PANTIP.COM : Y10859573 เข้าวัดแล้ว ก็ยังมีความทุกข์ ควรจะทำยังไงดี ???????? []

ความคิดเห็นที่ 1

อันนี้ยาวหน่อย แต่น่าอ่านนะครับ

พุทธิปัญญาจากหมาขี้เรื้อน

ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก ยังไม่ทัน
ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน เพื่อเห็นแก่แม่ บัณฑิตใหม่หมาดจาก
เมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝาก
ให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสานพระหนุ่มการศึกษา สูง มาจากตระกูลผู้
ดี มีแต่ความสุขสบาย เมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน แต่ก็นั่นแหละกว่า
จะ 'นิ่ง' ก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆ กัน ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อย
หน่ายจนนึกระอาก็เพราะ พระใหม่มีนิสัยชอบจับผิดและชอบอวดรู้ ยกหู ชู หางตัวเองอยู่เป็นประจำ

วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน ออกบิณฑบาต
ได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสีย
เป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัยไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี่ ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์ เย็นก็บ่นว่าท่านรองเจ้า
อาวาสทำวัตรนานเหลือเกิน กว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำ
เข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปที ล้างไปบ่นไปตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้อง
น้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้ โอ้ชีวิต!ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจ สิ่งนั้นสิ่งนี้ ถือดีว่าตัวเองมี
ชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่า ใครในวัดนั้นผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูป
ไหนทั้งหมด มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตูนึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่ม
อยู่ในใจ กลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน นับถอยหลังรอวันสึกด้วย
ใจจดจ่อ

อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่าท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา
ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง วันๆไม่เห็นท่านทำอะไรเอาแต่กวาด ใบไม้
เก็บขยะ ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาส
เป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา อุตส่าห์เขียนคำวิพากษ์วิจารณ์การบริหารจัดการ
วัดได้ร่วมยี่สิบข้อ เสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่า ล้าสมัยรวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้
ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัย ก้าวไกลมามากแล้วไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลัง
เขาให้คนอื่นเขาดูถูกอีก

หนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้นพระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาสมีปฏิสัมพันธ์กับพระ
ลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้น เทศน์ให้มากขึ้นและแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงาน
อย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเอง ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า
เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำหลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย ท่าน
ไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายฟังแต่ท่านไม่บอกว่าพระ
รูปไหนเป็นคนเขียน อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่ม
สามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ
"เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อนคันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่น
ไปมาทั้งวัน เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้น เดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่
พวกเธอรู้ไหม เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัว
เองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเอง
นอนแล้วจะไม่คัน แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักทีเลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน เจ้าหมาโง่ตัวนั้น
มันหารู้สักนิดไม่ว่า เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้น หาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่ แต่สาเหตุ
แห่งอาการคันอยู่ที่โรคเรื้อนซึ่งเกาะกินอยู่บนหลังของตัวมันเองนั่นต่างหาก"

พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าได้เวลาภาวนา หลังการทำวัตรสวดมนต์เย็นแล้ว
ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกตินอกสงบแต่ในวุ่นว่ายนึก
อย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัว
ใจทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย
จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง
แม้เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก
"อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อนขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"
โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชายแล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลาง
นึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า 'หมาขี้เรื้อน' ของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ

จากคุณ : RadiS

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 00:05:16

ความคิดเห็นที่ 21

เก็บบทความมาฝากฮาริมะคุง ค่ะ
ธรรมะของพระพุทธองค์มีประโยชน์ต่อคนทุกเพศทุกวัยค่ะ
ลองเก็บเกี่ยวเอาสิ่งที่ดีๆ ไปใช้
ต่อๆ ไปก็จะค่อยๆ หันมาสนใจการสร้างความสุขทางใจ
โดยไม่ต้องพึ่งเกมส์ FB หรือ TV
และที่สำคัญก็จะพัฒนาตัวเองขึ้นมาเป็นลูกที่ดี ซึ่งคุณพ่อคุณแม่พึ่งพาได้

