ความคิดเห็นที่ 1 ภาษาทางธรรมะป่า  เรียกว่า  จิตรวม  ซึ่งภาษาในตำราก็คือ จิตสงบลงเป็นอัปปนาสมาธิ หรือเข้าสู่ฌานขั้นใดขั้นหนึ่ง นั่นเอง แล้วแต่ใครชำนาญไปถึงระดับไหน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 11:29:44

ความคิดเห็นที่ 2 เคยค่ะ แต่ใหม่ๆ จิตรวมเล็กๆ จะแยกลำดับไม่ออก ถ้าจิตรวมใหญ่มันจะเป็นสภาวะที่จำจนวันตาย และมันจะเกิดขึ้นน้อยครั้งมาก ครั้งหนึ่งหรือสองครั้ง ตอนที่เกิดครั้งแรกๆ ก็อาจจะไม่กระจ่างชัด เพราะมักจะเกิดตอนที่เราไม่ได้ตั้งใจ (แต่เหตุปัจจัยมันถึงพร้อม)  แต่พอเราตั้งใจทำ บางทีก็ไม่รวม  แต่ถ้าเราเก่งแล้ว ก็จะรวมได้ทุกครั้งที่ทำ แต่ก็สภาวะไม่เท่ากันอีก   และมันเป็นภาวะที่อธิบายยากมาก โดยใช้ภาษาสมมติ เช่นบริกรรมๆ ไป คำบริกรรมหายไป มันนิ่งๆ จากนั้นก็ปีติสุข ปีติจะรู้ง่ายแต่พอสุขอาจจะสั้นๆ ก่อนจะเป็นเอกัคคตา คือมันนิ่ง มั่นคงอยู่  บางท่านใช้คำว่า จิตมันลอยเด่นอยู่ สว่างอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะถอนออกมาเอง   ถ้าเราอ่านมาว่ามันจะต้องสว่างโพลง แต่ทำจริงๆ ไม่เห็นมีแสงสว่างอะไรเลย แต่มันเป็นความสว่างทางความรู้สึก ที่รู้ชัดไปหมด สติคมชัด จิตสงบนิ่ง ไม่มีความคิดอะไรมาบังจิตเลย เป็นต้น บางทีอ่านมาเวลาจิตรวมครูอาจารย์บางองค์ท่านทำได้เป็นชั่วโมงๆ เราได้แค่ไม่นาน ก็คิดว่าไม่รวมก็มี ที่จริงมันก็รวมแล้ว แต่ตบะพละอินทรีย์แก่กล้าไม่เท่ากัน ไปอ่านแล้วเทียบกับท่านมันก็หลงทางได้ บางทีไม่บริกรรมเลย หลับตาเข้าสมาธิก็ปีตินิดสุขเลย อยู่กับสุขจนจิตเข้าภวังค์หลับ ตื่นขึ้นมาในสมาธิจิตก็รวมอยู่อย่างนั้น ก็มี บางทีก็พรวดเลยเข้าสมาธิไปก็ตัวแข็งนิ่งไปเลย 5 นาที 10 นาทีก็มี เรื่องลำดับฌานนี้มันไม่แน่ อาการที่ปรากฏในฌานก็แตกต่างกันตามเหตุปัจจัย ตามบุคคล บางคนลำดับฌานจะชัด บางคนก็ไม่ชัด บางคนปีติมาก ติดอยู่ตรงนี้นาน บางคนปีติน้อย มันไม่แน่เสมอไป บางทีมันเข้าไปตามลำดับ จนถึงที่สุดแล้ว พักนึงมันก็ตกลงไม่ ไม่ได้อยู่ชั้นนั้นตลอด ตกลงมาเราก็เข้าไปใหม่ เข้าๆ ออกๆ จนทรงไว้ได้นานที่ชั้นนั้นๆ บางคนจิตรวมแล้วเข้าฌานได้แล้วไม่รู้ตัวก็มีมากมาย  วิตกวิจารณ์จะเข้าปีติแล้ว แต่ฝืนบริกรรมใหม่ เลยวนอยู่ที่วิตกวิจารณ์นานหลายเดือน ไม่ได้ปีติสักที   บางคนพอจิตสงบจะเข้าปีติ ดันไปพิจารณา (เอาความคิดพิจารณา) มันก็วนกลับมาที่วิตกใหม่ ก็มีอีก  คือเขาเข้าใจว่าการพิจารณาคือคิดเอา ถ้าคิดก็เป็นเสี้ยนหนามของฌานขั้นสูงขึ้นไปแล้ว สรุปทั้งฌานและจิตรวมมันไม่เที่ยงและไม่มีมาตรฐานเดียวค่ะ สิ่งสำคัญคือถ้าเราฝึกสติมาดี กำหนดรู้แม่นๆ เราจะละเอียดในองค์ฌาน สิ่งสำคัญคือต้องรู้ รู้จักตัวเอง คือเมื่อทำสมาธิหรือทำฌานเรามีความรู้สึกตัวอยู่เสมอ และพิจารณาสภาวะต่างๆ อย่างเป็นกลางคอยสังเกตอาการของจิตของกายไว้  คือดูหรือรู้สึกอยู่เฉยๆ รู้อยู่เฉยๆ อะไรเกิดขึ้นมาก็รู้ แล้วปล่อยผ่านไป อยู่กับสภาวะเฉพาะหน้าเสมอไป เมื่อจะออกจากฌานพอถอยออกมาแล้ว อยู่ที่ฌาน 1 ให้พิจารณาก่อน พิจารณาสภาวะที่เราทำมาในครั้งนั้นๆ ว่าเป็นอย่างไร เมื่อทำบ่อยๆ ในที่สุดเราก็จะรู้ได้เอง ว่าเราเข้าฌานไปถึงไหนอย่างไร สิ่งสำคัญอีกสิ่งคือมีครูบาอาจารย์ด้านนี้ จะดีกว่าเราออกมาหาอ่านศึกษาเอง ซึ่งเราก็ต้องใช้ความคิดวิเคราะห์ซึ่งมันไม่เวิร์ค  เพราะตัวหลอกมันเยอะ ยิ่งอ่านเยอะยิ่งปรุงแต่ง ไปคอยดักดูสภาวะ จนไม่รู้ความจริงเฉพาะหน้าก็มี เหมือนเวลาเราจะเดินทางไปในที่พิเศษ บางครั้งแผนที่มันใช้ไม่ได้ มันไม่ตรง  เราอาจจะอ่านแผนที่คร่าวๆ แต่เมื่อเวลาไปจริงๆ แผนที่มักจะใช้ไม่ได้ ต้องเก็บแผนที่ไว้ แล้วก็สังเกตทางที่ไปเอาเอง ว่าเราเข้าไปยังไงออกมายังไง มีจุดสังเกตแต่ละจุดอย่างไร ดังนั้น การมีไกด์เจ้าถิ่นนำทางนั้น ไปถึงจุดหมายได้ง่ายกว่าเยอะ รายละเอียดนั้นแผนที่จะบอกเราไม่ได้  มันจะบอกได้แต่หยาบๆ เท่านั้น  การแก้สภาวะต่างๆ ก็ต้องอาศัยครูอาจารย์ เจอปัญหาอุปสรรคอย่างไรท่านจะบอกอุบายวิธีได้  บางทีท่านเก่งๆ สามารถนำทางเราได้ด้วย พอเราเดินเองจะไม่หลงทิศเลย  มันจะง่ายกว่ามาก..   และจะให้ดี ไปหัดที่เขาสอนเข้าฌานเป็นลำดับไป จะแม่นกว่าเหมือนคนเรียนว่ายน้ำ กับคนหัดเองแบบลูกหมาตกน้ำ  สุดท้ายผลมันก็ว่ายเป็นเหมือนกัน แต่ความแม่นยำและพื้นฐานแข็งแกร่งไม่เท่ากันค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 11:38:24

ความคิดเห็นที่ 3 เออ เราแสดงความเห็นอีกนิด ส่วนตัวของเรา ทบทวนมาตลอดที่ปฏิบัติ เราตั้งข้อสังเกตว่า จิตรวม คือสภาวะที่ สมาธิ สติ กับจิต แนบชิด จนรวมตัวกันเป็นหนึ่ง   จากที่มีสมาธิเป็นฐาน มีสติรู้ ดูอาการของจิตที่สงบอยู่  ไปๆ มาๆ สามตัวนี้เข้ามารวมกัน ด้วยความสมดุลของเหตุปัจจัย เป็นสภาวะที่ธรรมทั้งสามมีความพอดี เลยสามัคคีกัน เลยเกิดเป็นจิตรวม เหลือแต่จิต คือสติกับสมาธิเข้าไปรวมอยู่ในจิตแล้ว อันนี้เราพิจารณาและศึกษาอยู่ว่าอาการมันเป็นอย่างนี้ๆ ก็ยังอยู่ในระหว่างศึกษาต่อไปว่าอธิบายอย่างนี้จะได้หรือไม่ ยังไม่เคยถามอาจารย์ ตรงนี้เป็นแค่ความเห็นให้ผู้ศึกษาไปพิจารณาเล่นๆ เท่านั้น จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 11:45:19

