ความคิดเห็นที่ 1 ขอเริ่มด้วยคำถามของเพื่อนคือคุณมรรคณิชา ในกระทู้เก่า http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10907882/Y10907882.html ความคิดเห็นที่ 137 " อ่านกระทู้แล้วก็คิดตาม เกิดคำถามตามขึ้นมาอีกร้อยแปด อยากให้คุณเคออสซี่ช่วยเปิดกระทู้ใหม่ อีกสักกระทู้ได้ไหมคะ สำหรับถกเรื่องการปฏิบัติแบบชาวบ้านเราๆ โดยเฉพาะ  ดิฉันชิงถามก่อนเลยได้ไหมคะ 55 คือ หลายปีก่อน ไปปฏิบัติที่บ้านแม่สามี แบบปิดตัวเองในห้อง ถึงเวลาแม่สามีก็มาเคาะประตูเอาอาหารมาวางหน้าประตู ดิฉันก็นั่ง นอน เดิน และอ่านหนังสือธรรมะไปตามเรื่อง พอถึงวันที่สามก็ไม่ไหว เพราะว่า ยืนลืมตาอยู่ ก็เหมือนเห็นหนังสือธรรมะลอยอยู่ให้เห็นอย่างชัดเจน แต่ผ่านไปหลายวัน ก็จางลงๆ ทุกวันนี้ บางทีก็ยังเห็นภาพหนังสือธรรมะอยู่บ้าง เวลาเห็นทีไร ก็บอกตัวเองให้เพ่งอ่าน แต่ไม่เคยสำเร็จ อ่านไม่ได้ สงสัยว่า ภาพที่เห็น คือ การเตือน อะไรสักอย่าง ตอนนี้ เริ่มกลับมาใส่ใจแล้วคะ เริ่มจากชวนลูกสาว สวดมนต์ นั่งสมาธิด้วยกัน ได้แต่หวังว่า ครั้งนี้ จะเกิดบุญกุศล ปิติ สิ่งดีๆ ทั้งปวง   เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายก็ขอให้เลิกรากันไป เรามาแบ่งบุญกันดีๆ แล้วกันเน๊อะ" คุณมรรคณิชาเจ๋งมาก.. สามารถปฏิบัติธรรมแบบอุกฤษ์ ที่บ้านได้ด้วย โมทนากับคุณแม่แม่สามีด้วยค่ะ ส่วนที่เล่าว่าเห็นนิมิตเป็นหนังสือธรรมะ เนี่ย.. ก็ไม่ได้บอกว่า หน้าตามันเป็นยังไง อาจจะเป็นหนังสือที่ว่าอ่านๆ อยู่หรือเปล่า   หรือเป็นหนังสือเก่า..ไม่ใช่เล่มที่อ่าน ตามปกติ เก็บตัวเข้ากรรมฐาน เขาจะไม่ให้อ่านหนังสือ (อันนี้ออกตัวก่อนว่าเราไม่เคยเก็บตัวแบบนี้เลย ในปัจจุบันนี้ ยังไม่มีโอกาสได้ลองทำดูเลย แต่มีประสบการณ์เทียบเคียงนะ)  คือที่ว่าเข้ากรรมฐานนั้น คือทำกรรมฐานอย่างเดียว ยืน เดิน นั่ง นอน ในห้องสี่เหลี่ยม ไม่มีอย่างอื่นเลย  ไม่พูดด้วย  คือตัดช่องทางทุกอย่างให้เหลือแต่กายเรากับจิตเรา และต่อสู้เรียนรู้ จากตัวเราเอง ทีนี้คุณเล่นเอาหนังสือเข้าไปอ่านด้วย มันเลยวิเคราะห์ยาก..  เพราะมันมีช่องโหว่.. ต้องลองทำดูใหม่แล้วมั้ง..อิอิ..   มีเพื่อนเขาก็นั่งสมาธิแล้วเห็นหนังสือเก่า  แต่เขาไม่ได้เปิดอ่าน ได้แต่เห็น อาจารย์สอนว่า ก็ลองเจาะลงไปดูสิ..  ก็คงเหมือนที่จิตคุณบอกแหละ ให้ลองอ่านดู  (ไม่รู้เขาได้ทำหรือเปล่า ไม่ได้คุยกันต่อ)   แต่ที่คุณมรรคนิชาลองเพ่งแล้วอ่านไม่ได้ อันนี้ตอบได้ คือแสดงว่าสมาธิยังไม่พอ เมื่อย้อนสัญญานี้ขึ้นมา ว่าเราเคยเข้ากรรมฐาน แล้วเห็นหนังสือธรรมะ ก็เป็นนิมิตบอกได้ว่าดี ที่สงสัยว่าเป็นการเตือน ก็น่าจะจริง  นิมิตเตือนได้หลายอย่าง.. เช่น เตือนว่า..  หนังสือเล่มจริงที่อ่าน ยังไม่น่าสนใจเท่าหนังสือที่ลอยอยู่ตรงหน้า ถ้าทำสมาธิมากๆ แล้วเปิดเข้าไปอ่านได้คงจะดี     หรือเตือนว่า..  เราเองก็มีธรรมที่ควรค่าแก่การศึกษารอเราอยู่ ในจิตในใจเรานี่เอง (พูดให้ตื่นเต้นบวกอัตตานิดหน่อย คือมีของเก่ามา)     หรือเตือนว่าอ่านมากไปหรือเปล่าจ๊ะ.. เพ่งอ่านจนเห็นนิมิตติดตาเลย..  อย่างนี้มันส่งจิตออกนอกกายใจหนา..   เนี่ย.. นิมิตมันตีความได้หลายอย่าง  ซึ่งก็ต้องเลือกเอาว่าอันไหนเข้าเค้า แต่อันที่ตรงที่สุด  มีสาระแค่ว่า "นิมิตเตือน.."  เพราะนิมิตเป็นเครื่องเตือน    สุดท้ายนิมิตนั้นก็จางหายไป.. ถ้าเราพิจารณาธรรมตรงนี้ เราก็จะได้ว่า นิมิตที่สุดแล้วก็จางหายไป ไม่เป็นแก่นสารอะไร เช่นเดียวกัน หนังสือธรรมนั้น ที่สุดแล้วก็จางหายไป  ตามที่เขาว่าธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา.. นี่เราเล่าเรื่องสัญญาเก่าๆ รื้อมาดูเพื่อเข้าใจ   แต่รื้อมาแล้วก็เหมือนทุกอย่าง..ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ดังนั้นจงวาง..ละเสีย... ทำความเพียร หานิมิตใหม่ๆ มาดูเล่นดีกว่าค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 10:44:41

ความคิดเห็นที่ 2 หอบเสื่อ หอบหมอนมาจองที่นั่งหน้าสุดเลย ทู้นี้ไม่มีอะไรเล่าเพราะไม่ใช่ผู้ปฏิบัติ แต่เราจะปักหลักรออ่านค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 10:55:44

ความคิดเห็นที่ 3 มาจองที่ไว้ก่อนค่ะ  อิอิ จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 11:02:51

ความคิดเห็นที่ 4 มีคำถามที่เตรียมๆ ไว้ว่าจะไปกราบถามพระอาจารย์ของคุณ chaosy ตอนกลับไทยนะคะ  แต่ถ้าคุณ chaosy จะช่วยตอบก็จะดีมากๆๆ ค่ะ 1. ไม่รู้ (เพราะความไร้เดียงสา แบบเด็ก) กับไม่เจตนา ตามหลักทางพุทธฯ (ศีล) เหมือนกันไหม? 2. เพราะเหตุใดการเข้าถึงภาวะธรรมนึงๆ ต้องรอถึงเวลาอันสมควร? เช่น เคยรู้สึกไหมว่า ทำไมเราไม่ได้ฟังธรรมบทนี้มาก่อนนี้ ทั้งๆ ที่เราก็คลุกคลีกับตรงนี้บ่อยๆ อะไรแบบนี้ เป็นต้นนะคะ 3. ที่จริงแล้วอุปนิสัย กิเลสไม่ดีต่างๆ (ราคะ โมหะ โทสะ) นั้น มีฝังแฝงอยู่แล้วในจิตเรา เราควรกำจัดมันเสีย เหลาเสี้ยมจิตให้คม ให้ใสบริสุทธ์ ใช่ไหม?  เพราะถ้าแม้เรามีบุญมากเกิดเป็นเทวดาเอย เราจะมีแต่ความสุขสบาย จนมองไม่เห็นกิเลสที่ฝังอยู่เลย 4. การมีอาจารย์ที่เคารพนับถือหลายองค์จะได้ไหม  ? 5. ทำอารมณ์ใจอย่างไรให้เข้มแข็ง ทรงกำลังพอจะตัดกิเลสอันละเอียดแยบคายต่างๆ ได้? 6. อะไรคือปัจจัยที่สำคัญที่สุด ที่ช่วยให้คนเข้าใจถึงแก่นธรรมะที่ถูกต้องตรงทาง? 7. ถ้าเรามีภาวะธรรมสูงขึ้น จนพอรู้ว่าใครคิดกับเราอย่างไร รักชอบเราแบบโลกียสุขอย่างไร  แต่เราไม่เอาแล้ว จนเป็นเหตุให้เขาหม่นเศร้าไปบ้าง เราผิดไหม  ? ข้ออื่นๆ จะต้องถามต่อหน้า (มั้ง) คะ เพราะเป็นอุปนิสัยของเรา   ถ้าท่าน  chaosy ช่วยตอบ (ถือว่าพูดคุยแลกเปลี่ยนกันนะคะ)  ขอขอบคุณมากๆ ค่ะ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 11:43:50

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่าน krub~!@#$%%^&&* จากคุณ : ted_chen เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 11:47:47

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องที่สอง อ่านเรื่องของ คุณแม่กุ๊บกิ๊บ แล้วก็ตกใจ เพราะเหมือนที่ดิฉันเคยประสบคะ เออ นะ ตอนนี้  เลยมั่นใจว่า นี่เป็นเรื่องจริง ของจริง  จิตมันออกจากร่างได้  อย่างนั้น สมัยที่ดิฉันเป็นเด็กเคยฝันเห็นนรก และสวรรค์ นั่นก็คงเป็นของจริงด้วยละมั้ง อย่างฝันเห็นนรก พอตื่นมา จิตก็รู้สึกวังเวงบอกไม่ถูก ความรู้สึกนี้ยังติดมาจนทุกวันนี้ ส่วนที่ฝันเห็นสวรรค์ พอตื่นขึ้นมา จิตก็ปิติอย่างเปี่ยมล้น พยายามที่จะฝันให้ได้แบบเดิมอีก ก็ไม่เคยสำเร็จ   ทีฝันเห็นนรกละก้อ กรอเทปกลับได้บ่อยเชียว ----------------------------------- เราไม่เคยฝันเห็นนรกสวรรค์เลยแม้แต่ครั้งเดียว.. แต่อ่านมาเยอะที่บูรพาจารย์ท่านเล่าๆ มา ก็นึกจินตนาการได้เพียงตามรูปที่วาดๆ ให้ดู   เมื่อย้อนความรู้สึกเล่นๆ ก็ตอบได้ว่า.. สวรรค์นี่น่าจะเคยขึ้นไป แต่นานนนนนน มากกกกก  แล้ว..    และไม่ได้รักชอบสวรรค์มากมาย...      ส่วนนรก ก็คงจะเคยลงไป.. น่าจะไปบ่อยกว่าสวรรค์.. 555  ซึ่งแน่นอนว่าย่อมไม่ชอบ และเข็ด...   ส่วนที่เราตอบได้คือ จิตออกจากร่างได้ไหม..  เราว่าออกได้จริงๆ ตอนเด็กๆ เราเคยหัดนั่งสมาธิเอง แล้วก็ชอบนอนสมาธิมาตั้งแต่เด็ก เลยมีประสบการณ์ กายในออกจากร่าง คือเป็นคนลุกไว  แม่สอนว่าให้ลุกไว   แม่เขากลัวน้องชายหนีเที่ยวเลยให้ลูกสาวนอนข้างล่าง คนเดียว..  ทีนี้ก็ฝึกตัวเองให้ลุกไว มีเสียงอะไรไม่ชอบมาพากลก็กลัว ต้องลุกมาดู..    วันนึงลุกไวยังไงไม่ทราบ ลุกมาแล้ว เห็นตัวเองนอนอยู่.. ร้องได้คำเดียวว่า "เฮ้ย.." แล้วก็กระแทกตัวกลับไปที่ตัวที่นอน   ก็ตื่นมาเหงื่อแตกใจเต้นตึกตัก หลอนมาก..  บอกตัวเองว่าฝันไป... ครั้งที่สอง คราวนี้ชัวร์ว่าไม่ฝัน เพราะว่าลุกออกมาจะเปิดประตูเลย..  หันหลังกลับไป เฮ้ย..เรายังนอนอยู่นี่  คราวนี้กลัวมาก และจำได้ว่าทำเหมือนการ์ตูนเลย คือพยายามจะเข้าร่างตัวเอง ตอนแรกมันเข้าไม่ได้  ก็ตกใจมาก ลองเข้าหลายท่า.. แต่สุดท้ายตอนที่เข้าได้เนี่ย..มันไม่รู้แล้ว   คือรู้สึกตัวอีกทีตื่นขึ้นมาได้..   ก็ชัวร์ว่าไม่ฝัน ถ้าฝันก็เหมือนจริงมาก แต่ครั้งที่สองนี้ เข้าร่างได้ตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวก็นานกว่าครั้งแรก   เลยสรุปใหม่ว่าตัวเองฝันไป จะได้สบายใจ  แต่ไม่กล้านอนสมาธิอีกเลย..   ช่วงนั้นไปเข้าค่ายธรรมะที่พุทธมณฑล เขาสอนทำสมาธิ ก็ชอบ กลับมาบ้านก็เอามาทำเอง แต่มักอยู่บ้านคนเดียว ทำสมาธิแล้วหยุดหายใจ  นอนนับลมหายใจอยู่ดีๆ ก็หยุดหายใจไปเฉยๆ  ทำไงล่ะ เด็กอายุ 14 ก็ตกใจสิ ทะลึ่งตัวขึ้นมา มันชาๆ เลยหยิกทึ้งตัวเอง กระโดดๆๆๆ ให้รู้สึกตัว แล้วก็ตีตัวเอง ให้เจ็บ เพื่อมั่นใจว่ายังไม่ตาย.. หลังจากนั้นไม่กล้าทำสมาธิอีกเลย เป็นเวลา 10 ปี  ด้วยความกลัว..   เวลาที่โรงเรียนเขาให้นั่งสมาธิ 5 นาทีวันสวดมนต์ อะไรก็ทำๆ ไป  แต่ไม่ได้ทำสมาธิจริงจังๆ อีก.. ตอนเข้ามาห้องศาสนาใหม่ๆ ก็เคยตั้งกระทู้ถามผู้รู้ในเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ไม่ได้คำตอบอะไรที่หายคาใจ..   แต่เมื่อมาปฏิบัติธรรม และหัดนั่งสมาธิเมื่ออีก 20 ปีให้หลัง ก็ได้คำตอบว่าสมัยเด็กนั้นทำสมาธิได้ง่าย  แต่เมื่อผ่านมาจนเริ่มแก่ มันไม่ง่ายอย่างนั้นอีกแล้วค่ะ..   พระอาจารย์เล่าว่า.. เวลาคนเรานอนหลับ จิตวิญญาณมักจะออกจากร่างไปท่องเที่ยว ไปนั่นไปนี่ตามภพต่างๆ ..ก็คือเราฝันไป  คนนอนหลับนอนไม่เป็น จิตวิญญาณออกมายั้วเยี้ยไปหมด ท่านเห็นแล้วก็สังเวช นอนกันไม่เป็นเลย  เมื่อออกมานอกร่าง ก็ย่อมมีโอกาสได้รับภัยอันตรายต่างๆ มากมาย  อันเกิดจากอมมนุษย์บ้าง มารบ้าง เทวทูตบ้าง เมื่อออกมาแล้วไปเจอดีก็ดี ไปเจอไม่ดีก็สะบักสะบอม   จิตที่ไม่ได้รับการฝึก ตื่นก็ร้อน นอนก็ไม่สบาย  ท่องเที่ยวไปก็เจอผัสสะเวทนาต่างๆ ก็รับเอาเข้ามายึด ทำให้เกิดทุกข์ทางใจกันมากมาย  คนสมัยนี้จึงป่วยใจกันมาก ป่วยในจิตวิญญาณ ก็เพราะว่าไม่สามารถเก็บจิตของตัวเองไว้ในกาย  ไม่มีสติที่จะรักษาจิตไว้ได้ ท่านสอนอย่างนี้นะคะ..  การคิดของเราเป็นหนึ่งภพ  เมื่อเราปล่อยให้จิตคิด ก็เท่ากับเปิดโอกาสให้จิตไหลลงไปอยู่ในภพที่เราคิด เกิดผัสสะเวทนาตัณหาอุปปาทานอะไรก็ว่ากันไป.. เป็นสายยาว..  ก็คือเป็นทุกข์   ขณะที่เรานอนหลับ จิตเป็นอิสระจากการควบคุม ก็ไหลไปคิดในสิ่งที่คั่งค้างอยู่ โดยเฉพาะในอารมณ์ต่างๆ  เราฝัน 1 เรื่อง ก็คือ 1 ภพ เช่นเราฝันว่าไปทะเลาะกับเพื่อน นั่นคือ 1 ภพ  ในฝันนั้นเราก็ต้องจมอยู่ในผัสสะอารมณ์ เสวยเวทนาจนเกิดความทุกข์  จนจบไป 1 เรื่อง เราก็ฝันเรื่องอื่นๆ อีก  ดังนั้นในแต่ละคืน จิตก็ไม่ได้พักผ่อนเลย ในตอนกลางวันก็ว่าจัดหนักแล้ว แต่ยังมีสติคุม  ตอนกลางคืนไม่มีสติคุม จิตเราโดนจัดหนักกว่าตอนตื่นอีก.. รู้ตัวกันไหม... โอเค.. ถ้าฝันดี ก็จิตมีปีติ เป็นสุข   แต่โอกาสที่จะฝันดีถ้าเทียบกับฝันร้ายแล้ว ต้องดูว่าอันไหนมากกว่ากัน  แน่นอนว่าคนเราย่อมฝันร้ายมากกว่าฝันดี.. เมื่อจิตไม่ได้พักผ่อน ก็ไม่มีกำลัง ไม่มีสติ เมื่อตื่นขึ้นมา จิตที่อ่อนแรงก็ถูกชักจูงได้ง่าย จากกิเลส อารมณ์ ผัสสะ เวทนา ยำจิตเราเละเลย... รู้สึกตัวอีกทีก็ป่วยจิตกันแล้ว  ป่วยมากป่วยน้อย ตามเหตุปัจจัยที่เข้าไปพัวพัน.. แต่จิตที่มีคุณภาพ คือนอนแล้วไม่ฝันเลย..  หลับลึกโดยไม่ฝัน อันนี้ตื่นขึ้นมาจะสดชื่นมาก..   การจะฝึกจิตไม่ให้ฝัน ก็เหมือนฝึกจิตไม่ให้ท่องเที่ยวไปในภพภูมิต่างๆ  คือฝึกให้จิตอยู่ในกาย อยู่กับสติ   ฝึกสติให้ดี ก็เหมือนฝึกพี่เลี้ยงให้คุมจิตตลอด  ฝันก็รู้  จิตไม่ไหลลงไปรับผัสสะเวทนาในความฝัน และสามารถกำหนดไม่ฝันก็ได้ ที่จริงเราเคยเขียนเรื่องกลไกการฝันไว้ในบล็อกค่ะ เดี๋ยวเอามาแปะให้อ่าน จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 11:49:28

