ความคิดเห็นที่ 1 ฮะดีษคืออะไร login แมทท์ โกหกว่า          “ฮาดีษ” เป็นเรื่องบอกเล่าซึ่งเชื่อกันว่าเป็นการปฏิบัติและคำกล่าวของท่านศาสนทูตมู ฮัมมัดโดยแท้จริง ซึ่งแตกต่างจากการจดบันทึกประวัติศาสตร์,  เป็นการรวบรวมเรื่องบอกเล่าที่ไม่ได้ตั้งอยู่ในพื้นฐานของหลักวิชาการวิจัย , หรือ บัญญัติรับรองจากพระเจ้า, หรือ จากการรับรู้และรับรองท่านรอซูล           ฮา ดีษเป็นเรื่องบอกเล่าที่ไม่อาจจะหาหลักฐานใดๆมารับรองได้ไม่ว่าในทางการจด บันทึก หรือหลักฐานทางในสายรายงานก็ตามเป็นการวิจัยโดยการคาดเดา ซึ่งพยายามอย่างยิ่งที่จะสถาปนาขึ้นเป็นศาสตร์สาขาหนึ่งในศาสนาอิสลาม         ในความเป็นจริงแล้ว ท่านนบีเองเป็นผู้อนุญาตให้มีการบันทึกฮะดีษ ในยุคสมัยของท่านเองดังนี้         ด้วยเหตุต่างๆข้างต้นทำให้ซุนนะห์ของท่านรอซูลแพร่กระจายไปในหมู่ชน ทุกระดับ อย่างรวดเร็ว ควบคู่กับการอัลกุรอาน แต่น่าเสียดายว่าในยุคที่ท่านนบียังมีชีวิตอยู่นั้น มิได้มีการบันทึกซุนนะห์ไว้อย่างเป็นสัดส่วน เพราะเกรงว่าจะไปปะปนกับอัลกุรอานที่ได้มีการบันทึกไว้ก่อนแล้ว ท่านอะบูสะอี๊ด อัลคุดรีย์ได้รายงานว่า ท่านรอซูลลุลลอฮ์ ศ็อลล็อลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ได้กล่าวไว้ดังนี้ لاَ تَكْتُبُوا عَنِى مَنْ كَتَبَ عَنى غَيْرَ القُرْآنِ فَلْيَمْحُهُ “พวกเจ้าอย่าได้บันทึกเรื่องใดๆจากฉัน ผู้ใดที่บันทึกเรื่องใดจากฉันที่ไม่ใช่อัลกุรอาน ก็จงลบมันทิ้งก่อน” ศอเฮียะห์มุสลิม ฮะดีษเลขที่ 5326         แต่คำสั่งห้ามของท่านรอซูลข้างต้นนี้ เป็นคำห้ามโดยรวม เพราะท่านรอซูลได้อนุญาตให้ศอฮาบะห์บางท่านที่มีความแม่นยำในการบันทึก และสามารถจำแนกระหว่างอัลกุรอานและซุนนะห์ไว้อย่างเป็นสัดส่วน ทำการบันทึกได้ หรืออย่างเหตุการณ์ที่ อะบีชาฮ์ ซึ่งเป็นชาวยะมันได้ เดินทางมาศึกษาเรื่องราวอิสลามกับท่านนบี ขณะที่เขาได้ฟังคุตบะห์ของท่านนบีจบลง ก็ร้องขอต่อท่านนบีว่า يَا رَسُوْلَ اللهِ اكْتُبُوا لِى فَقالَ اكْتُبُوا لَهُ “โอ้ท่านรอซูลของอัลลอฮ์ ได้โปรดให้พวกเขาบันทึกให้ฉันด้วยเถิด ท่านกล่าวว่า พวกเจ้าจงบันทึกให้เขาด้วย” มุสนัดอิหม่ามอะห์หมัด ฮะดีษเลขที่ 6944         ฉะนั้นจากหน้าประวัติศาสตร์ฮะดีษจึงระบุว่า บันทึกของอะบีชาฮ์ เป็นบันทึกแรกที่เกี่ยวกับซุนนะห์ของท่านนบี แต่ทว่าบันทึกซึ่งเป็นที่ยอมรับกันในขณะนั้นกลับมิใช่บันทึกของอะบีชาฮ์ หากแต่เป็นบันทึกของท่านอับดุลลอฮ์ อิบนุ อุมัร เพราะท่านเป็นผู้ที่มีความแม่นยำในการบันทึก         แม้ว่าในยุคต้นจะมิได้มีการบันทึกซุนนะห์เป็นล่ำเป็นสัน แต่ก็มิได้หมายความว่าซุนนะห์ของท่านรอซูลจะถูกลืมเลือนไป เพราะยังคงมีบรรดาศอฮาบะห์อีกมากมายที่จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นหรือจำคำของ ท่านรอซูลได้อย่างแม่นยำ แล้วถ่ายทอดต่อให้แก่คนในยุคถัดมา         ดังนั้นเริ่มมา ขั้นแรก login แมทท์ ก็โกหกคำโตโดยไม่มีที่มาที่ไป และปราศจาก หลักฐานแล้วนะครับ นอกจากคำพูดที่ คิดเองเออเองโดยไม่มีสาระอะไรทั้งสิ้นซะแล้ว จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:23:35

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อมา เราลองมาพิจารณาดูกันว่า ฮะดีษนั้น ขาดพื้นฐานทางด้านการวิจัย หรือหลักวิชาการจริงน่ะหรือ? เปล่าเลย ในความเป็นจริงแล้ว ฮะดีษ คือการรวบรวมคำพูดของท่าน ศาสดามุฮัมมัดอย่าง เข้มงวด รัดกุม และมีการตรวจสอบอย่างมากมายที่สุด เรียกได้ว่า ในบรรดาตำราทางศาสนา หรือแม้แต่ประวัติศาสตร์ของโลกนี้ ไม่มีบันทึกได้น่าเชื่อถือเท่า ฮะดีษของอิสลามอีกแล้ว ยกเว้นเล่มเดียวนั่นคือ กุรอ่านเท่านั้น ที่แม่นยำกว่าฮะดีษ               นั่นก็เพราะ การรวบรวมฮะดีษนั้น ไม่ใช่คาดเดา หรือใช้คำว่าน่าจะเป็น หรือไปฟังคำบอกเล่าจากใครก็ได้ แต่ฮะดีษนั้น เป็นการจดบันทึกที่ต้องพิจารณาตั้งแต่ ผู้รายงาน ไปจนถึง จำนวนของผู้รายงานในฮะดีษนั้นๆ               ดังนี้ครับ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------               ฮะดีษในนิยามของนักปราชญ์ทางฮะดีษ (มุฮัดดิซีน) คือสิ่งที่พาดพิงถึงท่านนบี  ในทุกๆด้าน เช่น คำพูด การกระทำ การยอมรับ ในคุณลักษณะทั้งในด้านสรีระ และจริย ตลอดจนชีวประวัติของท่าน ทั้งก่อนและหลังการได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนบี *( ดูมุสตอฟา อัสซิบาอีย์ : “อัซซุนนะห์วะมากานะตุฮา” หน้า 47 ) ฮะดีษมีองค์ประกอบสำคัญอยู่สองส่วน คือตัวบท (มะตัน متن ) และสายรายงาน  (สะนัด  سند)                ฮะดีษในยุคของท่านนบี  เป็นเพียงตัวบทที่เหล่าสาวก (ซอฮาบะห์) ได้รายงานและจดบันทึกไว้ ครั้นต่อมาไม่นานนักก็ได้มีการกำหนดสายรายงานสำหรับการรายงานทุกๆฮะดีษ ทั้งนี้เพื่อป้องกันการแอบอ้างและกล่าวเท็จต่อท่านนบี  สายรายงาน (สะนัด) จึงเป็นส่วนสำคัญต่อการพิจารณาตัวบทฮะดีษว่าถูกต้องหรือไม่ถูกต้องอย่างไร               ท่านอิบนุซีรีน *(ซอฮีฮฺ มุสลิม 1/15 บางรายงานระบุว่า เป็นรายงานของท่านอับดุลลฮฺ บินนุ มุบาร็อก ฮ.ศ.181) (สิ้นชีวิตเมื่อ ฮ.ศ.ที่ 110)  กล่าวว่า :               สายรายงาน (อิสนาด) นับเป็นส่วนหนึ่งของศาสนา (อิสลาม) หากไม่มีสายรายงานแล้ว บุคคลก็สามารถพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากพูด               ตัวบทและสายรายงานฮะดีษได้รับความสนใจอย่างกว้างขวาง จากเหล่านักปราชญ์ทางด้านฮะดีษ (มุฮัดดิซีน) ทั้งในแง่ของการบันทึก การรวบรวม การกลั่นกรอง การวิพากษ์วิจารณ์ และการอรรถาธิบายในแง่มุมต่างๆ               ในส่วนของสายรายงานนั้น นักปราชญ์ (มุฮัดดิซีน) ได้วางมาตรฐานและหลักเกณฑ์ในการพิจารณาไว้อย่างละเอียดและพิสดารยิ่ง จนสามารถกล่าวได้ว่ามุสลิมเป็นประชาชาติเดียวที่สามารถรักษาตัวบทที่ถ่ายทอด จากท่านนบี  ด้วยระบบสายสืบและวิธีการกลั่นกรองที่ไม่เคยมีประชาชาติใดเคยกระทำมาก่อน ศาสตร์ต่างๆของฮะดีษเช่น วิชาที่ว่าด้วยทฤษฎีและการหลักในการพิจารณาฮะดีษ (อัลมุสฏอละฮ์) วิชาที่ว่าด้วยการประเมินคุณสมบัติของผู้รายงาน (อัลญัรฮฺวัตตะอฺดีล) วิชาที่ว่าด้วยไวรัสของฮะดีษ (อัลอิลัล) ศาสตร์เหล่านี้ล้วนเป็นศาสตร์อันละเอียดอ่อน ที่เหล่านักปราชญ์ทางด้านฮะดีษ (มุฮัดดิซีน) ในอดีตคิดขึ้นมาเพื่อกลั่นกรองฮะดีษ และส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวข้องกับเรื่องของสายรายงานอันประกอบด้วยบุคคล ผู้รายงาน กระบวนการรายงาน และสำนวนที่ใช่ในการรายงาน จนทำให้ดูประหนึ่งว่านักปราชญ์ทางด้านฮะดีษ(มุฮัดดิซีนนั้น)นั้น สนใจในการพิจารณาสายรายงานแต่เพียงด้านเดียว ไม่สนใจพิจารณาในส่วนของตัวบท (มะตัน) ซึ่งก็หมายความว่า ฮะดีษที่ใช้ได้นั้น คือ ฮะดีษที่มีสายรายงานถูกต้องเพียงอย่างเดียว ส่วนตัวบทจะเป็นอย่างไรไม่พิจารณา               ความเข้าใจดังกล่าวเป็นความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนและไม่ถูกต้อง *(เป็นความเข้าใจของนักปราชญ์ตะวันตก Orientalist และของ ด.ร. อะห์หมัด อะมีน ในหนังสือ “ฟัจญรุลอิสลาม” หน้า 217,218 (ดูอัซซุนนะห์ ก็อบลัดตัดวีน หน้า 254))  เนื่องจากนักปราชญ์ทางด้านฮะดีษ ( มุฮัดดิซีน ) มีแนวทางที่ชัดเจนในการพิจารณษตัวบทฮะดีษ และได้ให้ความสำคัญต่อตัวบทไม่แตกต่างจากสายรายงานแต่อย่างใด บทความนี้จึงขอมีส่วนในการให้ความกระจ่างต่อประเด็นดังกล่าว เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง ดังรายละเอียดที่จะกล่าวต่อไป  (والله المستعان ) ขั้นตอนของนักปราชญ์ทางด้านฮะดีษ (มุฮัดดิซีน) ในการพิจารณาตัวบทฮะดีษ               มีข้อเท็จจริงสองประการที่นักปราชญ์มุฮัดดิซีนเห็นตรงกัน คือ :               1. ฮะดีษที่ซอฮีฮฺนั้น จะต้องซอฮีฮฺ ทั้งสายสืบ (สะนัด) และตัวบท (มะตัน)               สายสืบซอเฮี๊ยะหมายถึง สายสืบที่ติดต่อกันไม่ขาดตอนและผู้รายงานทั้งหมดต้องมีคุณธรรมและความจำเป็นเลิศ               ส่วน ตัวบทที่ซอฮีฮฺ หมายถึง ไม่ขัดแย้งกับสายอื่นที่น่าเชื่อถือมมากกว่า หรือมีจำนวนมากกว่า หรือที่รู้กันในหมู่นักวิชาการว่า “ชูซู๊ซ” และไม่มีข้อบกพร่องที่ซ่อนเร้นอยู่ (ไวรัส) หรือที่รู้จักกันในหมู่นักวิชาการว่า “อิลละห์”               2. สายสืบที่ซอฮีฮฺ ไม่จำเป็นว่าตัวบทจะต้องซอฮีฮฺเสมอไป เนื่องจากตัวบทอาจมีลักษณะชูซู๊ซ หรือมีอิลละห์ และเช่นเดียวกัน ตัวบทที่ซอฮีฮฺก็ไม่จำเป็นว่าสายสืบจะซอฮีฮฺเสมอไป เพราะบางครั้งพบว่า ฮะดีษหลายบทมีสายรายงานที่ไม่ซอฮีฮฺ เนื่องจากขาดเงื่อนไขหนึ่งเงื่อนไขใดของความเป็นซอฮีฮฺ แต่ตัวบทกลับเป็นตัวบทที่ซอฮีฮฺ เนื่องจากมีสายรายงานอื่นๆที่ซอฮีฮฺรายงานตัวบทนั้นๆ               อย่างไรก็ตามอาจกล่าวได้ว่าฮะดีษส่วนใหญ่ได้รับการประเมินโดยพิจารณาสายสืบ เป็นสำคัญ เนื่องจากความน่าเชื่อถือของผู้รายงาน (สายสืบ) แสดงถึงความน่าเชื่อถือของข้อมูล (ตัวบท) ยกเว้นในบางกรณีที่จำเป็นต้องพิจารณาข้อมูลที่รายงาน(ตัวบท) เนื่องจากมีกรณีแวดล้อมบ่งบอกถึงความไม่น่าเชื่อถือ ท่านอิมามชาฟีอีย์ (สิ้นชีวิตในปี ฮ.ศ.ที่ 204) ได้อธิบายเรื่องดังกล่าวด้วยสำนวนวิชาการว่า :                “ความ น่าเชื่อถือ และไม่น่าเชื่อถือของฮะดีษส่วนใหญ่นั้น ขึ้นอยู่กับความน่าเชื่อถือ และไม่น่าเชื่อถือของผู้รายงาน และมีฮะดีษอยู่จำนวนน้อยที่ความน่าเชื่อถือ และไม่น่าเชื่อถือขึ้นอยู่กับตัวบท เช่นเป็นตัวบทที่ไม่น่าจะเป็นฮะดีษจากท่านนบี (ซ.ล.) หรือเป็นตัวบทที่ขัดแย้งกับหลักฐานต่างๆที่ชัดเจน” *(ท่านอัลบัยฮะกีย์ ได้รายงานคำพูดนี้ในหนังสือของท่านที่มีชื่อว่า “มะอฺริฟะตุซซุนัน วัลอาซ๊าร” หน้า 50)               จากข้อความข้างต้นนั้นพอสรุปได้ว่า นักปราชญ์ทางด้านฮะดีษ (มุฮัดดิซีน) มีแนวทางในการพิจารณาฮะดีษอยู่สองแนวทางคือ               1.     พิจารณา ความน่าเชื่อถือของผู้รายงานเป็นเกณฑ์ที่ใช้กับฮะดีษโดยส่วนใหญ่ และเป็นเกณฑ์ธรรมชาติที่บุคคลทั่วไปนำไปใช้ในการพิสูจน์ความน่าเชื่อถือของ ข้อมูลข่าวสาร               2.     พิจารณาตัวบท เมื่อมีกรณีแวดล้อมเบี่ยงเบนความน่าเชื่อถือ               นักปราชญ์วิชาอัลมุสฏอละห์ ได้กำหนดกรอบไว้อย่างชัดเจนในการพิจารณาตัวบทฮะดีษ กรอบดังกล่าวได้แก่สิ่งที่ถูกระบุไว้ในเงื่อนไขของการพิจารณาฮะดีษซอฮีฮฺสอง ประการคือ หนึ่ง : ลักษณะที่เรียกว่า “ชูซู๊ซ” และสอง :คือลักษณะที่เรียกว่า “อิลละห์” สองลักษณะดังกล่าวนี้นับเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ตัวบทไม่น่าเชื่อถือ (ฏ่ออีฟ) ทั้งๆที่สายรายงานมีความน่าเชื่อถือ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------               นี่คือความเป็นวิชาการของวิชาฮะดีษครับ ไม่ใช่การพิจารณาชุ่ยๆ หรือไม่ใช่การคาดเดา บอกเล่ากันปากต่อปากแบบปราศจากการกลั่นกรองแต่อย่างใด               คำว่าปราศจากการกลั่นกรอง หรือการวิจัย นั้นล้วนแต่เป็นคำพูดพล่อยๆ และไม่มีสาระอะไรจาก login แมทท์ทั้งสิ้น ซึ่งแม้แต่แหล่งอ้างอิงสักแหล่งก็ยังไม่มี ผมก็อ่านไปขำไปนะครับว่าที่ผมอ่านมาแค่อ่านในกระทู้ที่ แมทท์ ตั้งนั้น ผมยังไม่เจออะไรที่น่าเชื่อถือเลย แมทท์ก็ยังอุตส่าห์พิมพ์ซะจนยาว เพื่ออะไร กะว่า คนเขาไม่อ่านกันหรืออย่างไร? จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:25:35

