ความคิดเห็นที่ 1 --ทำแล้วรู้สึกใจสงบเป็นสมาธิ ก็ถือว่าถูกต้องทั้งหมดครับ จะสั้น จะยาว จะลึก จะตื้น ล้วนได้ทั้งนั้นถ้าเราทำแล้วใจสงบครับ ตัวอย่างก็มีครับ ให้เด็กๆลองนึกถึง ซาลาเปาในท้องตัวเอง สักพัก ซาลาเปากลายเป็นดวงแก้วใสสว่างขึ้นมาเองเพราะเด็กนึกได้ง่าย(เด็กชอบกิน) ใจก็สงบรวมเป็นสมาธิได้เร็ว ดวงสว่างก็เกิดขึ้นมาเอง เป็นต้น จะเริ่มต้นอย่างไรนั้นไม่สำคัญ(วิธีฝึกสมาธิเริ่มต้นในพระพุทธศาสนามี40วิธี) แต่สุดท้ายเมื่อใจสงบรวมลงเป็นสมาธิแล้ว ใจจะสว่างขึ้นมาเองทุกๆคนครับ ลองพิจารณาดูนะครับ ขอบคุณมากครับ ปล.มิจฉาสมาธิ คือ สมาธิแบบฤาษี ที่เอาใจออกไปนอกตัว ,สัมมาสมาธิ คือการเอาใจมาอยู่ในตัวเราเองนะครับ(พิจารณาตัวเราเองครับ) แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 16:34:03 จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 16:32:49

ความคิดเห็นที่ 2 สมาธิ คือ จิตอยู่ในอารมณ์เดียว เป็นเจตสิกที่เกิดได้กับจิตทุกดวงทั้งกุศลและอกุศล อกุศล ได้แก่ เล่นไพ่ได้ทั้งวันไม่เบื่อ ตกปลาทั้งวันไม่เบื่อ เล็งปืนล่าสัตว์อย่างอดทน เป็นต้น กุศล ได้แก่  การดูลมหายใจเข้าออกจนจิตสงบ การเพ่งกสิณจนได้ฌาณ เป็นต้น สมาธิที่เกิดกับอกุศล เป็น มิจฉาสมาธิ  สมาธิที่เกิดกับกุศลเป็น สัมมาสมาธิ แต่มีข้อแม้อีกเยอะแต่ขี้เกียจพิมพ์ เอาแค่นี้พอ จากคุณ : ป.ปลา (palara) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 19:13:37

ความคิดเห็นที่ 3 เอาใจไปอยู่ตรงไหน ก็เป็นมิจฉาสมาธิทั้งนั้นแหละครับ สัมมาสมาธิ คือ อาการของจิตที่ตั้งมั่น ไม่เกาะกับอารมณ์อันใด เพิ่มเติม แม้แต่เอาจิตไปเพ่งจิต ก็ไม่ใช่สัมมาสมาธิ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 19:19:05 จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 19:16:49

ความคิดเห็นที่ 4 ผม เห็น อย่างนี้ครับ ผม คน หนึ่ง ที่ฝึกเอง ที่บ้านไม่มี ใคร สอนจริงๆจังๆ ครับ ฟัง เขามา จำเขามาแล้วทำเองครับ จากที่อ่าน ของคุณ goodfriday จาก กระทู้ ที่ ให้มานะครับ นั้น น่า จะเป็น การ เริ่่มต้น มากกว่าครับ ผม คิดว่า ถ้า ทำจน ชำนาญ แล้ว ก็ จะรู้ อาการ ต่างๆ ได้ เร็วขึ้น ครับ จน เป็น การรู้ นะครับ รู้ ที่ไม่ต้อง มีคำ กำกับ มีสติรู้ ได้เลย เหมือน ผม เคย ได้อ่าน บางท่าน ว่าไว้ว่า เมื่อ ทำสมาธิิไปเรื่อยๆ คำจะหาย เหลือแต่ อาการรู้ ซึ่งผม คิดว่า ถ้าทำบ่อยๆ จนชำนาญ แล้ว คำภาวนา ก็ ไม่น่านานครับ ก็ จะเข้าอาการรุ้ได้ไวขึ้น ครับ ยิ่ง ถ้า จับ ความรู้สึกช่วงการรุ้ได้แล้ว ก็น่าะเริ่มนั่งสมาธิ ที่อาการรู้ได้เลย นะครับ ---------- ขอย้ำ ทั้งหมดนี่ คิดเอง นะครับ ไม่มีครูท่านใดแนะนำมา จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 21:05:54

ความคิดเห็นที่ 5   ๗. มหาจัตตารีสกสูตร (๑๑๗) [๒๕๒] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-              สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเชตวัน อารามของ อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียก ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสแล้ว ฯ             พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงสัมมาสมาธิของพระอริยะ อันมีเหตุ มีองค์ประกอบ แก่เธอทั้งหลาย พวกเธอจงฟังสัมมาสมาธินั้น จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าวต่อไป ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคว่า ชอบแล้ว พระพุทธเจ้าข้า ฯ อยากรู้ว่าพระพุทธองค์ตรัสต่อว่าอย่างไร ?  ? ?  เหมือนหรือต่างจากที่ท่านปฏิบัติอย่างไร  ?   ? ?   โปรดติดตามอ่านได้ที่ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_name.php?name=_%C1%CB%D2%A8%D1%B5%B5%D2%C3%D5%CA%A1%CA%D9%B5%C3&book=9&bookZ=33 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 22:02:36 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 21:56:07 จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 21:55:27

ความคิดเห็นที่ 6 สัมมาสมาธิ ก็คือสมาธิที่มีสัมมาทิฎฐิเป็นบาทเบื้องต้น เอาแบบง่าย ๆ ก็คือ มีความเข้าใจและความตั้งใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับสมาธิ เช่น ตั้งใจทำสมาธิให้ใจสงบไม่ฟุ้งซ่าน ตั้งใจทำสมาธิให้กิเลสลดลง ตั้งใจทำสมาธิเพื่อเจริญรอยตามพระอริยะ เป็นต้น แล้วก็ต้องเข้าใจถูกด้วยว่า สมาธินั้นควรทำใจอย่างไร ควรตั้งใจแบบไหน ควรปรับใจอย่างไร ฯลฯ หากความตั้งใจไม่ถูกต้องตั้งแต่ต้น ก็มักจะได้เรียนรู้วิธีผิด ๆ มาเป็นธรรมดา เช่น การทำสมาธิเพื่อให้หนังเหนียว การทำสมาธิเพื่อทำนายทายทัก การทำสมาธิเพื่อให้ผู้อื่นเห็นว่าเป็นผู้ทรงธรรม การทำสมาธิเพื่อจะได้อยู่เหนือผู้อื่น ความตั้งใจเหล่านี้ จะทำให้สมาธิเป็นมิจฉาสมาธิได้ทั้งสิ้น เพียงแต่จะมิจฉาขนาดไหน โดยรวมแล้ว ผลของสัมมาสมาธิจะทำให้กิเลสลดลงอย่างเห็นได้ชัด เช่น เคยเป็นคนมักโกรธ ทำสมาธิมากเข้าก็จะใจเย็น และไม่ค่อยโกรธ เคยเป็นคนฟุ้งซ่านไม่มีสติ ทำสมาธิมากเข้าก็จะมีสติ คิดอะไรมีเหตุมีผล เป็นต้น ส่วนว่าจะเป็นสัมมาสมาธิขนาดไหน ยังเป็นเรื่องยากสำหรับปุถุชนที่จะกะเกณฑ์เอาได้ มิฉะนั้น คงไม่จำเป็นต้องมีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าคอยแนะนำสั่งสอนแม้กระทั่งผู้มีบารมีแก่กล้าเป็นแน่ ฉะนั้น ในเบื้องต้น ให้ตั้งเป้าหมายในการทำสมาธิให้ถูกต้อง เน้นความบริสุทธิ์ของใจเป็นหลัก เน้นการลดละกิเลสคือ โลภ โกรธ หลง เป็นหลัก อย่าไปนั่งเพื่ออาจารย์ อย่าไปนั่งเพื่อรักษาคำสอน อย่าไปนั่งเพื่ออะไรทั้งสิ้น เรานั่งเพื่อตัวของเราเองจะได้มีใจที่บริสุทธิ์หลุดพ้นจากกิเลสเท่านั้น เมื่อมีเป้าหมายถูกต้องแล้ว ก็จะพบทางที่ถูกต้องได้ในที่สุด จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 23:06:38

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้านั่งสมาธิเพื่อลด ละ ดับตัณหา ราคะ โทสะ โมหะ อกุศลต่างๆได้ นั่นคือสัมมาสมาธิครับ ถ้านั่งสมาธิแล้ว กุศลตกไป อกุศลเจริญขึ้น ราคะ โทสะ โมหะ ตัณหาเกิดขึ้น เจริญขึ้น นั่นคือมิจฉาสมาธิ ส่วนแบบไหนนั้น ไม่จำเป็นเท่าไหร่ เพียงแต่ยิ่งรูปแบบมาก พิธีการมาก ก็จะยิ่งเนิ่นช้าแค่นั้น จากคุณ : oiooo (oiooo) เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 00:24:49

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้ามุ่งกล่าวถึงสมาธิที่เป็นองค์ของอริยมรรคมีองค์ ๘  สมาธิใดที่เพ่งจิตไปจับอารมณ์ใดๆที่นอกจากรูปนามขันธ์ ๕ ของคนผู้เพ่งนั้นเอง ก็ถือว่าเป็นมิจฉาสมาธิ แต่สมาธิอื่นๆ  ที่ไม่ได้ทำงานในองค์ของอริยมรรค  เช่น สมาธิในพรหมวิหารหรืออัปปมัญญา  ที่เพ่งโดยใช้สัตว์อื่นๆเป็นอารมณ์   ก็ไม่ถือว่าเป็นมิจฉาสมาธิ (  อารมณ์  ในภาษาธรรมะ  หมายถึง อะไรก็ตามที่จิตไปรู้ หรือไปจับหรือไปเกาะไว้   เช่น สมมุติเราแหงนมองดวงดาวบนท้องฟ้า  ภาพของดวงดาวนั้นก็เป็นอารมณ์ของจิตของเราที่มารับรู้ทางตาเป็นรูปารมณ์   หรือได้ยินเสียงคนกำลังตีตะปู  เสียงตีตะปู โป๊กๆๆ นั้น คืออารมณ์ของจิตทางหู  เรียกว่า สัททารมณ์  ) จากคุณ : ศิษย์พระป่า เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 03:14:47

ความคิดเห็นที่ 9 ... ความเข้าใจที่ได้อ่านความคิดเห็นพอจะสรุปได้ดังนี้ครับ ท่านที่ 1 "มิจฉาสมาธิ คือ สมาธิแบบฤาษี ที่เอาใจออกไปนอกตัว ,สัมมาสมาธิ คือการเอาใจมา อยู่ในตัวเราเอง" ท่านที่ 2 "สมาธิที่เกิดกับอกุศล เป็น มิจฉาสมาธิ  สมาธิที่เกิดกับกุศลเป็น สัมมาสมาธิ" ท่านที่ 3 "เอาใจไปอยู่ตรงไหน ก็เป็นมิจฉาสมาธิทั้งนั้น สัมมาสมาธิ คือ อาการของจิตที่ตั้งมั่น ไม่เกาะกับอารมณ์อันใด แม้แต่เอาจิตไปเพ่งจิต ก็ไม่ใช่สัมมาสมาธิ" ท่านที่ 4 " ทำสมาธิไปเรื่อยๆ คำจะหาย เหลือแต่ อาการรู้" ท่านที่ 5 "สัมมาสมาธิของพระอริยะ อันมีเหตุ มีองค์ประกอบ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ"     อธิบายเพิ่มเติม จากเนื่้อหาในพระไตรปิฏก กล่าวสรุปรวมๆได้ว่า ในมรรคทั้ง 8 นั้น มีสัมมาสมาธิเป็น หลักแยกออกจาก มรรคทั้ง 7 ( สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ) และใน มรรค 7 นั้น หากมี สัมมาสติเป็นที่ตั้ง สมบูรณ์ ก็จะทำให้ มรรคที่เหลือทั้ง 6 ( สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ) นั้นไม่กลายเป็นมิจฉา     แต่ในมรรคทั้ง 8 นั้น จะเริ่มต้นได้ ต้องมี สัมมาทิฐิ ก่อน หากไม่มีสัมมาทิฐิแล้ว มรรคทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้น      ยกตัวอย่าง มิจฉาทิฐิ คือ การที่คิดว่า ผลของการทำชั่วนั้นไม่มี เช่นไม่เคารพ บิดามารดา เชื่อว่าตายแล้วก็แค่ตายไม่มีผลของกรรมหรือเวรตามต่อไป       ดังนั้น สัมมาทิฐิ ก็คือ ต้องเชื่อก่อนว่า เรามีกรรม กุศล บาป บุญ นิพพาน ก่อน จึงจะนำไปสู่ "สัมมา" ในมรรคทั้งหมด ท่านที่ 6 "สัมมาสมาธิ ก็คือสมาธิที่มีสัมมาทิฎฐิเป็นบาทเบื้องต้น" ท่านที่ 7 "สัมมาสมาธิ คือ สมาธิที่  ลด ละ ดับตัณหา ราคะ โทสะ โมหะ อกุศลได้ มิจฉาสมาธิ คือ สมาธิที่ กุศลตกไป อกุศลเจริญขึ้น ราคะ โทสะ โมหะ ตัณหาเกิด ขึ้น เจริญขึ้น" ท่านที่ 8 "สมาธิใดที่เพ่งจิตไปจับอารมณ์ใดๆที่นอกจากรูปนามขันธ์ ๕ ของคนผู้เพ่งนั้นเอง ก็ถือ ว่าเป็นมิจฉาสมาธิ"                                                                                                     จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 04:55:50

ความคิดเห็นที่ 10 ...         ขออนุญาต discusion ครับ    ขอจัดกลุ่มก่อนครับ ท่านที่ 1 3 4 8 กล่าวถึง สาย สมถกรรมฐาน (จิต) ท่านที่ 2 5 6 7 กล่าวถึง สาย วิปัสสนากรรมฐาน (ปัญญา)   สมถกรรมฐาน คือกรรมฐานเป็นอุบายสงบใจ ได้แก่การปฏิบัติธรรมด้วยการบริกรรม เป็นการบำเพ็ญเพียรทางจิตโดยใช้สติเป็นหลัก ไม่เกี่ยวกับการใช้ปัญญา มุ่งให้จิตสงบ ระงับจากนิวรณ์ซึ่งเป็นตัวขัดขวางจิตไม่ให้บรรลุความดีเป็นสำคัญ สมถกรรมฐาน เป็นกรรมฐานที่มุ่งบริหารจิตเป็นหลัก คู่กับ วิปัสสนากรรมฐาน ที่มุ่ง การอบรมปัญญาเป็นหลัก    พอดีตอนที่ผมกระทู้ลืมนึกไปครับว่า สามารถตอบได้ทั้ง สมถกรรมฐาน และ วิปัสสนากรรมฐาน ต้องขออภัยที่ไม่ได้ชี้แจงตั้งแต่ต้นครับ   ถ้าเป็นไปได้ ท่านที่ 2 5 6 7 ถ้าเข้ามาอีกรอบ อยากขอความเห็นในสาย สมถกรรมฐาน ด้วยครับ แล้วเดี๋ยวผมจะสรุปอีกรอบพร้อมกันทีเดียวครับ      ยังรอท่านอื่น ด้วยครับ หากมีเวลารบกวนขอความคิดเห็นด้วยครับ "ปลาที่ยกขึ้นจากน้ำมาไว้บนบก ย่อมดิ้นรนกลับลงน้ำ ฉันท์ใด จิตที่ยกออกจากกิเลส ย่อมดิ้นรนเข้าหากิเลส ฉันท์นั้น"                                                                                                           ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 05:21:52

ความคิดเห็นที่ 11 สัมมาสมาธิ (องค์มรรคที่ ๘) กะตะโม จะ ภิกขะเว สัมมาสะมาธิ, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความตั้งใจมั่นชอบเป็นอย่างไรเล่า? อิธะ ภิกขะเว ภิกขุ, ...................... ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้, วิวิจเจวะ กาเมหิ, ......................... สงัดแล้วจากกามทั้งหลาย, วิวิจจะ อะกุสะเลหิ ธัมเมหิ, ............. สงัดแล้วจากธรรมที่เป็นอกุศลทั้งหลาย, สะวิตักกัง สะวิจารัง, วิเวกะชัง, ปีติสุขัง ปะฐะมัง ฌานัง อุปะสัมปัชชะ วิหะระติ, เข้าถึงปฐมฌาน ประกอบด้วยวิตก วิจาร, มีปีติและสุขอันเกิดจากวิเวกแล้วแลอยู่, วิตักกะวิจารานัง วูปะสะมา, ............ เพราะความที่วิตก วิจารทั้ง ๒ ระงับลง, อัชฌัตตัง สัมปะสาทะนัง เจตะโส, เอโกทิภาวัง, อะวิตักกัง อะวิจารัง, สะมาธิชัง ปีติสุขัง ทุติยัง ฌานัง อุปะสัมปัชชะ วิหะระติ, เข้าถึงทุติยฌาน, เป็นเครื่องผ่องใสแห่งใจในภายใน, ให้สมาธิเป็นธรรมอันเอกผุดมีขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร, มีแต่ปีติและสุขอันเกิดจากสมาธิแล้วแลอยู่, ปีติยา จะ วิราคา, ............................ อนึ่ง เพราะความจางคลายไปแห่งปีติ, อุเปกขะโก จะ วิหะระติ, สะโต จะ สัมปะชาโน, ย่อมเป็นผู้อยู่อุเบกขา มีสติและสัมปชัญญะ, สุขัญจะ กาเยนะ ปะฏิสังเวเทติ, .......... และย่อมเสวยความสุขด้วยนามกาย, ยันตัง อะริยา อาจิกขันติ, อุเปกขะโก สะติมา สุขะวิหารีติ, ชนิดที่พระอริยเจ้าทั้งหลาย, ย่อมกล่าวสรรเสริญผู้นั้นว่า, “เป็นผู้อยู่อุเบกขามีสติอยู่เป็นปรกติสุข” ดังนี้, ตะติยัง ฌานัง อุปะสัมปัชชะ วิหะระติ, .. เข้าถึงตติยฌานแล้วแลอยู่, สุขัสสะ จะ ปะหานา, .......................... เพราะละสุขเสียได้, ทุกขัสสะ จะ ปะหานา, ........................ และเพราะละทุกข์เสียได้, ปุพเพวะ โสมะนัสสะโทมะนัสสานัง อัตถังคะมา, เพราะความดับไปแห่งโสมนัสและโทมนัสทั้ง ๒ ในกาลก่อน, อะทุกขะมะสุขัง อุเปกขาสะติปาริสุทธิง, จะตุตถัง ฌานัง อุปะสัมปัชชะ วิหะระติ, เข้าถึงจตุตถฌาน, ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข, มีแต่ความที่สติเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์เพราะอุเบกขาแล้วแลอยู่, อะยัง วุจจะติ ภิกขะเว สัมมาสะมาธิ, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรากล่าวว่า ความตั้งใจมั่นชอบ. แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 09:39:28 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 09:38:38 จากคุณ : หมวยตัวดำ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 09:37:38

ความคิดเห็นที่ 12 มิฉาสมาธิ กับ สัมมาสมาธิ ต่างกันอย่างไรครับ อวิชชา (ความมืดของ จิตนี้ เป็นธรรมชาติประภัสสร ที่เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะ ราคะ โทสะ โมหะฯ) เป็น มารดา ของ ทิฏฐิ = มิจฉาทิฏฐิ วิชชา (อาสวักขยญาณ ของ จิตประภัสสร ไม่เศร้าหมองถาวรฯ) เป็น มารดา ทิฏฐิ = สัมมาทิฏฐิ นี้ คือ ความเหมือนในความต่าง ของ  ทิฏฐิ ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 11:01:45

ความคิดเห็นที่ 13 ท่าน จขกท. สองนิ้วชี้ ขอความเห็นเพิ่ม ในสายสมถ(นั่งสมาธิ ?) เพื่อสัมมาสมาธิ ? ซึ่ง คห.ในส่วนนั้นผมไม่มี เพราะไม่ได้ปฏิบัติอย่างนั้น ในความเข้าใจผม  -     สมถ หมายถึง การกดข่ม กิเลสโลภ,โกรธ,กามราคะฯลฯที่เกิดจาก  รูป,เสียง,กลิ่น,รส,ผัสสะในชีวิตประจำวันขณะนั้นๆ เท่าที่มีสติระลึกได้ -     วิปัสสนา หมายถึง ใช้ปัญญาพิจารณากิเลสเหล่านั้นตามความเป็นจริง ให้เห็นถึงโทษ ความไม่น่ายินดีฯลฯ จนจิตเห็นจริง จางคลาย,ลดละกิเลสนั้นได้ -     นั่งสมาธิ(เจโตสมถ) หมายถึง (นั่ง)สงบรวมจิตให้นิ่ง ใช้เป็นการพัก   ใช้ระลึกทบทวนสิ่งที่ได้ทำไปแล้ว   ใช้ตั้งใจแก้ใขในสิ่งที่ผิดพลาด, ตั้งใจทำดี -     กรรมฐาน ผมเข้าใจว่า เป็นกรรมกิริยาที่เป็นฐานในการปฏิบัตินั้นๆ        ส่วนสัมมาสมาธิ มีการปฏิบัติ(สรุปจากที่ฟังท่านอธิบาย)เพื่อให้ถึง ดังนี้ ก่อนอื่นใด ต้องทำสัมมาทิฐิให้เกิดขึ้นก่อนโดย ปัจจัย ๒ ประการคือ    ๑.   ปรโตโฆสะ (ความได้สดับฟังสัจจะอื่น จากผู้รู้อื่นๆหรือบัณฑิตอื่น)     ๒.   โยนิโสมนสิการ (ปรับใจ ปฏิบัติกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ถ่องแท้            ให้หยั่งลงไปถึงแดนเกิดคือ..ใจ)  (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๒   ข้อ ๔๙๗)             สัมมาทิฏฐิ   ความเห็นชอบ  ที่จะเกิดขึ้นมีดังนี้ ๑ อัตถิ ทินนัง   ทานที่ให้แล้ว มีผล ทาน   ให้ มีใจเสียสละ ๒ อัตถิ ยิฏฐัง   ยัญพิธีที่บูชาแล้ว มีผล ศีล ๓ อัตถิ หุตัง   สังเวยที่บวงสรวงแล้ว มีผล ภาวนา   ๔ อัตถิ สุกตทุกกฏานัง กัมมานัง ผลัง วิปาโก   ผลวิบาก ของกรรมที่ทำดีทำชั้วแล้ว มีอยู่  ๕ อัตถิ อยัง โลโก   โลกนี้มี         รู้ เห็น เข้าใจ สภาวจิตปัจจุบัน    ๖ อัตถิ ปโร โลโก   โลกหน้ามี      รู้ เห็น สภาวจิตที่เปลี่ยนไป จากการปฏิบัติ ๗ อัตถิ มาตา   มารดามี      ๘ อัตถิ ปิตา   บิดามี ๙ อัตถิ สัตตา โอปปาติกา   สัตว์ที่เป็นโอปปาติกะ มี             ๗,๘ หมายถึงคู่ ธรรมที่ทำให้เกิด ๙  เช่น ศีล ลับปํญญาให้เฉียบคม ปัญญา ชำระศีลให้บริสุทธิ์  เมื่อปฏิบัติทั้งคู่ให้เจริญขึ้น  จิตจะสงบลงเป็นสมาธิ เป็นต้น  ๑๐ อัตถิ โลเก สมณพราหมณา สัมมัคตา ส้มมาปฏิปันนา เย อิมัญจ โลกัง สยัง อภิญญา สัจฉิกัตวา ปเวเทนตีติ     สมณพราหมณืทั้งหลาย ผู้ดำเนินชอบปฏิบัติชอบ ซึ่งประกาศโลกนี้โลกหน้าให้แจ่มแจ้ง เพราะรู้ยิ่งด้วยตนเองในโลกมีอยู่      ต่อไปก็เริ่มทำมรรคข้ออื่นๆคือ ...ทุกเรื่องราวที่เราคิด(ให้เป็นสัมมาสังกัปปะ) สัมมาสังกัปปะ ๓ (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )    ๑.    ความดำริออกจากกาม (เนกขัมมสังกัปโป)    ๒.    ดำริในความไม่พยาบาท (อพยาปาทสังกัปโป)    ๓.    ดำริในความไม่เบียดเบียน (อวิหิงสาสังกัปโป)(พระไตรปิฎกเล่ม๑๔  ข้อ๒๖๒) ...ทุกกิจที่เราทำ(ให้เป็นสัมมากัมมันตะ)  สัมมากัมมันตะ ๓ (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )    ๑.   งดเว้นจากปาณาติบาต (ปาณาติปาตา เวรมณี)    ๒.   งดเว้นจากอทินนาทาน (อทินนาทานา เวรมณี)    ๓.   งดเว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร (กาเมสุมิจฉาจาราเวรมณี) (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๔  ข้อ ๒๗๒) ...ทุกคำที่เรากล่าว(ให้เป็นสัมมาวาจา) สัมมาวาจา๔ (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )     ๑.   งดเว้นจากการ พูดเท็จ (มุสาวาทา เวรมณี)     ๒.   งดเว้นจากการ พูดส่อเสียด (ปิสุณาย วาจาย เวรมณี)     ๓.   งดเว้นจากการ พูดคำหยาบ (ผรุสาย วาจาย เวรมณี)     ๔.   งดเว้นจากการ เจรจาเพ้อเจ้อ (สัมผัปปลาปา เวรมณี) (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๔  ข้อ ๒๖๗)  ...ทำงานอาชีพ(ให้เป็นสัมมาอาชีวะ)   สัมมาอาชีวะ ๕   (ที่ยังเป็นสาสวะ  อันเป็นส่วนแห่งบุญ  ให้ผลแก่ขันธ์ )     ๑.   งดเว้นจาก   การโกง (กุหะนา)     ๒.   งดเว้นจาก   การล่อลวง (ลปะนา)     ๓.   งดเว้นจาก   การตลบตะแลง (เนมิตตกะตา)     ๔.   งดเว้นจาก   การยอมมอบตนในทางผิด (นิปเปสิกะตา)     ๕.   งดเว้นจาก   การเอาลาภแลกลาภ (ลาเภนะ ลาภัง นิชิคิงสนะตา)            (พระไตรปิฎก เล่ม ๑๔   ข้อ ๒๗๕)       "ทำ"มรรคทั้ง๔ข้อที่กล่าวมานี้โดย  ... มีจิตรับรู้               (สติสัมโพชฌงค์, สัมมาสติ)  ... ดูว่าควรหรือไม่      (ธรรมวิจยะสัมโพชฌงค์) ... เพียรทำแต่สิ่งที่ดีๆ  (วิริยะสัมโพชฌงค์, สัมมาวายามะ)       แล้วจะเกิด ...ความอิ่มใจ(ปิติ) ... ความสงบ(ปัสสัทธิ) ... ความตั้งมั่น(สมาธิ) ... เห็นตามความเป็นจริง(อุเบกขา)   เห็นได้ว่า มรรค เป็นแบบที่ให้ทำ, ส่วนการปฏิบัติคือโพชฌงค์   จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 14:05:37

