ความคิดเห็นที่ 1 ตรงไหนก็ได้  ถ้ารู้สึกสบายแก่จิต  ทำให้ได้สติ สมาธิ ได้ดี  ก็เอาตรงนั้นแหละ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 09:32:14

ความคิดเห็นที่ 2 หาก เป็น ตามที่พระพุทธเจ้าสอนใช้ลมหายใจภาวนา ท่าน สอนว่า เมื่อหายใจเข้ายาว อยู่ ก็รู้ว่า หายใจเข้ายาวอยู่ เมื่อหายใจออกยาว อยู่ ก็รู้ว่า หายใจออกยาวอยู่ เมื่อหายใจเข้าสั้น อยู่ ก็รู้ว่า หายใจเข้าสั้นอยู่ เมื่อหายใจออกสั้น อยู่ ก็รู้ว่า หายใจออกสั้นอยู่ คือ ลมหายใจเป็นอย่างไรก็รู้ชัด ว่า ลมหายใจเป้นอย่างนั้น รู้ว่า มีกองลมชุดนึงปรากฏอยู่ เป็นเพียงที่ตั้งแห่งการ ระลึกรู้ ขึ้นมา เป็นเพียงแต่สักว่ารู้ปรากฏ สติเฉพาะต่อลมนั้นปรากฏ และเป็นไปเพื่อ ความถอดถอนจากการถือเอาทั้งความยินดีและยินร้ายใดๆ ที่ปรากฏ ส่วนอุบาย มัดลมเป็นจุดๆ จุดที่ให้เป็น จุดสังเกต นั้นมาแต่เป็นเทคนิคในภายหลังนอกเหนือจาก การเจริญอานาปานสติครับ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 54 10:09:47 จากคุณ : STL เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 10:05:11