การไปวัดกับท่าน ก็ถือว่าเป็นการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อท่าน ทำให้คุณแม่ดีใจ แค่นี้ก็เกินคุ้มแล้วค่ะ

--------------------------------------------------------------------------------------------
ธรรมะสำหรับวัยรุ่น
โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก
หนังสือข่าวสด รายวัน หน้า 29
คอลัมน์ ธรรมะใต้ธรรมาสน์

มีเพื่อนคนหนึ่งถามว่า ธรรมะอะไรที่เหมาะสำหรับวัยรุ่นบ้าง เห็นเขียนแต่ธรรมะสำหรับ
วัยใกล้ร่วงเสียส่วนมาก ความจริงธรรมะนั้นใช้ได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ขึ้นอยู่กับจะใช้อย่างไร
กับสถานการณ์อะไร ท่านผู้รู้ท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า ธรรมะมีทั้งแง่บวกและแง่ลบ
คนไทยเรามักจะเน้นเฉพาะแง่ลบ ไม่ค่อยเน้นแง่บวกกัน ผมได้ยินคำพูดนี้
แล้วเกิด “เก็ต” ขึ้นมาทันที ธรรมะแง่ลบน่าจะเหมาะกับคนสูงวัย

เพราะธรรมชาติของ ส.ว. (คนสูงวัย) มักจะมองในแง่ลบมากกว่า เช่น ความไม่เที่ยงแท้
ความไม่แน่นอน ชีวิตนี้สั้นนัก ฯลฯ เพื่อเตือนสติว่า เวลาเหลือน้อยแล้ว ควรทำความดี
ให้มาก ดังที่พูดว่า “เกิดมาทั้งที ทำดีให้ได้ จะตายทั้งที ทำดีฝากไว้”
อะไรประมาณนั้น

แต่เด็กๆ เขามักจะมองไปข้างหน้า ไม่มาเสียเวลามองว่าอายุเราเหลือน้อย
เพราะฉะนั้น ธรรมในแง่ลบไม่ค่อยจะเหมาะ ต้องเอาธรรมะในแง่บวกมาสอน
เช่น
ทำอย่างไรจึงจะเป็นที่รักของเพื่อนๆ
ทำอย่างไรจึงจะมีเสน่ห์
ทำอย่างไรบุคลิกจะต้องตาต้องใจคน
ทำอย่างไรจึงจะเรียนเก่ง ฯลฯ
อะไรประมาณนั้น

นักโฆษณาสินค้าเขาเข้าใจจิตวิทยาในแง่นี้ดี จึงผลิตสื่อโฆษณา
(ขอประทานโทษ ขอเลี่ยง เพราะไม่ได้ค่าโฆษณา) เช่น “ปลาร้า” รวยเพื่อน
เพราะทำให้เข้าใจว่ากินปลาร้ายี่ห้อนี้แล้วจะมีเพื่อนเยอะ

ธรรมะสำหรับวัยรุ่นที่น่านำเสนอคือ (อาจมีหลายหมวด แต่คราวนี้ขอพูดเรื่องเดียว
ก่อน) “ดรุณธรรม ธรรมะสำหรับวัยรุ่น” 6 ประการคือ

1. อาโรคยะ (ความมีสุขภาพสมบูรณ์)

สุขภาพกายเช่นมีพลานามัยแข็งแรงอันรวมไปถึงการรู้จักกิน ดื่ม หรือบริโภคปัจจัยสี่
อย่างถูกต้องเหมาะสม เพื่อให้สุขภาพกายสมบูรณ์ ไม่บริโภค “ขยะ” หรือสิ่งเป็นพิษ
แก่ร่างกาย ดังคำเตือนของสุภาษิตจีนว่า “โรคเข้าทางปาก ภัยออกจากปาก”