ความคิดเห็นที่ 14 ร่วมให้ข้อสังเกตครับ    ก่อนที่จะพูดถึง หรือพิจารณาถึง  "มิจฉาสมาธิ." ซึ่งต้องพิจารณาจากมรรคทั้ง 7 ข้อเบื้องต้น  แต่สิ่งที่ คุณจขกท กำลังพูดถึงมีนัยยะที่อาจมากกว่ามิจฉาสมาธิที่กำลังคุยกันอยู่คือ  1.มิจฉาปฏิปัตติ(ปฏิบัติผิดวิธี)   2.มิจฉาปฏิปทา 1.มิจฉาปฏิปัตติคือ ปฏิบัติผิดวิธีซึ่งไม่มีพุทธพจน์หรืออรรถกถายืนยันการปฏิบัติวิธีนั้นๆ ซึ่งเราเห็นกันอยู่มากมายหลายสำนักในปัจจุบัน  โดยสำนักเหล่านั้นเมื่อถูกตั้งข้อสังเกต หรือถูกแย้งโดยผู้ทรงคุณ  ก็มักออกมาในรูปที่ว่า  วิชาของเขาเหล่านั้นหายไปเมื่อต้นพระศาสนา  ไม่มีในปิฎก  แต่ถูกเก็บรักษาโดยใครๆ ก็แล้วแต่ ส่วนมากมัก อ้างสิ่งเล้นลับต่างๆ เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ  ซึ่งในที่สุดแล้วก็นำมาซึ่งมิจฉาวิมุตติ   บางท่านอาจคิดได้ว่า ภาวนาพุทโธ ตามสายพระป่า ก็เป็นมิจฉาปฏิปัตติ หรือไม่  เพราะไม่มีพุทธพจน์รองรับ  ก็ต้องตอบว่า  อาจไม่ใช่ เพราะโดยลำพัง พุทโธ เป็นแต่เพียงอานาปานสติเบื้องต้นเท่านั้น  ไม่ได้ก้าวสู่ขั้นสูงตามแบบ อานาปานัสสติ 16 แต่ท่านที่เป็นต้นวงศ์พุทโธ  ท่านใช้เป็นพื้นเท่านนั้น  เมื่อลมสงบก็เปลี่ยน กองกรรมฐานเป็น กายคตานุสสติกรรมฐาน จึงไม่สามารถกล่าวได้ว่า สายพระป่า พุทโธ เป็นมิจฉาปฏิปัตติ  และนอกจากนั้นยังสามารถชี้ชัดได้ว่า ท่านที่บรรลุธรรม ตามสาย พุทโธ นั้น ส่วนใหญ่ท่าน บรรลุด้วย อานาปานัสติต่อด้วยกายคตาสติ 2.มิจฉาปฏิปทา  หมายถึงอยู่นอกมรรค มี องค์ 8 และองค์มรรคละเอียด 30 กว่าข้อ  ยกตัวอย่างเช่น การตั้งเป้าเชิงปริมาณในการเผยแพร่คำสอน และมีการเปลี่ยนแปลงคำสอน แปลงวินัย  เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการเพิ่มปริมาณผู้นับถือพุทธ  ตรงนี้ล่อแหลมมากกับการเดินผิดทาง เมื่อพิจารณาลึกลงไปในกลุ่มเหล่านี้ จะเห็ฯได้ชัดว่าถึงแม้เจตนาแรกจะดีงามเพียงใด  แต่ในที่สุด ปฏิปทาจะไปรวมกระจุกอยู่ที่ "ผลประโยชน์"  และนำมาซึ่งความล้มเหลวเชิงคุณภาพทางจิต  และขยายความนอกลู่ นอกแนวยิ่งขึ้นไปอีก สรุปฉะนั้นหากเราท่านจะดูเรื่อง มิจฉาสมาธิต้อง อย่าลืม เทียบกับ คำสอนดั่งเดิมว่า พระพุทธองค์ ตรัสสอนอย่างไรใน เรื่องวิธีการปฏิบัติ(ปฏิปัตติ) และรวมทั้งในเรื่องของเป้าหมายที่จะปฏิบัติเพื่ออะไร(ปฏิปทา)  มาประกอบการพิจารณาด้วย จะได้ข้อสรุปของการศึกษาที่ชัดเจนยิ่งขึ้น จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 14:57:41

ความคิดเห็นที่ 15 จากที่ผมตอบไว้ในกระทู้นี้ครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10097147/Y10097147.html#7 คหที่ 4 เข้าใจถูกแล้วครับ ผมแนะนำไปแบบนั้นเพราะตอนผมเริ่มฝึกใหม่ๆผมก็คิดเหมือนกับคุณโนบิตะตาตี๋เหมือนกัน ผู้ที่สอนผมในตอนนั้นจึงแก้ให้ว่าให้เริ่มจากช้าๆก่อน เพราะตอนนั้นผมหายใจเร็วมาก บริกรรมยุบพองก็จริงแต่ไม่ได้รู้อาการเลยสักนิด จึงแนะนำผู้เริ่มฝึกว่าให้เริ่มจากช้าๆกอ่นเพราะสติจะได้ทันกับอิริยาบท อีกหน่อยพอก้าวหน้า สติทันกับอิริยาบทแล้ว จะช้าจะเร็วไม่สำคัญ ขอให้รู้ทันกันก็พอ เท่าที่อ่านดู จขกท ส่งความเห็นไปในกระทู้ดังกล่าวกำลังบอกว่าการทำสมาธิแบบที่ผมทำอยู่คุณเคยปฏิบัติแล้วมันเป็นมิจฉาสมาธิ  แต่เท่าที่ผมอ่านวิธีปฏิบัติของคุณแล้วน่าจะหมายถึง สมถะหรือเปล่าครับ ในขณะที่ผมปฏิบัติแบบวิปัสนาซึ่งวิธีและจุดประสงค์ก็ต่างกันนิดหน่อย ผมว่าการที่วิธีปฎิบัติต่างกันไม่น่าจะถึงขั้นเป็นมิฉานะครับ เพราะหากใครปฏิบัติผิดหรือไม่ถูกตรงไหนเราก็ยังช่วยกันแก้กันได้ ให้กลับมาอยู่ในการปฏิบัติที่ถูกต้อง แล้วในแต่ละบุคคลก็มีความต่างกัน ขึ้นอยู่กับว่าใครถนัดการปฏิบัติแบบไหน (สมถะ , วิปัสนา)ที่ได้ผลมากกว่า การจะวัดว่าเป็นมิฉาผมว่าน่าจะวัดกันที่วัตถุประสงค์ของการหวังผลที่ได้มากกว่า เช่นการทำเพื่อหวังผลในการเกิดอภิญญาต่างๆโดยไม่ใส่ใจในการละอัตตาของตน น่าจะเป็นมิฉาสมาธิมากกว่า ถ้าผมเข้าใจผิดตรงไหนช่วยกันแก้ด้วยครับ จากคุณ : goodfriday เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:12:11

ความคิดเห็นที่ 16 ...       อื่มม์....แต่ละท่าน เยี่ยมจริงๆครับ เดี๋ยวผมต้องขอทบทวนอีกหลายๆรอบเลย ครับ ศาสนาพุทธนี่ ลึกล้ำจริงๆนะครับ ผมวนอ่านอยู่หลายรอบเลยครับ ตั้งแต่ ท่าน ที่ 1 ลงมาเลย จนมาถึงท่านที่ 15 แล้วก็วนขึ้นไปอ่านใหม่      ปัญหาผมจริงๆก็คือ การฝึกแบบ บังคับทั้งร่างกายและจิต กับ ปล่อยร่างกาย ให้เป็นอิสระแล้วเอาจิตไปจับอากับกริยาของร่างกาย     เพราะแต่แรกเดิมที่นั้นฝึกแบบ บังคับร่างกายและก็จิตให้นิ่งไปพร้อมกัน คือไม่ เป็นธรรมชาติ แต่ก็ก้าวหน้าไปได้ระดับหนึ่ง พอวันหนึ่ง มีคนมาท้วงว่า วิธีของผมเป็น มิจฉาสมาธิ ก็เลยทำรู้สึกว่า ถ้ายังเดินสายนี้อีกต่อไป จะมีปัญหาตอนไปฝึกวิปัสสนา หรือเปล่า เพราะผมเองยังไม่ได้เอาจิตโน้มเอียงไปทางวิปัสสนาเลยครับ ตั้งใจว่า จะฝึกจิตก่อน      อย่างไรต้องขอขอบพระคุณในความเมตตาด้วยครับ ที่ช่วยชี้แนะแนวทางให้ ทานที่ยิ่งใหญ่อีกทานหนึ่งก็คือ การให้ "ธรรมะ" เป็นทาน                                                                                                       ++ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 21:45:05 จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 21:43:47

ความคิดเห็นที่ 17 การสมถะกับการวิปัสสนา ไม่ได้แยกจากันโดยสิ้นเชิงหรอก  ในสมถะมีวิปัสสนา  และในวิปัสสนาก็มีสมถะเช่นกัน ที่นี่ข้อที่คนส่วนใหญ่เข้าใจไม่ตรงคือ  วิธีการฝึกสมาธิในคัมภีร์มีบอกไว้หมด  แต่หากเราฟังแต่จากครูอาจารย์ยุคปัจจุบัน  อาจจะแตกต่างกับ ข้อมูลหลักเดิมได้  และ  อาจารย์ยุคนี้ก็มีทั้งที่แตกต่างแบบเดิมแต่อยู่ในทาง  กับแบบที่แตกต่างจากแบบและอยู่นอกทางด้วย  มีน้อยที่มากๆ ที่จะตรงตาม พุทธพจน์ หรือ อรรถกถา ผู้ปฎิบัติจึงต้องหาข้อมูลเปรียบเทียบมากสักหน่อย และข้อสำคัญ ยุคนี้เป็นยุคข้อมูลข่าวสาร เราท่าน ง่ายมากต่อการศึกษาเพื่อหาข้อมูลชั้นต้น ใช้ในการเทียบเคียงกับแนวคำสอนที่มีอยู่ในสำนัก นั้นๆ ส่วนเรื่องวิปัสสนาที่เห็นไม่ตรงกัน โดยสรุปคือ  วิปัสสนา = สติสัมปชัญญะ = สติปัฎฐาน 4   โดยสรุปคือ ระลึกรูู้ กาย และใจ ทั่วพร้อม  ว่าไม่ใช่ตัวตนเราเขา  ตรงนี้เขาใจอาจไม่ครบได้  อรรถกถายกตัวอย่างแจงว่า  สุนัขก็อาจรู้กายทั่วพร้อมได้  แต่ผู้ปฏิบัติคำว่ารู้กายทั่วพร้อมในสติปัฏฐานต่างอย่างไรกับ เดรัจฉาน  อรรถกถาท่านว่า ที่แตกต่างกันคือ  ผู้ปฏิบัตินอกจากรู้กายหรือใจ ทั่วพร้อมแล้ว ยังรู้ด้วยว่าไม่ใช่ตัวตน แต่เป็นเพียง ธาตุที่มาประชุมกันเท่านั้น  เป็นธาตุที่มีจิตบงการชักใยอยู๋ เป็นไปตามเหตุปัจจัย  อันนี้เป็นข้อสรุปแก่นของวิปัสสนา จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 00:17:28

ความคิดเห็นที่ 18 เสนอ ทิฏฐิ แล้วใน คคห 12 คคห นี้ เสนอ สมาธิ ดังนี้ สมาธิ คือ อาการทางมโนทวาร --- ใครค้าน? สมาธิ คือ ? สมาธิ คือ อาการของ จิตและ สติที่กำลัง ทำหน้าที่อยู่อย่างแนบแ่น่ในสิ่งใด สิ่งนั้น ไม่ ฟุ้งไปยังสิ่งอื่่น (ตั้งมั่น -firm) ว่างจาก สิ่งรบกวน (บริสุทธิ์ - pure) คือ ความเคยชินในการใคร่ในการคิดดำริตริอันเคยชินมาตั้งแต่เกิด ก่อน ได้ สมาธิเช่นนี้ (สภาวะ คือ ความใคร่ไปตามอำนาจความคิดตริตรึก คือ กาม (สังกัปปราคะ) อันเป็น ความสดปรกของ จิตตสมาธิแบบร้ หรือ ภาษาวัดเรียกว่า นิวรณ์ ข้อ กามฉันทะ ไม่มีหมดจด ใน สมาธิเช่นนี้ จึง ชื่อว่า บริสุทธิ์ (pure) จิตที่ประกอบด้วย จิต ที่ มีสติในสมาธิ มีคุณภาพ ดังกล่าวคือ firm + pure "ใน สมัยนั้น (ขณิกะสมาธิ แบบนอกตำรา หรือที่ ว่าว่ากัน) แม้น ยังมี อนุสัย (ความเคยชินอย่างยิ่ง ต่อ ความสิ่งใด) ยังมี อาสวะ ความหมักหมมในเรื่องใดนั้น (กามาสวะ ภวาสวะ  อวิชชาสวะ) แต่ คือ อภิเจตสิก  (ธรรมประกอบจิตอันยิ่ง) ตามที่พระบรมศาสดา ตรัสไว้ (หาเองว่าตรัสไว้อย่างไร?) คือ เมื่อ firm + pure แล้ว  ก็ ย่อม มี " คุณสมบัติ ตามที่พระบรมศาสดาตรัส (ในฐานะที่ไม่ใช่ สัมมาสัมพุทธะ เมื่อ มีประสบการณ์ใดนั้น ควรต้องสอบทานกับ พุทธปัญญา เพื่อความไม่ประมาท) ไว้่ว่า -- เป็นจิตประภัสสร ประเภท พ้นวิเศษจากราคะ โทสะ โมหะ  ที่ อริยสาวกรู้ชัดตามที่เป้นจริง  จิตตภาวนา คือ ศีล สมาธิ ปัญญา ตาม มรรคมีองค์ ๘ ย่อมมี แก่ บุคคลนั้น (แต่ สมัยปุถุชน ไม่ รู้ชัดเช่นนี้) -- จิตประภัสสร พ้น วิเศษจาก ราคะ โทสะ โมหะ เพราะ firm + pure แล้ว (จิต + สติในสมาธิ)  + สัมมาทิฏฐิ จึง เป็น ธรรมดา (ตามสามัญ) คือ " อ่อนโยนควรแก่การงาน (active - ภาษาวัดเรียก  กัมมนิโย) ทาง "มโนทวาร" หรือ ทางใจ -- คือ "การบำเพ็ญเพียรทางใจ เช่นที่เจ้าชาย สิทธัตถะ  ทรง เจริญ  ก่อน ตรัสรู้อริยสัจสี่ ที่คือ ปฏิจจสมุปบาท สรุป จิตประภัสสร + สติ ในสมาธิ + สัมมาทิฏฐิ (ในฐานะ สาวก / พระศาสดาอีก วิสัยหนึ่ง) = อัปปนาสมาธิ อัปปนาสมาธิ เช่นนี้ ก็ เป็น สภาวะธรรม  ที่ กายนี้ ที่ตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง (อัสสุตวตาสูตร) กายนี้ ทาง วิชา ชีววิทยา (ฝรั่ง) คือ ร่างกาย ที่มีชีวิต มี สมอง หัวใจ (สมอง สั่งให้หัวใจหยุดเต้น ไม่ได้ ใช่ไหม?) ฯลฯ กายนี้ ทางพระพุทธศาสนา ชั้น พระสูตร ดู จูฬสุญญตาสูตร ตอนที่ตรัสว่า เจโตสมาธิชนิดนี้ (เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต) ยัง จูงใจปรุงแต่งจิตได้ เมื่อ รู้เช่นนี้ (เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต คือ อัปปนาสมาธิแบบหนึ่ง ครับ) อาสวะ ๓ ก็ สิ้นไป จาก สันดาน หรือ คือ นิโรธแบบถาวร จากนั้น ตามด้วย -- รู้ชัดว่า -- เจโตสมาธิไม่มีนิมิต สิ้นอาสวะแล้วนี้ มีความกระวนกระวาย (ทางมโนทวาร มั๊ง) คือ --- ไม่ว่างอยู่อย่างเดียว คือ ความเกิดแห่ง อายตนะหก (นามรูปแบบหนึ่ง เป้นคุณสมบัติของสิ่งที่ชื่ออายตนะ) ที่อาสัยกายนี้เท่านั้น เพราะมีชีวิตเป็นปัจจัย ฯลฯ สมาธิ ไม่เกี่ยวกับ สมอง แต่ สมาธิ เช่นนี้ (เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต)  ที่ กายนี้ แบบ ที่ตรัส ตามที่อ้าง   จะ ไม่ เครียด จะไม่ รู้สึกว่า นั่นของเรา นั่นเป้นเรา นั่นเป็น ตัวตนของเรา (พระบรมศาสดาจึง ทรงใช้คำแทนพระองค์ว่า ตถาคต (ธรรมดาเช่นนั้นเอง) ก่อนปรินิพพาน ทรงเสวย สูกรมัทวะ (อะไรแน่? ยัง ไม่ ยุติ ทางหลักบานฯ) ทรง ถ่ายเป็นพระโลหิตมาก ฯ แต่ด้วย เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ขั้น ปรมานุตตรสุญญตา (ดูจูฬสุญญตาสูตรเอง) ซึ่ง ไม่ ทรงกลั้นหายใจด้วย  นั่นคือ ทรง หายใจออก เข้าอยู่ = มี สติ แบบ อานาปานสติ  ด้วย อานาปานสติสมาธิ ระดับ เจดตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ขั้นสูงสุด ทรง เดินทางไกล ด้วยพระบาทเปล่า ฯลฯ ตกลง -- สมาธิ เป็น อาการ ทาง มโนทวาร ครับ  ไม่เกี่ยวกับ รูป คือ สมอง ครับ การฝึกสมาธิ มีหลายแบบครับ ฝึกหายใจ ด้วย สติ (อนุสติ) ตามดู ตามเห็น สิ่งใดนัุ้น ไม่ฟุ้งไปดู เห็นอะไรอื่น = ฝึกสมาธิ ครับ กลับมาที่ ประเด็นกระทู้ มิฉาสมาธิ กับ สัมมาสมาธิ ต่างกันอย่างไรครับ มิจฉาสมาธิ เนื่องกับ มิจฉาทิฏฐิ หรือ เนื่องกับ "นั่นของเรา นั่นเป้นเรา นั่นเป้นตัวตน (อัตตา) ของเรา  ครับ สัมมาสมาธิ เนื่องกับ สัมมาทิฏฐิ หรือ เนื่องกับ "ธรรมทั้งปวง อันใครๆ ไม่ ควรยึดมั่นว่า นั่นของเรา นั่นเป้นเรา นั่นเป้นอัตตา ของเรา รวมทั้ง --- วิชานี้ ของเราฯ  วัดนี้ของเรา ฯ เงิน ที่ดิน ลาภ สักการะนี้ ของเรา ซึ่ง "สิ่งเหล่านั้น"  เดิม ไม่ใช่ ของเรา ในสมัยฆราวาส คำว่า ของเรา - เรา  ในที่นี้ ได้แก่ ภิกษุพุทธบุตร ใดก็ตาม ที่อดีต คือ ฆราวาส ที่ อาสัย ผ้าเหลือง ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้ (หรือ เปลี่ยนไปเป็นสีอื่น เพราะ ทิฏฐิ ฯ ) แต่ สอน ต่างไปจาก " พระพุทธวจนะ" ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา ฯ รวมความว่า " มีฉัน  ที่ ไม่ใช่ ฉันนั้นแหละ" ทีนี้ ชาวพุทธโดยมาก "ฉลาดน้อย รู้น้อย หรือ เพราะเหตุใดก็ตาม" (ตามกิเลสนั่นแหละ) เมื่อมีจำนวนมาก  ลาภสักการะ ก็มาก เกิด ฯลฯ สรุป มิจฉาสมาธิ ---คือ สมาธิ ที่เป้นไปเพื่อ ความมักมาก ฯ (ไม่สอบทานกับ มหาปเทสสี่ โคตมีสูตร) นั่นเอง ส่วน สัมมาสมาธิ -- ดู พุทธประวัติของพระศาสดา และ พระสาวก ครั้งพุทธกาลครับ เห้น ความต่างไหม? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 08:21:52

