PANTIP.COM : Y10821135 ถามเรื่องนั่งสมาธิครับ []

ความคิดเห็นที่ 3

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
อย่าให้หาย
พระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต

ถาม-ตอบ ปัญหาธรรม วันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๕๔
ณ วัดป่าสันติพุทธาราม (วัดป่าเขาแดงใหญ่) ต.หนองกวาง อ.โพธาราม จ.ราชบุรี

http://www.sa-ngob.com/content_show.php?content=2875
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ข้อ ๔๐๕. เนาะ

ถาม : ๔๐๕. เรื่อง “พุทโธ ลมหายใจ”

กราบนมัสการพระอาจารย์ที่เคารพ กระผมได้มีโอกาสกราบเรียนถาม ๒ ครั้ง และมีโอกาสกราบนมัสการ ๒ ครั้ง ซึ่งในครั้งแรกนั้นได้ถามเรื่อง “พุทโธหาย” (อันนี้สำคัญนะ) พระอาจารย์ก็ตอบว่า “อย่าให้หาย” ผมจึงใช้หลักนั้นในการภาวนามาตลอด สู้ได้บ้างไม่ได้บ้าง ตามแต่สภาพของจิตใจในแต่ละวัน บางวันแทบจะไม่ต้องทำอะไร ภาวนาไปไม่ถึงนาที จิตใจก็สงบดีแล้ว ครั้งที่ ๒ มีโอกาสนมัสการที่งานศพ

วันนี้มีโอกาสเรียนถามปัญหาและเล่าประสบการณ์สั้นๆ ให้อาจารย์ทราบ

๑. บางวันผมภาวนาด้วยพุทโธไม่ได้ แต่ใช้ลมแล้วดีกว่า ก็เลยใช้ลมแทน ลมนี้เหมือนจะใช้ได้ตลอดไป ลงได้ง่ายกว่าพุทโธ บางวันรู้สึกกลัว (เขาวงเล็บเลยนะว่า “กลัวผี”) ภาวนาพุทโธแล้วอุ่นใจกว่าการภาวนาตามปกติในบางครั้ง ภาวนาแบบนี้ผิดไหมครับ

๒. (นี่พูดถึงฟังธรรมหลวงตากับฟังธรรมเรา)

๓. หลังจากได้มีโอกาสพบกับอาจารย์ในครั้งแรก กลับมาภาวนาพุทโธ มีอยู่วันหนึ่งพุทโธไปสักพัก คำว่าพุทโธมันเด่นชัดขึ้นมา ชัดมากจนตกใจ วันนั้นเป็น ๒ ครั้ง แต่ก็ตกใจทั้ง ๒ ครั้ง เพราะเรื่องนี้จึงทำให้เข้าใจเรื่องเปลือกส้มของอาจารย์ แต่ก็เป็นวันเดียวและครั้งเดียวเท่านั้นครับ

หลวงพ่อ : ฉะนั้นประเด็นตรงนี้นะ ใครมาก็บอกว่าอยากให้พุทโธหาย เวลาเราฟังธรรม เห็นไหม หลวงตาท่านบอกว่า

“พุทโธ พุทโธ พุทโธ จนพุทโธไม่ได้ พุทโธหายไปนี่มันเข้าอัปปนาสมาธิ”

พวกเราก็อยากได้ผลกัน พออยากได้ผล ใครก็บอกว่าจะพุทโธหาย มันก็เลยทำให้แกล้งหายไง พุทโธ พุทโธ แล้วก็หลับไป พุทโธ พุทโธ แล้วก็อ่อนไปเพราะมันขาดสติ แต่ตามข้อเท็จจริง พุทโธ พุทโธ พุทโธ แล้วตะโกนพุทโธ พุทโธชัดๆ จนพุทโธไม่ได้ต่างหาก คือพุทโธมันจะหายตามข้อเท็จจริงของมัน

