ความคิดเห็นที่ 1 2 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:50:35

ความคิดเห็นที่ 2 3 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:50:53

ความคิดเห็นที่ 3 4 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:51:14

ความคิดเห็นที่ 4 5 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:51:28

ความคิดเห็นที่ 5 6 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:51:47

ความคิดเห็นที่ 6 7 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:52:08

ความคิดเห็นที่ 7 8 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:52:33

ความคิดเห็นที่ 8 9 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:52:47

ความคิดเห็นที่ 9 10 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:53:06

ความคิดเห็นที่ 10 11 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:53:23

ความคิดเห็นที่ 11 12 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:53:46

ความคิดเห็นที่ 12 13 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:54:14

ความคิดเห็นที่ 13 14 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:54:28

ความคิดเห็นที่ 14 มาให้กิฟ เเฟนคลับ ป๋าริทค่ะ ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาในกระทู้สักเท่าไร เห็นชื่ออ่านไว้ก่อน อิอิ แม๊...นึกว่า กลับมาเล่นพันทิปเเล้วซะอีก แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 22:59:14 จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:58:49

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้ว เข้าใจได้ จึงกลับไปให้กีฟ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:59:36

ความคิดเห็นที่ 16 welcome back commander จากคุณ : ภะวันตุเม เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 08:24:36

ความคิดเห็นที่ 17 ให้กิฟเพราะอ่านแล้วเข้าใจได้เช่นกัน ถ้ามีการแย้งด้วยหลักฐานที่ชัดแจ้งให้เข้าใจต่างไปจากนี้ ก็จะรับพิจารณาเช่นกัน จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 09:19:08

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบทุกบทความที่ท่านผู้นี้เขียนทำให้เราได้ความรอบรู้ ได้มุมมองกว้างมากขึ้น โหวตและให้ give จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 10:09:11

ความคิดเห็นที่ 19 แจกกิ๊ฟ แบบมึน ๆ อ๊ากกกซ์ จากคุณ : นายจองชัย เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:54:15

ความคิดเห็นที่ 20 ต้องใช้เวลาอ่านทำความเข้าใจพอสมควรทีเดียว  แต่ก็คุ้มครับ :) เห็นเรื่องอนุสัยแล้วนึกถึงท่านโชติมาตะหงิด ๆ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 16:54:11 จากคุณ : kekzo เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 16:52:37

ความคิดเห็นที่ 21 คห.13 สงสัยจังจะรู้ได้งัยว่าเป็นนักอภิธรรมกำมะลอ ........................... จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 19:00:10

ความคิดเห็นที่ 22 อนุสัย ละง่าย สังโยชน์ ละยาก แค่นี้ก็น่าจะรู้ได้ว่า  คนละตัวหรือตัวเดียวกัน พูดมาซะมาก แต่ก็ไม่ถูกต้องนะครับ ที่ว่าเป็นตัวเดียวกันไม่ถูกต้อง  หากว่าเป็นตัวเดียวกันแล้ว การภาวนา เพื่อ อบรบจิตจะทำไม่ได้เลย จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:07:42

ความคิดเห็นที่ 23 อนุสัย  7 อย่างเหล่า เหล่านี้ ทำให้เกิดสังโยชน์  เพิ่มมาอีก3  กลายเป็นสังโยชน์ 10 ดังนั้นที่ว่า การภวนามีได้เพราะ ละเหตุ ปัจจัยแห่งสังโยชน์ คือ สักกายทิฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส เกิดปัญญารู้แจ้ง หากว่าเป็นตัวเดียวกันแล้ว  การภาวนาจะทำไม่ได้เลย เพราะ ปัญญาไม่เจริญได้ จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:17:19

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อแสดงได้ว่าทารกยังมีอนุสัย           ก็ต้องปิดกระทู้สินะ    (แปลว่ารออ่านอย่างเดียว) จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:27:50

ความคิดเห็นที่ 25 ดังคำที่ว่า  อวิชชา มีอาหาร   อวิชชา มีเหตุปัจจัย  ไม่ใช่อยู่เกิดขึ้นมา อวิชชามี นิวรณ์5 เป็นอาหาร อวิชชามี อาสวะเป็นเหตุให้เกิด เพราะ มีชาติ การเกิดปฎิสนธิวิญญาณเป็นปัจจัยจึงได้นามรูป การได้ อาตยนะ(รูป5นาม1) ผัสสะ(นาม) จึง มีเวทนา(นาม) จึงมีสัญญา(นามสัญญา วิปราสจากปฎิสนธิวิญญาน) จึงมี อนุสัย  มี อาสวะ จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:34:59

