ความคิดเห็นที่ 1 ใช้ความรู้สึกตัวนำครับ 1 เป็นการคิดเอาเองว่า เป็นไปเพื่อสิ่งเดียวกัน 2 จิตใจคุณจะเปลี่ยนสภาพครับ ซึ่งเป็นกันจริงๆไม่เกี่ยวอะไรกับการคิดพิจารณาเอาเอง 3 ความรู้สึกตัวล้วนๆ วิธีนี้ไม่มีการพิจารณาธรรมมีแต่การสังเกตตามความเป็นจริง 4 เข้าใจจริงๆต่อเมื่อ ธรรมะ ทั้งหลายที่เข้าใจขึ้นมาเองในระหว่างเดินทางหรือแม้แต่ที่ได้ยินได้ฟังมาก่อน ถูกทำลายลงทั้งหมด จะเหลือเพียงแต่ธรรมชาติเดิมแท้ของชีวิต ตาจะหวนกลับสู่ตา หูจะหวนกลับสู่หู กลไกของการเข้าไปในความคิดจะถูกทำให้หยุดลง เพราะเห็นภาพจริงไม่ใช่ภาพที่ความคิดสร้างขึ้น เสียงที่ได้ยินล้วนเป็นเสียงจริงไม่ใช่เสียงของความคิด ขอให้ใช้ชีวิตให้เป็นนะครับ จากคุณ : koknam เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 06:26:27

ความคิดเห็นที่ 2 ถามท่านที่ปฎิบัติแบบปัญญานำสมาธิ ครับ vote [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน ผมปฎิบัติแนว สมถะนำวิปัสสนาครับ ฯ ข้อความข้างบน --- เกิดมาจาก "ทิฏฐิอะไร?" และ ทิฏฐิอะไรนั้น  เกิดมาจาก "คำกล่าวของใคร?" ขอให้ เทียบกับ  พระพุทธวจนะ ต่อไปนี้ (ข้อความในวงเล็บ เพิ่ม เพื่อความไม่ประมาทของการสื่อสารฯ)                            สมถะและวิปัสสนา เป็นธรรม เคียงคู่กันไป ฯลฯ เมื่อ เขา ทำ อริยอัฏฐังคิกมรรค  ให้เจริญอยู่อย่างนี้ (ตั้งต้นที่โสดามรรคจิต กระมัง) สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) สัมมัปปธานแม้นทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) อิทธิบาท แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) โพชฌงค์ แม้ทั้ง ๗ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) ธรรมทั้งสอง คือ สมถะ และ วิปัสสนา ของเขานั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย่อมเป็นธรรมเคียงคู่กันไป บุคคลนั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย้อม กำหนด รู้ ด้วย ปัญญาอันยิ่ง  (ไม่ตรัสว่า เอาอะไร มาประหารอะไร ฯลฯ) ซึ่ง ธรรมทั้งหลาย อันบุคคล (ชั้นสาวก) พึงกำหนดรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง ย่อมละ (อะไร / ไม่ได้ ตรัสว่า ตัด) ด้วย ปัญญาอันยิ่ง ซึ่ง ธรรมทั้งหลาย อันบุคคล (ชั้นสาวก) พึงละด้วยปัญญาอันยิ่ง ย่อมทำให้แจ้ง ด้วยปัญญาอันยิ่ง ซึ่งธรรมทั้งหลายอันบุคคลพึงทำให้แจ้ง ด้วย ปัญญาอันยิง ก็ธรรมไหนเล่า เป็นธรรมอันบุคคลพึงกำหนดรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง คำ ตอบ พึงมีว่า ปัญจุปาทานขันธ์ทั้งหลาย (ขันธ์แห่งกระแสปฏิจจสมุปบาทสานเกิด มั๊ง) ฯลฯ --- ฯลฯ ชื่อว่า เป็นธรรม อันบุคคลพึงกำหนดรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง --- ไม่ใช่ ปรมัตถ์ ๔ เพราะ ไม่ตรัสไว้ในพระสูตรนี้ หรือพระสูตรไหน ฯลฯ---- ฯลฯ (- อุปริ ม. ๑๔/๕๒๓-๕๒๖/๘๒๘-๘๓๑) ตกลง ภิกษุในครั้งพุทธกาล --- ผู้ที่จะ บรรลุ เจโตวิมุตติปัญญาวิมุตติ (ตามที่ตรัสว่า -- หลุดพ้นจากราคะ ชื่อว่า เจโตวิมุตติ หลุดพ้นจากอวิชชา ชื่อว่า ปัญญาวิมุตติ) --- ซึ่ง อดีต คือ ฆราวาส มาก่อนนั้น ฆราวาส สมัยพุทธกาล  ต่างกับ ฆราวาส ยุคนี้ ไหม  เมื่อ ฆราวาสสมัยนี้ มี ทิฏฐิว่า --- ถามท่านที่ปฎิบัติแบบปัญญานำสมาธิ ครับ ผมปฎิบัติแนว สมถะนำวิปัสสนาครับ ? สรุป ขอให้ ยุวพุทธ "อาสัย กาลามสูตร ตามที่ตรัสไว้ เป็น พุทธยันต์กัน ทิฏฐิวิปลาส" (คือ ไม่ สอดคล้อง ตรงตาม พุทธวจนะ ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักาา พระพุทธวจนะ มา ฯ) ********************************************************** ธรรมทั้งสอง คือ สมถะ และ วิปัสสนา ของเขานั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย่อมเป็นธรรมเคียงคู่กันไป พิจารณา ตามที่ตรัส ครับ " ธรรม ๒ เคียงคู่กันไป คือ สมถะ (สงบ ด้วย สมาธินทรีย์ มั๊ง) และ วิปัสสนา (เห็นธรรมคือ อุปาทานขันธ์ อย่างแจ่มแจ้งตรงตามที่ เป็นตริงๆ  แล้ว ตรงกับที่ เจ้าชายสิทธัตถะทรงเห็น เมื่อ ตรัสรู้ อุบัติเป้นพระพุทธเจ้า ฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 06:37:28

