ความคิดเห็นที่ 1 กล่าวหามา ให้ธรรมะไป          เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๒๖ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๒ นายชาญชัย บุษปวนิช กับพวก ร่วมกันยื่นคำกล่าวหาให้ลงนิคหกรรมแก่พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต) ต่อ พระเทพคุณาภรณ์ เจ้าคณะจังหวัดนครปฐม โดยกล่าวหาว่าผู้ถูกกล่าวหาได้บิดเบือนปลอมปนพระธรรมวินัย  ด้วยการโฆษณาข้อความที่มิใช่พุทธพจน์ในพระไตรปิฎก กล่าวคือ          ๑. เจตนาใช้ความหมายของคริสต์ศาสนาแทนความหมายของพุทธศาสนา                      ๒. ยกตนเหนือกว่าพระอรหันต์          โดยเฉพาะข้อสำคัญที่เน้นพิเศษ คือ กล่าวหาว่าพระธรรมปิฎกนำคำว่า “อุดมธรรม” ซึ่งเป็นคำของศาสนาคริสต์ มาเจือปนในหนังสือพุทธธรรม          ผู้กล่าวหาชี้ว่า  ในพระไตรปิฎกบาลีเถรวาทไม่มีที่ใดบอกว่า  คำว่า อุดมธรรม  หมายถึง  นิพพาน          ต่อมา วันที่ ๒๘ กันยายน ๒๕๔๒ มีพระเถระและผู้ทำงานเผยแผ่ธรรมบางท่าน ได้ไปเยี่ยมพระธรรมปิฎก และได้ปรารภการกล่าวหาของนายชาญชัยกับพวกครั้งนี้ พระธรรมปิฎกจึงได้ยกเอาคำว่า “อุดมธรรม” เป็นต้น ในคำกล่าวหานั้นขึ้นมาอธิบายให้เกิดความรู้ความเข้าใจ ..          คำอธิบายธรรม  หรือธรรมกถาของพระธรรมปิฎก  แก่คณะผู้ไปเยี่ยม  มีเนื้อความดังต่อไปนี้ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 53 15:06:02 จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:47:07

ความคิดเห็นที่ 2 ธรรมกถาของพระธรรมปิฎก           อุดมธรรม ตรัสไว้ในพระไตรปิฎก          ข่าวที่ว่ามีเรื่องฟ้องร้องกล่าวหาอาตมานั้น  ได้ยินว่าเป็นเรื่องบิดเบือนพระไตรปิฎก  และยกย่องตัวเหนือพระอรหันต์            เท่าที่ทราบ ตัวประเด็นหลักคือคำว่า “อุดมธรรม” ที่เคยมีการยกมาอ้าง หรือเคยกล่าวหาอาตมามาก่อนแล้วในหนังสือพิมพ์ “พิมพ์ไทย” โดย ดร.เบญจ์ บาระกุล หลังจากนั้นจึงมาปรากฏในการฟ้องหรือกล่าวหาคราวนี้            ตามคำกล่าวหานั้น พูดทำนองว่า คำว่า “อุดมธรรม” นี้ไม่ใช่คำในพุทธศาสนา แต่ในคำฟ้องนั้นเองก็ยอมรับแล้วว่ามีคำว่า อุตฺตมํ ธมฺมํ อยู่ในพระไตรปิฎก          ความจริง  อุตฺตมํ ธมฺมํ นั้น  มีอยู่ในพระไตรปิฎกแน่นอน  ซึ่งผู้ฟ้องก็กลายเป็นว่ายอมรับไปแล้ว แต่ผู้ฟ้อง บอกว่าต้องแปลว่า ธรรมะอันสูงสุด          แท้ที่จริง การแปล อุตฺตมํ ธมฺมํ ว่า “อุดมธรรม” นั้นคือการแปลทับศัพท์ชนิดตรงตัวทีเดียว โดยไม่ต้องแยกแปล ธรรมะคำหนึ่ง  และสูงสุดอีกคำหนึ่ง  เดี๋ยวก็ต้องแปลคำว่า  ธมฺมํ อีก  เช่นจะต้องแปลว่าความจริงอันสูงสุด หรืออะไรสูงสุดอีก            อุตฺตมํ แปลว่าอุดม ธมฺมํ แปลว่าธรรม รวมเป็น อุดมธรรม ก็คือทับศัพท์นั่นเอง            การแปลคำภาษาบาลีนั้น คำเดียวกันอาจจะแปลได้ต่างๆ อย่าให้ผิดก็แล้วกัน เพียงแต่ต้องพิจารณาว่า แปล  อย่างไหนจึงจะดี  ได้ความหมาย  และไพเราะที่สุด          ยกตัวอย่างง่ายๆ ญาติโยมคงเคยได้ยิน มงคลสูตร เราสวดเองบ้าง ฟังพระสวดบ้างอยู่เสมอ เด็กนักเรียนสมัยก่อน  โดยเฉพาะเด็กนักเรียนชั้นเตรียมอุดมฯ หรือ ม.๘  ก็เรียนมงคลสูตรด้วย          มงคลสูตรนั้นว่าด้วยมงคล ๓๘ ประการ  สวดกันเป็นคาถา  ๑๐ คาถา  ทุกคาถาจะลงท้ายว่า  เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ          ยกตัวอย่างเช่น  คาถาที่ ๑  ว่า                                                  อเสวนา จ พาลานํ     ปณฺฑิตานฺจ เสวนา                                                  ปูชา จ ปูชนียานํ          แปลว่า การไม่คบคนพาลทั้งหลาย ๑  การคบบัณฑิตทั้งหลาย ๑  การบูชาคนที่ควรบูชา ๑  แล้วลงท้ายว่า                                                  เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ          ตรงนี้ หนังสือธรรมะบางเล่มก็แปลว่า  “นี้เป็นมงคลอันสูงสุด”  บางเล่มก็แปลว่า  “นี้เป็นมงคลอันอุดม”          อย่างในหนังสือที่เด็ก ม. ๘ สมัยก่อนเรียนกันนั้น  ในหลวงรัชกาลที่ ๖  มีพระราชนิพนธ์ไว้  ทรงแปลว่า  “มงคลอันเอกอุดมดี”  นี่ก็เป็นวิธีแปลอย่างหนึ่ง          แต่อีกอย่างหนึ่งจะแปลทับศัพท์ก็ได้  คือแปลว่า  “นี้เป็นอุดมมงคล”  อย่างพระไตรปิฎกภาษาไทยบางฉบับก็แปลว่า “นี้เป็นอุดมมงคล”          หมายความว่า เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ ใครจะแปลว่า  “นี้เป็นมงคลอันสูงสุด”  หรือ  “นี้เป็นมงคลอันอุดม”  หรือ “นี้เป็นอุดมมงคล”  ก็ได้ทั้งนั้น  อยู่ที่ว่าเราจะเลือกอันไหนที่เราคิดว่าไพเราะเป็นต้น  หรือมีเหตุผลอย่างอื่นในทางวิชาการ          สำหรับ อุตฺตมํ ธมฺมํ ก็เช่นเดียวกัน  จะแปลว่า  “ธรรมะอันสูงสุด” ก็ได้  “ธรรมะอันอุดม” ก็ได้  “อุดมธรรม” ก็ได้          แต่ถ้าแปลว่า  อุดมธรรม จะตรงไปตรงมา  เป็นการแปลทับศัพท์ตามภาษาบาลีเดิม  เหมือนกับ  อุดมมงคล ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่มีความผิดพลาด  ไม่ได้มีปัญหาอะไร          เรื่องของคำว่า”อุดมมงคล”นั้น ทำให้นึกถึงคำว่า “อุดมธรรม” ที่ใช้ในคาถาแบบเดียวกัน คือในมงคลสูตร พระพุทธเจ้าตรัสในคาถาว่า มงฺคลมุตฺตมํ คำว่าอุดมธรรมหรือธรรมะอันสูงสุดนี้ ก็มีมาในคาถาว่า ธมฺมมุตฺตมํ ทำนองเดียวกัน และมีหลายแห่ง พบกันบ่อยๆ          นักเรียนบาลี  พอเรียน  ธรรมบท แค่ประโยค  ๓ ก็เจอแล้ว มีคาถาที่ตรัสไว้ อยู่ในพระไตรปิฎกบาลีเล่ม ๒๕ ข้อ ๑๘ หน้า ๒๙  ว่า                                                    โย จ วสฺสสตํ ชีเว          อปสฺสํ ธมฺมมุตฺตมํ                                                  เอกาหํ ชีวิตํ เสยฺโย          ปสฺสโต ธมฺมมุตฺตมํ          นี่ก็  ธมฺมมุตฺตมํ แบบเดียวกับ  มงฺคลมุตฺตมํ  คือเรียงศัพท์ในแบบของคาถา  แปลว่า          บุคคลใด มองไม่เห็นอุดมธรรม/ธรรมอันสูงสุด ถึงจะมีชีวิตอยู่ร้อยปี ก็หาประเสริฐไม่ คนที่มองเห็นอุดมธรรม/ธรรมอันสูงสุด มีชีวิตอยู่แม้เพียงวันเดียว ก็ยังประเสริฐกว่า          คาถานี้ ถ้าใครเรียนธรรมบทก็น่าจะจำได้ แต่เป็นคาถาที่อาจจะมองข้ามไป เพราะว่าคาถาธรรมบทมีถึง ๔๒๓  คาถา          นี่เป็นเพียงยกตัวอย่างให้เห็นว่า คำว่า “อุดมธรรม” นี้ เป็นคำเดิมของพระพุทธศาสนา มีมาในพระไตรปิฎก ซึ่งยังมีอีกหลายแห่ง          ยิ่งในอรรถกถาก็มี อุตฺตมธมฺม หรือ อุดมธรรม มากขึ้น เกิน ๑๐ แห่ง          เวลาไปเจริญพระพุทธมนต์ในงานมงคลทุกครั้ง  พระสงฆ์ก็สวดบท “นโม ๘ บท” ที่มีคำว่า นโม อุตฺตมธมฺมสฺส ซึ่งแปลว่า “ความนอบน้อมจงมีแด่พระอุดมธรรม” จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:50:57

ความคิดเห็นที่ 3 อุดมธรรม เป็นคำแปลทับศัพท์แบบ “กัลยาณมิตร”          จะขอพูดถึงการแปลอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้จะพูดในแง่วิธีแปล          คำภาษาบาลีนั้น เวลาเราแปลแบบออกศัพท์ คือแปลเป็นภาษาไทยหมด บางทีเราแปลเพราะความจำเป็น คือ ถ้าแปลภาษาบาลีเป็นไทยโดยทับศัพท์แล้วจะไม่เข้าใจ แต่บางคำถ้าใช้ทับศัพท์แล้วคุ้น โดยเฉพาะศัพท์ที่สำคัญถ้าทับศัพท์ได้ จะช่วยในการศึกษาได้ดีกว่าแปลออกมาเป็นไทย          ยกตัวอย่างเช่น คำว่ากัลยาณมิตร ซึ่งมีในพระไตรปิฎกหลายแห่ง ถ้าเราไปเปิดดูพระไตรปิฎกฉบับแปล ท่านก็แปลว่า “มิตรที่ดี” บ้าง “มิตรดีงาม” บ้าง หรือจะแปลว่า “เพื่อนที่ดี” ก็ได้ หรือถ้าไม่แปลออกศัพท์ ก็แปลทับศัพท์ว่า “กัลยาณมิตร”          ทีนี้ ถ้าทับศัพท์บ้าง ไม่ทับศัพท์บ้าง เช่นแปลว่า เพื่อนดีบ้าง มิตรดีบ้าง ฯลฯ เมื่อเราต้องการรู้ว่าคำว่า กัลยาณมิตร มีอยู่ที่ไหนบ้าง เวลาค้นหา เราอาจจะพลาดหรือหลุดไปได้ ทำให้การศึกษาค้นคว้าบกพร่องหรือสับสน เพราะว่าศัพท์ไม่ตรงกัน  เวลาค้นพระไตรปิฎกแปลก็ลำบาก  แต่ที่จริงตัวบาลีเป็นอันเดียวกัน  ก็คือคำว่า “กลฺยาณมิตฺต” อย่างเดียว          เพราะฉะนั้น ถ้าเราเห็นคำว่า “กัลยาณมิตร” แล้วคิดว่าเป็นคำไทยที่สื่อสารกันเข้าใจง่าย เรียกว่าน่าจะเป็นศัพท์ที่ติด เราก็ยอมรับเป็นศัพท์ธรรมะที่ใช้ตามคำบาลีเดิม คือแปล กลฺยาณมิตฺต ทับศัพท์ว่า “กัลยาณมิตร” เสียเลย เมื่อพูดกันเข้าใจได้ดีแล้วก็จะยิ่งเป็นประโยชน์  คราวนี้เราไม่ต้องแปล  และเราก็สามารถใช้คำว่า  กัลยาณมิตร  ได้เลย          ในการแปลพระไตรปิฎก ถ้าเราตกลงร่วมกันเสีย เห็นคำว่า กลฺยาณมิตฺต ที่ไหน ก็แปลทับศัพท์ว่า กัลยาณมิตร ไม่ต้องไปแปลว่ามิตรดีบ้าง  มิตรดีงามบ้าง  เพื่อนดีบ้าง  ก็จะช่วยในการศึกษาค้นคว้าได้ดีขึ้น          ถ้าการแปลพระไตรปิฎกมีการตกลงร่วมกันว่า คำไหนควรทับศัพท์ คำไหนควรแปล ตกลงกันให้เป็นหลักไว้  ก็จะช่วยให้พระไตรปิฎกที่แปลออกมานั้นเป็นมาตรฐานยิ่งขึ้น เป็นการช่วยเกื้อกูลต่อการศึกษาค้นคว้าของผู้ที่ศึกษาพระพุทธศาสนาด้วย            คำว่า “อุดมมงคล” และ “อุดมธรรม” ก็เช่นเดียวกัน คือ “อุตฺตมํ ธมฺมํ” จะแปลว่า ธรรมอันสูงสุด หรือธรรมอันอุดม หรืออุดมธรรม ก็ได้ความหมายอย่างเดียวกัน แต่ถ้าเราทับศัพท์ได้ ก็เท่ากับเราได้ข้อยุติอีกขั้นหนึ่งว่า คำนี้ไม่จำเป็นต้องแปลออกศัพท์แล้ว เมื่อพูดทับศัพท์ขึ้นมาก็เข้าใจเหมือนกันหมด การศึกษาค้นคว้าก็จะง่าย จึงเป็น ข้อคิดที่นำมาบอกให้ทราบ  ซึ่งเราจะใช้ประโยชน์ในแง่อื่นๆ ด้วย จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:52:16