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วเรื่องกุรอ่านล่ะครับ กุรอ่านไม่ได้รับรองฮะดีษ แบบอย่างซุนนะห์ของท่านนบีหรือ เปล่าเลยอัลลอฮฺย้ำหลายครั้งแล้วครับว่า ให้เราเชื่อฟังท่านนบี สิ่งเหล่านี้ถ้าเราไม่มีฮะดีษแล้วเราย่อมไม่มีทางทราบว่าท่านนบีทำอะไรบ้าง               ง่ายๆ เพียงเรื่องละหมาด 5 เวลา มุสลิมถามมาหลายปีแล้ว login แมทท์ยังตอบไม่เคยได้ว่า ละหมาดอย่างไรโดยไม่อาศัยฮะดีษ               นี่คือคำสั่งให้ตามนบีครับ และฮะดีษเป็นทางเดียวที่เราจะตามนบีได้ 2 : 32. จงกล่าวเถิด(มุฮัมมัด) ว่า พวกท่านจงเชื่อฟังอัลลอฮ์และร่อซูลเถิด แต่ถ้าพวกเขาผินหลังให้ แท้จริงอัลลอฮ์นั้นไม่ทรงชอบผู้ปฏิเสธ 3 : 53. ข้าแต่พระเจ้าของพวกข้าพระองค์พวก ข้าพระองค์ศรัทธาแล้วต่อสิ่งที่พระองค์ได้ประทานลงมา และพวกข้าพระองค์ก็ได้ปฏิบัติตาม ร่อซูลแล้ว โปรดทรงบันทึกพวกข้าพระองค์ร่วมกับบรรดาผู้ที่กล่าวปฏิญาณยืนยันทั้งหลาย ด้วยเถิด 3 : 132. และพวกเจ้าจงเชื่อฟังอัลลอฮ์และร่อซูลของพระองค์ เพื่อว่าพวกเจ้าจะได้รับความเมตตา 4 : 13. เหล่านั้นแหละคือขอบเขตของอัลลอฮฺ และผู้ใดที่เชื่อฟังอัลลอฮฺ และร่อซูลของพระองค์แล้ว พระองค์ก็จะทรงให้เขาเข้าบรรดาสวนสวรรค์ซึ่งมีแม่น้ำหลายสายไหลอยู่เบื้อง ล่างของมัน โดยที่พวกเขาจะพำนักอยู่ในสวนสวรรค์เหล่านั้นตลอดกาลและนั่นคือชัยชนะอัน ยิ่งใหญ่ 4 : 14. และผู้ใดฝ่าฝืนอัลลอฮฺ และร่อซูลของพระองค์ และละเมิดขอบเขตของพระองค์แล้วไซร้ พระองค์ก็จะทรงให้เขาเข้านรก โดยที่เขาจะอยู่ในนรกนั้นตลอดกาล และเขาจะได้รับการลงโทษที่ยังความอัปยศให้(แก่เขา) 4 : 59. ผู้ศรัทธาทั้งหลาย ! จงเชื่อฟังอัลลอฮฺ และเชื่อฟังร่อซูลเถิด และผู้ปกครองในหมู่พวกเจ้าด้วย  แต่ถ้าพวกเจ้าขัดแย้งกันในสิ่งใด ก็จงนำสิ่งนั่นกลับไปยังอัลลอฮฺ และร่อซูล  หากพวกเจ้าศรัทธาต่ออัลลอฮฺและวันปรโลก นั่นแหละเป็นสิ่งที่ดียิ่งและเป็นการกลับไป  ที่สวยยิ่ง 4 : 61. และเมื่อถูกล่าวแก่พวกเขาว่า ท่านทั้งหลายจงมายังสิ่งที่อัลลอฮฺได้ประทานลงมา  และยังร่อซูลเถิด  เจ้าก็ได้เห็นพวกมุนาฟิก เหล่านั้นผินหลังให้แก่เจ้าจริง ๆ 4 : 64. และเรามิได้ส่งร่อซูลคนใดมานอกจากเพื่อให้เขาได้รับการเชื่อฟังด้วยอนุมัติ ของอัลลอฮฺเท่านั้น และแม้ว่าพวกเขานั้นขณะที่พวกเขาอธรรมแก่ตัวเอง ได้มาหาเจ้า แล้วขออภัยโทษต่ออัลออฮ์และร่อซูลก็ได้ขออภัยโทษให้แก่พวกเขาด้วยแล้วแน่นอน พวกเขาก็ย่อมพบว่าอัลลอฮฺนั้นคือผู้ทรงอภัยโทษ ผู้ทรงเมตตาเสมอ 4 : 80. ผู้ใดเชื่อฟังร่อซูล แน่นอนเขาก็เชื่อฟังอัลลอฮฺแล้ว และผู้ใดผินหลังให้ เราก็หาได้ส่งเจ้าไปในฐานะเป็นผุ้ควบคุมพวกเขาไม่ 5 : 92. และพวกเจ้าจงเชื่อฟังอัลลอฮ์ และจงเชื่อฟังร่อซูลเถิด และพึงระมัดระวังไว้ด้วย แต่ถ้าพวกเจ้าผินหลังได้ ก็พึงรู้เถิดว่าที่จริงหน้าที่ของร่อซูลของเรานั้น คือ การประกาศอันชัดเจนเท่านั้น 5 : 104. และเมื่อได้ถูกกล่าวแก่พวกเขาว่า ท่านทั้งหลายจงมาสู้สิ่งที่อัลลอฮ์ ได้ทรงประทานลงมาเถิด และมาสู่ร่อซูลด้วย พวกเขาก็กล่าวว่า เป็นการพอเพียงแก่เราแล้ว สิ่งที่เราได้พบบรรพบุรุษของเราเคยกระทำมันมาถึงแม้ได้ปรากฏว่าบรรพบุรุษของ พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งใด และทั้งไม่ได้รับคำแนะนำอีกด้วยกระนั้นหรือ? 8 : 20. “บรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลาย ! จงเชื่อฟังอัลลอฮฺ และร่อซูลของพระองค์เถิด และจงอย่าได้ผินหลังให้แก่เขา ขณะที่พวกเจ้าฟังกันอยู่” 8 : 46. “และจงเชื่อฟังอัลลอฮฺ และร่อซูลของพระองค์เถิด และจงอย่าขัดแย้งกัน จำทำให้พวกเจ้าย่อท้อ และทำให้ความเข้มแข็งของพวกเจ้าหมดไป และจงอดทนเถิด แท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงอยู่กับผู้ที่อดทนทั้งหลาย” 24 : 52. และผู้ใดเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮ์และร่อซูลของพระองค์ และเกรงกลัวอัลลอฮ์และยำเกรงพระองค์แล้ว ดังนั้น ชนเหล่านั้นพวกเขาเป็นผู้ได้รับชัยชนะ 24 : 54. จงกล่าวเถิดมุฮัมมัด “พวกเจ้าจงเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮฺ และจงเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลร่อซูล  หากพวกเขาผินหลังให้  แท้จริงหน้าที่ของเขา (ร่อซูล) คือสิ่งที่ได้ถูกมอบหมาย  และหน้าที่ของพวกเจ้าคือสิ่งที่ได้ถูกมอบหมายเช่นกัน  และหากพวกเจ้าเชื่อฟังปฏิบัติตามเขาแล้ว พวกเจ้าก็จะอยู่ในทางที่ถูกต้อง (ฮิดายะฮฺ) และหน้าที่ของอัลร่อซูลไม่มีอื่นใด นอกจากการเผยแพร่อันชัดแจ้ง 24 : 56. และพวกเจ้าจงดำรงละหมาด และจงบริจาคอัซซะกาฮ์ และจงเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลร่อซูล เพื่อพวกเจ้าจะได้รับควาเมตตา 33 : 36. ไม่บังควรแก่ผู้ศรัทธาชายและผู้ศรัทธาหญิง เมื่ออัลลอฮฺและร่อซูลของพระองค์ได้กำหนดกิจการใดแล้ว สำหรับพวกเขาไม่มีทางเลือกในเรื่องของพวกเขา  และผู้ใดไม่เชื่อฟังอัลลอฮฺและร่อซูลของพระองค์แล้ว แน่นอนเขาได้หลงผิดอย่างชัดแจ้ง 47 : 33. โอ้บรรดาผู้ศรัทธาเอ๋ย จงเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮ.และจงเชื่อฟังปฏิบัติตามร่อซูลคนนี้เถิดและอย่า ทำให้การงานของพวกเจ้าไร้ประโยชน์ 49 : 14. อาหรับชาวชนบทกล่าวว่า เราศรัทธาแล้ว จงกล่าวเถิดมุฮัมมัดว่า พวกท่านยังมิได้ศรัทธา แต่จงกล่าวเถิดว่า เราเข้ารับอิสลามแล้ว เพราะการศรัทธายังมิได้เข้าสู่หัวใจของพวกท่าน  และถ้าหากพวกท่านเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮฺและร่อซูลของพระองค์แล้ว พระองค์จะไม่ทำให้การงานของพวกท่านด้อยลงแต่ประการใด  แท้จริงอัลลอฮฺเป็นผู้ทรงอภัย ผู้ทรงเมตตาเสมอ 64 : 12. และจงเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮฺและจงเชื่อฟังปฏิบัติตามอัรร่อซูล หากพวกเจ้าผินหลังกลับ (ไม่เชื่อฟัง) ดังนั้นหน้าที่ของร่อซูลของเราก็คือการเผยแผ่อันชัดแจ้ง               ดังนั้นเราจะทำตามนบีอย่างที่กุรอ่านสั่งใช้ไม่ได้เลยครับ ถ้าไม่เอาฮะดีษ               ถ้าจะมาอ้างเรื่อยเปื่อยว่าตามกุรอ่านก็เท่ากับตามนบีแล้ว โดยไม่ต้องเอาฮะดีษนั่นเป็นการโกหกทั้งเพครับเพราะว่า ถ้าทำตามกุรอ่านก็พอ ก็ไม่ต้องใช้คำว่าตามนบีแล้วเพราะว่า สั่งให้ตามกุรอ่านเท่านั้นก็จบ               ดังเช่นการละหมาด ถ้าไม่ตามนบีแล้ว ไม่มีวันที่จะมีใครหน้าไหนละหมาดได้ครับ เอาแค่ละหมาด 5 เวลา ก็ไม่มีปัญญาบอกได้แล้วล่ะครับว่า เวลาไหนกันแน่ สรุปแล้วแค่เริ่ม คำอ้างของ login แมทท์ ก็ตีตราไปได้เลยครับว่า . . . จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:27:30