ความคิดเห็นที่ 19 เมื่อเขาเจริญมรรค มีองค์ ๘ โดยเฉพาะที่ตรัสว่า -- เธอทั้งหลาย จงเจริญสมาธิเถิด ภิกษุผู้มีจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิดีแล้ว (เพราะผ่าน สัมมาสติคือ สติปัฏฐานสี่) ย่อมรู้ชัดตามที่เป็นจริง ฯ) ก็จะเกิด ผล ตามที่ตรัสว่า (ในวงเล็บ ไม่ต้องอ่าน ข้ามไป นั่น ป่า ครับ) เมื่อ เขา ทำ อริยอัฏฐังคิกมรรค  ให้เจริญอยู่อย่างนี้ (ตั้งต้นที่โสดามรรคจิต กระมัง) สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) สัมมัปปธานแม้นทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) อิทธิบาท แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) โพชฌงค์ แม้ทั้ง ๗ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) ธรรมทั้งสอง คือ สมถะ และ วิปัสสนา ของเขานั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย่อมเป็นธรรมเคียงคู่กันไป บุคคลนั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย้อม กำหนด รู้ ด้วย ปัญญาอันยิ่ง  (ไม่ตรัสว่า เอาอะไร มาประหารอะไร ฯลฯ) ซึ่ง ธรรมทั้งหลาย อันบุคคล (ชั้นสาวก) พึงกำหนดรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง ย่อมละ (อะไร / ไม่ได้ ตรัสว่า ตัด) ด้วย ปัญญาอันยิ่ง ซึ่ง ธรรมทั้งหลาย อันบุคคล (ชั้นสาวก) พึงละด้วยปัญญาอันยิ่ง ย่อมทำให้แจ้ง ด้วยปัญญาอันยิ่ง ซึ่งธรรมทั้งหลายอันบุคคลพึงทำให้แจ้ง ด้วย ปัญญาอันยิง ก็ธรรมไหนเล่า เป็นธรรมอันบุคคลพึงกำหนดรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง คำ ตอบ พึงมีว่า ปัญจุปาทานขันธ์ทั้งหลาย (ขันธ์แห่งกระแสปฏิจจสมุปบาทสานเกิด มั๊ง) ฯลฯ --- ฯลฯ ชื่อว่า เป็นธรรม อันบุคคลพึงกำหนดรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง --- ไม่ใช่ ปรมัตถ์ ๔ เพราะ ไม่ตรัสไว้ในพระสูตรนี้ หรือพระสูตรไหน ฯลฯ---- ฯลฯ (- อุปริ ม. ๑๔/๕๒๓-๕๒๖/๘๒๘-๘๓๑) พิจารณา ตามที่ตรัสเอง ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 08:26:26

ความคิดเห็นที่ 20 มิจฉาสมาธิ หรือ สัมมาสมาธิ ที่เนื่องกับ สาสวาสัมมาทิฏฐิ มี ผล คือ "เป็นไปเพื่อ "วนเวียน" อยู่ใน วัฏฏสงสาร  คือ กระแส ปฏิจจสมุปบาท ฝ่าย สมุทัย -- อุปาทานขันธ์ (ตัวทุกข์ อริยสัจ) ชั้น อรูปพรหม เช่น  ท่าน อุทกดาบส - ท่าน อาฬรดาบท ส่วน มิจฉาสมาธิ ที่เนื่องกับ มิจฉาทิฏฐิ (ทิฏฐิ ๖๒ + มิจฉาทิฏฐิสมัยหลัง ๖๒ คือทิฏฐิเรื่อง มีปรมัตถ์สืบต่อ ของปุถุชนผู้ไม่มีการสดับ  แต่ เรียนอภิธรรม บูชาอภิธรรม เช่น พุทธศาสนานิกาย สรวาสติวาทิน อินเดียใต้ ฯ) นั้น มี ผล คือ "เป็นไปเพื่อ "วนเวียน" อยู่ใน วัฏฏสงสาร  คือ กระแส ปฏิจจสมุปบาท ฝ่าย สมุทัย -- อุปาทานขันธ์ (ตัวทุกข์ อริยสัจ) ชั้น อรูปพรหมเช่นกัน พรหม จึงมีทั้งมิจฉาทิฏฐิ และ สาสวาสัมมาทิฏฐิ (พรหมแบบ ท่าน อุทกดาบส - ท่าน อาฬรดาบท  ที่เจ้าชายสิทธัตถะ ไปศึกษา (จิตตสังขาร) ก่อน ปฏิบัติ กายสังขาร คือ กระทำทุกรกิริยา  -- แล้ว รู้ชัดว่า  มิใช่ ทางสายกลาง ฯ สรุปว่า สัมมาสมาธิ เนื่องกับ สัมมาทิฏฐิ ๒ ตามที่ตรัสคือ สาสวาสัมมาทิฏฐิ และ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ (ขั้น โสดา - อนาคา) ครับ นี้ คือ ความต่าง ของ มิจฉาสมาธิ - สัมมาสมาธิ (ที่เนื่องกับ มิจฉาทิฏฐิ - สัมมาทิฏฐิ ๒ ท่าน จขกท ลอง เที่ยวป่า นี้ ดู ครับ เพื่อ กำหนดเองว่า " อรรถะ" แห่ง ป่า เรื่อง สมาธิ นี้ อย่างไร? เมื่อ พยัญชนะ เหมือนกัน (มิจฉาสมาธิ สัมมาสมาธิ มิจฉาทิฏฐิ สัมมาทิฏฐิ) อย่าลืม  กาลามสูตร ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 08:39:43

ความคิดเห็นที่ 21 ตาม คห.ที่ ๕ ชัดเจนแล้วครับ ในเรื่องสัมมาสมาธิ.. ส่วนมิจฉาสมาธิคือการนำจิตไปจดจ่อกับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง...ที่ไม่เดินตามทาง มรรค เช่น มิจฉาสมาธิ หรือ สมถะ : เรามีอารมณ์จดจ่ออยู่กับการเดิน...โดยกำหนดรู้คำบริกรรม...ก้าวหนอ...ก้าวหนอ...แบบนี้เป็นการทำสมถะครับ...เพราะ..ไม่มีวิปัสสนาด้วย..แล้วมันเป็นมิจฉาสมาธิอย่างไร? ตำตอบก็คือมันเป็นการที่เรานำจิตหลบไปอยู่ในภพที่ตนเองสร้าง(นำจิตไปจดจ่อกับ..ก้าวหนอ...ก้าวหนอ)..หากไม่มีการเข้าใจว่าสิ่งที่ปฎิบัติอยู่ ณ. ขณะนี้ยังไม่ใช่สัมมาสมาธิแล้วนั้นจะทำให้เนิ่นช้าครับ(เพราะว่าขณะที่เราได้ ฌาณ ๔ แบบนี้(สมถะ)..จิตจะมีแต่อุเบกขา..และปราศจากนิวรณ์ ๕..ทำให้เข้าใจผิดได้ง่ายว่าเราไม่มีกิเลสแล้ว(แต่ในความเป็นจริงพอเรามาพบผัสสะอื่นๆ..กิเลสมันจะผุดขึ้นมาอีกเนื่องจากพอทำการปฎิบัติแบบนี้จนช่ำชอง..เชี่ยวชาญแล้ว...พอมันผุดขึ้นก็จะทำการกดข่มกิเลสนั้นไว้...ซึ่งไม่ใช่นิโรธ(กิเลสดับชั่วคราวยังไม่ดับถาวร))...โดยทางปฎิบัติแล้วสมถะหรือมิจฉาสมาธิยังต้องใช้ครับ...ใช้ขณะที่กำลังปัญญา..เรายังน้อยเราจะใช้การกดข่มแบบนี้ก่อนแล้วค่อยโยนิโสมนสิการ(กระทำใจในใจอย่างแยบคายหรือสติปัฎฐาน ๔..เพื่อ..พิจารณากายในกาย...เวทนาในเวทนา..จิตในจิต...ธรรมในธรรม..โดยพยายามวิจัยธรรมด้วยนะครับ(คือต้องแยกข้อแตกต่างระหว่าองค์ธรรมที่เกี่ยวเนื่องกันเช่น..อาการในจิตแบบนี้เป็นเนกขัมมะสิกตะโสมนัส(สุขจากการลดละกิเลส)...อาการในจิตแบบนี้เป็นเคหสิกสิกตะโสมนัส(สุขจากการตามใจกิเลส)...ปิติแบบนี้เกิดจากการลดละกิเลส...ปิติแบบนี้เกิดจากการตามใจกิเลส..อื่นๆอีกมากมาย...ซึ่งการปฎิบัติภายในใจนี้ต้องใช้ทั้งสติและการพิจาณาครับถึงจะเริ่มสั่งสมเป็น..ความแนบความแน่น(ตั้งมั่นหรือสมาธิที่สัมมา)..ปัญญา..ปัญญินทรีย์..ปัญญาพละ...ความเห็นชอบ).... ถึงแม้ว่าการทำสมถะจะอยู่เป็นมิจฉาสมาธิ(หากไม่เข้าใจตามที่กล่าวมาข้างต้นจะเป็นมิจฉาสมาธิทันที...แต่หากเข้าใจว่าแล้วมีการนำไปปฎิบัติตามทางมรรคแล้วจะเป็นสัมมาสมาธิทันทีเช่นกัน)...แต่เราก็ยังต้องให้สมถะอยู่เช่นใช้ทำให้กิเลสดับ(ดับชั่วคราว)ไปก่อนขณะที่เราปัญญายังน้อย..ใช้เพื่อเรียนรู้ฝึกให้จิตมีความละเอียดในการพิจารณาองค์ธรรม...ใช้เพื่อพักผ่อน...หรือนำมาตรวจสอบว่า ณ. วันนี้..เดือนนี้..ปีนี้...เรามีกิเลสแบบใดที่ยังต่อสู้อยู่..เรามีกิเลสแบบใดที่เราดับได้แล้ว(เป็นการฝึกบุเพวาสานุสติญาณ) แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 54 11:44:55 จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 11:41:53

ความคิดเห็นที่ 22 ทำไม ชาวพุทธ บางคน บางกลุ่ม จึง วาทะกรรม คำว่า (๑)-- อย่าไปทำสมาธินะ ตายแล้ว จะไปเกิดเป็นพรหม ฯ ดักดาน ฯลฯ รวมทั้ง (๒)--โดยทางปฎิบัติแล้วสมถะหรือมิจฉาสมาธิยังต้องใช้ครับ. อาจเพราะ ยัง ไม่ เข้าใจ ตลอดสาย ใน เรื่อง มรรคองค์ที่ ๒ ที่ยังไม่ใช่ อริยมรรค อันเป็น บริขาร ของ อริยสัมมาสมาธิ ตาม "มหาจัตตารีสักกสูตร"  ตามที่ คคห 5 เสนอ "พระพุทธภาษิต" ไว้ มรรคองค์ที่ ๒ ของ ฆราวาสปุถุชน  ที่ พอใจ เป็นอยู่โดยชอบตาม มรรคมีองค์ ๘ แล้ว เจริญ มรรค มีองค์ ๘ ตามลำดับ ตั้งแต่ องค์ที่ ๑ ตามด้วย ๒ "ในฐานะ ฆราวาส ผู้ มีการสดับ  เพื่อ เข้าใจ เรื่อง จิตนี้เป็นประภัสสร พ้นวิเศษจาก ราคะ โทสะ โมหะ ได้ ในฐานะ อริยสาวก (ขั้นแรกคือ สัทธานุสารี -ธัมมานุสารี โสดาบัน ก่อนลุ โสดาปัตติผล) ผู้มีการสดับ มรรคองค์ที่ ๒ ของ ฆราวาสปุถุชน (ปุถุจิต) ที่ นำหน้าด้วย สัมมาทิฏฐิแล้ว คือ เข้าใจ "ปฏิจจสมุปบาทสายเกิดสายดับ หรือ อริยสัจสี่ (รายละเอียด ยกไว้ - ดูตามภาพ เล่นๆ ) ในขั้น ได้ ปัญญาจักษุ "ตรงตามที่ตรัสว่า ศาสดาและสาวก ย่อมมีการกล่าวตรงกันในเรื่องปฏิจจสมุปบาท" นั้น เหตุคือ สัมมาทิฏฐิ ผลคือ สัมมาสังกัปปะ (กุสล วิตก ๓) คือ --- เนกขัมมะ "ออกจากกาม" เมื่อ กามคือ สังกัปปะราคะ ตามนิพเพธิกสูตร (ธรรมฝ่าย ตรงข้ามคือ กามวิตก - ยกจิตขึ้นสู่ กาม (สังกัปปะราคะ) --- อพยาบาท (คาใจคือคิดร้ายผู้อื่น --- อวิหิงสาวิตก (ความไม่ทำตนเอง ผู้อื่นให้เดือดร้อนด้วย ศีล ทิฏฐิ ดำริที่ถูกต้อง) ทีนี้ ออกจากกาม (เนกขัมมะ) โดย กระแสหลัก คือ การขานนาคออกบวช ใช่ไหม? แต่เมื่อ กาม คือ สังกัปปะราคะ  ตามนิพเพธิกสูตร (ดูเอง พระสูตรนี้ สำคัญมากฯ) แล้ว ทำไม ฆราวาส ที่ "เนกขัมมะ) ออกจากกาม (สังกัปปะราคะ) ด้วย อานาปานสติสมาธิ ระบบ อานาปานสติ ๑๖ ข้อ กายาฯ หมวดแรก มี ๔ ข้อนั้น ผู้ใด สามารถ ทำ กายสังขาร (กายลม กายเนื่อง นามกาย คือ จิต ทางมโนทวาร) ให้ รำงับ จาก "อาคันตุกะ คือ อุปกิเลส ที่จรมา ตามที่ตรัส คือ นิวรณ์ทั้ง ๕" ได้ คือ มโนทวาร หรือ จิต มี สติในสมาธิ สัมปชัญยะ ประกอบด้วย "วิตก วิจาร ปิติ สุข เอกัคคตา" ตรงตามที่ตรัสว่า" เมื่อ เข้าสู่ปฐมฌาน อามิสสัญญา  (คือ กามสัญญา หรือ สัญญาแบบ สังกัปปะราคะ มัน สงบ ใน ขณะแห่ง ปบมฌานนั้นๆ"  ย่อม ดับ  คือ ไม่ประกอบ จิต ณ ขณิกสมาธิแบบนี้ (ไม่ใช่แบบ ที่ว่าว่ากัน) ??? (ในกรณีที่) ฆราวาส ที่ ทำ อภิเจตสิก แบบนี้ ได้ -- ทำไม จึงถูก กล่าว หาว่า นั่น มิจฉาสมาธิ นะ ???? สมาธิ แบบนี้ (ตามที่เสนอ) เป็น มิจฉาสมาธิ ตรงไหน ? ตรง -- ไม่ตรงตาม ตำราใดนั้น หรือ? สมาธิ แบบนี้ (ตามที่เสนอ สมาธิของผู้สามารถเจริญ สัมมาสังกัปปะ มรรคองค์ที่ ๒ ข้อข้อ เนกขัมมะได้ ได้สภาวะ อภิเจตสิก คือ ปฐมฌาน) = โดยทางปฎิบัติแล้วสมถะหรือมิจฉาสมาธิยังต้องใช้ครับ. ---- ตรงไหน? ที่สำคัญ พระอริยเจ้า (มรรค ๔ ผล ๔) นั้น  มี ท่านใด ไม่ ผ่าน มรรคองค์ที่ ๒  แบบที่ผม เสนอ "ป่า" + อ้าง ต้นไม้ มรรคองค์ที่ ออกจากกาม แบบ ไม่ต้อง ขานนาค  ฯ จบ สัมมาทิฏฐิ ว่าด้วย สัมมาสังกัปปะ ออกจากกามได้ ด้วย ปฐมฌาน สมถะ เช่นนี้ เป้น มิจฉาสมาธิ หรือมิจฉาสมถะ ตรงไหน  เมื่อ เกิดจาก มรรค องค์ที่ ๒                           ถ้า กำหนดว่า มิจฉา เพราะเหตุใด ก็ = กำหนดว่า พระสัทธานุสารี (กลุ่มพระโสดาบัน โสดาปัตติผล) กำลัง เจริญ มิจฉามรรค องค์ที่ ๒  ด้วย สัมมาทิฏฐิ ในองค์มรรค ซิ                                เชิญค้าน ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 16:22:24

ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อใด ฆราวาสใดได้ จักษุปัญญา ที่ตรัส "อริยญายธรรม" (จากความจำ) คือ เข้าใจ ปฏิจจฯ ตามที่พระอัสสชิ กล่าวว่า "ธรรมเหล่าใดมีเหตุให้เกิด พระตถาคตตรัสแห่งเหตุนั้น และตรัสความดับแห่งเหตุนั้น" ฯ ชื่อว่า ได้ สัมมาทิฏฐิ ในมรรคองค์ที่ ๑ เมื่อ มรรคบริบูรณ์ ผล ที่ตามมา คือ มรรคองค์ที่ ๒ ก็ งอกงามไพบูลย์ (ตามสัมมัตตะ ๑๐  หรือ ตามที่ตรัสว่า ธรรมไหลไปสู่ธรรม โดยไม่ต้องเจตนา (มรรคที่สมบูรณ์ จะงอกงาม ฯ โดย ไม่ต้อง ตั้งเจตนา  เพราะ มีเจตนาแล้ว ตามกุกกุโรวาทสูตร กรรมไม่ดำไม่ขาว (เจตนาคือกรรม นิพเพธิกสูตร) เป็นไปเพื่อความสิ้นกรรม (เจริญมรรคมีองค์ ๘ ฯ) มรรคองค์ที่ ๒ ข้อ เนกขัมมะ ออกจากกาม คือ สังกัปปะราคะ (นิพเพธิกสูตร) ดู กายออก แต่ จิตไม่ออก (พระสูตรหนึ่ง จากความจำ) ได้แก่ บวช แต่ ขิต ยังข้องกับ กาม คือ สังกัปปะราคะ  ยังไม่ เนื่องกับ เนกขัมมะ มรรคองค์ที่ ๒ กายไม่ออก จิตออก  คือ บุคคลผู้ครองเพสคฤหัสถ์ ข้องกับ กามคุณ ๕ (อารมณ์อันวิจิตรทั้งหลายในโลก หาใช่ กาม (สังกัปปะราคะ) ไม่  แต่ จิต ออกจากกาม คือ สังกัปปะ ได้ (ทั้ง อุปจารสมาธิ และหรือ อัปปนาสมาธิ ซึ่งคือ ขณิกสมาธิแบบ อภิเจตสิก  ที่ มี คุณะ สูงกว่า ขณิกสมถะ แบบที่ว่าว่ากันนั้น) พระโสดาบัน ที่ครองเรือน จึง เนื่องด้วย มรรคองค์ที่ ๑ + ๒ + ๓ ๔ ๕ ๖ "ที่ไม่ งามดุจ หอยสังข์ ตามที่ทรงอุปมา" -- คือ สู้ ภิกษุ ในครั้งพุทธกาล ไม่ได้ ในการ "ประพฤติพรหมจรรย์" ฯ พระโสดาบัน (มรรค) ท่านผ่าน ความเป็น พระธัมมานุสารี ผ่านพระสัทธานุสารีมาแล้ว ด้วย "ทิฏฐิ ๒ หรือ สัมมาทิฏฐิ ๒ สมบูรณ์"  คือ รู้ เข้าใจ สาสวาสัมมาทิฏฐิ และ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ที่ เนื่องกับ สัมมาทิฏฐิในองค์มรรคคือ "ทิฏฐิว่าด้วย อริยสัจสี่ หรือ ปฏิจจสมุปบาท ฯ"                                         สรุป สมถะ ที่ได้ จาก สัมมาสังกัปปะ จึง ไม่ ควร จัดเป้น มิจฉาสมาธิครับ ใครจัด ว่าเป็น มิจฉาสมาธิ หรือ กำหนด "โดยทางปฎิบัติแล้วสมถะหรือมิจฉาสมาธิยังต้องใช้ครับ. ----นั้น --สอบทานเองว่า "ท่านอา่สัย ตำรา เล่มใด จึง กำหนด เช่นนั้น" ส่วนผม ที่เสนอว่า ไม่เป้น มิจฉาสมาธิ อาสัยพระสูตรแปลไทย สำนวนแปล ท่านพุทธทาส + อานาปานสติสมาธิภาวนา เป้นต้น ---- เป็นเครื่องกำหนด ว่า "ไม่เป็น มิจฉาสมาธิ" จึง เชิญ ชวน เจริญ สมาธิ ด้วย อาสัย มรรคองค์ที่ ๒ ข้อ กุศลวิตก คือ เนกขัมมะวิตก หรือ ออกจากกาม (สังกัปปะราคะ - ความกำหนัดไปตามอำนาจความตริตรึก วึ่งธรรมใดนั้น) ออกจากกาม ด้วย เจริญสมาธิ แบบ ที่พรนะบรมศาสดา ทรงเฉือนขี้ริ้ว ทิ้งออกให้แล้ว คือ เจริญสมาธิระบบ อานาปานสติ ๑๖ ครับ = เจริญมรรค องค์ที่ ๒ จะลุ มหาจัตตารีสักกสูตร โดย ไม่ผ่าน มรรคองค์ที่ ๒ ไม่ได้ และ ถ้าว่าได้แบบ ที่ตำรา ว่าไว้นั้น --- ระวังครับ อย่าประมาท --- (เพราะขณะนั้น กำลัง ไม่ออกจากกาม ฯลฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 16:43:06

ความคิดเห็นที่ 24 วิปัสสนา นำหน้า สมถะ  ตาม ที่อ้างนั้น ทำไมไม่มองว่า (๑) วิปัสสนา เกิดทีหลัง อาการ คือ อนุปัสสนา (การตามเห็น) - อนุปัุสสนา เกิดจาก อนุปัสสี (การตามดู) -- ว่า มรรค องค์ที่ ๒ ข้่อ เนกขัมมะ บริบูรณ์ ตาม "ที่ตรัสเรื่อง ความรู้ ที่ทำให้ มีการอบรมจิต" คือ เรื่อง จิตนี้ เป็นประภัสสร ที่ อริยสาวก คือ จิตที่เนื่องกับ มรรคองค์ที่ ๑ + มรรคองค์ที่ ๒ โดยเฉพาะ เนกขัมมะวิตก หรือ คือ เจตสิกออกจาก ราคะ คือ กาม (กามวิตก หรือ สังกัปปะราคะ)ด้วย อภิเจตสิก ลำดับแรกสุดคือ อัปปนาสมาธิที่ผ่าน อุปจารสมาธิ ที่คือ ขณิกสมาธิ แบบหนึ่ง ก่อน ไปถึง ขั้น สูง คือ มหาจัตตารีสักกสูตรขั้น อรหัตตมรรค ผล (๒) เมื่อ อริยสาวก รู้ชัด (วิปัสสนา แบบหนึ่ง) ว่า จิตประภัสสร ที่เคยเศร้าหมองมาแล้ว พ้นวิเศษจากอุปกิเลส คือ ราคะ โทสะ โมหะ (จูฬทุกขักขันธสูตร) -- ทั้งๆ ที่ ยังมี กิเลสคือ อนุสัย  อาสวะ สังโยชน์ที่เหลือฯ จิตตภาวนา (เพื่อลุ อริยสัมมาสมาธิ ตามมหาจัตตารีสักกสูตร)  ย่อมมี แก่ อริยสาวก ผู้มีการสดับ (๓) ฆราวาส  ที่มี ทิฏฐิ เช่น ป่า ที่ผมเสนอ  ย่อม เจริญ เนกขัมมวิตก อันเป็น กุสลวิตก คือ ออกจากกาม ได้ ด้วย สมถะ หรือ สมาธิ นั่นเอง (๔) ฆราวาส แบบนี้  ไม่ต้อง เรียนอภิธัมมัตถสังคหะ --- ก้ สามารถ ได้ สมถะ หรือสมาธิ ที่คือ ออกจากกาม ด้วย มรรคองค์ที่ ๒ ในชั้น "กลุ่มพระโสดาบัน" คือ พระสัทธา่นุสารี พระธัมมานุสารี (เพ่งธรรม คือ ออกจาก กาม คือ เจริญ มรรคองค์ที่ ๒) (๕) แต่ ฆราวาส ที่เรียน อภิธัมมัตถสังคหะ มั๊ง -- ที่มี ทิฏฐิว่า เป็นมิจฉาสมาธินะ หรือ ไม่ ต้อง เจริญ ก้ได้ ฯลฯ ทั้ง ๕ ข้อ  นี้ คือ "วิปัสสนา (เห็นแจ้ง จิตพ้นจากกาม ด้วย จิตประภัสสร ที่พ้นวิเศษจาก ราคะ โทสะ โมหะ) นำ สมถะ" (เมื่อ สมถะ  คือ อริยสัมมาสมาธิ ขั้น โสดาปัตติผล - ยัน อรหัตตผล) คคหนี้ เสนอ ป่า --เรื่อง หรือ นิยาม ของ "วิปัสสนา นำหน้า สมถะ" แบบ เซนเถรวาท ฯ ครับ เชิญค้าน ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 19:11:12

ความคิดเห็นที่ 25   แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 54 20:17:27 จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 20:16:23

ความคิดเห็นที่ 26 ขออภัย คห.ก่อน โพสผิดกระทู้ กลัวเข้าใจผิดเลยรีบลบออก   ส่วนที่อยากเพิ่มเติมสำหรับกระทู้นี้ก็เป็นเพียงความสงสัยเล็กน้อยคือ ใน "สัมมาสมาธิ" ท่านว่า  ต้องประกอบไปด้วยมรรคทั้ง ๗องค์ มีสัมมาทิฏฐิเป็นประทาน แต่เมื่อกล่าวถึง "สัมมาสมาธิ" น้อนนักที่จะเห็น  สัมมาวาจา  สัมมากัมมันตะ  สัมมาอาชีวะ  หรือสัมมาวายามะ  เห็นแต่กล่าวถึง สติ, สมถกรรมฐาน, วิปัสสนากรรมฐาน,หรือ ^^  ^^  ^^ แล้ว "สัมมาสมาธิ" จะเกิดได้อย่างไร ?  ? ? ท่านใดสามารถชี้แจงได้ขอความกรุณาด้วยครับ       จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 22:13:20