ทางพระเวลาท่านสอนพระบวชใหม่ ท่านจะให้พิจารณาปัจจัยสี่ที่จะเสพนั้นให้ถูกต้อง
เหมาะสม สรุปง่ายๆ คือ ให้บริโภคปัจจัยสี่ด้วยคุณค่าแท้ ไม่ใช่ด้วยคุณค่าเทียม
ความไร้โรคนี้เป็นผลของการรู้จักกิน อยู่ ใช้ปัจจัยสี่ให้ถูกต้องและเหมาะสม

ในแง่สุขภาพจิตก็คือ จะต้องฝึกฝนอบรมจิตให้มีคุณภาพ (เช่น มีความเมตตา
กรุณาเอื้ออาทรต่อผู้อื่น มีพฤติกรรมไม่ก้าวร้าวเบียดเบียนคนอื่น) เห็นอกเห็นใจคนอื่น
อย่างที่พระท่านว่า “เอาใจเขามาใส่ใจเรา” ฝึกจิตให้มีสมรรถภาพคือ เข้มแข็ง
เช่น มีความอดทนพากเพียรพยายามสามารถเอาชนะอุปสรรคต่างๆ ได้
มีสติรู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่ปล่อยให้ไหลไปตามกระแสความเย้ายวน มีปณิธานแน่วแน่มั่นคง
ต่อความตั้งใจจะทำดีไม่ท้อถอย “รู้จักปิดทองหลังพระ” ดังพระราชกระแสที่รับสั่งแก่
พลตำรวจเอกวสิษฐ เดชกุญชร ที่กราบทูลว่าขอปิดทองหลังพระได้ไหม เพราะทำดี
มากมายไม่มีใครเห็น

พระองค์รับสั่งว่า “ปิดหลังพระนั้นแหละ ปิดให้มากๆ เข้าแล้วมันจะล้นมาข้างหน้าเอง”
ผู้ทำได้ดังพระราชกระแสรับสั่งนี้ถือว่ามีจิตมีสมรรถภาพ ฯลฯ

สุดท้ายต้องฝึกฝนจิตให้มีสุขภาพ คือ สร้างความสบายผ่อนคลายและปีติสุขให้เกิดแก่
จิตบ้าง อย่ามัวแต่เครียด จนวันๆ ไม่เคยยิ้มไม่เคยหัวเราะเลย อยู่ที่ไหนก็สร้างบรรยากาศ
อึดอัดให้เกิดขึ้นที่นั่น บางคนคิดว่าการทำตัวเคร่งขรึม ไม่ยิ้มให้แม้กับคนที่ทักเรา
เป็นการวางบุคลิกท่าทีที่เหมาะสมกับผู้ใหญ่ แต่ถ้าท่านทราบว่า การไม่รู้จักยิ้ม
ไม่รู้จักหัวเราะนั้น นานไปจะช่วยให้เซลล์มะเร็งมันพัฒนาเร็วเข้า
บางทีอาจจะยิ้มเป็นกับเขาบ้างก็ได้

2. ศีล

ได้แก่ มีพฤติกรรมไม่เบียดเบียนตัวเองและสังคม เพียงไม่ทำความชั่วไม่นับว่าเป็นศีล
ที่สมบูรณ์ ดังบางคนชอบพูดว่า “เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน”
หรือ “ไม่ได้ขอข้าวใครกิน”

การไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน หรือไม่ได้ขอข้าวใครกิน ดูลึกๆ แล้วยังสร้างความ
เดือดร้อนแก่คนอื่นสิ่งอื่นอยู่ในมิติหนึ่ง

สมัยผู้เขียนอยู่ที่ลอนดอน วัดไทยที่สร้างใหม่ยังไม่มีป้าย ด้วยความปรารถนาดี
เราก็เขียนป้ายไปปักหน้าซอย เพื่อนบ้านเขาโวยวายใหญ่ เราว่า เอ...ก็ที่ของเรานี่
เขาบอกว่า ป้ายมันไม่ได้มาตรฐาน ทำลายความงามหมด อ้อ...เราทำความเดือดร้อน
แก่สภาพแวดล้อม ทำให้เสียความงามแล้ว ลึกไปถึงทำลายสุขภาพจิตของคนดูคนเห็น
ด้วย ศีลมันมีความลึกซึ้งปานนี้นะครับ