ความคิดเห็นที่ 4 อุดมธรรม เป็นคำพุทธแท้ ใช้มา ๖๐๐ ปีก่อนคริสต์          ประเด็นต่อไป  ผู้กล่าวหาบอกว่า “อุดมธรรม” เป็นคำของคริสต์          ความจริง ศาสนาคริสต์เกิดขึ้นในประเทศฝรั่ง และเจริญเติบโตในเมืองฝรั่ง เขาใช้ภาษาของตะวันตก เช่น ภาษา  อังกฤษ เป็นต้น ไม่ได้ใช้ภาษาไทย ไม่ได้ใช้ภาษาบาลีและสันสกฤต จึงไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต อย่างคำว่า “อุดมธรรม” เป็นต้น          จะยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น เรามี “โบสถ์” เราพูดว่า ไปทำพิธีทอดกฐินในโบสถ์ ไปลงอุโบสถ ไปทำวัตรสวดมนต์ในโบสถ์  เป็นต้น  เราก็พูดกันอย่างนี้เป็นธรรมดา          อยู่มาวันหนึ่ง มีท่านผู้หนึ่งไปอ่านหนังสือของศาสนาคริสต์ พบเขาพูดว่า “ไปสวดในโบสถ์” หรือว่า “วันอาทิตย์ไปโบสถ์” ก็มากล่าวหาชาวพุทธว่า ทำไมไปเอาคำว่า “โบสถ์” ของคริสต์มาใช้ ถ้ามีใครมาว่าอย่างนี้ เราจะว่าอย่างไร จริงไหมล่ะ  ในศาสนาคริสต์เขาก็ใช้คำว่าโบสถ์เหมือนกัน          แต่ความจริงนั้น “โบสถ์” เป็นศัพท์เดิมในพระพุทธศาสนา  ตามที่ได้อธิบายแล้วว่าศาสนาคริสต์นั้นเกิดในตะวันตก เมื่อมาเมืองไทย เขาจะพูดจาสื่อสารกับคนไทย ในบรรยากาศของวัฒนธรรมไทย ที่ใช้ภาษาไทย เขาจำเป็นต้องหาศัพท์ที่ใช้สื่อสารเพื่อให้เขาเข้าถึงคนไทยได้ ใครจะสนใจไปตามดูเขาหรือไม่ ก็เป็นเรื่องของคนนั้น ใครไม่สนใจก็ไม่รู้ว่าเขาเอาศัพท์ไหนไปใช้บ้าง  นอกจากคำว่า “โบสถ์”  ก็ต้องมีอีกมากมายหลายคำ          ข้อสำคัญก็คือเราแน่ใจว่า “อุตฺตมํ ธมฺมํ” และ “ธมฺมมุตฺตมํ” เป็นศัพท์ในพระไตรปิฎกของเราเอง  ซึ่งมีมาก่อนคริสต์ศาสนาเกิดราว ๖๐๐ ปี (พระพุทธศาสนาเกิด ๕๘๘ ปี ก่อนคริสต์ศักราช) เพราะฉะนั้นชาวพุทธมั่นใจได้เลยว่า “อุดมธรรม”  เป็นคำของพระพุทธศาสนา  มีมาในพระไตรปิฎก  เป็นของเก่าก่อนที่คริสต์ศาสนาจะเกิดขึ้นเป็นเวลานาน จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:52:46

ความคิดเห็นที่ 5 อุดมธรรม พระพุทธเจ้าตรัสว่าคือนิพพาน          ทีนี้ก็มาถึงประเด็นใหญ่ ซึ่งผู้กล่าวหาคงตั้งใจให้เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ทำนองว่า เอาให้ตายเลย คือ ผู้ที่ไปฟ้องร้องนั้นกล่าวว่า ในพุทธศาสนาเถรวาท ไม่พบเลยว่า “อุดมธรรม” จะหมายถึง “นิพพาน” ดังคำฟ้องของคุณชาญชัย บุษปวนิช ว่า          “เมื่อตรวจสอบแล้วไม่ปรากฏมีศัพท์หรือไวพจน์ คำว่า อุดมธรรม หมายถึงนิพพาน ในพระไตรปิฎก เถรวาททั้งสิ้น เนื่องจากคำว่า อุดมธรรม เป็นคำของคริสต์ศาสนา”          เรื่องนี้ต้องขออภัยท่านที่ยกมาพูดนี้ว่ายังค้นคว้าไม่เพียงพอ ความจริงในพระไตรปิฎกได้กล่าวไว้ชัดเจนอยู่ใน พระไตรปิฎกบาลีเล่ม ๓๐ ขุททกนิกาย จูฬนิทเทส  ข้อ ๑๗๓  หน้า ๘๙  กล่าวไว้ว่า                                        ธมฺมมุตฺตมํ วุจฺจติ อมตํ นิพฺพานํ          แปลว่า “นิพพานอันเป็นอมตะ พระพุทธเจ้าตรัสเรียกว่าอุดมธรรม/ธรรมอันอุดม/ธรรมอันสูงสุด” (แปลทับศัพท์ก็คืออุดมธรรม)          อันนี้เป็นหลักฐานที่ชัดเจนแน่นอนว่า “อุดมธรรม หมายถึงพระนิพพาน” ซึ่งที่จริงก็เป็นเรื่องธรรมดาง่ายๆ เพราะธรรมะสูงสุดในพระพุทธศาสนา ก็ย่อมได้แก่นิพพาน          ที่อธิบายมานี้เป็นการยกตัวอย่างมาให้ฟังเท่านั้น  แต่อยากจะให้มองเป็นคติด้วยว่า  เรื่องที่เกิดขึ้นนี้  ถ้าเราไปมอง ในแง่ของการฟ้องร้อง  ก็จะทำให้รู้สึกจุกจิก  แต่ถ้ามองในแง่ดี  เราก็จะได้ประโยชน์  คือญาติโยมจะได้ศึกษาธรรมะเพิ่มขึ้น ถ้าโยมมองในแง่นี้ก็จะเห็นว่า  วันนี้เราได้มาศึกษาธรรมะกันนั่นเอง  ว่าธรรมข้อนั้นข้อนี้เป็นอย่างไร            เรื่องนี้  ไม่ว่าใครจะยกอะไรขึ้นมาพูด  จะยกในแง่ดีหรือแง่ร้ายก็ตาม  เราได้ประโยชน์เพราะเราเอามาศึกษาหมด จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:53:28

ความคิดเห็นที่ 6 อุดมธรรม ก็เหมือน”ธรรมกาย” ไม่ใช่ชื่อเฉพาะของธรรมข้อใด          ที่ท่านอธิบายไว้ว่า “อุดมธรรม” หมายถึงนิพพานนั้น ยังจะต้องทราบให้ชัดต่อไปอีกว่า คำว่า “อุดมธรรม” นั้น ไม่ใช่ชื่อของธรรมข้อไหนโดยตรง คือไม่ใช่ชื่อเฉพาะ ไม่เหมือนคำว่านิพพาน ซึ่งเป็นชื่อของธรรมนั้นโดยตรง เช่นเดียวกับคำว่า สติ สมาธิ สัมมาทิฏฐิ ฯลฯ ซึ่งเป็นชื่อของธรรมข้อนั้นๆ          คำประเภท “อุดมธรรม” นี้ ไม่ใช่ชื่อของธรรมข้อใดโดยเฉพาะ เพราะฉะนั้นจึงมีความหมายยืดหยุ่นได้ ในบางกรณี “อุดมธรรม” หมายถึงโลกุตตรธรรม ๙ ซึ่งก็เป็นธรรมขั้นสูงสุด แต่ขยายกว้างออกไป ไม่ใช่แค่นิพพาน แต่รวมมรรคผลด้วย  เป็น ๙  คำประเภทนี้  เป็นคำที่สื่อถึงธรรมเฉพาะข้อนั้นๆ อีกทีหนึ่ง ไม่ใช่ชื่อของธรรมข้อนั้นๆ โดยตรง          คำว่า “อุดมมงคล” ก็อยู่ในประเภทนี้ คือไม่ใช่ชื่อเฉพาะของธรรมข้อไหน แต่สื่อไปถึงข้อธรรมอื่นอีกมากรวมถึง ๓๘ ประการ เช่น การไม่คบคนพาล ก็เป็นอุดมมงคลหนึ่ง การคบบัณฑิต การบูชาคนควรบูชา ฯลฯ ไปจนถึงการมีจิตเกษม ล้วนแต่เป็นอุดมมงคลทั้งนั้น การใช้สื่อความหมายจึงสามารถยืดหยุ่นได้ แต่ก็ต้องอยู่ในหลัก ไม่ใช่ออกไปนอกหลัก  คือต้องรู้ว่ายืดหยุ่นได้แค่ไหน          “ธรรมกาย” ก็เป็นตัวอย่างอีกคำหนึ่ง ที่ไม่ใช่ชื่อของธรรมข้อใดโดยเฉพาะ คือเป็นคำประเภทสื่อต่ออีกชั้นหนึ่ง ธรรมกายไม่ใช่ชื่อของนิพพาน ไม่ใช่ชื่อขององค์ธรรมหรือข้อธรรมใดๆ ทั้งสิ้น แต่เป็นคำสื่ออีกชั้นหนึ่ง เพราะ “ธรรมกาย” เพียงแค่แปลว่า แหล่งที่รวมของธรรม หรือที่ชุมนุมของธรรม หรือกองแห่งธรรม          ถ้าใช้ในความหมายขั้นอุดมคติในพระพุทธศาสนา ธรรมกาย ก็หมายถึงโลกุตตรธรรม ๙ คือหมายถึงชุมนุมแห่งธรรมอย่างสูงสุด  ได้แก่โลกุตตรธรรม ๙  แต่ก็ไม่ใช่ธรรมอันใดอันหนึ่งเพียงอย่างเดียว          บางครั้งท่านก็ใช้คำว่า ธรรมกาย ในความหมายว่าเป็นชุมนุมแห่งธรรมที่เป็นพระคุณของพระพุทธเจ้า เพราะฉะนั้นคำว่า ธรรมกาย บางครั้งก็หมายถึงพระพุทธคุณทั้งหลาย เช่น ทศพลญาณ และเวสารัชชธรรม ๔ เป็นต้น แค่ทศพลญาณก็มีถึง ๑๐ แล้ว  และยังมีพระคุณอื่นๆ  อีกมาก          เป็นอันว่าคำประเภทนี้โยมก็ควรจะได้เข้าใจด้วย  ตอนนี้เราแยกได้แล้วระหว่างศัพท์ที่เป็นชื่อเฉพาะขององค์ธรรมหรือข้อธรรมนั้นๆ  กับคำที่สื่อโยงถึงองค์ธรรม          คำศัพท์อย่าง นิพพาน คำว่ามรรค ว่าผล ว่าไตรสิกขา คำว่าสติ สมาธิ สัมปชัญญะ ฯลฯ เป็นศัพท์ประเภทชื่อเฉพาะขององค์ธรรม          แต่คำอย่าง อุดมธรรม อุดมมงคล ธรรมกาย เป็นต้น ไม่ใช่ชื่อเฉพาะขององค์ธรรม แต่เป็นคำที่สื่อโยงถึงองค์ธรรม          เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว เมื่อพบคำประเภทหลัง จะดูต่อไปอีกว่า ในที่นั้น ศัพท์นั้นๆ มีความหมาย หรือใช้ในความหมายว่าอย่างไร ซึ่งจะเป็นประโยชน์อย่างหนึ่งในการศึกษา          สรุปว่า โยมมั่นใจและสบายใจได้เต็มที่ว่า คำว่า “อุดมธรรม” นั้นมีมาในพระไตรปิฎก และในความหมายสูงสุดหมายถึงนิพพาน  พระไตรปิฎกเองได้ให้คำจำกัดความความหมายไว้อย่างชัดเจน จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:54:33

ความคิดเห็นที่ 7 อุดมธรรม ไม่เป็นคำสำคัญในพุทธธรรม          ที่จริง เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ปัญหาเกิดจากท่านผู้ที่ไปฟ้องร้องนั้นยกเป็นเรื่องเป็นราวขึ้น เราไม่ทราบชัด  ในใจของท่าน สมมุติว่าท่านมีความหวังดี แต่ท่านอ่านพบคำโน้นเรื่องนี้ในหลายแห่ง แล้วก็จับเรื่องโน้นมาชนเรื่องนี้ โดย ไม่เข้าใจชัดเจน  และศึกษาพระไตรปิฎกก็ไม่เพียงพอ          ตัวอย่างเช่น ท่านอาจจะไปค้น “อุดมธรรม” ในพระไตรปิฎกภาษาไทย ถ้าในที่นั้นแปลว่าธรรมอันสูงสุดเสียแล้ว ท่านก็ไม่พบคำว่าอุดมธรรม ในทำนองเดียวกัน ถ้าไปค้นหาคำว่า “มงคลอันสูงสุด” แต่ในพระไตรปิฎกฉบับนั้นแปลว่า อุดมมงคล  ท่านก็ไม่พบคำว่ามงคลอันสูงสุด  นี้ก็แล้วแต่ผู้แปลจะคิดว่าแปลอย่างไรจึงจะดี          เราก็ต้องรู้ว่า พระไตรปิฎกแปลนั้นสำหรับเป็นเครื่องมือช่วยในการศึกษา ถ้าต้องการศึกษาอย่างจริงจัง และเอามาตรฐานแท้  ก็ต้องยึดพระไตรปิฎกบาลีเป็นหลัก  เพราะเป็นแม่บทหรือเป็นต้นแบบ  และเป็นต้นแหล่งที่ใช้เป็นมาตรฐานแท้จริง            เป็นอันว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะมีความสำคัญอะไร โยมน่าจะมีความเข้าใจกันดี การที่กล่าวหาว่าศัพท์ธรรมะ คำโน้นคำนี้เป็นคำของคริสต์  จึงไม่ได้เป็นปัญหา  อย่างที่อธิบายไปแล้ว  ขอให้นึกถึงคำว่าโบสถ์ ก็แล้วกัน  อาตมาไม่ได้ตามดูรู้พอด้วยซ้ำว่า  ทางศาสนาคริสต์เอาคำไหนของเราไปใช้อีกบ้างในการที่จะสื่อสารกับคนไทย          ที่น่าขำก็คือ คุณผู้ฟ้องให้ความสำคัญมากเหลือเกินแก่คำว่า “อุดมธรรม” และ ดร.เบญจ์ บาระกุล ที่แต่งเรื่องไว้ ที่คุณผู้ฟ้องยกเอามาใช้  ก็ดูจะพยายามโยงคำว่าอุดมธรรมเข้ากับหนังสือ พุทธธรรม          ผู้ที่อ่านหนังสือพุทธธรรมจบ หรือแม้แต่ใช้ค้นคว้าบ่อยๆ ก็อาจจะไม่สังเกตเห็นคำว่าอุดมธรรมเลย แม้แต่ผู้  เรียบเรียงเองก็ยังลืมว่ามีคำนี้อยู่ในหนังสือพุทธธรรม ทั้งนี้เพราะว่า ถึงแม้ในพระไตรปิฎกจะบอกไว้ให้รู้ว่า ในความหมายจำเพาะ อุดมธรรมก็คือนิพพาน แต่ในตอนที่อธิบายเรื่องนิพพาน เมื่อเรามีคำว่า “นิพพาน” ที่เป็นชื่อเฉพาะอยู่แล้ว ก็ใช้  แต่คำว่านิพพานเป็นหลักตลอดทั้งเรื่อง ไม่จำเป็นต้องใช้คำอื่น เว้นแต่มีเรื่องเกี่ยวข้อง ดังนั้นคำว่าอุดมธรรมจึงไม่เป็นคำสำคัญอะไรในหนังสือ พุทธธรรม  เพียงแต่ติดเข้ามาแห่งเดียวกับคำกล่าวของพระอธิมุตตเถระ  ที่ยกมาอ้างในเรื่องที่ท่านเป็นพระอรหันต์ไม่กลัวความตาย  แล้วก็แปลทับศัพท์ผ่านไป จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:55:12

