ความคิดเห็นที่ 1 ภิกษุ ท. ! บุคคล ๘ จำพวกเหล่านี้ เป็นผู้ควรแก่ของบูชา ควรแก่ของต้อนรับ  ควรแก่ของทำบุญ ควรทำอัญชลี เป็นเนื้อนาบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า. ๘ จำพวกอะไรบ้างเล่า ? ๘ จำพวก คือ โสดาปัตติมรรค-ผล  สกทาคามิมรรค-ผล อนาคามิมรรค-ผล อรหันตมรรค-ผล ภิกษุ ท. ! บุคคล ๘ จำพวกเหล่านี้แล เป็นผู้ควรแก่ของบูชา ควรแก่ของต้อนรับ  ควรแก่ของทำบุญ ควรทำอัญชลี เป็นเนื้อนาบุญของโลกไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า. “ผู้ปฏิบัติแล้ว ๔ จำพวก และผู้ตั้งอยู่ในผลแล้ว ๔ จำพวก นี่แหละ !  สงฆ์ที่เป็นคนตรง, เป็นผู้ตั้งมั่นแล้วในปัญญาและศีล  ย่อมกระทำให้เกิดบุญอื่นเนื่องด้วยอุปธิแก่มนุษย์ทั้งหลาย  ผู้มีความต้องการด้วยบุญ กระทำการบูชาอยู่ ทานที่ให้แล้วในสงฆ์ จึงมีผลมาก” อฏฐก. อํ. ๒๓/๓๐๑/๑๔๙ จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 13:08:55

ความคิดเห็นที่ 2 ปุญญักเขตตัง = เขตแห่งบุญ , พื้นที่แห่งบุญ, เนื้อนาบุญ จากคุณ : STL เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 15:05:58

ความคิดเห็นที่ 3 ผมหาในพระไตรปีฏกยังไม่เจอน่ะครับ อาจต้องรอท่าน ฐานะฐานะ มาตอบให้ ส่วนอันนี้ ตัดตอนมาจากหนังสือ การสร้างบุญบารมี โดย สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ******************************************************** สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้ว่า แม้วัตถุทานจะบริสุทธิ์ดี เจตนาในการทำทานจะบริสุทธิ์ดี จะทำให้ทานนั้นมีผลมากหรือน้อย ย่อมขึ้นอยู่กับเนื้อนาบุญเป็นลำดับต่อไปนี้ คือ ๑. ทำทานแก่สัตว์เดรัจฉาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ได้บุญน้อยกว่าให้ทานดังกล่าวแก่มนุษย์ แม้จะเป็นมนุษย์ที่ไม่มีศีล ไม่มีธรรมเลยก็ตาม ทั้งนี้เพราะสัตว์ย่อมมีวาสนาบารมีน้อยกว่ามนุษย์และสัตว์ไม่ใช่เนื้อนาบุญที่ดี ๒. ให้ทานแก่มนุษย์ที่ไม่มีศีล ไม่มีธรรมวินัย แม้จะให้มากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าให้ทานดังกล่าวแก่ผู้ที่มีศีล ๕ แม้จะให้เพียงครั้งเดียวก็ตาม ๓. ให้ทานแก่ผู้ที่มีศีล ๕ แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าให้ทานดังกล่าวแก่ผู้มีศีล ๘ แม้จะให้เพียงครั้งเดียวก็ตาม ๔. ให้ทานแก่ผู้ที่มีศีล ๘ แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าถวายทานแก่ผู้มีศีล ๑๐ คือสามเณรในพุทธศาสนา แม้จะได้ถวายทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๕. ถวายทานแก่สามเณรซึ่งมีศีล ๑๐ แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าถวายทานดังกล่าวแก่พระสมมุติสงฆ์ ซึ่งมีศีลปาฏิโมกข์สังวร ๒๒๗ ข้อ พระด้วยกันก็มีคุณธรรมแตกต่างกัน จึงเป็นเนื้อนาบุญที่ต่างกัน บุคคลที่บวชเข้ามาในพระพุทธศาสนามีศีลปาฏิโมกข์สังวร ๒๒๗ ข้อนั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังไม่ตรัสเรียกว่าเป็น“พระ” แต่เป็นเพียงพระสมมุติเท่านั้น เรียกกันว่า “สมมุติสงฆ์” พระที่แท้จริงนั้น หมายถึงบุคคลที่บรรลุคุณธรรมตั้งแต่พระโสดาปัตติผลเป็นพระโสดาบันเป็นต้นไป ไม่ว่าท่านผู้นั้นจะได้บวชหรือเป็นฆราวาสก็ตาม นับว่าเป็น “พระ” ทั้งสิ้น และพระด้วยกันก็มีคุณธรรมต่างกันหลายระดับชั้น จากน้อยไปหามากดังนี้คือ “พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ พระปัจเจกพุทธเจ้า สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธมเจ้า” และย่อมเป็นเนื้อนาบุญที่แตกต่างกัน ดังต่อไปนี้ ๖. ถวายทานแก่พระสมมุติสงฆ์ แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายทานแก่ – พระโสดาบัน แม้จะได้ถวายทานดังกล่าวแต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม (ความจริงยังมีการแยกเป็นพระโสดาปัตติมรรคและพระโสดาปัตติผล ฯลฯ เป็นลำดับไปจนถึงพระอรหัตผล แต่ในที่นี้จะกล่าวแต่เพียงย่นย่อพอให้ได้ความเท่านั้น) ๗. ถวายทานแก่พระโสดาบัน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายทานดังกล่าวแก่พระสกิทาคามี แม้จะถวายทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๘. ถวายทานแก่พระสกิทาคามี แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายทานดังกล่าวแก่พระอนาคามี แม้จะถวายทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๙. ถวายทานแก่พระอนาคามี แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายทานดังกล่าวแก่พระอรหันต์ แม้จะถวายทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๑๐. ถวายทานแก่พระอรหันต์ แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายทานดังกล่าวแก่พระปัจเจกพุทธเจ้า แม้จะถวายทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๑๑. ถวายทานแก่พระปัจเจกพุทธเจ้า แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายทานดังกล่าวแด่พระองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แม้จะถวายทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๑๒. ถวายทานแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการถวายสังฆทานที่มีองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประธาน แม้จะถวายสังฆทานดังกล่าวเพียงครั้งเดียวก็ตาม ๑๓. การถวายสังฆทานที่มีองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประธาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่า “การถวายวิหารทาน” แม้จะได้กระทำแต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม “วิหารทาน ได้แก่การสร้างหรือร่วมสร้างโบสถ์ วิหาร ศาลาการเปรียญ ศาลาโรงธรรม ศาลาท่าน้ำ ศาลาที่พักอาศัยคนเดินทางอันเป็นสาธารณะประโยชน์ที่ประชาชนได้ใช้ประโยชน์ร่วมกัน” อนึ่ง การสร้างสิ่งที่เป็นสาธารณประโยชน์หรือสิ่งที่ประชาชนใประโยชน์ร่วมกัน แม้จะไม่เกี่ยวเนื่องกับกิจในพระพุทธศาสนา เช่น “โรงพยาบาล โรงเรียน บ่อน้ำ แท็งก์น้ำ ศาลาป้ายรถยนต์โดยสารประจำทาง สุสาน เมรุเผาศพ” ก็ได้บุญมากในทำนองเดียวกัน ๑๔. การถวายวิหารทาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง (๑๐๐ หลัง ) ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ “ธรรมทาน” แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม “การให้ธรรมทานก็คือการเทศน์ การสอนธรรมะแก่ผู้อื่นที่ยังไม่รู้ให้รู้ได้ ที่รู้อยู่แล้วให้รู้ยิ่งๆขึ้น ให้ได้เข้าใจมรรค ผล นิพพาน ให้ผู้ที่เป็นมิจฉาทิฐิได้กลับใจเป็นสัมมาทิฐิ ชักจูงผู้คนให้เข้าปฏิบัติธรรม รวมตลอดถึงการพิมพ์การแจกหนังสือธรรมะ” ๑๕. การให้ธรรมทาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ “อภัยทาน”แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม การให้อภัยทานก็คือ “การไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตจองเวร ไม่พยาบาทคิดร้ายผู้อื่นแม้แต่ศัตรู” ซึ่งได้บุญกุศลแรงและสูงมากในฝ่ายทาน เพราะเป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อ “ละโทสะกิเลส” และเป็นการเจริญ “เมตตาพรหมวิหารธรรม” อันเป็นพรหมวิหารข้อหนึ่งในพรหมวิหาร ๔ ให้เกิดขึ้น อันพรหมวิหาร ๔ นั้น เป็นคุณธรรมที่เป็นองค์ธรรมของโยคีบุคคลที่บำเพ็ญฌานและวิปัสสนา ผู้ที่ทรงพรหมวิหาร ๔ ได้ย่อมเป็นผู้ทรงฌาน ซึ่งเมื่อเมตตาพรหมวิหารธรรมได้เกิดขึ้นแล้วเมื่อใด ก็ย่อมละเสียได้ซึ่ง “พยาบาท” ผู้นั้นจึงจะสามารถให้อภัยทานได้ การให้อภัยทานจึงเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและยากเย็น จึงจัดเป็นทานที่สูงกว่าการให้ทานทั้งปวง อย่างไรก็ดี การให้อภัยทานแม้จะมากเพียงใด แม้จะชนะการให้ทานอื่น ๆ ทั้งมวล ผลบุญนั้นก็ยังอยู่ในระดับที่ต่ำกว่า “ฝ่ายศีล” เพราะเป็นการบำเพ็ญบารมีคนละขั้นต่างกัน จากคุณ : Brutal PoP เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 15:09:46

ความคิดเห็นที่ 4 ลองดูในเรื่อง "สังขพราหมณจริยา" เพิ่มเติมนะครับ (สมัยที่พระพุทธองค์ทรงเสวยพระชาติ เป็น สังขพราหมณมหาโพธิสัตว์) ---------------------------------------------------------------- พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๓ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ -พุทธวังสะ-จริยาปิฎก จริยาปิฎก ๑. การบำเพ็ญทานบารมี [๒] อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อเราเป็นพราหมณ์มีนามว่าสังขะ ต้องการจะข้าม                          มหาสมุทรไปอาศัยปัฏฏนคามอยู่ ในกาลนั้น เราได้เห็นพระปัจเจก                          พุทธเจ้าผู้รู้เอง ใครๆ ชนะไม่ได้ ซึ่งเดินสวนทางมาตามทางกันดาร                          บนภาคพื้นอันแข็ง ร้อนจัด ครั้นเราเห็นท่านเดินสวนทางมา จึงคิด                          เนื้อความนี้ว่า บุญเขตนี้มาถึงแก่เราผู้เป็นสัตว์ที่ต้องการบุญเปรียบ                          เหมือนบุรุษชาวนาเห็นนาอันเป็นอู่ข้าวอู่น้ำ (เป็นที่น่ายินดีมาก) ไม่                          ปลูกพืชลงในนานั้น เขาชื่อว่าเป็นผู้ไม่ต้องการด้วยข้าวเปลือกฉันใด                          เราก็ฉันนั้นเหมือนกัน เป็นผู้ต้องการบุญ เห็นเขตบุญอันประเสริฐ                          สุดแล้ว ถ้าไม่ทำบุญ (สักการะ) เราก็ชื่อว่าเป็นผู้ไม่ต้องการบุญ                          เปรียบเหมือนอำมาตย์ต้องการจะให้ชนชาวเมืองของพระราชายินดี                          แต่ไม่ให้ทรัพย์และข้าวเปลือกแก่เขา ก็ย่อมเสื่อมจากความยินดี                          ฉันใด เราก็ฉันนั้นเหมือนกัน เป็นผู้ต้องการบุญ เห็นทักขิเณยย                          บุคคลอันไพบูลย์แล้ว ถ้าไม่ให้ทานในทักขิเณยยบุคคลนั้นก็จัก                          เสื่อมจากบุญ ครั้นเราคิดอย่างนี้แล้วจึงถอดรองเท้า ไหว้เท้าของ                          ท่านแล้ว ได้ถวายร่มและรองเท้า เพราะฉะนั้น เราจึงเป็นผู้ละเอียด                          อ่อนเจริญสุขได้ร้อยเท่าพันทวี อนึ่ง เมื่อเราบำเพ็ญทานให้บริบูรณ์                          ได้ถวายแก่ท่านนั้น อย่างนี้แล. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=33&A=8662&Z=8681 อรรถกถาสังขพราหมณจริยาที่ ๒   http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=33.3&i=2 ---------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 54 15:11:40 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 15:10:20

