ความคิดเห็นที่ 1 อีกประเด็นสำคัญของกระทู้นี้ คือ... เชิญชวนเพื่อนๆ ยกพระสูตรที่ชื่นชอบ ร่วมกันแบ่งปันครับ  ค้นหาได้ที่ : http://84000.org/tipitaka/read/?เล่ม/หัวข้อ/หน้า/บรรทัด http://www.etipitaka.com/read?language=thai&number=0&volume=1 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 11:58:28 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 11:57:49 จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 19:29:40

ความคิดเห็นที่ 2 พ. ท่านผู้มีอายุ เมื่อใด เรายังพักอยู่ เมื่อนั้น เรายังจมอยู่โดยแท้ เมื่อใดเรายังเพียรอยู่ เมื่อนั้น เรายังลอยอยู่โดยแท้ ท่านผู้มีอายุ เราไม่พัก เรา ไม่เพียร ข้ามโอฆะได้แล้วอย่างนี้แล ฯ -อฆตรณสูตรที่ ๑ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=15&A=7&Z=29&pagebreak=0 จากคุณ : feroda เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 19:53:32

ความคิดเห็นที่ 3 อนุโมทนาสาธุครับ กับทุกๆท่านที่นำพระสูตรมาลงนะครับ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖ อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต มนสิการสูตร  [๒๑๕] ครั้งนั้นแล ท่านพระอานนท์ได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พึงมีได้หรือหนอแล การที่ภิกษุได้สมาธิโดยประการที่ตนไม่พึงกระทำจักษุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำหูไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเสียงไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำจมูกไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกลิ่นไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำลิ้นไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรสไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกายไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโผฏฐัพพะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำปฐวีธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอาโปธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเตโชธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวาโยธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากาสานัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวิญญาณัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากิญจัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำ เนวสัญญานาสัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกนี้ไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกหน้าไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว ที่แสวงหาแล้ว ที่ตรองตามแล้วด้วยใจ ก็แต่ว่าพึงทำ ไว้ในใจ ฯ              พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรอานนท์ พึงมีได้ การที่ภิกษุได้สมาธิโดยประการที่ตนไม่พึงกระทำจักษุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปไว้ในใจ ไม่พึงกระทำหูไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเสียงไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำจมูกไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกลิ่นไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำลิ้นไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรสไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกายไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโผฏฐัพพะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำปฐวีธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอาโปธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเตโชธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวาโยธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากาสานัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวิญญาณัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากิญจัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำ เนวสัญญานาสัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกนี้ไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกหน้าไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว ที่ แสวงหาแล้ว ที่ตรองตามแล้วด้วยใจ ไว้ในใจ ก็แต่ว่าพึงทำไว้ในใจ ฯ พระอานนท์:  ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พึงมีได้อย่างไร การที่ภิกษุได้สมาธิโดย ประการที่ตนไม่พึงกระทำจักษุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปไว้ในใจ ไม่พึงกระทำหูไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเสียงไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำจมูกไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกลิ่นไว้ในใจ   ไม่พึงกระทำลิ้นไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรสไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกายไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโผฏฐัพพะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำปฐวีธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอาโปธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเตโชธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวาโยธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากาสานัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวิญญาณัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากิญจัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำ เนวสัญญานาสัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกนี้ไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกหน้าไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว ที่แสวงหาแล้ว ที่ตรองตามแล้วด้วยใจ ไว้ในใจ ก็แต่ว่าพึงทำไว้ในใจ ฯ              พระพุทธเจ้า : ดูกรอานนท์ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมทำไว้ในใจอย่างนี้ว่า ธรรมชาตินั่นสงบ ธรรมชาตินั่นประณีต คือ ความสงบสังขารทั้งปวง ความสละ คืนอุปธิทั้งปวง ความสิ้นตัณหา ความสิ้นกำหนัด ความดับ นิพพาน ดูกร อานนท์ พึงมีได้อย่างนี้แล การที่ภิกษุได้สมาธิโดยประการที่ตนไม่พึงกระทำจักษุ ไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปไว้ในใจ ไม่พึงกระทำหูไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเสียงไว้ในใจ ไม่พึงกระทำจมูกไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกลิ่นไว้ในใจ ไม่พึงกระทำลิ้นไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรสไว้ในใจ ไม่พึงกระทำกายไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโผฏฐัพพะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำปฐวีธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอาโปธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเตโชธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวาโยธาตุไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากาสานัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำวิญญาณัญจายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำอากิญจัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำเนวสัญญานาสัญญายตนะไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกนี้ไว้ในใจ ไม่พึงกระทำโลกหน้าไว้ในใจ ไม่พึงกระทำรูปที่ได้เห็น เสียงที่ได้ยิน อารมณ์ที่ทราบ ธรรมที่รู้แจ้ง ที่ถึงแล้ว ที่แสวงหาแล้ว ที่ตรอง ตามแล้วด้วยใจ ไว้ในใจ ก็แต่ว่าพึงกระทำไว้ในใจ ฯ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=24&A=7774&Z=7811 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 20:49:26

