ความคิดเห็นที่ 1   ชีวิตใหม่ ก่อนที่ฉันเล่าประสบการณ์ภาวนาจนนำมาสู่ชีวิตใหม่ ฉันจะขอย้อนหลังถึงพฤติกรรมตนเองที่เป็นคนคิดมาก เครียดง่าย จิตไม่เคยอยู่กับปัจจุบัน ถือความเห็นตัวเองเป็นใหญ่ มีความมั่นใจในตนเองสูงมาก อัตตาตัวตนแยะ ชอบตัดสินลงความเห็น ฉันถูก เธอผิด ใจร้อน ซุ่มซ่ามไม่รอบครอบ ขึ้หลงขี้ลืมประจำ  แต่ก็แปลกที่ฉันก็ยังสามารถทำอะไรได้ทั้งๆที่มีความคิดเป็นเงาตามติดตั้งแต่ตื่นนอนจนหลับ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่า ความคิดมันเข้ามาบดบังธรรมชาติที่แท้จริงของชีวิต ทำให้ฉันไม่อาจมองเห็นชีวิตที่สมบูรณ์เต็ม มีบางส่วนที่หายไป ราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่ ฉันดำเนินชีวิตด้วยความหลง เผลอทั้งวัน แล้วก็มีทั้งสุขและทุกข์ แต่ส่วนใหญ่ฉันไม่ค่อยรู้สึกว่าตนเองมีทุกข์ ทำให้ประมาทไม่เคยคิดจะหาทางกำจัดทุกข์จนวัยล่วงเลยมาไกลแล้ว ฉันจึงเริ่มสนใจวิธีการขจัดความคิดและความเครียด แม้ฉันจะไม่เคยไป เข้าคอร์สธรรมะที่ไหนในช่วงเริ่มต้น ไม่มีครูบาอาจารย์ ฉันเริ่มจากการอ่านหนังสือของทั้งไทยและต่างประเทศ แล้วค่อยๆจับประเด็นที่สำคัญ เพื่อนำมาประยุกต์กับจริตตนเอง บางทีอาจเป็นการโชคดีที่ฉันเริ่มต้นเอง ฉันจึงไม่ต้องพะวงกับรูปแบบการฝึกมากนักว่าจะผิดหรือถูกอย่างไร ตอนนั้นฉันไม่เคยมีเป้าหมายอันยาวไกลเกินกว่า การขจัดขยะความคิดและความเครียดให้เหลือน้อยลง ขอเพียงแค่หยุดคิดฟุ้งซ่าน ชีวิตจะได้ผ่อนคลาย สบายใจขึ้น เพราะที่ผ่านมาฉันทำร้ายตนเองอยู่เสมอ พอคิดถึงบางเรื่อง ฉันจะเครียดทันที เครียดนานหลายชั่วโมง ความคิดนี่มันร้ายกาจที่สุด มันบงการชีวิตฉันระหกระเหินไปได้ตลอดทั้งวัน ชีวิตส่วนที่หายไปเพราะถูกความคิดปรุงแต่งมาบดบัง ทำให้ฉันไม่เคยอยู่กับปัจจุบันอย่างเต็มๆ ไม่เคยรู้จักกับสติสัมปชัญญะ หรือการรู้สึกตัวทั่วพร้อมมาก่อน ไม่รู้จักความแตกต่างของสติสัมปชัญญะกับสติธรรมดาที่ฉันคุ้นเคย ก็ในเมื่อฉันยังสามารถดำเนินชีวิตได้ แล้วจะให้บอกว่าฉันไม่มีสติได้อย่างไร สิ่งนี้เป็นความยากของฉันในตอนเริ่มต้นที่จะเข้าใจว่า อย่างไรจึงเป็นสติสัมปชัญญะอย่างแท้จริง ซึ่งตอนนั้นฉันก็ไม่เคยเอะใจ สงสัยในความแตกต่าง อย่างไรก็ตาม มาวันนี้ฉันสามารถบอกกับตัวเองได้อย่างมั่นใจว่า สติที่ฉันเคยเข้าใจว่ามันคือสติสัมปชัญญะ แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงสติที่ทำงานร่วมกับจิตใต้สำนึก มีจิตใต้สำนึกที่เป็นหน่วยความจำของชีวิตคอยบงการจิตสำนึกให้กระทำการงาน หรือ กิจกรรมต่างๆ แม้ว่าการกระทำจะเป็นไปด้วยความใจลอยคิดโน่นคิดนี่ไป หลงๆลืมๆ ดูคล้ายเป็นเรื่องเล็กๆ แต่แท้จริงแล้ว นั่นคือ การดำเนินชีวิตที่ขาดความสมบูรณ์ ธรรมชาติที่แท้จริงของชีวิตหล่นหายไปไหนกันนะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:32:32 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 17:56:12

ความคิดเห็นที่ 2   ปภสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกฺกลิฏฐํ ภิกษุทั้งหลาย จิตนี้เลื่อมปภัสสรแจ้งสว่างมาเดิม แต่อาศัยอุปกิเลสเครื่องเศร้าหมองเป็นอาคันตุกะ สัญจรมาปกคลุมหุ้มห่อ จึงทำให้จิตมิส่องแสงสว่างได้ ข้างต้นนี้เป็นพระพุทธพจน์ที่ฉันจำขึ้นใจ ที่จำได้มิใช่เกิดจากการท่องหรืออ่านซ้ำๆ แต่เกิดจากประสบการณ์ของตนที่ภาวนาจนจิตเข้าถึงความว่างจากการปรุงแต่ง กิเลสหายไป จิตจึงผ่องใสประภัสสร มีสติรู้สึกตัวทั่วพร้อม ฉันระมัดระวังการกล่าวเรื่องความว่างกับมือใหม่โดยฉันจะเรียก จิตตื่นรู้ ที่ปรากฏขึ้นเอง มิใช่เกิดจากการพยายามปรุงจิตให้ว่าง และต่อไปนี้เป็นการเล่าถึงประสบการณ์การภาวนาของฉัน และฉันขอเรียนชี้แจงว่า บทความนี้มิใช่เป็นการเชิญชวนให้ท่านเชื่อถือ มิใช่เป็นการกล่าวเท็จหรือลอกเลียนแบบแล้วนำมาดัดแปลงเสริมแต่งให้ดูเป็น ประสบการณ์ของตนเอง การบอกเล่าประสบการณ์ บางท่านอาจคิดว่าฉันต้องการโอ้อวดอีโก้ หรือ ต้องการแสดงทัศนะที่แตกต่าง ก็สุดแล้วแต่ท่านจะเข้าใจและตีความ โดยฉันจะไม่นำมันมาเป็นปัญหาให้ตัวฉันต้องคอยตามชี้แจงเป็นรายๆไป อย่างไรก็ตามหากประสบการณ์ครั้งนี้พอจะมีประโยชน์แก่ท่านแม้เพียงหนึ่ง ฉันถือว่า ได้ทำหน้าที่ของพุทธศาสนิกชนที่ไม่เก็บอมพะนำไว้แต่เพียงผู้เดียว จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 17:57:01

ความคิดเห็นที่ 3   ธรรมชาติที่แท้ในจิตใจฉัน ย้อนหลังกลับไปราวปลายปี 2550 ฉันเคยสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างขณะเปิดน้ำก๊อกล้างมือความเย็นของสายน้ำที่ผ่านมือเป็นความรู้สึกสัมผัสที่เกิดขึ้นเองบนใจที่ว่าง สงบเบาสบาย มันเกิดความรู้สึกนี้ได้เพียงช่วงสั้นๆแค่ 1 -2 วินาที ภายหลังจากที่ฉันได้ฝึกลมหายใจมาเกือบปี และความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยหากจงใจไปรู้สึกถึงมัน เพราะขณะที่ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจ เจ้าความรู้สึกแบบนี้ที่มันว่างๆ เบาสบายมักจะปรากฏแนบมาพร้อมกับสติรู้สึกตัวทั่วพร้อมหรือสัมปชัญญะทุกครั้ง ความคิดขยะหายไปฉับพลัน มันคือความรู้สึกที่ฉันปรารถนาถึง ฉันไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรดี แต่ฉันอยากให้มันอยู่กับฉันนานๆ ไม่ว่าฉันจะสัมผัสเย็น ร้อน อ่อน แข็ง ตึง ไหว ภายในกาย ความรู้สึกสัมผัสนี้มักมีอยู่ มันคือ อะไรกันแน่ฉันต้องค้นหามันให้ได้ มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในจิตใจฉันนี่แหละ ฉันเคยตั้งข้อสังเกตว่าทุกครั้งที่ฉันทำอะไร ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เอนกายนั่งสบายๆ หรือขณะเท้าแตะพื้นบันไดเวลาก้าวเดินขึ้นลงเมื่อจิตฉันสัมผัสรู้ที่สิ่งนั้น เจ้าความรู้สึกนี้มักปรากฏอยู่บ่อยครั้ง และยังคงนึกต่อไปว่า หากเรามีวิธีใดที่สามารถทำให้มันรู้สึกต่อเนื่องได้นั่นคือ สภาวะที่วิเศษสุด ในตอนนั้นฉันเหมือนคนที่ยังไม่รู้อะไรมาก เลยยังไม่เห็น หนทางที่จะทำให้มันปรากฏชัดขึ้นมาได้อย่างต่อเนื่อง เพราะมันมาให้รู้สึกได้เพียงชั่วครู่ก็หายไป ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทที่แสนจะธรรมดาเช่น ตอนกำลังตากผ้า หรือขณะเอามะละกอแช่เย็นใส่ปาก ฉันสังเกตว่า มันจะปรากฏคู่กับการสัมผัสรู้ที่เด่นๆ เช่นอาการเอื้อม หรือ ความเย็นที่มาสัมผัสแล้ววาบเข้ามาสู่ใจ ความคิดจึงหายไปและใส่ใจอยู่กับอากัปอาการเหล่านี้ มาบัดนี้ ฉันตระหนักดีว่า เจ้าความรู้สึกสัมผัสดังกล่าว มันคือธรรมชาติแท้ที่อยู่ในจิตใจเรานี่เอง มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นบนความว่างของจิตก่อนการคิดปรุงแต่ง ซึ่งแต่ก่อนมันถูกปิดบังจนมืดมิดจึงไม่ค่อยได้เห็นมัน ความรู้สึกของจิตที่มันเฉยและว่างนี้คือจิตตื่นรู้หรือจิตประภัสสร ซึ่งเป็นธรรมชาติแท้ของมนุษย์ แล้วอะไรกันเล่าที่มาบดบังความรู้สึกนี้ จึงทำให้ฉันเข้าถึงมันได้ยากเย็น จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 17:57:58

ความคิดเห็นที่ 4   ฉันเองเริ่มต้นการฝึกปฏิบัติภาวนา บนความไม่รู้ทฤษฎี เริ่มต้นจากการฝึกลมหายใจเข้าและออกไปในอิริยาบถต่างๆ ลืมตาฝึก มิใช่หลับตา และก่อนนอนทุกคืน ฉันนอนฝึกจับความรู้สึกละเอียดของสรีระในร่างกาย (sensation) จนหลับไป รายละเอียดของกายที่ฉันสัมผัสรู้มันช่วยให้จิตฉันสงบจากความคิดฟุ้งซ่าน ฉันปฏิบัติมาแรมปี ทุกค่ำคืน ทุกกลางดึกที่ตื่นขึ้นแทนที่จะปล่อยให้จิตคิดโน่นคิดนี่ฉันก็ฝึก sensation และลมหายใจ ฉันจะไม่ลงรายละเอียดของวิธีการภาวนา ฉันเชื่อว่า การภาวนาที่แท้จริงไม่มีรูปแบบใดๆ เมื่อมันเข้าที่เข้าทางลงล็อคได้เมื่อไหร่ ความรู้สึกตัวก็จะเผยตัวออกมาเองไม่ว่าคุณจะทำอะไร อยู่ในอิริยาบถไหนก็ตาม มันก็คือส่วนหนึ่งของการภาวนาแล้ว อย่าไปสนใจว่ามันคือสมถะหรือวิปัสสนา สาระอยู่ที่ว่าทุกการฝึกมี ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมเกิดขึ้น ทำให้จิตหยุดคิดปรุงแต่งหรือไม่  ฉันภาวนาไปในวิถีธรรมชาติ ไร้รูปแบบใดๆ นึกขึ้นได้ก็ภาวนา ไม่มีการกำหนดเวล่ำเวลาวันละกี่ชั่วโมง หรือช่วงไหนของแต่ละวัน ฉันจึงเพลิดเพลินอยู่กับการภาวนาโดยไม่รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ต้องฝืนใจกระทำ หรือเป็นภาระหน้าที่ของชีวิตแต่อย่างใด จนวันหนึ่งธรรมชาติที่แท้ที่เคยถูกขยะความคิดปกคลุม จู่ๆมันค่อยๆเผยตัวออกมาให้ประจักษ์ชัดได้บ่อยครั้งขึ้น ฉันเรียกมันว่า จิตค่อยๆตื่นรู้สึกตัวขึ้นมาทีละน้อยๆ หรือนิพพานน้อย ฉันภาวนาได้ทั้งวันเพราะยิ่งภาวนาฉันยิ่งผ่อนคลายไปในตัว ฉันจึงไม่เคยรู้สึกเครียดและเบื่อหน่ายจากการภาวนา และไม่ต้องหยุดพักเหนื่อยเพราะภาวนามากไปแล้ว ฉันรู้ดีว่าการปฏิบัติภาวนาค่อยๆกลมกลืนเข้ามาในชีวิตประจำวันอย่างเคยชินจนเป็นนิสัย ทุกครั้งที่จิตตื่นรู้ปรากฏ เหมือน ตัวฉัน ถูกแยกหายไป มีเพียงความรู้สึกชัดที่เปี่ยมด้วยสติสัมปชัญญะ อารมณ์แจ่มใส ว่องไว ฉันรู้สึกถึงความเบาสบาย เหมือนร่างกายไร้น้ำหนัก และฉันได้รับคำสอนจากพระอาจารย์ว่า ที่รู้สึกเหมือนไร้น้ำหนัก เบาสบาย เพราะขณะนั้นมีการปล่อยวางในอัตตาตัวตนแล้ว ศีลปรมัตถ์หรือจิตปรกติเกิดขึ้นแล้ว เพียงแต่มันยังเป็นประสบการณ์ใหม่ที่เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่และหายไป ฉันจึงสังเกตมันไม่ทัน จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 17:59:49