ความคิดเห็นที่ 4 เอาล่ะคราวนี้เรามาลงลายละเอียดกันดีกว่า ว่า ที่ login แมทท์ พยายามบิดเบือนและโกหกนั้น มีสาระอะไรบ้าง มีสาระกี่ %         Login แมทท์บอกว่า          จากเหตุผล   ประการ ที่ 1. และ เหตุผล   ประการที่ 2, นี้  เป็นเหตุผลที่ทำลายรากฐานของวิชาการ “ฮาดีษ” อย่างแท้จริง, เป็นเหตุผลที่ ทำให้เราไม่อาจจะให้ ความเชื่อ, หรือให้เครดิตต่อ สิ่งที่ได้รับจากการบอกเล่า หรือการรายงาน ของสายรายงาน“ฮาดีษ” ที่ไม่มีการจดบันทึกไว้และโดย เฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องราวที่เริ่มจดบันทึก ฮาดีษนี้ เพิ่งเริ่มทำกัน หลังจาก ท่านศาสนทูตมูฮัมมัด ตายไปแล้วนาน ถึง 250-300 ปี จากการ บอกเล่าปากต่อปากเท่านั้น,    ทั้งนี้ เป็นการยากเป็นอย่างยิ่ง ที่จะ สืบสายไปถึงต้นตอได้อย่างแท้จริง  หรือ ใครจะบอกได้ว่า ชาวอรับในสมัยก่อน มีความจำแม่นยำดีกว่า  มนุษย์ ในสมัยนี้หรือ?         - อันนี้เป็นการโกหกทั้งสิ้น ไม่มีสาระอะไรนอกจากการคาดเดา และพูดพล่อยๆ ไร้สาระ นั่นเพราะ การจดบันทึกฮะดีษนั้นมีมาตั้งแต่สมัยท่านรอซู้ลแล้วล่ะครับดังนี้ ---------------------------------------------------------------------------------          ท่าน รอซูลได้อนุญาตให้ศอฮาบะห์บางท่านที่มีความแม่น ยำในการบันทึก และสามารถจำแนกระหว่างอัลกุรอานและซุนนะห์ไว้อย่างเป็นสัดส่วน ทำการบันทึกได้ หรืออย่างเหตุการณ์ที่ อะบีชาฮ์ ซึ่งเป็นชาวยะมันได้ เดินทางมาศึกษาเรื่องราวอิสลามกับท่านนบี ขณะที่เขาได้ฟังคุตบะห์ของท่านนบีจบลง ก็ร้องขอต่อท่านนบีว่า يَا رَسُوْلَ اللهِ اكْتُبُوا لِى فَقالَ اكْتُبُوا لَهُ          “โอ้ ท่านรอซูลของอัลลอฮ์ ได้โปรดให้พวกเขาบันทึกให้ฉันด้วยเถิด ท่านกล่าวว่า พวกเจ้าจงบันทึกให้เขาด้วย” มุสนัดอิหม่ามอะห์หมัด ฮะดีษเลขที่ 6944 --------------------------------------------------------------------------------- กระจายไปยังมุสลิมยุคแรกๆ แบบนี้ ---------------------------------------------------------------------------------          ผู้ นำโลกอิสลามในขณะนั้นก็มิได้นิ่งนอนใจ ได้ทำการจัดส่งบรรดาศอฮาบะห์ไปประจำการอยู่ตามหัวเมืองต่างๆ เพื่อจะได้ชี้นำประชาชนในเมืองเหล่านั้นให้เข้าใจถึงหลักการของอิสลามอย่าง ถูกต้อง และด้วยการบากบั่นของบรรดาศอฮาบะห์เหล่านี้นี่เอง จึงทำให้ซุนนะห์ของท่านรอซูลแพร่กระจายไปทั่ว และตกทอดสู่คนยุคถัดมา ---------------------------------------------------------------------------------         และนี่คือเกียรติที่บรรดาซอฮาบะห์ได้รับการยกย่องและรับรองจากกุรอ่าน ---------------------------------------------------------------------------------           “และบรรดาผู้ที่ล่วงหน้าไปก่อนในช่วงแรกจากชาวมุฮาญีรีน (บรรดาผู้ที่อพยพพร้อมกับท่านนบี)  และชาวอันศอร (ชาวเมืองมะดีนะห์ที่ให้การช่วยเหลือท่านนบีและบรรดาผู้อพยพ) อีกทั้งบรรดาผู้ทีเจริญรอยตามพวกเขาด้วยความดีนั้น พระองค์อัลลอฮ์พอพระทัยพวกเขา และพวกเขาก็พอใจต่อพระองค์”  ซูเราะห์อัตเตาบะห์ อายะห์ที่ 100 والدين آمنوا وهاجروا وجاهدوا فى سبيل الله والدين آووا ونصروا أولئك هم المؤمنون حقا لهم مغفرة ورزق كريم ---------------------------------------------------------------------------------         แล้ว ยุคต่อมา ก็มีนักวิชาการมากมาย ย้ำว่ามากมายได้เรียนรู้ฮะดีษจากบรรดาซอฮาบะห์ ไม่ใช่ สอนกันแบบพ่อสอนลูก หรือแบบบรรพบุรุษอย่างที่ login แมทท์คิดดังนี้ --------------------------------------------------------------------------------- ต่อ มาในปีที่ 99 ฮิจเราะห์ศักราช ซึ่งอยู่ในสมัยของค่อลีฟะห์ อุมัร บุตรของ อับดุลอะซีซ ท่านเกรงว่าซุนนะห์ของท่านรอซูลจะสูญหายเช่นเดียวกัน จึงได้ส่งสารถึงบรรดานักวิชาการตามหัวเมืองต่างๆ เพื่อทำการรวบรวมฮะดีษ ซึ่งได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี จนทำให้การรวบรวมฮะดีษสำเร็จไปขั้นหนึ่งคือ ได้นำมาจัดไว้เป็นหมวดหมู่ และยังได้รวบรวมคำพูดของบรรดาศอฮาบะห์ พร้อมทั้งการฟัตวาของบรรดาตาบีอีนในยุคนั้นไว้ด้วย        บรรดาตาบีอีนที่มีบทบาทสำคัญที่อย่างแนะนำให้รู้จักคือ อิหม่ามฮะนาฟี, อิหม่ามซุฟยาน อัสเซารีย์, อิหม่ามมาลิกี, อิหม่ามชาฟีอี, อิหม่ามเอาซาอีย์, อิหม่ามซุฟยาน อิบนุอุยัยนะห์ และ ฯลฯ         หมายเหตุ ตาบีอีน หมายถึงมุสลิมที่อยู่ร่วมสมัยกับบรรดาศอฮาบะห์ โดยได้เรียนรู้ซุนนะห์จากบรรดาศอฮาบะห์อีกต่อหนึ่ง --------------------------------------------------------------------------------- และ นี่คือ หลักการของตาบิอีนหรือผู้ที่ทันพบซอฮาบะห์ ว่าเขารวบรวมฮะดีษอย่างไร ซึ่งแน่นอนไม่ใช่ จำๆ ต่อๆ กันมาแบบที่แมทท์อ้างถึงบรรพบุรุษครับ ---------------------------------------------------------------------------------        อิหม่าม ฮะนะฟี เป็นนักวิชาการกลุ่มแรกที่รับเอาฮะดีษ อาฮาด (ฮะดีษที่มีผู้รายงานจำนวนน้อย) เป็นหลักฐานยืนยันในเรื่องข้อบัญญัติต่างๆ หากฮะดีษบทนั้นสืบถึงที่มาอย่างชัดเจน โดยมีเงื่อนไขว่า ฮะดีษนั้นต้องไม่ขัดกับอัลกุรอาน และซุนนะห์ของท่านรอซูลซึ่งเป็นที่รับทราบกันโดยทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้รายงานฮะดีษจะต้องไม่ประพฤติ หรือปฏิบัติในทางที่ตรงกันข้ามกับฮะดีษที่เขารายงาน        แม้อิหม่ามฮานาฟี จะได้ทันพบกับบรรดาศอฮาบะห์ก็ตาม แต่ฮะดีษที่ท่านรายงานไว้กลับมีจำนวนน้อย เหตุเพราะท่านได้ทุ่มเทเวลาในเรื่องการ อิสติมบาต เสียเป็นส่วนใหญ่ กระนั้นก็ดี คนในยุคหลังๆ ยังได้มีโอกาสอ่านหนังสือบันทึกฮะดีษของท่านที่มีชื่อว่า มุสนัดอบีฮะนีฟะห์ ซึ่งเป็นบันทึกที่รวบรวมฮะดีษในด้านฟิกฮ์เสียเป็นส่วนมาก และในการรวบรวมฮะดีษของท่านนั้น ท่านก็มิได้กระทำโดยลำพัง แต่ได้ปรึกษากับศอฮาบะห์บางท่าน พร้อมทั้งบรรดาลูกศิษย์ของท่านด้วย        ส่วนในด้านการ อิสติมบาต นั้นท่านได้ถือเอาอัลกุรอานเป็นหลักฐานอันดับแรก รองลงมาก็คือฮะดีษหรือซุนนะห์ของท่านรอซูลที่มีการสืบถึงที่มาอย่างแน่ชัด และท่านได้ถือเอาการกิยาส (การเปรียบเทียบกับเรื่องอื่นที่มีตัวบทเพื่อให้ได้ข้อบัญญัติในเรื่องนั้น) เป็นอันดับสุดท้าย และจากการที่ท่านได้ทุ่มเทในเรื่องของ อิสติมบาต เสียเป็นส่วนใหญ่ จึงทำให้ผู้คนรู้จักท่านในฐานะของนักฟิกฮ์ มากกว่าฐานะของนักวิชาการฮะดีษ โดยเฉพาะคนในบ้านเราจะรูจักท่านในนามของ มัซฮับอบูฮะนะฟี หรือมัซฮับฮะนะฟี นั่นเอง --------------------------------------------------------------------------------- อ่ะ เรามาดูกันซิว่า ฮะดีษนั้นรวบรวมกันหลังจากท่านรอซูลจากพวกเราไปเป็นเวลา 200-300 ปีจริงรึ? มาดูกันว่า ตาบิอีนหรือผู้ที่ทันได้พบกับซอฮาบะห์นั้นน่ะ เขารวบรวมฮะดีษกันไหม แล้วรวบรวมกันยังไง --------------------------------------------------------------------------------- ตอนที่ 11 อิหม่ามซุฟยาน อัสเซารีย์        ท่านอิหม่ามซุฟยาน อัสเซารีย์ บุตรของสอี๊ด บุตรของมัซรูก อัสเซารีย์ เป็นนักวิชาการในระดับตาบีอีน เกิดในปีที่ 77 ฮิจเราะห์ศักราช และเสียชีวิตที่เมืองบัศเราะห์ในปีที่ 161 ฮิจเราะห์ศักราช        ท่านอิหม่ามซุฟยาน ได้เริ่มศึกษาวิชาฮะดีษตั้งแต่ ยังเยาว์วัย ขณะอายุได้ 18 ปี โดยเริ่มต้นศึกษาที่เมืองคอรอซาน จากความมุมานะของท่านทำให้สามารถท่องจำฮะดีษของท่านนบีไว้เป็นจำนวนมาก ฉะนั้นจึงถือว่าท่านเป็นปราชญ์คนหนึ่งในวิชาฮะดีษ        ท่าน อิหม่ามซุฟยาน เป็นผู้มีความละเอียดอ่อนในการจำและในการบันทึกฮะดีษ ซึ่งท่านจะเน้นในด้านตัวผู้รายงานและสายรายงานเป็นหลัก โดยท่านวางกฎเกณฑ์สำหรับตัวผู้รายงานว่า ต้องเป็นผู้ที่มีความน่าเชื่อถือ, ต้องมีความเที่ยงธรรม มีความแม่นยำในคำรายงาน        ท่านอิหม่ามซุฟยาน ได้เรียบเรียงตำราด้านฮะดีษไว้หลายชุดด้วยกัน เช่น อัลญาเมียะอ์ อัลกะบีร และได้ถูกนำมาเป็นบทสรุปมีชื่อว่า อัลญาเมียะอ์ อัสศ่อฆีร นอกจากนั้นแล้วยังมี อัลฟะรอเอ็ด และ ตำราในด้านอื่นๆอีก ซึ่งตำราที่ท่านเรียบเรียงไว้นี้เป็นที่ยอมรับในหมู่นักวิชาการทั่วไป สมควรแล้วที่ท่านได้รับการขนานนามว่า เป็นหนึ่งในปราชญ์แห่งวิชาการฮะดีษ ---------------------------------------------------------------------------------        สรุปแล้ว การรวบรวมฮะดีษ มีมาตั้งแต่สมัยรอซูล มาถึงซอฮาบะห์ ยุคตาบิอีน เรื่อยมาครับ ไม่ใช่นะครับ ที่จะมาบันทึกกันใหม่แบบไม่รู้เรื่องในยุค 200 ปี ต่อมา เพราะฮะดีษนั้นมีสายรายงานต่อกันมาเรื่อยๆ ครับ จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:33:38

