ความคิดเห็นที่ 1 ติดสถะ หรือ ติดฌาน  หมายถึง  เวลาผ่านไปๆ  มีแต่ความสงบสุขสบาย จิตสงบมากๆ ไม่อยากทำอะไรในด้านปัญญา  ไม่อยากพิจารณาเพื่อให้เข้าถึงคุณธรรมชั้นสูงๆ ต่อไป  ถ้าตายในลักษณะนี้ จะไปเกิดเป็นพรหม      ....แต่ที่จริงก็ไม่เลว จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 10:58:46

ความคิดเห็นที่ 2 ติดสมถะมี2แบบ ติดแบบเพลินในอาการเช่นนั้นเพราะกิเลสคืออวิชชา แล้วเจ้าชายสิทธัตถะก่อนตรัสรู้ทรงสามารถในรูปฌานอรูปฌานไหม ส่วนพระอานาคามีที่ยังไม่ลุอรหัตตผลก็ชื่อว่าติดสมถะแบบหนึ่ง ติดสมถะแบบพระอนาคามีสมควรติดไหม จากคุณ : F=9b เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 11:11:06

ความคิดเห็นที่ 3 ู^ ^ ^ แซวเล่น นะคะ ระวังเถอะท่าน จะถูกอัญเชิญมาเฝ้าโรงแรม อิอิอิอิ มันไม่นานไปเหรอคะ่ ไปเกิดเป็นพรหม เสียดายเวลา เน้อ ู ู จากคุณ : รุ่งฟ้าสาง เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 11:11:51

ความคิดเห็นที่ 4 เสียดายเวลาทำไมเหรอครับ พรหมนี่สุดยอดของสิ่งมีชีวิตในวัฏฏสังสารแล้ว พระมหากัสสปะเอง ชาติก่อนหน้าท่านก็เกิดเป็นพรหม ก่อนลงมาบรรลุธรรม ดีเสียอีก เป็นพรหมน่ะ เพราะ จะเกิดเป็นพรหมได้ ก็ต้องเข้าฌานได้ ฌานนี่ก็เป็นพื้นฐานของวิปัสสนาแล้ว ดังนั้น ปากทางของนิพพานก็รออยู่ไม่ไกลแล้ว จะลงมาฟังธรรมที่ชั้นดุสิตเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจปรารถนา พอพระพุทธเจ้าอุบัติก็ลงมาเกิดได้เลย หรือจะไม่ลงมาเกิดเป็นมุนษย์ ก็ฟังธรรมได้ พระพุทธเจ้าเทศน์ครั้งนึง มนุษย์บรรลุธรรมหลักพัน แต่เทวดาและพรหมที่นั่งฟังอยู่ด้วยบรรลุธรรมกันเป็นโกฏิๆนะครับ วนเวียนเป็นมนุษย์ ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีนี่แหละ ไม่รู้จะพลาดลงต่ำเมื่อไหร่ เพราะกำลังใจในการทำความดี เราไม่ได้เข้มแข็งแบบพระโพธิสัตว์ ผมเอง ถ้าจบชาตินี้ ยังไม่บรรลุโสดาปัตติมรรค ถ้าเลือกได้ก็ขอหลบบนสวรรค์หรือพรหมเลย ไม่อยากลงมาเกิดในยุคคนไร้ศาสนา กลัวพลาดลงต่ำครับ จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:01:12

ความคิดเห็นที่ 5 อาการติดสมถะ(ที่จขกท.ยกมา) แบบที่ ๑ คำถามก็คือ จะวิปัสสนานั้น สมถะถึงจุดที่จะวิปัสสนาหรือให้เกิดปัญญาได้หรือยัง ถ้าทุกข์เพราะสังขารขันธ์๕ ยังมีอยู่ จะวิปัสสนาได้หรือ..? นี่คือข้อสงสัยของผม ผมตั้งเป็นข้อสังเกต ผมคิดว่าน่าจะทำอย่างนี้หรือเปล่า สมถะทำให้อารมณ์เป็นสุขสงบ แล้วค่อยเลี้ยวไปวิปัสสนา อันนี้เป็นแบบแผนที่ทำกันมาตามปกติ ละทุกข์ที่เกิดจากขันธ์๕ ละสุขที่ได้จากสมถะ มองเห็นความเกิดขึ้นแปรปรวนดับไป ด้วยจิตที่สงบ ผมเองก็ไม่ได้ศึกษาอะไรมากนะ แต่รู้สึกว่าต้องทำแบบนี้ แบบที่๒ ไม่ได้เรียกว่าติดนั่นมันอาการของผลของสมถะ เช่นเจริญมรณานุสสติ จิตแนบแน่นอยู่ในอารมณ์รู้ว่าชีวิตไม่เที่ยงต้องตาย นั่นเป็นผลของสมถะ ไม่ใช่อาการติด อาการที่ไม่ติดสมถะ แบบที่ ๑ น่าจะเรียกว่ามีสติ มีจิตมีกำลังสูงและสงบพอที่จะเห็นการเกิดดับได้ ซึ่งถ้าจะทำได้อย่างนั้นได้ ผมก็ไม่รู้ว่าอยู่ๆเราจะทำได้เลยหรือเปล่า (ถ้านับแบบทันท่วงที) แบบที่ ๒ จริงๆแล้วคนที่เขาคล่องในฌานนั้น เขาดูจิตตลอดเวลานะ แต่ผมสงสัยคนที่ไม่คล่องแล้วไปดูจิตนี่แหละ จะเห็นอะไร คุณรุ่งฟ้าสาง กลัวเป็นพรหมเหรอครับ แหม... ทำไมกลัวอย่างนั้นละครับ เพราะศาสนาพุทธนั้น กลัวอบายภูมิเท่านั้นนะครับ มนุษย์เป็นขั้นต่ำสุดที่ควรจะได้ ส่วนสูงไปกว่านั้นเขาไม่กลัวหรอกครับ คุณคงคิดว่า เป็นพรหมแล้วเสียเวลา จริงๆแล้วให้มองมุมกลับบ้าง มนุษย์นั้นอายุสั้น แถมตายง่าย เหนื่อยง่าย ภาระเยอะ และโง่มาก วันนี้จะเจริญพระกรรมฐาน แต่ทำงานมาทั้งวัน เหนื่อยจัง ทำได้ไม่นานก็ต้องนอนต้องหลับ แถมยังมีข้อสงสัยอีกมากมายก่ายกองที่เกินภาวะของมนุษย์ทั่วไปจะรู้ได้ ใครเป็นพระอริยะบ้างก็ไม่รู้ เทวดาและพรหม อายุยืน ตายยาก ไม่เหนื่อย ไม่มีภาระ และอยากรู้อะไรก็รู้ได้ วันนี้จะเจริญพระกรรมฐาน ทำได้เลย ไม่มีงาน ไม่เหนื่อย สบาย อิ่มทิพย์ ไม่ต้องขวนขวาย อยากรู้อะไรก็รู้ กฏแห่งกรรมก็รู้ นรกก็รู้ สวรรค์เห็นอยู่แล้ว รู้ว่าใครเป็นพระอริยะได้ อยากไปหาพระอริยะที่ไหนก็ได้เพื่อทบทวนข้อธรรม ที่ว่ามนุษย์ตายเร็วจะได้ไปพระนิพพานเร็วๆนั้น... ต้องตายอีกกี่รอบละ? แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 13:57:43 จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:13:49

