ความคิดเห็นที่ 1 ๑.การปฏิบัติตามหลักธรรม (อุปมาด้วยการปลูกบ้าน) ผู้ที่เข้าถึงพระพุทธเจ้าพระธรรมพระสงฆ์เป็นสิ่งที่ง่ายไม่ยาก ไม่ต้องเลือกวันนั้นเดือนนั้นยามนี้ ไม่ต้องแล้วพระพุทธองค์ก็ทรงสอนว่า เมื่อไรมันสะดวกวันนั้นมันดี มันไม่ขัดข้องวันนั้นมันดี แต่เรามันไม่อย่างนั้น เช่นจะปลูกบ้านปลูกช่องสารพัดอย่าง ก็จะต้องหาฤกษ์วันพันยามกันเสียแล้ว พระพุทธองค์ไม่ว่าอย่างนั้น ท่านว่าเมื่อโอกาสมันเหมาะ ทำไปเถอะซึ่งถ้าพูดถึงพระรัตนตรัยเต็มที่ถึงที่สุดแล้วไม่มีอะไรน่ากลัว จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 08:53:33

ความคิดเห็นที่ 2 ๒. การฝึกใจเป็นการปฏิบัติภาวนา (อุปมาด้วยใจคล้ายเสือในกรงหรือต้นไม้ตามธรรมชาติ) มาสมัยนี้ สิ่งแวดล้อมบังคับเราไปในทางตรงกันข้ามกับสมัยโน้นเมื่อผู้เฒ่าผู้แก่พูดถึงเรื่องเก่าๆ แต่ครั้งก่อน คนเดี๋ยวนี้ฟังเหมือนว่าเป็นนิทาน นิยาย ฟังไปเฉยๆ แต่ไม่เข้าใจเลยแหละ เพราะมันเข้าไม่ถึงการปฏิบัติภาวนา ในทางพุทธศาสนาก็คือการปฏิบัติเรื่องใจ ฝึกจิตฝึกใจของตัว ฝึกอบรมจิตของตัวนี่แหละ เรื่องนี้สำคัญมาก การฝึกใจเป็นหลักสำคัญ พุทธศาสนาเป็นศาสนาของใจมันมีเท่านี้ ผู้ที่ฝึกปฏิบัติทางจิตคือผู้ปฏิบัติธรรมในทางพุทธศาสนาใจของเรานี่มันอยู่ในกรง ยิ่งกว่านั้น มันยังมีเสือที่อาละวาดอยู่ในกรงนั้นด้วยการปฏิบัติธรรมตามแนวทางของตนแล้ว ย่อมเป็นการเสียเวลามากที่สุด แต่การปฏิบัติตามแนวทางพระพุทธเจ้าแล้ว ย่อมเป็นหนทางที่ตรงที่สุด ธรรมชาติของใจนี้มันฝึกกันได้ เอามาใช้ประโยชน์ได้ เปรียบได้กับต้นไม้ในป่า ถ้าเราปล่อยทิ้งไว้ตามธรรมชาติของมัน เราก็จะเอามันมาสร้างบ้านไม่ได้ จะเอามาทำแผ่นกระดานก็ไม่ได้ หรือทำอะไรอย่างอื่นที่จะใช้สร้างบ้านก็ไม่ได้ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 08:55:40

ความคิดเห็นที่ 3 ๓. การทำจิตให้สงบ (อุปมาด้วยใบไม้) ความจริงจิตนี้ไม่มีอะไรมันเป็นประภัสสรของมันอยู่อย่างนี้ตัวจิตแท้ ๆ ไม่มีอะไรเป็นธรรมชาติอยู่เฉย ๆ เท่านั้น ที่สงบไม่สงบก็เป็นเพราะอารมณ์มาหลอกลวง ความดีใจเสียใจนั้นเป็นอารมณ์มิใช่จิต จิตหลงอารมณ์โดยไม่รู้ตัวแล้วก็เป็นสุขเป็นทุกข์ไปตามอารมณ์ เพราะยังไม่ได้ฝึก ยังไม่ฉลาด เราก็นึกว่าจิตเป็นทุกข์นึกว่าจิตเราสบาย ความจริงมันหลงอารมณ์จิตของเรามันมีความสงบอยู่เฉย ๆ มีความสงบนิ่งเหมือนกับใบไม้ที่ไม่มีลมมาพัด ก็อยู่เฉย ๆ ถ้ามีลมมาพัด ก็กวัดแกว่งเป็นเพราะลมมาพัดและก็เป็นเพราะอารมณ์มันหลงอารมณ์ถ้าจิตไม่หลงแล้วจิตไม่กวัดแกว่งถ้ารู้เท่าอารมณ์แล้วมันก็เฉยเรียกว่าปกติของจิต จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 08:56:59