ความคิดเห็นที่ 8 ธรรมะ อธิบายแก่คนไทยด้วยภาษาไทย          ในหนังสือที่เอามาฟ้องนั้น ยังพูดถึงคำว่า พระกรุณา ว่าเป็นคำของศาสนาคริสต์ แล้วที่จริงเป็นศัพท์ของใครจะบอกว่าเป็นศัพท์ของคริสต์ได้จริงหรือ  พระพุทธเจ้านั้นทรงพระกรุณาคุณ  จะว่าพระมหากรุณาก็ได้  พระกรุณาก็ได้          เวลาบรรยายพระคุณ ยังมีคำว่าพลังแห่งกรุณา ที่ภาษาบาลีว่า กรุณาพล เช่นในอรรถกถาพุทธวงส์ ในคัมภีร์มหาวงส์ก็มี  กรุณาพลโจทิโต  แปลว่า  ผู้อันพลังแห่งกรุณา  หรือกำลังแห่งกรุณา  กระตุ้นเตือนแล้ว  อันนี้แล้วแต่สำนวนใครจะแปลว่ากำลังหรือพลังแห่งกรุณา            ตัวอย่างเช่น พระพุทธเจ้าเสด็จไปโปรดสรรพสัตว์ นำธรรมไปเผยแผ่ สั่งสอนให้เขาได้ปัญญารู้ธรรม ก็เสด็จไปบำเพ็ญพุทธกิจ ด้วยกำลังแห่งพระกรุณา ซึ่งเป็นศัพท์ประเภทที่เรียกว่าภาษาอลังการ คือเป็นภาษางดงามไพเราะ ที่ทำให้เกิดความรู้สึกดีงาม  ชื่นชม  ซาบซึ้ง  ศรัทธา  คล้ายกับคำว่าอานุภาพ  เป็นต้น  ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา            ถ้อยคำอีกหลายอย่าง ถูกยกขึ้นมากล่าวหาว่าเป็นคำที่ไม่มีในพระพุทธศาสนา ไม่มีในพระไตรปิฎกบาลีเถรวาท เช่น “การทำกิจ” “นักทำกิจ” (ที่จริงในหนังสือพุทธธรรม ใช้เป็นคำคู่กันว่า “การทำกิจ” กับ “การทำจิต” แต่ไม่มีคำว่า “นักทำกิจ”) “กระบวนการรับรู้บริสุทธิ์” และ “กระบวนการเสพเสวยโลก”          การกล่าวหาอย่างนี้เกิดขึ้น ก็เพราะท่านที่ฟ้องร้องกล่าวหานั้น อาจจะสับสนอีกอย่างหนึ่ง คือ ท่านแยกไม่ออก ระหว่าง ๒ เรื่อง คือ          ๑.การยกข้อความจากพระไตรปิฎกเช่นพุทธพจน์มาอ้างอิง คือข้อความทั้งหมดเป็นคำตรัสหรือคำกล่าวชี้แจงอธิบายในพระไตรปิฎก เมื่อเรายกมาอ้างใส่หนังสือของเรา ตามปกติเราจะต้องบอกว่ามาจากพระไตรปิฎกเล่มใดเป็นต้น ซึ่งควรจะเคร่งครัด  อาจจะใส่เครื่องหมายคำพูด  หรือทำเครื่องหมายบอกไว้เป็นพิเศษ          ๒ การนำหลักธรรมในพระไตรปิฎกมาอธิบายให้คนปัจจุบันเข้าใจ          สองอย่างนี้จะต้องไม่สับสนกัน ถ้าเรายกข้อความในพระไตรปิฎกมา เช่น ยกพุทธพจน์มา เราก็บอกให้รู้ว่า เป็นพุทธพจน์  คำอ้างที่ยกมาแบบนี้  จะมีแต่ข้อความ  หรือถ้อยคำในพระไตรปิฎกจริงๆ          แต่ถ้าเป็นหลักธรรมที่อยู่ในพระไตรปิฎกแล้วเราเอามาอธิบายให้คนปัจจุบันเข้าใจ ตอนที่เป็นคำอธิบายจะเป็นถ้อยคำของท่านผู้อธิบายนั้นเอง เช่น ถ้าอาตมาอธิบาย ก็เป็นคำอธิบายของอาตมา            ยกตัวอย่างเช่นอธิบายเรื่อง “อินทรียสังวร” ซึ่งเป็นศัพท์ธรรมในพระไตรปิฎก เรายกเอาศัพท์ธรรมะนั้นขึ้นมาตั้งแล้วก็อธิบายให้คนปัจจุบันเข้าใจว่า อินทรียสังวร แปลว่า การสำรวมอินทรีย์ คือ ใช้ตาดู หูฟัง อย่างมีสติ อย่าให้อกุศลธรรม เช่น โลภะ โทสะ โมหะ เข้าครอบงำ แต่ให้ได้ความรู้ ให้ได้สติปัญญา ให้ได้ความดีงาม ให้ได้ประโยชน์          อย่างเด็กๆ จะดูทีวี ก็รู้จักใช้อินทรีย์ คือตาดู หูฟัง ต้องดูให้เป็น ฟังให้เป็น แล้วจะได้ประโยชน์ ได้สติปัญญา  ได้ความรู้ แต่ถ้าดูทีวีไม่เป็น ก็จะเกิดอกุศลธรรมครอบงำ เกิดโมหะมากขึ้น เกิดโลภะ เกิดโทสะ ไปตามเรื่องที่เขาปลุกเร้า  กลายเป็นผลเสีย  การฟังวิทยุก็เหมือนกัน          อย่างนี้เรียกว่านำเอาอินทรียสังวร ซึ่งเป็นหลักธรรมในพระไตรปิฎกมาอธิบาย ด้วยภาษาและเรื่องราวของคนปัจจุบันให้เขาเข้าใจ          ถ้าท่านผู้ฟ้องพบคำว่า ทีวี วิทยุ เป็นต้น ในคำอธิบายเรื่องอินทรียสังวรนี้ ก็มาฟ้องบอกว่า พระธรรมปิฎกเอาคำ  ที่ไม่มีในพระไตรปิฎกมาพูด คำว่า “วิทยุ” ก็ไม่มีในพระไตรปิฎก คำว่า “ทีวี” ก็ไม่มี ในสมัยพุทธกาลไม่มี พระธรรมปิฎก บิดเบือนพุทธพจน์  อะไรทำนองนี้  ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ยุ่งกันใหญ่  เป็นเรื่องของความสับสนนั่นเอง          เท่าที่อ่านดู  ผู้กล่าวหาก็สับสนอยู่แต่ในเรื่องเหล่านี้  บอกว่าคำอธิบายของอาตมาไม่มีในพระไตรปิฎก          การอธิบายธรรมแก่คนสมัยใหม่ พูดกับคนสมัยนี้ เราเอาคำในพระไตรปิฎกขึ้นมาตั้งเป็นหลัก หรืออ้างคำในพระไตรปิฎก  แต่เวลาอธิบายเราต้องพูดด้วยภาษาสมัยใหม่          นอกจากนั้น เมื่อเราอธิบายธรรมแก่คนไทย เราก็อธิบายด้วยภาษาไทย บางทีเราก็ประมวลเนื้อหาสาระขึ้นมาตั้งเป็นหัวข้อภาษาไทย เพื่อสื่อกันได้ง่ายกับผู้ศึกษา พร้อมทั้งนำเอาถ้อยคำและเรื่องราวต่างๆ ที่ร่วมสมัยมาอธิบายประกอบ  เช่น  เราอาจจะพูดถึงการพัฒนาที่ยั่งยืนบ้าง  ความเป็นเลิศทางวิชาการบ้าง  ยุคโลกาภิวัตน์บ้าง  เทคโนโลยี สารสนเทศบ้าง  ถ้ามีคนเอาไปฟ้องว่าไม่เห็นมีคำเหล่านี้ในพระไตรปิฎก  ก็คงถือเป็นสาระอะไรไม่ได้          ที่จริงนั้น พระอาจารย์ หรือนักบรรยายธรรมบางท่าน แม้แต่สมัยก่อนๆ ใช้ศัพท์ที่จัดว่าน่ากลัวทีเดียว เรียกว่า  พูดให้โลดโผน  หรือถึงใจญาติโยม  แต่ก็เป็นเรื่องของท่านเอง  ขอเพียงว่าอย่าให้ผิดความหมายก็แล้วกัน          ผู้ที่กล่าวหานี้ พบศัพท์ธรรมที่ตัวไม่รู้จักก็ตาม พบคำภาษาไทยสมัยใหม่ก็ตาม ที่ไหน ก็จะเหมาให้เป็นคำของศาสนาคริสต์ไปหมด  ซึ่งกลายเป็นเรื่องที่แปลกหรือน่าขำ          เป็นอันว่าญาติโยมต้องทำความเข้าใจให้ถูกต้อง อย่าไปสับสน เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ขอให้มองเป็นโอกาสที่จะได้ศึกษาธรรมเพิ่มขึ้น ถ้าเกิดการฟ้องร้องกล่าวหา ก็ต้องพยายามให้ได้ในแง่นี้ คือมาช่วยกันว่า ทำอย่างไรจะให้เรื่องนี้ออกมาในรูปที่เป็นประโยชน์ทางปัญญาได้มากที่สุด ให้ถือโอกาสจากการฟ้องร้องนี้ ใช้การแก้ข้อกล่าวหาเป็นเวลาแสดงธรรมไปด้วย  ก็คงจะได้ประโยชน์มาก          ต้นเหตุของเรื่องนี้ก็คือ ไม่ว่าท่านผู้ฟ้องจะมีเจตนาอย่างไรก็ตาม ในแง่หนึ่ง อาจจะเป็นเรื่องของความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เช่น ไม่รู้ว่าในพระไตรปิฎก ความหมายที่ว่านิพพานเป็นอุดมธรรมนั้น มีการกล่าวถึงชัดอยู่แล้ว แต่ผู้กล่าวหายืนยันว่าตนเองหาเท่าไรก็ไม่พบ เลยกลายเป็นว่าท่านผู้ฟ้องนั้นไปฟ้องตัวเอง คือฟ้องตัวเองว่า ข้าพเจ้าไม่มีความสามารถ ที่จะค้นพบได้  ทั้งๆ ที่มีอยู่  ก็เป็นเรื่องที่ท่านผู้ฟ้องเองก็จะได้ศึกษาด้วย  ถ้ามองในแง่ดี  ผู้ที่กล่าวหานั่นเองก็จะได้ประโยชน์          คิดว่าพูดให้ฟังเป็นตัวอย่างเท่านี้ก่อน รอให้ถึงเวลามีการสอบสวน จึงจะได้อธิบายธรรมในเรื่องอื่นๆ เช่นเรื่อง พลังกรุณา  หรือกรุณาเป็นพลัง  เป็นต้น  คราวนี้พูดมามากแล้วคงจะพักกันไว้ก่อน จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 03:57:12