ความคิดเห็นที่ 3 ....     ก็ใช้นิวรณ์ 5 มาพิจารณาได้เหมือนกันครับ กลับกันเสียอีก ตอนทำสมาธินั้น กามฉันทะ มีผุดขึ้นมาด้วยหรือครับ มี พยาบาทปาทะ เกิดขึ้นมาตอนไหนครับ มันละได้ตั้งแต่ขณิกสมาธิแล้วครับ ที่จะเจอด่านแรกของสมาธิก็คือ อุทธัจจะ ครับ     มาทำความเข้าใจกับนิวรณ์ 5 ก่อนดีกว่าครับ หรือว่าถ้าทราบมาแล้วขอ ให้อ่านอีกรอบครับ คิดว่าคราวนี้ละเอียดกว่าที่เคยอ่านมาครับ นิวรณ์ 5 นิวรณ์ คือสิ่งที่ขวางกั้นจิตทำให้สมาธิไม่อาจเกิดขึ้นได้ มี 5 อย่างคือ 1.กามฉันทะ คือความยินดี พอใจ เพลิดเพลินในกามคุณอารมณ์ ได้แก่ ความ ยินดี พอใจในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ(สิ่งสัมผัสทางกาย) อันน่ายินดี น่ารัก ใคร่พอใจ รวมทั้งความคิดอันเกี่ยวเนื่องด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะนั้น (คำ ว่ากามในทางธรรมนั้น ไม่ได้หมายถึงเรื่องเพศเท่านั้น) 2.พยาปาทะ คือ ความโกรธ ความพยาบาท ความไม่พอใจ ขัดเคืองใจ 3.ถีนมิทธะ แยกเป็นถีนะคือความหดหู่ท้อถอย และมิทธะคือความง่วงเหงาหาว นอนถีนะและมิทธะนั้นมีอาการแสดงออกที่คล้ายกันมาก คือทำให้เกิดอาการเซื่อง ซึมเหมือนกัน แต่มีสาเหตุที่ต่างกันคือถีนะเป็นกิเลสชนิดหนึ่ง เกิดจากการปรุง แต่งของจิต ทำให้เกิดความย่อท้อ เบื่อหน่าย ไม่มีกำลังที่จะทำความเพียรต่อไป ส่วนมิทธะนั้นเกิดจากความเมื่อยล้าอ่อนเพลียของร่างกาย หรือจิตใจจริง ๆ เนื่อง จากตรากตรำมามาก หรือขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ หรือการรับประทานอาหารที่ มากเกินไป มิทธะนี้ไม่จัดเป็นกิเลส 4.อุทธัจจกุกกุจจะ แยกเป็นอุทธัจจะคือความฟุ้งซ่านของจิต และกุกกุจจะคือ ความรำคาญใจ อุทธัจจะนั้นคือการที่จิตไม่สามารถยึดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้เป็นเวลานาน จึงเกิด อาการฟุ้งซ่าน เลื่อนลอยไปเรื่องนั้นที เรื่องนี้ทีส่วนกุกกุจจะนั้นเกิดจากความ กังวลใจ หรือไม่สบายใจถึงอกุศลที่ได้ทำไปแล้วในอดีต ว่าไม่น่าทำไปอย่างนั้น เลย หรือบุญกุศลต่างๆ ที่ควรทำแต่ยังไม่ได้ทำ ว่าน่าจะได้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ 5.วิจิกิจฉา คือความลังเลสงสัย ไม่แน่ใจ หรือไม่ปักใจเชื่อว่าสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด หรือควรทำแบบไหนดี จิตจึงไม่อาจมุ่งมั่นในอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งได้อย่างเต็มที่ สมาธิจึงไม่เกิดขึ้น นิวรณ์ทั้ง 5 ตัวนี้ มีเฉพาะอุทธัจจะเท่านั้นที่เกิดขึ้นตัวเดียวได้ ส่วนนิวรณ์ตัวอื่น ๆ นอกนั้น เมื่อเกิดจะเกิดขึ้นร่วมกับอุทธัจจะเสมอ นิวรณ์ทั้ง5 เป็นอุปสรรคสำคัญในการทำสมาธิ ถ้านิวรณ์ตัวใดตัวหนึ่ง หรือหลาย ตัวเกิดขึ้น สมาธิก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้เลย แต่นิวรณ์ทั้ง 5 นี้ไม่เป็นตัวขวางกั้น วิปัสสนา ทั้งยังเป็นประโยชน์แก่วิปัสสนาอีกด้วย เพราะวิปัสสนานั้นเป็นการเรียน รู้ธรรมชาติของสรรพสิ่ง ไม่ว่าขณะนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ก็เป็นประโยชน์ให้เรียนรู้ได้ เสมอ นิวรณ์ทั้ง 5 นี้ก็เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง ๆ ของจิตที่เป็นประโยชน์ในการ เรียนรู้ ให้เห็นถึงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่อยู่ในอำนาจ ของจิตเช่นกัน                                                                                                              ++ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 07:10:00 จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 07:09:38

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่รู้ว่าจะตอบได้เรื่องมั้ยนะ พอสวดมนต์เสร็จ ผมจะพิจารณาร่างกายก่อนเลยครับ อย่างแรกจะพิจารณาว่าร่างกายนี้มันต้องตาย พิจารณาว่าร่างกายขันธ์๕ ต่างๆ เราควบคุมอะไรมันไม่ได้ พิจารณาว่าเกิดมามีความทุกข์ด้วยอาการต่างๆ พิจารณาว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ต้องเสื่อมลงไป ต้องพังทลาย จะไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ว่าของเราของเขาไม่ได้ ที่ต้องเกิดมาเพราะความโง่แต่กาลก่อน เลยมีหน้าที่ต้องแบกขันธ์๕ร่างกาย ตั้งจิตตั้งใจไว้ว่า มนุษย์ เทวดา หรือพรหมนั้นเราพอกันที สิ่งที่เราปรารถนาคือพระนิพพาน ปกติเมื่อผมพิจารณาถึงพระนิพพานแล้ว จะเข้าอุปสมานุสติกรรมฐาน แล้วก็ต่อด้วยอานาปานุสสติไปเลย แต่ถ้ายังมีอารมณ์ให้คิดอีกนิด ก็พิจารณานิวรณ์ว่าเราไม่เอามันอีกต่อไป แล้วก็เจริญอานาปานุสสติกรรมฐานต่อ เมื่อกำหนดรู้ลมหายใจได้สงบพอประมาณหรือถึงที่สุดที่จะทำได้ ก็มาพิจารณาร่างกายต่อ เช่น ร่างกายที่นั่งอยู่นี้ เราไม่ได้เป็นคนแรกที่นั่งแบบนี้ มีหลายคนที่นั่งแบบนี้ และหลายคนนั้นๆก็ได้ตายไปแล้ว แก่ลงบ้าง เจ็บป่วยลงบ้าง คนทุกคนต้องมีอาการเหล่านี้ อาจจะพิจารณา ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง อาการเสื่อมไป อาการสกปรก คุณกันดั้มฯครับ สมถะกับวิปัสสนานั้นต้องทำคู่กันไป ทำสลับกันไป สมถะจะมีสองอาการ คือสมถะคิด กับสมถะสงบ ให้ศึกษาสมถะคิดให้มากๆ เพราะนั่นจะเป็นบันไดไปวิปัสสนา เช่น กายคตานุสสติ อัปมัญญา พุทธานุสสติ ธรรมานุสสติ สังฆานุสสติ จาคานุสสติ เทวตานุสสติ(กรรมฐานกองนี้ควรเจริญให้มากครับ เพราะต่อได้ถึงพระอรหันต์) มรณานุสสติ(ตัวนี้ตัวต้นพระโสดาบัน)ฯลฯ สมถะสงบคือ อานาปานุสสติ กสิณ พุทธานุสสติ(อีกแบบ) ฯลฯ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 07:41:35

ความคิดเห็นที่ 5 ลอง พิจารณา สติปัฏฐาน 4 ดูครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 07:54:45

