ความคิดเห็นที่ 1 ผมก็ยังคลานอยู่นะ แต่ขอแสดงความเห็นแบบนี้ครับ (ใช้โยนิโสมนสิการในการอ่านความเห็นผมนะ) 1. เข้าใจหลักของการปฎิบัติให้ถูกต้อง จะทำสมถะก็ให้รู้หลัก จะทำวิปัสสนาก็ให้รู้หลักครับ 2. หวังผลให้น้อยที่สุด (จะบอกว่า อย่าหวังผล มันก็มีกิเลสเนอะยังไงก็ต้องหวัง) 3. อยู่ในที่ทีเอื้ออำนวย เช่น เลิกฟังเพลง เลิกดูละคร เลิกดูหนัง คุยให้น้อยลง เฟสบุคให้เลิก g+ ก็ไม่ต้องไปสนใจ เลิกดูข่าวด้วย 4. ปฎิบัติด้วยวิธีไหนแล้วอย่าเปลี่ยน ให้ทำไปเลย ศรัทธาจะได้เกิด (แต่ขอให้แน่ใจว่าทางนั้นถูกและตรงครับ) ไม่ใช่วันนี้เอาสายนั้น วันนั้นเอาสายนี้ จริงๆ มันก็เหมือนกันหมดแหละครับ ถ้าถูกต้อง 5. อย่ากดดันตัวเองครับ ทำไปเล่นๆ แ่ต่เอาจริง (ตรงนี้ยาก แต่ถ้าทำไปแล้วน่าจะเข้าใจครับ) ขี้หมูขี้หมาผมว่าต้องได้อะไรบ้างนะถ้าทำแบบข้างต้นครับ :) อนุโมทนาสาธุด้วยครับ ป.ล. ยิ่งคุณพยายามรักษาศีล 5 อยู่แล้ว ทำทานอยู่เป็นนิจ ยิ่งเป็นฐานที่ดีครับ สู้ๆ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 22:48:24 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 22:47:46 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 22:46:47 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 22:44:57 จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 22:44:31

ความคิดเห็นที่ 2 ยิ่งยากยิ่งไม่ได้นะครับ ลดความยากดูสิครับ จากคุณ : notto_nt เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 22:44:54

ความคิดเห็นที่ 3 เคยมีคำถามนี้เหมือนกันค่ะ ถ้าทำทุกอย่างตามขั้นตอน หลักการและตั้งใจจริงแล้ว การเจริญภาวนาไม่ขึ้น ไม่ก้าวหน้าเกิดจากอะไร หลวงพ่อจรัญท่านสอนไว้ว่า คนที่เคยเถียงพ่อแม่ ครูอาจารย์ ไม่ให้ความเคารพ จะเจริญภาวนาไม่ขึ้น ให้แก้ไขโดย ขอขมาพ่อแม่ เอาน้ำล้างเท้าท่านเพื่อขออโหสิกรรมค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 22:47:44 จากคุณ : มามั่ว เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 22:46:27

ความคิดเห็นที่ 4 แสดงว่า ยังปฏิบัติไม่ถูกครับ ถ้าถูกต้องพัฒนา (อย่างรวดเร็ว) จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 22:56:23

ความคิดเห็นที่ 5 ภิกษุ ท. ! อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่. ภิกษุ ท. ! เมื่ออานาปานสติ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้วอยู่อย่างนี้  ผลอานิสงส์อย่างใดอย่างหนึ่ง ในบรรดาผล ๒ ประการ เป็นสิ่งที่หวังได้ คือ อรหัตตผลในปัจจุบัน หรือว่าถ้ายังมีอุปาทิเหลืออยู่ก็จักเป็น อนาคามี. มหาวาร. สํ. ๑๙/๓๙๖ - ๓๙๗/๑๓๑๑ - ๑๓๑๓ *เจริญแล้วอย่างไร กระทำให้มากแล้วอย่างไร : http://www.etipitaka.com/read?language=thai&number=318&volume=19 จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 22:58:48

ความคิดเห็นที่ 6 มรรคภาวนาที่ตั้งไว้ผิดและตั้งไว้ถูก [๔๒] สาวัตถีนิทาน. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนเดือยข้าวสาลี หรือเดือยข้าวยวะที่บุคคลตั้งไว้ผิด มือหรือเท้าย่ำเหยียบแล้ว จักทำลายมือหรือเท้า หรือว่าจักให้ห้อเลือด ข้อนี้มิใช่ฐานะที่จะมีได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเดือยบุคคลตั้งไว้ผิด ฉันใดก็ดี ภิกษุนั้นแล ก็ฉันนั้นเหมือนกัน จักทำลายอวิชชา จักยังวิชชาให้เกิด จักทำนิพพานให้แจ้ง ด้วยความเห็นที่ตั้งไว้ผิด ด้วยการเจริญมรรคที่ตั้งไว้ผิด ข้อนี้มิใช่ฐานะที่จะมีได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะความเห็นตั้งไว้ผิด. [๔๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนเดือยข้าวสาลี หรือเดือยข้าวยวะที่บุคคลตั้ง ไว้ถูก มือหรือเท้าย่ำเหยียบแล้ว จักทำลายมือหรือเท้า หรือว่าจักให้ห้อเลือด ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะเดือยบุคคลตั้งไว้ถูก ฉันใดก็ดี ภิกษุนั้นแล ก็ฉันนั้นเหมือนกัน จักทำลายอวิชชา จักยังวิชชาให้เกิด จักทำนิพพานให้แจ้ง ด้วยความเห็นที่ตั้งไว้ถูก ด้วยการเจริญมรรคที่ตั้งไว้ถูก ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะความเห็นตั้งไว้ถูก. [๔๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุจักทำลายอวิชชา จักยังวิชชาให้เกิด จักทำนิพพานให้แจ้ง ด้วยความเห็นที่ตั้งไว้ถูก ด้วยการเจริญมรรคที่ตั้งไว้ถูกอย่างไรเล่า? ภิกษุในธรรมวินัยนี้ย่อมเจริญสัมมาทิฏฐิอันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ฯลฯ ย่อมเจริญสัมมาสมาธิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุจักทำลายอวิชชา จักยังวิชชาให้เกิด จักทำนิพพานให้แจ้ง ด้วยความเห็นที่ตั้งไว้ถูก ด้วยการเจริญมรรคที่ตั้งไว้ถูก อย่างนี้แล. จากคุณ : ยัยก้อย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 23:00:29

ความคิดเห็นที่ 7 สิ้นกิเลสก็แล้วกัน ไม่ต้องรู้ว่าสิ้นไปเท่าไร ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนรอยนิ้วมือหรือ รอยนิ้วหัวแม่มือ ย่อมปรากฏอยู่ที่ด้ามเครื่องมือของพวก ช่างไม้ หรือลูกมือของพวกช่างไม้ แต่เขาก็ไม่มีความรู้ว่า ด้ามเครื่องมือของเรา วันนี้สึกไปเท่านี้ วานนี้สึกไปเท่านี้ วันอื่น ๆ สึกไปเท่านี้ ๆ คงรู้แต่ว่ามันสึกไป ๆ เท่านั้น, นี้ฉันใด; ภิกษุ ท. ! เมื่อภิกษุตามประกอบภาวนาอยู่ ก็ ไม่รู้อย่างนี้ว่า วันนี้ อาสวะของเราสิ้นไปเท่านี้ วานนี้สิ้น ไปเท่านี้ วันอื่น ๆ สิ้นไปเท่านี้ ๆ รู้แต่เพียงว่า สิ้นไปใน เมื่อมันสิ้นไป ๆ เท่านั้น, ฉันใดก็ฉันนั้น. สตฺตก. อํ. ๒๓/๑๒๘/๖๘. จากคุณ : ยัยก้อย เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 23:03:23