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นกระทู้ที่ยังจิตให้เกิดกุศลจริงๆ ขอร่วมเสวนาด้วยค่ะ นี่เป็นพระสูตรที่ชอบมากๆ กึสุกสูตร [๓๓๙] ครั้งนั้นแล ภิกษุรูปหนึ่งเข้าไปหาภิกษุรูปหนึ่งถึงที่อยู่ ครั้นแล้วได้ถามภิกษุ รูปนั้นว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอแล ภิกษุรูป นั้นกล่าวว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัดเหตุเกิด และ ความดับแห่งผัสสายตนะ ๖ ตามความเป็นจริง ที่นั้นแล ภิกษุนั้นไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้าไปหาภิกษุอีกรูปหนึ่ง ครั้นแล้วได้ถามว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของ ภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอแล ภิกษุรูปนั้นกล่าวว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะ ของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัดเหตุเกิด และความดับแห่งอุปาทานขันธ์ ๕ ตาม ความเป็นจริง ที่นั้นแล ภิกษุนั้นไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้าไปหาภิกษุ อีกรูปหนึ่งแล้วได้ถามว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไร หนอแล ภิกษุนั้นกล่าวว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดี ด้วยเหตุที่ภิกษุ รู้ชัดเหตุเกิด และความดับแห่งมหาภูตรูป ๔  ตามความเป็นจริง ทีนั้นแล ภิกษุนั้นไม่ยินดีด้วย การพยากรณ์ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้าไปหาภิกษุอีกรูปหนึ่งแล้วได้ถามว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ  ทัศนะ ของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอแล ภิกษุรูปนั้นกล่าวว่าดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัด ตามความเป็นจริงว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความ เกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวลล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา ฯ [๓๔๐] ที่นั้นแล ภิกษุไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้าไปเฝ้าพระผู้ มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง  ครั้นแล้วได้กราบทูลพระผู้มี พระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ขอประทานพระวโรกาส ข้าพระองค์เข้าไปหา ภิกษุรูปหนึ่งถึงที่อยู่ แล้วได้ถามว่าดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุ เพียงเท่าไรหนอแลข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อข้าพระองค์ถามอย่างนี้แล้ว ภิกษุนั้นได้กล่าวกะ ข้าพระองค์ว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัดเหตุเกิด และ ความดับแห่งผัสสายตนะ ๖ ตามความเป็นจริง ทีนั้นแล ข้าพระองค์ไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้าไปหาภิกษุรูปหนึ่งถึงที่อยู่ แล้วได้ถามว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของ ภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไรเมื่อข้าพระองค์ถามอย่างนี้แล้ว ภิกษุนั้นได้กล่าวกะ ข้าพระองค์ว่า ดูกรท่านผู้มีอายุทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัดเหตุเกิด และ ความดับแห่งอุปาทานขันธ์ ๕ ตามความเป็นจริง ทีนั้นแล ข้าพระองค์ไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้าไปหาภิกษุรูปหนึ่งถึงที่อยู่ แล้วได้ถามว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของ ภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไร เมื่อข้าพระองค์ถามอย่างนี้แล้ว ภิกษุนั้นได้กล่าวกะ ข้าพระองค์ว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ  ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดี  ด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัด  เหตุเกิด และความดับแห่งมหาภูตรูป ๔ ตามความเป็นจริง ทีนั้นแล ข้าพระองค์ไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ ปัญหาของภิกษุนั้นจึงเข้าไปหาภิกษุรูปหนึ่งถึงที่อยู่ แล้วได้ถามว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของ ภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุเพียงเท่าไร เมื่อข้าพระองค์ถามอย่างนี้แล้ว ภิกษุนั้นได้กล่าวกะ ข้าพระองค์ว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดีด้วยเหตุที่ภิกษุรู้ชัด ตามความ เป็นจริงว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวลล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา ทีนั้นแล ข้าพระองค์ไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ปัญหาของภิกษุนั้น จึงเข้ามาเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึง ที่ประทับ ขอทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ทัศนะของภิกษุเป็นอันหมดจดดี ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอแล ฯ [๓๔๑] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุ บุรุษยังไม่เคยเห็นต้นทองกวาว บุรุษนั้น พึงเข้าไปหาบุรุษคนใดคนหนึ่งผู้เคยเห็นต้นทองกวาวถึงที่อยู่ แล้วถามอย่างนี้ว่า ดูกรบุรุษผู้เจริญ ต้นทองกวาวเป็นเช่นไร บุรุษนั้นพึงตอบว่า ดูกรบุรุษผู้เจริญ ต้นทองกวาวดำเหมือนตอไม้ ไหม้ ก็สมัยนั้นแล ต้นทองกวาวเป็นดังที่บุรุษนั้นเห็น ทีนั้นแล บุรุษนั้นไม่ยินดีด้วยการพยา กรณ์ปัญหาของบุรุษนั้นพึงเข้าไปหาบุรุษคนหนึ่งผู้เคยเห็นต้นทองกวาวถึงที่อยู่ แล้วถามว่า ดูกร บุรุษผู้เจริญ ต้นทองกวาวเป็นเช่นไร บุรุษนั้นพึงตอบว่า ต้นทองกวาวแดงเหมือนชิ้นเนื้อ ก็ สมัยนั้น ต้นทองกวาวเป็นดังที่บุรุษนั้นเห็น ทีนั้นแล บุรุษนั้นไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ปัญหา ของบุรุษนั้น พึงเข้าไปหาบุรุษคนหนึ่งผู้เคยเห็นต้นทองกวาวถึงที่อยู่ แล้วถามอย่างนี้ว่า ดูกร บุรุษผู้เจริญ ต้นทองกวาวเป็นเช่นไร บุรุษนั้นพึงตอบอย่างนี้ว่า ดูกรบุรุษผู้เจริญ ต้นทองกวาว ที่เกิดนานมีฝักเหมือนต้นซึก ก็สมัยนั้นแล ต้นทองกวาวเป็นดังที่บุรุษนั้นเห็น ทีนั้นแล บุรุษนั้นไม่ยินดีด้วยการพยากรณ์ปัญหาของบุรุษนั้น พึงเข้าไปหาบุรุษคนหนึ่งผู้เคยเห็นต้นทองกวาวถึง ที่อยู่ แล้วถามอย่างนี้ว่า ดูกรบุรุษผู้เจริญ ต้นทองกวาวเป็นเช่นไร บุรุษนั้นพึงตอบว่า ดูกรบุรุษ ผู้เจริญ ต้นทองกวาวมีใบแก่และใบอ่อนหนาแน่น มีร่มทึบเหมือนต้นไทร ก็สมัยนั้น ต้นทอง กวาวเป็นดังที่บุรุษนั้นเห็น แม้ฉันใด ดูกรภิกษุ ทัศนะของสัตบุรุษเหล่านั้น ผู้น้อมไปแล้ว เป็นอันหมดจดดีด้วยประการใดๆ เป็นอันสัตบุรุษทั้งหลายผู้ฉลาด พยากรณ์แล้วด้วยประการ นั้นๆ ฉันนั้นแล ฯ จากคุณ : lovely beagle เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 21:43:50

