ความคิดเห็นที่ 1 ฌาน แปลว่า เพ่ง จากคุณ : chakrint เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 01:41:11

ความคิดเห็นที่ 2 พอเห็นชัดว่าสมาธิ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาจะสามารถสำเร็จเป็นพระอนาคามีได้ เพราะปรกติแล้ว จิตใฝ่ลงต่ำตามกิเลส ทำให้ไม่มีสมาธิ แต่เมื่อจิตได้สมาธิแล้ว จิตก็จะออกจากกิเลส มาตั้งมั่น แต่เมื่อยังไม่วิปัสสนาให้เห็นไตรลักษณ์ จิตที่ตั้งมั่น ก็แค่ัตั้งมั่นอย่างนั้น สิบปี ยี่สิบปี แต่ก็ไม่ได้ทำให้ตัดภพชาติหรือละกิเลสได้โดยถาวร เพราะสิ่งยั่วยวนให้สมาธิหายมีมากมาย ในอดีตจากชาดก ดาบสได้สมาบัติแปด สำเร็จกสิณเีีพียงแค่พบสตรีเปลือยก็เกิดอารมณ์ทางเพศฌาณเสื่อม สมาธิจึงมีไว้เพื่อข่มกิเลส และเมื่อข่มกิเลสได้แล้วให้น้อมนำสมาธินั้นมาเป็นอารมณ์ของวิปัสสนา เพื่อที่จิตจะไม่ยึดมั่นว่า เป็นเรา เป็นตัวตนของเรามีสมาธิ เพียงแต่เห็นว่าสมาธิันั้นเป็นสังขารอย่างหนึ่งที่ถูกปรุงแต่งแล้ว เหมือนสังขารอื่น ๆ แต่ีประณีตกว่าสังขารอื่น ๆ เช่นราคะ โทสะเท่านั้น แต่แม้สมาธิก็ยังไม่พ้นความเกิดดับไม่ใช่ตัวตน ถือเป็นสาระไม่ได้ไปได้ รูปฌาน ๔             [๒๐] ดูกรคฤหบดี ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุข เกิดแต่วิเวกอยู่ เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้ ย่อมรู้ชัดว่าแม้ปฐมฌานนี้ อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้นก่อสร้างขึ้น สิ่งนั้นไม่เที่ยง มีความดับไปเป็นธรรมดา ดังนี้ เธอตั้งอยู่ในธรรม คือ สมถะและวิปัสสนานั้น ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลายเพราะความยินดีเพลิดเพลินในธรรม คือ สมถะและวิปัสสนานั้น เพราะความสิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ จะปรินิพพานในที่นั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา. อรรถกถาอธิบายว่า               ด้วยสองบทว่า ธมฺมราเคน ธมฺมนนฺทิยา พระองค์ตรัสฉันทราคะในสมถะและวิปัสสนา.               จริงอยู่ บุคคลเมื่อสามารถครอบงำฉันทราคะ(ความติดใจยินดีชื่นชอบ)โดยประการทั้งปวงในสมถะและวิปัสสนาย่อมเป็นพระอรหันต์ เมื่อไม่สามารถก็จักเป็นพระอนาคามี เธอย่อมบังเกิดในชั้นสุทธาวาสด้วยเจตนาอันสัมปยุตด้วยจตุตถฌาน เพราะยังละฉันทราคะในสมถะและวิปัสสนาไม่ได้. นี้เป็นกถาสำหรับอาจารย์ทั้งหลาย. อัฏฐกนาครสูตร พระอานนท์แสดงธรรมโปรดทสมคฤหบดี ชาวเมืองอัฏฐกะ http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=13&A=303&Z=479&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=13&i=18 จากคุณ : Nina_AnGeLic เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 02:41:52