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเสนอแนะครับ คุณphi 1.618อยากให้สมาธิ ลึกขึ้นใช่ใหมครับ   ถ้าอยากให้ลึกขึ้นต้องมาดูก่อนว่า  คุณphi 1.618ปฏิบัติแบบใหน อ่านดูจาก คุณphi 1.618  ปฎิบัติแบบ"เจริญสติตลอดเวลา ทำอะไรก็ให้รู้ตัวอยู่ว่าทำ" ถ้าอ่านดูจากตรงนี้แสดงว่าเป็นแบบ ตามรู้สึกตัว  แม้ขณะนั่งสมาธิ คุณphi 1.618ก็คงพยายามตามรู้สึกตัวขณะนั่งสมาธิตลอด   คำถาม คุณphi 1.618  คือ 1.ผมจะสามารถสำเร็จสมาธิขั้นต้น หรือการปฏิบัติธรรมของผมจะก้าวหน้ามากขึ้นอีกหรือไม่ครับ สมาธิขั้นต้นที่คุณphi 1.618อยากพัฒนา  คือ  อุปจาระสมาธิขึ้นไป จนถึงอัปปนาสมาธิ ใช่ใหมครับ ถ้าใช่  วิธี ปฎิบัติแบบตามรู้สึกตัวนั้น ส่วนตัวผมไม่เคยฝึกครับ  แต่การฝึกสมาธิเพื่อเพิ่มความสงบของจิตเพื่อเป็นฐานนั้น  ผมจะไม่เอาจิตไปตามรู้สึกตัว เพราะถ้าจิตยังเกาะกับกาย เกาะกับ ผัสสะต่างๆ เป็นการยากที่จิตจะรวมลงเป็น อุปจาระ หรือ อัปปนา ได้เลย คำแนะนำส่วนตัว(โปรดใช้วิจารณญาณ) การเจริญสติตลอดเวลา นั้น  คุณphi 1.618 ใช้เฉพาะเวลาปกติในชีวิตประจำวันที่ไม่ได้นั่งสมาธิครับ   ขณะนั่งสมาธินั้นถ้าอยากก้าวหน้าก็ กรรมฐาน 40 ละครับ   แล้วเวลานั่งสมาธิ เมื่อผัสสะหายหรือ ไม่รู้สึกถึง แขน ขา อย่าดึงสติกลับมาตามรู้สึกตัว รู้สึกถึงแขน ขา ละครับ ไม่งั้นก็จะไม่สงบลงไปซักที   # คุณphi 1.618 เวลานั่งสมาธิติดตรงใหนครับ  ลองบอกมาแบบละเอียด จะได้แนะนำได้ถูกจุด จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 23:20:41

