PANTIP.COM : Y10676377 พระวินัยปิฎก๒เล่มแรก ก็คือ ปาฏิโมกข์ ๒๒๗นี่เอง - เมื่อคืนผมนั่งไล่ดูอย่างละเอียดสรุปได้ว่า{แตกประเด็นจาก Y10662595} []

พระวินัยปิฎก๒เล่มแรก ก็คือ ปาฏิโมกข์ ๒๒๗นี่เอง - เมื่อคืนผมนั่งไล่ดูอย่างละเอียดสรุปได้ว่า{แตกประเด็นจาก Y10662595}

สำหรับในกระทู้นี้ที่แตกประเด็นออกมาเป็นพิเศษนี้

มีเจตนาจะให้ชาวพุทธที่สนใจ ได้รับรู้ ข้อมูลเกี่ยวกับ
พระไตรปิฎกสองเล่มแรก หรือ พระวินัยปิฎกสองเล่มแรก
ที่ชื่อว่า "มหาวิภังค์" เล่ม ๑ เล่ม ๒

ซึ่ง เมื่อวานนี้ผมได้ใช้เวลาหลายชั่วโมง ลองเปิดไล่ดูคร่าวๆทั้งหมด
ก็ปรากฏว่า นับเป็นสิกขาบทปาฏิโมกข์ได้ ๒๒๗ ข้อ

จะขอนำมาลงให้เห็นได้อย่างชัดๆ แยกออกมาในกระทู้นี้อีกทีนะครับ

------------------------------------------------------------------------

(ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเขียนข้อความต่อไปนี้
อยากให้ลองพิจารณาดูนะครับ)

ผมจะลองเรียบเรียง ปาฏิโมกข์ทั้ง ๒๒๗ ข้อให้ดูเป็นลำดับชัดๆนะครับ

และจะแสดงให้เห็นว่า อนิยตะ ๒ และ เสขิยะ ๗๕ นั้น
เป็นพุทธบัญญติที่ทรงให้ยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดง
และสิกขาบทเหล่านี้เป็นสิกขาบทที่มาสู่อุเทศทั้งนั้น

โดยจะเรียงลำดับ ปาฏิโมกข์ทั้ง ๒๒๗
ตามที่แสดงอยู่ครบถ้วนในพระไตรปิฎกสองเล่มแรกนะครับ

พระวินัยปิฎกนั้นแบ่งออกเป็น ๘ เล่ม

เล่ม ๑ มหาวิภังค์ ภาค ๑ ว่าด้วยปาราชิก ๔ สังฆาทิเสส ๑๓ และอนิยตสิกขาบท ๒
(สิกขาบทในปาฏิโมกข์ฝ่ายภิกษุสงฆ์ ๑๙ ข้อแรก)

เล่ม ๒ มหาวิภังค์ ภาค ๒ ว่าด้วยสิกขาบทเกี่ยวกับอาบัติเบาของภิกษุ ไล่ไปตั้งแต่ นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐, ปาจิตตีย์ ๙๒, ปาฏิเทสนียะ ๔, เสขิยะ ๗๕

เมื่อนับรวม สิกขาบท จาก พระวินัยปิฎกสองเล่มแรกนี้ ก็จะรวมกันได้ สิกขาบท ปาฏิโมกข์พอดี ๒๒๗ ข้อ

บวกรวมกันง่ายๆดังนี้คือ
4 + 13 + 2 + 30 + 92 + 4 + 75 + 7 = 227

ลำดับต่อไป
โดยผมจะยกหลักฐาน จาก พระไตรปิฎกมาแสดงเป็นหมวดๆ ดังต่อไปนี้นะครับ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑
มหาวิภังค์ ภาค ๑
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปาราชิกกัณฑ์ (ปาราชิก ๔)

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:
๑. ก็ภิกษุใดเสพเมถุนธรรม เป็นปาราชิก หาสังวาสมิได้
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/20
๒. อนึ่ง ภิกษุใด ถือเอาทรัพย์อันเจ้าของไม่ได้ให้ ...
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/83
๓. อนึ่ง ภิกษุใดจงใจพรากกายมนุษย์จากชีวิต ..
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/179
๔. อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม ..
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/231

สังฆาทิเสส ๑๓

ท่านทั้งหลาย ก็ธรรมคือสังฆาทิเสส ๑๓ สิกขาบทเหล่านี้แล มาสู่อุเทศ.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
๕. ๑. ปล่อยสุกกะเป็นไปด้วยความจงใจ เป็นสังฆาทิเสส
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/301-305
v
๑๗. ๑๓. อนึ่ง ภิกษุเข้าไปอาศัยบ้านก็ดี นิคมก็ดี แห่งใดแห่งหนึ่งอยู่ เป็นผู้ประทุษร้ายสกุล
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/621-625

อนิยต ๒
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
๑๙. ๑. อนึ่ง ภิกษุใดรูปเดียว สำเร็จการนั่งในที่ลับ คือในอาสนะกำบัง...
๑๙. ๒. อนึ่ง สถานหาเป็นอาสนะกำบังไม่เลยทีเดียว หาเป็นที่พอจะทำการได้ไม่ แต่เป็นที่พอจะพูดเคาะมาตุคาม...
http://www.84000.org/tipitaka/read/?1/631-650

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒
มหาวิภังค์ ภาค ๒
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐
ท่านทั้งหลาย อนึ่ง ธรรมคือนิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐ สิกขาบทเหล่านี้แล มาสู่อุเทศ.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
๒๐.๑. อนึ่ง ภิกษุใดทรงอติเรกจีวร เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=0&Z=155
v
๔๙. ๑๐. อนึ่ง ภิกษุใด รู้อยู่ น้อมลาภที่เขาน้อมไว้เป็นของจะถวายสงฆ์มาเพื่อตน, เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=4428&Z=4554

ปาจิตตีย์ ๙๒
ท่านทั้งหลาย อนึ่ง ธรรมคือปาจิตตีย์ ๙๒ สิกขาบทเหล่านี้แล มาสู่อุเทศ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
๕๐. ๑. เป็นปาจิตตีย์ในเพราะสัมปชามุสาวาท.
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=4576&Z=4905
v
๑๔๑. ๑๐. อนึ่ง ภิกษุใด ให้ทำจีวรมีประมาณเท่าสุคตจีวร หรือยิ่งกว่า เป็นปาจิตตีย์.....
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=14722&Z=14765

ปาฏิเทสนียะ ๔
ท่านทั้งหลาย ก็ธรรมคือปาฏิเทสนียะ ๔ สิกขาบทเหล่านี้แล มาสู่อุเทศ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
๑๔๒. ๑. อนึ่ง ภิกษุใด รับของเคี้ยวก็ดี ของฉันก็ดี ด้วยมือของตน จากมือของภิกษุณีผู้มิใช่ญาติ.....
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=14785&Z=14864
v
๑๔๕. ๔. ก. อนึ่ง ภิกษุใด อยู่ในเสนาสนะป่า ที่รู้กันว่าเป็นที่มีรังเกียจมีภัยเฉพาะหน้า รับของเคี้ยวก็ดี ของฉันก็ดี อันเขาไม่ได้บอกให้รู้ไว้ก่อน ด้วยมือของตน.....
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=15053&Z=15158

๔. เสขิยกัณฑ์ (เสขิยะ 75)

ท่านทั้งหลาย ก็ธรรมคือ เสขิยะเหล่านี้แล มาสู่อุเทส.

วรรคที่ ๑ ปริมัณฑลวรรค
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้
๑๔๖. ๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล.
๑๔๗. ๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักห่มเป็นปริมณฑล.
๑๔๘. ๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักปกปิดกายดี ไปในละแวกบ้าน
๑๔๙. ๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักปกปิดกายดี นั่งในละแวกบ้าน.
๑๕๐. ๕. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักสำรวมดี ไปในละแวกบ้าน.
๑๕๑. ๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักสำรวมดี นั่งในละแวกบ้าน.
๑๕๒. ๗. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักมีตาทอดลง ไปในละแวกบ้าน.
๑๕๓. ๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักมีตาทอดลง นั่งในละแวกบ้าน.
๑๕๔. ๙. ภิกษุทำความศึกษาว่า เราจักไม่ไปในละแวกบ้านด้วยทั้งเวิกผ้า.
๑๕๕. ๑๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15168&Z=15317&pagebreak=0

วรรคที่ ๒ อุชชัคฆิกวรรค
๑๕๖. ๑๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น.
๑๕๗. ๑๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน. ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น.
๑๕๘. ๑๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักมีเสียงน้อยไปในละแวกบ้าน.
๑๕๙. ๑๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักมีเสียงน้อย นั่งในละแวกบ้าน.
๑๖๐. ๑๕. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่เดินโยกกายไปในละแวกบ้าน.
๑๖๑. ๑๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่นั่งโยกกายในละแวกบ้าน.
๑๖๒. ๑๗. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ไกวแขนไปในละแวกบ้าน.
๑๖๓. ๑๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ไกวแขนนั่งในละแวกบ้าน.
๑๖๔. ๑๙. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่โคลงศีรษะไปในละแวกบ้าน.
๑๖๕. ๒๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่โคลงศีรษะนั่งในละแวกบ้าน.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15318&Z=15452&pagebreak=0

วรรคที่ ๓ ขัมภกตวรรค
๑๖๖. ๒๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ทำความค้ำ ไปในละแวกบ้าน.
๑๖๗. ๒๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ทำความค้ำ นั่งในละแวกบ้าน.
๑๖๘. ๒๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่คลุมศีรษะไปในละแวกบ้าน.
๑๖๙. ๒๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่คลุมศีรษะนั่งในละแวกบ้าน.
๑๗๐. ๒๕. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความกระหย่ง.
๑๗๑. ๒๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่นั่งในละแวกบ้านด้วยทั้งความรัด.
๑๗๒. ๒๗. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักรับบิณฑบาตโดยเอื้อเฟื้อ.
๑๗๓. ๒๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักจ้องในบาตรรับบิณฑบาต.
๑๗๔. ๒๙. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักรับบิณฑบาตมีสูปะเสมอกัน.
๑๗๕. ๓๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักรับบิณฑบาตจดเสมอขอบบาตร.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15453&Z=15585&pagebreak=0

วรรคที่ ๔ สักกัจจวรรค
๑๗๖. ๓๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักฉันบิณฑบาตโดยเอื้อเฟื้อ.
๑๗๗. ๓๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักจ้องดูอยู่ในบาตร ฉันบิณฑบาต.
๑๗๘. ๓๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักฉันบิณฑบาตไม่แหว่ง.
๑๗๙. ๓๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักฉันบิณฑบาตมีสูปะเสมอกัน.
๑๘๐. ๓๕. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ขยุ้มลงแต่ยอด ฉันบิณฑบาต.
๑๘๑. ๓๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่กลบแกงก็ดี กับข้าวก็ดี ด้วยข้าวสุก อาศัยความอยากได้มาก.
๑๘๒. ๓๗. ก. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ขอสูปะก็ดี ข้าวสุกก็ดี เพื่อประโยชน์แก่ตน ฉัน.
๑๘๒. ๓๗. ข. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราไม่อาพาธ จักไม่ขอสูปะก็ดี ข้าวสุกก็ดี เพื่อประโยชน์แก่ตน ฉัน.
๑๘๓. ๓๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่เพ่งโพนทะนา แลดูบาตรของผู้อื่น.
๑๘๔. ๓๙. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ทำคำข้าวให้ใหญ่นัก.
๑๘๕. ๔๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักทำคำข้าวให้กลมกล่อม.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15586&Z=15758&pagebreak=0

วรรคที่ ๕ กพฬวรรค
๑๘๖. ๔๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เมื่อคำข้าวยังไม่นำมาถึง เราจักไม่อ้าช่องปาก.
๑๘๗. ๔๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราฉันอยู่ จักไม่สอดมือทั้งนั้นเข้าในปาก.
๑๘๘. ๔๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า ปากยังมีคำข้าว เราจักไม่พูด.
๑๘๙. ๔๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันเดาะคำข้าว.
๑๙๐. ๔๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันกัดคำข้าว.
๑๙๑. ๔๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันทำให้ตุ่ย.
๑๙๒. ๔๗. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันสลัดมือ.
๑๙๓. ๔๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันทำเมล็ดข้าวตก.
๑๙๔. ๔๙. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันแลบลิ้น.
๑๙๕. ๕๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันทำเสียงจับๆ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15759&Z=15881&pagebreak=0

วรรคที่ ๖ สุรุสุรุวรรค
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
๑๙๖. ๕๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันทำเสียงดังซูดๆ.
๑๙๗. ๕๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันเลียมือ.
๑๙๘. ๕๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันขอดบาตร.
๑๙๙. ๕๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันเลียริมฝีปาก.
๒๐๐. ๕๕. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่รับโอน้ำด้วยมือเปื้อนอามิส.
๒๐๑. ๕๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่เทน้ำล้างบาตรมีเมล็ดข้าวในละแวกบ้าน.
๒๐๒. ๕๗. ก. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลมีร่มในมือ.
๒๐๒. ๕๗. ข. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ มีร่มในมือ.
๒๐๓. ๕๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ มีไม้พลองในมือ.
๒๐๔. ๕๙. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ มีศัสตราในมือ.
๒๐๕. ๖๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ มีอาวุธในมือ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15882&Z=16093&pagebreak=0

วรรคที่ ๗ ปาทุกาวรรค
๒๐๖. ๖๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ สวมเขียงเท้า.
๒๐๗. ๖๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ สวมรองเท้า.
๒๐๘. ๖๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ ไปในยาน.
๒๐๙. ๖๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้ ผู้อยู่บนที่นอน.
๒๑๐. ๖๕. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้นั่งรัดเข่า.
๒๑๑. ๖๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้พันศีรษะ.
๒๑๒. ๖๗. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่บุคคลไม่ใช่ผู้เจ็บไข้คลุมศีรษะ.
๒๑๓. ๖๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรานั่งอยู่ที่พื้นดิน จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เจ็บไข้ ผู้นั่งบนอาสนะ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=16094&Z=16207&pagebreak=0

๒๑๔. ๖๙. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรานั่งบนอาสนะต่ำ จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เจ็บไข้ ผู้นั่งบนอาสนะสูง.
๒๑๕. ๗๐. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เรายืนอยู่จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เจ็บไข้ผู้นั่งอยู่.
๒๑๖. ๗๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราเดินไปข้างหลัง จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เจ็บไข้ ผู้เดินไปข้างหน้า.
๒๑๗. ๗๒. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราเดินไปนอกทาง จักไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เจ็บไข้ ผู้ไปอยู่ในทาง.
๒๑๘. ๗๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราไม่อาพาธ จักไม่ยืนถ่ายอุจจาระหรือถ่ายปัสสาวะ.
๒๑๙. ๗๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราไม่อาพาธ จักไม่ถ่ายอุจจาระปัสสาวะ หรือบ้วนเขฬะ บนของสดเขียว.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=16208&Z=16340&pagebreak=0

๒๒๐. ๗๕. ก. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะหรือบ้วนเขฬะ ในน้ำ.
๒๒๐. ๗๕. ข. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราไม่อาพาธ จักไม่ถ่ายอุจจาระปัสสาวะ หรือบ้วนเขฬะ ในน้ำ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=16341&Z=16384&pagebreak=0

ธรรมคืออธิกรณสมถะ (7)

[๘๘๐] ท่านทั้งหลาย ก็ธรรมเป็นเครื่องระงับอธิกรณ์ ๗ ประการเหล่านี้แล มาสู่อุเทศ.

คือ
พึงให้ระเบียบอันพึงทำในที่พร้อมหน้า ๑
พึงให้ระเบียบที่ยกสติขึ้นเป็นหลัก ๑
พึงให้ระเบียบที่ให้แก่ภิกษุผู้หายเป็นบ้าแล้ว ๑
ทำตามสารภาพ ๑
วินิจฉัยอาศัยความเห็นข้างมาก ๑
กิริยาที่ลงโทษแก่ผู้ผิด ๑
ระเบียบดังกลบไว้ด้วยหญ้า ๑
เพื่อสงบระงับอธิกรณ์ที่เกิดขึ้นๆ แล้ว.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=16393&Z=16406&pagebreak=0

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[๘๘๑] ท่านทั้งหลาย นิทานข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.

ธรรมคือปาราชิก ๔ สิกขาบท ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว
ธรรมคือสังฆาทิเสส ๑๓ สิกขาบท ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.
ธรรมคืออนิยต ๒ สิกขาบท ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.
ธรรมคือนิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐ สิกขาบท ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.
ธรรมคือปาจิตตีย์ ๙๒ สิกขาบท ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.
ธรรมคือปาฏิเทสนียะ ๔ สิกขาบท ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.
ธรรมคือเสขิยะทั้งหลาย ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้ว.
ธรรมคืออธิกรณสมถะ ๗ ประการ ข้าพเจ้ายกขึ้นแสดงแล้วแล.

สิกขาบทของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น มีเท่านี้ มาในพระปาติโมกข์ นับเนื่องในพระ
ปาติโมกข์ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน.
พวกเราทั้งหมดนี้แล พึงเป็นผู้พร้อมเพรียงกัน ร่วมใจกัน ไม่วิวาทกัน ศึกษาในพระปาติโมกข์นั้น เทอญ.
http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=02&A=16407

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ข้อมูลด้านบททั้งหมดนี้แสดงเรียงลำดับกันมาตั้งแต่ ช่วงต้น พระวินัยปิฎกเล่ม ๑ จนถึงจบ พระวินัยปิฎกเล่ม ๒
ซึ่งรวมกันได้ ๒๒๗ ข้อพอดี
4 + 13 + 2 + 30 + 92 + 4 + 75 + 7 = 227

ซึ่งจะเห็นได้ว่า
อนิยตะ ๒ ที่แสดงในเล่ม ๑ และ เสขิยะ ๗๕ ที่แสดงในเล่ม ๒ นี้
เป็นสิกขาบทที่มาสู่อุเทศทั้งนั้น

หลักฐานที่อื่นๆที่แสดงไว้ชัดเจนมากๆ ก็ยังมีอีก เช่น
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สุมังคลวิลาสินี
อรรถกถาทีฆนิกาย สีลขันธวรรค
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อปฐมปาราชิกขึ้นสู่สังคายนาแล้ว พระอรหันต์ ๕๐๐ องค์ก็ได้ทำคณสาธยาย
(สวดเป็นหมู่) โดยนัยที่ยกขึ้นสู่สังคายนาว่า เตน สมเยน พุทฺโธ ภควา เวรญฺชายํ วิหรติ เป็นต้น.
ในเวลาที่พระอรหันต์ ๕๐๐ องค์เหล่านั้นเริ่มสวด แผ่นดินใหญ่ได้เป็นเหมือน
ให้สาธุการไหวจนถึงน้ำรองแผ่นดิน.
พระธรรมสังคาหกเถระทั้งหลายยกปาราชิกที่เหลืออยู่ ๓ สิกขาบทขึ้นสู่สังคายนา
โดยนัยนี้เหมือนกัน แล้วตั้งไว้ว่า อิทํ ปาราชิกกณฺฑํ กัณฑ์นี้ชื่อปาราชิกกัณฑ์
ตั้งสังฆาทิเสส ๑๓ ไว้ว่า เตรสกณฺฑํ
ตั้งสิกขาบท ๒ ไว้ว่า อนิยต
ตั้งสิกขาบท ๓๐ ไว้ว่า นิสสัคคียปาจิตตีย์
ตั้งสิกขาบท ๙๒ ไว้ว่า ปาจิตตีย์
ตั้งสิกขาบท ๔ ไว้ว่า ปาฏิเทสนียะ
ตั้งสิกขาบท ๗๕ ไว้ว่า เสขิยะ
ตั้งธรรม ๗ ประการไว้ว่า อธิกรณสมถะ
ระบุสิกขาบท ๒๒๗ ว่า คัมภีร์มหาวิภังค์ ตั้งไว้ด้วยประการฉะนี้.
แม้ในเวลาเสร็จการสังคายนาคัมภีร์มหาวิภังค์ แผ่นดินใหญ่ก็ได้ไหวโดยนัยก่อนเหมือนกัน.

ที่มา
สุมังคลวิลาสินี
อรรถกถาทีฆนิกาย สีลขันธวรรค
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=9&i=1&p=1
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จะขอแสดงข้อมูลอื่นๆเพิ่มเิติมอีกดังนี้

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1
ที่มาของการสวดปาติโมกข์ นั้นมีดังนี้

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔
มหาวรรค ภาค ๑
อุโบสถขันธกะ

[๑๔๙] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จไป ณ ที่สงัด หลีกเร้นอยู่ ได้มีพระปริวิตกแห่ง
พระทัยเกิดขึ้นอย่างนี้ว่า ไฉนหนอเราพึงอนุญาตสิกขาบทที่เราบัญญัติแล้วแก่ภิกษุทั้งหลาย ให้
เป็นปาติโมกขุเทศของพวกเธอ ปาติโมกขุเทศนั้นจักเป็นอุโบสถกรรมของพวกเธอ.

http://84000.org/tipitaka/read/?4/149

2
จะสังเกตได้ว่า ทุกสิกขาบทที่มาในปาฏิโมกข์ จะขึ้นต้นด้วยคำว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:”
ดังที่ได้แสดงตัวอย่างใน สิกขาบท ๒๒๗ ในพระไตรปิฎกสองเล่มแรกไปแล้ว

ซึ่งสามารถตรวจสอบได้จาก link คำค้นนี้
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/tipitaka_seek.php?text=%C2%A1%CA%D4%A1%A2%D2%BA%B7&book=1&bookZ=45
จะเห็นได้ว่า มีปรากฏแต่เพียงใน มหาวิภังค์ และ ภิกขุณีวิภังค์เท่านั้น

ส่วนสิกขาบทที่มานอกพระปาติโมกข์ จะไม่มีคำว่า “พึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้”
เช่น เรื่องวุฑฒบรรพชิต ที่ปรากฏในพระวินัยเล่ม ๕ มหาวรรค ภาค ๒
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=2520&Z=2557

วุฑฒบรรพชิต คืองพระสุภัททวุฑฒบรรพชิต ผู้กล่าวจาบจ้วงธรรมวินัย หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพาน
ก่อนที่จะมีการทำปฐมสังคายนา
http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=07&A=7298&Z=7369

3
อนึ่งมีผู้สงสัยว่า ปาฏิโมกข์ ๒๒๗ นั้น ถ้าไม่ได้สวด
แต่รักาษาอยู่จะผิดไหม ตอบว่า ผิดและต้องอาบัตินะครับ
-----------------------------------------------------------------------------------------
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงสวดปาติโมกข์ย่อ รูปใดสวด ต้องอาบัติทุกกฏ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=04&A=4420&Z=4480
-----------------------------------------------------------------------------------------

4
กรณีเสขิยวัตร ๗๕ นี้
บางท่านได้กล่าวในเชิงว่า ไม่เกี่ยวกับ โลภะ โทสะ โมหะ
เป็นแต่เพียงศีลที่ควบคุมมารยาทให้เกิดความเลื่อมใสแก่ชุมชนเท่านั้น
และไม่ใช่ข้อสำคัญสำหรับทางสู่ความเป็นอริยะ

ตอบว่า ไม่จริงเลย แท้ที่จริง การล่วง อนิยตะ ๒ และ เสขิยะ ๗๕
นั้นเนื่องมาแต่ จิตเป็นเหตุก่อนทั้งนั้น และการสวดและรักษาศีล
เหล่านี้ก็เป็นทางและเป็นข้อระวังคือสำรวม ของพระเสขะผู้ศึกษาอยู่
ผู้ดำเนินไปตามทางตรง
ดังหลักฐานว่า

-----------------------------------------------------------------------------

[๑๒๓๖] ถามว่า อนิยต ๒ เกิดด้วยสมุฏฐานเท่าไร?

ตอบว่า อนิยต ๒ เกิดด้วยสมุฏฐาน ๓ คือ
บางทีเกิดแต่กายกับจิต มิใช่วาจา ๑
บางทีเกิดแต่วาจากับจิต มิใช่กาย ๑
บางทีเกิดแต่กาย ๑ วาจา และจิต ๑.

[๑๒๔๐] ถามว่า เสขิยะ ๗๕ เกิดด้วยสมุฏฐานเท่าไร?
ตอบว่า เสขิยะ ๗๕ เกิดด้วยสมุฏฐาน ๓ คือ
บางทีเกิดแต่กายกับจิต มิใช่วาจา ๑
บางทีเกิดแต่วาจากับจิต มิใช่กาย ๑
บางทีเกิดแต่กาย วาจา และจิต ๑.

พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๘ ปริวาร
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=08&A=12482&Z=12602

วิเคราะห์เสขิยะ

[๑๐๔๔] คำใดที่เรากล่าวไว้ว่าเสขิยะดังนี้ ท่านจงฟังคำนั้น ดังจะกล่าว
ต่อไป. ข้อนี้เป็นเบื้องต้น เป็นข้อประพฤติ เป็นทางและเป็นข้อระวัง
คือสำรวม ของพระเสขะผู้ศึกษาอยู่ ผู้ดำเนินไปตามทางตรง สิกขาทั้งหลาย
เช่นด้วยสิกขานั้นไม่มี เพราะเหตุนั้น สิกขานั้นจึงเรียกว่า เสขิยะ.

พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๘ ปริวาร
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=8&A=8956&Z=9006&pagebreak=0

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 16:33:48

ความคิดเห็นที่ 1

จขกท คะ ไม่ทราบเข้าไปดูวีดีโอนี้หรือยังคะ
พระอาจารย์ท่านตอบกระทู้ที่คุณตั้งไว้ค่ะ
เห็นมีคนเอาไปแปะไว้ค่ะ......

พอดีเพิ่งได้ไปดูวีดีโอเมื่อวาน
พระอาจารย์ได้ชี้แจงประเด็นนี้ ในวีดีโอ ชั่วโมงที่ 2 นาทีที่6 2.06.00

ลองเข้าไปพิจารณาในนี้ได้
ชมก่อนตัดสิน นะครับ

http://media.watnapahpong.org/video/GSKOY7WK7MAX/%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%84%E0%B9%88%E0%B8%B3%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%8C-11-%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%A2-2554

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 16:47:50

ความคิดเห็นที่ 2

ผมได้รับแจ้งจากเพื่อนสมาชิกบางท่านแล้วล่ะครับ

จะขอสนทนาตอบกลับ ในประเด็นหลักส่วนแรกก่อนดังนี้นะครับ

----------------------------------------------------------------------------------------

2:09:04
ผู้ถาม ได้เริ่มถามกรณี เลข ๑๕๐ เป็นช่วงกลางพุทธกาล แต่เมื่อถึงสิ้นพุทธกาลได้มีการบัญญัติเพิ่มจนครบ ๒๒๗ ข้อ

2:09:25
ท่านพระคึกฤทธิ์ กล่าวปฏิเสธว่า “บัญญัติเพิ่มมา ๒๒๗ ข้อ ไม่มีในพุทธวจนะ ขอพระสูตรมาสิ”

----------------------------------------------------------------------------------------
ประเด็นเรื่องท่านพระคึกฤทธิ์ ปฏิเสธสาวกภาษิต
และพระมหาเถระภาษิตในที่ปฐมสังคายนา ๕๐๐ ท่าน ผมขอข้ามไปก่อน
----------------------------------------------------------------------------------------

และ จะขอชี้แจงต่อประเด็นนี้ด้วย ข้อมูลที่ยกมาตั้งในกระทู้นี้นะครับ ว่า

ปาฏิโมกข์ทั้ง ๒๒๗ ข้อ แสดงไว้ในพระไตรปิฎกสองเล่มแรกตามเนื้อหัวข้อกระทู้
และแสดงให้เห็นว่า อนิยตะ ๒ และ เสขิยะ ๗๕ นั้น
เป็นพุทธบัญญติที่ทรงให้ยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดง
และสิกขาบทเหล่านี้เป็นสิกขาบทที่มาสู่อุเทศทั้งนั้น

จะสังเกตได้ว่า ทุกสิกขาบทที่มาในปาฏิโมกข์ จะขึ้นต้นด้วยคำว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:”

ส่วนสิกขาบทที่มานอกพระปาติโมกข์
จะไม่มีคำว่า “พึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้”

ดังที่ได้ยกหลักฐานมาแสดงไว้แล้วนะครับ

แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 17:13:56

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 17:06:00

ความคิดเห็นที่ 3

ที่ท่านชี้แจงในคลิป ก็ไม่เห็นจะแสดงหลักฐานเหตุผลอะไรเลยนะครับ

-พอมีหลักฐานมาในพระบาลีจริง
ท่านกลับบอกว่า เป็น"ของแต่งใหม่"? เสียอย่างนั้นเลย??

-หลักฐานหลักการอื่นๆ ท่านก็ฟันธงเฉยเลย "ไม่ยอมรับ"

อย่างเรื่องการอ่านภาษาบาลี
ท่านกลับบอกว่า แบบของท่านต่างหากถึงจะถูก ... ...?

question

สรุปคือ
ท่านจะอ้างพระสูตรไม่กี่พระสูตร ซึ่งเป็นการตรัสในช่วงกลางพุทธกาล
มาแย้งกับ พุทธพจน์ทั้งหลายที่มีอยู่ชัดเจนยิ่ง ในพระวินัย เนี่ยนะครับ???

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 17:50:56

ความคิดเห็นที่ 5

จากคุณ : kingkiev

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 19:00:52

ความคิดเห็นที่ 6

จุดขายของพระท่านนี้คือ พุทธพจน์ พุทธพจน์ พุทธพจน์

ให้ตายสิ ถ้าจะอ้างกันจริงๆ ไตรปิฏกทั้งหมด ไม่มีจากพุทธพจน์เลย มีแต่จากคำเล่าของพระอานนท์ กับพระอรหันต์รวบรวมไว้

หรือถ้าแน่จริงก็ต้องอ่านจากบาลีดั้งเดิม แล้วตีความเองถึงจะเก่งจริง
เพราะไอ้ที่อ่านฉบับแปลหลายๆเล่ม ว่ากันตามตรงมันก็ถูกแปล-ตีความไปตั้งหลายที

ตำราหลายเล่มอย่างอรรถกถา อภิธัมมัตถสังคถ หรือวิสุทธิมรรค
ซึ่งถูกตีความย่อยให้เข้าใจง่ายขึ้นบ้างแล้ว "ปัญญา"ของคนสมัยนี้ยังไม่สามารถดูดซึมให้เข้าใจได้ลึกซึ้งเลย
โธ่.....แล้วจะเอาแต่ตีความด้วยตัวเองจากพุทธพจน์................

ปล.จริงอย่าง คห.3 ว่ามา
เหมือนท่านจะรู้พระสูตรอยู่ซักส่วนนึงจากทั้งหมด แล้วก็เอาตีความนู่น นี่ นั่นไปหมด
ถ้าเจออะไรที่นอกเหนือจากที่"ตัวเองรู้" ก็จะบอกว่าไม่ใช่พุทธพจน์ไปซะหมด
แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 19:14:22

จากคุณ : ~หูว เสี่ยวผิง~

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 19:08:20

ความคิดเห็นที่ 7

(จริงๆก็ทั้ง ๒๒๗ นั่นแหละ ที่ข้างบนท่านก็อธิบายไว้อย่างละเอียดแล้ว พึงพิจารณาได้เลยครับ)

แต่เอาในส่วนที่เห็นง่ายๆก่อนก็ได้ (ขอยกที่เห็นได้ง่าย มาเสริมไว้อีกทีเป็นเบื้องต้นนะครับ)

แค่ส่วนของ อนิยต ๒ (ซึ่งไม่รวมอยู่ใน 150 แบบของวัดนาป่าพง)
นี่ก็ขัดแย้งเห็นๆแล้วนะครับ

"พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ปาติโมกขุเทศนี้มี ๕ คือ ภิกษุสวดนิทานจบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๑.
สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ จบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท...
... สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓
สวดอนิยต ๒ จบแล้ว พึงสวด อุเทศที่เหลือด้วยสุตบทนี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๔.
... ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุเทศ ๕ นี้แล."
(พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔ มหาวรรค ภาค ๑)

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย" ชัดเจนอย่างนี้จะปฏิเสธอย่างไรได้ครับ?
แค่นี้ "ทฤษฎี 150" ก็ล่มแล้วนะครับ
แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 19:20:06

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 19:17:38

ความคิดเห็นที่ 8

พอดีท่าน ~หูว เสี่ยวผิง~ กล่าวขึ้นมา ผมก็นึกขึ้นได้

วันก่อนเห็นท้ายรถ ที่จอดอยู่ตามที่ทั่วๆไป
มีสติ๊กเกอร์ พุทธวจน แปะไว้อยู่ท้ายรถด้วย ตัวเบ้อเริ่ม

เหมือนที่พระคึกฤทธิ์ตั้งไว้ข้างหน้า ตอนตอบปัญหาเลย

ดูๆไป มันก็อดคิดไม่ได้ว่า เหมือนเป็น แบรนด์สินค้า ยังไงยังงั้นเลย

จะว่าไป มันชวนให้นึกไปถึง อย่างพวกโลโก้
"DMC the only one" ที่แพร่หลายแปะอยู่ ทุกวันนี้

นี่ต่อๆไปไม่รู้จะเป็นยังไงอีก
แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 19:28:43

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 19:24:27

ความคิดเห็นที่ 9

คงไม่แบ่งฝ่ายกันนะครับ
ผมมีความเห็นว่าทั้งในพุทธกาลและปัจุบันความขัดแย้งกันทำได้ด้วยการสังคายนาเท่านั้น ไม่มีมาเถียงกันนอกรีตอย่างนี้หรอก
ทำไปเพื่ออะไรครับ..
อยากแยก
คิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งอ่อนด้อยปัญญา
เรามีพระที่ทรงคุณวุฒิจำพระไตรปิฏกได้ทุกวรรคทุกบรรทัดหลายท่านแต่ท่านก็มิอาจเอื้อมขัดมติ มหาเถระทั้งหลาย
ขอให้ท่านทั้งหลายพิจารณาและช่วยตอบคำถามว่าท่านทำเพื่ออะไร..................................................................................
แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 19:34:04

จากคุณ : มันตรัย2009

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 19:31:00

ความคิดเห็นที่ 10

ตาม หลักฐาน คือ ปฐมสังคายนา ตามที่พระเถระ ร่วมสมัย กับ พระบรมศาสดา ท่าน "รักษา วินัย ที่พระบรมศษสดา ทรงบัญญัติ" มา นั้น

--- ช่วย แสดงหลักฐาน ชั้น ปฐมภูมิหน่อยว่า " เกิน 150 ไปเท่าไหร่?" ---

จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b)

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 20:25:53

ความคิดเห็นที่ 11

ผมเชื่อตามนี้ ครับ

อัตถิ โลเก สมณะ พราหมณา สัมมัคคตา สัมมาปฏิปันนา เย อิมัญจ โลกัง ปรัญจ โลกัง สยัง อภิญญา สัจฉิกัตวา ปเวเทนตีติ

จากคุณ : P2wichai

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:06:46

ความคิดเห็นที่ 12

ปกติสวดกัน ๒๒๗ ได้แก่

ปาราชิก ๔
สังฆาทิเสส ๑๓
อนิยต ๒
นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐
ปาจิตตีย์ ๙๒
ปาฏิเทสนียะ ๔
เสขิยะ ๗๕
อธิกรณสมถะ ๗

=================================================

วัดนาป่าพง สวด 150 ได้แก่

ปาราชิก ๔
สังฆาทิเสส ๑๓
นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐
ปาจิตตีย์ ๙๒
ปาฏิเทสนียะ ๔
อธิกรณสมถะ ๗

ตัด

อนิยต ๒
เสขิยะ ๗๕

=================================================

จาก #7

วันอุโบสถ ๒

             [๑๖๖] ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลายได้มีความปริวิตกว่า วันอุโบสถมีเท่าไรหนอ แล้ว
กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
วันอุโบสถนี้มี ๒ คือ อุโบสถมีในวัน ๑๔ ค่ำ อุโบสถมีในวัน ๑๕ ค่ำ ดูกรภิกษุทั้งหลาย วัน
อุโบสถ ๒ นี้แล.

การทำอุโบสถ ๔ อย่าง
             ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลายได้มีความปริวิตกว่า การทำอุโบสถมีเท่าไรหนอแล แล้วกราบทูล
เรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย การ
ทำอุโบสถนี้มี ๔ คือ การทำอุโบสถเป็นวรรคโดยไม่เป็นธรรม ๑ การทำอุโบสถพร้อมเพรียงโดย
ไม่เป็นธรรม ๑ การทำอุโบสถเป็นวรรคโดยธรรม ๑ การทำอุโบสถพร้อมเพรียงโดยธรรม ๑.
             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในการทำอุโบสถ ๔ อย่างนั้น การทำอุโบสถนี้ใดเป็นวรรคโดยไม่
เป็นธรรม การทำอุโบสถเห็นปานนั้น ไม่ควรทำ และเราก็ไม่อนุญาต.
             ในการทำอุโบสถ ๔ อย่างนั้น การทำอุโบสถนี้ใด ที่พร้อมเพรียงโดยไม่เป็นธรรม การทำ
อุโบสถเห็นปานนั้นไม่ควรทำ และเราก็ไม่อนุญาต.
             ในการทำอุโบสถ ๔ อย่างนั้น การทำอุโบสถนี้ใด เป็นวรรคโดยธรรม การทำอุโบสถเห็น
ปานนั้นไม่ควรทำ และเราก็ไม่อนุญาต.
             ในการทำอุโบสถ ๔ อย่างนั้น การทำอุโบสถนี้ใดที่พร้อมเพรียงโดยธรรม การทำอุโบสถ
เห็นปานนั้นควรทำ และเราก็อนุญาต.
             ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแหละพวกเธอพึงทำในใจว่า จักทำอุโบสถกรรมชนิดที่
พร้อมเพรียงโดยธรรม ดังนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพึงศึกษาอย่างนี้แล.

ปาติโมกขุเทศ ๕

             [๑๖๗] ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลาย ได้มีความปริวิตกว่า ปาติโมกขุเทศมีเท่าไรหนอ แล้ว
กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ปาติโมกขุเทศนี้มี ๕ คือ

ภิกษุสวดนิทานจบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๑.


สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ จบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติ
โมกขุเทศที่ ๒.


สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ จบแล้วพึงสวดอุเทศที่เหลือด้วย
สุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๓.


สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ สวด อนิยต ๒ จบแล้ว พึงสวด
อุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๔.


สวดโดยพิสดารหมด เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๕.


ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุเทศ ๕ นี้แล.

ทรงห้ามสวดปาติโมกข์ย่อ
             สมัยต่อมา ภิกษุทั้งหลายทราบว่า พระผู้มีพระภาคทรงอนุญาตการสวดปาติโมกข์ย่อ ดังนี้
จึงสวดปาติโมกข์ย่อทุกครั้ง. ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาค
รับสั่งห้ามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงสวดปาติโมกข์ย่อ รูปใดสวด ต้อง
อาบัติทุกกฏ.

ทรงอนุญาตให้สวดปาติโมกข์ย่อเมื่อมีอันตราย
             สมัยต่อมา ณ อาวาสแห่งหนึ่งในโกศลชนบท คนชาวดงได้มาพลุกพล่านในวันอุโบสถ.
ภิกษุทั้งหลายไม่อาจสวดปาติโมกข์โดยพิสดาร จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มี
พระภาคทรงอนุญาตแก่ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อมีอันตราย เราอนุญาตให้สวด
ปาติโมกข์ย่อ.
อันตราย ๑๐ ประการ
             สมัยต่อมา พระฉัพพัคคีย์ แม้เมื่ออันตรายไม่มี ก็สวดปาติโมกข์ย่อ. ภิกษุทั้งหลายจึง
กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งห้ามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เมื่อไม่มีอันตราย ภิกษุไม่พึงสวดปาติโมกข์ย่อ รูปใดสวด ต้องอาบัติทุกกฏ.
             เมื่อมีอันตราย เราอนุญาตให้สวดปาติโมกข์ย่อ.
             อันตรายในเรื่องนั้นเหล่านี้ คือ
                          ๑. พระราชาเสด็จมา
                          ๒. โจรมาปล้น
                          ๓. ไฟไหม้
                          ๔. น้ำหลากมา
                          ๕. คนมามาก
                          ๖. ผีเข้าภิกษุ
                          ๗. สัตว์ร้ายเข้ามา
                          ๘. งูร้ายเลื้อยเข้ามา
                          ๙. ภิกษุอาพาธหนักจะถึงเสียชีวิต
                          ๑๐. มีอันตรายแก่พรหมจรรย์
             ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้สวดปาติโมกข์ย่อในเพราะอันตรายเห็นปานนี้ เมื่อไม่มี
อันตราย ให้สวดโดยพิสดาร.

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ บรรทัดที่ ๔๔๒๐ - ๔๔๘๐. หน้าที่ ๑๘๑ - ๑๘๓.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=4&A=4420&Z=4480&pagebreak=0

========================================================

พระพุทธเจ้ากำหนดให้สวด อนิยต ๒

วัดวัดนาป่าพง ไม่สวดอนิยต ๒

แสดงว่า ไม่เป็นไปตามพระวัจนะ

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:47:03

ความคิดเห็นที่ 13

ถ้าจะสวดแค่ 150 ต้องสวดอะไรบ้าง

มีข้อแม้ว่า ต้องสวด

สวดปาราชิก ๔

สวดสังฆาทิเสส ๑๓

อนิยต ๒

เพราะพระวัจนะกำหนดไว้แล้ว

อีก ๑๓๑ ข้อเอามาจากหมวดไหน

=======================================================

(เพิ่มเติม)

วิสุทธิ ๕

[๑๑๘๐] อุ. วิสุทธิมีเท่าไร พระพุทธเจ้าข้า?
             พ. ดูกรอุบาลี วิสุทธินี้ มี ๕ อย่าง ๕ อย่างอะไรบ้าง? คือ:-
สวดนิทานแล้ว นอกนั้นสวดด้วยสุตบท นี้จัดเป็นวิสุทธิที่ ๑

สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ แล้ว นอกนั้นสวดด้วยสุตบท นี้จัดเป็นวิสุทธิที่ ๒

สวดนิทาน ปวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ แล้ว นอกนั้นสวดด้วยสุตบท นี้จัดเป็นวิสุทธิที่ ๓

สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ สวดอนิยต ๒ แล้ว นอกนั้นสวดด้วยสุตบท นี้จัดเป็นวิสุทธิที่ ๔

สวดโดยพิสดารทีเดียว จัดเป็นวิสุทธิที่ ๕


ดูกรอุบาลี วิสุทธิ ๕ อย่าง นี้แล.

             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๘ บรรทัดที่ ๑๑๑๔๔ - ๑๑๑๖๒. หน้าที่ ๔๒๗ - ๔๒๘.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.phpB=8&A=11144&Z=11162&pagebreak=0

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 22:07:29

ความคิดเห็นที่ 14

กระทู้นี้ ยกให้บรรดาหลวงพี่ และอดีตมหาล้วน ๆ

จากคุณ : รถเรณู

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 01:05:49

ความคิดเห็นที่ 15

"อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี
ที่เราแสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่พวกเธอทั้งหลาย
ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลาย
โดยกาลล่วงไปแห่งเรา"

พระพุทธเจ้าเป็นผู้บัญญัติ นะครับ ไม่ใช่สาวกมาบัญญัติ

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 08:39:30

ความคิดเห็นที่ 16

----"อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี
ที่เราแสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่พวกเธอทั้งหลาย
ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลาย
โดยกาลล่วงไปแห่งเรา"

พระพุทธเจ้าเป็นผู้บัญญัติ นะครับ ไม่ใช่สาวกมาบัญญัติ------

คุณ ซุ้มเฟื่องฟ้าครับ ที่คุณยกบาลีมานั่นพระพุทธเจ้าท่านกล่าวถูกต้องแล้วครับ
พระคึกฤทธิ์นี่เป็นพระพุทธเจ้าหรือครับ ถึงจะมาบัญญัติพระวินัยใหม่

เฮ้อ เหนื่อยครับ

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 10:34:18

ความคิดเห็นที่ 17

#16
ทำไมเข้าใจยาก จังเลยนะครับ

ผมก็เห็นท่านแสดงความคิดเห็นได้ดี เป็นผู้มีเหตุมีผล

ขอหลักฐานหน่อยครับ ที่บอกว่าพระอาจารย์คึกฤทธิ์บัญญัติพระวินัยใหม่

ท่านก็เอามาจากพระไตรปิฎกนี่แหละ

ท่านเน้นหลักมหาปเทศ 4 ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ลองศึกษาดู

ถ้าท่านยกพุทธวจนมา ก็ลองเอามาตรวจสอบ ดูในธรรมวินัยซิครับ

แต่ต้องตรวจสอบ ในธรรมและวินัยที่ พระพุทธเจ้าบัญญัตินะครับ

ไม่ใช่สาวกบัญญัติเพิ่มมา

พระอาจารย์คึกฤทธิ์ ท่านจะยกแต่พุทธวจนมาตอบ

พระพุทธเจ้าพูดว่าอย่างนี้ เคยตรัสอย่างนี้ กับคนนี้ เป็นต้น

ไม่มีการบัญญัติเพิ่มมา ถ้าไม่แน่ใจก็เอาคำของท่านตรวจสอบตามหลักมหาปเทศ 4

ท่านจะเชื่อหรือไม่ ดูในคลิป ที่ท่านบรรยายดูก็ได้

และท่านก็พูดไว้หลายครั้ง ให้เราช่วยกันตรวจสอบด้วย

ตอนนี้มีโปรแกรมตรวจค้นพระไตรปิฎก

สามารถค้นได้รวดเร็วขึ้น มีเทียบสำนักอื่นๆ และบาลีด้วย

ในประเด็น กระทู้นี้ ก็หา ในส่วนที่พระพุทธเจ้า บัญญัติมาแสดงให้ได้ก็แล้วกัน

ไม่ใช่ยกที่สาวกบัญญัติ มาอ้าง

"อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี
ที่เราแสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่พวกเธอทั้งหลาย
ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลาย
โดยกาลล่วงไปแห่งเรา"

ทรงพูดไม่ขัดแย้งกันเลย

พระพุทธองค์ทรงพูด ด้วยคำทั้งหมด นับแต่วันตรัสรู้
จนถึงปรินิพพาน สอดรับเข้ากันเป็นประการเดียวทั้งหมด

ภิกษุทั้งหลาย !

นับตั้งแต่ราตรี ที่ตถาคตได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ
จนกระทั่งถึงราตรี ที่ตถาคตปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ

ตลอดเวลาระหว่างนั้น

ตถาคตได้กล่าวสอนพร่ำสอน แสดงออก ซึ่งถ้อยคำใด ถ้อยคำเหล่านั้นทั้งหมด
ย่อมเข้ากันได้โดยประการเดียวทั้งสิ้น ไม่แย้งกันเป็นประการอื่นเลย

- อิติ วุ. ขุ. 25 / 321 / 293

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 11:10:03

ความคิดเห็นที่ 18

พระดำรัสของพระบรมศาสดาไม่ขัดแย้งกัน

มีแต่"ดำรัส" ของพระอาจารย์คึกฤทธิ์ ที่ขัดแย้งกับพระบรมศาสดา

และผมก็ยังสงสัยอยู่ว่า มีใครในที่นี้กำลังอ้าง สาวกบัญญัติอยู่บ้าง

ผมก็เห็นแต่ละท่านอ้างพุทธบัญญัติทั้งนั้น

ปาราชิก ๔ สังฆาทิเสส ๑๓ อนิยต ๒ นิสสัคคีย์ ๓๐ ปาจิตตีย์ ๙๒ ฯลฯ ทั้งหมดนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงบัญญัติทั้งนั้น และทรงบอกว่า "ก็พวกเธอพึงยกสิกขาบทขึ้นแสดงอย่างนี้ว่า"

ไม่เห็นมีใครไปอ้างสาวกบัญญัติที่ไหนเลยนี่ครับ??

และผมก็กำลังสงสัยอย่างที่หลายๆท่านบอกว่า ทางวัดนาป่าพง ไม่สวดอนิยต ๒ นี่จริงไหมครับ ศิษย์ท่านพระึคึกฤทธิ์ช่วยยืนยันที ถ้าจริง ก็แสดงว่าขัดกับพุทธวัจนะแล้วล่ะครับ
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 11:31:20
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 11:29:42

จากคุณ : chohokun

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 11:26:22

ความคิดเห็นที่ 19

คุณซุ้มเฟื่องฟ้าตอบผมหน่อยสิครับว่า

[๑๖๗] ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลาย ได้มีความปริวิตกว่า ปาติโมกขุเทศมีเท่าไรหนอ แล้ว
กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ปาติโมกขุเทศนี้มี ๕ คือ ภิกษุสวดนิทานจบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๑.
สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ จบแล้ว พึงสวดอุเทศที่เหลือด้วยสุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๒.
สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ จบแล้วพึงสวดอุเทศที่เหลือด้วย สุตบท นี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๓.
สวดนิทาน สวดปาราชิก ๔ สวดสังฆาทิเสส ๑๓ สวดอนิยต ๒ จบแล้ว พึงสวด อุเทศที่เหลือด้วยสุตบทนี้เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๔.
สวดโดยพิสดารหมด เป็นปาติโมกขุเทศที่ ๕.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปาติโมกขุเทศ ๕ นี้แล.

การจะสวด อนิยต 2 ข้อ หรือไม่ต้องสวดนี่ เป็นพุทธบัญญัติ หรือสาวกบัญญัติครับ !!!!!

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 11:30:54

ความคิดเห็นที่ 20

----ขอหลักฐานหน่อยครับ ที่บอกว่าพระอาจารย์คึกฤทธิ์บัญญัติพระวินัยใหม่-----

ก็ตามหลักฐานข้างบน #19 ไงครับ

สาวกรูปไหนในปัจจุบัน บัญญัติว่าไม่ต้องสวด อนิยต 2 ข้อหล่ะครับ
ใช่สาวกที่ชื่อคึกฤทธิ์รึเปล่าครับ

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 12:03:30

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 11:45:49

ความคิดเห็นที่ 21

ในเรื่อการสวดปาฏิโมกข์ 150 ข้อถ้วน
ให้ทุกท่านเข้าไปดูและศึกษาข้อมูลของวัดนาป่าพงได้ที่http://sites.google.com/site/watnappdownload01/
มีข้อมูลประกอบพร้อม เนื่องจากมีไฟล์ภาพขนาดใหญ่ หลายภาพ และ วีดีโอ

ถ้ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง ก็ทำเป็นหนังสือเปิดผนึกถึงทางวัดได้เลยเพื่อประโยชน์ ต่อพุทธศาสนา พอจ.คึกฤทธิ์ ท่านเปิดกว้างเสมอ
แต่ขอข้อมูลที่ไปยืนยันต้องเป็นพุทธวจน จริงๆ
เอาพระไตรปิฎก หรือโปรแกรมไปเปิดยืนยันกันได้เลย ตามที่ พอจ.บอกเมื่อค่ำวันเสาร์

ตามความคิดเห็นผมนะ ถ้าท่านคิดว่า ควรจะสวด 227 ก็ทำเป็นเวบ
พร้อมข้อมูลให้ประกอบ เหมือนที่วัดนาป่าพงทำน่าจะเป็นประโยชน์ มากกว่าเพื่อให้คนอื่นที่ยังไม่ทราบได้ทราบด้วย................................
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 12:14:20
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 12:13:14
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 12:12:25

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 12:11:16

ความคิดเห็นที่ 22

คุณซุ้มเฟื่องฟ้า ยังไม่ตอบคำถามผมเลยครับ ข้อ#19, 20

ผมมาทวงคำตอบ และจะทวงไปเรื่อยจนกว่าจะได้คำตอบจากคุณ

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 12:18:11

ความคิดเห็นที่ 23

อย่าตื้อผมซิครับ ผมกลัวหลงรักคุณ

ไฟล์มันใหญ่โหลดดูเอาเองนะครับ

ไฟล์ 6/6 ( ปาฏิโมกขุเทศ มีทั้งหมด 5 แบบ ) [ 150 file 6/6 ] »

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 12:26:05

ความคิดเห็นที่ 24

ปลวกที่วัดที่ไปวันก่อน มันชอบกินหนังสือธรรมะมากเลย หนังสืออื่นมันไม่ชอบกิน หนังสือห่อนึงมี 30 เล่ม มันกินตรงกลาง เจาะตรงกลาง เหลือริม ๆ ไว้ เดินผ่าน 3-4 ครั้ง ก็คิดว่าเป็นห่อหนังสือธรรมะ ค้อมตัวด้วยความนอบน้อม กว่าจะรู้ว่าค้อมตัวให้จอมปลวกก็ตั้งนาน

ถ้าท่านใดเห็นนอกเรื่อง รกกระทู้ กรุณาลบได้ตามสะดวก ข้าพเจ้าไม่มีความหมองมัวอกุศลใด ๆ เลย

จากคุณ : มดละเอียด

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 12:57:47

ความคิดเห็นที่ 25

# 23 แอบฮานะคะ ขำเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 13:15:14

ความคิดเห็นที่ 26

#23
กรุณา อย่างเบี่ยงประเด็น
คำตอบมีอยู่แค่สั้นๆว่า

บัญญัติให้สวด อนิยต 2 ข้อ เป็นพุทธบัญญัติหรือไม่
แล้วที่พระคึกฤทธิ์ บอกว่า อนิยต 2 ข้อ ไม่ต้องสวด นี่ เป็นสาวกบัญญัติหรือไม่หรืออะไรบัญญัติครับ!!! ขึ้นชื่อว่า สาวก แล้วเค้านอบน้อมพระพุทธ นอบน้อมพระธรรม นอบน้อมพระสงฆ์ อันนี้ไม่รู้จะเรียกสาวกหรืออะไรดีครับ

กรรมที่ ทำให้สงฆ์ทำสังฆกรรม เช่นสวดปาติโมกข์ร่วมกันไม่ได้นี่ เป็นครุกรรม ห้ามมรรค ห้ามผล ตกนรกขั้นต่ำสุด เหมือนพระเทวทัตเลยนะครับ

อนันตริยกรรม 5 ประการ ได้แก่
1. มาตุฆาต คือฆ่ามารดา
2. ปิตุฆาต คือฆ่าบิดา
3. อรหันตฆาต คือฆ่าพระอรหันต์
4. โลหิตุปบาท คือทำร้ายพระพุทธเจ้าให้ห้อพระโลหิต
5. สังฆเภท คือทำลายสงฆ์ให้แตกแยกกัน

เป็นเรื่องร้ายแรงที่ห้ามสวรรค์ ห้ามมรรคผลนิพพานในปัจจุบันชาติทีเดียว

กรุณาอย่ามาบอกว่า ไฟล์มันใหญ่ โหลดไม่ไหว ให้ไปอ่านเอง
แค่ตอบสั้นๆว่าอะไร เป็นพุทธบัญญัต แค่นี้ก็พอครับ
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 13:18:07

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 13:16:05

ความคิดเห็นที่ 27

เราว่าคำตอบมันอยู่ในไฟล์ที่คุณซุ้มเฟื่องฟ้าแปะไว้แล้วใน คคห ที่ 23
แค่คุณคลิ๊กเข้าไปคุณก็ได้อ่านแล้วค่ะ

พยายามช่วยๆกันหน่อยนะคะคุณอย่ามารู้จัก

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 13:43:01

ความคิดเห็นที่ 28

อ้าววว ทำไม "ไมกล้าบอก" ล่ะค่ะ งง

ของจริง ของแท้ ทำไมต้องเกี่ยงงอน กล้าพูด กล้าแสดงสิคะ

กรุณาตอบบัดเดี่ยวนี้ ท่านซุ้มเฟืองฟ้า อย่างอแง :-)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 14:04:42

ความคิดเห็นที่ 29

ไม่กล้าตอบในนี้ เพราะละอายใจมั้งครับ ผมเข้าไปอ่านแล้วหล่ะครับ
แล้วลอกบางส่วนที่เขียนเกี่ยวกับอนิยต มาให้ดูก็แล้วกัน เพราะเป็นไฟล์รูปภาพ copy คำพูดตรงๆมาลงไม่ได้ ต้องพิมพ์ตาม

""""""การสวดโดยย่อ=ปาติโมกขุเทศที่ ๑-๔
การสวด อนิยต ๒

กรณีที่ ๑
สมควร นำไปสวดรวมกับปาฏิโมกข์พิสดารเพราะ
กรณีสวดพร้อมกับ ปาราชิก ๔ และสังฆาทิเสส ๑๓
ในปาติโมกขุเทศที่๔ อนิตย ๒ ข้อนั้น คล้ายคลึงกับอาบัติสังฆาทิเสส ๔ ข้อสุดท้าย ที่ยังไม่มีการปรับอาบัติ จนกว่าจะมีการโจทก์

ในกรณีนี้ จะรวมเป็น ๑๕๒ ข้อ

กรณีที่๒
ไม่สมควร นำไปสวดรวมกับปาฏิโมกข์พิสดารเพราะ

-ความเป็นไปได้แบบที่๑
ในปาติโมกขุเทศที่ ๑-๔ เป็นการสวดโดยย่อ
ไม่ได้หมายความว่าอนิยต ๒ จะต้องมีอยู่ในการสวดเต็ม
ซึ่งเป็นการตีความและตัดสินจากพระสูตรเดียวเท่านั้น
ต้องใช้หลักมหาปเทส๔

-ความเป็นไปได้แบบที่๒
ในการสวดโดยพิสดารที่เป็นการสวดเต็ม มีการปรับอาบัติโดยตรง
ในส่วนของอาบัติปาจิตตีย์(เรื่องการนั่งในที่ลับตากับมาตุคามผู้เดียว)
จึงไม่ต้องมีการสวดอนิยต ๒ อีก ซึ่งยังไม่ปรับอาบัติในทันที
ในกรณีนี้ จะรวมเป็น๑๕๐ ข้อ"""""

เดิมเชื่อว่าสวด 150 ตอนนี้พอมีคนมาแย้งหลักฐานว่าไม่จริง ก็บอกว่า 150 ก็ได้ 152 ก็ได้แล้วแต่ตีความ ตกลงจะเอายังไงกันแน่ครับ

ที่บอกว่า "ความเป็นไปได้แบบที่๑ ในปาติโมกขุเทศที่ ๑-๔ เป็นการสวดโดยย่อ ไม่ได้หมายความว่าอนิยต ๒ จะต้องมีอยู่ในการสวดเต็ม"

นี่ใช้อะไรสรุปครับ ถ้าอนิยต ๒ มีในการสวดแบบย่อ แล้วจะไม่มีในการสวดเต็มได้อย่างไร

ที่บอกใน ความเป็นไปได้แบบที่๒ ว่า "ในการสวดโดยพิสดารที่เป็นการสวดเต็ม มีการปรับอาบัติโดยตรง ในส่วนของอาบัติปาจิตตีย์(เรื่องการนั่งในที่ลับตากับมาตุคามผู้เดียว) จึงไม่ต้องมีการสวดอนิยต ๒ อีก"

พูดเอง เออเองอีกแล้วนะครับ พระพุทธเจ้าท่านย่อมทราบถึงความสำคัญและความแตกต่างของวินัยข้อ อนิยต ซึ่ง อนิยต แปลว่า ไม่แน่นอน คือ เป็นปาราชิกก็ได้ เป็นสังฆาทิเสสก็ได้ เป็นปาจิตตีย์ก็ได้ ต้องสอบสวน จึงจะลงโทษได้เหมาะสมว่าผิดแค่ไหน ท่านถึงบัญญัติเป็นอีกข้อต่างหาก หลักฐานก็มีชัดเจนในพระพุทธพจน์ คุณจะมาตัดทิ้ง บอกว่าไม่จำเป็น เพราะสามารถไปใส่ในข้ออื่นได้ อันนี้อย่ามาทำตัวฉลาดกว่าพระพุทธเจ้าสิครับ หัดเคารพพระพุทธพจน์เหมือนที่ตัวเองอ้างซะบ้าง
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 16:33:07
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 16:29:26

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 16:15:33

ความคิดเห็นที่ 30

ขอเน้นนะครับ

พระพุทธเจ้าท่านย่อมทราบถึงความสำคัญและความแตกต่างของวินัยข้อ อนิยต ซึ่ง อนิยต แปลว่า ไม่แน่นอน คือ เป็นปาราชิกก็ได้ เป็นสังฆาทิเสสก็ได้ เป็นปาจิตตีย์ก็ได้ ต้องสอบสวน เพื่อจะลงโทษให้เหมาะสมว่าผิดแค่ไหน ท่านถึงบัญญัติเป็นอีกข้อต่างหาก หลักฐานก็มีชัดเจนในพระพุทธพจน์ คุณจะมาตัดทิ้ง บอกว่าไม่จำเป็น เพราะสามารถไปใส่ในข้ออื่นได้ อันนี้อย่ามาทำตัวฉลาดกว่าพระพุทธเจ้าสิครับ หัดเคารพพระพุทธพจน์เหมือนที่ตัวเองอ้างซะบ้าง

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 16:23:45

ความคิดเห็นที่ 31

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นนะคะ โดยเจตนาแล้วไม่ได้จะหาว่าใครถูกหรือผิด ดิฉันเคยไปวัดนาป่าพง เมื่อประมาณ 1 ปี ก่อน ตอนนั้นไปทอดกฐิน เพราะได้ทราบว่าวัดนี้เป็นสาขาของวัดหนองป่าพง ( อันมีหลวงพ่อชา สุภัทโท เป็นเจ้าอาวาส )

ต่อมาได้ทราบว่าพระอาจารย์คึกฤทธิ์ ท่านได้ถูกตัดออกจากสาขาของหลวงพ่อชา เหตุเพราะท่านสวดปาฏิโมกข์เพียง 150 ข้อ ตาม link นี้ค่ะ

http://www.watpa.com/board_detail.asp?board_id=3034

มีข้อสงสัยอย่างหนึ่งว่า ครูบาอาจารย์ของเรา ๆ ที่ เรารู้จักกันดี ไม่ว่าจะเป็นหลวงปู่มั่น หลวงตา มหาบัว หลวงพ่อ ชา.....ที่เรา ๆ ทราบกันอยู่แล้วว่าท่านมีนิพพานเป็นที่สุดแล้ว และท่านก็พิสูจonจากประจักษ์หลักฐาน ไม่ว่าจะเป็นการเทศน์สอน แบบไม่ต้องอาศัยใบลาน เป็นเทศน์ที่ออกมาจากใจผู้ปฏิบัติตามแนวทางของพุทธองค์ จนรู้แจ้ง เห็นตาม กราบธรรมพุทธองค์หลายครั้งหลายครา กระดูกท่านก็กลายเป็นพระธาตุให้เราระลึกถึงจนปัจจุบันนี้

แล้วทำไมครูบาอาจารย์ ท่านไม่ตัดปาฏิโมกข์ ทำไมท่านยังรักษาข้อวัตร ปฏิบัติ ไม่มีการเปลี่ยนแปลง อย่าลืมว่ามีครูบาอาจารย์หลายท่าน ก่อนท่านจะออกธุดงควัตรเพื่อตัดกิเลส ท่านก็ต้องศึกษาพระธรรมต่าง ๆ มากในระดับหนึ่งเหมือนกัน ทำไมท่านไม่ตัดให้เหลือเพียง 150 ข้อบ้าง

ทำไมครูบาอาจารย์เวลาท่านสอน ท่านไม่ต้องอ้างพุทธวจน ทำไมออกมาจากจิตจากใจท่านเลย ไม่ต้องมีหนังสือ แต่ ธรรม นั้นกลับเป็น สวากขาตธรรมเหมือนที่พุทธองค์สอนไม่มีผิด หากจะไม่เหมือนก็คงเป็นลักษณะการเทศน์ตามแต่ละท่านที่แตกต่างกันไปเท่านั้น แต่สุดท้ายก็ลงเหมือนกันหมด คือ ธรรมของพุทธเจ้าที่มีเพียงหนึ่งเดียว ไม่มีสอง

แต่ถ้าหากการตัดปาฏิโมกข์นี้ ครูบาอาจารย์ที่ทรงธรรมทั้งหลาย ท่านไม่เห็นด้วย การตัดนี้ได้นำไปสู่หนทางอันเป็นมิจฉาทิฐิ เพราะอาศัยปัญญาแบบเทียบเคียงจากตำรามา แต่ไม่ใช่ปัญญาที่รู้แจ้งจากการปฏิบัติเห็นจริง การทำแบบนี้ก็อาจจะทำให้เดินไปสู่หนทางที่ผิดอย่างมหันต์ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วท่านอาจจะปรารถนาดี อยากให้เป๊ะตามพุทธวจนะ แต่เป็นความปรารถนาดีที่น่าเป็นห่วงมากเลยค่ะ
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 16:35:57

จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 16:29:40

ความคิดเห็นที่ 32

มาแปะไฟล์ของ ค.ห.23 ให้ครับ

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 17:01:45

ความคิดเห็นที่ 33

ศิษย์ที่ดีย่อมเชื่อฟังครูบาอาจารย์ และยิ่งเป็นครูบาอาจารญืที่สุปฏิปัณโณด้วย ศิษย์ได้ดีก็เพราะมีครูบาอาจารย์คอยสั่งสอน เพราะท่านปฏิบัติมาก่อน ภูมิธรรมย่อมสูงกว่า ศิษย์ที่ไม่มีครู แล้วใครจะคอยบอกคอยเตือน หากเราปฏิบัติไปถึงระดับหนึ่งแล้ว เกิดปัญหาติดขัด ใครจะเป็นผู้ไขข้อกระจ่าง ใครจะแนะนำให้เดินไปในทางที่ถูกต้อง

ที่กล่าวเช่นนี้ เพราะอ่านประวัติปฏิปทา รวมถึงเทศน์ครูบาอาจารย์ที่ท่านเมตตาเล่าประวัติ การเผชิญปัญหาติดขัด ท่านก็สอบถามจากครู ยกตัวอย่างหลวงปู่มั่นจิตท่านโลดโผน ท่านก็สอบถามหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่ไม อินทสิริ ท่านติดอยู่กับสมาธิที่เป็นสุขระดับที่เที่ยวพบเห็นสิ่งสวยงามบนสวรรค์ ชั้นฟ้า เกือบ 6 เดือน ก็ได้หลวงปู่อ่อน ญาณศิริเมตตาตักเตือนว่า นักปฏิบัติกรรมฐานมุ่งทำลายกิเลศอาสวะ ไม่ได้ให้ไปติดอยู่ที่สวรรค์ เพราะว่านั่นไม่ใช่ทางพ้นทุกข์

จึงเกิดความเป็นห่วงต่อพราะอาจารย์คึกฤทธิ์ เป็นอย่างมาก เพราะท่านได้นำพาพระสงฆ์ส่วนหนึ่งทำตามที่ท่านคิด แล้วยังมีฆราวาสส่วนหนึ่งที่ติดตามท่านอีก คนกลุ่มนี้จะไปถึงที่สุดยังหนทางใด เพราะแม้แต่เจ้าอาวาสวัดเองท่านก็ยังไม่มีครู แต่หากจะบอกว่าท่านมีพุทธวจนะเป็นครู ไม่ขอฟังจากใคร และวันหนึ่งที่ท่านติดขัดและความรู้ท่านยังไม่ถึง ใครจะเมตตาตักเตือนท่าน ตรงนี้ดิฉันเป็นห่วงและสงสารมากเลยค่ะ

จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 17:03:15

ความคิดเห็นที่ 34

เรื่องนี้อยากถามศิษย์ท่านอาจารย์คึกฤทธิ์หน่อยค่ะ ว่าก่อนทำแบบนี้ท่านได้กราบเรียนปรึกษาครูบาอาจารญ์ที่ท่านนับถือก่อนทำหรือเปล่าคะ ครูบาอาจารย์ที่ถึงที่สุดแล้ว แต่ยังมีอยู่ให้เรากราบไหว้ก็มากนะคะ ท่านพ้นจากกิเลสแล้ว ท่านน่าจะให้คำแนะนำที่ถูกต้องได้ ว่าสิ่งใดควรทำ ไม่ควรทำ ท่านรู้คำตอบนะคะ พวกฆราวาสอย่างเรา ๆ ปัญญาก็ไม่ถึงเท่าไร เลยถกเถียงกันเป็นวงกว้าง มันก็ไม่ดีทั้งสองฝ่ายนะค่ะ

จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 17:22:48

ความคิดเห็นที่ 35

ค.ห.33 ท่านไม่เคยบอกว่า ไม่ไห้เคารพครูบาอาจารย์นะครับ ท่านก็ยังเคารพอาจารย์ท่านคือ หลวงพ่อชา สุภทฺโท อยู่และบอกเล่ากับศิษย์อยู่เสมอ

แต่เจตนาของท่านอยากให้ฟังคำ "พุทธวจน" ที่นำคำศาสดามาอธิบายเผยแพร่ โดยปราศจากความเห็นส่วนตัวปรุงแต่งเพิ่มก็เท่านั้น ในที่นี้จะเป็น ครูบาอาจารย์ หรือ พระสงฆ์รูปไหนก็ได้ ที่มีความเข้าใจในพุทธวจน ไม่จำเป็นต้องเป็นพระอาจารย์คึกฤทธิ์

หมายความว่า "ยึดมั่นกับคำพระศาสดา ไม่ได้ยึดมั่นที่ตัวบุคคลว่าใครเป็นผู้สอน"

ใครมีความสามารถในการอธิบายพุทธวจน ก็เป็นเรื่องน่ายินดี น่าศรัทธา ไม่ได้หมายความว่า จะไล่ให้คนไม่นับถืออาจารย์แล้วไปเปิดตำราอ่านเอง

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 17:37:16

ความคิดเห็นที่ 36

คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใดๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าวคำขนาบอยู่เสมอไป ว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ละ,ควรคบบัณฑิตที่เป็นเช่นนั้น, เมื่อคบหากับบัณฑิตชนิดนั้นอยู่ ย่อมมีแต่ดีท่าเดียว ไม่มีเลวเลย.

ภารท๎วาชะ ! ถ้าแม้ เรื่องที่ฟังตามๆ กันมาของบุรุษมีอยู่ และเขาก็ตามรักษาไว้ซึ่งความจริง กล่าวอยู่ว่า “ข้าพเจ้ามีเรื่องที่ฟังตาม ๆ กันมาอย่างนี้”
ดังนี้, เขาก็ อย่าเพ่อถึงซึ่งการสันนิษฐานโดยส่วนเดียว ว่า “อย่างนี้เท่านั้นจริง,อย่างอื่นเปล่า” ดังนี้ก่อน. ภารท๎วาชะ ! ด้วยการกระทำเพียงเท่านี้แล การตามรักษาไว้ซึ่งความจริง ย่อมมี

ทำใจให้เป็นกลาง แล้วลองฟัง พุทธวจนะ ทายทอดโดยพระอาจารย์คึกฤทธิ์
สตฺถิพโล จากวัดนาป่าพงดูนะครับ ผมเชื่อว่าจะได้ประโยดในส่วนใดส่วนหนึง ไม่มากก็น้อย ครับ ทายสุดขอฝาก พุทธวจน สุภาษิต ไว้เป็นแง่คิดครับ

ภิกษุทั้งหลาย !บุคคลที่ผัสสะกระทบแล้วย่อมรู้สึก (เวเทติ),ผัสสะกระทบแล้วย่อมคิด (เจเตติ),ผัสสะกระทบแล้วย่อมจำได้หมายรู้ (สญฺชานาติ)

ภิกษุทั้งหลาย !ภิกษุตรึกตามตรองตามถึงอารมณ์ใด ๆ มากจิตย่อมน้อมไป โดยอาการอย่างนั้น ๆ
สาธุ สาธุ สาธุ
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 18:57:47

จากคุณ : รู้จริงย่อมเบื่อหน่าย

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 18:57:07

ความคิดเห็นที่ 37

เรียนคุณ Rovivta ดิฉันไม่ได้มีเจตนาจะกล่าวหาว่าพระอาจารย์คึกฤทธิ์ท่านไม่ดีหรอกค่ะ ท่านถือศีลมากกว่าดิฉันมากมาย อีกทั้งยังสละชีวิตฆราวาสบวชป็นภิกษุสงฆ์ด้วย การได้รู้พุทธวจนะเป็นการดีอย่างนึง ดิฉันก็ได้หนังสือท่านมา ตอนไปงานกฐิน

แต่ด้วยปัญญาระดับฆราวาสหลังอ่านแล้วก็ยังติดขัดอยู่มาก ต้องมีพระอริยสงฆ์ที่ท่านปฏิบัติจนรู้แจ้งแล้วเมตตาเทศน์สั่งสอน แบบนี้ดิฉันจึงจะเข้าใจคำสั่งสอนของพุทธเจ้าได้ง่ายขึ้น ดังนั้นด้วยเหตุนี้พราะบรมศาสดาจึงให้บรรดาสงฆ์สาวกของพระองค์ ออกเทศนาเผยแพร่คำสอนแก่เวไนยสัตว์

อีกอย่างไม่ได้กล่าวหาว่าท่านไม่เคารพครูนะคะ แต่ไม่ทราบว่าการที่ท่านทำแบบนี้ได้ปรึกษากับครูบาอาจารย์ก่อนหรือเปล่าคะ แล้วท่านมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง ดิฉันอยากทราบแค่ตรงนี้น่ะค่ะ

จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:04:15

ความคิดเห็นที่ 38

เผยแพร่คำพระศาสดา เป็นเรื่องที่สมควร อนุโมทนา เป็นอย่างยิ่ง

แต่ แต่ แต่ คำของพระศาสดาที่พระคึกฤทธิ์นำมาเผยแพร่นั้น เป็นคำที่ ผู้อื่น แปลมาจากภาษาบาลีอีกชั้นหนึ่ง

ซึ่งแน่นอนว่าย่อมมี มติส่วนตัว ความเห็นส่วนตัวของผู้แปล รวมอยู่ในคำแปลนั้นด้วย

เพราะภาษาบาลีเป็นภาษาที่ตายแล้ว ไม่มีวิวัฒนาการทางภาษาและไวยากรณ์แล้ว
แต่ ภาษาไทย เป็นภาษาเป็น เป็นภาษาที่คนยังใช้อยู่ มีวิวัฒนาการทางภาษาอยู่ มีความเปลี่ยนแปลงทางภาษาและความหมายอยู่เรื่อย ๆ
เห็นได้อย่างไรว่า ภาษาไทยยังมีวิวัฒนาการ

เห็นได้จาก ราชบัณฑิตยสถาน ยังต้องมีการประชุมเพื่อบัญญัติคำใหม่ ๆ และให้ความหมายต่อคำใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้นมา อาจจะทุก ๓ ปี หรือ ๕ ปี และต้องเพิ่มคำใหม่ ๆ เหล่านั้น เข้าไว้ใน พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิต ฯ

ถ้าพระคึกฤทธิ์ ต้องการเรียนหรือเผยแพร่คำพระศาสดา จริง ๆ
ทำไมจึงไม่ไปเรียนการแปลบาลีก่อน ให้สามารถแปลพระไตรปิฎกได้เอง หรือตีความจากพระบาลีได้เอง ไม่ต้องไปตีความจากพระไตรปิฎกแปล ที่คนอื่นเขาแปลเอาไว้แล้ว

เหมือนเช่น พระภิกษุเจ้าฟ้ามงกุฎ (รัชกาลที่ ๔) และท่านพุทธทาส ท่านทำมาก่อนแล้ว

หรือกลัวว่าจะซ้ำแนวทางของคนอื่น จึงมาตีความจากภาษาไทย

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:13:15

ความคิดเห็นที่ 39

ค.ห.38 ก่อนที่ท่านจะนำพระพุทธวจนมาเผยแพร่ ท่านได้พิจรณาด้วยหลักที่ว่า " คำพระศาสดา จะไม่ขัดกันเลย นับตั้งแต่วันตรัสรู้ จนปรินิพพาน" โดยหากมี พระสูตรที่อาจมีการแปลพลาด จนอาจมีการขัดกัน ท่านก็จะกลับไปดูที่บาลีต้นฉบับเดิม และช่วยกันพิจารณา จึงค่อยมาอธิบายให้ ศิษย์ฟังอีกทีครับ

และก็ใช้หลักมหาปเทส ๔

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้
ว่า ผู้มีอายุทั้งหลาย ข้อนี้ข้าพเจ้าได้สดับมา ได้รับมาเฉพาะพระพักตร์ พระ
ผู้มีพระภาคเจ้าว่า นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสอนของพระศาสดา
พวกเธอไม่พึงชื่นชม ไม่พึงคัดค้านคำกล่าวของภิกษุนั้น. ครั้นไม่ชื่นชม ไม่
คัดค้านแล้ว พึงเรียนบทพยัญชนะเหล่านั้นให้ดีแล้ว สอบสวนในพระสูตร
เทียบเคียงในพระวินัย. ถ้าสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย ลง
ในพระสูตรไม่ได้ เทียบเคียงในพระวินัยไม่ได้. พึงถึงความตกลงใจในข้อนี้ว่า
นี้ไม่ใช่คำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น และภิกษุนี้จำมาผิดแล้ว
แน่นอน ดังนั้น พวกเธอพึงทิ้งคำกล่าวนั้นเสีย. ถ้าเมื่อสอบสวนในพระสูตร

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:22:05

ความคิดเห็นที่ 40

อีกอย่างหนึ่ง พระคึกฤทธิ์ ท่านออกบวชในแวดวงพระกรรมฐาน พระป่า ถือเรื่องการปฏิบัติบำเพ็นภาวนาเป็นหลัก ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเรียนหนังสือหรือ ปริยัติ

ในกลุ่มของครูบาอาจารย์ผู้ปฏิบัติธรรมพระกรรมฐานไม่ว่าสายใหน ๆ ไม่ว่าธรรมยุตหรือมหานิกาย ไม่ว่าวัดป่า วัดบ้าน

เมื่ออกปฏิบัติมักจะทิ้งปริยัติ จะศึกษาเฉพาะพระวินัยเป็นอย่างมาก เรื่องที่จะมานั่งกางตำรากางพระสูตร อ่านพระสูตรเพื่อให้พ้นทุกข์นั้น เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากหรือเป็นไปไม่ได้

ที่จะมาสั่งสอนลูกศิษย์ลูกหาพระเณรญาติโยมด้วย ปริยัติ นั้นไม่มี
พระธรรมที่แสดงออกมาจากใจล้วน ๆ
ออกมาจากผลการปฏิบัติล้วน ๆ

ไม่ได้ออกมาจาก จำ หรืออกมาจากการอ่านพระไตรปิฎกเลย

และไม่ขัดแย้งกับพระไตรปิฎก หรือคัดค้านพระไตรปิฎกเลย
ไม่ว่าจะเป็นคำพระสาวกหรือคำพระศาสดา ก็ไม่ขัดแย้งหรือคัดค้านกัน
ย่อมลงกันได้ เข้ากันได้ทั้งนั้น

แต่พระคึกฤทธิ์ เอาพระสูตรมาตีกันกับพระวินัย เอาพระวินัยมาตีกันกับพระวินัย

สรุปได้ว่ากำลังมั่วพระไตรปิฎก โดยที่เรียนพระไตรปิฎกไม่จบ

และพระคึกฤทธิ์ เห็นโทษหรือไม่ได้รับผลจากการปฏิบัติธรรมอย่างไร จึงไม่เอาธรรมปฏิบัติมาสอนมาเผยแพร่
แต่จะมาเอาดีทางด้าน ปริยัติ เอาพระปริยัติที่คนอื่นเขาแปลไว้มาเผยแพร่
แทนการเผยแพร่ผลการปฏิบัติของพระคึกฤทธิ์เอง

หรือที่ท่านศึกษาปฏิบัติมาจาก วัดหนองป่าพง นั้น ท่านไม่ได้อะไรเลย

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:36:03

ความคิดเห็นที่ 41

เรียนชาวพุทธที่ดี มีสัมมาทิฏฐิ ทุกท่าน

ในเรื่อการสวดปาฏิโมกข์ 150 ข้อถ้วน
ให้ทุกท่านเข้าไปดูและศึกษาข้อมูลของวัดนาป่าพงได้ที่http://sites.google.com/site/watnappdownload01/

ในลิ้งที่ คห.23 เป็นแค่ส่วนหนึ่ง

ดูให้ถี่ถ้วน ใช้สมองและปัญญาพิจารณา

เห็นว่าข้อมูลตรงไหนไม่ถูกต้อง ก็นำพระไตรปิฎก และโปรแกรมไปที่วัดนาป่าพง

ถ้าไม่กล้าไปคนเดียวก็รวมกลุ่มกันไป จะชวนสื่อมวลชนไปด้วยก็ได้ยิ่งดี

ไปเปิดข้อมูลยืนยันกันไปเลย ท่านอาจารย์ก็เปิดกว้างให้แล้ว

และเป็นประโยชน์มากกว่า

ชาวพุทธทั้งหลายจะได้ทราบด้วยว่า ข้อมูลมันผิดถูกอยู่ตรงไหน

ถ้าผมตอบไป ดูท่าทีแล้วก็คงไม่จบง่ายๆ

ยิ่งคนที่เข้ามาทีหลัง ถ้าไม่ได้พิจารณาข้อมูลให้ดีก่อน

แค่เห็นคำว่า ตัด ก็เข้าใจพระอาจารย์ผิดไปไกลแล้ว

แล้วก็ปรุงแต่ง แถมปรามาสว่าท่านซะอีก เสียวนรกแทน

ในเรื่องตัดออกสาขาวัดหนองป่าพง ทั้งสองวัดก็ต่างคนต่างอยู่ก็ไม่มีปัญหาอะไร

ถ้าอยากรู้เรื่องนี้ก็ดูวีดีโอที่เวบ http://media.watnapahpong.org เอาเอง

ท่านเคยพูดไว้หลายตอน ถ้าอยากรู้มากกว่านั้นก็ไปถามท่านตรงๆ เลยก็ได้

ฝากประชาสัมพันธ์นิดหนึ่ง

วัน ที่ 29 มิ.ย.54 เวลา 9.00 - 12.00 น.นี้ ท่านพระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตฺถิผโล รับนิมนต์ไปบรรยายธรรม ณ ทำเนียบรัฐบาล ตึกสันติไมตรี(หลังนอก)ท่านที่มีความประสงค์จะเข้าไปฟังธรรมสามารถแลกบัตรประชาชน เข้าไปได้ จำนวนที่นั่งประมาณ 500 ที่

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 19:40:34

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:39:01

ความคิดเห็นที่ 42

คุณ Rovivta คะ หากจะศึกษากันอย่างจริงๆ จังๆ ต้องศึกษาจาก "ต้นฉบับ" นะคะ
ประเด็นนี้คุณเห็นด้วยหรือไม่

หรือจะยึดอาจารย์ตรู ท่านจะซ้ายขวาหน้าหลังประการใด คือ ดีงามไปหมด
คนเราต้องมีต้องหลักการวิเคราะห์ด้วยตนเองชั้นหนึ่งนะคะ กาลามสูตร ค่ะ

อย่างในคลิป ฟังแล้วก็แปลกๆ มีคำถามเรื่องท่านพระพรหมคุณาภรณ์ท้วงเรื่องความหมาย
พระคึกฤทธิ์เถียงเฉยเลยว่า ต้องแปลบาลีอย่างท่าน งง ไปเลยค่ะ
ก็ทั้งๆ ที่ตัวท่านเองไม่มีความชำนาญในภาษาบาลี ... แล้วต้องแปลแบบท่าน?!?

