กรรมทันตา เรื่องเล็ก เล็ก
|
 |
เรื่องเล็ก เล็ก
ประมาณปี 2542
ในตอนนั้น คุณหม่อง ภรรยาของผมตะเวนไปขายตามตลาดนัดหน่วยราชการที่ต่างๆ หลายแห่ง
ขายของเด็กเล่น และก็ลูกฟุตบอล ลูกบาส ลูกวอลเล่ย์ อย่างที่เคยเล่าให้ฟังในตอนก่อน ๆ
ที่องค์การเภสัชกรรม ตรงข้ามกับ รพ.รามาฯ จะมีตลาดนัดทุกวันศุกร์
นอกจากคนในองค์การเภสัชฯ แล้วก็ยังมีคนจากหน่วยราชการแถวๆ นั้นชอบมาเดินซื้อของกัน
มีครั้งหนึ่ง ขณะที่กำลังขายกันอยู่ก็มีผู้หญิงกลางคน บุคลิกท่าทางดีมากคนหนึ่ง
มาจับดูลูกบอลทั้งหลาย แล้วก็ถามราคา
คุณหม่อง แกก็บอกราคาไปตามปรกติ
ผู้หญิงคนนั้น ก็แนะนำตัวว่า...เป็นครู ผู้อำนวยการ ( ถ้าจำไม่ผิดนะ )
ร.ร.คนตาบอดฯ
อยากจะหาซื้อลูกบอล สำหรับคนตาบอดเล่น
ภรรยาผมก็ถามว่าเป็นยังไง
คุณครูท่านก็บอกว่า มันต้องมีเสียง...กระดิ่ง...อยู่ข้างในลูกบอลด้วย
เคยจัดซื้อตามระบบเหมือนกัน แต่มันหายาก
และที่สำคัญ...แพงมาก
ลูกละเป็นพันบาทเลย อย่างน้อยๆ ก็ต้อง หนึ่งพันห้าร้อย
ที่ ร.ร.คนตาบอดฯ มีอยู่ขณะนี้มันก็รั่วแฟบหมดแล้ว...หมดสภาพ
สงสารเด็กๆ ตาบอด ไม่มีจะเล่นกัน
ฟังแล้วก็ให้นึกสงสาร...แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำไป
ก่อนกลับคุณครูท่านนั้น ก็ขอให้ลองช่วยหาให้หน่อยนะ...
แล้วก็ให้เบอร์โทร.ไว้
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์
ผมกับภรรยา ก็เข้าไปที่โรงงานผลิตลูกฟุตบอล ที่สนิทกัน
เคยเล่าให้ฟังแล้วว่า โรงงานนี้ผลิตลูกบาสเก็ตบอล ลูกฟุตบอล ลูกเทนนิส
ให้กับแบรนด์ระดับโลก เช่น...ไนกี้ อาดิดาส วิลสัน อัมโบร โปรทัช
และอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่เคยรู้จัก
ของแท้ นะจ๊ะ
ส่งออกไปยังทั่วโลก
อ้อ...ขอบอกว่าเมืองไทยเรา ผลิตลูกบอลส่งให้ทั้งหมด
ประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์ ของทั้งโลกใบนี้เลยแหละ
ทุกวันนี้ถึงแม้จะถูก จีน ตีตลาดไปบ้าง
แต่อย่างน้อยก็กว่า 50 เปอร์เซ็นต์ของโลกเชียวนะ...ภูมิใจ อ่ะ
ผมโชคดีอย่างมหาศาลได้รู้จักกับเจ้าของโรงงานแห่งนี้
และท่านก็เมตตาผมอย่างมาก อนุญาตให้แบ่งไปขายได้ทั้งเกรด เอ และ บี
ที่ว่าเกรด บี น่ะก็แค่สีเพี้ยนนิ๊ด.ด..เดียว หรือลายมันต่อกันไม่สนิทแค่นั้น
ฝ่ายตรวจสอบของแบรนด์ มันเข้มงวดเป็นบ้า
ราคาที่แผนกกีฬา ตามห้างขาย 300 500 บาท
ผมซื้อแค่ 50 100 บาท เท่านั้นเอง
ในตอนขณะช่วงเวลานั้นนะ
ผมก็เข้าไปซื้อลูกบอลไปขายตามปรกติ อาทิตย์ละอย่างน้อย 200 ลูก
แต่คุณหม่อง แกยังติดใจเรื่อง...ลูกบอลคนตาบอด
ก็เลยถามพนักงานซึ่งสนิทกันค่อนข้างมาก
ระดับหัวหน้า ชื่อ...น้องจู
น้องจู บอกว่า...เมื่อก่อนเคยผลิตส่งอเมริกา และยุโรป ตั้งเยอะ
แต่ตอนนี้ไม่มีออร์เดอร์มาระยะหนึ่งแล้ว
เราก็เลยเล่าเรื่อง คุณครู ร.ร.คนตาบอดให้ฟัง...
