ความคิดเห็นที่ 1 ถ้ามีอีกผมรอฟังต่อนะ  เพราะตอนนี้กำลังเป็นผีหิวโหย  กะลังหาอะไรอ่านให้ลืมๆกายอยู่ 555 เรื่องของเรื่องวันนี้กำลังถือข้อ วิกาลโภชนาฯ อยู่ แต่คนที่บ้านเขากำลังหนุกหนานกับมื้อค่ำวันอาทิตย์กัน เลยต้องหลบฉากช่วงนี้ไอ้เราก็หย่อนยานพอควร พอมาถือ 8 ข้ออีกทีเลย อืม...เอาการอยู่ จะว่าไปผมเป็นคนหนึ่งละที่ ไม่มีเซ้นส์ในเรื่องนี้เลย ขนาดว่าเคยไปเที่ยวตจว.กันเขาเจอกันทุกคน มีเราคนเดียวนอนหลับ ยิ้มแป้นไม่ประสีประสาอะไร จนมาตอนหลังที่กรรมฐานบ่อยๆ ถึงมีเหตุทำให้เชื่อว่าของแบบนี้มีอยู่ แต่ก็ยังไม่เคยเห็นจังๆ แค่รู้สึกได้ว่านี่คือของจริง จากคุณ : goodfriday เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 19:39:41

ความคิดเห็นที่ 2 จัดไปค่ะคุณ goodfriday   ต่อนะ.. เรื่องหลอนเรื่องที่สอง  เกิดที่มหาลัย.. เรื่องนี้มีผลกับชีวิตเรามาก และนำเรามาสู่การปฏิบัติธรรมแบบเต็มๆ วันนึงเขาจะรื้ออาคารโรงละครเก่า เพื่อจะเอาที่ตรงนั้นสร้างอาคารใหม่  ทางที่ทำงานเราก็เลยจัดพิธีซะหน่อย  ด้วยความเชื่อในเรื่องครูอาจารย์ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์  ทั้งสถาบันนี่ก็คงจะมีแต่เด็กละครแหละที่เชื่อเรื่องอย่างนี้กัน  ทำละครทีก็มีบวงสรวงบ้าง จุดธูปไหว้บ้างตามเรื่อง สมัยเราเรียนก็จะออกแนวจุดธูปไหว้ อย่างมากก็มีน้ำบ้าง ก็เพื่อบูชาครู และท่านเจ้าที่เจ้าทางที่โรงละคร  แต่สมัยหลัง เด็กมันเพี้ยนกันไปใหญ่ ออกแนวมีอาหารคาวหวาน หัวหมู น้ำแดง เหล้า ด่ามันบอกมันก็ไม่เชื่อหรอก  คือมันเชื่อของมันไง  มันขลังดีใช่ไหม.. ก็สืบทอดกันมาจากพี่สู่น้อง (ไอ้เรื่องดีๆ น่ะมันไม่มีสีสัน มันเลยชอบสืบทอดเรื่องที่มีสีสัน แต่มันไม่ดีน่ะ..) เราเองมารู้ทีหลังว่า.. ผีทั้งสถาบัน เขาก็คงมาชุมนุมกันแถวโรงละครเราแหละ... ก็เด็กมันไปเลี้ยงเขาไง  ใครจะเชื่อว่าจริง..  ไอ้ที่ทำกันก็ทำเพราะความเชื่อแหละ  แต่ที่จริงเด็กก็ไม่ได้เชื่อว่าจริงหรอก  ออกแนวสบายใจ แต่ไม่รู้ความจริง ไม่รู้ธรรมเนียมไง.. เราเคยออกปากเตือนไป แต่ก็เตือนไปด้วยความรู้สึก ไอ้เราก็ไม่เคยเห็นจริงเหมือนกัน.. เตือนไปว่า.. ครูอาจารย์ท่านไม่กินเหล้ากินนำแดงหรอกนะ  พวกเธอไปเซ่นไหว้ผี แล้วอย่ามาร้องกลัวผีนะ...  ว่าเด็กไปอย่างนี้ ไม่นึกว่าจะจริง.. เรื่องมากระจ่าง เมื่อวันทำพิธีรื้อโรงละครนี่แหละ  เขาไม่ได้ทำพิธีสงฆ์หรอก เขาเชิญอาจารย์ผู้หญิงคนนึงมาจัดพิธีให้ แล้วอาจารย์ของเราเป็นอาจารย์ใหญ่ท่านก็อ่านโองการ.. ทำพิธีเอง ก็ขลังๆ แหละ..   คนมากันเป็นร้อย อาจารย์หลายท่านก็มาเป็นสักขีพยาน..       เรื่องมันเริ่มจากอาจารย์คนนึงเขาพูดทักไว้ว่า  อาจารย์ที่ทำพิธีบอกว่า ถ้ามีอะไรก็ให้ปล่อยตามธรรมชาติ อย่าไปฝืน..  เราฟังแล้วก็รู้สึกประหลาดๆ แต่ไม่ได้คิดอะไร.. ลืมเล่าไปว่า.. คืนนั้น ใครไม่รู้ไปปลุกด้วย แล้วบอกให้แต่งชุดขาว..  เราก็เชื่อ แต่งชุดขาวมา..   พอถึงพิธีได้ฤกษ์ เขาก็ให้อาจารย์ขึ้นไปบนเวที เด็กก็อยู่ข้างล่างกัน ก็ทำพิธี.. พอเริ่มอ่านโองการ สาธยายมนต์ เด็กก็เริ่มร้องไห้ ตัวสั่น ตัวโยก..     ไอ้เราอยู่บนเวทีก็ชักรู้สึกเหมือนกัน มันซ่านชาขึ้นมาจากขา..   อาการเหมือนจะเข้าสมาธิน่ะ  แต่ในใจมันรู้ มันไม่เอา เลยขยับตัวบ่อยๆ ดูตูดอาจารย์ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า (ขอโทษ ทำอย่างนั้นจริงๆ ดูตูดเขาแล้วคิดว่า ตูดใหญ่จัง.. คือมันคิดขึ้นมาเอง ว่าทำแบบนี้แล้วจะดำรงสติไว้ได้น่ะ) ระหว่างนั้นก็รู้ได้ว่า..อ๋อ.. อาการผีเข้าเป็นแบบนี้นี่เอง.. แล้วทำไมเขาให้เด็กปล่อยใจฟระ..ไม่ยุ่งกันใหญ่เหรอเนี่ย..   ยังคิดไม่จบ    ผู้ทำพิธีเขาก็เอาค้อนทุบหิน (เป็นพิธี) ว่าทุบโรงละครดังปังใหญ่..   เสียงเด็กสาวๆ กรี๊ด.. สนั่น..   ยุ่งกันใหญ่ล่ะทีนี้  พอทุบเสร็จก็จบพิธีช่วงแรก แต่เด็กๆ ไม่จบละสิ.. เริ่มออกอาการ บ้างก็ตัวโยก ร้องไห้  แบบว่าไม่มีสติน่ะ   บ้างก็เริ่มร้องเพลง..  ส่งเสียงทำนองแปลกๆ คนนึงร้อง อีกคนก็ร้องตาม  เลยร้องกันระงม.. เราก็คิดว่า.. เออ..นะ  อุปทานหมู่แหง๋ๆ เลย (ลืมนึกว่าตัวเองก็เจอ จนต้องดูตูดอาจารย์ไง)  คือเด็กเรียนศิลปะมันอ่อนไหวน่ะ  คงจะรู้สึกผูกพันกับสถานที่มาก เลยเศร้าเสียใจ พอคนนึงทำท่าว่าผีเข้า เลยโน้มน้าวใจตามๆ กันไป..   สรุปผีเข้าไปสิบกว่าคน. เวลาผ่านไป เป็นชั่วโมง  ผีก็ยังเข้าเด็กอยู่ เริ่มวุ่นกันแล้ว เพราะมันเยอะมาก  อาจารย์ผู้ใหญ่ก็กลับคณะไปงงๆ  ส่วนอาจารย์ในภาคก็นั่งดูเหตุการณ์ว่าจะเอาไงดี  ถามอาจารย์ที่ทำพิธี  เขาว่า.. เดี๋ยวก็หาย ปล่อยไปอย่างนั้นแหละ..   อาจารย์(เยอะนิ) ผู้สอนเลยได้แต่นั่งดูตาปริบๆ เราเห็นท่าไม่ดี เลยเข้าไปดูเด็กทีละคน  ก็ออกแนวปฏิบัติการจิตวิทยาไง.. เข้าไปปลอบโยนเด็กๆ คือเขาสมมติว่าเขาเป็นผีใช่ไหม  เราก็สมมติตามเขา แล้วคุยกับเขา ปลอบใจเขา  บอกไม่เป็นไร ทุบแล้วจะสร้างใหม่.. ไม่ต้องกลัว  เดี๋ยวจะทำบุญให้ bla bla bla.. ก็ได้ผลนะ..  จับเนื้อจับตัว บีบนวด ส่งความรู้สึกดีๆ ให้ เขาก็ออกไป  เด็กก็หาย.. บางคนหายแล้วก็รีบกลับหอไปเลย   (แต่บางคนหายแล้วก็เข้าใหม่อีกก็มี) เราปฏิบัติการจิตวิทยาไปสักสามสี่คน  เริ่มคิดแล้วว่ามันไม่ใช่อุปาทานซะแล้วแฮะ.. คือเวลาที่ผีเข้าเนี่ยมันนานมาก ราวๆ สามสี่ชั่วโมง  เด็กคงไม่อุปาทานอะไรนานขนาดนั้น เด็กก็เหนื่อย ครูก็เหนื่อย..  (ส่วนแม่หมอ ไม่พูดไม่จา พูดกับผี ผีก็ไม่พูดด้วยซะงั้น) ในช่วงชั่วโมงที่สองเกือบสาม  เคสเบาๆ ก็ออกไปหมดแล้ว เด็กๆ ก็เริ่มฟื้นตัวมีสติ ดื่มน้ำหวานกันได้  นั่งคุยกันมั่ง หนีกลับหอมั่ง   แต่บางเคสยังไม่ออก   มีเคสนึง แกพูดจาโต้ตอบได้ด้วย  เป็นคุณป้าอายุร้อยกว่าปี  บอกชื่อเสร็จสรรพ แกเล่าว่าเป็นนางรำ สมัยรัชกาลที่ 6 เป็นลูกคนจีน พ่อแม่มาทิ้งไว้แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีก  แกก็เล่าว่าแกสวย ขาว รำเก่ง  เป็นคนที่เรียกว่าป๊อบปูล่า (เด็กที่โดนผีเข้าปี 4 แล้ว จะว่าแกแอคติ้งก็ได้ คือท่าทางเป็นคนแกขี้เล่นเลยนะ  แต่เรื่องที่เล่าเนี่ย..มันมีรายละเอียดมาก จนน่าสนใจว่าแกไม่น่าจะคิดบทละครสดได้ขนาดนี้) คุณป้านี้ชื่อกิมจู (ขออนุญาตคุณป้านะ)  คุณป้าใจดีมากจนเด็กมันทะลึ่งถาม เด็กถามว่าป้าดูละครธีซิสบ้างหรือเปล่า  ป้าก็บอกว่าดูทุกเรื่องแหละ ชอบ.. เค้าเล่นกันเก่งๆ ทั้งนั้น.. เด็กมันก็ล้อมเข้ามา ถามว่าป้าดูของหนูไหม ชอบไหม.. แย่งกันถาม ป้าก็ว่าดู ดูทุกเรื่อง  เด็กคนนึงถามว่า.. ป้าชอบเรื่องไหนที่สุด.. (เราก็แอบกลั้นใจรอฟังคำตอบว่าป้าจะว่ายังไง)  ป้าบอกว่า.. ชอบหมด ดูเยอะจนจำไม่ได้หรอก ป้าชอบทุกเรื่อง.. ดูเชาว์ปัญญาป้านะ... คราวนี้ครูถามมั่ง  ถามว่าเขาร้องเพลงอะไรกัน  ป้าบอกว่า เพลงนั้นเป็นเพลงพระราชนิพนธ์ของในหลวง ชื่อเพลงกรุณา (เริ่มขนลุกกันแล้ว)  แต่เขาไม่ร้องเนื้อ ร้องแต่ทำนอง ทำนองฟังดูขนลุกทีเดียว.. เด็กมันฮัมๆ ประสานกัน ได้อารมณ์มาก เราก็เริ่มถามป้า ว่ารู้จักใครบ้าง ป้าก็บอกว่ารู้จักหลายคน บางคนเป็นคนเก่าคนแก่ บางคนก็ไม่รู้จัก อยู่มาก่อนที่ป้าจะมา  ป้าแกก็แนะนำได้หลายคน ว่าเป็นคนนั้นคนนี้.. ไอ้ครูก็เข้าทางป้าไง  บอกป้า.. ป้าสงสารเด็กมันนะ ป้าบอกเขาได้ไหมว่าให้ออกไป ป้าก็บอกว่า.. เขากลัวกัน เขากลัวไม่มีที่อยู่ เขาต้องการจะอยู่ที่นี่ แต่เราไปไล่เขา เราก็บอกว่า เราเป็นอาจารย์ เราให้สัจจะเลยว่าไม่ไล่หรอก แค่จะทุบตึกเก่าทำตึกใหม่น่ะ พวกป้าก็อยู่กันต่อไปได้นี่.. ป้าว่า..แล้วจะอยู่กันยังไงล่ะ ทุบตึกแล้วจะไม่มีที่อยู่นะ.. จะให้ทำไง... อาจารย์อีกคนมาร่วมด้วย บอกป้า.. หรือช่วงนี้ไปอยู่ห้องอื่นก่อนไหม เรามีตึกเยอะ..ไปอยู่ตึกใกล้ๆ นี้ชั่วคราวก่อนก็ได้ ว่าแล้วอาจารย์ท่านนี้ก็ชวนป้าไปดูห้องพักใหม่กัน.. ป้ายอมไปแฮะ..  เราก็เลยพาป้ากิมจูไปดูห้องพักที่ตึกอีกหลังนึง.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 19:52:11

ความคิดเห็นที่ 3 เจอบ่อยค่ะ ทั้งกลิ่น เสียง สัมผัส ในฝัน และเห็นเป็นรูปเป็นร่างด้วยตาเนื้อ หรือแม้แต่แปลงกายเป็นสัตว์สวยๆ   ...แต่..ไว้มาตามอ่านต่อพรุ่งนี้นะคะ วันนี้ดึกแล้ว!! อิอิ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:04:51

ความคิดเห็นที่ 4 ระหว่างทางป้าก็เมาท์ไปตลอดทาง ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย  ดูป้าจะตื่นเต้นมาก เหมือนว่าปกติไม่ได้ออกมาดูข้างนอกน่ะ.. เดินขึ้นบันได (ธรรมดาๆ ) ป้าก็จับบันไดแล้วบ่นว่า สวย.. บันไดสวย... คือป้าปลื้มคณะเรามาก.. เดินขึ้นไปที่ "ห้องนั้น" มีอาจารย์อีกภาคเขาโผล่ออกมา เขาก็คงงงๆ ยืนมองกลุ่มเราอยู่ ป้าก็มองหน้าแก ค้อนขวับ.. "จ้องชั้นทำไม.."  อาจารย์ชายนั้นก็งง ผลุบเข้าห้องไป.. เราพาป้าไปดูห้องที่คาดว่าจะให้มาอยู่กัน เป็นห้องเลคเชอร์ใหญ่ ทำกิจกรรมได้ด้วย.. ก็โอ้โลมป้า ว่าห้องนี้ดีนะ มีแอร์เย็น พวกป้ามาอยู่กันก่อนได้ รอให้ตึกเสร็จแล้วก็ค่อยกลับไปอยู่โรงละครไง  ป้าก็เห็นดีเห็นงามด้วย..   เราก็พากันกลับมาที่โรงละคร..   เราก็ขอให้ป้าช่วยพูดกับคนที่เหลืออยู่ ว่าให้ออกไปได้แล้ว ให้พากันไปอยู่ที่ห้องใหม่.. คือขอให้ป้าช่วยอธิบายให้พวกเขาเข้าใจกันน่ะ.. ป้าก็ช่วยเต็มที่ (คิดถึงแล้วตลกมาก) ป้าก็บอก "โฮ้ย..สงสารลูกหลานมัน  พวกเรา ไปกันเถอะ เขาหาห้องใหม่ให้แล้ว เย็นด้วย เย็นฉ่ำ ห้องสวยมาก บันไดส้วย สวย.. ไปกันเถอะพวกเรา "  คือแกก็เชิญชวนเต็มที่น่ะ  พวกที่เชื่อแกก็มี แต่ไม่เชื่อก็มี พอถึงตรงนี้ ป้าก็ออกไป  เด็กคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมา..   ตัวเราเองก็วิ่งไปดูทีละคน แล้วก็เจรจาจนออกไปกันหมด ที่ออกเองก็มีบ้าง สรุปแล้วเวลาผ่านไปสามชั่วโมงกว่า เหลืออยู่สองราย ไม่ยอมออก รายแรก.. เข้าหลายตน  สามสี่ตน เวียนเข้าเวียนออก (เด็กคนนี้จิตอ่อนเป็นทุน และมารู้ทีหลังว่าครอบครัวมีประวัติเข้าทรง)   เราได้สังเกตอาการใกล้ชิดเลย อาการตอนผีออก และอาการตอนผีเข้า  เด็กคนนี้ไม่พูดนะ ร้องไห้อย่างเดียว ไม่พูด ตัวสั่นบ้าง ร้องเพลงบ้าง โดนเข้าไปหลายตน ผีนางรำ ผีนักร้อง ผีเด็กกุมาร และผีที่น่ากลัวที่สุดคือผีผู้ชาย..   อาการทางร่างกายมันชัดมากเลย ทั้งเหงื่อ ลมหายใจ การกระตุกของกล้ามเนื้อง..เด็กแกไม่ได้แสร้งทำเอามันแน่นอน..  บางทีดิ้นจนกระโปรงเปิด เด็กผู้ชายเพื่อนเขาก็ต้องคอยปิดให้  เราใช้ทุกไม้ที่รู้ตอนนั้นน่ะ..  สวดมนต์ อุทิศกุศล  ทั้งขู่ทั้งปลอบ.. ทั้งสัญญา เอาบุญมาจูงใจ สารพัดเลย.. เอาพระไปคล้องคอ..   สุดท้ายเหลือผู้ชายคนเดียวที่ไม่ออก..  คนนี้ไม่พูดไม่จา นั่งหน้าง้ำ.. พวกอาจารย์ก็ไม่รู้จะทำไงดี กำลังคิดว่าจะต้องไปหาพระมาแล้วล่ะมั้ง.. ทันใดนั้น..คุณผีก็ช่วย.. ป้ากิมจูก็เข้าร่างเด็กอีก  ก็เลยถามป้ากิมจูว่า คนนั้นเป็นใคร ป้าบอกไม่รู้จัก คนนั้นอยู่มานาน ไม่ยุ่งกับใคร เขาไม่คบใคร.. อีกคนที่ยังไม่ออกก็ผู้ชาย เป็นคนสวน คนนี้ป้าว่านิสัยไม่ดี.. สรุปว่าป้าไม่ยุ่ง ป้าเข้ามาเฮฮาอีกสักพัก ป้าก็ออกไปเป็นการถาวร โดยอาจารย์อีกคนกับเด็กกลุ่มนึงพาป้าไปส่งที่ห้องนั้น ได้ความรู้ว่าป้าไปเองไม่ได้ คนต้องพาไป.. เวรกรรม...!! ตัวเราเองก็คิดๆๆๆ  คิดขึ้นมาได้มุขนึง.. เคยได้ยินเขาเล่ามาน่าจะลองใช้.. เราก็ควักแบงค์ร้อยค่ะ  เอาแบงค์ออกมา เดินไปหาเด็กคนนั้น.. แล้วก็บอกเขาว่า.. ที่ว่าเป็นข้าราชบริพารน่ะ จริงไหม.. ได้ผลนะ ร่างนั้นหันขวับมามอง (จากที่นั่งก้มหน้าอยู่)  เราก็เอาแบงค์ที่มีรูปในหลวงให้เขาดู..  นี่ๆ เห็นมั้ย..  เห็นในหลวงมั้ย.. เขาก็คว้าแบงค์ไป เราก็เป็นครูไง อบรมเลย..  ในหลวงของคุณรัชกาลที่ 6 ใช่ไหม.. (เขาพยักหน้า) นี่ในหลวงของเราในแบงค์ รัชกาลที่ 9 แล้วนะ.. ผ่านมาตั้ง 3 รัชกาลแล้วนะ.. คุณรู้ไหม.. คุณรักในหลวงไหมล่ะ... ในหลวงองค์นี้นะ.. ใจดีมากๆ เป็นหลานของในหลวงของคุณไง..   (เราเห็นเขาโอนอ่อนโยนลงก็รีบเสริม)  ถ้าเป็นข้าราชการก็ต้องเคารพในหลวงใช่ไหม..  จะขัดคำสั่งไม่ได้นะ..  ต้องทำดีใช่ไหม.. นี่ๆ เด็กคนนี้ก็เรียนที่นี่ อยู่ในวังก็เป็นคนของในหลวงเหมือนกัน..  เด็กพวกนี้เป็นข้าราชบริพารเหมือนกัน  คุณทำร้ายเขาไม่ได้นะ..  เขาเหนื่อยมากแล้ว สงสารเขา ให้คุณออกไปก่อน แล้วจะให้เด็กคนนี้เอาเงินนี้ไปทำสังฆทานให้คุณโอเคไหม.. เขาก็ลังเล จับแบ้งค์กำแน่น ร้องไห้ด้วย..   เราก็ย้ำว่า เงินนี่น่ะ ถือไปเลย.. เดี๋ยวคุณออกไปแล้ว จะพาเด็กคนนี้ไปทำสังฆทานให้เลย..  อย่ามารบกวนกัน เราเป็นอาจารย์เขา เรารับรองว่าจะไม่ให้เดือนร้อนกัน ให้อยู่กันต่อไปได้ โอเคไหม.. เขาพยักหน้า.. แล้วก็ออกไป.. อันนี้นี่เป็นฉากตื่นเต้นที่สุด  จบฉากไปแล้ว เพื่อนเข้าก็ปฐมพยาบาลเด็กคนนั้นก็มีสติกลับมาเป็นปกติ เราก็ถอยมานั่งหมดแรง.. ใจยังเต้นอยู่เลย..   ในหลวงนี่แม้แต่ผียังรักเลย.. ใช้ได้ผลจริงด้วยแฮะ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:13:24

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านเรื่องผีผี ผีคนไม่เคยเจอ  เจอแต่ผีเสื้อ และผีเสื้อก็รู้จักพัฒนาด้วยน่ะ ตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่อยากบอกเล้ยว่า ๕๐ ผ่านมา สมัยยังไม่ได้ย้ายบ้าน บ้านอยู่แถววัดสุทัศน์ ที่เขาว่าเปรตดุ ก็เป็นบ้านตึกแถว เดี๋ยวนี้เขาอนุลักษณ์แล้ว บรรพบุรุษผู้วายชนต้องมาเตือน  ตอนอยู่บ้านเก่า บ้านค่อนข้างมืด เมื่อไรก็ตามมีผีเสื้อตัวเท่าฝ่ามือผู้ชาย สีดำ ปีกขาดกะรุ่งกะริ่ง มาเกาะ แอบๆ อยู่ใน บ้าน  เราก็จะรู้ว่า อ้อ สารท์จีน ตรุษจีน  หรือไม่ก็ถามแม่ว่า วันใครตาย ซึ่งไม่เคยผิด ต้องเป็นวันไหว้บรรพบุรุษผู้ล่วงลับ ต่อมาเมื่อย้ายบ้านมา บ้านใหม่ ภายในสว่างสดใส ตอนนี้ไม่เป็นผีเสื้อตัวเบ่อเฮิ่มปีกขาดกะรุ่งกะริ่ง แต่มาในรูปใหม่ ตัวเล็กลงปกติ  แต่สีเดียวคือสีขาว (ให้เข้ากะสีบ้าน) จนปัจจุบันนี้ก็ยังมาปรากฏให้เห็น   ล่าสุดเมื่อวานนี้  ก็มาเกาะกำแพงให้เห็นแล้ว และทุกครั้งที่มาเกาะ  ไม่ใช่เกาะแป็บเดียวน่ะ มาทีไร มาหลายวัน  พอไหว้เสร็จก็หาย เมื่อกี้เพิ่งไหว้เสร็จ ( จีนกวางตุ้งนิยมไหว้สาร์ทจีนก่อน) เรายังบ่นเลย  ทีใกล้ไหว้ มาทวง แต่หวยไม่เคยให้ สงสัยจัง บรรพบุรุษเราไม่ไปเกิดหรือไง   ไหว้ทีไรมาทุกที และ เป็นมาร่วม ๕๐ปีแล้ว  ไม่เคยขาด โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ๕๕๕ แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 54 20:22:39 จากคุณ : p-pen เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:20:19

ความคิดเห็นที่ 6 จริงหรือฟลุ๊กก็ไม่รู้..  แต่ว่ายังเหลืออีกเคสนึง  ยังไม่ออก เคสสุดท้าย.. อันนี้ออกแนวดุดัน จะเอาคัตเตอร์มากรีดตัวเอง ประกาศก้องว่า "กูเกิดที่นี่ กูจะตายที่นี่" (และทำนองว่า กูจะเอานังนี่ไปด้วย) เพื่อนก็ต้องรุมจับกัน สงบไปพักนึก ก็ขึ้นมาอีก เป็นแบบนี้สามชั่วโมงกว่า.. ไอ้เราก็หมดแรง.. ก็คิดว่า ต้องทดสอบซ้ำ..   ใจนึงก็คิดว่า.. ถ้าทำแล้วไม่ได้ผล  มีแป่วนะ..  แป่ว..เลย..   นั่งกินน้ำไปแก้วนึงก็ฮึดต่อ..  ก็ต้องลองแหละ.. สงสารเด็ก จะได้จบๆ เรื่องนี้ซะที.. ก็ถือแบงค์เข้าไปอีกเช่นเดียวกับกรณีแรก.. ถือด้านรูปในหลวง... แล้วเริ่มเจรจา.. "รู้จักในหลวงไหม.."   (เหมือนบทละครเลยว่ะ) ก็เจรจาไป ก็เหมือนรายแรก เขาหันขวับมา ตาแข็ง  แต่พอเจอภาพในหลวง และได้รับคำบอกเล่าเกี่ยวกับยุคสมัย ในหลวงรัชกาลที่ 9 นั่นโน่นนี่ เขาก็เอาแบงค์ไปกำ แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า  สะอื้นจนตัวโยน แล้วหมอบคล้ายๆ จะกราบ แล้วก็ฟุบไป..   คนนี้ไม่ได้ชักแม่น้ำทั้งห้ามากเลย  เจอในหลวงเข้าไป หงอยเลย..   มันรู้สึกได้ถึงความจงรักภักดีของคนโบราณที่มีต่อในหลวงจริงๆ นะคะ..  รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ไปด้วยเลย.. เด็กมาเล่าทีหลังว่า..  ตอนที่ผีเข้า เขารู้สึกตัว แต่เขาบังคับตัวเองไม่ได้ เขาเห็นตัวเองเป็นอีกคนนึงทำกิริยาอาการต่างๆ  ตอนที่ร่างฟุบลงไปคล้ายๆหมอบกราบ  เด็กมาเฉลยว่า พอหนูได้ยินเสียงครูพูดถึงในหลวง หนูก็เห็นภาพเป็นคล้ายท้องพระโรง เป็นศาลาโล่ง มีคนหมอบกันหลายคน  แล้วก็มีในหลวงนั่งอยู่ด้วย แต่เสาบังในหลวง  หนูก็เห็นตัวเองหมอบกราบเป็นผู้ชาย  (เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างฟุบไปนั่นแหละ)   ยืนยันว่า บริเวณที่ทำเคสแรก ห่างกับเคสนี้ประมาณ 10 เมตร ไม่มีทางที่เด็กสองคนนี้จะได้ยินสิ่งที่เราคุย เพราะเพื่อนรุมอีกหลายคน พอผีออกหมด เราก็พาเด็กไปองค์พระ ไปทำสังฆทาน โดยพระที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เห็นสาวๆ หน้าตาช้ำๆ มาเป็นกลุ่มท่านก็หน้าตื่นๆ  แต่ท่านก็รับสังฆทานให้   แล้วก็ส่งเด็กกลับหอไป  บอกว่าให้หาพระแขวนคอ ให้สวดมนต์ และไปทำบุญอีกนะ.. ส่วนเรากลับบ้าน..  พอถึงบ้านก็ทรุดเลย.. หมดแรงแทบขึ้นบ้านไม่ไหว.. คลานเข้ามานอนในห้องรับแขก แล้วก็หลับเลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:24:07

ความคิดเห็นที่ 7 ตื่นมาอีกทีตีสาม..   ที่ตื่นเพราะได้ยินเสียงผี.. คือเสียงเพลงนั่นน่ะ มันหลอน.. ตื่นขึ้นมาเงียบสนิท.. อยู่คนเดียวด้วย... กลัวมากกกกกกกกกกกกกกกก (ไอ้ที่ทำไปตอนกลางวันใครไม่รู้ ไม่ใช่เรา) ก็ไม่รู้ทำไง.. สงสัยต้องสวดมนต์... หาหนังสือสวดมนต์ให้ควั่กเลย.. 55555555555 โชคดีที่บ้านเรายังมีหนังสือสวดมนต์ บังเอิ๊น.. เจอเล่มนึง ภิกษุณีให้ไว้..    คุณเชื่อไหม.. เอามาสวดมันทุกบทเลย... สวดๆๆๆๆๆๆๆ   จนรู้สึกว่าผีไปแล้ว (ไปจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้)  ก็นอน.. ผีมาในคืนที่สองอีก ก็สวดมนต์อีก แล้วก็ไปทำสังฆทานให้ แล้วเหตุการณ์นั้นก็ผ่านไป ผลกระทบจากวันนั้นคือ.. หมดแรง..  หมดพลังชีวิต  จิตตกร่วง..  ยาวเกือบ 2 สัปดาห์...  มันรู้สึกในใจว่าสงสัยบุญเราจะหมด.. โหวงเหวงเลย..  จิตตกสุดๆ (ถ้าเป็นตอนนี้ก็อธิบายได้ว่า เอากำลังที่มีน้อยไปช่วยเขาหมดไง เลยแป๊ก) หลังจากนั้นเราก็ได้ไปวัดอัมพวัน ไปกราบหลวงพ่อจรัญ ให้ท่านแผ่เมตตาให้.. ยังจำได้ว่าบอกพวกเขาไปด้วย พอได้เห็นหลวงพ่อจรัญ เย็นเยือกจนตัวสั่น แล้วก็ร้องไห้ ตัวเรานี่ล่ะ ร้องไห้ๆๆๆๆๆ  ปีติน่ะ..   ช่วงนั้นเข้าวัดทำบุญกระจายเลย..  ไปเป่ายันต์เกราะเพชรที่วัดเขาแร่ ต่อด้วยทำบุญมีตติ้งทุกนัด ทำบุญกระจาย..  เพราะก่อนหน้านี้ไม่ค่อยชอบทำบุญกับพระ คือไม่ค่อยเข้าวัด เป็นคนห่างวัด  เป็นคนดีทำงานเพื่อสังคม ก็คิดว่าเราทำบุญเยอะแล้ว ทำบุญตลอดเวลา ช่วยคน ช่วยสัตว์..   แต่มันไม่เหมือนกันไง..  พอเจออาการบุญหมดเนี่ย  มันรู้สึกได้จริงๆ และในใจมันก็รู้ว่า ต้องไปทำบุญที่วัด..  เท่านั้น..   มารู้เข้าใจทีหลังว่า อานิสงค์ของการทำบุญช่วยเหลือคน-สัตว์ กับการทำบุญกับพระหรือทำบุญในศาสนานั้นแตกต่างกัน.. จากที่เข้าวัดแล้วเงอะๆ งะๆ คำอะไรก็สวดไม่เป็น สวดได้แต่อิติปิโส กับท่องศีล 5 พอใกล้พระแล้วใจสั่น ร้อนไปทั้งอก..  คือกลัวพระน่ะ.. มันกลัวพระ.. มันรู้สึกว่าเราหยาบ ไม่รู้เรื่องกลัวจะทำผิด  ขออยู่วงนอกดีกว่า อะไรงี้ เดี๋ยวนี้กลายไปคนวัดไปซะงั้น.. ต้องขอบคุณผีมั้ยล่ะเนี่ย...  ผีชุดใหญ่นี้เราตระเวณทำบุญให้อยู่เป็นปีๆ เลย..   ตอนนี้เรามีโรงละครใหม่แล้ว เขาก็นิมนต์พระมาทำบุญขึ้นบ้านใหม่ไปหมาดๆ แล้วก็เชิญป้ากิมจู มาอยู่ที่โรงละครเหมือนเดิม  โรงละครใหม่กว้างมาก.. ก็คงจะจับจองกันไปตามอัธยาศัย..   ซึ่งเราไม่อาจรู้เห็นได้.. ก็คิดว่าพวกเขาคงจะไปที่ชอบที่ชอบกันนั่นแหละ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:36:48