ความคิดเห็นที่ 6 นอกตำรา นอกกระแสหลัก (แต่ จะนอก พระสูตรหรือไม่) พิจารณาเอง สัมมาสังกัปปะ มรรคองค์ที่ ๒ ที่ ปุถุชน ใด (ก่อน ลุ อริยสาวกฯ) นั้น  สามารถ "เจริญได้" ด้วย  อาการ ดังนี้ (๑) เข้าใจ สัมมาทิฏฐิ ๒ ที่ตรัสไว้ คือ สาสวาสัุมมาทิฏฐิ (ตรงข้ามกับ อุจเฉททิฏฐิ อย่างนี้ๆ -- พิจารณาเอง) (๒) เมื่อ เข้าใจ ว่า "ทิฏฐิ เรื่อง ปรมัตถ์ ๔ มี จริง" ตาม ตำรา ตามที่อภิธัมมาจารย์ กล่าวนั้น) แต่  ที่ มี จริงนั้น ----ไม่ เป็น สัสสตทิฏฐิ  อย่างนี้ๆ ---- --- นั่นคือ รู้ว่า -- --- ไม่มี พระพุทธวจนะ ตรัส ถึง จุติจิต  หลังจากตายแล้ว (ตามที่ตรัส วิญญาณฐิติ ๔ ฯ) --- แต่ ตรัสถึง ปฏิจจสมุปบาทรอบสุดท้ายของปุถุชนนั้น --- รวมทั้งตรัสว่า  อวิชชา นั่นแหละ เป็น คติ (เครื่องไปป ของสัตว์ (อนัตตา ข้องกับขันธ์ทั้ง ๕ ที่คือ เนื่องกับ ปฏิจจสมุปบาทรอบสุดท้ายนั้น แล้ว ยังไม่ไออุ่น ฯ) ความดำริชอบ ขั้นนี้ (ข้างบน) = สัมมาสังกัปปะ อัน ยังไม่ อริยะ  (ดู อริยมรรคมีองค์ ๑๐ หรือ กุศลกรรมบม ๑๐) --- เหมือน หรือ ต่างกับ --- ดำริ แบบ ปรมัตถ์ มีจริง --- (นักอภิธัม กำหนดตาม บัญญัติคำว่า สัญชานาติ กับ คำว่า อภิชานาติ) แล้ว สรุปได้ว่า  ดำริ เช่นนี้ = สาสวาสัมมาทิฏฐิ  ที่ ไม่ใช่ สัสสตทิฏฐิ  และ ไม่เลยไปถึง อุจเฉททิฏฐิ แล้ว สรุปได้ว่า ทิฏฐิว่า ปรมัตถ์ มีจริงนั้น -- ไม่ใช่ ปปัญจสัญญา (ดู พระสูตรนี้ ที่พระมหากัจจานะ ขยายความได้พิสดาร ด้วย ฯ) แล้ว สรุปได้ว่า เรา (นักอภิธัมใดนั้น) ยัง เนื่องกับ สัญญา วิปลาสได้  แม้นจะ ทรงจำ อภิธัมฯ ได้ ไม่ผิดเพี้ยน ฯ สรุป ได้ ต่อมาว่า "เรา (ที่ เป็นนักอภิธัม - รวมทั้ง พระสูตรด้วยแหละ) กำลังเป็น ปรมัตถ์ คือ ผู้มี หรือ ผู้ว่าง (ขั้นสูงกว่าสามัญปุถุชน) จาก  อวิหิงสาวิตก (มรรคองค์ที่ ๒ ข้อที่ ๓ ขั้น ยังไม่อริยะ) -- การไม่ทำ ปรมัตถ์นี้ และปรมัตถ์อื่น ให้เดือดร้อน เพราะ อะไรๆ นั้น ฯลฯ                                                รวมความว่า                         ต้อง อาศัย ธรรม ๒" ตามที่ตรัส เสมอฯ นั่นคือ ต้องอาสัย ทั้ง (๑) สมถะ คือ สงบจากอุปกิเลส (ด้วย สมาธินทรีย์) ด้วย และ (๒) วิปัสสนา (ที่เกิดจาก อนุปัสสี + อนุปัสสนา) --- เมื่อ อาศัย ธรรม ๒ นี้แล้ว                                    จึง ตามด้วย ที่ตรัสว่า -- บุคคลนั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย่อม กำหนด รู้ ด้วย ปัญญาอันยิ่ง (ตาม พระบาลีโรหิตัสสวรรค -- ได้แก่ สมาธิภาวนา ที่ เป็นไปเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะ) ไม่มี พระสูตรใด ตรัสว่า --- มรรคจิต ไปหน่วงพระนิพพาน มา เพื่อให้ อวิชชา มันสิ้นไป (หรือ เอานิพพานมาประหารกิเลสคือ อวิชชา อันเป้น อนุสัย หรือ อาสวะ ฯ) ขอให้ พิจารณา -- จูฬสุญญตาสูตร ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 08:07:15

ความคิดเห็นที่ 7 คคห 5 เสนอ ลอง พิจารณา สติปัฏฐาน 4 เสนอ เช่นนี้ แปลว่า ? (ก็ตาม) แต่ ต้อง ไม่ ขัดกับที่ตรัสว่า "เมื่อ เขา ทำ อริยอัฏฐังคิกมรรค  ให้เจริญอยู่อย่างนี้ (ตั้งต้นที่โสดามรรคจิต กระมัง) สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) สัมมัปปธานแม้นทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) อิทธิบาท แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) โพชฌงค์ แม้ทั้ง ๗ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (ต่ำกว่านี้ละ?) ธรรมทั้งสอง คือ สมถะ และ วิปัสสนา ของเขานั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย่อมเป็นธรรมเคียงคู่กันไป ฃบุคคลนั้น (ปรมัตถ์ ๓ คือ รูปเจตสิกจิตปรมัตถ์นั่นแหละ) ย้อม กำหนด รู้ ด้วย ปัญญาอันยิ่ง  ฯลฯ                                                        ตกลง สติปัฏฐานทั้งสี่ คือ เหตุ  ทำให้เกิด ผล คือ -- "เมื่อ เขา ทำ อริยอัฏฐังคิกมรรค  ให้เจริญอยู่อย่างนี้ (แล้ว) สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  --- ได้อย่างไร? ครับ" คุณa235 มี มุมมอง อย่างไรครับ เช่น (๑) สติปัฏฐานสี่ ของ ปุถุชน หรือ กัลยาณชน ที่ เข้ามา บรรพชา เป้นภิกาุในธรรมวินัยนี้ (สมัยพุทธกาล) --- ตรงกับ  ที่เสนอ ใน คคห 5 -- ลอง พิจารณา สติปัฏฐาน 4 ดูครับ ถ้า ข้อนี้  ผมจึงถามว่า -- สติปัฏฐานทั้งสี่ คือ เหตุ  ทำให้เกิด ผล คือ -- "เมื่อ เขา ทำ อริยอัฏฐังคิกมรรค  ให้เจริญอยู่อย่างนี้ (แล้ว) สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  --- ได้อย่างไร? ครับ"                              ------- ไม่ งง นะครับ ------ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 08:13:31

