ความคิดเห็นที่ 1 ขอบคุณครับ จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 13:08:35

ความคิดเห็นที่ 2 พระสูตรที่เราชอบเป็นพิเศษ และนำมาใช้เตือนตน เสมอๆ พระโอวาทแสดงการเปรียบด้วยเลื่อย [๒๗๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย หากจะมีพวกโจรผู้มีความประพฤติต่ำช้า เอาเลื่อยที่มีที่จับทั้งสองข้าง เลื่อยอวัยวะใหญ่น้อยของพวกเธอ แม้ในเหตุนั้นภิกษุหรือภิกษุณีรูปใดมีใจคิดร้ายต่อโจรเหล่านั้น ภิกษุหรือภิกษุณีรูปนั้น ไม่ชื่อว่าเป็นผู้ทำตามคำสั่งสอนของเรา เพราะเหตุที่อดกลั้นไม่ได้นั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้ในข้อนั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า จิตของเราจักไม่แปรปรวน เราจักไม่เปล่งวาจาที่ลามก เราจักอนุเคราะห์ผู้อื่นด้วยสิ่งที่เป็นประโยชน์ เราจักมีเมตตา จิตไม่มีโทสะในภายใน เราจักแผ่เมตตาจิตไปถึงบุคคลนั้น และเราจักแผ่เมตตาอันไพบูลย์ ใหญ่ยิ่ง หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท ไปตลอดโลกทุกทิศทุกทาง ซึ่งเป็นอารมณ์ ของจิตนั้น ดังนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพึงศึกษาด้วยอาการดังที่กล่าวมานี้แล. [๒๗๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็พวกเธอควรใส่ใจถึงโอวาท แสดงการเปรียบด้วยเลื่อยนี้ เนืองนิตย์เถิด ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจะไม่มองเห็นทางแห่งถ้อยคำที่มีโทษน้อย หรือโทษมากที่พวกเธอจะอดกลั้นไม่ได้ หรือยังจะมีอยู่บ้าง "ไม่มีพระเจ้าข้า" เพราะเหตุนั้นแหละ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงใส่ใจถึงโอวาทแสดงการเปรียบด้วยเลื่อยนี้เนืองนิตย์เถิด ข้อนั้นจักเป็นประโยชน์และความสุขแก่พวกเธอสิ้นกาลนาน ดังนี้แล.     พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้นมีใจชื่นชมยินดีภาษิตของ พระผู้มีพระภาคแล้วแล. จากคุณ : ยัยก้อย เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 14:34:11

ความคิดเห็นที่ 3 ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อาสวะเหล่าไหน ที่จะพึงละได้เพราะความอดกลั้น? ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ พิจารณาโดยแยบคายแล้วเป็นผู้อดทนต่อหนาว ร้อน หิว ระหาย สัมผัสแห่งเหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลาน เป็นผู้มีชาติของผู้อดกลั้นต่อ ถ้อยคำที่ผู้อื่นกล่าวชั่ว ร้ายแรงต่อเวทนาที่มีอยู่ในตัว ซึ่งบังเกิดขึ้นแล้ว เป็นทุกข์ กล้า แข็ง เผ็ดร้อน ไม่เป็นที่ยินดี ไม่เป็นที่ชอบใจ อาจพล่าชีวิตเสียได้.     ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อาสวะและความเร่าร้อนอันกระทำความคับแค้นเหล่าใด พึงบังเกิด ขึ้นแก่ภิกษุนั้นผู้ไม่อดกลั้นอยู่ อาสวะและความเร่าร้อนอันกระทำความคับแค้นเหล่านั้น ย่อมไม่มี แก่ภิกษุนั้น ผู้อดกลั้นอยู่อย่างนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อาสวะเหล่านี้ เรากล่าวว่า จะพึงละได้ เพราะความอดกลั้น. ....................................................................................................... พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ นำมาฝากค่ะ จากคุณ : lovely beagle เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 15:34:20