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้นักปฏิบัตินะครับ ผมไม่ทราบว่าคุณปฏิบัติสมาธิกรรมฐานแบบไหนเลยแนะนำลำบากนะครับ ถ้าเป็นแบบอานาปานุสสติกรรมฐาน หรือตามลมหายใจ ลองทำแบบนี้นะครับ ก่อนจะนั่งสมาธิ ขอให้คุณอ่านบทสวด บทสังเวคปริกิตตนปาฐะ บท ปัญจอภิณหปัจจเวกขณปาฐะ และบทพิจารณาสังขาร แบบแปล หาได้ไม่ยากใน google ครับ ให้พิจารณาว่าัขันธ์ ๕ คือร่างกายของเรานี่แหละ มันนำมาซึ่งความทุกข์ ตั้งแต่เกิด ตื่นมาก็เนื้อตัวไม่สบาย ต้องพาตัวไปอาบน้ำ ทั้งๆที่ก่อนนอนก็อาบแล้วนะ สักพักก็หิว ทั้งๆที่ก็เลี้ยงดูมันมาตลอดชีวิต มันจะอดบ้างก็ไม่ได้ หิวตลอดทุกวัน ทำงานแลกเงินก็เพื่อดูแลร่างกายนี้ แล้วร่างกายมันเคยให้อะไรเราบ้าง หิว เจ็บ ป่วย ปวดขี้ ปวดเยี่ยว ง่วงนอน เหนียวตัว ฯลฯ ขอให้คุณทำความเข้าใจกับคำว่า อุปาทานขันธ์ ๕ คือตัวทุกข์ (เป็นบทสวดที่ผมทบทวนทีไรก็รู้สึกว่าตัวเองโง่เกิดมามีขันธ์๕) จากนั้นก็ทำสมาธิ ขอให้ลองอย่างนี้ครับ คือหายใจเข้าลึกๆแรงๆ หายใจออกแรงๆยาวๆ ๔-๕ ครั้ง แล้วก็ปล่อยลมหายใจให้เป็นปกติ กำหนดใจดูเฉยๆว่ามันเข้าหรือออก ทำใจทำกายให้สบาย ชิลๆ ให้อารมณ์เป็นอย่างนี้นะครับ คิดว่านอนดูคลื่นที่ซัดเข้าหาดริมทะเล เปรียบลมหายใจเข้าออกคือคลื่นที่ซัดเข้าชายฝั่ง จะนั่งท่าไหนก็ได้นะครับ จะนอนก็ได้ คือทำอย่างนี้ทุกๆอริยาบถ ทำอะไรก็ตามถ้ามีเวลา หรือไม่ต้องจดจ่อกับอะไรเป็นพิเศษ ก็ให้ตามกำหนดดูลมหายใจ ไม่ต้องบริกรรมภาวนาคาถาอะไรเลยก็ได้ อย่าเคร่งเครียดเกินไป ถ้าวันไหนฟุ้งมากๆ ให้พิจารณาย่อหน้าที่สองเยอะๆ พอจิตพิจารณาเยอะๆสักพักมันจะเข้าโหมดอยากสงบ ตอนนั้นแหละเราคว้าเข้าลมหายใจเลย ขอให้คุณศึกษาเรื่องนิวรณ์ ๕ เพิ่มเติม นิวรณ์ คือ เครื่องกั้นปัญญา ได้แก่ กามฉันทะ พยาบาท ถีนมิทธะ อุทธัจจกุกกุจจะ วิจิกิจฉา เมื่อจิตคุณตามอยู่ที่ลมหายใจ นิวรณ์มาทำอะไรคุณไม่ได้ครับ อกุศลจิตหยาบๆจะเข้ามาในจิตใจคุณไม่ได้ และขอให้ศึกษาพรหมวิหาร ๔ และทรงอารมณ์ของพรหมวิหาร๔ตลอดเวลา คือรักทุกคน(สัตว์) สงสาร ยินดีในความดีของผู้อื่น วางจิตใจยอมรับกฏแห่งกรรม พรหมวิหาร๔ เมื่อเจริญมากขึ้นแล้ว ศีลจะบริสุทธิ์ จะฆ่าใครก็ไม่ได้ จะลักของใครก็ไม่ได้ แย่งชิงคนรักของคนอื่นก็ไม่ได้ โกหกใครก็ไม่ลง ไม่ดื่มสุราเพราะรักษาใจไม่ประมาท พรหมวิหาร๔ไม่ใช่การท่อง เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขานะครับ เป็นอารมณ์รู้สึก ท่านเรียกกรรมฐานนี้ว่า อัปปมัญญา แปลว่าไม่มีประมาณ คือใช้อารมณ์ที่ไม่มีประมาณ คลอบคลุมไปทั้งโลก ทั่วจักรวาล ทั่วทุกภพ ถ้าวันไหนจับลมหายไม่ได้ ก็มาใช้อัปปมัญญา แผ่ไปให้ทั่วจักรวาลทุกภพ ศึกษามรณานุสติกรรมฐาน คือคิดถึงความตาย พระอานนท์สมัยเป็นพระโสดาบัน นึกถึงความตายวันละ ๗ เวลา เราลองนึกเล่นๆ วันละ๗ ครั้งบ้าง ตื่นนอน ก่อนออกจากบ้าน ถึงที่ทำงาน ก่อนกินข้าวเที่ยง หลังกินข้าวเที่ยง กลับถึงบ้าน แล้วก็ก่อนนอน รักษาอารมณ์เอาไว้ว่าชีวิตนี้ร่างกายนี้มันต้องตายแน่ๆ (ให้นึกถึงขันธ์ ๕ ในย่อหน้าที่สอง) เราไม่ประมาทในชีวิต เมื่อมีมรณานุสสติ ทานเราจะทำมากขึ้น เพราะเราไม่สะสมเกินตัวเกินเหตุ เราจะเผื่อเหลือเผื่อขาดรอบคอบมากขึ้น เพราะเผื่ออายุยืน ศีลเราจะมั่นคง เพราะเราจะปิดทางอบายภูมิ สมาธิเราจะสบาย รู้สึกอยากทำทุกวัน เพราะเราไม่ประมาทในความตาย นึกถึงพระนิพพานเป็นอารมณ์ คือมีความตั้งจิตตั้งใจ ไม่เกาะร่างกาย ไม่เกาะภพภูมิใด สวรรค์ หรือ พรหม เราไม่เอา ตั้งใจไว้ว่าตายเมื่อไหร่ไปพระนิพพาน อารมณ์นี้ต้องวางอารมณ์ว่า เราไม่ต้องการอะไร ร่างกายนี้ก็ไม่เอา เมื่อเราไม่เอาอะไรแล้ว ความโกรธก็เข้ามาไม่ได้ หลงก็ไม่หลง เพราะจิตเรามั่นในพระนิพพาน ขอให้สวดมนต์ทุกวัน ถ้าเป็นบทแปล ขอให้ใช้จิตน้อมใจพิจารณาบทพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ระลึกถึงพระรัตนตรัย ความสัมพันธ์กับบุคคลอื่น ขอให้ทรงอารมณ์พรหมวิหาร ๔ ไว้ให้มั่น และระลึกเสมอว่า เราจะไม่สนใจในจริยาของบุคคลอื่น คือ ใครจะดีจะเลว เราไม่วิจารณ์ เราไม่ว่ากล่าว(ถ้าไม่ใช่หน้าที่ เช่น ครูกับศิษย์) ใช้อารมณ์เฉยจะดีที่สุด ใครขับรถปาดหน้าเราก็เฉย ใครเขาชมเราก็เฉย(แต่ควรยิ้มรับตามมารยาทนะ) ขอให้ศึกษาสังโยชน์ ๓ ข้อแรก (หาได้ใน google อีกแล้วครับท่าน) สักกายทิฐินั้นคือตัวสำคัญ จึงแนะนำให้วางอารมณ์ในอารมณ์ที่ไม่ผูกติดร่างกาย ไม่ผูกติดในภพ ไม่ผูกติดบุคคลอื่นๆ ไม่ผูกติดกับอะไรทั้งนั้น สังโยชน์๓ ข้อแรกนี้คือ ป้ายแรกของนักปฏิบัติทุกคน ที่หลงทางคือ ไม่มองหาป้ายแรก เมื่อไม่มองหาป้ายแรก ก็ไปเรื่อยๆ แต่ไปไหนก็ไม่รู้ หนทางยาวไกล ลองคิดดูใหม่นะ เพราะเราไม่มีแผนที่หรือเปล่า จิตฟุ้งซ่าน ยิ่งปล่อยก็ยิ่งไปเกาะอกุศลกรรม นี่เป็นธรรมชาติของจิต ที่ชอบไหลลงที่ต่ำ อย่าประมาทนะครับ อย่าปล่อยตัวปล่อยใจ เพราะมันจะไปเกาะนิวรณ์๕ ทันที มันจะไปเกาะที่บุคคลอื่นๆ มันจะไปเกาะที่ โลภ โกรธ หลง ถ้าว่างที่จะคิด ให้ระลึกถึงลมหายใจ สังเกตดูจิตดูใจว่ามีโลภ โกรธ หลง(ลืมไปว่าต้องตายและห่วงใยในภพชาติ)หรือเปล่า ทำแบบสบายๆนะครับ อย่าไปเครียด พระพุทธเจ้าท่านห้ามเราเครียด และอย่าคิดนะครับว่าทำแป๊บเดียวจะได้ นั่นก็พระพุทธเจ้าห้ามไว้เหมือนกัน เราคบกิเลสตัณหาอุปาทาน เอาแค่ชีวิตเดียวก็ไม่รู้กี่วันกี่เดือนกี่ปีแล้ว ไม่ต้องย้อนไปอีกโกฏิชาติที่นานมาก จะมาปฏิบัติแป๊บเดียวนั้นไม่ได้หรอกครับ และอย่าทอดทิ้งว่าตัวเองไม่มีบุญบารมีเพียงพอ ถ้าบารมีไม่พอ ไม่มาเจอพระศาสนา ไม่คิดจะปฏิบัติธรรมปฏิบัติกรรมฐานหรอกครับ แต่บารมีนั้นแปลว่ากำลังใจ ถ้ากำลังใจเราเต็มเมื่อไหร่ เราก็บารมีเต็ม ระลึกถึง บทสมาทานพระกรรมฐานอย่างสม่ำเสมอ (ขอให้ระลึกว่าคุณต้องทำพระกรรมฐานตลอดเวลาที่หายใจ) ซึ่งผมคัดมาอย่างย่อว่า อิมาหัง ภะคะวา อัตตะภาวัง ตุมหากัง ปะริจัจชามิ ข้าแต่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เจริญ ข้าพเจ้าทั้งหลายขอมอบกาย ถวายชีวิต แด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ความดี ทำแล้วจะตายให้มันรู้ไป (แต่อย่าทรมานตัวเองหรือเครียดเกินไปนะครับ) ถ้าจะให้ดีนะครับ ลองศึกษากรรมฐาน๔๐ และวิปัสสนาญาณ๙ ควบกับการพิจารณาัขันธ์๕ จะดียิ่งๆขึ้นไปครับ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 23:26:04