น้องจู แกออกจะประหลาดใจว่าทำไมมันซื้อกันแพงขนาดนั้น
ผมก็ถามว่า มันต่างกันยังไงเหรอ...
เธอก็บอก แค่เอากระดิ่งใส่เข้าไปในลูกบอล ในระหว่างที่กำลังผลิต...แค่นั้นเอง
ต้นทุนที่เพิ่มก็แค่ไม่กี่บาท...กระดิ่งเหมือนที่ผูกติดกับปลอกคอหมาน่ะ
ขนาดแค่ผลลำไย แค่นั้นเอง
ผมก็ถามว่า...จะผลิตให้หน่อยได้มั๊ย
น้องจู ก็โทร.เข้าไปในออฟฟิซ...
ผลปรากฏว่า ได้...แต่ ต้องขึ้นไลน์ผลิตอย่างต่ำ 5,000 ลูก
ราคาต่ำสุดลูกละ...500 บาท
ที่แพงเพราะคิดเป็นราคาดอลล่าห์สหรัฐ
สรุป ไม่ไหว ยังไงก็ไม่ไหว
จนกระทั่งผมเสร็จการซื้อเที่ยวนั้น กำลังจะกลับอยู่แล้ว
คุณหม่อง ก็บ่นว่าสงสารเด็กตาบอด...ถ้ามีออร์เดอร์ผลิตเมื่อไหร่ก็ช่วยบอกด้วยนะ
จะขอแบ่งซื้อ
น้องจู ก็ถามว่าอยากได้ซักกี่ลูก
คุณหม่อง บอกไม่เยอะหรอกซัก 5 ลูกก็พอ...ก็มันแพง อ่ะ
ที่สำคัญคิดจะบริจาคให้ ร.ร.คนตาบอด ฟรีๆ น่ะ
เธอก็พยักหน้า ทำท่านึกอะไรบางอย่าง
อาทิตย์ต่อมา ผมก็เข้าไปซื้อลูกบอลไปขายอีกตามปรกติ
แต่เที่ยวนี้ น้องจู หิ้วลูกบอลแยกมาต่างหากอีก 10 ลูก
ดูภายนอกก็เหมือนกับบอลปรกติลูกอื่น ๆ
เธอบอก...นี่บอลพิเศษ ลูกละ 50 บาท รวม 500 บาท
...ลูกบอลคนตาบอด
ผมกับภรรยา ก็ตาโตไปเขย่าดู...มันมีเสียงกระดิ่งอยู่ข้างใน จริงๆ ด้วย
แล้วอดถามไม่ได้ว่า หามาได้ยังไง
น้องจู หัวเราะเล่าให้ฟังว่า...
พอพวกผมกลับไปแล้ว เธอก็นึกสงสารเด็กตาบอด
ไปเล่าให้พนักงานฝ่ายผลิตฟัง
พวกฝ่ายผลิตฟังแล้ว ก็สงสารเหมือนกัน สนใจอยากช่วยทำกุศล
ให้ฝ่ายสโตร์ไปค้นดูซิว่า...ยังมีกระดิ่งเหลืออยู่มั้ย
ค้นดูแล้วมีเหลือแค่ 10 อันเท่านั้นเอง
แล้วก็สั่งให้ลูกน้อง เอาไปหย่อนใส่ระหว่างผลิตให้ด้วย
ในที่สุดก็ได้บอลพิเศษ ออกมาด้วยความร่วมมือของฝ่ายผลิต ฝ่ายสโตร์ และ น้องจู
ผมกับภรรยา ขอบคุณพวกเขาเป็นการใหญ่
แต่ พวกเขากลับบอกว่า...เรื่องเล็กน้อยมาก แค่เอากระดิ่งหย่อนเข้าไปหน่อยเดียวเอง
พวกเขาซิดีใจที่ได้ทำให้ แถมบอกว่าต้องขอบคุณพวกผมซะอีกที่บอกบุญให้...