ความคิดเห็นที่ 3 ความสมดุลเท่านั้นที่จะก่อให้เกิดพลังสูงสุด ไม่เว้นแม้แต่การหลุดพ้น จะหลุดพ้นได้ก็เมื่อเราสามารถสร้างพลังงานสูงสุดในตัวเราให้เกิดขึ้นได้ เช่น เครื่องบิน ถ้าไม่มีสมดุล ก็บินหัวทิ่มหัวตำ, หยดน้ำ เค้าก็พยายามทำตัวให้เป็นทรงกลม นั่นคือ ความสมดุลของหยดน้ำ, ลูกข่างที่หมุนทรงตัวอยู่ได้ ก็เพราะมีความสมดุลของแรงเหวี่ยง เป็นต้น  ลองสังเกตว่า  ความสมดุลนั้นอยู่ตำแหน่งใด  จะได้ว่า ความสมดุลนั้นคือ มักจะอยู่ตรงกลาง  และพลังงานสูงสุดก็จะอยู่ตรงกลางเช่นกัน เช่น  ใจกลางของโลก/ดวงอาทิตย์, ใจกลางพายุ, ใจกลางหลุมดำ, จักรวาลหนึ่งๆ ก็มีกลางเช่นกันคือ ดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลาง กายกับใจก็เช่นกัน  กายกับใจต้องอยู่รวมกันจึงจะมีพลัง  ถ้าเราส่งใจออกนอกกายเมื่อใด กำลังหรือพลังของเราก็ลดลงเป็นธรรมดา   ประเด็นว่า เราจะวางใจตรงที่ใดให้เกิดความสมดุลสอดคล้องกับกาย ก็ต้องตอบว่า ต้องวางใจไว้ที่กลางกายน่ะสิ จึงจะสมดุล    แล้วตำแหน่งกลางกายอยู่ที่ตำแหน่งใด ก็ต้องไปคิดดูเอาเอง หากันเอาเองว่าอยู่ประมาณไหน แต่ที่แน่ๆ คืออยู่ภายในตัวของเรานี้แหละ แต่ไม่ได้อยู่ที่รยางค์ของกาย คือ ไม่ได้อยู่ที่จมูก ใบหู นิ้ว แขน ขา   แต่ควรจะอยู่ประมาณกลางท้องหรือประมาณกลางทรวงอกนี่แหละ  นั่นคือตำแหน่งความสมดุลของกายที่สอดคล้องกับความสมดุลของใจ การฝึกอาณาปานสติ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าฝึกสติ   แต่ในชั้นแรกเป็นการฝึกสติตามลมหายใจเข้าออก  จะเห็นได้ว่า การฝึกแบบนี้เป็นแต่เพียงฝึกสติ เพราะโดยหลักการแล้วสมาธิคือ การทำจิตรวมเป็นหนึ่งที่จุดๆ เดียว ณ ตำแหน่งที่เป็นสมดุลของกาย   การฝึกอาณาปานสติยังไม่ใช่การฝึกสมาธิ เพราะเป็นการฝึกสติตามลมหายใจเข้าออกอยู่  ใจเราส่งเข้าออกระหว่างสุดลมกับปลายลม เท่ากับเป็นการส่งใจเข้าออกระหว่างจุดสมดุลกับจุดที่ไม่สมดุลอยู่ตลอด   แต่อย่างไรก็ตามเมื่อฝึกอาณาปานสติได้ดีแล้ว ขั้นต่อไป เราจะฝึกสมาธิเราก็เอาใจไปตั้งไว้ที่สุดลมหายใจเข้าที่อยู่ภายในตัวของเรา แล้วนิ่งไว้ตรงนั้น ไม่ต้องตามลมอีกต่อไป  เพราะจุดสุดลมหายใจเข้านั้นใกล้เคียงกับตำแหน่งความสมดุลแห่งกายและใจแล้ว   ดังนั้น การเอาใจไว้ที่ลิ้นปี่นั้น  เค้าอาจใช้คำไม่ถูกต้องนัก  ผมเข้าใจว่า นำใจไปรวมเป็นสมาธิไว้ตรงตำแหน่งภายในกลางทรวงอกในระดับเดียวกับตำแหน่งลิ้นปี่มากกว่า  ไม่น่าจะไปวางใจไปไว้ที่ลิ้นปี่ซึ่งแทบจะอยู่ชายแดนระหว่างกายกับนอกกายไปแล้ว ปล. นี่คือ แนวการฝึกสมาธิเพื่อการหลุดพ้น  แต่บางท่านนำคำว่า สมาธิ ไปใช้ในทุกแนว ไม่ได้แยกว่า เป็นการทำสมาธิโดยส่งใจออกนอกกายหรือภายในกาย  ไม่ได้แยกว่า ส่งใจเป็นสมาธิ ณ จุดที่เป็นสมดุลของกายหรือไม่   คือ ตีความกว้างไปทุกอย่าง  ซึ่งก็ไม่ผิด แต่ถ้าเป็นสมาธิเพื่อการหลุดพ้นต้อง รวมใจเป็นหนึ่งหยุดนิ่งที่กลางสมดุลของกายเท่านั้น จึงจะหลุดพ้นได้  สมาธิที่วางใจไว้ทีี่อื่น  ไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย  แต่ก็เรียกเป็นสมาธิได้เหมือนกัน ถ้าสนใจ การฝึกสมาธิ ผมแนะนำให้ได้ครับ โปรดติดต่อหลังไมค์ จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 10:56:45

ความคิดเห็นที่ 4 ลองคิดดูครับ วิธีการหาความสมดุลของใจ  มันคือ ตำแหน่งเดียวกับเวลาที่เรารู้สึกเสียวกลางท้อง ขณะที่เรานั่งอยู่บนรถตอนวิ่งขึ้นลงสะพานด้วยความเร็วสูง  หรือเวลาเรานั่งชิงช้าสวรรค์ หรือเวลาเรานั่งอยู่บนเครื่องเล่นไวกิ้งสวนสนุก   เป็นต้น นั่นแหละครับ ธรรมชาติสอนเราแล้วว่า ตำแหน่งที่ใจเรารวมกัน ขณะที่เรารู้สึกว่า ใจเราไม่มั่นคงไม่ปลอดภัย  ใจเราจะรวมเข้าศูนย์กลางโดยอัตโนมัติ   ศูนย์อยู่ตรงนั้นแหละครับที่เรารู้สึกเสียวท้อง หวิวๆ ที่กลางท้อง จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 11:51:33

