ความคิดเห็นที่ 1 คิดวิธีไม่ออก มันยาก เกินไป ชอบวิธีนี้ที่สุด /อ่านพบในกระทู้เก่าลานธรรม / จากคุณ : cathen เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 19:16:00

ความคิดเห็นที่ 2 ผมอยากจะบอกว่า วิธีการที่พระพุทธเจ้า ทรงตรัส ไว้  ตามลำดับ คือ ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา น่ะ ปฏิบัติตามนี้ ได้ ก็ หมดกิเลส ได้ เลย น่ะ สิ่งสำคัญ คือ พื้นฐาน ครับ นั่น ก็คือ คนส่วนใหญ่ หลาย ๆ คน ทำทาน ได้ แต่พอเป็นอภัยทาน ก็ชัก ยากขึ้น ซึ่งพระพุทธเจ้า ก็บอกไว้ ว่า เป็นทานอันสูงสุด น่ะ.... พอมา อีกขั้นหนึ่ง ก็ต้องพยายามรักษาศีล ถ้าทำได้ บริสุทธิ์ กิเลส ก็ลด ลง เยอะ แล้ว ถามว่า มี กี่คน ในบอร์ด นี้ แหละครับ ที่ ทำเรื่องศีล ได้ บริสุทธิ์ จริง ....... ดังนั้น ผมจึง ว่า หากจะเน้น ไม่ว่า นั่งสมาธิ ตามลม  หรือ จะดูจิต   ก็ คงจะยากที่จะไป ก้าวหน้า ได้ นะ .... ประมาณว่า ก็คงจะเกิดการติดขัด หรือ ไม่ ก็ต้องดูจิต กัน จนเหนื่อยนั่นแหละ เพราะกิเลส พื้นฐาน ขจัด ไม่ได้ ก็ต้องมาคอยตามดู จิต ไปตลอด ดับ ไป แล้ว เดี๋ยว ก็เกิด อีก ... เป็นอย่างนี้ ไปเรื่อย ๆ ..... แล้วเรื่องสมาธิ นี่ก็อีกเหมือนกัน .... ต่อให้ นั่งได้นิ่ง ไม่หลุดเลย พอ มาทำงาน เจอผู้คน โดนด่า มองด้วยหางตา บอกได้เลยว่า ระงับ โทสะ ได้ยาก แล้ว ล่ะ ต่อให้ ไม่ว่า จะได้ ขั้นไหน ต่อ ขั้นไหน ก็เถอะ นะ .... ดังนั้น ทางที่พระพุทธเจ้า บอกไว้ เป็น วิถีแห่งธรรมชาติที่ เป็นไปตาม ขั้นตามตอน แล้ว  .... ยกเว้น แต่ว่า มีของเก่า มาก่อน ก็อาจจะทำให้ไปได้เร็ว หน่อย ก็เท่านั้นแหละ .... จากคุณ : trialuck เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 19:18:11

ความคิดเห็นที่ 3 สมาธิเพิ่มความสงบจนถึงฌาน4 แล้วถอยมา 2 เดินปัญญา แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 54 20:36:36 จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 19:30:58

ความคิดเห็นที่ 4 ขออนุโมทนากระทู้ดีๆเช่นนี้ของท่าน bodymind วิธีที่จะละกิเลสในเชิงรูปธรรม พระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสไว้ดีแล้วอยู่ในพระไตรปิฎก แต่เพื่อให้เห็นวิธีโดยสรุปง่ายๆ ขออธิบายเป็นภาษาง่ายๆดังนี้ 1. เห็นทุกข์ รู้เหตุแห่งทุกข์ (ปฏิจจสมุปบาท) เห็นความดับไปแห่งทุกข์และทางดับทุกข์(อริยมรรคมีองค์8) 2. เชื่อกรรม เชื่อผลแห่งกรรม คือการกระทำ ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว 3. มีสัมมาสมาธิ เพื่อสร้างสัมมาสติ ในการเจริญวิปัสสนา(สร้างปัญญา เกิดวิชชา ละอวิชชา)     ระลึกรู้ กาย ความรู้สึก(เวทนา) จิต และเห็นความไม่เที่ยงของกายและจิต(ธรรม) 4. เมื่อเห็นความไม่เที่ยงและเป็นทุกข์ของกายใจ(ขันธ์5)จึงเบื่อหน่าย ไม่อยากได้กายใจมาครอง     ไม่อยากเกิด แก่ เจ็บ ตาย จึงไม่อยากก่อกรรมใดๆให้ต้องเกิดมารับผลอีก 5. จึงได้สัมมาทิฏฐิ(ความเห็นที่ถูกต้อง)ในการละเหตุที่จะนำมาเกิดอีก คือ ละกิเลส ตัณหา มานะ อุปาทาน อันจะชักนำให้ก่อกรรมมารับผลอีก(อกุศลกรรม) จึงมีฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสาในการละกิเลสไม่ให้เกิด 6. การจะละกิเลสต้องรู้เท่าทันมัน ไม่ให้มันครอบงำจึงกลับไปที่ข้อ 3. สร้างสัมมาสมาธิ 7. เมื่อเพียรเจริญข้อ3. จนเกิดอริยมรรคมีองค์8 ครบแล้ว จึงละกิเลสได้ครบทุกตัว ละตัวตนได้ เข้าสู่สภาวะนิพพานธาตุ จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 21:25:15

ความคิดเห็นที่ 5 สัมมาสมาธิ เป็นไปเพื่อ 1. ให้จิตสงบ ตั้งมั่น มีพลังในการเกิดสัมมาสติ คือเจตสิกที่มาประกอบกับจิตเพื่อการระลึกรู้กายใจให้เกิดปัญญา(สัมมาทิฏฐิ) เห็นว่ากายใจนี้ไม่เที่ยง จางคลาย ดับหาย จึงปล่อยวาง คือ เกิดนิพพิทาญาณ คือ เบื่อหน่าย คลายกำหนัด สลัดคืนว่ากายใจนี้มิใช่ของเรา มีแต่ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น ทุกข์เท่านั้นตั้งอยู่ ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป ไม่มีของเรา ของเขา ตัวตน บุคคล ใดๆทั้งสิ้น 2. เป็นที่พักของจิตยามเหนื่อยล้าอ่อนพลัง เมื่อพักแล้ว สบายแล้ว จิตจึงมีพลังกลับไปเดินวิปัสสนา คือ เห็นไตรลักษณ์ของทุกสิ่ง เห็นการควบคุมไม่ได้และเป็นทุกข์ของขันธ์ จึงเกิดปัญญา(ญาณ)ในการละตัวตน ละอุปาทานขันธ์ว่าเป็นตัวเรา ของเราได้ 3. เมื่อสังขารคือความคิดปรุงแต่ง และกิเลสตัณหาเข้าครอบงำจิตจนกำลังจะเกิดเป็นอกุศลกรรม(ละเมิดศีล) ต้องเอาสัมมาสมาธิกดข่มไว้ก่อน แต่ต้องรู้ทันว่ากำลังใช้ก้อนหินทับหญ้ามิให้งอกงาม ตรงนี้เป็นการใช้สัมมาสมาธิเพื่อระงับกายไม่ให้ก่ออกุศลกรรม(ได้สัมมากัมมันตะ สัมมาวาจา) ต่อเมื่อรู้เท่าทันสังขารความคิดและกิเลสตัณหามานะที่เข้าครอบงำจิต จึงเอาหินออกใช้สติจับไป ที่ ความคิด กิเลส ตัณหา ด้วยใจเป็นกลาง ไม่โกรธเกลียดมัน มันจะอาย เพราะเรารู้ทันมันแล้วมันก็ดับหายไปเองให้เราประจักษ์ ฝึกบ่อยๆจนไม่ต้องใช้สัมมาสมาธิเป็นตัวยับยั้ง เห็นสักแต่เห็นจนมันดับไปเองเป็นปัญญา(ละอวิชชาไปเรื่อยๆ) สัมมาสมาธิจึงมีจุดประสงค์เพื่อให้เกิดปัญญาเป็นหลัก จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 21:29:22