ความคิดเห็นที่ 4 ได้พูดคุยสนทนาแลกเปลี่ยนกันกับหลายๆท่าน ส่วนใหญ่จะใช้คำว่าจิตรวม ในแวดวงคนได้ฌาน จะมีการแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน ส่วนใหญ่จะอธิบายได้ไม่ตรงกัน แต่จะมีวิธีสอบทานว่าใครได้ฌานจริง หรือเพียงแค่จิตรวมลงเป็นอุปจารสมาธิ อย่างเช่น สอบถามวิธีในการเข้าฌาน ความรู้สึกในแต่ละชั้น องค์ฌานทั้ง 5 รู้สึกได้ครบไหม แยกแยะได้ไหม ตัวไหนเป็นอย่างไร ละตัวไหนได้บ้างเวลายกจิตขึ้นสู่ฌานชั้นสูงๆ อย่างเช่นถ้ามีคนบอกว่าได้ปฐมฌาน อย่างน้อยต้องบอกได้ว่า วิตกทำอย่างไร วิจารทำอย่างไร ปีติเป็นแบบไหน สุขอะไร จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตาแบบไหน หรือเพียงแค่รู้สึกว่าว่างๆ เงียบๆ ไร้อารมณ์ หรือว่าซึม จากคุณ : ปริญญาบ้าเกมส์ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 12:25:57

ความคิดเห็นที่ 5 ผมไม่แน่ใจว่าคำว่าจิตรวมที่..ครูบาอาจารย์ท่านหมายถึงอะไรครับ...(เท่าที่ปฎิบัติมาก็ไม่เห็น..จิตจะไปรวมกับอะไรครับ..จิตที่มีสติระลึกรู้..อารมณ์กรรมฐาน(เช่นลมหายใจ...การเดิน..เป็นต้น)..พอหลุดไปคิดเรื่องอื่นก็รู้อยู่จนไม่หลุดไปคิดก็รู้อยู่..ก็เลยไม่แน่ใจว่ามันจิตรวมอะไร...จิตรวมยังไงครับ) และ... ที่ผมรู้ก็จะมี...จิตปราศจากนิวรณ์ ๕...ตรงนี้คือ ฌาณ ครับ(ส่วนจะมี..วิตก..วิจาร...ปิติ..สุข..วิเวก..อุเบกขา...อยู่นั้นก็ขึ้นอยุ่กับว่า..จะเป็น ฌาณ ๑..ฌาณ ๒..ฌาณ ๓ หรือ ฌาณ ๔ ครับ หากจิตยังมีนิวรณ์ ๕ ตรงนี้ยังไม่มีการเรียกว่า ฌาณ ครับ ส่วนการเข้าไปรู้เห็นสภาวะตังกล่าวก็ต้องเข้าใจว่า...นิวรณ์ ๕ เป็นอย่างไร.....วิตก..วิจาร...ปิติ..สุข..วิเวก..อุเบกขา...เป็นอย่างไร..ก่อน(เรียนรู้โดยปริยัติก่อน)...แล้วใช้สติไปพิจารณาสภาวะภายในจิตตนว่ามีสภาวะดังกล่าวหรือไม่มีสภาวะดังกล่าวอยู่ครับ แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 13:08:13 จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:04:22

ความคิดเห็นที่ 6 ขอรบกวนเพิ่มเติมด้วยนะครับ ปีติกับสุข ต่างกันอย่างไร และมีวิธีสังเกตุอย่างไร จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:59:04

ความคิดเห็นที่ 7 ได้อ่าน คำตอบของคุณ chaosy ก็ยินดีและยิ้มในใจ. และจากข้อความ ของคุณ chaosy ----------------------------------------------------- เออ เราแสดงความเห็นอีกนิด ส่วนตัวของเรา ทบทวนมาตลอดที่ปฏิบัติ เราตั้งข้อสังเกตว่า จิตรวม คือสภาวะที่ สมาธิ สติ กับจิต แนบชิด จนรวมตัวกันเป็นหนึ่ง   จากที่มีสมาธิเป็นฐาน มีสติรู้ ดูอาการของจิตที่สงบอยู่  ไปๆ มาๆ สามตัวนี้เข้ามารวมกัน ด้วยความสมดุลของเหตุปัจจัย เป็นสภาวะที่ธรรมทั้งสามมีความพอดี เลยสามัคคีกัน เลยเกิดเป็นจิตรวม เหลือแต่จิต คือสติกับสมาธิเข้าไปรวมอยู่ในจิตแล้ว ------------------------------------------------------- ครับ ถ้าเป็นสมาธิเด่นๆ จริงๆ  ก็จะเป็นอย่างนั้นครับ คือผมกำหนด อานาปานสติ แบบ สมถะและวิปัสสนา เมื่อเกิดที่สุดของสมาธิ ก็คือเกิด เพิก หรือ รวมก็ได้ พ้นจากการรับรู้ทางกายความรู้สึกทั่วๆ ไปทั้งหมด กล่าวได้ว่าเหลือเพียงจิต ที่มีสติรู้สงบเบาว่างสว่างนิ่ง(อุเบกขาหรือเอกคัคตา) เป็นหนึ่ง ไม่มีอย่างอื่นใดในโลกเลย. ที่ผมเรียกว่า ฌาน 4. ซึ่ีงเกิดกับผมช่วง 2539-43   ซึ่งความจริงแล้วสภาวะุธรรมยิ่งกว่านั้นยังมีอยู่ แต่เกิดก่อนหน้านั้น ด้วยสภาวะความรู้ทางกายและความรู้ทั่วไปพร้อมทั้งจิตนั้นได้ ดับ สิ้นไป อย่างทันที่ทันใด ด้วยพละ 5 (สติ สมาธิ ปัญญา ศรัธา ความเพียร) ที่สมบูรณ์สมดุลย์ จิตนั้นดับทันที่ทันใด หมดไม่มีอะไร ขาดหายไป  และเมื่อปรากฏก็จะปรากฏมีสติรู้ใจรู้กายชัดเต็มบริบูรณ์อย่างทันที่ทันใด.   สภาวะนั้นเกิดอย่างเต็มกำัลังครั้งเดียว หลังจากนั้นเกิดผลที่เมื่อ สติ สมาธิ และปัญญา เมื่อกำหนดภาวนาแล้ว แล้วจิตละเอียดอ่อนเสมือนกำหนดภาวนาเป็นไปเองแล้วเกิดสภาวะ ดับไป สิ้นไป เหมือนการขาดช่วงไปอย่างไร่รองรอย  ประมาณ 2-3 ครั้ง  เมื่อปี ปลายปี 2526-2527  ซึ่งผมก็ไม่แน่ชัดว่า สภาวะธรรมนั้นคืออะไร? จึงไม่โมเมลงไป เพราะกลัวตนเองจะหลงอีก เพราะเจ็บปวดจากการหลงใน วิปัสสนูญาณมาก่อนแล้ว ในตอนต้นปี 2526 จึงไม่ไปตัดสิ้นอะไร จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:23:20

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบคุณ norapob จากคำถาม --------------------------------------- ขอรบกวนเพิ่มเติมด้วยนะครับ ปีติกับสุข ต่างกันอย่างไร และมีวิธีสังเกตุอย่างไร --------------------------------------- ตอบ เป็นการเทียบเคียงให้ทราบพอแยกกันได้เท่านั้นนะครับ เพราะภาวะนั้นต้องปรากฏจริงใน ฌาน จึงจะพอทราบได้ชัด ดังนี้. การเกิดตื่นเต้นดีใจ  เทียบได้กับ การเกิดปีติ ในองค์ฌาน การเกิดยินดีสงบสุขเย็น(แบบไม่ตื่นเต้นดีใจ) เทียบได้กับ สุข ในองค์ฌาน. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:30:39

ความคิดเห็นที่ 9 ปีติ ในองค์ฌาน เป็นความอิ่มเอม เอิบอาบ แช่มชื่น พองฟู ครับ สุข ในองค์ฌาน เป็นความยินดีพอใจในความสงบ มีโสมนัสพึงพอใจในความสงบที่ตั้งมั่นเป็นหนึ่งเดียว จากคุณ : ปริญญาบ้าเกมส์ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:03:25

ความคิดเห็นที่ 10 รบกวนถามเพิ่มเติม มีปีติที่เป็นฝั่งมิจฉาสมาธิไหมครับ ***ถามเพราะสงสัยว่า ตัวลอย ตัวโต หัวทิ่ม ไม่น่าจะเป็นสัมมาสมาธิ*** จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:40:04