ความคิดเห็นที่ 5 และยังต่อด้วยพระสูตรนี้ที่เนื่องกัน [๓๔๒] ดูกรภิกษุ เหมือนอย่างว่า เมืองชายแดนของพระราชาเป็นเมืองที่มั่นคง มี กำแพงและเชิงเทิน มีประตู ๖ ประตู นายประตูเมืองนั้นเป็นคนฉลาด เฉียบแหลม มีปัญญา คอยห้ามคนที่ตนไม่รู้จัก อนุญาตให้คนที่ตนรู้จักเข้าไปในเมืองนั้น ราชทูตคู่หนึ่งมีราชการด่วน มาแต่ทิศบูรพา พึงถามนายประตูนั้นว่า แน่ะบุรุษผู้เจริญ เจ้าเมืองนี้อยู่ที่ไหน นายประตูนั้น ตอบว่า แน่ะท่านผู้เจริญ นั่นเจ้าเมืองนั่งอยู่ ณ ทางสามแพร่งกลางเมือง ทีนั้นแล ราชทูตคู่ นั้นมอบถ้อยคำตามความเป็นจริงแก่เจ้าเมืองแล้ว พึงดำเนินกลับไปตามทางที่มาแล้ว ราชทูตคู่ หนึ่งมีราชการด่วนมาแต่ทิศปัจจิม... ราชทูตคู่หนึ่งมีราชการด่วนมาแต่ทิศอุดร... ราชทูตคู่หนึ่ง มีราชการด่วนมาแต่ทิศทักษิณ แล้วถามนายประตูนั้นอย่างนี้ว่า แน่ะบุรุษผู้เจริญ เจ้าเมืองนี้อยู่ที่ ไหน นายประตูนั้นพึงตอบว่า แน่ะท่านผู้เจริญ นั่นเจ้าเมืองนั่งอยู่ ณ ทางสามแพร่งกลางเมือง ทีนั้นแล ราชทูตคู่หนึ่งนั้นมอบถ้อยคำตามความเป็นจริงแก่เจ้าเมืองแล้ว พึงดำเนินกลับไปทาง ตามที่มาแล้ว ดูกรภิกษุ อุปมานี้แล เรากระทำแล้วเพื่อจะให้เนื้อความแจ่มแจ้ง ก็ในอุปมานั้นมี เนื้อความดังต่อไปนี้ คำว่าเมือง เป็นชื่อของกายนี้ที่ประกอบด้วยมหาภูตรูป ๔ ซึ่งมีมารดาและ บิดาเป็นแดนเกิด เจริญขึ้นด้วยข้าวสุกและขนมสด มีอันต้องอบ ต้องนวดฟั้นเป็นนิตย์ มีอัน ทำลายและกระจัดกระจายเป็นธรรมดาคำว่าประตู ๖ ประตู เป็นชื่อของอายตนะภายใน ๖ คำว่า นายประตูเป็นชื่อของสติคำว่าราชทูตคู่หนึ่งมีราชการด่วน เป็นชื่อของสมถะและวิปัสนา คำว่าเจ้าเมืองเป็นชื่อของวิญญาณ คำว่าทางสามแพร่งกลางเมือง เป็นชื่อของมหาภูตรูป ๔ คือ ปฐวีธาตุ อาโปธาตุ เตโชธาตุ วาโยธาตุ คำว่าถ้อยคำตามความเป็นจริง เป็นชื่อของนิพพาน คำว่าทางตามที่มาแล้ว เป็นชื่อของอริยมรรคมีองค์ ๘ คือสัมมาทิฐิ ฯลฯ สัมมาสมาธิ ฯ จบสูตรที่ ๘ จากคุณ : lovely beagle เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 21:45:43

