ความคิดเห็นที่ 1 ผมเข้าใจว่า ผู้ที่ไม่โกรธก็คือผู้มีเมตตา นั่นเอง ซึ่งผู้มีเมตตาก็ย่อมให้อภัยได้บ่อยๆ เมื่อเป็นดังนี้จึงมีความเห็นว่า ผู้ที่มีเมตตานั้นก็คือผู้ให้อภัย จึงไม่น่าจะเทียบกับได้ว่าระหว่างผู้มีเมตตากับผู้ให้อภัยใครจะมีธรรมสูงกว่ากันอย่างไร เนื่องจาก คำมีนัยยะไปในทางเดียวกันนั่นเอง จริงๆแล้ว จึงมีความเห็นว่า สุดท้ายของคำถามนี้น่าจะชี้ไปถึงการมีสติละความโกรธได้ทันท่วงที มากน้อยกว่ากัน มากกว่า จึงชี้ได้ว่า ผู้ที่มีสติทันต่อความโกรธที่มากกว่า ไวกว่าก็ย่อมมีธรรมสูงกว่า นั่นเอง ด้วยความเคารพครับ เป็นความเห็นส่วนตัว จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 18:18:47

ความคิดเห็นที่ 2 ผมว่าพระอนาคามีน่ะครับท่านไม่โกรธ และมีคุณธรรมเรื่องเมตตาเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตเสมอ ส่วนผู้ที่ยังโกรธได้อยู่คุณธรรมยังไม่ถึงอนาคามีผลครับ ขอเป็นกำลังใจให้ภาวนาต่อกันไปครับ ซักวันคงได้หมดโกรธบ้างแหละครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 18:39:25

ความคิดเห็นที่ 3 คนมีเมตตาจึงไม่โกรธ = มีสติกำกับอยู่ตลอดเวลา รู้เท่าทันกิเลส มีภูมิธรรมสูงกว่าครับ เพราะคนที่โกรธแล้ว พอมีสติแล้วรู้ว่าตัวเองโกรธแล้ว จึงให้อภัย = สติไม่ได้กำกับอยู่ตลอดเวลา จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 19:16:54

ความคิดเห็นที่ 4              ตอบ คุณใจพรานธรรม เจ้าของกระทู้ 21 ก.ค. 54 17:58:39              คำถามว่า                   คนที่มีเมตตาจึงไม่โกรธ จึงไม่ให้อภัย เพราะตนมีเมตตา                   กับคนที่ให้อภัยได้บ่อยๆ ใครทำผิด ล่วงเกิน ถือโกรธ                   แต่ให้อภัยได้เสมอๆ อย่างใหนมีธรรมสูงกว่ากัน              ตอบว่า คำตอบควรเป็นผู้มีเมตตาเป็นปกติ              อุปมาเหมือนบุคคลปราศจากราคะแล้ว ก็ไม่ล่วงกาเมสุมิจฉาจาร และบุคคลที่ยังมีราคะอยู่ แต่ข่มราคะไว้ไม่ให้ล่วงกาเมสุมิจฉาจาร ด้วยการสมาทานศีลบ้าง อินทรียสังวรบ้าง อสุภสัญญาบ้าง เพื่อไม่ให้ล่วงฯ              แต่อย่างไรก็ตาม บุคคลควรปฏิบัติธรรมตามสมควรแก่ธรรม คือแม้มีเมตตาเป็นปกติอยู่ ก็พึงมีความอดกลั้นต่ออิฏฐารมณ์และอนิฏฐารมณ์              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗              ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต              กรณียเมตตสูตรในขุททกปาฐะ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=237&Z=267                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=10              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕              อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต              ปุญญาภิสันทสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=5079&Z=5126                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=129              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 19:46:35

ความคิดเห็นที่ 5 คนคุมใจตนเองได้น่าจะสูงกว่าค่ะ จากคุณ : มด2002 เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 20:59:30