ความคิดเห็นที่ 5 ดูกรภิกษุทั้งหลาย อานาปานสติ อันภิกษุเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้วอย่างไร ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก ? ภิกษุในธรรมวินัยนี้ อยู่ในป่าก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า เธอมีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า  เมื่อหายใจออก-เข้า ยาว ก็รู้ชัดว่าหายใจออก-เข้า ยาว เมื่อหายใจออก-เข้า สั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจออก-เข้า สั้น ย่อมสำเหนียกว่า... เราจักเป็นผู้รู้แจ้งกายทั้งปวงหายใจออก-เข้า เราจักเป็นผู้ระงับกายสังขารหายใจออก-เข้า เราจักรู้แจ้งปีติหายใจออก-เข้า เราจักรู้แจ้งสุขหายใจออก-เข้า เราจักรู้แจ้งจิตสังขารหายใจออก-เข้า เราจักเป็นผู้ระงับจิตสังขารหายใจออก-เข้า เราจักเป็นผู้รู้แจ้งจิตหายใจออก-เข้า เราจักทำจิตให้บันเทิงหายใจออก-เข้า เราจักตั้งจิตมั่นหายใจออก เราจักเปลื้องจิต หายใจเข้า  เราจักพิจารณาเห็นโดยความเป็นของไม่เที่ยงหายใจออก-เข้า เราจักพิจารณาเห็นโดยความคลายกำหนัดหายใจออก-เข้า เราจักพิจารณาเห็นโดยความดับหายใจออก-เข้า เราจักพิจารณาเห็นโดยความสละคืนหายใจออก-เข้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย อานาปานสติ อันภิกษุเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้วอย่างนี้แล ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก มหาวาร. สํ. ๑๙/๓๙๖ - ๓๙๗/๑๓๑๑ - ๑๓๑๓ ภิกษุ ท. ! อานาปานสติ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่. ภิกษุ ท. ! เมื่ออานาปานสติ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้วอยู่อย่างนี้  ผลอานิสงส์อย่างใดอย่างหนึ่ง ในบรรดาผล ๒ ประการ เป็นสิ่งที่หวังได้ คือ อรหัตตผลในปัจจุบัน หรือว่าถ้ายังมีอุปาทิเหลืออยู่ก็จักเป็น อนาคามี. มหาวาร. สํ. ๑๙/๓๙๖ - ๓๙๗/๑๓๑๑ - ๑๓๑๓ ภิกษุ ท. ! ถ้าภิกษุ เจริญอานาปานสติ แม้ชั่วกาลเพียงลัดนิ้วมือ ภิกษุนี้เรากล่าวว่า อยู่ไม่เหินห่างจากฌาน ทำตามคำสอนของพระศาสดา ปฏิบัติตามโอวาท ไม่ฉันบิณฑบาตของชาวแว่นแคว้นเปล่า ก็จะป่วยกล่าวไปไยถึง ผู้กระทำให้มากซึ่ง อานาปานสติ นั้นเล่า. เอก. อํ. ๒๐/๕๔ - ๕๕/๒๒๔ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อานาปานสติสมาธิ อันภิกษุอบรมแล้วอย่างนี้แล ทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล จึงเป็นคุณสงบ ประณีต เยือกเย็น อยู่เป็นสุข  และยังบาปอกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วๆ ให้อันตรธานสงบไปได้โดยฉับพลัน มหาวิ.วิ. ๑/๒๙๑/๑๗๘ จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 12:48:34

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ เสียดายกิฟหมดแล้ว อยากให้กิฟทุกความเห็นเลยครับ ^^ จากคุณ : kagi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 13:10:53

