ความคิดเห็นที่ 1 จากคำถาม รู้ได้อย่างไรว่าเข้าถึงสมาธิ ตอบ    เมื่อมีความสงบ ใจเป็นหนึ่ง ไม่สัดส่าย คือไม่ฟุ้งช้าน(ไม่มีวิจิกิฉา) ไม่ขัดเคือง(ไม่มีปฏิฆะ) ไม่แค้นเคือง(ไม่พยาบาท) ไม่คิดอยากได้/อยากเป็น/ไม่อยากเป็น โน้น อยากได้/อยากเป็น/ไม่อยากเป็น นี้ (ไม่มีกามฉันทะ) และไม่ง่วงหาวนอน มีสติ       ข้างบนนั้นเป็นสภาวะของสมาธิ      การเข้าถึงสมาธิ ในระดับที่ดี ก็ต้องปฏิบัิติกรรมฐาน มี 40 อย่างในพุทธศาสนา  เช่น กสิน 10 พรหมวิหาร 4  อานาปานสติ กายคตาสติ ฯลฯ. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 10:09:25

ความคิดเห็นที่ 2 ......ในวิถีชีวิตประจำวันของคนทั่วไป  เหมือนกับนั่งอยู่ในรถยนตร์ ที่กำลังวิ่งอยู่บนทางขรุขระเต็มไปด้วยหลุมบ่อ  รถคันนี้วิ่งไม่เคยหยุด  ไม่มีทิศทาง  คนบนรถจะกระเด็นกระดอน โดนกระแทกอยู่ตลอดเวลา .... อยู่มาวันดีคืนดีวันใดวันหนึ่ง  รถคันนี้เกิดหยุดวิ่งลงกระทันหัน  จอดนิ่งสงบ  ...  คนบนรถย่อมรู้ได้ทันทีว่ารถหยุดวิ่ง .... ทำนองเดียวกัน   คนที่จิตไม่เคยได้สมาธิก็เหมือนคนที่อยู่บนรถคันนั้น  คือ จิตจะฟุ้งซ่านปรุงแต่งไปตลอดเวลา  หยุดนิ่งไม่เป็น ... ต่อมาเมื่อฝึกจิตจนได้สมาธิปรากฏขึ้น  ก็เหมือนคนที่อยู่บนรถที่หยุดวิ่ง  จะเห็นความสงบ ความปีติ ความสุข และอะไรต่างๆที่น่าอัศจรรย์อีกมากมายปรากฏให้เห็นพร้อมกับอาการของจิตที่เป็นสมาธิในตอนนั้น ...  ความแตกต่างของจิตที่ไม่เคยเป็นสมาธิ กับจิตที่เป็นสมาธิ  เปรียบเทียบก็คือ นางปีศาจที่น่าเกลียดน่ากลัว กับ นางงามจักรวาลที่สวยงามเหมือนเทพธิดา หรือเทียบกับ ถ่านไฟที่กำลังร้อนเผาไหม้ กับ ก้อนน้ำแข็งที่เย็นยะเยียบ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 10:21:54

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อ "หยุด" กาย   วาจา  และใจ ได้ค่ะ เมื่อกายสงบระงับ และใจสงบนิ่ง..  อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่นคำบริกรรม หรือลมหายใจเข้าออก  ไม่คิดฟุ้งซ่านเรื่องอื่น ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 10:33:50

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับสำหรับคำตอบจากท่านผู้รู้ทั้งหลาย ขอคำแนะนำเพิ่มเติมสำหรับผู้เริ่มต้นและยังอ่อนด้อยซึ่งปัญญายิ่งนักนะครับ ว่า เรานั่งพับเพียบ หลับตา แรกๆ มันก็จะคิดเรื่องโน่น เรื่องนี้ เรื่องนั้น วกไปวนมา แต่ก็พยายามไม่คิด ลองมาภาวนาพุทธ โธ ก็เหมือนกับว่าไปยึดคิดกับพุทธโธ ก็ยังไม่ได้รู้สึกถึงความสงบแต่อย่างใด แล้วอย่างไรถึงเรียกว่าสงบ แล้วสงบกับสมาธิ มันเป็นอย่างเดียวกันรึเปล่าครับ จากคุณ : Matterhorn เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 10:46:00