ความคิดเห็นที่ 8 "แนวทาง/ขั้นตอน/ผล เป็นยังไงครับ  ผลคงไม่ต้องตอบเพราะเพื่อสิ่งเดียวกัน"..... แนวทางแบบคร่าวๆมีดังนี้ครับ....ศึกษา มรรค ทั้ง ๘ องค์ ให้เข้าใจ และ ใช้สัมมาทิฐิ เป็นตัวนำทาง โดยใช้ สติปัฎฐาน ๔ เป็นตัวเดินทาง และใช้ ความเพียร เป็นตัวเร่งการปฎิบัติ ขั้นตอนแบบคร่าวๆ... ๑.เมื่อมีผัสสะ(ตา..หู..จมูก..ลิ้น..กาย..ใจ)มากระทบ..ให้มีสติระลึกรู้(กำหนดรู้..อย่ารอให้มันรู้เอง..ต้องพยายามกำหนดรู้ให้ได้ครับ)...ว่า..เวทนาอะไรกำลังเกิดขึ้นในจิตเรา(สุข..ทุกข์..เฉยๆ)...ขั้นตอนนี้คือ..กำหนดรู้นามรูป ๒.พิจารณาแยกแยะองค์ธรรมต่างๆโดยที่เกิดขึ้นมาแล้วก่อนหน้าที่จะรู้เวทนา..ว่าเวทนานี้(สุข..ทุกข์..เฉยๆ)เกิดจากองค์ธรรมอะไร..เป็นกุศลหรือเป็นอกุศล..ขั้นตอนนี้คือการธรรมวิจัยหรือกำหนดรู้เหตุและปัจจัยครับ..ซึ่งในทางปฎิบัติเราต้องใช้การพิจารณา(สังขาร+สัญญา(ความจำได้ของธรรมมะที่เราเล่าเรียนมา..ที่ได้มาจากการฟัง..อ่าน)) ๓.เมื่อระลึกรู้ได้แล้วว่าองค์ธรรมที่เป็นเหตุปัจจัย...เป็นกุศล..หรือ..อกุศล..เราก็เพียรดับอารมณ์ที่เป็นอกุศล(ส่วนใหญ่จะยังคงมีอยู่ในขณะที่ปฎิบัติ)..ส่วนธรรมที่เป็นกุศลก็กระทำกรรมนั้นๆไปโดยพิจารณาในใจด้วยว่า..จะไม่ยึดมั่นถือมั่นในกุศลนั้นๆเพราะการยึดมั่นถือมั่นก็เป็นอกุศลเช่นกัน ๔.พิจารณาให้เห็นโดยสติถึงความเป็นไตรลักษณ์ ขององค์ธรรมทุกๆองค์ธรรมที่มีสติระลึกได้..ดูว่ามันเป็นอัตตาอย่างไร...มันไม่เที่ยงอย่างไร..มันมีอาการจางคายลงอย่างไรเพราะอะไร ๕.ปฎิบัติวนอยู่อย่างนี้ในทุกๆขณะที่มีสติระลึกรู้ที่เราต้องปฎิบัติธรรม..นี้คือ..ความเพียรครับ ๖.ปฎิบัติมาได้สักระยะหนึ่งอาจจะ ๗วัน ๗ เดือน ๑ ปี ๗ ปี..จะเริ่มเห็น..กิเลสเริ่มลดลง..จะเริ่มเห็นจิต..ปราศจากนิวรณ์ ๕ ทีละขณะทีละขณะแล้วแต่ภูมิธรรมหรือกำลังของสมาธิเริ่มตั้งมั่น..ซึ่งแสดงว่าการปฎิบัติเริ่มมีผลเป็น..ฌาณ..ทีละขณะ..และจะเริ่มบ่อยขึ้น..ถี่ขึ้น...ซึงเป้าหมายก็จะเริ่มชัดเจนคือ..ฌาณที่ ๑ (เพิ่มเริ่มเห็นฌาณโดยสติที่เกิดขึ้นแล้ว).... เอาเท่านี้ก่อนครับ..เพราะผม..ฌาณที่ ๑ ก็ เกิดขึ้นเป็นทีละขณะ..อยู่และยังไม่บ่อยเท่าไหร่ครับ...เลยยังไม่รู้ในขั้นต่อไปครับ "3..ตัวที่จะนำมาวิปัสสนา การใช้วิปัสสนานำนั้นใช้ตัวใหนในการพิจารณาธรรมครับ คือ ถ้าสมถะเราก็พอจะเห็นตัวที่ใช้วิปัสสนาว่าเป็นตัวที่ไม่มีนิวรณ์5เกาะ(ตัวรู้หรือจิตผู้รู้)"..... ใช้สติปัฎฐาน ๔ เป็นตัวพิจารณาครับ....ส่วนฌาณ(จิตปราศจากนิวรณ์)นั้นพอเราพิจารณาเป็นสติก็จะสามารถไประลึกรู้สภาวะฌาณได้เองครับ "4..ขณะพิจารณาธรรมเราจะทราบได้ยังไงว่าจิตเรา(หรือใจ)ของเราเข้าใจธรรมนั้นจริง ๆ ไม่ได้คิดไปเอง หรือเป็นการเข้าใจเพราะอ่านตำรา  ตำราว่าอย่างนั้นมันก็ควรเป็นอย่างนั้น  คือ ถ้าสมถะนำเมื่อวิปัสสนา เราหลอกตัวรู้ไม่ได้ถ้าไม่เข้าใจกระจ่างก็ไม่เข้าใจกระจ่าง."... ทราบได้ครับ....เราเรียนมาแล้วศึกษามาแล้วพอไปพิจารณามันก็จะมีสติไปเห็นตามที่เราเรียนในพระไตรปิฏกนั้นแหละครับ(ก็จะมียกเว้นในการตีความหมาย..ที่ผิด..ครับ..ทำให้เวลาเราเห็นด้วยตัวเราเองก็จะไม่ตรงกัน)..เช่น..เรื่องเวทนา ๓ พระพุทธเจ้าก็อธิบายว่ามันมีอาการว่าอย่างไร..จิตเราก็มีสติไประลึกรู้เห็นตามนั้นแหละครับ ผมจะยกตัวอย่างง่ายๆนะครับ..เช่น...เรื่องอัตตา..พระพุทธเจ้าจะบอกให้เรารู้ว่าเราไม่มีอัตตา...หรืออัตตาไม่มี..มันเป็นแค่เราอวิชชา..จึงเข้าใจว่ามีอัตตาขึ้น....แต่เมื่อเรานำมาปฎิบัติเราจะยังไม่สามารถเห็นอวิชชาในจิตเราได้หรอกครับ(เพราะภูมิธรรมเรายังไม่สูงพอ)..เราต้องมีสติไปเห็นอัตตาที่มันเกิดขึ้นในจิตเราก่อนครับ..ซึ่งเป็นอกุศล..แล้วดับอารมณ์ที่มีอัตตานั้นเสียครับ(ทำตามการปฎิบัติที่อธิบายข้างต้น)...ซึ่งจริงๆแล้วองค์ธรรมองค์อื่นๆ..ไม่ว่าจะเป็น..เวทนา..สังขาร.อื่นๆๆ....เราก็ไม่มี..เวทนา..สังขาร..อื่นๆ..ทั้งนั้นครับ..แต่เราก็ต้องมีสติไปเห็นองค์ธรรมที่มันเกิดขึ้นในจิตเราก่อนครับ..ซึ่งเป็นอกุศล..แล้วดับอารมณ์นั้นครับ...ส่วนถ้าเป็นกุศล..ก็กระทำกรรมนั้นๆไปโดยไม่ยึดมั่นถือมั่นครับ(การกระทำกรรมโดยยึดมั่นถือมั่น..และ..การกระทำกรรมโดยไม่ยึดมั่นถือมั่น..สภาพภายนอกเป็นลักษณะเดียวกันแต่สภาพภายในที่สั่งสมลงเป็นวิบากกรรมในจิต..ต่างกันราวฟ้ากับดินครับ..วิบากกรรมเลยไม่เหมือนกันราวฟ้ากับดินครับ) จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 08:26:27

ความคิดเห็นที่ 9 คุยกันเบาๆ นะครับ ของผมนานๆ ครั้งจึงจะสามารถทำสมถะได้แนบนิ่งกับอารมณ์ เวลาทำสมถะเลยไม่ทำเพื่อให้นิ่งสนิท เพียงแค่เอาอารมณ์สมถะไว้เป็นบ้าน คอยฝึกใจให้มันมีหลักรู้จำเท่านั้น ถ้าเดินทาง ผมจะสวดมนต์ยาวๆ รู้หลงเอา บางทีหลับตาสวดไม่ได้ ก็พุทโธ ถ้าได้นั่งสบายๆ จะดูท้องพองยุบ มันจะนิ่งแค่ไหน สว่างขึ้นมา ยังไงๆ มันก็แค่ชั่วครู่ เดี๋ยวก็หนีไปคิด เลยจับเอาหลักตรงหลงแล้วรู้ แล้วก็อยู่กับปัจจุบันไป ที่ผมเจอบ่อยๆ คือ ไม่ว่าจะทำอะไร เพื่ออะไร วิธีไหน 2 ปีเศษ ที่ผ่านมา มันกลับมานับหนึ่งเสมอๆ คือ อยู่ที่ความรู้สึกตัวในชีวิตประจำวัน จากคุณ : norapob เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 08:57:37

ความคิดเห็นที่ 10 ภาพรวมหลักๆคือ แบบที่คุณโกวิทย์บอกค่ะ (ขออนุญาตยกมานะคะ) แนวทางแบบคร่าวๆมีดังนี้ครับ....ศึกษา มรรค ทั้ง ๘ องค์ ให้เข้าใจ และ ใช้สัมมาทิฐิ เป็นตัวนำทาง โดยใช้ สติปัฎฐาน ๔ เป็นตัวเดินทาง และใช้ ความเพียร เป็นตัวเร่งการปฎิบัติ . เอาแบบสรุปแนวทางปฏบัติที่ตัวเองทำอยู่นะคะ ปฏิบัติแบบนี้ต้องฟังเยอะๆ ต้องเข้าใจแนวทางปฏิบัติอย่างถูกต้อง " ระลึกรู้ "  สภาวะธรรมทั้งที่ปรากฏทางกายและทางใจ(แล้วแต่ว่าอย่างไหนจะเด่น)อย่างปล่อยวาง อย่างไม่ว่าอะไร ทำจนจิตจะรู้อย่างอัตโนมัติ คือ กายไหว...ใจรู้   ใจไหว...ใจก็รู้ค่ะ .....ทางที่ถูกคือ  รู้อย่างไม่ว่าอะไร รู้อย่าวางเฉยด้วยนะคะ..... และพิจารณาสังเกตุเห็นถึงความสิ้นไป หมดไป ทำบ่อยๆ เนืองๆ จิตจะเป็นสมาธิตั้งมั่นได้เองในเวลาต่อมา สภาวะธรรมที่ปรากฏก็มีทั้งกุศลธรรมและอกุศลธรรม .... ระลึกรู้ทั้งหมด จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 09:31:21