ความคิดเห็นที่ 3 จริงๆแล้วกสิณนั้นอย่างที่บอกว่าฝึกง่ายสมาธิเร็ว ถ้าเป็นโทสะจริตก็เหมาะกับกสิณสีต่างๆ เขียว เหลือง แดง ขาว วิปัสสนาก็ง่าย เพราะการเกิดดับของนิมิตนั้นง่าย ที่ว่าเสียเวลาไปเล่นวิชชา นั้นมันก็ถูก แต่พอได้วิชชาแล้วมันวิปัสสนาได้เร็วมันก็มี และเร็วมาก เพราะวิชชา เช่น ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติได้ แล้วเขาทำกันอย่างนี้นะ เขาเจอคนจนเขาก็ลองใช้วิชชาดูสิว่าเคยจนแบบนี้มั้ย เขาเจอคนรวยเขาก็ใช้วิชชาดูว่าเคยรวยแบบนี้มั้ย เขาเจอสัตว์อะไรเขาก็ใช้วิชชาสอบดู เขาเล่นกันแบบนี้ เล่นแบบนี้สักพัก มานะถือตัวถือตนก็หมดลง เพราะมันเล่นซะจนเจอว่าเราก็เคยมีสภาพแบบนี้มาหมดแล้ว จะมาถือตัวถือตนทำไม อย่าลืมว่าเมื่อได้อัปปนาสมาธิแล้ว ปัญญาวิปัสสนามันแรง หรือจะเป็น ทิพจักขุญาณ ขอดูสภาพศพของเราทุกๆชาติ ขอจงมากองรวมกันข้างหน้า ดูอย่างนี้มันก็เบื่อ เห็นเทวดา ก็เบื่อ เห็นพรหมก็เบื่อ เห็นนรกยิ่งเบื่อ(เพราะอยู่มานาน) นี่เอาแบบใช้วิชชานะ เห็นเร็วและแรง ถ้าคุณเคยไปทำบุญร่วมคณะกับทางสายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ คุณจะไม่กล้าคิดอะไรเลวๆเลย เพราะว่าทางสายนั้นเขาฝึกญาณ๘ อ่านใจได้ ถ้าลองไปอยู่ด้วยสักปี สงสัยใจของเราจะดีไม่น้อย อันนี้คิดเล่นๆนะ เพราะไปอยู่ด้วยไม่ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยกเรื่องของพระพุทธเจ้าสอนกสิณให้พระจนจบกิจเป็นพระอรหันต์ดีกว่า พระลูกชายนายช่างทอง ภิกษุสามเณรทั้งหลาย บรรดาญาติโยมพุทธบริษัท วันนี้มาคุยกันก่อนหลับตามเดิม วันนี้เอาเรื่องสัทธิวิหาริก ท่าน พระสารีบุตร พูดไทย ๆ เขาเรียกว่าลูกศิษย์ของ พระสารีบุตร ก็แล้วกัน ใช้ศัพท์ภาษาบาลีจะไม่ใคร่รู้เรื่อง บางทีท่านผู้ฟังท่านรู้มากกว่าผมนะ ไม่แน่นอนนะ ผมก็ไม่ใช่ผู้วิเศษวิโสอะไร ความมีว่าเมื่อสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จประทับอยู่ที่ พระเชตวัน พระเชตวันสวนเจ้าเชต เขต เมืองพาราณสี ทรงปรารภ สัทธิวิหาริก พระสารีบุตร ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า อุจฉินทะ เป็นต้น เนื้อความในท้องเรื่องมีว่า บุตรของนายช่างทองคนหนึ่งมีรูปร่างสวย บวชในสำนักของ พระสารีบุตร พระสรีบุตรท่านก็ดำริว่า คนนี้เป็นคนหนุ่ม รูปร่างหน้าตาสวยมีราคาจริตหนาคือ มีราคะหนา เข้าใจว่าอย่างนั้น แล้วท่านก็ให้เอา อสุภกรรมฐาน แก่เธอเพื่อกำจัดราคะ แต่พระกรรมฐานไม่เป็นที่สบายใจของท่าน คือไม่เหมาะแก่จริต เพราะฉะนั้นท่านเข้าไปสู่ป่าแล้ว พยายามอยู่สิ้น 3 เดือน เอาเจริญ อสุภกรรมฐานไม่ได้ พระสารีบุตร จึงได้นำพระองค์เข้าไปหาสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขอประทาน กราบทูลให้ทรงทราบ สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพิจารณาแล้วก็ทราบว่า องค์นี้ไม่ใช่มี ราคะจริต เป็นคนที่มี โทสะจริต นี่มันผิดกันอย่างนี้ แล้วเวลาเจริญพระกรรมฐาน บรรดาท่านพุทธบริษัททุกคนต้องระมัดระวังให้ดี การที่หวังผลจริง ๆ ในพระกรรมฐานต้องเข้าใจในจริตของตัวเอง มีหลายคนมาถามผมว่า ผมควรจะปฎิบัติจริตกองไหนก่อนครับ ผมก็ส่ายหน้าแล้วบอกไปดูเอาเอง จริตของคนมันมีด้วยกันทั้งหมด 6 อย่าง แต่ว่ามันหนักอย่างไหนทำลายอย่างนั้นก่อน ต่อมาองค์สมเด็จพระชินวรก็ตรัสกับพระสารีบุตร ดูกรท่านสารีบุตร กุลบุตรที่มีศรัทธาที่ตถาคตสงเคราะห์ไม่ได้นั่นไม่มี ฉะนั้นเธอจงกลับไป เป็นหน้าที่ของตถาคตเอง ต่อมาพระพุทธเจ้าจึงให้บทกรรมฐานแก่พระองค์นั้น โดยให้กรรมฐานเกี่ยวกับโทสะจริต เพื่อเป็นการทำลายโทสะจริต ก็ได้แก่ กสิณ 4 กสิณ 4 กสิณสีแดง สีเหลือง สีเขียว สีขาว เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือว่าพรหมวิหาร 4 แต่เวลานั้นพระพุทธเจ้าทรงเลือกเอา กสิณสีแดง เป็นที่ถูกใจของเธอ กสิณ ทั้ง 4 อย่างนี้ ทำทั้ง 4 อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่งถูกใจเราทำแบบนั้น แต่พระองค์นั้นจิตใจชอบใจกสิณสีแดง ซึ่งจะถูกกับใจ พระพุทธเจ้าทรงให้กสิณสีแดง ที่เรียกว่า โลหิตกสิณ คือเนรมิตดอกบัวทองคำขึ้นดอกหนึ่งแล้วให้เป็นสีแดง อธิษฐานให้เป็นสีแดงก็เป็นสีแดง แล้วมอบให้แก่พระองค์นั้น ให้ไปที่กองทรายหน้าวิหาร หลังจากนั้นให้มองกองทราย โดยเอาก้านดอกบัวจิ้มลงไปในกองทรายแล้วก็ลืมตาดู จำภาพสีแดงให้ได้ หลังจากนั้นก็หลับตา ภาวนาว่า สีแดง สีแดง สีแดง โลหิตกสิณัง โลหิตกสิณัง เป็นต้น บาลีเรียกว่า โลหิตกสิณัง แล้ว โลหิตกสิณัง ก็ได้ กสิณัง ก็ได้ แปลว่าสีแดง นึกในใจว่าสีแดง จำไว้สีแดง สีแดง สีแดง จะได้เป็นสมาธิในคำภาวนา แล้วใจก็จับภาพสีแดง พอภาพเลือนไป ก็ลืมตามาดูใหม่ ไอ้แบบนี้ผมเคยบอกไป บางคนบอกว่าเพ่งซะน้ำตาไหล แสบตา อันนี้ไม่ถูก คือลืมตาตั้งใจจำแล้วก็หลับตานึกถึงภาพ วิธีปฎิบัติกสิณจริง ๆ เขาทำแบบนี้ คือเรามีที่ใดที่หนึ่งตั้งกสิณไว้ ก็ไปนั่งหลับตาลืมตานึกถึงภาพกสิณ จนกระทั่งติดใจ พอติดใจแล้วกลับมานอนที่เดิม นั่งที่เดิม นั่งก็ได้ นอนก็ได้ เดินก็ได้ นึกถึงภาพกสิณกองนั้นให้ขึ้นใจ อย่างกสิณสีแดงนี่ กสิณทุกกองหรือกรรมฐานทุกกองจะมีสภาพเหมือนกัน มันจะคลายจากสีเดิม สีแดงคลายจากสีแดงลงมา สีจะค่อย ๆ คลาย ถ้าจิตเข้าถึง อุปจารสมาธิ ถ้ายังเป็น ขณิกสมาธิ อยู่มันก็เป็นสีแดงตามเดิม ถ้าเริ่มเป็น อุปจารสมาธิ จะคลายจากสีแดงอ่อนลง อ่อนลงจนกระทั่งกลายเป็นสีเหลือง จิตดีขึ้น อุปจารสามาธิเข้มขึ้น จะค่อย ๆ ขาวขึ้นทีละน้อย จนกระทั่งขาวโพลนหมด เมื่อขาวโพลนหมดทีนี้เมื่อกำลังจิตดีขึ้นกว่านั้น ก็จะบังคับสี ขยายให้เล็กก็ได้ ให้ใหญ่ก็ได้ อยู่สูงก็ได้ อยู่ต่ำก็ได้ อยู่ข้าง ๆ ก็ได้ อยู่ข้างหน้าก็ได้ อยู่ข้างหลังก็ได้ จิตจะเห็นภาพอันนั้นอยู่ที่ๆ เราต้องการ อย่างนี้ถือว่าเป็น อุปจาระ เต็มที่ ต่อไปสีขาวจะคลายไปทีละน้อย ๆ จนเป็นประกายขึ้นแวววาวเป็นระยับสะท้อนแสงพระอาทิตย์ ผมก็ไปจำเอาภาษานักประพันธ์เขามาพูด แพรวพราวเป็นระยับตอนนี้เป็นฌาน เป็นฌานนี่ต้องสังเกตว่า ถ้าฌานที่ 1 เห็นภาพแพรวพราวเป็นระยับ หูได้ยินเสียงชัดเจนแจ่มภายนอกมาก จิตยังภาวนาเป็นสีแดง สีแดงอยู่แต่ว่าไม่รำคาญในเสียงนั้น อย่างนี้เป็น ปฐมฌาน แล้วจิตก็ยังรู้ลมหายใจเข้าออก หลังจากนั้นเมื่อเข้าถึง ฌานที่ 2 คำภาวนาจะหายไป ลมหายใจเข้าออกจะเบา จิตจะมีความ ชุ่มชื่นดีกว่าเก่า ภาพชัดเจนดีกว่าเก่า แพรวพราวดีกว่าเก่า อันนี้เป็นลักษณะของฌานที่ 2 พอถึง ฌานที่ 3 ความอิ่มเอิบหายไป จิตสงัดมากขึ้น ลมหายใจเบา รู้สึกเบามาก เสียงภายนอกที่สะท้อน ที่สะท้อนเข้ามาถึงหูได้ยินเสียงแว่ว ๆ เบาลงไปทุกที อาการทางกายตึงเป๋ง เครียด นอน ธรรมดา นั่งธรรมดาเหมือนกับใครจับมัดติดกับเสาแน่น อย่างนี้เป็นอาการของ ฌานที่ 3 พอถึงอาการของ ฌานที่ 4 จิตจะผ่องใส กสิณจะโพลง แจ่มมาก จิตจะทรงตัว หูไม่ได้ยินเสียงภายนอก ลมหายใจไม่รู้สึกหายใจ เป็นอาการของฌานที่ 4 ที่สุดของกสิณ ต้องทำให้คล่อง พระองค์นั้นเข้าถึงจิตตอนนั้นพอดีสมเด็จพระชินศรี อยู่พระเชตวันวิหาร ก็ทรงพิจารณาว่า ฌานของเธอถึงที่สุดแล้ว ถ้าว่าเราจะไม่ช่วย จะทำวิเศษขึ้นได้ไหม เป็นพระอริยะได้ไหม ก็ทรางทราบว่าถ้าไม่ช่วย ไม่สามารถจะเป็นพระอริยเจ้าได้ แล้วก็ทรงอธิษฐานว่าขอดอกบัวนั้นจงเหี่ยวแห้งไป ดอกบัวดอกนั้นก็เหี่ยว ความสดใสก็หายไป แล้วก็กลายเป็นสีดำเหมือนดอกบัวที่ถูกขยี้ด้วยมือ ภิกษุองค์นั้นออกจากฌานแล้วแลดูดอกบัวนั้น นึกถึงเป็นอนิจจัง ลักษณะนี้เป็นอาการไม่เที่ยง เอ๊ะ เมื่อกี้นี้ก็สดใสนี่นา แล้วทำไมก็เหี่ยวไปแล้ว ก็สีดำปรากฎขึ้นได้แปลกจริง ๆ ต่อมาเมื่อปรากฎว่า อนุปปาทินนกะ แม้สังขารมาเทียบกับร่างกายของตน ไอ้ร่างกายของเรามันก็เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเราเป็นเด็ก ตอนนี้เราเป็นหนุ่ม ไม่ช้าก็แก่เหมือนพ่อ ก็ย่ำแย่เหมือนยาย ผลที่สุดก็ตายแน่ ในที่สุดก็เห็นว่าไม่เป็นเรื่อง การเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในภพต่าง ๆ ไม่ได้ความ มันเต็มไปด้วยความทุกข์ หาความแน่นอนไม่ได้ ไอ้ดอกบัวมันดีกว่า เนื้อหนังของเรายังเป็นแบบนี้ ผลที่สุดท่านก็ตัดอารมณ์ความรู้สึกในร่างกายเสียได้ เป็นพระอรหันต์ประกอบไปด้วยปฎิสัมภิทาญาณ เรื่องนี้ที่ผมนำมาเล่าสู่ท่านฟัง บรรดาญาติโยมพระภิกษุทั้งหลาย อย่าประมาทในการปฎิบัติของตน คิดว่าเราได้มโนมยิทธิเข้าใจเรื่องสวรรค์ เรื่องพรหมโลก เรื่องพระนิพพาน เรื่องเทวดา เรื่องนรก เปรต อสุรกาย สามารถทำปุพเพนิวาสานุสสติญาณ เกิดขึ้นได้ ถอยหลังชาติได้ อะไรก็ตามทั้งหมดนี่เรายังดีไม่พอ อันนี้เป็นเรื่องของ สมถภาวนา ควบวิปัสสนาภาวนา ต้องเร่งรัดให้สมถภาวนากับวิปัสสนาภาวนาให้ขึ้นใจตามจริตของเรา คำสอนของ หลวงพ่อพระราชพรหมยาน จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 07:37:03