3. พุทธานุมัติ

ทำตามอย่างของผู้รู้ ผู้รู้นัยสูงสุดคือ พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลาย นัยอย่างต่ำก็คือ
ผู้เป็นพหูสูตผู้เชี่ยวชาญในด้านต่างๆ คนเราก็ต้องฟังท่านผู้รู้ทั้งหลาย
อะไรที่ดีงามก็ปฏิบัติตามแบบอย่างของท่าน อย่าได้กำแหงว่า เอ็งรู้น้อยกว่าข้า บางที
ผู้ที่รู้น้อยๆ นั่นแหละ เขามีวิธีปฏิบัติที่ถูกต้องเหมาะสมกว่าเราผู้รู้มากก็ได้

มีนิทานศาสตราจารย์ผู้แบกคัมภีร์เต็มสมอง นั่งเรือจ้าง ซักถามว่าเรื่องนี้เธอรู้ไหม
เรื่องนั้นเธอรู้ไหม เมื่อคนแจวเรือบอกว่า “ไม่ทราบครับ” ก็ตะคอกว่า “อะไรง่ายๆ แค่นี้
ก็ไม่รู้ โง่จังแกนี่”

ทันใดนั้นคนแจวเรือก็แกล้งทำเรือโคลงเคลงจะคว่ำ ศาสตราจารย์ร้องลั่นกลัวเรือล่ม
คนแจวเรือถามว่า ท่านว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า ศาสตราจารย์บอกว่า “ไม่เป็น” จึงพูดว่า
“อะไร แค่ว่ายน้ำง่ายๆ นี้ก็ไม่เป็นเรอะ” แล้วก็แกล้งทำเรือโคลงเคลงหนักขึ้น
ศาสตราจารย์ผู้รู้มากร้องลั่นเหมือนวัวถูกเชือด

พระยาอนุมานราชธนท่านเตือนว่า อย่าดูถูกคน เพราะความรู้บางอย่างท่านได้จากเด็กๆ
จึงสามารถทำพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานได้สมบูรณ์ขึ้น

4. สุตะ (ความใฝ่รู้)

ตามศัพท์หมายถึง ฟังมาก เดี๋ยวนี้รวมไปถึงการอ่าน การศึกษาจากข้อมูลต่างๆ มากมาย
สมัยก่อนนี้เน้นเฉพาะการฟัง เพราะการหาความรู้มักจะหาได้จากการฟังจากท่านผู้รู้
อย่างเดียว เดี๋ยวนี้แหล่งข้อมูลมีมากขึ้น

ปัญหาไม่ได้อยู่ที่จะไม่มีแหล่งข้อมูลพอ แต่กลายเป็นว่ามีมากเกินไป ทั้งข้อมูลที่มี
ประโยชน์และข้อมูลที่เป็นโทษหรือข้อมูล “ขยะ” คนสมัยใหม่นี้จึงต้องมีท่าทีเพิ่มขึ้น
อีกอย่างหนึ่งคือ มิใช่เพียงแต่ใฝ่รู้เท่านั้น ต้องมีวิจารณญาณเลือกข้อมูลด้วยว่า
อย่างไหนควรรับ อย่างไหนควรไตร่ตรองก่อนรับ หรืออย่างไหนที่ไม่เป็นประโยชน์
แต่เราสามารถแปลงให้เป็นประโยชน์ได้บ้าง

ในทางพระพุทธศาสนา มีวิธีคิด 10 วิธีที่เป็นประโยชน์แก่การศึกษามาก ใน 10 ประการนั้น
ย่อลงเป็น 4 คือ
(1) คิดเป็นระบบระเบียบ
(2) คิดถูกวิธี
(3) คิดมีเหตุผล
(4) คิดเร้ากุศล หรือคิดสร้างสรรค์ในทางดี โดยข้อที่ (4) นี้เป็นตัวควบคุม
ให้ความคิดเป็นไปในทางถูกต้องยิ่งขึ้น