ความคิดเห็นที่ 6 แบบ แรก ดีกว่า แน่นอนครับ เพราะพระพุทธเจ้า คือ แบบ แรก ครับ ส่วน หากยังไม่บรรลุ ก็จะยังโกรธอยู่ แต่ก็จะต้องมาเสียเวลา ให้อภัย อีก ดังนั้น แบบแรก ดีกว่า เพราะไม่ต้องเสียเวลา มาให้อภัย ที่ตัวเอง เผลอ โกรธ คนอื่น น่ะ ... ดังนั้น หากจะให้มีทุกข์ น้อย ก็ต้องสละ ละ ตัวตน ให้ มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลา มา คอยดูจิต ว่ามีเหตุ อันใด ต้องให้ดับ กันอีก ... เพราะมันจะไม่เกิด มา เพื่อให้ดับ อีกต่อไป .... จากคุณ : trialuck เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 21:05:30

ความคิดเห็นที่ 7 แบบแรกดีกว่า เมื่อไม่โกรธ จึงไม่มีเหตุต้องให้อภัย ดังพระสูตรล่าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วในเรื่องกายนั้น  ย่อมมนสิการโดย แยบคาย ซึ่งปฏิจจสมุปบาทเป็นอย่างดีว่า "เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น เมื่อสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้ก็ไม่มี เพราะสิ่งนี้ดับ สิ่งนี้จึงดับ" ด้วยประการดังนี้ คือ เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขารเพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ ฯลฯ ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ก็เพราะอวิชชาดับโดยสำรอกไม่เหลือ สังขารจึงดับ เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ ฯลฯ ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ฯ จากคุณ : Rovivta เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 22:23:36

ความคิดเห็นที่ 8 พึงเข้าใจว่า การให้อภัย ไม่ได้หมายความว่า ต้องโกรธก่อน จึงจะให้อภัยได้ ผู้มีเมตตาย่อมให้อภัยเสมอ ไม่ใช่ว่าไม่โกรธจึงไม่ให้อภัย เพราะแม้จะรู้ว่าผู้อื่นมีโทษอยู่ ทราบโทษนั้นแล้ว ก็ไม่โกรธและให้อภัยไม่ถือโทษ ในขณะเดียวกัน บางคนไม่โกรธ เพราะไม่มีอะไรมากระทบให้โกรธ หรือไม่โกรธคือไม่ถือสา ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ บางทีมองข้ามไป ไม่เอามาคิด แต่ก็ไม่เข้าไปยุ่ง ประมาณว่า อยู่ห่าง ๆ กันดีกว่า อย่างนี้เรียกว่ายังเมตตาไม่จริง ถ้าเมตตาจริง ต้องให้อภัย คือไม่ถือความเป็นโทษเลย อย่างไรก็ดี เมตตาย่อมต้องประกอบด้วยอุเบกขาเสมอ แม้จะไม่ถือโทษ ไม่ดูหมิ่น ไม่รังเกียจ ไม่แบ่งแยก แต่ก็ต้องพิจารณาให้เห็นว่า ควรแก้ไขอย่างไรไม่ให้โทษนั้นขยายวงกว้าง ผู้ที่ฝึกให้อภัยบ่อย ๆ จะเคยชินกับการระงับความโกรธ เมื่อเคยชินบ่อย ๆ ความโกรธก็จะเริ่มเบาบาง เมื่อความโกรธเริ่มเบาบาง จิตใจก็เริ่มอ่อนโยน เมื่อจิตใจอ่อนโยน ก็จะเป็นผู้ไม่โกรธและให้อภัยได้ทุกเมื่อ ไม่มีความเมตตาในคนที่ไม่รู้จักการให้อภัย จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 22:34:31

ความคิดเห็นที่ 9 สาธุ..... จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 22:43:47

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกะ ความคิดเห็นที่ 8 กีบหมดค่ะ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 54 14:58:14

ความคิดเห็นที่ 11 การให้อภัย คือการละปฏิฆะที่เกิดขึ้นมา ผู้มีเมตตาจนไม่เกิดปฏิฆะได้ก็ไม่มีเหตุที่ต้องให้อภัยแต่ต้องบรรลุถึงระดับอนาคามี บางทีภาษาทางปุถุชนกับอริยชนมันก็สวนทางกันนะ เมตตาคือไม่ถือโทษยังไงภาษีก็ดีกว่าถือโทษแล้วอภัย แต่ในทางอริยชนบอกทำได้แบบนั้นชาติหน้าก็ไม่ต้องกลับมาเกิดแล้ว ถ้าเมตตาจนไม่ต้องให้อภัยได้ยังไงก็ภูมิธรรมสูงกว่าคนที่ยังต้องให้อภัยครับ จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 54 20:19:32