ความคิดเห็นที่ 6 คนที่คิดว่าเป็นเทวดาเป็นพรหมแล้วจะได้บรรลุธรรมบนนั้น เสวยสุขบนนั้น ไม่มีทางตกมาภพภูมิที่ต่ำกว่าถือได้ว่าเป็นผู้ประมาท อปฺปมาทรตา โหถ ท่านทั้งหลายจงเป็นผู้ยินดีในความไม่ประมาท อปฺปมาทํ ปสํสนฺติ บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท อปฺปมตฺโต หิ ฌายนฺโต ผู้ไม่ประมาทพินิจอยู่ ย่อมถึงสุขอันไพบูลย์ อปฺปมาทญฺจ เมธาวี ธนํ เสฏฺฐฺ รกฺขติ ปราชญ์ย่อมรักษาความไม่ประมาทไว้ เหมือนทรัพย์ประเสริฐสุด อปฺปมาทรโต ภิกฺขุ ปมาเท ภยทสฺสิ วา สญฺโญชนํ อณํ ถูลํ ฑหํ อคฺคีว คจฺฉติ ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือ เห็นภัยในความประมาท ย่อมเผาสังโยชน์น้อยใหญ่ไป เหมือนไฟไหม้เชื้อน้อยใหญ่ไปฉะนั้น อปฺปมาทรโต ภิกขุ ปมาเท ภยทสฺสิ วา อภพฺโพ ปริหานาย นิพพานสฺเสว สนฺติเก ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือ เห็นภัยในความประมาท เป็นผู้ไม่ควรเพื่อจะเสื่อม ชื่อว่าอยู่ใกล้พระนิพพานทีเดียว อวํวิหารี สโต อปฺปมตฺโต ภิกฺขุ จรํ หิตฺวา มมายิตานิ ชาติชรํ โสกปริทฺทวญฺจ อิเธว วิทฺวา ปชเหยฺย ทุกฺข ภิกษุผู้มีธรรมเป็นเครื่องอยู่อย่างนี้ มีสติ ไม่ประมาท ละความถือมั่นว่าของเราได้แล้วไปเที่ยวไป เป็นผู้รู้ พึงละชาติ ชรา โสกะ ปริเทวะ และทุกข์ ในโลกนี้ได้ อุฏฺฐฺานวโต สติมโต สุจิกมฺมสฺส นิสมฺมการิโน สญฺญฺตสฺส จ ธมฺมชีวิโน อปฺปมตฺตสฺส ยโสภิวฑฺฒติ ยศย่อมเจริญแก่ผู้มีความหมั่น มีสติ มีการงานสะอาด ใคร่ครวญแล้วทำ ระวังดีแล้ว เป็นอยู่โดยธรรม และไม่ประมาท เทวดาและพรหมก็ยังเป็นสังขตธรรมคือมีการปรุงแต่ง ยังสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ไม่แน่นอน แล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่แปรเปลี่ยน มีเพียงนิพพานเท่านั้นที่เป็นอสังขตธรรมที่เราควรมุ่งไปให้พ้นทุกข์ บุคคลที่ไม่รู้โทษภัยในสังสารวัฏแล้วกล่าวอ้างเชิญชวน ให้ผู้มาใหม่ไม่รู้ไม่เห็นโทษภัยและอาจหลงผิด ถือว่าได้ปฏิบัติอกุศลกรรม ยังให้เกิดวิบากที่ต้องชดใช้ สำหรับสภาวะหลงติดสมถะ ตามประสบการณ์ เป็นคล้าย จขกท. คือรู้ว่ากิเลสเข้าเกาะเมื่อไหร่ หรือเริ่มทุกข์ ก็จะรีบเข้าสมาธิ ดับทุกข์และกิเลสชั่วคราว เพราะรู้ว่าใช้วิปัสสนาไม่ได้แล้ว กำลังสติอ่อน จิตกำลังจะเสวยอารมณ์ตามผัสสะ ซึ่งเป็นเหมือนหินทับหญ้า ลืมได้ชั่วคราว พอประสบกับผัสสะนั้นอีกก็เป็นแบบเดิม แล้วหลบเข้าสมถะใหม่ ทำให้แพ้ภัยกิเลสตัวเดิมนั้นอยู่เสมอ อีกประสบการณ์ คือ ขณะเข้าสมาธิขั้นลึก เห็นเป็นดวงไฟ สวยงาม จิตเริ่มหลงเข้าไปในนิมิตนั้น เป็นสุขมากมีปิติ ทำให้อยากนั่งสมาธิเข้าไปเห็นอีกบ่อยๆ จนลืมว่าปัญญา จากวิปัสสนาต่างหากที่สำคัญกว่าการมานั่งสงบสบายแบบนี้ จิตจึงถอนจากสมาธิขั้นลึก มาทำสมถะขั้นต้นให้พอสงบ ไม่ใช่ว่าเฮ้ยกลัวติดเลยไม่ทำเลย มันต้องทำเพราะมันใช้เอื้อ ในการพิจารณาอารมณ์ที่ไม่เที่ยง เห็นมันจางคลาย ดับหาย แล้วจึงปล่อยวาง นี่คือการปฏิบัติที่ได้ทำมา แลกเปลี่ยนประสบการณ์ อย่าเอาความเห็นส่วนตัวมาค้านติงกัน ว่าฉันเห็นว่าสุขสงบอย่างนี้ดีให้ทุกคนมาเน้นสมถะกันให้หมด ใครไม่ทำไม่ปฏิบัติแบบที่ฉันคิดมันผิด นานาจิตตัง เพราะหนทางอาจมีหลายสาย แต่มุ่งไปสู่ทางเดียวกัน นั่นคือ วิมุตติ ความหลุดพ้นจากทุกข์โดยถาวร แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 13:08:16 จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 13:02:01

ความคิดเห็นที่ 7 คห.5 .. ไม่ทราบว่าขณะนี้ มีขันธ์ 5 หรือไม่ ขันธ์ 5 เป็นทุกข์หรือเ็็ป็นสุข   ทำไมจะต้องรอให้อารมณ์เป็นสุข ก่อน ฯลฯ ผมคงไม่อธิบายอะไร  เพราะการอธิบายข่วยให้เข้าใจไม่ได้ ไว้เป็นการบ้านให้ไปค้นคว้าและลองปฎิบัติดูเอง จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 13:57:17

ความคิดเห็นที่ 8 คห.2 ..คุณโชติ ติดแบบเพลินในอาการเช่นนั้นเพราะกิเลสคืออวิชชา **************************************** คงไม่ใช่อวิชชา น่าจะไม่รู้ การเจริญมรรค 8 มากกว่า พระอนาคาคงไม่ติดสมถะ เพราะท่านรู้ทางที่จะเดินแล้ว คงไม่มีหลงทาง แต่เพราะัปัญญายังไม่สมบูรณ์ จึงยังไม่บรรลุธรรม ท่านก็คงยัง ใช้ปัญญาพิจารณาธรรมไปเรื่อยๆ จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:09:49