ความคิดเห็นที่ 27 ตามลิงค์ คคห 5 อ่านนะครับ [๒๖๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัมมาสังกัปปะของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความตรึก ความวิตก ความดำริ ความแน่ว ความแน่ ความปักใจ วจีสังขาร ของภิกษุผู้มีจิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรคเจริญอริยมรรคอยู่นี้แล สัมมาสังกัปปะ ของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค ฯ             ภิกษุนั้นย่อมพยายามเพื่อละมิจฉาสังกัปปะ เพื่อบรรลุสัมมาสังกัปปะ ความพยายามของเธอนั้น เป็นสัมมาวายามะ ฯ             ภิกษุนั้นมีสติละมิจฉาสังกัปปะได้ มีสติบรรลุสัมมาสังกัปปะอยู่ สติ ของเธอนั้น เป็นสัมมาสติ ฯ             ด้วยอาการนี้ ธรรม ๓ ประการนี้ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ สัมมา- *สติ ย่อมห้อมล้อม เป็นไปตามสัมมาสังกัปปะ ของภิกษุนั้น ฯ             [๒๖๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาองค์ทั้ง ๗ นั้น สัมมาทิฐิย่อมเป็น ประธาน ก็สัมมาทิฐิย่อมเป็นประธานอย่างไร คือ ภิกษุรู้จักมิจฉาวาจาว่ามิจฉา- *วาจา รู้จักสัมมาวาจาว่าสัมมาวาจา ความรู้ของเธอนั้น เป็นสัมมาทิฐิ ฯ ตรง ด้วยอาการนี้ ธรรม ๓ ประการนี้ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาวายามะ สัมมาสติ ย่อมห้อมล้อม เป็นไปตามสัมมาสังกัปปะ ของภิกษุนั้น ฯ ภิกษุ เช่นนี้ --- ก่อน เช่นนี้ เป็น ฆราวาส มาก่อน ใช่ไหมครับ ภิกษุ เช่นนี้ ปฏิบัติ สัมมาสมาธิ ตามที่ตรัส -- แบบไหน? ก็ต้อง ผ่าน สัมมาทิฏฐิ ก่อน แล้ว เมื่อจะเจริญ มรรคองค์ที่ ๒  ก็ ต้อง เนื่องกับ ที่ตรัสว่า --- สัมมาวายามะ สัมมาสติ ย่อมห้อมล้อม เป็นไปตามสัมมาสังกัปปะ ของภิกษุนั้น --- แล้ว ทำไม ฆราวาส จะ เจริญ ไม่ได้ ตาม เหตุปัจจัยใดนั้น โดยยังไม่ต้อง ขานนาค ถือศีล ๒๒๗ เช่นสมัยนี้ (หรือ 150 ในสมัยพุทธกาล ฯ) ได้ ไม่ได้ ก็ตาม คำว่า "ตามสมควรแก่การปฏิบัติ" -- ตาม เหตุ ปัจจัย" การที่ ฆราวาสหมู่มาก (เช่น นักอภิธัมฯ) ทำไมได้ แต่ บางบุคคล  ทำได้ เช่น "ท่านพุทธทาสฯ" (ตามภาพ) --อื่น ก็ น่าจะมี ฯ แล้ว สั่งสอนให้ เจริญ สมถะ หรือ สมาธิ หรือ ตาม ป่า ที่ผมเสนอนี้ ทำไม จึง ต้อง = มิจฉาสมาธิ????                              มาเจริญสมาธิ กันครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 22:16:44

ความคิดเห็นที่ 28 แล้ว "สัมมาสมาธิ" จะเกิดได้อย่างไร ? เกิดจาก "สติ ตามสามัญ ใน สมาธิตาม สามัญ" (องค์รวม) + สัมมาทิฏฐิ (ปัญญาแบบหนึ่ง) + สัมมาสังกัปปะ (จิตประภัสสร เพราะพ้นจากนิวรณ์ได้) --- จะได้ สมาธิที่ มีสติในสมาธิ ที่สูงกว่าที่ผ่านมา                                              สรุป เกิดจาก สติในสมาธิ ของปุถุชน ผู้มีการสดับ ลุ อริยสาวกผู้มีการสดับ รู้ชัดเรื่อง จิตประภัสสร ที่เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะอุปกิเลว จรมานั้นได้  + สัมมาทิฏฐิ + สัมมาสังกัปปะ + มรรคที่เหลือ ตามลำดับนั้น ดู สมาธิภาวนา ๔ ประเภท http://truthoflife.fix.gs/index.php?topic=1235.0 โรหิตัสสวรรค ว่าด้วยโรหิตตัสสเทพบุตร   โรหิตัสสวรรค   สมาธิสูตร ดูกร ภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนา ๔ ประการนี้ ๔ ประการ เป็นไฉน คือ สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไป เพื่ออยู่เป็นสุขในปัจจุบันมีอยู่ ๑ สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มาก แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อได้เฉพาะซึ่งญาณทัสสนะมีอยู่ ๑ สมาธิภาวนาอันบุคคล เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสติสัมปชัญญะมีอยู่ ๑ สมาธิภาวนา อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นอาสวะมีอยู่ ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็น ไปเพื่ออยู่เป็นสุขในปัจจุบันเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจาก อกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตกวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่วิเวกอยู่ บรรลุ ทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ มีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกายเพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌานที่พระ อริยะสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติ อยู่เป็นสุข บรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนานี้ อันบุคคล เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็น ไปเพื่อได้เฉพาะซึ่งญาณทัสสนะเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ มนสิการอาโลกสัญญา อธิษฐานทิวาสัญญา (ความสำคัญหมายว่ากลางวัน) ว่า กลางคืนเหมือนกลางวัน กลางวันเหมือน กลางคืน มีใจอันสงัด ปราศจากเครื่องรัดรึง อบรมจิตให้มีความสว่างอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนานี้ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็น ไปเพื่อได้ญาณทัสสนะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสติสัมปชัญญะเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ รู้แจ้งเวทนาที่เกิดขึ้น รู้แจ้งเวทนาที่ตั้งอยู่ รู้แจ้งเวทนาที่ดับไป รู้แจ้งสัญญาที่ เกิดขึ้น รู้แจ้งสัญญาที่ตั้งอยู่ รู้แจ้งสัญญาที่ดับไป รู้แจ้งวิตกที่เกิดขึ้น รู้แจ้งวิตกที่ตั้งอยู่ รู้แจ้งวิตกที่ดับไป ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนานี้ อันบุคคล เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสติสัมปชัญญะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้น อาสวะเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ มีปรกติพิจารณาเห็นความเกิดขึ้นและความ เสื่อมไปในอุปาทานขันธ์ ๕ อยู่ว่า รูปเป็นดังนี้ ความเกิดขึ้นแห่งรูปเป็นดังนี้ ความดับแห่งรูปเป็นดังนี้ เวทนาเป็นดังนี้ ความเกิดขึ้นแห่งเวทนาเป็นดังนี้ ความ ดับแห่งเวทนาเป็นดังนี้ สัญญาเป็นดังนี้ ความเกิดขึ้นแห่งสัญญาเป็นดังนี้ ความดับแห่งสัญญาเป็นดังนี้ สังขารเป็นดังนี้ ความเกิดขึ้นแห่งสังขารเป็นดังนี้ ความดับแห่งสังขารเป็นดังนี้ วิญญาณเป็นดังนี้ ความเกิดขึ้นแห่งวิญญาณเป็นดังนี้ ความดับแห่งวิญญาณเป็นดังนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนานี้ อันบุคคล เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นอาสวะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมาธิภาวนา ๔ ประการนี้แล ดูกรภิกษุทั้งหลาย อนึ่ง คำต่อไปนี้ เรากล่าวแล้ว ในปุณณปัญหาในปรายนวรรค หมายเอาข้อความนี้ว่า   ความ หวั่นไหวไม่มีแก่บุคคลใด ในโลกไหนๆ เพราะรู้ความ สูงต่ำในโลก บุคคลนั้นเป็นผู้สงบปราศจากควันคือความโกรธ เป็นผู้ไม่มีความคับแค้น เป็นผู้หมดหวัง เรากล่าวว่า ข้าม ชาติและชราได้แล้ว ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:03:36

ความคิดเห็นที่ 29 โดยยังไม่ต้อง ขานนาค ถือศีล ๒๒๗ เช่นสมัยนี้ (หรือ 150 ในสมัยพุทธกาล ฯ) อันนั้น ยอมรับ ไม่เคยสงสัย   แต่ขออภัยอย่างยิ่ง ไม่ได้คิดจับผิดหรือโต้แย้ง แต่สงสัย  ปฏิบัติ สัมมาสมาธิ,  เจริญ สมถ หรือ สมาธิ  ผมไม่พบว่าอยู่ที่ใหนในมหาจัตตารีสกสูตร  พบแต่ สัมมาสมาธิของพระอริยะ อันมีเหตุ มีองค์ประกอบ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความที่จิตมีอารมณ์เป็นหนึ่ง ประกอบแล้วด้วยองค์ ๗ เหล่านี้แล เรียกว่า สัมมาสมาธิของพระอริยะ    ซึ่งผมเข้าใจว่า ต้องเจริญ(ปฏิบัติ) มรรคทั้ง ๗ องค์ จึงจะเกิด สัมมาสมาธิ ผมเข้าใจผิดตรงใหน ?  ? ? จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:04:08

ความคิดเห็นที่ 30 โพสแล้วจึงเห็น คห. 28 ขอบคุณครับ แต่   "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" เจริญ อย่างไร?   กระทำ อย่างไร? ส่วน ผลของสมาธิภาวนาที่ติดต่อกัน 16บรรทัดนั้น พยายามอ่านแล้ว ..ไม่สงสัย จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:19:50

ความคิดเห็นที่ 31 (๑) ศึกษา พระสูตร -- อย่าเพียงพระสูตรเดียว ฯ ควรหลายๆ พระสูตร ฯ พระบาลีมหาจัตตารีสักกสูตร พระบาลีโรหิตัสสวรรค พระบาลี อานาปานสติสังยุตต์ พระบาลี สัมมัตตะ ๑๐ เป็นต้น (น่าจะ แปลว่า ท่าน ต้อง ใช้ ยถาภูตสัมมัปปัญา เอาเอง ผม เสนอ ป่า) ล้วน สัมพันธ์กัน กับ "มรรคทั้ง ๘ องค์" หรือ "มรรคทั้ง ๘ อาการ (อาการ = องค์) (๒) อานาปานสติสมาธิ โดย อานาปานสติ วัตถุ ๑๖ ล้วน เนื่องกับ มรรคองค์ที่ ๒ (อาการที่ ๒ แห่งทางสายกลางแบบพระพุทะองค์) องค์ที่ ๗ และ องค์ ที่ ๘ แล้วจะ เนื่องกับ สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไป เพื่ออยู่เป็นสุขในปัจจุบันมีอยู่ ๑ --- คือการได้ เนกขัมมสุข สุขอันเกิดจาก จิตประภัสสร ปลอดจาก อุปกิเลส ใน หมวด กายา ข้อที่ ๔ "เมื่อ เจริญ มรรค องค์ที่ ๒ อยู่" จะ ในฐานฆราวาส หรือ ภิกาุ นวกะ ก็ตาม ซึ่งจะต่อเนื่อง ต่อไป ฯ ถามว่า "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" เจริญ อย่างไร?   กระทำ อย่างไร? ก็ ทำตาม อานาปานสติ ๑๖ ซิครับ (เจริญ แบบ ความมี อนุสติ  "แบบที่ พระบรมศาสดา ทรงเฉือนขี้ริ้วทิ้งออกให้หมดแล้ว" (ฉินน ปิโล ติโก) ปัญญาสาวก เฉือน ขี้ริ้ว แก่งกว่า จอมศาสดา ได้หรือ ที่สำคัญ เข้าใจ นิยามของคำว่า "สมาธิภาวนา" ดังนี้ (แบบ เซนเถรวาทฯ) การทำสิ่งใดนั้นให้เจริญยิ่งกว่าสามัญสัญชาติญาณ ด้วย กำลังของสมาธิ ที่มีสติในสมาธิเช่นนั้น = "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" ย้ำ --  กำลังของสมาธิ ที่มี สติในสมาธิเช่นนั้น -- เป็น key word -- โดยเทคนิค --- ก็ อนุสติ โดยเฉพาะ อานาปานสติ ๑๖ ไงครับ (ไม่ปฏิเสธ กัมมัฏฐานอื่น แต่ --- พิจารณาเอง ครับ----- การมีสติ (ซึ่งมีสมาธิอยู่ด้วย) ต่อเนื่อง ด้วย สัมมาทิฏฐิขั้นสูง (ยกไว้ตรงนี้) ใน สิ่งนั้น (แล้วไม่ฟุ้งไปอื่นด้วย อำนาจอนุสัยคือ สังกัปปะราคะ) ติดต่อกัย เนื่องไป จน "อุปกิเลส" อัน เป็นแขก ที่เคยชิน ของ จิตประภัสสร (เจตสิกคือสติในสมาธิตามสัญชาติญาณ) ที่ มีมา ตั้งแต่  มหานิทานสูตร ตามด้วย มหาตัณหาสังขยสูตร ก่อน เกิด ดวงตาเห็นธรรม ฯ -- ตอบ แบบ ป่า เซนเถรวาท ฯ แล้วว่า -- "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" เจริญ อย่างไร?   กระทำ อย่างไร? รายละเอียด แบบ พิสดาร ยกไว้ นะครับ หายใจ ออก เข้า สั้น ยาว ก็ ไม่เท่ากัน (เนื่องกับ รูปขันธ์สมัยนั้นๆ) ดู อาหาร ๔ ตามที่ตรัส นั่น พูดสั้นๆ ถ้า คุณP2wichai มี อายตนะ เช่นที่ผม มี อายตนะ (โดยเฉพาะ มนายตนะใน กรณีนั้นๆ ที่ เนื่องกับ อาการ หรือ องค์ คือ อานา ปานะ)  ที่เนื่องกับ อาหาร (เหตุ) ๔ อย่าง  ที่ ถูกฝาถูกต้วกับ อานาปานสติ หมวด กายา ข้อที่ ๔ "ทำกายสังขารให้รำงับ" ก้ จะ เข้าใจ (มีสัญยาตรงกัน ในขั้น ปรมัตถ์ มั๊ง)ว่า เช่นนั้น =  "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" ตามที่ตรัส ถ้า สัญญา ต่างกัน ก็ เข้าใจ ต่างกัน (สัญญาแบบ กายสักขี หรือ ผู้มีกายเป้นพยาน หรือ คือเรื่อง ฌานวิสัย ที่ คิดนึก ตรอง อาการ ไม่ถูกต้อง ฯ) แล้ว ถึงจะ มี ประจักา์ อาการ องค์ สภา่วะ รูปฌาน มาแล้ว (สัญยาตรงกัน" เรา ก้ ควร อาสัย พระพุทธวจนะ ที่ตรัสไว้  เป้น มาตรฐาน ใช่ไหมครับ เช่น ตรัสว่า เมื่อเข้าสู่ ปฐมฌาน (มรรคองค์ที่ ๒ นั้น) อามิส สัญญา ย่อมดับ --- อะไรคือ สัญญา ทาง มนายตนะ เช่นนั้น (ระหวัง ไปเนื่องกับ คำสาวกชั้นหลัง) ยังสงสัย หรือ สงสัยน้อยลง  ก็ พิจารณาเอง แต่ อย่างให้ เนื่องกับ องุ่นเปรี้ยว เพราะจะเนื่องกับ สังโยชน์เบื้องสูงนั้น ***************************************************** อานิสงส์ของ อานาปานสติสมาธิ โดยวัตถุ ๑๖ ยังเนื่องกับ สมาธิภาวนา (พระบาลีโรหิตัสสวรรค) แบบที่ ๒ คือ สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มาก แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อได้เฉพาะซึ่งญาณทัสสนะมีอยู่นั้นมีอยู่ ข้อนี้ เนื่องกับ ความสว่างของ มนายตนะ (จิตประภัสสรแบบหนึ่ง ของพระอริยเจ้าในธรรมวินัยนี้) คือ ธรรมเรื่อง อาโลกสัญญา -- ดูเหมือน  ท่านพุทธทาส ท่านเจริญ ได้ ตามลายมือท่าน ตามภาพ คคห 27 ข้อนี้ ในกรอบ มรรคองค์ที่ ๒  "ผมเสนอป่า" ว่า จะ เป็น กำลังของ สติในการกำจัดนิวรณ์ ของภิกษุผู้อยู่ป่า "ผู้เดียว" มี "ตนเองส่งออกไปแล้ว" เช่น มหาเงื่อม อินทปัญโย ที่สวนโมกข์เก่า (ต่างกับ พระป่าสายอิสานมั๊ง ที่ ยังมี พ่อครู แม่ครู นั้น) ที่ ยัง "ใหม่ๆ" ส่วนจะเป็นกำลังของ ฤทธิ์ ด้วยหรือไม่ ขึ้น กับ อายตนะของภิกษุนั้น + สัมมาทิฏฐิ คือ "สมบูรณ์ด้วยความไม่ประมาท" ตามที่ตรัส จึง ไม่ หมายมั่นจะเอา นั่นเอานี้ (ทางฤทธิ์ ที่เนื่องกับ กำลังของ สมาธิ ข้อนี้) ******************************************************* อานิสงส์ของ อานาปานสติสมาธิ โดยวัตถุ ๑๖ ยังเนื่องกับ สมาธิภาวนาอันบุคคล เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสติสัมปชัญญะมีอยู่ ๑ ข้อนี้ เนื่องกับ มรรคองค์ที่ ๗ ครับ ******************************************************** อานิสงส์ของ อานาปานสติสมาธิ โดยวัตถุ ๑๖ ยังเนื่องกับ สมาธิภาวนา อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นอาสวะมีอยู่ ข้อนี้ ถ้า ถามว่า อย่างไร? ผมขอหุบปากนิ่ง แต่ มือ พิพม์ เสนอว่า ให้พิจารณา ที่ตรัสว่า สัมมาสมาธิย่อมบริบูรณ์  เมื่อ สัมมาสติบริบูรณ์ ครับ หรือ ลองดู chart นี้ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:13:46

ความคิดเห็นที่ 32 ภาพใหญ่เกินกว่าที่กำหนด จะย่อให้ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:17:06

ความคิดเห็นที่ 33 โอ้โฮ ขอบคุณ จขกท จริงๆที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา มีหลายสิ่งอย่างมากที่ได้จากหลายๆความเห็น ถึงบางอย่างจะยังไม่เข้าใจ ก็พยายามอ่านซ้ำ พิจารณาไปเรื่อยๆ ให้กิฟท์+อนุโมทนาครับ จากคุณ : goodfriday เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:26:11

ความคิดเห็นที่ 34 ภาพข้างบน มาจาก "ศาสตร์ (ระบบแห่ง วิชชา  ที่เจ้าชายสิทธัตถะ ตรัสรู้ "วิชชา" คือ ปฏิจจฯ (สายเกิด สายดับ) - อ้าง ตติยสูตร ทสพลวรรค สังยุตตนิกาย 16/35/65 ขยาย ออกเป็น 8400 ได้ ขยายออกเป็นธัมมจักรกัปปวัฒนสูตรได้ ขยายออกเป็น คาถาพระอัสสชิ ได้ ขยายออกเป็น ศีล สมาธิ ปัญญา ได้ ขยายออกเป็น รูป เจตสิกจิต (๘๙/121) นิพพาน ปรมัตถ์ได้ ขยายออกเป็น "วิญญาณกิจ ๑๔ - จิต ประเภทใดนั้น" ใน วิสุทธิมัคค์ ที่ไม่ใช่ อธิบายพระไตรปิฎกตอนใดตอนหนึ่ง โดยเฉพาะ ได้ (แบบเซนเถรวาทฯ) ขยายออกเป็น ภพ ภูมิ นานาได้ ทั้งหมด  ต้อง เนื่องกับ สัมมาทิฏฐิ ๒ ตามที่ตรัสไว้   เมื่อท่านใด จะ พิจารณา ตาม กาลามสูตร เพื่อ ตามรักษา พระสัทธรรม คือ ธรรมที่แสดง วินัยที่บัญญัติ ฯ โดยย่อ วิชชา กับ ศาสตร์ (49 วัน หลังตรัสรู้ ก่อนไป สาธิตแก่พระปัญจวัคคีย์) รวมอยู่ใน ภาพข้างบน เมื่อ เอามาเสนอ ก็แปลว่า ผมพร้อมที่จะรับทั้ง ผิด และ ชอบ ใน สิ่งที่ เสนอ ในฐานะ "เซน (เพ่ง คือ ฌาน) เถรวาทปฐมสังคายนานิยม (นิยม เพ่งพระพุทธวจนะตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา ท่านรักษามา" --- ไม่ปฏิเสธ ชั้น สาวกสมยัหลัง  แต่ ต้อง ไม่เอามาขึ้นก่อน หรือ บดบังการ โยนิโสมนสิการ ที่ไม่ใช่ เจเตติ คิด ไม่ว่า แบบไหน? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:34:22

ความคิดเห็นที่ 35 แต่   "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" เจริญ อย่างไร?   กระทำ อย่างไร? โดยย่อๆ (๑) กระทำ สัมมาสติ มรรคองค์ที่ ๗ ทให้ บริบูรณ์ (เกิด อตัมมยตา ไงครับ) (๒) สัมมาสติ เกิด - จน สมบูรณ์ ต้อง ผ่าน สัมมาทิฏฐิ (ขั้น อนาสวาสัมมาทิฏฐิ) ก่อน ตามด้วย สัมมาสังกัปปะ ที่ เนื่องกับ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ (๓) ตามด้วย มรรค อาการ หรือ องค์ที่ ภ ๔ ๕ ๖ -- ใน ฐานะ ฆราวาส หรือ ภิกษุ ละ "ดูสมัยพุทธกาลเป็นหลัก" ครับ (๔) เมื่อ มาถึง อาการ สัมมาสติ (คือ สติปัฏฐานทั้ง สี่ ตามที่ตรัส นะครับ) จะเนื่องกับ พระสูตรที่ตรัสว่า ศีลสมบูรณ์ (สติใน) สมาธิพอประมาณ ปัญญา (ไม่ใช่สัมมาทิฏฐิสมัยโน้นแล้ว) พอประมาณ คือ พระโสดาบัน ตามด้วย อาการ ต่อมา หรือ องค์ ต่อมาคือ ที่ตรัสว่า ศีลสมบูรณ์ (สติใน) สมาธิบริบูรณ์ (มหาจัตตารีสักกสูตรนั่นแหละ) ปัญญา (ไม่ใช่สัมมาทิฏฐิสมัยโน้นแล้ว) พอประมาณ คือ พระอนาคามี สารีบุตร ธรรมโดยปริยายนี้ เรา กล่าว เจาะจง เมื่อถูกถาม เพราะ ไม่เช่นนั้น จะ เกิดความประมาท (ดู เองครับ  จากความจำ / ลพ. ท่านหนึ่ง ยังเอาไปกล่าว ไว้ ฯ) เมื่อ สัมมาสติ (ที่มี สัมมาสมาธิอยู่ด้วย แต่ ยัง ไม่ใช่ สัมมาสมาธิตามมหาจัตตารีสักกสูตร) บริบูรณ์  สัมมาสมาธิ อาการที่ ๘ บริบูรณือย่างไร? ผู้ถาม ถามได้ แต่ ผู้ตอบ  ต้อง รู้ ฐานะ และ รู้ ตามสัปปุริสธรรม ๗ + โพชฌงค์ ๗ ด้วย ว่า " จากตอบ หรือ ไม่ตอบ" ครับ ที่ตอบ ข้างบน -- ตอบแล้ว  นะครับว่า --  "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว"  "อย่างไร?" สรุปสั้นๆ หรือ ตอบสั้นๆ ทำ "สติในสมาธิ" ให้ เกิดเป็น อินทรีย์ พละ หรือ พละ อินทรีย์  ตามดฑะิปักขิยธรรม ๓๗ นั่นแหละ -- โดย วิธี ----  อานาปานสติ ๑๖ อานาปานสติ ๑๖ = อานาปานสติสมาธิ = มรรคมีองค์ ๘ ครับ รวมทั้ง ยังเนื่อง (แบบไหนยกไว้) กับ เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ขั้นสูงสุด ตามคำว่า ปรมานุตตรสุญญตา (จูฬสุญญตาสูตร) ด้วยครับ รวมทั้ง เนื่องกับ  พระอรหันต์ - นิพพานธาตุ ๒ (ตรงที่ตรัส นะครับ มี คำว่า ธาตุนั่นแหละ) ด้วยครับ รวมทั้ง ที่ตรัสว่า เมื่อ การเคลื่อน และ การเกิดขึ้นไม่มี (แก่พระอรหันต์ - นิพพานธาตุ ๒) อะไรๆ ก้ไม่มี (ไม่ใช่อุจเฉททิฏฐิ) ในโลกนี้ (อายตนะนี้) ไม่มีในโลกอื่น (อายตนะอื่น) ไม่มีในระหว่างแห่งโลกทั้ง ๒  นั่นแหละ  ที่สุดแห่งทุกข์ละ (เอเสวันโต ทุกขัสสะ) 4 บบรทัดบน (ไม่มี การเคลื่อนและการเกิดขึ้น -จุตูปปาตะ ไม่มี) = ธรรมทั้งปวง อนัตตา ------ ธรรมบรรณาการ ปี 2554 หรือ ป่า + ต้นไม้ แบบเซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม ใน พ.ศ. 2554 -------- จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:55:22