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:41:06

ความคิดเห็นที่ 43

ฝากประชาสัมพันธ์เพิ่มเติมค่ะ :-)

พรุ่งนี้ 14 มิ.ย พระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตฺถิผโล รับนิมนต์ไปบรรยายธรรม

ที่ สนพ DMG อาคารโซโก อมรินทร์พลาซ่า ชั้น 22 เวลา 18.30 - 21.00 น ค่ะ
หัวข้อบรรยาย มรรค (วิธี) ที่ง่าย ค่ะ

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 19:57:01

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:54:47

ความคิดเห็นที่ 44

ขอเน้นให้ชัดๆ อีกครั้งหนึ่งนะครับ

ท่านพระอาจารย์คึกฤทธิ์ ท่านเน้น หลักมหาปเทศ 4 อย่างมาก

แม้แต่คำพูดของท่านที่ พูดคำพระศาสดา ก็ให้เราจำให้ดี

แล้วเอาไปตรวจสอบตามหลักมหาปเทศ 4 ด้วย

ท่านผิดพลาดตรงไหนก็ไปแย้งได้

แม้แต่สื่อที่เผยแพร่ออกมา มันแปลผิดอย่างไรก็ไปบอกกล่าวกัน ดีกว่ามากล่าวหาใช่ไหมครับท่านทั้งหลาย

เจตนาของท่านต้องการ ให้ชาวพุทธ ได้ พึ่งตน พึ่งธรรมได้เอง ไม่ต้องหวังพึ่งท่าน

อานนท์ ! ในกาลบัดนี้ก็ดี ในกาลล่วงไปแห่งเราก็ดี
ใครก็ตามจักต้องมีตนเป็นประทีป มีตนเป็นสรณะ ไม่เอาสิ่งอื่นเป็นสรณะ
มีธรรมเป็นประทีป มีธรรมเป็นสรณะ ไม่เอาสิ่งอื่นเป็นสรณะ เป็นอยู่

อานนท์ ! ภิกษุพวกใด เป็นผู้ใคร่ในสิกขา
ภิกษุพวกนั้น จักเป็นผู้อยู่ในสถานะอันเลิศที่สุดแล

- มหาปรินิพพาน สูตร มหา.ที. 10/159/128

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:56:19

ความคิดเห็นที่ 45

ตอบ ค.ห.42 เห็นด้วย อย่างยิ่งครับ

แล้วขอถามกลับว่า "ต้นฉบับ" ของคุณ Smiling-girl คืออะไร
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 20:07:29

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:05:55

ความคิดเห็นที่ 46

ฉบับบาลี ค่ะ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:12:33

ความคิดเห็นที่ 47

คำว่า สาธิกัง
วัดนาป่าพง แปลว่า ถ้วน
ท่านพระพรหมคุณาภรณ์แปลว่า เกินกว่า

==============================
"150 ถ้วน" กับ "เกินกว่า 150"

ตามหลักมหาปเทสแล้ว
เมื่อสอบสวนในพระสูตร เทียบเคียงในพระวินัย
อันไหนลงกันได้กับพระสูตรและพระวินัยครับ

==============================

อ้างแต่มหาปเทส 4
แต่ผมก็ยังสงสัยว่า ได้ใช้มหาปเทสตัดสินหรือเปล่า

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:34:35

ความคิดเห็นที่ 48

ลองเข้าไปดูแล้ว ของค.ห. 41
อธิบายได้ครบถ้วนทุกมุมมากครับ

ลองดูที่ลิงค์นี้ได้ครับ

http://sites.google.com/site/watnappdownload01/
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 20:39:32

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:38:45

ความคิดเห็นที่ 49

ขำมากเลยพวกคนรู้จริงทั้งนั้น ขนาดวัดนาอธิบายขนาดนี้ยังไม่เข้าใจระหว่าง ข้ออนิยตและปาจิตตีย์ในเรื่องการปรับอาบัติ โคตร--ตลก แต่เห็นโพสต์กล่าวว่าร้ายพระอาจารย์คึกฤทธิ์จัง ตลกดี ไม่รู้ว่าปล่อยโง่ออกมานะเนี้ย
เพิ่งรู้นะพวกเราต้องไปศึกษาบาลีกันหมดเลยเพราะพูดกับคนเก่งๆในพันทิปไม่รู้เรื่อง ขนาดอันไหนพุทธวจน อันไหนคำสาวกยังแยกไม่ออก อ่านคำพุทธพจน์ก็ไม่เข้าใจแปลให้ดูดันเข้าใจไปอีกทางนี้แหละคนเก่งๆ

ทั้งนั้น ก็อย่างที่คุณซุ้มเฟื่องฟ้าว่านั้นแหละ จะเขียนด่าในพันทิปทำไม ท่านเก่งๆทั้งนั้นก็เข้าไปกันหลายๆคนเลย นำสื่อมวลชนไปทำข่าวด้วยและก็ถกกันไปเลยว่ากันไปตามพระไตรปิฎกบาลีเล่มไหนก็ได้ เรื่องจะได้จบไป
ไม่ต้องเปลี่ยนหน้ามาโพสต์ 3 เดือนครั้งเบื่อว่ะมากันทุกไตรมาสเลย
โพสต์ว่าพระสงฆ์อยู่ได้ ท่านเก่งๆทั้งนั้นอย่าเสียเวลามาตั้งกระทู้ใหม่ๆเลย
เชิญเข้าไปเลยถ้าแน่จริงเพราะถ้ามาตั้งกระทู้แบบนี้ต่อไปก็คงไม่manนะ มาด่าอีกฝ่ายและพวกเราก็ไม่ใช่พระที่ท่านกล่าวหา ตอบไปก็เท่าที่เห็น แปลไปเท่าที่รู้

และอีกอย่างตามมารยาทถ้าอีกฝ่ายเชิญแล้วควรจะเข้าไปนะไปกี่คนก็ได้ตั้งteamไปเลย
ดีกว่ามาหลบตั้งกระทู้ด่าว่าอยู่ในพันทิป man man หน่อยท่านนักธรรมทั้งหลาย
คือเข้าใจในความหวังดีของท่านต่อ วงการสงฆ์และพุทธศาสนา ท่านจะได้ใช้ความรู้ที่เก่งกาจของท่านให้เป็นประโยชน์ต่อวงการพุทธศาสนาและก็ใช้สื่อมวลชนจะได้เป็นข่าวถ้าวัดนาไม่ดีจริง คนก็ได้รู้กันทั้งประเทศไปเลย ดีออกไม่ต้องมาเถียงกันในวงจำกัดแค่ห้องศาสนาวงแคบไป
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 20:45:16

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:40:12

ความคิดเห็นที่ 50

ก็ที่ท่านอธิบายมา มันเข้าใจตามท่านได้ย๊ากสสสสสส์มาก ๆ ครับ ทำแผนผังสลับไปสลับมา
อธิบายก็ชงเอง เออเอง ตบลูกเอง เสร็จสรรพ เข้าประตูตัวเองด้วย

โดยเฉพาะการตอบคำถาม จาก คคห ที่ ๒๙ ของคุณอย่ามารู้จัก ฯ

ไม่รู้ว่าเพราะการตอบของลูกศิษย์ทำให้ผมเข้าในยากรึเปล่า

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:01:21

ความคิดเห็นที่ 51

ถ้าท่านยังไม่เข้าใจ ก็คงต้องตั้งทีมที่เก่งบาลี พร้อมแนบตำราทั้ง พร้อมนักโบราญคดี
ไปพิสูจน์ ว่าสวดปาฏิโมกข์ 227 ข้อ ใช่พุทธบัญญัติหรือไม่ กับพระอาจารย์คึกฤทธิ์ แล้วหละครับ

ทำตาม ค.ห.49 ว่า พร้อมเอาสื่อไปด้วย

ส่วนตัวผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร เพราะผมได้รู้จักพุทธวจนแล้ว

"ยึดมั่นในคำพระศาสดา ไม่ได้ยึดมั่นที่ตัวบุคคลว่าใครเป็นผู้สอน"

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:16:15

ความคิดเห็นที่ 52

เคยคิดบ้างหรือเปล่า ?
ผู้สนใจพุทธวจนะ ก็เคยสงสัยมิใช่หรือว่า ตัวเลข 150 แต่ทำไมสวด 227
และคงไม่ใช่ท่านตาดีกว่าใคร หรือเก่งกว่า หรือยึดถือพุทธวจนะกว่าใคร

ผมกลับคิดว่าเป็นความรอบคอบของคณะสงฆ์ ตัวเลขถึงออกมาเป็น 227 ข้อ
ในทางหนึ่งก็อาจเป็นความไม่มั่นใจ เพราะเมื่อสอบทาน
ตามที่คุณ ชาวมหาวิหาร ว่า...

[ จะสังเกตได้ว่า ทุกสิกขาบทที่มาในปาฏิโมกข์ จะขึ้นต้นด้วยคำว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:”
ดังที่ได้แสดงตัวอย่างใน สิกขาบท ๒๒๗ ในพระไตรปิฎกสองเล่มแรกไปแล้ว

ซึ่งสามารถตรวจสอบได้จาก link คำค้นนี้
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/tipitaka_seek.php?text=%C2%A1%CA%D4%A1%A2%D2%BA%B7&book=1&bookZ=45
จะเห็นได้ว่า มีปรากฏแต่เพียงใน มหาวิภังค์ และ ภิกขุณีวิภังค์เท่านั้น

ส่วนสิกขาบทที่มานอกพระปาติโมกข์ จะไม่มีคำว่า “พึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้”
เช่น เรื่องวุฑฒบรรพชิต ที่ปรากฏในพระวินัยเล่ม ๕ มหาวรรค ภาค ๒
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=2520&Z=2557 ]

มติจึงออกมาเป็น 227 ข้อ และเป็นสิ่งที่คณะสงฆ์พึงยึดถือ

วัดนาป่าพง และ หลองพ่อคึกฤทธิ์ ควรปฏิบัติตามมติคณะสงฆ์นะครับ
ไม่ใช่ว่าใครเห็นอะไรไม่ใช่ แล้วตัดออก หรือดูหมิ่นครูอาจารย์ว่าไม่รู้เรื่อง
ครูอาจารย์ท่านรอบคอบดีแล้ว เพราะคงไม่มีใครมั่นใจได้ว่าเท่าไหร่ เราจึงเถียงกันอยู่นี่
และเมื่อเป็นมติของสงฆ์ เราจึงควรปฏิบัติตามเพื่อความพร้อมเพรียงในคณะสงฆ์

ส่วนปัญหานี้ที่จะยังคงมีอยู่ ก็ถกเถียงแสดงความเห็นด้วย-ไม่เห็นด้วยกันได้ต่อไป

การจะแก้ไขตัดทอนใดๆซึ่งพระไตรปิก เพื่อให้เข้ากับความเห็นของตัว
(ซึ่งมีทั้งสองฝั่ง) อันนี้ผมก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน เว้นแต่จะทำเป็นคณะที่แน่นอน

จากคุณ : กัป'

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:54:02

ความคิดเห็นที่ 53

ผมไม่ได้แถนะครับ

เอาเป็นว่าผมขอยกตัวอย่างเบื้องต้น สรุปจากข้อสรุปของ คคห ข้างบนของท่านอื่น ๆ นั่นแหละครับ ว่า

ถ้าถามว่า สาธิกะ แปลว่า กว่า ๑๕๐ หรือ ๑๕๐ กว่า ๆ ไม่ใช่ ๑๕๐ ถ้วน เหมือนพระคึกฤทธิ์ท่านแปล (หรือตามความเข้าใจของพระคึกฤทธิ์)

ท่านก็ตอบผมว่า ต้องแปลว่า ๑๕๐ ถ้วนจึงจะถูก

ผมแย้งว่า ตามหลักการแปลตามบาลีไวยากรณ์ ต้องแปลว่า กว่า ๑๕๐

ท่านบอกว่า ผมแปลผิด ท่าน(พระคึกฤทธิ์) แปลถูกต้องกว่า

เหมือนที่ท่านบอกว่าเจ้าคุณประยุต แปลผิด ท่านคึกฤทธิ์แปลถูก

ทั้ง ๆ ที่ ท่านเจ้าคุณประยุต เป็นเปรียญธรรม ๙ ประโยค เรียนเรื่องการแปลภาษาบาลีมาโดยตรงเนี่ยนะ

แต่พระคึกฤทธิ์ได้เปรียญธรรม กี่ประโยค
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 08:59:53

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:55:34

ความคิดเห็นที่ 54

จากที่ ศิษย์วัดนาป่าพงได้มาประชาสัมพันธ์การแสดงธรรมของพระคึกฤทธิ์ ใน #41 #43

ผมอยากให้ท่านที่สนใจ ได้ลองฟัง ตัวอย่างการแสดงธรรม ของพระคึกฤทธิ์

โดยจากคลิ๊ป ในความเห็น #1

มีประเด็น ที่พระคึกฤทธิ์กล่าวไว้ดังนี้ครับ

--------------------------------------------------------------------------

1

02:28:40 พระคึกฤทธิ์กล่าวในทำนองว่า
ปัจจุบันยังมีภิกษุณีได้ (ถ้าทำครุธรรม ๘,
ได้ฟังธรรมจากภิกษุทุกกึ่งเดือน และได้จำพรรษาในอาวาสที่มีภิกษุ )

--------------------------------------------------------------------------

2

02:29:24 พระผู้ถาม:
"พระอรหันต์ แสดงอารมณ์หงุดหงิด หรือโกรธ ให้เห็นออกมาทางกายได้หรือไม่ครับ"

02:29:29 พระคึกฤทธิ์ตอบว่า:

"ถ้าเข้าใจที่พระพุทธเจ้าบัญญัติเราก็จะไม่สงสัย เรื่องนี้ว่า ราคะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป โทสะ เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป โมหะเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป พระอรหันต์รู้ทุกขณะ คนที่รู้ทุกขณะจิตตลอดเนี่ย ก็คือพระอรหันต์ เพราะฉะนั้น พระอรหันต์จะแบ่งกลุ่มเป็น เวทนาดับเย็นกับเวทนาไม่ดับเย็น อากัปกิริยาทางกายไม่ได้เป็นเครื่องวัด เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้าบอกไม่มีประมาณเครื่องวัดใดๆไปตรวจสอบ ความเป็นพระอรหันต์ได้เลย "

--------------------------------------------------------------------------

คือ ประเด็นที่ 2 นี้ ท่านบอกทำนองว่า พระอรหันต์ยังมีกิเลสอยู่
แต่รู้เท่าทันการเกิดดับตลอด (ท่านอื่นเข้าใจตรงกันกับผมหรือเปล่าครับ)

--------------------------------------------------------------------------

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 22:11:10
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 22:05:23

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:01:31

ความคิดเห็นที่ 55

เอ...ทำไมทุกครั้งที่ชวนให้ไปที่วัด ถึงต้องพ่วงคำว่า "เชิญสื่อไปด้วย เชิญเยอะๆ"

ตกลงอยากออกสื่อหรือคะ
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 23:07:57

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:10:43

ความคิดเห็นที่ 56

#47

พระไตรปิฎกหลายฉบับก็แปลว่า 150 ถ้วน

สมเด็จสมณเจ้าฯ ก็แปลว่า 150 ถ้วน

ท่านพุทธทาส ก็แปลว่า 150 ถ้วน

ท่านพรหมคุณาภรณ์ ก็เคย แปลว่า 150 ถ้วน ตอนหลังจึงเปลี่ยนแปลว่า 150 กว่า

ทางออกที่ดี ก็อย่างที่บอกละครับ

ตั้งคณะตรวจสอบร่วมกันไปเลย หาข้อสรุปออกมาให้ได้

ดีกับทุกฝ่าย เป็นประโยชน์ต่อพุทธศาสนา

ขออนุโมทนากับผู้ที่เห็นด้วยกับแนวทางนี้ด้วยครับ

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:10:57

ความคิดเห็นที่ 57

คุณ ซุ้มเฟื่องฟ้า แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจหรือครับ ทั้งๆที่คุณสนทนาร่วมกันมาเป็นคนแรกๆ

เค้าเสนอประเด็นไปต่างๆนาๆ ตั้งเยอะแล้ว

เช่น

-สาธิกังที่แปลว่า เกินกว่า 150 ขอให้ข้ามไปก่อน
-ในปาฏิโมขุเทศ ก็มีแสดง อนิยต 2 ไว้
-เลข 150 เป็นเลขสมัยกลางพุทธกาล
-พระวินัยปิฎก สองเล่มแรก ชื่อ มหาวิภังค์ นับได้ 227 ข้อ โดยทั้ง 227 ข้อนี้จะขึ้นต้นด้วยประโยคว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:”
ส่วนศีลข้ออื่นๆนอกนี้ จะไม่มีขึ้นต้นด้วยประโยคนี้เลย
ฯลฯ

คุณซุ้มเฟื่องฟ้าก็พยายามสนทนาให้มันต่อเนื่องในประเด็นสิครับ
มันจะได้ดำเนินหน้าต่อไปในการทำข้อเท็จจริงให้ปรากฏ มิใช่
จะแกล้งวนกลับไปกลับมาอยู่ที่เดิม อันไม่ได้เกิดประโยชน์ใดๆเลย

(ส่วน กรณีท่านสมเด็จสมณเจ้าฯ ให้ดูด้วยนะครับว่า
ท่านใช้คำว่า "สันนิษฐาน" เฉยๆ ครับ ไม่ควรนำมาอ้าง)

และกรณีวัดหนองป่าพงตัด วัดนาป่าพงออกจากหมู่ ก็ดูหลักฐานได้จากที่นี่ครับ

(ประกาศ)

ตัด"วัดนาป่าพง"จ.ปทุมธานีพ้นสายปู่ชา หลังสวดพระปาฏิโมกข์แค่150ข้อ

เมื่อ วันที่ 5 กรกฎาคม รายงานข่าวจากวัดหนองป่าพง ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี แจ้งว่า วัดหนองป่าพงได้ออกแถลงการณ์รายงานการประชุมเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน ความว่า กรณีวัดนาป่าพง ต.ลำลูกกา อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี โดยมีพระอธิการคึกฤทธิ์ โสตถิผโล เป็นเจ้าอาวาส ได้กระทำสังฆกรรมทางพระวินัย โดยสวดพระปาฏิโมกข์เพียง 150 ข้อ เป็นที่ทราบกันแล้วนั้น จนถึงปัจจุบัน พระอธิการคึกฤทธิ์ ได้กระทำสังฆกรรมทางพระวินัย โดยสวดพระปาฏิโมกข์เพียง 150 ข้อ เหมือนเดิม ไม่สามารถที่จะกระทำตามมติของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพงได้ ที่ประชุมจึงมีมติรับทราบให้ตัดวัดนาป่าพง โดยมีพระอธิการคึกฤทธิ์ เป็นเจ้าอาวาส ออกจากสาขาวัดหนองป่าพง ถือว่าการกระทำใดๆ ของพระอธิการคึกฤทธิ์ อันจะก่อให้เกิดความเสียหาย ทางคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง จะไม่รับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น

อนึ่ง วัดหนองป่าพง เป็นวัดป่าสายปฏิบัติ ที่ก่อตั้งโดยหลวงพ่อชา สุภัทโท

link ที่มา:

--------------------------------------------------------------------------------

คณะสงฆ์วัดดังแจง ตัดสาขาวัดนาป่าพง

Submitted by อิทธิ on เสาร์, 17 July 2010
Tags:
แวดวงสงฆ์

รายงานข่าวแจ้งว่า พระราชภาวนาวิกรม เจ้าอาวาสวัดหนองป่าพง ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี ได้ลงนามในแถลงการณ์รายงานการประ ชุม ครั้งที่ 1/2553 วันพุธที่ 16 มิถุนายน พ.ศ.2553 ณ วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี มีใจความว่า

ตามระเบียบวาระการประชุมข้อที่ 2 เรื่อง วัดนาป่าพง ต.ลำลูกกา อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี โดยมีพระอธิการคึกฤทธิ์ โสตถิผโล เป็นเจ้าอาวาส ได้กระทำสังฆกรรมทางพระวินัย โดยสวดพระปาฏิโมกข์เพียง 150 ข้อ โดยเป็นที่ทราบกันแล้วนั้น จวบจนปัจจุบัน พระอธิการคึกฤทธิ์ โสตถิผโล ได้กระทำสังฆกรรมทางพระวินัย โดยสวดพระปาฏิ โมกข์ 150 ข้อเหมือนเดิม ไม่สามารถที่จะกระทำตามมติของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพงได้

โดยที่ประชุมคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง มีมติรับทราบดังนี้ ให้ตัดวัดนาป่าพง ต.ลำลูกกา อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี โดยมีพระอธิการคึกฤทธิ์ โสตถิผโล เป็นเจ้าอาวาส ออกจากสาขาวัดหนองป่าพง ถือว่าการกระทำใดๆ ของพระอธิการคึกฤทธิ์ อันจะก่อให้เกิดความเสียหาย ทางคณะสงฆ์วัดหนองป่าพงจะไม่รับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น

link ที่มา:

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 22:24:02
แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 22:22:18

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:17:01

ความคิดเห็นที่ 58

#55

เพื่อความโปร่งใส่

และให้ชาวพุทธทั่วไปได้รับทราบข้อมูลอย่างเปิดเผย ตรงไปตรงมา

ถ้าไปเงียบๆ แล้วจะได้ประโยชน์อันใดล่ะครับ

จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:17:29

ความคิดเห็นที่ 59

อ้าววว ก็ถ่ายคลิปแบบที่เอามาให้ดูไงคะ หรือคลิปที่เอามาให้ดูนั่น "ไม่โปร่งใส" คะ ??

งง ได้อีกเรื่อยๆ แฮะ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:22:22

ความคิดเห็นที่ 61

เอาอีกแล้ว อิจฉา ตะหนี่ อีกแล้ว
หากบอกว่าเป็นสาวกจานบิน ก็ขอเชื่อเลยนะคะเนี่ย

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:43:36

ความคิดเห็นที่ 62

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 22:54:14

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:53:11

ความคิดเห็นที่ 63

ให้ดู จากคลิ๊ป

02:12:12 พระคึกฤทธิ์ กล่าวว่า:

" เพราะฉะนั้น ในการเรียนบาลีไวยากรณ์ต่างๆที่เค้าเรียน – เค้าเรียนบาลีไวยากรณ์ที่ เค้าตั้งกฏเกณฑ์ขึ้นเอง – หลักการเรียนบาลีไวยากรณ์ที่ถูกต้องเนี่ย – อาตมาว่าจริงๆ แล้วต้องสร้างใหม่ด้วย การเรียนบาลีไวยากรณ์จากพุทธวจนะ – ใช้คำพระศาสดา เรียนจากประสบการณ์ของคำศาสดาเอง"

---------------------------------------------------------------------------

หลักการเรียนบาลีไวยากรณ์ที่ถูกต้องเนี่ย – อาตมาว่าจริงๆ แล้วต้องสร้างใหม่ question

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:56:45

ความคิดเห็นที่ 64

ลองค้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับคำว่า สาธิกมิทํ
==============================================

[๕๒๖] สาธิกมิทํ ภิกฺขเว ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ อนฺวฑฺฒมาสํ
อุทฺเทสํ   อาคจฺฉติ   ยตฺถ   อตฺถกามา   กุลปุตฺตา สิกฺขนฺติ ฯ ติสฺโส
อิมา   ภิกฺขเว   สิกฺขา   ยตฺเถตํ   สพฺพํ   สโมธานํ   คจฺฉติ   กตมา
ติสฺโส    อธิสีลสิกฺขา    อธิจิตฺตสิกฺขา    อธิปญฺญาสิกฺขา    อิมา   โข
ภิกฺขเว   ติสฺโส   สิกฺขา   ยตฺเถตํ   สพฺพํ   สโมธานํ คจฺฉติ ฯ

http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=20&item=526&Roman=0

[๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ มาสู่อุเทศ
ทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คือ
อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓
นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด...

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=20&A=6123&Z=6160&pagebreak=0

[๑๗๑] อิธาหํ สารีปุตฺต เอกจฺจํ ปุคฺคลํ เอวํ เจตสา เจโต
ปริจฺจ ชานามิ    ตถายํ ปุคฺคโล ปฏิปนฺโน ตถา จ อิริยติ ตญฺจ
มคฺคํ   สมารูโฬฺห   ยถา   กายสฺส   เภทา ปรมฺมรณา อปายํ ทุคฺคตึ
วินิปาตํ    นิรยํ   อุปปชฺชิสฺสตีติ   ตเมนํ   ปสฺสามิ   อปเรน   สมเยน
ทิพฺเพน    จกฺขุนา    วิสุทฺเธน   อติกฺกนฺตมานุสเกน   กายสฺส   เภทา
ปรมฺมรณา   อปายํ   ทุคฺคตึ   วินิปาตํ   นิรยํ   อุปปนฺนํ   เอกนฺตทุกฺขา
ติปฺปา   กฏุกา เวทนา เวทิยมานํ ฯ เสยฺยถาปิ สารีปุตฺต องฺคารกาสุ
สาธิกโปริสา   ปูรา   องฺคารานํ   วีตจฺจิกานํ   วีตธูมานํ   อถ ปุริโส
อาคจฺเฉยฺย   ฆมฺมาภิตตฺโต   ฆมฺมปเรโต   กิลนฺโต   ตสิโต   ปิปาสิโต
เอกายเนน   มคฺเคน   ตเมว   องฺคารกาสุญ   ปณิธาย ตเมนํ จกฺขุมา
ปุริโส   ทิสฺวา   เอวํ   วเทยฺย   ตถายํ ภวํ ปุริโส ปฏิปนฺโน ตถา
จ   อิริยติ   ตญฺจ   มคฺคํ   สมารูโฬฺห   ยถา   อิมํเยว   องฺคารกาสุญ
อาคมิสฺสตีติ     ตเมนํ     ปสฺเสยฺย     อปเรน    สมเยน    ตสฺสา
องฺคารกาสุยา   ปติตํ เอกนฺตทุกฺขา ติปฺปา กฏุกา เวทนา เวทิยมานํ
เอวเมว   โข อหํ สารีปุตฺต อิเธกจฺจํ ปุคฺคลํ เอวํ เจตสา เจโต
ปริจฺจ   ชานามิ   ตถายํ   ปุคฺคโล   ปฏิปนฺโน ตถา จ อิริยติ ตญฺจ
มคฺคํ   สมารูโฬฺห   ยถา   กายสฺส   เภทา ปรมฺมรณา อปายํ ทุคฺคตึ
วินิปาตํ    นิรยํ   อุปปชฺชิสฺสตีติ   ตเมนํ   ปสฺสามิ   อปเรน   สมเยน
ทิพฺเพน    จกฺขุนา    วิสุทฺเธน   อติกฺกนฺตมานุสเกน   กายสฺส   เภทา
ปรมฺมรณา   อปายํ   ทุคฺคตึ   วินิปาตํ   นิรยํ   อุปปนฺนํ   เอกนฺตทุกฺขา
ติปฺปา กฏุกา เวทนา เวทิยมานํ ฯ

http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=12&item=171&Roman=0

[๑๗๑] ดูกรสารีบุตร เราย่อมกำหนดรู้ใจบุคคลบางคน ในโลกนี้ด้วยใจอย่างนี้ว่า
บุคคลนี้ปฏิบัติอย่างนั้น ดำเนินอย่างนั้น และขึ้นสู่หนทางนั้น เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก
จักเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก โดยสมัยต่อมา เราย่อมเห็นบุคคลนั้น เบื้องหน้าแต่ตาย
เพราะกายแตก เข้าถึงแล้วซึ่งอบาย ทุคติ วินิบาต นรก เสวยทุกขเวทนาอันแรงกล้า เผ็ดร้อน
โดยส่วนเดียว ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุของมนุษย์ ดูกรสารีบุตร เปรียบเหมือน
หลุมถ่านเพลิง ลึกยิ่งกว่าชั่วบุรุษ เต็มไปด้วยถ่านเพลิง ปราศจากเปลว ปราศจากควัน ลำดับนั้น
บุรุษผู้มีตัวอันความร้อนแผดเผา ครอบงำ เหน็ดเหนื่อย สะทกสะท้าน หิวกระหาย มุ่งมาสู่
หลุมถ่านเพลิงนั้นแหละ โดยมรรคาสายเดียว บุรุษผู้มีจักษุเห็นเขาแล้ว พึงกล่าวอย่างนี้ว่า
บุรุษผู้เจริญนี้ ปฏิบัติอย่างนั้น ดำเนินอย่างนั้น ขึ้นสู่หนทางนั้น จักมาถึงหลุมถ่านเพลิงนี้
ทีเดียว โดยสมัยต่อมา บุรุษผู้มีจักษุนั้น พึงเห็นเขาตกลงในหลุมถ่านเพลิงนั้น เสวยทุกขเวทนา
อันแรงกล้า เผ็ดร้อนโดยส่วนเดียว แม้ฉันใด ดูกรสารีบุตร เราย่อมกำหนดรู้ใจบุคคลบางคน
ในโลกนี้ ด้วยใจ ฉันนั้น เหมือนกันแลว่า บุคคลนี้ปฏิบัติอย่างนั้น ดำเนินอย่างนั้น และขึ้น
สู่หนทางนั้น เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก จักเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก โดยสมัย
ต่อมา เราได้เห็นบุคคลนั้น เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เข้าถึงแล้วซึ่ง อบายทุคติ วินิบาต
นรก เสวยทุกขเวทนาอันแรงกล้า เผ็ดร้อนโดยส่วนเดียว ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุ
ของมนุษย์.

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=2296&Z=2783#171

[๕๐]   เสยฺยถาปิ   คหปติ   องฺคารกาสุ   สาธิกโปริสา   ปูรา
องฺคารานํ   วีตจฺจิกานํ   วีตธูมานํ อถ ปุริโส อาคจฺเฉยฺย ชีวิตุกาโม
อมริตุกาโม    สุขกาโม    ทุกฺขปฏิกฺกูโล    ตเมนํ    เทฺว   พลวนฺโต
ปุริสา   นานาพาหาสุ   คเหตฺวา   องฺคารกาสุ   อุปกฑฺเฒยฺยุ   ตํ   กึ
มญฺญสิ คหปติ อปิ นุ โส ปุริโส อิติ จีติ เจว กายํ สนฺนาเมยฺยาติ ฯ
โน     เหตํ   ภนฺเต   ตํ   กิสฺส   เหตุ   วิทิตํ   หิ   ภนฺเต
ตสฺส   ปุริสสฺส   อิมญฺจ   อหํ องฺคารกาสุ ปปติสฺสามิ ตโตนิทานํ
มรณํ   วา   นิคฺคจฺฉิสฺสามิ   มรณมตฺตํ วา ทุกฺขนฺติ ฯ เอวเมว
โข    คหปติ    อริยสาวโก    อิติ    ปฏิสญฺจิกฺขติ    องฺคารกาสูปมา
กามา   วุตฺตา   ภควตา   พหุทุกฺขา   พหูปายาสา   อาทีนโว   เอตฺถ
ภิยฺโยติ   เอวเมตํ   ยถาภูตํ   สมฺมปฺปญฺญาย   ทิสฺวา   ฯเปฯ   ตเมว
อุเปกฺขํ ภาเวติ ฯ

http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=13&item=50&Roman=0

[๕๐] ดูกรคฤหบดี เปรียบเหมือนหลุมถ่านเพลิง ลึกกว่าชั่วบุรุษหนึ่ง เต็มด้วย
ถ่านเพลิงอันปราศจากเปลว ปราศจากควัน บุรุษผู้รักชีวิต ไม่อยากตาย รักสุข เกลียดทุกข์
พึงมา บุรุษมีกำลังสองคนช่วยกันจับแขนบุรุษนั้นข้างละคน ฉุดเข้าไปยังหลุมถ่านเพลิง ฉันใด
ดูกรคฤหบดี ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน บุรุษนั้นจะพึงน้อมกายเข้าไปด้วยคิดเห็นว่า
อย่างนี้ๆ บ้างหรือ?
             ไม่เป็นเช่นนั้น พระองค์ผู้เจริญ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะบุรุษนั้นรู้ว่า เราจักตกลง
ยังหลุมถ่านเพลิงนี้ จักถึงตาย หรือถึงทุกข์ปางตาย เพราะการตกลงยังหลุมถ่านเพลิงเป็นเหตุ.
             ดูกรคฤหบดี อริยสาวกก็ฉันนั้นแล ย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า กามทั้งหลาย พระผู้มี-
*พระภาคตรัสว่า เปรียบด้วยหลุมถ่านเพลิง มีทุกข์มาก มีความคับแค้นมาก ในกามนี้มีโทษ
อย่างยิ่ง ครั้นเห็นโทษแห่งกามนี้ตามความเป็นจริง ด้วยปัญญาอันชอบอย่างนี้แล้ว ย่อมเว้นขาด
ซึ่งอุเบกขา ที่มีความเป็นต่างๆ อาศัยความเป็นต่างๆ แล้วเจริญอุเบกขาที่มีความเป็นอารมณ์
เดียว อาศัยความเป็นอารมณ์เดียว อันเป็นที่ดับความถือมั่นโลกามิส โดยประการทั้งปวง
หาส่วนเหลือมิได้.

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=13&A=660&Z=949#50

==================================================================

ขอบคุณ คุณ STL จากกระทู้
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10671426/Y10671426.html

83&88. The Threefold Training
Translated from the Pali by Nyanaponika Thera and Bhikkhu Bodhi

On one occasion the Blessed One was dwelling at Vesali in the Great Wood in the Hall with the Peaked Roof.
Then a certain monk from the Vajjian clan approached him … and said to him:

“Lord, I am unable to train in the more than a hundred and fifty training rules that come for recitation every forthnight.”

“Then, monk, there are these three trainings: the training in the higher virtue, the training in the higher mind,
and the training in the higher wisdom.

“And what is the training in the higher virtue? Here, a monk is virtuous, restrained by the restraint of the Patimokkha,
perfect in conduct and resort, seeing danger in the slightest faults. Having undertaken the training rules,
he trains himself in them. This is called the training in the higher virtue.

http://tipitaka.wikia.com/wiki/83%2688._The_Threefold_Training

วัชชีปุตตสูตร

             [๕๒๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ กูฏาคารศาลา
ป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นแล ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระผู้มี-
*พระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง
ครั้นแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศ
ทุกกึ่งเดือน ข้าพระองค์ไม่สามารถที่จะศึกษาในสิกขาบทนี้ พระเจ้าข้า พระผู้มี-
*พระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ ก็ท่านสามารถจะศึกษาในสิกขา ๓ คือ
อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ หรือ ฯ
             ว. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์สามารถจะศึกษาได้ในสิกขา ๓
คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ พระเจ้าข้า ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/item.php?book=20&item=524&items=12&preline=0

      [๕๒๔]   เอกํ   สมยํ ภควา เวสาลิยํ วิหรติ มหาวเน
กูฏาคารสาลายํ   ฯ อถโข อญฺญตโร วชฺชิปุตฺตโก ภิกฺขุ เยน ภควา
เตนุปสงฺกมิ   อุปสงฺกมิตฺวา   ภควนฺตํ   อภิวาเทตฺวา   เอกมนฺตํ   นิสีทิ
เอกมนฺตํ   นิสินฺโน   โข   โส วชฺชิปุตฺตโก ภิกฺขุ ภควนฺตํ เอตทโวจ
สาธิกมิทํ   ภนฺเต   ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ   อนฺวฑฺฒมาสํ   อุทฺเทสํ อาคจฺฉติ
นาหํ ภนฺเต เอตฺถ สกฺโกมิ สิกฺขิตุนฺติ ฯ สกฺขสิ ปน ตฺวํ ภิกฺขุ ตีสุ
สิกฺขาสุ   สิกฺขิตุ   อธิสีลสิกฺขาย   อธิจิตฺตสิกฺขาย อธิปญฺญาสิกฺขายาติ ฯ
สกฺโกมหํ   ภนฺเต   ตีสุ   สิกฺขาสุ สิกฺขิตุ อธิสีลสิกฺขาย อธิจิตฺตสิกฺขาย
อธิปญฺญาสิกฺขายาติ   ฯ

http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=20&item=524&Roman=0

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:58:38

ความคิดเห็นที่ 65

สาธิกโปริสา = ลึกกว่าชั่วบุรุษหนึ่ง

สาธิกมิทํ = the more than a hundred and fifty = 150 กว่า ไม่น่าจะถูกแปลว่า 150 ถ้วน

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:01:00

ความคิดเห็นที่ 66

หลักการเรียนภาษาบาลีไวยากรณ์นี้

เขาเรียนแบบเดียวกันทั่วสามแดนโลกธาตุมาตั้งแต่สมัยปฐมสังคายนาแล้ว

พระไทย พระพม่า พระลังกา พระล้านนา พระล้านช้าง พระมอญ พระเขมร พระอินโดนีเซีย พระถังซัมจั๋ง หลวงจีนฟาเหียน หลวงจีนอี้จิง พระอินเดียตั้งแต่ยุคมหาวิทยาลัยนาลันทา มหาวิทยาลัยวิกรมศิลา มหาวิทยาลัยวัลภี จนถึงยุคแปลภาษาบาลีออกเป็นภาษาอังกฤษโดยสมาคมบาลีปกรณ์ ก็เรียนก็แปลกันมาแบบนี้

ไม่เช่นนั้น เวลาพระเหล่านี้มาเจอกันเขาจะพูดภาษาบาลีด้วยกันรู้เรื่องเหรอ ถ้าแปลบาลีไวยากรณ์ต่างกัน

สมัยพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ แห่งกรุงศรีอยุธยา พระอุบาลีและคณะสงฆ์สยาม ไปฟื้นฟูพระศาสนาในลังกาก็สนทนากับชาวลังกาด้วยภาษาบาลี

สมัยรัชกาลที่ ๒ รัชกาลที่ ๓ และรัชกาลที่ ๔ แห่งกรุงเทพ ฯ พระสงฆ์สยามเป็นสมณทูต ไปสืบข่าวพระศาสนาและขอยืมพระไตรปิฎกมาจากลังกา ก็สนทนากับทางลังกาด้วยภาษาบาลี
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 21:48:23

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:21:30

ความคิดเห็นที่ 67

คคห ที่ 65 ลองไปดู VDO ที่แปะไว้แล้วที่ คคห ที่ 1 นะคะ
ตรงชั่วโมงที่ 2 นาทีที่ 12.02 ค่ะ
พระอาจารย์คึกฤทธิ์ได้แสดงไว้แล้วว่า
สาธิกมิท มาจากคำ 2 คำมาชนกัน คือคำว่า สาธิก กับ คำว่า มิท
โดยจากพจนานุกรมไทย-บาลี ของ หลวงเทพดรุณานุศิษฎ์ ที่พิมพ์ไว้
ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 ได้อธิบายความหมายของ 2คำนี้ว่า
สาธิก แปลว่า สำเร็จ
มิท แปลว่า รักใคร่ไมตรีค่ะ

ลองไปฟังดูรายละเอียดนะคะ หรือไปสอบดูกับพจนานุกรมฉบับนี้ดูค่ะ

แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 23:32:53

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:29:50

ความคิดเห็นที่ 68

ศัพท์บาลี สาธิก มาจาก คำว่า สห+อธิก
สห แปลว่า มาก, จำนวนรวามกันมาก
อธิก แปลว่า ส่วนเกิน หรือ เกินกว่า

อ้างอิง

สาติเรก = สห+อติเรก

คำศัพท์ที่พบ (ศัพท์ที่ 2) : สห
คำอ่าน (ภาษาบาลี) : สะ-หะ
คำแปลที่พบ : กับ, พร้อม, ร่วมกัน, กำลัง

คำศัพท์ที่พบ (ศัพท์ที่ 2) : อติเรกตโร
คำอ่าน (ภาษาบาลี) : อะ-ติ-เร-กะ-ตะ-โร
คำแปลที่พบ : อันหนึ่งเกินกว่า, เกินส่วน, มาก

พจนานุกรม บาลี < > ไทย

===================================================

[๑๔๗๘]   ปโรปญฺญาส   อานนฺท   ?าติเก   อุปาสกา กาลกตา
ปญฺจนฺนํ   โอรมฺภาคิยานํ   สญฺโญชนานํ   ปริกฺขยา   โอปปาติกา   ตตฺถ
ปรินิพฺพายิโน   อนาวตฺติธมฺมา   ตสฺมา   โลกา ฯ สาธิกนวุติ อานนฺท
?าติเก อุปาสกา กาลกตา ติณฺณํ สญฺโญชนานํ ปริกฺขยา ราคโทสโมหานํ
ตนุตฺตา     สกทาคามิโน     สกิเทว     อิมํ     โลกํ    อาคนฺตฺวา
ทุกฺขสฺสนฺตํ    กริสฺสนฺติ   ฯ   ฉาติเรกานิ   โข   อานนฺท   ปญฺจสตานิ
?าติเก   อุปาสกา กาลกตา ติณฺณํ สญฺโญชนานํ ปริกฺขยา โสตาปนฺนา
อวินิปาตธมฺมา นิยตา สมฺโพธิปรายนา ฯ

http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=19&item=1478&Roman=0

[๑๔๗๘] ดูกรอานนท์ อุบาสกทั้งหลายในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เกินกว่า ๕๐ คน กระทำ
กาละแล้ว เป็นอุปปาติกะ จักปรินิพพานในภพนั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา เพราะ
สังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องต่ำ ๕ สิ้นไป อุบาสกทั้งหลายในหมู่บ้านแห่งหนึ่งเกินกว่า ๙๐ คน
กระทำกาละแล้ว เป็นพระสกทาคามี เพราะสังโยชน์ ๓ สิ้นไปและเพราะราคะ โทสะ โมหะ
เบาบาง มาสู่โลกนี้อีกคราวเดียว แล้วจักทำที่สุดทุกข์ได้ อุบาสกทั้งหลายในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
เกินกว่า ๕๐๐ คน กระทำกาละแล้ว เป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ สิ้นไป มีอันไม่ตกต่ำ
เป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงที่จะตรัสรู้ในเบื้องหน้า.

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=8587&Z=8631&pagebreak=0#1478

[๑๘๗] เอวมฺเม สุตํ ฯ เอกํ สมยํ ภควา นาทิเก วิหรติ
คิญฺชกาวสเถ   ฯ   เตน   โข   ปน   สมเยน ภควา ปริโต ปริโต
ชนปเทสุ    ปริจารเก    อพฺภตีเต   กาลกเต   อุปปตฺตีสุ   พฺยากโรติ
กาสีโกสเลสุ วชฺชีมลฺเลสุ เจติวํเสสุ ๒- กุรุปญฺจาเลสุ มจฺฉสุรเสเนสุ
อสุ    อมุตฺร    อุปปนฺโน    อสุ    อมุตฺร   อุปปนฺโน   ปโรปญฺญาสา
นาทิกิยา     ปริจารกา อพฺภตีตา กาลกตา ปญฺจนฺนํ โอรมฺภาคิยานํ
สญฺโญชนานํ   ปริกฺขยา โอปปาติกา ตตฺถ ปรินิพฺพายิโน อนาวตฺติธมฺมา
ตสฺมา    โลกา    สาธิกา   นวุติ   นาทิกิยา   ปริจารกา   อพฺภตีตา
กาลกตา    ติณฺณํ   สญฺโญชนานํ   ปริกฺขยา   ราคโทสโมหานํ   ตนุตฺตา
สกทาคามิโน   สกิเทว   อิมํ   โลกํ   อาคนฺตฺวา ทุกฺขสฺสนฺตํ กริสฺสนฺติ
สาติเรกานิ   ปญฺจสตานิ   นาทิกิยา   ปริจารกา   อพฺภตีตา   กาลกตา
ติณฺณํ    สญฺโญชนานํ   ปริกฺขยา   โสตาปนฺนา   อวินิปาตธมฺมา   นิยตา
สมฺโพธิปรายนาติ ฯ

http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=10&item=187&Roman=0

             [๑๘๗] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-
             สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระตำหนักตึก ในบ้านนาทิกะ
ก็สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคทรงพยากรณ์พวกชนผู้บำเรอพระพุทธเจ้า พระธรรม
และพระสงฆ์ ในชนบทรอบๆ ซึ่งทำกาละล่วงไปนานแล้ว ในที่เกิดทั้งหลายว่า
คนโน้นเกิด ณ ที่โน้น คนโน้นเกิด ณ ที่โน้น ในแคว้นกาสีและโกศล แคว้น
วัชชีและมัลละ แคว้นเจตีและวังสะ แคว้นกุรุและปัญจาละ แคว้นมัจฉะและ
สุรเสนะ ชาวบ้านนาทิกะกว่า ๕๐ คน ซึ่งเป็นผู้บำเรอทำกาละล่วงไปนานแล้ว
เป็นโอปปาติกะ เพราะสิ้นโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ อย่าง ปรินิพพาน ณ ที่นั้น
ไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา ชาวบ้านนาทิกะกว่า ๙๐ คน ซึ่งเป็นผู้บำเรอ
ทำกาละล่วงไปนานแล้ว เป็นพระสกทาคามี เพราะสิ้นสังโยชน์ ๓ อย่าง เพราะ
ราคะ โทสะ และโมหะเบาบาง จะมายังโลกนี้เพียงครั้งเดียว แล้วจักทำที่สุด
ทุกข์ได้ ชาวบ้านนาทิกะกว่า ๕๐๐ คน ซึ่งเป็นผู้บำเรอ ทำกาละล่วงไปนานแล้ว
เป็นพระโสดาบันเพราะสิ้นสังโยชน์ ๓ อย่าง มีอันไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็น
ผู้เที่ยง มีอันจะตรัสรู้เป็นเบื้องหน้า ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=10&A=4465&Z=4870

แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 00:22:11

จากคุณ : sky-hook-damper

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 00:06:45

ความคิดเห็นที่ 69

จาก clip ที่ทางนั้นท้าพิสูจน์ให้เข้าไปดูกัน อย่างใน คคห.1

แต่จากที่ฟังแล้ว (ถอดความมาด้วย)...

ประเด็นเรื่องการแปลคำในพระบาลี
พระคึกฤทธิ์ ปฏิเสธโดยบอกทิ้งทันทีเลย ว่า "ไม่ ไม่ใช่"

มีบอกด้วยว่า "หลักของคนที่มาค้านเนี่ย ยังไม่ได้ 100% กับพุทธวจน เลยนะ"

ทำให้ผมงงอย่างยิ่งว่า ขนาดหลักโดยท่านเจ้าคุณปยุตโต ผู้ได้สมญาว่า"ตู้พระไตรปิฎกเคลื่อนที่"
...นี่ท่านยังจะให้เรียกกี่ % อะไรยังไงอีกหรือ !?
สรุปแล้ว จับใจความได้ ก็คือจะบอกว่า ต้องแปลแบบตนงี้ๆต่างหากจึงจะถูกกว่า...(?)

แถมยังกลับไปบอกว่า นี่ยกอรรถกถามาทั้งนั้น ซึ่งผมไม่เห็นว่าจะเกี่ยวกับประเด็นตรงไหนเลย

สุดท้ายบอก เหมือน "มวยคนละเวที"... เลย "ไม่คุยด้วยดีกว่า"
...อ้าวไหงงั้น บอกปัดเฉยเลย นี้มันเป็นการชี้แจงอย่างไรกันครับเนี่ย???

ลองพิจารณาดูเถิดครับ (เปิดคลิปแล้วใช้วิจารณญาณด้วยตนเองจะดีที่สุด)
-------------------------------------------------------------------------------------

คลิป ณ 02:07:27 พระลูกวัดได้อ่านกระทู้ถาม ประเด็นว่า

"ท่านเจ้าคุณปยุตโตได้อธิบายไว้ว่า เมื่อมีปัญหา หลายฉบับแปลไทยไม่ตรงกัน
ก็ควรยึดตาม ฉบับบาลีเป็นหลักสูงสุด ซึ่ง "สาธิกัง" แปลว่า เกินกว่า ๑๕๐

แต่ประเด็นนี้ ขอข้ามไปก่อน
เพราะ อีกประเด็นที่ท่านเจ้าคุณปยุตโตได้อธิบายไว้ น่าสนใจกว่า..."

พระคึกฤทธิ์ ก็กล่าวขึ้นมาก่อน พูดถึงประเด็นการแปลของท่านเจ้าคุณปยุตโต ว่าดังนี้:
^{(Note: .. หรือ ... สองอย่างนี้คือเว้นช่วง ตามเสียงในคลิปนะครับ)}

"อ่า เดี๋ยว ขอเบรกประเด็นนี้นิดนึง ประเด็นที่ว่า 100... เอ่อ.. แปลว่า เกินกว่า เนี่ย
ไม่ ไม่ใช่
แปลได้... ที่เขาแปลเนี่ย ต้อง... หลายประเด็น และ.. ตรงเนี้ย น่ะ จริงๆแล้วเราไปเจออีกหลายพระสูตรนึง (?)
คำว่า สาธิกมิทัง เนี่ย..... (อธิบายการแปลแบบของตน)

.....ซึ่ง โดยหลักของคนที่มาค้านเนี่ย ยังไม่ได้ 100% กับพุทธวจน เลยนะ เราดูตรงนี้ก่อนก็ได้
ถ้าเค้า 100% กับพุทธวจน เค้าไม่เอาอรรถกถามาเลยเนี่ย อาตมาจะอยากฟังเขาอยู่
แต่พอเค้าไม่ได้ใช้หลักการพุทธวจน 100% เนี่ย มันเบี่ยงเบนละ เค้าจะไปอ้างอันโน้นอันนี้
ความเห็นอันโน้นอันนี้มา....

....อาตมาก็เลยบอก มันมวยคนละเวทีนะ ไม่ ไม่คุยด้วยดีกว่า อย่างเนี้ย อืออ.. ใช่มั้ย
งั้นขอให้ยึดหลักการพุทธวจนก่อน แล้วเอาแต่พุทธวจนมาคุยกัน
นี้คุยเนี่ยมันยกอรรถกถาหมดเลย แล้วยังบอกอรรถกถามีความสำคัญ แค่นี้มันก็ตกประเด็นไปละ
เนาะ... อืมม อ่ะ ต่อ"
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 09:03:47
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 00:35:57

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 00:27:58

ความคิดเห็นที่ 70

เท่าที่ทราบ พระคึกฤทธิ์ก็ไม่เคยเรียน เปรียญอะไรเลยด้วย
(ถ้าผมเข้าใจผิดวานช่วยบอก)

แต่กลับยืนกรานว่า แปลแบบตนถึงจะถูก อื่มม...

ไม่เท่านั้น กลับมีความเห็นถึงขนาดว่า
"หลักการเรียนบาลีไวยากรณ์ที่ถูกต้องเนี่ย – อาตมาว่าจริงๆ แล้วต้องสร้างใหม่"
(ดูในคลิป หรือ คห 63)

ผมว่าน่ากลัวจริงๆครับ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 01:03:16

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 01:01:18

ความคิดเห็นที่ 71

...พระไทย พระพม่า พระลังกา พระล้านนา พระล้านช้าง พระมอญ พระเขมร พระอินเดียตั้งแต่ยุคมหาวิทยาลัยนาลันทา ก็เรียนกันมาแบบนี้...

^
^

วงการสงฆ์ในประเทศเพื่อนบ้านเหล่านี้ จะยอมรับ "บาลีแบบพระคึกฤทธิ์" ได้แค่ไหนล่ะเนี่ย

เออแฮะ...ตอนนี้นึกถึงคำว่า "เลี่ยงบาลี" ขึ้นมาซะงั้น :-)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 05:18:04

ความคิดเห็นที่ 72

สิ่งที่พระคึกฤทธิ์กำลังพยายามทำอยู่นี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย
จึงสงสัยว่า ท่านได้ปรึกษาเรื่องนี้กับครูบาอาจารย์โดยตรงของท่านหรือไม่
ในฐานะ "ศิษย์มีครู" หากไม่สนใจบอกกล่าวใครเลย มันก็ออกจะแปลกมากๆๆๆๆ

ตอนนี้ขอมองในแง่ดีว่า พระคึกฤทธิ์ "กำลังหลง" ไปกับอะไรบางอย่าง

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 05:31:03

ความคิดเห็นที่ 73

คือท่านทั้งหลาย จะเอาประเด็นไหนก็ว่าไป ตอบข้อหนึ่งแถล ไปอีก ข้อหนึ่ง
เอาสวดปาฎิโมกข์ขุทเทสเข้าใจหรือยัง เรื่องสวดอนิยตและปาจิตตีย์ สังฆาทิเสส ซึ่งอยู่ใน 150 ข้อ นะว่ามีความแตกต่างกันอย่างไร อย่าเพิ่งออกนอกเรื่องเอาที่ละเรื่องด่าเรื่องนี้อยู่ก็ควรจะมาตอบคำถามที่ตนเองตั้งไว้ก่อน ว่าสิ่งที่วัดนาตอบเข้าใจอย่างไร
คือที่เห็นโพสต์มานี้ดูท่าแต่ละท่านไม่เข้าใจเลย
แต่เชื่อว่ามีคนเก่งๆอย่าง คุณชาวมหาวิหาร คุณ EvaAngelion ที่ดูมีความรู้มากทางธรรม ไหนลองอธิบายในข้อนี้ให้เพื่อนๆ คอแก้ง คุณ อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม และ น้องสาวSmilling Girl ได้รับรู้หน่อยซิว่าท่านตีความอย่างไร คือ เราเชื่อว่าคุณรู้เยอะมากกว่ากลุ่มนี้และอ่านแล้วน่าจะเข้าใจได้ดี เพราะดูจากที่โพสต์เพราะฉะนั้นท่านน่าจะตอบได้ หรือ หลายท่าน อย่างคุณ Chohokhun ก็มีความรู้ทางธรรมดี และคุณกัป ด้วย

ใครก็ได้โปรดอธิบายซิ ถ้าท่านคิดว่าท่านคือสุภาพชนและนี้คือการถกธรรมะที่เป็นไปเพื่อความรู้และเข้าใจกัน ท่านควรตีความและเผยแผ่อีกฝ่ายอย่างเปิดเผยออกมา ถ้าท่านเห็นและเข้าใจในสิ่งที่วัดนาอธิบายแล้ว นอกเสียจากท่านก็ไม่รู้ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถึงไม่ถกประเด็นนี้ต่อ ก็บอกมาจะได้มาคุยกันต่อ

สำหรับคำถามของคุณกัป ที่โพสต์ไว้ เกี่ยวกับ สิกขาบทที่ยกขึ้นแสดงไว้ น่าจะต้องมาสวด เพราะคำๆนี้ คุณกัป ลองไป เสริช ใหม่นะ แล้วใช้คำ "ธรรมที่เราแสดงไว้" คุณจะพบมากมายหลากหลายธรรม

เอาที่เห็นๆนะ นี้เป็น ตัวอย่าง บทธรรมนี้ก็มี, อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี
ที่เราแสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่พวกเธอทั้งหลาย
ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลาย
โดยกาลล่วงไปแห่งเรา"

ก็คิดว่าคงไม่ต้องสวดทุกกึ่งเดือนนะ คือจริงๆลองไปลองหาวิธีของคุณโดยใช้คำว่า 'แสดงแล้ว" ถึงได้เจออย่างที่บอก ลองไปทำดูนะคะ

--------------------------------
ในมุมมองของเราผู้ศึกษาธรรมก็ควรมีคุณธรรม มีความยุติธรรมกับผู้ร่วมสนทนา
รบกวนแปลให้รับรู้หน่อย

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 09:02:56

ความคิดเห็นที่ 74

ชัดๆ

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 10:30:01

ความคิดเห็นที่ 75

เอ๊า ผมสรุปความเข้าใจของผมให้คุณ เนตังมม ดูก็ได้

เรื่องสวดพระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ พิจารณาจากหลักฐานที่คุณ ชาวมหาวิหารและท่านอื่น ๆ สรุปมาให้ดูกันแล้ว และพิจารณาจากที่พระคึกฤทธิ์ตอบคำถามในคลิปที่นำมาเผยแพร่

รวมทั้งจากข้อสรุปของท่านอื่น ๆ ที่ได้ดูคลิปนี้แล้ว
สรุปได้ว่า เหตุผลของพระคึกฤทธิ์ ฟังไม่ขึ้น ถ้าจะให่ฟังขึ้น พระคึกฤทธิ์ต้องสวดปาฏิโมกข์ ๑๕๒ ข้อ เป็นอย่างน้อย

ที่จริงผมก็ไม่จำเป็นต้องพิจารณาอะไรมากมายหรอก คำตัดสินของคณะสงฆ์กลุ่มวัดหนองป่าพง เป็นเครื่อง การันตี ได้อยู่แล้ว แต่ผมอยากฟังว่า พระคึกฤทธิ์จะแสดงเหตุผลของท่านเอง ว่าอย่างไร

ขอเปิดเผยความจริงในใจ ตบท้าย

แต่เดิมมาตั้งแต่มีข่าวว่า คณะสงฆ์วัดหนองป่าพง ตัดวัดนา ออกจากสาขา ผมก็ไม่ได้สนใจ ไม่ได้อ่านข่าว ไม่ได้สนใจอ่านกระทู้ใดใดที่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
แม้แต่กระทู้ของหลาย ๆ ท่านที่แสดงความชื่นชมต่อพระคึกฤทธิ์ ผมก็ไม่ได้สนใจติดตามเช่นกัน (และไม่อ่านด้วย เพราะคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาทั่ว ๆ ไป)

จนเพิ่งมาติดตามจากกระทู้เรื่อง สวดปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อ ของคุณชาวมหาวิหาร นี่แหละ
เมื่ออ่านแล้วมันเกิดอาการคันยิก ๆ ในหัวใจ จนทนไม่ได้ต้องมาตอบกระทู้ด้วย

และยิ่งได้ฟังคำอธิบายของบันดาลูกศิษย์วัดนา และได้ดูจากข้ออสรุปของหลาย ๆ ท่าน
ผมจึงเห็นว่า พระคึกฤทธิ์กำลังจะกลายเป็น พ่อท่านโพธิรักษ์ แห่งสันติอโศก หรือพระเกษมแห่งวัดสามแยก

แต่ก็ขอภาวนา อย่าให้เป็น ศังกราจารย์ ยุคปี พ.ศ. ๒๕๕๔ เลย ซ๊าาาาาาธุ

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:18:31

ความคิดเห็นที่ 76

คุณ ตังเม น่าจะให้ความยุติธรรมกับท่านทั้งหลายที่มาสนทนามากกว่านะครับ
ไม่งั้นก็เหมือนให้ฉายละครรีรัน หนึบมากไม่ไปไหนเลย จนไม่รู้รอบที่เท่าไรแล้ว

ข้างบนที่มีคนอธิบายหรือแสดง คห นั้น ไม่ได้ใช้เวลาน้อยๆเลยนะครับ ไม่ว่าจะท่านใดก็ตาม

คุณถามท้าซ้ำไปมา ให้ไปทำอย่างโน้นอย่างนั้น แสดงอย่างนี้อย่างนั้น
ก็มีคนเขาอุตสาหะแสดงให้ ไม่ได้ทำกันง่ายๆเลยนะครับ
เวลาท้าเวลาถามนั้นมันง่าย สั้นนิดเดียว แต่คนที่เขาตอบต้องอธิบายตั้งเท่าไหร่
แต่แล้วคุณก็ไม่ฟังอยู่ดี ทำซ้ำวนเวียนเหมือนเดิม แล้วจะให้สนองอย่างไรถึงจะ"ยุติธรรม"ครับ

ถ้างั้น ขออนุญาตอธิบายซ้ำอีกสักหน่อย ให้เห็นภาพรวมนะครับ

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:19:54

ความคิดเห็นที่ 77

เข้ามาดูครับ ^^

ตกลงสรุปได้หรือยัง ประเด็นที่ว่า พระพุทธเจ้าได้บัญญัติให้สวดปาฏิโมกข์ 227ข้อหรือไม่

ส่วน 150ข้อนั้น มีในพระสูตรอยู่ก่อนแล้ว เข้าใจแบบนี้ก่อนถูกต้องไหม
ถ้าเจอพุทธบัญญัติให้สวด 227ข้อ ก็ค่อยเปลี่ยนความเข้าใจใหม่

จากคุณ : Rovivta

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:25:10

ความคิดเห็นที่ 78

ขออนุญาตอธิบายชี้แจง ให้เห็นภาพนะครับ

- กรณี อนิยต 2
ทั้งๆที่มีพระดำรัสตรัสชัดเจน"ดูกรภิกษุทั้งหลาย" ว่าสวดในปาติโมกข์
นี่ก็ไม่อยู่ใน 150 ข้อปาติโมกข์ ที่วัดนาป่าพงคัดเลือกเอาเอง
นี้แย้ง พุทธวจน เสียเองเข้าแล้ว ทางนั้นก็ยังไม่เห็นอธิบายอะไรได้เลยนะครับ

ที่จริง สิกขาบท 150 ในช่วงเวลาพุทธกาลขณะนั้น ในพระสูตรนั้นๆ
จะมาจาก ปาราชิก 4 ข้อ
สังฆาทิเสสแค่ 11 (จากทั้งหมด 13 ข้อ.. อีก 2 ข้อยังไม่บังเกิด)
ปาจิตตีย์แค่ 80 (จากทั้งหมด 92 ข้อ.. อีก 12 ข้อยังไม่บังเกิด)
ฯ...ฯ
มาจาก เสขิยะ 14 (จากทั้งหมด 75 ข้อ) ก็ย่อมได้ ตามแต่ที่มีแล้วใน ณ ขณะนั้น
โดยรวมทั้งหมดจากทุกหมวดแล้ว ได้ 150 ข้อในขณะนั้น ซึ่งจะมาจาก อนิยต หรือ เสขิยะ ก็ได้

แต่ทางวัดนาป่าพงกลับใช้วิธีตัดส่วน อนิยต และ เสขิยะ ออกไปทั้งดุ้น
โดยใช้ตรรกะแบบคิดเอาเอง ว่าจะตัดยังไงให้ได้ 150 พอดี แล้วก็มาลงที่ อนิยต กับ เสขิยะ ทั้งหมวด

แล้วในที่สุด ก็ปรากฏชัดเจนว่าตรรกะแบบคิดเอาเองนั้น "ใช้ไม่ได้"
เพราะแค่ อนิยต นี่ก็พลาดไปถนัดชัดๆแล้ว มีพุทธวจนชัดเจน ดังกล่าวข้างต้น
ส่วนของ เสขิยะ ก็เช่นกัน เหตุผลที่วัดนาป่าพงให้ไว้นั้น ผิด สอบแล้วไม่ลงกับพระวินัยชัดเจน
ซึ่งที่จริงก็มีอธิบายกันไปเยอะแล้ว โปรดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน...

- กรณี เสขิยะ 75 นี้ ที่วัดนาป่าพงก็ไม่เอาเช่นกัน
ทั้งๆที่มีหลักฐานพระบาลีเห็นได้ชัด ว่าเป็นสิกขาบทที่พระพุทธองค์ตรัสว่าเป็นการ "พึงยกขึ้นแสดง"
ซึ่งย่อมเป็นลักษณะของสิกขาบทในปาติโมกข์เท่านั้น เป็นส่วนของพระวินัยหลัก คือ มหาวิภังค์

ถ้าเป็นสิกขาบทนอกปาติโมกข์
พระพุทธองค์จะไม่ทรงตรัสด้วยคำว่า "พึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้"
คุณไปสอบทานดูได้ทันที กับสิกขาบทนอกปาติโมกข์ทั้งหลาย
ซึ่งจะไม่ตรัสให้ "พึงยกขึ้นแสดง" เช่นนี้เลย
ต้องการรู้จริงก็เรียนพระวินัยแล้วดูเอาก็ได้ หรือเอาเร็วก็อ่านหัวกระทู้ ที่เขาอุตสาหะรวบรวมมา ก็ได้

ที่คุณไปอ้างคำว่า"ธรรมที่เราแสดงไว้" หรือ "แสดงแล้ว" นั่นมันผิดฝาผิดตัวแล้ว
คนละคำแล้ว อย่าง"แสดงแล้ว"นี่คำสั้น ไม่มีนัยยะเท่าไรเลย ค้นไปย่อมเจอนับไม่ถ้วน
ที่สำคัญ ประเด็นคือ มันคนละเรื่องคนละบริบทเลยครับ นั่นเรื่องคำกล่าวแสดงธรรม
แต่นี่ไม่ใช่.. นี่เรื่องข้อสิกขาบท จึงไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องลักษณะจำแนกข้อวินัยเลย

==========================================
การที่ทางวัดนาป่าพงอ้างว่า เสขิยะ นี้ เป็นแค่เรื่องมารยาทเพื่อความเลื่อมใส
ไม่ได้เกื้อกูลพรหมจรรย์ จึงตัดออกจากปาติโมกข์ได้นั้น...
ไม่เป็นความจริง

ด้วยเป็นการอ้างตรรกะในลักษณะคิดเอาเอง โดยไม่พิจารณาพระวินัย และหลักฐานให้ดี

พิจารณาได้ตาม พุทธวจน หลักฐาน ดังนี้
โดยจะยกใน เสขิยะ มาข้อหนึ่ง เพื่อแสดงเป็นตัวอย่าง :-

เสขิยะ สักกัจจวรรค สิกขาบทที่ ๖
[๘๓๕] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์อาศัยความอยากได้มาก กลบแกงบ้าง
กับข้าวบ้าง ด้วยข้าวสุก ...
พระบัญญัติ
๑๘๑. ๓๖. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่กลบแกงก็ดี กับข้าวก็ดี ด้วย-
*ข้าวสุก อาศัยความอยากได้มาก.
สิกขาบทวิภังค์
อันภิกษุผู้ฉันอาหารไม่พึงกลบแกง หรือกับข้าว ด้วยข้าวสุกเพราะอยากจะได้มาก
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ กลบแกงหรือกับข้าวด้วยข้าวสุก
เพราะอยากจะได้มาก ต้องอาบัติทุกกฏ.
^{http://84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=2&A=15586&Z=15758&pagebreak=0}
---> ชัดเจนนะครับ อย่างเสขิยะข้อนี้ ก็เป็นเรื่องของโลภะ
เกิดความอยาก โลภอยากได้กับข้าว ได้แกง มากๆในบิณฑบาต

เพราะความอยาก จึงเกิดกระทำการอะไรๆขึ้น อันเป็นที่มาของสิกขาบทข้อนี้
ถ้าละเมิดไป เอื้ออำนวยกิเลสไหม กระทบพรหมจรรย์ไหม คงไม่ต้องอธิบายไปมากกว่านี้

ที่สำคัญ ท่านก็ตรัสอยู่ชัดๆว่ามีปรับอาบัติ
มิได้เป็นแค่การให้ศึกษามารยาท ตามที่ทางวัดนาป่าพงกล่าวอ้างแต่อย่างใด.
(สิกขาบทวิภังค์ ก็เป็นพุทธวจน นะครับ เหมือน อนาปัตติวาร ไม่พึงเข้าใจผิดไปเทียว)

สิกขาบทที่เป็น เสขิยวัตร ข้ออื่นๆ
เช่น สำรวมกาย ไม่โยกโคลง ก็ย่อมช่วยให้จิตไม่ฟุ้งซ่าน และก็ได้มารยาทความสำรวมด้วย
หรือ ฉันข้าวอย่างสำรวมอิริยาบถ อากัปกิริยากับจิต อะไรเหล่านี้สัมพันธ์กันทั้งนั้น
ถ้าเคยปฏิบัติธรรมมา ก็คงจะพอได้ทราบมาบ้าง

วิสัยพระพุทธองค์ย่อมรู้กว่าที่เราจะนึกคิดเอาเองนัก
ท่านก็ตรัสให้ เสขิยะ เป็นสิกขาบทที่ "พึงยกขึ้นแสดง" เป็นที่เห็นได้ชัดเจน
ว่าเป็นลักษณะของสิกขาบทในปาติโมกข์ ที่ต้องสวด เป็นส่วนของ "มหาวิภังค์"
เราก็จะเห็นได้ว่าจำแนกแยกไว้ชัด ต่างจากสิกขาบทนอกปาติโมกข์ ดังที่กล่าวแล้ว.
==========================================

นอกจากนี้ หลักฐานในอรรถกถา ก็มีอธิบายความยืนยันไว้ชัดอีกด้วยว่า

"จริงอยู่ กองอาบัติที่แกล้งล่วงละเมิดแล้ว โดยที่สุดแม้ทุกกฏและทุพภาษิต
ก็ทำอันตรายแก่มรรคและผลทั้งหลายได้." ^{พระไตรปิฏก ในชุด 91 เล่ม 18 หน้า 84}

นี่ก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน ว่าย่อมไม่ใช่แค่เรื่องมารยาท แต่กระทบมรรคผล
(อย่าหาว่านี่เป็นการอ้างแต่อรรถกถาไปล่ะครับ เพราะมีที่อธิบายและแสดงพระวินัยก่อนแล้ว)

ดังนี้ สรุป
คุณจะเอามติส่วนตัวมาเหนือกว่าพุทธพจน์ หรืออรรถกถา(ที่ลงกันอย่างดี) อย่างไรได้?
ผิดหลักตัดสินธรรมวินัย หลักพุทธวจน ที่ใช้กล่าวๆกันเองนะครับ...
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 13:46:23
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 13:25:49
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 12:47:18
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 12:34:28

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:34:58

ความคิดเห็นที่ 79

สำหรับผม เรื่องสวดปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อ จบแล้วครับ ไม่สงสัยแล้วครับ

ประเด็นใหม่ ย้ำ ประเด็นใหม่ นะครับ

สรุปเอาจากข้อสรุปของหลาย ๆ ท่านข้างบน ที่ได้ดู ได้ฟังคลิป การตอบปัญหาของพระคึกฤทธิ์ แล้วขอตั้งคำถามว่า

ที่พระคึกฤทธิ์ว่า หลักการแปลบาลีไวยากรณ์ที่คณะสงฆ์เถรวาททั่วโลกเรียนกันมาตลอด ๒๕๐๐ กว่าปีนี้ ผิด
การแปลบาลีแบบพระคึกฤทธิ์จึงจะถูก (ซึ่งไม่รู้ว่าใช้หลักการอะไร)

บันดาท่านที่เป็นลูกศิษย์วัดนา จะแสดงหลักการ หรืออธิบายเรื่องนี้ว่าอย่างไรครับ

ขอความกรุณาอย่าบอกว่า ต้องไปถามท่านที่วัดเองซิ
เพราะผมอยู่หนองคายครับ
ขอฝากถามแล้วอัดคลิป นำมาโพสต์ให้ดูกันด้วยครับ ประหยัดเงินกว่าตั้งเยอะ ช่วยลดภาวะโลกร้อนด้วย

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 12:06:44

ความคิดเห็นที่ 80

คุณ EvaAngelion
ผู้ตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้ที่เท่าไหร่แล้วสำหรับเรื่องนี้ 3 หรือ 4 เราเพิ่งเข้ามาโพสต์ครั้งเดียวในกระทู้นี้นะ เพราะคิดว่าอธิบายหมดแล้วในคหที่ 191 ในกระทู้ก่อนหน้านี้และพูดมาเยอะแล้ว เกี่ยวกับ 150ข้อ ศีลว่าด้วยเบื้องต้นพรหมจรรย์และ เสขิยวัต 75 ว่าด้วยมารยาทเพื่อความเลื่อมใส และ เราก็โพสต์เกี่ยวกับความเห็นเรื่อง
สวดปาฎิโมกข์ขุทเทสด้วย เราก็เห็นไม่แย้งแต่มาตั้งกระทู้โจมตีใหม่และยกเรื่อง ปาฏิโมกข์ขุทเทสมาอีก อ้าวฝั่งวัดนาแสดงเหตุผลแต่เราเห็นคุณๆโพสต์กันแบบไม่เข้าใจเลย ดูได้เลย ขนาดได้อ่านในคหที่ 191 ที่เราคิดว่าเขียนแบบง่ายๆแล้วนะ ก็ยังcomment เสียแบบไม่เข้าใจ

ความคิดเห็นที่ 30

ขอเน้นนะครับ

พระพุทธเจ้าท่านย่อมทราบถึงความสำคัญและความแตกต่างของวินัยข้อ อนิยต ซึ่ง อนิยต แปลว่า ไม่แน่นอน คือ เป็นปาราชิกก็ได้ เป็นสังฆาทิเสสก็ได้ เป็นปาจิตตีย์ก็ได้ ต้องสอบสวน เพื่อจะลงโทษให้เหมาะสมว่าผิดแค่ไหน ท่านถึงบัญญัติเป็นอีกข้อต่างหาก หลักฐานก็มีชัดเจนในพระพุทธพจน์ คุณจะมาตัดทิ้ง บอกว่าไม่จำเป็น เพราะสามารถไปใส่ในข้ออื่นได้ อันนี้อย่ามาทำตัวฉลาดกว่าพระพุทธเจ้าสิครับ หัดเคารพพระพุทธพจน์เหมือนที่ตัวเองอ้างซะบ้าง

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม
เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 16:23:45
-----------------------------------------

สำหรับคุณคอแก้ง ก็ มีแต่คำว่าทอ ไม่มีบทอะไรจะมายกให้ดูนอกจากจะว่าให้เสื่อมเสีย

ดังนั้นเราก็อยากให้คุณชาวมหาวิหารและคุณ EvaAngelion อธิบายให้พวกเขาเข้าใจก่อนว่า เข้าใจความแตกต่างของการปรับอาบัติอนิยตะและ ปาจิตตีย / สังฆาทิเสสว่าแตกต่างอย่างไร และ ควรจะสวดอนิยตะในบวดสวดพิสดาร ภาคเต็มหรือไม่

ในเมื่อพระสูตรนี้จะใกล้เคียงกับ 150 ข้อ แต่เพียงมีคำว่า อนิยตะ ใน บทสวดย่อถูกกล่าวไว้ในข้อที่ 4 ทำให้พวกเราสงสัยแล้วทำไมจะไม่มีบทนี้ในสวดเต็มเล่าใช่ไหม

ขอเคลียร์ในเรื่องนี้ก่อนนะ และอยากรบกวน คุณชาวมหาวิหารและ คุณ EvaAngelion
อธิบายในความเห็นในเรื่องนี้ก่อน

ส่วนเรื่องของวัดหนองป่าพงตัดวัดนาป่าพง เอาไว้มาว่ากันเพราะถ้าจะพูดเรื่องนี้เราควรมีข้อสรุปที่ตั้งต้นถกกันแต่แรกก่อนว่า 150ข้อนี้มีเหตุผลดั่งที่วัดนาแสดงไว้ไหม ถ้าคุณตอบไม่ใช่เพราะอะไร ขอเหตุผล รบกวนอภิปรายในเรื่องนี้ก่อนนะ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 12:15:33

ความคิดเห็นที่ 81

แถมท้ายอีกนิดด้วยเรื่องส่วนตัวของผมเอง (ไม่ได้โม้)

ผมไม่เคยเรียนบาลี หรือเรียนพระอภิธรรม
เพราะได้บวชเณรและอยู่ศึกษาธรรมกับครูบาอาจารย์ฝ่ายวัดป่ามาตั้งแต่อายุ ๑๔ ปี

แต่เรียนฝ่ายปริยัติ จบแค่นักธรรมชั้นเอก ตั้งแต่ยังบวชเป็นสามเณร
อ่านพระวินัยปิฎกจบตั้งแต่อายุ ๑๖ ปี
ท่องพระปาฏิโมกข์จบตั้งแต่อายุ ๑๗ ปี
ปัจจุบันมีที่ปรึกษาด้านภาษาบาลี เป็นพระมหาเปรียญธรรม ๙ ประโยค สองรูป
คือพระมหาสมชาย ปัณฑิโต วัดบวรมงคล (วัดลิงขบ)
และพระมหาปัญญา ตปโร วัดโพธิสมภรณ์
ทั้งสองรูปเดิมสังกัดวัดหินหมากเป้ง

ถ้ามีปัญหาด้านภาษาบาลี ท่านพระมหาทั้งสองรูป สามารถอธิบายหรือบอกได้ว่า คำนี้เป็นพุทธพจน์ หรือเป็นเถระภาษิต มาในอรรถกถา หรือมาในพระบาลีโดยตรง

ซึ่งหลังจากที่ได้ทดสอบด้วยตัวเองหลาย ๆ ครั้ง ผมก็เกิดความ ทึ่ง ว่า พระมหาเปรียญ ๙ ประโยคนั้น ถึงแม้ยังไม่ใช่ตู้พระไตรปิฎกเคลื่อนที่ แต่ก็ใกล้จะเป็นตู้พระไตรปิฎกอยู่แล้ว

แค่ท่องปาฏิโมกข์ให้ฟัง ถ้าท่องผิดนิดเดียว พยางค์เดียว หรือท่องสระเสียงสั้น เป็นสระเสียงยาว สระ อะ เป็น สระ อา หรือ สระ อิ เป็น สระ อี สระ อุ เป็น สระ อู ท่านจะทักท้วงได้ทันที และทักท้วงได้เร็วกว่าคนที่ทำหน้าที่เปิดหนังสือสอบทาน

ฉะนั้น ผมเองมีความรู้ทางภาษบาลีแค่หางอึ่ง จึงไม่กล้าปรามาสผู้ที่จบเปรียญธรรม ๙ ประโยค เด็ดขาด

แค่นี้คุณ เนตังมม คิดว่าผมเข้าใจสิ่งที่คุณและคณะกำลังอธิบายได้มั๊ย
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 13:12:23

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 12:46:57

ความคิดเห็นที่ 82

คุณเนตังมม คห 80 ... ขอความกรุณาย้อนกลับไปดู คห 78 ด้วยครับ

ที่บอกว่า "เสขิยวัต 75 ว่าด้วยมารยาทเพื่อความเลื่อมใส"
นี่มั่วนะครับ เสขิยะ ไม่ได้เป็นอย่างที่อ้างๆกันอยู่นี้แต่อย่างใด

"วัดนาแสดงเหตุผลแต่เราเห็นคุณๆโพสต์กันแบบไม่เข้าใจเลย"
ไม่เข้าใจตรงไหนครับ(วานบอกที)...
เหตุผลที่วัดนาฯแสดงนั้น ในเมื่อมันไม่เป็นเหตุเป็นผล
และที่สำคัญคือ ขัดแย้งกับ พุทธวจน ...ชัดเจนตรงไหมครับ

หลักที่นำมาอ้างเองแต่กลับไม่ปฏิบัติตามเสียเอง แล้วจะพูดกันรู้เรื่องได้อย่างไรครับ?

ฝ่ายที่เสนอหลักแปลกๆมา ก็ควรมีความรับผิดชอบในการกระทำของตนเองนะครับ
ขอความกรุณาอย่าเรียกร้องอะไรนอกประเด็น วนไปวนมาครับ
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 13:06:15

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 13:00:08

ความคิดเห็นที่ 83

คุณ เนตังมม กล่าวว่า

สำหรับคุณคอแก้ง ก็ มีแต่คำว่าทอ ไม่มีบทอะไรจะมายกให้ดูนอกจากจะว่าให้เสื่อมเสีย

ผมขออธิบายและชี้แจงว่า
ที่ผมไม่ยกพระบาลีหรือพระสูตรใดใดมาแสดงนั้น เพราะท่านอื่น ๆ ท่านยกมากันหมดแล้ว แล้วผมจะยกมาให้มันซ้ำซ้อนกับท่านอื่น ๆ ไปทำไมครับ

ถ้าสิ่งที่ผม ว่า นั้นไม่จริง ให้คุณ เนตังมม ค้านมา ชี้มาว่าไม่จริงตรงไหน ผมจะอธิบายให้ดู

สิ่งที่ผมว่าไปนั้น ผมว่าในส่วนที่ท่านอื่น ๆ ไม่ว่า ไม่กล่าวถึง
เหตุผล เพราะผมไม่ชำนาญในภาษาบาลีและการค้นคว้าพระไตรปิฎก
ผมรู้เฉพาะเรื่องประวัติศาสตร์และศึกษาธรรมปฏิบัติกับครูบาอาจารย์ฝ่ายวัดป่า

จึงไม่ ก้าวล่วง ไปวุ่นวายกับการแปลภาษาบาลีและตีความภาษาบาลี (แต่ถ้าสงสัยก็มีที่ปรึกษาอยู่)
และสิ่งที่พระคึกฤทธิ์กำลังทำอยู่นั้น มีมาในประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาแล้ว หลายครั้งด้วย
เอาใกล้ ๆ นี้ก็ กรณีสันติอโศก ลองหาหนังสือที่เกี่ยวข้องกับกรณีสันติอโศกมาดูสิ แล้วจะรู้จะเห็นว่า แทบจะเป็นเรื่องเดียวกันกับกรณีพระคึกฤทธิ์แล้ว

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 13:46:25

ความคิดเห็นที่ 84

อนุโมทนากับ จขกท. ครับ ความเห็นที่ ๐ ของเจ้าของกระทู้ได้ประโยชน์
ชัดเจน แจ่มแจ้ง ไร้ที่ติ ไร้ข้อกังขาครับ

สรุปว่าพระพุทธเจ้าบัญญัติสิกขาบททั้ง ๒๒๗ ข้อ และให้สวดทุกกึ่งเดือน

และพระเถระอรหันต์ ๕๐๐ รูป มีพระมหากัสสปะเถระ เป็นประธาน ได้สังคายนาดีแล้ว
ควรถือเป็นแบบอย่าง อีกทั้งพุทธเถวาทได้สืบทอดการสวดปาฏิโมกข์มาตั้งแต่ยุคพุทธกาล จนมาถึงหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น หลวงปู่ชา หลวงพ่อตั๋น รวมทั้งวัดในสายหนองป่าพงทุกวัด

ผมไม่สงสัยเลยว่าพระเถระอรหันต์ ๕๐๐ และพระสงฆ์ในนิกายเถรวาทที่สืบทอดต่อๆมาจนถึงหลวงพ่อชาและพระหลวงพ่อตั๋น จะมีภูมิปัญญาน้อยกว่าพระบางรูป

ดังนั้นในวันนี้ผมเชื่อพระไตรปิฎก เล่ม ๑ และ ๒ มากกว่าคำพูดของพระยุคนี้ที่อ้างว่าจะเชื่อแต่พุทธพจน์แต่ไม่เชื่อเรื่องอื่นๆ

การอ้างว่าพระไตรปิฎก เล่ม ๑ และ ๒ เป็นเพียงสาวกบัญญัตินั้นไม่ดีเลยครับ ถือว่าเป็นการปรามาส จาบจ้วงคุณูปการของพระเถรานุเถระที่ร่วมสังคายนาครับ ถ้าใครอ้างแบบนี้ขอให้ถอนคำพูดเสียดีกว่าครับ

ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ก็เพื่อรักษา เทิดทูน พระวินัย และการสวดปาฏิโมกข์ ให้คงอยู่คู่แผ่นดินไทยไปตราบนานเท่านาน ไม่ได้มีเจตนาดูถูกเหยียดหยามอาจารย์ของใครครับ

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 14:08:08

ความคิดเห็นที่ 85

ขอออกความเห็นสักนิด

เรื่องสวดปาติโมกข์ 227 ข้อ ถูกตามพระุพุทธวจนะ หรือ สวดปาติโมกข์ 150 ข้อจึงจะถูกนั้น ผมขอยกไว้ก่อน

เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับสงฆ์และศาสนา แต่เดิมมีการสวดปาติโมกข์ 227 ข้อ หากเห็นว่าสวด 150 ข้อนั้นถูกก็ควรจะทำเรื่องเสนอไปยังฝ่ายที่เกี่ยวข้องที่มีอำนาจพิจารณา หรือกระทำการสังคายนาเพื่อให้เห็นพ้องต้องกันทั้งหมด จะได้นำไปปฏิบัติให้สอดคล้องกันทั้งประเทศ

ไม่เช่นนั้นอีกหน่อยหากวัดไหนเห็นต่างในเรื่องอื่นๆ และปฏิบัติตามความต้องการของทางวัด คงไม่ต่างอะไรกับการแยกนิกายออกไป หรือเป็นเหตุให้เกิดสังฆเภทได้

จากคุณ : Garcinia

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 14:27:20

ความคิดเห็นที่ 86

การที่ทางวัดนาป่าพงแถลงเหตุผล ในการตัดสิกขาบทที่เป็น เสขิยะทั้งหมด ไว้ว่า

"เสขิยวัตร ๗๕ = มิได้มีการปรับอาบัติ กล่าวเพียงว่า ภิกษุพึงทำการศึกษาในมารยาทต่างๆ"
^{(http://dl.dropbox.com/u/7490323/150/only150_5_of_6_A4.png)}

นั่น ย่อมเป็นเหตุผลที่ไม่ถูกต้อง

พึงพิจารณาได้จาก พุทธวจน ใน เสขิยวัตร นั่นเอง
ตัวอย่างบางข้อ เช่น

สักกัจจวรรค สิกขาบทที่ ๖
[๘๓๕] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์อาศัยความอยากได้มาก กลบแกงบ้าง
กับข้าวบ้าง ด้วยข้าวสุก ...