ความคิดเห็นที่ 5 ตามนี้ครับคุณป้อม http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=34&p=12  "อังกุระ ชื่อว่าการเลือกให้ทานย่อมควร ทาน (ของอินทกะ) นั้น เป็นของมีผลมาก ดังพืชที่หว่านดีแล้วในนาดีอย่างนี้ แต่ท่านไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะฉะนั้น ทานของท่านจึงไม่มีผลมาก"                เมื่อจะทรงประกาศเนื้อความนี้ จึงตรัสว่า :-                                    "บุคคลควรเลือกให้ทาน ในเขตที่ตนให้แล้วจะมี                          ผลมาก เพราะการเลือกให้ พระสุคตทรงสรรเสริญแล้ว                          ทานที่ให้ในท่านผู้เป็นทักขิไณยบุคคลในชีวโลกนี้                          เป็นของมีผลมากเหมือนพืชที่หว่านในนาดีฉะนั้น."                เมื่อจะทรงแสดงธรรมให้ยิ่งขึ้นไป จึงได้ทรงภาษิตพระคาถาเหล่านี้ว่า :-                ๑๒.   ติณโทสานิ เขตฺตานิ     ราคโทสา อยํ ปชา                 ตสฺมา หิ วีตราเคสุ     ทินฺนํ โหติ มหปฺผลํ                 ติณโทสานิ เขตฺตานิ     โทสโทสา อยํ ปชา                 ตสฺมา หิ วีตโทเสสุ     ทินฺนํ โหติ มหปฺผลํ.                 ติณโทสานิ เขตฺตานิ     โมหโทสา อยํ ปชา                 ตสฺมา หิ วีตโมเหสุ     ทินฺนํ โหติ มหปฺผลํ.                 ติณโทสานิ เขตฺตานิ     อิจฺฉาโทสา อยํ ปชา                 ตสฺมา หิ วีคติจฺเฉสุ     ทินฺนํ โหติ มหปฺผลํ.                           นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นโทษ, หมู่สัตว์นี้ก็มีราคะเป็นโทษ                 ฉะนั้นแล ทานที่ให้ในท่านผู้ปราศจากราคะ จึงมีผลมาก.                           นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นโทษ, หมู่สัตว์นี้ก็มีโทสะเป็นโทษ                 ฉะนั้นแล ทานที่ให้ในท่านผู้ปราศจากโทสะ จึงมีผลมาก.                           นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นโทษ, หมู่สัตว์นี้ก็มีโมหะเป็นโทษ                 ฉะนั้นแล ทานที่ให้ในท่านผู้ปราศจากโมหะ จึงมีผลมาก.                           นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นโทษ, หมู่สัตว์นี้ก็มีความอยากเป็นโทษ                 ฉะนั้นแล ทานที่ให้ในท่านผู้ปราศจากความอยาก จึงมีผลมาก. จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 17:13:59

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องมีอยู่ว่า...  เมื่อครั้งสมัยพุทธกาล  ในขณะที่พระศาสดากำลังแสดงยมกปาฏิหาริย์กำราบเหล่าเดียรถีย์อยู่นั้น  ทรงรำพึงว่า  "พระพุทธเจ้าในอดีตทั้งหลายทำปาฏิหาริย์แบบนี้แล้ว  จำพรรษาที่ไหนหนอ?" ทรงเห็นว่า "พระพุทธเจ้าในอดีตทุกๆพระองค์ทรงจำพรรษาในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์  จากนั้นทุกๆพระองค์ทรงแสดงอภิธรรมปิฎกแก่พระพุทธมารดา" ดังนั้น พระพุทธองค์ได้ทรงยกพระพุทธบาทข้างขวาเหยียบเหนือยอดเขายุคันธร แล้วทรงยกพระพุทธบาทข้างซ้ายเหยียบเหนือยอดเขาสิเนรุ ใครๆ ก็ไม่ควรคิดไปว่า พระศาสดาเหยียดเท้าออกไปเหยียบยอดเขา หากแต่เป็นยอดเขาที่เข้ามารองรับพระบาทแห่งองค์พระศาสดา  หลังจากที่พระองค์ทรงเหยียบเสร็จแล้ว  ภูเขาเหล่านั้นก็กลับไปตั้งยังที่เดิม ทรงย่างพระบาทตามปกติ  โดยย่างพระบาทเพียง 3 ก้าว แต่ได้ระยะทางถึง 68 แสนโยชน์  ก็ถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เทวดาในหมื่นจักรวาลพากันมาแวดล้อมพระัศาสดาผู้ทรงจำพรรษาที่บัณฑุกัมพลสิลา  ณ ควงไม้ปาริฉัตร เพื่อทรงแสดงธรรมแก่พระมารดา พระ ศาสดาประทับนั่งครอบงำเทพยดาทุกหมู่เหล่าด้วยรัศมีพระสรีระของพระองค์  จากนั้นพระพุทธมารดาก็เสด็จมาจากสวรรค์ชั้นดุสิตโดยประทับนั่งทางเบื้องขวา ของพระพุทธองค์  แม้อินทกเทพบุตรก็มานั่ง ณ เบื้องขวาของพระพุทธองค์เช่นกัน  ส่วนอังกุรเทพบุตรก็มานั่งทางเบื้องซ้ายของพระพุทธองค์ เมื่อเทพยดา ผู้มีศักดิ์ใหญ่เริ่มทยอยมาประชุมกันมากขึ้นเรื่อยๆ  อังกุรเทพบุตรก็ต้องถอยร่นออกจากที่นั่งเดิมตรงหน้าพระพักตร์ออกไปไกลจาก เดิมถึง 12 โยชน์ ส่วนอินทกเทพบุตรยังนั่งอยู่ ณ ที่เดิม ไม่ได้ย้ายไปไหน พระ ศาสดาทอดพระเนตรดูเทพบุตรทั้ง 2 องค์นี้แล้ว  ทรงมีพระประสงค์จะทำให้พุทธบริษัททั้งหลายได้ทราบเรื่องที่ทานอันบุคคลได้ ถวายแล้วแก่ทักขิไณยบุคคลในศาสนาของพระองค์  เป็นกุศลที่มีผลมาก จึงตรัสอย่างนี้ว่า  "อัง กุระ เธอทำแถวเตาไฟยาว 12 โยชน์  ได้ให้ทานเป็นอันมากตลอดกาลประมาณ 1 หมื่นปี  ซึ่งเป็นระยะกาลนาน  บัดนี้เธอมาสู่สมาคมของเรา  ได้ที่นั่งตั้งไกลถึง 12 โยชน์  ซึ่งไกลกว่าเทพบุตรทั้งหมด  อะไรหนอเป็นสาเหตุของเรื่องนี้?" พระสุรเสียงนั้นดังถึงพื้นปฐพี  พุทธบริษัททั้งหมดได้ยินพระสุรเสียงนั้นทุกคน เมื่อพระศาสดาตรัสอย่างนั้นแล้ว  อังกุรเทพบุตรได้กราบทูลว่า  "ข้า พระองค์จะต้องการอะไรด้วยทานอันว่างเปล่าจากทักขิไณยบุคคล  เทพบุตรชื่อว่าอินทกะ นี้นั้น  ถวายทานแล้วนิดหน่อยยังรุ่งเรืองยิ่งกว่าข้าพระองค์ดุจดังพระจันทร์ในหมู่ ดาว" เมื่ออังกุรเทพบุตรกราบทูลอย่างนั้นแล้ว  พระศาสดาตรัสกับอินทกเทพบุตรว่า "อินทกะ  เธอนั่งข้างขวาของเรา ไฉนจึงไม่ต้องถอยร่นออกไปนั่งแบบอังกุระเล่า" อินทกเทพบุตรกราบทูลว่า  "พระเจ้าข้า  ข้าพระองค์ได้ทักขิไณยสมบัติแล้ว  ดุจชาวนาหว่านพืชนิดหน่อยในนาดี" ดังนี้แล้วเมื่อจะประกาศทัีกขิไณยบุคคล  จึงกราบทูลว่า "พืช แม้มาก อันบุคคลหว่านแล้วในนาดอน ผลย่อมไม่ไพบูลย์ ทั้งไม่ยังชาวนาให้ยินดี ฉันใด, ทานมากมาย อันบุคคลตั้งไว้ในหมู่ชนผู้ทุศีล ผลย่อมไม่ไพบูลย์ ทั้งไม่ยังทายกให้ยินดี ฉันนั้นเหมือนกัน; พืชแม้เล็กน้อย อันบุคคลหว่านแล้วในนาดี เมื่อฝนหลั่งสายน้ำถูกต้อง (ตามกาล) ผลก็ย่อมยังชาวนาให้ยินดีได้ ฉันใด, เมื่อสักการะแม้เล็กน้อยอันทายกทำแล้วในเหล่าท่านผู้มีศีล ผู้มีคุณคงที่ผลก็ย่อมยังทายกให้ยินดีได้ ฉันนั้นเหมือนกัน. "ได้ ยินว่า อินทกเทพบุตรนั้นสมัยเมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์ได้ถวายภิกษาทัพพีหนึ่งที่เขา นำมาแล้วเพื่อตนแก่พระอนุรุทธเถระผู้เข้าไปบิณฑบาตภายในบ้าน. บุญ ของเธอนั้น มีผลมากกว่าทานที่อังกุรเทพบุตร ทำแถวเตาไฟยาวตั้ง ๑๒ โยชน์ให้แล้วตั้งหมื่นปี เพราะเหตุนั้น อินทกเทพบุตรจึงกราบทูลอย่างนั้น." เมื่ออินทกเทพบุตรกราบทูลอย่างนั้นแล้ว พระศาสดาตรัสว่า "อัง กุระ การเลือกเสียก่อนแล้วให้ทานจึงควร