ความคิดเห็นที่ 9 ข้อกล่าวหา: ยกตัวเหนือพระอรหันต์          ถาม   ในคำฟ้องอีกข้อหนึ่งว่า ยกตนเหนือพระอรหันต์ คือ นอกจากปลอมปนพระธรรมคำสั่งสอนให้ผิดเพี้ยนจากพระไตรปิฎกบาลีของเถรวาทแล้ว ยังจะเปลี่ยนแปลงศรัทธาในพระพุทธเจ้าและพระอริยบุคคล ด้วยการเขียนปลอมปนพระสัทธรรม  ซึ่งเขาได้อ้างในพุทธธรรม  หน้า ๘๕๐  ว่า                    “กัลยาณมิตรนั้น ถ้าให้ดีควรได้พระพุทธเจ้า ถ้าไม่ได้ก็หาพระอรหันต์ พระอริยบุคคลระดับรองลงมา ท่านผู้ได้ฌาน ผู้ทรงพระไตรปิฎก จนถึงท่านที่เป็นพหูสูตลดหลั่นลงมา                    ท่านว่า พระปุถุชนที่เป็นพหูสูต บางทีก็สอนได้ดีกว่าพระอรหันต์ที่ไม่เป็นพหูสูตเสียอีก”          ข้อกล่าวหานี้ แม้ว่าคนที่มีความรู้ทางธรรมฟังแล้ว จะเห็นกันว่าเป็นเรื่องเหลวไหล ไม่ควรมาเสียเวลาใส่ใจ ฟ้องอย่างไรก็ไม่ขึ้น  แต่ก็คิดว่าควรจะพูดไว้ในแง่ที่จะให้เป็นประโยชน์ได้          ประการที่หนึ่ง ข้อความนี้อาตมามองไม่เห็นว่าตรงไหนจะเกี่ยวข้องกับตัวเอง มีแต่พูดถึงพระอรหันต์บ้าง พูดถึงพระอริยบุคคลบ้าง  พูดถึงปุถุชนพหูสูตบ้าง  รวมความก็คือผู้เป็นกัลยาณมิตรนั่นเอง  ไม่ได้มีคำไหนที่บ่งบอกมา  ที่ตัวอาตมา          ประการที่สอง  เป็นการพูดไปตามหลักวิชา  เพราะว่าข้อความแบบนี้เป็นการยกคำอธิบายจากคัมภีร์ เช่น วิสุทธิมรรค  มากล่าว  ไปค้นได้ในคัมภีร์วิสุทธิมรรคนั้น          อย่าว่าแต่พระอรหันต์บางท่านเลย พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ไม่ถนัดในการสอน เรารู้กันอยู่แล้วว่า พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ตรัสรู้เฉพาะพระองค์ คือเฉพาะตัวของท่าน          พระอรหันต์ในสมัยพุทธกาล ซึ่งเป็นอนุพุทธะ เป็นสาวกพุทธะ ก็มีความสามารถไม่เหมือนกัน อย่างพระสารีบุตร ที่เป็นพระอัครสาวกเบื้องขวา มีความสามารถในการสอนอย่างยิ่ง จนได้รับคำสรรเสริญจากพระพุทธเจ้าว่าแสดงธรรมจักรได้แม้นเหมือนพระองค์ แต่บางองค์ท่านไม่ถนัดในการสอน นี้ก็ว่าไปตามหลักธรรมดา ขนาดพระปัจเจกพุทธเจ้าท่านยังไม่ถนัดในการสอน          แต่ปุถุชนบางท่านเป็นพหูสูต ท่านถนัดในการสอน ในคัมภีร์วิสุทธิมรรค พูดถึงเรื่องกัลยาณมิตรที่จะบอก  กัมมัฏฐานให้ ท่านอธิบายไว้ว่า พระขีณาสพคือพระอรหันต์บางท่าน บอกได้เฉพาะทางที่ท่านได้ดำเนินมาเฉพาะตัว แต่ท่านที่เป็นพหูสูตแม้จะเป็นปุถุชน บางท่านได้ร่ำเรียนมามาก จากหลายอาจารย์ ท่านสามารถเปรียบเทียบ แล้วก็เชี่ยวชาญ ท่านสอนมามาก ให้กัมมัฏฐานมามาก บอกแง่บอกมุม ให้ทางเลือกได้มาก จึงเป็นประโยชน์เพิ่มขึ้น เพราะไม่ได้บอกเฉพาะทางที่ท่านผ่านมาเฉพาะตัวอย่างเดียว  อันนี้เป็นคำอธิบายที่เป็นเรื่องของวิชาการ  ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร          ประการที่สาม ท่านผู้ยกคำของอาตมามาอ้างนั้น ยกมาอ้างไม่ตลอด ถ้ายกมาอ้างตลอด ผู้อ่านจะเข้าใจชัดเจน อย่าทำให้ผู้อ่านไขว้เขว ถ้าจะอ้างก็ควรอ้างให้ครบ ยกมาให้เต็ม โดยเอาคำของท่านผู้เรียบเรียงเองมาแสดงให้ตลอดประเด็น  หรือถ้าจะสรุปเป็นข้อเขียนของเรา  ก็ต้องดูว่าเนื้อความในที่นั้นท่านมุ่งประสงค์อะไร  แล้วอย่ากล่าวให้ผิดพลาด          ในหนังสือพุทธธรรม หน้า ๘๕๐ บอกไว้ว่า                    “... ท่านว่า พระปุถุชนที่เป็นพหูสูต บางทีสอนได้ดีกว่าพระอรหันต์ที่ไม่เป็นพหูสูตเสียอีก (=ถ้าได้พระอรหันต์ที่เป็นพหูสูตจะดีขนาดไหน) เพราะพระอรหันต์(ที่ไม่เป็นพหูสูตนั้น) ถนัดแต่แนวปฏิบัติที่ท่านผ่านมาเองเท่านั้น บอกทางไปได้พอจำเพาะตัว (หมายความว่าท่านชำนาญมาในวิธีไหนท่านก็บอกตามวิธีนั้น) และบางองค์ก็ไม่ถนัดเชิงสอนอีกด้วย ส่วนพระพหูสูตได้ค้นคว้ามาก สอบสวนมาหลายอาจารย์ แสดงทางไปให้เห็นกว้างขวาง และรู้จักกลวิธียักเยื้องสอนให้เหมาะ ยิ่งได้พระอรหันต์ที่เป็นพหูสูตก็ยิ่งดี”          ไม่ใช่เพียงเท่านี้ เรื่องนี้หนังสือพุทธธรรม พูดไว้หลายแห่ง ที่โน่นบ้าง ที่นี่บ้าง อย่าไปเที่ยวจับแพะชนแกะ หรือ  ตัดต่อเอง  เอาคำโน้นคำนี้มาใส่ให้ได้ความที่ตัวจะว่า          ในเรื่องนี้ ในหนังสือพุทธธรรม (หน้า ๖๓๘) ยังได้เขียนไว้อีกว่า                    “บุคคลผู้เป็นพหูสูตทรงความรู้ตามตำราหรือตามที่เล่าเรียนมา บางท่านชี้แจงสั่งสอน ทำให้ผู้อื่นปฏิบัติบรรลุธรรมได้ โดยที่ตัวผู้สอนเองหาบรรลุไม่ หรือบางคราวผู้มีภูมิธรรมเสมอกันมาสนทนา  สอบค้นธรรมด้วยกัน  แล้วเลยพลอยบรรลุผลสำเร็จไปด้วยกัน”          นี่จะเห็นว่า บางทีก็ทั้งยังไม่บรรลุด้วยกัน มาสนทนาธรรมกันไปมา เลยบรรลุด้วยกัน บางทีอาจารย์ไม่ได้บรรลุ ยังเป็นปุถุชน แต่สอนลูกศิษย์ให้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ได้ อย่างที่มีเรื่องในคัมภีร์เล่าไว้ อาจารย์เป็นผู้เชี่ยวชาญในฌานสมาบัติ เพราะได้บำเพ็ญสมาธิมาช่ำชอง มีความสงบอยู่เสมอจนเป็นปกติ จึงสำคัญตนว่าบรรลุอรหัตตผล แต่ที่จริงไม่ได้บรรลุเลย          ส่วนลูกศิษย์ที่เรียนกับอาจารย์ที่เป็นปุถุชนนั้น ได้บรรลุอรหัตตผล มีภูมิธรรมสูงกว่า ก็รู้ว่าอาจารย์ยังไม่สำเร็จ ท่านก็สงสารอาจารย์          วันหนึ่งท่านก็หาอุบายทำให้อาจารย์ได้สำนึก ท่านทำให้เป็นนิมิตของช้างตกมันวิ่งเข้ามา เหมือนกับเป็นอุบัติเหตุ  คือเกิดขึ้นทันทีทันใด อาจารย์ตั้งสติไม่ทัน ลุกขึ้นจะวิ่งหนี ลูกศิษย์จึงกระตุกมุมจีวรไว้ อาจารย์ก็ได้สติ รู้ตัวว่าเรานี้ยังไม่หมดกิเลส เพราะยังมีความกลัวอยู่ ก็เลยขอบใจลูกศิษย์ และให้ลูกศิษย์ช่วย อาจารย์จึงได้บรรลุอรหัตตผล อย่างนี้เป็นต้น          เรื่องอย่างนี้ ถ้าพูดตามภาษาสมัยใหม่เขาเรียกว่าเป็นเรื่องทางวิชาการ เป็นเรื่องสำหรับศึกษา อย่าเที่ยวไปจับเอาโน้นเอานี่มาพูดเปลี่ยนความหมาย  ทำให้กลายเป็นแกล้งจับผิดไป          ยังมีอีกแห่งหนึ่งในพุทธธรรม (หน้า ๖๔๑) เขียนไว้ว่า                    “ถ้าไม่อาจหากัลยาณมิตร ผู้ได้รู้เห็นผลประจักษ์เองแล้ว ... (หมายความว่า ตามปกติเราควรจะหากัลยาณมิตรที่ท่านได้บรรลุแล้ว แต่ถ้าหาไม่ได้) บุคคลพหูสูตที่สอนเขาทั้งที่ตัวเองไม่ได้เข้าถึงจริงนั่นแหละ ก็เป็นประโยชน์ได้ โดยที่บุคคลพหูสูตนั้น เป็นเหมือนนายโคบาลเลี้ยงโคให้คนอื่น หรือเหมือนคนตาบอดถือตะเกียง คนอื่นที่ตาดีลืมตาขึ้นแล้ว ก็มองเห็นสิ่งทั้งหลายได้ คนตาดีที่ว่านั้นก็คือคนมีโยนิโสมนสิการ ในกรณีเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงบุคคลพหูสูตที่รู้กว้างขวางและชำนาญการสอน แม้แต่คนโง่เขลาหรือคนบ้า จำถ้อยคำมีสาระจากคนอื่นมาท่อง หรือบ่นว่าอะไรมีแง่ให้คิด คนมีโยนิโส-มนสิการได้ฟังก็อาจเกิดความแจ่มแจ้งหยั่งรู้สัจธรรมได้เหมือนกัน”          จะเห็นว่า อย่าว่าแต่ฟังพระพหูสูตเลย แม้แต่ฟังคนโง่คนบ้าท่องหรือพูดถึงหลักธรรมที่จำมา ผู้รับฟังที่รู้จักใช้ปัญญา ก็ยังตรัสรู้ได้ นี่ถ้าผู้ที่ฟ้องมาจับความตอนนี้ไม่ดี ก็จะต้องกล่าวหาใหม่อีกว่า “นี่ พระธรรมปิฎกดูถูกว่าคนโง่เขลาก็สอนพระอรหันต์ได้”          รวมความว่า ไม่ควรจะกล่าวหาด้วยการมาจับหรือตัดต่อเรื่องให้สับสนอย่างนี้          ถาม   เขาเข้าใจว่าพระอรหันต์เป็นพหูสูตทุกองค์          คนที่มีความรู้สักหน่อย ก็รู้กันอยู่แล้วว่าไม่เป็นอย่างนั้น พระอรหันต์ก็มีความถนัดและความสามารถต่างๆ กัน พระพุทธเจ้าถึงได้ทรงยกย่องเป็นเอตทัคคะแต่ละด้านๆ          ถาม   ในตำรา พระอรหันต์ที่เป็นสุกขวิปัสสก ก็รู้เฉพาะตน ไม่สามารถที่จะสั่งสอนใครได้          เรื่องนี้อยู่ที่ความถนัดของท่านด้วย พระอรหันต์สุกขวิปัสสกบรรลุด้วยวิปัสสนาล้วนๆ ไม่ได้ฌานสมาบัติ เป็นพระอรหันต์แบบปัญญาวิมุตขั้นต้นที่สุด ได้ทางปัญญา          เวลาหมดเสียแล้ว ก็พอสมควร แต่ว่าแจ่มแจ้งชัดเจนพอหรือเปล่า (เสียงตอบว่า ชัดเจน) ก็เอาพอเป็นการคุยกันในเรื่องของธรรมะ ถ้ามีโอกาสก็ค่อยคุยกันใหม่เพิ่มขึ้นอีก จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 04:00:05

