ความคิดเห็นที่ 1 ก็สร้างพระสัก สิบองค์ 150000 แล้วคุณก็จะได้สิทธิไปอยู่ ที่นี่หล่ะครับ สวยงาม วิจิตรการตา มีทั้งสร้อย แหวน เงินทองที่เป็นทิพย์ เปล่งแสงวิจิตรงดงาม แถมยังเป็นที่ที่คนมีบุญเค้าไปอยู่กันนะจ๊ะ นะจ๊ะ ได้ไปปฏิบัติธรรมที่นี่นะจ๊ะ ดังนั้น อย่าลืมสร้างพระนะจ๊ะ 150000 จ่ะ ทำให้สุดตัวจ่ะ ทุ่มหมดหน้าตักจ่ะ แล้วจะเห็นผลจ่ะ : ] จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 20:47:16

ความคิดเห็นที่ 2 . จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:02:01

ความคิดเห็นที่ 3 คห.1 ^ ว้าว! มีเงินทองเยอแยะด้วย ดีๆ ไม่ต้องเล่นหุ้นแล้วตู แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 54 21:03:02 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 54 21:02:51 จากคุณ : everandever เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:02:28

ความคิดเห็นที่ 4 เปนโครงการบ้านจัดสรรค์เฟสพิเศษบนสวรรค์ทีได้จากการทำบุญเเบบวิปัสนาละเลย เอาเงินมาเกยอย่างเดียวนะจ้ะ จากคุณ : อวิหา เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:23:38

ความคิดเห็นที่ 5 เออ ชาวธรรมกายเข้ามาอธิบายก็ดีนะครับ จขกท.เขาใคร่รู้จริงๆนะ จากคุณ : everandever เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:46:55

ความคิดเห็นที่ 6 คุณeverจัดหนักแต่เช้า เค้ารับบ่ไหวหรอก แต่ระวังเค้าจะหลังไมล์ไปด่าหรือข่มขู่นะจ๊ะ เค้าอยู่กันเพียบอ่ะ จากคุณ : ป้ามีมี่ เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 22:02:02

ความคิดเห็นที่ 7 555+ อยากให้มันมาเถียงกับผมจริงๆ เห็นมันเอาแต่คลิปคนบวชงานใหญ่โตอลังการบ้าง คนฮินดูหันมานิยมศาสนาพุทธบ้าง ผมเป็นคนพุทธดูแล้วก็เฉยๆไม่เห็นปิติดีใจอะไร เพราะศาสนาผมไม่ได้สอนให้ดีใจกับเรื่องไร้สาระดังกล่าวครับ จากคุณ : everandever เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 22:05:41

ความคิดเห็นที่ 8 อรรถกถาสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่ม ๒ ภาค ๑ แม้ในอัตภาพถัดจากอัตภาพเป็นพระเวสสันดรนั้น  เสด็จดำรงอยู่ในดุสิตบุรี ตลอดพระชนมายุ  ก็ชื่อว่า  ทรงปฏิบัติเพื่อเกื้อกูลแก่ชนมาก.       พระองค์   ทรงเห็นบุพนิมิต  ๕  อย่างในดุสิตบุรีนั้น        ผู้อันพวกเทวดาในหมื่น จักรวาลอ้อนวอนแล้ว     ทรงตรวจดูมหาวิโลกนะ ๕ ประการแล้ว      ประทาน ปฏิญาณเพื่อประโยชน์แก่การสงเคราะห์พวกเทวดา       แล้วทรงจุติจากดุสิตบุรี แม้ทรงถือปฏิสนธิในพระครรภ์มารดา    ก็ชื่อว่าทรงปฏิบัติเพื่อเกื้อกูลแก่ชนหมู่มาก. อรรถกถาสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย เอกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๑         สมัยนั้น   พระโพธิสัตว์พระนามว่า    วิปัสสี    จุติจากดุสิตบุรี บังเกิดในพระครรภ์ของพระอัครมเหสี     ของพระเจ้าพันธุมะ     กรุง พันธุมดี    บรรลุพระสัพพัญญุตญาณโดยลำดับ ... สุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑         ๑๓.   อิธ   นนฺทติ  เปจฺจ  นนฺทติ           กตปุญฺโ อุภยตฺถ   นนฺทติ               ปุญฺํ เม  กตนฺติ  นนฺทติ             ภิยฺโย   นนฺทติ  สุคตึ  คโต.                    "ผู้มีบุญอันทำไว้แล้ว   ย่อมเพลิดเพลินในโลกนี้,        ละไปแล้ว    ย่อมเพลิดเพลิน   เขาย่อมเพลิดเพลิน        ในโลกทั้งสอง    เขาย่อมเพลิดเพลินว่า   ' เราทำบุญ        ไว้แล้ว'   ไปสู่สุคติ  ย่อมเพลิดเพลินยิ่งขึ้น." แก้อรรถ ...            บทว่า   ภิยฺโย   เป็นต้น    ความว่า   ก็เขาไปสู่สุคติแล้ว    เมื่อเสวย ทิพยสมบัติ   ตลอด  ๕๗  โกฏิปีบ้าง  ๖๐ แสนปีบ้าง  ย่อมชื่อว่า  เพลิดเพลิน อย่างยิ่งในดุสิตบุรี  ด้วยความเพลิดเพลินเพราะวิบาก.          ในกาลจบคาถา      คนเป็นอันมาก     ได้เป็นอริยบุคคลมีโสดาบัน เป็นต้นแล้ว.   พระธรรมเทศนา  ได้เป็นประโยชน์แก่มหาชน   ดังนี้แล.                   เรื่องนางสุมนาเทวี  จบ. จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:16:29

