ความคิดเห็นที่ 1 ก็อันเดียวกันนั้นแหละ..................จะแยกไปทำไมให้ยุ่งยาก แต่ที่สำคัญที่สุด.........................ก็ตือ ท่านต้องให้ทานหรือจาคะ............ ด้วยใจอย่างแท้จริง ท่านจึงจะ.................................ได้บุญ ส่วนคนประเภทให้หรือแสดงจาคะ...เพียงให้เห็นรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น แต่ในใจนั้นทำเพื่อเอาหน้า............หรือเพื่อหวังลาภก้อนใหญ่ตอบแทนนั้น อย่างนี้ละก็...............................ไม่ได้บุญ จากคุณ : kongsilp2000 เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 07:30:55

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่เหมือนกันหรอกครับ อ่านผลโหวตแล้วรู้สึกดีใจกับทุกๆท่านที่ได้ร่วมตอบว่า การสละ ส่วนท่านความคิดเห็นที่ ๑ อย่าได้เข้าใจอย่างนั้น ธรรมนั้นมีความสุขุมลุ่มลึกมาก ถ้าเหมือนกัน คำบาลี ทาน กับจาคะ พระพุทธเจ้าจะไม่ทรงใช้คำฟุ่มเฟือยอย่างนั้น ผมจักขอ ยกนำมาแสดงให้เข้าใจ เพื่อเป็นการยืนยันว่าแตกต่างกัน ส่วนท่านใดจะเข้าใจว่าเหมือนกันก็ไม่ต่างกัน ผมก็คงจะไปห้ามความคิดนั้นมิได้ --------------------------------------------------------------------- คำว่า จาคะ แปลว่า ความเสียสละ หมายถึง ความตัดใจ หรือตัดกรรมสิทธิ์ของตน ตัดความยึดถือเสีย ความเสียสละในคำว่า จาคะนี้มี ๒ นัย คือ สละวัตถุและสละอารมณ์ สละวัตถุ หมายความว่า สละทรัพย์สิ่งของของตนเพื่อประโยชน์แก่คนอื่น เช่น สละเงินสมทบทำสะพาน สร้างโรงพยาบาล สร้างโรงเรียน ซื้อรถดับเพลิง บำรุงการทหารของชาติ บำรุงศาสนา บำรุงการศึกษา ตลอดจนบริจาคสงเคราะห์ผู้ประสบภัยและผู้ตกทุกข์ได้ยากต่าง ๆ ผู้ครองเรือนย่อมเป็นผู้ได้รับประโยชน์จากสังคม นับตั้งแต่การทำมาหากิน ตลอดการดำรงชีพในแง่ต่าง ๆ เพราะฉะนั้น ผู้ครองเรือนจึงจำเป็นต้องถือเป็นหน้าที่ ในการบริจาคช่วยเหลือสังคมตามกำลังความสามารถ กล่าวคือ เมื่อสังคมเป็นฝ่ายให้แล้ว เราจะให้อะไรบ้างแก่สังคม คนที่อยู่ในสังคมได้รับประโยชน์ต่อสังคม แต่ไม่อุดหนุนบำรุงสังคม ก็ย่อมเป็นคนที่สังคมรังเกียจ ในฐานะเป็นคนรู้มากและเป็นกาฝากของสังคม สังคมใดมีคนประเภทกาฝากมาก สังคมนั้นย่อมจะมีความมั่นคงน้อย ฉะนั้นหลักธรรมคำสอนทางพระพุทธศาสนาจึงสอนให้มีจาคะทั่วกัน สละอารมณ์ หมายความว่า เป็นคนรู้จักปล่อยวางอารมณ์ที่เป็นข้าศึกต่อความสงบใจ เช่น ความโกรธเคืองขัดใจกับคนอื่น จะเป็นกับภรรยาสามี กับเพื่อนฝูง หรือกับเพื่อนบ้านก็ตาม ซึ่งเป็นเรื่องที่คนชาวบ้านจะหลีกเลี่ยงเสียมิได้ แต่การเก็บอารมณ์เหล่านี้ หมักหมมไว้ในใจย่อมนำมาซึ่งความร้าวรานไม่สิ้นสุด และทำให้ตนเองเป็นทุกข์เดือดร้อน เมื่อสั่งสมไว้นาน ๆ หรือมาก ๆ ก็จะเป็นสาเหตุของโรคประสาทได้ เพราะฉะนั้น พระพุทธองค์จึงทรงสอนให้มีจาคะ คือให้เสียสละ ปล่อยวางอารมณ์ประเภทนี้เสีย การปล่อยวางอารมณ์อย่างนี้ ก็เป็นจาคะอย่างหนึ่ง ----------------------------------------------------- คุณ - โทษ คุณของความมีจาคะ เช่น ๑. ทำความปลอดภัยแก่ตนเอง ๒. ทำความมั่นคงแก่สังคม ประเทศชาติ ๓. เป็นที่นับหน้าถือตาของคนอื่น ๔. ทำความสงบสุขแก่ครอบครัว สังคม ๕. จิตใจเป็นสุข โทษของการขาดจาคะ เช่น ๑. บั่นทอนความมั่นคงของตน และของประเทศชาติ ๒. ได้รับความครหาติเตียน ๓. ทุกข์ใจ ---------------------------------- อริยทรัพย์ ๗ ทรัพย์ คือคุณความดีที่มีอยู่ในสันดานอย่างประเสริฐ เรียกอริยทรัพย์ มี ๗ อย่าง คือ ๑. สัทธา เชื่อสิ่งที่ควรเชื่อ ๒. สีล รักษา กาย วาจา ให้เรียบร้อย ๓. หิริ ความละอายต่อบาปทุจริต ๔. โอตตัปปะ สะดุ้งกลัวต่อบาป ๕. พาหุสัจจะ ความเป็นคนเคยได้ยินได้ฟังมาก คือ จาทรงธรรมและรู้ศิลปวิทยามาก ๖. จาคะ สละให้ปันสิ่งของของตนให้แก่คนที่ควรให้ปัน ๗. ปัญญา รอบรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์ และไม่เป็นประโยชน์ ธรรมของฆราวาส ๔ ๑. สัจจะ สัตย์ซื่อแก่กัน ๒. ทมะ รู้จักข่มจิตของตน ๓. ขันติ อดทน ๔. จาคะ สละให้ปันสิ่งของของตนแก่ผู้อื่นที่ควรให้ปัน (ไม่ทรงตรัสว่าทาน) อธิษฐานธรรม คือธรรมที่ความตั้งไว้ในใจ ๔ อย่าง ๑. ปัญญา รอบรู้สิ่งที่ควรรู้ ๒. สัจจะ ความจริงใจ คือประพฤติสิ่งใดก็ให้ได้จริง ๓. จาคะ สละสิ่งที่เป็นข้าศึกแก่ความจริงใจ (ไม่ทรงตรัสว่าทาน) ๔. อุปสมะ สงบใจจากสิ่งที่เป็นข้าศึกแก่ความสงบ อ้างอิง : http://www.lp-uthaiphuwua.com/pdf/navh.pdf (นวโกวาท) ทานเบื้องต้น เรียกว่า ทานบารมี ให้อภัยทานคือการรักษาศีล เรียกว่า อุปบารมี ทานจำพวกการหัดภาวนา ทำสมาธิ เรียกว่า ปรมัตถบารมี เป็นบารมีอย่างยิ่ง ทำทานอย่างนี้เป็นของทำง่าย มันอยู่เฉพาะในตัวของเราทั้งนั้น เราเป็นพระภิกษุไม่มีการขวนขวาย แสวงหาวัตถุภายนอก เราทำทานด้วยการรักษาศีล คืออภัยทาน ด้วยการหัดทำสมาธิภาวนา ละความชั่วทั้งปวงหมดเป็นการทำทาน เป็นปรมัตถบารมีอย่างยิ่ง เป็นเหตุให้ข้ามพ้นจากวัฎฏสงสาร จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 09:32:14

ความคิดเห็นที่ 3 จาคะ กับ ทำทาน มันต่างกัน ทานนั้นทานทั่วไปหมดทุกสิ่งทุกประการอย่างที่อธิบายมาแล้ว จาคะ เป็นการสละภายใน เป็นทานอันพระอริยะเจ้าท่านทานไม่ใช่ปุถุชนคนหนาอย่างเราทาน เป็นทาน ปรมัตถบารมีอย่างยิ่ง อย่างท่านพูดว่า จาโค ปฏินิสฺสคฺโค มุตฺติ อนาลโย เป็นคนสละไม่อาลัยเกี่ยวข้อง พ้นจากวัฎฏสงสารได้แท้จริง ทำไมถึงไม่ว่า ทานํ เทติ ทานํ ท่านไม่พูด ท่านว่า จาโคปฏินิสฺสคฺโค เลย เป็นผู้สละหมดทุกสิ่งทุกประการ ไม่เกี่ยวข้องพัวพัน ในสิ่งทั้งปวงหมด อันนั้นแหละท่านว่า ปฏินิสฺสคฺโค มุตฺติ อนาลโย พ้นเสียจาก วัฎฏสงสาร (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี) จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 09:34:37