ความคิดเห็นที่ 5 ก็เพิ่งเข้าชั้นเตรียม แต่อยากได้ปริญญาตรีซะแล้วนี่นา..   ที่ว่าไม่คิด แล้วภาวนาพุทโธ  ก็เหมือนกับว่าไปยึดคิดพุทโธน่ะ  ก็ถูกแล้วนี่คะ.. คุณยึดคิดพุทโธได้นานขนาดไหนล่ะ  กี่นาที ลองจับเวลาดูไหม.  ไม่ใช่ว่าทำได้ห้านาทีสิบนาที แล้วเรามาถามเรื่องความสงบ ชีวิตที่ผ่านมาน่ะ คิดเรื่องนี้เรื่องโน้นวกไปวนมาอยู่กี่ปีล่ะคะ   กี่ปีกี่ชาติมาแล้วที่จิตไม่เคยได้สงบนิ่ง   อุตส่าห์มาภาวนาเพื่อแสวงหาความสงบ ก็ใจร้อนอยากให้สงบเร็วๆ พอใจร้อน มันก็เลยไม่สงบ  พออยากมันก็เลยยุ่ง  เลยสงสัย เลยฟุ้งซ่าน เอาใหม่ค่ะ  ยึดคิดพุทโธให้ได้วันละอย่างน้อย 1 ชั่วโมง  ไม่คิดอย่างอื่นเลยนอกจากพุทโธ  ถ้าทำได้อย่างนั้น  ต่อไปพุทโธจะหาย  เมื่อพุทโธหาย  คุณจะรู้จักคำว่า "ความสงบ" ที่คุณฝันถึงค่ะ     ความสงบกับสมาธิไม่ใช่อันเดียวกัน ความสงบเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ และก็เป็นผลจากสมาธิด้วย  คือถ้าคุณสงบกาย วาจา และใจ  คุณก็จะทำสมาธิได้   ถ้าคุณทำสมาธิได้ จิตก็จะเกิดความสงบ ระงับ  ส่งผลให้กาย วาจา คุณสงบระงับไปด้วย.. บริกรรมพุทโธ เป็นเหตุ  สมาธิเป็นผล   คุณอยากจะได้สมาธิ คุณต้องสร้างเหตุมากๆ อุปสรรคของสมาธิ คือ สงสัย อยากจะได้ผลมากๆ  ความง่วง ความขี้เกียจ กิเลส   อาหารของสมาธิ คือ ความสุข ความผ่อนคลาย ความหมดกังวล ศีล และความไม่คิดค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:01:53

ความคิดเห็นที่ 6 จิตเป็นสมาธิ...จิตเราต้องปราศจากนิวรณ์ ๕ ครับ นิวรณ์ คือสิ่งที่ขวางกั้นจิตทำให้สมาธิไม่อาจเกิดขึ้นได้ มี 5 อย่างคือ ๑.กามฉันทะ คือความยินดี พอใจ เพลิดเพลินในกามคุณอารมณ์ ได้แก่ ความยินดี พอใจในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ(สิ่งสัมผัสทางกาย) อันน่ายินดี น่ารักใคร่พอใจ รวมทั้งความคิดอันเกี่ยวเนื่องด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะนั้น ๒.พยาปาทะ คือ ความโกรธ ความพยาบาท ความไม่พอใจ ขัดเคืองใจ ๓.ถีนมิทธะ แยกเป็นถีนะคือความหดหู่ท้อถอย และมิทธะคือความง่วงเหงาหาวนอน ๔.อุทธัจจกุกกุจจะ แยกเป็นอุทธัจจะคือความฟุ้งซ่านของจิต และกุกกุจจะคือความรำคาญใจ อุทธัจจะนั้นคือการที่จิตไม่สามารถยึดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้เป็นเวลานาน จึงเกิดอาการฟุ้งซ่าน เลื่อนลอย ๕.วิจิกิจฉา คือความลังเลสงสัย ขณะใดก็ตามหากจิตเราปราศจาก นิวรณ์ ๕ ขณะนั้นจิตเราเป็นสมาธิครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:26:15