ความคิดเห็นที่ 7 ไปคุยกันมาในกระทู้สาวช่างฝันของคุณ Soul Monogatari * เห็นว่าเป็นประโยชน์กับผู้ปฏิบัติช่างฝันทั้งหลาย เลยนำมาลงในบล็อกด้วย ลองอ่านลองพิจารณาดูเองค่ะ บทความนี้ไม่ได้ตอบว่า "จริง" หรือ "ไม่จริง" นะคะ และเป็นความรู้ความเข้าใจส่วนตนของข้าพเจ้าเอง (นอกเหนือจากช่วงแรกที่อ้างอิงมา) อย่าอ่านด้วยความเชื่อ แต่เป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ให้ข้อมูลเพื่อให้ผู้อ่านนำไปพิจารณาเองค่ะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=gajidrid&group=2 ธรรมชาติของการหลับและฝัน ที่จริงการหลับนั้นมีขั้นตอนหรือ stage ต่างๆ copy มาให้อ่านก่อนนะ จากhttp://www.jaspalhome.com/index.php?reqp=articles/bedroom_story_th&oid=5&id=860 ขั้นตอนของการนอนหลับ ปกติเรามักจะไม่ได้นอนแล้ว “หลับ” ไปเฉยๆ แต่เราจะผ่านขั้นตอนต่างๆ อีกหลายขั้นตอน โดยในขั้นแรก จะเป็นความรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น สมองจะผลิตคลื่นออกมาถี่ขึ้นในขณะที่การเกร็งของกล้ามเนื้อนั้นลดลง การหายใจเริ่มเป็นจังหวะที่อ่อนเรียบ ความคิดจะฟุ้งกระจายไปมาในหัว ถ้าถูกปลุกให้ตื่น คุณจะสามารถพุ่งพรวดขึ้นมาจากภวังค์ได้โดยง่ายและไม่รู้สึกเหมือนได้ผ่านการนอนหลับมาเลยด้วยซ้ำ ในขั้นที่ 2 คลื่นสมองจะกว้างขึ้น สลับกับการกระตุกของประจุไฟฟ้า หากมีใครมาเปิดเปลือกตาคุณเบาๆ ในขั้นตอนนี้ ก็จะไม่ทำให้คุณตื่นขึ้นมา เพราะตาของคุณจะไม่สนองตอบต่อสิ่งกระตุ้นภายนอกแล้ว เมื่อคุณเข้าสู่ขั้นที่ 3 คลื่นสมองจะช้าลงและแผ่ขยายขึ้นไปอีก ระบบการทำงานของร่างกายจะช้าลงกว่าเดิม เมื่อเข้าสู่ขึ้นที่ 4 คุณจะหลับลึกที่สุด จัดได้ว่าอยู่ในขั้นที่ขาดความรู้สึกรับรู้อย่างสิ้นเชิง คลื่นสมองจะกว้างและช้ามาก ราวกับว่าคุณได้ “ตายจากโลกไปแล้ว” แม้แต่เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าก็ไม่สามารถปลุกคุณให้ตื่นได้ ขั้นตอนการนอนหลับสี่ช่วงนี้เองที่เราเรียกว่า “non-REM” หรือ “ช่วงที่ปราศจากการเคลื่อนไหวของดวงตา” ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นแห่งการเดินทางที่แสนสงบ แต่กว่าจะเข้าสู่การเดินทางนี้ก็มักจะใช้เวลาเป็นชั่วโมง และเราก็ยังคงเคลื่อนไหวร่างกายไปมาจนถึงขั้นที่หลับลึกจริงอีกด้วย รูม่านตาจะขยายไปมาในช่วงการนอนหลับที่ต้องมีการเคลื่อนไหวของดวงตา หรือ REM ในช่วง REM นั้น คลื่นสมองจะทำงานคล้ายคลึงกับเวลาที่เราตื่นอยู่ มากกว่าจะเป็นการนอนหลับที่สงบ กระแสเลือดในสมองก็ไหลเร็วขึ้น การหลับในช่วง REM นี้จะเป็นช่วงที่เกิดการฝันได้ชัดเจน เมื่อตื่นขึ้นมาคุณจะสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวของความฝันได้ ระยะเวลาจากการหลับช่วง REM ไปถึงช่วง non-REM นั้นจะใช้เวลาประมาณ 90 นาที ดังนั้นตลอดคืนจนถึงช่วงเช้า เราจะสะสมรอบของการนอนวนเวียนอยู่ตามลำดับขั้นสี่ถึงห้าครั้ง อันนี้คือคำอธิบายจากความรู้ทางการแพทย์นะคะ ส่วนเจ้าของบล็อคได้ศึกษาการฝึกสมาธิจากครูบาอาจารย์ และส่วนตัวเป็นคนชอบเทียบเคียงความรู้จากหลายๆ แหล่ง จับมา match กัน ก็ออกมาประมาณนี้ การหลับฝัน หรือเกิดนิมิตในขณะหลับ ของผู้ที่ฝึกสมาธิ ตอนที่เราหลับใหม่ๆ สภาวะจิตจะเหมือนช่วงขณิกสมาธิ ร่างกายยังไม่ผ่อนคลาย ยังตึงเครียดอยู่ จิตใจที่ยึดเกาะเก็บกักอารมณ์ไว้ตลอดวัน ก็ยังฟุ้งซ่านอยู่ (คนที่นอนไม่หลับคือติดอยู่ที่จุดนี้) พอเราหลับไปเรื่อยๆ ร่างการเริ่มผ่อนคลาย เข้าสู่ระยะที่ 2 ก็มีสภาวะที่คล้ายกับอุปจารสมาธินั่นแหละ เป็นช่วงที่เริ่มปราศจากความรู้สึกตัว สังขารภายนอกดับการทำงาน หรือยุติการทำงานลงชั่วคราว ต่อมาเราหลับลึกลงไปอีก ก็จะเป็นช่วงที่ระบบประสาทต่างๆ หยุดการทำงาน (คือพักตัวเอง) เราจะปราศจากความรู้สึกตัวอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ที่เราจะได้เข้าสมาธิลึก เปรียบเสมือนอัปปนาสมาธินั่นเอง (เปรียบเสมือนนะ) เหมือนกับว่าร่างกายได้ตายไปแล้ว มีเพียงลมหายใจแผ่วเบา ชีพจรเต้นช้า และคลื่นสมองมีความราบเรียบมาก (ที่เขาว่าฟ้าผ่าก็ไม่ได้ยินนั่นแหละ เหมือนฌานสี่ไหมล่ะ ? ) ใครที่นอนถึงจุดนี้ได้ ก็คือการได้พักร่างกายทั้งหมด จิตจะแยกตัวจากร่างกายตามธรรมชาติ ครูบาอาจารย์บอกว่า พอร่างกายดับ จิตก็ออกไปท่องเที่ยว เดินกันยั้วเยี้ยเลย บางคนก็มาหาท่าน บางคนท่านก็ไปหา ก็ตอนนี้แหละ..ที่เราจะเก็บเอามาฝันกัน ขั้นตอนนี้เองที่เราจะก้าวเข้าสู่การฝัน คือขั้น REM การฝันตามนัยยะทางธรรม ก็คือการที่จิตและวิญญาณ รวมเป็นจิตวิญญานออกไปท่องเที่ยว หรือทบทวนสิ่งต่างๆ ที่ได้เก็บสะสมไว้ตลอดวัน (ที่เราจำฝันได้ก็เพราะมีวิญญานคอยรับรู้ด้วยไง ถ้ามีแต่จิตก็ไม่มีตัวรับรู้ ไม่มีสัญญาจำอะไรไม่ได้หรอก) ตรงนี้ถ้าใครติดค้างปัญหาอะไรไว้ ก็อาจจะได้รับคำตอบในการแก้ไข เป็นคำตอบที่ผุดขึ้นมาจากจิต (ฝรั่งจึงเรียกว่าจิตใต้สำนึก) อย่างที่นักวิทยาศาสตร์ของโลกหลายๆ คนค้นพบอะไรได้ในความฝัน ก็เนื่องเพราะท่านทำงานคิดค้นมาทั้งวันเป็นเวลานานคิดไม่ออก ดันผ่ามาคิดออกตอนฝันไง ตรงนี้เองเป็นช่วงที่เราสามารถเชื่อมโยงกับจิตที่สูงกว่า ที่ท่านเมตตาเรา คือครูบาอาจารย์ต่างๆ แรงใจที่เราอธิษฐานถึงท่าน หรือนึกถึงท่าน เมื่อท่านมีเวลาท่านก็มาโปรดเราในช่วงนี้ เทพเทวดาพรหมอะไรท่านก็มากันตอนนี้แหละ รวมทั้งอย่างอื่นที่ไม่ดีด้วยนะ.. ถ้าไม่มีศีลหรือเครื่องป้องกันที่ดีพอ ก็กลายเป็นช่วงวิกฤตได้นะ.. อาจารย์สอนว่าคนเราถ้าหลับไม่เป็น อันตรายมาก ท่านสอนให้อยู่เป็นหลับเป็น มีสติอยู่ขณะหลับ ท่านบอกว่าคนที่อ่อนแอตอนหลับมี เด็ก 1 คนแก่ 1 คนป่วย 1 พวกนี้เปราะบางมากในตอนหลับ การที่เราหลับลึกได้ จิตจะสะสมกำลังไว้ เปรียบเหมือนเข้าสมาธิ เมื่อจิตมีกำลังก็จะปลดปล่อยตัวเอง โดยแยกจากขันธ์เป็นอิสระ และเป็นที่มาของการไปนั่นนี่ เจอองค์นั้นองค์นี้ ไปท่องเที่ยวตามภพภูมิต่างๆ ตามกำลังของจิต หรือตามนิสัยวาสนาของจิตดวงนั้น ถ้าอ่านแล้วพอจะรับได้ ก็พอจะเป็นคำอธิบายว่า ทำไมบางคน "ฝันแม่น" แต่ไม่ใช่ทุกคนจะหลับแล้วมีสภาวะอย่างนี้ คนที่ไม่ปฏิบัติแล้วมีทุกข์มาก จิตเต็มไปด้วยกิเลสปรุงแต่ง รักโลภโกรธหลง เป็นเหตุให้นอนหลับได้ไม่ลึก หลับไม่สนิท จิตก็ไม่ได้พัก จิตจึงไม่มีกำลัง แต่โดยกลไกธรรมชาติเมื่อถึงจุดหนึ่งก็จะหลับลึกขั้นที่ 2-3 ไปได้ชั่วเวลาสั้นๆ แล้วเข้าสู่ขั้น REM ก็ได้ฝันเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ฝันที่จิตออกไปท่องเที่ยว (เพราะจิตมันหนัก มันเลยออกไปเที่ยวไม่ไหว) แต่เป็นฝันแบบที่จิตคายภาพและเสียงที่เก็บสะสมไว้ออกมา กลายเป็นความฝันฟุ้งซ่าน คือการปลดปล่อยของผัสสะอารมณ์ต่างๆ ของจิตที่เก็บกักมาตลอดวัน จิตจะสำรอกความทุกข์ออกมา (ไม่งั้นไม่มีที่ว่างให้ไปรับทุกข์ใหม่ๆ ในวันรุ่งขึ้นไง) กลายเป็นความฝันเลอะเลือน จับต้นชนปลายไม่ถูก จิตมีกระบวนการฝันไว้เพื่อปลดเปลื้องภาระของตนเอง ถ้าคนเราไม่ฝันเลยก็จะเป็นบ้าหรือเป็นโรคจิตได้ เพราะว่าจิตไม่มีช่องทางระบายออก ดังนั้นความฝันเป็นสิ่งที่จิตใช้ระบายความเครียด ปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บกักมาตลอดวันนั่นเอง แต่ฝันเลอะเลือนหรือฝันร้ายนั้นเจ้าตัวจะเหนื่อยมาก ตื่นมาก็เหนื่อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่ฝันเลยนะ ดังนั้นแม้แต่ความฝันฟุ้งซ่านไร้สาระ ก็ยังมีส่วนที่เป็นความจริง คือผัสสะอารมณ์ต่างๆ ที่เข้ามาย้อมจิตตลอดทั้งวัน ความคิดปรุงแต่งอันเกิดจากกิเลส เวทนาต่างๆ ที่เกิดขึ้นหรือรับเข้ามาในจิตใจ สิ่งเหล่านี้เมื่อเป็นส่วนเกินของจิต เกินกำลังที่จิตจะสะสมไว้ จิตก็ต้องระบายของเสียออกทางความฝัน ดังนั้นโบราณท่านกล่าวไว้ว่า โดยธาตุกำเริบ โดยเคยประสพมา โดยเทวดาดลใจ โดยบุพนิมิต บางตำราว่า 1. เทพนิมิต 2. จิตนิวรณ์ 3. ลางสังหรณ์ 4. ธาตุพิการ ส่วนตัวเราคิดว่าเป็นคำอธิบายที่มีเหตุผล การฝันของผู้ปฏิบัติธรรม ผู้ปฏิบัติที่ไม่ฝันเลยเรายังไม่เคยเจอ แม้พระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบท่านก็เล่าว่ายังฝันได้นะ นานๆ ครั้งก็มีฝัน เพราะเหตุปัจจัยต่างๆ ท่านไม่เรียกฝันท่านเรียกว่ามีนิมิต เราเองปฏิบัติมาก็มีช่วงที่ไม่ฝันเลยอยู่ช่วงหนึ่ง นอนแล้วตื่นเลย ไม่มีฝัน ชวนให้ปลื้มได้พักนึง ไม่ฝันก็ปรุงได้อีกว่าจิตดี เลยไม่ฝัน..นั่น.. แต่พอเลยช่วงนั้นไปแล้วก็ฝันตามปกติ อยู่ที่ว่าในชีวิตประจำวันเรากำหนดรู้ได้ดีไหม ถ้าดีผัสสะอารมณ์ต่างๆ ไม่เข้ามาในจิตเราเลย รักษาจิตได้ดีตลอด ก็ไม่ฝัน แต่ถ้าเผลอก็เก็บเอามาฝัน ถ้ามีอะไรคั่งค้างก็เก็บมาฝัน หรือบางทีสมาธิดี ก็ได้ฝันดี คือเห็นอดีตบ้าง เห็นอนาคตบ้าง ฝันบอกเหตุบ้าง อธิบายเหตุบ้าง เป็นปกติ อย่างนี้ถ้าจะปรุง ก็ชวนให้ปลื้มได้อีกว่าฝันแม่น เฮ้อ...คนที่ชอบปรุงนะ มีวัตถุดิบอะไรก็ปรุงได้ทั้งนั้นแหละ.. อย่าไปโทษฝันเลย.. ปัญหาจึงไม่ได้อยู่ที่ความฝัน ซึ่งเป็นปกติของสังขารที่ปรุงแต่ง แต่ปัญหาอยู่ที่ปลื้ม หรือไม่ปลื้มนี่แหละ เป็นอุปาทาน ถ้าเราละอุปาทานออกได้ ก็ไม่ต้องยึดติดกับความฝัน มองความฝันเป็นธรรมดา เป็นธรรมดาของธาตุขันธ์ที่ทำงานไม่มีวันหยุด จนกว่าจะตายไป ดังนั้นคนทุกคนมีขั้นตอนการนอนหลับแบบนี้ตามธรรมชาติ แต่จะทำได้ดีมากหรือน้อยต่างกัน มีผลต่อคุณภาพของการหลับ การพักผ่อน และส่งผลต่อคุณภาพของสุขภาพยามตื่นว่าสดชื่น ได้พัก หรือตื่นแล้วเหมือนยังไม่ได้นอน กล่าวได้ว่า คนทุกคน หรือจิตทุกดวงมีธรรมชาติของสมาธิอยู่ในตัวเอง (ไม่งั้นไม่ได้เกิดเป็นคน) ในกระบวนการธรรมชาติ มีการเข้าสมาธิอยู่แล้วในตัว แม้เราจะไม่ทำในชีวิตประจำวัน แต่ธรรมชาติก็จัดสรรให้เราเข้าสมาธิได้ตอนหลับ เพื่อความสมดุลของระบบประสาท กลไกต่างๆ ของร่างกายที่ต้องมีการพักผ่อนซ่อมแซมตัวเอง ผู้ที่ทรงฌาน จึงเป็นผู้ที่สามารถเรียกหรือดึงกลไกธรรมชาติเหล่านี้มาใช้ได้ตามต้องการ ในการเข้าฌานร่างกายจึงได้พักผ่อน เหมือนกับการหลับลึก ส่งผลให้ระบบโลหิตหมุนเวียน ระบบประสาทได้พักฟื้นตัว ลดการทำงานของร่างกายลงทุกส่วน ระบบการหายใจต่างๆ จึงทำหน้าที่ได้ดี ก็จะส่งผลดีต่อสุขภาพกาย และสุขภาพจิต เป็นผู้ที่แก่ช้า เป็นผู้ที่สุขภาพดี จิตใจมั่นคง เพราะจิตได้พักอยู่เสมอๆ เวลาที่นั่งกรรมฐานแล้วเห็นนิมิต ก็คือฝันนั่นแหละ เมื่อจิตสงบเป็นสมาธิขั้นอุปจารสมาธิ จิตบางคนก็สามารถฟุ้งเอาภาพเก่าๆ เสียงเก่าๆ ที่เก็บกักสะสมไว้ในจิตออกมา ทำให้ผู้ปฏิบัติเห็นภาพอดีตไกลบ้าง ไกล้บ้าง เห็นนั่นเห็นนี่ บางคนก็เรียกว่าเห็นกรรม ก็กรรมที่ทำเป็นพลังงานบันทึกไว้ในจิต เมื่อเราทำกรรมฐานจิตสงบ มันจึงผุดภาพเหล่านั้นออกมา เราก็พิจารณาทำความเข้าใจ แล้วละเสีย.. เมื่อละไป ภาพนั้นก็หมดไปจากจิต ก็คือการแก้กรรมนั่นแหละ กรรมบันทึกไว้ในจิต แม้แก้กรรมก็แก้ที่จิต ทำไปเรื่อยๆ จิตก็เบาขึ้นๆ ใสสะอาดสว่างขึ้นเรื่อยๆ เขียนเล่ามาแบบนี้คงจะเห็นภาพว่า พุทธศาสตร์นั้นที่จริงสามารถเข้าใจเรื่องระบบกายระบบจิตได้อย่างลึกซึ้ง แถมยังสอนวิธีใช้ประโยชน์จากธรรมชาติกายและจิตด้วย เป็นคนละเรื่องกับคำว่า "งมงาย" หรือ "ไร้เหตุผล" ผู้ที่คิดว่ากระทู้นี้เหลวไหลฟุ้งซ่านปรุงแต่งไร้สาระ คือผู้ที่ยังไม่เข้าใจอย่างแท้จริง ถึงกลไกทางจิตและกาย ซึ่งมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง เป็นสิ่งที่อธิบายได้ และพิสูจน์ได้ สำหรับผู้ปฏิบัติธรรมแล้ว ถ้าปฏิบัติได้จริงๆ เข้าถึงฌานได้ ก็จะเข้าถึงญาณหรือความรู้ต่างๆ เกี่ยวกับธรรมชาติ ทั้งภายในกายและจิต และนอกเหนือไปจากนั้น เช่นอภิญญาคือความรู้ที่นอกเหนือจากธรรมชาติของโลกกายภาพ เมื่อได้รู้ได้เห็นเข้าใจแล้ว ก็เห็นว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดา เป็นธรรมชาติ ไม่ใช่สิ่งที่เหนือเหตุเหนือผล หรือประหลาดพิสดารเกินจริงแต่อย่างใด เมื่อเข้าถึงความรู้เหล่านั้นได้ จึงจะเข้าถึงคำสอนของพระพุทธองค์ที่มีกล่าวถึงเรื่องเหนือโลกมากมาย ที่คนรุ่นใหม่ผู้ไม่รู้กลับมองว่าเป็นเรื่องงมงาย ไร้เหตุผล หรือพิสูจน์ไม่ได้ แน่ล่ะ..ผู้ที่มีความรู้จากประสาทสัมผัสทั้ง 5 จะไปรู้เรื่องที่ต้องอาศัยความรู้ที่เกินกว่าประสาทสัมผัสทั้ง 5 ได้อย่างไร โดยเฉพาะเรื่องที่ละเอียดอ่อนต้องรู้ได้ด้วยจิตเท่านั้น ความรู้ที่รู้ได้ด้วยจิตนั้น แน่นอนเป็นความรู้ที่ใช้เครื่องมือตรวจจับไม่ได้ ต่างจากความรู้ที่รับรู้ผ่านระบบประสาทสัมผัสทั้ง 5 ซึ่งหยาบจนนักวิทยาศาสตร์สามารถใช้เครื่องมือเป็นวัตถุตรวจจับได้ ผู้ที่จิตหนัก จิตสกปรก จิตยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นจิตรู้ ก็ย่อมไม่สามารถเรียนรู้ผ่านจิต ซึ่งเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดของโลก รองจากพระนิพพานได้เลย แต่ถ้าเราปฏิบัติมาตลอด พยายามเข้าถึงความสงบโดยสมาธิ พยายามละกิเลสซึ่งเป็นของหยาบหนักอึ้ง พยายามรักษาศีลไม่ให้กายใจเศร้าหมอง เราก็ย่อมมีจิตที่มีคุณภาพดีกว่าคนที่ไม่ทำ จิตของเรามีความรู้ในตัวเอง เมื่อเรานอนหลับไปสู่ระยะที่จิตเป็นอิสระตามธรรมชาติ จิตของเราก็สามารถรับรู้เรื่องราวแปลกๆ พิสดารเหล่านั้นได้ไม่ยาก หากเพื่อนๆ อ่านแล้ว ไม่เชื่อ ก็ทดสอบดู ลองทำสมาธิก่อนนอน และทำสมาธิต่อในท่านอน จะนอนตะแคงขวาหรือนอนหงายก็ได้ แต่ตะแคงขวาดีกว่า ให้หลับไปในสมาธิ แล้วลองพิสูจน์ว่า คุณภาพของจิตจะดีขึ้นจริงหรือไม่ เราจะทำสมาธิได้ดีขึ้นจริงไหม จะรู้ว่าจิตตื่นขึ้นมาในความหลับแล้วภาวนาต่อเป็นความรู้สึกยังไง จะรู้ว่าอย่างน้อยที่สุด เช้าขึ้นมาเราจะมีกำลังใจกำลังกายมาก โรคภัยไม่เบียดเบียน แทนที่จะหลับทิ้งไปเปล่าๆ ก็เข้าฌานหลับซะเลย มันจะเข้าฌานได้หรืออยู่แค่ระเบียง มันก็ย่อมเป็นสิ่งดีแน่นอน หลวงพ่อหลวงปู่หลายองค์ก็บอกมาสอนมาอย่างนั้น.. ลองทำดูค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 11:51:04

ความคิดเห็นที่ 8 มารออ่านค่ะ ชอบสำนวนจขกท.อ่านเพลิน อ่านแล้วชื่นใจ จากคุณ : บลูไมก้า (bluemiga) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 11:56:32

ความคิดเห็นที่ 9 ล่าสุดวันก่อน พึงฝันเห็นหลวงพ่อฤาษีลิงดำ มานำสวดมนต์ค่ะ ... ประมาณว่า อย่างน้อยเนี่ย จิตใจมีอาจารย์ค่อยเขกกระโหลกเต็มๆ เลย ( สังฆานุสติ) ไม่กล้าทำผิดทาง!! อิอิ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 12:02:17

ความคิดเห็นที่ 10 หวัดดีทุกคน ขอบคุณที่มาร่วมวงค่า.. ขอตอบคำถามคุณ soul ก่อนไปสอนนะคะ 1. ไม่รู้ (เพราะความไร้เดียงสา แบบเด็ก) กับไม่เจตนา ตามหลักทางพุทธฯ (ศีล) เหมือนกันไหม? ตอบ-- ไม่รู้ คือไม่รู้ค่ะ   ไม่รู้นี่มีอวิชชาเป็นพ่อ โมหะเป็นแม่ค่ะ  รวมกันเป็นไม่รู้.. ไม่รู้ผิดไหม ผิดค่ะ ผิดที่ไม่รู้ค่ะ..   ก็เพราะไม่รู้นี่แหละ เลยเกิดมาเป็นเราตาปริบๆ นี่แหละ..  เพราะความไม่รู้ล่ะ.. ลองทดสอบดู เอาสัญญาเก่าๆ มาพิจารณาดู..  ที่พลาดๆ ไป เพราะความไม่รู้ทั้งนั้นเลย.. จริงไหมคะ..   ไม่เจตนา คือไม่ได้ตั้งใจ หรือเจตจำนงที่จะกระทำ   ไม่เจตนา นี่มีโอกาสจะดีได้ คือไม่ตั้งใจที่จะทำ เลยไม่เกิดกรรม  เช่นไม่ฆ่ามดโดยไม่ได้ตั้งใจ  ก็ไม่ผิดศีล เพราะว่าเราไม่ได้เจตนา   แต่ว่าผิดไหม ถึงไม่เจตนาจะไปผิดในส่วนละเอียด คือขาดสติสัมปัญชัญญะ ถ้ามีสติพร้อม พิจารณาก่อน จะเห็นมด และก็ไม่ฆ่ามด ทีนี้เราฆ่ามดโดยไม่เจตนา  ก็ไม่มีเจตนาเป็นกรรม  แต่การกระทำนั้นก็เป็นกรรมอยู่ดี เพียงแต่เป็นกรรมที่เบากว่า เจตนาค่ะ เด็กนั้น แค่เกิดมาทำให้แม่เจ็บก็เป็นกรรมแล้วค่ะ   ดังนั้นเด็กเกิดมาเพราะกรรม เกิดมาก็สร้างกรรมตั้งแต่เกิดเลย..   จะบอกว่าไม่รู้ไม่เจตนาไม่ได้ การจะไม่สร้างกรรมใดๆ เลย มีวิธีเดียวคือนิพพานค่ะ.. 2. เพราะเหตุใดการเข้าถึงภาวะธรรมนึงๆ ต้องรอถึงเวลาอันสมควร? เช่น เคยรู้สึกไหมว่า ทำไมเราไม่ได้ฟังธรรมบทนี้มาก่อนนี้ ทั้งๆ ที่เราก็คลุกคลีกับตรงนี้บ่อยๆ อะไรแบบนี้ เป็นต้นนะคะ --  คำตอบอยู่ในคำถามเลย..   เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย ถ้าเหตุไม่พร้อม ปัจจัยไม่พร้อม ก็ไม่ถึงเวลา  จะทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ  แต่เมื่อถึงพร้อม มันก็สำเร็จเอาง่ายๆ.. การเรียนรู้ของจิตไม่ได้เป็นอย่างที่คิดๆ กัน คือจิตนั้นเรียนรู้ด้วยตนเอง และสะสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆ จนถึงวันนึง.. การเรียนรู้นั้นสมบูรณ์ เหมือนเติมน้ำเต็มโอ่ง น้ำนั้นจะล้นออกมา เป็นผล..   เราจะไปบังคับเขาก็ไม่ได้  เราทำได้แค่สร้างเหตุ..  การอ่าน การฟัง เป็นการสะสมค่ะ เป็นการสร้างเหตุ.. แต่จิตเป็นธาตุรู้ แค่อ่านหรือฟัง ไม่เพียงพอค่ะ  จิตจะต้องมีประสบการณ์ตรงด้วย เมื่อจิตมีประสบการณ์ตรง และเรียนรู้ เขาจึงยอมรับ และเข้าใจ เราก็เข้าถึงธรรมนั้นด้วยจิต.. การอ่านการฟัง ช่วยให้ลัดสั้นขึ้น คือจิตมีประสบการณ์อ้อมมาก่อน เมื่อมาเจอของจริงก็เรียนรู้ได้ไว..    คนที่ไม่เคยอ่านฟังมาก่อน  บางทีจิตรู้แล้ว อ้อแล้ว.. ปัญญายังไม่เข้าใจก็มี คือรู้ แต่ไม่รู้ว่ารู้อะไร   ในการปฏิบัติธรรม  หากเปรียบเทียบกันแล้ว การอ่านมากฟังมาก บางทีเป็นผลเสียมากกว่าดีค่ะ เพราะว่ามันแปรค่าเป็นสัญญาเป็นมานะอัตตาเป็นตัณหาอุปาทาน   ซึ่งทำให้บังความรู้ที่แท้จริงของจิต คือปิดโอกาสที่จิตจะได้รู้สภาวะธรรมนั้นๆ ด้วยตนเอง.. การที่คุณโซล แยกแยะได้ว่า.. เคยอ่านธรรมนี้แต่ทีแรกไม่รู้  เวลาผ่านไปจึงรู้ อันนี้ดีค่ะ เราจะแยกโหมดได้ว่า รู้อันแรก เป็นสมองรับรู้ เป็นสุตปัญญา  แต่รู้อันที่สอง คือจิตรู้ เป็นภาวนามยปัญญา   ส่วนตัวเราเชื่อเรื่องธรรมจัดสรร  ตอนเรียนมหาลัย มีเพื่อนศึกษาพระคัมภีร์ของคริสต์ เขาว่า เวลาเขาแย่ๆ นึกอธิษฐานแล้วเปิดไบเบิ้ล เปิดมาได้คำตอบแก้ไขปัญหาได้ทุกที เราเอาบ้าง มีปัญหาเปิดคู่มือมนุษย์ท่านพุทธทาส  ใช้ได้เหมือนกันเลย.. เราเลยไม่ลบหลู่ศรัทธาของคริสต์ เพราะเราก็เจออย่างนั้นกับศาสนาพุทธ.. การที่เชื่อเรื่องกาลเวลาที่เหมาะสม ทำให้จิตเราสงบ ไม่ดิ้นรน มีความเชื่อมั่นว่า ถ้าถึงเวลาจะรู้ได้เอง  เมื่อถึงเวลานั้นเราก็รู้..  แต่เราไม่ทะยานอยากไปในอนาคต   บางครั้งทำอะไรไม่ได้ก็ไม่ทุกข์ เพราะบอกตัวเองว่า "คงยังไม่ถึงเวลา.." 3. ที่จริงแล้วอุปนิสัย กิเลสไม่ดีต่างๆ (ราคะ โมหะ โทสะ) นั้น มีฝังแฝงอยู่แล้วในจิตเรา เราควรกำจัดมันเสีย เหลาเสี้ยมจิตให้คม ให้ใสบริสุทธ์ ใช่ไหม?  เพราะถ้าแม้เรามีบุญมากเกิดเป็นเทวดาเอย เราจะมีแต่ความสุขสบาย จนมองไม่เห็นกิเลสที่ฝังอยู่เลย --ใช่ค่ะ... ถ้าเราต้องการพ้นทุกข์ เราต้องกำจัดกิเลสค่ะ   แต่เหลาเสี้ยมจิตนี่ทำไม่ได้ ที่เหลาๆ กันคือปัญญาและสติค่ะ จิตนั้นเราทำกับเขาอย่างเดียว คือเอาทุกอย่างออกจากจิตให้หมด จิตจึงจะบริสุทธิ์ได้ค่ะ ถ้ามีบุญมากเกิดเป็นเทวดา เราจะมีแต่ความสุขสบายจนมองไม่เห็นกิเลส อันนี้ก็จริงค่ะ เราได้พบลูกเทวดาจำนวนมาก เห็นว่าพวกเขาโชคดีที่มีความสุขสบาย มีปัจจัยพร้อม เพราะทำมามาก  แต่เขามักประมาท และยินดีพอใจในความสุขสบาย และมักจะติดดี.. ก็ทำให้เป็นเครื่องเนิ่นช้าได้ค่ะ  แต่ในที่สุดเขาก็จะได้เรียนรู้เช่นกัน สำหรับเราซึ่งไม่ได้เป็นลูกเทวดา เราก็ลำบาก  แต่ในความลำบาก ทำให้เรารู้จักทุกข์ ได้เรียนรู้ทุกข์  ถ้าเทียบกันเราละทุกข์ได้เร็วกว่า จะใช้คำว่ามีปัญญามากกว่าก็ได้ เพราะว่าทุกข์มากกว่านี่แหละ เลยเข้าใจทุกข์ เบื่อทุกข์ เพียรปฏิบัติเพื่อออกจากทุกข์ได้เร็วกว่า แต่ถ้ามองรอบด้าน เกิดเป็นอะไร หรือเคยเป็นอะไร สิริรวมแล้วก็เท่าๆ กัน หักลบแล้วก็ดีคนละอย่างเสียคนละอย่าง สรุปมีโอกาสเท่ากัน ขึ้นอยู่กับว่าจะใช้โอกาสนั้นไหม.. เรื่องนี้มีประเด็นน่าคุยสนุกๆ เอาไว้ก่อนนะ..ตอบสั้นๆ ก่อน 4. การมีอาจารย์ที่เคารพนับถือหลายองค์จะได้ไหม  ? -- ได้ เรานับถือเพียบเลย..  555   อาจารย์ที่สมัครใจเป็นศิษย์ไกลๆ ก็มาก อาจารย์ที่ไปเรียนตรงๆ ก็เยอะค่ะ.. 5. ทำอารมณ์ใจอย่างไรให้เข้มแข็ง ทรงกำลังพอจะตัดกิเลสอันละเอียดแยบคายต่างๆ ได้? --ตอบสั้นๆ  ทำสมาธิมากๆ ค่ะ ------- ตอบแบบยาวเดี๋ยวมาตอบใหม่ 6. อะไรคือปัจจัยที่สำคัญที่สุด ที่ช่วยให้คนเข้าใจถึงแก่นธรรมะที่ถูกต้องตรงทาง? 1) วาสนา  2) ความตั้งใจมั่นและความเพียรไม่ย่อท้อ 3) เจอครูบาอาจารย์หรือบัณฑิต เดี๋ยวมาตอบใหม่ยาวๆ อีกที 7. ถ้าเรามีภาวะธรรมสูงขึ้น จนพอรู้ว่าใครคิดกับเราอย่างไร รักชอบเราแบบโลกียสุขอย่างไร  แต่เราไม่เอาแล้ว จนเป็นเหตุให้เขาหม่นเศร้าไปบ้าง เราผิดไหม  ? -- ไม่ผิดค่ะ เราไม่มีกรรมกับเขา แต่เขามีกรรมกับเรา กิเลสเขาเองนี่คะ เราช่วยได้ ด้วยการเจริญพรหมวิหารค่ะ  อันนี้ก็มีรายละเอียดอีก ไว้มาตอบใหม่ ต้องใช้กำลังเยอะ เรื่องอะไรที่เราพอตอบได้ ตอบไปก่อน อาจารย์บอกว่าท่านทำไม่ไหว ท่านมีเวลาน้อย ท่านจะทำในสิ่งที่สำคัญที่สุดเลย ตอบคำถามสำคัญจริงๆ  ดังนั้นบางอย่างถ้าเราตอบก่อนก็ไม่ผิดกติกา เรื่องมันจะได้น้อยลง เผื่อว่าเมื่อไปถึงท่านแล้ว.. คุณจะได้ถามคำถามที่ต่อยอดจริงๆ คุ้มกับที่ได้ไปเจอองค์ท่านเอง.. และขอบอกว่า ที่ตอบๆ เนี่ย.. อาจารย์ดูอยู่เสมอค่ะ.. ไปสอนก่อน เดี๋ยวมาใหม่เย็นๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 12:18:15

ความคิดเห็นที่ 11 ผมพวกเด็กหลังห้อง แบบว่า เรียนเก่งนั่งหน้า ปากกล้านั่งหลัง อาจารย์สอนไม่ตั้งใจฟัง ปูเสื่อครับ อิอิ จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 12:25:47

ความคิดเห็นที่ 12 มาปาดรอ  จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 12:26:42

ความคิดเห็นที่ 13 มาปูเสื่อรออ่านค่ะ.... จากกระทู้เรื่องผี นั่งอ่านแบบเมามัน ในใจก็คิด ถ้าเราปฏิบัติแบบเค้า เราจะเห็นแบบนี้มั๋ยหนอ..คือปกติ สวดมนต์อย่างเดียวค่ะ วันเสาร์ที่ผ่านมา นิมนต์พระ มาทำบุญที่ร้าน พระท่านมองหน้า แล้วพูดว่า โยม ปฎิบัตินะ ไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นอะไรหรอก ปฏิบัติแล้วก็วางซะ ...เราอึ้ง  ไม่รู้บังเอิญหรือเปล่านะ จากคุณ : ปักไหมทอง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 12:58:55

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ก่อนก็มักนอนทำสมาธิจนหลับไปอยู่พักนึงเหมือนกัน ช่วงหลังๆ ขี้เกียจเข้าเลยลืม มาอ่านคุณ chaosy เขียนกระตุ้นแบบนี้ ต้องขอบคุณมากๆ เพราะตอนนี้เริ่มกระตือรือร้นที่จะกลับมาทำอีกครั้งแล้ว อนุโมทนาสาธุ...... จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 13:00:38

ความคิดเห็นที่ 15 มาอนุโมทนาครับ จากคุณ : จุ๊ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 13:07:52

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบจังค่ะ ขอบคุณนะคะที่ต้้งกระทู้ให้ถามแบบนี้  แถมไม่จำกัดระดับด้วย 1. เวลาเดินจงกรม พิจารณา นขา โลมา...... แล้ว ก็พิจารณาเป็นรูป เป็นร่าง แบบเราคิดเอง จำเองมาจากภาพต่างๆที่เราเคยเห็น  อันนี้ ถือว่า ใจเราฟุ้งซ่านใช่มั้ยคะ  ควรพิจารณาอย่างไรใจจึงสงบ  หรือ บริกรรมไปเปล่าๆ โดยไม่ต้องนึกคิด 2. สมมุติว่า คนในครอบครัวเรา เกิดปฏิบัติดี ได้กลายเป็นโสดาบันขึ้นมา  การใช้ชีวิตของเราใกล้ชิดกับเค้า จะเสี่ยงให้เราเข้าใกล้อบายมั้ยคะ  ตอนนี้ สามีเร่งความเพียรมาก  น้องปันบอกว่า ป๊าจะรีบไปไหน อย่าเพิ่ง ให้ปันโตก่อน  คือเค้ากลัวจะไปล่วงเกินพระอริยะเข้าน่ะค่ะ    คืออันนี้ ถามเล่นๆ  แต่ก็แอบกลัวจริงๆค่ะ เอาสองข้อก่อน  แล้วจะเข้ามาถามใหม่นะคะ  ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 13:09:01

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณนะคะ ถ้ามีเวลาอยากคุยประเด็นยาวๆ เชิญให้ธรรมทานต่อนะคะ โดยเฉพาะข้อ  5 และ 6 เพราะว่า แบบข้อ 5 เนี่ยส่วนตัว (เน้นนะคะว่าจริตส่วนตัว จริงๆ ) คิดว่าสมาธิมันไม่พอ หรือปกติเราเองไม่ค่อยทำสมาธิไม่รู้ อิอิ มัวขี้เกียจน่ะ เหมือนๆ กับ บารมี 10 มันต้องเต็ม (หรือมากๆ) หรือพรหมวิหาร 4 ต้องทรงสุดๆ รึเปล่านะ  ถึงจะช่วยส่งกำลังใจให้ช่วยละไอ้เจ้ากิเลสละเอียดได้โดยลำดับ  อ่ะค่ะ  (ส่วนตัวนะ เน้นอีกที ) ส่วนข้อ 6 ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ นับว่าเป็นโชคดีของพวกเรา ที่เคยสร้างสมมา มีวาสนา ปัญญาสัมมาทิฎฐิ และได้พบกัลยาณมิตร  สาธุค่ะ  ＾人＾ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 13:11:20