ความคิดเห็นที่ 6 ---- เนื่องจากหลายๆ ท่านมักจะโต้แย้งแนวทางหรือวิธีปฏิบัติของอีกฝ่ายหนึ่ง ---           จึงตั้งกระทู้ ว่า ---- วิธีการปฏิบัติเพื่อหมดกิเลสในความคิดของท่าน มีขั้นตอนอย่างไร **********************************************************                           คำตอบใดๆ นั้น ----  ควร มี เหตุ หรือ ที่มา ดังนั้น             (๑) ศึกษา ----วิธีการปฏิบัติเพื่อหมดกิเลส "ตามที่พระพุทธองค์ตรัสไว้นั้น" มีขั้นตอนอย่างไรนั้น (๒) เมื่อ ศึกษา เพียงพอ ฯลฯ แล้ว "คิดว่า" ตามที่ไว้ตรัส ตาม (๑) นั้น เป็นวิธีการที่ "ปลอดภัยกว่า"   วิธีการปฏิบัติเพื่อหมดกิเลสในความคิดของท่าน (ที่) มีขั้นตอนอย่างไรนั้น  (ซึ่งได้อาศัย อะไรๆ อื่นจาก พระพุทธวจนะแปลไทย)  หรือไม่? (๓) เมื่อ วินิจฉัยว่า ปลอดภัยกว่า  --- คำตอบ ที่เกิดขึ้น ก็จะ = ปริยัติ (หรือ คู่มือ) ที่นำไปสู่การปฏิบัติ  ตามที่ พระพุทธเจ้า "ทรงเฉือนขี้ริ้วทิ้งออกให้หมดแล้ว" ในฐานะ จอมศาสดา ฯ แรกก้วของก้วแรก ก่อนลงมือปฏิบัติ คือ --- ต้อง เข้าใจ พอใจ สัมมาทิฏฐิ ๒ ตามที่ตรัสไว้ ก่อนครับว่า เนื่องกับ สัมมาทิฏฐิในองค์มรรค อย่างไร? --- (ไม่ใช่ อยู่ๆ ก็ เจริญ สติ หรือ สมาธิ ฯ) กระทู้ที่น่าจะเกี่ยวข้อง กับ กระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10807732/Y10807732.html จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 23:12:16