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ palmgang  เข้าใจว่าสมถะคืออะไรหรือครับ เพราะอ่านแล้วผมชักไม่มั่นใจว่าเรากำลังคุยกันเรื่อง "สมถะ" เดียวกัน สมถะคือเครื่องสงบใจ ละราคะได้ เมื่่อเจริญแล้วกิเลสหยาบคือนิวรณ์ ๕ เข้ามากวนใจไม่ได้ เปรียบเสมือนจับกระดาษที่แกว่งไปมาให้หยุดนิ่ง เพื่อจะได้อ่านพิจารณาข้อความด้วยวิปัสสนาต่อไป แต่จากคำตอบและจากเืนื้อความในกระทู้ของคุณ ผมคิดว่าคำว่า "สมถะ"ของเราคงไม่เหมือนกัน อนึ่งพระอานาคามีมีอธิศีลสิกขา อธิจิตสิกขา แต่ปัญญามีพอประมาณ สามารถตัดสังโยชน์ได้ ๕ ประการ คือ สักกายทิฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส กามราคะและปฏิฆะ แต่พระอานาคามียังติดกิเลสคือสังโยชน์อยู่อีก ๕ ประการ ทำให้ยังไม่เป็นพระอรหันต์คือ รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา ขอให้พิจารณาคำว่ารูปราคะ และอรูปราคะ นี่คือติดในฌาน คือพอใจในฌานที่ได้ ไม่ได้หมายความท่านจะคิดว่านี่สุดทางแล้ว ท่านรู้ว่ายังไม่สุดทาง แต่กิเลสยังขวางใจ ทำให้ยังติดอยู่ในรูปราคะ และอรูปราคะ แต่อย่าคิดนะครับว่าท่านจะหนักใจเรื่องตัดสองตัวนี้ เพราะอธิจิตสิกขานั้น เมื่อคิดจะตัดอะไรแล้ว ไม่นานจริงๆ จิตกำลังสูงมาก เจริญวิปัสสนาสบาย จริงๆแล้วนักเจริญกรรมฐานสมัยใหม่ไม่มีใครกลัวติดสมถะกันแล้วมั้งครับ เพราะที่ผมคุยและรู้จักกับคนที่เจริญกรรมฐานแบบเอาสมถะนำ ไม่มีใครหรอกครับเขาทิ้งวิปัสสนา และที่สำคัญ เขาเร็วกันมากด้วยสิ ขอให้สนใจเรื่อง สังโยชน์๑๐ ให้มากๆ เพราะการปฏิบัติจะมีผลน้อยหรือไม่มีผลเลย ถ้าท่านไม่สนใจที่จะหาศัตรูในการตัดกิเลส อ้อ. ผลที่ผมว่านั้น หมายถึงโสดาปัติผลเป็นต้นไปนะครับ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:44:46

ความคิดเห็นที่ 10 การได้ สมถะ  สมาธิระดับ ฌาน เป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัว แถมเป็นสิ่งที่ดี สิ่งที่ควรกลัว คือยึดมั่นถือมั่น หลงตัว หลงตน ยึดมั่นถือมั่นเป้นอัตตาทิฏฐิ ไม่ใช่ไปกลัว สมถะ ที่มีอยู่ในพระไตรปิฏกตามที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ดีแล้ว ด้วยเพราะสมถะและวิปัสสนานั้นเกือหนุนกันอยู่. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:46:19

ความคิดเห็นที่ 11 ค.ห. 9 "ติดสมถะ" เป็นคำพูดที่นักปฏิบัติพูดกัน คงไม่มีในตำรา ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็เพื่อ ช่วยกันจำกัดความหมายของคำนั้น ว่าเป็นอย่างไร จะได้เข้าใจตรงกัน และผู้ที่จะให้ความหมายได้ก็คงจะต้องผ่านการปฎิบัติมาบ้าง . บางคนไม่ติดสมถะ แต่เข้าใจว่าตัวเองติดสมถะ จนทำให้ไขว้เขวไปได้ ทั้งๆที่ปฎิบัติดีแล้ว  ปฏิบัติถูกแล้ว ตำราผมไม่ค่อยได้อ่านหรอก ที่พูดๆมาก็พูดมาจากที่ได้รู้ได้เห็น จากการปฏิบัติ ผิดไปจากตำราหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถามผมว่าสมถะ คืออะไรผมตอบไม่ถูกหรอก แต่ถ้าให่ทำก็พอจะทำได้ จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 15:06:57

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ palmgang ดิฉันเข้าใจคำว่าสมถะของคุณในกระทู้นี้ค่ะ ไม่ต้องเสียเวลาและอารมณ์ไปกับตัวอักษรเรียงๆกัน ที่เราก็ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจไปแบบไหน อธิบายไปก็เหนื่อยเปล่า เราต้องเมตตาเขามากกว่า เหมือนท่านอาจารย์ที่ยิ้มเวลา เห็นศิษย์ที่เขาไม่เข้าถึงไม่เข้าใจ เราต้องรู้ว่าแต่ละคน มีบุญบารมีมาไม่เท่ากัน ปัญญาก็ไม่เท่ากัน พระพุทธเจ้าจึงแบ่งบัวออกเป็นสี่เหล่า เหล่าใดอยู่ใต้น้ำใต้ตม อธิบายให้เหนื่อยก็ไม่ขึ้นเหนือผิวน้ำ ท่านจึงดูคนก่อนว่าคนนี้เหมาะกับการสอนหรือยัง เปิดใจหรือยัง ถ้ายัง ยังติดยึดกับความคิดตนเองไม่ปล่อย แบบนี้เราต้องใช้อุเบกขาธรรมในพรหมวิหาร4 เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ต่อเขา แล้วภูมิธรรมของเราก็จะสูงขึ้นด้วย ปล่อยเขาเข้าใจในแบบของเขาต่อไปจะดีกว่า จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 16:02:49

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณครับ คุณหมาชายหาด ก็ไม่ได้อะไรมากมายหรอก ผมก็อาจจะพูดตรงเกินไป คุณ sirnitfi ก็เลยขุ่นเคือง อารมณ์ปฎิบัติบางอย่างมันอธิบายไม่ได้จริง อธิบายแล้วเหนื่อยมากๆ ต้องให้ลองไปทำดูเอง ก็ขอโทษ คุณ sirnitfi ด้วยที่ทำให้ขุ่นเคือง จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:01:59

ความคิดเห็นที่ 14 ผมไม่ขุ่นเคืองหรอกครับ เพียงแต่ผมมีความเห็นต่าง หรือมีคำอธิบายต่าง ก็พยายามอธิบายเท่านั้น ส่วนใครจะปฏิบัิติ หรือเห็นต่างยังไง อันนั้นมันปัจจัตตังและตัวใครตัวมันอยู่แล้ว โต๊ะศาสนานี่เวลามาตอบทำใจสบายๆครับ แหะๆ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:30:29