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ Soul Monogatari *  เรื่องมันยาว  พรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อจ้า... หลับฝันดีนะคะ ป้า p-pen หวัดดีค่ะ  สงสัยจะเข้ากรณีเดียวกับคุณ  Soul Monogatari * มีแบบเป็นสัตว์ด้วย พรุ่งนี้มาเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ เรื่องให้หวยนี่ก็แปลก เจ้าหน้าที่ที่ดูแล "ห้องนั้น".. แกซี้กับป้ากิมจู  ก็ถูกหวยไปตามระเบียบ..   เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์จริงๆ ที่ทำให้เราเข้าใจเรื่องผีขึ้นเยอะเลย.. 1.  ที่ผีโรงละครเยอะ เพราะเด็กไปเซ่นเขาเอง  เรียกว่ามีหมด ผีกุมาร ผีตายโหง สัมภเวสีก็พวกนึงนะ อยู่ด้านหลัง ภายนอกโรงละคร    ส่วนภายในเป็นพวกที่เรียกว่า โอปปาติกะ  พระท่านอธิบายว่า พวกนี้เขาอยู่กันมานาน อยู่กันเป็นหมู่บ้าน เหมือนเมืองลับแล  คือเขาติดที่ เมื่อตายไปก็เป็นเทวดาชั้นจาตุม อยู่กับที่รักที่ ไม่ยอมไปไหน.. พวกหลงยุคหลงเวลาก็มีมาก เรียกว่ามีตั้งแต่ชุดก่อนประวัติศาสตร์ ไปจนถึงชุดสร้างวังกันเลยทีเดียว.. ไปหาหลวงพี่เอก ท่านยังว่า ต้องไปทำสังฆทานใหญ่ให้พวกเขา ต้องพระดีด้วย พระธรรมดาไม่พอ  เราก็เลยไปทำบุญกับหลวงพ่อจรัญ และหลวงปู่เจือ ต่อมาได้ไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ ได้พาเด็กบางคนไปกราบด้วย เพราะยังมีอาการหลอนอยู่เป็นระยะ ท่านว่าคู่เวรคู่กรรม บังเอิ้นมาเจอกันเลยเกาะติดเลย..  เด็กก็แย่ไปพักนึง แต่ครูช่วยด้วยการพาไปทำบุญปฏิบัติธรรมนี่แหละ เดี๋ยวนี้ก็เรียนจบได้ดีกันไปหมดแล้ว..   2.  ที่ผีมารวมกัน เพราะว่ามีแต่พวกเราที่สนใจผี คือคนคณะอื่นๆ เขาก็สมัยใหม่ไม่สนใจผีกันแล้ว  มีแต่พวกเด็กศิลป์ที่ยังเห็นความสำคัญของผีอยู่บ้าง ออกแนวพื้นที่จิตวิญญานน่ะนะ..    แล้วพิธีกรรมนั้นก็ทำด้วยความไม่รู้ คือไม่รู้ธรรมเนียมและความต้องการ ที่จริงถ้ามีพิธีทางพุทธ ก็คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวาย..   คือรู้ครึ่งๆ กลางๆ ไง.. ผีเขาได้ช่อง เขาเลยจัดหนักจัดเต็ม..   มันก็ขำเนอะ..  เด็กมันไม่เชื่อเรื่องผี  แต่ถึงเวลามันเซ่นผีตลอดเลย.. ครูก็เหมือนกัน เชื่อก็เชื่อไม่หมดไง..   เดี๋ยวนี้รู้แล้ว โบราณเขาถึงต้องมีพิธีสงฆ์กันทุกเรื่องน่ะ พระอาจารย์ใหญ่ว่า คนไทยก็งี้.. ชอบขอ.. ชอบบูชาเพื่อขอสิ่งแลกเปลี่ยน.. ไม่ชอบพึ่งตัวเอง แก้ยาก... พวกที่ปากบอกว่าไม่เชื่อเรื่องผี แต่เลี้ยงกุมารมั่ง รักยม นั่นโน่นนี่.. ระวังให้ดีนะจ๊ะ.. มันไม่มีอะไรฟรีหรอกนะคุณ... พวกนี้พอคนไม่เลี้ยง ก็เอามาทิ้ง เขาก็เร่ร่อนไปมั่งอะไรมั่ง น่าสงสารชะมัด 3. จากการสำรวจเด็กที่ผีเข้าได้ มีสองประเภท คือสวย (นิสัยดี ใจอ่อน) กับร้าย เด็กร้ายนึกออกไหม ดูก้าวร้าว.. แรงๆ น่ะ..   แสดงว่าเด็กสองพวกนี้ ใจอ่อนเหมือนกันไง เด็กกลางๆ เด็กปกติ ผีไม่เข้าเลย.. และผีไม่เข้าครู  เราเองก็ไม่ได้ทดลองว่า ไอ้ที่ซร้านขึ้นมาทางขาเนี่ย.. ถ้าปล่อยไป ผีจะเข้าเราหรือเปล่า.. เหอๆๆ (วันนั้นมีเด็กผู้ชายคนนึงเขาประทับทรงพ่อแก่ด้วย ไม่รู้จริงไหม.. แต่ไม่มีใครสนใจเขา เพราะทุกคนหลงเสน่ห์ป้ากิมจูกันหมด.. ไม่มีใครสนใจเขาก็ออกไปเอง) เราไม่ได้ลบหลู่นะ...  แต่เด็กผู้ชายอื่นๆ ไม่เห็นผีเข้าเลย ผีเข้าแต่เด็กผู้หญิง  คือมันอ่อนไหว.. จิตอ่อน.. และทฤษฏีของพระที่ท่านบอกว่า มันบังเอิญเป็นคู่กรรม โคจรมาเจอกันพอดีด้วย.. 4.  ผี เขาอยู่กันเป็นพวก บางตนเขาก็สมาคมกัน บางตนก็ไม่ยุ่งกับใคร บางคนนิสัยดี บางตนนิสัยไม่ดี  สรุปว่าผีก็เหมือนคน..   ผีหลายตน emotional มากๆ  เต็มไปด้วยความรู้สึก  อันนี้ละมั้งที่เขายึดไว้.. เลยไม่ไปไหน.. 5.  ผี รักในหลวง..   แม้แต่ผีก็ยังรักและเทิดทูนในหลวงเลยค่ะ..  (แต่ผีแถวนี้เขาอยู่ในวัง ก็ต้องรักพระองค์ท่านกันทั้งนั้น)   ใครจะลองเอามุขนี้ไปใช้ดูก็ได้ ว่าผีที่อื่นเขารักในหลวงเหมือนกันหรือเปล่า  ไปลองดูนะคะ.. ถ้าตลาดไม่วาย พรุ่งนี้จะมาเล่าต่อถึงผีที่วัด ฮามาก...   ใครจะเล่าเรื่องอื่นหรือวิพากษ์วิจารณ์อะไรก็เชิญตามสบายค่า ดึกๆ จะมาอ่าน เดี๋ยวจะไปสวดมนต์อุทิศกุศลให้บรรดาผีที่เอามาเล่าสักหน่อย เขาจะได้ไม่ว่าเราเอาเรื่องของเขามาเล่าฟรีๆ เราเล่าเป็นกรณีศึกษานะคะ เพื่อความเข้าใจอันดีระหว่างคนกับผี.. แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 54 21:02:38 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:00:22

ความคิดเห็นที่ 9 จะตามอ่านต่อพรุ่งนี้ครับ จากคุณ : papa-chai เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:15:32

ความคิดเห็นที่ 10 มารอฟังผีดอนเจดีย์ดีกว่า  แถวนั้นน่าจะมีผีเยอะ  ทั้งผีไทย  ผีพม่า  ผีมอญ จากคุณ : ป้ามีมี่ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:32:10

ความคิดเห็นที่ 11 ผมสงสัยอยู่ว่าคุณ chaosy ทำงานอะไรหนอ ที่แท้ก็เป็นอาจารย์นี่เอง สมควรแล้ว มารออาจารย์เล่าเรื่องผีต่อครับ ^^ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 21:58:38

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านตอนนี้(สี่ทุ่มกว่าๆ)ได้อารมณ์ดีครับ ^^ จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 22:19:45

ความคิดเห็นที่ 13 คุยเรื่องผีๆ กัน งั้นดิฉันขอเล่าด้วยคน ที่สิงคโปร์ตอนนี้เป็นเดือน ๘ เทศกาลผีหิวพอดีเชียวค่ะ ใกล้เที่ยงคืนเข้าวันที่ ๑ ก็เริ่มทำพิธี จุดธูปเทียน เผากระดาษ วางอาหารตามทางสามแพร่งกันเลย เมื่อกี้นั่งรถผ่านก็เห็นตลาดบางแห่งเผากันจริงจังมาก เทียนแบบจีนอันเท่าเทียนพรรษาแน่ะ ช่วงนี้คนทำงานก็จะกลับบ้านกันเร็วกว่าปกติ เพราะเขาเชื่อกันว่าพอมืดลงผีทั้งหลายก็จะออกทำการ คนดวงตกต้องระวังให้ดี ใครเรียกชื่อตอนกลางคืนอย่าขานรับ ได้ยินเสียงอะไรก็เงียบๆ ไว้ เรื่องที่ ๑ ปีแรกที่มาทำงานที่นี่ ทำงานหนักมาก ทุกเดือนจะมีช่วงกลับเที่ยงคืน ตี ๑ วันนั้นจำได้ว่าอยู่ทำงานดึกกับเจ้านายอีกแผนก พอเที่ยงคืนเขาก็มาบ๊ายบาย ลากลับบ้านไปก่อน ดิฉันนั่งทำงานคนเดียวต่อไปอีกสักพัก เสียงทุบตู้เหล็กใกล้ๆ ดังปั้ง! อะนะ..ดิฉันก็ยังทำงานต่อไป พิมพ์อีเมลตอบใครสักคนอยู่ ก็ได้ยินเสียงพิมพ์ไปพร้อมๆ กันตรงโต๊ะน้องอีกคน เราหยุด..เขาก็หยุด เราพิมพ์..เขาก็พิมพ์ เครื่องเราเป็นโน้ตบุ๊ค แต่เครื่องนั้นเป็นเดสก์ท็อป คีย์บอร์ดจะเสียงดังกว่า ชัดเจนทีเดียว เอ..หรือเขาจะใช้สถานที่จัดปาร์ตี้อะไรรึเปล่า ถึงมาไล่เรากลับบ้าน อืมๆ ไม่เป็นไร กลับก็ได้ค่ะคุณๆ คะ ว่าแล้วก็เก็บของกลับบ้านไป เช้าไปทำงาน เล่าให้เพื่อนร่วมงานฟัง พวกนั้นตาเหลือก บอกว่าได้ยินเสียงทุบตู้ขนาดนั้น แล้วยูยังทำงานต่อเนี่ยนะ เรื่องที่ ๒ ช่วงเทศกาลเหมือนกัน แต่คนละปี ทำงานอยู่กับเพื่อนร่วมงานอีกคน พอใกล้ ๓ ทุ่ม ก็กลับบ้านกัน เพื่อนร่วมงานเขากลัว ก็เรียกแท็กซี่มารับใต้ตึก เราบ้านใกล้ เดินกลับตามปกติ เดินตัดผ่านสวนเล็กๆ มีต้นไม้พอประมาณ ค่อนข้างโล่ง "บุษ (สมมติว่าดิฉันชื่อบุษละกันนะ)" เสียงเพื่อนสนิทเราเรียกชื่อเลยนะนั่น แต่ดิฉันไม่ตอบ ไม่หันกลับไปมอง เพราะจำได้ว่าเพื่อนสนิทของดิฉันมันกลับบ้านไปตั้งแต่ ๖ โมงครึ่งแล้ว ว่าแล้วก็แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลไปให้ แต่ผู้แอบอ้างไม่รับและตามดิฉันกลับบ้านไปด้วย มีการใช้ไม้แข็งกันเล็กน้อย แล้วผู้แอบอ้างก็ไป เรื่องที่ ๓ ช่วงเทศกาลปีต่อมา อาม่าเจ้าของบ้าน แวะมาเยี่ยมในฝัน พาดิฉันไปเดินเที่ยวสิงคโปร์เมื่อ ๔๐ ปีก่อน ไปเที่ยวทะเลที่ไปบ่อยๆ ด้วย สภาพต่างกันลิบลับกับตอนนี้ แต่ในฝันรู้ว่านี่คือที่ตรงนี้ที่เราชอบไปเดินเล่น เห็นสภาพบ้านเมื่อตอนนู้น แล้วก็รู้ว่าเตียงที่ดิฉันนอน เคยเป็นเตียงอาม่ามาก่อนด้วย เล่าให้เจ้าของบ้านฟัง เธอตื่นเต้นมาก สั่งว่าให้ช่วยบอกเธอด้วย ถ้าอาม่าอยากได้อะไร จะได้หาให้ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 22:45:51

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องเพื่อนร่วมบ้านชั้นบน ก่อนหน้านี้ คนเช่ายูนิตข้างบนเป็นพี่น้องผู้หญิง ๒ คน วัยรุ่นทั้งคู่ ยังเรียนหนังสือกันอยู่ บางทีพาเพื่อนมา เสียงดังกันน่าดู เขาย้ายออกไปตอนไหนก็ไม่ทราบ ปีที่แล้วดิฉันเดินทางบ่อยมาก เข้าใจว่าคงย้ายออกไปตอนที่ดิฉันกลับไทย หลังจากนั้นมีผู้เช่ามาใหม่ เป็นคู่สามีภรรยาหนุ่มสาว กลับบ้านไม่ตรงเวลา เดาว่าคงทำงานร้านอาหาร สถานบันเทิงกัน(มั้ง) ช่วงแรกที่เขามาอยู่ พอตอนตี ๒ ตี ๓ เอาแล้ว มีเสียงเด็กวัยรุ่นผู้หญิงเล่นกันเสียงดัง บางทีนอนอยู่หรืออยู่ดึก ก็ได้ยินชัดเลย ไม่ว่าอะไร พอทนได้ ถ้าวันไหนเสียงดังมาก พอดิฉันคิดในใจว่าเล่นอะไรกันป่านนี้นะ รบกวนคนอื่น เสียงก็เงียบไป เป็นอย่างนี้หลายครั้ง จนจับสังเกตได้ ก็เลยแผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลไปให้เขา จะอยู่ก็อยู่ไปเถอะ ไม่ว่าอะไรละ ขอให้มีความสุขก็แล้วกัน ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยได้ยินเสียงเล่นกันอีกเลย จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 23:25:08

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านเรื่องคุณบุษยมาศ เล่าอีกซี  คุณบุษเจอผีแยะเหมือนกัน เล่าสู่กันฟังบ้าง เรื่องผีๆ ก็ยังดีกว่าเรื่องปรามาสพระสงฆ์องคเจ้านิ.. อ่านเรื่องวันปล่อยผีของคุณบุษแล้ว คิดถึงหนังผี เรื่อง spirit away ชอบมาก เคยดูไหม.. การ์ตูนน่ารักๆ ที่รวมสารพัดผีคติญี่ปุ่น เราชอบหนังเรื่องนี้มากๆ อีกเรื่องเป็นซีรี่ยส์ ghost wisperer  ดูทางเคเบิ้ล.. ดูว่าคติเขาจะเหมือนทางพุทธไหม.. ดูมานาน ชักสงสัยว่า พวกนี้ต้องมารีเสิร์ชเอาแถวเอเชียแหง๋เลย.. มันคติพุทธชัดๆ เลย ไปๆ มาๆ นี่ ฝรั่งจะรู้คติทางศาสนาพุทธมากกว่าคนไทยอีกมั้ง เอาไปทำเป็นหนังมาให้คนไทยดูเยอะแยะมากมาย  แล้วก็ทำดีซะด้วยนะ.. ดีกว่าซีรีสย์ไทยพุทธ เอ้ย พุทธแบบไทยๆ ตอนเย็นๆ อีกแน่ะ.. คือว่าพล็อตมันชัด และตรงประเด็น ผีคือผู้ที่ยังไม่ไปเกิด คือไปเกิดไม่ได้ด้วยเหตุใดๆ ก็ตาม ซึ่งสรุปแล้ว คือยังไม่สบายใจ ยังติดข้องค้างคาใจอยู่ เลยไม่ไปเกิด  แม่สาวหน้าอกใหญ่คนนี้ก็มีหน้าที่ช่วยผีมั่ง คนมั่ง ช่วยให้ผีหมดกังวล พอหมดกังวลผีก็ไปผุดไปเกิด เขาแปลออกมาคำนี้นะ  ไม่ได้บอกหรอกว่าไปผุดไปเกิดที่ไหน.. ไปขึ้นสวรรค์หรือไปอยู่กับพระเจ้าอะไร เขาไม่บอก เขาบอกเหมือนกันทุกตอนว่า ผีที่สบายใจแล้ว หมดกังวลแล้วก็จะไปผุดไปเกิดได้  ชีก็หมดหน้าที่ไปตอนนึง.. แล้วเขาก็ผูกเรื่องคนๆ ด้วย ทำให้ได้เรียนรู้ทั้งคนทั้งผีน่ะ..  เคยดูไหม.. เรื่องคติเกี่ยวกับผี หลายๆ อย่างที่เคยได้ยินได้ฟังมา พอมาปฏิบัติธรรมแล้ว ดันเจอว่ามันชักจะจริงแฮะ.. ที่เขาปล่อยผี หรือเลี้ยงผี นี่ก็ท่าจะจริงอีกแหละ.. คนปฏิบัติธรรมอย่างเรา ปฏิบัติจริงจังไปหน่อยหรืออย่างไรไม่รู้ สังขารต้องโทรมสุดๆ ทุกวันโกณ จะดีขึ้นได้ก็วันพระ มันก็แปลกแต่จริง..   ไปถามอาจารย์ท่านก็ว่าเรามันเศรษฐีแล้วไง มีบุญให้เขาได้ เขาก็มาเอาบุญซี.. ก็ทนๆ ไปเหอะ.. ทำหน้าที่ไป.. ท่านบอกให้หลอนเล่นๆ ว่า  ห้องนึงเนี่ยนะ ผีอยู่เป็นแสนๆ เลย ยืนกันหน้าสลอนไปหมด..  แล้วผีส่วนมากมารยาทไม่ดีซะด้วย การอบรมน้อย.. (ท่านว่าเทวดานิสัยดีรู้จักกฏระเบียบกว่ากันเยอะเลย)  ท่านบอกว่าถ้าเห็นแล้วจะหนาว... หนูยังไม่เห็นก็หนาวแล้วแหละ.. ช่วงนี้รู้สึกว่าใกล้ชิดผีเข้าไปทุกทีทุกที หุหุ.. เราเองก็แป๊กมาสองวันกว่าๆ สงสัยผีเข้า 555 หยุดเสาร์อาทิตย์ ทำได้แต่กินกับนอน.. ตื่นขึ้นมาทำความเพียรได้หน่อย หิวอีกแล้ว  กินเสร็จก็ง่วง แล้วก็นอน.. ผีมันชอบกินกับนอน ผีขี้เกียจน่ะ.. เราจัดห้องพระใหม่ ทำอยู่สามวันกว่าจะเสร็จ มันไม่ค่อยมีแรงใจจะทำ..  ขนาดจะเขียนกระทู้ยังไม่ไหวเลย.. จนวันนี้แหละค่อยมีแรงหน่อย.. ชอบเรื่องผีอาม่าด้วย ได้เห็นอดีตของสิงคโปร์ ก็ได้ความรู้ดีนะคะ คุณป้ามีมี่ ผีดอนเจดีย์เราไม่เคยเจอเลยนะคะ  ส่วนผีที่วัดนี่ เรียกว่าผีสระกระโจมก็ได้ แต่ที่จริง เป็นผีจากทั่วสารทิศมากกว่านะ..  ผีพม่านี่ต้องเชิญคุณบุษมาเล่าค่ะ.. ส่วนผีมอญที่วัด ก็น่าจะมีบ้าง อาจารย์เล่าขำๆ ว่า ผู้หญิงมอญมายืนเกาก้น ถกผ้าส่ายหน้าตามหาสามี..  สามีมาบวชซะหมด.. มอญเลยเซ็ง.. ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาคุณ papa-chai  คุณรวดเดียว คุณจันทร์สะท้อนเงา เดี๋ยวไปทำความเพียรอีกยก แล้วจะมาเล่าต่อ ต้องเล่าคืนนี้แหละ.. พรุ่งนี้ทำงาน.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:24:31

ความคิดเห็นที่ 16 ...  จากคุณ : ใจขึ้น เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:57:17

ความคิดเห็นที่ 17 เอาล่ะ มาเล่าต่อสำหรับคนนอนดึก.. ที่จริงเราเคยเป็นคนกลัวผีนะ แต่ว่ากลัวตามปกติ คือไม่ได้กลัวมาก แล้วก็มีความคิดประหลาดๆ ไว้หักล้างความกลัวได้เสมอๆ  แล้วที่สำคัญคือไม่เคยเห็นผีเต็มๆ ตาเลย ส่วนใหญ่จะรับรู้ทางความรู้สึก ทางสัมผัสที่หกเจ็ดแปด แล้วก็ในฝัน ซึ่งเชื่อถือไม่ได้ทั้งสิ้น..ฮ่า.. เมื่อไม่ได้เห็นด้วยตา มันก็คิดได้เสมอว่า..อาจจะอุปาทานไปเอง  พอกลัวผีขึ้นมา ถ้าไม่ขับไล่ความกลัวด้วยอุบายแปลกๆ ก็ดูความกลัวนั่นล่ะ.. คือว่าไปๆ มาๆ ความกลัว น่ากลัวกว่าผี.. มัวแต่กลัว เลยลืมกลัวผีไปก็มี นี่เป็นกลไกส่วนตัว ตอนหัดนั่งสมาธิใหม่ๆ (เมื่อสองปีที่แล้ว) มันก็กลัวเหมือนคนอื่นแหละ.. ต้องเปิดไฟไว้นะ แล้วก็กลัวทุกเสียงเหมือนคนอื่น คือมันดันมีเสียงได้มากมาย เสียงขวดน้ำลั่น เสียงแอร์ลั่น (แอร์ทำไมมันชอบลั่น ตอนนี้ไม่เห็นลั่นเลย)  เสียงเคาะหลังคา เสียงจิ้งจก ที่ทะลึ่งดังตอนเข้าสมาธิทุกที  เสียงสารพัดเสียง มันทำให้กลัวได้จริงๆ  กลัวตัวสั่นใจสั่นเลย.. แล้วมันก็มีเคสที่น่ากลัวหนักเข้าไปอีก คือมีคนส่งผีมาที่บ้าน.. มาทุกวันเลย มาเคาะหลังคา..  แรกๆ ก็ไม่รู้หรอก  รู้แต่ว่าพอทำสมาธิทีไร เสียงหลังคามันดังมาก.. ย้ายที่ทำก็ยังดังอยู่  ดังตอนทำสมาธิซะด้วย ตอนอื่นก็ไม่ค่อยดัง จากนั้นมันก็เริ่มรู้สึก สองอาทิตย์แรกนี่ยังไม่รู้ชัด พอรู้ชัดแล้วก็เริ่มสังเกต ทีนี้กลัวหนักกว่าเก่า.. เพราะเริ่มสังเกตมันก็เริ่มเห็นว่าชักจะจริง.. เริ่มปรึกษากับเพื่อน ที่เขาก็ดันมีภูมิรู้ซะด้วย ก็ยืนยันว่าน่าจะจริง  ผีมารบกวนแบบไม่เห็นตัวแต่หลอนทางความรู้สึกอยู่ระยะนึง  แต่เรามันคนบ้า.. คือถ้ามากดดันมากๆ จะบ้าเลือดเลย.. สู้ตาย..  ก็สู้ด้วยการแผ่เมตตาค่ะ ส่งมาที ก็ให้หมด อุทิศให้มั่ง สวดมนต์ทำบุญแผ่เมตตาให้มั่ง แล้วก็หายไป แล้วก็มาใหม่ หลอนอยู่เป็นเดือนๆ   พัฒนาความรู้สึกตั้งแต่ตกใจ กลัว หลอน หดหู่ หลังชนฝา ปรึกษาผู้รู้ ใส่พระเต็มคอ หาคาถามาสู้  มาจนเริ่มโกรธ (มันไม่เลิกซักที) คิดจะแก้แค้น.. โมโห เซ็ง แล้วก็ปลง.. 555  จากนั้นก็มาเป็นความเข้าใจ และทำใจได้ ไปบ่นให้น้องคนนึงฟัง เราก็ว่าเราไม่เคยทำอะไรใครเลย ก็เป็นแค่หญิงตัวเล็กๆ ทำไมเขาทำเราอยู่ได้.. รู้จักกันก็ไม่ได้รู้จักอะไรมากมายเลย   น้องฟังแล้วก็บอกเรียบๆ ว่า.. พี่ๆ หนูว่าพี่เคยทำเขามาก่อนนะ  พี่ไม่ทำเขาชาตินี้ พี่ก็ต้องทำเขามาในอดีตแหละ  ผิดใจกันเล็กน้อย เขาถึงทำพี่ขนาดนี้น่ะ.. หนูฟังพี่เล่าแล้วมันคิดขึ้นมาแบบนี้.. ฟังน้องแล้วก็อึ้ง.. สมองมันก็อยากจะค้าน แต่ในใจยอมรับเอาดื้อๆ ตอนนั้นเริ่มไปบวชที่วัดแล้ว ได้เป็นศิษย์พระอาจารย์ใหม่ๆ ก็ยังไม่มั่นคงมากหรอก  การภาวนากับการต่อสู้กับเรื่องที่มีคนส่งผีมานี่มันก็ควบคู่กันไป..  คงจะมีกรรมในเรื่องทำนองนี้มาก่อนจริงๆ ไปถามแม่ชีที่วัด แม่ชีตอบหลอนกว่าเก่า บอกว่าระวังนะ วันนึงเขาจะลงมาในบ้านได้ ตอนนี้เขายังไม่ลงมา เพราะเทวดา-เจ้าที่เราคุ้มครองอยู่  เราชอบไปทำบุญมากมายแต่ไม่อุทิศให้เทวดาของตัวเอง ระวังเขาจะคุ้มให้ไม่ไหว..  (ฟังดูเหมือนหนังมั้ย..) เอ้า.. ก็หัดอุทิศให้เทวดากันไป เริ่มหัดถวายผลไม้เทวดามั่งอะไรมั่ง อันนี้ยังดี.. เจออีกอัน..โทรไปปรึกษาพวกมีญาณ มีคนนึงฟันธงว่า โดนจริงๆ เธอว่าถ้าอยากจะเอาคืน เธอจะสอนวิชาให้ แต่ต้องมาครอบครูกับเธอ เธอจะสอนให้..นั่นแน่ะ...  แต่ตอนนั้นฟังแล้วจิตมันกลับนิ่งสงบ (ตูอยากรู้แค่จริงไหมเท่านั้นแหละ ไม่อยากเอาคืนหรอก)  ก็เลยบอกเธอไปว่าไม่เป็นไร  คือไม่ได้โกรธอาฆาตเขาคนที่ส่งผีมาเลย แต่ว่าเซ็งสุดๆ มากกว่า ชีวิตกรูก็ยุ่งยากพออยู่แล้ว จะมารุมอะไรกันนักหนา.. ก็ได้แต่โมโหโกรธาไป แต่ก็แผ่เมตตาให้ทุกที  เฝ้าสังเกตจนรู้เลยว่า พวกที่เขาทำของนี่ เวลาเขาส่งผีมา มีช่วงเรียกกลับไปด้วย แล้วก็มาใหม่ คล้ายๆ เช็คชื่อน่ะ   มันศึกษาจนรู้เสต็ปเขาเลยล่ะ  ซึ่งก็ไม่รู้ว่ารู้ได้ไง มองก็ไม่เห็น แต่รู้..     ตอนหลังไปเล่าให้พระอาจารย์องค์นึงฟัง เล่าเสร็จท่านก็พูดว่า "รู้หมดแล้ว รู้ละเอียดขนาดนี้ ยังต้องมาถามอีก"  เราก็ว่า หนูไม่รู้หรอก แต่หนูรู้สึกว่ามันประมาณนี้ มันจริงไหม.. ท่านก็พยักหน้า.. ท่านว่าคนเขาทำเรา ท่านเห็น เขาทำแล้วก็ไม่ได้แก้ คงจะลืม (มีงี้ด้วย) ท่านก็บอกให้เราปฏิบัติธรรมเข้าไป ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ผ่านไปเอง.. วันนึงมันก็จะจางคลายไป  พระอาจารย์บอกว่าสิ่งเหล่านี้มีจริง แต่ว่าสู้พระรัตนตรัยไม่ได้หรอก ถ้าเรายึดมั่นในพระรัตนตรัย สิ่งเหล่านี้ก็แค่ประสบการณ์แปลกๆ เท่านั้นเอง เซ็งมากๆ ก็ไปถามพระอาจารย์ใหญ่ ท่านไม่แก้ให้เรา แต่ท่านให้เราแก้เอง ท่านให้ท่องคาถา "นะโมพุทธายะ ยะธาพุทโมนะ" กลับไปกลับมา 1 ชั่วโมง จะแก้ได้   คาถานี้มีจริง ดีจริง ใครคิดว่าโดนอะไรไม่ดี เอาไปภาวนาดูได้  อีกวิธีคือสวดอิติปิโส 108 จบ ยังไงก็หลุด  (แต่เราไม่ได้ทำทั้งสองอย่างเพราะทำไม่ไหว ก็ยอมให้เขาหลอนต่อไป 555) ที่จริงที่เขาทำๆ เรานี่นะ..  ก็ไม่ได้ทำอะไรเราได้เลย  ทำได้แค่ทำร้ายความรู้สึก คือทำให้หลอน จิตตกไปวันๆ เท่านั้นเอง  แต่ในอีกด้านหนึ่ง เรื่องนี้สอบอารมณ์ให้เราเห็นพัฒนาการของตนเองได้ทุกครั้ง  เรียกว่าเจ้ากรรมนายเวรเคสนี้ ส่งเราเกือบถึงฝั่งเลยเชียว.. แล้วเรื่องฮาๆ คือ  พอเราทำใจได้แล้ว แบบว่ายอมรับ ไม่โกรธ ไม่เซ็งเนี่ย.. คืนนั้นก็ฝัน ฝันว่าเห็นคนผู้ชายตัวใหญ่ นอนอาบแดดอยู่ เหมือนชายทะเล.. แต่ดูๆ ไป เอ๊ะ.. นี่มันหลังคาบ้านเราเองนี่.. คนนั้นเขาใส่แว่นตาดำ แบบว่าแมนมากเลย ใส่เสื้อแบบชายทะเล นอนเก้าอี้ผ้าใบ แต่ไม่มีร่มนะ..  แดดร้อนเปรี้ยงเลย  ในฝันก็ระลึกได้ว่านี่มันบนหลังคาบ้านเราเอง แล้วเขาก็น่าจะเป็นผอสระอีผี ที่ถูกส่งมาหลอนเรานั่นเอง..   เราก็เลยถามเขาว่าสบายดีหรือ ตอนแรกเขาก็เงียบ แบบว่าเก้กแมนน่ะ ต่อมาเขาก็ตอบว่าสบายดี ..  แต่..ร้อน...  ร้อน...มากเลย   หิวน้ำ.. เสียงเครือเชียว..   (แบบว่าเก้กแตกน่ะ) เรางี้ขำกิ๊กเลย ขำในฝันนั่นแหละ หายโกรธเลย นึกรักสงสารเขาขึ้นมา  ฝันเสร็จก็ตื่นเลย ตื่นมาทำสมาธิ แล้วก็อุทิศให้เขาเต็มๆ  ก็เข้าใจแจ้งขึ้นมาอีกว่าผีนี่น่าสงสารจริงๆ ไอ้คนทำเรามันก็กรรม ไอ้ที่คาดว่าเราเคยทำเขามามันก็กรรม  เกิดเพราะโง่ เพราะโมโหโทสะ ด้วยกันทั้งนั้น  ไอ้ผีรูปหล่อ (เห็นแต่สวมแว่นดำนะ แต่หุ่นดี) นี่มันก็กรรม  ตายแล้วดันมาเป็นลูกน้องเขา ก็มาทำกรรมกับเราอีก จะไม่ทำก็ไม่ได้ เป็นผีแล้วก็ยังลำบาก (จะรับน้ำใจจากสาว ก็เก้ๆ กังๆ  คาดได้ว่า กลับไปจะโดนเจ้านายเล่นงานมิใช่น้อย...) มันเกิดความเข้าใจความหมายของ "เพื่อนร่วมทุกข์" ขึ้นมาแบบสุดซึ้งเลย.. ซึ้งจริงๆ มันเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมกรรมกันไปกรรมกันมาอยู่นี่แหละ..  จะโกรธมันก็ใช่ที่..   วันที่รู้ว่าตัวเองไม่กลัวตายนี่  เขาก็ส่งผีมาอีกแหละ หลังจากหายเงียบไปพักนึง.. ก็รีเทิร์นกลับมาใหม่ ส่งผีมาอีกล่ะ..มาบีบคั้นความรู้สึกกันจนจิตมันโพล่งบอกว่า..   เออ..กรูไม่กลัวแล้ว  อย่างมากก็แค่ตาย มันจะขนาดไหนเชียว ถ้าตายนะ ก็เจอกันตัวต่อตัวเลย..   เป็นผีด้วยกันสู้กันตัวต่อตัว.. หนอย.. กรูลูกพระพุทธเจ้า.. ไม่กลัวหรอกความตายน่ะ...  ก็คิดโวยวายมาถึงตรงนี้.. มันก็..ชะงักกึก..แล้ว...ก็..  ปุ๊ง..................................................................... อ้าว..  ที่กลัวมาตลอดนี่ไม่ได้กลัวผีหรอกเหรอ.. อันนี้ก็มีเสียงถามในใจแบบนึกขึ้นได้.. แล้วก็มีเสียงตอบในใจเบาๆ  "ที่จริงไม่ได้กลัวผีหรือกลัวโดนของหรอก   ที่จริงกลัวตายน่ะ.." แล้วที่จริงเรากลัวตายที่ไหนล่ะ..  ก็ไหนว่ามอบกายถวายชีวิตให้พระรัตนตรัยไปแล้วไง จะกลัวตายทำไมล่ะ  อย่างมากก็แค่ตายน่ะ.. คนเราเกิดมาก็ต้องตาย เคยตายมาแล้วมากมาย มาเกิดใหม่ก็ยังต้องตายอีก แต่ก็คงจะตายครั้งเดียวแหละ พอตายไปแล้วก็คงไม่กลัวตายอีก   ถ้าตายไปแล้ว ก็คงไม่กลัวผี   ถ้าตายไปแล้ว ก็คงไม่กลัวโดนของ เพราะของเขาจะทำให้ตาย    ถ้าตายแล้ว ก็คงไม่ต้องกลัว.. "มันก็แค่ตายน่ะ.. จะอะไรกันนักหนา.. "    จบดื้อๆ อย่างนี้เลย..   ที่เขาว่าขาดผั้วะ น่ะ.. มันไม่ดังผั้วะหรอก มันแค่ วิ๊ง..งงงง.....   อ้อ...อืม....   เค้ามีเจ็ดเดือนบรรลุธรรม  ของเรานี่เจอผี เลยเกิดเข้าใจธรรม.. ถ้าคนส่งผีบังเอิญมาอ่านเจอ ก็ขอได้รับความขอบคุณจากเราไปนะ.. ขอบใจมากพวก.. นายสอบเราสองรอบเลย.. เราสอบผ่านทั้งสองรอบ..  เราสบายแล้ว แต่นายน่ะ.. ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ..  เป็นห่วง.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 03:59:05

ความคิดเห็นที่ 18 อ้อ..ถ้าเกิดสำนึกได้ล่ะก็ ขอขมาเรามาหลังไมค์ก็ได้  รับรองไม่บอกใคร เพื่อสวัสดิภาพของนายเอง.. แต่ถึงไม่ขอ  เราก็อโหสิกรรมอยู่ดี   แต่ถ้าขออโหสิจะดีกว่า.. นายจะได้ลดกรรมของเราไปคนนึงไง.. เขียนมาถึงตรงนี้ก็เพิ่งจะรู้ตัว ว่าอยากเขียนเรื่องผีทำไม.. 555 คนอ่านไม่ต้องตกใจ เรื่องมันไหลออกมาอย่างนี้ เราก็ไม่ได้คาดคิดหรอก.. ขอโทษที่แอบมีเรื่องส่วนตัว.. คงจะมีเหตุให้ได้ปล่อยผีในใจน่ะ ถือว่าเล่าแล้ววันนี้  คงไม่เล่าอีก พรุ่งนี้ค่อยเล่าต่อ.. ช่วงนี้ก็รอฟังเรื่องเล่าคนอื่นๆ ไปพลางๆ ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 04:10:05

