุขก็หนึ่ง เฉยวิเวกวังเวง เปลี่ยวเปล่า เรามาคนเดียวไปคนเดียวหมดทั้งสากลโลก คนทั้งหลายไปคนเดียวทั้งนั้น ไม่มีคู่สองเลย จะเห็นว่าลูกสักคนหนึ่งก็ไม่มี สามีสักคนหนึ่งก็ไม่มี ภรรยาสักคนหนึ่งก็ไม่มี ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป ต่างคนต่างตาย ต่างคนต่างเกิด เป็นจริงอย่างนี้ ปล่อยหมด ไม่ว่าอะไร ไม่ยึดถือทีดียว เรือกสวนไร่นา ตึกร้านบ้านเรือน ก่อนเราเกิดเขาก็มีอยู่อย่างนี้ หญิงชายเขาก็มีกันอยู่อย่างนี้ เราเกิดแล้วก็มีอยู่อย่างนี้ เราตายไปแล้วมันก็มีอยู่อย่างนี้ เห็นดิ่งลงไปทีเดียว เข้าปฐมฌานเข้าแล้ว เห็นดิ่งลงไปเช่นนี้ เมื่อเข้าปฐมฌานก็แน่นิ่งอยู่ ฌานที่ละเอียดกว่านี้มี พอนึกขึ้นมาเช่นนั้น ก็ อ้อ! ที่ละเอียดขึ้นมากว่านี้มีอยู่ ก็นิ่งอยู่กลางปฐมฌานนั่น กลางดวงปฐมฌานนั่นนิ่ง ใจของธรรมกายหยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย นิ่งพอถูกส่วนเข้า ฌานนั่นเปลี่ยนแล้ว ปฐมฌานนั่นจางไป ทุติยฌานมาแทนที่รองนั่ง จะไปไหน ไปคล่องแคล่วยิ่งกว่าขึ้นเครื่องบิน ปฐมฌานเหมือนกัน ทุติยฌานเหมือนกัน พอเข้าฌานที่ ๒ ได้แล้ว ก็นึกว่าฌานที่ ๒ มันใกล้ฌานที่ ๑ มันเสื่อมง่าย ใจก็หยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายอีก ถูกส่วนนิ่งเข้าอีก ทุติยฌานก็จางไป ตติยฌานมาแทนที่ นิ่งอยู่กลางตติยฌานนั่น พอถูกส่วนเข้าตติยฌานแล้ว ละเอียดกว่าตติยฌานนี่มี นิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั่น ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายธรรมนั่น ถูกส่วนเข้า เมื่อนึกถึงฌาน ตติยฌานก็จางไป จตุตถฌานเข้ามาแทนที่ ยังไม่พอแค่นั้น นิ่งอยู่กลางจตุตถฌานนั่น ละเอียดกว่านี้มี ว่าละเอียดกว่านี้มี จตุตถฌานก็จางไป อากาสานัญจายตนฌาน กลางของจตุตถฌานว่างออกไปเท่ากัน ดวงเท่ากัน ดวงเท่ากันนี้เรียกว่า อากาสานัญจายตนฌาน ธรรมกายก็นั่งอยู่กลางของอากาสานัญจายตนฌาน เรียกว่า เข้าอากาสานัญจายตนฌาน แล้ว ใจก็นิ่งอยู่ศูนย์กลางที่ดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายนั่น ถูกส่วนเข้าก็นึกว่าฌานนี้ คล่องแคล่วว่องไวดี แต่ว่าละเอียดกว่านี้มี พอถูกส่วนเข้า อากาสานัญจายตนฌานก็จางไป วิญญาณัญจายตนฌานเข้ามาแทนที่ ดวงก็เท่ากัน นิ่งอยู่กลางดวงวิญญาณัญจายตนฌานนั่น ว่าละเอียดกว่านี้มี นิ่งอยู่ศูนย์กลางที่ดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายนั่น แต่ว่าเพ่งฌาน นิ่ง พอถูกส่วนเข้า วิญญาณัญจายตนฌานจางไป อากิญจัญญายตนฌานเข้ามาแทนที่ รู้ละเอียด จริง นี่เป็นรู้ละเอียดจริง นิ่งอยู่อากิญจัญญายตนฌานนั่น ละเอียดกว่านี้มี พอถูกส่วนเข้า อากิญจัญญายตนฌานจางไป เนวสัญญานาสัญญายตนะเข้ามาแทนที่ เข้าถึงเนวสัญญานาสัญญายตนะ ออกนึกในใจทีเดียวว่า สนฺตเมตํ ปณีตเมตํ นี่ละเอียดจริง ประณีตจริง นี่เข้าฌานดังนี้ นี่เขาเรียกว่า เข้าฌานโดยอนุโลม จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดังนั้นเมื่อเข้าถึงธรรมกายแล้ว ธรรมกายจะเห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรจสัจ มรรคสัจ ต้องเข้าสมาบัติ ธรรมกายต้องเข้าสมาบัติ ธรรมกายนั่งนิ่งเพ่งฌานทีเดียว ใจหยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย หยุดนิ่ง เมื่อนิ่งถูกส่วนเข้าแล้ว ที่ธรรมกายนั่งนั่นแหละเกิดเป็นดวงฌานขึ้น วัดผ่าเส้นศูนย์กลาง ๒ วา ๘ ศอก กลมเป็นวงเวียน เป็นกงจักร กลมเป็นกงเกวียนทีเดียว เหมือนแผ่นกระจกหนาคืบหนึ่ง วัดผ่าเส้นศูนย์กลาง ๒ วา หนาคืบหนึ่ง รองนั่งของธรรมกายนั้นมาจากไหน ดวงฌานที่เกิดขึ้นน่ะมาจากไหน ที่มาของดวงฌานน่ะมีมาก มาจากกสิณก็เป็นดวงฌานได้ มาจากดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ก็เป็นดวงฌานได้ แต่ว่าเมื่อถึงธรรมกายแล้ว ใช้ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั่นเองเป็นปฐมฌาน ขยายส่วน เห็นใส เมื่อดูใสแล้วก็ขยายส่วนออกไป ขยายส่วนออกไป ๒ วา กลมรอบตัว แต่ว่าหนาคืบหนึ่ง กลมเหมือนยังกับกงจักรหรือกงเกวียน กลมเหมือนอย่างวงเวียนอย่างนั้น หนาคืบหนึ่ง ใสเป็นแก้วผลึกทีเดียว รองนั่งของธรรมกาย ธรรมกายเมื่อเข้าถึงปฐมฌานเช่นนั้นนั่นแหละ พอถึงปฐมฌานเข้าเช่นนั้น ก็มีวิตก ความตรึก วิจาร ความ ตรอง ปีติ ชอบเนื้อชอบใจ วิตกว่าฌานนั้นมันมาจากไหน เห็นแล้วมันมาจากนั่น วิจาร ไตร่ตรองไป ตรวจตราไปถี่ถ้วน เป็นของที่ไม่มีที่ติ ปลื้มอกปลื้มใจ ดีอกดีใจ มีความปีติขึ้น ปลื้มอกปลื้มใจ เต็มอกเต็มใจ เต็มส่วนของปีติ มีความสุข นิ่งอยู่กลางฌานนั่น สุขในฌาน อะไรจะไปสู้ ในภพนี่ไม่มีสุขเท่าถึงดอก สุขในฌานนะ สุขลืมสมบัตินั่นแหละ สมบัติกษัตริย์ก็ไม่อยากได้ สุขในฌานนะ สุขนักหนาทีเดียว เต็มส่วนของความสุขก็หนึ่ง เฉยวิเวกวังเวง เปลี่ยวเปล่า เรามาคนเดียวไปคนเดียวหมดทั้งสากลโลก คนทั้งหลายไปคนเดียวทั้งนั้น ไม่มีคู่สองเลย จะเห็นว่าลูกสักคนหนึ่งก็ไม่มี สามีสักคนหนึ่งก็ไม่มี ภรรยาสักคนหนึ่งก็ไม่มี ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป ต่างคนต่างตาย ต่างคนต่างเกิด เป็นจริงอย่างนี้ ปล่อยหมด ไม่ว่าอะไร ไม่ยึดถือทีดียว เรือกสวนไร่นา ตึกร้านบ้านเรือน ก่อนเราเกิดเขาก็มีอยู่อย่างนี้ หญิงชายเขาก็มีกันอยู่อย่างนี้ เราเกิดแล้วก็มีอยู่อย่างนี้ เราตายไปแล้วมันก็มีอยู่อย่างนี้ เห็นดิ่งลงไปทีเดียว เข้าปฐมฌานเข้าแล้ว เห็นดิ่งลงไปเช่นนี้ เมื่อเข้าปฐมฌานก็แน่นิ่งอยู่ ฌานที่ละเอียดกว่านี้มี พอนึกขึ้นมาเช่นนั้น ก็ อ้อ! ที่ละเอียดขึ้นมากว่านี้มีอยู่ ก็นิ่งอยู่กลางปฐมฌานนั่น กลางดวงปฐมฌานนั่นนิ่ง ใจของธรรมกายหยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกาย นิ่งพอถูกส่วนเข้า ฌานนั่นเปลี่ยนแล้ว ปฐมฌานนั่นจางไป ทุติยฌานมาแทนที่รองนั่ง จะไปไหน ไปคล่องแคล่วยิ่งกว่าขึ้นเครื่องบิน ปฐมฌานเหมือนกัน ทุติยฌานเหมือนกัน พอเข้าฌานที่ ๒ ได้แล้ว ก็นึกว่าฌานที่ ๒ มันใกล้ฌานที่ ๑ มันเสื่อมง่าย ใจก็หยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายอีก ถูกส่วนนิ่งเข้าอีก ทุติยฌานก็จางไป ตติยฌานมาแทนที่ นิ่งอยู่กลางตติยฌานนั่น พอถูกส่วนเข้าตติยฌานแล้ว ละเอียดกว่าตติยฌานนี่มี นิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั่น ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายธรรมนั่น ถูกส่วนเข้า เมื่อนึกถึงฌาน ตติยฌานก็จางไป จตุตถฌานเข้ามาแทนที่ ยังไม่พอแค่นั้น นิ่งอยู่กลางจตุตถฌานนั่น ละเอียดกว่านี้มี ว่าละเอียดกว่านี้มี จตุตถฌานก็จางไป อากาสานัญจายตนฌาน กลางของจตุตถฌานว่างออกไปเท่ากัน ดวงเท่ากัน ดวงเท่ากันนี้เรียกว่า อากาสานัญจายตนฌาน ธรรมกายก็นั่งอยู่กลางของอากาสานัญจายตนฌาน เรียกว่า เข้าอากาสานัญจายตนฌาน แล้ว ใจก็นิ่งอยู่ศูนย์กลางที่ดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายนั่น ถูกส่วนเข้าก็นึกว่าฌานนี้ คล่องแคล่วว่องไวดี แต่ว่าละเอียดกว่านี้มี พอถูกส่วนเข้า อากาสานัญจายตนฌานก็จางไป วิญญาณัญจายตนฌานเข้ามาแทนที่ ดวงก็เท่ากัน นิ่งอยู่กลางดวงวิญญาณัญจายตนฌานนั่น ว่าละเอียดกว่านี้มี นิ่งอยู่ศูนย์กลางที่ดวงธรรมที่ทำให้เป็นธรรมกายนั่น แต่ว่าเพ่งฌาน นิ่ง พอถูกส่วนเข้า วิญญาณัญจายตนฌานจางไป อากิญจัญญายตนฌานเข้ามาแทนที่ รู้ละเอียด จริง นี่เป็นรู้ละเอียดจริง นิ่งอยู่อากิญจัญญายตนฌานนั่น ละเอียดกว่านี้มี พอถูกส่วนเข้า อากิญจัญญายตนฌานจางไป เนวสัญญานาสัญญายตนะเข้ามาแทนที่ เข้าถึงเนวสัญญานาสัญญายตนะ ออกนึกในใจทีเดียวว่า สนฺตเมตํ ปณีตเมตํ นี่ละเอียดจริง ประณีตจริง นี่เข้าฌานดังนี้ นี่เขาเรียกว่า เข้าฌานโดยอนุโลม จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้าฌานโดยปฏิโลม ถอยกลับจากฌานที่ ๘ นั้น จากเนวสัญญานาสัญญายตนะเข้าหา อากิญจัญญายตนะ มาวิญญาณัญจายตนะ เข้าอย่างไรก็ออกมาอย่างนั้น มาถึงอากาสานัญจายตนะ ถอยจากอากาสานัญจายตนะ มาถึงจตุตถฌาน ถอยจากจตุตถฌาน มาถึงตติยฌาน ถอยจากตติยฌาน มาถึงทุติยฌาน ถอยจากทุติยฌาน มาถึงปฐมฌาน เข้าไปดังนี้อีก นี่เรียกว่าปฏิโลมถอยกลับ อนุโลมเข้าไปอีก ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ ที่ ๕ ที่ ๖ ที่ ๗ ที่ ๘ ไปอีก ถอยจากที่ ๘ มาถึง ที่ ๗ ที่ ๖ ที่ ๕ ที่ ๔ ที่ ๓ ที่ ๒ ที่ ๑ มาถึงอีก นี่เรียกว่า อนุโลมปฏิโลมไปอย่างนี้ พออนุโลมปฏิโลมถูกส่วนเข้าก็เห็นทีเดียวว่า อ้อ! สัตว์โลกนี่เป็น ทุกข์ละ เห็นทุกข์ละนะ นี่ทางปฏิบัติเห็นทุกข์ละ ตาธรรมกายเห็นอายตนะที่ดึงดูดของสัตว์โลก เขาเรียกว่า โลกายตนะ อ้อ! มนุษย์นี่เกิดขึ้นไม่ใช่อื่นเลย ความเกิดนี่ อายตนะของโลกเขาดูดนะ ก็เห็นอายตนะทีเดียว มนุษย์นี่ก็มีอายตนะอยู่อันหนึ่ง เราเคยค้นพบ เรารู้จักแล้ว อายตนะของมนุษย์ รู้จักกันทั่วแหละ อายตนะของมนุษย์ ที่เราติดอยู่ ก็ติดอายตนะนั่นแหละมันดึงดูด อายตนะอยู่ที่ไหน ? ที่บ่อเกิดของมนุษย์ อายตนะแปลว่าบ่อเกิด บ่อเกิดมันอยู่ที่ไหน ? นั่นแหละเป็นตัวอายตนะของมนุษย์ทีเดียว อายตนะของทิพย์ละ มันมีมากด้วยกันนี่ อายตนะกำเนิดของสัตว์มีถึง ๔ คือ อัณฑชะ สังเสทชะ ชลาพุชะ โอปปาติกะ อัณฑชะ เกิดด้วยฟองไข่ สังเสทชะ เกิดด้วยเหงื่อไคล ชลาพุชะ เกิดด้วยน้ำ อายตนะที่ว่านี้เป็นชลาพุชะ เกิดด้วยน้ำ โอปปาติกะ ลอยขึ้นบังเกิด เอากันละคราวนี้ อัณฑชะ เกิดด้วยฟองไข่ เป็ด ไก่ ทั้งนั้น เป็นอายตนะอันหนึ่ง สังเสทชะ เหงื่อไคลเป็นอายตนะอันหนึ่ง สำหรับเหนี่ยวรั้งใจให้สัตว์เกิดนั่น เป็นอายตนะสำหรับบ่อเกิด ชลาพุชะ มีน้ำสำหรับเป็นอายตนะให้เกิด โอปปาติกะ อายตนะของจาตุมหาราช ดาวดึงส์ ยามา ดุสิต นิมมานรตี ปรนิมมิตตวสวัตตี นี่เป็นอายตนะของทิพย์ทั้งนั้น มีอายตนะดึงดูดให้เกิดเหมือนกัน ไม่ใช่เท่านั้น อายตนะที่ทรามลงไปกว่านี้ อายตนะให้เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน คล้ายมนุษย์เหมือนกัน อายตนะให้เกิดเป็นอสุรกาย แบบเดียวกันกับมนุษย์ อายตนะเกิดเป็นเปรต แบบเดียวกับมนุษย์ อายตนะในอบายภูมิทั้ง ๔ สัญชีวะ กาฬสุตตะ สังฆาฏะ โรรุวะ มหาโรรุวะ ตาปะ มหาตาปะ อเวจีนรก นรกทั้ง ๘ ขุมใหญ่นี้ ขุมหนึ่งๆ มีอุสสทนรกเป็นบริวารล้อมรอบ ๔ ด้านๆ ละ ๔ ขุม เป็น ๑๖ ขุม แล้วมียมโลกนรก ตั้งอยู่ในทิศทั้ง ๔ ทิศๆ ละ ๑๐ ขุม เป็น ๔๐ ขุม นรกทั้ง ๔๕๖ ขุมเป็นอายตนะดึงดูดสัตว์โลกทั้งนั้น เมื่อทำดีทำชั่วไปถูกส่วนเข้าแล้ว อายตนะของนรกก็ดึงเป็นชั้นๆ ดูดเป็นชั้นๆ ต้องไปติด ใครทำอะไรเข้าไว้ อายตนะมันดึงดูดไปติด ฝ่ายธรรมกายไปเห็นก็ อ้อ! สัตว์โลก มันติดอย่างนี้เอง ติดเพราะอายตนะเหล่านี้ อ้ายที่มาเกิดเหล่านี้ใครให้มาเกิดละ อ้ายที่มาเกิด เป็นอบายภูมิทั้ง ๔ มนุษย์ ๑ สวรรค์ ๖ ชั้นนี้ ใครให้เกิดละเห็นทีเดียวแหละ เห็นทีเดียว ทุกฺขสมุปฺปาทตณฺหา ตัณหานี่แหละเป็นแดนให้เกิดพร้อมทีเดียว จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตัณหาคืออะไรล่ะ ? กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา แยกออกไปเป็น ๓ เห็นตัณหาอีก อ้อ! อ้ายเจ้ากามตัณหานี้ อยากได้กาม อยากได้รูป ได้เสียง ได้กลิ่น ได้รส ได้สัมผัส นั่นเอง เจ้าถึงต้องมาเกิด เออ อยากได้รูป ได้เสียง ได้กลิ่น ได้รส ได้สัมผัส ไปตีรันฟันแทงกันป่นปี้ รบราฆ่าฟันกันยับเยินเปินทีเดียว เพราะอยากได้รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส นั่นแหละ ไม่ใช่เรื่องอะไร เห็นชัดๆ อย่างนี้ว่า อ้อ ! อ้ายนี่เองเป็นเหตุให้เกิด กามตัณหานี่เอง อ้อ! นี่ อายตนะของกามตัณหาทั้งนั้น ในอบายภูมิทั้ง ๔ นรก อสุรกาย เปรต สัตว์ดิรัจฉานเหล่านี้ มนุษย์ สวรรค์ ๖ ชั้น นี่กามตัณหาทั้งนั้น อ้ายกามนี่เองเป็นตัวสำคัญเป็นเหตุ อ้ายนี่สำคัญนัก ไม่ใช่แต่กามตัณหาฝ่ายเดียว ไปดูถึงรูปพรหม ๑๖ ชั้น พรหมปาริสัชชา พรหมปุโรหิตา มหาพรหมา ปริตตาภา อัปปมาณาภา อาภัสสรา ปริตตสุภา อัปปมาณสุภา สุภกิณหา เวหัปผลา อสัญญสัตตา อวิหา อตัปปา สุทัสสา สุทัสสี อกนิฏฐ รูปพรหม ๑๖ ชั้นนี่เป็น ภวตัณหา อ้ายนี่อยากได้รูปฌานที่เราดำเนินมานั่นเอง ปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน จตุตถฌาน อ้ายนี่เป็นรูปพรหม อากาสานัญจายตนฌาน วิญญาณัญจายตนฌาน อากิญจัญญายตนฌาน เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน อ้ายนี่ให้ไปเกิดเป็นอรูปพรหม อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ อ้ายนี่ติด อ้าย ๘ ดวงนี่เอง เมื่อไปติดเข้าแล้วมันชื่นมื่นมันสบายนัก กามภพสู้ไม่ได้ มันสบายเหลือเกิน มันสุขเหลือเกิน ปฐมฌานก็สุขเพียงเท่านั้น ทุติยฌานก็สุขหนักขึ้นไป ตติยฌานสุขหนักขึ้นไป จตุตถฌานสุขหนักขึ้นไป อากาสานัญจายตนฌาน วิญญาณัญจายตนฌาน สุขหนักขึ้นไป อากิญจัญญายตนฌานสุขหนักขึ้นไป เนวสัญญานาสัญญายตนฌานสุข หนักขึ้นไป มันพิลึกกึกการละ มันยิ่งใหญ่ไพศาลทีเดียว ส่วนรูปภพนั้นเป็นภวตัณหา อ้ายภวตัณหานี่เองเป็นเหตุให้เกิดในรูปภพทั้ง ๑๖ ชั้นนี่ ฝ่ายอรูปภพทั้ง ๔ ชั้นนี่เป็นวิภวตัณหา เข้าใจว่า นี่เอง หมดเกิด หมดแก่ หมดเจ็บ หมดตาย เสียแล้ว เข้าใจว่า นี่เองเป็นนิพพาน เมื่อไม่พบศาสนาของพระบรมศาสดาจารย์ ก็เข้าใจว่า อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ นี่เอง เป็นนิพพานทีเดียว เข้าใจอย่างนั้น ค้นคว้าหาเอาเอง นี่เป็นวิภวตัณหา ไปติดอยู่อ้ายพวกนี้เอง กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา อ้าย ๓ ตัวนี่แหละสำคัญนัก ไปเห็นหมด เห็นรูปพรรณสัณฐาน ฌานก็เห็น กามตัณหาก็เห็น กามตัณหาทั้ง ๑๑ ชั้นนี่เห็น ภวตัณหาทั้ง ๑๖ ชั้นนั่นก็เห็น วิภวตัณหาทั้ง ๔ ชั้นน่ะ เห็นหมด เห็นปรากฏทีเดียว เอ! นี่จะทำอย่างไร ? ต้องละอ้ายพวกนี้ ต้องละกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหานี้ ถ้าละไม่ได้ละก้อ หลุดพ้นไปไม่ได้ละ ก็ทุกข์อยู่นี่ ไม่พ้นจากทุกข์ แน่นอนทีเดียว แน่นอนในใจของตัวทีเดียว เข้าสมาบัติดูอีก ตรวจทบไปทวนมาดูอีก ดูหนักเข้าๆๆ เห็นชัดหมดทุกสิ่งทุกประการแล้ว ในกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ดูไปดูมา อ้อ! เราต้องละกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหานี่ ถ้าว่าไม่ละกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา นี่ให้ขาดเสียละก้อ เราจะต้องมีชาติไม่จบไม่แล้ว จะต้องทุกข์ไม่จบไม่แล้ว จะต้องหน้าดำคร่ำเครียดไม่จบไม่แล้ว จะต้องลำบากยากแค้นไม่จบไม่แล้ว เมื่อคิดดังนี้เข้าใจดังนี้แล้ว ตาธรรมกายก็มองเห็นแจ่ม เราต้องละกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ละอย่างไร ? วิธีจะละ ละอย่างไรนะ ? เออ ! วิธีจะละ ละท่าไหนกันนะ ? เห็นทางทีเดียวว่า อ้อ ! พระพุทธเจ้าพระอรหันต์ไปทางนี้ ที่เราเดินมาทางศีล สมาธิ ปัญญา วิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะ ในกายมนุษย์มาถึงกายมนุษย์ละเอียด ในกายทิพย์มาถึงกายทิพย์ละเอียด ในกายรูปพรหมมาถึงกายรูปพรหมละเอียด ในกายอรูปพรหมมาถึงกายอรูปพรหมละเอียด จนกระทั่งมาถึงกายธรรมกาย ธรรมกายละเอียดนี้ เราต้องเดินในช่องทางของศีล สมาธิ ปัญญา วิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะ นี่เอง ใจต้องหยุด ต้องหยุดทีเดียวถึงจะละกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหาได้เริ่มต้นต้องหยุดเชียว พอหยุดกึ๊กเข้าก็ได้การทีเดียว อ้อ! พอหยุดกึ๊กเข้า กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ดับหมด ถ้าว่าไม่หยุดละก้อ เป็นไม่ได้การทีเดียว ไปไม่รอดไม่พ้นทีเดียว จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หยุดอะไรละ ใจหยุดสิ หยุดอยู่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์นั่นแหละ พอถูกส่วนเข้าก็เห็นดวงศีล หยุดอยู่กลางดวงศีลนั่นแหละ หยุดกลางของกลาง กลางของหยุด กลางที่หยุดนั่นแหละ ถ้าว่าถึงดวงสมาธิ กลางดวงสมาธิ กลางของกลางที่หยุดนั่นแหละ ก็เข้าถึงดวงปัญญา หยุดอยู่ศูนย์กลางดวงปัญญา กลางของกลางที่หยุดนั่นแหละ เข้าถึงดวงวิมุตติ หยุดอยู่ศูนย์กลางดวงวิมุตติ พอหยุดแล้วก็กลางของกลางที่หยุดนั่นแหละ เข้าถึงดวงวิมุตติญาณทัสสนะ พอเข้าถึงดวงวิมุตติญาณทัสสนะแล้ว หยุดอยู่ศูนย์กลางของใจที่หยุดนั่นแหละ กลางของกลางๆๆ หนักเข้าก็เห็นกายพระโสดา เข้าถึงกายพระโสดา อ้อ! พอเข้าถึงกายพระ โสดารู้จักเชียว นี่พระพุทธเจ้าพระอรหันต์ไปทางนี้ ไม่ใช่ไปทางอื่นเลย แต่พอเข้าถึงกายพระโสดาละเอียด ทำแบบเดียวกันอย่างนั้น หยุดอย่างเดียวกันนั่นแหละ หยุดอย่างนั้นแหละ พอหยุดเข้ารูปนั้นจริงๆ เข้าถึงกายพระสกทาคา-สกทาคาละเอียด อนาคา-อนาคาละเอียด ก็รู้รสชาติของใจทีเดียว พอเข้าถึงพระอรหัต-พระอรหัตละเอียด เข้าแล้วหลุดหมด กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ทุกฺขูปสมคามินํ อย่างนี้เอง ถึงพระนิพพานเป็นที่ดับแห่งทุกข์ พอถึงพระอรหัตก็เห็นนิพพานแจ่ม เข้านิพพานไปได้ทีเดียว นี้ไปอย่างนี้ ไปจริงๆ อย่างนี้ ก็ไปได้ เพราะเห็นสัจธรรมทั้ง ๔ แล้ว ก็เข้ามาคลุมสัจธรรมทั้ง ๔ ไว้ ยังไม่ปล่อยทุกข์ เหตุเกิดทุกข์ ความดับทุกข์ ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ มั่นกับใจดูแล้วดูอีก ทบทวนแล้วทบทวนอีก แน่นอนในใจ พอแน่นอนในใจ เห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ พอครบ ๔ เข้าเท่านั้นแหละ ได้บรรลุพระโสดาทันที พอพระโสดาเข้าสมาบัติ นิ่งอยู่ในปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน จตุตถฌาน อากาสานัญจายตนฌาน วิญญาณัญจายตนฌาน อากิญจัญญายตนฌาน เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ทบไปทวนมาๆ ตาธรรมกายของพระโสดาไปเห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ รู้ด้วยญาณของพระโสดา พอครบรอบ ๔ เข้าเท่านั้น ได้บรรลุพระสกทาคา หน้าตัก ๑๐ วา สูง ๑๐ วา เกตุดอกบัวตูมใสบริสุทธิ์หนักขึ้นไป ธรรมกายพระสกทาคาเข้าปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน จตุตถฌาน อากาสานัญจายตนฌาน วิญญาณัญจายตนฌาน อากิญจัญญายตนฌาน เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ทบไปทวนมา แบบเดียวกัน เห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายรูปพรหม เห็นชัด พอถูกส่วนเข้า ก็ได้บรรลุพระอนาคา พระอนาคาเดินสมาบัติแบบเดียวกัน เห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายอรูปพรหมเข้าก็ได้บรรลุพระอรหัตทีเดียว หมดกิเลสเป็นสมุทเฉทปหานทีเดียว ถ้าหลักฐานเรียกว่า โสฬสกิจ เรียกว่าแค่นี้สำเร็จโสฬสกิจแล้ว โสฬสกิจแปลว่ากระไร ? กิจ ๑๖ ในเพลงที่เขาวางไว้เป็นหลักว่าเสร็จกิจ ๑๖ ไม่ตกกันดาร เรียกว่า นิพพานก็ได้ นี่แหละเสร็จกิจ ๑๖ ละ ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายมนุษย์ ๔, ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายทิพย์ ๔ เป็น ๘, ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายรูปพรหม ๔ เป็น ๑๒, ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ เห็นจริงตามจริงในกายอรูปพรหมอีก ๔ มันก็เป็น ๑๖ นี้เสร็จกิจทางพุทธศาสนา ทางพระอรหัตแค่นี้ นี้ทางปฏิบัติ เทศนาดังนี้เป็นทางปฏิบัติ ไม่ใช่ทางปริยัติ นี่ทางปฏิบัติอันนี้แหละ พระพุทธศาสนาในทางปริยัติ ดังแสดงแล้วในตอนต้น พุทธศาสนาในทางปฏิบัติดังแสดงแล้วในบัดนี้ แต่ปริยัติ ปฏิบัติ ที่เรียกว่าเข้าถึงปฏิบัติ เดินสมาบัติทั้ง ๘ นั้น เป็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ดังนี้ นี่เป็นทางปฏิบัติแท้ๆ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อกายธรรมเห็น ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ได้เข้าเห็นพระโสดา บรรลุถึงพระโสดา นั่นปฏิเวธแท้ๆ ทีเดียว ได้เข้าถึงพระโสดาแล้ว ทั้งหยาบทั้งละเอียด เมื่อพระโสดา เดินสมาบัติทั้ง ๘ ดูทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายทิพย์เข้าทั้งหยาบทั้งละเอียด ได้บรรลุพระสกทาคา เมื่อถึงพระสกทาคาทั้งหยาบทั้งละเอียด เห็นเข้านั่นเป็นตัวปฏิเวธแท้ๆ ทีเดียว รู้แจ้งแทงตลอดในสกทาคาเข้าแล้ว เมื่อพระสกทาคาเข้าสมาบัติทั้ง ๘ ดูทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ในกายรูปพรหมเข้า เห็นในสัจจธรรมทั้ง ๔ ชัดอีก ได้บรรลุ พระอนาคา นี้ที่ได้เห็นตัวพระอนาคาทั้งหยาบทั้งละเอียด และทั้งธรรมที่ทำให้เป็นพระอนาคา นั่นเป็นตัวปฏิเวธแท้ๆ ทีเดียว รู้แจ้งแทงตลอดเห็นจริงทีเดียว เห็นปรากฏทีเดียว เมื่อพระอนาคาเข้าสมาบัติ ดูทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ทั้งหยาบทั้งละเอียด เห็นชัดใน ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ได้บรรลุพระอรหัต เมื่อเห็นกายพระอรหัต ทั้งธรรมที่ทำให้เป็นกายพระอรหัตทั้งหยาบทั้งละเอียด เห็นชัดทีเดียว นั่นเห็นชัดอันนั้นแหละได้ชื่อว่า เป็นปฏิเวธแท้ๆ เชียว รู้แจ้งแทงตลอด นี้ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ดังนี้ ศาสนามีทั้งปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ดังนี้ ถ้าว่านับถือศาสนา ปฏิบัติศาสนา เข้าปริยัติก็ไม่ถูก ปฏิบัติก็ไม่ถูก ปฏิเวธก็ไม่ถูก มันก็ไปต่องแต่งอยู่นั่น เอาอะไรไม่ได้ สัก ๑๐ ปี ๑๐๐ ปี ก็เอาอะไรไม่ได้ ถึงอายุจะแก่ปานใด จะโง่เขลาเบาปัญญาปานใด ถ้าเข้าถึงทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ไม่ได้ ไม่เห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ ดังแสดงมาแล้วนี้ จะปฏิบัติศาสนาเอาเรื่องราวไม่ได้ ถ้าว่าคนละ โมฆชิณฺโณ แก่เปล่า เอาอะไรไม่ได้ เอาเรื่องไม่ได้ เหตุนี้แหละทางพุทธศาสนาจึงนิยมนับถือนักในเรื่อง สัจธรรมทั้ง ๔ นี้ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:49:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ที่แสดงมานี้ก็เพื่อจะให้รู้สัจธรรมทั้ง ๔ เมื่อรู้จักสัจธรรมทั้ง ๔ แล้ว สัจจธรรมทั้ง ๔ นี้ใครเป็นคนรู้คนเห็น ธรรมกาย ธรรมกายโคตรภูทั้งหยาบทั้งละเอียด ธรรมกายพระโสดาทั้งหยาบทั้งละเอียด ธรรมกายพระสกทาคาทั้งหยาบทั้งละเอียด ธรรมกายพระอนาคาทั้งหยาบทั้งละเอียด ธรรมกายพระอรหัตทั้งหยาบทั้งละเอียด เป็นผู้เห็นเป็นผู้รู้ เป็นผู้เห็น ทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ เหล่านี้ นี้แหละเป็นธรรมสำคัญในพุทธศาสนา เมื่อได้สดับ ตรับฟังแล้ว พึงมนสิการกำหนดไว้ในใจของตนทุกถ้วนหน้า เมื่อรู้จักธรรมที่พระองค์ทรงรับ สั่งว่า เอตํ โข สรณํ เขมํ นี้ที่พึงอันเกษมผ่องใส เอตํ สรณมุตฺตมํ นี้ที่พึ่งอันอุดมสูงสุด เอตํ สรณมาคมฺม มาอาศัยอันนี้เป็นที่พึ่งแล้ว สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ ด้วยประการดังนี้ ที่ได้ชี้แจงแสดงมานี้ ตามวาระพระบาลีคลี่ความเป็นสยามภาษาตามมตยาธิบาย เป็นไปในทางปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ พอสมควรแก่เวลา เอเตน สจฺจวชฺเชน ด้วยอำนาจความสัจที่ได้อ้างธรรมปฏิบัติใน เขมาเขมสรณาทีปิกคาถา ตามวาระพระบาลีคลี่ความเป็น สยามภาษาตามมตยาธิบาย พอสมควรแก่เวลา ด้วยอำนาจสัจวาจาที่ได้อ้างธรรมเทศนา ตั้งแต่ต้นจนอวสานนี้ ขอความสุขสวัสดีจงบังเกิดมีแก่ท่านทั้งหลาย ทั้งคฤหัสถ์ บรรพชิต บรรดามาสโมสรในสถานที่นี้ทุกถ้วนหน้า อาตมภาพชี้แจงแสดงมาพอสมควรแก่เวลา สมมติว่ายุติธรรมีกถาโดยอรรถนิยมความเพียงแค่นี้ เอวํ ก็มีด้วยประการฉะนี้ ๏๏๏๏๏๏๏๏ .:: วันนี้วันพระทำใจให้ใสๆ ครับ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 11:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สาธุ.......... จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 12:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เมื่อคืนผมฝันว่าได้เข้าไปปฏิบัติในวัดธรรมกาย ทั้งๆที่ผมไม่เคยสนใจอะไรที่เกี่ยวกับธรรมกายมาก่อนเลย ให้ตายซิ จากคุณ : Mr.Terran - [ 7 มิ.