ความคิดเห็นที่ 4 ทุกขนิโรธความดับทุกข์ * สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก วัดบวรนิเวศวิหาร * บัดนี้ จักแสดงธรรมะเป็นเครื่องอบรมในการปฏิบัติอบรมจิต ในเบื้องต้นก็ขอให้ทุกๆท่านตั้งใจนอบน้อมนมัสการ พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ตั้งใจถึงพระองค์พร้อมทั้งพระธรรมและพระสงฆ์เป็นสรณะ ตั้งใจสำรวมกายวาจาใจให้เป็นศีล ทำสมาธิในการฟัง เพื่อให้ได้ปัญญาในธรรม ได้แสดงอริยสัจจ์คือทุกข์ อริยสัจจ์คือทุกขสมุทัยเหตุให้เกิดทุกข์มาโดยลำดับ จึงถึงอริยสัจจ์คือทุกขนิโรธความดับทุกข์ พระพุทธเจ้าได้ทรงชี้ตัณหา คือความดิ้นรนทะยานอยาก ว่าเป็นทุกขสมุทัยเหตุให้เกิดทุกข์ และได้ทรงชี้ความดับตัณหานั้นนั่นแหละ ว่าเป็นทุกขนิโรธความดับทุกข์ เพราะฉะนั้น กล่าวสั้น ความดับตัณหาเสียได้นั้นเองเป็นทุกขนิโรธความดับทุกข์ แต่พระพุทธเจ้าซึ่งเป็นพระผู้รู้ผู้เห็นผู้ทรงจำแนกแจกธรรมสั่งสอนได้ตรัสจำแนกแจกแจง แม้ในข้อทุกขนิโรธความดับทุกข์นี้ไว้เพื่อให้ผู้ฟังไตร่ตรอง เพื่อที่จะได้ปฏิบัติตามได้ คือปฏิบัติดับทุกข์ได้ โดยพระบาลีที่แปลความว่า อเสสะ วิราคะ นิโรโธ ความดับโดยความสำรอกอย่างไม่เหลือแห่งตัณหานั้นนั่นแหละ จาโค ความสละหรือความละตัณหานั้นนั่นแหละ ๒ ปฏินิสสัคโค ความสละคืนตัณหานั้นนั่นแหละ มุติ ความปล่อยหรือพ้นตัณหานั้นนั่นแหละ ( เริ่ม ๑๘๕/๑ ) อนาลโย ความไม่เกี่ยวข้องพัวพันอาลัยตัณหานั้นนั่นแหละ นี้คือทุกขนิโรธความดับทุกข์ >>>> ที่ทรงตรัสว่า ความสละคืนตัณหานั้น สละก็คือ"จาคะ" จาโค ความสละหรือความละตัณหานั้นนั่นแหละ คงจะพอเป็นประโยชน์แก่เพื่อนสมาชิกและผู้ที่กำลังศึกษาทำความเข้าใจกันบ้างนะครับ ขออนุโมทนาสาธุครับ จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 09:38:17

ความคิดเห็นที่ 5 อนุโมทนาสาธุกับทุกความคิดเห็นค่ะ :) จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 10:45:24

ความคิดเห็นที่ 6 ลึกมากครับ ถึงตอนนี้ ผมก็ยังแยกระหว่าง 2 อันนี้ ไม่ออกครับ อย่างบารมี 30 ทัศ ที่พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญก็เป็น"ทานบารมี" เพียงแต่แยกเป็นระดับของบารมี เช่น ทานบารมีขั้นธรรมดา ขั้นกลาง และขั้นสูงครับ --------------------------------------------------------------------------- http://www.84000.org/pray/baramee30.shtml อธิบาย บารมี 30 ทัศ การบำเพ็ญบารมีของพระโพธิสัตว์ในชาตินั้นๆ บารมีที่บำเพ็ญนั้นคือ ทานบารมี เนกขัมมบารมี ปัญญาบารมี วิริยบารมี ขันติบารมี สัจจบารมี อธิษฐานบารมี เมตตาบารมี และอุเบกขาบารมี รวมเรียกว่าบารมี ๓๐ (๓ x ๑๐) โดยแบ่งเป็นบารมีชั้นธรรมดา ๑๐ (บารมี) บารมี ชั้นกลาง ๑๐ (อุปบารมี) และ บารมีชั้นสูง ๑๐ (ปรมัตถบารมี) รวมเป็นบารมี ๓๐ ประการ ในอรรถกถาจริยาปิฎกพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๓ ได้จัดชาดกเรื่องต่างๆ ลงในบารมีทั้ง ๓๐ ประการ มีนัยโดยสังเขปที่น่าศึกษา ดังนี้ ๑. ทานบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ยทานบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเจ้าสีวิราช (๒๗/๔๙๙) ทรงบำเพ็ญทานอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเวสสันดร (๒๘/๕๔๗) และทรงบำเพ็ญทานปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นกระต่ายป่าสสบัณฑิต (๒๗/๓๑๖) ๒. ศีลบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญศีลบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพญาช้างฉัตทันต์เลี้ยงมารดา (๒๗/๗๒) ทรงบำเพ็ญศีลอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพญานาคภูริทัต (๒๘/๕๔๓) ๓. เนกขัมมบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญเนกขัมมบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นอโยฆรราชกุมาร (๒๗/๕๑๐) ทรงบำเพ็ญเนกขัมมอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นหัตถิปาลกุมาร (๒๗/๕๐๙) และทรงบำเพ็ญเนกขัมมปรมัตถบารมี ในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเจ้าจูฬสุตโสม (๒๗/๕๒๗) ๔. ปัญญาบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญปัญญาบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นสัมภวกุมาร (๒๗/๕๑๕) ทรงบำเพ็ญปัญญาอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นอำมาตย์วิธุรบัญฑิต (๒๘/๕๔๖) และทรงบำเพ็ญปัญญาปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นเสนกบัณฑิต (๒๗/๔๐๒) ๕. วิริยบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญวิริยบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพญากปิ (๒๗/๕๑๖) ทรงบำเพ็ญวิริยอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเจ้าสีลวมหาราช (๒๗/๕๑) และทรงบำเพ็ญวิริยปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระมหาชนก (๒๘/๕๓๙) ๖. ขันติบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญขันติบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นจูฬธัมมปาลราชกุมาร (๒๗/๓๕๘) ทรงบำเพ็ญขันติอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นธัมมิกเทพบุตร (๒๗/๔๕๗) และทรงบำเพ็ญขันติปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นขันติวาทีดาบส (๒๗/๓๑๓) ๗. สัจจบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญสัจจบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นวัฏฏกะ (ลูกนกคุ่ม (๒๗/๓๕) ทรงบำเพ็ญสัจจอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพญาปลาช่อน (๒๗/๗๕) และทรงบำเพ็ญสัจจปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเจ้ามหาสุตโสม (๒๘/๕๓๗) ๘. อธิษฐานบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญอธิษฐานบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพญากุกกุระ (๒๗/๒๒) ทรงบำเพ็ญอธิษฐานอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นมาตังคบัณฑิต (๒๗/๔๙๗) และทรงบำเพ็ญอธิษฐานปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเตมิยราชกุมาร (๒๘/๕๓๘) ๙. เมตตาบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญเมตตาบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นสุวรรณสามดาบส (๒๘/๕๔๐) ทรงบำเพ็ญเมตตาอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นกัณหาทีปายนดาบส (๒๗/๔๔๔) และทรงบำเพ็ญเมตตาปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพระเจ้าเอกราช ๑๐. อุเบกขาบารมี พระโพธิสัตว์ทรงบำเพ็ญอุเบกขาบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นกัจฉปบัณฑิต (๒๗/๒๗๓) ทรงบำเพ็ญอุเบกขาอุปบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นพญามหิส (๒๗/๒๗๘) และทรงบำเพ็ญอุเบกขาปรมัตถบารมีในขณะที่เสวยพระชาติเป็นโลมหังสบัณฑิต (๒๗/๙๔) หมายเหตุ เลขหน้าเป็นลำดับเล่มพระไตรปิฎก เลขหลังเป็นลำดับชาดก เช่น (๒๗/๒๗๓) หมายถึง พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ ชาดกเรื่องที่ ๒๗๓) * การบำเพ็ญบารมีของพระโพธิสัตว์ในชาติหนึ่ง ๆ มิใช่ว่าจะทรงบำเพ็ญบารมีเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ทรงบำเพ็ญทานบารมี หรือทรงบำเพ็ญศีลบารมีอย่างเดียวเท่านั้น แต่ในชาติเดียวกันนั้น ได้บำเพ็ญบารมีหลายอย่างควบคู่กันไป แต่อาจเด่นเพียงบารมีเดียว ที่เหลือนอกนั้นเป็นบารมีระดับรอง ๆ ลงไป เช่น ในชาติที่เป็นพระเวสสันดรทรงบำเพ็ญบารมีครบทั้ง ๑๐ บารมี ------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Five Precepts เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 12:35:23

ความคิดเห็นที่ 7 เฉลยไวจัง = =' สำหรับผมคิดว่า ทานนั้นคือ อาการที่ได้ให้ของแก่ผู้อื่นไปครับ ไม่ว่าเรานั้นจะมีอยู่แล้ว มาก หรือ น้อย  แต่การให้ผู้อื่นไป ก็คือ การทำทานไป  เป็นอาการที่ค่อนข้างจะต้องทำสำเร็จด้วยกายครับ แต่การสละนั้น เป็นอาการที่ปล่อย ละ และวางลง เพื่อประโยชน์แก่ผู้อื่น และโดยมากแล้ว มักจะใช้ในเหตุการณ์ที่ต้องปลงใจค่อนข้างมาก ว่า ต้องให้คนอื่นไป อันนี้ว่ากันตามภาษาไทยที่พบกันนะครับ  คือ ออกจะหนักหน่วงกว่า ทาน อยู๋หน่อยนึง แต่ที่สำคัญเลย อาการ "สละ" นั้น ผมคิดว่า ยังไม่ต้องสำเร็จเป็นการกระทำทางกายครับ เพราะคนเรา ย่อมสละที่ "ใจ" นั่นคือ การ "สละ" สำเร็จที่ใจครับ ... แอบเหลือบไปดู องค์หมวดธรรมที่ จขกท ยกมา ก็จะเห็นได้ครับ ว่า