จริงๆ คือพุทโธหาย แต่ในวงปฏิบัติ ในการอบรมของเรา เราเห็นว่า ๙๙ เปอร์เซ็นต์ ทุกคนแกล้งให้พุทโธหาย เพราะเรามีจินตนาการแล้วใช่ไหม แล้วครูบาอาจารย์ก็รับประกันเอาไว้แล้วใช่ไหมว่าพุทโธมันต้องหาย ถ้าพุทโธหายนั่นคือเป็นความดี เราก็พยายามแกล้งให้พุทโธหายกัน คือพยายามจะให้มันหายให้ได้ แต่ความจริงมันไม่ใช่หายโดยข้อเท็จจริง คือมันแกล้งให้หาย

ฉะนั้นเราถึงใช้อุบายอย่างหนึ่งว่า “ห้ามหาย! ห้ามหาย!” เราห้ามเอาไว้เลยนะ พุทโธนี้ห้ามหาย ต้องพุทโธชัดๆ พุทโธชัดๆ แต่ถ้าไปถึงจริงๆ แล้ว มันจะหายในตัวของมันเอง ถ้ามันหายในตัวของมันเองนะ คนๆ นั้นจะประหลาดใจมาก อู้ฮู! อู้ฮู! เพราะมันได้ลิ้มรส มันได้สัมผัส แต่ในปัจจุบันนี้ไม่มีใครได้ลิ้มรส ไม่มีใครได้สัมผัส แล้วมันแกล้งให้พุทโธหาย แล้วก็ว่า “พุทโธหาย ก็ว่างๆ” “แล้วทำอย่างไรต่อล่ะ?”

เราเคยขนาดที่บอก แบบว่าใช้อุบายนะ

“สมมุติว่า! สมมุติว่าพุทโธนี่จะพุทโธได้ไหม”

ทุกคนตอบพร้อมกันเลย “ได้ครับ”

แสดงว่ามันไม่หาย เห็นไหม มันไม่หาย! แต่ในเมื่อมีครูบาอาจารย์บอกว่า “พุทโธจนพุทโธหาย” เราก็จะไปสร้างอารมณ์ จะไปวิปัสสนึกไง สร้างภาพให้เป็นอย่างนั้นด้วยการสุกเอาเผากิน เพราะการปฏิบัติแบบสุกเอาเผากิน เลยไม่มีใครได้ผลตอบสนองที่เป็นความจริงเลย

แต่ถ้าเรามีความวิริยะ มีความอุตสาหะ มีความตั้งใจ มีการทำจริง มันจะได้ตามข้อเท็จจริงนั้น แล้วยากไหม.. สุดแสนจะยาก เพราะมันเป็นสมบัติที่มีค่ามาก ถ้าสมบัติอย่างนี้มันไม่มีค่านะ ใครๆ ก็แทนกัน ซื้อกัน หากัน ช่วยเหลือเจือจานกันได้ ของชนิดนี้เจือจานกันไม่ได้ ชี้นำกันได้

ถ้าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเจือจานได้นะ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านี่เหมือนพ่อแม่เรา อยากจะขนเราไปหมดเลย แต่บอกอย่างไรมันก็ไม่เชื่อ จะไปอย่างไรล่ะ บอกให้ขึ้นรถ มันก็จะลงเรือ บอกให้ลงเรือนะ มันก็จะไปแพ อ้าว.. แล้ว:-)จะไปอย่างไรกันล่ะ? นี่มันไม่เชื่อไม่ฟังกันหรอก เพราะมันไม่เข้าใจ

ฉะนั้นอย่าให้หายของเรา เพราะเราเห็นโทษของการที่ว่าทุกคนตั้งใจจะแกล้งหายกันไปหมดเลย แล้วมาถึงทุกคนก็บอกว่าว่างๆ ว่างๆ นี้เต็มศาลาเลย แล้วว่างๆ อย่างไรไม่รู้.. เราไม่เชื่อ เราไม่เชื่อเพราะอะไร เพราะถ้าเป็นสมาธินะ สมาธิเป็นอย่างนี้ มันมหัศจรรย์อย่างนี้ โอ้โฮ.. มันจะตื่นเต้น มันจะลึกลับของมัน แม้แต่สมาธินี่จะพูดออกมาให้เป็นภาษา ให้เป็นสิ่งที่เราสื่อกัน ยังจะสื่อกันแทบไม่ได้เลย แค่สมาธิเนี่ย แล้วยิ่งถ้าเป็นปัญญาออกรู้จริงด้วยนะ ไม่มีสิทธิ์เลยที่จะสื่อออกมา ถ้าสื่อออกมานะ อาจารย์ที่รู้เท่านั้นฟังออก