ความคิดเห็นที่ 11 พิจารณาขันธ์ 5 และอินทรีย์ทั้ง 6 มีอะไรมากระทบให้ดับที่ตรงนั้น แล้วจะเกิดปัญญาเห็นว่าทุกสิ่งที่มากระทบไม่เที่ยง ( เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปตามกฏพระไตรลักษณ์ ) แล้วจะมองเห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง คือว่างเปล่าจากตัวตน เกิดขึ้นตามเหตุและปัจจัย เป็นแค่สมมุติ ดับไปเองเมื่อสิ้นเหตุและปัจจัย เกิดปัญญาเพื่อดับทุกข์ทั้งปวงในโลกนี้. แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 09:33:39 จากคุณ : เผอิญผ่านมา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 09:32:45

ความคิดเห็นที่ 12 ธรรมะของพระพุทธองค์ควรปฏิบัติได้ทุกคน ทุกเวลา ทุกสถานที่ การนั่งสมาธิบางคนไม่มีเวลา บางคนเมื่อยนั่งไม่ไหว ผมขอแนะนำ สติปัฏฐาน ๔ เพียงแค่ พิจารณากาย หรือพิจารณาจิต ก่อนก็ได้ สามารถพิจารณาได้ทุกที่ทุกเวลา พิจารณาเพื่อให้รู้เท่าทันกิเลส มีสติรู้ทันกิเลส หาสาเหตุการเกิดกิเลส หาวิธีดับกิเลส .................................................              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ผู้ใดผู้หนึ่ง พึงเจริญสติปัฏฐานทั้ง ๔ นี้ อย่างนี้ ตลอด ๗ ปี เขาพึงหวังผล ๒ ประการอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตผลในปัจจุบัน หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี             ๗ ปี ยกไว้ ผู้ใดผู้หนึ่งพึงเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ อย่างนี้ตลอด ๖ ปี ... ๕ ปี ..... ๔ ปี ..... ๓ ปี .....๒ ปี ..... ๑ ปี .....๗ เดือน ..... ๖ เดือน ..... ๕ เดือน ... ๔ เดือน ..... ๓ เดือน ..... ๒ เดือน ..... ๑ เดือน ..... กึ่งเดือน ......๗ วัน เขาพึงหวังผล ๒ ประการอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ พระอรหัตผลในปัจจุบัน หรือเมื่อยังมีอุปาทิเหลืออยู่ เป็นพระอนาคามี  ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย หนทางนี้เป็นที่ไปอันเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของเหล่า สัตว์ เพื่อล่วงความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับสูญแห่งทุกข์โทมนัส เพื่อ บรรลุธรรมที่ถูกต้อง เพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน หนทางนี้ คือ สติปัฏฐาน ๔ ......................................................... เชื่อว่าบรรลุไม่เกิน ๗ ปีจริง ถ้าเข้าใจสติปัฏฐานจริงๆ และมี "สัมมาทิฏฐิ" จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 11:05:10

ความคิดเห็นที่ 13 1.รู้ทุกข์ 2.สังเกตุความจำกับความจริงเช่นเราเรียนว่าไปกรุงเทพต้องขึ้นรถสายนี้ต่อสายนี้ถึงจังหวัดนี้ต่อสายนี้ถึงกรุงเทพ พอเราเดินทางจริงเราก็แยกออกระหว่างความจำจริงกับความจำปริยัติ ความจริงที่สัมผัสจะสอนจิตให้เป็นไปในแนวทางที่เราไม่ต้องบังคับจิต แต่จิตจะแจ่มแจ้งในตัวของมันเอง  แม้ใครจะบังคับหรือยั่วยวนเราก็ไม่ต้องทำอะไร หมดความปรุงแต่งไปในทาง ทุกข์ หรือสร้างภพสวรรค์ พรหม 3.ไม่มีข้อกำหนด เพราะการกำหนดทำในเวลาที่จำเป็นต้องกำหนดเช่นจิตหดหู่ จิตฟุ้งซ่าน ในเวลาปกติ  สภาพธรรมชาติ  จะสอนเราเองเพราะ 4.แยกความจำจริงออกจากความจำที่เรียน  เป็นความรู้ใหม่ เหมือนสมถะ ที่รู้ว่าฌาน ในดารเรียน กับ ฌานของจริง เป้นอย่างไร เป็นความรู้ใหม่ต่างจากความรู้เรียน ความจำส่วนนี้สำคัญเพราะเป็นการปฎิบัติจริงๆ ไม่ใช่การนึกเอา จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 11:21:57

ความคิดเห็นที่ 14 คห 7 ของ ท่านเซน ผมอ่านแล้ว เหมือน จะได้ความว่า ผมนั้น ข้ามขั้นตอนไป ใช่ หรือไม่ครับ เพราะ ที่จริงแล้ว ควรเริ่มมอง ที่ อริยมรรค 8 ก่อนใช่หรือไม่ครับ โดยเริ่ม ที่องค์มรรคที่ 1 (สัมมาทิฏฐิ ความเห็นถูกต้อง)ก่อนเลย แต่ ด้วย ที่ผม เคย อ่าน ความเห็น ของ คุณ จขกท บ้างแล้ว ผม เลย ทำตัว เป็นผู้ ตัดสินใจ ว่า ตัวผมนั้น น่าจะ เสนอให้ จขกท ได้ ลอง พิจารณา สติปัฏฐาน4 ครับ เพราะ จขกท เขา ถามว่า วิปัสนา ต้อง อย่างไร ครับ เพราะ คิดเอาเองว่า ถ้า เขา(จขกท) ได้รู้ว่า ทำอย่างไร แล้ว แล้วตนเอง เกิดปัญหาขึ้น เขา(จขกท) น่าจะมามองที่ว่า ทิฏฐิ ของเขา ตรงหรือไม่ครับ (เอาตนเองเป็นเกณฑ์ ครับ) ---------------- ถ้าเข้าใจประเด็น ผิดไป โปรดแนะนำด้วยครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:55:34