ความคิดเห็นที่ 5   ทางสายกลาง เป็นรอยพระพุทธบาทที่สำคัญบนเส้นทางแห่งการพ้นทุกข์ที่พระอาจารย์แนะนำ โดยฉันไม่ต้องไปแสวงหาไกลๆถึงอินเดีย ศีลเป็นก้าวแรกที่สำคัญที่นำพาชีวิตดำเนินไปบนทางสายกลาง เมื่อกล่าวถึง ศีล สมาธิ ปัญญา เชื่อว่าทุกท่านคงคุ้นกับ 3 คำนี้มานานมากแล้ว และต่างก็เข้าใจความหมายที่ตนเองจินตนาการขึ้นจากคำอธิบายในตำราทั่วไป การรู้ความหมายของคำเหล่านี้ก็คงเป็นการรู้ที่ผิวเผิน หาได้เข้าใจและเข้าถึงแก่น ความหมายหรือตัวสภาวะได้อย่างแท้จริง เพราะความหมายของมันมิอาจสัมผัสได้จากคำอธิบาย แต่จะเข้าถึงได้ด้วยประสบการณ์จากการภาวนา หากเป็นแต่ก่อนที่ฉันเจอ 3 คำนี้ ฉันก็จินตนาการถึงมันตามคำอธิบาย แต่มันก็เหมือนกับการที่ฉันเห็นรูปร่างหน้าตาของผลไม้ชนิดหนึ่งที่ไม่เคย ลิ้มรส ฉันเห็นรูปทรง สีสันและกลิ่น แต่ยังมิอาจเข้าถึงรสชาดและความรู้สึกสัมผัสก่อนการได้ลิ้มชิมรสผลไม้นั้น ฉันจึงมิอาจกล่าวได้ว่า ฉันรู้จักผลไม้นั้นอย่างแท้จริง ฉันเอง พร่ำบอกตนเองอยู่เสมอระหว่างที่ฝึกหัดภาวนาว่า สภาวะอะไรก็ตามที่ไม่แน่ใจ ขออย่าได้ฟันธงว่ามันใช่ หรืออย่าพยายามคิดและแสร้งทำให้มันเป็น มันไม่ส่งผลดีต่อการภาวนาของเรา แม้เราจะคุยโม้ให้คนอื่นฟังได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อตัวเราย่อมรู้แน่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร เพราะมันจะเป็นอุปสรรคต่อการภาวนา และอาจนำพาให้หลงทางได้ และก่อนฉันจะเขียนสิ่งใดเผยแพร่ออกไป ฉันต้องแน่ใจและได้รับการตรวจสอบสภาวะจากพระอาจารย์ทุกครั้งเพื่อให้สิ่งที่ฉัน เขียนไม่ผิดพลาดจนเกิดผลเสียตามมาต่อตนเองและผู้อื่น จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:00:23

ความคิดเห็นที่ 6   การค้นหาศีล ศีล หรือจิตปรกติ หรือ จิตตื่นรู้ เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่จะต้องเผยตัวออกมาเองเป็นอันดับแรก หากศีลยังไม่ปรากฏ การเริ่มต้นบน ..ทางสายกลาง.. ยังไม่เกิดขึ้น นี่คือสิ่งที่พระอาจารย์กล่าวอยู่เสมอ แล้วอย่างไรกันจึงจะเรียกว่าเป็น ศีล มันก็คงไม่ต่างจากการเห็นผลไม้แต่ไม่เคยลิ้มลอง ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งที่เราจะต้องหาประสบการณ์กันเอง ฉันเชื่อว่า ผู้ใดสัมผัสถึงมันได้ จะรู้ถึงความแตกต่างระหว่างศีลและจิตที่ท่านคุ้นเคย (จิตจมอยู่ในกิเลส) ประสบการณ์ตรงจะเป็นตัวบ่งบอกได้ดีกว่าคำอธิบายใดๆ ฉันเชื่อว่า ทุกคนสามารถเข้าถึงจิตปรกติหรือศีลได้หากเริ่มต้นถูกต้อง คือ ปล่อยใจสบายๆ ลืมคำว่า สมถะหรือวิปัสสนาไปก่อน เพราะในขั้นตอนการค้นหาศีลนั้น ยังไม่มีใครเจริญวิปัสสนาได้ ดังนั้นฉันจึงแนะนำว่า การภาวนาไม่มีรูปแบบ  แล้วแต่ความถนัด ไม่มีการกำหนดหรือแบ่งแยกตัวเราออกเป็นผู้รู้และสิ่งที่ถูกรู้ เช่นเวลาสัมผัสลมหายใจเข้าออก ไม่มีการกำหนด ผู้รู้ โดยมีลมหายใจเป็นสิ่งที่ ถูกรู้ แต่เราและลมหายใจเป็นหนึ่งเดียวกัน   การแบ่งแยกผู้รู้และสิ่งที่ถูกรู้มันฝืนธรรมชาติ  ทำให้เกิดการเพ่งหรือจงใจ หรือการพิจารณามองเห็นร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่ใช่ตัวเรา  นี่คือ แขน ขา ร่างกาย ก้อนธาตุ มันไม่ใช่ตัวเรา เป็นต้น ฉันเองคอยลองฝึกแบบนี้เช่นกัน ฉันรู้สึกว่า มันไม่ผ่อนคลาย ตื้อที่หน้าผาก เหมือนมีความคิดมันเข้ามาซ้อนบงการอีกที ทำให้ยิ่งห่างไกลจากธรรมชาติที่แท้หรือจิตตื่นรู้ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:01:18

ความคิดเห็นที่ 7   ฉันเองกลับเห็นด้วยกับการฝึกแบบมือใหม่ที่ไร้เดียงสานั่นแหละ  แม้อาจต้องมีการกำหนดบ้างในเบื้องต้น  แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันจะค่อยๆเข้าที่เข้าทางด้วยตัวเอง โดยกลไกของสมองจะปรับวิธีการไปสู่ความสมดุลให้สัมพันธ์กับการผ่อนคลายในจิตใจได้เอง ข้อสังเกตของฉัน หากการภาวนาแล้วทำให้เกิดความตื้อ เครียด ไม่ผ่อนคลาย แสดงว่า มีความผิดธรรมชาติเกิดขึ้นอาจเกิดการเพ่ง หรือ ฝืนบังคับจิตใจ และในที่สุดจะทำให้เกิดความท้อแท้ไม่อยากภาวนา ให้ปรับวิธีใหม่จนกว่าจะรู้สึกเพลิดเพลิน ผ่อนคลาย ดังนั้นอย่าได้กังวลกับรูปแบบมากนัก เมื่อศีลปรากฏครั้งแรก ท่านจะรู้ถึงความแตกต่างของจิตกิเลสที่ท่านคุ้นเคยกับจิตปรกติ ธรรมชาติของจิตนั้นประภัสสร แต่มันผันแปรไปตามกิเลสที่สัณจรเข้ามาปกคลุมหุ้มห่อ คนทั่วไปจึงคุ้นเคยกับกิเลส โลภ โกรธ หลง ฯลฯ จนแยกไม่ออกหากไม่เคยสัมผัสกับการตื่นรู้เพียงสักครั้งหนึ่ง กิเลสทำให้จิตขุ่นมัว ไม่ใส หนักทึบ มีอัตตาตัวตนเข้าไปกระทำ แต่จิตประภัสสรสัมผัสได้เมื่อมีการหยุดคิดปรุงแต่ง มันโปร่งโล่ง เบาสบาย สติรู้สึกตัวทั่วพร้อมเข้ามาแทนที่สติแบบโลกๆที่กึ่งเผลอหลงลืม ประสบการณ์เหล่านี้จะค่อยๆสอนให้ท่านได้จดจำว่ามันคือศีล หรือจิตปรกติ จำได้ว่าฉันประทับใจไม่เคยลืมกับประสบการณ์ที่สัมผัสกับจิตตื่นรู้ในครั้ง แรก และเมื่อการภาวนาดำเนินต่อไป จิตปรกตินี้จะเข้ามาคุ้นเคยแทนที่จิตกิเลส หยั่งรากฐานในชีวิต เป็นการนำธรรมชาติที่แท้กลับคืนสู่จิตใจ และกิเลสต่างๆ จะเป็นเพียง pollution หรือ อาคันตุกะที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:02:02

ความคิดเห็นที่ 8   การภาวนาเพื่อกำจัดกิเลส สมาธิ ที่กำหนดจิตให้สงบนิ่งอยู่กับสิ่งหนึ่งสิ่งใดโดยไม่รู้อารมณ์ หรือการปลีกวิเวกเพื่อกันความวุ่นวายออกไปให้พ้นจากจิตใจ เช่น ทำความสงบอยู่กับลมหายใจ จิตไหลออกไปแช่ในอวัยวะที่เคลื่อนไหวขณะก้าวเดิน หรือมือที่ยกตามจังหวะ เท้าที่ก้าวเดินเป็นต้น สมาธิแบบนี้ไม่มีปัญญา ได้แต่ความสงบ (มิจฉาสมาธิ) แต่สมาธิที่จะต้องพัฒนาให้เกิดขึ้น คือ การที่จิตสงบอยู่ภายในไม่ส่งออกหรือไหลไปกับสิ่งภายนอกเมื่อมีการกระทบกับประสาทสัมผัส ต่างๆ เช่นขณะที่ตาเห็น หูได้ยิน จมูกรับกลิ่น ลิ้นรับรส กายสัมผัสรู้ หรือ ใจกำลังคิดสิ่งต่างๆ สมาธิแบบนี้มีปัญญาทำให้พ้นทุกข์ ท่านเรียกว่า สัมมาสมาธิ 31 กรกฎาคม 2551 เป็นวันแรกที่ไปกราบพระอาจารย์ ท่านสอบถามประสบการณ์การภาวนาของฉันที่พอจะสัมผัสกับจิตปรกติได้แล้ว ท่านจึงให้บทเรียน ..ทางสายกลาง.. และสอนให้ฉันดำรงจิตในสุญญตา ด้วยการตามเฝ้ารักษาจิตปรกติไว้อย่างสม่ำเสมอจนเป็นนิสัย ถ้าไม่คอยตามรักษา จิตมันจะปรุงแต่งตลอดทั้งวัน สุญญตาก็คือศีล หรือจิตปรกติ มีการเรียกในชื่อที่แตกต่างมากมาย แต่โดยความหมายแล้วเหมือนกัน เช่น นิพพาน สุญญตา ศีล จิตปรกติ จิตตื่นรู้ จิตว่าง ความว่าง จิตเดิมแท้ จิตหนึ่ง จิตประภัสสร อนัตตา จิตเหนือโลก อสังขตธรรม โลกกุตรธรรม หรือ ธรรมชาติที่แท้ ชื่อเรียกมากมายเหล่านี้จึงไม่สร้างความสับสนแก่ฉันอีกต่อไป ธรรมแท้มีเพียงหนึ่งนี้เท่านั้น นอกนั้นคือธรรมปรุงแต่ง จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:02:42