(ดังกล่าวแล้วใน ค.ห. 78 อันเป็นเรื่องของความอยาก โลภะ)

สักกัจจวรรค สิกขาบทที่ ๘
[๘๓๘] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์มีความมุ่งหมายจะเพ่งโทษ แลดูบาตร
ของภิกษุเหล่าอื่น ...
พระบัญญัติ
๑๘๓. ๓๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่เพ่งโพนทะนา แลดูบาตรของ
ผู้อื่น.
สิกขาบทวิภังค์
อันภิกษุไม่พึงมุ่งหมายจะเพ่งโทษ แลดูบาตรของภิกษุอื่น ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ
มีความมุ่งหมายจะเพ่งโทษ แลดูบาตรของภิกษุพวกอื่น ต้องอาบัติทุกกฏ.
อนาปัตติวาร
ไม่แกล้ง ๑ เผลอ ๑ ไม่รู้ตัว ๑ แลดูด้วยคิดว่าจักเติมของฉันให้ หรือจักสั่งให้เขา
เติมถวาย ๑ มิได้มีความมุ่งหมายจะเพ่งโทษ ๑ มีอันตราย ๑ วิกลจริต ๑ อาทิกัมมิกะ ๑
ไม่ต้องอาบัติแล.

(นี้ก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัด อันเป็นเรื่องของมโนทุจริต ต้องมีเจตนาภายใน
ซึ่งจะเห็นได้ว่าถ้าทำกิริยาอาการอย่างเดียวกันนั้น แต่ไม่มีเจตนา ก็ย่อมไม่ต้องอาบัติ
ดังนี้ย่อมเป็นเรื่องภายในจิตใจ ชาวบ้านมิอาจใช้เพียงภาพภายนอกว่าดูน่าเลื่อมใสหรือไม่
จึงไม่ใช่แค่เป็นเพียงเรื่องกิริยามารยาท การแสดงออกให้น่าเลื่อมใสเป็นแน่)

ขัมภกตวรรค สิกขาบทที่ ๘
[๘๒๗] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์รับบิณฑบาต พลางแลไปในที่นั้นๆ
เมื่อเขากำลังเกลี่ยบิณฑบาตลงก็ดี เมื่อเกลี่ยเสร็จแล้วก็ดี หารู้สึกตัวไม่ ...
พระบัญญัติ
๑๗๓. ๒๘. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักจ้องในบาตรรับบิณฑบาต.

(นี้ก็เป็นตัวอย่างของความไม่มีสติ อันย่อมเกี่ยวเนื่องกับการฝึกจิต ฝึกตน)

---> และการที่บอกว่าสิกขาบทที่เป็น เสขิยะ นั้น "มิได้มีการปรับอาบัติ"...
ก็ย่อมไม่ถูกต้อง เพราะจะเห็นได้จากพระบาลีข้างต้นแล้วว่า มีการปรับอาบัติ
เป็นอาบัติทุกกฎ ซึ่งก็ปรากฏอยู่ในส่วนที่เป็น พุทธวจน นั่นเอง

นอกจากนี้ การอ้างว่า เสขิยะ เป็นแค่การ"กล่าวเพียงว่า ภิกษุพึงทำการศึกษาในมารยาทต่างๆ"

ก็ไม่เป็นเหตุเป็นผลแต่อย่างใด เพราะถ้าใช้ตรรกะอันเดียวกันนี้
สิกขาบทที่เป็น ปาฏิเทสนียะ(ซึ่งทางวัดนาฯยอมรับ) ก็ต้องถูกตัดออกเช่นเดียวกัน
เพราะก็ไม่มีคำตรัส กล่าวถึงว่าเป็นอาบัตินั้นนี้แต่อย่างใด เช่นเดียวกันกับ เสขิยะ
(เช่น
ภิกษุใด... เป็นปาราชิก
ภิกษุใด... เป็นสังฆาทิเสส
ภิกษุใด... เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์
ภิกษุใด... เป็นปาจิตตีย์ )

ตัวอย่าง :-

ปาฏิเทสนียะ สิกขาบทที่ ๑
พระบัญญัติ
๑๔๒. ๑. อนึ่ง ภิกษุใด รับของเคี้ยวก็ดี ของฉันก็ดี ด้วยมือของตน จากมือ
ของภิกษุณีผู้มิใช่ญาติ ผู้เข้าไปและสู่ละแวกบ้าน แล้วเคี้ยวก็ดี ฉันก็ดี อันภิกษุนั้นพึง
แสดงคืนว่า แน่ะเธอ ฉันต้องธรรมที่น่าติ ไม่เป็นที่สบาย ควรจะแสดงคืน ฉันแสดง
คืนธรรมนั้น.

สรุป การปฏิเสธสิกขาบทที่เป็น เสขิยะ เช่นนี้ ย่อมขัดแย้งกับพุทธพจน์ อีกทั้งขาดเหตุผลตามธรรม
สอบทานกับพระวินัยแล้วไม่อาจลงกันได้ ตามหลักสอบสวนพระธรรมวินัย

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 15:17:41

ความคิดเห็นที่ 87

เหตุที่พระคึกฤทธิ์ เห็นต่างจากคณะสงฆ์เถรวาททั่วโลก เรื่องการสวดปาฏิโมกข์ เกิดจากการอ่านพระสูตรสองสามเรื่อง ในพระไตรปิฎกแปลไทย (ไม่ใช่พระไตรปิฎกบาลี)

และคำแปลภาษาไทยในพระสูตรนั้น ก็คือคำว่า ถ้วน
ซึ่งแปลมาจากภาษาบาลีว่า สาธิกัง

คำ ๆ เดียวพยางค์เดียวนี่แหละ บวกกับอะไรภายในใจภายในจิตอีกสักอย่าง เลยกลายเป้นข้อขัดแย้ง กลายเป็นความเห็นต่าง จนถูกคณะสงฆ์กลุ่มวัดหนองป่าพง ตัดออกจากหมู่คณะ หรือขับออกจากหมู่คณะ

แค่นี้เองจริง ๆ ครับ

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 17:28:19

ความคิดเห็นที่ 88

พระคึกฤทธิ์เคยบอกว่า พระพุทธเจ้าไม่สอนให้ภาวนา พุธโธ จะไปท่องพุทธโธทำไม ??

ฝากท่านสานุศิษย์ถามพระคึกฤทธิ์เรื่องการสวดบทพาหุง พระคาถาชินบัญชร ด้วยนะคะ ว่าท่านมีความคิดเห็นอย่างไร ควรสวดหรือไม่

ขอบพระคุณค่ะ ^^

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 17:44:31

ความคิดเห็นที่ 89

เราดูจากที่ทุกท่านโพสต์ในสิ่งที่ทุกท่านคิดเห็นแล้ว เข้าใจเลยว่ามันเป็นเรื่องยากที่ท่านจะเข้าใจในหลักธรรมและรายละเอียดที่ลึกและแอบแฝงอยู่ในพระไตรปิฎกนี้ แม้แต่เราก็รู้เลยว่าก็ต้องศึกษาอีกมากๆมาย หลังจากที่เราได้อ่านบทความฉบับนี้ แต่เราเห็นว่าบทความนี้คง ตอบคำถามและให้มุมมองที่สามารถตรวจสอบได้ ว่าจริงหรือไม่ ขอให้ท่านตรวจสอบดูและให้เปิดใจเพื่อเป็นประโยชน์ต่อตัวท่านเองในการศึกษาให้ได้หลักธรรมที่เป็นพุทธพจน์อย่างแท้จริงจากพระไตรปิฏกต่อไป

กรณี พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน

[๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓ นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไปเป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯลฯ .... อ้าง(บางส่วน)จาก เสขสูตรที่ ๒

ประเด็นที่เป็นปัญหาก็คือ พระปาฏิโมกข์นั้น ควรมีเพียง ๑๕๐ หรือมากกว่านั้น(คือ ๒๒๗) ซึ่งชาวพุทธโดยทั่วไปมักมีความเข้าใจว่าพระปาฏิโมกข์ ประกอบด้วย ....

ประเภทของอาบัติ วินัยของภิกษุ
(๑) ปาราชิก ๔
(๒) สังฆาทิเสส ๑๓
(๓) อนิยต ๒
(๔) นิสสัคคียปาจิตตีย์ ๓๐
(๕) ปาจิตตีย์ ๙๒
(๖) ปาฏิเทสนียะ ๔
(๗) เสขิยะ ๗๕
(๘) อธิกรณสมถะ ๗
รวมทั้งสิ้น (ข้อ) ๒๒๗

แต่กระนั้น ก็มีบางสิ่งที่ต้องขออนุญาตตั้งข้อสังเกตเอาไว้ก่อน โดยหวังว่าจะพิจารณาให้มากก็คือ ….

(๑) พุทธพจน์จาก เสขสูตร ได้กล่าวถึงสิกขาบท ๑๕๐ โดยเทียบกับ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ จากนั้นพระพุทธองค์ได้ตรัสอธิบายถึงพระโสดาบันว่า ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อย(ขุททกสิกขาบท) และย่อมออกจากอาบัติบ้าง แต่พระโสดาบัน เป็นผู้มีศีลยั่งยืนและเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์(อาทิพรหมจริยกาสิกขา)

(๒) สิ่งที่ต้องสังเกตก็คือ พระพุทธองค์ตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย(ขุททกสิกขาบท) กับ สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์(อาทิพรหมจริยกาสิกขา) โดยที่มิได้ตรัสถึง อภิสมาจาริกาสิกขา(ข้อศึกษาเนื่องด้วยอภิสมาจารคือมรรยาทอันดี) โดยที่สิกขาบทอันเป็นอภิสมาจารนั้น เป็นที่เข้าใจว่ามีบางส่วน(น้อย)ที่อยู่ในพระปาฏิโมกข์ คือจำนวน ๗๕ ข้อ และมีส่วนใหญ่(มากๆ)อยู่นอกพระปาฏิโมกข์

(๓) เมื่อพิจารณาจากพุทธพจน์ ย่อมทำให้สามารถเข้าใจได้ว่า สิกขาบทเล็กน้อยจาก สิกขาบท ๑๕๐ ใน เสขสูตร ย่อมมิใช่ “อภิสมาจาร” แน่ๆ เพราะมิได้ตรัสเรียกสิกขาบท ๑๕๐ นั้นด้วยคำๆนี้เลย และก็แน่นอนเช่นกันว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ย่อมมิได้อยู่ในส่วนที่เรียกว่า สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์อยู่แล้ว ประเด็นที่เราต้องพิจารณาก็คือ พุทธพจน์ที่ตรัสว่า “ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อย และย่อมออกจากอาบัติบ้าง” นั้นหมายความว่าอย่างไร (?) เพราะเมื่อพิจารณาเสขิยวัตรเทียบกับพระปาฏิโมกข์ในส่วนอื่น และพระบัญญัตินอกปาฏิโมกข์แล้ว กลับพบข้อน่าสงสัยบางประการ กล่าวคือ ….

แท้ที่จริงแล้ว ในส่วนที่เป็นพุทธพจน์แท้ๆใน เสขิยวัตร ไม่มีการปรับอาบัติใดๆเลย แต่ที่เราเห็นว่ามีการปรับอาบัติทุกกฏนั้น กลับเป็นเพียง(แค่)ข้อความที่ถูกเพิ่มเติมขึ้นมาในภายหลัง(โดย ....?)
ทั้งนี้ เนื่องจาก ถ้าเป็นสิกขาบทใน มหาวิภังค์โดยทั่วไป พระพุทธองค์จะตรัสถึงอาบัติอย่างชัดเจนในตัวพระบัญญัตินั้นๆ แต่ใน เสขิยวัตร กลับมีการปรับอาบัติไว้ที่ “สิกขาบทวิภังค์” กรุณาเปรียบเทียบจากตัวอย่าง ดังต่อไปนี้ ....

๓.๑) เสขิยกัณฑ์ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๓

[๘๕๓] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์ฉันอาหารขอดบาตร ...
พระบัญญัติ
๑๙๘. ๕๓. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันขอดบาตร.
สิกขาบทวิภังค์
อันภิกษุผู้ฉันอาหารไม่พึงฉันขอดบาตร. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันอาหารขอด
บาตร ต้องอาบัติทุกกฏ.
อนาปัตติวาร
ไม่แกล้ง ๑ เผลอ ๑ ไม่รู้ตัว ๑ อาพาธ ๑ ข้าวสุกเหลือน้อยกวาดขอดรวมกันเข้าแล้ว
ฉัน ๑ มีอันตราย ๑ วิกลจริต ๑ อาทิกัมมิกะ ๑ ไม่ต้องอาบัติแล.
สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๓ จบ.

๓.๒) เสขิยกัณฑ์ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๔

[๘๕๔] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์ฉันอาหารเลียริมฝีปาก ...
พระบัญญัติ
๑๙๙. ๕๔. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักไม่ฉันเลียริมฝีปาก.
สิกขาบทวิภังค์
อันภิกษุผู้ฉันอาหารไม่พึงฉันเลียริมฝีปาก. ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ฉันอาหารเลีย
ริมฝีปาก ต้องอาบัติทุกกฏ.
อนาปัตติวาร
ไม่แกล้ง ๑ เผลอ ๑ ไม่รู้ตัว ๑ อาพาธ ๑ มีอันตราย ๑ วิกลจริต ๑ อาทิกัมมิกะ ๑
ไม่ต้องอาบัติแล.
สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๔ จบ.

สรุปความได้ว่า อาบัติทุกกฏใน เสขิยกัณฑ์ จะถูกบรรจุไว้ใน สิกขาบทวิภังค์ ทั้งหมดทุกสิกขาบท ซึ่งจะแตกต่างกันอย่างชัดเจน เมื่อเทียบกับ สิกขาบทในมหาวิภังค์ที่ไม่ใช่ เสขิยวัตร ซึ่งอาบัติจะอยู่ที่ตัวพระบัญญัติ ซึ่งกรณีอย่างนี้ สามารถเชื่อได้อย่างแน่นอนว่า เป็นพุทธพจน์แท้ๆ เช่น ....

๓.๓) ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๖

เรื่องพระฉัพพัคคีย์
[๓๘๓] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของ
อนาถบิณฑิกคหบดี เขตพระนครสาวัตถี. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์กีดกันที่นอนดีๆ ไว้ ให้
พระเถระทั้งหลายย้ายไปเสีย แล้วคิดกันว่า ด้วยอุบายอะไรหนอ? พวกเราจะพึงอยู่จำพรรษา
ณ ที่นี้แหละ แล้วสำเร็จการนอนแทรกแซงพระเถระทั้งหลายด้วยหมายใจว่า ผู้ใดมีความคับใจ
ผู้นั้นจักหลีกไปเอง. บรรดาภิกษุที่มักน้อย ... ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พระ-
ฉัพพัคคีย์จึงได้สำเร็จการนอนแทรกแซงพระเถระทั้งหลาย? แล้วกราบทูลเนื้อความนั้นแด่พระผู้มี
พระภาค ...
ทรงสอบถาม
พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข่าวว่าพวกเธอสำเร็จการนอนแทรกแซง
พระเถระทั้งหลาย จริงหรือ?
พระฉัพพัคคีย์ทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า.
ทรงติเตียน
พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย ไฉน พวกเธอจึงได้สำเร็จ
การนอนแทรกแซงพระเถระทั้งหลายเล่า? การกระทำของพวกเธอนั่นไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใส
ของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
พระบัญญัติ
๖๕. ๖. อนึ่ง ภิกษุใด รู้อยู่ สำเร็จการนอนแทรกแซงภิกษุผู้เข้าไปก่อน
ในวิหารของสงฆ์ ด้วยหมายว่า ผู้ใดมีความคับใจ, ผู้นั้นจักหลีกไปเอง ทำความหมาย
อย่างนี้เท่านั้นให้เป็นปัจจัย หาใช่อย่างอื่นไม่ เป็นปาจิตตีย์.
เรื่องพระฉัพพัคคีย์ จบ.
สิกขาบทวิภังค์
[๓๘๔] บทว่า อนึ่ง ... ใด ความว่า ผู้ใด คือ ผู้เช่นใด ...
บทว่า ภิกษุ ความว่า ที่ชื่อว่า ภิกษุ เพราะอรรถว่าเป็นผู้ขอ ... นี้ ชื่อว่า ภิกษุ
ที่ทรงประสงค์ในอรรถนี้.
วิหารที่ชื่อว่า ของสงฆ์ ได้แก่ วิหารที่เขาถวายแล้ว สละแล้วแก่สงฆ์.
ที่ชื่อว่า รู้ คือ รู้ว่าเป็นพระผู้เฒ่า รู้ว่าเป็นพระอาพาธ รู้ว่าเป็นพระที่สงฆ์มอบ
วิหารให้.
บทว่า แทรกแซง คือ เข้าไปเบียดเสียด.
บทว่า สำเร็จการนอน ความว่า ภิกษุปูไว้เองก็ดี ให้คนอื่นปูไว้ก็ดี ซึ่งที่นอน
ในสถานที่ใกล้เตียงก็ดี ตั่งก็ดี ทางเข้าออกก็ดี, ต้องอาบัติทุกกฏ นั่งทับก็ดี นอนทับก็ดี
ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
คำว่า ทำความหมายอย่างนี้เท่านั้นให้เป็นปัจจัย หาใช่อย่างอื่นไม่ ความว่า
ไม่มีอะไรอื่นเป็นปัจจัยเพื่อสำเร็จการนอนแทรกแซง.
บทภาชนีย์
ติกะปาจิตตีย์
[๓๘๕] วิหารของสงฆ์ ภิกษุสำคัญว่าของสงฆ์ สำเร็จการนอนแทรกแซง, ต้องอาบัติ
ปาจิตตีย์.
วิหารของสงฆ์ ภิกษุสงสัย สำเร็จการนอนแทรกแซง, ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
วิหารของสงฆ์ ภิกษุสำคัญว่าของบุคคล สำเร็จการนอนแทรกแซง, ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
ทุกกฏ
เว้นอุปจาร เตียง ตั่ง หรือทางเข้าออกไว้ ภิกษุปูเองก็ดี ให้คนอื่นปูก็ดี ซึ่งที่นอน
ต้องอาบัติทุกกฏ. นั่งทับก็ดี นอนทับก็ดี, ต้องอาบัติทุกกฏ.
ภิกษุปูเองก็ดี ให้คนอื่นปูก็ดี ซึ่งที่นอน ในอุปจารวิหารก็ดี ในโรงฉันก็ดี ในมณฑป
ก็ดี, ใต้ต้นไม้ก็ดี ในที่แจ้งก็ดี ต้องอาบัติทุกกฏ นั่งทับก็ดี นอนทับก็ดี ต้องอาบัติทุกกฏ.
วิหารของบุคคล ภิกษุสำคัญว่าของสงฆ์ ..., ต้องอาบัติทุกกฏ.
วิหารของบุคคล ภิกษุสงสัย ..., ต้องอาบัติทุกกฏ.
วิหารของบุคคล ภิกษุสำคัญว่าของบุคคล ..., ต้องอาบัติทุกกฏ. เพราะเป็นของส่วนตัว
ของผู้อื่น.
วิหารเป็นส่วนตัวของตน ..., ไม่ต้องอาบัติ.
อนาปัตติวาร
[๓๘๖] ภิกษุอาพาธเข้าอยู่ ๑, ภิกษุถูกความหนาวหรือความร้อนเบียดเบียนแล้วเข้าไป
อยู่ ๑, ภิกษุมีอันตราย ๑, ภิกษุวิกลจริต ๑, ภิกษุอาทิกัมมิกะ ๑, ไม่ต้องอาบัติแล.
ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๖ จบ.

๓.๔) สิ่งที่ต้องสังเกตเพิ่มเติมก็คือ นักปราชญ์ผู้รู้ในทางพระพุทธศาสนา จนแม้แต่สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส ก็ทรงมีมติอย่างนี้เช่นกันว่า อาบัติทุกกฏในบทภาชนีย์เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมขึ้นมาในภายหลัง ทั้งนี้ หมายรวมไปถึง อาบัติทุกกฏในบทภาชนีย์ ของมหาวิภังค์ปฐมภาคนั้นด้วย !!!!

เมื่อพิจารณารูปแบบของพระบัญญัติในเสขิยวัตร ซึ่งพระพุทธองค์มิได้ตรัสปรับอาบัติใดๆไว้ ดังนั้น พุทธพจน์จาก เสขสูตร ที่ตรัสว่า “ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อย และย่อมออกจากอาบัติบ้าง” จึงย่อมมิได้หมายถึง เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้ออย่างแน่นอน จึงเป็นอันว่า ที่ตรัสถึง สิกขาบท ๑๕๐ ในพระสูตรนี้ และอาจหมายรวมถึงพุทธพจน์จากวัชชีปุตตสูตร ย่อมต้องไม่มีเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ เป็นองค์ประกอบอยู่ด้วยเป็นแน่ ดังนั้น ตอนนี้ จาก ๒๒๗ เมื่อหักออก ๗๕ จึงเหลือพระปาฏิโมกข์แค่เพียง ๑๕๒ ข้อ

(๔) เราทราบว่า แต่เดิมที่พระพุทธองค์ทรงแสดงพระปาฏิโมกข์เองนั้นเรียกว่า โอวาทปาฏิโมกข์ โดยทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์นี้ตลอดเวลาเพียง ๒๐ พรรษา ในช่วงปฐมโพธิกาลเท่านั้น หลังจากนี้ทรงตรัสให้พวกภิกษุทั้งหลายแสดง อาณาปาฏิโมกข์ กันเอง ปัญหาที่เราต้องพิจารณาต่อไปก็คือ อนิยตะ ๒ นั้นควรนับเป็น สิกขาบท หรือไม่ (?) ซึ่งในประเด็นนี้ ขออนุญาตยกมติของ สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส ขึ้นมาแสดงก่อน(โดยมิได้บังคับว่าต้องเชื่อตาม) ความว่า ....

“กิริยาที่นำพระศาสนาสืบลงมา ด้วยไม่ได้จารึกลงเป็นอักษรนั้น มีตัวอย่างที่แลเห็นอยู่ใกล้ ๆ ขนบธรรมเนียมของพวกธรรมยุตติกาเรานี้เอง ตั้งแต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวยังทรงผนวช จนบัดนี้ ๖๐ ปีเศษล่วงไปแล้ว นำสืบกันมาด้วยประพฤติตามกัน ไม่ได้จารึกลงเป็นอักษรเลย ยกไว้แต่
หนังสือพระวินัย หนังสือพระธรรม และคำมคธที่จะต้องท่องบ่น พระบาลีที่ว่าเป็นของดั้งเดิม เป็นหลักฐาน เป็นของบริสุทธ์นั้นปรากฏชัดว่า ไม่เป็นสำคัญจริงดังที่นับถือกันมา เป็นของที่รจนาเพิ่มเติมเหมือนกัน ดังจะชี้พอเป็นตัวอย่าง. บาลีปาติโมกข์ที่เรียกว่าบทมาติกา ในพระสูตรว่า มีสิกขาบท ๑๕๐ คือไม่มีอนิยตกับ เสขิยวัตร นี้เป็นของเติมทีหลังแต่ครั้งรจนาบาลีพระสูตรนั้น. ฯลฯ” (อ้างจาก คำนำ วินัยมุข เล่ม ๑)

“บาลีพระสูตรซึ่งแปลมาไว้ในที่นี้แสดงว่า สิกขาบทมาในพระปาติโมกข์มี ๑๕๐ ถ้วน นับให้ครบจำนวนได้ดังต่อไปนี้ :-
ปาราชิก ๔ สังฆาทิเสส ๑๓ นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐ สุทธิกปาจิตตีย์ ๙๒ ปาฏิเทสนียะ ๔ อธิกรณสมถะ ๗ รวมเป็น ๑๕๐ ถ้วน แต่ในพระ ปาติโมกข์ที่สวดกันอยู่ และในคัมภีร์วิภังค์แห่งสิกขาบท แสดงว่า มี ๒๒๗ สิกขาบท คือเติม อนิยต ๒ เสขิยวัตร ๗๕. ตามนัยนี้สันนิษฐานเห็นว่า ชะรอยเดิมจะมีเพียง ๑๕๐ ถ้วน ตามที่กล่าวไว้ในพระสูตร ก่อนแต่ทำสังคายนาครั้งใดครั้งหนึ่ง ที่แจกอรรถแห่ง
สิกขาบท ซึ่งเรียกว่าบทภาชนะ และสงเคราะห์เข้าเป็นส่วนอันหนึ่งแห่งคัมภีร์วิภังค์นั้น หรือในครั้งนั้นเองจะได้เติมอนิยต ๒ และเสขิยวัตร ๗๕ เข้าด้วย.

ความข้อนี้ ก็น่าเห็นจริงอย่างนั้น อนิยตสิกขาบท ไม่ได้ปรับอาบัติลงเฉพาะเหมือนสิกขาบทอื่น เป็นสิกขาบทที่แฝงอยู่ดังกาฝาก คงจะเกิดขึ้นเพราะเรื่องภิกษุต้องหาว่าอยู่ในที่ลับกับหญิงสองต่อสอง แต่สันนิษฐานลงเป็นหนึ่งไม่ได้ว่า นั่งหรือยืน ทำอะไรกันบ้างหรือไม่. ส่วนเสขิยวัตรนั้นก็มีอยู่ในที่อื่นแล้ว คือในวัตตขันธกะ คัมภีร์จูฬวรรค และไม่เป็นข้อใหญ่โตอะไร เป็นแต่เพียงอภิสมาจาร ทั้งไม่ได้ปรับอาบัติไว้เฉพาะด้วย. ในที่นี้ข้าพเจ้าจักกล่าวสิกขาบทที่มาในพระปาติโมกข์ ตามนัยที่มาในพระวินัย.

สิกขาบทที่มาในพระปาติโมกข์นั้น ปรับอาบัติแก่ภิกษุผู้ละเมิดไว้ครบทุกชื่อ โดยตรง ๔ คือ ปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตติยะ อันต่างโดยนิสสัคคิยะและสุทธิกะ และปาฏิเทสนียะ โดยอ้อม ๓ คือ
ถุลลัจจัย ทุกกฏ ทุพภาสิต.ฯลฯ” (อ้างจาก วินัยมุข เล่ม ๑ กัณฑ์ที่ ๓)

(๕) เมื่อพิจารณา อนิยตกัณฑ์ ทั้ง ๒ สิกขาบท ปรากฏว่า แท้ที่จริงก็เป็นเพียงแค่การแสดงวิธีการพิจารณาสำหรับตัดสินอธิกรณ์ เพื่อจะปรับอาบัติตามสิกขาบทที่มีบัญญัติอยู่แล้วนั่นเอง คือ ....
สิกขาบทที่ ๑ สามารถพิจารณาปรับอาบัติตามพยานหลักฐานที่ปรากฏ โดยอาจถูกปรับด้วยธรรม ๓ประการคือ ปาราชิก(เพราะเสพเมถุน) สังฆาทิเสส(เพราะถูกต้องกายหญิง หรือพูดเกี้ยวหญิงฯ) ปาจิตตีย์(เพราะนั่งในที่ลับสองต่อสองกับหญิง) ตามแต่กรณี
ส่วนสิกขาบทที่ ๒ สามารถพิจารณาปรับอาบัติอย่างใดอย่างหนึ่งคือ สังฆาทิเสส(เพราะพูดเกี้ยวหญิงฯ) หรือ ปาจิตตีย์(เพราะนั่งในที่ลับหูกับหญิงสองต่อสอง)

หากถามว่า การที่ไม่นับ อนิยตกัณฑ์ ทั้ง ๒ สิกขาบท เข้าไว้ใน สิกขาบทจำนวน ๑๕๐ จาก เสขสูตรและวัชชีปุตตสูตร นั่นจะทำให้ไม่สามารถเอาผิดหรือปรับอาบัติกับภิกษุในกรณีแบบที่เกิดขึ้นใน อนิยตกัณฑ์ หรือไม่ (?) ผมขอตอบว่าไม่มีผลใดๆเลย เพราะตามความเป็นจริงก็คือ ในทุกๆสิกขาบทก็ต้องมีการลงโทษปรับอาบัติตาม พยาน หลักฐาน และการสารภาพของผู้ต้องอธิกรณ์อยู่แล้ว อีกทั้ง โทษอาบัติที่ปรากฏอยู่ใน อนิยตกัณฑ์ ทั้ง ๒ สิกขาบทนั้น ก็มิได้เป็นสิ่งที่มีอยู่อย่างเอกเทศเสียเมื่อไร หากแต่เป็นสิกขาบทที่มีการบัญญัติเอาไว้แล้วในมหาวิภังค์นั่นเอง จึงเป็นอันสรุปได้ว่า แม้ไม่มี อนิยตกัณฑ์ ทั้ง ๒ สิกขาบท ก็ไม่ได้มีผลกระทบกระเทือนกับพรหมจรรย์แต่อย่างใดทั้งสิ้น

ดังนั้น เมื่อพิจารณาเหตุผลและหลักฐาน ตามที่ปรากฏอยู่ทั้งหมด ก็ย่อมทำให้สามารถเชื่อได้เช่นกันว่า แต่เดิม มีการสวดปาฏิโมกข์เพียงแค่ ๑๕๐ ข้อเท่านั้น โดยการสวดปาฏิโมกข์ที่มีจำนวนสิกขาบทมากถึง ๒๒๗ ข้อ เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมขึ้นมาในภายหลังปฐมสังคายนา(โดย ....?)

ซึ่งถ้าประเด็น ๒๒๗ เป็นเรื่องที่มีความสำคัญจริง ก็น่าที่จะมีข้อความจากพระสูตรรองรับอยู่บ้างตามสมควร ด้วยเหตุที่พระอรหันตเถระทั้ง ๕๐๐ รูป ท่านคงจะไม่ปล่อยปละละเลยในเรื่องที่มีความสำคัญมากขนาดนี้เป็นแน่ กล่าวคือ ถ้าท่านไม่ยก(เรื่อง ๒๒๗) ขึ้นสู่พระบาลี ท่านก็ย่อมที่จะต้อง “มุขปาฐะ” ไว้ในรูปของ “อรรถกถา” แต่ไฉนจึงไม่ปรากฏความข้อนี้เลย เพราะขนาดเรื่องของภิกษุณีซึ่งต้องนับว่าปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎกอยู่น้อยมาก ก็ยังปรากฏหลักฐานอย่างชัดแจ้ง และตรงกันทั้งในพระสูตรและพระวินัย ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ครุธรรม ๘ ประการ หรือ หลักตรวจสอบพระธรรมวินัย เป็นต้น ทั้งนี้ มันจะไม่เป็นการแปลกไปหน่อยหรือ ที่การสวดปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ กลับปรากฏหลักฐานแบบอ้อมๆแอ้มๆ อยู่แต่เพียงในพระวินัยปิฎก อย่างมีเงื่อนงำที่น่าสงสัยหลายอย่าง หนำซ้ำ ยังขัดกับพระสูตรอย่างมีนัยสำคัญอีกต่างหาก !!!!

สรุป

การนำเสนอครั้งนี้ เป็นการแสดงเหตุผลและหลักฐานโดยเว้นที่จะกล่าวถึง ประเด็นการแปลคำว่า สาธิกํ(ถ้าต้องการ ก็คงต้องเป็นวันหลัง) อีกทั้ง นี่ยังเป็นการนำเสนอข้อมูลบนพื้นฐานที่ว่า พระไตรปิฎกที่มีอยู่ในปัจจุบัน อาจมิได้เป็นของเก่าดั้งเดิมจากเมื่อสมัยปฐมสังคายนาไปเสียทั้งหมด โดยอาจมีบ้างที่ตกหล่นสูญหายไป และมีบางส่วนที่ถูกเพิ่มเติมเข้ามาในภายหลัง โดยไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ จะด้วยความหวังดีหรือหวังร้ายก็ตาม แต่ถึงที่สุดแล้ว นี่ก็เป็นเพียงการนำเสนอข้อมูลและหลักฐานในอีกมุมมองหนึ่งเท่านั้น คุณมีสิทธิ์ที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ และพร้อมๆกันนั้น ผมยังเห็นว่า ในขณะนี้ ไม่มีใครผู้ใดที่จะมีสิทธิความชอบธรรมอย่างเต็มที่ ในการวิพากษ์วิจารณ์ท่านคึกฤทธิ์อย่างเสียๆหายๆนะครับ .... หรือมิใช่ (?)

คุณๆผู้เป็นปุถุชนคนขี้เหม็นและมีภูมิรู้ภูมิธรรมในระดับหางอึ่งทั้งหลาย กรุณาตั้งตนอยู่ในความพอดีด้วยนะครับ อย่าทำปากยื่นปากยาวให้มันเกินไปนัก .... เพราะมันดูไม่งาม !!!!

Ritti Janson
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=janson&month=14-06-2011&group=8&gblog=22

และเพื่อความเข้าใจที่มากกว่านี้ คำแนะนำสุดท้ายขอให้ท่านตั้งทีมไปถกเรื่องนี้กับพระอาจารย์คึกฤทธิ์ที่วัดนาป่าพง ท่านจะได้สามารถอธิบายในทุกๆอย่างให้ท่านเข้าใจ
เพื่อประโยชน์ต่อตัวพวกท่านๆทั้งหลายและจะเป็นความรู้ต่อไป

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 17:57:36

ความคิดเห็นที่ 90

ขอเป็นแต่ คคห. ของตนเอง และโพสต์เอง จะดีและสง่างามกว่ามั้ยคะ

ไปงั้น เด่วก็ไปเอา คคห. ของคนนู้น คนนี้มาโพสต์กันให้วุ่นวายไปหมด
ผู้รู้จริงที่ไม่ได้เล่นพันทิปยังมีอีกเยอะค่ะ :-)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 18:07:31

ความคิดเห็นที่ 91

ยาวจัดดดด อ่านของ "ท่านหัวอึ่ง" ไม่ไหวหรอกค่ะ ขอผ่าน :-)
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 18:17:29

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 18:15:54

ความคิดเห็นที่ 92

ความในใจตบท้ายของคุณคอแก้ง (ชื่อนี้แปลว่าอะไร) ใน คคห. 75 นั้น เราเป็นแบบนั้นเช่นกันค่ะ ตอนแรกที่เห็นข่าวเรื่องถูกตัดออกจากวัดสาขา ก็ยังไม่ได้สนใจ จนกระทั่งท่านชาวมหาวิหารมาตั้งกระทู้ และการตอบของเหล่าสานุศิษย์ รวมทั้งคลิปของพระคึกฤทธิ์ที่ตอบคำถามด้วยตัวท่านเอง ล้วนฟังไม่ขึ้น ชวนให้มีคำถามต่อทั้งสิ้นเลยค่ะ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 19:54:25

ความคิดเห็นที่ 93

บทความนี้เข้าใจง่ายมากและครอบคลุมเนื้อหาทุกด้าน ที่โพสต์เพราะคิดว่าน่าจะมีประโยชน์ต่อทุกท่านที่เก่งๆแล้วจะเข้าใจได้ไม่ยาก

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 19:58:33

ความคิดเห็นที่ 94

อ่านคห.คุณฤทธีแล้วมึนงงสงกา ขออนุญาตเรียบเรียงข้อมูลที่สงสัยนะครับ

1.ครั้งปฐมสังคายนา พระเถระในองค์สังคายนาตอนนั้น
ไม่แน่ใจว่าหมวดใดคือสิกขาบทเล็กน้อย
แต่หลายท่านแน่ๆ ที่เ้ข้าใจว่า เสขิยะ อยู่ในสิกขาบทเล็กน้อย

ในมหาปรินิพพานสูตร

^{"ดูกรอานนท์
โดยกาลล่วงไปแห่งเรา สงฆ์จำนงอยู่ ก็จงถอนสิกขาบทเล็กน้อยเสียบ้างได้"}
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=1888&Z=3915

แต่เพราะพระอานนท์ลืมถามว่า สิกขาบทเล็กน้อยนั่น มีรายละเอียดอย่างไร
พระเถระปฐมสังคายนาแต่ละรูปก็เลยเห็นไม่เหมือนกัน

^{"พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย

พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔ เว้นสังฆาทิเสส ๑๓
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย

พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔ เว้นสังฆาทิเสส ๑๓ เว้นอนิยต ๒
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย

พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔ เว้นสังฆาทิเสส ๑๓ เว้นอนิยต ๒ เว้นนิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย

พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔ เว้นสังฆาทิเสส ๑๓ เว้นอนิยต ๒ เว้นนิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐
เว้นปาจิตตีย์ ๙๒
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย

พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔ เว้นสังฆาทิเสส ๑๓ เว้นอนิยต ๒ เว้นนิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐
เว้นปาจิตตีย์ ๙๒ เว้นปาฏิเทสนียะ ๔
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย ฯ"}

สุดท้ายเลยประชุมกัน มีมติว่า ถ้างั้นไม่เพิกถอนสักข้อดีกว่า
http://www.84000.org/tipitaka/read/?7/620-622

ปล.
ในมิลินทปัญหากล่าวว่า คำอนุญาตให้เพิกถอนสิกขาบทเล็กน้อยได้นี้
เป็นการ "ลองใจ" ของพระพุทธองค์ที่มีต่อพระเถระทั้งหลายแฮะ
ซึ่งส่วนตัวผมไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่

^{"มีพระพุทธฎีกาตรัสบัญญัติไว้ในพระวินัยกับพระอานนท์ว่า
อานฺนท ดูกรสำแดงอานนท์ เมื่อพระสงฆ์มีความปรารถนาต้องการ
เมื่อตถาคตเข้านิพพานไปแล้วก็จงเพิกถอน ขุททานุขุททกสิกขาบทเสียบ้าง

ที่พระองค์เจ้ามีพระพุทธฎีกาดังนี้ ก็เพราะมีพระพุทธประสงค์
จะใคร่ทรงทดลองใจเหล่าภิกษุพุทธสาวกทั้งหลายในอนาคตกาลว่า
เมื่อตถาคตอนุญาตให้สละละวางเพิกถอนขุททานุขุททกสิกขาบทได้เช่นนี้

ครั้นตถาคตล่วงลับขันธปรินิพพานไปแล้ว
จักชวนกันสละละวางเพิกถอนเสียโดยลำดับ หรือจะยับยั้งเอื้อเฟื้ออยู่
ไม่เพิกถอนให้เสื่อมสูญ"}
http://84000.org/tipitaka/milin/milin.php?i=105

จากคุณ : ปล่อย

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 20:01:53

ความคิดเห็นที่ 95

2.

ในเสขสูตรที่2 บอกว่าพระอริยะจะไม่ล่วงละเิมิดศีลที่เป็นอาทิพรหมจรรย์
แต่อาจต้องอาบัติสิกขาบทเล็กน้อยได้ (โดยไม่จงใจ)

ใน http://www.84000.org/tipitaka/read/?21/245

[๒๔๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราย่อมอยู่ประพฤติพรหมจรรย์นี้ อันมี
สิกขาเป็นอานิสงส์ มีปัญญาเป็นยอด มีวิมุตติเป็นแก่น มีสติเป็นอธิปไตย ดูกร
ภิกษุทั้งหลาย ก็พรหมจรรย์มีสิกขาเป็นอานิสงส์อย่างไร สิกขา คือ อภิสมาจาร
เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลายในธรรมวินัยนี้ เพื่อความเลื่อมใสของผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส
เพื่อความเลื่อมใสยิ่งขึ้นของผู้ที่เลื่อมใสแล้ว สิกขา คือ อภิสมาจารเราบัญญัติแล้ว
แก่สาวกเพื่อความเลื่อมใสของผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส เพื่อความเลื่อมใสยิ่งขึ้นของผู้ที่
เลื่อมใสแล้ว ด้วยประการใดๆ สาวกนั้นเป็นผู้มีปรกติไม่ทำสิกขานั้นให้ขาด
ไม่ให้ทะลุ ไม่ให้ด่าง ไม่ให้พร้อย ย่อมสมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย
ด้วยประการนั้นๆ
อีกประการหนึ่ง สิกขาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ เราบัญญัติแก่สาวก
ทั้งหลาย เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดยประการทั้งปวง สิกขาอันเป็นเบื้องต้น
แห่งพรหมจรรย์ เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลาย เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดย
ประการทั้งปวง ด้วยประการใดๆ สาวกนั้นเป็นผู้มีปรกติไม่ทำสิกขานั้นให้ขาด
ไม่ให้ทะลุ ไม่ให้ด่าง ไม่ให้พร้อย สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย ด้วย
ประการนั้นๆ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พรหมจรรย์มีสิกขาเป็นอานิสงส์อย่างนี้แล ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็พรหมจรรย์มีปัญญาเป็นยอดอย่างไร ธรรมทั้งหลาย
เราแสดงแล้วแก่สาวกทั้งหลายในธรรมวินัยนี้ เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดย
ประการทั้งปวง ธรรมทั้งหลายเราแสดงแล้วแก่สาวกทั้งหลาย เพื่อความสิ้นทุกข์
โดยชอบ โดยประการทั้งปวง ด้วยประการใดๆ ธรรมทั้งหมดนั้นอันสาวกพิจารณา
ด้วยปัญญา ด้วยประการนั้นๆ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พรหมจรรย์มีปัญญาเป็นยอด
อย่างนี้แล ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็พรหมจรรย์มีวิมุตติเป็นแก่นอย่างไร ธรรมทั้งหลาย
เราแสดงแก่สาวกทั้งหลายในธรรมวินัยนี้ เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดยประการ
ทั้งปวง ธรรมทั้งหลายเราแสดงแก่สาวกทั้งหลาย เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ
โดยประการทั้งปวง ด้วยประการใดๆ ธรรมทั้งหมดนั้นเป็นธรรมอันวิมุตติถูกต้อง
แล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย พรหมจรรย์มีวิมุตติเป็นแก่นอย่างนี้แล ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็พรหมจรรย์มีสติเป็นอธิปไตยอย่างไร สติอันภิกษุ
ตั้งไว้ดีแล้วในภายในทีเดียวว่า เราจักบำเพ็ญอภิสมาจาริกสิกขาที่ยังไม่บริบูรณ์ให้
บริบูรณ์ หรือว่า จักอนุเคราะห์อภิสมาจาริกสิกขาอันบริบูรณ์แล้วไว้ ด้วยปัญญา
ในฐานะนั้นๆ ดังนี้บ้าง สติอันภิกษุตั้งไว้ดีแล้วในภายในทีเดียวว่า เราจักบำเพ็ญ
สิกขาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ที่ยังไม่บริบูรณ์ให้บริบูรณ์ หรือว่าจัก
อนุเคราะห์สิกขาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ที่บริบูรณ์แล้วไว้ ด้วยปัญญาใน
ฐานะนั้นๆ ดังนี้บ้าง สติอันภิกษุตั้งไว้ดีแล้วในภายในทีเดียวว่า เราจักพิจารณาธรรม
ที่เราไม่ได้พิจารณาแล้วด้วยปัญญาในฐานะนั้นๆ หรือว่า จักอนุเคราะห์ธรรมที่เรา
พิจารณาแล้วได้ด้วยปัญญาในฐานะนั้นๆ ดังนี้บ้าง สติอันภิกษุตั้งไว้ดีแล้วในภายใน
ทีเดียวว่า เราจักถูกต้องธรรมที่เราไม่ได้ถูกต้องด้วยวิมุตติ หรือว่า จักอนุเคราะห์
ธรรมที่เราถูกต้องแล้วด้วยปัญญาในฐานะนั้นๆ ดังนี้บ้าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย
พรหมจรรย์มีสติเป็นอธิปไตยอย่างนี้แล ดูกรภิกษุทั้งหลาย ที่เรากล่าวว่า เราอยู่
ประพฤติพรหมจรรย์อันมีสิกขาเป็นอานิสงส์ มีปัญญาเป็นยอด มีวิมุตติเป็นแก่น
มีสติเป็นอธิปไตย ดังนี้ เราอาศัยข้อนี้กล่าวแล้ว ฯ

บอกว่า สิกขาบทมีสอง คืออาทิพรหมจรรย์ กับอาภิสมาจาร

ผมเลยสันนิษฐานว่า
ถ้าพระอริยะไม่อาจจะละเิมิดสิกขาบทที่เป็นอาิทิพรหมจรรย์ได้
ที่เหลือก็มีแต่สิกขาบที่เป็นอาภิสมาจารไม่ใช่หรือครับ?
---------------------------------

ส่วนเรื่อง ลักษณะในสิกขาวิภังค์นี้
เป็นความรู้ใหม่ครับ ยังลังเลอยู่
-----------------------------------

นอกประเด็น
ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นอย่างไร
แต่หลังจากพิจารณาข้อเท็จจริงแล้ว

ส่วนตัวผมเห็นว่า เรื่องสังฆสามัคคี กับนานาสังวาส
ควรจะมีความสำคัญในการเลือกแนวทางปฏิบัติของวัดนะครับ

จากคุณ : ปล่อย

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 20:15:48

ความคิดเห็นที่ 96

นอกเรื่องนิดหน่อย ขออภัยเจ้าของกระทู้มาก ๆ ครับ

ตอบคุณ Smiling-girl ความในใจตบท้ายของคุณคอแก้ง (ชื่อนี้แปลว่าอะไร)

คอแก้ง เป็นชื่อของสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นแก่งหินหรือพลาญหินในแม่น้ำโขง อยู่ที่วัดหินหมากเป้ง อ. ศรีเชียงใหม่ จ. หนองคาย มีชื่อปรากฏอยู่ในตำนานพระเจ้าเลียบโลกว่า พระบรมศาสดาเสด็จมาโปรดพระยามิลินทนาค และประทานรอยพระพุทธบาทไว้บนภูเขาข้างแก่งหินนี้ เพื่อให้พระยานาคสักการะบูชา

เรียกว่า พระพุทธบาทคอแก้ง หรือพระพุทธบาทเวินกุ่ม

หลวงปู่จาม มหาปุญโญ (ปัจจุบันอายุ ๑๐๑ ปี) เล่าว่า สมัยเป็นพระบวชใหม่ เคยมาภาวนาที่รอยพระพุทธบาทคอแก้งนี้ ตอนเย็น ๆ จะเห็นพระยานาคหนุ่ม ๆ สาว ๆ พากันขึ้นมาจากแม่น้ำโขง มาบูชารอยพระพุทธบาททุกวัน

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 21:25:06

ความคิดเห็นที่ 97

ถ้าจะ วิปริตจากพระธรรมวินัย ก็วิปริตไปเถิด
แต่อย่าทำ พระธรรมวินัยให้วิปริต ไปด้วยเลย

สงสารกุลบุตรผู้เกิดมาภายหลัง

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 21:30:48

ความคิดเห็นที่ 98

จาก คคห ที่ ๘๙ ซึ่งคุณ เนตังมม ยกเอาข้อความของคุณ ritti มาโพสต์ไว้นั้น

ผมได้อ่านแล้ว พยายามทำความเข้าใจแล้ว

ผมขอแสดงความเห็นส่วนตัวอย่างนี้ว่า

พระอรหันต์ ๕๐๐ รูป ครั้งปฐมสังคายนา ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ และพระมหากัสสปเถระ เป็นผู้คัดเลือกเองทั้งสิ้น

พระอรหันต์ ๕๐๐ รูป ยังไม่กล้าตัดสินว่า เสขิย ๗๕ และอนิยตะ ๒ เป็นสิกขาบทเล็กน้อย
แล้วพระคึกฤทธิ์ หรือ คุณ ritti เป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ หรือเป็นพระอรหันต์ประเภทใหนครับ
หรือเก่งกว่าพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ ๕๐๐ รูปนั้น
จึงกล้าตัดสินว่า เสขิย ๗๕ และอนิยตะ ๒ เป็นสิกขาบทเล็กน้อย

พระมหากัสสปเถระนั้น พระบรมศาสดา ทรงยกย่องว่า เป็นผู้เลิศทางถือธุดงควัตรและมีวิหารธรรมเครื่องอยู่เสมอด้วยพระองค์เอง

พระอุบาลีเถระ ซึ่งเป็นผู้วิสัชชนาพระวินัยปิฎกนั้น พระบรมศาสดาทรงยกย่องว่า เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลายด้านทรงจำพระวินัย

(ขอความกรุณาท่านที่ชำนาญการค้นพระไตรปิฎก ยกเอาพระบาลีหรือ ลิงค์เกี่ยวกับประวัติของท่านทั้งสองรูปนี้มาให้ทุก ๆ ท่านได้อ่านกันหน่อยครับ)

แล้วพระคึกฤทธิ์กับคุณ ritti หล่ะครับ

พระบรมศาสดาทรงพยากรณ์ท่านทั้งสอง ไว้ว่าอย่างไร

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 21:50:39

ความคิดเห็นที่ 99

เคยไปวัดหินหมากเป้งหลายหนเหมือนกัน แก่งคุดคู้ด้วยค่ะ :-)

คุณคอแก้ง อย่างหลงประเด็นกับ คคห. ของคุณฤทธี นะคะ ปล่อยวางไปเลยค่ะ ด้วยแกไม่ได้เล่นพันทิบแล้ว รอให้แกหาอมยิ้มเข้ามาโพสต์เอง แล้วตอนนั้นค่อยว่ากันค่ะ แกเขียนถึงเรื่องพระคึกฤทธิ์แบบนี้ ก็แสดงว่าเข้ามาพันทิบอยู่บ่อยๆ คงไม่ไกลเกินรอที่จะขออมยิ้มจากเจ้าของพื้นที่กระมังคะ

การไปยกข้อความของผู้อื่นมาทั้งดุ้นแบบนี้ เราไม่เห็นด้วยหรอกค่ะ (ขออภัยนะคะพี่เน...อย่าโกรธกันน๊าาา^^) ไม่งั้นเราเล่นง่ายแบบนี้บ้าง ก็อปนู่นนี่มาวางเต็มไปหมดเลยดีมั้ยคะ .... อ่ะ ถึงจะบอกว่า ดี เราก็ไม่ยินดีที่จะทำ ขอนำเสนอความเห็นของตนเองดีกว่า ถูกผิดบ้าง หน้าแตกบ้าง ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆ มันก็เป็นความเห็นของเราจริงๆ ภูมิใจค่ะ ^^

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 22:23:58

ความคิดเห็นที่ 100

#98สำหรับคำถาม คุณคอแก้ง
แล้วพระคึกฤทธิ์กับคุณ ritti หล่ะครับ
พระบรมศาสดาทรงพยากรณ์ท่านทั้งสอง ไว้ว่าอย่างไร
--------------------------------------------------------------------------

อย่าได้เป็นผู้ชอบประมาณในบุคคล [มิคสาลาสูตร]
พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกายฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ 659

ข้อความบางตอนจากมิคสาลาสูตร

ดูก่อนอานนท์ อนึ่ง บุคคลบางคนในโลกนี้ มีความโกรธและความ

ถือตัว บางครั้งบางคราว โลภธรรมย่อมเกิดแก่เขา เขาได้กระทำกิจแม้ด้วย

การฟัง ได้กระทำกิจแม้ด้วยความเป็นพหูสูต ได้แทงตลอดแม้ด้วยทิฏฐิ ย่อมได้

วิมุตติแม้ที่เกิดในสมัย เมื่อตายไปแล้ว เขาย่อมไปทางเจริญ ไม่ไปทางเสื่อม

เป็นผู้ถึงทางเจริญ ไม่เป็นผู้ถึงทางเสื่อม ฯลฯ ......... ข้อนั้นเพราะเหตุไร

เพราะกระแสแห่งธรรมย่อมถูกต้องบุคคลนี้ ใครเล่านอกจากตถาคตจะพึงรู้เหตุนั้น

เพราะเหตุนั้นแหละ เธอทั้งหลายอย่าได้เป็นผู้ชอบประมาณในบุคคล และอย่าได้

ถือประมาณในบุคคล เพราะผู้ถือประมาณในบุคคล ย่อมทำลายคุณวิเศษของตน

เราหรือผู้ที่เหมือนเราพึงถือประมาณในบุคคลได้ ฯลฯ
------------------------------------------------------------------

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 22:43:41

ความคิดเห็นที่ 101

เอานู๋ยิ้ม พี่เห็นในกระทู้เรื่องนี้ก็มีพระเถระเป็นclipด้วยไปดูอีกกระทู้ซิในแนะนำ ทั้งยกคำพูดและถูกยกคำมาอ้างตั้งมากมาย และก็แปะประกาศวัดหนองป่าพงมาให้ดูอีกก็บุคคลภายนอกเช่นกัน

นี้คือบทความสาธารณะในbloggang ในพันทิปก็มีคนยกเรื่องราวบทความของคนอื่นมากมายมาให้ดู อีกอย่างมันเป็นข้อมูลสาธารณะมีให้เห็นได้ อย่าซีเรียสค่ะ ให้ศึกษาไว้เป็นความรู้จะเชื่อหรือไม่ก็ต้องไปหาความจริงกันต่อไป

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 22:55:18

ความคิดเห็นที่ 102

# 89 จากที่ คุณ เนตังมม ได้ยก ความเห็นของ คุณ Ritti มา ซึ่งยาวเหยียด ๕ ประเด็นนั้น

ผมจะสรุปให้ฟังท่านผู้อ่านคร่าวๆ ดังนี้นะครับ

----------------------------------------------------------------------------

ข้อ ๑ และ ข้อ ๒ คิดว่า ไม่น่าจะมีอะไรมาก เพราะก็คือเรื่องทั่วไปใน เสขสูตร
ที่คุณ Ritti ยกมาแล้วอธิบายตาม ซึ่ง หลายท่านก็ได้สนทนากันทั้งในกระทู้นี้
และกระทู้ก่อนๆ ไปพอสมควรแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง อภิสมาจาร หรือ อาทิพรหมจรรย์

ซึ่ง ผมว่าเสียเวลาเปล่าในส่วนนี้ครับ เพราะประเด็นหลักตรงนี้
คุณ Ritti ไม่สามารถตอบเรื่อง ๑๕๐ ที่เป็นตัวเลขเมื่อ "กลางพุทธกาล" ได้เลย

และขอฝาก พระสูตรเกี่ยวกับ อภิสมาจาร ไว้ในส่วนนี้ด้วยนะครับ
สำหรับท่านที่คิดว่าไม่สำคัญ โดยเฉพาะ
อภิสมาจาร ๗๕ ข้อสำคัญ ที่อยู่ในวินัยปิฎกเล่ม ๒ ที่ชื่อว่า เสขิย ๗๕

มิตตสูตร
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=9878&Z=9894

อนึ่งในข้อ ๒ คุณ Ritti เอง
ได้ยอมรับว่า เสขิย ๗๕ นั้น อยู่ในปาฏิโมกข์

----------------------------------------------------------------------------

แต่ พอมาถึงข้อ ๓ คุณ Ritti ได้ พยายาม จะชักชี้นำ ว่า

การปรับอาบัติทุกกฏ ใน เสขิย ๗๕ ทุกข้อนั้นไม่เป็นจริงไม่ใช่คำพุทธพจน์

โดยปฏิเสธพระไตรปิฎก "บางบรรทัด" บอกว่าเป็นเรื่องแต่งปลอมขึ้น

โดยอ้างว่า การปรับอาบัติทุกกฏ ในหมวดเสขิย ๗๕
มันต่างจาก สิกขาบทข้อก่อนๆ ที่แยก บทปรับไปอยู่ใน สิกขาวิภังค์

( มันเป็นเหตุเป็นผลกันตรงไหนเหรอครับ ผมนึกตามไม่ออกจริงๆ )

ทั้งๆที่ ในบททั้งหมดนั้น ก็เป็นพระพุทธพจน์ ต่อเนื่องกันไปทั้งนั้น
และแสดงโดยพระอุบาลีในที่ปฐมสังคายนา ทุกสิกขาบท ไล่มา
ตั้งแต่ ปาราชิก ๔ จนจบ เสขิยะ ๗๕ และ อธิกรณสมถ ๗

ดังนั้น การใช้เหตุผลของ คุณ Ritti จึงคล้ายๆ กับที่ไม่ค่อยจะมีเหตุผล
คือ เอากติกา ตามใจฉันดังที่เรียกกันว่า

" อรรถกถู ฎีกู " คือ บทไหนในพระไตรปิฎก ที่ตนไม่พอใจ ก็บอกว่า
บรรทัดนี้แต่งเติมมาภายหลังไปเสียดื้อๆ

ผมจะขอยกมาให้ดูใหม่ ทั้งย่อหน้าเลยนะครับ ว่ามันก็ต่อเนื่องกันมา
และเป็นการบัญญัติของพระพุทธองค์หมดทั้งนั้นแหละครับ
(และถูกนำมาแสดงอีกทีโดย พระอุบาลี ในที่สังคายนา)

--------------------------------------------------------------------------

เสขิยข้อที่ ๑

"เอวญฺจ ปน ภิกฺขเว อิมํ สิกฺขาปทํ อุทฺทิเสยฺยาถ ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา ๑ ฯ ปริมณฺฑลํ นิวาเสตพฺพํ นาภิมณฺฑลํ ชานุมณฺฑลํ
ปฏิจฺฉาเทนฺเตน ฯ โย อนาทริยํ ปฏิจฺจ ปุรโต วา ปจฺฉโต วา โอลมฺเพนฺโต นิวาเสติ อาปตฺติ ทุกฺกฏสฺส ฯ "

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้

(พระบัญญัติ)

๑๔๖. ๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล.

(สิกขาบทวิภังค์)

อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ.

--------------------------------------------------------------------------

จะเห็นได้ว่าทั้งหมดก็คือบทที่พระพุทธเจ้าแสดงต่อเนื่องกันทั้งบททั้งนั้น

อนึ่งแม้ในปาจิตตีย์ ในส่วนของสิกขาบทวิภังค์ ก็มีจำแนกย่อยเช่นกัน
ว่าบางกรณีเป็น อาบัติทุกกฏบางกรณีเป็นอาบัติปาจิตตีย์
ซึ่งก็เป็นการจำแนกของพระพุทธองค์ทั้งเลย

เช่น

"บทว่า สำเร็จการนอน ความว่า ภิกษุปูไว้เองก็ดี ให้คนอื่นปูไว้ก็ดี ซึ่งที่นอน
ในสถานที่ใกล้เตียงก็ดี ตั่งก็ดี ทางเข้าออกก็ดี, ต้องอาบัติทุกกฏ นั่งทับก็ดี นอนทับก็ดีต้องอาบัติปาจิตตีย์."

สิกขาบทวิภังค์
ส่วนนี้และครับ เป็น "ปริปุจฉา" ที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ ในบรรทัดถัดมา

อันที่จริงเรื่องนี้ก็มิเห็นจะต้องนำมาเป็นประเด็นได้เลย

และเหตุผลที่ คุณ Ritti ยกมา มันก็ไม่ได้มีหลักการอะไรเลย
อาศัยแค่ แจงอาบัติใน สิกขาบทวิภังค์ ก็ยกมาเป็นประเด็นใหญ่โต
พร้อมว่ากล่าวผรุสวาจากระทบผู้อื่นว่าความรู้เท่าหางอึ่งอีก

ผมเห็นว่า หลายๆท่านในที่นี้
ล้วนแต่มีจิตบริสุทธิ์ อยากรักษาธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า

การที่ คุณ Ritti ไปว่า ทุกท่านในที่ว่า "ความรู้เท่าหางอึ่ง" จึงเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำเลย

----------------------------------------------------------------------------

ในอีกแง่ การศึกษาพระไตรปิฎกนี้
ไม่ควรที่จะบอกแต่ว่าบทนี้เป็นพระพุทธวจนะ
แล้วบทอื่นบรรทัดอื่นก็ปฏิเสธหมด

สิ่งนี้จัดเป้นความเห็นผิดอย่างร้ายแรง
คล้ายๆกับที่เรียกกันว่า เดียรถีย์ปลอมปน เลยทีเดียว

หากผู้ใดจะปฏิเสธบางบรรทัดในพระไตรปิฎกแล้ว
ก็ควรจะปฏิเสธทุกบทแม้พระพุทธพจน์ในนั้นด้วยน่ะสิ

เพราะอะไรหรือ ก็เพราะว่า พระพุทธพจน์ทั้งหมด ๘๔,๐๐๐ ธรรมขันธ์นี้
ก็ล้วนแต่ เกิดจากการถามตอบของ พระสังคีติกาจารย์ ๕๐๐ ทั้งนั้น

พระวินัยปิฎกสองเล่มแรก และปาฏิโมกข์ ๒๒๗ นี้
ก็แสดงโดยพระอุบาลีในที่ปฐมสังคายนา
ไล่มา ตั้งแต่ ปาราชิก ๔ จนจบ เสขิยะ ๗๕ และ อธิกรณสมถ ๗

พระอุบาลี พระมหากัสสปะ เป็นผู้ตอบ ผู้ถามในที่ปฐมสังคายนะ
และพระอุบาลีทรงเป็น เอตทัคคะ ด้าน พระวินัย

พระพุทธองค์ก็ทรงกล่าวสรรเสริญคุณไว้มากมาย
(แต่ คุณ Ritti กลับ กล่าวปฏิเสธ)

วินัยกถา

[๒๘๔] สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสวินัยกถาแก่ภิกษุทั้งหลายโดย
อเนกปริยาย คือทรงพรรณนาคุณของวินัย คุณของการเรียนวินัย ทรงสรรเสริญ
คุณของท่านพระอุบาลีโดยเฉพาะเจาะจง ภิกษุทั้งหลายหารือกันว่า พระผู้มีพระภาค
ตรัสวินัยกถาแก่ภิกษุทั้งหลายโดยอเนกปริยาย คือ ทรงพรรณนาคุณของวินัย
คุณของการเรียนวินัย ทรงสรรเสริญคุณของท่านพระอุบาลีโดยเฉพาะเจาะจง อย่า
กระนั้นเลย พวกเราจงเรียนพระวินัย ในสำนักท่านพระอุบาลีกันเถิด

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=07&A=2488&Z=2536

-------------------------------------------------------------------------

ในประเด็นที่เหลือนั้น ในข้อ ๔ ข้อ ๕ น่าจะไม่มีอะไรสำคัญมาก
เพราะสนทนากันมาในความเห็นก่อนๆเยอะแล้ว

จะเพิ่มอีกหน่อยคือ

กรณีพระมหาสมณเจ้า ที่ คุณ Ritti บอกว่า "ท่านมีมติ"

แต่ในความเป้นจริง ท่านใช้คำว่า "สันนิษฐาน" ครับ

คำว่า สันนิษฐาน นี้ ยังไม่ควรให้น้ำหนักนะครับ

และ โดยทั่วไป คุณ Ritti ก็ปฏิเสธ ปฐมสมโพธิกถาของพระมหาสมณเจ้า
ไม่ใช่หรือครับ ก็ท่านแสดงไว้ว่า พระพุทธองค์ทรงแสดงอภิธรรมโปรดพุทธมารดาบนดาวดึงส์

แต่คุณ Ritti ก็ปฏิเสธ อภิธรรมปิฎก
และปฏิเสธว่า "พระพุทธเจ้าไม่มีทางเก่งถึงขนาดไปแสดงอภิธรรมบนดาวดึงส์ได้"
อยู่บ่อยๆ

ส่วนอนิยต ๒ หลายท่านได้ยกพระพุทธพจน์ โดยตรงว่าเป็นสิกขาบท
มาแสดงหลายรอบแล้ว

ส่วนที่ คุณ Ritti บอกว่า ปาฏิโมกข์ ถ้ามี ๒๒๗ จริงๆ ก็น่าจะมี แสดงในอรรถกถาด้วย

ตอบว่ามีนะครับ แต่ คุณ Ritti ไม่รู้เอง ผมยก อรรถกถามาแสดงในหัวข้อกระทู้แล้ว
จะยกใหม่ให้ดูก็ได้

เมื่อปฐมปาราชิกขึ้นสู่สังคายนาแล้ว พระอรหันต์ ๕๐๐ องค์ก็ได้ทำคณสาธยาย
(สวดเป็นหมู่) โดยนัยที่ยกขึ้นสู่สังคายนาว่า เตน สมเยน พุทฺโธ ภควา เวรญฺชายํ วิหรติ เป็นต้น.
ในเวลาที่พระอรหันต์ ๕๐๐ องค์เหล่านั้นเริ่มสวด แผ่นดินใหญ่ได้เป็นเหมือน
ให้สาธุการไหวจนถึงน้ำรองแผ่นดิน.
พระธรรมสังคาหกเถระทั้งหลายยกปาราชิกที่เหลืออยู่ ๓ สิกขาบทขึ้นสู่สังคายนา
โดยนัยนี้เหมือนกัน แล้วตั้งไว้ว่า อิทํ ปาราชิกกณฺฑํ กัณฑ์นี้ชื่อปาราชิกกัณฑ์
ตั้งสังฆาทิเสส ๑๓ ไว้ว่า เตรสกณฺฑํ
ตั้งสิกขาบท ๒ ไว้ว่า อนิยต
ตั้งสิกขาบท ๓๐ ไว้ว่า นิสสัคคียปาจิตตีย์
ตั้งสิกขาบท ๙๒ ไว้ว่า ปาจิตตีย์
ตั้งสิกขาบท ๔ ไว้ว่า ปาฏิเทสนียะ
ตั้งสิกขาบท ๗๕ ไว้ว่า เสขิยะ
ตั้งธรรม ๗ ประการไว้ว่า อธิกรณสมถะ
ระบุสิกขาบท ๒๒๗ ว่า คัมภีร์มหาวิภังค์ ตั้งไว้ด้วยประการฉะนี้.
แม้ในเวลาเสร็จการสังคายนาคัมภีร์มหาวิภังค์ แผ่นดินใหญ่ก็ได้ไหวโดยนัยก่อนเหมือนกัน.

ที่มา
สุมังคลวิลาสินี
อรรถกถาทีฆนิกาย สีลขันธวรรค
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=9&i=1&p=1

และที่ คุณ Ritti บอก ปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ กลับปรากฏหลักฐานแบบอ้อมๆแอ้มๆ

ก็ตอบว่า ไม่อ้อมไม่แอ้มหรอกครับ

ก็พระวินัยปิฎกทั้งสองเล่มนี่แหละครับ เปิดไล่ดูให้ครบก็จะรู้ว่า
คือหลักฐานชิ้นใหญ่เบ้อเริ่มสุดแล้วล่ะ ว่า ปาฏิโมกข์ มี ๒๒๗ ข้อ พอดิบพอดีเป๊ะ
นับตั้งแต่ ช่วงท้ายพุทธกาลเป็นต้นมา ในสมัยของ พระสมณโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้านี้แหละครับ

---------------------------------------------------------------------

ปล. คุณ เนตังมม หากจะยกข้อความของใครมายาวๆ เพื่อให้เป็นประเด็น
ก็รบกวนช่วยกรอง แต่ประเด็น ที่เป็นประเด็นใหม่นะครับ
ส่วนที่เป็นประเด็นเก่าที่สนทนาไปหลายรอบแล้ว ก็รบกวนช่วยกรองหน่อยนะครับ

และสุดท้าย ฝาก ถึงผู้ที่มีเจตนา จะพยายามทำลาย ปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ทิ้งให้ได้
ว่า อยากให้ลองจินตนาการดูนะครับว่า ภิกษุในภายภาคหน้า ในประเทศไทย
ต่อไปถ้าไม่มีศีลเหล่านี้ มันเป็นสิ่งที่สมควรแล้วหรือครับ

นุ่งห่มเป็นปริมณฑล ปกปิดกาย สำรวมดี มีตาทอดลง เวิกผ้า หัวเราะ ลั่น มีเสียงดัง โคลงกาย ไกวแขน โคลงศีรษะรวม ๓ ค้ำกาย คลุมศีรษะ กระโหย่ง รัดเข่า
รับบิณฑบาตโดยเอื้อเฟื้อ แลดูในบาตร แกงพอสมควร รับบิณฑบาตเสมอขอบ ฉันบิณฑบาต
โดยเอื้อเฟื้อ แลดูในบาตร ฉันบิณฑบาตไม่แหว่ง ฉันแกงพอสมควร ขยุ้มแต่ยอด กลบ ขอ
เพ่งโพนทะนา ไม่ใหญ่ กลมกล่อม ช่องปาก มือทั้งหมด ไม่พูด ฉันเดาะ ฉันกัด ฉันทำ
ให้ตุ่ย สลัดมือ ฉันโปรยเมล็ดข้าว ฉันแลบลิ้น ฉันเสียงจั๊บๆ ซู้ดๆ เลียมือ ขอดบาตร
เลียริมฝีปาก เปื้อนอามิส น้ำมีเมล็ดข้าว พระตถาคตทั้งหลายย่อมไม่ทรงแสดงสัทธรรม แก่
บุคคลผู้มีร่มในมือ มีไม้พลองในมือ มีศัสตราวุธในมือ สวมเขียงเท้า สวมรองเท้า ไปในยาน
อยู่บนที่นอน นั่งรัดเข่า โพกศีรษะ คลุมศีรษะ ที่แผ่นดิน อาสนะต่ำ ยืนอยู่ เดินไปข้างหลัง
เดินไปนอกทาง ไม่ยืนถ่าย ถ่ายบนของเขียวสด และในน้ำ.

แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 23:36:59
แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 23:29:12

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:24:31

ความคิดเห็นที่ 103

โอ้โฮฮฮฮ พี่เน เจ้าขราาาา นี่พี่ถึงขนาดยกคุณฤทธี มาเทียบกัีบ ท่านพระพรหมคุณาภรณ์เลยหรือคะเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลยอ่ะ ส่วนประกาศน่ะ เค้าก็ยกมาแค่หน้าเดียวนะคะพี่

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าพเจ้าพอแล้วค่ะ เด่วไปหาอะไรสนุกๆ เล่นดีกว่า ^^

ก่อนไป มาหาว่าหางอึ่ง....เอาซุปอึ่งมาฝากซะเลยค่ะ อิอิ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:24:56

ความคิดเห็นที่ 104

แต่ละฝ่ายก็มีเหตุผลดีๆทั้งนั้น
เมื่อทุกฝ่ายมีเหตุผล ก็อยากให้จบลงด้วยดีนะครับ

ผมว่าไม่มีใครพยายามทำลาย ปาฏิโมกข์ ๒๒๗
เราแค่คิดเห็นไม่ตรงกัน และก็มีเหตุผลกันทุกฝ่าย
ถกเถียงกันก็ดีออก ได้ตรวจสอบไปในตัว

จากคุณ : กัป'

เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:49:59

ความคิดเห็นที่ 105

เห็นด้วยกับ คคห ที่ 104 เป็นอย่างยิ่งค่ะว่าการถกเถียงกันเป็นสิ่งดี
แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เราอยากเห็นเป็นอย่างยิ่งในห้องศาสนาแห่งนี้
คือการมีสัมมาวาจาต่อกัน ให้เกียรติกัน พูดจากันอย่างสร้างสรรค์
ไม่กล่าวกระแนะกระแหน กระแทกแดกดัน
และไม่ควรอย่างยิ่งที่จะกล่าวหลบหลู่พระสงฆ์ที่ท่านปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ
เพียงเพราะความคิดเห็นของท่านบางอย่างต่างจากที่ตนคิด

ในที่สุดผู้ที่จะตัดสินถูกผิดแบบฟันธงไปเลยไม่ใช่พวกเราในกระทู้นี้
แต่เป็นคณะสงฆ์ที่จะมาค้นหาความจริงซักฟอกกัน
เราน่าจะมีมิตรภาพที่ดีต่อกันให้สมกับคนที่ไฝ่ในธรรมไม่ใช่หรือคะ

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 01:06:43

ความคิดเห็นที่ 106

^
^ และไม่ควรจาบจ้วงบิดเบือนปรับแต่งพระไตรปิฎกเพื่อปกป้องพระที่ตนศรัทธาด้วยค่ะ :-)

ตรงไหนที่ตัวเองไม่เห็นด้วย ไม่ตรงกับทิฎฐิของตน ก็อ้างเอาง่ายๆ เลยว่า "ไม่ใช่พุทธพจน์" "พระพุทธเจ้าไม่ได้หมายความแบบนี้" "น่าจะแต่งขึ้นมาใหม่" ฯลฯ

ย้อนกลับมาเริ่มต้นใหม่นะคะ แล้วถามตัวเองดีๆ ว่ามีความเคารพและศรัทธาต่อพระพุทธศาสนาอย่างไร ดูจิตดูใจของตนเองให้ดีว่ามีโมหะ โทสะ ครอบงำอยู่หรือไม่

ยึดมั่นถือมั่นกับอะไรอยู่ ??? มิใช่จ้องจะเถียงให้ได้ดั่งใจตน โดยมีธงตั้งไว้เรียบร้อยแล้วว่าสิ่งที่พระคึกฤทธิ์กำลังทำนั้นถูกแล้ว ประเสริฐแล้ว ... วางพระคึกฤทธิ์ไว้ก่อนเถิดค่ะ หันกลับมายึดพระธรรมคำสั่งสอนเป็นที่ตั้ง และอย่าได้ "บังอาจ" จาบจ้วงลบหลู่พระไตรปิฎก การกระทำแบบนี้มิได้มีตรงไหนใกล้เคียงกับคำว่า "กล้าหาญ" เลยสักนิดเดียว

ส่วนตัวเรา มั่นใจว่ามิได้ปรามาสพระคึกฤทธิ์ แต่เป็นคำถามที่พึงมีได้และอยู่บนความเป็นเหตุเป็นผลทั้งสิ้น เพราะเรามิได้มีอคติใดๆ ต่อท่านเลยค่ะ ก็ยังคุยกันกับเพื่อนว่าจะหาเวลาไปตักบาตรที่วัดนี้ จริงๆ คือ ตื่นให้ทันน่ะ อิอิ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 07:49:10

ความคิดเห็นที่ 107

ความเรียงต่างๆของคุณฤทธี นั้น ดูเผินๆอาจจะเหมือนน่าเชื่อถือ แต่ถ้าพิจารณาให้ดีจะพบว่า
อุดมไปด้วย fallacy หรือ"เหตุผลวิบัติ" อยู่ทั่วถ้วนไป... ซึ่ง"เหตุผลวิบัติ"นั้น ก็คือ-
"การแสดง"สิ่งที่ดูคล้ายจะเป็นเหตุผลจึงทำให้ดูน่าเชื่อ แต่แท้จริงแล้วหาได้เป็นเหตุเป็นผลกันแต่อย่างใดไม่

เช่น ตัวอย่างในข้อเขียนที่นี้เอง
ก็เป็นที่เห็นได้ไม่ยาก ว่า เริ่มอาการออกแทบจะตั้งแต่ประโยคแรก ที่เริ่มใช้วิจารณ ทีเดียว

เช่น
"เมื่อพิจารณาจากพุทธพจน์ ย่อมทำให้สามารถเข้าใจได้ว่า สิกขาบทเล็กน้อยจาก สิกขาบท ๑๕๐ ใน เสขสูตร
ย่อมมิใช่ “อภิสมาจาร” แน่ๆ เพราะมิได้ตรัสเรียกสิกขาบท ๑๕๐ นั้นด้วยคำๆนี้เลย"

ก็จะเห็นได้ว่า >>ไม่เป็นเหตุเป็นผลกันตรงไหนเลย ว่าถ้าหากพระพุทธองค์ทรงตรัส-
เรียกเป็นเพียง"สิกขาบท ๑๕๐" นั่นคือ ใช้คำว่า สิกขาบท เฉยๆ เรียกในที่นี้
แล้วจะต้องกลับกลายไปว่า"สิกขาบท ๑๕๐" ในพระสูตรนี่นี้นั้น จะต้องไม่ใช่ "อภิสมาจาร" ไปเฉย ???

เหมือน เวลาคนเรียกรถโต๊ะไม้โต๊ะหนึ่ง ว่า "โต๊ะ"เฉยๆ ในตอนนั้น ก็มิใช่เป็นเหตุ-
ที่จะให้อาจหาญหยิบจับ เพียงเรื่องคำเรียกนี้ไปฟันธงได้แต่อย่างใด ว่าโต๊ะนั้น จะต้องไม่ใช่ "โต๊ะไม้" !!!

จะไปมีเหตุอันใด ที่พระพุทธองค์จำเป็นต้องทรงตรัสเรียกด้วยคำว่า "อภิสมาจาร"เล่า... ก็ในเมื่อ
บริบทพระสูตรนี้มิได้กล่าวถึงในเรื่องนั้น และคุณเองก็ยังกล่าวไว้เองในข้อ (๒) ด้วยซ้ำ
(นี่ก็เป็นการคิดเองเออเองอีกครา ว่าท่านจะต้องอย่างโน้นอย่างนี้ แต่แล้วก็วกกลับมาขัดแย้งกันในตนเสียเอง)

โดยที่แท้ ก็ปรากฏอยู่ทั่วไปในพระธรรมอยู่เอง ว่าพระองค์ได้ทรงตรัสถึงข้อธรรม ด้วยนัย-
ด้วยชื่อต่างๆกันไป ตามนัยตามประเด็นที่กล่าวในขณะนั้นๆ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาๆและปรากฏอยู่ทั่วไป

เช่น ทรงตรัสถึงข้อโพธิปักขิธรรม เรียกว่าเป็น "ธรรมเหล่านั้น" เฉยๆ บ้าง ก็ยังมี
เรียกเป็น "ธรรมอันวิเศษยิ่ง" บ้าง ก็มี
เรียกเป็น โพชฌงค์ หรือ เป็น "อินทรีย์" ก็ปรากฏตั้งมากที่เช่น รุกขสูตร,สารสูตร
เรียกเป็น "ธรรมสามัคคี" บ้าง เป็น "ธรรมเสรี" บ้าง ฯลฯ

- ยิ่งไปกว่านั้น ที่สำคัญคือ ข้อเขียนนี้กลับตั้งหลักขึ้นมาเองว่า
"และก็แน่นอนเช่นกันว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ย่อมมิได้อยู่ในส่วนที่เรียกว่า สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์อยู่แล้ว"

อันเป็นการกล่าวขึ้นมาลอยๆเฉย โดยปราศจากการที่จะใช้เหตุผล อ้างอิงใดๆให้ถูกต้องไม่
ทั้งๆที่ก็มีหลักฐานอยู่ชัดเจนแล้ว ว่านั่นไม่เป็นความจริง

โดยที่แท้ย่อมเป็นข้อที่กระทบต่อพรหมจรรย์ ดังพุทธพจน์ที่ได้ยกแสดงไปแล้ว ใน คห 78 และ 86
และแม้ตั้งแต่ต้น ในหัวกระทู้เอง ก็มีปรากฏแสดงอยู่ชัดเจนแล้วด้วย ดังความในพระบาลี

แม้กระนั้น ผู้เขียนข้อเขียนนี้ ก็หาได้พิจารณาให้ยุติธรรมต่อหลักฐานและการเสวนาไม่
กลับทำกาละ..เอ้ย กลับทำละเลยไป และเขียนอะไรๆขึ้นโดย
อาศัยความเห็นตนเป็นหลักไปเสีย ทั้งใช้เหตุผลผิดๆเป็นแต่ fallacy

เมื่อเพียงแค่ข้อที่ใช้ตั้งต้น ก็เป็นเพียงสมมติฐานลอยๆ ที่ไม่เป็นความจริงเช่นนี้
จึงแทบจะไม่มีสารประโยชน์อันใด ในการพิเคราะห์ข้อเขียนนั้นในส่วนที่เป็นผลสืบเนื่องต่อมา
เรียกได้ว่า ถ้าเป็นการฟ้องศาล ก็ตกตั้งแต่เริ่มไต่สวนมูลฟ้อง.. ตกตั้งแต่ข้อกล่าวโจทก์แล้ว

ซึ่งที่จริงอะไรเหล่านี้ น่าจะเป็นเหตุผลที่ธรรมดามาก อันย่อมรู้กันอยู่
จึงเดาว่า อาจจะเป็นที่น่าอิดหนาระอาใจแก่วิญญูชนบุคคลทั่วไปอยู่ไม่มากก็น้อย
ในการที่หากจะอ่าน หรือสละเวลามาเสพบริโภคข้อเขียนลักษณะจำพวกนี้ ทั้งข้อนี้และข้ออื่นต่อๆไป...
======================================================

ลักษณะ อันกล่าวได้ว่าเป็นเหมือน "การเล่นกับคำ"
อีกก็อย่างเช่น

"(๒) สิ่งที่ต้องสังเกตก็คือ พระพุทธองค์ตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย(ขุททกสิกขาบท)
กับ สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์(อาทิพรหมจริยกาสิกขา)
โดยที่มิได้ตรัสถึง อภิสมาจาริกาสิกขา(ข้อศึกษาเนื่องด้วยอภิสมาจารคือมรรยาทอันดี)"

ซึ่งถ้าพิจารณาด้วยเหตุผล ก็จะเห็นได้ว่าเป็นการพยายามนิยามจับแยกโดย "มั่ว"
+กับเหตุผลวิบัติต่างๆข้างต้น จึงย่อมจะนำไปสู่ข้อสรุปผิดๆดูงงๆหลอกตาน่าเชื่อ ตามมาต่อไป...

เพราะที่จริง "สิกขาบทเล็กน้อย" กับ สิกขาบท"อภิสมาจาริกาสิกขา" นั้น
ย่อมเป็นที่รู้อยู่ ว่าไม่ใช่ส่วนที่ต่างหากจากกันแต่อย่างใดเลย เป็นแต่การเรียกกันในคนละเรื่องคนละบริบท

อภิสมาจาริกาสิกขา(ข้อศึกษาเนื่องด้วยมรรยาทอันดี)จำนวนมากนั้น ที่แท้ก็ย่อมเป็น สิกขาบทเล็กน้อย อยู่นั่นเอง
พิจารณาความหมายดูดีๆนะครับ...หรือคุณจะปฏิเสธว่าไม่จริง?
ให้เห็นง่ายๆแค่พอเป็นตัวอย่าง ก็เช่น ในจุลศีลราว 2000 ข้อ ซึ่งล้วนย่อมมีข้อที่เป็นมารยาทอยู่มากมายนั้น
ใครๆก็ย่อมต้องเรียกว่า นี่เป็น "สิกขาบทเล็กน้อย" ...จริงหรือไม่

และ แม้แต่ในที่ประชุมสงฆ์ปฐมสังคายนาเอง ก็ยังปรากฏว่ามีความเห็นแตกต่างกันไป
ดังที่คุณปล่อยยกแสดงใน คห 94 เช่น
"พระเถระบางพวกกล่าวอย่างนี้ว่า
เว้นปาราชิก ๔
นอกนั้นเป็นสิกขาบทเล็กน้อย" ฯลฯ

แล้วคุณจักเอามติส่วนตัววิสัยที่ไหน มารู้แจ้งไปกว่าพระอรหันต์ปฐมสังคายนาได้ครับ !?
จนอาจหาญมานิยามกะเกณฑ์เอาเองได้ว่า เท่านั้นเท่านี้ ต้องคืออย่างนั้นอย่างนี้ ???