ความคิดเห็นที่ 6 ชราธมฺโม โยพฺพญฺเญ พฺยาธิธมฺโม อาโรเคฺย มรณธมฺโม ชีวิเต มีความชรา ซ่อนอยู่ในความหนุ่มสาว, มีความเจ็บไข้ ซ่อนอยู่ในความไม่มีโรค, มีความตาย ซ่อนอยู่ในชีวิต มหาวาร.สํ.๑๙/๒๘๗/๙๖๔ พุทธ ๕๕๔ จากคุณ : opae ula เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 23:22:58

ความคิดเห็นที่ 7 พระสูตรนี้ครับ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖      มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ ๗. มหาจัตตารีสกสูตร (๑๑๗) http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=3724&Z=3923&pagebreak=0 จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 54 23:39:20

ความคิดเห็นที่ 8 อานาปานสติสูตร   ดูกรภิกษุทั้งหลายอานาปานสติสมาธิอันบุคคลเจริญให้มากทำให้มากแล้วย่อมเป็นสภาพอันสงบ ประณีตและชื่นใจเและยังอกุศลอันลามกให้เกิดขึ้นแล้ว ให้อันตรธานไปโดยพลัน ป็นธรรมที่เกิดความผาสุขแห่งจิต   ดูกรภิกษุทั้งหลายเหมือนเดือนท้ายๆแห่งฤดูร้อนฝนใหญ่อันสมัยมิใช่กาลตกลงมา ย่อมยังธุลีให้อันตรธานสงบไปฉันใดสมาธิอันประกอบไปด้วยสติในลมหายใจเข้าออกอันบุคคลเจริญให้มากทำให้มากแล้วย่อมเป็นสภาพอันสงบ ประณีตและชื่นใจและยังอกุศลอันลามกให้เกิดขึ้นแล้ว ให้อันตรธานไปโดยพลัน   ดูกรภิกษุทั้หลายเมื่อก่อนแต่เรายังไม่ตรัสรู้เรายังเป็นโพธิสัตว์อยู่เราย่อมเป็นผู้อยู่ด้วยวิหารธรรมนี้คืออานาปานสติเป็นส่วนมาก   ดูก่อนภิกษุทั้งหลายเมื่อเราเป็นอยู่ด้วยย่อวิหารธรรมนี้เป็นส่วนมากแล้วกายของเราไม่ลำบาก ตาของเราก็จักไม่ลำบากจิตของเราก็หลุดพ้นจากอาสวะทั้งปวงเพราะความไม่ถือมั่น   ดูก่อนภิกษุทั้งหลายเพราะเหตุนี้นั่นแลเธอทั้งหลายจักพึงหว้งว่าแม้กายของเราก็จักไม่ลำบากตาของเราก็จักไม่ลำบากจิตของเราก็หลุดพ้นจากอาสวะทั้งปวงเพราะความไม่ถือมั่นแล้วไซร์ เธอทั้งหลายจงทำไว้ในใจดีๆด้วยอานาปานสติสมาธินี้แล   ดูก่อนภิกษุทั้งหลายอานาปานสตินี้อันบุคคลเจริญให้มากทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงค์ใหญ่ ย่อมทำสติปฐานสี่ให้บริบูรณ์ ย่อมทำโภชชงค์เจ็ดให้บริบูรณ์ ย่อมทำวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์   ดูก่อนภิกษุทั้งหลายภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ไปแล้วสู่ป่าก็ตาม ไปแล้วสู่โคนต้นไม้ก็ตาม ไปแล้วสู่เรือนว่างก็ตาม นั่งคู้ขาเข้าโดยรอบ ตั้งกายตรงดำรงสติมั่น หายใจเข้า-ออกมีสติอยู่ หายใจออกยาว ก็รู้ตัวทั่วถึงว่าหายใจออกยาว หายใจออกสั้น ก็รู้ตัวทั่วถึงว่าหายใจออกสั้นดังนี้ ภิกษุนั้นย่อมทำในบทศึกษาว่าเราเป็นผู้ทำกายสังขารให้รำงับอยู่ จักหายใจออกเข้าดังนี้ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 09:56:47 จากคุณ : คนพุทธ (คนพุทธ) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 09:54:31