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคำถามแถมท้าย ความเป็นชาวพุทธนี้ ควรที่คนไทยจะมีความภูมิใจโดยชอบธรรม          ถาม:  เรื่อง “อุดมธรรม” เป็นจุดใหญ่ที่นายชาญชัย ตั้งขึ้นมาเป็นข้อกล่าวหาสำคัญที่สุด เพื่อยืนยันว่าพระธรรมปิฎกจะเอาศาสนาคริสต์เข้ามา คือ เขาบอกว่า “อุดมธรรม” เป็นคำของคริสต์ แต่พระธรรมปิฎกก็ล้างข้อกล่าวหาหมดเรียบร้อยไปแล้ว โดยเฉพาะตรงที่เขาว่านิพพานเป็นอุดมธรรมไม่มีในพระไตรปิฎก ตรงนี้เขาพลาดหนัก พอบอกหลักฐานว่ามีในพระไตรปิฎกจริง เขาก็ตกเหวตายแล้ว ตอบเรื่องเดียวแค่นั้นก็พอแล้ว เรื่องก็จบ          นอกจากนั้น ที่เขาบอกว่า “พุทธธรรม” เป็นหนังสือของคริสต์นั้น ก็ไม่มีใครเชื่อ เป็นเรื่องตลกแบบสุดๆ ถ้าหนังสือของคริสต์ทำให้คนอ่านเข้าใจพุทธศาสนาได้ดี และหันมาเลื่อมใสนับถือพระพุทธศาสนา ก็แปลก แต่ไม่น่ากลัวเลย  อัศจรรย์ดีเสียอีก          แต่ก็อยากจะทราบประเด็นปลีกย่อย ที่เป็นเรื่องประกอบ เป็นการประดับความรู้ จะได้แจ่มแจ้งไปตลอดทั้งเรื่อง คือ  เกี่ยวกับ “อุดมธรรม” ที่ ดร.เบญจ์ กล่าวหาว่าพระธรรมปิฎกบัญญัติความหมายว่าเป็น “การเกื้อกูลต่อศาสนาอื่น”  และที่ไปอยู่ในแผนผังการปกครองคณะสงฆ์ในข้อเสนอของพระศรีปริยัติโมลีนั้น เป็นอย่างไร          ตอบ ได้อธิบายธรรมในข้อกล่าวหามามากแล้ว และได้บอกแล้วว่า คำ”อุดมธรรม” นี้ไม่ใช่ชื่อของธรรมข้อใดโดยเฉพาะ อาตมาจึงไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร แต่เป็นเพียงคำที่ปรากฏขึ้นมาตามเหตุการณ์ ได้พูดขึ้นเพียง ๒ ครั้ง แล้วก็ลืมไป          ครั้งแรก เป็นเพียงคำที่ติดเข้ามาในคาถาของพระอธิมุตตเถระ เป็นส่วนประกอบในตอนที่พูดถึงพระอรหันต์ว่า ไม่กลัวแม้แต่ความตาย ก็แปลเพียงทับศัพท์ผ่านไป มีครั้งเดียวในที่ไม่สำคัญในพุทธธรรม แทบไม่มีใครสังเกตเห็น จนกระทั่ง ดร.เบญจ์ มายกชูขึ้นในคราวนี้          ครั้งที่ ๒ เวลาผ่านไปราว ๑๕ ปี นึกไม่ออกเลยว่าได้นึกถึงคำนี้อีก ลืมไปแล้ว จนกระทั่งถึงระยะที่มีการร่างรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน และมีการรณรงค์ให้กำหนดในรัฐธรรมนูญว่าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ          ตอนที่การรณรงค์กำลังเข้มข้น กลุ่มหรือคณะที่เป็นแกนของการเคลื่อนไหวนี้ ก็มานิมนต์ให้อาตมาไปพูดเรื่องนี้ ในการประชุมสัมมนาเรื่องจิตสำนึกของชาวพุทธเกี่ยวกับพุทธศาสนาในฐานะเป็นศาสนาประจำชาติ และกำหนดชื่อปาฐกถาว่า  “พุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติไทย”  ให้แสดงในวันที่ ๑ กันยายน ๒๕๓๗          ผู้จัดการประชุมสัมมนาครั้งนี้ คือ สภาสังคมสงเคราะห์แห่งประเทศไทยฯ ร่วมกับพุทธสมาคมแห่งประเทศไทยฯ และสภายุวพุทธิกสมาคมแห่งชาติฯ          ผู้ที่เป็นแกนของการเคลื่อนไหวนี้ ตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ได้นำเอาเนื้อหาข้อเขียนของอาตมาเรื่องหนึ่ง ซึ่งเกี่ยวกับ  งานที่กลุ่มกำลังทำ ไปอ้างอิงอยู่เสมอ คืองานเขียนเรื่อง “ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติ”          ข้อเขียนเรื่องนี้ อาตมาเขียนแต่ครั้งยังเป็นพระราชวรมุนี โดยได้รับอาราธนาจากคณะอนุกรรมการจัดทำหนังสืออนุสรณ์พุทธบูชา ในคณะกรรมการอำนวยการจัดสร้างพุทธมณฑล เพื่อจัดพิมพ์เป็นที่ระลึก เนื่องในวโรกาสมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา ๕ รอบ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชฯ มหาราช รวมในหนังสือใหญ่ชื่อ “พุทธมณฑล เฉลิมพระเกียรติ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชฯ มหาราช” พิมพ์เสร็จเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๑ นานมาแล้วก่อนมีการร่างรัฐธรรมนูญ          หลังจากพิมพ์ครั้งแรกนี้แล้ว ก็มีผู้ขอไปพิมพ์เป็นเล่มเฉพาะเรื่องกันมาเรื่อยๆ อีกหลายครั้ง เหตุที่กลุ่มผู้เคลื่อนไหวไปนิมนต์ให้แสดงปาฐกถา  ก็ด้วยเหตุผลที่โยงกับหนังสือเล่มนี้ด้วย          ขอพูดแทรกไว้หน่อยว่า กลุ่มคนที่เป็นแกนของการรณรงค์เรียกร้องให้บัญญัติในรัฐธรรมนูญว่าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาตินี่แหละ ก็มาถูกกล่าวหาในหนังสือของ ดร.เบญจ์ บาระกุล ว่าไม่ได้ร่วมรณรงค์เรื่องนี้          ยิ่งกว่านั้น กลุ่มคนคณะนี้เช่นเดียวกัน ที่ได้ออกมาเปิดเผยนโยบายไดอาลอก ที่เรียกว่าศาสนสัมพันธ์ของ Vatican Council II  และประท้วงองค์กรศาสนาคริสต์ในเมืองไทยที่ดัดแปลงกลมกลืนหลักธรรมในพระพุทธศาสนา  เป็นต้น ตามนโยบายนั้น ดังที่เป็นเรื่องราวข่าวใหญ่เมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว แต่กลุ่มคนคณะนี้ก็ถูกหนังสือของ ดร.เบญจ์ บาระกุล กล่าวหาว่าเป็นขบวนการของศาสนาคริสต์          เรื่องราวต่างๆ นี้ ดร.เบญจ์ บาระกุล เอาความจริงมาพลิกกลับตรงกันข้ามหมด แล้วยังเรียกหนังสือของตนว่า  “เอกสารประวัติศาสตร์...” ด้วย ดูไปก็เป็นเรื่องน่าขำ ถ้าเรียกใหม่ว่า “เอกสารเท็จแห่งประวัติศาสตร์” ก็จะค่อยตรงกับความจริง ขอให้มองแบบขำๆ อย่างนี้ก็แล้วกัน          หันกลับไปพูดเรื่องปาฐกถาว่า ในการสัมมนาครั้งนั้น มีผู้นำชาวพุทธไปร่วมประชุมกันอย่างคับคั่ง พูดได้ว่าทุกท่านแข็งขันเต็มจิตเต็มใจพร้อมอยู่แล้วที่จะช่วยกันเร่งเร้าให้กำหนดเรื่องพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติในรัฐธรรมนูญ  อาตมาไม่ต้องไปหนุนอะไรอีกในด้านจิตใจหรือความรู้สึก          แต่อาตมาได้พูดในแง่เตือนสติ โดยเน้นด้านเหตุผล ให้เราชัดเจนว่า ทำไมจึงต้องบัญญัติในรัฐธรรมนูญว่าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ การบัญญัติมีจุดมุ่งหมายอย่างไร เมื่อบัญญัติแล้วจะเกิดประโยชน์แก่ประเทศชาติอย่างไร  และเมื่อบัญญัติอย่างนั้นแล้ว  เราจะต้องทำอะไรกันบ้าง  อาตมาพูดตอนเริ่มต้นว่า                    “...ขอทำความเข้าใจกับที่ประชุมก่อนว่า ตัวอาตมภาพเองนั้นไม่ได้มาเพื่อจะร่วมรณรงค์ในเรื่องนี้ และว่าที่จริง ในการรณรงค์นี้ อาตมภาพก็ไม่ได้สนใจ ... อาตมภาพไม่สนใจในแง่ของการรณรงค์ แต่สนใจในแง่เป็นห่วง  คือเป็นห่วงเรื่องของการรณรงค์นั้นอีกทีหนึ่ง...”          เหตุผลที่อาตมาไม่เข้าร่วมรณรงค์ เพราะเห็นว่าตนเองเป็นพระมีหน้าที่สอนธรรมะ ก็สอนไปให้ดีที่สุด ให้เกิดประโยชน์มากที่สุด  เมื่อชาวบ้านเห็นคุณค่าของพระพุทธศาสนาแล้ว  ชาวบ้านคือประชาชนนั้นก็ไปตกลงกำหนดเอา          ข้อที่น่าเป็นห่วง คือ ชาวพุทธเองจะต้องเข้มแข็ง เมื่อจะกำหนดก็ต้องพร้อมเพรียงสามัคคีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ไม่ใช่ชาวพุทธเองเห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง พอบัญญัติแล้วก็ไปข้องใจกันเอง ก็จะยิ่งอ่อนแอลง และจะต้องระวังว่า ไม่ใช่เพียงบัญญัติได้สำเร็จแล้วก็ดีใจจนเหลิง ได้สมใจแล้ว ก็เพลินใจสบายตัวตกอยู่ในความประมาท จึงต้องชัดว่า พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติแล้วมีประโยชน์อย่างไร  และเราจะต้องทำอะไรกันบ้างเพื่อให้เป็นประโยชน์อย่างนั้น จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 04:06:36

ความคิดเห็นที่ 11           อาตมาเห็นว่า จุดประสงค์ในการบัญญัติเป็นลายลักษณ์อักษรในรัฐธรรมนูญ ให้พระพุทธศาสนาเป็นศาสนา ประจำชาติของไทยนั้น  มีต่างกันเป็น ๒ อย่าง  คือ          แบบที่ ๑ เพื่อให้พระพุทธศาสนาได้สถานะที่ถูกต้อง คือ แสดงว่าเป็นศาสนาของคนส่วนใหญ่ เป็นพื้นฐานมาในพื้นเพภูมิหลังแห่งประวัติศาสตร์ของประเทศชาติ บางคนอาจคิดไปไกลถึงกับว่า พระพุทธศาสนาจะได้มีฐานะใหญ่โตสูงเด่นกว่าศาสนาอื่นๆ ในประเทศของเรา          แบบที่ ๒ เพื่อให้พระพุทธศาสนามีโอกาสทำหน้าที่สมกับความรับผิดชอบ คือ ในฐานะที่พระพุทธศาสนา เป็นศาสนาของคนส่วนใหญ่แทบทั้งหมดของประเทศ เป็นพื้นฐานมาในประวัติศาสตร์ของชาติ พูดง่ายๆ ว่าเป็นศาสนาประจำชาติในความเป็นจริงอยู่แล้ว การบัญญัติชัดออกมาในรัฐธรรมนูญว่าเป็นศาสนาประจำชาติ จะได้เป็นโอกาสให้พระพุทธศาสนานำหลักการของตนออกมาใช้ เพื่อแสดงความรับผิดชอบในการที่จะสร้างสรรค์ประโยชน์สุขแก่ประชาชน  ทั้งหมด  ที่ส่วนใหญ่เป็นพุทธศาสนิกชนนั้น          จุดประสงค์ที่ถูกต้องควรจะเป็นแบบที่ ๒ และตรงนี้แหละเป็นจุดที่คำว่า “อุดมธรรม” เข้ามา          ได้บอกแล้วว่า “อุดมธรรม” ไม่ใช่ชื่อเฉพาะ เพียงแต่แปลว่า ธรรมหรือหลักหรือคุณค่าความจริงที่สูงสุด จึงมีความหมายยืดหยุ่นได้ แล้วแต่ว่าในที่นั้น กรณีนั้น จะมุ่งเอาอะไร ในพระไตรปิฎกและอรรถกถาทั้งหลาย บางแห่งหมายถึงนิพพาน  บางแห่งหมายถึงโลกุตตรธรรมทั้ง ๙  บางแห่งท่านหมายเอาไตรสิกขา  ฯลฯ๑          ที่นำคำว่า “อุดมธรรม” มาใช้คราวนี้ ก็เพื่อเลียนคำว่า “อุดมการณ์” ซึ่งสมัยนี้ใช้กันมาก และเราพูดกันว่า ชาติ ศาสน์ กษัตริย์ เป็นอุดมการณ์ของเรา แต่ยังมี ๓ อย่าง จึงนำคำว่า “อุดมธรรม” เข้ามาสำหรับเป็นแกนร้อยชาติ ศาสน์ กษัตริย์นั้นให้เป็นอันเดียวกันอีกทีหนึ่ง อุดมธรรมนี้ก็คือธรรมที่เป็นเนื้อหาสาระของพระพุทธศาสนานั่นเอง - - - - - - - - - - - ๑ ในสมัยปัจจุบัน บางทีนำคำว่า “อุดมธรรม” มาบัญญัติเป็นคำไทย สำหรับ Summum Bonum ของภาษาอังกฤษ (เป็นคำลาติน)  หมายถึง หลัก คุณค่า หรือสิ่งที่ถือว่าสูงสุด ในคำสอนหรือความเชื่อของศาสนาหรือลัทธินั้นๆ (บางทีใช้คำว่า บรมธรรม) จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 04:11:37

ความคิดเห็นที่ 12           คณะผู้รณรงค์ได้เขียนเหตุผลในการจะบัญญัติพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติไว้ในรัฐธรรมนูญ ดังปรากฏในเอกสารการประชุมว่า                    “...ยังมีคนไทยอีกหลายคน รวมทั้งคนไทยที่เป็นชาวพุทธที่มีความรู้และตำแหน่งสูง ไม่ยอมพูดว่า พุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ...จึงมีความจำเป็นที่จะต้องบัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญให้แน่ชัดว่า พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ”          อาตมาได้วิจารณ์เหตุผลที่เขียนไว้นี้ว่า  อาตมาไม่ค่อยเห็นด้วย  และได้พูดว่า                    “เรามีเหตุผลแค่นี้หรือ ที่จะเอาพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ เพื่อจะให้ทุกคนต้องพูดอย่างนี้”          เป็นที่รู้กันดีว่า เหตุผลสำคัญยิ่งที่ทำให้คนจำนวนหนึ่ง ไม่อยากให้มีการบัญญัติในรัฐธรรมนูญให้พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ ก็คือ ความกลัวว่าจะเกิดความแตกแยก          แต่ถ้าพูดให้ลึกลงไป ก็คือความหวาดกลัวที่สืบมาจากปัญหาศาสนาในโลกซีกตะวันตกที่ว่า เมื่อศาสนาหนึ่งเป็นศาสนาของราชการ  ก็คือศาสนานั้นเป็นใหญ่  แล้วศาสนาอื่นก็จะถูกกีดกัน  จำกัด  หรือถึงกับถูกบีบคั้นข่มเหง          ในปาฐกถาครั้งนั้น อาตมาได้ชี้แจงให้เห็นว่า ถ้าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ จะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนั้น แต่จะเป็นไปในทางตรงข้าม เรื่องนี้เห็นได้ชัดเจนตลอดมาในประเทศไทยของเราเอง ซึ่งสืบเนื่องมาตั้งแต่สมัยแรกๆ ในประเทศอินเดีย ดังปรากฏเด่นชัดตั้งแต่ยุคพระเจ้าอโศกมหาราช ประมาณ พ.ศ. ๒๑๘          การที่พระเจ้าอโศกมหาราชหันมานับถือพระพุทธศาสนา  ทำให้พระองค์ทรงอุปถัมภ์บำรุงลัทธิศาสนาอื่นทุกศาสนาด้วย และทำให้ประชาชนที่ประกอบด้วยศาสนิกของทุกศาสนาอยู่ร่วมกันด้วยดีมีความร่มเย็นเป็นสุข          การที่พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติแล้ว ศาสนาอื่นๆ จะพลอยได้รับการอุปถัมภ์บำรุง และทุกศาสนาจะอยู่กันด้วยดีอย่างในสมัยพระเจ้าอโศกนั้น เป็นเรื่องปกติธรรมดา          แต่ในโลกซีกตะวันตกหาเป็นเช่นนั้นไม่ เพราะในประวัติศาสตร์ของตะวันตกนั้น เรื่องระหว่างศาสนาหรือแม้แต่ระหว่างต่างนิกายในศาสนาเดียวกัน มีแต่สงครามและการบังคับพิฆาตเข่นฆ่า จึงทำให้ต้องมีการดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้มีเสรีภาพทางศาสนา และต้องสร้างหลักประกันเพื่อรักษาเสรีภาพนี้ด้วยกฎหมาย เช่น ต้องบัญญัติขึ้นไว้ในรัฐธรรมนูญ          ดังนั้น เมื่อฝรั่งมาพบเรื่องพระเจ้าอโศกมหาราชนับถือพระพุทธศาสนาแล้ว  ทรงทะนุบำรุงให้ทุกศาสนาอยู่ดี จึงเห็นเป็นเรื่องแปลกพิเศษในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ และพากันเอาไปเขียนยกย่อง หรือตั้งข้อสังเกตไว้          การที่พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ มีความหมายเท่ากับเป็นการยกเอาเสรีภาพทางศาสนาขึ้นมาสถาปนาเป็นหลักการของประเทศชาติไปด้วยในตัว เพราะหลักธรรมของพระพุทธศาสนาเป็นหลักประกันเสรีภาพทางด้านความคิดความเชื่อด้วย          ข้อพิเศษของเสรีภาพทางศาสนาตามคติพุทธก็คือ มิใช่เพียงมีเสรีภาพที่จะอยู่กันด้วยขันติธรรมเท่านั้น แต่ศาสนา  ต่างๆ จะได้รับการอุปถัมภ์บำรุงและมีสามัคคีทั่วกันด้วย โดยที่เสรีภาพนั้นจะมาพร้อมกับความซื่อตรงและจริงใจในการใช้เสรีภาพ คือไม่ใช้เสรีภาพในการหลอกลวงหาผลประโยชน์จากศาสนาหรือแอบแฝงซ่อนเร้นทำการทุจริตต่อศาสนา จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 04:14:20