ความคิดเห็นที่ 9 ถามมา ตอบไปครับ ทำไม พระบรมโพธิสัตว์ที่จะตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และนักสร้างพระบรมโพธิสัตว์บารมีทั้งหลายถึงเลือกที่จะอยู่ชั้นนี้    สวรรค์ชั้นดุสิต มีความกว้างใหญ่ไพศาลมาก มี ท้าวสันดุสิต ซึ่งบรรลุเป็นพระโสดาบันแล้ว เป็นผู้ปกครองภพ ที่ตั้งของสวรรค์ชั้นดุสิตอยู่สูงขึ้นไปจากยอดเขาสิเนรุ อยู่ในอากาศเหนือสวรรค์ชั้นยามา 42,000โยชน์ บนสวรรค์จะไม่มีดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ทำให้ไม่มีเงา ไม่มีมุมมืดบนสวรรค์ อยู่ได้ด้วยความสว่างจากวัตถุสิ่งของต่างๆ เช่น กายของเหล่าเทวดา วิมาน สวน สระ สิ่งแวดล้อมต่างๆมีแต่ความสว่าง จึงไม่ต้องอาศัยดวงอาทิตย์    ลักษณะของสวรรค์ชั้นดุสิต จะไม่ได้กลมอย่างโลกมนุษย์ แต่จะกลมแบบราบ ถ้ามองจากสวรรค์ชั้นยามาขึ้นไป จะมองเห็นเป็นแสงสว่างนุ่มเนียนตา และถ้ามองจากสวรรค์ชั้นดุสิตขึ้นไป ก็จะเห็นแสงสว่างนุ่มเนียนตาของสวรรค์ชั้นนิมมานรดี หรือถ้ามองลงไปที่ดาวดึงส์ก็จะเห็นว่า มีขนาดสวรรค์ชั้นดุสิตไม่ต้องอาศัยดวงอาทิตย์เล็กนิดเดียว เพราะสวรรค์ชั้นดุสิตใหญ่กว่า    โครงสร้างของสวรรค์ชั้นดุสิต มีวิมานของท้าวสันดุสิต เป็นศูนย์กลางของสวรรค์ชั้นนี้ แล้วแบ่งออกเป็น 4เขต วนโดยรอบวิมานของท้าวสันดุสิต ดังนี้... เขตที่1.เป็นที่อยู่ของพระอริยเจ้า คือ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี ซึ่งอยู่ชั้นในสุด เขตที่2.เป็นที่อยู่ของนิยตโพธิสัตว์ คือ พระโพธิสัตว์ที่ได้รับการพยากรณ์จากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วว่า จะได้เป็นพระพุทธเจ้าอย่างแน่นอน ซึ่งวงบุญพิเศษของผู้ที่มีมโนปณิธาน จะรื้อสัตว์ขนสัตว์ไปสู่ฝั่งพระนิพพาน ให้หมดจนกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม ก็จะอยู่ในเขตนี้ด้วย เขตที่3.เป็นที่อยู่ของอนิยตโพธิสัตว์ คือ พระโพธิสัตว์ที่ยังไม่ได้รับวงบุญพิเศษพยากรณ์เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ยังต้องสร้างบารมีอีกมาก เขตที่4.เป็นที่อยู่ของผู้ที่ทำกุศลมาก และมีกำลังบุญมากพอที่จะได้อยู่สวรรค์ชั้นดุสิตนี้ เป็นเขตทั่วไป นอกเหนือจาก 3เขตแรก    สวรรค์ชั้นดุสิต มีความพิเศษกว่าสวรรค์ชั้นอื่นอยู่หลายประการ หนึ่งในความพิเศษนั้นก็คือ เป็นที่อยู่ของเหล่าพระบรมโพธิสัตว์ ที่จะตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคตจำนวนมาก และเหล่าเทพบุตรที่สร้างบารมีเป็นพระสาวก เพื่อตามพระบรมโพธิสัตว์ลงมาตรัสรู้ในอนาคต    แล้วทำไม พระบรมโพธิสัตว์หรือบัณฑิตทั้งหลาย จึงปรารถนาที่จะได้มาบังเกิดบนสวรรค์ชั้นดุสิตนี้ ทั้งๆที่กำลังบุญของแต่ละท่านนั้นมากมาย ปรารถนาที่จะไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นใดก็ได้ เหตุที่ท่านเลือกสวรรค์ชั้นนี้ มีข้อสังเกตอย่างน้อย 3ประการ คือ 1.พระโพธิสัตว์สามารถจุติลงมาได้ตามใจปรารถนา หมายความว่าโดยปกติเทวดามีเหตุแห่งการจุติหลายประการ เช่น หมดบุญก็มี หมดอายุขัยก็มี จุติเพราะความโกรธก็มี แต่เหล่าพระบรมโพธิสัตว์ทั้งหลายในสวรรค์ชั้นดุสิตนี้ลักษณะของสวรรค์ชั้นดุสิต เมื่อจะจุติลงมาสร้างบารมี หรือมาบังเกิดเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็จะนั่งทำสมาธิ(Meditation) อธิษฐานจิต สามารถดับวูบลงมาเกิดได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่อยู่เหนือกฎเกณฑ์ของชาวสวรรค์ชั้นอื่นๆ 2.เนื่องจากสวรรค์ชั้นนี้ มีแต่บัณฑิต มีแต่พระบรมโพธิสัตว์ ล้วนแต่มีอัธยาศัยคล้ายคลึงกัน ที่จะฝึกฝนตนเองและช่วยสรรพสัตว์ไปสู่ฝั่งพระนิพพาน ไม่ประมาทในการดำรงชีวิตเหมือนชาวสวรรค์ชั้นอื่นๆ มักจะคบหาบัณฑิต พูดคุยสนทนาธรรมกันเพื่อความเบิกบานใจ และหมั่นไปฟังธรรมในวันพระ ซึ่งท่านท้าวสันดุสิตจะเป็นผู้อัญเชิญพระบรมโพธิสัตว์ ที่มีบุญบารมีมาก มาแสดงธรรมให้ฟัง 3.ขนาดอายุทิพย์ของสวรรค์ชั้นดุสิตนี้ คือ 4,000ปีทิพย์ ซึ่งไม่มากเกินไปและไม่น้อยเกินไป พอเหมาะพอดีที่จะเสวยสุข เพราะท่านจะต้องลงมาสร้างบารมีต่อ ถ้ามีอายุขัยนานเกินไปจะทำให้เสียเวลา จากคุณ : Zen Entania เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:16:43