ความคิดเห็นที่ 19 ป้าเชา ..น่าจะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นหมอผีซะเลย   น่าจะรุ่งกว่านะ... ถ้ามีผีสาวๆสวยๆในสังกัด ก็แนะมาสักราย อยากทำความรู้จักซะหน่อย     จากคุณ : Clarke เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 05:22:21

ความคิดเห็นที่ 20 สนุกดีึครับ จากคุณ : IPAD เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 05:59:42

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบอ่านนะคะ ชอบอ่านทุกเรื่องเลย (เรื่องที่เราเจอไม่ลงรายละเอียดได้ไหมคะ ไว้มีโอกาสพบกัน ค่อยคุยกันนะคะ :) แต่เท่าที่เคยเจอกับตัวเอง จะมี 3 กรณีที่ผี หรือเทวดามาให้เห็น (สำหรับตัวเรานะคะ ) คือ * มาขอส่วนบุญ หรืออนุโมทนาบุญกับเรา จะมาเงียบๆ สงบๆ สัมผัสได้ว่ามาดี * มาดูแล (มาเยี่ยมหา,มาช่วย) อาจเพราะเคยมีบุญสัมพันธ์กันมา * มาไม่ดี อาจทำให้เราเจ็บป่วย หรือ มีเหตุอะไรๆ เกิดขึ้น ก็จะรู้ได้จากสัมผัสเหมือนกันว่าเขาร้อน เรามักจะตีความว่าเราเห็น หรือได้อะไรจากกรณีเหล่านี้น่ะค่ะ เช่น คนเรามักจะกลัวสิ่งที่จินตนาการ หรือได้จดจำมาว่าผีเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วเกิดหลอนใช่ไหม เขามาให้เห็น บางทีก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคยคิด ดังนั้น ความกลัวความหลอนต่างๆ มันเกิดจากใจเราเอง ทำให้เราเห็นว่าภพภูมิมีจริง มีผู้ที่ลำบาก และผู้ที่สุขสบายคอยดูแลเรา แต่ท่านคงไม่มาดูเราตลอดหรอก เพราะแว่บๆ เสี้ยวนาทีของเวลาของท่านๆ นั้น เทียบกับชีวิตคนเราก็ปาเข้าไปหลายปีแล้ว จุดนี้ทำให้เราคิดว่า อย่าได้คิดว่าตัวเองมีเวลาเยอะแยะ 100ปี ของเรา บางทียังไม่ถึงหนึ่งวันของสวรรค์เลย ดังนั้นคิดเปรียบเป็นอุบายไปเลยว่า เรามีเวลามาเรียนรู้ มาปรับพฤติกรรม มาแก้ไข มาสร้างบารมีไม่ถึง 1 วัน ด้วยซ้ำ จะมัวเล่นอะไรอยู่ ส่วนผู้ที่มาไม่ดี ก็ไม่ต้องโกรธเขา เขาน่าสงสาร เราอาจทำไม่ดีกับเขามาก่อนก็ได้ ทำให้เราเห็นว่าความอาฆาตพยาบาทเป็นของร้อน จองเวรกันไม่สิ้นสุด เราจะจองเวรต่อหรือหยุดวงจรไว้แค่นี้ เราจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง เป็นการตรวจสอบคุณภาพจิตใจเราด้วยอ่ะค่ะ ปล. ถ้ามีโอกาสอยากไปกราบพระอาจารย์ของ คุณ chaosy ด้วยนะคะ เห็นด้วยว่าบารมีพระอริยะเย็นรื่นเมตตาพวกเราจริงๆ เติมบุญได้อีกมากโขเลยนะคะ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 06:15:32

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาดู...... แต่ไม่กล้าอ่าน กลัวจิตเอาไปปรุงเวลาที่ต้องปฏิบัติธรรมอยู่คนเดียวค่ะ ก็รู้ว่ามีอะไรอีกเยอะ.... แต่ไม่ต้องมาให้เห็นได้...เป็นการดี อิอิ จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 07:21:15

ความคิดเห็นที่ 23 จำเรื่องผีสิงคโปร์ของคุณ บุษยมาศ ได้ คราวก่อนเล่าไม่ละเอียดเท่าคราวนี้ ส่วนเรื่องของคุณ chaosy ประทับใจที่แม้แต่ผีก็ยังเคารพรักในหลวง สาธุ โดยส่วนตัวไม่เคยเจอ ปสก ผีๆ แล้วก็ไม่อยากเจอด้วย แฮะๆ เลยไม่มีเรื่องจะเล่า แต่ขอถามคำถามหน่อยแล้วกันค่ะ 1 ขอถามค่ะว่า เวลาเราไหว้เจ้าที่เจ้าทางในบ้านนี่เราควรจัดอะไรไหว้ท่านบ้างคะ คือ ไม่ควรเอาหัวหมูเอาเหล้าไปไหว้ใช่หรือไม่ ไม่งั้นมันจะกลายเป็นไหว้ผีแทน ถ้าไม่ได้ไหว้ด้วยของไหว้อะไรแต่ อุทิศส่วนกุศลให้เจ้าที่เจ้าทางบ่อยๆอันนี้พอได้หรือเปล่าคะ 2 ถ้าแขวนพระติดตัวไว้ จะกันผีมาหลอกได้หรือเปล่าคะ :-) ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 08:25:30

ความคิดเห็นที่ 24 สนุกดีครับ มาเล่าอีกนะครับ จากคุณ : Nine Cats เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 08:38:36

ความคิดเห็นที่ 25 คุณ Clarke   ผีสาวๆ สวยๆ ไม่มีจ้า มีแต่แม่ชีสาวๆ สวยๆ  ที่วัดมีเพียบเลย.. ลองไปบวชสัก 7 วันซี  สาวๆ สมัยนี้เค้าไม่บวชชีเพราะหนีรักกันแล้วนะ.. แต่ก็น่าจะมีหนุ่มๆ อกหักเพราะรักชีกันเยอะแหละ..  555 ข้อ 3 ของคุณ soul เนี่ย  ก็เพราะกรรมไง  เราก็ยังไม่ได้เชื่อเต็มๆ หรอกนะ แต่ก็พอสรุปได้ว่า ทุกๆ กรณีที่เกิดขึ้นในชีวิตล้วนมีเหตุปัจจัยทั้งนั้น กรรมนี่เป็นเหตุหลักเลย  การที่จะโคจรมาเจอผี ถูกผีหลอกหรือไม่หลอกก็ตามแต่ ก็เพราะมีกรรมร่วมกันมาก่อนทั้งนั้น ถ้าไม่งั้นก็ไม่ได้เจอกัน  เขาว่ากันอย่างนี้นะ.. เราก็กำลังศึกษาอยู่ว่าจริงหรือเปล่า   ครั้งนึงตอนไปบวชใหม่ๆ ได้เห็นจิตเป็นครั้งแรก  วันนั้นภาวนาแล้วได้เห็นหน้าผู้หญิง ในนิมิต ในสมาธิ ชัดแจ๋วเลย หน้าขาวปากแดง ผมยาว  ตอนเห็นนี่มันจะไม่ทันกลัว เห็นจบไปแล้วก็ยังงงๆ แต่หลังจากนั้นมาถามพระอาจารย์  ท่านว่าเจ้ากรรมนายเวรเรา ให้อุทิศให้ซะ   ต่อมาเวลาเจอผี ท่านก็บอกแบบนี้อีก ว่าเจ้ากรรมนายเวรเรา หรือญาติพี่น้องเรานั่นแหละ  ถ้าไม่มีกรรมร่วมกันมา ก็คงไม่ได้เจอกันหรอก  คิดอย่างนี้ก็น่าจะดี คือเมื่อเจอผีก็ให้เมตตา แผ่เมตตาอุทิศกุศลให้เขา เป็นคำตอบเดียว ไอ้เรื่องหลอนนี่จริงนะคะ ส่วนใหญ่เราหลอนไปเอง  เราไม่เคยเจอผีน่ากลัวเลย เจอแต่ผีหน้าตาปกติ (ซึ่งไม่ได้อยากเจอน่ากลัวนะ เอาแบบนี้แหละ..)  แต่ผีในหนังในละครเนี่ย มันผีสเปเชี่ยลเอฟเฟคทั้งนั้นเลย   ของจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย.. ความกลัวผี น่าจะเป็นเพราะถูกสั่งสอน และถูกหลอนมาตั้งแต่เด็กๆ มากกว่า  ถ้าเราไม่ถูกสอนว่าผีน่ากลัว หรือเกิดมาทุกคนก็เห็นผีหมด  ผีก็คงเป็นแค่สัตว์โลกอีกชนิดนึงเท่านั้นเอง จริงไหมคะ..   ว่าแต่ชอบที่คุณ soul เขียนเหมือนกันค่ะ  เล่ามาอีกสิคะ เอาที่เล่าได้  กระทู้นี้จัดหมวดบันเทิงคดีนะ  ไม่ใช่สารคดี  ไม่ต้องคิดหาเหตุผลพิสูจน์อะไรมากหรอก ไม่ต้องเชื่อด้วย ถึงจริง ก็ต้องละ  ไม่จริง ก็ต้องละ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 10:44:02

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ แครอทอร่อย หวัดดีค่ะ เอามือปิดตาไว้ค่ะจะได้ไม่กลัว  อิอิ... คุณยุ้ย  ที่ถามมา.. การไหว้เจ้าที่ในบ้าน เท่าที่ศึกษามา เทวดาที่เป็นภูมิเทวดา เขาให้ถวายผลไม้นะ คือเขาไม่กินของคาวหรอก   ก็เป็นพวกผลไม้ กับน้ำเปล่า หรือหมากพลู อะไรอย่างนั้นมากกว่า   แต่ถ้าใส่บาตรให้ แบบนั้นมีอาหารอะไรได้  เหล้านี่บางที่เขาก็ชอบ เทวดาบางพวกชอบเหล้า  เทวดาทั้งหลายยังไม่ละกามไง  ยังชอบกิน กาม เกียรติอยู่ แต่เราว่าถ้าไม่เคยถวาย ไม่มีการร้องขอมา อย่าไปหัดเขาเลย  ถ้าอยากทำเอาเป็นดอกไม้ ผลไม้ น้ำจะดีกว่า เราคิดเอาว่า เทวดากินไม่ได้หรอก  แต่ความรู้สึกน่าจะมีได้ คือว่ามีลูกหลานเอาของมาให้ เขาก็คงจะเสพความรู้สึกนั้นๆ เอาน่ะนะ.. แบบว่ากินทางความรู้สึกน่ะ  ไม่ได้กินจริงๆ  และเราก็มารู้ทีหลังว่า การถวายของกินให้เทวดาเนี่ย ไม่เกี่ยวกับความเข้มแข็งของท่านหรอก  ได้แค่ทางความรู้สึกดีเท่านั้นแหละ อยากเสริมพลังให้ท่าน ไม่ต้องใช้เงิน ใช้บุญ  เราสวดมนต์ทำสมาธิ หรือไปทำความดีมา ก็ยกให้ท่านอนุโมทนา แบบนี้ชัวร์กว่า ตอนที่เราโดนทัก เราก็ไม่รู้ ก็เลยทำตามที่เขาแนะนำ  ก็ทำอยู่ได้พักนึง เราก็ไม่สม่ำเสมอ เพราะไม่ใช่นิสัย  ก็ไม่เห็นท่านว่าไงนะ   ตอนนั้นก็จะตั้งศาล ไปถามหมอดู เขาว่ามีเทวดามาอยู่แล้ว ให้ตั้งศาล  (โง่มาก่อนเหมือนกันนะ) ไปถามพระที่เรานับถือ ท่านก็ว่าตั้งก็ได้ไม่ตั้งก็ได้   มาศึกษาเอง เขาว่าภูมิเทวดามีวิมานของตัวเอง เขาไม่ได้อยู่ในศาลที่เราทำให้หรอก  มีดีเทลอะไร คนคิดปรุงแต่งเองทั้งนั้น ความจริงคือว่า ถ้าเขาเป็นเจ้าของที่เก่า เขาก็เลือกจะอยู่ในที่ของเขา  ถ้าไม่ใช่เจ้าที่เก่า ก็ต้องมีการเชิญกันมา  เราตั้งศาลให้ลอยๆ ไม่ได้ พวกผีจะมาอยู่     แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น..พวกศาลพระภูมินี้เป็นเพียงสัญลักษณ์ของความเคารพนับถือเท่านั้นเอง การบวงสรวงเทวดาในงานพิธีหรือตั้งศาล เห็นทางสายหลวงพ่อฤาษี ท่านก็มีธรรมเนียมอาหารคาวหวานครบนะ มีหัวหมู ปลาช่อนด้วย (แต่คงไม่ใช่ทุกวันหรอก ยุ่งตายเลย)   เราว่าเรื่องนี้มีสามประเด็น ประเด็นแรก คือเป็นความรู้สึก  แบบว่าหนุ่มเห็นหญิงสวย เป็นเจ้าของไม่ได้ ก็ขอเสพทางสายตาก็เอา แบบนั้นแหละ  คิดว่าเทวดาคงจะเสพอาหารเหล่านั้นทางใจ  ไม่ได้กินจริงๆ พอลูกหลานทำให้ก็รู้สึกดี อาจจะบันดาลอะไรๆ ให้ตามความสามารถของท่าน   เป็นกรณีๆ ไป ประเด็นที่สองก็คงเป็นกุศโลบายทางสังคม แบบตรุษจีนน่ะ ของที่ถวาย เราก็ลาเอามากินกันได้ไง.. ประเด็นที่สาม คือการฝึกฝนผ่านการกระทำไง  แบบบุญกิริยาวัตถุน่ะ ถ้าเราบูชาสักการะ ระหว่างเตรียมใจเป็นบุญ ตอนถวายใจเป็นบุญ ก็ได้บุญเล็กๆ น้อยๆ ประจำวัน เป็นการแสดงความกตัญญูต่อบรรพบุรุษ    ถ้าไม่เดือดร้อน การเซ่นไหว้แต่พอควร น่าจะเป็นเรื่องดี (กับตัวเรา)   ถ้าเดือดร้อน หรือทำเป็นพิธี หวังผลตอบแทน ก็ไม่ได้บุญ ทำฟรี..เราไม่ได้อะไร ถ้าเราวิเคราะห์ในคติความเชื่อของพุทธในสังคมไทยให้ดีๆ เราจะไม่เห็นว่าอะไรมันเป็นเรื่องไร้สาระหรืองมงายเลย   คนโบราณเก่งโคตรๆ สอดแทรกกุศโลบายการสอนไว้อย่างแนบเนียน  ยิ่งศึกษายิ่งทึ่งนะ..  น่าเสียดายที่คนรุ่นหลังถูกฝรั่งถูกนายทุนข้ามชาติหลอก เอะอะขึ้นมาก็งมงาย  ไม่สอนให้เด็กไหว้เทวดา ผีปู่ย่า (ว่าไม่มีจริง)  ลูกหลานเลยไปไหว้โทรศัพท์มือถือ บีบี ไอโฟน หรือนักร้องเกาหลีกันหมด.. (มีจริงไง) ที่นี้เมื่อไม่สอนลูกหลานในสิ่งที่มองไม่เห็น ซึ่งเป็นนามธรรม  เด็กก็รู้จักแต่รูปธรรม เชื่อถือแต่รูปธรรมใช่ไหม  ดาบนี้จะคืนสนองกลับมาที่พ่อแม่  ลูกไม่กตัญญู เพราะว่าความรักความกตัญญูนี่มันนามธรรมน่ะ    คนโบราณขนาดสิ่งทีมองไม่เห็นยังเชื่อยังกตัญญูเซ่นไหว้  ใจที่เคยชินกับความดีนี้  ก็มาปฏิบัติได้กับคนปกติ เพราะชินกับการรับรู้เชิงนามธรรมไง     คนโบราณไหว้ทุกอย่างที่เป็นธรรมชาติ นั่นเป็นการแสดงความเคารพต่อธรรมชาติ ยอมรับว่าธรรมชาติเหนือกว่าตัวเอง เป็นผู้ให้กำเนิด (ผีญี่ปุ่นในเรื่องสปิริต อเวยนะ มีทุกอย่างเลย ผีหม้อ ผีกระทะ ผีภูเขา แม่น้ำ มีหมด)   พอเรารับวัฒนธรรมตะวันตกที่เห็นว่าตัวคนเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล  เขาให้เลิกไหว้ธรรมชาติ  ก็คือเลิกเคารพต่อธรรมชาติที่เป็นแดนเกิด  หันมาเคารพคนกันเอง เคารพวัตถุ เคารพเงิน แล้วก็เลยทำลายธรรมชาติเพื่อตัวเอง สุดท้ายก็เลยทำลายตัวเอง เหมือนทุกวันนี้ไง  เพราะเราก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติน่ะ ทำลายธรรมชาติ ก็คือทำลายตัวเอง     แล้วฝรั่งที่สอนเราให้เลิกเคารพผีบ้างเทพบ้างเนี่ยนะ.. ทุกวันนี้หันมาตามหาจิตวิญญาณตะวันออก ไหว้พระ ไหว้เทพกระจายเลย.. พระอาจารย์ใหญ่ใช้คำว่า "คนโบราณเขาฝากศาสนาไว้กับลูกหลาน ฝากศาสนาไว้กับคนทั่วไป เขาต้องร้อยศาสนาเข้าไปในวิถีชีวิต ให้เป็นพุทธประเพณี  ไม่งั้นจะสู้ศาสนาอื่นๆ ได้อย่างไร   ถ้ามีแต่หลักคำสอนเพียวๆ ศาสนาพุทธคงมาไม่ถึงวันนี้"  ท่านบอกว่า "ในสมัยพุทธกาลไม่มีพิธีรีตรองมาก มีพระพุทธเจ้ากับพระสาวกก็พอแล้ว  แต่เมื่อท่านปรินิพพานไป โบราณจารย์ต้องพัฒนาพิธีกรรมต่างๆ ขึ้นมา เพื่อให้ศาสนาหรือหลักคำสอนที่เป็นนามธรรมได้มีที่ยึดเกาะ และเกี่ยวร้อยกันไว้ในชีวิตประจำวัน" เลคเช่อร์ซะยาวเลย สรุปว่า..  ไหว้ด้วยผลไม้ก็ได้ (เหล้าอย่าไปหัดท่านเลย) หรือไม่ไหว้ด้วยของไหว้ก็ได้ แต่อุทิศกุศลให้เสมอๆ น่าจะดีกว่า 2 ถ้าแขวนพระติดตัวไว้ จะกันผีมาหลอกได้หรือเปล่าคะ :-) ไม่ได้หรอกหุหุ..    ที่เจอผีหลอกนี่ก็พระเต็มคอเลย   พระอาจารย์เราทุกองค์ก็ชอบพูดติดตลกว่า  เราเป็นพระเรายังเจอผีเลย แสดงว่าผีไม่ได้กลัวพระอย่างที่คิดกัน  ผีบางตนชอบมาคุยกับพระ ชอบสอนพระซะด้วย การแขวนพระ น่าจะเป็นเรื่องของกำลังใจมากกว่า  ถ้าเรามีความเชื่อมั่น เราก็จะไม่ถูกผีหลอกไง..  ถ้าไม่กลัวผีก็ไม่ถูกผีหลอก เขียนมาถึงตรงนี้  ก็เพื่อจะบอกว่า  ผีเขาไม่ได้มาหลอกหรอก..  เขามาแสดงตัวเพื่อต้องการอย่างที่คุณSoul Monogatari * บอกไว้น่ะ    ส่วนใหญ่เขาจะมาขอบุญกุศล   ถ้าเราเข้าใจผี เราก็ไม่ต้องแขวนพระกันผี    เราแขวนพระเป็นพุทธานุสติต่างหาก แต่พระนี่มีพลังงานที่ดีจริงๆ  เราแขวนพระก็ได้รับความคุ้มครองจากพลังงานที่ดี คือกำลังจิตของครูบาอาจารย์ที่ฝังไว้ที่พระไง   คนบางคนกลัวพระ คนที่ทำไม่ดี เขาจะไม่ชอบความดี เขากลัว  เขาจะไม่ยุ่งไง  ผีก็เหมือนกัน ผีที่ไม่ดี เขาก็เกรง หรือกลัวพระ ดังนั้นการแขวนพระที่มีพลังงานที่ดี แล้วเราระลึกถึงพระด้วยความเชื่อมั่น จิตเราจะมีกำลัง มีแสงสว่าง ผีที่ไม่ดีจะไม่เข้าใกล้ ไม่มารบกวน ถ้าเราแขวนพระ และอาราธนาพระ  เราก็จะเจอเฉพาะผีดีๆ หรือผีญาติพี่น้องคู่เวรของเราเท่านั้นน่ะค่ะ แต่แขวนพระเนี่ยดี..  แขวนไปเถอะดีจริงๆ ถ้าเราสวดมนต์แล้วเจอผี  แสดงว่าไม่ใช่ผีดอก  เทวดาน่ะ  ถ้ามีผี ก็ญาติพี่น้องเราเองเขามาขอส่วนบุญไง  คิดอย่างนี้ก็จะไม่กลัวผี   คุณใจขึ้น ถ้าอ่านกระทู้แล้วไม่กลัวผี อันนี้เราตั้งใจไว้เลยนะคะ.. แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 11:45:44 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 11:43:04

ความคิดเห็นที่ 27 spirited away การ์ตูนเรื่องโปรดเลยค่ะ ซื้อแผ่นเก็บเลย มาเล่าต่อนะคะ คราวนี้เป็นผีที่เคยเป็นสัตว์กันบ้าง เรื่องนกกระเต็นสีฟ้า เรื่องนี้เคยเล่าไปแล้วในห้องศาสนา ตอนนั้นเพิ่งเริ่มรักษาศีลและสวดมนต์บ้างแล้ว สามทุ่มกว่า เอาผ้าไปซักในเครื่องซักผ้าหลังบ้าน แล้วก็อาบน้ำ สวดมนต์ หลับตาสวดมนต์อยู่ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีฟ้าสด ผิวคล้ำหน่อย ผมยาว หน้าตาเศร้าหมอง เป็นกังวล มองดิฉันเหมือนมีเรื่องให้ช่วย พอสวดมนต์เสร็จ เดินไปเอาผ้าหลังบ้าน ในใจก็คิดตลอดว่าเราจะช่วยเขาได้อย่างไร เขาเป็นใครก็ไม่รู้ เช้าวันถัดมา เดินไปทำงาน เห็นคนงานมาตัดต้นไม้กันที่ปากซอย (ที่สิงคโปร์นี่ ริมถนนจะมีต้นไม้สองข้างทางเยอะมาก เขียวขจี ร่มรื่นกว่าไทยมากค่ะ) เห็นคนงานสองคน กำลังดูอะไรที่พื้น ดิฉันเลยถามเขาว่าอะไรน่ะ เขาบอกว่านก พอเข้าไปดูก็เห็นลูกนกขนาดใหญ่น่ารักมาก ขนขึ้นเต็มตัวเป็นสีฟ้าสด มีสีดำที่หัว หน้าอกและท้องเป็นสีขาว ช่วยยังไงดีๆ วันนี้จะกลับไทยแล้วด้วย แล้วตัวเองนี่นะ เลี้ยงลูกแมวง่ายกว่าลูกนกก็แทบตายแล้ว นี่ลูกนก จะเลี้ยงยังไง เลี้ยงไม่เป็น เกิดมาไม่เคยเลี้ยงนกซักตัว คิดไปคิดมาก็แว้บเข้ามาในความคิดว่า บ้านหัวมุมที่นกมาตกอยู่ เขาเลี้ยงนกเยอะเลยนี่นา ว่าแล้วก็ไปกดกริ่ง คนในบ้านเป็นเด็กสาวคนหนึ่งมาเปิดประตูให้ ถามว่ามีธุระอะไร ดิฉันบอกเขาว่ามีนกตกอยู่ตรงนี้ตัวหนึ่ง รบกวนให้เขาดูแลให้ได้ไหม อีกไม่นานมันก็จะโตพอบินได้แล้วละ เขาออกมาดูแล้วยิ้ม บอกว่าได้สิ แล้วใช้มือจับตัวนกขึ้นมาอย่างชำนาญ ดิฉันโล่งใจ พอเดินไปอีกหน่อย สะกิดใจเรื่องสีที่ตัวลูกนกเป็นสีเดียวกับชุดที่ผู้หญิงเมื่อคืนใส่ เข้าใจว่าเธอคงเพิ่งตายไปและเป็นห่วงลูก ก็เลยมาขอให้ดิฉันช่วยเธอ ดิฉันบอกเธอว่าไม่ต้องห่วงแล้วนะ ลูกนกปลอดภัยดี ตอนนี้เขาช่วยดูแลอยู่ จากนั้นก็แผ่เมตตา อธิษฐานจิตอุทิศส่วนกุศลให้เธอไปสู่สุคติ เรื่องนวลรานี นวลรานีเป็นหมาห้องจตุจักรที่เพื่อนสมาชิกช่วยเขาจากโรคร้าย ดูเหมือนจะเป็นวีจีและอื่นๆ ด้วย อาการหนักมาก เพื่อนๆ ช่วยกันรักษาจนโรคทั้งหลายแหล่หายในที่สุด เธอสวย สะอาด หน้าตาสดใส จากนั้นไม่นาน เหมือนเธอจะหมดเวรหมดกรรมจากตรงนี้ เธอตายง่ายๆ อย่างนั้นเลย เพื่อนสมาชิกที่ดูแลอยู่ ก็มาโพสต์กระทู้ให้ช่วยอุทิศส่วนกุศลให้ ดิฉันเห็นกระทู้ตอนหัวค่ำ ก็อธิษฐานจิตถึงนวลรานี ขอให้เธอได้รับส่วนกุศลเช่นเดียวกับที่ดิฉันได้รับ นอนหลับไปตั้งแต่ 5 ทุ่มกว่า ตื่นขึ้นมาตอนตี 2 ได้ยินเสียงๆ หนึ่งที่ไม่เคยได้ยินในชีวิต ดังมาก ไม่รู้ว่านั่นคือเสียงอะไร เป็นเสียงที่ก้ำกึ่งระหว่างเสียงหมากับเสียงสวดมนต์ จะว่าเป็นเสียงนินจา หมาร็อตยักษ์บ้านตรงข้ามก็ไม่ใช่ ตอนนั้นเข้าใจว่าใครคงมาบอกอะไรดิฉันสักอย่าง มานึกดูตอนเช้า น่าจะเป็นเธอนี่แหละ เช็คดูแล้ว ใช่จริงๆ เรื่องกอร์ดอน กอร์ดอนเป็นหมาขนปุยพันธ์อะไรไม่รู้ ตัวใหญ่ น่ารักมาก หน้าตาจะยิ้มอยู่เสมอ เป็นมิตรกับทุกคน เจ้าของรักมาก เลี้ยงเหมือนลูก เรียกเขาว่าลูก เรียกตัวเองว่าพ่อ-แม่กันเลยทีเดียว นอนในบ้านทุกวัน ดิฉันเห็นกอร์ดอนมาหลายปี ตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านนี้ ก็ 5 ปีได้แล้ว อายุเขาน่าจะมากกว่านั้น ช่วงหลังๆ เจ้าของพากอร์ดอนออกไปเดินเล่น ไม่ต้องใส่สายจูงเลย กอร์ดอนเดินช้าๆ เพราะแก่ลงไปมาก เจอกันตามถนนเมื่อไหร่ ก็จะเข้าไปทักทายเจ้าของเขา แตะตัวเขาบ้าง เมื่อเดือนก่อน จำได้ว่าเป็นคืนวันศุกร์ วันนั้นกลับดึก 4 ทุ่มกว่า เดินผ่านบ้านเขา เห็นกอร์ดอนนอนอยู่ที่โรงรถ บนกระดาษลัง ดิฉันถามเขาว่าทำไมไม่เข้าบ้านจ๊ะ ดึกแล้ว ไปนอนได้แล้วละ กอร์ดอนมองหน้าดิฉันนิ่งๆ ดิฉันก็บอกว่าไปก่อนนะ ยกมือบ๊ายบายเขา วันอาทิตย์ตอนเช้ามืด ดิฉันฝันว่าเดินอยู่ที่ไหนไม่รู้ ตรงนั้นเป็นที่อยู่ชาวมุสลิม เห็นต้นไม้ใหญ่ 2 ต้น มีคนบอกว่าต้นไม้เนี่ย เดี๋ยวก็จะต้องถูกตัดแล้ว จากนั้นก็ไปยืนมองพ่อแม่อุ้มลูกมา แม่เป็นคนเอาลูกวางไว้นอกบ้าน ใกล้สวน แล้วบอกลูกว่าแม่ขอโทษด้วยนะลูก ลูกหันมามองแม่อย่างโกรธเคือง ดิฉันสังเกตว่าลูกเขาไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจอะไรสักอย่าง ฝันนี้ แปลว่าอะไรก็ไม่รู้ เช้าวันจันทร์ เดินไปทำงาน ผ่านบ้านกอร์ดอน มองเข้าไปเห็นกอร์ดอนนอนแข็งทื่ออยู่บนกระดาษลัง มีน้ำไหลออกจากปาก ดิฉันยืนมองร่างกอร์ดอนอยู่พักใหญ่ เข้าใจเรื่องราวทันที ตอนที่กอร์ดอนใกล้ตาย คงคิดถึงดิฉัน (เพิ่มเติมค่ะ -ถ้าออกจากบ้านดิฉัน จะเจอต้นไม้ใหญ่เป็นต้นกระทุ่มดอกสีขาวฟูๆ 2 ต้น, บ้านชาวมุสลิม เลยไปหน่อยเป็นบ้านเจ้าของกอร์ดอน) ดิฉันแผ่เมตตา อธิษฐานจิตอุทิศส่วนกุศลให้กอร์ดอนไปอยู่ในภพภูมิที่ดี ลมแรงพัดเข้าหาดิฉันวูบใหญ่ ทุกวันนี้เจ้าของกอร์ดอน เอาหมาตัวใหม่ที่เหมือนกอร์ดอนมาเลี้ยงอีกตัว เวลากลับมาตอนมืดๆ มองเข้าไปในบ้าน เห็นหมาตัวขาวขนปุยนอนอยู่ ไม่รู้ว่านั่นคือหมาตัวใหม่หรือกอร์ดอน แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 12:20:10 จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 12:17:01

ความคิดเห็นที่ 28 เราแขวนพระเป็นพุทธานุสติต่างหาก แต่พระนี่มีพลังงานที่ดีจริงๆ  เราแขวนพระก็ได้รับความคุ้มครองจากพลังงานที่ดี คือกำลังจิตของครูบาอาจารย์ที่ฝังไว้ที่พระไง   คนบางคนกลัวพระ คนที่ทำไม่ดี เขาจะไม่ชอบความดี เขากลัว  เขาจะไม่ยุ่งไง  ผีก็เหมือนกัน ผีที่ไม่ดี เขาก็เกรง หรือกลัวพระ ดังนั้นการแขวนพระที่มีพลังงานที่ดี แล้วเราระลึกถึงพระด้วยความเชื่อมั่น จิตเราจะมีกำลัง มีแสงสว่าง ผีที่ไม่ดีจะไม่เข้าใกล้ ไม่มารบกวน ถ้าเราแขวนพระ และอาราธนาพระ  เราก็จะเจอเฉพาะผีดีๆ หรือผีญาติพี่น้องคู่เวรของเราเท่านั้นน่ะค่ะ แต่แขวนพระเนี่ยดี..  แขวนไปเถอะดีจริงๆ อนุโมทนาครับ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 12:24:17

ความคิดเห็นที่ 29 พุทธกวีทิพย์ มีคนถามบ่อยไป"ไยห้อยพระ?"    ไยไม่ละ-เลิกยึดติดเพราะจิตหลง? "แม่เกษรฯ-ลุงชัยฯ-หรือลุงพงษ์ฯ-    ลุงศักดิ์"คงห้อยพระ....ไม่ละวาง? "เราห้อยพระเพื่อเตือนใจมิให้ชั่ว    ไม่ลืมตัว-ไม่ลืมใจ"เผลอไผลขวาง "ไม่ให้ผี-ไม่ให้มารผ่านเข้าทาง    เตือนให้สร้างแต่บุญญาบารมี" "เราลูกพระไม่ลืมพ่อ"ต่อให้ติด    "พระในจิตคู่ชีวา"ชูราศี "ใจพระมี-สติมา-ปัญญาดี    พระไม่มี-ใจจะเผลอ"ไม่เจอบุญ!!! "เรารักพระ-คิดถึงพระอยู่ตลอด"    เป็นเยี่ยมยอด"พระพุทธธรรม"จะนำหนุน "สารพัดสวัสดีมากมีคุณ    แสงทิพย์ฯหนุน-พระคลุมจิต"พรหมปัญโญ!!! คุณไม่ห้อยพระทำไม?..."ใจประมาท"    ง่ายพลั้งพลาดช้ำนักเจ็บอักโข!!! "พระไม่มี-ขาดปัญญา"สัมมาโพธิ์    "มาร-ผี"โผล่ยื่นหน้าเข้ามาเยือน!!! "เราห้อยพระเป็นพุทธานุสสติ    สมาธิ-ฌานทรงไว้"หาใครเหมือน "จิตเราจับภาพพระไว้"ไม่แชเชือน    ไม่คลายเคลื่อน"เป็นกสิณ-อภิญญา"!!! "คิดถึงพระไว้ตลอดสุดยอดเยี่ยม    ไร้ทานเทียม"จะสมรักเป็นหนักหนา เราห้อยพระเพื่อนึกถึงซึ่งพุทธา    พระบุญญาบารมี"เป็นศรีตน!!! จะห้อยพระหรือไม่?มิใช่เหตุ    อยู่ที่เจตนาคุณ....บุญกุศล "จิตเรามีพระหรือไม่?ในใจตน"    เป็นเหตุผล"ไยห้อยพระ....เพื่อละ"เอยฯ..... จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 12:30:18

ความคิดเห็นที่ 30 เราก็ชอบเรื่อง spirited away เหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับคำตอบ กระจ่างแจ้งเลยค่ะ ^^ สาธุ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 15:07:41

