ความคิดเห็นที่ 1 ๒๑. ความกลัวตาย (อุปมาดังหนังหน้ากลองหรือน้ำล้นโอ่ง) ความกลัวมันเต็มเอี๊ยดแทนที่อยู่แน่นเหมือนกับกลองจะคิดไปไหนมาไหนไม่ไปมีแต่กลัวเท่านั้นตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีกลัวเหมือนครั้งนี้เลย มีความกลัวแน่นอยู่ เหมือนกลองเพลอย่างนั้นแหละ นั่งอยู่เหมือนไม่ถูกอาสนะทำความรู้ไว้เท่านั้น กลัวมากมันกลัวมากจนเปรียบเหมือนกับน้ำที่เราเทใส่ในโอ่ง เทใสมากเต็มแล้วมันก็ล้นออกมา มันกลัวมากจนหมดกลัวแล้วก็ล้นออกมาใจถามว่ากลัวอะไร อีกใจตอบกลัวตาย กลัวตายมันอยู่ที่ไหน ตายเลยอยู่กับตัวเองมันก็ตายเหมือนกัน เพราะตายก็อยู่กับตัวนี่หนีมันไม่ได้หรอกสัญญาเลยเปลี่ยนพลิกกลับทันทีเปลี่ยนขึ้นมาทันที ปานฝ่ามือกับหลังมือเราพลิกกลับอัศจรรย์เหลือเกิน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:02:41

ความคิดเห็นที่ 2 ๒๒. ความรักของปุถุชน (อุปมาด้วยการเคี้ยวหัวกลอย) เรื่องตรัสรู้ธรรมเราได้ยินว่าพระพุทธเจ้าตรัสรู้ธรรมะก็นึกว่าเป็นเรื่องของท่านทุกอย่าง ไม่ใช่นะเป็นเรื่องของเราทุกคนก็ได้อันไหนรู้แล้วละ นั่นแหละเป็นเครื่องหมายของเรา เหมือนเราเคี้ยวกินอะไรบางอย่าง รู้สึกคัน รู้แล้วก็คายทิ้งความรู้ชนิดนี้แหละปุถุชนเราควรรู้ เหมือนหัวกลอยเมื่อรู้ว่ามันคันกินไม่ได้เรายังจะกินอยู่หรือก็มีแต่จะทิ้งเท่านั้นมันรู้อย่างนี้แหละ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:04:46

ความคิดเห็นที่ 3 ๒๓. ภาษาใจสำคัญที่สุด (อุปมาด้วยการเลี้ยงหมา) เรื่องการสงสัยรูปแบบภายนอกนี้ ญาติโยมไม่ว่าไทยว่าฝรั่งสงสัยกันมาก ปัญหาที่โยมถามท่านเป็นประจำ เมื่อเข้ามาเห็นพระฝรั่งเดินไปเดินมาอยู่ในวัดป่าพงก็คือ หลวงพ่อสนพระฝรั่งอย่างไร พระฝรั่งจะอยู่รวมกับพระไทยอย่างไร เพราะความเป็นอยู่คุ้นเคยมาต่างกัน จนบางครั้งหลวงพ่อก็คลายสงสัยเขาโดยการถามเขาว่า :บ้านโยมเลี้ยงหมา แมวไหม เขาตอบว่า :เลี้ยงอยู่ครับ ท่านกล่าวว่า :โยมเลี้ยงหมาต้องพูดภาษาหมาไหมละ พระฝรั่งก็เช่นกัน มิได้แตกต่างจากพระไทยเลยท่านมาบวชเพื่อแสวงหาหนทางดับทุกข์เหมือนกันใหม่ ๆ ก็อาจมีความรู้สึกว่า ภาษาเป็นอุปสรรคกั้น อยู่ไป ๆ ก็สบาย เช่นพระฝรั่งมาใหม่ ๆ ฉันอาหารก็ไม่ลงอยู่ไป ๆ บาองค์ฉันปลาร้าเก่งกว่าพระไทยอีก จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:07:08