ความคิดเห็นที่ 26 วิปลาส มี ๓ อย่าง คือ ๑. สัญญาวิปลาส สัญญาคลาดเคลื่อน หมายรู้ผิดพลาดจากความเป็นจริง ๒. จิตวิปลาส จิตคลาดเคลื่อน ความคิดผิดพลาดจากความเป็นจริง ๓. ทิฏฐิวิปลาส ทิฏฐิคลาดเคลื่อน ความเห็นผิดพลาดจากความเป็นจริง จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:38:01

ความคิดเห็นที่ 27 มหาวรรค วิปัลลาสกถา นิทานบริบูรณ์             [๕๒๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัญญาวิปลาส จิตวิปลาส ทิฐิวิปลาส ๔ ประการ นี้ ๔ ประการเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความสำคัญผิด (แปรปรวน) ความคิด ผิด ความเห็นผิด ในสภาพที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยง ในสภาพที่เป็นทุกข์ว่าเป็นสุข ใน สภาพที่มิใช่ตัวตนว่าตัวตน ในสภาพที่ไม่งามว่างาม ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัญญา- *วิปลาส จิตวิปลาส ทิฐิวิปลาส ๔ ประการนี้แล ฯ             [๕๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัญญาไม่วิปลาส จิตไม่วิปลาส ทิฐิไม่วิป- *ลาส ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความสำคัญไม่ผิด ความคิดไม่ผิด ความเห็นไม่ผิด ในสภาพที่ไม่เที่ยงว่าไม่เที่ยง ในสภาพที่เป็น ทุกข์ว่าเป็นทุกข์ ในสภาพที่มิใช่ตัวตนว่ามิใช่ตัวตน ในสภาพที่ไม่งามว่าไม่งาม ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัญญาไม่วิปลาส จิตไม่วิปลาส ทิฐิไม่วิปลาส ๔ ประการ นี้แล ฯ                          สัตว์ทั้งหลายมีความสำคัญในสภาพที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยง มีความ                          สำคัญในสภาพที่เป็นทุกข์ว่าเป็นสุข มีความสำคัญในสภาพ                          ที่มิใช่ตัวตนว่าเป็นตัวตน มีความสำคัญในสภาพที่ไม่งามว่า                          งาม ถูกความเห็นผิดนำไป มีจิตกวัดแกว่ง มีสัญญาผิด                          สัตว์เหล่านั้นติดอยู่ในบ่วงของมาร เป็นสัตว์ไม่มีความปลอด                          โปร่งจากกิเลส ต้องไปสู่สงสาร เป็นผู้ถึงชาติและมรณะ                          เมื่อใด พระพุทธเจ้าทั้งหลายเสด็จอุบัติขึ้นในโลก ทรงส่อง                          แสงสว่าง พระพุทธเจ้าเหล่านั้นทรงประกาศธรรมนี้ อันให้                          ถึงความสงบระงับทุกข์ เมื่อนั้น สัตว์ทั้งหลายผู้มีปัญญา                          ได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าเหล่านั้น แล้วกลับได้ความคิด                          ชอบ เห็นสภาพที่ไม่เที่ยงโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง เห็น                          สภาพที่เป็นทุกข์โดยความเป็นทุกข์ เห็นสภาพที่มิใช่ตัวตนโดย                          ความเป็นสภาพมิใช่ตัวตน และเห็นสภาพที่ไม่งามว่าไม่งาม                          เป็นผู้ถือมั่นสัมมาทิฐิ ล่วงพ้นทุกข์ทั้งปวง ฉะนี้แล ฯ             วิปลาส ๔ ประการนี้ บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิละได้แล้ว ละทั่วแล้ว วิปลาสเหล่าใดละได้แล้ว เหล่าใดละทั่วแล้ว ความสำคัญผิด ความคิดผิด ความ เห็นผิด ในสภาพที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยงละได้แล้ว ความสำคัญ ความคิดในสภาพที่ เป็นทุกข์ว่าเป็นสุขเกิดขึ้น ทิฐิวิปลาสละได้แล้ว ความสำคัญผิด ความคิด ผิด ความเห็นผิด ในสภาพที่มิใช่ตัวตนว่าตัวตน ละได้แล้ว ความสำคัญ ความคิดในสภาพที่ไม่งามว่างามเกิดขึ้น ทิฐิวิปลาสละได้แล้ว วิปลาส ๖ ใน วัตถุ ๒ ละได้แล้ว วิปลาส ๒ ในวัตถุ ๒ ละได้แล้ว วิปลาส ๔ ละทั่ว แล้ว และวิปลาส ๘ ในวัตถุ ๔ ละได้แล้ว วิปลาส ๔ ละทั่วแล้ว ฯ จบวิปัลลาสกถา http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=31&A=7274&Z=7310 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:48:06