ความคิดเห็นที่ 13           ประเทศไทยเราก็มีประวัติศาสตร์ชัดเจน ในเรื่องที่ว่า การมีพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ ก็คือการที่ประเทศชาติมีเสรีภาพทางศาสนาและความสามัคคีระหว่างศาสนา ดังที่ชนชาติตะวันตก แม้แต่นักบวชต่างศาสนาที่เดินทางเข้ามา ต่างพากันประทับใจและได้บันทึกไว้ ขอยกมาให้ดูเป็นตัวอย่าง เช่น          ในแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช สมัยอยุธยา บาทหลวง ฌอง เดอ บูรซ์ ได้บันทึกไว้ตอนหนึ่งว่า                    “ข้าพเจ้าไม่เชื่อว่าจะมีประเทศใดในโลก ที่มีศาสนาอยู่มากมาย และแต่ละศาสนาสามารถปฏิบัติพิธีการของตนได้อย่างเสรีเท่ากับประเทศสยาม”          เชวาลิเอร์ เดอ ฟอร์บัง นายทหารฝรั่งเศสคนหนึ่ง ได้เข้ารับราชการในเมืองไทยสมัยอยุธยา จนได้รับพระราชทานยศเป็นนายพลเรือ ต่อมากลับไปรับราชการในฝรั่งเศส และครั้งหนึ่งท่านผู้นี้ได้กราบทูลพระเจ้าหลุยส์ที่ ๑๔ ว่า          “ผู้สั่งสอนศาสนา(คริสต์) ชักชวนคนไทยเข้ารีตไม่ได้สักคนเดียว”          ต่อมา ฟอร์บัง ได้เล่าเพิ่มเติมแก่บาทหลวงแปร์ เดอะ ลาเชส ว่า                    “ที่ทำให้คริสต์ศาสนาแผ่ไพศาลไปไม่ได้เร็วนั้น ต้องโทษจรรยาวัตรของพระภิกษุสงฆ์ ซี่งมีความอดทนและเคร่งครัดมาก พระภิกษุสงฆ์เหล่านี้ไม่เสพสุราเมรัย ฉันแต่ของที่คนใจบุญถวายเป็นวันๆ ไปเท่านั้น ของที่ได้มากเกินความจำเป็นก็บริจาคแก่คนจน ไม่เก็บไว้สำหรับวันรุ่งขึ้นเลย . . .                    “. . . ธรรมจรรยาของเขาเลิศกว่าของเรามาก เขาหานับถือผู้สั่งสอนศาสนาของเราไม่ เพราะว่าผู้สั่งสอนศาสนาไม่เคร่งครัดเท่าพระภิกษุสงฆ์                    “เมื่อผู้สั่งสอนศาสนาของเราแสดงคริสต์ธรรม คนไทยซึ่งเป็นคนว่านอนสอนง่าย นั่งฟังธรรมปริยาย  นั้น เหมือนฟังคนเล่านิทานให้เด็กฟัง . . .”          มองซิเออร์ ลาลูแบร์ ก็ได้เขียนไว้ในยุคเดียวกันนี้ว่า                    “. . . เหตุใดเราจึงอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลตั้ง ๖,๐๐๐ ไมล์ สำหรับจะไปชักชวนประเทศอินเดีย  ประเทศสยาม ประเทศจีน ประเทศญี่ปุ่นให้ถือศาสนาคริสเตียนเล่า . . . บางทีพวกไทยก็ฟังคำสั่งสอนพวกบาทหลวงก็มีเป็นบางครั้งบางคราว และอนุญาตให้พวกบาทหลวงสร้างวัดและสอนศาสนาตามหน้าที่ของเขาได้ ความจริงจะว่าใครใจดี เขาหรือเรา”          นี้เป็นตัวอย่างของการที่คนต่างชาติต่างศาสนาได้พูดแสดงความรู้สึกชื่นชมยกย่องเสรีภาพและน้ำใจไมตรีทางศาสนาของคนไทยไว้ในประวัติศาสตร์ ซึ่งเราไม่ได้พูดเอาเอง          ขณะที่ชาวตะวันตก ยังดิ้นรนต่อสู้อย่างหนักหนาเพื่อให้พ้นจากการกดขี่พิฆาตทางศาสนา เพียงเพื่อจะได้ตราเรื่องเสรีภาพทางศาสนาไว้เป็นกติกาในรัฐธรรมนูญ ชาวพุทธไทยได้มีไมตรีและสามัคคีทางศาสนา อันเป็นเรื่องสร้างสรรค์เหนือกว่าเสรีภาพนั้น มาก่อนนานแล้ว และเป็นเช่นนั้นโดยน้ำธรรมน้ำใจ ไม่ต้องมีกฎหมายบังคับกันเลย          เรื่องอย่างนี้ อาตมาได้เขียนไว้มากมาย ในหนังสือ “ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติ” ที่เคยเอ่ยชื่อมาก่อนแล้ว ถ้าใครต้องการทราบรายละเอียด ก็หาอ่านเองได้          นี่แหละ จึงได้อธิบายให้เห็นว่า ถ้าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติจริง หลักธรรมในพระพุทธศาสนาจะช่วยให้คนทุกศาสนาอยู่ร่วมกันได้อย่างดี นอกจากพระพุทธศาสนาจะไม่กดขี่บีบคั้นหรือเบียดเบียนใครแล้ว ก็กลับจะช่วยเหลือเกื้อกูลแก่ศาสนาอื่นๆ ทั้งหมดด้วย อาตมาได้พูดตอนหนึ่งว่า                    “ควรพูดย้ำไว้อีกครั้งหนึ่งว่า สำหรับพระพุทธศาสนานั้น การพิจารณาว่าควรบัญญัติให้เป็นศาสนาประจำชาติหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเหตุผลอย่างอื่น ไม่ใช่เหตุผลเกี่ยวกับการกลัวความแตกแยก หรือกลัวชาวพุทธจะไปบีบคั้นข่มเหงผู้อื่น เพราะในแง่นี้ผลจะกลับตรงข้าม กลายเป็นว่า ถ้าพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ จะกลับเป็นการช่วยสร้างความอยู่รอดปลอดภัยให้แก่ลัทธิศาสนาอื่นด้วยซ้ำ ถ้ายังจะยกเหตุผลเกี่ยวกับการกลัวความแตกแยกบีบคั้นทางศาสนามาเป็นข้อถกเถียงในกรณีนี้ จะกลายเป็นการแสดงถึงการขาดความรู้ในเรื่องศาสนา และความไม่รู้จักพระพุทธศาสนา ทั้งในด้านหลักการ และในด้านประวัติศาสตร์ ความกลัวแง่นี้ควรตัดไปได้เลย ควรจะพิจารณาเหตุผลอื่นๆ ที่เป็นประโยชน์”          อย่างไรก็ตาม ที่พูดนี้เป็นเพียงลักษณะอย่างหนึ่งของการที่พระพุทธศาสนาจะเป็นอุดมธรรมของประเทศชาติ          ข้อสำคัญอยู่ที่ว่า การมีพระพุทธศาสนาเป็นอุดมธรรมของชาติไทย จะทำให้เรามีหลักการอันประเสริฐในการที่จะแก้ปัญหาและสร้างสรรค์สังคมไทย ตรงนี้แหละที่เป็นความหมายของการมีพระพุทธศาสนาเป็นอุดมธรรมของชาติไทย จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 04:18:01

ความคิดเห็นที่ 14          ดร.เบญจ์ บาระกุล เขียนว่า พระธรรมปิฎกให้ความหมายของคำ “อุดมธรรม” ว่า “อุดมธรรม คือการเอื้อเฟื้อเกื้อกูลศาสนาอื่น” แล้วคุณชาญชัยก็เอามาฟ้องตามนั้น          ข้อความนี้ ดร.เบญจ์ บาระกุล พูดเอาเอง ไม่มีเลยในปาฐกถาของอาตมา เพราะถ้าให้ความหมายของ “อุดมธรรม” อย่างนี้ ก็ต้องใช้คำพูดขำๆ ว่า เป็นคนมีสมองอ่อนนิ่มเกินไป ในปาฐกถานั้น บอกแต่เพียงว่า อุดมการณ์/อุดมธรรมนั้น “จะต้องมีลักษณะที่เอื้อเฟื้อ ไม่บีบคั้นกลุ่มชนอื่น ผู้มีลัทธิศาสนาที่นับถือต่างออกไป”          ความเอื้อเฟื้อเกื้อกูลศาสนาอื่น เป็นเพียงลักษณะ ไม่ใช่เป็นความหมายของอุดมธรรม ตรงนี้ ดร.เบญจ์ ก็บิดอีกตามเคย          ปาฐกถาของอาตมาครั้งนั้น ตอนสรุปก็พูดว่า “ถ้าจะบัญญัติพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ ก็น่าจะทำด้วยเหตุผลนี้ มิใช่ด้วยเหตุผลอย่างอื่น”  เหตุผลนั้นก็คือ จะมาเตือนสังคมไทยของเรา ให้นำเอาหลักธรรมในพระพุทธศาสนา มาแก้ปัญหาของสังคม และสร้างสรรค์ประเทศชาติให้เจริญงอกงามได้สำเร็จ ตอนใกล้จบลงท้ายได้พูดว่า                    “...ถ้าพิจารณาด้วยปัญญาที่ชัดเจนและด้วยใจเป็นกลางแล้วคำตอบออกมาว่า สิ่งนั้นคือพระพุทธศาสนา การบัญญัติให้พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ ก็ถึงเวลาที่สมควร”                                                                      (อุดมธรรมนำจิตสำนึกของสังคมไทย, พ.ศ. ๒๕๓๗ หน้า ๔๙)          ปาฐกถา พร้อมทั้งหนังสือที่พิมพ์จากปาฐกถาครั้งนั้น (ใช้ชื่อว่า อุดมธรรมนำจิตสำนึกของสังคมไทย) ถ้าไม่ตัดต่อดัดแปลงด้วยวิธีของ ดร.เบญจ์ บาระกุล ก็จะได้ความเข้าใจที่ถูกต้องอย่างที่ว่ามานี้          ถ้าจะตรวจสอบหรือพิสูจน์ให้ชัดที่สุด ว่าคำกล่าวหาของเขาตรงข้ามกับความจริงอย่างไร ก็เอาหนังสือ “อุดมธรรมนำจิตสำนึกของสังคมไทย” นั้น มาอ่านเสียเองเลย เหมือนกับที่เขากล่าวหาหนังสือ “พุทธธรรม” เราก็เอาหนังสือ “พุทธธรรม”  มาอ่านเอง  ก็จะรู้ชัดว่าอะไรเป็นอะไร  ไม่ให้เขาหลอกได้          ส่วน “อุดมธรรม” ที่มีนิพพานอยู่ในวงเล็บ ตามแผนผังการปกครองคณะสงฆ์ ในข้อเสนอของท่านเจ้าคุณศรีปริยัติโมลีนั้น อาตมาก็ไม่ทราบว่า ในเวลาที่ท่านเขียนนั้น ท่านได้อ่านคำว่า “อุดมธรรม” ในหนังสือพุทธธรรม หรือในหนังสือจากปาฐกถาเกี่ยวกับอุดมธรรมที่ว่ามาข้างต้นนั้น  แล้วหรือไม่          แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะโยงข้อเสนอของท่านเจ้าคุณศรีปริยัติโมลี กับหนังสือของอาตมา เพราะคำว่า “อุดมธรรม” ก็ดี ความหมายที่ว่าอุดมธรรมอย่างสูงสุดหมายถึงนิพพานก็ดี ก็มีอยู่ในพระไตรปิฎก ซึ่งเป็นมาตรฐาน และเป็นของกลาง  ที่ทุกคนจะนำไปกล่าวถึงอ้างอิงได้อย่างเป็นอิสระของตนๆ          รวมความว่า เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร แต่กลับมีข้อสังเกตในแง่เป็นที่น่าแปลกใจว่า บุคคลหรือกลุ่มคนที่ใช้ชื่อ ดร.เบญจ์ บาระกุล ทั้งที่บอกว่าตนจะปกป้องพระพุทธศาสนา แต่ไม่รู้จักอุดมธรรมของพระพุทธศาสนา ว่าในความหมายสูงสุดได้แก่นิพพาน กลับไปรู้จักอุดมธรรมของศาสนาคริสต์ แล้วมาตั้งข้อกล่าวหาแก่พระธรรมปิฎก ที่พูดถึงอุดมธรรมตามที่มีในพระไตรปิฎกและที่เป็นเรื่องของพระพุทธศาสนาเท่านั้น          พระธรรมปิฎกและชาวพุทธทั่วๆ ไปนั้น ยังไม่รู้ด้วยซ้ำไป ว่า “อุดมธรรม” นี้ ทางศาสนาคริสต์นำไปใช้ในความหมายว่าอย่างไร จนกระทั่งเพิ่งมาได้อ่านอุดมธรรมตามความหมายของคริสต์ จากหนังสือของ ดร.เบญจ์ บาระกุลนี้เอง          สิ่งที่ขอย้ำเป็นสุดท้ายในเรื่องนี้ ก็คือ การที่ชาวพุทธยิ่งมีศรัทธาหนักแน่นมั่นคงในพระพุทธศาสนา และปฏิบัติ ตามหลักธรรมในพระพุทธศาสนาอย่างมั่นคงแล้ว กลับยิ่งเอื้อเฟื้อเกื้อกูลต่อเพื่อนร่วมโลกทั้งปวง โดยไม่คำนึงว่าเขาจะ นับถือศาสนาใดๆ ที่แตกต่างออกไป ข้อนี้เป็นลักษณะเด่นพิเศษของพระพุทธศาสนา อันหาได้ยากยิ่งนัก และเป็นเครื่อง บ่งชี้ที่ชัดเจนว่า อุดมธรรมของพระพุทธศาสนาสามารถนำสันติสุขมาให้แก่มวลมนุษย์ในโลกได้อย่างแท้จริง โดยไม่มีข้อติดขัดในตัวหลักของพระศาสนาแต่อย่างใดเลย ซึ่งชาวพุทธสามารถมีความภาคภูมิใจได้อย่างชอบธรรมโดยสมบูรณ์ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 53 20:40:57 จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 04:20:48