ความคิดเห็นที่ 10 สุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒                  นายตัมพทาฐิกะตายไปเกิดในดุสิตบุรี         อุบาสกเป็นคนธาตุทึบ  ถูกพระเถระกล่าวอย่างนั้น มีความสำคัญว่า "อกุศลไม่มีแก่เรา"    จึงกล่าวว่า   " ท่านผู้เจริญ      ถ้ากระนั้น   ขอท่าน จงกล่าวธรรมเถิด."   อุบาสกนั้น    เมื่อพระเถระทำอนุโมทนาอยู่ล   มีจิต มีอารมณ์เป็นหนึ่ง   ฟังธรรมอยู่  ยังขันติเป็นไปโดยอนุโลม ( แก่อริยสัจ ) ภายในแห่งโสดาปัตติมรรค      ให้บังเกิดแล้ว .      แม้พระเถระ     กระทำ อนุโมทนาแล้วก็หลีกไป.         นางยักษิณีตนหนึ่งมาแล้วด้วยเพศแห่งแม่โคนม    ขวิดที่อกอุบาสก ผู้ตามส่งพระเถระหน่อยหนึ่งแล้วกลับอยู่ให้ตายแล้ว.      อุบาสกนั้นกระทำ กาละแล้วก็บังเกิดในดุสิตบุรี.                  กัลยาณมิตรเป็นเหตุให้เกิดในดุสิต         ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในโรงธรรมว่า    "บุรุษฆ่าโจร   กระทำ กรรมหยาบช้าสิ้น  ๕๕  ปี    พ้นจากกรรมนั้นในวันนี้แล    ถวายภิกษาแก่ พระเถระก็ในวันนี้เหมือนกัน    กระทำกาละก็ในวันนี้นั่นแล,   เขาบังเกิด ในที่ไหนหนอแล  ?"         พระศาสดาเสด็จมาแล้ว      ตรัสถามว่า    "ภิกษุทั้งหลาย   บัดนี้ พวกเธอนั่งสนทนากันด้วยถ้อยคำอะไรหนอ ?"   เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบ ทูลว่า   "ด้วยถ้อยคำชื่อนี้"    จึงตรัสว่า    "ภิกษุทั้งหลาย   บุรุษนั้น บังเกิดในดุสิตบุรี."    ภิกษุทั้งหลายทูลถามว่า   "พระเจ้าข้า    พระองค์ ตรัสอะไร ?    บุรุษนั้นฆ่ามนุษย์เท่านี้สิ้นเวลาเท่านี้    แล้วบังเกิดในวิมาน ดุสิต."         พระศาสดาตรัสว่า    "อย่างนั้น     ภิกษุทั้งหลาย,     บุรุษนั้นได้ กัลยาณมิตรผู้ใหญ่,   เขาฟังธรรมเทศนาของสารีบุตร    ยังอนุโลมญาณให้ บังเกิดแล้ว    เคลื่อนจากโลกนี้แล้ว     บังเกิดในวิมานดุสิต"     ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า :-                             " บุรุษผู้ฆ่าโจรในเมือง  ฟังคำเป็นสุภาษิตแล้ว                           ได้อนุโลมขันติ       ไปสู่เทวโลกชั้นไตรทิพย์     ย่อม                    บันเทิงใจ."         ภิกษุ.    " พระเจ้าข้า    ธรรมดาอนุโมทนากถามีกำลัง,    บุรุษนั้น กระทำอกุศลกรรมไว้มาก,  เขายังคุณวิเศษให้บังเกิดด้วยเหตุเท่านั้นอย่างไร ได้ ?"         พระศาสดาตรัสว่า   "ภิกษุทั้งหลาย  เธอทั้งหลายจงอย่าถือประมาณ แห่งธรรมที่เราแสดงแล้วว่า   'น้อยหรือมาก'   เพราะว่า  แม้วาจาคำเดียว ที่อาศัยประโยชน์  ประเสริฐโดยแท้"    เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึงตรัสพระคาถานี้ว่า :-              ๑.  สหสฺสมปิ  เจ  วาจา         อนตฺถปทสญฺหิตา                    เอกํ  อตฺถปทํ  เสยฺโย       ยํ  สุตฺวา  อุปสมฺมติ.                             "หากวาจาแม้ตั้งพัน    ไม่ประกอบด้วยบทที่เป็น                    ประโยชน์ไซร้,  บทที่เป็นประโยชน์   บทเดียว    ซึ่ง                    บุคคลฟังแล้วสงบระงับได้  ประเสริฐกว่า." จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:21:06

ความคิดเห็นที่ 11 เดี๋ยวๆ จะดุสิตบุรีหรือไม่ ต้องดูจากคำบาลีไม่ใช่หรือ? ไม่ใช่ดูจากเเปลไทย? ทิพยสมบัติมันน่าลุ่มหลงดีเนอะ อะฮิๆๆ จากคุณ : อวิหา เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:27:26

ความคิดเห็นที่ 12 สุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๔         ก็เมื่อพระราชาทรงบำเพ็ญบุญเป็นอันมาก ในภพนั้นๆ  ตลอดแสนกัป จึงได้บังเกิดในดุสิตบุรี   พร้อมกับพระโพธิสัตว์ของพวกเรา   จุติจากดุสิต นั้นแล้ว  บังเกิดในวังของอมิโตทนะศากยวงศ์  ได้มีพระนามว่า  อานนท์ เพราะท่านเกิดแล้ว        ทำให้หมู่ญาติทั้งหมดได้รับความยินดีเพลิดเพลิน. จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:29:49

ความคิดเห็นที่ 13 ดุสิตบุรี ก็หมายถึง สวรรค์ชั้นดุสิต นั่นเอง ที่ค้นมาให้ดูเพื่อบอกว่า ไม่ใช่คำที่แต่งขึ้นเอง เป็นคำที่มีอยู่แล้วในพระไตรปิฎกภาษาไทย พยายามค้นแค่คำว่า "ดุสิตบุรี" เพื่อเจาะจง นึกว่าจะเจอน้อย ที่ไหนได้เจอเพียบ ถ้าค้นแค่คำว่า "ดุสิต" จะเจอเยอะกว่านี้อีก ก็อปมาไม่ไหว ในพระไตรปิฎกดูจะไม่มีปัญหากับสวรรค์ชั้นดุสิตนี้เท่าใดนัก เพราะพระโพธิสัตว์ของเรา และเหล่าพระอริยสาวกองค์สำคัญ ๆ ก็ล้วนสร้างบุญมาด้วยกันและพากันไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิตกันทั้งหมด และจุติลงมาพร้อมกันในชาติสุดท้ายติดตามพระบรมโพธิสัตว์เจ้ามาเพื่อตรัสรู้ และโปรดสัตว์โลก เรื่องนี้ถ้าศึกษาพระไตรปิฎกอย่างละเอียดจะไม่มีปัญหา แต่คงจะมีปัญหามากสำหรับคนที่อยากให้มันมีปัญหาแต่ไม่อยากศึกษา จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:37:30