ความคิดเห็นที่ 4 วิธีปฏิบัติทางจิต เมื่อถูกติเตียนหรือถูกทำร้ายร่างกาย ผัดคุนะ ! ถ้ามีใครกล่าวติเตียนเธอต่อหน้า; ผัดคุนะ ! ในกรณีเช่นนั้น เธอพึงละฉันทะและวิตกชนิดที่เป็นวิสัยแห่งชาวบ้านเสีย. ผัดคุนะ ! ในกรณีเช่นนั้น เธอพึงทำความสำเหนียกอย่างนี้ว่า “จิตของเราจักไม่แปรปรวน เราจักไม่กล่าววาจา อันเป็นบาป เราจักเป็นผู้มีจิตเอ็นดูเกื้อกูล มีจิตประกอบด้วย เมตตา ไม่มีโทสะในภายใน” ดังนี้. ผัดคุนะ ! เธอพึงสำเหนียกอย่างนี้. ผัดคุนะ ! ถ้ามีใครประหารเธอด้วยฝ่ามือด้วยก้อนหิน ด้วยท่อนไม้ หรือด้วยศัสตรา; ผัดคุนะ ! ในกรณีแม้เช่นนั้นเธอก็พึงละฉันทะและวิตกชนิดที่เป็นวิสัยแห่งชาวบ้านเสีย. ผัดคุนะ ! ในกรณีเช่นนั้น เธอพึงทำความสำเหนียกอย่างนี้ว่า “จิตของเราจักไม่แปรปรวน เราจักไม่กล่าววาจา อันเป็นบาป เราจักเป็นผู้มีจิตเอ็นดูเกื้อกูล มีจิตประกอบด้วย เมตตา ไม่มีโทสะในภายใน” ดังนี้. ผัดคุนะ ! เธอพึงทำการสำเหนียกอย่างนี้ แล. มู. ม. ๑๒/๒๕๐/๒๖๔. จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 18:26:21

ความคิดเห็นที่ 5 ลูกศิษย์วัดนา มายกพุทธพจน์กันใหญ่เลย หลวงพ่อจรัญ เคยเทศน์ไว้ว่า ต่อให้อ่านพระไตรปิฏกหมดเล่ม ก็สู้ลงมือปฏิบัติไม่ได้เลย ท่านจึงเน้นสอนให้คนมาเจริญวิปัสสนากรรมฐาน -->รู้จริงต้องปฏิบัติ จากคุณ : TGDEV เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 20:33:52

ความคิดเห็นที่ 6 น้ำตาไหลเลยค่ะคุณซุ้มเฟื่องฟ้า ขอบคุณค่ จากคุณ : Nina_AnGeLic เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 20:43:32

ความคิดเห็นที่ 7 คห.5 เนื่องจากไม่มีคำของตนเอง จึงจำเป็นต้องอาศัยพุทธพจน์ และคุณก็กล่าวชอบแล้ว ว่าธรรมะต้องลงมือปฏิบัติ  ส่วนผู้ใดปฏิบัติอยู่ผู้นั้นย่อมรู้ตน เพราะอาการทางร่างกายหรือวาจาเป็นเพียงส่วนหนึ่งแต่ที่แท้ ความเพียรทั้งหลายมีความเพียรทางจิตเป็นที่สุด จากคุณ : lovely beagle เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 08:07:08

ความคิดเห็นที่ 8 เราเห็นด้วยกับคุณ lovely beagl ค่ะ ไม่มีใครปฏิบัติได้ หากไม่ทราบพระพุทธพจน์ค่ะ จากคุณ : Nina_AnGeLic เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 09:21:22

ความคิดเห็นที่ 9 พระไตรปิฏก นั้นสรุปออกมาเหลือ 3 ข้อคือ ศีล สมาธิ ปัญญา คนทั่วไป ถือศีล เจริญสมาธิมากๆ แล้วปัญญาจะเกิดขึ้นเอง ดังนั้นการศึกษาธรรมง่ายนิดเดียว ---------------------------------------------------------------- เรียนแล้วทำ เรียนแล้วทำ เรียนแล้วปฏิบัติ ปฏิบัติจนชำนาญ ---------------------------------------------------------------- จากคุณ : TGDEV เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 10:14:30

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณนะคะ จากคุณ : คนหมุนโลก เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 11:59:14