ความคิดเห็นที่ 7 ว๊ธีปฎิบัติแบบคร่าวๆ.... ๑.เมื่อผัสสะมากระทบ....จะเกิดเวทนาขึ้น...จะต้องมีสติระลึกรู้ว่ามีเวทนาอะไรเกิดขึ้น..เป็นเวทนาชนิดใด(เนกขัมมะเวทนา....หรือเคหะสิกตะเวทนา)..และเกิดจาก..ทาง..ตา..หู..จมูก..ลิ้น..กาย..ใจ.. ๒.เมื่อมีสติไประลึกรู้เวทนาดังกล่าวแล้ว..จะต้องพิจารณาภายในใจอย่างแยบคลาย..โดยพิจารณาว่าเวทนาที่เกิดขึ้นมานี้เกิดจาก...สาเหตุอะไร...ซึ่งจะรู้ได้ด้วยจากปัญญาจากการอ่านอยู่แล้วว่าเกิดจาก..ตัญหา..อุปาทาน.(หมายเหตุ..จะต้องดับอกุศลที่เป็นเหตุปลายก่อนนะครับ..ทั้งทางใจ..และทางกายนะครับ). ๓.พยายามลดละตัญหา..อุปาทานที่เราติดยึดอยู่นั้นๆ..ซึ่งในแต่ละอย่างจะมีวิธีการลดละแตกต่างกัน..ลดละได้ไวบ้าง..ลดละได้ช้าบ้างขึ้นอยู่กับความพยายามของเรา(หมายเหตุ..ตรงนี้ก็เช่นกัน..จะต้องดับอกุศลที่เป็นเหตุปลายก่อนนะครับ..เพราะมันจะผุดขึ้นมาอีกอยู่แล้ว..ทั้งทางใจ..และทางกายนะครับ). ๔.ในขณะที่พยายามลดละตัญหาอุปาทานอยู่นั้น...ให้พิจารณาองค์ธรรมต่างๆที่เกิดขึ้นในจิตเราด้วยว่า..มันไม่เที่ยง...มันเป็นทุกข์..มันเป็นอนัตตาหรือไม่อย่างไร ๕.ในกรณีที่ ข้อ ๒ เรารับผัสสะมาสุขเวทนาเกิด..ก็ต้องพิจารณาว่า..สุขเวทนานี้เกิดจากตัญหา..อุปาทานใช่หรือไม่อย่างไร...ซึ่งบอกได้เลยเกิดจาก..ตัญหาอุปาทานแน่นอนครับ ๖.แล้วเราจะเห็นสิ่งที่มันสุขเป็นทุกข์ได้อย่างไร...คำตอบก็คือจะต้องไม่ตามใจเราขัดใจเราเข้าไว้เช่นอยากดูหนังก็ไม่ต้องดู...อยากกินไก่ก็ไม่ต้องกิน..อื่นๆอีกมากมาย..แล้วจะเห็นทุกข์..และตัญหา..อุปาทานของตนอย่างชัดเจนภายในจิตครับ ๗.สิ่งที่เราติด..เรายึดทุกๆอย่างต้องพยายามลดละให้ได้ครับแล้วจะรู้เองว่า ..ญาน ๑, ๒ ,๓...๑๖ ที่เขียนไว้..สอนกันไว้มีลักษณะอย่างไรครับ..และ.. ..ฌาน ๑ , ๒ , ๓, ๔ ที่เขียนไว้ในพระไตรปิฎกที่เกิดจาก..ปัญญา..หรือ..ฌานที่ปราศจากอามิส..มีลักษณะอย่างไรครับ(มี ฌาน ๑,๒,๓,๔ ที่เกิดจากสมถะด้วยนะครับ..แต่ตรงนี้มันเป็นฌานที่มี อามิสครับ) หมายเหตุ...ทั้งหมดนี้ปฎิบัติได้แล้วเกิดมรรคผลจริงครับ..โดยวันหนึ่งๆปฎิบัติซัก 6 ชม.โดยทำอะไรอยู่ก็ปฎิบัติตามที่กล่าวมาครับ จะเห็นมรรคผล(หมายถึงจะรู้ว่ากิเลสเราลดได้จริง..อัตตาเราลดได้จริงครับ..และจะรู้ได้เลยว่าการไม่โกรธมันสบายจริงๆครับ)..ไม่น่าเกิน 6 เดือนครับ...และพอเรามาอ่านพระสูตรจะเข้าใจในพระสูตรได้เองด้วยครับ ตัวอย่างนะครับ...เช่น..เรากินก๋วยเตี๋ยวเราอร่อย.. ๑.เรารับผัสสะมา..เกิดเวทนาขึ้นคือ..เคหสิตะเวทนา(สุขที่เกิดจากการได้รับอามิส...) ๒.เรามีสติไปรู้เวทนาว่าเป็น..เคหะสิกตะเวทนา..แล้วเราพิจารณาภายในใจแล้วรู้ได้ว่า...รสชาติแบบนี้...เค็มขนาดนี้..อร่อย..ซึ่งหมายถึงเรายึดมั่นถื่อมั่นใน..รสแบบนี้..เค็มแบบนี้..(อร่อยมันไม่มีครับ..มีแต่เค็มขนาดนี้..รสชาติแบบนี้..คนทั้งโลกก็รู้ได้ไม่ต่างกันหากตัวรับรสมีคุณภาพเท่ากัน..แต่จะอร่อยไม่อร่อยขึ้นอยู่กับอุปาทานในแต่ละคนครับ)..จึงเกิดตัญหาพร้อมขึ้นมาคืออยากกินนั้นเองครับ ๓.เราต้องลดละตัญหา..อุปาทานตัวนี้แหละครับซึ่งมันจะทำให้พ้นสักกายะทิฎฐิเรื่องนี้ด้วยครับ...วิธีการคือ..ไม่กินรถแบบนี้ลองรถที่ไม่ชอบบ้าง...กินไปครับจะเห็นทุกข์อย่างชัดเจน..และเห็นตัญหา..อุปาทานอย่างชัดเจนครับ ๔.หากปฎิบัติเรื่องนี้ต่อเนื่องก็พิจารณาถึง..เอ๊..ไอ้สิ่งที่เรายึดนั้นตอนนี้เป็นยังไง..มันก็เริ่มกินของไม่ชอบได้แล้วนี้..มันไม่เที่ยงนี้(อนิจานุปัสสี)..มันลดลงแล้วนี้(วิราคานุปัสสี)..จนถึงมันดับไปแล้วนี้(เก่งขึ้นกินอะไรก็ได้แล้ว..นิโรธานุปัสสี)..หรือเก่งกว่านั้นก็มี..การสลัดคืนหรือปฎินิสัคะ... ๕,๖,๗...พอปฎิบัติไปปฎิบัติไป..จะทำได้ทั้งที่เป็นสุขเวทนาและทุกขเวทนา..ทำเก่งขึ้น.ก็สั่งสมเป็น..ญาน..เป็น..ฌาน...ครับ ส่วนในกิเลสอื่นๆ เช่น..ความเห็นไม่ตรงกันเราโกรธ..โดนขับรถปาดหน้าเราโกรธ.....ดูหนังเราชอบ...เจอคนถูกใจเรารัก..อื่นๆอีกมากมาย..ก็ปฎิบัติในลักษณะเดียวกันครับ...จนมันเกิดมรรคผล(ยังไม่ถึงโสดาบันหรอกครับ)..และจะเริ่มเข้าใจ..เนกขัมมะสิกตอุเบกขาเวทนามีสภาวะจิตต่างจาก..เคหสิกตะอุเบกขาเวทนาอย่างไร..จะเริ่มเข้าใจว่าสังขารใดควรสังขาร..สังขารใดควรละ..สัมมาทิฎฐิจะเริ่มตรงขึ้นเรื่อยๆ..และจะสามารถมั่นใจได้เลยว่าชาตินี้แหละเราก็สามารถ..บรรลุโสดาบันได้ครับ(เพราะเราใช้สติปัฎฐาน ๔ เข้าไปเรียนรู้อาการของจิต(ธรรมวิจัย)..และมีความเพียรพยายามลดละอกุศลอยู่เนืองๆ) จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 23:54:01

ความคิดเห็นที่ 8 เรียนรู้กายใจตนเอง โดยการเจริญสติปัฎฐานครับ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_name.php?name=มหาสติ&book=9&bookZ=33 เรียนรู้ไปเรื่อยๆ เรียนรู้แบบซื่อๆ ดูตามความเป็นจริง ไม่ต้องหวังว่าดี ไม่ต้องทำให้ดี ยิ่งเห็นกิเลสเยอะยิ่งดี เห็นกายขยับเยอะยิ่งดี รู้ชัดก็ชัด ไม่ชัดก็ไม่ชัด และต้องหาวิธีว่าใช้วิธีไหนเหมาะกับตนเอง ปฎิบัติแล้วสติเกิดบ่อย เห็นกิเลสบ่อย รู้ตัวบ่อย เรียนรู้จนเห็นสภาวะ เรียนรู้จนเห็นไตรลักษณ์ หลังจากนั้นก็รู้ต่อไปเรื่อยๆครับ ปัจจัยพร้อมเมื่อไร ก็เมื่อนั้น ========================================  ท่านผู้อ่านนั่งหลังตรงหรือไม่ หายใจออกหรือเข้า สั้นหรือยาวครับ? ======================================== จากคุณ : Maxymillion เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 01:16:08

ความคิดเห็นที่ 9 จำมาจากลพปราโมทย์ ถ้าผิดพลาดขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ศีล  คุมด้วยสติ สมาธิ  มีสองประเภทคือ สงบกะตั้งมั่น  สงบ เทคนิคให้หาอารมณ์ที่มีความสุขมาล่อ ผลพักผ่อนจิตมีกำลัง  ต้งมั่น เป็นพื้นฐานของการทำวิปัสนา ทำได้สองวิธี    วิธีแรกทำสมาธิจนเข้าณานสอง ให้ได้จิตผู้รู้    รู้ทันจิตที่หลง ปัญญา  หัดแยกรูปแยกนาม  เห็นไตรลักษณ์ของรูปนาม เห็นไปเรื่อยๆมีแต่ทุกข์ทั้งนั้นมันก็วางเอง จากคุณ : romporn เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 01:31:05