ความคิดเห็นที่ 28 จะเห็นได้ว่า ทารก มีสัญญาวิปราสในเรื่องของเวทนา  อนุสัยจึงเกิดขึ้น จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:50:21

ความคิดเห็นที่ 29 ส่วนของอาสวะ เกิดขึ้นได้ หลายอย่าง เช่น การพิจารณาโดยไม่แยบคาย การไม่อดทน การไม่สำรวม การเสพสิ่งที่ไม่ควร อาสวะเหล่านี้ ทำให้เกิด อวิชชา  ทำให้เกิดสังโยชน์ ขึ้น จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 00:04:01

ความคิดเห็นที่ 30 จะเห้นได้ว่า ปฐมฌาน  ละ กามสัญญา จึงละราคะนุสัย การตั้งความปราถนา เพื่อบรรลุวิโมกข์ธรรม ละอัตตาสัญญา  เจริญอนัตตาสัญญาจึงละปฎิฆนุสัยได้ การบรรลุ จตุฌาน เพราะละ อาสวะสัญญา จึงละอวิชชานุสัยได้ การจะแสดงให้เห็นว่า อนุสัย กับ สังโยชน์เป็นตัวเดียวกันต่างกันเพราะอาการ ละ อาการผูก จึงไม่ถูกต้อง จึงไม่ควรใช้คำว่าฟุ้ง ขึ้นมาสำหรับสังโยชน์ แต่ควรใช้ว่า สังโยชน์เกิด เพราะ ความใส่ใจโดยไม่แยบคายบ้าง การไม่อดทน บ้าง การไม่สำรวมบ้าง การเสพสิ่งที่ไม่ควรเสพบ้าง จะเหมาะกว่า จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 00:42:59

ความคิดเห็นที่ 31 เหตุใดจึงว่า อนุสัยละง่าย เพราะต้องละจิตและทิฐิวิปราสโดย ใช้ สติ ใช้สัมมาทิฐิ สัมมาสมาธิ เหตุใดจึงว่า สังโยชน์ละยาก เพราะต้อง ละสัญญาวิปราส ละ อาสวะ ด้วยการอบรบ โดยโพชฌงค์ 7 เป็นต้น แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 00:56:30 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 00:55:34