ความคิดเห็นที่ 14 ก็ไม่น่ามีปัญหานะครับอย่างที่คุณพักผ่อนว่า(เดี๋ยวจะพักผ่อนเหมือนกัน) เเต่มันจะมีปัญหามากกว่าสำหรับคนที่จัดลำดับความสำคัญผิด จากคุณ : อวิหา เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:40:06

ความคิดเห็นที่ 15 อ่อ ขอบคุณขอรับ ตกลงก็คือ สวรรค์ชั้นสี่ แล้วชั้นห้า กับ ชั้นหก ทำไมชาวธรรมกายไม่ปรารถนาอะครับ จากคุณ : นานาอาละวาด เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 00:19:05

ความคิดเห็นที่ 16 สวรรค์ซึ่งเป็นที่อยู่ของเทวดานั้น มี 6 ชั้นครับ สวรรค์ชั้นดุสิต เป็นชั้นที่ 4  เขาเชื่อกันว่า พระโพธิสัตว์ที่บารมีเต็มแล้ว จะอยู่ชั้นนี้ รอจุติเป็นพระพุทธเจ้าครับ http://www.tlcthai.com/club/view_topic.php?club=Budha_page&club_id=1078&table_id=1&cate_id=588&post_id=7068 จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 00:39:59

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วแนะนำให้วางเสีย ดุสิตบุรี อาจมีจริงหรือไม่มีจริงก็ได้ ดุสิตบุรี อาจสวยงามหรือไม่สวยงามอย่างใจต้องการ ถ้าอยากไปจะไม่ได้ไป โลภมากจะเกิดเป็นเปรต ทำแต่เหตุ ท่านอาจจะได้ไป ใครจะมารับรองให้ท่านได้ จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 08:47:11

ความคิดเห็นที่ 18 ทำบุญด้วยโลภะนี่จะได้ทิพยสมบัติมั้ยครับ ? แต่ปัญญาคงไม่ได้แน่ๆเพราะไม่ได้ลดกิเลสลดความเป็นตัวตนเลย จากคุณ : The fox in the stock เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 09:06:28

ความคิดเห็นที่ 19   ความคิดเห็นที่ 13 MsgStatus(Msv[13], 13); ดุสิตบุรี ก็หมายถึง สวรรค์ชั้นดุสิต นั่นเอง ที่ค้นมาให้ดูเพื่อบอกว่า ไม่ใช่คำที่แต่งขึ้นเอง เป็นคำที่มีอยู่แล้วในพระไตรปิฎกภาษาไทย พยายามค้นแค่คำว่า "ดุสิตบุรี" เพื่อเจาะจง นึกว่าจะเจอน้อย ที่ไหนได้เจอเพียบ ถ้าค้นแค่คำว่า "ดุสิต" จะเจอเยอะกว่านี้อีก ก็อปมาไม่ไหว ในพระไตรปิฎกดูจะไม่มีปัญหากับสวรรค์ชั้นดุสิตนี้เท่าใดนัก เพราะพระโพธิสัตว์ของเรา และเหล่าพระอริยสาวกองค์สำคัญ ๆ ก็ล้วนสร้างบุญมาด้วยกันและพากันไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิตกันทั้งหมด และจุติลงมาพร้อมกันในชาติสุดท้ายติดตามพระบรมโพธิสัตว์เจ้ามาเพื่อตรัสรู้ และโปรดสัตว์โลก เรื่องนี้ถ้าศึกษาพระไตรปิฎกอย่างละเอียดจะไม่มีปัญหา แต่คงจะมีปัญหามากสำหรับคนที่อยากให้มันมีปัญหาแต่ไม่อยากศึกษา ^^ในเชิงความหมาย ใช่ตามนี้.... 1.เหตุเพราะเป้าหมาย ยังไม่เข้านิพพานในชาตินี้ (ใครเข้าได้ อยากไปก็ไปก่อน ไม่มีนโยบายขัด หรือเห็นแย้งแต่ประการใด แต่ที่สำคัญ ไปให้ได้จริง ก็ยินดีด้วย..) 2.เมื่อยังไม่เข้านิพพาน ก็ต้องเดินทางในสงสารวัฏต่อ...เสบียงในการเดินทาง ที่ดีที่สุด ก็คือบุญ จากทาน ศีล ภาวนา ตามหลักพุทธศาสนา เปี๊ยบ.. 3.จะเดินทางไกลสะดวกสะบาย ก็ต้องเตรียมเสบียงบุญ ไปให้พอ ชนิดภพต่อไป นั่งสมาธิ รักษาศีล กันเต็มๆไปทั้งชาติ ไม่ต้องไปทำมาหากินให้ลำบาก.... ดังนั้นก็ประกอบเหตุตามหลัก คือทานเป็นพื้นฐาน แล้วรักษาศีลเป็นตัวช่วยคูณ และประคับประคองให้ทานนี้เกิดผล พร้อมกับล้อมคอกการส่งผล ด้วยการอธิฐานกำกับ ไม่ใช่ว่าภพหน้ารวยแต่กลับไปทำชั่ว ก็ไม่ดีอีก ต้องรวยแล้วจิตใจใฝ่กุศล สบายใจที่จะรักษาศีล นั่งสมาธิ ไม่ต้องกังวลเรื่องทางโลก หนักๆเข้าก็ทิ้งสมบัติ ออกบวชสบายๆ... ชาววัดฯ มองข้อนี้คือ ชาตินี้เกิดมาแล้ว ก็ต้องสั่งสมบุญให้เต็มที่จนตลอดชีวิต (จนบางท่านเข้าใจผิดว่าการสร้างบุญ สะสมบุญให้เต็มที่ คือความโลภ ทั้งที่ความจริงต้องตัดความตระหนี่มหาศาล) อีกทั้ง การทำเต็มที่ก็ไม่ใช่แต่เฉพาะเรื่องทาน ทั้งเรื่องศีลก็รักษาเต็มที่ บวชได้บวช ทั้งหญิง ทั้งชาย สมาธิก็ต้องขยันนั่ง อันนี้ยืนยันว่า หมู่คณะและคำสอนเรื่องบุญที่มีผลมากที่สุด คือบุญจากการทำสมาธิ ท่านเปรียบว่า ใจหยุดแค่ช้างกระดิกหู งูแลบลิ้น บุญยิ่งกว่าสร้างโบสถ วิหารเป็นร้อยหลัง...ไม่มีที่จะสอนว่าทำทานได้บุญมากกว่าการเจริญภาวนา แน่นอน...  เมื่อทำเต็มที่ชาตินี้ ก็จะได้ไม่ต้องไปหวังพึ่งน้ำบ่อหน้า..แค่นี้แหละ... แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 18:27:03 จากคุณ : pa-o-toi-uan เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 11:10:35

