ความคิดเห็นที่ 1 ขอแค่ดูแลใจให้สบาย ไม่เครียด ไม่กดดันเกินไป รักษากายให้สบาย ไม่รบกวนคนอื่น ไม่เบียดเบียนตนเอง เรามาภาวนาเพื่ออบรมขัดเกลาที่จิตใจตัวเองค่ะ อดอาหารแล้วปวดท้องก็หาอะไรดื่มกินได้แต่อย่าขนาดตั้งเตาผัดกับข้าวส่งกลิ่นโชยไปรบกวนคนอื่นก็แล้วกันนะคะ อันนั้นบาปกรรมค่ะ เท่าที่เคยเห็น หลายท่านก่อนมาอยู่วัดก็บ่นอย่างนี้ แล้วจะไม่หิวหรือ อย่างฉันไม่ไหวแน่ๆ แต่พออยู่วัดด้วยจิตใจสงบจริงๆ ก็ไม่หิวไปเอง จากรักษาศีลห้าอยู่ก็อยากขยับไปรักษาศีลแปดเอง ไม่ใช่เรื่องประหลาดอิทธิปาฏิหาริย์หรอกนะคะ แค่จิตใจสงบลง การเผาผลาญอาหารก็เปลี่ยนแปลงไป ที่เคยคิดว่าจะต้องหิวจนลมจับ หรือจะต้องปวดแสบกระเพาะแน่ๆ เอาเข้าจริงอาจจะไม่เกิดขึ้นเลยก็ได้ค่ะ ขอฝากนิดหนึ่งว่าตามทฤษฎีทางการแพทย์แล้ว แค่การอดอาหารอย่างเดียว ไม่ใช่สาเหตุของโรคกระเพาะนะคะ แต่เกิดจากมีปัจจัยอื่นๆ ที่รุกเร้ากระเพาะจนมากกว่ากลไกที่ปกป้องไม่ให้กระเพาะอักเสบเป็นแผลต่างหาก การอดอาหาร ด้วยจิตใจสงบ ทำให้น้ำย่อยออกมามากก็จริง แต่กลไกปกป้องตัวเองของกระเพาะก็ทำงานดีขึ้นค่ะ บางท่านทานอาหารครบตรงเวลา แต่มีความเครียด หรือกินอาหารที่กัดกระเพาะได้ก็ยังเป็นโรคเยอะแยะไปค่ะ ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นฐานที่เอื้อและส่งเสริมซึ่งกันและกัน ศีลเปลี่ยนไป สมาธิก็เปลี่ยนแปลงไป ปัญญาก็เปลี่ยนแปลงไป ส่งผลต่อการรักษาศีลไปเองค่ะ ผู้ที่รักษาศีลแปดจนเป็นปรกตินิสัย คือ มีความเบิกบานกับจิตที่สงบจนมากกว่าอยากชมละครการบันเทิง มีความสงบสุขจากทางธรรมแล้ว ก็ไม่อยากดูโทรทัศน์ ไม่อยากชมละครไปเอง ไม่อยากแต่งเนื้อแต่งตัวสวยนักจากการปล่อยวางไม่ยึดติดกับรูปลักษณ์ เรื่องอาหารก็ไม่อยากกินไปเอง ต่อให้หิวบ้างก็จิบน้ำหวานเอาก็สบายแล้ว ตัดความรุงรังและภาระไปได้มาก ไม่ได้อยากนอนเบาะนุ่มนิ่ม ไม่ได้ขวนขวายหาที่นั่งที่นอนสบาย เพราะไม่ติดข้องกับสัมผัสแล้ว อย่างนี้ถึงจะเป็นผู้ที่มีศีลแปดที่เป็นปรกติธรรมชาติของเขาค่ะ จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:15:38