ความคิดเห็นที่ 36 ตั้งต้นที่ (๑) สัทธา ในการตรัสรู้ ของพระบรมศาสดา เพื่อ เกิด สัทธาขั้น โสดาบัน (๒) สัทธาด้วย สุตมยปัญญา ที่ อยู่ในรูป สัมมาทิฏฐิ ๒ สัทธาใน สุตมยปัญญา ใด  ที่ เนิ่นช้า เพราะ อยู่มานานแล้ว ก้ ละ เสีย (อิทธิบาท ๔ นั่นแหละ) แล้ว พ้นจาก สาสวาสัมมาทิฏฐิ ได้ นี้คือ อีกคำตอบ ที่ถามว่า "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" เจริญ อย่างไร?   กระทำ อย่างไร? ครับ (แล้ว ค่อย ไปถึง ที่เสนอมาแล้ว) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 10:06:50

ความคิดเห็นที่ 37 ๑.  ใช่ครับ ผมศึกษาน้อย แม้จะไม่ใช่พระสูตรเดียว แต่ก็นับว่ายังน้อยมาก แม้บาลียิ่งน้อยกว่าน้อยอีก เพราะผมใช้ชีวิตไปแล้วกว่าสองหมื่นกว่าวัน ศึกษาเป้าหมายชัดเจน  แล้วรีบออกเดินทางเลยกลัวไม่ทัน ร่วมเดินทางไปกับผู้รู้หลายท่าน เดินทางพร้อมศึกษาเส้นทาง ก็รู้ เห็นว่าทางนี้ดี ตรง มาพบคุณ ก็ขอศึกษาแนวทางอื่นๆไว้บ้าง เผื่อพลัดหลงกับหมู่กลุ่มจะได้มีแนวทาง ๒.  อ่านก็พอเข้าใจภาษาตามอักษร  แต่ไม่ลึกซึ้งในความหมายที่จะสื่อ หรือที่ผมอยากรู้ เช่น อานาปานสติ ๑๖ ที่กล่าวไว้หลายที่ จะปฏิบัติอย่างไร ทำโดยการนั่ง ตั้งกายตรง ดำรงสติคงมั่น ให้รู้ว่าหายใจ เข้า ออก สั้น ยาว รู้ท้่ว รู้ผ่อน รู้ปิติ รู้สุข หรือ ?  ? ? หรือ ต้องนั่งคิด พิจารนาสติอีก ๔ข้อนี้ ?  ? ?     1. กายานุปัสสนาจตุกกะ (หมวดสี่แห่งกายานุปัสสนา)     2. เวทนานุปัสสนาจตุกกะ (หมวดสี่แห่งเวทนานุปัสสนา)     3. จิตตานุปัสสนาจตุกกะ (หมวดสี่แห่งจิตตานุปัสสนา)     4. ธัมมานุปัสสนาจตุกกะ (หมวดสี่แห่งธัมมานุปัสสนา) แล้ว ....      "  อานาปานสติสมาธิ โดย อานาปานสติ วัตถุ ๑๖ ล้วน เนื่องกับ มรรคองค์ที่ ๒ (อาการที่ ๒ แห่งทางสายกลางแบบพระพุทะองค์) องค์ที่ ๗ และ องค์ ที่ ๘  "             ..... มรรคองค์ที่ ๓, ๔, ๕, ๖, .. ละ .  และ.....   "ถ้า คุณP2wichai มี อายตนะ เช่นที่ผม มี"  ..... ผมก็อยากมี แต่พื้นฐานที่ได้รู้มามันต่างกันมาก   จึงได้ซักหลายประเด็น  เพื่อหาส่วนที่พอจะเข้ากันได้ เข้าใจได้ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 11:49:43

ความคิดเห็นที่ 38 โอโฮ !  ผมเห็นคห.32แล้วอ่านพิจารนาเพื่อตอบ พอโพสแล้วจึงรู้ว่าผ่านไปแล้ว 4คห. อ่านดูคล้ายๆว่าทำให้บริบูรณ์เป็นองค์ๆไป โดยเฉพาะองค์ที่ ๗+๑, องค์ที่ ๒+๑   แล้วจึงมาองค์ที่ ๓ ๔ ๕ ๖  โดยมีสัทธานำ ส่วนผมก็นำด้วยสัทธา เหมือนกัน แล้วทำมรรคองค์ที่  ๒ ๓ ๔ ๕ไปตามเหตุปัจจัยในแต่ละวัน โดยมีองค์ที่ ๑เป็นแกนแก่น องค์ที่ ๖เป็นกำลัง องค์ที่ ๗กำหนดทิศทางไปตามองค์ที่ ๑ มรรคทั้ง ๗องค์จะเจริญขึ้นตามลำดับ   ตามที่เสนอใน คห.13 ไม่ทราบว่าผมเข้าใจ  ใกล้เคียงที่จะสื่อหรือไม่ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 12:59:25

ความคิดเห็นที่ 39 # 31                  (มีสัญยาตรงกัน ในขั้น ปรมัตถ์ มั๊ง)  ถ้าตรงนี้ไม่มีมั๊งละก็  แจ่มครับ # 32  ภาพอ่านไม่ออกเลยครับ ชอบ ตรงเป็นแบบ real time  หมายถึงไม่คร่อมภพชาติ ใช่ไหมครับ?     จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 17:50:28

ความคิดเห็นที่ 40 คคห 37 --- (๑) ผม ศึกษา (อ่านเฉยๆ ก้รู้ ตามพยัญชนะนั้น) พระบาลีแปลไทย โดยเฉพาะ ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ "ชุดธรรมโฆษณ์ โดยพุทธทาสภิกขุ" หลายสิบปี (เมื่อ หลายสิบๆ ปีก่อน) รู้เรื่อง ระดับหนึ่ง (๒) เดี๋ยวนี้ ตอนที่ ทำผังเสนอนั้น (ภิกษุรูปหนึ่ง กล่าวว่าเมื่อไหร่ผมจะเสนอปฏิจจสมุปบาทเป็น พยัญชนะบ้าง ฯ เลย ทำเสีย เมื่อ ข้างในมันพร้อมของมัน) (๒)  -- ผมก็ จำสำนวนแปลนั้น มาเสนอ ทั้ง "ตัวพระสูตร"  และ คำอธิบายสั้นๆ ย่อๆ นั้น "ก็ยัง เนื่องกับ คำแปล ตามสำนวนแปลนั้น  แต่ ยัง สั้นๆ  ต้อง ขยายความอีก เช่น สังขาร (๓) ปรุงแต่งกายสังขาร (ตามที่ตรัสว่า กายสังขาร) แล้ว ผม เสนอ -- ให้สำเร็จเป็น ทุกรกิริยา ปรุงแต่ง วจีสังขาร (ตามที่ตรัสว่า วจีสังขาร) แล้ว ผม เสนอ -- ให้สำเร็จเป็น ลัทธินานา (ลัทธิครูทั้งหก เป็นต้น) ปรุงแต่ จิตตสังขาร (ตามที่ตรัสว่า จิตตสังขาร) แล้ว ผม เสนอ -- ให้สำเร็จเป็น อรูปฌาน ผม อ้าง ต้นไม้ สองพระสูตรคือ (๑) พุทธประวัติ ตรัสเล่าเอง หรือ จากพระโอษฐ์ -- เพราะยังมี อวิชชา (ความไม่รู้ อุปาทานขันธ์ นัุ่นแหละ) จึง มี กายสังขาร คือ ปรุงแต่งกาย ให้เกิด กายคือ ทุกรกิริยา -- เพราะยังมี อวิชชา (ความไม่รู้ อุปาทานขันธ์ นัุ่นแหละ) จึง มี จิตตสังขาร คือ ปรุงแต่งจิต (มนายตนะ) ให้เกิด จิตคือ อรูปฌานจิตที่ ๓ ที่ ๔ ทีนี้ ถ้า จะ กำหนด วิญญาณ ตรงนี้ ว่าคือ อะไร  เพราะตรัสไว้ ได้แก่ หมู่ วิญญาณหก ก็ต้อง อาสัย วิชชา  ที่เจ้าชายสิทธํตถะ ทรง ตรัสรู้ --- ตอนพิจารณาปฏิจจฯ ย้อนขึ้นมาจาก ทุกข์ คือ ชรา มรณะมี เพราะ มี ชาติ ฯลฯ มาถึง นามรูป มี เพราะ วิญญาณมี ความฉงน ได้เกิดแก่พระองค์ ฯ อะไรมีอยู่ วิญญาณ จึงได้มี (ปฏิจจฯ นี้ ไม่ ใช่ ตาม ผัง นะครับ) เพราะการทำในใจโดยแยบคาย (เพราะอริยมรรคมีองค์ ๘ มั๊ง) ความรู้แจ้งอย่างยิ่ง ได้เกิดขึ้นว่า นามรูปนั่นแล มีอยู่ วิญญาณ จึงได้มี ทีนี้ ก็ทรงตรัส ดวงตา ปัญญา ญาณ วิชชา แสงว่าง ในธรรมทั้งหลาย  ที่ไม่เคยได้ฟังจากใครมาก่อนว่า สมุทโย -(ปฏิจจฯ สายเกิด) -- นิโรโธ (ปฏิจจสมุปบาทสายดับ) รวมความว่า ถ้า จะ เข้าใจ ป่า ที่ผม เสนอ  เมื่อ เที่ยวป่า + ต้นไม้ นี้ ท่าน ต้อง ผ่าน ปริยัติธรรม คือ สุตมยปัญญา อย่างน้อย ๒ พระสูตร คือ (ถ้าผ่าน จิตประภัสสร ด้วย อานาปานสติสมาธิ ยิ่งดี เพราะผม ผ่านทางนี้มา ตามสมควรแก่การปฏิบัติ  ผังนี้ จึง เกิดจาก ปริยิติ + ปฏิบัติ แล้ว ต้องรออีกหลายปี จึง ออกมา ตามที่เห็น ดังที่เสนอว่า -- อานาปานสติสมาธิ โดย อานาปานสติ วัตถุ ๑๖ ล้วน เนื่องกับ มรรคองค์ที่ ๒ (อาการที่ ๒ แห่งทางสายกลางแบบพระพุทะองค์) องค์ที่ ๗ และ องค์ ที่ ๘  "            ..... มรรคองค์ที่ ๓, ๔, ๕, ๖, ..) คำว่า -- "ถ้า คุณP2wichai มี อายตนะ เช่นที่ผม มี" ไม่ได้ อะไรอื่น เพียงแต่ เสนอ เพื่อให้ เห้นว่า เพราะผมมี อายตนะ เช่นนี้ ผล จึง เกิดขึ้นเช่นนี้ (โดยเฉพาะ ที่เสนอว่า อายตนะปุถชน หรือ อายตนะอริยะ -- ไม่ใช่ผม ประกาศตนเป็นอริยะ นะ --- ผมเสนอป่า นะครับ)                                      ผังที่ผมเสนอ ผม ตั้งข้อสังเกตุว่า (ตามที่ผมเห็นของผม) --- -- เกิดจาก ศาสตร์ (ระบบแห่ง วิชชา 49 วัน ก่อน สาธิแก่ ปัญจวัคคีย์) จะเข้าใจ อาการ เหล่านั้น ผู้นั้นต้อง เข้าใจ (ปริยัติก่อนว่า)  วิชชา  ที่ตรัสรู้ (วิญญาณนี้ เวียนกลับจากนามรูป ดู มหานิทานสูตรด้วย) ทรงหมายความอย่างไร? (และยังต้อง พระสูตรอื่นๆ ด้วย เช่น อาหาร (เหตุ ) ๔ เนื่องกัับ สัมภเวสี เกิด สังขาร แล้ว เกิด วิญญาณ นามรูป ฯลฯ ชาติ (คือภูตา) ย่อม ตามด้วย ชรา มรณะ ฯ โดย ไม่ตรัสว่า จึงมี ชรา มรณะ (ตามสำนวนแปล ฯ) ซึ่งแปลว่า่ อวิชชา ยัน ชาติ - ชรา มรณะ จึง เกิดขึ้นครบถ้วน ความเกิดขึ้นพร้อม (ตามเหตุปัจจัยนี้) แห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ (ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ใน ปัจจุบันขณะนั้นๆ) ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้ แปลว่า ปฏิจจฯสายเกิด " ตามที่ผมเสนอ" นี้ ---- กำหนดที่ กายนี้ ที่เรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง -- อัสสุตวตาสูตร กำหนด อวิชชา ที่ สัมภเวสี คือ กายนี้ -- ที่จะเกิด ชาติ (คือ เกิดภูตา) เพราะ อาหาร ๔ (เหตุ ๔ อย่าง) -- ใน กรณีนั้นๆ ดู นิพเพธิกสูตร  -- ตรัส ผัสสะ เป็น เหตุเป็นแดนเกิดขึ้นพร้อมแห่ง กาม กรรม ฯลฯ แต่ พอถึง ทุกข์ --- ไม่ตรัส ผัสสะ -- จากความจำ (ผิดได้) สรุป ทีก่อนว่า ที่ผมเสนอ -- ช่วย จับผิด ด้วยครับ  โดย เอา พระพุทะวจนะแปลไทย สำนวนแปลใดนั่น  มา เป็นเครื่อง จับ เพราะ " ผม จะได้ แก้ไข ตามที่พิจาณณาแล้วว่า มันผิด ตามที่ท่านใดนั้น ชี้แนะ ติติง โอเคนะครับคุณP2wicha (เป็นกัลยาณมิตรแก่กัน นั่นแหละ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 21:51:31

ความคิดเห็นที่ 41 คคห 37 ต่อ อ่านดูคล้ายๆว่าทำให้บริบูรณ์เป็นองค์ๆไป โดยเฉพาะองค์ที่ ๗+๑, องค์ที่ ๒+๑   แล้วจึงมาองค์ที่ ๓ ๔ ๕ ๖  โดยมีสัทธานำ ส่วนผมก็นำด้วยสัทธา เหมือนกัน แล้วทำมรรคองค์ที่  ๒ ๓ ๔ ๕ไปตามเหตุปัจจัยในแต่ละวัน โดยมีองค์ที่ ๑เป็นแกนแก่น องค์ที่ ๖เป็นกำลัง องค์ที่ ๗กำหนดทิศทางไปตามองค์ที่ ๑ มรรคทั้ง ๗องค์จะเจริญขึ้นตามลำดับ   ตามที่เสนอใน คห.13 ไม่ทราบว่าผมเข้าใจ  ใกล้เคียงที่จะสื่อหรือไม่ ******************************************************** องค์แรก "ต้อง เกิด สมบูรณืก่อน เสมอครับ" จะ มีปัจจัยจาก ? เช่น การเข้าไปหา สัตบุรุษ ได้ฟังพระสัทธรรม  (เช่นอุปติสสะ นั่นแหละ) เกิดสัทธา ด้วย จักษุปัญญา ที่ สูงกว่า สุตมยปัญญา จินตามยปัญญา แบบ ที่ กำหนดกัน สมัยนี้ แบบ อาสัย คำสอนของภิกษุพุทธบุตร ที่ บุคคลใดนั้น เลือกเฟ้นแล้วว่า "น่าจะตรงกับ พุทธประสงค์"  =ได้ฟังพระสัทธรรม  เกิดสัทธา ด้วย จักษุปัญญา ที่ สูงกว่า สุตมยปัญญา จินตามยปัญญา แบบ ที่ กำหนดกัน หรือ แบบ อ่านแล้ว ลองทำดู (มีอาจารย์คลำเป็นอาจารย์ ต่อจากอาจารย์สอนปริยัติ) -- แบบ ท่านพุทธทาส จบปริยัติธรรม ๓ ประโยค ก้ ตามรอยพระอรหันต์ โดยค้น พระพุทธวจนะ ฯลฯ  ไม่ แบบ "ปฏิบัติสายพระป่าอิสาน" จะเพราะ เหตุใดยกไว้ (ดู หนังสือเล่มนี้ประกอบ ตามภาพ ถ้าหาอ่านได้) สรุปว่า สัมมาทิฏฐิในองค์มรรค ที่ตรัสว่า มี ๒ นั้น ได้แก่ อาสวาสัมมาทิฏฐิ กับ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ล้วน เกี่ยวกับ ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ เป็นตัวทุกข์ หรือ เข้าใจ ปฏิจจสมุปบาท ว่า เพราะเหตุ ๔ อย่าง (อาหาร ๔) + อวิชชา ทำให้ สัมภเวสี (กายนี้ ตามอัสสุตวตาสูตร) ปรุงแต่ง  นามรูป (ที่เกิดมาจากท้องมารดาแล้วนั้น) "คือ สังขาร แบบหนึ่ง" เช่นที่ตรัสว่า ถ้าบุคคลย่อมคิด (เจเตติ) ถึงสิ่งใด ย่อม ดำริ (ปกัปเปติ) ถึงสิ่งใดอยู่ ย่อม มี จิตปักลงไป (อนุเสติ) ในสิ่งใดนั้นอยู่ สิ่งนั้น (ที่จิตในสมัยนั้น ปักฝังลงไป เพราะ อวิชชา หรือ อนุสัยคืออวิชชา หรือ อาสวะคืออวิชชา ก็ตาม) ย่อม เป็น อารมณ์ เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ เมื่อ อารมณืมีอยู่ (ที่จิตปักฝังลงไปแล้วนั้น) ความตั้งขึ้นเฉพาะแห่ง วิญญาณ ย่อมมี เพราะมี วิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป เพราะมี นา่มรูปเป้นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ ฯลฯ เพราะมีชาติเป็นปัจจัย ชรา มรณะ (ทุกข์ ที่เจ้าชายสิทธัตถะ ทรงปริวิตกก่อนตรัสรู้) โสกะ ฯ จึงเกิดขึ้นครบถ้วน   ความเกิดขึ้นพร้อมแห่ง กองทุกข์ทั้งสิ้น (ที่กายนี้ -สัมภเวสี -เกิดชาติ เป็นภูตา ที่ ชรา มรณะ มั๊ง)) ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้ ปฏิจจฯ พระสูตรนี้ ก้ ต้อง เข้าใจ ด้วยว่า ไม่ขัดกับ ปฏิจจฯ ตาม ผังที่เสนอ (ที่คือ ศาสตร์ - ระบบแห่งวิชชา ตกลง วิญญาณ อาการที่ ๓ ที่แสดงที่ วิญญาณหก ผม ให้ นิยาม วิญญาณธาตุ (ธาตุวิภังคสูตร) ว่า ธาตุ คือ อาการที่สิ่งนั้นทรงไว้อยู่ "ในตอนนั้นๆ" กำหนด เมื่อมันทำกิจ นั่นแหละ วิญญาณธาตุ = ทรงอยู่ซึ่งกิริยาที่รู้แจ้ง (อารมณ์ทางอายตนะในนั้น) ที่มีอยู่ในสิ่งนั้น ตอนนั้นๆ กิริยาที่รู้แจ้งอารมณ์ (ที่จิตปักฝังลงไปแล้วนั้น) คือ วิญญาณ  หก นั่นเอง วิญญาณธาตุ จึงไม่อื่นจาก วิญญาณขันธ์ วิญญาณธาตุ ที่ธาตุ ๖ (ที่ สัมภเวสี แบบ เป็นๆ ที่จะเกิดเป้นภูตา) มี เพราะ มีนามรูป ตาม ที่ตรัส (วิญญาณมี เพราะปัจจัยคือนามรูป) ทิฏฐิ เนื่องด้วย ปฏิจจสมุปบาท ทุกๆแบบ นั้น จึงเนื่องกับ  สาสวาสัมมาทิฏฐิ และ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ เอาเป็นว่า ปุถุชนผู้ยังไม่รู้ชัดว่า จิตประภัสสร พ้นวิเศษจากราคะ โทสะ โมหะ (ยังมี อวิชชานั้น) จิตตภาวนา ย่อมไม่มีแก่ปุถุชนฯ อายตนะ คือ นามรูป (เพราะมี นามรูป จึงมี อายตนะ) ประเภทหนึ่ง ใช่หรือไม่  ลองพิจารณาดูเองก่อน สอบทานกับ พระสูตร ฯลฯ ย่อม เข้าใจ ปฏิจจฯ แบบ สาสวาสัมมาทิฏฐิ (สอบทานเองครับ) ******************************************************** อ่านดูคล้ายๆว่าทำให้บริบูรณ์เป็นองค์ๆไป โดยเฉพาะองค์ที่ ๗+๑, องค์ที่ ๒+๑   แล้วจึงมาองค์ที่ ๓ ๔ ๕ ๖  โดยมีสัทธานำ                                       จะแบบไหน ได้ทั้งนั้น ขอให้ เกิด สัมมาทิฏฐิ ขั้น อนาสวาสัมมาทิฏฐิ คือ สัมมาทิฏฐิ ของ พระสัทธานุสารี ที่ จะ นำไปสู่ พระธัมมานุสารี ที่จะ คือ พระดสดาบัน -- ผุ้ประกอบพร้อมแล้วด้วย มรรคมีองค์ ๘ แต่ องค์แรก สมบูรณ์แล้ว หรือ ได้ดวงตาเห็นธรรม (เห้นจริงว่า อ้อ นี้มัน นันทิในขันธ์ นันทิคืออุปาทาน คือทุกข์อริยสัจ ที่ รู้แล้ว ตรงกับ ที่ตรัสไว้ฯ) การเกิดขึ้น 4 บรรทัดบน เป็นไปตาม "เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี" โดยเฉพาะ เพราะ "ไม่มี ปปัญจสัญญาสังขาร (ดูเองนะครับในปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์) นั่นเอง" ครับ                ----  ปปัญจสัญญาสังขาร ---- จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 22:25:58

ความคิดเห็นที่ 42 ความคิดเห็นที่ 39 # 31                 (มีสัญยาตรงกัน ในขั้น ปรมัตถ์ มั๊ง) ถ้าตรงนี้ไม่มีมั๊งละก็  แจ่มครับ # 32  ภาพอ่านไม่ออกเลยครับ ชอบ ตรงเป็นแบบ real time  หมายถึงไม่คร่อมภพชาติ ใช่ไหมครับ?     จากคุณ : aero.1 (๑) ทำไม ผมต้องเติม มั๊ง ละครับ? คุณaero.1? ก็ผมเสนอป่า + ต้นไม้ ผม ย้ำว่า พระบรมศาสดา ยังทรงยังอยู่ ตรัสว่า ตถาคต แสดง ทางสายกลาง การเดินทาง เป้นกิจของเธอ ผมเห็น โทษ ของ ความเป็นผู้รู้ เป็นอาจารย์ เป็นนั้นเป็นนี้ --- มั๊ง ผมจึง เสนอ แล้ว ตามด้วย มั๊ง (๒) real time  หมายถึงไม่คร่อมภพชาติ ใช่ไหมครับ?     ผู้ที่ มีทิฏฐิ ใน สมัยใดว่า ปฏิจจสมุปบาท ต้องแบบ คร่อมภพชาติ ตามวิสุทธิมรรค  ที่ไม่ใช่อธิบายพระไตรปิฎกตอนใดตอนหนึ่ง โดยเฉพาะ--- ก็ เนื่องกับ อวิชชา เป็น ปัจจัยให้เกิด สังขาร ฯลฯ ---- มั๊ง ดังนั้น แบบไหนๆ ก็  real time ทั้งนั้นครับ (๓) อ่านไม่ออก ถ้า อยากเที่ยว (อ่าน) ทำยังไงดีหนอ (ลองขยายให้ใหญ่กว่าอีกหน่อย) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 22:37:38