เป็นงั้นไป
ถึงวันศุกร์ คุณหม่องก็โทร.นัดให้คุณครูท่านนั้นมารับของที่ องค์การเภสัชฯ
พอตอนเที่ยง ลูกค้ากำลังเยอะ ชุลมุนเพราะตลาดนัดมันอยู่ในโรงอาหารนั่นแหละ
คุณครูท่านนั้นก็พาครูพละ มาด้วยอีก 2 คน
มาถึงก็รีบมาดูลูกบอลพิเศษ ว่าใช่ตามที่ต้องการมั๊ย
ครูพละที่มาด้วยกันเห็นบอลแล้วดีใจมาก...เขย่าฟังเสียงกระดิ่งในลูกบอล
เขย่าแล้ว เขย่าอีก สีหน้าดีใจมาก...มาก
ประมาณว่า ไม่อยากจะเชื่อว่าจะหาให้ได้ง่าย ๆ
แล้วก็หันไปจับกลุ่มปรึกษากันเครียดอยู่พักหนึ่ง
หันมาถามว่าจะคิดราคาเท่าไหร่ ขอแบ่งเอาไปซัก 3 ลูกก่อนได้มั๊ย
เพราะงบฯ ไม่พอ...ส่วนที่เหลือขอว่าอย่าขายให้ใครนะ จะไปหาเรี่ยไรเงินก่อน
ภรรยาผม ก็บอกว่า...ให้ฟรีทั้ง 10 ลูกนี่แหละ
คุณครูทั้งหมดทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ถามว่าให้หมดเลยเหรอ...หมื่นกว่าเชียวนะ
พอยืนยันว่าให้จริง ๆ ให้ฟรี ๆ...
แล้วพวกท่านก็หันไปมองหน้ากัน แล้วก็ทำสิ่งที่นึกไม่ถึง
ยกมือไหว้ ขอบคุณ...ขอบคุณแล้ว ขอบคุณอีก
ตัวคุณครู ผอ.น่ะตาแดง ๆ แทบจะร้องไห้เลย
คุณหม่อง แกบอกอายจะแย่...
อายแม่ค้าด้วยกันที่มองด้วยความสงสัย
อายลูกค้าที่กำลังชุลมุนอยู่แถวๆ นั้น
อายที่พวกคุณครูทั้งหลาย มายืนไหว้แม่ค้าแบกะดิน
ที่หัวกระเซิง แสนจะมอมแมม
ที่จริงผมลืมเรื่องนี้ไปตั้งนานมากแล้ว
แต่ก็ทำให้คิดได้ว่า...
ไอ้เรื่องบางอย่าง สำหรับเราแล้ว...มันแค่เรื่องเล็ก..เล็ก
แต่กับคนบางคนมันยิ่งใหญ่ หายาก ทำยากซะเหลือเกิน
การทำความดี ที่จริงแล้ว...มันก็เป็นเรื่องง่าย ๆ
ไม่ได้ใช้เงินมากมายสิ้นเปลืองอะไร
แค่ทำไปเรื่อยๆ ออกปากบอก ออกปากชวนไปด้วยใจบริสุทธิ์
เดี๋ยวก็มี...กัลยาณมิตร...มีคนดีๆ มาช่วยเอง
น่าเสียดายที่ น้องจู เธอลาออกไปเป็นเถ้าแก่เนี้ยซะนานแล้ว
ไม่งั้นจะซื้อกระดิ่ง ให้ช่วยใส่ในลูกบอลอีกซัก 100 ลูก
แล้วแจกมันทุก ร.ร.คนตาบอด เลย
เห็นด้วยมั๊ย ครับ.
อนณ 089-995-9377
tobeteam@yahoo.com
| จากคุณ |
:
tobeteam   
|
| เขียนเมื่อ |
:
6 ก.ค. 54 18:19:58
|
|
|
|
อ่านแล้วรู้สึกประทับใจค่ะ 