ความคิดเห็นที่ 5 ดังนั้นการอ้างว่า การจัดบันทึกจากคำบอกเล่า ที่ผ่านมาเป็นร้อยปีทำให้ภาษาเพี้ยนไปหมดแล้วจึงเป็นการกล่าวอ้างที่ไม่สมเหตุสมผลครับเพราะการบันทึกฮะดีษมีมาโดยตลอด และที่สำคัญเป็นอย่างยิ่งยวด และสำคัญที่สุดนั่นคือ กุรอ่าน ที่เป็นภาษาในสมัยท่านนบีมุฮัมมัดนั้น ไม่มีการเปลี่ยนแปลงครับ ยังมีคนศึกษา อรรถาธิบายทำความเข้าใจ และผูกพันกับภาษาอาหรับยุคนั้นอยู่ตลอดเวลา ทำให้เราทราบถึงการใช้ภาษา วิธีการ รูปประโยค สำนวน ในสมัยนั้นได้ โดยไม่ขาดตอน        การคาดเดาเอาเองของ login แมทท์จึงผิดเต็มๆ ผิดแบบคนละเรื่องกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับฮะดีษ และภาษาในสมัยนั้นเลยล่ะครับ        และข้ออ้างเรื่องภาษาที่ต่างกันนั้นยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่ควรนำมาคิดเป็นอย่างยิ่ง นั่นเพราะการแปลฮะดีษหรือสอนฮะดีษ จากอีกภาษานึงไปภาษานึง ภาษาเปลี่ยนครับ แต่การแปลภาษาคือการแปลจากอีกภาษาหนึ่งไปยังอีกภาษาหนึ่ง โดยคงความหมายเดิม ไว้ หลักใหญ่ใจความเดิมไว้ครับ ดังนั้น ความหมายและจุดประสงค์ของฮะดีษ ก็ยังคงเดิม        อีกทั้งการรวบรวมฮะดีษนั้น ไม่ได้รวบรวมจากสายรายงานเดียว คนคนเดียว แต่รวบรวมกันจากหลายๆ บุคคล ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นภาษาอะไรก็ตาม จะมีการเปรียบเทียบและสอบทานความหมายอยู่เสมอ ผมจึงไม่เข้าใจว่าแมทท์ที่อ้างว่า รู้ทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาไทย แถมบรรพบุรุษยังเข้าใจ 5 ภาษา ไม่รู้หรือว่า การแปลนั้น หลักการคือคงความหมายเดิม ไม่ใช่แปลเรื่องโรมิโอ จูเลียตไปเป็นสามก๊ก แบบนี้มันไม่ใช่การแปลภาษา        ดังนั้น ตรรกะพ่อขุนราม จึงใช้ได้กับการละหมาดตามกันมาจากบรรพบุรุษโดยไม่เอาฮะดีษครับ เพราะมันไม่มีการจดบันทึก มันก็ละหมาดกันไปเรื่อย ไม่ได้ดูเหนือดูใต้ ทำกันไปตามมีตามเกิด แต่ฮะดีษนั้น มีการจดบันทึกกันมาโดยตลอดครับ มีการสืบสายกันมาแบบไม่ขาดตอน และไม่ใช่จากคนกลุ่มเดียวตระกูลเดียว แต่ยังมีการตรวจสอบกับแหล่งอื่นในเรื่องเดียวกันด้วย        ตรรกะพ่อขุนรามจึงยืนยันครับว่า ถ้าไม่มีฮะดีษแล้ว มันก็มั่วครับ แต่ถ้ามีฮะดีษมาเป็นตัวตรวจสอบแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่พันปี ความหมายและรูปแบบก็ยังคงเดิม        ตัวอย่างง่ายๆ ผมจะยกให้ทุกท่านได้ทราบดังนี้        นี่คือสำนวน ตั้งแต่สมัยชุนชิว ของจีน ในปัจจุบันผู้คนก็เข้าใจ เพราะยังมีการบันทึกและสอนกันอยู่ในระบบของจีน 负荆请罪             负(fù) อ่านว่า ฟู่ แปลว่า แบก หรือสะพาย       荆 (jīng) อ่านว่า จิง แปลว่า กิ่งของต้นเชสเต้ ซึ่งเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง ดอกสีม่วง มีหนามแหลม       请罪 (qǐng zuì) อ่านว่า ฉิ่งจุ้ย แปลว่า ขอให้ผู้อื่นยกโทษให้ตน        เป็นเรื่องของบุคคลสมัยชุนชิวของจีนซึ่งน่าจะมีระยะเวลา 2000 กว่าปีได้แล้ว        เรื่องทั้งหมดอ่านได้ที่ http://writer.dek-d.com/Writer/story/viewlongc.php?id=383921&chapter=170        นี่เป็นตัวอย่างนะครับของสำนวนที่ยังคงใช้มาแม้เวลาผ่านไปเป็นพันปีแล้ว เราอาจจะไม่รู้ว่าสมัยนั้นออกเสียงเช่นไร หรือสมัยนั้นมีสำเนียงการพูดอย่างไรในจีน แต่ความหมายนั้นยังคงอยู่เมื่อมีการใช้ และบันทึกอยู่เสมอ แล้วนับประสาอะไรกับฮะดีษ ที่ไม่ได้ใช้สำนวนแบบนั้นแต่เป็นการบันทึกที่มีการตรวจสอบอย่างเข้มงวดว่าใครเป็นผู้พูด แล้วใครรายงาน รายงานกันกี่คน บุคคลเหล่านั้นมีลักษณะนิสัยเช่นใด อีกทั้งคำอ่าน การออกเสียงเรายังยึดจากกุรอ่านที่มุสลิมอ่านกันทุกวันได้อีกด้วย        การที่ฮะดีษจะยังคงความหมายเดิมและแม่นยำมาถึงปัจจุบันจึงเป็นเรื่องที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ครับว่านี่ เป็นวิชาการ ที่มีการ วิจัย ค้นคว้า ตรวจสอบ คัดกรอง และตรวจตาเป็นอย่างดี ที่สุด ยิ่งกว่าตำราประวัติศาสตร์เล่มใดในโลกเสียอีก ที่อย่างมากก็มีสายรายงานคนสองคน คาดเดากันบ้าง เดากันไปบ้าง ไม่สนว่า คนที่บันทึกบันทึกจากใครด้วยซ้ำ        การกล่าวอ้างของ login แมทท์ที่ว่า         ราก็อาจจะ สรุปได้ว่า รากฐานแห่งวิชาการฮาดีษนั้น ไม่มีหลักฐานทางวิชาการ ประวัติศาสตร์ สังคมหรือ ขบวนการในการสืบสาวเรื่องราวจาก การวิจัย ถึง หลักฐานทางธรณีวิทยา, หลักฐานทางเอกสาร, หลักฐานทางวิทยาศาสตร์การแพทย์ที่เกี่ยวกับ สุขภาพ และ สภาพจิตของผู้รายงาน ว่าในขณะที่ ต่างกันในเวลา  8-9 ช่วงชีวิตคนนั้น เขาเหล่านั้น อยู่ในสภาพที่เชื่อถือได้หรือไม่? ถึงแม้จะมีคำร่ำลือ ว่า เป็นผู้มีเกียรติ และ เคร่ง ครัดในศาสนาก็ตาม จึงเป็นการโกหกโดยสิ้นเชิง และเป็นการโกหกโดยไม่มีแหล่งอ้างอิงใดๆ ซ้ำยังเป็นการกล่าวอ้างที่ไม่ตรงกับความจริงอีกด้วย จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:39:13

ความคิดเห็นที่ 6 คำอ้างของ login แมทท์ที่ว่า          สภาพการณ์ และ ความกดดัน  และการแก่งชิงอำนาจ ชอง ชาวอรับ เผ่าต่างๆ ในสมัยนั้น  ย่อมมีผลกระทบกระเทือนความเท็จจริง ของ เนื้อหา ของ “เรื่อง บอกเล่านั้นๆ” ซึ่งจะเห็นได้ชัดว่า มีฮาดีษ ขั้น “ซอเฮี๊ยะ” เป็นจำนวนมาก ที่ขัดกับบัญญัติในอัลกุรอาน หรือไม่ ก็ต่อเติม บัญญัติในอัลกุรอาน ซึ่งจะยกตัวอย่างให้เห็นต่อไปภายหลัง         ตัวอย่างที่เห็นได้อย่างง่ายดาย ระหว่าง ความแตกต่าง ของ ซุนนีย์ฮาดีษ และ ชีอะต์ฮาดีษ” ซึ่งต่างลัทธิ ก็ขาดความเชื่อถือใน “ฮาดีษ” ของกันและกัน เนื่องจาก เหตุผลทางการเมือง, ความอิจฉาริษยาและ อาฆาตแค้นจองเวรกันอย่างไม่สิ้นสุดของ หัวหน้าชาวซุนนีย์ บางคน รวมทั้ง ท่านผู้รู้บางท่านในเวบ ไทยมุสลิมต่างๆ ในสังคมไทยมุสลิมด้วย         นั้นก็เป็นการกล่าวอ้างลอยๆ โดยปราศจากตรรกะ และเหตุผลอีกเช่นกัน นั่นเพราะการมีสายรายงานหรือการตรวจสอบของฮะดีษนั้น มีเพื่อที่จะกำจัด การปลอมแปลงฮะดีษด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ ครับ ไม่ว่าการปลอมเพราะความขัดแย้งของเผ่าต่าง ๆ         ยิ่งการอ้างถึง ชีอะห์ของ login แมทท์ ยิ่งเป็นการอ้างที่แสดงให้เห็นถึงความไม่รู้ของ login แมทท์เองอีกด้วย นั่นเพราะ อย่างแรกเลยคือ ฮะดีษนั้น ต้องไม่ขัดกับกุรอ่าน แต่มาดู ฮะดีษของชีอะห์นะครับ          “จากฮุซาม บิน ซาเล็ม จากอบีอับดิลลาฮ์ อลัยฮิสสลาม ได้กล่าวว่า แท้จริงอัลกุรอานที่ญิบรีล อลัยฮิสสลาม ได้นำมาให้แก่ท่านนบีมูฮัมหมัด ศ็อลล็อลลอฮุอลัยฮิวะซัลลัมนั้น มีทั้งหมดหนึ่งหมื่นเจ็ดพันอายะห์” จากอุศูลุ้ลกาฟี ของอัลกุลัยนี่ 2/634         นี่ก็ขัดกับกุรอ่านที่มีประมาณ 6000 กว่า อายะห์ หรือโองการแล้วล่ะครับ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องอ้างถึงชีอะห์เพราะการขัดกันนั้นไม่ได้ขัดกันเพราะ ต่างฝ่ายต่างผิด แต่นี่มันผิดอยู่แล้วชัดๆ ขัดกับกุรอ่านเต็มๆ ซึ่งการบันทึกฮะดีษจริงๆ นั้น จะไม่มีการรายงานอะไรแบบนี้เด็ดขาด         ดังนั้นการอ้างว่าฮะดีษของชีอะห์และของซุนนี ต่างกัน แล้วจะมาตีขลุมว่า ฮะดีษเชื่อถือไม่ได้จึงผิดเต็มๆ เพราะเราจะเห็นได้ชัดว่า เมื่อมีการขัดกับกุรอ่าน ฮะดีษที่ขัดย่อมผิดอยู่แล้ว และถ้าฮะดีษขัดกับกุรอ่าน ยังมีการเชื่อถืออยู่แสดงว่าระบบฮะดีษนั้นมีปัญหาอยู่แล้ว จะเอามาเทียบกันเพื่ออะไร? จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:41:12