ความคิดเห็นที่ 9   การตามรักษาจิตปรกติ ก็คือ การเฝ้ามองความเบาสบายที่อุบัติขึ้นในจิตใจ ไม่ต้องสนใจกิเลสต่างๆ มองทะลุให้ผ่านพ้นกิเลสพวกนี้ไปเลย หากไปพิจารณากิเลส จะถูกมันรุมเร้าและตันอยู่แค่กิเลส ยากลำบากที่จะไปต่อ เพราะกิเลสมันคอยแต่จะดึงดูดให้จิตเราไปจมอยู่กับมัน เริ่มแรกอาจทำได้ยากเพราะเป็นการทวนกระแสแห่งความเคยชิน อาจทำได้เพียงหนึ่งวินาที ถึงสองวินาที ก็เก่งแล้ว ท่านบอกว่า กิเลสเปรียบเหมือนจอกแหนที่บดบังน้ำใส การทำความรู้สึกตัวเป็นการเขี่ยกิเลสทิ้งไป เพื่อเปิดให้ศีลปรากฏตัว เหมือนหงายของที่คว่ำอยู่ และเมื่อศีลปรากฏก็ให้เฝ้ามองศีลนี้ไว้เรื่อยๆ กิเลสมันจะค่อยๆหมดไปเอง แรกๆกิเลสอย่างหยาบจะค่อยๆหายไป ต่อมาก็กิเลสอย่างกลาง และสุดท้ายก็กิเลสอย่างละเอียด บทเรียนสั้นๆ แต่ระยะเวลาการภาวนาไม่สั้นเลย บางท่านใช้เวลาหลายปีกว่ากิเลสอย่างหยาบจะหมดไป ดังนั้นการได้รับคำแนะนำจากผู้รู้และคอยชี้แนะอย่างสม่ำเสมอจึงจำเป็นและสำคัญมากที่จะคอยจูงไปในทางที่ลัดตรง ไม่อ้อมค้อม ในระยะ 3-4 เดือนแรก ขณะภาวนาฉันต้องเผชิญกับกิเลสมากมายโดยเฉพาะการหลงเผลอบ่อยๆ เมื่อโมหะครอบงำ ความเครียด ความกังวลใจ ความหงุดหงิด ประชิดใจได้ง่ายมาก การปรุงแต่งเหล่านี้จะมาทันที จิตก็ไม่ปรกติ ปรุงกันทั้งวันก็ว่าได้ สุขๆทุกข์ๆ เดี๋ยวเกิดเดี๋ยวดับ บางวันก็ดี บางวันก็ทุกข์ บังคับไม่ได้ ยิ่งดิ้นรนอยากให้ไม่เผลอ พยายามให้มีสติต่อเนื่อง ยิ่งอึดอัดทุกข์ใจและเป็นไปไม่ได้ที่พยายามไม่ให้เผลอ แต่การปล่อยให้จิตส่งออกไหลไปตามผัสสะแล้วตามรู้ตามเห็นเพื่อให้ได้สติ (เผลอสลับการมีสติ) โดยละเลยการปลุกกระตุ้นความรู้สึกตัว ก็ไม่ได้ช่วยพัฒนาการตื่นรู้ เพราะระหว่างที่เผลอจิตก็ถูกปรุงแต่งไปแล้ว หากไม่ฝึกทำความรู้สึกตัวเรื่อยๆ กิเลสมันจะทยอยโผล่กันเข้ามานอนเนื่องในจิตใจดั่งเช่นเคย แม้จะคอยตามรู้ตามเห็นก็ไม่ดับทันที โดยเฉพาะหากจิตต้องเผชิญกับอารมณ์ที่รุนแรง เช่น ความโกรธ การรู้สึกตัวว่ากำลังโกรธก็ใช่ว่าจะดับได้สนิทแม้ความคิดในเรื่องที่โกรธจะดับไปแล้ว แต่อารมณ์โกรธยังไม่หมด มีเชื้อรอคุกรุ่นขึ้นมาใหม่ เผลอปล่อยใจให้ไหลไปยังสิ่งที่โกรธ  เรื่องร้ายๆจะระดมกันเข้ามาในความคิด เพราะการเห็นเช่นนี้ยังมิใช่เป็นการเห็นด้วยวิปัสสนาญาณ แต่เป็นการเห็นด้วย ..ตัวฉัน.. ที่เป็นผู้เห็น การภาวนาจึงย่ำจมอยู่ในกิเลสหาทางออกจากมันได้ยาก ...  ปรับปรุงแก้ไข เครื่องหมายคำพูด แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:20:09 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:17:59 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:03:13

ความคิดเห็นที่ 10   กิเลสร้อยเล่ห์ระดมเข้ามา แล้วก็ผ่านไป ไม่เคยให้บทเรียนที่เข็ดหลาบ ทั้งๆที่รู้ดีว่าอย่าไปต่อต้าน แต่มันมักจะเผลอและพยายามสลัดทิ้ง เพราะตอนนั้นสติสัมปชัญญะไม่เหลือแล้ว เมื่อจิตไม่ปรกติ จึงไม่อาจรับมือกับกิเลสเหล่านี้ได้ การตามรู้แล้วดับหลังเผลอ ไม่เคยได้ผลให้จดจำ และปล่อยวางได้เอง โดยเฉพาะเมื่อต้องเผชิญกับอารมณ์ที่ทำร้ายจิตใจ แต่ฉันกลับต้องใช้วิธีแผ่เมตตา หรือ ใส่ความคิดบวกเข้าไปโดยเร็วเพื่อให้ความรู้สึกเลวร้ายทุเลาลง ขืนปล่อยไว้นานมันจะเข้ามาแย่งชิงพื้นที่ในจิตใจ และอาจต้องใช้เวลานานมากกว่าจะดับได้สนิท เพราะจิตที่ตามรู้นี้มิใช่จิตปรกติ มันไม่มีพลังตั้งมั่นจึงถูกลากเข้าไปในสิ่งที่ทุกข์ ระลอกแล้วระลอกเล่า ผสมโรงปรุงแต่งกันอย่างไม่หยุดหย่อน ใครบอกว่า ให้รู้มันตรงๆด้วยจิตที่เป็นกลาง หากไม่เป็นกลาง ก็รู้ว่าจิตขณะนั้นเป็นอย่างไร ดูซ้ำลงไปเรื่อยๆ ฉันถามว่า ในขณะนั้นจิตมันถูกกิเลสครอบงำไปหมดแล้ว มันจะเป็นกลางได้อย่างไร วิปัสสนาญาณเกิดไม่ได้อย่างแน่นอนท่ามกลางกิเลสรุมเร้าจิตใจ ฉะนั้นใครกันเป็น ผู้รู้ ถ้ามิใช่ ตัวเรา และในความเป็นจริงก็ไม่ใช่การรู้อย่างเป็นกลาง แต่เป็นการหลงคิดว่าเป็นผู้รู้ ลองสังเกตดีๆ เพราะถ้าเป็นการรู้ด้วยวิปัสสนาญาณอย่างแท้จริง ทุกอย่างต้องดับเกลี้ยงสนิททันที   ทั้งความคิดและอารมณ์โกรธต่างๆ ไม่ทิ้งร่องรอยเหลือค้างไว้ในจิตใจอีกเลย....... แล้วเมื่อไหร่จึงจะดับได้หมด ??? แก้ไข คำที่พิมพ์ผิด และ ตกหล่น แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:45:20 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:03:37

ความคิดเห็นที่ 11   สัมมาสมาธิ เมื่อได้เรียนรู้ว่าการเอาชนะกิเลสด้วยการตามรู้หลังเผลอไม่ได้ผลในการปล่อยวาง ฉันจึงหันมาเน้นทำความรู้สึกตัวเพื่อปลุกจิตตื่นรู้หรือจิตปรกติให้ปรากฏขึ้นบ่อยๆ และนึกถึงคำสอนของพระอาจารย์ให้ดำรงจิตที่สุญญตา ฉันยอมรับว่าช่วงแรกทำยากเพราะจิตมันคอยแต่จะส่งออกและถูกกิเลสรุมเร้า  บางทีเรื่องไม่เป็นเรื่องก็สามารถคิดฟุ้งซ่านจนเครียด และความเครียดเกาะติดแน่น ทำร้ายให้ทุกข์ทรมานใจ ... ถ้าไม่ดำรงจิตที่สุญญตามันก็ปรุงตลอดทั้งวัน ฉันนึกถึงคำกล่าวที่โดนใจเพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ตลอดเวลา 3 ถึง 4 เดือนที่ผ่านมา การที่จะภาวนาให้สุญญตา หรือ จิตตื่นรู้เกิดได้เองมันก็ไม่ง่ายเลยและไปสั่งให้เกิดก็ไม่ได้ จิตมันเคยชินกับการไหลออกและคิดตลอดเวลา ดังนั้นฉันต้องเน้นทำความรู้สึกตัวเรื่อยๆตลอดทั้งวัน เมื่อรู้สึกตัวจิตก็ไม่ไหลออก จิตตื่นรู้อยู่ในกายและช่วงนี้ยังมีความเผลอนานแต่พอนึกขึ้นมาได้(ต้องมีสิ่งเตือนใจไม่ให้เผลอนาน) ก็ชำเลืองดูจิตใจ ความคิดก็หายไป และหากจิตตื่นรู้ปรากฏเมื่อไหร่ก็เฝ้ามองความเบาสบายในจิตใจซ้อนลงไปอีกที เป็นการตามรักษาจิตปรกติ การภาวนาแบบนี้เป็นการเขี่ยกิเลสทิ้ง จนกิเลสต่างๆหมดไปและเข้าถึงความว่างได้เรื่อยๆ จนในที่สุดจิตตั้งมั่นในความเป็นปรกติ ไม่ส่งออกไปตามผัสสะ ดำรงมั่นอยู่ในความว่างจากการปรุงแต่ง ตื่นรู้อยู่ในปัจจุบันเต็มๆ แม้บางขณะที่มีเผลอคิดก็จะรู้สึกริ้วๆขึ้นในจิตใจได้ไว สติจะสั่งให้มองทะลุผ่านไปยังจิตปรกติ กิเลสต่างๆก็ถูกสลายไปในความว่าง จึงมีผลกระทบต่อจิตใจน้อยมาก  จากประสบการณ์ของฉันมีเพียงการหันเข้ามาสัมผัสความว่างและความเบาสบายเรื่อยๆ กิเลสจะค่อยๆหายไป ในที่สุดความเครียดที่เคยฝังแน่นในหัวไม่มีเหลือแล้ว ฉันจึงเบาสบาย ผ่อนคลายในแต่ละวัน   ช่วง 8 ถึง 9 เดือนถัดมาความเป็นปรกติค่อยๆสะสมและครอบครองพื้นที่ในจิตใจได้นานขึ้น ความเผลอมีเพียงสั้นๆ ...  ปรับปรุงแก้ไข เครื่องหมาย hyphen แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:21:34 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:16:51 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:04:08

ความคิดเห็นที่ 12   ความประทับใจครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม ที่ผ่านมา  ตื่นนอนอนเช้านั้น ฉันก้าวลงจากเตียงไปห้องน้ำ ฉันรู้สึกราวกับว่าประสาทสัมผัสทำงานดีเกินปรกติ การรู้ตัวต่อเนื่องได้นานๆ จิตไม่ส่งออก ตระหนักรู้อาการที่เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ลุกจากเตียง เอี้ยวตัว ก้าวเดิน มือจับลูกบิด เปิดประตู แปรงฟัน กระพริบตา บ้วนปาก ฯลฯ รายละเอียดปลีกย่อยเหล่านี้มันรู้ขึ้นมาเองโดยไม่ต้องพยายามรู้ ฉันมองตัวเองในกระจกและยังอดขำที่จู่ๆ เช้านี้ประสาทสัมผัสคงผิดปรกติ  ทำไมมันจึงรู้ได้เองเรื่อยๆ จิตใจร่าเริงแจ่มใส มีชีวิตชีวา ไม่เซื่องซึม รู้สึกอยู่ในอารมณ์เดียวที่มันเบาสบายทั้งวัน แต่ฉันก็ใช้เวลาอีกหลายวันเพื่อพิสูจน์ว่า ความแปลกนั้นมันไม่เสื่อมหายไป และในที่สุดจึงได้โทรศัพท์ไปถามพระอาจารย์ ท่านบอกว่า ที่รู้ได้อย่างต่อเนื่องเป็นเพราะวิปัสสนาญาณหรือธรรมชาติรู้พร้อมเป็นผู้ทำหน้าที่รู้ ถ้าเป็นตัวเรา จะรู้ได้จำกัดทีละอย่าง คือรู้แล้วก็เผลอส่งออก แต่วิปัสสนาญาณจะเกิดขึ้นเมื่อจิตที่ตั้งมั่นในความเป็นปรกติ ไม่ไหลออก หรือแส่ส่ายไปมาตามผัสสะ นั่นเพราะจิตมีสัมมาสมาธิ แก้ไขเพิ่มเติมบรรทัดแรก ที่ข้อความที่ตกหล่นไป ขออภัยค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:27:11 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:04:32