ความคิดเห็นที่ 9 ใครคับแค้นใคร  อันนี้ช่วยได้ อานาปานสติ : ละเสียได้ซึ่งความคับแค้น อานาปานสติ : ละเสียได้ซึ่งความคับแค้น ภิกษุ ทั้งหลาย. ! เธอทั้งหลาย (๑) จงเป็นผู้พิจารณาเห็นอารมณ์ว่าไม่งาม ในกายอยู่ (๒) จงเข้าไปตั้งอานาปานสติไว้เฉพาะหน้า ในภายใน (๓) จงพิจารณาเห็นความไม่เที่ยงในสังขารทั้งปวง อยู่เถิด ภิกษุ ทั้งหลาย. ! (๑) เมื่อเธอทั้งหลายพิจารณาเห็นอารมณ์ว่า ไม่งามในกายอยู่ ย่อมละราคานุสัยในเพราะความเป็น ธาตุงามได้ (๒) เมื่อเธอทั้งหลายเข้าไปตั้งอานาปานสติไว้ เฉพาะหน้าในภายใน ธรรมเป็นที่มานอนแห่งวิตก ทั้งหลาย (มิจฉาวิตก) ในภายนอก อันเป็นไปในฝักฝ่าย แห่งความคับแค้น ย่อมไม่มี (๓) เมื่อเธอทั้งหลายพิจารณาเห็นความไม่เที่ยง ในสังขารทั้งปวงอยู่ ย่อมละอวิชชาได้ วิชชาย่อมเกิดขึ้น ภิกษุผู้พิจารณาเห็นอารมณ์ว่าไม่งามในกาย มีสติ เฉพาะในลมหายใจ มีความเพียรทุกเมื่อ พิจารณาเห็นซึ่งนิพพาน อันเป็นที่ระงับสังขารทั้งปวง ภิกษุนั้นแล ผู้เห็นโดยชอบพยายามอยู่ ย่อมน้อม ไปในนิพพาน อันเป็นที่ระงับแห่งสังขารทั้งปวง ภิกษุนั้นแล ผู้อยู่จบอภิญญา สงบระงับล่วงโยคะเสียได้แล้ว ชื่อว่าเป็นมุนี. อสุภสูตร อิติวุ. ขุ. ๒๕/๒๙๒–๒๙๓/๒๖๔. แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 12:09:29 จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 12:08:09

ความคิดเห็นที่ 10 คามณิ ! ...เพราะเหตุว่า ถึงแม้เขาจะเข้าใจธรรมที่เราแสดงสักบทเดียว นั่นก็ยังจะเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลและความสุขแก่ชนทั้งหลายเหล่านั้นตลอดกาลนาน //สฬา. สํ. ๑๘/๓๘๗/๖๐๓ จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 12:50:09

ความคิดเห็นที่ 11 ภิกษุทั้งหลาย !   สิ่งซึ่งมิได้เกิด  มิได้เป็น  มิได้ถูกอะไรทำ  มิได้ถูกอะไรปรุง  นั้นมีอยู่.  ภิกษุทั้งหลาย !  ถ้าหากว่า  สิ่งที่มิได้เกิด  มิได้เป็น  มิได้ถูกอะไรทำ  มิได้ถูกอะไรปรุง  จักไม่มีอยู่แล้วไซร้,  ความรอดออกไปได้ของ สิ่งที่เกิด  ที่เป็น  ที่ถูกอะไรทำ  ที่ถูกอะไรปรุง  ก็จักไม่ปรากฏเลย. ภิกษุทั้งหลาย !  เพราะเหตุที่มีสิ่ง  ซึ่งมิได้เกิด  มิได้เป็น  มิได้ถูกกระทำ  มิได้ถูกอะไรปรุง  นั่นเอง  จึงได้มีความรอดออกไปได้  ของสิ่งที่เกิด  ที่เป็น  ที่ถูกอะไรทำ  ที่ถูกอะไรปรุง,  ปรากฏอยู่. ความไม่กังวล   ความไม่ถือมั่น   นั่นแล  คือ  ธรรมอันเป็นเกาะ  ไม่มีธรรมอื่นอีก.   เรากล่าวธรรมนั้นว่า  “นิพพาน”  เป็นที่หมดสิ้นแห่งชราและมรณะ  แล เป็นข้อความลึก มีความหมาย ซึ้ง  อ่านแล้วโดนเลยครับ จากคุณ : อวิตถตา (รู้จริงย่อมเบื่อหน่าย) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:49:25

ความคิดเห็นที่ 12 ปุณณะ รูปที่เห็นด้วยตาก็ดีเสียงที่ฟังด้วยหูก็ดี กลิ่น ที่ดมด้วยจมูกก็ดี รสที่ลิ้มด้วยลิ้นก็ดี โผฏฐัพพะที่สัมผัสด้วยกายก็ดี และธรรมารมณ์ที่รู้แจ้งด้วยใจก็ดี อันเป็นสิ่งที่น่าปรารถนา น่ารักใคร่  น่าพอใจที่ยวนตา  ยวนใจให้รัก  เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่แห่งความใคร่ เป็นที่ตั้งแหงความกำหนัดย้อมใจ  มีอยู่  ถ้าภิกษุย่อมเพลิดเพลิน  ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อมเมาหมกอยู่ ซึ่งอารมณ์มีรูปเป็นต้นนั้นไซร้ เมื่อภิกษุนั้นพลิดเพลิน  พร่ำสรรเสริญ  เมาหมกอยู่  ซึ่งอารมณ์มีรูปเป็นต้นนั้นอยู่  นันทิ (ความเพลิน)  ย่อมบังเกิดขึ้น  เรากล่าวว่าเพราะความเพลินเป็นสมุทัย(เครื่องก่อขึ้น) จึงเกิดมีทุกขสมุทัย(ความก่อขึ้นแห่งทุกข์)  ดังนี้  แล --------------------------------------- -อุปริ.ม.๑๔/๔๘๑/๗๕๕ อริยสัจจากพระโอษฐ์ภาคต้น หน้า ๒๙๖ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 15:49:48 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 15:45:24