ทั้งหมวด จะเป็น "สิ่งที่เน้นทำที่ใจ" และจริงๆ ธรรมโดยมากก็เน้นทำที่ใจนั่นแหละครับ สำหรับ (ทำ)ทาน (ทำ)ศีล (ทำ)ภาวนา  มันออกจะเป็นการกระทำ ไม่ใช่หมวดธรรม ดังนั้น เลยต้องมีคำว่า จาคะ เอาไว้ต่างหาก  เดาว่าอย่างนั้นครับ ขอให้ท่านทั้งหลาย จงเจริญในธรรมที่ท่านได้พิจารณาไว้แล้วด้วยดี จากคุณ : HANDYHUNG เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 17:48:41

ความคิดเห็นที่ 8 คำว่า ทาน คือการให้ ถือเอาการกระทำเป็นหลัก ถ้าทำการให้ วัตถุสิ่งของก็เรียกว่า อามิสทาน ถ้าทำการให้ความรู้แก่ผู้อื่น ก็เรียกว่า ธรรมทาน ถ้าทำการให้อโหสิกรรมแก่ผู้อื่น ก็เรียกว่า อภัยทาน ตามหลักธรรมเช่น บุญกิริยาวัตถุ  บารมี สังคหวัตถุ ..... คำว่า จาคะ คือการสละ ถือเอาคุณธรรมเป็นหลัก มีความหมายกว้าง หมายถึงการสละ ผลประโยชน์ หรือประโยชน์ส่วนตัวเอง ให้เพื่อเป็นประโยชน์ของผู้อื่น เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รวมไปถึงการสละ สลัด ตัด ถอย ปล่อย คลายกิเลสด้วย  ตามหลักธรรม เช่น อริยทรัพย์  อธิษฐานธรรม ฆารวาสธรรม..... เป็นธรรมฝ่ายดี  ประเสริฐ ด้วยกันทั้งสองอย่าง  ขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดมีได้ครับ ... จากคุณ : นิ่งหนอ (นิ่งหนอ) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 21:37:39

ความคิดเห็นที่ 9 มันต่างกันที่น้ำหนัก ไม่ได้ ต่างกับที่วิธีการมั้ง ครับ เหมือนขึ้นรถเมล์  มีชาย 2คน ลุกให้ คนอื่นนั่ง คนแรก ลุกให้เพราะ ป้ายหน้าจะลงแล้ว คนที่สอง อาจจะอีก 1 ชัวโมง ถึงจะได้ลง  แต่ก็ตัดสินใจลุกให้ ยกตัวอย่างอีก เศรษฐี1000 ล้าน บริจาคเงิน ช่วยคน 10,000 บาท กับอีกคน รายได้วันละ 100 บาท บริจาค ไป 10 บาท ผมมองว่า ทานที่ทำให้ ผู้ที่ต้องทำให้ตนเอง  รู้สึกว่า จะต้อง งดในสิ่งที่ชอบ ในสิ่งที่พอใจ ในสิ่งที่อาจทำให้เป้นทุกข์  อันนั้นถึงจะเป็น จาคะ แต่ถ้าเป็นทานประเภทที่ ต่อให้ ทานนั้นหายไป ก็ไม่ทำให้เรารู้สึกเสีย อะไรไป ทาน นั้นก็เป็นแค่ทาน จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 22:52:15

ความคิดเห็นที่ 10 ทาน(ที่ประกอบไปด้วยปัญญา) คือ การให้ในส่วนที่เราเหลือ (ไม่เดือดร้อน).....เพื่อผู้อื่น จาคะ คือ การให้ในส่วนที่เรายังจำเป็นต้องใช้ (อาจจะเดือดร้อน แต่ยินดี)....เพื่อผู้อื่น เช่นกัน ผมคิดว่า.....เราต้องฝึกการให้ทานอยู่เรื่อยๆ...โดยเฉพาะการให้ทานที่ประกอบไปด้วยปัญญา จากทานบารมี....ไปสู่...อุปบารมี.....และไปสู่ปรมัตถบารมี ซึ่งมันก็คือบันไดไปสู่ จาคะ จาก จาคะ นี้เมื่อเราฝึกไปเรื่อยๆ....ซึ่งเรา็จะคิดถึงผู้อื่นสำคัญกว่าตัวเราเองเสมอ ซึ่งมันก็จะเป็นบันไดไปสู่การละสภาพอัตตา  "ตัวกู ของกู" ให้ลดน้อยลงนั่นเอง จากคุณ : iq122 เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 23:25:52