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับคุณ norapob ถ้ากล่าวถึง ปีติ อย่างเดียว สามารถเป็นได้ทั้ง สมาธิ และสัมมาสมาธิครับ ส่วน มิจฉาาสมาธิ เป็นเรื่องของการเอาสมาธิไปใช่หรือไปทำที่ผิด เช่นใช้เป็นคาถาอาคมทีผิดๆ หรือมีความเ็ห็นว่าโลกเที่ยง มีอัตตาเที่ยงแท้. ---------------------------------------------- ส่วนที่   ***ถามเพราะสงสัยว่า ตัวลอย ตัวโต หัวทิ่ม ไม่น่าจะเป็นสัมมาสมาธิ*** ---------------------------------------------- ตอบ....    อาการ ตัวลอย ตัวเบา ตัวโตขยาย หัวทิ่ม น้ำตาไหล ขนลุกขนพอง หรือหมุน นั้นเป็นเพียงอาการปีติ อย่างหนึ่ง ที่อยู่ในขั้น ขณิกะสมาธิอย่างกลางและแก่ หรืออุปจารสมาธิอย่างอ่อน     ที่อาจเป็นได้กับบุุคคล ที่เป็นแบบสัมมาสมาธิ หรือมิจฉาสมาธิ ก็ได้ครับ ซึ่งต้องพิจารณาที่วิธีการปฏิบัิติธรรมนั้นพื้นฐาน เป็นไปทางแนวไหนครับ. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:54:34

ความคิดเห็นที่ 12 เรียนถามเพิ่มเติม 1) สภาวะเช่นนี้ คือ ปีติ ใช่หรือไม่ "ตัวเบา เหมือนน้ำหนักไม่มี รู้สึกมีความสุขวาบ ฟู เหมือนสารเอนโดรฟีนหลั่ง" 2) จากสภาวะ "ปีติ" ไปเป็น "สุข" ปีติดับก่อนแล้วจึงเกิดสุข ... ใช่หรือไม่ มีรอยต่อระหว่างตรงกลาง ... ใช่หรือไม่ ขอบคุณครับ จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:25:00

ความคิดเห็นที่ 13 "1) สภาวะเช่นนี้ คือ ปีติ ใช่หรือไม่ "ตัวเบา เหมือนน้ำหนักไม่มี รู้สึกมีความสุขวาบ ฟู เหมือนสารเอนโดรฟีนหลั่ง" ไม่ใช่ครับ...อาการปิติจะมีลัษณะคล้ายๆอาการดีใจ...ภูมิใจ...ไม่เกี่ยวกับตัวเบา...ตัวลอยครับ "2) จากสภาวะ "ปีติ" ไปเป็น "สุข" ผู้ที่ปิติจะมีสุขประกอบอยู่ด้วยครับ...แต่สุขไม่จำเป็นต้องมีปิติครับ...หากรู้สึกสบายๆ..แต่ไม่มีอาการ..ดีใจ..ภูมิใจ..นั้นคือมีแต่สุข...(อาการคล้ายๆกับเรานั่งอยู่ทะเล(เพลินๆ)นะครับ...จะสุขสบายแบบนั้นครับ) ตรงนี้ผมว่าอย่าเพิ่งไปกังวลมันเลยครับ...ผมว่าให้จิตมันปราศจากนิวรณ์ ๕ ให้ได้ก่อนดีกว่าครับ(ต้องฝึกนานพอควรเลยละครับ)..... แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 16:50:41 จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:49:50

ความคิดเห็นที่ 14 จากคำถามของคุณ norapob 1) สภาวะเช่นนี้ คือ ปีติ ใช่หรือไม่ "ตัวเบา เหมือนน้ำหนักไม่มี รู้สึกมีความสุขวาบ ฟู เหมือนสารเอนโดรฟีนหลั่ง" ตอบ ....      ข้อที่ 1.  ทั้ง ปีติและสุข ปนอยู่ครับ ( ความสุขคือ รู้สึกมีความสุข) หมายเหตุ....     ปีติ หรือ สุข สามารถเกิดขึ้นได้ ตั้งแต่ขณิกะอย่างกลาง หรืออย่างแก่ หรืออุปจารสมาธิ แต่ยังไม่ใช่ ปฐมฌาน ได้ (จึงต้องพึ่งระวัง ไม่ใช่ว่าเกิดปีติและสุขแล้ว จะต้องเป็นฌาน)   จากคำถามข้อที่ 2          2) จากสภาวะ "ปีติ" ไปเป็น "สุข"              ปีติดับก่อนแล้วจึงเกิดสุข ... ใช่หรือไม่ (2.1)              มีรอยต่อระหว่างตรงกลาง ... ใช่หรือไม่ (2.2) ตอบ.....       ตอบ 2.1  ในองค์ฌาณ ของปฐมฌาน  อารมณ์ทั้ง 5 (วิตก วิจาร ปีติ สุข เอคคัคตา) ย่อมประสมบนกันอยู่ได้ โดยไม่มีนิวรณ์ 5 ปรากฏเลย แต่ในบางขณะบางเวลา อารมณ์ขององค์ฌาน ใดองค์ฌานหนึ่งปรากฏเด่นชัดกว่ากันได้ แต่มีครบทั้ง 5        ถ้าไม่มีวิตกวิจารย์ และปีติดับ(ไม่มี) มีแต่ สุขและสงบ(อุเบกขาหรือเอกคัคตา) และไม่มีอารมณ์อื่นใดอีกเลย ก็จะเป็นองค์ฌาน ของฌานที่ 3 หรือ ตติยฌาน.        ตอบ 2.2  เป็นคำถามที่ไม่ตรงประเด็นในเรื่องขององค์ฌาน ยกเว้นจะเป็นรอยต่อการเข้าฌานจากฌานหนึ่งไปอีกฌานหนึ่ง จะปรากฏความแตกต่างกัน(ผู้มีวสี จึงจะอธิบายได้ดี ส่วนผมไม่มีวสีในฌาน). แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 17:07:39 จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 17:01:34

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณครับ พี่วิชา เดี๋ยวถึงบ้านแล้ว ถ้ามีคำถามจะถามเพิ่มเติมนะครับ จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 17:11:34

ความคิดเห็นที่ 16 คนตอบหมดแล้ว มามุง..... จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 20:15:17

ความคิดเห็นที่ 17 ปีติ (องค์ธรรมคือ  ปีติเจตสิก)  ,  สุข หรือทุกขฺ์ (องค์ธรรมคือ เวทนาเจตสิก) , สมาธิ (องค์ธรรมคือ เอกัคคตาเจตสิก)  ....  ทััง ๓ ตัวนี้  เป็นเจตสิกกลางๆ  อาจจะประกอบกับ อกุศล ก็ได้  หรืออาจจะประกอบกับ  กุศล ก็ได้ ดังนั้น คนเราอาจจะเกิด ปีติ สุข และมีสมาธิเกิดขึ้นเมื่อขณะกำลังทำชั่ว   ก็ได้  ..หรือเมื่อขณะกำลังทำดี ก็ได้ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 00:47:52