ความคิดเห็นที่ 13 วิธีละอกุศล ภิกษุ ท ! เมื่อภิกษุในกรณีนี้ อาศัยนิมิตใด กระทำในใจซึ่งนิมิต ใดอยู่ อกุศลวิตกอันเป็นบาปที่ประกอบอยู่ด้วยฉันทะบ้าง ประกอบอยู่ด้วยโทสะบ้าง ประกอบอยู่ด้วยโมหะบ้าง ได้บังเกิดขึ้น, ภิกษุนั้น พึงละนิมิตนั้นเสียกระทำในใจซึ่งนิมิตอื่นอันประกอบอยู่ด้วยกุศล. เมื่อภิกษุนั้นกระทำในใจถึงนิมิตอื่นนอกไปจากนิมิตนั้น อันประกอบอยู่ด้วยกุศลอยู่, อกุศลวิตกอันเป็นบาปที่ประกอบอยู่ด้วยฉันทะบ้าง ประกอบอยู่ด้วยโทสะบ้างประกอบอยู่ด้วยโมหะบ้าง เหล่านั้น ย่อมละไป ย่อมถึงซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้. เพราะละเสียได้ซึ่งอกุศลวิตกเหล่านั้นจิตของเธอก็ตั้งอยู่ด้วยดี สงบรำงับอยู่ด้วยดี เป็นธรรมเอกผุดมีขึ้น เป็นสมาธิอยู่ ในภายในนั่นเทียว. ภิกษุ ท ! เปรียบเหมือนช่างทำแผ่นไม้กระดาน หรือลูกมือของ เขา ผู้ฉลาด ตอก โยก ถอนลิ่มอันใหญ่ออกเสียได้ ด้วยลิ่มอันเล็ก นี้ฉันใด ; ภิกษุ ท ! ข้อนี้ก็ฉันนั้นเหมือนกัน (ภิกษุนั้นอาศัยนิมิตแห่งกุศล เพื่อละเสียซึ่งนิมิตแห่งอกุศล ทำจิตให้เป็นสมาธิได้). ---------------------------------------------------------------------------------- ถ้ายังไม่ได้ผล ก็ให้เห็นโทษ​ของอกุศลนั้น ภิกษุ ท ! ถ้าแม้ภิกษุนั้น ละนิมิตนั้นแล้ว กระทำในใจซึ่งนิมิตอื่น อันประกอบด้วยกุศลอยู่ อกุศลวิตกอันเป็นบาป ซึ่งประกอบอยู่ด้วยฉันทะบ้าง ด้วยโทสะบ้าง ด้วยโมหะบ้าง ก็ยังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้นอยู่นั่นเอง ดังนี้แล้วไซร้ ภิกษุนั้น พึง เข้าไปใคร่ครวญซึ่งโทษแห่งอกุศลวิตกเหล่านั้น ว่า “วิตกเหล่านี้เป็นอกุศล” ดังนี้บ้าง “วิตกเหล่านี้ประกอบไปด้วยโทษ” ดังนี้บ้าง “วิตกเหล่านี้ มีทุกข์เป็นวิบาก” ดังนี้บ้าง. เมื่อภิกษุนั้นใคร่ครวญซึ่งโทษแห่งอกุศลวิตกเหล่านั้นอยู่, อกุศลวิตกอันเป็นบาปที่ประกอบอยู่ด้วยฉันทะบ้าง ด้วยโทสะบ้าง ด้วยโมหะบ้าง เหล่านั้นย่อมละไป ย่อมถึงซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้เพราะการละเสียซึ่งอกุศลวิตกเหล่านั้น จิตของเธอก็ตั้งอยู่ด้วยดี สงบรำงับอยู่ด้วยดี เป็นธรรมเอกผุดมีขึ้น เป็นสมาธิอยู่ ในภายในนั่นเทียว. ภิกษุ ท ! เปรียบเหมือนหญิงสาวหรือชายหนุ่ม ชอบการประดับ ตกแต่ง เมื่อถูกเขาเอาซากงู ซากสุนัข หรือ ซากคน มาแขวนเข้าที่คอ ก็จะรู้สึกอึดอัด ระอา ขยะแขยง นี้ฉันใด ; ภิกษุ ท ! ข้อนี้ก็ฉันนั้นเหมือนกัน(ที่ภิกษุนั้นอึดอัด ระอา ขยะแขยง ต่อโทษของอกุศลวิตกอยู่).  กราบนมัสการภันเตไพบูลย์วัดป่าดอนหายโศก   ชอบพระสูตรนี้เอาไว้เตือนตนเอง กราบขอบพระคุณค่ะ ที่มา http://puredhamma.com/2011/03/25/let-go-unwholesome/ จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 16:02:34

ความคิดเห็นที่ 14 ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าบุคคลย่อม คิด ถึงสิ่งใดอยู่, ย่อมดำริ ถึงสิ่งใดอยู่, และย่อมมีจิตปักลงไป (อนุเสติ) ในสิ่งใดอยู่, สิ่งนั้น ย่อมเป็นอารมณ์ เพื่อการตั้งอยู่แห่งวิญญาณ. เมื่ออารมณ์ มีอยู่, ความตั้งขึ้นเฉพาะแห่งวิญญาณ ย่อมมี, เมื่อวิญญาณนั้น  ตั้งขึ้นเฉพาะ  เจริญงอกงามแล้ว, ความเกิดขึ้นแห่งภพใหม่ต่อไป  ย่อมมี     เมื่อวิญญาณนั้น ตั้งขึ้นเฉพาะ เจริญงอกงามแล้ว, ย่อมมีการน้อมไป    เมื่อมีการน้อมไป, ย่อมมีการไปการมา   เมื่อมีการไปการมา, ย่อมมีการเคลื่อนการบังเกิด    เมื่อมีการเคลื่อนการบังเกิด, ชาติชรามรณะ โสกะปริเทวะ ฯ จึงเกิดขึ้นครบถ้วน        ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้. จากคุณ : อวิตถตา (รู้จริงย่อมเบื่อหน่าย) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 16:06:15