ความคิดเห็นที่ 13   วิปัสสนาญาณ หรือ ปัญญาญาณ การเห็นด้วยญาณ จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อจิตตื่นรู้ตั้งมั่นหยั่งรากลึกลงในจิตใจจนเป็นธรรมชาติ ทุกครั้งที่ฉันได้ยินหรือเห็น หรือ คิดอะไรมันเป็นความรู้สึกที่ไร้ ตัวฉัน เป็นผู้กระทำ มันจึงเป็นเพียงการเห็น การรู้ การสัมผัส การฟัง การลิ้มรส การคิด และการรู้อารมณ์ต่างๆที่อยู่บนฐานของการรู้สึกตัวทั่วพร้อมหรือกล่าวอย่างง่ายๆก็คือสามารถรู้กายรู้ใจไปด้วย การรู้ตรงนี้ได้พร้อมกันเป็นเพราะ วิปัสสนาญาณซึ่งเป็นธรรมชาติรู้พร้อมขณะที่จิตตั้งมั่นในสัมมาสมาธิ การรู้จึงเฉยๆ อันเป็นสัมมาทิฏฐิที่อยู่เหนือการลงความเห็น ชอบ -ไม่ชอบ ธรรมชาติรู้พร้อมหรือญาณไม่เคยขานชื่อว่า เป็นไตรลักษณ์ เกิด ดับ ไม่เที่ยง มันเห็นสรรพสิ่งเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีแบ่งแยกแตกต่าง จึงวางอุเบกขา เมื่อมีสิ่งผิดปรกติเกิดขึ้นในจิตใจ วิปัสสนาญาณจะเหมือนเซนเซอร์เห็นอาการเหล่านั้นได้ว่องไวเป็นอัตโนมัติ และสิ่งผิดปรกติในจิตใจก็ดับทันที ไม่ทิ้งเยื่อเหลือใยให้ประทุปรุงแต่งขึ้นมาใหม่ การสัมผัสถึงการรู้กายและใจได้เองนี้เป็นสติปัฏฐาน ราวกับว่าตนเองเหมือนมีการรู้ 2 ภาค คือ รู้อยู่ภายใน(อสังขตธรรม) และ รู้ที่ภายนอก(สังขตธรรม) กล่าวคือ รู้กายรู้ใจไม่ส่งออกพร้อมๆกับรู้สัมผัสที่มากระทบ เย็น ร้อน อ่อน แข็ง ตึง ไหว (รู้กาย) และทุกสัมผัสที่รับรู้ จิตใจ ขุ่นมัว หรือ ว่างและเบาสบาย (รู้จิตและรู้เวทนา) คราวใดที่ความคิดลอยเข้ามาก็ยังมีสติเห็นความคิดเกิดขึ้น (รู้จิต)  จะคิดต่อหรือเลิกคิดก็แล้วแต่เรื่องที่คิดนั้นควรแก่การคิดหรือไร้สาระ วิปัสสนาญาณจะไม่เผลอจมเข้าไปในความคิด คิดแล้วไม่ปรุงแต่งเสริมต่อ ดั่งปรากฏในพาหิยะสูตร ..สักแต่ว่าคิด สักแต่ว่ารู้.. การรู้ได้เป็นองค์รวมแบบนี้เรียกว่า รู้ธรรม   เป็นการรู้แจ้งแทงตลอดสายในความเป็นเช่นนั้นเองของสรรพสิ่ง (ตถตา)  เป็นการรู้ด้วยวิปัสสนาญาณที่มันแผ่ขยายไปในประสาทสัมผัสต่างๆ ซึ่งหากเป็น ตัวฉัน ที่เป็นผู้รู้ย่อมเจือด้วยทิฏฐิลงความเห็นและการปรุงแต่ง จึงไม่สามารถรู้มาได้กว้างขนาดนี้ การรู้ได้อย่างนี้ฝึกให้เป็นไม่ได้ ต้องรู้ได้เองด้วยวิปัสสนาญาณ อันเป็นการรู้ความจริงสูงสุดของสรรพสิ่ง (ultimate truth) เมื่อรู้แล้วมันจึงวางอุเบกขา อยู่เหนือโลกแห่งการปรุงแต่ง ไม่ทุกข์ไม่สุขอีกต่อไป มีบางคนบอกว่า การรู้แบบนี้เหมือนมีฤทธิ์มีเดช แต่มันไม่ใช่เลย มันเป็นความมหัศจรรย์ของวิปัสสนาญาณนั่นเอง . . . แก้ไข คำผิด แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 52 20:49:27 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:05:05

ความคิดเห็นที่ 14   อย่างไรก็ตามฉันเองยังเป็นเพียงผู้เดินทาง และคงอีกยาวไกลกว่าจะสู่จุดหมายปลายทางแห่งการพ้นทุกข์นิรันดร แต่นับเป็นวาสนาโดยแท้ที่มีพระอาจารย์เมตตาคอยนำทางให้เป็นระยะๆ ตลอดเกือบ 1 ปีเต็ม จึงได้สั่งสมประสบการณ์ต่างๆไว้มากมาย ทำให้ตอนนี้ฉันสามารถเห็นความแตกต่างของชีวิตที่ขาดความสมบูรณ์ในอดีต เป็นชีวิตที่ระหกระเหินในวังวนของสังสารวัฏ สุขๆทุกข์ๆสลับกันไป ชีวิตใหม่มิได้วิเศษเกินไปกว่าความเรียบง่ายในแต่ละก้าวย่างแห่งสติรู้สึกตัว ไม่มีเสแสร้งภายใต้รูปแบบใดๆ อยากทำอะไรก็ทำ  หิวก็กิน ง่วงก็นอน อยากหัวเราะ ดูหนังน้ำเน่า ร้องเพลง ซื้อของ หากดำเนินไปบนความตระหนักรู้และมิได้สร้างความเดือดร้อนแก่ตนเองและผู้อื่น ชีวิตไม่ควรต้องจืดชืดแต่ก็ไม่ยึดติดในรสชาด ผ่านเข้ามาและผ่านไป มีอิสรภาพทางใจ ไม่ถูกจองจำหรือทิ้งร่องรอยให้ค้างคาใจ  ไม่ขาดไม่เกินไปจากสิ่งที่มันเป็น   ทางสายกลาง   หรือ ไตรสิกขา อธิศีล อธิจิต อธิปัญญา ได้เติมธรรมชาติที่หายไป ให้กลับคืนสู่ความเป็นปรกติในการดำเนินชีวิตได้อย่างสมบูรณ์มากขึ้น มันแทรกซึมอยู่ทุกขณะจิตราวกับเป็นชีพจรที่เต้นเตือนให้ชีวิตไม่หันเหไปในทิศทางที่ตกต่ำ เป็นทั้งมรรคผลและนิพพานขณะเดียวกันพร้อมกัน จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:05:42

ความคิดเห็นที่ 15   สาธุ จากคุณ : kekzo (kekzo) เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:34:47

ความคิดเห็นที่ 16   ขอสอบถามผู้ปฎิบัติว่า... 1. ท่านละอหังการ คือความเป็นตัวของเราได้อย่างไร? 2. ท่านละมมังการ คือความยึดมั่นถือมั่นได้อย่างไร? 3. ท่านทำลายความมืด คืออวิชาได้อย่างไร? 4. ชื่อ "ต้นแมกโนเลีย" ยังจะมีอยู่อีกไหมในชาติต่อไป? 5. กิเลสของท่านอยู่ที่ไหน? จากคุณ : นัยนะ เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 18:49:01

ความคิดเห็นที่ 17   ขอสอบถามผู้ปฎิบัติว่า... 1. ท่านละอหังการ คือความเป็นตัวของเราได้อย่างไร? 2. ท่านละมมังการ คือความยึดมั่นถือมั่นได้อย่างไร? 3. ท่านทำลายความมืด คืออวิชาได้อย่างไร? 4. ชื่อ "ต้นแมกโนเลีย" ยังจะมีอยู่อีกไหมในชาติต่อไป? 5. กิเลสของท่านอยู่ที่ไหน? . . . คำตอบข้อ. 1 และ 2 และ 3 ค่ะ ความเป็นตัวเราถูกละตั้งแต่จิตตื่นรู้ หรือ นิพพานน้อยปรากฏแล้วค่ะ ใน moment นั้น (ขอเน้นนะคะว่าใน moment ที่จิตตื่นรู้ปรากฏ)  ทั้ง 3 ข้อถูกทำลายค่ะ  คือ อวิชชาถูกทำลาย จึงว่างจากความคิดปรุงแ่ต่งในความรู้สึกว่ามี ...ตัวเรา ของเรา และการยึดมั่นถือมั่นก็หมดไป ส่วนคำตอบข้อ 3 ขออธิบายดังนี้นะคะ ชาติภพ คือ ความรู้สึกว่ามีตัวเรา ฉันเองยังไม่ใช่ผู้ไปพ้นจากความรู้สึกว่ามีตัวเราได้ตลอดกาล ดังนั้น เมื่อไหร่เผลอ ก็ยังมีอวิชา  ก็ยัง เกิดภพ เกิดชาติ ค่ะ   ส่วนชาติหน้าจะเป็นอย่างไร เป็นเรื่องอจินไตย ไม่มีใครพิสูจน์ได้ สำหรับประสบการณ์ของฉัน การจะละอวิชาได้ตลอดกาลนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายและจะกระทำได้ในเร็ววันค่ะ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 20:08:32

ความคิดเห็นที่ 18   สวัสดีค่ะคุณพี่ ต้นแมกโนเลีย _/\_ ชอบบทความความเห็นที่ 14 ค่ะ ของรักดียังยึดติดอีกหลายอย่าง แบบติดสุขก็เคย คือสุขจนคิดว่าความรู้สึกแบบนี้ ชอบค่ะ แต่พอคิดได้ ต้องรีบบอกตัวเองว่า จะไม่ไปไหนคงหลงวนอยู่ในกิเลสอีกนาน จะคอยตืดตามอ่านนะคะ เพื่ออันไหนขออนุญาตนำมาใช้เป็นแนวทางการปฏิบัติบ้างค่ะ คุณพี่ไม่ว่าอะไรนะคะ จากคุณ : รักดี เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 20:26:06

ความคิดเห็นที่ 19   ขออภัยนะคะ ส่งข้อความเสร็จ รีบไปทำธุระ เพิ่งกลับมาตรวจทาน มีบางคำตกหล่น ไม่สมบูรณ์จึงได้ทำการแก้ไขค่ะ แต่โดยเนื้อหาแล้วคงเดิม ยกเว้นคห. 12 ที่บรรทัดแรกหายไปค่ะ เพิ่งหัดเรียนรู้การโพสต์ตัวเอน ตัวหนา ขีดเส้นใต้ตอนโพสต์นี่แหละค่ะ . . . สวัสดีค่ะ คุณรักดี พี่แมกอนุญาตให้นำไปเผยแพร่และใช้เป็นแนวทางได้ค่ะ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 20:54:04

ความคิดเห็นที่ 20   อืม ดีครับ จากคุณ : พุทธานุภาพ (พุทธานุภาพ) เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 52 21:07:36

ความคิดเห็นที่ 21   ยอมรับว่าอ่านที่คุณเขียนแล้ว  มีกำลังใจขึ้นเพราะเห็นผลที่เกิดขึ้นจริง   ผมก็ปฎิบัติในแนวนี้อยู่นานแล้วแต่ยังไม่มีความก้าวหน้า  บางครั้งก็ท้อหรือลังเล  ยิ่งเข้ามาในห้องนี้ผู้รู้หลายท่านเน้นยำว่าต้องได้ฌาณก่อนก็ลังเลเพิ่มขึ้นอีก  พอรู้เหมือนกันว่าตัวเองตั้งเอามากไป  การภาวนาจึงไม่สบาย เครียด  พอไม่สบายเครียดก็ต้องพัก พอพักกิเลสก็ได้ช่อง กู่ไม่กลับ  วนเวียนอยู่แต่ในวงจรแบบนี้  ....ขอบคุณกับข้อเขียนของคุณมากครับ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 52 11:25:15 จากคุณ : POKAN เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 11:24:34

ความคิดเห็นที่ 22   สวัสดีค่ะ คุณ POKAN ถ้าจำไม่ผิด ฉันเคยอ่านกระทู้ของคุณ แนวทางแห่งเซน ก็เป็นแนวเดียวกับ ทางสายกลาง ค่ะ คือ ต้องเข้าให้ถึงธรรมชาติแห่งพุทธะ หรือ จิตตื่นรู้ แล้วจึงจะพัฒนาไปสู่ปัญญาญาณในการละวางได้เองในที่สุด ฉันเองไม่ได้ศึกษาทางเซน เคยอ่านแต่ คำสอนของท่านฮวงโปว ซึ่งล้วนชี้ตรงมาที่ จิตเดิมแท้ ตอนหลังได้อ่านหนังสือของท่าน เชอเกียม ตรุงปะ บางเล่ม   จริงๆแล้วแนวทางนี้ไม่ยากที่จะทำความเข้าใจ แต่ยากตรงที่จะเข้าถึงจิตเดิมแท้ได้อย่างไร ถ้าคุณสัมผัสได้แล้ว ทางเดินนี้จะนำไปสู่ประสบการณ์เดียวกันค่ะ้   การภาวนาก็คือ การเขี่ยกิเลสทิ้งไปแล้วธรรมชาติแห่งพุทธะจะเผยตัวออกมา ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 52 13:33:32 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 13:22:36

ความคิดเห็นที่ 23   สวัสดีค่ะคุณพี่ ต้นแมกโนเลีย ขอบคุณมากค่ะ _/\_ จากคุณ : รักดี เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 16:01:29

ความคิดเห็นที่ 24   -เมื่อทำสมาธิไปจนถึงจุดที่จิต สงบ มันจะเป็นเช่นนั้น -แต่ยังต้องเดินต่อไปอีกยาวไกล -เมื่อใดมองเห็น จิตใจ ของตัวเองชัดแจ้งสว่างโพร่ง ขึ้นมา นั้นคือประตูไปสู่นิพพาน -หลักของสมาธิโดยสรุปคือ "ไม่มีหลัก"  ให้ยึด แค่ทำใจนิ่งๆ ว่างๆ เดียวจะเห็นเอง ครับ จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 16:14:54