ความคิดเห็นที่ 7 ...       ลองฟังเสียงวินาทีเดินครับ แล้วหลับตานับเสียงนาฬิกา นับไป 10 นาที แล้วลืมตาดูนาฬิกาว่า ที่เรานับกับที่เข็มขยับไปตรงกันหรือไม่       ถ้าตรงกัน ท่านได้รู้จักสมาธิแล้วครับว่าเป็นอย่างไร แต่ถ้าไม่ตรงกัน นั่นก็ หมายว่า มีบางวินาทีสติท่านไม่ได้อยู่กับการฟังเสียงนาฬิกาแต่ฟุ้งไปคิดเรื่องอื่น                                                                                                        ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:32:33

ความคิดเห็นที่ 8 จิตเป็นสมาธิกับจิตเป็นสมถะ นั้น แตกต่างกัน  ถ้าจะหลุดพ้นต้องถึงขั้นจิตเป็นสมาธิในระดับสมถะเท่านั้น จึงจะทำให้อารมณ์กิเลสสงบระงับไปได้ จิตเป็นสมถะจะมีเครื่องบ่งบอกเราเอง   เราจะสิ้นความสงสัยใดๆ ว่า จิตเราเป็นสมาธิในระดับสมถะหรือไม่    ถ้ายังสงสัยอยู่นั่นคือ เครื่องบ่งบอกว่าจิตยังไม่เป็นสมถะ เครื่องบ่งบอกว่าจิตเป็นสมถะคือ เมื่อเราทำสมาธิรวมจิตไว้ภายในตัวเรา ได้ละเอียดไปเรื่อยๆ รวมจิตได้เล็กลงไปเรื่อยๆ จนถึงจุดๆ หนึ่งจะถึงขั้นรวมจิตได้เล็กสุดขนาดที่ว่า จิตหายไปเลย (จิตดับ เพราะถูกอายตนะภายใน หรือเอกายนมรรค ดูดจิตหายไป) แล้วจิตจะเกิดขึ้นใหม่โดยพลัน โดยมีเครื่องบ่งบอกว่าจิตบรรลุสมถะแล้ว คือ จะเกิดดวงธรรมค่อยๆ ผุดลอยเด่นขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกับความสว่างโล่งไร้ขอบเขต กำจัดความมืดมิดหายไป   จิตที่เกิดใหม่จะสงบมีสติมีสมาธิเพิ่มขึ้นมากมหาศาลโดยอัตโนมัติ  ขนาดตื่นในตื่น    นี้เป็นธรรมชาติของจิต ตัวเราหายไป ร่างกายหายไป  เหลือแต่จิตล้วนๆ ตัดขาดจากทางโลกโดยสิ้นเชิง ขนาดที่ว่า ใครฆ่าเราขณะนั้น เราก็ไม่รับรู้แล้ว  เหมือนอยู่กันคนละที่คนละมิติ เมื่อทุกคนรวมใจหยุดใจนิ่งไปอย่างถูกต้อง ก็จะเห็นดวงธรรมผุดขึ้นมาทุกคน  เพราะเป็นธรรมชาติของใจ บังคับบัญชาหรือไปนึกคิดเอาเองไม่ได้ เรียกได้ว่าเป็นกฏเกณฑ์ทางธรรมชาติที่ตายตัวเลยทีเดียว   ที่ดวงธรรมเกิดขึ้นก็เพราะใจหยุดนิ่งถูกส่วน  ไม่ได้เกิดขึ้นมาเพราะความรู้สึกนึกคิดจินตนาการแต่อย่างใด ดวงธรรมนี้คือ มรรค (ทางเดินของใจ) ที่ต้องดำเนินต่อไป  ไม่พบดวงธรรมก็ไม่พบมรรค   หรือไม่พบทางหลุดพ้น    เอกกายนมรรค ก็คือ ต้องดำเนินจิตเข้ามรรคเข้ากลางไปตลอดเป็นชั้นๆ ไป   มรรคนี้ ไม่ใช่อย่างถนนหนทาง  แต่เป็นมรรคในรูปแบบพิเศษ ต้องดำเนินไปโดยใจหยุดนิ่งเข้ามรรคไปโดยรูปแบบพิเศษเท่านั้น  คือ ต้องหยุดนิ่งเป็นสมาธิเข้าไปอีกเรื่อยๆ เป็นชั้นๆ ไป   จิตก็จะดับแล้วเกิดเป็นชั้นๆ ไปเรื่อยๆ ละเอียดเป็นชั้นๆ ยิ่งขึ้นไปอีก เป็นผลให้จิตสะอาดบริสุทธิ์สงบระงับจากกิเลสไปได้เรื่อยๆ ไปโดยอัตโนมัติ  โดยขั้นตอนนี้ยังไม่ต้องไปพิจารณาอะไร เพราะเป็นเพียงขั้นสมถะ ซึ่งเป็นสมถะยิ่งขึ้นไปๆ เรื่อยๆ   หลุดแต่ละชั้นไป ก็จะเจอมรรคดวงใหม่ในแต่ละชั้นไป  ละเอียด สว่าง สะอาด สงบ ยิ่งขึ้น บริสุทธิ์ยิ่งขึ้นไปอีก ส่วนใหญ่คนจะหลงว่านั่งสมาธิสำเร็จสมถะแล้ว  แต่แท้จริงแล้วยังทำไม่ถึงขั้นสมถะเลย กลับข้ามชั้นไปทำวิปัสสนาเสียแล้ว    จะเป็นวิปัสสนาได้อย่างไร จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:40:42