ความคิดเห็นที่ 7 ตำแหน่งไม่สำคัญหรอกครับ  เป็นเพียงอุบายในการรวมจิตให้เป็นสมาธิเท่านั้ จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 16:55:00

ความคิดเห็นที่ 8 ..        ความเห็นส่วนตัวนะครับ ไม่ได้อ้างอิงจากที่ไหน ผิดถูกตัวใครตัวมันไม่รับผิด ชอบนะครับ     ต้องการเจริญสมาธิหรือเจริญสติครับ อานาปนสติ เป็นเพียงแค่การเจริญสติครับ ท่านใดในที่นี้ใครสามารถเข้าอัปปนาด้วย อานาปนสติช่วยกรุณาอธิบายด้วยครับ จักขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง    อนาปนสติ ไม่มีการกำหนดจุดรวมจิตครับ ตามที่ท่าน ความคิดเห็นที่ 2 กล่าวไว้ครับ การจับอาการเคลื่อนไหวต่างๆนั้น ถือว่าเป็นการดำรงสติครับไม่ใช่สมาธิทั้งสิ้น ดังนัน อนาปนสติจะเข้าได้ลึกเพียงแค่ อุปจารสมาธิครับ (เพราะจิตไม่มีทางรวมตัว)    สำหรับสมาธินั้น ต้องกำหนดจุดรวมจิตครับ ที่ใดที่หนึ่งในร่างกาย หรือนอกร่างกาย (แต่ไม่แนะนำ) สมาธิจะเกิดได้นั้น ต้องให้สติจับอยู่กับสิ่งที่ไม่ไหวติง นิ่งสนิทเท่านั้น อนาปนสติ ลมหายใจเคลื่อนไหวตลอดครับ เหมือนการเดินจงกรม คือจับอาการการ เคลื่อนไหวของสรรพสิ่ง จิตไม่มีที่รวมตัวเข้าสู่อัปปนา    อนาปนสติ ปรกติแล้ว ยิ่งรู้ว่าลมผ่านจุดไหนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ยิ่งมีสติมากขึ้นเรื่อยๆ เช่น ผ่านจมูก หน้าอก จบที่กลางท้อง ถอยออก กระทบหน้าอก ผ่านจมูก แล้วเห็นลม พ่นผ่านออกไปยาวจนสุดลม ถ้าเอาสติจับลมให้กระชับตลอดเวลาได้ ก็จะเข้าสู่อุปจาร สมาธิ จากนั้น จึงนำอุปจารสมาธิที่เกิดขึ้นนี้ ไปวิปัสสนา แต่ไม่ได้นำไปเข้าฌาน เพราะเข้าไม่ได้ เนื่องจากไม่มีจุดรวมจิต    ถ้ากำหนด จุดรวมจิต เช่น ปลายจมูก อย่างนี้ไม่เรียกว่า อนาปนสติ หรือลิ้นปี่ ก็เช่น กัน แต่การฝึกแบบนี้ เป็นอุบายเพื่อล่อจิตให้ได้สติก่อนจากนั้น จึงดิ่งลึกลงไปที่ตำแหน่ง เดียวคือลิ้นปี่ ก็จะเข้าสู่สมถะครับ   อย่าลืมนะครับ เป็นความคิดเห็นส่วนตัว เชื่อหรือไม่ ลองพิสูจน์ด้วยตัวเองครับ                                                                                                              ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 18:47:26

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วถ้าเราจะ ทำให้จิตนิ่งอยู่ที่กลางตัว จะต้องเพ่งหรือพิจารณาอย่างไรครับ คือปกติผมทำแต่อาณา คือตามลมหายใจ พอต้องรวมจิตไว้ที่กลางตัวเลยนึกไม่ออกครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : kagi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 21:18:58

