PANTIP.COM : Y10893409 เจ้าสำนักวัดนาฯ 150 ซึ่งไม่เคยเรียนบาลีจบแม้ประโยคเดียว แต่เสนอว่าหลักสูตรการเรียนบาลีผิด นี่คือข้อเสนอของคนบ้าชัดๆ.. []

ความคิดเห็นที่ 17

   การเสนอเทียบวุฒิอย่างที่กล่าวมา ผมเห็นด้วย หากเพียงแค่การเทียบเฉย ๆ คล้ายกับ กิติมศักดิ์ อะไรทำนองนั้น แต่หากเป็นการเทียบ แล้ว บอกว่า จะสามารถเอาไปต่อการเรียนที่สูงขึ้น ในทางโลก ผมว่า ยุ่ง โอละเห่ โอละชา โอละพ่อ มาร์ก มาร์ก เลยครับ   ขอยกตัวอย่าง...

   1. การเทียบ ประโยค 3 กับ ม.6 หากเทียบเพื่อให้เกียรติเฉย ๆ ไม่ว่ากัน แต่หากเทียบเพื่อเอาไปสอบเข้า เพื่อเรียนระดับปริญญาตรี ผมยังมองไม่เห็นทางใหนที่ ผู้จบ เปรียญ 3 โดยไม่มีวุฒิทางสามัญเลย จะสามารถเอาความรู้ไปสอบเข้าระดับอุดมศึกษาได้ ไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะ

1.1. หลักสูตรการเรียน ปธ. 1-2 ถึง 3 นั้น มีแต่
        1.1.1. บาลีไวยากรณ์ เน้นท่องจำหลักการเรียนแกรมม่าทางภาษาบาีลีล้วน ๆ
        1.1.2. การแปลคาถาธรรมบท และนิทานชาดก ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของการใช้ภาษาบาลี อย่างเดียว เพื่อให้เข้าใจหลักธรรม ในคตินิทานนั้น ๆ
        1.1.3. การเรียนรู้วิธีสัมพันธ์ประโยค สัมพันธ์ศัพท์ต่าง ๆ ในหลักสูตรนั้น ก้เกี่ยวกับภาษาบาลีเพียงอย่าเดียวเช่นกัน ก็คือ หัดร้อยเรียงประโยค หรือคำศัพท์ต่าง ๆ ในคตินิทานนั่นแหล่ะ ว่าเกี่ยวเนื่องกันอย่างไร

1.2. ไม่มีการเรียนวิชาใด ๆ ที่เกี่ยวกับทางสายสามัญเลย ไม่มีอังกฤษพื้นฐาน ไม่มีคณิต ไม่มีวิทย์ ไม่มีสังคม ไม่มีสักวิชาเดียว ไม่มีแม้แต่สุขศึกษา พลานามัย

1.3. การเรียนการสอน คนละรูปแบบกันเลย แม้แต่การสอบก็สอบกันคนละแบบ เพราะทางบาลีเน้นการสอบแบบอัตนับเป็นหลัก มักจะไม่มีปปรนัย (ระยะหลังอาจจะมีการเริ่มเปลี่ยนแปลงบ้าง เพียงเล็กน้อย)

2. การที่จะเทียบ ที่ท่าน ดร.อำนาจ บัวศิริ พูดว่า จะได้มีกำลังใจในการศึกษาต่อทางโลกได้นั้น จึงไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ หากไม่มีการเสริมวิชาสามัญเข้าไปในหลักสูตรด้วย ต่อให้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเปิด เช่นรามคำแหง หรือสุโขทัยธรรมาธิราช ก็ว่าว่า ยากเย็นแสนเข็นอยู่ดี สำหรับ ท่านมหาเปรียญ 3 ประโยค ที่ต้องมาใช้วุฒิเทียบกับ ม. 6 เพื่อการเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

ดังนั้น ผมมองว่า หากมองแค่บอกว่า ต้องปรับวุฒิ เทียบให้พระเณร มีกำลังใจ ในการศึกษาต่อในทางสายสามัญได้นั้น หรือเพื่อให้มีสิทธิ์ ศักดิ์ศรีเทียบเท่ากันในการเอาไปใช้ประโยชน์ทางโลก ผมจึงมองว่า น่าจะไม่เวิร์ค

การศึกษาทางบาลี เป็นการศึกษา ที่สูงส่งอยู่แล้ว ไม่ควรเอามาเปรียบมาเทียบกับทางโลกหรอก ทางที่ดี ควรให้เกียรติ์ในทางสังคมหรืออื่น ๆ ดีกว่า เช่นในอดีต ผู้ที่เป็นมหาเปรียญ หากสึกหาลาเพศออกมา จะเป็นที่เชิญชู เชิดหน้าชูตาพ่อแม่ด้วย (ในอดีต หากพ่อแม่เคยเป็นทาส ก็จะพ้นจากทาสทันทีที่ลูกชายสอบได้เป็นท่านมหา)