ความคิดเห็นที่ 18 วันนี้ลงทุนเปิดแอร์นั่งแช่หน้าคอมเลยทีเดียว ปกติก้นั่งแช่ แค่เปิดพัดลม วันนี้ขอถามว่า.... 1. การที่เรานอนสมาธิ แล้วท่องพุทโธๆ เราจำเป็นต้องนอนแบบเรียบร้อย นอนหงายเอามือวางที่ท้อง หรือ นอนท่าไหนก็ได้ เช่น นอนกอดหมอนข้าง หรือตะแคงซ้ายขาว ยกขาขึ้นได้ไหมคะ 2. การที่เรา ได้ศึกษาได้อ่านหนังสือมาเยอะๆ เรื่องการทำบุญที่ถูกต้องทำบุญแบบไหนได้บุญเยอะ  อย่างเช่น ทำสังทานไม่เจาะจงพระได้บุญมากว่าใส่บาตรตอนเช้า ส่วนคนที่ไม่ได้ศึกษาทางนี้มา เขาก็คิดว่า แค่ใส่บาตรพระตอนเช้า พระให้ศีลให้พร แค่นี้เขาก็ได้บุญเยอะแล้ว สบายใจแล้ว แล้วเราก็มองว่า เราทำบุญแบบของเรา เราได้บุญมากกว่าของเขา คุณchaosyคิดว่า เราคิดแบบนี้ผิดไหมคะ หรือว่าใจเราคิดอกุศลไหมคะ ที่หมือนกับไปดูถูกการทำบุญของเขา เราก็ไม่ได้คิดเป็นการดูถูกนะคะ คือเปรียบเทียบให้ดูอ่ะค่ะ จะบุญเล็กบุญใหญ่ก็ได้บุญเหมือนกัน 3. ตอนเช้า เห็นคนเอาเงินใส่บาตรพระ เรามีอกุศลในใจแล้ว ไม่ถูกต้องๆๆ แต่คนที่ใส่บาตรพระ ไม่รุ้ว่าไม่ถุกต้อง แต่จิตใจเขาผ่องใสที่ได้ทำบุญ เอาเงินใส่บาตรพระ ในใจเราเห็นว่าไม่เหมาะ จะบาปไหมคะ ถ้านึกอะไรออกจะมาถามอีกนะคะ  ขอบคุรค่ะ จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 13:43:27

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นด้วยกับ คห 7 ครับ ประสบการณ์คล้ายกันมาก แต่ผม นอนไม่มีนิมิตแบบแม่นๆ นะครับ เพราะผมไม่สนใจตั้งแต่ต้น เข้าสมาธิแล้วหลับ อันนี้ดีแน่นอน ขอยืนยัน เคยนอนไม่ค่อยหลับเพราะจิตมีควมเพียรมากไป มานั่งสมาธิแล้วก็ไปนอนต่อ ดีกว่าปล่อยไว้แบบคิดมากฟุ้งซ่าน เสียเวลาพักผ่อน จากคุณ : นิยมวัตถุ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 14:33:52

ความคิดเห็นที่ 20 เล่าเรื่องขำๆของแฟนผมล่ะกันนะ เค้าเคยไปบวชเนกขัมมะที่สำนักแม่ชีแห่งนึงครับ ตอนเช้าก็ออกไปบิณฑบาตกับแม่ชี ด้วยความที่แม่ชีเดินเร็วมาก รึไงก็ไม่ทราบ เค้าก็เลยท่องในใจว่า ซ้าย ขวา ซ้าย ... ซ้าย ขวา ซ้าย.... สนุกสนาน(ในใจ)ใหญ่ ปรากฏว่า แม่ชีหยุดเดิน แล้วหันขวับกลับมา พร้อมกับบอกว่า "ท่อง พุท โธ!!" . . เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อยู่วัด ต้องสำรวมความคิดให้มาก  จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 16:03:41

ความคิดเห็นที่ 21 ส่วนตัวหลังจากสวดมนต์ แล้วจะนั่งสมาธิได้แป๊บเดียว เพราะติดนิวรณ์ตัวง่วงประจำ จึงต้องไปนอนทุกครั้ง แล้วหลับทันที เกือบทุกวันเวลาล้มตัวลงนอนปุ๊บจะหลับทันที และพอตื่นขึ้นมาจะจำความฝันไม่ได้เลย ก็เลยไม่รู้ว่าตอนหลับแล้วฝันหรือไม่ จริงๆนะคะ ตื่นขึ้นมาแล้วจะนึกก่อนว่าเมื่อคืนฝันอะไรหว่า แต่นึกไม่ออกเลย เป็นคนหลับลึก และส่วนมากหลับรวดเดียว และจะตื่นตรงเวลาด้วย เราตั้งนาฬิกาปลุกด้วย พอรู้สึกตัวปั๊บ อีก 2-3 นาที เสียงนาฬิกาปลุกก็จะดัง แต่เล่าเรื่องแปลก ครั้งหนึ่งก่อนนั่งสมาธิ รู้สึกปวดที่ขมับมาก พอหลับตานั่งสมาธิพักนึง เห็นแสงสีเขียวพุ่งออกไปจากกลางหน้าผาก ออกไปไกลประมาณ 2 เมตร ชั่วเวลาหลายวินาทีเลย เราก็มองดูแสงนั้นพุ่งออกไป สักพักก็หายไป เราก็ลืมตาขึ้น หายปวดขมับเลย เรื่องนี้เกิดขึ้นครั้งเดียวแล้วยังไม่เกิดอีก ของเราจบแล้ว รออ่านของคนอื่นต่อ จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 16:13:29

ความคิดเห็นที่ 22 ยังอ่านไม่ทันจบ กดโหวตให้ไปแล้วค่ะ อยากถามคุณ chaosy ค่ะว่า การที่เรากลับจากปฏิบัติธรรมมาไม่นานแล้ว มีเหตุเช่นตามความฝัน หรือความรู้สึกต่างๆ ที่เราคิดว่ามีคนมาขอส่วนบุญ และเราได้แผ่เมตตา อุทิศบุญไปให้นั้น เป็นไปได้หรือไม่ว่า เป็นเพราะเรามีบุญมากพอที่ทำให้ จิตของใครสักคนรับรู้ และมาขอจากเรา ส่วนอีกประเด็นคาใจมานานแล้วค่ะ เคยได้ยิน และอ่านมาในหนังสือบางเล่ม ได้บอกไว้ว่าการที่ได้มาปฏิบัติธรรม กรรมฐานนั้น จะทำให้เราชดใช้เวรกรรมเร็วขึ้น เจ้ากรรมนายเวรเขาจะมาตามทวงเร็วขึ้นจริงหรือไม่ค่ะ อันนี้สงสัยมาก เช่นพบเจอเรื่องไม่ดี เรื่องร้ายๆ ค่ะ  ส่วนตัวก็รู้สึกว่าตัวเองเจอเหตุการณ์เหล่านี้ค่ะ หนักหนาพอสมควร แต่ก็ไม่เคยหยุด หรือคิดที่จะหยุดปฏิบัติธรรมค่ะ แต่ก็ใช่ว่าจะเลวร้ายไปทั้งหมด สิ่งดีๆก็มีด้วยเหมือนกันค่ะ ที่เห็นได้ชัดคือใจของตัวเอง ที่สงบ นิ่งขึ้น คิดถึงคนอื่นมากขึ้น ไม่ค่อยร้อนรนไปกับสิ้งแวดล้อม และที่เป็นมากที่สุด คือกลัวการทำบาป และกลัวการผิดศีล 5ค่ะ จากคุณ : บุษบามณฑารพ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 16:14:52

ความคิดเห็นที่ 23 เล่าผิดนิดนึงตรงเรื่องแปลก ไม่ใช่ปวดที่ขมับ แต่ปวดตรงหน้าผากมันเต้นตุ๊บๆ แต่พอนั่งสมาธิแล้วมีแสงพุ่งออกไป พอลืมตามันหายปวดเลย เคยได้อ่านเจอว่าผู้ที่ตาที่สามจะเปิดจะมีอาการปวดตรงหน้าผากเหมือนกัน แต่เราคงไม่ใช่เพราะยังนั่งสมาธิได้ไม่ดีเลยคือหลับก่อนประจำ จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 16:29:11

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ ไตรโสภณ  คล้ายๆ เราเลยล่ะ ง่วงง่าย นอนง่าย นอนลึก ฝันเสร็จ ตื่นมาจำไม่ค่อยได้ แต่จะพยายามรำลึก ตื่นแบบมีนาฬิกาปลุกในตัวเอง ฯลฯ ฮ่าๆ เหมือนเราจริงๆ ด้วย จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 17:11:34

ความคิดเห็นที่ 25 ^^ จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 18:40:52

ความคิดเห็นที่ 26 มาติดตามอ่านประสบการณ์ของแต่ละท่านค่ะ ^^ ตอนนี้เราก็ได้แต่ติดตามอ่านหนังสือของพ่อแม่ครูอาจารย์ที่น่าเคารพศรัทธาหลายท่านที่มรณภาพไปแล้ว เช่น พระอาจารย์มั่น หลวงพ่อชา ที่สำคัญคือ หลวงพ่อพุธค่ะ เราอ่านหนังสือรวมธรรมเทศนาของท่านแล้ว เสียดายจริงๆที่เราเกิดช้าไป ท่านสุดยอดจริงๆค่ะ เรื่องนั่งสมาธิแล้วหลับ หลวงพ่อพุธท่านบอกว่า ไม่ต้องคิดมาก นั่งแล้วมันจะหลับได้ ก็นั่งหลับไปเลย ซักพักมันจะตื่นเอง แล้วก็หายง่วงค่ะ แล้วท่านก็แนะนำให้ทำสมาธิตอนนอน ทำบ่อยๆจิตจะเป็นสมาธิตอนหลับ นั่นแหละ สุดยอดของการพักผ่อนที่แท้จริง แต่เราจะรู้สึกเหมือนว่าเรานอนไม่หลับค่ะ ^^ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 18:45:58

ความคิดเห็นที่ 27 มาแระ..  ลืมจ่ายตังค์ค่าโทรศัพท์เน็ตเลยดับ แต่ใช้แอร์การ์ด ช้าหน่อยหนา.. มาต่อกันที่เขียนไว้สั้นๆ ก่อนไปทำงาน 4. การมีอาจารย์ที่เคารพนับถือหลายองค์จะได้ไหม  ? -- ได้ เรานับถือเพียบเลย..  555   อาจารย์ที่สมัครใจเป็นศิษย์ไกลๆ ก็มาก อาจารย์ที่ไปเรียนตรงๆ ก็เยอะค่ะ.. คืออาจารย์ที่เรานับถือนี่มีเยอะได้ แต่ถ้าเราจะเอาจริง ก็ควรต้องเลือกเรียนกับอาจารย์สักองค์ค่ะ ไม่งั้นเราจะได้แต่ต้มจับฉ่าย  ไม่เป็นพะโล้ค่ะ   คือเราสนับสนุนให้เรียนรู้ทางเดียวไปเลย รู้อะไรให้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล   อ่านมากฟังมากได้ แต่ต้องอ่านให้เป็นฟังให้เป็น ที่จริง..มีอาจารย์สักองค์แล้วลองปฏิบัติตามท่านไป ให้เวลากับตัวเองหน่อย เราก็จะมีความก้าวหน้าได้ ดีกว่ามีเยอะๆ แต่ไม่เอาจริงสักทาง กลายเป็นจับจด แล้วขึ้นอยู่กับคุณเป็นคนยึดหรือเปล่า  ถ้าขี้ยึด ควรจะยึดเอาสักองค์หนึ่ง ไม่งั้นมันจะตีกัน พออาจารย์หลายองค์สอนคนละแนว เดี๋ยวตีกันมั่ว..  เอาขององค์นี้มาบอกองค์นั้น..มันจะสร้างวิบากกรรมใหญ่ๆ อย่างที่มีคนทำให้เห็นมาเยอะ..  ไปสำนักสมถะ ดันเอาคำของหลวงพ่อที่สอนวิปัสสนาไปพ่นใส่ท่านงี้..  เซ็งดิ่   แต่การเลือกอาจารย์ก็สำคัญ เราเป็นคนรุ่นใหม่ นิสัยไม่ดี (แบบเด็กหลังห้อง) เราเชื่อยาก ยอมรับอาจารย์ยาก  ภายนอกเหมือนเราหัวอ่อนนับถือได้หมด แต่ผู้ที่จะสอนเรา ถ้าไม่เก่งจริง เราก็ไม่เปิดใจก้มหัวเรียนรู้ด้วยชนิด "ลงใจ" ให้ง่ายๆ ค่ะ   ตอนที่เราแสวงหาอาจารย์ เราก็โฉบไปโฉบมา ลองไปทั่วค่ะ ไปทำบุญกับท่านๆ ฟังธรรม คือถ้าเราเอาแบบรวมๆ เนี่ย ที่ไปมาเราเรียนรู้ได้กับทุกองค์ค่ะ  เห็นว่าท่านดีหมด แต่พอจะไปฝากตัวเป็นศิษย์ มันก็ไม่ลงตัวซะที องค์นี้เขาว่าดี แต่อยู่ไกล ยังไปไม่ถึงท่านซะที    องค์นี้น่าสนใจแต่ดุ เรามันขี้กลัว..  วัดนี้เงื่อนไขเยอะ แต่ถ้ามีโอกาสก็น่าลองดู   องค์นี้ก็สอนดีนะ..แต่ทำตามแล้วมันเวียนหัว..     องค์ที่อยากเรียนด้วยมากๆ ก็ละขันธ์ไปแล้ว  บางองค์ก็ดังเกินไป คงเข้าไม่ถึง..ทำไงได้เกิดไม่ทันท่าน.. เฮ้อ.. จะเอาไงดีเรา..อยากจะไปปฏิบัติธรรมกับเขาบ้าง ก็ติดนั่นนู่นนี่.. หรือว่ารอไปก่อนดี รอให้แก่ก่อน.. ก็ได้มั้ง.. ระหว่างนั้นก็ลองทำเอง ลองเอาคำสอนมาลองดู ว่าอันไหนพอจะกระดิกหู.. ก็หัดทำไปพลาง ตระเวณทำบุญไปพลาง   พอไปทำบุญบ่อยๆ ได้ยินได้ฟังมากขึ้น ก็มีคนบอกให้ลองใช้อธิษฐานจิตเอาค่ะ  คือเราทำบุญไปทั่ว แล้วเราก็อธิษฐานขอให้ได้พบเจอครูบาอาจารย์ของเราจริงๆ    ขอให้ได้เจอ ได้เรียนรู้จากท่าน..ด้วยเถิ๊ด..เจ้าประคู๊ณ..อะไรทำนองนี้.. ไม่น่าเชื่อค่ะ..  วันนึงโอกาสก็มาถึง  อาจารย์ของเรา เป็นผู้ที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน ไม่เคยได้ยินชื่อ ไม่เคยมีคนพูดถึง และไม่ได้อยู่ในลิสต์ใดๆ เลย แบบว่า Low profile แต่ High Quality  แบบที่เกิดมาแล้วตายไปอีกหลายๆ รอบ ก็ยังคิดว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ไม่น่าเชื่อ..อยู่นั่นเอง...  เหอๆๆ   แต่ในที่สุดเราก็ได้เจอท่านค่ะ..   ก็อย่างที่เคยพูดแหละว่า..เมื่อได้เจอบัณฑิต บัณฑิตท่านย่อมพาเราไปหาผล.. นอกจากจะต้องขอบคุณพระพุทธเจ้า ที่ประกาศศาสนาและสั่งสอนพระธรรมไว้มากมาย และทำให้มีพระสงฆ์ ซึ่งท่านก็ได้มาสอนเราอีกต่อหนึ่ง  ในทางกลับกัน..ก็ต้องขอบคุณพระอาจารย์ที่สอนเราจนซาบซึ้งถึงความดีของพระพุทธเจ้า และพระธรรม พระสงฆ์ ขอบคุณพี่ปันน้ำใจที่ทำให้ได้เจออาจารย์   แล้วที่สุดก็ต้องหันมาขอบคุณตัวเอง  แบบนึกอยาก กอดตัวเองแน่นๆ แล้ว จุ๊บๆๆๆๆ ตัวเองล้านหน.. ขอบคุณที่ทำบุญด้วยอะไรมาไม่รู้ ทำให้ได้เจอพระอาจารย์องค์นี้เนี่ย... ที่เคยเซ็งกะบ๊วยเฮงซวยงี่เง่าอะไรก็ตามตลอดมา.. เราให้อภัยตัวเองได้หมด เพราะคุณความดีที่ได้ทำมาบ้างนี้.. มันกู้ชีพได้จริงๆ   (เป็นเอามาก..) เราเจอพระอาจารย์เราเพราะกระทู้ห้องศาสนาเนี่ยแหละ.. กระทู้ทำบุญเตาเผาขยะของพี่ปันน้ำใจ  นี่เป็นเหตุให้เราสิงสู่อยู่ห้องนี้ไม่ไปไหน.. ทดแทนบุญคุณซะหน่อยน่ะนะ.. แต่เราก็รู้ได้เลยว่า การที่ตระเวนทำบุญมากับพระอริยะเจ้าต่างๆ ที่พอจะไปกราบทำบุญกับท่านได้ มีผล     การที่เราได้ฟังธรรม ไปฟังเทศน์ กับครูบาอาจารย์ต่างๆ ก็มีผล การที่เราสนใจอ่านธรรม ฟังธรรม ศึกษาทดลองปฏิบัติงูๆ ปลาๆ ก็ล้วนแต่เป็นการสร้างเหตุที่ส่งผลให้ได้เจอพระอาจารย์ที่เราได้อธิษฐานขอไว้ ดังนั้นเราจึงเชื่อว่า การสร้างเหตุที่ดี ย่อมส่งผลที่ดีได้จริง ตามที่พระพุทธเจ้าสอนค่ะ เรื่องวาสนานี่มันมีจริงๆ นะ..  คือเราอาจจะเคยเรียนมากับท่าน เราก็เลยลงใจกับท่านง่ายๆ เมื่อแรกได้เจอท่าน ก็งงๆ แบบว่าไม่มีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับท่านเลยแม้แต่น้อย ไปงงๆ เขาให้ถามก็ถามงงๆ   ฟังคำตอบแบบงงๆ    แต่มันติดใจค่ะ..ติดใจแบบงงๆ คือรู้ว่าท่านคงดีแหละ..  แต่ก็ไม่รู้ว่าดียังไง  ท่านตอบแบบว่า..เหมือนจะรู้ แต่ไม่รู้  แบบค้างคาใจน่ะ.. มันเลยติดใจ..เลยต้องไปพิสูจน์อีกที.. พอไปครั้งที่สอง.. ความงงๆ นั้นเปลี่ยนเป็นคำว่า "นี่แหละ ใช่แล้ว ใช่เลย..ที่ตามหา.." พอไปครั้งที่สาม จู่ๆ จิตมันก็รู้ขึ้นมา..  ใช้คำว่า "ลงใจ" จบการแสวงหากันดื้อๆ   ที่จริงพระอาจารย์เราท่านไม่มีเวลาสอนมากนักหรอกค่ะ  ด้วยวาจานั้น..ท่านสอนเฉพาะจุดสำคัญๆ รายละเอียดเราก็เรียนจากศิษย์ของท่านอีกที    แต่แม้ลงใจเป็นศิษย์สายนี้แล้ว  ก็ยังชอบเรียนรู้กับอาจารย์องค์อื่นๆ ที่ไม่ได้ไปฝากตัว แต่ศรัทธาท่านเป็นครูบาอาจารย์ และเคยศึกษามาก่อน ก็มีมากมาย..  ที่เคยไปกราบนมัสการมาก่อนจะเจอท่าน  มีโอกาสก็ยังไปอยู่  ฟังธรรมที่รู้แล้ว ก็ยังชอบฟังอยู่   สายไหนเราไม่เกี่ยง ขอให้สัมมาทิฐิเหอะ เราเอาหมด ก็คนมันชอบน่ะนะ..   (ถ้ามีสายมิจฉาฯ มา มันปวดหัวค่ะ มันจะเป็นของมันเอง..  มันไม่รับเองเลย  ก็เลยรอดปากเหยี่ยวปากกามาตลอด) อากู๋นี่ได้บุญเยอะเลย.. อาจารย์เราที่ว่ามีมากมาย ค้นได้ในกูเกิ้น.. 5555 ใครทำเวบแสดงธรรมของครูบาอาจารย์ไว้ ก็ได้อานิสงค์กันถ้วนหน้าล่ะ.. เมื่อได้มาเจออาจารย์ที่ท่านสอนให้เรา รู้ด้วยตัวเองจริงๆ   เราก็ยิ่งชื่นชอบฟังธรรมอ่านธรรมจากครูบาอาจารย์อื่นๆ  เพราะมันยิ่งซาบซึ้งน่ะค่ะ..   พระอาจารย์ใหญ่เวลาท่านสอน ท่านให้แต่หัวข้อมา   ส่วนรายละเอียดเราต้องไปแสวงหาเอาเอง  เราก็หาเอาตามเวบนี่ล่ะ.. แล้วก็ตามไปหาหนังสืออ่าน ฟังเสียงธรรมบ้างอะไรบ้าง..   บางทีเราอยากเข้าใจองค์พระอาจารย์ท่าน แต่เราไม่กล้าถาม หรือไม่สามารถถามได้ เราก็หาอ่านเอาจากครูบาอาจารย์ท่านอื่นก็มีค่ะ..  พระอาจารย์ท่านทำให้ดู แต่ท่านไม่พรรณนาค่ะ เราก็มาหาสมมติเอาจากองค์ที่ท่านได้พรรณาไว้..     อย่างหลวงพ่อฤาษีลิงดำเนี่ย หลังจากเจอพระอาจารย์ใหญ่แล้ว เราก็ย้อนกลับมาอ่านอย่างละเอียดเลย..ที่เคยลังเลสงสัยและเข้าใจท่านผิดๆ แบบเอียงๆ ไปบ้าง นั้นต้องยอมรับเลยว่าเป็นเพราะความโง่ของเราเองจริงๆ (แต่ก็เพราะเราโตไม่ทันได้สัมผัสองค์จริงของท่านด้วยแหละ)   ครั้นเมื่อเราได้เจอพระอาจารย์แล้ว รู้ได้เลยว่าท่านมา "ทาง" เดียวกัน  เราเลยย้อนกลับไปแก้ไขความเชื่อหรือทิฐิของตัวเองใหม่ และยอมรับได้ว่าสิ่งที่หลวงพ่อฤาษีพูดมานั้น เป็นไปได้จริงๆ มีอยู่จริงๆ เพราะเราได้รับรู้ด้วยตนเองจากการที่ได้มาพบพระอาจารย์ใหญ่   ดังนั้นจึงกล่าวว่าเราเข้าใจพระอาจารย์ท่านได้ ก็เพราะข้อเขียน หรือธรรมเทศนาของหลวงพ่อฤาษีค่ะ  อีกองค์คือหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญค่ะ  มีคำสอนของสององค์นี้แหละที่ทำให้เข้าใจความเป็นหลวงพ่อที่เรานับถือสุดๆ  ซึ่งแม้นเป็นเพียงส่วนน้อยนิด แต่ก็พอจะกระดิกหูในสิ่งที่ท่านสอนได้ง่ายน่ะค่ะ.. แต่เราก็ยอมรับว่า คำสอนหลายอย่างของหลวงพ่อพระอาจารย์เรา หรือสายหลวงพ่อฤาษี เป็นสิ่งที่ครูบาอาจารย์สายสุกขวิปัสโก จะไม่สามารถเข้าถึงได้ ดังนั้นท่านจึงไม่เชื่อ ไม่ยอมรับ หรือไม่สอนในสิ่งเหล่านั้นค่ะ..   ดังนั้นก็ขอสรุปว่า.. มีพระอาจารย์ที่นับถือหลายองค์ได้  แต่ว่าเราต้องวางใจให้ถูก  ขึ้นอยู่กับว่าเรามองภาพใหญ่ออกไหม.. ถ้าลองนับถือสองสามองค์แล้วไม่ตีกันปวดหัว ก็แสดงว่ามีอาจารย์หลายองค์ได้   แต่ถ้าลองดูแล้ว รู้สึกว่าคำสอนท่านทำให้เราลังเลสงสัย  หรือตีกัน อย่างนี้แนะนำว่า ควรมีอาจารย์องค์เดียวก่อนค่ะ ยาวไปไหม..อิอิ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 20:15:28

ความคิดเห็นที่ 28 5. ทำอารมณ์ใจอย่างไรให้เข้มแข็ง ทรงกำลังพอจะตัดกิเลสอันละเอียดแยบคายต่างๆ ได้? --ตอบสั้นๆ  ทำสมาธิมากๆ ค่ะ ------- ตอบแบบยาว... ต้องเข้าใจหลักการพื้นฐานของจิตก่อน  จิตเนี่ยเป็นธาตุรู้ค่ะ  จิตไม่ใช่ความคิด จิตไม่ใช่สมอง..  แต่จิตคือจิต.. และจิตนี้เอง ที่เวียนว่ายตายเกิดมานับไม่ถ้วนในสังสารวัฏนี้   เปลี่ยนภพเปลี่ยนภูมิ  เหมือนปูเสฉวน ที่เปลี่ยนเปลือกไปเรื่อยๆ   ทุกๆ ครั้งที่ได้เกิด ก็ได้เรียนรู้ ได้สร้างกรรมทั้งดีและชั่ว ได้รับผลของกรรมที่ทำมาทั้งดีและชั่ว ได้รับบทเรียนมากมาย  กายนั้นเป็นเครื่องมือในการเรียนรู้  แต่จิตเป็นผู้บันทึกการเรียนรู้นั้นๆ ไว้..   ส่วนปัญญาคือผลสรุปของการเรียนรู้ในแต่ละเรื่อง   เมื่อเกิดมาทีนึง ก็เรียนรู้กันทีนึง  สะสมไปเรื่อยๆ  เวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อย ยิ่งเวลาผ่านไป  จิตดวงนั้นก็จะมีปัญญามากขึ้นเรื่อยๆ   บางคนเกิดมาแล้วโง่ ทำกรรมหนัก ตายไปลงนรก เกิดมาอีก วิบากก็ทำให้โง่อีก ตายไปก็ตกนรกอีก อย่างนี้..  ตกนรกไปนานๆ ในที่สุด จิตมันก็เกิดปัญญา มันก็ฉลาด มันก็จำได้   คราวนี้พอเกิดใหม่ แม้สมองจะรีสตาร์ทเรียนรู้กันใหม่  แต่จิตมันจะมีคุณสมบัติติดตัวมาด้วย  กลายเป็นนิสัยประจำตัวของคนๆ นั้น เขาก็จะไม่ทำผิดซ้ำซากอีก โดยแทบไม่ต้องสอน  เป็นต้น..    อะไรก็ตามที่จิตมันรู้อย่างแท้จริงแล้ว ผลของความรู้นั่นจะยกระดับสติปัญญาของจิตดวงนั้นๆ ให้สูงยิ่งๆ ขึ้นไปค่ะ..   หากว่ากันตามสมมติฐานนี้  จิตแต่ละดวง มีความฉลาดหรือปัญญาไม่เท่ากัน   จิตที่ฉลาด เมื่อมาเกิดในร่างใหม่ แม้จะเป็นวรรณะตระกูลใดก็ตาม (ด้วยกรรมที่ทำมา) เขาก็จะสามารถพาตัวเองไปสู่ทางสว่างได้ในที่สุด  หากเกิดมาเป็นคนฉลาด ก็อย่ากร่างใส่คนโง่  ถ้าฉลาดจริง  ก็ต้องรู้เหตุว่า.. จิตที่ฉลาดได้ขนาดนี้.. ย่อมต้องผ่านความโง่มาแล้วอย่างไม่มีประมาณ  คือผิดพลาดมาแล้วมากๆๆๆๆ จนกระทั่งฉลาดได้ในที่สุด อย่างพระพุทธเจ้า ที่เกิดมาแล้วถึงกว่าสี่อสงไขย กำไรแสนกัป นั่นล่ะ..  ท่านเวียนว่ายตายเกิด เรียนรู้มามากกว่าใครๆ ท่านจึงฉลาดที่สุดเป็นบรมครูของพวกเราได้.. จิตที่ไม่ฉลาด ก็แสดงว่า..ยังเรียนรู้มาน้อย ประสบการณ์น้อย เลยยังไม่เห็นทุกข์เห็นโทษของสิ่งที่ไม่ดีต่างๆ   บางทีอาจจะเพิ่งวิวัฒน์มาเป็นคนไม่นาน.. ปัญญาก็น้อยไปด้วย  อย่างนั้นเขาก็ต้องเรียนรู้กันอีกยาวไกลค่ะ.. ถ้าพอจะรับหลักการนี้ได้ ก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมในสมัยพุทธกาล พระสาวกของพระพุทธเจ้า แค่ฟังธรรมก็บรรลุอรหัตตผล..   อ่าว.. ก็เขาเรียนรู้ตามกันมา แบบว่าไม่รู้กี่อสงไขย เขาก็อยู่ปลายสุดของปิระมิดแล้ว รอพระพุทธเจ้าตรัสรู้ แล้วก็เสด็จมาโปรด ก็ตรัสรู้ตามกันไปง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก.. และก็น่าจะพอเข้าใจแม้ในยุคสมัยนี้  เช่นว่าทำไมแม่ชีน้อยๆ ที่ออกทีวี จึงทำได้ขนาดนั้น.. พูดได้ขนาดนั้น..   อ้าว.. ชาตินี้เขาเพิ่งเกิดได้ 7 ขวบ เมื่อชาติที่แล้วเขาอาจจะเป็นเกจิพระโสดามาก่อนก็ได้ ใครจะรู้..   ที่เล่ามานี้ เป็นภาพใหญ่ Big picture   ส่วนภาพย่อย ก็เป็นไปในลักษณะเดียวกัน..  ในการที่เราปฏิบัติธรรม เพื่อละกิเลส.. จิกซอว์ตัวแรก ว่าด้วยทุกข์ หรือบาป การที่จิตจะละกิเลสได้ มีหนทางเดียว คือจิตได้เรียนรู้ถึงโทษภัยของกิเลสตัวนั้นๆ อย่างแท้จริง  หมายความว่าจิตได้ผ่านการเห็นทุกข์เห็นโทษในกิเลสตัวนั้นๆ อย่างโชกโชนมาแล้ว เมื่อถึงจุดหนึ่ง จิตจะรู้ทัน  และไม่ยอมที่จะเป็นทาสของกิเลสตัวนั้นๆ อีก เพราะจิตไม่ต้องการจะรับความทุกข์นั้นอีกแล้ว อย่างที่บูรพาจารย์เขาบอกว่า.. ไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นธรรม..  นั่นล่ะจริงเลย.. ที่จริงกิเลสเป็นตัวทุกข์  แต่อวิชชาทำให้เราไม่รู้ เราคิดว่ากิเลสเป็นตัวสุข เราก็เลยยึดกิเลสไว้ เพราะคิดว่ามันทำให้เป็นสุข   ดังนั้น..การที่เรายังละมันไม่ได้ ก็เพราะว่าเรายังชอบมันอยู่ไง   ดังนั้นคนที่ทุกข์เยอะๆ หากมีโอกาสได้ปฏิบัติธรรม และได้ฟังธรรมที่เหมาะสม ทำให้เกิดความรู้ความเข้าใจ จะพลิกจิตได้ง่ายมาก..  เพราะจิตมันรู้ทุกข์มาก่อนแล้ว แต่มันยังหาทางออกจากทุกข์ไม่ได้ พอเจอบัณฑิตชี้ช่องให้  มันก็พร้อมจะสลัดทุกข์ รีบเปิดประตูออกไปโดยไว... อันนี้เป็นจิกซอว์ตัวที่หนึ่ง   คือยิ่งทุกข์มาก จิตยิ่งฉลาด คือยิ่งเบื่อหน่าย สุดทน ต้องการจะออกจากความทุกข์นั้นๆ หรือสลัดความทุกข์ออก  (มาถึงตรงนี้พักไว้ก่อนนะ) ------ เชื่อมั้ยว่าเขียนแค่นี้ก็หมดแรงแล้ว  ต้องไปชาร์ตก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อจิกซอว์ตัวที่สองค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 20:52:58