ความคิดเห็นที่ 10 ปรัชญาจีนเขาบอกว่า.. ไม่มีจุดหมายให้เดินไปถึง..เพราะจุดหมายมันอยู่ในทุกก้าวที่เราเดิน ปฏิบัติธรรมเพื่อละ..เพื่อปล่อยวาง..ไม่ใช่เพื่อจะยึดเอาอะไร..หรือเพื่อจะได้เป็นอะไร อยู่กับปัจจุบัน..อยู่กับลมหายใจ..กายอยู่ที่ไหนให้จิตมันเกาะอยู่ที่นั่น ไม่หลงเข้าไปอยู่ในอดีต..ไม่หลุดเข้าไปในอนาคต คุณกำลังคาดหวังถึงความก้าวหน้าในการปฏิบัติ..หวังถึงผล..หวังถึงความสงบ ที่ว่ามามีแต่ความอยากทั้งนั้น..มันก็เลยฟุ้งซ๋านไม่สงบสักที เพียรปฏิบัติต่อไปครับ..ไม่ต้องคาดหวังอะไรทั้งนั้น ปฏิบัติธรรมขณะลืมตาก็สำคัญ..ใช่จะนั่งหลับตาสถานเดียว เพราะในแต่ละวัน..เราใช้ชีวิตขณะลืมตามากกว่าหลับตาหลายเท่าตัว..??? จากคุณ : อารยัน เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 23:44:03

ความคิดเห็นที่ 11 ทางตรงที่สุด ก็คือ ปฏิบัติ แล้ว ทุกข์ ลดน้อยลง ถ้าที่หวังไว้ ไม่ใช่ อย่างที่ เขียนมาข้างต้น น่ะ คุณ ก็คงจะไปผิด ทางแล้ว ล่ะ การมุ่งสู่ มรรคผล นั้น ต้องลดอัตตา ให้ได้ สถานเดียว.... ซึ่ง ก็คือ ทาน ศีล สมาธิ และ ภาวนา .... ผมอ่าน ๆ มา แล้ว ก็เหมือนว่า จะไม่มีอะไร ที่ไม่ถูกต้อง นะ แต่อาจจะเป็นไปได้ ว่า ยึดสมถะ มากไป หรือ เปล่า อาจจะเน้นที่ ความสุข จากการนั่งสมาธิ นั่น ก็คือ การ กดทับ  ครับ .... แต่ถ้าคุณมองโลก เป็น คุณ ต้องเข้าใจว่าทุกอย่าง เป็นอนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา มันไม่เที่ยง ทนอยู่ไม่ได้ ... ไม่ยึดติด แต่ก็ไม่ละความเพียร .... ทุกวันนี้ ผมก็ไม่ได้ ค่อยได้เน้น สมาธิ อะไร มากนักหรอก แต่ผม ก็ทำทาน บ่อย ๆ  เน้น ที่ศีล 5 ( ถ้าทำได้จริง ก็ละอัตตาลง ได้เยอะ เลย น่ะ ) และพยายามทำมรณนุสติ อยู่บ่อย ๆ  ก็คือ ระลึก ถึงความตาย น่ะ .... เอา ง่าย ๆ เลย นะ เดือน หนึ่ง น่ะ จะมีใครสามารถทำให้ คุณโกรธ ได้ กี่ครั้ง .... อันนี้ น่ะ สำคัญ  เพราะถ้าโกรธ มาก ก็แสดงว่า ยังมีตัวกู ของกู อยู่เยอะ น่ะ .... จากคุณ : trialuck เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 23:45:55

ความคิดเห็นที่ 12 หาเป้าหมายที่แน่ชัดให้ตัวเองก่อนว่าที่เรียกว่าปฏิบัติธรรมให้พ้นทุกข์นี้ นิยามความหมายและเป้าหมายของมันคืออะไร - การที่เห็นว่าจิตตนมีความฟุ้งซ่าน ---> นี่ก็เรียกได้ว่าก้าวหน้าแล้ว  แต่ที่เราคิดว่าไม่ก้าวหน้า เพราะเราไปแทรกแซงความคิด เห็นฟุ้งแทนที่จะมองมันเฉยๆ  กลับไปมีความไม่อยากให้มันเกิด(วิภวตัณหา) มองความฟุ้งว่าเป็นสิ่งไม่ดี ไปอคติกับฟุ้ง  ไม่มองให้เป็นกลาง อย่างนี้เราจะหลง ไม่มีทางได้เห็นฟุ้งมันดับไปให้ประจักษ์  ว่าฟุ้งนี้แหละ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา บังคับให้ไม่มีก็ไม่ได้ - ปฏิบัติธรรมให้พ้นทุกข์---> เห็นทุกข์รึยัง ยังไม่เห็นทุกข์ ดับทุกข์ไม่ได้ - จิตไม่สงบ ไม่มีสมาธิ----> อันนี้สำคัญ แสดงว่าสมถะภาวนาของเรายังไม่ดี   เมื่อสัมมาสมาธิไม่เกิด ก็ไม่มีสัมมาสติที่จะมารู้สึกตัว เห็นจิตตัวเอง เมื่อไม่มีสัมมาสติ   ก็ไม่เกิดปัญญา เห็นว่าร่างกาย จิตใจนี้ไม่ใช่ของเรา เพื่อละความยึดมั่นถือมั่นในกายและจิตของเรา   ทั้งนี้ต้องทบทวนว่าศีลเราดีครบถ้วนจริงหรือ? บางคนลืมตัวยังละเมิดศีล แต่เข้าข้างตัวเองก็มี   สมาธิ เราทำสมถะถูกต้องหรือยัง อุบายวิธีเหมาะกับจริตนิสัยของเราหรือไม่?   นอกจากนี้ก็ยังมีเรื่องของบุญบารมี และอกุศลกรรมบังตาอีก ทำให้จิตว้าวุ่น ขาดกำลังสมาธิ   เพราะกำลังของวิบากกรรมมาขัดขวางบังตาเรา เมื่อศีลครบถ้วน สมาธิมีกำลัง และเป็นสัมมาสมาธิ   จากนั้นปัญญาจะเกิดตามมาเอง ซึ่งจะทำให้เราพ้นทุกข์ได้เมื่อจิตเห็นจิตจนเข้าใจ ละอุปาทานยึดติดว่ามีตัวเรา ของเราได้   ขอให้ลองทบทวน ฝึกซ้ำ หาสถานที่ๆเหมาะสม คือ สงบเงียบ เป็นธรรมชาติ ไม่มีคนรบกวน หากัลยาณมิตรช่วยแนะแนวทางอย่างที่ทำอยู่นี้ถูกต้องแล้ว ที่สำคัญ คือ อินทรีย์5 พละ5 ต้องหมั่นเติม อินทรีย์ 5 และ พละ 5 ประกอบด้วย ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และปัญญา อินทรีย์ คือ ความเป็นใหญ่    พละ คือ ความไม่หวั่นไหว อินทรีย์ 5 มีศรัทธา คือสัทธินทรีย์มีความเป็นใหญ่ในสภาพธรรมะของตนคือ น้อมใจเชื่อ วิริยินทรีย์ มีความเป็นใหญ่ในการประคองไว้ สตินทรีย์ มีความเป็นใหญ่ในการระลึก  สมาธินทรีย์ มีความเป็นใหญ่ในการไม่ฟุ้งซ่าน ปัญญินทรีย์ มีความเป็นใหญ่ในการเห็นตามความเป็นจริง พละ 5 สัทธาพละ มีความไม่หวั่นไหวในการไม่มีศรัทธา วิริยะพละมีความไม่หวั่นไหวในการเกียจคร้าน สติพละ มีความไม่หวั่นไหวในความประมาท สมาธิพละมีความไม่หวั่นไหวเพราะความฟุ้งซ่าน ปัญญาพละ มีความไม่หวั่นไหวในความไม่รู้      พละ5 และอินทรีย์ 5 โดยองค์ธรรมแล้วเหมือนกัน เพียงแต่อธิบายคนละนัย คือ ความ เป็นใหญ่และความไม่หวั่นไหว    เปรียบเหมือน แม่น้ำ มีเกาะอยู่ตรงกลาง   พึงทราบว่า แม่น้ำสองสาย  ที่แบ่งโดยเกาะตรงกลาง ก็เป็นสายน้ำเดียวกันและก็ย่อมบรรจบกัน  ดัง เช่น อินทรีย์ 5 และพละ 5     ที่มา http://www.dhammahome.com/front/webboard/show.php?id=4558 ลองสำรวจโพธิปักขิยธรรม(ธรรมอันเป็นเครื่องตรัสรู้)ว่าครบองค์ธรรมหรือยัง ลองศึกษาจากลิงค์ข้างล่างนี้ดูค่ะ http://larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/001882.htm ขอให้เจริญในธรรมและบุญรักษาค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 54 00:38:28 จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 00:11:55