ฉะนั้น หลวงตาท่านบอก เห็นไหม ถ้าฟังเทศน์ใครก็แล้วแต่ ท่านจะรู้เลยว่าคนเทศน์นั้นมีกึ๋นเท่าไหร่ กึ๋นในใจ:-)นี่มีเท่าไหร่ เพราะพูดออกมา มันพูดออกมาจากความจำ พูดออกมาจากตำรานะฟังออกหมด เพราะมันไม่มีความจริงออกมาเลย แต่ถ้าพูดตามความเป็นจริงนะ ตำราไม่เกี่ยวเลย สาธุ ตำราก็รู้ตามตำรานั่นแหละ แต่ถ้าพูดตามตำรานะมันยิ่งงงนะ เพราะเรามีความรู้สึกอย่างนี้ใช่ไหม แล้วพยายามจะให้ตรงกับตำรา

สังเกตได้ไหมถ้าเราพูดบาลีเมื่อไหร่ วันไหนตายเมื่อนั้น พูดบาลีไม่ได้เลยนะเนี่ย ถ้าพูดบาลีนะเป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย แต่ถ้าพูดตามความรู้สึกนี่สบายมาก มันพูดได้เลย แต่ถ้าเข้าบาลีเมื่อไหร่ วันไหนก็ตายเมื่อนั้นแหละ พอขึ้นบาลีก็เรือสมอขาด ไปไม่รอด นี่ไงถ้าพูดตามตำราก็ไปอย่างหนึ่ง

ฉะนั้น คำว่าอย่าให้หายเพราะเราเห็นโทษ เห็นโทษของผู้ปฏิบัติว่าอยากได้ผลกัน จนพยายามจะทำให้พุทโธมันหายไป หายโดยที่ตัวเองไม่ได้ประโยชน์ แต่ถ้าเราจริงจังนะ ตั้งสติพุทโธ พุทโธ พุทโธ กำหนดลมก็ได้ ลมกับพุทโธแทนกัน กำหนดลมชัดๆ ก็เหมือนกับพุทโธนั่นแหละ เพราะจิตมันเกาะที่ลม จิตมันเกาะที่พุทโธ แล้วถ้ามันพุทโธ พุทโธจนละเอียดนะ แล้วพอมันจะหายนะมันเกิดอาการวูบ พอเกิดอาการ ตกใจ

จิตปกติ มันจะเปลี่ยนแปลงเป็นสัมมาสมาธิ พอจิตมันไหวทุกคนตื่นเต้นหมดเลย แต่พวกเรานี้มันไม่มีการเปลี่ยนแปลงไง จิตดิบๆ ก็คือจิตดิบๆ พุทโธ พุทโธ พุทโธ หายก็หายอยู่อย่างนี้ เป็นอย่างนี้ ไม่มีอะไรเลย แต่ถ้าเป็นสมาธินะ พอมันจะเปลี่ยนแปลง ดูสิพลิกฝ่ามือ การพลิกฝ่ามือ เห็นไหม ของที่อยู่บนหลังมือมันก็หลุดหมดล่ะ

นี่ก็เหมือนกัน พอจิตมันจะพลิกเป็นสมาธิ มันจะเกิดอาการวูบวาบ ตัวพอง ทุกคนจะตกใจหมดเลย แล้วถ้ามันจะวูบลงนะยิ่งตื่นเต้นใหญ่ แต่ถ้ามันไม่มีอาการพลิกเลย มันจะเป็นความสงบลงไปโดยนิ่มๆ มันก็มี แต่ความมีอย่างนี้เขาก็ต้องรู้ถึงสมาธิได้ แล้วพอรู้ถึงสมาธิได้นะ สมาธิมันจะมีค่า อย่างเช่นเราทำเหมืองกันนี่เราขุดหาแร่ ถ้าเราเจอแร่เราก็ดีใจใช่ไหม เราขุดทำเหมืองกัน ถ้าเราหาแร่ไม่เจอซักทีเราจะเป็นอย่างไร