ความคิดเห็นที่ 15 ภิกษุทั้งหลาย ! เธอจะสำคัญความสำคัญข้อนี้ว่าอย่างไรรูปเที่ยง หรือไม่เที่ยง?“ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า !”สิ่งใดที่ไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?“เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า !”สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือหนอ ?ที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า “นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นอัตตาของเรา” ดังนี้.“ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า !”ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้น ในเรื่องนี้รูปอย่างใดอย่างหนึ่ง ทั้งที่เป็นอดีต อนาคตและปัจจุบัน มีในภายในหรือภายนอกก็ตาม หยาบหรือละเอียดก็ตาม เลวหรือประณีตก็ตาม มีในที่ไกลหรือในที่ใกล้ก็ตาม  รูปทั้งหมดนั้นบุคคลควรเห็นด้วยปัญญาโดยชอบ ตามที่เป็นจริงอย่างนี้ ว่านั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่ใช่เป็นเรา นั่นไม่ใช่อัตตาของเรา” ดังนี้. จากคุณ : อวิตถตา (รู้จริงย่อมเบื่อหน่าย) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 16:10:17

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบพระสูตรของทุกท่านที่ยกมาเลย แต่กิฟหมดไปหลายวันแล้ว อนุโมทนาค่ะ เดือนหน้าตั้งกระทู้ใหม่กันอีกทีนะ ขอบคุณที่นำพระสูตรพุทธวจนมาแบ่งปัน แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 05:06:37 จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 19:57:15

ความคิดเห็นที่ 17 ภิกษุ ทั้งหลาย ! พวกเธอเอ็นดูใคร  และใครถือว่าเธอเป็นผู้ที่เขาควรเชื่อฟัง เขาจะเป็นมิตรก็ตาม อํามาตย์ก็ตาม ญาติหรือสายโลหิตก็ตาม; ชนเหล่านั้น อันเธอพึงชักชวนให้เข้าไปตั้งมั่น ในความจริงอันประเสริฐสี่ประการ ด้วยปัญญาอันรู้เฉพาะตามที่เป็นจริง.   ความจริงอันประเสริฐ สี่ ประการ อะไรเล่า ?  สี่ประการ คือ ความจริงอันประเสริฐ คือ  ทุกข์, ความจริงอันประเสริฐ คือ  เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์, ความจริงอันประเสริฐ คือ  ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์, ความจริงอันประเสริฐ คือ  ทางดําเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์.   มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๔๔/๑๗๐๖. จากคุณ : ป้้าบา (bazenji) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 20:43:21

ความคิดเห็นที่ 18 ภิกษุ ทั้งหลาย !   กามทั้งหลาย   เป็นของไม่เที่ยง   เป็นของเปล่าๆ ปลี้ๆ เป็นของเท็จ เป็นสิ่งที่มีการหลอกให้หลงเป็นธรรมดา. ภิกษุ ทั้งหลาย !   กามนั้น เป็นเหมือน สิ่งที่ทําแล้วด้วยมายา   เป็นที่พร่ําบ่นหา ของคนพาล,   ได้แก่ กาม และ สัญญาในกาม   ทั้งที่เป็นไปในภพปัจจุบันนี้ และที่เป็นไปในภพเบื้องหน้า. กาม และ สัญญาในกาม ทั้งสองอย่างนั้น   เป็นอาณาจักรของมาร   เป็นวิสัยของมาร เป็นเหยื่อของมาร   และเป็นที่เที่ยวหาอาหารของมาร. จิตอันเป็นบาปอกุศล   เป็นอภิชฌาก็ดี   พยาบาทก็ดี   และสารัมภะ (การแข่งดี) ก็ดี   เหล่านี้ย่อมเป็นไป  ในอาณาจักรของมารนั้น. อนึ่ง  อกุศลธรรมเหล่านั้นย่อมมีขึ้นเพื่อเป็นอันตรายแก่ พระอริยสาวกผู้ตามศึกษาอยู่ในธรรมวินัยนี้ได้โดยแท้แล. - อุปริ. ม. ๑๔/๗๔/๘๑. (อริย.ต้น ๒๙๒) จากคุณ : ป้้าบา (bazenji) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 20:50:39

ความคิดเห็นที่ 19 บุคคลนั้น เมื่อ สุขเวทนา ถูกต้องอยู่ย่อมไม่เพลิดเพลิน ย่อมไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมกอยู่;เมื่อ ทุกขเวทนา ถูกต้องอยู่เขาย่อมไม่เศร้าโศก ย่อมไม่ระทมใจ ย่อมไม่คร่ำครวญย่อมไม่ตีอกร่ำไห้ ย่อมไม่ถึงความหลงใหลอยู่    เมื่อ เวทนาอันไม่ใช่ทุกข์ไม่ใช่สุข ถูกต้องอยู่เขาย่อมรู้ตามเป็นจริงซึ่งสมุทยะ (เหตุเกิด) ของเวทนานั้นด้วยซึ่งอัตถังคมะ (ความดับไม่เหลือ) แห่งเวทนานั้นด้วยซึ่ง อัสสาทะ (รสอร่อย) ของเวทนานั้นด้วยซึ่งอาทีนวะ (โทษ) ของเวทนานั้นด้วยซึ่งนิสสรณะ (อุบายเครื่องออกพ้นไป) ของเวทนานั้นด้วย;อนุสัยคืออวิชชา ย่อมไม่ตามนอน (ไม่เพิ่มความเคยชินให้) แก่บุคคลนั้น. จากคุณ : อวิตถตา (รู้จริงย่อมเบื่อหน่าย) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:27:47

