ความคิดเห็นที่ 1 ต่อไปผมขอเอาคำตอบ จากที่มีผู้ในกระทู้เก่ามาเสนอเพื่อความเหมาะสมกับกระทู้ ------------------------------------------------------------------------ จากคำถาม "กรรมกับคน อะไรเกิดก่อนกันครับ"       ต้องเข้าใจความหมายของ กรรม  และความหมายของคน หรือบุคคลก่อน.  คนหรือบุคคล ประกอบไปด้วยธาตุ 6 (ดิน น้ำ ลม ไฟ ช่องว่าง และวิญญาณธาตุ)  กรรม คือ เจตนา  ซึ่งเจตนาเกิดจาก อวิชชา และ อวิชชา ก็มี อาสวะ ซึ่งเป็นปัจจัยก่อกันเกิด แต่เมื่อกล่าวเรื่อง กรรม  ย่อมหนีไม่พ้นเรื่อง กรรมใหม่ และ กรรมกรรมเก่า    เจตนาคือ กรรมใหม่ เนื่องจาก เมื่อมีอาวสวะ นอนเนื่องอยู่ อวิชชาย่อมมี  จึงมีเจตนา เกิดกรรมใหม่ อยู่เนื่องๆ ตามวงจรของปฏิจสมุทปบาท ที่เกิดติดต่อกันแบบงูกินหางไม่จบสิ้น สะสมวิบากกรรมไปโดยตลอด.    จากพุทธพจน์กล่าวว่า การได้ อายตนะสมบูรณ์ คือกรรมเก่า(เป็นวิบากของกรรมเก่า) ก็คือการได้ความเกิดเป็นคนหรือบุคคล มี หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ที่เจริญอยู่ เกิดจากกรรมเก่า(วิบากกรรม) ด้วยมี อวิชชา เป็นคติ(อยู่เบื้องหลัง)นำไปเกิด    เมื่อเจิรญใน อายตนะ (ความเป็นคนหรือบุคคลเจริญ) แต่เมื่อมีอาสวะนอนเนื่องอยู่มาด้วย เพราะเหตุอวิชชาเป็นปัจจัย เป็นคตินำไป เพราะอวิชชา เป็นปัจจัยจึง มีอาสาวะ และในทางกลับกัน อาสวะ เป็นปัจจัย จึงมีอวิชชา.     เมื่อคนหรือบุคคลนั้น เกิดมีอวิชชา(เพราะอาสวะที่นอนเนื่องอยู่ ตั้งแต่ปฏิสนธิ) จึงเกิดเจตนา ก่อเป็นกรรมใหม่ อยู่เนื่องๆ และสะสมเป็นกรรมเก่าที่จะส่งเป็นวิบากกรรมอยู่เนื่องๆ.     จนกว่าคนหรือบุคคลนั้น ได้ฟังได้น้อมใจฟัง แล้วปฏิบัติตามมรรคมีองค์แปด อย่างถูกต้องสมบูรณ์ ตามพระพุทธเจ้าทรงตรัสสั่งสอนไว้ดีแล้ว บรรลุเป็นพระอรหันต์ มีวิชชาเกิดขึ้น ดับอวิชชา หมดสิ้นกิเลส(ราคะ โทสะ โมหะ)  ความเป็นบุคคลหรือการมีชีวิตของพระอรหันต์นั้นยังดำเนินอยู่ได้ ตามเหตุปัจจัย เพราะเป็นผลจากกรรมเก่า ที่ดำรงอยู่ได้ด้วย อาหาร อายุ ไออุ่น และ อุตุ  ตามฐานะ แต่ดับหมดสิ้นแล้วถึงกรรมใหม่ไม่เกิดกรรมใหม่อีกแล้ว จนดับขันธ์(ตาย)ตามเหตุและปัจจัยนั้น เหลือเพียง นิพพาน 1. ไม่มีความเกิดความตายวนเวียนได้อีก เพราะไม่มีอวิชชา ที่เป็นคตินำไปเกิดได้อีก  เป็นอัมตธรรม หรือ นิพพานธาตุ หรืออสังขตธาตุ นั้นเอง. จากคุณ : P_vicha [FriendFlock] [Bloggang] เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 11:28:09 ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 10:02:25