การเจอและไม่เจอ เห็นไหม สมาธิกับไม่สมาธิไง ถ้าการเจอคือเป็นสมาธิ คือมันตื่นเต้น เพราะเราได้ผลตามความเป็นจริง แต่ถ้าเราขุดเหมืองเหมือนกัน แต่เราไม่ได้แร่เลย ขุดได้แต่เหงื่อ อ้าว.. เหงื่อมา ได้อะไร ได้แร่น้ำๆ เหงื่อมันเป็นหยดๆ เลย คือมันไม่เห็นไง นี่จิตมันไม่ได้พลิก

เพราะเรามีคนมาถามปัญหามาก ไอ้อันนี้เห็นโทษมาก ใครมาเราถึงบอกว่า “ห้ามหาย อย่าให้หาย” แล้วทำไปนะ พอเขาทำไปโดยพุทโธ พุทโธ เห็นไหม นี่เวลาถ้าเป็นความจริง..

“ข้อ ๓. หลังจากได้รับโอกาสกราบอาจารย์ในครั้งแรก กลับมาภาวนาพุทโธ มีอยู่วันหนึ่งพุทโธไปสักพัก คำว่าพุทโธมันเด่นชัด”

นี่แค่เด่นชัด คำว่าเด่นชัดนะ พุทโธกับจิตมันจะเป็นอันเดียวกัน พอเด่นชัด เห็นไหม จิตธรรมดานี่มันธรรมชาติของมัน พอมันชัดขึ้นมามันเหมือนกับจิตเราใหญ่ขึ้น เรามีความมั่นคงขึ้น

“คำว่าพุทโธมันเด่นชัดขึ้นมา ชัดมากจนตกใจ”

นี่เวลาจะเป็นสมาธิก็ตกใจ เวลาไม่มีสมาธิก็อยากได้สมาธิ เวลาสมาธิจะมาเยือนนะ ทำให้หลุดมือไปอีกนะ นี่คนภาวนาเป็นอย่างนี้ เหมือนที่ครูบาอาจารย์บอกว่า “อยากได้ลูกเสือ ต้องเข้าถ้ำเสือ” ถ้าเราจะจับเสือ เราต้องเข้าถ้ำเสือ แล้วไปจับลูกเสือออกมาเราจะได้เสือ

นี่ก็เหมือนกัน พอมันจะเข้าถ้ำเสือนะมันขาสั่น ไม่กล้าเข้า เข้าไม่ได้ พุทโธชัดๆ เพราะจิต เห็นไหม เราต้องการจิต เราต้องการสมาธิ สมาธิคืออะไร ก็คือจิตสงบ แล้วเวลาจิตมันจะสงบขึ้นมาก็ตกใจ แต่ถ้ามันมีอาการ มันต้องมี นี่คือข้อเท็จจริง นี่คือการกระทำตามข้อเท็จจริงที่มันมีจริง มันเป็นผลตามความเป็นจริง แต่เราบอกว่างๆ สบายๆ ให้ใครตังค์เรา เราก็สบาย ใครให้ตังค์เราซัก ๑ ล้าน โอ้โฮ.. สบาย มันมาจากไหน มันได้จากตังค์ไง มันได้จากอามิสไง มันได้จากอารมณ์จากภายนอกไง มันไม่ได้จากตัวมันไง

นี่ก็เหมือนกัน ว่างๆ ว่างๆ แล้วได้อะไร แต่ถ้าเรามีจิตสงบนะ ไม่เกี่ยว ตังค์ก็ไม่เกี่ยว สิ่งใดก็ไม่เกี่ยว ไม่มีอะไรเกี่ยวเลย สิ่งนี้เป็นสมบัติสาธารณะ สิ่งนี้เป็นสมบัติของโลก ใจของเรา เราสงบเข้ามามันเป็นสมบัติของเรา มันเป็นสมบัติตามความเป็นจริง ฉะนั้นสิ่งที่เป็นความจริงนี้ต่างหาก