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบ  spirited away เหมือนกันค่ะ ชอบเพลงประกอบมากกกก ตอนที่สึนามิถล่มญี่ปุ่นยังฟังเพลงนี้ไว้เป็นกำลังใจให้คนญี่ปุ่นอยู่เลย ^^ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 16:15:49

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณครับ คุณchaosy กับ คุณบุษยมาศ สงสัยผู้หญิง เจอผีง่ายกว่าผู้ชายจริงๆ ยังไม่เห็นผู้ชายมาเล่าบ้างเลย จากคุณ : สระนาฬิเกร์ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 16:42:47

ความคิดเห็นที่ 33 มาเล่าเรื่องตัวเองบ้าง ที่จริงที่เราเจอเล็กน้อยมาก เมื่อเทียบกับคุณเจ้าของกระทู้ ^^ เราอยู่บ้านพักโรงพยาบาลตั้งแต่เด็ก เดินเล่นเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น บ้านอีกหลังที่เป็นบ้านของครอบครัวใหญ่ที่ชอบไปอยู่ก็อยู่ติดวัดเลย แต่ไม่ยักจะเคยเจออะไรเลยค่ะ แต่พอเริ่มปฏิบัติธรรมมานี่ก็ได้ประมาณ 3 -4 เดือนเองค่ะ หลังจากไปปฏิบัติครั้งแรกที่วัด กลับมาก็มีมาหาด้วย... ปกติเราจะโดนผีอำน้อยมาก ปีหนึ่งจะโดนซักครั้ง แต่หลังจากกลับมาจากวัดครั้งแรก นอนๆอยู่ก็ขยับไม่ได้ แต่ปกติก็ไม่ได้ตกใจกลัวอะไร เลยลองพยายามขยับๆดู เท่านั้นแหละค่ะ หัววิ๊งๆๆๆ เหมือนถูกเขย่าอย่างแรง อารมณ์ประมาณนั่งอยู่เครื่องเล่นที่ถูกเขย่าๆๆ เราก็ตกใจว่าทำไมครั้งนี้รุนแรงจัง ยิ่งต่อต้านเข้าไปใหญ่ ตอนนั้นเลยตัดสินใจพยายามเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ เผลอลืมตาขึ้นมา เห็นอะไรไม่รู้ห้อยมาจากเพดานเต็มไปหมดเลย ตอนนั้นสติสตังไปหมดเลยค่ะ สวดมนต์ผิดๆถูกๆ ซ้ำๆจนกระทั่งเผลอหลับไปจนเช้า.... เลยไปทำบุญถวายสังฆทานอุทิศให้เรียบร้อย จากนั้นก็ยังโผล่มาอำเราอีก 3 ครั้ง ครั้งหลังมาเราเปลี่ยนแผนใหม่ ไม่สวดมนต์ไล่ก่อน ไม่พยายามต่อต้าน ตั้งสติให้ดี ขยับไม่ได้ก็นอนนิ่งๆนี่แหละค่ะ จากนั้นก็บอกเค้าว่า โอเค เข้าใจแล้ว จะทำบุญอุทิศส่วนบุญกุศลให้นะ จากนั้นก็แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลไป ปรากฎว่าไม่ทรมานเหมือนครั้งแรกเลยค่ะ อาจจะเริ่มชินก็ได้ เคยไปสอบถามท่านผู้รู้ ท่านบอกว่า ก็คงตามมาจากวัดนั่นแหละ ไม่ต้องกลัว เค้ามาขอส่วนบุญเฉยๆน่ะ ก็อุทิศให้เค้าไปแล้วกัน ตอนนี้เวลาสวดมนต์นั่งสมาธิที่ห้อง หรือที่ไหนเราก็จะอุทิศส่วนกุศลให้เจ้าที่เจ้าทาง รวมถึงรูปนามใดๆก็ตามที่อยู่ ณ ที่นี้ ขอให้มารับบุญกุศลไป มารับไปเลยจ้า จะได้ไม่ต้องแวะมาหาตอนเรานอน นอกจากนั้นตอนไปพัทยาก็เคยฝันถึงหลวงตาอายุมากแล้ว 2 รูป กับพ่อขาวคนหนึ่ง สถานที่คือวัดญาณสังวรารามวรมหาวิหาร เราก็ถามท่านว่า วันนี้ที่วัดมีเทศน์มั้ยคะ ท่านก็บอกว่า มี มีตอน 6 โมงนะ จำได้ 6 โมง แม่นมาก เลยตัดสินใจไปจริงๆ ปรากฎว่ามีเทศน์จริงๆค่ะ อัศจรรย์ใจอยู่เหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นเทศน์สั้นๆ แต่เราก็ประทับใจมาก ก่อนกลับก็ขอบคุณท่านๆที่มาบอกในฝัน (หรือเราเพ้อไปเองก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็เพ้อไปในทางที่ดีละกัน :D ) จะว่าไปจริงๆแล้วเราก็รู้สึกชอบวัดญาณเป็นพิเศษตั้งแต่ไปทำบุญครั้งแรกแล้วล่ะค่ะ ^^   คิดว่าจากนี้ไป ถ้าปฏิบัติมากขึ้น ก็คงจะเจอมากขึ้นตามเหตุปัจจัยค่ะ แต่ก็ยังโอเคอยู่ จะได้เป็นการเตือนสติที่ดีเลย ^^ แต่ขอมาแบบซอฟต์ๆหน่อยนะคะ ยังมือใหม่ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 16:50:27 จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 16:48:04

ความคิดเห็นที่ 34 คุณสระนาฬิเกร์ ดิฉันว่าไม่เกี่ยวกับการเป็นผู้หญิงผู้ชายหรอกค่ะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีเซ้นส์ใดๆ ทั้งสิ้น รับไม่ได้ ไม่ฝัน จนกระทั่งเริ่มทำทาน รักษาศีลและภาวนา จึงได้ทราบว่าพอจะมีของเก่าติดตัวมาบ้าง เท่านั้นเองค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 17:25:42

ความคิดเห็นที่ 35 เกิดมาจน(แก่)ป่านนี้ยังไม่เคยเจอผีเลยค่ะ  (คงมีบุญไม่พอ ผีเลยไม่มาขอส่วนบุญ อิอิ) เคยเจอแต่.....ผีทะเล!!! จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 18:30:59

ความคิดเห็นที่ 36 ขออนุญาต จขกท แชร์ประสบการณ์นะครับ ประสบการณ์ตอนบวช เมื่อหลายปีมาแล้ว ผมไปบวช 15 วันกับครูบาพระป่าสายหลวงปู่มั่น อยู่ในวัดเล็กๆ มีพระประจำอยู่ 2 องค์ เนื่องจากที่วัดเป็นป่าช้า ก่อนบวชผมเลยอธิษฐานว่า ถ้าจะมาทักทายกันจริงๆ มาแค่กลิ่นก็พอนะ ยังไม่พร้อมที่จะเห็นตัวแบบจะจะ ช่วงนั้นก่อนบวช คนในหมู่บ้านตายต่อกันแบบวันเว้นวันรวมแล้ว 7 คน ก่อนที่ผมจะไปเข้านาคเป็นวันพระก็มีแม่ออกมาจำวัดอยู่จำนวนหนึ่ง คืนนั้นพี่ผู้หญิงศพที่ 7 ตาย และช่วงดึกประมาณตี 2 (เธอตายก่อนหน้านี้ไปหลายชั่วโมงแล้ว) พี่ผู้หญิงแกก็เดินขึ้นไปบนศาลาวัดที่แม่ขาวประมาณ 10 คน บ้างก็นอนบ้างก็ภาวนาอยู่ สภาพเดินตาขวางผมยาวถึงพื้น ผลคือแม่ออกทั้งหลายตบท้อปเกียร์ผ้าขาวปลิวว่อนวิ่งออกจากวัดกลับบ้านกันหมด พอผมไปถึงวัด ตอนเย็นๆเงียบมากเพราะคนไม่เข้าวัดเลยจากเหตุการณ์วันนั้น โชคดีที่มีญาติอีกคนบวชด้วย ผมเลยไม่กลัวมาก ในระหว่างเตรียมตัวบวชยังไม่มีอะไรมาก มีกลิ่นเหม็นบ้างหอมบ้างมาทักทายเป็นช่วงๆ แต่ไม่จะแจ้ง พอผ่านพิธีบวชมาปุ๊บ วันแรกมาหาเลยครับ แต่มาแต่กลิ่น (ตามคำขอ) สมัยนั้นภาวนายังไม่เป็น คือบวชไปตามประเพณีและเห็นว่าวัตรปฏิบัติของพระท่านน่าเลื่อมใสเลยบวช พอเจอกลิ่นปุ๊บอื้อหือ เหม็นระดับสัตว์ขนาดใหญ่ตายขึ้นอืดเลย เจอแรกๆไม่รู้จะทำยังไง พอวันต่อมา พระท่านสอนว่าให้บริกรรม พุท-โธ ทำได้บ่อยเท่าไหร่ยิ่งดี และท่านบอกอีกว่า อย่าคิดมานั่งสมาธิอย่างเดียวมันต้อง ศีล สมาธิ ปัญญา และอย่าลืมทำวัตรเช้า-เย็น สวดแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ด้วย ตั้งแต่นั้นมาผมก็ได้เคล็ดลับ เจอกลิ่นเหม็นสะท้านทรวงวูบมาแรงๆ บริกรรมดักเอาไว้ทันที แป๊บเดียวหาย ต่อมามีศพที่ 8 มาเผา (คนรู้จักกันด้วย) คืนวันเผา มาอีกแล้ว คราวนี้พระในวัดนั่งอยู่บนศาลาทั้ง 4 องค์ (รวมกับผม) ศาลาเป็นแบบไม่มีฝาผนัง คราวนี้มาแรงมากเหม็นมากขนาดกองไฟมอดไปแล้ว (ตอนนั้นไม่มีเมร) แต่เป็นกลิ่นเหม็นเน่าไม่ใช่เหม็นไหม้ ช่วงนั้นพระจริงสององค์มองมาที่ผมแล้วเงียบไม่พูดอะไร (สงสัยท่านจะมองเห็น something) ผมก็บริกรรมพุท-โธ แต่กลิ่นก็ไม่หายไป เหม็ยนานเป็นชั่วโมง เลยพากันแยกย้ายกลับกุฏิใคร กุฏิมัน พอสวดบทกรวดน้ำอิมินา กลิ่นก็หายไป วันที่หนักสุดคือวันที่ผมลืมทำวัตรเย็นและสวดแผ่เมตตา ปรกติกลิ่นที่ว่าจะไม่มีรบกวนถึงกุฏิ (หลังเล็กๆแบบพระป่า) แต่วันนั้นเหมือนมาทวง เหม็นขึ้นมาบนกุฏิเลย เหมือนมีคนเดินขึ้นมาบนกุฏิด้วย อารมณ์ตอนนั้นไม่รู้จะบรรยายยังไงบริกรรม พุท-โธ ก็ไม่ได้ กลัวมาก สุดท้ายพอกลัวมากๆเลยพลิกกลับเป็นกล้า ไหนๆก็เลี่ยงไม่ได้แล้ว เข้ามาเลย ปรากฏว่ากลิ่นหายไป ในยามปกติ กลิ่นนั้นก็มารบกวนอยู่เรื่อยๆ แต่พอบริกรรมพุท-โธ ปุ๊บ กลิ่นก็หายไป ช่วงก่อนสึกมีโยมมาถามว่าเจออะไรขึ้นไปหาบ้างไหม โยมคนนี้เป็นคนเดียวที่กล้าเข้าวัดตอนเย็น เลยตอบว่าเจอแต่มาในรูปของกลิ่น จากนั้นโยมคนนั้นไม่เข้ามาในวัดตอนค่ำๆอีกเลย พอตอนสึกไปผมเลยไปคุยกับคุณแม่เรื่องกลิ่นนี้ แม่บอกว่าได้กลิ่นกันทั้งหมู่บ้านโดยเฉพาะวันเดือนดับนี่มีเสียงเหมือนม้าวิ่งทั่วหมู่บ้านเลย บางทีเหมือนคนลากกิ่งไม้วิ่งเล่นตามท้องถนนทั้งคืน ช่วงนั้นคนไม่กล้าออกจากบ้านตอนกลางคืนเลย ตอนเช้าคนใส่บาตรเต็ม คงเพราะโดนผีหลอกกันทั้งหมู่บ้าน แต่ที่ทนอยู่กับกลิ่นตั้งหลายวันนั้น โดยใช้การบริกรรมพุท-โธ เข้าต้านนั้น กลับเห็นผลด้านบวกเยอะมากพอผมมาขับรถกลับที่ทำงาน สภาวะจิตมันแต่ต่างจากตอนขับรถไปบวชราวฟ้ากับเหว สตินี่เด่นตลอดทางเลย เลยไม่แน่ใจว่ากลิ่นที่ว่านั่นเป็นผู้มาสอนให้ภาวนา หรือผีมารบกวนกันแน่ ประสบการณ์อยู่ป่าช้าครั้งแรกและครั้งเดียว จากคุณ : AnotherPractitioner เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 18:47:27

ความคิดเห็นที่ 37 คุณบุษ เราตก ED แหละ อิอิ เห็นแล้วแต่ขี้เกียจแก้.. เรื่องหมาๆ นี่ไม่หมาเลย ไม่ธรรมดา เคยเล่าให้เพื่อนฟังแบบไม่อาย ก็บอกคนหลายคนนะ ไม่อายหรอก มันเป็นความจริง ชาติที่แล้ว เราเป็นเป็ดนะ  ก่อนชาติที่แล้ว เราเป็นพระ.. ครูบาอาจารย์เราก็ไม่ธรรมดาหรอก แต่เราคงไม่ค่อยรักดีเท่าที่ควรน่ะ  อย่างนี้ก็เรียกว่าลงอบายมาแล้วแหละ เกิดเป็นเดรัจฉานนี่น่ะ แต่กรรมคงไม่หนัก คงจะเข้าใจอะไรผิดสักอย่างสองอย่าง ก็ยังดีที่เป็ดมันอายุสั้น   ก็คิดดูแล้วกันว่าสังสารวัฏน่ากลัวขนาดไหน  รู้อดีตตัวเองก็ออกจะเจียมเนื้อเจียมตัว แล้วก็ให้ความเคารพสัตว์ทุกชนิดเลย หุหุ..   ก็ยังดีที่ได้กลับมาเป็นคน และก็ได้กลับมาปฏิบัติธรรม และก็ไม่คิดจะกลับไปเป็นหมูเห็ดเป็ดไก่อีกแล้ว.. การที่จะอนุเคราะห์สัตว์สักตัว จึงมีความหมายมากนะคะ มันไม่ใช่เหตุบังเอิญหรอก คุณโชติช่วงชัชวาลขอบคุณสำหรับบทกลอนค่ะ สุดยอดเลย.. คุณยุ้ย และคุณWHITEDAHLIA  หนังเรื่องนี้ดีจริงๆ นะ  มีแง่คิดดีๆ ซ่อนอยู่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องผี หรือเรื่องของคน   สิ่งที่สัมผัสได้คือ เด็กญี่ปุ่นได้ดูเรื่องนี้ก็คงจะหายกลัวผีกันได้แหละ คุณ สระนาฬิเกร์  อย่าไปดูถูกผู้ชายอกสามศอกสิคะ   อย่างที่เราเจอว่าเด็กถูกผีเข้ามีแต่เด็กผู้หญิงแหละ  มันก็คงเกี่ยวกับสภาพจิตใจที่แตกต่างกัน.. เราเคยเป็นผู้ชาย เราจำได้ ผู้ชายนี้มีภาษีดีกว่าหลายเรื่องจริงๆ  แต่เพื่อนสาวผู้ปฏิบัติดีหลายๆ คนก็มาสัมมนาคุยกันว่า  ทำไมชาตินี้เราจึงเกิดเป็นผู้หญิง ทุกคนแลดูอุปนิสัยแล้ว ก็น่าจะเคยเป็นชายกันมาก่อนทั้งนั้น  ก็สรุปกันว่า..ถ้าเราไม่ได้รับวิบากกรรมที่เคยเจ้าชู้กันสุดๆ ผิดลูกผิดเมียเขาไว้มาก เราก็คงเลือกแล้วแหละ  ถ้ามัวแต่เป็นชาย คงจะไม่ได้ถึงที่สุดแห่งทุกข์กันง่ายๆ หรอก   เพราะธรรมชาติผู้หญิงทุกข์กว่าผู้ชายเยอะ เป็นการดีที่จะไม่ลืมว่าพวกเราต้องการเกิดมาเพื่อปฏิบัติให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์     ถ้ามาเกิดเป็นชายยุคสมัยนี้  มีหวังจะต้องไปกันอีกยาว..   ไหนจะผีไม่หลอก ไหนจะไม่เชื่อเรื่องชาติภพ ไหนจะไม่เชื่อเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ ไหนจะกลัวงมงาย 5555     มองในแง่นี้  ผู้หญิงอย่างเราได้เห็นผีมากกว่า แสดงว่าพระเจ้าได้ให้สิทธิ์ที่จะเข้าใจในเรื่องภพภูมิมากกว่าผู้ชายละมั้ง.. แต่ผู้ชายกล้าเล่าเรื่องผีก็มีนี่นา ความเห็นข้างบนไง ขอบคุณ AnotherPractitioner ค่ะ ที่มาแลกเปลี่ยนกับพวกเรา แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 20:22:32 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 20:21:01 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:19:00

ความคิดเห็นที่ 38 คุณ WHITEDAHLIA   ผีอำแผ่นดินไหว นี่เราก็เคยเจอ พอคุณเล่าแล้วนึกได้ เออมันมีแบบสั่นเหมือนแผ่นดินไหวจริงๆ ด้วย..  แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ที่คุณเล่ามานี่ก็แสดงว่าคุณกล้ามากเลย และสติดีมาก.. เราเองก็ไม่ใช่ว่าจะเก่ง คือถ้าเจอผีตอนตื่นนี่ไม่มีปัญหา แต่เจอผีตอนหลับมันร้ายใส่ผีตลอดเลย.. แบบว่าตั้งตัวไม่ทันน่ะ สองครั้งแล้ว  ครั้งแรกแย่เลย ครั้งสองดีขึ้นมาหน่อย   แต่ยังไม่ดีพอ.. ครั้งแรก.. เราเคยเขียนกระทู้เล่าเรื่อง ผีน้องผมม้าหน้ากลมที่กุฏิเราที่วัดไตรรงค์ ที่ทำเอาเราสอบตก คือแกมาเล่น มาจับเนื้อจับตัว  สุดท้ายรัดคอเลย  เราก็ตกใจใช่ไหม อึดอัดขยับตัวไม่ได้ เวลาครึ่งหลับครึ่งตื่น  มันก็สติอ่อนอยู่แล้วด้วย   เลยตะคอกใส่ด้วยอารมณ์ดุมากกกกกกก  แบบว่าขู่แกว่าถ้านับหนึ่งสองสาม รู้จักไฟนรกไหม..ปล่อยนะ หนึ่งสองสามบอกให้ปล่อย แล้วมันมีไฟวาบขึ้นมาจริงๆ แบบแสงกสินสีขาวน่ะ   ไม่ใช่ไฟนรกหรอก แต่ก็แรงทีเดียว ซึ่งน้องเขาก็เงียบหายไปเลย แบบว่าหายวับ....บบบ.....  เงียบสนิท เราลืมตามาทบทวนว่า กรูทำอะไรลงไปเนี่ย.. พอทบทวนได้ว่า 1 เจอผีหลอก สองขู่ผีด้วยอาการดุ-โหด..   สาม แล้วผีจะเป็นอะไรไหมเนี่ย..   เจ้ย.. โธ่ๆๆๆๆ  สงสารน้องเขา แล้วเขาหายไปเลย จะติดต่อสื่อสารอะไรก็ไม่ได้ ดันมารัดคอเราเล่นนี่นะ..  สรุปงานนั้นเฟลไปหลายวัน..  นาทีนั้นมันตกใจ เมตตาหายไปไหนหมดก็ไม่รู้  แย่มากเลย ถือว่าสอบตก คือทฤษฏีผ่าน แต่ภาคปฏิบัติต้องซ่อมเลย.. ครั้งที่สอง เมื่ออาทิตย์ก่อน เราเจออีก  นอนทำสมาธิอยู่ ไม่ได้หลับด้วย จิตตื่นในฌาน  เสียงผีผู้หญิงมากระซิบข้างหู เสียงแบบวิทยุคลื่นสั้นน่ะ เสียงมีคลื่นแทรกมาไกลๆ  เสียงพูดหลอนมากว่า "หิวเหลือเกิน" อะไรทำนองนี้   ในใจก็คิดว่าน่าสงสารมากๆ เลย  เราน่ะมีสติแล้วนะ แต่ยังดุอยู่ เราก็ขู่เสียงแข็งเลย บอก  "เดี๋ยวๆ หยุดก่อน  จะเอาอะไรเดี๋ยวให้นะ แต่ตกลงกันก่อน ห้ามอำนะ"  แต่เสียงมันแข็งไง มันดุ  เราก็ลองขยับตัว ลืมตาดู เออไม่โดนอำ.. เอาล่ะ จะอุทิศให้นะ..  ก็อุทิศกุศลให้เขาไป   แต่แกเงียบฉี่เลย..   เงียบหายไปเลย ไม่หือไม่อือ   ไม่รู้อุทิศให้ได้รึเปล่า     แบบว่าไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกเลยน่ะ ไปถามหลวงพี่ หลวงพี่ก็ว่า..สงสัยจะกลัว น่าจะฉากไปตั้งแต่โยมไปขู่เขาแล้ว  น่าสงสารนะโยม..   เง้อ..       อ่านคุณ WHITEDAHLIA เล่าแล้ว  ข้าพเจ้าขอคำนับเลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:41:02

ความคิดเห็นที่ 39 คุณ Pig_Rangsit  เล่าเรื่องผีทะเลก็ได้นะ เปลี่ยนบรรยากาศ กระทู้เรามีแต่เรื่องผีบก อิอิ คุณ AnotherPractitioner เล่าได้น่าตื่นเต้นเร้าใจมาก  อ่านประโยคนี้ "ผลคือแม่ออกทั้งหลายตบท้อปเกียร์ผ้าขาวปลิวว่อนวิ่งออกจากวัดกลับบ้านกันหมด" ขำก๊ากเลย เห็นภาพค่ะ เราไม่เคยเจอผีแนวนี้ น่ากลัวนะ.. ไม่อยากเจอหรอก.. แต่มันก็แปลกตามต่างจังหวัดเขามีประสบการณ์แบบนี้กันจริงๆ ผีเป็นผี เหมือนหนังผีเลย ดูออกแนวน่ากลัวมากกว่าน่าสงสาร ก็คงจะเป็นผีของจริงน่ะ.. แต่ว่าแลดูผลลัพธ์จะเป็นประโยชน์กับคนอยู่ไม่น้อย  บางทีเขาอาจจะมาเยี่ยม มาให้กำลังใจพระใหม่เนอะ..   มาเคี่ยวเข็ญ อิอิ.. แล้วชาวบ้านโดนผีหลอกกันทั้งหมู่บ้าน ตื่นมาใส่บาตรกันตรึมอันนี้ก็ดีนะคะ ดีไปอีกแบบ มีดีมานด์ เลยมีซับพลาย เราชอบอ่านประสบการณ์คนบวชมาแล้ว ชอบอ่านมากๆ เลย  โมทนาสาธุกับการที่ได้เคยบวชอยู่ในป่าช้าค่ะ สุดยอด.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:52:18

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านไปอ่านมา ชักหลอนแล้วซิ  หุหุ    จากคุณ : ใจขึ้น เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 21:20:45

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านประสบการณ์ของคุณ  AnotherPractitioner แล้วคิดถึงที่หลวงพ่อชาท่านเล่าตอนไปอยู่ป่าช้าได้เลยค่ะ ตอนที่เจอคุณผี ท่านบอกว่า ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าต่อให้โลกจะถล่ม ฟ้าจะทลาย ท่านก็จะไม่ลืมตา :)) คุณ  chaosy แอบขำคำว่า "ผีอำแผ่นดินไหว" เราไม่ได้กล้ามากนักหรอกค่ะ นี่ก็หลอนห้องตัวเองอยู่พักใหญ่เหมือนกัน เรื่องนี้ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณคุณแม่ที่เลี้ยงมาให้ไม่ค่อยกลัวอะไรมาตั้งแต่เด็ก แต่บางทีถ้าเราจะกลัว เราก็จะกลัวขึ้นมาเฉยเลยล่ะค่ะ แต่ก็คิดว่า ที่จริงเค้าก็อยู่ของเค้า เราก็อยู่ของเรา เพราะเป็นที่เราเริ่มสร้างบุญสร้างกุศล เค้าก็มาขอบ้างอะไรบ้างเป็นธรรมดา ยิ่งปฏิบัติมากขึ้น จิตก็จะละเอียดมากขึ้น ก็ยิ่งเจอยิ่งเห็นง่าย เหมือนที่คุณเจอบ่อยๆ ^^ เพราะฉะนั้นเราเลยคิดว่าต้องแก้ปัญหาให้ตรงจุดคือ แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลไปให้น่ะค่ะ อาศัยหลักเมตตากรุณา เราว่ามันก็เวิร์คอยู่นะคะ ช่วงหลังมาไม่มีมาหาละ เพราะเราชิงแผ่ๆๆๆให้ไปก่อน อาจจะมีขนลุกซู่ๆซ่าๆบ้างเป็นเอฟเฟกต์ :P อยากฟังคุณ chaosy เล่าอีกนะคะ สนุกและได้สาระดีค่ะ ^^ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 21:52:40

ความคิดเห็นที่ 42 สนุกดีค่ะ จากคุณ : มด2002 เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 22:53:39

ความคิดเห็นที่ 43 เข้ามาอ่านค่ะ   วัดญาณฯ น้องปันเคยถามพระอาจารย์สุชาติเองเลย ว่ามีผีมั้ย  ท่านบอกส่วนใหญ่จิตหลอนเอง จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 08:57:07

ความคิดเห็นที่ 44 กลัวผีมากค่ะ อ่านแล้วสนุกดี พอเข้าใจแล้วก็กลัวน้อยลง ... แต่ไม่รู้ คืนนี้ จะไหวรึเปล่าาา T_T แต่นอกจากเรื่องประสบการณ์ที่คุณ chaosy เล่ามา เห็นว่ามีประโยชน์แทรกข้อคิดไว้เยอะเชียวค่ะ ไม่ใช่กระทู้ผีธรรมดาๆ จริงๆ จากคุณ : ใจแก้ว20 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 10:17:08

ความคิดเห็นที่ 45 ยิ่งอ่าน ยิ่งกลัว ยิ่งกลัว ยิ่งอ่าน หนุกคะ ดิฉันเคยเป็นประธานชมรมขนหัวลุกมาหลายปีเลย แต่ตอนนี้ พยายามรีไทร์ บางวัน ทำงานเสร็จปิดร้าน แอบมีขอให้ช่วยปรากฏให้เห็นหน่อยเหอะ อยากเห็น ถ้าเห็น จะขอให้ตามไปโชว์ให้สามีดูด้วย เพราะสามีอยากเห็นมาก  อันนี้ ไม่ได้ท้าทายแต่อย่างใด เป็นเพียงความอยากรู้อยากเห็น อ่านหลายๆ เรื่อง ชักเกิดความคิดแปลกๆ   เป็นไปได้ไหม การปฏิบัติธรรมะมากๆ ทำให้จิตวิญญาณต่างๆ อยากมาใกล้ๆ มาขอบุญกุศล   สมัยที่ดิฉันปฏิบัติเยอะๆ มี "ความรู้สึก" ที่พิสูจน์ไม่ได้บ่อยๆ บางครั้ง เหมือนกะเค้าตามมาจากวัด และมันจะต้องเผชิญ "กรรม" หนักๆ หลายอย่าง เอ หรือจะเป็นข้อสอบ สำหรับการปฏิบัตินะ เด๋วนี้ เลิกปฏิบัติแล้ว ด้วยความขี้เกียจ ก็ไม่ "รู้สึก" อีกเลย     จากคุณ : มรรคณิชา เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 10:47:00

ความคิดเห็นที่ 46 คุณ WHITEDAHLIA  ทำเหมือนที่อาจารย์องค์หนึ่งของเราสอนไว้ค่ะ อาจารย์สอนว่าตามปกติคนปฏิบัติธรรม หรือชอบทำบุญ บางทีจะมีจิตวิญญาณมาขอส่วนบุญ บางคนก็ไม่รู้ บางคนก็รู้ได้ การรู้ได้นี้มีหลายแบบ บางคนก็มองเห็นเลย เห็นด้วยตาเนื้อนี่ล่ะ เรามีผู้ช่วยที่เป็นอย่างนี้  เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาดีที่ชอบเห็นผีมาตั้งแต่เด็กๆ ที่จริงคงไม่ชอบหรอก มันเห็นเอง การเห็นของแก เห็นมั่งไม่เห็นมั่ง ถ้าไม่ฝึกมันก็เป็นอย่างนี้ ส่วนเราไม่เห็น แต่รู้สึกได้  เวลาไปไหนด้วยกัน ถ้าเรารู้สึก เราก็ให้น้องเขาช่วยดูว่ามีป่าว.. บางทีก็ยืนยัน บางทีก็ไม่ยืนยัน   ใหม่ๆ ก็วิตกจริต  แต่หลังๆ ก็ชิน  คือจะยืนยันหรือไม่ยืนยันไม่สำคัญต่อไปแล้ว สำคัญที่ว่าต้องทำอย่างเดียวคือ แผ่เมตตา อุทิศกุศลให้.. หมดเรื่องไป อาจารย์สอนว่า เวลาไปไหน ให้แผ่เมตตาไปก่อนเลย ทำสมาธิแล้วอุทิศกุศลให้เขาเลย ไม่ต้องรอให้มีการขอ  ถ้าเขาได้รับแล้ว ก็ไม่มารบกวน เรียกว่าเคลียร์ทางไว้ก่อน เวลาแผ่เมตตา ก็ใช้บทแผ่เมตตาก็ได้ เวลาอุทิศหรือกรวดน้ำก็ใช้บทยาวๆ ก็ได้   แต่ถ้าไม่ทันจะใช้บทสั้นๆ "อิทัง เมญาตินังโหตุ สุขิตาโหตุ ญาตะโย" คือเราเหมารวมไปเลยว่า พวกที่มาขอเนี่ย เป็นญาติกันทั้งนั้นไง..  นับญาติกันเลย แต่ถ้าไม่ทันอีก ใช้ภาษาไทยเลย "บุญกุศลในจิตใจที่ข้าพเจ้ามี หรือบุญกุศลที่บำเพ็ญมา ขออุทิศให้จิตวิญญานดวงนี้ หรือจิตวิญญานทั้งหลายที่มาขอส่วนบุญ ได้รับด้วยเช่นกัน" เราคิดเอาเองว่า  ผีจะฟังบาลีออกหรือ  แต่ก็คิดได้ว่า ความสำคัญไม่ได้อยู่ที่ถ้อยคำ แต่อยู่ที่ความรู้สึกที่เราส่งไปต่างหาก   ถ้าเราส่งความรู้สึกที่จะให้ออกไป เขาก็ได้รับ   พูดภาษาพระ ก็ว่า "จิต มันสื่อ ถึง จิต" ได้โดยไม่ต้องใช้คำพูดไง  ในโลกวิญญาณเขารับรู้กันด้วยจิตนะ ถ้าจวนตัวเราใช้ภาษาไทย  ถ้ามีเวลาคิด มันจะเด้งภาษาบาลีก่อน เพราะเคยท่องตั้งแต่เด็ก  ส่วนใครชอบบทใหญ่ๆ ยาวๆ เมตตาเจโตวิมุติ เมตตาพรหมวิหาร ที่แผ่กันยาวๆ ก็ตามสะดวกนะคะ ดีทั้งนั้น   พระอาจารย์ใหญ่สอนบทนึง เราชอบมาก "เมตตาคุณัง อะระหัง เมตตา"  แค่นี้แหละ เวิร์ค! ที่จริงพวกที่ชอบการแผ่เมตตา ไม่ใช่มีแต่ผีนะ  คนก็ชอบ สัตว์ก็ชอบ ท่านอาจารย์ที่คุณใจขึ้นได้ไปกราบ ท่านสอนว่า เวลาจะไปไหน ก่อนออกจากบ้าน อาราธนาพระรัตนตรัย แล้วนั่งสงบตั้งสติในรถก่อนสัก 1 นาที   จากนั้นแผ่เมตตาให้แม่ย่านางของรถเรา  แผ่เมตตาให้เทวดาที่รักษาถนนเส้นนี้ไปจนถึงที่ๆ เราจะไป แผ่ให้แล้ว ขอพรด้วย ขอให้ท่านเปิดทางให้เราถึงที่หมายปลอดภัย จากนั้นแผ่เมตตาให้จิตวิญญานทั้งหลายตลอดเส้นทางที่จะไป จากนั้นแผ่เมตตาให้เทวดารักษาสถานที่ที่เราจะไป (ภูมิเทวดา อากาศเทวดา รุกขเทวดา)  จากนั้นแผ่เมตตาให้เจ้าหน้าที่ ผู้ปฏิบัติงานทั้งหลาย ณ หน่วยงานนั้นๆ สรุปด้วยแผ่เมตตาให้จิตวิญญานทั้งหลาย ผู้คนหญิงชายและสรรพสัตว์ทั้งหลาย  ณ สถานที่นั้นๆ  ให้มีความสุขความเจริญโดยทั่วกัน และอย่าได้เบียดเบียนกันเลย ยาวนะ.. ใช้เวลาประมาณ 3-5 นาที ขึ้นอยู่กับว่าคิดเร็วได้แค่ไหน...   ลองใช้ดู แล้วลองวิจัยดูค่ะ   ลองเปรียบเทียบวันที่ทำกับไม่ทำ ดูว่ามันมีความแตกต่างกันไหม..   เรื่องนี้จะเชื่อว่าจริงไหม ขึ้นอยู่กับว่าเราทดลองทำด้วยตัวเอง แล้ววัดผลเอง ถ้าวัดผลแล้วมันเป็นไปตามสมมติฐาน จิตใจเราจะมีความเชื่อมั่นศรัทธาเองค่ะ ส่วนตัวใช้อย่างนี้เป็นหลัก ชีวิตมันง่ายขึ้นมากค่ะ  อาจารย์บอกว่าความเมตตา กุศลจิต ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งเจริญเมตตา ผีรัก เทวดารัก คนรัก (คนรักนี่ไม่แน่ใจ) อาจารย์สอนอีกบอกว่าเวลาค้าขายนะ ช่วงรอลูกค้า ให้ภาวนามั่ง เดินจงกรมมั่ง แผ่เมตตาให้สรรพวิญญาณแถวนั้น  แล้วเวลาลูกค้ามานะ ก็แผ่เมตตาให้เทวดาของลูกค้าด้วย  เดี๋ยวเทวดาชอบเรา ก็ดลใจให้ลูกค้ามาร้านเราบ่อยๆ  เป็นกลยุทธ์ทางการค้าที่ไม่ต้องใช้เงินค่ะ  จริงหรือเปล่าก็ต้องลองดูเอง  แต่ขายดีแล้วอย่าลืมกัน คนที่ทำงานกับความกดดัน ต้องให้บริการ ให้ท่องบทแผ่เมตตาบ่อยๆ แล้วก็แผ่ไปให้ลูกค้า และเทวดาหรือจิตวิญญาณบ่อยๆ  แล้วลองดูว่า โดนวีนน้อยลงไหม.. ของอย่างนี้พิสูจน์ได้ ทำสถิติได้เลย แต่จะลองทำดูรึป่าวล่ะ ส่วนใหญ่บอกว่าไม่เชื่อ แล้วก็ไม่เคยพิสูจน์ด้วยตนเองเลยไง ถ้าได้ลองสร้างความสัมพันธ์อันดีกับผีบ้าง เทวดาบ้าง บางทีจะรู้ว่า ใจดีกว่าคนอีก พูดง่ายไม่เรื่องมาก ได้แล้วก็ไป ไม่เวิ่นเว้อ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:20:43