แล้วที่พยายามจะรวบๆสรุปลงให้ได้ ก็ปรากฏว่า ไม่เป็นเหตุเป็นผลเชื่อมโยงกันแต่อย่างใดเลย
(บวกกับตั้งสมมติฐานผิด ใช้เหตุผลผิดมาแต่ต้นแล้ว ก็ย่อมตกรางกันไปตลอดสาย)
นี่ก็เหมือนแค่เอาเรื่องเดิมมาเรียบเรียงซ้ำซาก ให้ดูเหมือนสดใหม่สละสลวยแค่นั้นเอง
อย่างที่ทางนั้นใช้แนวอ้างๆกันว่า เสขิยะ เป็นแค่อภิสมาจาริกาสิกขา จนฟันธงไปได้-
(ด้วยคิดเอาเองลอยๆ)ว่า จะให้ตัดออกจากปาติโมกข์ เพราะไม่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ !?

ก็ได้ชี้แจงกันไปเยอะแล้วว่า ขัดกับพุทธวจน และไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด.

*และที่ตลกก็คือ ไปยกข้อสันนิษฐานมาด้วยว่า
"อาบัติทุกกฏในบทภาชนีย์เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมขึ้นมาในภายหลัง ทั้งนี้ หมายรวมไปถึง
อาบัติทุกกฏในบทภาชนีย์ ของมหาวิภังค์ปฐมภาคนั้นด้วย"
คุณ... นี่เรากำลังพูดถึง"สิกขาบทวิภังค์"อยู่ใช่ไหม? แล้วไปยกข้อสันนิษฐานเรื่อง"บทภาชนีย์"มาทำไม
สองอย่างนี้คนละเรื่องละส่วนกันนะครับ นี่ก็แปลกอีก(แล้วก็ ถูกแต่งเติมๆ นี่ก็ข้ออ้างแบบเดิมๆ ดังจะกล่าวต่อไป)

---> ส่วนในประเด็นใหญ่ๆที่เหลือ
พอไปไม่ออก ก็จบลงด้วยการกล่าวหากันดื้อๆทำนองว่า ไม่ใช่พุทธวจน พระไตรปิฎกถูกแต่งเติม (อีกแล้ว)
หนักถึงขนาดที่ว่า เติมกันได้ตามใจบรรทัดเว้นบรรทัดเลยทีเดียว !
(โดยไม่เคยไปดูบาลีว่าสอดคล้องต่อเนื่อง เป็นภาษาตายตัว ไม่เคยไปสอบทานพระบาลีฉบับต่างๆ ฯลฯ)

นี่ก็ไม่อาจจะให้พูดกันรู้เรื่องได้อย่างไรแล้ว เป็นข้ออ้างไม้ตายสุดท้ายที่...(...อื่มม...)
เพราะเป็นเรื่องพื้นฐานที่สุดของแรกเริ่มดรุณศึกษา และซ้ำซากเหลือเกิน กับข้อกล่าวหาไร้หลักไร้ฐานเทือกนี้

นี่มันก็ยุคสมัยไหนแล้ว.. ไม่ใช่ร้อยปีก่อนสักหน่อยที่จะมาสันนิษฐานอย่างนั้นอย่างนี้ ด้วยมีข้อจำกัด

เดี๋ยวนี้ฝรั่ง นักวิชาการ อะไรเขาขุดค้น ค้นคว้าอะไรกันไปตั้งเท่าไร ถึงไหนแล้ว...
โลกติดต่อถึงกัน พระไตรปิฎกบาลีเถรวาท สอบทานเทียบกันนานาประเทศ อะไรถึงไหน...
จนแม้แต่ปราชญ์ทางมหายานเอง ยังต้อง(อาจไม่เต็มใจ)ออกมายอมรับ แล้ว

จนเป็นเรื่องที่ยุติไปนานแล้ว(แต่กลุ่มที่ไม่รับฟังก็ช่วยไม่ได้) นี่ได้พิจารณาบ้าง หรือไม่...?

ยิ่งถ้ากล่าวหาถึงขนาดว่า เป็นชนิดเติมกันได้ทุกแห่งหน เช่นเยี่ยงนี้
คุณก็คงจักไม่มีพระไตรปิฎกตรงไหนที่จะเหลือให้อ่านได้แล้วล่ะ

ถ้าคิดตรรกะมาได้แบบนี้ ทุกที่ก็ต้องล้วนไม่น่าเชื่อถือทั้งหมด ใช้อะไรไม่ได้เลย!
จะเหลือแต่ ฉบับเลือกสรรด้วยมือ(บอน)เรา ฉบับทิฏฐิฉัน ฉบับทิฏฐิเธอ ฉบับสำนักตูข้าคัดเลือก.. เละเทะ
(เคยปรารภทางมหายานเป็นตัวอย่างบ้างไหม ประวัติศาสตร์ได้สอนอะไรให้บ้างหรือไม่ ?)

เช่นที่กล่าวขีดเขียนมาว่า
"เป็นเพียง(แค่)ข้อความที่ถูกเพิ่มเติมขึ้นมาในภายหลัง(โดย ....?)"
ทั้งๆที่ตนก็มียก "สิกขาบทวิภังค์" ขึ้นเอง ยอมรับ. แต่กลับเกี่ยงเฉพาะประโยคในสิกขาบทวิภังค์ที่ไม่ตรงมติส่วนตน (?)

การชอบใช้ความเห็นส่วนตัวเออเองอะไรเหล่านี้ จึงแทบไม่มีค่าราคาอะไรนัก..
ที่จะให้น่าสนใจอีกต่อๆไปเลย... (ยิ่งกว่า เหตุผลวิบัติ...)
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 09:59:52

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 08:06:46

ความคิดเห็นที่ 108

อย่างไร สุดท้ายก็ขอให้ข้อมูลไว้หน่อย...
ถึงเรื่องของ"สิกขาบทวิภังค์"

อาจมีข้อสงสัยว่า สิกขาบทวิภังค์ (หรือไม่ว่าจะ บทภาชนีย อนาปัตติวาร อะไรเหล่านี้)
เป็นพุทธพจน์หรือไม่

แต่ถ้าได้ไปดูความในบาลี และได้พิจารณาสอบสวนให้รอบคอบดี
ในพระธรรมพระสูตรต่างๆแล้ว ก็จะหมดความสงสัยเช่นนี้

อย่างสิกขาบทวิภังค์
:-ประโยคบาลีลักษณะนี้ พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในที่ไหนบ้างหรือไม่
ก็ขอตอบเลยว่ามีมากมาย แต่ขอยกมาเป็นอุทาหรณ์เพียงสูตรเดียว เช่น

^{สพฺรหฺมกานิ ภิกฺขเว ตานิ กุลานิ, เยสํ ปุตฺตานํ มาตาปิตโร อชฺฌาคาเร ปูชิตา โหนฺติ.
สปุพฺพาจริยกานิ ภิกฺขเว ตานิ กุลานิ, เยสํ ปุตฺตานํ มาตาปิตโร อชฺฌาคาเร ปูชิตา โหนฺติ.
สปุพฺพเทวานิ ภิกฺขเว ตานิ กุลานิ, เยสํ ปุตฺตานํ มาตาปิตโร อชฺฌาคาเร ปูชิตา โหนฺติ.
สาหุเนยฺยกานิ ภิกฺขเว ตานิ กุลานิ, เยสํ ปุตฺตานํ มาตาปิตโร อชฺฌาคาเร ปูชิตา โหนฺติ.}

^{พฺรหฺมาติ ภิกฺขเว มาตาปิตูนํ เอตํ อธิวจนํ. ปุพฺพาจริยาติ ภิกฺขเว มาตาปิตูนํ เอตํ อธิวจนํ.
ปุพฺพเทวาติ ภิกฺขเว มาตาปิตูนํ เอตํ อธิวจนํ. อาหุเนยฺยาติ ภิกฺขเว มาตาปิตูนํ เอตํ อธิวจนํ.
ตํ กิสฺส เหตุ ? พหุการา ภิกฺขเว มาตาปิตโร ปุตฺตานํ อาปาทกา โปสกา อิมสฺส โลกสฺส ทสฺเสตาโร}

แปลว่า "ภิกษุทั้งหลาย ตระกูลที่มีบุตรบูชามารดาบิดาภายในเรือนตน เป็นตระกูลที่มีพรหมู่
เป็นตระกูลที่มีบุรพาจารย์ เป็นตระกูลที่มีบุรพเทพ เป็นตระกูลที่มีอาหุไนยบุคคล

ภิกษุทั้งหลาย
คำว่า พรหมู่ คำว่า บุรพาจารย์ คำว่า บุรพเทพ คำว่า อาหุไนยบุคคล นั้น เป็นชื่อเรียกมารดาบิดา
ข้อนั้น เพราะเหตุที่มารดาบิดามีอุปการะมาก บำรุงเลี้ยงดูสอนให้บุตรรู้จักโลกนี้"

ในพระสูตรนี้ พระพุทธองค์ ได้ทรงนำคำที่พึงทำความเข้าใจ ซึ่งทรงแสดงในตอนต้นแห่งพระสูตร
มาอธิบาย คำว่า พฺรหฺมาติ ปุพฺพาจริยาติ ปุพฺพเทวาติ และ อาหุเนยฺยาติ เป็นบทตั้งคล้ายอรรถกถา
คือ วางคำที่จะอธิบายไว้แล้วปิดด้วยอิติศัพท์ ข้อความว่า ภิกฺขเว มาตาปิตูนํ เอตํ อธิวจนํ เป็นคำอธิบาย
การที่พระพุทธองค์ทรงอุทเทส คือ ยกหัวข้อขึ้นแสดง แล้วทรงนิทเทส คืออธิบายในตอนท้าย
นี้เป็นวิธีการแสดงพระธรรมเทศนาแบบหนึ่ง คือแบบอธิบายขยายความ คล้ายอรรถกถา.

-พุทธวิธีในการบัญญัติสิกขาบท มีขั้นตอน ลักษณะดังนี้

(1) มีผู้ประพฤติไม่สมควรแก่สมณะ ชาวบ้านตำหนิติเตียน
(2) เรื่องรู้ถึงพระพุทธองค์ ทรงเรียกมาสอบสวน ท่ามกลางสงฆ์
เมื่อยอมรับสารภาพ ทรงตำหนิและทรงบัญญัติสิกขาบท ห้ามทำเช่นนั้นอีก
ขั้นตอนนี้เรียก "พระบัญญัติ"
(3) เมื่อมีการล่วงละเมิดอีกเพราะมีช่องโหว่บางอย่าง ก็ทรงบัญญัติเพิ่มเติมเรียกว่า "อนุบัญญัติ"
(4) หลังบัญญัติแล้ว ถ้ามีการทำผิดสงฆ์ไม่สามารถตัดสินได้
พระพุทธเจ้าทรงวินิจฉัยเป็นเรื่องๆ ให้เป็นแบบอย่างการตัดสินใจในกาลต่อมา เรียกว่า "วินีตวัตถุ"
(5) สิกขาบทวิภังค์ และปทภาชนีย์ ให้คำนิยามและอธิบายความของข้อที่เข้าใจยาก
ตลอดถึงตั้งสมมติฐานเป็นหลักไว้ว่า ถ้าทำอย่างไรๆ จะผิดหรือไม่อย่างไรๆ ซึ่งย่อมเป็นพุทธวิสัยเท่านั้น
(6) ข้อยกเว้น สิกขาบทแต่ละข้อ มีข้อยกเว้น เช่น ไม่มีเจตนาไม่ผิด วิกลจริตไม่ผิด เป็นต้น
เรียกว่า "อนาปัตติวาร"

-ดังนี้ก็พอจะเห็นได้แล้วว่า สิกขาบทวิภังค์ ฯลฯ เป็นพุทธพจน์
อันเป็นลักษณะธรรมดาอย่างหนึ่งในการตรัสกล่าวของพระพุทธเจ้า
ย่อมมีมาในพระบาลีนั่นเทียว มิได้เป็นคำรจนาในภายหลังแต่อย่างใด.
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 08:31:14

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 08:29:16

ความคิดเห็นที่ 109

ขอนำบทความมาเสริม พอเป็นเบื้องต้น (สามารถหาค้นคว้าได้อีกมาก ในที่ทั่วไปๆ)
เพราะประเด็นกล่าวหาว่าพระไตรปิฎกถูกแต่งเติมเข้าไปได้นั้น เป็นเรื่องพื้นฐานที่สำคัญ

พระไตรปิฎกเคยถูกดัดแปลงแก้ไขจริงหรือไม่ ?

ยังมีผู้สงสัยต่อไปอีกว่า เป็นไปได้หรือไม่ที่พระไตรปิฏกอาจจะถูกสาวกรุ่นหลังๆ แก้ไขเพิ่มเติม
ก็ขอตอบว่า “เป็นไปไม่ได้” แน่นอน ด้วยเหตุผลดังนี้

- พระไตรปิฎกสืบทอดกันมาด้วยภาษาบาลี ที่มีหลักไวยากรณ์เฉพาะ
มีกฎตายตัวไว้เฉพาะภาษาบาลี โดยปฏิเสธกฎไวยากรณ์หลายประการของสันสกฤตเพื่อ
ไว้ให้เป็นหลักเกณฑ์ของไวยากรณ์บาลีโดยเฉพาะ เช่น พระบาลีมี *วจนะเท่านั้น
คือ เอกวจนะ และพหุวจนะ ไม่มีทวิวจนะ** เป็นต้น

- แม้บางช่วงของประวัติศาสตร์เกิดภัยต่าง ๆ ทำให้คัมภีร์พระไตรปิฎกขาดหายหรือเลอะเลือนไป
แต่เมื่อสังคายนาใหม่อีกครั้งก็ได้เปรียบเทียบ ตรวจสอบดูกับพระไตรปิฎกของประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก
จนหมดข้อสงสัย จึงทำให้เชื่อได้ว่าเป็นพระไตรปิฎกที่สังคายนาเสร็จนั้นมีมาตรฐานเดียวกันทั่วทั้งโลก
ตรงกับพระไตรปิฎกที่ได้รับการสังคายนาครั้งก่อน ๆ ทุกประการ

*^{พระมหาเสฐียรพงษ์ ปุณณวณโณ ภาษาศาสตร์ภาษาบาลี, ชุดวรรณไวทยากร}
**^{ดูรายละเอียด พระอัครวงศาจารย์ , สทฺทนีติปฺปกรณํ (ปทมาลา) ฉบับภูมิพโลภิกขุ}

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 08:50:05

ความคิดเห็นที่ 110

อีกหน่อยอาจมีพระอยากเด่นอยากดัง ฆราวาสอยากเด่นอยากดัง ออกมาตั้งประเด็นว่า

ปาราชิก ๔ เป็นของแต่งเติมขึ้นใหม่ ที่จริงแล้วพระบรมศาสดาอนุญาตให้ภิกษุมีเมียได้

พอถูกถามว่า มีเหตุผลอะไร

อาจได้รับคำตอบว่า ก็พระบรมศาสดาสมัยยังเป็นเจ้าชายสิทธัตถะก็ยังมีเมีย ภิกษุก็ต้องมีเมียได้สิ

แล้วก็ยกเอาข้อความแปล สองสามคำ สองสามประโยค จากพระสูตรนั้น พระสูตรนี้ มาเป็นสมมุติฐาน แค่นี้ก็เป็นเหตุผลได้แล้ว

พระไตรปิฎกถูกแต่งเติม จึงเป็นข้ออ้างเดิม ๆ ของพวกที่วิปริตจากพระธรรมวินัย และพยายามจะทำพระธรรมวินัยให้วิปริต

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 09:25:05

ความคิดเห็นที่ 111

คคห 106

ขออนุโมทนาบุญคุณหนูยิ้มที่ไม่คิดปรามาสพระค่ะ
และอนุโมทนาบุญล่วงหน้าที่คิดไปตักบาตรที่วัดนาป่าพงค่ะ
ไหนๆก็ตักบาตรแล้วก็ลองเข้าไปฟังธรรมจากท่านบ้างก็ดีค่ะ :-)

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 09:29:54

ความคิดเห็นที่ 112

สามกระทู้สุดท้ายของคุณ eva angenlion สรุปได้ใจความบริบูรณ์มากๆครับ ดีใจในเมืองไทยยังมีคนเก่งๆแบบนี้อีก อ้อคุณ sky hook damper คุณ คอแก้ง คุณมหาวิหาร คุณ สติ ก็ยอดเยี่ยมครับ ผมได้ไม่ถึงครี่งเลย
อ่านแล้วเป็นเหตุผล และก็ได้ความรู้ใหม่ๆด้วย เทียบไม่ได้กับพวกเถียงข้างๆคูๆ ไม่มีเหตุผล
ความรู้ตัวเองก็ไม่มี เล่นก็อบเอาความเห็นคนโน้นคนนี้มาทั้งดุ้น
อ้อ คุณ smiling girl นี่ก็มีลูกหยอดลูกแซว ทำให้กระทู้ลดความเครียดลงได้เยอะเลยครับ
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 09:47:35

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 09:44:22

ความคิดเห็นที่ 113

ก็ฟังทางเว็บอยู่ค่ะ คุณก้อย แต่บอกตรงๆ ว่า การตอบคำถามของท่านบางเรื่องไม่เคลียร์สำหรับเรา เช่น เรื่องการแปลบาลี ต้องแบบท่าน (อัตโนมติ-ทั้งๆ ที่ท่านไม่มีความชำนาญในทางบาลีเลย สำเร็จเปรียญไหนหรือเปล่า ก็ไม่แน่ใจนะคะ), อันนั้นเขาคิดเอาเอง, ฯลฯ ที่เหมาะควรเอาความจริงมานำเสนอว่าอย่างไรๆ ...

แต่คงจะเป็นเฉพาะเรื่องนี้ บางเรื่องท่านก็ตอบได้ดีค่ะ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 09:49:12

ความคิดเห็นที่ 114

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอุบาลี ภิกษุทั้งหลายในธรรมวินัยนี้ ๑. ย่อมแสดงอธรรมว่า เป็นธรรม ๒. ย่อมแสดงธรรมว่า เป็นอธรรม ๓. ย่อมแสดงสิ่งไม่เป็นวินัยว่า เป็นวินัย ๔. ย่อมแสดงวินัยว่า ไม่เป็นวินัย ๕. ย่อมแสดงคำอันตถาคตมิได้ตรัสภาษิตไว้ว่า เป็นคำอันตถาคตตรัส ภาษิตไว้ ๖. ย่อมแสดงคำอันตถาคตตรัสภาษิตไว้ว่า เป็นคำอันตถาคตมิได้ตรัส ภาษิตไว้ ๗. ย่อมแสดงกรรมอันตถาคตมิได้ประพฤติมาว่า เป็นกรรมอันตถาคต ประพฤติมา ๘. ย่อมแสดงกรรมอันตถาคตประพฤติมาว่า เป็นกรรมอันตถาคตมิได้ ประพฤติมา ๙. ย่อมแสดงสิ่งที่ตถาคตมิได้บัญญัติไว้ว่า เป็นสิ่งที่ตถาคตบัญญัติไว้ ๑๐. ย่อมแสดงสิ่งที่ตถาคตบัญญัติไว้ว่า เป็นสิ่งที่ตถาคตมิได้บัญญัติไว้ ๑๑. ย่อมแสดงอนาบัติว่า เป็นอาบัติ ๑๒. ย่อมแสดงอาบัติว่า เป็นอนาบัติ ๑๓. ย่อมแสดงอาบัติเบาว่า เป็นอาบัติหนัก ๑๔. ย่อมแสดงอาบัติหนักว่า เป็นอาบัติเบา ๑๕. ย่อมแสดงอาบัติมีส่วนเหลือว่า เป็นอาบัติหาส่วนเหลือมิได้ ๑๖. ย่อมแสดงอาบัติหาส่วนเหลือมิได้ว่า เป็นอาบัติมีส่วนเหลือ ๑๗. ย่อมแสดงอาบัติชั่วหยาบว่า เป็นอาบัติไม่ชั่วหยาบ ๑๘. ย่อมแสดงอาบัติไม่ชั่วหยาบว่า เป็นอาบัติชั่วหยาบ พวกเธอย่อมประกาศให้แตกแยกกัน ด้วยวัตถุ ๑๘ ประการนี้ ย่อมแยก ทำอุโบสถ แยกทำปวารณา แยกทำสังฆกรรม

ดูกรอุบาลี ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล สงฆ์เป็นอันแตกกันแล้ว

แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 15:34:46
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 15:33:22
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 14:23:41
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 14:20:11

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:19:40

ความคิดเห็นที่ 115

ท่านพระอุบาลีทูลถามว่า พระพุทธเจ้าข้า ก็ภิกษุนั้นทำลายสงฆ์ ผู้พร้อมเพรียงกันแล้ว จะได้รับผลอย่างไร
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอุบาลี ภิกษุทำลายสงฆ์ผู้พร้อมเพรียงกัน แล้ว ย่อมได้รับผลชั่วร้าย ตั้งอยู่ชั่วกัป ย่อมไหม้ในนรกตลอดกัป ฯ

นิคมคาถา
ภิกษุทำลายสงฆ์ ต้องเกิดในอบาย ตกนรก อยู่ชั่วกัป ภิกษุผู้ยินดีในการแตกพวก ไม่ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมเสื่อมจาก ธรรมอันเกษมจากโยคะ ภิกษุทำลายสงฆ์ผู้พร้อมเพรียงกันแล้ว ย่อมไหม้ในนรกตลอดกัป ฯ
ท่านพระอุบาลีทูลถามว่า พระพุทธเจ้าข้า ก็ภิกษุสมานสงฆ์ที่ แตกกันแล้วให้พร้อมเพรียงกัน จะได้รับผลอย่างไร
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอุบาลี ภิกษุสมานสงฆ์ที่แตกกันแล้วให้ พร้อมเพรียงกัน ย่อมได้บุญอันประเสริฐ ย่อมบรรเทิงในสรวงสวรรค์ตลอดกัป ฯ

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:22:12

ความคิดเห็นที่ 116

เรื่องอชาตสัตตุกุมาร

ครั้งนั้น พระเทวทัตเข้าไปหาอชาตสัตตุกุมาร แล้วได้กล่าวว่า ดูกรกุมาร เมื่อก่อนคนทั้งหลายมีอายุยืน เดี๋ยวนี้มีอายุสั้น ก็การที่ท่านจะพึงตาย เสียเมื่อยังเป็นเด็ก นั่นเป็นฐานะจะมีได้ ดูกรกุมาร ถ้ากระนั้น ท่านจงปลง พระชนม์พระชนกเสียแล้วเป็นพระเจ้าแผ่นดิน อาตมาจักปลงพระชนม์พระผู้มี พระภาคแล้วเป็นพระพุทธเจ้า ครั้งนั้น อชาตสัตตุกุมารคิดว่า พระผู้เป็นเจ้า เทวทัต มีฤทธิ์มาก มีอนุภาพมาก พระผู้เป็นเจ้าเทวทัตพึงทราบแน่ แล้วเหน็บกฤชแนบ พระเพลา ทรงกลัว หวั่นหวาด สะดุ้งพระทัยรีบเสด็จเข้าไปภายในพระราชวังแต่ เวลากลางวัน พวกมหาอำมาตย์ผู้รักษาภายในพระราชวัง ได้แลเห็นอชาตสัตตุ กุมารทรงกลัว หวั่นหวาด สะดุ้งพระทัยรีบเสด็จเข้ามาภายในพระราชวัง แต่เวลา กลางวัน จึงรีบจับไว้ มหาอำมาตย์เหล่านั้นตรวจค้นพบกฤชเหน็บอยู่ที่พระเพลา แล้วได้ทูลถามอชาตสัตตุกุมารว่า พระองค์ประสงค์จะทำการอันใด พระเจ้าข้า

อชาตสัตตุกุมาร // เราประสงค์จะปลงพระชนม์พระชนก

มหาอำมาตย์ // ใครใช้พระองค์

อชาตสัตตุกุมาร // พระผู้เป็นเจ้าเทวทัต

มหาอำมาตย์บางพวกได้ลงมติอย่างนี้ว่า ควรปลงพระชนม์พระกุมาร ควร ฆ่าพระเทวทัต และภิกษุทั้งหมด

มหาอำมาตย์บางพวกได้ลงมติอย่างนี้ว่า ไม่ควรฆ่าพวกภิกษุ เพราะพวก ภิกษุไม่ผิดอะไร ควรปลงพระชนม์พระกุมาร และฆ่าพระเทวทัต

มหาอำมาตย์บางพวกได้ลงมติอย่างนี้ว่า ไม่ควรปลงพระชนม์พระกุมาร ไม่ควรฆ่าพระเทวทัต ไม่ควรฆ่าพวกภิกษุ ควรกราบทูลพระราชา พระราชารับสั่ง อย่างใด พวกเราจักทำอย่างนั้น ฯ

ครั้งนั้น มหาอำมาตย์เหล่านั้นคุมอชาตสัตตุกุมารเข้าไปเฝ้า พระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราช กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระเจ้าพิมพิสารจอม เสนามาคธราช

พระเจ้าพิมพิสาร // ดูกรพนาย มหาอำมาตย์ทั้งหลายลงมติอย่างไร

มหาอำมาตย์ // ขอเดชะ มหาอำมาตย์บางพวกได้ลงมติอย่างนี้ว่า ควรปลงพระชนม์ พระกุมาร ควรฆ่าพระเทวทัต และภิกษุทั้งหมด มหาอำมาตย์บางพวกได้ลงมติ อย่างนี้ว่า ไม่ควรฆ่าพวกภิกษุ เพราะพวกภิกษุไม่ผิดอะไร ควรปลงพระชนม์ พระกุมารและฆ่าพระเทวทัต มหาอำมาตย์บางพวกได้ลงมติอย่างนี้ว่า ไม่ควรปลง พระชนม์พระกุมาร ไม่ควรฆ่าพระเทวทัต ไม่ควรฆ่าพวกภิกษุ ควรกราบทูล พระราชา พระราชารับสั่งอย่างใด พวกเราจักทำอย่างนั้น

พระเจ้าพิมพิสาร // ดูกรพนาย พระพุทธ พระธรรม หรือพระสงฆ์ จักทำอะไรได้ ชั้นแรกทีเดียว พระผู้มีพระภาครับสั่งให้ประกาศพระเทวทัต ในกรุงราชคฤห์มิใช่ หรือว่า ปกติของพระเทวทัต ก่อนเป็นอย่างหนึ่ง เดี๋ยวนี้เป็นอีกอย่างหนึ่ง พระ เทวทัตทำอย่างใดด้วยกาย วาจา ไม่พึงเห็นว่าพระพุทธ พระธรรม หรือพระสงฆ์ เป็นอย่างนั้น พึงเห็นเฉพาะตัวพระเทวทัตเอง

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:40:43

ความคิดเห็นที่ 117

ทบทวนพระไตรปิฏก, อ่านกระทู้ที่เกี่ยวข้อง , อ่านประกาศของวัดหนองป่าพง แล้วมันคุ้นๆยังไงๆไม่รู้แฮะ

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:43:51

ความคิดเห็นที่ 118

" ก่อนที่ท่านจะนำพระพุทธวจนมาเผยแพร่ ท่านได้พิจรณาด้วยหลักที่ว่า " คำพระศาสดา จะไม่ขัดกันเลย นับตั้งแต่วันตรัสรู้ จนปรินิพพาน" โดยหากมี พระสูตรที่อาจมีการแปลพลาด จนอาจมีการขัดกัน ท่านก็จะกลับไปดูที่บาลีต้นฉบับเดิม และช่วยกันพิจารณา จึงค่อยมาอธิบายให้ ศิษย์ฟังอีกทีครับ "

ขออ้างอิงจากคำพูด คห ที่ 39 หน่อยค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกไว้ก่อนว่าความรู้ทางธรรม ทางวินัย ไม่ได้มากเท่าเพื่อน ๆ ในนี้หรอกค่ะ แต่ขอถามอย่างมีสติ และไม่ได้โน้มเอียงไปทางด้านใครนะคะ เรื่องสวดปาฏิโมกข์จาก 227 ข้อ เหลือ 150 ข้อ ที่วัดนาป่าพง ปฏิบัติแตกต่างจากวัดทั่วประเทศไทย หรืออาจจะบอกว่าทั่วโลกเลยนี่จะได้ไหมคะ

การทำแบบนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ หรือ เรื่องเล็กน้อยคะ ? แล้วคณะสงฆ์ที่วัดอื่น ๆ ทั่วประเทศ หากท่านทราบแบบนี้ ท่านจะเห็นด้วยหรือเปล่าคะ ? หรือ พระอาจารย์ คึกฤทธิ์ ท่านแน่ใจอย่างที่สุดแล้ว ว่าท่านทำถูก มีพระภิกษุสงฆ์วัดไหน หรือ ท่านใด เห็นด้วยหรือเปล่าคะ ?

นั่นเป็นคำถามที่ฆราวาสอย่างดิฉันสงสัยน่ะค่ะ แล้วที่บอกว่า ท่านจะกลับไปตรวจบาลีที่ต้นฉบับเดิม และช่วยกันพิจารณา......เอ่อ คำว่าช่วยกันพิจารณาเนี่ยแหละค่ะ แสดงว่ามีหลายคน เป็นคณะสงฆ์หรือฆราวาสที่ภูมิความรู้ขนาดไหนคะ

ไม่ได้มีเจตนาปรามาสหรอกนะคะ แต่เห็นว่าการเปลี่ยนจากเดิม 227 ข้อ ( ที่ได้รับการทำสังคายนาครั้งใหญ่นั้น น่าจะใช้ผู้ทรงธรรมมากมาย ) เป็น 150 ข้อ หากเกิดจากความปรารถนาดีและเความเห็นว่าถูกต้องของพระอาจารย์คึกฤทธิ์ ก็อยากจะให้ท่านนำเสนอต่อฝ่ายของคณะสงฆ์ที่รับผิดชอบเรื่องนี้ ให้ท่านช่วยพิจารณาน่าจะถูกต้องและให้ความยุติธรรมทั้งสองฝ่ายได้นะคะ

ไม่อยากให้ทำกันเองแต่ภายในวัด เพราะถ้าหากมันผิด ใครจะช่วยแก้ไขให้ได้ล่ะคะ หรือว่าทางวัดนาป่าพง ไม่สนใจต่อมติสงฆ์ส่วนใหญ่ จะสวด 150 ข้อ เป็นแบบนี้แล้วก็คงไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ ความรู้สึกดิฉันยังบอกเหมือนเดิมว่าค่ะว่า...เป็นห่วงค่ะ กลัวจะทำผิด แล้วโทษมันจะมากนะคะ

จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:34:41

ความคิดเห็นที่ 119

ท่านจะกลับไปตรวจบาลีที่ต้นฉบับเดิม และช่วยกันพิจารณา......เอ่อ คำว่าช่วยกันพิจารณาเนี่ยแหละค่ะ แสดงว่ามีหลายคน เป็นคณะสงฆ์หรือฆราวาสที่ภูมิความรู้ขนาดไหนคะ

=============

นอกจากประเด็นว่า "คณะสงฆ์และ/หรือฆราวาส" จะมีภูมิความรู้ขนาดไหนแล้ว

ยังมีประเด็นเรื่อง "อิสระและความเป็นกลาง" ในการพิจารณาด้วย ทั้งนี้เนื่องจากหัวหน้าคณะ ซึ่งคือ พระคึกฤทธิ์ ซึ่งท่านก็น่าจะเป็นผู้ตั้งทีมงานด้วยตัวท่านเอง ที่สำคัญคือ ท่านฟันธงไปแล้วว่าต้องสวด 150 ข้อ ดังนั้นแนวทางการพิจารณาก็จะเป็นแบบ "ผลไปหาเหตุ" แบบสอบย้อนกลับ คือ จะเอาผลแบบนี้แหละ ข้อมูลใดที่จะสนับสนุนให้เกิดผลแบบนี้ได้บ้าง ถือเป็นการศึกษาพิจารณาที่ Bias ตั้งแต่เริ่มเลยนะคะ

เรื่องสำคัญแบบนี้ท่านไม่ปรึกษาใครเลยหรือ ไม่ปรึกษาพระอุปัชฌาย์ พระผู้ใหญ่ที่ท่านนับถือมีบ้างหรือไม่ ปรึกษาท่านใดบ้างหรือเปล่า รึว่าท่านคิดเองเออเองแต่ผู้เดียว ทำไมจึงไม่มีวัดไหนออกมาสนับสนุนทางคิดของท่าน เหล่านี้ล้วนเป็นคำถามทั้งสิ้นค่ะ
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 19:00:57

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 18:59:57

ความคิดเห็นที่ 120

สิกขาบท สำเร็จแล้วด้วย ๑๕๐ นี้

มาดูความหมายของสาธิกัง ดีกว่า เราว่าพวกท่านประเมินพระพุทธองค์ต่ำมากเลยจะบัญญัติให้ปฎิบัติทั้งที่จะกว่าๆ เท่าไหร่ แต่ดูแล้วทุกคนยอมรับวัชชีปุตตสูตและเสขสูตรคือพุทธพจน์ที่ตรัสไว้จริง ดังนั้นจะกว่าเท่าไหร่ดีหนอ? ทำไมพระศาสดาบัญญัติให้งงได้ด้วยหรือ
และคิดว่าสิ่งที่เป็นข้อความนี้น่าจะตอบคำถามข้างบนของท่านๆได้ และเป็นบทความที่ตรงใจเรา ทำให้เราเชื่อยิ่งๆขึ้นไปว่า ปาฎิโมกข์สวด 150ข้อ สวดทุกกึ่งเดือนนั้นถูกต้องแล้ว

วัชชีปุตตสูตร

[๕๒๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ กูฏาคารศาลาป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นแล ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งครั้นแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ข้าพระองค์ไม่สามารถที่จะศึกษาในสิกขาบทนี้ พระเจ้าข้า พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ ก็ท่านสามารถจะศึกษาในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ หรือ ฯ
ว. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์สามารถจะศึกษาได้ในสิกขา ๓คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ดูกรภิกษุ เพราะฉะนั้นแล ท่านจงศึกษาในสิกขา ๓ คือ อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ เมื่อใด ท่านจักศึกษาอธิศีลสิกขาก็ดี จักศึกษาอธิจิตตสิกขาก็ดี จักศึกษาอธิปัญญาสิกขาก็ดี เมื่อนั้น เมื่อท่านนั้นศึกษาอธิศีลสิกขาอยู่ก็ดี ศึกษาอธิจิตตสิกขาอยู่ก็ดี ศึกษาอธิปัญญาสิกขาอยู่ก็ดีจักละราคะ โทสะ โมหะ เสียได้ เพราะละ ราคะ โทสะ โมหะ เสียได้ท่านนั้นจักไม่กระทำกรรมเป็นอกุศล จักไม่เสพกรรมที่เป็นบาป ครั้นสมัยต่อมาภิกษุนั้นศึกษาแล้วทั้งอธิศีลสิกขา ทั้งอธิจิตตสิกขา ทั้งอธิปัญญาสิกขา เมื่อภิกษุนั้นศึกษา อธิศีลสิกขาก็ดี ศึกษาอธิจิตตสิกขาก็ดี ศึกษาอธิปัญญาสิกขาก็ดี ละราคะโทสะ โมหะ ได้แล้ว เพราะละราคะ โทสะ โมหะ เสียได้ เธอมิได้ทำกรรมที่เป็นอกุศล มิได้เสพกรรมที่เป็นบาป ฯ

เสขสูตรที่ ๒

[๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้แต่ว่า สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไปเป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้นสมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระสกทาคามี เพราะสังโยชน์ ๓หมดสิ้นไป และเพราะราคะ โทสะ และโมหะเบาบาง จะมายังโลกนี้อีกคราวเดียวเท่านั้น แล้วจักทำที่สุดทุกข์ได้
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญาเธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไรเพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นผู้ผุดขึ้นเกิด จักปรินิพพานในภพนั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา เพราะโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ หมดสิ้นไป
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในสมาธิ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลายเธอทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุทำได้เพียงบางส่วน ย่อมให้สำเร็จบางส่วน ผู้ทำให้บริบูรณ์ ย่อมให้สำเร็จได้บริบูรณ์อย่างนี้แล ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวสิกขาบททั้งหลายว่า ไม่เป็นหมันเลย ฯ

อธิบาย สาธิกํ

ข้อความจากพระสูตรนี้เอง ซึ่งเป็นที่มาของปัญหาความขัดแย้งทางความคิดว่า สรุปแล้วสิกขาบทที่พระพุทธตรัสไว้ในพระปาฏิโมกข์มีอยู่เท่าใดกันแน่ระหว่าง ๑๕๐ ตามที่ปรากฏใน วัชชีปุตตสูตร (รวมไปถึง เสขสูตรที่ ๒ , ๓ และ ๔)
ได้มีชาวพุทธบางคนพยายามอธิบายความ อย่างนี้ว่า จากพระบาลี “สาธิกมิทัง ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ” แยกออกมาได้ว่า ....

ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ = สิกขาบท ๑๕๐
สาธิกมิทัง = สาธิกัง + อิทัง
อิทัง = นี้
สาธิกํ = ?

จากนั้นจึงอธิบายความต่อไปว่า สาธิกํ หมายถึง ๑. สำเร็จแล้ว และ ๒. (เกิน)กว่า และสรุปความหมายของพระบาลี “สาธิกมิทัง ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ” ว่า “สิกขาบทเกินกว่า ๑๕๐ นี้”
แต่คำอธิบายทั้งหมดนี้ ค่อนข้างที่จะเป็นการด่วนสรุปเกินไปสักหน่อยนะครับ ขออนุญาตอธิบายขยายความ ดังต่อไปนี้

การที่เราเลือกความหมายว่า (เกิน)กว่า สำหรับ สาธิกํ โดยไม่เลือกใช้ความหมายว่า สำเร็จแล้ว(ด้วย) นั้นก็ต้องพิจารณาให้ชัดเจนด้วยว่า บริบทแวดล้อมของประโยคนั้นเป็นอย่างไร ตัวอย่างเช่น ในประโยคว่า

“ดูกรสารีบุตร เปรียบเหมือน หลุมถ่านเพลิง ลึกยิ่งกว่าชั่วบุรุษ เต็มไปด้วยถ่านเพลิง ปราศจากเปลว ปราศจากควัน ลำดับนั้น บุรุษผู้มีตัวอันความร้อนแผดเผา ครอบงำ เหน็ดเหนื่อย สะทกสะท้าน หิวกระหาย มุ่งมาสู่หลุมถ่านเพลิงนั้นแหละ โดยมรรคาสายเดียว บุรุษผู้มีจักษุเห็นเขาแล้ว พึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญนี้ ปฏิบัติอย่างนั้น ดำเนินอย่างนั้น ขึ้นสู่หนทางนั้น จักมาถึงหลุมถ่านเพลิงนี้ทีเดียว ฯลฯ” (อ้างจาก มหาสีหนาทสูตร)

คำว่า หลุมถ่านเพลิง ในที่นี้ก็คือ องฺคารกาสุ ซึ่งคำว่า กาสุ นี้หมายถึง ๑. กอง หรือ ๒. หลุม ดังนั้น ประโยคดังกล่าวจึงสามารถแปลได้ ๒ ความหมายคือ ….
(๑) ถ้าแปล กาสุ = หลุม คำว่า สาธิกํ ก็จะต้องใช้คำแปลว่า (ลึกเกิน)กว่า ในประโยคว่า .... หลุมถ่านเพลิง ลึกยิ่งกว่าชั่วบุรุษ
(๒) ถ้าแปล กาสุ = กอง คำว่า สาธิกํ จะใช้ความหมายว่า (ลึกเกิน)กว่า ไม่ได้ เพราะเราจะบอกว่า กองถ่าน มีความลึกไม่ได้ ดังนั้น สาธิกํ ในประโยคนี้ จะต้องแปลว่า สำเร็จแล้วด้วย ในประโยคว่า .... กองถ่านเพลิง (อัน)สำเร็จแล้วด้วยบุรุษ
(๓) แต่ในพระสูตรดังกล่าวนี้(มหาสีหนาทสูตร) อรรถกถาเลือกใช้ กาสุ = หลุม ดังนั้น สาธิกํ ในประโยคนี้ จึงต้องใช้ในความหมายว่า (ลึกเกิน)กว่า ในประโยคที่ว่า .... หลุมถ่านเพลิง ลึกยิ่งกว่าชั่วบุรุษ นั่นเอง

สิกขาบทสำเร็จแล้วด้วย ๑๕๐ นี้

แต่พุทธพจน์ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร ต่างไปจาก มหาสีหนาทสูตร กล่าวคือ บริบทของประโยคในพระสูตร ไม่เอื้อให้สามารถใช้คำ สาธิกํ ในความหมาย เกินกว่า ได้เลยเนื่องจาก ….

(๑) พระพุทธองค์ย่อมไม่ตรัสถึง “สิกขาบท” ไว้ล่วงหน้าด้วยคำว่า “เกินกว่า ....” เพราะธรรมเนียมในการบัญญัติสิกขาบทก็คือ เมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว จึงจะบัญญัติสิกขาบท ดังนั้น การกล่าวว่า พระพุทธองค์ได้ตรัสเผื่อเอาไว้ล่วงหน้า ในส่วนที่เกี่ยวกับ (จำนวน) สิกขาบทที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต จึงเป็นการกล่าวตู่พุทธองค์ อย่างผู้ที่ไม่มีความเข้าใจในประเพณีการบัญญัติสิกขาบท หรือไม่ก็ อาจเกิดจาก “อคติ” จาก “ธง” ที่ถูกปักเอาไว้ในใจล่วงหน้าแล้วด้วยตัวเลข ๒๒๗
กล่าวโดยสรุปก็คือ การแปล พระบาลี “สาธิกมิทัง ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ” ว่า “สิกขาบทเกินกว่า ๑๕๐ นี้” นั้นไม่สอดคล้องกับธรรมเนียมปฏิบัติ ในการบัญญัติสิกขาบทของพระพุทธองค์ เลยนะครับ

(๒) พุทธพจน์จาก เสขสูตร ได้ระบุถึง สิกขาบท ๑๕๐ ข้อ นี้ว่าเป็นส่วนของ สิกขาบทเล็กน้อย(ขุททกสิกขาบท) และ สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์(อาทิพรหมจริยกาสิกขา) โดยมิได้กล่าวถึง อภิสมาจาริกาสิกขา(ข้อศึกษาเนื่องด้วยอภิสมาจารคือมรรยาทอันดี) นั่นจึงสามารถแปลความได้ว่า ในสิกขาบท ๑๕๐ นี้ไม่มีสิกขาบทที่เป็น อภิสมาจารหรือก็คือสิกขาบทในกลุ่มเสขิยวัตรนั่นเอง ทั้งนี้เพราะ เสขิวัตร เป็นพระบัญญัติที่ไม่มีกำหนดโทษในตัวเอง(ในตัวพระบัญญัติ) โดยอาบัติที่ปรากฏอยู่ใน เสขิยวัตร ๗๕ ข้อนั้น เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมขึ้นมาในภายหลัง (ในส่วนของสิกขาบทวิภังค์) ในเมื่อไม่มีอาบัติเฉพาะ ก็ไม่อาจที่จะ “ล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง (และ)ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ตามที่ตรัสไว้ใน เสขสูตร ได้เลย
ดังนั้น สิกขาบท ๑๕๐ ในวัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร จึงต้องหมายเอาเฉพาะ อาทิพรหมจริยกาสิกขา และ ขุททกสิกขาบท ที่ไม่ใช่ อภิสมาจาริกาสิกขา เท่านั้น

(๓) เมื่อสิกขาบท ๑๕๐ ข้อ ไม่มีส่วนที่เป็น เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ก็ย่อมหมายความว่า อาทิพรหมจริยกาสิกขา และ ขุททกสิกขาบท ได้ถูกบัญญัติเอาไว้อย่างครบถ้วนแล้วเมื่อคราวที่เกิดเหตุ ตามความใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร(ซึ่งก็น่าจะหลังจากพรรษาที่ ๒๐ ไปแล้ว) ส่วนการไม่นับเอา อนิยตะ ๒ ไว้ในสิกขาบท ๑๕๐ ข้อ นั้นก็มิได้เป็นเหตุทำให้ อาทิพรหมจริยกาสิกขา และ ขุททกสิกขาบท สูญหายไปแต่อย่างใด เพราะ อนิยตะทั้ง ๒ มิได้เป็นสิกขาบทโดยตรง หากแต่เป็นการแสดงวิธีการพิจารณาอธิกรณ์ในกรณีที่ไม่แน่ใจว่าจะผิดพระบัญญัติในสิกขาบทใด ใน ๒-๓ สิกขาบท ซึ่งก็เป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วแต่เดิม
ดังนั้น สิกขาบทที่มีมาในพระปาฏิโมกข์ จึงมีเท่ากับ ๑๕๐ ถ้วน โดยไม่มาก หรือว่าน้อยไปกว่านี้

(๔) จากพระบาลี “สาธิกมิทัง ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ” สมควรแปลความว่า “สิกขาบทสำเร็จแล้วด้วย ๑๕๐ นี้” จึงจะได้ใจความที่ถูกต้อง สอดคล้องกับพุทธพจน์ใน เสขสูตร และหลักฐานในส่วนที่เป็น พุทธพจน์ ที่แท้จริงใน พระวินัยปิฏก มหาวิภังค์ ซึ่งความหมายของประโยคดังกล่าว ก็มีอรรถอย่างเดียวกันกับการแปลว่า “สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้” ตามที่บรรดาภิกษุนักปราชญ์ทั้งหลาย ท่านได้เคยแปลเอาไว้แล้ว มาแต่เดิมนั่นเอง ดังนั้น จึงเป็นอันว่า ขอจบคำอธิบายคำว่า สาธิกํ เอาไว้แต่เพียงเท่านี้
--------------------------------------------------------------------------------------
อธิบายประเด็นอื่นๆเพิ่มเติม

(๑) การอ้างเหตุผลว่า เหตุการณ์ในวัชชีปุตตสูตรเกิดขึ้นเมื่อราว พรรษาที่ ๒๕ หมายความว่า ยังมีเวลาเหลืออีกตั้ง ๒๐ พรรษา ในการบัญญัติสิกขาบทจนครบ ๒๒๗ ข้อได้นั้น ไม่สมควรถือว่าเป็นเหตุผลที่ดีเลยแม้แต่น้อย ทั้งนี้เนื่องจาก ไม่มีใครทราบได้อย่างแน่ชัดว่า มีสิกขาบทใดบ้างหรือไม่ ที่บัญญัติก่อนหรือหลังจากพรรษาที่ ๒๕ นั่นจึงหมายความว่า คำพูดตามที่กล่าวอ้างมานั้น เป็นเพียงแค่การ “สันนิษฐาน” ที่มิอาจพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆได้เลย อีกทั้งนั่นยังเป็นการสันนิษฐานที่มี ตัวเลข ๒๒๗ เป็นธงที่ปักเอาไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วอีกด้วย

(๒) อาจมีบางคนแย้งว่า เป็นไปได้หรือไม่ ที่แม้เมื่อราวพรรษาที่ ๒๐ จะมีสิกขาบท ๑๕๐ ถ้วน โดยเว้น อนิยะ ๒ และ เสขิยวัตร ๗๕ จริง แต่หลังจากนั้นภายระยะเวลากว่า ๒๐ พรรษา จึงได้มีการบัญญัติ เสขิยวัตร ๗๕ และ อนิยะ ๒ เพิ่มเติมเข้าไปในพระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อจาก วัชชีปุตตสูตร รวมเป็น ๒๒๗ ข้อในท้ายที่สุด ตัวอย่างเช่น ....

**********************************************
อ้างจาก ความคิดเห็นที่ 55 กระทู้ PANTIP_COM Y10662595 กรณีวัดนาป่าพงตัดปาฏิโมกข์ 227 เหลือ 150

“คุณเนตังมมบอกชัดเปรี้ยงไว้แล้วว่า
"..ตามที่บอกแล้วว่าวัดนาป่าพงสวดปาฎิโมกข์ ๑๕0ข้อแต่ถือศีล 2000พันกว่าข้อตามที่พระศาสดาบัญญัติ เผยแผ่แต่คำสอนของศาสดา.."

เมื่อคุณเนตังมมยืนยันว่า 77 ข้อนั้นเป็นสิกขาบทชัดเจนแล้ว
ภิกษุวัดนาป่าพงจะถือเป็นปาฏิโมกข์หรือไม่ก็ตามที..

***แต่ 77 ข้อนั้นก็เป็นพระพุทธบัญญัติอยู่นั่นเอง คือเป็นสิกขาบทที่เกิดขึ้นหลังจากตัวเลข "ปาฏิโมกข์ 150 ข้อ" ตามที่ยกอ้าง วัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร ฯลฯ”
------------------------------------------------------------------------------

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:11:33

ความคิดเห็นที่ 121

คำอธิบายชี้แจงเพิ่มเติมต่อ คหที่ 120

ผมขอกล่าวยืนยันเอาไว้ ณ ที่นี้ว่า การแสดงความคิดเห็น อย่างที่นายคนนี้กำลังทำอยู่นั้น เรียกว่า “โง่อวดฉลาด” กล่าวคือ เป็นการพูดโดยที่ไม่รู้ข้อเท็จจริง อีกทั้งยังไม่มีการสอบทานหลักฐานใดๆทั้งสิ้น ซึ่งหลายๆคนที่ชอบ จาบจ้วงพระ ก็มักจะมีพฤติกรรมในลักษณะนี้ .... แปลกจริงหนอ !!!!

ดังที่ได้อธิบายไปแล้วว่า พุทธพจน์จาก เสขสูตร ได้อธิบายเอาไว้อย่างชัดเจนที่เดียว จนสามารถนำมาสู่ข้อสรุปว่า สิกขาบท ๑๕๐ ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร เป็น อาทิพรหมจริยกาสิกขา และ ขุททกสิกขาบท เท่านั้น โดยที่ไม่มี เสขิยวัตร ๗๕ และ อนิยตะ ๒ ปะปนอยู่เลย
แต่ถ้าใครก็ตาม พยายามจะอ้างว่า เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อ และอนิยตะ อีก ๒ ข้อ เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมในภายหลัง(หลังจากพรรษาที่ ๒๕) เมื่อรวมกับของเดิม ๑๕๐ ข้อ จึงกลายเป็น พระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ ผมก็ขออนุญาตกล่าวเอาไว้ตรงนี้เลยว่า ไม่มีทางเป็นไปได้เลย !!!!

***ทั้งนี้ ถ้าหากผู้พูดข้อความดังกล่าวนั้น เป็นผู้ที่มีความรู้ความเข้าใจในพระธรรมวินัยจริง เขาก็ย่อมที่จะทราบได้เช่นกันว่า แท้ที่จริงแล้ว ในเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนั้นมีอยู่ ๗๒ ข้อที่บัญญัติ ณ กรุงสาวัตถี ซึ่งก็ไม่มีใครสามารถระบุพรรษาที่แน่ชัดได้ แต่ปรากฏว่า เสขิยวัตรที่เหลืออีก ๓ ข้อนั้น กลับสามารถระบุระยะเวลาในการบัญญัติสิกขาบทเหล่านั้นได้ ซึ่งเมื่อพิจารณาข้อความจาก เสขิยกัณฑ์(พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์) ได้พบข้อเท็จจริงดังนี้ว่า ....

๑. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๑ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ โฆสิตาราม เขตพระนครโกสัมพี.
๒. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.
๓. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๖ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.

จากการตรวจสอบหลักฐานอย่างจริงจัง(โดยหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดเองเออเอง) ทำให้ทราบว่า ….

มีถึง ๒ สิกขาบทใน เสขิยกัณฑ์ ซึ่งบัญญัติขึ้นเมื่อพรรษาที่ ๘ ณ สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท
และมีอีก ๑ สิกขาบทซึ่งบัญญัติขึ้นเมื่อพรรษาที่ ๙ ณ โฆสิตาราม เขตพระนครโกสัมพี

ซึ่งนี่เป็นการสรุปข้อมูลที่ได้จาก เสขิยกัณฑ์ โดยอ้างอิงเทียบเคียงกับมติอรรถกถาจารย์ซึ่งกล่าวว่า ....

๑. พรรษาที่ ๘ พระพุทธองค์ เสด็จจำพรรษา ณ เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ ภัคคะชนบท
๒. พรรษาที่ ๙ พระพุทธองค์ เสด็จจำพรรษา ณ โฆสิตาราม เขตพระนครโกสัมพี

แปลความได้ว่า หาก เสขิยะ จะต้องได้รับการยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์จริง ซึ่งจากหลักฐานที่ปรากฏอยู่นี้ ก็ต้องหมายความว่า อย่างน้อยเมื่อราวพรรษาที่ ๒๕ ตามเหตุการณ์ในวัชชีปุตตสูตร(มติของท่านปยุตโต) พระพุทธองค์ย่อมตรัสถึง สิกขาบท ๑๕๓ มิใช่ตรัสว่า สิกขาบท ๑๕๐ ตามที่ปรากฏอยู่ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร .... หรือมิใช่ (?)

(๓) ขอถือโอกาส “ตบเกรียน” จำพวก ปากกล้า+ขาสั่น+สมองกลวง&ชอบสำแดง ความเก่งกล้า (หน้าด้าน) ด้วยการ “ไล่บี้” ผู้หญิงเป็นอาจินต์ สักหน่อย นะครับ .... หึหึหึหึ

**********************************************

---------------------------------------------------------------------------------
ยกคำถาม ความคิดเห็นที่ 55 กระทู้ PANTIP_COM Y10662595 กรณีวัดนาป่าพงตัดปาฏิโมกข์ 227 เหลือ 150

“ภิกษุวัดนาป่าพงสวดปาฏิโมกข์ 150 ถือศีลครอบคลุม 150 เมื่อล่วงสิกขาบท 150 ท่านก็ต้องแก้อาบัติ ปลงอาบัติ ตามที่พระศาสดาบัญญัติ
ในเมื่อ 77 ข้อนั้นเป็น "สิกขาบท" ดังที่คุณเนตังมมยืนยันไว้ว่า ภิกษุวัดนาป่าพงถือปฏิบัติตามที่พระศาสดาบัญญัติ
เมื่อพระศาสดาบัญญัติว่า 77 ข้อนั้นเป็นสิกขาบท ภิกษุใดล่วงสิกขาบท ภิกษุต้องอาบัติ และทรงแสดงวิธีปฏิบัติเมื่อต้องอาบัตินั้นๆ..

ก็มีปัญหาว่า (ถามคุณเนตังเมหรือคุณ somkiat72 หรือใครก็ได้)

ภิกษุวัดนาป่าพงจะต้องปลงอาบัติอันเนื่องด้วย 77 ข้อนั้นด้วยไหม จึงจะเรียกว่า "ถือศีล 2000พันกว่าข้อตามที่พระศาสดาบัญญัติ"ไว้ ?

ในเมื่อพระวัดนาป่าพงท่านไม่ฟัง ไม่ทบทวนในปาฏิโมกข์ 77 ข้อนั้น ..
แล้วพระท่านถือ ท่านรักษา ปลงอาบัติ ฯลฯ 77 ข้อนั้น โดยอาศัยกระบวนการอะไร?

คือพระท่านเข้าโบสถ์วัดนาป่าพง ท่านไม่ว่าปาฏิโมกข์ 77 ข้อนั้นกัน
ครั้นพอออกจากโบสถ์แล้วท่าน "รับ" สิกขาบท 77 ข้อ ด้วยกรรมวิธีอะไร?
ท่านไปเปิดอ่านพระวินัยปิฎกเอาเองหรือ?
หรือพระคึกฤทธิ์ท่านนัดประชุมนอกโบสถ์ ชี้แจงภิกษุทั้งหมดว่า เราจะถือสิกขาบทอีก 77 ข้ออย่างนี้ๆ ใครละเมิดต้องอาบัติอย่างนี้ๆ ..
แต่พอถึงวันพระกึ่งเดือน เราจะไม่ว่า ไม่ทบทวน ไม่ฟัง 77 ข้อนั้น?”

**********************************************
มาดูคำตอบของคำถามข้างบนนะ

**ลักษณะของการเจรจาดังที่ปรากฏอยู่ข้างต้นนี้ สมควรเรียกว่า “การตีฝีปาก” มากกว่าที่จะสามารถยอมรับได้ว่านั่นคือการแสดงเหตุผล ทั้งนี้เพราะ ถ้าผู้พูด เป็นผู้ที่มีความรู้ความเข้าใจในพระพุทธศาสนาอย่างมีจิตสำนึก แม้เพียงสักนิด เขาย่อมทราบเป็นอย่างดีว่า มีพระบัญญัติซึ่งสามารถทราบได้อย่างแน่ชัดว่า เป็นพุทธพจน์ของแท้ที่มิได้ถูก “ดัดแปลง” อยู่อีกมากมาย ซึ่งสมควรถือว่ามีความสำคัญ ยิ่งไปเสียกว่า เสขิวัตร ๗๕ ข้อดังที่กล่าวถึงนั้นเป็นไหนๆ ตัวอย่างเช่น ....

๑. เรื่องห้ามอุปสมบทอุภโตพยัญชนก

[๑๓๒] ก็โดยสมัยนั้นแล อุภโตพยัญชนกคนหนึ่งได้บวชในสำนักภิกษุ. เธอเสพเมถุนธรรมในสตรีทั้งหลาย ด้วยปุริสนิมิตของตนบ้าง ให้บุรุษอื่นเสพเมถุนธรรมในอิตถีนิมิตของตนบ้าง. ภิกษุทั้งหลายจึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย อนุปสัมบัน คือ อุภโตพยัญชนก ภิกษุไม่พึงให้อุปสมบทที่อุปสมบทแล้วต้องให้สึกเสีย. ฯลฯ

**ขอถามว่า พระบัญญัติทั้งหลาย ในส่วนที่เกี่ยวกับการอุปสมบท มีความสำคัญมากหรือน้อยเพียงใดหรือ เมื่อเทียบกับ เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ซึ่งเป็นข้อปฏิบัติเล็กๆน้อยๆที่พึงศึกษาเกี่ยวกับ “มารยาทสังคม”

ปัญหาที่ควรพิจารณาให้มากยิ่งๆขึ้นไปอีกก็คือ อะไรคือเหตุปัจจัยที่ทำให้ต้องเป็น “มารยาทสังคม” เท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ มากกว่าที่จะเป็น
พระบัญญัติที่เกี่ยวเนื่องกับการอุปสมบทหรือสิกขาบทที่มีความสำคัญอื่นๆ ซึ่งอยู่นอกพระปาฏิโมกข์ (?)

๒. พระพุทธานุญาตมหาประเทศ ๔

[๙๒] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุทั้งหลายเกิดความรังเกียจในพระบัญญัติบางสิ่งบางอย่างว่า สิ่งใดหนอ พระผู้มีพระภาคทรงอนุญาตไว้ สิ่งไรไม่ได้ทรงอนุญาต จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่ พระผู้มีพระภาค.
วัตถุเป็นกัปปิยะและอกัปปิยะ
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสประทานสำหรับอ้าง ๔ ข้อ ดังต่อไปนี้:-
๑. ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งใดที่เราไม่ได้ห้ามไว้ว่า สิ่งนี้ไม่ควร หากสิ่งนั้นเข้ากับสิ่งที่ไม่ควร ขัดกับสิ่งที่ควร สิ่งนั้นไม่ควรแก่เธอทั้งหลาย
๒. ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่เราไม่ได้ห้ามไว้ว่า สิ่งนี้ไม่ควร หากสิ่งนั้นเข้ากับสิ่งที่ควร ขัดกับสิ่งที่ไม่ควร สิ่งนั้นควรแก่เธอทั้งหลาย
๓. ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งใดที่เราไม่ได้อนุญาตไว้ว่า สิ่งนี้ควร หากสิ่งนั้นเข้ากับสิ่งที่ไม่ควร ขัดกับสิ่งที่ควร สิ่งนั้นไม่ควรแก่เธอทั้งหลาย
๔. ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งใดที่เราไม่ได้อนุญาตไว้ว่า สิ่งนี้ควร หากสิ่งนั้นเข้ากับสิ่งที่ควร ขัดกับสิ่งที่ไม่ควร สิ่งนั้นควรแก่เธอทั้งหลาย.

ขอถามว่า เพราะภิกษุทั้งหลาย ไม่เคยมี “มหาประเทศ ๔(ฝ่ายพระวินัย)” อยู่ในความรับรู้เลยใช่หรือไม่ เราจึงได้พบว่า ภิกษุในสมัยนี้ ไม่เคยรับรู้และไม่เคยรับทราบเอาเสียเลยว่า อะไรควรหรือไม่ควรแก่สมณสารูป และหากเมื่อนำพระบัญญัติเรื่อง “มหาประเทศ ๔(ฝ่ายพระวินัย)” ไปเทียบกับ “มารยาทสังคม” เหล่านั้น อะไรกันหรือครับที่ทำให้ “มหาประเทศ ๔(ฝ่ายพระวินัย)” กลับมีความสำคัญที่น้อยไปยิ่งเสียกว่า จนต้องอยู่นอกพระปาฏิโมกข์ ขอให้คุณๆทั้งหลาย จงพิจารณาให้ถี่ถ้วนด้วยเถิด !!!!

๓. ทรงห้ามสั่งสมเครื่องโลหะเครื่องสัมฤทธิ์

[๑๕๙] ก็โดยสมัยนั้นแล พระฉัพพัคคีย์สั่งสมเครื่องโลหะ เครื่องทอง สัมฤทธิ์ไว้เป็นอันมาก ชาวบ้านไปเที่ยวชมตามวิหารพบเข้า แล้วเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้สั่งสมเครื่องโลหะ เครื่องทองสัมฤทธิ์ ไว้มากมายคล้ายพ่อค้าขายเครื่องทองสัมฤทธิ์ ... ภิกษุทั้งหลาย กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค ... ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึง สั่งสมเครื่องโลหะ เครื่องทองสัมฤทธิ์ รูปใดสั่งสม ต้องอาบัติทุกกฏ ฯ

ขอให้พิจารณา สิกขาบทนอกพระปาฏิโมกข์นี้ดูให้ละเอียดรอบคอบสักหน่อยเถิดว่า อาบัติทุกกฏ เป็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ในตัวของพระบัญญัติเลยทีเดียว ซึ่งแตกต่างกันอย่างมากกับ เสขิยวัตร ๗๕ ที่ปรากฏ “อาบัติ(ทุกกฏ)” อยู่ในส่วนของ สิกขาบทวิภังค์ ซึ่งย่อมเป็น “ข้อพิรุธ” ที่แสดงให้เห็นอย่างชัดแจ้งว่า นั่นมิใช่พุทธพจน์แท้ๆมาแต่เดิม หากแต่เป็นสิ่งที่ถูก “เพิ่มเติม” เข้ามา(โดยใคร .... ?)ในภายหลัง
และคงเป็นเพราะ ภิกษุสมัยนี้ .... “ไม่ฟังและไม่ทบทวน” เนื่องจากในสิกขาบทเหล่านี้ อยู่นอกพระปาฏิโมกข์กระมัง จึงทำให้บรรดาเจ้ากูในสมัยนี้ จึงไม่ทราบว่าจะต้องใช้กระบวนการอะไร ในการรักษาและปลงอาบัติในสิกขาบทเหล่านี้ และนั่นจึงอาจเป็นเหตุให้ ภิกษุในสมัยนี้ ทำการสะสมค้าขาย มากไปยิ่งเสียกว่าที่ปรากฏอยู่ในสิกขาบทเหล่านี้เสียอีก .... หรือมิใช่ (?)

๔. เรื่องเรียนคัมภีร์โลกายตะ

[๑๘๑] สมัยนั้น พระฉัพพัคคีย์เรียนคัมภีร์โลกายตะ ชาวบ้านเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ... เหมือนคฤหัสถ์ผู้บริโภคกาม ภิกษุทั้งหลายได้ยินชาวบ้านเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาอยู่ ... จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค
พระผู้มีพระภาค ... ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผู้ที่เห็นคัมภีร์โลกายตะ ว่ามีสาระจะพึงถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ในธรรมวินัยนี้หรือ
ภิ. ไม่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า
ภ. อันผู้ที่เห็นธรรมวินัยนี้ว่ามีสาระ จะพึงเล่าเรียนคัมภีร์โลกายตะหรือ
ภิ. ไม่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า
ภ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงเรียนคัมภีร์โลกายตะ รูปใดเรียน ต้องอาบัติทุกกฏ ฯ
[๑๘๒] สมัยต่อมา พระฉัพพัคคีย์สอนคัมภีร์โลกายตะ ชาวบ้านเพ่ง โทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ... เหมือนพวกคฤหัสถ์ผู้บริโภคกาม ... ภิกษุ ทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแก่พระผู้มีพระภาค
พระผู้มีพระภาค ... ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงสอนคัมภีร์ โลกายตะ รูปใดสอน ต้องอาบัติทุกกฏ ฯ

ถ้าหากว่า นายคนนั้น จะใช้ตรรกะห่วยๆว่า ....

“ในเมื่อพระวัดนาป่าพงท่านไม่ฟัง ไม่ทบทวนในปาฏิโมกข์ 77 ข้อนั้น .. แล้วพระท่านถือ ท่านรักษา ปลงอาบัติ ฯลฯ 77 ข้อนั้น โดยอาศัยกระบวนการอะไร?”

เช่นนี้แล้ว ผมก็ขอถามกลับบ้างว่า ทั้งๆที่ภิกษุทั้งหลายก็มิได้เคยสวดสิกขาบท ที่ห้ามภิกษุ มิให้เรียนและ สอนคัมภีร์โลกายตะ ซึ่งพระพุทธองค์ ได้ตรัสเอาไว้อย่างชัดเจนว่า “รูปใดสอน ต้องอาบัติทุกกฏ ฯ”
ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ภิกษุชาวสยาม ท่านใช้กระบวนการอะไร ในการรักษาและปลงอาบัติ ในสิกขาบทเหล่านี้เล่าครับ (?)

ความหมายของประเด็นนี้ก็คือ .... ภิกษุทั้งหลาย ท่านเคยใช้กระบวนการใด ในการรักษาและปลงอาบัติ สิกขาบทนอกพระปาฏิโมกข์ ท่านก็ย่อมที่จะต้องใช้กระบวนการแบบเดียวกันนั้นแหละ ในการรักษาและปลงอาบัติ(!) เสขิยวัตร ๗๕ และอนิยตะ ๒ ข้อนั้น
กรุณาอย่าถามอะไร “โง่ๆ” แบบนี้สิครับ .... หรือว่านี่จะเป็นเพียงแค่การถามเพื่อจะหาเรื่อง “จับผิดพระ” เท่านั้น (?) หึหึหึหึ

๕. เสขิยกัณฑ์ วรรคที่ ๑ ปริมัณฑลวรรค (สารูป ๒๖ สิกขาบท) สิกขาบทที่ ๑

[๘๐๐] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิกคหบดี เขตพระนครสาวัตถี. ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์นุ่งผ้าเลื้อยหน้าบ้าง เลื้อยหลังบ้าง ชาวบ้านพากันเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตร จึงได้นุ่งผ้าเลื้อยหน้าบ้าง เลื้อยหลังบ้าง เหมือนพวกคฤหัสถ์ผู้บริโภคกามเล่า ภิกษุทั้งหลายได้ยินชาวบ้านเหล่านั้นพากันเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาอยู่. บรรดาที่เป็นผู้มักน้อย ... ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พระฉัพพัคคีย์จึงได้นุ่งผ้าเลื้อยหน้าบ้าง เลื้อยหลังบ้างเล่า แล้วกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค.
ทรงสอบถาม
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทำธรรมีกถา ในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะเหตุแรกเกิดนั้น แล้วรับสั่งให้ประชุมภิกษุสงฆ์ ทรงสอบถามพระฉัพพัคคีย์ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลายข่าวว่า พวกเธอนุ่งผ้าเลื้อยหน้าบ้าง เลื้อยหลังบ้าง จริงหรือ?
พระฉัพพัคคีย์ทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า.
ทรงติเตียนแล้วบัญญัติสิกขาบท
พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย ไฉนพวกเธอจึงได้นุ่งผ้าเลื้อยหน้าบ้าง เลื้อยหลังบ้างเล่า การกระทำของพวกเธอนั่นไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ...
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้
พระบัญญัติ
๑๔๖. ๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล.
สิกขาบทวิภังค์
อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ.
อนาปัตติวาร
ไม่แกล้ง ๑ ไม่มีสติ ๑ ไม่รู้ตัว ๑ อาพาธ ๑ มีอันตราย ๑ วิกลจริต ๑ อาทิ-
กัมมิกะ ๑ ไม่ต้องอาบัติแล.
ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ จบ.

ขอให้สังเกตดูให้ดีๆเถิดว่า ข้อความใน เสขิยกัณฑ์ เฉพาะส่วนที่เป็นพุทธพจน์จริงๆ มีอยู่แค่เพียง พระบัญญัติ ซึ่งพระพุทธองค์มิได้ทรงปรับอาบัติใดๆไว้ แต่ที่น่าแปลกก็คือ ในเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนี้ มีความพยายามที่จะจัดรูปแบบให้เป็นแบบเดียวกันกับ สิกขาบทในพระปาฏิโมกข์ทุกประการ ทั้งๆตัวพระบัญญัติแท้ๆ ไม่มีการปรับอาบัติ ซึ่งต่างจากสิกขาบทสำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์อย่างชัดเจน !!!!

๖. โภชนวรรค สิกขาบทที่ ๘ เรื่อง พระเวฬัฏฐสีสเถระ

[๕๑๒] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิกคหบดี เขตพระนครสาวัตถี. ครั้งนั้น ท่านพระเวฬัฏฐสีสะพระอุปัชฌายะของท่านพระอานนท์อยู่ในอาวาสป่า ท่านเที่ยวบิณฑบาต ได้บิณฑบาตเป็นอันมาก แล้วเลือกนำแต่ข้าวสุกล้วนๆ ไปสู่อาราม ตากให้แห้งแล้วเก็บไว้ เมื่อใดต้องการอาหาร ก็แช่น้ำฉันเมื่อนั้น ต่อนานๆ จึงเข้าบ้านเพื่อบิณฑบาต. ภิกษุทั้งหลายถามท่านว่า อาวุโส ทำไมนานๆ ท่านจึงเข้าบ้านเพื่อบิณฑบาต จึงท่านได้แจ้งเรื่องนั้นแก่ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุทั้งหลายถามว่า อาวุโส ก็ท่านฉันอาหารที่ทำการสั่งสมหรือ?
ท่านรับว่า อย่างนั้น อาวุโสทั้งหลาย.
บรรดาภิกษุที่เป็นผู้มักน้อย ... ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนท่านพระเวฬัฏฐสีสะ จึงได้ฉันอาหารที่ทำการสั่งสมเล่า
ทรงสอบถาม
พระผู้มีพระภาคทรงสอบถามท่านพระเวฬัฏฐสีสะว่า ดูกรเวฬัฏฐสีสะ ข่าวว่า เธอฉันอาหารที่ทำการสั่งสม จริงหรือ?
ท่านพระเวฬัฏฐสีสะทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า.
ทรงติเตียนแล้วบัญญัติสิกขาบท
พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรเวฬัฏฐสีสะ ไฉนเธอจึงได้ฉันอาหารที่ทำการสั่งสมเล่า การกระทำของเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ...
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
พระบัญญัติ
**๘๗.๘. อนึ่ง ภิกษุใด เคี้ยวก็ดี ฉันก็ดี ซึ่งของเคี้ยวก็ดี ซึ่งของฉันก็ดี ที่ทำการสั่งสม เป็นปาจิตตีย์.
เรื่องพระเวฬัฏฐสีสเถระ จบ.
สิกขาบทวิภังค์
[๕๑๓] บทว่า อนึ่ง ... ใด ความว่า ผู้ใด คือ ผู้เช่นใด ...
บทว่า ภิกษุ ความว่า ที่ชื่อว่า ภิกษุ เพราะอรรถว่าเป็นผู้ขอ ... นี้ชื่อว่า ภิกษุ ที่ทรงประสงค์ในอรรถนี้.
ที่ชื่อว่า ทำการสั่งสม คือรับประเคนในวันนี้ ขบฉันในวันอื่น.
ที่ชื่อว่า ของเคี้ยว คือเว้นโภชนะ ๕ ของที่เป็นยามกาลิก สัตตาหกาลิก ยาวชีวิกนอกนั้นชื่อว่าของเคี้ยว.
ที่ชื่อว่า ของฉัน ได้แก่โภชนะ ๕ คือ ข้าวสุก ขนมสด ขนมแห้ง ปลา เนื้อ.
ภิกษุรับประเคนไว้ด้วยตั้งใจว่า จักเคี้ยว จักฉัน ต้องอาบัติทุกกฏ.
ขณะกลืน ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ทุกๆ คำกลืน.
บทภาชนีย์
ติกะปาจิตตีย์

[๕๑๔] ของทำการสั่งสม ภิกษุสำคัญว่าทำการสั่งสม เคี้ยวก็ดี ฉันก็ดี ซึ่งของเคี้ยวก็ดี ซึ่งของฉันก็ดี ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
ของทำการสั่งสม ภิกษุสงสัย เคี้ยวก็ดี ฉันก็ดี ซึ่งของเคี้ยวก็ดี ซึ่งของฉันก็ดี ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
ของทำการสั่งสม ภิกษุสำคัญว่ามิได้ทำการสั่งสม เคี้ยวก็ดี ฉันก็ดี ซึ่งของเคี้ยวก็ดี ซึ่งของฉันก็ดี ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
ทุกกฏ
ภิกษุรับประเคนของเป็นยามกาลิก สัตตาหกาลิก ยาวชีวิก เพื่อประสงค์เป็นอาหาร ต้องอาบัติทุกกฏ.
ขณะกลืน ต้องอาบัติทุกกฏ ทุกๆ คำกลืน.
ของมิได้ทำการสั่งสม ภิกษุสำคัญว่าทำการสั่งสม ... ต้องอาบัติทุกกฏ.
ของมิได้ทำการสั่งสม ภิกษุสงสัย ... ต้องอาบัติทุกกฏ.
ไม่ต้องอาบัติ
ของมิได้ทำการสั่งสม ภิกษุสำคัญว่ามิได้ทำการสั่งสม ... ไม่ต้องอาบัติ.
อนาปัตติวาร
[๕๑๕] ภิกษุเก็บของเป็นยาวกาลิกไว้ฉันชั่วกาล ๑ ภิกษุเก็บของเป็นยามกาลิกไว้ฉันชั่วยาม ๑ ภิกษุเก็บของเป็นสัตตาหกาลิกไว้ฉันชั่วสัปดาห์ ๑ ภิกษุฉันของเป็นยาวชีวิกในเมื่อมีเหตุสมควร ๑ ภิกษุวิกลจริต ๑ ภิกษุอาทิกัมมิกะ ๑ ไม่ต้องอาบัติแล.
โภชนวรรค สิกขาบทที่ ๘ จบ.

ตรงนี้ ขอให้ลองพิจารณาเปรียบเทียบกับพระปาฏิโมกข์แท้ๆ ดังนี้ว่า ตัวของพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์แท้ๆนั้น จะปรากฏ “อาบัติ” อยู่อย่างชัดเจน ซึ่งลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้ จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์ และก็แตกต่างอย่างชัดเจนกับ เสขิยวัตร หรือ “มารยาทสังคม” ที่ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ โดยใคร และด้วยเหตุผลอย่างไร ก็มิอาจมีใครทราบได้เช่นกัน .... หรือมิใช่ (?)

(๔) ประเด็นสุดท้าย ทึควรพิจารณาให้รอบคอบก็คือ การนำข้อความจาก อรรถกถาวัชชีปุตตสูตร มาอธิบายขยายความจนบางทีอาจเกินไปกว่าความจริง ด้วยความเข้าใจที่อาจจะไม่ถูกต้องมากนัก ดังต่อไปนี้

พึงทราบวินิจฉัยในวัชชีปุตตสูตรที่ ๔ ดังต่อไปนี้ :-
บทว่า วชฺชีปุตฺตโก ได้แก่ บุตรของราชตระกูลวัชชี.
บทว่า ทิยฑฺฒสิกฺขาปทสตํ ได้แก่ สิกขาบท ๑๕๐.
ภิกษุวัชชีบุตรหมายเอาสิกขาบทที่ทรงบัญญัติไว้ในสมัยนั้นจึงกล่าวคำนี้ว่า ทิยทฺฒสิกฺขาปทสตํ. ฯลฯ

ประเด็นก็คือ การยกข้อความจากอรรถกถาที่ว่า “ภิกษุวัชชีบุตรหมายเอาสิกขาบทที่ทรงบัญญัติไว้ในสมัยนั้น” แล้วสรุปเอาดื้อๆว่า ความข้อนี้ควรหมายความว่า ในสมัยพรรษาที่ ๒๕ เพิ่งมีสิกขาบทในพระปาฏิโมกข์เพียงแค่ ๑๕๐ ข้อ โดยภายใน ๒๐ พรรษาต่อมา ก็มีการเพิ่มเติมสิกขาบทจนครบ ๒๒๗ โดยอาจจะหลงลืมไปว่า ตามที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ เป็นเพียงแค่การสันนิษฐานโดยมีตัวเลข ๒๒๗ เป็นธงที่ปักเอาไว้แล้วเท่านั้นเอง เพราะปัญหาที่สำคัญไปกว่าก็คือ คุณมั่นใจได้อย่างไรว่า ผู้อธิบายความตามที่อ้างถึงในอรรถกถานั้นคือ พระอรหันตเถระ ๕๐๐ รูปเมื่อสมัยปฐมสังคายนา

เพราะถ้าหากผู้กล่าวอธิบายนั้นเป็นพระเถระในสมัยตติยสังคายนา หรือเป็นเถระในลังกาสมัยหลังเมื่อมีการจดบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรแทนการมุขปาฐะแล้ว ซึ่งหากเป็นในกรณีหลัง ความหมายของข้อความดังกล่าวก็จะเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบหนึ่งทันที ซึ่งความข้อนี้ เป็นเพียงแค่การตั้งข้อสังเกตเอาไว้เท่านั้นนะครับ เพราะโดยแท้ที่จริงแล้ว เมื่อพิจารณาพุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร โดยตรง ก็ย่อมสามารถทราบได้อย่างชัดแจ้งอยู่แล้วว่า อะไรเป็นอะไร

สุดท้ายนี้ จึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่า พุทธศาสนิกชนทั้งหลายจะสามารพิจารณาประเด็น สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ได้อย่างรอบคอบและรอบด้าน และก่อนที่จะกล่าววาจาจาบจ้วงปรามาสพระภิกษุผู้ทรงศีลอย่างสาดเสียเทเสียนั้น ก็ขอให้มีสติกันสักนิด พร้อมกับทำความระลึกรู้ในใจให้ดีเถิดว่า แท้ที่จริงแล้ว “ตน” เป็นใครและกำลังทำอะไรอยู่เมื่อเทียบกับภิกษุสงฆ์เหล่านั้น ที่พวกคุณกำลังกล่าววาจาจาบจ้วงกันอยู่อย่างคึกคะนอง ด้วยภูมิรู้ภูมิธรรมอย่าง “นักปราชญ์เสิร์ชเอนจิน” ผู้แสวงหาการเกิด(สัมภเวสี)ในอบาย เป็นงานอดิเรก

ธรรมะสวัสดี

Ritti Janson
แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 22:13:25

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:12:44

ความคิดเห็นที่ 122

อะไรอ่ะ ย้าวววว ยาววววว อ่านกันตาเหลือกเลย :-)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:31:46

ความคิดเห็นที่ 123

หนูยิ้ม เอาเถอะความรู้เนื้อๆ ไม่มีใส่สีใส่ไข่อิอิ แม้คนเขียนเขาเหนื่อยกว่าเราอีกแต่ดูแล้วสุดยอด เค้าคือใครคุณฤทธีเนี้ยทำไมเก่งแบบนี้ เขาทำให้พี่เชื่อได้จริงๆ มีคนเดียวในห้องศาสนาที่ข้าพเจ้าขอยกขึ้นแสดง แต่คงไม่ต้องสวด คือถ้าหนูจะดูแบบเด็กๆอย่างพี่ก็คหที่ 191 ในอีกกระทู้หนึ่ง พี่ขี้เกียจเขียนแล้วอายคุณฤทธีนะ ไม่อยากโชว์โง่ออกมาโดยไม่รู้ตัว อ่านๆไป ตั้งมาตั้ง 3-4 กระทู้แล้ว เขียนกันมาไม่รู้กี่คห แล้ว อีก 2 คหเองแต่เนื้อหาดีมากๆนะ ขอบอก

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 23:40:56

ความคิดเห็นที่ 124

พี่เน นอนหรือยังคะ หากยัง อย่าลืมดูจันทร์ทะลุหลังคา ตอนตีหนึ่งครึ่งนะคะ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 00:30:52

ความคิดเห็นที่ 125

ขอให้ทุกท่านกรุณาอ่านให้จบแล้วคุณจะมีคำตอบทันทีว่า
สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน นี้คือปาฎิโมกข์ที่เป็นบทบัญญัติเดียวเท่านั้นที่ให้สงฆ์สวดทุกกึ่งเดีอน อย่างแท้จริง คำของพระพุทธองค์ต้อง ถูกต้องตรงจริงไม่จำกัดกาล และคำพูดของพระองค์จะไม่ขัดแย้งดังพุทธพจน์นี้

มหาสัจจกสูตร มู.ม. 12 / 460 / 430
ทรงพูดเป็นอกาลิโก
พระพุทธองค์ทรงพูดเป็นอกาลิโก
ถูกต้องตรงจริงไม่จำกัดกาลเวลา
ภิกษุทั้งหลาย ! พวกเธอทั้งหลายเป็นผู้ที่เรานำไปแล้วด้วยธรรมนี้

อันเป็นธรรมที่บุคคลจะพึงเห็นได้ด้วยตนเอง
( สนฺทิฏฐิโก )

เป็นธรรมให้ผลไม่จำกัดกาล
( อกาลิโก )

เป็นธรรมที่ควรเรียกกันมาดู
( เอหิปสฺสิโก )

ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว
( โอปนยิโก )

อันวิญญูชนจะพึงรู้ได้เฉพาะตน
( ปจฺจตฺตํ เวทิตพฺโพ วิญฺญูหิ )

-------------------------------------------------------------------------------

- มหาตัณหาสังขยสูตร ม. ม. 12/485/450.