ความคิดเห็นที่ 43 อ่าน คคห 13 แล้ว  ไม่รับ ไม่ปกิเสธ แต่ เสนอให้ คิดเล่นๆ ว่า (๑) เจ้าชายสิทธัตถะ ทรง พิจารณา อาการคือ "ทุกข์ คือ ชรามรณะมี เพราะ มีอะไร?" เพราะการทำในใจโดยแยบคาย  ---- แบบไหน? ดู พุทธประวัติ จากพระโอษฐ์ ตรัสเอง โดยสรุป 7 ขวบ ทรงได้ ปฐมฌาน ระลึกหลังจากได้ นมแพะ จากเด็ก เพราะ กายสังขารคือ กระทำทุกรกิริยา ว่า การบำเพ็ยเพียรทางจิต คือ พิณที่ไม่ตึง ไม่หย่อน (จากความจำ) ปฐมฌาน คือ จิตประภัสสร พ้นวิเสษจาก อุปกิเลส คือ ราคะ โทสะ โมหะ หรือ นิวรณ์ทั้ง ๕ "มั๊ง" ทรงสามารถใน รูปฌาน ๔ อรูปฌาน ๔ และ สัญญาเวทยิตนิโรธ  ก่อน ตรัสรู้ เราๆท่านๆ สู้ท่าน ตอน 7 ขวบก็ยังไม่ได้ ฯ แม้น ตอนนี้ (ท่านสามารถแล้ว ก้ ยกไว้นะครับ) ตกลง เราจะ ได้ สัมมาทิฏฐิ คือ รู้เข้าใจ สัมมาทิฏฐิ ๒ ตามที่ตรัส เนื่องด้วย สัมมาทิฏฐิในองค์มรรค ด้วย ปัญญาอะไร  ที่เนื่องกับ จิตประภัสสร พ้นวิเสษแล้ว (แม้น ชั่วคราว ในสมัยนั้น) สรุป จะเจริญ มรรคข้อไหน  ต้อง มี ต้นทุนคือ รู้ เข้าใจ ทำให้มี จิต + ประภัสสร คือ พ้นวิเศษจาก นิวรณ์ทั้ง ๕ หรือ ราคะ โทสะ โมหะ   มิใช่หรือ  (ไม่ มั๊ง ) หรือ สาสวาสัมมาทิฏฐิ เช่นใด  ทำให้ ออกจากกาม คือ มรรค องค์ที่ ๒ ข้อ เนกขัมมะได้ ? เนกขัมมะ มรรคองค์ที่ ๒ นั่นแหละ  จะทำให้ รู้ชัดว่า จิตประภัสสรพ้นวิศษจากอุปกิเลส อันเป็น อาหารของอวิชชา (ตรัสว่า อวิชชา มี นิวรณ์เป็นเหตุ (อาหาโร) หรือ อาหาร                                           สรุป เสนอ ให้ พ้นจาก ปปัญจสัญญา ว่า เจริญสมถะ แล้ว = มิจฉาสมาธิครับ มี สาสวาสัมมาทิฏฐิ แล้ว เจริญ อานาปานสติสมาธิ ตาม อานาปานสติ ๑๖ นั้นแหละ  คือ ทางมาของ คำตอบ ที่ถามว่า --- "สมาธิภาวนาอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว" เจริญ อย่างไร?   กระทำ อย่างไร?                                       สรุปในสรุป ออกจากกาม คือ ออกจาก สังกัปปะราคะ แบบ อานาปานสติสมาธิ โดยอานาปานสติ ๑๖ -- ในฐานะ ฆราวาส ทำได้ แต่ หลายสิบปี มั๊ง (ใครเร็วกว่า ก็ ยกไว้) เพราะอานาปานสติสมาธิ คือ ความมีสติในสมาธิในอิริยาทถต่างๆ ในสัมปชัญญะต่าง ใน กิจต่างๆ โดยไม่กลั้นหายใจ -- มาแล้ว หาโอกาส "นั่ง +มีสติในสมาธิ ที่ สัญญา (หมายรู้เฉยๆ)" = อุเบกขาในสัญญา โดยอาการคือ ตามดู อุเบกขาในสัญญา (องค์รวม) ด้วย สติในสมาธิ ว่างจาก คิด ว่างจากดำริ ว่างจาก มีจิตปักลงไปใน อุเบกขาในสัญญา (องค์รวม) แปลว่า กำลังมี สติในสมาธิวึซึ่งธรรมนั้น (เฉยอยู่ซึ่งสัญญา) อย่าง รู้ตัวทั่วพร้อม ชนิด ว่างคิดถึงสิ่งใด ว่างจากดำริถึงสิ่งใด ว่างจาก มีจิตปักลงไปในสิ่งใด รวมทั้ง อุเบกขาในสัญญา (องค์รวม) ทำได้ สมัยใด = เนกขัมมะ -- ออกำจากกาม คือ ออกจากสังกัปปะราคะ นั่นเอง ครับ ปฏิบัติธรรม แบบที่เสนอ (สดๆ) นี้ -- (๑) ไม่กลั้นหายใจ จึง ชื่อว่า กำลังเจริญ อานาปานสติสมาธิอยู่ (๒) สมถะคือ สงบจาก ความเคยชินคิด ถึงสิ่งใด เคยชินดำริถึงสิ่งใด เคยชิน มีจิตปักลงไปในสิ่งใดอยู่ และ ยังมี อาการคือ บุพพบทของ วิปัสสนา คือ อนุปัสสี - ตามดู (ธรรมนั้น คือ ว่างจากคิด ดำริ จิตปักลงไปในสิ่งใด) - อนุปัสสนา -ตามเห็น "สภาวะธรรมนั้น" ด้วย สติในสมาธิสัมปชัญญะ  ที่ว่างจาก คิด ดำริ มี จิตปักลงไปในสิ่งใดนั้น ๒ ข้อนี้คือ เนกขัมมะ สัมมาสังกัปปะ แบบ เซนเถรวาทฯ ที่ ฆราวาส สามารถ ทำได้ ถ้า ไม่ ยึดมั่น ใน ความรู้ความเข้าใจ เดิมๆ (๓) ความเพียร ให้สติในสมาธิ มี ธรรมเอก นั้นคือ ว่างจากคิด ฯ ไม่ว่างคือ รู้ทั่วพร้อม ชื่อว่า สัมมาวายามะแบบหนึ่ง  ที่จะ สูงขึ้นไป มั๊ง (๔) ทีนี้ถ้า น้อมไปยัง ข้อที่ ๑ ๒ ๓ ๔  ก็ง่าย มั๊ง (เรื่องนี้ ต้อง ปรับปรุงเอง ด้วย อิทธิบาท ๔ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 23:10:24

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณ มากครับ ทุกท่่าน จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 13:43:09

ความคิดเห็นที่ 45 ท่านใด เกิด ธรรมปีติใน มโนทวารท่าน เพราะ ท่าน รู้สึกว่า ถ้าไม่มีพระบรมศษสดาตรัสรู้ปฏิจจฯ ไม่มีพระเถระครั้งปบมสังคายนา ไม่มี พุทธศาสนาเถรวาท ฯ ปีติในธรรม  ที่ท่าน เห็น พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ก้ย่อม ไม่ปรากฎ เช่นที่ท่านนั้น รู้แก่ใจ ถ้าท่านใด เกิดสภาวะธรรมดังกล่าว ขอแปลง ธรรมนั้น ดุจ ดอกไม้ธูปเทีนย เพื่อ บูชา พระบรมศษสดาพระองค์นี้ และ เหล่าพุทธบุตร พุทธบริษัท ที่ ตามรักษา พระสัทธรรมนั้น ผม พร้อมที่จะ แก้ ไข ข้อความ  ที่ผม เสนอไว้ ใน ภาพที่เห็นนั้น (เล็ก อ่านยาก) เมื่อ กัลยาณมิตร ทักท้วง ครับ ด้วย กาลามสูตร + มหาปเทสสี่ โคตมีสูตร และ พระสูตร ที่ตรัสเนื่องด้วย ธรรมนั้น ผมยังหา ข้อผิดพลาดในการ เสนอ  ที่ เชื่อว่าก่อนทีว่า น่าจะยังมีอยู่ ใน ข้อความสั้นๆ  ที่เสนอ ข้าง พระพุทธวจนะ ๑๑ อาการนั้น เช่น สังขาร คือ พฤติกรรมของ ภวังคจิต (จิตที่ยังไม่รู้อารมณ์) ใช่หรือไม่  เพราะ วิญญาณ (อาการที่ ๓ นั้น ยัง ไม่ใช่ วิญญาณ ที่ อาการ ผัสสะ  ที่ตรัสว่า มี องค์ ๓ ฯลฯ เรื่องนี้ ผม และสหายธรรม ได้ ว่ากันมานานพอสมควร ยัง ไม่มีข้อยุติ ฯ แต่ผมตั้งข้อสังเกตุว่า ถ้า ภวังคจิต ที่ยังมีอวิชชา มีพฤติ คือ สังขาร คือ ออกมา อะไรๆ กับ อารมณ์ เมื่อ อารมณ์เข้ามากระแทก (อ้าง วิถีจิต ในอภิธรรม ฯ) แล้วไซร้ จะสอดคล้องกับ  -- แต่ยังมี จิต ปักฝังลงไปใสสิ่งใด (อนุเสติ) สิ่งนั้น ย่อม เป้นอารมณ็เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ หรือไม่ -- อาการ เช่นนี้ ผมเสนอว่า น่าจะ = นามรูป เป็น ปัจจัย ให้เกิด วิญญาณ ตามที่ทรง ปริวิตก ก่อนตรัสรู้ สรุป เที่ยวป่าผมแล้ว โดยเฉพาะ ป่า นี้ เรื่อง ปฏิจจฯ อย่าเที่ยวเฉยๆ ครับ --- ช่วย ตัดป่า นี้ด้วย ครับ  ขอ อนูโมทนา ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 17:39:52

ความคิดเห็นที่ 46 คุณP2wichai หรือท่านใด อยากได้ เพื่ออ่านชัดๆ จะให้ผมส่งให้อย่างไร บอกครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 17:41:29

ความคิดเห็นที่ 47 # 46 email หลังไมค์ ไปแล้ว ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 54 18:00:11 จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 17:59:01

ความคิดเห็นที่ 48 ได้รับแล้วครับภาพชัดเจน  อนุโมทนาครับ จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 19:41:47

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณ คุณเซน เจ้าของรูป  และคุณ aero.1 ที่ให้ผมรู้ช่องทาง ทีนี้ประเด็น ซัก....  ถ้า เน้นมรรคองค์ที่ ๒ สัมมาสังกัปปะ   ความดำริออกจากกาม  ดำริในความไม่พยาบาท  ดำริในความไม่เบียดเบียน      ทำอย่างนี้ ?  ? ?      ตามที่ผมเข้าใจ 1       ใช้ "ความพยายาม" มี "สติ" สำรวจอินทรีทั้ง ๖(ตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ,)ว่า เมื่อกระทบแล้วเกิด สุข,ทุกข์,อุเบกขา ที่เป็น เคหสิตะ หรือ เนกขัมมสิตะ 2       ถ้ารู้โดยสัมมาทิฏฐิว่า สุข,ทุกข์,อุเบกขาที่เกิดขึ้นนี้เป็น เคหสิตะ 3       ก็ให้ปรับเปลี่ยนเป็นเนกขัมมสิตะโดย 4       ใช้กำลังบังคับ(สมถะ) หรือ พิจารณาให้เห็นตามความเป็นจริง(วิปัสสนา) 5        ทำข้อ1>2>3>4  ให้มากๆบ่อยๆ(ภาวนา)เท่าที่จะมี "ความพยายาม" มี "สติ" อย่างนี้หรือไม่? จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 23:21:46

ความคิดเห็นที่ 50 ผม เห็น เช่นเดียวกับ คห 49 เหมือนกันครับ ----------- ภวังคจิต นี่ จริง แล้ว เป็น 1 จิต ที่ ไม่รับรู้ อาการ (ประมาณ พิการ) หรือ 2 จิต ที่ ไม่ยอมรับรู้ อาการ (กดไว้) หรือ 3 จิต ที่ รู้ อาการ แล้ว ไม่ ตอบ สนอง ครับ( รู้ แล้ว ก็ เท่านั้น ) หรือ 4 จิต ที่ ยังไม่มีอะไร มี กระทบ หรือ 5 จิต ที่ เรา ไม่ยอมให้อะไร มากระทบ(เหมือนมีเกราะป้องกัน) ประมาณ ว่า จิต ที่ เป็น ภวังค์ มัน ไม่รู้อาการ ได้ อย่างไร   ผม เลยคิดว่า ภวังคจิตนั้น ก็ยัง เป็น "จิต ปักฝังลงไปใสสิ่งใด (อนุเสติ) สิ่งนั้น ย่อม เป้นอารมณ็เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ" จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 13:28:03

ความคิดเห็นที่ 51 ความคิดเห็นที่ 49 จบการสื่อสาร แล้ว ผมจะส่งไปให้นะครับ ยินดี และขอบคุณ ที่จะตัดป่า ที่ผมเสนอนะครับ ---------------------------------------------------------------------------------------------------- ประเด็น ถ้า เน้นมรรคองค์ที่ ๒ สัมมาสังกัปปะ เสนอเช่นที่เสนอ แล้ว ทำให้คุณP2wichai สรุปว่า "ถ้า เน้นมรรคองค์ที่ ๒ สัมมาสังกัปปะ" ? (๑) ครั้งพุทธกาล โยคี ที่ ยังไม่ได้ ดวงตาเห็นธรรม เข้า ก็มี กุสลวิตก ๓ คือ เนกขัมมะ อพยาบาท อวิหิงสา ได้ มิใช่หรือ = มิจฉามรรค มีอยู่ (ดูเหมือน ตรัสคำนี้ไว้ ถ้าผมจำไม่ผิด ผิด แก้ไขให้ นะครับ) (๒) เมื่อ ได้ดวงตาเห็นธรรม คือ ได้ สัมมาทิฏฐิในองค์มรรคว่า ? -- ผมเสนอว่า เขาชอบใจ สัมมาทิฏฐิ ของพระพุทธเจ้า ที่เกิดจาก วิชชา อาสวักขยญาณ ตามที่ตรัสว่า "ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ เป็น สัจจะ คือ ทุกข์อริยสัจ  หรือ นี้ คือ ความจริงอันประเสริฐ" หรือ คือ คาถาพระอัสสชิ หรือคือ "ธรรมที่ เจ้าชายสิทธัตถะ ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง ไม่เคยฟังจากใครมาก่อนว่า สมุทโย กับ นิโรโธ เหตุนี้ อุปติสสะ จึง ลุกโพลง สว่างขั้นต้น คือ ได้ดวงตาเห็นธรรม (กระมัง) (๓) ข้อนี้ คุณa235 จะ พิจารณา (เอง) หรือไม่ว่า ภวังคจิต (หาไม่พบว่า ตรัสไว้พระสูตรไหน นะครับ คำนี้) = จิตที่ปักฝังลงไป (อนุเสติ) ในสิ่งใด ฯลฯ (๔) ข้อที่ ๑ โยคี หรือ อุปติสสะ  ไม่มีสติในสมาธิ แบบที่มีแบบนั้น แต่ยังไม่ใช่ สติในสมาธิ  ที่เนื่องกับ มรรคมีองค์ ๘ หรือ เนื่องกับ โพธิปักขิยธรรม ๓๗   หรือ เนื่องกับ ที่ตรัสว่า สติปัฏฐานสี่สมบูรณ์ เมื่อ อานาปานสติสมบูรณ์ (มรรคองค์ที่ ๗ กระมัง เมื่อ อานาปานสติ ๑๖ สมบูรณ์) โพชฌงค์ ๗ สมบูรณ์ เมื่อ สติปัฏฐานสี่สมบูรณ์ (๕) ข้างบนคือ ป่า  ที่ผมเสนอ ตรงกับ ๕ ข้อที่คุณP2wichai หรือไม่ --- วิวาทะ (วาทะต่างกันได้) ครับ แต่ ต้อง สอบทานกับ พระพุทธวจนะ หลายๆ พระสูตร  เพื่อ สุตมยปัญญาคือ พระสูตรนั้นๆ เป้น กัลยาณมิตรของ ตน แล้ว สนทนากัน อย่าง ผู้นั่งล้อมพระศาสดา พระองค์นี้ (๖) ทั้ง ๕ ข้อที่เสนอ นั้น จะเนื่องกับ "ความรู้ที่ตรัสว่า ทำให้มีการอบรมจิต" หรือไม่ คือ เรื่อง รู้ชัดจิตนี้เป้นประภัสสร อริยสาวก ผู้มีการสดับ ย่อมรู้ชัดวึ่งความจริงข้อนี้ว่า จิตประภัสสร สมัยปุถุชน ที่เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว  พ้น วิเศษ จาก ราคะ โทสะ โมหะ อันเป็นอุปกิเลส (ลูกๆ ของ อวิชชา กระมัง) ที่ทรงอุปมา ดั่ง อาคันตุกะ จรมา นั้นได้ จิตตภาวนา ย่อมมี แก่ อริยสาวกนั้น ผมตั้งข้อสังเกตุว่า ถ้า ๕ ข้อ ยังเนื่องกับ จิตประภัสสร ที่เศร้าหมองแล้ว ---- ก็ได้ ที่ผมเสนอ มรรคองค์ที่ ๑ เมื่อมีแล้ว  ไม่หวั่นไหว ใน พระพุทธพระะรรมพระสงฆ์แล้ว  มรรคองค์ที่ ๒ ย่อมตามมา ตั้งต้นที่ ฆราวาส ทั้งนั้น มิใช่หรือ รวมทั้ง โยคี ที่ได้ มิจฉาสมาธิ สมัยนั้นด้วย (สติในมิจฉาสมาธิ จึง ไม่ใช่ สัมมาสติในองค์มรรค ไงครับ สมาธิจึงคือ มิ๗ฉาสมาธิ นั่นเอง) ที่นี้ -- ก็ตามด้วย มรรคองค์ที่ ๒ ออกจากกาม ออกจากามคุณ ๕  มันเนื่องกับ อายตนะคือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย (อินทรีย์สังวรณ์ ก็ได้ ฯ) ออกจาก  กามคือ สังกัปปะราคะ ที่ตรัสว่า คือ กามของคนเรา อารมณือันวิจิตรทั้งหลายในโลก หาใช่กามไม่ (แต่คือ กามคุณ) --- ออกทาง มนายตนะ มิใช่หรือ มนายตนะ ออกจาก กาม หรือ ความกำหนัดไปตามอำนาจความตริตรึก (สั กัปปะราคะ) ด้วย เนกขัมมะวิตก -- คือ ยกจิต (ด้วยสติในสมาธิสัมมาทิฏฐิสัมปชัญญะ) ออกจาก กาม วิตก  นั่นเอง (มั๊ง) โยคี ที่ได้รูปฌาน  ก็ --เข้ารูปฌาน ด้วย สัมมาทิฏฐิ ได้ สมถะ คือ ปฐมฌาน ฯ ตามที่ วสี มาแล้ว นั่นแหละ  แต่ สมัยนี้  ออกจากกาม ด้วย มรรคองค์ที่ ๒  มั๊งครับ จากนั้น ก็เอา เวทนา จาก รูปฌานที่ ๓  มา เป็น เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน ต่อไป (จะแบบไหน ค่อยว่ากัน เพราะมันเรื่องฝ่าย ฌานวิสัย + สันทิฏฐิโก +ไม่ประมาท) ทีนี้ ถ้ายังไม่ได้ เนกขัมมะ คือ ได้ รูปฌานสี่ ด้วย สัมมาทิฏฐิสมบูรณ์แล้ว แบบ โยคี ที่สามารถ อานาปานสติวัตถุ ๑๖ คือ คู่มือ ออกจาก กาม (สังกัปปะราคะ) ด้วย  ออกจาก พยาบาทด้วย ออกจาก วิหิงสาวิตกด้วย โดยเฉพาะ หมวด กายา ทั้ง สี่ข้อ โดยเฉพาะ ข้อที่ ๔ ที่เสนอ ก็ เนื่องกับ ๕ ข้อที่คุณP2wichai  เสนอนั่นแหละ (มั๊ง) ครับ แล้ว ต่างกัน ตรงไหน? พิจารณาเอง นะครับ แต่อย่าลืมว่า สมัยพุทธกาล ยังไม่มี วิสุทธิมัคค์ ที่ อะไรๆ กับ วิมุตติมัคค์ (ที่ต้นฉบับเดิม หายไป แต่ปรากฎใน ฉบับภาษาจีน) และ ยังไม่มี อภิธัมมัตถสะงคหะ  รวมทั้ง อรรถกถา ที่พระเจ้าอโศก ส่งไปถวายพระสหาย ที่ลังกา แล้วต่อมา แปลเป้นภาษาสิงหล แล้ว พระพุทธโฆษาจารย์ ไปแปลกลับมาเป็นภาษาบาลี หรือ มคธ -- ที่แปลไทย (พม่า มอญ) นั่น หมายเหตุ รวมทั้ง ภาษิตของพระอานนท์ ที่ปรากฎในพระไตรปิฎก ผม ตั้งข้อสังเกตุว่า -- ตอนปฐมสังคายนา ก็ ยังไม่มีภาษิตของพระอานนท์ ตามที่ปรากฎใน พระไตรปิฎก ด้วย มั๊ง จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 22:34:40

ความคิดเห็นที่ 52 ภวังคจิต -- จิตเป็นองค์ คือเป้นอาการที่ จิตแบบนั้น เนื่องกับ ภพ = จิตเป็นองค์แห่งภพ ทีนี้ เมื่อ วิสุทธิมัคค์ (ที่ไม่ใช่อธิบายพระไตรปิฎกตอนใดตอนหนึ่งโดยเฉพาะฯ) เสนอ ปฏิจจสมุปบาท หรือปัจจยาการ กาลอดีต กาลปัจจุบัน กาลอนาคต = แบบ ๓ ภพ ๓ ชาติ แล้ว ยังเสนอ "หน้าที่ของวิญญาณ" (วิญญาณปวัตติอาการ) ๑๔ อาการ อาการแรก (อันเป้นหน้าที่จองวิญญาณ) คือ ปฏิสนธิ ได้แก่ จิต ๑๙ ประเภท อาการที่สอง (อันเป้นหน้าที่ของวิญญาณ) คือ ภวังค ก็ได้แก่ ได้แก่ จิต ๑๙ ประเภท เช่นเดียวกับ ปฏิสนธิ ที่คือ จิต ๑๙ ประเภท อาการที่สาม ถึง อาการที่ ๑๓ ดู เองนะครับ อาการที่ ๑๔ (อันเป็นหน้าที่ของวิญญาณ) คือ จุติ ได่แก่ จิต ๑๙ ประเภท เช่นเดียวกับ ปฏิสนธิ ภวังค์ แปลว่า ???? เมื่อ เทียบกับ ที่ตรัส วิญญาณฐิติ ๔ (จากความจำ) ฯลฯ ผู้ใด จะพึงกล่าวว่า เราตถาคต จัักบัญญัติ ซึ่ง การมา การไป การจุติ การอุบัติ ความเจริญงอกงามและความไพบูลย์ ของ วิญญาณ (ดูอัสสุตวตาสูตรประกอบ และ พระสูตอื่นๆ ที่ตรัสเนื่องกับ กายนี้ ฯ) โดยเว้นจาก รูป เวทนา สัญญา สังขาร (อันเป้นที่ตั้งแห่งวิญญาณ) ดังนี้นั่น นี่  ไม่ใช่ ฐานะ ที่จักมีได้แล้ว ตกลง หน้าที่ของวิญญาณ โดยเฉพาะ จิต ๑๙ ประเภท คือ ปฏิสนธิ ภวัง จุติ นั้น อธิบาย วิญญาณฐิติ ๔  หรือครับ? สรุป ผม เลยคิดว่า ภวังคจิตนั้น ก็ยัง เป็น "จิต ปักฝังลงไปใสสิ่งใด (อนุเสติ) สิ่งนั้น ย่อม เป้นอารมณ็เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ" สอบทาน นะครับ เพราะพระบรมศาสดา ยังทรงยังอยู่ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 22:45:13