ความคิดเห็นที่ 4 ๔. การอยู่รวมกัน (อุปมาด้วยตัวกิ้งกือ) คนมาอยู่กันมาก ๆ มันก็ปฏิบัติกันได้ง่าย ถ้ามีความเห็นถูกต้องตรงกัน เมื่อมาน้อมลงเพื่อละทิฏฐิอันเดียวกันมันก็ลงสู่พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เหมือนกัน จะว่ามีหลายองค์ มันจะเกะกะก็ไม่ได้ คล้าย ๆ ตัวกิ้งกือ ตัวกิ้งกือมีหลายขา มองดูน่ารำคาญเหมือนกับว่ามันจะยุ่งกับขาของมันแต่มันเดิน เดินไปเดินมา ความจริงมันไม่ยุ่ง มันมีจังหวะ มีระเบียบ ในทางพุทธศาสนาก็เหมือนกัน ถ้าปฏิบัติแบบสาวกของพระพุทธเจ้ามันก็ง่าย คือการเป็นผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติตรง ปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์และเป็นผู้ปฏิบัติชอบ ถึงเราจะมีเป็นร้อยเป็นพัน เราจะมีมากแค่ไหนก็ช่างเถอะ มันก็ลงสายเดียวกันหมด จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 08:58:27

ความคิดเห็นที่ 5 ๕. การอยู่กับธรรม (อุปมาด้วยน้ำมันกับน้ำท่า) น้ำมันกับน้ำท่ามันต่างกัน เหมือนกับคนฉลาดก็ต่างกับคนโง่ พระพุทธเจ้าก็ทรงอยู่กับรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ แต่พระองค์ทรงเป็นพระอรหันต์ พระองค์จึงทรงเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งสักว่าเท่านั้น พระองค์ทรงปล่อยวางมันไปเรื่อย ตั้งแต่ทรงเข้าพระทัยแล้วว่า ใจก็สักว่าใจ ความคิดก็สักว่าความคิดพระองค์ไม่ทรงเอามันมาปนกันถ้าคิดได้ รู้สึกได้อย่างนี้ เราก็จะแยกมันได้ ความคิด ความรู้สึก อยู่ทางหนึ่ง ใจก็อยู่อีกทางหนึ่ง เหมือนกับน้ำมัน กับน้ำท่าอยู่ในขวดเดียวกัน แต่มันแยกกันอยู่ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:04:14

ความคิดเห็นที่ 6 ๖. การปล่อยวาง (อุปมาด้วยการแบกก้อนหิน) ความจริงมันหมายความอย่างนี้ อุปมาเหมือนเราแบกก้อนหินหนักอยู่ก้อนหนึ่ง แบกไปก็รู้สึกหนัก แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน ก็ได้แต่แบกอยู่นั่นแหละ พอมีใครบอกว่าให้โยนมันทิ้งเสียซิ ก็มาคิดอีกแหละว่า เอ๊ะ! ถ้าเราโยนมันทิ้งเสียแล้ว เราก็ไม่มีอะไรเหลือน่ะซิ ก็เลยแบกอยู่นั่นแหละ ไม่ยอมทิ้งถึงจะมีใครบอกว่า โยนทิ้งไปเถอะ แล้วจะดีอย่างนั้น เป็นประโยชน์อย่างนี้ เราก็ยังไม่ยอมโยนทิ้งอยู่นั่นแหละเพราะกลัวแต่ว่าจะไม่มีอะไรเหลือ ก็เลยแบกก้อนหินหนักไว้ จนเหนื่อยอ่อนเพลียเต็มทีจนแบกไม่ไหวแล้ว ก็เลยปล่อยมันตกลง ตอนที่ปล่อยมันตกลงนี่แหละ ก็จะเกิดความรู้เรื่อง การปล่อยวาง ขึ้นมาเลย เราจะรู้สึกสบายแล้วก็รู้สึกได้ด้วยตนเอง ว่าการแบกก้อนหินนั้นมันหนักแต่ตอนที่เราแบกอยู่นั้นเราไม่รู้หรอกว่า การปล่อยวาง มันมีประโยชน์เพียงใด จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:05:15