ความคิดเห็นที่ 13 ยังไม่เห็นความก้าวหน้า  เพราะอาจจะ... -ขาดความเอาจริงเอาจังกับการทำเหตุ -ฝึกผิดวิธี -ยังขจัดความหวังผลออกไปไม่ได้ -อินทรีย์ยังไม่แก่กล้าพอ ยังไงก็ตาม  ก็ต้องฝึกสะสมไปเรื่อยๆๆ เหมือนเอาทรายถมทิ้งลงในบ่อลึก  ยังไงทรายก็ลงไปสะสมเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆๆ  แม้เราจะยังมองไม่เห็นอะไรก็ตาม จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 00:28:31

ความคิดเห็นที่ 14 ผมเคยเป็นเช่นกับ จขกท เช่นกัน ขอเล่าในกรณีผม ซึ่งอาจจะตรงหรือไม่ตรงกับของท่าน เพื่อแบ่งปันประสบการณ์ปฏิบัติกัน หลายปีมาแล้ว เริ่มแรกในปฏิบัติ ครั้งแรกที่ไปปฏิบัติเต็มรูปแบบ ก็ไปแบบด้วยศรัทธาและความตั้งใจเต็มที่ ไปแบบซื่อๆครับ เพราะเป็นเรื่องใหม่มากสำหรับครอบครัวไปทั้งครอบครัวเลยครับ (จะได้ไม่มีห่วง) วันแรกก็เวทนา แรงมาก ไม่เคยทำมาก่อน อาศัยลูกฮึด อืม เราต้องทำได้น่า แหม ถ้าทำไม่ได้จะอธิบายให้ลูกฟังได้อย่างไร ในใจคิดแบบนั้ัน ศีลแปดเป็นครั้งแรก ต้องอดทดมาก ไม่ทานข้าวเย็น นอนน้อย แต่แปลก ที่ลูกผม ตอนนั้ันประมาณ 9 ขวบก็ทำได้เหมือนกัน พระที่สอนก็เหมือนรู้ว่าพวกเราเป็นอย่างไร ท่านจึงสอนเรื่องเวทนา และเพิ่มเวลาปฏิบัตินานขึ้นเรื่อยๆ   สองวันจากนั้ัน ก็ เดินจงกรมสองชั่วโมง นั้งสมาธิต่ออีกสองชั่วโมง วันนั้นระลึกได้ดี   จิตค่อยๆดิ่งลงไปลึกขึ้น ผ่านเวทนาไปจนไม่รับรู้มัน ลมหายใจก็ไมรู้สึก รู้ตัวนะครับแต่นิ่งสงบจริงๆ อยู่นานอย่างนั้นจนเหมือนไม่รู้ว่ามีกายเลย กระทั้ง มีเสียงสวดแผ่เมตตา จึงได้ถอนตัวเองออกมา ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าตัวเองปฏิบัติได้ดีแค่ใหน เพราะไม่ได้อ่านหรือศึกษาเรื่องลำดับของสมาธิ หรือ ไดๆ คิดว่าอืมสบายใจดีจริงๆ สดชื่นแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อน แหมมันดีอย่างนี้นี่เอง   ทราบแต่ว่า ตอนพาครอบครัวไปกราบลาพระอาจารย์ ท่านมองเราอย่างไม่วางตาตลอดเลย แม้นั่งอยู่ไกลก็ตาม ไม่นานก็ไปปฏิบัติที่เดิมอีก ครั้งนี้ได้ไม่ดีเท่าเก่า ก็ยังแปลกใจว่า ทำไมถึงไม่ได้ลึกเหมือนครั้งแรก ครั้งหลังมันน่าจะดีขึ้นนี่นา กลับมาจึงได้เริ่มมาศึกษามากขึ้น ครับ สืบหาพระอาจารย์เก่งๆและไปกราบพระอาจารย์หลายหลายรูปมาก เพื่อศึกษาและสอบถามจึงรู้ว่า เป็นเพราะเราคาดหวังในการปฏิบัติครับ มันเป็นกิเลสอย่างนึง จากนั้ันก็ได้ศึกษาจากห้องศาสนานี้นะครับ ส่วนตัวก็ดำเนินทั้งทาน และศีล   รวมทั้งได้พบพระอาจารย์ที่ดีหลายๆรูปเมตตา ผมก็คงปฏิบัติอยู่ บางครั้งหน้าที่การงานก็มาก แต่ได้กัลยานิมิตรที่ดีจากห้องศาสนานี้ ได้ไปภาวนาในที่สัปายะ และ ถ้ามีโอกาสก็จะปลีกวิเวกบ้าง ไม่นานนี้ เราไปปฏิบัติที่วัดหนองป่าผือ และ... จากนั้ันไม่นานมานี้ ผมเป็นเหมือน เจ้าของกระทู้ ครับ คือ นั้งอย่างไร ใจก็ไม่สงบ มันวิ่งไป วิ่งมาไม่หยุดเลย   เป็นมาซักสองเดือนแล้วครับ จู่ๆ ก็เป็นขึ้นมา ไปสอบถามพระอาจารย์ ท่านนั่งดูสักพัก แล้วก็บอกผมว่า สำหรับผมตอนนี้ จิตมันไม่ยอม ปัญญามันไม่อยากทำสิ่งที่ทำมามันรู้แล้ว ท่านบอกว่า ให้ใช้วิธีพิจารณาเอาครับ คือดูสภาวะทั้งหลายให้เป็นธรรมไป ใจไม่นิ่งไม่เป็นไร ให้พิจารณาธรรมในสิ่งที่เกิดขึ้น ก็กลับมาปฏิบัติตามที่ท่านแนะนำ ไม่นานนัก ก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอย ครับ ช่วงนี้ ผมสวดมนต์ทำวัตรก็สวดแบบแปล โดยน้อมรำลึกพิจารณาตามไปด้วย บทสวดทำวัตรนี้ดีมากๆครับ คือคำสอนแท้ๆเลย พิจารณาตามไปเลยครับ สวดช้าๆ สวดไปก็น้อมระลึกตามให้เห็นตามนั้ัน ใช้เวลานานกว่าสวดปกติครับ แต่ไม่น่าเชื่อ ว่าได้ผลจริง ออกตัวเลยว่า ผมเป็นคนภาวนาไม่เก่งเลย ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ไม่เคยคิดจะเทียบใครในที่นี้   ที่เล่าเพราะสภาวะปัญหาคล้ายกับที่ผมประสบ อาจเป็นประโยชน์กับเจ้าของกระทู้บ้าง กรณีของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ถึงปัญาหาคล้ายกัน แต่สภาวะอาจแตกต่างกันมากก้ได้ แนะนำอย่างยิ่งให้ควรหาพระอาจารย์เพื่อขอคำแนะนำนะครับ ขออนุโมทนากับความตั้งใจด้วย ครับ ... ผมว่าคุณทำถูกต้องแล้วครับ ทาน ศีล ต้องไม่ขาด ทำให้สม่ำเสมอ จะส่งเสริมให้มีความก้าวหน้าในธรรมภาวนาครับ จากคุณ : ปันน้ำใจ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 02:49:21