ความคิดเห็นที่ 25   การมีสติได้แบบต่อเนื่องยังความอัศจรรย์ใจให้เกิดขึ้น  แต่เมื่อสติที่มีความต่อเนื่องกลับมีความละเอียดซอยย่อยลงไปอีก  มันทำให้มีความรู้สึกว่าชีวิตช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกตัวได้ตลอดเวลา  ตรงนี้เองที่ทำให้ความรู้สึกของอัตตาแทบมลายสูญไป  ไม่ว่าจะเดิน ยืน นั่ง นอน ก็จะมีสติเกิดขึ้นมาเองแบบต่อเนื่อง  มันเหมือนชีวิตมันมีจังหวะของมันเอง  จังหวะ ขั้นตอนทุกกริยาบทมันมีจังหวะของมันเกิดขึ้นเอง  มันเหมือนระบบออโตเมตริคได้เกิดขึ้นแล้ว  และมีแนวโน้มว่าสติแบบต่อเนื่องกำลังซอยละเอียดลงไปอีก  ถึงตอนนี้  อัตตาของผมไม่สามารถรับได้กับสภาวะที่ชีวิตมันมีจังหวะของมันเองได้มากมายถึงเพียงนี้  ยอมรับครับว่ามาถึงจุดนี้ผม..กลัวว่าอัตตาของผมจะหายไป...กลัวว่าผมจะไม่รักลูกชายของผมมากก่วาใคร  กลัวว่าผมจะมีความรักให้กับทุกคนเท่าเทียมกัน และยังกลัว...อีก จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 17:57:41

ความคิดเห็นที่ 26   ถ้าติด "ตัวรู้" ก็เป็นแค่วิปัสสนูปกิเลส "ธรรม" ไม่ต้อง "ทำ" "มรรค" ไม่มี "เจตนา" จากคุณ : ning JFK. เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 19:46:48

ความคิดเห็นที่ 27   "บทความนี้มิใช่เป็นการเชิญชวนให้ท่านเชื่อถือ มิใช่เป็นการกล่าวเท็จหรือลอกเลียนแบบแล้วนำมาดัดแปลงเสริมแต่งให้ดูเป็นประสบการณ์ของตนเอง การบอกเล่าประสบการณ์ บางท่านอาจคิดว่าฉันต้องการโอ้อวดอีโก้ หรือ ต้องการแสดงทัศนะที่แตกต่าง ก็สุดแล้วแต่ท่านจะเข้าใจและตีความ โดยฉันจะไม่นำมันมาเป็นปัญหาให้ตัวฉันต้องคอยตามชี้แจงเป็นรายๆไป อย่างไรก็ตามหากประสบการณ์ครั้งนี้พอจะมีประโยชน์แก่ท่านแม้เพียงหนึ่ง ฉันถือว่า ได้ทำหน้าที่ของพุทธศาสนิกชนที่ไม่เก็บอมพะนำไว้แต่เพียงผู้เดียว" ^ ^ อนุโมทนาค่ะ พี่ ป.ล. ได้รับหนังสือแล้วนะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ ^^ จากคุณ : ดอกคูณที่จากไป เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 21:40:31

ความคิดเห็นที่ 28   อนุโมทนา สาธุค่ะ คุณคนกรุงธน   ฉันดีใจที่ได้รับทราบประสบการณ์ที่คล้ายกันนะคะ ธรรมแท้ แม้ไม่เคยรู้จักกัน ย่อมมาพบกัน สื่อถึงกัน เข้าใจกัน และเมื่อ อัตตาตัวตนมลายไป จะไม่เหลือความกลัวใดๆอีกเลย ขอบคุณค่ะ คุณ ning JFK จริงของคุณ ถ้ายังติดสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มันจะตันไปต่อไม่ได้ เพราะยังมีอัตตาตัวตนเข้าไปกระทำ การเข้าถึงธรรม  อุปสรรคแยะนะคะ กิเลสคืออุปสรรค มันแยบยลจนตามแทบไม่ทัน ขอบคุณค่ะ คุณกรรไกรัตนะ หนูหยง สบายดีนะ เห็นเงียบๆไป  ไปลุยทุ่งลุยสวนที่ไหนมารึเปล่า จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 52 22:49:23

ความคิดเห็นที่ 29   เข้ามาอ่านเช่นเคยค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 03:41:58

ความคิดเห็นที่ 30   ขอบคุณพี่แมกมากครับ ผมหายไปนานเลย อาทิตย์ที่ผ่านมาลางานทั้งอาทิตย์เลยครับ นอนอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านอย่างเดียวเลย ผมจะเล่นเน็ตก็เฉพาะเวลาอยู่ออฟฟิสครับ งานผมแปลกครับเจ้านายอนุญาตให้เล่นเน็ตพักผ่อนเวลาอยู่ออฟฟิสได้ เพราะปกติจะไม่ได้อยู่ออฟฟิสกันครับ ผมได้หนังสือ A New Earth ของ Eckhart Tolle มาแล้วนะครับ แต่ยังไม่ได้อ่านเลย มัวแต่ตามเก็บอ่านเล่มเก่า ๆ อยู่ครับ มีเหลือเยอะเลย แต่อ่าน "การฝึกสติและบ่มเพาะความเมตตา" ของท่านเชอเกียม ตรุงปะ จบแล้วนะครับ ดีครับ แต่ผมยังไม่เข้าใจในกุศโลบายหลาย ๆ อย่างอยู่ แต่ได้ลองเอาไปทดลองบ้างแล้ว ก็ดีนะครับ จะทดลองไปเรื่อย ๆ ครับ อ่านที่พี่แมกโพสต์แล้วทำให้นึกถึงคำของเซนที่ผมเคยอ่าน ว่า มันคือการเดินทางมาถึงที่หน้าผา แล้วมีป้ายเขียนไว้ว่า "สิ้นสุดทางเดินแห่งโลก" มีหลายคนที่ไม่กล้าเดินผ่านป้ายนี้ไป เพราะยังเสียดายตัวตนอยู่ โดยไม่รู้ว่าอีกด้านหนึ่งของป้ายเขียนไว้ว่า "เริ่มต้นการเดินทางที่แท้จริง" หลายคนคงคิดในใจว่า "เดินต่อไปก็ตายซิ" ขอตอบว่า "จริงครับ" แก้ไขคำผิดครับ ชื่อของท่านเชอเกียม ตรุงปะ ครับ ตามที่พี่แมกแก้ให้แล้วอ่ะครับ พักนี้เพื่อนเล่นคำผวนด้วยบ่อยครับ เลยมึนตามไปเลย แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 10:12:29 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 09:29:52 จากคุณ : Transcendent เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 09:28:52

ความคิดเห็นที่ 31   สวัสดีค่ะ คุณTranscendent พี่แมกยังไม่ได้อ่าน "การฝึกสติและบ่มเพาะความเมตตา" ของท่านเชอเกียม ตรุงปะ ค่ะ   ชอบข้อความของเซนที่คุณยกมาให้อ่านค่ะ เมื่อกี้เพิ่งเห็นกระทู้ของคุณ POKAN อยู่ก่อนกระทู้ชีวิตใหม่ไม่ไกลนัก เลยเข้าไปให้กำลังใจค่ะ พี่แมกคิดว่า ส่วนที่่แสดงความเห็นน่าจะนำมาไว้ในกระทู้นี้ด้วย จึงเอามาลงใหม่อีกครั้งนะคะ คุณ POKAN คงไม่รูสึกอะไรนะคะ  ที่เพิ่งเห็นกระทู้ของคุณ . . . การภาวนามันจะต้องมาจากแรงบันดาลใจค่ะ นั่นคือ ขณะภาวนาไปแล้วเกิดมีกำลังใจช่วยกันหนุนนำไปเรื่อยๆ ฉันยอมรับว่า การภาวนามันยากลำบากในช่วงเริ่มต้นค่ะ เพราะทวนกระแสจิตใจมนุษย์ จิตเหมือนเด็กที่ขาดวินัย เห็นอะไรก็อยากได้ไปหมด ดัง นั้นในเริ่มต้น จะต้องมีแรงจูงใจ (motivation) ซึ่งเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง เช่น อยากพ้นทุกข์ อยากหยุดคิดฟุ้งซ่าน อยากลองพิสูจน์ว่า จิตที่ถูกฝึกมันเป็นอย่างไร เป็นต้น และอาจจะต้องต่อด้วยแรงขับดัน (drive) มันจะต้องฝืนทนทำ ทำแล้ว ทำเล่า ทำจนชินเป็นนิสัย อย่าหยุด การทำด้วยแรงขับดัน คงต้องลำบากใจสักหน่อย แต่เมื่อมันเริ่มชินและจิตตื่นรู้ปรากฏได้เอง ความมหัศจรรย์ของจิต ตื่นรู้จะทำให้เกิดแรงบันดาลใจ (inspiration) เพราะสัมผัสได้ถึงความสงบล้ำ ความเบาสบาย ผ่อนคลายในจิตใจ  แรงบันดาลใจนี่ไม่ทำให้เราต้องทนฝืนใจทำเลยค่ะ แต่ทำเพราะมันมีผลดีเกิดขึ้นในขณะที่ทำ จึงทำด้วยความเต็มใจ มีกำลังใจจะทำได้ต่อเนื่องทั้งวัน . . . แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 52 09:44:11 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 09:42:05

ความคิดเห็นที่ 32   555 ถามแบบนี้ แสดงว่าพี่อังจับจุดข้าพเจ้าได้ สภาวะใจย่ำแย่มากค่ะ แต่ได้ยาดีแห่งสติสัมปชัญญะช่วยพยุงไว้ จึงพอตั้งตัว ตั้งใจ ได้บ้างแล้วค่ะ พี่อัง ป.ล. บทเรียนจากชีวิตจริงมักทำให้สติเราเติบโตเสมอ ^^ จากคุณ : ดอกคูณที่จากไป เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 09:51:32

ความคิดเห็นที่ 33   จากข้อความของคุณคนกรุงธน และ คุณTranscendent กระทบใจข้าพเจ้าในเรื่องที่เคยอ่านพบ ก็คือ "ความกลัว" เมื่อได้เดินทางสายภาวนามาถึงจุดๆ หนึ่ง และเมื่อได้อ่านประโยคที่ว่า "เดินต่อไปก็ตายซิ" ขอตอบว่า "จริงครับ" แอบนึกถึงคำว่า "ตาย ก่อน ตาย" น่ะค่ะ ^^ จากคุณ : ดอกคูณที่จากไป เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 10:10:08

ความคิดเห็นที่ 34   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 19:43:39

ความคิดเห็นที่ 35   โอ กระทู้ดีจังครับ ขออนุโมทนาด้วยครับ จากคุณ : แมวดำน่ารัก เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 52 20:58:33

ความคิดเห็นที่ 36   อ่านข้อความแรก ...นี่มันเราเลยนี่นา ขอบพระคุณเจ้าของกระทู้มากค่ะ เดี่ยวขอส่งข้อความหลังไมค์ไปนะคะ จากคุณ : house of globe เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 07:46:10

ความคิดเห็นที่ 37   การปฏิบัติภาวนาในความเห็นส่วนตัว คนทั่วไปจะเข้าใจว่า การภาวนาก็คือ การฝึกสมาธิ หมายถึง การนั่งหลับตากำหนดให้จิตสงบนิ่งอยู่ที่สิ่งหนึ่งสิ่งใดนานๆช่น ลมหายใจ ท้องพองยุบ คำบริกรรม การเพ่งกสิณ หรือการไล่อาการของร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ฯลฯ โดยจะไม่มีการขยับเขยื้อนเมื่อมีอาการทางร่างกาย เช่น ปวดเมื่อย คัน โดยให้กำหนด ปวดหนอๆๆ คันหนอๆๆ และเมื่อเห็นภาพนิมิตใดๆ ก็เห็นหนอๆๆ  แลเมื่อเวลาผ่านไปจะเห็นความไม่เที่ยงของอาการดังกล่าว ดับไป ซึ่งแตกต่างจากสิ่งที่ฉันประสบอยู่ การภาวนาของฉันคือการฝึกสติ ซึ่งแตกต่างจากการฝึกสมาธิ การฝึกสติรู้สึกตัว คำว่า รู้สึกตัว ก็คืออาการต่างๆที่ปรากฏขึ้นโดยมีใจเป็นผู้รู้อารมณ์นั้น เช่น เมื่อมีการเห็นสิ่งใด การเห็นจะเป็นส่วนของประสาทตา แต่ความรู้สึกจะปรากฏที่จิตใจ การได้ยินเสียงจะเป็นส่วนของประสาทหู แต่ความรู้สึกจะปรากฏที่จิตใจ ทำนองเดียวกับ การลิ้มรส กายสัมผัส หรือ จมูกได้กลิ่น จิตใจจะตอบสนองเป็นความรู้สึกชอบ ไม่ชอบ ใจหรือจิต (ฉันเรียกเหมือนกัน) จะเป็นตัวแสดงอารมณ์ การฝึกสติก็คือการรู้ในความรู้สึก อารมณ์ หรือ อาการที่ปรากฏขณะที่ประสาทสัมผัสทั้งหลายทำหน้าที่ หรือแม้ขณะที่มีความคิด ใจก็จะเป็นตัวรู้อารมณ์ต่างๆที่คล้อยตามไปกับความคิด ดังนั้นการฝึกสติก็คือการฝึกรู้อารมณ์ ความรู้สึก หรือ อาการที่ปรากฏขึ้นในจิตใจ การฝึกที่ฉันถนัดก็คือ การฝึกฐานกายและฐานเวทนา(ความรู้สึกของกาย)   ฉันเพิ่งมารู้ทีหลังว่า ขณะฝึกนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจในภาพที่เคลื่อนไหว แต่ไปรู้สึกถึงใจขณะที่แขนกำลังเคลื่อนไหวแทน ไปรู้สึกถึงอาการของเท้าขณะที่สัมผัสแตะพื้นโดยไม่ได้สนใจภาพของเท้าที่กำลังก้าวย่างลงไปบนพื้นเลย ทำให้ฉันว่องไวในการรับรู้อารมณ์ อาการ และความรู้สึก การภาวนามันจึงก้าวหน้าได้ไว ฉันเคยทดลองแบบฝึกด้วยการดูร่างกายเคลื่อนไหว มันจะเหมือนฉันใช้ความคิด มันเป็นการใช้สมองซีกซ้ายขณะจับภาพของแขนที่แกว่งไปมา ขณะจับภาพของขาที่ก้าวย่าง ขณะจับภาพร่างกายที่เคลื่อนไหว แต่คราวใดที่ฉันสัมผัสรู้ถึงอาการที่เคลื่อนไหว หรือ movement  มันเป็นการใช้สมองซีกขวา เมื่อพูดถึงสมอง จำได้ว่าเคยอ่านเจอในหนังสือของ ทพ.สม สุธีรา ที่บรรยายเรื่องการทำหน้าที่ของสมองไว้ ฉันสรุปตามความเข้าใจในคำอธิบายผนวกกับประสบการณ์ตนเองดังนี้ สมองมี 2 ส่วน 1. สมองซีกซ้าย ทำหน้าที่รู้ความจริงในสมมติบัญญัติ (สมมุติสัจจะ) เช่น การรับรู้ในประสาทสัมผัสต่างๆ เช่น หู ตา จมูก ลิ้น กาย ปรากฏเป็น เสียง ภาพ กลิ่น รสชาด  สัมผัสของผิวกาย  ตลอดจนการใช้ความคิด และเหตุผล 2. สมองซีกขวา ทำหน้าที่รู้ความจริงในปรมัตถ์ (ปรมัตถสัจจะ) เช่น การรู้ในส่วนที่เป็นความรู้สึก อารมณ์ อาการต่างๆที่ใจสัมผัสได้ สมองทั้ง 2 ส่วนทำหน้าที่สอดรับประสานกันอย่างรวดเร็ว โดยสมองซีกซ้ายจะเป็นตัวเปิดรับ ขณะที่สมองซีกขวาจะเป็นตัวตอบสนอง ซึ่งคนส่วนใหญ่ยังแยกไม่ออกหากไม่ได้ทำการฝึกสติ จะไม่สามารถสัมผัสถึงความละเอียดตรงนี้ได้ ดังนั้นเมื่อสมองซีกซ้ายรับรู้สิ่งใดๆไม่ว่าจะทางทวารไหน สมองซีกขวาจึงสนองตอบด้วยอารมณ์ในจิตใจเป็นอัตโนมัติทันที เป็นการยึดติดอย่างแนบแน่น ดังนั้นผลจากการฝึกสติจะทำให้มีความว่องไวในสมองซีกขวา ที่เคยทำหน้าที่ในการตอบสนองหรือรับลูกต่อจากสมองซีกซ้าย สมองซีกขวาจะคลายความยึดติด สมองซีกขวาจะทำหน้าที่เป็นอิสระมากขึ้น กล่าวคือ เมื่อสมองซีกซ้ายรับรู้อะไร สมองซีกขวาจะมีอิสระไม่แสดงอารมณ์หรือที่เรียกว่าปรุงแต่งต่อจากสิ่งที่สมองซีกซ้ายรับรู้ ผู้ที่ภาวนาแล้วทำให้สมองซีกขวาเป็นอิสระได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ผู้นั้นเป็นผู้พ้นทุกข์ การหลับตานั่งสมาธิเป็นการกำหนดจิตให้อยู่นิ่ง ฉันมักแอบเรียกในใจว่า เป็นการรีดจิตให้เรียบ จะเป็นการใช้สมองซีกซ้าย ทำให้ปิดศักยภาพของปัญญาญาณ หรือธรรมชาติรู้พร้อม  ซึ่งอยู่ในสมองซีกขวา แต่การฝึกสติลืมตาเห็นความเคลื่อนไหว เป็นเปิดกระตุ้น ปัญญาญาณหรือธรรมชาติรู้พร้อม  การฝึกสติจะทำให้ขยะความคิดค่อยๆหมดไป ทั้งหมดนี้เป็นความเข้าใจส่วนตัว ขอท่านจงใช้วิจารญาณในการอ่านค่ะ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 09:50:28

ความคิดเห็นที่ 38   กำลังศึกษาเรื่องการปฏิบัติธรรมอยู่ค่ะ.จะเข้ามาอ่านเรื่อยๆ ขอบคุณมากค่ะ.. จากคุณ : ไทยธรรม เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 17:14:25

ความคิดเห็นที่ 39   เข้ามาอ่านและอนุโมทนาค่ะ จากคุณ : oDaineo เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 18:20:27

ความคิดเห็นที่ 40   ขออนุญาตถามค่ะ "ความประทับใจครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม ที่ผ่านมา  ตื่นนอนอนเช้านั้น ฉันก้าวลงจากเตียงไปห้องน้ำ ฉันรู้สึกราวกับว่าประสาทสัมผัสทำงานดีเกินปรกติ การรู้ตัวต่อเนื่องได้นานๆ จิตไม่ส่งออก ตระหนักรู้อาการที่เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ลุกจากเตียง เอี้ยวตัว ก้าวเดิน มือจับลูกบิด เปิดประตู แปรงฟัน กระพริบตา บ้วนปาก ฯลฯ รายละเอียดปลีกย่อยเหล่านี้มันรู้ขึ้นมาเองโดยไม่ต้องพยายามรู้ " การตระหนักรู้อาการเคลื่อนไหวนั้น อย่างตอนแปรงฟันคือตระหนักว่าแปรงฟัน แล้วในตอนนั้นไม่มีการคิดเรื่องอื่นใดๆ หรือว่าถ้ามีการคิดก็คือตระหนักทั้งการแปรงฟันและการคิด คือมีการตระหนักในการกระทำและหรือความคิด ตระหนักมากกว่าหนึ่งอย่างหรือเปล่าค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 20:50:43

ความคิดเห็นที่ 41   ตอบคุณยุ้ยหัดเขียน คุณเข้าใจถูกแล้วค่ะ ขณะที่ใจว่าง จะสัมผัสอาการรู้สึกตัวและการกระทำต่างๆได้พร้อมๆกัน  คือมีสติรู้สึกตัวทั่วพร้อมไหลต่อเนื่องเป็นระยะๆ (ยังไม่ได้ตลอดเวลานะคะ) คือไม่ว่าจะแปรงฟันหรือกำลังคิดจะอยู่บนฐานของความรู้สึกตัว  เหมือนอย่างที่คุณคนกรุงธนกล่าวไว้ใน คห. 25 .......มันเหมือนชีวิตมันมีจังหวะของมันเอง  จังหวะ ขั้นตอนทุกกริยาบทมันมีจังหวะของมันเกิดขึ้นเอง  มันเหมือนระบบออโตเมตริคได้เกิดขึ้นแล้ว ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 22:50:13

ความคิดเห็นที่ 42   ขออนุญาตคัดลอกข้อความที่น่าสนใจ จาก forward mail โดย ผศ.ชัยวัฒน์ วงษ์อาษา ม.มหิดล คลื่นสมองสัมพันธ์กับอารมณ์และความรู้สึก 1. คลื่นแกมม่า เป็นคลื่นที่มีความถึ่ 40 รอบต่อนาที แสดงออกเมื่อมีพฤติกรรมที่เกลียดชัง หรือ หวาดกลัว และพร้อมที่จะทำร้ายผู้อื่น 2.คลื่นเบต้า มีความถี่ระหว่าง 13-40 รอบต่อนาที แสดงออกเมื่อมีพฤติกรรมคิดด้านลบ สับสน เครียด อิจฉาริษยา โลภ 3. คลื่นแอลฟ่า มีความถี่ระหว่าง 8-13 รอบต่อนาที เป็นคลื่นแห่งความสงบ ผ่อนคลายและมีสติ สมาธิ 4. คลื่นแห่งจักรวาล หรือ คลื่นคอสมิค มีความถี่ระหว่าง 0 รอบต่อนาที คือเป็นเส้นตรงนิ่ง กล่าวคือ ว่างจากความรู้สึก "ตัวเรา"   เข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติหรือจักรวาล หรือ นิพพาน เคยคิดเล่นๆ ไม่แน่นะ ในอนาคตอาจเกิดธุรกิจที่มีการตรวจวัดคลื่นสมองเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่างสำหรับผู้ที่ปฏิบัติธรรม ว่าได้ผลในระดับไหน และเมื่อนั้นคงมีการใช้บริการกันตรึมก็เป็นได้ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 52 23:14:58 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 52 23:13:13

ความคิดเห็นที่ 43   ^พี่แมก ความรู้เรื่องนี้ทำให้ฉันยอมรับว่าพระพุทธเจ้าตรัสรู้ได้จริง เมื่อหลายปีมาแล้วค่ะ (อย่างที่เคยบอกว่ายอมรับศาสนาเพราะหลักฐานทางวิทยาศาสตร์) ขอบคุณที่ได้นำมาให้อ่านอีกครั้ง มีความรู้สึกไม่สอดคล้องเสียทีเดียวกับพี่เรื่องนิพพาน แต่ไม่มีความรู้จะไปสนทนา ก็เลยเข้ามาอ่านเป็นหลักนะคะ ดิฉันรู้สึกว่า หากปรับจูนคลื่นสมองให้เรียบ ก็จะเป็นเครื่องรับที่ดี รับคลืนคอสมิก ซึ่งวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในจักรวาลได้ และเราก็จะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในจักรวาลแห่งนี้ ส่วนนิพพานนั้น ฟังทางพุทธฉันเข้าใจว่ามันเป็นภาวะของความหมดสิ้นของกรรม ของแรง ของเจตนา ดับสูญไปจากสังสารวัฏ แต่ก็ยังนึกไม่ออก และไม่ได้นึกต่อไป เวลาอ่านที่พี่พูดถึงนิพพานน้อย ก็รู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง (แต่ไม่ได้ตัดสินนะคะ) ก็เข้ามาอ่านหาความรู้ไปเรื่อยนะคะ ยังไงก็ชอบอ่านกระทู้พี่ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 08:11:50