ความคิดเห็นที่ 47 #39  ถ้าเล่าเรื่องผีทะเล  เกรงว่ามันจะไม่ระทึกค่ะ  มันจะทะเล้น+ทะลึ่งอ่ะค่ะ  555 เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ ผีไม่ได้มาหลอกนะคะ  ผีมาช่วยทำความสะอาดตู้เย็น! นานมีแล้ว 10กว่าปีได้ ตื่นเช้าขึ้นมาวันนั้นรู้สึกจะไม่ค่อยสบาย ลงมานอนต่อข้างล่าง เปิดพัดลม เปิดทีวี แล้วก็หลับไปจนเกือบเที่ยง  ตื่นและลุกขึ้นมาหาอะไรกินในตู้เย็น ช่องแช่แข็งทำไมน้ำมันละลายหมดเลย น้ำหยดลงมีทีถาดเต็มเลย จะว่าไฟดับก๊ไม่ใช่ พัดลม ทีวียังเปิดอยู่ ก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ พอสายๆแม่โทรมาบอกว่า พ่อเสียค่ะ ก็ผ่านไปจนจัดงานศพพ่อเสร็จ มานั่งคิดถึงตู้เย็นที่น้ำแข็งละลาย  ต้องเป็นพ่อแน่ๆเลยที่มาทำความสะอาดให้ เพราะตอนพ่อยังอยู่ เวลาพ่อมาเยี่ยมเราที่บ้าน พ่อจะชอบมาละลายน้ำแข็งในตู้เย็น แล้วก็เอาน้ำไปทิ้ง ทำความสะอาดตู้เย็นให้ค่ะ  เรามั่นใจว่า พ่อต้องมาหาเราแน่ๆเลยค่ะ มาทำความสะอาดตู้เย็นให้ เฮ้อออ เล่าไปน้ำตาก็จะไหล T____T      ป๋าจ๋า คิดถึงป่าจังเลย... จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:24:31

ความคิดเห็นที่ 48 อาจารย์สอนว่า เวลาไปไหน ให้แผ่เมตตาไปก่อนเลย ทำสมาธิแล้วอุทิศกุศลให้เขาเลย ไม่ต้องรอให้มีการขอ  ถ้าเขาได้รับแล้ว ก็ไม่มารบกวน เรียกว่าเคลียร์ทางไว้ก่อน ************************* เข้าท่าแหะ...เคลียร์ทางไว้ ดีเหมือนกัน ปกติเวลาเราเดินทาง ถ้าไม่เจอเหตุกราณ์ก่อนเราจะไม่แผ่ ถ้าเจอ อย่างพวก หมา นก งู พวกสัตว์ต่างไท่ตายข้างถนน เราค่อยแผ่ให้เขา ส่วนคน น๊านนาเจอทีค่ะ เคลียร์ทางไว้ก่อนก็ดีเนอะ เพื่อความชัวร์จะได้ไม่ต้องเจอ มันหลอนค่ะ ว่าแต่ เคลียร์ไว้ก่อน เวริค์จริงน๊าคุณchaosy  555 จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:32:45

ความคิดเห็นที่ 49 แม่น้องปัน สำหรับเด็ก คำตอบพระอาจารย์สุดยอดแล้วค่ะ ท่านพูดตรงเลย จริงของท่าน "ส่วนใหญ่ จิตมีอุปาทานไปเอง"  (แต่ส่วนน้อยไม่ได้กล่าวถึงไง หุหุ) เราเคยคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ..  ที่พูดมาทั้งกระทู้เนี่ย.. อุปาทานทั้งสิ้นเลยนะคะ ก็ที่เกิดกันมา ก็เพราะตัณหา และอุปาทาน  การมีอยู่ของจิตวิญญาณ อุปาทานล้วนๆ เลยค่ะ..   ความจริงมันไม่มีหรอก ความจริงคือไม่มีอะไรเลย เพราะฉะนั้น ถ้าคุณใจแก้ว20 กลัวผี คุณก็บอกตัวเองว่า นี่ล่ะ อุปาทานล่ะ..   อย่างที่เล่าว่าตอนทำสมาธิใหม่ๆ มันมีสารพัดเสียงมาหลอนเรา ทำให้เราตกใจจนต้องออกจากสมาธิ มันอุปาทานล้วนๆ ค่ะ  พอเราเข้มแข็งแล้ว เสียงอะไรจะดังเราก็ไม่สน  ไม่ปรุงแต่งต่อ เพราะรู้ว่ามันอุปาทาน    แต่ก็แปลก พอทำสมาธิตั้งมั่นแล้ว ไอ้เสียงพวกนี้ ไม่ยักจะมี จิ้งจกอะไรก็ไม่ค่อยส่งเสียงดัง 555 คุณมรรคณิชา   ตั้งข้อสังเกตมาได้น่าสนใจมากๆ  น่าเสียดายที่จะเลิกปฏิบัติเสียแล้วนะคะ   "เป็นไปได้ไหม การปฏิบัติธรรมะมากๆ ทำให้จิตวิญญาณต่างๆ อยากมาใกล้ๆ มาขอบุญกุศล" เราได้ฟังคำบอกเล่าจากครูบาอาจารย์  ที่วัดเราจะเจอเรื่องพวกนี้กันเป็นปกติ ใครมาฟังเราคุยกันคงว่าบ้า  แต่อาจารย์หลายองค์ที่เราเรียนกับท่าน ท่านไม่ปฏิเสธ ท่านพูดตรงค่ะ  บางองค์บอกว่า.. " อ้าว.. ก็คนมันเนื้อหอมไง   กลิ่นบุญกลิ่นศีลหอมทวนลม  แมลงภู่ผึ้งได้กลิ่นก็ตามมารุมตอมละซี... " บางองค์ว่า  "ผู้ปฏิบัติธรรม มีจิตสว่างท่ามกลางความมืด หลอดไฟสว่าง จิตวิญญาณเขาต้องการความสว่าง เขาก็มากัน  จะไปกลัวอะไรล่ะ"   ศิษย์ก็บอกว่า "นั่นแหละค่ะ แต่หนูว่ามันน่ากลัวค่ะ" ท่านก็ว่า "หาซีดีเสียงสวดมนต์ไว้ในรถซี  เวลาขับรถก็เปิดบ่อยๆ ไม่ต้องกลัวไง"   อันนี้เราลองแล้ว ปกติในรถจะฟังเสียงเทศน์ แต่ตอนนี้เปิดเสียงสวดมนต์สบายกว่ากันเยอะ  เสียงสวดมนต์นี้มีอานุภาพมากนะคะ  ถ้าเราเปิดในบ้าน ในห้อง ในรถ ในร้าน  มันจะเหมือนการชำระล้าง ทำความสะอาดให้สถานที่นั้นๆ มีพลังงานที่ดี  ส่งผลต่อจิตใจของเราและผู้ที่อยู่ในที่นั้นๆ ได้ค่ะ และบทสวดมนต์ที่ดีที่สุด แม้แต่น้องปันก็สวดได้  คือบท "อิติปิโส" นั่นเองค่ะ การที่เราสัมผัสไม่ได้ มันไม่ได้หมายความว่า "สิ่งนั้นมีหรือไม่มี" ถ้าสิ่งนั้นมีจริง เป็นจริง ถึงเราสัมผัสไม่ได้ สิ่งนั้นก็ยังมีตัวตนจริงอยู่นั่นเอง จริงไหมคะ.. หลายคนเลิกสวดมนต์ หรือเลิกปฏิบัติธรรมไป เพราะว่าไม่ชอบ หรือไม่อยากเจอผีบ้าง เรื่องประหลาดๆ บ้าง  เพราะว่ากลัวที่จะต้องเจอ..   เราปิดเครื่องรับของเรา เราเลยไม่เจอ  แต่ก็น่าเสียดาย โอกาสอันแสนสั้นในชีวิตที่จะได้สร้างบุญกุศลเล็กๆ น้อยๆ ประจำวัน   บางทีเราก็จินตนาการไปว่า  บรรดาผีที่ชอบมาฟังสวดมนต์  บางทีตอนที่แกเป็นคน แกก็อาจจะไม่ได้สวดมนต์หรือไม่ชอบภาวนา มารู้ค่าก็ตอนที่ตายไปแล้ว เวลาเห็นคนสวดมนต์ ก็พยายามจะมาให้กำลังใจหรือขอส่วนกุศลจากมือใหม่หัดภาวนา แต่ดันไปทำเขากลัวซะอีก  เรื่องมันเป็นอย่างนี้.. พระอาจารย์พูดบ่อยๆ ว่า "ทำความดีมันยาก"  ก็จริงของท่าน พอพยายามจะทำความดี มันมีอุปสรรคมากหลาย  แต่ถ้าทำความชั่วนี่ แทบจะอุ้มกันเลย.. มันสบายผิดกัน  เราก็คิดได้ว่า ทำความดีเหมือนเดินขึ้นบันได มันใช้แรงมากกว่าเดินลงบันไดอย่างแน่นอน  ยิ่งเดินขึ้นชั้นสูงๆ ยิ่งเหนื่อย ยิ่งยาก แต่ความจริงมันก็เป็นอย่างนี้   มีคนมากมายยิ่งปฏิบัติธรรม ชีวิตยิ่งลำบาก ยิ่งยุ่งยากค่ะ โดนจัดหนักสารพัด  ยิ่งโดนหนัก ก็ให้รู้เลยว่า.. การปฏิบัติของเรานั้นมีความหมายมาก ต่อตัวเราและผู้อื่น เขาก็ต้องขวางกันสุดๆ   ความจริงมันเป็นอย่างนี้  สุดท้ายมันก็อยู่ที่เราเลือกแหละ.. ไม่โกหกว่าปฏิบัติธรรมแล้วจะดีอย่างเดียวหรอกนะคะ..    ในทางธรรมแม้ความดี ก็เป็นอุปาทาน  บางคนจึงต้องเจอแบบฝึกหัด "ละดี" เพียบเลย แรกๆ ก็ "ดี"  ดีเราก็ชอบ  แต่ต่อมา "ไม่ดี"  ซะแล้ว  เราก็ไม่ชอบ   ก็แล้วแต่จริตค่ะ ถ้าชอบเฉพาะดี ก็เป็นได้แค่เทวดา  แต่ถ้าจะไปไกลกว่านั้น ดีก็เอา ไม่ดีก็เอา ก็จะเป็นได้ถึงพรหม     ถ้าจะไปไกลกว่าพรหมอีก ต้อง  " ดี ก็ไม่เอา   ไม่ดี ก็ไม่เอา" สูตรนี้ใช้ได้กับผีด้วย  ถ้าเรากลัวจริงๆ ก็บอกว่า "ไม่เอา ไม่ต้องมายุ่ง"  มีอะไรก๊อกแก๊ก ก็บอกตัวเองว่า "ไม่เอา"  จิตจะหลอนอะไรขึ้นมา ก็บอกว่า "ไม่เอา" ลองสูตร "ไม่เอา" ดูก็ได้  ไม่เอา ดีกว่า "ไม่ทำ" เยอะค่ะ สำหรับผีที่กวนไม่เลิก มีบทสวดฌาปนกิจให้เลย บังสุกุลตาย แบบมหานิกาย อะนิจจา วะตะ สังขารา....... อุปปัชชิต๎วา นิรุชฌันติ อุปปาทะวะยะธัมมิโน, เตสัง วูปะสะโม สุโขฯ แบบธรรมยุต อะนิจจา วะตะ สังขารา....... อุปปัชชิต๎วา นิรุชฌันติ สัพเพ สัตตา มะรันติ จะ ตะเถวาหัง มะริสสามิ อุปปาทะวะยะธัมมิโน, เตสัง วูปะสะโม สุโขฯ มะริงสุ จะ มะริสะเร นัตถิ เม เอตถะ สังสะโยฯ บทนี้แจ่ม  มีเวทนา ใช้ได้   เจอผีกวน ใช้ได้  เจอจิตตัวเองหลอน ก็ใช้ได้ เจออะไรก็ตาม ถ้ารับไม่ไหว..  บังสุกุลซะเลยค่ะ (เราเป็นพวกใกล้ชิดธรรมยุต แต่ท่องของมหานิกาย สั้นดี อิอิ) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:57:26

ความคิดเห็นที่ 50 ล่าสุดที่พบเจอ ก็เพราะทำบุญนี่ล่ะครับ จะว่าเป็นเหล่าจิตวิญญาณมั๊ย มันก็ไม่ไม่เชิง เพราะดันไปรู้สึกกับจิตของตนเอง ตอนนี้ผมเองจะสวดมนต์กับแผ่เมตตา ในวันทำงานทำวัน ท่องบูชาพระรัตนตรัย แล้วก็ออกพาหุง มหากา แล้วแผ่เมตตา ตามที่ได้พบคำสอนของหลวงพ่อจรัญในหนังสือที่ได้รับมาตอนบวช ผลปรากฏว่า จิตมันรู้สึกปลอดโปร่งและเป็นอิสระมากๆเลยครับ หากวันไหนได้นั่งสมาธิหลังสวดมนต์ด้วยล่ะก็ จิตจะนิ่งและเป็นปีติสุขมาก พร้อมที่จะรับมือกับปัญหาและพร้อมที่จะทำงานอย่างเต็มกำลัง จั่วมาซะนานยังไม่เข้าเรื่องเสียที ถ้างั้นมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ ปกติผมจะตักบาตรทุกๆวันที่เงินเดือนออก (แต่อนาคตอันใกล้นี้ตั้งใจไว้ว่าจะทำให้ถี่ขึ้นมากกว่าเดิม โดยขยับมาเป็นทำทุกอาทิตย์) วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก พื้นถนนแฉะมากๆ ประกอบด้วยผมใส่รองเ้ท้าเซฟตี้ทุกวันทำงานอยู่แล้ว จึงตักบาตรโดยที่ไม่ได้ถอดรองเท้า แต่จิตและปากของผมก็กล่าวอุทิศส่วนกุศล .. พอพระท่านให้พรเสร็จเท่านั้นล่ะครับ ลุกขึ้นจากมาจากพระ ผมรู้สึกหงุดหงิดใจตัวเองอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีใครมารุมล้อม อยู่รอบตัวแบบแน่นขนัดมากๆ คิดพลางว่าเป็นเพราะเราไม่ได้ถอดรองเ้ท้าหรือเปล่า  แต่ก็รีบออกมาจากที่นั่น พอถึงที่ทำงานจึงตั้งสติแล้วพิจารณาแล้วสรุปเองว่า เป็นเพราะเราไม่ถอดรองเท้าตอนตักบาตรสินะ มันถึงเป็นแบบนี้ ... อนุมานเอาเองว่า ผู้ที่มารอรับส่วนบุญอยู่นั้น คงไม่ได้รับจากากรทำบุญครั้งนี้ เพราะรองเท้าไม่ได้ถอด ครั้งถัดมาที่ผมตักบาตร คราวนี้ถอดรองเท้า(พื้นแห้ง) พอทำเสร็จอุทิศส่วนกุศลให้ จิตก็พลันรู้สึกปีติ อ้อ ... มันเป็นแบบนี้นี่เอง ผมก็เลยพูดกับพระท่านว่า หลงพ่อครับคราวก่อนที่ผมตักบาตร ผมไม่ได้ถอดรองเท้า เพราะวันนั้นฝนตก มันแฉะมากผมไม่สามารถถอดรองเท้าได้ ตักบาตรเสร็จแล้วรู้สึกโกรธและอึดอัดเหมือนมีอะไรบางอย่างล้อมรอบเราไว้ กลวงพ่อท่านให้คำตอบผมมาว่า ก็เพราะเราอยู่สูงกว่าพระไงล่ะ ทีหลังถ้าถอดไม่ได้ก็ให้บอกพระท่านก่อนตักบาตร ... แต่สรุปแล้วผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะครับ เล่ามาซะยาว  สรุปแล้วไม่รู้ว่าเป็นที่จิตของเราเองหรือเป็นที่ท่านๆทั้งหลายที่รอรับส่วนบุญอยู่เป็นแน่ เอาไว้ถ้านึกออกกับประสบการณ์ในอดีตผมจะเอามาเล่าสู่กันฟังอีกนะครับ เข้ามาเพิ่มอีกนิดหน่อยครับ ถึงจะบอกทุกท่านไป แต่เราเองก็ยังรู้สึกกลัวนี่นะ ผีมันก็คือจิตวิญญาณของคนเราเองนี่แหละครับ หากเราตายไปแล้วมาปรากฏตัวให้เห็น คนที่มีชีวิตอยู่เขาก็จะเรียกเราแล้วว่าผี ... เพราะฉะนั้นเรามาเลิกกลัวตัวเองในอนาคตกันเถอะครับ แหะแหะ XD ปล. ผมเล่าเรื่องเป็นตัวหนังสือไม่เก่ง แต่จะพยายามครับ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 54 16:30:34 จากคุณ : ปิ่นโตน้อยตัวกลม เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 16:15:15

ความคิดเห็นที่ 51 มาเล่าเรื่องผีที่เพื่อนพระด้วยกันเจอสมัยที่บวชภาคฤดูร้อนนะครับ แล้วเผื่อเล่าเรื่องอื่นแถมไปด้วย   เป็นชีวิตพระในช่วงนั้นครับ ช่วงผมเรียน ปริญญาตรี ปิดเทอมภาคฤดูร้อน ได้บวชหมู่ กันประมาณ 8 รูป  ได้ไปจำพรรษาที่วัดป่าในแถบอุดรธานีครับ ที่วัดแห่งนั้น มีหลวงพี่อีกรูปนึง ท่านก็เลยชวนเดินธุดงค์สั้นๆ  เรียกว่า mini ธุดงค์  พูดง่ายๆว่า ท่านก็พาเดินตามถนน ลุยป่านิดๆหน่อยเพื่อไปยังวัดที่ท่านดูแลอยู่น่ะครับ   ระหว่างทาง ก็ผ่านวัดในหมู่บ้านสองหมู่บ้านก็แวะพักกันวัดละหนึ่งคืน คืนแรกไปถึงที่วัดดึกแล้ว  ขึ้นไปพัก เป็นกึ่งๆวัด กึ่งๆ ศาลาของหมู่บ้านน่ะครับ  กว้างใหญ่ทีเดียว  เราไปถึงก็นึกว่า พรุ่งนี้ จะบิณฑบาตได้เหรอเนี่ย  จะมีคนมาใส่บาตรไหม คืนนั้น ก็แขวนกลดนอนกันครับ  ตื่นมาแล้ว ปรากฏว่าไม่ต้องห่วงครับ ชาวบ้านมากันเต็มศาลา  คือชาวบ้านเขาดีใจมากที่เห็นพระมาถึง 10 รูปครับ  แล้วก่อนหน้านั้น ฝนแล้ง พอกลุ่มพระเราไปถึง ฝนก็ตกในคืนนั้นเลย ชาวบ้านก็เลยดีใจกันใหญ่ ต่อจากนั้น ก็เดินกันต่อไป แล้วไปถึงหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่ง ก็มีวัดในหมู่บ้านครับ ที่วัดแห่งนั้น ไม่มีพระ มีแต่เณรสองรูป วัดแห่งนั้น  แต่ละกุฏิแยกกัน  แล้วทำเป็นแนวเดินจงกลมยาวๆ พร้อมกั้นมุ้งลวดกันแมลงตลอดแนวเดินจงกลมให้อย่างดีครับ  กุฏิที่นี่ คือมีแนวเดินจงกลมยาวๆ แล้วที่สุดปลายทางจงกลม ก็สร้างเป็นตั่งยกพื้นสูงขึ้นมา สำหรับให้นอนครับ คืนนั้น เพื่อนพระรูปนึง ก็นอนตะแคงขวาทำสมาธิตามปกติ  แต่เหมือนกำลังเคลิ้มๆ  ก็เห็นที่พื้น มีคนสองคน นั่งพนมมืออยู่ที่พื้น  ที่หัวมีผ้าโพกอยู่ เหมือนเขามาไหว้น่ะครับ  ก็มีแค่นี้ พอเช้ามา  พวกเราก็บิณฑบาตในหมู่บ้าน  ผมไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนั้น คือหมู่บ้านมีประมาณ 50 หลังคาเรือน  ปรากฏว่า ใส่บาตรกันทุกบ้านครับ เขาคงไปบอกๆกันว่ามีพระมาถึง 10 รูปครับ  แล้วพอกลับมาที่วัด เขาก็ตามเอาอาหารมาถวายต่อด้วย (ชาวบ้านใส่บาตรช่วงแรกใส่แต่ข้าวนะครับ) ปรากฏว่าชาวบ้านที่มาถวายอาหารต่อที่วัด ก็แต่งตัวลักษณะโพกหัว  เหมือนที่เพื่อนพระเห็นตอนกลางคืนนั่นแหละครับ  มารู้ทีหลังว่านี่เป็นการแต่งกายของพวกชาวภูไท ก็มีส่วนที่เกี่ยวข้องกับผีที่เจอเท่านี้แหละครับ  ลักษณะที่มาคือมาดี มากราบไหว้ที่ได้เจอพระน่ะครับ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 19:39:02

ความคิดเห็นที่ 52 เข้ามาบอกว่าเป็นกระทู้ที่อ่านแล้วบันเทิงใจยิ่ง มีทั้งฮา ตื่นเต้น ลุ้น ขนลุกบ้างไรบ้าง สนุกดี เนื่องจากเดือนก่อนๆ เพิ่งเป็นยาจกขาดแคลนกีบยิ่งนัก เพราะใช้เกือบหมดตั้งแต่ควอเตอร์แรกของเดือน เดือนนี้เลยเหนียวกีบสุดๆ ให้แค่ คคห 2 อันเดียว ทั้งที่มีความเห็นโดนใจเป็นหลายสิบ ให้เพราะฮา จขกท. อ่ะ แอบคิดในใจว่า คนบร้าไรฟระ แอบดูตรูดอาจารย์ข้างหน้าเพื่อเรียกสติ บ๊องได้ใจจริงๆ ทำเอาอ่านไปขำไป (ถ้าเป็นเรา คงทำเหมือนกัน 55555) แถมมีเรื่องของป้ากิมจูอีกอ่ะ... ทำเอาฮาต่อเนื่อง ดีๆ สนุกดีค่ะ เขียนหนังสือเล่าเรื่องได้มีอรรถรสมาก น่าจะไปเขียนหนังสือนะคะ นอกเหนือจากการสอนหนังสือแล้ว อย่าให้ความบันเทิงเฉพาะนักศึกษา หรือคนในบอร์ดพันทิปเลยค่ะ ถ้ามีโอกาส อยากให้คนยากไร้ที่อยู่ห่างไกล ได้อ่านอะไรแบบนี้บ้าง เชียร์และรออุดหนุนผลงานค่ะ จากคุณ : โนบิ โนบีตะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 20:51:14

ความคิดเห็นที่ 53 ^ ^ เอาไปอันนึงละกันค่ะ เราจะรีบแจกกิ๊บให้หมดๆ เพราะหลังจากนี้คงไม่ได้เข้ามาอีกพักใหญ่ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 21:10:14

ความคิดเห็นที่ 54 เพิ่งได้เข้ามาอ่านต่อ ถ้ามีโอกาสเดะผมจะเล่าเรื่องของผมมั่ง จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:54:57

ความคิดเห็นที่ 55 คุณปิ่นโตน้อยตัวกลม " ผีมันก็คือจิตวิญญาณของคนเราเองนี่แหละครับ หากเราตายไปแล้วมาปรากฏตัวให้เห็น คนที่มีชีวิตอยู่เขาก็จะเรียกเราแล้วว่าผี ... เพราะฉะนั้นเรามาเลิกกลัวตัวเองในอนาคตกันเถอะครับ" โมทนาสาธุค่ะ คุณป้อม (Bgate)  ขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยน เขาคงมากราบพระกันเนอะ ดีจังค่ะ คุณโนบิ โนบีตะ  คุณก็ฮา  ฮาตรงกีบนี่แหละ..  ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ปลื้มค่ะ คุณรวดเดียว มาเล่าซะดีๆ เอาแบบเยอะๆ รวดเดียวเลยนะคะ  เดี๋ยวตลาดวาย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 02:30:37

ความคิดเห็นที่ 56 เออ..นึกขึ้นมาได้อีกเรื่องนึง  เป็นเรื่องผีที่เกี่ยวกับพระด้วย.. คือว่า มีอยู่วันนึง ตอนนั้นปฏิบัติใหม่ๆ ก็ฝันค่ะ ฝันว่าไปหาบ้านเช่า เพื่อทำสำนักงานหรืออะไรนี่แหละ ที่ตลกคือ ไปกันสามคน มีเรา คุณแม่กุ๊บกั๊บเก๋ากี้ และ radient  แปลกไหม ?? บ้านที่ไป เป็นบ้านเก่า อารมณ์แบบเรือนปั้นหยา มีสองชั้นเป็นบ้านไม้ค่ะ ข้างบนมีหลายห้อง เราเดินดูรอบๆ  แต่น้องพลเรเดี้ยนท์เข้าไปห้องนึง คุณแม่กุ๊บกั๊บก็เดินดูอีกทาง ทีนี้เราก็ลงมาข้างล่าง ตรงเชิงบันได  มีคุณลุงเจ้าของบ้านหรือผู้ดูแลนี่แหละ สวมชุดขาว แบบอุบาสก  มีคนติดตามอีกคนนึง แต่คนนี้ไม่พูด เรากับคุณแม่กุ๊บกั๊บก็ถามคุณลุงว่า บ้านนี้เหมาะดี ราคาเท่าไหร่คะ  คุณลุงตอบว่า "8600" ในใจก็ว่าราคากำลังดีเลย เราก็พูดออกมาว่า.. "อืมม์ถูกจัง ทำไมถูกละคะ มีผีรึป่าวเนี่ย.."   คุณลุงก็ตอบว่า "ผีเหรอ..ผีน่ะมีทุกที่แหละ ไม่เชื่อลองดูสิ.."  ว่าแล้วคุณลุงก็ทำในสิ่งที่น่าตกใจมาก คือเอามือกดหัวเราลงไปค่ะ ท่านจับหัวเรากด แล้วเราก็มองไป เห็นเป็นความมืด แล้วมีดวงดาวเล็กๆ คล้ายแสงหิ่งห้อยมากกว่า ดวงกลมๆ เต็มเลย เคยเห็นผ้าที่เขาใช้ทำดวงดาวในละครไหมคะ เป็นผ้าสีดำ แล้วเจาะเอาดวงไฟเล็กๆ ติดไว้  พอเราเปิดดวงไฟขึ้นมา ก็เหมือนท้องฟ้ามืดๆ มีดวงดาวเล็กๆ ยิบยับไปหมด.. แสงมันเหลืองนวลๆ กลมๆ เหมือนหิ่งห้อยมากกว่าดวงดาว   คุณลุงนั่นก็กดหัวเราลงไป และเราเห็นภาพนั้น ก็คิดในใจว่า ผีเป็นแบบนี้เองเหรอ.. และในใจก็รู้สึกแปลก คือมันทั้งงง และทั้งคิดว่าคุณลุงทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ ทำไมมากดหัวเราอย่างนี้ล่ะ  ก็เลยเงยหน้าขึ้นมา..จะโวย  (บอกก่อนว่าทุกอย่างมันเร็วมาก) แล้วลุงนั้นก็พูดว่า "มา..จะเป่าหัวให้.."     เราก็คิดในใจทันที จะดีเหรอ.. ใครก็ไม่รู้ จะไว้ใจได้เหรอ.. ก่อนหน้านั้นก็ดันอ่านเรื่องรับขันธ์ไป ซึ่งทำให้กลัวมาก เพราะมันน่ากลัว เขาไม่ให้รับขันธ์นะคะ  เราคิดสะระตะในเวลาสั้นๆ นั้น ในจังหวะที่ลุงจะจับหัวเราอีก แล้วจะเป่าหัวเนี่ย เราก็ปัดมือท่านออกค่ะ..  ท่านก็ตกใจ เราก็ตกใจ เพราะเงยหน้าขึ้นมา ลุงกลายเป็นพระค่ะ  เราปัดมือท่านไปแล้ว ก็หลุดปากพูดว่า "ขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าเป็นพระ หนูจะเป็นไรไหมเนี่ย.."   พระท่านก็หัวเราะค่ะ แล้วก็พูดเสียงเก้อๆ ว่า "โยมน่ะไม่เป็นไรหรอก อาตมาสิแย่.." เราก็ขอโทษท่านใหญ่เลย หนูไม่รู้ว่าท่านเป็นพระ ท่านก็ยิ้มใจดีแล้วพูดว่า "จำไว้นะ..วัดเขาสุกิม วัดเขาสุกิม..วัดเขาสุกิม"   เสียงเอคโค่มาก สิ้นเสียงเราก็ตื่นเลย.. ตื่นมาอึ้งๆ เราท่องไว้ตลอด วัดเขาสุกิม  ตื่นมาก็รีบหาดูในกูเกิ้ลค่ะ มีวัดนี้จริงๆ ด้วย เราไม่เคยเห็นมาก่อน รีบเปิดไปเรื่อยๆ ดูภาพ พระที่เห็นในฝันคือหลวงพ่อสมชายนี่แหละ อื่ม....     โทรไปเล่าให้แม่กุ๊บกั๊บฟัง แม่กุ๊บกั๊บบอกว่า แปลกดี บังเอิญมีรูปหลวงพ่ออยู่หลายภาพ เมื่อคืนคุยกับสามีว่าอยากจะให้คนที่จะรับไปบูชาได้ เราจะเอาไหม เราก็ว่าเอาๆ ก็ได้รับภาพหลวงพ่อมาบูชา สวยงาม และท่านใจดีมากๆ ใจดีแผ่ซ่านออกมานอกภาพเลย เรื่องนี้มันแปลก เราไม่รู้จักวัดเขาสุกิมมาก่อน แต่เคยเห็นภาพหลวงพ่อสมชายในรถคุณแม่กุ๊บกั๊บฯ แต่เราก็ไม่ได้จำหรอก  ตอนที่ฝันก็จำไม่ได้..  ในฝันท่านก็บอกแต่ชื่อวัด ไม่ได้บอกชื่อท่าน แต่รูปเป็นองค์เดียวกับที่เราฝัน ตอนนั้นก็คิดว่า สงสัยเป็นเหตุจะได้ภาพท่านมาบูชา  เราก็โหลดเสียงเทศน์ท่านมาฟัง ช่วงนั้นก็ยังฟังไม่ออก  แต่หลังจากนั้นพักนึงก็ฟังได้ และชอบที่ท่านเทศน์ เวลาผ่านมาเกือบปี..  คืนนึงเรานั่งสมาธิ แล้วไปถึงภูมิที่มีดวงหิ่งห้อยแบบนี้แหละ ตอนแรกที่นอนทำก็คิดว่าง่วงหลับไป ไปไหนไม่รู้  ก็ไม่ได้สนใจ  รู้สึกตัวแล้วก็นั่งทำต่อ ก็ไปถึงตรงนั้นได้อีก  ไปยังไงไม่รู้ สติมันอ่อน และเราก็ภาวนาไม่เป็นหรอก นั่งๆ ไปแบบมวยวัดน่ะ    มามั่นใจว่าไปถึงตรงนั้นคือ ไปทริปภูทอกกับคุณหมอจักรแก้ว ก็ไปถึงตรงนั้นได้อีก..   เลยชัวร์ว่ามันเป็นที่ใดที่หนึ่งแน่ๆ แล้วก็มีคำตอบในจิตด้วยว่าที่เห็นน่ะ เป็นวิญญาณ..   มันเงียบเย็นและมีดวงดาวอย่างนั้น แต่ด้วยความที่ฝึกมาน้อย มีทุนน้อย เราก็เลยไม่คมชัด ไม่รู้ว่าไปได้ยังไง หลับหรือไม่หลับ ที่จริงมันก็รู้ว่าไม่หลับ แต่ว่าไม่มั่นใจ และไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ก็ได้ปล่อยเหตุการณ์นั้นผ่านไปนานสองสามเดือน  มีโอกาสก็ถามอาจารย์ ท่านก็บอกว่า อืม..ท่านเห็นหัวใจสีขาวพุ่งขึ้นไป.. แต่ว่าสติยังใช้ไม่ได้ ท่านให้เอาสติไปวนรอบจิต ท่านว่าฌานยังไม่แข็ง เราก็ค่ะ.. (แต่ไม่รู้เรื่องหรอก งงๆ แบบกึ่งรู้กึ่งไม่รู้น่ะ ทำยังไงก็ไม่รู้สติวนรอบจิตเนี่ย..) ฟังพระอาจารย์แล้ว จำได้แต่ว่า "ฌานยังไม่แข็ง ยังใช้ไม่ได้"  ก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก  ตัวเองก็คิดตลอดว่าทำฌานยังไม่ได้ ฌานสี่ยังไม่ได้  แต่ในจิตที่บอกมันคือวิญญาณ.. ซึ่งมันเป็นอรูปฌาน   ก็เลยสรุปกับตัวเองว่า.. คิดไปเองมั้ง.. เราไม่ได้ซีเรียสกับการปฏิบัติ คือทำอะไรได้ก็ทำ ที่ทำได้แน่ๆ คือวิปัสสนา ยังไงก็มีอะไรให้ทำ ทำฌานไม่ได้ก็ไม่เป็นไร หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้มาถามพระอาจารย์อีกองค์ องค์นี้ท่านจะมีเวลาให้ซักถามรายละเอียดได้  ท่านฟังเล่าจนจบแล้วก็ยิ้ม ท่านถามว่าตอนนี้ยังทำได้อยู่ไหม.. เราก็ว่าทำไม่ได้แล้วค่ะ  ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าทำไม่ได้แล้ว เพราะที่ไปได้ก็บังเอิญ ไม่รู้วิธีว่าไปยังไง ช่วงแรกๆ ทำได้ติดต่อกัน แล้วด้วยความไม่รู้ ก็เลยเลิกไป ไม่ได้ทำต่อเนื่อง ท่านก็ว่าน่าเสียดาย.. ที่เราไปนั้นเป็นอรูปฌานที่ 2 จริงๆ  (ก่อนหน้านั้นเข้าอากาสาได้ จิตก็บอก แต่ก็ไม่เชื่ออีก) เสียดายที่ไม่รู้ และไม่ได้เจริญให้เป็นวสี  ตอนนี้ถ้าจะทำก็ยากแล้ว ต้องเพียรมาก ไม่เหมือนตอนได้ใหม่ๆ มันจะง่าย..ท่านว่ามวยวัดก็อย่างนี้ ถึงเวลาต้องมีโค้ชได้แล้วมั้ง..   เราก็แป่ว....   วูบเลย.. (กรูว่าแล้ว..วืดอีกแล้ว...) สุดเซ็ง.. อย่างนี้ทุกทีเลย  เราสรุปง่ายๆ ความผิดพลาดที่ผ่านๆ มาคือ 1. ไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะความกลัว กลัวมากเกิน เพราะได้รับฟังคำสอนมาจากการอ่านการฟังจำพวกว่า ระวังหลง ..เป็นไปไม่ได้หรอก.. การทำฌานมันยาก เราทำไม่ได้หรอก  เราเป็นผู้หญิง ที่ผ่านๆ มา คงจะวิตกจริต อุปทานไปเองมากกว่า 2. พยายามเปรียบเทียบผลภาวะจากการปฏิบัติของตน กับคนอื่นๆ  เมื่อเราต่างจากเขา ก็สรุปว่า เราคงทำไม่ได้ 3.  มีอาจารย์ดี แต่ก็ไม่เคยถาม คือนิสัยชอบหาคำตอบเองให้ได้ก่อน แล้วค่อยไปถามเพื่อความมั่นใจ ซึ่งหลายๆ ครั้งมันก็เลยเวลาที่เหมาะสมไปแล้ว  ส่วนใหญ่มีสภาวะก็คุยกันกับเพื่อนๆ แทนที่จะถามอาจารย์ ซึ่งมันเข้าข้อ 2 และเข้ารกเข้าพงซะส่วนใหญ่ เพราะเพื่อนๆ ก็ไม่รู้พอๆ กัน  เรื่องบางเรื่องก็คุยกันได้ แต่บางเรื่องก็ต้องอาศัยอาจารย์ บทเรียนนี้ทำให้เราเข็ด  คือเข็ดความกลัว ทั้งกลัวเสียหน้า กลัวหลง กลัวนั่นกลัวนี่ คราวนี้มีอะไรเกิดขึ้นมา มีโอกาสก็รีบถามอาจารย์ เพราะอย่างนี้เราจึงชอบมาเชียร์ผู้ปฏิบัติที่มีสภาวะแปลกๆ  เพราะตัวเราเองแปลกมาก่อน แต่เวลามาถามอย่างนี้ ผู้ปฏิบัติสายปัญญาเขาจะบอกว่าระวังหลง ให้ละเสีย อย่าไปสนใจ ซึ่งมันก็ถูกของเขา  แต่ว่าเราเสียของไง.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 03:55:03