ความคิดเห็นที่ 15 เลิกคิด เลิกเพ้อ แล้วค่อยๆรวมจิตจากกิจง่ายๆก่อนเช่นเดินจงกลม จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 06:42:54

ความคิดเห็นที่ 16 ครูบาอาจารย์ท่านสอนว่า สงบก็ภาวนา ไม่สงบก็ภาวนา จากคุณ : กระสานวล เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 06:55:42

ความคิดเห็นที่ 17 การจงใจกำหนดเพ่งจ้อง แล้วเกิดความเครียด << ไม่ใช่สติ วิธีแก้ : ให้รู้ทันความเครียด, ความฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นในจิต จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 07:21:27

ความคิดเห็นที่ 19 ขออนุญาตออกความเห็นนะคะ คนส่วนใหญ่ก็เจอกับปัญหานี้ค่ะ อาจจะเจอตั้งแต่เริ่มหรือมาเจอทีหลัง แต่ยังไงก็ต้องเจอ เพราะจิตนั้นจะเกิดดับๆตลอด และส่วนใหญ่ในยามว่างที่ไม่ได้ปฏิบัตินั้น จะไม่ทันรู้ว่า จริงๆแล้ว มันปรุงแต่งให้ตลอด คุณลองสังเกตสิคะในชีวิตประจำวัน บางทีคุณมองเห็นอะ ไรซักอย่าง แป๊บเดียวเองจากสิ่งที่เห็นก็เกิดความคิดแล้ว ว่าชอบไม่ชอบ ถ้าไม่รู้ตัว ก็ จะคิดต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะรู้ตัวหรือไปเห็นสิ่งใหม่จึงหยุดแล้วคิดเรื่องใหม่ต่อ บางทีไม่ ได้เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้กลิ่น ไม่ลิ้มรส ไม่เกิดความร้อน เย็น อ่อน แข็งของร่างกาย คือ อยู่นิ่งๆหลับตา ก็ยังคิดได้ เช่นตอนภาวนา หรือตอนก่อนนอน มันเป็นธรรมชาติของมัน แบบนั้นเองแหละค่ะ อย่างเราเอง บางทียังเห็นความคิดไหลไปเรื่อยๆ 55 อ่านแล้ว เหมือนเพี้ยน แต่เป็นจริงๆค่ะ เหมือนกับมันไหลไปจริงๆ ตามที่เข้าใจก็เป็นความฟุ้ง เหมือนกัน วิธีแก้ไข มีหลายอย่างด้วยกันนะคะ ขออนุญาตเสนอสองวิธี แบบสมถะ ก็พยายามดูลมหายใจและบริกรรมให้ตลอดอย่าให้ขาดสาย ถ้าขาดเมื่อไหร่ ก็คือขาดสติ ไม่ต้องสนใจกับความฟุ้งที่เกิด พอรู้สึกตัวว่าฟุ้งไปแล้ว ก็เริ่มใหม่สูดหายใจ ลึกๆ เข้าออก แล้วเริ่มดูลมหายใจเข้าออกใหม่ ถ้าแบบพองยุบ ก็ต้องหยุดการดูพองยุบ และปักจิตไว้ที่ลิ้นปี่ กำหนดว่า ฟุ้งซ่านหนอๆๆๆ จนกว่าจะหาย พอหายแล้ว กำหนดว่ารู้หนอๆๆ เทคนิคที่ใช้ได้กับเราเองคือ ใหม่ๆ พยายามกำหนดให้ต่อเนื่องอย่ามีช่องให้ขาดสติได้ ทำไมต้องมีรู้หนอๆๆ อีก กำหนดฟุ้ง ซ่านหนอๆๆ เพื่อให้เกิดการระลึกรู้เพื่อจะดับความฟุ้งซ่านลง รู้หนอๆๆ เป็นการจดจำสภา วะนั้นๆไว้ ตอนนี้คุณอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อปฏิบัติไปเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งคุณจะเข้าใจ เอง เรื่องการกำหนดรู้หนอ ขอละไว้ไม่อธิบายต่อนะคะ จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 09:25:58

ความคิดเห็นที่ 20 ผมก็เจอกับปัญหานี้ ได้ไปพบพระเถระหลายองค์ คำสอนที่ได้คือ ... เพียรให้ยิ่งขึ้นไป - ไม่เห็นทุกข์ ไม่พ้นทุกข์ - ทำมมาธิให้แน่นหนา แล้วจะไปสู่วิปัสสนาได้เร็ว - ทันทีที่ปฏิบัติ ผลก็เกิดขึ้นแล้ว อย่าตั้งความหวังอยากได้โน่น อยากได้นี่ เอาสิ่งที่ได้ยินมาฝากนะครับ จากคุณ : เฒ่าวัย 56 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 09:33:31

ความคิดเห็นที่ 21 --- ทำบ่อยๆ  นึกเวลาหัดขี่จักรยานว่าทำไมจึงขี่เป็น คือ หัดขี่บ่อยๆ ล้มแล้วลุกขึ้นมากอีก  หัดขี่บ่อยๆ ก็ขี่เป็น  (หัดขี่บ่อยๆ ก็ล้มบ่อยๆ  ก็หัดขี่ไปเพราะอยากขี่เป็น  แล้วก็ขี่เป็น) จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 09:37:49

ความคิดเห็นที่ 22 การปฏิบัติธรรมเพื่อการหลุดพ้น ต้องใช้ความเพียรอย่างยิ่ง อย่าเพิ่งไปคาดหวังผลมาก ค่อยๆปฏิบัติไป ถ้ากิเลสมันค่อยๆลดลง แม้น้อยก็ถือว่าได้ผล ตรวจสอบว่า ศีล , สัมมาทิฏฐิ ๑๐ , มรรค ๘ ถูกต้องสมบูรณ์หรือไม่ ศีล , สมาธิ , ปัญญา(ดับกิเลส) ต้องไปพร้อมกัน มีสมาธิแต่ดับกิเลสไม่ได้ มันก็กลับมาอีก ศึกษาจากพระอาจารย์หลายๆท่าน เผื่อจะพบวิธีที่เหมาะสมกับตัวเอง จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 10:24:00