ทานนั้นย่อมมีผลมากด้วยอาการอย่างนี้ ดุจพืชที่เขาหว่านดีในนาดีฉะนั้น แต่เธอหาได้ทำอย่างนั้นไม่ เหตุนั้น ทานของเธอจึงไม่มีผลมาก"   เมื่อจะทรงประกาศเนื้อความนี้ให้แจ่มแจ้ง จึงตรัสว่า : ทานอันบุคคลให้แล้วในเขตใด มีผลมาก, บุคคลพึงเลือกให้ทานในเขตนั้น; การ เลือกให้อันพระสุคตทรงสรรเสริญแล้ว, ทานที่บุคคลให้แล้วในทักขิไณยบุคคลทั้งหลาย ที่มีอยู่ในโลก คือหมู่สัตว์ที่ยังเป็นอยู่นี้ มีผลมาก เหมือนพืชที่บุคคลหว่านแล้วในนาดีฉะนั้น. เมื่อจะทรงแสดงธรรมให้ยิ่งขึ้นไป ได้ตรัสพระคาถาเหล่านี้ว่า : นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นเครื่องประทุษร้าย หมู่สัตว์นี้มีราคะเป็นเครื่องประทุษร้าย, เพราะเหตุนั้นแล ทานที่บุคคลให้แล้ว ในท่านที่มีราคะไปปราศแล้วทั้งหลาย จึงมีผลมาก. นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นเครื่องประทุษร้าย หมู่สัตว์นี้มีโทสะเป็นเครื่องประทุษร้าย, เพราะเหตุนั้นแล ทานที่บุคคลให้แล้วในท่านผู้มีโทสะไปปราศแล้วทั้งหลาย จึงมีผลมาก.                                    นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นเครื่องประทุษร้าย หมู่สัตว์นี้มีโมหะเป็นเครื่องประทุษร้าย, เพราะเหตุนั้นแล ทานที่บุคคลให้แล้วในท่านผู้มีโมหะไปปราศแล้วทั้งหลาย จึงมีผลมาก.                                    นาทั้งหลายมีหญ้าเป็นเครื่องประทุษร้าย หมู่สัตว์นี้มีความอยากเป็นเครื่องประทุษร้าย เพราะเหตุนั้นแล ทานที่บุคคลให้แล้ว ในท่านผู้มีความอยากไปปราศแล้วทั้งหลาย จึงมีผลมาก. ในกาลจบเทศนา อังกุรเทพบุตรและอินทกเทพบุตรดำรงอยู่แล้วในโสดาปัตติผล. (ธรรมเทศนาได้มีประโยชน์แม้แก่มหาชนทั้งปวงแล้ว). จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 17:18:48

ความคิดเห็นที่ 7 ที่ผมคุ้นๆ เหมือนพระพุทธเจ้า เสร็จผ่านทุ่งนาไปพร้อมกับพระอานนต์  แล้วมีการตรัสเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ทราบว่าพระอานนต์ถามหรือมีเหตุอื่นในการแสดงธรรมหรือเปล่านะครับ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 17:19:00

ความคิดเห็นที่ 8 อยากทราบที่มาของคำว่า "เนื้อนาบุญ" ครับ มีคนตอบไปแล้วนะครับ ======================================== ส่วนที่ถามว่า ผมคุ้นๆว่า เหมือนพระพุทธเจ้าตรัสกับพระอานนต์  ประมาณว่า ถ้ามีที่นา ดินดี กับดินไม่ดี  มีเมล็ดข้าวจะหว่านในนาไหน ผมนึกถึงพระสูตรนี้ครับ เทศนาสูตร             [๖๐๓] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ปาวาริกอัมพวัน ใกล้ เมืองนาฬันทา ครั้งนั้นนายบ้านนามว่าอสิพันธกบุตร เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึง ที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้ ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระผู้มีพระภาคทรงเกื้อกูล อนุเคราะห์สัตว์ทั่วหน้าอยู่มิใช่หรือ พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า อย่างนั้นนาย- *คามณี ตถาคตเกื้อกูลอนุเคราะห์สัตว์ทั่วหน้าอยู่ ฯ             คา. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็เมื่อเช่นนั้น เพราะเหตุไรพระผู้มีพระภาค จึงทรงแสดงธรรมโดยเคารพแก่คนบางพวก ไม่ทรงแสดงธรรมโดยเคารพเหมือน อย่างนั้นแก่คนบางพวก ฯ             พ. ดูกรนายคามณี ถ้าอย่างนั้นเราจักทวนถามท่านถึงในข้อนี้ ปัญหา ควรแก่ท่านด้วยประการใด ท่านพึงพยากรณ์ปัญหานั้นด้วยประการนั้น ดูกรนาย- *คามณี ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน นาของคฤหบดีชาวนาในโลกนี้มีอยู่ ๓ ชนิด คือ ชนิดหนึ่งเป็นนาดี ชนิดหนึ่งเป็นนาปานกลาง ชนิดหนึ่งเป็นนาเลวมี ดินเหลว เค็ม พื้นดินเลว ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน คฤหบดีชาวนา ต้องการจะหว่านพืช จะพึงหว่านในนาไหนก่อนเล่า ฯ             คา. คฤหบดีชาวนาต้องการจะหว่านพืช พึงหว่านพืชในนาดีก่อน ครั้น- *หว่านในนานั้นแล้ว พึงหว่านในนาปานกลาง ครั้นหว่านในนาปานกลางนั้นแล้ว ในนาเลว มีดินเหลว เค็ม พื้นดินเลว พึงหว่านบ้างไม่หว่านบ้าง ข้อนั้นเพราะ เหตุไร เพราะที่สุดจักเป็นอาหารโค ฯ             [๖๐๔] พ. ดูกรนายคามณี เปรียบเหมือนนาดีฉันใด เราย่อมแสดง ธรรมอันงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศพรหมจรรย์ พร้อมทั้งอรรถทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง แก่ภิกษุและภิกษุณีของเรา เหล่านั้น (ก่อน) ฉันนั้น ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะภิกษุและภิกษุณีเหล่านี้ มีเราเป็นที่พึ่ง มีเราเป็นที่เร้น มีเราเป็นที่ต้านทาน มีเราเป็นสรณะอยู่ ดูกรนาย- *คามณี นาเลว มีดินเหลว เค็ม พื้นดินเลวฉันใด เราย่อมแสดงธรรมอันงาม ในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถทั้ง พยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง แก่อัญเดียรถีย์ สมณะ พราหมณ์และ ปริพาชกของเราเหล่านั้น (ในที่สุด) ฉันนั้น ฯ             [๖๐๕] ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะอัญเดียรถีย์ สมณะ พราหมณ์ และปริพาชกจะพึงรู้ธรรมแม้บทเดียว ความรู้ของเขานั้นพึงเป็นไปเพื่อประโยชน์ สุขแก่เขาสิ้นกาลนาน ดูกรนายคามณี บุรุษมีขวดน้ำ ๓ ใบ คือ ขวดน้ำใบหนึ่ง ไม่มีช่อง ใส่น้ำไม่ได้ เจ้าของไม่ใช้ ใบหนึ่งไม่มีช่อง ใส่น้ำได้ เจ้าของใช้ ใบหนึ่งมีช่อง ใส่น้ำได้ เจ้าของใช้ ดูกรนายคามณี ท่านจะสำคัญความข้อนั้น เป็นไฉน บุรุษคนโน้นต้องการจะกรอกน้ำใส่ พึงกรอกน้ำใส่ในขวดไม่มีช่อง ใส่น้ำไม่ได้ เจ้าของไม่ใช้ หรือขวดน้ำไม่มีช่อง ใส่น้ำได้ เจ้าของใช้ หรือว่า ขวดน้ำที่มีช่อง ใส่น้ำได้ เจ้าของใช้ก่อน ฯ             คา. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ บุรุษคนโน้นต้องการจะกรอกน้ำใส่ พึงกรอก น้ำใส่ในขวดน้ำไม่มีช่อง ใส่น้ำไม่ได้ เจ้าของไม่ใช้ แล้วพึงกรอกน้ำใส่ใน ขวดน้ำไม่มีช่อง ใส่น้ำได้ เจ้าของใช้ แล้วพึงกรอกน้ำใส่ในขวดน้ำมีช่อง ใส่น้ำ ได้ เจ้าของใช้บ้าง ไม่กรอกใส่บ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่สุดจักเป็นน้ำ สำหรับล้างสิ่งของ ฯ             [๖๐๖] พ. ดูกรนายคามณี ขวดน้ำไม่มีช่อง ใส่น้ำไม่ได้ เจ้าของไม่ใช้ ฉันใด เราย่อมแสดงธรรมอันงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง แก่ ภิกษุและภิกษุณีของเราเหล่านั้น ฉันนั้น ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะภิกษุและ ภิกษุณีเหล่านี้ มีเราเป็นที่พึ่ง มีเราเป็นที่เร้น มีเราเป็นที่ต้านทาน มีเราเป็น สรณะอยู่ ดูกรนายคามณี ขวดน้ำไม่มีช่อง ใส่น้ำได้ เจ้าของใช้ ฉันใด เราย่อมแสดงธรรมอันงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศ พรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง แก่อุบาสกและ อุบาสิกาของเราเหล่านั้น (เป็นที่สอง) ฉันนั้น ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะ อุบาสกและอุบาสิกาเหล่านี้ มีเราเป็นที่พึ่ง มีเราเป็นที่เร้น มีเราเป็นที่ต้านทาน มีเราเป็นสรณะอยู่ ดูกรนายคามณี ขวดน้ำมีช่อง ใส่น้ำได้ ทั้งเจ้าของใช้ ฉันใด เราย่อมแสดงธรรมอันงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศ พรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง แก่อัญเดียรถีย์ สมณะ พราหมณ์ และปริพาชกของเราเหล่านั้น (ในที่สุด) ฉันนั้น ข้อนั้น เพราะเหตุไร เพราะแม้ไฉนอัญเดียรถีย์ สมณะ พราหมณ์ และปริพาชกจะ พึงรู้ทั่วถึงธรรมนั้นแม้บทเดียว ความรู้นั้นก็พึงเป็นไปเพื่อประโยชน์สุขแก่เขาสิ้น กาลนาน ฯ             [๖๐๗] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว นายบ้านนามว่าอสิพันธก- *บุตรได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระธรรมเทศนาของ พระองค์แจ่มแจ้งนัก ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระธรรมเทศนาของพระองค์แจ่มแจ้ง นัก พระผู้มีพระภาคทรงประกาศธรรมโดยอเนกปริยาย ดุจหงายของที่คว่ำ เปิด ของที่ปิด บอกทางให้แก่คนหลงทาง หรือส่องไฟในที่มืดด้วยหวังว่า คนมีจักษุจัก เห็นรูปได้ ฉันนั้น ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ขอถึงพระผู้มีพระภาค กับทั้ง พระธรรมและภิกษุสงฆ์ว่าเป็นสรณะ ขอพระผู้มีพระภาคโปรดทรงจำข้าพระองค์ว่า เป็นอุบาสกผู้ถึงรัตนตรัยเป็นสรณะจนตลอดชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฯ จบสูตรที่ ๗             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  บรรทัดที่ ๗๙๗๐ - ๘๐๓๗.  หน้าที่  ๓๔๕ - ๓๔๗. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=18&A=7970&Z=8037&pagebreak=0 จากคุณ : sky-hook-damper เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 19:02:44

ความคิดเห็นที่ 9 นาข้าว หว่านข้าวไปไม่กี่เมล็ด เก็บเกี่ยวแล้วได้ข้าวคืนมามากมาย นาบุญ ทำทานเพียงเล็กน้อย ได้ผลบุญตอบแทนมามากมาย เช่น ถวายทานแก่พระอรหันต์ หรือพระอริยบุคคล ท่านทราบวาระจิตของเรา แสดงธรรมที่เหมาะสมกับอุปนิสัยของเรา เราอาจได้ดวงตาเห็นธรรม ในที่นั้นทันที บุญอย่างมาก บุญอย่างสูง ในพระพุทธศาสนาคือการได้บรรลุมรรคผลนิพพาน จากคุณ : sky-hook-damper เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 19:13:15

ความคิดเห็นที่ 10 ความคิดเห็นที่ 7                  ที่ผมคุ้นๆ เหมือนพระพุทธเจ้า เสร็จผ่านทุ่งนาไปพร้อมกับพระอานนต์ แล้วมีการตรัสเรื่องนี้ขึ้นมา              ไม่ทราบว่าพระอานนต์ถามหรือมีเหตุอื่นในการแสดงธรรมหรือเปล่านะครับ    จากคุณ : ป้อม (Bgate)   เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 17:19:00                เป็นไปได้หรือไม่ว่า              คุณป้อม (Bgate) จำเรื่องราวปะปนกันมา.              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๕  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๕              มหาวรรค ภาค ๒              พระพุทธบัญญัติห้ามใช้จีวรที่ไม่ตัด http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=3899&Z=3982 แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 20:04:30