ความคิดเห็นที่ 7 การอ้างของ login แมทท์เหล่านี้ จึงเป็นตรรกะที่ล้มเหลว ครับเชิญอ่านได้          จากเหตุผลประการที่ 1 ของผู้รู้ท่านผู้นี้ ได้ทำลายหลักการสืบสายรายงาน เรื่อง บอกเล่า ”ฮาดีษ” ของอีมามบุคอรี ผู้วางรากฐานในวิชาการ เรื่องบอกเล่า “ฮาดีษ” ไว้อย่างชัดเจน ดังนี้         1.เราจะสนับสนุนยืนยันข้อความ หรือ เรื่องบอกเล่าที่ไม่มีการจดบันทึก ของบุคคลต่างๆที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน  ซึ่งไม่มี หลักฐานการจดบันทึกไว้ และเป็นเรื่องราวที่ เกิดขึ้น นานถึง 250-300 ปี ได้อย่างไร? (ตรรกะพ่อขุนฯ)[/sub]         - ข้อ 1 นี่ ผิดจากความจริงเต็มๆ ครับ เพราะฮะดีษนั้นมีการจดบันทึกไว้นานแล้วครับ มีทั้งปฏิบัติ เรียน สอน บันทึกไว้แล้วตั้งแต่สมัยท่านนบี, ซอฮาบะห์ (สหายของท่านศาสดา), ตาบิอีน (ผู้ที่ทันได้พบกับซอฮาบะห์) สืบทอดมาตลอดครับ ท่านอิหม่ามบุคอรี ก็ไปรวบรวมมาไว้ โดยใช้การคัดกรองอย่างละเอียดดังที่กล่าวไว้          2.เป็นไปได้หรือ ที่อีมามบุคอรี  สามารถสืบสายเรื่องไปถึง แหล่งกำเนิด คือ ตัวท่านศาสนทูตมูฮัมมัด โดยสร้าง สายรายงาน ต่างๆที่เกี่ยวข้องติดต่อเชื่อมโยงจากการบอกเล่าอย่างไม่มีการจดบันทึก และหลักการที่เชื่อถือได้, รวมทั้งการปิดช่วงที่ขาดตอนต่างใน ระหว่างสายรายงานซึ่ง ห่างกันถึง  8  ชั่วช่วงอายุคน โดยไม่มีบันทึกใดๆเป็นหลักฐาน(ตรรกะพ่อขุนฯ)         - เป็นไปได้อย่างแน่นอนครับ เพราะอย่างที่ผมบอกว่า การบันทึกของท่านอิหม่ามนั้นท่านรวบรวมจากสิ่งที่มีอยู่แล้ว และการบันทึกนั้นท่านไม่ได้บันทึก จากนาย ก นาย ข หรือ ไปถามชุ่ยๆ จาก ข้างถนน แต่ฮะดีษนั้นมีการเรียนการสอนมาตั้งแต่สมัยซอฮาบะห์แล้วล่ะครับ ดังนั้นการจดบันทึกฮะดีษจึงเป็นการถามจากบรรดาอาจารย์ หรือนักวิชาการ ที่อยู่กับฮะดีษมาแต่ต้นสืบสายไปถึง ท่านนบีได้แน่ๆ ครับ เพราะฮะดีษมีบันทึก และร่ำเรียนกันมาตั้งแต่สมัยนบีแล้ว ไม่ใช่ ห่างกันโดยไม่มีใคร กล่าวถึงเลย ถึง 7-8 ชั่วอายุ คนอย่างที่ login แมทท์ กล่าวตู่เอาเองโดยไม่มีที่มาอะไรเลย          3.เป็นไปไม่ได้ที่ท่านอีมามบุคอรีสามารถที่จะสร้างชีวะประวัติของผู้เล่า เรื่อง(รายงาน) และวิเคราะห์ สภาวะทางจิตใจ, สุขภาพจิต และ ความปกติของสมองของผู้รายงาน ทุกๆคน ในทุกๆสมัย ตั้งแต่ หลานเหลนไปจนถึงปู่,ทรวด, ตา และ ยาย ฯลฯ  โดยที่ไม่มีการสัมภาษและตรวจสอบตัวต่อตัว หรือ การจดบันทึกของผู้รายงาน เกี่ยวกับบุคคล เหล่านั้นนอกจาก อ้างเรื่องบอกเล่า ต่อๆกันมา (ตรรกะพ่อขุนฯ)         - แน่นอนครับเป็นไปไม่ได้ที่ท่านอิหม่ามบุคอรีจะสร้างชีวประวัติ สายรายงานขึ้นมาเองได้ แต่อย่างที่ผมบอก วิชาการฮะดีษนั้น มีการร่ำเรียน เป็นวิชาการ มีการบันทึก และตรวจสอบมาตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาทำสมัยท่าน ดังนั้น การจดบันทึก ท่านจึงไม่ได้ไปไล่ถามเอาจาก เสี่ยวเอ้อตามโรงเตี๊ยม นะครับ แต่ท่านร่ำเรียนมาแล้วนำมาคัดกรอง และแยกบันทึก เราจะเห็นได้ว่า นักวิชาการุ่นหลังเอง ก็ตรวจสอบฮะดีษของท่าน แล้วยอมรับตรงกันว่า เป็นฮะดีษที่จริง แข็งแรงเชื่อถือได้ แต่บางอิหม่ามยังมี ฮะดีษอ่อนหลักฐานปน นั่นแสดงว่าท่านไม่ได้กำหนดสายรายงานเอง แต่สายรายงานเหล่านี้ มีบันทึกประวัติกันไว้อยู่แล้ว นักวิชาการรุ่นหลังจึงมาตรวจสอบกันได้ เพราะท่านเหล่านั้นที่อิหม่ามบุคอรีไปหานั้นเป็นนักวิชาการครับ มีลูกศิษย์มากมาย การจะถามถึงประวัติ ที่มา นิสัยใจคอ จึงไม่ยาก เพราะดูจากงานเขียน ดูจากการรายงาน ก็ทราบแล้วว่าเป็นคนโกหกหรือไม่         หลักการก็บอกอยู่แล้วว่า จะไม่รับฮะดีษจากคนเขลาหรือคนโกหก ก็ถ้าไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นอย่างไรเชื่อถือได้หรือไม่แล้วจะไปจดบันทึกได้ยังไง?         เราลองมาดูตัวอย่างนักวิชาการในโลกนี้บ้างที่เขาได้ถูกจดบันทึกประวัติกันมายันลูกหลาน http://www.jabchai.com/main/view_joke.php?id=2012 โดย ผู้จัดการออนไลน์ 20 กุมภาพันธ์ 2549 19:34 น.         หนังสือ พิมพ์สากล 20/02/06 ทายาทขงจื๊อรุ่นที่ 80 เกิดที่ไต้หวันเมื่อวันตรุษจีนที่ผ่านมา ได้ชื่อ ‘ข่งโย่วเหริน’ หลังจากสรรหาชื่อที่เหมาะสมอยู่นานเดือนครึ่ง ทารกน้อยข่งโย่วเหรินอายุ 2 เดือน เป็นเหลนของข่งเต๋อเฉิง ผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์ ‘ต้าเฉิงจื้อเซิ่งเซียนซือเฟิ่งซื่อกวน’ ซึ่งเป็นทายาทสายตรงของขงจื๊อรุ่นที่ 77[/sub]         นี่เป็นการสืบจากกลุ่มที่ใช้แซ่นะครับ ก็สืบกันไปได้ถึงขนาดนี้         แต่พวกอาหรับนั้น จะสืบสายตระกูลเขาไม่ใช่แซ่หรือนามสกุล เขาไล่กันว่าใครเป็นลูกหลานใคร การสืบสายตระกูลนั้น จนปัจจุบันก็ยังรู้กันว่าใครมีเชื้อสายท่านศาสดา ลูกหลานสายไหน มันจึงไม่แปลกครับ ที่ท่านอิหม่ามบุคคอรี จะรวบรวมสายตระกูล หรือกระทั่งสายสืบจากใครถึงใครได้โดยไม่ตกหล่นนั่นเพราะ ฮะดีษนั้นมีการเรียนการสอนมาตั้งแต่แรกแล้ว ผู้สอนย่อมมีประวัติอยู่ในสถาบัน มีลูกศิษย์ลูกหา มีลูกหลาน อยู่ การตรวจสอบย่อมทำได้ไม่ยาก และบรรดาคนอาหรับนั้นเขาบันทึกสายตระกูลครับไม่ได้ใช้แซ่หรือนามสกุล         การอ้างว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไปสืบจากลูกหลานเหลนนั้น จึงเป็นเรื่องไร้สาระครับ เพราะตรรกะของแมทท์ใช้กับกลุ่มพวกที่ไม่นิยมการจดบันทึกเท่านั้น ไม่ได้ใช้กับฮะดีษที่มีการบันทึก เรียน สอน ปฏิบัติ อย่างต่อเนื่อง และมีการคัดกรอง นะครับ จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:46:10

ความคิดเห็นที่ 8 ประเด็นต่อมาแห่งการบิดเบือน มาถึงตอนนี้  ลองมาดู เหตุผลข้อที่ 3. ซึ่งเป็นเหตุผลของ นักวิชาการเรื่องบอกเล่า  “ฮาดีษ” โดยทั่วๆไป มีดังนี้    1. “สายรายงานของฮะดีษไม่แตกต่างกันมากนัก” สม ติฐาน ที่ว่า,  “สายรายงานของฮะดีษไม่แตกต่างกันมากนัก” นั้น เป็น สมมุติฐานที่ กล่าวมาอย่างเลื่อนลอย เนื่องจากว่า   การเปรียบเทียบ รายงานของ ผุ้รายงานนั้น ไม่มี มารตฐาน ขาด การควบคุมทางคุณภาพ ว่า เรื่องที่เล่ามาของแต่ละคนนั้น มาจากการบันทึก จากแหล่งบันทึกเดียวกันหรือไม่ หรือมีบันทึกไว้ที่ใดบ้าง   ปรากฏว่าไม่มีหลักฐานจากการบันทึกเช่นกัน  เช่น  เดียวกับ “เรื่องบอกเล่า” เกี่ยวกับ  ตำนานของ“โต๊ะตะเกี่ย” (ตรรกะพ่อขุนฯ)      เรื่องศาลเจ้าโต๊ะตะเกี่ย ที่จังหวัดอยุทธยานี้เป็นตัวอย่างที่เห็นได้อย่างชัดเจน  ในเรื่อง ของ  ความหลงเชื่อในเรื่องบอกเล่า ในอภินิหารย์ ของ “โต๊ะตะเกี่ย”   ซึ่งเรื่องต่างๆนั้น การเล่า   ถึงจะมีความใกล้เคียงกัน มาก ในเนื้อหาของเรื่องเล่า   แต่ไม่อาจจะสืบ สายรายงานไปถึงเนื้อเรื่องที่แท้จริงได้ว่า มีผู้ ใดเคยเห็นหรือได้ยินจากปากคำของผู้อยู่ในเหตุการณ์บ้าง ทั้งๆนี้ เรื่องนี้ อยู่ในระยะ 100 กว่าปีได้ ไม่มีการจดบันทึก (ตรรกะพ่อขุนฯ)      - ผมก็ไม่รู้ว่าที่ผมเอาเรื่องฮะดีษมาลงนั้น ได้อ่านหรือไม่นะครับ เพราะว่าฮะดีษนั้น ไม่ได้ไปเอามาจากใครก็ได้ หรือเพิ่งโผล่มาหลังจากท่านนบีจากเราไป เป็นร้อยๆ ปี แต่ฮะดีษ เริ่มมีการเขียนตั้งแต่ท่านมีชีวิตอยู่ และท่านนบีเองนั่นแหละครับที่อนุญาต และรายงานต่อมาโดยซอฮาบะห์ มาตาบิอีน โดยที่ก็ปรึกษาจากซอฮาบะห์เองนั่นแหละ มีการเรียนการสอนเป็นวิชามานานแล้ว ไม่ใช่หลังจากนบีเป็นร้อยปี อย่างที่ login แมทท์อ้าง (ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน) ซึ่งไม่ใช่แค่รู้ว่า คนรายงานนั้นรายงานจากแหล่งเดียวกันหรือไม่ แต่ยังต้องรู้ด้วยว่า คนคนนั้นเกิดที่ไหน ตายเมื่อไหร่ และได้พบเจอกับคนที่อ้างว่าได้ฟังมาด้วยหรือไม่       ซึ่งมันคนละเรื่องกับโต๊ะตะเกี่ยครับ เพราะ 1. เรื่องโต๊ะตะเกี่ยวนั้น ไม่รู้ว่าใครพูดหาที่มาไม่ได้ 2.คนพูดนั้นน่าเชื่อถือแค่ไหน 3. คนพูดนั้นก็ไม่รู้ว่าไปฟังมาจากใครด้วย ซึ่งแปลว่าเรื่องที่เล่ามานั้น มันไม่ได้มี แหล่งที่มาเลย หาต้นตอไม่ได้ คนละอย่างกับฮะดีษครับ ที่ไม่ใช่แค่สืบสายรายงานไปจนถึง นบี แต่ยังรู้ด้วยว่า คนที่รายงานมาเป็นทอดๆ นั้น เป็นใคร มาจากไหน เพราะเขาไม่สืบมาจากคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า หาที่มาที่ไปไม่ได้ และไม่มีใครยืนยันนิสัยเขาหรอกครับ      แต่เรื่องโต๊ะตะเกี่ยหรือการไหว้ศาลเจ้าที่ทำผิดๆ นั้น มันเป็นลักษณะของการอ้างแบบ login แมทท์เรื่องละหมาดต่างหากครับ กล่าวคือ เป็นการละหมาดโดยทำตามๆ กันมา โดยไม่รู้ว่า บรรพบุรุษของแมทท์ ไปจำจากใครมา หาต้นตอไม่ได้ ยืนยันไม่ได้ว่าไปถึงท่านนบีหรือเปล่า และจริงๆ แล้ว ถ้าใช้ความเข้มงวดแบบที่ใช้คัดกรองฮะดีษล่ะก็ ต่อให้ login แมทท์สอนลูกๆ ของแมทท์ละหมาดเอง ลูกๆ ของแมทท์ก็ไม่สามารถเชื่อแมทท์ได้ เพราะแมทท์มักโกหกใส่กุรอ่านอยู่บ่อยครั้ง และไร้ความรับผิดชอบต่อคำพูดตัวเองอยู่เนืองๆ      คนแบบ login แมทท์นี้ เมื่อพิจารณาตามแบบฮะดีษของมุสลิมแล้ว จะไม่รับรายงานจากบุคคลนี้ครับ เพราะไม่มีความน่าเชื่อถือ อะไรที่ออกจากปากหรือบทความของ คนอย่าง login แมทท์ก็จะไม่ได้รับความน่าเชื่อถือเช่นกัน      ดังนั้นอย่าว่าแต่ หาที่มาไม่ได้แบบ โต๊ะตะเกี่ยเลย ให้สอนกันเองแบบบรรพบุรุษสอนอย่างที่ login แมทท์อ้าง ระบบสายรายงานที่เราบันทึกฮะดีษ ก็ไม่รับครับ ตรรกะของแมทท์ข้อนี้จึงผิดเต็มๆ ไม่ต้องสงสัย จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:50:00

ความคิดเห็นที่ 9 2 “ผู้รายงานต้องมีความเที่ยงธรรม” ไม่มี อะไรเป็นเครื่องวัดความเที่ยงธรรมของบุคคล เมื่อ 250-300 ปี ผู้ที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้น นอกจากคำบอกเล่าที่ปราศจากการบันทึกของผลงานที่แสดงถึงความเที่ยงธรรม (ตรรกะพ่อขุนฯ) - อย่างที่ผมเคยอธิบายไปนะครับ ว่า login แมทท์อ้างผิดความจริงครับ เพราะฮะดีษนั้นรายงานมาตลอดตั้งแต่สมัยนบี มีการเรียนการสอน มีนักวิชาการรวบรวมไว้อย่างมากมาย คำว่าไม่รู้จักมักคุ้น และปราศจากการบันทึกนั้น จึงผิดครับ เพราะนอกจากจะรู้จักมักคุ้นแล้ว ยังจะรู้ไปถึงนิสัยจากประวัติที่บันทึก และจากลูกศิษย์ลูกหา จากลูกหลาน รวมไปถึงบุคคลร่วมสมัยของพวกเขาด้วย นั่นเพราะ ผู้บันทึกเขาไม่ไปถามเอาจากคนที่ไม่มีใครรู้หัวนอนปลายเท้าหรอกครับ เพราะมันตรวจสอบไม่ได้ ตัวอย่างเช่น ท่านอิหม่ามฮานาฟี ยังได้ทันเจอกับศอฮาบะห์หรือสหายท่านนบีที่ได้พบเจอท่านนบีเอง และกุรอ่านก็รับรองความดีพวกเขาไว้ ท่านฮานาฟีก็บันทึกฮะดีษไว้ โดยมีศอฮาบะห์ให้คำปรึกษา แล้ววิชาการนี้ บันทึกนี้ก็สอนต่อไปยังลูกศิษย์ของท่าน อีกเป็นจำนวนมาก แล้วนักวิชาการเหล่านี้ ก็สอนจากบันทึกเหล่านั้นแหละให้ลูกศิษย์รุ่นต่อไป จนถึงอิหม่ามรุ่นหลัง บรรดาอิหม่ามรุ่นหลัง ก็รู้จัก ปรมาจารย์ของพวกเขาอยู่แล้ว ฮะดีษเหล่านั้นก็มีบันทึกอยู่แล้ว มีสายรายงานต่อมาอยู่แล้ว จึงรวบรวมแล้วตรวจสอบอีกทีครับ ไม่ใช่ ตั้งขึ้นมาเองใหม่ จากคนทั่วไป ตรรกะพ่อขุนฯ ของคุณน่ะดูที่ใช้หน่อยนะครับ login แมทท์ อย่าทึกทักเอาเอง อ้างอิงความเป็นจริงหน่อย มัวแต่นั่งเทียนอยู่นั่นแหละ จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:52:15