ความคิดเห็นที่ 4 ๒๔. ความเห็นธรรมที่ตรัสรู้ (อุปมาด้วยวิชาครู) คนที่ไปเรียนวิชาครูนั้นคือใคร ก็คือคนที่ไปเรียนวิชาครูจนสอบได้ตามหลักการของเขาแล้วไปสอนนักเรียนได้ชื่อว่าเป็นครู ถ้าครูตายไป แต่วิชาของครูไม่ได้ตาย ยังอยู่ ใครยังเรียนวิชานี้ต่อไปอีกวิชามันไม่หายวิชามันไม่ตายครูคนที่ตายนั้นไม่ได้เอามันไปด้วยมันยังอยู่ ธรรมที่ตรัสรู้ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็เหมือนกันอย่างนั้น จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:08:02

ความคิดเห็นที่ 5 ๒๕. เนื้อแท้แห่งธรรมวินัย (อุปมาด้วยทะเลมีรสเดียว) น้ำที่ไหลจากห้วยหนองคลองบึงต่าง ๆ ที่มันไหลลงสู่ทะเลเมื่อมันไปตกถึงทะเลแล้วมันก็มีสีครามรสเค็มด้วยกัน มนุษย์เราทั้งหลายก็เช่นกันจะอยู่คนละทิศคนละทางก็ช่างจะอยู่ที่ไหนก็ตามเมื่อลงสู่กระแสของธรรมะแล้วมันก็ลงสู่ธรรมะอันเดียวกัน พุทธศาสนาจึงไม่มีชาติไม่มีโคตรแบ่งเป็นพระไทยพระฝรั่งนั่นมันเปลือกนอก อย่าจับเอาเปลือกนอกมาเป็นปัญหาให้เราฉันเนื้อแท้แห่งธรรมและอย่าไม่สบายใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ให้ระวังใจ ทำแต่ภาวนาไปพิจารณาไปจะเหยียดนั่งยืนนอน ให้รู้อยู่แต่พุทโธ จะห่มสบงให้มีสติรู้อยู่กับพุทโธ อยู่กับปัจจุบันเท่านั้นพอแล้ว จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:08:56

ความคิดเห็นที่ 6 ๒๖. มิจฉาสมาธิ (อุปมาด้วยมีดคมแต่ไม่ใช้) มิจฉาสมาธิคือความที่จิตเข้าสู่สมาธิเงียบหมดไม่รู้อะไรเลยปราศจากความรู้นั่งอยู่สองชั่วโมงก็ได้กระทั่งวันก็ได้แต่จิตไม่รู้ว่ามันไปถึงไหนมันเป็นอย่างไรไม่รู้เรื่องนี่สมาธิอันนี้เป็นมิจฉาสมาธิ มันก็เหมือนมีดที่ลับให้คมดีแล้วแต่เก็บไว้เฉย ๆ ไม่เอาไปใช้มันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรอย่างนั้น ความสงบอันนั้นเป็นความสงบที่หลงคือว่าไม่ค่อยรู้เนื้อรู้ตัวเห็นว่าถึงที่สุดแล้วก็ไม่ค้นคว้าอะไรอีกต่อไปจึงเป็นอันตรายเป็นข้าศึกเช่นนั้นอันนี้เป็นอันตรายห้ามปัญญาไม่ให้เกิด ปัญญาเกิดไม่ได้เพราะขาดความรู้สึกรับผิดชอบ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:09:55