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อไปผมขอยกธรรมความหมายของ มรรคมีองค์ 8 ในพระไตรปิฏก และตามที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ เพื่อให้เข้าใจยิ่งขึ้น. คำกล่าวของพระอานนท์ ---------------------------------------- อริยมรรคมีองค์ ๘ นี้แหละ คือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ   สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ ดูกรท่านผู้มีอายุ นี้แล มรรคา ปฏิปทาเพื่อละราคะ โทสะ โมหะ นั้น ฯ ----------------------------------------------- ต่อไปเป็นพุทธพจน์ส่วนหนึ่ง. -----------------------------------------------                                ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา อริยสัจ          [๒๙๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจเป็นไฉน  นี้คือมรรค มีองค์ ๘ อันประเสริฐ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา  สัมมากัมมันตะ สัมมา อาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ    ก็สัมมาทิฏฐิเป็นไฉน ความรู้ในทุกข์ ความรู้ในทุกขสมุทัย ความรู้ใน  ทุกขนิโรธ ความรู้ในทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา อันนี้เรียกว่า สัมมาทิฏฐิ ฯ    สัมมาสังกัปปะ เป็นไฉน ความดำริในการออกจากกาม ความดำริใน   ความไม่ พยาบาท ความดำริในอันไม่เบียดเบียน อันนี้เรียกว่า สัมมาสังกัปปะ ฯ    สัมมาวาจา เป็นไฉน การงดเว้นจากการพูดเท็จ งดเว้นจากการพูดส่อเสียด งดเว้นจากการพูดคำหยาบ งดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ อันนี้เรียกว่า   สัมมาวาจา ฯ    สัมมากัมมันตะ เป็นไฉน การงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ งดเว้นจากการถือ เอาสิ่งของ ที่เขามิได้ให้ งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม อันนี้เรียกว่า สัมมากัมมันตะ ฯ    สัมมาอาชีวะ เป็นไฉน อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ละการเลี้ยงชีพที่ผิดเสีย สำเร็จ การเลี้ยงชีพด้วยการเลี้ยงชีพที่ชอบ อันนี้เรียกว่า สัมมาอาชีวะ ฯ    สัมมาวายามะ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เกิดฉันทะพยายาม   ปรารภความ เพียร ประคองจิตไว้ ตั้งจิตไว้ เพื่อมิให้อกุศลธรรมอันลามกที่ยังไม่  เกิดบังเกิดขึ้น เพื่อละ อกุศลธรรมอันลามกที่บังเกิดขึ้นแล้ว เพื่อให้กุศลธรรมที่ยัง   ไม่เกิดบังเกิดขึ้น เพื่อความตั้งอยู่ ไม่เลือนหาย เจริญยิ่ง ไพบูลย์ มีขึ้น เต็มเปี่ยม  แห่งกุศลธรรมที่บังเกิดขึ้นแล้ว อันนี้เรียกว่า สัมมาวายามะ ฯ         สัมมาสติ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นกายในกายอยู่  มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกเสียได้ พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ฯลฯ พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ฯลฯ พิจารณา  เห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ โทมนัสในโลกเสียได้ อันนี้เรียกว่า สัมมาสติ ฯ      สัมมาสมาธิ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจาก  อกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   เธอบรรลุทุติยฌาน มีความ ผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมี   อุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยกาย เพราะ ปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌาน  ที่พระอริยทั้งหลาย สรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข เธอบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ อันนี้เรียกว่า สัมมา  สมาธิ ฯ   ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรียกว่า ทุกขนิโรธคามิมีปฏิปทาอริยสัจ ฯ ---------------------------------------------------- จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 10:31:21

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อไปผมจะนำธรรมมาแสดง ในเรื่อง สมุทัย (เหตุแห่งทุกข์) และการดับเหตุแห่งทุกข์ด้วยมรรค(มรรคมีองค์ 8) จากพระไตรปิฏกและที่เป็นพุทธพจน์ -----------------------------------------------                          โพธิกถา ปฏิจจสมุปบาทมนสิการ      [๑] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้า แรกตรัสรู้ ประทับอยู่ ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์ ใกล้ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ในอุรุเวลาประเทศ. ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งด้วยบัลลังก์เดียว เสวยวิมุตติสุข ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์ตลอด ๗ วัน และทรงมนสิการปฏิจจสมุปบาทเป็นอนุโลม และปฏิโลม ตลอดปฐมยามแห่งราตรี ว่าดังนี้:- ปฏิจจสมุปบาท อนุโลม เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมเกิด ด้วยประการฉะนี้. ปฏิจจสมุปบาท ปฏิโลม อนึ่ง เพราะอวิชชานั่นแหละดับโดยไม่เหลือด้วยมรรคคือวิราคะ สังขาร จึงดับ เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ เพราะวิญญาณดับ นามรูปจึงดับ เพราะนามรูปดับ สฬายตนะจึงดับ เพราะสฬายตนะดับ ผัสสะจึงดับ เพราะผัสสะดับ เวทนาจึงดับ เพราะเวทนาดับ ตัณหาจึงดับ เพราะตัณหาดับ อุปาทานจึงดับ เพราะอุปาทานดับ ภพจึงดับ เพราะภพดับ ชาติจึงดับ เพราะชาติดับ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส จึงดับ เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมดับ ด้วยประการฉะนี้. ---------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 54 11:37:09 จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 11:35:13

ความคิดเห็นที่ 4 เสนอข้อมูลต่อ นะครับ การรู้แจ้งใน อริยสัจ 4 ต้องประกอบด้วย ญาณ 3 ประการ (ครบ 12 อาการ) คือ    1.สัจจญาณ    2.กิจจญาณ    3.กตญาณ ญาณทั้ง 3 คูณ อริยสัจจะ 4 ก็จะครบ 12 อาการ ดังรูปที่คัดลอกมาจากกระทู้หนึ่ง ดังนี้ จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 14:35:58