ความคิดเห็นที่ 7 ๗. กว่าจะเป็นสมณะ (อุปมาด้วยต้นมะพร้าว,การข้ามห้วย) ศีลสมาธิปัญญานี้ออกมาจากอันเดียวกัน เหมือนกับต้นมะพร้าวเรานี่แหละ พูดง่าย ๆ ต้นมะพร้าวของเรานี่นะมันดูดเอาน้ำธรรมชาติขึ้นไป น้ำธรรมชาติขึ้นไปตามลำต้นของมันแต่ไปถึงลูกมะพร้าวเกิดหวาน เป็นน้ำสะอาดแต่ก็น้ำพวกนี้แหละอาศัยน้ำพวกนี้อาศัยลำต้นพวกนี้ อาศัยน้ำอาศัยดินหยาบ ๆ นแหละ ดูดขึ้นไปกลั่นขึ้นไปพอไปถึงลูกมะพร้าวกลายเป็นน้ำสะอาดยิ่งกว่านี้หวานอีกด้วยฉันใด ศีลสมาธิปัญญาคือมรรคของเรานี้หยาบเหมือนกัน แต่ถ้าหากว่าจิตของเรามาพิจารณาสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ให้มันละเอียดขึ้นไป ๆ แล้วสิ่งเหล่านี้มันก็หายจากหยาบไปละเอียดการรักษาก็แคบเข้าง่ายไม่ผิด จิตของปุถุชนข้ามไปหาจิตพระอริยบุคคลซึ่งเป็นมนุษย์ปุถุชนเรานี่เอง พอก้าวเข้าไปถึงพระนิพพานแต่ไปไม่ได้ ถอยออกมาปฏิบัติขั้นหนึ่งถ้าเป็นคนก็เหมือนคนเดินข้ามห้วยขาข้างหนึ่งอยู่ฟากห้วยทางนี้ อีกขาหนึ่งอยู่ฟากห้วยทางโน้นเข้าใจแล้วละว่า ห้วยฝั่งทางโน้นมีฝั่งทางนี้ก็มีแต่ไปไม่ได้ถอนมาที่บุรุษผู้นั้นเข้าใจว่าฝั่งทางโน้นก็มี ทางนี้ก็มี นี่คือโคตรภูบุคคลหรือโคตรภูจิต จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:07:13

ความคิดเห็นที่ 8 ๘. การนำธรรมเข้าสู่ใจ (อุปมาด้วยความกตัญญู) บางคนคิดว่า การสร้างชื่อเสียงเกียรติยศสู่วงศ์ตระกูลก็เป็นการกตัญญู แต่ยอดของความกตัญญูที่พระพุทธองค์ทรงสรรเสริญก็คือการนำแสงธรรมเข้าสู่ดวงใจของบุพการีซึ่งเห็นได้จากเรื่องในพุทธกาลคือท่านพระสารีบุตรระลึกถึงบุญคุณของราธพราหมณ์ที่ท่านได้รับบิณฑบาตจากบ้านพราหมณ์ ก็รับรองพราหมณ์ให้อุปสมบทในพระศาสนาเช่นเดียวกันท่านหลวงพ่อก็ไปรับโยมแม่มาอยู่ที่วัดป่าพง บวชเป็นชี ทุกเช้าหลังจากบิณฑบาตแล้วหลวงพ่อจะเดินเข้าไปในเขตของแม่ชีเอาอาหารบิณฑบาตไปแบ่งให้แม่ก่อน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:10:28