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ คุณ Nina_AnGeLic และคุณ sirnitfi ที่กรุณามาเพิ่มเติมให้ภาพที่ชัดเจนยิ่งๆ ขึ้นสำหรับประเด็นนี้ค่ะ โดยเฉพาะ sirnitfi ได้นำคำสอนหลวงพ่อมาเสนอด้วย เยี่ยมเลย.. อันนี้เราเองก็ไม่เคยอ่านค่ะ ชัดเจนตรงประเด็นเลยเชียว เป็นจริงอย่างที่คุณว่า..  การฝึกกสินนั้น ในขณะฝึกไม่ได้วิปัสสนา เป็นการฝึกสมถะ แต่เมื่อฝึกได้แล้ว การทำวิปัสสนาไม่ใช่เรื่องยาก  เพราะมีสมาธิระดับฌาน ซึ่งพระพุทธเจ้าก็แนะนำให้เจริญมากๆ   คุณค่าของสมาธิระดับฌาน หรือผลของการฝึกกสินนี้  ผู้ที่ได้ลิ้มรสจึงจะเข้าใจและเห็นคุณค่า ถ้าคนไม่เคยสัมผัส เขาก็ย่อมเชื่อสิ่งที่เขาเคยอ่านเคยฟัง ซึ่งเป็นสิ่งที่น้อมใจให้พิจารณาตามได้ ด้วยมีลักษณะเป็นความรู้ที่อรรถาธิบายได้   ต่างจากสภาวะของฌาน ผู้ที่ไม่เคยสัมผัส ไม่สามารถน้อมใจคิดเทียบเคียงเอาได้เลย โดยตัวของกสินเอง ก็แสดงไตรลักษณ์ในตัวมันเอง คือมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ถ้าจะนำสภาวะนี้มาพิจารณาก็ย่อมทำได้ คุณภาพของจิตที่มีสมาธิเป็นบาทฐาน ย่อมมีกำลังในการพิจารณาธรรมได้ดีกว่า เพราะไม่ถูกนิวรณ์ทั้ง 5 รบกวน  จิตสามารถเห็นสภาวะของไตรลักษณ์ได้แจ่มชัด และกำลังของสติที่มีมากคมชัดก็ย่อมตัดกิเลสได้ง่ายกว่า เราเคยเขียนไปในกระทู้นึงว่า ผู้รู้บางท่าน ท่านไม่ทำอะไรนอกจากลับมีด คือเจริญสมาธิจนแก่กล้า เมื่อวันนึงถึงเวลาปัจจัยพร้อม ท่านก็ตัดฉับ..  จบเลย.. แต่คนส่วนใหญ่ที่มีความเข้าใจผิดในเรื่องกสิน หรือสมถะ อาจไม่รู้ข้อมูลในจุดนี้ แต่รับรู้ข้อมูลในจุดที่เป็นช่วงของการฝึกฝน ซึ่งอาจกินเวลายาวนาน  หรือมองในด้านที่เป็นความผิดพลาด ผู้ที่ฝึกเกิดการยึดติดในฤทธิ์ ในนิมิต ในกสิน แล้วเป็นผลให้เกิดความหลง ความวิปลาส ออกนอกทางแห่งมรรคผล จึงไปยึดข้อมูลนี้แล้วเหมารวมว่า การฝึกกสิน เป็นอันตราย  เป็นสิ่งที่ออกนอกลู่นอกทาง  เป็นการเสียเวลา ไม่เป็นการเจริญปัญญา   อาจารย์ข้าพเจ้าใช้คำอธิบายว่า  "ผ้าทั้งผืน สวยงามทั้งผืน แต่มีรูโหว่อยู่หย่อมนึง คนทั่วไปมักมองแต่รูโหว่ แล้วเหมาเอาว่าผ้าทั้งผืนนี้ไม่มีประโยชน์ ไม่มีคุณค่า ทั้งๆ ที่รูโหว่นั้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ หากเทียบกับผ้าทั้งผืนที่ดีพร้อม " ท่านบอกว่า "บัณฑิตเขาไม่มองอย่างนั้น  เขามองข้ามรูโหว่  เขามองส่วนที่ดีของผ้าทั้งผืน แล้วนำผ้านั้นไปใช้ประโยชน์ ถ้าจะต้องตัดช่วงที่เป็นรอยทิ้งไป ก็ยังเหลือผ้าที่สมบูรณ์ทั้งผืนใช้งานได้  ถ้าไม่ตัด ก็ปล่อยไว้ดูเล่นอย่างนั้นก็ยังใช้งานได้อีกนั่นแหละ" หากมีการแจงนับกันจริงๆ ก็ไม่แน่ว่า ผู้ที่สำเร็จมรรคผลได้นั้น เป็นฌานลาภีมากกว่าทำวิปัสสนาล้วนๆ หรือเปล่า  ผู้ที่ฝึกสมถะ หรือกสินแล้วผิดพลาด มีจำนวนน้อยนิด หากเทียบกับผู้ที่ประสบความสำเร็จจากการฝึกฝน    อย่างน้อยเท่าที่ทราบมา ครูบาอาจารย์ท่านก็สำเร็จโดยมีพื้นฐานของฌาน หรือสมาธิขั้นสูงด้วยกันทั้งนั้น ซึ่งการเห็นแต่ด้านที่ไม่ดี ก็เป็นธรรมดาของปุถุชนที่มีอวิชชา กิเลสย่อมโน้มน้าวให้เห็นแต่สิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ เห็นแต่ด้านที่ไม่ดี เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ย่อมไม่ต้องการเจริญ ไม่ต้องการฝึก ไปจนถึงประมาทปรามาสในวิธีการนั้นๆ ตามประสาผู้ไม่รู้ ซึ่งผลก็คือไม่สามารถมีความรู้ความเข้าใจในสิ่งนั้นๆ ได้อย่างแท้จริงเลย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 08:36:03

ความคิดเห็นที่ 5 หลงทางเลอะเทอะกันไปใหญ่แล้วครับ (คนที่ตอบกระทู้) อย่าเอาความรู้ของคนอื่นที่รู้และปฏิบัติอย่างผิดๆ มาลบล้างความรู้ของพระพุทธเจ้าสิครับ การฝึกกสิณนั้น ไม่ใช่การลืมตาเพ่งวัตถุนอกตัวน่ะครับ ที่ถูกคือ จำวัตถุที่เรามองเห็นและกำหนดเป็นกสิณไว้แล้วนั้น แล้วน้อมมโนภาพกสิณที่เรานึกเอามาไว้ภายในตัวเรา แล้วใช้ใจของเรามองเพ่งกสิณที่เรานึกภายในตัวเรา (กลางท้อง) ให้มโนภาพที่เรานึกถึงกสิณนั้นมีความต่อเนื่องกันไปเรื่อยๆ จะทำให้ใจเราสงบได้เร็วขึ้น เพราะกสิณก็คือเครื่องล่อ ไม่ให้ใจวอกแวกพลอยแต่จะไปคิดเรื่องอื่นๆ จิปาถะไปเรื่อยเปื่อย เมื่อใจสงบนิ่งดีแล้ว ภาพนิมิตกสิณที่เราใช้บริกรรมนิมิต จะกลายเป็นดวงกลมใส่สว่าง (ดวงธรรม) ผุดขึ้นมาแทนภาพนิมิตกสิณ ดวงธรรมนี้แหละที่เราจะใช้เจริญต่อไป  และดวงธรรมนี้จะไม่ใช่นิมิตแล้ว  เพราะจะเป็นของจริง ตาใจจะเปิดและใช้มองดวงธรรมนี้เสมอเหมือนกับความรู้สึกที่เราใช้ตาเนื้อมองวัตถุนอกตัวหรือดีกว่าตาเนื้อ (หรืออีกนัยหนึ่ง ตาเนื้อใช้มองวัตถุภายนอกกาย ตาใจใช้มองธรรมต่างๆ ที่มีรูปร่างทางใจ (นามธรรม)  ซึ่งไม่สามารถใช้ตาเนื้อมองเห็นได้ และท่านที่เห็นว่า จะลัดไปวิปัสสนา โดยไม่ผ่านสมถะเลยนั้น  ท่านคงต้องไปทบทวนตำราใหม่เสียแล้ว (โปรดอย่าเชื่่อเพราะฟังเขามา) สมถะนั้นคือ หยุดนิ่ง   วิปัสสนา คือ การเห็นแจ้ง   เราฝึกสมาธิให้ใจหยุดนิ่ง ควรแก่การนำไปใช้งาน หมายถึง นำเอาความหยุดนิ่งไปใช้งานในการฝึกวิปัสสนาต่อไป   ดังนั้น ขณะเจริญวิปัสสนา ใจเราต้องเป็นสมถะไปด้วย สมถะกับวิปัสสนาจึงไม่สามารถแยกออกจากกันได้ เพราะถ้าคุณฝึกวิปัสสนาโดยไม่ผ่านสมถะ  กิเลสที่เขายังออกฤทธิ์อยู่จะไม่ถูกกดหรือถูกยับยั้งไว้ชั่วคราวโดยสมถะ   จะทำให้คุณฝึกวิปัสสนาโดยอยู่ในอำนาจฤทธิ์ของกิเลสที่ออกฤทธิ์กิเลสได้อย่างเต็มที่ สังเกตดู พลังงานสูงสุดนั้น จะอยู่ตรงกลางทั้งนั้น เช่น ใจกลางพายุ ใจกลางดาวเคราะห์ดาวฤกษ์   มนุษย์ก็เหมือนกัน มีกลางเช่นเดียวกัน  กลางของมนุษย์ก็คือ กลางตัว  กลางตัวเราเมื่อเราวัดความสูงขณะชูมือ  แล้วหารสอง จะได้กลางอยู่บริเวณ กลางท้องของเรา ธรรมชาติดั้งเดิม ล้วนแต่เป็นทรงกลมทั้งนั้น เช่น หยดน้ำ  ดวงดาว ดาวเคราะห์ ดาวฤกษ์   จักรวาลต่างๆ (แต่ที่เราเห็นเป็นรูปวงรี ก็เพราะแสงเดินทางด้วยเส้นโค้ง ทำให้สัดส่วนผิดไปจากทรงกลม) หรือแม้กระทั่งอะตอม เป็นต้น จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 08:58:15