ความคิดเห็นที่ 7 ๒๗. ชีวิตแต่งงานครอบครัว (อุปมาด้วยถูกครอบและถูกทิ่มแทง, อสรพิษ) ครอบหมายความว่า งุม (ภาษาอีสาน) คนเราอยู่เฉย ๆ ไม่มีอะไรมาครอบมางุมมันสบายหายใจก็สบายเดินไปเดินมาก็สบายลองเอากะเพียด (รูปร่างเหมือนสุ่ม)มาครอบเดี๋ยวนี้ซิจะอยู่สบายไหมนี่หมายถึงการครอบ ครัวก็หมายถึงการทิ่มแทงถ้าหากมีคนหนึ่งเอาอะไรมาครอบ อีกคนหนึ่งเอาหอกไปทิ่มแทง ไปแหย่จะอยู่ตรงไหนก็อยู่ไม่ได้นี่คือครอบครัว บรรพบุรุษเราตั้งชื่อว่าครอบครัวคือ มันยุ่งนั่นเองมันมีปัญหาหลายเราจะต้องพากันมาแก้ความยุ่งทั้งหลายเหล่านี้ ให้ตัดความยุ่งใจ นั่นใจของเรา วันนี้แต่งงานกันก็รักกันหวงกันดีอยู่แต่ว่ามันไม่เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ นะ เหตุการณ์ข้างหน้าโน้นมันยังมีมากกว่านี้ บางทีมันจะเกลียดกันก็ได้นะเกลียดจนแทบเลิกกันกาแก้ปัญหาเหล่านี้เป็นของสำคัญ เช่นการทำมาหากิน ผู้หญิงหรือผู้ชายจะต้องอยู่ในวงจำกัดวงจำกัดของเจ้าของการมาหาสู่กันการใช้จ่ายเงินทองต้องอยู่ในวงจำกัดทั้งนั้น จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:12:16

ความคิดเห็นที่ 8 ๒๘. ชีวิตสังขาร (อุปมาด้วยก้อนเหล็กแดง) ก้อนสังขารที่เกิดขึ้นมาสงบหรือไม่สงบพิจารณาเรื่อยไปจนได้เห็นว่า สิ่งเหล่านี้เหมือนก้อนเหล็กแดง ขันธ์ห้าเหมือนก้อนเหล็กแดง เมื่อมันแดงรอบแล้วไปจบตรงไหนมันจึงจะเย็นได้มีที่เย็นไหมเอามือแตะข้างบนดูซิข้างล่างแตะข้างโน่นข้างนี้ดูซิตรงไหนมันจะเย็นเย็นไม่ได้เพราะก้อนเหล็กมันแดงโร่ไปหมดขันธ์ห้านี้ก็ฉันนั้น จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:12:44

ความคิดเห็นที่ 9 ๒๙. พระป่า (อุปมาด้วยไก่ป่า) อาตมาขออนุโมทนาที่โยมอุตส่าห์มาถามปัญหาพระป่า พระป่าก็เหมือนไก่ป่า ไม่เหมือนไก่บ้าน ไก่บ้านนั้นถึงเวลาเขาก็เอาข้าวมาให้กินได้เวลาเขาก็เอาไปเชือด ไก่ป่านั้นมันหากินด้วยตนเองเวลามีภัยมันก็หนีภัยเอง จะให้ไก่ป่าเป็นไก่บ้านไม่ได้ เช่น เราได้ยินเสียงไก่ป่าร้อง ลองไปหาเถิด หาไม่พบหรอก เพราะมันฉลาดว่องไว แต่ไก่บ้านนั้นถ้าได้ยินเสียงร้องแล้วง่าย หาไม่ยาก จับไม่ยาก พระอยู่ป่าฉันวันละหนฉันในบาตร มีชีวิตที่เรียบง่าย กินง่าย นอนง่าย แต่ไม่มักง่าย อยู่เย็นเป็นอิสระจากเครื่องข้อง จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:13:30

ความคิดเห็นที่ 10 ๓๐. การรู้เห็นธรรม (อุปมาดังการฟังเทศน์ของพระพุทธเจ้าโดยตรง) ไม่ว่าเราจะยืนจะเดินหรือนั่ง หรือนอนใจของเราก็จะมีสติคุ้มครองระวังรักษาอยู่เสมอเมื่อเห็นของภายนอกก็เห็นของภายใน ถ้าเห็นของภายในก็เห็นของภายนอก มันเหมือนกัน ถ้าเข้าใจอย่างนี้เราก็ได้ฟังเทศน์ของพระพุทธเจ้า เรียกว่าพุทธภาวะ ผู้รู้เกิดขึ้นมาแล้วเกิดขึ้นมามันรู้แล้วรู้อาการภายนอก รู้อาการภายใน รู้ธรรมทั้งหลาย ที่มันเป็นมาถ้าเข้าใจอย่างนี้แม้เรานั่งอยู่ใต้ร่มไม้ ก็เหมือนกันกับพระพุทธเจ้าท่านเสด็จมาเทศน์โปรดเราเราได้ฟังเทศน์ของพระพุทธเจ้าอยู่เสมอเราจะยืนเดินจะนั่งนอนได้ฟังเราจะได้เห็นรูป ฟังเสียง ดมกลิ่น ลิ้มรส โผฏฐัพพะธรรมารมณ์ ฟังอยู่เสมอ เหมือนกับพระพุทธเจ้าเสด็จมาเองพระพุทธเจ้าก็คือผู้รู้ในใจเรานี่แหละ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:15:27