ความคิดเห็นที่ 9 ๙. การบรรลุธรรม (อุปมาด้วยเดินทางถึงวัดหนองป่าพง, พิษงูเห่า) บางคนที่เรียกว่ายังไม่บรรลุธรรมก็คือยังไม่รู้จักธรรมนั่นแหละ เช่นบางคนก็กินเหล้าเมายา เห็นว่ามันดีเป็นของเลิศของประเสริฐ เมื่อมาฟังธรรมะก็บรรลุเข้าถึงธรรมหยุดกินเหล้าหยุดฆ่าสัตว์ศัพท์ว่าการบรรลุธรรมมันคิดว่าสูง ที่จริงแล้วคำว่า บรรลุธรรมนั้นก็คือเข้าไปถึงธรรมะนั่นเองอย่างเราทุกคนที่มาวัดหนองป่าพงนี้เดินทางมาถึงวัดหนองป่าพงก็เรียกว่าบรรลุถึงวัดหนองป่าพง คนบรรลุธรรมะก็อย่างเดียวกัน ผู้บรรลุธรรมนั้นคล้ายกับว่าเรามองเห็นงูเห่าที่มันเลื้อยไป เราก็รู้ว่างูนั้นมันเป็นอสรพิษ ถ้ามันกัดใครมันจะถึงตายหรือเจียนตาย อันนี้เรียกว่าเรารู้ในงูเห่าตามความเป็นจริง ก็ไม่กล้าไปจับงูนั้น ใครจะบอกอย่างไรก็ไม่กล้าจับ คือเราบรรลุถึงพิษของมัน ความชั่วทั้งหลายก็เหมือนกันถ้าเราเห็นโทษของมันก็ไม่อยากทำขอให้เราปฏิบัติไปพิจารณาไปมันจะถอนของมันเอง จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:14:42

ความคิดเห็นที่ 10 ๑๐. การนับถือศาสนา (อุปมาด้วยกบเฒ่านั่งเฝ้ากอบัว) โยมบ้านก่อคนหนึ่งอยู่บ้านอาตมาบ้านอยู่ริมวัด แกไปไหนมาไหนผ่านวัดทุกวัน แต่ไม่รู้จักอะไรฟังเทศน์ก็ฟังแต่แหล่มัทรีจนหูจะหนวก ไม่รู้จักธรรมะ ต่อมาย้ายบ้านไปอยู่วานรนิวาสโชคดีไปฟังธรรมเห็นบุญเห็นบาปเห็นอนิจจังทุกขังอนัตตา กลับมาบอกว่า มันชั่วจริง ๆ ครับท่านอาจารย์ นี่แหละอยู่ใกล้วัดน่าจะได้บุญได้กุศล แต่ไม่รู้เรื่องสมกับที่ท่านว่า กบเฒ่านั่งเฝ้ากอบัว อยู่บนหัวกลิ่นบัวบ่ต้อง แมงภู่ง่องบินผ่ายแอ่วมา เอาเกสรดอกบัวไปจ๊อย กบอยู่กอบัวแต่ไม่รู้จักบัว ดอกบัวจะบานจะตูมจะร่วงจะโรยก็ไม่รู้เรื่อง วันดีคืนดีอาจโดนด้ามเสียมเขาหรอกนี้ฉันใด ตาแก่คนนั้นก็เหมือนกันอาตมาเทศน์ให้ฟังว่ากบเฒ่านั่งเฝ้ากอบัวนี่บรรพบุรุษเรานี่ทานว่า ธัมโม จ ทุลลโภ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:15:49

ความคิดเห็นที่ 11 ๑๑. การสอนของบรรพบุรุษ (อุปมาสังขารกับการหว่านข้าวตอก) ความจริงบรรพบุรุษท่านสอนว่า คนเราเหมือนข้าวตอก เวลาหว่านไปมันก็กระจัดกระจายไปเหมือนสังขารร่างกายนี้ มีลูกมีเมีย มีลูกเต้าเหล่าหลานมีเนื้อมีหนังมีแขน ขา หู ตา เป็นต้น ผลสุดท้ายก็กระจัดกระจายกันไปอย่างนี้ แตกกระสานซ่านเซนไปตามสภาวะเกิดในโลกนี้มันก็มีแค่นี้ เหมือนข้าวตอกดอกไม้นี้แหละที่เรี่ยราดไปตามดินตามหญ้า สังขารร่างกายนี้มันก็แค่นี้ท่านให้พิจารณาอย่างนี้แต่เราก็มาหว่านให้ผีกิน ไปคนละเรื่องอีกแล้วเรื่องเหล่านี้พิจารณาให้มาก ๆ หน่อยพิจารณาให้ดีถ้าเราเข้าใจตัวเราแล้วสบายนี่ละการประพฤติปฏิบัติมันถึงต่างกัน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:18:36