ความคิดเห็นที่ 9 เวลาที่ใจเราเป็นกุศลครับ นี่เป็นคำตอบแบบชาวบ้าน และสั้นที่สุด สมาธิคิดได้ แต่ต้องคิด ตรึก ตรอง ใส่ใจ ใฝ่ใจ ในอารมณ์ที่เป็นกุศล คนที่ไม่คิดก็คือคนที่หลับสนิท และคนที่สลบ จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:42:39

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าเป็นสายหลวงปู่มั่น จะเรียกดวงนี้ว่า "ดวงพุทโธ" จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:42:52

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อจิตเริ่มเป็นสมาธิ เวลานั้นจิตก็เริ่มสงบไปจากไฟรัก ไฟโลภ ไฟโกรธ ไฟหลงแล้วไง เมื่อจิตเป็นสมาธิได้ต่อเนื่อง คุณก็จะรับรู้ความสงบสุขทางใจได้มากขึ้นไปเองแหละครับ อุปมาว่าการทำสมาธิเหมือนกับการทานข้าว เพิ่งทำสมาธิไปได้ไม่เท่าไร ยังทานไปไม่กี่ช้อนจะให้ได้ถึงผลคืออิ่มหรือเกิดความสงบเลยคงผิดธรรมชาตินะครับ ของแบบนี้ต้องสร้างเหตุต่อเนื่องครับ จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:47:05