ความคิดเห็นที่ 10 ใจจริงอยากให้ จขกท ลองถามตัวเองก่อนว่าเริ่มปฏิบัติใหม่อยากได้ผลแบบไหน ทางสงบก็ หรือ ทางสติ ถ้าคุณตั้งใจอย่างใดอย่างนึงอย่าเพิ่งเอาหลายๆอย่างมาปนกัน เดี๋ยวมันจะไม่เป็นชิ้นเป็นอันซะ กลับมาที่คำถามตั้งแต่แรก ถ้าคุณกังวลว่าวัดที่จะไปไม่เหมือนกับที่เคยฝึก ก็ทดลองไปดูก่อนก็ได้ครับ  แต่ในระหว่างที่ฝึกแบบลิ้นปี่ก็ขอให้ทิ้งแบบเดิมไปก่อน ตั้งใจฝึกดูว่าแบบปักที่ลิ้นปี่เป็นอย่างไร อย่าเอาความรู้เดิมไปปฏิบัติแย้งกัน  แล้วพอครบ 7 วัน คุณลองพิจารณาดูว่าแบบที่เคยฝึกกับแบบที่เรียนมาใหม่ แบบไหนที่ทำแล้วคุณทำแล้วสบายหรือรู้สึกว่าดีกว่า เหมาะกับคุณมากกว่า คุณก็เลือกอันนั้นแหละครับ เพราะอาจจะตรงจริตมากกว่า จากคุณ : goodfriday เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:41:58

ความคิดเห็นที่ 11 ขั้นแรกก็ฝึกสติก่อน โดยรู้ลมหายใจสั้นยาว เข้าออก ภาวนา "พุทโธ" ไปด้วย เพราะเป็นอนุสสติ 10 ข้อที่ว่าพุทธานุสติ คือ การระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า (แต่เนื่องจากจมูกเรามีสองช่อง ซ้ายกับขวา ดังนั้น เวลาเจริญอาณาปานสติ กำหนดลมหายใจเข้าออก เพื่อให้สติเราชัดเจนมั่นคงยิ่งขึ้นก็ให้กำหนดลมหายใจเข้าออกทางปากช่องจมูกเดียว  คือ หญิงปากช่องจมูกซ้าย ชายปากช่องจมูกขวา จะทำให้สมาธิเราดียิ่งขึ้น สติเราดียิ่งขึ้น โฟกัสสติได้ดียิ่งขึ้น) พอสติตั้งมั่นดีแล้ว สังเกตว่า เราจะไม่นึกคิดสิ่งใดแล้ว (สมาธิเริ่มเกิด แต่ยังไม่นิ่งเพราะเรายังตามลมอยู่) ก็ให้สังเกตว่า ขณะเราตามลมหายใจเข้าออกอยู่นั้น ลมหายใจอันละเอียดอ่อนที่สุดของเรานั้นไปสุดลงอยู่ ณ ตำแหน่งใด (ต้องใช้วิธีใช้ใจนึกตามลมไป) เราก็กะประมาณเอาว่า ตำแหน่งนี้คือ กลางกายเราแล้ว  ให้จดจำตำแหน่งนี้ไว้ให้มั่น แล้วเราก็รวมใจนึกเพ่งไปในความรู้สึกนึกคิด (ตอนนี้ ไม่ใช้สายตาแล้ว  แต่ใช้ใจนึกเพ่งไปที่ตำแหน่งสุดลมที่ละเอียดอ่อนที่สุดนั้น) (เหตุที่ไม่ใช้สายตา เพราะขั้นตอนการทำสมาธินั้นเป็นการบำเพ็ญความเพียรทางใจเป็นสำคัญ  การใช้สายตาในการทำสมาธินั้นเป็นการไม่ถูกต้อง เพราะใจจะพะวงกับกายอยู่  เราต้องตัดความรู้สึกทางกายออกไปให้เหลือแต่ใจล้วนๆ ในการปฏิบัติสมาธิ) (ดังนั้น จงอย่าใช้สายตามองไปที่ตำแหน่งสุดลม แต่ให้ใช้ความรู้สึกนึกคิดทางใจนึกมองไปที่ตำแหน่งนั้นแทน  แล้วนึกอย่างนิ่งๆ ไม่ซัดส่าย ประคองใจนิ่งไว้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แต่อย่าเกร็งใจ ให้ใจวิธีนึกแทน  ใช้วิธีนึกให้นิ่งไปเรื่อยๆ  พร้อมทั้งภาวนา "พุทโธ" ไปเรื่อยๆ  พร้อมกันไป อย่าให้พรากจากกันไปได้  เมื่อใจเรานิ่งได้สัดส่วนดีแล้ว จุดที่สุดลมหายใจเข้านั้นก็จะช่วยดูดใจเราให้รวมใจเป็นจุดเดียวกันได้เร็วขึ้นแรงขึ้น (คล้ายแม่เหล็กส่งพลังดูดใจเรา) เมื่อใจเราถูกดูดรวมเป็นจุดเดียวกันได้แล้ว จิตเราจะดับ  พอจิตดับแล้ว จิตจะเกิดใหม่ในความสว่างปลอดโปร่งโล่งสบาย สติเพิ่มขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติขนาดที่ว่า ตื่นในตื่นเลยทีเดียว แล้วท่านก็จะทราบว่า สถาวะจิตที่เกิดใหม่นั้น เป็นอย่างไร ด้วยตัวของท่านเอง  ผมจะไม่ขอกล่าวให้ยาวความ จิตเราจะดับหรือไม่นั้น ไม่อาจเร่งเวลาได้  ดุจการขึ้นลงของดวงอาทิตย์ที่เราไม่อาจเร่งให้เร็วหรือทำให้ช้าได้  เมื่อใจหยุดถูกส่วนแล้ว จิตจะดับเอง  ถูกส่วนเป็นอย่างไร อธิบายได้ยาก เอาเป็นว่า คล้ายกับสภาพของความพอใจของใจ ไม่ตึงไปไม่หย่อนไป มันพอดีๆ มีปัญหาติดต่อหลังไมค์ได้ครับ จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:45:20