ความคิดเห็นที่ 15 ผมแสดงความเห็นดังนี้ จขกท. เข้าใจผิดในเรื่องสมถะ และการติดสมถะ อาการติดสมถะ ตามความเห็น จขกท. แบบ 1. ขณะเมื่อจิตเห็นทุกข์ จิตจะวิ่งเข้าไปจับ องค์กรรมฐาน(ลมหายใจ ฯ) ทันที โดยที่จิตจะไม่พิจาณาไตรลักษณ์ ของสภาวธธรรมที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ทำ ให้ ไม่เกิดปัญญา อาการนี้จะเ็็ป็นไปแบบรวดเร็ว ตามความเคยชิน เหมือนอาการ ที่ จิตหนีุทุกข์   ซึ่งตัวผู้ปฏิบัติเองก็อาจจะไม่รู้ จขกท. เข้าใจว่าเมื่อพิจารณาลมหายใจเมื่อไหร่ก็จะเป็นสมถะ อันนี้ก็ผิดแล้ว เมื่อจิตเกิดรู้ทุกข์ ให้ระลึกรู้ที่ปัจจุบันขณะ ที่ง่ายที่สุดคือดึงสติมาระลึกรู้ลมหายใจเข้าออก เพราะเกิดขึ้นในปัจจุบันขณะอยู่ตลอดเวลา หากระลึกรู้และพิจารณาการเกิดดับของลมหายใจไปได้วย ก็ได้เป็นการเจริญวิปัสสนา (แต่ส่วนมากตามการเกิดดับไม่ทันหรอก) ก็ใให้พิจารณาว่าลมหายใจมีเข้าและก็ออก ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ อนัตตา ไม่ใช่การติดสมถะอย่างที่ จขกท. เข้าใจ แบบ 2. ทำสมาธิโดย แน่วแน่นิ่งไปในอารมณ์เดียว  ไม่รู้การเปลี่ยนแปลงของจิต การทำสมาธิไม่ได้ต้องการความแน่วแน่ิิ่นิ่งไปในอารมณ์เดียว ไม่รู้การเปลี่ยนแปลงของจิต แต่เป็นการพิจารณา อารมณ์เดียว เพื่อให้จิตสงบ ปราศจากนิวรณ์ 5 เพื่อจะได้รู้ว่าจิตที่ปราศจากนิวรณ์ 5 เป็นอย่าไร จิตที่ไม่มี ราคะ โทสะ  เป็นอย่างไร และก่อนจะถึงเอกัคตารมณ์ ที่เหลือเพียงจิตอย่าเดียวก็ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงของจิต จิตมี วิตก วิจารณ์ ปิติ สุข เอกัคตา จิตไม่มี วิตก วิจารณ์ มีแต่ ปิติ สุข เอกัคตา.... จนถึงจิตมีแต่ เอกัคตา และ อุเบกขา(อัปปนาสมาธิ) ขณะนั้นจิตจะนิ่งสงบ ไม่สามารถพิจารณาอะไรได้(จุดนี้ที่ถูกโจมตีจากพวกที่ทำได้ไม่ถึง) เมื่อจิตสงบใช่ว่าจะสงบไปตลอดชีวิตเสียเมื่อไหร่ ยังไงจิตก็ต้องถอนออกจากอัปปนาสมาธิ เมื่อจิตถอนออกจากอัปปนาสมาธิ จิตจะยังมีความสงบ อ่อนควรแก่การงาน ก็สามารถพิจารณาไตรลักษณ์ หรือจะพิจารณาอะไรก็ได้ ที่เป็นการเจริญวิปัสสนา และเจริญได้ดีกว่าจิตที่ปราศจากความสงบด้วยซ้ำ แต่บางคนอาจจะติดความสุขจาการทำสมาธิ  เมื่อจิตถอนออกจากสมาธิก็ไม่พิจาณาหรือเจริญวิปัสสนากลับเข้าไปในสมาธิใหม่ นั่นแหละที่เรียกว่าติดสมาธิ แต่ก็ดีกว่าติดในกิเลส จากคุณ : Garcinia เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:37:54

ความคิดเห็นที่ 16 นักอภิธัมมัตถสังคหะ โดยมาก (เท่าที่ผม รู้จักมาแล้ว) มักกล่าว วาทะกรรม -- ระวัง จะติดสมถะ + ตายแล้ว เกิดเป็น พรหม ฯ ใช่หรือไม่? ผมถามว่า --- ที่เสนอว่า ตายเข้าโลงแล้ว จะ ไปเกิด เป็นพรหม (แบบไหนนั้น)  สอดคล้องกับ "พระพุทธวจนะที่ตรัสว่า" --- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของ สัตว์ เหล่านั้น --  อย่าง ไร? นักอภิธัมมัตถสังคหะ โดยมาก (เท่าที่ผม รู้จักมาแล้ว)  ตอบ ไม่ เป็น (เพราะ เหตุใดยกไว้)                                            พิจารณา วาทะกรรม  เช่น คำว่า --- มันไม่นานไปเหรอคะ่ ไปเกิดเป็นพรหม เสียดายเวลา เน้อ -- นั้น                              เนื่องกับ พระพุทธวจนะ ที่ตรัสว่า              --- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของ สัตว์ เหล่านั้น --                                         หรือไม่?                                        แปลว่า ???? แปลว่า อวิชชา ของผู้ที่ มี ทิฏฐิเช่นนั้น จึง ทำให้เกิด คำว่า --- มันไม่นานไปเหรอคะ่ ไปเกิดเป็นพรหม เสียดายเวลา เน้อ  นั่นแหละ  เป็น เครื่องไป ของ ปรมัตถ์ คือ สัตว์ ผู้นั้น --- เมื่อใด มีวิชชา ขั้น อรหัตตผล แล้ว (สัมมาญาณะ ตามสัมมัตตะ ๑ๆ + สัมมาวิมุตติญาณทัสนะ) ย่อม  ต่างกับ สมัยที่ ยัง มี อวิชชา ทีนี้ เมื่อยังมี อวิชชา ทำไม  ไม่ อาสัย การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า  ที่อยู่ในรูป  พระพุทธวจนะแปลไทย (บางสำนวนแปล ยกไว้) เล่า? --- เมื่อ เข้ามาเนื่องกับ "หลังจากตายแล้ว" ฯ                                                   หมายเหตุ ทำความเข้าใจ -- --- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของ สัตว์ เหล่านั้น -- ตอนที่ยังไม่ตาย  เพื่อ กำหนดว่า -- --- มันไม่นานไปเหรอคะ่ ไปเกิดเป็นพรหม เสียดายเวลา เน้อ  นั่น --- เป็น มิจฉาทิฏฐิ คือเป็นสัสสตทิฏฐิ หรือว่า เป็นสัมมาทิฏฐิ คือ สาสวาสัมมาทิฏฐิ ที่จะ ต่อยอดไปยัง อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ต่อไป ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:08:07

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณ คุณ Garcinia ครับ ดิดสมถะกับไม่ติดสมถะ  ห่างกันนิดเดียวครับ แบบที่ 1. ในกรณีที่จิตเกิดทุกข์ แล้ววิ่งไปเกาะลมหายใจ ตรงนี้เกาะอย่างเดียวจริงๆ (เหมือนลูกเกาะแม่เวลาเจอภัย โดยไม่สนใจอะไร )  ไม่มีการพิจารณา ใดๆทั้งสิ้น เกาะนิ่งจนเกิดสมาธิครับ ประสบการณ์นี้ผมเคยเป็นมาครับ จนมาได้ฟังวิธีการปฎิบัติที่ถูกต้อง จึงค่อยคลายหายไป ผมเห็นด้วยกับ คห.ของคุณครับ และ คห. ของผมก็ไม่ต่างกับ คุณเท่าไร ลองค่อยๆอ่านดู ใหม่ครับ อาจจะเป็นเพราะผมอธิบายไม่ชัดเจนก็ได้ จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:28:15