ความคิดเห็นที่ 6 ผู้ที่ไม่มีวิชชาพิเศษ ไม่สามารถเข้าถึงเรื่องอจินไตยได้  เหมือนกับผู้อยู่บนดอย ไม่เคยเห็นมหาสมุทร ย่อมไม่สามารถเชื่อได้ว่า ในโลกนี้มีมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาลและมีสิ่งมีชีวิตมากมายอยู่ภายในนั้น.. เขาก็จะรู้จักแค่สิ่งมีชีวิตในหนองน้ำลำธารที่เคยเห็น ยายเราเกิดมาไม่เคยไปทะเลจนตาย จำได้ว่าตอนเด็กๆ พาตาไปเที่ยวทะเล ส่วนยายไม่ไปเฝ้าบ้าน เมารถ  ยายขอให้เอาน้ำทะเลมาให้ดู คือยายนึกไม่ออกว่าน้ำทะเลเค็มยังไง เค็มแล้วสัตว์อยู่ได้ยังไง  ลูกหลานก็เอาน้ำทะเล เอาทราย เอาเปลือกหอยมาให้ดู ให้ยายได้ชิมรสน้ำได้สัมผัส ยายจึงยอมเชื่อว่าทะเลเค็ม ต่อมายายก็ได้เห็นทะเลจากทีวี ยายก็คงตายไปโดยมีความเข้าใจเรื่องทะเลมากขึ้น ซึ่งไม่เหมือนแม่น้ำแถวบ้าน ผู้ที่ฝึกกสิน แล้วเจริญวิชชาต่างๆ เช่นอภิญญา เขาสามารถมองเห็น ธรรมชาติ ตามความเป็นจริง ที่จริงยิ่งกว่าเคยเห็นด้วยตาหูจมูกลิ้นกาย ซึ่งเป็นประสาทสัมผัสอย่างหยาบ เขาจะรับรู้ได้ว่าระบบนิเวศไม่ได้มีแค่คน สัตว์ พืช  แต่มีถึง 32 ภูมิ  การได้เห็นนรกสวรรค์ เห็นอดีตชาติ ยิ่งทำให้เขาเข้าใจระบบของสังสารวัฏ ที่กักขังสัตว์โลก ยิ่งทำให้เขาเห็นความเป็นจริงของชีวิต ได้ใกล้เคียงกับที่พระพุทธเจ้าสอน เพราะท่านสอนถึงสิ่งเหล่านี้  เมื่อเขาเห็นเขารู้แล้ว ย่อมเกิดความกลัว เกิดความตระหนัก เกิดความสลดสังเวช และตั้งอยู่ในความไม่ประมาท เพราะรู้เห็นแล้วว่า ชีวิตประจำวันที่คิดว่าเป็นความจริงสูงสุดนั้น ที่แท้เป็นเพียงชั่วขณะแสนสั้นที่หลอกตาหลอกใจให้มัวเมาอยู่ในโลก แต่คนทั่วไป หากไม่สามารถรู้เห็นสิ่งนี้ได้ด้วยตัวเอง  ก็จะมองว่าเป็นแค่อุบายวิธีหลอกให้กลัว หรือเป็นแค่บุคลาธิษฐาน   กลไกของสังสารวัฏที่ทำให้คนส่วนใหญ่มองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้ คือกลอุบายขังสัตว์โลกไว้ในกาม   การที่รับรู้เพียงแค่ชีวิตที่เป็นอยู่ ไม่รู้อดีตอนาคต  ย่อมไม่เชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม  เมื่อไม่เชื่อย่อมประมาทได้ไม่มากก็น้อย  คนที่ไม่รับรู้ในสิ่งเหล่านี้ หากไม่มีปัญญาอย่างแท้จริงแล้ว ก็ใช้ชีวิตในโลกอย่างสัตว์โลกทั่วไป โอกาสจะออกจากวงจรชีวิต กิน กาม เกียรติ ย่อมเป็นไปไม่ได้ ก่อนเราจะปฏิบัติธรรม เราก็ยังลังเลสงสัยในวิชามโนมยิทธิที่หลวงพ่อฤาษีสอน คือเข้าใจว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่จริง แต่ท่านทำให้ผู้ฝึกเห็นเพื่อให้เกิดศรัทธา เกิดความกลัว จะได้ตั้งใจปฏิบัติ  ยังเคยคิดว่าท่านสอนแนวศรัทธา ไม่ใช่แนวปัญญา  นี่เป็นความโง่ ความไม่รู้ อย่างแท้จริง เมื่อหายโง่แล้ว เข้าใจเลยว่าทำไมท่านสอนวิชชานี้ก่อน เป็นพื้นฐานในการเจริญปัญญาต่อไป  เพราะได้ประโยชน์หลายสถาน เป็นอุบายให้มีฉันทะในการฝึกสมาธิ เมื่อได้เห็นภพภูมิต่างๆ ด้วยตาตัวเองแล้ว ย่อมเกิดความตระหนักลึกซึ้ง เหมือนยายของเราที่ได้ชิมน้ำทะเล จึงพอจะเข้าใจความเป็นทะเลได้ แม้ไม่เคยไปทะเลจริงๆ ท่านก็ตายตาหลับ คือหมดความลังเลสงสัยไปเปลาะหนึ่ง สมัยที่เรายังไม่รู้ เราก็เหมือนคนอื่นๆ ที่คิด พูด วิเคราะห์วิจารณ์ ด้วยความไม่รู้  มองว่าวิธีหนึ่งดีกว่าวิธีหนึ่ง เชื่อว่าวิปัสสนาดีกว่าสมถะ  เชื่อว่าปัญญาดีที่สุด  แต่เมื่อวันนึงได้รู้ความจริง ก็ถือเป็นหน้าที่ที่ต้องบอกคนอื่นต่อไป  จะเรียกว่าแก้กรรมก็ได้  เพราะกรรมจากสิ่งที่ทำไปโดยไม่รู้ แม้เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็มีอยู่ปรากฏผลจริงๆ  ถึงขั้นว่าต้องขอขมาต่อหลวงพ่อฤาษีในฌานทั้งน้ำตาเลยล่ะ   เราจึงมักพูดเรื่องทำนองนี้เนืองๆ คือมีโอกาสเป็นต้องแทรก agenda ส่วนตัวเสมอๆ เพื่อนๆ คงไม่ว่าอะไร เพราะที่พูดมาทั้งหมดไม่มีส่วนใดที่มุสา เชื่อหรือไม่เชื่อเป็นสิ่งที่ผู้อ่านต้องพิจารณาเอาเอง จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 09:04:48