ความคิดเห็นที่ 2 อย่าทุกข์เพราะศีลเลยนะคะ วันหนึ่งเมื่อมีธรรมชาติที่พร้อม ศีลจะขยับขึ้นเองโดยธรรมชาติล่ะค่ะ คุณดุจดาวว่าไหนๆ ก็อุตส่าห์สละเวลามาอยู่วัดแล้ว ก็อยากทำให้เต็มที่ดีที่สุด อยากลองรักษาศีลแปดดูสักตั้ง ใครๆ ก็ทำกันได้ทั้งวัด ทำไมเธอจะทำไม่ได้ ก็ต้องขออนุโมทนากับเธอ แล้วเธอจะสัมผัสได้ด้วยใจตนเองว่า การภาวนาด้วยฐานของศีลห้า กับศีลแปดนี่ได้ผลต่างกันจริงๆ นะคะ คุณดุจดาวถามว่าพระท่านขบฉันอะไรนอกเวลาได้บ้าง เผื่อจะนำมาถวาย แล้วอะไรเป็นข้อห้ามของพระ โยมที่รักษาศีลแปดเป็นถือเป็นข้อห้ามด้วยหรือไม  เมื่อมาอยู่ภาวนาที่วัด มีการกล่าวคำขอศีลแปดกับพระแล้ว ถือว่าเป็นอุโบสถศีลค่ะ ส่วนข้อห้ามเรื่องวิกาลโภชน์ของพระ ก็เหมือนกับศีลข้อ๖ ของอุโบสถศีลค่ะ ขอยกข้อมูลเต็มๆ จากคัมภีร์อุโบสถศีลมาฝากแทนนะคะ “วิกาลโภชน์มีองค์แห่งการเกิด ๔ ประการ (องค์ที่ทำให้เกิดองค์อุโบสถที่ ๖ ต้องแตกทำลาย) ๑. วิกาโล เป็นเวลาวิกาล คือตั้งแต่เที่ยงวันไปแล้ว ๒. ยาวกาลิก ของนั้นเป็นของเคี้ยวของฉันที่ทรงอนุญาตให้กินได้ก่อนเที่ยงวัน ๓. อชฺโฌหรณํ มีการกลืนล่วงลำคอคงไป ๔. อนุมฺมตฺตกตา ไม่ใช่คนบ้า หลังจากเที่ยงวันไปแล้ว นอกจากน้ำเปล่าบริสุทธิ์แล้ว ผู้รักษาอุโบสถสามารถกลืนน้ำปานะดับกระหาย หรือบรรเทาความหิวได้ โดยไม่ทำให้องค์อุโบสถศีลข้อที่ ๖ แตกทำลาย จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:18:22

ความคิดเห็นที่ 3 น้ำปานะ ได้แก่ เครื่องดื่ม หรือ น้ำสำหรับดื่มที่คั้นจากผลไม้ ที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตแก่พระภิกษุให้รับประเคนแล้วสามารถเก็บไว้ฉันได้ ตลอด ๑ วัน ๑ คืน เรียกว่า ยามกาลิก ทรงอนุญาตไว้ ๘ อย่าง นิยมเรียกว่า อัฏฐบาน หรือ น้ำอัฏฐบาน (ปานะ ๘ อย่าง) ๑. อัมพะปานะ น้ำมะม่วง ๒. ชัมพุปานะ น้ำชมพู่หรือน้ำหว้า ๓. โจจะปานะ น้ำกล้วยมีเมล็ด ๔. โมจะปานะ น้ำกล้วยไม่มีเมล็ด ๕. มะธุกะปานะ น้ำมะทรางต้องเจือด้วยน้ำจึงควร ๖. มุททิกะปานะ น้ำลูกจันทน์หรือองุ่น ๗. สาลุกะปานะ น้ำเหง้าบัว ๘. ผารุสะกะปานะ น้ำมะปรางหรือลิ้นจี่ นอกจากน้ำปานะ ๘ อย่างแล้ว ท่านยังอนุญาตน้ำที่จะอนุโลมตามน้ำปานะไว้อีก เรียกว่า กัปปิยปานะอนุโลม คือน้ำปานะที่สมควร ซึ่งฉันได้โดยไม่เป็นอาบัติในเวลาวิกาล ได้แก่ ๑. น้ำปานะแห่งผลไม้เล็ก เช่น ลูกหวาย มะขาม มะงั่ว มะขวิด สะคร้อ และเล็บเหยี่ยว เป็นต้น ๒. น้ำปานะเหล่านั้นผสมกับน้ำตาล แล้วเคี่ยวไฟจนเข้มข้น (ยกเว้นที่ทำจากถั่วและนม) สามารถฉันได้ จัดเป็น อัพโพหาริก เช่น น้ำอัดลมในสมัยนี้ แม้นน้ำผลไม้สำเร็จรูป เช่น น้ำองุ่นที่กรองเนื้อออกดีแล้วก็ดื่มได้ อกัปปิยปานะอนุโลม คือ น้ำที่ไม่ทรงอนุญาต ดื่มแล้วองค์อุโบสถต้องแตกทำลาย หรือ เครื่องดื่มที่ไม่พึงดื่ม คือ น้ำปานะที่ไม่สมควร ภิกษุดื่มในเวลาวิกาลไม่ได้ ถ้าดื่มต้องอาบัติปาจิตตย์ ได้แก่ ๑. น้ำแห่งธัญยชาติ (ข้าว) ๗ ชนิด คือ ข้าวสาลี ข้าวเปลือก ข้าวเหนียว ข้าวละมาน ข้าวฟ่าง ลูกเดือย และหญ้า ๒. น้ำแห่งมหาผล (ผลไม้ใหญ่) ๙ ชนิด คือ ผลตาล มะพร้าว ขนุน สาเก น้ำเต้า ฟักเขียว แตงไท แตงโม ฟักทอง ๓. น้ำแห่งอปรัณณชาติ ได้แก่ ถั่วชนิดต่างๆ มีถั่วเหลือง ถั่วเขียว ถั่วดำ และงา เป็นต้น แม้นจะต้มจะกรอง ทำเป็น เครื่องดื่มชนิดต่าง ๆ ก็ย่อมเป็นอาบัติปาจิตตีย์ ๔. นม ท่านจัดเป็นอาหารอันประณีต ภิกษุสามเณรไม่พึงฉันยามวิกาล แม้นจะผสมกับเครื่องดื่มต่าง ๆ ก็ไม่ควร หากฉัน ก็ย่อมต้องอาบัติปาจิตตีย์ ” (ข้อมูล : คัมภีร์อุโบสถศีล) จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:20:15

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนม น้ำเต้าหู้ ไมโล โอวัลตินนี่มีรายละเอียดมาก มีการถกเถียงกันมากด้วยค่ะ ขอแยกเนื้อหารายละเอียดไปกล่าวถึงโดยเฉพาะไว้อีกบทหนึ่งนะคะ เพราะทุกสิ่งขึ้นอยู่กับการตีความ ขออนุญาตแนะนำซ้ำอีกครั้งว่า ผู้ที่จะไปศึกษาธรรมะที่วัดไหน ทำบุญที่วัดใด ควรถามวัตรปฏิบัติของวัดนั้นๆ ว่าวัดนี้ขบฉันอะไร ดื่มปานะอะไรได้ ถามที่นั้นๆ จะดีที่สุดค่ะ กรุณาอย่าใช้บทความนี้เป็นบรรทัดฐาน หรือ ใช้เป็นเกณฑ์ตัดสินว่าใครเคร่งกว่า ถูกกว่า ตรงกว่าเลยนะคะ ศีล ความเป็นปรกติของแต่ละท่านยังไม่เหมือนกันเลย กฎ กติกา วัตรหรือระเบียบปฏิบัติ แต่ละที่ก็ไม่เหมือนกันเช่นกันค่ะ น้ำปานะที่ทำจากผลไม้ทุกชนิด ต้องกรองผ่านผ้าขาวบางจนไม่มีเนื้อติดอยู่เลย จากที่เคยอ่านตำราของคุณแม่ชีที่เคยอุปัฏฐากหลวงปู่ฝั้น อาจาโร คุณแม่ชีท่านเขียนไว้ชัดเจนว่า การกรองที่ถูกต้องคือต้องกรองผ่านผ้าขาวบางแปดรอบ แต่ละรอบให้เอาผ้าขาวบางไปซักน้ำใหม่ทุกครั้ง เพื่อเอาเยื่อออกให้หมดด้วยค่ะ ไม่ใช่เอาผ้าขาวบางมาพับซ้อนจนเป็นสี่ชั้นแล้วกรองสองรอบ หรือพับแปดชั้นแล้วกรองหนึ่งรอบนะคะ ทั้งนี้และทั้งนั้น ขอเรียนอีกครั้งว่าตำรานี้เขียนโดยคุณแม่ชี คุณแม่ชีทำแบบนั้นได้ และทำมาโดยตลอด เป็นความปรกติของคุณแม่ชี หลายๆ ที่อาจจะปฏิบัติไม่เหมือนกัน จากการแปลไม่เหมือนกันก็ได้เช่นกันค่ะ มีรายละเอียดเพิ่มเติมอีกนิดหนึ่งนะคะ ว่าปานะที่ทำจากผลไม้นี้ ควรเป็นผลไม้ที่สุกเองด้วยแสงอาทิตย์ ไม่ควรทำให้สุกด้วยไฟ ยกเว้นผลมะตูมค่ะ ถามว่าทำไมไม่ควรทำให้สุกด้วยไฟ เคยอ่านพบตำราฉบับหนึ่งเคยพิสูจน์เอาไว ้ โดยเอาน้ำมะม่วงมาต้มพบว่าน้ำข้นมาก จนดูเหมือนแป้งเหลวๆ ดูคล้ายอาหารเหลวค่ะ น้ำปานะนี้พระท่านทำฉันเองได้ก่อนเที่ยงวัน ถ้าหลังเที่ยงไปแล้วไม่ควรจัดทำเอง แต่รับประเคนได้ และถ้ารับมาแล้วจะเก็บไว้ได้แค่หนึ่งวันหนึ่งคืนเท่านั้นนะคะ ส่วนประกอบอื่นๆ ที่ใช้ทำน้ำปานะ เช่น เกลือ ก็ต้องเป็นของที่แยกเอาไว้ว่าสำหรับทำปานะโดยเฉพาะ ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของอาหาร ที่รับไว้ฉันได้ไม่เกินเที่ยงวันของวันนั้นค่ะ และจะใช้วิธีแบ่งอาหาร หรือน้ำผลไม้กล่องที่รับบาตรเช้ามา เอาไว้เก็บเป็นน้ำปานะ ไว้ดื่มกินช่วงบ่ายไม่ได้นะคะ เพราะถือว่าเป็น “กาลิกระคนกัน” ค่ะ (อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้จากบทกาละ กาลิก ซึ่งจะกล่าวต่อไป) รายละเอียดยังมีต่อ โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 54 14:54:26 จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:24:42

ความคิดเห็นที่ 5 กาละ กาลิก คืออะไร  โดย พิมพการัง ตะวันสายจนบ่ายคล้อย เป็นเวลาที่ญาติโยมพากันมากราบพระอาจารย์มากที่สุด หลายรายเตรียมของมาถวาย บางรายมีกระป๋องสังฆทานติดมือมาด้วย หลายรายดูงงๆ ว่าควรจัดอะไรอย่างไร ปรกติแล้วจะแนะนำอย่างนี้นะคะ ดอกไม้ พวงมาลัย ธูปเทียน แนะนำให้จัดใส่พานหรือปักแจกันก็ได้ ที่วัดมีให้ใช้เหลือเฟือ ถ้าเป็นของใช้ เช่น กระดาษม้วน น้ำยาล้างจาน ผงซักฟอก ไม้กวาด ประเคนได้เลยนะคะ ซองปัจจัยให้แยกออก หยิบเอาเงินใส่ตู้รับบริจาคแล้วเขียนใบปวารณาถวายแทน กระป๋องสังฆทานที่ห่อพลาสติกมา แนะนำให้เจ้าภาพแกะแยกเอาอาหารออก เพราะของอะไรก็ตามที่ขบฉันได้ ดื่มได้ หรือใช้ประกอบอาหารได้ ต้องใช้หลักของกาลิกนะคะ กาละ คือ กาลเวลา กาลิก แปลว่า ประกอบด้วยกาลเวลา