ความคิดเห็นที่ 57 ปัญญาก็ดี ปฏิบัติไม่เอาอะไรเลยก็ดี  แต่ถ้ามีของเก่ามา มันก็น่าเสียดายอยู่ แล้วความจริงฌานสมาธิ มันไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่เขาพูดๆ กัน    คือพอศึกษามาถึงวันนี้รู้แล้วว่า มีมิจฉาทิฏฐิในเรื่องนี้อยู่เต็มไปหมด   นั่นเพราะครูบาอาจารย์ที่ท่านเก่งเรื่องอย่างนี้มีน้อย และไม่ใช่กระแสหลักไง   ความจริงก็คือ ฌานเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน  ฌานไม่ได้ทำให้คนหลง  ทั้งแนวฌานหรือแนววิปัสสนาก็หลงได้พอกัน ไม่ใช่ว่าทำวิปัสสนาแล้วจะไม่หลง  แต่สังคมผู้ปฏิบัติเพ่งเล็งแต่ว่าฌานจะทำให้ยึดติด ทำให้หลง ไม่ตรงทางพระพุทธเจ้า   เหล่านี้เป็นความเข้าใจผิดทั้งนั้น.. และความเข้าใจนี้ปิดกั้นคนจำนวนมาก ที่มีความสามารถที่จะทำฌานได้ และเมื่อย้อนกลับไป ถึงการฝันถึงหลวงพ่อสมชายครั้งนั้น  เราก็สงสัยว่า สงสัยเราเคยเรียนทำฌานอย่างนี้กับหลวงพ่อสมชาย  ท่านจึงมากดหัวให้ดูวิญญาณนั่นแหละ.. เราเคยฝันถึงพระที่ไม่รู้จักหลายครั้ง  ในฝันจะบอกว่าเป็นใคร เราก็หาดูเอาในกูเกิ้ล ซึ่งมีตัวตนจริง   อย่างนี้แหละ.. เราจึงบอกเสมอว่า  การมีอาจารย์นั้นดี.. ท่านไม่ทอดทิ้งศิษย์เลย   อาจารย์ที่เคยฝันนิพพานไปแล้วทั้งนั้น   ท่านก็ไม่ทอดทิ้งเรา ซึ่งคงเป็นศิษย์ที่ไม่รักดีในสมัยที่ท่านยังทรงขันธ์อยู่น่ะ เราถามพระอาจารย์องค์นึงว่า ของเก่าคืออะไร  ท่านบอกว่า ของเก่าก็คือพวกโยมที่มานั่งฟังเทศน์ฟังธรรมปฏิบัติธรรมนี่แหละ..    ที่มาถึงตรงนี้ได้ มานั่งปวดขากันอย่างนี้ เพราะมีของเก่าเป็นปัจจัยหนุนมาทั้งนั้น  ก็เพราะได้เคยปฏิบัติไว้ ทำบุญสะสมไว้ เมื่อมาถึงชาตินี้จึงได้เกิดในพุทธศาสนา มาเจอครูบาอาจารย์  แล้วก็มีใจน้อมนำมาสนใจในการปฏิบัติธรรม  มาลำบากฝึกฝนในสิ่งที่คนส่วนใหญ่เขาไม่สนใจ   นี่แหละของเก่า.. ตอนนั้นที่ฟังก็ยังไม่กระจ่างใจ   แต่ตอนนี้ซึ้งแล้วว่ามันจริง..   มาถึงตรงนี้เราก็อยากจะบอกต่อว่า  พวกเราทุกคนมีของเก่ามาทั้งนั้นค่ะ..  ที่มาสนใจฝึกปฏิบัติกันอย่างนี้ ก็เพราะมีของเก่า มีวาสนาที่เคยทำๆ มาหลายยุคหลายสมัย   ยิ่งถ้าเทียบกับคนส่วนใหญ่ที่มัวเมาอยู่ในกองทุกข์ กองกิเลส   เราก็จะเห็นความแตกต่างระหว่างเรากับคนเหล่านั้น     ตรงนี้ไม่ใช่หลงตัวเอง  แต่ถ้าคิดอย่างนี้จะเกิดกำลังใจว่า เรามีทุนมาแล้ว  ได้รับโอกาสที่จะฝึกฝนแล้ว  เราก็ควรคว้าโอกาสไว้แล้วฝันให้ไกล ไปให้ถึง.. ตามสัจจธรรมของพระพุทธเจ้าที่ว่าการเกิดเป็นคนก็ยาก เกิดเป็นคนในพุทธศาสนาก็ยิ่งยาก  เกิดเป็นคนพุทธที่หันมาเอาจริงกับการปฏิบัติธรรมก็ยิ่งยากใหญ่   การเป็นผู้ปฏิบัติธรรมที่มีสัมมาทิฏฐิ ยิ่งยากที่สุด   ถ้าไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ก็น่าเสียดาย.. ดังนั้นพวกเราทั้งหลายนี่เป็นผู้ที่มีวาสนาจริงๆ นะ    มองดูภาพใหญ่ของยุคสมัย ของสังสารวัฏที่ยาวไกล  ถ้าพอจะได้รับรู้เรื่องอจินไตยมาบ้าง ว่าการวิวัฒนาการของจิตแต่ละดวงนั้นต้องวิวัฒน์มาตั้งแต่เป็นสัตว์ชั้นต่ำ เป็นสิ่งมีชีวิตในรูปแบบต่างๆ มากมาย กว่าจะเรียนรู้จนมีปัญญาและได้เกิดเป็นคนครบ 32 อย่างนี้ และเมื่อมองเห็นภาพรวมของคนในสังคมยุคนี้สมัยนี้ ทั้งสภาพแวดล้อมภัยธรรมชาติต่างๆ ที่กำลังเสื่อมสุดๆ ไหนจะสงคราม ความขัดแย้งที่มนุษย์ทำลายตัวเอง   ดูแล้วก็จินตนาการได้ว่า  หรือพวกเราจะเป็นพวกรุ่นท้ายๆ จะเรียกว่าเป็นพวกรุ่นตกค้างก็ว่าได้   ถ้าพ้นยุคนี้ไปแล้ว โอกาสจะเจอครูบาอาจารย์พระอริยะเจ้าก็จะยิ่งยากไปเรื่อยๆ  ยุคนี้เป็นยุคแห่งทุกข์  โอกาสนี้แหละที่จะได้เห็นทุกข์ แล้วก็จะได้เห็นธรรม และยังเป็นธรรมที่มีสัมมาทิฏฐิด้วย ยังมีผู้รู้ให้เข้าถึงได้จริงๆ ถัดจากนี้ไป ไม่แน่ว่าจะได้เกิดมาเจอพุทธศาสนาหรือเปล่า เอาแค่ว่ารุ่นลูกหลานเรา จะได้เจอศาสนาพุทธแบบไหน จะได้เจอพระแบบไหน แบบฉันข้าวเย็น ซื้อส้มตำแบบนั้นหรือเปล่า แล้วจะได้เรียนรู้พุทธศาสนาเวอร์ชั่นนิพพานเป็นอัตตาหรือเปล่า..   ในขณะที่เราถกเถียงวิวาทะกันนี้  อีกฝ่ายเขาครอบครองกระทรวงศึกษาไปแล้วรู้ไหม.. พระอาจารย์บอกอยากรู้ว่าอนาคตจะไปไหน ไม่ต้องมีอนาคตังก็ได้ คิดคำนวณง่ายๆ ว่าวันนึงคิดดีหรือคิดชั่วมากกว่ากัน  ให้ตั้งใจคำนวณจริงๆ ก็จะรู้ว่าตายแล้วจะไปไหน  หรือจะคิดย้อนไปก็ได้ว่าเกิดมาจำความได้นั้น ทำดีหรือชั่วมากกว่ากัน.. เราลองคิดเล่นๆ ก็เห็นแววว่า.. ไม่น่าจะรอดเป็นกลุ่มสามในสี่น่ะ  คือลงอบายแหง๋ๆ ถ้าไม่ได้มาปฏิบัติธรรมหรือเจอครูบาอาจารย์นะ  เสร็จแน่ๆ เพราะที่ผ่านมานั้นทำดีมากกว่าชั่วก็จริง  แต่ว่าคิดชั่วมากกว่าดีน่ะ..   อาจารย์บอกว่า สังสารวัฏนี้ไม่ธรรมดานะ..  ทุกอย่างในโลกไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเอาตัวเองให้รอดบ่วงมาร เอาจิตให้พ้นอบายภูมิ   ท่านเห็นว่าพวกเรานั้นเกิดตายมามากมายกระดูกกองเป็นภูเขา  และถ้าไม่เอาจริงชาตินี้ ก็คงจะเกิดตายอีกไม่มีประมาณกันล่ะ ผีที่วัดก็บอกว่า "แปลกดีนะ ผีเนี่ยอีกหน่อยก็ไปเกิดเป็นคน  คนอีกหน่อยก็ไปเกิดเป็นผี"  คือผีมาเข้าคน เวลาผีเข้าคนนั้นก็แสดงอาการแบบคนเข้าทรงน่ะ  คนพวกนี้คือชอบไปรับขันธ์มาไง  ขันผีทั้งนั้น  คนถูกผีเข้ามาบวชที่วัด บางคนบวชนาน ผีก็ไม่ออก คือเข้าๆ ออกๆ  เพราะว่าบางคนยังไม่หมดวิบาก และผีเขาคงมีความสุขที่อยู่วัด   คนก็ปฏิบัติธรรมไป  ผีก็เริ่มมีการพัฒนาไปด้วย บางคนใช้เวลานานมากกว่าจะหาย  แต่ยิ่งอยู่นานยิ่งเก่ง  บางทีผีก็มาสอนคน มาสอนพระ เป็นที่ครื้นเครง (เรื่องผีเข้านี้ ถ้าแพทย์จะวินิจฉัยว่าจิตเภทไง) ผีเข้าจริงหรือไม่จริง  แต่สิ่งที่พูดออกมา มันเป็นสัจจะธรรมความจริงแท้ๆ เลย ซึ่งเราก็ควรรับฟังไว้ เตือนสติเตือนใจตัวเราเอง เราก็คิดว่า..  ใครมีวาสนามาแถวกระทู้นี้  อย่ามัวกลัวผีเลยนะ  ปฏิบัติกันไปเถิด ปฏิบัติดีพอจะมีบุญกุศล ผีเขามาพึ่งพาก็แบ่งๆ กันไป.. กระจายรายได้กันไป 5555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 04:01:51

ความคิดเห็นที่ 58 ตื่นตี 4 เลยเหรอคะ "ตามสัจจธรรมของพระพุทธเจ้าที่ว่าการเกิดเป็นคนก็ยาก เกิดเป็นคนในพุทธศาสนาก็ยิ่งยาก  เกิดเป็นคนพุทธที่หันมาเอาจริงกับการปฏิบัติธรรมก็ยิ่งยากใหญ่   การเป็นผู้ปฏิบัติธรรมที่มีสัมมาทิฏฐิ ยิ่งยากที่สุด   ถ้าไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ก็น่าเสียดาย.. ................ ดังนั้นพวกเราทั้งหลายนี่เป็นผู้ที่มีวาสนาจริงๆ นะ    มองดูภาพใหญ่ของยุคสมัย ของสังสารวัฏที่ยาวไกล  ถ้าพอจะได้รับรู้เรื่องอจินไตยมาบ้าง ว่าการวิวัฒนาการของจิตแต่ละดวงนั้นต้องวิวัฒน์มาตั้งแต่เป็นสัตว์ชั้นต่ำ เป็นสิ่งมีชีวิตในรูปแบบต่างๆ มากมาย กว่าจะเรียนรู้จนมีปัญญาและได้เกิดเป็นคนครบ 32 อย่างนี้" ประโยคทองสำหรับหนูค่ะ คุณ chaosy ลองเขียนหนังสือดีมั๊ยคะ หนูชอบอ่านสไตล์แบบนี้ คนทั่วไปเข้าใจได้ง่ายด้วยนะคะ :) จากคุณ : ใจแก้ว20 เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 08:17:21

ความคิดเห็นที่ 59 ^ ตื่นมาทำความเพียรน่ะคุณใจแก้ว   ตอนนี้ทำงานแระ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 09:13:56

ความคิดเห็นที่ 60 เดือนก่อน  เราไปเชียงใหม่ อยู่กับเพื่อนเรา เพื่อนเราคนนี้ มีเซนส์ มีอยู่วันนึง เค้าบอกกับเราว่า ฝันเห็นพระรูปหนึ่ง นั่งใต้ต้นไม้ ตัวเพื่อนเราก็เห็นว่า จะเดินผ่านไปโดยที่ไม่กราบท่าน ก็ไม่ดี เลยเข้าไปไหว้ท่าน  แล้วอลิซ ก็ถามท่านว่า "หลวงตา ..หลวงตานั่งอยู่ใต้ต้นไม้นี้นานหรือยังคะ?" พระรูปนั้นท่านตอบว่า "อาตมานั่งตรงนี้มา 53 ปีแล้ว" เราปิ๊งเ้ลย  เมสเสจหาเพื่อน ส่วนอลิซเพื่อนเราก็ลงไปบอกที่นิติของคอนโด บอกผู้จัดการคอนโด พอถึงวันจริง..... หวยออก....... 53! แถมเลขท้าย 3 ตัว ออก 953 ถ้าเอาฝันเห็นพระมาตี พระเป็นเลข 9 ตรงมาก  ๆ แต่เรากับเพื่อนไม่ชอบเล่นหวย เพื่อนเราไม่ได้เล่น เราก็ไม่ได้เล่น ที่เรากับเพื่อนบอกกับคนอื่น ๆ คือบอกไปเฉย ๆ เราคุยกับเพื่อน บอกว่า อลิซกำลังจะได้โชค แต่ถ้ามันไม่มาทางนี้ มันก็จะมาทางอื่นอีก แล้วก็จริง อลิซไม่ถูกหวย แต่เมื่อเช้านี้ อลิซได้รับเงินแสนนึงฟรี ๆ เค้าเ้ป็นคนทำุบุญ มีมารยาท ไม่หยิ่ง น่ารัก สวย เพื่อนเราคนนี้ ทำเราอึ้งหลายอย่าง มีไม่กี่ครั้งที่อยู่ใกล้คนบางคนแล้วเหมือนอยู่กับเทวดา จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 12:26:51

ความคิดเห็นที่ 61 พบเจอเหตุการณ์แปลกๆมามากมายหลายครั้ง  กลัวจนเลิกกลัวแล้วค่ะ จากคุณ : rattikorn เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 13:13:13

ความคิดเห็นที่ 62 ก่อนหน้านั้นก็ดันอ่านเรื่องรับขันธ์ไป ซึ่งทำให้กลัวมาก เพราะมันน่ากลัว เขาไม่ให้รับขันธ์นะคะ   **************** คุณchaosyจ๋า  ช่วยอธิบายที รับขันธ์  ได้ยินมานานแล้วค่ะ เมื่อเร็วๆนี้ คนมาซื้อเสื้อเรา แล้วบอกว่าจะใส่ไปรับขันธ์ แม่เราเมื่อเกือบ20ปีที่แล้ว ไม่สบายหมอก็วินิจฉัยไม่ถูกค่ะว่าเป๋นอะไร มีคนเจ้าเข้าทรงก็บอกให้รับขันธ์   ตอนนี้แม่แข็งแรงดีแล้วค่ะ จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 14:51:40

ความคิดเห็นที่ 63 เจ้าที่นี่ เป็น เทวดา ชั้นอะไรหรือค่ะ เมื่อก่อนท่านเหล่านั้นเคยเกิดเป็นคนแล้วปฏิบัติจนบรรลุได้จุติเป็นเจ้าที่หรือป่าวค่ะ จากคุณ : gaylove เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 17:10:58

ความคิดเห็นที่ 66 gaylove เจ้าที่เป็นเทวดาชั้นอะไร ตอบว่ามีหลายแบบ ลองอ่านอันนี้ดู เขาเขียนไว้ละเอียดดี http://www.kontatip.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=234081 เรื่องอื่นไม่รับรองนะ เอาเฉพาะบทความเจ้าที่ ไม่ใช่ว่าทำดีแล้วจะได้เป็นหรอก ที่ฟังมาคือ พวกนี้คือคนที่ตายไปแล้ว ติดที่ ชอบอยู่กับที่ที่ตัวเองเคยเป็นเจ้าของ   เป็นไปตามลักษณะจิตของบุคคลนั้น หรือบุญกรรมของบุคคลนั้น เมื่อตายไปแล้ว ก็บังเกิดเป็นเทวดาชั้นต่างๆ  เทวดาที่มาสร้างบารมีช่วยเหลือคน นั่นก็อีกเรื่อง เขาไม่เรียกเจ้าที่เนอะ.. เจ้าที่ต้องอยู่กับที่ดิน สำหรับเรา เราขอบอกว่าเรื่องพวกนี้มีจริง และมันซับซ้อนมาก มีรายละเอียดที่ซับซ้อนจนเห็นว่า อย่าไปยุ่งเลยดีกว่า  ถ้าเป็นชาวพุทธ ยึดมั่นในพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ ศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว  เรื่องพวกนี้จะชวนให้เวียนหัว เพราะมันยุ่ง คนไทยชอบขอ  ชอบขอพร ชอบพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพราะว่าตัวเองขี้เกียจทำเองไง ชอบที่จะได้รับผลดี แต่ไม่ลงทุนทำเอง ก็เลยต้องมีการบูชานั่นโน่นนี่.. เรียกว่าทำเพื่อหวังผล  ได้มั่งไม่ได้มั่ง บางคนได้ก็ยิ่งเชื่อมันศรัทธา แต่มันไม่ยั่งยืนไง และมันจะไม่ทำให้เกิดปัญญาได้เลย มันจะวนเวียนอยู่กับความอยาก  วันนึงมันไม่ได้ขึ้นมาก็ทุกข์   เราขอเขาแสดงว่าเราด้อยกว่าเขา  ถ้าเขามีอำนาจเหนือกว่าเรา  เราก็สูญเสียการควบคุมตัวเรา เราปฏิบัติธรรม สวดมนต์ภาวนา มีบุญกุศลในจิตใจ ก็อุทิศให้เขาได้  ถ้าทำแบบนี้มันมีแต่ได้กับได้ คือเราเองก็ได้  ให้คนอื่นได้ เราว่ามันเป็นการลงทุนที่ยั่งยืนกว่า ไม่ต้องพึ่งพาใคร สามารถพึ่งตัวเองได้ทางจิตใจ และทางจิตวิญญาณ  ทำดีก็ต้องได้ดีอยู่แล้ว   เราไม่พึ่งใคร เราก็ไม่ต้องไปชดใช้ใครเป็นบุญคุณกับใครน่ะ เราไม่ได้ลบหลู่นะ  เรานับถือเทวดา บางทีเราก็อ้อนเหมือนกัน ขอพร แต่เราก็ให้ท่านด้วยนะ คือแลกเปลี่ยนกัน พึ่งพากัน เกื้อกูลกัน แต่ไม่ได้เป็นทาสเขา หรือยอมรับว่าเขามีอำนาจเหนือเราไง    เป็นข่ายใยทางจิตวิญญาณที่เชื่อมโยงกันน่ะ คล้ายๆ ระบบนิเวศน์แหละ  เรามองเรื่องนี้เป็นวิทยาศาสตร์นะ  ทั้งหมดก็สัตว์โลกที่ยังวนเวียนในสังสารวัฏ เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ทั้งนั้นแหละ.. แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 54 20:15:10 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 20:13:56

ความคิดเห็นที่ 67 มาตามสัญญาครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นประมาณ 10กว่าปีที่แล้ว ตอนนั้นเพิ่งหัดนั่งสมาธิได้ซักระยะ (หลังจากนั้นเลิกไปยาวเลย มาเริ่มใหม่ก็เมื่อ 2ปีที่แล้ว) เหตุการณ์นี้เกิดที่บ้านหลังเก่า เป็นทาวน์เฮ้าส์ 2ชั้น ผมอาศัยอยู่กับพี่สาว เรื่องนี้มีที่มาที่ไปจากเรื่องงาน ซึ่งผมทำงานเป็นชิปปิ้งในคลังสินค้า เมื่องานเสร็จผมต้องส่งแฟ็กซ์เอกสารให้กับลูกค้าแต่ละคน ซึ่งผมจะนำเอกสารมาส่งแฟ็กซ์ที่บ้าน เครื่องแฟ็กซ์อยู่ในห้องนอนของผมเอง ซึ่งอยู่บนชั้น 2 (ขออธิบายเพิ่มเติมหน่อยครับ เครื่องแฟ็กซ์ผมไม่ได้เปิดตลอดเวลา ซึ่งเวลาผมจะใช้งานผมก็จะต้องเสียบปลั๊กไฟ และถอดสายโทรศัพท์ออกจากเครื่องโทรศัพท์ก่อน แล้วจึงเอาสายโทรศัพท์เสียบเข้ากับเครื่องแฟ็กซ์ และเมื่อผมใช้งานเสร็จแล้วผมก็จะถอดสายโทรศัพท์ออกจากเครื่องแฟ็กซ์ และไปเสีบเข้ากับเครื่องโทรศัพท์ตามเดิม) เหตุการณ์มีดังนี้ครับ หลายครั้งที่ผมตื่นเช้ามา สายโทรศัพท์มันยังเสียบอยู่ที่เครื่องแฟ็กซ์อยู่เลย แรกๆผมยอมรับได้ เพราะว่าผมคงจะลืมถอดออกหลังจากใช้งานเสร็จ แต่เมื่อเป็นบ่อยครั้งขึ้น ผมกล้ารับประกันเลยว่าผมมีวินัยในตัวเองค่อนข้างสูง และทุกครั้งผมจะต้องถอดสายโทรศัพท์ออกจากเครื่องแฟ็กซ์หลังจากใช้งานเสร็จ เพราะผมตระหนักดีว่าโทรศัพท์เป็นสิ่งจำเป็นเวลามีเหตุการณ์แร่งด่วน ถ้าใครมีอะไรสำคัญในตอนกลางคืน สามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา แม้ว่ามือถือผมจะเปิดตลอด 24 ชม.ก็ตาม ซึ่งเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ผมสงสัยมาก ว่าผมสะเพร่าขนาดนั้นโดยที่ผมไม้รู้ตัวจริงๆหรือ และแล้ววันที่ผมจะได้คำตอบในเรื่องดังกล่าวก็มาถึง วันนั้น หลังจากทำงานผมกลับมาถึงบ้านประมาณ 4ทุ่มครึ่ง ซึ่งพี่สาวผมเข้านอนแล้วเป็นปกติ เมื่อมาถึงห้องนอน ผมก็แยกเอกสารเพื่อเตรียมที่จะส่งแฟ็กซ์ให้กับลูกค้าแต่ละคน ผมส่งแฟ็กซ์ไปได้บ้างส่วน พอมองดูนาฬิกา ก็5ทุ่มนิดๆแล้ว ผมจึงคิดว่างั้นลงไปอาบน้ำก่อนค่อยขึ้นมาส่งแฟ็กซ์ใหม่ดีกว่า ณ. ตอนนั้นไม่รู้ผมนึกบ้าอะไรขึ้นมา อยากหาคำตอบในเรื่องสายโทรศัพท์ที่กำลังเป็นปัญหา ผมเลยทำดังนี้ -ปิดเครื่องแฟ็กซ์ -ถอดสายไฟของเครื่องแฟ็กซ์ออกจากปลั๊กไฟ และแล้ว นาทีที่ผมรอคอยก็มาถึง ผมเอามือขวาไปถอดสายโทรศัพท์ออกจากเครื่องแฟ็กซ์ และผมก็พูดขึ้นว่า “ นี่นะ...ถอดสายโทรศัพท์ออกจากเครื่องแฟ็กซ์แล้ว และเอาไปเสียบไว้ที่เครื่องโทรศัพท์แล้ว เดี๋ยวจะลงไปอาบน้ำ ถ้าขึ้นมานะ สายโทรศัพท์ไปเสียบอยู่ที่เครื่องแฟ็กซ์ได้...เก่ง! (คำว่าเก่ง ผมพูดออกแนวประชดมากครับ และระหว่างที่ผมพูด ผมทำทุกอย่างตามที่ผมพูดเลย เป็นการย้ำให้แน่ใจว่าผมได้ทำสิ่งนั้นไปจริงๆ) หลังจากนั้นผมก็ถอดเสื้อและนุ่งผ้าเช็ดตัวลงไปอาบน้ำข้างล่าง ซึ่งเป็นห้องน้ำที่ผมใช้ ส่วนพี่สาวผมจะใช้ห้องน้ำชั้นบน เมื่อลงมาถึงห้องน้ำผมก็อาบน้ำตามปกติ ไม่ได้คิดอะไร ซักพักขณะที่ผมถูสบู่อยู่ ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะดัง หึหึ (เป็นเสียงหัวเราะในลำคอ และเป็นเสียงของผู้ชายด้วย) แต่ตอนนั้นผมคิกว่าคงเป็นเสียงจากนอกบ้านดังเข้ามามากกว่า เลยไม่ได้สนใจ (ลืมอธิบายไปครับ ที่ผมได้ยินเสียงเข้ามาถึงในห้องน้ำเพราะว่าประตูห้องน้ำเป็นเหมือนไม้เชอร่า ซึ่งด้านล่างจะทึบ แต่ด้านบนจะเป็นระแนงซี่ๆ เหมือนที่เห็นตามทั่วไป) เมื่อผมได้ยินเสียงนั้นแล้วไม่สนใจ ผมก็จะถูสบู่ต่อ แต่ยังไม่ทันได้ถูสบู่ต่อเลย ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะดัง หึหึ แบบเดียวกับครั้งแรกเป๊ะ แต่ครั้งนี้ ผมไม่ต้องเดาเลยว่าเสียงหัวเราะนั้นดังมาจากไหน ไม่ใช่เสียงจากนอกบ้านแน่ๆ เพราะเจ้าของเสียงนั้นเหมือนยืนส่งเสียงอยู่หน้าประตูห้องน้ำนี่เอง ในตอนนั้นบอกได้เลยว่าผมกลัวมาก ไม่ใช่เสียงพี่สาวผมแน่เพราะนี่เป็นเสียงหัวเราะในลำคอของผู้ชาย ผมนิ่งไปซักพัก และวูบหนึ่งผมคิดถึงเครื่องเครื่องแฟ็กซ์ แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่า มันไม่มีทางเป็นไปได้น่า ผมอาบน้ำจนเสร็จ แต่ยังไม่กล้าเปิดประตูห้องน้ำเพราะกลัวว่าเจ้าของเสียงหัวเราะจะรอผมอยู่รึเปล่า แต่เมื่อไม่มีทางเลือกผมจึงเปิดประตูห้องน้ำออกมา(อารมณ์ว่า เป็นไงเป็นกันวะ) ...แต่ผมไม่เจอใคร ผมขึ้นบันไดมาถึงชั้น 2 หยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนซักพักเพราะไม่แน่ใจว่า เมื่อเข้าไปข้างในผมจะเจอะกับอะไร เมื่อทำใจได้ ผมก็เปิดประตู และเข้าไปข้างในห้องทันที่ ผมรีบไปที่เครื่องแฟ็กซ์เป็นอันดับแรก และผมก็ต้องยืนอยู่อย่างนั้นโดยทำอะไรไม่ถูก ผมจำได้ว่า ผมนิ่งไปนานมาก ในใจตอนนั้นกลัวจนขีดสุด ขณะนี้ สายโทรศัพท์ มันได้มาเสียบอยู่ที่เครื่องแฟ็กซ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมกลัวมาก คิดที่จะไปปลุกพี่สาวแล้วเล่าเรื่องดังกล่าวให้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะรู้ดีว่าพี่สาวผมกลัวผีมาก มันคงไม่อยู่บ้านหลังนี้แน่ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ได้แน่ชัดเลยคือ ไอ้เสียงหัวเราะ หึหึ ที่ผมได้ยินตอนอาบน้ำ มันเป็นการหัวเราะเพราะความสะใจของใครบางคนที่ทำเรื่องดังกล่าว เป็นการบอกให้รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ กับผมและพี่สาว หลังจากที่ผมยืนช็อคกับเรื่องนี้ พอผมได้สติขึ้นมา ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า และกลับมานั่งส่งแฟ็กซ์ให้ลูกค้าต่อไป (ไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้ดีไปกว่านี้แล้ว ไม่มีการขอโทษ ที่ผมได้ท้าทาย ซึ่งเหมือนเป็นการล่วงเกินเขาผู้นั้น) ผมไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย เพราะกลัวว่าพี่สาวจะกลัว ซึ่งต่อมา พี่สาวผมก็แต่งงานและย้ายออกไป และทิ้งให้ผมอยู่บ้านนี้ตามลำพัง ผมถึงเล่าเรื่องนี้ให้แม่ และพี่สาวผมฟัง แน่นอน คราวนี้ผมอยู่คนเดียวในบ้านแล้ว มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นอีกแน่ๆ เพราะไม่ได้มาแค่เสียงแล้วคราวนี้ แต่มาในรูปของเงา (ไม่ใช่สีดำทะมึน ดูเป็นสีเทากลางๆมากกว่า) แต่ผมไม่ได้เห็นด้วยตาเนื้อนะครับ ผมเห็นได้จากสัมผัสในขณะที่ผมนั่งสมาธิ เอาแค่นี้พอนะครับ...ไม่ถนัดพิมอะไรยาวๆ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 22:46:20

ความคิดเห็นที่ 68 Pig_Rangsit เล่าเรื่องรับขันธ์ไปนะ แต่โดนลบทั้งสองครั้ง ไม่รู้ทำไม เข้ากูเกิ้ล แล้ว พิมพ์คำว่ารับขันธ์คืออะไร ของเวบสยามเคณศน่ะ ตรงดี.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:31:54

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณค่าคุณchaosy จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:33:11

ความคิดเห็นที่ 70 คุณรวดเดียว เล่าเรื่องได้น่ากลัว แต่แมนมาก  คือเล่าแบบเรื่องผีจริงๆ  ขอบคุณที่มาแจมค่ะ เรื่องได้อรรถรสเชียว  ทำให้นึกถึงรุ่นน้องคนนึง แกมาช่วยทำละคร คืนนั้นแกอยู่กับสาวๆ คืออยู่เป็นเพื่อนรุ่นน้องสาวๆ  ซึ่งสาวๆ ก็จะนอนกันในห้องไฟที่มันมีแอร์ด้วย ทีนี้เจ้ารุ่นน้องชายคนนี้เป็นพระเอก หน้าตาดีพอเป็นพระเอกได้  แกชอบเห็นผีผู้หญิงมาดูแกซ้อม  คืนนั้นแกเห็นผีมาเดินข้างล่างโรงละคร คือใต้ห้องไฟเต็มไปหมด แล้วก็กลัว จะบอกสาวๆ ก็เกรงว่าสาวจะกลัว  จะหนีกลับก็ไม่แมน จะนอนก็ไม่หลับ จะคุยก็ไม่ได้ หญิงหลับกันหมด ตีหนึ่งแล้วอะไรอย่างนั้น แกหันไปหันมา เจอถุงข้าวห่อค่ะ   ไม่รู้ทำไง..เลยนั่งกินข้าวห่อ เช้าขึ้นมาแกไปเล่าเรื่องนี้ไม่มีพี่ๆ คนไหนเชื่อ บอกว่าแกคิดมาก ตาฝาดไปน่ะ.. แต่เราเชื่อ  เพราะหลักฐานจากข้าวห่อ  แกกินเข้าไป 12 ห่อ  เพื่อให้ถึงเช้า 5555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:38:59