ความคิดเห็นที่ 12 ผมก็เป็นชาวบ้าน เหมือนเจ้าของกระทู้นี่แหละครับ ผมก็เลยโชคดี ได้ตอบแบบชาวบ้านคุยกัน ^_^ สมาธิ คือ การมีใจจดจ่อต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งครับ การเข้าถึงสมาธิ ก็ทำได้ด้วยการให้มีใจจดจ่อ ต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง นี่แหละครับ ซึ่งก็ต้องอาศัย การมี "สติ" เป็นที่ตั้งครับ เพราะใจเรามักคิดโน่น คิดนี่ เตลิดไปไม่ทันได้รู้ตัวเลยครับ แต่การเข้าสมาธิ ทางพุทธศาสนา เน้นเรื่องปัจจุบันขณะ และเรื่องการดูเข้าไปข้างในจิตใจครับ Execution อย่างเช่น การนั่งสมาธิ โดยบริกรรมพุทธโธ หรือ ยุบหนอพองหนอ ดูลมหายใจเข้าออก อย่างมีสติครับ พอใจเตลิดไป ก็ให้ดูความคิดว่ามันเตลิดไปไหน เดี๋ยวมันก็ดับครับ เราก็กลับมาดูลมหายใจต่อ พอเราเข้าถึงสมาธิ ก็มีแต่ใจที่จดจ่อ ต่อลมหายใจอย่างเดียว ไม่มีอย่างอื่นครับ หรือ การทำสมาธิ โดยการเพ่งกสิน เช่น การมองไฟ มองพระพุทธรูป การกำหนดภาพดวงสว่าง ไว้ตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย อันนี้ก็เป็นอีก execution นึงครับ หรือ การเดินจงกรม พิจารณาทุกขณะก้าว ขณะย่าง ซ้าย ขวา หยุด หมุนตัวกลับ เป็นต้น แต่คอนเซปท์เดียวกันครับ คือ เพื่อให้เกิดสมาธิ รวมสติ รวมใจ เป็นหนึ่งเดียว ขั้นต่อจากนั้น ก็นำสมาธิ มาพิจารณาให้เกิดปัญญาครับ เค้าเรียกว่า สติปัฐฐานสี่ คือ พิจารณาสี่หลักสำคัญ เพื่อเกลากิเลสให้บางเบาลง บางลงมาก ๆ มันก็เห็นว่ากิเลสนี้ไม่เอาอ่าวซะเลย ก็เกิดปัญญาแท้ เลิกคบมันดีกว่า ผู้ที่เลิกคบ เลิกขาดกับกิเลสหมดจด เหลือแต่ธรรมชาติอันบริสุทธิ์ กิเลสเกาะไม่ติดกับความว่างเปล่านั้น เราเรียกท่านว่า พระอรหันต์ ครับ ปล. สติปัฐฐานสี่ ลองไปค้นคว้าดูนะครับ อ่านเข้าใจไม่ยากครับ เพราะมันเข้าใจที่สมอง แต่จะให้ทะลุแจ้งนั้นยากครับ ต้องใช้ใจเพื่อเข้าใจ และลงมือปฎิบัติ มากกว่าแค่อ่านครับ ขอให้เจริญในการนั่งสมาธิครับ ^_^ จากคุณ : solo 356 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:48:48

ความคิดเห็นที่ 13 ปัจจุบันไม่มีผู้ใดสามารถบรรลุธรรมโดยการฟังคำเทศนาได้อีกแล้ว เพราะหาผู้เทศน์ที่มีอนุสาสนีปาฏิหาริย์ไม่ได้แล้ว  (หมายถึง เทศนาให้คนบรรลุธรรม) การบรรลุธรรมในปัจจุบันจึงยากกว่าในสมัยพุทธกาลมาก จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:49:26

