ความคิดเห็นที่ 1 ในความเห็นผม เหมือนเราให้เงินลูก พ่อแม่ทั้งหลาย ไม่เคยหวังอะไรจากลูกเมื่อให้เงินลูก หวังเพียงให้เขามีความสุข พ่อแม่ก็สุขใจ     ผิดกับคนอื่นที่ให้สิ่งของโดยหวังสิ่งตอบแทน จิตใจเขาย่อมกังวลว่าเมื่อไหร่  จะได้สิ่งตอบแทน จากคุณ : Terawat เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 17:13:09

ความคิดเห็นที่ 2 ดังที่พุทธเจ้าแสดงไว้แล้วจะเห็นว่า แบบแรกให้ทานแล้วหวังผลเกิดในชั้นจตุ จิตผู้ให้ยังมีความโลภในทานนั้นอยู่นั่นเอง รองลงมาเรื่อยๆจะเห็นว่า ความละเอียดของจิตผู้ให้นั้นแตกต่างกัน จิต จะละเอียดขึ้น พอถึงชั้น ปรนิมมิตวสวัสดี คือเสื่อมใสในธรรมนั้นๆคือมีจิตโน้มไป ไม่ใช่ คห ของตัวเองฝ่ายเดียว สุดท้ายชั้นพรหม จิตผู้ให้มีจะพัฒนามีเจตนาจิตของเขาเองลดความยึดมั่นถือมั่น ความตระหนี่ในใจในทรัพย์ของตัวเอง นี่แลคือที่ พุทธเจ้าตรัสว่า เจตนา คือ กรรม แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 54 18:01:00 จากคุณ : sadami เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 17:59:55

ความคิดเห็นที่ 3 อ้อ จริงๆ แสดงว่าเทวดาแต่ละชั้น ก็ทำบุญอย่างเดียวกัน  แต่การวางจิตไม่เหมือนกัน เลยไปเกิดคนละชั้น จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 19:38:36

ความคิดเห็นที่ 4 พระพุทธองค์ถึงบอกว่า พ่อแม่เป็นพระพรหมของลูก เพราะ พ่อแม่ให้แก่ลูกได้โดยไม่หวังอะไรตอบแทน :) จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 21:42:24

ความคิดเห็นที่ 5 การทำทานมันก็ดี แต่ครั้นจะไปหวังผล มันก็จะกลายเป็นการยึดมั่นถือมั่นไปหรือเปล่า? พาลทำให้ทุกข์ สมมติทำทานแล้วชีวิตกลับย่ำแย่ลง หรืออะไรๆก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง พาลจะโทษฟ้าโทษดินหรือเปล่าที่ทำดีไม่ได้ดี ก็เป็นทุกข์อีก ทำทานแล้วปล่อยวาง... ไม่รู้ว่าบุญมากหรือน้อย แต่ที่แน่ๆ คงไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเท่าไหร่ แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 54 23:23:41 จากคุณ : UnExpected เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 23:23:03

ความคิดเห็นที่ 6 #5หากหวังผลจากทานนั้น หมายถึง ผลของทานต้องได้กลับคืน"อย่างที่มุ่งหวัง" ด้วยเสียดายในสิ่งที่ให้ จะให้ผลได้จริง แต่อานิสงส์น้อย คือ นำไปทำประโยชน์ใดๆ ได้น้อย เพราะผู้ให้ทานหวังผลเฉพาะเจาะจง เพื่อกลับคืนแก่ตน คล้ายกับการแลกเปลี่ยนสินค้า สะสมแต้ม ทำยอดขาย เพราะ ทานะ หมายถึง "สิ่งใดให้แล้วไม่คิดทวงคืน" ไม่ใช่สินค้า ของขาย ผู้ใดฉลาดในทาน แม้แค่ให้คำพูดที่เป็นประโยชน์เป็นทาน(ไม่หวงวิชา) ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก  ไม่เกี่ยวกับ รวย จน สูง ต่ำ ฉลาด โง่ อุปมาคล้ายกับปลูกต้นไม้แล้วหวังเร่งให้ต้นไม้ออกผลเร็ววัน เมื่อไม้ให้ผล แต่เนื้อที่ได้ รสชาติที่ปรากฏ กลับไม่อร่อย นำไปแปรรูป หรือให้ผู้อื่นได้ไม่ดี เพราะทำอย่างผิดธรรมชาติ หรือนำผลมะม่วงไปบ่มให้สุก โดยไม่ปล่อยตามธรรมชาติ รสชาติที่ได้ย่อมไม่ดี เท่าให้มะม่วงสุกเองฉันใด ผู้ให้ทาน ยังมีความหวังให้ทาน มีจิตผูกพันในผลให้ทาน มุ่งการสั่งสมให้ทาน ให้ทานด้วยคิดว่า เราตายไปจักได้เสวยผลทานนี้ฯ มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก พึงมี อานิสงส์ แปลว่า คุณเป็นที่ไหลออกเนืองๆ แห่งผล คือ ให้ผลที่น่าชื่นใจโดยยิ่ง อานิสงส์ หมายถึงผลแห่งกุศลกรรม, ผลบุญ, ประโยชน์ที่เกิดจากการทำบุญ ใช้ว่า ผลานิสงส์ หรือผลอานิสงส์ ก็มี อานิสงส์ เป็นผลผลิตจากการประกอบความดีต่างๆ ตามคติที่ว่า ทำดีได้ดี หมายความว่าเมื่อทำความความดี ความดีย่อมให้อานิสงส์เป็นคุณความดีก่อน ลำดับต่อมาคุณงามความดีนั้นจึงให้ผลที่น่าชื่นใจไหลออกมาสนองผู้ทำในรูปแบบต่างๆ ตามเหตุปัจจัยที่ทำ เปรียบเหมือนปลูกต้นมะม่วงย่อมจะได้ผลเป็นลูกมะม่วงก่อน ต่อมาลูกมะม่วงนั้นจึงให้ผลที่น่าชื่นใจต่อไปเมื่อนำไปเป็นอาหาร นำไปแลกเป็นของหรือนำไปขายเป็นเงิน คนที่ปลูกมะพร้าว หมั่นรดน้ำพรวนดินดูแลรักษาให้ดี เมื่อต้นมะพร้าวเจริญเติบโต  อายุ ๕ -๖ ปีต้นมะพร้าวก็ออกผล หลั่งน้ำและเนื้อให้ได้กิน http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%AA%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B9%8C จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 06:20:15