ความคิดเห็นที่ 20 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต อนุรุทธสูตร มหาปุริสวิตก ๘ ประการ 1)ธรรมนี้ของบุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย มิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ๑ 2)ธรรมนี้เป็นของบุคคลผู้สันโดษ มิใช่ของบุคคลผู้ไม่สันโดษ ๑ 3)ธรรมนี้ของบุคคลผู้สงัด มิใช่ของบุคคลผู้ชอบคลุกคลีด้วยหมู่คณะ ๑ 4)ธรรมนี้ของบุคคลผู้ปรารภความเพียร มิใช่ของบุคคลผู้เกียจคร้าน ๑ 5)ธรรมนี้ของบุคคลผู้มีสติตั้งมั่น มิใช่ของผู้มีสติหลงลืม ๑ 6)ธรรมนี้ของบุคคลผู้มีจิตตั้งมั่น มิใช่ของบุคคลผู้มีจิตไม่ตั้งมั่น 7)ธรรมนี้ของบุคคลผู้มีปัญญา มิใช่ของบุคคลผู้มีปัญญาทราม ๑ 8)ธรรมนี้ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ๑ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=4717&Z=4876 จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 12:40:15

ความคิดเห็นที่ 21 ดีใจที่ไม่ต้องกินมาม่า... จากคุณ : แก้วคริสตัล เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 14:58:27

ความคิดเห็นที่ 22 นี้คือตัวอย่างของการศึกษาอรรถกถานะ เรารอมาหลายกระทู้ให้ยกพุทธพจน์ คำสอนจากพระโอษฐ์ของพระพุทธองค์กรุณายกมาให้ดูหน่อย คืออรรถกถาอ่านแล้วง่วงนอนน้ำเยอะมากเลย  ขอให้ท่านยกพุทธพจน์มาให้ดูหน่อยๆ รับรองตื่นเลย คือต้องเข้าใจห้องศาสนาเนี้ยศิษย์ตถาคตไม่ใช่ศิษย์ธัมมชัยโย ขอเนื้อๆ     เท่าที่รู้นะ ดุสิตบุรีนะเขามีไว้สำหรับคนดีแต่ต้องมีปัญญาด้วยนะ ไม่ใช่สำหรับคนหลงผิด ฝากพุทธวจนะพระสูตรหนึ่งนะจ๊ะเกี่ยวกับมหาทานที่ยิ่งใหญ่จ้า  ขอให้คนที่เข้าวัดธรรมกายอ่านดูนะจ๊ะ พระพุทธองค์ทรงสอนการทำมหาทานที่ยิ่งใหญ่ให้ปฎิบัติอย่างไร ไม่มีเสียเงินนะจ๊ะทำที่บ้านก็ได้จ๊ะ ไม่ต้องบวชให้เสียค่าชุด ไม่ต้องไปวัดให้ต้องจ่ายค่าทำบุญด้วยนะจ๊ะ คำสอนของพระพุทธองค์ถูกต้องเป็นจริงไม่จำกัดกาล อกาลิโกจ๊ะ ไม่มีการใช้เงินในการสร้างวัตถุนะจ๊ะ และนี้คือหนึ่งในอริยมรรคมีองค์8 ทางดำเนินสู่นิพพานนะจ๊ะดีกว่าสวรรค์เป็นไหน นะจ๊ะ  ลองอ่านดูนะจ๊ะ                     สัมมากัมมันตะมหาทาน ภิกษุทั้งหลาย ! อริยสาวกในกรณีนี้; ละปาณาติบาต เว้นขาดจากปาณาติบาต. ภิกษุทั้งหลาย ! อริยสาวกเว้นขาดจากปาณาติบาตแล้ว ย่อมชื่อว่า ให้อภัยทาน อเวรทาน อัพยาปัชฌทาน แก่สัตว์ทั้งหลายมากไม่มีประมาณ. ครั้นให้อภัยทาน อเวรทาน อัพยาปัชฌทาน แก่สัตว์ทั้งหลายมากไม่มีประมาณแล้ว ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งความไม่มีภัย ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน อันไม่มีประมาณ. ภิกษุทั้งหลาย ! นี้ เป็นทานชั้นปฐม เป็นมหาทาน รู้จักกันว่าเป็นของเลิศ เป็นของมีมานาน เป็นของประพฤติสืบกันมาแต่โบราณ ไม่ถูกทอดทิ้งเลย ไม่เคยถูกทอดทิ้งในอดีต ไม่ถูกทอดทิ้งอยู่ในปัจจุบัน และจักไม่ถูกทอดทิ้งในอนาคต อันสมณพราหมณ์ผู้รู้ไม่คัดค้าน. ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนี้ เป็นท่อธารแห่งบุญ เป็นที่ไหลออกแห่งกุศล นำมาซึ่งสุข เป็นไปเพื่อยอดสุดอันดี มีสุขเป็นวิบาก เป็นไปเพื่อสวรรค์ เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขอันพึงปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ. ภิกษุทั้งหลาย ! ข้ออื่นยังมีอีก; อริยสาวกละอทินนาทาน เว้นขาดจากอทินนาทาน. ภิกษุทั้งหลาย ! อริยสาวกเว้นขาดจากอทินนาทานแล้ว ย่อมชื่อว่า ให้อภัยทาน อเวรทาน อัพยาปัชฌทาน แก่สัตว์ทั้งหลายมากไม่มีประมาณ. ครั้นให้อภัยทาน อเวรทาน อัพยาปัชฌทาน แก่สัตว์ทั้งหลายมากไม่มีประมาณแล้ว ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งความไม่มีภัย ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน อันไม่มีประมาณ. ภิกษุทั้งหลาย ! นี้ เป็นทานอันดับที่สอง เป็นมหาทาน รู้จักกันว่าเป็นของเลิศ เป็นของมีมานาน เป็นของประพฤติสืบกันมาแต่โบราณ ไม่ถูกทอดทิ้งเลย ไม่เคยถูกทอดทิ้งในอดีต ไม่ถูกทอดทิ้งอยู่ในปัจจุบัน และจักไม่ถูกทอดทิ้งในอนาคต อันสมณพราหมณ์ผู้รู้ไม่คัดค้าน. ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนี้ เป็นท่อธารแห่งบุญ เป็นที่ไหลออกแห่งกุศล นำมาซึ่งสุข เป็นไปเพื่อยอดสุดอันดี มีสุขเป็นวิบาก เป็นไปเพื่อสวรรค์ เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขอันพึงปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ. ภิกษุทั้งหลาย ! ข้ออื่นยังมีอีก; อริยสาวก ละกาเมสุมิจฉาจาร เว้นขาดจากกาเมสุมิจฉาจาร. ภิกษุทั้งหลาย ! อริยสาวก เว้นขาดจากกาเมสุมิจฉาจารแล้ว ย่อมชื่อว่าให้อภัยทาน อเวรทาน อัพยาปัชฌทาน แก่สัตว์ทั้งหลายมากไม่มีประมาณ. ครั้นให้อภัยทาน อเวรทาน อัพยาปัชฌทาน แก่สัตว์ทั้งหลายมากไม่มีประมาณแล้ว ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งความไม่มีภัย ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน อันไม่มีประมาณ. ภิกษุทั้งหลาย ! นี้ เป็นทานอันดับที่สาม เป็นมหาทาน รู้จักกันว่าเป็นของเลิศ เป็นของมีมานาน เป็นของประพฤติสืบกันมาแต่โบราณ ไม่ถูกทอดทิ้งเลย ไม่เคยถูกทอดทิ้งในอดีต ไม่ถูกทอดทิ้งอยู่ในปัจจุบัน และจักไม่ถูกทอดทิ้งในอนาคต อันสมณพราหมณ์ผู้รู้ไม่คัดค้าน. ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนี้เป็นท่อธารแห่งบุญ เป็นที่ไหลออกแห่งกุศล นำมาซึ่งสุข เป็นไปเพื่อยอดสุดอันดี มีสุขเป็นวิบาก เป็นไปเพื่อสวรรค์ เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขอันพึงปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ. -------------------------------------------------------------------------------- - อฏฺก.อํ. 23/250/129 ---------------------------------------------------------------------------   (อีกครั้งจำไว้นะจ๊ะคนดีต้องมีปัญญามองเห็นธรรม เพื่อขึ้นจากบาดาลให้ได้ไม่งั้นดุสิตคงยากนะจ๊ะ)  smilling girl  คหที่2 you make me smile agian, จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:53:45