ความคิดเห็นที่ 53 นักอภิธรรม กล่าวว่า ดีดนิ้วครั้งเดียว เกิด จิตปรมัตถ์แสนโกฏจิต (เกิด ดับ เกิดดับ ฯลฯ ฯลฯ) ภวังคจิต ตาม กระแสหลัก คือ จิตทีึ่เป็นองค์แห่งภพ นี้ กำหนด ตาม กำเนิด ๔ คือ สัตว์ที่เกิดในครรภ์มารดา ตาม มหานิทานสูตร มั๊งครับ ซึ่ง คือ จิตปรมัตถ์ คือ ดีดนิ้วครั้งเดียว เกิด จิตปรมัตถ์แสนโกฏจิต แล้ว ก็ อธิบาย ฯลฯ สอบทานครับ เพราะพระพุทธวจนะ ยังอยู่ เช่น ตอนที่พิจารณาปฏิจจสมุปบาทสายเกิดก่อนตรัสู้ ตรง วิญญาณนี้ มี เพราะ อะไรมีอยู่ เพราะการทำในใจโดยแยบคาย (ขั้นอรหััตตมรรค มั๊ง) ฯลฯ เพราะมี นามรูป นั่นและ วิญญาณจึงได้มี เพราะเหตุเพียงเท่านนี้ (ดู มหานิทานสูตรด้วย) คือ  -- นามรูป  --- วิญญาณ --- นามรูป - สฬายตนะ - ผัสสะ  - เวทนา - ตัณหา -อุปาทาน -ภพ ชาติ ชรามรณะ ฯลฯ ตกลง ภวังคจิต กำหนดที่ นามรูป หรือ ที่ วิญญาณ  ละครับ (ลองพิจารณาดู ครับ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 22:55:01

ความคิดเห็นที่ 54 ผม คิดอย่างนี้ครับ จาก อัสสุตวตา สูตร ที่ 2 "http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_line.php?B=16&A=2567" ไ้ด้ว่า ร่างกายที่ ประชุม แห่ง มหาภูต 4 = วิญญาณ มโน จิต ดังนั้น จิต = วิญญาณ แล้ว ที่ว่า จิต ประภัสร คือ จิต อัน พ้นวิเศษ จาก อุปกิเลส ที่จรมา เคย จำได้ว่า ท่าน เซน ว่ามัน คล้าย ภวังคจิต มั๊ง ถึง จะ เหมือน กัน แต่ จิตนั้น ก็ ยังมี อวิชชา อยู่ดี จึงไม่น่าที่จะไม่ปักอยู่ในสิ่งใดได้ แต่ เอาไปปักในที่ไม่มีอะไรมากกว่า (ที่นอกจาก ที่เรารู้) แต่ ก็ยังปักอยู่ ยังไม่ได้ ถอนออก ประมาณว่า เคย ปักอยู่แต่ใน บ่อ แต่ภวังคจิต เอาออกไปปัก นอกบ่อ ตรง "นี้" จิตประภัสสร เอาไปปักนอกบ่อตรง "นั้น" ประมาณนี้ครับ แต่นั้น ก็ยังเป็น การปัก อยู่ ยังไม่ถอน ออก ---------- จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 17:01:43

ความคิดเห็นที่ 55 คคห 54 --- แต่ว่าตถาคตเรียกร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่ง เกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและในกลางวัน ฯ (๑) ตกลง จิตประภัสสร ตาม ? ละครับ  ที่ กล่าวว่า คือ " จิตที่เป็นองค์แห่งภพ  + มี อาการ คือ เกิด ดับ อยู่ตลอดเวลา ฯ ไม่ว่า หลับ ตื่น หรือ (๒) คือเป็น อาการ หนึ่ง แห่ง กระแสจิต ที่ยังไม่ยกขึ้นสู่วิถี ทางทวารนั้นๆ หรือ (๓) อีกนัยหนึ่ง ภวังคจิต เป้น กระแสเดียวกันกับ กระแส ของ จิต มโน วิญญาณ  ตาม -- อัสสุตวตา สูตร ที่ 2  นั่นเอง (๔) แล้ว  ทำไม จึง เติมคำว่า ภวังคธ  เข้ามา ครับ ในเมื่อ ไม่มี พระสุตรไหน ตรัสไว้ ถึง คำว่า ภวังคจิต (๕) ผู้บัญญ้ติ ขึ้น  แทน องค์ พระศาสดา บัญญัติ ทำไม เพื่ออะไรครับ แล้ว เกิด ผล คือ คุณa235 มี ทิฏฐิ หรือ คิด ก็ตามว่า -- ผม เลยคิดว่า ภวังคจิตนั้น ก็ยัง เป็น "จิต ปักฝังลงไปใสสิ่งใด (อนุเสติ) สิ่งนั้น ย่อม เป้นอารมณ็เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ" (๖) ที่ผมเสนอ ฯ ไม่ได้ เนื่องกับ เห้นด้วย ไม่เห็นด้วยกับ สิ่งที่คุณa235 ไม่ว่าในแง่มุมใด เพราะ ควรต้อง สรุปได้ว่า ทำไม จึงเกิดคำว่า ภวังคจิตขึ้น                         ในเมื่อ พระบรมศาสดา ไม่ตรัสไว้                                     ที่ตรัส เช่น จิตประภัสสร เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะราคะ โทสะ โมหะ ปุถุชนไม่รู้ชัด  จิตตภาวนา ย่อมไม่มี จิตประภัสสร พ้นวิศษจากราคะ โทสะ โมหะ ได้ อริยสาวก รู้ชัด มี จิตตภาวนา สุวิมุตติจิต  จิตที่หลุดพ้นด้วยดีแล้ว (เนื่องกับ พระอริยบุคคล และ อวิชชา ฯ) จิต ที่ปักลงไป (อนุเสติ) ในสิ่งใด สิ่งนั้น ย่อมเป็นอารมณ์ เพื่อความตั้งอยู่แห่ง วิญญาณ ผู้มี สภาวะเช่นนี้ ย่อม ไม่ปรินิพพานในทิฏฐธรรม คือ ปัจจุบันนั้น ตรัสแก่ ท้าวสักกะ จอมแห่งเทวดา ที่เขาคิชกูฏ บนโลกมนุษย์ฯ (๗) เมื่อ คุณa235 มีมติว่า -- ผม เลยคิดว่า ภวังคจิตนั้น ก็ยัง เป็น "จิต ปักฝังลงไปใสสิ่งใด (อนุเสติ) สิ่งนั้น ย่อม เป้นอารมณ็เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ" ตกลง อริยสาวก รู้ชัดจิตประภัสสร พ้นวิเศษจากราคะ โทสะ โมหะ มี จิตตภาวนา เช่น เจริญ มรรค ฯ ก็ ยัง  คือ ภวังคจิต ที่พ้นวิเศษ จาก อุปกิเลสแล้ว กำลังมี จิตตภาวนา กำลังมี สมถะด้วย วิปัสสนาด้วย แล้ว ก็ มี วิชชา+ ภวังคจิต ตอนตรัสรู้ ๑๑ อาการ แห่ง กระแสปฏิจจสมุปบาทสายเกิด ทุกข์ กับ สายดับทุกข์ ด้วย  ซิครับ ซึ่ง = แต่นั้น ก็ยังเป็น การปัก อยู่ ยังไม่ถอน ออก จะ ถอนออก ตอนไหน ละครับ ? สรุป ตกลง การ เกิดมี ขึ้น ของคำว่า ภวังคจิต ไม่ว่า คือ จิตอะไร?   ย่อมทำให้เกิด อะไรขึ้นกับ "ธรรม วินัย ที่เราแสดง บัญญัติ ไว้ดีแล้ว จักเป้นศาสดาของพวกเธอ ในกาลที่เราล่วงไปแล้ว" --- ใช่ไหมครับ? หรือ ไม่ใช่ครับคุณa235 (อย่าลืม ที่ตรัส เธอจงแสดงธรรมให้งามในเบื้องต้น ท่านกลางและเบื้องปลาย ด้วย ครับ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 19:44:16

ความคิดเห็นที่ 56 จาก คห 55 1 ผม จำ มาจาก ท่าน เซน ครับ ที่ กล่าว ว่า จิตประภัสสร คือ จิต ที่พ้น วิเศษ  จาก อุปกิเลส ที่ จรมา ไม่ใช่ โมหะ โทสะ ราคะ 2 ภวังคจิต ผม ไม่รู้ หรอกครับ ว่า คือ อะไร นอกเสียจากที่รู้ว่า มัน ก็ คือ อาการ ของ จิต ซึ่ง มัน ก็ ยัง เป็น จิต อยู่ นั้นเอง แต่ ผมว่า คง ไม่ใ่ช่ จิตประภัสสร เพราะ เคย อ่าน เจอ ที่ ห้องนี้ ครับ ว่า แม้แต่ พระ อรหันต์ ก็ยังมี ภวังคจิต 3 -- 4 อันนี้ ไม่รู้ครับ ด้วย รู้น้อย เลย ไม่เป็นอปสรรค มั๊งครับ 5 ผมก็ แค่ บอกตามครับ ไม่ได้ ต้องการ เพิ่มไป ด้วย เข้าใจ ว่า อะไรจิต ก็ คือ จิต ทั้งหมด  ไม่ว่า จะ แบ่ง ออก มากขนาดไหน ก็ยังเป็น จิต นั้นอยู่ แต่ไม่ใช่ จิต ที่ไม่มี อวิชชา แล้ว 6 ที่เกิด การ อธิบาย จิตไว้ ผม คิดเองว่า คงมีคนอยากรู้ อะไร มากขึ้น แล้ว ท่านที่รู้้ ก็ เลย อธิบายไว้ แต่ ที่ พุทธองค์ ไม่อธิบายไว้ ผมคิดเองว่า คง ด้วย มันมากเกินไป ไม่จำเป็น ครับ 7 จิต จะถอน ตอนไหน ก็ ตอน ที่รู้ว่า ชาติ สิ้นแล้ว กิจ ทำหมดแล้วครับ ก่อน หน้านี้ ก็ ไม่ถอน ครับ แม้ อรูปฌาณ 4 ก็ ตาม ---------------- ใน ความเข้าใจผม ก็ คือ คน ที่  ทำเลข ถูก ไม่ใช่ ว่าเขา ต้อง รุ้ และ เข้าใจ เลย ข้อนั้น ก็ ได้ครับ เขา ก็ แค่ ทำตามวิธีการ ที่มีคน สอน มา ต่อเมื่อ เขา เข้าใจเลข ข้อนั้นได้ เขา ถึง เป็นผู้ที่ ทำเสร็จแล้วครับ (ผม เคย เป็นอาการนี้ครับ ) จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 06:50:38

ความคิดเห็นที่ 57 จาก คห 55 1 ผม จำ มาจาก ท่าน เซน ครับ ที่ กล่าว ว่า จิตประภัสสร คือ จิต ที่พ้น วิเศษ  จาก อุปกิเลส ที่ จรมา ไม่ใช่ โมหะ โทสะ ราคะ อุปกิเลส ตรัสไว้ อย่างน้อย ๒ พระสูตรครับ (๑) จูฬทุกขักขันธสูตร  มูลปัณณาสก์ มัชฌิมนิกาย ---โลโภ จิตฺตสฺส อุปกฺกิเลโส   ----- โลภะ (ราคะ) เป็น อุปกิเลสของจิต ---โทโส จิตฺตสฺส อุปกฺกิเลโส  ------โทสะ (ปฏิฆะ) เป็น อุปกิเลสของจิต ---โมโห จิตฺตสฺส อุปกฺกิเลโส --------โมหะ (ลูกของอวิชชา) เป็น อุปกิเลสของจิต (๒) อุปกิเลสสูตร --- นิวรณ์ทั้ง ๕ ครับ ******************************************************** 2 ภวังคจิต ผม ไม่รู้ หรอกครับ ว่า คือ อะไร ผม เอง ก้ รู้ ตาม  ที่ ว่าว่า กัน ครับ แต่ ผม รู้ว่า พระเถระครั้งปฐมสังคายนา ท่าน ไม่ได้ ท่องจำพร้อมๆ กัน เป็น เอกแันทะ ----  คือ ตาม รักษา พระพุทธวจนะ ที่ตรัส ถึง จิต ชื่อ นี้ แล้ว จากการ พิจารณา จาก ข้อมูล ความรู้ เท่าที่สามารถ ผม ก้ รู้ว่า ภวังคจิต กับ จิตประภัสสร  -- จะ อ้นเดียวกัน หรือ ต่างกัน "มันเนื่องกับ ทิฏฐิของบุคคลใดนั้น" นั่นเอง  ฯ ******************************************************** 4 อันนี้ ไม่รู้ครับ ด้วย รู้น้อย เลย ไม่เป็นอุปสรรค มั๊งครับ เป็น ไม่เป้น ขึ้นกับ การ วินิจฉัย ของ ชาวพุทธใดนั้น กระมังครับ แล้ว การวินิจฉัยนั้น เนื่องกับ " ธรรม คือ พระพุทธวจนะที่ตรัส วินัยที่ทรงบัญญัติ" มิใช่หรือครับ ว่า --- ชาวพุทธที่ กตุัญญู ต่อ การตรัสรู้ของพระพุทะองค์ จะ อย่างไร?  ต่อ "ธรรม ชื่อนั้นๆ"  ที่ สาวกใดนั้น เสนอขึ้นมา ตรงนี้ ไม่สำคัญ หรือครับ? ******************************************************** 5 ผมก็ แค่ บอกตามครับ ไม่ได้ ต้องการ เพิ่มไป ด้วย เข้าใจ ว่า อะไรจิต ก็ คือ จิต ทั้งหมด ไม่ว่า จะ แบ่ง ออก มากขนาดไหน ก็ยังเป็น จิต นั้นอยู่ แต่ไม่ใช่ จิต ที่ไม่มี อวิชชา แล้ว ผมเอง ก็ ยืนยัยว่า  ที่เสนออะไร คือ เสนอ ป่า = บอกตามที่ ศึกษามาเอง ฯ แต่ ยัง ต้อง อ้างต้นไม้ คือ พระพุทะวจนะ กำกับ (แม้น ไม่ ได้ก็อปปี้ พระพุทะวจนะแปลไทยเสนอ โดยตรง ก้ตามฯ) ตกลง ก็ยังเป็น จิต นั้นเอง -- ใช่ครับ แต่ "จิต" "แบบไหนละ"  จึง ตรงกับ "ไม่ทำชั่วทั้งปวง ทำดีทั้งปวงให้ถึงพร้อม แล้ว ยังต้อง ถึงขั้น ทำจิตให้ขาวรอบจาก ?" ดังนั้น --- เรื่อง จิต ใช้ วาทะกรรม ง่ายยยย ว่า "ก็ยังเป็น จิต นั้นเอง" -- โดย ไม่มี พระพุทธวจนะ รองรับ "สมควร หรือไฉน?" ประเด็นนี้  ไม่เป้น อุปสรรคแก่ "ธรรมที่แสดง วินัยที่บัญญัติ"  ที่คือ องค์พระศาสดา หรือครับ? ผม เสนอ ใน มุมนี้ ครับ ******************************************************** 6 ที่เกิด การ อธิบาย จิตไว้ ผม คิดเองว่า คงมีคนอยากรู้ อะไร มากขึ้น แล้ว ท่านที่รู้้ ก็ เลย อธิบายไว้ แต่ ที่ พุทธองค์ ไม่อธิบายไว้ ผมคิดเองว่า คง ด้วย มันมากเกินไป ไม่จำเป็น ครับ ศึกษา ที่ตรัส ถึง จิต ทุกๆ พระสูตรซิครับ ไม่ใช่ เพียงพระสูตรเดียว จะได้ไม่เกิดวาทะกรรมว่า --ก็ยังเป็น จิต นั้นเอง เช่น ก่อนตรัสรู้ ทรง เกิดดวงตา ปัญญา ญาณ วิชชา แสงส่าง ว่า วิญญาณ (จิต หรือ อื่นจากจิตละครับ) นี้ ย่อม เวียนกลับ จาก นามรูป  ย่อมไม่เลยไปอื่น ตกลง -- ที่เสนอว่า -- ก็ยังเป็น จิต นั้นเอง ตรงกับ พุทธปัญญา นี้ไหม? -- วิญญาณ (จิต หรือ อื่นจากจิตละครับ) นี้ ย่อม เวียนกลับ จาก นามรูป  ย่อมไม่เลยไปอื่น กำหนด ที่ อัสสุตวตาสูตร ด้วย นะครับ ******************************************************** 7 จิต จะถอน ตอนไหน ก็ ตอน ที่รู้ว่า ชาติ สิ้นแล้ว กิจ ทำหมดแล้วครับ ก่อน หน้านี้ ก็ ไม่ถอน ครับ แม้ อรูปฌาณ 4 ก็ ตาม ที่เสนอนี้ จิตอะไร ถอน ด้วย อะไร (ด้วยอะไร ดู มหาจัตตารีสักกสูตร ประกอบ) จิต + อะไร จึง เกิด ผล = ตอน ที่รู้ว่า ชาติ สิ้นแล้ว ตามที่เสนอ ละครับ แล้ว ชาติ ที่ สิ้นนั้น -- ไม่เนื่องกับ "ดวงตา ปัญญา ญาณ วิชชา แสงสว่าง ใน ธรรม ที่ไม่เคยฟังจากใครมาก่อนว่า "วิญญาณนี้ ย่อม เวียนกลับ จากนามรูป ย่อมไม่เลยไปอื่น -- ฯลฯ (ดู เองนะครับ)  หรือ ครับ ? ******************************************************* ใน ความเข้าใจผม ก็ คือ คน ที่  ทำเลข ถูก ไม่ใช่ ว่าเขา ต้อง รุ้ และ เข้าใจ เลย ข้อนั้น ก็ ได้ครับ เขา ก็ แค่ ทำตามวิธีการ ที่มีคน สอน มา ต่อเมื่อ เขา เข้าใจเลข ข้อนั้นได้ เขา ถึง เป็นผู้ที่ ทำเสร็จแล้วครับ (ผม เคย เป็นอาการนี้ครับ ) อุปมา แบบนี้ -- ถูกฝาถูกตัว ตามจริง หรือครับ อาการ คือ "วิญญาณนี้ ย่อม เวียนกลับ จากนามรูป ย่อมไม่เลยไปอื่น" -- ซึ่ง ทรงรู้พร้อมเฉพาะ ด้วย พระองค์เอง นั้น (ด้วย จิต + อะไรครับ ? -- รู้จัก เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ตามตำราก่อน ก้ได้ ไหมครับ) คุณa235 ยังจะ อุปมา แบบที่ อุปมา ด้วย ???? ของตนเอง ใน ขณะที่กระทำอุปมา อยู่อีกไหมครับ 2 บรรทัดบน  อย่าเข้าใจว่า ผม อวดดี แล้ว อะไรๆ กับ คุณละ คุณ กระทำอุปมา เพื่อ อุปมัน --- ผมเห้นว่า "มันไม่ถูกฝาถูกตัว" ครับ อ้าง ศาสดาและสาวก ย่อมกล่าวตรงกันในเรื่องปกิจจสมุปบาท อาการ "วิญญาณนี้ ย่อม เวียนกลับ จากนามรูป ย่อมไม่เลยไปอื่น" -- ซึ่ง ทรงรู้พร้อมเฉพาะ ด้วย พระองค์เอง นั้น  คือ อาการ สำคัญ แห่ง กระแสปฏิจจสมุปบาท มั๊งครับ ไม่มี จอมศาสดา เราๆ ท่าน รู้ได้เองหรือครับ (โดยเฉพาะ เรา ที่ ทำเลข ถูก นั่นแหละ) สรุป ผม โต้ ผม แย้ง คุณa235 ในฐานะ "สาวกผู้เพ่งพินิจพระพุทธวจนะแปลไทยตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา" นะครับ (หรือ = ความหมายของคำว่า เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม ครับ) ซึ่งแปลว่า --- พระบรมศาสดา ยังทรงยังอยู่ ครับ ยินดี ครับ ที่ สนทนากัน คคหนี้ คุคุณa235 เห้นว่า ผมเสนอ ไม่ ตรง ไม่ถูก  ก้ ชี้ครับ ค้านครับ ผมพร้อมอ่านเสมอ เพราะใคร ค้าน ฯ = หรืออุปมา เป้นกระจกเงา ให้ผม เห้น  ภาพ ฯ แยกกันนะครัน อุปาทานว่า สิ่งที่เสนอ ต้องถูกแล้ว ไม่เลยไปอื่น กับ เห็นว่าที่ฉันว่าถูกเช่นนี้ ก็เสนอ มัน คนละเรื่องเดียวกัน --- คือ เนื่องกับ จิต แบบนั้นๆ ใน วินาทีใดนั้น ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 08:36:02

ความคิดเห็นที่ 58 มีจิต แบบไหน? ดู ที่ตรัส --เจดตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ชนิดสิ้น อาสวะ คือ กาม ภพ อวิชชา  ตาม จูฬสุญญตาสูตร ฯ นั้น แล้ว รู้ชัด (ใน เจโตสมาธิไม่มีนิมิต ขณะนั้นว่า)  ไม่ว่างอยู่อย่างเดียว คือ ความเกิดแห่ง อายตนะ (ทีึ่หก มั๊ง เพราะ มโนทวารกำลังทำกิจ เช่นนั้น) ที่อาสัย กายนี้เท่านั้น (กายนี้ ตามอัสสุตวตาสูตรนั่นแหละ  แต่ เนื่องกับ เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต + สิ้นอาสวะแล้ว)  เพราะ มีชีวิตเป็นปัจจัย ตามด้วย รู้ชัด สิ่งที่มีอยู่ นี้ มีอยู่ (รู้ นิพพานธาตุ  ที่ตรัส ๒ หรือ ???? พิจาณณาเอง) ถามว่า อาสัย พระบาลีแปลไทย นี้ จิต อะไร ครับ ที่ตรัสว่า --เจดตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ชนิดสิ้นอาสวะแล้ว -- ที่ กายนี้เท่านั้น เพราะ มีชีวิตเป้นปัจจัย คือ ยังไม่ตายเข้าโลง ถ้า ตอบว่า --- ก็จิตพระอรหันต์ ซิ จิตพระอรหันต์ แบบ จูฬสุญญตาสูตร  เหมือน ที่ สาวก ว่าว่า กัน ไหมครับ? เหมือน ซิ เหมือน ตรงไหนครับ น่าสนใจ ไหมครับ --- เมื่อเสนอว่า "ก็ยังเป็น จิต นั้นเอง" (หรือ ว่า ผม จะตั้งกระทู้ใหม่ ประเด็น -- ก็ยังเป็น จิต นั้นเอง เป็น"ฉน?) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 08:42:25