ความคิดเห็นที่ 7 บุคคลบางคนในโลกนี้  ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต  คือให้ทานนั้นเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจหมดจดจากกิเลสด้วยอำนาจของสมถะและวิปัสสนา  จนได้ฌานและบรรลุ จนได้ฌานและบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคล  ตายแล้วได้ไปเกิดในพรหมโลก  เขาสิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่ในพรหมโลกแล้ว  เป็นผู้ไม่ต้องกลับมาเกิด ในโลกนี้อีก  คือปรินิพพานในพรหมโลกนั้นเอง  ทานชนิดนี้เป็นทานที่มีผลมาก  และมีอานิสงส์มาก ตรงที่ขีดเส้นใต้ น่าจะมีนัยย รึเปล่า?? เหตุผล ก่อนทำ>>ให้ได้ผลมาก ก็ต้องเลือกให้ถูกเนื้อนาบุญ+มีอธิฐานกำกับผล (ยังไงข้อนี้ ถ้าใครศึกษาเรื่องเนื้อนาบุญ และรู้หลัก ก็ต้องหวังผลอันเลิศ เพราะถ้าไม่หวังผลสูงสุด ท่านจะสอนให้ เลือกเนื้อนาบุญทำไม??) ขณะทำ (ทานสูตร ส่วนที่ยกมา น่าจะเกี่ยวข้องกับวาระนี้ มากที่สุดนะ) >>ทำด้วยจิตใจ ปล่อยวางว่างๆ ตัดใจเหมือนตายจาก  ก็เหมือนไม่หวังผลนั่นแหละ... คือทำด้วยสภาพธรรมารมย์แบบ สมถะวิปัสสนา   หลังทำ>>รักษาสภาพจิตต่อเนื่องจาก ขณะทำ ให้ได้นานที่สุด ก็คือการเจริญสมถะวิปัสสนา อย่างต่อเนื่องกันไปทุกลมหายใจ... สรุปก็คือ ท่านน่าจะสอนให้เรา รู้จักการวางใจในขณะทำทาน และหลังทำทาน มากกว่าการที่จะบอกว่าห้ามทำทาน โดยหวังผลอะไร เพราะก่อนทำ มันต้องเริ่มจากคิดจะทำเพราะอะไรก่อน ถ้าบอกว่า แค่เพื่อตัดความตระหนี่ เพื่อตัดกิเลส ถ้าวัตถุประสงค์ก่อนทำแท้จริงมีเท่านี้ เราน่าจะให้ใครก็ได้มิใช่หรือ ธรรมชาติจริงๆเมื่อลองได้เกิดการเลือกที่จะทำเมื่อใด มันก็ต้องหวังผลเป็นของคู่กันอยู่แล้ว ไม่งั้นเหตุใดต้องเลือกเนื้อนาบุญ...บางท่านตามหาพระอริยะ พระอรหันต์ เพื่อจะไปทำทานกับท่าน เพราะรู้ว่าทำแล้วจะได้บุญมาก นี่ก็หวังผลดีๆนี่เอง รึเปล่า?? เพียงแต่ขณะทำ กับหลังทำ ท่านให้ปล่อยวางไป เหมือนทิ้งของลงแม่น้ำหายไปกับตา ไม่ต้องไปสนใจคิดถึงวัตถุที่ทำไปอีก.... ....คิดว่างั้นนะ.... แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 14:29:45 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 08:08:53 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 08:00:53 จากคุณ : pa-o-toi-uan เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 07:59:53