ความคิดเห็นที่ 10 ...         สมาธิ ไปนิพานไม่ได้ครับ ต่อให้ได้ฌานสมาบัติ 8 อิญญา 5 ก็ไปไม่ได้ครับ เป็นได้แค่ ฤาษี หรือ โยคีครับ ครั้งพุทธกาล มีเยอะเลยครับ พระพุทธเจ้าท่าน ก็ไปเรียนครับ สุดท้ายท่านจึงรู้ว่านั่นไม่ใช่หนทางดับทุกข์(นิพพาน)         สมาธิขั้นฌานจึง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนิพพานทั้งสิ้นครับ ไม่มีประโยชน์ จะไปนิพพานได้ ต้องวิปัสสนาเท่านั้นครับ           การเดินปัญญา เดินที่ฌาน 2 ไม่ได้ครับ เพราะเหลือแค่ ปีติ สุข เอกัคคตา เท่านั้น ถ้าพิจาณาอะไรก็แล้วแต่ เช่น พิจาณาอสุภะ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับจิตจะมีเพียง แค่ ปีติ สุข เอกัคคตา เท่านั้น จึงมองไม่เห็นความทุกข์ครับ        วิปัสสนา ต้องทำที่ อุปจารสมาธิเท่านั้นครับ คือยังมี วิตก วิจาร เหลืออยู่ ถามว่า ถ้าไม่ได้อุปจารสมาธิแต่ทำวิปัสสนาได้หรือไม่ ตอบว่า ไม่ได้ครับ เพราะสติ ของท่านจะไม่ต่อเนื่อง เช่น พิจารณาอสุภะได้ 2 วินาที จากนั้น จิตแว๊บไปสนามบอล 1 วินาที และ แว็บไปคิดถึงหนังคืนนี้อีก 1 วินาที พอรู้สึกตัวว่ากำลังฟุ้งซ่าน ก็กลับมา พิจารณาอสุภะอีก จึงทำให้การพิจารณาไม่ต่อเนื่อง ผู้ที่อ่านหนังสือก่อนสอบแล้วเข้าใจ ล้วนแต่มีกำลังสติเป็นอุปจารสมาธิทั้งสิ้นครับ คนเล่นหมากรุกก็เช่นเดียวกัน คือมีสติ ต่อเนื่องอยู่กับกระดานหมากรุก ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง สติแน่วแน่อยู่กับเกมส์ ก็ถือว่า เป็น อุปจารสมาธิครับ หรือ มีสติจดจ่ออยู่กับตำรา จนไม่สนใจเสียงวิทยุเป็นต้นครับ     ดังนั้น วิปัสสนาเองก็เช่นเดียวกัน ต้องอาศัยอุปจารสมาธิเป็นพื้นฐานในการทำ วิปัสสนาครับ      ยกตัวอย่างการอสุภะครับ          เนื่องจากเราชินกับความสวยงามมาตั้งแต่เกิด เราจึงติดอยู่กับสุขสวยงาม เมื่อมีอารมณ์ไม่สวยงามมากระทบกับจิต ก็จะเกิดความไม่พึ่งพอใจเกิดขึ้น เพราะนั่น มันหมายถึงความทุกข์ (ทุกข์จากความไม่เที่ยง)        การพิจารณาอสุภะก็คือ การทำให้ชินกับอีกด้านหนึ่ง คือความน่าเกลียด ไม่ใช่ พิจารณาแล้วเกิดความเกลียดขึ้นกับซากศพนะครับ เพราะความเกลียดก็เป็นกิเลส เช่นเดียวกันกับฉันทะ         จะต้องพิจารณาให้เห็นถึงความเป็นจริง จนความเกลียดเสมอเท่ากับความพึงพอ ใจ จนเกิดเป็นอุเบกขา ไม่ว่าจะเห็นสวยหรือเห็นศพ ก็จะเฉยๆ เพราะเห็นสัจจะธรรม ไม่มีความเกลียดในศพหรือมีความชอบในรูปของสาวงามเป็นต้นจิตจึงเป็นอุเบกขา          สาเหตุที่พระอรหันต์เห็นสาวสวยแล้วไม่ปรุงแต่ง ก็เพราะสิ่งที่เราเห็นกับ พระอรหันต์เห็นนั้นต่างกัน พระอรหันต์เห็นทุกอย่าเป็นธาตุ จิตจึงสงบ เพราะเห็นความ จริง ส่วนเรา เห็นเนื้อเป็นเนื้อ เห็นสีเป็นสี เราจึงปรุงแต่งทุกอย่าง                                                                                                              ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 07:49:28

ความคิดเห็นที่ 11 ทุกสิ่งล้วนมีกรอบ เมื่อใดที่เราเอาชนะกรอบนั้นได้  เราก็จะรู้ในสิ่งหนึ่ง   ทุกอย่างนั้นพระพุทธเจ้าได้บอกไว้หมดแล้ว  ที่เหลือคือผู้ปฏิบัตินะ  ปฏิบัติได้แค่ไหน   หลวงปู่มั่น    ในโลกนี้เป็นธาตุทั้งนั้นให้รู้เท่าทันกับธาตุอย่าหลงตามธาตุ ให้รู้ธาตุเห็นธาตุ จิตจึงไม่ติดทางราคะ   เล่นนิมิตก็ได้ ยินดียินร้ายก็ได้ เรียกว่าคุ้มเงาตน เชื่อนิมิตเป็นบ้า ธรรมะ ธัมโม เรียนมาจากธรรมชาติ เห็นความเกิดความแปรปรวนของสังขารประกอบด้วยไตรลักษณ์ อย่าเชื่อหมอมากนัก ให้เชื่อธรรมมากจึงดี เชื่อกรรมเชื่อผลของกรรม อรหันต์ก็เป็นคุณอนันต์ นับหาประมาณมิได้ พระอรหันต์ตรัสรู้ในตัว เห็นในตัวมีญาณแจ่มแจ้งดี ล้วนแต่เล่าเรียนธรรมชาตินั้นๆ ธรรมะเป็นต้น เอโกมีอันเดียว แต่แสดงอาการโดยนัย ๘๔,๐๐๐ ธาตุ ๔ ธาตุ ๖ ธาตุ ๑๘ ให้เห็นด้วยจักษุด้วย ให้เห็นด้วยญาณ คือปัญญาด้วย นโม ดิน น้ำ บิดา มารดา ปั้นขึนมา รู้แล้วละ  เข้าใจแล้วปล่อยวาง  เป็นหนึ่งเดียวกับธรรม   เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  ดับไป   เมื่อเข้าใจธรรมย่อมเข้าใจทุกสิ่ง  แต่สำคัญสุดต้องเข้าใจตนเอง และสังคมรอบข้าง  ตราบใดที่ยังคงดำรงเพศฆราวาสอยู่ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 54 08:21:16 จากคุณ : tripper 95 เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 08:13:44