นี่ถ้ามันเป็นความจริงนะ สิ่งที่ว่าสบายๆ นี้มันคิดกันไป แต่ถ้าเป็นสัมมาสมาธิปั๊บมันจะเข้าสู่อริยมรรค คือถ้ามีสมาธิ เวลาปัญญามันเกิดมันก็เข้าสู่อริยมรรค มันเข้าสู่ความจริง เห็นไหม แต่ถ้ามันเป็นความรู้สึกของเรานี่มันเป็นโลกไง มันเป็นโลก เป็นโลกียะ เป็นปัญญาของโลก เป็นปัญญาของกิเลส แล้วถ้าเป็นสมาธินะ เราจะไม่บอกว่ามันเป็นถึงมิจฉาสมาธิ

มันมีมิจฉาสมาธิ สัมมาสมาธิ คือสมาธิผิดกับสมาธิถูก ทีนี้คำว่าว่างๆ เป็นสมาธิๆ นี่สมาธิของใคร เราจะบอกว่า มีครูบาอาจารย์ที่ท่านจะเป็นหลักเป็นเกณฑ์คอยกรอง คอยชี้นำตรงนี้ บางทีส่วนใหญ่แล้วเวลาปฏิบัติมันน่าเห็นใจ มันน่าเห็นใจเหมือนเด็กๆ นี่เวลามาวัดมาวา เห็นไหม พ่อแม่พามาก็อยากจะให้สนิทคุ้นเคยกับศาสนา เวลาเราปฏิบัติมันล้มลุกคลุกคลาน คำว่าล้มลุกคลุกคลานเราก็ต้องเออออไปก่อนไง

คือต้องให้กำลังใจ ต้องปลุกเร้า ต้องพยายามส่งเสริมไง ทีนี้การส่งเสริมมันมากน้อยแค่ไหนล่ะ? ถ้าส่งเสริมนะ อู๋ยๆ เกือบได้โสดาบันแล้ว อู๋ยๆ จะได้โสดาบันแล้ว มันก็เกินไป แต่ถ้าเราปลุกเร้าว่านี่ความผิดพลาดมันเป็นเรื่องธรรมดา การกระทำเป็นเรื่องธรรมดา พระพุทธเจ้ายัง ๖ ปีอยู่แล้ว เราต้องส่งเสริมกัน ปลุกเร้ากัน ครูบาอาจารย์นะ หน้าที่ครูบาอาจารย์เป็นอย่างนี้

เราอยู่กับหลวงตานะ เวลามันท้อแท้ เราพูดกับพระประจำ พระทุกคนมีการท้อแท้ตลอด เราบอกเวลาเราท้อแท้ เราหมดสิ้นหวังนี่นะเหมือนนักมวย คือเราก็พิงเชือกไง พิงเชือกก็คือไปหาท่านนะ ท่านก็จี้ซักทีหนึ่งนะ พอพิงเชือกก็เด้งขึ้นมาซักทีหนึ่ง เราพิงเชือกคือเรามีครูบาอาจารย์เป็นที่พึ่ง เวลาเราท้อแท้ เราสู้ไม่ไหวเราก็พิงเชือก แล้วเวลาครูบาอาจารย์กระตุ้นเรา ให้กำลังใจเรา ออกมาค่อยมาสู้อีก ฉะนั้นการภาวนานี่ ครูบาอาจารย์ของเราที่เป็นครูบาอาจารย์ของเรา ท่านจะมีตรงนี้ไง

เวลาปฏิบัติไปทุกข์ทั้งนั้นแหละ เดินจงกรม นั่งสมาธิ ภาวนา นั่งนี่ดูสิเหมือนกับฤๅษีดัดตน นั่งเป็นครึ่งวันค่อนวัน มันไม่เจ็บไม่ปวด เอาที่ไหนมา มันก็เจ็บปวดทั้งนั้นแหละ การนั่งสมาธิ การภาวนา มันจะไม่ทุกข์ที่ไหน ทุกข์ทั้งนั้นแหละ ทุกข์แล้วเอาอะไรเป็นประกันล่ะ?