ความคิดเห็นที่ 29 แหม...ชอบสำนวนคุณ chaosy จังค่ะ ตามมาเฝ้าจออีกคนนะคะ ^^ และขอเป็นผู้ปฏิบัติธรรมแบบเด็กหลังห้องด้วยคน ความมหัศจรรย์ที่เราได้รับจากการปฏิบัติธรรมนี่เหลือคณาค่ะ แต่ขอให้อ่านเป็นนิทานแล้วกันนะคะ เราถูกใจปฏิปทาหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ชอบที่ท่านอธิบายธรรมยาก ๆ ให้เข้าใจง่าย ก็เลยลองไปฝึกมโนมยิทธิดูก่อน ไปครั้งแรกก็เจอดีเลย ต้องท้าวความก่อนนะคะว่าก่อนหน้าจะไปฝึกนั้น เราชอบนั่งสมาธิเอง แบบครูพักลักจำ ใครว่าแบบไหนดีก็ลองทำดู แต่มักจะติดปัญหาที่ว่าพอกำหนดรู้ลมหายใจไปซักพัก...ก็ปรากฎว่าหายใจไม่ออก เหมือนร่างกายจะหยุดหายใจไปเฉย ๆ ทำให้ต้องพยายามไอ เพื่อให้หายใจออก แน่นอนว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นอกจากเรา แต่พอเจอหน้าครูฝึกมโนมยิทธิเท่านั้น ครูก็พูดขึ้นมาลอย ๆ ให้ได้ยินกันทั่วห้องเลยว่า "คนที่นั่งสมาธิแล้วหายใจไม่ออกน่ะ" เอ๊ะ...คิดในใจ ตูรึเปล่าวะ? "เป็นเพราะว่าตัวเองเคยได้ฌานสี่มาก่อน พอชาตินี้มานั่งสมาธิ จิตมันจำได้ ก็เร่งไปอยู่แต่ตรงนั้นจุดเดียว" โป๊ะเชะ !! คิดในใจ...โอ้โห...สุดยอดเลย รู้ใจเราด้วย ไอ้เราก็นั่งโง่ด้วยอวิชชา สงสัยปัญหานี้อยู่ตั้งนาน...มาเฉลยเพราะครูนี่เอง...ขอคารวะจากใจจริงค่ะ หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็เลยขยันไปฝึกมโนมยิทธิเรื่อย ๆ ค่ะ ต้องยกความดีให้ครูเลยนะคะนี่ (แต่ตอนนี้อัปเปหิตัวเองออกมาจากกรุงเทพฯ เลยไม่ได้ไปแล้วค่ะ เสียดายจัง) ขอตัวไปทำความเพียรก่อนนะคะ วันหลังจะมาแชร์เรื่องใหม่ค่ะ แล้วก็อยากมีเวลาอ่านที่คุณ chaosy เขียนละเอียด ๆ จัง แต่ตอนนี้ยังไม่สามารถ ขอแป๊ะโป้งไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : Namarie เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 22:04:10

ความคิดเห็นที่ 30 ส่วนจิกซอว์ตัวที่สอง เป็นด้านของบุญ หรือความสุข ภายในจิตของเรานี้จะมีสองด้านเสมอ  สมมติเรียกเล่นๆ ว่า  จิตฝ่ายมาร กับจิตฝ่ายพุทธะ หรือจิตรู้  ก็นึกภาพเป็นเทวดาตัวขาวตัวดำเหมือนการ์ตูนนั่นล่ะ..  (เคยอ่านเรื่องธรรมาธรรมะสงครามไหมล่ะ ตอนมัธยมน่ะ..) จิตฝ่ายพุทธะ จะชอบทำดี ชอบความสุขในลักษณะที่เป็นกุศล  เมื่อเทวดาตัวขาวมาครองจิต ก็เรียกว่าจิตเป็นกุศล (ไปหาอ่านเอาว่ามีกี่ดวงกี่ดวงนั่นน่ะ) จิตเป็นกุศล มีลักษณะสำคัญอย่างหนึ่งคือ มีพลัง มีกำลัง มีความสงบ และเบา จิตที่เป็นกุศล มันจะชอบความดี มันจะรังเกียจความไม่ดี   ในขณะที่จิตที่ถูกครอบครองโดยฝ่ายดำ มันก็ชอบความไม่ดี  จิตที่เป็นอกุศลจะหนัก อึ้ง หยาบ และไม่สงบ มันจะชอบดิ้นรน สัดซ่ายไปมาอยู่นิ่งไม่ได้เสมอ โดยธรรมชาติของความดีเนี่ย.. ถึงมันดี แต่มันไม่ค่อยมีรสชาติ สู้ความไม่ดีไม่ได้ รสชาติมันจัดจ้านค่ะ..น้ำหนักของความทุกข์จึงมีมากกว่าความสุข จะว่าไปความไม่ดีมีกำลังมากกว่าความดีอยู่เสมอ     ยกตัวอย่างง่ายๆ คนบางคนชอบดูหนังบู๊เลือดสาด เพราะมันมีรสชาติ  ในขณะที่บางคนดูไม่ไหว.. ชอบดูอะไรที่เบาๆ อิ่มอกอิ่มใจ เป็นต้น แน่นอนหนังบู๊เลือดสาด ครองตลาดหนังค่ะ ส่วนหนังมีสาระ ขายได้เฉพาะกลุ่ม บางคนชอบเมาท์ ชอบเรื่องไม่ดีของคนอื่น  ในขณะที่บางคนชอบสวดมนต์ ทำบุญ ลักษณะนิสัยเหล่านี้เป็นไปตามลักษณะของจิต จิตที่เป็นด้านสว่าง ก็จะชอบเสพอาหารประเภทปีติ สุข จิตที่เป็นด้านมืด ก็จะชอบเสพราคะ โทสะ โมหะ ทั้งสองด้านนี้ต่างก็มีพลังของตัวเอง เหมือนในหนังจีนน่ะ..   มันก็อยู่ที่ว่า ณ ขณะนั้น ฝ่ายมืด หรือฝ่ายสว่าง มีกำลังมากกว่ากัน..  ใครมีกำลังมากกว่าก็เอาชนะอีกฝ่ายหนึ่งได้   มาถึงตรงนี้ เราก็คิดง่ายๆ ว่า..  การทำอารมณ์ใจให้เข้มแข็ง ทรงกำลังพอจะตัดกิเลสอันละเอียดแยบคายต่างๆ ได้ สำหรับเด็กหลังห้อง มันต้องใช้สองส่วนประกอบกัน ส่วนที่ 1  ถ้าเราเข้าใจตามนี้ ก็คือเราต้องยอมให้จิตได้เรียนรู้บ้าง  ปล่อยจิตให้ได้เรียนรู้ ในทุกข์นั้นๆ หรือกิเลสตัวนั้นๆ อย่าไปมัวกดข่มมัน แต่ให้ตามดูตามรู้มันไป ดูว่ามันเริ่มยังไง แล้วลงท้ายจะไปถึงไหน..  เราอย่ามัวรู้สึกผิดบาปอะไรมากเกิน  ถ้าเผลอไปพลาดไป ก็คิดว่า.. เออ.. ก็ดีเหมือนกัน.. มันจะได้รู้ทุกข์รู้โทษ..   อันนี้เป็นหลักสูตรเด็กหลังห้อง..  ก็มันขยันไม่ได้ไง มันไม่มีแรง  เลยต้องยอมขี้เกียจ  เราก็ยอมให้กิเลสมันลากจูงไป  แล้วเราก็ดูมัน ตั้งใจดูมันจริงๆ..  สุดท้ายเราก็ต้องยอมรับความจริงว่า มันไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย มันมีแต่ทุกข์ มันมีแต่เซ็งจิต มันมีแต่หดหู่เหี่ยว เราจะสำนึก แล้วเกิดฟิตขึ้นมา เราก็รีบขยันเลย.. ขยันๆๆๆ  แล้วก็ตามดูมันไป  จนจบม้วน.. เราก็จะรู้อีกว่า ขยันแล้วดีจิงๆ  ทำดีแล้วมันปลื้ม มันสุขใจ .. แต่พอเราเผลอๆ ไอ้ตัวขี้เกียจมันก็มาลากเราไปอีก..  เราก็รู้.. (รู้..แต่ไม่มีแรงสู้จริงไหม นี่คือปัญหาของพวกปัญญาล่ะ.. ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้..) ก็ถ้าไม่สู้ หรือสู้ไม่ได้ ก็ต้องยอมมันอีกล่ะ.. เรายอมก็จริง แต่เราต้องไม่เลิกตามดู ตามรู้มัน  อย่ายอมให้มันเสียเปล่า   ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เวลาที่เราแพ้จะสั้นลงสั้นลง..   พลังความรู้ของจิตเราจะมากขึ้นมากขึ้น..  เป็นอัตราผกผันกัน..  ความรู้นี่เมื่อถึงขีดสุด..  มันจะรู้ชนิดว่า..รู้จริงเลย.. ประมาณว่า "กรูรู้ทันเมิงแล้ว เมิงก็ไม่มีตัว กรูก็ไม่มีตัว.. เมิงจะอยู่ก็อยู่ไป กรูไม่สนใจเมิง"  เนี่ยๆๆๆ  เขารู้อย่างนี้ ที่ว่ารู้แล้วละได้น่ะ..  ไม่ใช่ตัดกิเลสได้นะ  ไม่ใช่กิเลสจะหมดไปนะ  กิเลสยังอยู่ เพียงแต่จิตเขาเข้าใจธรรมชาติของกิเลสจนไม่เดือดร้อน ไม่ยึดติด ให้ค่า ปรุงแต่งอะไรอีก ที่เขาสอนๆ กันในแนวดูจิต ก็คือการเพิ่มพลังความรู้ของจิตนี่แหละ..  ถ้าไม่สอนปล่อยเป็นธรรมชาติต้องลงนรกไม่รู้กี่ล้านปี กว่าจะฉลาดขึ้นมาได้ ก็คงนานจนลืมน่ะ... แต่เพราะเรามีพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นสุดยอดของผู้รู้ ท่านก็เลยสอนให้เราสร้างตัวรู้ขึ้นมา ด้วยการเจริญสติ  เมื่อมีสติ ตัวสตินี้จะไปเห็นกลไกการทำงานของจิตสังขาร คือไอ้ตัวขาวตัวดำนี่ล่ะ..   ที่เรียกว่าเห็นว่าจิตเป็นกุศล หรืออกุศล นี่ล่ะ เมื่อเราเอาสติส่องดู เฉพาะจิต เราก็จะเห็นกลไกเหล่านี้บ่อยๆ รู้บ่อยๆ  จิตก็จะฉลาดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว ด้วยหลักสูตรของพระพุทธเจ้า  เราไม่จำไปต้องเรียนจากประสบการณ์ตรง คือลงนรกบ่อยๆ   แต่เราให้จิตได้เรียนรู้ทางลัดเลยไง.. ส่วนที่ 2  ก็คือเราต้องทำให้เทวดาฝ่ายขาวหรือจิตพุทธะมีกำลังมากๆ  เราก็ต้องให้อาหารเขา ด้วยสมาธิ เมื่อเราทำสมาธิ จิตก็สงบ มีปีติ มีสุข จิตก็มีกำลัง  เมื่อจิตมีกำลังความมั่นคง  ความสว่าง..  ไอ้ส่วนที่เป็นด้านมืด มันจะเข้ามายึดครองจิตไม่ได้ เราก็ค่อยๆ ยึดส่วนแบ่งการตลาดในจิตทีละน้อยๆ   ทำไปเรื่อยๆ ในที่สุด เราจะรู้ว่า จิตเรามีด้านสว่างมากกว่ามืด  เมื่อใดที่จิตมีความสว่างมากกว่ามืด จิตเราก็มีกำลัง.. ทีนี้เราก็สู้กับกิเลสได้  คือไม่โดนไอ้ตัวดำลากไป.. เรียกว่าถ้าสมาธิดีๆ เนี่ย.. ถึงขั้นสะบัดมือทีเดียว ไอ้ตัวดำกระเจิงไปเลย.. ทางสมถะ เขาจะสอนทำตัวที่สองนี้ก่อน ทำให้มากๆ  คือด้วยกำลังของสมาธิเนี่ย ไอ้กิเลสตัวดำหรือนิวรณ์มันจะเข้ามาครอบงำจิตไม่ได้เลย ตราบใดที่มีสมาธิในระดับหนึ่ง จิตมันจะว่างจากกิเลสชั่วคราว  คือพูดง่ายๆ ว่าใช้กำลังของจิตต่อสู้  แบบว่าไม่ต้องรู้ธรรมชาติของกิเลสก็ได้ แต่มีกำลัง มันมาเมื่อไหร่ ตัดฉับ ตัดฉับ..  งอกเมื่อไหร่ตัด..  ตัดไปตัดมา สุดท้ายก็เกิดปัญญาตัดรากถอนโคนได้หมดเหมือนกันแหละ.. ในทางกลับกัน พวกที่ว่าใช้วิปัสสนาเป็นหลักเนี่ย..  เขารู้แล้วละรู้แล้วละ (เข้าใจนะ แต่ไม่มีกำลัง)  แต่เขาทำๆไปเรื่อยๆ กำลังของสติกับปัญญาจะรวมกันเป็นกำลังของจิต  ทีนี้ด้วยการที่ว่าไม่สนใจกิเลสเนี่ย.. มันมีผลดีด้วย คือกิเลสมันแพ้อยู่อย่างนึง คือมันแพ้คนรู้ทัน ถ้ารู้ทันมันจะอายค่ะ.. มันจะหายหน้าไปเลยพักนึง.. และกิเลสเนี่ย มันมีผู้ช่วย..คือตัณหา  ถ้าไม่มีตัณหาซะอย่าง มันจะไม่มีท่อส่งอาหาร  ถ้าเรารู้ทันบ่อยๆ ไอ้ตัณหาอุปาทานตัวปรุงมันไม่มี  ก็เท่ากับตัดท่อลำเลียงอาหาร  มันก็จะค่อยๆ อ่อนแรง และฝ่อตัวลงไป จนมันตายไปเอง ในทางกลับกัน จิตที่มีกำลังของสติและปัญญาแก่รอบขึ้น กิเลสของหนักได้ค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ  จิตก็เบาขึ้นๆ สะอาดขึ้นเรื่อยๆ  เมื่อสะอาด และเบาบางจากนิวรณ์อันเป็นเครื่องกั้นของสมาธิ  จะปรากฏว่า สมาธิค่อยๆ เจริญขึ้นตอนนี้ค่ะ.. ถ้าคุณเป็นพวกเน้นปัญญา เรียกว่าสุกขวิปัสสโก  ทำๆ วิปัสสนาไป สมาธิก็จะค่อยๆ ดีขึ้นเอง ถ้าคุณจะบรรลุถึงขั้นสุดท้าย คุณก็ต้องมีกำลังสมาธิถึงระดับฌาน 4 แบบ Build-in เสร็จในตัว คุณถึงจะมีกำลังสมาธิพอให้เรียนรู้จนได้เห็นอาสวขยักญาณได้ แต่ถ้าคุณเป็นพวกเน้นสมาธิ คุณเริ่มจากใช้กำลังตัดกิเลส แต่ที่สุดแล้ว คุณก็จะไปติดในจุดๆ นึง คือไม่เข้าใจความจริงของกิเลส.. ว่าที่จริงไม่ต้องตัด..555  (ก็มันไม่มีตัวตนซะหน่อย..)   พอถึงตรงนั้นก็ทำให้คุณต้องใช้ปัญญา คุณก็จะเรียนรู้กลไกของมันจนเกิดปัญญาขึ้นมา ปัญญานั้นก็จะพาคุณไปถึงจุดสุดยอดได้ในที่สุด คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ในภาพใหญ่.. ก็แบ่งเป็นสองแนวสมถะกับวิปัสสนา ทั้งสองต่างก็ไปลงที่จุดเดียวกัน เพียงแต่จะเจริญอันไหนให้ได้ก่อน.. ซึ่งที่จริงแล้ว ก็ทำไปพร้อมๆ กันยังได้  ไม่เห็นต้องเลือกเลย ในเมื่อน้องพลับขอสองได้.. (ก็ไม่เข้าใจจะทะเลาะกันทำไม) ส่วนตัวเราเห็นว่า ในยุคนี้สมัยนี้..  ถ้าไม่ทำสมาธิไว้เป็นบาทฐานที่มั่นคง ให้เดินปัญญาเลย เราเห็นแต่ว่ากิเลสมันลากไปโทรมทุกราย..  คือว่ากิเลสมันฉลาดขึ้นน่ะ.. ตัณหาอุปาทานนี้มันเนียนมากเลย..   แบบว่าใส่สูทพูดจาดีน่ะ  ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้ไง.. พอจิตเราไม่มีกำลัง สุดท้ายไอ้ที่เราคิดว่าเป็นปัญญาน่ะ ที่จริงเป็นกิเลสพร้อมตัณหาอุปทาน  มันจะกลับมาทำร้ายจิต   เรียกว่ายำซะจิตตกร่วง.. หมดแรง กลับไปยอมเป็นทาสฝ่ายดำอีกในที่สุด..     ความจริงคือ ถ้าอดไม่ได้ก็ไม่ต้องมาคุยเลย.. ดีชั่วรู้หมด แต่ถ้าอดไม่ได้ก็เป็นอันโมฆะ.. แปลว่าทำได้ แต่ไม่ได้ผล..   เป็นมรรคตลอดกาล.. ผลไปได้เอาชาติหน้า.. ก็ไม่ไหวนะจ๊ะ.. พระอาจารย์สอนว่า.. ถ้าไม่ทำสมาธิเลย เหมือนเดินเท้าเปล่า.. ถ้าทำสมาธิเล็กน้อย เหมือนใส่รองเท้าเดิน.. ถ้าทรงฌาน เหมือนขี่ม้าไป.. ก็ลองเปรียบเทียบกันเองว่า ถึงที่หมายได้ทุกคน แต่ถึงเหมือนกันไหม.. ถึงที่หมายสบายผิดกันไหมล่ะ..   แม้ในภาพย่อย ในตัวของเราเอง ถึงเราไม่เลือกข้าง แต่ในการปฏิบัติมันก็แบ่งเป็นสองทางอยู่ดี..  ถ้าเราจะทำสมาธิ เราก็ไม่สามารถเข้าสมาธิได้ตลอด ต้องออกมาเจอโลก ทำงาน เจอผัสสะอารมณ์   ถ้าเราทำแต่สมาธิ พอออกจากสมาธิทิ้งหมด เราก็ปฏิบัติก้าวหน้าได้ช้า..  จะให้เร็วต้องไปบวช ทำสมาธิเต็มเวลา แต่ถ้าเราทำสมาธิ พอออกมา เราก็เจริญสติต่อ ฝึกวิปัสสนาต่อในชีวิตประจำวัน ก็เท่ากับว่าเราทำสองอย่างเคียงคู่กันไป และปฏิบัติได้ตลอดวัน.. ไม่ต้องบวชเต็มเวลา ก็เท่ากับว่าได้ปฏิบัติธรรมเต็มเวลา   มันก็จะก้าวหน้าได้เร็ว.. ยิ่งเราเป็นฆราวาส บางทีเราก้าวหน้าเร็วกว่าพระอีกนะ.. เพราะเราเจอทุกข์มากกว่า เจอผัสสะเวทนามากกว่า จิตเราจะเรียนรู้ได้ไวกว่า..  (แต่พระเขาจะมีกำลังมากกว่าเราไง) เนี่ย.. ร่ายยาวมาแบบม้วนเดียวจบ.. เราก็แค่ย้อนกลับมาดูตัวเอง ว่าตอนนี้สถานะเราเป็นอย่างไร  ถ้ารู้สึกว่าจิตไม่มีกำลัง คุณก็ฝึกสมาธิสิคะ..  ฝึกเข้าไปค่ะ ยังไม่ต้องไปสนใจตัดกิเลสก็ได้ ช่างมันค่ะ.. เราเอาเวลามาทำสมาธิตะพึ่ด ทำๆๆๆๆๆ  จนสมาธิแข็งโป๊กได้  ถ้าสมาธิแข็งโป๊ก จะไปกลัวกิเลสอะไรล่ะ มันไม่เผยอใส่เราหรอก.. (ตอนนั่งสมาธิน่ะ)   [b] เราฝึกทำสมาธิไป พอจิตเรามีกำลัง   เราก็หัดสร้างตัวรู้ เอาตัวรู้นี้มาดูนั่นดูนี่.. แล้วก็หัดละ คือดูได้หมดอ่ะ มีเวทนาปวดขา ก็ดูมัน มันละได้ ก็หาย มันละไม่ได้ก็ขยับขาเปลี่ยนท่าซะ..   ดูนิมิต อ่อนิมิต.. รู้แล้วก็ละ กลับมาบริกรรมต่อ หรือกลับมารู้ต่อ เสียงดัง อ่อเสียงดัง แล้วก็ละ.. จิตหงุดเงี้ยว เอ้ย..หงุดหงิด ก็รู้ว่าหงุดหงิด ก็ละ มาบริกรรมต่อ..   (หรือจะไม่บริกรรม จะทนดูมันหงุดหงิดจนมันดับไปเองก็ได้ แต่ถ้าทนไม่ไหว ไปด่าใครเขาเสียก่อน ก็เป็นกรรมขึ้นมาเลยนะ..) รู้แล้วก็ละ.. ละแหลก..  แค่เนี้ย..แหละ..   เรื่องของการตัดกิเลสอะไรนั่น..   ถึงเวลามันก็เป็นไปเองค่ะ รู้-ละบ่อยๆ ตัดท่อน้ำเลี้ยงกิเลส ไม่มีตัณหาอุปาทาน กิเลสก็ฝ่อไปเอง สมาธิทำบ่อยๆ ก็มีกำลังรู้ได้ดี รู้ได้คมชัด..   ทำบ่อยๆ สร้างนิสัยจิตชอบเสพปีติ สุข มันเลยไม่สนอาหารหยาบๆ รสจัดจ้านพวกกามบ้าง ราคะบ้างเหล่านั้น   มีสมาธิมากๆ นิวรณ์ไม่เข้า จิตก็สว่างสงบอยู่ตลอด จิตพุทธะหรือด้านสว่างก็มีกำลังแข็งแรง ไอ้มืดไม่กล้าหือ..  ถึงมาเรียกเราก็ไม่สนใจ.. เนี่ยค่ะ.. พลังสองอย่างนี้มันจะวนเสริมพลังกันและกันในตัวเอง.. ก็ไม่ต้องไปเถียงกับใคร ไม่ต้องแยกข้าง ไม่ต้องเทคไซต์ค่ะ..  ง่ายๆ อย่างนี้แหละที่เราเรียนมาเอามาเล่าสู่กันฟังค่ะ..   ถ้าเราขยันเพียร เรามีกำลังสมาธิ เราก็ชกชนะค่ะ.. ถ้าเราขี้เกียจ จิตไม่มีกำลัง เราก็ชกแพ้ค่ะ.. เราเป็นเด็กหลังห้อง  ชนะก็ดี.. แพ้ก็ได้  ถ้าแพ้..เราจะอ้างว่า..เรากำลังเรียนรู้ทุกข์ค่ะ.. 55555 เปิดโอกาสให้จิตได้เรียนรู้ทุกข์ เหอๆๆ เราแพ้ขนาดที่ว่า แพ้ทุกที่ ทุกท่า..  แค่อีกฝ่ายเงื้อหมัด เราก็ลงไปนอนแพ้ให้แล้ว.. 555 อาจารย์ใช้คำว่า..เมิงแพ้ตั้งแต่ยังอยู่ในมุ้ง แต่ในที่สุดเราก็ชนะได้  ที่ชนะได้เพราะว่าเบื่อแพ้..  คือแพ้จนเบื่อ..  จิตมันก็เลยขยันขึ้นมา..   ก็แค่เนี้ย..ชีวิต จะไปเอาอะไรมาก... แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 54 22:36:13 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 22:31:33

ความคิดเห็นที่ 31 กระทู้นี้ท่าจะยาว ตอนนี้รายการคนอวดผีกำลังจะมาแล้ว ไปดูคนอวดผีก่อน แล้วจะตามมาเก็บรายละเอียดที่หลังครับ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 23:01:16

ความคิดเห็นที่ 32 คุณบุษยมาศ เอาเรื่องพระก็ได้ค่า คุณ Pig_Rangsit บลูไมก้า  ted_chen  อ่านเพลินแล้วอย่าลืมเล่าด้วยค่ะ คุณ NotUndo ใช่เลย เรียนเก่งนั่งหน้า ปากกล้านั่งหลัง  อาจารย์สอนไม่ตั้งใจฟัง กรรมตามทัน.. ยี่สิบปีให้หลังต้องมาเป็นอาจารย์  เก้าอี้สองแถวหน้าไม่มีเด็กนั่ง  มีแต่สามแถวหลัง.. คงไม่ต้องสงสัยว่าจะโดนกรรมกระหน่ำซัมเม่อร์เซลล์มิใช่น้อย..  555   คุณ คืนวันอันแสนดี จะรออย่างเดียวเหรอ.. ระหว่างรอ เล่าด้วยดิ่.. คุณปักไหมทอง เป็นไปได้ว่าอาจจะเจอพระดีมาบ้าน..  ก็ตามท่านว่าแหละ.. ปฏิบัติอย่าอยากรู้อะไร ปฏิบัติแล้วก็วางซะ..  จริงของท่าน.. แต่เรามีคำตอบสุดท้ายให้ว่า..  ไอ้ที่เขาเล่าๆ กันมา ถ้าเราขยันปฏิบัติ วันนึงเราก็ได้รู้ได้เห็นอย่างเขานี่แหละค่ะ..   คือตัวเราก็เคยคิดตั้งคำถามนี้มาก่อน  จนวันนี้ก็ยังไม่ค่อยจะเชื่อว่าเราก็ได้เห็นกับเขาบ้างแล้วนะ..   เด็กหน้าห้องคนอื่นเขาตั้งเป้าว่าจะปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์   ไม่ต้องการเห็นไม่ต้องการเอาอะไร ส่วนเราถ้าจะตั้งเป้าว่าปฏิบัติเพื่อจะได้เห็นผีสักครั้งในชีวิต  ก็ไม่ผิดกติกาเด็กหลังห้องนะคะ..     นี่ล่ะ.. อำนาจที่แท้จริงของเด็กหลังห้อง.. บ้าได้ไม่ผิด..555 แต่เคล็ดลับอยู่ที่ เวลาปฏิบัติน่ะ ลืมอยากซะให้หมดล่ะ อย่าให้มีอยากเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าอยากเห็นจะไม่ได้เห็น หมดอยากเมื่อไหร่ ได้เห็นแล้ว ก็อย่าลืมมาเล่าให้เพื่อนฟังด้วยล่ะ.. คุณ snoopy21 กลับมาเถอะ..กลับมา...  สำหรับเด็กขี้ง่วง  ถ้ามันนั่งไม่ได้ก็นอนมันเลย..  เดี๋ยวเราไปเพียรเลิกนอนทีหลังก็ได้   อ่าว..ก็ดีกว่าไม่ทำไรเลยจริงไหม..ฮ่า.. ท่านจุ๊  มาเล่าเรื่องหลวงพ่อบ้างก็ได้หนา.. คุณบุษกรจันทร์ มาเงียบไปเงียบนิ.. ไม่แจมบ้างเหรอ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 23:04:04

