ความคิดเห็นที่ 1 เนื้อสัตว์ที่พระพุทธเจ้าทรงห้ามภิกษุสามเณรฉัน มีอยู่สิบอย่างด้วยกันคือ เนื้อมนุษย์ เนื้อช้าง เนื้อเสือเหลือง เนื้อเสือโคร่ง เนื้อเสือดาว เนื้อหมี เนื้อราชสีห์ เนื้องู เนื้อสุนัข เนื้อม้า พระพุทธศาสนากับป่าไม้          จากพุทธประวัติเราจะพบว่ามีความเกี่ยวเนื่องกับป่าไม้หลายประการด้วยกันคือ          ศากยวงศ์ของพระพุทธเจ้าจัดตั้งขึ้นโดยพระราชโอรส และพระราชธิดาของพระเจ้าโอกากราช ณ ป่าไม้สัก ใกล้ภูเขาหิมาลัย อันเป็นที่อยู่ของกบิลดาบสมาก่อน ได้สร้างเมืองขึ้นในป่าไม้สักให้ชื่อว่ากบิลพัสดุ์          โกลิยวงศ์ อันเป็นราชวงศ์ของพระนางสิริมหามายา พระพุทธมารดา ก็มีความเป็นมาเนื่องด้วยป่าไม้กระเบา มีราชธานีชื่อ กรุงเทวทหะ          เมื่อพระนางสิริมหามายาทรงพระครรภ์จวนประสูติพระโอรส พระนางได้เดินทางเพื่อไปประสูติพระโอรส ณ กรุงเทวทหะ แต่เมื่อไปถึง ลุมพินีวัน ซึ่งเป็นป่าที่ตั้งอยู่ระหว่างกรุงกบิลพัสดุ์ และกรุงเทวทหะ พระนางก็ประสูติพระโพธิสัตว์ ณ ที่นั้น          ในสมัยที่ทรงพระเยาว์ พระโพธิสัตว์มักใช้เวลาส่วนหนึ่งเที่ยวจาริกไปตามป่าเชิงภูเขาหิมาลัย จนสัตว์ป่ามีความคุ้นเคยเดินตามพระองค์ไปเป็นฝูง ด้วยความสนิทสนมคุ้นเคยเป็นที่อัศจรรย์          ตลอดระยะเวลาหกปี ที่พระโพธิสัตว์ได้เที่ยวศึกษาแสวงหาทางเพื่อความตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ได้ประทับศึกษาอยู่ในป่าต่าง ๆ แม้ในเวลาตรัสรู้ก็ทรงเลือกเอาป่าในตำบล อุรุเวลาเสนานิคมเป็นที่บำเพ็ญเพียรจนตรัสรู้ภายใต้ต้น อัสสัตถพฤกษ์ แล้วประทับเสวยวิมุติสุข ณ ต้นไทร ต้นเกด ตามลำดับ          เมื่อพระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา คือ พระธัมมจักกัปวัตตนสูตร แก่ ปัญจวัคคีย์ ก็ทรงแสดงที่ ป่าอิสิปนมฤคทายวัน อันเป็นสวนป่า และทรงแสดงพระธรรมเทศนาอีกเป็นอันมาก ณ ป่าอิสิปนมฤคทายวันแห่งนั้น จนเกิดพระอรหันต์ขึ้นในโลกคราวแรกติดต่อกันถึงหกสิบรูป          ทรงแสดงพระธรรมเทศนา อนุบุพพิกถา และอริยสัจสี่ โปรดพระเจ้าพิมพิสาร และบริวาร จำนวนรวมกัน ๑๒๐,๐๐๐ ท่าน ณ ลัฏฐิวัน อันเป็นป่าเช่นเดียวกัน          พระอารามแห่งแรกในพระพุทธศาสนาคือ เวฬุวัน คือป่าไผ่ที่พระเจ้าพิมพิสารทรงถวายให้เป็นที่ประทับของพระพุทธเจ้า และพระสงฆ์ หลังจากที่พระองค์ได้ฟังธรรมเทศนาจนบรรลุมรรคผลเป็นพระอริยบุคคลแล้ว พระอารามอีกแห่งหนึ่งในกรุงราชคฤห์คือ ชีวกัมพวัน เป็นป่าไม้มะม่วงที่หมอชีวกโกมารภัจถวายเป็นพระอาราม สำหรับพระพุทธเจ้าและพระสงฆ์ และที่ในกรุงราชคฤห์นั้น ยังมีป่าที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้าอีกเป็นอันมาก จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 21:01:55