ทรงพูดไม่ขัดแย้งกันเลย
พระพุทธองค์ทรงพูด ด้วยคำทั้งหมด นับแต่วันตรัสรู้
จนถึงปรินิพพาน สอดรับเข้ากันเป็นประการเดียวทั้งหมด
ภิกษุทั้งหลาย !

นับตั้งแต่ราตรี ที่ตถาคตได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ
จนกระทั่งถึงราตรี ที่ตถาคตปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ

ตลอดเวลาระหว่างนั้น

ตถาคตได้กล่าวสอนพร่ำสอน แสดงออก ซึ่งถ้อยคำใด ถ้อยคำเหล่านั้นทั้งหมด
ย่อมเข้ากันได้โดยประการเดียวทั้งสิ้น ไม่แย้งกันเป็นประการอื่นเลย

-------------------------------------------------------------------------------

- อิติ วุ. ขุ. 25 / 321 / 293

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 00:49:05

ความคิดเห็นที่ 126

พี่เน ไปอ่านกระทู้ที่คุณโชกุนเพิ่งตั้งใหม่ดีกว่าค่ะ พูดถึงคนที่พี่ชมว่าเก๊งงง เก่ง โดยเฉพาะเลยค่ะ :-)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 00:52:12

ความคิดเห็นที่ 127

สังเกตุ ศิษ วัดนา ชอบปล่อย ให้ กระทู้ วิ่งๆ สัก พัก พอไม่ค่อยมีคนตอบ จะเข้า มา โพส ปิดท้าย ครับแปลกดี ดูมาหลายอันแล้ว แต่คุณ Smiling-girl ก็ ไม่ยอม ดีแล้วครับ แซวเล่นนะครับ

จากคุณ : คนคิดมาก (Kapookruk)

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 00:59:58

ความคิดเห็นที่ 128

อุ๊ยยย เราไม่ไดคิดแบบนั้นเลยนะคะ ไม่ชอบกินบ๊วยหรอกค่ะ
ลิเกตอนใกล้เลิก คนหายหมดแล้ว อิอิ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 01:05:30

ความคิดเห็นที่ 129

ทำลิงค์ไว้ให้นะคะ ^^

http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10691460/Y10691460.html

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 01:08:11

ความคิดเห็นที่ 130

เหมือนเอาละครมารีเมคฉายอีกแล้วนะครับ วนเวียน ที่จริงก็ประเด็นเดิมๆทั้งนั้น
ที่ว่าเนื้อๆ นี่บูดแล้วทั้งนั้นเลยนะครับ แถมกินไม่ได้อีกต่างหาก

โดยเฉพาะคุณฤทธีนี่ตรรกะก็มั่วได้เรื่อยๆซ้ำๆนะครับ แม้ตั้งแต่เริ่มตั้งหลัก (จึงสงสัยว่าได้ตั้งใจ หรือไม่แล้ว)...

ผมยังไม่เห็นท่านใดจะเห็นคล้อยด้วย กับอย่างที่คุณเนตังมม อวยอำนวยพรอยู่กะคุณฤทธีเลยนะครับ

เพราะที่เขียนๆมานี้ ไม่เห็นเป็นเหตุเป็นผลเอาเสียเลย ทั้งที่ผ่านมา.. และทั้งตอนนี้ (ไม่ได้กล่าวลอยๆนะครับ)
กราบขอร้องให้คุณฤทธีเลิกพฤติกรรมจำพวกนี้ จะเป็นพระคุณต่อเพื่อนชาวพุทธผู้อ่านทั้งหลาย

อย่างประเด็นตรงนี้ #121 ที่ยกพระวินัยมาอ้างเรื่องเวลา
ก็ยกมา อย่าง "ไม่รู้จริง" และยังใช้เหตุผลกลับตาลปัตรเสียเอง
นี่เหมือนสอบทานพระธรรมไม่เป็น ทิศเป็นทางนะครับ สิกขาไม่เป็นระบบระเบียบเอาเลย

และอย่างการอ้างอิงหลักฐาน เพียงเห็นข้อความนิดหน่อย ก็ด่วนหยิบจับยกมาเสียใหญ่โตอย่างนั้น

(ยิ่งเรื่องคำบาลีนี่เค้าพูดกันมาเยอะแล้ว ท่านเจ้าคุณปยุตโต พจนานุกรมบาลีอะไร
แปลตรงกันทั้งนั้นว่าต้องเป็น "กว่า 150" ไม่ใช่ "150 ถ้วน" อธิบายไปก็วกวนมาอีก)

สรุปคือถึงจะพูดบอกว่าไม่ แต่ก็กระทำใช่คือ "คิดเองเออเอง" ด้วยข้อมูลผิวเผิน(อีกแล้ว)นะครับ
...ประพฤติใช้วิธีซ้ำๆอยู่อย่างนี้ ทำให้ผู้อ่านทั่วๆไปต้องเสียเวลาเปล่าๆนะครับแบบนี้ (...เอวัง.)

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 02:19:10

ความคิดเห็นที่ 131

จะขอชี้แจงพอเป็นอุทาหรณ์นะครับ กับข้อเขียนประเภทคุณฤทธีนี้เนี่ย

อย่างในประเด็นเรื่องเวลาเอง ดังใน คห 121 นี้ :-

ก่อนอื่นขออธิบายเหตุผลอย่างธรรมดา ที่เป็นเบื้องต้นในเรื่องเวลา
และสิกขาบทปาติโมกข์ต่างๆที่ย่อมมีได้ในขณะนั้น ก่อนนะครับ
(ก่อนที่จะชี้อีกด้วยว่า คุณฤทธียกหลักฐาน "มั่ว" อย่างไร ในต่อไปภายหลัง...)

-
อันที่จริง สิกขาบท ๑๕๐ ในช่วงเวลาพุทธกาลขณะนั้น ในพระสูตรนั้นๆ...
จะมาทั้งจาก

ปาราชิก ๔ ข้อ
สังฆาทิเสสแค่ ๑๑ (จากทั้งหมด ๑๓ ข้อ.. อีก ๒ ข้อยังไม่บังเกิด)
ปาจิตตีย์แค่ ๘๐ (จากทั้งหมด ๙๒ ข้อ.. อีก ๑๒ ข้อยังไม่บังเกิด)
ฯ...ฯ
มาจาก เสขิยะ ๑๔ (จากทั้งหมด ๗๕ ข้อ) ก็ย่อมได้ ตามแต่ที่มีบังเกิดขึ้นแล้วใน ณ ขณะนั้น

โดยรวมทั้งหมดจากทุกหมวดแล้ว ได้เพียง ๑๕๐ ข้อในขณะนั้น
ซึ่งในนั้น ๑๕๐ ข้อนั้นจะมีที่เป็น อนิยต หรือเสขิยะ ก็ได้(อาจจะหลายข้อด้วยซ้ำ) ตามแต่ที่มีบัญญัติไว้แล้วในขณะนั้น
-
^{ฉะนั้น จึงไม่มีเหตุผลชอบธรรมใดๆเลย ที่จะใช้วิธีตัดส่วน อนิยต และ เสขิยะ ออกไปทั้งดุ้น
ด้วยเพียงตั้งทฤษฎี สมมติฐานแบบคิดเอาเอง อย่างปราศจากการตรวจสอบหลักฐาน

และแล้วในที่สุด ก็ปรากฏ"ข้อพิสูจน์"ชัดเจน ว่าทฤษฎีคิดตัดเอาเองทั้งดุ้นนั้น "ใช้ไม่ได้"}
(เพราะขัดแย้งกับ พุทธวจน ชัดเจนดังกล่าวกันมามากแล้ว เอาเร็วๆ ก็แค่ไปดูพุทธพจน์ที่ตรัสชัดๆว่ามี อนิยต ๒)
-

นั่นคือ
ข้อสิกขาบทที่เป็น อนิยต หรือ เสขิยะ ใดๆก็ตาม ในเมื่อมีบัญญัติไว้อยู่แล้ว(อาจจะมีมาตั้งแต่ต้นๆพุทธกาล)
ก็จึงเป็นข้อที่อยู่ในบรรดาอุเทส "สิกขาบท ๑๕๐" ตามนัยพระสูตรนั้นๆ ได้(พึงทบทวนด้วยว่า มีพุทธวจนรับรอง ในข้อเหล่านี้^)

เพราะฉะนั้น การที่คุณฤทธีได้บอกยอมรับมาเองว่า
"มีสิกขาบท เสขิยะ ที่บัญญัติไว้ตั้งแต่ช่วงต้นๆพุทธกาล" เมื่อใช้เหตุผลตามธรรมดาอย่างกลางๆแล้ว
ก็กลับจะพบว่า เป็นข้อสนับสนุนอย่างดี ว่ามี เสขิยะ อยู่แล้ว ใน"สิกขาบท ๑๕๐"นั้น !!

แต่กลับปรากฏว่า คุณฤทธีไปใช้สรุปอย่างเป็นเหตุผลวิบัติ มีลักษณะสรุปกลับตาลปัตรแบบ"ผลไปหาเหตุ"
ด้วยเพราะปักธงไว้ในใจก่อนแล้ว(อย่างไม่มีเหตุผลที่มา) ว่ายังไงๆ เสขิยะ ต้องเป็นคนละส่วนกับ "๑๕๐" นั้น

เรียกได้ว่ามี Bias ตั้งแต่ต้นแล้ว จึงกลายเป็นไปกล่าวว่า
"ก็ต้องหมายความว่า อย่างน้อยเมื่อราวพรรษาที่ ๒๕ ตามเหตุการณ์ในวัชชีปุตตสูตร(มติของท่านปยุตโต)
พระพุทธองค์ย่อมตรัสถึง สิกขาบท ๑๕๓ มิใช่ตรัสว่า สิกขาบท ๑๕๐ ตามที่ปรากฏอยู่ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร"
...

ซึ่งถ้าลองคิดดูดีๆ ก็จะเห็นได้ว่า
การคิดเอาเองว่าพระพุทธองค์"จะต้องตรัส ๑๕๓ ต่างหาก" นั้น...
ไม่มีเหตุผลแต่อย่างใดเลย ให้จำจะต้องเป็นเช่นนั้น

เพราะโดยที่แท้ ๓ ข้อที่คุณอ้างเพิ่มมานั้น ก็รวมอยู่ใน "๑๕๐" นั้นแล้ว ดังที่ได้อธิบายไปข้างต้น
มันก็คือ "๑๔๗+๓" นั่นเอง มิได้แปลกอะไรเลย
(จะแปลกก็แต่การที่ไปตั้งธงว่า ต้อง ๑๕๐ แยกต่างหาก แล้วค่อย+๓ นี่คงเป็นผลมาจากอคติต่อ เสขิยะ นั่นเอง)

ทีนี้ ก็มาดูในประเด็นส่วนที่ว่า คุณฤทธียกหลักฐานแบบ "มั่วตื้น" ตัดความมาไม่ครบ อย่างไร
================================================

จากที่กล่าวอ้างมาว่า
"๒. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕
สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.
๓. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๖
สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.

จากการตรวจสอบหลักฐานอย่างจริงจัง(โดยหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดเองเออเอง) ทำให้ทราบว่า ….

มีถึง ๒ สิกขาบทใน เสขิยกัณฑ์ ซึ่งบัญญัติขึ้นเมื่อพรรษาที่ ๘ ณ สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท"

การที่พยายามยก สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๖ นี้ๆ
เพื่อที่จะนำมาอ้างว่า บัญญัติขึ้นเมื่อพรรษาที่ ๘ นั้น ก็คงต้องขออนุญาตบอกว่า...

ผิดพลาดไปถนัด !

เพราะอะไร? ถ้าหากเพียงได้พิจารณาพุทธพจน์ ในสิกขาบทเหล่านี้นี่เอง
ก็จะพบได้ไม่ยากว่า ที่คุณฤทธียกมานั้น มิได้ยกมาให้ครบเรื่องที่ท่านได้แสดงไว้ ดังนี้

"..สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขต
พระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท. ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลายรับประเคนโอน้ำด้วยมือข้างที่
เปื้อนอามิส ในโกกนุทปราสาท." - สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ -

"..สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขต
พระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท. ครั้งนั้น ภิกษุทั้งหลายเทน้ำล้างบาตรซึ่งมีเมล็ดข้าวลง
ในละแวกบ้าน ใกล้โกกนุทปราสาท." - สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ -

ขอให้โปรดสังเกตดูดีๆถึง "โกกนุทปราสาท" นะครับ แล้วจะพบข้อเท็จจริงว่า
ที่แท้ เรื่องในพระวินัยที่ยกมานี้นั้น ย่อมเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากพรรษาที่ ๘ อีกนานโข เป็นแน่แท้

เพราะ โกกนุทปราสาท เพิ่งมาสร้างในสมัยหลังต่อๆมาในช่วงพุทธกาลต่างหาก (!)

เรื่องของปราสาทนี้เอง ปรากฏอยู่ในพระสูตรที่เป็นที่รู้จักกันดีพระสูตรหนึ่ง คือ โพธิราชกุมารสูตร
จะขอยกมาพอให้เห็น ดังนี้ :-

"สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ เภสกฬามิคทายวัน เขตนครสุงสุมารคิระ ใน
ภัคคชบท. ก็สมัยนั้น ปราสาทชื่อโกกนุท ของพระราชกุมารพระนามว่าโพธิ สร้างแล้วใหม่ๆ
สมณพราหมณ์หรือมนุษย์คนใดคนหนึ่งยังไม่ได้อยู่. ครั้งนั้น โพธิราชกุมารเรียกมาณพนามว่า
สัญชิกาบุตรมาว่า มานี่แน่ เพื่อนสัญชิกาบุตร ท่านจงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ...

(...พิจารณาความในพระสูตรนี้ ก็จะพบว่าเป็นขณะที่โพธิราชกุมารทรงโตเติบใหญ่ อะไรๆมากแล้ว...)

...ดูกรเพื่อนสัญชิกาบุตร ครั้งหนึ่ง
พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ในป่าเภสกลามิคทายวัน ใกล้เมืองสุงสุมารคิระ ในภัคคชนบทนี้แล
ครั้งนั้น แม่นมอุ้มเราเข้าสะเอวพาเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ถวายบังคมแล้วได้ยืนอยู่ ณ ที่ควร
ส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลว่า..."(สมัยก่อนที่กุมารยังเป็นทารก ต้นๆพุทธกาลพระพุทธเจ้าก็ได้เคยเสด็จในที่แห่งนี้)

นั่นก็คือ พระพุทธองค์ทรงเสด็จมา ณ สถานที่แห่งนี้ ในต่างกรรมต่างวาระ (เช่นเดียวกันกับในอีกหลายๆนิคม คาม หลายๆสถานที่)
ซึ่งครั้งแรกก็ย่อมคือในพรรษาที่ ๘ ย่อมเป็นช่วงราวๆที่โพธิราชกุมารยังเป็นทารก หรือเด็กอ่อน
แต่ที่แน่ๆก็คือ ยังไม่มีโกกนุทปราสาท! เพราะโพธิราชกุมารเพิ่งมาสั่งการให้สร้างหลังทรงเติบใหญ่ดีแล้ว!!

เมื่อเป็นที่ปรากฏว่า เรื่องราวในข้อสิกขาบท เสขิยะ สุรุสุรุวรรค นั้น ที่คุณฤทธียกมาอ้าง...
เป็นสมัยที่ โกกกนุทปราสาทเปิดใช้งานเต็มรูปแบบ จนถึงขนาดภิกษุใช้อยู่ เกิดทำอาบัติอะไรๆกันแล้ว...

ฉะนั้น ในขณะที่บัญญัติสิกขาบท เสขิยะ สุรุสุรุวรรค นั้นๆ จึงย่อมมิใช่อย่างที่คุณฤทธีสรุปเอาเผินๆเป็นแน่.

^{และเรื่องของโพธิราชกุมารเดียวกันนี้ก็ยังพบว่า มีปรากฏอยู่ใน พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗ จุลวรรค ภาค ๒ อีกด้วยเช่นกัน
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=7&A=896&Z=966&pagebreak=0}

ถ้าท่านใดอยากทราบรายละเอียดไปมากกว่านี้ ก็สามารถหาอ่านจากประวัติท่านโพธิราชกุมารได้ไม่ยาก
ซึ่งก็จะพบว่า ยังมีเรื่องราวเป็นเวลาพัลวันพันตูอยู่อีกไม่น้อย ก่อนที่จะสร้างปราสาทเสร็จ
เช่น โพธิราชกกุมารดำริไว้ว่าจะฆ่าช่างที่มาสร้างปราสาทให้ เพราะคิดหวงวิชาของช่างผู้พิเศษคนนั้น ฯลฯ

สรุปคือ
"ตรรกะคุณฤทธี"ที่อาศัยจับความแบบเพียงประโยคๆเดียวนั้น จึงเป็นอันตกไปอย่างไม่ต้องสงสัย.

เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงเป็นที่น่าประหลาดใจยิ่งว่า คุณฤทธีกล้าออกตัวมาได้อย่างไร
ว่าได้..."ตรวจสอบหลักฐานอย่างจริงจัง(โดยหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดเองเออเอง)" แล้ว !?

โปรดพิจารณาดูกันเถิดครับ ว่านี่อะไรกัน
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 04:28:45

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 02:22:09

ความคิดเห็นที่ 132

ข้อความสรุปประเด็นหลักๆอันหนึ่ง ในข้อเขียน อย่างใน ค.ห.121 นี้

ที่คุณฤทธีพยายามจะจับมาชนกันให้ได้ว่า มีการ"จับยัดใส่พระโอษฐ์"
แต่งเติมพระไตรปิฎก จึงสมควรต้องตัด เสขิยวัตร ออก !?!?

ดูดีๆจะเห็นว่า ที่พูดมาเองนั้น
สุดยอดจะไม่เป็นเหตุเป็นผล เลยด้วยซ้ำครับ

ที่เขากล่าวมายาวๆจนอ่านเพลิน ว่า
"ตรงนี้ ขอให้ลองพิจารณาเปรียบเทียบกับพระปาฏิโมกข์แท้ๆ ดังนี้ว่า ตัวของพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์แท้ๆ
นั้น จะปรากฏ “อาบัติ” อยู่อย่างชัดเจน ซึ่งลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้ จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปา
ฏิโมกข์ และก็แตกต่างอย่างชัดเจนกับ เสขิยวัตร หรือ “มารยาทสังคม” ที่ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ โดยใคร และ
ด้วยเหตุผลอย่างไร ก็มิอาจมีใครทราบได้เช่นกัน .... หรือมิใช่ (?) "

ดังนี้ขอให้สังเกตที่ผมขีดเน้นนะครับ แล้วอ่านจับใจความดูอีกที ดังนี้ (เลขอ้างอิงด้วยครับ ที่จะใช้ดูต่อไป)

"ตรงนี้ ขอให้ลองพิจารณาเปรียบเทียบกับพระปาฏิโมกข์แท้ๆ ดังนี้ว่า
ตัวของพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์แท้ๆนั้น จะปรากฏ “อาบัติ” อยู่อย่างชัดเจน

⁽²⁾ซึ่งลักษณะที่ปรากฏอยู่นี้ จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์
⁽¹⁾และก็แตกต่างอย่างชัดเจนกับ เสขิยวัตร หรือ “มารยาทสังคม” ที่ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ โดยใคร
และด้วยเหตุผลอย่างไร ก็มิอาจมีใครทราบได้เช่นกัน .... หรือมิใช่ (?)"

โปรดดูใจความนะครับ ว่ามันเป็นเหตุเป็นผลกันตรงไหน ??

"ขอให้ลองพิจารณา...พระปาฏิโมกข์แท้ๆ...จะเหมือนกันกับสิกขาบทที่สำคัญๆนอกพระปาฏิโมกข์"

"ปาติโมกข์ จะมีลักษณะเหมือนกันกับ นอกปาติโมกข์"

ปาติโมกข์ = นอกปาติโมกข์

...อะไรของเขาครับเนี่ย ??? มึนงงสงกายิ่งนัก
(พวกการเล่นคำ มีใช้คำว่า "สิกขาบทสำคัญๆ" อะไรพวกนี้ ที่จริงไม่เกี่ยวกับประเด็นเลย)

แล้วจะเอา เหตุผลวิบัติแบบนี้ เนี่ยน่ะหรือ มาใช้เป็นข้ออ้างตัด เสขิยวัตร ออกได้ !?

นี่ตลกแล้วครับ มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อมั่วขนาดนี้มาแต่แรก
มั่วผิดฝาผิดตัวเห็นๆ แถมสองมาตรฐานชัดๆ

ก็ขนาดเจ้าตัวเองก็ยังบอกอยู่ชัดๆว่า "ลักษณะนี้"(คือมีชื่ออาบัติ) นั้น ไปเหมือนกับ "นอกพระปาฏิโมกข์"

ดังนั้น ถ้าจะเอา "ลักษณะนี้" มาเป็นเกณฑ์ชี้วัด อย่างที่พยายามจะสื่อมานี้...
คุณฤทธีก็มีหวังต้องเพิ่ม "สิกขาบท(ที่สำคัญๆ)นอกพระปาฏิโมกข์" ทั้งหลาย ใส่เพิ่มเข้าไปในพระปาฏิโมกข์ ด้วยสิ !

⁽¹⁾จะมาบอกว่า เสขิยวัตร ไม่มี"ลักษณะนี้" เลยจะตัดออกจากปาฏิโมกข์ ?
⁽²⁾แต่บอกเองว่า สิกขาบทอื่นๆนอกปาฏิโมกข์ กลับมี"ลักษณะนี้".. ถ้างั้นก็แปลว่าควรจับใส่เข้าไปในปาฏิโมกข์แทน ??

นี่เกณฑ์คิดเองเออเองขนานแท้เลยครับ แถมเจ้าตัวพูดเอง งงเองอีกต่างหาก (!)
ใช้เหตุผลไม่เป็นเหตุผลได้แบบนี้...เลิศครับ
ก็คงไม่รู้จะพูดอะไรกันต่อไปได้ละครับ

ดังนี้ ท่านทั้งหลายโปรดพิจารณากันให้ดีต่อไปเถิดครับ
ขอให้เจริญในธรรม สวัสดี.

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 04:45:21

ความคิดเห็นที่ 133

ประวัติพระอาจารย์ คึกฤทธิ์โสตฺถิผโล
http://www.watnapahpong.org/AboutMe.aspx

ท่านเน้นย้ำมากในเรื่องการศึกษาและปฏิบัติธรรมะว่า ควรศึกษาโดยตรงในธรรมะจากพระโอษฐ์เท่านั้น เพราะที่ทรงตรัสถึงขีดจำกัดของสาวกที่เป็นเพียงผู้เดินตามมรรค การแสดงความเห็นของสาวกย่อมมีข้อผิดเพี้ยน ซึ่งเป็นเหตุเสื่อมและเป็นความอันตรธานแห่งธรรมวินัยของตถาคตในกาลยืดยาวนานฝ่ายอนาคต และเป็นเหตุแห่งการนับถือศาสนาพุทธที่ผิดเพี้ยนไปด้วย รวมถึงการนำพระพุทธศาสนาไปใช้ในทางที่ไม่ถูกต้อง

ท่านแนะนำการศึกษาพระพุทธศาสนาจากพระโอษฐ์ จากหนังสือที่ท่านพุทธทาสได้รวบรวมเฉพาะคำพูดจากพระโอษฐ์ของพระผู้มีพระภาคเจ้าโดยตรง ไม่ปนความเห็นของผู้ใด มี ๕ เล่ม คือ ๑.อริยสัจจากพระโอษฐ์ ภาคต้น ๒.อริยสัจจากพระโอษฐ์ ภาคปลาย ๓. ขุมทรัพย์จากพระโฮษฐ์ ๔.พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ และ ๕.ปฏิจฺจสมุปฺบาทจากพระโอษฐ์ ซึ่งทางธรรมสภาได้รวบรวมและจัดส่งให้โดยสะดวกแก่ผู้โทรสั่งซื้อ ท่านกล่าวว่า การที่พุทธบริษัทศึกษาและปฏิบัติจากคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยตรงนี้ จะทำให้การภาวนาเจริญก้าวหน้า และเป็นทางเดียวที่จะช่วยสืบต่ออายุพระพุทธศาสนาที่บริสุทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์
-------------------------------------

พึ่งได้อ่าน ปัญหาของวัดนาป่าพง และ ประวัติผู้ก่อตั้ง

ดูแล้ว ท่านจะเชื่อตาม ที่ท่านพุทธทาสรวบรวมไว้และอธิบายกำกับไว้ มากกว่า

ผมไม่แปลกใจเลย ว่า ทำไมเจ้าสำนักวัดนาป่าพง จึงไม่ยอมรับ พระไตรปิฏก อรรถกถา นิกายเถรวาท

การวิจารณ์พระไตรปิฏก ของท่านพุทธทาส
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=chalermsakm&month=11-2010&date=15&group=1&gblog=2

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 07:43:02

ความคิดเห็นที่ 134

คิดถึงคุณ เฉลิมศักดิ์1 อยู่เหมือนกันครับ
คุณพี่ ศิษย์พระป่า ด้วย หายไปไหนหนอ ไม่เห็นมาเข้าแจมในกระทู้วัดนาด้วยเลย

แต่คุณ เซน ฯ อย่าเพิ่งมานะครับ
เอาแค่คุณ ritti คนเดียวก็ทำให้อ่านจนมึนแล้ว

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:05:19

ความคิดเห็นที่ 135

คุณ EvaAngelion คุณแปลความหมายของพุทธพจน์นี้ให้ฟัง ใครก็ได้ที่เก่งแปลให้ฟังว่าความหมาย ที่ถ้าพวกคุณๆที่บอกว่าเป็นพุทธบริษัทชั้นดีเคารพในพุทธวจนที่เป็นคำสอนของพระองค์ โปรดแปลทุกบทพยัญชนะนี้เราจะได้รู้ไงใน 150ข้อนั้นคืออะไร เราอยากฟังสิ่งที่คุณแปลบ้าง จริงๆทุกอย่างไม่ต้องมาพูดกันยืดยาวถ้าฝ่ายที่เชื่อ 227 ไม่ได้กล่าวอ้างว่า มีเสขยวัตรและอนิยตได้ถูกเพิ่มเข้ามาในปาฎิโมกข์ชั้นหลังและเมื่อถูกหักล้าง ว่า เสขิยวัตร 3 ข้อถูกบัญญัติไว้ก่อนพรรษาที่ 25 ถ้าพระองค์จะใส่ก็ควรมีอยู่ในวัชชีปุตตและเสขสูตรว่าควรเป็น 153 ไม่ใช่ 150

แต่พวกท่านก็แตกประเด็นว่าต้องแปล 150ข้อกว่าๆ ถ้าพวกคุณๆแปลว่ามันกว่ากว่ากี่ข้อแล้ว
จะปฎิบัติอย่างไร ใช้สามัญสำนึกของคุณเองไม่ต้องฟังส่วนอื่นถ้าคุณบอกว่ากว่าจะกว่าอย่างไร และทำไมพระพุทธองค์ต้องบัญญัติกว่าๆด้วยนั้นย่อมไม่ใช่ฐานะ และพุทธวิสัย คุณจะแปลธรรมะของพระพุทธองค์แบบปรามาสมากนะคือ บัญญัติแล้วไม่สามารถเข้าใจตรงกัน คุณคิดว่าจะแปล กว่าๆ หรือ แปล 150ที่สำเร็จแล้วดังที่ฤทธีแปลไว้ และ 3 สำนักพระไตรปิฎกแปล 150 ข้อ

กรุณาคิดให้เป็นตรรกะ และมองอย่างเป็นธรรมตามจิตสำนึกเอง

และเสขิยวัตร นั้น ท่านกล้าปฎิเสธหรือว่านี้ไม่ใช่ศีลที่ว่าด้วยมารยาท อย่ายกมาแค่ข้อหนึ่งและคิดเอาเอง ทั้งหมด 75 ข้อ ขอให้ตอบว่าท่านอ่านทั้ง 75 ข้อแล้วใช่เรื่องมารยาททางสังคมหรือไม่ เพราะบางทีเราเห็นคุณEvaAngelion เขียนโพสต์แล้วไม่อยากขัดคอคือเสียเวลา

เราถามคุณจากสปิริตของนักธรรม ขอให้ตอบตามความรู้สึก

สำหรับเราคำว่าเสขิยวัตรสำคัญหรือไม่นั้นในเมื่อเป็นสิกขาบทที่ทรงบัญญัติให้ปฎิบัติเพื่อความเลื่อมใสแน่นอนย่อมสำคัญในความหมายของอภิสมาจารอยู่ในตัวแล้ว

1. โปรดตอบคำถามเรา 2 ข้อ นี้ คือแปลความหมายของวัชชีปุตตและเสขสูตรในรายละเอียดพุทธพจน์ที่ทรงกล่าวไว้ว่าท่านเห็นเนื้อหานั้นอย่างไร ??
2. เสขยวัตสูตร คือ อภิสมาจาร ว่าด้วยเรื่องมารยาทและการโคจรของพระใช่หรือไม่??

ภิกษุ ท.! พรหมจรรย์มีการทำตามสิกขาเป็นอานิสงส์ เป็น
อย่างไรเล่า ? ภิกษุ ท.! ในกรณีนี้, สิกขาที่เนื่องด้วยอภิสมาจาร เราบัญญัติ
แล้วแก่สาวกทั้งหลาย เพื่อให้คนที่ยังไม่เลื่อมใสเกิดความเลื่อมใส เพื่อให้คนที่
เลื่อมใสแล้วเลื่อมใสยิ่งขึ้น. สิกขาที่เนื่องด้วยอภิสมาจาร เราบัญญัติแล้ว
แก่สาวกทั้งหลาย เพื่อให้คนที่ยังไม่เลื่อมใสเกิดความเลื่อมใส เพื่อให้คนที่
เลื่อมใสแล้วเลื่อมใสยิ่งขึ้น, ในลักษณะอย่างใด ๆ, สาวกนั้นก็เป็นผู้ทำตาม
สิกขานั้น ไม่ขาด ไม่ทะลุ ไม่ด่าง ไม่พร้อย สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบท
ทั้งหลาย, ในลักษณะอย่างนั้น ๆ .

รบกวนนักธรรมตอบตามธรรม ตอบตามสิ่งที่ท่านเห็นในข้อธรรมนั้น
อยากให้สปิริตของนักธรรม ขอให้ตอบตามความรู้สึกที่แปลจากบทธรรมนั้นๆ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:26:45

ความคิดเห็นที่ 136

ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่า "มรดกแนวคิด" บางอย่างจากท่านพุทธทาส ... อันตราย เหลือเกิน

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 11:30:22

ความคิดเห็นที่ 137

------ การศึกษาและปฏิบัติธรรมะว่า ควรศึกษาโดยตรงในธรรมะ นั้นเป็นสิ่งถูกต้อง และควรอยางยิ่ง ที่ต้องศึกษาความหมายพระธรรมนั้นๆ และคำอธิบาย ให้เข้าใจให้ถูกต้องด้วย

(จากประสบการณ์ส่วนตัวเมื่อเริมอ่านพระไตรปิฎกแรก พบว่า
- อ่านเข้าใจบางส่วน
-- บางส่วนเมื่ออ่านแล้ว พยายามคิดแล้ว จะ งงความหมายวาหมายความว่าอะไร หรืองงว่าทำไมจึงมีพระธรรมเช่นนั้น (เข้าใจความหมายของคำผิด เข้าใจไปคนละทางกับความหมายที่แท้จริง โดยไม่รู้ตัวว่าเข้าใจผิด )

----- แต่ก่อนไม่ได้อ่านอรรถกถา (คำอธิบายบทพระธรรมนั้น หลังบทพระธรรมนั้น(มีในพระปิฎก ฉบับที่บรรจุอรรถกถไว้ด้วย) บางบทมี บางบทไม่มี) หรืออ่านแล้วมีคำอธิบายมาก บางส่วนอธิบายคำบางลีเป็นคำๆ หรือประโยค เลยงง ไม่อ่านเลย (ควรอ่านให้เข้าใจภาพรวม หรือ ธรรมในเรื่องนั้นว่า หมายถึงอะไร จะเข้าใจภาพรวมของข้อพระธรรมน้น ไม่เข้าใจไปผิดทาง ส่วนรายละเอียด เมื่อเข้าใจเบื้องต้นแล้ว จึงค่อยศึกษาต่อเมื่อต้องการ)
------ เพราะไม่เห็นบ้าง
---------- คิดว่าเหมือนการอ่านหนังสือปกติว่า อ่านแล้วก็คงเข้าใจ อาจมีศัพท์ที่ไม่รู้บ้าง น่าจะเดาความหมายของเรื่องได้ (ซึ่งเป็นความเข้าใจผิด เพราะบางส่วนเข้าใจ บางส่วนเข้าใจแต่เป็นการเข้าใจความหมายผิด(โดยไม่รู้ตัวว่าเข้าใจความหมายผิด เข้าใจคำศัพท์ผิด แต่คิดว่าเข้าใจแน่นอนเป็นคำง่ายๆที่เดาได้ ) บางส่วนไม่เช้าใจเลย(เลยงง ต้องหยุดอ่านตอน นั้น)

ในพระไตรปิฎกแปล ที่เป็นภาษาไทย แต่มีความหมาย หลายลักษณะ เมื่อเปรียบเที่ยบกับความหมายในภาษาไทยปัจจบัน เช่น
1. ความหมายเหมือนกัน
2. ความหมายคล้ายกัน
3. ความหมายไม่เหมือนกันเลย
4. มีหลายความหมาย
...

------ ดังนั้น เราเมื่อศึกษาพระธรรม จะต้องคิดเองด้วยและต้องอ่านคำอธิบายด้วย หากยังสงสัยอยู่จึงสอบถามผู้รู้ท่านอื่น หรือ ถ้าทีโอกาสก็ถามครูบาอาจาย์

เพื่อจะได้เข้าใจความหมายได้ถูกต้อง ไม่เข้าใจผิดทิศผิดทาง
กรณีไกล้ๆนี้ ก็คือ กรณีคำว่า ให้พร ซึ่งมีท่านที่อ่านแล้วเข้าใจผิด ว่าเหมือนการให้พรในปัจจุบัน และบอกว่า มีพระดำรัสว่า หมดเวลาให้พร (ซึ่งแปลว่า การอนุญาตตามที่ขอ(ขอพร)) ทำให้เข้าใจผิด ผิดทิศผิดทางไป

ขอให้ทุกท่านได้เจริญในธรรมที่ถูกต้อง เข้าใจพระธรรมถูกต้อง

แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 13:57:12

จากคุณ : วงกลม

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 13:24:37

ความคิดเห็นที่ 138

ควมเห็น 138 นี้ ส่งผิดกระทู้
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 14:01:01
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 14:00:10

จากคุณ : วงกลม

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 13:48:04

ความคิดเห็นที่ 139

" ....ท่านทั้งหลายจงอย่าทำตัวเป็นตัวบุ้งตัวหนอนคอยกัดแทะกระดาษแห่งคัมภีร์ใบลานเปล่าๆ
โดยไม่สนใจพิจารณาสัจธรรมอันประเสริฐที่มีอยู่กับตัว แต่มัวไปยึดธรรมที่ศึกษามาถ่ายเดียว
ซึ่งเป็นสมบัติของพระะพุทธเจ้า มาเป็นสมบัติของตน ด้วยความเข้าใจผิด
ว่าตนเรียนรู้และฉลาดพอตัวแล้ว ทั้งที่กิเลสยังกองเต็มหัวใจยิ่งกว่าภูเขาไฟ มิได้ลดน้อยลงบ้างเลย

จงพากันมีสติคอยระวังตัว อย่าให้เป็นคนประเภทใบลานเปล่าๆ เรียนเปล่าและตายทิ้งเปล่า
ไม่มีธรรมอันเป็นสมบัติของตัวอย่างแท้จริงติดตัวบ้างเลย"

....นี่คือคำสอนที่องค์หลวงปู่มั่นเคยพูดอยู่เสมอๆ link

http://www.luangpumun.org/dharma.html

วันนี้เป็นวันพระค่ะ เมื่อเช้าไปทำบุญ ใส่บาตร ด้วยอาหารและข้าวที่หุงเอง ตั้งใจรักษาศีล 5 และ ได้กรวดน้ำเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้บิดา มารดาที่ล่วงลับและท่านเจ้ากรรม นายเวรทั้งหลายด้วย ขึ้น 15 ค่ำ นี้เป็นวันที่จะสวดธรรมจักกัปปวัตนสูตรก่อนนอน หนังสือสวดมนต์ที่ดิฉันสวดนั้นได้มาจากสถานีวิทยุธรรมเพื่อประชาชน วัดป่าบ้านตาดค่ะ

ข้อความ คำสอน ของหลวงปู่มั่นข้างต้น มิได้มีเจตนาจะบอกกระทบผู้ใด แต่อยากจะบอกว่า ธรรมของพุทธองค์ แม้ท่านจะสวดกี่ข้อตามที่ท่านเข้าใจว่าเป็นพุทธวจน ไม่ว่าจะ 150 ข้อ 227 ข้อ นั้น ความคิดเห็นส่วนตัวของดิฉัน ปริยัตินั้นสำคัญก็จริง แต่ปฏิบัตินั้นสำคัญมากกว่า บางที่อาจจะทำให้รู้ว่าตำราที่แปลกันมา แล้วเราไปสำคัญมั่นหมายนั้น มันไม่ตรงกับความรู้แจ้ง เห็นจริง ที่เกิดจากการมุ่งมั่นปฏิบัติ จนเข้าใจสวากขาตธรรมธรรมของพุทธองค์ที่ทรงตรัสรู้ ด้วยจิตด้วยใจของผู้ปฏิบัตินั้นเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ถ่ายทอดกันไม่ได้ เป็นปัตจัตตังโดยแท้

ดิฉันอาจจะเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้มีปัญญามากนัก อ่านพุทธวจน ก็เข้าใจยากสักหน่อย แต่ดิฉันชอบฟังเทศน์จากครูบาอาจารย์ เพราะเข้าใจง่าย แต่หากต้องการรู้ธรรมแท้ ก็คงต้องไปอ่านพระไตรปิฎก ( ซึ่งพุทธบริษัทแบบดิฉันก็คงจะแตกฉานยาก )
ดังนั้นก็คงต้องขอเมตตาจากครูบาอาจารย์ อริยสงฆ์ที่สุปฏิปัณโณ ช่วยแนะนำ แก้ไข ให้เข้าใจอย่างถูกต้อง ถ่องแท้ เพราะท่านมีทั้งปริยัติและปฏิบัติที่คอยกำกับเทียบกันอยู่เสมอ แบบนี้จึงจะได้ของจริง ไม่อิงตำราแปลแน่แท้

แนวแบบดิฉันนี้ เรียกว่าถือว่ายึดตัวบุคคลมากกว่าพุทธวจนหรือเปล่าคะ ตามที่ดิฉันเข้าใจพุทธบริษัทโดยมากก็เป็นแบบดิฉันนี่แหละค่ะ ศรัทธาพุทธองค์ ศรัทธาพระธรรมของพุทธองค์ ( ซึ่งก็ขอให้เป็นของแท้ที่รู้ได้จากการปฏิบัติ เพราะตำราที่สืบทอดกันมา ก็อาจจะมีตกหล่นได้บ้าง ) ศรัทธาพระสงฆ์ ที่ดิฉันนับถือเป็นครูบาอาจารย์ และก็จะตั้งใจปฏิบัติตามที่ครู อาจารย์ท่านสอน

วันนี้ วันพระ ค่ะ ขอให้ทุกท่านเจริญอยู่ในธรรมของพุทธองค์นะคะ

จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 14:21:29

ความคิดเห็นที่ 140

ตอบ คุณ เนตังมม #135

คุณ EvaAngelion ตอบ คำถามคุณไว้ดีแล้วใน #131 ครับ

ส่วนที่ คุณ เนตังมม ถามว่า อภิสมาจาร มันจำเป็นแค่ไหน

ผมขอยกพระสูตรนี้มาแสดงให้ดูดังนี้นะครับ

-------------------------------------------------------------------------------------

มิตตสูตร

[๓๓๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้มีมิตรลามก มีสหายลามก มีเพื่อนฝูง
ลามก เสพ คบ เข้าไปนั่งใกล้มิตรลามกและประพฤติตามมิตรลามกเหล่านั้นอยู่
จักบำเพ็ญธรรม คือ อภิสมาจาริกวัตรให้บริบูรณ์ ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

ภิกษุไม่บำเพ็ญธรรม คือ อภิสมาจาริกวัตรให้บริบูรณ์แล้ว จักบำเพ็ญเสขธรรม
ให้บริบูรณ์ ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

ไม่บำเพ็ญเสขธรรมให้บริบูรณ์แล้ว จักบำเพ็ญศีลทั้งหลายให้บริบูรณ์
ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ ไม่บำเพ็ญศีลทั้งหลายให้บริบูรณ์แล้ว
จักละกามราคะ รูปราคะ หรืออรูปราคะ ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=9878&Z=9894

-------------------------------------------------------------------------------------

และ เสขิย ๗๕ ในปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ก็ต้องมีความสำคัญเป็นพิเศษแน่นอน
โดยเฉพาะสำหรับพุทธศาสนายุคพระสมณโคดมตั้งแต่ช่วงท้ายพุทธกาลมา
เพราะเป็นพระบัญญัติสิกขาบท และแยกออกมาเป็นพิเศษอยู่ใน
พระวินัยปิฎกสองเล่มแรก

-------------------------------------------------------------------------------------
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 14:38:42

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 14:33:45

ความคิดเห็นที่ 141

คุณชาวมหาวิหาร ในฐานะนักอภิธรรมต้องมีธรรมในใจและช่วยตอบประเด็นนี้ว่าจริงหรือไม่

"ดังที่ได้อธิบายไปแล้วว่า พุทธพจน์จาก เสขสูตร ได้อธิบายเอาไว้อย่างชัดเจนที่เดียว จนสามารถนำมาสู่ข้อสรุปว่า สิกขาบท ๑๕๐ ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร เป็น อาทิพรหมจริยกาสิกขา และ ขุททกสิกขาบท เท่านั้น โดยที่ไม่มี เสขิยวัตร ๗๕ และ อนิยตะ ๒ ปะปนอยู่เลย
"แต่ถ้าใครก็ตาม พยายามจะอ้างว่า เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อ และอนิยตะ อีก ๒ ข้อ เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมในภายหลัง(หลังจากพรรษาที่ ๒๕) เมื่อรวมกับของเดิม ๑๕๐ ข้อ จึงกลายเป็น พระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ ผมก็ขออนุญาตกล่าวเอาไว้ตรงนี้เลยว่า ไม่มีทางเป็นไปได้เลย !!!!

***ทั้งนี้ ถ้าหากผู้พูดข้อความดังกล่าวนั้น เป็นผู้ที่มีความรู้ความเข้าใจในพระธรรมวินัยจริง เขาก็ย่อมที่จะทราบได้เช่นกันว่า แท้ที่จริงแล้ว ในเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนั้นมีอยู่ ๗๒ ข้อที่บัญญัติ ณ กรุงสาวัตถี ซึ่งก็ไม่มีใครสามารถระบุพรรษาที่แน่ชัดได้ แต่ปรากฏว่า เสขิยวัตรที่เหลืออีก ๓ ข้อนั้น กลับสามารถระบุระยะเวลาในการบัญญัติสิกขาบทเหล่านั้นได้ ซึ่งเมื่อพิจารณาข้อความจาก เสขิยกัณฑ์(พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์) ได้พบข้อเท็จจริงดังนี้ว่า ....

๑. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๑ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ โฆสิตาราม เขตพระนครโกสัมพี.
๒. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.
๓. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๖ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.

จากการตรวจสอบหลักฐานอย่างจริงจัง(โดยหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดเองเออเอง) ทำให้ทราบว่า ….

มีถึง ๒ สิกขาบทใน เสขิยกัณฑ์ ซึ่งบัญญัติขึ้นเมื่อพรรษาที่ ๘ ณ สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท
และมีอีก ๑ สิกขาบทซึ่งบัญญัติขึ้นเมื่อพรรษาที่ ๙ ณ โฆสิตาราม เขตพระนครโกสัมพี

ซึ่งนี่เป็นการสรุปข้อมูลที่ได้จาก เสขิยกัณฑ์ โดยอ้างอิงเทียบเคียงกับมติอรรถกถาจารย์ซึ่งกล่าวว่า ....

๑. พรรษาที่ ๘ พระพุทธองค์ เสด็จจำพรรษา ณ เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ ภัคคะชนบท
๒. พรรษาที่ ๙ พระพุทธองค์ เสด็จจำพรรษา ณ โฆสิตาราม เขตพระนครโกสัมพี

แปลความได้ว่า หาก เสขิยะ จะต้องได้รับการยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์จริง ซึ่งจากหลักฐานที่ปรากฏอยู่นี้ ก็ต้องหมายความว่า อย่างน้อยเมื่อราวพรรษาที่ ๒๕ ตามเหตุการณ์ในวัชชีปุตตสูตร(มติของท่านปยุตโต) พระพุทธองค์ย่อมตรัสถึง สิกขาบท ๑๕๓ มิใช่ตรัสว่า สิกขาบท ๑๕๐ ตามที่ปรากฏอยู่ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร .... หรือมิใช่ (?)

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 15:01:43

ความคิดเห็นที่ 142

ผมเข้าใจที่ คุณ เนตังมม ถามนะครับ

แต่คุณ EvaAngelion ตอบ คำถามคุณไว้ดีแล้วใน #131 ครับ
และทั้งผมกับคุณ EvaAngelion และท่านอื่นๆ
ได้ตอบประเด้นนี้ไว้ในคคห ก่อนๆแล้วด้วย

เช่น ปาจิตตีย์ บางข้อเองก็อาจจะเกิดขึ้น หลังตอนแสดงวัชชีปุตตสูตร
ส่วน เสขิยบางข้อเองก็อาจจะเกิด ก่อนแสดงวัชชีปุตตสูตร เป็นต้น
ซึ่งตอนนั้น ก็รวมสิกขาบทในปาฏิโมกข์ได้ประมาณ ๑๕๐

ในคลิ๊ปท่านเจ้าคุณปยุตตโต ก็อธิบายดีแล้ว ในกระทู้ก่อน ดูที่ประมาณนาทีที่ 35

---------------------------------------------------------------------------

แต่ คุณ เนตังมม ไม่เข้าใจเอง จึงได้วนไปวนมาอยู่หลายวันแล้ว

---------------------------------------------------------------------------

นอกจากคำถามที่ว่า

แน่ใจได้อย่างไรว่า สิกขาบท ๑๕๐ ข้อ ในวัชชีปุตตสูตรนั้น มีอะไรบ้าง?
(เพราะคุณเนตังมมไม่เคยยกพระสูตรมาแสดงแจกแจงเลยสักครั้ง)

ในอีกแง่หนึ่งก็อยากจะบอกว่า

------------------------------------------------------------------

การที่เสนอว่า

๒. ในขณะที่บัญญัติ สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่สวนสัตว์เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ แขวงภัคคะชนบท.

และเสนอว่า

๑. พรรษาที่ ๘ พระพุทธองค์ เสด็จจำพรรษา ณ เภสกฬาวัน เขตพระนครสุงสุมารคิระ ภัคคะชนบท

------------------------------------------------------------------

แล้ว คุณ Ritti กับ คุณ เนตังมม สรุป เปรี้ยง ทันทีว่า
สรุป สิกขาบทนี้ ต้องแสดงไว้ พรรษา ๘

ผมว่า ไม่เป็นเหตุเป็นผลกันนะครับ

ถามว่า ใน ๔๕ พรรษา พระพุทธองค์ เสด็จ ไปที่ใด แล้วจะไม่มีการเสด็จไปครั้งที่สองเหรอครับ

ยกตัวอย่างเช่น พรรษา ๘ ทรงเสด็จไป ภัคคะชนบท
ก็ไม่ได้หมายความว่า พรรษา ๓๐ จะไม่มีการเสด็จไป ภัคคะชนบท อีกนี่ครับ

แล้วคำว่าจำพรรษา ก็หมายถึง ช่วงฤดูฝน
ส่วนนอกพรรษา ก็อาจจะเสด็จไปแสดงธรรมในที่ต่างๆ ได้มากมาย

จึงขอให้นำไปพิจารณาให้ดีก่อนที่สรุปเช่นนั้นนะครับ

-------------------------------------------------------------------

คุณ เนตังมม ลองไปอ่าน ตรง #131 ที่ คุณ EvaAngelion
อธิบายเรื่องว่า สมัยนั้นยังไม่มี โกกนุทปราสาท ดูนะครับ

-------------------------------------------------------------------

# 134 คุณ คอแก้งครับ คุณ ศิษย์พระป่า ท่านใช้ล๊อกอินใหม่
มาได้หลายวันแล้วครับ ลองสังเกตดูดีๆ ก็จะเจอนะครับ

แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 18:28:29
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 18:16:47
แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 15:32:32

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 15:31:04

ความคิดเห็นที่ 144

น่าจะรวมคุยกันในกระทู้เดียวหนา..
พอกระทู้อืดค่อยย้ายไปตั้งคุยต่อที่กระทู้ใหม่
คนโพสต์กับคนอ่านทั้งหลายจะได้สะดวก : )

หรือมีประเด็นใหม่ที่แตกแขนงไปจากประเด็นหลัก
ถึงค่อยไปตั้งคุยเฉพาะในประเด็นนั้นๆ

อันนี้เหมือนมี 4-5 กระทู้ (มั้ง)
มีประเด็นเหมือนกันหมดเลย

ใครพิมพ์อะไรสักข้อความนึง
ก็ต้องก้อปข้อความนั้นไปไล่แปะถาม-แปะตอบให้ทั่วทุกๆ กระทู้

ด้านคนตามอ่าน
ก็ต้องไล่เปิดหลายๆ อันพร้อมกัน
เผื่อบางกระทู้มีเปิดประเด็นอะไรขึ้นมาำ จะได้ไม่หลงหลุดตาไป : )

ปล
กรณีนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยกะคุณฤทธีเท่าไหร่
อยากถามข้อข้องใจให้แกอธิบายดู แต่มีคนบอกวันก่อนว่าแกไม่ว่างเข้าเนตอีกยาว
ประมาณจนพ้นวันเลือกตั้ง
กว่าถึงตอนนั้นกระแสเรื่องนี้ในห้องศาสนาคงซบเซาแล้ว น่าเสียดายอยู่ - -a

ถือโอกาสแจ้งข่าวนิดนึงแล้วกัน : )

จากคุณ : ปล่อย

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 19:54:57

ความคิดเห็นที่ 145

นั่นสิคะ แบบนี้ พี่เน ท่านชาวมหาวิหาร ท่านอีวา คุณวงกลม คุณคอแก้ง และอีกหลายท่าน เหนื่อยเลยค่ะ อิอิ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 20:37:57

ความคิดเห็นที่ 146

คุณ ชาวมหาวิหาร
คุณ EvaAngelion ยกมาให้ดูข้อเดียวแล้วที่เหลืออีก 2 ข้อล่ะในพรรษาที่เท่าไหร่

แต่ที่คุณทั้งสองเห็นพ้องต้องกันว่าพระสูตร 150ข้ออาจจะ

"อันที่จริง สิกขาบท ๑๕๐ ในช่วงเวลาพุทธกาลขณะนั้น ในพระสูตรนั้นๆ...
จะมาทั้งจาก

ปาราชิก ๔ ข้อ
สังฆาทิเสสแค่ ๑๑ (จากทั้งหมด ๑๓ ข้อ.. อีก ๒ ข้อยังไม่บังเกิด)
ปาจิตตีย์แค่ ๘๐ (จากทั้งหมด ๙๒ ข้อ.. อีก ๑๒ ข้อยังไม่บังเกิด)
ฯ...ฯ
มาจาก เสขิยะ ๑๔ (จากทั้งหมด ๗๕ ข้อ) ก็ย่อมได้ ตามแต่ที่มีบังเกิดขึ้นแล้วใน ณ ขณะนั้น

โดยรวมทั้งหมดจากทุกหมวดแล้ว ได้เพียง ๑๕๐ ข้อในขณะนั้น
ซึ่งในนั้น ๑๕๐ ข้อนั้นจะมีที่เป็น อนิยต หรือเสขิยะ ก็ได้(อาจจะหลายข้อด้วยซ้ำ) ตามแต่ที่มีบัญญัติไว้แล้วในขณะนั้น
-
ฉะนั้น จึงไม่มีเหตุผลชอบธรรมใดๆเลย ที่จะใช้วิธีตัดส่วน อนิยต และ เสขิยะ ออกไปทั้งดุ้น
ด้วยเพียงตั้งทฤษฎี สมมติฐานแบบคิดเอาเอง อย่างปราศจากการตรวจสอบหลักฐาน

และแล้วในที่สุด ก็ปรากฏ"ข้อพิสูจน์"ชัดเจน ว่าทฤษฎีคิดตัดเอาเองทั้งดุ้นนั้น "ใช้ไม่ได้"
(เพราะขัดแย้งกับ พุทธวจน ชัดเจนดังกล่าวกันมามากแล้ว เอาเร็วๆ ก็แค่ไปดูพุทธพจน์ที่ตรัสชัดๆว่ามี อนิยต ๒"

--------------------------------------------------------------------------
จากข้อความของคุณข้างบนเหมือน "สูตรจับฉ่ายเลย" อันนี้มันเป็นความเห็นที่ไม่มีตรรกะเลย เพราะวัชชีปุตตะและเสขสูตรได้กล่าวถึงความหมายของศีลที่เป็นปาฎิโมกข์มาก่อนและทรงอธิบายอรรถถึงความหมายของศีลนั้น และอย่างที่บอกเสขิยวัตรไม่เป็นศีลที่จะอยู่ใน 150 ข้อเลยมันขัดกันชัดเจน เราถึงบอกให้อ่านในความหมาย
อย่าพยายามอีกเลยจะทำให้ คำของพระพุทธองค์ช่างไม่น่าเชื่อถือในสายตาท่านๆเลยนะ150 กว่าบ้าง มารยาททางสังคมทำให้เป็นทางสู่โสดาบัน อนาคามีได้ มันตลกเกินกว่าจะรับได้น่ะ และยิ่งอนิยตะแล้วคงไม่ต้องพูดถึงเลย เราขี้เกียจพูดแล้ว เชิญท่านตามสบายอยากจะโพสต์อะไร จะด่าพระต่อไปก็เชิญ เราเชื่อมั่นในพระพุทธองค์ว่าคำพูดใดที่ตรัสแล้วนั่นคือสัจจความจริง อธิบายถูกความหมายถูก สี่งที่ทรงบัญญัติไม่มีทางสเปสปะแบบที่ท่านเข้าใจ จะบัญญัติเป็นพระสูตรออกมาแบบยังจะไม่รู้จะเป็นศีลประเภทอะไรบ้างนี้มันเป็นทฤษฎีความเห็นผิดอย่างยิ่งต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

เราฝากอ่านอีกรอบนะ ไม่รู้บอกเป็นหลายครั้งแล้ว คุณเปลี่ยนแปลงประเภทศีลของพระพุทธองค์ไม่ได้แล้ว ทรงบัญญัติไว้แล้ว เข้าใจไหม คำของพระองค์คืออกาลิโก วันนี้ถ้าพระสวด 150 ข้อ เราจะไม่มานั่งเถียงกันเพราะพระสูตรนี้เลย เพราะมันคือความหมายถูก บทภาชนะถูกในพระสูตรเหล่านี้ เราเชื่อมั่นพระพุทธองค์ไม่ใช่พระอาจารย์คึกฤทธ์แล้วท่านล่ะจะเชื่อมั่นในคำพูดที่ทรงแสดงแล้วจะไม่ขัดแย้งของพระพุทธองค์หรือไม่?

ขอให้ตาสว่างเร็วๆจะได้มาช่วยกันเปิดธรรมที่ถูกปิดและหงายของที่คว่ำด้วยกัน

เสขสูตรที่ ๒

[๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้ มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนาประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้แต่ว่า สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไปเป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้นสมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นพระสกทาคามี เพราะสังโยชน์ ๓หมดสิ้นไป และเพราะราคะ โทสะ และโมหะเบาบาง จะมายังโลกนี้อีกคราวเดียวเท่านั้น แล้วจักทำที่สุดทุกข์ได้
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในสมาธิ เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญาเธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไรเพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอเป็นผู้ผุดขึ้นเกิด จักปรินิพพานในภพนั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา เพราะโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ หมดสิ้นไป
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในสมาธิ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลายเธอทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุทำได้เพียงบางส่วน ย่อมให้สำเร็จบางส่วน ผู้ทำให้บริบูรณ์ ย่อมให้สำเร็จได้บริบูรณ์อย่างนี้แล ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวสิกขาบททั้งหลายว่า ไม่เป็นหมันเลย ฯ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 21:57:52

ความคิดเห็นที่ 147

เห็นด้วยกับคุณ ปล่อย ครับ
เนี่ยผมต้องไล่ตามตอบคำถามของคุณ เนตังมม ที่เดียว ๕ กระทู้เลยครับ เหนื่อย

ตอน เรื่องหลวงตาวัดป่าบ้านตาด ยังไม่เหนื่อยขนาดนี้เลยครัย

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 22:48:27

ความคิดเห็นที่ 148

จาก คคห ที่ ๑๔๖

นี่คุณ เนตังมม ไม่เข้าใจวิธีการที่พระบรมศาสดาบัญญัติพระวินัยเลยหรือครับ

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 22:52:20

ความคิดเห็นที่ 149

หรือท่านอื่น ๆ คุณ ชาวมหาวิหาร คุณหนูยิ้ม คุณ EvaAngelion
เห็นว่าอย่างไรครับ

ผมสรุปได้ว่า คุณ เนตังมม เธอไม่รู้ ไม่เข้าใจ วิธีบัญญัติพระวินัยของพระศาสดาเลย

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 22:57:03

ความคิดเห็นที่ 150

ไม่ว่าค่ะ เคาะ ฮ่าฮ่าฮ่า

โฟกัสอยู่ที่สองกระทู้แนะนำก็พอกระมังคะ เน้นที่กระทู้นี้เป็นหลัก เพราะ คคห. น้อยกว่า
กระทู้จะได้ไม่อืด

(ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าจะตั้งหลายๆ กระทู้ทำไม)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 23:16:24

ความคิดเห็นที่ 151

เพิ่งเห็น # 134 ตลกร้ายกาจมากเลยค่ะ 55555

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 00:15:46

ความคิดเห็นที่ 152

จากผลสำรวจในกระทู้ของคุณสติ ผมขอนำมาแสดงไว้ในนี้ประกอบด้วยนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------
ถ้าท่าน หรือญาติมิตรจะบวช ท่านจะเลือกวัดที่สวดปาฏิโมกข์กี่ข้อ

100.00%

๒๒๗ ข้อ เหมือนวัดทั่วประเทศ (29 คน)

0.00%

๑๕๐ ข้อ เหมือนวัดนา... (0 คน)

จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 29 คน
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10688364/Y10688364.html

แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 15:16:56

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 00:22:59

ความคิดเห็นที่ 153

เข้ามาช่วยคุณ Lovely Beagle แกแปะค่ะ หมู่นี้กระทู้วัดนาป่าพง เยอะเนอะ 55

บรรยายธรรมวันอาทิตย์ที่ 12 มิ.ย หลังฉัน พอจ.คึกฤทธิ์ ตอบคำถาม เนื่องจาก
กระทู้คุณชาวมหาวิหาร ต่อค่ะ นาทีที่ 10.29 เป็นต้นไป
เชิญทัศนา :-)

ความคิดเห็นที่ 265

http://media.watnapahpong.org/video/1HRRRU8RWD62/%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%A7%E0%B8%88%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%99%E0%B8%B2-%E0%B8%8A%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%89%E0%B8%B1%E0%B8%99-%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%A2%E0%B9%8C%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88-12-%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%A2-2554-%E0%B8%93-%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%9B%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%9E%E0%B8%87

นาทีที่ 10.29 เป็นต้นไป

จากคุณ : lovely beagle
เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 21:42:54

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 01:21:54

ความคิดเห็นที่ 154

ไม่มีใครแน่ใจได้ว่า อธิศีลสิกขา อธิจิตตสิกขา อธิปัญญาสิกขา คือข้อใดบ้าง
150 ข้อ ที่วัดนาป่าพงใช้อยู่ อาจจะไม่ตรงหรือไม่ครบก็ได้

อย่าเห็นว่าเป็นสิกขาบทเล็กน้อย โดยใช้ความรู้สึก
สำหรับหลักฐานเรื่อง 150 (ที่ต้องการเว้น อนิยตะ2 และ เสขิยะ 75) ผมเห็นยังไม่
เพียงพอ (ถึงผมจะเห็นด้วยว่าควรเป็น 150ถ้วน)ลองเสนอเพิ่มเติมนะครับ

วัชชีปุตตสูตร เกิดปีพรรษาที่เท่าไหร่ครับ พอจะทราบไหม

คุณคุณฤทธี ลงพรรคใหนเหรอคุณปล่อย T_t

จากคุณ : กัป'

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 07:47:27

ความคิดเห็นที่ 155

^
^
คุณฤทธีเข้าเนตช่วงหนึ่ง เว้นไปช่วงหนึ่ง นานมั่งสั้นมั่ง
เป็นงี้มานานแล้วครับ

ส่วนแกไม่ว่างเข้าเนตเพราะอะไร อันนี้ไม่ทราบครับ
คง ไม่เกี่ยวกะการเมืองหรอก : )

จากคุณ : ปล่อย

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 08:33:13

ความคิดเห็นที่ 156

ข้อคิดจากหลวงปู่ชา....

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 11:13:29

ความคิดเห็นที่ 157

ขอบคุณ คุณ smiling-girl ครับ สำหรับ ข้อคิดจากหลวงปู่ชา

อ่านง่ายแต่ลึกซึ้งจริงๆ

ขออนุโมทนาครับ

จากคุณ : Gurebu

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 14:50:15

ความคิดเห็นที่ 158

เพิ่งเห็น # 134 ตลกร้ายกาจมากเลยค่ะ 55555

จากคุณ : Smiling-girl

มาน ตาหลก โตงหนาย หลอ คร๊าบ คุณหนูยิ้ม

แต่ผมพูดจริง ๆ นะ คิดอย่างนั้นจริง ๆ ไม่ได้แซว นะครับ

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 16:14:25

ความคิดเห็นที่ 159

กำลังฟังการบรรยายธรรมจากลิงค์ที่คุณ ยัยก้อย นำมาช่วยแปะใน คคห ที่ ๑๕๓

ฟังไปด้วย และ เห็นความผิดพลาดไปด้วย

ผมจะช่วยเพิ่มเติมและแก้ไขให้สมบูรณ์ แต่ลูกศิษย์วัดนา อย่าหาว่าผมจับผิด ทุกประเด็นนะครับ สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ครับ

๑ เรื่องรัชกาลที่ ๑ ทรงให้พระสงฆ์ทำสังคายนาพระธรรมวินัยในวัดพระศรีสรรเพชญ์ ที่ อยุธยา

ผมขอแก้ไขให้ว่า

วัดพระศรีสรรเพชญ์ที่อยุธยานั้น ถูกเผาทำลายจนเหลือแต่ทราก ไปตั้งแต่เสียกรุง ฯ ให้พม่าในปี ๒๓๑๐ แล้ว

วัดพระศรีสรรเพชญ์ ที่กล่าวถึงในรัชกาลที่ ๑ นั้น คือวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษ ที่อยู่ติดกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ อยู่คนละฟากถนนกับสนามหลวงในปัจจุบัน
เดิมชื่อว่าวัดสลัก ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็นวัดมหาธาตุ
พอถึงคราวที่รัชกาลที่ ๑ จะทำสังคายนา จึงเปลี่ยนชื่อเป็น วัดพระศรีสรรเพชญ์
หลังจากเสร็จสังคายนาครั้งนั้นแล้ว ก็เปลี่ยนชื่อกลับเป็นวัดหาธาตุ เช่นเดิม
พอถึงรัชกาลที่ ๕ เมื่อเสร็จการพระราชทานเพลิงพระศพ สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช ฯ พระองค์แรก ได้ทรงนำพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ของสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช ฯ พระองค์นั้นมาบูรณะวัด
จึงทรงพระราชทานสร้อยนามวัดเพิ่มเติม ให้เป็น วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษ
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 21:10:02

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 17:06:44

ความคิดเห็นที่ 160

ข้อ ๒ เรื่องพระไตรปิฎก
ในสมัยกรุงธนบุรี สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี ได้ทรงรวบรวมพระไตรปิฎกที่ยังหลงเหลืออยู่ตามวัดต่าง ๆ ในหัวเมืองต่าง ๆ ทั่วพระราชอาณาจักร เช่นพระไตรปิฎกจากเมืองนครศรีธรรมราช
และทรงนิมนต์พระสงฆ์ที่ทรงพระไตรปิฎก จากหัวเมืองต่าง ๆ เข้ามาอยู่พำนักในพระนคร แล้วให้พระสงฆ์เหล่านั้น และราชบัณฑิต (เปรียญลาพรต) ช่วยกันรวบรวมและตรวจชำระพระไตรปิฎก แต่เนื่องจากบ้านเมืองมีภัยสงครามตลอดเวลา ๑๕ ปี จึงยังทำได้ไม่เรียบร้อยสมบูรณ์

มาในสมัยรัชกาลที่ ๑ กรุงเทพ ฯ เมื่อว่างจากการสงครามแล้ว จึงโปรดให้ตรวจชำระพระไตรปิฎกอีกครั้ง โดยครั้งนี้ได้เทียบเคียงตรวจสอบกับพระไตรปิฎกของลาวและพระไตรปิฎกของมอญ

ในสมัยรัชกาล ที่ ๒ มีพระสงฆ์จากลังกาเข้ามาในประเทศไทย รัชกาลที่ ๒ จึงโปรดให้แต่งพระสงฆ์และราชบุรุษ ออกไปสืบข่าวการพระศาสนาพร้อมกันกับพระสงฆ์ลังกา

ถึงรัชกาลที่ ๓ โปรดให้แต่งพระสงฆ์และราชบุรุษออกไปลังกาอีกและให้ไปขอดุพระไตรปิฎกในลังกาว่าฉบับไหนพระสูตรไหนที่ยังไม่มีในกรุงสยาม ก็ให้ขอ หรือขอยืมเข้ามาคัดลอก เมื่อคัดลอกเสร็จแล้วก็ให้นำออกไปส่งคืน เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง จนถึงสมัยรัชกาลที่ ๔
จึงกล่าวได้ว่า พระไตรปิฎกในกรุงสยามเพิ่งจะสมบูรณ์บริบูรณ์อีกครั้ง ในสมัยรัชกาลที่ ๔ เป็นต้นมา
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 21:12:54

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 17:36:12

ความคิดเห็นที่ 161

ฟังจบแล้วครับ
แต่ยังไม่เคลีย ขอรบกวนคุณยัยก้อย หรือคุณ เนตังมม และลูกศิษย์วัดนาท่านอื่น ๆ ช่วยเซฟกระทู้ที่เกี่ยวกับวัดนาเหล่านี้ไปถวายพระคึกฤทธิ์ให้ท่านอ่าน แล้วให้ท่านอธิบายให้แตกที่ละประเด็น
แล้วนำคลิปมาแปะจะเป็นพระคุณแก่ผมและแก่ท่านอื่น ๆ อย่างยิ่งครับ

แต่เท่าที่ฟังจากเสียงในคลิปแล้ว พระคึกฤทธิ์ท่านมีความรู้ใช้อินเตอร์เนตได้อยู่แล้ว
น่าจะรบกวนท่านเข้ามาตอบในกระทู้เลย ก็จะสะดวกแก่คนอื่น ๆ และเป็นการไขข้อข้องใจของผู้คัดค้านได้ดีด้วยครับ
หรือคุณ เนตังมม คุณยัยก้อย เห็นว่างัยครับ

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 17:45:26

ความคิดเห็นที่ 162

คคห.๑๖๑ ครับ

อย่ารบกวนท่านอาจารย์คึกฤทธิ์มาตอบกระทู้เองเลยครับ ผมว่ามันจะแปลกๆนะครับ
(ไม่รู้จะผิดวินัยข้อโลกวัชชะหรือเปล่า)
เอาแค่ตอบใส่ยูทูปมาแค่นั้นก็โอเคแล้วครับ

ปล.กื๊ฟหมดเกลี้ยง ขออนุโมทนาใน คคห.๑๕๙ - ๑๖๑ ครับ
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 19:57:40

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 19:57:01

ความคิดเห็นที่ 163

คำตอบอยู่ในกระทู้ทั้งหมดแล้ว ถ้าท่านแค่นำอรรถกถา227ข้อตัด เสขิยวัตรและอนิยตะออกและไปศึกษาต่อเกี่ยวกับที่คุณฤทธีได้ให้ข้อมูลไว้เรื่องการปรับอาบัติของเสขิยวัตร
ถ้าทำใจยอมรับได้ก็คงได้ ปาฎิโมกข์ 150 ข้อแน่นอน
แต่ตอนนี้คุณฤทธีได้ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากขึ้นก็ลองไปอ่านในกระทู้นี้แล้วก็ศึกษาไปถ้าคิดอยากได้ ข้อมูล 150ข้อด้วยตนเองอย่างแท้จริง

สิกขาบทเล็กน้อย
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10703653/Y10703653.html

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 22:48:22

ความคิดเห็นที่ 164

"ความบิดเบือนพระพุทธธรรมคำสอน โดยกล่าวหาว่าพระไตรปิฎกบกพร่อง
เป็นการทำให้สงฆ์ที่หลงเชื่อคำบิดเบือน แตกแยกออกไปกลายเป็นสอง
มีความเข้าใจความเชื่อถือพระพุทธศาสนาตรงกันข้าม
เป็นการทำลายพระพุทธศาสนา ทำสงฆ์ให้แตกแยกเป็นอนันตริยกรรม......"

(พระลิขิต สมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราช)

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 01:31:52

ความคิดเห็นที่ 165

#161 , 162 ครับ
จากที่พระคึกฤทธิ์พูดในคลิป กับรููปที่คุณเนๆ โพสต์ไว้ ดีไม่ดี พระคึกฤทธิ์อาจจะอ่านกระทู้เราอยู่ หรือกำลังตอบอยู่แต่ใช้นามแฝงก็ได้นะครับ

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 09:01:20

ความคิดเห็นที่ 166

อีกหน่อยเวลาพระขึ้นธรรมมาสเทศน์ แทนที่จะถือใบลาน สงสัยจะถือไอแพดหรือไม่ก็โน๊ตบุค เทศน์แทน smile
เวลาชาวพุทธจะไปฟังพระเทศน์ก็ไม่ต้องไปถึงวัด แค่เปิด MSN หรือ skype ก็ได้ฟังและเห็นภาพไปในตัวแล้ว ถ้าชอบใจก็กด like หลายๆที
อืมๆๆ เทคโนโลยี่เดี๋ยวนี้ นี่ดีจริงๆนะครับ ประหยัดเวลาไปได้เยอะเลย

ปล. อันนี้ไม่ได้ว่าพระรูปใดรูปหนึ่งเป็นพิเศษนะครับ
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 13:00:12

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 12:54:03

ความคิดเห็นที่ 167

มิน่า พระพุทธเจ้าถึงเรียกว่า ใบลานเปล่า

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 12:55:43

ความคิดเห็นที่ 168

รบกวนหน่อยครับ คำว่าใบลานเปล่า อยู่ในพระสูตรใดครับ อยากรู้ความหมายที่พระพุทธเจ้ากล่าวถึง

จากคุณ : นามรูป

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 17:30:48

ความคิดเห็นที่ 169

ใบลานเปล่า พระพุทธเจ้าท่านเรียกพระรูปหนึ่ง ที่ท่องพระธรรมได้มากมายแต่ไม่รู้ความหมายที่แท้จริงและก็ไม่ได้สำเร็จมรรคผลอะไรกะเค้าเลย ได้แต่โอ้อวดชาวบ้านกับพระเณรอื่นว่ารู้มาก ครับ จนพระพุทธเจ้าต้องให้เณรรูปหนึ่งไปคลายทิฐิ ถ้ายังไม่เคยอ่านก็ลองไปเสิร์ชหาเองก็แล้วกันนะครับ แต่ผมรู้ว่าคุณรู้ความหมายอยู่แล้ว

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 19:15:14

ความคิดเห็นที่ 170

คุณอย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

คุณช่วยเก็บอาการหน่อยน่า นะ นะ

เราแค่อยากรู้เหตุผลเค้าไม่ใช่หรือ??

จากคุณ : ป้ามีมี่

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 21:30:27

ความคิดเห็นที่ 171

คุณอย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม คงจะเริ่มหงุดหงิดน่ะครับป้ามีมี่
เหมือน ๆ กับคุณวงกลม กับผมด้วย

คงต้องนิมนต์ เอ๊ย เชิญคุณหนูยิ้ม เข้ามาช่วยพลิกอารมณ์ให้
แต่ดูแล้วคุณป้ามีมี่ก็พลิกอารมณ์เก่งอยู่นาครับ
ผมเห็นอยู่นะ ในกระทู้หลวงปู่ชาของคุณป้า

จากคุณ : คอแก้ง

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 22:00:55

ความคิดเห็นที่ 172

เอ อ่านคคห #166 ของผมแล้วไม่ตลกกันบ้างเหรอนี่ ตลกกร่อยเลย แห้วซะ อุตส่าห์พูดผ่อนคลายบรรยากาศแล้วนะเนี่ย haha

คุณ ป้ามีมี่ครับ ผมไม่ได้อยากรู้เหตุผลอะไรเพิ่มแล้วหรอกครับ อ่านมา 6-7 กระทู้จนตาลายแล้ว
คุณเพิ่งเข้ามา คงยังไม่รู้เรื่อง ลองไล่ตามกระทู้อ่านไปเรื่อยๆก็จะเข้าใจเอง คนบางคนเหมือนถูกล้างสมองมา เพื่อนๆอุตส่าห์ค้นหลักฐาน หาเหตุผลมาให้ดูอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย ไม่อ่านซะนี่ พูดอย่างเดียวเหมือนผีดิบ 150 ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หรือคุณไม่เชื่อ ยังอยากรู้เหตุผลของพวกเค้า ก็ลองซักถามดูซักตั้งเองก็ได้ครับ ตามสบายเลยนะครับ อ้อ ระวังขี้ไก่ดีๆหล่ะครับ เดี๋ยวจะเหม็นยิ่งกว่าตอนลุยกับธรรมกลาย wink

หลังๆจะเห็นว่าผมไม่ได้มาออกความเห็นโต้แย้งอะไรแล้ว แค่เข้ามาเขียนโน่น โพสต์ภาพนี่ บ้าๆบ้าบอ ไปตามเรื่องของผม

ลองอ่านคคห ก่อนๆ ของผมดูดีๆ ถึงจะแร้งงง แต่จริง (และตรงไปตรงมาแต่ไม่หยาบคาย)

(ว่าแล้วก็คิดถึงตอนไปกราบหลวงปู่เจี๊ยะที่วัด นี่ถ้าหลวงปู่อยู่ แล้วมีใครไปพูดพล่อยๆ ปรามาสพระธรรมพระวินัยให้ท่านได้ยินนะ ผมว่าจะโดนแสบกว่านี้ แสบจนต้องเอาหน้ามุดดินเลย)
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 23:02:19
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 22:56:49

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 22:45:51

ความคิดเห็นที่ 173

แบบนี้จะดีมั้ยคะ ใครเคารพศรัทธาพระองค์ไหน ก็เป็นเรื่องส่วนบุคคล
แต่อย่าได้พยายาม "อวย" จนมีความนัยเป็นว่าพระที่ตนเคารพดีกว่าพระองค์อื่นๆ
เช่นว่า พระองค์นี้ๆ เคารพพระพุทธพจน์ ... หมายความว่าไง แล้วพระองค์อื่นๆ ไม่เคารพงั้นรึ ??
หรือ พระองค์นี้ๆ รู้ลึก ศึกษาละเอียด ... แล้วพระองค์อื่นๆ ล่ะ พ่อแม่ครูบาอาจารย์ตั้งกี่องค์ต่อกี่องค์เป็นที่เคารพด้วยศรัทธาของคนทั้งแผ่นดิน (เอ๊ะ...คำนี้คุ้นๆ แฮะ อิอิ)

แล้วคำถามของเราอ่ะ ไม่เห็นท่านตอบเลยนิ เรื่องสวดพระคาถาชินบัญชร และบทสวดพาหุง

เพราะหากอ้างเรื่องพุทธพจน์ล้วนๆ ต่อจากสวดปาฎิโมกข์แล้ว ก็จะมีเรื่องอื่นๆ ในประเด็น "มิใช" พระพุทธพจน์เยอะแยะไปหมด ทีนี้หละ จะได้กระทบกระทั่งไปในวงกว้างทีเดียวเชียวแหละ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 01:10:00

ความคิดเห็นที่ 174

คุณอย่ามารักผมฯ มุกไอพอท ไอแพท ไม่ฮา พาเจ้าตัวเครียดเลยเหรอคะ ฮ่าฮ่าฮ่า

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 01:11:44

ความคิดเห็นที่ 175

คห172

ก้อ่านแล้วตลกไง เลยเข้ามาแจมน่ะ

เรื่องพลิกอารมณ์นี่ จิตมันพลิกตลอดนะ ก้ดูกันไป ไม่เห็นเป็นไรเลย ดูทั้งนอกดูทั้งในน่ะค่ะ(ดิฉันไม่ใช่ก้อนอิฐก้อนปูนน่ะค่ะ อิอิ)

ลุยกะทำมะกลายนี่ฮานะ มีถูกสาบแช่งด้วยนะ ยิ่งกว่าดูreality showน่ะ สามารถเก็บข้อมูลไปแต่งนิยายได้ 555+ แล้วเรื่องไรจะเก็บขี้ไก่จ๊ะ ออกจะหนุกหนาน 555+

เคสนี้ส่วนตัวมองว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจให้แตกแยกน่ะ แต่ทำเพราะไม่รู้จริงๆ เรื่องผลประโยชน์แบบทำมะกลายไม่น่าจะมี

เท่าที่คุยกะน้องเขา เหมือนว่าเค้าก็เพิ่งเคยเห็นปฏิปทากับพระดีดีมาไม่กี่รูป ไปด่าครูบาอาจารย์เขาๆก้ไม่พอใจด่าตอบน่ะสิ แต่เค้าก้เชื่อไปแล้วแบบนี้ ก็ไม่เป็นไร

คุณโชคดีที่ได้เจอครูบาอาจารย์ดีดี ก็คุยกะเขาดีดี แนะนำครูบาอาจารย์ให้เค้าไปศึกษาเพิ่มเติม คนเรานะถ้าใจเปิดกว้าง มีครูบาอาจารย์หลายๆคนได้ ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ

สุดท้าย ถ้าเรื่องนี้ทำให้คุณพี่หงุดหงิดใจ ก็ขอโทษนะจ๊ะ ไม่อยากให้มีกรรมติดตัวกันไป

จากคุณ : ป้ามีมี่

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 07:29:49

ความคิดเห็นที่ 176

ตอบคุณคอแก้งค่ะ

ใช่เลยค่ะ กาทู้เลี้ยงไก่เอาไว้ดับร้อน เหมือนกินจับเลี้ยงค่ะ555+

แอบเข้ามาอ่าน ดั๊น..ไม่ยอมให้กีบเราซะเนี่ย..อุตส่าห์โพสท์กะเขาเป็นนะ

จากคุณ : ป้ามีมี่

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 07:54:03

ความคิดเห็นที่ 177

ขออนุญาตคุณ อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม ความคิดเห็นที่ 169 (และตอบคำถามคุณนามรูป คห.168)

ใบลานเปล่า พระพุทธเจ้าท่านเรียกพระรูปหนึ่ง ที่ท่องพระธรรมได้มากมายแต่ไม่รู้ความหมายที่แท้จริงและก็ไม่ได้สำเร็จมรรคผลอะไรกะเค้าเลย ได้แต่โอ้อวดชาวบ้านกับพระเณรอื่นว่ารู้มาก ครับ จนพระพุทธเจ้าต้องให้เณรรูปหนึ่งไปคลายทิฐิ ถ้ายังไม่เคยอ่านก็ลองไปเสิร์ชหาเองก็แล้วกันนะครับ แต่ผมรู้ว่าคุณรู้ความหมายอยู่แล้ว
-------------------------------

คุณ อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม ตรงคำที่ขีดเส้นใต้นั้น กล่าวถึงท่านพระโปฐิละเถระ ผิดไปสักหน่อยนะ

พระโปฐิละเถระ ท่านเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก สอนศิษย์ให้บรรลุธรรมมากมาย (ไม่ใช่ไปเที่ยวโอ้อวด)
แต่ตัวท่านเองไม่บรรลุมรรคผล เพราะไม่มีความคิดจะปฏิบัติเพื่อให้พ้นทุกข์
(คือมัวแต่สอนนั่นแหละ และเพราะมีมานะว่าเป็นผู้รู้มาก ทรงพระไตรปิฎก)

พระพุทธเจ้าจึงเรียกท่านว่า "คุณใบลานเปล่า" เพื่อให้ท่านสลดสังเวช
และท่านก็เกิดความสลดสังเวช ไปขอบำเพ็ญสมณธรรมจากลูกศิษย์
ศิษย์แต่ละท่านที่เป็นพระเถระอรหันต์ ต้องการกำจัดมานะของท่านก่อน จึงปฏิเสธและส่งไปหาสามเณรอรหันต์รูปหนึ่ง

เมื่อสามเณรอรหันต์รูปนั้นคลายมานะของพระโปฐิละเถระได้แล้ว จึงกล่าวแก่ท่านว่า

"ท่านผู้เจริญ ในจอมปลวกแห่งหนึ่ง มีช่องอยู่ ๖ ช่อง, ในช่องเหล่านั้น เฮี่ยเข้าไปภายในโดยช่องๆ หนึ่ง
บุคคลประสงค์จะจับมัน จึงอุดช่องทั้ง ๕ นอกนี้ ทำลายช่องที่ ๖ แล้ว จึงจับเอาโดยช่องที่มันเข้าไปนั่นเอง,
บรรดาทวารทั้งหก แม้ท่านจงปิดทวารทั้ง ๕ อย่างนั้นแล้ว จงเริ่มตั้งกรรมนี้ไว้ในมโนทวาร."