ความคิดเห็นที่ 44   สวัสดีค่ะ คุณchaosy ดีแล้วค่ะที่คุณไม่เชื่ออะไรใครง่ายๆ โดยเฉพาะพี่แมกเป็น nobody จู่ๆก็โผล่มาอวดเล่าประสบการณ์ให้ฟัง พี่แมกไม่ได้เป็นนักบวช ไม่มีเครดิตอะไรหรอกค่ะ   แต่ให้คุณเชื่อตัวเองดีที่สุด เพราะผลจากการภาวนาจะบอกว่า มันทำให้ทุกข์ลดลงหรือไม่ ใจยังเกาะติดกิเลส กลุ้มใจ กังวลใจ ความเครียดอยู่หรือเปล่า ยังหลงเผลอตลอดหรือมีสติสัมปชัญญะได้ว่องไวขึ้น ถ้าไม่มีเหตุการณ์รุนแรง มันเหมือนเราได้ผลดี แต่พอมีอะไรแรงๆมากระทบจิตใจ คุณจะตอบตัวเองได้ว่า วิธีภาวนาที่ทำอยู่ช่วยเราพ้นทุกข์ได้จริงหรือไม่ จากคำถาม ทำให้พี่แมกไปค้นข้อมูลในไฟล์เก่าๆที่เคยเขียนสรุปไว้ แต่จำไม่ได้ว่า มาจากที่ไหนบ้าง เพราะอ่านมาจากหลายแห่ง แต่ที่แน่ๆส่วนหนึ่งจะมาจากหนังสือ รู้ตัว รู้ใจ ก็ไปนิพพาน โดยพระธรรมวิสุทธิกวี ได้กล่าวถึง ความสัมพันธ์ของคลื่นสมองกับระดับสมาธิดังนี้ค่ะ  คลื่นสมอง กับระดับสมาธิ เครื่องวัดสมาธิ ในสหรัฐอเมริกา เมื่อไม่นานมานี้มีการค้นพบความสัมพันธ์ระหว่างสมองกับการทำสมาธิ การค้นพบนี้บ่งบอกว่าสมองของเรานั้นประกอบด้วยเซลล์จำนวนมาก แต่ละเซลล์นั้นได้สร้างกระแสไฟฟ้าเล็กๆขึ้น ซึ่งรวมกันแล้วทำให้เกิดคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า หรือคลื่นสมองซึ่งเปลี่ยนไปตามความเปลี่ยนแปลงของจิตหรือของอารมณ์ นักวิทยาศาสตร์สามารถสร้างเครื่องมือที่ใช้วัดคลื่นสมองของมนุษย์ได้ และเรียกเครื่องมือนี้ว่า อีอีจี มาชีน (EEG Machines) ซึ่งย่อมาจากคำว่า Electroencephalogram machines จากการต่อเครื่องมือนี้เข้ากับศีรษะ ทำให้พบว่าคลื่นสมองที่เกิดขึ้นในภาวะที่จิตสำนึกตื่นตัวตามปกติเป็นคลื่น ชื่อว่า เบต้า (Beta) ซึ่งมีจังหวะรวดเร็วไม่สม่ำเสมอ อันเป็นการชี้ชัดถึงความกระสับกระส่ายวุ่นวายของคนปกติ แต่เมื่อฝึก สมาธิ พลังของสมาธิมีความเกี่ยวโยงกับสมองทำให้คลื่นสมองเรียบขึ้น แทนที่จะถี่มากก็กลับเป็นเส้นยืดตรงขึ้นตามลำดับ คลื่นสมองนี้ เมื่อวัดจากคนทำสมาธิอย่างเบาๆ คลื่นจะเปลี่ยนเป็นคลื่นอีกชนิดหนึ่ง เรียกว่า อัลฟา (Alpha) ต่อจากนั้น เมื่อได้ฝึกจิต เช่น ท่องมนต์ หรือภาวนาบ่อยๆเข้า อย่างเราภาวนาพุทโธเป็นต้น จิตสงบขึ้น คลื่นสมองจะเปลี่ยนเป็นคลื่น เธต้า (Theta) ต่อจากนั้น ถ้าใครฝึกสมาธิจนจิตสงบมากขึ้นไปอีก คลื่นสมองก็จะเป็นเส้นตรงปกติขึ้น ไม่วุ่นวาย ความคิดก็ไม่วุ่นวาย คลื่นสมองก็เรียบดีขึ้น คลื่นจะเปลี่ยนเป็นคลื่น เดลต้า(Delta) ถ้าใครฝึกจนจิตหยุดนิ่ง สงบ คลื่นสมองในช่วงนั้นที่วัดออกมา เขาเรียกว่า คอสมิก(Cosmic) เครื่อง มือนี้ใช้อยู่ในต่างประเทศ ในประเทศไทยก็มีการนำเครื่องนี้มาใช้แล้วที่มหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งเป็นเครื่องวัดว่าสมองมีความเกี่ยวพันกับจิตใจ เมื่อจิตใจสงบ สมองก็คลายเครียดลงไป ในการค้นพบของนักวิทยาศาสตร์ เขาบอกว่าสมาธิขั้นต่างๆนั้น ปรากฏออกมาเป็นคลื่นสมอง สามารถจำแนกแยกย่อยออกเป็น 4 คลื่นใหญ่ๆ คือ 1. คลื่นอัลฟา คือ คลื่นสมองของคนที่เริ่มฝึกสมาธิ 2. คลื่นเธต้า คือ คลื่นสมองของคนที่จิตสงบเข้าไปมากจนถึงขั้นเกือบจะเป็นอุปจารสมาธิ 3. คลื่นเดลต้า คือ คลื่นสมองของคนที่มีจิตสงบมากขึ้น 4. คลื่นคอสมิก คือ คลื่นสมองของคนที่มีจิตใจสงบมากเป็นสมาธิ ขั้นสูง ซึ่งบางท่านบอกว่าถึงขั้นอัปปนาสมาธิทีเดียว การทำให้คลื่นสมองต่ำอยู่เสมอ จะทำให้เรารับรู้ตัวตนของเราให้มีสติอยู่ตลอดเวลา และมีความผ่อนคลายจากสภาวะแวดล้อมอันเกิดจากการ ดำรงชีวิตประจำวันของตัวเรา ในบ้านเรา ถ้ามีเครื่องนี้ออกมาแพร่หลายเพื่อใช้วัดผลจากการภาวนา คราวนี้คงไม่สามารถหลอกตัวเองกันได้อีกต่อไป http://:-)/forum/index.php?showtopic=7900 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 52 09:24:11 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 52 09:21:38 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 09:16:39

ความคิดเห็นที่ 45   เห็นพี่แมกเขียนเรื่องคลื่นแล้วคันไม้คันมืออยากออกความคิดเห็นมั่ง คือผมทำงานด้านนี้อยู่แล้วอ่ะครับ ผมทำงานด้านวิเคราะห์ความสั่นสะเทือนของโครงสร้างเหล็ก โดยการสร้างแรงกระตุ้นให้โครงสร้างเหล็กตอบสนองต่อความถี่ค่าต่าง ๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของมันต่อความถี่ต่าง ๆ เพื่อป้องกันการเกิด Resonance หรือการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเวลาที่เครื่องจักรทำงานจริง เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า การเข้าสู่นิพพานก็คือการเข้าถึงสรรพสิ่งใช่มั๊ยครับ หรือกล่าวได้ว่าเราต้องเข้าถึง "จิตตื่นรู้" ซึ่งลักษณะของมันจะเป็นอื่นไม่ได้นอกจากตัวสร้างคลื่นความถี่หลากหลายค่า เพื่อที่จะรับเอาสรรพสิ่งเข้ามาสู่ "จิตตื่นรู้" หรือเรียกทางศัพท์เทคนิคว่า Wide Band Frequency Response เหมือนการที่เอานิ้วถูบนขอบแก้วที่เปียกน้ำ แล้วเราจะได้ยินเสียงดังกังวาลตามความถี่ ซึ่งปรับเปลี่ยนได้จากปริมาณน้ำที่อยู่ในแก้ว น้ำที่ขอบแก้วเป็นการสร้าง Wide Band Frequency Response ได้แบบหนึ่งครับ ไม่ว่าปริมาณน้ำในแก้วจะเปลี่ยนไปอย่างไร การถูนิ้วบนขอบแก้วก็สร้าง Resonance ได้เสมอ เพราะว่ามันสร้างความถี่รับแบบหลากหลายออกมา ผมทำให้งงมากขึ้นหรือเปล่าเนี่ย? :) จากคุณ : Transcendent เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 10:31:23

ความคิดเห็นที่ 46   ^ ^ คุณ Transcendent มีตัวอย่างจริงๆค่ะ ฉันรู้จักพี่ท่านนึง ท่านเล่นพิณแก้วค่ะ แล้วโดยบังเอิญท่านก็ค้นพบว่า พิณแก้วสามารถพัฒนาสมาธิและจิตใจของผู้ต้องขังได้ (ทุกวันนี้ท่านทำอยู่) หากทำงานพัฒนาก็จะรู้ว่า การเล่นดนตรี เป็นการสร้างสมาธิที่ดี โดยเฉพาะเสียงของพิณแก้ว และวิธีที่เล่น ก็ไม่น่าแปลกที่ทำให้ผู้ต้องขังรู้สึกสงบและเกิดสมาธิ แต่เมื่อดิฉันได้ฟังการแสดงของพี่ท่านนั้นแล้ว ก็บอกพี่เขาไปว่า vibration ของเสียงพินแก้วนั้น โดยตัวมันเองเป็นสื่อที่ทำให้สงบ รู้สึกเหมือนเสียงดนตรีของเทพ พี่เขาก็ยิ้มๆ คงเห็นว่าเราเว่อร์ไป.. ----- เห็นด้วยกับเรื่อง hi band สมมติว่า โลกนี้มีคลื่นใหญ่ (จิตรวม) อยู่เพียงหนึ่งเดียว แล้วแตกออกเป็นคลื่นเล็กคลื่นน้อย เป็นจักรวาล แน่นอนว่าสุดท้ายก็จะมีบางคลื่น บางจิต กลับไปรวมกับคลื่นใหญ่ (นึกถึงลุงไอน์สไตน์) แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่า คนละอันกับนิพพาน (แบบเชื่อมๆ กันแต่ไม่ใช่อันเดียวกัน) คือศึกษามาแต่ทางอื่นทางฝรั่ง ทางวิทย์ อ่านทางทิเบตมาบ้าง ฯลฯ แต่ไม่ค่อยได้ศึกษาพระไตรปิฏกด้วยตัวเอง เอาจริงๆ ก็ยังเปรียบเทียบไม่ได้ เข้ามาคุยเพราะสนใจเรื่องนี้เช่นกัน ถือว่าแลกเปลี่ยนนะคะ ---ปล. พี่แมกคะ อนุโมทนาสาธุค่ะ รับไว้ตามนั้นค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 52 11:06:26 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 10:59:30

ความคิดเห็นที่ 47   พี่แมกไม่มีความรู้ทางวิศวกรค่ะ คุณTranscendent อ่านแล้ว เงงๆ ไม่เข้าหัวค่ะ แต่ถ้าหากเครื่องมือตรวจวัดคลื่นสมองที่พี่แมกตั้งใจจะไปตรวจนั้น คลื่นมันจะสัมพันธ์กับจิตใจของเรา คือเมื่อเราเข้าถึงความว่าง จิตจะนิ่ง สงบ ตั้งอยู่ในอารมณ์เดียว อารมณ์ที่มันผ่องใส ผ่อนคลาย เบิกบาน ตื่นรู้ว่องไว จิตไม่กระเพื่อม เบาสบาย เห็นสรรพสิ่งด้วยอารมณ์เดียว คือ เฉยๆ หรือเข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ และ สรรพสิ่ง  เราจะสัมผัสรู้ลงไปถึงพลังงานต่างๆในตัวเราได้อย่างละเอียด   แปลกนะ บางทีเวลาที่เรานึกถึงอะไรสักอย่าง แล้วเราก็นึกถึงมันบ่อยๆ มันเหมือนมีพลังดึงดูด ในที่สุดเราก็ได้เจอมัน ไอ้เจ้าเครื่องมือที่มันตรวจจับระดับจิตใจ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 11:02:52

ความคิดเห็นที่ 48   ไม่ทราบว่าพี่แมกจะจำได้ไหม น้องเคยบอกในกระทู้นึงว่า เรื่องบางเรื่องมันเป็นความรู้ที่เกิดขึ้นเอง อย่างเช่นวันนึงน้องก็แว๊บขึ้นมาถึงเรื่องศาสนากับวิทยาศาสตร์เป็นเรื่องเดียวกัน (หลังจากอ่านนวนิยายเรื่องนึงซะงั้น) วันก่อนพี่ odanieo ได้แนะนำหนังสือของพระธรรมปิฏก เรื่องเดียวกับที่เรานึกรู้ได้เลย (เพียงแต่ไม่ได้ลึกซึ้งอย่างท่าน) แต่ด้วยความสัจจริง มีบางประโยคเป็นประโยคเดียวกันเลยกับที่เรารู้ขึ้นมา ในวัยประมาณ 16-18 จำไม่ได้แน่ ซึ่งสิ่งนี้ทางวิทยาศาสตร์อธิบายว่า Intuition ทางศาสนาบอกว่าเป็นปัญญาญาณ วันนึงอ่านเรื่องควันตัมและจักรวาลคู่ขนานของริชาร์ด บ๊าค มีตอนนึงพูดถึง จิตวิญญาณระดับสูงกลุ่มหนึ่งจะเป็นผู้ส่งสารออกไป และผู้รับนั้นหากมีความพร้อม (จูนคลื่นได้) ก็จะรับสารนั้นได้ กลายเป็นความรู้ใหม่ๆ ในโลก และหลายปีต่อมาได้อ่านเรื่องของดร.ไวส์ ซึ่งทำสะกดจิตระลึกชาติ ในระหว่างรอยต่อของภพต่อภพของคนไข้ที่ทำการระลึกชาตินั้น พบว่า มีเสียงมีสารจากเทพ (เขาเรียก) คือจิตวิญญาณระดับสูงแทรกเข้ามาเพื่อสอนธรรม หรือบอกสารบางอย่างกับคุณหมอโดยตรง ก็เลยเห็นว่าสอดคล้องกับจินตนาการของคุณริชาร์ด บ๊าค และสอดคล้องกับปรากฏการณ์ที่ตัวเองเจอ และเชื่ออยู่ลึกๆ โดยเฉพาะความรู้สึกยามรับรู้ว่า พระพุทธเจ้าตรัสรู้แบบนี้นี่เอง (ไม่ใช่ว่าน้องตรัสรู้นะ แต่มันมีคำอธิบายว่าแบบนี้ๆ ผุดขึ้นมา เพราะน้องไม่เชื่อ) เป็นไปได้ไหม การคำนวนของคุณลุงไอนสไตน์อาจไม่ได้เป็นหนทางของความรู้ แต่เป็นกระบวนการนำไปสู่การเข้ามาของความรู้แจ้งบางอย่าง.. ไปไกลแล้ว ขอโทษด้วยนะคะพี่ ออกไปทำงานต่อก่อน  เดี๋ยวแว๊บเข้ามาใหม่ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 11:17:12