ความคิดเห็นที่ 18 เราเทียบเคียงว่า ปีติ เหมือนเอนโดฟืนหลั่ง มันซู่ซ่า โลหิตสูบฉีด ปรานไหลเวียนอย่างรุนแรง  แต่สุข นั้นเป็นผลหลังจากเอนโดฟีนหลั่งแล้วคุณรู้สึกสงบลง เหลือเพียงร่องรอยของความสุข เบา สบาย.. ปีตินี้ต้องละ จึงจะเข้าสู่สุขได้   เช่นเดียวกันละวิตก จึงได้วิจาร ละวิจารจึงจะปีติ ละปีติจึงจะสุข ละสุขจึงจะถึงเอกัคคตา   (เหนือกว่านั้นต่อไปแม้เอกัคคตาก็ต้องละ เชื่อไหม..???) วิตกเป็นเสี้ยนหนามของวิจาร วิจารเป็นเสี้ยนหนามของปีติ (ที่ว่าติดสมาธิคือจะติดตรงนี้ก็ได้ ติดที่ความสงบแล้วไม่ยอมไปไหน คิดว่าจิตหลุดพ้นไปแล้ว   ที่จริงความสงบนั้นถ้าไม่ยึดไว้ แต่เมื่อถึงเวลาเขาสงบเต็มที่ ก็จะเกิดผลคือ ปีติ  เป็นความยินดีของจิตที่ได้ลิ้มรสความสงบ    เมื่อปีติแล้วจิตก็แสดงอาการต่างๆ ออกมา ตามคุณลักษณะที่ฝังอยู่ในจิต ตามนิสัยวาสนา บางคนมากบางคนน้อย   การปีตินี้หลายคนก็คิดว่ามันผิด มันจะเพี้ยนหลงทาง   หลงแน่เพี้ยนแน่ถ้าไปยึดไว้ หรือไปปรุงแต่งให้ค่ากับอาการต่างๆ   แต่ที่จริงแล้วถ้าเราเพียงดูอยู่รับรู้มันเฉยๆ ด้วยกำลังสติที่คมชัดตั้งมั่น   เราจะรู้ว่าอาการปีตินั้นที่สุดแล้วก็จะดับ หรือจางคลายลงไป   เกิดเป็นสุขขึ้นมาแทน อย่างนี้จะเป็นสัมมาสมาธิ  สัมมาสมาธิคือสมาธิที่ประกอบด้วยความรู้สึกตัว คือมีสติแนบกับจิต คอยตามดูอาการต่างๆ ของกายและจิตอย่างมั่นคงไม่หวั่นไหว  เราเข้าฌานยังไงก็มีสติรู้สึกตัวอยู่ตลอด คุณนมสิการเรียกว่า "สัมมาฌาน" เราชอบคำนี้มาก   บางคนก็ติดสุขเลยไม่ไปต่อ  ที่จริงสุขเป็นฌานพัก เอาไว้พักเหนื่อย ก่อนจะไปสู่เอกัคคตา   เมื่อถึงเอกัคคตาแล้ว มันก็นิ่งรู้อยู่อย่างนั้น จนถึงจุดของเขา (คือเท่ากำลังของเรา) จิตก็จะถอนหรือคลายออกมา ก็จะลดลงมาเป็นวิจาร วิตกใหม่ก็ได้  แต่ถ้าเข้าเก่ง ถอยออกมาจากเอกัคคตา ลงมาสุข ปีติขึ้นใหม่ วิจาร วิตก อันนี้คือวสี.. เวลาเขาจะพิจารณาธรรม ก็เข้าสุดๆ แล้วถอยจิตลงมาสู่วิตก แล้วค่อยคิดพิจารณา เอาอะไรมาพิจารณา  ก็สภาวะธรรมที่ได้รู้เห็นในฌานนั่นแหละมาพิจารณา  ไม่ใช่เอาธรรมจากภายนอกมาพิจารณา ปีตินี้ มีไว้สำหรับทนเวทนา ปีติเป็นกำลัง ยิ่งปีติมากยิ่งมีกำลังมาก  อย่าเข้าใจผิดว่าไม่ดี และอย่าเข้าใจผิดว่าดี   เป็นเพียงคุณสมบัติอย่างหนึ่งของจิต ซึ่งแต่ละคนแตกต่างกัน ถ้ามีปีติมากชนิดตัวหมุน หงายหน้าหงายหลัง ให้กำหนดรู้อาการนั้นแล้วปล่อยให้เขาดำเนินไปถึงที่สุด ก็จะผ่านสภาวะนั้นแล้วไม่กลับมาอีก (อาสนะเดียวเอาให้ผ่าน) บางคนไม่ชอบปีติ เพราะเข้าใจผิด ยิ่งอยากเลิกก็เลิกไม่ได้ นั่งสมาธิทีไรก็ปีติขึ้นตลอด อย่างนี้อาจารย์ท่านก็บอกว่า มีทางเดียวคือเอาให้ผ่าน ต้องทนให้ได้ ถ้าทำๆ เลิกๆ ก็เป็นอย่างนั้นไม่หาย   เพื่อนที่มีปัญหา พอได้เข้าใจว่าปีติมีความหมายอย่างไร และเป็น "ธรรมดา" อย่างไร   เขาก็ผ่านสภาวะนั้นไปเลย..   แสดงว่าความเข้าใจ เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ละสภาวะนั้นๆ แล้วเดินต่อไปได้.. คนปีติมากก็ไม่ชอบ คนปีติน้อยก็ไม่ชอบ  นี่คือมนุษย์.. เท่าที่สังเกตเรามีปีติน้อย ก็มีผลต่อกำลังจิตในการทนต่อเวทนาต่างๆ  เหมือนรถเล็ก อาจจะวิ่งเร็วได้ ปรูดปราด แต่ไม่มั่นคง เจออะไรก็กระเทือนง่ายกว่า  แกว่งง่าย..    เราก็เคยอยากมีปีติมากๆ กับเขาบ้าง เป็นช่วงสั้นๆที่อยากนั่นอยากนี่  แต่เมื่อทำไงก็ไม่ได้มากกว่านี้ ก็เลยยอมรับเอาง่ายๆ ว่ามีแค่นี้ก็เอาแค่นี้แหละ..   คุณจขกท. ไปเจออาจารย์มาแล้ว ถ้าปฏิบัติต่อเนื่อง สภาวะจะไปไวมาก (จนน่าตกใจ)อย่าหวั่นไหวแต่ให้ทำๆๆ แล้วพิจารณาด้วยตนเอง  บอกให้รู้ตัวว่าถ้าสภาวะมันประหลาดเกินจริง อย่ามัวลังเลสงสัย ถ้าสงสัยจริงๆ ไปถามอาจารย์ จะไม่เสียเวลา   เราเสียเวลากว่า 6 เดือนกับความสงสัยว่าเข้าฌาน 4 ได้ไหม แต่สภาวะรูดพรวดไปถึงอรูปฌานที่ 2 แล้ว  มัวแต่สงสัยและถามคนอื่นซึ่งสภาวะต่างจากตัวเอง ก็ไปเชื่อคนเหล่านั้นมากกว่า "ความจริง" เฉพาะหน้า..   