ความคิดเห็นที่ 15 อืมม์ ลงต่อเนื่องวันละกระทู้ไปเลยครับ อิอิอิ และรบกวนคุณกรรไกรรัตนะ และเพื่อน ๆ สานุศิษย์ธัมมี่คนอื่น ๆ เข้ามาชี้แจงเหตุผลพร้อมหลักฐานให้ชัดเจนด้วย มาลงชื่อโหวตครับ จากคุณ : ไผ่บูรพา เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 05:07:13

ความคิดเห็นที่ 16 รับไม่ได้ที่กล่าวหาพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต) อย่างไร้สาระ ฝากคำถามจากกระทู้แรกต่อนะ เพราะยังไม่ได้คำตอบ ทำไมคุณกรรไกรรัตนและพวกจึงเชื่อหนังสือที่ให้ร้ายพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต) เล่มนี้? จากคุณ : wattakasopon เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 07:52:12

ความคิดเห็นที่ 17 ".... ทำไมคุณกรรไกรรัตนและพวกจึงเชื่อหนังสือที่ให้ร้าย พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต) เล่มนี้? ..." ขอเหตุผล  พร้อมหลักฐานที่ชัดเจนชัดแจ้งด้วยนะครับ ไม่งั้นผมคงต้องแจ้งเวบมาสเตอร์อีกคนหนึีงด้วย เพราะคุณวงกลมได้แจ้งเวบบมาสเตอร์ล่วงหน้าไปแล้ว เพื่อนสมาชิกท่านอื่นจะร่วมด้วยช่วยกันแจ้งก็ยินดีครับ จากคุณ : หอมทวนลม เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 08:08:33

ความคิดเห็นที่ 18 โกหัญวิธี ตอนที่ 1 ดูจากที่นี่ครับ Y9265205 โกหัญวิธี ของ สำนักธรรมกาย http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9265205/Y9265205.html จากคุณ : หอมทวนลม เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 08:37:15

ความคิดเห็นที่ 19 ท่านเจ้าคุณประยุทธ์ ท่านไม่ได้ได้ยกท่านเองเหนือพระอรหันต์นะจ๊ะ แต่ไอ้แว่นปลอมบวช ทำสปา นั่งกินจังเกียมทู้ ปล่อยกู้ทำบุญอำมหิต ยกตัวเองเหนือกว่าพระอรหันต์ เหนือกว่าพระพุทธเจ้าจ๊ะ "ต้นธาตุ ต้นธรรม " ไงจ๊ะ จากคุณ : Winter Tear เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 08:44:17

ความคิดเห็นที่ 20 กระจ่างเลยครับ ... อีกหนึ่งเสียงที่ขอเชิญคุณกรรไกรรัตนะแวะเข้าครับ ... ปล.ไม่ติดใจเรื่องที่คุณกรรไกรฯเชื่อในหนังสือนั่น      แต่อยากรับฟังความเห็นของคุณกรรไกรฯครับ จากคุณ : ltf06 เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 08:53:49

ความคิดเห็นที่ 21 พระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต) ฟังธรรมจากท่าทีไรก็เพลิน เพราะเพียบไปด้วยปัญญาและความรู้รอบ ตอบจนหมดข้อสงสัย มีคนบางจำพวกช่าง[^_^] ไปไหนได้นรกคือที่ของมัน จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 09:18:53

ความคิดเห็นที่ 22 กรรมจริงๆ โหวตให้ก่อน เดี๋ยวปริ้นท์กระทู้ทั้งสองออกไปอ่าน ข้างนอกก็ยุ่ง ข้างในก็ยุ่ง เน็ตก็พัง - -" จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 09:52:27

ความคิดเห็นที่ 23 โหวตครับ เรื่องแบบนี้เป็นหน้าที่ ของอุบาสก อุบาสิกา ที่จะช่วยทำนุบำรุงศาสนา พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่ดีแล้วที่ชอบแล้ว ให้ดำรงอยู่ในศาสนาต่อไป จากคุณ : มอสคุงอะครับ เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:15:13

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : หอมทวนลม เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:28:16

ความคิดเห็นที่ 25 จากคุณ : หอมทวนลม เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:29:00

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณในความพยายามของจขกท. ที่จะเสนอความจริง เรียบเรียงเป็นคห.สั้นๆ แบบนี้ดีแล้วค่ะ อ่านง่ายกว่ากระทู้แรก ส่วนเนื้อความนั้นไม่ต้องพูดถึง แจ่มแจ้งสุดยอด นมัสการพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต) มา ณ โอกาสนี้ค่ะ ยอดเยี่ยมไร้เทียมทานจริงๆ ส่วนตัวชอบอ่านการโต้แย้งของพระอริยบุคคล จะได้รู้ว่าเราจะตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามอย่างไร จึงจะไม่ผิดศีลและอยู่ในพรหมวิหาร โหวต... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:38:55

ความคิดเห็นที่ 27 มาโหวตค่ะ จากคุณ : หญ้าสีเขียว เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 11:04:40

ความคิดเห็นที่ 28 โหวตครับ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 11:31:24

ความคิดเห็นที่ 29 แง๊  กิฟหมด   เดินหน้าต่อ ทำความจริงให้ปรากฎ ! (เหนื่อยหน่อยนะคะ สู้ สู้ ค่ะ) จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 12:18:31

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณ คุณระนาดเอกครับ ยิ่งอ่าน ยิ่งศรัทธาท่านพระพรหมฯครับ ท่านชี้แจงได้ตรงประเด็น สุภาพ และละเอียด จนไม่ต้องมากังขาอะไรอีก ผมดีใจที่ประเทศไทยมีพระดีเช่นนี้ครับ ท่านต้องคอยมาชี้แจงพวกมารศาสนาพวกนี้ไม่รู้กี่ครั้ง ต่อกี่ครั้ง และสงสารคนที่มองท่านในทางอคติ เขาช่างปิดกั้นจากของแท้โดยแท้จริงครับ จากคุณ : เป็ดจิ๋ว เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 12:27:41

ความคิดเห็นที่ 31 ท่านเจ้าคุณประยุทธ์ อธิบายทีเดียว ธรรมเกรียน ล้มไม่เป็นท่าเลยจ๊ะ ท่านอธิบายมีเหตุผล มีที่มา ที่ไป จ๊ะ ธรรมเกรียนเลย"อุเบกขาแตก" จ๊ะ สงสัยคงแอบกดลบแหงๆเลย จากคุณ : Winter Tear เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 13:02:02

ความคิดเห็นที่ 32 กรณี คุณกรรไกรรัตนะ เป็นตัวอย่างที่ดีมากที่จะร่วมกันต่อต้านการลงนามใน MOU สำนักเหลือบจานบินสามารถสร้างสมองนายกรรไกรรัตนะ จนขาดไร้สติปัญญาที่จะเปิดรับข้อมูล แล้วเยาวชนของชาติเล่า ... จะเกิดอะไรขึ้นกับน้องๆ เหล่านั้น ???? ไอ้สำนักจานบินนี่มันชั่วเหลือบรรยายจริงๆ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 53 17:41:33 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 53 13:06:55 จากคุณ : Faith & Hope เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 13:06:28

ความคิดเห็นที่ 35 ศ.ดร.ระวี ภาวิไล อาจารย์พิเศษธรรมสถาน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ให้สัมภาษณ์ถึงการทำบุญมากได้บุญว่า ต้องทำความรู้จักกับคำว่าบุญเสียก่อนว่าบุญคือความสุข ก็หมายความว่าใจที่เป็นกุศล ใจที่มีความสุขอันเกิดจากการกระทำในสิ่งที่ดีงาม ในทางพุทธศาสนาแล้วเป็นการเผื่อแผ่แบ่งปันหรือทาน อีกคำหนึ่งที่น่าสนใจคือศีลหมายถึงการควบคุมตัวเองให้ประพฤติปฏิบัติตนอยู่ในความดีงาม ละเว้นในสิ่งที่ควรละเว้นมีวินัยในตนเอง การภาวนาคือการพัฒนาจิตใจให้เกิดความสงบรู้เท่ารู้ทันโลกและชีวิต นอกจากที่กล่าวมาแล้วการทำบุญยังสามารถทำด้วยการช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ซึ่งเป็นการทำบุญด้วยกันทั้งสิ้น ถ้าทำบุญได้ดังที่กล่าวมาแล้วนี้เท่ากับทำมากได้มาก แต่ถ้าเป็นการทำบุญด้วยการควักเงินจ่าย การทำบุญเป็นตัวเงินนั้นหมายความว่า เงินนั้นเป็นทรัพย์สมบัติที่สร้างสะสมเอาไว้ สำหรับแลกเปลี่ยนเครื่องช่วยอำนวยความสะดวกความสบายต่อชีวิตของคน การที่จะให้เงินใครไปต้องเกิดจากใจที่เสียสละ ฉะนั้นการที่คนจะใช้เงินทำบุญมากขึ้นอยู่ที่ฐานะทางการเงินของคนนั้น ๆ ทำตามที่มีที่ทำบุญได้ไม่ใช่มีน้อยแล้วทำมาก ในคำสอนที่เป็นที่ยอมรับในทางพุทธศาสนานั้น ยึดที่จิตใจในความช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น ไม่ใช่เป็นการทำบุญเพื่อประโยชน์ที่จะย้อนกลับมา ประโยชน์ที่จะย้อนกลับมาเป็นความโลภของคนนั้น ๆ ผู้ใดก็ตามที่มากระตุ้นให้เกิดความโลภเพื่อให้ยอมทำบุญ จึงไม่ใช่ผู้ที่เหมาะแก่การนับถือว่าเป็นผู้ดำเนินตามรอยพระพุทธองค์ สำหรับการทำบุญหรือบอกบุญก็ตามเป็นการมาบอกกล่าวให้ได้รับรู้ว่ามีงานบุญ เช่นการมาบอกให้ทราบว่าที่วัดนั้นวัดนี้มีการเทศน์ฟังธรรม น่าที่จะได้ไปร่วมฟังธรรมกัณฑ์เดียวกัน ไม่ใช่มาบอกว่าต้องเป็นกรรมการทำบุญ 5,000 บาท เป็นประธานกรรมการ กี่ร้อยบาทกี่พันบาท ไม่ได้เป็นเช่นว่านี้ผิดหมดแล้วเมื่อผิดขั้นเล็กก็จะผิดในขั้นที่ใหญ่กว่าได้ ส่วนเรื่องของพระประจำกายนั้นไม่ต้องมีใครมาสร้างให้ การที่เป็นผู้ใฝ่ดีงามก็ถือว่ามีพระประจำกายแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปให้ใครมาสร้างหรือสร้างเอง ธรรมชาติของคนย่อมใฝ่ดีสิ่งดีเมื่อใฝ่ดีมากขึ้น ๆ จนถึงดีที่สุดก็เปรียบได้ดังพระ ทุกคนมีโอกาสที่จะพัฒนาความรับรู้หรือปัญญา ให้รู้ซึ้งถึงขั้นที่ว่าธรรมชาติที่ดีที่สุดคือพระที่มีอยู่ในตัวเราเอง ไม่ได้สร้างขึ้นด้วยวัตถุ "ทีนี้เจ้าลัทธิไหนก็ตามจะมาตั้งแนวคิดเพิ่มเติมขึ้นมา โดยให้นั่งเพ่งองค์พระอย่างนั้นอย่างนี้อันนั้นเป็นเทคนิคของเขา เป็นวิธีการเฉพาะตัวแต่ไม่ใช่วิธีการที่ใช้กันโดยทั่วไป เพราะฉะนั้นการสร้างพระในตัวจึงไม่ต้องไปเสียเงินให้ใคร ใครทำกรรมดีก็จะได้แต่สิ่งที่ดี ใครคิดคดทรยศก็จะได้แต่สิ่งที่เลวร้าย ใครทำใครได้นี่คือการปฏิบัติธรรม" ต่อข้อถามถึงปาฏิหาริย์ ดร.ระวี กล่าวว่า ถ้าได้ศึกษาพุทธศาสนาจะทราบว่าปาฏิหาริย์มีมาตลอด ซึ่งปาฏิหาริย์เป็นปรากฏการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นตามปกติ มักเกิดขึ้นด้วยการสร้างเงื่อนไข เหตุปัจจัยถึงจะพร้อม ปาฏิหาริย์ถึงจะเกิด อย่างในสมัยก่อนคนป่าเห็นของที่เป็นโลหะลอยมาในอากาศ สำหรับคนป่าต้องเป็นเรื่องของปาฏิหาริย์ ดังนั้นอะไรก็ตามที่ไม่มักคุ้นไม่ใช่วิถีธรรมดาเกิดขึ้นย่อมเป็นปาฏิหาริย์ทั้งนั้น พระพุทธเจ้าก็เคยแสดงปาฏิหาริย์ ซึ่งโดยปกติพระองค์จะไม่ทำ แต่เมื่อมีความจำเป็นก็ต้องแสดงให้เห็นถึงความไม่ดี พร้อมทั้งสั่งสอนด้วยว่าสิ่งเหล่านี้มิได้มีความสำคัญในการที่คนจะมีชีวิตสมบูรณ์ได้เลย คนที่ทำปาฏิหาริย์ได้ก็มี ที่ทำปาฏิหาริย์ปลอมก็มีมากมายในประวัติศาสตร์การเผยแผ่ศาสนา คนทำหลอกกันมามากแล้ว ส่วนที่มีการเกิดภาพบนดวงอาทิตย์ ว่า จิตของคนเราสามารถฝึกให้เห็นอะไรได้มากมาย ซึ่งจะไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย ระบบนี้เป็นระบบฝึกให้สร้างภาพเห็นดวงแก้ว เห็นได้ชัดเห็นอยู่ตรงกลางกายเห็นได้จนกระทั่งจะเดินไปทางไหน ก็ให้รู้สึกมีดวงแก้วอยู่กลางตัวจริง ๆ เป็นการฝึกให้ใจปรุงแต่งสิ่งที่ไม่มีให้มี ฝึกจนชำนาญจนไม่รู้ตัวว่าจิตหลอกแล้ว เป็นการหลอกขั้นที่หนึ่งส่วนขั้นที่สองฝึกให้กลางดวงแก้วนั้นมีร่างอะไรก็ได้นั่งอยู่ตรงกลาง สิ่งเหล่านี้เป็นการฝึกแต่มาเรียกว่าเป็นการปฏิบัติธรรม เรื่องการสร้างภาพนี้อย่าเข้าใจว่าเป็นกรณีของสำนักนี้เท่านั้นที่ทำได้ ในประเทศเนปาล อินเดียเหนือ และ ลัทธิมหายานทำกัน โดยมีพระโพธิสัตว์ประจำตัวและก็ใช้คำสอนว่าพระโพธิสัตว์มีรูปร่างอย่างไร หน้าตาอย่างไร แต่งกายอย่างไร ภาพรวมทั้งหมดมีการบอกกล่าวกันให้ทราบแล้ว ครูหรืออาจารย์ผู้สอนการนั่งสมาธิก็จะบอกให้รู้ว่าพระองค์ประจำตัวคนนี้หรือคนนั้นองค์นี้ คนที่ถูกฝึกก็จะนั่งจนกระทั่งเห็น ไปไหนก็จะมีพระโพธิสัตว์ไปด้วยแบบเดียวกันนี้เลย เมื่อเป็นได้ถึงขนาดเห็นได้ตามที่ถูกบอกไว้ ก็จะทำอะไรก็ได้ตามที่ถูกเจ้าลัทธิสั่งลงมา เป็นการเรียกจิตใต้สำนึก อาทิ เราเป็นเจ้าโลก เป็นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก อะไรก็จะที่สุดในโลก ในนามของชาติในนามของศาสนา "เทคนิคดังกล่าวนี้ถูกนำไปใช้กันทั่วทั้งโลก รูปแบบการทำด้วยวิธีการเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องน่าเป็นห่วงแต่เป็นเรื่องของความน่าสยดสยองเหมือน กับสาวสวยแต่เป็นเอดส์ซึ่งเราไม่รู้" ทุกศาสนาภายหลังจากองค์ศาสดาสิ้นแล้วคำสอนมักถูกบิดเบือน เพราะไม่มีพระศาสดาคอยกำราบ อย่างธรรมกายก็เช่นกันมีในพระไตรปิฎกไม่กี่คำ แต่การตีความหมายพุทธพจน์นี้ แล้วแต่ผู้ที่นำมาตีความหมาย ถ้านับถือพระไตรปิฎกฉบับเถรวาท ซึ่งเป็นการรวบรวมถ้อยคำที่อ้างว่าเป็นพุทธพจน์ ตกทอดมา 2541 ปีแล้ว ในระหว่างที่กำลังตกทอดมานี้ ใครจะเอาอะไรไปแอบเสียบเข้ามาไม่มีใครรู้เลย แล้วยังวินิจฉัยยาก อีกประการหนึ่งคือคำที่ใช้ในพระไตรปิฎกสั้น ต้องอาศัยการตีความก็เกิดมีอาจารย์ตีความตามมาและเกิดอัตโนมัติจารย์ อัตโนมัติจารย์ก็คืออัตตาของผู้ตีความเป็น การตีความของสำนักโน่นนี่ซึ่งเป็นมติส่วนบุคคล จึงเป็นคำตอบได้ว่าการตีความคำว่าธรรมกายเป็นอัตโนมัติหรือพุทธมติ. จากคุณ : Inquirer เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 17:30:40