ความคิดเห็นที่ 5 (ขอนำข้อมูลเก่า มาเสนออีกครั้ง เป็นการเสนอธรรมก่อนวันอาสาฬหบูชา) จากหลักความรู้หรือปัญญาของพุทธศาสนามี 3 ระดับ . ----------------------------------------------------------------------------    1 ความรู้จากการได้ยินได้ฟัง/อ่านธรรม หรือ สุตมยปัญญา    2 ความรู้จากการนำธรรมนั้นคิดพิจารณา หรือ จินตมปัญญา    3 ความรู้ที่ได้จากการนำหลักปฏิบัตินั้นมาปฏิบัติ หรือ ภาวนามยปัญญา. ----------------------------------------------------------------------------- ผู้ที่จะ(เน้นที่ จะ) ศึกษาเรียนรู้ในปัญญาทั้ง 3  ในเถรวาท แบ่งออกเป็น 2 คือ   1.ปริยัติ  คือการศึกษาพระไตรปิฏก จากการได้อ่านได้ฟัง นำมาคิดพิจารณา การศึกษาสูงสุดด้านปริยัติ คือเข้าใจพูดรู้เรื่องภาษาบาลี จนได้ศึกษาต้นฉบับ ที่เป็นภาษาบาลี ก็จะเกิดปัญญาแตกฉาน 2 ระดับ คือ สุตมยปัญญา และจินตมยปัญญา.   2.ปฏิบัติ ก็คือ การภาวนามยปัญญา นั้นเอง ได้แก่การปฏิบ้ติตามหลักกรรมฐาน ที่มีอยู่ในพระไตรปิฏก ทั้งหมดคือ 40 กรรมฐาน ผู้ปฏิบัติสามารถปฏิบัติกรรมฐานอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือหลายๆ กรรมฐาน แล้วดำเนินสู่ทางสายเอก คือ สติปัฏฐาน 4    สติปัฏฐาน 4 คือมีสติ(พิจารณา/กำหนด/ ภาวนา) ในฐาน 1.กาย 2.เวทนา 3.จิต 4.ธรรม ซึ่งโดยธรรมดาแล้ว การกระทบปรากฏกับฐานทั้ง 4 อย่างหนึ่งอย่างใดที่ปรากฏชัด เป็นอยู่ตลอดและเนืองๆ ทุกเวลาเมื่อมีความรู้สึกอยู่  อยู่ที่การเจริญสติ พัฒนาเป็นปัจจุบันกับการกระทบปรากฏชัด นั้นๆ หรือไม่? ก็ขึ้นอยู่กับการ เจริญ พละ 5 (สติ สมาธิ ปัญญา ศัรทธา ความเพียร) ของผู้ปฏิบัติ  มาวกเข้าข้อ 2. เรื่อง ปฏิบัติธรรมนั้น แยกออกเป็น 2 คือ      1.สมถะ      2.วิปัสสนา   เมื่อจัดดังด้านบนที่ผมเสนอ เมื่อแยกโดยประมาน กรรมฐาน 40 อย่าง เป็นสมถะ  ส่วน สติปัฏฐาน 4 นั้นเป็น วิปัสสนา หรือเป็นทางเอก ในการปฏิบัติของพุทธศาสนา   แต่ตามที่ผมได้ศึกษามา พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนธรรมการปฏิบัติโดยรวมแล้วเป็นทั้งสมถะกับวิปัสสนาร่วมกันแยกได้ดังนี้.    2.1.สมถะและวิปัสสนา (ไปพร้อมๆ กัน)      2.2 สมถะนำวิปัสสนา    2.3 วิปัสสนานำสมถะั    2.4 วิปัสสนาล้วนๆ   ต่อไปเป็นคำถาม และตอบส่วนตัวผมเองดังนี้   จำเป็นต้องเรียนรู้พระไตรปิฏกภาษาลีไหม?  ตอบ ไม่จำเป็น   จำเป็นต้องเรียนรู้พระไตรปิฏกฉบับแปลทั้งหมดไหม(เน้นทั้งหมด)? ตอบ ไม่จำเป็น      แต่จำเป็นต้องเรียนรู้หลักกรรมฐานเบื้องต้นที่ตรงจากพระไตรปิฏก และเมื่อปฏิบ้ติธรรมแล้วต้องคลาดเคลื่อนจากหลักในพระไตรปิฏกน้อยที่สุด(รายละเอียดในการปฏิบัิติย่อยย่อมแตกต่างได้ เป็นวิสัย เป็นวาสนาแต่ละคนแต่ละกลุ่ม).       จากที่ผมประมวลหลักการปฏิบัิติ ที่เป็นทั้งสมถะและวิปัสสนา ตามพระพุทธเจ้าทรงวางไว้ดังนี้.    1.รู้จักแบ่งปัน (รู้จักในการให้ทาน เน้น. "รู้จัก")    2.มีศีล ตั้งแต่ ศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 ศีล 227  ตามฐานะบุคคล    3.มีอินทรียสังวร คือ สำรวม ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เพื่อระงับอกุศลจิตให้บรรเทาและสงบลง และไม่ทำให้อกุศลจิตที่ยังไม่เจริญ เจริญขึ้น    4.เจริญสติสัมปชัญญะ คือ อริยาบทบรรพ คือรู้ตัวทั่วพร้อมในการ เดิน ยื่น นั่ง นอน และในอริยาบทย่อยต่างๆ    5.ปฏิบัติกรรมฐานเบื้องต้นที่นำไปสู่สติปัฏฐาน 4 ที่เจริญขึ้น ได้แก่ กายานุสติ อย่างเช่น อานาปานสติเบื้องต้น มีสติรู้ชัด หายใจเขา หายใจออก หรือเจริญ กายคตา (ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง)    6. เจริญพละ 5 ได้แก่ สติ สมาธิ ปัญญา ศรัทธา และความเพียร ในาการปฏิบัติ ในข้อด้านบน สติปัฏฐาน 4 ก็จะสมบูรณ์    7. มีสติเป็นปัจจุบัน จนมีปัญญาเห็น รูป-นาม เ็ป็นไตรลักษณ์ตามสภาพแห่งความเป็นจริงของธรรมชาติ คือมีสติปัญญา รู้เท่าทันผัสสะ ที่เป็นปัจจุบันขณะ ก็จะเห็นทุกข์ เห็นเหตุแห่งทุกขฺ์ อันเป็นปฏิจสมุทปบาทของฝ่ายเกิดที่เป็นปัจจัยต่อกันเกิด ในช่วงปัจจุบันนั้นๆ วิปัสสนาญาณก็ย่อมเจริญ เมื่อสติปัฏฐาน 4 สมบูรณ์ โพฌชงค์ 7 ก็ย่อมสมบูรณ์ มรรคมีองค์ 8 ก็ย่อมสมบูรณ์ นิโรธ พึงบังเกิดได้ ปัญญายิ่งก็จะแจ้งชัดในอริยสัจจะ 4 ยิ่งขึ้นได้.      ส่วนสุดท้ายของการปฏิบัติธรรม หรือการปริัยัติ+ปฏิบัติ  ก็คือการเกิด ปฏิเวธ  ซึ่งก็จะตรงตามพุทธพจน์ในพระไตรปิฏกนั้นเอง.   สรุป...        ธรรมที่นำมาแสดง (หรือแสดงธรรม) ก่อนวันอาสาฬหบูชาก็ครบสมบูรณ์ตามประสงค์ ใว้แต่เช้า ก่อนมาทำงาน.       และขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไป ทุกท่านเทอญ. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 15:10:45

ความคิดเห็นที่ 6 (๑) ศึกษา  พระพุทธวจนะแปลไทย ที่ตรัสคำว่า ----- "อุปธิ"  ให้เพียงพอ (ตาม K = ID แปล่า ? ดู กระทู้ ที่เนื่องกับสมการคณิตศาสตร์ ฯ) จนสรุปได้เอง ว่า --- ตรงกับ "อุปาทาน ๔  หรือ นันทิใดในขันธ์ทั้ง ๕ นันทิคืออุปาทาน" หรือไม่? (๒) แล้ว ท่านเองนั่นแหละ  จะ มี สัญญา + ปัญญา (ตมยปัญญา เป็นต้น) ว่า รากเหงาของความทุกข์ ใช่ หรือ ไม่ใช่ ขันธ์ทั้ง ๕  --- ตามที่ กระแสหลัก ว่าว่ากัน ? (๓) ในฐานะ เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม ฯ รากเหงาของความทุกข์ หาใช่ ขันธ์ทั้ง ๕ แต่คือ การไม่ได้สดับ ตามที่ตรัส เรื่อง จิตนี้ ประภัสสร ฯ อริยสาวกผู้มีการสดับ ย่อมรู้ชัดซึ่งความจริงข้อนั้น  คือ จิตประภัสสรที่เข้าถึงความเศร้าหมอง (สมัยปุถุชนนั้น) พ้นวิเศษจากอุปกิเลส (ไม่ใช่ข่มเอาไว้) เพราะเหตุนั้น  จิตตภาวนา ย่อมมีแก่ อริยสาวก ผู้มีการสดับ ที่เสนอ ต่างไปจาก  กระแสหลัก ฯ --- (ที่ ตั้งต้นที่ ขันธ์ทั้ง ๕) นั้น ก้เพราะ พระพุทธองค์ ตรัสไว่ว่า -- กายนี้ประกอบด้วยธาตุ ๔  อันตถาคตเรียก "สิ่งนั้นที่กายนี้" ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง ฯ นั่นคือ เรื่อง ธาตุ อายตนะ ขันธ์ทั้ง ๕  อันเป็นที่ตั้งแห่งอุปาทาน อุปธิ คือ ? เนื่องกับ ธาตุ อายตนะ ขันธ์ อุปาทานขันธ์ อย่างไร?  