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ bodymind เราเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูดนะ แต่ก็มองเพิ่มเติมว่า  ผู้ที่มองว่า "การฝึกกสินเป็นการเพ่งของนอกตัว   คือผู้ที่ยังไม่เข้าใจธรรมชาติในแง่มุมที่ละเอียดกว่าสามัญ"  (ซึ่งไม่ผิด คือเข้าใจผิดได้เป็นธรรมดา) คือยังแยกตัวเอง จากธรรมชาติอยู่ไงคะ  ถ้าเข้าใจมากพอ จะรู้ว่าตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ  การเพ่งกสินสีต่างๆ เป็นการเพ่งรูปที่อยู่ในธรรมชาติ อาจารย์เราแนะนำเพื่อนคนนึงที่อยากฝึกกสินว่าให้ไปดูตามธรรมชาตินั่นแหละ ไม่ต้องไปทำอุปกรณ์หรอก สีเขียวก็ดูใบไม้ แต่ขั้นตอนแรก ใช้ตามองก่อน  จากนั้นจึงน้อมสิ่งที่ตาเห็นมาไว้ในใจ ก็เหมือนบริกรรมพุทโธ ตอนแรกมันก็อยู่นอกตัว เป็นคำพูด บริกรรมไปนานๆ จิตก็เป็นหนึ่งเดียวกับพุทโธ พุทโธเข้ามาอยู่ในใจ ไม่ได้แตกต่างกันเลย.. แต่พุทโธไม่มีรูป  กสินมีรูป มีนิมิตเป็นภาพ   เพ่งน้ำ เพ่งอากาศ เพ่งท้องฟ้า เพ่งดิน ก็เหมือนกัน เพ่งนิ่งๆ ด้วยตา ต่อมาก็จำรูปนั้นไว้ด้วยใจ  ในการพิจารณาก็สามารถพิจารณารูปนั้นได้ ว่าประกอบด้วยธาตุอะไรบ้าง ดินน้ำลมไฟ มีลักษณะเป็นอย่างไร แม้ดินที่ว่าแข็ง แต่ก็แตกสลายได้ แม้น้ำที่ว่าอ่อน ก็แปรรูปแข็งได้ มีลักษณะไม่เที่ยงแท้  รูปที่ว่าปรากฏชัดเหมือนจริง แต่ก็ไม่จริง เพราะดับหายไปได้  อย่างนี้ไม่ใช่วิปัสสนาหรือ อย่างที่หลวงพ่อฤาษีสอน ที่สุดของกสินคือฌาน 4 เมื่อได้ฌาน 4 แล้ว จะไปทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น..   จะไม่ทำอะไรก็ได้อีกเช่นกัน.. เพื่อนคนนึงยืนยันว่าเขาดูจิตอย่างเดียว เขาบรรลุธรรมได้รู้ได้เป็นปัตจัตตัง  เรากลับเห็นว่า เขาทำสมถะมาเยอะแล้ว ตัวเขาเองก็มีนิสัยแบบผู้มีสมาธิทั่วๆไป ดังนั้นแม้ในชาตินี้ไม่ได้ฝึกสมาธิจริงจัง แต่ขยับนิดเดียว ฝึกไม่นาน จิตก็เป็นสมาธิได้ ด้วยคุณสมบัติดั้งเดิมของจิต มีผู้ที่เขาเพ่งกสินแล้วถึงขั้นตาเสีย หรือฝึกสมาธิแล้วสัญญาดับ วิปลาสเลย เข้าไปอยู่ในอสัญญีภูมิ หรือหลงนิมิต ติดความสงบ เมื่อเจอกรณีแบบนี้  ก็เห็นว่านี่เป็นวิบากกรรมของเขา เขายังมีปัญญาไม่พอ ก็ย่อมผิดพลาดได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะผิดพลาด บางคนเขาก็เป็นนักเพ่งมืออาชีพ เพราะเขาทำของเขามาอย่างนั้น และจะต้องไปต่ออย่างนั้น เราไปว่าเขาว่าติดสมถะไม่เดินปัญญา เขาอธิษฐานจิตมาอย่างไร ภูมิของเขาเป็นอย่างไร เราจะไปรู้เหรอ  พระบางองค์ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ แต่บูชาเทพ ครู ทำของขลังสร้างศาสนวัตถุมากมาย เพราะท่านปรารถนาพุทธภูมิ ท่านต้องเดินทางไกลสะสมบารมีอีกกี่ภพชาติ ท่านจึงไม่ได้ตัดตรงสู่พระนิพพาน ถ้าเราไม่มีความรู้ในสิ่งอจินไตยไว้บ้าง เราจะไปตัดสินท่านด้วยทิษฐิความคิดของเรา มันจะถูกเหรอ ? เราได้เห็นมาทั้งสองด้านครูอาจารย์ที่ท่านเป็นโพธิสัตว์ และครูบาอาจารย์ที่ท่านเป็นสาวกภูมิ ครูอาจารย์ที่ลาจากพุทธภูมิลงมาเป็นสาวกภูมิ อาจารย์เหล่านั้น ศิษย์ที่ปฏิบัติดีชอบของอาจารย์เหล่านั้น มีนิสัยเหมือนกันหมด คือเชื่อพระพุทธเจ้า ท่านจะไม่เอาความเห็นตัวเองมาวิพากษ์คนอื่น หรือตัดสินคนอื่น ท่านจะไม่บอกว่าอันนี้ดี อันนี้ไม่ดี อันนี้ดีกว่าอันนี้  ท่านจะเห็นว่ามันเสมอกัน แล้วแต่ทาง ทางใครทางมัน ท่านจะเคารพซึ่งกันและกัน  ให้เกียรติสำนักอื่นๆ แม้มีที่ท่านเห็นว่าผิด ท่านก็ไม่พูด เว้นแต่ศิษย์ถามจริงๆ และศิษย์มีปัญญาพอ ท่านจึงจะบอกให้เขาใจ  แต่ท่านไม่พูดในสิ่งที่ทำลายความน่าเชื่อถือของผู้อื่น    ถ้าเป็นสิ่งที่เข้าใจผิดเป็นอันตราย ท่านจะสอนอ้อมไป คือสอนในสิ่งที่ถูกไปเลย แต่ไม่ทับถมสิ่งที่ผิด  ท่านบอกว่าผู้รู้ไม่เหยียบใบไม้แห้ง.. การที่มีการเปรียบเทียบว่าดี หรือไม่ดี  ดีมากกว่าหรือดีน้อยกว่า นั่นคือยังมีกิเลส มีความคิดเห็นปรุงแต่งอยู่นะคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 09:29:19

ความคิดเห็นที่ 8 อีกนิดนึง ครูบาอาจารย์เราสอนมาว่า คนเราผิดพลาดได้ (แต่อย่านาน)   แต่ถึงผิดนานก็ไม่เป็นไร บางคนบางกลุ่มก็เกิดมาเพื่อจะลองผิด  จบไปชาตินึง.. เกิดมาใหม่ก็ยังผิดได้อีก ผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกว่าจิตจะเกิดความรู้ความเข้าใจ เมื่อถึงวันนั้นก็จะไม่เข้าใจผิด หรือทำผิดอีก ส่วนคนที่เกิดมาแล้วก็ไม่ค่อยผิด คือทำถูกเสมอ เพียงแค่ฟังธรรมก็เข้าใจ น้อมใจเชื่อได้ เลยไม่ต้องหลงผิด   อย่าดีใจหรือคิดว่าตัวเองเก่งกว่ากลุ่มแรก ถ้ามีอดีตังสญาณ ก็อาจจะเห็นได้ว่า ที่วันนี้ฉลาดได้ขนาดนี้ เพราะว่าโง่มาไม่มีประมาณ การที่ชาตินี้บรรลุธรรมได้ด้วยปัญญา โดยไม่ต้องอาศัยฌานหรือกำลังสมาธิมากมาย  อาจเป็นเพราะว่า คุณผ่านสิ่งเหล่านั้นมาเยอะแล้ว คุณเรียนรู้สะสม สั่งสมมาจนฉลาด เป็นจิตวิญญาณที่ฉลาด เพียงแค่ได้ยินได้ฟังก็เข้าใจได้ง่ายๆ อย่างนั้น.. คนฉลาดที่ไม่เคยทำผิดพลาดหรือไม่เคยโง่ หลง มาก่อน  ไม่มีค่ะ   ถ้าชาตินี้บังเอิญฉลาดมาก แทบจะไม่ผิดไม่พลาดไม่โง่ไม่หลงมาเลย..   ก็แสดงว่าท่านเดินทางมาไกลมากแล้วค่ะ อาจารย์เราไม่สอนให้กลัวโง่ หรือกลัวผิด หรือกลัวหลง  ท่านเมตตาให้เรียนรู้ในขอบเขต และท่านสอนว่าบัณฑิตเรียนรู้จากความผิดพลาด   ความไม่รู้มาก่อนความรู้เสมอ.. โง่ได้ แต่อย่านาน   (แต่ถ้าดื้อหรือชอบโง่นานก็ไม่เป็นไร ให้ทำประกันชีวิตไว้ คือรักษาศีลให้ครบ ทำบุญทำทานเผื่อไว้ จะได้มีโอกาสเกิดมาเรียนรู้ใหม่ให้หายโง่) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 09:38:40