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อคุณทำจิตดับจิตเกิดได้แล้ว คุณก็สำเร็จวิชาสมถะ (แปลว่า สงบ ระงับ) แล้ว อย่าเพิ่งไปพิจารณาอะไร เอาตรงนี้ให้คล่องก่อน จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:50:51

ความคิดเห็นที่ 13 มืดก็นิ่งอยู่ตรงนั้น สว่างก็นิ่งอยู่ตรงนั้น  ตรงจุดที่สุดของลมหายใจที่ละเอียดที่สุด ถ้าเห็นแสงสว่างที่ใบหน้าก็ดี ที่หน้าอกก็ดี  จงอย่าส่งใจไปดู  เพราะเป็นสิ่งที่กิเลสขัดขวางหลอกล่อใจเราให้คลาดเคลื่อนจากจุดที่เรากำหนดไว้ เพื่อไม่้ให้ใจเรารวมได้สำเร็จ ฝึกอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จะต้องสำเร็จสักวันหนึ่งแน่นอน   ถ้าไม่ได้ผลอย่างไร  ก็ขอให้มารับการฝึกกับผมตัวต่อตัวครับ ติดต่อหลังไมค์ได้ จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:55:36

ความคิดเห็นที่ 14 ....          ตามท่าน bodymind ที่คห.11 เลยครับ ให้ใช้ความรู้สึกครับ ถ้าจะกำหนด ไว้ที่ลิ้นปี่ ก็รวบรวมความรู้สึกทั้งหมดทิ้งดิ่งลงไปที่ลิ้นปี่ให้หมดครับ ให้รู้สึกที่ตำแหน่ง นี้ตำแหน่งเดียวเท่านั้นครับ                                                                                                            ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 03:29:38