ความคิดเห็นที่ 11 บางทีคนรู้พุทธพจน์มากๆ เวลาปฏิบัติธรรม แล้วมักไม่ค่อยได้ผล เพราะว่าจิตมันไปจินตนาการคิดไปว่า ปฏิบัติแล้วได้โน่น ปฏิบัติได้แบบนี้ บางคนไม่รู้อะไรเลยกลับดีเสียอีก คือเมื่อปฏิบัติธรรมมีครูบาอาจารย์สอนแค่ การยืน-เดิน-นั่ง-นอน แล้วปฏิบัติกัน จริงๆจังๆ สัก 7 วัน 7 คืน กลับได้ผลมากกว่า อันนี้ไม่ได้คิดเอาเอง อ่านมาจากในหนังสือกฏแห่งกรรมธรรมปฏิบัติ ดังนั้นที่ว่า -->ไม่มีใครปฏิบัติได้ หากไม่ทราบพระพุทธพจน์ค่ะ มันจึงไม่ค่อยจะถูกต้องสักเท่าไหร่ ตอนผมไปปฏิบัติธรรม 7 วัน 7 คืน ก็แทบจะไม่ทราบพุทธวนเลย รู้บ้างบางคำเช่น อัตตาหิ อัตโนนาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน สำหรับอานิสงค์ที่ผมได้ไปปฏิบัติธรรม 7 วัน 7 คืน ก็คือ ก่อนไปนั้นผมตกงาน เงินนี่ไม่มีใช้แล้ว ไม่รู้จะไปทางไหน แต่เมื่อไปปฏิบัติ 7 วัน 7 คืน มันเหมือนมีปาฏิหารเกิดขึ้น คือ กลับจากกรรมฐานมาถึงบ้าน ก็มีคนโทรมาให้ไปช่วยทำงานเลย จากคุณ : TGDEV เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 13:59:25

ความคิดเห็นที่ 12 อนุโมทนาครับคุณ TGDEV สมเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อครับ จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ (สุบรรณภักดิ์) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 14:07:58

ความคิดเห็นที่ 13 คห.11 ผลที่คาดหวังจากการปฏิบัติ คืออะไรคะ ช่วยขยายความหน่อยค่ะ จากคุณ : lovely beagle เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 16:44:57

ความคิดเห็นที่ 14 จากบทสวดมนต์จากพระโอษฐ์ บทสวด ความสิ้นสุดแห่งโลก ความหวั่นไหวย่อมมีแก่บุคคลผู้อันตัณหาและทิฐิอาศัยแล้ว ความหวั่นไหวย่อมไม่มีแก่บุคคลผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่ เมื่อความหวั่นไหวไม่มีปัสสัทธิย่อมมี เมื่อปัสสัทธิมีความน้อมไปย่อมไม่มี เมื่อความน้อมไปไม่มีการมาและการไป ย่อมไม่มีเมื่อการมาและการไปไม่มี อะไร อะไรก็ไม่มีในโลกนี้ไม่มีในโลกอื่นไม่มีในระหว่างโลกทั้งสอง นี้แหละคือที่สุดแห่งทุกข์ล่ะ เอเสวันโต ทุกขัสสะ ---------------------------------------------------------------------- บทสวดที่สุดแห่งทุกข์  มาลุงกยบุตร  ในบรรดาสิ่งที่ท่านได้เห็น ได้ฟัง ได้รู้สึก ได้รู้แจ้งเหล่านั้น ในสิ่งที่ท่านเห็นแล้ว  จักเป็นแต่เพียงสักแต่ว่าเห็น ในสิ่งที่ท่านฟังแล้ว   จักเป็นเพียงสักว่าได้ยิน ในสิ่งที่ท่านรู้สึกแล้ว  จักเป็นเพียงสักว่ารู้สึก ในสิ่งที่ท่านรู้แจ้งแล้ว  จักเป็นเพียงสักว่ารู้แจ้ง  มาลุงกยบุตร เมื่อใดแลในบรรดาธรรมเหล่านั้น เมื่อสิ่งที่เห็นแล้ว สักว่าเห็น สิ่งที่ฟังแล้ว สักว่าได้ยิน สิ่งที่รู้สึกแล้ว สักว่ารู้สึก สิ่งที่รู้แจ้งแล้ว สักว่ารู้แจ้ง ดังนี้แล้ว มาลุงกยบุตร เมื่อนั้น ตัวตนย่อมไม่มีเพราะเหตุนั้น เมื่อใดตัวตนไม่มีเพราะเหตุนั้นเมื่อนั้นตัวท่านก็ไม่มีในที่นั้นๆ เมื่อใดตัวท่านไม่มีในที่นั้นๆ เมื่อนั้นตัวท่านก็ไม่มีในโลกนี้ ไม่มีในโลกอื่น ไม่มีในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง นั้นแหละ คือที่สุดแห่งความทุกข์ ดังนี้ เอเสวันโต ทุกขัสสาติ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 54 22:41:02 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 22:40:04

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณทุกท่านค่ะ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 09:48:01