5. ธรรมานุวัติ

ประพฤติถูกต้อง เน้นความถูกต้องตามทำนองคลองธรรมและความถูกต้องยุติธรรม
ขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงามของชาติ อนุชนควรประพฤติปฏิบัติ อย่าคิดดูถูก
เหยียดหยามรากเหง้าของตนเอง หันไปเชิดชูวัฒนธรรมเปลือกกระพี้จากนอก
ด้วยความเห่อ

การสอนให้เด็กกล้ารู้จักแสดงออกนั่นถูกต้อง แต่ต้องรู้ว่าความกล้าแสดงออกกับ
ความหน้าด้านกักขฬะ เย่อหยิ่งจองหอง มันคนละอย่างกัน วัฒนธรรมไทยเน้น
ความอ่อนน้อมอ่อนโยน รู้จักสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่ แต่ก็มิได้ปิดกั้นความกล้าแสดงออก
ในทางที่ถูก การนุ่งน้อยห่มน้อยโชว์สะดือ (ดำๆ) กางเกงจะหลุดมิหลุดแหล่เป็นแฟชั่น
ก็มิได้ห้ามทำ แต่กาลเทศะต้องรู้ว่าที่ใดควรใส่ไม่ควรใส่ ขืนใส่ไปตักบาตรก็ทำลาย
สมาธิพระสงฆ์องค์เจ้ากันเท่านั้น

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า การจะประพฤติตามฝรั่งนั้น
ไม่เสียหาย แต่ทางที่ดีควรกรองด้วยว่าอย่างไหนของเขาเสียไม่ควรเอามา
อย่างไหนของเขาดีควรจะเอามา ที่ฝรั่งเขาพัฒนาทางด้านวัตถุมากมายนั้น
ต้องรู้ด้วยว่าสาเหตุที่เขาเจริญขนาดนี้มาจากอะไร แล้วเราจะสามารถสร้างเหตุ
แห่งความเจริญนั้นเท่ากับเขาหรือให้มากกว่าเขาได้ไหม ไม่ใช่รับเอามาแต่ความคิด
ที่จะบริโภคของที่เขาสร้าง ต้องคิดสร้างสรรค์ด้วย

ประเทศญี่ปุ่นนั้นเขาส่งคนไปเรียนเมืองนอก ขั้นตอนแรกให้ไปเลียนแบบฝรั่ง
พอเรียนได้แล้วให้พัฒนาให้ก้าวหน้ายิ่งกว่าฝรั่ง และสุดท้ายให้สร้างสรรค์ขึ้นมาเอง
ให้ถูกกว่าฝรั่งและมีคุณภาพดีกว่าฝรั่ง แค่นี้ก็ตีตลาดฝรั่งได้ พี่ไทยนั้นแค่เลียนแบบฝรั่ง
ยังไม่เป็น ได้แต่ใช้ของที่ฝรั่งผลิต แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะเจริญครับ

6. อลีนตา

ความกระฉับกระเฉง พากเพียรไม่ท้อถอย ข้อนี้เป็นสัญลักษณ์วัยรุ่นก็ว่าได้ วัยรุ่นเป็น
วัยที่กระฉับกระเฉง ไม่อืดอาดเชื่องช้า เฉื่อยชา คนแก่ถ้ามีความกระฉับกระเฉงไม่เฉื่อยชา
มีความกระตือรือร้น ก็เรียกว่าเป็น “วัยรุ่น” ในแง่สาระ เพราะความเป็นวัยรุ่นหรือไม่
ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่วัย หากแต่ขึ้นอยู่ที่การกระทำ

ความพากเพียรเป็นคุณสมบัติที่พระพุทธเจ้าทรงเน้นมาก ถึงกับตรัสว่า ศาสนาของ
พระองค์เป็นศาสนาของผู้พากเพียร ใครไม่แกร่งจริงอยู่ในศาสนาของพระองค์ไม่ได้