ความคิดเห็นที่ 2 ในแคว้นกาสี แคว้นโกศล อันเป็นที่ตั้งของพระอารามคือพระเชตวัน บุพพาราม มีป่าเป็นอันมาก นอกจากเชตวัน คือ ป่าของเจ้าเชต ที่ท่านอนาถบิณทิกเศรษฐีซื้อเพื่อสร้างเป็นพระอารามถวายพระพุทธเจ้าแล้วยังมีอันธวัน และนันทวัน ที่พระพุทธเจ้า และพระภิกษุสงฆ์ ได้ไปพักอาศัยในป่าเหล่านั้น          ในแคว้นวัชชี และแคว้นสักกะ มีชื่อป่ามหาวันอยู่ทั้งสองแห่ง ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงพระสูตรเป็นอันมากแก่พระภิกษุบ้าง เทวดาบ้าง พระราชา พราหมณ์ คฤหบดีบ้างในโอกาสที่พระพุทธเจ้าเสด็จไปประทับในป่านั้น          ตามปกติพระพุทธเจ้าจะเสด็จหลีกออกจากหมู่คณะ ไปประทับสงบอยู่ในป่าระยะสั้น ๆ เจ็ดหรือสิบห้าวันทุกครั้งจะเสด็จเข้าไปประทับในป่า เช่นคราวที่พระภิกษุทะเลาะกันที่เมืองโกสัมพี พระพุทธเจ้าได้เสด็จไปประทับอยู่ที่ป่า รักขิตวัน อยู่กับช้างและลิงที่เราเรียกพระพุทธรูปปางนี้ว่าปางป่าลิเลยกะ          การอยู่ป่าเป็นวัตรจัดเป็นนิสัย คือปัจจัยเครื่องอาศัยชีวิตของนักบวชในพระพุทธศาสนา และแม้นักบวชในลัทธิอื่นก็ถือแนวเดียวกัน พระพุทธเจ้ากับพระภิกษุสงฆ์ในสมัยพุทธกาลล้วนแล้วแต่อาศัยอยู่ในป่าเป็นส่วนมาก ยิ่งท่านที่ต้องการ เจริญกรรมฐาน หรือที่ใช้คำว่าเจริญสมณธรรมด้วยแล้ว เสนาสนะป่าเขา เงื้อมเขา ถ้ำ เป็นสถานที่ที่เกื้อกูลต่อการปฏิบัติเจริญสมณธรรม พระพุทธเจ้าทรงยกย่องสรรเสริญป่าไว้โดยนัยต่าง ๆ เป็นอันมาก          เมื่อพระพุทธเจ้าทรงเสด็จดับขันธปรินิพพาน ก็ทรงปรินิพพาน ณ สาลวโนทยาน คือ สวนป่าสาละของกษัตริย์มัลละ แห่งเมืองกุสินารา จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 21:02:23