เราก็คิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่ฝึกมาน้อย ทำมาน้อย จะไปมีสภาวะอย่างนั้นได้อย่างไร  มันเป็นไปไม่ได้โดยหลักการ ตรงนี้เราติดกับเพราะไปยึดติดกับสมมติว่าโดยทั่วไปจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้  จะต้องฝึกตามนั้นๆ และมีพัฒนาการตามนั้นตามนี้  ผลก็คือเอาเวลาไปสงสัยหาคำตอบ  ซึ่งได้คำตอบมาก็จริง  แต่ก็สูญเสียเวลาที่จะเจริญในสิ่งที่ได้อยู่เฉพาะหน้านั้น.. ตอนนี้ให้เข้าอรูปสูงสุดที่เคยเข้าได้  ก็ทำไม่ได้นะคะ.. สั่งไม่ได้เลย ถ้าเผลอๆ จึงจะทำได้ เพราะนาทีทองที่ควรจะฝึกให้เป็นวสีมันได้ผ่านไปแล้ว..   การไปหาพระอาจารย์ท่านมีคุณมาก ถ้าไปถึงท่านแล้วที่เคยเพียรมานานๆ จะได้ผลเอาง่ายๆ และผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่มักจะได้ต่อยอดของเก่าที่ทำมา  สภาวะมันจะรูดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว   ดังนั้นให้พิจารณาตามความเป็นจริงแล้วละทิ้งเสีย  แล้วให้เจริญต่อไปเฉพาะปัจจุบันเฉพาะหน้า อย่ามัวไปเทียบกับสมมติบัญญัติ จะเสียเวลาเสียของอย่างที่เราเสียมาค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:07:25

ความคิดเห็นที่ 19 พี่วิชชา คห.ที่ 7  โมทนาต่อสภาวะธรรมของพี่เช่นกันนะคะ คิดว่าตอนปัจจุบันนี้พี่ก็คงรู้แล้วว่าสภาวะดับหายนั้นคืออะไร  และสภาวะธรรมที่ยิ่งกว่านั้นคืออะไร  เหมือนภาษิตของกระเทยที่พูดว่า "ผีย่อมเห็นผี" 555 เป็นความจริงที่ว่า  ถึงจุดที่จิตรวมใหญ่ไปแล้ว สภาวะของจิตจะดำเนินไปของเขาเอง เมื่อธรรมสมังคีกันแล้ว มันจะไม่แยกเป็นส่วนๆ  จิตจะเป็นจิตรู้ ที่มีสติและสมาธิพร้อมอยู่เสมอ  เรียกว่ามีทุน  เราไม่ต้องกำหนด เราไม่ต้องตั้งสติ แต่เราก็ไม่เผลอ  จิตมันรู้อยู่ตามธรรมชาติของมัน  เลยไปกว่านั้นมันยิ่งน่าตกใจ ถ้าเทียบกับสมมติจะยิ่งหลง แต่เราย่อมรู้อยู่ด้วยตัวเอง  ซึ่งพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ (ตัวเรายังไม่อยากจะเชื่อเลย) เขาจึงไม่พูดกัน   อาจารย์เราองค์หนึ่งชอบพูดติดตลกว่า สติปัฏฐาน 4 นั้น เมื่อทำไปแล้ว ผลต้องเหลือเพียง 1  ถ้ายังตัวเลขเยอะอยู่อย่ามาคุยอวดท่านเลย  แต่เหลือหนึ่งแล้วยังไม่เก่งพอ ต้องให้เหลือ 0 ค่อยมากร่าง   เมื่อเหลือ 0 ไปแล้ว ก็ไม่ต้องกลัววิปัสสนูอะไรทั้งนั้น  ถ้าไม่ยึดอะไร วิปัสสนูก็อยู่ไม่ได้ ที่จริงคนจะวิปัสสนูได้ ต้องมีทุนให้วิปัสสนูด้วย   คนที่เพิ่งหัดภาวนาแต่ดันไปกลัววิปัสสนู ทุกวันจิตแส่ส่ายหาความสงบไม่ได้ ดันไปกลัวติดสมถะ   คนที่เป็นเทวดายังเป็นไม่ได้ แต่มาฝึกปฏิบัติแล้วดันกลัวเป็นพรหม..   มันเป็นซะอย่างนี้ ท่านบอกว่ามันเพราะอวิชชาทั้งนั้น มันหลอกให้เรากลัว จะได้ไม่ต้องเจริญต่อ เราก็พูดๆ บอกต่อกันไป ให้ระวังอย่างนั้นอย่างนี้ กลายเป็นช่วยกันติดกับดักให้พี่ใหญ่เขา  เราคิดว่าความกลัวเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดต่อการภาวนา.. กลัวหลง กลัวผิดทาง กลัววิปัสสนู กลัวตาย..   ลองพิจารณาดูเถิด..ว่ามันกิเลสทั้งนั้น อาจารย์เราท่านไม่สอนให้กลัว ท่านยุส่งเลย ไม่ต้องกลัวลองทำดู ท่านชอบสอนแบบถึงลูกถึงคน ถึงพริกถึงขิง แต่ท่านมีคาถากำกับนะ  ถ้าศีล 5 ศีล 8  บริบูรณ์ ยึดไตรสรณะคมเป็นที่ตั้ง ก็ให้คาถาว่า "รู้แล้วละเสีย"  สภาวะทุกอย่างที่เกิดขึ้น ถ้ารู้แล้วละ.. ได้   ไม่ต้องกลัวหลง  กลัววิปัสสนูเลย ถ้าคิดว่าตนเองบรรลุธรรม ก็ละเสีย พอละแล้วก็ไม่มีอะไรเหลือ  แม้ธรรมก็ยังไม่มีเหลือเลย เหลือแต่ O  เหลือแต่ซากเดินไปเดินมา กะหล่งก้งไปวันๆ มันจะหลงไปทางไหนได้ล่ะคะ.. เราหลงเพราะความคิด เพราะยึดติดสมมตินั่นต่างหาก ยึดติดว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าดีเราก็ภูมิใจเป็นมานะอัตตา ถ้าไม่ดีเราก็เสียใจเป็นแผลในใจ  ทั้งที่จริงๆ แล้วมันไม่มีอะไรเลย ทั้งหมดมันล้วนสมมติทั้งนั้น กายเราจิตเรา ภูมิจิตภูมิธรรมอะไรก็สมมติทั้งนั้น  มีของจริงอย่างเดียวคือมันไม่มีอะไรเลย ความไม่มีนี้แหละความจริงแท้ จบข่าว จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:31:18

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีครับคุณ chaosy    คุณ chaosy สนทนาได้อรรถรส ดีครับ เพราะด้วยการปฏิบ้ติธรรมของคุณ chaosy นั้นติดต่อกันเป็นเวลายาวนาน.   การกลัววิปัสสนูกิเลส ที่บังเกิดพร้อมกับวิบากกรรมเก่า ให้ต้องทุกข์อย่างเหลือคณาทางจิตใจ สามารถเข้าไปแสดงอยู่ในองค์ฌาน ของตติยฌาน ที่ได้ครั้งแรกเมื่อ พ.ศ 2526-2527 เลยครับดังนี้. -----------------------------------------------------------      พอถึงเช้ามืดหลังจากทำกรรมกรรมฐานมา 24 วันในการเข้าทำกรรมฐานครั้งนี้ พอจิตขึ้นมาจากภวังค์หลับ รับรู้เพียงอารมณ์ที่รู้สึกที่หูไม่ทันรู้ทั่วร่างกาย ก็กำหนดภาวนาทันที ซึ่งสติมีความเร็วมาก พอภาวนาที่จุดนั้นก็เกิดความเจ็บที่ภาวนาขึ้นแต่ไม่สนใจภาวนาต่อก็มีความเจ็บมากขึ้น ความคิดก็แวบขึ้นมาว่าจะภาวนายินหนอหรือ เจ็บหนอดี ก็เกิดความคิดขึ้นว่าภาวนา ยินหนอต่อ เพราะทำมาอย่างนี้แล้ว ก็เลยตัดสินใจภาวนา ยินหนอต่อ ภาวนาเร็วขึ้น ความเจ็บก็เพิ่มมากขึ้น จนเกิดแสงสว่างสีเหลืองอ่อนเท่ากับดาวประกายพรึกเจ็บเจียนตายแต่ก็ไม่กลัว เพราะที่ผ่านมาครั้งก่อนไม่เป็นอะไร ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะเป็นมากกว่ามากหลายเท่าตัว คำภาวนาเร็วขึ้นมาก ความเจ็บทวีคูณขึ้น แสงสว่างจ้าขึ้นใสมากขึ้น เป็นมากขึ้นจนชีวิตนี้กำลังจะตายจากจึงเกิดความหน่วงของจิตคล้ายกับรถที่วิ่งมาอย่างเร็วมาก แล้วเบรกกะทันหันชะรอตัวลงแล้วคำภาวนาคงที่ ความเจ็บคงที่ แสงสว่างคงที่ เสมอเรียบได้สักระยะหนึ่ง (ขอให้เข้าใจด้วยว่าช่วงนี้ใดๆ ในโลกนี้ไม่มีอะไร นอกจากจุดนี้จุดเดียว) หลังจากนั้นจิต ก็มีการ เกิด ดับ คือแสงของจิตดับ ความเจ็บขาดเป็นช่วงๆ ประมาณ 7 - 8 ครั้งที่ชัดเจนที่สุดและอีกหลายครั้งที่ไม่ชัดเจนหลังจากนั้นจิตก็ตกจากที่สูงดิ่งลงเหมือนคนกำลังตกเหวลงมาข้างล่างแล้วขาดหายไปชั่วเวลาไม่นานจากนั้นจิตยกขึ้นมารับอารมณ์เพราะจิตไม่มีร่างกาย มีความสุขและเอกคะตาแล้วจิตพิจารณาอารมณ์ว่า "นี้เป็นมรรคผลนิพพาน" แต่ด้วยความกลัวหลงจนวิปลาสเหมือนที่ผ่านมาจึงพิจารณาว่า "ไม่ใช่ออ! อารมณ์สุขอย่างนี้ เป็นอารมณ์ของพรหม" พอพิจารณาเสร็จหลังจากนั้นช่วงเวลาไม่นานก็บังเกิดเป็นดวงสีเหลืองอ่อนเท่าดวงดาวขึ้นมาหลังจากนั้นรู้สึกโครงเคลงคล้ายกับคนที่อยู่ในท้องเรือใหญ่โดนคลื่นกระทบ แล้วรู้สึกทั่วตัวในท่านอนหายคู้เข่าด้านขวามือสองข้างทาบบนอกเหมือนอย่างเดิมกับตอนแรกที่กำหนดกรรมฐานเข้าภวังค์จนออกมาหลังจากนั้นกำหนดกรรมฐานก็จะมีความสุขความสบายอาบทั่วทั้งจิตละร่างกาย และเวลากำหนดกรรมฐานมีอาการดับขาดตอนบ่อยคือนั่งกำหนดกรรมฐานก็ดับไปทันทีและสติบังเกิดขึ้นเต็มตัวทันที่ ------------------------------------------------------------    ความจริงแล้วเมื่อจิตยกขึ้นมานั้นจิตพิจารณาธรรมของเขาเองว่า "นี้เป็นมรรคผลนิพพาน" แต่ด้วยความกลัวหลงจนวิปลาสเหมือนที่ผ่านมา ความเป็นตนในเชิ่งปฏิเสธิจึงปรากฏชัดจึงเกิดการคิดคำนึงในขณะที่อยู่ในองค์ฌานนั้นแหละ ซึ่งตามสภาพทั่วไปแล้วเมื่ออยู่ในฌานแบบสมาธิล้วนๆ  ย่อมไม่สามารถนึกคิดอะไรได้ แต่นี้กลับมีความเป็นตนขึ้นแบบปฏิเสธที่จิตผุดขึ้นมาเอง โดยคิดคำนึงพิจารณาใหม่ว่า "ไม่ใช่ ออ! อารมณ์สุขอย่างนี้ เป็นอารมณ์ของพรหม"      จากประสบการณ์ภายหลังและก่อนหน้านั้น เมื่ออยู่ในทุติยฌาน มีธรรมเอกผุดสว่างขึ้นด้วยปีติและสุขเด่นชัด ก็จะทรงอยู่ตามกำลังแบบเสมือนความนึกคิดโดนบล็อกไม่สามารถนึกคิดอะไรได้เลย จนถอนออกมาเป็นปกติค่อยนึกคิดได้  และเช่นเดียวกันหลังจากนั้นใน จตุยฌาน(ฌาน 4) ปี 2539-3542 ก็จะมีแต่ สติสว่างสงบนิ่งเฉยเป็นหนึ่งอยู่ ความนึกคิดโดนบล็อกไม่สามารถนึกคิดอะไรได้        และเช่นเดียวกันเมื่อพิจารณาความตายจนจิตวางอุเบกขา มีเพียงอุเบกขาล้วน ๆ  ก็ไม่สามารถมีความนึกคิดแบบที่มีตัวเราได้ ทรงอยู่เพียง อุเบกขา แล้วจิตพิจารณาเองว่า "ไม่สุข ไม่ทุกข์" จิตก็ถอนจากอุเบกขานั้นรับรู้และนึกคิดตามปกติ.     ดังนั้นในประสบการณ์ตรงของการปฏิบัติธรรม สภาวะธรรมครั้งนั้นจึงแปลกที่สุด และหลังจากนั้นจึงเกิดสภาวะธรรมตามที่บอกไว้ในความคิดเห็นที่ 7 คือ. -------------------------------------------------   หลังจากนั้นเกิดผลที่เมื่อ สติ สมาธิ และปัญญา เมื่อกำหนดภาวนาแล้ว แล้วจิตละเอียดอ่อนเสมือนกำหนดภาวนาเป็นไปเองแล้วเกิดสภาวะ ดับไป สิ้นไป เหมือนการขาดช่วงไปอย่างไร่รองรอย  ประมาณ 2-3 ครั้ง  เมื่อปี ปลายปี 2526-2527  ซึ่งผมก็ไม่แน่ชัดว่า สภาวะธรรมนั้นคืออะไร? จึงไม่โมเมลงไป เพราะกลัวตนเองจะหลงอีก เพราะเจ็บปวดจากการหลงใน วิปัสสนูญาณมาก่อนแล้ว ในตอนต้นปี 2526 จึงไม่ไปตัดสิ้นอะไร --------------------------------------------------- และภายหลังไม่เคยหลงวิปัสสนูกิเลสอีกแบบมี นิติกัน ในข้อที่ 10 ของวิปัสสนูกิเลสที่มี 10 ข้ออีกเลย.    แต่กลับไปกลัวและปฏิเสธเรื่องอัตตาของตนเพราะกลัวทุกข์กับฐานะที่เป็นอยู่ ประสงค์ละกิเลสให้หมดสิ้น กับเรื่องผู้หญิงเพราะอยากจะบวชใหม่อีกครั้ง แต่ก็ต้องเจอผู้หญิงจนแต่งงานมีลูก และเจอเรื่องอัตตาของตนมากมาย แบบขำๆ ไม่ออก . ก็แปลกสิ่งใดที่เรากลัวและปฏิเสธกลับคืบคลานมาเกาะเราจนท้วมตนอย่างมิดชิด.     และเมื่อชีวิตเฉียดความตายหรือความพิการถาวร เข้าโรงพยาบาล เห็นทุกข์และเหตุแห่งทุกข์เหมือนดังไฟที่กำลังไหม้บนศรีษะ รู้ชัดถึงปฏิจสมุทปบาท ก็มีธรรมและการปฏิบัติธรรมเท่านั้นที่พึงปฏิบัติอย่างยิ่งยวด   เอ่อ... ผ่านพ้นมาได้มาดๆ  ยังไม่ลืมสภาวะธรรมที่เกิด(คงนึกได้ไม่ลืม เหมือนสภาวะธรรมที่ผ่านๆ มา) แต่อธิบายไม่ได้พ้นจากจิตพ้นจากสังขาร สภาวะนั้นมี  หรือเป็นอรูปพรหมแต่อรูปพรหมตามที่อ่านศึกษามายังมีจิตอยู่น้อยนิดๆ ก็อาจจะคล้ายๆ ก็ได้ เพราะมีสภาวะเสมือนรู้แต่ไม่ใช่รู้ แบบว่างทรงอยู่เสมือนไม่มีอะไรเลย คือรูปก็ไม่มีจิตก็ไม่มี หรือเป็นเพราะฤทธิ "ยา" ที่รักษา จึงเกิดสภาวะเช่นนั้นได้แบบ ขำๆ  จึงไม่ไปโมเมตัดสิ้นอะไร คิดเสียว่าบุญวาสนาบารมีย่อมส่งผล ในสิ่งที่ดีที่ควรที่สุดตามกำลัง.    จนปัจจุบันนี้ไม่ได้กลัว อัตตาเป็นตัวเป็นตน มากเท่าไหรแล้ว หลังจากการปฏิบัติธรรมในตอนอยู่ห้องไอชียูที่เฝ้าดูอาการและอยู่ในโรงพยาบาล      แต่กลายเป็นกลัว อุปทานการปรุงแต่ง และอุปทานขันธ์เสียมากกว่า จากเรื่องต่างๆ ที่ผ่่านมา  จนได้บอกว่าจะยุติที่จะสนทนาในอินเตอร์เน็ต แต่ก็มีผู้ที่ยังประสงค์ให้สนทนาต่อ จึงเห็นควรสนทนาต่อ แต่คงต่างไปจากแบบเดิมๆ ไปบ้าง.  และเป็นผลที่ผมกลับไปอ่านทบทวนในเว็บตนที่เขียนไว้ กับสิ่งที่ประสบกับตน ประจวบเหมาะกับมีผู้ตั้งกระทู้ทำนองนี้ จึงได้สนทนายาว   ผมกลัวการอุปทานปรุงแต่งเหล่านั้น ที่อาจจะเกิดต่อๆ ไป ที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้อย่างแน่แท้  แต่ผมก็คงไม่ไปแก้ไขและเปลี่ยนอะไรในเว็บของตน(มีแต่จะเพิ่มบทความที่เป็นประสบการณ์ใหม่) เพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นประสบการณ์เคยเกิดขึ้นจริง และเป็นแนวคิดจริง ไม่ใช่เรื่องแต่งขึ้นมา ซึ่งไหลไปตามอุปทานและอัตตาหรือไม่ใช่อุปทาน ที่ยังไม่สามารถสรุปได้ว่า เป็นสัจจะจริงหรือเรื่องเกิดจริงแต่ไม่จริง. แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 16:37:16 จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 15:44:07