ความคิดเห็นที่ 10 3 “ผู้รายงานต้องมีความแม่นยำในการรายงาน” เรื่อง นี้ยิ่งไม่น่าเชื่อถือเลย  เพราะผู้บันทึกจะทราบได้อย่างไรว่าเรื่อง บอกเล่านั้น มีความแม่นยำ ในเมื่อเขาไม่เคยได้ยินเรื่อง ที่อ้างว่าเกิดขึ้น เมื่อ 250-300 ปี  มาก่อนเลย และไม่เคยมีบันทึกเรื่องราวมาก่อนที่จะมีการสืบสายรายงาน (ตรรกะพ่อขุนฯ)              - เอาอีกแล้ว ตู่เอาเองอีกแล้วว่า ไม่เคยมีการบันทึกมาก่อน อ้างอีกแล้วว่าไม่เคยได้ยิน เรามาดูกันเถอะว่า เขาไม่มีสายรายรายงาน หรือเทียบกันไม่ได้เลยเหรอว่า มีความแม่นยำแค่ไหน แล้วถ้ามีเขาเทียบกันยังไง ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------              ประเภทที่หนึ่ง  : การเพิ่มที่ขัดแย้งกับรายงานต่างๆของผู้รายงานที่เชื่อถือได้ (อัซซิก็อต الثقات ) การเพิ่มประเภทนี้ไม่เป็นที่ยอมรับ ตัวอย่าง : ฮะดีษที่รายงานโดยอิมามบุคอรีย์ ด้วยสายสืบดังนี้ :             จากอับดุลเลาะห์กล่าวว่า ข้าพเจ้าได้ถามท่านนบี  ว่า : การกระทำอย่างไหนเป็นที่รักยิ่งสำหรับอัลเลาะห์ ? ท่านนบีตอบว่า : “การละหมาดในเวลาของมัน” *(อัลบุอคอรีย์ : อัซซอฮีฮฺ ฮะดีษหมานเลข 527)              ท่านอัลฮาฟิซอิบนุหะญัร กล่าวว่า : ลูกศิษย์ทั้งหมดของ ชุอฺบะห์  (شعبة) รายงานฮะดีษบทนี้ตรงกันด้วยสำนวน “الصلاةعلى وقتها” ยกเว้นอะลี อิบนุ ฮัฟซฺ (على بن حفص) เพียงคนเดียวที่รายงานด้วยสำนวน “الصلاةفى أول وقتها” ซึ่งมีความหมายว่า “การละหมาดในตอนเริ่มของเข้าเวลา” *(อัล ฮากิม : อัลมุสตัดร็อก เล่ม 1 หน้า 188-189 อัลฮากิมถือว่าฮะดีษนี้ซอฮีฮฺ และอัซซะฮะบีย์ เห็นด้วย และอัดดารุกุฏนีย์ได้รายงานไว้ในหนังสืออัสสุนัน เล่ม 1 หน้า 246 )             อัดดารุกุฏนีย์ได้วิจารณ์ว่า : ข้าพเจ้าไม่คิดว่าท่านอาลี จะจดจำฮะดีษนี้ดีพอ เนื่องจากเขาอายุมาก และความจำของเขาเปลี่ยนแปลง *(อิบนุฮะญัร : ฟัตฮุ้ลบารีย์ เล่ม 2 หน้า 10 )              ในที่นี้จะสังเกตได้อย่างชัดเจนว่า การเพิ่มในตัวบทที่สองที่รายงานโดยอาลีนั้น ขัดแย้งกับตัวบทที่หนึ่งที่รายงานโดยผู้รายงานส่วนใหญ่ ด้วยเหตุนี้ท่านอิมาม อันนะวะวีย์ (สิ้นชีวิตในปั ฮ.ศ.676) และนักฮะดีษท่านอื่นๆจึงได้ตัดสิน (ฮุก่ม) ตัวบทที่สองว่าเป็นรายงานฏ่ออี๊ฟ (อ่อน) *(ดูอันนะวะวีย์ : อัลมุจญ์มู๊อฺ เล่ม 3 หน้า 51) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เราเห็นอะไรจากวิธีการตรวจสอบนี้              1.เลยนะครับ นักวิชาการเขาไม่บันทึกฮะดีษมาจากคนโนเนมที่ไหน แต่เขาบันทึกจากนักวิชาการ แล้วยังมีผู้รายงานอื่นเป็นจำนวนมากด้วยในฮะดีษเดียวกัน แล้วจึงนำมาเทียบ              2.เมื่อพบความขัดแย้งก็พิจารณาและบันทึกสาเหตุด้วย และสาเหตุก็อย่างที่อ่านนั่นคืออายุหรือความจำ นี่คือความละเอียดของฮะดีษ              ซึ่งจำนวนผู้ที่มาเปรียบเทียบก็บันทึกกันตั้งแต่สมัยแรกๆ แล้ว ดังนี้ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------         นอกจากนั้นแล้วผู้รายงานจำนวนมากแต่ละระดับนั้นจะต้องได้รับการถ่ายทอดฮะดี ษมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่ฟังต่อจากผู้อื่นอีกทอดหนึ่ง เช่นบรรดาศอฮาบะห์จำนวนมากได้ยินหรือได้เห็นจากท่านนบี ศ็อลล็อลลอฮุอลัยฮิวะซัลลัม หรืออยู่ร่วมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง และในยุคของตาบีอีนก็เช่นเดียว ที่จะต้องมีจำนวนมากและได้ฟังการถ่ายทอดจากบรรดาศอฮาบะห์ ด้วยตัวเอง ไม่ใช่ฟังจากตาบีอีนด้วยกันเล่าต่ออีกทอดหนึ่ง ประเภทฮะดีษมุตะวาติร         ฮะดีษมุตะวาติร จำแนกเป็นสองประเภทคือ มุตะวาติรลัฟซีย์  และ มุตะวาติรมะอ์นาวีย์ มุตะวาติรลัฟซีย์         คือฮะดีษที่มีผู้รายงานจำนวนมากและมีคำรายงานตรงกันตั้งแต่ต้นจนจบ ตัวอย่างเช่นฮะดีษต่อไปนี้ مَنْ كَذَبَ عَلَيَّ مُتَعَمِّداً فَلْيَتَبَوَّأ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ         ฮะดีษบทนี้มีผู้รายงานจำนวนมากทุกระดับและรายงานถ้อยคำนี้ตรงกัน ตัวอย่างผู้รายงานในระดับศอฮาบะห์เช่น ซุบัยร์ อิบนุลเอาวาม, อนัส บินมาลิก, ซะละมะห์ บินอัมร์, อบูฮุรอยเราะห์, อัลมุฆีเราะห์ อิบนุซัวอ์บะห์, อับดุลลอฮ์ อิบนิอัมร์, อบูซัรริน อิลฆิฟารีย์, อบูสอี๊ด อัลคุ๊ดรีย์, อับดุลลอฮ์ อิบนิมัสอู๊ด, อับดุลลอฮ์ อิบนิอับบาส, อาลี อิบนิอบีตอลิบ, ญาบิร บินอับดิลลาฮ์ อัลอันศอรีย์, อบูก่อตาดะห์, อับดุลลอฮ์ อิบนุอุมัร, อุสมาน บินอัฟฟาน, อุมัร อิบนุลค๊อตต๊อบ, ก๊อยซ์ บินสะอด์, อุกบะห์ อิบนุอามิร, ซะอด์ บินมาลิก, อับดุลเราะห์มาน บินเอาวฟ์, มุอาวียะห์ อิบนิอบีซุฟยาน, เซด อิบนุอัรกอม, ยะอ์ลาอ์ อิบนุมุรเราะห์, คอลิด อิบนุอุรฟุเฏาะ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------              วิชาฮะดีษมีมานานครับไม่ใช่เพิ่งมามี แต่อิหม่ามบุคอรี ที่ว่าดังๆ ก็เพราะฮะดีษของท่านทั้งหมดก็ว่าได้นั้น เป็นฮะดีษแข็งแรง มีการตรวจสอบแล้ว นั่นแปลว่า หลักฐานของท่าน มีอยู่แล้วใครก็สืบค้นได้ เพราะบรรดานักวิชาการรุ่นก่อนมีการบันทึก การเรียน การสอน การปฏิบัติกันมาตั้งแต่ก่อนหน้านั้นเป็นจำนวนมาก              ซึ่งจริงๆ แล้ว ท่านอิหม่ามฮะนาฟี ที่ทันเจอกับศอฮาบะห์ ก็มีฮะดีษบันทึก แต่ดังมากในเรื่องฮะดีษเพราะท่านจะมุ่งเน้นเรื่อง อื่นมากกว่า              ไม่ใช่ว่า อยู่ๆ อิหม่ามบุคอรี ก็คิดค้นการตรวจสอบฮะดีษมาอีก บัญญัติวิชานี้เอง แล้วเที่ยวไปสัมภาษณ์ คนตามที่ต่างๆ แล้ว สร้างสายรายงานเองซะที่ไหน นี่มันจิตนาการของ login แมทท์ มากกว่ามังครับ ไม่ใช่เรื่องจริง จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:54:19

ความคิดเห็นที่ 11 4 “ต้องไม่มีข้อความต่อเติมจนแตกต่างไปจากสายรายงานอื่น”     ในเมื่อเรื่องบอกเล่าเหล่านั้น ไม่ได้ถูกจดบันทึกไว้ ในสมัยท่าน ศาสนทูตมูฮัมมัด   ผู้จดรายงานใช้หลักการอะไรมาเป็นบรรทัดฐานว่ารายงานว่าของใครถูกต้องกว่าใคร  ข้อต่อเติมอาจจะเป็นสิ่งถูกต้องกว่าผู้ที่รายงานอย่างขาดตกบกพร่อง, หาจุดยืนไม่ได้ในกฏเกณฑ์ เช่นนี้ (ตรรกะพ่อขุนฯ)              - นี่ก็วนมาเรื่องเดิมอีกแล้ว จริงๆ น่าจะฉุกคิดได้นะครับว่า ถ้าฮะดีษไม่ได้มีรายงานกันมาตั้งแต่สมัยนบี ไม่มีการเรียนการสอนมาตั้งแต่แรกแล้ว นักวิชาการ ไม่คิดฮะดีษซอเฮียะห์ กันมาเป็นร้อยล้านบทหรือไง?              คือจริงๆ แล้วการบันทึกฮะดีษนั้นไม่ใช่การสร้างฮะดีษใหม่จากการเดา แต่เป็นการรวบรวมฮะดีษที่มีอยู่แล้วมาตรวจสอบคัดกรอง ใหม่เพื่อเอาสิ่งที่ปลอมปนออกไป              ไปอ่าน เรื่องการตรวจสอบฮะดีษ ในข้อ 3 ใหม่นะว่า เขารายงานกันมายังไง? เขาต่อเติมหรือแตกต่างกันยังไง?              สรุปให้สั้นๆว่า การรายงานมาแต่ละรุ่นนั้น มีการเรียนการสอนอยู่แล้วไม่ใช่ผ่านมาเป็นร้อยๆ ปี คนเหล่านั้นก็เป็นอาจารย์ มีประวัติบันทึกไว้ชัดเจน ทั้งจากลูกศิษย์หรือลูกหลาน รวมถึงคนอื่นๆ ร่วมสมัย ตรวจสอบได้ และมีการตรวจสอบมาตลอด เพราะฮะดีษก็มีการรายงานกันมาตลอด จึงเปรียบเทียบกันได้ครับว่า คนโดยมากเขารายงานอะไรกัน แล้วใครเพิ่มอะไรไป เชื่อถือได้หรือไม่?              ไม่ใช้ไร้กฎเกณฑ์อย่างที่ login แมทท์ ตู่เอา จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:56:33