ความคิดเห็นที่ 15 ปฏิบัติแบบปัญญานำค่ะ แต่ถ้ารู้ว่าจิตไม่นิ่ง เริ่มกระทบผัสสะ(สิ่งเร้า) แล้วเข้าเสวยอารมณ์ก็จะเอาสมถะเข้าสู้ค่ะ สมถะต้องฝึกไว้นะคะ ห้ามทิ้ง เพราะถึงเวลาต้องใช้ เราจะไม่ต้องใช้เวลามาก (คือไม่ต้องเริ่มที่วิตก วิจารณ์) คือจิตมันจำอารมณ์ฌานได้มันจะวิ่งเข้าไปเลยค่ะ แต่ต้องฝึกจนจำได้ก่อนนะคะ ไม่ใช่ง่ายๆ ที่ทำได้เร็วคิดว่าชาติก่อนๆน่าจะเคยฝึกเคยปฏิบัติมาบ้าง เป็นอานิสงส์ผลบุญให้ชาตินี้ไปไว จำได้ว่าตอนเด็กๆเวลาทำงานอะไร เพื่อนเรียกจะไม่ค่อยได้ยิน จนเพื่อนโกรธไปหลายคนว่าเราไม่สนใจ โตขึ้นมานึกได้ว่า "นั่นมันสมาธินี่นา" ทีนี้ตอนเอามาวิปัสสนาก็คือ สติปัฏฐาน4เลย กาย เวทนา จิต ธรรม คนจะงงมากว่าแล้วจะดูอะไรก่อน โดยส่วนตัวแล้ว ธรรมใดปรากฏเฉพาะหน้าให้ใช้ธรรมนั้นพิจารณาเลย เช่น ตื่นเช้ามาปวดอึ ก็ดูเวทนาว่าเออทรมานเนอะ อึอยู่ เออ สกปรกนะร่างกายเรา เหมือนถุงอึ ถุงฉี่ อึเสร็จ ความทุกข์หายไป เออเวทนาไม่เที่ยงนะ อาบน้ำโดนน้ำเย็นแล้วหนาว ร่างกายมันเป็นทุกข์จริงๆ ไม่อาบก็สกปรก อาบก็หนาว ขณะกินข้าว ขณะทำงาน ปวดฉี่ โดนเพื่อนว่า เพื่อนอู้งาน เห็นอารมณ์โกรธของตัวเอง เห็นโทสะ เห็นเพื่อนสวย อิจฉา เห็นรถติด สงสารเพื่อนร่วมสงสารวัฏ มันพิจารณาได้หมด แล้วก่อนนอนนั่งสมาธิ สวดมนต์ เพิ่มกำลังสมถะใหม่ ทำเรื่อยๆ ดูไปทุกวัน วันไหนจิตหดหู่ จิตสดใส ง่วงเหงาหาวนอน เราบังคับไม่ได้เลย เพราะมันไม่ใช่เรา พอรู้แล้วไม่ไปยึด เดี๋ยวมันหายไป ก็เห็นว่ามันหายแบบนี้ ได้ธรรมแล้ว เป็นอารมณ์วิปัสสนา เวลาความคิดโกรธ เกลียด มันโผล่มาให้เห็น ตรงนี้ก็ไม่แทรกแซง แต่ถ้าจะเริ่มเกิดอกุศลกรรมคือจะออกเป็นคำพูดและการกระทำแล้ว ก็ต้องรู้ทัน พอรู้ทัน มันจะหายไปเอง ถ้าไม่หาย เอาสมถะเข้าข่มคือตามลมหายใจไป จนกว่าจะไม่ต้องใช้สมถะ คือจิตไวจนรู้เท่าอารมณ์ ไม่ใช่แค่รู้ทัน(รู้ตามหลังอารมณ์เกิด)ฝึกจากรู้ตามเป็นรู้เท่าแล้ว ดังนี้ คือหลักการที่ใช้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 14:11:07 จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:05:40

ความคิดเห็นที่ 16 จริงๆแล้วในสติปัฏฐาน ๔ นั้นมีวิปัสสนานิดเดียวคือตัวท้ายเท่านั้น คือการพอจารณาเห็นการเกิดขึ้น เสื่อมไป ดับไปและจบที่ไม่ยึดมั่นในฐานใดๆ แต่จะเจริญสติปัฏฐาน๔ ได้(ในที่นี้คือได้มรรคผลนะครับ ผมว่าถ้าสมถะอ่อนแอ ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้มรรคผล แต่ได้ฝึกฝน จนเมื่อสมถะเข้มแข็งพอในระดับปฐมฌานขึ้นไป จึงได้มรรคผล ข้อสังเกตอีกอย่างหนึ่งของผมก็คือสติปัฏฐาน๔ ท่านสอนเฉพาะแคว้นกุรุ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:06:02

ความคิดเห็นที่ 17 ซ้ำ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 14:50:22 จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:13:45

ความคิดเห็นที่ 18 ซ้ำ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 14:50:38 จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:16:06

ความคิดเห็นที่ 19 1. ใช้ สติปัฏฐาน 4 --> โพชฌงค์ 7 ---> มรรคมีองค์ 8... อย่าใช้เพียงหมวดใดหมวดหนึ่ง ให้โยงเข้าหากันให้ได้... เจริญสติปัฏฐาน จนเป็น สติสัมโพชฌงค์ ไล่ไปจนถึงอุเบกขาสัมโพชฌงค์... อุเบกขาสัมโพชฌงค์ คือตัวปัญญา (รู้แล้วจึงวาง) เจริญจนเป็น สัมมาทิฏฐิ หลอมรวมกับหนทางทั้งหมดตาม อริยมรรคมีองค์ 8... นี่คือกรอบแนวทาง แต่รายละเอียดการปฏิบัติจริง ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล แต่ละสำนัก... 2. ไม่ต้องสนใจขั้น 1, 2, 3... นี่คือการปฏิบัติธรรม ไม่ใช่การแข่งขัน ให้สังเกตุการจางคลายในการยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวงภายในใจ ยิ่งจางคลายมากเท่าใด แสดงว่าก้าวหน้ามากเท่านั้น... 3. ใช้สติ... เอาสติมาตื่นรู้ต่อการรับรู้โลก ใช้สติสังเกตุความเป็นไปในใจ รับรู้ถึง(การยึดมั่นถือมั่นว่า)ตน พิจารณาเห็นการเกิดของ(การยึดมั่นถือมั่นว่า)ตน ความเป็นไปของ(การยึดมั่นถือมั่นว่า)ตน และความดับของ(การยึดมั่นถือมั่นว่า)ตน ที่มีต่อสิ่งเร้าจากโลก... 4. เห็นแล้วรู้เอง ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิติ... ธรรมแท้อธิบายไม่ได้ อธิบายได้ไม่ใช่ธรรมแท้ แต่รับรู้ได้ มีอยู่จริง และรู้ได้เฉพาะตน... จากคุณ : pae2010 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:40:31

ความคิดเห็นที่ 21 ต้องมีความรู้ หรือมีปัญญารู้ก่อน ว่ากำหนดภาวนาอย่างใรเป็น "วิปัสสนา" กำหนดภาวนาอย่างไรเป็น "สมถะ"  ถ้าเป็น สมถะ ก็จะกำหนดภาวนาเป็นแบบ รูปบัญญัติ(เช่นกระสิน) หรือ อารมณ์บัญญัติ(เช่นพรหมวิหาร 4) ให้เป็นหนึ่ง จนเกิด อุคหะนิมิต อุปจารสมาธิ และฌาน  ถ้าเป็น วิปัสสนา ก็จะกำหนดภาวนาเป็นแบบ มีสติเป็นปัจจุบันกับ กาย - ใจ หรือ รูป-นาม ที่ปรากฏเป็นจริง ตามธรรมชาติในขณะๆ นั้นๆ เห็นความเป็นไตรลักษณ์ มีสติปัญญา แยกรูป-แยกนาำมได้ (นามรูปปริเฉทญาณ) ในขณะปัจจุบันนั้นๆ เมื่อมี พละ 5 (สติ สมาธิ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร) ที่เจริญขึ้นสมดุลย์ดี วิปัสสนาญาณ ก็จะเจริญขึ้นตามลำดับ.   และกรรมฐานที่เ็ป็นทั้ง สมถะและวิปัสสนา ก็คือ กายคตาสติ เช่น อานาปานสติ ที่ประกอบด้วย อาริยาบทบรรพ(เป็นการเจริญสติสัมปชัญญะ) และอินทรีย์สังวร(เป็นการสำรวจ ตาื หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เพื่อไม่ให้กิเลสฟูขึ้น หรือที่มีกิเลสแล้วลดลง และไม่ทำให้กิเลสที่ยังไม่เกิดเจริญ)      ส่วนกำหนดกรรมฐานที่เป็นวิปัสสนำเป็นส่วนมาก ก็คือ กรรมฐานที่ กำหนดหรือเจริญสติเป็นปัจจุบันกับ กาย เวทนา จิต และธรรม ที่ปรากฏชัดในปัจจุบันนั้นๆ  ปัญญาก็จะเห็นความเป็นจริงที่มีการเปลี่ยนแปลงคือความเป็นไตรลักษร์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) กับสภาวะที่ปรากฏ กับ กาย หรือเวทนา หรือจิต หรือธรรม ด้วยสมาธิที่แน่วแนขึ้น ที่เป็นสภาวะธรรมชาติจริงๆ ในปัจจุบันนั้นๆ โดยไม่ไปบัญญัติให้เป็นหนึ่งเพียงอย่างเดียวเท่านั้น.     ส่วนการกำหนดกรรมฐานที่เป็นสมถะนำเป็นสวนมาก เช่นการเจริญ กสิน หรือ พรหมวิหารสี จนได้ฌาน แล้วยกฌานและยกองค์ฌานขึ้นสู่วิปัสสนา ก็คือมีสติปัญญาเป็นปัจจุบันกับองค์ฌานนั้นๆ เห็นความเปลี่ยนแปลงความไม่เที่ยง ก็คือความเป็นไตรลักษณ์ ขององค์ฌาน และเมื่ออยู่ในสภาวะปกติ . จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 16:33:06