ความคิดเห็นที่ 32 อนุสัย ๓  เนื่องกับ เวทนา ๓  ตรัสไว้ ฯ ดูใน ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ (เอง  ผมจำ หน้า ไม่ได้แล้ว)                                        จากความจำ พิจารณา ๔ พระสูตร คือ มหาตัณหาสังขยสูตร + มหานิทานสูตร + " อาหาร ๔ (เหตุ ๔ เนื่องกับ สัมภเวสี -ภูตา ฯ) + จูฬสุญญตาสูตร จะสรุป " กระบวนทัศน์" ได้ ว่า (กำหนดเ้อง + สอบทาน ฯ) เพราะ กุมาร ตาม มหาตัณหาสังขยสูตร (พิจารณาเองนะครับ) ยังไม่ เจตโจวิมุติ (จิต นิโรธ- (อกุปปะ) จาก ราคะ และ ยังไม่ ปัญญาวิมุตติ (จิต นิโรธ (อกุปปะ) จาก "ความมืดอันใหญ่หลวง คือ อวิชชา ตามที่เป็นจริง (ตาม อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ขั้น จอมศาสดา พระองค์นี้ฯ) จึง เนื่องด้วย มหานิทานสูตร --- กำหนด ตรง ผัสสะ ๒ คือ ปฏิฆสัมผัส กับ อธิจนสัมผัส ที่ จะเนื่อง กับ อาหาร ๔ คือ -- ผัสสาหาร   -- อาหาโร = เหตุ คือ ผัสสะ --- (แล้วกำหนด ที่ สัมภเวสีสัตว์  --ผัสสะ คือ ปฏิฆสัมผัส  และ เพราะ ยังมี อวิชชาเป็นปัจจัย  จึง มี สังขาร คือ --- ตามด้วย ผัสสะ คือ อธิจนสัมผัส ฯ) เมื่อ สัมภเวสี เนื่องด้วย อาหาร ๔ เมื่อสัมภเวสี เนื่องด้วย ผัสสะ ๒  เพราะ มี อวิชชา เป็น ปัจจัย เมื่อ สัมภเวสีสัตว์  ได้ แก่  กุมาร ตาม มหาตัณหาสังขยสูตร - ยังไม่ เจตโจวิมุติ (จิต นิโรธ- (อกุปปะ) จาก ราคะ และ ยังไม่ ปัญญาวิมุตติ (จิต นิโรธ (อกุปปะ) จาก "ความมืดอันใหญ่หลวง คือ อวิชชา ตามที่เป็นจริง (ตาม อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ขั้น จอมศาสดา พระองค์นี้ฯ)        ก็ จะ "เนื่องกับ เวทนา ๓" (อายตนะสัมผัสสชาเวทนา) คือ เป็นไปตาม ที่ตรัสว่า                                               (๑) สุขเวทนา เมื่อ (กุมารฯ) เพลินใน สุขเวทนา (ครั้งแรกสุดๆ ตามด้วย ครั้งหลังๆๆๆ) คือเหตุ ---> เกิด ผล คือ ----> "อาการ ที่ ชื่อว่า"  อนุสัย คือ ราคะ -----> "อาการ เช่นนี้  ย่อมเป็นธรรมดา คือ  "-------เพิ่มความเคยชินให้ยิ่งขึ้น  จึง ชื่อว่า อนุสัยคือ ราคะ ---- ตามนอนเนื่อง" (ข้อนี้ ตรัสให้ "ละ"  ฯลฯ -- ดู พระสูตรอื่น เช่น ฯ) เมื่อ (กุมารฯ) เพลินใน สุขเวทนา   อนุสัย คือ ราคะ ----- ย่อม "-------เพิ่มความเคยชินให้ยิ่งขึ้น  จึง ชื่อว่า อนุสัยคือ ราคะ ---- ตามนอนเนื่อง" (ข้อนี้ ตรัสให้ "ละ"  ฯลฯ)                                                                                    (๒) ทุกขเวทนา เมื่อ (กุมารฯ) เพลินใน ทุกขเวทนา (ครั้งแรกสุดๆ ตามด้วย