ความคิดเห็นที่ 14 สัมมาสมาธิจะทำให้จิตสงบครับ แต่ถ้า มุ่งมั่นจะไปขโมย หรือไปฆ่าใคร อย่างนี้ก็ไม่สงบ เพราะเป็นมิจฉาสมาธิ "ลองมาภาวนาพุทธ โธ ก็เหมือนกับว่าไปยึดคิดกับพุทธโธ ก็ยังไม่ได้รู้สึกถึงความสงบแต่อย่างใด " - การทำสมาธิ ก็ต้องหาเครื่องยึดครับ ไม่มีใครไม่ยึด แม้แต่อานาปานสติก็ยังยึดลมหายใจ กสิณยึดรูป การเพิ่มคำภาวนาเพื่อให้ยึดง่ายขึ้น เหมือนนักปีนเขาที่ชำนาญก็ไม่ปีนเขาด้วยมือเปล่า ที่ไม่สงบเพราะไม่สนใจระงับนิวรณ์ ๕ ไม่ตัดกังวล ไม่มีอิทธิบาท๔ และไม่ยอมรับความจริง ความจริงก้คือ เราฟุ้งซ่านมานานแล้ว แค่ชาตินี้ก็ฟุ้งมากี่วันกี่นาทีคูณดู แล้วอยู่ๆจะให้มันมาสงบนิ่งเป็นไปได้ยาก ต้องยอมรับว่าทำไปสักพักมันก็จะฟุ้งซ่าน นิวรณ์๕กำเริบ เป็นปกติมากๆ เรายอมรับ แต่ไม่ยอมแพ้ แรกๆก็จะแพ้มากกว่าชนะ ทำไปเรื่อยๆก็สูสี สักพักเริ่มชนะมากขึ้น ถ้าฟุ้งซ่านมากๆ ระงับไม่ไหวก็ปล่่อยให้มันคิดไปเลย หรือไปทำอย่างอื่นซะ พอมันฟุ้งมากๆ จิตมันจะมุ่งหาความสงบ เราก็ค่อยๆจับมาทำกรรมฐานใหม่ แต่ครูบาอาจารย์ท่านสอนวิธีป้องกันไว้ก่อนเลย คือให้คิดก่อนทำกรรมฐาน คิดอะไร ก็คิดพิจารณาอริยสัจ คิดซะให้ชุ่มใจ คิดไปสักพักอารมณ์มันจะจับกรรมฐานเอง จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 11:52:52

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ bodymind เรานี่ล่ะคนหนึ่ง ที่ได้บรรลุธรรมจากอนุสาสนีย์ปาฏิหาริย์ ของครูบาอาจารย์  แต่พูดไปจะเชื่อกันไหมล่ะ..ไม่มีใครเชื่อหรอกจริงไหม.. เพราะการบรรลุธรรมเป็นปัจจัตตังรู้ได้เฉพาะตน ใครจะไปติดมิเตอร์วัดหรือเครื่องมือตรวจสอบกันได้ล่ะ ความจริงที่คนอื่นๆ ไม่ได้เจอกับตัวเอง เขาก็ไม่ยอมรับเป็นความจริง  มันก็กลายเป็นความเชื่อส่วนตัวของเราคนเดียว ทั้งที่มันเป็นความจริงในชีวิตของเรา ในทางกลับกัน ความเชื่อของคนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เคยสัมผัสในสิ่งนี้ เลยเชื่อว่าไม่มี มันก็ไม่สามารถจะอ้างได้ว่าเป็นความจริง  จึงไม่ควรไปสรุปว่ามันเป็นความจริง ดังนั้นที่เขียนอย่างนั้นไม่ใช่ความจริง  เป็นแค่ความเชื่อของคุณเอง คนที่ไม่เคยพิสูจน์สัมผัส ได้แต่ฟังๆ เขามา แต่สรุปฟันธงบอกคนอื่นว่ามันเป็นความจริง ถือว่าเป็นคนที่มีโอกาสขาดทุน น่าเสียดาย ที่ต้องขาดทุน ตั้งแต่ยังไม่มีทุนเลย..   เราเตือนผู้คนเสมอๆ ในเรื่องกรรมปรามาสฟันธงในธรรมที่ไม่รู้จริง  มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แต่เรารับวิบากกรรมนี้มากับตัวเอง และก็เป็นห่วงญาติธรรมทั้งหลายจึงได้เตือนไว้เสมอๆ   ก็คิดซะว่าจิ้งจกมันทัก แล้วกัน ถ้าทำให้ไม่ชอบก็ขออภัยด้วย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 12:52:47