ความคิดเห็นที่ 3 ป่าไม้ในฐานะเป็นที่ตั้งแห่งบุญ ในสคาถวรรค สังยุตตนิกาย พระพุทธเจ้ารับสั่งตอบเทวดาที่มากราบทูลถามว่า          "ชนเหล่าใด สร้างสวนดอกไม้ ผลไม้ ปลูกหมู่ไม้ สร้างสะพาน และให้โรงเป็นทาน บ่อน้ำทั้งบ้านที่พักอาศัย ชนเหล่านั้นย่อมมีบุญ เจริญในกาลทุกเมื่อ ทั้งกลางวันและกลางคืน ชนเหล่านั้นตั้งอยู่ในธรรม สมบูรณ์ด้วยศีล เป็นผู้ไปสวรรค์" ป่าไม้ในฐานะที่เป็นสิ่งที่ควรอนุรักษ์ ในพระพุทธศาสนา          มีบทบัญญัติทางพระวินัยที่ห้ามมิให้พระภิกษุกระทำการอะไรเป็นการทำลายสภาพของป่า และต้นไม้ เช่น          พระภิกษุรูปใดตัดทำลายต้นไม้ ถ้าเป็นต้นไม้มีเจ้าของหวงแหน ท่านปรับอาบัติในฐานอทินนาทานคือ การถือเอาสิ่งของที่เจ้าของมิได้ให้ ถ้าเป็นการตัดกิ่งต้นไม้ของตนหรือของวัด ท่านปรับอาบัติในข้อที่เป็นการพรากภูติคามคือ หักรานกิ่ง ใบ ดอกของต้นไม้ แม้แต่การทำลายต้นไม้ที่เป็นเมล็ดที่ปลูกได้ แง่ง กิ่งของต้นไม้ ล้วนปรับเป็นอาบัติทั้งสิ้น          และเพื่อเป็นการอนุรักษ์สภาพของป่า และต้นไม้ ได้มีบทบัญญัติทางพระวินัย ห้ามพระภิกษุถ่ายปัสสาวะอุจจาระ บ้วนน้ำลายลงน้ำ ในของสดเขียวทั้งเล็กและใหญ่ รวมถึงการทิ้งสิ่งสกปรกลงในน้ำ ในของสดของเขียวทั้งหลายอันเป็นหลักปฏิบัติที่ช่วยในการอนุรักษ์ธรรมชาติ และสภาพแวดล้อมได้เป็นอย่างดี          ความเชื่อในเรื่องที่มีเทพารักษ์ สิงสถิตอยู่ในป่า ต้นไม้ ที่ปรากฏอยู่ในคัมภีร์พระพุทธศาสนา จึงเป็นประโยชน์และเอื้ออำนวยที่สำคัญในการอนุรักษ์ป่า ต้นไม้          ยิ่งไปกว่านั้น พระวินัยยังกำหนดให้พระภิกษุที่สร้างกุฏิอยู่ตามป่า ไม่ให้ทำลายต้นไม้โดยไม่ได้รับอนุญาต และแม้แต่ได้รับอนุญาตก็ตัดทำลายเองไม่ได้ และยังต้องระมัดระวังไม่ให้กุฏิพังลงมาทับต้นไม้ในป่า ดังนั้นวันในพระพุทธศาสนา จึงเรียกว่า อาราม แปลว่าสถานที่ทำใจให้รื่นรมย์ โดยเน้นไปที่สวนไม้ดอกไม้ผล ไม้ที่ให้ร่มเงา วัดหลักในพระพุทธศาสนาจึงมีคำลงท้ายว่า วัน ที่แปลว่าป่า เช่น เวฬุวัน เชตวัน ชีวกัมพวัน และแม้แต่นิโครธาราม ก็เป็นป่าที่มีต้นไทรขึ้นอยู่เป็นจำนวนมาก จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 21:03:00

ความคิดเห็นที่ 4 (๑) พระป่า  สมัยพุทธกาล -- เมื่อมาเฝ้า พระบรมศาสดา ฯ -- จากความจำ) พระสารีบุตร กล่าว ต่อหน้าพระพักตร์ (ด้วยเหตุใด  อ่านเอง) ฯ ว่า -- "พระป่า" ต้องเรียน "อภิธรรม ครั้งพุทธกาล" ฯลฯ (๒) --- อภิธรรม (อภิธัมเม ) ครั้งพุทธกาล นั้น "ยังไม่มี พระไตรปิฎก  จึงยังไม่มี อภิธรรมปิฎก ยังไม่มี อภิธัมมัตถสังคหะ --- อภิธัมเม  ได้แก่ --พระพุทธวจนะ "โพธิปักขิยธรรม ๓๗" (๓) "แล้ว พระบ้านละ ไม่เรียน อภิธรรม - "โพธิปักขิยธรรม ๓๗" อันเกิดมาจาก ปัญญา ของ จอมศาสดา หรือ ? ก็ ต้อง เรียน ฯ (๔) พระป่า สมัยพุทธกาล --- จะ เฉกเช่น พระป่า สมัยนี้ ถิ่นนี้ (อิสาน)  หรือไม่ ---- สอบทานได้ จาก "หลักบานชั้นปฐมภูมิ" (๕) อดีต 100 กว่าปี  -- มีคำใน แวดวง "สบง จีวร" ว่า พระป่า (อรัญวาสี) เป็น กัลยาณมิตรของพระบ้าน (คามวาสี) พระบ้าน เป็น กัลยาณมิตรของพระป่า มาตอนนี้ ---- ยุวพุทธ เห็น ว่า "ยังเหมือน อดีึต 100 กว่าปี" ไหม? ถ้า ไม่เหมือน -- กิเลส ใด  ทำให้ เปลี่ยนไป๋ ----- หนอ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 09:24:24

ความคิดเห็นที่ 5 เหตุ -- เมื่อ อ่าน ข้อความ ในภาพ (คคห 3 -- เมื่อรู้จริง) **********************************************************                                วาทะกรรม --เมื่อรู้จริง --- นั้น    รู้จริง --- แบบไหน? (แบบ จอมศาสดา หรือ แบบพระสารีบุตร หรือแบบพระอานนท์ ฯ)                                    รู้จริง แบบ หนึ่ง  เช่น ข้อความต่อไปนี้ (๑) -- เมื่อได้ ฟัง (เห็น เพราะอ่าน ฯ)ว่า "พระพุทธเจ้าตรัสว่า" -- "ศาสดากับ สาวก ย่อมกล่าวตรงกันใน ปฏิจจสมุปบาท" พระป่า ท่านใดนั้น "ที่ ท่าน รู้จริง ของท่าน แบบนั้นๆ" ท่านย่อม--- หมายรู้ เสียงนั้น (หรือข้อความนั้น) "ด้วย รู้จริง"  ตรงตาม พระพุทธวจนะนั้น ว่า -- อ้อ ที่ตรัสว่า -- "ศาสดากับ สาวก ย่อมกล่าวตรงกันใน ปฏิจจสมุปบาท"  นั้น  ตรงกับ  ที่ตรัสว่า "ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้น เห็นเรา ตถาคต" (๒) แล้ว ยังรู้ ตาม ตำรา อีกว่า พระพุทธเจ้า  ทรงเคารพ ธรรม  ที่ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง คือ -- ปฏิจจสมุปบาท                                                    สรุป รู้จริง  -- น่า จะ มี ความหมาย กว้างขวาง ฯ เช่นที่ตรัสไว้ว่า -- สิ่งที่ตถาคตตรัสรู้ ดุจใบไม้ทั้งป่า  แต่สอนเธอแค่ กำมือเดียว ---- หมายเหตุ ทั้ง ๒ คคห --- ขอให้กำหนดว่า -- ไม่ได้ จาบจ้วง หรือปฏิเสธ "ภิกษุแห่งพุทธวงศ์" ไม่ว่าจะ คามวาสี หรือ อรัญญวาสี ไม่ว่า สมัยไหน แต่ เพื่อความไม่ประมาท  เมื่อ ศิษย์ใดนั้น --- นำเสนอ ใน กระดานสาธารณะ "ในกระบวนทัศน์ใดนั้น" ทั้งนี้ เพื่อ -- สังคมออนไลน์คุณภาพ  และ มี สติ ว่า พระบรมศษสดา ยังทรง ยังอยู่ กำหนด ตาม ข้างบนนี้ นะขอครับ ครับท่าน จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 09:33:45