ความคิดเห็นที่ 12 ๑๒. กุญแจภาวนา (อุปมาเหมือนการตกต้นไม้) ปฏิจจสมุปบาทธรรมก็เหมือนกันอวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขารสังขารเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณ วิญญาณเป็นปัจจัยให้เกิดนามรูป ฯลฯ เราเคยเล่าเรียนมาศึกษามาเป็นจริงคือท่านแยกเป็นส่วน ๆ ไปเพื่อให้นักศึกษารู้แต่เมื่อมันเกิดมาจริง ๆ แล้วนับไม่ทันหรอกรู้จากปริยัติต่างจากปฏิบัติ อุปมาเหมือนเราตกจากยอดไม้ก็ตุ๊บถึงดินโน่น ไม่รู้ว่ามันผ่านกิ่งไหนบ้าง จิตเมื่อถูกอารมณ์ปุ๊บขึ้นมา ถ้าชอบใจก็ถึงดีโน่น อันที่ติดต่อกันเราไม่รู้ มันไปตามที่ปริยัติรู้นั่นเองแต่มันก็ไปนอกปริยัติด้วยมันไม่บอกว่าตรงนี้เป็นอวิชชาตรงนี้เป็นสังขาร ตรงนี้เป็นวิญญาณตรงนี้เป็นนามรูป ท่านพูดถึงขณะจิตอย่างเต็มที่ของมันจริง ๆ เมื่อมันพลาดจากต้นไม้ไปปุ๊บมิได้คณนาว่ามันกี่นิ้วกี่ฟุตเห็นแต่มันตูมถึงดินเจ็บแล้ว จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:19:18

ความคิดเห็นที่ 13 ๑๓. เข้าวัดทำไม (อุปมาคนเหมือนปลาในน้ำไม่เห็นน้ำ) เมื่อเรามาวัดนำอาหารมาถวาย พาลูกหลานมานั่งให้เรียบร้อยทำวัตรสวดมนต์ถึงสวดไม่ได้ก็นั่งฟังให้จิตรวมเป็นสมาธิ ฝึกให้สงบอย่างนี้ เป็นบุญเป็นกุศล เป็นเครื่องนำให้เรา ให้ลูกหลานเราเข้าสู่ธรรมะได้ ไม่ใช่เข้ามาวัดแต่ไม่เห็นวัด เหมือนปลาอยู่ในน้ำไม่เห็นน้ำ ไส้เดือนอยู่ในดินไม่เห็นดิน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:20:13

ความคิดเห็นที่ 14 ๑๔. เข้าใจความเหมือนในความต่าง (อุปมาด้วยพระอริยะกับคนบ้า) พระพุทธเจ้านั้นไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดามนุษย์ถ้าผิดปกติแล้วมีสองอย่าง คือผิดปกติไปในทางสูง ก็เรียกว่าเป็นพระพุทธเจ้าเป็นพระอรหันต์เจ้าเป็นพระพุทธเจ้าขึ้นไปเลย ถ้าผิดปกติลงข้างล่างก็เป็นบ้าเท่านั้นแหละเห็นไหม เป็นบ้าเป็นโรคประสาทผิดปกติเหมือนกัน ผิดปกติมาทางข้างล่างข้างต่ำส่วนมนุษย์ปุถุชนธรรมดาสามัญชนธรรมดาอยู่ระหว่างกลาง จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:26:12

ความคิดเห็นที่ 15 ๑๕. ข้อวัตรทรงไว้ (อุปมาด้วยฐานตึก, กวาดของสกปรก) ฉะนั้นข้อวัตรปฏิบัตินี้เพื่อให้เข้าไปรู้ไปเห็นสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นมันก็เป็นคล้ายๆพื้นฐาน อย่างเราจะปลูกอาคารสักหลังหนึ่ง มันมีข้างบนสองชั้นสามชั้นมันก็อยู่ข้างบนโน่นแต่พื้นฐานก็คือตัววางรากฐานนี้เองมันจะทรงตัวมันอยู่ได้ก็เพราะรากฐานของมันมั่นคง ข้อวัตรทั้งหลายมีกำลังมาก ที่ไหนในวัดที่จะทำได้ไม่ว่าจะเป็นในกุฏิของเรา ในกุฏิคนอื่นก็ดี ที่มันสกปรกรกรุงรังทำเลย ไม่ต้องทำให้ใคร ไม่ต้องทำเอาหน้าเอาตาจากใคร ทำเพื่อข้อปฏิบัติของเรากวาดกุฏิ กวาดเสนาสนะให้มันสะอาดถ้าเราทำเช่นนี้ เหมือนเรากวาดของสกปรกออกจากใจของเราเพราะเราเป็นผู้ปฏิบัติ อันนี้ให้มันมีอยู่ในใจของพวกเราทุกคน ความสามัคคีนั้นไม่ต้องเรียกร้องหรอก เป็นเลย จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:27:19