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณ ทุกท่านครับที่มาตอบกระทู้เพิ่มพูนความรู้ให้ครับ __/\__ หลาย ๆ ความคิดเห็นให้ความกระจ่างมาก     จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:25:27

ความคิดเห็นที่ 23 ความคิดเห็นที่ 14 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน คห 7 ของ ท่านเซน ผมอ่านแล้ว เหมือน จะได้ความว่า ผมนั้น ข้ามขั้นตอนไป ใช่ หรือไม่ครับ ฯ                                           ไม่ใช่ครับ ทีผมเสนอ-- ผมเสนอใน กระบวนทัศน์ว่า " ชาวพุทธ ต้อง มี สัมมาทิฏฐิ ว่าด้วย สติปัฏฐานสี่" "อย่างไร?" + ไม่ประมาท ในสิ่งที่ตนรู้ ซึ่ีง รู้เช่นนั้น จะ นำไปสู่ "ผล" คือ -- เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ ฯ--- คำว่า --- -- เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ คือเหตุ --- ตามด้วย ผล --- สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ  (แล้ว ผม เสริมว่า --- ต่ำกว่านี้ละ? คือ ต่ำกว่า เจริญ อริยมรรค) ตกลง ที่คุณa235 เสนอ --- คคห 5 ลอง พิจารณา สติปัฏฐาน 4 ดูครับ นั้น คุณa235 เสนอ  --- เสนอ สติปัฏฐานสี่ --- แก่ "เขา" (ตามที่ตรัสว่า -- เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้  แล้ว เกิด --- สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ -- "สมัยไหนครับ" เช่น เขา สมัยที่ เนื่องกับ มรรคมีองค์ ๑๐ (หรือ กุสลกรรมบท ๑๐) + เขาเจริญมรรคมีองค์ ๘  แต่ เขา ยังไม่อริยะ = เขาเจริญอริยมรรค ยังไม่ได้ ตามที่ตรัสว่า --- เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้) --เขาเช่นนี้ เจริญ สติปัฏฐานสี่ แบบไหน ตามที่ตรัสไว้ ตามที่ปรากฎในพระไตรปิฎก ? เมื่อ เขาลุอริยบุคคล ได้ดวงตาเห็นธรรม (ตามที่ตรัส) --- ย่อม = เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้  แล้ว เกิด --- สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ --                                                   สรุป สติปัฏฐานสี่ --- ปุถุชน "เขา" ก็ปฏิบัติได้  (ไม่ว่าสมัยไหน?) --- แต่ เมื่อ เขา ปฏิบัติแล้ว  เขา ใช่ -- เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้  แล้ว เกิด --- สติปัฏฐาน แม้ทั้ง ๔ ย่อมถึงซึ่งความเต็มรอบแห่งความเจริญ --   ได้ หรือไม่  ได้อย่างไร?          (นี้คือ ใจความที่ ผม สื่อสารถึงคุณa235 เมื่อคุณa235 เสนอ คคห 5 นั่น) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:30:25

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนากับคำถามสร้างสรรค์แบบนี้ของ จขกท.ครับ ชาวพุทธควรทำความเข้าใจและเป็นมิตรต่อกัน สาธุครับ -------------- ของผมพยายามเดินแบบสมถะนำวิปัสสนามา ๒๐ ปีครับ ก็ได้ความสงบบ้าง ไม่สงบบ้าง (ผมชอบดูลมหายใจแต่ยอมรับว่าไม่ถึงฌาณครับ ได้แค่ขณิกะ และอุปจารสมาธิแบบเฉียดๆฌาณครับ) ตอนหลังมาใช้แนววิปัสสนานำสมถะ พบว่าถูกกับจริตมากกว่า (ผมไม่ได้หมายความว่าแนววิปัสสนานำสมถะ จะเป็นวิธีที่ดีกว่าสำหรับคนอื่นซึ่งจริตต่างกับผมครับ) ที่สำคัญเมื่อเจริญวิปัสสนามากๆแล้ว สมถะที่เคยเป็นของยากแบบที่ว่าเดี๋ยวก็สงบง่ายเดี๋ยวก็ไม่สงบนั้นเป็นอันเลิกเลยครับ เดี๋ยวนี้สงบง่ายกว่าเดิมมากครับ แทบไม่ต้องใช้ความพยายามก็สงบได้ง่ายมากๆ ตอบคำถาม ๔ ข้อ ของ จขกท. ครับ 1.แนวทาง/ขั้นตอน/ผล เป็นยังไงครับ  ผลคงไม่ต้องตอบเพราะเพื่อสิ่งเดียวกัน แนวทางก็คือ "รู้รูป รู้นาม ตามความเป็นจริง"ดูรายละเอียดได้ที่มหาสติปัฏฐานสูตรครับ ขั้นตอนคือปล่อยใจ ปล่อยกาย ให้เป็นธรรมดาที่สุด แล้วตามรู้กาย ตามรู้ใจ อย่างที่เขาเป็น คือตามดูกายตามดูใจ ในปัจจุบันขณะ ไปเรื่อยๆ ทั้งวันทั้งคืน ดูเท่าที่จะดูได้ ผลคือ เห็นกาย เห็นจิต เขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา(ไตรลักษณ์) ดูไปมากๆจะเห็นว่าไม่มีอะไรที่เป็นเรา มีแต่ธรรมชาติที่เกิดๆดับๆ ไร้สิ่งที่คู่ควรเรียกว่า"เรา" 2..และ แนววิปัสสนานำ จะรู้ได้ยังไงครับ ว่าเราผ่าน ขั้น หนึ่ง ขั้น สอง หรือ ขั้น สาม แล้วครับ คือ ถ้าเป็นสมถะแนวเดียวกันจะพอเช็คได้คร่าว ๆ อ้อนี่ถึงอุปจาระ ถึง อัปปนาแล้วนะ พิจารณาแถว ๆนี้ละน่ะ ขั้นแรกๆก็จะจำปรมัตถสภาวะได้ เช่นรู้ว่าความโกรธหน้าตามันเป็นอย่างไร ความโลภ ความหลง มันเป็นอย่างไร กายยืน กายเดิน กายนั่ง กายนอน กายเคลื่อนไหว กายหยุดนิ่งเป็นอย่างไร   ขั้นต่อมาก็รู้ครับว่า กายก็อันหนึ่ง สิ่งที่เข้าไปรู้กายก็อีกอันหนึ่ง ความโกรธอันหนึ่ง สิ่งที่รู้ว่านี่ความโกรธ ก็อีกอันหนึ่ง   ขั้นต่อมา ก็เริ่มเห็นว่า กายไม่ใช่เราแน่ๆ มองลงไปก็เห็นว่าก้อนธาตุอันนี้ไม่ใช่เรานี่   ขั้นต่อมาจิตเขาจะทรงตัวอยู่ต่างหากจากอารมณ์ คือเห็นว่าจิตไม่ใช่กาย จิตไม่ใช่เวทนา จิตไม่ใช่กิเลส จิตเป็นแค่ผู้รู้อารมณ์ (อารมณ์ในที่นี้หมายถึงสิ่งที่ถูกจิตเห็น)   ต่อมาก็เริ่มกลัวครับ มันโหวงเหวง ระคนผิดหวังว่า สิ่งที่เคยรู้สึกมานานว่านี่เราๆ อยู่ๆมันก็หายวับไป เหลือแต่ก้อนธาตุอยู่อันหนึ่ง จิตก็เป็นที่พึ่งไม่ได้ เพราะมันก็เป็นธรรมชาติอีกอันหนึ่งที่เกิดๆดับๆบังคับไม่ได้ ไม่มีตรงไหนที่มันจะเป็นเราเลยซักอย่าง ขั้นต่อมาตอบไม่ได้ครับ ผมติดอยู่ตรงนี้แหละ แต่พอทวนดูจะเห็นว่า "ความรู้สึกว่ามีตัวเรา" มันเกิดขึ้นเป็นระยะๆ พอมีสติ ตัวเราก็หายไป พอขาดสติ หลงเข้าไปในโลกของความคิด "ตัวเรา"ก็โผล่มาใหม่   3..ตัวที่จะนำมาวิปัสสนา การใช้วิปัสสนานำนั้นใช้ตัวใหนในการพิจารณาธรรมครับ คือ ถ้าสมถะเราก็พอจะเห็นตัวที่ใช้วิปัสสนาว่าเป็นตัวที่ไม่มีนิวรณ์5เกาะ(ตัวรู้หรือจิตผู้รู้) ตัวที่จะนำมาดูก็คือสติครับ เขาจะจำสภาวะได้แม่นยำ และสติเมื่อเกิดถี่ๆ จิตเขาจะเข้าสู่โหมดการทรงตัวอยู่ต่างหากจากกาย เวทนา สัญญา สังขาร คือเขาจะสร้าง "ผู้รู้" คอยดูสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นที่กายที่ใจอย่างเป็นกลางไม่เข้าไปคลุกในอารมณ์ครับ   4..ขณะพิจารณาธรรมเราจะทราบได้ยังไงว่าจิตเรา(หรือใจ)ของเราเข้าใจธรรมนั้นจริง ๆ ไม่ได้คิดไปเอง หรือเป็นการเข้าใจเพราะอ่านตำรา  ตำราว่าอย่างนั้นมันก็ควรเป็นอย่างนั้น  คือ ถ้าสมถะนำเมื่อวิปัสสนา เราหลอกตัวรู้ไม่ได้ถ้าไม่เข้าใจกระจ่างก็ไม่เข้าใจกระจ่าง เหมือนกับจิตเห็นความโกรธ ไป ๑๐๐ หนครับ พอหนที่ ๑๐๑ จิตเขาไม่ตื่นเต้น เพราะเห็นแค่ว่าเดี๋ยวมันก็ดับไปเองแหละ มันไม่ใช่เราแหงๆ ตัวความโกรธนี้น่ะ สำหรับอารมณ์อื่นๆก็แบบเดียวกันนี้ครับ มันเห็นว่าไม่เที่ยง มันไม่ได้คิดเอา แต่เห็นซ้ำไปซ้ำมาจนเดาทางถูกว่าเดี๋ยวมันก็ดับไปตามฟอร์มนั่นแหละ   ขอบคุณและอนุโมทนาสำหรับคำถามครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 19:46:32