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบยากมาก สำหรับผมไม่ชอบนั่งสมาธิ แต่จะใช้สติปัฎฐานในกิจกรรมชีวิตประจำวัน แต่ส่วนใหญ่จะไม่ครบ 4 ฐาน ทำได้แค่ 3 ฐาน คือ กาย เวทนา จิต เท่านั้น คือว่า ผมปฏิบัติข้ามขั้นตอน ผมมาเริ่มที่สัมมาทิฐิก่อน แล้วไปที่สัมมาสติ แล้วจึงไปตรวจดู มรรคองค์อื่นๆ ในมรรคมีองค์ 8 ว่าทำมากน้อยแค่ไหน แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 54 10:00:00 จากคุณ : นิยมวัตถุ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 08:26:10

ความคิดเห็นที่ 13 ผมเองคิดอย่างนี้นะ คือคนเราเมื่อปฏิบัติไปสักพักมีความสุข รู้สึกว่าทุกข์น้อยลง ก็จะคิดว่าวิธีนี้แหละเป็นวิธีเดียวเป็นวิธีที่ถูกต้อง วิธีอื่นผิดหมด เช่น เจริญวิปัสสนาสิ จะไปนั่งไล่สมถะอยู่ทำไม ทำให้ตายก็ไปนิพพานไม่ได้ ผมอ่านแล้วก็ยิ้มๆ เพราะอารมณ์นี้นะ ข้าพเจ้าผ่านมาแล้ว ประเภทว่า จะไปนั่งโง่ทำสมาธิทำไม ในเมื่อวิปัสสนาเป็นทางสายเอกมุ่งตรงพระนิพพาน อันนี้ัมันเคยคิดมาก่อนแล้ว เวลาอ่านเจอก็เลยยิ้มๆ เหมือนเห็นตัวเองในอดีต หรืออีกแบบหนึ่งก็คือ พวกที่คิดว่า คนทำสมถะนี่มันเป็นพวกโง่ๆ ที่ไม่รู้จักวิปัสสนา มุ่งเอาแต่สมถะไม่เอาวิปัสสนากันเลย คิดว่าคนทำสมถะมันโง่ขนาดนี้ เจอแบบนี้ก็ยิ้มเหมือนกัน เออ... สมัยนี้ใครมันจะไปโง่อย่างนั้นอยูนะ พวกที่บอกว่า ฌานสมาบัติ อภิญญาไปนิพพานไม่ได้ ผมเองก็สงสัยนะ สงสัยว่าท่านคงจะได้ครบเรียบร้อยแล้ว จึงบอกว่าไปนิพพานไม่ได้ ท่านคงรู้อารมณ์ของคนได้ฌานอภิญญาสมาบัติเป็นอย่างดี ท่านคงนึกว่าโลกนี้เต็มไปด้วยเชื้อสายของพระเทวทัต ท่านคงลืมไปว่า เชื้อสายของพระโมคคัลลาก็มีเหมือนกันนะ ท่านคงไม่รู้สินะว่า คนที่เขาไปเห็นนรกสวรรค์มาแล้วเขาคิดยังไงกับการเกิด เขาเห็นความเป็นทิพย์ในสวรรค์เขาคิดอย่างไรกับทรัพย์สมบัติในโลก คงคิดว่าเขาจะเพลิดเพลินกับความสวยงามของสวรรค์... หรือ? คิดอย่างนั้นหรือ? สมัยนี้ยังโง่อย่่างนั้นอีกเหรอครับ คนที่ฌานอภิญญาสมาบัตินั้น เป็นคนโง่ๆหรือ พิจารณาจิตส่งออกนอกเป็นมิจฉาสมาธิทำวิปัสสนาไม่ได้ อันนี้ไม่รู้ตำราไหน เพราะที่ผมรู้มากับที่พวกเขาว่าๆกันมันคนละเรื่อง ไม่รู้ว่าอ่านพระไตรปิฏกเล่มเดียวกับผมหรือเปล่านะ เพราะผมอ่านเจอท่านพิจารณา เปลวไฟบ้าง น้ำบ้าง ศพบ้าง ผ้าขี้ริ้วบ้าง ดอกบัวบ้างเป็นอรหันต์กันเยอะแยะ ครูบาอาจารย์ท่านก็สอนมาดีนะ ลูกศิษย์อย่าทำให้เสียชื่อ สติปัฏฐาน๔ เขาก็มีการพิจารณากายภายใน และพิจารณากายภายนอก ที่จริงอ่านแล้วก็ไม่ได้คิดอะไร สงสารคนที่เขามาอ่านแล้วคิดว่าแบบนี้ถูกนี่สิ แล้วเวลาเล่าเรื่องที่ตัวเองปฏิบัติ นี่ฉันเป็นวิปัสสนานะ อ่านที่เขาเล่าเรื่องปฏิบัติแล้วก็รู้สึกว่า.. นี่มันสมถะทั้งนั้น.. สมถะทั้งนั้น ผมอ่าน อุทุมพริกสูตรเรื่องอุปกิเลส และกระพี้กับแก่นของพระพุทธศาสนา อ่านกรรมฐาน๔๐ ศึกษาแนวทางการปฏิบัติแบบต่างๆ เพราะท่านแนะนำว่า อ่านให้รู้ จะได้ไม่ไปปรามาสลบล้างความดีของบุคคลอื่นที่ปฏิบัติแตกต่างจากเรา ผมศึกษามา ผมรู้ว่าอะไรเหมาะกับผม วิปัสสนาแบบไหนเหมาะกับผม เพราะผมนั้นข้องจิตอยู่แค่เรื่องเดียว คืออุปาทานขันธ์ ๕ คือตัวทุกข์ ผมก็มุ่งแค่เรื่องนี้แหละ แต่ผมบอกไม่ได้หรอกว่าอะไรทำให้ลดกิเลสได้ เพราะสังโยชน์เอาแค่ ๓ ข้อแรกผมก็ยังไม่ผ่าน ผมไม่กล้ามาบอกหรอก จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 08:33:57