ความคิดเห็นที่ 16 ๑๖. คุยกรรมฐานกับอาจารย์มหาวิทยาลัย (อุปมาด้วยการเรียนจากธรรมชาติ) พระกรรมฐานโดยมากไม่ได้ศึกษาธรรมะตามตัวหนังสือ ไม่ได้เรียนตามบทเรียนในตำราท่านเรียนธรรมะจากอาการที่เกิดขึ้นในจิตหาความจริงจากธรรมชาติอย่างเช่นเขาเขียนว่าสิ่งนั้นคือม้า เราก็ไม่ใช่รู้เพียงแต่ชื่อมันเฉย ๆ เราจะต้องเดินไปดูตัวม้าจริง ๆ จึงจะรู้จักม้าได้ตามความเป็นจริงทั้งหมด การปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์ก็เหมือนกันเมื่อรู้ว่าสิ่งนี้คือทุกข์เราก็พิจารณาตามไปหาตัวทุกข์จริง ๆ ให้เห็นตัวทุกข์ให้ชัดเจนเมื่อเห็นตัวทุกข์แล้วก็จะไม่สร้างความทุกข์ขึ้นมาอีก จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:28:03

ความคิดเห็นที่ 17 ๑๗. ของดีแท้ (อุปมาด้วยช้างเผือกผู้คนปรารถนา) พอเป็นเจ้าคุณแล้วงานนิมนต์มีมาก บางทีผมก็ไม่ไป เขาจะให้ไปเทศน์ออกโทรทัศน์ ผมไม่ยอมไปถ้าเขาอยากรู้อยากเห็นธรรมเขาต้องมาหาผมเอง เหมือนร้านอาหารดีอยู่ไกลแค่ไหนคนก็ตามไปอุดหนุน ผมทำตัวเหมือนอีกา เราทำท่าไปจับ มันหนี หนีไปยืนล่อเราอีก ลองตามไป มันหนีแถมผงกหัวผงกหาง ซึ่งเหมือนผม พอเขาเข้ามาใกล้ ผมก็ถอยไปอีกหน่อย แต่เราก็มีเมตตามุทิตาต่อคนทุกคน แต่นั่นแหละ เมตตาก็ต้องมีปัญญาด้วย ไม่งั้นเราเองเป็นทุกข์เช่น บางทีเขาส่งพระมาอยู่กับผม ผมก็รับไว้ อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็กลับ ผมเคยทำของผมเช่นนี้ก็ยังคงทำอยู่ จะให้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ พอได้ยศจะเปลี่ยน ยศศักดิ์เป็นเรื่องของการสมมติ เหมือนพระราชาจับช้างเผือกไปอยู่เมืองเป็นคู่บารมี แต่ช้างมันชอบอยู่ป่า มันไม่ชอบสร้อยสังวาลที่ตกแต่งมันหรอก จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:30:04

ความคิดเห็นที่ 18 ๑๘. ต่างยังมีเหมือน (อุปมาด้วยพืชพันธ์ต่าง ๆ) จริตทั้งหลายนี้แม้ผิวเผินคล้ายจะต่างกัน แต่โดยสัจธรรมจะเหมือนกันในความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และเป็นอนัตตา ความที่ไม่อาจยึดมั่นหมายมั่นได้ เปรียบได้กับมะนาว พริก อ้อย บอระเพ็ด ทุกอย่างเกิดจากดิน แต่รสจะต่างกัน มะนาวมีสรเปรี้ยว พริกมีรสเผ็ด อ้อยมีรสหวาน ส่วนบอระเพ็ดมีรสขม สิ่งเหลานี้เหมือนกันคือ นอกจากจะเกิดจากดินแล้ว มันยังต้องตายเหมือนกัน เราจะหารสเผ็ดจากมะนาวก็ไม่ได้ จะหารสขมจากน้ำตาลอ้อยก็ไม่ได้ กินเปรี้ยวเกินไปก็เกิดถ่ายท้อง กินหวานเกินไปก็ปวดตามข้อ กินบอระเพ็ดมากเกินก็มีลมออกหู เช่นเดียวกับพระสารีบุตรมีปัญญามาก พระโมคคัลลาน์มีฤทธิ์เดชมาก พระสิวลีมีลาภมาก แต่ละองค์มีเอตทัคคะแตกต่างกัน แต่เหมือนกันในแง่ของความบริสุทธิ์ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:33:53