ความคิดเห็นที่ 9 เพื่อนถามต่อว่า "คือผมเ้ข้าใจว่า วิปัสนาคือการเจริญสติ อ่านที่คุณ chaosy ตอบคือ คนทำกสิณ ทำให้ได้สมาธิเท่านั้น แล้วก็เอากำลังตรงนั้น มาเจริญสติต่อเหมือนที่คนอื่นๆเขาทำในสายอื่น อย่างนี้ใ่ช่ไหมครับ คือทิ้งกสิณไปเลย กลับมาพิจารณากาย จิต อะไรก็ว่าไปตามหลักสติปัฏฐาน " ตอบใหม่ว่า คนทำกสินมีหลายแบบ เช่น 1. ทำกสินเพราะต้องการฝึกวิชชา  เขาก็ทำกสินจนจบ แล้วไปฝึกวิชชา เช่นทิพยจักขุญาณ  อตีตังสญาณ  เมื่อเขาได้วิชชาแล้ว หากเขาต้องการไปพ้นจากกองทุกข์ เขาจะเดินปัญญาต่อ โดยอาศัยกำลังญาณ และฌานที่ได้ เหมือนกสินเป็นโรงเรียน ทำให้ได้วิชชาเป็นมหาลัย  จากนั้นก็อยากจะเรียนจบปริญญา ก็ทำวิปัสสนา (แต่ความจริงทำวิปัสสนาไปพร้อมๆ กันตั้งแต่ต้นนั่นแหละ เก็บความรู้มาเรื่อยๆ  แต่มาตัดได้ขาดเมื่อปรารถนาจะทำจริงๆจังๆ คือลงทะเบียนเรียนวิชาสุดท้าย ไอ้ความรู้ทางวิปัสสนาที่สั่งสมมาก็มารวบยอดในการเรียนวิชาสุดท้าย) 2. ทำกสินเพราะต้องการฝึกสมาธิ เพื่อไปเจริญวิปัสสนา  ก็ทำกสินเพื่อให้ได้สมาธิ แล้วก็เพิกกสิน ทิ้งกสิน ไม่ฝึกต่อ  เอาสมาธิที่ได้ระดับปฐมฌานหรืออุปจารสมาธิหน่อยๆ นั้น มาเดินปัญญา ลัดตรงสู่พระนิพพาน อย่างนี้ไม่ต้องเอาวิชชา ก็จะเป็นว่าเอาสมาธิมาพิจารณากาย เวทนา จิต อะไรก็ว่าไปตามหลักสติปัฏฐานนั่นแหละ ทางที่เราเรียนมา สติปัฏฐานเป็นสิ่งที่ต้องเจริญเป็นพื้นฐาน ไม่ว่าทำฌานหรือเพ่งกสิน ก็ต้องทำควบคู่ไปกับการเจริญสติค่ะ  และสติปัฏฐานนี้ใช้ได้ตลอดชีวิต เปรียบก็เป็นวิชาพื้นฐาน แต่บางคนก็เรียนตัวนี้เป็นวิชาเอกไปเลยก็ได้ เพราะเป็นวิชาสำคัญเป็นแกนของหลักสูตรค่ะ  ไม่ว่าจะฝึกอะไรถ้าจะให้บรรลุเป้าหมาย ก็ต้องลงทะเบียนเรียนสติปัฏฐานทั้งสิ้น จึงกล่าวกันว่าเป็นทางเอก ภาษาครูเรียกว่า Core course เป็นวิชาแกน อาณาปานนุสติ ก็มีคุณลักษณะเป็นวิชาแกน เช่นกัน จะฝึกอะไรก็แล้วแต่ ทิ้งลมหายใจไม่ได้ แต่กสินเป็นวิชาเลือก มี 10 วิชาให้เลือก จะเอกกสินก็ได้ แล้วทำโทต่อวิชชาสาม อภิญญา 6 แล้วต่อปริญญาเอก คืออาสวขยักญาณ แต่บางคนเรียนเก่ง เรียนปริญญาตรีจบแล้ว ต่อปริญญาเอกได้เลยไงคะ ไม่ต้องต่อโทก่อน เรียนรวดไปเลยจนจบเอก ทางโลกยังมีเลยนิ.. เอ้อนึกขึ้นได้  เพ่งอสุภะ ก็เพ่งของนอกตัวค่ะ คือเพ่งศพ เพ่งศพคนอื่นก่อน ต่อมาก็น้อมมาเพ่งศพตัวเองไงคะ.. ตอนแรกที่คิดจะไปเรียนทางกายคตาสติ อาจารย์องค์นั้นก็ให้บริกรรมพุทโธ พอจิตเป็นสมาธิก็ให้หัดลอกเนื้อลอกหนัง เราจะฝึกกสินจิตเป็นสมาธิแล้ว จะเอาสมาธิมาลอกเนื้อลอกหนังพิจารณากายก็ได้ แต่โดยทั่วไปอาจารย์แนวไหนท่านชำนาญทางนั้น ท่านก็จะสอนแนวที่ท่านชำนาญ เกิดเป็นแนวทางของสำนักนั้นๆ แยกย่อยออกไปตามความถนัดของอาจารย์ ซึ่งแนวไหนก็ถ้าจะเรียนให้จบหลักสูตรพุทธศาสนา ก็มาบรรจบลงที่จุดเดียวกัน คือละสังโยชน์ให้ได้ จบวิชชาสุดท้ายก็จบปริญญาเอกเหมือนกัน พอดีว่าอาจารย์เราท่านจบกรรมฐานมาครบหมด ท่านเลยไม่สอนแนวเดียว ท่านสอนกรรมฐานตามจริต 6  คือท่านเน้นสอนแก้สภาวะ หรือสอนต่อยอด ใครทำอะไรมาท่านก็สอนต่อ ให้เจริญต่อ  มีปัญหาท่านก็ให้แนวในการแก้ไข   แต่ถ้าใครไม่มีพื้นมาเลย อยากฝึกกรรมฐาน   ท่านก็ให้เริ่มจากกรรมฐาน 5  เกศา โลมา นขา ทันตา ตโจ อย่างพระบวชใหม่ทุกคนค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 09:59:28