ความคิดเห็นที่ 14 ผมคิดว่า แนวทางแต่ละท่านนั้นไม่ผิด เพียงแต่มันอาจเพี้ยนไปบ้าง คือ ผิดก็ไม่ผิดทั้งหมดถูกก็ไม่ถูกทั้งหมด ผิดๆ ถูกๆ ปะปนกันไป บางท่านก็เอาวิชชาหรือธรรมปฏิบัติส่วนละเอียดมาใช้กับส่วนหยาบเพียงอย่างเดียว บางท่านก็เอาวิชาหรือธรรมปฏิบัติส่วนหยาบมาใช้กับส่วนละเอียดเพียงอย่างเดียว บางท่านก็นำวิชาหรือธรรมปฏิบัติส่วนละเอียดมาใช้กับทุกระดับทั้งหยาบทั้งละเอียด บางท่านก็นำวิชาหรือธรรมปฏิบัติส่วนหยาบมาใช้กับทุกระดังทั้งหยาบทั้งละเอียด ดังนั้น เมื่อมองต่างๆ มุมกัน ผลจึงต่างกัน ยกตัวอย่างเช่น คราหนึ่ง สาวกถกเถียงกันว่า ธาตุมีกี่อย่าง รูปหนึ่งบอกว่า พระพุทธเจ้าเทศสอนว่า ธาตุมีสองอย่าง  แต่อีกรูปหนึ่งบอกว่า พระพุทธเจ้าเทศน์สอนว่า ธาตุมี 4 อย่าง สรุปก็คือ ถูกทั้งคู่ เพราะถ้ามองอย่างหยาบก็มีสองอย่าง มองอย่างละเอียดก็มี 4 อย่าง ดังนั้น ต้องวิเคราะห์ดูถ้อยคำของธรรมด้วย เช่น อย่างหยาบเรียกว่า ใจ ละเอียดขึ้นมา เรียกว่า จิต ละเอียดอีกก็เรียกว่า วิญญาณ  เป็นต้น   ธรรมมันมีหยาบมีละเอียดดังนั้น ต้องดูด้วยว่าตอนนี้เราคุยกันเรื่องหยาบหรือเรื่องละเอียด มิฉะนั้น ก็คุยกันไม่รู้เรื่อง สำนักที่สอนให้เห็นความเกิดดับก็เช่นกัน เกิดดับมีหลายระดับ ระดับหยาบคือ ระดับกายมนุษย์พิจาณาด้วยระดับธรรมดาก็มี  ระดับพิจารณาในขั้นสมถะก็มี  ในขั้นวิปัสสนาก็มี ขณะเข้าณาณก็มี   ระดับฤทธิ์เช่น เห็นความเกิดดับของสัตว์โลกก็มี   และอื่นๆ อีกมากมาย เป็นต้น ถ้าพิจารณาถือเอาหยาบเป็นสำคัญโดยตัดส่วนละเอียดออก ก็จะออกไปแนวความคิดว่า ที่คุณทำได้ในส่วนละเอียดนั้น เป็นกิเลส บางท่านก็ออกแนวปฏิเสธสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ เช่น นรกสวรรค์ เปรต อสูรกาย สัตว์นรก ต่างๆ นั้น  ใครไปรู้ไปเห็นภพเหล่านี้  เป็นเพียงภาพนิมิต คิดเองเออเอง  ถ้าเห็นภพเหล่านี้ แสดงว่า ยังมีกิเลสอยู่ ที่ถูกต้องไม่เห็นภาพใดเลย ต้องอยู่กับความว่างว่างทั้้งภาพว่างทั้งความดีความชั่วว่างทุกอย่าง (แต่ท่านอาจลืมว่า ท่านอาจจะไปติดความว่างหรือเหตุว่างที่กิเลสเค้าสร้างหลุมพลางไว้เองก็ได้) แนวความเชื่อของแต่ละคนปรับเปลี่ยนกันยาก แนวทางใครก็แนวทางมัน ใครชอบทางใดก็ไปทางนั้น จะถูกจะผิดหรือไม่ ก็คงแล้วแต่วาสนาชักพาไป เมื่อคราวพระสารีบุตรกับพระโมคคัลลานะ เป็นฆารวาส ได้เป็นลูกศิษย์ของท่านอาจารย์สัญชัย  เมื่อลูกศิษย์ได้ชักชวนกันออกบวชได้พุทธศาสนา ก็ได้ชักชวนท่านอาจารย์สัญชัยร่วมด้วย แต่ท่านสัญชัยได้ปฏิเสธเสีย โดยยังคงยึดมั่นกับแนวทางปฏิบัติของตนต่อไป  ทำให้เสียโอกาสไปอย่างน่าเสียหาย   ธรรมใดเกิดแต่เหตุพระพุทธเจ้าตรัสบอกเหตุแห่งธรรมนั้น และความดับแห่งเหตุนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่เรื่องโชควาสนาแต่อย่างใด มีเหตุกระทำทั้งนั้น แต่เหตุนี้เป็นเหตุรี้ลับเค้าทำซ่อนเอาไว้   ไม่ให้เรารู้เห็น (อวิชชา คือ ความไม่รู้ คือ เราไม่เข้าถึงเหตุหรือต้นเหตุนั้น) เหมือนการค้นพบแรงโน้มถ่วงของโลกของไอแซคนิวตัน แต่ส่วนใหญ่ทำรับรู้หรือพิจารณาเพียงแค่อารมณ์ของเหตุนั้นเท่านั้นเอง คือ ได้แค่ชั้นหยาบ  แต่ส่วนละเอียดไม่รู้ไม่เห็น เช่น สมมุติว่า มีคนมาแกล้งเรา เราโกรธ ถ้าพิจารณาอย่างหยาบ ก็จับทฤษฎี ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค  ในกรณีดังกล่าว ว่า  ความทุกข์คือ เราถูกแกล้งเรารู้สึกโกรธหรือเจ็บเป็นทุกข์  สมุทัยเหตุที่เราถูกแกล้งเพราะเราไปทำให้เค้าไม่พอใจ  เราจะดับทุกข์ก็ต้องดับโดยไม่ให้ใครมาแกล้ง มรรค คือ หนทางแห่งการดับทุกข์คือ เราต้อง......... สรุปแล้ว ใช้อริยะสัจ4 มาแก้อย่างหยาบเท่านั้น  แต่อย่างละเอียดไม่ได้รู้เห็นเลยว่า การที่คนมาแกล้งเรานั้น มีสิ่งใดบังคับใจเขาให้มาแกล้งเรา ใช่กิเลสหรือไม่ เขาส่งฤทธิ์ของกิเลสมาได้อย่างไร เขาควบคุมจิตใจของคนที่มาแกล้งอย่างไร เป็นต้น สรุปคือ อวิชชาคือ ความไม่รู้ ก็คือ  เราไม่รู้กิเลสว่า เค้าบังคับบัญชาเราได้อย่างไร ตัวจริงเขาไปอยู่ที่ไหน  เมื่อไม่เห็นตัวกิเลส (เรารับรู้ได้เพียงอารมณ์หรือฤทธิ์ของกิเลส) ว่าอยู่ที่ไหน  แล้วเราจะไปกำจัดมันได้อย่างไร  เหมือนคนตาบอดมองไม่เห็นอย่างนั้น รู้ว่ากิเลสมีอยู่ แต่ไม่รู้ว่ากิเลสอยู่ที่ไหน มีตัวตนหรือไม่อย่างไร มีสีสันหรือไม่ อย่างไร   พอครับ คงได้แต่ปลงๆ แล้วก็ปลง มันยากอย่างนี้   พระพุทธเจ้าต้องชนะมารเสียก่อน มิฉะนั้น ก็ไม่บรรลุธรรม ไม่บรรลุอริยสัจ 4  เพราะเขาขวางอยู่ ทำไมมันยากอย่างนี้ อริยสัจ 4 คิดออกไม่ได้หรือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค  เป็นไมต้องทำความเพียรกันเป็น 6 ปี  พระพุทธเจ้าฉลาดขนาดนี้บารมีเต็มขนาดนี้ ทำไมคิดไม่ได้ เราเองยังคิดได้เลย  ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ง่ายมาก   แต่ขอถามว่า ธรรมที่พระพุทธเจ้าบรรลุคือ อริยสัจ4 ของเรากับของท่านนั้น มันเหมือนกันหรือไม่  มันหยาบละเอียดเท่ากันไหม    ของพระพุทธเจ้านั้นท่านบรรลุไปถึงต้นเหตุจริงๆ รวมทั้งเหตุลับทั้งหลาย  ไม่ใช่อย่างเราที่เข้าถึงเฉพาะอย่างหยาบที่สุดเท่านั้น ท่านคงต้องมองให้ละเอียดๆ มากๆ อย่าเอาของหยาบมาตัดสินของละเอียด ของมันมีหยาบมีละเอียด กันอยู่   จะตัดสินว่า ต้องละเอียดเท่านั้่นอย่างหยาบผิดหมด หรือต้องหยาบเท่านั้น อย่างละเอียดผิดหมด  ก็คงพูดกันไม่รู้เรื่อง เฮ้อ  ลาบวชดีกว่า จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 12:38:49