ทรงชี้ไปที่โค่นไม้ ป่าเขา ว่าโน่นแหละคือสถานฝึกฝนความอดทนเพื่อผล
คือการบรรลุธรรม ทรงเล่าถึงพระโพธิสัตว์ต่างๆ ตั้งปณิธานเพื่อเป็นพระพุทธเจ้า
แต่ละภพแต่ละชาติพากเพียรบำเพ็ญบารมีอย่างทรหดอดทนเพื่อสัมมาสัมโพธิญาณ

เช่น พระมหาชนกไปค้าขาย เรือแตกกลางทะเล คนอื่นตายหมด พระมหาชนกก็
พยายามแหวกว่ายอยู่ในทะเล 7 วัน 7 คืน จนนางมณีเมขลาถามว่า “ท่านว่ายก็ตาย
ไม่ว่ายก็ตาย แล้วจะพยายามอยู่ทำไม” พระมหาชนกกล่าวตอบว่า “เกิดเป็นคนต้อง
พยายามเรื่อยไปจนกว่าจะสำเร็จประโยชน์” เทวดาย้อนว่า ถ้าไม่สำเร็จล่ะ พระมหาชนก
ตอบว่า ถึงไม่สำเร็จก็ไม่มีความค้างคาใจ อย่างน้อยได้พยายามถึงที่สุดแล้ว นับว่า
ไม่เป็นหนี้ใคร (คือชีวิตร่างกายนี้ยืมธรรมชาติมา ก็ได้ใช้เต็มที่แล้ว ไม่เป็นหนี้อีกต่อไป)

ในหลวงของเราพระราชนิพนธ์ “พระมหาชนก” แนวใหม่ เพื่อเตือนให้พสกนิกรของ
พระองค์ท่านมีความพากเพียรพยายามและมีปัญญา โดยพระองค์ได้ทรงปฏิบัติให้
เป็นตัวอย่าง นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างล้นพ้น แล้วที่พากันเรียกพระองค์ว่า
“พ่อๆ” น่ะ ทำตามคำสอนของ “พ่อ” บ้างหรือเปล่า หรือได้แต่ “สัญจรอยู่แต่ใน
โมหาคติ” โดยเฉพาะเหล่าเสนามาตย์ทั้งหลาย ยังขยันปฏิบัติงานสนองพระเดช
พระคุณดีอยู่หรือ หรือได้แต่ “สัญจรไปตีกอล์ฟ” ไปวันๆ

ท้ายนี้ขอนำบทสรุป “ดรุณธรรม” แต่งไว้นานแล้ว มาลงดังนี้

๏ อาโรคยะ จะไร้โรคา ชอบเล่นกีฬาเหมาะสม

แข็งแรงสดชื่นรื่นรมย์ นิยมในพลานามัย

ศีละ ประพฤติปกติ มิเหิมเริ่มริเหลวไหล

เป็นคนควรมีวินัย ไม่ก่อเวรภัยแก่กัน

พุทธานุมัติ จัดทาง แบบอย่างท่านผู้รู้นั่น

ทำตามท่านนี้ดีครัน คืออันตรายไม่มี

สุตะ สับตรับมาก หลายหลากความรู้อยู่นี่

พากเพียรเรียนให้จงดี เพื่อชีวิตนี้ดีงาม

อนึ่ง ธรรมานุวัติ ปฏิบัติชอบไปไม่ขาม

๏ หกประการฐานธรรมสำหรับ เหมาะกับเยาวชนทั้งหลาย

วัยรุ่นทั้งหญิงและชาย ควรอายถ้าใครไม่มี

อย่าได้ปล่อยใจปล่อยตัว มั่วมั่วเดี๋ยวกลายเป็นผี

เด็กแนวถ้าใครไม่มี ธรรมหกประการนี้น่าอาย

สมัยแต่งบทกวีนี้ วัยรุ่นเขาเรียก “เด็กฮาร์ต” สมัยนี้ไม่มีใครเข้าใจแล้ว
จึงเปลี่ยนเป็น “เด็กแนว” (แนวไหน เด็กโค่งอย่างผมก็ไม่รู้เหมือนกัน)

----------------------------------------------------------------------------
คัดลอกจาก http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=14579

จากคุณ : วิเศษน้อย

เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 10:19:21