ความคิดเห็นที่ 21 โมทนาด้วยค่ะพี่วิชา เป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากๆ เลย   ได้สนทนาตามประสาผู้ปฏิบัติก็สนุกได้อรรถรสนะคะ  ที่จริงจอมยุทธ์ในห้องนี้มีมากมาย แต่ก็ลำบากที่จะแสดงตนในการสนทนาทำนองนี้ด้วยเหตุปัจจัยต่างๆ   เราก็กังวลที่ผ่านๆ มา ถ้าเราเขียนความจริง แต่คนเขาไม่เชื่อมันก็เป็นการสร้างเหตุแห่งกรรม ก็เลยยุติไป  แต่ก็มีผู้มาแสดงความเห็นทำนองว่า มันเป็นกำลังใจสำหรับผู้ปฏิบัติ โดยเฉพาะผู้หญิง  และเขาก็อยากจะให้ช่วยแนะนำกันบ้าง เพราะหาผู้แนะนำยาก เราก็เข้าใจความประสงค์อย่างนั้น เหรียญมีสองด้าน เราก็ยอมรับทั้งสองด้าน คือเราเข้าใจทั้งคนที่ไม่เชื่อ หรือไม่ชอบเรา เพราะมันเป็นธรรมดา (ใครจะเชื่อได้ง่ายๆ ล่ะ)   และก็เข้าใจคนที่ชอบอ่าน หรืออยากจะเชื่อ ที่ผ่านมาเราลดการตอบคำถามลงเพราะเราไม่อยากสร้างเหตุแห่งกรรมแก่ผู้อื่น  แต่เราก็เสียดายโอกาสที่จะได้สร้าง "เหตุแห่งธรรม" ด้วยเช่นกัน ก็เอาเป็นว่าตามเหตุปัจจัยนะ ก็ขออนุญาต ขออาศัยกระทู้นี้ของคุณ norapob ได้แลกเปลี่ยนสภาวะธรรมเพื่อการเรียนรู้นะคะและก็ขอเปิดใจสักนิด เพื่อความเข้าใจกันค่ะ เราเองที่จริงไม่ได้ปฏิบัติมามากมายอย่างพี่ๆ หรือพี่วิชาเลย น่าจะปฏิบัติหลังคุณจขกท.อีก   (ในอัตภาพนี้นะคะ)  เพิ่งเอาจริงๆ ได้สักปีกว่าๆ เกือบสองปี แต่ถือว่าต่อเนื่องไม่ขาดสาย  และที่เราได้ทุกวันนี้ เพราะมีครูดีค่ะ นอกจากพระพุทธเจ้าทรงเป็นบรมครูแล้ว สาวกรุ่นหลังของท่านก็สอนให้เรามาจนถึงจุดที่พอจะแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับคนอื่นได้แบบนี้  ก็เพราะครูบาอาจารย์ทั้งสิ้น ตอนเรามาเขียนกระทู้แรกๆ ก็ถามเหมือนคนอื่นๆ ลองไปค้นดูก็ได้ ก็เป็นเพียงเด็กคนนึงที่แทบไม่รู้อะไรในเรื่องการปฏิบัติ http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2009/06/Y7938863/Y7938863.html  ลองไปอ่านดูก็ฮา กะแหล่งทีเดียว (แต่จริงใจนะ)   มีหลายคำถาม ที่ถามเหมือนคนที่มาถามกันทุกวันนี่แหละ.. คำถามที่ถามแล้วทุกคนต้องมาอบรมกันยกใหญ่ ว่าระวังหลง ว่าระวังอุปาทานนั่นแหละ.. แต่ก็เพราะผู้รู้ที่มาช่วยตอบคำถามให้อย่างเมตตาเหล่านั้น ทำให้เรามีวันนี้ค่ะ.. (แล้วก็ได้พิสูจน์ด้วยตนเองแล้วว่า อุปาทานเหล่านั้นมันมีเหตุผลจริงๆ น่ะ มันเป็นสัญญาณของสิ่งที่เคยทำมาในอดีตจริงๆ มันมีอยู่จริงๆ และส่งผลต่อความก้าวหน้าในการปฏิบัติในปัจจุบันได้จริงๆ) เราก็มีวิบากกรรมที่ส่งผลต่อการปฏิบัติธรรม เป็นอุปสรรคกีดขวางการเข้าถึงธรรมมาตลอดชีวิต จนได้ร่วมกิจกรรมมีตติ้งของกลุ่มสาระคุณหมอจักรแก้ว ได้เจอกัลยาณมิตรที่ชักนำให้ได้เจออาจารย์ที่แท้จริง คือคุณปันน้ำใจ  (ทุกวันนี้เราก็ไม่ได้ไปร่วมทัวร์บุญแล้ว แต่ก็ระลึกถึงพระคุณของกัลยาณมิตรเหล่านี้เสมอๆ)   รวมทั้งบุญคุณของห้องศาสนาพันทิปที่เคยเป็นที่พึ่งให้เราตอนยังไม่มีครูบาอาจารย์   เราจึงสิงสู่อยู่ที่นี่ไม่ไปไหน และก็มาตอบคำถามยาวๆ เพราะว่าบางทีอาจจะมีคนชอบอ่านอะไรยาวๆ เหมือนที่เราเคยเป็น   มันเป็นการทดแทนบุญคุณของบอร์ดแห่งนี้  ไม่ใช่ความอยากอวดเลยแม้แต่น้อย   ที่จริงเรามีอาชีพที่ได้อวดจนหายอยาก (ถ้าชอบนะ)  แต่เรากลับไม่ชอบอวดเลย   แต่นิสัยบ้าเลือดไม่ห่วงตัวเอง เนี่ยมันสันดานค่ะ เลิกยาก บางทีเลยดูว่าจะดุดัน มั่นใจเกินไปบ้าง เรามีนิสัยไม่กั๊ก เดิมตัวเองก็เป็นอยู่แล้ว แล้วก็มาถือนิสัยตามครูบาอาจารย์อีก ท่านสอนกันมาอย่างนี้ จัดเต็ม จัดหมดหน้าตักแล้ววางเลย.. จบ..   และเรามีประสบการณ์ที่เคย ติดขัด สูญเสีย เพราะความไม่มั่นใจ เมื่อเราเห็นคนที่มีสภาวะที่ดีแล้วไม่มั่นใจ เราก็อยากจะช่วยให้ความมั่นใจแก่เขา  ด้วยการแสดงประสบการณ์ของตัวเองตามที่เป็นจริง  เพราะว่าก๊งๆ อย่างเรายังทำได้ คนที่ขยันกว่าเราเยอะๆ เหล่านั้น จะทำไม่ได้ได้อย่างไร.. (ที่ไม่ได้เพราะไม่เชื่อตัวเองนี่แหละ) นี่เป็นเหตุให้บางทีเขียนแบบพลีชีพเลย คนเราจะห่วงกังวลผู้อื่น ตามประสบการณ์ของตนค่ะ พี่วิชชาเคยประสบกับวิปัสสนู ก็เลยให้ความสำคัญ และเป็นห่วงน้องๆ ว่าจะติดในสิ่งที่ตัวเองเคยติด   ส่วนเราติดกับที่ความไม่มั่นใจ การกดข่มตัวเอง  การไม่เชื่อมั่นในสภาวะธรรมที่มีอยู่ (เป็นด้านที่ตรงข้ามกันเลยนะ)   คนเราก็มักจะเป็นห่วงว่าคนอื่นๆ จะติดในสิ่งที่เราเคยติด จึงชอบมาเตือนในสิ่งนั้นๆ  หากวางใจเป็นกลางก็จะเห็นว่าที่จริงคนสองประเภทนี้ ต่างก็มีความปรารถนาดีด้วยกันทั้งนั้น  และการที่มีคนสองด้านอยู่ในห้องนี้ เราว่าเป็นการสร้างสมดุลนะคะ มีความเห็นให้เลือกพิจารณาอย่างรอบด้าน...  ส่วนหนึ่งก็เตือน ส่วนหนึ่งก็เชียร์  น่าจะดีกว่ามีเพียงด้านเดียว เชียร์มากก็หลง  เตือนมากก็กลัว แต่เราคิดว่าคนที่กล้าเล่าสภาวะธรรมของตนเอง เป็นประโยชน์มากแก่ผู้อื่นที่เขาเดินตามมาค่ะ  เพราะว่าโอกาสที่จะเข้าถึงข้อมูลอย่างนี้มันน้อย  ถ้าคิดว่าการเขียนเล่าเป็นการอวดตน แล้วก็เลิกเขียนกันเสียหมด  คนที่ไม่รู้หรือลังเลสงสัย ก็คงจะต้องไม่รู้กันต่อไปอย่างนั้น  เราเองเมื่อก่อน ก็นั่งค้นหาอ่านสภาวะธรรม นั่งหาวันละหลายชั่วโมง   เราก็ไม่ได้เชื่อทุกอย่าง  และพิจารณาได้ว่าข้อมูลใดที่เหมาะสำหรับตนเอง   บางทีสภาวะมันเกิด และต้องการคำตอบ แล้วเราไปหาอาจารย์ไม่ได้ ในเวลาที่ไม่เหมาะสม เราก็ได้อาศัยประสบการณ์ผู้ปฏิบัติจากกระทู้ต่างๆ ที่เขาเขียนๆ กันไว้นี่แหละ พอให้คลายสงสัย  คลายกังวล หรือความกลัว  แล้วกล้าเดินต่อไปได้ด้วยตนเอง เราก็คิดว่าเพื่อนๆ ก็เป็นผู้มีวิจารณญาณเช่นกัน  ดังนั้นถ้าเราเขียนแล้วก็อย่าไปเชื่อ เพียงให้ลองพิจารณาดูเท่านั้น  เหมือนดูหนังน่ะ  อะไรเป็นประโยชน์ก็เก็บเอาไปใช้ คิดว่าเป็นเรื่องที่คนสองคนมาคุยกันให้ฟังเฉยๆ นะคะ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 21:15:21 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 21:13:45