ย. 52 12:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ที่บอกว่า เป็นหนึ่งใน 9 อริยสงฆ์ 9แผ่นดิน ใครกำหนด...??? วิชาธรรมกายอยู่ตรงไหนในพระไตรปิฏกหรือ...??? ไม่เคยเห็น อย่ามามัวนิ่มเอาเองสิ อย่างนี้อีกหน่อย คงจะมีคนนับ พวกยันตระ เณรแอ อะไรเทือกๆนี้ เป็นอริยบุคคลมาให้เห็นบ้าง จากคุณ : promp888 - [ 7 มิ.ย. 52 13:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่ค่อยเข้าใจคำสอนท่านครับ ช่วยอธิบายที จากคุณ : 44SFA1 - [ 7 มิ.ย. 52 13:29:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 --->>> “ธรรมกาย” ในพระไตรปิฎกของไทย “ธรรมกาย” ในพระไตรปิฎกของไทย เรามาลองดูคำว่า  “ธรรมกาย”  ที่มีปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎกของไทยเราบ้าง คำว่า  “ธมฺมกาย”  (บาลี)  นั้น  ปรากฏเพียง  ๔  แห่งเท่านั้นในพระไตรปิฎกบาลี  ทั้งหมดอยู่ในพระสูตร  ไม่มีในพระวินัยหรือพระอภิธรรมเลย ครั้งแรกที่ปรากฏคือ  อยู่ในพระสูตรทีฆนิกาย  ปาฏิกวรรค  ฉบับบาลี  พิมพ์ปี  ๒๕๒๕  หน้าปกสีเหลือง          อยู่หน้า  ๙๒  บรรทัดที่  ๗  ข้อที่  ๕๕  มีความว่า ตถาคตสฺส เหตํ วาเสฏฺฐ อธิวจนํ ธมฺมกาโย อิติปี พฺรหฺมกาโย อิติปิ ธมฺมภูโต อิติปิ พฺรหฺมภูโต อิติปิฯ" ดูก่อน  วาเสฏฐะ  อันว่า  คำว่าธรรมกายก็ดี  พรหมกายก็ดี  ธรรมภูติ  ผู้ที่เป็นธรรมก็ดี  หรือพรหมภูตะ  ผู้ที่เป็นพรหมก็ดี  นี้แหละเป็นชื่อของเราตถาคต นี้เป็นครั้งแรกที่คำว่า  ธมฺมกาย  ปรากฏในพระสูตรของเรา  ความหมายนั้นก็ตีความให้ออกเป็นลักษณะที่ว่า  เป็นกายตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ก็คงจะยากเต็มที  เพราะบอกว่านี้เป็นเพียงชื่อ ต่อมาในพระสูตรอีกเช่นเดียวกัน  ขุททกนิกาย  อปทาน  เล่มที่  ๓๒  ข้อ  ๑๓๙  บรรทัดที่  ๑  มีความว่า "...ธมฺมกายญฺจ ทีเปนฺติ เกวลํ รตนากรํ วิโกเปตํ น สกฺโกนฺตี โก ทิสฺวา นปฺปสิทติฯ" คราวนี้ก็มี  ความคลาดเคลื่อนนิดหน่อย  ในเรื่องคัมภีร์พระไตรปิฎกของเรา  บังเอิญมีคำบางคำซึ่งมีพระไตรปิฎกของเราก็ดี  ของต่างประเทศก็ดีไม่เหมือนกัน  ถอดความก็จะได้ว่า บุคคลใดยังธรรมกายให้สว่างแล้วทั้งสิ้น  อันเป็นบ่อเกิดแห่งรัตนะทั้งหลาย  อันบุคคลทั้งหลายไม่มีผู้ใดจะ      ทำร้ายได้   ใครเล่าเมื่อเห็นแล้วจะไม่ปลาบปลื้มยินดีนั้นไม่มี ครั้งที่  ๓  ปรากฏ  ในพระไตรปิฎก  เล่มที่  ๓๒  ขุททกนิกาย  อปทาน  ข้อ  ๒  หน้า  ๒๐ บรรทัดที่ ๙ มีความว่า "...ภวนฺติ ปจฺเจกชินา สยมฺภู มหนฺต ธมฺมา พหุธมฺมกายา... พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย  ผู้สยมภู  ทรงเป็นผู้มีธรรมะอันใหญ่  มีธรรมกายมาก ครั้งที่  ๔  ปรากฏในพระไตรปิฎก  เล่มที่  ๓๓  ขุททกนิกาย  เช่นเดียวกัน  ข้อ  ๑๕๗  หน้า  ๒๘๔  บรรทัดที่  ๑๒  เป็นคำพูดของพระนางมหาปชาบดีโคตมีเถรี  กล่าวต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในวันที่พระนาง  (ได้บรรลุเป็น       พระอรหันต์แล้ว)  กราบทูลลา  พระสัมมาสัมพุทธ  เมื่อนิพพาน  มีความว่า "สํวทฺชโตยํ สุคต รูปกาโย มยา ตว อานนฺทิโย ธมฺมกาโย มม สํวทฺธิโต ตยาฯ" ข้าแต่พระสุคต  รูปกายของพระองค์นี้  อันหม่อมฉันยังให้เติบโตแล้ว  แต่พระธรรมกายอันน่ารื่นรมย์ของหม่อมฉัน  พระองค์ให้เติบโตแล้ว นี่ก็เป็นความจากพระไตรปิฎกของเรา  มีหลายแห่งเกี่ยวกับเรื่องธรรมกาย  นอกจากนั้นไม่มีอีก  นักเรียนปริยัติทั้งหลายพอมาเจอคำเท่านี้แล้ว  ถ้าจะให้ตีความหมายว่า  ธรรมกายนั้นเป็นกายตรัสรู้ธรรม  เป็นธาตุธรรมอันบริสุทธิ์  บริบูรณ์  เป็นเนื้อแท้ของความเป็นพระพุทธเจ้า  คือพระพุทธเจ้าตัวจริงนั้นก็ยากเต็มที  ความหมายแบบที่หลวงพ่อวัดปากน้ำตีความไว้  สำหรับผู้ที่เรียนปริยัติ  ก็เลยไม่น่าแปลกใจเลยว่า  เขาจะรับไม่ได้ จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 14:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วิชาธรรมกายอยู่ตรงไหน......??? ในพระไตรปิฏก ไม่ใช่ที่กล่าวถึง "ธรรมกาย" ซึ่งเป็นนามหนึ่งของพระพุทธเจ้า (ใครๆก็รู้) เป็นเพียงชื่อหนึ่งที่ใช้กล่าวถึง พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ปรากฏในพระไตรปิฏก แต่ "วิชาธรรมกาย" ละ อยู่ตรงไหน.....???? คนละเรื่องกัน เข้าใจหรือไม่ วานบอก แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 52 14:18:29 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 52 14:15:03 จากคุณ : promp888 - [ 7 มิ.ย. 52 14:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 24 บางท่านถามว่า  "วิชชาธรรมกาย"  ประโยคนี้ไม่มีในพระไตรปิฎก...? ต้องเข้าใจคำว่า "วิชชาธรรมกาย" เป็นเพียงคำที่ใช้เรียกผู้ฝึกสมาธิแนว "ธรรมกาย" เพื่อให้เห็นกายในกายจนเข้าถึงธรรมกาย ไม่ใช่ว่าเราต้องไปตามค้นหาว่า คำว่าวิชชาธรรมกายซึ่งไม่มีเลยในพระไตรปิฎก ในพระไตรปิฎกหรือในอรรถกถา ในคัมภีร์โบราณ มีแต่คำว่า "ธรรมกาย" ไม่มีคำว่า "วิชชาธรรมกาย" เพราะคำว่า วิชชาธรรมกาย เป็นคำศัพท์ในภาษาไทยโดยเอาคำศัพท์บาลีสองคำมารวมกันคือคำว่า  "วิชชา" กับคำว่า "ธรรมกาย" มารวมกันเป็นคำว่า  "วิชชาธรรมกาย"  ไม่มีในบาลี เพราะแค่บ่งบอกว่า เป็นผู้ฝึกให้เห็น ธรรมกาย   วิชชาธรรมกายรวมยอดเอาการฝึกปฏิบัติให้เข้าถึง วิชชา ๓  วิชชา ๖  วิชชา ๘  และส่วนแห่งวิชชา ๒ อย่าง คือ สมถะ และ วิปัสสนา  รวมอยู่ในธรรมกาย  เพราะธรรมกายเป็นผู้บอกปิฎกความรู้ทั้งปวงเหล่านั้น  ธรรมกายเป็นกายตรัสรู้ธรรม  ทุกคนมีธรรมกาย  ใครเข้าถึงธรรมกายได้ก็สามารถเจริญวิชชาและจรณะได้นั่นเอง  จึงเรียกรวบยอดว่า  "วิชชาธรรมกาย" จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 14:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แม้คำว่า “ธรรมกาย” ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงในวักกลิสูตรว่า “วักกลิ  เธอจะมาดูร่างกายเน่าเปื่อยของตถาคตทำไม  ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเรา   ผู้ใดเห็นเรา ผู้นั้นเห็นธรรม” อรรถกถาจารย์แก้อรรถที่ว่า “เห็นเรา” นั่นก็คือเห็นตถาคต   ตถาคตเป็นอะไร   ก็เป็นธรรมกาย  และการจะเห็นธรรมกายของตถาคต   ไม่ใช่ว่าอยู่เฉยๆ แล้วเห็นนะ   ต้องเห็นด้วยญาณ  ไม่ใช่เห็นด้วยตาเนื้อ มีอยู่ในอรรถกถา ไปเปิดดูอธิบายความไว้เลยในวักกลิสูตรว่า  การจะเห็นพระตถาคต คือเห็นธรรมกายนั้นต้องเห็นอย่างไร  และพระตถาคตก็คือพระนิพพาน คือธรรมกายที่บรรลุ อรหัตตผลแล้วของท่าน   เขาเห็นอย่างไร ?  ทำไมจึงเห็น ?   ไม่ได้ใช้ตาเนื้อหรอกหรือ   ตาเนื้อเห็นไม่ได้  ต้องญาณทัสสนะในระดับพุทธจักษุ  ก็คือ ธรรมกายนั่นแหละ   ญาณนั้นจึงจะเห็นธรรมกายซึ่งกันและกัน    และที่ตรัสว่า  ผู้ใดเห็นเรา  ผู้นั้นเห็นธรรม    ธรรมนั้นคือธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า      บางคนบอกว่า เห็นธรรมก็คือรู้ธรรม  เข้าใจธรรม  ก็ถูก   แต่ถูกกี่เปอร์เซ็นต์น่ะ   เนื้อแท้จริงๆ  ต้องเห็นธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า  เห็นแจ้งไปหมด   ก็คือธรรมที่ทำให้กำจัดกิเลสและบรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณของพระพุทธเจ้า   “การเห็นต้องอยู่ด้วยธรรมกาย  จึงเห็นด้วยตาธรรมกาย” เพราะฉะนั้น  การเห็นแจ้งในพระไตรลักษณ์ ในวิปัสสนาปัญญา   ธรรมกายก็เห็นได้ เข้าใจได้  เห็นแจ้งถึงอริยสัจ ตามระดับภูมิธรรมที่ปฏิบัติได้  ก็เห็นได้     แล้วเมื่อเห็นได้ เกิดปัญญารู้แจ้ง  อย่างนี้เรียกว่าวิปัสสนาไหม ?  แล้วก็วิปัสสนาระดับไหนด้วย   จะบอกไว้ซะเลย  เห็นด้วย  รู้แจ้งด้วย  มันระดับไหน  แล้วจะมีกี่วิธีที่จะทั้งเห็นแจ้งและทั้งรู้ “จกฺขุ ํ อุทปาทิ  ญาณํ อุทปาทิ  ปญฺญา อุทปาทิ  วิชฺชา อุทปาทิ  อาโลโก อุทปาทิ” เห็น...ขึ้นต้นด้วยจักษุเทียวนะ  เห็นด้วยจักษุ   แต่ไม่ใช่มังสจักษุ   พวกนั้นหมูอยู่ในตลาดเยอะแยะ แต่ไม่เคยปลงได้ซักที   เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หมด...แต่กิเลสก็ยังเท่าเก่า    ดีไม่ดี  มากกว่าเก่าอีก  แต่ จกฺขุ ํ  อุทปาทิ นี่ ไม่ใช่มังสจักษุนะ     จริงๆ แล้วคือ พุทธจักษุ จึงละกิเลสได้หมด ซึ่งอยู่ที่กายธรรมนะ  ไม่ได้อยู่ที่กายมนุษย์ กายทิพย์ กาย พรหม   เพราะฉะนั้น ธรรมกายเป็นทั้งสมถะและวิปัสสนาด้วยอาการอย่างนี้   แต่เบื้องต้นหนักสมถะก่อน  เพื่อจะสร้างฐานสำคัญโดยอุบายแห่งการใช้นิมิต   เพื่อให้ใจหยุดนิ่งเป็นอารมณ์เดียวอย่างแท้จริง   เข้าสู่ปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน และจตุตถฌาน ก็แล้วแต่   แล้วก็พิจารณาสภาวธรรม  ตามรู้ตามเห็น กาย เวทนา จิต ธรรม ณ ภายใน และ ณ ภายนอกด้วย   และ ณ ภายใน สำหรับผู้ที่ยังไม่ถึงขั้นนี้ ท่านให้ถือเอาการพิจารณากายเนื้อของตนเอง  และพิจารณาของผู้อื่น เป็น ณ ภายนอก แต่ถ้าถึงธรรมกายอย่างนี้แล้ว   เข้าถึงกายละเอียดเพียงใด  จักษุของกายละเอียดนั้น  เห็น...แจ้ง...สัมผัส รู้แจ้ง ณ ภายในตามเห็น   ส่วนที่เห็นหยาบเป็น ณ ภายนอก เช่น กายมนุษย์หยาบเป็น ณ ภายนอก   เมื่อถึงกายละเอียดเป็น ณ ภายใน    ถ้าถึงกายทิพย์  กายทิพย์เป็น ณ ภายใน กายมนุษย์ละเอียดเป็น ณ ภายนอก    ถึงพรหม กายพรหมเป็น ณ ภายใน กายทิพย์ละเอียดเป็น ณ ภายนอก    กายเห็น ด้วยทิพพจักษุเป็น ณ ภายนอก ไปจนสุดละเอียด  ถึงธรรมกาย เป็นพุทธจักษุ  แล้วจึงเห็น  ยังสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์  เห็นทั้งสังขารและวิสังขาร ตอบคำถามโดย  พระราชญาณวิสิฐ วิ. (เสริมชัย ชยมงฺคโล) วัดหลวงพ่อสดธรรมยาการาม อ.ดำเนินสะดวก จ.ราชบุรี จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 14:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ทำไมเถียงกันเรื่อง"คำ" ทำไมไม่เถียงกันเรื่อง"วิธี" เทียบดูมรรคจิต ๓๗ ถ้ามีตรงก็เดินเลย จากคุณ : มุมเย็นๆ - [ 7 มิ.ย. 52 14:45:40 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ท่าทางจะยังไม่เข้าใจ หรือไม่ก็แกล้งโง่ วิชาธรรมกายอยู่ตรงไหน ในพระไตรปิฏก...???? ไม่ใช่คำว่าวิชาธรรมกายอยู่ตรงไหน แต่วิชาธรรมกาย ที่เป็นการสอน แนวทางว่าต้องทำอย่างไร มันอยู่ตรงไหน เลี่ยงประเด็นไปนู้น ที่บอกว่า วิชาธรรมกาย เป็น การนำคำบาลี 2 คำมา รวมกัน คือ วิชา + ธรรมกาย = วิชาธรรมกาย วิชา มาจากภาษาบาลี วิชฺช หมายถึง ความรู้ที่ได้จากการเล่าเรียนหรือฝึกฝน ในทางพระพุทธศาสนา วิชชา หมายถึง การรู้แจ้งเห็นจริงตามความเป็นจริง รู้ว่าสิ่งใดเป็นทุกข์ เหตุและหนทางแห่งความดับทุกข์ ตรงข้ามกับคำว่า อวิชชา ซึ่งหมายถึงความไม่รู้แจ้ง (ขอบคุณ WiKi) ธรรมกาย ธรรมกาย (สันสกฤต: ธรฺมกาย, บาลี : ธมฺมกาย) คือพระกายหนึ่งของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพรหมคุณาภรณ์ (ปยุตโต) กล่าวว่าธรรมกายหมายถึง ผู้มีธรรมเป็นกาย เป็นพระนามอย่างหนึ่งของพระพุทธเจ้า (ตามความในอัคคัญญสูตร แห่งทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค) หมายความว่า พระองค์ทรงคิดพุทธพจน์คำสอนด้วยพระหทัย แล้วทรงนำออกเผยแพร่ด้วยพระวาจา เป็นเหตุให้พระองค์ก็คือพระธรรม เพราะทรงเป็นแหล่งที่ประมวล หรือ ที่ประชุมอยู่แห่งพระธรรมอันปรากฏเปิดเผยออกมาแก่ชาวโลก (ขอบคุณ WiKi อีกครั้ง) ---------------------------------------------------------------------------- ซึ่งจะแปลในอีกความหมายหนึ่ง ในแบบที่ไม่เข้าข้างตัวเอง แบบตรงไปตรงมา วิชา = ความรู้ที่ได้มาจากฝึกฝน + ธรรมกาย = นามหนึ่งของพระพุทธเจ้า ความหมายโดยตรง จึงควรจะเป็น การฝึกฝนที่จะรู้นามของพระพุทธเจ้า หรือ ผู้ที่ศึกษาชื่อของพระพุทธเจ้า นั่นเอง คำแปลที่ดูวิเศษ ว่า เป็นวิชารวบยอดการฝึกปฏิบัต ให้เข้าถึง วิชา 3 วิชา 6 วิชชา 8 จึงเป็นความหมายที่ ผิดพลาด และ บิดเบือน นี่เฉพาะ แค่ คำว่า วิชา ธรรมกายนั้นหมายถึงอะไร เท่านั้นนะ ----------------------------------------------------------------------------- ไม่จำเป็นต้องไปพูดต่อ ถึงเรื่อง ว่า วิชาธรรมกาย ที่เป็นวิธีการปฏิบัติ วิธีการเรียนรู้ ว่า อยู่ตรงไหน ในพระไตรปิฏก ไม่มีแน่นอน ไม่มีแล้วเอามาจากไหนละ......??? นี่เป็นคำถามต่อไป จากคุณ : promp888 - [ 7 มิ.ย. 52 14:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไหนๆ ก็พูดถึง วักกลิสูตร เอาไปดูนะครับ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=17&A=2680&w=%C7%D1%A1%A1%C5%D4%CA%D9%B5%C3 ๕. วักกลิสูตร ว่าด้วยการเห็นธรรมชื่อว่าเห็นพระพุทธเจ้า             [๒๑๕] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน กลันทกนิวาปสถาน ใกล้พระนครราชคฤห์. สมัยนั้นแล ท่านพระวักกลิอาพาธ มีทุกข์ เป็นไข้หนัก ได้รับทุกข- *เวทนา พักอยู่ที่นิเวศน์ของนายช่างหม้อ. ครั้งนั้น ท่านพระวักกลิ เรียกภิกษุผู้อุปัฏฐากทั้งหลาย มาแล้ว กล่าวว่า มาเถิดอาวุโส ท่านทั้งหลาย จงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ จงถวาย บังคมพระยุคลบาทด้วยเศียรเกล้า ตามคำของเราแล้ว ทูลว่า พระเจ้าข้า วักกลิภิกษุอาพาธ เป็นไข้หนัก ได้รับทุกขเวทนา ท่านถวายบังคมพระยุคลบาทของพระองค์ด้วยเศียรเกล้า และ พวกท่านจงทูลอย่างนี้ว่า พระเจ้าข้า ได้ยินว่า ท่านขอประทานวโรกาส ขอทูลเชิญพระผู้มีพระภาค ทรงอาศัยความอนุเคราะห์ เสด็จเข้าไปหาท่านวักกลิถึงที่อยู่เถิด. ภิกษุเหล่านั้น รับคำท่านวักกลิ แล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ฯลฯ ครั้นแล้ว ได้กราบทูลว่า พระเจ้าข้า วักกลิ- *ภิกษุอาพาธ เป็นไข้หนัก ได้รับทุกขเวทนา ท่านถวายบังคมพระยุคลบาทของพระองค์ด้วยเศียร เกล้า และทูลอย่างนี้ว่า พระเจ้าข้า ได้ยินว่า ท่านขอประทานพระวโรกาส ขอทูลเชิญพระผู้มี- *พระภาคทรงอาศัยความอนุเคราะห์ เสด็จเข้าไปหาวักกลิภิกษุถึงที่อยู่เถิด พระผู้มีพระภาคทรงรับ นิมนต์ด้วยดุษณีภาพ.             [๒๑๖] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงครองผ้าแล้ว ทรงถือบาตรและจีวร เสด็จเข้า ไปหาท่านพระวักกลิถึงที่อยู่ ท่านพระวักกลิ ได้เห็นพระผู้มีพระภาคเสด็จมาแต่ไกล ครั้นเห็น แล้ว ก็ลุกขึ้นจากเตียง. ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกะท่านพระวักกลิว่า อย่าเลย วักกลิ เธออย่าลุกจากเตียงเลย อาสนะเหล่านี้ ที่เขาปูลาดไว้มีอยู่ เราจะนั่งที่อาสนะนั้น. พระผู้มีพระ- *ภาคประทับนั่งบนอาสนะที่เขาปูลาดไว้. ครั้นแล้ว ได้ตรัสถามท่านพระวักกลิว่า ดูกรวักกลิ เธอพอทนได้หรือ พอยังอัตภาพให้เป็นไปได้หรือ ทุกขเวทนานั้น ปรากฏว่าทุเลาลง ไม่กำเริบ ขึ้นหรือ. ท่านพระวักกลิกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ทนไม่ไหว ไม่สามารถ ยังอัตภาพให้เป็นไปได้ ทุกขเวทนาของข้าพระองค์แรงกล้า มีแต่กำเริบขึ้น ไม่ทุเลาลงเลย ทุกข- *เวทนาปรากฏว่ากำเริบขึ้น ไม่ทุเลาลงเลย.             พ. ดูกรวักกลิ เธอไม่มีความรำคาญ ไม่มีความเดือดร้อนอะไรบ้างหรือ?             ว. พระเจ้าข้า ที่แท้จริง ข้าพระองค์มีความรำคาญไม่น้อย มีความเดือดร้อนอยู่ไม่น้อย เลย.             พ. ดูกรวักกลิ ก็ตัวเธอเอง ไม่ติเตียนตนเองได้โดยศีลบ้างหรือ?             ว. พระเจ้าข้า ตัวข้าพระองค์เอง จะติเตียนได้โดยศีลก็หาไม่.             พ. ดูกรวักกลิ ถ้าหากว่า ตัวเธอเองติเตียนตนเอง โดยศีลไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอจะมีความรำคาญและมีความเดือดร้อนอะไร?             ว. พระเจ้าข้า จำเดิมแต่กาลนานมาแล้ว ข้าพระองค์ประสงค์จะเข้าไปเฝ้าพระผู้มี พระภาค แต่ว่าในร่างกายของข้าพระองค์ ไม่มีกำลังพอที่จะเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคได้.             พ. อย่าเลย วักกลิ ร่างกายอันเปื่อยเน่าที่เธอเห็นนี้ จะมีประโยชน์อะไร? ดูกรวักกลิ ผู้ใดแล เห็นธรรม ผู้นั้นชื่อว่าย่อมเห็นเรา ผู้ใดเห็นเรา ผู้นั้นชื่อว่าย่อมเห็นธรรม. วักกลิ เป็นความจริง บุคคลเห็นธรรม ก็ย่อมเห็นเรา บุคคลเห็นเราก็ย่อมเห็นธรรม. วักกลิ เธอจะ สำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง?             ว. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า.             พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?             ว. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า.             พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือหนอ ที่จะตาม เห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา?             ว. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า.             พ. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง?             ว. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า.             พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?             ว. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า.             พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือหนอ ที่จะตาม เห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา?             ว. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า.             พ. เพราะเหตุนั้นแล ฯลฯ อริยสาวกเห็นอยู่อย่างนี้ ฯลฯ ย่อมทราบชัดว่า ฯลฯ กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี.             ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสสอน ท่านพระวักกลิ ด้วยพระโอวาทนี้แล้ว ทรงลุก จากอาสนะ เสด็จไปยังภูเขาคิชฌกูฏ.             [๒๑๗] ครั้งนั้นแล พระวักกลิ เมื่อพระผู้มีพระภาคเสด็จหลีกไปแล้วไม่นาน ได้เรียก ภิกษุอุปัฏฐากทั้งหลายมาแล้ว กล่าวว่า มาเถิด อาวุโส ท่านจงช่วยอุ้มเราขึ้นเตียงแล้ว หามไป ยังวิหารกาฬสิลาข้างภูเขาอิสิคิลิ ก็ภิกษุผู้เช่นกับเรา ไฉนเล่า จะพึงสำคัญว่าตนพึงทำกาละ ใน ละแวกบ้านเล่า? ภิกษุอุปัฏฐากเหล่านั้น รับคำท่านวักกลิแล้ว อุ้มท่านพระวักกลิขึ้นเตียง หาม ไปยังวิหารกาฬสิลา ข้างภูเขาอิสิคิลิ. ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ที่ภูเขาคิชฌกูฏตลอด ราตรีและวันที่ยังเหลืออยู่นั้น. ครั้งนั้น เมื่อปฐมยามล่วงไปแล้ว เทวดา ๒ องค์ มีฉวีวรรณ งดงาม ทำภูเขาคิชฌกูฏให้สว่างทั่วไปทั้งหมดแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ฯลฯ ได้ยืนอยู่ ณ ส่วนข้างหนึ่ง. ครั้นแล้ว เทวดาองค์หนึ่ง ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า วักกลิภิกษุ คิดเพื่อความหลุดพ้น. เทวดาอีกองค์หนึ่ง ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า ก็วักกลิภิกษุนั้นหลุดพ้นดีแล้ว จักหลุดพ้นได้แน่แท้. เทวดาเหล่านั้น ได้กราบทูลอย่างนี้แล้ว ครั้นแล้ว ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค ทำประทักษิณแล้ว ก็หายไป ณ ที่นั้นเอง.             [๒๑๘] ครั้นพอราตรีนั้นผ่านไป พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมารับสั่งว่า มา เถิด ภิกษุทั้งหลาย จงพากันเข้าไปหาวักกลิภิกษุถึงที่อยู่ ครั้นแล้วจงบอกวักกลิกภิกษุอย่างนี้ว่า อาวุโส วักกลิ ท่านจงฟังพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคและคำของเทวดา ๒ องค์ อาวุโส ณ ราตรีนี้ เมื่อปฐมยามผ่านไปแล้ว เทวดา ๒ องค์ ผู้มีฉวีวรรณงดงาม ทำภูเขาคิชฌกูฏให้ สว่างทั่วไปทั้งหมด เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว เทวดาองค์หนึ่ง ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า วักกลิภิกษุ คิดเพื่อความหลุดพ้น เทวดาอีกองค์หนึ่ง ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า ก็วักกลิภิกษุนั้น หลุดพ้นดีแล้ว จักหลุดพ้นได้แน่แท้. อาวุโส วักกลิ แต่ว่าพระผู้มีพระภาค ตรัสกะท่านอย่างนี้ว่า อย่ากลัวเลย วักกลิ อย่ากลัวเลย วักกลิ จักมีความตายอันไม่ต่ำช้าแก่ เธอ จักมีกาลกิริยาอันไม่เลวทรามแก่เธอ. ภิกษุเหล่านั้น รับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคแล้ว เข้าไปหาท่านพระวักกลิถึงที่อยู่ ครั้นแล้ว ได้กล่าวกะท่านวักกลิว่า อาวุโส วักกลิ ท่านจงฟัง พระดำรัสของพระผู้มีพระภาค และคำของเทวดา ๒ องค์.             [๒๑๙] ครั้งนั้นแล ท่านพระวักกลิเรียกภิกษุอุปัฏฐากทั้งหลายมาแล้วกล่าวว่า มาเถิด อาวุโส ท่านจงช่วยกันอุ้มเราลงจากเตียง เพราะว่า ภิกษุผู้เช่นกับเรานั่งบนอาสนะสูงแล้ว จะ พึงสำคัญว่า ตนควรฟังคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคนั้นอย่างไรเล่า? ภิกษุเหล่านั้น รับคำของ ท่านพระวักกลิแล้ว ก็ช่วยกันอุ้มท่านพระวักกลิลงจากเตียงแล้ว กล่าวว่า ณ ราตรีนี้ เมื่อปฐม ยามล่วงไปแล้ว เทวดา ๒ องค์ ฯลฯ ได้ยืนอยู่ ณ ที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง. ครั้นแล้ว เทวดาองค์หนึ่งได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า วักกลิภิกษุ คิดเพื่อความหลุดพ้น เทวดาอีกองค์หนึ่ง ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า ก็วักกลิภิกษุนั้น หลุดพ้นแล้ว จักหลุดพ้นได้แน่แท้. อาวุโส วักกลิ แต่ว่าพระผู้มีพระภาคได้ตรัสถึงท่านอย่างนี้ว่า อย่ากลัว เลย วักกลิ อย่ากลัวเลย วักกลิ จักมีความตายอันไม่ต่ำช้าแก่เธอ จักมีกาลกิริยาไม่เลวทราม แก่เธอ. พระวักกลิกล่าวว่า อาวุโส ถ้าเช่นนั้น ท่านจงช่วยถวายบังคมพระยุคลบาทของพระผู้มี พระภาคด้วยเศียรเกล้า ตามคำของผมด้วยว่า พระเจ้าข้า วักกลิภิกษุอาพาธ เป็นไข้หนักได้รับ ทุกขเวทนา เธอถวายบังคมพระยุคลบาทของพระผู้มีพระภาคด้วยเศียรเกล้า และยังได้สั่งมา กราบทูล อย่างนี้ว่า พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ไม่เคลือบแคลงว่า รูปไม่เที่ยง ไม่สงสัยว่า สิ่งใด ไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์  มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ความพอใจก็ดี ความกำหนัดก็ดี ความรักใคร่ก็ดี ในสิ่งนั้น มิได้มีแก่ข้าพระองค์. ข้าพระองค์ ไม่เคลือบแคลงว่า เวทนา ... สัญญา ... สังขาร ... วิญญาณไม่เที่ยง ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ความพอใจก็ดี กำหนัดก็ดี ความรักใคร่ก็ดี ในสิ่งนั้น มิได้มีแก่ข้าพระองค์ ดังนี้. ภิกษุเหล่านั้น รับคำท่านพระวักกลิแล้วหลีกไป ครั้งนั้น เมื่อภิกษุเหล่านั้น หลีกไปไม่นาน ท่านพระวักกลิก็ นำเอาศาตรามา.             [๒๒๐] ครั้งนั้นแล ภิกษุเหล่านั้น เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ นั่ง ณ ที่ควร ส่วนข้างหนึ่ง. ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ วักกลิภิกษุอาพาธ เป็นไข้หนัก ได้รับทุกขเวทนา ท่านของถวายบังคมพระยุคลบาทของพระผู้มีพระภาคด้วยเศียรเกล้า และยังได้สั่งมากราบทูลอย่างนี้ว่า พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ไม่เคลือบแคลงว่า รูปไม่เที่ยง ไม่ สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์  มีความแปร ปรวนเป็นธรรมดา ความพอใจก็ดี ความกำหนัดก็ดี ความรักใคร่ก็ดี ในสิ่งนั้น มิได้มีแก่ข้า พระองค์. ข้าพระองค์ไม่เคลือบแคลงว่า เวทนา ... สัญญา ... สังขาร ... วิญญาณไม่เที่ยง ไม่ สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปร ปรวนเป็นธรรมดา ความพอใจก็ดี ความกำหนัดก็ดี ความรักใคร่ก็ดี ในสิ่งนั้น มิได้มีแก่ ข้าพระองค์ ดังนี้.             [๒๒๑] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมารับสั่งว่า มาไปกันเถิด ภิกษุทั้งหลาย เราจะพากันไปยังวิหารกาฬสิลา ข้างภูเขาอิสิคิลิ ซึ่งเป็นที่ที่วักกลิกุลบุตรนำเอาศาตรา มา. ภิกษุเหล่านั้น รับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคแล้ว. ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จไปยัง วิหารกาฬสิลา ข้างภูเขาอิสิคิลิ พร้อมด้วยภิกษุเป็นจำนวนมาก. ได้ทอดพระเนตรเห็น ท่าน พระวักกลินอนคอบิดอยู่บนเตียงแต่ไกลเทียว. ก็สมัยนั้นแล ปรากฏเป็นกลุ่มควัน กลุ่มหมอก ลอยไป ทางทิศบูรพา ทิศปัจจิม ทิศอุดร ทิศทักษิณ ทิศเบื้องบน ทิศเบื้องต่ำ และอนุทิศ. ลำดับนั้นเอง พระผู้มีพระภาคก็ตรัสกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายมองเห็น กลุ่มควัน กลุ่มหมอก ลอยไปทางทิศบูรพา ฯลฯ และอนุทิศหรือไม่? ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า เห็น พระเจ้าข้า.             พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย นั่นแหละคือมารใจหยาบช้า ค้นหาวิญญาณของวักกลิกุลบุตร ด้วยคิดว่าวิญญาณของวักกลิกุลบุตร ตั้งอยู่ ณ ที่แห่งไหนหนอ? ดูกรภิกษุทั้งหลาย วักกลิกุล- *บุตรมีวิญญาณไม่ได้ตั้งอยู่ ปรินิพพานแล้ว. จบ สูตรที่ ๕. ----------------------------------------------------------------------------------- ตรงไหนหรือครับ ประโยค ที่พระพุทธ ท่านตรัส ว่า "อย่าเลย วักกลิ ร่างกายอันเปื่อยเน่าที่เธอเห็นนี้ จะมีประโยชน์อะไร? ดูกรวักกลิ ผู้ใดแล เห็นธรรม ผู้นั้นชื่อว่าย่อมเห็นเรา ผู้ใดเห็นเรา ผู้นั้นชื่อว่าย่อมเห็นธรรม. วักกลิ เป็นความจริง บุคคลเห็นธรรม ก็ย่อมเห็นเรา บุคคลเห็นเราก็ย่อมเห็นธรรม. วักกลิ เธอจะ สำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง?" อันนี้ตรงไปตรงมามาก "ไม่ได้ใช้ตาเนื้อหรอกหรือ   ตาเนื้อเห็นไม่ได้  ต้องญาณทัสสนะในระดับพุทธจักษุ " เพ้อเจ้อแล้วครับ ผู้ใดเห็นธรรม หมายถึงผู้ใดเข้าถึงธรรมของพระองค์ ก็ดังเห็นพระองค์ เพราะพระพุทธเจ้า เป็นผู้ดำรงค์ในธรรม ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์ ธรรมก็คือพระองค์นั่นเอง ผู้ใดเห็นธรรมคือเห็นพระองค์ ผู้เห็นพระองค์ ก็เห็นธรรม เป็นความหมายเชิงเปรียบเทียบกลับ ไม่จำเป็นต้องมี ญาณทัสสนะในระดับพุทธจักษุ อะไรให้วุ่นวาย แค่เข้าถึงธรรม มองเห็นสัจธรรมในโลก ว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มองเห็นความไม่เที่ยงของสรรพสิ่ง มองเห็นความไม่เที่ยงนั้นเป็นทุกข์ ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่น รู้อย่างกระจ่างแจ้ง ว่าทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค นั่นเป็นอย่างไร เท่านั้นเอง ตรงไปตรงมา ไม่ต้องพิสดาร วิเศษ อะไรมากมาย แค่นี้เอง แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 52 15:22:50 จากคุณ : promp888 - [ 7 มิ.ย. 52 15:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 29 พระสัมพุทธเจ้าทั้งหลายทรงเสด็จอุบัติโดยธรรมกาย ธรรมกายมิได้เป็นเพียงพระนามหนึ่งของพระพุทธเจ้าเท่านั้น  แต่เป็นธรรมภาคปฏิบัติที่พระองค์ทรงเข้าถึง  ถ้าเราแปลความเอาแต่ปริยัติจะไม่เข้าใจความในหลักปฏิบัติ  พระพุทธศาสนาเน้นปฏิบัติ  ชื่อหรือพระนามย่อมมีที่มาว่าทำไมจึงได้ทรงตรัสว่า  ธรรมกายเป็นชื่อของตถาคต  ก็เพราะพระพุทธเจ้าทั้งหลายเสด็จอุบัติโดยธรรมกายผู้คงที่ พระสัมพุทธเจ้าทั้งหลายทรงเสด็จอุบัติโดยธรรมกาย ในขุททกนิกาย เถรคาถา (๒๖/๓๖๕/๓๔๐) ท่านพระสรภังคเถระ กล่าวว่า วีตตณฺหา อนาทานา สตฺต พุทฺธา ขโยคธา เยหายํ เทสิโต ธมฺโม ธมฺมภูเตหิ ตาทิภิ. แปลว่า : พระพุทธเจ้า ๗ พระองค์นี้ ทรงปราศจากตัณหา ไม่ทรงถือมั่น ทรงหยั่งถึงความสิ้นกิเลส เสด็จอุบัติโดยธรรมกาย ผู้คงที่ (คำแปลภาษาไทยฉบับมหามกุฏฯ เล่ม ๕๒ หน้า ๒๖๙) ในคัมภีร์อรรถกถา ขุททกนิกาย สรภังคเถรคาถา ชื่อ ปรมัตถทีปนี ภาค ๒ เล่ม ๓๒ ข้อ ๔๙๓ หน้า ๑๕๘ - ๑๕๙ พระอรรถกถาจารย์ท่านกล่าวแก้ไว้ว่า ธมฺมภูเตหิติ ธมฺมกายตาย ธมฺมสภาเวหิ นวโลกุตฺตรธมฺมโต วา ภูเตหิ ชาเตหิ ธมฺมํ วา ปตฺเตหิ ฯ เป ฯ ยสฺมินฺติ ยสฺมึ นิโรเธ นิพฺพาเน อธิคเต. นิวตฺตเตติ อริยมคฺคภาวนาย สติ อนนฺตกํ อปริยนฺตํ อิมสฺมึ สํสาเร ชาติอาทิทุกฺขํ น ปวตฺตติ อุจฺฉิชฺชติ,โส นิโรโธติ อยํ ธมฺมภู เตหิ สมฺมาสมฺพุทฺเธหิ เทสิโต ธมฺโมติ โยชนา ฯ บทว่า ธมฺมภูเตหิ ได้แก่ มีธรรมเป็นสภาวะ เพราะเป็นธรรมกาย คือ เกิดจากโลกุตตรธรรม ๙ หรือบรรลุธรรม ฯ ลฯ บทว่า ยสฺมึ ความว่า เมื่อบรรลุนิโรธ คือ พระนิพพานใด. บทว่า นิวตฺตเต มีวาจาประกอบความว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลายผู้มีธรรมกาย ทรงแสดงธรรมนี้ว่า เมื่ออริยมรรคภาวนามีอยู่ ทุกข์มีชาติเป็นต้น อันหาที่สุดมิได้ คือไม่มีที่สุด ย่อมไม่เป็นไปในสงสารนี้ คือย่อมขาดสูญ ความที่ทุกข์ขาดสูญนั้น เป็นนิโรธ ฯ   อธิบายความว่า : ท่านพระสรภังคะเถระได้พยากรณ์การบรรลุพระอรหัตของตน ที่ได้ดำเนินตามหนทางที่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ผู้ทรงบรรลุคือเข้าถึงพระธรรมกาย อันเป็นการเสด็จอุบัติคือเข้าถึงความเป็นพระพุทธเจ้าอย่างแท้จริง ด้วยอริยมรรคภาวนาคือการปฏิบัติตามอริยมรรคมีองค์ ๘ มีสัมมาทิฏฐิ เป็นต้น จึงได้กล่าวคาถานี้ไว้ สมจริงดังคำที่พระฎีกาจารย์กล่าวไว้ในคัมภีร์วินัยฎีกา ชื่อ สารัตถทีปนี ภาค ๑ ข้อ ๑๕๔ หน้า ๓๒๖ ว่า ปฐมํ ลุมฺพินีวเน ทุติยํ โพธิมณฺเฑติ ลุมฺพินีวเน รูปกาเยน ชาโต, โพธิมณฺเฑ ธมฺมกาเยน ฯ เอวมาทิ นาติ อาทิสทฺเทน เวรญฺชากิตฺตนโต รูปกายสฺส อนุ คฺคณฺหนํ ทสฺเสติ, นเฬรุปุจิมนฺทมูลกิตฺตนโต ธมฺมกายสฺส ฯ แปลว่า : ข้อว่า ปฐมํ ลุมฺพินีวเน ทุติยํ โพธิมณฺเฑ ความว่า พระพุทธเจ้า ทรงเสด็จอุบัติด้วยรูปกายที่สวนลุมพินี, เสด็จอุบัติด้วยพระธรรมกายที่ควงต้นโพธิ์. ด้วยอาทิศัพท์ว่า เอวมาทินา ท่านอาจารย์ย่อมสงเคราะห์คำมีอาทิอย่างนี้ว่า ท่านพระอุบาลีแสดงการอนุเคราะห์พระรูปกายด้วยคำระบุว่า เวรัญชา แสดงการอนุเคราะห์ธรรมกาย โดยคำระบุว่า นเฬรุปุจิมันทมูละ. อธิบายความว่า : พระอรรถกถาจารย์กล่าวไว้ในอรรถกถาปฐมสมันตปาสาทิกาว่า "ด้วยคำระบุหลัง (คำว่า นเฬรุปุจิมันทมูเล) แสดงถึงความอยู่สมควรแก่สถานที่เสด็จอุบัติ จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จอุบัติในป่าเท่านั้น ด้วยความอุบัติทั้งที่เป็นโลกิยะ (รูปกาย) และโลกุตระ (ธรรมกาย) คือ ครั้งแรกที่ลุมพินีวัน (โดยรูปกาย) ครั้งที่สองที่โพธิมณฑล (โดยธรรมกาย) " เพราะเหตุนั้นพระฎีกาจารย์จึงได้กล่าวแก้ไว้ดังข้างต้น เป็นความจริงที่ว่า เพียงรูปกายอย่างเดียว แม้ทรงไว้ซึ่งมหาปุริสลักษณะ ๓๒ ประการ เป็นต้น ก็ยังไม่ใช่เป็นเครื่องยืนยันความเป็นพระพุทธเจ้าได้ เพราะเหตุนั้น พระฎีกาจารย์จึงได้กล่าวว่า ทรงเสด็จอุบัติด้วยธรรมกายที่ควงต้นโพธิ์ จึงเป็นอันเปลี่ยนภาวะเจ้าชายสิทธัตถะซึ่งเป็นภาวะปุถุโคตร เป็นพุทธภาวะคืออริยะโคตร สำเร็จความเป็นพระพุทธเจ้าอย่างแท้จริง ดังพระดำรัสที่ตรัสไว้ใน โทณสูตร อังคุตรนิกาย จตุกกนิบาต (๒๑/๓๖/๔๔) ว่า ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จแวะไปประทับอยู่ที่ โคนไม้แห่งหนึ่ง ทรงคู้บัลลังก์ ตั้งพระกายตรง ดำรงพระ สติไว้จำเพาะหน้า โทณพราหมณ์เดินตามรอยพระบาทไป พบพระองค์ ดู ผุดผ่อง น่าเลื่อมใส อินทรีย์สงบ มีพระทัยอันสงบ ได้รับ การฝึกฝนและความสงบอย่างยอดเยี่ยม ฯลฯ เป็นผู้ ประเสริฐ ครั้นแล้วจึงเข้าไปใกล้แล้วทูลถามว่า ท่านผู้เ จริญเป็นเทวดา หรือ พ. ตรัสตอบว่า เราไม่ใช่เป็นเทวดา หรอกพราหมณ์. โทณ. เป็นคนธรรพ์หรือ พ. ไม่ใช่ โทณ. เป็นยักษ์กระมัง. พ. ไม่ใช่. โทณ. เป็นมนุษย์ละสิหนอ. พ. ไม่ใช่. โทณ. ข้าพเจ้าถามว่า ท่านเป็นเทวดา...เป็นคน ธรรพ์....เป็นยักษ์....เป็นมนุษย์หรือ ท่านก็ตอบว่า ไม่ใช่ๆ ๆ ถ้าเช่นนั้นท่านเป็นใครกันแน่. พ. พราหมณ์ เราจะพึงเป็นเทวดา....เป็นคน ธรรพ์....เป็นยักษ์....เป็นมนุษย์ เพราะอาสวะเหล่าใดที่เรา ละไม่ได้ อาสวะเหล่านั้นเราละได้แล้ว มีมูลอันขาดแล้ว ทำ ให้เหมือนตาลยอดด้วนแล้ว ทำให้ไม่มีในภายหลังแล้ว มี อันไม่เกิดขึ้นอีกต่อไปเป็นธรรมดา นี่แนะพราหมณ์ ดอก อุบลก็ดี ดอกปทุมก็ดี ดอกบุณฑริกก็ดี เกิดในน้ำ เจริญใน น้ำ แต่ขึ้นมาตั้งอยู่พ้นน้ำ น้ำไม่กำซาบเข้าไปได้ ฉันใด เรา ก็ฉันนั้น เกิดในโลก เติบใหญ่มาในโลก แต่เราอยู่เหนือ โลก โลกไม่เข้ามากำซาบ(ใจเรา) ได้ แนะพราหมณ์ ท่าน จงจำเราไว้ว่า เป็นพุทธะ. อธิบายความว่า : พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงปฏิเสธความเป็นเทวดาเป็นต้น ซึ่งเป็นกายโลกียอันถูกกิเลสปรุงแต่งอยู่ อันบุคคลอาจเห็นได้ แล้วทรงประกาศความเป็นพุทธะภายใน คือการเสด็จอุบัติด้วยธรรมกาย ซึ่งเป็นกายที่ใช้ตรัสรู้ธรรม ละอาสวะเหล่านั้นได้ ด้วยการบรรลุพระสัพพัญญุตญาณ ณ โพธิบัลลังก์ ที่โคนต้นโพธิ์ จึงได้ตรัสกับโทณพราหมณ์ ซึ่งขณะนั้นยังเป็นปุถุชน ไม่รู้จักความเป็นพุทธภาวะ คือ ธรรมกายภายในว่า "แนะพราหมณ์ ท่านจงจำเราไว้ว่า เป็นพุทธะ ดังนี้. ข้อว่า แสดงการอนุเคราะห์ธรรมกาย โดยคำระบุว่า นเฬรุปุจิมันทมูละ ดังนี้ ท่านกล่าวไว้แสดงถึงการที่พระผู้มีพระภาคทรงน้อมไปเพื่อวิเวก ด้วยอรหัตมรรคสมาธิในธรรมกาย อันเป็นความสงบอย่างสูงสุด ดังนี้เป็นต้น จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 15:31:28 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เรื่องที่ว่าไม่เคยมีในพระไตรปิฎกนั้น วิชายุบหนอ-พองหนอ ก็ไม่เคยมีมาในพระไตรปิฎก คาถาบทสวดมนต์ส่วนใหญ่ ก็ไม่เคยมีมาในพระไตรปิฎก มหานิกายกับธรรมยุตินิกาย ก็ไม่เคยมีมาในพระไตรปิฎก พิธีกรรมต่างๆ ทางพุทธที่เกร่อกันอยู่ในปัจจุบันนี้ ก็ไม่เคยมีมาในพระไตรปิฎก แม้แต่ตัวอักษรไทย ก็ไม่เคยมีในพระไตรปิฎก สิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันนี้ เกิดภายหลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้วทั้งนั้น จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 15:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านดูต้นกำเนิดความเป็นมาแล้วน่าจะเป็น อาจาริวาท ไม่ใช่เถรวาท เป็นโอวาทของอาจารย์ เป็นมหายาน  ยานพาหนะใหญ่ขนคนได้มาก ถ้ายอมรับว่าเป็นมหายานก็ใช่เลยครับ ทำไมไม่ตั้งเป็นมหายานไปเลยซึ่งน่าจะมีหลายสำนักรวมแล้วอาจจะไม่เป็นรองเถรวาท มีพระสังฆราชได้อีกองค์หนึ่ง จากคุณ : nr (Narin-nar) - [ 7 มิ.ย. 52 15:36:03 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่จำเป็นต้องมี ญาณทัสสนะในระดับพุทธจักษุ อะไรให้วุ่นวาย แค่เข้าถึงธรรม มองเห็นสัจธรรมในโลก ว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มองเห็นความไม่เที่ยงของสรรพสิ่ง มองเห็นความไม่เที่ยงนั้นเป็นทุกข์ ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่น รู้อย่างกระจ่างแจ้ง ว่าทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค นั่นเป็นอย่างไร เท่านั้นเอง ตรงไปตรงมา ไม่ต้องพิสดาร วิเศษ อะไรมากมาย แค่นี้เอง แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 52 15:22:50 จากคุณ : promp888  - [ 7 มิ.ย. 52 15:06:32 ] .................................................................................................................................................... อย่ากล่าวตู่เช่นนั้นเลย  ไม่มีอะไรวุ่นวาย  เพราะใจต้องสงบแล้วจึงจะมีญาณทัสสนะได้  อย่าได้เข้าใจธรรมที่ลึกว่าตื้นเลย... ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปฏิปทาสายกลาง ไม่เข้าไปใกล้ที่สุดสองอย่างนั้น นั่นตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว ด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด  ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิปทาสายกลางที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว ด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด    ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพานนั้น เป็นไฉน? -->>  จะเห็นได้ว่า พระองค์ตรัสไว้อย่างชัดเจนว่า พระองค์ทรงทำดวงตาให้เกิด หลังจากนั้นมาจึงทรงทำญาน/ความรู้ให้เกิด ทั้งดวงตาและญาน/ความรู้นั้นจะทำให้บรรลุพระนิพพานได้ หลังจากนั้น พระองค์ทรงอธิบายต่อถึงเรื่องอริยสัจ 4 ซึ่งรวมถึงมรรค 8 ด้วย หลังจากพระองค์ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา     ในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า นี้ทุกขอริยสัจ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา      ในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล ควรกำหนดรู้. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา      ในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า ทุกขอริยสัจนี้นั้นแล เราก็ได้กำหนดรู้แล้ว. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดวงตา ญาณ ปัญญา วิทยา แสงสว่าง ได้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา      ในธรรมทั้งหลายที่เราไม่เคยฟังมาก่อนว่า นี้ทุกขสมุทัยอริยสัจ -->>  พระองค์ตรัสข้อความดังกล่าว 3 รอบ รอบแรกทรงกล่าวว่า พระองค์รู้จักอริสัจ 4 รอบที่สองทรงกล่าวว่า จะทำอะไรกับอริสัจ 4 และรอบที่สาม ทรงกล่าวว่า ได้ทำอะไรไปแล้วกับอริยสัจ 4 ซึ่งเมื่อกระทำแล้วพระองค์จึงบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ ข้อความในส่วนนี้ก็เช่นเดียวกัน พระองค์ตรัสว่า ดวงตาของพระองค์เกิดขึ้น ลำดับญาณ/ความรู้จึงเกิดขึ้น ต่อจากนั้น ปัญญา วิทยา/วิชา และแสงสว่างจึงเกิดขึ้นมาตามลำดับ ต่อจากนั้นมา พระสูตรนี้กล่าวว่า ก็แลเมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสไวยากรณภาษิตนี้อยู่ ดวงตาเห็นธรรมปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน     ได้เกิดขึ้นแก่ท่านพระโกณฑัญญะว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวล มีความดับเป็นธรรมดา. จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 15:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อย่าไปสำคัญผิดเรื่องนิกายนะครับ  หลวงพ่อวัดปากน้ำสร้างคุณูปการให้พุทธเถรวาทมากมายและคำสอนก็เป็นพุทธเถรวาท  พุทธเถรวาทแต่เดิมก็มี ๑๘ นิกาย  ล้วนเป็นเถรวาททั้งนั้น  เรื่องแยกนิกายอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย กระทู้นี้กล่าวถึงหลวงพ่อวัดปากน้ำ  ไม่ใช่วัดพระธรรมกาย  ดังนั้นผมจึงมาแสดงเหตุผล  ถ้าเป็นเรื่องวัดพระธรรมกายผมจะไม่มายุ่งด้วย  กรุณาอย่าโยงให้มากความ  หลวงพ่อวัดปากน้ำใครๆ ก็ทราบว่าเป็นพระดี  อย่าได้มีจิตพาดพิงถึงท่านในทางไม่ดีเลยนะครับ จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 15:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เมื่อหลวงพ่อวัดปากน้ำ...