ความคิดเห็นที่ 33 คุณแม่น้องปันถามว่า.. 1. เวลาเดินจงกรม พิจารณา นขา โลมา...... แล้ว ก็พิจารณาเป็นรูป เป็นร่าง แบบเราคิดเอง จำเองมาจากภาพต่างๆที่เราเคยเห็น  อันนี้ ถือว่า ใจเราฟุ้งซ่านใช่มั้ยคะ  ควรพิจารณาอย่างไรใจจึงสงบ  หรือ บริกรรมไปเปล่าๆ โดยไม่ต้องนึกคิด กรรมฐาน 5 ทำได้หลายอย่าง อย่างที่ 1 เราจะทำสมาธิ..  เอาสมาธิล้วนๆ เราบริกรรมอนุโลม คือ เกศา โลมา นขา ทันตา ตะโจ และปฏิโลม ตะโจ ทันตา นขา โลมา เกศา ว่าไปเรื่อยๆ ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้นคือบริกรรมไปเรื่อยๆ ถ้าผิด เริ่มใหม่  บริกรรมจนคล่องตัว ไม่สนใจอะไรเลย นอกจากคำบริกรรม บริกรรมไม่พลาด บริกรรมไปเรื่อยๆ เมื่อจิตเป็นสมาธิ คำบริกรรมจะเริ่มหาย หรือมันจะรู้สึกอยากอยู่นิ่งๆ ก็อยู่นิ่งๆ ถ้านิ่งแล้วไม่คิดอะไรเลย ก็อยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ มีอะไรเกิดขึ้นมาก็รู้.. แล้วความคิดมันจะเริ่มไหลเข้ามาอีก  เราก็บริกรรมต่อไป จนอยากจะหยุด ก็หยุด.. (ที่จริงมันจะหยุดของมันเอง)  ก็อยู่นิ่งๆ เมื่อจิตเริ่มไม่นิ่ง เราก็บริกรรมใหม่.. เหมือนเราหัดขี่จักรยาน พอช่วงนิ่งคือเราขี่ได้ พอหน้ารถมันส่าย เราก็บริกรรมใหม่ ทำไปเรื่อยๆ ค่ะ แล้วมันจะมีความเปลี่ยนแปลง ถึงตรงนั้นค่อยมาถามอีกทีจะดีกว่า.. แบบที่ 2  เอามาเป็นกรรมฐานเพื่อฝึกสติ พอเราบริกรรมเกศา ก็นึกถึงผม โลมา นึกถึงขน นขา นึกถึงเล็บ ทันตา นึกถึงฟัน ตโจ นึกถึงหนัง  จะนึกเห็นภาพก็ได้  บริกรรมไป ก็นึกไปเรื่อยๆ  แบบนี้ก็ทำได้ เป็นการฝึกสติด้วย แต่สมาธิจะไม่ได้ลึก แบบที่ 3 เอามาเป็นกรรมฐานพิจารณา  ก็ดูลักษณะของผม ขน เล็บ ฟัน หนัง อันนี้หาหนังสือกายคตาสติของหลวงตามหาบัวมาอ่าน ศึกษาได้ แต่ที่คุณแม่ไปขอกรรมฐานจากพระอาจารย์ใหญ่ แล้วท่านให้นั้น หมายถึงทำในแบบที่ 1 ค่ะ..   ได้สมาธิแล้ว อย่างอื่นจะตามมาเองค่ะ   นี่คือแนวของพระอาจารย์ใหญ่.. ไม่ต้องคิดมาก ทำๆ ไปเถอะ เดี๋ยววันนึงจะรู้เอง  ความก้าวหน้าจะเกิดขึ้นเองค่ะ 2. สมมุติว่า คนในครอบครัวเรา เกิดปฏิบัติดี ได้กลายเป็นโสดาบันขึ้นมา  การใช้ชีวิตของเราใกล้ชิดกับเค้า จะเสี่ยงให้เราเข้าใกล้อบายมั้ยคะ  ตอนนี้ สามีเร่งความเพียรมาก  น้องปันบอกว่า ป๊าจะรีบไปไหน อย่าเพิ่ง ให้ปันโตก่อน  คือเค้ากลัวจะไปล่วงเกินพระอริยะเข้าน่ะค่ะ    คืออันนี้ ถามเล่นๆ  แต่ก็แอบกลัวจริงๆค่ะ ไปเป็นไรดอก ไม่ต้องกลัว..   ถ้าป๊าได้เป็นอริยะก่อน  ป๊าก็ลากม๊าไปด้วย เดี๋ยวม๊าก็ได้เป็น พอม๊าได้เป็นแล้ว ก็ลากน้องปันไปด้วย  น้องปันก็ได้เป็นไปด้วย..  เป็นครอบครัวอริยะไง ไม่ดีเหรอ... ป๊าเขาทำถูกแล้ว กฏของความปลอดภัยในการบิน สวมหน้ากากอ็อกซิเจนให้ตัวเองก่อน ค่อยสวมให้ลูกเมีย  สูตรของพระอาจารย์ใหญ่คล้ายหลวงพ่อจรัญ  แม่ทำลูกได้ด้วย ลูกทำแม่ได้ด้วย  ผัวทำ เมียได้ด้วย เมียทำ ผัวได้ด้วย ค่ะ โสดาบันก็คือคน  เพียงแต่เป็นคนดี เป็นคนที่รักษาศีลได้สมบูรณ์  เป็นคนที่ไม่ลังเลสงสัยในความมีอยู่ของพระรัตนตรัย คือยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งที่อาศัย และเป็นคนที่ไม่ห่วงตัวของตัวเอง ไม่ยึดมั่นในร่างกายจนเป็นทุกข์   เราจะมีเซ็กส์กับพระโสดาบันก็ได้นี่ อาจจะได้ลูกจากเบื้องบน เพราะว่ามีปัจจัยที่พร้อมให้อริยะบุคคลหรือเทวดาชั้นสูงๆ ลงมาเกิด..   ที่จริงเรายังมีอะไรอะไรกับพระสกิทาก็ได้นะคะ.. แต่มันอาจจะไม่ฉูดฉาด จบแล้วจบเลย อะไรทำนองนั้น.. แต่ถ้าพระอนาคา.. คงจะลำบาก เพราะท่านชอบถือศีล 8 และชอบจะอยู่โดดเดี่ยว.. 555 เป็นพระโสดาบัน มีเซ็กส์ แต่ไม่ติดเซ็กส์ เขาไม่นอกใจเมียด้วย ดีจะตาย.. เรื่องวุ่นวายชู้สาวเป็นอันไม่ต้องห่วงกังวลกัน.. ชูวิทย์จะเสียลูกค้า  และพระโสดามีลูกน่ารักได้มากเท่าที่ต้องการ.. ถ้าน้องปันกลัวจะทำกรรมกับพระอริยะ  ก็ต้องบอกน้องปันว่า มีทางเดียว คือต้องปฏิบัติให้เป็นอริยะไปด้วยกันเลย.. จะได้เสมอกัน 555  จะเหลือโทษหนักแค่ทำกรรมกับพ่อแม่ ข้อหาเดียว..   ไม่ต้องเพิ่มข้อหาทำกรรมกับพระอริยะด้วย รู้มั้ยไอ้ที่กลัวๆ กันนี่ กับดักค่ะ..   แล้วไอ้ที่คิดว่ามันยาก ชาตินี้คงทำไม่ได้หรอก.. ก็ถูกหลอกเอาเหมือนกัน..   ลองไปศึกษาดูเถอะ ครูบาอาจารย์พระอริยะตัวจริงทั้งหลาย ท่านพูดเหมือนกันหมดแหละว่า มันไม่ได้ยาก.. มันเป็นสิ่งที่เราเข้าถึงได้ ถ้าเราตั้งใจจริง   ก็ถ้าเราเดินในมรรค ไม่ออกนอกทาง เราเพียรทำเพียรสร้างเหตุไป  ไม่ช้าก็เร็วมันต้องได้ผลเข้าสักวันนึงค่ะ..   มีเรื่องลับเฉพาะ ห้ามเด็กอ่านจะเล่าให้ฟัง กระซิบเบาๆ นะ.. เคยถามผู้ที่เป็นอริยะบุคคล (ขั้นสูงหน่อย) เขาเล่าว่า เขาก็มีเซ็กส์ได้นะ..(กับแฟน) เขาว่ามันไม่ได้หมดความรู้สึกหรอก  แต่..... เขาว่ามันเหมือนเล่นละคร คือมันไม่อิน ตัวรู้มันเด่น.. มันก็เห็นตัวเองทำกิริยาอาการ.. แต่จิตมันไม่ลงไปคลุกด้วย จากนั้นเหตุการณ์มันก็จบลง  และที่ตามมา คือเวทนามหาศาล.. ผลที่ตามมาคือจิตมันทรมานมาก   และเขาก็รู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันน่าสังเวช    พอนึกว่าจะมีอีก ก็เข็ดเวทนา.. อยู่เฉยๆ ดีกว่า.. เขาเล่ามาอย่างนี้นะ.. เรียกว่า.. เพื่อนเด็กหลังห้อง ลองทดสอบดูแล้ว ไม่เวิร์ค..   แต่ก็นะ.. จะปฏิบัติให้พ้นทุกข์ทั้งที แล้วกลัวเซ็กส์เสื่อม.. มันก็กระไรกระไรอยู่.. ไม่รู้สายอื่นเหมือนสายเราหรือเปล่า สายเรานี่.. ทุกอย่างละได้ เพราะเข็ดเวทนาด้วยกันทั้งนั้น..  อย่างศีลที่ไม่ขาดนี่ ไม่ใช่เป็นคนดีอะไรหรอก แต่เพราะขาดแล้วจัดหนัก.. มันเลยเข็ด.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 23:42:08

ความคิดเห็นที่ 34 สวดมนต์เสร็จ เข้ามาอัพเดทซะหน่อย   คุณchaosy เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พักผ่อนเยอะๆนะคะ พรุ่งนี้ค่อยมาต่อก้ได้ค่ะ จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 00:02:25

ความคิดเห็นที่ 35 คุณ Pig_Rangsit  วันนี้ขอถามว่า.... 1. การที่เรานอนสมาธิ แล้วท่องพุทโธๆ เราจำเป็นต้องนอนแบบเรียบร้อย นอนหงายเอามือวางที่ท้อง  หรือ นอนท่าไหนก็ได้ เช่น นอนกอดหมอนข้าง หรือตะแคงซ้ายขาว ยกขาขึ้นได้ไหมคะ แล้วแต่จุดประสงค์ค่ะ  ถ้าจะนอนหลับ แต่ว่าไม่อยากหลับไปเปล่าๆ จะภาวนาก่อนนอน เพื่อช่วยให้หลับได้อย่างมีคุณภาพ  จะนอนท่าไหนก็ได้ ตามถนัดแล้วก็บริกรรมจนหลับไป อันนี้เราไม่หวังผลการภาวนา  เราหวังแค่หลับสบาย.. แต่ถ้าเราต้องการภาวนาในท่านอน   คือเราจะเอาผลการภาวนา (ซึ่งที่จริงควรนั่ง หรือเดิน หรือยืนทำ)  เราจะนอนสบายไม่ได้ค่ะ สบายมันก็หลับค่ะ.. เราก็ต้องนอนตะแคงขวา ท่าสีหไสยาศน์  และประคองสติไว้ไม่ให้หลับ  ถ้าหลับไปรู้สึกตัวปั๊บก็ต้องตื่นมาลุกทำต่อ..   อย่างที่คุยกันมาในกระทู้คุณรินตา  ท่านอนนี้ มักจะใช้เมื่อท่าอื่นๆ ไม่ไหวแล้ว แต่ยังต้องการเพียรต่อ ก็เอนกายลง ให้ร่างกายได้พักนิดหน่อย แต่จิตไม่พัก เรายังคงภาวนาต่อนึกออกไหมคะ..   พอเราพักพอสมควร เราก็ต้องลุกขึ้นมาอยู่ดี   แต่ที่เราบอกว่านอนทำสมาธินั้น คือมันเป็นแนวเด็กหลังห้อง.. ก็มันขี้เกียจ มันไม่ขยัน มันไม่อดทน มันขี้ง่วง..  แต่ว่าลึกๆ มันรักดี.. ก็นั่งทำไม่ได้ ก็นอนทำมันซะเลย.. หนอย..อยากจะง่วงนักใช่ไหม.. ให้นอนก็ได้ แต่กรูขอภาวนาไปด้วยนะ.. นิวรณ์มันครอบมากนัก เออ..ได้ นอนก็ได้ แต่อย่าเผลอนะ.. เผลอกรูภาวนา  นอนก็นอน ตื่นมาก็ทำใหม่.. ทำแล้วง่วง ก็นอน  อย่าให้ตื่นนะ..ตื่นมาทำใหม่.. สู้อย่างนี้เป็นเดือนๆ ที่จริงปัญหานี้แก้ง่ายๆ คืออย่านอน ให้ลุกขึ้นมา..   และสร้างกำลังใจให้ตัวเองมากๆ แต่ว่าสันดานมันจะเอาชนะไง แนวเด็กหลังห้อง.. น่ะ.. เลยได้วิชาแปลกๆ  คือนั่งเข้าสมาธิแล้วมันเข้าอัปปนาไม่ได้ มันคงเกร็ง มันติดอยาก เลยนอนเข้า หลับไปก่อน พอพ้นภวังค์จิตตื่นขึ้นมาสติตื่นแล้วในฌาน พอเข้าได้แล้ว ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมา นั่งต่อได้เป็นชั่วโมงแน่ะ.. 555 อ่าว.. ก็ดีกว่านอนหลับไปวันๆ จริงไหมล่ะ ??   นี่ล่ะ ปฏิบัติธรรมแนวเด็กหลังห้อง.. 2. การที่เรา ได้ศึกษาได้อ่านหนังสือมาเยอะๆ เรื่องการทำบุญที่ถูกต้องทำบุญแบบไหนได้บุญเยอะ อย่างเช่น ทำสังทานไม่เจาะจงพระได้บุญมากว่าใส่บาตรตอนเช้า  ส่วนคนที่ไม่ได้ศึกษาทางนี้มา เขาก็คิดว่า แค่ใส่บาตรพระตอนเช้า พระให้ศีลให้พร แค่นี้เขาก็ได้บุญเยอะแล้ว สบายใจแล้ว แล้วเราก็มองว่า เราทำบุญแบบของเรา เราได้บุญมากกว่าของเขา คุณchaosyคิดว่า เราคิดแบบนี้ผิดไหมคะ หรือว่าใจเราคิดอกุศลไหมคะ ที่หมือนกับไปดูถูกการทำบุญของเขา เราก็ไม่ได้คิดเป็นการดูถูกนะคะ คือเปรียบเทียบให้ดูอ่ะค่ะ จะบุญเล็กบุญใหญ่ก็ได้บุญเหมือนกัน เรื่องอานิสงค์ของการทำบุญทาน เรายึดหนังสือของสมเด็จพระสังฆราชค่ะ คงต้องยอมรับว่าบุญแต่ละอย่างมีอานิสงค์ไม่เท่ากันจริงๆ แต่ถ้าเรายังต้องการบุญอยู่ ยังให้ความสำคัญกับบุญ ชอบทำบุญ เลือกทำบุญ คิดว่าตัวเองฉลาดในการทำบุญ ที่ให้อานิสงค์มากๆ   คือเรายังเป็นเทวดาค่ะ เป็นจิตของเทวดา.. ที่คนเขาไม่รู้ แล้วเขายังยึดพิธีกรรมบางอย่างอยู่ อันนี้คือเขายังได้แค่ระดับบุญกิริยาวัตถุ ก็เป็นวาสนาในปัจจุบันของเขา ถ้าเรามีโอกาส ก็หาหนังสือเล่มเล็กแต่บุญใหญ่มากนี้ให้เขาสักเล่ม แบบว่าเนียนให้ตอนเทศกาลก็ได้ค่ะเขาอ่านไม่อ่านก็เรื่องของเขา เคยไปตอบไว้ในกระทู้นึง ว่าบุญมีสามส่วน  เนื้อนาบุญคือผู้ที่เราไปทำทาน 1 ส่วน จิตของเราที่ทำทาน 1 ส่วน  ลักษณะของการทำทาน 1 ส่วน  รวมเป็นอานิสงค์ บางคนทำบุญง่ายๆ กับพระแถวบ้าน แต่จิตมีปีติมาก ก็เท่ากับว่าเขาได้บุญมากกว่า  คนที่ทำบุญกับพระอรหันต์ แต่จิตเฉยๆ หรือติดข้องอกุศลในขณะที่ทำบุญ บุญจะมากหรือน้อย เราว่าอยู่ที่จิตของเราขณะทำบุญเป็นสำคัญ  สำคัญกว่าความบริสุทธิ์ของผู้ที่เราไปทำบุญด้วยค่ะ   ทีนี้การที่คุณยังมีการเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ในทางโลกคือการวิเคราะห์ ทำให้เกิดการเรียนรู้ได้  แต่ในทางธรรมก็นับเป็นอกุศลจิตทั้งนั้น คือมันคิดออกไปนอกตัวเองแล้ว ไปเปรียบเทียบคนอื่นแล้ว อันนี้ทำแล้วถ้าคุณถูก ก็ไม่ได้อะไรเพิ่มขึ้นมา นอกจากมานะอัตตา การเห็นว่าเขาดีกว่า เราดีกว่า อันนี้คือมานะอัตตา เราเห็นว่าไม่ควรฝึกอย่างนี้ คือควรจะฝึกให้เห็นทุกอย่างเป็นบุญหมด เขาทำยังไงเราก็อนุโมทนา บอกว่าดี..  ถ้าเมตตาเขา ก็หาหนังสือให้เขาศึกษา  ถ้าเขาคุยข่มเรา เราก็อนุโมทนา..  เราก็ไม่ต้องไปข่มกลับ  เรากลับมาดูที่จิตของเราขณะนั้นว่าเป็นอย่างไร มันอึดอัดฮึดฮัดขึ้นมาไหม  มันเบ่งขึ้นมาแล้วบอกว่าฉันถูกต่างหากรึเปล่า  เดี๋ยวเขาก็แยกไปตามทางของเขา  เราก็กลับมาในทางของเรา ถ้าเรามีความรู้ในการทำบุญ เราก็ทำตามความรู้นั้น และพยายามฝึกใจให้บริสุทธิ์ในการทำบุญ ทั้งก่อนทำ ระหว่างทำและหลังทำ ให้มันปีติสุดๆ ไปเลย ตัวคูณบุญจะได้มากๆ ทำบุญมากๆ วันนึงมันจะอิ่มบุญค่ะ   พอจิตมันอิ่มบุญ มันจะละเอง  มันจะเฉยๆ ทำเพราะเคยชินที่จะทำ แต่มันไม่สนแล้วว่าจะได้บุญมากบุญน้อย..   อย่างนี้มันจะก้าวจากเทวดาขึ้นไปเป็นพรหมเป็นพระได้ไงคะ.. 3. ตอนเช้า เห็นคนเอาเงินใส่บาตรพระ เรามีอกุศลในใจแล้ว ไม่ถูกต้องๆๆ แต่คนที่ใส่บาตรพระ ไม่รู้ว่าไม่ถูกต้อง แต่จิตใจเขาผ่องใสที่ได้ทำบุญ เอาเงินใส่บาตรพระ ในใจเราเห็นว่าไม่เหมาะ จะบาปไหมคะ เราว่าคนที่เอาเงินใส่บาตร ด้วยความไม่รู้ ก็ไม่บาป คุณที่เห็นว่าไม่เหมาะ ก็ไม่บาป แต่ไม่บุญน่ะ..   ถ้าเราพิจารณาตามความเป็นจริงมันอีกอย่างนึง  คือเห็นไปว่าเออ..คนเขาไม่รู้เนอะ.. แต่เขาก็เจตนาดี  จบ..   ในยุคปัจจุบันนี้ จะอยู่ให้ได้ แม้พระก็ต้องใช้เงิน  คนใส่บาตรด้วยใจกุศล เขาได้ปีติของเขา ได้บุญส่วนของเขาไปแล้ว (ถ้ามีบาปมาบ้างคือทำให้พระอาบัติ บาปนั้นคงมีกำลังน้อยนะ มันอาจจะหักลบกลบหนี้แล้ว ยังเหลือบุญอยู่มากก็ได้) ต้องถามผู้รู้ว่าในพระไตรปิฏกมีกรณีที่คนถวายเงินพระแล้วตกนรกรึปล่าวนะ.. ส่วนพระ รับเงินจับเงิน ถ้าเป็นมหานิกายไม่เป็นไรใช่ไหม ถ้าเป็นธรรมยุติท่านจะไม่จับ  ถ้าจำเป็นขึ้นมาพระต้องจับเงิน  ก็ต้องไปปลงอาบัติ   แล้วพระเอาเงินในบาตรไปใช้ในทางกุศล คนทำบุญก็ได้อานิสงค์ไปด้วย   แต่ถ้าพระเอาเงินไปซื้อของไม่ดี พระก็บาป ส่วนคนที่ให้ไม่รู้แล้ว ไม่เกี่ยวแล้ว เราไม่ค่อยซีเรียสกับเรื่องนี้นะ..  บางทีเราก็ถวายเงิน บางทีเราไม่ถวาย แต่หลังๆ เราชอบถวายเงิน เพราะอยู่วัดก็รู้ว่าของมันเยอะแล้ว  แต่เงินมันไม่ค่อยมีใช้  เราเห็นความจำเป็นว่าพระท่านก็ต้องใช้อะไรๆ ตามเหตุปัจจัยของท่าน  ค่าใช้จ่ายมันสูงจริงๆ ที่ว่าอยู่วัดแล้วไม่ต้องใช้เงิน ไม่จริงหรอก.. แต่เราไม่เคยใส่เงินลงในบาตรเวลาใส่บาตรพระทั่วๆ ไป  แต่บางครั้งไปทำบุญกับพระสายวัดป่า ท่านก็เมตตาเปิดย่ามให้เรา เราก็ปีติสุดๆ ที่ได้ถวายปัจจัย เพราะเรารู้ว่า.. ท่านจะนำปัจจัยไปใช้ให้เกิดประโยชน์ทวีคูณกับเรา   บางทีเราก็ถวายเงินให้หลวงพี่ซื้อขนม  แหม.. ก็ท่านยังเด็กอายุน้อย..  เปรี้ยวปากบ้างอะไรบ้าง มันจะเป็นไรไปล่ะ..   ถ้าท่านกินขนมตอนเช้าแล้วสบายใจ ตอนบ่ายทำสมาธิได้ดี เกิดเป็นเหตุปัจจัยให้ท่านบรรลุธรรมอะไรขึ้นมาซักอย่าง.. นี่เราก็เหมือนถูกหวยเลยนะ.. 555 บางทีทำบุญกับหลวงพี่ แล้วแต่ท่านจะใช้ทำอะไร.. ชะดี..หลวงพี่มีวาสนาได้บวชจนแก่ เป็นมหา เป็นพระอริยะขึ้นมา ก็โชคดี.. วันนึงเราได้เคยถวายปัจจัยให้หลวงพี่ซื้อขนม  วันนึงเราได้เห็นท่านเป็นครูบาอาจารย์ คงปลื้มชะมัด.. แต่ถ้าหลวงพี่มีเงินใช้ แล้วทนกิเลสไม่ไหว พ่ายแพ้สึกไป ก็ช่วยไม่ได้น่ะ..   ก็ยังดีที่เคยได้บวชเรียน  อย่างน้อยออกไปเป็นทิด  ก็ยังดีแหละ.. คงต้องมีภูมิอะไรสักอย่างออกไปใช้ประโยชน์กับชีวิตมั่งแหละ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 00:33:53

ความคิดเห็นที่ 36 เอ้ย..คุณ pigฯ .. อย่าเพิ่งไป จัดไปให้แล้วจ้า.. เราเสียโควต้าทำวัตรดึกไปแล้ว ไม่เป็นไรจะตอบให้หมด พรุ่งนี้จะไม่ว่างจ้า   เขาว่าทำทาน เอ้ย..ธรรมทาน นี่ได้บุญแยะนะเธอว์ อิอิ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 00:36:42

ความคิดเห็นที่ 37 คุณ นิยมวัตถุ มีเรื่องเล่าบ้างป่าว.. แบบคุณฮิน่ะ..  ช่วยเล่าเปลี่ยนบรรยากาศกันหน่อย คุณฮิมาวาริซัง  ใช่เลย.. ไปวัดต้องระวังจิตให้มากๆ  ไปกราบครูบาอาจารย์ ยิ่งต้องระวังเป็นสองเท่า..   ถ้าบังเอิญได้ไปวัดเรา  อย่าคิดด่าใคร แม้แต่คนเก็บขยะ..   เรื่องประสบการณ์พระๆ แพ้ความสงสัยของสาวๆ   ยังไงหนุ่มๆ ช่วยมาเล่าสร้างกระแสหน่อยนะคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 00:44:23