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับทุกท่าน ขอบพระคุณที่แบ่งปันเรื่องราวยาวๆนะครับ อ่านเพลินเชียว ชอบ ------------------------------------------------------------------------------------- คุณ chaosy ครับ เห็นว่าไปกราบพระอาจารย์ ใหญ่บ่อยๆ ไม่ทราบว่า พอจะกราบเรียนถามท่านให้หน่อยได้ไหมครับ ว่า พวกที่เขาฝึกกสิณมาเนี่ย เขาจะขึ้นวิปัสนากันยังไงครับ ผมไม่ได้ฝึก มาทางนี้ แต่สงสัยอยู่น่ะครับ เพราะวิปัสนา ต้องมารู้กายรู้ใจ แยกรูป แยกนาม แต่พวกฝึกกสิณ จะเอาวัตถุมาเป็นอารมณ์ซึ่งไม่ได้โยงกับกายใจเลย ------------------------------------------------------------------------------------- ขออนุญาตคุณเคออสซี่และเพื่อนของคุณเคออสซี่ เพื่อแสดงความคิดเห็นอีก1 เสียง นะครับ ตอบ คนที่ฝึกกสิณ เขาพิจารณา รูป เป็นอารมณ์ วัตถุทั้งหลายก็เป็นรูป กายเราก็เป็นรูปเหมือนกัน ที่เรียกกันติดปากว่า รูปกาย หรืออย่าง สมมติสงฆ์ ก็เรียกว่า พระ 1 รูป ปรมัตถธรรม มี 4 ประการ คือ รูป จิต เจตสิก นิพพาน รูป ก็คือ รูปธรรม | จิต เจตสิก คือ นามธรรม  ทั้งสองอย่างนี้เป็น สังขตธรรม ยังมีเหตุปรุงแต่ง ตกอยู่ภายใต้พระไตรลักษณ์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) ส่วน พระนิพพาน ไม่เป็นทั้งรูปธรรม หรือนามธรรม เป็น อสังขตธรรม ไม่มีเหตุปรุงแต่ง รูปในคำจำกัดความของปรมัตถทีปนีฎีกา ท่านกล่าวว่า "ธรรมชาติที่เรียกว่า รูป ก็เพราะว่าเป็นธรรมชาติที่แตกสลายได้ และย่อมถึงการเปลี่ยนแปลงแปรผันไป  ด้วยอำนาจปัจจัยที่เป็นข้าศึก มีเย็น และ ร้อน เป็นต้น" ในคัมภีร์อภิธัมมัตถสังคหะ ท่านจำแนกรูปออกเป็น 28 ชนิด ได้แก่ มหาภูตรูป หรือภูตรูป ได้แก่รูปที่เป็นใหญ่ที่เป็นประธานของรูปทั้งหลาย หรือรูปที่มีอยู่โดยสภาวะ รูปต้นเดิม มี 4 อย่าง คือ 1. ปฐวีธาตุ ธาตุดิน 2. อาโปธาตุ ธาตุน้ำ 3. เตโชธาตุ ธาตุไฟ 4. วาโยธาตุ ธาตุลม ดังนั้นผู้ที่เจริญกสิณภาวนา เขาจึงพิจารณา รูป เป็นอารมณ์ เช่น เพ่งพิจารณาดินเป็นอารมณ์ ก็คือการพิจารณาธาตุดินหรือปฐวีธาตุ นั่นเอง เพราะกายคนเรานี้ก็เป็น รูป อันเกิดจากการรวมตัวกันของ ธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ คนทั่วไปมีปัญญาน้อย และมีโทสะจริตเยอะ มักมีปฏิฆะ ความขุ่นเคือง มักมีกุกกุจจะ ความรำคาญใจ คนกลุ่มนี้จะไม่ชอบธรรมะยากๆ ที่ยากจะเข้าใจ ไม่ชอบมานั่งเรียกชื่อ หรือจดจำชื่อหรือศัีพท์เฉพาะ การให้พิจารณา รูป ด้วยกสิณภาวนา จึงเหมาะกับจริตของคนกลุ่มนี้ เพราะภูตรูปหรือ รูปธรรมเหล่านี้เป็นของเห็นได้ง่าย พิจารณาได้ง่าย จับต้องได้ พิจารณาได้โดยตรง วัตถุกสิณหาได้จากสิ่งแวดล้อมรอบตัวในชีวิตประจำวัน ซึ่งต่างจากการให้พิจารณานามธรรมจำพวกเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เพราะพิจารณาได้ยาก จับต้องไม่ได้ อีกทั้งกสิณ 10 ยังเป็นกัมมัฏฐานที่ทำให้เกิดสติ-สมาธิได้ง่าย จิตตั้งมั่นมีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียวได้ไวที่สุด และทำให้เกิดฌานสมาบัติ หรืออัปปนาสมาธิ ซึ่งฌานจิต นั้นเป็นจิตที่มีคุณภาพมากที่สุด จนได้ชื่อว่า มหัคคตจิต (จิตที่ถึงซึ่งความเ็ป็นใหญ่) นอกจากมหาภูตรูปหรือภูตรูป แล้วในทางพระอภิธรรม รูป ยังแบ่่งเป็นโคจรรูปหรือวิัสัยรูป  ได้แก่รูปที่เป็นอารมณ์หรือเป็นแดนรับรู้ของอินทรีย์ อันได้แก่ วัณณะ (สี) จึงเป็นที่มาของการเจริญวัณณะกสิณ หรือการเจริญกสิณสี โดยพิจารณาสีต่างๆที่มีในธรรมชาิติเป็นอารมณ์ เช่น สีแดง สีเขียว สีเหลือง สีขาว นอกจากนี้ยังมี ปริจเฉทรูป  ได้แก่รูปที่กำหนดเทศะ ซึ่งก็คือ อากาสธาตุ เป็นอากาศที่คั่นระหว่างรูปต่อรูป จึงเป็นที่มาของอากาสกสิณ พิจารณาอากาศเป็นอารมณ์ และยังมีอาหารรูป ได้แก่รูปคืออาหาร ได้แก่ กวฬิงการาหาร คือ อาหารที่กินเข้าไปเลี้ยงร่างกาย เป็นที่มาของการเจริญอาหาเรปฏิกูลสัญญา แต่ที่ต้องแยกอาหาเรปฏิกูลสัญญา ออกจากกสิณทั้ง 10 ทั้งที่เป็นการพิจารณารูปเหมือนกันเนื่องจากว่า อาหาเรปฏิกูลสัญญานั้น เจริญภาวนาได้ไม่ถึงฌาน ทำแล้วไม่ได้ฌาน  ได้เพียงอุปจารสมาธิ ในขณะที่กสิณทั้ง 10 นั้น สามารถเจริญสติภาวนาได้จนจิตตั้งมั่นเป็นฌานจิต (มหัคคตจิต) หรืออัปปนาสมาธิ ความแตกต่างของจตุธาตุววัฏฐานะกัมมัฏฐาน กับ ภูตกสิณ คือ 1.จตุธาตุววัฏฐานะ พิจารณาร่างกายว่าประกอบด้วยธาตุทั้ง 4 สักแต่เป็นเพียงธาตุทั้ง 4 อันได้แก่ปฐวีธาตุ อาโปธาตุ เตโชธาตุ วาโยธาตุ เมื่อเจริญภาวนาจิตจะตั้งมั่นเป็นอุปจารสมาธิ 2. ภูตกสิณ อาศัยธาตุทั้ง 4 อย่างใดอย่างหนึ่งจากภายนอกกายมาทำเป็นกสิณวัตถุเพื่อพิจารณาเป็นอารมณ์ เมื่อเจริญภาวนาจิตจะตั้งมั่นได้ถึงอัปปนาสมาธิ (ฌาน) ส่วนการเจริญวิปัสสนานั้น ก็คือการพิจารณารูป หรือ นาม เป็นอารมณ์ โดยพิจารณารูปกับนามในแง่ที่ตกอยู่ภายใต้ความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เพื่อละวางอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นในรูปและนามทั้งหลายลงจนหลุดพ้นจากอวิชชา กิเลส อาสวะ ตัณหา อุปาทาน ฯลฯ วิธีการยกขึ้นวิปัสสนาของสมถกัมมัฏฐานคือ 1. สำหรับสมถกัมมัฏฐานที่ทำให้จิตตั้งมั่นเป็นอุปจารสมาธินั้น ใช้วิธีเดียวกับผู้ที่ไม่เคยได้ฌาน คืออาศัยอุปจารสมาธิเป็นบาทฐาน แล้วพิจารณาลักขณรูป ได้แก่ 1.1 อุปจยะ  ความเกิดขึ้นหรือความก่อตัวขึ้นของรูป (คือรูปที่เพิ่งบังเกิดขึ้นในอุปาทขณะของรูป) 1.2 สันตติ ความสืบต่อของรูป (คือรูี่ปที่เจริญขึ้นต่อจากอุปาทขณะนั้นมา) 1.3 ชรตา ความคร่ำคร่าทรุดโทรมของรูป (คือรูปที่อยู่ในระหว่างการเกิดกับการดับต่อกัน) 1.4 อนิจจตา ความไม่เที่ยง หรือความแปรปรวนแตกสลายของรูป (รูปที่กำลังดับไป) พิจารณาไปจนกว่าอุททยัพพยญาณ (วิปัสสนาญาณ) เกิด 2. สำหรับสมถกัมมัฏฐานที่ทำให้จิตตั้งมั่นเป็นอัปปนาสมาธิ (ฌาน) อันได้แก่กสิณนั้น จะใช้วิธีพิจารณาองค์ฌาน ตัวใดตัวหนึ่ง (วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา) ว่าแม้จะดีจะประณีตแต่ก็ยังตกอยู่ภายใต้ความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ฌานประเภทนี้เรียกว่า ลักขณูปนิชฌาน  หากเป็นฌานทั่วไปทีู่รู้อารมณ์แต่ไม่ยกขึ้นสู่วิปัสสนา จะเรียกว่า อารัมมณูปนิชฌาน  มีรายละเอียดปลีกย่อยอีก 3 วิธี คือ 1. ปาทกฌานวาท 2. สัมมสิตฌานวาท 3. ปุคคลัชฌาสยวาท รายละเอียดเพิ่มเติมดูเพิ่มจากลิงค์นี้ http://www.abhidhamonline.org/aphi/p9/104.htm ถ้าตัวหนังสือยึกยือเป็นภาษาต่างดาวให้เลือกมุมมองของอักขระฟอนต์เป็นTIS-620 นะครับ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 15:29:15 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 11:13:07 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 11:07:35 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 10:54:47

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตออกความเห็นนะคะ อ่านแล้วก็งงๆ พยายามเทียบว่าเราได้ฌานรึเปล่า อิอิ เอ แล้วอยู่ฌานไหนหนา คิดมา ตลอดว่าเราคงอยู่ในขั้นต้นๆแบบประมาณว่า ขณิกสมาธิ อ่านไปอ่านไป เอ๊ะ นี่เราก็เคย ทำ เอ๊ะนี่ก็ใช่ สงสัยจะคิดไปเอง เข้ามาบ่นๆอิอิ ได้หรือไม่ ไม่สำคัญกับเราอีกแล้ว ตอน นี้เราพยายามเจริญสติไม่ขาดสายเป็นพอ จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 13:06:22

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณคุณ คืนวันอันแสนดี ที่ทำให้กระทู้นี้มีคืนวันอันแสนดีค่ะ เรารู้แบบงูๆ ปลาๆ เจอผู้รู้จริงมาอรรถาธิบาย ทำให้ได้เข้าใจเรียนรู้ไปด้วย ขอบคุณและโมทนาสาธุมากๆ เลยค่ะ บอกตรงๆ แต่ไม่คาดหวังให้เชื่อ  คือเราเริ่มจากฝึกวิปัสสนา และต่อด้วยได้ฌาน แล้วก็ได้กสินเล็กๆน้อย มีความเข้าใจ แต่ไม่มีความรู้ชัดค่ะ  เราเพียงแต่เข้าใจคนที่เคยสงสัยเหมือนเรา และมีจริตเหมือนเราที่เคยเป็นมา  แต่เมื่อเราเป็นปลาสองน้ำ เราพิสูจน์ด้วยตนเองดีแล้วว่าสมถะเป็นประโยชน์มหาศาลยังไง เราก็โปรสมถะ ในหมู่นักวิปัสสนา และด้วยความที่ไม่ได้เรียนปริยัติ เราก็ตอบได้แบบบ้านๆ แบบเรื่องเล่า เท่านั้นเอง เคยมีคนว่าเราไม่อ้างอิงครูบาอาจารย์ ที่จริงไม่ใช่อวดเก่ง แต่ไม่รู้ ไม่กล้า  เอาตัวเองเข้าแลกมันง่ายกว่า ผิดที่เราคนเดียว อิอิ.. ขอบคุณทุกท่านที่นำคำสอนครูบาอาจารย์ของจริงมาอธิบายให้กระจ่างแจ้งไปด้วยกันค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 14:11:17