ความคิดเห็นที่ 18 ...พิมพ์ตอบ จขกท. ยาวมาก เป็นหน้ากระดาษ  คอมแฮงค์  หมดกัน  พิมพ์เป็น ชั่วโมง  ดึก ๆ ค่อยพิมพ์ใหม่ดีกว่า   รอคุณ ปริญญา  มาตอบด้วย  จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:45:12

ความคิดเห็นที่ 19 ...ตถตา      ถูกต้องครับ        ศีล สมาธิ ปัญญา ศีล เหมือน เอาไม้ไปทับหญ้าไว้ครับ เมื่อเอาไม้ออก หญ้าก็จะกลับมาเจริญเติบโต สมาธิ เหมือน เอามีดไปตัดหญ้าครับ หญ้าอาจจะยาวได้ช้าก็จริง แต่เมื่อนานวันไป         แล้วก็กลับมางอกงามเหมือนเดิม ปัญญา(วิปัสสนา) เหมือน กับขุดรากถอนโคนหญ้าให้ออกไปให้หมด หญ้าไม่กลับ         มาเกิดได้อีก     ดังนั้น การติดสมถะนั้น ยังอยู่ในอารมณ์ที่ไม่เที่ยงครับ ถึงจะกดทุกข์ไว้ได้ ทุกครั้งก็ตาม แต่อารมณ์นั้นก็จะกลับมาเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าจะได้มี การพิจารณาในระดับวิปัสสนาครับ     เกิดเป็นพรหม ก็ดีตอนแค่ตอนนั้นครับ แล้วการเวียนมาเกิดเป็นคนล่ะครับ การที่ มีกายดิน(เนื้อ) จะต้องมีเวทนาตามมา ก็ต้องทุกข์อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า     มีบางท่านไม่เข้าใจ คิดว่าจิตเป็นทุกข์ ก็เลยไปดับจิตที่อรูปฌานที่ 3 จนร่างกาย ไม่ได้รับอาหาร(เกินเจ็ดวัน) กายเนื้อบุบสลายตายไป จิตก็กลับมา เกิดดับ เกิดดับ อีกต่อไป ไม่มีวันจบวันสิ้น ดังนั้น การเป็นพรหมหรืออรูปพรหม(มองไม่เห็น) ยังเป็น สิ่งไม่เที่ยงครับ พอไม่เที่ยงมันก็เลยเป็นทุกข์      สำหรับพรหมนั้น ไม่ใช่ปากทางของนิพพานครับ เพราะสมัยพุทธกาล โยคีหรือ ฤษีต่างๆ ได้สมถกันจนถึง อรูปฌานที่ 7 เป็นส่วนใหญ่ครับ แต่ก็ไม่ได้มีใครไปถึง นิพพานครับ จนพระพุทธเจ้าทรงพบ อริยสัจ 4 มีหมืด ยอมมีสว่าง จึงได้รู้ว่า สิ่งที่ ฤษีหรือโยคีปฏิบัตินั้น ไม่ได้ทำให้ทุกข์นั้นสิ้นสุดครับ      ปากทางของ พระนิพพานก็คือ การบรรลุโสดาบันครับ นั่นคือการเข้าสู่กระแส พระนิพพานแล้วครับ      จะนิพพานได้ ต้องวิปัสสนาเท่านั้นครับ สถมะต่อให้ปฏิบัติจนได้ ฌานสมาบัติ 8 อภิญญา 5 ก็ตาม ก็ไม่นิพพานครับ แต่ในทางกลับกัน ผู้ที่ไม่เคยทำ สมถกรรม ฐานมาเลย ทำแต่ วิปัสสนากรรมฐานอย่างเดียว ก็สามารถบรรลุพระนิพพานได้ครับ                                                                                                             ++ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 18:52:17 จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:47:48

ความคิดเห็นที่ 20 ความคิดเห็นที่ 1     ติดสถะ หรือ ติดฌาน  หมายถึง  เวลาผ่านไปๆ  มีแต่ความสงบสุขสบาย จิตสงบมากๆ ไม่อยากทำอะไรในด้านปัญญา  ไม่อยากพิจารณาเพื่อให้เข้าถึงคุณธรรมชั้นสูงๆ ต่อไป  ถ้าตายในลักษณะนี้ จะไปเกิดเป็นพรหม      ....แต่ที่จริงก็ไม่เลว จากคุณ : โขตาน   ------------------------ ความคิดเห็นที่ 3     ู^ แซวเล่น นะคะ ระวังเถอะท่าน จะถูกอัญเชิญมาเฝ้าโรงแรม อิอิอิอิ มันไม่นานไปเหรอคะ่ ไปเกิดเป็นพรหม เสียดายเวลา เน้อ จากคุณ : รุ่งฟ้าสาง     ------------------------- ผมเดาเอานะครับ....สงสัยตอนนี้คุณโขตานเป็นว่าที่ท่านท้าวมหาพรหมแน่ๆเลยครับ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 19:00:49 จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 18:58:51

ความคิดเห็นที่ 21 พยายามให้จิตสงบเป็นสมาธิ   ติดสมถะ   จะเป็นสิ่งดีมากๆๆ  จะได้ไปเกิดเป็นพรหมซึ่งมีโอกาสบรรลุธรรมง่ายมากๆ  โอกาสเจอพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์ต่างๆมีมากมายในแต่ละกัปล์ต่างๆที่มีศาสนาพุทธมาบังเกิด กลัวแต่ว่า  ฝึกเท่าไหร่ๆ  จิตก็ไม่รวมเป็นสมถะได้สักที  ฟุ้งซ่านวุนวายอยู่นั่นแหล๊ะ  โอกาสตกอบายภูมิ  วนเวียนในนรก  เปรต  อสุรกาย  เดรัจฉาน  สูงมากๆ  มีแต่ความทุกข์ความโง่เขลา   หมดโอกาสบรรลุธรรม เปรียบเหมือนเปรตโง่ไปเกิดตกจมอยู่ในหลุมขี้  ร้อน มีแต่หนอนเจาะไช  มีความทุกข์สารพัด  แต่กลัวว่าถ้าขึ้นไปอยู่บนพื้นโลกสุขสบายแล้วจะติดความสุขสบายบนพื้นโลก    ก็เลยจมอยู่ในหลุมขี้ต่อไปดีกว่า ....  ความกลัวของคนโง่   จะกลัวในสิ่งไม่ควรกลัว   ตามความคิดโง่ๆของตน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 19:35:21

ความคิดเห็นที่ 22 ถ้าท่านได้ไปเกิดเป็นพรหมแล้ว จะเอาพวงมาลัยไปถวาย เอานางรำไปรำแก้บน แต่ขอเลขเด็ดด้วยนะคะ ไม่หวังมาก เอารางวัลที่หนึ่งพอ (เวลามีคนไปบนมากๆท่านคงเหนื่อยเหมือนกันนะคะ แทนที่จะได้สงบในฌาน) จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 19:50:14

ความคิดเห็นที่ 23 เวลาผมจะกำจัดหญ้าที่มันขึ้นมากมายและถอนยากๆนั้น และผมมีเวลาไม่มากในการถอน ขณะที่มันจะเจริญงอกงามขึ้นเรื่อยๆ การถอนก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกับถอนหญ้าตามปกติ ผมจะเอาหินทับมันไว้ก่อน ให้มันหยุดการเจริญเติบโต จากนั้นก็ยกหินออก แล้วถอนมันได้แค่ไหนก็แค่นั้น แล้วก็เอาหินทับมันไว้อีก แล้วก็ยกหินออก ถอนมันอีก ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สักวันมันคงหมด ไม่หมดก็คงเหลือน้อย แต่หากเอาแต่ถอนอย่างเดียว ถ้าถอนไม่เป็นหรือถอนช้ากว่าที่มันเพิ่มขึ้นละก็ เอวัง จากคุณ : Garcinia เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 20:14:46