เสนอโครงการพัฒนาประเทศ   เสนอโครงการพัฒนาประเทศ ไม่เพียงแต่จะอุทิศชีวิตเพื่อสืบต่ออายุพระบวรพุทธศาสนาเท่านั้น  หลวงพ่อของเราท่านยังมีความห่วงในในประเทศชาติและพระราชวงศ์อีกด้วย  ที่ข้าพเจ้าทราบเพราะท่านเคยปรารภให้พวกที่ได้ธรรมกายฟังเสมอ ๆ  ท่านต้องการให้ประเทศไทยได้รับการพัฒนาเทียมทันอารยประเทศ  หลวงพ่อท่านเคยเสนอแนะโครงการพัฒนาประเทศแก่ ฯ  ฯ ฯพณฯ  จอมพล ป. พิบูลสงคราม  นายกรัฐมนตรีในสมัยนั้น ครั้งที่ ฯ  ฯพณฯ จอมพล ป. และท่านผู้หญิงละเอียด  พิบูลสงคราม มาวางศิลาฤกษ์สร้างโรงเรียนพระปริยัติธรรมภาวนานุสนธิ์  ในปี พ.ศ.  ๒๔๙๓ โครงการพัฒนาประเทศที่หลวงพ่อได้เสนอแนะมีดังนี้ ๑.       ให้สร้างอาคารสงเคราะห์เพื่อให้ประชาชนได้มีที่อยู่อาศัยของตนเอง  โดยใช้เงินที่ได้จากการขายสลากกินแบ่ง ๒.     ให้จัดสรรที่ดินให้เกษตรกรได้ใช้ทำมาหากินโดยทั่วถึงกันอย่างน้อยคนละ  ๒๕ ไร่ ๓.     ให้ประกาศเลิกสูบฝิ่น ๔.     ให้เลิกโสเภณี ๕. ให้ตัดถนนหนทางเพิ่มขึ้นเพื่อสะดวกแก่การคมนาคม  การค้าขาย เราจะเห็นว่าโครงการพัฒนาประเทศที่หลวงพ่อท่านได้เสนอแนะแก่คณะรัฐบาลในสมัย นั้นเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาประเทศเป็นอย่างมาก  และมีหลายโครงการที่ ฯพณฯ จอมพล ป. พิบูลสงครามได้ดำเนินการ น.ส. ตรีธา  เนียมขำ  ผู้เล่า พันเอกหญิงทัศนศรี  ไตรยคุณ  บันทึกและเรียบเรียง พระศรีศาสนวงศ์ (สุชาติ  ธมฺมตโน  ป.ธ. ๙)  ตรวจทานภาษาบาลี จากหนังสือ  :  ตรีธาเล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ คุณครู  ตรีธา  เนียมขำ  ปัจจุบันยังอยู่ประจำที่วัดปากน้ำ  รับหน้าที่นายกสมาคมศิษย์หลวงพ่อวัดปากน้ำ  ม.ส.จ.  ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญวิชชาธรรมกายผู้หนึ่ง  ถึงกับได้รับหน้าที่หัวหน้าเวรทำวิชชาฝ่ายอุบาสิกาจากหลวงพ่อวัดปากน้ำ (หัวหน้าเวร มีเพียง ๖ ท่านในยุคนั้น) หนังสือตรีธาเล่าเรื่องหลวงพ่อและวัดปากน้ำนี้ได้พิมพ์ครั้งแรกจำนวน  ๕,๐๐๐  เล่ม  เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๗  แจกในงานฉลองอายุ ๑๐๐ ปี   ของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด  จันทสโรเถระ) หลวงพ่อวัดปากน้ำ  วันที่  ๒๓-๒๕  พฤศจิกายน  ๒๕๒๗ จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 15:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ด้านการพัฒนาการศึกษา หลวงพ่อท่านเป็นผู้ที่รักและเห็นความสำคัญของการศึกษา  สมัยที่ท่านอยู่วัดพระเชตุพนฯ  ท่านก็เคยจัดตั้งโรงเรียนขึ้นโดยใช้กุฏิของท่านเป็นที่สอนหนังสือแก่พระภิกษุสามเณร  ท่านเคยพูดเสมอว่า คนที่มีการศึกษาดีจะได้อะไรก็ดีกว่าประณีตกว่าผู้อื่น  คนมีวิชชาเท่ากับได้สมบัติจักรพรรดิกินใช้ไม่หมด   ท่านพยายามส่งเสริมสนับสนุนให้ทุกคนได้มีโอกาสศึกษาเล่าเรียนในสมัยที่ท่านมาเป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำใหม่ ๆ  มีเด็ก  ๆ  ลูกชาวบ้านไม่ได้รับการศึกษาเข้ามาเล่นเอะอะ   ยิงนกตกปลาในวัดเสมอ ๆ หลวงพ่อท่านเป็นห่วงอนาคตของเด็ก ๆ  พวกนี้มากเกรงว่าไม่ได้รับการศึกษาเล่าเรียนแล้วจะกลายเป็นเด็กเกเรและเป็นอันธพาลไปในที่สุด  ท่านจึงคิดจะช่วยเด็กเหล่านี้ให้มีที่เรียน   ท่านจึงก่อตั้งโรงเรียนขึ้นในวัดโดยหาทุนค่าจ้างครูเอง  ได้รับอุปการะจากท่านผู้หญิงสุธรรมมนตรี (กิมไล้  สุจริตกุล)  หลวงฤทธิ์ณรงค์รอญ   นายต่าง  บุญยมานพ  พระภิรมย์ราชาและผู้มีจิตศรัทธาอื่น ๆอีกหลายคน   หลวงพ่อท่านไม่เรียกเก็บค่าเล่าเรียน  เริ่มต้นมีนักเรียนเพียงไม่กี่คนแล้วเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ จนมีนักเรียนถึงสามร้อยเศษ  ต่อมาทางการได้ประกาศใช้พระราชบัญญัติประถมศึกษาขึ้น  มีการสร้างโรงเรียนให้เยาวชนมีสถานศึกษาเล่าเรียนจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ  จนมีนักเรียนถึงสามร้อยเศษ   ต่อมาทางการได้ประกาศใช้พระราชบัญญัติประถมศึกษาขึ้น  มีการสร้างโรงเรียนให้เยาวชนมีสถานศึกษาเล่าเรียนโดยทั่วถึงกัน  ระยะนั้นหลวงพ่อท่านต้องไปรักษาการเจ้าอาวาสวัดขุนจันทร์ด้วย ท่านจึงย้ายโรงเรียนไปสอนที่วัดขุนจันทร์  หลังจากนั้นได้มอบให้ทางการดำเนินการ เมื่อหมดภาระจากโรงเรียนสอนเด็ก ๆ ลูกชาวบ้านแล้ว หลวงพ่อท่านจึงหันมาจัดการศึกษาด้านพระปริยัติธรรม เพราะท่านมุ่งจะพัฒนาคนเป็นงานใหญ่   ท่านไม่ยอมให้พระภิกษุสามเณรในวัดอยู่ว่าง ๆ  พระภิกษุสามเณรทุกรูปต้องศึกษาพระปริยัติธรรม เพื่อรู้หลักธรรมในพระพุทธศาสนาอย่างละเอียดจะได้ปฏิบัติตัวได้ถูกต้องและสั่งสอนคฤหัสถ์ได้อีกด้วย   พระภิกษุต้องเป็นที่พึ่งทางใจของฆราวาสได้ สำหรับหลวงพ่อแล้วการศึกษาด้านปริยัติอย่างเดียวยังไม่พอ  พระภิกษุสามเณรในวัดทุกรูปต้องปฏิบัติธรรมด้วย  ดังคำที่ว่า  ปริยัติเป็นยาทาวิปัสสนาเป็นยากิน  พระภิกษุรูปที่ชราภาพมากแล้วเท่านั้นที่ไม่ต้องศึกษาด้านปริยัติ  แม่ชีและศิษย์วัดก็เช่นกันอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ต้องศึกษาเล่าเรียน แม่ชีต้องเรียนธรรมศึกษาและฝึกปฏิบัติด้วย หลวงพ่อท่านก็มิใช่เป็นแต่เพียงวิปัสสนาจารย์อย่างเดียว  ท่านเคยศึกษาพระปริยัติธรรมจนมีความรู้เชี่ยวชาญมาแล้ว  พระธรรมทัศนาธร  อดีตอธิบดีสงฆ์วัดชนะสงครามได้เล่าเรื่องความรู้ทางด้านปริยัติของหลวงพ่อไว้ดังนี้ ท่านได้ศึกษาพระปริยัติธรรมมีความรู้นับว่าเชี่ยวชาญพอสมควรในพระปริยัติ  ถ้าหากจะเข้าแปลภาษาบาลีในยุคนั้นก็คงจะได้เป็นมหาเปรียญกับเขาบ้าง  แต่ท่านก็หาได้แปลไม่ เพราะมีความมุ่งหมายเล่าเรียนเพื่อจะให้เป็นนิสสรณปริยัติ  คือ  เป็นปริยัติที่จะนำตนของตนให้พ้นทุกข์   หรือเพื่อที่จะแนะนำสั่งสอนประชาชนหรือเพื่อที่จะเป็นแนวทางให้ประพฤติปฏิบัติให้ถูกทาง  ท่านไม่ปรารถนาที่จะใช้ความรู้ของท่านเพื่อใบประกาศนียบัตรหรือเพื่อลาภยศอันใด  แต่ก็เคยได้ศึกษาถ้าจะเทียบความรู้ของท่าน  ท่านได้ศึกษาในชั้นเปรียญ  ๓ ประโยค  ๔ ประโยค และ ๕  ประโยค  เมื่อท่านได้ศึกษามีความรู้อย่างดีแล้ว  ท่านก็สะสมวิชาทางวิปัสสนา น.ส. ตรีธา  เนียมขำ  ผู้เล่า พันเอกหญิงทัศนศรี  ไตรยคุณ  บันทึกและเรียบเรียง พระศรีศาสนวงศ์ (สุชาติ  ธมฺมตโน  ป.ธ. ๙)  ตรวจทานภาษาบาลี จากหนังสือ  :  ตรีธาเล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ คุณครู  ตรีธา  เนียมขำ  ปัจจุบันยังอยู่ประจำที่วัดปากน้ำ  รับหน้าที่นายกสมาคมศิษย์หลวงพ่อวัดปากน้ำ  ม.ส.จ.  ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญวิชชาธรรมกายผู้หนึ่ง  ถึงกับได้รับหน้าที่หัวหน้าเวรทำวิชชาฝ่ายอุบาสิกาจากหลวงพ่อวัดปากน้ำ (หัวหน้าเวร มีเพียง ๖ ท่านในยุคนั้น) หนังสือตรีธาเล่าเรื่องหลวงพ่อและวัดปากน้ำนี้ได้พิมพ์ครั้งแรกจำนวน  ๕,๐๐๐  เล่ม  เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๗  แจกในงานฉลองอายุ ๑๐๐ ปี   ของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด  จันทสโรเถระ) หลวงพ่อวัดปากน้ำ  วันที่  ๒๓-๒๕  พฤศจิกายน  ๒๕๒๗ จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 15:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ด้วยปณิธานอย่างจริงจังที่จะยกระดับชีวิตของบุคคล  ส่งเสริมให้คนมีการศึกษา หลวงพ่อจึงได้ตั้งโรงเรียนสอนปริยัติขึ้น  เป็นเรือนไม้มีครูสอนไม่กี่รูป  ต่อมามีผู้เรียนมากขึ้นหลวงพ่อจึงคิดขยายโรงเรียนให้ใหญ่โตเพียงพอที่จะรับนักเรียนมาก ๆ ดังนั้นในปี พ.ศ.  ๒๔๙๐  วัดปากน้ำจึงเป็นสำนักเรียนด้านปริยัติมีพระครูพิพัฒน์ธรรมคณีเป็นอาจารย์ใหญ่มีการสอนภาษาบาลี  นักธรรมธรรมศึกษาและสามัญศึกษา แผนกภาษาบาลีนั้นทำการสอนตั้งแต่ชั้นไวยากรณ์ถึง ป.ธ.   ๖  ประโยคที่สูงกว่านี้ยังไม่สามารถเปิดสอนได้เพราะขาดบุคลากร  หลวงพ่อต้องส่งไปศึกษายังสำนักอื่น ๆ เช่นวัดมหาธาตุ  ฯ วัดพระเชตุพนฯ  วัดกัลยาณมิตร  วัดประยูรวงศ์  วัดอนงคาราม  เป็นต้น หลวงพ่อท่านมิได้เพียงแต่จัดการศึกษาแก่พระภิกษุ   สามเณรเฉพาะภายในวัดปากน้ำเท่านั้น  แต่ท่านยังเป็นกำลังสำคัญในการส่งเสริมการศึกษาของพระภิกษุ  สามเณรที่วัดอื่นด้วย คือในสมัยที่พระพิมลธรรม  (ช้อย ฐานทัตตเถร)  ดำริที่จะปรับปรุงการศึกษาของพระสงฆ์ทั่วประเทศโดยจัดในรูปของวิทยาลัยสงฆ์ขึ้นตามพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่  ๕   พระองค์มีพระราชประสงค์ที่จะให้พระภิกษุสงฆ์มีความรู้และวิจารณญาณกว้างขวางและให้เป็นสถาบันการศึกษาชั้นสูงของคณะสงฆ์  พระองค์ได้ทรงวางแนวทางการจัดหลักสูตรไว้ดังนี้  “เพื่อให้พระภิกษุสงฆ์ได้ศึกษาพระไตรปิฎกและวิชชาชั้นสูง  อันเป็นประโยชน์เกื้อกูลในการเผยแพร่พุทธธรรม สถาบันแห่งนี้ในส่วนแห่งมหานิกายให้ชื่อว่า มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย”  พระองค์ได้พระราชทาน  พระนามของพระองค์เป็นชื่อวิทยาลัยซึ่งตั้งอยู่ ณ วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฏิ์ ในเบื้องต้นนั้นคณะสงฆ์ไม่อาจสนองพระราชดำริได้ทันที  จวบสมัยที่พระพิมลธรรม (ช้อย ฐานทัตตเถร)  ดำรงตำแหน่งอธิบดีสงฆ์วัดมหาธาตุฯ จึงคิดสนองพระราชดำริคิดจัดตั้งสถาบันการศึกษาชั้นสูงของคณะสงฆ์ขึ้น  แต่งานนี้เป็นงานใหญ่ต้องใช้ทุนทรัพย์เป็นจำนวนมาก  เป็นภาระที่พระพิมลธรรมหนักใจอย่างยิ่ง  ท่านจึงเรียกประชุมเถรานุเถระเพื่อปรึกษาหาวิธีการและหลวงพ่อของเราก็เป็นพระเถระรูปหนึ่งที่พระพิมลธรรมเชิญประชุมด้วย หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านได้เสนอความคิดเห็นอันเป็นประโยชน์ในการหาทุนทรัพย์  กล่าวคือให้ถือว่าการปรับปรุงการศึกษาของคณะสงฆ์ตามพระราชดำรินี้เป็นภาระหน้าที่ของคณะสงฆ์ทั่วทั้งสังฆมณฑลเพราะสถาบันนี้เป็นแหล่งผลิต  ศาสนทายาท  ให้ออกมาเผยแพร่พุทธธรรมรับช่วงจากพวกเรา  การศึกษาของพระภิกษุ สามเณรจะเป็นเครื่องชี้ชะตากรรมของพระพุทธศาสนาในอนาคตกาลได้ จึงเป็นการสมควรที่พระเดชพระคุณทั้งหลายจะต้องให้การสนับสนุนส่งเสริมให้เป็นไปตามพระราชดำริ  การก่อสร้างอาคารเรียนนั้นต้องทนใช้ทุนทรัพย์มากก็จริงแต่ถ้าได้ความพร้อมเพรียงร่วมแรงร่วมใจกันของพระสังฆาธิการทั่วสังฆมณฑล  ถึงจะเป็นงานใหญ่ก็ไม่เหลือวิสัยที่จะทำได้  โดยที่พระเดชพระคุณซึ่งดำรงตำแหน่งสังฆมนตรีว่าการปกครองมีบัญชาขอความร่วมมือให้พระสังฆาธิการระดับเจ้าอาวาสขึ้นไปจัดผ้าป่าขึ้นวัดละ  ๑ กอง   เพื่อสมทบทุนก่อสร้างอาคารเรียนของวิทยาลัยสงฆ์  โดยวิธีการเช่นนี้การก่อสร้างและการจัดการศึกษาคงเป็นไปได้ตามพระราชดำริ นับว่าหลวงพ่อของเราท่านเป็นกำลังสำคัญอย่างยิ่งของพระพิมลธรรม (ช้อย ฐานทัตตเถร) มาตั้งแต่เริ่มต้นโดยเฉพาะการจัดหาทุนและดำเนินงานก่อตั้งสถาบันการศึกษาชั้นสูงของคณะสงฆ์ไทยให้ยั่งยืนมาตราบเท่าทุกวันนี้เรื่องนี้  มิใช่ข้าพเจ้าเพียงผู้เดียวที่ทราบ  แต่เป็นที่ทราบกันดีในคณะศิษย์ของหลวงพ่อ  ท่านเจ้าคุณพระอุดรคณาภิรักษ์  (กิตฺติวุฑโฒ)  ก็ได้เคยเล่าเรื่องนี้เมื่อคราวแสดงธรรมเทศนาในการบำเพ็ญกุศลถวายพระครูประกาศสมาธิคุณ  ณ  วัดมหาธาตุ เมื่อวันศุกร์ที่  ๑๗  สิงหาคม   พ.ศ. ๒๕๒๗  เวลา  ๑๙.๓๐ น. หลังจากนั้นหลวงพ่อท่านก็คิดจะปรับปรุงสำนักเรียนวัดปากน้ำให้ได้มาตรฐาน พระภิกษุสามเณรไม่ต้องเดินทางไปศึกษาที่สำนักอื่นอีกต่อไป  เพราะสมัยนั้นการเดินทางลำบากมากต้องนั่งเรือยนต์หรือเรือจ้าง  หลวงพ่อจึงดำริที่จะสร้างโรงเรียนพระปริยัติธรรมขึ้นใหม่ให้ใหญ่โตและทันสมัยเพียงพอที่จะรับพระภิกษุ   สามเณรเข้าศึกษาได้มาก ๆ เพราะขณะนั้นวัดปากน้ำมีพระสงฆ์จำพรรษาถึง ๖๐๐  รูปเศษ  และยังมีพระภิกษุ  สามเณรจากวัดใกล้เคียงมาศึกษาด้วย โรงเรียนพระปริยัติธรรมที่หลวงพ่อดำริขึ้นนี้เป็นอาคารคอนกรีตเสริมเหล็ก  สูง ๓  ชั้น ยาว ๒๙  วา ๒ ศอก (๕๒ เมตร)  กว้าง ๕ วา  ๑ ศอก  (๑๐  ๑/๒ เมตร)    ชั้น ๑  และชั้น ๒  เป็นที่เรียนปริยัติ  ชั้น ๓เป็นที่ฝึกนั่งภาวนา  (ในปัจจุบันชั้น ๓ ด้านหนึ่งเป็นห้องประชุมอีกด้านหนึ่งเป็นที่ศึกษาปริยัติของพระนวกภิกษุ)  โรงเรียนหลังนี้สามารถรับนักเรียนได้เป็นจำนวน  ๑,๐๐๐  รูป  คุณหลวงวิศาลและ พ.อ. หลวงบุรกรรมโกวิทเป็นผู้ออกแบบและควบคุมการก่อสร้าง  สิ้นงบประมาณก่อสร้างทั้งหมด  ๒,๕๙๘,๑๑๐.๓๙   บาท (สองล้านห้าแสนเก้าหมื่นแปดพันหนึ่งร้อยสิบบาทสามสิบเก้าสตางค์) เมื่อหลวงพ่อเริ่มดำเนินการก่อสร้างโรงเรียนในระยะแรก ๆ  นั้น  ศิษยานุศิษย์ของหลวงพ่อต่างพากันหนักใจแทนหลวงพ่อ  เพราะทุกคนตระหนักดีว่าหลวงพ่อท่านไม่มีทุนทรัพย์เลยเพราะลำพังค่าภัตตาหารในโรงครัวก็เป็นภาระหนักที่ท่านต้อง รับผิดชอบอยู่แล้ว และยังต้องมีค่าสาธารณูปโภคต่าง ๆ  ค่าก่อสร้างปฏิสังขรณ์เสนาสนะต่าง ๆ  เพราะนับวันจะมีพระภิกษุ  สามเณร  แม่ชี    อุบาสก  อุบาสิกา  ศิษย์วัดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ถึงกระนั้นหลวงพ่อท่านก็หาได้วิตกกังวลกับภาระเหล่านี้ไม่ ท่านยังมีดำริที่จะรับพระภิกษุ สามเณรให้จำพรรษาในวัดได้ถึง  ๑,๐๐๐ รูป นอกจากจะยังไม่มีทุนทรัพย์เพียงพอแล้ว  หลวงพ่อท่านก็ยังไม่ขวนขวายหาเงินด้วย  ท่านอยู่แต่ในวัดปฏิบัติกิจต่าง ๆตามปกติของท่าน  คือคุมพระภิกษุ  สามเณรลงทำวัตรในพระอุโบสถและให้โอวาทสั่งสอนพระภิกษุ  สามเณร ๒ เวลา  เช้า เย็น  ในวันพระและวันอาทิตย์ลงแสดงธรรมในพระอุโบสถเอง  ถ้าวันใดไม่แสดงเอง  ท่านก็จะนั่งเป็นประธาน  ออกรับแขก  ๒ เวลาทุกวันคือตอนฉันภัตตาหารเพลและเวลาเย็น   ๑๗.๐๐ น. เวลานอกจากนี้ท่านจะปฏิบัติกิจภาวนาและควบคุมพระภิกษุ  สามเณร  แม่ชี  ให้ปฏิบัติรวมอยู่กับท่าน  ทุกวันพฤหัสบดีเวลาบ่าย ๒ โมงลงสอนการนั่งภาวนาแก่พระภิกษุ  สามเณร  อุบาสก  อุบาสิกา  ทั้งในวัดและต่างวัดที่ศาลาการ เปรียญ  เวลานอกจากนี้ท่านจะปฏิบัติกิจภาวนาและควบคุมพระภิกษุ  สามเณร  แม่ชีให้ปฏิบัติอยู่กับท่าน  ถ้าไม่จำเป็นไม่รับนิมนต์ไปนอกวัด  ไปแต่กิจที่จำเป็นจริง ๆ เท่านั้น  โดยเฉพาะอย่างยิ่งไปค้างคืนนอกวัดเป็นปฏิเสธเด็ดขาด  เพราะท่านได้ตั้งสัจจะไว้แล้ว ไม่ว่าผู้ใดมีความสำคัญขนาดไหนมานิมนต์  ท่านจะแจ้งให้ทราบว่าท่านได้ตั้งสัจจะไว้แล้วว่าจะไม่ไปท่านให้เหตุผลว่าท่านเป็นห่วงงาน วันหนึ่งท่านพระครูวิเชียรธรรมโกวิท  เจ้าอาวาสวัดคูหาสวรรค์ปัจจุบันและท่านพระครูปรีชายัติกิจเจ้าอาวาสวัดศิลามูล อำเภอบางเลน  จังหวัดนครปฐม  ได้นัดหมายกับพระภิกษุอีกประมาณ ๘ รูป  เข้าไปพบหลวงพ่อเพื่อกราบเรียนถามเรื่องการหาเงินสร้างโรงเรียนพระปริยัติธรรม  เพราะเห็นว่าตอนนั้นหลวงพ่อได้สั่งซื้อเสาเข็มเป็นจำนวนมาก  มากองไว้ตรงที่เป็นถนนข้างหอเจริญวิปัสสนาในปัจจุบัน  พระภิกษุทั้ง ๑๐  รูปนี้ได้ไปปวารณาตัวรับใช้สนองพระเดชพระคุณหลวงพ่อในการช่วยหาเงิน  โดยการออกไปแสดงพระธรรมเทศนาในวัดต่าง ๆ  ตามต่างจังหวัดที่มีลูกศิษย์หลวงพ่ออยู่มาก ๆ ท่านเหล่านี้เสนอว่า  จะจัดทำซองเป็นชุด ๆ เพื่อใสเงินที่ได้รับจากการบริจาคติดกัณฑ์เทศน์ของญาติโยม  และจะนำซองนั้นมาให้ไวยาวัจกรเปิดนับเงินกันที่วัดปากน้ำ หลวงพ่อท่านนั่งฟังโครงการหาเงินมาสร้างโรงเรียนของลูกศิษย์ของท่านจนจบไม่คัดค้านว่ากระไร  แล้วท่านก็กล่าวขอบใจในความมีน้ำใจของพระคุณเจ้าเหล่านั้น  ท่านบอกว่ามีหน้าที่เรียนก็เรียนไป  ให้ตั้งใจเรียนให้ได้ประโยค  ๙  จะมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วประเทศทีเดียวเพราะในสมัยนั้นถ้าพระภิกษุ  สามเณรรูปใดเรียนจบประโยค ๙  จะได้รับการประกาศเกียรติคุณไปทั่วทุกจังหวัด  หลวงพ่อท่านต้องการให้พระภิกษุสามเณรทุกรูปในวัดเรียนให้จบประโยค  ๙ เพราะจะได้มาช่วยสอนในสำนักเรียนของท่าน  ท่านมุ่งมั่นที่จะสั่งสอนให้พระภิกษุ สามเณรมีความรู้แตกฉานทั้งในด้านปริยัติและปฏิบัติ  เพื่อจะได้นำความรู้มาใช้ให้เป็นประโยชน์ในการพัฒนาสังคมและประเทศชาติ ถ้าพระภิกษุ  สามเณรรูปใดเรียนจบชั้นสูงสุดในวัดแล้วท่านจะเป็นภารธุระนำไปฝากเรียนตามสำนักต่าง ๆด้วยตัวของท่านเอง พระรูปใดสอบผ่านประโยคต่าง ๆ   แต่ละประโยคท่านจะกล่าวชมเชยทั้งต่อหน้าและลับหลังอีกทั้งจัดหารางวัลเพื่อเป็นกำลังใจให้อีกด้วย หลวงพ่อท่านย้ำกับพระคุณเจ้าเหล่านั้นว่า “ข้าจะอยู่ในวัดเฉย ๆ อย่างนี้แหละ  แล้วจะหาเงินมาสร้างโรงเรียนเอง  สร้างได้ซี่น่ะเลี้ยงพระยังเลี้ยงได้  แล้วสร้างโรงเรียนทำไมจะสร้างไม่ได้ เรื่องจะไปเทศน์หาเงินน่ะหรือ  เทศน์จนตายก็ยังไม่ได้เงินถึงล้านหรอก” ในทีสุดหลวงพ่อก็สามารถสร้างโรงเรียนพระปริยัติธรรมสำเร็จ  เชิญ ฯพณฯ จอมพล  ป. และท่านผู้หญิงละเอียด   พิบูลสงครามมาเป็นผู้วางศิลาฤกษ์เมื่อปี พ.ศ.  ๒๔๙๗  เป็นโรงเรียนพระปริยัติธรรมที่ใหญ่โตที่สุดในสมัยนั้น  มีอุปกรณ์การศึกษาครบครัน  หลวงพ่อของเราริเริ่มทำได้สำเร็จเป็นคนแรก   โรงเรียนหลังนี้นอกจากเป็นสถานที่ศึกษาพระปริยัติธรรมของสำนักเรียนวัดปากน้ำ แล้ว  ยังให้เป็นสนามสอบของพระนวกะและเป็นสถานที่สอบธรรมสนามหลวงประจำปีของพระภิกษุ  สามเณรเขตภาษีเจริญและเขตหนองแขม  หลวงพ่อท่านตั้งชื่อโรงเรียนหลังนี้ว่า  โรงเรียนภาวนานุสนธิ์  ท่านมีโครงการจะฉลองโรงเรียนเป็นงานใหญ่ในปีพ.ศ.  ๒๕๐๐   อันเป็นปีที่รัฐบาลจัดงานฉลอง  ๒๕  พุทธศตวรรษด้วย ท่านจะนิมนต์พระภิกษุ  ๒๕๐๐  รูป มาเจริญพระพุทธมนต์และถวายสำรับภัตตาหารคาวหวานรวมทั้งเครื่องสมณบริขารจัดเป็นชุดถวายทุกรูป  ท่านเคยพูดกับสมเด็จป๋าว่า  “แกคอยดูจะสนุกกันใหญ่”  แต่เผอิญท่านอาพาธในปีพ.ศ.  ๒๔๙๙  โครงการฉลองโรงเรียนจึงต้องระงับไป น.ส. ตรีธา  เนียมขำ  ผู้เล่า พันเอกหญิงทัศนศรี  ไตรยคุณ  บันทึกและเรียบเรียง พระศรีศาสนวงศ์ (สุชาติ  ธมฺมตโน  ป.ธ. ๙)  ตรวจทานภาษาบาลี จากหนังสือ  :  ตรีธาเล่าเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำ คุณครู  ตรีธา  เนียมขำ  ปัจจุบันยังอยู่ประจำที่วัดปากน้ำ  รับหน้าที่นายกสมาคมศิษย์หลวงพ่อวัดปากน้ำ  ม.ส.จ.  ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญวิชชาธรรมกายผู้หนึ่ง  ถึงกับได้รับหน้าที่หัวหน้าเวรทำวิชชาฝ่ายอุบาสิกาจากหลวงพ่อวัดปากน้ำ (หัวหน้าเวร มีเพียง ๖ ท่านในยุคนั้น) หนังสือตรีธาเล่าเรื่องหลวงพ่อและวัดปากน้ำนี้ได้พิมพ์ครั้งแรกจำนวน  ๕,๐๐๐  เล่ม  เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๗  แจกในงานฉลองอายุ ๑๐๐ ปี   ของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด  จันทสโรเถระ) หลวงพ่อวัดปากน้ำ  วันที่  ๒๓-๒๕  พฤศจิกายน  ๒๕๒๗ จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 15:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 37 พระมงคลเทพมุนี(สด จันทสโร) ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย เปลี่ยนเป็นคำว่าคิดอุบายวีธี น่าจะถูกต้องกว่านะครับ เหมือนเอดิสันประดิษฐ์หลอดไฟ ไม่ใช่หลอดไฟเคยมีอยู่แล้วไปขุดเจอ แต่คิดค้นขึ้นมาใหม่ ไม่ต่างจากการยกมือ 14 จังหวะ พองยุบ มันเป็นอุบาย แต่อุบายนั้นปฏิบัติตรงตามมรรควิธีหรือไม่ ก็เท่านั้น จากคุณ : TheAcT - [ 7 มิ.ย. 52 15:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณคุณสมถะครับ ผมอ่านดูแล้วผมนึกถึงวัดธรรมกายครับ ขอแก้ใหม่เป็น วัดธรรมการน่าจะเป็นพุทธมหายานครับ คือยึดโอวาทของอาจารย์แล้วเอามาตีความให้เป็นของใหม่ เรื่องใหม่ ส่วนพระมงคลเทพมุนี(สด จันทสโร) ท่านเป็นพระในระดับนี้แล้วผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดอะไรเกี่ยวกับตัวท่านหรอกครับ เห็นด้วยครับว่าน่าจะเป็นการค้นพบ คิดค้นกลวิธีตามความเห็นด้านบน แต่อยากจะถามว่า คนรุ่นปัจจุบัน เอาอาจารย์มาหาเงินหรือเปล่าครับ ขออภัยครับ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 52 16:09:14 จากคุณ : nr (Narin-nar) - [ 7 มิ.ย. 52 16:04:38 ]

ความคิดเห็นที่ 39 หาที่อ้างถึงไม่เจอนะ คัมภีร์อรรถกถา ขุททกนิกาย สรภังคเถรคาถา ชื่อ ปรมัตถทีปนี ภาค ๒ เล่ม ๓๒ ข้อ ๔๙๓ หน้า ๑๕๘ - ๑๕๙ ใครหาเจอ ช่วยแปะลิงค์ให้ทีนะครับ ไม่อยากกล่าวหา ใคร ว่ามั่วพระไตรปิฏก กล่าวตู่เอาเอง ----------------------------------------------------------------------------- ว่าแล้ว ว่านั่งเถียงกับคนประเภท อาจารย์ของกรุ กรุนับถือของกรุ ไม่มีจบ แนวเดียว กับลูกศิาย์ ไอโล้นธัมมี่เลย ไม่ผิด ดีตลอด ข้อเท็จจริงเป็นอย่างไร ช่างมัน เคารพโดยไร้สมอง ไม่ต้องตรึกตรอง สงสัย = บาป พระพุทธศาสนาจะถูกบิดเบือนยังไงไม่สน พระไตรปิฏกคือ อะไร ของไร้สาระ หรือ วิชชาที่ไม่มีในพระไตรปิฏก สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด พุทธภาคขาว ภาค ดำ สำคัญ กว่าธรรมของพระพุทธองค์ เหอะๆๆๆๆ เอาเถอะไม่เถียงด้วยแระ เชิญดีของคุณไปเถอะ สำหรับผม ก็ยังเป็นเพียงวิชชาที่ไม่ปรากฏในพระไตรปิฏก เอาที่ไหนมาสอน พระประเภทไหนที่ไม่สอนธรรมในพระไตรปิฏก เอาอะไรไม่รู้มาสอน บวชเป็นพระ เป็นศิษย์ของคถาคต ไม่ดำเนินรอยตามทางพระพุทธองค์ ก็ไม่รู้จะพุดอย่างไรครับ ลูกศิษย์ว่าดี ผมว่าไม่ดีตามศิษย์ คงไม่บาป หรอกนะ จากคุณ : promp888 - [ 7 มิ.ย. 52 16:05:10 ]