ความคิดเห็นที่ 11 ๓๑. ตามดูจิตวันละน้อย (อุปมาปัญญาต่างจากสัญญา) พยายามทำกันไปเรื่อย ๆ คนอื่นบอกมันไม่รู้จักมันจะต้องไปพบด้วยตนเองไม่ต้องเอาทีละมากหรอกเอาน้อย ๆ แต่เอาทุกวันนั่งสมาธิทุกวันแล้วก็เดินจงกรมทุกวัน มันจะมากหรือน้อยเราก็ทำทุกวันแล้วก็เป็นคนที่พูดน้อยแล้วก็ดูจิตของตัวเองตลอดเวลา เมื่อดูจิตของตัวเองอะไรมันจะเกิดขึ้นมาแล้วมันจะสุขหรือ มันจะทุกข์อะไรเหล่านี้ก็บอกปัดปฏิเสธมันเสียว่าเป็นของไม่แน่นอนเป็นของหลอกลวงทั้งนั้นผู้ที่เรียนศึกษามาก ๆ นั้นนะมันเป็นด้วยสัญญาไม่ใช่ปัญญาสัญญาเป็นความจำ ปัญญาเป็นความรู้เท่าทันมันไม่เหมือนกันมันต่างกันบางคนจำสัญญาเป็นปัญญา ถ้าปัญญาแล้วไม่สุขกับใครไม่ทุกข์กับใคร ไม่เดือดร้อนกับใคร ไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนกับจิตที่มันสงบหรือไม่สงบสัญญาไม่ใช่อย่างนั้นนะ มันเกิดความยึดมั่นถือมั่นเป็นทุกข์เป็นร้อนไปตามอารมณ์ทั้งหลายเหล่านั้น จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:17:28

ความคิดเห็นที่ 12 ๓๒. ตุจโฉโปฐิละ (อุปมาด้วยใบลานเปล่า) ในสมัยพุทธกาลตุจโฉโปฐิละมีปัญญามากแตกฉานในคัมภีร์พระไตรปิฎก วันหนึ่งท่านไปกราบทูลถามพระพุทธเจ้า ขณะท่านกำลังกราบลงสาธุการพุทธองค์ตรัสว่า มาแล้วหรือพระใบลานเปล่าซึ้งในใจ แล้วก็เลยพูดกันไปพอท่านจบสมควรแล้วลาพระพุทธองค์กลับวัด กลับอาวาสแล้วหรือพระใบลานเปล่าพระพุทธองค์ตรัสแค่คำนั้นมาก็มาแล้วหรือพระใบลานเปล่า จะกลับก็กลับแล้วหรือพระใบลานเปล่า ไม่ได้หน้าได้หลัง ท่านเทศน์อยู่เท่านั้น ตุจโฉโปฏฐิละเป็นอาจารย์ใหญ่คิดในใจเอ ทำไมพระพุทธองค์จึงรับสั่งอย่างนั้น เป็นอะไรหนอ คิดไปคิดมาคิดตามการศึกษาย้อนไปพิจารณาไปจนเห็นว่า เออมันจริงคือใบลานเปล่า คือพระเรียนเฉย ๆ ไม่ได้ปฏิบัติเมื่อมาดูจิตใจของตนก็เหมือนเขากับฆราวาสๆอยากได้อะไรก็อยากได้เหมือนเขา ฆราวาสยินดีอย่างไรก็ยินดีอย่างเขาไม่มีความเป็นสมณะ ไม่มีธรรมอันบังเกิดซึ้งในใจ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:18:09