ความคิดเห็นที่ 13 คุณป้าจำเป็น เรื่องการได้ฌานขั้นไหน เราก็เคยสงสัย และติดอยู่นานเกือบปีค่ะ คือถ้ามันไม่มีสภาวะ จะไม่สงสัย แต่มันดันมีสภาวะให้สงสัย แรกๆ ถามอาจารย์ท่านก็ไม่ค่อยบอกชัด (เราไม่กล้าถามชัดด้วยค่ะ)   เราก็ไม่ละวางความสงสัย แต่ไม่ยึดติด คือปฏิบัติต่อไปในอันที่เรารู้แน่ๆ แล้วก็แอบเก็บข้อมูล ครูพักลักจำบ้าง ทำเป็นไม่สนใจ แต่แอบฟังอะไรงี้.. ก็เอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง (แต่ไม่บอกใคร 555)   แรกๆ ก็เป็นกิเลสเลยล่ะ ก็เข้าใจผิดบ้างถูกบ้าง แต่ออกแนวเข้าใจผิด และออกแนวไม่เชื่อมั่นในตนเอง คือคิดว่าทำไม่ได้ (แต่ดันไม่เลิกคิด)   ตอนหลังค่อยๆ มีปัญญา รู้ทันกิเลส เลยเลิกฟุ้งซ่าน เลิกหมกมุ่น เพียงยกไว้เป็นงานวิจัยส่วนตัว เป็นงานอดิเรก แล้วมาทำสติ พัฒนารู้แล้วละเนี่ยแหละ.. มันเป็นสากล ทำได้ฝึกได้แน่ๆ ทำๆ ไป ต่อยอดไปเรื่อยๆ คำตอบมันเดินทางตามมาทีหลัง คือมายืนยันสภาวะของเราเอง  ซึ่งอย่างที่เขาบอกว่า เมื่อเราได้จริงๆ และปัญญาตามมาทันสภาวะที่ได้ เราจะเข้าใจและรู้ได้ด้วยตนเอง เป็นปัตจัตตัง ก็ขอแนะนำว่า ไม่ต้องสนใจว่าจะได้ฌานหรือไม่ได้  เพียงแต่ทำไปอย่างที่บอกมา ทำให้มากๆ วันนึงเมื่อเราถึงจุดๆ หนึ่ง  แล้วมองย้อนมาทีหลัง คือจิตเขาทวนสภาวะที่เราผ่านมาแล้ว  เราจะรู้ได้ชัดว่าตกลงเราได้ฌานหรือยัง  ได้ถึงไหน.. อีกวิธีก็คือ ถ้าอยากรู้จริงๆ ก็ไปเรียนเลย ไปหาอาจารย์สอน หัดไล่ทำฌาน เดี๋ยวก็รู้ว่าได้หรือไม่ได้ อันนี้ต้องขยันและลงทุนหน่อย แต่ได้ความรู้มาประกอบสิ่งที่ทำอยู่ให้ดียิ่งขึ้น ไม่เสียหายตรงไหน แต่จะไปเรียนอะไรนอกทาง ต้องขอพระอาจารย์เราก่อนนะ..อิอิ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 14:26:53

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณ คุณเคออสซี่   และท่านเซอร์  ด้วยค่ะ จากคุณ : ใจขึ้น เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 21:03:32

ความคิดเห็นที่ 15 ....       ถามว่า จะวิปัสสนาทันทีโดยไม่มีพื้นฐานสมถได้ไหม ได้ครับ แต่มันไม่ต่อเนื่อง เพราะขณะที่พิจาณาอสุภะได้ 10 วินาที สักพักจิตมันก็ฟุ้งซานไปเรื่อง อาหารในครัว อีก 2 วินาที จากนั้น จิตมันก็ไปคิดถึงหนังคืนนี้อีก 1 วินาที แล้วก็คิดไปถึงเพื่อนที่ สนามบอลอีก 1 วินาที จากนั้นจิตมันก็วนกลับมาที่ อสุภะอีก แล้วก็ต้องเริ่มพิจารณา กันตั้งแต่ต้นใหม่หมด สรุปว่า กลับไปกลับมา วันนั้นไม่ได้พิจารณาไปถึงไหน สุดท้าย ก็หิวไปกินข้าวที่ห้องครัว     ดังนั้น การจะวิปัสสนาให้ก้าวหน้า อย่างน้อยต้องมีพื้นฐานของสมถะก่อน แต่ไม่ ต้องถึงกับฌาน(ไม่มีประโยชน์ในเชิงวิปัสสนา)    หากจิตมีกำลังเป็น อุปจาระสมาธิ การพิจารณาอสุภะนั้น จะต่อเนื่องตลอดและ อยู่ในอารมณ์เดียว ไม่มีการฟุ้งซ่านแต่ประการใดเข้ามาแทรกแซง จึงทำให้ จิตมีกำลัง เกิดวิมุตติชั่วคราวบ่อยๆขณะทำการพิจารณา และถ้าสามารถเชื่อมโยง กำลังจิตที่เป็นอุปจารสมาธิกับอสุภะวิปัสสนาได้ อารมณ์ของวิมุตติจะยาวนานตลอด ทั้งวัน เหมือนนิพพานชั่วคราวในวันนั้น แต่ถ้านอนหลับไปพอตื่นขึ้นมา ถึงจะจำอารมณ์ นั้นได้ก็ตาม แต่ความรู้สึกของวิมุตตินั้นมันหายไป ไม่ได้คงอยู่ข้ามวันข้ามคืนเหมือน พระอรหันต์ แต่อย่างน้อยก็เคยสัมผัสอารมณ์ของพระอรหันต์ เรียกอาการนี้ว่า วิมุตติชั่วคราว เกิดขึ้นบ่อยๆสำหรับผู้ได้อุปจาระสมาธิและไปพิจารณาอสุภะวิปัสสนา    สำหรับบางท่าน พิจารณาจนติดเป็นอารมณ์แล้ว บางครั้งหรือบางวัน จะรู้สึกว่า จิตกับกายมันแยกกันต่างหาก เวลาจะเดินกลับจากวิปัสสนามาบ้าน จะรู้สึกว่า เหมือน จิตกับกายแยกกันเดิน จิตจะเดินนำหน้ากายไปก่อน หรือเวลาหันซ้ายหันขวา จิตก็จะ หันก่อนและกายจะหันตามอีกที อารมณ์ดังกล่าวไม่ได้เป็นข้ามวันข้ามคืน เป็นแค่ ช่วงสั้นๆก่อนนอนหลับ นี่คือตัวอย่างของการวิมุตติชั่วคราวครับ หรือพูดง่ายๆก็คือ ผลที่เกิดจากการวิปัสสนาสำเร็จ ถ้าเทียบกับผลของการนั่งสมาธิก็คือ การเกิดปิติ และสุข ซึ่งจะมีลักษณะที่คล้ายกันก็คือ เมื่อจิตเป็นสมาธิ หรือรวมจิตไว้ที่กำหนดได้ หมดแล้ว ทำให้จิตนั้นแยกออกจากกาย จึงทำให้จิตรู้สึกเบาสบายเพราะร่างกายมัน หนัก เต็มไปด้วยความทุกข์ นี่คือผลของสมถะ ซึ่งวิปัสสนาก็เช่นเดียวกัน ถ้าจิต หลุดพ้น(ชั่วคราว) ก็จะมีอาการอย่างเดียวกันคือ จิตแยกออกจากกาย เหมือน การทำ สมถะ(ขั้นฌาน) อย่างเดียวกัน                                                                                                              ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 22:30:53

ความคิดเห็นที่ 16 ภูมิวิปัสสนาที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ มีดังนี้ ขันธ์ ๕ อายตนะ ๑๒ ธาตุ ๑๘ อินทรีย์ ๒๒ อริยสัจ ๔ ปฏิจจสมุปบาทธรรม ๑๒ หกหมวดนี้เป็นภูมิของวิปัสสนา พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนเลยครับว่า พิจารณาเกิดดับคือ การทำวิปัสสนา   การสอนให้พิจารณาเกิดดับนั้น ครูบาอาจารย์สั่งสอนกันต่อๆ มาเท่านั้นเอง ท่านจะเข้าถึงภูมิวิปัสสนาทั้ง 6 หมวดดังกล่าวได้โดยวิธีใด เป็นเรื่องน่าคิดมากกว่า ยกตัวอย่างเช่น อายตนะ 12  กรณีจักษุอายตนะ ก็ต้องเห็นทีเดียวว่าถึงโครงสร้างในการรับภาพจนกระทั่งเข้ามาถึงจิตใจเรา (เสมือนอย่างกะศึกษากายวิภาคของตาเนื้อ แต่ในทางธรรมเป็นการศึกษากายวิภาคที่เป็นส่วนนามธรรมของจักษุซึ่งมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ต้องใช้ตาใจมองจึงจะเห็นโครงสร้างกายวิภาคของจักษุที่เป็นนามธรรมนี้) สรุปคือ คุณต้องทำตาใจให้ได้ ถ้าทำตาใจให้เกิดขึ้นไม่ได้ ก็ไม่มีทางวิปัสสนาได้เลย เพราะวิปัสสนานั้นหมายถึงการเห็นแจ้ง  ถามว่า ใช้อะไรเห็น  ใช้ความคิดเห็นหรือ ใช้มโนภาพเห็นหรือ  ไม่ใช่ทั้งสิ้น  ที่ถูกคือ ใช้ใจไปเห็น  บางท่านอาจจะงงงวยว่าใช้ใจไปเห็นได้อย่างไร  ก็คงต้องให้ท่านรวมใจให้หยุดนิ่งเป็นจุดเดียวกันให้ได้เสียก่อน (Focus ใจ)  เมื่อทำได้แล้ว ตาใจของเราจะเปิดขึ้นมาเอง จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 22:35:38

ความคิดเห็นที่ 17 ที่คุณ bodymind ว่ามาก็น่าสนใจครับ ไม่รู้ว่า ตาใจ นั้นเหมือนที่ผมต้องการจะมีหรือเปล่า จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 22:37:31