ด้วยคำพูดเพียงเท่านี้ท่านก็บรรลุเป็นพระอรหันต์

อ่านเรื่องของท่านพระโปฐิละเถระได้จากอรรถกถาข้างล่างนี้
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=30&p=5

จากคุณ : ชาล้นถ้วย

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 09:45:04

ความคิดเห็นที่ 178

ขอบพระคุณคุณชาล้นถ้วยที่เอาฉบับเต็มมาให้อ่านนะครับ รอมานานแล้วว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาแปะให้ wink

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 12:25:30

ความคิดเห็นที่ 179

มันก็มีทั้งฆราวาสมั่วๆโกหก ชอบใส่สีตีไข่ และพระทุศีลนั่นแหละที่รู้ไม่จริงเยอะไปแต่ก็พยายามทำตัวเหมือนรู้ เห็นมากมาย ไอ้ที่รู้จริงมีดีจริงนะเขาไม่ต้องมาคุย มาโพสต์เรื่องทำความดีหรอก แค่ศีลห้า ไม่รู้ปฎิบัติได้ครบหรือยัง

สำหรับนู๋ยิ้มไปหาข้อมูลเอาไม่จำเป็นต้องมาตอบในกระทู้นี้เพราะไม่ใช่ประเด็นเดียวกันแต่พี่ไปตอบไว้ในกระทู้อื่นแล้ว เอาแค่ประเด็นนี้ก็พอให้
แค่นี้ก็ยังออกนอกเรื่องกันไปถึงไอแพคแล้ว พอไม่มีข้อมูลมาคัดง้างก็นอกเรื่องไปเลย

ไอ้ที่รู้จริงไม่กลัวเพราะโพสต์มาเราจะได้อานิสงฆ์ทำให้รู้มากขึ้นแต่ไอ้ที่โพสต์มั่วๆนี้ซิทำให้คนหลงผิดอีกเยอะเลย เพราะคนไม่รู้ย่อมไม่รู้ว่าได้ข้อมูลผิด แต่ว่าดูจากการโพสต์แบบมั่วแล้วได้ผลดีกว่าการโพสต์เรื่องจริงเพราะทำให้คนเชื่อได้มากกว่า นั่นหมายความว่า คนรู้จริงมีน้อยจริงๆ นี้คือประสบการณ์ที่ได้จากห้องนี้

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 17:55:57

ความคิดเห็นที่ 180

ยังไม่จบกันอีกเหรอ -*-
เถียงกันไปมาสามวาสองศอก

เมื่อวันก่อนเพิ่งเห็นภาพพระทำ planking
วันนี้มาอ่านกระทู้นี้

อ่านแล้วก็ไม่เข้าใจโลกเลย
ทุกคนพยายามจะสื่อว่าตนหวังดีต่อพระศาสนา

.... ลองกลับมาคิด ...
วัดไหนนะที่มีพระ intrend ทำ planking กับเค้า
วัดนั้นสวดปาฎิโมกข์ 150 หรือ 227 กัน
อะไรนะ?
...มันเป็นที่คน ไม่เกี่ยวกับการสวดซะหน่อย ?
...ผมหวังดีต่อศาสนานะ
...ชั้นหวังดีต่อศาสนานะ

โอ้ย สับสน ><'

ขออภัย ที่ดูเหมือนเบี่ยงประเด็นกระทู้
หรือเหมือนเขียนพร่ำเพ้อไปเรื่อย

มันก็แค่ความคิดที่มันแว๊บเข้ามาในสมองเท่านั้น

จริงๆ สิ่งที่ทุกท่านกำลังถกเถียงกัน รวมถึงพระที่ทำ planking
สามารถรวมลงเป็นข้อสรุปโดยใช้หลักที่เป็นอะกาลิโก เพียงประโยคเดียวว่่า

"ภิกษุ ท. ! เรากล่าวซึ่งเจตนาว่าเป็นกรรม
เพราะว่าบุคคลเจตนาแล้ว ย่อมกระทำซึ่งกรรมด้วยกาย
ด้วยวาจาด้วยใจ... "

_/|\_ _/|\_ _/|\_

-----------------------------------------------------

เชิญพวกท่านถกกันต่อ
ขอความสุขสวัสดีจงมีแด่ทุกท่าน

จากคุณ : _nebula_

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 22:25:33

ความคิดเห็นที่ 181

คนไทยเป็นแบบนี้นั้นแหละครับ เชื่ออะไรไปแล้ว ใครพยายามที่จะอธิบายดึงออกมาจากตมยังไงก็ไม่ยอม ได้แต่ทำตัวเป็นบัวเต่า:-)ไปวันๆ ถึงได้มีคนนับถือวัดจานบินมากขนาดนี้ยังไงละครับ

จากคุณ : wadara_kmkzfc

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 22:33:30

ความคิดเห็นที่ 182

^
^ คนเขมร ?!?

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 09:32:32

ความคิดเห็นที่ 183

ขออนุโมทนาสำหรับจิตเจตนาดีๆ ทั้งหลาย ที่พยายามรักษาพระธรรมวินัยกันนะครับ
หลายท่านมีความรู้ที่ดีมาก หลายท่านก็พยายามศึกษาเพิ่มเติมจนเข้าใจมากยิ่งขึ้น

ผมมีมุมมองที่ดีต่อเหตุการณ์วัดนาป่าพง

เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้อย่างน้อยก็ทำให้หลายท่านมีความกระตือรือร้น ตื่นตัว
พยายามศึกษาพร้อมทั้งออกมาท้วงติงในสิ่งที่เห็นว่าไม่ถูกไม่ต้อง

ผมศรัทธาและศึกษาพระพุทธวจนะ แต่ไม่เคยลืมคุณค่าความรู้ของบูรพาอาจารย์ในอดีต
ผมมีความเชื่อมั่นว่า ครูบาอาจารย์ในอดีตท่านมีภูมิรู้และภูมิธรรมที่เต็มเปี่ยม ทั้งเชี่ยวชาญในพระปริยัติ บาลีไวยากรณ์ แต่ท่านเหล่านี้ทำไมรักษาปาฏิโมก ๒๒๗ ข้อกันล่ะครับ

ท่านย่อมมองเห็นความถูกต้อง มองเห็นประโยชน์ที่มีต่อคณะสงฆ์
ผมเคารพและเชื่ออย่างสุจริตใจว่า พระพุทธวจนะคือ สิ่งที่ประเสิฐสุด
แต่ผมก็เชื่อเหมือนกันว่า ธรรม ของพุทธสาวก ที่ปฏิตามพระพุทธองค์ที่กล่าวธรรมด้วยดี
มีคุณค่า ที่เราทั้งหมดควรรักษา

ทิฐฏฐิ เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งยวด หวังว่าอานิสงค์จากการศึกษาและปฏิบัติธรรม จะทำให้เราทั้งหลายตั้งอยู่ใน สัมมาทิฏฐิ กันนะครับ

ส่วนบางคน บางคณะ หากทิฏฐิมันใหญ่มากจนกลบ โยนิโสมนสิการ ก็ได้แต่ทำใจวางอุเบกขา อธิบายเหตุผลเท่าที่สามารถกระทำได้เท่านั้นล่ะครับ

ขอให้มีเมตตาต่อกันครับ

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 13:00:52

ความคิดเห็นที่ 184

อนุโมทนา คคห. ๑๘๓ ครับ

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 13:32:06

ความคิดเห็นที่ 185

อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท ขุททกสิกขาบท และเสขิยวัตร

(๑) เราได้มีโอกาสทราบว่า สิกขาบท ๑๕๐ ตามที่ปรากฏ
อยู่ใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร แบ่งออกเป็น ๒ ส่วนคือ
๑. อาทิพรหมจรรย์สิกขาบท(สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์)
๒. ขุททกสิกขาบท(สิกขาบทเล็กน้อย)
โดยอ้าง พุทธพจน์ จาก เสขสูตรที่ ๒ ความว่า ....

“[๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขาบท ๑๕๐ ถ้วนนี้
มาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ปรารถนา
ประโยชน์ศึกษากันอยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้
ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด
สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คือ
อธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล
ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล
เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิ
เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา

เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว
ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้
แต่ว่า สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน
และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น
สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย
เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป
เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา
เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯลฯ”

ซึ่งพุทธพจน์จากเสขสูตรนี่เอง ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง
ลักษณะของ ขุททกสิกขาบท(สิกขาบทเล็กน้อย) ว่าหมายถึง
สิกขาบทที่ต้องมีอาบัติอยู่ในพระบัญญัตินั้น สมดังที่ตรัสว่า ....

“เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ”

(๒) ได้มีสมาชิกท่านหนึ่ง เสนอข้อมูลหลักฐานว่า
พุทธพจน์จาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ได้ตรัสถึง สิกขาบท เช่นกัน
โดยตรัสไว้เพียง ๒ อย่างคือ ….
๑. สิกขา คือ อภิสมาจาร
๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์

ทั้งนี้ สมาชิกท่านนั้นได้ตั้งข้อสังเกตว่า
เป็นไปได้หรือไม่ว่า ….
สิกขา คือ อภิสมาจาร จาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕
เป็นสิ่งเดียวกันกับ สิกขาบทเล็กน้อย จาก เสขสูตร
โดยพิจารณาข้อความจาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ดังนี้

“[๒๔๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เราย่อมอยู่ประพฤติพรหมจรรย์นี้
อันมีสิกขาเป็นอานิสงส์ มีปัญญาเป็นยอด
มีวิมุตติเป็นแก่น มีสติเป็นอธิปไตย

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็พรหมจรรย์
มีสิกขาเป็นอานิสงส์อย่างไร

สิกขา คือ อภิสมาจาร

เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลายในธรรมวินัยนี้
เพื่อความเลื่อมใสของผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส
เพื่อความเลื่อมใสยิ่งขึ้นของผู้ที่เลื่อมใสแล้ว
สิกขา คืออภิสมาจารเราบัญญัติแล้วแก่สาวก
เพื่อความเลื่อมใสของผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส
เพื่อความเลื่อมใสยิ่งขึ้นของผู้ที่เลื่อมใสแล้ว
ด้วยประการใดๆ สาวกนั้นเป็นผู้มีปรกติ
ไม่ทำสิกขานั้นให้ขาด
ไม่ให้ทะลุ ไม่ให้ด่างไม่ให้พร้อย
ย่อมสมาทานศึกษาอยู่ใน
สิกขาบททั้งหลาย ด้วยประการนั้นๆ

อีกประการหนึ่ง

สิกขาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์

เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลาย
เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดยประการทั้งปวง
สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์
เราบัญญัติแก่สาวกทั้งหลาย
เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ โดยประการทั้งปวง
ด้วยประการใดๆ สาวกนั้นเป็นผู้มีปรกติ
ไม่ทำสิกขานั้นให้ขาด
ไม่ให้ทะลุ ไม่ให้ด่าง ไม่ให้พร้อย
สมาทานศึกษาอยู่ใน
สิกขาบททั้งหลายด้วย ประการนั้นๆ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย พรหมจรรย์
มีสิกขาเป็นอานิสงส์อย่างนี้แล ฯ”

(๓) ต่อไปนี้คือ คำอธิบายโดยสังเขป นะครับ ....

ที่จริงแล้วข้อความจาก อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ข้อ ๒๔๔
ก่อนหน้าข้อความที่สมาชิกท่านนั้นยกมาแสดงนั้นเอง
พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง(ความกลัวต่อ) อาบัติ ๔ ประการ ดังนี้ว่า

“[๒๔๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ความกลัวต่ออาบัติ ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉน ฯลฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป
เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม
คือ ปาราชิกทั้งหลาย ข้อนั้นเป็นอันหวังได้ว่า
ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาราชิก จักไม่ต้อง
หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลายฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป
เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม
คือสังฆาทิเสสทั้งหลาย ข้อนั้นเป็นอันหวังได้ว่า
ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ สังฆาทิเสสจักไม่ต้อง
หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป
เข้าไปตั้งสัญญาคือความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม
คือ ปาจิตตีย์ทั้งหลาย ข้อนี้เป็นอันหวังได้ว่า
ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาจิตตีย์ จักไม่ต้อง
หรือผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุหรือภิกษุณีบางรูป
เข้าไปตั้งสัญญาคือ ความกลัวอันแรงกล้าอย่างนั้นไว้ในธรรม
คือ ปาฏิเทสนียะทั้งหลาย ข้อนั้นพึงหวังได้ว่า
ผู้ที่ยังไม่ต้องธรรม คือ ปาฏิเทสนียะจักไม่ต้อง
ผู้ที่ต้องแล้วจักกระทำคืนตามธรรม
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่ออาบัติ ๔ ประการนี้แล ฯ”

สิ่งที่ควรทราบก็คือ อาปัตติภยวรรคที่ ๕ ปรารภเหตุคือ
ท่านพระอนุรุทธะไม่เอาธุระต่อกรณีอธิกรณ์ของพระพาหิยะ
โดยเหตุเกิดขึ้นที่โฆสิตารามใกล้เมืองโกสัมพี(พรรษาที่ ....?)

ในเบื้องต้นพระสูตรได้กล่าวถึง อาบัติ ๔ อย่างคือ ....
ปาราชิก สังฆาทิเสส ปาจิตตีย์ และ ปาฏิเทสนียะ
จากนั้นจึงได้ตรัสถึง ….
๑. สิกขา คือ อภิสมาจาร และ
๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์
ตามที่สมาชิกท่านนั้น ยกขึ้นมาแสดงแล้วนั่นเอง

ในประเด็นที่สมาชิกท่านนั้น สันนิษฐานว่าอภิสมาจาร
จากพระสูตรนี้ อาจหมายถึง สิกขาบทเล็กน้อยนั้น
ขอบอกกล่าวเสียในเบื้องต้นนี้เลยว่า “ไม่ใช่” ครับ

ทั้งนี้ ขอให้พิจารณาพุทธพจน์จากพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔
มหาวรรค ภาค ๑ ข้อ ๙๘ เรื่อง องค์ ๕ แห่งภิกษุผู้ให้อุปสมบท ความว่า ....

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ แม้อื่นอีก
ไม่พึงให้อุปสมบท ไม่พึงให้นิสสัย ไม่พึงให้สามเณรอุปัฏฐาก คือ

๑. ไม่อาจจะฝึกปรืออันเตวาสิกหรือสัทธิวิหาริก ในสิกขาอันเป็นอภิสมาจาร
๒. ไม่อาจจะแนะนำในสิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
๓. ไม่อาจจะแนะนำในธรรมอันยิ่งขึ้นไป
๔. ไม่อาจจะแนะนำในวินัยอันยิ่งขึ้นไป และ
๕. ไม่อาจจะเปลื้องความเห็นผิดอันเกิดขึ้นแล้วโดยธรรม

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ นี้แล
ไม่พึงให้อุปสมบท ไม่พึงให้นิสสัยไม่พึงให้สามเณรอุปัฏฐากฯ”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕
พึงให้อุปสมบท พึงให้นิสสัย พึงให้สามเณรอุปัฏฐาก คือ

๑. อาจจะฝึกปรืออันเตวาสิกหรือสัทธิวิหาริก ในสิกขาอันเป็นอภิสมาจาร
๒. อาจจะแนะนำในสิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
๓. อาจจะแนะนำในธรรมอันยิ่งขึ้นไป
๔. อาจจะแนะนำในวินัยอันยิ่งขึ้นไป และ
๕. อาจจะเปลื้องความเห็นผิดอันเกิดขึ้นแล้วโดยธรรม

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยองค์ ๕ นี้แล
พึงให้อุปสมบท พึงให้นิสสัย พึงให้สามเณรอุปัฏฐากฯ”

เพราะเหตุในลักษณะที่เกิดในกรณีของท่านพระอนุรุทธะ
ซึ่งไม่เอาธุระต่ออันเตวาสิก(ภิกษุผู้ขออยู่ร่วมสำนัก)ของตนนี้เอง
พระพุทธองค์จึงได้กำหนดคุณสมบัติของผู้ที่จะเป็น
อุปัชฌาย์อาจารย์เอาไว้ ดังที่ปรากฏอยู่นั่นแล

ประเด็นที่จะต้องพิจารณาอย่างรอบคอบก็คือ
ในข้อที่ ๑ และ ๒ พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง

๑. สิกขา คืออภิสมาจาร(อรรถกถาจารย์ ไขความไว้ดังนี้ว่า ....
“ข้อว่า อภิสมาจาริกาย สิกฺขาย มีความว่า
เป็นผู้ไม่สามารถเพื่อจะแนะนำในขันธกวรรค”)

๒. สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ดังนั้น พุทธพจน์ในข้อที่ ๔
ที่ตรัสว่า “อาจจะแนะนำในวินัยอันยิ่งขึ้นไป” นั้นหมายถึงสิ่งใดกัน
(อรรถกถาจารย์ ไขความไว้ดังนี้ว่า .... “ข้อว่า อภิวินเย มีความว่า
เป็นผู้ไม่สามารถจะแนะนำในวินัยปิฎกล้วน”)

สิ่งที่ต้องทำความเข้าใจให้ดีก่อนก็คือ คำว่า อภิวินัย(วินัยอันยิ่ง)นี้
ถ้าเป็นอรรถกถาฝ่ายพระวินัย จะให้ความหมายว่า
วินัยปิฎกล้วน(สุตตวิภังค์) โดยเรียก ขันธกะ ว่า อภิสมาจาร
แต่ถ้าเป็นอรรถกถาฝ่ายพระสูตร อภิวินัย จะหมายถึง
ขันธกะและปริวาร โดยเรียก สุตตวิภังค์ ว่า วินัย

ดังนั้น เมื่อพิจารณาความหมายตามอรรถกถาฝ่ายพระวินัย
สิกขาบทจำพวก อภิสมาจาร ย่อมมีอยู่แต่ในขันธกะเท่านั้น
คือ พระไตรปิฎกอเล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗
ประเด็นที่จะต้องพิจารณาก็คือ การแยกแยะให้ได้ระหว่าง
สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
กับ วินัยอันยิ่งขึ้นไป ที่รวมอยู่ด้วยกันใน สุตตวิภังค์
คือ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ , ๒ และ ๓ นั้นต่างหาก

อีกทั้ง การที่อรรถกถาฝ่ายพระวินัยให้ความหมายว่า
อภิสมาจาร หมายถึงพระบัญญัติในขันธกะ
นั่นก็แปลความว่า สิกขาบทที่มีอยู่ใน สุตตวิภังค์
ไม่มีข้อใดเลยที่เรียกว่า อภิสมาจาร
ประเด็นปัญหาที่ต้องพิจารณา ก็คือ ....

๑. เรามิอาจกล่าวว่า สิกขาบทเล็กน้อย เป็นสิ่งเดียวกับ
อภิสมาจาร ได้เลย มิเช่นนั้น มันจะกลายเป็นว่า
ในพระไตรปิฎก ๓ เล่มแรก ไม่มีสิกขาบทเล็กน้อยเลยแม้สักข้อเดียว
โดยจะมีแต่ สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ไปเสียทั้งหมด
เพราะอรรถกถาได้ระบุเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า อภิสมาจาร
จะมีอยู่ก็แต่ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ เท่านั้น

๒. ครั้นเราจะยอมรับว่า เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒
เป็น สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ ก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีก
เพราะในความเป็นจริงก็คือ สิกขาบทเหล่านี้ เป็นเพียงแค่พระบัญญัติ
ที่เกี่ยวกับ “มารยาทสังคม” ซึ่งไม่มี “อาบัติ” อยู่ในพระบัญญัติด้วยซ้ำไป !!!!

๓. แต่ถ้ายอมรับตามความจริงว่า สิกขาบทเล็กน้อย กับ อภิสมาจาร
เป็นของคนละอย่างกัน โดยสิกขาบทเล็กน้อย มีอยู่ในพระไตรปิฎก ๓ เล่มแรก
ส่วน อภิสมาจาร มีอยู่ในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๔ , ๕ , ๖ และ ๗ ตามมติอรรถกถา
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อที่ปรากฏอยู่ใน
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ สมควรอยู่ในฐานะอะไร มิทราบ (?)

เพราะถ้าจะสรุปความว่า เสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ มิใช่ อภิสมาจาร
แต่เป็นสิกขาบทเล็กน้อย ข้อสรุปดังกล่าวนี้ ก็จะไปขัดกับพุทธพจน์
จาก เสขสูตร อยู่ดี ด้วยเหตุที่พระพุทธองค์ได้ตรัสถึง
สิกขาบทเล็กน้อย ว่าจะต้องเป็นสิกขาบทที่มีบทลงโทษ(คืออาบัติ)
อยู่ในพระบัญญัติเท่านั้น สมดังที่ตรัสว่า ....
“เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ”

ที่ต้องเข้าใจกันให้ดีก็คือ หลังจากทำการอุปสมบทแล้วเสร็จ
สิ่งแรกที่ผู้เป็นอุปัชฌาย์จะต้องบอกต่อศิษย์ของตนก็คือ อกรณียะ
หมายถึง กิจอันบรรพชิตไม่ควรทำ ๔ อย่าง ทำแล้วขาดจากความเป็นภิกษุ
คือ ๑) เสพเมถุน ๒) ลักของเขาตั้งแต่ ๕ มาสกขึ้นไป
๓) ฆ่ามนุษย์ ๔) อวดคุณพิเศษ (อุตริมนุสธรรม) ที่ไม่มีในตน
เรื่องนี้สำคัญมากเพราะถ้าไม่บอก อาจทำให้ภิกษุบวชใหม่พลาดพลั้ง
ทำความผิดจนต้องอาบัติปาราชิกไปเสียก็ได้ และนี่ก็คือ
สิกขาอันเป็นเบื้องต้น แห่งพรหมจรรย์ ในข้อที่ ๒ นั่นเอง

เรื่องต่อมาที่ผู้เป็นอุปัชฌาย์จะต้องบอกต่อศิษย์ของตน
ก็คือ อภิสมาจาร ทั้งนี้เพื่อเป็นการปรับพื้นนิสัยของคน
ที่มาจากร้อยพ่อพันแม่(ต่างชนชั้นวรรณะ) ให้สามารถ
อยู่รวมกัน ใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างเป็นปกติสุข โดยละทิ้ง
ความเคยชินเดิมๆ แล้วมาใช้ “มารยาททางสังคม”
บนมาตรฐานอย่างเดียวกันในหมู่คณะ(สงฆ์)
ซึ่งนี่ก็คือข้อที่ ๑ สิกขา คือ อภิสมาจาร นั่นเอง

จะเห็นได้ว่า ทั้ง ๒ ข้อที่กล่าวถึงนี้ ล้วนแล้วแต่เป็น
เรื่องของการ “จัดการ” กับ ภิกษุบวชใหม่(นวกะ)ทั้งสิ้น

ทีนี้ขอให้ลองหวนกลับไปพิจารณา
พุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตร อีกครั้ง ดังนี้คือ ....

[๕๒๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่
ณ กูฏาคารศาลาป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี
ครั้งนั้นแล ภิกษุวัชชีบุตรรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้า
พระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคม
พระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง
ครั้นแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาบท
๑๕๐ ถ้วนนี้ ย่อมมาสู่อุเทศทุกกึ่งเดือน ข้าพระองค์
ไม่สามารถที่จะศึกษาในสิกขาบทนี้ พระเจ้าข้า ฯลฯ”

จากข้อความในส่วนนี้ทำให้เราทราบว่า ภิกษุวัชชีบุตร
ตามที่กล่าวถึงนั้น มิใช่ภิกษุบวชใหม่ อีกทั้งเมื่อพิจารณา
พุทธพจน์จาก เสขสูตร(ที่๒) ที่ตรัสถึง
สิกขาบท ๑๕๐ ข้อ ว่าประกอบไปด้วย
๑. สิกขาบทที่เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
๒. ขุททกสิกขาบท(สิกขาบทเล็กน้อย)
ย่อมทำให้ทราบว่า เมื่อตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย
โดยเนื่องกับ พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อนั้น
มิได้ตรัสกับภิกษุบวชใหม่

ดังนั้น ความจากอาปัตติภยวรรคที่ ๕ ได้ตรัสถึง อภิสมาจาร
จึงย่อมเป็นการตรัสถึงกรณีของภิกษุบวชใหม่อย่างแน่นอน

ซึ่งเมื่อพิจารณาพุทธพจน์ เรื่อง องค์ ๕
แห่งภิกษุผู้ให้อุปสมบท ซึ่งตรัสถึง ….
๑. สิกขาอันเป็นอภิสมาจาร
๒. สิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
๓. วินัยอันยิ่งขึ้นไป

ย่อมทำให้สามารถเข้าใจได้ว่า พุทธพจน์ที่ตรัสว่า
วินัยอันยิ่งขึ้นไป นั้นหมายถึงสิกขาบทเล็กน้อยใน
พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อตามความใน วัชชีปุตตสูตร
และ เสขสูตร นั่นเอง ดังนั้น สิกขาบท จึงสามารถ
แบ่งออกได้เป็น ๓ ประเภทคือ ....
๑. สิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
๒. สิกขาบทเล็กน้อย และ
๓. อภิสมาจาร(หรือก็คือ เสขิยวัตรนั่นเอง)

(๔) ในชั้นนี้ ลองพิจารณาความหมายของ ๑. อภิสมาจาร
๒. อภิสมาจาริกวัตร ๓. อภิสมาจาริกาสิกขา ๔. เสขิยวัตร
จากพจนานุกรมฉบับประมวลศัพท์ของท่านปยุตโต ดังนี้

๑. อภิสมาจาร หมายถึง ....
ความประพฤติดีงามที่ประณีตยิ่งขึ้นไป,
ขนบธรรมเนียมเพื่อความประพฤติดีงามยิ่งขึ้นไปของพระภิกษุ

๒. อภิสมาจาริกวัตร หมายถึง ....
วัตรเกี่ยวด้วยความประพฤติอันดี,
ธรรมเนียมเกี่ยวกับมรรยาทและความเป็นอยู่ที่ดีงาม

๓. อภิสมาจาริกาสิกขา หมายถึง ....
หลักการศึกษาอบรมในฝ่ายขนบธรรมเนียม
ที่จะชักนำความประพฤติ ความเป็นอยู่ของ
พระสงฆ์ให้ดีงามมีคุณยิ่งขึ้นไป,
สิกขาฝ่ายอภิสมาจาร เทียบ อาทิพรหมจริยกาสิกขา

๔. เสขิยวัตร หมายถึง ....
วัตรที่ภิกษุจะต้องศึกษา, ธรรมเนียมเกี่ยวกับมารยาท
ที่ภิกษุพึงสำเหนียกหรือพึงฝึกฝนปฏิบัติ มี ๗๕ สิกขาบท
จำแนกเป็น สารูป ๒๖ โภชนปฏิสังยุต ๓๐
ธัมมเทสนาปฏิสังยุต ๑๖ และปกิรณะคือเบ็ดเตล็ด ๓,
เป็นหมวดที่ ๗ แห่งสิกขาบท ในบรรดาสิกขาบท ๒๒๗
ของพระภิกษุ ท่านให้สามเณรถือปฏิบัติด้วย

(๕) เหตุผลหลักที่ทำให้ สามารถแยกแยะ เสขิยวัตร
ออกจาก สิกขาบทเล็กน้อยได้ก็คือ พุทธพจน์จาก เสขสูตร
ซึ่งพระพุทธองค์ได้ตรัสถึง สิกขาบทเล็กน้อย ว่าหมายถึง
สิกขาบทที่ต้องประกอบด้วย “อาบัติ” สมดังที่ตรัสว่า ....

“เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้างฯ”

ก็เหตุที่สิกขาบทจำพวก อภิสมาจาร หรือ เสขิยะ นั้นปรากฏว่า
ไม่มีอาบัติอยู่ในพระบัญญัติ จึงไม่อาจกล่าวถึง เสขิยวัตร ได้เลยว่า
เป็นสิกขาบทที่มีการล่วงสิกขาบทนั้น และมีการปลงอาบัติ(นั้นๆ)

ด้วยเหตุดังนี้ ย่อมเป็นที่แน่ชัดว่า เสขิยะ มิได้มีความหมายเท่ากับ
สิกขาบทเล็กน้อย ในพระปาฏิโมกข์ตามที่ตรัสไว้ในพระสูตรนี้

ประเด็นที่ต้องพิจารณาก็คือ อาบัติทุกกฏ ที่ปรากฏอยู่ใน
สิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ นั้นมีความหมายว่าอย่างไร

ดังที่ได้อธิบายไปมากพอสมควรแล้วว่า พระบัญญัติที่เป็นสิกขาบท
โดยทั่วไป(ยกเว้นเสขิยวัตร) จะมีอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติเสมอ
แต่สิ่งที่แปลกไปเมื่อพิจารณา เสขิยวัตร ๗๕ ข้อในพระปาฏิโมกข์ก็คือ

๑. ไม่ปรากฏอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติ(ที่เป็นพุทธพจน์)
๒. แต่อาบัติกลับไปปรากฏอยู่ในส่วนที่เรียกว่า “สิกขาบทวิภังค์”
๓. ที่แปลกยิ่งไปกว่านั้นก็คือ อาบัติทุกกฏในสิกขาบทวิภังค์
มิใช่อาบัติของเสขิยวัตรเหล่านั้น หากแต่เป็นอาบัติที่นำมาจาก
บทภาชนีย์ ของ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔ ซึ่งเป็นสิกขาบทอื่น

ดังนั้น จึงสามารถสรุปสิ่งที่เราพบได้จากเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ก็คือ

๑. ไม่มีอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติเหมือนสิกขาบทอื่นๆในพระปาฏิโมกข์
ซึ่งนี่ย่อมเป็นลักษณะเฉพาะของ เสขิยวัตร โดยทั่วไปในพระวินัยปิฎก
๒. อาบัติที่ปรากฏอยู่ในสิกขาบทวิภังค์นั้น ก็มิได้เป็นอาบัติของเสขิยวัตรเอง
หากแต่เป็นอาบัติที่นำมาจากสิกขาบทอื่น(ที่ไม่ใข่เสขิยวัตร)จากพระปาฏิโมกข์
๓. อาบัติที่นำมาจากสิกขาบทอื่นนั้น เป็นการนำมาจาก บทภาชนีย์
ซึ่งไม่อาจกล่าวได้เลยว่า บทภาชนีย์ นี้เป็นพุทธพจน์ หรือของเก่า
ที่พระอรหันตเถระ มุขปาฐะ ไว้เมื่อสมัยปฐมสังคายนา ซึ่งก็ได้อธิบาย
เหตุผลและหลักฐานในเรื่องนี้มาพอสมควรแล้วเช่นกัน
๔. ที่น่าแปลกก็คือแม้จะปรากฏว่ามี “อาบัติ” อยู่ในสิกขาบทวิภังค์
ของเสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้น แต่เมื่อถึงเวลาสวดพระปาฏิโมกข์จริงๆ
ภิกษุทั้งหลาย กลับมิได้สวดอาบัติดังกล่าวนั้นเลย …. ทำไม (?)
ถ้าคุณอยากรู้ ก็คงต้องไปถามเจ้ากูเหล่านั้นเอาเองนะครับ

(๖) จากเหตุผลและหลักฐานดังกล่าวนั้นเอง จึงทำให้สามารถสรุปได้ว่า

๑. พระปาฏิโมกข์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร มีอยู่ ๑๕๐ ถ้วน ไม่ขาดไม่เกิน
อีกทั้ง เสขิยวัตร หรือ อาภิสมาจาร ย่อมมิใช่ สิกขาบทเล็กน้อย เนื่องจาก
ไม่มีอาบัติกำกับอยู่ในพระบัญญัติ จนแม้แต่ที่มีการระบุอาบัติเอาไว้ใน
สิกขาบทวิภังค์ ของเสขิยวัตร ๗๕ ข้อ นั่นก็มิใช่อาบัติของเสขิยวัตรเอง
แต่กลับเป็นการนำอาบัติจากบทภาชนีย์ของสิกขาบทอื่นมาวางเอาไว้

๒. สิกขาบท มีอยู่ ๓ ประเภท คือ ....
๒.๑ สิกขา อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
๒.๒ สิกขาบทเล็กน้อย และ
๒.๓ อภิสมาจาร(หรือก็คือ เสขิยวัตรนั่นเอง)

การที่พระสูตรแต่ละที่ แสดงสิกขาบทไว้แตกต่างกัน มิได้หมายความว่า
สิกขาบทเล็กน้อย เป็นอย่างเดียวกันกับ อภิสมาจาร(หรือ เสขิยวัตร)
หากแต่ความแตกต่างดังกล่าวนั้น มีความหมาย ดังนี้ว่า ....

กรณีที่ ๑ การที่บางพระสูตร ตรัสถึงสิกขาบท ๒ อย่างคือ ….
สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ อภิสมาจาร(เสขิยวัตร)
นั่นย่อมหมายความว่า เป็นการตรัสกับ(หรือปรารภถึง)ภิกษุบวชใหม่(นวกะ)
เช่นที่ปรากฏใน อาปัตติภยวรรคที่ ๕

กรณีที่ ๒ การที่บางพระสูตร ตรัสถึงสิกขาบท ๒ อย่างคือ ….
สิกขาอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ กับ สิกขาบทเล็กน้อย
นั่นย่อมหมายความว่า เป็นการตรัสกับภิกษุที่บวชมานานพอสมควรแล้ว
เช่นที่ปรากฏใน วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร (ในกรณีปัญหา)

(๗) สิ่งที่ต้องพิจารณาต่อไปก็คือ การที่ผมแสดงหลักฐานว่า
สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่าง อภิสมาจาร(หรือ เสขิยวัตร)
ออกจาก สิกขาบทเล็กน้อย จะเป็นการกระทบกระเทือนต่อ “มติ”
ของพระอรหันต์ ๕๐๐ รูป เมื่อครั้งปฐมสังคายนา หรือไม่ (?)

การพิจารณาประเด็นดังกล่าวนี้ ต้องเริ่มต้นด้วย พุทธานุญาต
ที่พระพุทธองค์ตรัสไว้กับท่านพระอานนท์ดังนี้ว่า ….

“ดูกรอานนท์ เมื่อ เราล่วงไป สงฆ์หวังอยู่
จะพึงถอนสิกขาบทเล็กน้อยเสียก็ได้”

ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ ท่านพระอานนท์มิได้ทูลถามพระพุทธองค์ว่า
สิกขาบทเหล่าไหน เป็นสิกขาบทเล็กน้อย (?)
การที่ปรากฏความว่า พระอรหันตเถระในที่ประชุม
ได้เสนอความคิดเห็นที่หลากหลายนั้น
ขอให้ทำความเข้าใจให้ดีๆว่า นั้นเป็นเพียงแค่
การนำเสนอความคิดเห็นต่อที่ประชุมสงฆ์(ตามปกติธรรมดา)
อย่าเข้าใจผิดไปว่า นั่นเป็นความแตกแยกทางความคิด(เป็นอันขาด)

แต่กระนั้น ท่านพระมหากัสสปะกลับมีความเห็นที่แตกต่างออกไป
กล่าวคือ ท่านเห็นว่า คณะสงฆ์ ไม่ควรเพิกถอนพระธรรมวินัยเด็ดขาด
มิฉะนั้น ชาวบ้านที่เขา(ก็)รู้ดีอยู่ว่าอะไรเป็นอะไร ก็จะตำหนิติเตียนเอาได้
ดังนั้น เมื่อท่านเสนอญัตติว่า จะไม่เพิกถอนหรือเพิ่มเติมพระธรรมวินัย
ประเด็นเรื่อง สิกขาบทเล็กน้อย คือ สิกขาบทข้อไหน จึงเป็นอันตกไปโดยปริยาย

หมายความว่า มิใช่ว่าพระอรหันตเถระทั้ง ๕๐๐ รูป
จะไม่ทราบว่า สิกขาบทเล็กน้อย คือสิกขาบทไหน
แต่ท่านมีความมุ่งหมายว่า จะรักษาพระธรรมวินัยเอาไว้ทั้งหมด
ดังนั้น ถ้าหากท่านไปวินิจฉัยความหมายของ สิกขาบทเล็กน้อยเอาไว้
ภิกษุสาวกในสมัยหลัง อาจถือเป็นเหตุในการเพิกถอน
สิกขาบทเล็กน้อยนั้น ตามพุทธานุญาตที่ตรัสไว้กับท่านพระอานนท์
ซึ่งนี่ย่อมมิใช่ความมุ่งหมายของท่านพระมหากัสสปะ

แต่กรณีที่ผมแสดงหลักฐานให้เห็นนี้ แท้ที่จริงแล้ว
มิใช่การบอกว่า สิกขาบทเล็กน้อย มีอะไรบ้าง
หากแต่เป็นเพียงการบอกว่า อะไรบ้าง
ที่ไม่อาจเรียกว่า สิกขาบทเล็กน้อย
ซึ่งเรื่องนี้จะต้องทำความเข้าใจให้ดีๆนะครับ

จากพุทธานุญาตที่ตรัสกับท่านพระอานนท์นั้น
ปัญหาสำคัญที่จะต้องพิจารณาในกรณีการเพิกถอนสิกขาบท
ก็คือ การแยกแยะระหว่าง สิกขาบทอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
กับ สิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งขอให้สังเกตให้ดีๆว่า สิกขาบททั้ง ๒ ประเภทนั้น
ล้วนแล้วแต่เป็นสิกขาบทที่มี อาบัติ กำกับอยู่ในพระบัญญัติทั้งสิ้น

ทั้งนี้ก็เพราะ ย่อมไม่มีเหตุผลใดๆเลย ที่พระพุทธองค์จะตรัสอนุญาต
ให้สงฆ์สามารถเพิกถอนสิกขาบทที่ไม่มีอาบัติกำกับอยู่
อย่างพวกสิกขาบทประเภทเสขิยวัตร(หรืออภิสมาจาร) !!!!

หมายความว่า แท้ที่จริงแล้ว เสขิยวัตร(หรืออภิสมาจาร)
ไม่ได้อยู่ในขอบเขตของสิกขาบท(เล็กน้อย)ที่พระพุทธองค์
ตรัสอนุญาตให้เพิกถอนนี้เลย ก็ในเมื่อเสขิยวัตรหรืออภิสมาจาร
ไม่มีบทลงโทษใดๆกำกับอยู่ ดังนั้น การที่จะมี เสขิวัตร หรือไม่มี
มันก็ย่อมไม่ได้ส่งผลกระทบอะไร ต่อภิกษุสงฆ์ เลยแม้แต่น้อย

หรือมิใช่ (?)

ดังนั้น การที่ผมแสดงหลักฐานอันนำมาสู่การแยกแยะ เสขิยวัตร
ออกจาก สิกขาบทเล็กน้อย นั้นจึงเป็นสิ่งที่เราสามารถสังเกตเห็น
ข้อเท็จจริง เหล่านี้ได้อยู่แล้วทั้ง พุทธพจน์จากเสขิยสูตร และ
ในพุทธานุญาตที่ตรัสกับท่านพระอานนท์ ให้สามารถเพิกถอน
สิกขาบทเล็กน้อย ได้ …. ซึ่งก็ไม่เห็นว่าจะแปลกอะไร !!!!

(๘) สรุปในสรุป

การที่ชาวพุทธคนใดก็ตาม ใคร่จะเชื่อถือตามธรรมเนียม
พระพุทธศาสนานิกายเถรวาทลัทธิลังกาวงศ์ ว่าทุกถ้อยคำ
ในพระไตรปิฎกตามที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันนั้น ....
๑. เป็นพุทธพจน์ทั้งหมด หรืออย่างน้อย
ก็เป็นภาษิตที่สอดคล้องกับพุทธธรรม
๒. เป็นของดั้งเดิมที่สืบทอดมาแต่เมื่อครั้งปฐมสังคายนา
นั่นก็ย่อมเป็นสิทธิอันชอบธรรมของชาวพุทธคนนั้นนะครับ

แต่ “ความเชื่อ” เหล่านั้นย่อมมิใช่เหตุผลที่ดีพอในการ
กล่าวหาผู้อื่นที่ไม่เชื่อถือตามว่าเป็นผู้มีความเห็นผิด
เป็น “อัญญเดียรถีย์” ผู้ทำร้ายทำลายพระธรรมวินัย
หรือพระไตรปิฎก ได้เลยแม้แต่น้อย

สิ่งหนึ่งที่ควรเข้าใจก็คือ ถ้าหาก พระธรรมวินัย นั้นหมายถึง
ตัวหลักการ(ธรรมแท้) ที่พ้นไปจาก “เหตุการณ์” ก็ยังพออนุโลมได้ว่า
นั่นเป็นพระธรรมวินัย แต่ถ้าจะเหมารวมไปว่า ทุกๆข้อความและถ้อยคำ
ในพระไตรปิฎก เป็นพุทธพจน์ อันนี้คงรับเชื่อในทันทีมิได้
จนกว่าจะผ่านการพิจารณาโดยแยบคายแล้วเท่านั้น

หรือแม้แต่การกล่าวว่า พระไตรปิฎกที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันนี้
เป็นของดั้งเดิมนับแต่สมัยปฐมสังคายนา .... ซึ่งความเชื่อเช่นนี้
ก็คงรับฟังไม่ได้เช่นกัน ดังที่เราย่อมมิอาจอธิบายได้เลยว่า
พระเถระ ๕๐๐ รูป จะมุขปาฐะ เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ
การสังคายนาครั้งที่ ๒ และ ๓ ได้ด้วยอาการอย่างไร (?)

ดังนั้น หากแม้อยากจะหลับหูหลับตา
เชื่อตามธรรมเนียมของลัทธิลังกาวงศ์
ก็เชื่อถือกันไปสิครับ นั่นเป็นสิทธิ์ของคุณ

แต่คุณ ไม่มีสิทธิ์ใดๆเลย ที่จะไปก่นด่าจาบจ้วงผู้อื่น
ที่มิได้มีความคิดความเชื่ออย่างเดียวกันกับคุณ
โดยเฉพาะถ้า “ผู้อื่น” นั้นจะหมายถึง ภิกษุสงฆ์ผู้ทรงศีล

คนที่มีอุปนิสัย กะล่อน ปลิ้นปล้อน ตลบแตลง กลับกลอก
ดัดแปลงตัดต่อได้แม้กระทั่ง “ข้อความ” ของผู้อื่น(อย่างหน้าด้านๆ)
แล้วยังจะมีหน้า มาวิพากษ์วิจารณ์ ภิกษุผู้ทรงศีล
ได้อย่างไรกัน

หน้าไม่อายแท้ๆ

Ritti Janson

http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=janson&date=21-06-2011&group=9&gblog=2

แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 18:04:39
แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 17:46:08

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 17:36:14

ความคิดเห็นที่ 186

เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ

และในที่สุด ผมก็ยังคงต้องอธิบายขยายความเพิ่มเติม(อีก)อยู่ดีนะครับ
ผมจะใช้วิธีอธิบายเป็นข้อๆไปตามลำดับนะครับ เพื่อที่ว่า
ใครที่ตามไม่ทัน จะได้ “รู้แจ้งเห็นจริง” เสียที …. หึหึหึหึ

(๑) การที่ผมสามารถสรุปความได้ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ
ที่เป็นปัญหาอยู่ในขณะนี้ มิใช่สิกขาบท ๑๕๐ จาก เสขสูตรแน่ๆ
นั่นเป็นเหตุผลที่อ้างจากหลักฐานใน เสขสูตรนั้นเอง ดังนี้ ….

“ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด
สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล
เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิเป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา
เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว
ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้

แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน
และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น
สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย

เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป
เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯ”

จากพุทธพจน์ในส่วนนี้เอง ทำให้เราทราบว่า ....

สิกขาบท ๑๕๐ = อธิศีลสิกขา + อธิจิตตสิกขา + อธิปัญญาสิกขา
สิกขาบท ๑๕๐ = สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ + สิกขาบทเล็กน้อย

ซึ่งความข้อนี้เป็นพุทธพจน์ กล่าวคือ พระพุทธองค์ตรัสเอง ปรากฏความ
อยู่ใน เสขสูตร ใครอยากจะค้าน พุทธพจน์ ก็เชิญตามใจชอบนะครับ

(๒) คำว่า สิกขาบทเล็กน้อย พระพุทธองค์ ได้ตรัสอธิบาย(ลักษณะ)
ไว้ใน เสขสูตร ด้วยพระองค์เอง ความว่า ....

“เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง”

อีกทั้งยังตรัสอีกว่า ....

“ .... เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้”

ซึ่งจากพุทธพจน์นี้นั่นเอง ที่ทำให้ทราบว่า สิขาบทเล็กน้อย
นั้นต้องหมายถึง สิกขาบทที่มีอาบัติประกอบอยู่ กล่าวคือ
มีการต้องอาบัติ(ล่วงอาบัติ) และมีการออกจากอาบัติ(คือการปลงอาบัติ)

ดังนั้น ผมขอถามว่า มีใครกล้ากล่าวแย้งพระพุทธองค์ไหมครับว่า ….
แม้สิกขาบทใดก็ตามที่พระพุทธองค์มิได้ทรงปรับอาบัติประกอบไว้ในพระบัญญัติ
ก็ยังสมควรเรียก สิกขาบท นั้นว่าเป็นสิกขาบทเล็กน้อย(ตามความในพระสูตรนี้)

(๓) เมื่อพิจารณา เสขิยวัตร ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎกเล่ม ๒ มหาวิภังค์ ปรากฏว่า ….
จำเพาะส่วนที่เป็นพุทธพจน์ คือตัวพระบัญญัติเองนั้น ไม่ปรากฏอาบัติอยู่เลย เช่น

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ พระบัญญัติ มีเพียงว่า ....

“ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล”

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ พระบัญญัติ มีเพียงว่า ....

“ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักห่มเป็นปริมณฑล”

กล่าวคือ ไม่มีอาบัติประกอบอยู่ในพระบัญญัติสิกขาบทนั้นๆ
ซึ่งเมื่อเทียบกับสิกขาบททั่วๆที่มิใช่ เสขิวัตร
จะปรากฏอาบัติอยู่ในพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์ เช่น

ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๔ พระบัญญัติมีว่า ....

“อนึ่ง ภิกษุใดวางไว้แล้วก็ดี ให้วางไว้แล้วก็ดี ซึ่งเตียงก็ดี ตั่งก็ดี ฟูกก็ดี เก้าอี้ก็ดี
อันเป็นของสงฆ์ในที่แจ้ง เมื่อหลีกไปไม่เก็บเองก็ดี ไม่ให้เก็บก็ดี
ซึ่งเสนาสนะที่วางไว้นั้น หรือไม่บอกมอบหมาย ไปเสีย เป็นปาจิตตีย์”

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ กลับปรากฏอาบัติอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์
ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อนั้น ดังนี้ ....

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ สิกขาบทวิภังค์

“อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ”

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ สิกขาบทวิภังค์

“อันภิกษุห่มทำมุมทั้งสองให้เสมอกัน ชื่อว่าห่มเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ห่มผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ”

(๔) ข้อความที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร นี่เอง
ถ้าไม่พิจารณาให้ดี ก็ย่อมไม่อาจเข้าใจได้อย่างถูกต้อง กล่าวคือ ....
ในทุกๆ สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร จะกล่าวตรงกันดังนี้ว่า

“ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ .... ต้องอาบัติทุกกฏ”

ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว ความข้อนี้ มิใช่ การปรับอาบัติจากความผิดจาก เสขิยวัตร
แต่เป็นการปรับอาบัติจาก “สิกขาบทอื่น” ในพระปาฏิโมกข์ต่างหาก กล่าวคือ

สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔(ซึ่งมิใช่เสขิยวัตร) มีพระบัญญัติว่า ….

“เป็นปาจิตตีย์ ในเพราะความไม่เอื้อเฟื้อ”

โดยที่การปรับอาบัติ “ทุกกฏ” เพราะเหตุที่ไม่เอื้อเฟื้อต่อพระธรรมวินัยนั้น
ปรากฏอยู่ในส่วนที่เรียกว่า “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔ นี่เอง

กล่าวโดยสรุปก็คือ ที่เห็นว่ามี “อาบัติ” ปรากฏอยู่ใน เสขิยวัตร ทุกๆข้อนั้น
แท้ที่จริง นั่นมิใช่อาบัติของเสขิยวัตร หรอกนะครับ
แต่นั่นเป็นอาบัติจาก สิกขาบทข้ออื่น(สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔)
หนำซ้ำ ยังเป็นการนำความมาจาก “บทภาชนีย์” อีกต่างหาก !!!!

ก็ในเมื่อ เสขิยวัตร เหล่านี้ มิได้มีอาบัติประกอบอยู่
แล้วจะสามารถกล่าวว่ามีความหมาย ตรงตามพุทธพจน์จากเสขสูตร
ซึ่งตรัสถึงลักษณะของ “สิกขาบทเล็กน้อย” ว่าหมายถึง
“(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ได้อย่างไร (?)

สรุปแล้ว ยังจะมีใครจะค้านความหมายของ สิกขาบทเล็กน้อย
ซึ่งเป็นคำอธิบายในชั้นพุทธพจน์ จากเสขสูตร อยู่อีกหรือไม่ (?)

(๕) “บทภาชนีย์” มิใช่ของเก่านับแต่ครั้งปฐมสังคายนา
หากแต่เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมเข้ามาในชั้นหลังนี้ต่างหาก แต่จะเป็น
ด้วยลักษณะและเหตุผลอย่างไรนั้น ก็เชิญไปอ่านคำอธิบาย
ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ กันเอาเองนะครับ

อีกเรื่องที่ควรทำความเข้าใจให้ดีก็คือ
อนิยต ทั้ง ๒ ข้อนั้นก็มีลักษณะเดียวกันกับเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนี้เอง
กล่าวคือ มิได้มีการปรับอาบัติโดยตรง หากแต่ อนิยต เป็นเพียงการ
แสดงวิธีพิจารณาอธิกรณ์ ในกรณีที่ไม่ทราบแน่ว่าจะปรับอาบัติข้อใด
ซึ่งการปรับอาบัตินั้น ก็อาศัยสิกขาบทที่มีอยู่แล้วนั่นเอง

แปลความได้ว่า ทั้ง เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่มีอาบัติในตัวเอง
ดังนั้น จึงไม่อาจกล่าวได้ว่ามีการต้องอาบัติเหล่านั้น
แล้วต้องปลงอาบัตินั้นด้วย ตามความหมายใน เสขสูตร

ดังนั้น เพียงแค่การพิจารณาพุทธพจน์จากเสขสูตรนั้นเอง
ก็ย่อมสามารถเข้าใจได้แล้วว่า สิกขาบททั้ง ๑๕๐ ข้อนั้น
จะมีสิกขาบทจำพวก เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่ได้เลย
ซึ่งหากว่า ยังไม่อาจฟังคำอธิบายนี้ให้เข้าใจได้ ..... ก็ช่างมันเถิด

(๖) มีอีกประเด็นหนึ่ง ที่คงต้องอธิบายให้เข้าใจตามสมควร
คือเรื่องของ “เวลา” เนื่องจาก ได้มีคนโรคประสาทคนหนึ่ง
พยายามอ้างกรณี โกกนุทปราสาท เพื่อโต้แย้งเรื่อง วันเวลา
กล่าวคือ คนผู้นี้อ้างข้อความจาก โพธิราชกุมารสูตร ดังนี้ว่า ....

“ดูกรเพื่อนสัญชิกาบุตร ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาค
ประทับอยู่ในป่าเภสกลามิคทายวัน
ใกล้เมืองสุงสุมารคิระ ในภัคคชนบทนี้แล
ครั้งนั้น แม่นมอุ้มเราเข้าสะเอวพาเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ฯ”

จากนั้นก็สรุปความเอาตามประสาโง่ว่า ....

**********************************************

นั่นก็คือ พระพุทธองค์ทรงเสด็จมา ณ สถานที่แห่งนี้ ในต่างกรรมต่างวาระ
ซึ่งครั้งแรกก็ย่อมคือในพรรษาที่ ๘ ย่อมเป็นช่วงราวๆ
ที่โพธิราชกุมารยังเป็นทารกหรือเด็กอ่อน
แต่ที่แน่ๆก็คือ ยังไม่มีโกกนุทปราสาท! เพราะโพธิราชกุมาร
เพิ่งมาสั่งการให้สร้างหลังทรงเติบใหญ่ดีแล้ว!!
ฯลฯ

สรุปคือ
"ตรรกะคุณฤทธี"ที่อาศัยจับความแบบเพียงประโยคๆเดียวนั้น
จึงเป็นอันตกไปอย่างไม่ต้องสงสัย.

**********************************************

เมื่อ โง่อวดฉลาด “ได้ใจ” ถึงขนาดนี้ ก็ขอให้
ตั้งใจ “ฟัง” เนื้อความ ดังต่อไปนี้ ให้ดีๆนะครับ !!!!

การที่อ้างเรื่องของ โพธิราชกุมาร ขึ้นมานั้น อย่างมากก็เพียงแค่
สามารถสรุปได้ว่า พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้ง
กล่าวคือ ครั้งแรกเมื่อ โพธิราชกุมาร ยังเด็กอยู่
และครั้งที่ ๒ เมื่อคราวสร้างโกกนุทปราสาทแล้วเสร็จ

แล้วอย่างไรเล่าครับ (?)

ต่อให้คุณตั้งธงไว้ว่า ครั้งแรก นั้นหมายถึงเมื่อ พรรษาที่ ๘
แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่าคุณจะสามารถระบุให้ชัดเจนได้นี่ครับว่า
พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อพรรษาใด

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ แล้วจะเอาอะไรมาคัดค้าน มติของผมเล่าครับ
ก็ในเมื่อการอ้างถึงกรณี โพธิราชกุมาร ก็มิได้ทำให้สามารถสรุปได้ว่า
พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ครั้งที่ ๒ เมื่อใด
หวังว่า คงไม่คิดที่จะใช้เพียงแค่การสันนิษฐานด้นเดาของตนเอง
มาเป็นข้อคัดค้าน มติของผมซึ่งมีหลักฐานที่ชัดแจ้งกว่า ใช่ไหมครับ (?)

ดังนั้น เมื่อไม่รู้(คือโง่) ก็อย่างอวดฉลาดสิจ๊ะ !!!!

ในความเป็นจริงก็คือ ถ้าอยากทราบว่า พระพุทธองค์
เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อใดแน่
ก็ควรไปพิจารณาข้อความจาก นกุลสูตร มิใช่ โพธิราชกุมารสูตร
เพราะจากเรื่องราวของ นกุลบิดาคฤหบดี และ นกุลมารดาคฤหปตานี
นี้ต่างหากที่จะทำให้เราสามารถคำนวนช่วงเวลา
ที่พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ ได้

จาก นกุลสูตร ปรากฏข้อความซึ่ง นกุลมารดาคฤหปตานี
กล่าวกับ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามี ดังนี้ว่า ....

“ดูกรท่านคฤหบดี ก็ท่านจะพึงมีความห่วงใยอย่างนี้ว่า
เมื่อเราล่วงไปแล้ว นกุลมารดาคฤหปตานี จักได้คนอื่นเป็นสามี
แต่ข้อนั้นท่านไม่พึงเห็นอย่างนี้ ทั้งท่านทั้งดิฉันย่อมรู้ว่า ได้อยู่ร่วมกันมา
อย่างเคร่งครัดต่อระเบียบประเพณีตลอด ๑๖ ปี
เพราะฉะนั้น ท่านอย่าเป็นผู้มีความห่วงใยกระทำกาละเลย
เพราะการกระทำกาละของผู้มีความห่วงใยเป็นทุกข์
และพระผู้มีพระภาคก็ทรงติเตียน ฯ”

ความข้อนี้ปรากฏขึ้นเมื่อคราวที่ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามีป่วยหนักแล้ว
ซึ่งเราก็ได้ข้อมูลว่า ๒ คนนี้แต่งงานกันมานานกว่า ๑๖ ปี

อีกทั้งข้อมูลจาก อรรถกถาของเอตทัคคบาลี
ก็ได้กล่าวถึงประวัตินกุลบิดาคฤหบดี เอาไว้ว่า ….

๑. “แม้พระศาสดา อันภิกษุสงฆ์แวดล้อมแล้วเสด็จจาริกไปถึงนครนั้น
ประทับอยู่ที่เภสกลาวัน. ครั้งนั้น นกุลบิดาคฤหบดีนี้ ก็ไปเฝ้าพระศาสดา
พร้อมด้วยเหล่าชาวสุงสุมารคิรีนคร โดยการเฝ้าครั้งแรกเท่านั้น ฯลฯ”

๒. “ต่อมา เวลาทรงพระชรา พระศาสดาก็ได้เสด็จไปยังนครแคว้น
ภัคคะอีก คนทั้งสองนั้นทราบว่าพระศาสดาเสด็จมา ก็เข้าไปเฝ้าถวาย
บังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ อาราธนาเพื่อเสวยในวันพรุ่งนี้ ฯลฯ”

จึงเป็นอันได้ข้อสรุปตรงกันกับข้อมูลจาก โพธิราชกุมารสูตร
ว่าพระพุทธองค์เคยเสด็จ ป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้งจริง

แต่ข้อมูลจาก นกุลสูตร ที่ระบุว่า ๒ผัวเมียนั้นแต่งงานอยู่กินกันมากว่า ๑๖ ปี
ย่อมทำให้เราทราบว่า ในการที่ ๒ ผัวเมียได้พบกับพระพุทธองค์ทั้ง ๒ ครั้งนั้น
มีระยะห่างของช่วงเวลา ไม่มากไปกว่า ๑๖ ปีอย่างแน่นอน

ถ้าเราถือเอาว่า การพบกันครั้งแรกเกิดขึ้นในพรรษาที่ ๘
ซึ่งพระพุทธองค์ทรงจำพรรษาที่นั่น(ตามมติอรรถกถา)
ก็สามารถแปลความได้ว่า การพบกันในครั้งที่ ๒
จะไม่เกินไปกว่า พรรษาที่ ๘ + ๑๖ = ๒๔ นั่นเอง

ก็ในเมื่อเชื่อกันว่า เหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร เกิดเมื่อพรรษาที่ ๒๕
ก็ย่อมหมายความว่า ไม่ว่า สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ จะเกิดขึ้น
ในคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๑ หรือครั้งที่ ๒ ก็ตาม
แต่นั่นก็มิได้มีผลทำให้ ความหมายของ สิกขาบท ๑๕๐ จาก
วัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร มีความหมายเปลี่ยนไปจากเดิมเลย แม้สักนิด

หรือมิใช่ (?)

หากถามว่าทำไม ผมจึงเชื่อว่า พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ สุรุสุรุวรรค
สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ เมื่อคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ในครั้งแรก
ตอบว่า นั่นเป็นการสันนิษฐานด้วยสามัญสำนึกตามธรรมดาที่ว่า เสขิยวัตร มักเกิด
ในช่วงเข้าพรรษา ซึ่งเป็นช่วงเวลามีภิกษุสาวกมาอยู่รวมกันมากๆ ก็เท่านั้นเอง !!!!

(๗) ขอสรุปให้ชัดๆอีกครั้งว่า เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้น จะมีอยู่ในพระปาฏิโมกข์
ตามความใน เสขสูตร หรือไม่ นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่า เสขิยวัตร มีคุณสมบัติของสิกขาบท
ตรงกับความหมายที่พระพุทธองค์ได้ตรัสเอาไว้ในพระสูตรนั้นหรือไม่เท่านั้นเอง
กล่าวคือ พระพุทธองค์ได้ตรัสถึงสิกขาบทเล็กน้อยว่า ....

“(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง”

ดังนั้น เราในฐานะที่เป็นสาวกสาวิการุ่นหลัง ก็เพียงแค่พิจารณาดูว่า
เสขิยวัตรนั้นมีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลงจากอาบัตินั้นหรือไม่
ถ้ามี ก็แปลว่า เสขิยวัตร เป็นสิกขาบทเล็กน้อยตามความในพระสูตรนี้
ถ้าไม่มี ย่อมแปลว่า ไม่ใช่ .... ก็เท่านั้นเอง !!!!

ก็ในเมื่อปรากฏหลักฐานชัดเจนอยู่ว่า ....

๑. เมื่อคราวเหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร พระพุทธองค์ตรัสถึง
พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน โดยในขณะนั้นมีการบัญญัติเสขิยวัตรแล้ว
๒. เสขิยวัตร ไม่มีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลง(จากอาบัตินั้น)
เสขิยวัตร ย่อมมิใช่สิกขาบทที่พระพุทธองค์ตรัสถึงในเสขสูตร
๓. จึงสรุปได้ว่า พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน ไม่มีเสขิยวัตรแม้แต่ข้อเดียว

ไหนๆ ก็แส่ไปข้องเกี่ยวกับ พระปาฏิโมกข์
ทั้งๆที่ ก็เป็นเรื่องของภิกษุ ไม่ใช่เรื่องของชาวบ้านสักหน่อย
กระนั้น ในเบื้องต้น คุณๆก็ลองไปถาม เจ้ากู ในวัดข้างบ้านดูสิว่า
ท่านสวดพระปาฏิโมกข์ ในส่วนของ เสขิยวัตร ว่าอย่างไร (?)

“อิเม โข ปนายสฺมนฺโต เสขิยา ธมฺมา
ท่านทั้งหลาย ธรรมชื่อเสขิยะเหล่านี้แล
อุทฺเทสํ อาคจฺฉนฺติ.
ย่อมมาสู่อุทเทส.
๑. "ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล."
๒. "ปริมณฑลํ ปารุปิสฺสามีติ สิกฺขา กรณี
๒ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักห่มเป็นปริมณฑล".
๓. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเรมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๓ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี ไปในละแวกบ้าน".
๔. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๔ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี นั่งในละแวกบ้าน
๕. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๕ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดีไปในละแวกบ้าน".
๖. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดี นั่งในละแวกบ้าน."
๗. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลง ไปในละแวกบ้าน."
๘. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลงนั่งในละแวกบ้าน."
๙. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า."
๑๐. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า."
๑๑. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น."
๑๒. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น."
๑๓. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยไปในละแวกบ้าน."
๑๔. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยนั่งในละแวกบ้าน."
๑๕. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายไปในละแวกบ้าน."
๑๖. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายนั่งในละแวกบ้าน."
๑๗. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนไปในละแวกบ้าน."
๑๘. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนนั่งในละแวกบ้าน."
๑๙. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะ ไปในละแวกบ้าน."
๒๐. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะนั่งในละแวกบ้าน."
๒๑. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำไปในละแวกบ้าน."
๒๒. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำนั่งในละแวกบ้าน."
๒๓. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม ( ศีรษะ) ไปในละแวกบ้าน."
๒๔. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม (ศีรษะ) นั่งในละแวกบ้าน."
๒๕. "น อุกฺกุฏิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปใน ในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความกระโหย่ง ."
๒๖. "น ปลฺลตฺถิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความรัดเข่า ."
ฉพฺพีสติ สารุปฺปา.
สารูป ๒๖ (จบ). ฯลฯ”
(นี่เป็นแค่ตัวอย่างบางส่วนนะครับ)

มีชาวพุทธท่านใดมองเห็น “อาบัติ” จากบทสวดพระปาฏิโมกข์
ในข้อ เสขิยวัตร นี้บ้างหรือไม่ครับ กรุณาตอบตามความเป็นจริงด้วย

ประเด็นปัญหาก็คือ ถ้าพระพุทธองค์ทรงปรับอาบัติไว้ในเสขิยวัตรจริง
เหตุใดภิกษุสงฆ์ท่านจึงละเว้น ไม่ยอมสวด “อาบัติ” เหล่านั้นเล่าครับ (?)

ก็ไหนบอกว่า อาบัติ ซึ่งปรากฏอยู่ใน “สิกขาบทวิภังค์” ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ
(ซึ่งที่จริงแล้ว ก็ยกมาจาก “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทข้อที่ ๔ ต่างหาก)
นั้นเป็น พุทธพจน์ มิใช่หรือ แล้วเหตุใด บรรดาเจ้ากูเหล่านั้น จึงได้ละเว้น ไม่นำมาสวด
เหมือนกับพระปาฏิโมกข์ข้ออื่นๆล่ะ หวังว่า จะเข้าใจ ประเด็นคำถาม นะครับ (?)

หรือว่า แท้ที่จริงแล้ว ข้ออาบัติ ที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์
ของ เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้นมิได้เป็น พุทธพจน์ มาแต่เดิม
ท่านจึงไม่กล้ายกขึ้นมาสวด

เพราะการสวดว่า เสขิยวัตรเป็นพุทธพจน์นั้นย่อมไม่ผิด
แต่การสวดว่าอาบัติที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ เป็นพุทธพจน์
นั้นจะกลายเป็นความผิด(กล่าวตู่พุทธพจน์) ขึ้นมาทันที
เนื่องจากการปรับอาบัติดังกล่าว เป็นเพียงแค่ ….
มติของคณะสงฆ์ในสมัยหลัง มิได้เป็นพุทธพจน์มาแต่เดิม

ย่อหน้านี้ เป็นเพียงแค่การสันนิษฐาน
ไม่จำเป็นต้องเชื่อตามก็ได้นะจ๊ะ !!!!

ส่วนประเด็นที่ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ได้อย่างไร
อันมีผลทำให้พระปาฏิโมกข์ตามความเชื่อในลัทธิลังกาวงศ์มีมากถึง ๒๒๗ ข้อ
อีกทั้งยังขัดแย้งกับพุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร …. ผมคงไม่อธิบาย
เนื่องจาก “เกินความจำเป็น” และ “มิใช่หน้าที่”

และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ แท้ที่จริงแล้ว
ผมย่อมจะไม่แสดงความคิดเห็น และหลักฐานในเรื่องนี้
ให้เป็นที่กระทบกระเทือนต่อความเชื่อความยึดถือในลัทธิลังกาวงศ์เลย
ถ้าหากจะไม่มีใครนำประเด็นเหล่านี้ มาก่นด่าจาบจ้วงพระสงฆ์องค์เจ้า
ที่ท่านไม่เชื่อตามธรรมเนียมของลัทธิลังกาวงศ์ ซึ่งย่อมต่างไปจาก
ลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท เมื่อครั้งปฐมสังคายนา อย่างมีนัยสำคัญ !!!!

ดังที่มี ชาวพุทธชายขอบบางพวก พยายามจะใส่ร้ายผู้อื่นว่า
กำลัง “ล่วงเกิน” พระมหากัสสปะและพระ
อรหันตเถระทั้งหลาย เมื่อครั้งปฐมสังคายนา
ทั้งๆที่คนเหล่านี้ ยังไม่สามารถอธิบายได้เลยแม้สักครั้งว่า ....

พระมหากัสสปะและพระอรหันตเถระทั้งหลายเมื่อครั้งปฐมสังคายนา

๑. ท่านได้ มุขปาฐะ สัตตสติกขันธกะ ตามหลักฐานจาก
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
การทำสังคายนาครั้งที่ ๒ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?)

๒. ท่านได้ มุขปาฐะ กถาวัตถุ ตามหลักฐานจาก
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๗ ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่ท่านพระโมคคัลลีบุตรติสสะ
รจนาขึ้นเมื่อคราวสังคายนาครั้งที่ ๓ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?)

ซึ่งถ้า ชาวพุทธชายขอบเหล่านั้น มีความเชื่อมั่นในธรรมเนียม
ของลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาทแบบลังกาวงศ์
ว่าทุกๆถ้อยคำข้อความที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎก
จะต้องเป็นพุทธพจน์เสมอไป และได้รับการสืบทอดมาจาก
การสังคายนาครั้งที่ ๑ อย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่มีการเพิ่มเติม
ข้อความใดๆเข้าไปในภายหลังอีกเลย คนเหล่านั้น ก็น่าที่จะ
สามารถอธิบายหลักฐานทั้ง ๒ ข้อนี้ได้โดยไม่ยากกระมังว่า
มันเป็นของเก่าเมื่อครั้งปฐมสังคายนาได้อย่างไร
บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่า พระไตรปิฎก ไม่มีสิ่งใดสูญหายตกหล่น
หรือถูกเพิ่มเติมเข้ามา ไม่ว่าจะในกรณีใดๆก็ตาม !!!!

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะเข้าใจคำถาม และสามารถตอบคำถาม
อย่างตรงไปตรงมา ให้สมกับที่เป็น ลูกผู้ชาย(ชาวพุทธ) นะครับ
อย่าเอาแต่ ก่นด่าจาบจ้วง พระสงฆ์องค์เจ้า แต่เพียงฝ่ายเดียว
โดยหลีกเลี่ยงการอธิบาย “ข้อเท็จจริง” ที่อาจมีกระทบต่อ
“ความเชื่อ” ของตน อย่างคนไร้ยางอาย เสียล่ะ !!!!
จึงเป็นอันว่า จบเรื่องเสียที ....
หรือว่ายังไม่จบ .... (?)
Ritti Janson

http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=janson&date=21-06-2011&group=9&gblog=1
แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 18:06:08

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 17:47:03

ความคิดเห็นที่ 187

ดูเหมือนว่า คุณฤทธี และ คุณ เนตังมม จะพยายามแก้ตัวในสิ่งที่ตนผิดพลาดไปแล้วเรื่องสิกขาบทวิภังค์ ให้ได้นะครับ

ก่อนอื่น ผมฝาก ลิ้งกระทู้ ที่สนทนาประเด็นนี้เอาไว้ก่อน

สิกขาบทเล็กน้อย [by Ritti Janson]
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10703653/Y10703653.html

(เข้าไปดูรายละเอียดที่มาที่ไปของ ข้อความด้านบนได้ครับ
ดูคำอธิบายของ คุณ EvaAngelion และ คุณฐานาฐานะ ที่ #27 ถึง #35)

ให้ทุกท่านดูว่า คุณ ฤทธี ได้เข้าใจผิดเรื่องสิกขาบทวิภังค์
และกล่าวตู่สิ่งที่เป็นพุทธบัญญัติ ว่ามิใช่พุทธบัญญัติ
(อันเป็นกรรมระดับใกล้เคียง อนันตริยกรรม รวมทั้งผู้ถือสาสน์นำมาโพสด้วย)

------------------------------------------------------------------------

และอีกประเด็นฝากไว้ คือ

จาก กระทู้ ถามลูกศิษย์พระอาจารย์คึกฤทธิ์ (ความคิดเห็นที่ 88)
http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2011/03/Y10380758/Y10380758.html

ศิษย์พระอาจารย์คึกฤทธิ์ วัดนาป่าพง กล่าวตู่ หลวงปู่ชา
โดยยกพุทธพจน์มาข่มปู่ชา ว่า

"คำสอน ของหลวงปู่ ชา ว่า โสดาบัน มีภพ ที่ 8 แต่ พระพุทธองค์ ตรัสไว้ ว่า โสดาบันเกิดอีก ไม่เกิน 7 ชาติ"

------------------------------------------------------------------------

ศิษย์วัดนาป่าพงยกพระพุทธพจน์มาข่ม หลวงปู่ชา โดยตนไม่ศึกษาให้ดีเอง
ว่า ๗ ชาตินั้นเป็นพุทธพจน์ที่เป็นสามัญนัย แต่บางท่านที่อธิษฐานเป็นพิเศษ
คือ วัฏฏาภิรตโสดาบัน มีภพที่แปด ได้ เช่น อนาถบิณฑิกเศรษฐี วิสาขาอุบาสิกา เป็นต้น

แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 18:34:03

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 18:29:25

ความคิดเห็นที่ 188

ผมไม่มีความรู้ในพระไตรปิฎกครับ แต่ผมเชื่อว่าพระองค์ทรงตรัสไม่ขัดแย้งกัน การที่โสดาบันมีภพที่ 8 นี่ อรรถกถาจารย์เป็นผู้อธิบายไว้รึเปล่าครับ ผิดถูกยังไงขออภัยด้วยครับ

จากคุณ : นามรูป

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:57:36

ความคิดเห็นที่ 189

คุณชาวมหาวิหาร ไม่มีใครแก้ตัวหรอก สิ่งที่คุณยกขึ้นแสดง227ข้อไม่ใช่พุทธวจนะ ไม่มีคำอธิบายความหมายได้เลยว่า 227 ข้อศึลปาฎิโมกข์นั้นมีอรรถอย่างไร คำพูดของพระพุทธองค์ตรัสแล้วย่อมไม่มีการเปลี่ยนแปลง และไม่มีทางขัดแย้งกันดั่งที่ทรงตรัสบอกไว้ และไม่มีใครดัดง้างธรรมของพระองค์ได้ พระองค์บัญญัติสิกขาบทปาฎิโมกข์พร้อมด้วยอรรถ พยัญชนะสมบูรณ์ด้วยความหมาย พระองค์ทรงบัญญัติศีลแต่ละประเภทเพื่อให้ปฎิบัติได้ถูกต้องพร้อมทั้งความหมาย คำพูดทุกบทพยัญชนะของพระองค์มีความหมายมีคำอรรถอธิบายไว้ทุกประการ คือ ความหมายถูก บทพยัญชนะถูก อธิบายได้ถูก และถูกต้องตรงจริงไม่จำกัดกาล เป็นอกาลิโก

เมื่อค้นพบว่าศาสดาบัญญัติอะไร สาวกก็ปฎิบัติตามทุกอย่าง คำว่าสวดปาฎิโมกข์ ๑๕0ข้อนั้นเป็นวัตรแต่ภาคปฎิบัติศีลทุกข้อที่ศาสดาบัญญัติภิกษุต้องถือปฎิบัติตามและวัดนาป่าพงก็กระทำเช่นนั้นให้พวกเราได้เห็น พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าปฎิบัติศีลดั่งศาสดาบัญญัติ สอนธรรมะที่มาจากศาสดาบัญญัติ และปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ ปฎิบัติตรงดั่งศาสดาบัญญัติ ไม่มีข้อวัตรด่างพร้อย แล้วทำไมพวกเราชาวพุทธอย่างท่านๆปฎิเสธ จริงอยู่ ที่เราเถียงกันก็ไม่แปลกที่ท่านเห็นจากพระไตรปิฎกแสดงไว้อย่างนั้นก็ทำให้เข้าใจกันมาแบบนั้นแต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าข้อที่ถูกคืออะไร ท่านก็ไม่ต้องกังวลว่าจะแตกแยก เพราะการลงปาฎิโมกข์ร่วมกันไม่ได้ เพราะก็มีธรรมยุติและมหานิกายมาตั้งนานก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ขณะเดียวกันสิ่งที่สำคัญทึ่สุดคือสงฆ์ต้องปฎิบัติถือศีลทุกข้อที่พระพุทธองค์บัญญัติไว้ พุทธศาสนาเราถึงจะไม่เสื่อม มันไม่ได้อยู่ที่สวดแต่ที่สำคัญคือถือปฎิบัติ
ต้องเคร่งครัดทุกอย่างดั่งพระพุทธวจนะที่ศาสดาบัญญัติไว้ นี้คือการทำศาสนาไม่เสื่อม

จริงๆอยากพูดอะไรมากมายแต่รู้สึกเหนื่อยอยากนั่งสมาธิแล้ว อยากบอกว่ามาช่วยกันเป็นกำลังของพระศาสดาเผยแผ่คำสอนของพระพุทธองค์ ไม่มีใครทำร้ายหรือฉีกพระไตรปิฎกหรอกแต่เราต้องศึกษาเพื่อให้ได้คำสอนที่ทรงลำบากทั้งชีวิตถ่ายทอดบอกสอนไว้แต่ด้วยกาลเวลาแน่นอนก็ย่อมมีสิ่งที่เพิ่มมา แต่เราชาวพุทธไม่อยากรู้หรือว่าพระองค์ตรัสเรื่องนั้นอย่างไร มาช่วยกันศึกษาและเผยแผ่คำสอนของพระองค์และเราก็จะได้ถือปฎิบัติได้ถูกต้องจะได้ไปนิพพานกันทั้งหมด เราไม่เคยได้ยินพระอาจารย์คึกฤทธิ์สอนสิ่งที่ไม่ดี เท่าที่ไปวัดและฟังธรรมเกือบจะทุกอาทิตย์ อย่าได้นำมาเป็นประเด็นเลย
การจะพูดแล้วถ้ามันมีความแตกแยกโดยมาจากความคิดของคุณมันก็ไม่ดีกับทุกๆคนใช่เปล่า แล้วเราจะมาถกเถียงกันทำไมสู่ไปศึกษาธรรมะ นั่งสมาธิดีกว่านะ เราอยากให้คุณชาวมหาวิหารยกพระสูตรของพระศาสดามาเผยแผ่ต่อไปเราอาจจะเป็นแฟนคลับนายก็ได้ และก็ได้กุศลด้วย ดีกว่ามาเสียเวลาเปิดประเด็นอกุศลอีก ไม่มีประโยชน์ต่อคุณเลย ถึงวันนี้เราไม่ไปว้ดนาป่าพง หรือคนในห้องศาสนาเกลียดพระอาจารย์คึกฤทธิ์แล้วนายได้อะไร นอกจากอกุศลที่ทำให้คนเกลียดพระ ไม่เห็นมีประโยชน์เลยอย่างที่บอกปกป้องศาสนาต้องเผยแผ่ธรรมะของพระพุทธองค์นี้ซิกุศลล้วนๆ เราอยากเป็นแฟนคลับคุณมากกว่ามากล่าวถ้อยคำผรุสวาทกับคุณ เพราะเราไม่ได้สัมมาวาจา มรรคมีองค์8
เราด่างพร้อย เข้าใจเปล่า สู้พวกเรามาฝึกตนไปนิพพานดีกว่า ไปนั่งสมาธิแล้วนะ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:17:11

ความคิดเห็นที่ 190

โอ้โห มหากาพย์ จริงๆ อิอิ
ขอคารวะทั้งท่านชาวมหาวิหาร และคุณเนตังมม ด้วยใจจริง

Debate กันยังไงก็อย่าถึงกับโกรธเคืองกันนะคะ
รักและเมตตากันไว้ค่ะ เราชาวพุทธ เราคนไทย ด้วยกัน :-)
ไม่ว่าจะ 150 หรือ 227 ข้อ ถ้ายังสรุปกันไม่ได้

พักไปปฎิบัติธรรมกันเถอะ ดึกแล้วววว

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:54:08

ความคิดเห็นที่ 191

คุณก้อยยยย ราตรีเพิ่งจาเบ่งบานค่ะ อิอิ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:08:28

ความคิดเห็นที่ 192

หากจะ "หยุด" ขอให้เิริ่ม "หยุดที่ใจของตนเอง" ผลบังเกิดทันทีทันใจเลยค่ะ ^^

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:10:54

ความคิดเห็นที่ 193

สนับสนุนคำพูดคุณ นู๋ยิ้ม ร้อยปูเซ็ง 555
ไปแล้วค่ะ ..เสร็จภาระกิจดูแลพ่อแม่สำหรับคืนนี้แล้ว
จาไปอาบน้ำ ปฎิบัติธรรมแล้ว
บะบายยยย ทุกคน
อ๊ะ อ๊ะ ..อย่าถึงขั้นต้องลงไม่ลงมือกันล่ะ

ด้วยความปรารถนาดี จากคนสวยที่ซู๊ดดด

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:22:00

ความคิดเห็นที่ 194

กระทู้นี้เกิน ๑๕๐
จะถึง ๒๒๗ ไหมหนอ?