ความคิดเห็นที่ 13 ๓๓. ตัวอุบาทว์ (อุปมาด้วยชานหมากในกระบอก) เหตุจากศิษย์ที่ส่งไปเป็นเจ้าอาวาสหนีออกจากวัด เพราะชาวบ้านไม่เชื่อเรื่องคำสอน คือไม่ให้เชื่อเรื่องผี โยมก็ไม่เชื่อยังไหว้ผีไปซื้อเหล้ามากิน วันที่ทอดกฐินก็กินเหล้ากันในวัด ท่านศิษย์ของหลวงพ่อชาไม่พอใจที่ชาวบ้านว่ายากสอนยาก เลยหนีออกจากวัดไป หลวงพ่อชาว่า ตอนไม่มีพระก็มาขอพอได้พระดีไปก็ไม่เลี้ยงท่านท่านสอนก็ไม่ฟัง มันอุบาทว์อย่างนี้จึงเล่าเรื่องอดีตกาลว่า พระราชาพระองค์หนึ่งเกิดความสงสัยว่าอุบาทว์เป็นอย่างไร จึงประชุมเสนาบดีอำมาตย์ขึ้นให้หาตัวอุบาทว์มา อำมาตย์คนหนึ่งไปหาฤาษี ฤาษีจึงเอาชานหมากใส่กระบอกไม้ไผ่ให้มาแสดงแก่พระราชา พอมาถึงพระราชาเปิดดูและส่งให้คนอื่นเปิดดูแล้วตรัสถามว่าเหมือนอะไร บางคนว่าเหมือนจิ้งจก บางคนว่าเหมือนตุ๊กแก ต่างคนต่างมีพรรคพวกส่งเสียงกันอึงคนึง พระราชาจึงกล่าวว่า นี่อุบาทว์ลงแล้วเรารีบดูหน้ามันจริง ๆ เถิดว่ามันเป็นอย่างไรพร้อมทั้งเทกระบอกออกก็ได้เห็นเพียงชานหมากเท่านั้นเมื่อเล่าจบก็ถามว่า เข้าใจไหมว่าตัวอุบาทว์เป็นอย่างไรก็คือความหัวดื้อ ถือรั้นนั่นแหละ ผู้ใหญ่ก็อุบาทว์กำนันก็อุบาทว์ ถ้าไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ไม่มีสัมมาคารวะ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:18:50

ความคิดเห็นที่ 14 ๓๔. ทำความเข้าใจเกี่ยวเหตุแห่งทุกข์ (อุปมาด้วยเชือกติดตอ) เปรียบให้ฟังเหมือนดึงเชือกเข้าไปในป่าอย่างนี้เชือกไปติดตอดึงไม่ไปเกิดไม่สบายใจนี่ทุกข์แล้ว เห็นไหมดึงฟัดไปฟัดมา ฮื้อมันติดอะไรวุ่นวายดึงอยู่นั่นแหละ ดึงไม่ไปมันทุกข์วนเวียนอยู่นั่นไม่รู้จักทุกข์ ทุกข์มันเกิดขึ้นเพราะดึงไม่ไป มันติดอะไรนะ ก็ไม่ได้คิด พระพุทธเจ้าท่านว่าให้ย้อนกลับมาดูซิมันติดอะไรสาวเชือกมา ๆ นั่นมันติดตอถึงดึงอย่างไรก็ไม่ไปมันติดแน่นอยู่ตรงนั้นตรงเหตุที่มันติดนั่นแหละเหตุทุกข์เกิดอยู่ตรงนั้นถอดพร้าออกจากตลับสับป๊อกลงไปเลยทีนี้ละเดินไปก็ดึงได้สะดวกนั่นแก้ตรงที่ทุกข์จะเกิดทุกข์ก็ไม่เกิดละทีนี้ พูดอย่างนี้ก็คงพอเข้าใจนะขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจก็หนีเสีย จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:19:35