ความคิดเห็นที่ 40 กระทู้นี้เขาตั้งมาเรื่องหลวงพ่อวัดปากน้ำนะครับ  เท่าที่ผมอ่านดู  ดังนั้นใครเคารพหลวงพ่อวัดปากน้ำเขาก็มาแสดงข้อมูล  ก็ถูกต้องแล้วนี่ครับ สำหรับเจ้าของกระทู้อาจจะเป็นชาววัดพระธรรมกายหรือไม่  อันนั้นก็เป็นเรื่องของเขา  เพราะผมคุยเฉพาะประเด็นของหลวงพ่อวัดปากน้ำ  แต่ถ้าบางท่านจะแสดงอคติกับชาววัดพระธรรมกาย  ท่านก็น่าจะตั้งกระทู้ใหม่เอาเอง ผมเข้าใจว่า  ตอนนี้เริ่มมีกระแสวัดพระธรรมกายเกิดขึ้นอีกแล้ว  เวบบอร์ดกำลังจะกลับมาคึกคักอีกแล้ว  เพราะกระแสนี้สร้างเรตติ้งการวิวาทะได้ดีมาก   แม้แต่กระทู้นี้ก็อาจแอบแฝงอะไรที่เกี่ยวกับวัดพระธรรมกายโดยอ้างหลวงพ่อวัดปากน้ำหรือไม่   ประเด็นการเอาชื่อเสียงหลวงพ่อวัดปากน้ำมาหารับประทาน  ใครทำคนนั้นก็ได้รับบาปไปเองแหละครับ  แต่ก็ต้องดูเป็นกรณีกันไป พ่อแม่ของเรา  ใครเอามาว่ามาล้อเลียนได้ไหม  ก็ไม่ได้  เราก็อดรนทนมิได้  ครูอาจารย์ของเราใครมาว่ามาล้อเลียนสมควรไหม  ยิ่งท่านไม่ได้รู้เห็น  ท่านไม่ได้ทำผิดอะไร  แต่มีผู้พาดพิงท่านไปในทางอคติก็แปลว่าท่านทำเองท่านก็ต้องได้รับผลเอง  อย่างนี้เป็นต้น เอาล่ะกระทู้นี้ผมจะจบล่ะ  หวังว่าท่านอื่นๆ จะจบด้วยพร้อมกันไป  กระแสเดิมๆ  คนพูดแม้จะเป็นชื่อใหม่คนใหม่หรือคนเก่าเปลี่ยนชื่อใหม่แต่วิธีการตีวัวกระทบคราดก็ยังคงเดิม  ผมก็เริ่มหน่ายล่ะ  กระทู้นี้ผมขอตัวล่ะครับ  ผมทำหน้าที่แสดงเหตุผลให้ผู้อ่านใช้ปัญญาในการเรียนรู้เอาเองแล้ว  ถ้าเอาอารมณ์มาตัดสินก็ถือว่าตัวใครตัวมัน  ถ้าเอาปัญญามาตัดสินก็ถือว่าเพียงข้อมูลแค่นี้  ยังไม่เพียงพอที่ท่านจะเข้าใจอะไรๆ   ได้ทั้งหมด  แต่ถ้าท่านวางอคติลงได้  แล้วศึกษาด้วยใจที่เป็นกุศลจริงๆ ท่านจะพบหนทางหมดจดวิเศษอีกมากนัก   ผมขอจบล่ะครับ   จบ จบ จบ จากคุณ : สมถะ - [ 7 มิ.ย. 52 16:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สาธุครับ คุณสมถะชนะ จากคุณ : มุมเย็นๆ - [ 7 มิ.ย. 52 16:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 42 บารมี ๑๐ ทาน ศีล เนกขัมมะ สัจจะ วิริยะ ปัญญา ขันติ เมตตา อธิษฐาน อุเบกขาทั้ง ๑๐ อย่างนี้ เป็นบารมี ๑๐ อย่าง บารมี แปลว่า ทำให้เต็มไม่บกพร่อง ท่านที่หวังมรรคผลต้องบำรุงบารมีให้ ครบถ้วนจนเป็นกิจประจำใจ ไม่ละเลยเหินห่างและบกพร่อง ต้องคิดต้องตรอง ประคับประคองไว้ เป็นปกติ ดังจะอธิบายไว้พอเข้าใจ ๑. ทาน ทานแปลว่า การให้ นักปฏิบัติต้องมีจิตใจจดจ่อเพื่อการให้ด้วยจิตใจที่หวังการ สงเคราะห์อยู่เป็นปกติ คิดไว้เสมอด้วยจิตที่ภาคภูมิว่า ถ้าการให้ด้วยการสงเคราะห์มีแก่เราเมื่อใด เมื่อนั้นความสบายสุขสันต์จะมีแก่เราอย่างหาสุขอื่นเปรียบมิได้ ในขณะใดท่านมีคนต้องการความ สงเคราะห์ แต่เรางดเว้นการให้เสีย จะถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เพราะคิดว่าเราพ่ายแพ้ต่อความ ตระหนี่ อันเป็นกิเลสตัวสำคัญที่เข้ามาเหนี่ยวรั้งใจ การให้นี้ต้องไม่พิจารณาบุคคลถึงสุขภาพและฐานะ ถือเอาเพียงว่าเขาต้องการความช่วยเหลือเราก็ช่วยตามต้องการ เพื่อเป็นการผ่อนคลายความทุกข์ ความขัดข้องของเขา และไม่หวังการตอบแทนใดๆ ทั้งสิ้น ๒. ศีล ศีล แปลว่า ปกติ การรักษาอาการตามความพอใจของปกติชน ที่มีความปรารถนาอยู่ เป็นสุข ไม่อยากให้ใครฆ่า หรือทำร้ายร่างกาย ไม่ต้องการให้ใครมายื้อแย่งทรัพย์สิน ไม่ต้องการให้ใคร มาละเมิดความรัก ไม่ต้องการฟังคำพูดที่ไร้ความจริง และไม่ต้องการความคลั่งไคล้ด้วยการย้อมใจ ด้วยสุราเมรัย ที่ทำให้สติสัมปชัญญะฟั่นเฟือน เมื่อปกติของใจคนและสัตว์เป็นอย่างนี้ เราก็ไม่ทำลาย ปกติของความปรารถนาความพอใจของชาวโลก โดยไม่ละเมิดในสิ่งที่ปกติของจิตใจต้องการ ฉะนั้นศีล ท่านจึงแปลว่า ปกติ คือรักษาอารมณ์ปกติของจิตใจของคนและสัตว์ ไม่ต้องการให้ได้รับความเดือดร้อน การรักษาศีลก็ต้องรักษาให้เข้าถึงใจ ไม่ใช่รักษาแต่เปลือกศีล การรักษาศีลต้องรักษาอย่างนี้ ไม่ละเมิด บทบัญญัติของศีล คือทำให้ศีลขาด ศีลด่าง ศีลพร้อย และศีลทะลุด้วยตนเอง ไม่แนะนำให้คนอื่นทำ และไม่ยินดีต่อเมื่อผู้อื่นทำแล้ว ต้องรักษาระดับนี้จึงจะเป็นศีลเพื่อมรรคผล ๓. สัจจะ สัจจะ แปลว่า ความตั้งใจจริง เราจะไม่ยอมเลิกละความตั้งใจเดิม แม้แต่จะต้อง ตายก็ตาม ๔. วิริยะ วิริยะ แปลว่า ความเพียร ความเพียรนี้ต้องมีประจำใจจริงๆ วิริยบารมีเป็นเครื่อง ควบคุมใจในเวลาที่จิตใจเกิดความท้อถอย ต้องตัดสินใจบากบั่นไม่พรั่นพรึงต่ออุปสรรคใด ๆ แม้จะต้อง สิ้นลมปราณก็ตามที ในเมื่อเรานี้เป็นนักเสียสละ แม้แต่ชีวิตจะสูญสิ้นไป เลือดเนื้อจะเหือดแห้งไปก็ตาม ที ถ้ามรรคผลนิพพานที่เราปรารถนานี้ยังไม่ปรากฏเพียงใด เราจะไม่ละความพยายามประพฤติปฏิบัติไป โดยไม่คำนึงถึงอุปสรรค ๕. เนกขัมมะ เนกขัมมะ แปลว่าการถือบวช หมายถึงการอดในกามารมณ์ อย่างที่ท่าน ทรงพรหมจรรย์ โดยตัดใจไม่ใยดีในอารมณ์ยั่วเย้าด้วยอำนาจกามฉันทะ คือความพอใจในกามารมณ์ คือไม่นิยมรูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสเลิศ สัมผัสที่นิ่มนวลและการฟ้อนรำขับร้องประโคมดนตรี ด้วยเห็นว่าเป็นภัยใหญ่ของการปฏิบัติเพื่อมรรคผล โดยพิจารณาให้เห็นความเป็นทุกข์ของการที่มี ความประสงค์อย่างนั้น ตัวอย่างของคนคู่มีความทุกข์ มีเป็นตัวอย่างดื่น ควรพิจารณาค้นคว้าให้เห็นด้วย ตนเอง ถ้าทำตลอดกาลไม่ได้ก็ให้ปฏิบัติตัดกามารมณ์เป็นครั้งเป็นคราว จิตจะค่อยๆ ชินไปจนตัดใจได้ เป็นปกติ ๖. ปัญญา ปัญญาแปลว่า ความรู้ ที่เกิดขึ้นจากการพินิจพิจารณา แปลว่า ความเฉลียว ฉลาดก็ได้ ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นโทษของ ความเกิด ความแก่ ความเจ็บไข้ ความพลัดพรากจาก ของรักของชอบใจ ให้เห็นตามความเป็นจริงว่าเป็นทุกข์ จนเกิดนิพพิทา ความเบื่อหน่ายต่อการเกิดใน ชาติภพต่อไป จนกระทั่งได้สังขารุเปกขาญาณ คือไม่มีความหวั่นไหวในเมื่อความทุกข์ใด ๆ เกิดขึ้นแก่ สังขาร ๗. ขันติ ขันติแปลว่าความอดทนหรืออดกลั้น ต่ออารมณ์ที่เข้ามายั่วยวนให้เกิดความรัก ความโกรธ ความหลง มีความอดกลั้น อดทนเป็นพิเศษ ไม่ยอมให้อารมณ์ฝ่ายชั่วเข้ามาล้างอารมณ์ วิปัสสนาญาณได้ ๘. เมตตา เมตตา แปลว่าความรักที่ปราศจากความใคร่ด้วยอำนาจกิเลส หมายถึง รักด้วยความปราณี ไม่มีอารมณ์ในส่วนของกิเลสเจือปน ทำจิตของตนให้มีความรักอย่างกว้างขวาง แม้แต่คนที่เคยประกาศตนเป็นศัตรูมาในกาลก่อน ถ้าเห็นหน้าเข้าเราก็มีจิตใจแช่มชื่นไม่ลำบาก ไม่มี การอาฆาตจองล้างจองผลาญ แต่กลับมีความเมตตาปราณีสงสารหวังสงเคราะห์ให้มีความสุขตาม สมควรแก่อัตภาพ ๙. อธิษฐาน อธิษฐานแปลว่า ความตั้งใจมั่น คือเมื่อตั้งใจไว้แล้วเพียงใด จะไม่ยอมแก้ไข เปลี่ยนแปลงไปจากความตั้งใจเดิมเป็นอันขาด ทั้งนี้หมายถึงตั้งใจไว้ถูกต้องแล้ว แต่ถ้าตั้งใจไว้เดิม ผิดพลาด เมื่อพิจารณาทราบแล้ว แก้ไขให้ถูกต้องได้ เป็นการเปลี่ยนแปลงแก้ไขให้ตรงตามแนวปฏิบัติ เพื่อมรรคผลไม่เสียอธิษฐาน ถ้าผิดแล้วขืนดันทุรังไม่ยอมแก้ไข กลายเป็นมานกิเลส เสียหายใหญ่ ๑๐. อุเบกขา อุเบกขาแปลว่า ความวางเฉย หมายถึงเฉยต่ออารมณ์ที่เป็นทุกข์และเป็นสุข อันเป็นวิสัยของโลกีย์ คือ ไม่ยอมยินดียินร้ายต่ออารมณ์ของโลกวิสัย ทำจิตใจให้ว่างต่ออารมณ์ที่เป็นสุข และทุกข์อันเป็นโลกีย์วิสัย จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 17:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 43 พระของขวัญวัดปากน้ำ หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านเป็นผู้สร้าง เพื่อแจกเป็นของขวัญให้กับทุกๆคนที่มาทำบุญให้กับวัดปากน้ำภาษีเจริญ ท่านได้ทำทั้งหมดสามรุ่นด้วยกัน เริ่มทำรุ่นแรกเมื่อ พ.ศ. 2493 มีจำนวนประมาณ 84,000 องค์ มีแม่พิมพ์ทั้งหมด 10 แม่พิมพ์ด้วยกัน ขนาดขององค์พระอาจจะมีใหญ่ และ เล็กกว่าบ้าง แต่ลักษณะคล้ายกันหมดทุกองค์ พระของขวัญของหลวงพ่อวัดปากน้ำรุ่น 2 เริ่มทำเมื่อ พ.ศ. 2494 ด้วยแม่พิมพ์ชุดเดียวกันกับรุ่นหนึ่ง พระรุ่นนี้สร้างประมาณ 84,000 องค์ ส่วนพระของขวัญรุ่นที่ 3 ได้สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2499 เป็นจำนวนพระ 84,000 องค์ พระรุ่น 3 นี้ยังใช้แม่พิมพ์เดิมบ้าง และแม่พิมพ์ที่แก้ไขปรับปรุงใหม่ โดยการจัดทำของ พระภาวนาโกศล (ธีระ คล้อสุวรรณ) เป็นชุดที่ได้รับมอบหมายจากหลวงพ่อให้แก้ไขแม่พิมพ์เพื่อให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เพราะแม่พิมพ์เก่าๆได้เลือนลางลงไปมาก ฉะนั้นพระวัดปากน้ำรุ่น 3 จึงมีทั้งพิมพ์เดิม และ พิมพ์ที่แก้ไขใหม่ พระของขวัญวัดปากน้ำทั้ง 3 รุ่น หลวงพ่อวัดปากน้ำ(สด จนฺทสโร)เป็นผู้ที่สร้าง และ ปลุกเสกเองทั้งสิ้น พระของขวัญวัดปากน้ำรุ่นแรก หลวงพ่อได้เริ่มทำพิธีปลุกเสกตั้งแต่วันแรม 1 ค่ำ เดือน 8 จนกระทั่งถึงวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 (ครบไตรมาส) หลวงพ่อเริ่มแจกครั้งแรกเมื่อวันแรม 6 ค่ำ เดือน 11 พ.ศ. 2493 เนื่องในวันคล้ายวันเกิดของหลวงพ่อเอง ณ อุโบสถวัดปากน้ำภาษีเจริญ พระของขวัญองค์แรกหลวงพ่อเป็นผู้ได้รับแจกเอง โดยได้บริจาคเป็นจำนวนเงิน 1,000 บาท องค์ที่ 2 ได้แก่หลวงภูมิ นาทสนิท ซึ่งเป็นผู้แกะแม่พิมพ์ทั้งหมด โดยบริจาคเงินจำนวน 25 บาท การปลุกเสกพระวัดปากน้ำ ไม่เหมือนที่อื่นๆ ไม่มีการเชิญเหล่าท่านคณาจารย์มาร่วมปลุกเสก แต่อาศัยบุคคลในวัดที่ได้วิชชาธรรมกายของหลวงพ่อเท่านั้นไม่ว่าจะเป็นฆราวาส ภิกษุ พระวัดปากน้ำรุ่นหนึ่ง เมื่อมีคนเอาไปใช้แล้วถูกน้ำ เนื้อพระมักจะละลาย,ไม่ค่อยแน่น ต่อมาภายหลังก็ได้เอาพระที่เหลือจุ่มลงในแล็คเกอร์ หรือชแล็คเพื่อป้องกันการละลายน้ำ พระรุ่นหนึ่งมีการจุ่มลงแล็คเกอร์เป็นส่วนน้อย ส่วนพระปากน้ำรุ่น 2 ได้จุ่มแล็คเกอร์ หรือชแล็คหมดทุกองค์ ส่วนพระรุ่น 3 ก็คงใช้ผง และวัสดุจัดสร้างเหมือนกับพระรุ่น 1 - 2 แต่ว่าพระรุ่นนี้ได้มีส่วนผสมเพิ่มเติมให้มั่นคงยิ่งขึ้น คือผสมกล้วยน้ำว้า และน้ำมันตั้งอิ้ว ฉะนั้นพระรุ่นนี้จึงมีสีน้ำตาลอ่อนๆ แล้วแต่ความแห้งของพระ อาจจะแก่อ่อนกว่ากันก็ได้ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 17:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อาราธนาพระธรรมเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านจงน้อมใจของท่านให้หยุดอยู่ที่สูญกลางกายตัว บูชาพระรัตนตรัย ซึ่งเป็นของศักดิ์สิทธิ์ สิ่งอื่นจะศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าไม่มีในโลก เสร็จแล้วให้หยิบเอาองค์พระของท่านมาพิจารณาให้จำได้ แล้วหลับตาน้อมองค์พระไปตั้งไว้กลางตัวในกลางสูญข้างใน แล้วให้บริกรรมภาวนาว่า "สัมมาอะระหัง"นึกให้เห็นเมือนกับเห็นด้วยนัยตาจริง ๆ นึกหนักขึ้นก็เห็นชัดหนักขึ้นจนชัดแจ้งกับตาจริง ๆ การเห็นนั้นไม่ใช้ตามนุษย์เห็น เป็นตากายทิพย์เห็น (กายที่เรานอนฝันออกไปนั่นแหละคือกายทิพย์) เมื่อเห็นชัดแจ้งดังนั้นแล้วก็ต้องมองให้เห็นไว้เสมอในอิริยาบททั้งสี่ เมื่อทำให้เห็นอยู่ดังนี้เสมอ พระท่านก็จะโปรดเรา ต่อแต่นั้นท่านจะปาฎิหารนิระมิตองค์ของท่านให้โตออกไปบ้าง เล็กเข้ามาบ้าง แล้วเปลี่ยนสีเป็นต่าง ๆ ขาวเป็นเงินยวงบ้างเป็นปรอทบ้าง เป็นสีทองคำบ้าง เป็นสีเหลืองต่าง ๆ บ้าง เป็นสีขาวสะอาดบ้าง เป็นสีแก้วมรกตบ้าง ขาวใสเหมือนเพชรบ้าง เหมือนกระจกส่องเงาหน้าบ้าง เมื่อเห็นได้ขนาดนี้แล้วอย่ายินดีอย่ายินร้าย ทำใจให้เฉยนึกว่านั่นเป็นปาฎิหารของพระท่านท่านโปรดเรา ๆ ต้องเคารพ ระลึกถึงท่านเสมอ เมื่อทำได้ดังนี้ได้ชื่อว่าบูชาพระองค์ท่านด้วยคารวะอย่างยิ่งไม่มีการบูชาอื่นจะยิ่งไปกว่า ในชั้นนี้องค์พระท่านจะมาปาฎิหารจนเต็มส่วนของท่าน เป็นแก้วหมดทั้งองค์งามไม่มีที่ติ ท่านจะประทับอยู่ที่สูญกลางกายของเราตามเดิม แต่ประทับผินพระภักตร์ออกมาตามกายของเรา ที่สูญกลางกายของเราเป็นที่ประทับของท่าน ใจของเราก็ต้องให้หยุดอยู่ที่สูญกลางองค์พระเหมือนกัน ให้เหมือนกับหยุดที่สูญกลางกายมนุษย์ เมื่อเราเข้าถึงองค์พระดังนี้แล้ว ต้องการอะไรอาราธนาให้ท่านช่วยต้องสำเร็จตามปรารถนาต่างแต่ช้ากับเร็วเท่านั้น หรือทันใดนั้นก็ได้ เมื่อเราหัดทำใจให้เข้าถึงองค์พระได้ชำนิชำนาญคล่องแคล่วดังนี้แล้ว ในเมื่อเราจะไปทางบกก็ดี ทางน้ำอากาศก็ดี หรือจะไปในที่ใดที่หนึ่งก็ดี หรือมีเหตุการณ์บังเกิดขึ้นโดยปัจจุบันก็ดี เราก็จะอาราธนาให้ท่านช่วยได้ทันท่วงทีถ้าเรารับราชการ ของทางราชการของข้าพเจ้า ขอให้ราบรื่นเรียบร้อย ไม่เป็นที่สดุดตาสดุดใจผู้หลักผู้ใหญ่ ถ้าเราค้าขาย ขอให้การค้าขายของข้าพระพุทธเจ้า ขอให้ซื้อง่ายขายคล่องกำไรงาม ถ้าเราทำนา ทำสวน ทำไร่ ทำกิจการใด ๆ ขอให้การกระทำนี้ได้ผลเกินควรเกินค่า ถ้าเราจะไปทางน้ำ ทางบก ขอให้ไปดีมาดีสวัสดีมีชัยทุกเมื่อ เทอญ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 52 17:14:12 จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 7 มิ.ย. 52 17:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สาธุ ๆ ๆ จากคุณ : ไฟไฟ - [ 7 มิ.ย. 52 18:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ลาก่อนครับ คุณ promp888  บ๊าย บาย... ใครจะร่ำลา คุณ promp888 ก็รีบๆ เรยครับ  เด๊วไม่ทัน  เพราะไปคราวนี้ แกไปยาวเรยล่ะ จากคุณ : จักรพรรดิสัมมาทิฐิ - [ 7 มิ.ย. 52 18:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ความคิดเห็นที่ 39   หาที่อ้างถึงไม่เจอนะ คัมภีร์อรรถกถา ขุททกนิกาย สรภังคเถรคาถา ชื่อ ปรมัตถทีปนี ภาค ๒ เล่ม ๓๒ ข้อ ๔๙๓ หน้า ๑๕๘ - ๑๕๙ ใครหาเจอ ช่วยแปะลิงค์ให้ทีนะครับ ไม่อยากกล่าวหา ใคร ว่ามั่วพระไตรปิฏก กล่าวตู่เอาเอง ----------------------------------------------------------------------------- สรภังเถรคาถา (แปล) เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  บรรทัดที่ ๖๗๘๐ - ๖๘๐๕.  หน้าที่  ๒๙๐ - ๒๙๑. http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=26&A=6780&Z=6805&pagebreak=1 สรภังเถรคาถา (บาลี) http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=26&item=365&Roman=0 อรรถกถา ขุททกนิกาย เถรคาถา สัตตกนิบาต ๕. สรภังเถรคาถา http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=365 =============================================================== จากพระบาลี วีตตณฺหา อนาทานา สตฺต พุทฺธา ขโยคธา เยหายํ เทสิโต ธมฺโม ธมฺมภูเตหิ ตาทิภิ อรรถกถากล่าวแก้ไว้ว่า บทว่า อนาทานา ได้แก่ ผู้ไม่ถือมั่น หรือผู้ไม่มีปฏิสนธิ. บทว่า ขโยคธา ได้แก่ ผู้หยั่งลงสู่พระนิพพาน คือมีพระนิพพานเป็นที่พึ่ง. บทว่า เยหายํ เทสิโต ธมฺโม ความว่า ศาสนธรรมนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ๗ พระองค์เหล่าใดทรงแสดงแล้ว คือทรงประกาศแล้ว. บทว่า ธมฺมภูเตหิ ได้แก่ มีธรรมเป็นสภาวะ เพราะเป็นธรรมกาย คือเกิดจากโลกุตรธรรม ๙ หรือบรรลุธรรม. บทว่า ตาทิภิ ได้แก่ ผู้ถึงความเป็นผู้คงที่ไม่หวั่นไหวในอิฏฐารมณ์เป็นต้น. ------------------------ คำว่า ธมฺมภูเตหิ แปลตามศัพท์ว่า มีธรรมเป็นสภาวะ ------------------------ พระสูตรท่อนนี้ควรจะแปลว่า วีตตณฺหา อนาทานา สตฺต พุทฺธา ขโยคธา เยหายํ เทสิโต ธมฺโม ธมฺมภูเตหิ ตาทิภิ พระพุทธเจ้า ๗ พระองค์นี้ (สตฺต พุทฺธา) ทรงปราศจากตัณหา (วีตตณฺหา) ไม่ทรงถือมั่น (อนาทานา) ทรงหยั่งถึงความสิ้นกิเลส (ขโยคธา) ทรงประกาศศาสนธรรมนี้แล้ว (เยหายํ เทสิโต ธมฺโม) ทรงมีธรรมเป็นสภาวะ (ธมฺมภูเตหิ) ทรงถึงความเป็นผู้คงที่ไม่หวั่นไหว (ตาทิภิ) ไม่มีตรงใหนที่จะแปลว่า "พระสัมพุทธเจ้าทั้งหลายทรงเสด็จอุบัติโดยธรรมกาย" แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 52 00:15:37 จากคุณ : wichaphon_me - [ 8 มิ.ย. 52 00:03:14 ]

ความคิดเห็นที่ 49 โทณสูตร เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑  บรรทัดที่ ๑๐๐๙ - ๑๐๔๙.  หน้าที่  ๔๓ - ๔๕. http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=21&A=1009&Z=1049&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=21&i=36 ============================================================ ในพระสูตรไม่มีคำว่าธรรมกาย ในอรรถกถาไม่มีคำว่าธรรมกาย ความคิดเห็นที่ 29 เอาคำว่าธรรมกายมาจากใหน "อธิบายความว่า : พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงปฏิเสธความเป็นเทวดาเป็นต้น ซึ่งเป็นกายโลกียอันถูกกิเลสปรุงแต่งอยู่ อันบุคคลอาจเห็นได้ แล้วทรงประกาศความเป็นพุทธะภายใน คือการเสด็จอุบัติด้วยธรรมกาย ซึ่งเป็นกายที่ใช้ตรัสรู้ธรรม ละอาสวะเหล่านั้นได้ ด้วยการบรรลุพระสัพพัญญุตญาณ ณ โพธิบัลลังก์ ที่โคนต้นโพธิ์ จึงได้ตรัสกับโทณพราหมณ์ ซึ่งขณะนั้นยังเป็นปุถุชน ไม่รู้จักความเป็นพุทธภาวะ คือ ธรรมกายภายในว่า "แนะพราหมณ์ ท่านจงจำเราไว้ว่า เป็นพุทธะ ดังนี้." ในอรรถกถา  กล่าวว่า "บทว่า พุทฺโธ ความว่า ท่านจงจำเราไว้ว่า เป็นพุทธะ เพราะตรัสรู้สัจจะ ๔ ดังนี้" ========================================================== จากคุณ : wichaphon_me - [ 8 มิ.ย. 52 00:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ยังไม่ได้ไปไหนครับ แค่กำลังค้นหาข้อมูลอยู่ ไม่อยากพูดในเรื่องที่ไม่รู้ หรือรู้ไม่จริง ครับ ยังเข้ามาดูอยู่ เรื่องไหนรู้ก็จะมาตอบ เรื่องไหนไม่รู้ ก็ต้องยอมรับว่าไม่รู้ ------------------------------------------------------------------------------ เรื่องนี้ไม่ใช่ เรื่องของชนะหรือแพ้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงน่าเศร้า แปลกใจอยู่นิดๆ ว่า คนที่สนใจศาสนาเห็นเป็นเรื่องชนะหรือแพ้ได้อย่างไร ตัดสินกันที่ข้อเท็จจริง หรือ ตัดสินว่าชนะหรือแพ้ อยู่ที่ทิฐิ ใครแข็งกล้ากว่ากัน ถ้าตัดสินกันที่ทิฐิ คิดอย่างนั้น ผมขอยอมแพ้ ซึ่งก็ทำไปแล้วเพราะไม่มีประโยชน์ที่จะคุยต่อ ถ้าจะคุยข้อเท็จจริง ก็พยายามนำเสนอไปแล้ว แต่ไม่มีการตอบสนอง ----------------------------------------------------------------------------- ถามถึงเรื่อง วิชาธรรมกาย ของหลวงพ่อสด อยู่ตรงไหนของพระไตรปฺฏก คำตอบ ที่ได้คือ คำว่า ธรรมกาย ปรากฏ ตรงไหนในพระไตรปิฏกบ้าง (มันเกี่ยวกันมั๊ย) ยอมรับ ว่าคำว่าธรรมกาย มี ปรากฏในพระไตรปิฏกจริง แต่ไม่ใช่คำตอบ พอถามย้ำอีกครั้ง ก็กลายเป็นเรื่องความหมายของธรรมกายไป ซึ่งก็เป็นการตอบไม่ตรงคำถามอีก เหมือนจะยอมรับกลายๆ ว่า วิชาธรรมกาย ไม่มีในพระไตรปิฏก ก็พยายามถาม ว่า ถ้าไม่มีแล้วเอามาจากไหน คำตอบคือ โปรเจค ความดี ของหลวงพ่อสดในอดีต มันไม่เกี่ยวกันนะ คนละเรื่องเลย ถ้ายังงี้ ไม่คุยต่อดีกว่า คุยไป ก็เป็นเรื่องผมพูดอย่าง คุณตอบอย่าง ไม่ช่วยทำให้จิตใจผมดีขึ้น อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน จะกลายเป็นเอา ทิฐิ มานะมาชนะกัน เศร้าหมองไปทั้ง 2 ฝ่าย ----------------------------------------------------------------------------- แค่นี้คงพอเข้าใจนะครับ ---------------------------------------------------------------------------- พระพุทธศาสนา เป็นเรื่องของความจริงในชีวิต ว่าทุกสิ่งไม่มีอะไรจีรังยังยืนไม่เที่ยง และความไม่เที่ยงแท้ การเปลี่ยนแปลงนั้น ทำให้เราเป็นทุกข์ ก็เพราะไปยึดติดว่า มันมีตัวมีตน เป็นเรื่องของเรา เป็นของๆเรา ทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้ยึดถือ นี่สัจจะธรรมที่เป็นพื้นฐานทางความคิด เรียบง่าย ไม่ต้องปรุงแต่ง ด้วยอิทธิ ปาฏิหารย์ใดๆ ไม่มีดำ ไม่มีขาว แล้วพุทธศาสนาก็สอนเราอีก ทำอย่างไรถึงจะครองตนด้วยสติ อะไรที่เราควรกระทำ อะไรไม่ควรกระทำ สอนให้เรารู้จักทุกข์ คืออะไร สอนให้รู้ว่าทุกข์มาจากไหน เกิดได้อย่างไร สอนให้รู้ให้เข้าใจว่าทุกข์เป็นเช่นไร สอนให้เราเห็นทางแห่งการพ้นทุกข์ สอนให้เราเข้าใจว่าที่แท้นั้นเราเป็นอย่างไร เข้าใจตัวเอง รู้เท่าทันตัวเอง แล้วหัดควบคุมใจของเรา ค่อยๆเป็นค่อยๆไป สอนให้เราตัด สิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์ ไปที่ละเรื่องๆ ตั้งแต่เรื่องหยาบๆ ไปถึงเรื่องที่ละเอียดที่สุด จนกระทั้ง ท้ายที่สุด เราหลุดพ้นจากบ่วงทุกข์ทั้งปวง นี่คือพระพุทธศาสนา แค่นี้จริงๆ ไม่ใช่เรื่องของ อิทธิปาฏิหาริย์ แต่เป็นเรื่องของความจริง สัจจะธรรมของชีวิต ไม่ใช่เรื่องของ การบูชาบวงสรวง แต่เป็นเรื่องของการปฏิบัติที่ตัวเอง ขอให้เจริญในธรรม จากคุณ : promp888 - [ 8 มิ.ย. 52 04:59:00 ]