ความคิดเห็นที่ 59 จาก คห ที่ 56 ของ ผม  จิต ผม แบ่ง เป็น 2 อย่าง คือ จิต ที่มี อวิชชา กับ จิต ที่ ไม่มี อวิชชา แต่ จิต ที่พ้น วิเศษ จาก กิเลส นั้น ผม ก็ ยังว่า มี อวิชชา อยู่ ดี ครับ เนื่อง ด้วย แม้การอยู่ ใน เนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็็ ยัง ไม่ทำให้ จิต ไม่มี อวิชชา แต่ ต้อง "เลย ไปอีกนิด ครับ" ถึง ความเข้าใจ ใน สิ่งนั้นด้วย ผม ถึงว่า นั้น คือ จิต ที่ไม่มี อวิชชา ครับ(จาก พระสูตร ที่เกี่ยวกับ เนวสัญญานาสัญญายตนะ ครับ จากความจำ ) ตรง ที่เลยไปอีกนิด นั้นผมก้ไม่รู้ว่า เป็นอย่างไรครับ แต่แน่ใ่จ ว่า มัน มากกว่า เนวสัญญานาสัญญายตนะ ครับ เพราะ จิต มัน พ้น ด้วย "วิเศษ" นั้น แสดงว่า จิต ยัง กลับมามี ราคะ โทสะ โมหาได้อีก ซึ่ง นั้นผม คิดเอาว่า เพราะัยัง มีอวิชชา ครับ เลย กลับมามีอีกได้ ครับ แม้ พระ อนาคามี ที่ ทรง เนวสัญญาฯ ได้ ตลอด ก้ยังเป็นได้ แค่ อนาคามี ต้อง เป็น อรหันต์ เท่านั้น เป็น อย่างน้อย จิต ถึง จะไม่มี อวิชชา --------------------- 1 "วิญญาณนี้ ย่อม เวียนกลับ จากนามรูป ย่อมไม่เลยไปอื่น" จาก ประโยค นี้ สิ่ง ที่ผม คิด คือ เมื่อ อ้าง 2 "กายนี้ อัน เป็นที่ประชุม แห่งมหาภูต 4 อัน ตถาคต เรียกว่า จิต บ้าง มโน บ้าง วิญญาณบ้าง" แล้ว  กาย ในประโยค ที่ 2  เป็น รูปนาม หรือไม่ ถ้า เป็น รูปนาม แล้ว วิญญาณ  ใน ประโยค 1 กับ ประโยค ที่ 2 เป็น อัน เดียว กัน หรือไม่ ครับ แล้ว รูปนาม ใน ประโยค ที่ 1 นั้น ใช่ กาย อัน เป็น ที่ประชุม แห่งมหาภูต 4 หรือไม่ครับ ------------------ จาก คห ที่ 58 ดู ที่ตรัส --เจดตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ชนิดสิ้น อาสวะ คือ กาม ภพ อวิชชา  ตาม จูฬสุญญตาสูตร ฯ นั้น แล้ว รู้ชัด (ใน เจโตสมาธิไม่มีนิมิต ขณะนั้นว่า)  ไม่ว่างอยู่อย่างเดียว คือ ความเกิดแห่ง อายตนะ (ทีึ่หก มั๊ง เพราะ มโนทวารกำลังทำกิจ เช่นนั้น) ที่อาสัย กายนี้เท่านั้น (กายนี้ ตามอัสสุตวตาสูตรนั่นแหละ  แต่ เนื่องกับ เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต + สิ้นอาสวะแล้ว)  เพราะ มีชีวิตเป็นปัจจัย ++ เจโตสมาธิ มี กี่ ชนิด ครับ (ยกไว้) แต่ มี ชนิดเดียว ครับ ที่ ถึง นิพพาน คือ ชนิด ที่ สิ้น อาสวะคือ กาม ภพ อวิชชา เท่านั้น แล้ว ยัง ต้อง รู้ ชัด ว่า ไม่ว่าง อยู่ อย่างเดียว คือกายนี้ เท่านั้น เพราะ มีชีวิต เป็นปัจจัย และ อวิชชา ก็ ไม่ใช่ ชีวิตหรือ การ หรือ มโน  ด้วยครับ ไม่ใช่ เพราะ จิต นั้น สิ้น อวิชชาแล้ว สรุป ผม เห็น ว่า จิตที มี อวิชชา กับ ไม่มี อวิชชา นั้น มัน ก็ อัน เดียว กัน ที่ ผม เห็น อย่างนั้น เพราะ จาก ที บอกว่า เด็ก เมือ โต เป็น สาว จะว่า สาว คนนี้ ไม่ใช่ เด็ก คน นั้้น นั่น ไม่ควร เลย(พระสูตร ไหน จำไม่ได้ครับ) แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 54 11:55:38 จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 11:52:27

ความคิดเห็นที่ 60 จาก กระทู้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10133218/Y10133218.html คคห 2 ******************************************************* จิต ที่ มี อวิชชา แล้ว ไม่มี อวิชชา ผม เอา นี่ ไป เปรียบ ได้ หรือไม่ครับ (๑) ได้ครับ  แต่ ลองเทียบกับ ที่ ตรัสไว้ใน จูฬสุญญตสูตร ดู http://www.palungjit.com/tripitaka/default.php?cat=2300005 ตรง ว่าด้วยอนิมิตตเจโตสมาธิ กิจที่ควรทำไค้ทำเสร็จแล้ว      กิจอันเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี เธอจึงรู้ชัดอย่างนี้ว่าในญาณนี้ ไม่มีความกระวนกระวายชนิดที่อาศัยกามาสวะ ชนิดที่อาศัยภวาสวะและชนิดที่อาศัยอวิชชาสวะ       มีอยู่ก็แค่เพียงความกระวน กระวาย   คือ  ความเกิดแห่งอายตนะ  ๖   อาศัยกายนี้เองเพราะชีวิตเป็นปัจจัย                                  ตกลง จิต ที่ ไม่มีอวิชชา --- กับ ---  มีอยู่ก็แค่เพียงความกระวน กระวาย   คือ  ความเกิดแห่งอายตนะ  ๖   อาศัยกายนี้เองเพราะชีวิตเป็นปัจจัย นั้น (๑) ก็ ยังเป็นจิต นั่น อยู่ (นั่นเอง)  หรือไฉน? เมื่อ กำหนดที่ เจ โตสมาธิที่ไม่มีนิมิต  หรือ อนิมิตเจโตสมาธิ + รู้ชัดอย่างนี้ว่าในญาณนี้ ว่า --- ว่างจากอาสวะ ๓ (จึงไม่กระวนกระวาย มั๊ง) +  มีอยู่ก็แค่เพียงความกระวน กระวาย   คือ  ความเกิดแห่งอายตนะ  ๖   อาศัยกายนี้เองเพราะชีวิตเป็นปัจจัย ทั้งหมดนี้ เนื่องกับ ภาษาคน (สมัยนี้) กับ ภาษาคน (สมัยพระเถระครั้งปฐมสังคายนา)  หรือไม่อย่างไร? เมื่อ เกี่ยวกับ คำว่า ก็ ยังเป็นจิต นั่น อยู่ (นั่นเอง) และหรือ จิต นั้น ก็ ยัง ดวง เดิม มั๊ง ครับ (เดิม ได้อย่างไร เมื่อกำหนด ตาม มหานิทานสูตร กับ จูฬสุญญตาสูตร?) และหรือ จิต ที่ มี อวิชชา แล้ว ไม่มี อวิชชา คุณa235 มี ความคิดเห็น เป็นประการใด ไหมครับ โดยเฉพาะ --- จิต นั้น ก็ ยัง ดวง เดิม จิต (ประภัสสร หรือ สุวิมุตตจิต) -  มโน (ในฐาน มนายตนะ หรือ จิต ที่เนื่องกับ มโนทวาร) - วิญญาณ หก (กิริยาที่รู้แจ้งอารมณ์ทาง ทวาร ๖ = จิต นั้น ก็ ยัง ดวง เดิม (ซึ่ง ผมยังหาไม่พบ ที่ตรัสว่า "จิต นั้น ก็ ยัง ดวง เดิม" ใน พระสูตรใด ฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) [Bloggang] เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 18:42:03 [แก้ไข] จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 18:44:37

ความคิดเห็นที่ 61 แล้ว ตรง ที่ว่า จิต นี้ ประภัสสร เพราะ อุปกิเลส ที่จรมา งั้น ที่ ก่อนที่ จะมี อุปกิเลส นั้น จิต เป็น อย่่างไร ครับ 1 จิต ก่อน ที่ จะมี กิเลส คือ ยังไม่มี อวิชชา มาก่อนเลย มี หรือไม่ครัีบ (หรือ อาจ ที่เขาเรียกกันว่า จิตเดิมแท้ นะครับ) จากนั้น 2 จิต ก็ ได้ เกิดมี อวิชชา เข้ามา สู่  มี หรือไม่ครับ แล้ว จากนั้น 3 จิต ที่  กำจัด อวิชชา หมดสิ้น แ้ล้ว  มี หรือไม่ครับ แล้ว จิต ทั้ง สาม นี้ เป็น จิต ดวงเดียวกัน หรือไม่ครับ เมื่อ เทียบ จาก พระสูตร ที่ผม กล่าวอ้างมาก่อนหน้านั้น ครับ ที่ว่่า การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น คนละคนกัน นั้น ไม่ควรเลย แล้ว ถาม ว่า จิต ใน เด็กหญิง กับ จิต ใน หญิงสาว นั้น เป็น คน ละดวง หรือไม่ เมื่อ อ้างจาก ที่ว่า กาย อันเป็น ที่ประชุมแห่ง มหาภูต 4 ที่เรา ตถาคต เรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง กับ ทีว่า การที่ ยึดเอากายนี้ เป็นเรา ยังดีเสียกว่า จะยึดเอาจิต นั้น เป็น เรา ด้วยครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 07:31:31

ความคิดเห็นที่ 62 แล้ว ตรง ที่ว่า จิต นี้ ประภัสสร เพราะ อุปกิเลส ที่จรมา งั้น ที่ ก่อนที่ จะมี อุปกิเลส นั้น จิต เป็น อย่่างไร ครับ ****************************************************** คำถามนี้ ดีครับ เพราะ บ่งบอกว่า ต้องการ สอบทานกับ พระพุทธวจนะแปลไทย จิต เป็น อย่างไร? คุณa235 กำหนด  คาม พระสูตร น่อไปนี้ นะครับ  โดย วาง ความรู้ปริยัติ + ที่เข้าใจ ที่ได้มาจาก วิสุทธิมัคค์ จากอภิธัมมัตถสังคหะ จาก ฯลฯ (๑) อัสสุตวาตาสูตร --- กายนี้ประกอบด้วย ดิน น้ำ ไฟ ลม (มหาภูต ๔) ที่ จะปรุงแต่งเป็น อายตนะหก ที่ กายนี้ เพราะมี ชีวิต เป็นปัจจัย (ดู อาหาร -เหตุ ๔) ก่อน ลุสู่ กายนี้ ตาม จูฬสุญญตาสูตร (๒) อาหาร (เหตุ -อาหาโร) ๔ --- คุณa235 เข้าใจ ตรง ตามที่ตรัส แล้ว ใช่ไหมครับ แปลว่า เหตุ หรือ อาหาร ๔ เนื่องกับ อัสสุตวตาสูตร ชนิดที่ ไม่ เนื่อง กับ จูฬสุญญตาสูตร ตกลง ที่ถามผมว่า -- งั้น ที่ ก่อนที่ จะมี อุปกิเลส นั้น จิต เป็น อย่่างไร ครับ เป็น อย่างไร  ตอนไหน ครับ เมื่อ กำหนด ที่ เหตุ ๔ อย่าง ตาม อัสสุตวตาสูตร ที่ กายนี้  ผ่าน (๓) มหานิทานสูตร แล้ว ตามด้วย มหาตัณหา สังขยสูตร ผม เเดาได้ว่า ถ้าคุณa235 อาสัย พระสูตร ที่ผมเสนอ ข้างบน พิจารณา ข้อความ คือ ความเห้นที่คุณa235 เสนอแก่ ผม นั้น คุณa235 เอง ก็ จะเห็นได้เองว่า เหตุอะไร ทำให้ เสนอ ข้อความเช่นนั้น (เช่น --การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น คนละคนกัน นั้น ไม่ควรเลย) ถ้า งง ทำไมไม่พิจารณาว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น กำหนด ดังนี้ (๑) มหานิทานสูตร -- สัตว์ที่เกิดในครรภ์มารดา = อัสสุตวตาสูตร แบบที่ยัง ไม่ ใช่ กายนี้ ตาม จูฬสุญญตาสูตร  -- จะเนื่องกับ "เหตุ ๔ หรือ อาหาร ๔" (๒) จาก มหานิทานสูตร ตามด้วย มหาตัณหาสังขยสูตร  (ก็ เนื่องกับ อัสสุตวตาสูตร แบบ ยังไม่สิ้น อาสวะ ตามจูฬสุญญตาสูตร) -- เนื่องกับ อาหาร ๔ มี อาการแห่งสังขตธรรมคือ วิญญาณมี (ที่ตรัสว่าก้าวลงนั่นแหละ) เพราะ นามรูปมี  -- สอดคล้องกับ ที่ปริวิตก ปฏิจจฯ ก่อนตรัสรู้ วิญญาณ นามรูป วิญญาณ สฬายตนะ ฯ ลฯ (ดู มหานิทานสูตร นะครับ) (๓) ทิฏฐิ ปัญญา คือ การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น คนละคนกัน นั้น ไม่ควรเลย หรือ การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น สังขตธรรมเหมือนกัน เดียวกัน นั้น ควรเลย ก็ เนื่องกับ อัสสุตวตาสูตร ที่ ผ่าน มหานิทานสูตร ผ่าน มหาตัณหาสังขยสูตร เนื่องกับ อาหาร ๔  หรือ ว่า เนื่องกับ โพธิปักขิยธรรม ๓๗  -- แล้ว แต่ "กายนั้น  ที่ มี ทิฏฐิ เช่นนั้น"  ที่เนื่อง กับ อัสสุตวตาสูตร แบบ ยังไม่ ใช่ กายนี้ ตามจูฬสุญญตาสูตร มิ  ใช่ หรือ ครับ  คุณa235 ข้างบนนี้ ไม่เกี่ยวกับว่า ใคร นั้น เป็นอะไร นะครับ เกี่ยวกับ  การ แสดงความเห้น (ป่า ของใครนั้น) + ต้นไม้ คือ พระพุทธวจนะ ยิ่งคุณa235 ยังเน้นย้ำ ว่า -- แล้ว จิต ทั้ง สาม นี้ เป็น จิต ดวงเดียวกัน หรือไม่ครับ ----                                 ก็แปลว่า -- คุณa235 เข้าใจว่า อัสสุตวตาสูตร "พระบรมศาสดา ไม่ได้ ตรัส จิตดวงเดียว" ไว้ ใช่หรือไม่ครับ คุณa235 ไปเอา มติ ที่ว่า มี จิตดวงเดียว อยู่ใน "กายนี้ ที่ประกอบด้วยมหาภูติ ๔ ที่ตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง  มโนบ้าง วิญญาณบ้าง" -- มาจาก  สาวก ท่านใด สมัยใดครับ (ไม่ว่า ท่านนั้นจะ แต่งตำรา  หรือ กล่าวด้วยวาจาฯ                          --- อ้าง หลักฐาน นะครับ ----- ถ้า เสนอผมว่า ก็ นามธรรมที่ ตรัส ๓ ชื่อ ตามอัสสุตวตาสูตร นั่นแหละ ที่คือ จิต มโน วิญญาณ นั่นแหละ  = จิตดวงเดียว ผม ขอ ให้ แสดง หลักฐาน ชั้น ปฐมสังคายนา ครับ  เพื่อความไม่ประมาท ไม่ให้เป็น ปัจจัย สู่ "พระสัทธรรม ปฏิรูป" ครับ ไม่ งง นะครับ จิตดวงเดียว   เอามาจาก พระสูตรไหนครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 09:27:54

ความคิดเห็นที่ 63 อ้อ ถ้า อ้าง จิตนี้ เป็นธรรมชาติ(ฝ่ายสังขตธรรม มี อาการหรือ ลักษณธ คือ) ประภัสสร (ผ่องผุด หรือ ใสผ่อง)  ตามทีึ่ตรัสไง = จิตดวงเดียว พิจารณา ในทิศทางนี้ ไหมครับ ภาษา คน สมัยพุทธกาล "จิตประภัสสร" = ภาษาคนไทย สมัยนี้ หลังพุทธกาล 2554 +45 ปี คือ จิตผุดผ่อง คือ จิตดวงเดียว กาลามสูตร + มหาปเทสสี่ + หลักฐาน ชั้น พระพุทธวจนะ นะครับ แล้ว ที่ตรัสใน จูฬสุญญตาสูตร ตอนท้ายพระสูตร (จากความจำ) --เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิตสิ้นอาสวะแล้ว + รู้ชัด = จิตนี้เป็นธรรมชาติประภัสสร ผ่องใส ไหมครับ (เพราะได้ ทำจิตให้ขาวรอบแล้ว ด้วย ตามโอวาทปาฏิโมกข์ แล้วด้วย วิชชา ใช่ไหมครับ) ตกลง วาทะกรรม คำไทย สมัยนี้ว่า จิตดวงเดียว ----- นำไปสู่ อะไรครับ เมื่อ ปุถุชน ผู้มีจิตประภัสสร เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว ด้วยอุปกิเลส ยัง ไม่ ลุ อริยสาวก ผู้รู้ชัดว่า จิตประภัสสรที่เคยเศร้าหมองแล้วนั้น พ้นวิเศษจากอุปกิเลส จิตตภาวนา ย่อมมีแก่ อริยสาวก แต่ไม่มีแก่ ปุถุชน ผู้ไม่มีการสดับ                                      ตกลง ปุถุชนได้ ยินได้ฟัง -- จิตดวงเดียว (ตามที่ผมถามหา พระพุทธวจนะ) --- คือ ผู้รู้ชัด ว่า จิตประภัสสร พ้นวิเศษจาก อาคันตุกะ จรมา ได้ เช่น อริยสาวก ฯ หรือครับ คุณa235                                   ย้ำ ประเด็น ปุถุชน ตามพระสูตรที่อ้าง ที่ตรัสจิตนี้เป็นประภัสสร --ยินได้ฟัง -- จิตดวงเดียว (ไม่ว่าจะ จากท่านใด ตำราใด) คือ ปุถุชนผู้มีการสดับ แล้ว ลุ อริยสาวกผุ้มีการสดับ  หรือครับ? (กำหนด ตามพระสูตร ที่ตรัส จิตนี้เป็นประภัสสร ฯนะครับ เพราะ เนื่องกับ  จิตตภาวนา ย่อมมีแก่ อริยสาวก ผู้มีการสดับ / สดับ จิตดวงเดียว จาก ???? ครับ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 09:38:34

ความคิดเห็นที่ 64 ขอ อภัย ครับ ทีึ่ ทำให้ ท่าน คิด อย่างนั้น ครับ (พอดีว่า ต้องออกไปทำงาน ครับ ) ///////////////// ผม ต้อง ขอ แจง ตัวผม ก่อน ครับ ผม ไม่ เคย เรียน อภิธรรม มาก่อน ไม่ว่า เรียนจาก ครู หรือ ศึกษา เอง ผม ฟัง อ่าน จาก ที ได้ยินได้ ทั่วไป จาก วัด บ้าง ตอน งาน ต่างๆ จาก วิทยุบ้าง บางครั้ง แล้ว ก็ อ่าน จาก หนังสือ เรียน ทั่วไป ของ นักเรียน แล้ว จำ เมื่อเจอกับ เหตุการณ์ อะไร ไม่ว่า จาก ชีวิต จริง ละคร อ่าน ตาม หนังสือ ถ้า บังเอิญ นึกได้ ก็ จะนำมา คิดวิเคราะห์  หา เหตุผล และ วิธีการ จัดการกับ เรื่องนั้น ว่า ถ้า เป็น ผม ผม ควร ทำ อย่างไร เพราะ ฉนั้น ไม่ต้องกล่าว ให้ ผม อ้าง ใคร หนังสือ เล่มไหน  หรือ ท่านใดสอน ครับ โดย ส่วน ตัว ก็ ใช้ แค่ ศีล 5 ก่อน เลยครับ พรหมวิหาร 4 ธรรม 5 ทิศ 6 โลกธรรม 8 อบายมุข 6 เป็นหลักใน การคิดครับ //////////////// ผม ไม่ได้ คิด หรือ สน ใจ นัก หรอก ครับ ว่า จิต จะ ดวงเดียว หรือ หลาย ดวง แต่ ผม ก็ เชื่อไปใน ทาง ที่ว่า มี หลาย ดวง ครับ จาก กาย อัน เป็น ที่ ประชุม แห่งมหาภูต 4 ที่ ตถาคต เีรียกว่า จิต บ้าง มโนบ้าง วิญาณบ้าง จิตเป็นต้น ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป แม้ในกลางวัน และ กลางคืน แต่ ที่ สนใจ คือ ไม่ว่า จะมี หลายดวง หรือ ดวงเดียว สิ่ง ที่ เข้ามาสู่ จิต นั้น ต่างหาก ที่ ทำให้ เศร้าหมอง ด้วยอวิชชา แล้ว จิต ที่ เกิด หลาย ดวง หละครับ แต่ ละดวง เกิดมา ได้ อย่างไร ก็ เพราะมี อาหาร ให้มันเกิด งั้น ถ้า ไม่มี อาหาร จิต ไม่ เกิด หรือไง ครับ มัน ก็ เกิดอยู่ดี แต่ เป็น จิต ที่ ไม่มี อวิชชา(เนื่องจากไม่มีอาหาร) ไป ถ้า เป็น อย่างนี่้ นั้นก็ แสดงว่า จิต ที่ มี อาหาร ตอนนี้ กับ ตอนนั้น ก็ ไม่ เป็น ดวงเดียวกัน จิต ที่ ไม่มี อาหาร ตอนนี้ กับ ตอนนั้น ก็ ไม่ เป็น ดวงเดียวกัน แล้ว จิต ที่ มีอาหาร กับ ไม่มี อาหาร ก็ ไม่เป็น ดวงเดียวกัน งั้น กลับมาดู ที่ กล่าวว่า ยึด เอา กาย นี้ เป็น เรา ยัง ดี เสีย กว่า ยึด เอา จิต นี้ เป็น เรา พุทธองค์ ก่อน ตรัสรู้ กับ หลัง ตรัสรู้ นั้น เป็น คน เดียวกัน หรือไม่ ถ้า ยึด เอา กาย นี้ เป็น เรา  แล้ว อ้าง การเห็น เด็กหญิง โต เป็น หญิงสาว เป็น คนละคน กัน นั้น ไม่ควร เลย ก็ จะได้ ว่า กาย นี้ เป็น กาย เดียวกัน ------------- แต่ เห็น เขียนว่า (๓) ทิฏฐิ ปัญญา คือ การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น คนละคนกัน นั้น ไม่ควรเลย หรือ การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น สังขตธรรมเหมือนกัน เดียวกัน นั้น ควรเลย ** การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น สังขตธรรมเหมือนกัน เดียวกัน นั้น ควรเลย มี เขียนไว้ ที่พระสูตร ไหร ครับ ผม ได้ไป อ่านดูบ้างครับ ----------- กาย นี้ เป็น ที่ ประชุม แห่ง มหาภูต 4 ที่ ตถาคต เรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญาณบ้าง จิตเป็น ต้น ดวงหนึ่ง เกิดขึ้น ดวงหนึ่ง ดับไป แม้ในกลางวันและ กลางคืน แต่ กาย นี้ อยู่ ได้ 10 ปีบ้าง 20ปีบ้าง 30ปีบ้าง ฯ การเอากายนี้ เป็น เรา ยังดี เสียกว่า ยึด เอา จิต นี้ เป็น เรา กับ การ เห็น ว่า เด็กหญิง เมื่อ โต เป็น หญิงสาว นั้น  เป็น คนละคนกัน นั้น ไม่ควรเลย จาก ข้อความ ข้างต้น 1 กาย = จิต = มโน = วิญญาณ 2 กาย วัน นี้  = กาย พรุ่งนี้ 3 จิต วันนี้ not= จิต พรุ่งนี้ 4 กาย ดีกว่า จิต แล้ว อย่างนั้น พุทธองค์ ก่อน ตรัสรู้ กับ หลัง ตรัสรู้ เป็น คนเีดีนวกัน หรือไม่ ------------------------------------------- ประเด็น ผม คือ จิต จะ ดวงเดียว หรือไม่ ไม่สำคัญ กาย จะ กายเดียวกัน หรือไม่ ไม่สำคัญ คุณ จะ ละ อัตตา ได้ อย่างไร ถ้า คุณ ยัง รู้(กำหนด) ว่านี่ เป็น อัตตา ผม เลย หัน ไป สนใจ ที่ อาหาร ที่ คุณ กล่างถึง เวทนา ที่ เกิด จาก ผัสสะ เมื่อ ละได้ เข้าใจได้ ผมคิดว่า ผมคง รู้ ว่า สุข เป็น อย่างไร โดย ไม่จำเป็นต้องรู้ ว่า "ใคร" สุข มั๊ง ครับ ----------- นี่ คง เป็น ป่า ของ ผม มั๊ง ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 13:40:22

ความคิดเห็นที่ 65 ขอร่วมอนุโมทนากับคุณ P2wichai ที่กระทู้นี้อาจนำมาซึ่งการภาวนา(กรรมฐาน)ที่เป็นรูปธรรมต่อไป  และคำถามต่อมา  อย่างไรล่ะที่เป็นสัมมา ?  สัมมาปฏิปัติ  >  สัมมาปฏิปทา  >  สัมมาสมาธิ  >  สัมมามรรค  >  สัมมาวิมุติ  จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 54 17:10:00