ความคิดเห็นที่ 36 "ทีนี้เจ้าลัทธิไหนก็ตามจะมาตั้งแนวคิดเพิ่มเติมขึ้นมา โดยให้นั่งเพ่งองค์พระอย่างนั้นอย่างนี้อันนั้นเป็นเทคนิคของเขา เป็นวิธีการเฉพาะตัวแต่ไม่ใช่วิธีการที่ใช้กันโดยทั่วไป เพราะฉะนั้นการสร้างพระในตัวจึงไม่ต้องไปเสียเงินให้ใคร ใครทำกรรมดีก็จะได้แต่สิ่งที่ดี ใครคิดคดทรยศก็จะได้แต่สิ่งที่เลวร้าย ใครทำใครได้นี่คือการปฏิบัติธรรม" "เทคนิคดังกล่าวนี้ถูกนำไปใช้กันทั่วทั้งโลก รูปแบบการทำด้วยวิธีการเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องน่าเป็นห่วงแต่เป็นเรื่องของความน่าสยดสยองเหมือน กับสาวสวยแต่เป็นเอดส์ซึ่งเราไม่รู้" จากคุณ : Inquirer เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 17:38:25

ความคิดเห็นที่ 37 วันนี้คุณกรรไกรรัตนะ เข้ามาตอบ 3-4 กระทู้  แต่ไม่ยอมเข้ามาตอบกระทู้ โกหัญวิธีทั้ง 2 กระทู้นี้แฮะ ผมคิดว่าคุณกรรไกรรัตนะเข้ามาอ่านกระทู้ทั้งสองนี้แล้ว  แต่ไม่กล้าเข้ามาตอบในนี้  เพราะไม่มีอะไรจะชี้แจง  เนื่องจากถูกคุณระนาดเอกจับโกหกได้จะจะ คาหนังคาเขาอย่างนี้  แถไปเป็นอื่นไม่ได้  จึงกลับไปแก้ไขความเห็นและลบลิงค์ที่โยงไปยังเวบลิงค์ของ เบญจ์ บาระกุล ออกทุก ๆ กระทู้ แล้วอ้างว่า ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาตอบ เพื่อนสมาชิกลองเข้าไปตรวจสอบดูสิครับ โดนคุณระนาดเอกเอารายละเอียดมีแจกแจงถี่ยิบอย่างนี้ แกคงไม่มีอะไรที่จะชี้แจงด้วยเหตุผลและหลักฐาน แกจึงลบลิงค์และความเห็นเหล่านั้นออกทั้งหมด Y9235031 ชาวพันทิพโต๊ะศาสนาอยากล่ารายชื่อ ต้าน MOU พันล้าน ของสำนักคลองสาม กันไหม? http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9235031/Y9235031.html#168 Y9260229 (เรื่องเก่าของธรรมโกย)บร๊ะโพธิสัสไชยบูลย์ต้องเปิดกิจการค้า น้ำมันเพื่อพาคนข้ามวัฏฏะสงสารจ๊ะ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9260229/Y9260229.html#15 Y9263300 หมอลักษณ์ ฟันธง มีจานบินคุ้มครองศีลธรรม ยิ่งบุญมาก ยิ่งรวย เศรษฐกิจยิ่งดีจ้า http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9263300/Y9263300.html#33 จากคุณ : หอมทวนลม เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 18:33:43

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้าให้ดี ลองหลังไมค์ไปตามตัวสิครับ ผมเองตอบกระทู้ไป  บางทีย้อนกลับมาหากระทู้ที่เคยตอบไม่เจอก็มีนะครับ จากคุณ : hollowpig เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 18:44:02

ความคิดเห็นที่ 39 จับมือกับ เฒ่าพันปี มาพร้อมก้นเลยดีกว่า นะครับ คุณกรรไกรรัตนะ จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 18:53:45

ความคิดเห็นที่ 40 กระทู้นี้ และโกหัญวิธี ของ สำนักธรรมกาย (ภาค ๑) คงจะได้ใช้อ้างอิงอีกหลายๆ ครั้งในวันข้างหน้า ช่วยกันเก็บเข้า "คลังกระทู้" ด้วยนะคะ (ไม่ทราบต้องกดกี่ครั้งถึงจะเข้าคลัง) จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 20:35:57

ความคิดเห็นที่ 41 จัดมาอีกนะป๋า โหวต..โลดดด จากคุณ : Yogi Playgirl เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 20:42:49

ความคิดเห็นที่ 42 มาร่วมกันทำหน้าทีชาวพุทธที่แท้ค่ะ จากคุณ : นิดนึง (สติมา) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 53 01:40:32

ความคิดเห็นที่ 43 เดาว่าสาวกจานบินตัวพ่อ คงสั่งการต่อเหล่าสมุนให้ "วางอุเบกขาแบบควายๆ" มุกไม้ตายในยามที่จนด้วยหลักฐาน แถไม่ออก แถกไม่ได้ จึงต้องแสร้ง "ตายหมู่" ชั่วคราว ! จากคุณ : Squires เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 53 10:40:58

ความคิดเห็นที่ 44 กระทู้ดีๆแบบนี้ต้องให้กิฟ+โหวด จากคุณ : ขยันและอดทน เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 53 17:40:01

ความคิดเห็นที่ 45 ท่านพระพรหมคุณาภรณ์ ท่านเป็นเสาหลักของพุทธเราจริงๆ ท่านรู้ลึก รู้กว้าง ได้ดีมากจริงๆ เป็นบุญของพวกเราที่มีท่านอยู่ได้ทำความเข้าใจในพระพุทธศาสนาเพิ่มขึ้นก็เพราะได้อ่านงานของท่าน เป็นบุญจริงๆ เลย คิดถึงท่านแล้วปิติใจมากๆ เลย ทำไมพวกคนชั่วถึงจ้องทำลายท่านจังเลย แม้แต่ฝรั่งที่ได้อ่านงานของท่านยังนิยมยกย่องท่านเลย เลวจริงๆ เลยเจ้าพวกนี้ มีพวกนี้อยู่ในโลกยังดีไม่ได้เท่าหมาเลย น่าจะตกนรกไปเสีย อยู่ไปก็รกโลก ทำแต่ความเดือดร้อน จากคุณ : ไม้แดง เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 53 22:17:18

ความคิดเห็นที่ 46 โกหัญวิธี ของ สำนักธรรมกาย (ภาค ๓) - ปลอมปนพระไตรปิฎกคอมพิวเตอร์ ! http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9273528/Y9273528.html จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 53 00:56:13

ความคิดเห็นที่ 47 กรณี คุณกรรไกรรัตนะ เป็นตัวอย่างที่ดีมากที่จะร่วมกันต่อต้านการลงนามใน MOU สำนักเหลือบจานบินสามารถสร้างสมองนายกรรไกรรัตนะ จนขาดไร้สติปัญญาที่จะเปิดรับข้อมูล แล้วเยาวชนของชาติเล่า ... จะเกิดอะไรขึ้นกับน้องๆ เหล่านั้น ???? ไอ้สำนักจานบินนี่มันชั่วเหลือบรรยายจริงๆ จากคุณ : Faith & Hope เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 53 13:48:30

ความคิดเห็นที่ 48 ร่วมโหวตให้แล้วน่ะครับ จากคุณ : Mr.JacKy เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 53 18:49:20

ความคิดเห็นที่ 49 มาช่วยโหวต...ขจัดมารศาสนา จากคุณ : ลุง Tom เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 53 19:21:31

ความคิดเห็นที่ 50 มาหาความรู้เพิ่มเติม โหวตให้เต็มที่ จากคุณ : samr เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 53 08:08:34

ความคิดเห็นที่ 51 ชีวิตคนเรานั้นสั้น จงรีบทำดีทำบุญ คิดถึงบุญอยู่ทุกลมหายใจ ขอให้ทุกคนเจริญในธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าโดยแท้จริงครับ คิดดี ทำดี จิตใจก็จะดีตามด้วยนะครับ ไม่ได้ฝักใฝ่ฝ่ายใดนะครับ บุณรักษาทุก ๆ ท่านครับ สาธุ จากคุณ : nay_nay เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 11:58:02

ความคิดเห็นที่ 52 มือมืดคนเดิม... แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 53 23:47:12 จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 23:42:41

ความคิดเห็นที่ 53 ใครตามลบหว่า? จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 23:44:14

ความคิดเห็นที่ 54 มันตามลบทุกกระทู้เลย จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 23:45:09

ความคิดเห็นที่ 55 คห.52 ปล่อยผ่านตัดหน้าเรา : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 23:45:19

ความคิดเห็นที่ 56 มาโหวตให้อีก จากคุณ : ลุง Tom เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 19:42:13

ความคิดเห็นที่ 57 ทำไมวัดนี้ต้องออกทีวีเชิญชวนคนไปบวช โหวตแน่ๆ จากคุณ : samr เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 15:55:28

ความคิดเห็นที่ 58 โหวตค่ะ จากคุณ : loveBi เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 16:56:42

ความคิดเห็นที่ 59 โหวตครับ จากคุณ : ลุง Tom เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 09:05:43

ความคิดเห็นที่ 60 อ.ประยุทธ์ แสดงธรรมได้อย่างมีหลักการ อ้างถึงแหล่งที่มา จากธรรมะที่แสดงไว้ ให้ความรู้(แหล่งที่มา) มากกว่าความคิดเห็น ติดตามอ่าน และฟังงานของท่านมามาก เป็นพระนักปราชญ์ ที่น่าเคารพเลื่อมใสในปัญญา อย่างมากมาย ขนาด UNESCO ถวายเกียรติรางวัลให้ แต่ถึงแม้ UNESCO จะไม่ถวายเกียรติรางวัลให้ ผมก็ยังชื่นชมและ ภูมิใจที่ชาวพุทธมีพระเช่นท่านครับ จากคุณ : หน้ากาก ธรรมะ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 16:47:52

ความคิดเห็นที่ 61 Vote จากคุณ : ลุง Tom เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 17:04:53