ครั้งหลังๆๆๆ) คือเหตุ ---> เกิด ผล คือ ----> "อาการ ที่ ชื่อว่า"  อนุสัย คือ ปฏิฆะ -----> "อาการ เช่นนี้  ย่อมเป็นธรรมดา คือ  "-------เพิ่มความเคยชินให้ยิ่งขึ้น  จึง ชื่อว่า อนุสัยคือ ปฏิฆะ ---- ตามนอนเนื่อง" (ข้อนี้ ตรัสให้ "ละ"  ฯลฯ -- ดู พระสูตรอื่น เช่น ฯ) เมื่อ (กุมารฯ) เพลินใน ทุกขเวทนา   อนุสัย คือ ปฏิฆะ ----- ย่อม "-------เพิ่มความเคยชินให้ยิ่งขึ้น  จึง ชื่อว่า อนุสัยคือ ราคะ ---- ตามนอนเนื่อง" (ข้อนี้ ตรัสให้ "บรรเทา"  ฯลฯ)                                                                               (๓) อทุกขมสุขเวทนา   (เวทนา ๓ เนื่องกับ ภพ ๓  แบบ ยังไม่ ตายเข้าโลง = สันทิฏฐิโก -- อย่าง ทิฏฐธรรม หรือว่า อุปปัชชะ หรือว่า อปรปริยายะ ---                              ---- อย่าเอา อัทธา ๓ ในวิสุทธิมัคค์ มา ละ ฯ) เมื่อ (กุมารฯ) เพลินใน อทุกขมสุขเวทนา (ครั้งแรกสุดๆ ตามด้วย ครั้งหลังๆๆๆ) คือเหตุ ---> เกิด ผล คือ ----> "อาการ ที่ ชื่อว่า"  อนุสัย คือ อวิชชา (อวิชชานุสัย) -----> "อาการ เช่นนี้  ย่อมเป็นธรรมดา คือ  "-------เพิ่มความเคยชินให้ยิ่งขึ้น  จึง ชื่อว่า อนุสัยคือ อวิชชา ---- ตามนอนเนื่อง" (ข้อนี้ ตรัสให้ "ถอน"  ฯลฯ -- ดู พระสูตรอื่น เช่น ฯ) เมื่อ (กุมารฯ  ) เพลินใน อทุกขมสุขเวทนา (โดยเฉพาะ กุมาร ที่ต่อมา คือ ท่าน อุทกดาบส เพลินใน อทุกขมสุขขั้น เนวสัญญานาสัญญายตนสัญญา (ด้วยอำนาจอรูปเาน)  อนุสัย คือ อวิชชา ----- ย่อม "-------เพิ่มความเคยชินให้ยิ่งขึ้น  จึง ชื่อว่า อนุสัยคือ อวิชชา ---- ตามนอนเนื่อง" (ข้อนี้ ตรัสให้ "ถอน"  ฯลฯ)                                                สรุป                  ว่าด้วยสิ่งที่นอนเนื่องอยู่ใน -สันดาน- "คือ อนุสัย ๒"                         แบบ เซนเถรวาท ปฐมสังคายนานิยม "ข้างบน" นั้น จะ เหมือน หรือ ต่างจากที่ คุณ  Ritti Janson  เสนอไว้หรือไม่ รวมทั้ง จะ เหมือน หรือ ต่างจาก "กระแสหลัก + อ้าง วิสุทธิมัคค์ หรือ ฯ" หรือไม่ ขอให้ ใช้  กาลามสูตร เป็น พุทธยันต์ กัน "อุปัทวะ"  ว่าด้วย " นิยาม คำว่า อนุสัย คือ อย่างนี้ๆ (ตามที่ ผู้ใดนั้น สำคัญหมาย อยู่ ใน สมัยนั้นๆ ฯ) ผม เสนอ ป่า (หรือ เสนอ กระบวนทัศน์ ฯ)  คือ  ข้อความที่เสนอ + ต้นไม้ คือ พระสูตร -- จากความจำ" เรื่อง  อนุสัย ๓ เนื่องกับ เวทนา ๓ + + + --- จำได้ว่า  ท่านพุทธทาส แปลพระสูตรนั้นไว้ ใน ปฏิจจสมุปบาท จากพระโอษฐ์ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 10:11:45