ความคิดเห็นที่ 15 เด๋วจะลองไปปฏิบัติดูก่อน ได้ผลอย่างไรจะนำมาถามใหม่ครับ ขอบคุณมากครับ ปล. อย่างนี้การเพ่งกสิณ ก็เป็นการฝึกรวมจิตเหือนกันใช่ไหมครับ เพียงแต่เราเพ่งไปนอกร่างกาย? จากคุณ : kagi เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 07:14:38

ความคิดเห็นที่ 16 เพ่งกสิณที่ถูกต้องนั้น ไม่ใช่ไปเพ่งนอกกายน่ะครับ แต่เป็นการจดจำกสิณที่อยู่นอกกาย   แล้วนึกเอากสิณนั้นมาไว้ในกาย  แล้วนึกเพ่งภายในกาย พระไตรปิฎก  ไม่ได้บอกว่า  ให้เพ่งกสิณนอกกายเลย    แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเพ่งกสิณในกาย เช่นกัน   เราก็ต้องปรับต้องตีความหมายเอาเอง จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 07:34:29

ความคิดเห็นที่ 17 ....         การเพ่งกสินนั้น เป็นการกำหนดจุดรวมจิตโดยอัตโนมัติครับ ผู้ที่ฝึกกสินจึง เข้าสู่ฌานได้โดยปริยาย เพราะเพ่งที่ตำแหน่งเดียว จนจิตเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับ กสินนั้น         ส่วนตำแหน่งการเพ่งนั้น จะอยู่นอกกายหรือในกาย ลองด้วยตัวเองได้ครับ จะได้มีประสบการณ์ไปอธิบายให้ผู้อื่นฟังได้ว่า ตั้งจุดรวมจิตไว้นอกกายจะเกิดอะไร ขึ้นบ้าง และลองย้ายจุดรวมจิตมาไว้ในกาย ที่ละตำแหน่งดูครับ ท่านจะเป็นผู้ที่ เชี่ยวชาญและรู้ทะลุปุโปร่งถึงผลดีผลเสียของการตำแหน่งต่างๆ      สำหรับการตั้งจุดรวมจิตไว้นอกกาย ต้องถามก่อนว่า เป็นคนขี้กลัวหรือเปล่าครับ กลัวอย่างไม่มีเหตุผลเช่น กลัวผี เป็นต้น ถ้าเป็นผู้ที่มีจิตใจอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้ ก็อย่าไปลองทำครับ ตั้งจุดรวมจิตไว้ในกายเลย ตั้งตรงไหนก็ได้ครับ ลองตัังไปเรื่อยๆ จะทราบเองครับว่า จุดศูนย์กลางกายดีที่สุดครับ แต่อยากให้ลองตั้งที่อื่นก่อน      สำหรับถ้าไม่ได้เป็นคนขึ้กลัวอะไรง่ายๆ ก็ลองตั้งจุดรวมจิตไว้นอกกายก็ได้ครับ สุดท้ายก็แค่ตกใจเท่านั้นครับ ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย และก็จะได้ประสบการณ์เรื่อง นิมิตปลอมครับว่ามันมาในรูปแบบใด                                                                                                            ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 20:46:15

ความคิดเห็นที่ 18 หาจริตตัวเองให้ได้ก่อนค่ะ ดูจริตว่าตัวเองชอบแบบไหน ฝึกแบบไหนแล้วถูกกับจริตตัวเอง อย่าสับสน อย่าวิ่งหา หาจุดหลักที่ตัวเองปฏิบัติแล้วนิ่ง ดิ่งลึก หาตัวเองให้เจอก่อน ไม่งั้นสับสนวุ่นวาย แล้วไม่ได้อะไรเลย บางคนฝึกๆอยู่ยังไม่รู้อะไร วิ่งหาวิ่งเปลี่ยนอีกแล้ว ของพวกนี้ต้องใช้เวลา ฝึกให้เป็นประจำ ฝึกบ่อยๆ ถ้าฝึกไปแล้วจิตมันไม่นิ่ง จิตมันเตลิด ก็ลองฝึกแบบอื่นดู แต่ก็ต้องให้เวลากับการฝึก สักระยะค่ะ ///แต่ไม่ว่าอะไรก็แล้ว ต้องมีครูบาอาจารย์คอยดูแลค่ะ จะฝึกแบบไม่มีครูบาอาจารย์ฝึกยากค่ะ จากคุณ : gambei (gambei) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 01:44:09