ความคิดเห็นที่ 12 5 “ต้องไม่มีข้อความบกพร่องของเนื้อหาและตัวผู้รายงาน”     เมื่อทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเป็นเรื่องบอกเล่าที่ไม่มีหลักฐานการจดบันทึก เราจะทราบได้อย่างไรว่า  อะไรคือความสมบูรณ์ของเรื่องบอกเล่า เหล่านั้น, เช่นกัน ถ้าผู้รายงานอ้างว่า เคยได้ยิน ลุงของลุงได้ยินปู่ของ ปู่ เล่าให้ฟังว่า “เคยเห็น (โดยการแอบดู) ท่านรอซูลยืนปัสสวะรดกองขยะ” อีมามบุคอรีจะรู้ได้อย่างไรว่า “สุขภาพจิตของผู้ที่แอบดูนั้น มีความปกติสมบูรณ์ ในเมื่อ เป็นเรื่องเล่าต่อๆกันมาหลายชั่วคน (ตรรกะพ่อขุนฯ)    จากหลักการในการสร้างพื้นฐานวิชาการ “ฮาดีษ” ทั้ง 5 ที่กล่าวมานี้ เราจะเห็นว่า  วิชาการ ฮาดีษนี้ มาจาก เรื่องบอกเล่าทั้งสิ้น  ไม่มีจุดยืนในด้าน การวิจัย หรือ ค้นคว้าหาความจริง จาก หลักฐานทางด้านการวิจัยประวัติศาสตร์สังคม แม้แต่น้อย  หลักการทั้ง 5 ข้อนั้น กล่าว วกวนไปเวียนมา ทำราวกับว่า เป็นการวิจัยและตรวจสอบอย่างรัดกุมว่าเป็นเรื่องจริง, แต่เมื่อ นำหลักการทั้ง 5 นี้มา พิจารณาอย่างถ้วนถี่แล้ว จะเห็นว่า พื้นฐานของวิชาการฮาดีษนี้ มาจากเรื่อง นิทาน บอกเล่าทั้งสิ้น ไม่มีการจดบันทึก โดยสายรายงานใช้แต่ความทรงจำ โดยการอ้างว่า เคยได้ยินคำบอกเล่า ต่อๆกันมา (ตรรกะพ่อขุนฯ) เป็นที่น่าเชื่อว่า หลักการเหล่านี้  ตั้งขึ้นมาหลังจาก ที่รวบรวมเรื่องเล่า ที่อยู่ในวงการชาวบ้านมาคัดเลือกเอาเฉพาะเท่าทีเหมือนๆกัน  คำว่า สายรายงาน และเนื้อเรื่องของฮาดีษ ที่ผิดกันไม่มากนัก อาจจะเป็นเพราะว่า สายรายงานที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน หรือเคยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันมาก่อนก็ได้ หรืออยู่ในระหว่างการเดินทาง อพยบไปอยู่ในภูมิลำเนาอื่น เคยได่ฟังเรื่องเล่านี้ มาจาก แหล่งเดียวกัน              เมื่อผ่านสี่ ข้อ ข้างบนมา ผมคงไม่ต้องสรุปอะไรมากไปกว่าบอกว่า ทั้งหมดที่แมทท์บอกว่าไม่น่าเชื่อถือนั้นมันเป็นจินตนาการ และการนึกคิดโดยปราศจากพื้นฐานความเป็นจริง ของ login แมทท์ทั้งสิ้น เป็นการเข้าใจผิดล้วนๆ โดยผมก็ไม่ทราบว่า จงใจเข้าใจผิด หรือเข้าใจผิดจริงๆ กันแน่นะครับ              ตั้งแต่การบอกว่าฮะดีษ ไม่มีหลักวิชาการนี่ก็ผิดแล้ว เพราะฮะดีษนั้นการคัดกรองตรวจสอบเข้มงวดยิ่งกว่าตำราประวัติศาสตร์ใดในโลกนี้ เพราะเขาจะไม่ฟังความจากคนคนเดียว หรือฟังจากคนแถวนั้น แต่ต้องฟังจากปากผู้เล่าเองที่ต้องน่าเชื่อถือ ตรวจสอบได้ การรายงานก็รายงานกันมาตั้งแต่สมัยศอฮาบะห์ นักวิชาการต่างๆ บรรดาอิหม่ามทั้งหลายก็เรียนจากซอฮาบะห์เองแล้วก็เริ่มบันทึก แล้วก็คัดกรองตั้งแต่นั้นแล้วล่ะครับ ซึ่งบุคคลที่รายงานต่อมาก็เป็นผู้ที่คนรู้จัก เป็นนักวิชาการ ตรวจสอบที่มาที่ไปได้ ตั้งแต่สายตระกูลไปจนถึง นิสัยใจคอ ด้วย              ผมก็ไม่เข้าใจว่า 5-6 ปีที่ผ่านมา login แมทท์ ทำได้แค่จินตนาการเอาเอง โดยไม่ได้เรียนรู้ข้อเท็จจริงเลยหรือ 2-3 วันที่ขอเวลา มาจนเข้าวันที่ 7 วันที่ 8 รวบรวมได้แต่ จินตนาการที่บกพร่องเท่านี้น่ะหรือ?              จากคำพูดของแมทท์ตอนนี้เองทำให้เราเข้าใจว่า การรวบรวมฮะดีษของแมทท์คือการเข้าไปถามชาวบ้านที่ไหนก็ได้ ใครก็ได้ ถูกชะตาก็จิ้มนิ้วเอาแล้วถาม ทั้งๆ ที่จริงๆแล้วไม่ใช่ เพราะถ้าไปถามเอาแบบนั้น ชาวบ้านไปได้ยินใครโกหกมาก็บันทึกหมดรึ ขอเพียงตรงกันงั้นรึ? มั่วไปใหญ่ก็อย่างที่เอามาให้อ่านถึง ฮะดีษที่ ซอฮาบะห์รายงานจำนวนมากเรื่องเดียวกัน เพื่อยืนยันว่า ได้ยินมาจริง เรื่องเดียวกันจริง ไม่ใช่ฟังผิด แล้วจากนั้นจึงมารุ่น ตาบิอีน ที่เรียนมาจากศอฮาบะห์ แล้วตรวจสอบว่าได้ยินมาตรงกันไหม ไม่ใช่แค่ รายงานมาจาก 2 คนแล้วก็เชื่อเลย บันทึกเลยโดยพละการ              สรุป login แมทท์ จินตนาการเอาเองทั้งสิ้น              แล้วนี่ยังไม่ได้ตอบเลยนะครับ ละหมาดยังไงโดยไม่ใช้ฮะดีษ จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:06:20

ความคิดเห็นที่ 13 ผมเคยย้ำไปหลายครั้งนะครับว่า การละหมาดนั้น ถ้าไม่เอาฮะดีษแล้วจะไม่สามารถละหมาดได้เลย และจะพากันลงเหว และหลุดไปจากแนวทางของท่านนบีอีกด้วย นั่นเพราะเราจะไม่สามารถบอกได้ว่า การละหมาดแบบไหนถูก หรือการละหมาดแบบไหน หลุดออกไปจากแนวทางของอิสลาม              คำอ้างของ login แมทท์ที่ว่า ถ้าฮะดีษนั้นเป็นต้นแบบเดียวของการละหมาด มุสลิมจะละหมาดเหมือนกันหมด ก็ยิ่งไม่เข้าเรื่องไปใหญ่ครับ นั่นเป็นการแสดงถึงความไม่เข้าใจในฮะดีษเป็นอย่างมาก นั่นเพราะ การละหมาดที่ต่างกันนั้น เพราะการถ่ายทอดฮะดีษ มาจากนบีโดยตรงมาถึง เหล่าศอฮาบะห์ แต่ท่านนบี ไม่ได้อยู่กับศอฮาบะห์ทุกคน ตลอดเวลา บางท่านอาจจะไม่อยู่ในบางโอกาส จึงอาจจะไม่พบว่า ท่านศาสดานั้น ทำแบบไหน ด้วยเหตุผลใด และวาระโอกาสใด              หรืออาจจะได้ยินพร้อมกันฟังพร้อมกัน แต่เข้าใจไปคนละอย่าง ดังนั้น การรายงานจึงมีหลายแบบในเรื่องปลีกย่อย ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของนักวิชาการที่จะทำความเข้าใจถึงเหตุผลในความแตกต่างเหล่านั้น              เรามาดูกันว่า สมัยท่านศาสดา มีการเข้าใจต่างกันในคำสั่งเดียวกันอย่างไร และมีการวินิจฉัยเรื่องนี้อย่างไร              "ท่านร่อซูลุลลอฮ์  ซ๊อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม  ได้ป่าวประกาศในหมู่พวกเรา  ในวันที่กลับจากสงครามอัลอะห์ซาบ  ว่า  คนหนึ่งคนใดจะไม่ทำการละหมาดซุฮ์ริ  นอกจากที่บนีกุร๊อยเซาะฮ์  ดังนั้นบรรดาซอฮาบะฮ์(บางส่วน)เกรงว่าจะไม่ทันเวลา  พวกเขาจึงทำละหมาดสถานที่อื่นจากบนีกุร๊อยเซาะฮ์  และซอฮาบะฮ์คนอื่น ๆ กล่าวว่า  เราจะไม่ละหมาดนอกจากสถานที่ที่ท่านร่อซูลุลอฮ์  ซ๊อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม  ได้สั่งใช้เรา  หากแม้นว่าเราจะไม่ทันเวลาก็ตาม  ท่านอับดุลเลาะฮ์ อิบนุ อุมัร  กล่าวว่า  ดังนั้นท่านร่อซูลุลลอฮ์ ไม่ได้ทำการตำหนิคนหนึ่งคนใดจากทั้งสองกลุ่มเลย"  รายงานโดยมุสลิม (3317)              ท่านอิมามอันนะวาวีย์  อธิบายว่า  "การขัดแย้งของบรรดาซอฮาบะฮ์ ร่อฏิยัลลอฮุอันฮุม เกี่ยวกับการรีบละหมาดช่วงจวนใกล้หมดเวลาและทำการล่าช้า(จนกระทั่งละหมาดนอก เวลา)นั้น  สาเหตุก็คือ  หลักฐานทางศาสนาได้คัดค้านกันเองตามทัศนะของพวกเขา  กล่าวคือ  การละหมาดนั้นถูกใช้ให้ละหมาดในเวลา  พร้อมกันนั้น  ความเข้าใจจากคำพูดของท่านบี ซ๊อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม  ที่ว่า  "คนหนึ่งคนใดจะไม่ทำการละหมาดซุฮ์ริ  นอกจากที่บนีกุร๊อยเซาะฮ์" หมายถึงการรีบเดินทางและอย่าสนใจสิ่งใดนอกจากการเดินทาง  ไม่ใช่ให้เลื่อนเวลาละหมาด  ดังนั้นซอฮาบะฮ์บางส่วนได้ยึดความเข้าใจโดยพิจารณาถึงความหมาย(คือนบีสั่ง ให้รีบเดินทาง) ไม่ใช่เชิงถ้อยคำ (คือให้ไปละหมาดที่บนีกุร๊อยเซาะฮ์) ฉะนั้นพวกเขาจึงทำการละหมาดขณะที่เกรงว่าเวลาจะหมด  ส่วนซอฮาบะฮ์คนอื่น ๆ ได้ยึดความหมายแบบผิวเผินคำตรง (คือนบีให้ไปละหมาดที่บนีกุร๊อยเซาะฮ์)  พวกเขาจึงเลื่อนเวลาละหมาด  โดยท่านนบี  ซ๊อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัมไม่ได้ตำหนิติเตือนคนหนึ่งคนใดจากทั้งสองกลุ่ม เลย  เพราะพวกเขาเหล่านั้นคือนักมุจญ์ฮิด(ผู้มีคุณสมบัติในการวินิจฉัยได้)" ชัรห์ ซอฮิห์มุสลิม              นี่คือตัวอย่างความต่างของคำสั่งเดียวกันแต่ปฏิบัติไม่เหมือนกัน              จึงไม่แปลกครับ ที่ รูปแบบการละหมาดเรื่องปลีกย่อยจะต่างกัน ทั้งที่รายงานจากท่านศาสดาเหมือนกัน              การเทียบเหล่านี้ความคิดขัดแย้งเหล่านี้ไม่ใช่ไม่มีบรรทัดฐานที่ถูกต้องมารองรับอย่างที่ login แมทท์ กล่าวอ้างแต่อย่างใด แต่เป็นเรื่องของการวินิจฉัยที่แตกต่าง ในสถานการณ์ เหตุผล และเวลาที่เรื่องราวในฮะดีษนั้นๆ เกิดขึ้นต่างหาก และในความเป็นจริงแล้วถ้าฮะดีษนั้นไม่มีมาตรฐานแล้วล่ะก็ การปรับทุกฮะดีษให้เหมือนกัน ท่าทางละหมาดให้ตรงกันนั้น ยิ่งง่ายกว่า แต่บรรดานักวิชาการทำไม่ทำแบบนั้น เพราะจากการตรวจสอบแล้วพบว่าฮะดีษนั้นน่าเชื่อถือจริงก็ต้องเก็บไว้ แล้วทำการวินิจฉัยกันต่อไป นี่คือมาตรฐานของฮะดีษครับ              ซึ่งไม่ใช่การเล่าต่อๆ กันมาโดยปราศจากมาตรฐานอย่างที่ login แมทท์อ้างเลยแม้แต่นิดเดียว              และมันก็ต่างกับการละหมาดตามบรรพบุรุษอย่างที่ login แมทท์พยายามทำให้ ฮะดีษต่ำค่าเหมือนการกระทำตามๆ กันมาจากบรรพบุรุษ ซึ่งเป็นประเพณี ของพวกป่าเถื่อนในสมัยก่อนอิสลาม ตรงที่ ฮะดีษมีสายรายงานและตรวจสอบได้ครับ แต่การละหมาดตามบรรพบุรุษ ของ login แมทท์นั้น ไม่สามารถตรวจสอบ และวินิจฉัยได้เลยว่า ถูกหรือไม่ โมเมเอาเองหรือเปล่า              ผมก็ไม่รู้ว่าสังคมมุสลิมที่แมทท์พบเห็นนั้นเป็นอย่างไรนะครับ แต่การละหมาดนั้น ไม่มีพ่อแม่มุสลิมคนไหน เขาสอนลูกตามมีตามเกิดครับ อย่างน้อยต้องพาคนที่เรียนด้านศาสนามา ซึ่งก็เรียนมาจากฮะดีษนั่นแหละสอน หรือถ้าไม่มีครูก็ต้องหาหนังสือเกี่ยวกับละหมาดมาซึ่งหนังสือนั้นก็แต่งโดยนักวิชาการที่เรียนมาจากฮะดีษอีกนั่นแหละ หรือถ้าไม่มีแม้แต่หนังสือ ต้องสอนเอง สุดท้ายถ้ามีโอกาส ก็ต้องสอบถาม และตรวจสอบความถูกต้อง ผู้รู้อีกเช่นกัน              ซึ่งผมและมุสลิมในที่นี้ อินชาอัลลอฮฺ ผมมั่นใจเลยว่า ต้องได้เรียนการละหมาดที่ถูกต้อง จากครูสอนศาสนา จากหนังสือ หรือตรวจสอบการละหมาดจากผู้รู้กันทั้งนั้น นอกจากพ่อแม่เขาจะเรียนศาสนามา ซึ่งนั่นก็เป็นการสอนจากฮะดีษเช่นกัน              ดังนั้นข้ออ้างเรื่องละหมาดไม่เหมือนกัน จึงนำมาอ้างว่าฮะดีษไม่น่าเชื่อถือ ไม่ได้อย่างเด็ดขาด เพราะนั่นไม่ใช่เกิดจากการปลอมแปลงฮะดีษหรือคลาดเคลื่อนนะครับ แต่เป็นเรื่องของการวินิจฉัย และการทำความเข้าใจ บริบทของฮะดีษ ต่างหาก มันคนละเรื่องกันเลย ซึ่งฮะดีษนั่นเองแหละครับ ที่เป็นพื้นฐานนึงในการละหมาดที่ขาดไม่ได้ จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:08:05