ความคิดเห็นที่ 15 ๓๕. ทางสุขและทุกข์ (อุปมาด้วยงูพิษตัวหนึ่ง, ถนน) อัตตกิลมถานุโยค ก็คือ ทางตึงและทางหย่อนนั่นเอง ถ้าเราน้อมเข้ามาพิจารณาให้เห็นในปัจจุบัน ทางตึงก็คือ ความโกรธ อันเป็นทางเศร้าหมอง กามสุขัลลิกานุโยโคก็คือ ความดีใจ ความพอใจนี้ก็เป็นทางไม่สงบ ทางทุกข์ก็เป็นทางไม่สงบ ทางสายกลางมนุษย์เราทั้งหลายไม่ต้องการทุกข์ ต้องการแต่สุข ความจริงสุขนั่นก็คือทุกข์อย่างละเอียดนั่นเอง ส่วนทุกข์ก็คือทุกข์อย่างหยาบ สุขและทุกข์นี้ก็เปรียบเสมือนงูตัวหนึ่ง ทางหัวมันเป็นทุกข์ ทางหางมันเป็นสุข เพราะถ้าลูบทางหัวมันมีพิษ ทางปากมันมีพิษ ไปใกล้ทางหัวมันก็กัดเอา ไปจับหางมันก็เหมือนเป็นสุข แต่ถ้าจับไม่วาง มันก็หันกลับมากัดได้เหมือนกัน เพราะทั้งทางหัวงูและหางงูก็อยู่ในงูตัวเดียวกัน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:20:08

ความคิดเห็นที่ 16 ๓๖. ทางที่ต้องรู้เอง (อุปมาด้วยรสผลไม้) ผมเคยพูดให้ท่านฟังเสมอว่า ผลไม้นี้เปรี้ยวอย่างนี้ เอาผลไม้นี้ไปทานเสียเอาไปฉันมันเปรี้ยวนะนี่บางคนก็เชื่อ อย่างท่านก็จะเชื่อว่ามันเปรี้ยวความเชื่อของท่านนะมันเป็นโมฆะ ไม่มีความหมายอะไรมากมาย เพราะที่ท่านว่าเปรี้ยวนะท่านเชื่อจากผมพูดว่า “มันเปรี้ยว”เท่านั้นละ พระพุทธเจ้ายังไม่สรรเสริญแต่เราก็ไม่ทิ้งเอาไปพิจารณาเอาผลไม้มาฉันดูเสียเมื่อความเปรี้ยวปรากฏขึ้นมานั้นเรียกว่าเรามีพยานในตัวแล้วท่านว่าเปรี้ยวเราเอามาฉันดูก็เปรี้ยว จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:20:46

ความคิดเห็นที่ 17 ๓๗. กายวาจาใจทางแห่งความสะอาด (อุปมาด้วยบ้านหลังหนึ่ง) นี่เห็นง่าย ๆ เรื่องบ้านคือจิตใจของเรานี้เหมือนกันกายวาจาใจนี้เป็นบ้านหลังหนึ่งเหมือนกันถ้าไม่มีธรรมะไม่มีจิตใจอันบริสุทธิ์สอนตัวเอง สอนกายวาจาตัวเองแล้วกายเรามันสกปรก เราไม่รู้ว่ามันสกปรกวาจาเราพูดไปเป็นต้น มันสกปรกอยู่ มันเบียดเบียนผู้อื่นมันเบียดเบียนตนเองอยู่ก็ไม่รู้ว่ามันสกปรกเพราะว่า คนที่พูดไม่รู้จักคำที่พูดไม่รู้ตัวว่า จะพูดอะไรต่อไป ไม่ได้พิจารณาคนรักษา บ้านก็เป็นเช่นนั้นแต่บ้านหลังนี้เป็นบ้านภายนอก ถ้าเป็นบ้านภายในก็คือจิตใจของเราเป็นผู้ฉลาดบ้านนี้ก็สะอาดไปนานและถาวรร่างกายจิตใจเราก็ฉันนั้นเหมือนกันถ้าเรารู้จักรักษาความสะอาดทางกายเราก็จะมีความสุขถ้าเรารู้จักรักษาความสะอาดทางวาจาเรามีความสุข จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:21:28