ความคิดเห็นที่ 16 ความจริงที่มาของเรื่องการทำสมาธิของผม ผมรู้สึกว่า บางครั้ง ชีวิตอันก็วุ่นวายมาก เรื่องโน้น เรื่องนี้ เรื่องนั้น มันเต็มไปหมด อารมณ์ความรู้สึกของคนมันก็มีมาตลอด ทั้งการทำงาน คนในครอบครัวก็ดี หรือเรื่องอื่นๆ อีก มันก็เลยเป็นที่มาของการอยากหยุดพักบ้าง ถามเรื่องของความอยากอื่นๆในชีวิต ความสนุกกับการใช้ชีวิต การซื้อกินซื้อใช้ต่างๆ ยังเป็นเรื่องที่สนุกสนานและทำให้มีความสุขอยู่ครับ (ถ้าจะเรียกว่ากิเลสหรืออะไรต่างๆ ก็ยังคงมีตามแบบของชาวบ้านธรรมดาๆ นี่เองครับ) เรื่องสมาธินี่ ได้ยินมาเยอะ ได้ยินมาบ่อยครับ ว่า หากว่าได้ทำสมาธิแม้กำหนดได้แค่ชั่วงูแลบลิ้น ก็จะทำให้เข้าถึงความสงบได้ สมาธิของผม ถ้าเทียบง่ายๆ ก็เหมือนกับการได้นอนหลับ ได้พักผ่อนประจำวัน พอพักผ่อนเต็มที่ ก็ค่อยกลับมามีความสุขกับการดำเนินชีวิตตามปกติต่อไปนะครับ ก็เลยอยากสอบถามแบบชาวบ้านๆ ว่า การพักผ่อนแบบนี้ จะต้องฝึกแบบไหนครับ จากคุณ : Matterhorn เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 14:30:58

ความคิดเห็นที่ 17 การบรรลุธรรมไม่ได้ใจปัจจุบัน ไม่ใช่ว่าพระเทศไม่เก่ง แต่คนทั่วไปฉลาดขึ้น(ฉลาดจริงหรือเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจ) มีเทคโนโลยีมากขึ้น ไม่ใช่ปากต่อปากหรือเขียนลงใบลานเหมือนเมื่อก่อน สามารถตรวจสอบได้ ทดสอบได้ และมียิ่งยั่วยุจิตใจมากขึ้น บรรลุธรรมสมัยก่อนเราก็ไม่รู้ว่าเอาอะไรตัดสอนว่าบรรลุแล้ว หรือว่าจะมีแสงเปร่งประกายออกมาจากตัว เหาะได้ หรืออย่างไรก็มีทราบได้ หรือเพียงเพราะคนเหล่านั้นถูกบอกไว้โดยพระพุทธเจ้าว่าท่านบรรลุแล้วถึงจะบรรลุได้ จากคุณ : พี พสิษฐ์ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 16:00:36