ความคิดเห็นที่ 25 สติปัฏฐาน 4 กับ อริยมรรค 8 แตกประเด็น ใหม่นะครับ ท่านเซน จะได้ไม่รบกวน จขกท ครับ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 20:35:38 จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 20:34:25

ความคิดเห็นที่ 26 คำถามดีมากเลยครับ อนุโมทนาด้วยครับ ปฏิบัติแบบเอาปัญญานำ แต่ยังต้องเจริญสมถะควบไปด้วยนะครับ จากคุณ : นาฬิกาปลาดาว เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 00:55:17

ความคิดเห็นที่ 27 ลองดูเล่มนี้ แล้วนำมาประยุกต์ใช้ดูนะครับ เริ่มที่ หน้า 17 เลยก็ได้ครับ http://www.sati99.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=202628 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 01:02:41

ความคิดเห็นที่ 28 (๑) สมาธิ ของผู้มีสติปัญญารักษาตน ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเจริญสมาธิ มีคุณอันไม่มีประมาณ เป็น ผู้มีปัญญารักษาตัว มี สติเฉพาะหน้า อยู่เถิด ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเจริญสมาธิ มีคุณอันไม่มีประมาณ เป็นผู้มีปัญญารักษาตัว มี สติเฉพาะหน้า อยู่เถิด เมื่อเธอเจริญสมาธิ มีคุณ อันไม่มีประมาณ เป็นผู้มีปัญญารักษาตัว ญาณ ๕ ประการ ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว (วิปัสสนา กับ ญาณ ๕ เป็น? ดูที่ตรัส) ญาณ   ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว ดังนี้ ว่า (๑) "สมาธิ นี้ ให้เกิด สุขในปัจจุบันด้วย มีสุขเป็นวิบาก (ต่อด้วย) (๒) ญาณ   ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว ดังนี้ ว่า "สมาธิ นี้ เป็น ธรรม อัน ประเสริฐ  ปราศจากอามิส  (พิจารณาครับ นัก วิปัสสนา + นักอภิธัมมัตถสังคหะฯลฯ) (๓) ญาณ   ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว ดังนี้ ว่า "สมาธิ นี้ คนชั่ว คน ถอย (ไม่ใส่ไม้ เอก) เสพ ไม่ได้ (คือทำให้เกิดมี ญาณใน สมาธิ เช่นนี้ไม่ได้ = ก็ เสพ ไม่ได้ = เสวยไม่ได้ กระมัง) (๔) ญาณ   ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว ดังนี้ ว่า "สมาธิ นี้ รำงับ ประณีต ได้แล้วด้วย ปฏิปัสสัทธิ (แปลว่า ????? --เข้ารูปเข้ารอย อริยสาวก มั๊ง) ถึงทับแล้วด้วย เอโกทิภาวะ (ความมีจิตมีธรรมอันเอก) ไม่ใช่บรรลุได้ เพราะการข่มขี่ และการห้ามด้วย สสังขารธรรม (เครื่องปรุงแต่ง) (๕) ญาณ   ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว ดังนี้ ว่า "เรามี สติ เข้าถึง สมาธิ นี้   มี สติ ออกจาก สมาธินี้ ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเจริญสมาธิ มีคุณ อันไม่มีประมาณ เป็นผู้มีปัญญารักษาตัว มีสติเฉพาะหน้า เมื่อเธอ  เจริญสมาธิ มีคุณอันไม่มีประมาณ เป็นผู้มีปัญญารักษาตัว มีสติเฉพาะหน้า ญาณ ๕ ประการเหล่านี้ ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน นั่นเทียว   อย่างนี้แล -ปญฺจก  อํ ๒๒/๒๕/๒๗ ตกลง คำว่า --- ปฎิบัติแบบปัญญานำสมาธิ --- ขัดกับ พระพุทธวจนะ ข้างบนไหมครับ? หมายเหตุ ญาณ ๕ ประการ ตามที่ตรัส  จะเนื่องกับ วิชชา ๓  ดู สัมมัตตะ ๑๐ (๕) ญาณ   ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนนั่นเทียว ดังนี้ ว่า "เรามี สติ เข้าถึง สมาธิ นี้   มี สติ ออกจาก สมาธินี้                -- นี้คือ สติในสมาธิ ที่เนื่องกับ ญาณ ๕ ด้วย ใช่หรือไม่  ---- จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 12:27:35