หรือขึ้นอยู่กับกาลเวลาค่ะ ทางพระวินัย กาลิก หมายถึงสิ่งที่พึงกลืนกินให้ล่วงลำคอลงไปได้ ซึ่งมีกำหนดไว้ว่าพระท่านจะเก็บไว้ฉันได้เฉพาะในเวลาที่กำหนดไว้ ตามพระวินัยแบ่งออกเป็น ๔ ประเภท จึงมักเรียกติดกันว่า กาลิก ๔ คือ ๑. ยาวกาลิก คือของที่พระสงฆ์เก็บไว้ได้ตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงวัน ได้แก่ โภชนะ ๕  คือ ข้าวสุก ขนมสด ขนมแห้ง ปลา เนื้อ เป็นต้น ๒. ยามกาลิก คือของที่เก็บไว้ฉันได้ชั่วระยะเวลาวันหนึ่งกับคืนหนึ่ง ได้แก่ น้ำปานะหรือน้ำผลไม้ชนิดต่างๆ ที่ทรงอนุญาตไว้ ๓. สัตตาหกาลิก คือ ของที่เก็บไว้ฉันได้ภายใน ๗ วัน ได้แก่ เภสัช ๕ คือ เนยใส เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย ๔. ยาวชิวิก คือ ของที่เก็บไว้ฉันได้ตลอดชีวิต ได้แก่ของที่ประกอบเป็นยาได้ เช่น ขิง ใบกะเพรา ใบบัวบก ลูกสมอ มะขามป้อม เกลือ ถ้าพระสงฆ์รับของแล้วไม่สละเมื่อล่วงเวลาตามกาลิกแล้วต้องอาบัติปาจิตตีย์ แปลว่าเป็นความผิดวินัยที่ไม่ร้ายแรง แต่ก็ต้องปลงอาบัติอยู่ดีค่ะ การสละนี่ ไม่ได้แปลว่าทิ้งนะคะ แต่พระท่านจะยกให้ฆราวาสแทน อาจจะเป็นลูกศิษย์ ผู้ที่มาถือศีลภาวนาที่วัด หรือแจกเด็กๆ ค่ะ กาลิกถ้ามีการปะปนกัน เช่น น้ำปานะมีกลิ่นกับข้าวติดมา พระท่านก็จะสละเช่นกัน พระวินัยใช้คำว่า “กาลิกระคนกัน” ให้ใช้อายุของกาลิกที่สั้นที่สุดเป็นหลักค่ะ เช่น ยาสมุนไพรที่ใช้น้ำผึ้งเป็นตัวประสานจะเก็บได้ไม่เกิน ๗ วันนะคะ จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:51:41

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่ายุ่งยาก จำไม่ไหว ขอแนะนำว่าไม่ต้องท่องจำค่ะ สำหรับฆราวาสที่เข้าวัดไปทำบุญแค่ใช้หลักการง่ายๆ ว่า อาหารสด ขนม ผลไม้ ที่นำมาถวายนอกเวลารับบาตร แนะนำว่าให้ฝากใส่บาตรวันถัดไป ของแห้ง เครื่องกระป๋อง น้ำมัน น้ำหวาน หรือน้ำเปล่าบรรจุขวดก็ตาม เอาไปฝากโรงครัว น้ำปานะ ถ้าประเคนแล้วพระท่านเก็บไว้ฉันได้แค่หนึ่งคืน ส่วนยา ลูกอมแก้เจ็บคอ สมุนไพรที่ไม่มีน้ำผึ้งผสม ประเคนได้เลยไม่มีกำหนดค่ะ ของที่ฝากโรงครัว อาจจะเป็นแม่ชี หรือลูกศิษย์วัดที่รับหน้าที่ดูแลจัดการ ผู้ที่อยู่โรงครัวจะจัดลำดับเองว่าวันไหนควรยกอะไรไปประเคนบ้าง เจ้าภาพช่วยระบุไว้ด้วยก็ดีนะคะ ว่าของนี้หมดอายุเมื่อไร จัดทำอย่างไร บางรายจะเขียนฉลากแปะไว้ที่โรงครัวว่าฝากจัดการอะไรบ้าง เช่น ฝากอุ่นให้ด้วย สมัยที่เป็นเด็กวัดฝ่ายหญิงเพียงคนเดียว เคยมีพี่สาวที่สนิทกัน เอาปลาทอดตัวโตมาฝากใส่บาตรตั้งแต่เช้า สั่งไว้ให้ทอดปลาอีกรอบจะได้ร้อนๆ กรอบๆ แล้วรีบไปทำงาน ฉันไม่ได้ตอบรับหรือปฎิเสธ เพียงแต่ยิ้มน้อยๆ แล้วอนุโมทนาเธอไป รอจนพี่สาวออกไปพ้นสายตา ค่อยเอาปลาเข้าเตาไมโครเวฟ! เจอกันอีกครั้ง ค่อยสารภาพว่าหนูเปิดเตาแก๊สไม่เป็น และทอดปลาไม่เป็นด้วยจ้า เธอหัวเราะร่วน แล้วไม่เคยฝากฉันทำอะไรที่ยากไปกว่าการจัดใส่จานอีกเลย เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม่ครัวของวัดมีความสามารถไม่เท่ากันนะคะ ถ้าเป็นของพิเศษที่ไม่เคยคุ้นกัน เช่น ของจากป่า ลูกไม้แปลกๆ หรือของจากต่างประเทศ โดยเฉพาะที่ไม่มีป้ายภาษาอังกฤษกำกับ ช่วยแนะนำวิธีจัดทำที่ถูกต้องด้วยนะคะ เคยเจอห่อลูกไม้เชื่อมสีคล้ำ ที่ช่วยกันดูแล้วก็ยังไม่รู้ว่าคืออะไร ใช้เป็นปรมัตถ์ได้หรือเปล่า เวลาลูกศิษย์ไม่แน่ใจก็จะเก็บไว้ก่อน รอจนมีผู้รู้ หรือเจ้าภาพกลับมาจัดแจงต่อเอง ครั้งหนึ่งเคยค้นตู้พบ กล่องของญี่ปุ่นห่อสวย แต่ไม่มีรูปประกอบ ว่าคืออะไร ชงอย่างไร ถือไปถามพี่อีกคน พี่ตอบทันทีอย่างมั่นใจว่า "อ๋อ ของญี่ปุ่นน่ะ" แหม! อันนั้นรู้แล้วล่ะค่ะ แล้วจัดถวายยังไงดีล่ะคะ พี่ตอบทันทีอย่างมั่นใจอีกเช่นเคย "อ๋อ เก็บไว้ก่อนสิ" น้ำปานะที่เก็บได้แค่เจ็ดวัน ลูกศิษย์ฝ่ายชายที่เข้าไปดูแลในเขตสังฆาวาสได้ จะประเมินเองว่ามีพอฉันไหม ใกล้จะหมดแล้วค่อยเบิกในครัวไปประเคนพระทีละน้อยๆ ปัญหาที่มีคำถามมากที่สุด คือ สิ่งใดจัดเป็นปรมัตถ์ สิ่งใดเป็นน้ำปานะ ซึ่งมีรายละเอียดค่อนข้างมาก ต้องขอแยกไปกล่าวโดยเฉพาะนะคะ ในตำรามีรายชื่อพืชส่วนต่างๆ ที่ถือเป็นยา หรือ ยาวชีวิกได้ ยาวเหยียด ทำให้นึกถึงสมัยก่อนที่นักเรียนแพทย์(สายสมุนไพร) จะได้รับการอนุมัติว่าเรียนจบ ก็ต่อเมื่อไม่สามารถหาพืชที่ไร้คุณสมบัติทางสมุนไพรได้ หลักในพระวินัยปิฎกสอนให้เทียบเคียงว่าสิ่งใดถือเป็นยา หรือ ยาวชีวิกได้ คือ ส่วนของพืชที่มีคุณสมบัติทางยา และไม่ใช่อาหารปรกติที่มนุษย์บริโภคในชุมชนนั้นค่ะ ยกตัวอย่างเช่น ขิง ใบกะเพรา ใบบัวบก ลูกสมอ มะขามป้อม เกลือ พริก กระเทียม