ความคิดเห็นที่ 23 น่าอนุโมทนา สำหรับคุณ Zen Entania จากคุณ : ปทุมฉัตรสหัสรังษี เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 12:32:46

ความคิดเห็นที่ 24 คิดว่าหลายต่อหลายท่านน่าจะเข้าใจผิดไปว่า "บุญ" คือ "ที่สุึดของพระพุทธศาสนา" ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย...พระพุทธศาสนาไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่บุญ ก็...จะยังไงก็ ลองๆอ่านๆดูกันก็ละกันนะครับ ===== "บุญ" กับ "กุศล" โดยท่านพุทธทาสภิกขุ ===== เมื่อใดมีการพิจารณากันให้ละเอียดถี่ถ้วน เมื่อนั้นจะพบความแตกต่างระหว่าง สิ่งที่เรียกกันว่า "บุญ" กับ สิ่งที่เรียกว่า "กุศล" บ้างไม่มากก็น้อย แล้วแต่ความสามารถ ในการพินิจพิจารณา แต่ว่า โดยเนื้อแท้แล้ว บุญ กับ กุศล ควรจะเป็น คนละอย่าง หรือ เรียกได้ว่า ตรงกันข้าม ตามความหมาย ของรูปศัพท์ แห่งคำสองคำ นี้ทีเดียว คำว่า บุญ มีความหมายว่า ทำให้ฟู หรือ พองขึ้น บวมขึ้น นูนขึ้น, ส่วนคำว่า กุศล นั้น แปลว่า แผ้วถาง ให้ราบเตียนไป โดยความหมาย เช่นนี้ เราย่อมเห็นได้ว่า เป็นของคนละอย่างหรือเดินคนละทาง บุญ เป็นสิ่งที่ทำให้ฟูใจพอใจชอบใจ เช่น ทำบุญให้ทานหรือรักษาศีลก็ตาม แล้วก็ฟูใจ อิ่มเอิบ หรือ แม้ที่สุดแต่รู้สึกว่า ตัวได้ทำสิ่งที่ทำยาก ในกรณีที่ ทำบุญเอาหน้า เอาเกียรติ อย่างนี้ ก็ได้ชื่อว่า ได้บุญ เหมือนกัน แม้จะ เป็น บุญชนิดที่ไม่สู้จะแพ้ หรือแม้ในกรณีที่ทำบุญด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพื่อเอาบุญกันจริงๆ ก็ยังอดฟูใจไม่ได้ว่า ตนจะได้เกิดในสุคติโลกสวรรค์ มีความปรารถนาอย่างนั้น อย่างนี้ ในภพนั้น ภพนี้ อันเป็น ภวตัณหา นำไปสู่ การเกิดในภพใหม่ เพื่อเป็น อย่างนั้น อย่างนี้ ตามแต่ ตนจะปรารถนา ไม่ออก ไปจาก การเวียนว่ายตายเกิด ในวัฎสงสาร ได้ แม้จะไปเกิดในโลกที่เป็นสุคติ อย่างไรก็ตาม ฉะนั้น ความหมายของคำว่า บุญ จึงหมายถึง สิ่งที่ทำให้ฟูใจ และ เวียนไปเพื่อความเกิดอีก ไม่มีวันที่สิ้นสุดลงได้ ส่วนกุศลนั้น เป็นสิ่งที่ ทำหน้าที่ แผ้วถาง สิ่งกีดขวาง ผูกรัด หรือ รกรุงรัง ไม่ข้องแวะ กับความฟูใจ หรือ พอใจ เช่นนั้น แต่มีความมุ่งหมายจะกำจัดเสียซึ่ง สิ่งต่างๆ อันเป็นเหตุ ให้พัวพัน อยู่ใน กิเลสตัณหา อันเป็น เครื่องนำให้ เกิดแล้ว เกิดอีก และมีจุดมุ่งหมาย กวาดล้างสิ่งเหล่านั้นออกไปจากตัว ในเมื่อบุญต้องการ โอบรัด เข้ามาหาตัว ให้มีเป็น ของของตัว มากขึ้น ในเมื่อฝ่ายที่ถือข้างบุญยึดถือ อะไรเอาไว้มากๆ และพอใจ ดีใจนั้น  ฝ่ายที่ถือข้างกุศล ก็เห็นว่า การทำอย่างนั้น เป็นความโง่เขลา ขนาดเข้าไป กอดรัดงูเห่า ทีเดียว ฝ่ายข้างกุศล หรือ ที่เรียกว่า ฉลาด นั้น ต้องการจะ ปล่อยวาง หรือ ผ่านพ้นไป ทั้งช่วยผู้อื่น ให้ปล่อยวาง หรือ ผ่านพ้นไปด้วยกัน ฝ่ายข้างกุศล จึงถือว่า ฝ่ายข้างบุญนั้น ยังเป็นความมืดบอดอยู่ แต่ว่า บุญ กับ กุศล สองอย่างนี้ ทั้งที่มี เจตนารมณ์ แตกต่างกัน ก็ยังมี การกระทำ ทางภายนอกอย่างเดียวกัน ซึ่งทำให้เราหลงใหลในคำสองนี้อย่างฟั่นเฝือ เพื่อจะให้ เข้าใจกันง่ายๆ เราต้องพิจารณา ดูที่ตัวอย่างต่างๆ ที่เรา กระทำกัน อยู่จริงๆ คือ ในการให้ทาน ถ้าให้เพราะจะเอาหน้าเอาเกียรติ หรือ เอาของตอบแทน