อ้าว.. ทุกข์ขึ้นมาแล้ว นี่เป็นความเพียรชอบ เป็นความเพียร เป็นความวิริยะ เป็นความอุตสาหะ เป็นการต่อสู้ เราก็ต้องปลุกเร้ากัน ครูบาอาจารย์นี่ปลุกเร้าให้กำลังใจ ฉะนั้นเวลาภาวนาไป จะบอกว่านู่นก็ไม่ใช่อะไรเลย นั่นก็ไม่ใช่นะ มันก็หมดกำลังใจไปหมด ฉะนั้นสิ่งที่เวลาจะให้กำลังใจ เห็นไหม ให้กำลังใจแล้วทำไป แล้วพอมันรู้จริงขึ้นมานะ อาจารย์ไม่ต้องบอก อาจารย์ไม่ต้องบอก ไม่ต้อง

เวลามันรู้จริงขึ้นมามันจะบอกเลย “ไม่ต้องบอก! ไม่ต้องบอก!” มันรู้ของมันแล้วนะ ถ้ามันไม่รู้สิ โอ้โฮ.. วิ่งหาเลยล่ะ แต่ถ้ามันรู้ของมันแล้วนะ อาจารย์ไม่เกี่ยว เพราะอะไร เพราะมันเป็นสมบัติส่วนตน ที่เราศึกษานี้ศึกษาสมบัติสาธารณะ

ธรรมของพระพุทธเจ้า นี่ว่าธรรมะเป็นธรรมชาติๆ ถ้าเป็นธรรมชาติ ที่นั่งอยู่นี่เป็นพระอรหันต์หมดแล้วเพราะมันเกิดมาจากธรรมชาติ การเกิดและการตายก็เป็นธรรมชาติอันหนึ่ง ธรรมชาติคือผลของวัฏฏะ แต่เราจะศึกษาสิ่งที่เหนือธรรมชาติ ให้จิตนี้หลุดพ้นออกไปจากวัฏฏะเป็นวิวัฏฏะ ถ้าเป็นวิวัฏฏะแล้วนะ หลุดพ้นไปแล้วนะ ความรู้ของเราจะครอบสามแดนโลกธาตุ มันจะรู้จริงเห็นจริงของมัน ตามความเป็นจริง เอวัง
แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 54 11:16:05
แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 54 11:14:36

จากคุณ : Skytrain9

เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 11:12:35

ความคิดเห็นที่ 11

ไม่เข้าถึงธรรม ก็ดึงกันต่ำ

เมื่อปฏิบัติไม่เข้าถึงธรรม ไม่มีสภาวะลึกซึ้งจริง การขยายความ การแปลความ ตามความเห็น -ความเข้าใจ ของตน ประกอบเข้าไป ก็ดึงกันให้ต่ำ

"พระพุทธเจ้า" จึงไม่ให้เชื่อตำรา ไม่ให้เชื่อคำเล่าลือ ไม่ให้เชื่อแม้แต่อาจารย์

อย่าเชื่ออะไรดายๆ ง่ายๆ ฟังธรรมต้องฟังให้เป็น "สุตมยปัญญา"

ฟังแล้วต้องเอาไปทบทวน-พิจารณา-ไตร่ตรอง เรื่องไหนน่าเชื่อ-น่าลองทำตาม ใคร่ครวญให้ดีๆ แล้วก็เอา ไปลอง ปฏิบัติพิสูจน์ตาม ไม่ไตร่ตรองกรองก่อนไม่ได้หรอก ลองทำตามไปทุกเรื่องจะทำไหวเหรอ ? ต้องเอา ที่แน่ๆ ชัดๆ แล้วเราก็จะมีปัญญาสูงขึ้น เพื่อจะไปกรองเอาสิ่งที่ลึกซึ้ง ต้องมีองค์ธรรม ๔ องค์ ของ "ปัญญา ปัญญินทรีย์ ปัญญาผล" แล้วก็มี "ธัมมวิจัย" จึงจะมารวมเป็น "สัมมาทิฏฐิ"

เมื่อเกิด"สัมมทิฎฐิ" มี"ธัมมวิจัย" สามารถแยกแยะเหตุผลในส่วนสัมพันธ์ มีการเปรียบเทียบให้รู้ อะไรดีกว่า - เหนือกว่า -ถูกกว่า -สมควรกว่า แม้ขนาดนั้น ยังต้องตรวจสอบให้รอบ ให้สอดคล้อง เทียบเคียงกับองค์ ต่างๆ ของมรรคทั้ง ๘