ความคิดเห็นที่ 8 7#ให้ทานนั้นเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจหมดจดจากกิเลส ด้วยอำนาจของสมถะและวิปัสสนา  จนได้ฌานและบรรลุ จนได้ฌานและบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคล อันนั้นเป็นขั้นสูง ให้ผลและอานิสงส์ ที่สูงกว่าการไปเกิดยังเทวโลก ซึ่งเกิดในช่วง"อสุญกัป"เท่านั้น โดยที่ผู้ให้ต้องประกอบด้วย เจตนาแห่งการหลุดพ้นจากวัฏสงสาร เข้าถึงพระนิพพาน เป็นเงื่อนไขพิเศษ อ้างจาก ทานสูตร ย่อหน้าสุดท้าย พ. ดูกรสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลให้ทาน ฯลฯไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เมื่อเราให้ทานนี้ จิตจะเลื่อมใส จะเกิดความปลื้มใจและโสมนัส แต่ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต เขาให้ทานเช่นนั้นแล้ว เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง"เทวดาชั้นพรหม" พระสูตรนี้ เป็นการกล่าวถึงพื้นฐาน สภาวะของการให้ทาน ซึ่งจะให้ผล และอานิสงส์ แปรผันกับเจตนา โดยจะเป็นเสบียงให้ไป บังเกิดเทวโลกชั้นต่างๆ โดยไม่เกี่ยวกับลัทธิศาสนาใด แต่เป็นเรื่องธรรมดาในการสร้างกรรมดี ที่ส่งผลไปยังภพภูมิ ชั้นสูง โดยเกิดจากการให้ทานเพียงอย่างเดียว ไม่ได้กล่าวถึง ศีล และภาวนา ประกอบ และยิ่งมีจิตที่ประกอบด้วยปัญญา ตามหลักพรหมวิหารสี่ มีเจตนาให้ผู้อื่นเป็นสุข-เมตตา หวังให้ผู้อื่นพ้นทุกข์-กรุณา ยินดีเมื่อผู้อื่นเป็นสุข-มุทิตา ไม่ยินดียินร้าย ใจผ่องใส เมื่อผู้รับชอบใจไม่ชอบใจ เพราะเราให้ตามกำลังความสามารถอันไม่เป็นโทษแก่ผู้รับ-อุเบกขา ทำให้ได้ผลมากขึ้น อานิสงส์(เวลาที่ให้ผล)มากขึ้น จนไปเกิดเทวโลกชั้นสูง ถึงชั้นพรหมได้ เพราะอานิสงส์ เป็นกระแสเปรียบได้กับระยะเวลาที่ให้ผล ดังนั้น การให้ทานแก่สัตว์ที่มีทุกข์ คนพิการ ด้อยโอกาส โดยที่เรา ไม่เดือดร้อนในการให้ย่อมให้ผล ไม่มากมายมหาศาลเหมือนกับพระอริยะที่หาได้ยาก แต่อานิสงส์(ระยะเวลาที่ส่งผล)มาก ประเภทรักน้อยๆ แต่รักนานๆ อุปมาเหมือนมีต้นมะม่วงต้นเดียวในสวน แต่ให้ผลตลอดชีวิต กับมีมะม่วงร้อยต้น แต่ให้ผลปีเดียว หรือเทียนไขสว่างน้อย แต่ส่องแสงยาวนาน กับ เทียนไขสว่างมาก แต่ส่องแสงแว๊บเดียว ผลบุญกับอานิสงส์จึงเป็นของคู่กัน ผลที่ได้มาก แต่ระยะเวลาที่ส่งผลน้อย ทำให้ไม่สามารถไม่บังเกิดในเทวโลกชั้นสูงได้ เพราะต้องมีระยะเวลาส่งผลยาวนาน ประมาณกระแสไฟฟ้าที่ต้องมี กระแสและแรงดัน จึงส่งได้ไกล ไม่ต้องใช้สถานีทวนสัญญา ก็ส่งถึง การให้ทานแก่พระอรหันต์ แต่ถ้ามีเจตนา"งกบุญ"ในทานนั้น ย่อมได้ผลมาก แต่อานิสงส์น้อย เพราะผู้ให้มีความโลภในการรับ  ประเภทให้แล้วต้องได้ แบบดอกท่วมต้น เหมือนปล่อยเงินกู้ โดยหวังว่าจะต้องทำแล้ว ต้องได้เดี๋ยวนี้ แบบนี้ ในวันที่กำหนด หรือต้องได้อย่างใจ สนองกามคุณห้า หรือ "ถือศีลเอาหน้า ภาวนากันตาย" หรือลำเลิกบุญคุณ ที่ทำไว้ อย่างนี้ ให้ผลน้อย อานิสงส์น้อย ยิ่งเรี่ยไรเงินผู้อื่นมาเอาหน้าคนเดียว โดยอ้างว่าเป็นเงินตนเอง ย่อมให้บาปที่ผลมาก อานิสงส์มากด้วย มหาโจร ที่มีอำนาจมาก คงเพราะเคยให้ทานที่ให้ผลมาก แต่อานิสงส์น้อยมาเก่าก่อน จึงไปเสวยบุญยังเทวโลกไม่ได้ แต่มาเสวยบุญยังมนุษย์โลก เพราะใช้เวลาไม่เกินร้อยปี ผล และอานิสงส์ จึงสนองแก่มหาโจรเต็มที่ อย่างที่เขามีความหวังให้ทาน มีจิตผูกพันในผลให้ทาน มุ่งการสั่งสมให้ทาน ให้ทานด้วยคิดว่า เราตายไปจักได้เสวยผลทานนี้ เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว เป็นผู้ไม่ต้องกลับมา คือ ไม่มาสู่ความเป็นอย่างนี้ เพราะผลของทานที่ประชุมกัน หมดผล สิ้นอานิสงส์แล้ว ย่อมต้องไปชดใช้บาปที่ก่อด้วยผล และอานิสงส์ที่สร้างไว้ด้วยเจตนาอันแรงกล้า ในนรก ในขุม ตามแรงบาปนั้น จนสิ้นผลและอานิสงส์ของบาปนั้น จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 09:45:54

ความคิดเห็นที่ 9 ทานที่เกิดจากจิตใจที่บริสุทธิ์ ปราศจากเครื่องล่อใจต่างๆ มีอานิสงส์สูงยิ่งครับ จากคุณ : ซอนาย (nataraja) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 16:35:11