ความคิดเห็นที่ 18 คำถาม เมื่อเรากำลังยืนอยู่บนชายหาด เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราจะอยู่ในทะเลเมื่อไร ทะเลอยู่ที่ตรงไหน คำตอบ ทะเลก็อยู่ตรงหน้าแล้ว เพียงก้าวขาเดินลงไป ทันทีที่ขาแตะน้ำ เราก็อยู่ในทะเลแล้ว เมื่อใดเรามีจิตที่ต้องการจะทำสมาธิ เพียงเราหลับตา และแตะใจลงไป ตั้งสติไว้เฉพาะปัจจุบัน เมื่อนั้นเราก็อยู่ในสมาธิแล้ว เหลือแต่ว่าเราจะออกทะเลไปได้ไกลแค่ไหน สมาธิก็เป็นสิ่งหนึ่งที่มีความลาดลุ่มลึกไปเป็นลำดับ คือ เริ่มจากตื้นเขินไปสู่ลึกเท่าลำแข้ง จากลำแข้งก็ไปสู่ลึกแค่คอ จนถึงจุดหนึ่งขาเราก็หยั่งไม่ถึง สมาธิต้องอาศัยการสั่งสม อาศัยสติ อาศัยความเป็นกลางของใจ อย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ เหมือนการที่เราค่อย ๆ ประคองตัวเดินลงทะเลไปช้า ๆ ทวนกระแสคลื่นที่พัดถาโถมเข้ามาทีละน้อย เดินไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นมันก็จะค่อย ๆ ลึกลงไปเอง ความคิด ความสงสัย คือสิ่งที่ทำให้สมาธิถอยกลับ เราไม่ต้องถามว่าเราจะเข้าสมาธิเมื่อไร เหมือนที่เราไม่ต้องถามว่าตอนนี้เราหายใจอยู่หรือเปล่า ที่เรามานั่งฝึกสมาธิ ไม่ใช่เพราะเราไม่เคยมีสมาธิ เพราะในชีวิตประจำวันเราก็ใช้สมาธิกันอยู่แล้ว เพียงแต่สมาธิที่เราใช้ เป็นสมาธิที่ไม่เคยถูกขัดเกลา จึงนำมาใช้ประโยชน์อะไรได้น้อย เราจึงต้องมาฝึกใจให้เป็นสมาธิที่ถูกต้อง มั่นคง และมีกำลัง เปรียบเหมือนแร่เหล็กมันก็มีอยู่แล้ว ไม่ใช่มันไม่มีอยู่ แต่ถ้าเรายังไม่เอาแร่เหล็กมาถลุง เราก็นำไปใช้งานไม่ได้ ฉันใดก็ฉันนั้น เรามีจิตใจ และจิตใจเราก็รู้จักสมาธิอยู่แล้ว เพียงแต่เราไม่เคยนำมาขัดเกลาเพื่อให้มันสามารถใช้งานได้ดีนั่นเอง จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 16:12:08

ความคิดเห็นที่ 19 เมื่อรู้ตัวชัดๆว่ากำลัง ทำ พูด คิด อะไรอยู่ จากคุณ : koknam เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 18:08:05

ความคิดเห็นที่ 20 เกิดญาณ 5 อย่างครับ ๗. สมาธิสูตร         ๒๗ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติ  เจริญสมาธิหาประมาณมิได้เถิด เมื่อเธอมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิหาประมาณมิได้อยู่ ญาณ ๕ อย่าง ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ญาณ ๕ อย่างเป็นไฉนคือ ญาณย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนว่า สมาธินี้มีสุขในปัจจุบัน และมีสุขเป็นวิบากต่อไป ๑ สมาธินี้เป็น อริยะ ปราศจากอามิส ๑ สมาธินี้อันคนเลวเสพไม่ได้ ๑ สมาธินี้ละเอียด ประณีต ได้ด้วยความสงบระงับ บรรลุได้ด้วยความเป็นธรรมเอกผุดขึ้น และมิใช่บรรลุได้ด้วยการข่มธรรมที่เป็นข้าศึก ห้ามกิเลสด้วยจิตอันเป็นสสังขาร ๑ ก็เราย่อมมีสติเข้าสมาธินี้ได้ มีสติออกจากสมาธินี้ได้ ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้เถิด เมื่อเธอทั้งหลายมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้อยู่ ญาณ ๕ อย่างนี้แล ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ฯ จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 23:06:58

ความคิดเห็นที่ 21 สะอาด  สว่าง  สงบ.... แค่นี้แหละ จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 54 21:33:24

ความคิดเห็นที่ 22 เข้าถึงสมาธิ ...จิตนิ่งไม่วอกแวก ไม่คิดเตลิดเปิดเปิง มีสติซึ่งอาจจับจ้องที่ลมหายใจหรืออะไรต่างๆ ตามแต่ถนัด จากคุณ : โอไซริส เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 23:58:12