ความคิดเห็นที่ 18 ๓๘. ทำใจให้เป็นบุญ (อุปมาด้วยอยากได้บ้านสวย) โยมไปทำความดี ก็เหมือนโยมอยากได้บ้านสวยๆ จะปลูกบ้านแต่ไม่ปราบที่มันเสียก่อน เดี๋ยวบ้านมันก็จะพังเท่านั้นเองใช่ไหม สถาปนิกไม่ดีนี่ ถ้าเรามีปัญญา ที่ไหนที่ไหนมันก็สบาย มันสบายทั้งนั้น โลกทั้งหลายเขาถูกต้องของเขาหมดแล้ว ต้นไม้ทุกต้นมันก็ถูกต้องตามสภาพของมันแล้ว ต้นยาวก็มี ต้นสั้นก็มี ต้นที่มันเป็นโพรงก็มี สารพันอย่าง ของเขาเป็นของอยู่อย่างนั้น มีแต่ตัวเรานั่นแหละไปคิด เพราะไม่รู้เรื่อง เฮ้ ต้นไม้นี่มันยาวไปอ้าย ต้นนี้มันสั้นไปอ้ายต้นนี้มันเป็นโพรง ต้นไม้น่ะเขาอยู่เฉยๆ เขาสบายกว่าเราฉะนั้น จึงไปเขียนคำโคลงไว้ที่ต้นไม้ดีกว่า ให้ต้นไม้มันสอนเราได้อะไรบ้างหรือไม่ละ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:26:12

ความคิดเห็นที่ 19 ๓๙. ทำให้เห็นเองแก้เอง (อุปมาด้วยชาวประมง) การปฏิบัติของพวกเรานั้นไม่ค่อยจะตั้งใจปฏิบัติให้เห็นตามความเป็นจริงกันเปรียบเหมือนกับชาวประมงคนหนึ่งไปสุ่มปลาในหนองในคลอง สุ่มไป ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่มีความรู้สึกว่ามีสัตว์ตัวหนึ่งเข้าไปติดในสุ่มมันสัมผัสด้วยกายเรา ทำให้เราพอจะรู้ได้แต่เมื่อสัมผัสถึงใจเราก็ยังไม่รู้จัก เพียงแต่รู้ว่ามีตัวอะไรอย่างหนึ่งมาปรากฏอยู่ในสุ่มของเขา เขาก็กดสุ่มลงไปให้แน่น เรากลัวว่าถ้าเป็นปลาแล้วมันจะหนีออกไปคลำดูก็รู้สึกว่าตัวมันยาว จะว่าเป็นงูก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นปลาไหลก็ไม่ใช่สงสัยอยู่อย่างนี้ คนสุ่มปลาคนนั้นก็ไม่สบายใจไม่รู้ว่าจะทิ้งหรือจะเอามันดีอย่างนี้ก็เป็นวิจิกิจฉา จึงเรียกว่าปัญหาสับสนในที่สุดก็เลยล้วงลงไป จับเอามันชูขึ้นมาอย่างระมัดระวังพอมันพ้นน้ำขึ้นมาคอลาย ๆ เป็นแฉกเห็นชัด รู้ชัดเจนว่ามันเป็นงูก็วางปุ๊บลงโดยไม่รู้ตัวเลย ตัวเรานี้มันก็เตือนตัวเองมันรู้สึกของมันเองมันแก้เองวางเอง จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:26:59