ความคิดเห็นที่ 71 ตั้งสิบสองห่อ น่าสงสาร เรื่องคุณ รวดเดียวน่ากลัวมาก จะๆแจ้งๆเลย ทำให้นึกถึงเรื่องนึงขึ้นมา ไม่รู้ว่าใช่ผีหรือเปล่า มีอยู่ช่วงนึง เราจะเอาซีดีบทสวดมนต์มาเปิด เป็นบทชุมนุมเทวดา แล้วก็เป็นชินบัญชร ขับร้องเป็นทำนองเสนาะโดยคุณชินลาศ ไกรศรี เราก็เปิดทิ้งไว้ที่บ้านชั้นล่างแล้วตัวเราก็จะขึ้นไปอยู่ข้างบนในห้องเพราะมีแอร์ ตอนนั้นอ่านกระทู้เจอว่ามีคนเอาซีดีสวดมนต์เปิดทิ้งไว้ที่บ้านตลอดเพราะเจ้าที่ชอบ เราก็เลยเอามั่ง เปิดไปได้หลายวันแล้วก็ไม่มีอะไร แต่วันหลังๆนี่พอลงมาข้างล่าง เอ๊ะ ทำไมเครื่องเล่นซีดีมันดับเอง ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งวันนึงเปิดซีดีแล้ว กำลังจะเดินขึ้นชั้นบน ก็ปรากฏว่าเครื่องเล่นดับ เราก็เอ๊ะ ไฟมันกระตุกหรือยังไง ก็ไปเปิดใหม่ แล้วก็เดินกลับมาที่บันได เอ๊า เสียงหยุดอีก ดับอีกแล้ว คราวนี้เริ่ม อืม น่ากลัวแฮะ เริ่มคิดว่า เอ๊ะ หรือเจ้าที่เราไม่ชอบเสียงคุณชินกร ไกรลาศ หรือว่าสวดแต่ชุมนุมเทวดา แต่ไม่มีสวดเชิญกลับ เอ๊ะ ๆ ยังไงดี เริ่มกลัว หลังจากนั้นเลยเลิกเปิดเลย เครื่องเล่นซีดีก็ยังเล่นได้ปกติ ไม่เคยดับเลยหลังจากนั้น จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 10:13:05

ความคิดเห็นที่ 72 คุณยุ้ยลองเปิดเสียงสวดมนต์ดูสิคะ บทสวดยาวๆ เช่นมหาสันติงหลวง โหลดได้ หาจากกูเกิล   เปิดบทสวดมนต์ในบ้าน ดีค่ะ คือบทสวดมนต์นี้มีคลื่นเสียงที่เป็นพลังงานดี  จะช่วยฟอกพลังงานที่ไม่ดีในบ้านได้ พลังงานที่ดี คือพลังงานจากธรรมชาติ จากต้นไม้  จิตใจคนเรามันส่งคลื่นเป็นพลังงานออกมาตลอด ถ้าจิตใจดี ก็ส่งคลื่นที่ดีออกมา ถ้าจิตไม่ดีก็ส่งคลื่นที่ไม่ดีออกมา  ร่างกายก็เช่นกัน ร่างกายป่วยก็มีคลื่น ร่างกายแข็งแรงก็มีคลื่นอย่างหนึ่ง สำหรับคนที่ภาวนาเยอะๆ จิตมันละเอียดกว่าคนทั่วไป มันจะรับคลื่นที่มองไม่เห็นได้ง่าย (ที่จริงผีก็ส่งคลื่นออกมาจากจิตเขานั่นแหละ แล้วเราแปลเป็นภาพ-เสียง)  เวลาไปที่ชุมชน เช่นห้างสรรพสินค้า หรือที่อโคจร เช่น บาร์ผับ แบบนี้มันแทบจะสำลักคลื่นตาย..  มันมีเวทนามากมายมหาศาล    กระทบกายและจิต ถ้าภาวนาจัดๆ จิตมันเปลี่ยนสภาพไปแล้ว มันจะไม่สามารถอยู่ในสถานที่ที่เคยอยู่ เคยใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาได้เลย  ไม่สามารถไปดูหนัง เที่ยวห้าง ไปเธค  จะไปก็ได้ แต่ต้องคลานกลับบ้าน และป่วยไปอีกหลายวัน  มันจะอยู่ได้แต่ในบ้าน ที่ทำงาน ป่าเขา สวน ที่คนน้อย ที่ไม่มีอบายมุข  เท่านั้น     เลยทำให้เข้าใจที่พระพุทธเจ้าสอนเรื่องสถานที่สับปายะ  มันจริงทั้งนั้น   เข้าใจว่าทำไมพระต้องอยู่ป่า  หรืออยู่ในที่เงียบสงบ มีคนน้อยๆ   ในที่ทำงาน ในบ้าน ในร้าน ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ (บางบ้านทุกข์เยอะๆ) ความเครียด คลื่นอารมณ์เหล่านี้จะอบอวลในสถานที่นั้นๆ  เมื่อเราอยู่ที่นั่น เราก็จะถูกห่อหุ้มด้วยคลื่นเหล่านั้น  ซึ่งคลื่นพวกนี้ จะส่งผลให้เรามีความเครียดหรือมีอารมณ์นั้นๆ ไปด้วย  โดยไม่รู้ตัว  แต่ถ้าจะสังเกต จับสังเกตได้ไม่ยาก เป็นคำตอบว่า ทำไมเข้าไปบางที่แล้วอึดอัด บางบ้านไม่อยากจะเข้า  หรือพ่อบ้านไม่อยากจะกลับบ้านเลย เพราะเข้าบ้านแล้วอึดอัด เครียด (เพราะแม่บ้านส่งคลื่นรังสีอมหิตตลอด ทั้งคลื่นเก่าคลื่นปัจจุบันเป็นต้น) วิธีที่จะทำลายคลื่นพวกนี้ คือการทำความสะอาดบ้าน การเปิดหน้าต่างให้ลมพัด แดดส่อง ก็ช่วยได้   คลื่นพวกนี้จะคงอยู่ระยะเวลานึง พอเวลาผ่านไปก็จะจางคลายลงไป แต่ถ้ามีการส่งคลื่นใหม่ๆ มันก็จะสะสมอยู่ในนั้น อีกวิธีนึงคือ เปิดเสียงสวดมนต์ หรือเสียงเทศน์ ที่มีคลื่นที่ดีกว่า เป็นคลื่นแห่งความสงบ มีพลัง คลื่นที่เกิดจากการสวดมนต์ จะช่วยชำระล้างคลื่นเก่าๆ ที่ไม่ดีได้   เมื่อเราได้รับคลื่นที่ดี มีผลต่อสภาพจิตใจของเรา จะเบิกบาน ผ่อนคลาย สงบ และก็จะส่งผลต่อภาวะอารมณ์ และร่างกายของเราด้วย เขามีการทดลองเลี้ยงวัวด้วยเสียงเพลงโมสาร์ท หรือเปิดเพลงให้องุ่นฟัง ก็ได้ผลดี เพราะคลื่นต่างๆ มันส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตได้ทั้งสิ้น  ปรับสภาพจิตใจได้โดยตรง ฝรั่งเขาให้เลี้ยงลูกทารก ด้วยเสียงเพลงบรรเลง เสียงซิมโฟนี่ ช่วยให้ลูกสมองดี  ถ้าอยากให้ลูกเก่งคณิตศาสตร์ เล็กๆ เปิดเพลงคลาสสิคให้ฟัง โตมาหน่อยให้เรียนดนตรี ลูกจะสมองดี เก่งคณิตศาสตร์ เรื่องจริง  ฝรั่งเขาวิจัยมาแล้วนะ   ที่จริงพี่ไทยเราสามารถสู้ดนตรีคลาสสิค ได้ด้วยเสียงสวดมนต์   อาจารย์บอกว่าให้สวดมนต์อิติปิโสให้ลูกเล็กฟัง สวดกล่อมบ้าง สวดแล้วเป่าหัวลูกบ้าง  ลูกจะไม่ดื้อ ไม่ซน สงบง่าย โตไว แข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วย ไม่ฝันร้าย..   เสียดายไม่มีลูกให้ทำวิจัย.. ว่าด้วยเรื่องคลื่นนี้ ก็ยังอธิบายเรื่องผีๆ ได้ด้วย  ยังอยากฟังอยู่ไหมคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 10:57:59

ความคิดเห็นที่ 73 ติดตามอ่านกระทู้นี้ตั้งแต่เห็นกระทู้แล้ว คุณ chaosy อย่าเพิ่งหยุดเขียนนะคะ ตัวเองไม่มีประสบการณ์แบบนี้มาเล่าหรอกค่ะ แต่เชื่อว่ามีจริงแน่นอนสำหรับภพภูมิอื่นที่อยู่ซ้อนในมิติโลกนี้ และเชื่อว่าการจะเห็นได้ ผู้นั้นต้องมีบุญ เพราะเขามาขอบุญจากเรา จะคอยอ่านต่อค่ะ จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 14:17:11

ความคิดเห็นที่ 74 เราเป็นคนกลัวผีมากกกก ตอนเด็กๆ-วัยรุ่นตอนต้น ขวัญอ่อนสุดๆ กลัวแบบอารมณ์กลัวผีขี้ขึ้นสมอง (แต่ก็ไม่เคยเจอสักครั้ง) พ่อแม่ก็กลุ้มใจว่าไม่เคยเสี้ยมสอนให้กลัวผี แกล้งหลอกผี หรือเล่าเรื่องผีให้ฟังเลย แต่ทำไมลูกขี้กลัวจัง.............. ต่อมาก็มีโอกาสไปปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ประมาณ 4-5 ครั้งๆ ละ 7 วัน จากนั้นก็กลัวผีน้อยลงตามลำดับ ---------------------------------------------------------------------------------------- เอาละเข้าเรื่องเลยนะค่ะ โม้มานาน ฮิๆ ปีนี้ เราต้องมาเรียนหนังสือที่ต่างจังหวัด แล้วต้องพักหอพักคนเดียว แล้วเป็นครั้งแรกที่ต้องใช้ชีวิตคนเดียว นอนคนเดียว ตอนแรกก็กลัวๆ แต่หกวันแรกผ่านไปด้วยดีไม่มีอะไร วันที่เจ็ดพอดี ก่อนนอน ประมาณห้าทุ่มกว่าๆ เราเข้าไปฉี่ในห้องน้ำ พอยืนขึ้น ก็ได้กลิ่นสบู่จางๆ มาจากส่วนอาบน้ำ ตอนแรกนึกว่าจมูกฝาด เป็นกลิ่นเหมือนใครเพิ่งใช้ห้องน้ำใหม่ๆ แต่ที่สำคัญ มันไม่ใช่สบู่ หรือกลิ่นผลิตภัณฑ์ที่เรามีเลย!!!!!!!! เราเอะใจ ก็เลยยื่นหน้าเข้าไปดมๆ เป็นกลิ่นที่แบบสาบานว่าไม่เคยใช้ กลิ่นโคโลญจ์ผู้ชายมีอายุ หอมๆ เย็นๆ แบบนั้น เราก็งง มันมาจากไหนนะ แต่ตอนนั้นไม่คิดอะไร ก็เดินกลับมานอน ง่วงแล้ว เราก็หลับไป พอประมาณเที่ยงคืน แฟนโทรมา เราก็ตื่นมาคุย คุยซักสามนาที เฮ้ย กลิ่นชัดมากๆๆๆๆๆๆๆ............................................... เหมือนคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ชัดเลย กลิ่นอวลๆ เย็นๆ เชยๆ เหมือนกลิ่นสบู่คุณลุงๆ หน่อย อยู่ในห้องเรา อบอวลไปหมด เราวางโทรศัพท์แฟน แล้วก็หาที่มาของกลิ่น เราเปิดประตูห้องออกไป หา ว่ามันอาจจะลอยมาจากข้างนอก........ แต่นอกห้องเราไปไม่มีกลิ่นอะไรเลย!!!! คือเราอยู่ตั้งชั้นหก แถมไม่มีคนอยู่ติดห้องเราสองห้อง ด้านข้างๆ ก็ไม่มีคน เพราะเราอยู่ริมสุด หอก็ไม่ได้ชิดกับตึกใคร พอกลับเข้ามาในห้องอีกที ก็มีกลิ่นอีก โฮ้ยยยย แทบกรี๊ดด อารมณ์แบบเหมือนมีใครเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใส่โคโลญจ์ แล้วมาอยู่ในห้องด้วย กลิ่นไม่หายซะที จะบ้าตาย แล้วกลิ่นแบบ ผู้หญิงหรือวันรุ่นเค้าไม่ใช้กันแน่ๆ (หอเราหอหญิงค่ะ) เราหาหมดเลยว่ามันมาจากไหน จากนอกห้อง หรือจากท่อห้องน้ำ (ลงทุนดมกลิ่นจากท่อเลย ก็ไม่มีกลิ่น) กลัวก็กลัว แต่ก็อยากรู้ เพราะกลิ่นชัด แรงมาก แล้วกลิ่นแบบตลบอยู่แต่ในห้องตัวเองอ่ะ บรื๋อออออ กลิ่นอยู่ประมาณเกือบชั่วโมง แล้วก็หายไป น่ากลัวจริงๆ นะ แต่ก็ไม่ถึงขนาดสยอง หรือว่ารู้สึกไม่ปลอดภัย คืนนั้นนอนไม่หลับทั้งคืน เปิดไฟ เปิดทีวี คุยโทรศัพท์จนถึงเช้า ถ้าเป็น... จริงๆ เค้าคงมาดีเนอะ มาซะหอมเชียว รุ่งขึ้นเราก็สวดมนต์ชุดใหญ่เลย แล้วก็บอกในใจว่าไม่ต้องมาหาหนูนะคะ หนูมาเรียน ตั้งใจเรียน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงตอนนี้ก็ไม่เคยเจออีกเลย................ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 14:52:36 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 14:51:36 จากคุณ : pollapoice เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 14:48:59

ความคิดเห็นที่ 75 มาลงชื่อว่าอยากฟังต่อค่ะ ระหว่างปูเสื่อรอ ขออนุญาตแลกเปลี่ยนประสบการณ์ด้วยนะคะ น้าชายคนหนึ่งเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เราไม่สนิทกับน้าคนนี้ แต่วันที่น้าหมดลมหายใจ เป็นวันที่เรากับแม่ และญาติพี่น้องคนอื่นๆ รวมทั้งภรรยาของน้า ได้ไปเยี่ยมน้าที่โรงพยาบาล ตอนนั้นน้านอนใส่ท่อช่วยหายใจอยู่ ก่อนจะกลับเราสังเกตเห็นตัวเลขที่เครื่องวัดชีพจรลดลงเรื่อยๆ ก็รู้สึกเอะใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะเห็นหมอเดินเข้าเดินออกหลายรอบ ก็นึกว่าหมอก็คงน่าจะเห็นตัวเลขนั้นเหมือนกัน แต่หมอก็ไม่มีทีท่าที่บ่งบอกว่าผิดปกติ เราก็เลยคิดว่าคงไม่มีไรมั๊ง และเป็นจังหวะที่พวกเรากำลังจะกลับบ้านกันพอดี ก็เลยพากันเดินออกมากดลิฟท์เพื่อจะลงไปชั้นล่าง พอพวกเราเข้าไปในลิฟท์กันแล้ว ปรากฏว่าประตูลิฟท์ไม่ยอมปิด ทำยังไงก็ไม่ยอมปิด ประตูลิฟท์เปิดค้างอยู่อย่างนั้นนานมาก สักพักใหญ่ๆประตูลิฟท์ก็ปิดและลงมาข้างล่างได้ ในขณะที่กำลังเดินมาที่ลานจอดรถนั้น กำลังจะขึ้นรถอยู่แล้วเชียว หมอก็โทรเข้ามาที่มือถือของน้าผู้หญิง (ภรรยาของน้า) บอกว่าให้รีบกลับไปที่ห้องด่วน เนื่องจากน้าชายกำลังจะหมดลมหายใจ พวกเราก็เลยรีบกลับไปที่ห้อง และทันได้เห็นภาพที่คลื่นหัวใจค่อยๆแผ่วลงจนกระทั่งกลายเป็นเส้นตรงในที่สุด เราก็อดคิดไม่ได้ว่า ที่ลิฟท์ไม่ยอมปิดนั้น เป็นเพราะน้าชายยังไม่อยากให้กลับรึป่าว เพราะว่าเค้ากำลังจะไปแล้ว ผ่านมาอีกเป็นปี วันหนึ่งขณะที่เรากำลังนั่งสมาธิอยู่ เราได้ยินเสียงหายใจผ่านท่อช่วยหายใจ ซึ่งเป็นเสียงเดียวกับที่เราได้ยินวันที่เราไปเยี่ยมน้าคนนั้นที่โรงพยาบาล ตอนนั้นเราตกใจมาก นึกว่าหลอนไปเอง ก็เลยลืมตาและตั้งใจฟังว่ามันเป็นเสียงอะไรกันแน่ ตอนนั้นเราเปิดพัดลมอยู่ เสียงพัดลมก็เป็นอีกเสียงหนึ่ง แต่เสียงหายใจนั้นก็เป็นอีกเสียงหนึ่งแน่นอน เราจำได้ไม่ผิดแน่ ตอนนั้นกลัวมาก ก็พยายามคิดปลอบใจตัวเองว่า นั่งอยู่หน้าพระพุทธรูปจะกลัวอะไร แล้วบ้านเรามีเจ้าที่เจ้าทาง มีผีบ้านผีเรือน เค้าจะเข้ามาได้ยังไง แล้วทุกครั้งที่สวดมนต์หรือนั่งสมาธิ เราก็จะแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลให้ตลอด แต่เสียงหายใจนั้นก็ยังดังอยู่ ได้ยินชัดเจนชนิดที่ว่าแทบจะมาหายใจรดต้นคอกันเลยทีเดียว เราก็เลยรวบรวมความกล้าหันหน้าไปมองข้างหลังก็ไม่เห็นมีอะไร แต่เสียงก็ยังคงดังอยู่อย่างนั้น ตอนนั้นเข้าใจเลยว่าอาการ “ขนหัวลุก” เป็นยังไง รีบเผ่นไปหาแม่ทันที หลังจากนั้นก็ไม่เคยเจออะไรแบบนั้นอีก เวลานึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็แอบรู้สึกเสียดายที่ตอนนั้นสติไม่เข้มแข็งพอที่จะแผ่เมตตาหรืออุทิศส่วนกุศลให้ได้ เนื่องจากชะล่าใจว่าตัวเองได้แผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลให้ญาติทั้งหลายเป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว จึงไม่คิดว่าจะมีใครมาขอส่วนบุญอีก และลึกๆในใจก็มักจะแอบคิดอยู่เสมอว่า อุทิศให้ซะก่อน จะได้ไม่ต้องมาขอ (เพราะกลัวผี และไม่อยากเจอ) แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เราก็พยายามเตรียมตัวเตรียมใจเผื่อว่าจะมีใครมาขอส่วนบุญอีก จะได้ไม่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแบบวันนั้น แล้วระยะหลังมานี้ เวลาเราจะใส่บาตร เราจะเชิญเทพยดา เจ้าที่เจ้าทาง และนึกบอกไปรวมๆเลยว่าเชิญท่านทั้งหลายในบริเวณนั้น ให้มาร่วมกันทำบุญตักบาตรเพื่อสืบสานพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองสืบต่อไป ซึ่งโดยปกติเราจะใส่บาตรที่หน้าบ้าน ตรงหน้ารถที่จอดไว้ แล้วเมื่อไม่กี่วันมานี้ เรารอใส่บาตร แต่หลวงตาไม่มา ก็เลยตั้งใจว่าจะนำอาหารนั้นไปใส่บาตรแถวๆที่ออฟฟิสแทน แต่พอนั่งรถออกมาสักพัก (พ่อขับ) พ่อบอกว่าเบรคมีปัญหา ถ้ารถไม่ติด อาจจะไปต่อได้เรื่อยๆถึงอู่ซ่อมรถ แต่ถ้ารถติด รถก็อาจจะดับกลางทางได้ ตอนนั้นไม่รู้ทำไมอยู่ๆเราก็นึกถึงแม่ย่านางรถ เราก็แอบอ้อมแอ้ม (แบบว่าเกรงใจ) ขอให้ท่านช่วยให้รถไปถึงอู่ด้วย อย่าให้ดับกลางทางเลย อู่อยู่ใกล้ๆออฟฟิส เราจะได้ไปใส่บาตรทัน เราก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า ปรากฏว่าวันนั้นรถไม่ติดเลย (ปกติถนนเส้นนั้นรถจะติด) รถที่ทำท่าเหมือนจะดับก็ไม่ดับ และไปถึงอู่ได้ในที่สุด วันรุ่งขึ้นเรานำอาหารที่จะใส่บาตรมาวางไว้หน้ารถ (ตรงกระโปรงรถ) แล้วในใจก็นึกถึงแม่ย่านางรถโดยตรงเลยว่า ขอเชิญแม่ย่านางรถมาร่วมทำบุญตักบาตรด้วยกัน เท่านั้นแหละปีติขึ้นมาเลย น้ำตาจะไหลให้ได้ เราก็ไม่รู้หรอกว่าอาการที่เกิดขึ้นนั้นมันหมายความว่าอะไร แต่อย่างน้อยเราก็รู้สึกว่ามีผู้ที่รับรู้ในเจตนาอันเป็นกุศลของเรา ขอขอบพระคุณคุณ chaosy และทุกๆท่านที่กรุณาถ่ายทอดประสบการณ์และเรื่องราวต่างๆที่เป็นประโยชน์และน่าสนใจ ชอบอ่านมากค่ะ ^^ จากคุณ : Winter Wonderland เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 16:11:27

ความคิดเห็นที่ 76 เล่าต่อเลยค่ะคุณ chaosy จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 16:12:46

ความคิดเห็นที่ 77 มารายงานตัวรับแซ่บก่อน ว่ายังมีคนฟังอยู่ และมาขอบคุณpollapoice ที่มาร่วมแลกเล่าเรื่อง กลิ่นโคโลญจ์ หอมซึ้ง ออกแนวคุณชายกลางเลย น่าขนลุกเหมือนกัน และก็คุณวินเทอร์ ฯ  ขอบคุณที่เล่า เรื่องของคุณก็น่าสนใจมาก เราว่าน่าเชื่อถือทั้งสองเคสเลยค่ะ ที่เรามีเรื่องเล่าพวกนี้เยอะ เพราะศึกษามาเป็นงานอดิเรกสามสิบปี เรียกว่าอ่านหนังสือเป็นใหม่ๆ ก็อ่านโลกทิพย์ ต่วยตูนพิเศษ กันเลยทีเดียว   เมื่อก่อนเคยทำค่ายเด็กชอบเล่าเรื่องควันตัมฟิสิกส์ + เรื่องจิตศาสตร์ให้เด็กฟัง  แบบว่านอนดูดาว แล้วก็คุยกันกึ่งเรื่องลึกลับ กึ่งเรื่องวิทยาศาสตร์ แล้วจบลงด้วยเรื่องผี ก่อนจะวงแตกเต้นท์ใครเตนท์มัน เรื่องลึกลับทำนองนี้เรียกคะแนนนิยมในตัวเด็กได้พอสมควร เด็กผู้หญิงไม่ค่อยชอบเรา เด็กผู้ชายถึงจะถูกจริตกัน  แต่ที่เล่ามาน่ะ ไม่ผิดศีลเลย เป็นเรื่องที่มีข้อมูล หรือข้อเท็จจริงทั้งสิ้น เพียงแต่ใช้สำนวนให้มันฮาๆ หน่อย  ถ้าเล่าให้หลอน ไม่เล่าอย่างนี้ดอกค่ะ.. แต่ขอโทษคืนนี้อยู่วัด เข้ามาแว่บนึง เดี๋ยวจะไปสวดมนต์แล้ว ขอผลัดเป็นพรุ่งนี้ หรือคืนนี้ใกล้ๆ เช้านะคะ ตอนนี้ไม่มีกำลังเล่าเลย ขอไปเติมกำลังก่อนนะ มาวัดครั้งนี้ อาจารย์บอกว่า เมิงรบแพ้เขาหลุดลุ่ยกลับวัดมาเลย..โดนเขาตัดแขนตัดขาตัดคอ..(แพ้กิเลส)  เหอๆๆ ไม่ค่อยได้เพียร มัวแต่เล่าเรื่องผีน่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:00:36

ความคิดเห็นที่ 78 ชอบกระทู้นี้จังค่ะ ตอนแรกกะจะมาอ่านเรื่องผี ๆ แต่อ่านไปอ่านมา เอ๊ะ ไม่ใช่แค่ผีซะแล้ว กลายเป็นว่าเป็นเรื่องปฏิบัติธรรมแทรกเข้ามาบ้าง อ่านไปอ่านมาบ้างครั้งก็ให้ความรู้สึก คล้ายคลึงกับสภาวะที่ตัวเองประสบอยู่เพราะเราเองก็พยายามปฏิบัติธรรมเหมือนกันค่ะ เรื่องผี ๆ นี่ไม่เคยเจอค่ะ แต่เคยเห็นเทวดาบ้างนาน ๆ ที ถ้าท่านอยากแสดงตัวให้เห็นนะคะ ไม่ได้เห็นเอง มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ ถ้าว่างจะเข้ามาเล่าบ้างนะคะ และขอโมทนาบุญกับการทำความเพียรของคุณ chaosy ด้วยคนนะคะ จากคุณ : Namarie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:54:38

ความคิดเห็นที่ 79 เข้ามาฮา คนอะไรกลัวผีแต่มานั่งกินข้าว ทำไปได้เนอะคนเรา ผมมีเรื่องนึงคล้ายๆกับที่คุณ Winter Wonderland เล่าให้ฟัง ตอนบ่ายวันนึงขณะทำงานอยู่ในคลังสินค้า มีโทรศัพท์จากภรรยาของพี่คนนึงที่ผมรู้จักโทรเข้ามา บอกว่าถ้าเย็นนี้ว่างให้มาเยี่ยมพี่เดช(นามสมมุติ)นะ เพราะหมอบอกว่าพี่เค้าคงอยู่ได้แค่คืนนี้ ฝากบอกคนที่รู้จักพี่เค้าด้วย วันนั้นผมไปที่โรงพยาบาลกับพี่อีก 1คน เมือไปที่เตียงคนไข้ พี่เค้าไม่รู้สึกตัวแล้ว นอนนิ่งอยู่อย่างเดียว ผมอยู่ที่นั่นประมาณชั่วโมงกว่าๆ ก่อนจะกลับก็ไปกระซิบบอกพี่เค้าที่ข้างหู (ตามความเชื่อของที่บ้านผม ได้รับคำแนะนำมาว่า ถ้าคนป่วยไม่รู้สึกตัวแล้วก็จริง แต่หูของคนคนนั้นยังมีแสงสว่างอยู่ คือจิตเค้ายังสามารถรับรู้ได้แม้ว่ากายสังขารเค้าไม่ตอบสนองแล้วก็ตาม ถ้าบอกเค้าเค้าจะรับรู้ได้) ผมกระซิบบอกพี่เค้าว่า "ถ้ายังเป็นห่วงเรื่องลูก กับเมีย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เจ้านายผมบอกว่าจะดูแลให้อย่างดี ไม่ต้องกังวน" และก็ขออโหสิกรรมกับพี่เค้า และกลับบ้าน คืนนั้นผมสวดมนต์ และนั่งสมาธิเสร็จ แต่ยังไม่ออกจากสมาธิ ผมก็ตั้งจิตไปหาพี่เค้า และอุทิศส่วนบุญกุศลไปให้แก่เจ้ากรรมนายเวรของพี่เค้า ขอให้เจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรมให้พี่เค้าด้วย ขอให้ปล่อยพี่เค้าไปได้แล้ว อย่าให้พี่เค้าทรมานอีกเลย ระหว่างนั้นเหมือนกับก้อนอะไรกลมๆได้หลุดจากสิ่งที่ยึดติดอยู่ และหลุดลอยออกไป และหายไปในที่สุด (เป็นความรู้สึกในสมาธินะครับ มันรู้สึกได้อย่างนั้น และพอก้อนกลมๆนั้นหลุดลอยออกไป จิตผมที่ส่งไปหาพี่เค้าจับจุดอะไรไม่ได้เลย มันเหมือนมองหาอะไรในฟ้ากว้างๆตอนกลางคืน ) ตอนเช้าภรรยาพี่เค้าก็โทรมาหา และบอกว่าพี่เค้าเสียแล้วเมือคืนตอนเวลาประมาณ 5ทุ่มกว่าๆ ผมถึงบางอ้อเลยว่า ไอ้ก้อนกลมๆที่หลุดจากสิ่งยึดเกาะที่ผมรู้สึกได้เมื่อตอนนั่งสมาธินั้น คงเป็นวิญญานของพี่เค้าออกจากร่างนั่นเอง จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 23:42:01

ความคิดเห็นที่ 80 ผ่านมาเกินหนึ่งในสามของเดือน ยังมีกีบเหลืออยู่ตามเป้า เลยแวะเอากีบมาให้หลายความเห็นที่ถูกใจเพิ่มเติมค่ะ เห็นกระทู้คึกคักอยู่เลย เลยอยากแจมเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง วัตถุประสงค์ เพื่ออ่านเล่นพาเพลินเอาสนุกนะคะ โปรดอย่าได้จริงจัง ... ***************** สำหรับประสบการณ์ส่วนตัวนั้น ยอมรับว่ามีเซ้นส์เรื่องพวกนี้พอควร แต่ที่ผ่านมาไม่ได้ใส่ใจจริงจัง อาจเพราะที่บ้านพ่อแม่ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้   เพราะทั้งสองท่านเป็นคนไม่กลัวผีกันทั้งคู่ก็ได้ ตั้งแต่เด็กจำความได้ สักห้าหกขวบเริ่มมีคนมาทักพ่อแม่ดิฉันว่าลูกคุณมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองอยู่ (บางคนบอกว่าเป็นเทวดา บางคนบอกว่าเป็นพระ) แต่อันนั้นไม่แปลกใจ เพราะพ่อแม่บอกว่าก่อนดิฉันเกิด ท่านไปบนขอลูกสาวจากหลวงพ่อโสธร แล้วก็ได้ดิฉันมาสมใจ ท่านเลยเชื่อว่าดิฉันเป็นลูกหลวงพ่อโสธร เริ่มจากตอนห้าขวบ แถวบ้านมีคนที่มารับเจาะหูเด็กตามบ้าน เด็กผู้หญิงในซอยบ้านก็ไปเข้าคิวเจาะกันหมด พอถึงคิวดิฉัน น้าคนที่เจาะหูบอกว่าเจาะยังไงก็ไม่เข้า ทำไงดี มีคนบอกว่าให้ดิฉันถอดสร้อยพระออก และให้แม่ดิฉันยกมือไหว้บอกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขออนุญาตให้ลูกเจาะหู ก็ปรากฏว่าคราวนี้เจาะได้สบาย สิบขวบ เพื่อนสนิทที่เล่นกันทุกวันช่วงโรงเรียนปิดเทอมถูกรถชนตาย คืนแรกที่เพื่อนตาย ได้ยินเสียงรถจักรยานของเพื่อนมาขี่หน้าบ้านด้วย ขี่ไปขี่กลับอยู่นั่น หลังจากคืนนั้น บางทีก็ฝันถึงเพื่อนคนนี้มาเคาะประตูบ้านชวนไปเล่น ยังถามเพื่อนว่า เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรือ เพื่อนบอกว่า ใช่ แต่ก็ยังชวนไปเล่นอีก จำได้ว่า บางครั้งก็ไปกับเพื่อน บางครั้งก็ไม่ไป ถามว่าตอนนั้นกลัวไหม ตอบแบบเก๊ก ๆ ว่าไม่เท่าไหร่   แค่ไม่ปิดประตูห้องน้ำตอนอาบน้ำอยู่เป็นเดือน ๆ ฟอกสบู่ก็เว้นช่วงตาไว้ ไม่กล้าหลับตา แถมห้อยพระไว้ข้างหลัง ด้วยความคิดว่าท่านจะช่วยระวังด้านหลังให้เรา --- 555555 เป็นเอามากอยู่ **************   เข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ชอบไปสิงหอเพื่อนที่หอพักของมหาวิทยาลัย ตอนนั้นยังเป็นหอใหม่อยู่ เพิ่งเปิดมาได้สามสี่ปี ไม่น่ามีเรื่องราวอะไรมาก แต่ก็เจอจนได้ คืนหนึ่ง นั่งอ่านนิยายอยู่ถึงตีหนึ่ง เพื่อนในห้องสี่คนนอนกันหมดแล้ว ตอนนั้นหน้าที่อ่านอยู่มันมีคราบสีน้ำตาล ๆ แดง ๆ ตุ่น ๆ ในใจก็คิดว่านี่มันเลอะอะไรเหมือนคราบเลือด แต่อีกใจค้านว่า คงไม่มีอะไรเพราะเป็นหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย ไม่น่าจะมีตำนาน เท่านั้น เหมือนความคิดจะสื่อกันได้ ได้ยินเสียงร้องไห้แว่วมาทันใด ตอนแรก ก็ไม่แน่ใจเลยก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไปเรื่อย ๆ   คราวนี้เสียงดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ มากขึ้น ๆ ฟังชัดเลยว่าเป็นเสียงร้องไห้ของผู้หญิง พอชัดเจนในความรู้สึก ดิฉันกระโจนพรวดเดียวถึงเตียงเพื่อนซี้ที่สุด ปลุกเพื่อนขึ้นมาช่วย พอเพื่อนดิฉันตื่นขึ้นมา ไม่ต้องอธิบายให้มากความ เพราะเสียงร้องไห้ยังคงดังอยู่ตลอด   เพื่อนได้ยินเสียงปุ๊บก็ทำหน้าเบื่อแล้วพูดว่า “อีกแล้วหรือ” เพราะเพื่อนคนนี้บอกว่าได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ที่มันบ้าคือดันโดนอยู่คนเดียวทั้งที่เป็นคนไม่กลัวผี แต่รูมเมทอีกสามคนในห้องที่กลัวผีระดับตัวแม่ ไม่มีใครเคยเจอเลย เสียงร้องไห้ดังตั้งแต่ตีหนึ่งกว่า ๆ ยันตีห้า ระหว่างนั้น ดิฉันกับเพื่อนก็คุยกันไปเพราะดิฉันไม่กล้านอน ขณะที่เพื่อนดิฉันพร้อมจะหลับต่อทุกเมื่อ เพื่อนถึงกับชวนเปิดประตูออกไปพิสูจน์ให้มันรู้ดำรู้แดงกันเลย โถ! แม่คุณ ช่างกล้าบ้าบิ่นแบบหนังฝรั่งจริ๊ง ขณะที่ดิฉันนั้นไม่กล้าอย่างแรง กลัวเปิดประตูไปแล้วเจอหน้าแบบหนังไทยแฮ่รออยู่ ดิฉันไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไร จะเห็นเขาดีไหม หรือจะแกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วถ้าเขาสบตาล่ะ โอ๊ย! ทำตัวไม่ถูก สรุปเหตุการณ์นั้น ที่เพื่อนดิฉันเบื่อเพราะไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงร้องไห้นั้นต้องการอะไร โชว์แต่เสียงอย่างเดียว ไม่เคยบอกความประสงค์ แต่ดันมาบ่อย พฤติกรรมเหมือนยุงรำคาญ บินข้างหูแต่ไม่ดูดเลือดอะไรแบบนั้น ขณะที่เพื่อนไม่ได้เจอเหตุการณ์นี้ครั้งเดียวที่หอนี้ แต่เจอแบบหนีเรียนมานอนตอนสี่โมงเย็น ก่อนหนีมานัดไว้ให้ดิฉันตามไปหลังเลิกเรียน นอนได้แป๊บเดียว รู้สึกเหมือนมีคนนั่งทับหลัง เพราะเพื่อนนอนคว่ำ เพื่อนคิดว่าเป็นดิฉัน เลยนอนตะโกนทั้งยังหันหลังว่า เฮ้ย อย่าเล่นดิ่   คราวนี้ได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะ เพื่อนรู้แล้วว่า ไม่ใช่ดิฉัน และรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร   เนื่องจากหอพักที่พวกเราอยู่ เป็นหอพักนักศึกษาหญิงของมหาวิทยาลัย ห้ามผู้ชายขึ้นอยู่แล้ว เพื่อนเลยไหว้ขอบอกว่า อย่าทำหนูเลยค่ะ หนูไม่สบาย ขอพักผ่อนเถอะค่ะ สักพัก อาการที่เหมือนคนนั่งทับจึงหายไป กลับมาเป็นปกติ นอกจากนั้น เพื่อนเคยนอนซมไม่สบายอยู่คนเดียวที่หอช่วงเสาร์อาทิตย์ รูมเมทกลับบ้านกันหมด ปรากฏว่ามีบางสิ่งมาดูแลค่ะ เป็นผู้หญิงผมยาวมายืนที่ระเบียง เอามือมาลูบหัว จับหน้าผากปลอบโยนเพื่อนด้วย ... เอ้า ว่าจะเล่าเรื่องตัวเอง ดันไปเล่าเรื่องของเพื่อนซะได้ ... เดี๋ยวเล่าต่อค่ะ ***แก้ไขจัดหน้าให้ตาลายในการอ่านน้อยลงค่ะ*** แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 01:32:34 จากคุณ : โนบิ โนบีตะ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 00:10:02