ความคิดเห็นที่ 19 ๑๙. เอโก ธัมโม (อุปมาพระธรรมมีหนึ่งเดียว) ท่านเองท่านชอบการปฏิบัติแบบเซ็น แม้พระไทยบางองค์ก็ไปปฏิบัติที่อินเดีย ลังกา เกาหลี ไม่ว่าปฏิบัติที่ไหน ก็ถือว่าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน พระธรรมเป็นนามธรรมอันเดียวกัน พระทุกชาติมีกิเลสเหมือนกัน จึงต้องละกิเลสตัวเดียวกัน ธมมะจึงเป็น เอโก ธัมโม ขออย่าให้เราติดใจสงสัยเกี่ยวกับรูปแบบคัมภีร์ อาจารย์ เพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นเปลือกนอก ที่ไหน ๆ ก็มีคนแก่ คนเจ็บ คนตาย จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:35:41

ความคิดเห็นที่ 20 ๒๐. ความรักหรือกาม (อุปมาด้วยกล้วยน้ำหว้าแฝงยาพิษ) ผมก็บวชมา เข้าวัดตั้งแต่อายุ ๙ ขวบเลยพยายามมันอยู่อย่างนี้ แต่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอกสมัยก่อน มารู้เมื่อเป็นพระนั่นแหละ พอบวชมาแล้ว โอ้โฮ้ มันกลัวทั้งนั้นแหละมันคล้าย ๆ ว่าเห็นกามที่เขาอยู่นะ ไม่เห็นความสนุกกับเขาแต่เห็นความทุกข์มากกว่า มันคล้าย ๆ กับกล้วยน้ำว้าใบหนึ่งเราไปทานมัน มันก็หวานดีอยู่ มันมีรสหวานก็รู้อยู่ แต่เวลานี้รู้อยู่ว่าเขาเอายาพิษไปฝังไว้ในกล้วยใบนั้น แม้จะรู้อยู่ว่ามันหวานเท่าไรก็ช่าง ถ้ากินไปแล้วมันจะตายใช่ไหม ความเห็นมันเป็นเช่นนั้นทุกที ว่าจะกินก็เห็นยาพิษฝังอยู่ในนั้นทุกทีนั่นแหละ มันก็เลยถอยออกมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมีอายุพรรษามากขนาดนี้แล้ว ถ้าเรามองเห็นแล้ว มันไม่น่ากินเลยนะ อ้างอิง พระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท). กบเฒ่านั่งเฝ้ากอบัว,โพธิญาณ, นอกเหตุเหนือผล, เหมือนกับใจคล้ายกับจิต, PHRAMAHA SOMPORN ABHAKARO มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ภาพประกอบกูเกิ้ล โปรดติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ครับ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:36:35

ความคิดเห็นที่ 21 อนุโมทนาครับ กิ็ฟหมดแล้ว _/\_ จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 13:53:40

ความคิดเห็นที่ 22 อนุโมทนาครับ สาธุ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 13:56:25

ความคิดเห็นที่ 23 อนุโมทนาสาธุครับ จากคุณ : ปริญญาบ้าเกมส์ เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 17:21:41

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนาสาธุค่ะ จากคุณ : เสาริมทะเล (เสาริมทะเล) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 20:43:01

ความคิดเห็นที่ 26 สาธุจริงๆครับ จากคุณ : ปันน้ำใจ เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 00:09:58

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณคุณ chaosy, วิเศษน้อย, บ่าวอุดรคนโก้, v_shine, ปันน้ำใจ, ฮิมาวาริซซัง, สติ, ปริญญาบ้าเกมส์, เสาริมทะเล (เสาริมทะเล) และคุณปันน้ำใจ ที่แวะมาแสดงความคิดเห็นและให้กิ๊ฟครับ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:31:55

ความคิดเห็นที่ 28 อนุโมทนาสาธุและขอขอบพระคุณในศรัทธา วิริยะ อุตสาหะที่นำมาเผยแพร่ครับ จากคุณ : ลุง 'บุรีราช' เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 11:24:51

ความคิดเห็นที่ 29 อนุโมทนาสาธุครับ จากคุณ : Nine Cats เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 16:00:02

ความคิดเห็นที่ 30 สาธุ สาธุ สาธุ  ภาพสวยและเนื้อหาดีมากครับ จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 13:51:03