ถ้า "สัมมาทิฏฐิ" เป็นตัวแรก ก็ให้เทียบกับอีก ๗ องค์ จึงจะครบครันว่า "เป็นความเห็น...ที่ไม่เป็นมิจฉา" แล้วมรรคอีก ๗ องค์ ก็ไม่เป็น "มิจฉา"

ถ้าความเห็นถูกต้อง (สัมมาทิฏฐิ) "สัมมาวายามะ" กับ "สัมมาสติ" จะเป็นแรงหนุน "สัมมาทิฏฐิ" ให้มีความเห็น ที่ถูกต้องยิ่งๆ ขึ้น เสมอ

เพราะฉะนั้น "ทิฏฐิ" จึงเป็นประธานเอก ต้องนำทุกอย่าง จึงสำคัญมากที่จะต้องใช้ปัญญาไตร่ตรอง "สุตมยปัญญา จินตามยปัญญา" ให้สำคัญ

"พุทธะ" พาพ้น "โมฆบุรุษ"

ศาสนาพุทธ เป็นศาสนาที่แก้ไขความบกพร่องของศาสนาเก่าๆ ที่มีศาสดาเจ้าลัทธิอื่นๆ ทำไว้แล้ว ที่เป็นฤๅษี เดียรถีย์ ซึ่งแก้ไขความเป็น "โมฆบุรุษ" ไม่ออก "พระพุทธเจ้า" มาแก้ไขความเป็น "โมฆบุรุษ"

"โมฆบุรุษ" มีความหมายนัยะลึกซึ้ง เป็นคำที่ ว่า ติง หรือ บอกเตือน ฤๅษี เดียรถีย์ ที่ปฏิบัติมาจนได้ ภูมิธรรม สูงสุดจุดหนึ่ง คือ เป็นผู้มักน้อย สันโดษ บางทียังน้อยยิ่งกว่าพุทธอีก กิน อยู่-หลับ-นอน ทรงชีวิต ตัวตนน้อยเกินไป จนเลยเถิดเป็น "อัตตกิลมถานุโยค" เบียดเบียนตนเอง คนเรามีชีวิตอยู่ในโลก ต้องใช้ "สังขาร" อาศัยพักพิง ก็ต้องรู้เท่าทัน "สังขาร" ทั้งหลายใน หู ตา จมูก ลิ้น กาย

พวกฤๅษี มักน้อย สันโดษ ไม่แย่งชิง สงบ วิเวก แต่ขาด "วิริยารัมภะ" กลายเป็นคนเฉื่อย ขี้เกียจ ไม่ทำงาน มีภพ แล้วไม่รู้ว่า "ตัวเองมีภพถีนมิทธะ และภพอุทธัจจะ เป็นภวตัณหา" แล้วก็เห็นกันผิดๆ ว่า "คนทำงาน เป็นคนฟุ้งซ่าน" มีแค่กถาวัตถุ ๓ แต่ไม่มีกถาวัตถุครบ ๑๐ ขาด "อสังสัคคะ วิริยารัมภะ" ไม่มีหลักการ "ศีล สมาธิ ปัญญา วิมุติ วิมุติญาณทัสสนะ" อันแจ้งชัด ฤๅษีเดียรถีย์ ไม่ทำชั่ว แต่ก็ไม่ได้ "ทำดี" อะไร จึงเป็น โมฆบุรุษ ๑๐๐%

สายนั่งหลับตาที่พากันปฏิบัติ ไม่มีมรรคองค์ ๘ ที่แท้ จะเป็นฤๅษี ออกไป ทางป่าเขาบ้าง แต่ก็ยังไม่ใช่ ความดีสุด

"ศาสนาพุทธ" อธิบายความเป็น "ภิกษุสูงสุดยอด" ไว้มากมายละเอียดลึกซึ้ง ศาสนาพุทธไม่ให้ "ทำชั่ว" แล้ว ยังต้อง "ทำดี" อย่างปราศจาก "ตัวตน" ด้วย

จิตต้องสะอาดบริสุทธิ์ ไม่เหลืออัตภาพ แม้ในภวภพ ติดภพ ติดอัสสาทะ ในขั้น "ภวตัณหา"