ความคิดเห็นที่ 14 และการอ้างของ login แมทท์ที่ว่า     จากบทความนี้ สรุปแล้วก็คือ    ไม่มีหะดีษที่ถูกต้องเกี่ยวกับตำแหน่งการวางมือทั้งสองในเวลาละหมาดทั้งการ วางใต้สะดือและการวางบนหน้าอก  ผู้ละหมาดจึงต้องทำตามคำแนะนำของท่านผู้รู้คือท่านสอนว่า.”แต่ทั้งนี้อย่า วางมือทั้งสองในตำแหน่งที่ดูน่าเกลียดและเลยความพอดี เช่นวางไว้เหนือหน้าอกเกินไปจนถึงคอหอยหรือวางไว้ใต้สะดือเกินไป”    เมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วจะเรียกว่า ละหมาดตาม ซุนนะห์ได้อย่างไร? ในเมื่อซุนนะห์นั้น อาจจะได้ถูกเปลี่ยนแปลง หรือ ต่อเติม โดยผู้อธิบายฮาดีษด้วยการเดาเช่นในตัวอย่างนี้   จากตัวอย่างนี้ ถ้าเราอ่านฮาดีษด้วยตัวเราเอง แล้วพยายาม ทำละหมาดตามนั้น “เพียงแค่ การเอามือทาบ บนอก เวลาละหมาด”   ก็ไม่มีทางที่จะทำได้ถูกต้องตามที่ท่านรอซูลปฏิบัติ ทั้งนี้ เพราะฮาดีษไม่มีบอกไว้ว่าจะต้องวางมือในระดับใด การแนะนำนั้นก็เป็นการคาดคะเณจากเรื่องเล่า โดยการเดาเอาเท่านั้นเอง              - เป็นการอ้างที่ ผมคิดว่าไม่น่าอ้างได้เพราะมันน่าตลก เนื่องจาก ฮะดีษได้บอกวิธีการละหมาดไว้อย่างละเอียดแล้วล่ะครับ ว่าท่าทางต้องเป็นอย่างไร วางมือไว้ตรงไหน ดังนั้นเมื่อวางมือไว้บนหน้าอกแล้ว ก็แปลว่าทำถูกแล้ว แต่เรื่องจะวางระดับใดนั้นเป็นคำแนะนำของ นักวิชาการครับ ไม่ใช่การต่อเติมแต่อย่างใดทั้งสิ้น เพราะฮะดีษก็มีบอกไว้เท่าเดิม              เพราะฉะนั้น “ถ้า” ฮะดีษบอกให้วางมือบนอก แล้วทะลึ่งไปวางบนหัว หรือชูสองนิ้วไปละหมาดไป มันก็ผิดอยู่แล้วครับ แต่ถ้าวางมือบนหน้าอกแล้วก็ตรงแล้วล่ะครับถ้ารายละเอียดมีเท่านี้ ไม่ต้องวัดกันเป็นเซนติเมตรเพราะไม่จำเป็น              แต่ login แมทท์กำลังทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ประหนึ่งว่าต้องวัดระยะเป็นเซนติเมตรให้เท่ากัน ถึงจะเป็นการตามซุนนะห์ ซึ่งนั่นเป็นการอ้างที่ไร้สาระ เพราะไม่มีกุรอ่านหรือซุนนะห์บอกแต่อย่างใดว่า ตรงวางตรงเป๊ะ ไม่เช่นนั้นแล้ว ต้องนับหรือไม่ว่า ตอนละหมาด นบีหายใจกี่ครั้ง ซึ่งมันไม่เข้าเรื่องครับ เพราะท่านนบีไม่เคยสั่งไว้              สรุปแล้ว เมื่อมีฮะดีษให้วางมือบนหน้าอกก็ทำตามนั้นครับ หรืออาจะวางตรงสะดือ ก็แล้วแต่การวินิจฉัยเพราะทั้งหมดมีหลักฐานมาจากฮะดีษทั้งสิ้น ไม่ได้เกี่ยวกับว่าต้องมาวัดกันโดยละเอียดแต่อย่างใด เพราะถ้าทำตามแล้วก็ถือว่าทำตามซุนนะห์ครับ ถ้าไม่ตามซุนนะห์นั่นคือเอาไปวางไว้บนหัวตัวเองหรือคนอื่น นั่นแหละถึงจะไม่ตาม จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:09:33

ความคิดเห็นที่ 15 ส่วนความคิดของ login แมทท์ ดังนี้ ความตั้งใจในการแปลกปลอมฮาดีษ.. เพราะเหตุใดจึงมีผู้รายงานฮาดีษเป็นจำนวนมาก บางคนถึงกับรับจ้าง เล่า “ฮาดีษ” เป็นสิ่งบรรเทิงให้ผุ้คนฟัง   แต่ส่วนมากของฮาดีษ ที่เป็นที่ปลอมแปลงหรือไม่มีความจริงนั้น มีจำนวนมาก จนไม่เป็นที่น่าเชื่อถือ  แม้กระนั้น อุลมาต่างๆ บางท่านก็พยายาม หา ฮาดีษ  อื่นๆ นำมาเป็น ข้อแก้  เช่น มีฮาดีษที่เล่าว่า “ท่านรอซูลมีคำสั่งไม่ให้จดบันทึกอะไรเกี่ยวกับ คำพูดและการกระทำของท่าน เพราะท่านไม่ต้องการให้ การบันทึกนั้น ปะปนกับ “อัลกุรอาน”       เมื่อ การเล่าเรื่อง ฮาดีษ กลายมาเป็นอาชีพและ/หรือ นำอำนาจมาให้แก่ ผู้ที่อ้างว่า จดจำฮาดีษได้  อุลมา หรือ ปราชญ์ เจ้าปัญญา  ก็อธิบายว่า เมื่อตอนแรก ของการรับ วะฮีย์ นั้น ท่านรอซูลไม่ต้องการให้ปะปนกับอัลกุรอาน แต่มาภาย หลัง ท่านรอซูลอนุญาต ให้ จด บันทึกคำพูดของท่านได้  ด้วยเหตุนี้ ก็เป็นการเปิด ช่องทาง ให้  ผุ้มีอาชีพหากินทาง ฮาดีษ ก็เริ่มกัน ปั้นน้ำเป็นตัว  เกิดเป็น ฮาดีษ จำนวน มาก กระจัดกระจายไปตาม ท้องที่ต่างๆ ในภาคตะวันออกกลางในสมัย หลังจากที่ท่านรอซูลสิ้นชีวิตไปแแล้ว 200 กว่าปี              นั่นยิ่งเรียกได้ว่าเป็นการละเมอเพ้อพกโดยไม่ได้ใกล้เคียงความเป็นจริงเลยครับ เพราะอย่างแรก ฮะดีษไม่ได้ คิดจะเขียนก็เขียนได้ จะสร้างสายรายงานก็สร้างเองได้ แต่มีการบันทึกมานานแล้วครับ แล้วมาคัดกรองอีกที การบอกว่า นักวิชาการต่างๆ พยายามหาฮะดีษมาเพื่อเป็นข้อแก้ หรือเพื่อมาเป็นอาชีพ หรือนำมาเพื่อแสวงหาอำนาจ จึงเรียกได้ว่าเป็นการละเมออย่างแท้จริง              เพราะผู้รายงานฮะดีษนั้น ก็รายงานโดยศอฮาบะห์ของท่านนบีเอง แล้วผู้รับฟังก็ไม่ใช่คนเดียว การบันทึกก็ไม่ได้มีบันทึกเดียว อยู่จะมีฮะดีษโผล่มาเพื่อหากินล่ะก็รู้ได้ทันทีครับ เพราะฮะดีษนี้ ไม่มีสายรายงาน ใครบอกก็ไม่รู้ มีใครรายงานแบบนี้บ้าง มีกี่คนก็บอกไม่ได้ การปลอมแปลงฮะดีษเพื่อผลประโยชน์ตามจินตนาการของ login แมทท์ มันจึงแค่เรื่อง ตลก ที่มีแค่ในความคิดของแมทท์เท่านั้น              ถ้ามีใครปลอมฮะดีษจริง ก็ปลอมได้ชั่วครู่ แล้วคนเขาก็รู้ครับว่าปลอมเพราะวิชาฮะดีษนั้นเรียนกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ผมเลยไม่ทราบว่า อะไรเป็นแรงบันดาลใจสำหรับจิตนาการของ login แมทท์ในครั้งนี้ บรรพบุรุษตัวเองที่อ้างว่าพูดได้ 5 ภาษา แต่ดันตอบเรื่องละหมาดไม่ได้หรือเปล่านะ? จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:11:26

ความคิดเห็นที่ 16 ส่วนเหตุผลทั้ง 9 ข้อ ที่แมทท์ มั่วเอาเองเพื่อ ใส่ร้ายบรรดานักวิชาการต่างๆ นั้นผมคงไม่จำเป็นต้องไป ไล่ตอบนะครับ เพราะ ตรรกะของแมทท์ผิดตั้งแต่เริ่มต้นแล้วล่ะครับ นั่นคือ นักปราชญ์ แต่งฮะดีษ ขึ้นมาเพื่อ ..............              ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว วิชาการฮะดีษ หรือนักปราชญ์ทั้งหลายนั้น ไม่มีใครอุปโลกน์ ฮะดีษขึ้นมาเองได้หรอกครับ ท่านเหล่านั้นทำได้แต่รวบรวมฮะดีษมาแล้วคัดกรอง แล้วบรรจุในตำราของท่านครับ การจะแต่งฮะดีษขึ้นมาเพื่ออะไรทั้งหลายแหล่นั้น ต่อให้อยากทำก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีสายรายงาน ไม่มีบันทึกไว้ ไม่มีที่มาที่ไป เขียนเพิ่มไป ก็ยิ่งแย่เข้าไปซะเปล่าๆ              ขนาดฮะดีษที่รวบรวมมา แต่เป็นฮะดีษอ่อนหลักฐาน มีความน่าเชื่อถือน้อยปนอยู่ ยังทำให้ตำรานั้นถูกเพ่งเล็งเลย แล้วนับประสาอะไรกับแต่งฮะดีษเองล่ะครับ              ถ้ารู้จักใช้สมองคิดสักนิด ก็จะพบว่าถ้านักปราชญ์ทั้งหลายแต่งฮะดีษเองได้เพื่อที่จะสนับสนุนการเมืองฝ่ายตัวเอง แล้วอีกฝ่ายไม่เกิดการแฉลากไส้กันขึ้นมาจน เละเทะหรืออย่างไร? ว่าฮะดีษที่อ้างนั้นปลอมกันขึ้นมาเอง ผมถึงบอกไงว่า ต่อให้อยากทำก็ทำไม่ได้              การขัดแย้งของนักวิชาการนั้น ล้วนแล้วแต่ ใช้ฮะดีษเดียวกันจากตำราเดียวกัน อิหม่ามท่านเดียวกัน มาวินิจฉัย เพื่อสนับสนุนว่า ฮะดีษนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร แข็งแรงกว่าหรืออ่อนหลักฐานกว่า อย่างไร มีบริบทแวดล้อมอย่างไร ต่างหากล่ะครับ ไม่มีที่ไหนเขามาอ้างกันหรอกนะครับว่า ปลอมฮะดีษกันขึ้นมาเอง เพราะมันปลอมกันไม่ได้ และถ้ามีปลอมนั่นก็แปลว่าเป็นฮะดีษ ที่ถูกคัดออกไปแล้ว และการคัดออกนั้น คัดออกจากอะไร ก็คัดออกจากสายรายงาน และระบบฮะดีษที่บันทึกไว้แล้วนั่นแหละครับว่า ใครรายงาน เคยเจอกันหรือไม่ น่าเชื่อถือแค่ไหน ขาดตอนหรือเปล่า              ผมจึงคิดว่า ผู้ที่เลวที่สุด ต่ำทรามที่สุด สามานย์ที่สุด ชั่วช้าที่สุด และไร้ยางอายที่สุด คือคนที่ตัวเองไม่ได้มีความรู้ ไม่ได้มีแหล่งอ้างอิง ไม่ได้เข้าใจภาษาอาหรับอย่างลึกซึ้ง ดันทะลึ่งวิจารณ์บรรดานักปราชญ์อิสลาม ที่ท่านอุทิศทั้งชีวิต เพื่ออิสลาม ว่าปลอมฮะดีษมาเอง เพื่อการนั้นการนี้มากกว่า              ทั้งๆ ที่ตัวมันเองน่าจะหัดสำเนียกบ้างว่า กับกุรอ่านที่มันอ้างว่าศึกษา และจะยึดไว้เป็นหลักแต่อย่างเดียวนั้นน่ะ มันยังอ้างผิดเลย โกหกใส่กุรอ่านประจำ พอโดนจับได้ก็หนี ไม่มีศักดิ์ศรีอะไรทั้งสิ้น แต่ดันทะลึ่ง ไปวิจารณ์ นักปราชญ์ท่านต่างๆ รวมไปถึงเหล่าศอฮาบะห์ ที่บันทึกฮะดีษด้วย ผมจึงสรุปนะครับว่า แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว ตรรกะ เหตุผล แหล่งอ้างอิง ของ login แมทท์ ไม่ได้มีที่มาที่ไปอะไรสักอย่าง คิดเอาเออเอง มั่วเอาเองทั้งสิ้น              แล้วคำตอบว่า ไม่มีฮะดีษละหมาดยังไง ก็ยังไม่ตอบ ผมก็ไม่รู้ว่า login นี้จะตั้งหัวข้อว่าตอบละหมาดไปทำไม เพราะสรุปแล้วก็ไม่ตอบเหมือนเดิม จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:12:07

ความคิดเห็นที่ 17 เอาล่ะ ถ้ามีอะไรจะแย้งก็ตามสบายนะครับ พรุ่งนี้จะรออ่าน ไม่งั้นก็ต่อตอนสองได้เลย รออยู่นะครับ หวังว่าคงจะไม่ให้รอนาน จากคุณ : Carroth เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:28:08