ความคิดเห็นที่ 81 ตอนเรียนปีสอง เพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่คณะรวมดิฉันประมาณ 15 คน ไปเที่ยวเกาะเล็ก ๆ ที่ระนอง เป็นเกาะในเขตอุทยานที่ยังไม่บุกเบิกเพื่อการท่องเที่ยว ถ้าจะไปต้องขนน้ำดื่ม ขนอาหารไปทำกินกันเอง ที่พักก็กางเต็นท์นอนกัน บนเกาะมีห้องอาบน้ำกับห้องสุขาไว้ให้ตรงกลางของเกาะ แค่นั้น เช้าที่เราไปถึง นักท่องเที่ยวกลุ่มก่อนหน้าเราเก็บเต็นท์กลับพอดี เท่ากับบนเกาะเหลือแต่พวกเรา 15 คน แน่นอนว่าลั้ลลากันเต็มที่ พวกเราเลือกกางเต็นท์กันด้านริมหาดติดทะเล ขอวิวสวยไว้ก่อน ถ้าจะไปห้องน้ำก็เดินไกลหน่อย ไม่เป็นไร ใช้ชีวิตเล่นน้ำทะเลกันทั้งวัน พอหิวก็ขึ้นบกมากิน พอตัวแห้งก็ลงน้ำใหม่ เย็นนั้นตอนหุงข้าว เพื่อนดิฉันเริ่มกระซิบว่าเจอบางอย่างแปลก ๆ แต่ยังไม่คอนเฟิร์ม จนค่ำ ผู้หญิงส่วนใหญ่ในกลุ่มทยอยไปอาบน้ำกันหมดแล้ว แต่ดิฉันขี้เกียจอาบ กะว่าจะเข้านอนทั้งอย่างนั้นเลย เช้าตื่นมาอาบน้ำทะเลอย่างเดียว ไม่เปลืองดี อีกอย่าง คืนนั้นพวกเรากะไม่นอนกันจริงจัง ตั้งใจจะร้องรำทำเพลงกันโต้รุ่ง ตกดึก ตามประสาของเกาะยังไม่พัฒนา ย่อมมืดเป็นธรรมดา มีแต่แสงไฟจากกองไฟพวกเราเท่านั้นที่สว่างอยู่ ถ้าจะไปเข้าห้องน้ำ ก็ต้องหยิบไฟฉายเดินเข้าไปกลางเกาะ ถึงคิวดิฉันปวดห้องน้ำ จึงจับคู่กับเพื่อนสาวอีกคนไปด้วยกัน คณะที่เหลืออีก 13 คน ยังร้องรำทำเพลงกันรอบกองไฟ   ระหว่างทำธุระกันคนละห้อง ดิฉันชวนเพื่อนคุยข้ามห้องเพื่อทำลายความเงียบ ด้วยการบอกถึงความซกมกของตัวเอง ว่าเสื้อผ้าขึ้นเกลือหมดแล้ว ได้ยินเสียงเพื่อนหัวเราะแบบไม่มีเสียง เหมือนคนกลั้นหัวเราะไว้ ดิฉันยังคิดในใจว่ามันเปลี่ยนไป ปกติหัวเราะดังสามบ้านแปดบ้าน จะมาสมบัติผู้ดีกระมิดกระเมี้ยนหัวเราะเบาอะไรกลางเกาะยะ ผิดกาลเทศะย่ะ ระหว่างนั้น ดิฉันก็ตักน้ำกลบเสียงการทำธุระของตัวเองไป และบอกเพื่อนว่า เนี่ย เราต้องตักน้ำกลบเสียงตลอดเนอะ ไม่งั้นเราจะได้ยินเสียงจริงของกันและกัน สิ้นคำ เสียงหัวเราะดังชัดขึ้น น่าเสียดายว่าไม่ใช่เสียงเพื่อนดิฉัน ที่สำคัญ มันไม่ขำชวนหัวขนาดนั้น จะหัวเราะอะไรนักหนา   รีบผลีผลันใส่กางเกงทันที เปิดประตูห้องน้ำออกมา เพื่อนเสร็จธุระยืนรออยู่แล้ว ดิฉันลากเพื่อนเดินลิ่วไปริมหาด ระหว่างทางไม่พูดอะไรสักคำ (กลัวคนที่หัวเราะในห้องน้ำจะได้ยินว่าเราพูดถึงเค้า) พอมาถึงกลุ่มที่ทุกคนยังอยู่กันครบ ดิฉันถามเพื่อนว่าเมื่อกี้หัวเราะหรือเปล่า เพื่อนบอกว่า เปล่า ดิฉันไม่ได้พูดขำขนาดให้หัวเราะนี่ ถามว่าได้ยินเสียงหัวเราะไหม เพื่อนไม่ได้ยิน บอกว่าได้ยินแต่เสียงดิฉันชวนคุย เท่านั้น วงสนทนารอบกองไฟก็อภิปรายเรื่องนี้กันอย่างกว้างขวางทั้งคืน แลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่บางคนสัมผัสได้ตอนอยู่ที่เกาะนี้ คุยกันถึงเช้า แล้วแยกย้ายกันเข้านอนไป บ่าย ๆ ตื่นมาก็ทำกิจวัตรเหมือนเดิม เล่นน้ำทะเลสลับกับกิน จนถึงตอนเย็น ดิฉันเข้าเวรหุงข้าว ขณะที่คนอื่นทำกับข้าวอยู่ริมหาด มีเหตุให้ดิฉันซึ่งก่อฟืนหุงข้าวมือเปื้อนถ่านต้องไปล้างมือที่ห้องน้ำกลางเกาะ เห็นว่าพระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน ดิฉันจึงทำใจกล้าไปล้างมือคนเดียวที่ห้องน้ำ ตอนล้างมือในใจก็คิดว่าเออ เมื่อคืนตรงห้องสุขา เราเจอนี่หว่า แต่นี่ห้องน้ำ คงไม่เป็นไรมั้ง เหมือนเปิดสวิตช์ความคิดถึง เปิดปุ๊บติดปั๊บมาทันที ได้ยินเสียงใส ๆ แบบเสียงเด็กร้องว่า ทางนี้ ๆ ดิฉันรีบวิ่งไปดูที่ต้นเสียง ไม่มีใครนี่หว่า ทุกคนยังอยู่ริมหาดทำกับข้าวกันอยู่ และบนเกาะไม่มีนักท่องเที่ยวอื่น อืม! กลัวจนสติแตกแล้วนะ พระก็ใส่อยู่ มาหลอกทำไมเนี่ย กลัวมากจนสติแตก ฮึดโกรธขึ้นมา หลังจากนั้น ดิฉันใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด ประกาศออกเสียงให้รับรู้ทั่วกันชัดเจนว่า “ใคร ที่ต้องการให้ช่วยอะไร หรือมีเหตุอะไรอยากบอก ให้มาในฝันเท่านั้น ใครมาตอนตื่นอยู่ จะโกรธมาก นอกจากไม่ทำบุญให้แล้ว ยังจะแช่งอีกด้วย” อืม ได้ผลนะคะ หลังจากนั้น ไม่เจออะไรแบบจัง ๆ เลย มีแต่มาแบบในฝัน และถ้าไปนอนที่แปลก ๆ ที่ตัวเองรู้สึกว่าต้องมีอะไร ก็จะไม่เจอกับตัวเอง แต่เพื่อนหรือคนที่ไปนอนด้วยกับดิฉันจะเจอตลอด สำหรับเหตุการณ์ที่เกาะนั้น หลังจากกลับจากทริปนั้น พี่ ๆ ก็ไปสืบข่าวกันมา ทำให้รู้ว่าในอดีตเกาะนั้นเป็นจุดที่โจรสลัดแวะพักเรือสมัยก่อน มีอ่าวให้หลบมรสุม บางครั้งโจรสลัดก็มากันเป็นครอบครัว มีทั้งผู้หญิงและเด็กมาด้วย อาจมีคนตาย เนื่องจากไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวไป เกาะยังสดอยู่ว่างั้นเถอะ เลยยังมีพลังงานเก่า ๆ หลงเหลืออยู่เยอะ ดิฉันค่อนข้างเชื่อในเรื่องพลังงานเหมือนอย่างที่คุณ chaosy เธอว่าไว้ค่ะ จากคุณ : โนบิ โนบีตะ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 01:19:42

ความคิดเห็นที่ 82 กลัวผีมากๆ แก้ไม่หายเลยไม่กล้าปฏิบัติธรรมเลย  กลัวเจอผีแล้วคุมสติไม่อยู่กลายเป็นบ้าไปเลย แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 01:31:26 จากคุณ : gaylove เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 01:30:17

ความคิดเห็นที่ 83 ก่อนเข้านอน นึกได้อีกเรื่องค่ะ ขอเล่าเสริมเรื่องของพลังงานของสิ่งของ หรือสถานที่ ห้องในโรงแรมบางห้องที่รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ ก็จะมีจริง ๆ แต่ตัวเองไม่เจอจัง ๆ อย่างที่บอกว่า หลังประกาศยื่นเงื่อนตาย ก็ไม่มีใครกล้า แต่คนที่ไปด้วย จะโดนรับแทนตลอด เคยไปปฏิบัติธรรมบางที่ ที่มีพลังงานดี ๆ ของครูบาอาจารย์ตกค้างอยู่ ก็จะส่งพลังมาถึงดิฉันได้ ทำให้รู้ธรรมแตกฉานในมุมที่ไม่เคยรู้มาก่อน เช่น เดินจงกรมเล่น ๆ ชมกล้วยไม้ไปด้วย จู่ ๆ ก็เข้าใจ "ตถตา" ซะงั้น ทั้งที่ตอนนั้นยังเริ่มศึกษาธรรมแบบขั้นเตรียมอนุบาลอยู่เลย หรืออย่างพลังงานจากสิ่งของก็มีเช่นกัน เช่น พ่อดิฉันไปเก็บพระเครื่อง จากเจดีย์ร้างที่ไหนไม่รู้มาองค์หนึ่ง วางไว้หลังตู้เย็น ยังไม่ทันเก็บเข้าหิ้งพระ ดิฉันกลับบ้านวันนั้น เปิดตู้เย็นกินน้ำ เห็นพระวางอยู่หน้าตาแปลก ๆ เนื่องจากเคยเรียนประวัติศาสตร์ศิลป์ พอมีความรู้เรื่องสกุลช่างเล็กน้อย รู้ว่าไม่ใช่พระสุโขทัย อยุธยา ล้านนา รัตนโกสินทร์ หรือสกุลทางนครศรีฯ แถมหน้าตาพระไม่สมส่วน ไม่ได้รูปสวย อาจเป็นฝีมือช่างพื้นบ้านจากที่ไหนสักแห่ง ในใจก็รู้สึกไม่ชอบพระองค์นี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ถามแม่ว่าพระใคร คืนนั้น เข้านอน ดันฝันว่าโดนพระองค์นั้นบีบคอ หายใจไม่ออก อึดอัดไปหมด ตื่นมาบอกแม่ แม่รีบบอกพ่อให้เอาพระไปคืนที่เก่าทันที เพราะแม่รู้สึกอยู่เหมือนกัน คนเฒ่าคนแก่ถือเรื่องไม่ให้เก็บพระที่ไม่รู้ที่มาเข้าบ้าน ตอนพ่อเอามา แม่ก็ทักไปทีหนึ่งแล้ว แต่พ่อบอกว่าไม่มีอะไร แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 02:40:41 จากคุณ : โนบิ โนบีตะ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 02:39:36

ความคิดเห็นที่ 84 ว่าจะไม่เล่า เพราะช่วงนี้ทุกข์เยอะ เกรงจะเล่าไม่สนุก  แต่อดไม่ได้ ขอแจมด้วยนะคะ ตอนเรียนปริญญาตรี ไม่บอกว่ากี่ปีแล้ว เอาเป็นว่า นานแสนนาน..... ไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆ  และ กำลังจะกลับไปค้างบ้านเพื่อน  นั่งรถกันมาห้าคน  เพื่อนผู้ชายนั่งหน้าสองคน ข้างหลังผู้หญิงหมด  เรานั่งตรงกลาง  เพื่อนพาเข้าซอยลัดๆ ที่จะออกถนนรัชดาฯ ได้  ตอนนั้น ซอยต่างๆ  มืดมาก ไม่ค่อยมีไฟเท่าไร นั่งๆ ไป กำลังจะผ่านสะพานเล็กๆ  ข้ามคู ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง นุ่งผ้าถุง นั่งผมยาวสยายก้มหัว ห้อยขาอยู่บนสะพาน หันหน้ามาทางถนน  เราก็มองว่า ดึกแล้วใครมานั่งอยู่  ก็พูดว่า ใครมานั่งนั่น  เพื่อนผู้หญิงอีกคนก็บอก เออ มานั่งทำไมดึกๆ  แต่อีกสามคนในรถบอก ใครๆไหนๆ  คือไม่เห็นไง  เราก็มองจนรถผ่านไปแบบเหลียวหลัง แต่พอรถผ่านสะพาน ก็ไม่เห็นเธอแล้ว  รถผ่านออกมาถึงถนนรัชดาฯ พอดี  เห็นกลุ่มคนกำลังมุงๆ อะไรกันไม่รู้  เพื่อนก็ชะลอรถดู  ปรากฎว่า เป็นเด็กขายพวงมาลัย สองคน ถูกรถชนตาย มีหนังสือพิมพ์ปิดไว้ เห็นแต่ขาออกมา  ขาเล็กๆ ยังป้อมๆ อยู่เลย  เราร้องไห้สงสารทั้งคืน ตอนหลังมาคิดว่า ผู้หญิงคนนั้น มานั่งรอตัวแทนละมั้ง ?? แต่จะบอกอะไรอย่างหนึ่ง เวลาเจอผีนะ  มันไม่เคยกลัวตอนเจอเลย เพราะตอนเจอ เหมือนไม่รู้ เหมือนลังเล เหมือนจะสงสัย  พอผ่านไปแล้ว  ถึงจะกลัวค่ะ  ไม่ทราบใครเป็นแบบนี้บ้าง ไว้จะเข้ามาเล่า ผีที่เกาะสมุยให้ฟังค่ะ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 08:43:49

ความคิดเห็นที่ 85 ติดตามกระทู้นี้มาตั้งแต่ต้นอย่างสม่ำเสมอ จากเดิมที่ตั้งใจว่าจะเพียงแค่ตามอ่านอย่างเดียว ยิ่งอ่านยิ่งเพลินและจุดประกายให้เราศรัทธาจะฝึกสมาธิ จนในที่สุดเลยอดใจไม่ได้  มาแจมด้วยดีกว่า.. และถือโอกาสนี้ขอบคุณ จขกท และเพื่อนๆ ด้วยนะคะ ที่สร้างกระทู้ดีๆ มีคุณค่าอย่างนี้ขึ้นมา ว่าแต่นามแฝงของ จขกท  อ่านว่าอะไรเอ่ยคะ ? เวลาเรานึกถึง  จะได้นึกได้ชัดหน่อยไง.. จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 18:24:46

ความคิดเห็นที่ 86 ไหนๆ มาแจมแล้ว  มาเล่าด้วยคนดีกว่านะคะ เรื่อง  คำถามที่เกือบมีคำตอบ ราวปี ๒๕๓๐  เราอ่านๆๆ นิยายของคุณแก้วเกล้า หรือใครสักคนที่เขียนแนวเรื่องลึกลับ  นรก-สวรรค์ อ่านแบบยอมอดหลับอดนอน  ด้วยใจจดจ่อ  เพลิดเพลิน จนตื่นมาเดินทางออกนอกบ้านเอาสายโด่งแล้ว ก็ยังสงสัยอยู่ไม่วายว่า "สวรรค์มีจริงหรือเปล่า ?" คือในนิยายเรื่องนั้นเค้าบรรยายถึงสวรรค์-เทวดา-นางฟ้า แบบเหมือนจริงมากๆ จนเราอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กๆ ไง นอกจากนี้ในเรื่องนั้น  เค้าก็กล่าวถึงรถยี่ห้อสโกลด้าด้วย เราก็เป็นคนฟุ้งซ่าน  ช่างคิด  ช่างฝัน  ช่างสงสัย  จังไมไปหมด พอเดินทางไปถึงแยกลาดพร้าว ใจซุกซนของเราก็ฟุ้งซ่านมาถึงคำถามข้อนึง "รถสโกลด้ามันจะมีจริงๆ เหรอ  สวรรค์ก็เหมือนกันมีจริงหรือเปล่าน๊อ.." อธิบายก่อนน๊า  ว่าในปีนั้นยังไม่ถึงยุค internet ที่เราจะสามารถไปหาข้อมูลได้อย่างในปัจจุบัน โลกก็ยังไม่ไร้พรหมแดนเช่นทุกวันนี้ รถยนต์ในบ้านเราที่คุ้นตาก็มีแค่ datsun (nissan)  toyota  mercedes และที่สำคัญเรายังห่างไกลศาสนาและเรื่องประมาณนี้เหลือเกิน วัดที่เรารู้จัก  ก็คือแค่ที่ทำบุญและฟังสวดมนต์ที่เราไม่เข้าใจ ทันใดนั้นเอง  ก็ปรากฎรถเก๋งคันกระทัดรัด  สีเหลืองสด  ยี่ห้อสโกลด้า แล่นจากด้านถนนลาดพร้าวผ่านหน้าเราไปทางทิศดอนเมืองอย่างสง่างาม เรารู้สึกเหมือนโลกหยุดหนุนไปชั่วแว๊บหนึ่งสั้นๆ เลย ภาพรถสีเหลืองนั้น..เหมือนภาพที่ไม่ได้มีตัวตนจริงๆ อย่างไรไม่รู้ และนับจากนั้น..เราก็ไม่เคยเห็นรถยี่ห้อนี้อีกเลย จนกระทั่งถึงปี ๒๕๔๒  ที่มาพบอีกครั้ง  ว่ามันมีอยู่จริงๆ แต่ก็ไม่ใช่คันนั้น ภาพรถสโกลด้าสีเหลืองที่แล่นผ่านหน้าเราไปยามสายวันนั้น ทำให้เราเชื่อกว่าครึ่งว่า..สวรรค์น่าจะมีอยู่จริง จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 18:47:51

ความคิดเห็นที่ 87 เรื่อง  คนไม่รู้จักที่คุ้นเคย ระหว่างปี ๒๕๒๙-๒๕๓๒  เรามีอันต้องพเนจรไปพักพิงในแฟลต ซึ่งสร้างอยู่ในเขตโบราณใกล้โบราณสถาน  ใกล้ขนาดชิดกันเลย ความที่เราเป็นเด็กรักการนอนหลับเป็นชีวิตจิตใจ (ยามไม่ติดหนังสือนิยายหรือทีวีนะ  เห็นมั้ย  ว่าเหลวไหลมาแค่ไหน ?) เย็นวันหนึ่ง  พอกลับจากเรียนหนังสือ  มาถึงที่พักพิงแห่งนั้น ด้วยเป็นช่วงใกล้สอบ  จึงตั้งใจว่าจะอ่านตำราดีกว่า แต่แล้วความเคยชินก็ลากเราให้เหยียดยาวลงนอนกับพื้นหน้าตู้เสื้อผ้า โดยไม่มีหมอนรองศรีษะเช่นเคย จำไม่ได้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ที่รู้สึกเหมือนจริงมากว่ามีสตรีในชุดไทยแบบนุ่งผ้าสวยๆ ห่มสไบ เผยไหล่นวลสีน้ำผึ้งอ่อน  มีผมยาวเคลียไหล่ ภาพของเธอที่ปรากฎในใจของเรานั้น  ชัดเจนกว่ายามเราเห็นคนจริงๆ เสียอีก.. แม้เธอจะอยู่ในท่านั่งก้มหน้าลงมาหาเราจะทำให้เราไม่เห็นหน้าเธอชัดเจน   แต่ก็รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงไทยที่สวยมาก เธอก็ก้มลงช้อนหัวเราขึ้นวางบนตักของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสของเธอช่างอบอุ่นคุ้นเคยสำหรับเรายิ่งนัก แต่แล้วมือเรียวบางนุ่มนวลของเธอที่ลูบไล้หัวเราอย่างอ่อนโยนแผ่วเบา ก็หยุดลงบริเวณลำคอ  ทำให้เราอึดอัดหายใจลำบาก โดยธรรมชาติ  เรามีความช่างสงสัยและตื่นตกใจง่ายอยู่แล้ว ความรู้สึกจึงสลัดออกมาจากสัมผัสนั้น  โลดขึ้นมาตื่นตาเต็มที่อย่างรวดเร็ว ก็พบว่าเราอยู่ในท่านอนหงายจริงๆ  ซึ่งผิดปกติที่เรามักหลับในท่าตะแคงขวา.. ไม่มีอะไรขวางหรือทับที่บริเวณลำคอ จนบัดนี้เราก็ไม่รู้นะ  ว่าเธอเป็นใคร แต่รู็สึกเหมือนเธอเป็นญาติคนหนึ่งที่เราเคยคุ้นกันมาก่อน และลักษณะความเป็นเธอที่เราสัมผัสได้ตามที่เล่ามานั้น ปรากฎขึ้นในใจของเราได้ชัดเจนจนบัดนี้.. แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 20:04:06 จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 19:07:36

ความคิดเห็นที่ 88 เรื่อง  การอำลาที่น่าสงสาร ชีวิตของเราดูสภาพภายนอกแล้ว  ก็คือภาพของคุณหนูดีๆ นี่เอง แต่ภายในใจและความเป็นจริงในชีวิตแล้ว  เราทุกข์ทรมานมามาก และน่าแปลกมาก  ที่ผู้ทำให้เราทุกข์สาหัส  ล้วนเป็นคนใกล้ชิดทั้งสิ้น จากพ่อ  พี่สาว  พี่ชาย  สุดท้าย..จากหวานใจของเราเอง ครั้งหนึ่ง (ในจำนวนหลายครั้ง)  ที่เราคิดจะตาย ก็เหมือนมีเสียงดังขึ้นในใจว่า "ก็ไม่จบ  ไม่หายทุกข์หรอก" จนเรามาพบครูบาอาจารย์ที่สอนศาสนาพุทธให้แล้ว จึงเข้าใจและยอมรับว่า  ที่แท้ทุกข์นั้น  เกิดจากเราก่อไว้เองทั้งสิ้น ช่วงแรกที่เราเพียรมากๆ นั้น ทุกข์พากันเบาบางลงไปมากมาย เราไม่เห็นทางไหนที่จะเคยพาให้ทุกข์จางคลายได้มากเท่านี้เลย.. เมื่อถึงเวลานอนของคืนหนึ่งในช่วงนั้นเอง ที่เราล้มตัวลงนอนก่อน  หวานใจจึงไปปิดไฟในห้องนอน ก่อนจะมาล้มตัวลงนอนในที่ของเขาบ้าง คืนนั้น  เรายังไม่ง่วงมากนัก  จึงมองเขาเอนกายลง.. ในความมืดนั้นเอง  ที่เราเห็นเขามีภาพซ้อนของโครงกระดูก แปลกไหม..ที่โครงกระดูกนั้นชัดเจนในความมืด  กระจ่างใจของเราขนบัดนี้เลย ว่าโครงกระดูกสีเทาอมเขียว  ที่สว่างชัดเจนอยู่ในความรู้สึกของเรานั้น มีสีหน้าทุกข์ทรมานเหลือเกิน  รู้สึกเหมือนเขาจะมากล่าวลา ตอนนั้นเราไม่กลัวเขาเลยนะ  มีแต่ความสงสารปนแปลกใจ ว่าเขาเป็นใคร  เกิดอะไรขึ้นหนอ ? น่าแปลก..ที่คนกลัวผีอย่างเรา  กลับไม่กลัวโครงกระดูกนั้นเลย ปกติเราไม่ใช่คนที่มีสัมผัสที่หกเลยนะคะ แต่ตอนหลังจู่ๆ เราก็รู้สึกขึ้นมาในใจเอง   ว่าเขาคือนายเวรที่มากล่าวอำลาจากเราไป เพราะช่วงหลังที่พี่ญาติธรรมคนสนิทที่ทำงานสอนเราเรื่องทำนองนี้ เราก็มักจะแผ่เมตตาให้แก่เทวดา  นายเวร  ญาติผู้ล่วงลับเสมอ เขาจึงอาจเข้าใจเรา  และให้อภัยแล้ว  เมื่อเห็นว่าเราเริ่มกลับใจมาทำบุญ และหลังจากนั้น  หวานใจก็แทบจะไม่ทำร้ายจิตใจของเราอีกเลย ปกติเราและหวานใจผูกพันกันมาก  เรามีกันและกันเสมอๆ แต่ก็เคยมักมีเหตุที่เขาต้องมาทำร้ายจิตใจของเราโดยไม่ตั้งใจอยู่บ่อยๆ ปัจจุบันสถานการณ์ด้านนี้ของเราดีขึ้นมากทีเดียว จากปรากฎการณ์การเห็นโครงกระดูกในคืนนั้น ช่วยให้เราอภัยยามถูกใครทำร้ายจิตใจได้ง่ายขึ้น (บ้าง) จากความรู้สึกทุกข์ทรมานของกระโหลกที่อ้าปากเหมือนจะทนไม่ไหว ที่ปรากฎออกมาชัดเจนจนเราสัมผัสได้จากโครงกระดูกในค่ำคืนนั้น ดูน่าสงสารมากเหลือเกิน  น่าสงสารจนเมื่อนึกถึงในขณะนี้  เรายังเศร้าใจอยู่เลย หลวงปู่ท่านหนึ่งเคยสอนไว้ว่าถ้าไม่มีเวรต่อกัน  เราจะไม่เห็นกันข้ามภพ นี่น่าจะแปลว่า  เราเคยทำร้ายให้เขาต้องทุกข์ทรมานมามากแน่ๆ เลย ดังนั้น  ถ้าชาตินี้เราถูกเอาคืนบ้าง  ก็ให้อภัยเค้าไปเถิดนะ จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 19:54:41

ความคิดเห็นที่ 89 เรื่องรับขันธ์ ผมก็คิดเหมือนกับ สยามคเณที่เค้าว่ามานะครับ รับขันธ์แล้วกลายเป็นทางผ่าน ให้กับสิ่งอื่นๆ พอดีตระกูลทางแม่เคยร่ำรวยในต่างจังหวัด (เดียวนี้เหลือทรัพย์น้อยลงแล้ว) คิดว่าน่าจะมีการเลี้ยงผีไว้ (น่าจะคล้ายบางอาชีพ ที่ส่งมอบวิชาให้กับลูกหลานเท่านั้น ถ้าจะให้เดาก็น่าจะเป็น รับขันธ์ ส่งผีไปยังลูกหลานที่ทำอาชีพนี้ต่อ) ซึ่งคิดว่า ยายทวดคือคนสุดท้ายที่เลี้ยงไว้ ตอนท่านจะเสียแล้วยังไม่มีคนรับส่วนนี้ต่อ โคตรวุ่นวายเลยครับ เกินคำบรรยาย หลายๆคนคิดว่า ที่เห็นยายทวด จริงๆแล้วอาจไม่ใช่ยายทวด เพราะท่านยังไม่ได้ส่งมอบมรดกอันนี้ให้ใคร แล้วแม่ผมเคยทำพิธีรับขันธ์มาก่อนตอนเด็กๆ จะเจอปัญหาเยอะกว่าลูกหลานคนอื่นๆมาก ยายทวดคงคิดจะมอบมรดกอันนี้ให้ ซึ่งอาจหมายถึงลูกหลานของแม่จะต้องรับสิ่งนี้ไป ซึ่งแม่ก็พยายามหาวิธีป้องกัน แต่ก็เหนื่อยนะครับ ช่วงนั้นย่ำแย่กันทั้งบ้าน ***ขนาดผ่านมาหลายปีแล้ว บ้านของยายทวด ก็ยังเป็นที่น่าเกรงขามของคนในหมู่บ้าน ***แล้วหลายคนยังรู้สึกว่าแก วนๆเวียนอยู่กับลูกหลานเนี่ยละครับ ไปอยู่กับใครก็เจ็บปวดออดๆแอดๆ  หรือ เจอแต่เรื่องไม่ค่อยดี ***ส่วนแม่ผมวันพระ วันโกน เนี่ยต้องห้อยพระนอนตลอด โดนอำบ่อยมาก (แต่ดีกว่าช่วงที่จะได้รับมรดก เยอะ) จากคุณ : keab (keab_h) เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 01:58:35

ความคิดเห็นที่ 90 ประสบการณ์ผมมีแต่สั้นๆอะ ตอนไปอังกฤษ  เช่าบ้านที่นู่นอยู่ จำได้ว่า เตียงเป็นเตียงคู่       ไอ้เราก็นอนตามปกติ  พอสักประมาณ ดึกหน่อย ปิดไฟ  ข้างนอกถนนมืด และ เงียบ อย่างมาก          แต่แบบ อยู่ดีๆ เหมือนมี คนอีกคนอยู่ในห้อง  เป็นคนๆหนึ่งที่หายใจ เสียงดังพอสมควร  มีความรู้สึก ว่าเค้าอยู่ในห้อง  ไอ้เราก็ลืมตา ดูนะ  แต่ก็ไม่ได้เปิดไฟ ก็อยู่ในห้องมืดๆนี่แหละ  ก็งง  ใครวะ ?    ก็นอนต่อ            เสียงลมหาย เงียบสักพักหนึ่ง ...           เราก็นอนต่อ  ...  สักพัก     ...  รู้สึก เหมือนมีใคร มา หายใจ ข้างๆหูนะ  เหมือนมีคนมานอนอยู่ข้างๆ  แล้วหายใจ   เพราะเสียงมันดัง ประชิดหูมากเลย           ณ  ตอนนั้น เราไม่ได้กลัวนะ    นึกไม่ออกว่าจะทำยังไงดี   จะเอาผ้าห่ม มาคลุมโปง ก็กลัวเหมือน จูออน  ผีเข้ามาโผล่+มุดในผ้าห่ม            ฉะนั้น เอาไงดี  ก็เลย เอาผ้าห่ม มาม้วนตัว   หลายๆชั้น แล้วเอาตัวเองเป็นไส้เสียเลย (ประมาณขนม roll มีไส้อะครับ)     แล้วก็นอน   ก็คง เหนื่อยด้วย ก็เลยนอนได้  ผ่านพ้น แบบงงๆ คืนนั้นไปได้             แต่ แปลกนะ ผมไม่ยักกะกลัว  ณ ตอนนั้นนะ  แต่พอคิดกลับไปทีหลัง  มันก็หลอนๆเหมือนกันแฮะ ----------- ส่วนเรื่องที่สอง เกิดขึ้นที่บ้านเร็วๆนี้     วันนั้นไม่ยอมสวดมนต์  ก็จะนอน  ปรากฏว่า มีคนบีบขวดน้ำพลาดสติกหน้าห้อง + ทำขวดน้ำหล่น  เราได้ยินเสียงชัดเลย    แต่เราก็นึกว่าหนู เพราะที่บ้าน มันชอบออกมาวิ่งตอนกลางคืน และกัดเทียน ในห้องพระ  กัดนู่นนี่ สร้างความเสียหายเป็นอย่างมาก     ก็ตื่น กะเปิดประตูออกไปไล่  หนู ปรากฏ...พอออกมา...ทุกอย่างเงียบสนิท  ไม่เห็นร่องรอยหนู...และที่สำคัญ "ไม่มีขวดใดหล่น" ลงมา ทั้งๆที่ได้ยินชัดมาก    การบีบขวดก็ไม่มีร่องรอย   แล้วที่สำคัญ วันนั้นเราอยู่ที่บ้าน คนเดียว...ฉะนั้น ใครบีบ  ขวดหว่า   ใครทำขวดหล่นหว่า ก็ยังเงงๆ อยู่ จากคุณ : ramai เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 54 00:36:36