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยจ้า.... ไปบวชเถอะ เราปฏิบัติตามวิธีหลวงปู่มั่น ไปหาอ่านวิธีของท่านเอาเด้อ เพราะเรายังไม่ได้มรรคผลอะไรเลย ก็ความเพียรมันยังน้อยนิดเหลือเกิน เมื่อเทียบกับหลวงปู่  แต่เมื่อเราปฏิบัติไปแล้ว เรามีความสุขมากขึ้น ความทุกข์น้อยลง พอเราอ่านวิธีปฏิบัติของคนอื่น ก็อ่านเฉยๆ เผื่อได้ความรู้เพิ่ม การจะโต้แย้งวิธีของคนอื่นได้นั้น ตนเองต้องได้ปฏิบัติวิธีนั้นมาก่อนแล้วไม่เป็นผล หรือวิธีนั้นไม่ตรงต่อคำสอนของพระศาสดา จากคุณ : b-file เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 15:27:06

ความคิดเห็นที่ 16 ...     ต้องขอประทานอภัยครับ ที่ผม แย้งท่าน กันดั้มตัวนี้สีชมพู ความคิดเห็นที่ 3 นั้น เพราะว่า ไม่ใช่แค่เพียงใช้ ทุติยฌานไปพิจารณาวิปัสสนานะครับ แต่ด้วย เหตุที่ว่า ฌานถอยออกมาในลักษณะดังกล่าวไม่ได้ครับ     กำหนดอย่างไรหรือครับ ถึงถอยออกมาจากฌาน 4 ลงมาที่ ฌาน 2 เมื่อไปถึง เอกัคคตารมณ์ ถอยฌานกลับมาเพื่อเข้า สุข หรือ ปิติ อย่างนี้ ทำได้ด้วยหรือครับ หรือถอยออกมา จนถึง นิวรณ์ 5 กลับมาเกิดขึ้นนั้น ทำได้ ด้วยหรือครับ ถ้าทำได้ ทำอย่างไรครับ เพราะการออกจาก เอกัคคตารมณ์ คือ การผุดขึ้นจากใต้น้ำลึกๆครับ ไม่ได้ผุดขึ้นมาที่เดียว จากลมหายใจที่หายไป ก็จะรู้สึกมีลมหายใจกลับมา แต่ตัวนิวรณ์หรือสุขปิตินั้น ไม่ได้เกิดขึ้นมา ครับ ถ้ายังนั่งอยู่ในบ้านหรือในห้องที่ไม่ได้เปิดเพลงหรือเปิดโทรทัศน์ หมาย ถึงไม่มีอารมณ์ใดๆมากระทบ จะไม่มีนิวรณ์เกิดขึ้นใดทั้งสิ้นครับ ถ้าไม่ได้ออก นอกบ้านไปทำธุระอะไร จิตก็ไปปรุงแต่งอะไรทั้งสิ้นตลอดทั้งวันครับ ก็เลย สงสัยว่า เมื่อจิตไปถึง เอกัคคตารมณ์ แล้ว แต่กลับทำให้เกิดนิวรณ์ได้นั้น เป็นเรื่องแปลกครับ      ดังนั้น ถ้าจะทำวิปัสสนา สำหรับท่านที่เคยฝึกสมาธิจนได้ อุปจารสมาธิแล้ว การสามารถทำได้เลยครับ ไม่ต้องเข้าสมถะก่อน เพราะจิตที่เคยเป็นอุปจาระ มาแล้ว เมื่อเริ่มพิจารณาสิ่งใดๆ จิตจะสงบเกิดเป็นอุปจารสมาธิได้เองไม่ใช่ เรื่องยาก      สำหรับท่าน sirnitfi ความคิดเห็นที่ 13 นั้น อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจครับ หมายถึงท่านกำลังจะบอกว่า สมถะ อย่างเดียว ก็สำเร็จมรรคผลนิพพานได้ หรือครับ       อาจารย์ของ"มุนีสมณะ" (พระสิทธัตถะ) ล้วนเป็นผู้สำเร็จฌานทั้งสิ้น ครับ มุนีสมณะ เคยได้เรียนจบจนถึง ฌานสมาบัติที่ 7 (อรูปฌานที่ 3) เพราะสมัย นั้น ฤาษีหรือโยคีบางท่าน เข้าใจว่า จิตเป็นต้นเหตุของทุกข์ จึงดับจิตที่อรูปฌาน ที่ 3 แต่นั่นไม่ใช่การดับทุกข์ครับ แต่เป็นการดับจิตเท่านั้น (จิต เกิด-ดับ การดับจิตคือ กดจิตไว้ในช่วง "ดับ" ไม่ให้จิตกลับมา"เกิด")       จากนั้น ท่านจึงเห็นว่า นั่นไม่ใช่การดับทุกข์ จึงเรียนต่อกับ อุทุกดาบส     เรื่อง อรุปฌานที่ 4 (เนวสัญญาสัญญายตนะ) ท่านอุทกดาบสท่านนี้    ท่านเข้า ใจผิดว่า   ตนเองเข้าถึงการเข้าไปเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพรหม(พระเจ้า)แล้ว     แต่ทว่าหลังจากที่อุทกดาบสเสียชีวิตลง    ลูกศิษย์ของท่านคือ พระพุทธเจ้า  ได้ พบทางเข้าสู่ขั้นนิโรธมาบัติ  หรือ  สัญญาเวทยิตนิโรธ   ที่จุดนี้พระองค์พบว่าไม่ มีอาพาตอะไรๆอีกต่อไปเลย   ไม่ใช่ระดับอรูปฌานขั้นเนวสัญญาสัญญายตนะ   ที่ยังมีการอาพาตในจิตอยู่         เท่าที่กล่าวมา หวังพอคงพอจะเข้าใจนะครับว่า ฌานสมาบัติ 8 ก็ยังมี อาพาตในจิตอยู่ครับ ดังนั้น ผู้สำเร็จฌานไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการไปสู่นิพพาน ทั้งสิ้นครับ  นั้นผมขออธิบายแบบย่อๆเลยนะครับ     หลังจากที่ มุนีสมณะ ได้ตรัสรู้ เป็นพุทธเจ้าแล้วจึงกลับมาสอนเหล่าโยคี และอาจารย์ตนเองให้เห็นหนทางดับทุกข์ที่แท้จริงครับ       เพิ่มเติมครับ การวิปัสสนา ควรเดินจงกรมก่อนครับ จากนั้นก็ให้พิจารณาสิ่งต่างๆด้วยการเดิน เนื่องจาก การเดินนั้น จำนวนครั้งของ จิต เกิด-ดับ มากกว่านั่งอยู่กับที่ครับ จะ สังเกตได้ว่า การเดินคิด จะคิดได้ดีกว่าการนั่งอยู่กับที่แล้วคิดครับ                                                                                                           ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 20:01:59