ความคิดเห็นที่ 20 ๔๐. ทำให้ถึงที่สุด (อุปมาด้วยคนถึงธรรม) การกระทำอย่างนี้เรียกว่าทำถูกแล้วพ้นภัยแล้วก็กระทำอย่างสนิทใจเลย แต่คนคนนั้นในทางธรรมถือว่าเป็นคนโง่ที่สุดคือเป็นคนดูถูกตัวเองที่สุด คนเป็นจริงนั้นเมื่อจิตมันเป็นธรรมะเมื่อธรรมะเป็นจิตมันจะกลมกลืนเป็นอันเดียวกันเลย จะไปทำผิดที่ตรงไหนเป็นต้น ก็ต้องมีคนเห็นดังนั้นถึงจะไปอยู่ตรงไหนก็เป็นอยู่อย่างนั้นจึงเป็นธรรมะไม่กล้าทำเพราะใจมันเป็นธรรมะแล้วพระอริยสาวกทุก ๆ องค์เมื่อใจเป็นธรรมะแล้วก็ต้องเป็นอย่างนั้นทุกๆ องค์ ที่ลับไม่มีที่แจ้งไม่มีอะไรมันก็ไม่มี รู้แต่ว่าท่านประพฤติปฏิบัติถึงที่แล้ว ถ้าธรรมะเข้าถึงใจก็จะหมดสงสัย อ้างอิง พระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท). กบเฒ่านั่งเฝ้ากอบัว,โพธิญาณ, นอกเหตุเหนือผล, เหมือนกับใจคล้ายกับจิต, PHRAMAHA SOMPORN ABHAKARO มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ภาพประกอบกูเกิ้ล อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10701258/Y10701258.html อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10710621/Y10710621.html อุปมาอุปไมยของพระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท) ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10713167/Y10713167.html อ่านธรรมะ/ฟังธรรม ฉบับเต็มได้ที่ เว็บไซต์วัดหนองป่าพง - Wat Nong Pah Pong http://www.watnongpahpong.org/ โปรดติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ครับ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 11:46:18 จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:29:01

ความคิดเห็นที่ 21 อนุโทนาสาธุค่ะ ได้คำสอนหลวงพ่อเตือนสติแต่เช้า กีบหมด ขอบคุณค่ะ จากคุณ : เสาริมทะเล (เสาริมทะเล) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 08:30:46

ความคิดเห็นที่ 22 สาธุครับ จากคุณ : ปันน้ำใจ เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 09:00:23

ความคิดเห็นที่ 23 อนุโมทนาค่ะ ชอบอ่าน ธรรมะองหลวงปู่ค่ะ เพราะธรรมของหลวงปู่เป็นธรรมะที่ อ่านเข้าใจง่าย อ่านต่ออาทิตย์หน้าค่ะ ตอนนี้ทำงานมาก ลูกน้องหายหมด จนขาที่เจ็บก็เจ็บหนักกว่าเดิม อิจฉาคนได้เที่ยว จากคุณ : p-pen เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 09:09:52

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนาสาธุและขอขอบพระคุณในศรัทธา วิริยะ อุตสาหะที่นำมาเผยแพร่ครับ จากคุณ : ลุง 'บุรีราช' เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 11:25:26

ความคิดเห็นที่ 25 อนุโมทนาสาธุครับ จากคุณ : Nine Cats เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 16:23:57

ความคิดเห็นที่ 26 สาธุ สาธุ สาธุ  ภาพสวยและเนื้อหาดีมากครับ จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 13:52:17

ความคิดเห็นที่ 27 อนุโมทนาครับ จากคุณ : MM (ongchai_maewmong) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 14:23:57

ความคิดเห็นที่ 28 _/\_ naka จากคุณ : ใจขึ้น เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 11:00:49

ความคิดเห็นที่ 29 อนุโมทนาสาธุในธรรมทานครับ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 11:41:49

ความคิดเห็นที่ 30 เข้าห้องศาสนาสนุกมากเลยค่ะ ชอบมากเลยได้ความรู้เยอะมากค่ะ อนุโมทนานะคะ จากคุณ : anumotanasatu เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 17:05:16

ความคิดเห็นที่ 31 อันที่ ๓๕. โดนอ่ะ (กิฟหมดแล้ว) "ความจริงสุขนั่นก็คือทุกข์อย่างละเอียดนั่นเอง ส่วนทุกข์ก็คือทุกข์อย่างหยาบ สุขและทุกข์นี้ก็เปรียบเสมือนงูตัวหนึ่ง ทางหัวมันเป็นทุกข์ ทางหางมันเป็นสุข เพราะถ้าลูบทางหัวมันมีพิษ ทางปากมันมีพิษ ไปใกล้ทางหัวมันก็กัดเอา ไปจับหางมันก็เหมือนเป็นสุข แต่ถ้าจับไม่วาง มันก็หันกลับมากัดได้เหมือนกัน เพราะทั้งทางหัวงูและหางงูก็อยู่ในงูตัวเดียวกัน" จากคุณ : CutieTrinity เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:05:40

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : matchan เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 11:10:41