ความคิดเห็นที่ 38 คุณไตรโสภณ คุณเก่งกว่าเราอีก เราแพ้นิวรณ์เป็นประจำ หลับง่ายตื่นยาก ยิ่งตั้งใจยิ่งไม่ตื่น  ตื่นก็ไม่ตรงเวลา นี่เป็นสิ่งที่เรากำลังฝึก และทำยากที่สุดในโลก คือฝึกนอนเป็นเวลา ตื่นเป็นเวลา นอนน้อย ตื่นเช้า ..  เราทำไม่ได้เลยค่ะ ทำดีวันนึง ก็เสียไปสามวันอะไรงี้.. ด้วยเหตุนี้เราเลยแก้ไขความรู้สึกผิดด้วยการภาวนาในท่านอน  555  คือมันตะแบงไง.. แต่เรามีนิสัยเสียเรื่องนี้จริงๆ มันฝึกมาไม่ดีตั้งแต่เด็กน่ะ..  มันแก้ยาก ไม่ค่อยมีกำลังใจจะแก้   พอเรากำหนดสติในการนอน เลยจำฝันได้ไง  อยากจำฝันได้ลองฝึกสติ และสัมปชัญญะให้แข็งแรงค่ะ แต่ที่เล่ามานั้นก็ดีแล้ว เป็นคนที่นอนหลับลึก ดีแล้วค่ะ ตื่นมาค่อยทำความเพียร..เป็นเรื่องเป็นราว เป็นอย่างเด็กหน้าห้องเขา อย่ามาเอาอย่างเด็กหลังห้องเลยค่ะ.. เรื่องนั่งสมาธิที่เล่ามา..  บางทีมันก็เป็นปีติค่ะ..   เราเคยมีลำแสงสีเหลืองพุ่งจากหน้าผากเหมือนกัน เหมือนสวมหมวกส่องกบน่ะ  ปิดไฟงี้สว่างแยงตาเลย  แต่ตอนที่เป็นเราไม่ได้ตามออกไปดู เป็นอยู่วันสองวันก็หายไปเอง    เคยถามอาจารย์ท่านว่าถ้าตามออกไปอาจได้เห็นอะไรแปลกๆ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ที่ไม่ตามออกไปก็ดีแล้ว ไม่เสียเวลา คือเรื่องพวกนี้ จะว่าแปลกก็แปลก แต่ถ้าเราเห็นว่ามันไม่แปลก มันก็ธรรมดาค่ะ คือด้วยอำนาจอันมหัศจรรย์ของจิตเนี่ย..ก่อให้เกิดอะไรก็ได้ทั้งนั้น..  ที่แปลกเพราะเราไม่เคยเจอ เขาไม่ค่อยพูดกัน แบบว่าทำให้เป็นเรื่องต้องห้ามไปซะงั้น..   ยิ่งต้องห้าม  กลับยิ่งทำให้มันแปลกกว่าเดิมอีก   ลองเอามาแชร์ๆ กันสิ.. คนนั้นก็มี คนนี้ก็มี.. ป๊าดโธ่.. ใครๆ ก็มีกันทั้งนั้น คนละอย่างสองอย่าง  สรุปแล้ว มันเป็นแค่สภาวะของจิตที่แสดงอะไรต่างๆ ออกมา ตามที่เคยเก็บสะสมเอาไว้  โอภาสบ้าง ปีติบ้าง นิมิตบ้าง  ทุกอย่างนี้เป็นเรื่องธรรมดา เราก็มีได้ เขาก็มีได้..  จะเรียกว่าอุปาทานก็ได้    จะว่ามันเกิดจริงๆ ก็ได้อีก แต่ปัจจุบันนี้มันยังอยู่ไหมล่ะ มันดับไปแล้ว..  จบข่าว.. เมื่อเกิดอะไรขึ้น เอาสติกำหนดรู้ แล้วละเสีย..   จบข่าว.. ถ้ามันเป็นปัญหาคือ มันไม่ดับไป ยังเป็นอยู่ แล้วทำให้เรามีปัญหา เช่นกลัว  อย่างนั้นค่อยแก้ไข ไปถามอาจารย์   ถ้าเห็นแสงแล้วคิดไปใหญ่โตว่า เรานี่คงจะมีดวงตาที่สามพุ่งออกมาจากหน้าผาก ต่อไปจะมีตาทิพย์  อันนี้เขาเรียกอุปปาทาน.. จะพาให้เพี้ยนได้..  ส่วนที่พาเพี้ยนคือการให้ค่า ปรุงแต่งต่อๆ ไป ว่าเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้  ไอ้เรื่องตาที่สามนี่เขาพูดกันมากตามเว็บ เราว่ามั่วค่ะ.. มันดูเป็นคติพรามหณ์นะคะ    ออกแนวฮินดู เทพๆ พระศิวะ อะไรมากกว่า ทิพยจักขุ เป็นหนึ่งในอภิญญา ที่สอนในศาสนาพุทธ ไม่ได้มีดวงตาเปิดขึ้นกลางหน้าผากหรอกนะคะ แต่อะไรที่มันระเบิดพุ่งออกไปจากหน้าผากที่คุณเจอนั้น เกิดขึ้นได้จริงค่ะ แต่เป็นอะไรนั้น สรุปแน่นอนไม่ได้ เพราะบริบทไม่มี  แถมยังลืมตาออกมาซะด้วย.. จึงสรุปไม่ได้แน่ว่าคืออะไร ก็เลยเหมาว่าเป็นอาการปีติไปก็น่าจะไม่ผิด  แต่พุ่งออกไปแล้ว หายปวดขมับก็ดีแล้วนี่นา..   คราวนี้ถ้าเห็นอะไรประหลาดๆ  อย่ารีบลืมตา  ลองใช้สติกำหนดรู้  และปัญญาพิจารณาว่ามันคืออะไร จิตมีคำตอบ รู้แล้วก็ละ  จิตไม่มีคำตอบ ก็รู้แล้วละ   จะจริงหรือไม่จริง ยังไงก็ต้องละอยู่ดี.. แต่อย่าไปตกใจรีบลืมตา ทนๆ ทำใจแข็งดูไปให้จบ มันจะได้ไม่มาสงสัยทีหลัง.. กิเลสมันจะได้ไม่เอาตัวนี้มาปรุงไง อาจารย์องค์นึงสอนว่า ทำสมาธิเกิดอะไรขึ้นให้ดูให้จบ อย่าลังเล อย่าสงสัย อย่าตกใจ อย่ากลัวตาย และอย่าลืมตา ใจกล้าพอไหมล่ะ.. คุณ : บุษบามณฑารพ อยากถามคุณ chaosy ค่ะว่า การที่เรากลับจากปฏิบัติธรรมมาไม่นานแล้ว มีเหตุเช่นตามความฝัน หรือความรู้สึกต่างๆ ที่เราคิดว่ามีคนมาขอส่วนบุญ และเราได้แผ่เมตตา อุทิศบุญไปให้นั้น เป็นไปได้หรือไม่ว่า เป็นเพราะเรามีบุญมากพอที่ทำให้ จิตของใครสักคนรับรู้ และมาขอจากเรา -- ที่เล่ามานั้นส่วนตัวเห็นว่าเป็นไปได้ค่ะ  เขียนไว้แยะแล้วในกระทู้ผี ลองไปอ่านดูค่ะ ถ้าคิดว่าเป็นไปได้ ก็เห็นจะมีแต่ทางได้..   คือเราก็จะรู้สึกเชื่อมั่นว่าเรามีบุญมากขึ้น และเราได้แผ่เมตตา อุทิศให้กับพวกเขา จะเป็นกำลังใจให้อยากปฏิบัติต่อไป ถ้าคิดว่าปรุงแต่งไปเอง  ไม่จริงเป็นอุปปาทาน  คิดแบบนี้แล้วไม่เห็นว่าได้อะไรขึ้นมา.. เรื่องอย่างนี้ ถึงเราไม่ได้รู้เห็นด้วยตา เราก็ยังเลือกเชื่อว่าเป็นไปได้ค่ะ เพราะเชื่อแล้วมีประโยชน์กับตัวเรามากกว่าไม่เชื่อค่ะ.. ------------------------ ส่วนอีกประเด็นคาใจมานานแล้วค่ะ เคยได้ยิน และอ่านมาในหนังสือบางเล่ม ได้บอกไว้ว่าการที่ได้มาปฏิบัติธรรม กรรมฐานนั้น จะทำให้เราชดใช้เวรกรรมเร็วขึ้น เจ้ากรรมนายเวรเขาจะมาตามทวงเร็วขึ้นจริงหรือไม่ค่ะ อันนี้สงสัยมาก เช่นพบเจอเรื่องไม่ดี เรื่องร้ายๆ ค่ะ  ส่วนตัวก็รู้สึกว่าตัวเองเจอเหตุการณ์เหล่านี้ค่ะ หนักหนาพอสมควร แต่ก็ไม่เคยหยุด หรือคิดที่จะหยุดปฏิบัติธรรมค่ะ แต่ก็ใช่ว่าจะเลวร้ายไปทั้งหมด สิ่งดีๆก็มีด้วยเหมือนกันค่ะ ที่เห็นได้ชัดคือใจของตัวเอง ที่สงบ นิ่งขึ้น คิดถึงคนอื่นมากขึ้น ไม่ค่อยร้อนรนไปกับสิ้งแวดล้อม และที่เป็นมากที่สุด คือกลัวการทำบาป และกลัวการผิดศีล 5ค่ะ ---------------------------- ที่ว่าๆ นั้น มันเป็นหลักการทั่วไปที่ครูอาจารย์ก็พูดถึงกันหลายองค์  คือว่าเราปฏิบัติธรรมมีบุญกุศลขึ้นมา พวกแรกที่จะมาหาเรา คือญาติของเรา ถ้ารู้เขาจะมาขอส่วนบุญ พวกที่สอง คือนายเวรเขาต้องมาทวงหนี้ พวกที่สาม คือพวกมาร อันนี้เขาจะมาขัดขวาง ไม่ให้หลุดพ้นเงื้อมมือของเขาง่ายๆ การทวงหนี้หรือการขวางนี้ จะมีมากขึ้นเรื่อยๆ ตามความสามารถของเรา  ยิ่งถ้าเราทำท่าว่าจะเป็นบุคคลล้มละลายในทางกรรม  คืออาจจะมีหวังเข้าถึงนิพพานได้ในชาตินี้  เขาต้องรีบพากันมาทวงหนี้ค่ะ  เพราะถ้าเราบรรลุธรรมที่สุดแล้ว กรรมเป็นอันโมฆะ เขาก็ตามทวงคุณไม่ได้ล่ะ..     เอาแค่คุณเข้ากระแสธรรม ไม่ต้องตกนรก  ก็พอจะมีบางฝ่ายที่เสียลูกค้าเขาต้องเดือดร้อน ต้องมาคอยขวางแล้วล่ะค่ะ.. ที่คุณเขียนมาเราก็ว่าเข้าใจถูกนะ  การทำกรรมฐาน เป็นการเร่งปฏิกิริยาของกรรมได้ เราต้องชดใช้กรรมเร็วขึ้น  แต่เราก็หมดหนี้สินเร็วขึ้นนะ ส่วนวิบากกรรมที่จัดหนัก ก็หนึ่งส่วน   แต่บุญกุศล ผลที่ได้จากการปฏิบัติก็อีกส่วนนะ.. เราก็เป็นคนนึงที่เจอจัดหนัก.. มากๆ    แต่เรามันบ้าเลือด.. ยิ่งมาขวางเรา เรายิ่งทำ ยิ่งเราต้องเสียอะไรไป เรายิ่งทำ ตอนนี้วิบากเก่า ก็จางๆ ลงไปบ้างแล้ว   ผลบุญก็เห็นๆ ว่าตามมาช่วยยามจนตรอก เดชะบุญมาทันจริงๆ   มันเจออย่างนี้มันยิ่งเชื่อมั่นไง..  ยิ่งมั่นใจในการทำความดี.. ยิ่งยอมรับในกฏแห่งกรรม ก็เราทำมาเอง ก็ต้องรับกรรมไปซี..ทำไงได้ล่ะ  ดีก็เอา ชั่วก็ต้องเอาแหละ..เอาแต่ดีไม่ได้หรอก (แต่ต้องทนผ่านช่วงทดสอบให้ได้นะ) เราอาจจะมีปัญญามากในเรื่องนี้ เป็นปัญญาของเด็กหลังห้อง.. คือสมมติว่าทำบุญใหญ่ไปอย่างหนึ่ง  หลังจากนั้นเราก็จะต้องเสียอะไรสักอย่างนึง (ซึ่งมันเจอจนยอมรับเลยว่าไม่ได้คิดไปเอง) มันไม่เห็นแววเลยว่าจะได้รับผลดี  มีแต่ได้รับผลเสียตามมาอย่างน่าอัศจรรย์ มีแต่เสียกับเสีย..   ผลดีมีตอนเดียว คือตอนที่ทำบุญนั้นแล้วรู้สึกดีมีปีติ  แต่ไซต์เอฟเฟ็คมันตามมาเห็นๆ แต่เราก็คิดเอ๊ะ..ว่า.. อย่างนี้มันผิดหลักการแล้ว มันต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง คิดได้สองทาง คือหนึ่งเราอาจจะมีวิบากหนักกว่านี้ แต่เพราะทำบุญนี้ เราก็เลยรับแค่ส่วนน้อย..    สอง อาจเป็นไปได้ว่าบุญเช่นนี้มีผลมาก เขาจึงมาขวาง มาทำให้เราผิดหวังจะได้ไม่ทำบุญเพิ่ม หรือท้อถอยที่จะทำความดี.. สิ่งที่เรามั่นใจและไม่เชื่อเลย คือไม่เชื่อว่า ทำดีแล้วจะไม่ได้ดี..  เราเชื่อมั่นในการทำความดีว่าจะต้องได้ดีไปตั้งแต่ต้นแล้วไง..  เราก็เลยไม่หวั่นไหว.. แต่เราคอยดูคำตอบ เราก็คอยเฝ้าดูไปว่าชีวิตมันจะไปยังไงต่อ  มันจะรอดไหม..  คือเป็นคนกล้าเสี่ยง.. เวลาผ่านไป เราก็ได้คำตอบสมใจน่ะ.. คำตอบที่ได้รับโคตรคุ้มเลย.. คือได้ยืนยันสมมติฐานว่า  "ทำดีแล้วได้ดี" จริงๆ จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเองค่ะ อีกอย่างนึง คือเวลาทำความดีหรือปฏิบัติธรรมมากๆ แล้วโดนจัดหนักน่ะ..  เราก็เอาตรงที่โดนจัดหนักมาเป็นอารมณ์กรรมฐานเลย  ดูสิว่าจะละได้ไหม.. ทุกข์ขนาดนี้จะผ่านได้ไหม..  มันก็เห็นว่าผ่านมาได้ตลอดนะ   ยิ่งเขาจัดเราหนักเท่าไหร่ เราก็ยิ่งผ่านเร็วไง  เลยสอบพาสชั้นเลยไง  เรียนจบไวดี..อุอุ แต่ตรงนี้เรามีตัวช่วย คือเรามีอาจารย์ไว้อ้อนไง.. พอเราแย่ จะไม่ไหวแล้ว เราก็ไปอ้อนอาจารย์ อาจารย์ก็สอนบ้าง ปลอบบ้างให้กำลังใจบ้าง..  เราก็รอดมาได้เพราะว่าบารมีของพระอาจารย์ท่านเมตตา เราจึงให้ความสำคัญกับอาจารย์มากๆ เราไม่สนหรอกว่าท่านจะสอนตรงพุทธพจน์หรือไม่ เพราะพุทธพจน์ปลอบใจเราไม่ได้ ซับน้ำตาเราไม่ได้  พระไตรปิฏกน่ะให้แต่ปัญญาล้วนๆ ความรู้ล้วนๆ  ถ้าเรามีกำลังใจเป็นปกติ เราก็อาศัยพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเป็นแนวทางในการปฏิบัติ มันก็ไม่มีปัญหา แต่ยามที่มันทุกข์หนัก กำลังใจไม่ปกติ กำลังใจไม่มี จิตตกร่วงถดถอย จะตายมิตายแหล่..เกิดความลังเลสงสัยในพระธรรมคำสั่งสอน ว่าจะจริงหรือ..  ก็พระสงฆ์องค์เป็นๆ นี่แหละที่ช่วยเราได้ค่ะ การมีอาจารย์พระสงฆ์เป็นที่พึ่งน่ะให้กำลังใจเราได้  ปลอบเรา ดุเรา เตือนเรา สอนเรา แก้ไขเรา ในสิ่งที่เราเป็นค่ะ.. สิ่งที่คัมภีร์ไหนๆ ก็ให้เราไม่ได้หรอก.. ไม่งั้นพระพุทธเจ้าท่านจะวางพระสงฆ์ไว้เป็นหนึ่งในพระรัตนตรัย หัวใจหลักของศาสนาหรือคะ..  ก็พระสงฆ์นี่แหละ ที่สอนให้เราเข้าใจพุทธพจน์น่ะ.. ทำให้กล้าไปตะกายแง้มอ่านพระไตรปิฏกน่ะ.. เพียงแต่พระสงฆ์ที่เราได้เคยรู้จัก ท่านไม่ได้อ้างพุทธพจน์ตลอดเวลาน่ะค่ะ  ท่านอ้างเมื่อมีเหตุจำเป็น สมควร มีภาชนะรองรับพร้อม  ท่านก็ร่ายยาวอย่างน่าอัศจรรย์   ถ้าพูดกับชาวบ้าน ท่านก็ใช้คำง่ายๆ  ตามปัญญาของเขา ใครจะว่าไงไม่รู้ เรารักพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์  แต่เราไม่ได้ยึดคัมภีร์เล่มๆ หรือสมมติเป็นคำๆ เราให้ความเคารพ แต่เราไม่ยึดน่ะ ถ้าคัมภีร์ช่วยให้คนพ้นทุกข์ได้ด้วยตัวมันเอง   พระพุทธเจ้าท่านคงไม่กำหนดให้มีพระสงฆ์ขึ้นมาในศาสนานี้ดอกค่ะ.. แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 13:11:17 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 02:01:08

ความคิดเห็นที่ 39 WHITEDAHLIA เราก็นับถือหลวงพ่อพุธค่ะ ช่วงนึงฟังธรรมท่านแยะเลย หนังสือท่านก็ดีมากๆ อ่านแล้วเข้าใจง่าย.. แม้ประวัติของท่านก็เป็นแรงบันดาลใจให้เราได้ค่ะ ที่ท่านตอบคำถามในหลวงก็สุดยอด.. ที่คุณ WHITEDAHLIA ว่าทำสมาธิตอนนอนหลับแล้ว รู้สึกว่าจะนอนไม่หลับ.. แสดงว่าทำเก่งไง  จิตเลยตื่น สติตื่นโพลงไม่ยอมหลับ..  ก็ดีนะ ลุกขึ้นมาภาวนาเลย.. แต่ถ้าต้องการที่จะหลับ เพราะว่าต้องทำงานตอนเช้าหรือไม่ต้องการจะตื่นมาทำความเพียรจริงๆ  ก็ลองปรับแต่งดู  ลองลดสติดูค่ะ หรือปรับกรรมฐานวิธีอื่นๆ มาใช้ อาณาปานสติ นี่ช่วยหลับง่ายนะคะ ดูลมอย่างเดียว เข้าออกเข้าออก ไม่ต้องกำหนด พอจิตสบายๆ ก็ลองอยู่ตรงว่างๆ ไม่คิดไม่นึก อย่างเราที่มีปัญหา เพราะสมาธิดี แต่สติอ่อนค่ะ เด็กหลังห้องขี้เกียจฝึกสติไง..  สติอ่อน ก็ตกภวังค์ แล้วปีนไม่ขึ้น ตกภวังค์เสร็จสบาย..หลับเลย.. วิตกวิจาร ปีติ สุข..หลับ... แฮ่.. พรุ่งนี้เราอาจจะแวะมาได้แป๊บๆ นะ  เรามีสอนแล้วก็มีงานต่อทั้งวัน  ใครถามอะไรก็ทิ้งๆ ไว้ก็แล้วกัน   หรือใครอยากเล่าอะไรก็เชิญเลย  หรือจะมาช่วยตอบก็ได้ คิดว่าตั้งวงคุยกัน เล่นแชร์กันนะ.. เราเขียนเยอะ ไปบ้างก็ค่อยๆ อ่านไปแล้วกันนะจ๊ะ..   อย่าอ่านทีเดียวจบ มันจะมึน.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 02:20:23

ความคิดเห็นที่ 40 หนุ่ม มาสร้างกระแสครับ คืนหนึ่ง  พระบวชใหม่รูปหนึ่ง นั่งสมาธิตามปกติก่อนนอน ขณะสงบทรงตัวอยู่เฉย ๆ อยู่ดี ๆ ก็มีตัวเลข วิ่งผ่านไป  เอ๊ะยังไง  ปกติไม่เห็นอะไรนี่นานอกจากจิต เช้าต่อมา เวลาฉันเช้าตามปกติ วัดเล็ก ๆ เหล่าแม่ออก ขาประจำที่มาจัด พาฉัน เมื่อพระฉันเสร็จก็มี ถาม ๆ แซวพระใหม่ว่า ฝันดีหรือเปล่า มีเลขเด็ดอะไรใหม พระใหม่ก็บอกว่าไม่ฝัน (ปกติถ้าวันใหนนั่งสมาธิก่อนนอนจะไม่ฝัน ยิ่งมาบวชยิ่งนั่งทุกวันเลยไม่ฝัน แต่มีแอบลองก่อนนอนหลังนั่งสมาธิกำหนดว่าวันนี้ขอฝันบ้างก็ฝันแฮะ!!) แต่ก็ยังคิดถึงเลขที่วิ่งผ่านไป เอ..... จะลองบอกไปดีใหมนา แต่มันไม่ใช่ฝันนี่นา แล้วบอกไปเหล่าแม่ออก ก็คงเอาไปแทงหวย บอกผิดก็แย่เสียสตางค์กันเปล่า ถ้าถูกจะยิ่งแย่ไปอีก คงกลายเป็นเจ้าพ่อ เลยตัดสินใจไม่บอก ปรากฎว่า........หวยออก เลขตรงเป๊ะ   จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 02:52:53

ความคิดเห็นที่ 41 จะออกไปนอนแล้ว รู้สึกจะข้ามคห. คุณ Namarie ไป ขอย้อนมาตอบหน่อย... ที่คุณเล่ามาเป็นความรู้ใหม่ของเราเลยแฮะ..  ขอรับไว้พิจารณาเลย.. น่าสนใจมาก ปัญหานี้เราก็เป็น ช่วงนึงเป็นมาก มันหยุดหายใจ แล้วก็อึดอัด ไอ แล้วก็ย้อนมาหายใจใหม่ แบบที่ว่ามานั่นล่ะ..เป็นเหมือนกันเลย ตอนนั้นไปถามอาจารย์องค์ที่สอนท่านบอกว่าอย่ากลัว เพราะเรากลัวมันเลยเริ่มต้นหายใจใหม่ตลอด สมาธิมันเลยไม่ก้าวหน้า  เราก็ฝึกเลิกกลัว ก็ค่อยๆ ดีขึ้น.. คือใช้ผ่อนลมแทน พอถึงจุดหนึ่งลมหายใจเบามาก แต่ไม่ได้ถึงกับหยุด แต่มีบางครั้งที่ทำสมาธิได้ดี จะหยุดหายใจ แล้วไปหายใจทางอื่นแทน.. แต่ทำได้ไม่บ่อย อันนี้คือสี่เต็มๆ เลย อีกอย่างนึง คือตอนฝึกใหม่ๆ เราเข้าฌาน 4 ได้เร็วมาก เร็วจนคิดว่าตัวเองทำฌานไม่ได้สักฌานเดียว เพราะเทียบกับชาวบ้านแล้วมันไม่เหมือนอาการของพวกเขา จะว่าทำสมาธิไม่ได้ก็ไม่ใช่ จะว่าทำได้ก็ไม่เชิง สับสนอยู่นาน..แล้วตอนนั้นดันไม่ได้ถามอาจารย์มัวอาย  ก็ทดลองหาคำตอบเอาเอง ปัญหาคือ เราแทบไม่ผ่าน 2-3 เลย  มันพรวดขึ้นลิฟต์ไปเลย.. แล้วพอ 2-3 ไม่ได้เข้านาน  มันไม่มีแรงทนเวทนา เลยเข้า 4 ได้ไม่นาน.. แบบว่าเข้าไปว่างเลย ว่างสนิทพักนึงก็ถอยลดลงมา... ประกอบกับเราไม่ได้เรียนทำฌานมาตั้งแต่แรก มันทำของมันเอง มันเลยไม่ได้สเต็ปชัดๆ น่ะ มันเสียเปรียบตรงนี้.. มวยวัดไง.. ตอนกำลังหัดมีปีติก็ดันเข้าใจผิด ไปรีบละ รีบข่ม  (ฟังเขาว่ามาก็กลัวติดสุข เหอๆ)  เลยปีติน้อย พอปีติน้อย กำลังสมาธิเลยน้อยตามไปด้วย คุณมาเล่าอย่างนี้เราเกิดปัญญาเลยนะเนี่ย.. ขออนุโมทนาด้วยค่ะ.. ถ้าจิตมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ  เราจะลองแก้ปรับแก้ดู เผื่อแก้ได้ก็ดี.. เออ..ไอ้ที่เล่าข้างบนว่า ตอนเด็กๆ หยุดหายใจแล้วกลัว  ยังมีผลถึงตอนนี้เลยนะ.. มีความรู้ขนาดนี้ บางทีทำๆ อยู่สัญญาเก่ามันขึ้นมา กลัวเลย.. หลุดเลย..  คือทั้งที่รู้และไม่กลัวแล้วนี่แหละ  แต่สัญญาเก่าถ้ามันผุดขึ้นมา ก็หลุด.. เลยใช้วิธีเด็กหลังห้อง นอนเข้าฌาน พอเข้าไปได้แล้วก็ค่อยๆ ประคองตัวลุกขึ้นมา แล้วนั่งต่อ อันนี้จะสี่ได้นานจนพอใจเลย..  ตอนนอนที่เข้าได้เพราะว่ามันเคลิ้มๆ ไม่ทันกลัว.. อีกวิธีคือเนสัชชิก ให้ประสาทมันเบลอๆ มันจะไม่ค่อยคิด และไม่ค่อยกลัว ก็คิดว่าอันนี้น่าจะเป็นวิบากเก่าอีกล่ะ คือเราก็ไม่รู้ว่าวิบากอะไร แต่น่าจะเป็นกรรมที่เคยทำมา.. เรารักหลวงพ่อฤาษี แต่ไม่เคยไปเรียนมโน..เลยไม่รู้ว่าเป็นไง  มีประสบการณ์แชร์อีกเราก็อยากฟังค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 03:04:21

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณค่ะ กรุณาเล่า อธิบายยาวเลย ได้ประโยชน์กับเพื่อนๆ ด้วย สาธุ้นะคะ ^^ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 06:08:46

ความคิดเห็นที่ 43 โอ้โฮ  คุณ choasy อธิบายเสียละเอียด  อ่านแล้วกระดากเลย   ขอบคุณค่ะ ที่ดิฉันกลัว ไม่ใช่เรื่องนั้นแน่ๆๆๆๆ ค่ะ ดิฉันกับน้องปัน เราเป็นแม่ลูกที่ชอบทรมานพ่อเค้าค่ะ  คุณป๊าเค้าทนเราทุกอย่าง  อารมณ์ไม่ดีก็ลงกับป๊า  ใช้ป๊าทำโน่นทำนี่  โน่นนี่นั่น   ที่ป๊าเค้าเร่งภาวนา เค้าอยากพ้นทุกข์เร็วๆ  ก็เพราะพวกเราแม่ลูกเป็นเหตุค่ะ   ดิฉันกับน้องปัน เลยคิดว่า เกิดคุณป๊าท่านเป็นอริยะเมื่อไร  พวกเราได้ละเมิดพระอริยะแน่  ไม่งั้นต้องปรับปรุงตัวเกันขนานใหญ่ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 09:15:28

ความคิดเห็นที่ 44 แฮ่ๆ คุณแม่น้องปัน เรื่องที่ลับเฉพาะน่ะ  ไม่ได้หมายความถึงคุณแม่น้องปันหรอก   เล่าให้ฟังเฉยๆ  เล่าให้ฟังแบบเด็กหลังห้องน่ะ   เชื่อมั้ยว่ามีคนคิดสงสัยเรื่องนี้เยอะ..  เพื่อนเล่ากล้าเล่าให้ฟัง เราก็กล้าฟังซะด้วย..เหอๆ แต่เราก็มั่นใจว่าคุณแม่น้องปันไม่ได้กลัวเรื่องนั้นแน่ๆๆ ค่ะ    อิอิ.. (ดึกๆ แล้วน่ะ  เด็กหลังห้องกล้าคุยกันเรื่องพรรค์นี้..  เด็กหน้าห้องเลยไม่กล้าคบไง..)   คุณกันดั้มสีชมพู ดีนะเนี่ย.. ถ้าบอกไปเขาเอาไปแทงถูก พระใหม่ไม่ได้สึกหรอก สงสัยได้เป็นเกจิใบ้หวยแหง๋.. 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 10:24:49

ความคิดเห็นที่ 45 โมทนาบุญด้วยนะคะ นับถือคุณchaosyจริงๆ   เรื่องพิมพ์ยาวๆเนี่ย สุดยอดดดดดด...... จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 10:27:00

ความคิดเห็นที่ 46 ชอบกระทู้นี้จริงๆ ชอบการเขียนของคุณ chaosy แล้วก็ยังได้อ่านเรื่องของคนอื่นๆด้วย อิอิ ชอบใจเรื่องที่คุณ กันดั้มตัวนี้สีชมพู เล่า ฝันมีเลขวิ่งมาเลย แปลกๆดีที่ชาววัดนี่ก็ชอบเล่นหวยกันเยอะเหมือนกัน เพื่อนเราเองเป็นเด็กวัด ไม่พลาดทุกงวด เพื่อนบอกเล่นพอสนุกๆสร้างชุมชนสัมพันธ์กับชาวบ้าน ปสก ปฏิบัติธรรมของตัวเองไม่มีเท่าไหร่เพราะไม่ค่อยได้ทำ แฮะๆ ช่วงที่ทำเยอะๆคือหลังจากไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันมา แต่พอย้ายมาอยู่เมืองนอกนี่ไม่ได้ทำเท่าไหร่เลย หนาวแล้วก็ขี้เกียจ เน้นนอนสวดมนต์ แล้วก็จะเผลอหลับไป อิอิ สบายมาก สวดอิติปิโสในใจไปเรื่อยๆแล้วก็หลับเลย มีอยู่ครั้งนึงไม่รู้ว่าหลับไปเมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีก็เช้าตื่นมามือถือยังคาอกอยู่ตอนเช้า (ปกติจะนอนหงาย แล้วบทสวดมนต์ก็จะโหลดไว้อยู่ในมือถือ แล้วก็นอนสวดไป บทไหนลืมๆก็จะดู ตรงไหนจำได้ก็จะวางมือถือไว้บนอก) อ่านเรื่องปิติ แสงพุ่ง แล้วนึกถึงสามีตัวเอง เค้าก็เคยมี ปสก แบบนี้ คือ คิดว่าจิตเค้าคงเป็นสมาธิ แล้วอยู่ๆก็เห็นหรือรู้สึกแสงจ้ามากจนตาแทบบอด แล้วก็มีความสุขมาก เป็นแบบนี้อยู่สองสามหน บางทีเป็นเอง บางทีเค้าก็ทำให้เกิดได้ แล้วเราถามเค้าว่าแล้วไงต่อ เค้าก็บอกว่าก็ไม่ไงต่อ ก็หายไป คือ คิดว่าเค้าคงไม่ได้อุปาทานไปเอง เลยแอบเสียดายแทนว่าเค้าน่าจะเป็นคนไทยแล้วก็ได้โตมาในศาสนาพุทธ น่าจะได้ปฏิบัติไปได้ไกล แต่เพราะเค้าเป็นฝรั่งที่ไม่ได้สนใจศึกษาธรรม เราเลยเสียดายแทน คิดเอาเองว่าเหมือนว่าเค้ามีของเก่ามา แต่ชาตินี้ยังไม่ได้สนใจจะสานต่อ มันมีเหตุอื่นๆด้วยที่ทำให้เราคิดว่าเค้ามีของเก่ามา (ปกติจะไม่เล่าให้คนรู้จักฟังเพราะกลัวเค้าจะหาว่าบ้า แต่อยากเล่าให้ฟังเผื่อว่าเราอาจจะคิดไปเอง แฮะๆ) เช่น บางทีเค้าจะเห็นสีบนตัวคน ไม่เหมือนกับออร่านะคะ จะเห็นเป็นสีบนร่างกายเลย ซึ่งตอนหลังๆเค้าค่อยเข้าใจว่าแต่ละสีหมายถึงอะไรเช่น สีโทนเหลืองถึงน้ำตาลเข้มนี่คือป่วย ยิ่งเข้มยิ่งป่วยมาก แต่เค้าว่ามันไม่มีประโยชน์เพราะเค้าไม่รู้ว่าคนๆนี้ป่วยตรงไหน แล้วเค้ารักษาไม่ได้ก็เลยไม่รู้จะเตือนไปทำไม ที่คอนเฟิร์มว่าคนๆนี้ป่วยมากๆคือบางทีเป็นเพื่อนกันแล้วเค้าก็แอบถามได้ หรืออย่างบางทีเค้าก็จะเห็นหน้าคนเปลี่ยนไปเหมือนโชว์ให้เห็นตัวตนที่แท้จริง เช่น กำลังคุยๆกับคนๆนึงอยู่ แล้วจู่ๆคนๆนั้นก็หน้าเปลี่ยนไปเป็นเหมือนหน้ากากที่ครึ่งนึงขาวครึ่งนึงดำเหมือนหน้ากากดราม่า ก็คุยกันต่อไปก็พบว่าคนๆนี้ชอบหน้ากากแบบนั้นแล้วก็บอกว่าตัวเองเป็นคนสองบุคลิก แล้วก็มีอีกเช่นคือ คุยๆกับคนๆนี้อยู่จู่ๆหน้าตาก็กลายเป็นเหมือนปิศาจไปเลย คือ คนๆนี้จิตใจไม่ดี เราเลยถามว่าเจอแบบนี้แล้วไม่หลอนเหรอ เป็นเราๆคงช็อค เค้าก็บอกว่าก็ตกใจ แต่ก็ช่างมัน แล้วก็มีเรื่องฝันอีก เรื่องฝันนี่ จะบ่อยมากที่จะเป็นตัวบอกอนาคต แต่ของเค้าคือถ้าฝันว่าเป็นยังไง ส่วนมากมันจะเกิดเหตุตรงกันข้ามกันในอนาคต แต่ฝันนี่ไม่แน่นอนเพราะบางทีก็แปลผิด เช่น ฝันว่าคนๆนี้ตัดผมทรงใหม่ ปกติแล้วถ้าฝันแบบนี้น่าจะแปลว่าจะไม่ได้เจอคนๆนี้ ปรากฏว่าตอนเช้าพอเข้าที่ทำงาน ลิฟต์เปิด เจอเธอคนนี้ในฝันเลยพร้อมกับผมทรงใหม่ โดนฝันหลอกให้งงไม่รู้ว่าจะฝันที่เป็นจริงหรือตรงกันข้าม แล้วก็เรื่องได้ยินเสียงในหูอีก อันนี้ก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ จะได้ยินเสียงแบบ "ปิ๊ง" ในหู ข้างนี้เยสข้างนี้โน ไปๆมาๆมันปิ๊งๆๆพร้อมกันสองข้างมั่วไปหมด เราเลยบอกว่าสงสัยจะเป็นแมลงในหูเสียมากกว่าเสียงทิพย์ เผาสามีพอแร๊ะ โชคดีเค้าที่อ่านไทยไม่ออก อิอิ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 10:38:07