ความคิดเห็นที่ 49   ^ พี่แมกครับ ฝรั่งเค้าเรียก Law of Attraction ครับ คุณ Chaosy ครับ ไม่ต้องแปลกใจครับที่รู้สึกว่า มันเป็นคนละอันกับนิพพาน ถ้าใครเอานิพพานมาพูดได้ มันก็ไม่ใช่นิพพานแล้วครับ คุ้น ๆ ว่าเหลาจื้อพูดว่า "เมื่อพูดถึงเต๋า มันก็ไม่ใช่เต๋าแล้ว" แกจำเป็นต้องเขียนโศลกนี้ เพราะโดนบังคับครับ :) ใครจำได้ ช่วยแก้ให้ผมด้วยครับ จากคุณ : Transcendent เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 11:23:39

ความคิดเห็นที่ 50   ขอบคุณนะคะ คุณ Chaosy และคุณ Transcendent พี่แมกคิดว่า ตอนที่จิตว่าง มันพร้อมที่จะรับและแสดงออกในศักยภาพของเรา จิตใต้สำนึกที่ได้บันทึกข้อมูลไว้มากมายในสมองซีกขวา มันเป็นไปได้ที่จะผุดความรู้ออกมาได้ค่ะ เหมือนที่ ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา นักวิทยาศาสตร์ของไทยที่ได้ไปทำงานที่องค์การนาซาได้คิดเรื่องชิ้นส่วนของยานไวกิ้งที่จะลงไปสำรวจดาวอังคาร คิดอยู่นานหลายวันแต่คิดไม่ออก แม้จะพยายามครุ่นคิดอย่างถึงที่สุดแล้วก็ตาม จนในที่สุด ดร.อาจอง ได้หยุดพัก ไม่คิด แล้วหันไปฝึกสมาธิชั่วขณะหนึ่ง เนื่องจากปกติท่านเป็นคนที่ชอบทำสมาธิอยู่แล้ว และในทันใดนั้นเองก็เกิดปิ๊งแว๊บขึ่นมาได้คำตอบของส่วนประกอบของยานไวกิ้ง นั้นผุดขึ้นมาในใจ ซึ่งท่านก็สามารถนำไปออกแบบและใช้งานได้เป็นผลสำเร็จ http://soulsweet.exteen.com/20050702/entry-2 มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญอีกแล้วค่ะ คุณ Chaosy ขออนุญาตยกคำพูดของคุณใน คห. 43 . . . ...เวลาอ่านที่พี่พูดถึงนิพพานน้อย ก็รู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง (แต่ไม่ได้ตัดสินนะคะ)... เมื่อกี้พี่แมกเดินเข้าไปใน B2S สายตาไปสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเขียนสำหรับให้วัยรุ่นอเมริกันอ่าน ชื่อว่า..ชีวิตตื่นรู้ โลกเบิกบาน..ก็เลยพลิกเข้าไปข้างใน นิพพานหมายถึงการตื่นรู้ แต่ถ้าแปลตามภาษาสันสกฤตคือ เย็น  นอกจากนี้ผู้แปลยังเรียก นิพพานน้อย เหมือนกันค่ะ เธอบอกว่า ท่านพุทธาสเป็นผู้เรียกชื่อนี้ค่ะ เนื่องจากพี่แมกไม่ได้อ่านหนังสือของท่าน เลยไม่แน่ใจว่าเช่นกัน และแอบดีใจที่มีผู้พยายามสื่อถึงสภาวะนี้ว่า นิพพานน้อย ต่อไปนี้พี่แมกคงเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำซะที  ยอมรับค่ะว่า เวลาเรียก นิพพานน้อย คนอื่นจะรู้สึกอย่างไร พี่แมกไม่ได้จำหน้าหนังสือที่กล่าวถึง นิพพานน้อย แต่รู้สึกว่าจะอยู่ประมาณบทที่ 3 (ประมาณ 1/4 แรกๆของหนังสือ) เกี่ยวกับหัวข้อนิพพาน การตื่นรู้ ขอรบกวนลูกศิษย์สายท่านพุทธทาส หากมีโอกาสแวะเข้ามาอ่าน กรุณาช่วยยืนยันตามผู้แปลหนังสือด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 52 14:54:57 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 14:52:22

ความคิดเห็นที่ 51   ยังตามอ่านอยู่ไม่เลิก จากคุณ : คนจีนตัวน้อย เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 14:57:42

ความคิดเห็นที่ 52   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 52 19:41:34

ความคิดเห็นที่ 53   Intuition  ส่วนหนึ่งมีพื้นฐานจาก Collective memory จู่ๆ จะปี๋งโดยไม่ทำการบ้านเลยนั้น หนึ่งในล้าน เรื่องนิพพานน้อย เรียกเถอะค่ะพี่ เราห้ามใจคนฟังไม่ได้ เรามีสิทธิ์จะเรียกตามที่เราเห็นสมควร  ถ้าคำเรียกนั้นถูกพิสูจน์ผ่านกาลเวลานึงก็จะได้รับการยอมรับไปเอง  ที่เรียกก็คงไม่ใช่เพราะคนฟัง แต่เพราะสิ่งนั้นมันเป็นอย่างนั้นใช่ไหมคะ.. ยังไงก็ยินดีค่ะ ที่พี่แมกได้รับข้อมูลเพิ่มเติม ถ้าเราสนใจสิ่งนั้น ฟ้าก็จะส่งมาให้เรื่อยๆ ค่ะ อาจจะไม่ใช่ความบังเอิญ ขอบคุณที่คุยกันคะ จะตามอ่านเรื่อยๆ น๊า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 06:53:48

ความคิดเห็นที่ 54   ขอบคุณพี่ต้นแมก ที่แบ่งปันประสบการณ์ดีๆครับ รอมาหลายวัน อนุโมทนาสาธุครับ อยากจะถามนิดนึงว่า ฝึก sensation เกี่ยวกับกาย นี่มันเป็นยังไงเหรอครับ จะจำไปลองทำบ้าง เผื่อจะก้าวหน้ากะเขาบ้างครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : กัปตันคิด เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 20:36:18

ความคิดเห็นที่ 55   สวัสดีค่ะ คุณ กัปตันคิด พี่แมกจะต้องรีบออกไปทำธุระ คงกลับเย็น ๆ แล้วจะมาตอบนะคะ หรือจะส่งอีเมลล์ให้พี่ทางหลังไมค์ก็ได้ค่ะ จะส่งไฟล์ไปให้ค่ะ พี่ก็รอคุณอยู่เช่นกันว่า ทำไมเงียบหายไปค่ะ จำคุณได้ไม่ลืมค่ะ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 08:23:58

ความคิดเห็นที่ 56   การฝึกความรู้สึกตัวโดยอาศัย sensation ทำได้ 2 แบบ 1. Sensation ทางกาย คือ รู้สึกตัวเมื่อกายสัมผัส เช่น  ขณะพิมพ์ข้อความ มือสัมผัสแป้นคีย์บอร์ด หลังแตะพนักพิง ก้นแบกรับน้ำหนักตัว กระพริบตา ลิ้นแตะฟัน  ลมหายใจผ่านทรวงอก รู้รสชาดอาหารและสัมผัสของอาหารในปากขณะบดเคี้ยว เบ่งอุจจาระ  อาการเหน็บ หรือ ชาตามมือ แขน ขา   คันจี๊ดจ๊าดตามเหมือนมดกัดตามผิวหนัง ถ้ารู้ตัวได้ต่อเนื่องจะสัมผัสความละเอียดทั่วเรือนร่างค่ะในทุกอิริยาบถย่อยๆค่ะ  และจะสัมผัสได้ถึงพลังงานในร่างกาย เช่น จังหวะของหัวใจเต้น อาการเต้นตอดของชีพจรที่ปลายนิ้ว   - การฝึกให้รู้สัมผัสนี้้จะทำการปลุกให้จิตตื่นรู้ได้ไวขึ้น จิตจะตอบสนองต่อสัมผัสรู้นั้นทันที 2. Sensation ทางใจ จะสามารถสัมผัสได้เมื่อเริ่มคุ้นเคยกับจิตตื่นรู้ หรือจิตว่าง โปร่งโล่ง เบาสบาย เพราะขณะที่จิตไหวออกไปจากสภาวะตื่นรู้ จะมีอาการหนัก ขุ่นมัว ริ้วๆ ขึ้นในจิตใจ มีอัตตาตัวตนเข้าไปกระทำ ความแปรเปลี่ยนไป จะทำให้ไหวตัว รู้สึกตัวได้เองค่ะ  คือ รู้สึกตัวเมื่อจิตใจผิดปรกติ  จากเบาสบาย กลายเป็นหนัก ขุ่นมัว เป็นการรู้สึกตัวได้เองเมื่อจิตใจเปลี่ยนไปจากการตื่นรู้ที่เคยชินค่ะ -การรู้ sensation ทางใจต้องอาศัยประสบการณ์การตื่นรู้ที่สะสมมาระยะหนึ่ง ง่ายๆ สั้นๆ การภาวนาก็คือ การให้จิตตื่นรู้ เข้ามาแืทนที่จิตกิเลส แล้ว จะเกิด สติสัมปชัญญะ สัมมาทิฏฐิ ความทุกข์จะค่อยๆหมดสิ้นไป จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 21:06:06

ความคิดเห็นที่ 57   ขอบคุณครับพี่แมก ข้อ 1 ผมพยายามทำอยู่เหมือนกันครับ แต่ยังอยู่ในขั้นเริ่มต้นมั๊งครับ ยังไม่เห็นความแตกต่างเท่าไร หรือไม่ผมก็ทำผิด 555 ข้อ 2 ส่วนข้อนี้ ผมคงต้องฝึกอีกเยอะอ่ะครับ จิตมันไม่ค่อยจาตื่นครับ -_-'' อนุโมทนาสาธุด้วยนะครับพี่ จากคุณ : กัปตันคิด เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 06:45:06

ความคิดเห็นที่ 58   เรียนคุณต้นแมกโนเลียค่ะ ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ไล่อ่านกระทู้มาเรื่อยๆ จนถึงกระทู้นี้ คำว่า นิพพานน้อย นั้นดิฉันเคยเห็นท่านพุทธทาสใช้นะคะ นี่ก็เพิ่งอ่านหนังสือ "ชุมนุมเรื่องยาว อนุรักษ์ต้นฉบับของธรรมทานมูลนิธิ" 100 ปีพุทธทาส พระพุทธศักราช 2449-2549 ธรรมสภาร่วมกับธรรมทานมูลนิธิจัดพิมพ์ ปีพ.ศ.2549 ในหัวข้อธรรมชื่อ "เรื่องเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม" ตอนที่ 4 ผลอันน่าชื่นใจของการปฏิบัติธรรม หน้า71 ท่านว่า "ชีวิตที่จะลุถึงยอดสุขแท้จริงเช่นนี้ คือ ชีวิตของผู้ปฏิบัติธรรม!           มนุษย์ผุ้จะลุถึงยอดสุขแท้จริงเช่นนี้ คือมนุษย์ผู้ปฏิบัติธรรม!           หากยังไม่บรรลุยอดสุด, ก้าวไปได้เท่าใด           นั่นคือ นิพพานล่วงหน้าน้อยๆ           หรือรสล่วงหน้าของพระนิพพานอันจะเกิดขึ้นเท่านั้น" ขอให้เจริญในธรรมค่ะ จากคุณ : oDaineo เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 09:18:49

ความคิดเห็นที่ 59   เข้ามาเพิ่มอีกหน่อยค่ะ คือท่านอาจารย์พุทธทาส ท่านแสดงธรรมเรื่องนี้ในปีพ.ศ. 2477 หลังจากที่ท่านได้ก่อตั้งสวนโมกข์ 2 ปี ซึ่งสองปีแรกนี้ เป็นช่วงที่ท่านได้หลีกเร้นบำเพ็ญภาวนาอย่างยิ่งยวดที่สุด เรื่องเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมนี้ เป็นงานเขียนหลังจากที่ท่านไปแสดงธรรม เรื่อง"การส่งเสริมปฏิบัติธรรม"ที่พุทธสมาคม สาขาจังหวัดนครศรีธรรมราช หลังจากนั้น ท่านจึงเรียบเรียง "เรื่องเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม"นี้ขึ้น เสร็จสิ้นในวันที่ 17 กันยายน พ.ศ. 2477 จากคุณ : oDaineo เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 09:27:48

ความคิดเห็นที่ 60   ขอบพระคุณมากค่ะ คุณoDaineo   ถ้ามีโอกาสเจอหนังสือของท่าน จะอ่านค่ะ ขอให้เจริญในธรรมเช่นกันค่ะ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 09:36:48

ความคิดเห็นที่ 61   ขอบคุณ และ อนุโมทนาคุณ ต้นแมกโนเลีย ครับ ที่กรูณาตอบผม และ นำพามาสู่กระทู้นี้เห็นความร่าเริงในจิตชัดเลยครับ จากคุณ : IPAD เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 17:14:15