ความคิดเห็นที่ 31 อนุโมทนาครับ จากคุณ : MM (ongchai_maewmong) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 14:23:06

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณ คุณลุง 'บุรีราช', Nine Cats, MM (ongchai_maewmong). goodfriday, ไฟสีชมพู, Garcinia, WHITEDAHLIA, ต่อmcu, สาวไกด์ใจซื่อ, ศาลาลอยน้ำ, Otomusic ที่แวะมาแสดงความคิดเห็น และให้กิ๊ฟครับ อ่านธรรมะ/ฟังธรรม ฉบับเต็มได้ที่ เว็บไซต์วัดหนองป่าพง - Wat Nong Pah Pong อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ตอนที่ 2 อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ตอนที่ 3 อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ตอนที่ 4 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 12:44:53 จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 10:21:13

ความคิดเห็นที่ 33 งดงาม ทั้งกระทู้ หลักธรรม และรูปประกอบ ขอชื่นชมค่ะ จากคุณ : ใจขึ้น เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 10:54:37

ความคิดเห็นที่ 34 สาธุ.. จากคุณ : เสือแผ่น เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:03:33

ความคิดเห็นที่ 35 ครับอนุโมทนาครับ ต่างยังมีเหมือน (อุปมาด้วยพืชพันธ์ต่าง ๆ) จริตทั้งหลายนี้แม้ผิวเผินคล้ายจะต่างกัน แต่โดยสัจธรรมจะเหมือนกันในความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และเป็นอนัตตา ความที่ไม่อาจยึดมั่นหมายมั่นได้ เปรียบได้กับมะนาว พริก อ้อย บอระเพ็ด ทุกอย่างเกิดจากดิน แต่รสจะต่างกัน มะนาวมีสรเปรี้ยว พริกมีรสเผ็ด อ้อยมีรสหวาน ส่วนบอระเพ็ดมีรสขม สิ่งเหลานี้เหมือนกันคือ นอกจากจะเกิดจากดินแล้ว มันยังต้องตายเหมือนกัน เราจะหารสเผ็ดจากมะนาวก็ไม่ได้ จะหารสขมจากน้ำตาลอ้อยก็ไม่ได้ กินเปรี้ยวเกินไปก็เกิดถ่ายท้อง กินหวานเกินไปก็ปวดตามข้อ กินบอระเพ็ดมากเกินก็มีลมออกหู เช่นเดียวกับพระสารีบุตรมีปัญญามาก พระโมคคัลลาน์มีฤทธิ์เดชมาก พระสิวลีมีลาภมาก แต่ละองค์มีเอตทัคคะแตกต่างกัน แต่เหมือนกันในแง่ของความบริสุทธิ์ จึงไม่น่าแปลกที่บางคนชอบเรื่องปาฎิหารย์บางคนชอบเรื่องธรรมะที่เป็นแนวคิด จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 11:35:11

ความคิดเห็นที่ 36 โมทนาสาธุ ขอบคุณที่นำสิ่งดี ๆ มาให้ชมคะ จากคุณ : WONDERFUL TRIP เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 17:48:23

ความคิดเห็นที่ 37 อนุโมทนาสาธุ ครับ จากคุณ : หว่างฮั่น2011 เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 19:39:21

ความคิดเห็นที่ 38 อนุโมทนาสาธุ ครับ จากคุณ : หว่างฮั่น2011 เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 19:39:51

ความคิดเห็นที่ 39 อนุโมทนาค่ะ อ่านแล้วขอกราบหลวงพ่อด้วยคนค่ะ จากคุณ : nancifer เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 09:20:31

ความคิดเห็นที่ 40 อนุโมทนาค่ะ _/\_ จากคุณ : CutieTrinity เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:06:51

ความคิดเห็นที่ 41 คุณโชติฯครับ องค์พระในภาพประกอบของคุณโชติงามมากๆ ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนหรือครับ จากคุณ : เม็ดทรายสีฟ้า เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 19:01:48

ความคิดเห็นที่ 42 ภาพประกอบของ จขกท. ก็งามมากๆเลย จากคุณ : เม็ดทรายสีฟ้า เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 19:02:15

ความคิดเห็นที่ 43 อนุโมทนาสาธุกับธรรมค่ะ จากคุณ : กิ่งไม้ไทย เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 20:26:13