ความคิดเห็นที่ 33 ขอแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม. หลังจากที่ถูกใจกับความเห็นของ คุณ aunemaek2   แต่สำหรับปุถุชนแล้ว อนุสัย > อาสวะ > อวิชชา >  ก็ย่อมเป็นอาหารกันเอง กลายเป็น อวิชชา > อาสวะ > อนุสัย.         ก็จะได้คำถามที่สำคัญ         ถาม อวิชชา ดำรงได้ด้วยมีอะไรเป็นปัจจัย?         ตอบ. เหตุเกิดแห่งอวิชชา ย่อมมีเพราะอาสวะเป็นเหตุให้เกิด  เหตุเกิดแห่งอาสวะย่อมมีเพราะอวิชชาเป็นเหตุให้เกิด              จึงเปรียบเสมือนงูกินหาง หรือวัฏจักรที่เป็นวงจร ต่อเนื่องด้วยตัวมันเอง หมุนเวียนอยู่อย่างนั้น เมื่อไม่สามารถดับอวิชชา พ้นจากฝั่ง สังขตธรรม ข้ามไปยัง อสังขตธรรมได้. เป็นข้อมูลจาก พระไตรปิฎกเล่มที่ เล่ม 12 ได้เน้นข้อความให้ชัดเจน ดังนี้ -----------------------                             อวิชชาวาร      [๑๒๘] ดูกรท่านผู้มีอายุ จะพึงมีอยู่หรือ ปริยายแม้อย่างอื่น ... ท่านพระสารีบุตรตอบว่า พึงมี ท่านผู้มีอายุ เมื่อใดแล อริยสาวกรู้ชัดซึ่งอวิชชา เหตุเกิดแห่งอวิชชา ความดับอวิชชา และปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับอวิชชา แม้ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ อริยสาวกชื่อว่าเป็นสัมมาทิฏฐิ ... มาสู่พระสัทธรรมนี้ ก็อวิชชา เหตุเกิดแห่งอวิชชา ความดับอวิชชา และปฏิปทาที่จะให้ถึงความ ดับอวิชชา เป็นไฉน? ความไม่รู้ในทุกข์ ในเหตุเกิดแห่งทุกข์ ในความดับทุกข์ ในปฏิปทาที่จะให้ถึง ความดับทุกข์ อันนี้เรียกว่าอวิชชา เหตุเกิดแห่งอวิชชา ย่อมมีเพราะอาสวะเป็นเหตุให้เกิด ความดับอวิชชา ย่อมมีเพราะอาสวะดับ อริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ นี้แหละ คือความเห็นชอบ ความตั้งใจชอบ ชื่อว่าปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับอวิชชา ดูกรท่านผู้มีอายุ เมื่อใดแล อริยสาวก รู้ชัดซึ่งอวิชชา เหตุเกิดแห่งอวิชชา ความดับอวิชชา ทางที่จะให้ถึงความดับอวิชชาอย่างนี้ๆ เมื่อ นั้น ท่านละราคานุสัย ... แม้ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ อริยสาวกชื่อว่าเป็นสัมมาทิฏฐิ มีความเห็นดำเนิน ไปตรงแล้ว ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันแน่วแน่ในธรรม มาสู่พระสัทธรรมนี้.      [๑๒๙] ภิกษุเหล่านั้น ชื่นชม อนุโมทนาภาษิตของท่านพระสารีบุตรว่า สาธุ ท่านผู้มีอายุ แล้วได้ถามปัญหากะท่านพระสารีบุตรต่อไปว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ จะพึงมีอยู่หรือปริยายแม้อย่างอื่น ที่อริยสาวกซึ่งชื่อว่าเป็นสัมมาทิฏฐิ มีความเห็นดำเนินไปตรงแล้ว ประกอบด้วยความเลื่อมใส อันแน่วแน่ในธรรม มาสู่พระสัทธรรมนี้.                     อาสววาร      [๑๓๐] ท่านพระสารีบุตรตอบว่า พึงมี ท่านผู้มีอายุ เมื่อใดแล อริยสาวกรู้ชัดซึ่งอาสวะ อาสวสมุทัย อาสวนิโรธ อาสวนิโรธคามินีปฏิปทา แม้ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ อริยสาวกชื่อว่า เป็นสัมมาทิฏฐิ มีความเห็นดำเนินไปตรงแล้ว ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันแน่วแน่ในธรรม มาสู่พระสัทธรรมนี้ ก็อาสวะ เหตุเกิดแห่งอาสวะ ความดับอาสวะ ทางที่จะให้ถึงความดับอาสวะ เป็นไฉน? ได้แก่ อาสวะ ๓ เหล่านี้ คือ กามาสวะ ภวาสวะ อวิชชาสวะ เหตุเกิดแห่งอาสวะย่อมมี เพราะอวิชชาเป็นเหตุให้เกิด ความดับอาสวะ ย่อมมีเพราะอวิชชาดับ อริยมรรคประกอบ ด้วยองค์ ๘ นี้แหละ คือ ความเห็นชอบ ดำริชอบ เจรจาชอบ การงานชอบ เลี้ยงชีพชอบ พยายามชอบ ระลึกชอบ ตั้งใจชอบ ชื่อว่าปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับอาสวะ ดูกรท่านผู้มีอายุ เมื่อใด อริยสาวกรู้ชัดซึ่งอาสวะ เหตุเกิดแห่งอาสวะ ความดับอาสวะ ปฏิปทาที่จะให้ถึงความ ดับอาสวะ อย่างนี้ๆ เมื่อนั้นท่านละราคานุสัย บรรเทาปฏิฆานุสัย ถอนทิฏฐานุสัย และ มานานุสัย โดยประการทั้งปวง ละอวิชชา ยังวิชชาให้เกิด ย่อมกระทำซึ่งที่สุดแห่งทุกข์ในปัจจุบัน เทียว แม้ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ อริยสาวกชื่อว่าเป็นสัมมาทิฏฐิ มีความเห็นดำเนินไปตรงแล้ว ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันแน่วแน่ในธรรม มาสู่พระสัทธรรมนี้.     ท่านพระสารีบุตรได้กล่าวคำนี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้น ชื่นชม ยินดีภาษิตของท่านพระสารี บุตรแล้วแล. ----------------------------------------------    ดังนั้นตามความเข้าใจของผม อนุสัย อาสวะ อวิชชา บังเกิดเกี่ยวเนื่องกันตลอดนั้นเอง  ไม่ว่าเวลาไหนเมื่อเป็นปุถุชนผู้หนาแน่นด้วยกิเลส หรือผู้มีกิเลสเบาบาง(พระอริยะไม่ใช่พระอรหันต์) ก็ย่อมมี 3 อย่างนี้เป็นเหตุเป็นปัจจัยอยู่เนืองๆ  ยกเว้นพระอรหันต์.  ยิ่งทารถแล้วย่อมมีทั้งแต่เริ่ม ปฏิสนธิ แล้วนั้นเอง ก็จากบทความของคุณ aunemaek2 ตรงส่วนนี้ ในความคิดเห็นที่ 25. -------------------------------------------------------------------- เพราะ มีชาติ การเกิดปฎิสนธิวิญญาณเป็นปัจจัยจึงได้นามรูป การได้ อาตยนะ(รูป5นาม1) ผัสสะ(นาม) จึง มีเวทนา(นาม) จึงมีสัญญา(นามสัญญา วิปราสจากปฎิสนธิวิญญาน) จึงมี อนุสัย  มี อาสวะ --------------------------------------------------------------------- จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:39:38