ความคิดเห็นที่ 51 มหายานสร้างความไพศาล เถรวาทสร้างความมั่นคง อย่าได้เอ่ยถึงแยกนิกายเลย จากคุณ : เปล๊า (น้องนิดหน่อย) - [ 8 มิ.ย. 52 09:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 52 555555555555555555555555 5555555555555555555555555555555 55555555555555555555555555555555 55555555555555555555555555555555 5555555555555555555555555555 555555555555555555555555555555555 5555555555555555555555555555555 55555555555555555555555555555555 55555555555555555555555555555555+ เมื่อไหร่จะเลิกยึดติดใน "วิธี" กันเสียที จากคุณ : kekzo - [ 8 มิ.ย. 52 20:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อนุโมทนาครับ คุณ อิทธิบาทสี่ คิดว่า หลวงปู่ เป็นพระอริยสงฆ์ หรือ พระโพธิสัตว์ หรือพระอรหันต์ครับ จากคุณ : จักรแก้ว - [ 8 มิ.ย. 52 21:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ผมได้ทราบมาว่า  ท่านเป็นพระอรหันต์อยู่แดนนิพพานจากหนังสือเล่มนี้ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 8 มิ.ย. 52 23:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ให้เราลำดับดวงธรรมในท้องพระบรมศาสดานิพพานที่ 2 นี้ 6 ดวง พอหยุดกลางดวงธรรมที่ 6 ท่องใจ หยุดในหยุด ดับอธิษฐานถอนปาฏิหาริย์ ถอนปาฏิหาริย์ดับอธิษฐาน แล้วท่องว่า กลางของกลาง ดับหยาบไปหาละเอียด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไปให้สุดนิพพานในอดีต นิพพานปัจจุบัน นิพพานอนาคต เราก็ผ่านสิบผ่านศูนย์ของพระบรมศาสดาเจ้าของพระนิพพานเรื่อยไป นับอสงไขยพระนิพพานไม่ถ้วน แต่เราไปไม่ถึงดอก ทำอีกกี่ร้อยปีกี่โกฏิปีเราก็ไปไม่ถึงองค์ต้นใหญ่ แต่เราอาราธนาพระองค์ออกมารับเรา พระองค์ก็จะทรงถอนถอยธาตุธรรมออกมารับเรา เราจึงจะไปถึงกายธรรมองค์ต้นใหญ่ผู้ปกครองนิพพานกายธรรมทั้งหมด     องค์ต้นใหญ่องค์นี้แหละที่ส่งหลวงพ่อวัดปากน้ำลงมาเกิด องค์นี้แหละที่ตรัสว่า พระของขวัญนี้เพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในโลก องค์นี้แหละที่จะบอกได้ว่าใครควรจะปราบมารหรือไม่ พระองค์จะลงมาบังคับเอง เหมือนอย่างหลวงพ่อวัดปากน้ำของเรา พอพระองค์ให้หลวงพ่อปราบมาร หลวงพ่อขอใคร่ครวญวิชชาอยู่ถึง 8 ปี จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 8 มิ.ย. 52 23:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 56 หรือในทรรศนะของวัดพระธรรมกายที่ท่านอยู่ชั้นดุสิตวงบุญพิเศษสร้างบารมีเพื่อปราบมาร ไม่ว่าทรรศนะไหน  ท่านก็เป็นพระสงฆ์ที่ควรแก่การเคารพกราบไหว้และสักการะบูชาและกล่าวคำสรรเสริญมิใช่หรือครับคุณหมอ จักรแก้ว จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 8 มิ.ย. 52 23:17:44 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ความเห็นที่แตกต่างมีได้เพราะเป็นเรื่องของญาณทรรศนะ แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือท่านเป็นบุคคลที่ควรบูชา จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 8 มิ.ย. 52 23:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ความเห็นที่ 55 นี้ คุณอิทธิบาท4 คิดเองหรือลอกใครมาครับ องค์ต้นใหญ่ผู้ปกครองนิพพานกายธรรม องค์ต้นใหญ่องค์นี้แหละที่ส่งหลวงพ่อวัดปากน้ำลงมาเกิด ถ้าว่าอย่างเกรงใจ ก็ว่าไม่มีบัญญัติไว้ในพระธรรมวินัยของพระตถาคต ถ้าว่าอย่างไม่เกรงใจก็ว่ามิจฉาทิฐิ คุณอิทธิบาทสี่นับถือศาสนาที่มีพระเจ้าหรือครับ จากคุณ : sysiphus - [ 9 มิ.ย. 52 00:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 59 หึหึหึ จะโปรโมตอะไรเกรงใจ..พระองค์บ้าง พุทธัง สรณังคัจฉามิ ____/l\_____ จากคุณ : บุษกรจันทร์ - [ 9 มิ.ย. 52 10:06:09 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ความคิดเห็นที่ 55 ผมนึกว่าเป็นศาสนาอื่นนะครับ อ่านแล้วผมขำเลย จากคุณ : TheAcT - [ 9 มิ.ย. 52 12:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 61 #55 นี่พยายามจะสื่ออะไรครับ อ่านแล้วแปลกๆ จากคุณ : Skalidis - [ 9 มิ.ย. 52 15:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 62 สรุปวิชาธรรมกาย ดำเนินกันอย่างไร? ของ่ายๆได้ไหมครับ??? จากคุณ : 44SFA1 - [ 9 มิ.ย. 52 15:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ส่วนตัวเลยน่ะครับ   ผมคิดว่าในการบรรลุธรรมนั้น  อาจจะมีหลายทางหลายวิธี หรือตามจริตของผู้ปฏิบัติธรรม อันนี้ผมเข้าใจเพราะแต่ละวัดในประเทศไทยก็มีวิธีแตกต่างกันในการปฏิบัติ   หรือบางทีขึ้นอยู่กับการตีความของแต่ล่ะกลุ่ม อย่างของธรรมกายก็แบบหนึ่ง  ของสันติอโศกก็อีกแบบหนึ่ง   .........แต่ผมก็ไม่เข้าใจวิธีการของธรรมกายครับว่าทำไม  มันต้องใช้ทรัพย์มากมายขนาดนั้น จนทำให้ดูเหมือนว่าทรัพย์เป็นนำมันหล่อลื่นในการปฏิบติเพื่อบรรลุธรรม  จนบางทีผมคิดว่าคนจนจน   จะมีเงินมีทองไปหล่อหลวงพ่อมั้ย  ถ้าผมไม่มีแสดงว่าผมพลาดบุญใหญ่ไปรึปล่าว!!!!!!   ......ไม่ได้ว่าหรอกน่ะครับผมแค่ถามขออนุโมทนาในการตอบ จากคุณ : Acinteyya (foxzylion) - [ 9 มิ.ย. 52 17:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ผมเคยบวชที่วัดปากน้ำภาษีเจริญ....ผมเคารพและบูชา หลวงพ่อสดครับ แต่จะไม่ปราณีพวกที่เอาชื่อหลวงพ่อมา หากิน แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 17:15:01 จากคุณ : godjimon - [ 9 มิ.ย. 52 17:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ความเห็น55เป็นทรรศนะหนึ่งของบางสายครับ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 20:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ความคิดเห็นที่ 25   ของท่านสมถะ แม้คำว่า “ธรรมกาย” ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงในวักกลิสูตรว่า “วักกลิ  เธอจะมาดูร่างกายเน่าเปื่อยของตถาคตทำไม  ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเรา   ผู้ใดเห็นเรา ผู้นั้นเห็นธรรม” อรรถกถาจารย์แก้อรรถที่ว่า “เห็นเรา” นั่นก็คือเห็นตถาคต   ตถาคตเป็นอะไร   ก็เป็นธรรมกาย  และการจะเห็นธรรมกายของตถาคต   ไม่ใช่ว่าอยู่เฉยๆ แล้วเห็นนะ   ต้องเห็นด้วยญาณ  ไม่ใช่เห็นด้วยตาเนื้อ มีอยู่ในอรรถกถา ไปเปิดดูอธิบายความไว้เลยในวักกลิสูตรว่า  การจะเห็นพระตถาคต คือเห็นธรรมกายนั้นต้องเห็นอย่างไร  และพระตถาคตก็คือพระนิพพาน คือธรรมกายที่บรรลุ อรหัตตผลแล้วของท่าน   เขาเห็นอย่างไร ?  ทำไมจึงเห็น ?   ไม่ได้ใช้ตาเนื้อหรอกหรือ   ตาเนื้อเห็นไม่ได้  ต้องญาณทัสสนะในระดับพุทธจักษุ  ก็คือ ธรรมกายนั่นแหละ   ญาณนั้นจึงจะเห็นธรรมกายซึ่งกันและกัน    และที่ตรัสว่า  ผู้ใดเห็นเรา  ผู้นั้นเห็นธรรม    ธรรมนั้นคือธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า      บางคนบอกว่า เห็นธรรมก็คือรู้ธรรม  เข้าใจธรรม  ก็ถูก   แต่ถูกกี่เปอร์เซ็นต์น่ะ   เนื้อแท้จริงๆ  ต้องเห็นธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า  เห็นแจ้งไปหมด   ก็คือธรรมที่ทำให้กำจัดกิเลสและบรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณของพระพุทธเจ้า   “การเห็นต้องอยู่ด้วยธรรมกาย  จึงเห็นด้วยตาธรรมกาย” --------------------  ท่านสมถะ อ้างอิง คำแปล คำอธิบาย อรรถกถา (ไม่ว่าจะเขียนเอง หรือลอกใครมา )ว่า มีอยู่ในอรรถกถา ไปเปิดดูอธิบายความไว้เลยในวักกลิสูตรว่า การจะเห็นพระตถาคต คือเห็นธรรมกายนั้นต้องเห็นอย่างไร   และพระตถาคตก็คือพระนิพพาน คือธรรมกายที่บรรลุ อรหัตตผลแล้วของท่าน แต่อรรถกถา จาก วักกลิสูตร ที่่คุณสมถะอ้าง แสดงไว้ว่า ในบทว่า โย โข วกฺกลิ ธมฺมํ นี้ พึงทราบอธิบายว่า (ยังสงสัยจะเป็นพระนาคเสน กล่าวหรือเปล่า?) พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงพระธรรมกายที่ตรัสไว้ว่า ขอถวายพระพรมหาบพิตร ธรรมกายแลคือพระตถาคต ความจริงโลกุตตรธรรม ๙ อย่าง (มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑) ชื่อว่า พระกายของพระตถาคต. ไม่มีอย่างที่ท่านสมถะี บอกว่า พระตถาคต คือ นิพพาน ไม่มีอย่างที่ท่านสมถะี บอกว่า คือธรรมกายที่บรรลุ อรหัตตผลแล้วของท่าน มีแต่ ความจริงโลกุตตรธรรม ๙ อย่าง (มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑) ชื่อว่า พระกายของพระตถาคต. ------------- คราวหลังท่านสมถะจะอ้างอิงอะไรให้ตรวจสอบให้ถูกต้อง ชัดเจนจากพระสูตร จากอรรถกถา ก่อน ไม่ใช่สักแต่เขียนหรือลอกมาแล้ว อ้างอิงไป ไม่ได้ตรวจสอบให้ถูกต้อง   ทำความเสียหายแก่ตนเอง  และผู้อื่นที่ไม่มีเวลาหรือไม่ได้ตรวจสอบอย่างยิ่ง ----------------------- ส่วนที่บอกว่า เนื้อแท้จริงๆ ต้องเห็นธรรมที่ทำให้เป็นพระพุทธเจ้า เห็นแจ้งไปหมด   ก็คือธรรมที่ทำให้กำจัดกิเลสและบรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณของพระพุทธเจ้า “การเห็นต้องอยู่ด้วยธรรมกาย  จึงเห็นด้วยตาธรรมกาย” ----------- เมื่อรู้อยู่แล้วว่าคือการเห็นพระธรรมที่เป็น นามธรรม คือการบรรลุธรรม แล้วไฉนท่านสมถะ กลับไปเห็นว่า การเห็นธรรมนั้น ต้องเห็นด้วยธรรมกาย ในเมื่อทราบชัดแล้วว่า ธรรมกายคือโลกุตตรธรรม 9 อย่่าง ชื่อว่า(คำว่า ชื่อว่า ความหมายว่า เปรียบเสมือน โลกุตตรธรรม 9 คือพระกายของพระตถาคต   จะไปเห็นอย่างไร   ธรรมกายแลคือพระตถาคต ความจริงโลกุตตรธรรม ๙ อย่าง (มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑) ชื่อว่า พระกายของพระตถาคต. ควรจะเ้ข้าใจให้ถูกต้องว่า การมองกายของพระพุทธองค์(ที่ท่านวักกลิหลงใหล)นั้น ไม่ถูกต้อง  สิ่งที่ควรจะเห็นนั้นคือโลกุตตรธรรม 9 คือการบรรลุ มรรค ผล นิพพาน (ไม่ใช่เห็นกายด้วยตาใดๆ เพราะธรรมกายคือการเปรียบเทียบว่าคือพระธรรม คือโลกุตตรธรรม 9 ประการ) คือการ ถ้าเห็นแล้วก็จะได้ชื่อว่าเห็นกายของพระพุทธองค์อย่างแท้จริง(คือเห็นพระธรรม บรรลุธรรม) ไม่ได้หมายถึงว่าต้อง เห็นรูป หรือกายอย่างใดๆ ของพระพุทธองค์อีก   ********************* ท่านสมถะ ไม่ควรสักแต่ว่าเขียนหรือคัดลอกมาอย่างผิดๆไม่รับผิดชอบ อย่างนี้อีก ********** -------- ไม่ใ่ช่ว่า ทุกคนจะมีเวลามาตรวจสอบการอ้างอิงผิดๆของท่านสมถะ การเสนอธรรมผิดของท่านสมถะนั้น จะส่งผลเสียแก่หมู่ชนส่วนมากไปอีก ---------- --------- การอ้างอิงอื่นๆของท่านสมถะ ก็ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว เพราะ่ก่อนหน้านี้ก็ได้เคยตรวจสอบแล้วว่า อ้างอิงอย่างผิดๆ เข้าใจอย่างผิดๆ (ในเรื่องการเห็นนี้ มีผู้เสนอว่า็เรื่องกายเห็นกายในกาย ต้องเห็นด้วยการพิจารณาธรรมกาย(ความจริงคือโลกุตรธรรม 9 ประการ ไม่ได้เป็นรูปกายใดๆ) ซึ่งพระสูตรแสดงวิธี พิจารณากายในกายไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า การพิจารณากายเนื้่อนี้  หาได้เป็นอย่างที่มีการอ้างว่าต้องพิจารณาอย่างอื่นไม่ ท่านสมถะ อย่าได้ทำผิดๆอย่า่งนี้อีกเลย เป็นโทษทั้งต่อตนเองและหมู่ชน ขอให้ท่านสมถะ  เข้าใจถูกต้องโดยเร็ว เห็นความจริงแท้ของพระธรรมโดยพลัน ด้วยไมตรีของมิตรพุทธศาสนิกชน จากคุณ : วงกลม - [ 9 มิ.ย. 52 20:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ------ ความเห็นส่วนตัว -ถ้าท่านสมถะ ลบความเห็นที่ 25 และ ความเห็นที่ 29 ที่ทำการอ้างอิงอย่างบิดเบือน และกล่าวหรือคัดลอกข้อความที่บิดเบือนพระสูตร บิดเบือนอรรถกถา ของท่านสมถะออก -ผมจะลบการอธิบาย ในความเห็นที่ 66 ออก เพื่อไม่ให้รบกวนกระทู้ (หากลบออก กรุณาแ้จ้งให้ทราบทางโปรแกรมกระซิบ) แต่ถ้าจะ่ไม่ลบ ก็แล้วแต่ท่านสมถะเอง แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 52 20:50:48 จากคุณ : วงกลม - [ 9 มิ.ย. 52 20:48:13 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ปาฐกถา เรื่องวิชชาธรรมกาย โดย พระภิกษุธีรภทฺโท ฟื้นสุทธสินธุ์ (ขุนวรบาทบริหาร) นิติศาสตร์มหาบัณฑิต ๓๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๙๓ คัดมาโดยย่อ ดังนี้     สำหรับท่านที่ไม่เคยเห็น ธรรมกาย อาจนึกสงสัยว่า ทำไม ธรรมกาย จึงเหมือนพระปฏิมากร ข้อนี้ก็โดยพระพุทธปฏิมากรเปนการสร้างรูปเปรียบพระธรรมกายของพระพุทธเจ้า นั่นเอง เพราะพระกายมนุษย์ของพระพุทธเจ้าตามมหาปุริสลักษณะ ๓๒ ก็ดี พระอสีตะยานุพยัญชนะ ๘๐ ก็ดี ไม่ปรากฏว่ามีพระเกตุ อันจะเปนเหตุให้เห็นผิดแผกแตกต่างจากพระภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย ข้อนี้เลยกลายเปนเหตุให้มีเรื่องขึ้นถึง ๔ เรื่อง คือ     ๑. พระนันทพุทธอนุชา มีรูปร่างงามคล้ายพระพุทธเจ้า ท่านครองจีวรเท่าพระศาสดา มีผู้เข้าใจผิดคิดว่าเปนพระพุทธองค์ เปนเหตุให้ต้องทรงบัญญัติห้ามพระภิกษุสงฆ์ไม่ให้ครองจีวรเท่าพระสุคต เพื่อกำหนดให้เห็นผิดแผกแตกต่างกัน     ๒. คืนวันหนึ่งพระเจ้าอชาตศัตรู เสด็จไปเฝ้าพระพุทธเจ้าขณะประทับอยู่ในหมู่ภิกษุสงฆ์ เลยไม่รู้ว่าองค์ไหนเปนพระพุทธองค์ ต้องทรงถามหมอชีวกโกมารภัจจ์     ๓. ปุกกุสาติพราหมณ์บวชอุทิศต่อพระศาสดา มาพบพระพุทธเจ้าเข้าที่โรงช่างหม้อก็ไม่รู้จักพระพุทธองค์หลงเข้าใจผิดว่า เปนบรรพชิตสามัญ     ๔. พระกัจจายเถระมีรูปร่างงดงามทำให้มีผู้เข้าใจผิดคิดว่าเปนพระพุทธเจ้าไป ท่านจึงเนรมิตกายให้อ้วนเตี้ยเสียเลย     หลักฐานอีกข้อหนึ่งก็คือ พระพุทธปฏิมากรมี ๒ แบบ แบบหนึ่งไม่มีเกตุ เปนการสร้างรูปเปรียบพระกายมนุษย์ของพระพุทธเจ้า เช่นพระพุทธปฏิมากรของจีน ญี่ปุ่น พะม่า และอินเดีย เป็นต้น     อีกแบบหนึ่งมีพระเกตุ จึงต้องเปนการสร้างรูปเปรียบพระธรรมกายของพระพุทธเจ้า เช่น พระพุทธปฏิมากรของไทยเรานี้ แต่ที่ทำพระเกตุเปนรัศมีกนกเปลวนั้นผิดไป เพราะช่างไม่เข้าใจจึงประดิษฐ์ให้สวยงาม ตามที่ถูกต้องเปนเกตุดอกบัวตูม ดังปรากฏหลักฐานอยู่ในคาถาสวดมนต์มงคลจักรวาลใหญ่ “เกตุมาลานุภาเวน ด้วยอานุภาพแห่ง พระเกตุมาลา” ซึ่งหมายความว่าเกตุดอกบัวตูมได้ แต่ไม่หมายถึงเกตุกนกเปลวรัศมี ข้อนี้ขอให้ดูหนังสือปฏิมากรสงเคราะห์ หน้า ๒๔ ที่ว่าพระพุทธรูปสมัยลพบุรีที่มีเกตุเปนดอกบัว ก็ขอให้ไปดูพระพุทธรูปหินหน้าศาลาหน้าเรือนจำในวังนารายณ์ จังหวัดลพบุรี ดูเหมือนจะมีเกตุดอกบัวตูมอยู่หลายองค์     ต่อไปนี้มีปัญหาว่า ทำอย่างไรจึงจะได้ดวงตาเห็นธรรมกาย ตามหลักฐานที่ได้กล่าวมาแสดงว่าพระพุทธเจ้าทรงได้ดวงตาเห็นพระธรรมกายเมื่อ ตรัสรู้ เปนที่ทราบกันอยู่แล้วว่าพระองค์ทรงตรัสรู้ด้วยการกระทำสมาธิ เพราะฉะนั้น วิธีที่จะได้ดวงตาเห็นธรรมกายจึงต้องอาศัยการกระทำสมาธิโดยมิต้องสงสัย     ในหนังสือพระปฐมสมโพธิและพุทธประวัติแทบทุกเล่ม มีข้อความสอดคล้องต้องกันว่า เมื่อพระศาสดายังอยู่ในพระครรภ์นั้น พระองค์ทรงนั่งสมาธิ ครั้นพระชนม์ ๗ พรรษา พระบิดาพาไปในพิธีแรกนาขวัญ พระองค์ทรงนั่งกระทำสมาธิใต้ต้นหว้า ได้บรรลุผลอันหนึ่งซึ่งกระทำให้เกิดมหัศจรรย์คือเงาต้นหว้าปรากฏเปนปริมณฑล ตรงอยู่ดุจเมื่อตะวันเที่ยง ไม่เบี่ยงคล้อยไปตามเวลาบ่าย ภายหลังที่เสด็จออกบรรพชา พระองค์ได้ทรงศึกษาในสำนักอาฬารดาบสและอุททกดาบส สำเร็จรูปฌาน ๔ และอรูปฌาน ๔ ไม่ทรงเห็นเปนวิธีที่จะบรรลุพระโพธิญาณ จึงทรงคิดอ่านหาวิธีของพระองค์โดยทรงกระทำทุกขกิริยาทรมานพระองค์ ก็ไม่ทรงบรรลุมรรคผลอันใด พระองค์ทรงรำลึกได้ถึงวิธีสมาธิเมื่อครั้งแรกนาขวัญว่าอาจเปนทางบรรลุพระ โพธิญาณ จึงเลิกทรมานพระองค์หันมาทรงกระทำสมาธิตามวิธีนั้นสืบไป ก็ทรงได้ดวงตาเห็นพระธรรมกายและได้บรรลุพระโพธิญาณ แต่พระอาจารย์ผู้รจนาพากันเรียกผลสมาธิครั้งแรกนาขวัญว่า ปฐมฌาน ซึ่งตามรูปการไม่น่าจะเปนเช่นนั้น เพราะ     ๑. ปฐมฌาน อยู่ในจำพวกฌานแปด ที่ทรงศึกษาจากสำนักฤาษี แล้วไม่ทรงเห็นเปนวิธีที่จะบรรลุโพธิญาณจึงไม่ได้ใช้วิธีนั้น หันมาทรงกระทำสมาธิตามวิธีครั้งแรกนาขวัญ วิธีสมาธิครั้งแรกนาขวัญนั้นไม่ใช่ฌานแปดของฤาษี เพราะฉะนั้นผลสมาธิที่ทรงได้จึงไม่น่าจะเปนปฐมฌาน     ๒. ตามหลักฐานที่ได้กล่าวมา แสดงว่าพระองค์ทรงกระทำสมาธิตามวิธีครั้งแรกนาขวัญจนบรรลุพระธรรมกาย ก็การที่จะได้ ธรรมกายนั้น จะต้องผ่าน ปฐมมรรค เพราะฉะนั้นผลสมาธิครั้งแรกนาขวัญนั้น น่าจะเปน ปฐมมรรค เสียมากกว่า     ๓. ขณะแรกนาขวัญนั้นพระองค์มีพระชนมายุ ๗ พรรษา เปนที่สันนิษฐานว่าคงจะยังไม่ได้ทรงศึกษาวิธีกระทำสมาธิอันใด การกระทำสมาธิที่พระองค์ทรงกระทำไปก็คงกระทำไปตามนิสสัยที่สืบเนื่องมาแต่ ครั้งทรงนั่งสมาธิในพระครรภ์ ก็ตามธรรมดาเด็กในครรภ์นั้นใจหยุดนิ่งไม่ได้คิดอะไร พระองค์คงจะทำใจหยุดไปถูกศูนย์กลางของร่างกายเข้าจึงได้ดวงปฐมมรรค ตามหลักที่กล่าวแล้วนั่นเอง     ๔. การทำปฐมฌานมีวิธีการพิสดารยุ่งยากกว่าทำปฐมมรรคมาก ตามธรรมดาจะต้องได้รับการศึกษาจากครูบาอาจารย์เสียก่อนจึงจะกระทำได้ไม่ เหมือนการทำปฐมมรรคที่ตามหลักเพียงแต่ทำใจให้ไปหยุดถูกที่จุดศูนย์กลางของ ร่างกาย ซึ่งเด็กบางคนก็อาจกระทำได้โดยนิสสัยสืบเนื่องมาจากในครรภ์ มีตัวอย่าง เช่น เด็กชายวรนิติ กำภูพงษ์ ก็สามารถทำสมาธิถึงธรรมกายโดยมิได้ศึกษาจากผู้ใด     วิธีทำกัมมัฏฐานในตำรามีตั้ง ๔๐ วิธี นอกตำราก็ยังมีอีกมากมาย แต่วิธีที่ได้ผลดีก็คือ วิธีของท่านพระครูสมณธรรมสมาทาน ซี่งเรียกกันว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำ ประตูน้ำภาษีเจริญ จังหวัดธนบุรีนี้ เพราะมีผู้ได้ธรรมกายไปตามวิธีของหลวงพ่อตั้งหลายพัน จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 20:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ความคิดเห็นที่ 65   ความเห็น55เป็นทรรศนะหนึ่งของบางสายครับ จากคุณ : อิทธิบาทสี่   - [ 9 มิ.ย. 52 20:16:02 ]   แล้วคุณอิทธิบาทสี่เห็นด้วย หรือเห็นค้านกับความเห็นที่นำมา post ครับ ถามต่อว่าความเห็นที 68 คุณก็เห็นด้วยหรือเปล่าครับ จากคุณ : sysiphus - [ 9 มิ.ย. 52 21:04:55 ]