ความคิดเห็นที่ 20 อนุโมทนากับทุกคน จากคุณ : KONICHIWA เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 08:21:00

ความคิดเห็นที่ 21 .............................................................คาถาธรรมบท ปัณฑิตวรรคที่ ๖               [๑๖]  บุคคลพึงเห็นบุคคลใดผู้มักชี้โทษ เหมือนบุคคลผู้บอก                          ขุมทรัพย์ มักกล่าวข่มขี่ มีปัญญา พึงคบบุคคลผู้เป็นบัณฑิต                          เช่นนั้น เพราะว่าเมื่อคบบัณฑิตเช่นนั้น มีแต่คุณที่ประเสริฐ                          โทษที่ลามกย่อมไม่มี บุคคลพึงกล่าวสอน พึงพร่ำสอน                          และพึงห้ามจากธรรมของอสัตบุรุษ ก็บุคคลนั้น ย่อมเป็น                          ที่รักของสัตบุรุษทั้งหลาย แต่ไม่เป็นที่รักของพวกอสัตบุรุษ                          บุคคลไม่ควรคบมิตรเลวทราม ไม่ควรคบบุรุษอาธรรม์ ควร                          คบมิตรดี ควรคบบุรุษสูงสุด บุคคลผู้อิ่มเอิบในธรรม                          มีใจผ่องใสแล้ว ย่อมอยู่เป็นสุข บัณฑิตย่อมยินดีในธรรม                          ที่พระอริยเจ้าประกาศแล้วทุกเมื่อ ก็พวกคนไขน้ำย่อมไขน้ำ                          ไป พวกช่างศรย่อมดัดลูกศร พวกช่างถากย่อมถากไม้                          บัณฑิตทั้งหลายย่อมฝึกฝนตน ภูเขาหินล้วน เป็นแท่งทึบ                          ย่อมไม่หวั่นไหวเพราะลมฉันใด บัณฑิตทั้งหลายย่อมไม่หวั่น                          ไหวเพราะนินทาและสรรเสริญ ฉันนั้น ห้วงน้ำลึก                          ใสไม่ขุ่นมัว แม้ฉันใด บัณฑิตทั้งหลายฟังธรรมแล้ว                          ย่อมผ่องใส ฉันนั้น สัตบุรุษทั้งหลายย่อมเว้นในธรรม                          ทั้งปวงโดยแท้ สัตบุรุษทั้งหลายหาใคร่กามบ่นไม่ บัณฑิต                          ทั้งหลายผู้อันสุขหรือทุกข์ถูกต้องแล้ว ย่อมไม่แสดงอาการ                          สูงๆ ต่ำๆ บัณฑิตย่อมไม่ทำบาปเพราะเหตุแห่งตน ไม่ทำ                          บาปเพราะเหตุแห่งผู้อื่น ไม่พึงปรารถนาบุตร ไม่พึงปรารถนา                          ทรัพย์ ไม่พึงปรารถนาแว่นแคว้น ไม่พึงปรารถนาความ                          สำเร็จแก่ตนโดยไม่ชอบธรรม บัณฑิตนั้นพึงเป็นผู้มีศีล                          มีปัญญา ประกอบด้วยธรรม ในหมู่มนุษย์ ชนผู้ที่ถึงฝั่งมี                          น้อย ส่วนหมู่สัตว์นอกนี้ย่อมเลาะไปตามฝั่งทั้งนั้น ก็ชน                          เหล่าใดแล ประพฤติตามธรรมในธรรมอันพระสุคตเจ้าตรัส                          แล้วโดยชอบ ชนเหล่านั้นข้ามบ่วงมารที่ข้ามได้โดยยาก แล้ว                          จักถึงฝั่ง บัณฑิตออกจากอาลัยแล้ว อาศัยความไม่มีอาลัย                          ละธรรมดำแล้วพึงเจริญธรรมขาว บัณฑิตพึงปรารถนาความ                          ยินดียิ่งในวิเวกที่ยินดีได้โดยยาก ละกามทั้งหลายแล้ว                          ไม่มีกิเลสเครื่องกังวล พึงชำระตนให้ผ่องแผ้ว จากเครื่อง                          เศร้าหมองจิต ชนเหล่าใดอบรมจิตด้วยดีโดยชอบ ในองค์แห่ง                          ธรรมสามัคคีเป็นเครื่องตรัสรู้ ชนเหล่าใดไม่ถือมั่น ยินดี                          แล้วในการสละคืนความถือมั่น ชนเหล่านั้นมีอาสวะสิ้นแล้ว                          มีความรุ่งเรืองปรินิพพานแล้วในโลก ฯ [  เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  บรรทัดที่ ๒๖๗ - ๑๐๓๔.  หน้าที่  ๑๒ - ๔๔. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=267&Z=1034&pagebreak=0  ] แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 54 13:04:16 จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:03:17