พระพุทธเจ้า ได้เห็นแบบอย่างศาสนาเก่าๆ ที่ทำมาก่อนแล้ว ก็เห็นว่า "ไม่สิ้นสุดในเรื่องของจิตวิญญาณ ยังมีภพ มีภวตัณหา"

พระพุทธเจ้า จึงละเอียดเด็ดขาด คิดค้นทฤษฎีออกมาเป็น "มรรคองค์ ๘" มีการงานทางกาย-วจี-มโน มี "สัมมาอาชีพ" เป็นการงานที่ทำเป็นส่วนมาก โดยเฉพาะงานสืบสานศาสนา มี "สัมมาสมาธิ" รู้จริง ตามความเป็นจริง กับสิ่งนั้น แล้วก็ กระทำการงานนั้น ด้วยจิตที่ไม่มีกิเลส พ้นบาป พ้นกรรม พ้นมิจฉา ทั้งหลาย

"ทฤษฎีมรรคองค์ ๘" ของพระพุทธเจ้า จึงมีการงาน เมื่อเราทำงานอย่างพอเหมาะพอสม เรียกว่า "สัมมา" ก็ไม่มีกิเลส การทำงานก็มีประสิทธิภาพ

คนที่นั่งนิ่งๆ เฉยๆ อย่างพวกฤๅษีนี้ "จะฟุ้งซ่านไปกับภพ" อย่านึกว่า คนทำงานฟุ้งซ่านนะ ! คนนั่งเฉยๆ ไม่ทำงาน นั่นแหละ "ฟุ้งซ่านเก่งที่สุด" !

การปฏิบัติธรรมตามมรรคองค์ ๘ จึงคือ การสัมผัสเกี่ยวข้องกับบุคคล-วัตถุ แต่ไม่ให้เกิด "กิเลส" การงาน สุจริต ก็ต้องทำเหมือนกับชาวโลก แต่เหนือชั้นตรงที่ต้องมี "สติ-ธัมวิจัย-วิริยะ" (โพชฌงค์) มีการวิจัยธรรม อันใดเป็น "มิจฉา-สัมมา"

จับ "กิเลส" จิตเจตสิกได้ แล้วระงับละเว้น ไม่ให้เป็นไปเพื่อมิจฉา-โลภ-โกรธ-หลง-พยาบาท หรือ อยากสนอง บำเรออารมณ์ ก็ต้องไม่ทำ ระงับละเว้นได้เมื่อใด ก็ได้ปฏิบัติธรรมเมื่อนั้น จะยืน-เดิน-นั่ง-นอน ทำงาน ทำการอยู่ที่ไหนๆ ปฏิบัติ โพชฌงค์ทั้ง ๓ อย่างนี้ ก็ได้ปฏิบัติธรรมตลอดเวลา

ก็จะเกิดผลเป็น "ปีติ-ปัสสัทธิ" ได้ดี ก็คือ ได้ลดละกิเลส เป็นความเจริญทางปรมัตถ์ เมื่อละกิเลสได้ จิตก็จะสงบ ระงับสนิท กิเลสไม่เกิดอีก

จะเกิดผลสุดท้าย ของโพชฌงค์ ๗ จิตเป็น "สมาธิ-อุเบกขา" คือ ยิ่งละกิเลส ได้มากเท่าไร จิตยิ่งปักมั่น - แน่แน่น - มั่นคง -แข็งแรง-แน่วแน่ จิตก็ยิ่งสว่างโพลง สะอาด ปลอดโปร่ง เฉลียวฉลาด เห็นสัจจะได้ดีขึ้น สูงขึ้น เป็นระดับๆ

แม้จะคิดสังขารปรุงใช้ "สังกัปปะ" เร็วขนาดไหน ความแน่นก็แน่นลึกลงไปอีก เป็นความชำนาญ เชี่ยวชาญ ในการปฏิบัติ

ปฏิบัติธรรมตามทฤษฎีของพุทธ นี่แหละ จะพ้นความเป็น "โมฆบุรุษ"

จากคุณ : toi (castertoi)

เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 20:32:35