ความคิดเห็นที่ 34 ประโยชน์ของ อภิธัมมัตถสังคะหะ "เรื่อง ปรมัตถ์ธรรม ๔" (รูป เจตสิก จิต นิพพาน -โดยความเป็น ปรมัตถ์) "มีอยู่"  ใน กรณี --- (๑) กระบวนทัศน์ เรื่อง อนุสัย อาสวะ อวิชชา ที่ว่า --- บังเกิดเกี่ยวเนื่องกันตลอดนั้นเอง โดย กำหนด ตาม พระพุทธวจนะ คือ มหาตัณหา สังขยสูตร + มหา นิทานสูตร + อวิชชาสูตร ที่ ๒ -- ก่อนแต่นี้  อวิชชา มิได้มี  แต่ว่า อวิชชา เพิ่งมี ต่อภายหลัง ฯ อวิชชา มี นิวรณ์ทั้ง ๕ เป็น "เหตุ" (อาหารโร แปลไทยว่า อาหาร) ฯ (๒) รูป โดยความเป็น ปรมัตถ์ (อภิธัมมัตถสังคะหะ) ----->  ต้อง  ไม่ ขัดกับ "พระพุทธวจนะ  ที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักาา ตามที่ตรัสไว้ คือ" ----> "อัสสุตวตาสูตร" --- กายนี้ ประกอบอยู่ด้วยมหาภูติ (ธาตุ) ทั้ง ๔ "อัน ตถาคต เรียก (กายเช่นนี้) ว่า  จิต บ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง ฯลฯ (๓) เวทนา โดยความเป็น เจตสิกปรมัตถ์ ( เจตสิก ๑ ใน จำนวน ๕๒ เจตสิก ตาม ที่พระอนุรุทธาจารย์ ภิกษุลังกา พ.ศ. 1200 แต่ง อภิธัมมัตถสังคหะขึ้น ฯ) ----->  ต้อง  ไม่ ขัดกับ "พระพุทะวจนะ  ที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักาา ตามที่ตรัสไว้ คือ" ---> "เวทนาทั้งหลายทั้งปวง (ไม่เว้น เวทนา ๒ ของพระอรหันต์ สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ) ประชุม ลง ใน ทุกข์" (จะทุกขตา ตาม ไตรลักษณ์ และหรือ ว่า โดยย่อ อุปาทานขันธ์ (คือ เวทนา) คือ ตัวทุกข์ อริยสัจ ก็ = เวทนาทั้งหลายทั้งปวง ล้วน ประชุมลงใน ทุกข์ ---> ดังนั้น พระอรหันต์ ต่อจาก สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ ที่ ยังเนื่องกับ เวทนา ๒ "ตามที่ตรัส" กระทำ ญาณในนิพพานคือ สัมมาญาณะว่า ความสิ้นไปแห่งราคะ ความสิ้นไปแห่งโทสะ ความสิ้นไปแห่งโมหะ (เพราะ จิต อนุเสติในสิ่งใดๆๅ นั้น -- นิโรธ ถาวร)อันใด  อันนั้น คือ นิพพาน  ---ได้แก่ พระอรหียจ์ อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ" --- ตามที่ตรัสว่า "เวทนาทั้งหลายทั้งปวง  อันเธอ (พระอรหันต์ สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ)  ไม่เพลิดเพลิน (แบบ ธรรมนันทิ ขั้น พระอรหัีนต์) แล้ว (เวทนาแบบนั้น แห่ง สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ) ย่อมดับเย็น ในโลก (กายคือ พระอรหันต์ อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ) นี้เอง ฯ (เวทนาปรมัตถ์  แบบ  ที่ผมเสนอข้างบนนี้ ( กิริยาที่รู้สึกต่ออารมณ์ได้ โดย อรรถะ อัน บรม) ----> น่าจะ ไม่ปรากฎในตำราฯ หรือไม่ --- ขอให้ อาสัย กาลามสูตร เป็น พุทธยันต์กั้น  ฯลฯ เพื่อ "ธรรมทัศน์ ฯ เพื่อ ฯลฯ -- ที่สำคัญ  เวทนาปรมัตถ์ ที่เสนอ  --ล้วน เนื่องกับ บุคคลใดนั้น (สมัยปุถุชน) ที่ คือ พระอรหันต์ใน ธรรม วินัย  ที่พระพุทะเจ้า ตรัสแสดงไว้ดีแล้ว คือ เนื่องกับ ---> "อัสสุตวตาสูตร" --- กายนี้ ประกอบอยู่ด้วยมหาภูติ (ธาตุ) ทั้ง ๔ "อัน ตถาคต เรียก (กายเช่นนี้) ว่า  จิต บ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง ฯลฯ (๔) สัญญา โดยความเป็น เจตสิกปรมัตถ์ ( เจตสิก ๑ ใน จำนวน ๕๒ เจตสิก ตาม ที่พระอนุรุทธาจารย์ ภิกษุลังกา พ.