ความคิดเห็นที่ 17 ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา มันดับกิเลสได้จริงๆ ผมเชื่อพระพุทธองค์ เพราะผมปฏิบัติตามพระธรรม แล้วเห็นผล แต่ผมก็ยังกิเลสหนาอยู่ เลยยังไม่เอาจริง เอาจังเท่าที่ควร แย่ๆ จากคุณ : Mateo2000 เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 00:14:21

ความคิดเห็นที่ 18 # 16 ตอบคุณสองนิ้วชี้ ข้อที่อธิบายเป็นคำพูดง่ายหน่อย 1.การถอยออกจากอัปปนามาอุปจาระมาเจอนิวรณ์ การทรงอยู่ที่อัปปนาที่ผมทำอยู่ สอง อย่าง คือ กำหนดพิจารณากาย กับกำหนดนิ่งเพื่อเพิ่มความสงบละเอียด  การถอยก็เพียงละการกำหนดในตัวรู้(หรือในชื่ออื่นๆ) ส่วนที่ว่าเมื่อถอนออกมาย่อมไม่มี นิวรณ์ เพราะอยู่ในห้องมิดชิด นั้น เพียงถอนออกจากอัปปนา ก็เห็นนิวรณ์แล้วครับเพราะตัวรู้จะกลับมาจับอยู่ที่กาย สิ่งแรกที่ผมเห็นตอนถอยมาคือ อืม ลม ที่พัดลมพัดมาแผ่ว ๆ กระทบกาย นี่เย็นดีจัง จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 03:56:29

ความคิดเห็นที่ 19 ...ตถตา      ขอบคุณครับ ที่ให้ความเมตตราแสดงธรรมเพื่อเป็นประโยชน์กับผมในภายภาค หน้า ด้วยความเคารพครับ    1. นิวรณ์มี 5 อย่างนะครับ 1.กามฉันทะ 2.พยาบาท 3.ถีนมิทธะ 4.อุทธัจจะกุกกุจจะ 5.วิจิกิจฉา     ท่านกำลังจะบอกว่า เมื่อออกจาก อัปปนามาแล้ว สิ่งทั้ง 5 นี่เกิดขึ้นมาเลยหรือ ครับ ผมตอนที่ตอบกระทู้นี้ ไม่ได้เข้าสมาธิครับ แต่มั่นใจว่าไม่มีนิวรณ์เกิดขึ้นเลยสักตัว นะครับ มีแต่สติรู้ร้อนหวานเย็นเมื่อยเท่านั้นครับ ในเมื่อเวลาปรกติไม่มีนิวรณ์ แต่เมื่อ ออกจากอัปปนากลับมีนิวรณ์ จริงอยู่ครับ ถ้าห้องนั้นมีภาพสวยงาม สาวสวยอยู่ หรือ มีหน้านักการเมือง ก็เป็นไปได้ครับว่า จะเกิดนิวรณ์โดยทันที แต่ก็เป็นเรื่องแปลก นะครับ ที่หลังจากออกจาก เอกัคคตารมณ์ กลับมีนิวรณ์เกิดขึ้นทันที     ส่วนตัวแล้ว ผู้ที่ออกจาก เอกัคคตารมณ์  นั้น จิตใจหดหู่ครับ ไม่เบิกบาน ไม่อยากออกไปไหน ไม่หิวข้าว หรือถ้าไปไหนก็ไม่สนุกเป็นต้นครับ     2. ทำไมท่านถึงได้ใช้ ทุติยฌาน (ฌาน ) ในการเดินปัญญา(วิปัสสนา) ครับ เพราะ ทุติยฌานนั้น เหลือแค่ ปีติ สุข เอกัคคตา ครับ ไม่ว่าท่านจะพิจารณาอะไรก็ตาม อารมณ์ของท่าน จะเกิดได้แค่เพียง ปีติ สุข เอกัคคตา ซึ่งไม่เห็นทุกข์นะครับ   อนึ่ง การเข้าสมาธิจนหมด วิจิกิจฉา นั้น เกิดขึ้นเพราะมีปิติและสุขเป็นเครื่องยืนยัน ว่า สมาธิมีผลเป็นสำเร็จ คือจิตรวมตัวแล้วแยกออกจากร่างโดยสมบูรณ์ เนื่องจากการ รับรู้ว่า จิตเบาสบาย เนื่องจากร่างกายหนักและเต็มไปด้วยความทุกข์จากสังขาร  วิปัสสนา ก็เช่นเดียวกัน ผลของวิปัสสนาสำเร็จก็คือ ความเข้าใจและเกิดวิมุติชั่วคราว หรืออาการหลุดพ้นชั่วคราว จิตก็จะเบาสบายเช่นเดียวกัน ไม่ยึดติดในสังขารชั่วคราว    แต่เมื่ออยู่ใน ทุติยฌาน นั้น จิตเบาสบายอยู่แล้ว จะแยกได้อย่างไรครับว่า วิปัสสนา นั้นเป็นผลสำเร็จครับ     จึงเรียนมาเพื่อทราบและโปรดพิจารณา                                                                                                             ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 07:46:14

ความคิดเห็นที่ 20 1.เจริญพรหมวิหาร 4 ให้มีความรัก เมตตา สงสาร ต่อเพื่อนมนุษย์ และสัตว์โลก ด้วยการให้ทาน ให้ความช่วยเหลือ ให้อภัย และรู้จักปล่อยวาง 2.ถือศีล 5 เมื่อใจมีเมตตาดีแล้ว จะไม่อยากไปเบียดเบียนใคร ไม่อยากทำอะไรให้ใครเดือดร้อน 3.มีหิริ โอปะตะ คือ มีความละลายใจ และเกรงกลัวผลกรรมเมื่อจะทำบาป 4.ชำระจิตใจ นิสัยไม่ดีทั้งหลายของตัวเรา เช่น ใจร้อนโกรธง่าย เอาแต่ใจ ขี้เหนียว เห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว โลภมาก เจ้าชู้ พูดส่อเสียด โกหก หยาบคาย ก็เลิกมันซะให้ได้ครับ จากคุณ : ขอบอกครับ (ขอบอกครับ) เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 11:48:31