ความคิดเห็นที่ 24 ว่าจะลองตอบ จขกท แบบ ละเอียดดู แต่อาย คุณ โขตาน หรือ คุณ ปริญญาบ้าเกมส์ เพราะดู ดี ๆ มันก็เรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่อยากปล่อยไก่ จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:15:18

ความคิดเห็นที่ 25 ใครก็ได้ช่วยอธิบายเรื่องพรหมลูกฟักด้วย..  ว่าไม่ใช่ว่าใครๆ ก็เป็นได้ ไม่ใช่ทำฌานแล้วจะเป็นพรหมลูกฟักนะ ต้องอธิษฐานด้วยนะ.. ต้องอยากเป็นด้วยนะ.. ต้องมิจฉาทิฏฐิด้วยนะ จึงจะเป็นพรหมลูกฟักได้น่ะ.. การทำวิปัสสนา ได้เป็นพระอนาคามี จิตก็เป็นพรหมเหมือนกัน  ตายไปอยู่ชั้นสุทธาวาส ไม่ต้องลงมาเกิดอีกแล้ว รอฟังธรรม บรรลุธรรมเข้านิพพานที่นั่นเลย.. ไม่เกี่ยวว่าทำสมถะแล้วจิตเป็นพรหม  เพราะมีสมาธิระดับฌานต่างหากจิตจึงเป็นพรหม ตายไปเป็นพรหม..  ถึงทำวิปัสสนา ถ้าจะได้ญาณสูงๆ ก็ต้องอาศัยกำลังสมาธิในระดับสูง จึงจะละสังโยชน์ตัวสูงๆ แล้วบรรลุธรรมขั้นสูงได้ เช่นเป็นพระอนาคามี เมื่อเป็นอย่างนั้น ก็ได้ฌานสี่โดยอัตโนมัติ ตายไปก็ต้องเป็นพรหมอยู่ดี   ทำวิปัสสนายังไงถ้าไม่ได้บรรลุอรหันต์ ก็ยังมีโอกาสเป็นพรหม เว้นแต่จะทำให้บรรลุอรหันต์ในชาตินี้ ก็ไม่ต้องเป็นพรหมเลย แล้วจะทำได้มั้ยล่ะเนี่ย... แล้วถ้าสมาธิไม่ดี จิตไม่มีกำลัง ตายเมื่อไหร่ก็ตกร่วงลงเบื้องต่ำทันที.. จะดีกว่าขึ้นข้างบนได้ยังไง.. การไม่ประมาท คือมีทานกับศีล  ก็จะได้เป็นเทวดาแล้ว ไม่ต้องลงอบายภูมิ   ถ้าการเป็นพรหมจะเรียกว่าประมาท สงสัยจะผู้ไม่ประมาทจะมีน้อยกว่าเขาโคน่ะ ดังนั้นไม่ใช่ว่าทำสมถะแล้วจะตายไปเป็นพรหมนะคะ และไม่ใช่ว่าเป็นพรหมไม่ดีนะคะ ที่ช่วยกันอธิบายเนี่ย.. จะได้ไม่ต้องเป็นกรรมต่อๆ กันไป จะได้ไม่ช่วยประชาสัมพันธ์ให้คนเข้าใจผิดกันต่อไปไงคะ..  เข้าใจถูกแล้วก็ยังไม่ใช่ว่าจะทำกันได้ง่ายๆ ในยุคนี้ ทำสมาธิแล้วหลงนิมิต ก็หลงนิมิต ไม่ใช่ติดสมถะ..เน้อ.. ถ้าทำฌานจริงๆ ถัดจากฌานสี่ จะเข้าสู่อรูปฌาน จิตมันต้องละกายโดยธรรมชาติ และก็ละรูปได้ด้วย ด้วยกำลังแห่งสมาธินั้นพรากจิตจากขันธ์โดยไม่ต้องคิดต้องนึกเลย.. พอเป็นอรูปฌานแล้ว มันเป็นเรื่องของจิตล้วนๆ  เมื่อเจริญไปเรื่อยๆ จิตก็ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ  มันก็ละไปจะละเอียดที่สุด แต่ก็ยังไม่เรียกว่าหลุดพ้น เพราะยังมีสัญญาอยู่ แม้จะเหมือนว่าไม่มีสัญญา แต่ก็ยังมีอุปาทานอยู่ ยังไม่หมดตัวตนของจิต จนถึงสมาบัติขั้นสุดท้ายที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบที่เรียกว่าสัญญาเวทยิตนิโรธนั่นแหละ จิตจึงจะเข้าสู่ระดับโลกุตรนิพพาน เป็นนิพานชั่วคราว ก็ออกมากำจัดอวิชชาให้สิ้นไปด้วยปัญญา ก็บรรลุถึงอกุปปาเจโตวิมุตติ จบข่าวกันในเส้นทางของฌาน แต่ถ้าไม่มีวาสนาจะทำสมาธิได้ยาวนานถึงเพียงนั้น ก็ตัดตอนมาเจริญวิปัสสนาได้ตั้งแต่รูปฌาน ทำฌาน 4 ได้ก็เข้าถึงจิตจริงๆ ได้ คราวนี้จะออกมาดูจิตพิจารณาอะไรก็ดูไป   จะดูก่อนได้ฌาน 4 ก็ได้อีกแหละ ก็ใช้ขณิกสมาธิ ดูจิตมั่ง ดูอารมณ์มั่ง ก็ดูกันไป..ตามถนัด ตามนิสัยวาสนา แต่อาจารย์ว่ามันเผลอเร็ว เมื่อกี้ยังรู้อยู่เลย แผล็บเดียวหลงไปอีกแล้ว เผลออีกแล้ว  เพราะบาทฐานมันไม่มั่นคง จิตมันก็ไหลไปเกาะตรงนั้นตรงนี้ไปทั่วน่ะซี... แต่ถ้าทำสมาธิให้จิตตั้งมั่น(เรียกว่าถึงฐานก็ได้) จิตมันมีฐานอยู่ มันก็ไม่ไหลไปเกาะลมมั่ง อารมณ์มั่ง ให้วุ่นไป.. มันก็เลยแยกตัวออกมารู้ มาละได้ไงจ๊ะ.. ครูบาอาจารย์ที่ท่านทำฌานมา ก็เห็นท่านสอนวิปัสสนาให้เข้าใจได้ง่าย ได้ชัด เพราะมีเครื่องรบกวนน้อย   แต่ถ้ามีสมาธิน้อย สังขารปรุงแต่งทั้งวัน มันก็ดูยากแยกแยะยากหน่อย..  แต่ถ้าจะดูก็ดูได้อีกแหละ.. (ก็ต้องคอยตามแก้สภาวะ ชี้ให้เห็นเป็นฉากๆ ไป ก็อธิบายกันให้เข้าใจด้วยปัญญานั่นแหละ..แต่มันก็ต้องชี้สภาวะได้ด้วย ชี้ให้เห็นตัวแม่ ไม่ใช่ชี้ตัวลูก) ถ้าไม่มีสมาธิจนพรากจิตจากขันธ์ได้ จะเรียนรู้ขันธ์ 5 ให้แตกฉานได้ไงหนอ..ยังนึกไม่ออก เราว่าเราทำสมาธิก็เข้าใจวิปัสสนานะ  เพราะมันต้องทำสองอย่าง  แต่ถ้าทำวิปัสสนาไม่เข้าใจสมาธิไม่รู้จักฌาน  จะไปคอมเมนต์เขาได้ไงหว่า.. เราว่าเรียนอะไรก็ติดได้ทั้งนั้น  ถ้ามันติดอวิชชาน่ะ.. แต่พอขึ้นคำว่าติดสมถะเนี่ย.. ไอ้เราก็ติดกึกทู๊กที.. ไปโทษสมถะมันไม่ถูกน่ะค่ะคุณ.. แบบว่าลูกผิด โทษตัวแม่ตลอด..  ฟังแล้วรู้สึกว่าผิดธรรมทุกทีเลย..อดรนทนไม่ได้.. เราเลยสรุปว่า คำว่าติดสมถะ เป็นศัพท์เฉพาะ ไม่ใช่ศัพท์บัญญัติ ใช้กันในหมู่คนที่เรียนสำนักเดียวกันก็เข้าใจกันดีไม่มีปัญหา แต่พอมันออกมานอกสำนัก นอกบริบทที่ใช้คำนั้นๆ  มันก็เลยงุนงงงวยเกิดปัญหาขัดแย้งกันไป... สำนักที่เราเรียนก็มีคำศัพท์เฉพาะ แต่ไม่เคยใช้นอกวัดเลย อาจารย์สั่งว่าพูดไปคนเขาก็ไม่เข้าใจ ชาวโลกเขาพูดกันยังไง ก็พูดแบบที่เขาพูดกันแหละ.. มันจะได้ไม่เกิดปัญหาจ้า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 03:18:08