ความคิดเห็นที่ 19 ผมเข้าใจว่าผมน่าจะถูกจริตกับอาณานะครับ เพราะเคยลองฝึกเพ่งกสินสี กับฝึกยุบหนอพองหนอ แต่รู้สึกว่าอาณาจะถูกจริตมากที่สุด คือจะรู้สึกนิ่งและสบายที่สุด แต่ผมยังไม่เคย ฝึกแบบกำหนดไว้ที่กลางลำตัวเลยไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรครับ ถามต่อเนื่องเรื่องการเพ่งกสินนิดนึงครับ ไม่ทราบว่าเพ่งนอกกายหรือในกาย นี่เรากำหนดต่างกันอย่างไรครับ เพราะเท่าที่เคยฝึกกสิณสี(ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วครับ ทำแต่อาณา) คือลืมตามองวงกลมสีพอหลับตาเราก็เห็นภาพติดตา แล้วเราก็เพ่งภาพติดตานั้น อย่างนี้ถือว่าในกายหรือนอกกายครับ? ผมคิดว่าอาจจะลองฝึกรวมจิตดูสักอย่างนึงควบคู่ไปด้วย เพราะไ่ม่เคยรู้มาก่อนว่า ฝึกอาณาอย่างเดีววเป็นแค่สติ ไม่ใช่สมาธิอะครับ  เลยคิดว่าอาจลองทำควบคู่ไป จากคุณ : kagi เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:15:34

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ว่าจะลืมตาเพ่ง หรือนึกถึงกสิณในใจแล้วเพ่งเอา แต่ถ้าภาพกสิณที่นึกนั้นปรากฏอยู่นอกกาย อย่างนี้ เป็นการวางใจไว้นอกกาย  ทำให้กายกับใจพรากจากกัน  ไม่ถูกต้อง ที่ถูก ต้องนึกเอาภาพกสิณไว้ภายในกลางกาย  จึงจะถูกต้อง   หลักคือ  ใจเราต้องเก็บอยู่ภายในตัวเท่านั้น  เห็นอะไรก็ต้องเห็นภายในตัว มองอะไรก็ต้องมองภายในตัว ให้ยึดหลักภายในตัวทุกกรณี จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:46:30

ความคิดเห็นที่ 21 อย่าลืมว่าเรากำลังฝึกจิต  เราจึงไม่ใช้สายตามองไปในความมืดภายในตัว แต่ใช้วิธีนึกทางใจเอา รวมความนึกคิดทางใจให้เป็นหนึ่งไม่แตกซ่านเซ็นให้ได้  ใจจึงจะมีกำลัง เปรียบเหมือนเลนส์รวมแสง รวมแสงได้เมื่อไรก็จุดไฟติดได้เมื่อนั้น จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:51:36

ความคิดเห็นที่ 22 ถ้าวางใจผิดที่ ก็ไม่มีทางเข้าถึงอายตนะภายได้เลย อายตนะเขามีแรงดูดจิตเรา  ถ้าไม่รู้ว่าอายตนะ ซึ่งเปรียบเหมือนเป็นประตู ว่าอยู่ที่ตำแหน่งใดของกาย  ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้เลย การรวมใจหรือส่งใจไปไว้นอกกาย จึงห่างไกลจากมรรคหรือทางเดินของใจยิ่งนัก คำว่ามรรคในทางศาสนาหมายถึง ทางเดินของใจ  ไม่ใช่ทางเดินของกาย หรือแนวทางปฏิบัติทางกาย เอกายนมรรค  คือทางสายกลาง  ก็ต้องดำเนินเข้ากลางไปตลอด  เช่น กลางกาย จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 09:58:19