ความคิดเห็นที่ 47 ขอเล่าบ้างค่ะ ตัวดิฉันเองมีเรื่องแปลกอยู่บ่อยค่ะแต่ไม่ค่อยได้เล่าให้ใครฟังคือเคยเล่าให้สามีฟังอาจจะด้วยความที่ยังไม่เก่งมั้งคะหรือคิดมากไม่แน่ใจค่ะปรากฎเสื่อมไปเฉยๆค่ะ   เรื่องที่จะเล่านี่เกี่ยวกับพระพุทธรูปค่ะคือมีคุณตามาจากชัยภูมิเขาชอบมาเล่าเรื่องที่เขาบวช(หลายพรรษาเหมือนกัน)บางทีก็คุยเรื่องธรรมะกัน(คือคอเดียวกันค่ะ)ตอนเขากลับดิฉันก็ฝากเงินไปทำบุญที่วัดที่ตาเขาเป็นมัคทายก พอเขากลับมาอีกทีตาเขาเอาพระพุทธรูปมาฝากค่ะเขาบอกไปเล่าให้เจ้าอาวาสฟังท่านเลยพาไปเอาในโบถส์เป็ของเก่าค่ะครั้งแรกที่เห็นพระพุทธรูปจิตคิดไปเองเลยว่าไม่สวย(ช่วงจมูกกับปาก)เชื่อไหมคะจมูกดิฉันเกิดเบี้ยวขึ้นมาเฉยเลย สามีก็ขำตอนแรกยังไม่คิดเรื่องนี้ค่ะวันๆก็ได้แต่จับจมูกดูว่าเป็นเพราะอะไร? เคยเเห็นแต่คนปากเบี้ยวตัวเองกลับจมูกคดวันหนึ่งดิฉันนั่งสมาธิจิตก็แวบมาเลยว่าดิฉันได้ปรามาสพระพุทธรูปไว้ต้องรีบกราบขอขมาท่านค่ะเรื่องไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อค่ะเพราะจมูกดิฉันหายจริงๆค่ะ(ขออภัยด้วยนะคคือดิฉันเล่าไม่เก่งค่ะแต่เป็นเรื่องจริง) จากคุณ : คนพุทธ (คนพุทธ) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 10:38:09

ความคิดเห็นที่ 48 มาลงทะเบียนว่า เกาะติดสถานการณ์อยู่ อนุโมทนากับอาจารย์(ทั้งทางโลก ๆ และทางธรรม อิอิ )  ด้วยค่ะ เด๋วขอไปทำภารกิจก่อนเน้อ  จากคุณ : ใจซึ้งงงง (ใจขึ้น) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 10:39:30

ความคิดเห็นที่ 49 เราอ่านเองก็ยังว่า.. สงสัยจะเขียนยาวไปหน่อย..  กลับมาอ่านเองยังแน่นเลย.. แต่.. ก็ดีไปอย่าง จะได้คัดเลือกลูกค้าไปในตัว  ถ้าไม่ชอบอ่าน เขาก็ไม่อ่านหรอก มันยาว.. ไปดีกั่ว..อะไรอย่างนั้นค่ะ.. แต่ถ้าชอบอ่าน แล้วอ่านจนจบ สักสองสามความเห็นติดๆ กัน แล้วให้ลองนั่งสมาธิต่อดูเลยค่ะ ลองนั่งเล่นๆ ดูสิว่าจะนั่งได้ดีกว่าปกติไหม.. ลองทดสอบดูค่ะ  ถ้าช่วยกรุณาแจ้งผลด้วยจะขอบพระคุณมาก.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 10:42:05

ความคิดเห็นที่ 50 ถามเผื่อคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายท่านอื่นและตัวเองด้วย555+ ติดเรื่องกามารมณ์แก้ยังไงหรือคะ สมัยก่อนตอนนั่งสมาธิหนักๆก็ดูเหมือนจะหายไป แก้ได้ แต่พอเลิกนั่งไป(เพราะมีมารแอบมาขวางทางธรรม เราก็ใจอ่อนตามมารไปหยุดปฏิบัติธรรมซะงั้นน่ะ พอกลับมานั่งสมาธิอีกครั้ง ไม่เคยทำได้ดีอีกเลย เอิ๊กๆ โทษใครได้นอกจากตัวเอง เนอะ^^)ก็กลับมาเป็นอีก อย่างนี้แก้ยังไงดีคะ ปล.แอบอายนิดๆ แต่ก็นะ จะให้ไปถามพระที่เป็นผู้ชายก็...นะ อิๆ edit:เพิ่งเห็นคห.49 จะบอกว่าไม่ยาวไปหรอกค่ะ ยาวๆแหละได้ ได้ความรุ้เยอะดี คนที่ไม่ชอบอ่านยาวๆเดี๋ยวเขาก็อ่านข้ามๆไปเอง อย่างเราถ้าสนใจเรื่องไหน ข้อความจะยาวมากแค่ไหรเราก็อ่านได้นะ ปล.ธรรมะจากคุณเคออสเข้าใจง่ายๆมากค่ะ ขอแอบเป็นแฟนคลับได้ไหมนี่^^ ชื่นชมมาตั้งแต่กระทู้ผีๆละ555+ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 11:33:30 จากคุณ : แม่ผั่น จิตไม่บริสุทธิ (nopas) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 11:27:54

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีคุณเกรซครับ (ไม่รู้จะเรียก chaosy ยังไงให้เพราะๆ ขอเรียกเกรซเลยละกันนะครับ) ได้ยินคุณเกรซเรียกขานให้เล่าเรื่องแล้วจิตใจมันฟู รู้จนดับแล้วมันก็ยังฟูใหม่ก็เลยต้องเขียนมาเล่าเล่นตามคำเชิญ แต่เรื่องหลวงพ่อผมไม่มีอะไรจะเล่าเลยครับ เพราะที่จริงแล้วไม่เคยนำตัวไปใกล้ชิดจนได้ประสบการณ์ดีๆ เป็นเรื่องเป็นราว สิ่งที่ผมทำมีแต่ตามอ่านงานเขียนของท่านคือกระทู้ต่างๆ ในพันทิพตั้งแต่ท่านยังไม่บวช จนไปลานธรรม จนในเวปปิดวิมุตติช่วงแรก แล้วก็หนังสือต่างๆ จนมาอยู่กับปัจจุบันคือซีดีเสียงเทศน์ของท่าน ดังนั้นหากให้เล่าเรื่องของท่าน ก็คือก้อปเนื้อความของท่านมาเล่าต่อด้วยความเข้าใจของผมเท่านั้น จึงขออนุญาตลองเล่าประสบการณ์ปฏิบัติธรรมของตัวเองแทน เมื่อฟังคุณเกรซเล่าเรื่องในแนวเด็กหลังห้อง (ที่วันนี้ต้องมายืนหน้าห้องเป็นอาจารย์) รู้สึกได้เลยว่าครบเครื่องต้มยำทำแกงจริงๆ จนพานให้นึกเปรียบเทียบว่าผมเป็นเด็กประเภทไหน นึกแล้วก็พอตอบได้ว่าผมเป็นเด็กกลางห้อง คือพวกเคยเรียนดีแต่ขี้เกียจสุดๆ เลยหลีกเลี่ยงไม่นั่งหน้าห้องทั้งที่ความสามารถนั้นทำได้ แต่จะให้ไปนั่งหลังห้องก็เฮ้วอย่างเขาไม่เป็น เคยแหยมเข้าไปก็โดนอัดกลับออกมา สรุปออกมาคือเป็นเด็กกลางห้องทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพายมาจนสี่สิบกว่าปี ในกรณีอย่างผมต้องบอกว่าทุกข์ให้โชค เพราะเนื่องจากผมเป็นคนฉลาดทางวิชาการ และมีนิสัยการทำใจรับเรื่องต่างๆ ได้ง่ายเป็นภูมิคุ้มกันทางจิต ทำให้ชีวิตไม่ค่อยลำบาก จิตใจค่อนข้างสบาย จนดำรงชีวิตอยู่ในความประมาท ไม่ก้าวหน้า ไม่ถอยหลัง โชคดีมันไปเรื่อยๆ (จนมารู้ตอนหลังว่าที่จริงมันถอยหลังจนใกล้จะได้ไปนรกแล้ว) แต่ไม่กี่ปีมานี้โชคดีของจริงค่อยมาเยี่ยมเยือน คือฐานะยากจนลงจนได้ที่ มีลูกดื้อได้พอประมาณ และแฟนได้เกิดเป็นโรคร้ายแรง สิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้นกับผมในช่วงหลายปีมานี้ ทำให้จิตใจที่เคยสบายๆ ชิวๆ กลับกลายเป็นทุกข์ทรมานแสนสาหัส จนต้องถามตัวเองว่า ที่สามารถอธิบายพระไตรปิฎกได้ทั้งเล่ม เล่าภาพรวมคำสอนของพระพุทธเจ้าได้ทั้งหมด เจาะลึกบรรยายประเด็นหลักได้ถึงที่สุด แต่ความก้าวหน้าในทางธรรมน้อยนิดแบบนี้มันเป็นเพราะอะไร ยังขาดอะไรอยู่ เพิ่งได้คำตอบแก่ตัวเองเมื่อปีที่แล้วนี้เอง ว่าขาดข้อแรกในสติปัฏฐาน คือวิหารธรรมของจิต ทำให้จิตใจไม่มีหลักไว้คอยเปรียบเทียบสภาวะต่างๆ ทำให้ไม่ได้เรียนรู้สภาวะอย่างที่เขาเป็น เพราะถูกนิสัยการทำใจได้ง่ายมาคอยกลบเกลื่อนสภาวะต่างๆ ไว้ และเพราะถูกความรู้มากบรรยายได้มากมาปิดบังไว้หมด เพื่อให้เพื่อนๆ ท่านอื่นเข้าใจด้วย จึงขออนุญาตอธิบายคำว่าวิหารธรรมเพิ่มนิดนึง ว่าคือสิ่งที่จิตสามารถใช้เป็นบ้านได้ จิตมีความสบายเมื่อได้อยู่บ้านนี้ เพื่อให้จิตมีที่พัก เพื่อให้จิตมีที่เปรียบเทียบ ว่าตอนที่ออกไปทำงาน หรือตอนที่ออกไปเที่ยว ต่างจากตอนที่อยู่บ้านอย่างไร สำหรับผมตอนนี้มีบ้านของจิตคือการบริกรรมคำว่า พุทโธ (ไม่ผูกติดกับลมหายใจ) เรื่องวิหารธรรมนี้ ผมเคยลองหามานาน เช่นลองตามรู้ว่าเผลอ ตามรู้ว่าร่างกายเคลื่อนไหว ตามรู้ลมหายใจ แต่เมื่อไม่ได้จริงจังมาก และจิตยังไม่ชอบสิ่งเหล่านั้นเป็นบ้าน จิตจึงกลับบ้านไม่บ่อย ลืมกลับบ้านเป็นวันๆ จนกระทั่งมาท่องพุทโธ จิตกลับชอบ และกลับมาท่องเองบ่อยๆ คงเพราะผมเป็นคนชอบสนุกกับความคิด ชอบคิดอะไรไปเรื่อยๆ ทำให้พอมาคิดพุทโธจิตจึงพอใจที่มีอะไรให้คิด จึงกลับมาคิดพุทโธบ่อยๆ เมื่อจิตกลับมาพุทโธเองได้บ่อยๆ จึงเกิดการเปรียบเทียบให้เห็นชัดๆ ว่าเมื่อกี๊เผลอไปครู่หนึ่ง ทั้งที่ไม่ต้องคิดทำงานแต่จิตก็เที่ยวไปคิดโน่นคิดนี่ ทั้งที่เห็นมาอย่างนี้ทั้งชีวิตแต่เมื่อเกิดการเปรียบเทียบกับสภาวะท่องพุทโธ จึงเริ่มได้รู้จริงๆ ว่าสภาวะเผลอเป็นอย่างไร สภาวะความขุ่นใจก่อนจะโกรธเป็นอย่างไร สภาวะหลงไหลไปติดเป็นราคะเป็นอย่างไร สภาวะรู้สึกตัวที่แยกจากการจงใจท่องพุทโธเป็นอย่างไร ฯลฯ ในเวลานี้คำสอนของหลวงพ่อที่ผมคิดไปเองว่ารู้แล้วเข้าใจแล้ว กำลังทะยอยมาแสดงตัวให้เห็นว่าที่ว่ารู้ว่าเข้าใจนั้น ยังไม่ใช่ของจริง ต้องประจักษ์ได้ตรงๆ ต่างหากจึงเป็นของจริง จนตอนนี้เลิกความเชื่อผิดๆ ไปแล้วว่าตัวเองเป็นคนดี เห็นตัวเองชัดๆ ว่าส่วนไม่ดีมีเยอะมหาศาล และเพราะได้เห็นจึงได้มีโอกาสปรับปรุงตัว และความทุกข์จึงค่อยๆ ลดลง ทั้งที่สภาพแวดล้อมก้อยังคงเดิม ประมาณนี้แหละครับสำหรับเด็กกลางห้อง ความสามารถในการประคองตัวผ่านไปเรื่อยๆ ทำให้เกียจคร้าน โชคดีที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ที่ชีวิตไม่เที่ยง ความทุกข์จึงไล่ตามทันมาบีบคั้นให้เราต้องขยันขึ้นมาจนได้ ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาส ตั้งแต่พระพุทธองค์ที่ประทานคำสอนไว้ พระสงฆ์ที่รักษาและถ่ายทอดคำสอน พ่อแม่ที่นำพาเข้าสู่ร่มเงาพุทธศาสนา จนถึงคุณเกรซที่ชวนผมเล่าเรื่อง จนได้โอกาสโม้อะไรมาซะเยอะแยะ ขออภัยในความยาวนะครับ ขออนุโมทนาในกุศลจิตคุณเกรซและทุกท่าน ขอให้เจริญในธรรมพบความสุข และได้เผื่อแผ่ปัญญาและความสุขแก่คนที่เรารัก และทุกคนรอบตัวต่อไป สาธุ _/\_ จากคุณ : จุ๊ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 11:28:27

ความคิดเห็นที่ 52 คุณยุ้ยหัดเขียน  ที่วัดมีผีเข้าคนมาแอบอ้างว่าพระอาจารย์ให้หวยเหมือนกัน พระอาจารย์บอกท่านไม่รู้เรื่องเลย ผีมามั่วเอง..  ท่านว่าคนไทยแก้นิสัยชอบขอ ชอบโชคลาภลอยไม่หายง่ายๆ    มีพระอาจารย์อีกองค์ท่านเล่าว่าสมัยหนุ่มๆ มีคนมากราบเขาลำบากมากท่านสงสาร แล้วมันมีตัวเลขขึ้น ประมาณว่าเขาพอจะมีวาสนา ท่านก็เขียนให้เขา ปรากฏเขาถูกรางวัล  ท่านก็คิดเอาว่าท่านไม่ได้ทำผิด  แต่ที่จริงมันผิด ท่านว่าธรรมในใจต่อสู้กันทั้งคืน จนท่านต้องยอมรับว่ามันผิด  หลังจากนั้นท่านว่าเข็ดเลย ไม่ยุ่งเรื่องพรรค์นี้อีกเลย..   พวกเราลูกศิษย์ก็เลยไม่ได้ถูกหวยกัน อุอุ.. เรื่องซะมีของคุณยุ้ย น่าสนใจ และมีความเป็นไปได้  ลองชวนสามีพิสูจน์ดูดิ่..  ชวนกันนั่งสมาธิดู.. ฝรั่งตอนนี้เขาก้าวหน้ามากเรื่องความเข้าใจในสมาธิ กับความรู้ในเรื่องของจิตแบบตะวันออกมากขึ้น   สังเกตจากหนัง ยูนิเวอร์แซลมีซีรี่ยส์เรื่อง Heros   ดูๆ ไป มันก็มึนๆ งงๆ แต่ดูก็รู้ว่ามันใช้พื้นฐานความรู้เรื่องจิต Heros ในเรื่องนี้น่ะ อภิญญาเราดีๆ นี่เอง  ตาทิพย์ หูทิพย์ เจโต รักษาคนได้ ทำฤทธิ์ต่างๆ เช่นไปปรากฏตัวอีกสถานที่ได้ เหาะได้งี้..   มีตัวร้ายดูดพลังได้..(พวกชอบดูดพลังดั๊นมีจริงๆ ซะด้วย)   โลกมันจะกลับตาละปัตรน่ะซี..  คนตะวันออกห่างไกลจากความรู้โบราณของตัวเอง หันไปหาความรู้ใหม่ที่สร้างขึ้นในโลกตะวันตก   ส่วนคนตะวันตกก็อิ่มตัวกับโลกวัตถุแล้ว เริ่มหันมาแสวงหาโลกจิตวิญญาณ  ถ้าปล่อยอย่างนี้ต่อไป  อีกหน่อยลูกหลานเราก็ต้องไปเรียนสมาธิกับฝรั่งแหละ..   ก็ไม่เป็นไร.. คงดีไปอีกอย่าง พระอาจารย์เล่าว่าบางครั้งบางคราว วิบากกรรมก็เล่นตลก คือคนที่บำเพ็ญมาในศาสนาพุทธ หรือบำเพ็ญภาวนาสมาธิมาก่อน ดั้นไปเกิดในโลกตะวันตก..  พอโตมาก็เข้าถึงความรู้เก่าที่มีด้วยตัวเอง  ก็รู้เห็นอะไรๆ ขึ้นมาได้มีมากมาย  ท่านว่าสมมติต่างหากที่แบ่งโลกออกเป็นส่วนๆ    คนพวกนี้ถึงไปเกิดที่ไหนก็ตาม ถ้ามีวาสนาที่เคยตั้งจิตมา เดี๋ยวก็มาเจอพุทธ และได้ปฏิบัติได้หลุดพ้นในที่สุด มีน้องสาวคนนึงที่วัด แกเกิดในครอบครัวศาสนาอื่น แล้วในที่สุดก็ดิ้นรนจนได้มาปฏิบัติธรรมในศาสนาพุทธ มีของเก่ามากซะด้วย เธอก็บอกว่ารู้เลยว่าเป็นกรรมเก่า เลยต้องไปเกิดต่างศาสนา จนเห็นคุณค่าของการเกิดในศาสนาพุทธ ยังดีที่วิบากน้อย พอโตเป็นสาวก็ได้ดิ้นรนกลับมาปฏิบัติธรรมจนได้  แต่ก็ต้องรับเศษกรรม คือลำบากกับครอบครัว ไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้สมบูรณ์ มีเทศน์กัณฑ์นึงเราชอบมากขอแนะนำ แต่จะลิ้งไม่ได้  ลองพิมพ์คำนี้ในกูเกิ้น. "กรวดน้ำให้มาร"  เทศน์ของพระอาจารย์สิงห์ทน   ท่านเทศน์ทุกเรื่องที่ควรรู้ไว้เป็นพื้นฐาน ในกัณฑ์เดียวกันนี้เลย..  มีประโยชน์มากๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 11:37:25

ความคิดเห็นที่ 53 คุณเคฯคะ เราเพิ่งสนใจปฏิบัติธรรมได้ไม่นาน ประมาณ  4 เดือนเองค่ะ อยู่ในช่วงเริ่มศึกษา เริ่มปฏิบัติ มือใหม่สุดๆ ^0^ เลยยังไม่มีประสบการณ์อะไรมาแชร์ค่ะ แต่ชอบอ่านประสบการณ์ของคนอื่นเอามาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง ^^ เรื่องนอนสมาธิเนี่ย เราว่าเรายังไม่ถึงขั้นได้สมาธิตอนนอนหรอกค่ะ แต่มีอยู่เหมือนกันที่ว่า ก่อนนอนบริกรรมพุทธ โธๆ ไปเรื่อยๆ คืนนั้นรู้สึกว่าฝันทั้งคืน แต่พอตื่นมา ไปเรียนทั้งวัน แต่สติดี และไม่รู้สึกง่วงค่ะ สิ่งที่เราควรจะปรับปรุงแก้ไขคงเป็นความเพียรนี่แหละค่ะ ด้วยชีวิตในตอนนี้ ยังต้องเรียนหนังสือ ยิ่งเดือนหน้าจะสอบอีกแล้ว ต้องแบ่งเวลาไปอ่านหนังสืออีก เราเลยถือคติตั้งใจเรียน เรียนอย่างมีสติ ฝึกสมาธิตอนเรียน ตอนอ่านหนังสือเอาค่ะ (ได้บ้างไม่ได้บ้าง กำลังพยายามอยู่ค่ะ :P) เวลาเรารู้สึกว่าตัวเองขี้เกียจมากๆ เราชอบกลับมาอ่านธรรมเทศนาครั้งสุดท้ายของพระอาจารย์มั่น อ่านทีไรมันกระแทกจิตกระแทกใจทุกที เอามาฝากทุกท่านนะคะ ^^        "ผู้ถือไม่มีบาป ไม่มีบุญ ก็มากมายเข้าแล้ว แผ่นดินนับวันแคบ มนุษย์แม้จะถึงตาย ก็นับวันมากขึ้น นโยบายในทางโลกีย์ใดๆก็นับวันประชันขันแข่งกันขึ้น พวกเราจะปฏิบัติลำบากในอนาคต เพราะเนื่องด้วยที่อยู่ไม่เหมาะสม เป็นไร่เป็นนาจะไม่วิเวกวังเวง                 ศาสนาทางมิจฉาทิษฐิ ก็นับวันจะแสดงปฏิหาริย์ คนที่โง่เขลาก็จะถูกจูงไปอย่างโคและกระบือ ผู้ที่ฉลาดก็เหลือน้อย                  ฉะนั้นพวกเราทั้งหลายจงรีบเร่งปฏิบัติธรรม ให้สมควรแก่ธรรมดังไฟที่กำลังไหม้เรือน จงรีบดับเร็วพลันเถิด ให้จิตใจเบื่อหน่ายคลายเมาวัฏสงสาร ทั้งโลกภายในหนังหุ้มอยู่โดยรอบ ทั้งโลกภายนอกที่รวมเป็นสังขารโลก ให้ยกดาบเล่มคมเข้าสู้ คืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณาติดต่ออยู่ไม่มีกลางวันกลางคืนเถิด         ความเบื่อหน่ายคลายเมาไม่ต้องประสงค์ ก็จะต้องได้รับแบบเย็นๆและแยบคายด้วยจะเป็นสัมมาวิมุตติ และสัมมาญาณะอันถ่องแท้ ไม่ต้องสงสัยดอก       พระธรรมเหล่านี้ไม่ล่วงไปไหน มีอยู่ ทรงอยู่ในปัจจุบัน จิตในปัจจุบัน ที่เธอทั้งหลายตั้งอยู่หน้าสติ หน้าปัญญา อยู่ด้วยกัน กลมกลืนในขณะเดียวนั้นแหละ"   โอวาทครั้งสุดท้ายของอาจารย์มั่น (บันทึกโดยพระอาจารย์หล้า เขมปตฺโต) จากหนังสือ"เพชรน้ำหนึ่ง จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 11:49:59

ความคิดเห็นที่ 54 # 35  แจ่มแจ้งเลยค่ะคุณchaosy อิอิ  ขอบคุณนะคะ เมื่อคืนนอนดึก ตื่นมากี่โมงล่ะเนี่ย   เมื่อคืนเราฝันถึงทู้นี้ด้วยหล่ะ  555 ฝันว่ามีคนมาป่วนคุณchaosyแหล่ะ  เป็นเอามากวุ้ยเรา จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 12:35:54

ความคิดเห็นที่ 55 คุณแม่ผั่น จิตไม่บริสุทธิ (nopas) หวายๆ.. ถามเรื่องนี้ บอกกงๆ ว่าเราตอบไม่ได้กงๆ น่ะ.. (แต่เรากล้าเมาท์)  คือเราไม่มีประสบการณ์ครองเรือน หรือมีสามีเป็นตัวๆ เลย  แต่มีกิเลสตัวนี้เป็นปกติเหมือนคนอื่น เคยติดมานิดหน่อยเหมือนกัน.. (และที่นิดหน่อยในชาตินี้นั้น คาดเดาได้เลยว่า ในอดีตที่ผ่านมา เราต้องชอบและต้องเคยติดมันมามากกกกกกกกกก ไม่แพ้ชายใดเลย..ชาตินี้ก็รับวิบากนี้ จึงต้องมาเกิดเป็นหญิงค่ะ ) แต่ด้วยความที่ข้อจำกัดคือเป็นผู้หญิงที่ไม่เลือกคบใคร ไม่แต่งงาน  มันงดตัวนี้ไปเองโดยธรรมชาติในชีวิตประจำวัน  คือศีลข้อนี้มันมีอัตโนมัติไปเองโดยสภาพปัจจุบัน มันเลยส่งผลในส่วนจิต ราคะตัวหยาบนี้ เราเลยละได้เร็วมากๆ แล้วมีประสบการณ์เกินจริงสุดแสนตลกด้วยตอนละได้ แต่ยังไม่กล้าเล่า (แอบอายอ่ะ..) คิดว่าตัวเองละได้ แต่ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ คือดูหนังแล้วก็ทดสอบดูจิตตัวเองเหมือนกัน ว่าเคลิ้มไหม.. มันก็เห็นความเปลี่ยนแปลงในการเคลิ้มไปเรื่อยๆ นะ  แล้วก็เลยไม่กล้าฟันธง สมมติว่าถ้าคิดว่าตัวเองละได้แล้ว  แต่ว่าบังเอิ๊นได้อยู่ในอ้อมกอดของชายที่ถูกใจที่สุด ก็ไม่แน่ว่าจะเก่งจริงอย่างที่คิดหรือเปล่า ปสก. เพื่อนที่เล่ามาเขาเป็นผู้ชาย เลยทำการทดลองได้   แต่เราให้ทดลองเราก็ไม่กล้าดอก  เราใช้หินทับหญ้าสบายใจกว่า.. ตามหลักการถ้าต้องการละตัวนี้  อันแรกเลยคุณต้องถือศีล 5 แบบละเอียด  พร้อมกับฝึกอินทรีย์สังวร คือลดอารมณ์ที่มันจะเข้ามาทางตา หู จมูก ลิ้น กาย บอกตรงๆ ถ้ากินอิ่มมาก นอนมาก มันจะเกิดอารมณ์ง่าย  ก็ต้องกินน้อย นอนน้อย ทำตัวให้ลำบากซะหน่อย (ก็คือถือศีล 8 แหละ) ต่อมาคุณก็ต้องเจริญกรรมฐานจำพวกกายคตาสติ อสุภกรรมฐาน เป็นกรรมฐานเพื่อแก้กำหนัดน่ะ..  ขึ้นอยู่กับว่าจะเอาจริงหรือเปล่า หรือว่าแค่ลดๆละๆ แต่ไม่เลิก   ที่จริงถ้าลดๆ ละๆ ทำงานหนักๆ กินน้อยนอนน้อย ไม่ดูหรือฟังสิ่งยั่งยุ ก็หดไปได้เยอะแล้วนะคะ แต่ถ้าอยากจะลองลิ้มชิมรสชาติของการชนะกาม (ที่ว่าติดใจเนี่ย) คุณต้องลองบวชเนกขัมมะ ถือศีล 8 แล้วขึ้นชกกับมัน คือต้องตั้งใจเลยว่าจะขึ้นชก แล้วฟิตซ้อมท่าพื้นฐานไว้ก่อน   แล้วคุณก็ลองบวชสัก 7 วัน 10 วัน   ต้องยาวๆ นะ คู่ต่อสู้เขาถึงจะมาชกกับเรา    แล้วคุณก็ต้องลองสู้ดูว่ามันจะหลอนคุณขนาดไหน..  ทีนี้ถ้าคุณอยู่บ้าน คุณก็เสร็จเขา  แต่ถ้าคุณกักตัวเองไว้ในวัด ในห้องกรรมฐาน ศีลมันคุ้มครองคุณ คุณจะได้ชกตัวต่อตัวกับราคะสมใจ แพ้หรือชนะก็จะได้เห็นกัน..   ถ้าชนะได้สักครั้ง มันจะมีภูมิคุ้มกันนะคะ  คราวนี้พอกลับมาใช้ชีวิตปกติ มันจะคล้ายๆ กินได้ แต่ไม่กินก็ไม่เดือดร้อน..   หรือถ้าแพ้หลุดลุ่ยกลับบ้าน มันจะตีกลับแบบสุดๆ เลย แต่คุณก็จะได้รู้รสชาติของความพ่ายแพ้ค่ะ เรื่องกาม (อารมณ์) เราไม่ค่อยได้ละในทางกาย ละแต่ทางใจซึ่งง่ายสำหรับเรา  ส่วนเรื่องกาม (อาหาร) เราเคยติดมากกกกกกกก ชอบกิน ชอบรสชาติ  และต่อสู้นานพอสมควร กว่าจะละได้ (บ้าง) และที่จิตมันไม่ยอมละ เพราะมันคิดว่า อย่างอื่นก็ละหมดแล้ว นี่เป็นความสุขแบบคนๆ ที่เหลือเพียงสามอย่าง หนึ่งคือกิน สองคือนอน และสาม ดูทีวีรายการโปรด   มันเลยไม่อยากจะละ แต่ที่สุดที่มันพอจะละได้ คือเพราะทำสมาธิ แล้วพอกินมันง่วง มันผิดสองกระทง มันก็กินน้อยลงๆ ความอยากในการกินก็ลดลง การแสวงหาเหลือน้อยลงมาก  ถ้ากำหนดก็ดับก็ไม่อยาก ถ้าปล่อยไหล ก็อยาก  แต่กินอิ่มแล้วก็จบ   ตอนนี้ก็มาฝึกละเอียดอีก คือพิจารณาก่อนกิน และเลิกกินก่อนอิ่ม.. อีกอย่างที่เป็นตัวช่วยก็คือไปอยู่วัดบ่อยๆ  มันจะห่างไป ห่างไป ห่างไป..เรื่อยๆ เราเป็นพวกปัญญา แบบแอบเติมสมาธิไป  อุบายก็อย่างที่บอกไว้กับคุณโซลโมโนฯ แหละค่ะ ใช้แนวเนียนๆ ทำลืมๆ ไป เดี๋ยวก็ทำได้เอง ก็ลองเอาไปทำดู..  ก่อนอื่นถามตัวเองดีๆ ว่า จะแค่ "ลด"  "ละ" หรือ "เลิก"..  จ้า.. เอาแค่ลดก็พอม๊าง...    สมาธิไม่ดีก็ไม่เป็นไรหรอก  เพราะกามเนี่ยมันจะขวางสมาธิลึกๆ อัปปนาสมาธิ ถ้ายังมีกามจัดๆ อยู่ ไม่ต้องพูดถึง เข้าไม่ได้หรอก.. เข้ายากมาก ถ้าอยากสมาธิดี ต้องได้ขั้นละ..น่ะ..   มันต้องงดเว้นได้ ห่างได้ (นี่เป็นคำแนะนำแบบเด็กหลังห้องค่ะ) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 12:57:11