ความคิดเห็นที่ 23 สร้างเหตุไว้ดี..ผลก็ออกมาดี  เหตุที่สร้างไม่ดี...ผลก็ออกมาไม่ดีหรืออาจไม่ออกผลเลย ส่วนจะออกดอกออกผลเมือ่ไหร่นั้น..ก็เมื่อเหตุที่สร้างสมควรแล้วเพียงพอแล้วที่จะให้เกิดผล  หากเหตุที่สร้างยังไม่ถึงพร้อม..ผลก็ไม่อาจเกิดได้ มีหน้าที่ส้รางเหตุก็สร้างไป..ถึงเวลาออกผลออกดอก..เขาออกเอง  และเหตุที่สร้างไว้แล้วนั้น..ไม่ได้หายไปไหน  เพียงรอเวลาที่จะให้ผล สาธุ...อนุโมทนา  ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 10:37:01

ความคิดเห็นที่ 24 อาจเป็นเพราะมีความอยากปฏิบัติ อยากได้ปัญญาค่ะ ลองสำรวจใจดูนะคะ ที่ครูบาอาจารย์ท่านบอกว่า แม้ความอยากนั้นบางเบาแค่เส้นใยบัว ก็เป็นอุปสรรคกับการปฏิบัติได้ค่ะ และเราขอให้คุณลองเดินจงกลมให้มากๆดูนะคะ อาจเดินทุกๆวันวันละชั่วโมงขึ้นไป สัก3-4วัน แล้วคราวนี้ค่อยลองนั่งสมาธิดูค่ะ อาจช่วยได้ จากคุณ : catball (catball) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 10:48:47

ความคิดเห็นที่ 25 คุณเครียด จะทำสมาธิ ให้หายเครียดก่อนแล้วค่อยทำ เวลาจิตฟุ้งมาก ก็อย่าเพิ่งทำ เวลาจิตกังวล เวลาเหนื่อยเพลียมาก หรือไม่สบาย มันก็ไม่เป็นสมาธินะ การเลือกใช้กรรมฐานไม่ถูกจริต ก็ไม่ก้าวหน้าเท่าที่ควร คุณเจริญสติแบบไหน ที่ต้องพยายามมาก แถมปล่อยจิตฟุ้งซ่านไปมากอย่างนั้น ที่ว่านั่งเท่าไรก็ไม่สงบสักที เพราะอะไร เพราะเวทนา ปวดนั่นนี่ คันตรงนั้นตรงนี้ ฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา โมหะแทรก เหล่านี้ล้วนเป็นสังขาร  คุณสังเกตศึกษามัน แล้วจะเป็นประโยชน์มาก หากปวดแล้วเลิก คันเลิก ฟุ้งเลิก งงเลิก มึนเลิก จะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย สมาธิก็ไม่ได้ ความรู้ก็ไม่ได้ ปัญญาก็ไม่เกิด เวลากิเลสมันเร่าร้อนเพราะโดนเผารุนแรง มันก็แผลงฤทธิ์ออกมาต่างๆ เช่นปรุงมากก ฟุ้งมากกได้ จนถึงที่สุด ที่มันดิ้นจนแตก ก็จะดับไปเฉยๆเอง  และหลังพายุโหม ฟ้าจะใสขึ้น นั่นเพราะกิเลสมันสึกไปแล้ว ซึ่งอันนี้ ใช่ว่าต้องสงบอย่างเดียว หายใจลึกๆยาวๆ  แล้วค่อยๆทบทวน แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 54 11:12:37 จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 11:10:52

ความคิดเห็นที่ 26 หลวงปู่ดู่ท่านเคยกล่าวไว้: “ปฏิบัติแล้ว โกรธ โลภ หลง ของแกลดน้อยลงหรือเปล่าล่ะ ถ้าลดลง ข้าก็ว่าแกใช้ได้” ที่มาจากหนังสือ "ตามรอยธรรม ย้ำรอยครู หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ" ... ลองไปพิจารณาดูเองนะครับ  ว่าการปฏิบัติก้าวหน้า หรือ ถอยหลัง จากคุณ : น้องหมูใหญ่ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 11:34:09

ความคิดเห็นที่ 27 น่าจะเพราะคุณตั้งเป้าหมายไว้ผิดน่ะครับ เพราะการภาวนา ปฏิบัติธรรม เป้าหมายไม่ใช่เพื่อความสงบ (แต่ถ้าได้ก็ดี)  แต่เพื่อให้เข้าใจความจริง ถึงทุกข์  เพื่อจะละสมุทัยให้ได้ครับ การเจริญสตินั้นถูกต้องแล้ว  ถ้าไม่สงบก็ให้รู้ว่าไม่สงบ  อยากให้สงบ ก็รู้ว่ากำลังอยาก เป็นการเจริญจิตตานุปัสนาอยู่แล้วครับ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 12:39:09

ความคิดเห็นที่ 28 ขออนุญาตร่วมแสดงความเห็นนะครับ ผมได้ทราบเรื่องราวของผู้ปฏิบัติท่านหนึ่ง เมื่อเกิดความทุกข์บางอย่างเป็นแรงบันดาลใจท่านจึงเริ่มฝึกปฏิบัติธรรมด้วยการนั่งสมาธิ แต่ฝึกเท่าไรก็ไม่เคยเกิดสมาธิเลย แม้จะฝึกทุกวันตลอดสิบปี แต่ในที่สุดเมื่อได้พบคำแนะนำที่ตรงจริต ท่านก็สามารถก้าวหน้าในธรรม จนบรรลุธรรมขั้นต้นได้ในเวลาไม่นาน (โสดาบัน) ท่านสรุปให้อย่างหนึ่งว่า การไม่ได้สมาธิเลยตลอดสิบปี แต่ก็ยังได้ความเพียรติดตัวมาใช้ ในเวลาที่เหมาะสม กับเรื่องราวของผู้ปฏิบัติอีกท่านหนึ่ง ท่านเล่าเรื่องในชาติที่แล้ว ว่าท่านเพียรรักษาศีลตลอดชีวิต แม้จะยากลำบากเพียงใด แม้ไม่ได้ธรรมะอะไรอื่นเลย เหมือนเสียเปล่าไปทั้งชีวิต แต่มาชาตินี้ท่านกลับฝึกได้ผลโดยไม่ลำบากมาก และเมื่อเจออาจารย์ที่แนะนำตรงจริต ท่านก็เข้าใจธรรมได้อย่างรวดเร็ว สรุปว่ามีสองประเด็นครับ - ความเพียรไม่เคยเสียเปล่า ย่อมให้ผลในที่สุด - ธรรมะที่พระพุทธองค์ตรัสไว้มีมาก เพื่อให้เหมาะกับคนจำนวนมากที่สุด ดังนั้นอย่าหยุดค้นคว้า ให้เกิดนิสัยในความรักจะเรียนรู้ติดตัวไว้ แล้วจะพบจนได้ ขออนุโมทนาในเส้นทางยิ่งใหญ่ที่คุณกำลังเดินครับ _/\_ จากคุณ : จุ๊ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 12:43:02

ความคิดเห็นที่ 29 ถ้า ยิ่งทำยิ่งอยาก ยิ่งทำยิ่งทุกข์ ยิ่งทำยิ่งเบียดเบียน ยิ่งทำยิ่งมักโกรธ ยิ่งทำยิ่งเป็นโทษ ยิ่งทำยิ่งงมงาย ยิ่งทำยิ่งเลื่อนลอยขาดสติ แล้ว ย่อมแสดงว่า ปฏิบัติผิด ถ้าปฏิบัติถูกแล้ว ยิ่งทำยิ่งเบาใจ ยิ่งทำยิ่งไร้กังวล ยิ่งทำยิ่งมักอภัย ยิ่งทำยิ่งใจเย็น ยิ่งทำยิ่งมีสติ ยิ่งทำยิ่งมีปัญญา อย่างนี้แล้วย่อมปฏิบัติถูก ปฏิบัติชอบ จากคุณ : Humandroy เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 13:43:09

ความคิดเห็นที่ 30 จขกท   ตั้งอารมณ์อยากมากไปครับ  อยากนั่งให้ดีให้สงบให้ได้ธรรมะ   ลองเปลี่ยนอารมณ์ตั้งอารมณ์ใหม่   ตามรู้ตามดู ทั้งกายทั้งใจของเรา เป็นผู้ชมอย่างเดียว ถ้านั่งสบายก็รู้ว่าสบาย นั่งแล้วไม่สบายก็รุ้ว่าไม่สบาย  ทำไปเรื่อยๆ ไม่ต้องไปตั้งความหวัง ความอยากอะไรทั้งนั้นครับ ตามรุ้ตามดู   ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย  รู้เฉยๆ ก็พอครับ จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 14:23:30

ความคิดเห็นที่ 31 ดิฉันว่าครูบาอาจารย์เป็นกัลยาณมิตร  สำคัญที่สุดค่ะ ลองไปหาดูนะคะ  ครูดีดีคุณจะไปเร็วมากค่ะ จากคุณ : ป้ามีมี่ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 14:30:29

ความคิดเห็นที่ 32 ถ้าสนใจ ผมพอจะชี้แนะได้ครับ ติดต่อหลังไมค์ ขอใช้เวลาฝึกเพียงแค่ไม่เกินครึ่งชั่วโมง จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 14:42:46

ความคิดเห็นที่ 33 ทำแบบสบายๆ ครับแล้วต้องรู้จักเลือกว่าแบบไหนถูกกับจริตของเราก็ยึดเป็นหลักไว้ครับแล้วอีกอย่างนึงผมสัเงกตุหลายคนชอบบ่นว่าทำมาตั้งนานทำไมไม่ก้าวหน้าเนี่ยะ ไม่ต้องคิดมากครับ ขนาดพระอริยะเจ้าท่านยังต้องบำเพ็ญบารมีเป็นหมื่นๆ ชาติเราเพิ่งจะเริ่ม ก็ค่อยๆ สะสมไปครับ ศาสนาพุทธไม่ได้เป็นพวกเปิดปุ๊ปติดปั๊ปน่ะ ต้องใช้เวลาสะสมจนแกร่งครับ เปรียบเหมือนพวกมีซิกแพคเล่นในโรงยิมแค่ ปีเดียวกับคนที่มีซิกแพคเพราะทำไร่ไถนามาเกือบสิบปี คุณว่าแบบไหนจะแกร่งกว่ากันล่ะครับ จากคุณ : Brutal PoP เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 15:23:16

ความคิดเห็นที่ 34 เราปฏิบัติธรรมไม่ได้ก้าวไปไหนแต่ให้อยู่กับปัจจุบัน คือให้หลุดออกมาจากโลกของความคิดถึงอดีต และฝันถึงอนาคต การนั่งสมาธิถ้าจะให้สงบต้องหาอารมณ์ที่จิตชอบมาภาวนา ถ้าภาวนาแล้วจิตมีความสุขจิตจะสงบ ถ้าไปเพ่งบังคับให้จิตสงบจิตจะไม่สงบ แต่เราต้องรู้ว่าการทำให้จิตสงบเป็นสมถกัมมัฏฐาน ทำเพื่อให้จิตพักผ่อน ให้จิตมีแรง ไม่เกี่ยวกับการทำวิปัสสนาเพื่อให้เกิดปัญญา ถ้าจะทำวิปัสสนาเพื่อให้เกิดปัญญา ต้องฝึกให้จิตตั้งมั่นในการรู้อารมณ์ คือให้มีจิตผู้รู้ ไม่ใช่ไปเพ่งให้จิตนิ่งๆอยู่กับอารมณ์(สิ่งที่ถูกรู้) การทำวิปัสสนามี ๒ แบบ คือการใช้สมาธินำปัญญา และการใช้ปัญญานำสมาธิ ถ้าใช้สมาธินำปัญญา ต้องฝึกสมาธิจนได้ฌานที่ ๒ จะมีจิตผู้รู้ตั้งมั่นขึ้นมา แล้วมาพิจารณากายและเวทนา(ทางกาย)จนเกิดปัญญาเห็นไตรลักษณ์ของกายของใจ จนสามารถปล่อยวางกายใจได้ก็พ้นทุกข์ ถ้าใช้ปัญญานำสมาธิไม่ต้องทำฌานก่อน(เพราะถ้าทำฌานก่อนจิตจะนิ่งไม่มีอะไรให้พิจารณา) แต่ให้มีสติระลึกรู้นามธรรม(การดูจิต)ไปเลย เช่น สุข ทุกข์ โลภ โกรธ หลง ฟุ้งซ่าน โดยการฝึกจำสภาวะเหล่านั้นให้ได้แม่น เมื่อสภาวะนั้นเกิดสติจะระลึกรู้ขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ถ้ามีสติและมีจิตที่ตั้งมั่น(โดยการฝึกรู้สึกตัวเมื่อจิตไหลไปคิด)จะมีขณิกสมาธิขึ้นมา ถ้าเกิด บ่อยๆจิตจะตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดู แล้วเกิดปัญญาเช่นเดียวกัน จขกท ลองพิจารณาว่าเหมาะกับการปฏิบัติแบบไหน แล้วควรไปศึกษากับครูบาอาจารย์ในรายละเอียดต่อไป ถ้านั่งสมาธิแล้วจิตไม่เคยสงบเลยก็อาจจะไม่เหมาะกับการปฏิบัติแบบสมาธินำปัญญาครับ ลองปฏิบัติแบบดูจิตอาจจะดีก็ได้ ขอเป็นกำลังใจให้ปฏิบัติธรรมต่อไปครับ จากคุณ : sspp1 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 23:20:45

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณสำหรับทุกๆคำแนะนำครับ จะนำไปปรับปรุงแก้ไข ผมไม่ก้าวหน้าคงเพราะไม่มีครูอาจารย์สอนแบบจริงจังด้วย ผมก็ใช้ชีวิตแบบคน กทม ทั่วไป อยู่คอนโด ตื่นมาตอนเช้านั่งรถไฟฟ้าไปทำงาน เลิกงานก็กลับห้องมานอน เสาร์อาทิตย์ไปวัด แล้วก็ใช้ชีวิตวนเวียนใน กทม เหมือนหนุ่มสาวทั่วไป จะให้ไปหาครูบาอาจารย์ที่ไหน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหนดี แล้วจะเดินเข้าไปหาได้เลยหรือเปล่า วัดที่ผมเคยไปก็วัดใน กทม ทั้งนั้นครับ ผมไม่ค่อยทราบธรรมเนียมการไปหาพระหาเจ้าเท่าไหร่นัก ตอนนี้กำลังคิดจะไปเข้าคอร์สปฏิบัติธรรมที่ต่างจังหวัด เผื่อจะได้พัฒนาการที่ดีขึ้นบ้างครับ จากคุณ : phi 1.618 เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 21:48:38

ความคิดเห็นที่ 36 คำแนะนำดีๆเพียบเลย ขอเก็บเอาไปใช้นะคะ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 10:03:51