ความคิดเห็นที่ 22 สภาวะของพี่มีคำตอบในตัวเอง อ่านแล้วก็เข้าใจว่าอย่างนี้นะคะ จากนั้นจิตยกขึ้นมารับอารมณ์เพราะจิตไม่มีร่างกาย มีความสุขและเอกคะตาแล้วจิตพิจารณาอารมณ์ว่า "นี้เป็นมรรคผลนิพพาน" แต่ด้วยความกลัวหลงจนวิปลาสเหมือนที่ผ่านมาจึงพิจารณาว่า "ไม่ใช่ออ! อารมณ์สุขอย่างนี้ เป็นอารมณ์ของพรหม" นี่เป็นความรู้ของจิตที่ผุดรู้ค่ะ โดยปกติเมื่อภาวนาไปจุดหนึ่ง เหมือนมีสองคนในตัวเอง มีตัวหนึ่งที่ผุดรู้ผุดสอน และมีอีกตัวหนึ่งที่คอยเบรค คอยเตือน คอยทักท้วง  สองคนนี้จะทะเลาะกันเอง  ท่านเรียกว่า "ธรรมสัมปะยุต" มันจะต่อสู้กันไป จนกว่าจิตจะเกิดความเข้าใจและเกิดการยอมรับ "สภาวะธรรม ตามที่เป็นจริง" ตัวที่ผุดรู้ นั่นคือ "จิตรู้" ส่วนตัวที่ทักท้วงคือ "สติ" ค่ะ เขาทำของเขาเอง เป็น process  จึงมีคำพูดว่าการบรรลุธรรม "เป็นสิ่งที่ผู้เข้าถึงย่อมรู้ได้ด้วยจิตตน เป็นปัจจัตตัง ถ้าถึงแล้วต้องรู้ว่าถึง ไม่ต้องให้ใครมารองรับ จิตเขาจะรองรับตัวเอง"   แต่บางครั้งปัญญายังเดินไม่ถึง การรองรับสภาวะที่จิตได้บรรลุนั้น กินเวลาช้าหรือเร็วแตกต่างกัน ในเจโตนั้นจิตเขาจะรู้ก่อน แล้วปัญญาจะเดินตามมาทีหลัง แต่ถ้าจิตกับปัญญามีสภาวะเท่ากันมีความสมดุลย์พร้อมกัน และถึงพร้อมด้วยกำลังสมาธิ คือมีกำลังในฌานได้นานพอที่จะเห็นสภาวะจนจบ ม้วนเดียวจบ   ปัญญาจะรองรับธรรมที่จิตบรรลุได้ทันที จึงเป็นสิ่งที่เรียกว่าเกิดมรรคผล  อย่างครูบาอาจารย์ที่ท่านมาเล่าสู่กันอ่านนั่นแหละท่านรวมปั๊บก็สว่างโพลงเกิดความเข้าใจถ่องแท้ เป็นอันจบกัน.. ณ จุดนั้นเลย.. แต่สำหรับฆราวาสที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรมเต็มเวลา และปัญญาน้อย อินทรีย์ไม่แก่กล้า บางทีมันเดินไม่เท่ากัน จิตรู้ก่อน แต่ปัญญายังไม่ยอมรับผลภาวะของจิต  จึงเกิดการต่อสู้ถกเถียงกันขึ้น  จิตบอกสิ่งที่รู้  สติเป็นตัว recheck มันจะต่อต้านกันไปเรื่อยๆ ก็เป็นสิ่งที่เรียกว่ามรรคดำเนินไป จนถึงวันหนึ่งที่สมบูรณ์พร้อมด้วยเหตุปัจจัย ผลจึงจะเกิดตามมา ในขั้นตอนการเดินไปของมรรค ต้องการอาศัยการทดสอบเรียนรู้มากมาย  จนถึงจุดที่จิตหมดความลังเลสงสัย และเกิดปัญญายอมรับในความจริงที่เกิดขึ้น  ด้วยเพราะสติหมดกำลังที่จะต่อต้าน หรือกิเลสหมดกำลังที่จะหลอกล่อ  ทำให้เจ้าตัวต้องยอมรับความจริง  เมื่อนั้นจึงกลายเป็น "ผล" ที่เจ้าตัวจะได้เสวย   จะเรียกว่าผ่านการทดสอบมาแล้วทุกด่าน จึงชนะความลังเลสงสัย  เอาไม่ ออกจากรู้  จากไม่รู้ จึงเหลือแต่ "รู้" เมื่อรู้ ก็จบข่าว จริงไหมคะ..   มันจะไม่หวนคืนมากังวลสนใจอีกว่าได้หรือไม่ได้ ได้จริงไหม จะโดนหลอกรึเปล่า.. เพราะมันผ่านบททดสอบไปหมดแล้ว  และเพราะได้แล้วก็ดับ..  ของจริงมันต้องดับ.. ดับเหมือนว่าไม่ได้อะไร   มันจึงไม่มีมานะอัตตาในสิ่งที่ได้   ที่ "ได้"  เพราะ "วางลงได้" ต่างหาก...   การได้ทางธรรม ไม่ใช่การได้ที่เป็นการเพิ่ม (สวนทางกับโลกสมมติไหมคะ)  แต่เป็นการได้ที่เป็นการ "ลด" เสมอไปค่ะ   ลดลงไปเรื่อยๆ ลดไปจนไม่มีอะไรจะลด จึงหมดสมมตินะคะ ตราบใดที่ยังยึดอยู่ ก็จะวางลงไม่ได้  ดังนั้นจึงยังไม่เป็น "ผล"  เพราะยังติดสมมติ ตัวตนก็เป็นสมมติอย่างหนึ่ง การบรรลุธรรมเป็นอริยะบุคคลขั้นนั้นขั้นนี้ ก็เป็นสมมติทั้งนั้น.. ต่อเมื่อหมดสมมติ ได้หรือไม่ได้ก็มีค่าเสมอกัน คือได้ก็เหมือนไม่ได้  เมื่อการได้คือการไม่ได้..  มันจะมีอะไรให้ยึดล่ะคะ     เช็คกันได้ง่ายๆ อย่างนี้แหละ..  คือถ้ายังยึดอยู่ ไม่ว่าจะยึดอะไรก็ตาม ก็คือยังไม่ได้ พรหมเป็นผู้ที่ยังยึดถือบางสิ่งอยู่ ไล่ไปตามลำดับความสูง ตราบใดที่ยังมีจิต  ก็ยังมีอุปปาทานจิต  ตราบใดที่ยังมีอุปปาทาน ก็ย่อมมีเวทนา  จึงเกิดความชอบหรือไม่ชอบ   ได้คุยกับพระ ท่านเล่าถึงตอนที่บรรลุธรรมว่า  "พระอนาคา หวงจิตเป็นที่สุด"  คือพระโสดา ละกายได้ แต่ยังมีอารมณ์แยะ  พระสกิทาละอารมณ์และแยกจิตออกจากรูปขันธ์ได้ ต่อมาก็เลยเข้าถึงจิตล้วนๆ ไม่เหลืออะไรเลย  พระอนาคาเหลือแต่จิต แกก็เลยหวงจิตสุดๆ ทิ้งทุกอย่างได้ยกเว้นจิต  พระอนาคาลืมไปอย่างนึงว่า.. ตราบใดที่ยังมีจิตอยู่ ก็ยังมีเวทนา และก็มีอื่นๆ ตามมาอีกมากมาย   แกก็มักจะขังตัวเองอยู่กับความไม่มีอะไรนอกจากจิต จะเป็นจิตรู้ จิตสว่าง จิตสงบอะไรก็แล้วแต่ สรุปว่ายังมีจิตอยู่นั่นแหละ.. แต่ถ้าวันนึงแกเกิดปุ้งขึ้นมา ว่าเรานี่ที่จริงไม่เหลืออะไรเลย เหลือแต่จิตนี่หว่า.. พอมีจิตก็มีตัณหา มีการยึดเกาะ มีการปรุงแต่ง มีความคิด มีสังขาร เมื่อมีสังขารก็มีเวทนา มันก็ปวดจิต อย่ากระนั้นเลย เบื่อปวดจิตแล้ว จิตก็จิตเหอะ กูไม่เอาแล้ว กูขี้เกียจปวด  เมื่อทิ้งแม้กระทั่งจิตได้ ไม่เหลือตัวตนของจิตอีกต่อไป ก็หมดสมมติ  นึกออกไหมคะ.. จะกล่าวอีกมุมนึงก็ได้ กาย เวทนา จิต ธรรม   ฝึกฐานกาย จนรู้จักกาย  จึงแยกกายกับเวทนาได้  กายไม่มีจริง มีแต่เวทนาทั้งนั้น..เวทนาล้วนๆ (สยองมาก)  ต่อมาฝึกเรียนรู้เวทนา จนเข้าใจว่าเวทนา ที่แท้ก็ไม่มีตัวตน ที่มีเพราะจิตไปยึดเวทนาต่างหาก  จึงแยกเวทนาจากจิตได้  ก็เข้าถึงจิตล้วนๆ ที่ไม่มีเวทนามาเป็นไฝฝ้าราคี ก็เรียนรู้ความจริงเกี่ยวกับจิตต่อไปอีก จนรู้จักจิตอย่างถ่องแท้ ว่าจิตที่แท้ก็ไม่มีตัวตน  ก็เลยเข้าถึงธรรมไง..   พอเข้าถึงธรรมแล้ว ยังไม่หมดสมมติ ละกาย เวทนา จิตไปแล้ว ก็ยังอุตส่าห์มาติดธรรมอยู่อีก  จนกระทั่งเรียนรู้ว่า ที่จริงแม้ธรรมก็ยังเป็นอนัตตา  แม้ธรรมก็ไม่มีที่จะให้ยึดได้หรอก  ดั่งนั้นจึงเข้าถึงความว่างไม่มีอะไรเลย  ทุกอย่างมันดับไปหมดไง ถ้ายังไม่มั่นใจในธรรมที่ได้พบ  ยังลังเลสงสัยว่าขั้นนั้นขั้นนี้ขั้นไหน  ขั้นนี้แล้วยังไง ทำไม อะไร..  ถ้าขั้นนี้แล้วกลัวจะยึดติดอีก อย่างนั้นอย่างนี้.. แสดงว่ายังยึดในธรรมอยู่   อาจารย์สอนว่า ปฏิบัติไปถึงที่สุด ก็เป็นแค่คนธรรมดา  ถ้าเปลี่ยนจากปุถุชนเป็นอริยบุคคลได้ก็ยินดีด้วย แต่ยังมีดีกว่านั้นอีก คือเป็นคนดีเข้มๆ ยิ่งๆ ขึ้นไป จนดีที่สุดเข้มที่สุด สุดท้ายจะไม่มีดีเหลืออยู่เลย  ตัวสุดท้ายคือดีจะหายไป (ท่านก็สอนว่าการติดดีจึงละยากที่สุดนั่นแหละ) เลิกติดดีเมื่อไหร่ ก็เป็นคนไม่มีดี  ไม่มีดี ก็ไม่มีอะไรให้ยึด หมดตัวหมดตน หมดภูมิ.. เหลือเพียงความเป็นคน.. ที่ไม่มีอะไร มีแต่ชีวิตที่เหลืออยู่ เมื่อใดที่กลายเป็นคนธรรมดาเมื่อไหร่ ก็ไม่มีอะไรจะต้องสอนอีก ท่านสอนมาอย่างนี้นะคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 22:10:07

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ ^ การได้ทางธรรม สวนทางกับทางโลก การได้ทางธรรม คือไม่มีอะไรเหลือเลย...สักอย่าง สาธุ สาธุค่ะ จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 05:43:39

ความคิดเห็นที่ 24 เพิ่งกลับมาดูกระทู้ครับ เมื่อวานหยุดไปหนึ่งวัน วันนี้คงดูไม่ได้ละเอียด เพราะมีเวลาแค่ครึ่งวันเท่านั้น + ต้องทำงานคู่ไปด้วย อย่างไรก็ตาม ขอขอบคุณมากนะครับ สำหรับทุกๆ ความเห็น จะอ่าน+ย่อยให้หมดก่อน ถ้ายังสงสัยอยู่ จะตั้งกระทูถามใหม่ (+ Link กระทู้เก่า) ตอนนี้ขอแจกกิ๊ปก่อนนะครับ จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 08:35:10