ศ. 1200 แต่ง อภิธัมมัตถสังคหะขึ้น ฯ) ที่คือ ----> กิริยาที่หมายรู้ได้พร้อม  ที่มีอยู่ในสิ่งนั้น (ตาม อัสสุตวาตาสูตร) ต้อง ไม่ ขัดกับ ที่ตรัสว่า --- สัญญา (ในสิ่งใด) เกิดก่อน (โดยเฉพาะ สัญญา + อริยมรรคมีองค์ ๘ ขั้น พระอนาคามี)  ญาณ (สัมมาญาณะ ใน สิ่งนั้น)  เกิด ทีหลัง (สัญญา) (๕) ดังนั้น ตกลง วิชชา คือ อาสวักขยญาณ  --- ที่มีอยู่  ก็ ต้องเนื่องกับ "สัญญาเกิดก่อน ญาณ (ในวิชชาคือ อาสวักขยญาณ) เกิดทีหลัง ----- ใช่หรือไม่? (๖) ถ้า  ข้อ ๕ ใช่ สัญญา + อริยมรรคมีองค์ ๘ + ธรรม ๒ เคียงคู่กันไปคือ สมถะด้วย วิปัสสนาด้วย + วิชชาด้วย -- ใน  ธรรม เหล่านี้ คือ ---- อนุสัย อาสวะ อวิชชา -- ก็ ต้อง เกิดก่อน ---- จากนั้น จึงเกิด "ญาณใน อนุสัย อาสวะ อวิชชา" = สัญญาเกิดก่อน  ญาณเกิดทีหลัง ----- "ใช่หรือไม่?"  พิจารณาครับ                                              สรุป ตาม กระบวนทัศน์ของ ผม (เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม)  ว่าด้วย ---- อนุสัย อาสวะ อวิชชา --   เป็น ไฉน? (๑) ย่อม ต่างไปจาก "ตามความเข้าใจของข้าพเจ้า (ท่านใดนั้น)" ----  หรือไม่ + อย่างไร? ท่านสามารถ  จับความได้  ตาม เนื้อความที่เสนอข้างบน (๒) ซึ่ง ถ้าสรุปได้ว่า ---- อนุสัย อาสวะ อวิชชา ( คำที่ตรัส ตามที่พระเถระครั้งปบมสังคายนารักษามา) = สังขารขันธ์ ประเภทหนึ่ง หรือ = สังขารเจตสิก ๕๐ ประเภท ต่อจาก เวทนา สัญญา เจตสิกปรมัตถ์ ตาม ตำราคือ อภิธัมมัตสังคหะ คือ เจตสิก ๕๒) แล้ว --- สังขารเจตสิกปรมัตถ์ คือ  อนุสัย อาสวะ อวิชชา -- --- จะ ขัดกับ "พระสูตร"  ที่ตรัส ---------- วิญญาณฐิติ ๔ ----- "หาได้ไม่" = ไม่ได้ (๓) วิญญาณฐิติ ๔ คือ  ที่ตั้งแห่ง วิญญาณ ๔ แห่ง จากความจำ วิญญาณ คือ จิต ปรมัตถ์ นั่นแหละ) เมื่อตั้งอยู่  ก้ตั้งอยู่ที่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร ฯ ---- แล้ว ต้อง ไม่ขัดกับ  อัสสุตวตาสูตร ด้วย --ผู้ใดจะพึงกล่าวว่า วิญญาณ จะ อุบัติ จุติ เจริญงอกงามไพบูลย์ โดยเว้นจากรูป โดยเว้นจากเวทนา  โดยเว้นจากสัญญา โดยเว้นจากสังขาร  ดังนี้นั้น (กล่าวเช่นนี่ นั้น) นี่ ---- ไม่ใช่ ฐานะ ที่จะมีได้เลย                ----------- ขอให้ ศึกษา อัสสุตวตาสูตร อย่าง ไม่ประมาท ฯ ----- ดังนั้น "อนุสัย อาสวะ อวิชชา"  --- ใครว่า "มัน คือสิ่งที่จะ"  "ข้ามภพ ข้ามชาติ" แบบ ที่อ้าง วิสุทธิมัคค์ บ้าง? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 08:36:22