ผมคิดว่าอะไรที่จะเอามาตัดสินพระวินัย ควรจะอยู่ในพระวินัยปิฎกครับ

โดยเฉพาะเล่ม ๑ และ ๒ น่าจะได้ข้อยุติ

การไปเอาข้อความในพระสูตร ที่ท่านตรัสตอนช่วงที่ยังมีวินัยไม่ครบ ๒๒๗ มาเป็นเกณฑ์ในการสวดปาฏิโมกข์นี้ ตามตรรกะแล้ว ฟังไม่ขึ้นเลยครับ

อย่างไรก็ดี หากวัดนาจะเห็นแก่ความพร้อมเพรียงของหมู่สงฆ์ด้วยการลดทิฏฐิได้จะขอบพระคุณอย่างสูงครับ

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 22:13:09

ความคิดเห็นที่ 195

ขี่หลังเสือ ลงไม่ได้แล้วค่ะ แถมยังเอาคำว่า "ปกป้องพระพุทธพจน์" มาเป็นเกราะสนับสนุนมานะแห่งตน ก็คงยึดมั่นถือมั่นกันแบบแกะไม่หลุดล่ะค่ะ

ไปละ เดี๋ยวเจอคุณก้อยลงไม้ลงมือ ^_^

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 22:21:23

ความคิดเห็นที่ 196

คุณ เนตังมม ครับ ผมว่าการที่คุณชาวมหาวิหารและอีกหลายๆ ท่านท้วงติง วัดนาป่าพง
ไม่ได้มีเจตนาจะชนะคะคาน หรือ กล่าวโทษทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดต่อพระคึกฤทธิ์

เพียงแต่ เราทั้งหลายเหล่านั้นกำลังปกป้องพระธรรมวินัย

ผมไม่เห็นกระทู้ใหน ที่จะกล่าวร้าย ประสงค์จะให้คนเกลียดพระอย่างที่คุณว่า
ที่คนเขาติงกันเพราะเห็นว่า เราชาวพุทธ ด้วยกันน่าจะคุยกันได้ เพราะต่างก็รักในพระศาสนาเหมือนกัน

เรื่องพระธรรมวินัยเป็นเรื่องสำคัญ การเปลี่ยนแปลง ยึดถือตามใจชอบ โดยไม่คำนึงถึงส่วนรวม
จนถึงกับถูกตัดออกจากวัดต้นสังกัด คุณ เนตังมม ไม่คิดบ้างรึครับ
ว่าพระผู้ใหญ่ท่านกังวลและเป็นห่วง พยายามแสดงบรรทัดฐาน เพื่ออะไร

กระทู้นี้ไม่ได้เปิดประเด็นอกุศลอย่างที่คุณเนตังมม ว่าหรอกครับ
ผมกลับมองว่าเป็นประเด็นกุศล ที่ทำให้เราชาวพุทธหันมารักษาพระธรรมวินัยด้วยกัน
โดยตั้งอยู่บนทิฏฐิที่ถูกต้อง

คุณเนตังมม ครับ
ผมเคารพในความเห็นที่แตกต่าง แต่คุณนตังมม น่าจะเปิดใจบ้างนะครับ
ลองพยายามอ่านความเห็นที่ผู้มีความรู้ดีๆ อย่างคุณ EvaAngelion และ คุณฐานาฐานะ กับอีกหลายท่าน

ผมว่าทุกท่านมีเจตนาที่ดี ธรรมรักษาครับคุณ เนตังมม

จากคุณ : สุุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 22:29:15

ความคิดเห็นที่ 197

เอาข้อคิดจากหลวงพ่อชามาฝากค่ะ

หลวงพ่อชา ตอบคำถามคนช่างสงสัยเรื่องวินัยว่า วินัยเป็นสิ่งที่ไม่จบไม่สิ้น ต่างจากธรรมะ

การที่เราอยู่ร่วมกันนี้จะต้องมีระเบียบ ระเบียบเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับคนหมู่มาก ไม่ใช่จำเป็นเฉพาะบุคคลเท่านั้น อยู่คนเดียวก็ต้องมีระเบียบ อย่างพระวินัย พระวินัยสมัยก่อนนี้มีนิดเดียว พระสงฆ์ที่มาบวชในพระพุทธศาสนามีมากขึ้น ต่างคนต่างจะทำอะไร ก็มีหลายเรื่...อง บางคนอยากจะทำอย่างนั้น บางคนอยากจะทำอย่างนี้ ก็มีกันมาเรื่อยๆ เป็นเหตุให้พระพุทธเจ้าของเราตั้งข้อกติกา คือ พระวินัยขึ้นมา เพื่อเป็นข้อปฏิบัติ อยู่ไปนานๆ มีคนบางคน ก็ทำเรื่องมาอีกหลายอย่าง

ดัง นั้น พระวินัยจึงไม่มีทางจบสิ้น หลายล้านสิกขาบทแต่ก็ยังไม่จบ พระวินัยไม่มีทางจบลงได้ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องธรรม "เรื่องธรรมะนี้มีทางจบ ก็คือ การปล่อยวาง"

เรื่องพระวินัยก็คือเอาเหตุผลกัน ถ้าเอาเหตุผลกันแล้วไม่จบหรอก สมัยหนึ่ง อาตมาไปบริหารพระสามสี่องค์ ไปอยู่ในป่า ไฟไม่ค่อยจะมี เพราะอยู่บ้านป่า องค์หนึ่งก็ได้ หนังสือธรรมะมาอ่าน อ่านอยู่ที่หน้าพระประธาน ที่ทำวัตรกัน อ่านอยู่ก็ทิ้งตรงนั้น แล้วก็หนีไป ไฟไม่มีมันก็มืด พระองค์มาทีหลังก็มาเหยียบหนังสือ จับหนังสือขึ้นมาก็โวยวายว่า “พระองค์ไหนไม่มีสติ ทำไมไม่รู้จักที่เก็บหนังสือ” สอบสวนถาม ก็ไปถึงพระองค์นั้น พระองค์นั้นก็รับปากว่า “ผมเอาหนังสือเล่มนี้ไว้ที่นี่” “ทำไมท่านไม่รู้จักที่เก็บหนังสือ ผมเดินมาเหยียบหนังสือนี้” “โอ อันนั้นเป็นเพราะท่านไม่สำรวมต่างหากเล่า” เห็นไหม มันมีเหตุผลอย่างนั้น จึงเถียงกัน องค์นั้นบอกว่า “เพราะท่านไม่เอาไปไว้ในที่เก็บ ท่านไม่รู้จักเก็บหนังสือ ท่านจึงไว้อย่างนี้” องค์นี้บอกว่า “เป็นเพราะท่านไม่สำรวม ถ้าท่านสำรวมแล้ว คงไม่เดินเหยียบหนังสือเล่มนี้” มีเหตุผลว่าอย่างนั้น มันก็เกิดเรื่องทะเลาะกัน ทะเลาะกันไม่จบ ด้วยเรื่องเหตุผล

เรื่องธรรมะที่แท้จริงนั้น ต้องทิ้งเหตุทิ้งผล คือ ธรรมะมันสูงกว่านั้น ธรรมะที่พระพุทธองค์ท่านตรัสรู้ ระงับกิเลสทั้งหลายได้นั้น มันอยู่นอกเหตุเหนือผล ไม่อยู่ในเหตุ อยู่เหนือผล ทุกข์มันจึงไม่มี สุขมันจึงไม่มี ธรรมนั้นท่าน เรียกว่า "ระงับ ระงับเหตุ ระงับผล" ถ้าพวกใช้เหตุผลอยู่อย่างนี้ เถียงกันตลอดจนตายเหมือนพระสององค์ นั้น ธรรมที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ ต้องอยู่นอกเหตุเหนือผล นอกสุข เหนือทุกข์ นอกเกิด เหนือตาย ธรรมนี้มันเป็นธรรมที่ระงับ คนเราก็มาสงสัยอยู่นี่แหละ

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 23:42:28

ความคิดเห็นที่ 198

ไม่ทำตามคำสอนอย่ามาเว้าวอนเรียกอาจารย์

-----------------------------------------------------------------------------

(ประกาศ)

ตัด"วัดนาป่าพง"จ.ปทุมธานีพ้นสายปู่ชา หลังสวดพระปาฏิโมกข์แค่150ข้อ

เมื่อ วันที่ 5 กรกฎาคม รายงานข่าวจากวัดหนองป่าพง ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี แจ้งว่า วัดหนองป่าพงได้ออกแถลงการณ์รายงานการประชุมเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน ความว่า กรณีวัดนาป่าพง ต.ลำลูกกา อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี โดยมีพระอธิการคึกฤทธิ์ โสตถิผโล เป็นเจ้าอาวาส ได้กระทำสังฆกรรมทางพระวินัย โดยสวดพระปาฏิโมกข์เพียง 150 ข้อ เป็นที่ทราบกันแล้วนั้น จนถึงปัจจุบัน พระอธิการคึกฤทธิ์ ได้กระทำสังฆกรรมทางพระวินัย โดยสวดพระปาฏิโมกข์เพียง 150 ข้อ เหมือนเดิม ไม่สามารถที่จะกระทำตามมติของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพงได้ ที่ประชุมจึงมีมติรับทราบให้ตัดวัดนาป่าพง โดยมีพระอธิการคึกฤทธิ์ เป็นเจ้าอาวาส ออกจากสาขาวัดหนองป่าพง ถือว่าการกระทำใดๆ ของพระอธิการคึกฤทธิ์ อันจะก่อให้เกิดความเสียหาย ทางคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง จะไม่รับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น

อนึ่ง วัดหนองป่าพง เป็นวัดป่าสายปฏิบัติ ที่ก่อตั้งโดยหลวงพ่อชา สุภัทโท

link ที่มา:

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 04:43:42

ความคิดเห็นที่ 199

แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 13:26:18
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 13:19:05
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 13:18:21

จากคุณ : Gurebu

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 13:16:01

ความคิดเห็นที่ 200

สงสัย ว่า ทำไมคุณ "ชาวมหาวิหาร"
ถึงมา แย้วๆใน พันทิป
ไม่ไปถามพระอาจารย์คึกฤทธิ์เองเลย

ฟลุ๊คก็ตามอ่านประจำนะค่ะ
เห็นกระทู้แนวนี้ เยอะแล้ว
แต่ไม่เห็นใคร ไปลองถามจริงๆจังๆ แบบปากชนปากเลย
ทำแบบนี้เหมือน พวกลับหลังอ่ะค่ะ

จากคุณ : น้องฟลุ๊คน่ารัก ถักแต่โครเชต์

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 13:32:49

ความคิดเห็นที่ 201

คุณ สุุบรรณภักดิ์ เราขอไม่วิพากษ์วิจารณ์กรณีวัดหนองป่าพงตัดวัดนาป่าพงเพราะอันนี้เป็นเรื่องของสองวัด เราเป็นคราวาส สมควรหรือที่จะดึงเข้ามาเพื่อวิพากษ์วิจารณ์ในการวินิจฉัยนั้น และยิ่งพูดมากไปวิพากษ์วิจารณ์โดยที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางและดึงวัดหนองป่าพงมาเกี่ยวโยงจะเหมาะสมไหม และอาจมีผลต่อความรู้สึก ระหว่างลูกศิษย์ ทั้ง 2 วัด ที่แต่ละฝ่ายนับถือ อยากให้กลับไปคิดกันเองว่าสมควรพูดไหมในฐานะพุทธศาสนิกชนด้วยกันทั้งนั้น

ถ้าจะวิพากษ์วิจารณ์ว่าทำไมสวด 150ข้อ ดั่งที่พูดกันมาเป็นอาทิตย์ก็ดูข้อมูลที่หยิบยกขึ้นมาอธิบายทุกอย่างได้อธิบายแล้วถ้าใครเห็นแย้งก็ควรยกพุทธพจน์ขึ้นมาแย้ง จริงๆก็ได้ความรู้มากมายถ้าได้อ่านตั้งแต่ต้นโดยเฉพาะ วัชชีปุตตสูตร เสขสูต2-4 นั้นมีความหมายและความสำคัญยิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าปาฎิโมกข์สวดทุกกึ่งเดือน 150ข้อ นั้นมีความสำคัญอย่างไร และได้เข้าใจในการที่พระพุทธองค์บัญญัติศีลแต่ละประเภทที่ทรงตรัสอธิบายความหมายอย่างชัดเจน เสขิยวัตรคืออะไร อนิยตะคืออะไร เราเข้าใจและรับรู้จากกระทู้นี้ และนี้คือครั้งแรกที่เข้าใจวัดนาป่าพงในเรื่องนี้ เพราะแต่ก่อนไม่ได้สนใจเพราะการสวดปาฎิโมกข์ เป็นเรื่องของพระไม่ใช่เรื่องของคราวาส และพระวัดนาป่าพงก็สำรวมในมารยาทเรียบร้อยดี ตอนนี้ได้ความรู้แล้วและก็เห็นด้วยที่วัดนาป่าพงทำแบบนี้ นี้คือสิ่งที่ทำถูกต้องดั่งพระศาสดาบัญญัติ อย่างที่บอกศาสนาจะเจริญถ้า สาวกปฎิบัติได้เคร่งครัดในคำพระศาสดา แต่ที่เราเห็นกันในสังคมพุทธบ้านเราที่สวดกันมากถึง 227 ข้อนั้น ปฎิบัติได้กี่ข้อถึงมีแต่ภาพข่าวที่ไม่งามออกมาให้เห็นทุกวัน นั้นแหละน่าเป็นห่วงมากกว่า

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 14:45:19

ความคิดเห็นที่ 202

ครับ หากคุณ เนตังมม คิดว่าความรู้ที่ คุณเนตังมม ได้รับมาถูกต้อง ครบถ้วน
ผมคงไม่กล้าแลกเปลี่ยนความรู้ทางด้านนี้ครับ

เพราะขนาดพระที่มีวัตรปฏิบัติที่งดงามและทรงภูมิ มีปัญญาเลิศทางด้านพระพุทธศาสนา
อย่างท่านพระพรหมคุณาภรณ์ ท่านได้กรุณาให้ความรู้ ความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ยิ่ง
ทั้งเรื่องการแปลจากบาลี และภาพรวม ที่ควรพึงระลึก

ก็ยังไม่อาจจะเปลี่ยนความคิด ทิฏฐิของคนบางคณะได้
แต่คุณ เนตังมม ได้โปรดทราบด้วย ว่ามีอีกหลายท่านที่กระจ่างและเข้าใจมากยิ่งขึ้น
หลังจาก ได้ฟังท่านพระพรหมคุณาภรณ์แสดงความคิดเห็น

คุณเนตังมม ครับ ยังมีพระดีๆ อีกมากทั้งธรรมยุติกนิกายและมหานิกาย ที่สวดพระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ และได้ศัยพระปาฏิโมกข์ทั้ง ๒๒๗ ข้อเป็นกรอบในการประพฤติปฏิบัติที่ถูกที่ควร

ผมได้เจอครูบาอาจารย์ที่ดี ท่านสอนให้เห็นคุณค่าของพระธรรมวินัย เพราะมีพระธรรมวินัยเลยยังความงดงาม พร้อมเพรียงในหมู่คณะ คุณเนตังมม ลองคิดดูนะครับ

ว่าวัดนาป่าพงได้อะไรจากการสวดปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อ
และความพร้อมเพรียงในหมู่คณะ อยู่ตรงใหน ?

ผมหวังว่า คุณเนตังมม จะพิจารณาโดยแยบคายครับ

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 16:30:54

ความคิดเห็นที่ 203

จากคำถามของคุณ สุบรรณภักดิ์
ว่าวัดนาป่าพงได้อะไรจากการสวดปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ข้อ
และความพร้อมเพรียงในหมู่คณะ อยู่ตรงใหน ?

งั้นเราก็มีคำถามกลับค่ะ แล้วทุกวันนี้ทุกวัดปฎิบัติพร้อมเพรียงเหมือนกันทุกวัดหรือค่ะ?
ความหมายความพร้อมเพรียงของคุณคืออะไรบ้างล่ะ สวดปาฎิโมกข์อย่างเดียวอย่าลืมเรามีสองนิกายแยกลงอุโบสถนะค่ะ

บางวัดฉันท์มื้อเดียว บางวัดฉันท์ 2 มื้อ บางวัดมีรดน้ำมนต์ สะเดาะห์เคราะห์ บางวัดไม่ทำไม่มี บางวัดฉันท์ในบาตร บางวัดฉันท์ในจาน อันนี้พร้อมเพรียงปฎิบัติเหมือนกันไหม

เราเห็นแต่ละวัดปฎิบัติไม่เหมือนกันสักวัดหนึ่ง แล้วถามว่าแต่ละวัดปฎิบัติตามใคร มีข้อวัตรนั้นมาจากไหนค่ะ ทำไมไม่เหมือนกันเลยแล้วนั่นคือสิ่งที่พร้อมเพรียงในความคิดของคุณหรือไม่ค่ะ?

1. คุณว่าพระปฎิบัติดีปฎิบัติชอบที่เราเห็นๆนั้นมาจากการสวด 227 ข้อ หรือจากการถือปฎิบัติค่ะ
2. ปัญหาของสังคมพุทธศาสนาบ้านเราที่มีมากมายเป็นข่าวรายวันมาจากการสวดปาฎิโมกข์ หรือจากการปฎิบัติค่ะ

สำหรับเราสิ่งที่สำคัญกว่าการสวดคือความเข้าใจในสิ่งที่ต้องสวดและยึดถือปฎิบัติ เข้าใจในความหมายความสำคัญถ่ายทอดบอกสอนในคำของพระศาสดาอย่างถูกต้อง ถ้าอ่านจากวัชชีปุตต และ เสขสูตร 2-4 แล้วชัดเจนถึงความสำคัญนั้น ทำไมพระองค์ต้องพูดบรรยายความหมายต้องมากมาย วันนี้เหล่าพุทธบริษัทบอกว่าไม่ต้องสนใจในพระสูตรนี้หรือ จริงๆอยากรู้มากเลยว่าการสวด 227 ข้อนั้นพระอธิบายความหมายศีล227 ข้อจากพระสูตรไหน ถ้าคุณจะมาบอกเราว่าพระปฎิบัติดีปฎิบัติชอบที่เห็นสวด 227ข้อ เราก็อยากบอกว่าพระอรหันต์ในสมัยพุทธกาลก็สวด 150ข้อน่ะ

สวด 227ก็สวดไป แต่เราไม่เห็นด้วยในการตำหนิวัดนาป่าพงเรื่องสวด 150ข้อที่เป็นบทบัญญัติของพระศาสดา เพราะอะไรก็ดูจากพระสูตรนี้แล้วกัน

http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=16&A=7046&Z=7066๗.

อาณิสูตร
[๖๗๒] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่าน
อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว ตะโพนชื่ออานกะของพวกกษัตริย์ผู้มีพระนามว่า
ทสารหะได้มีแล้ว เมื่อตะโพนแตก พวกทสารหะได้ตอกลิ่มอื่นลงไป สมัยต่อมา
โครงเก่าของตะโพนชื่ออานกะก็หายไป ยังเหลือแต่โครงลิ่ม แม้ฉันใด ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย พวกภิกษุในอนาคตกาล เมื่อเขากล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก
มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม อยู่ จักไม่ปรารถนาฟัง
จักไม่เข้าไปตั้งจิตเพื่อรู้ และจักไม่สำคัญธรรมเหล่านั้น ว่าควรเล่าเรียน ควรศึกษา
แต่ว่าเมื่อเขากล่าวพระสูตรอันนักปราชญ์รจนาไว้ อันนักปราชญ์ร้อยกรองไว้ มี
อักษรอันวิจิตร มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นของภายนอก เป็นสาวกภาษิต อยู่ จัก
ปรารถนาฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่งจิตเพื่อรู้ และจักสำคัญ
ธรรมเหล่านั้น ว่าควรเรียน ควรศึกษา ฯ
[๖๗๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระสูตรเหล่านั้น ที่ตถาคตกล่าวแล้ว
อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม จักอันตรธาน
ฉันนั้นเหมือนกัน เพราะเหตุดังนี้นั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เมื่อเขา
กล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบ
ด้วยสุญญตธรรม อยู่ พวกเราจักฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่ง
จิตเพื่อรู้ และจักสำคัญธรรมเหล่านั้นว่า ควรเรียน ควรศึกษา ดังนี้ ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ

------------------------------------------------------
***ทุกอย่างที่โพสต์นั้นคือความคิดเห็นส่วนตัวของเราเองเท่านั้น ในฐานะ หนึ่งในพุทธบริษัทของพระพุทธองค์ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 18:47:33

ความคิดเห็นที่ 204

150 มีในพุทธพจน์ จริง แต่ เป็นเลขที่กล่าวเมื่อกลางพุทธกาล

227 คือ ปาฏิโมกข์ทั้งหมด ที่พระพุทธเจ้าบัญญัติไว้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนจบพุทธกาล
และบันทึกไว้ในพระวินัยปิฎกสองเล่มแรก

(หลักฐาน ก็แสดงไว้เยอะแล้ว ทั้งในกระทู้นี้และกระทู้ก่อน)

-----------------------------------------------------------------------------------

สวด ปาฏิโมกข์ไม่ครบ 227 หรือสวดย่อ ถือว่า อาบัติทุกกฏ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงสวดปาติโมกข์ย่อ รูปใดสวด ต้องอาบัติทุกกฏ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=04&A=4420&Z=4480

การอาบัติทุกกฏของวัดนาป่าพง ถือว่า เกิดขึ้นตลอด ๒๔ ชั่วโมง ๓๖๕ วัน
เพราะเป็นการจงใจแกล้งไม่สวดให้ครบ

ภิกษุสงฆ์ครูบาอาจารย์ตักเตือนเท่าไหร่ก็ไม่ฟังไม่เอื้อเฟื้อ ถือว่า อาบัติ ปาจิตตีย์

๑๐๓. ๔. เป็นปาจิตตีย์ ในเพราะความไม่เอื้อเฟื้อ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=2&A=12096&Z=12147&pagebreak=1

พยายามทำความแตกแยกจากสงฆ์กลุ่มอื่นทำให้การสวดปาฏิโมกข์ไม่ตรงกัน เป็น อาบัติ สังฆาทิเสส

ทำให้สงฆ์แตกแยก ไม่สามารถสวดปาฏิโมกข์ร่วมกับพระวัดอื่นได้ทั่วประเทศ
แม้จะเป็นมหานิกายเหมือนกัน ก็ยังสวดร่วมกันไม่ได้ ถือว่า เป็น การทำสังฆเภท

-----------------------------------------------------------------------------------

พิจารณาเอาเองละกัน ว่าพุทธวจนะฉบับวัดนาป่าพง นั้นถูกตรงดีแล้วหรือ
แม้แต่ คำสอนหลวงปู่ชา ยังโดนหาว่า ไม่ตรง พุทธวจนะ(ฉบับวัดนาป่าพง)

-----------------------------------------------------------------------------------

ข้างบนนี้ แค่พิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นนะครับ

เรื่อง 150 ของวัดนาป่าพงนี้ ได้ยินว่า ดื้อดึงมากว่า 8 ปีแล้ว

หากพิจารณา วิเคราะห์ อีก 10 ปีข้างหน้า แบบ worst case scenario

มีวัด 50 แห่ง ในประเทศไทย สวดย่อ ตาม The rule of 150 ของวัดนาป่าพง

ก็ไม่อยากจะจินตนาการว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป

แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 22:10:12
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 54 22:03:32

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 22:00:22

ความคิดเห็นที่ 205

คุณเนตังมม ครับ แม้ประเทศไทยเราจะแบ่งออกเป็น ๒ นิกายใหญ่ อาจจะมีขอวัตรปฏิบัติแตกต่างกันบ้าง
แต่ทั้งสองนิกายก็มีพระภิกษุสงฆ์ ที่ซื่อสัตย์สุจริต ต่อพระธรรมวินัย แม้จะแยกกันลงพระอุโบสถ

คุณ เนตังมม บอกผมได้มั้ยครับ ว่ามียุคสมัยใดที่นิกายใดนิกายหนึ่งสวด ปาฏิโมกข์แค่ ๑๕๐ อย่างวัดนาป่าพง
เอาแค่ในสยามประเทศนะครับ ไม่ต้องย้อนไปถึงพุทธกาล

แม้จะมีวัตรปฏิบัติปลีกย่อยแตกต่างกัน บางวัดฉันมื้อเดียว บางวัดสองมื้อ บางวัดพรมน้ำมนต์ บางวัดสะเดาะเคราะห์แต่ทั้งหมดผมเชื่อว่า หากอยู่บนพื้นฐานมีเมตตาจิต สงเคราะห์ญาตโยมให้เหมาะสมตามเหตุปัจจัย ผมก็ยังยกมือไหว้อนุโมทนาครับ คุณเนตังมม ครับ พระภิกษุสงฆ์ที่ดีท่านเห็นครับว่าสติและปัญญาของคนเราแตกต่างกัน
บางคนก็สอนได้ด้วยอรรถธรรมทั้งหลาย ที่ยังไม่พร้อมท่านก็สอดแทรกในประเพณี พิธีกรรม วัตถุมงคลต่างๆ
พอถึงเวลาที่สมควรท่านจึงแสดงธรรมจูงทิฏฐิให้สู่ทางที่พ้นทุกข์ที่แท้จริง ดังคนหายป่วยจะให้วิ่งทีเดียวคงเป็นไปไม่ได้ ค่อยๆ บำรุงร่างกายให้มีความแข็งแรงก่อน ค่อยวิ่งก็ยังไม่สายครับ

ผมเคารพในภูมืปัญญาของบรรพบุรษครับทั้งทางโลกทางธรรม ผมเห็นด้วยกับพระสูตรที่ยกมาครับและอนุโมทนาเป็นอย่างยิ่ง ผมความรู้ยังน้อย ก็พยายามศึกษาพุทธวจนะเช่นเดียวกับคุณเนตังมม
แต่ที่ผมมองต่างกันกับคุณเนตังมม คือ ผมมองว่าต้นไม้ประกอบด้วยเปลือก กระพี้ ใบ รากฉันใด
พระพุทธศาสนาเราก็ต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่าง เพื่อดำรงค์รักษาพระธรรมอันแท้จริงฉันนั้น

ข้อที่คุณ เนตังมม ถามนั้น ด้วยความรู้อันน้อยนิดของผม ผมคงตอบได้ว่าพระที่ปฎิบัติดีปฏิบัติชอบนั้นมาจากการที่ท่านรักษาศ๊ลสังวร และรักษาศีลบัญญัติ พร้อมๆ กัน แม้ผมเห็นว่าศีลสังวรสำคัญกว่า แต่ผมเชื่อว่าพระที่ปฏิบัติดีทั้งหลายจะไม่ละศีลบัญญัติ มิฉะนั้น ครูบาอาจารย์สายปฏิบัติคงไม่เข้มงวดกับการสวดปาฏิโมกข์ อย่างสำนักหลวงปู่มั่นมีกฏบังคับว่า ผู้จะอยู่ศึกษากับท่านต้องท่อง นวโกวาท ปาฏิโมกขฺ์ให้ได้ อย่างช้าให้เวลา ๓ ปีถ้าไม่ได้ ไม่ให้ร่วมสำนัก (จากหนังสือรำลึกวันวาน เกร็ดประวัติหลวงปู่มั่น หน้า ๗๐)

ส่วนปัญหาที่เกิดขึ้นในพระศาสนาปัจจุบัน ผมเห็นว่าเกิดขึ้นจากการขาดสัมมาปฏิบัติอย่างแท้จริงและละเลยพระธรรมวินัย คุณเนตังมม ผมยังเห็นการปฏิบัติสำคัญที่สุดแต่ก็อย่าลืมว่าการที่เราจะปฏิบัติได้ดีก็ต้องมาจากศีล
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พระภิกษุสงฆ์ ย่อมต้องมีศีลอันบริสุทธิ์ มิฉะนั้นจะเกิดนิวรณ์ขณะปฏิบัติ

ผมเชื่ออย่างแท้จริงว่า พระปาฏโมกข์ ๒๒๗ มีคุณต่อการปฏิบัติอย่างแท้จริง
หวังว่าคงจะมีประโยชน์บ้างนะครับ

จากคุณ : สบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 22:00:45

ความคิดเห็นที่ 206

คุณ ชาวมหาวิหาร สวด 227 ข้อใครบัญญัติ หาผู้บัญญัติให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องกล่าวหาว่าวัดนาป่าพงสวดย่อ แต่ที่แน่ๆวันนาป่าพงสวด 150ข้ออันนี้พุทธพจน์ของจริงและก็มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เราคิดว่าข้อมูลที่ให้ไปครบแล้วเช่นกัน ถ้าจะแย้งโปรดนำข้อมูลมาแย้ง นะค่ะก่อนทีจะปรักปรำว่าวัดนาป่าพงสวดย่อ แล้วต้องอาบัติน่ะ
ขอบอกอีกครั้งวัดนาป่าพงสวดเต็ม ปฎิบัติเต็มตามบัญญัติของพระศาสดา
ถ้าพวกคุณยังทำตาใสไม่เข้าใจเสขิยวัตรว่าเป็นศีลอภิสมาจาร ไม่ใช่มารยาททางสังคมที่ทรงบัญญัติเพื่อความเลื่อมใสก็จบเถอะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่การคุยกันไม่รู้เรื่องแต่ปัญหาคือ?? หาบทบัญญัติสิกขาบท 227ข้อที่มีคำอธิบายได้เหมือน
เสขสูตร2-4 150ข้อ ให้ได้ก่อนนะ
ไม่เช่นนั้นต่อไปนี้ถ้าใครกล่าวว่า สิกขาบท 227ข้อเป็นคำของพระศาสดาเราจะเรียกว่าผู้นั้นกล่าวตู่คำตถาคตน่ะ เรามีสิทธิ์ที่จะกล่าวแบบนั้นอย่างเต็มที่

คุณ สุบรรณภักดิ์
เราคิดว่าพระสูตรอณิสูตรไม่ได้ต้องการการอนุโมทนานะค่ะแต่ต้องการให้พุทธบริษัทปฎิบัติตาม เพื่อให้คำของพระองค์ไม่ถูกเติมแต่งใหม่จนเลือนหาย ก็เหมือนวัขขีปุตตและเสขสูตร2-4ไง 150ข้อหายไปเลย แถมวันนี้พุทธบริษัทบอกว่าไม่เอา คนที่จะปฎิบัติตามคำศาสดากลับถูกต่อต้าน งงค่ะถึงได้ถามว่าวันนี้ชาวพุทธปฎิบัติตามใครค่ะ

'แต่ที่ผมมองต่างกันกับคุณเนตังมม คือ ผมมองว่าต้นไม้ประกอบด้วยเปลือก กระพี้ ใบ รากฉันใดพระพุทธศาสนาเราก็ต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่าง เพื่อดำรงค์รักษาพระธรรมอันแท้จริงฉันนั้น" **** ข้อความของคุณสุบรรณภักดิ์ ไม่เห็นด้วยค่ะ

ศาสนาจะอยู่ได้เจริญงอกงามพุทธบริษัทต้องเข้าใจแก่นธรรมที่แท้จริงและนอกจากเข้าใจต้องเข้าถึงธรรมนั้นและน้อมเข้ามาใส่ตัวเพื่อนำไปปฎิบัติและถ่ายทอดบอกสอนให้ได้เหมือนเดิมมากที่สุด คุณสุบรรณภักดิ์ ถ้าบอกว่าศึกษาธรรมะพุทธวจนะว่าพระอรหันต์รุ่นแรกใช้ทรงจำคำสอนของพระพุทธองค์ในการเผยแผ่
โดยcopyคำพระศาสดาและไม่มีมาบัญญัติอะไรเองอยู่แล้ว จะตัดยังไม่กล้าตัดทั้งที่พระพุทธองค์อนุญาต อีกอย่างถ้าคุณศึกษาพุทธวจนะจริง คุณไม่น่าจะยอมรับการกระทำที่นอกเหนือทีทรงบัญญัติไว้ อย่างที่คุณโพสต์ข้างบน และคุณจะรู้โดยแท้จริงว่าคำพูดของพระพุทธองค์ไม่มีขัดแย้ง ตถาคตกล่าวคำใดคำเหล่านั้นย่อมสอดรับกันด้วยดี ก็ไปหาอ่านเอา อย่าคิดว่าวัดนาป่าพงตัด สิ่งที่วัดนาปฎิบัตินั้นเต็มพระสูตรทุกบทบัญญัติของพระศาสดาเท่านั้น

อันนี้คือคำถาม
1.คุณ สุบรรณภักดิ์ ได้เรียนมารยาทสังคมบ้างไหมค่ะแล้วเคยได้ท่องมารยาทสังคมบ้างไหมค่ะ
2. ศีลทั้งหมดของพระมีทั้งหมดกี่ข้อค่ะ ที่ต้องถือปฎิบัติตอบตามความคิดของตนเองโดยที่ไม่ต้องไปค้นคุณคิดอย่างไร ได้รับความรู้อย่างไรแต่เดิมตอบตามนั้น
แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 13:48:41
แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 00:17:50

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 00:10:03

ความคิดเห็นที่ 207

สวัสดีครับ คุณเนตังมม ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ อย่าเพิ่งขุ่นเคืองในใจไป
ขณะที่พิมพ์ข้อความและก่อนส่งข้อความแสดงความคิดเห็น
ผมพยายามสำรวจตัวเองทุกครั้ง ว่าแสดงไปด้วยจิตมีสติ ประกอบด้วยเจตนาดีหรือไม่
ผมไม่ได้เข้ามาแสดงวิวาทะกับใคร การเอาชนะคนอื่นที่รักพระศาสนาด้วยกันจะมีประโยชน์อะไร ผมมองไม่เห็นเลยครับ นอกจาก เพิ่มทิฏฐิมานะของตัวเอง

ที่ผมเข้ามาแสดงความคิดเห็นก็เพียงเพื่ออนุโมทนาคนที่พยายามรักษาพระธรรมวินัย
และแสดงจุดยืนว่า ผมเห็นด้วยกับการรักษาพระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ ข้อ

ผมไม่เคยล่วงเกิน และไม่เคยมองคนที่ยึดพระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ เป็นฝ่ายตรงข้าม
พุทธศาสนิกชนที่ยึดธรรมของพระพุทธองค์แม้แค่ข้อเดียว ผมก็ขออนุโมทนาสาธุ
แล้วครับ

แต่ผมไม่เห็นด้วยกับการสวดพระปาฏิโมกข์แค่ ๑๕๐ ข้ออย่างวัดนาป่าพงกระทำ
สาเหตุก็คงเหมือนของคุณชาวมหาวิหารข้างต้น หากในอนาคตมีคนที่มีทิฏฐิเหมือนกับวัดนาป่าพง สวดปาฏิโมกข์ แค่ ๑๕๐ ข้อ จะเกิดอะไรขึ้นครับ?

คุณเนตังมม ผมเห็นประโยชน์อันมีค่ามากมายในการรักษาพระสัทธรรมอันแท้จริง
และเชื่อว่ามีชาวพุทธที่ประกอบด้วยสัมมาทิฏฐิมากมายช่วยกันรักษา

ที่คุณเนตังมม ถามผมว่าเคยอ่าน เคยเรียนมารยาทสังคมหรือไม่?
ผมขอตอบว่า เคยทั้งอ่านเคยทั้งเรียนมารยาททางสังคม และผมพยายามอ่านทบทวน
ว่าผมขาดมารยาทสังคมตรงใหน ผมต้องขออภัยที่ผมหาไม่เจอจริงๆ ครับ ไม่ใช่ว่าผมยียวน ผมหาประโยคที่ผมโพส ค่อยๆ อ่าน ผมก็ยังหาสาเหตุของคำถามนี้ไม่ได้จริงๆ
ครับ ว่าผมไปล่วงเกินคุณเนตังมม ตรงใหน ?

ส่วนข้อที่สอง ที่คุณถามเรื่องพระมีกี่ข้อ หากคุณเนตังมมอยากได้คำตอบแบบใด ผมตอบไม่ตรงใจคุณ คำตอบนั้นคงผิดอยู่ดี
ศีลพระภิกษุสงฆ์ หากแยกตามอรรถตามพยัญชนะ มีหลักพันข้อ โดยแยกเป็น จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล ถ้าผมจำไม่ผิดนะครับ ถ้าผิดก็ขออภัย

แต่พระปาฏิโมกข์มี ๒๒๗ ข้อแน่นอนครับ

ทั้งหมดที่ผมกล่าวนี้คือ ศีลบัญญัติ ต่างจากศีลสังวร
สำหรับผม ศีลสังวร อินทรีย์สังวร สติสังวร สำคัญที่สุด
แตกต่างกันอย่างไร คุณเนตังมม น่าจะพอทราบนะครับ

มีเมตตาต่อกันครับ คุณเนตังมม

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 09:41:36

ความคิดเห็นที่ 208

เพื่อความเจริญของพระศาสนาขอให้ทุกท่านทำสิ่งที่ถูกต้องนะครับ

จากคุณ : บุญโทนคนซื่อ

เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 10:34:56

ความคิดเห็นที่ 209

คุณ สุบรรณภักดิ์ คุณทำให้เราขำนะ ขำในความซื่อน่ะ จริงๆเราว่าคุณซื่อนะ อยากบอกว่าคุณน่ะพูดจาดีไม่ได้ล่วงเกินเราเลย และคุณก็พูดตรงตามที่คุณคิดนั้นแหละ ไม่ต้องคิดมากแล้วจะกลับมาคุยใหม่อาจเป็นพรุ่งนี้ เพราะวันนี้too busyกับงานมากเลยไม่ต้องคิดมากคำถามเรานั้นตรงประเด็นแต่ดูจากที่คุณตอบแบบจริงใจแล้วคือไม่ต้องท่องมารยาททางสังคมก็ทำได้ใช่นะ แล้วค่อยคุยรายละเอียดใหม่

อยากให้ไปอ่านทุกกระทู้ที่คุณฤทธีเขียนแล้วเราโพสต์ไว้ สำหรับเป็นความรู้นะค่ะอย่างไรจะได้คำตอบจากคำถามของเราว่าทำไมถึงถามคุณว่าเคยท่องมารยาททางสังคมไหม
ดีใจที่ได้รู้จ้กคุณและได้คุยกับคุณนะ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 13:07:01

ความคิดเห็นที่ 210

แหมเขินเลย ก็คุณเนตังมม อยู่ดีๆ ก็ถามว่าเคยเรียนเคยท่อง มารยาทสังคมรึปล่าว
ผมก็นึกไปถึงว่า ทำอะไรให้คุณ เนตังมม เคืองรึปล่าว ๕๕

เรื่องเสขิยวัตร ๗๕ กับอนิยต ๒ นั้นผมไม่นึกว่าคุณเนตังมม จะนำมาถามผมอีก
ไม่ได้นึกถึงจริงๆ ครับ เพราะเห็นสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดไปหลายครั้งแล้ว

ในส่วนตัวผม ผมยังเชื่อว่าสิกขาบททั้งสองหมวดเป็นพุทธบัญญัติ
เชื่อด้วยเหตุผลและพิจารณาตามสติปัญญาของตนเอง
เหตุผลก็มีประการต่างๆ ตามที่มีหลายๆ ท่านให้ไว้ ผมคงไม่ต้องมาให้ความเห็นเพิ่มเติม
หากแต่อยู่ที่คุณเนตังมม จะพิจารณาตามและเชื่อหรือไม่

ผมไม่อยากจะแย้งคุณเนตังมม และคุณฤทธี ด้วยเรื่องนี้อีกแล้วครับ เพราะสุดท้ายมันจะวนกลับมาเหมือนเดิม อย่างที่มันเป็นอยู่ หากคนเรามีธง อยู่ในใจก่อนหน้าแล้ว อธิบายยังไงมันก็ยากที่จะเข้าใจ แค่คำว่า สาทิกํ เราทั้งคู่ก็แปลไม่เหมือนกันแล้วครับ
คำบาลี ที่สามารถแปลได้ตามหลักภาษาศาสตร์ที่เป็นสากล
เรายังเห็นไม่ตรงกัน แล้วเรื่องที่มีนัยยะ รายละเอียดมากกว่านี้ ผมก็ยิ่งเชื่อว่ายาก
ที่บางคนจะพยายามเข้าใจ

ผมดีใจที่อย่างน้อยก็ทำให้คุณเนตังมม ขำได้ ถ้ายิ้มด้วยก็จะดีมากเลยครับ
ยินดีที่ได้รู้จักกันครับ คุณเนตังมม

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:18:35

ความคิดเห็นที่ 211

ทั้งหมดที่ผมกล่าวนี้คือ ศีลบัญญัติ ต่างจากศีลสังวร
สำหรับผม ศีลสังวร อินทรีย์สังวร สติสังวร สำคัญที่สุด
^
^

อนุโมทนาค่ะคุณสุบรรณภักดิ์

จากคุณ : ป้ามีมี่

เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 18:37:00

ความคิดเห็นที่ 212

ไปถกกับท่านที่วัดก็หมดเรื่อง ถ้ามีเวลาอะนะ
เราเอามาคุยกันในนี้ก็ไม่มีอะไรกระจ่าง ว่าทำไมท่านถึงยืนยันแบบนั้น

จากคุณ : เฒ่าปฐพี

เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 13:37:36

ความคิดเห็นที่ 213

ข้อมูลที่หลายท่านนำมาแสดง ก็ชัดเจนดีแล้ว

พระคุณเจ้าพระพรหมคุณาภรณ์ ที่ท่านให้ข้อสรุปไว้ ก็ชัดเจนดีแล้ว

มติของคณะสงฆ์วัดหนองป่าพง ก็ชัดเจนดีแล้ว

วัตรปฏิบัติของพระภิกษุสงฆ์ ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมาสองพันกว่าปี ก็ชัดเจนดีแล้ว

เหลือแต่เพียงเหตุและผลของพระคึกฤทธิ์เท่านั้น ที่ยังไม่ชัดเจน

จากคุณ : ทุกวินาที

เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 12:28:56

ความคิดเห็นที่ 214

คุณวินาทีเราว่าสิ่งที่อธิบายไปฝั่งทีมอง 150ข้อนั้นชัดเจนแล้วเช่นกันว่านี้คือพุทธพจน์และไม่มีทางที่เสขิยวัตรและอนิยตจะอยู่ในปาฎิโมกข์แน่นอน และพุทธพจน์มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คือ วัชชีปุตตและเสขสูต2-4เท่านั้น

ส่วน 227ข้อนั้นไม่ใช่พุทธพจน์แน่นอนและถ้าท่านกลับไปดูในสิ่งที่ยกมาแม้แต่ เสขิวัตร ยังไม่ได้กำหนดหัวข้อลงไปแต่ท่านก็ใส่เข้าไป 75ข้อเพื่อให้ได้ 227ข้อ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น แต่อะไรคือคำอธิบายความหมายของปาฎิโมกข์ 227ข้อหรือ และท่านใช้พระสูตรใดอธิบายความหมายความสำคัญของศีลปาฎิโมกข์227ข้อนั้น ในเมื่อไม่มีพุทธพจน์สักข้อหนึ่ง

เราบอกว่าต่อไปนี้ถ้าใครกล่าวว่า ศีล227ข้อคือพุทธพจน์นั้นคือกล่าวตู่คำของพระองค์ ขนาดสวด เสขิยวัตรพระยังไม่สวดบทอาบัติเลย เราอยากให้ท่านกลับไปอ่านข้อความที่คุณฤทธีโพสต์ข้างบนใหม่ อ่านทั้ง 2 กระทู้แล้วท่านจะเปิดธรรมที่ถูกปิดได้ พุทธวจนะของพระพุทธองค์ไม่มีทางขัดแย้งแน่นอน

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 18:26:31

ความคิดเห็นที่ 215

คุณเนตังมม

หัวข้อกระทู้ก็ยกมาให้ดูแล้วว่า เสขิยวัตร 75 เป็น พุทธบัญญัติ ดังข้อความว่า

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้"

----------------------------------------------------------------------------------------

คุณ เนตังมมก็น่าจะเห็นแล้ว ผ่านมาก็หลายวันแล้ว

แต่ก็กลับแกล้งพูดโกหกว่า เสขิยวัตร 75 ใน ปาฏิโมกข์ 227 ไม่ใช่ พุทธบัญญัติ

อย่างนี้ เรียกว่า "มุสาวาจา" นะครับ แค่ "ศีล 5" คุณ เนตังมม ก็ยังรักษาไม่ได้เลย

----------------------------------------------------------------------------------------

ส่วน เลข 150 ที่ท่านเจ้าคุณปยุตโตอธิบายว่า เป็น เลขตอนกลางพุทธกาล
คุณเนตังมม ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไปวันๆ

----------------------------------------------------------------------------------------

และข้อความที่ คุณ เนตังมม ก๊อป ของ คุณ ฤทธีมาโพส ก็มีที่ผิดหลายจุดเต็มไปหมด
คุณ EvaAngelion ก็กล่าวแก้ไว้เยอะแล้ว ได้ตามเข้าไปดูในลิ้ง #187 บ้างหรือ
เปล่า หรือว่าได้แต่ก๊อปมาวางโดยไม่ได้อ่านบ้างเลย

แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 18:57:31
แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 18:55:42
แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 18:54:39

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 18:52:11

ความคิดเห็นที่ 216

ต้องขอเรียนตามตรงว่า เมื่อก่อนนี้ไม่เข้าใจว่า เกิดเรื่องอะไรกันขึ้นถึงขนาดต้องตัดวัดนาป่าพง ออกจากวัดสาขาของวัดหนองป่าพง มาถึงวันนี้ก็เข้าใจแล้ว เพราะเชื่อว่า ก่อนที่จะประกาศออกมา เชื่อว่าคงมีการพูดคุยตักเตือนกันแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล

เท่าที่ติดตามมานานพอสมควร เหตุผลของพระคึกฤทธิ์อยู่ตรงที่ ในพระไตรปิฏกฉบับแปลบอกไว้ว่าสวด 150 ท่านก็ยึดตรงนี้ไว้เป็นหลัก

ซึ่งต่อมา ผู้ที่เชี่ยวชาญบาลีที่ทุกคนยอมรับอย่างพระพรหมคุณาภรณ์ ท่านได้กรุณาบอกเอาไว้ว่า ในพระไตรปิฎกฉบับบาลี บอกไว้ว่าสวดมากกว่า 150

แต่พระคึกฤทธิ์ท่านก็ยังยืนยันกับตัวเลข 150

ก็ไหนว่าท่านยึดถือพระไตรปิฏก ในเมื่อพระไตรปิฏกระบุว่ามากกว่า 150 แล้วทำไมพระคึกฤทธิ์ท่านยังยึดถือตัวเลข 150 เอาไว้

นี่เป็นประเด็นแรกที่ไม่เข้าใจ

ที่ผ่านมาในอดีตนั้น ตั้งแต่การรวมรวมพระไตรปิฏกครั้งแรกโดยพระมหากัสสปะ และการสังคายนาพระไตรปิฏกแต่ละครั้ง ต่างกระทำโดยคณะสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบทั้งสิ้น ไม่ได้กระทำโดยพละการ โดยความเห็นของผู้หนึ่งผู้ใดเป็นอันขาด

ซึ่งสามารถเทียบเคียงได้เป็นอย่างดีว่า กิจใดที่ควรปฏิบัติและไม่ควรปฏิบัติ ก็ได้ผ่านการพิจารณาโดยคณะสงฆ์แล้ว รวมถึงการสวดปาฏิโมกข์ 227 ข้อ ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันมายาวนานนับเป็นพันปี ซึ่งก็คือ การสวด 227 ข้อนั้น ผ่านการพิจาณาโดยคณะสงฆ์และได้ปฏิบัติกันมาอย่างสืบเนื่องยาวนาน

แล้วทำไมพระคึกฤทธิ์ท่านไม่ระลึกถึงข้อนี้ ระหว่างความเห็นของท่านผู้เดียว ที่มีข้อโต้แย้งเต็มไปหมด กับความเห็นและธรรมเนียมปฏิบัติของคณะสงฆ์ที่ผ่านการพิสูจน์มานับพันปี ท่านน่าจะคิดได้ว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด แต่ท่านก็ยังยึดถือความเห็นของท่านผู้เดียวเป็นตัวตั้ง โดยละทิ้งธรรมเนียมปฏิบัติของคณะสงฆ์ที่ผ่านมา ท่านคิดอะไรของท่าน

นี่เป็นประเด็นที่สองที่ไม่เข้าใจ

พระภิกษุสงฆ์ที่สวดปาฏิโมกข์ไม่ครบ ต้องอาบัติทุกกฎ ถ้าไม่แก้ไขให้ถูกต้อง ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ท่านยึดถือตัวเลขที่ไม่แน่นอนอย่าง 150 ข้อเอาไว้ ยอมเสี่ยงกับการอาบัติปาจิตตีย์ แล้วการปฏิบัติธรรมของท่าน มรรค ผล นิพพานของท่านจะเป็นอย่างไร ท่านยอมเสี่ยงกับอาบัติ เสี่ยงกับมรรคผล เพื่อสิ่งที่ท่านคิดของท่านแต่เพียงผู้เดียวอย่างการสวด 150 ข้อ มันจะคุ้มกันหรือ

นี่เป็นเรื่องที่สามที่ไม่เข้าใจท่านจริงๆ

และพระภิกษุสงฆ์ของวัดนาป่าพง จะร่วมสังฆกรรมกับหมู่สงฆ์ของที่อื่นได้อย่างไร ในเมื่อสิ่งที่ท่านทำมีผลกระทบต่อพระสงฆ์หมู่สงฆ์ขนาดนี้ ท่านยังจะทำอย่างนี้ต่อไปอีก ท่านยังยึดติดกับความเห็นของท่านอย่างเหนียวแน่น โดยไม่นำพาถึงผลกระทบอื่นที่จะตามมาในอนาคต

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ไม่เข้าใจพระคึกฤทธิ์

จากคุณ : ทุกวินาที

เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 20:19:31

ความคิดเห็นที่ 217

ความคิดเห็นที่ 212

ไปถกกับท่านที่วัดก็หมดเรื่อง ถ้ามีเวลาอะนะ
เราเอามาคุยกันในนี้ก็ไม่มีอะไรกระจ่าง ว่าทำไมท่านถึงยืนยันแบบนั้น

จากคุณ : เฒ่าปฐพี
เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 13:37:36

--------------- สำหรับท่านที่มาทีหลัง เหตุที่มีการคุยเรื่องนี้ด้วย ท่านที่มีอยู่ที่นี่ตัองการศึกษาหาความจริง และในการศึกษาหาความจริง

-- ข้อมูลของทางวัดนาฯทั้งเอกสารและวิดิโอ(ดูรายละเอียดในกระทู้ที่เกี่ยวข้อง ใช้คำค้น วัดนา หรือ ปาฏิโมกข์ หรือ ชาวมหาวิหาร มีพอที่จะทราบว่าทางวัดมีเหตุผลอะไรบ้างแล้ว และผู้ที่ไม่เห็นด้วยได้แสดงเหตุผลเพื่ออภิปรายให้ทุกคนได้ศึกษา ได้อย่างละเอียด และกระทู้ในเวบก็ได้ถูกนำไปเพื่อให้ทางวัด อธิบายเหตุผลด้วยแล้ว (ทางวัดมีอินเตอร์เนต และเปิดรับคำถามเพื่อชี้แจง และคนในกระทู้ได้รับคำตอบนั้นแล้ว)

-- คิดว่าข้อมูลทั้ง 2 ด้านละเอียดสมบรูณ์เพียงพอการพิจารณาแล้ว ส่วนที่ยังพูดกันอยู่

--------- ผู้พูดคุย ส่วนหนึ่งกำลังให้เหตุผลกันอยู่ (น่าจะเกือบหมดแล้ว)

--------- คนอีกส่วนหนึ่ง เพียงเพราะไม่ยอมดูข้อมูลของผู้ไม่เห็นด้วย และ ยอมบอกว่าจะไรที่เขาบอกว่า ยอมรับได้ อะไรยอมรับไม่ได้ เพราะอะไร

โดยจะพูดและอ้างเหตุผลเดิมๆของตนเองเท่านั้น ไม่ฟังเหตุผล ไม่รับรู้ ไม่รับฟัง ไม่พูดถึง เหตุผลของคนอื่นที่คนอื่นได้อธิบาย
(การถามตอบปัญหาแต่ละข้อให้สิ้นสุดตรงประเด็นซึ่งจะทำให้การพูดคุยมีความก้าวหน้าไปแต่ละข้อ)
ทำให้วนแต่เหตุผล และคำพูดข้ออ้างเดิมๆของตน(ไม่พูดคุยตรงประเด็น ทีละประเด้นว่า และไม่ให้เหตุผลถามตอบทีละประเด็นว่า เห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วยเพราะอะไร แต่ตอบวนไปเรื่องเดิมๆเหตุผลเดิมๆ) โดยไม่ตอบให้ชัดเจนทีละประเด็น(ข้อนี้คือคนอีกส่วน ที่ยังคุยอยู่)

เพื่อความเข้าใจเหตุการณ์ในกระทู้

แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 22:33:01

จากคุณ : วงกลม

เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 22:20:01

ความคิดเห็นที่ 218

คุณชาวมหาวิหาร ข้อที่คุณยกมาตั้งกระทู้มาจาก ข้อ881 ตั้งแต่แรก และในข้อ 881 นั้นก็ย่อมแน่ชัดว่าไม่ใช่พุทธพจน์แม้แต่เสขิยวัตรยังไม่มีระบุข้อเลยว่าจะสวดเท่าไหร่แต่ท่านก็ยังลงได้75ข้อ เพื่อให้ได้ 227ข้อ

สำหรับสิ่งที่คุณยกมาในกระทู้ "ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้" ไม่ใช่พุทธพจน์ที่บอกให้สวด แต่เป็นพุทธพจน์การบัญญัติสิกขาบทนั้นว่ามีการบัญญัติให้ถือปฎิบัติ และคุยกันเลยถึงเสขิยวัตรไม่มีปรับอาบัติและที่ยืนยันได้คือพระไม่มีการสวดปาฎิโมกข์ข้ออาบัติของเสขิยวัตรจริงไหมค่ะ เราไม่อยากมาอธิบายใหม่เพราะทั้งหมด ในที่เราโพสต์ ความคิดเห็นที่ 185 และ ความคิดเห็นที่ 186 ทั้งสองอันนี้ละเอียดและครอบคลุม ทั้งหมดแล้ว ไปใช้วิจารณญาณเอาเอง ว่าอยากจะเปิดธรรมพุทธพจน์หรือว่าอยากบิดเบือนพุทธพจน์ ก็แล้วแต่ท่าน เราบอกว่าแล้วถ้าใครบอกว่า 227ข้อคือพุทธพจน์นั้นคือบิดเบือนสำหรับเราเพราะมันทำให้ความหมายในเสขสูตร2-4ถูกคัดง้าง และความหมายผิด อธิบายผิด เท่ากับได้ทำให้พุทธพจน์ของพระองค์บิดเบือนความหมายไปโดยปริยาย เชิญท่านไปพิจารณาเอาเองนะ เราไม่เคยโกหก ศีล5 เราบริบูรณ์แน่นอน confirm.

----------------------------------------------------------------------
สำหรับคุณวินาที
1.เรื่อง 150ข้อนั้นถ้าอยากแปลว่า 150ข้อกว่า คุณต้องไปบอกทั้ง 3 สำนัก มหาจุฬา มหามงกุฏ บาลีสยามรัฐฉบับหลวงและแม้ใน web 84000.com / หนังสือพุทธรรมของท่านเจ้าคุณ/ หนังสือท่านพุทธทาส ที่แปลไว้ 150 ข้อนั้นแก้ไขการแปลใหม่ถ้าอยากจะแปลว่า 150 กว่าๆ แล้วนำข้อมูลมาแสดงเปิดเผยต่อสาธารณชน และขอข้อมูลด้วยถ้าจะแปล 150กว่าๆนั้นจะกว่ากี่ข้อให้ปฎิบัติได้
---------------------------------------------------------------------
2. สำหรับคำถามของคุณวินาทีว่า
“ที่ผ่านมาในอดีตนั้น ตั้งแต่การรวมรวมพระไตรปิฏกครั้งแรกโดยพระมหากัสสปะ และการสังคายนาพระไตรปิฏกแต่ละครั้ง ต่างกระทำโดยคณะสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบทั้งสิ้น ไม่ได้กระทำโดยพละการ โดยความเห็นของผู้หนึ่งผู้ใดเป็นอันขาด” ซึ่งสามารถเทียบเคียงได้เป็นอย่างดีว่า กิจใดที่ควรปฏิบัติและไม่ควรปฏิบัติ ก็ได้ผ่านการพิจารณาโดยคณะสงฆ์แล้ว รวมถึงการสวดปาฏิโมกข์ 227 ข้อ ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันมายาวนานนับเป็นพันปี ซึ่งก็คือ การสวด 227 ข้อนั้น ผ่านการพิจาณาโดยคณะสงฆ์และได้ปฏิบัติกันมาอย่างสืบเนื่องยาวนาน

ตอบ – 1. อันนี้อย่างที่บอกว่า 227ข้อนั้นไม่ควรที่จะถูกยกขึ้นสังคยานาในสมัยพระอรหันต์รุ่นแรก 500 รูปอย่างแน่นอนเพราะ พระพุทธองค์ได้สั่งห้ามภิกษุจะไม่บัญญัติสิ่งที่ไม่ได้ทรงบัญญัติและจะไม่เพิกถอนสิ่งที่ทรงบัญญัติแล้ว และปาฎิโมกข์เดิมมีแค่ 150ข้อดังในวัชชีปุตตและเสขสูตร 2-4 แต่227ข้อนั้นมาในชั้นหลังไม่ได้มาจากสังคยนาจากอรหันต์รุ่นแรกแน่นอนแต่ใครผู้ที่เพิ่มเข้า และด้วยเหตุผลใดคงต้องไปหากันเอง
----------------------------------------------------------------------------
2. จากที่คุณคิดว่า 227 ข้อนั้นได้ผ่านการสังคยานาลงความเห็นและปฎิบัติ กันมานานแล้ว เราขอไม่ออกความเห็นว่าที่ท่านคิดว่าทำมานานและดีแล้ว

แต่เรามีคำถามในใจเช่นกันว่า คำอธิบายความหมายความสำคัญของศีล227ข้ออย่างไร และใช้หลักธรรมพระสูตรไหนอธิบาย ซึ่งถ้าเทียบกับ เสขสูตรนั้นพระองค์อธิบายความหมายชัดเจนยิ่งถึงความสำคัญในศีลปาฎิโมกข์นี้คือศีลที่ว่าด้วยเบื้องต้นพรหมจรรย์ทางปฎิบัติสู่ความเป็นอริยบุคคล แต่ถ้าท่านรวมศีลของ เสขิยวัตร แล้วความหมายความสำคัญนี้ผิดทันที
------------------------------------------------------------------
3. คำถามว่า แล้วทำไมพระคึกฤทธิ์ท่านไม่ระลึกถึงข้อนี้ ระหว่างความเห็นของท่านผู้เดียว ที่มีข้อโต้แย้งเต็มไปหมด กับความเห็นและธรรมเนียมปฏิบัติของคณะสงฆ์ที่ผ่านการพิสูจน์มานับพันปี ท่านน่าจะคิดได้ว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด แต่ท่านก็ยังยึดถือความเห็นของท่านผู้เดียวเป็นตัวตั้ง โดยละทิ้งธรรมเนียมปฏิบัติของคณะสงฆ์ที่ผ่านมา ท่านคิดอะไรของท่าน
--------------------------------------------------
ตอบ คือเราไม่สามารถตอบแทนพระอาจารย์ได้
แต่นี้คือความเห็นส่วนตัวหลังจากคิดเรื่องนี้เมื่อเรามั่นใจว่า 150ข้อคือพุทธพจน์เดียวแน่นอนว่า คือเรามานั่งถามใจตนเองว่าวันนี้เรารู้แล้วนี้คือ 150ข้อที่ศาสดาบัญญัติให้สวดแล้วเราจะต้องทำในสิ่งที่ศาสดาไม่ได้บัญญัติไหม เราขอตอบว่าเราจะไม่ทำและเราจะสวดแค่ 150ข้อ เรื่องนี้ไม่ใช่แค่สวด150ข้อแต่ที่สำคัญคือการให้ความหมายความสำคัญและก็ถือปฎิบัติ ศีล150ข้อนั้นทรงบัญญัติความสำคัญอย่างมาก อธิบายความหมายถูกและ ศีลแบบเสขิยวัตรและอนิยตะ สามารถปฎิบัติได้โดยไม่ต้องท่องเพราะเป็นศีลที่ว่าด้วยเรื่องมารยาททางสังคมและถ้าท่านเข้าไปดูรายละเอียดแบบเปิดใจท่านจะเข้าใจว่าทำไมต้องท่องไม่ท่องก็ทำได้ และถ้าท่านศรัทธาในพุทธวจนคำบอกสอนของพระพุทธองค์ท่านจะอยากปฎิบัติทุกข้อวัตรนั้นด้วยความรู้สึกที่อยากทำเพราะเข้าใจในความหมายและความสำคัญ และ การที่วัดนาไม่สวดเสขยวัตรและอนิยตะก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่จะทำให้ศาสนาเสื่อมอย่างแน่นอน ถ้าทุกข้อศีลที่ถูกบัญญัติโดยศาสดาทุกหลักคำสอนของพระพุทธองค์พระสงฆ์วัดนาปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัดนั้นคือทางเดียวที่จะตั้งมั่นพระสัทธรรมไว้
------------------------------------------------------------------------
ทุกวันนี้วัดแต่ละวัดก็ปฎิบัติไปกันคนละทางถึงแม้ท่านจะสวด 227ข้อเหมือนกัน แต่ละวัดปฎิบัติไม่เหมือนกันเลยเราถึงมีปัญหาข่าวเสียหายวงการสงฆ์และวัดให้ดูได้ทุกวัน ถ้าทุกวัดทั้งประเทศปฎิบัติตามพุทธวจนเราจะมีแตกแยก แตกต่างการปฎิบัติได้อย่างไร เคยคิดไหมว่าทำไมต้องมี ฝ่ายธรรมยุติเกิดขึ้นมาภายหลังทำให้ต้องพระต้องแยกลงอุโบสถ สมัยพุทธกาลไม่มีน่ะ พระสงฆ์ของพระพุทธองค์จะปฎิบัติตามคำสอนและบอกสอนแต่คำของพระศาสดา copy ไปบอกเผยแผ่ และก็ลงอุโบสถร่วมกัน หลักปฎิบัติที่ทรงห้ามไว้ก็ถือเคร่งครัดแต่ขณะนี้แม้ มหาศีล จุลศีล พระก็ยังไม่สามารถปฎิบัติได้ทำให้เราเห็น ทั้งสะเคราะห์ต่อชะตาแก้กรรม รดน้ำมนต์ปลุกเสก อย่าบอกว่าชาวบ้านขอให้ทำถ้าเปรียบเทียบ พระสมัยพุทธกาลนั้นบวชมาเพื่อความพ้นทุกข์ และศรัทธาในพระธรรมและฝึกตนเพื่อไปนิพพาน แต่ทุกวันนี้พระบวชเพื่ออะไรและประพฤติตนอย่างไร ช่างแตกต่าง
กับภาพที่เราเห็นในพุทธสังคมบ้านเราที่สุด ก็เพราะมันมีการแต่งเติมเสริมเข้าไปนี้แหละและชาวพุทธยังบอกเลยว่า พระรดน้ำมนต์ให้เป็นการเกื้อกูลกันระหว่างคราวาสกับพระแต่ท่านเคยคิดไหมคนที่เขาไม่เชื่อก็ไม่นับถือก็มีเยอะยิ่งวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเจริญเรื่องแบบนี้กลายเป็นความน่าเชื่อถือแล้วไงพระสงฆ์ทำยิ่งทำให้คนไม่เชื่อขาดศรัทธา และทำให้ศาสนาเสื่อมไวขึ้น
**ทางเดียวที่จะทำให้พระสัทธรรมมั่นคงเราต้องกลับมาหาพุทธวจนว่าทรงตรัสสอนรับสั่งไว้อย่างไรและปฎิบัติ ตามนั้น ทั้งหมดนี้ความคิดเราเองทั้งหมด

4.พระภิกษุสงฆ์ที่สวดปาฏิโมกข์ไม่ครบ ต้องอาบัติทุกกฎ ถ้าไม่แก้ไขให้ถูกต้อง ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ท่านยึดถือตัวเลขที่ไม่แน่นอนอย่าง 150 ข้อเอาไว้ ยอมเสี่ยงกับการอาบัติปาจิตตีย์ แล้วการปฏิบัติธรรมของท่าน มรรค ผล นิพพานของท่านจะเป็นอย่างไร ท่านยอมเสี่ยงกับอาบัติ เสี่ยงกับมรรคผล เพื่อสิ่งที่ท่านคิดของท่านแต่เพียงผู้เดียวอย่างการสวด 150 ข้อ มันจะคุ้มกันหรือ
-----------------
ตอบ . ธรรมและวินัยที่สาวกเพิงปฎิบัติตามต้องมาจาก "ตถาคตบัญญัติเท่านั้น และวัดนาป่าพงสวดปาฎิโมกข์เต็ม 150ข้อตามที่ศาสดาบัญญัติดังนั้นคงจะไม่ต้องอาบัติแน่นอน"

ส่วนว่าจะเสี่ยงกับมรรคผลนิพพานของพระอาจารย์คึกฤทธิ์ เท่าที่ทราบก่อนท่านจะบอกสอนเผยแผ่ธรรมนั้น ท่านผึกปฎิบัติอยู่หลายๆปี และเมื่อท่านพร้อมถึงได้บอกสอนอันนี้เป็นสิ่งที่ได้ยินมา และเราไม่อยากจะพูดอะไรมากเพราะเรื่องแบบนี้คงต้องรู้ด้วยตนเองว่าพระที่ปฎิบัตินั้นอยู่ในขั้นไหนใช่เปล่า แต่สิ่งที่น่านับถือสำหรับเราที่มองคือท่านอธิบายธรรมชั้นลึกได้ดีมาก คนที่ไปวัดนามีหลายระดับตั้งแต่เด็ก 7 ขวบ ถึงคนแก่ แม่ค้าขายก๊วยเตี๋ยว แม่ค้าขายขนมจีน วัยรุ่นหนุ่มสาว และวัยกลางคน คนมีฐานะชั้นสูง ทุกเพศทุกวัยสามารถฟังธรรมะที่พระอาจารย์สอนได้และไปวัดนี้เพื่อไปฟังธรรม สังคมมีไม่ชนชั้นเมื่อนั่งในวัดนี้และสามารถเข้าใจธรรมนั้นได้เสมอกันจริง อริยสัจสี่และปฎิจสมุปบาท ขันธ์5 ที่สำคัญทุกคำพูดที่ถ่ายทอดบอกสอน หาได้ในพระสูตรในพระไตรปิฎกทั้งหมด สามารถตรวจสอบได้ว่ามีจริงเป็นจริง คุณต้องไปดูเอาว่าท่านสอนอะไร ทำไมวัดนี้มีแต่ภาษาธรรมะแต่มีคนเข้าวัดมากขึ้นทุกวัน และเราเชื่อว่าคนที่ไปวัดนี้คิดถึงนิพพาน ตามพุทธประสงค์ของพระพุทธองค์ และพระอาจารย์ที่สอนให้ไปนิพพานได้นี้ก็คงปฎิบัติมาไม่ใช่น้อย เพราะจะมาท่องพุทธวจนมาอธิบายคงจะยาก และที่สำคัญคำพูดของพระพุทธองค์ในธรรมชั้นลึกนั้นอธิบายความหมายละเอียดและต้องเข้าใจโดยการเข้าถึงและควรผ่านการปฎิบัติมาอย่างมากมาย เราพูดไปตามที่เราสัมผัส
ไม่ได้แต่งเติมเพราะเราไปฟังธรรมทุกอาทิตย์ และเราอาจจะพบอะไรที่มันบังเอิญ บังเอิญอยู่บ่อยๆที่ไม่อยากเล่า เพราะนั้นไม่สำคัญ เท่าพระสงฆ์ที่ดีคือต้องปฎิบัติดีปฎิบัติชอบตามวินัยนั้นและถ่ายทอดบอกสอนธรรมะของพระพุทธองค์เพื่อสืบทอดพระสัทธรรมและศาสนาต่อไป

4.พระภิกษุสงฆ์ของวัดนาป่าพง จะร่วมสังฆกรรมกับหมู่สงฆ์ของที่อื่นได้อย่างไร---**-เรื่องนี้คงต้องดูกันไปในระยะยาว อีกอย่างการไม่ลงอุโบสถร่วมกันก็ไม่ได้หมายความว่าทะเลาะกัน

แต่เราคงไม่ขอออกความเห็นของวัดหนองป่าพงและวัดนาป่าพง อันนี้เป็นเรื่องของทั้งสองวัด
**แต่สำหรับสงฆ์ของวัดนาที่บวชมานานก็คงหวังมรรคผลนิพพานมั้ง ต้องไปดูเอง
---------------------------------------------------------------------
--ถ้าคุณวินาทีศึกษาพุทธวจนเพียวๆและศึกษาให้มากๆ คุณอาจจะเข้าใจพระอาจารย์คึกฤทธิ์ ในทุกเรื่องได้ดีขึ้น สำหรับเรารู้สึกเห็นใจและไม่อยากให้พระที่ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบต้องมาถูกมองไปในทางที่ผิด เพราะทำให้ชาวพุทธอย่างท่านๆเสียโอกาส เราพูดได้คำเดียวว่าพวกท่านเสียโอกาสเพราะ มีอวิชาเป็นเครื่องกั้นและมีตัณหาเป็นเครื่องผูกจะทำให้ท่านเห็นพระอาจารย์ผิดไป และไม่ต้องห่วงว่าศิษย์วัดนาจะหลงผิด เพราะเราไม่ใช่ศิษย์วัดนาแต่แค่ไปฟังธรรมและศึกษาพุทธวจนะ และเราสัมผัสจากสิ่งที่เราเห็นเราบอกได้เลยว่า วัดนาป่าพงมีทางสอนที่ถูกแล้วเพื่อให้พระสัทธรรมตั้งอยู่และสืบทอดพระพุทธศาสนาอย่างถูกต้องในระยะยาว

คุณลองเปิดใจเก็บความสงสัยทั้งหมดไว้แล้วไปวัดนาป่าพง ลองเข้าไปหาพระอาจารย์ดูอย่างน้อยคุณจะได้ไม่เสียโอกาสและเป็นประสบการณ์ที่ดีแต่ว่าขึ้นอยู่กับอินทรีย์บารมีของคุณเองด้วย เพราะเราเห็นคนไม่เข้าใจก็เยอะแต่เราไปวัดนี้แบบไม่รู้อะไร ฟังธรรมครั้งแรกไม่เข้าใจเลย มีแค่เพียงประโยคเดียวที่ทำให้เราสนใจได้และ วันนี้เราอ่านพระไตรปิฎกเป็น ได้อ่านธรรมะจากพระโอษฐ์พระธรรมพุทธวจนนั้นคือกัลยาณมิตรที่ดีของเราทำให้เราทุกข์น้อยและเบื่อหน่ายสังสารวัฎฎมากขึ้น
จากที่ไม่เคยสนใจนิพพานเลย แถมยังหัวเราะขำในใจเวลาเห็นคนที่ไปวัดนาพูดถึงนิพพาน แต่ตอนนี้เราสนใจสิ่งนี้มากขึ้นหลังจากศึกษาพระพุทธวจนะ

และอยากให้ชาวพุทธได้ศึกษาเช่นกัน สิ่งดีๆที่อยากบอกและแลกเปลี่ยน
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 12:46:41
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 07:54:11

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 00:56:44

ความคิดเห็นที่ 219

คุณวงกลมไปอ่านคหที่185/186 เราคิดว่านี่คือสิ่งที่ชัดเจนในการอธิบายได้ครอบคลุมแล้ว และสิ่งที่คุณชาวมหาวิหารยกมาเป็นพุทธพจน์ทีบัญญัติสิกขาบทให้ปฎิบัติไม่ได้บอกให้สวด ส่วนคำที่บอกให้สวดเสขิวัตรนั้นเป็นคำสาวกไม่ใช่พุทธพจน์และที่แน่นอนท่านควรไปดูคือทุกวันนี้พระไม่สวดข้ออาบัคิของปาฎิโมกข์เสขิยวัตร จริงไหมและน่าจะจบเรื่องนี้ได้แล้ว ที่สำคัญเมื่อมีใครกล่าวว่า 227ข้อคือพุทธพจน์ ให้หาความหมายและคำอธิบายให้ได้เหมือนเสขสูตรด้วยนะ และอยากบอกว่า ท่านได้ทำลายพุทธพจน์วัชชีปุตตะและเสขสูตรให้มีความหมายผิดไป เพี้ยนไป บิดเบือนอย่างที่สุด ใครอยากทำก็เชิญ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 08:05:09

ความคิดเห็นที่ 220

คุณ เนตังมม กล่าวตู่ พระธรรมวินัยอีกแล้ว

เสขิย 75 ในปาฏิโมกข์ 227 เป็นสิกขาบท ที่ต้องสวด และมาสู่อุเทศ ครับ

ยกมาให้ดูหลายต่อหลายรอบแล้ว

-----------------------------------------------------------------------------------

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์ ภาค ๒

๔. เสขิยกัณฑ์

"ท่านทั้งหลาย ก็ธรรมคือ เสขิยะเหล่านี้แล มาสู่อุเทส."

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=2&A=15168&Z=15317&pagebreak=0

และ เสขิย 75 ก็เป็นพุทธบัญญัติชัดเจนแล้วว่า ต้องสวดปาฏิโมกข์ ดังที่แสดงว่า

"เอว ญฺจ ปน ภิกฺขเว อิมํ สิกฺขาปทํ อุทฺทิเสยฺยาถ"

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้"

ส่วนสิกขาอื่นนอก 227 ข้อนี้ จะไม่มีแสดงประโยคนี้เลย

--------------------------------------------------------------------------

และ ที่กล่าวว่า เป็นคำสาวก "สาวก" ที่คุณ กล่าวเหยียดหยาม ว่า
เป็นคำไม่น่าเชื่อถือนี้ ถามหน่อยว่า รู้ไหมว่า คุณกำลังกล่าวถึงใคร

พระมหากัสสปะ พระอุบาลี พระอานนท์ และ พระอรหันต์ปฏิสัมภิทาอีก 497 ท่าน
ในที่ปฐมสังคายนานะครับ

เลิกละพฤติกรรมนี้เสียทีได้ไหม ที่ชอบกล่าวว่า
- เป็นคำสาวก ไม่น่าจะจริง
- ไม่ใช่พุทธวจนะ
- คำสาวก(อรหันต์) เหล่านี้ แย้ง พุทธวจนะ

ผมขอละครับ เลิกซะที มันเป็นบาป

อาบัติทุกกฏ ก็มีแสดงอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ที่พระพุทธองค์แสดงไว้

--------------------------------------------------------------------------

เสขิยข้อที่ ๑

"เอว ญฺจ ปน ภิกฺขเว อิมํ สิกฺขาปทํ อุทฺทิเสยฺยาถ ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา ๑ ฯ ปริมณฺฑลํ นิวาเสตพฺพํ นาภิมณฺฑลํ ชานุมณฺฑลํ
ปฏิจฺฉาเทนฺเตน ฯ โย อนาทริยํ ปฏิจฺจ ปุรโต วา ปจฺฉโต วา โอลมฺเพนฺโต นิวาเสติ อาปตฺติ ทุกฺกฏสฺส ฯ "

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้

(พระบัญญัติ)

๑๔๖. ๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล.

(สิกขาบทวิภังค์)

อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ.

--------------------------------------------------------------------------

ส่วน เลข 150 ในวัชชีปุตตสูตร เป็น เลขที่แสดงไว้ช่วงกลางพุทธกาลครับ ณ เวลานั้น สิกขาบทยังมีเพิ่มอีกเรื่อยๆ
(อธิบายรอบที่ สิบกว่า แล้ว)

แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 17:03:55
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 17:01:19
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 16:59:48

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 16:57:10

ความคิดเห็นที่ 221

อันที่จริง ผมไม่อยากจะพูดเลยนะครับ

สังฆเภท อย่างกรณีนี้ อาจจะจัดว่าเป็น อนันตริยกรรม นะครับ

คุณ ทราบความหมายของ "อนันตริยกรรม" หรือเปล่า

-----------------------------------------------------------------------------

กรรม ที่ให้ผลแน่นอน ในลำดับถัดไป โดยไม่มีระหว่างคั่น

หมายความว่า ว่าท่านผู้ใดที่ทำกรรมนี้ไว้ เมื่อ ท่านมรณ จุติตาย หรือถึงแก่กรรม

ท่านจะต้องปฏิสนธิ ใน อเวจีนรก ทันทีนะครับ

-------------------------------------------------------------------------------

อยากให้นำไปพิจารณาด้วย

ไม่ได้ พูดเล่นๆนะครับ แต่เตือนมาด้วยความหวังดี

แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 17:19:15

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 17:14:14

ความคิดเห็นที่ 222

อนันตริยกรรม หมายถึงอะไรคะ
รบกวนอธิบายให้กระจ่างหน่อยได้ไหมคะ
คุณชาวมหาวิหาร
แล้วมาเกี่ยวกับพวกเราได้อย่างไรคะ วานเฉลย อิอิ

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 18:27:07

ความคิดเห็นที่ 223

คุณเนตังมม กล่าวว่า เสขสูตรนั้นพระองค์อธิบายความหมายชัดเจนยิ่งถึงความสำคัญในศีลปาฎิโมกข์นี้คือศีลที่ว่าด้วยเบื้องต้นพรหมจรรย์ทางปฎิบัติสู่ความเป็นอริยบุคคล แต่ถ้าท่านรวมศีลของ เสขิยวัตร แล้วความหมายความสำคัญนี้ผิดทันที

เสขิยวัตร เป็นวัตรที่พระพุทธเจ้าบัญญัติ เพื่อเตือนสติให้ภิกษุสงฆ์พึงสำรวมกาย วาจา ใจ เมื่อเข้าไป อยู่ในที่ชุมชนหรือในละแวกบ้านของผู้อื่น เพื่อยังให้เกิดความเลื่อมใสของบุคคล

สำรวมกาย วาจา ใจ ด้วยการดำรงสติ
สติ เป็นเบื้องต้นของศีลทุกข้อ เพื่อยังพรหมจรรย์ให้สมบูรณ์
เสขิยวัตร เป็นวัตรที่ต้องประกอบด้วยสติรอบคอบ เพราะนอกจากจะต้องกำหนดสติเฉพาะตนเองยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลอื่น แล้วทำไมคุณเนตังมม จึงคิดว่าเสขิยวัตร ไม่ได้เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ล่ะครับ

และทิฏฐิมานะที่คิดว่าสิ่งนี้ต้องถูกต้อง อันใดไม่ตรงกับเราอันนั้นผิด กรุณาเถอะครับ แก้เถอะครับเพื่อตนเอง
ผมเกรงว่าคุณเนตังมม กำลังหลงในทิฏฐิมานะของตนเอง ยึดคำว่า พุทธวจนะ แบบผิดๆ
พุทธวจนะที่แท้จริง ท่านกล่าวเพื่อ ลดละ มานะ อัตตา
ไม่ได้มีเพื่อให้ใครกล่าวอ้าง ยกตนข่มผู้อื่น
ลองสำรวจดูนะครับ ว่าอัตตามันเล็กลงหรือมันใหญ่ขึ้น

และการกล่าวตู่พระธรรมวินัย คุณเนตังมม ค่อยๆ คิดก่อนพิมพ์ก็ได้นะครับ
กุศล อกุศล มันเกิดตั้งแต่เจตนาแล้ว ยิ่งหากพูดพิมพ์ออกมา
ถ้ามันไม่จริงและไม่เป็นอย่างที่คุณเนตังมมเชื่อ
อกุศล มันยิ่งจะเกิดขึ้นกับตัวผู้กล่าวเอง
คุณชาวมหาวิหารเตือนมา ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งและขอยืมมาใช้ครับว่า
ผมขอละครับ เลิกซะที มันเป็นบาป!!

ไม่ได้ยกบาปบุญมาขู่ เพราะคุณเนตังมมศึกษามาก็คงทราบว่ากรรมไม่ได้สำเร็จเพราะคำขู่หรือคำชม
กรรมมันสำเร็จ เพราะตัวกรรมเอง

เตือนมาด้วยปารถณาดีครับ

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 18:28:08

ความคิดเห็นที่ 224

วิคคาหิกกถาสูตร ว่าด้วยการพูดที่ไม่เป็นประโยชน์

[๑๖๖๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงอย่าพูดถ้อยคำแก่งแย่งกันว่า
ท่านไม่รู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ เรารู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้
ท่านจักรู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ได้อย่างไร
ท่านปฏิบัติผิด เราปฏิบัติถูก
สิ่งที่ควรพูดก่อน ท่านพูดเสียทีหลัง สิ่งที่ควรพูดทีหลัง ท่านพูดเสียก่อน
เป็นประโยชน์แก่เรา ไม่เป็นประโยชน์แก่ท่าน
ความเป็นไปอย่างอื่นที่คลาดเคลื่อน
ท่านประพฤติแล้ว ท่านยกวาทะขึ้นแล้วเพื่อเปลื้องวาทะของผู้อื่น
ท่านถูกข่มขี่แล้ว ท่านจงชำแรกออก ถ้าท่านอาจ
ข้อนั้นเพราะเหตุไร?
เพราะถ้อยคำนี้ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ไม่ใช่พรหมจรรย์เบื้อง
ต้น ย่อมไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน
ก็เมื่อเธอทั้งหลายจะพูด พึงพูดว่า นี้ทุกข์ ฯลฯนี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา
ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะถ้อยคำนี้ประกอบด้วยประโยชน์
เป็นพรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละเธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.

จากคุณ : ยัยก้อย

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 18:35:24

ความคิดเห็นที่ 225

คุณสุบรรณภักดิ์ เราพิมพ์มาประมาณเป็น 10 รอบแล้ว เราไม่เคยข่มใครแต่เราว่าคุณแปลความหมายของเราผิดนะ และก็ช่วยไปดูที่คุณชาวมหาวิหารโพสต์ให้เราด้วย
เราบอกแล้วไงใครอยากจะพูดว่า 227ข้อเป็นปาฎิโมกข์ต้องสวดที่ทรงบัญญัติก็เชิญไงแต่สำหรับเรานั้นคือการกล่าวตู่คำของพระพุทธองค์

คุณก็แปลความหมายของเสขสูตรให้ดูหน่อยซิค่ะ และเสขสูตรนี้มีแค่ 150ข้อนะค่ะ แล้วจะมีเสขิยวัตรตั้ง 75ข้อได้อย่างไรจ๊ะ อนันตริยกรรมนี้นะไม่ต้องห่วงกับผู้ที่ศึกษาพุทธวจนหรอกนะ เพราะพวกเราศรัทธาและเชื่อมั่นในทุกพุทธพจน์และทุกพุทธพจน์จะมีคำอธิบายได้ แต่พวกท่านต่างหากที่ยกคำของสาวกมาคัดง้างคำของศาสดา และทำให้ความหมายบิดเบือน ถ้ายังไม่ได้อ่านในคหที่ 185-186 ก็กลับไปอ่านใหม่
เราบอกให้อ่านไม่อ่านแล้วที่อ่านแล้วบางคนทำตาใส อย่างนี้ถือว่ารู้แล้วนะจะบอกไม่รู้ไม่ได้ ก็เชิญเราบอกแล้วใครกล่าวว่า 227ข้อนั้นต้องนำมาสวดเพราะเป็นคำศาสดานั้นก็กล่าวตู่ คำพุทธองค์ แล้วยังมาตำหนิพระสงฆ์วัดนาใส่ร้ายป้ายสีว่าสวดย่อรวมทั้งทำให้แตกแยกนี้ คง 2 อกุศลกรรม
แต่จริงๆก็ทำสำเร็จไปเยอะน่ะเพราะบางคนในห้องศาสนานี้ลบclip ฟังธรรมพระอาจารย์คึกฤทธิ์เลย ก็congratulation ในอกุศลที่ได้ทำแล้ว ขอให้เจริญในอกุศลต่อไป
-------------------------------------------------------
อ่านนะคุณสุบรรณศักดิ์ นี้คือสิ่งที่คิดว่าจะทำให้คุณมีความเห็นถูกขึ้น
--------------------------------------------------------
เสขิยวัตร กับ เหตุผลของชาวพุทธชายขอบ

และในที่สุด ผมก็ยังคงต้องอธิบายขยายความเพิ่มเติม(อีก)อยู่ดีนะครับ
ผมจะใช้วิธีอธิบายเป็นข้อๆไปตามลำดับนะครับ เพื่อที่ว่า
ใครที่ตามไม่ทัน จะได้ “รู้แจ้งเห็นจริง” เสียที …. หึหึหึหึ

(๑) การที่ผมสามารถสรุปความได้ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ
ที่เป็นปัญหาอยู่ในขณะนี้ มิใช่สิกขาบท ๑๕๐ จาก เสขสูตรแน่ๆ
นั่นเป็นเหตุผลที่อ้างจากหลักฐานใน เสขสูตรนั้นเอง ดังนี้ ….

“ดูกรภิกษุทั้งหลายสิกขา ๓ นี้ ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด
สิกขา ๓ นั้นเป็นไฉน คืออธิศีลสิกขา ๑ อธิจิตตสิกขา ๑ อธิปัญญาสิกขา ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิกขา ๓นี้แล ที่สิกขาบท ๑๕๐ นั้นรวมอยู่ด้วยทั้งหมด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล
เป็นผู้ทำพอประมาณในสมาธิเป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา
เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เพราะไม่มีใครกล่าว
ความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้

แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์
สมควรแก่พรหมจรรย์เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน
และเป็นผู้มีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น
สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย

เธอเป็นพระโสดาบัน เพราะสังโยชน์ ๓ หมดสิ้นไป
เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯ”

จากพุทธพจน์ในส่วนนี้เอง ทำให้เราทราบว่า ....

สิกขาบท ๑๕๐ = อธิศีลสิกขา + อธิจิตตสิกขา + อธิปัญญาสิกขา
สิกขาบท ๑๕๐ = สิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ + สิกขาบทเล็กน้อย

ซึ่งความข้อนี้เป็นพุทธพจน์ กล่าวคือ พระพุทธองค์ตรัสเอง ปรากฏความ
อยู่ใน เสขสูตร ใครอยากจะค้าน พุทธพจน์ ก็เชิญตามใจชอบนะครับ

(๒) คำว่า สิกขาบทเล็กน้อย พระพุทธองค์ ได้ตรัสอธิบาย(ลักษณะ)
ไว้ใน เสขสูตร ด้วยพระองค์เอง ความว่า ....

“เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง”

อีกทั้งยังตรัสอีกว่า ....

“ .... เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้”

ซึ่งจากพุทธพจน์นี้นั่นเอง ที่ทำให้ทราบว่า สิขาบทเล็กน้อย
นั้นต้องหมายถึง สิกขาบทที่มีอาบัติประกอบอยู่ กล่าวคือ
มีการต้องอาบัติ(ล่วงอาบัติ) และมีการออกจากอาบัติ(คือการปลงอาบัติ)

ดังนั้น ผมขอถามว่า มีใครกล้ากล่าวแย้งพระพุทธองค์ไหมครับว่า ….
แม้สิกขาบทใดก็ตามที่พระพุทธองค์มิได้ทรงปรับอาบัติประกอบไว้ในพระบัญญัติ
ก็ยังสมควรเรียก สิกขาบท นั้นว่าเป็นสิกขาบทเล็กน้อย(ตามความในพระสูตรนี้)

(๓) เมื่อพิจารณา เสขิยวัตร ๗๕ ข้อในพระไตรปิฎกเล่ม ๒ มหาวิภังค์ ปรากฏว่า ….
จำเพาะส่วนที่เป็นพุทธพจน์ คือตัวพระบัญญัติเองนั้น ไม่ปรากฏอาบัติอยู่เลย เช่น

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ พระบัญญัติ มีเพียงว่า ....

“ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล”

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ พระบัญญัติ มีเพียงว่า ....

“ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักห่มเป็นปริมณฑล”

กล่าวคือ ไม่มีอาบัติประกอบอยู่ในพระบัญญัติสิกขาบทนั้นๆ
ซึ่งเมื่อเทียบกับสิกขาบททั่วๆที่มิใช่ เสขิวัตร
จะปรากฏอาบัติอยู่ในพระบัญญัติซึ่งเป็นพุทธพจน์ เช่น

ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๔ พระบัญญัติมีว่า ....