ศึกษา ฯ ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 18:55:13

ความคิดเห็นที่ 7 _/l\_ --------- อนุโมทนาท่านวิชา  ที่ได้เสนอพระธรรมในกาลอันควร และสมควรแก่กาล   เนื่องในวันอาสาฬหบูชา ปีนี้ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 19:36:03

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบพระคุณพี่วิชามากๆเลยครับ สรุปได้กระชับ สั้น ตรง ถูก ดี ครับ จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 23:34:09

ความคิดเห็นที่ 9 พระพุทธวจนะ (๑) --- ฯ ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์เป้น (ตัว) ทุกข์ (อริยสัจ) ---> = 1.รากเหงาของความทุกข์ (อริยสัจ) คือ "ขันธ์ทั้ง ๕"  หรือ  = 1.รากเหงาของความทุกข์คือ รูป-นาม หรือ ขันธ์ 5  อันเป็นไปตามไตรลักษณ์ ---หรือครับ  "ท่าน จขกท" (๒) เพราะมี อวิชชา เป็นปัจจัย จึงมี สังขารทั้งหลาย (ปฏิจจสมุปบาท พระสูตรหนึ่ง ฯ ---สังขาร ได้แก่ สังขาร ๓ กายสังขาร วจีสังขาร มโนสังขาร) ---> = 1.รากเหงาของความทุกข์ (อริยสัจ) คือ "ขันธ์ทั้ง ๕"  หรือ  = 1.รากเหงาของความทุกข์คือ รูป-นาม หรือ ขันธ์ 5  อันเป็นไปตามไตรลักษณ์ ---หรือครับ  "ท่าน จขกท" (๓) เพราะมี อวิชชา เป็นปัจจัย จึงมี สังขารทั้งหลาย ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯ เพราะมีชาติเป็นปัจจัย  ชรามรณะโสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้น ครบถ้วน   ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้  (ทุกข์ ? ครับ) ย่อมมี ด้วย อาการอย่างนี้ ที่ตรัส ข้างบน = = 1.รากเหงาของความทุกข์ (อริยสัจ) คือ "ขันธ์ทั้ง ๕"  หรือ  = 1.รากเหงาของความทุกข์คือ รูป-นาม หรือ ขันธ์ 5  อันเป็นไปตามไตรลักษณ์ ---หรือครับ  "ท่าน จขกท" สรุป พระพุทธเจ้า ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง ซึ่ง ธรรม  คือ ปฏิจจสมุปบาท  "ไม่ใช่" ตรัส รู้ "ขันธ์ 5  อันเป็นไปตามไตรลักษณ์" ท่าน จขกท และ ท่านอื่นๆ  ----- เข้าใจว่า "พระพุทธองค์ ตรัสรู้ ขันธ์ 5  อันเป็นไปตามไตรลักษณ์" --- ใช่หรือไม่? ถ้าใช่ --- อ้างหลักฐาน ชั้นพระพุทธวจนะ ตามพระไตรปิฎก 45 เล่ม ด้วย ครับ ผม หามานาน ยังไม่พบ  และไม่ประมาท -- จึง เรียนถาม ว่า -- ท่านหาพบ -- พระพุทธองค์ ตรัสรู้ -- ขันธ์ 5  อันเป็นไปตามไตรลักษณ์" ใน พระสูตรไหน ครับ วันอาสาฬหบูชา 2554 จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 20:07:24