ความคิดเห็นที่ 26 เราเลยสรุปว่า คำว่าติดสมถะ เป็นศัพท์เฉพาะ ไม่ใช่ศัพท์บัญญัติ ใช้กันในหมู่คนที่เรียนสำนักเดียวกันก็เข้าใจกันดีไม่มีปัญหา แต่พอมันออกมานอกสำนัก นอกบริบทที่ใช้คำนั้นๆ  มันก็เลยงุนงงงวยเกิดปัญหาขัดแย้งกันไป... ************************************************** เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ คุณ chaosy จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 09:17:15

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีครับผมเสนอในอีกแง่มุมหนึ่ง. พระอริยะอย่างพระโสดาบัน หรือ สกิทาคามี ที่เป็นมนุษย์ ถ้าท่านได้ ฌาน อย่างต่ำปฐมฌาน. เมื่อมรณภาพไป(ตายจากมนุษย์) โดยยังไม่ได้บรรลุธรรมเบื้องสูงกว่านั้น ย่อมไปเกิดเป็น พระพรหมของปฐมฌาน ก็ได้ชื่อว่าเป็น พระอนาคามี. ด้วยเหตุเพราะ ท่านจะไม่ลงมาเกิด เป็นมนุษย์นั้นอีกเลย เมื่อตาย ก็จะเกิดในพรหมชั้นที่สูงขึ้นไปตามลำดับ จนบรรลุเป็นพระอรหันต์ หรือบรรลุเป็นพระอนาคามี เกิดในชั้นสุทาวาส จะนิพพานที่นั้น . สมาธิระดับฌาน(รูปฌาน)นั้นมีผลดีทั้งปัจจุบันคือ เกือหนุน ใน วิปัสสนา ให้มี สติพละ ปัญญาพละ พัฒนาเจริญขึ้นได้รวดเร็ว   และเมื่อตายไปจากภพมนุษย์ ก็ให้อานิสงค์มากมายที่เดียว ทั้งปุถุชนและพระอริยะเบื้องต้น. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 15:47:41

ความคิดเห็นที่ 28 ของจริงพูดไม่ได้ ที่พูดได้ไม่ใช่ของจริง :) จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 00:36:48

ความคิดเห็นที่ 29 ที่พูดอยู่นี่ก็ของจริงนะคะ  คนจริงๆ ไม่ใช่ผี 5555555555 ก็เพราะของจริงพูดไม่ได้นี่แหละ ถึงได้เข้าใจผิดกันทั้งบ้านทั้งเมือง ครูบาอาจารย์ท่านไม่พูด ก็เพราะว่าท่านติดวินัยสงฆ์บ้าง คนชอบจับผิดบ้าง ท่านสงสารเลยไม่พูด   สมัยก่อนการสื่อสารยังไม่เข้าถึงประชาชน การจะได้ฟังได้รู้ ได้พูดกันก็เป็นคนส่วนน้อย ปัญหาไม่ค่อยเกิด แต่เดี๋ยวนี้การสื่อสารเป็นสาธารณะ ของจริงหรือไม่จริงก็พูดได้ สื่อได้  ความเข้าใจผิดมันก็เลยแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เพราะของจริงไม่ค่อยพูด ของไม่จริงก็ไม่กลัวที่จะพูด จึงเห็นว่าเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องช่วยกันพูด แก้ไขให้ถูกต้องตรงธรรม เพื่อประโยชน์ต่อส่วนรวมไงคะ ที่วัดที่ดิฉันเรียน บางครั้งอาจารย์พูดมา ท่านพูดของท่านไม่มีมลทินเลย  แต่ศิษย์ฟังไม่เป็น ฟังมาแล้วคิดนึกเอาตามจิตตสังขารปรุงแต่ง ไปพูดต่อๆ กัน เอาคำอาจารย์มาบวกใส่ความคิดเห็นตนบ้าง คำพูดอาจารย์น่ะเป็นธรรม แต่เอามาต่อกับประโยคของตัวเอง กลายเป็นกรรมไปเลยก็มี ทำให้คนเข้าใจผิดไปคนละเรื่อง  ฟังแล้วต้องถามว่าอาจารย์พูดอย่างนั้นจริงๆ หรือ   บางทีต้องกลับไปถามอาจารย์ ท่านก็ว่าท่านพูดอย่างนั้นเพราะมีเหตุอย่างนั้น  แต่ไม่ได้หมายความจะสื่ออย่างที่คนเขาพูดกัน แสดงว่าคำพูดเดียวกันถ้าใช้นอกบริบท มันกลายเป็นโทษได้  ในชั้นเรียนวิปัสสนา  ท่านก็ต้องเน้นสอนให้ไม่ติดสมถะ เน้นให้ออกมาเรียนรู้ ไม่ให้เข้าไปแช่ในสมาธิ เพราะว่าเป็นชั้นเรียนวิปัสสนา ท่านก็ต้องบอกว่าอย่าทำอย่างนั้น อันนั้นเป็นสมถะ ให้ทำอีกอย่างเพื่อให้เป็นวิปัสสนา แต่ไม่ใช่ว่าการเพ่งโดยตัวมันเองเป็นความผิด การเพ่งนิ่งๆ โดยไม่พิจารณา ไม่ใช่วิธีที่ถูกในการทำวิปัสสนา  แต่หากจะทำสมถะการเพ่งเป็นสิ่งที่ถูกและควรทำ คำว่าเพ่งเดียวกันนี่แหละ ในบริบทหนึ่งควรทำ ในอีกบริบทไม่ควรทำ ธรรมะ เป็นของกลาง (ไม่มีผู้ใดเป็นเจ้าของ)  เป็นของอ่อน (ยืดหยุ่นปรับเข้ากับบริบทได้) และเป็นอนัตตา (ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น) คำว่าของจริงไม่พูด ของพูดได้ไม่จริง  ถูกในบางบริบท แต่ถ้าเอาไปใช้โดยไม่มีปัญญากำกับ จะเข้าใจยึดมั่นไปว่า "คนพูดได้ทุกคนไม่จริง" ซึ่งไม่เป็นความจริงเลยแม้ในบริบททางโลก คนไม่พูด เพราะไม่รู้ ก็มีมากมาย  คนรู้และมีหน้าที่พูดก็มีมากมาย ไม่พูดก็ไม่ได้ พูดก็ไม่ได้ แต่เมื่อมีเหตุ ของจริงท่านก็พูดได้ค่ะ ไม่ได้เป็นพระใบ้เป็นพระอิฐปูนนี่คะ..ท่านไม่ห่วงตัวเองท่านก็พูดเพื่อประโยชน์ส่วนรวม  พระที่พูดเก่งด้วย และจริงด้วย มีมากมายในสมัยนี้ค่ะ หากอาจารย์กล่าวธรรมแล้วมีผู้นำไปสื่อสารผิดบริบท เป็นหน้าที่ของลูกศิษย์ที่รู้แล้วก็ต้องช่วยกันแก้ไข ด้วยความเมตตาต่อผู้ยังไม่รู้ ไม่เข้าใจ ดิฉันเห็นว่า ในโอกาสต่อๆ เรื่องติดสมถะนี้ไม่ควรนำไปเตือนผู้ใหม่ค่ะ เอาไว้ให้เขาติดจริงๆ เสียก่อนค่อยเตือนค่อยแนะนำกัน  ถ้ายังไม่เห็นกระรอก ยังไม่ควรโก่งหน้าไม้ค่ะ และตามความเป็นจริง ถ้าทำสมาธิใหม่ๆ แล้วจิตสงบติดสมาธิ ติดได้ค่ะ ปล่อยให้ติดกันไปเถอะ จะได้อยากทำบ่อยๆ มันดีต่อจิตใจเขา  ให้เขาติดสงบไปสักพักนึง เดี๋ยวจิตอิ่มก็คลายออกมาเอง  ชีวิตทุกวันนี้โอกาสที่จะทุกข์มีมากมาย ไม่มีใครติดสุขได้นานหรอกค่ะ.. และเพื่อความไม่ประมาท ติดสุขตายไปเป็นพรหม ดีกว่าติดทุกข์ลงอบายแน่นอนค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 06:32:20