“อนึ่ง ภิกษุใดวางไว้แล้วก็ดี ให้วางไว้แล้วก็ดี ซึ่งเตียงก็ดี ตั่งก็ดี ฟูกก็ดี เก้าอี้ก็ดี
อันเป็นของสงฆ์ในที่แจ้ง เมื่อหลีกไปไม่เก็บเองก็ดี ไม่ให้เก็บก็ดี
ซึ่งเสนาสนะที่วางไว้นั้น หรือไม่บอกมอบหมาย ไปเสีย เป็นปาจิตตีย์”

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ กลับปรากฏอาบัติอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์
ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อนั้น ดังนี้ ....

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๑ สิกขาบทวิภังค์

“อันภิกษุนุ่งปิดมณฑลสะดือ มณฑลเข่า ชื่อว่านุ่งเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นุ่งผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ”

ปริมัณฑลวรรค สิกขาบทที่ ๒ สิกขาบทวิภังค์

“อันภิกษุห่มทำมุมทั้งสองให้เสมอกัน ชื่อว่าห่มเป็นปริมณฑล.
ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ห่มผ้าเลื้อยหน้าหรือเลื้อยหลัง ต้องอาบัติทุกกฏ”

(๔) ข้อความที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร นี่เอง
ถ้าไม่พิจารณาให้ดี ก็ย่อมไม่อาจเข้าใจได้อย่างถูกต้อง กล่าวคือ ....
ในทุกๆ สิกขาบทวิภังค์ ของ เสขิยวัตร จะกล่าวตรงกันดังนี้ว่า

“ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ .... ต้องอาบัติทุกกฏ”

ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว ความข้อนี้ มิใช่ การปรับอาบัติจากความผิดจาก เสขิยวัตร
แต่เป็นการปรับอาบัติจาก “สิกขาบทอื่น” ในพระปาฏิโมกข์ต่างหาก กล่าวคือ

สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔(ซึ่งมิใช่เสขิยวัตร) มีพระบัญญัติว่า ….

“เป็นปาจิตตีย์ ในเพราะความไม่เอื้อเฟื้อ”

โดยที่การปรับอาบัติ “ทุกกฏ” เพราะเหตุที่ไม่เอื้อเฟื้อต่อพระธรรมวินัยนั้น
ปรากฏอยู่ในส่วนที่เรียกว่า “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔ นี่เอง

กล่าวโดยสรุปก็คือ ที่เห็นว่ามี “อาบัติ” ปรากฏอยู่ใน เสขิยวัตร ทุกๆข้อนั้น
แท้ที่จริง นั่นมิใช่อาบัติของเสขิยวัตร หรอกนะครับ
แต่นั่นเป็นอาบัติจาก สิกขาบทข้ออื่น(สุราปานวรรค สิกขาบทที่ ๔)
หนำซ้ำ ยังเป็นการนำความมาจาก “บทภาชนีย์” อีกต่างหาก !!!!

ก็ในเมื่อ เสขิยวัตร เหล่านี้ มิได้มีอาบัติประกอบอยู่
แล้วจะสามารถกล่าวว่ามีความหมาย ตรงตามพุทธพจน์จากเสขสูตร
ซึ่งตรัสถึงลักษณะของ “สิกขาบทเล็กน้อย” ว่าหมายถึง
“(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง” ได้อย่างไร (?)

สรุปแล้ว ยังจะมีใครจะค้านความหมายของ สิกขาบทเล็กน้อย
ซึ่งเป็นคำอธิบายในชั้นพุทธพจน์ จากเสขสูตร อยู่อีกหรือไม่ (?)

(๕) “บทภาชนีย์” มิใช่ของเก่านับแต่ครั้งปฐมสังคายนา
หากแต่เป็นสิ่งที่ถูกเพิ่มเติมเข้ามาในชั้นหลังนี้ต่างหาก แต่จะเป็น
ด้วยลักษณะและเหตุผลอย่างไรนั้น ก็เชิญไปอ่านคำอธิบาย
ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ กันเอาเองนะครับ

อีกเรื่องที่ควรทำความเข้าใจให้ดีก็คือ
อนิยต ทั้ง ๒ ข้อนั้นก็มีลักษณะเดียวกันกับเสขิยวัตร ๗๕ ข้อนี้เอง
กล่าวคือ มิได้มีการปรับอาบัติโดยตรง หากแต่ อนิยต เป็นเพียงการ
แสดงวิธีพิจารณาอธิกรณ์ ในกรณีที่ไม่ทราบแน่ว่าจะปรับอาบัติข้อใด
ซึ่งการปรับอาบัตินั้น ก็อาศัยสิกขาบทที่มีอยู่แล้วนั่นเอง

แปลความได้ว่า ทั้ง เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่มีอาบัติในตัวเอง
ดังนั้น จึงไม่อาจกล่าวได้ว่ามีการต้องอาบัติเหล่านั้น
แล้วต้องปลงอาบัตินั้นด้วย ตามความหมายใน เสขสูตร

ดังนั้น เพียงแค่การพิจารณาพุทธพจน์จากเสขสูตรนั้นเอง
ก็ย่อมสามารถเข้าใจได้แล้วว่า สิกขาบททั้ง ๑๕๐ ข้อนั้น
จะมีสิกขาบทจำพวก เสขิยวัตร และ อนิยต ไม่ได้เลย
ซึ่งหากว่า ยังไม่อาจฟังคำอธิบายนี้ให้เข้าใจได้ ..... ก็ช่างมันเถิด

(๖) มีอีกประเด็นหนึ่ง ที่คงต้องอธิบายให้เข้าใจตามสมควร
คือเรื่องของ “เวลา” เนื่องจาก ได้มีคนโรคประสาทคนหนึ่ง
พยายามอ้างกรณี โกกนุทปราสาท เพื่อโต้แย้งเรื่อง วันเวลา
กล่าวคือ คนผู้นี้อ้างข้อความจาก โพธิราชกุมารสูตร ดังนี้ว่า ....

“ดูกรเพื่อนสัญชิกาบุตร ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาค
ประทับอยู่ในป่าเภสกลามิคทายวัน
ใกล้เมืองสุงสุมารคิระ ในภัคคชนบทนี้แล
ครั้งนั้น แม่นมอุ้มเราเข้าสะเอวพาเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ฯ”

จากนั้นก็สรุปความเอาตามประสาโง่ว่า ....

**********************************************

นั่นก็คือ พระพุทธองค์ทรงเสด็จมา ณ สถานที่แห่งนี้ ในต่างกรรมต่างวาระ
ซึ่งครั้งแรกก็ย่อมคือในพรรษาที่ ๘ ย่อมเป็นช่วงราวๆ
ที่โพธิราชกุมารยังเป็นทารกหรือเด็กอ่อน
แต่ที่แน่ๆก็คือ ยังไม่มีโกกนุทปราสาท! เพราะโพธิราชกุมาร
เพิ่งมาสั่งการให้สร้างหลังทรงเติบใหญ่ดีแล้ว!!
ฯลฯ

สรุปคือ
"ตรรกะคุณฤทธี"ที่อาศัยจับความแบบเพียงประโยคๆเดียวนั้น
จึงเป็นอันตกไปอย่างไม่ต้องสงสัย.

**********************************************

เมื่อ โง่อวดฉลาด “ได้ใจ” ถึงขนาดนี้ ก็ขอให้
ตั้งใจ “ฟัง” เนื้อความ ดังต่อไปนี้ ให้ดีๆนะครับ !!!!

การที่อ้างเรื่องของ โพธิราชกุมาร ขึ้นมานั้น อย่างมากก็เพียงแค่
สามารถสรุปได้ว่า พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้ง
กล่าวคือ ครั้งแรกเมื่อ โพธิราชกุมาร ยังเด็กอยู่
และครั้งที่ ๒ เมื่อคราวสร้างโกกนุทปราสาทแล้วเสร็จ

แล้วอย่างไรเล่าครับ (?)

ต่อให้คุณตั้งธงไว้ว่า ครั้งแรก นั้นหมายถึงเมื่อ พรรษาที่ ๘
แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่าคุณจะสามารถระบุให้ชัดเจนได้นี่ครับว่า
พระพุทธองค์เคยเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อพรรษาใด

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ แล้วจะเอาอะไรมาคัดค้าน มติของผมเล่าครับ
ก็ในเมื่อการอ้างถึงกรณี โพธิราชกุมาร ก็มิได้ทำให้สามารถสรุปได้ว่า
พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ครั้งที่ ๒ เมื่อใด
หวังว่า คงไม่คิดที่จะใช้เพียงแค่การสันนิษฐานด้นเดาของตนเอง
มาเป็นข้อคัดค้าน มติของผมซึ่งมีหลักฐานที่ชัดแจ้งกว่า ใช่ไหมครับ (?)

ดังนั้น เมื่อไม่รู้(คือโง่) ก็อย่างอวดฉลาดสิจ๊ะ !!!!

ในความเป็นจริงก็คือ ถ้าอยากทราบว่า พระพุทธองค์
เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ เมื่อใดแน่
ก็ควรไปพิจารณาข้อความจาก นกุลสูตร มิใช่ โพธิราชกุมารสูตร
เพราะจากเรื่องราวของ นกุลบิดาคฤหบดี และ นกุลมารดาคฤหปตานี
นี้ต่างหากที่จะทำให้เราสามารถคำนวนช่วงเวลา
ที่พระพุทธองค์เสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๒ ได้

จาก นกุลสูตร ปรากฏข้อความซึ่ง นกุลมารดาคฤหปตานี
กล่าวกับ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามี ดังนี้ว่า ....

“ดูกรท่านคฤหบดี ก็ท่านจะพึงมีความห่วงใยอย่างนี้ว่า
เมื่อเราล่วงไปแล้ว นกุลมารดาคฤหปตานี จักได้คนอื่นเป็นสามี
แต่ข้อนั้นท่านไม่พึงเห็นอย่างนี้ ทั้งท่านทั้งดิฉันย่อมรู้ว่า ได้อยู่ร่วมกันมา
อย่างเคร่งครัดต่อระเบียบประเพณีตลอด ๑๖ ปี
เพราะฉะนั้น ท่านอย่าเป็นผู้มีความห่วงใยกระทำกาละเลย
เพราะการกระทำกาละของผู้มีความห่วงใยเป็นทุกข์
และพระผู้มีพระภาคก็ทรงติเตียน ฯ”

ความข้อนี้ปรากฏขึ้นเมื่อคราวที่ นกุลบิดาคฤหบดี ผู้เป็นสามีป่วยหนักแล้ว
ซึ่งเราก็ได้ข้อมูลว่า ๒ คนนี้แต่งงานกันมานานกว่า ๑๖ ปี

อีกทั้งข้อมูลจาก อรรถกถาของเอตทัคคบาลี
ก็ได้กล่าวถึงประวัตินกุลบิดาคฤหบดี เอาไว้ว่า ….

๑. “แม้พระศาสดา อันภิกษุสงฆ์แวดล้อมแล้วเสด็จจาริกไปถึงนครนั้น
ประทับอยู่ที่เภสกลาวัน. ครั้งนั้น นกุลบิดาคฤหบดีนี้ ก็ไปเฝ้าพระศาสดา
พร้อมด้วยเหล่าชาวสุงสุมารคิรีนคร โดยการเฝ้าครั้งแรกเท่านั้น ฯลฯ”

๒. “ต่อมา เวลาทรงพระชรา พระศาสดาก็ได้เสด็จไปยังนครแคว้น
ภัคคะอีก คนทั้งสองนั้นทราบว่าพระศาสดาเสด็จมา ก็เข้าไปเฝ้าถวาย
บังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ อาราธนาเพื่อเสวยในวันพรุ่งนี้ ฯลฯ”

จึงเป็นอันได้ข้อสรุปตรงกันกับข้อมูลจาก โพธิราชกุมารสูตร
ว่าพระพุทธองค์เคยเสด็จ ป่าเภสกาลามิคทายวัน ๒ ครั้งจริง

แต่ข้อมูลจาก นกุลสูตร ที่ระบุว่า ๒ผัวเมียนั้นแต่งงานอยู่กินกันมากว่า ๑๖ ปี
ย่อมทำให้เราทราบว่า ในการที่ ๒ ผัวเมียได้พบกับพระพุทธองค์ทั้ง ๒ ครั้งนั้น
มีระยะห่างของช่วงเวลา ไม่มากไปกว่า ๑๖ ปีอย่างแน่นอน

ถ้าเราถือเอาว่า การพบกันครั้งแรกเกิดขึ้นในพรรษาที่ ๘
ซึ่งพระพุทธองค์ทรงจำพรรษาที่นั่น(ตามมติอรรถกถา)
ก็สามารถแปลความได้ว่า การพบกันในครั้งที่ ๒
จะไม่เกินไปกว่า พรรษาที่ ๘ + ๑๖ = ๒๔ นั่นเอง

ก็ในเมื่อเชื่อกันว่า เหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร เกิดเมื่อพรรษาที่ ๒๕
ก็ย่อมหมายความว่า ไม่ว่า สุรุสุรุวรรค สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ จะเกิดขึ้น
ในคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวันครั้งที่ ๑ หรือครั้งที่ ๒ ก็ตาม
แต่นั่นก็มิได้มีผลทำให้ ความหมายของ สิกขาบท ๑๕๐ จาก
วัชชีปุตตสูตร และ เสขสูตร มีความหมายเปลี่ยนไปจากเดิมเลย แม้สักนิด

หรือมิใช่ (?)

หากถามว่าทำไม ผมจึงเชื่อว่า พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ สุรุสุรุวรรค
สิกขาบทที่ ๕ และ ๖ เมื่อคราวเสด็จป่าเภสกาลามิคทายวัน ในครั้งแรก
ตอบว่า นั่นเป็นการสันนิษฐานด้วยสามัญสำนึกตามธรรมดาที่ว่า เสขิยวัตร มักเกิด
ในช่วงเข้าพรรษา ซึ่งเป็นช่วงเวลามีภิกษุสาวกมาอยู่รวมกันมากๆ ก็เท่านั้นเอง !!!!

(๗) ขอสรุปให้ชัดๆอีกครั้งว่า เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้น จะมีอยู่ในพระปาฏิโมกข์
ตามความใน เสขสูตร หรือไม่ นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่า เสขิยวัตร มีคุณสมบัติของสิกขาบท
ตรงกับความหมายที่พระพุทธองค์ได้ตรัสเอาไว้ในพระสูตรนั้นหรือไม่เท่านั้นเอง
กล่าวคือ พระพุทธองค์ได้ตรัสถึงสิกขาบทเล็กน้อยว่า ....

“(เธอ)ย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง”

ดังนั้น เราในฐานะที่เป็นสาวกสาวิการุ่นหลัง ก็เพียงแค่พิจารณาดูว่า
เสขิยวัตรนั้นมีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลงจากอาบัตินั้นหรือไม่
ถ้ามี ก็แปลว่า เสขิยวัตร เป็นสิกขาบทเล็กน้อยตามความในพระสูตรนี้
ถ้าไม่มี ย่อมแปลว่า ไม่ใช่ .... ก็เท่านั้นเอง !!!!

ก็ในเมื่อปรากฏหลักฐานชัดเจนอยู่ว่า ....

๑. เมื่อคราวเหตุการณ์ใน วัชชีปุตตสูตร พระพุทธองค์ตรัสถึง
พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน โดยในขณะนั้นมีการบัญญัติเสขิยวัตรแล้ว
๒. เสขิยวัตร ไม่มีอาบัติให้(ก้าว)ล่วง และให้ต้องปลง(จากอาบัตินั้น)
เสขิยวัตร ย่อมมิใช่สิกขาบทที่พระพุทธองค์ตรัสถึงในเสขสูตร
๓. จึงสรุปได้ว่า พระปาฏิโมกข์ ๑๕๐ ถ้วน ไม่มีเสขิยวัตรแม้แต่ข้อเดียว

ไหนๆ ก็แส่ไปข้องเกี่ยวกับ พระปาฏิโมกข์
ทั้งๆที่ ก็เป็นเรื่องของภิกษุ ไม่ใช่เรื่องของชาวบ้านสักหน่อย
กระนั้น ในเบื้องต้น คุณๆก็ลองไปถาม เจ้ากู ในวัดข้างบ้านดูสิว่า
ท่านสวดพระปาฏิโมกข์ ในส่วนของ เสขิยวัตร ว่าอย่างไร (?)

“อิเม โข ปนายสฺมนฺโต เสขิยา ธมฺมา
ท่านทั้งหลาย ธรรมชื่อเสขิยะเหล่านี้แล
อุทฺเทสํ อาคจฺฉนฺติ.
ย่อมมาสู่อุทเทส.
๑. "ปริมณฺฑลํ นิวาเสสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล."
๒. "ปริมณฑลํ ปารุปิสฺสามีติ สิกฺขา กรณี
๒ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักห่มเป็นปริมณฑล".
๓. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเรมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๓ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี ไปในละแวกบ้าน".
๔. " สุปฏิจฺฉนฺโน อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๔ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักปกปิดกายดี นั่งในละแวกบ้าน
๕. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๕ . พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดีไปในละแวกบ้าน".
๖. "สุสํวุโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักสำรวมดี นั่งในละแวกบ้าน."
๗. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลง ไปในละแวกบ้าน."
๘. "โอกฺขิตฺตจกฺขุ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีตาทอดลงนั่งในละแวกบ้าน."
๙. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า."
๑๐. "น อุกฺขิตฺตกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งเวิกผ้า."
๑๑. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น."
๑๒. "น อุชฺชคฺฆิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความหัวเราะลั่น."
๑๓. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยไปในละแวกบ้าน."
๑๔. "อปฺปสทฺโท อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักมีเสียงน้อยนั่งในละแวกบ้าน."
๑๕. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายไปในละแวกบ้าน."
๑๖. "น กายปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โยกกายนั่งในละแวกบ้าน."
๑๗. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๗. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนไปในละแวกบ้าน."
๑๘. "น พาหุปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๘. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไกวแขนนั่งในละแวกบ้าน."
๑๙. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๑๙. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะ ไปในละแวกบ้าน."
๒๐. "น สีสปฺปจาลกํ อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๐. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่โคลงศีรษะนั่งในละแวกบ้าน."
๒๑. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๑. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำไปในละแวกบ้าน."
๒๒. "น ขมฺภกโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๒. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ทำความค้ำนั่งในละแวกบ้าน."
๒๓. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๓. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม ( ศีรษะ) ไปในละแวกบ้าน."
๒๔. "น โอคุณฺฐิโต อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๔. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่คลุม (ศีรษะ) นั่งในละแวกบ้าน."
๒๕. "น อุกฺกุฏิกาย อนฺตรฆเร คมิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๕. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่ไปใน ในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความกระโหย่ง ."
๒๖. "น ปลฺลตฺถิกาย อนฺตรฆเร นิสีทิสฺสามีติ สิกฺขา กรณียา.
๒๖. พึงทำศึกษาว่า "เราจักไม่นั่งในในละแวกบ้าน ด้วยทั้งความรัดเข่า ."
ฉพฺพีสติ สารุปฺปา.
สารูป ๒๖ (จบ). ฯลฯ”
(นี่เป็นแค่ตัวอย่างบางส่วนนะครับ)

มีชาวพุทธท่านใดมองเห็น “อาบัติ” จากบทสวดพระปาฏิโมกข์
ในข้อ เสขิยวัตร นี้บ้างหรือไม่ครับ กรุณาตอบตามความเป็นจริงด้วย

ประเด็นปัญหาก็คือ ถ้าพระพุทธองค์ทรงปรับอาบัติไว้ในเสขิยวัตรจริง
เหตุใดภิกษุสงฆ์ท่านจึงละเว้น ไม่ยอมสวด “อาบัติ” เหล่านั้นเล่าครับ (?)

ก็ไหนบอกว่า อาบัติ ซึ่งปรากฏอยู่ใน “สิกขาบทวิภังค์” ของเสขิยวัตรทั้ง ๗๕ ข้อ
(ซึ่งที่จริงแล้ว ก็ยกมาจาก “บทภาชนีย์” ของ สุราปานวรรค สิกขาบทข้อที่ ๔ ต่างหาก)
นั้นเป็น พุทธพจน์ มิใช่หรือ แล้วเหตุใด บรรดาเจ้ากูเหล่านั้น จึงได้ละเว้น ไม่นำมาสวด
เหมือนกับพระปาฏิโมกข์ข้ออื่นๆล่ะ หวังว่า จะเข้าใจ ประเด็นคำถาม นะครับ (?)

หรือว่า แท้ที่จริงแล้ว ข้ออาบัติ ที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์
ของ เสขิยวัตร ทั้ง ๗๕ ข้อนั้นมิได้เป็น พุทธพจน์ มาแต่เดิม
ท่านจึงไม่กล้ายกขึ้นมาสวด

เพราะการสวดว่า เสขิยวัตรเป็นพุทธพจน์นั้นย่อมไม่ผิด
แต่การสวดว่าอาบัติที่ปรากฏอยู่ใน สิกขาบทวิภังค์ เป็นพุทธพจน์
นั้นจะกลายเป็นความผิด(กล่าวตู่พุทธพจน์) ขึ้นมาทันที
เนื่องจากการปรับอาบัติดังกล่าว เป็นเพียงแค่ ….
มติของคณะสงฆ์ในสมัยหลัง มิได้เป็นพุทธพจน์มาแต่เดิม

ย่อหน้านี้ เป็นเพียงแค่การสันนิษฐาน
ไม่จำเป็นต้องเชื่อตามก็ได้นะจ๊ะ !!!!

ส่วนประเด็นที่ว่า เสขิยวัตร ๗๕ ข้อ ถูกยกขึ้นสู่พระปาฏิโมกข์ได้อย่างไร
อันมีผลทำให้พระปาฏิโมกข์ตามความเชื่อในลัทธิลังกาวงศ์มีมากถึง ๒๒๗ ข้อ
อีกทั้งยังขัดแย้งกับพุทธพจน์จาก วัชชีปุตตสูตรและเสขสูตร …. ผมคงไม่อธิบาย
เนื่องจาก “เกินความจำเป็น” และ “มิใช่หน้าที่”

และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ แท้ที่จริงแล้ว
ผมย่อมจะไม่แสดงความคิดเห็น และหลักฐานในเรื่องนี้
ให้เป็นที่กระทบกระเทือนต่อความเชื่อความยึดถือในลัทธิลังกาวงศ์เลย
ถ้าหากจะไม่มีใครนำประเด็นเหล่านี้ มาก่นด่าจาบจ้วงพระสงฆ์องค์เจ้า
ที่ท่านไม่เชื่อตามธรรมเนียมของลัทธิลังกาวงศ์ ซึ่งย่อมต่างไปจาก
ลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท เมื่อครั้งปฐมสังคายนา อย่างมีนัยสำคัญ !!!!

ดังที่มี ชาวพุทธชายขอบบางพวก พยายามจะใส่ร้ายผู้อื่นว่า
กำลัง “ล่วงเกิน” พระมหากัสสปะและพระ
อรหันตเถระทั้งหลาย เมื่อครั้งปฐมสังคายนา
ทั้งๆที่คนเหล่านี้ ยังไม่สามารถอธิบายได้เลยแม้สักครั้งว่า ....

พระมหากัสสปะและพระอรหันตเถระทั้งหลายเมื่อครั้งปฐมสังคายนา

๑. ท่านได้ มุขปาฐะ สัตตสติกขันธกะ ตามหลักฐานจาก
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
การทำสังคายนาครั้งที่ ๒ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?)

๒. ท่านได้ มุขปาฐะ กถาวัตถุ ตามหลักฐานจาก
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๗ ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่ท่านพระโมคคัลลีบุตรติสสะ
รจนาขึ้นเมื่อคราวสังคายนาครั้งที่ ๓ ได้ด้วยอาการเช่นไร (?)

ซึ่งถ้า ชาวพุทธชายขอบเหล่านั้น มีความเชื่อมั่นในธรรมเนียม
ของลัทธิพระพุทธศาสนานิกายเถรวาทแบบลังกาวงศ์
ว่าทุกๆถ้อยคำข้อความที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎก
จะต้องเป็นพุทธพจน์เสมอไป และได้รับการสืบทอดมาจาก
การสังคายนาครั้งที่ ๑ อย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่มีการเพิ่มเติม
ข้อความใดๆเข้าไปในภายหลังอีกเลย คนเหล่านั้น ก็น่าที่จะ
สามารถอธิบายหลักฐานทั้ง ๒ ข้อนี้ได้โดยไม่ยากกระมังว่า
มันเป็นของเก่าเมื่อครั้งปฐมสังคายนาได้อย่างไร
บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่า พระไตรปิฎก ไม่มีสิ่งใดสูญหายตกหล่น
หรือถูกเพิ่มเติมเข้ามา ไม่ว่าจะในกรณีใดๆก็ตาม !!!!

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะเข้าใจคำถาม และสามารถตอบคำถาม
อย่างตรงไปตรงมา ให้สมกับที่เป็น ลูกผู้ชาย(ชาวพุทธ) นะครับ
อย่าเอาแต่ ก่นด่าจาบจ้วง พระสงฆ์องค์เจ้า แต่เพียงฝ่ายเดียว
โดยหลีกเลี่ยงการอธิบาย “ข้อเท็จจริง” ที่อาจมีกระทบต่อ
“ความเชื่อ” ของตน อย่างคนไร้ยางอาย เสียล่ะ !!!!
จึงเป็นอันว่า จบเรื่องเสียที ....
หรือว่ายังไม่จบ .... (?)
Ritti Janson

แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 19:40:24

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 19:31:48

ความคิดเห็นที่ 226

ตอบ #222

อนันตริยกรรม ๕ ได้แก่อะไรบ้าง

[๑๒๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๕ จำพวกนี้ เป็นผู้ต้องไปอบาย
ต้องไปนรก เดือดร้อน แก้ไขไม่ได้ ๕ จำพวกเป็นไฉน คือ

บุคคลผู้ฆ่ามารดา ๑ ผู้ฆ่าบิดา ๑ ผู้ฆ่าพระอรหันต์ ๑
ผู้มีจิตประทุษร้ายทำโลหิตของพระตถาคตให้ห้อ ๑

ผู้ทำลายสงฆ์ให้แตกกัน ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๕ จำพวก
นี้แล เป็นผู้ต้องไปอบาย ต้องไปนรก เดือดร้อน แก้ไขไม่ได้ ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/read/?22/129/165

----------------------------------------------------------------------------

ตอบ #224

เรื่อง การกล่าวแก้ กรณี มีผู้จะตัดปาฏิโมกข์ 227 ทิ้ง นี้ จัดว่า
เป็นถ้อยคำนี้ประกอบด้วยประโยชน์เป็นพรหมจรรย์เบื้องต้น

เมื่อมีผู้พยายามจะบิดเบือนพระธรรม กล่าวตู่สิ่งที่เป็นพุทธบัญญัติว่ามิใช่พุทธบัญญัติ
พระพุทธองค์ตรัสว่า ควรแก้ให้เห็นตามความเป็นจริง

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวติเรา ติพระธรรม ติพระสงฆ์
ในคำที่เขากล่าวตินั้น คำที่ไม่จริง เธอทั้งหลายควรแก้ให้เห็น
โดยความไม่เป็นจริงว่านั่นไม่จริง แม้เพราะเหตุนี้ นั่นไม่แท้ แม้เพราะเหตุนี้
แม้นั่นก็ไม่มีในเราทั้งหลาย และคำนั้นจะหาไม่ได้ในเราทั้งหลาย"

http://84000.org/tipitaka/read/?9/1

------------------------------------------------------------------

ตอบ #225

ทำไมต้องยกข้อความเดิมซ้ำๆๆ ยาวๆๆ มาวนใหม่ด้วย
ยกแต่ตัวเลข ความเห็น #185 #186 มาบอกก็ได้ครับ
คนอื่นเค้าก็เลื่อนขึ้นไปดูได้ แล้วก็จะได้ดูคำอธิบายแก้ไขต่างๆ ในลิ้ง #187
(ซึ่งเมื่อเข้าไปดูจะเห็นว่า ข้อความที่นำมานี้ มีที่ผิดหลายจุดเต็มไปหมด)
ไม่จำเป็นต้องยกมาวางซ้ำๆ ยาวๆ แบบนี้ หลายๆ รอบก็ได้ เหมือน
คุณ เนตังมม จงใจจะทำให้ ผู้อ่านสับสน ด้วยข้อความยาวๆๆ นะครับ
(ไม่แน่ใจว่าแบบนี้ ใช่ที่เค้าเรียกกันว่า flood กระทู้หรือเปล่า)

แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 19:56:52
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 19:54:58
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 19:51:34

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 19:45:27

ความคิดเห็นที่ 227

คุณชาวมหาวิหาร แล้วที่คุณโพสต์ข้อความข้างบนนี้กี่กระทู้แล้ว และไอ้ทีโพสต์ ข้างบนคหที 220 นี้ก็รอบ แล้วคุณตั้งกระทู้นี้มากี่ครั้งแล้ว แม้เราก็จำวิธีการของคุณนั้นแหละ
ที่ยกมาให้อ่านใหม่เพื่อจะได้รู้ว่าพุทธพจน์ เกี่ยวกับ 150ข้อสวดทุกกึ่งเดีอนมีเพียงหนี่งเดียวเท่านั้น แม้เราคงผิดหวังยกมาให้อ่านใหม่น่าจะได้เห็นธรรมบ้างแต่ก็ไม่เป็นผล
อกุศลบังตาจริงๆ

เออ ที่พูดว่าทำให้สงฆ์แตกกันน่ะ ใครตั้งกระทู้นี้เนี้ย และใครยกวัดหนองป่าพงขึ้นมาในกระทู้นี้ ใครยกคำพูดของพระเถระมาแสดงความเห็นในกระทู้นี้ อันนี้มันทำให้สงฆ์แตกกันไหมน่า แต่ที่แน่ๆ น่าจะทำให้คราวาสแตกกันได้เพราะต่างสำนัก
หรือไม่ก็ทำให้คราวาสเกลียดพระได้ เยี่ยมค่ะ นักธรรมคนดีอิอิ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 21:56:16

ความคิดเห็นที่ 228

พระคึกฤทธิ์ เป็นผู้นำ ในการตัดปาฏิโมกข์ 227 ให้เหลือ 150
ทำให้ พระสงฆ์ วัดนาป่าพง แตกออกจาก วัดอื่นทั่วประเทศ
ไม่สามารถ สวดปาฏิโมกข์ร่วมกันได้ตลอดไป

ดังนั้น คนที่ทำ สังฆเภท ในกรณีนี้ ได้แก่ใครล่ะครับ

แล้ว สังฆเภท นี้ เป็น อนันตริยกรรม หมายถึงว่า
เมื่อ สิ้นชีวิตลง ต้องไปอเวจี ทันที
ไม่มีกรรมใดในระหว่างคั่น

นี่ ผมไม่ได้พูด ลอยๆ หรือ ขู่เล่นๆ นะครับ

แต่ที่พยายามเสียเวลา มาเตือนกันนี้ ก็ด้วยความหวังดี

และหวังว่า อย่าน้อย ลึกๆ ในใจ คุณเนตังมม ก็จะเก็บนำไปคิด
และก็จะคิดได้ ในวันหนึ่งครับ

-----------------------------------------------------------------

เรื่อง 150 ท่านเจ้าคุณปยุตโต ก็ได้แสดงไว้ชัดแล้ว
ว่าเป็น เลข เมื่อ กลางพุทธกาล และต่อจากนั้นยังมีเพิ่มอีกเรื่อยๆ
แต่คุณ เนตังมม ก็แกล้ง ทำเป็นไม่เคยเห็นข้อความนี้เลย

-----------------------------------------------------------------

ส่วนที่คุณ กล่าวกระทบ เสียดสีผมมาตลอดเกือบสิบกว่าวัน บางครั้งก็ใช้คำหยาบคาย

ผมก็ไม่ถือสาหรอกครับ ผมถือว่า ผมทำหน้าที่เป็น "ผ้าขี้ริ้ว" ชิ้นหนึ่ง ให้แก่พระศาสนานี้ ก็พอใจแล้วครับ

แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 22:30:05
แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 54 22:28:13

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 22:26:17

ความคิดเห็นที่ 229

คุณ เนตังมม พูดได้โดนมากครับ (i like it sathu sathu)

จากคุณ : รู้จริงย่อมเบื่อหน่าย

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 22:30:53

ความคิดเห็นที่ 230

ขอบคุณนะครับ เนตังมม ที่นำข้อความคุณฤทธ๊มาให้อ่าน ^^
ผมได้อ่านและพิจารณาก่อนหน้านี้แล้วครับ
เมื่อก่อนผมเคยอ่านบทความ ข้อคิดเห็นของคุณฤทธีหลายเรื่องหลายประเด็น
มีทั้งที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย
เรื่องพระปาฎิโมกข์นี้ผมคงต้องบอกว่า ไม่เห็นด้วยกับคุณฤทธีเลย

ส่วนถ้าผมพิมพ์แรงไปก็ขออภัย
ผมแค่เป็นห่วง คุณเนตังมม ถ้าไม่ห่วงคงไม่ท้วง
ปกติผมอ่านพันทิพในห้องศาสนาบ่อย แต่ไม่เคยแสดงความคิดเห็น
เพราะคิดว่าคนที่มีความรู้ดีมีมาก และผมสนใจ การปฏิบัติมากกว่า
การศึกษาพระปริยัติก็เพียงเพื่อเกื้อในการปฏิบัติ
แต่เรื่องพระปาฏิโมกข์นี้ ผมอยากแสดงจุดยืนไม่เห็นด้วยกับการลดสิกขาบทใดบทหนึ่งออก
ผมว่าเรื่องนี้ สำคัญยิ่ง ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

ผมว่าคุณเนตังมม เป็นคนดีคนหนึ่ง หวังว่าจะรับฟังบ้างครับ
คืนนี้ ปฏิบัติธรรม กันต่อนะครับ

จากคุณ : สุุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 26 มิ.ย. 54 22:33:58

ความคิดเห็นที่ 231

ขอบคุณคุณสุุบรรณภักดิ์ ที่เป็นห่วงแต่เราคิดว่าคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะทุกอย่างที่โพสต์ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริง และก็อยากจะให้ชาวพุทธไม่เข้าใจผิดแต่ดูแล้วคงต้องปลง ธรรมะของพระพุทธองค์ต้องอธิบายความหมายถูก บทพยัญชนะถูก จะมีประโยชน์อะไรชาวพุทธกราบไหว้พระพุทธองค์แต่ไม่เชื่อว่าคำพูดของพระองค์จะไม่ขัดแย้งกัน ตรัสสิ่งไหนก็ทำสิ่งนั้น และเป็นอกาลิโกเป็นจริงไม่จำกัดกาลเหมือนความหมายที่สวดในบทธรรมคุณ สำหรับเราเชื่อมั่นในพระพุทธองค์แบบนั้นและมั่นใจว่าไม่หลงทางแน่นอน

อยากให้อ่านทุกท่านที่เข้ามาในกระทู้นี้ได้อ่าน
พระสูตรนี้พระพุทธองค์ทรงรับสั่งไว้ ว่าศาสนาจะเจริญได้เหล่าพุทธบริษัทต้องทำอย่างไร เราคิดว่าข้อวัตรดั่งพระสูตรนี้ได้ถูกปฎิบัติที่ วัดนาป่าพง วัดที่ท่านโจมตีอยู่นั้นแหละ

เหตุทำให้ศาสนาเจริญ
ภิกษุทั้งหลาย ! มูลเหตุ ๔ ประการเหล่านี้ ย่อมทำให้

พระ สัทธรรมตั้งอยู่ได้ ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป.

๔ ประการอะไรบ้างเล่า ? ๔ ประการ คือ :-

(๑) ภิกษุทั้งหลาย ! พวก ภิกษุในธรรมวินัยนี้

เล่าเรียนสูตรอันถือกันมาถูก ด้วยบทพยัญชนะที่ใช้กันถูก

ความหมายแห่งบทพยัญชนะ ที่ใช้กันก็ถูก ย่อมมีนัย

อันถูกต้องเช่นนั้น ภิกษุ ทั้งหลาย ! นี่เป็น มูลกรณีที่หนึ่ง ซึ่งทำให้

พระ สัทธรรมตั้งอยู่ได้ ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป.
-----------------------------------------------------------------------
(๒) ภิกษุทั้งหลาย ! อีกอย่างหนึ่ง, พวกภิกษุเป็น

คน ว่าง่าย ประกอบด้วยเหตุที่ทำให้เป็นคนว่าง่าย อดทน

ยอมรับคำ สั่งสอนโดยความเคารพหนักแน่น

ภิกษุทั้งหลาย ! นี่เป็น มูล กรณีที่สอง ซึ่งทำให้

พระสัทธรรมตั้งอยู่ได้ ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป.
--------------------------------------------------
(๓) ภิกษุทั้งหลาย ! อีกอย่างหนึ่ง, พวกภิกษุเหล่าใด

เป็นพหุสูต คล่องแคล่วในหลักพระพุทธวจน ทรงธรรม

ทรงวินัย ทรงมาติกา (แม่บท) พวก ภิกษุเหล่านั้น เอาใจใส่

บอกสอน เนื้อความแห่งสูตรทั้งหลายแก่คนอื่น ๆ

เมื่อท่านเหล่านั้น ล่วงลับไป สูตรทั้งหลาย ก็ไม่ขาด

ผู้เป็นมูลราก (อาจารย์) มีที่อาศัยสืบกันไป

ภิกษุทั้งหลาย ! นี่เป็น มูลกรณีที่สาม ซึ่งทำให้

พระสัทธรรมตั้งอยู่ได้ ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป.
---------------------------------------------------------------
(๔) ภิกษุทั้งหลาย ! อีกอย่างหนึ่ง, พวกภิกษุผู้เถระ

ไม่ ทำการสะสมบริกขาร ไม่ประพฤติย่อหย่อนในไตรสิกขา

ไม่ มีจิตตกต่ำ ด้วยอำนาจแห่งนิวรณ์ มุ่งหน้าไปในกิจ

แห่ง วิเวกธรรม ย่อมปรารภความเพียร เพื่อถึงสิ่งที่ยังไม่ถึง

เพื่อ บรรลุสิ่งที่ยังไม่บรรลุ เพื่อทำให้แจ้งสิ่งที่ยังไม่ทำให้แจ้ง

พวก ภิกษุที่บวชในภายหลัง ได้เห็นพระเถระเหล่านั้น

ทำ แบบฉบับเช่นนั้นไว้ ก็ถือเอาเป็นตัวอย่าง, พวกภิกษุ

รุ่น หลัง จึงเป็นพระที่ไม่ทำการสะสมบริกขาร ไม่ประพฤติ

ย่อหย่อน ในไตรสิกขา ไม่มีจิตตกต่ำด้วยอำนาจแห่งนิวรณ์

มุ่ง หน้าไปในกิจแห่งวิเวกธรรม ย่อมปรารถความเพียร

เพื่อถึงสิ่ง ที่ยังไม่ถึง เพื่อบรรลุสิ่งที่ยังไม่บรรลุ เพื่อทำให้แจ้ง

สิ่งที่ ยังไม่ทำให้แจ้ง ภิกษุทั้งหลาย ! นี่เป็น มูลกรณีที่สี่ ซึ่งทำให้

พระสัทธรรมตั้งอยู่ได้ ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไป.

ภิกษุ ทั้งหลาย ! มูลเหตุ ๔ ประการเหล่านี้แล ย่อมทำ

ให้พระสัทธรรมตั้งอยู่ ได้ ไม่เลอะเลือนจนเสื่อมสูญไปเลย.

จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๙๘/๑๖๐.

------------------------------------------------
ฝากพุทธพจน์ข้างบนนี้ไว้ให้เหล่าพุทธบริษัททั้งหลายได้พิจารณาด้วยแล้วกัน
ขอให้เจริญในธรรม

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 22:57:08

ความคิดเห็นที่ 232

สังยุตตนิกาย นิทานวรรค สัทธรรมปฏิรูปกสูตร

[๕๓๓] ดูกรกัสสป ธาตุดินยังพระสัทธรรมให้เลือนหายไปไม่ได้
ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม ก็ยังพระสัทธรรมให้เลือนหายไปไม่ได้
ที่แท้โมฆบุรุษในโลกนี้ต่างหาก เกิดขึ้นมาก็ทำให้พระสัทธรรมเลือนหายไป
เปรียบเหมือนเรือจะอัปปาง ก็เพราะต้นหนเท่านั้น พระสัทธรรมยังไม่
เลือนหายไปด้วยประการฉะนี้ ฯ

-----------------------------------------------------------------------------

สัทธรรมปฏิรูป เป็นไฉน ?

ท่านเจ้าคุณปยุตโตได้อธิบายไว้ว่า

"การที่สาวกผู้ใฝ่ธรรมจะพลิกแพลง หรือปรับปรุง หรือบัญญัติโวหารใหม่ๆขึ้นมา
เพื่อเป็นอุบาย เป็นเครื่องเข้าถึง เป็นเครื่องให้เข้าใจยิ่งในพระสัทธรรมที่
องค์พระศาสดาท่านได้บัญญัติไว้ดีแล้ว ยังไม่ใช่ สัทธรรมปฏิรูป

แต่การที่สาวกจะพลิกแพลง หรือปรับปรุง หรือบัญญัติโวหารใหม่ๆขึ้นมา
หรือแม้กระทั่งว่า จะกล่าวโดยโวหารเดิมที่พระศาสดาได้บัญญัติไว้แล้วก็ตาม
แล้วเป็นเหตุให้บิดเบือน หมิ่น ไม่เคารพ หักล้าง หรือเข้าใจผิด ในเจตนา
ในอรรถะ หรือในแก่นของพระสัทธรรม ที่องค์พระศาสดาได้บัญญัติไว้ดีแล้ว

ก็กล่าวได้ว่า เป็น สัทธรรมปฏิรูป ทั้งสิ้น

ซึ่งมักเกิดกับผู้มีเจตนาทำลายพระศาสนา หรือกับผู้มีศรัทธาในพระศาสนา
แต่ไม่บรรลุธรรมแล้วพยายามอธิบายแก่ผู้อื่นว่า ตนรู้จริง บรรลุแล้วจริง
หรือกับผู้ที่เข้าใจผิดว่า อรรถะ เป็นสิ่งเดียวกันกับ พยัญชนะ ฯลฯ เป็นต้น"

-----------------------------------------------------------------------------

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 00:07:45

ความคิดเห็นที่ 233

เห็นด้วยครับ

จากคุณ : kingkiev

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 00:12:11

ความคิดเห็นที่ 234

คุณชาวมหาวิหาร คนที่บิดเบือนพระธรรมคำสอน บิดเบือนพุทธพจน์ กระทำสิ่งใดๆเพื่อให้เกิดการเข้าใจผิด ก็เปรียบได้แค่โมฆะบุรุษ ในธรรมวินัยนี้เท่านั้น

เราว่าพระสูตรที่คุณยกมานี้เหมาะสมกับคุณชาวมหาวิหารมากเลยน่ะ

ความคิดเห็นที่ 232

สังยุตตนิกาย นิทานวรรค สัทธรรมปฏิรูปกสูตร

[๕๓๓] ดูกรกัสสป ธาตุดินยังพระสัทธรรมให้เลือนหายไปไม่ได้
ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม ก็ยังพระสัทธรรมให้เลือนหายไปไม่ได้
ที่แท้โมฆบุรุษในโลกนี้ต่างหาก เกิดขึ้นมาก็ทำให้พระสัทธรรมเลือนหายไป
เปรียบเหมือนเรือจะอัปปาง ก็เพราะต้นหนเท่านั้น พระสัทธรรมยังไม่
เลือนหายไปด้วยประการฉะนี้ ฯ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:58:25

ความคิดเห็นที่ 235

ฝากอีกหนึ่งนะที่สำคัญไว้สำหรับทุกท่านพิจารณา
(๑) ภิกษุ ท. ! พวกภิกษุเล่าเรียนสูตร อันถือกันมาผิด ด้วยบทพยัญชนะที่ใช้กันผิด ; เมื่อบทและพยัญชนะใช้กันผิดแล้ว แม้ความหมายก็มีนัยอันคลาดเคลื่อน
ภิกษุ ท. ! นี้ มูลกรณีที่หนึ่ง ซึ่งทำให้พระสัทธรรมเลอะเลือน จนเสื่อมสูญไป

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 09:04:18

ความคิดเห็นที่ 236

ผมไม่มีความรู้อะไรพวกนี้สักนิดเดียว ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาเสียสละเวลามาตอบมากครับ ขออนุญาตมองแบบชาวพุทธธรรมดาที่ความรู้เท่าเด็กทารก ดังนี้

1. รู้แค่ว่า ... พระพุทธเจ้าท่านทรงบัญญัติศีลทีละข้อเมื่อเกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ขึ้น แล้วศีลก็เพิ่มจาก 1 ไป 150 หยุดที่ 150 ที่กลางพุทธกาล แล้วอีกกลางพุทธกาลที่เหลือล่ะจะไม่มีเพิ่มแม้แต่ข้อเดียวเลยหรือ ?

2. รู้แค่ว่า ... พระไตรปิฎกที่อ่าน ๆ กันนี้ ก็มาจากท่าน ๆ ในอดีตบันทึกมาให้อ่านกัน ไม่มีใครเกิดทันได้เห็น แล้วจะสามารถเลือกไม่เชื่อส่วนหนึ่ง แล้วมาเชื่ออีกส่วนหนึ่งได้ด้วยเหรอ ? ก็ส่วนที่เลือกที่จะเชื่อก็มาจากการบันทึกของกลุ่มคนเดียวกันแบบที่คุณเลือกที่จะไม่เชื่อในบางส่วน มันดูขัดแย้งกันเองยังไงชอบกล

3. รู้แค่ว่า ... คนที่สังคยานาพระไตรปิฎกครั้งแรกคือบุคคลระดับสุดยอด เช่น พระมหากัสสปะ พระอุบาลี พระอานนท์ รู้มาว่าพระอานนท์คือบุคคลที่ใกล้ชิดพระพุทธเจ้ามากที่สุด แล้วทั้ง 3 ท่านคืออริยบุคคลระดับ "เอตทัคคะ" แค่พระในยุคปัจจุบันเช่น หลวงปู่มั่น หลวงพ่อชา หลวงปู่ทวด สมเด็จโต ฯลฯ ยังสุดยอดทุกด้านเหนือจินตนาการจะไปถึง แล้วระดับ "เอตทัคคะ" นี้จะสุดยอดขนาดไหน (ยังไม่รวมพระอรหันต์ที่เหลืออีกตั้ง 497 รูป) คิดว่าเมื่อพระพุทธเจ้าท่านไม่อยู่แล้ว ในสามโลกนี้คงไม่มีใครรู้ดีเรื่องพระวินัยดีไปกว่า 3 ท่านนี้แล้ว ... ดังนั้นท่านบันทึกมาว่าไง ผมก็เลือกจะเชื่อตามนั้น หากผมไม่เชื่อมันก็ดูจะขัดแย้งกันเองแบบข้อ 2 ที่กล่าวมา

4. รู้แค่ว่า ... พระวินัยแบบนี้ที่เป็น 227 ข้อ เป็นสิ่ง "พิสูจน์แล้ว" ว่าทำให้พระพุทธศาสนาดำรงอยู่มาถึงครึ่งนึงคือ 2,500 ปี ยังคงสร้างพระอริยบุคคลมากมายแม้ในยุคปัจจุบัน และเชื่อว่าจะดำรงต่อไปจนครบ 5,000 ปี ..... ซึ่งไม่รู้ว่า 150 ข้อจะสร้างผลงานที่ดีกว่าหรือไม่ แต่ที่เกิดขึ้นแล้วก็คือความขัดแยังกันเองภายในคณะสาขาวัดหนองป่าพง และการถกเถียงกันของชาวพุทธ

5. รู้แค่ว่า ... เมื่อต้องปฏิบัติที่ 227 ข้ออยู่แล้ว แล้วจะไปยึดมั่นการสวดที่ 150 ไปเพื่ออะไร สมมติต่อให้การสวด 150 เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ทำไมจะต้องไปหักล้างกับวัฒนธรรมที่พระอริยสาวกทั้งหลายทำกันมา 2,500 ปี ทุกท่านล้วนเป็นอาจารย์ของเราทั้งสิ้นที่ทำให้พระพุทธศาสนาสืบต่อมาจากรุ่นสู่อีกรุ่น ....... ก็สาระมีแค่สวดหรือไม่สวดแค่นั้น ยังไงก็ต้องปฏิบัติอยู่แล้ว สู้ดำเนินตามมติส่วนรวมเพื่อความสงบเรียบร้อยของส่วนรวมไม่ดีกว่าหรือ ?

ด้วยเหตุผลทั้ง 5 ข้อ จึงเลือกที่จะเชื่อทาง 227 ข้อ ผมมองแบบบ้าน ๆ อย่างคนที่ไม่มีความรู้ใด ๆ เลย ไม่ได้มีเจตนาจะกล่าวล่วงเกินท่านใด หากข้อความอะไรดูโง่ ๆ หรือทำอะไรพลาดไปก็ขออภัยครับ
แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 11:51:47

จากคุณ : คลื่นธาร

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 11:46:58

ความคิดเห็นที่ 237

คุณ คลื่นธาร อย่าใช้ความคิดเห็นของตนเอง มาตัดสินสิ่งที่ถูกต้อง และต้องเปลี่ยนสิ่งที่ถูกต้องไปเพราะเหตุปฎิบัติตามๆกันมา อันนี้ก็ความคิดเห็นของเรา

และเราก็เห็นพ้องในพุทธพจน์บทนี้เช่นกัน
๑) ภิกษุ ท. ! พวกภิกษุเล่าเรียนสูตร อันถือกันมาผิด ด้วยบทพยัญชนะที่ใช้กันผิด ; เมื่อบทและพยัญชนะใช้กันผิดแล้ว แม้ความหมายก็มีนัยอันคลาดเคลื่อน
ภิกษุ ท. ! นี้ มูลกรณีที่หนึ่ง ซึ่งทำให้พระสัทธรรมเลอะเลือน จนเสื่อมสูญไป

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 13:41:35

ความคิดเห็นที่ 238

อนุโมทนา ๒๓๖ ครับ

สมกับเป็นชาวพุทธผู้รู้ ตื่น เบิกบานครับ

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 13:42:09

ความคิดเห็นที่ 239

คคห. ๒๒๗

ผมว่าแล้วเชียวว่าต้องเกิน ๒๒๗ คคห.
แสดงว่าก่อนสวด ๒๒๗ ต้องเคยสวด ๑๕๐ มาก่อน

แต่เมื่อสวด ๒๒๗ จะย้อนกลับหรือ

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 14:13:09

ความคิดเห็นที่ 240

เข้ามากราบท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ครับ
ท่านอธิบายได้ชัดเจนแจ่มแจ้งมากครับ

ผมรู้สึกโชคดีมากครับที่เกิดในยุคนี้ แม้ไม่อาจทันครูบาอาจารย์ที่ทรงศีลาจารวัตรงดงาม อย่างหลวงปู่มั่น หลวงปู่แหวนฯ แต่ก็ยังทันพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบหลายองค์ และผู้ทรงภูมิมีปัญญาเลิศอย่างท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์

ขอบคุณ คุณชาวมหาวิหาร มากครับ

และเห็นด้วยกับคุณคลื่นธารทุกประการครับ เป็นความคิดเห็นที่ดีมากครับ

สวัสดีครับคุณ สติ ผมติดตามความคิดเห็นของคุณสตินะครับ
หวังว่าจะได้รับรู้ความคิดเห็นดีๆ อีกครับ

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 14:27:10

ความคิดเห็นที่ 241

รบกวนคุณสติ/สุบรรณภักดิ์ /คุณชาวมหาวิหาร คุณคลื่นธาร
คุณช่วยกราบเรียนถามพระอาจารย์ของท่านหรือพระรูปไหนก็ได้ คุณสติไม่ทราบว่าพระอาจารย์คุณอยู่ที่สวนสันติธรรมใช่เปล่า ถ้าจำผิดก็ขออภัยคือรู้สึกแว่วมา รบกวนไปถามให้ด้วยซิว่า ทำไมบทสวดเสขิยวัตรถึงไม่สวดบทอาบัติ เพราะอะไร เราอยากได้เป็นความรู้น่ะ รบกวนด้วยนะค่ะ
แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 16:41:17

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 15:11:35

ความคิดเห็นที่ 242

กระทู้นี้ดีนะครับ

เมื่อก่อนผมก็แค่สงสัยว่าทำไมวัดนาถึงถูกวัดต้นสังกัดตัดออกจากสาขา แล้วก็สงสัยด้วยว่าวัดต้นสังกัดท่านให้เวลาทัณฑ์บนถึงหนึ่งปีแล้ว ก็ยังไม่เปลี่ยนใจ

ผมสงสัยนะครับว่า ท่านเจ้าอาวาสมีญาณวิเศษหยั่งรู้เรื่องราวตอนช่วงพุทธกาลหรือครับ ถึงได้ดื้อดึงไม่ฟังเสียงใครๆแม้แต่พระอุปัฌาย์ พ่อแม่ครูบาอาจารย์

อนึ่ง..ครูบาอาจารย์โดยเฉพาะหลวงปู่ชาถึงแม้จะเรียนจบทางโลกแค่ ป 1 แต่ทางธรรมท่านก็จบกิจ ทำไมจากที่ผมไปอ่านในเวปของทางวัด ถึงบอกตลอดว่าเป็นลูกศิษย์ท่าน แต่การกระทำไม่ใช่ละครับ วิธีการสอนก้ไม่ใช่ด้วยครับ โดยปกติท่านจะให้เก็บหนังสือลั่นดาลแล้วดูตัวเองนะครับ

แล้วเรื่องการภาวนาพุทโธ ผมอ่านแล้วขำครับ ถ้าคุณภาวนาเป็นนะครับ คุณจะรู้ว่ามันเป็นแค่อุบาย เหล่าสัตว์มีปัญญาอ่อน แก่ ไม่เท่ากันครับ หลวงปู่มั่นจึงให้ภาวนาพุทโธ สำหรับคนที่ดูลมหายใจไม่ได้ เพราะหลับง่ายครับ ครูบาอาจารย์แม้ท่านพ่อลีก็บอกหลวงพ่อพุธครับว่าสุดท้ายมันจะมาเกาะที่ลมหายใจเหมือนกัน

ถ้าคุณเป็นศิษย์หลวงปู่ชาจริงๆคุณจะรู้ว่าท่านไม่ได้บังคับกรรมฐานใดๆเลย

ปล. ขอบคุณเพื่อนๆที่กรุณาเมตตาผู้น้อยอย่างผมให้เข้าใจเรื่องบทบัญญัติต่างๆของสิกขาบทครับ

จากคุณ : Bitter Coffee

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 18:34:37

ความคิดเห็นที่ 243

อนุโมทนาสาธุ กับทุกท่าน ที่เข้าใจและช่วยกันปกป้องธรรมวินัยนะครับ

สำหรับ คำถาม #241
ตอบว่า การสวดปาฏิโมกข์ คือ การสวด เฉพาะส่วนที่เป็นอุเทศ คือ มาติกาพระบัญญัติสิกขาบท
สำหรับในกรณีส่วนเสขิยะ ๗๕ พระพุทธองค์ทรงแสดงอาบัติ
ในสิกขาบทวิภังค์ ซึ่งเป็น ปริปุจฉา (ดู ตัวอย่าง เสขิยข้อ ๑ ใน #220)

นี่ขนาดให้สวดแค่ มาติกา ยังไม่ยอมจะสวดกันเลย แล้วเกิดสมมติว่าต้องให้สวด วิภังค์ ด้วย สงสัยคงจะมีปัญหาหนักกว่านี้อีก

-------------------------------------------------------------------------

อืม แล้วก็ขอ คุณ เนตังมม อย่าวนกลับไปประเด็นเดิม เพื่อ เสนอว่า สิกขาบทวิภังค์ ในพระไตรปิฎก
ไม่ใช่พุทธพจน์ เป็นข้อความแต่งปลอมหลอกๆ แทรกขึ้นมาในพระไตรปิฎกอีกนะครับ

มันบาป ครับ

-------------------------------------------------------------------------

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 19:39:27
แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 19:31:24
แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 19:29:24

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 19:26:25

ความคิดเห็นที่ 244

คุณชาวมหาวิหาร นายนี้มันเลวได้ใจมากเลยน่ะ ปั้นน้ำยังเป็นตัวเลย หน้าด้านด้วยนะหาข้อมูลมาอธิบายหักล้างไม่ได้ก็ใช้ วิธีใส่สีตีไข่ใส่ร้ายไปเรื่อยๆ

ขี้เกียจมาเสียเวลากับคนเลวและไร้สมอง เสียเวลาเปล่าๆ ใครอยากโพสต์อะไรก็เชิญ
เพราะคนแบบนี้พระพุทธองค์ก็โปรดไม่ได้หรอก เชิญใส่ร้ายป้ายสีพระสงฆ์ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบต่อไปเถอะเชิญ นรกคอยนายอยู่แน่นอน ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย ไร้ศักดิ์ศรีนักธรรมจอมปลอม เห็นวิธีการโพสต์แล้วตลกมากเลย อิอิอิ ขำว่ะ
ขอให้ได้ไปสู่อบายสมใจนะ ใครไม่รู้จริงแล้วร่วมกล่าวคำปรามาสพระสงฆ์ก็ขอให้เจอกันในอบายภูมิแล้วกันนะ Goodbye

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:33:05

ความคิดเห็นที่ 245

คุณเนตังมม คุณพูดแรงเกินไปนะคะ. คุณใช้คำหยาบคายกับคุณชาวมหาวิหาร. หลายครั้ง
แต่คุณชาวมหาวิหารไม่เคยพูดว่าคุณหยาบคายแบบนี้เลย

เราเป็นอย่างไรเราก็แสดงออกอย่างนั้น
การแสดงออกของเราก็สะท้อนตัวตนว่าเราเป็นคนลักษณะนั้น

อย่าให้การเลื่อมใสต่ออาจารย์ทำให้ตนเองต้องทำอกุศลทางกาย. วาจา. ก่อเวรต่อใครอีกจะดีกว่านะคะ

จากคุณ : เอิงเอย

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:16:48

ความคิดเห็นที่ 246

คุณอิงเอย it is not your business,

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 22:09:07

ความคิดเห็นที่ 247

ความคิดเห็นที่ 244
คุณชาวมหาวิหาร นายนี้มันเลวได้ใจมากเลยน่ะ ปั้นน้ำยังเป็นตัวเลย หน้าด้านด้วยนะหาข้อมูลมาอธิบายหักล้างไม่ได้ก็ใช้ วิธีใส่สีตีไข่ใส่ร้ายไปเรื่อยๆ

ขี้เกียจมาเสียเวลากับคนเลวและไร้สมอง เสียเวลาเปล่าๆ ใครอยากโพสต์อะไรก็เชิญ เพราะ คนแบบนี้พระพุทธองค์ก็โปรดไม่ได้หรอก เชิญใส่ร้ายป้ายสีพระสงฆ์ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบต่อไปเถอะเชิญ นรกคอยนายอยู่แน่นอน ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย ไร้ศักดิ์ศรีนักธรรมจอมปลอม เห็นวิธีการโพสต์แล้วตลกมากเลย อิอิอิ ขำว่ะ
ขอให้ได้ไปสู่อบายสมใจนะ ใครไม่รู้จริงแล้วร่วมกล่าวคำปรามาสพระสงฆ์ก็ขอให้เจอกันในอบายภูมิแล้วกันนะ Goodbye
จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)
เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:33:05
--------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 246
คุณอิงเอย it is not your business,
จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)
เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 22:09:07
--------------------------------------------------------------------------
# 244, 246
นี่นะหรือลักษณะของผู้ที่ศึกษาพระธรรม ปรารถนาพระนิพพาน
ประพฤติแบบนี้ พูดแบบนี้ อย่าว่าแต่จะได้นิพพาน สวรรค์ยังไม่ได้เลย กลัวจะตกนรกทั้งแก้งส์มากกว่า มัวแต่ยึดติดกับตัวหนังสือเพียงไว้แค่คุยโม้โอ้อวดกัน แต่ไม่ได้ปฏิบัติธรรมกะเค้าเลย พ่อแม่ครูบาอาจารย์ต่างๆ พวกนี้ก็ไม่ให้ความเคารพ ขนาดหลวงปู่ชา พระอุปฌาย์ตัวเองก็ยังไม่เชื่อถือ แถมกล่าวร้ายพระอรหันต์ต่างๆว่าเขียนพุทธพจน์บางส่วนขึ้นมาเอง เพียงเพราะแค่ไม่ตรงกับทิฐิของกลุ่มตน

พระธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้าทรง มีไว้ให้ละ ให้คลาย ให้บรรเทากิเลส ให้ลดโทสะ โมหะ โลภะ ไม่ได้ให้มีไว้ยึดติดกับพระพุทธพจน์ แล้วทำสิ่งตรงกันข้าม ทรงบอกว่าถ้าทำแบบนั้น ถึงแม้อยู่ใกล้พระองค์ก็ไม่ได้เชื่อว่าอยู่ใกล้หรอก เหมือนแค่ริ้นไรอยู่บนพระสังฆาฎิเท่านั้น อย่ามาถามอีกหล่ะว่าอยู่ในพระสูตรไหน ลองไปหาอ่านกันเองก็แล้วกัน
แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 23:29:14

จากคุณ : อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม

เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:05:34

ความคิดเห็นที่ 248

กระทู้นี้มีประโยชน์มาก ยอมรับว่าบางเรื่องชวนให้อ่านข้ามมากๆ เพราะเราก็สนใจวิธีปฏิบัติมากกว่าพระวินัย แต่เห็นเพื่อนๆ ทุ่มเทค้นคว้า ด้วยมีจุดประสงค์เพื่อรักษาพระวินัยเอาไว้ ก็ขออนุโมทนาค่ะ

แล้วเอาเข้าจริงๆ อ่านกระทู้นี้ ก็หลากอารมณ์ดีค่ะ มีลุ้น มีหมั่นไส้ บางทีมีปิติ แล้วก็ขำก็เยอะค่ะ :) โดยเฉพาะคุณ Smiling-girl ส่วนคุณ ป้ามีมี่ มาตอนคห. 170 เราเผลอหัวเราะเสียงดังเลยค่ะ อิอิ

ยังติดตามอยู่นะคะ

จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 08:15:44

ความคิดเห็นที่ 249

หลักในการดูว่าใครเป็นคนดี - คนไม่ดี
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓
อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต

สัปปุริสสูตร

(ซึ่งมีใจความดังต่อไปนี้)
อสัตตบุรุษ

[๗๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการ พึงทราบว่าเป็นอสัตบุรุษ ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน คือ อสัตบุรุษในโลกนี้ แม้ไม่ถูกถามก็เปิดเผยความเสียหายของผู้อื่น จะกล่าวอะไรถึงถูกถามเล่า และเมื่อถูกถามเข้าก็แก้ปัญหาโดยตรง ไม่อ้อมค้อม ไม่หน่วงเหนี่ยว แล้วกล่าวความเสียหายของผู้อื่นเต็มที่อย่างกว้างขวาง ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่าท่านผู้นี้เป็นอสัตบุรุษ ฯ

อีกประการหนึ่ง อสัตบุรุษในโลกนี้ แม้ถูกถามก็ไม่เปิดเผยความดีของผู้อื่น จะกล่าวอะไรถึงไม่ถูกถาม และเมื่อถูกถามแล้ว ก็ไม่แก้ปัญหาโดยตรงอ้อมค้อม หน่วงเหนี่ยว แล้วกล่าวสรรเสริญคุณผู้อื่นโดยย่อ ไม่เต็มที่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่า ท่านผู้นี้เป็นอสัตบุรุษ ฯ

อีกประการหนึ่ง อสัตบุรุษในโลกนี้ แม้ถูกถามก็ไม่เปิดเผยความเสียหายของตน จะกล่าวอะไรถึงไม่ถูกถาม และเมื่อถูกถามแล้ว ก็ไม่แก้ปัญหาโดยตรง อ้อมค้อม หน่วงเหนี่ยว แล้วกล่าวความเสียหายของตนโดยย่อ ไม่เต็มที่ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่า ท่านผู้นี้เป็นอสัตบุรุษ ฯ

อีกประการหนึ่ง อสัตบุรุษในโลกนี้ แม้ไม่ถูกถามก็เปิดเผยความดีของตน จะกล่าวอะไรถึงถูกถามเล่า และเมื่อถูกถามแล้วก็แก้ปัญหาโดยตรง ไม่อ้อมค้อม ไม่หน่วงเหนี่ยว แล้วกล่าวความดีของตนเต็มที่อย่างกว้างขวาง ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่า ท่านผู้นี้เป็นอสัตบุรุษ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการนี้แล พึงทราบว่า เป็นอสัตบุรุษ ฯ

-------------------------------------------
สัตบุรุษ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการ พึงทราบว่าเป็นสัตบุรุษ ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน คือ สัตบุรุษในโลกนี้ แม้ถูกถามก็ไม่เปิดเผยความเสียหายของผู้อื่น จะกล่าวอะไรถึงไม่ถูกถามเล่า แต่เมื่อถูกถามเข้า ก็ไม่แก้ปัญหาโดยตรง อ้อมค้อม หน่วงเหนี่ยว กล่าวความเสียหายของผู้อื่นโดยย่อไม่เต็มที่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่า ท่านผู้นี้เป็นสัตบุรุษ ฯ

อีกประการหนึ่ง สัตบุรุษในโลก แม้ไม่ถูกถามก็เปิดเผยความดีของผู้อื่นจะกล่าวอะไรถึงถูกถามเล่า แต่เมื่อถูกถามเข้าก็แก้ปัญหาโดยตรง ไม่อ้อมค้อม ไม่
หน่วงเหนี่ยว กล่าวความดีของผู้อื่นเต็มที่อย่างกว้างขวาง ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่าท่านผู้นี้เป็นสัตบุรุษ ฯ

อีกประการหนึ่ง สัตบุรุษในโลกนี้ แม้ไม่ถูกถามก็เปิดเผยความเสียหายของตน จะกล่าวอะไรถึงถูกถามเล่า แต่เมื่อถูกถามเข้าก็แก้ปัญหาโดยตรง ไม่อ้อมค้อม ไม่หน่วงเหนี่ยว แล้วกล่าวความเสียหายของตนเต็มที่อย่างกว้างขวางดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่า ท่านผู้นี้เป็นสัตบุรุษ ฯ

อีกประการหนึ่ง สัตบุรุษในโลกนี้ แม้ถูกถามก็ไม่เปิดเผยความดีของตนจะกล่าวอะไรถึงถูกถามเล่า แต่เมื่อถูกถามเข้าก็ไม่แก้ปัญหาโดยตรง อ้อมค้อมหน่วงเหนี่ยว แล้วกล่าวความดีของตนโดยย่อ ไม่เต็มที่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงทราบว่า ท่านผู้นี้เป็นสัตบุรุษ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ประการนี้แล พึงทราบว่าเป็นสัตบุรุษ ฯ

ที่มา
อังคุตตรนิกาย จตุกนิบาต
สัปปุริสสูตร
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=2079&Z=2128&pagebreak=0

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 08:49:03

ความคิดเห็นที่ 250

ง่ายๆ ครับคุณเนตังมม
คนดีงามนอกงามใน

งามทั้งกาย วาจา ใจ

ถ้ามีข้อบกพร่องตรงใหน
ยอมรับและแก้ใข
แก้ที่ใจ ถึงจะป็นคนดี

ยกตำราพันเล่มมาอธิบายว่า อาหารอย่างนี้ๆ สิถึงอร่อย
โดยที่ไม่เคยชิมมันเลย จะมีประโยชน์อะไรครับ

ขอโทษมันไม่ยากหรอกครับ ถ้ารู้ว่าทำผิด
ผมว่าคุณเนตังมม ทำไม่ถูกนะครับ ไปว่าคุณชาวมหาวิหารขนาดนั้น

กัลยาณมิตร มีสัมมาทิฏฑิ เค้าไม่บริภาษคนอื่นโดยโทสะคติหรอกครับ
จะเตือนกันโดยปารถณาดี ก็เพียงพอแล้ว

ผมแปลกใจมากที่ คนที่พยายาม อ้างว่ายึดว่าพระพุทธวจนะ
ถึงใช้วาจาอันรุนแรง เกรี้ยวกราด

ตั้งสตินิดนึงครับ คุณเนตังมม

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 09:44:48

ความคิดเห็นที่ 251

คุณ สุบรรณภักดิ์ ยกพระสูตรมาให้ดูเพื่อให้ท่านได้ทัศนา ไม่จำเป็นต้องคิดว่าจะกระทบใคร แต่ถ้าได้ศึกษาไว้จะเป็นความรู้น่ะอยากจะมอบไว้ให้ในกระทู้นี้
เราก็ชัดเจนออกนี้คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น รู้สึกอย่างไรก็ว่าตามนั้น ไม่จำเป็นต้องมาบอกว่าเราเป็นคนดี ทุกคนย่อมรู้อยู่แก่ใจไม่ต้องไปทำตัวเป็นคนดีเพื่อให้ใครเห็น สร้างภาพ ไร้สาระ และไม่จำเป็นต้องพูดดีถ้าสิ่งนั้นไม่ได้ออกมาจากใจ ชัดเจนน่ะ คำพูดของเราชัดเจนทั้งข้างในและแสดงออกมา
แต่ก็อยากบอกว่า ความรู้สึกนี้ ณ ตอนนี้ก็แค่การปรุงแต่งของจิตเรา มันก็ไม่เที่ยงแท้แน่นอน วันหนึ่งเมื่อเขาทำสิ่งใดที่เรารู้สึกว่าดีตามการปรุงแต่งของจิตเรา
คำพูดของเราก็อาจจะเปลี่ยนไปในแนวทางบวกก็ได้

แต่สำหรับท่านๆทั้งหลายจะมองและคิดอย่างไรเกี่ยวกับเราเป็นเรื่องจิตของท่านไม่เกี่ยวกับเรา

แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 10:56:22

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 10:23:59

ความคิดเห็นที่ 252

เวรกรรมจริงๆ

พี่เนคนที่มีใจเมตตาเอ็นดูแมว คนที่รักษาศีลห้าได้เป็นปกติ พี่เนคนนั้นหายไปไหนคะ ?

ยิ่งบอกว่าถ้อยคำเกรี้ยวกราดใน #244 นั้น ดิ่งออกมาจากใจ เพราะพี่เป็นคนตรงๆ
จะหมายถึงสภาพจิตของพี่ขุ่นมัวขนาดไหนคะเนี่ย

แต่..เราศึกษาพระธรรมมิใช่เป็นไปเพื่อความดับทุกข์หรือคะ
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงเมตตาสั่งสอนให้แนวทางต่างๆ ไว้ ล้วนเป็นไปเพื่อขัดเกลากิเลสแห่งตนเองอันนำไปสู่หนทางแห่งการดับทุกข์ในเบื้องปลาย หลักใหญ่ๆ ล้วนเกี่ยวข้องกับเรื่องการ "เจริญสติ" ทั้งสิ้น

ในกระทู้นี้และกระทู้ที่เกี่ยวข้อง ไม่ได้เป็นไปเพื่อปกป้องพระพุทธพจน์หรอกค่ะ
แต่พี่แสดงจุดยืนว่ายึดมั่นถือมั่นต่อ "ความเชื่อของพระคึกฤทธิ์" อย่างสุดจิตสุดใจ
ขอถามหน่อยค่ะ หากวันข้างหน้าพระคึกฤทธิ์บอกว่าเจอหลักฐานใหม่แล้ว สวดปาฎิโมกข์ต้อง 250 ข้อ ถึงเวลานั้น ท่าทีของพี่จะเป็นอย่างไรคะ

พระคึกฤทธิ์เองท่านก็ยังอยู่ในภาวะที่ต้องเรียนรู้ ต้องศึกษาอีกเยอะ
ท่านยังมิได้บรรลุมรรคผลนิพพาน ท่านก็ยังมีผิดได้อยู่
พี่เนอย่าลืมความจริงในข้อนี้สิคะ

ปล่อยวางเถิดค่ะพี่เน ทั้งพระคึกฤทธิ์ ทั้งสวด 150 ข้อ ทั้งคุณฤทธี
พี่มาขุ่นมัว มาโต้คคห. กับใครๆ ก็ไม่เกิดประโยชน์ใดขึ้นมาหรอกค่ะ

เพราะไม่มีใครเขาเชื่อพี่ค่ะ !!!

ยิ้มเดาว่าพี่เนเองก็รู้ดีในจุดนี้
เพราะงั้นมันจึงเป็นการสาดตัวอักษรเพื่อปกป้องอัตตา ความยึดมั่นถือมั่นของตัวพี่เอง

พี่ทำได้แค่นั้นจริงๆ ค่ะ

อีกทั้งยังเป็นการทำไปด้วยโมหะ โทสะ ซึ่งพี่ได้สะท้อนออกมาเต็มไปหมดใน คคห. ต่างๆ

หยุดคิดสักนิดนะคะ ประเด็นเรื่อง 150 ข้อ จริงๆ ก็ไม่เกี่ยวกับพี่สักเท่าไหร่
แต่เกี่ยวกับพระคึกฤทธิ์โดยตรงค่ะ พี่วาง "อาจารย์กู" ไว้ก่อนนะคะ
ศิษย์ของวัดนาป่าพงในห้องนี้ก็มีหลายคน เขาก็ปล่อยวางกันได้
แต่พี่เนยังคงเต้นไ่ม่ยอมเลิก จับเกาะยึดติดไม่ยอมปล่อย
พี่ได้อะไรขึ้นมาคะ พี่จะเอาชนะอะไร แล้วพี่ชนะมั้ยคะ

แปลกใจจริงๆ ค่ะ เวลาที่เห็นใครกราดเกรี้ยว หลุดถ้อยคำที่ไม่สมควรออกมาในกระทู้
เพราะมีเรื่องกันส่วนตัวหรือก็เปล่า รู้จักกันเป็นการส่วนตัวรึก็ไม่
แล้วเป็นกันไปได้ขนาดนี้เลยหรือคะ
เป็นไปได้กับเว็บบอร์ดที่เป็นโลกจำลองนี้น่ะหรือคะพี่เน

ว่าไปแล้วที่นี่ถือเป็นเวทีชั้นดีในการทดสอบสภาพจิตใจ ระดับธรรมในใจของตัวเรา
เพราะไม่รู้จักกันนี่แหละจึงใส่ออกมาเต็มๆ แสดงตัวตนที่แท้จริงกันออกมาให้เห็น

ต้องขออภัยไว้ก่อนเลยนะคะ หากสิ่งที่เขียนนี้จะทำให้พี่เนโกรธหรือไม่พอใจ
แต่หากพี่เนจะอ่านทวนสักสองสามรอบ ข้าน้อยก็ดีใจ ยิ้มแป้นแล้วค่ะ :-)

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 13:17:52

ความคิดเห็นที่ 253

คุณ Smiling-girl เราจำได้ว่าคุณเคยบอกคนอื่นว่าถ้าจะหยุดให้หยุดที่ใจตนเองก่อน เพราะฉะนั้นโปรดกลับไปทำตามที่ตนเคยโพสต์ให้คนอื่นนะค่ะ ขอบคุณในความหวังดี

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 13:24:24

ความคิดเห็นที่ 254

ไม่นึกเลยว่า กระทู้จะยาวมาถึง 250 กว่า คคห.
ตอนที่จะขึ้นเลขสองร้อย กะจะเล่นมุกกะคคห.ที่ 227 ซะหน่อย
จองไว้ในใจแล้วนะเนี่ย ... แต่แล้วก็ลืม กระทู้นี้ ไปเลย

เพิ่งได้มาอ่านเมื่อคืนนี้ตอนดึกๆ โหหหหห ไปไกลกว่าเลขที่หมายปองซะเยอะเลย

อดเลย 227 ที่หมายตา...เจอพี่เนฉกไป อิอิ

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 13:31:49

ความคิดเห็นที่ 255

จริงๆแล้ว อยากให้ gift ให้แก่หลายความเห็น หลายสมาชิก มาเป็นอาทิตย์แล้ว
ทั้งในกระทู้นี้ และกระทู้ก่อนหน้านี้ แต่ให้จนหมดไปแล้วสำหรับรอบเดือนนี้

เลยขอมากล่าวตรงนี้แทน ...

ขอขอบพระคุณท่านผู้ทีเจตนาดีหลายๆ ท่าน ที่ช่วยกันปกป้องพระธรรม พระวินัย ที่พุทธบริษัทช่วยกันรักษามากว่า 2,500 ปี
ด้วยความอดทน ด้วยใจอันเมตตา ด้วยความปรารถนาดีต่อผู้อื่น
แม้ว่าจะเจอบททดสอบทางอารมณ์ในหลายรูปแบบ

ประทับใจ ขอบคุณ และ ขออนุโมทนาทุกท่านที่เอื้อเฟื้อเวลาปกป้องพระศาสนา พระธรรม พระวินัยเป็นอย่างยิ่งครับ

ขอบคุณเหล่าผู้ปรารถนาดีด้วยใจจริงอีกครั้งครับ _/\_
แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 14:08:49

จากคุณ : Gurebu

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 14:01:33

ความคิดเห็นที่ 256

ต้องขออนุญาตคุณชาวมหาวิหารนะคะ

คิดว่าเพื่อนๆได้อ่านได้ข้อมูลมาตัดสินใจ(เพื่อป้องกันความเสี่ยง)กันเยอะแล้ว

น่าจะถึงเวลาปิดฉากเสียทีนะคะ

ม่ายงั้น..เละค่ะ

จากคุณ : ป้ามีมี่

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 15:39:31

ความคิดเห็นที่ 258

ปิดฉากด้วยดอกไม้นะคะ .... สดชื่น... สดใส..... ใจเบิกบาน ค่ะ :-)
.

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 15:58:12

ความคิดเห็นที่ 259

ต้องถามว่า จขกท ต้องการอะไร

เรื่องของเรื่องคือ

ต่างคนก็ต่างอัตตาของตน

ไม่ถูกไม่ตรงกับGU ก็ผิดทั้งนั้น

จากคุณ : จะมาเอาอะไรกับโผ๊มมมมม

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 15:58:56

ความคิดเห็นที่ 260

ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกันรักษาพระธรรมวินัยครับ

ดีใจที่เห็นพวกเราเข้มแข็ง

แม้จะคิดต่างบ้าง

แต่ผมเชื่อว่า คนดีๆ จะช่วยกันรักษาพระศาสนาให้สืบต่อไปได้แน่ๆ

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นดีๆ ทุกข้อความครับ
.
.
.
กราบงามๆ ครับ

จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์)

เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 16:40:48

ความคิดเห็นที่ 261

ชนะอะไร ไม่เท่าชนะตน

ท่านยึดถืออะไรอยู่ เพื่ออะไร เกิดทุกข์หรือไม่ ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น
โยนิโสมนสิการเข้าเถิด พิจารณาเหตุ พิจารณาผล

ปล่อยวางบ้างสักนิด แล้วยอมรับอะไรๆตามที่มันเป็นเถิด

จากคุณ : EvaAngelion

เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 01:54:59

ความคิดเห็นที่ 262

ขอกล่าวคำขอบคุณ และอนุโมทนาสาธุการ กับท่านที่ได้ร่วมปกป้องธรรมวินัย และพระปาฏิโมกข์ ๒๒๗

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 06:46:34

ความคิดเห็นที่ 263

รายละเอียดที่จะทำให้เข้าใจได้มากขึ้นถึงสิกขาบท๑๕0 ข้อดูจากที่นี้
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10748880/Y10748880.html

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 08:39:29

ความคิดเห็นที่ 264

อีกหนึ่งกระทู้ที่เกี่ยวข้อง....

ว่าด้วยปาติโมกข์ 227 หรือ 150
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10748880/Y10748880.html

จากคุณ : Smiling-girl

เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 13:30:32

ความคิดเห็นที่ 265

ขอขอบคุณ และอนุโมทนาสาธุการ ทุกๆท่าน ที่ได้มีความเป็นห่วงเป็นใยในพระศาสนา และได้ช่วยกันแสดงความคิดเห็นข้อมูลในกระทู้ที่เกี่ยวข้องต่างๆ เพื่อปกป้องธรรมวินัย สิกขาบทพระปาฏิโมกข์ ๒๒๗ อันเป็นธรรมที่ตั้งแห่งกุศลธรรมทั้งปวง ที่ได้สั่งสอนสืบต่อกันมาแต่พุทธกาล

และ ขอขอบคุณ หลายๆท่าน ที่ได้ให้ความสนใจห่วงใย รวมไปถึงหลายๆท่านที่ได้เข้ามาให้กำลังใจกับผู้ที่ได้ร่วมแสดงข้อมูลความคิด เห็นที่ดีงามต่างๆไว้ด้วย เช่นกัน

ขอขอบคุณ และอนุโมทนาด้วยครับ

คุณ EvaAngelion, Smiling-girl, ฐานาฐานะ, เอิงเอย, chohokun, สติ, อย่ามารู้จัก เดี๋ยวจะหลงรักผม, สุบรรณภักดิ์, STL, ~หูว เสี่ยวผิง~, ระนาดเอก, วงกลม, คอแก้ง, โขตาน, มดละเอียด, ทุกวินาที, ฮิมาวาริซซัง, Gurebu, sky-hook-damper, วิเศษน้อย, ยยย (Kapookruk), ใบไม้และขุนเขา, คลื่นธาร, Bitter Coffee, กัป', ~นายเฉิ่มศักดิ์~, ปล่อย, Garcinia

น้อง หมูใหญ่, Autha, axon, บุญโทนคนซื่อ, เป็ดจิ๋ว, ปัญญาประดิษฐ์, ละอ่อนธรรม, ลำปาว, อิทธิธรรม, นามรูป, ป้ามีมี่, แมงกุ๊ดจี่, ชาล้นถ้วย, สายลมแสงแดด, เฉลิมศักดิ์1, ธัมมรุจิ, เดือนฉายของลูก, ลุง Tom, เซียนมารเหินเวหา, Thus Spoke Eitthakorna, Mahasati Neo, ongchai_maewmong, เป็ดจิ๋ว nan97 WHITEDAHLIA, ฝืนได้...ดีได้, kingkiev, <ถนนธงชัย>, my aura sirnitfi, ฟ้าดินมนุษย์, a235, Kapookruk, ขุนไกรครับผม, เสาริมทะเล, อธิโมกข์, มดละเอียด, นูเบ, ลุง Tom, หน้ากาก ธรรมะ, หน่วยย่อย889, ต่อmcu, บ่าวบ้านบาก, เสาริมทะเล, เมฆน้อยคอยดาว, จันปราชญ์, my aura Inquirer, greenflash แมงกุ๊ดจี่ Duk-Dui, เมฆหลากสี, chaordic, ซามูไรหมูตอน, rtid, Mikas, billgate, ไป่หลง, colly, ปก, goodsthailand, กุมารน้อย, das Kino, นครพนม, sheibon ฯลฯ

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 00:38:41

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป

พระพุทธองค์ทรงพูด ด้วยคำทั้งหมด นับแต่วันตรัสรู้ จนถึงปรินิพพาน สอดรับเข้ากันเป็นประการเดียวทั้งหมด

พระพุทธองค์ทรงพูด ด้วยคำทั้งหมด นับแต่วันตรัสรู้
จนถึงปรินิพพาน สอดรับเข้ากันเป็นประการเดียวทั้งหมด