ในปัจจุบัน หากจะให้เกียรติกันเป็น เป็นพี่มหา เป็นท่านมหา ฯลฯ ในสังคม มีคนนับหน้าถือตา ก็ว่ากันไป แต่นั่น ก็ย่ิอมขึ้นอยู่กับความประพฤติ ของเขาเองด้วย        ในอดีต มหาสึกมา มักจะเป็นหลักให้กับสังคมในระดับชุมชนได้ แต่ในปัจจุบัน ยังมองไม่ออก มองไม่เห็น ก็เลยค่อนข้างสับสนในสถานะภาพทางสังคมนะ ยิ่งเอาไปเทียบกับการศึกษา แค่ระดับมัธยม ซึ่ง รัฐเสนอให้เรียนฟรีจนจบด้วย ผมว่า ยิ่ง เป็นที่น่าเวียนหัว กับแนวคิดของผู้ใหญ่ในสำนักงานพุทธศาสนา เหมือนกัน

ผมจึงคิดว่า ไม่ต้องเทียบดีกว่า ให้เป็นไปตามครรลอง ของการศึกษาพระพุทธศาสนา หากจะเทียบก็เทียบกันเฉพาะเรื่อง เฉพาะหน่วยงานน่าจะดีกว่า เช่น

1. จบเปรียญ 3 ประโยค สามารถเข้าไปเป็นผู้ช่วยอนุศาสนาจารย์ในกองทัพทั้ง 3 เหล่าทัพได้ (ทราบมาว่า ปัจจุบัน ผู้จบ เปรียญ 9 สามารถสอบเป็นอนุศาสนาจารย์ได้) รวมทั้งอนุศาสนาจารย์ของกระทรวงยุติธรรม ที่เกี่ยวกับการอบรมนักโทษ ในคุกในตะราง

2. จบเปรียญ 6 สามารถสอบเข้าตำแหน่งอนุศาสนาจารย์ได้

3. จบเปรียญ 9 สามารถเป็นอนุศาสนาจารย์ โดยไม่ต้องสอบ หรือเป็นเจ้าหน้าที่ในราชบัณฑิตยสถาน หรือ นับอายุงานบวกกับการเสนอผลงานทางวิชาการด้านภาษา ไทย-บาลี - สันสกฤต เพื่อเลื่อนชั้นเป็นราชบัณฑิต (คงต้องแก้กฎหมาเกี่ยวกับวิธีได้มาซึ่งราชบัณฑิตด้วยหรือเปล่า อันนี้ผมไม่ทราบนะ) หรือ สามรถบรรจุเข้าตำแหน่ง ที่ปรึกษาประจำของ ผู้บริหารในตำแหน่งสำคัญเหล่านี้

3.1. ที่ปรึกษา ผอ. สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ
3.2. ที่ปรึกษา อธิบดีกรามการศาสนา
3.3. เป็นที่ปรึกษา อธการบดีหมาวิทยาลัยสงฆ์ หรือ ที่ปรึกษา ผอ.สำนักเรียนปริยัติธรรมสายบาลี -สายสามัญ ต่างๆ ทั่วประเทศ

โดยแต่ละตำแหน่งที่ปรึกษา ให้มีการจ้างประจำ มีเงินเดือนประจำ

ผมว่า แบบนี้ น่าจะเหมาะสมกว่านะ

ประโยค 9 เทียบ ปริญญาเอก ผมก็พอมองว่า น่าจะรับได้

แต่ประโยค 6-8 เป็นปริญญาตรี และโท ผมมองว่า น่าจะไม่เหมาะ เพราะความรู็พื้นฐานทั่วไปอื่น ๆ ไม่มีเลย โดยปกติ ระดับอุดมศึกษา และบัณฑิตศึกษา น่าจะยังมีความสำคัญในการเรียนรู้วิชาการอื่น ๆ ควบคู่ไปด้วยเพื่อให้มีความรู้กว้างขวาง แต่ในระดับดุษฎี หรือปริญญาเอกแล้ว ถือว่า เป็นเฉพาะเรื่องเฉพาะทางก็พอจะมองได้ ดังนั้น ปธ. 9 ก็น่าจะอนุโลมได้ว่าเป็นผู้เชียวชาญ ด้านภาษาบาลีโดยตรง

แต่สำหรับ ปประโยค 6-8 เป็น ป.ตรี และ ป. โท ผมมองว่า ยังไม่เหมาะสม เพราะการเรียนหลักศุต ประโยค 6 - 8 นั้น ยังแคบเฉพาะเรื่องอยู่

จึงสรุปว่า ให้เป็นเกียรติ เป็นที่น่าเคารพ ในทางการเป็นพระภิกษุสงฆ์ ผู้ทรงไว้ซึ่งคันถธุระ และเป็นผู้ฝักไฝ่ต่อการศึกษาเล่าเรียน เป็นเสขะ เพื่อขัดเกลาตนเองให้เป็น อเสขะ ต่อไป

** เสขะ แปลว่าผู้ยังต้อศึกษาอยู่

** อเสขะ แปลว่า ไม่ต้องศึกษาแล้ว (หรืออย่างที่หลวงตามหาบัว มักกล่าวว่า "ผู้จบกิจ" แล้วนั่นแหล่ะ ) ซึ่งอาจหมายถึง เป็นผู้ไม่มีกิเลสแล้ว ชนะกิเลสแล้ว ไม่ต้องศึกษาวิธีการแล้ว เพราะชนะอย่างถาวรแล้วนั่นเอง ประมาณว่า หากเรียนการว่ายน้ำจนเป็นแล้ว ก็ไม่ต้องหัดกันอีกเลย ตลอดชีวิต ตกน้ำเมื่อไหร่เป็ฯอันว่ายได้ทันที )

จากคุณ : รถเรณู

เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 22:44:24