เป็นต้น สิ่งที่เป็นยาวชีวิกนี้ ถ้าแบ่งไปฉันเช้า เช่นหยิบพริก หรือเกลือไปใส่อาหารเช้าเสียแล้ว ส่วนที่เหลือในภาชนะเดียวกันจะถูกจัดเป็นยาวกาลิกทันที คือหลังเที่ยงของวันนั้นจะต้องสละไป ลูกศิษย์บางกลุ่มมีความรักและห่วงใยครูบาอาจารย์มากพอๆ กับความริเริ่มสร้างสรรค์ พี่คนหนึ่งดูรายชื่อของที่จัดเป็นยาวชีวิกแล้วก็เกิดความคิดว่าถ้าแปลงสูตรหน่อย เอารวมๆ กันก็เป็นเมนูยำ เมี่ยงคำ ต้มจืดใบแมงลัก หรือกระทั่งผัดกะเพราก็ได้แล้วนี่นา ในความเป็นจริงไม่ได้นะคะ บรรดาแม่ครัวนี่ถูกดุมาเยอะแล้วค่ะ จริงอยู่ ที่ว่าส่วนประกอบแต่ละอย่าง พระวินัยอนุญาตไว้แล้ว แต่ไม่ได้อนุญาตให้เอามาประกอบกันจนเป็นอาหารปรกติที่ชาวบ้านบริโภคค่ะ อีกอย่างคือ พระวินัยไม่อนุญาตให้ใช้ไฟในการทำปรมัตถ์หรือปานะ ยกเว้นมะตูม ดังนั้นผัดกะเพรา หรือต้มจืดรวมมิตรผักสมุนไพรนี่ไม่ได้แน่ๆ ค่ะ เคยเห็นพี่ๆ ทำยำชีส หรือเมี่ยงชีสถวายมาบ้าง แต่ก็ไม่เหมือนยำ หรือเมี่ยงที่บริโภคเป็นอาหารกันทั่วไปหรอกนะคะ พวกเราเป็นฆราวาส อย่าทำให้ศีลของพระสงฆ์ต้องหมองเลย ท่านออกบวชเพื่อดำเนินรอยตามพระบรมศาสดา แสวงหาโมกขธรรม ความสันโดษ เรียบง่าย ไร้การบำรุงบำเรอกิเลสเป็นเสมือนรัตนะอาภรณ์ของท่าน พระวินัย มีเหตุผล และที่มาที่ไปทุกข้อ อย่างเช่น อาหารที่ให้สละหลังเที่ยงวันก็เพื่อความเบา เพื่อให้ภาวนาได้เต็มที่ ใครที่เคยรักษาศีล ๘ จะรู้สึกได้เองว่าการงดวิกาลโภชนาทำให้ภาวนาดีขึ้น ง่วงน้อยลง และตัดภาระ ความวุ่นวายของการจัดเตรียมอาหารลงได้ น้ำปานะสมัยก่อนอนุญาตให้เก็บได้แค่หนึ่งวันหนึ่งคืน เหตุผลเพราะน้ำผลไม้เก็บไว้นานกว่านั้นจะกลายเป็นเมรัย สมัยนั้นยังไม่มีตู้เย็น และน้ำผลไม้กล่องพาสเจอร์ไรซ์นี่คะ ส่วนกลุ่มที่เก็บไว้ได้ไม่เกินเจ็ดวัน เพราะในอดีตเคยมีคดีที่ชาวบ้านทำร้ายพระสงฆ์เพื่อแย่งชิงน้ำผึ้งค่ะ สมัยก่อนเนยใส เนยข้น น้ำอ้อย และโดยเฉพาะน้ำผึ้งถือเป็นของดีมีราคา ใช้ได้ทั้งเป็นอาหาร เป็นยากินและยาทา ใช้เป็นเชื้อเพลิงก็ยังได้ ชาวบ้านร้องว่ากุฏิพระมีไหบรรจุเนย และน้ำผึ้งจำนวนมากดูไม่งาม แถมยังเป็นแหล่งอาศัยของสัตว์ต่างๆ ซึ่งเป็นพาหะของโรคได้อีกด้วย กาลเวลาผ่านมาเนิ่นนาน เหตุการณ์ต่างๆ ก็เปลี่ยนจากเดิมไปไกล กาลิกจึงดูเหมือนถูกตั้งเป็นกฎขึ้นมาลอยๆ ทำให้ศิษย์ยุคหลังไม่เข้าใจ พลอยทำให้ปฏิบัติไม่ถูก โปรดอย่าเกรงและเกร็งมากจนเกินไป จนจะถวายอะไรสักนิดก็ถึงกับกังวลเลยนะคะ เราเรียนรู้พระวินัย เพื่อจัดการได้ถูกต้องเป็นระเบียบ แต่ไม่ได้เรียนเพื่อเพิ่มความทุกข์ ไม่ได้เรียนเพื่อให้รู้สึกว่ายุ่งยาก ยิ่งพอรู้ที่มา เหตุผลของการกำหนดพระวินัยแต่ละข้อก็ยิ่งเห็นเจตนารมณ์ของพระพุทธองค์ ท่านทรงสร้างพระวินัยเพื่อความงดงามแห่งสงฆ์ สร้างระเบียบบนความเรียบง่าย ต้องการลดความวุ่นวาย ลดความกังขาคาใจโดยเฉพาะในสายตาของชาวบ้าน ทำเพื่อการสละละวาง ทำเพื่อความเบา เพื่อความบริสุทธิ์แห่งจิตใจเป็นหลัก ดังนั้นอย่ารู้สึกว่ากาลิกเป็นเรื่องวุ่นวายเลย จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:54:07

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านบทความแล้วแจ่มแจ้งแดงแจ๋เลยครับ ชอบตรงที่ว่า รักษากายและใจให้สบาย ไม่รบกวนและเบียดเบียนคนอื่นและตัวเอง เดินทางสายกลางไว้อย่าตึงมากอย่าหย่อนมาก ชีวีจะมีสุข แม๊!!มันโดนจริงๆเลยล่ะคะร๊าบ อ้อ!!ขอถามนิดนึงครับคุณศรนารายณ์7882ทำไม?บางทีพูดครับ บางทีพูดค่ะ ล่ะครับเล่นเอาข้อยนี้งงงงงงไปแปดตาหลบ หรือว่าคุณ.....ไม่เอาไม่คิดดีกว่าเดี๋ยวบาป อิอิ. ขอบคุณอีกครั้งที่นำสิ่งดีๆมาให้อ่านนะครับ อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ. จากคุณ : กอบัวทอง เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 15:20:59

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านตรงหัวข้อสิครับว่า คัดลอกมาจากคุณพิมพกา ก็ต้องใช้ข้อความของคุณพิมพกาครับ เขาค่ะมา ก็ค่ะตามกันนะครับ อิอิ อย่าสงสัย หรือวิกิจฉา จากคุณ : ศรนารายณ์7882 เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 15:34:09

ความคิดเห็นที่ 9 นานๆเข้ามาที ได้มาอ่านบทความที่เป็นประโยชน์อย่างนี้..ดีจัง ขอบคุณค่ะ จากคุณ : junkyard เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 17:54:48

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากค่ะ ที่ให้ความรู้ที่ดีมาก ๆ เช่นนี้ ขอให้คุณประสบแต่ความสุขความเจริญ บุญรักษาค่ะ จากคุณ : ยางมะตอยต้อยตีวิด เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 09:57:13