เป็นกำไร หรือ เพื่อผูกมิตร หาพวกพ้อง หรือ แม้ที่สุดแต่ เพื่อให้บังเกิดในสวรรค์ อย่างนี้ เรียกว่า ให้ทานเอาบุญหรือได้บุญ แต่ถ้าให้ทาน อย่างเดียวกันนั่นเอง แต่ต้องการ เพื่อขูดความขี้เหนียว ของตัว ขูดความเห็นแก่ตัว หรือให้เพื่อค้ำจุนศาสนา เอาไว้ เพราะเห็นว่า ศาสนาเป็น เครื่องขูดทุกข์ ของโลก หรือ ให้เพราะ เมตตาล้วนๆ โดยบริสุทธิ์ใจ หรืออำนาจเหตุผล อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่ง ปัญญาเป็นผู้ชี้ขาดว่า ให้ไปเสีย มีประโยชน์มากกว่าเอาไว้อย่างนี้ เรียกว่า ให้ทานเอากุศล หรือได้กุศล ซึ่งมันแตกต่างๆ ไปคนละทิศ ละทางกับการให้ทานเอาบุญ เราจะเห็นได้กันสืบไป อีกว่า การให้ทานเอาบุญนั่นเอง ที่ทำให้เกิดการฟุ่มเฟือยขึ้นในสังคม ฝ่ายผู้รับทาน จนกลายเป็นผลร้ายขึ้น ในวงพระศาสนาเอง หรือในวงสังคมรูปอื่นๆ เช่น มีคน ขอทานในประเทศมากเกินไป เป็นต้น การให้ทาน ถูกนักคิดพากันวิพากษ์วิจารณ์ ในแง่เสื่อมเสีย ก็ได้แก่ การให้ทานเอาบุญนี้เอง ส่วนการให้ทานเอากุศลนั้นอยู่สูง พ้นการที่ถูกเหยียดอย่างนี้ เพราะว่ามีปัญญาหรือเหตุผลเข้าควบคุม แม้ว่าอยากจะ ให้ทาน เพื่อขูดเกลา ความขี้เหนียว ในจิตใจ ของเขา ก็ยังมีปัญญา รู้จักเหตุผลว่า ควรให้ ไปในรูปไหน มิใช่เป็นการให้ไปในรูปละโมบบุญหรือเมาบุญ เพราะว่ากุศล ไม่ได้เป็นสิ่งที่หวานเหมือนกับบุญ จึงไม่มีใครเมา และไม่ทำให้เกิดการเหลือเฟือ ผิดความสมดุลขึ้นในวงสังคมได้เลย นี่เราพอจะเห็นได้ว่า ให้ทานเอาบุญ กับ ให้ทานเอากุศลนั่น ผิดกันเป็นคนละอันอย่างไร ในการรักษาศีล ก็เป็นทำนองเดียวกันอีก รักษาศีลเอาบุญ คือรักษาไปทั้งที่ไม่รู้จัก ความมุ่งหมายของศีล เป็นแต่ยึดถือในรูปร่างของการรักษาศีล แล้วรักษาเพื่ออวด เพื่อนฝูง หรือ เพื่อแลกเอาสวรรค์ ตามที่ นักพรรณนาอานิสงส์ เขาพรรณนากันไว้ หรือ ทำอย่างละเมอไปตามความนิยมของคนที่มีอายุล่วงมาถึงวัยนั้นวัยนี้ เป็นต้น ยิ่งเคร่งเท่าใด ยิ่งส่อความเห็นแก่ตัว และความยกตัว มากขึ้น เท่านั้น ยิ่งมีความ ยุ่งยากในครอบครัว หรือวงสังคม เกิดขึ้นใหม่ๆ แปลกๆ เพราะ ความเคร่งครัด ในศีลของบุคคลประเภทนี้อย่างนี้ เรียกว่ารักษาศีลเอาบุญ ส่วนบุคคลอีกประเภท หนึ่ง รักษาศีลเพียงเพื่อให้เกิดการบังคับตัวเอง สำหรับจะเป็นทางให้เกิดความ บริสุทธิ์ และความสงบสุขแก่ตัวเองและเพื่อนมนุษย์เพื่อใจสงบ สำหรับเกิดปัญญา ชั้นสูง นี้เรียกว่า รักษาศีลเอากุศล รักษามีจำนวน เท่ากัน ลักษณะเดียวกัน ในวัด เดียวกัน แต่กลับเดินไป คนละทิศละทาง อย่างนี้เป็นเครื่องชี้ ให้เห็นภาวะ แห่ง ความแตกต่าง ระหว่างคำว่า บุญ กับคำว่า กุศล คำว่า กุศลนั้น ทำอย่างไรเสีย ก็ ไม่มีทางตกหล่ม จมปลักได้เลย ไม่เหมือนกับคำว่า บุญ และกินเข้าไป มากเท่าไร ก็ไม่มีเมา ไม่เกิดโทษ ไม่เป็นพิษ ในขณะที่ คำว่า บุญ แปลว่า เครื่องฟูใจนั้น คำว่า กุศล แปลว่า ความฉลาดหรือ เครื่องทำให้ฉลาด และ ปลอดภัย ร้อยเปอร์เซ็นต์ ในการเจริญสมาธิ ก็เป็นอย่างเดียวกันอีก คือ สมาธิเอาบุญ ก็ได้ เอากุศลก็ได้ สมาธิเพื่อดูนั่นดูนี่ ติดต่อกับ คนโน้นคนนี้ ที่โลกอื่น ตามที่ ตนกระหาย จะทำให้ เก่งกว่าคนอื่น หรือ สมาธิ เพื่อการไปเกิด ในภพนั้น ภพนี้ อย่างนี้เรียกว่า สมาธิเอาบุญ หรือ ได้บุญ เพราะทำใจให้ฟู ให้พอง ตามความหมายของมัน นั่นเอง ซึ่งเป็นของที่ปรากฏว่า ทำอันตราย แก่เจ้าของ ถึงกับต้อง รับการรักษา เป็นพิเศษ หรือ รักษาไม่หาย จนตลอดชีวิต ก็มีอยู่ไม่น้อย เพราะว่า สมาธิเช่นนี้ มีตัณหาและทิฎฐิเป็นสมุฎฐาน แม้จะได้ผลอย่างดีที่สุดก็เพียงได้เกิดในวัฏสงสาร ตามที่ตนปรารถนาเท่านั้น ไม่เป็นไป เพื่อนิพพาน ส่วนสมาธิ ที่มีความมุ่งหมาย เพื่อการบังคับใจตัวเอง ให้อยู่ในอำนาจ เพื่อกวาดล้าง กิเลส อันกลุ้มรุมจิตให้ ราบเตียน ข่มขี่มิจฉาทิฎฐิ อันจรมา ในปริมณฑลของจิต ทำจิตให้ผ่องใส เป็น ทางเกิดของวิปัสสนาปัญญา อันดิ่งไปยังนิพพาน เช่นนี้เรียกว่า สมาธิได้กุศล ไม่ทำอันตรายใคร ไม่ต้องหาหมอรักษา ไม่หลงวนเวียน ในวัฎสงสาร จึง ตรงกันข้าม จากสมาธิเอาบุญ ครั้นมาถึงปัญญา นี้ไม่มีแยกเป็นสองฝ่าย คือไม่มีปัญญาเอาบุญ เพราะตัว ปัญญานั้น เป็นตัวกุศล เสียเองแล้ว เป็นกุศลฝ่ายเดียว นำออกจากทุกข์ อย่างเดียว แม้ยังจะต้อง เกิดในโลกอีก เพราะยังไม่แก่ถึงขนาด ก็มีความ รู้สึกตัว เดินออกนอกวัฎสงสาร มีทิศทางดิ่งไปยังนิพพานเสมอ ไม่วนเวียน จนติดหล่ม จมเลน โดยความไม่รู้สึกตัว ถ้ายังไม่ถึงขนาดนี้ ก็ยังไม่เรียกว่า ปัญญาในกองธรรม หรือ ธรรมขันธ์ ของพุทธศาสนา ดังเช่น ปัญญาในทาง อาชีพหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เป็นต้น ตามตัวอย่าง ที่เป็นอยู่ในเรื่องจริง ที่เกี่ยวกับ การกระทำ ของพวกเราเอง ดังที่กล่าวมาแล้วนี้ ทำให้เราเห็นได้ว่า การที่เราเผลอ หรือ ถึงกับหลงเอา บุญ กับ กุศล มาปนเป เป็นอันเดียวกันนั้น ได้ทำให้เกิด ความสับสนอลเวง เพียงไร และทำให้คว้าไม่ถูกตัวสิ่งที่เราต้องการ จนเกิดความยุ่งยากสับสน อลหม่าน ในวงพวกพุทธบริษัทเองเพียงไร ถ้าเรายังขืนทำสุ่มสี่สุ่มห้า เอา ของสองอย่างนี้ เป็นของอันเดียวกัน อย่างที่ เรียกกัน พล่อยๆ ติดปากชาวบ้านว่า "บุญกุศลๆ" เช่นนี้อยู่สืบไปแล้ว เราก็จะไม่สามารถ แก้ปัญหา ต่างๆ อันเกี่ยวกับ การทำบุญกุศล นี้  ให้ลุล่วงไป ด้วยความดี จนตลอดกัลปาวสาน ก็ได้ ถ้ากล่าวให้ชัดๆ สั้นๆ บุญเป็นเครื่องหุ้มห่อ กีดกั้นบาป ไม่ให้งอกงาม หรือ ปรากฏ หมดอำนาจบุญเมื่อใด บาปก็จะโผล่ออกมา และงอกงามสืบไปอีก ส่วนกุศลนั้น เป็นเครื่องตัด รากเหง้าของบาป อยู่เรื่อยไป จนมันเหี่ยวแห้ง สูญสิ้นไม่มีเหลือ ความต่างกัน อย่างยิ่ง ย่อมมีอยู่ ดังกล่าวนี้ คนปรารถนาบุญ จงได้บุญ คนปรารถนากุศล ก็จงได้กุศล และปลอดภัย ตามความปรารถนา แล้วแต่ใคร จะมองเห็น และจะสมัครใจ จะปรารถนาอย่างไร ได้เช่นนี้ เมื่อใดจึงจะชื่อว่า พวกเรารู้จัก บุญกุศล กันจริงๆ รู้ทิศทางแห่งการก้าวหน้า และ ทิศทางที่วกเวียน ว่าเป็นของที่ไม่อาจจะเอามาเป็นอันเดียวกัน ได้เลย แม้จะเรียกว่า "ทางๆ" เหมือนกัน ทั้งสองฝ่าย วัดธารน้ำไหล ๒๕ มิ.ย. ๒๔๙๓ ที่มา: http://www.buddhadasa.com/freethinkbook/boonkusol.html จากคุณ : นักศึกษาธรรมมะฝึกหัด (Arltenis) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 21:35:41

ความคิดเห็นที่ 25 เงี่ยหูฟังดีๆ เจ้าสำนักลัทธิพูดว่า "บารมี " หรือ "บาปล่ะมี" ตั้งสติฟังดีๆ เผื่อในชาตินี้ ยังพอได้เจริญสติบ้าง จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 10:19:45