ความคิดเห็นที่ 30 ติดสมถะหรือไม่?  โดย อาจารย์สุรวัฒน์ ติดสมถะ เป็นประเด็นที่ถูกยกขึ้นมาสอบถามกันมาก คงเพราะนักภาวนาที่มุ่งหวังให้เกิดสติเกิดปัญญา มักจะกลัวว่า ตัวเองจะติดสมถะ กลัวเพราะ ทราบดีว่า การทำสมถะที่ไม่ถูกต้อง จะกลายเป็นการเพ่งกายเพ่งจิต การเพ่งจะทำให้จิตแข็งกระด้าง ไม่ควรแก่การตามรู้ตามวิถีทางของวิปัสสนา หากเพ่งมากๆ ทั้งกายและจิต ก็จะเป็นอกุศล เกิดเป็นความ อึดอัด หนัก แข็ง บางคนที่เพ่งเอามาก ๆ ถึงกับต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล ก็มี กลัวเพราะ ทราบดีว่า การทำสมถะ ไม่ใช่การภาวนาที่ให้ผลเป็นปัญญา แต่ให้ผลเป็น จิตสงบ จิตตั้งมั่น จิตเป็นอุเบกขา จิตมีสติบริสุทธิ์ ซึ่งจริง ๆ แล้ว ผลของการทำสมถะที่ถูกต้องนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีแต่อย่างใด หากแต่เป็นผลที่ทำให้ จิตมีคุณภาพและเหมาะที่จะทำวิปัสสนาต่อไปได้ ปัญหาในเรื่องการทำสมถะนั้นจะอยู่ที่ นักภาวนาหลายคนทีเดียว ที่ทำสมถะแล้วจิตสงบ แต่เมื่อจิตสงบแล้ว ไม่อาจจะตามรู้กายใจต่อไปได้อย่างเป็นกลาง จนเกิดความยินดีพอใจต่อความสงบที่เกิดขึ้น และไม่รู้ว่าจิตมีความยินดีพอใจ ก็เลยพลาดไปยึดถือ หวงแหน ติดใจความสงบ เมื่อเกิดไปติดใจความสงบเข้า จึงทำให้ เมื่อลงมือปฏิบัติภาวนาคราใด ก็จะน้อมนำจิตไปหาความสงบ เพื่อจิตจะได้ไปแช่อยู่ในความสงบนั้น อีกทั้ง เมื่อจิตเกิดกระทบอารมณ์แล้วจิตเป็นอกุศล ก็จะเกิดความไม่ชอบจิตที่เป็นอกุศล ไม่อยากให้จิตเป็นอกุศล แล้วก็จะรีบทำสมถะเพื่อให้จิตสงบ เป็นกุศล ทันที โดยไม่ยอมที่จะอดทนดูจิตอกุศลที่กำลังปรากฏอยู่ ลักษณะแบบนี้แหละ ที่เป็นอาการ ติดสมถะ ลองสำรวจตัวเองดูบ้างก็ดีว่า ที่ปฏิบัติภาวนาอยู่ มีลักษณะหรือมีอาการ ติดสมถะ บ้างหรือไม่ ถ้าไม่มีอาการติดสมถะ ก็ให้ทำสมถะไปตามปกติ ใครทำสมถะได้ระดับไหน ก็ทำไปตามที่จะทำได้ เพื่อให้จิตได้พักอยู่กับความสงบตามสมควรบ้าง ก็จะเป็นประโยชน์ เกื้อหนุนให้การทำวิปัสสนา ดำเนินต่อไปได้อย่างมีคุณภาพ หากทิ้งการทำสมถะไป แล้วจิตไม่สามารถพักด้วยวิธีการอื่นได้ จิตเองก็จะไม่มีกำลังตั้งมั่น (ขาดสมาธิ) ในการรู้สภาวะ ทำให้เมื่อจะทำวิปัสสนา จิตจะหลงไปอยู่ในสภาวะ เช่น กิเลส ที่กำลังปรากฏ แล้วไม่สามารถจดจำได้ว่า หลงไปอยู่ในสภาวะนั้น เมื่อจดจำไม่ได้ว่าหลงไปแล้ว สติก็ไม่เกิด เมื่อสติไม่เกิด ก็จะไม่สามารถเห็นรูปนามแสดงความเป็นไตรลักษณ์ ทั้งที่จริงแล้ว รูปนามต่าง ๆ ล้วนแต่แสดงความเป็นไตรลักษณ์อยู่ตลอดเวลา “สมถะเริ่มเมื่อหมดความตั้งใจ วิปัสสนาเริ่มเมื่อหมดความคิด” “หลวงพ่อพุธ ฐานิโย” จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 12:59:01