ความคิดเห็นที่ 70 อนุสรณ์คุณพระทิพย์ปริญญา โดย กิตติวุฑโฒ ภิกขุ จิตตภาวันวิทยาลัย บางละมุง ชลบุรี พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๒๐ ในสมัยพุทธกาลนั้น พระพุทธองค์ทรงยกย่องพุทธบริษัทที่เป็นอุบาสกเป็นเอตทัคคะในทางธรรมกถึกหลายท่านด้วยกัน อุบาสกที่ได้รับการยกย่องทุกท่าน เป็นผู้แตกฉานในหลักพระพุทธศาสนา ทั้งในส่วนปริยัติและปฏิบัติ ในด้านพระปริยัติคือแตกฉานในพระไตรปิฎกและสามารถอธิบายขยายความในธรรมได้อย่างกว้างขวางถูกต้องตรงตามสภาวธรรม สามารถอธิบายหลักธรรมที่ลึกซึ้ง ให้เข้าใจง่ายขึ้นได้ ผู้ที่สามารถเช่นนั้น จะต้องเป็นผู้แตกฉานในพระอภิธรรมปิฎก พระอรรถกถาจารย์จึงกล่าวว่า ผู้ที่เป็นพระธรรมกถึกที่เก่งนั้น จะต้องมีความรู้แตกฉานในพระอภิธรรม>> พระทิพย์ปริญญา เป็นอุบาสกที่มีความสำคัญในพระพุทธศาสนาท่านหนึ่งซึ่งเป็นที่รู้จักกันในวงการพุทธศาสนิกชนทั่วไป โดยเฉพาะผู้ที่เป็นนักศึกษาธรรมตั้งแต่นักธรรมตรี โท เอก และนักศึกษาพระอภิธรรมสำหรับผู้ที่เคยเรียนนักธรรม จะต้องเรียนจุลอภิธรรม เรียบเรียงโดยพระทิพย์ปริญญา ตำราเล่มนี้ ผู้ศึกษานักธรรมมักจะบ่นกันว่ายากมาก เพราะเป็นธรรมชั้นสูง ลึกซึ้งมาก ต้องใช้ปัญญาในการศึกษานานพอสมควร จึงจะเกิดความเข้าใจ และทราบว่า ที่ทางคณะสงฆ์นำเอาจุลอภิธรรมมาเป็นหลักสูตรให้ผู้ศึกษาธรรม ได้ศึกษานั้น ก็ด้วยความเพียรพยายามของพระทิพย์ปริญญา ที่มีกุศลเจตนา ต้องการให้พระภิกษุสามเณรมีความรู้หลักธรรมชั้นสูงขึ้นไปจะได้เป็นพระธรรมกถึกที่ดีสามารถสั่งสอนสาธุชนได้อย่างถูกต้องไม่ผิดพลาดจากสภาวธรรมหลายครั้งที่พระทิพย์ปริญญามาปรารภถึงการแสดงพระธรรมเทศนาของพระธรรมกถึกที่อธิบายหลักธรรม ในพระธรรมเทศนาทางสถานีวิทยุ เช่น อธิบายเรื่องตัณหาสามประการคือ กามตัณหา วิภวตัณหา แต่อธิบายไม่กระจ่างชัด หรืออธิบายผิดไปจากหลักพระไตรปิฎกอรรถกถา ฎีกา ซึ่งพระทิพย์ถือมาก ยิ่งเป็นธรรมขั้นโลกุตตร เช่น นิพพานด้วยแล้ว พระทิพย์ปริญญาจะไม่ยอมเป็นอันขาด จะต้องไปพบพระผู้แสดงธรรมทันที แล้วอธิบายยกหลักฐานที่มาให้พระผู้แสดงธรรมองค์นั้นได้เข้าใจอย่างถูกต้อง จนเป็นที่ขยาดของพระธรรมกถึกหลายรูปทีเดียว พระภิกษุไม่ว่าพระผู้น้อยหรือพระผู้ใหญ่ ที่ไม่มีความรู้ในพระอภิธรรมจึงกลัวพระทิพย์ปริญญา ที่กลัวนั้นมิใช่ว่าพระทิพย์ปริญญาเป็นคนดุหรือเที่ยวไปรุกรานพระ แต่กลัวพระทิพย์จะถามปัญหาธรรม แล้วตอบไม่ได้นั่นเอง ซึ่งโดยปกติแล้ว พระทิพย์ปริญญาเป็นผู้เคารพในพระรัตนตรัยอย่างมั่นคง เคารพในพระปัญญาญาณของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เคารพในพระธรรม เคารพในพระสงฆ์ พยายามป้องกันมิให้สัทธรรมปฏิรูปเกิดขึ้น จะอธิบายธรรมข้อใดก็ตามจะต้องยกหลักฐานจากพระไตรปิฎกอรรถกถา ฎีกามาประกอบ จนมีพระเถรบางรูปไม่พอใจ จนถึงขั้นกล่าวปฏิเสธว่าอภิธรรมไม่ใช่พุทธพจน์และคัดค้านในการยึดหลักเหล่านี้ว่า พระทิพย์ปริญญายึดตำราซึ่งผิดหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ตรัสไว้แก่ชาวกาลามชน และยกกาลามสูตรมาหักล้าง แต่พระทิพย์ปริญญาก็แก้ตกยกเหตุผลมาอธิบายให้เข้าใจในหลักธรรมจากกาลามสูตร และอธิบายว่าพระไตรปิฎกไม่ใช่ตำราดังที่บางท่านเข้าใจ แต่เป็นเสมือนภาชนะที่รองรับเอาคำสั่งสอนที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ตลอดพระชนมายุเป็นเวลา ๔๕ ปี พระไตรปิฎกจึงไม่ใช่ตำรา>> ฉะนั้น การอธิบายธรรมข้อใด เรื่องใดก็ตาม จะใช้ความเห็นความเข้าใจของตนเองไปอธิบายนั้น ย่อมผิดพลาดเสมอ จำต้องอาศัยหลักฐานที่เรียกว่า “อาคตสถาน” นั่นเอง พระทิพย์ปริญญา เป็นบุคคลตัวอย่างที่พุทธศาสนิกชนทั้งบรรพชิตและคฤหัสถ์ ที่เป็นปราชญ์ทางพระศาสนาควรถือเอาเป็นแบบอย่าง พระทิพย์ปริญญาพูดอยู่เสมอว่าเราไม่ใช่พระพุทธเจ้า ที่ตรัสรู้ธรรมเอง ต้องอาศัยพระปัญญาญาณของพระพุทธองค์ จึงไม่ควรอวดรู้ไปกว่าพระพุทธเจ้า หรือตั้งตนเป็นพระพุทธเจ้าเสียเอง ในสมัยที่พระทิพย์ปริญญายังแข็งแรง จะต้องเที่ยวไปตามสำนักต่าง ๆ ทั่วประเทศ เพื่อสนทนาธรรมกับพระสงฆ์และอุบาสกอุบาสิกา บางสำนักก็เชิญไปแสดงธรรมปาฐกถา พระทิพย์ปริญญาไม่เป็นผู้ตระหนี่ในความรู้ ในธรรมผู้ที่มีจิตเป็นกุศลเผยแพร่ธรรมอยู่เสมอ จึงเป็นที่น่าเสียดายที่พระศาสนาสูญเสียกำลังอันสำคัญไปท่านหนึ่ง สำนักเรียนธรรม สำนักปฏิบัติธรรม ก็ต้องเงียบเหงาไป เพราะขาดผู้ที่คอยสร้างบรรยากาศแห่งความบันเทิงในธรรม และคอยกระตุ้นนักศึกษาให้เกิดความตื่นตัวในการศึกษา ค้นคว้าหาความเข้าใจมาแลกเปลี่ยนกันในสมัยที่ข้าพเจ้าไปปฏิบัติธรรมที่บางละมุง ซึ่งในสมัยนั้นยังไม่ได้สร้างจิตตภาวันวิทยาลัย ต้องอาศัยบ้านพักตากอากาศของคุณหญิงเชิญพิศลยบุตร เป็นที่อาศัยปฏิบัติธรรม คุณพระทิพย์ปริญญาจะต้องตามไปนอนค้างด้วยเพื่อสนทนาธรรมกัน และมักจะดึกเสมอ เพราะได้รู้จักตั้งแต่ครั้งหลวงพ่อวัดปากน้ำภาษีเจริญ ธนบุรี ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งข้าพเจ้าได้อุปสมบทที่นั่น พระทิพย์ปริญญาจะไปเยี่ยมหลวงพ่อเสมอ ในสมัยนั้นหลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านสอนกรรมฐานที่เรียกว่า “ธรรมกาย” ได้มีพระเถระหลายรูปวิจารณ์ว่าหลงพ่อสอนผิดจากหลักคำสอนของพระพุทธองค์ พระทิพย์ปริญญาได้คัดค้านพระเถระเหล่านั้น และออกแก้แทน หลวงพ่อด้วยเหตุผลจนเสียงวิจารณ์หายไป นับว่าได้ช่วยเหลือหลวงพ่อมาก โดยย่ำยีพวกปรัมปวาทให้พ่ายแพ้ไป>> > > จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 21:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 71 พระทิพย์ปริญญาเขียนเรื่องธรรมกาย หนังสือเล่มนี้ ตั้งชื่อว่า "ธรรมกาย" มิใช่ข้าพเจ้าคิดตั้งเอาเอง ท่านเจ้าของผู้แสดงเรื่องนี้เป็นผู้ตั้ง ท่านเจ้าของที่ว่านี้คือ ท่านพระครูสมณธรรมสมาทาน (สด) เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ คลองภาษีเจริญในปัจจุบันนี้ ซึ่งเรียกกันอยู่แพร่หลายในหมู่ศิษย์ที่เคารพนับถือว่า "หลวงพ่อวัดปากน้ำ" ปัจจุบันนี้ เป็นที่ พระมงคลราชมุนี การแสดงเรื่องธรรมกายนี้ เป็นเรื่องที่ท่านแสดงแก่ ภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา ในวันพระและวันอาทิตย์ แสดงติดต่อกันเป็นลำดับไปข้าพเจ้าเป็นผู้หนึ่งที่ไปฟังได้จดบันทึกเอาแต่หัวข้อใจความไว้ แล้วเรียบเรียงไปขอให้ท่านตรวจเรื่อย ๆ มา เริ่มแต่วันที่ ๒๗ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๔๘๘ จนถึงวันที่ ๓ มีนาคม พ.ศ.๒๔๘๙ รวมเป็นเวลา ๓ เดือนเศษจึงจบ จุดมุ่งหมายที่แสดงเป็นเรื่องสมาธิโดยตรง เป็นแต่ท่านยกเอาพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ เป็นหลักแสดงและแสดงหนักไปในทางแนวปฏิบัติ ไว้แนวปริยัติบ้างพอสมควร แต่เมื่ออ่านดูให้จบแล้วจะจับใจความได้เป็นเรื่องเกี่ยวติดต่อกันหมด แต่สำนวนโวหารที่บันทึกไว้นี้ รู้สึกว่าอยู่ข้างจะสั้นอยู่มาก โดยยกเอาเทศนาโวหารออกเสีย บันทึกไว้แต่แก่นความ เพื่อให้รวมเป็นแนวปฏิบัติได้ง่าย ไม่ประสงค์ให้อ่านอย่างหนังสือเทศน์ต่าง ๆ ดังเคยพบเห็นมา อันจะทำให้เสียเวลาอันมีค่าของผู้อ่าน จึงหวังเอาละเอียดหมดจดไม่ได้ ข้อใดที่อ่านแล้วไม่เข้าใจ ก็ขอให้เป็นหน้าที่ของท่าน ผู้อ่านหาโอกาสไปไต่ถามผู้ที่ปฏิบัติดู เขาจะบอกท่านได้ หรือยังไม่หมดสงสัยจะไปไต่ถามท่านผู้แสดงเองก็ได้ ข้าพเจ้าเคยเห็นมีผู้สนใจในทางปฏิบัติไปไต่ถามท่านเนือง ๆ ท่านไม่มีความรังเกียจ>> มูลเหตุที่ข้าพเจ้าจะได้ไปฟังธรรมที่วัดปากน้ำนั้น ก็เพราะเวลานั้น ประเทศไทยเราอยู่ในระหว่างสงครามโลก ในพระนครถูกเครื่องบินข้าศึกมาทิ้งระเบิดไม่หยุดหย่อน ข้าพเจ้าได้อพยพหลบภัยไปอยู่ตำบลวัดสิงห์ ข้าพเจ้าฉวยโอกาสนี้เที่ยวเตร่ไปตามวัดต่าง ๆ เพื่อศึกษาหาความรู้ในทางพระพุทธศาสนาไปหลายวัด ได้ความรู้แปลก ๆ กัน แต่เมื่อหันเข้าหาแนวปฏิบัติแล้ว บางท่านไม่ใคร่ขยายโจ่งแจ้ง สังเกตดูเหมือนจะปิดกัน จนในบางวัด ข้าพเจ้าไปมองเห็นหีบหนังสือเป็นหีบไม้แบน ๆ และเขียนเป็นหนังสือขอมบอกไว้ข้างหน้าหีบว่า "วิปัสสนา" ข้าพเจ้าอ่านออกเพราะข้าพเจ้าเคยเรียนหนังสือขอม ใจข้าพเจ้าอยากรู้เหลือเกินว่า ในนั้นจะมีหนังสืออะไรแต่ไม่กล้าจะละลาบละล้วง จึงเป็นแต่กระทบถามท่านในเรื่องแนวปฏิบัติบ้าง ก็ไม่ได้ความ นาน ๆ เข้าพอจะจับเค้าได้บ้างว่าทางวิปัสสนามักจะเพ่งของขาว>> วันหนึ่ง ข้าพเจ้าไปนั่งคุยกับผู้หญิงผู้มีอายุคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนอพยพพักอยู่ใกล้กัน มีชายคนหนึ่งมาพูดกับข้าพเจ้า เล่าถึงว่าเขาเคยไปกับแม่ชีธุดงค์คนหนึ่ง เคยสอนวิปัสสนาให้ ข้าพเจ้าซักถามก็เล่าว่าให้พิจารณาสังขารร่างกายเทียบกับซากศพ หญิงผู้มีอายุขัดคอขึ้นทันทีว่า อย่างนั้นเขาเรียกว่าปลงอนิจจังไม่ใช่วิปัสสนา ข้าพเจ้าถามว่า วิปัสสนาเป็นอย่างไรเล่า แกเล่าต่อไปว่า วิปัสสนาเขาต้องเรียนเห็นนรก เห็นสวรรค์ เห็นนิพพาน ทั้งต้องไปเที่ยวดูนรก สวรรค์นิพพานได้ด้วย ข้าพเจ้างง ชายคนนั้นก็งง เพราะถ้อยคำเช่นนี้ไม่เคยได้ยิน แม้ข้าพเจ้าจะเคยเรียนพระปริยัติธรรมจนสอบได้ชั้น ป.๖ ก็นึกได้แต่ว่าไปสวรรค์ นรก ก็มีเรื่องพระมาลัย และพระโมคคัลลานะ เป็นต้น แต่ข้อว่าไปเที่ยวนิพพานได้นั้น ข้าพเจ้าหมดความคิดทั้งหมดความรู้ด้วยจึงพูดอะไรต่อไปไม่ได้ หญิงคนนั้นยังท้าว่า เอาเถอะน่า วันหน้าจะเอาหนังสือของหลวงพ่อวัดปากน้ำให้ดู เขาเรียนกันอย่างนั้น ส่วนตัวแก่ว่าได้ลองบ้างเหมือนกัน แต่ไม่ทันรู้ผลอะไรแกกลัวจะเป็นบ้าเลยเลิกเสีย>> ต่อมาวันหนึ่ง ข้าพเจ้ามาที่วัดแห่งหนึ่งในพระนคร พบนายทหารคนหนึ่งชื่อหลงจบฯ คุยให้ฟังว่าเขาเคยมาวัดปากน้ำ ได้ข่าวเล่าลือว่า พาไปสวรรค์ นรกได้ เขา ๒ คนกับภรรยาไปหา ขอให้พาไปพบพ่อตาที่ตายไปนานแล้ว ว่าจะไปอยู่ที่ไหน หลวงพ่ออิดเอื้อน แกตัดพ้อต่อว่าต่าง ๆ นานา ว่าถ้าไม่ทำให้เห็นจริง เสียงที่เล่าลือนั้นก็เป็นเรื่องไม่มีความจริง ในที่สุดแกว่าหลวงพ่ออดรนทนไม่ได้ จึงได้เรียกพระมา ๑ รูป ชี ๑ คน และบอกเรื่องที่หลวงจบฯ ต้องการให้ทราบ ทั้งพระและชีก็นั่งเข้าที่ หลวงจบฯบอกชื่อพ่อตาให้ทราบ สักประเดี๋ยวพระตอบว่าไม่พบ หลวงพ่อบอกว่าขอตรวจดูบัญชีให้ถ้วนถี่อีกประเดี๋ยวพระบอกว่าพบแล้ว ไปเกิดเป็นเทวดาอยู่ในชั้นยามาหลวงพ่อบอกให้เชิญมา และบอกแม่ชีว่าขอยืมร่างหน่อย ประเดี๋ยวบอกว่ามาแล้ว แม่ชีลืมตา หลวงพ่อก็ถามไปยังแม่ชี ๆ บอกว่ามาจากชั้นยามา และบอกว่าเมื่อเป็นมนุษย์ อยู่ทางวัดยายร่ม แล้วถามว่าทำบุญอะไรจึงไปเกิดเป็นเทวดา แม่ชีนั้นตอบว่าสร้างโบสถ์ หลวงจบฯ ว่าตอนนี้ชักตะลึง เพราะความจริงพ่อตาได้สร้างโบสถ์ไว้จริง หลวงจบฯ ยังช่วยทำแต่ก็นานมาแล้ว แม่ชีนี้สังเกตดูอายุยังน้อย คะเนว่าจะเกิดไม่ทันเสียอีก แต่ไฉนบอกถูกต้อง แล้วหลวงพ่อซักต่อไปว่า เคยมีลูกกี่คน บอกถูกทั้งลูกหญิงลูกชาย แล้วหลวงพ่อชี้ให้ดูหลวงจบฯ กับภรรยาแล้วถามว่านี่ใคร แม่ชีมองดูสักประเดี๋ยว ถามตรงมาที่หลวงจบฯ ว่านี่ไอ้แช่มใช่ไหม หลวงจบฯ ว่าใช่ แล้วถามต่อไปอีกว่า นี่นางเครือใช่ไหม ภริยาหลวงจบฯ รับว่าใช่ ที่สุดทั้งตัวหลวงจบฯ และภริยา ร้องไห้โดยคิดถึงบิดา เพราะความจริงแม่ชีนี้ไม่รู้จักชื่อหลวงจบฯ และชื่อภริยาก็ไม่รู้ หลวงพ่อก็ไม่รู้ ไฉนแม่ชีพูดถูกต้อง นี่เป็นเรื่องที่หลวงจบฯ เล่าให้ข้าพเจ้าฟังเอง ว่าตัวหลวงจบฯ แต่เดิมชื่อแช่ม แต่เป็นหลวงจบฯ มานานแล้ว ไฉนแม่ชีเอามาพูดถูก ในที่สุดหลวงจบฯ ว่าเรื่องที่พบมาเป็นเช่นนี้ จะมีเหตุผลเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ นี่เริ่มเป็นปฐมเหตุให้ข้าพเจ้าครุ่นคิดอยู่ และเวลานั้นมีท่านพระครูองค์หนึ่งอยู่วัดประดู่มานั่งอยู่ที่นั่นพูดขึ้นว่า เมื่อวันวิสาขะนี้มีคนโจทก์กันมาว่า เวลาเวียนเทียนที่วัดปากน้ำ มีคนเห็นเป็นรูปพระปฏิมากรลอยอยู่ ท่านว่าท่านได้ซักถามหลายคนก็รับว่าเห็นจริง ข้าพเจ้างงอีก เพราะคิดไม่ออกว่าอะไร เป็นแต่ข้าพเจ้าได้พูดต่อพระที่นั่งอยู่นั้นหลายรูปว่า เรื่องที่เราไม่รู้ไม่เห็นผู้อื่นเขาจะสามารถรู้เห็นได้หรือไม่ จะมีอะไรเป็นเครื่องวัด ไม่มีใครตอบ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 21:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 72 วันหลังข้าพเจ้าได้ไปสนทนากับแกอีก แกส่งหนังสือให้ดู ๑ เล่ม ข้าพเจ้าอ่านดูเป็นเรื่องวิธีเจริญสมาธิของหลวงพ่อวัดปากน้ำ มีภาพคนนั่งสมาธิ และบอกจุดที่ตั้งปริกรรมนิมิตไว้โดยละเอียด และมีคำอธิบายย่อ ๆ ลงท้ายสุดเรื่องนิพพาน เมื่ออ่านไปความมึนงงของข้าพเจ้ายิ่งทวีขึ้นอีกหลายเท่า คิดไปต่าง ๆ นานา ว่านี่อะไรกัน ซ้ำในที่สุดว่าทำได้ตามวิธีนี้แล้วยังมีวิชาที่จะต้องเรียนอีกมากยิ่งงงใหญ่ไม่รู้ว่าวิชาอะไร เพราะข้าพเจ้าเรียนปริยัติมาจนสอบไล่ได้ชั้น ป.๖ แล้วไม่ได้ความเข้าใจอย่างนี้เลย แต่ในที่สุดข้าพเจ้าได้คิดขึ้นมาว่า คนเราเขาว่ามีวิชาที่จะต้องเรียนเรื่อย ๆ ไปจนตายไม่มีจบ ใครหยุดเรียนเมื่อใดโดยถือเสียว่า ตนมีความรู้พอแล้ว เขาว่านั่นคือคนโง่ ทางพระเรียกว่า ทิฎฐิ หากยังปล่อยให้ทิฎฐินี้ฝังแน่นอยู่ในสันดาน ไม่ต้องสงสัยว่าจะต้องอมโรคโง่ไปจนตาย สิ่งใดที่เราไม่รู้ ไม่ควรจะไปตั้งมานะทิฎฐิว่าคนอื่นก็คงไม่รู้วิเศษไปกว่าเรา สิ่งใดที่เราทำไม่ได้ไม่ควรจะไปตั้งทิฏฐิว่า คนอื่นก็คงจะทำไม่ได้ แม้สิ่งใดที่เราว่าเรารู้ดีแล้วก็ไม่ควรจะไปตั้งทิฏฐิว่าไม่มีคนอื่นจะดีกว่าเรา ซึ่งเป็นมูลเหตุให้ข้าพเจ้าต้องสืบเสาะมาหาหลวงพ่อวัดปากน้ำให้จงได้>> เหตุที่ทำให้ข้าพเจ้างงดังกล่าวมา ก็เพราะว่านอกจากแนวปริยัติที่ข้าพเจ้าเคยผ่านมา รวมทั้งแนวปฏิบัติที่ท่านผู้รู้ได้เขียนไว้ในที่ต่าง ๆ กัน ข้าพเจ้าก็ได้เอาใจใส่ค้นคว้าอ่านดูมากต่อมากแล้ว มีรูปในทำนองตำรา หรือที่เรียกว่าเป็นแนวทางปรัชญาเป็นส่วนมาก บางฉบับพูดทีแรกเหมือนจะเป็นแนวปฏิบัติ แต่ลงท้ายก็เป็นการกล่าวตามตำราไปเสีย คิดไปมารู้สึกว่าเราจะเป็นแต่คนดูแผนที่เสียแล้ว ถ้าเขาจะให้เดินไปจริงจังตามแผนที่จะไปไม่รอดกระมัง ถ้ากระนั้นก็ควรศึกษาการเดินเองดูบ้าง คงจะได้ความรู้อะไรแปลก ๆ บางฉบับก็วิพากษ์วิจารณ์หันเหธรรมลงมาเทียบกับวิทยาศาสตร์ทางโลกจนรู้สึกอึดอัดใจ แต่ส่วนฉบับของหลวงพ่อวัดปากน้ำที่กล่าวมานั้น ข้าพเจ้าอ่านแล้วตันเลย ไม่ใช่เพียงอึดอัด เพราะตามที่กล่าวไว้นั้นสั้นเหลือเกินจนเห็นเป็นของแปลก ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงต้องมาหาให้พบท่านเจ้าของจนได้>> วันแรกข้าพเจ้ามาหาท่านเวลาฉันเพล เห็นมีคนนั่งล้อมรอบไปกราบ ๆ ท่านและบอกชื่อเสียงแก่ท่าน บอกความประสงค์แก่ท่านว่ามีความสนใจในทางธรรม ท่านบอกให้นั่งรออยู่นั่นก่อน (ชี้ไปทางหลัง) ท่านก็ฉันเพลเงียบ ๆ เวลานั้นก็เห็นแม่ชีคนหนึ่ง อุบาสกคนหนึ่งควบคุมแนะนำให้คนเหล่านั้นนั่งสมาธิตาม ๆ กันหมด (ต่อมาได้ความว่าเป็นคนไข้ที่มาขอให้ท่านรักษา) พอเสร็จสนทนาปราศรัย ท่านก็ยกบทพุทธคุณขึ้นมาพูดเป็นข้อ ๆ ไป พร้อมทั้งคำแปลคำอธิบาย หูข้าพเจ้าฟังดูรู้สึกว่ามีรสชาติซาบซึ้งกว่าที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินหรือเคยอ่านมาในที่ต่าง ๆ นั้นมาก ข้าพเจ้าติดใจในอรรถรสมาก แต่นั้นมาก็พยายามไปฟังเวลาท่านลงแสดงธรรมในโบสถ์เสมอ ท่านลงแสดงเองทุกวันพระและวันอาทิตย์ ข้าพเจ้ารู้สึกจับใจมาก ส่วนมากแสดงหนักไปในทางปฏิบัติ ข้าพเจ้านึกเสียดายว่าที่ท่านแสดงนั้น แสดงด้วยปากเปล่า เราฟังแล้วก็มีแต่จะเสื่อมสูญไป เสียดายความเหน็ดเหนื่อยที่ท่านพยายามแสดง จึงคิดหาทางขอบันทึกไว้ ท่านเห็นชอบด้วยจึงได้เริ่มลงมือบันทึก>> เท่าที่ข้าพเจ้าเคยพบปะมา พระที่เป็นฝ่ายสมถะมักไม่ใคร่แสดงธรรม พระที่แสดงธรรมโดยมากเป็นฝ่ายปริยัติ แต่หลวงพ่อวัดปากน้ำนี้ไฉนจึงชอบแสดงธรรม ได้ความว่าท่านเป็นนักปริยัติมาแต่เก่าก่อนแล้ว ฉะนั้นสังเกตดูแนวการแสดงในเบื้องต้นแต่ละกัณฑ์ ๆ ระวังบาลีมิให้คลาดเคลื่อน และแปลเป็นข้อ ๆ ไปก่อน แล้วจึงจะขยายความชี้แนวปฏิบัติท่านแสดงธรรมอยู่ในหลักนี้เสมอ ไม่ใช่นึกว่าเอาตามใจชอบ ถ้าจะยกอะไรขึ้นเป็นต้องอ้างอาคตสถานที่มาแห่งธรรมเหล่านั้นประกอบด้วย>> จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 21:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 73 จริยาของท่าน ๑. คุมภิกษุ สามเณรลงทำวัตรไหว้พระในโบสถ์ทุกวัน วันละ ๒ เวลา คือเช้าหนหนึ่ง เย็นหน>> หนึ่ง และได้ให้โอวาทสั่งสอนภิกษุสามเณรทั้ง ๒ เวลา>> ๒. วันพระและวันอาทิตย์ลงแสดงธรรมในโบสถ์เองเป็นนิจ>> ๓. ทำกิจภาวนาอยู่ในสถานที่ซึ่งจัดไว้เฉพาะเป็นกิจประจำวัน และควบคุมพระให้ไปนั่งภาวนา>> รวมอยู่กับท่านทั้งกลางวันและกลางคืน ส่วนพวกชีก็ให้ทำกิจภาวนาเหมือนกัน>> ๔. ทุกวันพฤหัสบดี เวลา ๑๔.๐๐ น. ลงสอนการนั่งสมาธิแก่ภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา >> ต่างถิ่นมาเรียนกันเป็นจำนวนมาก ๆ ทุกวันพฤหัสบดี สอบถามได้ความว่ามีผู้ไปเรียนกันมากแต่ต้นจนบัดนี้ ไม่ต่ำกว่า ๔ หมื่น แล้ว เพราะสอนมากกว่า ๑๕ ปีแล้ว>> ๕. จัดให้มีครูสอนปริยัติในวัดนี้อีกแผนกหนึ่งด้วย นอกจากจำเป็นจริง ๆ แล้ว ท่านไม่ยอมออกจากวัด การสวดมนต์ฉันเช้า ถ้าใครไปนิมนต์มักจะถูกถามว่าให้พระอื่นไปแทนได้ไหม อย่างนี้โดยมาก เพราะท่านชอบหมกมุ่นอยู่แต่กิจภาวนาโดยมาก ออกรับแขกก็เป็นเวลา ตอนเพลครั้งหนึ่งที่ไปพบได้เสมอ ถัดจากนั้นก็เวลา ๑๗.๐๐ น. อีกหนหนึ่ง ออกมานั่งพักผ่อนสนทนาปราศรัย นอกจากนี้ท่านอยู่ในห้องภาวนา ซึ่งเรียกว่าโรงงาน ซึ่งใครไม่เข้าใจ ได้ยินคำว่าโรงงานเลยเข้าใจไปเป็นอื่นก็มี ข้าพเจ้าเองเคยได้ยินเหมือนกันว่าหลวงพ่อมีโรงงานทำ บุ้งก็ขาย จึงเลี้ยงพระได้ทั้งวัดซึ่งเป็นเสียงอกุศล ข้าพเจ้าได้สอบถาม ไวยาวัจกรของท่านดูได้ความว่า เดิมเคยมีเจ๊กมาทำบุ้งกี๋ขายอยู่หน้าวัดคราวหนึ่งจริง จึงกลายเป็นข่าวอกุศลนี้ ความจริงวัดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย>> วัดนี้มีโรงครัวหุงหาอาหารเลี้ยงพระภิกษุสามเณรทั้งวัด รวมทั้งแม่ชีและอุบาสกอุบาสิกา ถ้าวัน>> อุโบสถพวกที่รับอุโบสถก็ได้รับการเลี้ยงดูด้วย ทำมาดังนี้ ๒๐ ปีเศษแล้ว เช้าเลี้ยงข้าวต้ม เพลเลี้ยงข้าวสวย เฉพาะปีนี้มีภิกษุสามเณรที่จำพรรษา ๑๐๕ รูป อุบาสก อุบาสิกา ๑๒๐ คนเศษ มักจะมีผู้เลื่อมใสศรัทธามารับเลี้ยงเนือง ๆ เช่น ทำบุญวันเกิดหรืออะไรเป็นต้น วิธีทำไม่ยาก เอาเงินไปมอบไวยาวัจกรกำหนดวันไว้ ถึงวันก็ไปแต่ตัว โรงครัวจัดไว้เสร็จและมีวิธีนำถวายเป็นแบบสังฆทาน และโดยมากมักมีเทศน์ด้วย ซึ่งข้าพเจ้าเคยพบบ่อย ถ้าวันใดไม่มีเจ้าภาพก็เป็นส่วนของหลวงพ่อ ข้าพเจ้าเคยสอบถามพระที่วัดนั้นว่า หลวงพ่อเห็นจะมีเงินทุนสำรองมาก ท่านบอกว่าเปล่า ทำหมดไปมีมาใหม่ ทำหมดไปมีมาใหม่อย่างนั้นเองแต่ไม่ขาด การที่คนไข้มารักษาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร ข้าพเจ้าเห็นว่าแปลกกว่าวัดทั้งหลาย จึงนำมาเล่าสู่กันฟังไว้ในที่นี้ด้วย ภิกษุสามเณรในวัดนี้มี ๒ ประเภท คือ นักวิปัสสนาประเภท ๑ นักเรียนปริยัติประเภท ๑ หลวงพ่อเลี้ยงดูทั้งนั้น การขบฉันไม่ต้องกังวลเนื่องจากเหตุที่ว่า ผู้ที่หุงหาอาหารในโรงครัวของวัดนี้ เป็นพวกอุบาสิกาและพวกที่ปฏิบัติธรรม>> จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 21:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ถึงแม้จะมีอุบาสกปนบ้าง แต่ก็มีอุบาสิกาเป็นส่วนมาก จึงเป็นมูลเหตุให้มีข่าวอกุศล อันนำความมัวหมองมาสู่สำนักนี้ขึ้นอีกทางหนึ่ง ซึ่งข้าพเจ้าก็ได้ยินเข้าหูตั้งแต่ก่อนที่จะได้ไปติดต่อกับวัดนี้ แม้วันแรกที่ไปฟังลาดเลา ก็ได้พบพระองค์หนึ่งในวัดนั้น ท่านพูดขึ้นเองว่าที่วัดนี้มักมีข่าวอกุศลต่าง ๆ อยู่ ถ้าได้มาดูเสียด้วยตนเองดังนี้ดีกว่า ท่านไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ข้าพเจ้าเองก็ไม่ได้ไต่ถามในเรื่องเหล่านี้ แต่เพื่อพิสูจน์หาความจริง วันหนึ่งข้าพเจ้าไปพบชายมีอายุคนหนึ่งที่วัดสิงห์ แกพูดว่าเคยอยู่วัดปากน้ำมา ๒ ปี แต่เดี๋ยวนี้ไปอยู่ที่อื่นแล้ว ข้าพเจ้าเห็นเป็นโอกาสจึงลองกระทบถามดูถึงข่าวอกุศลเหล่านี้ แกหัวเราะแล้วตอบว่า แกก็เคยได้ยินเข้าหูมามากเหมือนกัน ข้าพเจ้าจึงถามว่าก็แล้วความจริงเป็นอย่างไรเล่า แกว่าไม่เห็นมีวี่แววดังข่าวนั้นเลย ผมก็อยู่ที่นั่นมานาน และยังพูดต่อไปอีกว่า เรื่องอย่างนี้ถ้าเป็นความจริงแล้ว ไม่ต้องมีคนอื่นว่าดอกตนของตนย่อมจะติตนเอง ที่ไหนจะทนอยู่ดูหน้าคนทั้งหลายได้ ในที่สุดแกยังท้าว่า ถ้าคุณยังไม่เคยไปก็ไปพิจารณาดูเถิด ท่านพระครูวัดปากน้ำองค์นี้ผิวพรรณเปล่งปลั่ง และยังกล่าวต่อไปว่า อันภิกษุที่ไม่บริสุทธิ์แล้ว ย่อมเศร้าหมอง พอจะดูกันออก ข้าพเจ้าถามต่อไปว่า ท่านเทศน์เป็นอย่างไรบ้าง แกตอบว่าพอฟัง ข้าพเจ้านึกในใจว่าตานี่พูดสูงอยู่เหมือนกัน จึงต้องซักแกต่อไปว่า ที่ว่าพอฟังน่ะหมายความว่าอย่างไร แกตอบว่าฟังที่นี่วันหนึ่งคุ้มกับฟังที่อื่นตั้งปี>> นอกจากนี้ ข้าพเจ้ายังเงี่ยหูฟังอีกหลายทางตลอดจนเสียงพระเถระผู้ใหญ่บางองค์ในพระนครก็ ไม่ติฉินประการใด แถมบางรูปยังพูดไปถึงมูลเหตุแห่งข่าวอกุศลเหล่านี้เสียอีกว่า เกิดจากคนที่มุ่งอิจฉาและยังได้ความต่อไปจนถึงว่า พวกที่อิจฉาเคยใช้คนมาลอบยิงเมื่อท่านไปอยู่ใหม่ ๆ เพราะท่านไม่ใช่คนถิ่นนี้ และถึงกับร้องเรียนข่าวอกุศลต่าง ๆ มายังสมเด็จพระสังฆราชครั้งกระโน้น ถึงแก่ส่งพระไปอยู่ประจำคอยสังเกตเหตุการณ์ และตำรวจปลอมตัวไปสอดแนม ในที่สุดก็ไม่ได้ความจริงตามที่กล่าวหา นี่เป็นเรื่องที่ข้าพเจ้าสืบสวนได้ความมาจะสมควรฟังเป็นความจริงได้เพียงใดหรือไม่ แล้วแต่ท่านผู้อ่านจะพิจารณาเอาเอง เพื่อที่จะรู้ว่าข้าพเจ้าผู้สืบสวนและเขียนข้อความเหล่านี้เป็นใคร จึงขอบอกไว้ให้ปรากฏในที่นี้ว่า ข้าพเจ้าชื่อพระทิพย์ปริญญา (ธูป กลัมพะสุต) ข้าพเจ้าเคยบวชเรียนมาแล้ว มีวิทยฐานะเป็นเปรียญ ๖ ประโยค และเคยรับราชการเป็นผู้พิพากษามา ๓๒ ปีแล้ว และตอนสุดท้ายเป็นผู้พิพากษาอยู่ในชั้นศาลอุทธรณ์ ๑๐ ปี ทั้งนี้เพื่อเป็นแนวทางให้ผู้อ่านนึกคิดเอาเองว่า ข้าพเจ้าจะเชื่ออะไรง่ายยากเพียงใด ข้าพเจ้าสืบได้ความจนถึงต้นตอผู้ที่แพร่ข่าวอกุศลทั้งสาเหตุที่ท่านเหล่านั้นจะคิดอิจฉาด้วยทุกประการ ออกรู้สึกสลดใจเป็นอย่างยิ่งแต่ฟังดูทางหลวงพ่อไม่เห็นเอาใจใส่อะไร ไม่กล่าวขวัญถึงใคร ที่ข้าพเจ้าสืบได้ความดังกล่าวนั้นจากผู้อื่น เท่าที่ข้าพเจ้าสืบสวน และสังเกตการณ์โดยใกล้ชิดมาเป็นเวลาเกือบปีแล้ว ได้ข้อเท็จจริงพอแล้ว>> ที่จะชี้ขาดว่า ข่าวอกุศลต่าง ๆ นั้นไม่มีมูลแห่งความจริงเลย ในทางตรงกันข้าม ข้าพเจ้าเชื่อเต็ม ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ว่า ท่านเป็นผู้ที่บริสุทธิ์ด้วยประการทั้งปวง และมีภูมิรู้ในทางปริยัติกว้างขวาง เป็นพระธรรมกถึกชั้นเยี่ยม ทั้งเป็นผู้ปฏิบัติอย่างดีเลิศ การปฏิบัติและแนวเทศนาของท่าน ดำเนินตามหลักในคัมภีร์วิสุทธิมรรคทั้งสิ้น>> เรื่องศีล สมาธิ ปัญญา ตามคัมภีร์วิสุทธิมรรคนั้น เป็นเรื่องใหญ่ เป็นเรื่องยาก ผู้ไม่ใช่นัก>> ปฏิบัติแล้ว ยากที่จะนำมาแสดงได้แจ่มแจ้งให้เป็นผลปฏิบัติได้ แต่หลวงพ่อวัดปากน้ำแสดงได้แจ้งชัด และชี้ทางปฏิบัติให้โดยตรง จึงสมควรเทิดไว้ในฐานันดรพระธรรมกถึกชั้นเยี่ยม ซึ่งข้าพเจ้าขอกราบแสดงความเคารพอย่างสูงต่อท่านไว้ในที่นี้ด้วย>> ที่ข้าพเจ้าเอาเรื่องของวัดมาพูดโดยยืดยาวเช่นนี้ ความมุ่งหมายก็เพื่อจะบรรเทาบาปให้แก่ผู้แพร่ข่าวอกุศล เพราะการกล่าวเท็จใส่ไคล้ผู้มีศีลเช่นนี้เป็นบาปหนักหนาเพื่อว่าเขารู้ตัวจะยับยั้งกรรมอันชั่วนี้เสียได้ ข้าพเจ้าก็จะพลอยอนุโมทนา แล้วจะมีส่วนได้บุญอันนับเนื่องในปัตตานุโมทนามัยด้วย>> ท่านทั้งหลาย การที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์นี้ มิได้มาตัวเปล่าต่างมีบุญและบาปที่ทำไว้ในอดีตติดมาทุกคน ต่างกันแต่มากบ้างน้อยบ้าง ไม่ช้าเราก็ตายดอก อย่ามาแบกเอาบาปเพิ่มไปอีกเลย ลาภสักการะอันหมุนลงได้เป็นราคาเงินนั้น เป็นสมบัตินอกกายตายแล้วเอาไปไม่ได้ดอก มันเป็นของใช้สอยประจำโลก เราตายแล้วก็ตกเป็นของคนอื่นเขาอาศัยใช้สอยต่อไป ใครจะว่าเป็นของใครไม่ได้ทั้งนั้น โลกมนุษย์เป็นแหล่งกลางสำหรับอาศัยสร้างบุญ สร้างบาป โลกนรก โลกสวรรค์เป็นเพียงโลกที่คอยรับรองผลบุญ-บาปเท่านั้น เราได้มาเกิดอยู่ในโลกอันเป็นแหล่งกลางเช่นนี้แล้ว จงพยายามหาทางผ่อนบาปให้เบาลงให้เบาลงกว่าที่เราแบกจากอดีตนั้นเถิด อย่าเติมเข้าอีกเลย ไหน ๆ เราก็ต้องตายแน่ อย่าหอบเอาบาปเพิ่มไปอีกเลย>> จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 21:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 75 การเรียนสมาธินั้น ถ้าจะเอากันให้ได้ผลจริงจังแล้วต้องมีอาจารย์จะทำสุ่มไปไม่ใคร่ได้ผล แม้เราจะได้อ่านตำรับตำราในทางนี้ เช่น วิสุทธิมรรค เป็นต้น ถ้าไม่มีอาจารย์แนะนำวิธีปฏิบัติอีกชั้นหนึ่งแล้วก็ยากที่จะปฏิบัติให้ได้ผล เพราะมีรายละเอียดปลีกย่อยที่อาจารย์จะพึงแนะนำอีกมากหลาย>> สมาธิเป็นยอดคำสอนในพระพุทธศาสนา ที่ว่ายอดนี้หมายความว่าเป็นหลักสำคัญยิ่งในจำพวกคุณธรรม ๓ ประการ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา นั้น ศีลเป็นส่วนประกอบคือ เป็นเพียงเหตุที่จะให้ดำเนินไปสู่สมาธิ ส่วนปัญญานั้นเป็นผลของสมาธิ จุดมุ่งหมายสำคัญจึงอยู่ที่สมาธิตัวกลาง ซึ่งต้องทำให้เกิดให้มีขึ้น ดังมีบาลีในวิสุทธมรรคยืนยันว่า "นัตถิฌานัง อะปัญญัสสะ นัตถิปัญญา อะฌายิโน" ซึ่งแปลความว่า ฌานย่อมไม่มีแก่ผู้ไร้ปัญญา ปัญญาย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่มีฌาน และอานิสงส์ของสมาธินั้นก็มีอยู่ว่า บุคคลผู้ได้สมาธิแล้วย่อมได้อานิสงส์ ๕ ประการ คือ ๑. ความสุขในปัจจุบัน ๒. วิปัสสนาปัญญา ๓. ฌาน ๔. ภพอันวิเศษ ๕. นิโรธ ฉะนั้น สมาธิจึงเป็นเรื่องที่ควรสนใจ>> เท่าที่ข้าพเจ้าได้ฟังมา วิธีปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำ มีผู้กล่าวออกความเห็นกันไปหลายอย่างต่าง ๆ กัน พวกหนึ่งว่าเป็นฌานโลกีย์ พวกหนึ่งว่าติดรูป บางพวกว่า ติดนรกสวรรค์ แต่อีกพวกหนึ่งว่าท่านเลยเถิดไปถึงนิพพาน ซึ่งมองไม่เห็น>> ข้าพเจ้าเคยนำวาทะเหล่านี้ไปสนทนากับผู้ปฏิบัติในสำนักหลวงพ่อวัดปากน้ำแล้ว เขาตอบขบขันเหมือนกัน เขาว่าที่ติดรูปนั้นดีนะให้มันรู้ว่าติดรูปเถอะ จะได้มีโอกาสแกะรูปออก แต่ข้อสำคัญว่าเราไม่รู้ว่าติดรูปนี่ซิ เมื่อไม่รู้ว่าติดก็ไม่รู้จักรูป เมื่อเราไม่รู้ว่าติดเราก็ไม่ได้แกะ เมื่อเราไม่แกะมันจะหลุดได้อย่างไร เหมือนของโสโครกติดหลังเสื้อที่เราสวมอยู่ เมื่อเราติดไม่รู้ว่ามันติดเราก็ไม่พยายามเอาออกแล้วมันจะไปไหน ฟังดูก็แยบคายดี>> แต่สำหรับความเห็นของข้าพเจ้านั้น เห็นควรรวมวาทะที่ว่าติดรูปกับวาทะที่ว่าเป็นฌานโลกีย์รวมวินิจฉัยเสียเป็นข้อเดียว เพราะตามที่ว่านี้คงหมายถึงรูปฌาน เมื่อเช่นนั้นทางที่จะปลดเปลื้องความสงสัยของเจ้าของวาทะเหล่านี้ก็ง่ายขึ้น สมเด็จพระบรมศาสดาก่อนที่จะได้ตรัสรู้นั้น พระองค์ผ่านรูปฌาน อรูปฌานหรือเปล่า ข้อนี้จะต้องรับกันว่าผ่าน ก็เมื่อเช่นนี้ใครจะปฏิเสธได้หรือว่าโลกีย์ฌานนั้นจะไม่เป็นอุปการะแก่พระองค์ การตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณความข้อนี้ข้าพเจ้าเคยนำไปสนทนาวิสาสะกับพระเถระบางรูปซึ่งฝักใฝ่ทั้งปริยัติและปฏิบัติ ท่านได้กล่าวอุปมาให้ฟังว่าการข้ามแม่น้ำหรือมหาสมุทร ถ้าไม่ใช้เรือหรือเครื่องบินเป็นพาหนะแล้ว มันจะข้ามไปได้อย่างไร ในที่สุดท่านยืนยันว่าฌานโลกีย์นั้นแหละ ยังพระองค์ให้ข้ามถึงซึ่งฝั่งโลกุตตระ เมื่อนำเอาบาลีข้างต้นมาประกอบการวินิจฉัยความข้อนี้จะแจ่มใสยิ่งขึ้น เพราะคำว่า "นัตถิ ปัญญา อะฌายิโน" นั้น เป็นหลักอยู่ ซึ่งแปลได้ความอยู่ชัด ๆ ว่า ปัญญาย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่มีฌาน ดังนี้เราจะไปยกวาทะติฌานโลกีย์อย่างไรกัน>> อันวาทะที่ว่าติดนรกสวรรค์นั้น ข้อนี้น่าเห็นใจผู้สงสัย เธอคงจะไม่ได้มีโอกาสไปฟังการแสดงธรรมของหลวงพ่อวัดปากน้ำเสียเลย เธอคงจะได้ฟังหางเสียงของบางคนที่ฟังไม่ได้ศัพท์จับเอาไปกระเดียดเข้าแล้วเพราะการแสดงธรรมนั้น เมื่อถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษก็ต้องอ้างเรื่องนรกสวรรค์ ท่านมีอะไรพิสูจน์แล้วหรือว่า นรกสวรรค์ไม่มีท่านมีปัญญาพอจะพิสูจน์แล้วหรือว่า นรกสวรรค์นั้น ไม่มีผู้รู้ ผู้เห็นท่านได้เคยสนใจอ่านวิสุทธิมรรคบ้างหรือเปล่า ถ้าเคยสนใจในคำว่า "ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ" ดีแล้วหรือ ว่ากินความเพียงไร หรือตัวท่านมีภูมิปัญญาเหนือพระคันถรจนาจารย์เหล่านั้น ขอจงใคร่ครวญเอาเอง>> ส่วนวาทะที่ว่าเลยเถิดไปถึงนิพพานนั้นข้าพเจ้าจะขอพูดแต่โดยย่อ เพราะถ้าจะพูดกันกว้างขวางแล้วจะเกินหน้ากระดาษหนังสือเล่มนี้จะต้องเป็นอีกเล่มหนึ่งต่างหาก>> ท่านคงจะได้เคยอ่านคำถวายวิสัชนาของพระเถรานุเถระ ๑๘ ความเห็น ที่พิมพ์แจกกันแพร่หลายอยู่แล้วนั้น ในหนังสือนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชปุจฉาถึงเรื่อง นิพพาน ว่าคืออะไร พระเถรานุเถระ ๑๘ รูป ถวายความเห็นโดยโวหารต่าง ๆ กัน แต่ในที่สุดมีรูปหนึ่ง ถวายวิสัชนาหลักแหลมโดยกล่าวว่า แปลคำว่านิพพานนั้นไม่ยาก ข้อยากอยู่ที่ ทำให้แจ้ง ท่านพูดทิ้งไว้เท่านี้เอง ขอให้เรามาคิดกันดูทีหรือทำให้แจ้ง หมายความว่ากระไร นี่ก็จะเห็นได้แล้วว่า เรื่องนิพพานนั้นเป็นของยากหรือง่ายคนซึ่งมีปัญญาอย่างสามัญจะพูดได้ไหม เราต้องรู้ตัวดีว่าไม่สามารถ เพราะเป็นวิสัยของมรรคญาณ และการบำเพ็ญให้บรรลุมรรคญาณนั้น ทำกันอย่างไร เรารู้ไหม ถ้าเราไม่รู้จะแปลว่าคนอื่นก็ไม่รู้เหมือนกับเรากระนั้นหรือ สิ่งที่เราก็ไม่รู้ สมควรหรือที่เราจะยกวาทะกล่าวถึงผู้อื่น ในที่สุดข้าพเจ้าเห็นว่า ทางดีที่สุด เราควรปฏิบัติตัวของเราเองให้รุดหน้าไปตามแนวปฏิบัติ ดีกว่าจะมามัววิจารณ์ผู้อื่น อย่าลืมคำว่า "สันทิฎฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ">> การแสดงธรรมของหลวงพ่อวัดปากน้ำนั้น ตามที่ข้าพเจ้าได้ฟังมาอยู่ในเรื่อง ทาน ศีล ภาวนา นรก สวรรค์ นิพพาน แต่โดยมากหนักไปในทางปรมัตถ์ เวลานี้กำลังแสดงพระอภิธรรมว่าด้วยมหาปฐานอนันตนัย เรียงลำดับบทมาติกา วันพระที่แล้วมาถึงบทอินทรียปัจจโยแล้ว ในที่สุด ขออานุภาพพระรัตนตรัย จงคุ้มครองรักษาท่านผู้ประพฤติธรรมทั้งหลายให้มีความสุขทั่วกันเทอญ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 9 มิ.ย. 52 21:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ท่านให้ร่มเงา    เพื่อให้เราร่มเย็น เฉกดังเช่น    ธรรมเมฆบนนภา เราร่มเย็น    เป็นสุขทุกเวลา ด้วยบุญญา   พระมงคลเทพมุนี คำสอนสั่ง    ครั้งท่านมีชีวิตอยู่ ยังก้องหู    กู่เสียงธรรมนำวิถี ให้เราได้    ใส่ใจสร้างบารมี หยุดตรงที่     ศูนย์กลางกาย ภายในตน ทำอย่างนี้     ทั้ง " นั่ง นอน ยืน  เดิน " อย่าได้เลินเล่อ    เผลอทุกแห่งหน ในไม่ช้า     บุญญากล้าจะได้ยล ทางมรรคผล     พ้นภัยพาล โอ้..ใครหนอ    จะสอนสั่ง ดั่งท่านได้ เกิดแก่ตาย    หลายล้านหนไม่อาจหา มาพบแล้ว    แก้วกายธรรมนำชีวา ด้วยมหากรุณา    ของท่าน จากคุณ : จักรพรรดิสัมมาทิฐิ - [ 10 มิ.ย. 52 01:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เบื่อจังคำว่าธรรมกายเนี่ย.................เราไม่เคยเชื่อ และไม่เคยสนใจ เราเชื่อแต่แนวทางของพระพุทธเจ้าเท่านั้นที่ว่า ขั้นธ์ 5 ไม่เที่ยง ไม่มีตัว ไม่มีตน ไม่มีเรา เบือทั้งวัด และเบื่อกับคนที่หลงงมงายนะ หมายเหตุ เราไม่ได้หลบหลู่นะ จากคุณ : แม่บ้าน (lovemai) - [ 10 มิ.ย. 52 12:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 78 นานาทรรศนะ... แต่หลวงพ่อสด ก็เป็นที่เคารพบูชาแก่สาธุชนมาช้านาน .. เป็นที่ควรเคารพบูชา .. สักการะ..แม้คำสอนของท่าน หรือแนวทางปฏิบัติธรรมของแต่ละบุคคล ก็แล้วแต่จริต แต่ละท่านออกไป  ..ไม่ว่าสายไหน..ก็สอนให้ทำความดี  ละเว้นความชั่ว  ทำจิตใจให้บริสุทธิ์  ทั้งสิ้น .. ขออนุโมทนาบุญ ทุกบุญ สาธุ.. สัมมา อรหัง.. สัมมา  อรหัง  สัมมา อรหัง จากคุณ : ลูกศิษย์หลวงพ่อสด (thongku37) - [ 10 มิ.ย. 52 12:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 79 พวกโง่ งมงายทั้งนั้นไปวัดพระธรรมกายเนี่ย ทั้ง ดร. ปริญญาโท ปริญญาตรี ทั้งครู หมอ พระราชาคณะ พระเปรียญธรรม ทั้งหลายตั้งแต่ ปธ.3-9 ทั้งพ่อค้าวานิช ไม่รู้ว่าทุกวันอาทิตย์เค้าไปทำไมกัน ครั้งหนึ่ง ๆ ก็หลายหมื่นคน ยิ่งวันสำคัญ ๆ เป็นหลักแสนทุกที ได้เห็นคนถวายเงินให้วัดผ่านหลวงพ่อ ครั้งละเป็นหลักล้านบาท จนเป็นเรื่องปกติ  เราเองก็เป็น 1 ในนั้นด้วย คุณว่าน่าเบื่อไหมพวกคนแบบนี้ จากคุณ : สิงห์ทอง - [ 10 มิ.ย. 52 19:00:55 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ความคิดเห็นที่ 79   พวกโง่ งมงายทั้งนั้นไปวัดพระธรรมกายเนี่ย ทั้ง ดร. ปริญญาโท ปริญญาตรี ทั้งครู หมอ พระราชาคณะ พระเปรียญธรรม ทั้งหลายตั้งแต่ ปธ.3-9 ทั้งพ่อค้าวานิช ไม่รู้ว่าทุกวันอาทิตย์เค้าไปทำไมกัน ครั้งหนึ่ง ๆ ก็หลายหมื่นคน ยิ่งวันสำคัญ ๆ เป็นหลักแสนทุกที ได้เห็นคนถวายเงินให้วัดผ่านหลวงพ่อ ครั้งละเป็นหลักล้านบาท จนเป็นเรื่องปกติ เราเองก็เป็น 1 ในนั้นด้วย คุณว่าน่าเบื่อไหมพวกคนแบบนี้ จากคุณ : สิงห์ทอง   - [ 10 มิ.ย. 52 19:00:55 ] -------------  ความหมายคืออะไร -----  เมื่อวันเวลาผ่านไป เหตุการณ์เปลี่ยนไป คนเปลี่ยนไป ความรู้เปลี่่ยนไป ความสามารถเปลี่ยนไป การเห็นความจริงมากขึ้น ความคิดเปลี่ยนไป   ก็จะเห็นว่าเป็นอย่างไร จากคุณ : วงกลม - [ 10 มิ.ย. 52 21:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ผมไม่รังเกียธรรมกาย แค่ไม่ชอบแนวคิดเรื่อง ทำบุญเงินมาก ได้บุญมาก กับพระพุทธเจ้าภาคดำ ที่เป็นมารมีฤทธิ์กว่า พระพุทธเจ้าโคดม เพราะรู้สึกเป็นการหมิ่น พระบารมีของพระพุทธเจ้าเกินไป จากคุณ : Oui (chung oui) - [ 10 มิ.ย. 52 21:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 82 แวะเข้าไปดูช่อง dmc ยังกะกำลังสะกดจิต ดีนะที่ไม่ได้มองนาน ไม่งั้นคงโดนสะกด ว่า โรยยยยย....โรยยยยย...โรยยยยย รวยเงินล้าน รวยตลอดกาล และ รวยฉับพลัน จากคุณ : โคนันน้อย - [ 10 มิ.ย. 52 23:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 83 #79  คนที่มีความรู้กับคนที่มีปัญญา บางครั้งมันก็ไม่ใช่คนเดียวกันเสมอหรอกครับ คนอาชีพการงานโอเค ความรู้สูง ขาดซึ่งปัญญาก็มีมิใช่น้อยหรอกครับ ประเด็นตัวของท่านหลวงปู่สดเอง ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ท่านเป็นพระเถระที่ปฏิบัติดีชอบแน่นอน ไม่มีข้อสงสัยครับ แต่กรณีคนที่เอาชื่อของท่านมาใช้หากินเอาเงินเนี่ย ผมมองว่า "เลว" ครับ จากคุณ : Skalidis - [ 11 มิ.ย. 52 01:27:03 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ความไม่ยั่งยืน เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่แน่นอน           ความยิ่งใหญ่ คือ ความไม่ยั่งยืน ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ คือ ชีวิตที่อยู่ด้วยทาน ศีล เมตตา และกตัญญู ชีวิตที่มีความดี อาจมิใช่ความยิ่งใหญ่ แต่ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ ต้องอาศัยคุณธรรมความดีเท่านั้น จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 11 มิ.ย. 52 22:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 85 วาสนา นั้นเป็นไปตามอัธยาศัย           คนที่มีวาสนาในทางที่ดีมาแล้ว แต่คบคนพาลวาสนา ก็อาจเป็นเหมือนคนพาลได้ บางคนวาสนายังอ่อน เมื่อคนบัณฑิตวาสนาก็เลื่อนขั้นขึ้นเป็นบัณฑิต ฉะนั้น บุคคลควรพยายามคบแต่บัณฑิต เพื่อเลื่อนภูมิวาสนาของตนให้สูงขึ้น จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 11 มิ.ย. 52 22:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ผู้ที่ได้ศึกษาเล่าเรียนคัมภีร์วินัยมาก มีอุบายมาก เป็นปริยายกว้างขวาง ครั้นมาปฏิบัติทางใจ จิตไม่ค่อยจะรวมง่าย ฉะนั้น ต้องให้เข้าใจว่าความรู้ที่ได้ศึกษามาแล้ว ต้องเก็บใส่ตู้ใส่หีบไว้เสียก่อน ต้องมาหัดผู้รู้คือจิตนี้ หัดสติให้เป็นมหาสติ หัดปัญญาให้เป็นมหาปัญญา กำหนดรู้เท่ามหาสมมุติมหานิยม อันเอาออกไปตั้งไว้ว่าอันนั้นเป็นอันนั้น เป็นวันคืนเดือนปี เป็นดินฟ้าอากาศ กลางหาวดาวนักขัตตฤกษ์ สารพัดสิ่งทั้งปวง อันเจ้าสังขาร คือ อาการจิตหากออกไปตั้งไว้ บัญญัติไว้ว่าเขาเป็นนั่นเป็นนี้ จนรู้เท่าแล้ว เรียกว่ากำหนดรู้ทุกข์ สมุทัย เมื่อทำให้มาก เจริญให้มาก รู้เท่าเอาทันแล้ว จิตก็จะรวมลงได้           เมื่อกำหนดอยู่ ก็ชื่อว่าเจริญมรรค หากมรรคพอแล้วนิโรธก็ไม่ต้องกล่าวถึง หากจะปรากฏชัดแก่ผู้ปฏิบัติเอง เพราะศีลก็มีอยู่ สมาธิก็มีอยู่ ปัญญาก็มีอยู่ในกายวาจาจิตนี้           ที่เรียกว่า อกาลิโก ของมีอยู่ทุกเมื่อ โอปนยิโก เมื่อผู้ปฏิบัติมาพิจารณาของที่มีอยู่ ปัจจัตตัง จึงจะรู้เฉพาะตัว คือมาพิจารณากายอันนี้ให้เป็นของอสุภะ เปื่อยเน่าแตกพังลงไปตามสภาพความจริงของภูตธาตุ ปุพเพสุ ภูเตสุ ธัมเมสุ ในธรรมอันมีมาแต่เก่าก่อน สว่างโร่อยู่ทั้งกลางวันและกลางคืน ผู้มาปฏิบัติพิจารณาพึงรู้อุปมารูปเปรียบดังนี้           อันบุคคลผู้ทำนา ก็ต้องทำลงไปในแผ่นดิน ลุยตมลุยโคลน ตากแดดกรำฝน จึงจะเห็นข้าวเปลือกข้าวสาร ข้าสุกมาได้ และได้บริโภคดื่มสบาย ก็ล้วนทำมาจากของมีอยู่ทั้งสิ้นฉันใด ผู้ปฏิบัติก็ฉันนั้น เพราะศีล สมาธิ ปัญญา ก็มีอยู่ในกายวาจาใจของทุกคน ฯ จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 11 มิ.ย. 52 22:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เนื้อแท้อันตรธาน ๑ ภิกษุ ท.! เรื่องนี้เคยมีมาแล้ว : กลองศึกของกษัตริย์พวกทสารหะ๒ เรียกว่า อานกะ มีอยู่. เมื่อกลองอานกะนี้ มีแผลแตก หรือลิ, พวกกษัตริย์ทสารหะได้หาเนื้อไม้อื่นทำเป็นลิ่ม เสริมลงในรอยแตกของกลองนั้น (ทุกคราวไป) ภิกษุ ท.! เมื่อเชื่อมปะเข้าหลายครั้งหลายคราวเช่นนั้นนานเข้าก็ถึงสมัยหนึ่ง ซึ่งเนื้อไม้เดิมของตัวกลองหมดสิ้นไป เหลืออยู่แต่เนื้อไม้ที่ทำเสริมเข้าใหม่เท่านั้น ; ภิกษุ ท.! ฉันใดก็ฉันนั้น : ใน กาลยืดยาวฝ่ายอนาคต จักมีภิกษุทั้งหลาย,สุตตันตะ (ตัวสูตรส่วนที่ลึกซึ้ง) เหล่าใด ที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึกมีความหมายซึ่ง เป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตา, เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่. เธอจักไม่ฟังด้วยดี จักไม่เงี่ยหูฟัง จักไม่ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน. ส่วนสุตตันตะเหล่าใด มีนักกวีแต่งขึ้นใหม่ เป็นคำร้อยกรองประเภทกาพย์กลอน มีอักษรสละสรวย มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นเรื่องนอกแนว เป็นคำกล่าวของสาวก, เมื่อมีผู้นำสูตรที่นักกวีแต่งขึ้นใหม่เหล่านั้นมากล่าวอยู่,เธอจักฟังด้วย ดี จักเงี่ยหูฟัง จักตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักสำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียนไป. ภิกษุ ท.! ความอันตรธานของสุตตันตะเหล่านั้น ที่เป็นคำของตถาคตเป็นข้อความลึก มีความหมายซึ้ง เป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตาจักมีได้ด้วยอาการอย่างนี้ แล. ๑ - นิทาน. สํ. ๑๖/๓๑๑/๖๗๒-๓, ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลาย ที่เชตวัน. ๒ กษัตริย์ ทสารหะ วงษ์ยาทพ แห่งมหาภารตะ. เนื้อแท้ที่ไม่อันตรธาน ๑ ภิกษุ ท.! พวกภิกษุบริษัทในกรณีนี้, สุตตันตะเหล่าใด ที่กวีแต่งขึ้นใหม่เป็นคำร้อยกรองประเภทกาพย์กลอน มีอักษรสละสลวย มีพยัญชนะอันวิจิตรเป็นเรื่องแนวนอก เป็นคำกล่าวของสาวก เมื่อมีผู้นำสุตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่เธอจักไม่ฟังด้วยดี ไม่เงี่ยหูฟัง ไม่ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน. ภิกษุ ท.! ส่วน สุตตันตะเหล่าใด ที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึก มีความหมายซึ้ง เป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตา,เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่; เธอย่อมฟังด้วยดี ย่อมเงี่ยหูฟังย่อมตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และย่อมสำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียนจึงพากันเล่าเรียน ไต่ถาม ทวนถามแก่กันและกันอยู่ว่า “ข้อนี้เป็นอย่างไร ? มีความหมายกี่นัย ? ” ดังนี้. ด้วยการทำดังนี้ เธอย่อมเปิดธรรมที่ถูกปิดไว้ได้. ธรรมที่ยังไม่ปรากฏ เธอก็ทำให้ปรากฏได้, ความสงสัยในธรรมหลายประการที่น่าสงสัยเธอก็บรรเทาลงได้. ภิกษุ ท.! ภิกษุบริษัทเหล่านี้ เราเรียกว่า บริษัทที่มีการลุล่วงไปได้ด้วยการสอบถามแก่กันและกันเอาเอง, หาใช่ด้วยการชี้แจงโดยกระจ่างของบุคคล ภายนอกเหล่าอื่นไม่; จัดเป็นบริษัที่เลิศแล. -ทุก. อํ. ๒๐/๙๒/๒๙๒, ================================================================== ฝากไว้พิจารณาด้วยครับ จากคุณ : KoKoMan - [ 12 มิ.ย. 52 16:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ........... เข้ามารับฟัง เรื่องหลวงพ่อสด เชื่อว่าไม่น่าจะมีใครแย้ง หรือลบหลู่ท่าน แต่ก็ต้องระวังเรื่องโฆษณาแฝงหรือประชาสัมพันธ์แฝงอยู่บ้าง ส่วนตัวตอนนี้ที่พึ่งคือไตรลักษณ์ และกาลามาสูตร จากคุณ : เพราะคุณคนเดียว - [ 13 มิ.ย. 52 03:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 89 .. จากคุณ : จักรพรรดิสัมมาทิฐิ - [ 13 มิ.ย. 52 20:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 90 คุณจักรพรรดิสัมมาทิฐิ เอารูปผู้นำผู้ประกาศสงครามและฆ่าล้างเผ่าพันธ์บางเชื้อขาติมาลงในกระทู้นี้ทำไมครับ จากคุณ : sysiphus - [ 15 มิ.ย. 52 16:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 91 กราบหลวงพ่อสด จันทสโร ค่ะ จากคุณ : zeedhama - [ 17 มิ.ย. 52 20:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 92 รักหลวงพ่อเหมือนกันครับ แต่ไม่ ขอออกความเห็น ในเรื่องใดๆนะครับ ถ้ารู้ว่าแกงร้อนๆ ตักใส่ปากแล้วจะทำให้ลิ้นพองปากพอง แล้วก็ยังจะตักใส่อีก ........   คนที่รู้ คงไม่ทำ อย่างนั้น แน่ๆ ผมจะขอถือว่า คนที่ ยังอุตส่าห์ ตักเข้าปากนั้น ยังไม่ทราบถึงผลที่จะได้รับตามมา   ดังนั้น สรุป  คนเราทำมาไม่เท่ากันครับ  คนไหนทำมามาก ก็ ควรจะมี ความเมตตา เป็นที่ตั้งให้มากเข้าไว้   อันไหน ไม่ไหว จริงๆ ก็ ปล่อยวางซะ เพราะ คน(เห็น)จริง ส่วนมาก มักจะไม่เข้า มาเล่น มาเถียงกัน ในห้องศาสนา ของพันทิพย์หรอกครับ มันจะยิ่งทำให้ช้าลงไปอีกนะครับ (รวมถึงตัวผมด้วย) ที่ยังไม่ จริง ศีล ก็ยังแหว่งๆอยู่ *****  แต่ สำหรับผม หลวงพ่อสด ท่านคือ ของจริงครับ ผมมั่นใจ ซึ่งพอหมดยุคท่านแล้ว เรา ก็ไม่ควร นำเรื่อง ตอนนี้ ไปโยงตอนนั้น แล้วเอามา เถียงกัน นะครับ ***** (จริงไม่จริง เราก็ไม่แน่ใจ จะเอามา ถก กันทำไมครับ มีแต่เสียไม่มีได้บาปเปล่าวๆ)                                ขอกราบแทบเท้าหลวงพ่อครับ                      ขอกราบแทบเท้าพระผู้มีพระภาคเจ้าทุกๆพระองค์ครับ จากคุณ : ลักกี้คุ้กกี้ - [ 18 มิ.ย. 52 03:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ศาสนาพุทธมีพระสมณะโคดมหรือพระพุทธเจ้าหรือพระสิทธัตถะเป็นศาสดา วิธีปฎิบัติธรรมฝึกจิตที่พระศาสดาระบุมีอยู่ 40 วิธี เรียกว่ากรรมฐาน 40 เป็นอุบายในการฝึกสมถะกรรมฐาน 40 วิธี ผมรู้จักวิธีของพระศาสดา ไม่รู้จักวิธีของชาวธรรรมกายที่เรียกว่าวิชาธรรมกาย ศาสนาพุทธมีพระธรรมวินัยของพระศาสดาเพียงหนึ่งเดียว นิกายมหายานหรือเถรวาทหรือนิกายอื่นๆ ไม่มี ไม่รู้จัก และธรรมกายเป็นเพียงชื่อหนึ่งที่ใช้เรียกของพระศาสดาเท่านั้น เหมือนกับพระสมณะโคดมหรือพระสิทธัตถะ หลวงพ่อสด ผมนับถือท่านในฐานะพระภิกษุผู้ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ เป็นผู้สอนธรรมของพระศาสดาโดยใช้วิธีที่ท่านเรียกว่าวิชาธรรมกาย เช่นเดียวกับพระภิกษุท่านที่สอนสติปัฎฐานด้วยวิธีการยกมือหรือวิธีอื่นๆ ส่วนลัทธิ “นะจ๊ะ” จะนำวิชาธรรมกายที่เป็นวิธีของหลวงพ่อสดมาเผยแพร่ จะเชื่อในอาจาริยวาทก็แล้วแต่จริตของพวกท่าน เผยแพร่ให้ถูกก็แล้วกัน แต่อย่าให้ลามปามก้าวล่วงบิดเบือนพระธรรมวินัยเหมือนที่ผ่านมา แบบนี้มันเป็นการทำลายพระพุทธศาสนา 9 อริยสงฆ์ 9 แผ่นดิน นั่นใครแต่งตั้ง จะยกย่องนับถือกันก็ให้พอสมควร อายพระธรรมวินัยกันบ้าง จากคุณ : DRENG - [ 18 มิ.ย. 52 10:56:48 ]