ความคิดเห็นที่ 56 สืบเนื่องจากกระทู้ 45* เข้ามาแก้ไขความเข้าใจค่ะ   ที่บอกว่านับถือเรื่องพิมพ์ยาว..... เป็นคำชมนะคะ ไม่ได้มีเจตนาว่ามันยาวไป อะไรทำนองนั้น เราไม่เก่งเรื่องเรียบเรียงข้อความ ก็เลยจะชมคนที่เค้าเก่งๆอ่ะค่า..... แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 13:19:21 จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 13:18:28

ความคิดเห็นที่ 57 คุณจุ๊  สุดยอดเลยค่ะ.. ทีแรกคิดว่าเป็นเด็กหน้าห้องซะอีก ที่แท้เป็นเด็กกลางห้อง มันก็มีทุกข์แบบเด็กกลางห้องหนา.. อ่านแล้วก็เข้าใจ ซึ้งใจตามที่เล่า..  นี่แหละคือความเท่าเทียมกันของทุกคน คือมีทุกข์เท่าๆ กัน แต่เมื่อได้อ่านไปทั้งหมด ก็คิดว่า "นี่แหละคือบุญวาสนาที่พวกเรา และคุณจุ๊ ได้กระทำการสร้างสมมา  บุพเพกตบุญญตา ทำให้เราได้มาพบพระพุทธศาสนา เราได้มาพบอาจารย์ที่ชี้ทางสว่างให้ และเราก็ได้ลองทำตาม  แล้วเราได้เข้าถึงศาสนา และเราก็ได้ลองถูก ลองผิด ได้เรียนรู้..  ได้ค้นพบ  ได้รู้จักชีวิตที่แท้จริง..ก็คิดว่ารู้แล้วเข้าใจแล้ว แต่ก็ยังมีภาคสองให้เรียนรู้ได้อีก โหย..สุดยอด  ดูสิว่าในชีวิตจะมีกี่ภาค 5 ภาครึป่าว.. ถ้าเรียนธรรมะเพียงครั้งเดียวแล้วจบ ไม่มีอะไรให้ทำอีก  เด็กหลังห้องคงเซ็ง..   แต่นี่เพราะยิ่งเรียนยิ่งลึก ยิ่งศึกษายิ่งกว้าง ที่คิดว่ารู้แล้ว ยิ่งเรียนก็ยิ่งพบว่าที่รู้น่ะนิดเดียว เลยทำให้ได้เรียนรู้มากขึ้น ลึกขึ้นอีก.. อย่างนี้เด็กหลังห้องสนุกมาก  มีอะไรให้เรียนรู้..   พระอาจารย์เรา เวลาซมซานไปหา ท่านจะปลอบใจ ให้กำลังใจ ชมบ้างไรบ้าง.. แต่ถ้าทำได้ดีแล้วมั่นใจไปหา   ท่านจะว่า.. "ที่คิดว่าดีแล้ว  ยังดีไม่พอนะ..  ที่รู้แล้วเห็นแล้วน่ะ..ยังมีดีกว่านั้นอีก.."   โหย.. ยังงี้แหละแนวเลย.. แต่จะว่าไป การที่เราได้เข้าใจธรรมนั้นลึกซึ้งขึ้นเป็นลำดับ หมายความว่าจิตและปัญญาเราละเอียดลึกซึ้งขึ้น  ภูมิของเราขยับขึ้นด้วยหรือเปล่าหนอ..   โมทนาสาธุกับคุณจุ๊นะคะ แต่จะว่าไป.. ขอกระซิบอะไรอย่างหนึ่ง (เราต้องขอโทษหากทำให้ผิดหวัง)  เราไม่ได้ชื่อเกรซอ่ะ..   เราไม่ไฮโซเลย โลโซ พื้นๆ บ้านๆ ถ้าเรียกนามแฝงไม่ถูก เรียกคุณเค อย่างคนอื่นๆ ก็ได้จ้า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 13:29:25

ความคิดเห็นที่ 58 โหยคุณแครอท.. อย่าคิดมาก  คือที่เราเขียนน่ะ เราเห็นด้วย.. ไม่คิดว่าคุณว่าหรอกจ้า.. ใครจะไปคิดอย่างนั้นล่ะ พวกเรากัลยาณมิตรกันไม่ต้องกังวลเลย  เราเด็กหลังห้องจ้า.. มีไรพูดกันตรงๆ  เมื่อกี้เพื่อนรักแม่กุ๊บกิ๊บยังกรุณาโทรมาเตือนว่าเขียนบางคห. โล่แหลมไปรึป่าว เกรงจะเป็นเหตุให้ ฝันคุณ PIG รังสิต เป็นจริง..  เราก็เลยเข้าไปแก้ซะหน่อย ทีแรกแม่กุ๊บกิ๊บโทรมาก็ยังไม่คิดว่าจะเป็นไร พอคุณ PIG มาเล่าว่าฝัน เลยคิดออก  รีบไป ปรับแต่งคห.ซะ  กันไว้ดีกว่าแก้  ขอบคุณทั้งสองมากเลย แต่เราเขียนยาวจริงๆ  อ่านเองยังแน่นน่ะ..  ขอบคุณจ้า แซวได้จ้า..ไม่ต้องกังวลจ้า..รักนะจุ๊บๆ (กรรมฐานเป็นไงม่างล่ะคุณพรี่) คุณ WHITEDAHLIA  กัณฑ์นี้ถ้าอ่านแบบมีสมาธิ รับรองมีน้ำตากระเซ็น ศาสนาทางมิจฉาทิษฐิ ก็นับวันจะแสดงปฏิหาริย์ คนที่โง่เขลาก็จะถูกจูงไปอย่างโคและกระบือ ผู้ที่ฉลาดก็เหลือน้อย               ฉะนั้นพวกเราทั้งหลายจงรีบเร่งปฏิบัติธรรม ให้สมควรแก่ธรรมดังไฟที่กำลังไหม้เรือน จงรีบดับเร็วพลันเถิด ให้จิตใจเบื่อหน่ายคลายเมาวัฏสงสาร ทั้งโลกภายในหนังหุ้มอยู่โดยรอบ ทั้งโลกภายนอกที่รวมเป็นสังขารโลก วัดจากกระทู้แนะนำในพันทิป ก็คงเห็นแววว่า จะจริงของพระอาจารย์มั่นเนอะ.. ที่จริงคำของบัณฑิตเป็นจริงอยู่แล้ว  แต่กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์รายละเอียด..  ว่ามันจริงซะขนาดไหน...   พวกเราต้องเป็นหญิงเอาจริงกันนะ.. จะแนวนอนแนวนั่งก็ได้ แต่ลึกๆ   แอบเอาจริงกันไง..   ถึงเกิดไม่ทันพระอาจารย์มั่น แต่ยังทันยุคลูกศิษย์เก่งๆ ของท่านนะคะ ยังพอเข้าหากราบได้  ใครมัวประมาทอยู่ หลังจากยุคนี้ไป ตัวใครตัวมันนะจ๊ะ นะจ๊ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 13:53:13

ความคิดเห็นที่ 59 คุณเคยืนยันความเป็นเด็กหลังห้องสุดแนวขนาดนี้ งั้นเรียกคุณเคก็ได้อ่ะ ไม่ได้หวังกะคุณเค ก็เลยไม่ผิดหวัง มีแต่ชื่นชมโมทนา ว่าคนจริงกล้าทำกุศลจริงนั้นมีอยู่ หากพ้นยุคนี้ไปแล้วก็ตัวไผตัวผันนะเจ้า อนุโมทนาสาธุทุกท่านนะครับ _/\_ จากคุณ : จุ๊ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 14:40:20

ความคิดเห็นที่ 60 แต่ถ้าชอบอ่าน แล้วอ่านจนจบ สักสองสามความเห็นติดๆ กัน แล้วให้ลองนั่งสมาธิต่อดูเลยค่ะ ลองนั่งเล่นๆ ดูสิว่าจะนั่งได้ดีกว่าปกติไหม.. ลองทดสอบดูค่ะ  ถ้าช่วยกรุณาแจ้งผลด้วยจะขอบพระคุณมาก.. จากคุณ : chaosy   ********************* เป็นเรื่องบังเอิญรึป่าวไม่รู้นะคะ เมื่อคืนเรานั่งสมาธิ รู้สึกว่า สงบนั่งได้นาน รู้สึกว่าตัวเองภาวนาดีขึ้น พอออกจากสมาธิแล้ว  ยังมานั่งคิดเลยว่า วันนี้เราภาวนาดีแฮะ  จริงๆนะ  ไม่ได้โม้! เดี๋ยวคืนนี้จะรองดูอีกค่ะ จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 15:05:15

ความคิดเห็นที่ 61 มาเล่าเรื่องบ้าง จริงๆแล้วมีโอกาสได้พบพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบหลางองค์แบบเด็กหน้าห้องได้พบครูบ้าง(หมายถึงได้พบ...แต่ไม่ค่อยได้ปฏิบัติเท่าไหร่ แหะๆ) พบทุกครั้งก็รู้สึกทุกครั้งว่าท่านมีเมตตามากๆ อย่างพระอาจารย์ท่านหนึ่ง ทำงานหนักมากกก กิจเยอะไปหมด (เยอะจริงๆเห็นแล้วเหนื่อยแทน)แต่ก็ยังปลีกเวลามานั่งตอบคำถามให้ญาติโยมตลอดทั้งที่ไม่สบายโดยไม่มีบ่นหรือเบื่อเลย นับถือท่านมากๆ ท่านเมตตามากเลย มีอีกครั้งที่เราต้องทำงานเกี่ยวกับพระ พระอาจารย์ท่านนั้นนอนเสียบเข็มให้วิตามินกำลังนอนพักผ่อนอยู่ พอเราเข้าไปท่านก็บอกว่า มาๆมีอะไรถามได้เลย ถามให้เข้าใจเลยนะ ...แอบซึ้งใจกับความเมตตาของท่านT^T ว่าแล้วเขียนถึงเรื่องนี้ก็มีคำถามนิดส์นึงจนได้...คาดว่าคุณเคเคยไปหาพระหลายๆองค์ที่เก่งและสามารถเห็นจิตของแต่ละคนได้ คุณเคเคยกลัวบ้างไหมคะ เวลาไปหาท่านแล้วท่านจะรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ แล้วคุณเคทำยังไง ใช้วิธีไหนไม่ให้กลัวคะ... คือเพื่อนเราหลายคน ไม่ยอมไปปฏิบัติเพราะกลัวจะโดนอ่านจิต ดูอดีต ดูใจอ่ะ แถมกลัวว่าถ้าไปหาพระสงฆ์ที่เป็นเนื้อนาบุญแต่ดันคิดไม่ดีจะบาปอีก ก็ไม่รู้จะบอกเขายังไงดีว่าไม่ให้กลัว*-*9 โดยส่วนตัว เวลาเราไปคุยพระองค์ไหน เราจะพยายามดูใจตัวเองไม่ให้คิดไม่ดี(แต่บางทีก็มิวายพลาดพลั้ง ดูใจตัวเองไม่ทัน...พอดีเป็นพวกช่างติ เลยไม่ค่อยรอดT^Tหลังๆอาศัยติตัวเองแทนว่าไปติท่านทำไม) ส่วนท่านจะเห็นอดีตหรืออะไรก็ไม่เป็นไร อดีตก็คืออดีต ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ  เนอะ^^ จากคุณ : แม่ผั่น (อีกแล้ว)นะจ๊ะ (nopas) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 15:14:52

ความคิดเห็นที่ 62 #52 ขอบคุณคุณ chaosy มากค่ะ ไปดาวน์โหลดเทศน์ของพระอาจารย์สิงห์ทนมาแล้วค่ะ เคยชวนๆสามีให้มาลองทำสมาธิเหมือนกัน บอกว่าลองดู ให้ลองดูตามลมหายใจดู คิดอะไรก็ให้รู้ว่าคิด บอกว่าอยากจะรู้ว่ายูจะเห็นอะไรอีกหรือเปล่า หลอกล่อดูแต่เค้าไม่สนใจสักเท่าไหร่ คือ เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำน่ะค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราอธิบายชักจูงไม่เก่งด้วยกระมัง แต่เรื่องไปทำบุญไปวัดไปวานี่ไม่มีปัญหาไม่มีขัดค่ะ ไหว้พระเป็น จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 15:30:06

ความคิดเห็นที่ 63 ทีแรกแม่กุ๊บกิ๊บโทรมาก็ยังไม่คิดว่าจะเป็นไร พอคุณ PIG มาเล่าว่าฝัน เลยคิดออก  รีบไป ปรับแต่งคห.ซะ  กันไว้ดีกว่าแก้  ขอบคุณทั้งสองมากเลย *********************** เย้ยยยย...จริงดิ  แหะๆ ในฝันนะ เห็นคห.ของคนที่มาป่วนเป็นลายสวยเชียว ไม่เหมือนคห.อื่นที่เป็นปกติ เอาซี้ กินมากฝันมาก 555 **************************************** ตอนแรกเราก็เหมือนเพื่อนคุณแม่ผั่นค่ะ  ไม่กล้าเข้าหาครูบาอาจารย์ กลัวท่านรู้จิตรู้ใจเรา หลังๆมานี่ไม่กลัวแล้วค่ะ ถึงขั้นกล้าให้ท่านอธิฐานจิตให้เลยทีเดียว เวลาเข้ากราบท่าน เราจะพยายามรักษาจิตไม่ให้คิดลงต่ำ ในใจท่องแต่ พุทโธๆ แต่ก็มิวาย หลุดเหมือนกัน   เรากะเรียกคุณchaosyว่าคุณซี่  เห็นคนอื่นเรียกคุณเค   คุณเคมันดูเหมือนผู้ชาย   แต่แกก็พูดออกแนวแมนๆดีนะ  เราชอบ..... แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 18:05:36 จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 15:45:46

ความคิดเห็นที่ 64 คุณเคซี่ไม่อยู่ มาคุยกันเองขั้นรายการก่อนดีกว่า แฟนคุณยุ้ยเหมือนแฟนเพื่อนเราเลยค่ะ  เพื่อมีแฟนเป้นฝรั่ง อยู่อเมริกา แกก็มาแนวนี้เหมือนกัน ชอบทำบุญช่วยงานที่วัด นั่งสมาธิ ฝรั่งนี่ถ้ามาทางนี้ ไม่ธรรมดาเหมือนกันเนี่ย   ถ้าคุณเคซี่เป็นเด็กหลังห้อง  เราก็คงเป้นเด้กหลังเขาเลยหล่ะ จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 15:51:58

ความคิดเห็นที่ 65 : แม่ผั่น (อีกแล้ว)นะจ๊ะ (nopas) จ๊ะ..  เล่าเรื่องนะจ๊ะ ไม่ใช่รายงานข่าว.. ฮ่า...  ช่วยเล่าสักนิ๊ดนุงว่าไปถามอะไรพระอาจารย์ที่ว่าท่านเมตตาน่ะ.. แหม๋...  พี่เอาแต่เล่าหัวข้ออ่ะ.. เค้าอยากรู้ว่าคุยอะไรกัน.. เรื่องพระอาจารย์ทราบวาระจิต พระอาจารย์เราที่เคยเรียนด้วย เกือบทุกองค์ท่านทราบวาระจิตค่ะ   เราก็คาดว่าท่านทราบ และบางท่านก็แสดงให้รู้ว่าท่านทราบ  บางท่านก็ไม่แสดงออก แต่เราก็รู้ว่าท่านทราบ และท่านก็คงรู้ว่าเราทราบเช่นกัน  แต่ก็ไม่พูดกัน..   บางองค์ก็ใจดี บางวันอารมณ์ดีก็คุยกันทางจิต คือเราถามในใจ ท่านตอบด้วยวาจา แบบนี้..ก็มี  แต่เราไม่เก่งพอที่ท่านจะตอบทางจิตแล้วเราได้ยินค่ะ บางองค์ก็เผลอคิดปรามาสไปบ้าง ก็ขอขมาท่านทั้งในใจนอกใจ คือคิดปั๊บรู้ตัวก็ขอขมาเลย จริงไม่จริงขอขมาไว้ก่อน เพราะว่าที่คิดไปนั้น หลุดการควบคุม สันดานมันเสียน่ะ.. ก็ไม่เคยมีปัญหานะ พระอริยะสงฆ์ ของจริงท่านทราบและเข้าใจกลไกกิเลสมนุษย์ และท่านเมตตาศิษย์เสมอ ให้อภัยเสมอ ท่านเห็นเป็นธรรมดาค่ะ ธรรมดาของสัตว์โลกที่ยังโง่มากอยู่ ยังต้องฝึก  ถ้าคิดผิดมากท่านจึงจะออกปาก เพื่อไม่ให้เราสร้างกรรมหนัก..   แต่เราเมื่อรู้อย่างนี้ ย่อมระวังกาย ระวังจิตอยู่แล้ว ทั้งต่อหน้าและลับหลังท่าน ดังนั้นถ้าเผลอไป ท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านก็คงรู้ว่าเราพยายามแล้ว แต่ยังทำได้ไม่ดี.. เราก็ใช้การขอขมาค่ะ เผลอปั๊บก็สวดขอขมาเลย อยู่ไปนานๆ มันก็ชิน ชินที่จะไม่คิดชั่ว ชินที่จะมีสติ รู้ทันความคิด  มันก็ไม่เกิดปัญหาค่ะ แต่เรื่องอย่างนี้ อายครูไม่รู้วิชานะคะ กรณีพระอาจารย์ใหญ่ ตอนแรกไม่ทราบว่าท่านทราบได้ขนาดไหน เรื่องรู้วาระจิตที่เราคิดนั้นเป็นเรื่องธรรมดาของครูบาอาจารย์พระกรรมฐาน  ถ้าเราไม่คิด ก็หลบเลี่ยงได้ใช่ไหม.. แต่พระอาจารย์ใหญ่ท่านทราบมากกว่านั้น (ไม่มีประมาณ)   เมื่อรู้ขึ้นมา ตอนแรกก็นึกอายเป็นกำลัง อายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คือท่านทราบซะ..ชนิดที่ว่าล่อนจ้อน...เห็นเราทะลุปรุโปร่ง  แบบว่าไปกราบทีนึงจิตเรามันจะรายงานท่านหมดว่าไปทำอะไรมา ชั่วดีถี่ห่างอย่างไร.. แม้แต่เรื่องในอดีตชาติ ในปัจจุบันชาติ ทำเลวอะไรมา ท่านคงทราบหมดโดยละเอียด..  แว่บนึงก็อาย......มากค่ะ....ก็มีอายุอยู่มานานพอให้ทำบาปชั่วน่าอายได้มั่งล่ะ แต่ด้วยความที่เรายอมก้มหัวให้ท่านไปแล้ว ก็หักความอายได้ระดับนึง อีกระดับนึง คือความเมตตาของท่าน ทำให้หายอายค่ะ.. บางทีไปปรึกษาเรื่องปัญหาปัจจุบัน ท่านหลับตาเห็นกรรมที่ทำไว้.. ท่านก็ส่ายหน้า.. ทำหน้าละเหี่ย.. แบบว่าสังเวชสุดๆ แล้วพึมพำว่า.. "สัตว์มันไม่รู้... ไม่เป็นไร แก้ไขได้.."   ท่านว่างี้อ่ะค่ะ..  ท่านก็เห็นว่าเราคงทำแย่มากกกกกกกกกก  น่าสังเวช..  แต่ท่านก็มองว่าเป็นเพราะเราไม่รู้..   ถ้าจิตเราตกมาก คืออายมาก ในขณะนั้น..  ท่านก็จะให้กำลังใจ เช่นบอกว่า.. " ไม่เป็นไร อาตมาก็เคยไม่รู้มาเหมือนกัน ไม่เป็นไร ค่อยๆ แก้ไขกันไป.. "  อย่างเงี้ยค่ะ.. ซึ่งท่านก็หมายความอย่างนั้นจริงๆ นะ   ท่านไม่ได้มองว่าเลว เลวกว่าดี ท่านมองว่ามันเป็นธรรมดาเสมอกัน  เลวก็เพราะเหตุอย่างหนึ่ง ให้ผลอย่างหนึ่ง  ดีก็เหมือนกัน ท่านเห็นว่ามันเป็นธรรมดา..ท่านไม่ได้ให้ค่า ไม่ซ้ำเติม เราก็เรียนรู้จากท่าน..   แต่ว่าเราไม่อยากจะอายอีกนะ ถึงเห็นเป็นธรรมดา แต่เข็ดที่จะทำบาปอย่างนั้นอีกน่ะ คือมันอายสุดๆ ไปเลย สักสองสามที แล้วมันก็หมดเรื่องอายน่ะ..   ถ้าหักอายได้แล้วยอมรับความจริง  ความผิดบาปในใจก็หมดไปด้วย คล้ายกับได้สารภาพบาปกับใครสักคนที่เมตตามากๆ ไปแล้ว และท่านก็พร้อมจะให้อภัยเราและให้กำลังใจเรา  ก็เหมือนว่าต่อไปเราก็เริ่มต้นใหม่ด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม และก็ไม่อยากจะทำอย่างที่เป็นมา จะได้รู้สึกสะอาดหมดจดน่ะ การที่เป็นศิษย์พระอาจารย์ท่านแล้วพัฒนาเร็ว คงเพราะท่านมีทั้งความเมตตา และใจดี แล้วท่านก็เก่งมากๆ  ชนิดที่ว่า..เด็กหลังห้องไม่สามารถมีข้ออ้างใดๆ ได้เลย..ต้องยอมศิโรราบในทุกกรณี สรุปคือเราไม่มีทางหนีได้เลยค่ะ  ท่านทราบทุกเรื่อง  ทุกคำพูดทุกการกระทำที่เราทำ (แต่ท่านจะพูด หรือจะยุ่งกับจิตเราก็ต่อเมื่อเราขอความเมตตาจากท่านเท่านั้นนะคะ  ถ้าเราไม่ต้องการ ท่านก็ไม่ยุ่ง และไม่พูดด้วย) ถ้าเห็นว่าท่าไม่ดี ท่านบอก "ความลับมีในโลกมั้ยเมิง..  หลอกตัวเองได้มั้ย.. ฟ้ามีตานะเมิง"  เป็นต้น  แค่นี้เราก็ร้อนไปทั้งตัวแล้ว. เราก็เลยฝึกที่จะไม่ทำผิด ลับหลังคนอื่น เพราะทำผิด ก็ต้องไปอายท่าน  ไม่กล้าสู้หน้า   และก็พยายามฝึกที่จะทำดี  เพราะเวลาไปกราบท่านจะสบายใจมาก   และก็ฝึกที่จะไม่คิด โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าท่าน..   แม่ผั่นหัดท่องคำขอขมาพระรัตนตรัยให้แม่นๆ วิบากกรรมช่างตินี้ โหดพอดูค่ะ  เริ่มแก้ไขได้เลย โดยการที่คิดปั๊บหยุดปุ๊บ ขอขมาปั๊บ..   อย่างที่บอก ไม่ว่าพระจะผิดจริงหรือไม่ การที่เราคิด ติ คิดไม่ดีกับท่าน ไม่ว่าจะแค่คิดหรือพูดออกมา มันเป็นกรรมหนักทั้งสิ้น จะขวางการปฏิบัติของเราได้ค่ะ เราต้องฝึกไม่ให้ตัวเองคิดไม่ดี หรือคิดติใครๆ เลยค่ะ  คือทำเบลอๆ ใส่ เฉยๆ ให้ได้จะดีต่อตัวเองที่สุดค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 16:06:41

ความคิดเห็นที่ 66 เราแว่บเข้ามา แต่ก็ต้องไปจริงๆ แว้ว.. ฝากกระทู้กะคุณPIG ด้วยละกันน๊า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 16:17:01

ความคิดเห็นที่ 67 อ้าว!!!  ไง๋งั้นหล่ะ เข้ามาเปลี่ยน ไม่เรียกคุณเคซี่แล้วค่ะ แหะๆ แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 18:07:59 จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 16:20:15

ความคิดเห็นที่ 68 แอบฮา ที่บอกว่ารายงานข่าว พอกลับไปอ่าน เออ เหมือนจริงๆ555+แต่ก็ไม่รู้จะเล่ายังไงเหมือนกัน เพราะเรื่องราวไม่มีอะไรมาก แค่แอบอยากสื่อให้รู้ว่าขนาดท่านป่วยยังเมตตาให้โยมสอบถามได้น่ะ อิๆ พอคุณเคออซพูดเรื่องที่ท่านรู้แบบล่อนจ้อนแล้วนึกขึ้นได้ อันนี้แอบฮา(ปนประจานตัวเอง คิกๆ) ตอนเด็กกว่านี้เคยไปกราบพระเกจิท่านหนึ่งที่คุณพ่อนับถือ แต่ตามสไตล์เราก็นะ ชอบสงสัยในตัวพระ พอตอนไปกราบท่าน(จำไม่ค่อยได้แล้ว)คาดว่าน่าจะมีความสงสัยในตัวท่านล่ะว่าเก่งจริงหรือ อะไรยังไง พอพ่อแนะนำตัวลูกคนนี้เสร็จ ท่านก็พูดออกมาว่า "ลูกของโยมคนนี้ตื่นมาไม่เคยเก็บที่นอนเลยนะ ตื่นมายังไงที่นอนก็อย่างนั้น" O///oa กร๊ากกกกกกกกกก(คนอื่นในครอบครัวหัวเราะกันหมด เพราะเป็นเรื่องจริง )ส่วนเรานั่งอายปนขำ และยอมรับว่า เก่งจริงๆด้วย 555+ ...เลยกราบท่านด้วยความศรัทธาและเวลาตื่นนอนมาแต่ละครั้งหลังจากนั้นก็เก็บที่นอนตลอด(ด้วยความอาย)นับแต่นั้น edit: ลืม...อันนี้คำขอขมาพระรัตนตรัย ไปเสิร์ชมา เลยเอามาแปะเผื่อคนอื่นด้วย วันทามิ พุทธัง, สัพพะ เมโทสัง, ขะมะถะเม ภันเต, วันทามิ ธัมมัง,สัพพะเมโทสัง, ขะมะถะเม ภันเต, วันทามิ สังฆัง, สัพพะ เมโทสัง, ขะมะถะเม ภันเต ปล.2 http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?p=35484 อันนี้ เป็นคำตอบว่า ทำไมต้องขอขมาพระรัตนตรัย^^ บังเอิญเสิร์ชเจอเหมือนกัน เห็นน่าสนใจดี แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 16:37:07 จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 16:33:33

ความคิดเห็นที่ 69 พึ่งเห็นกระทู้คุณ chaosy ขึ้นกระทู้แนะนำ อันกระทู้ผีๆนั้นแวะเข้าไปนิดหนึ่งก็ออกมา เพราะประสบการณ์ส่วนตัวกับคุณผีๆไม่ค่อยมี ทั้งๆที่ตัวเองก็เคยเกี่ยวข้องและอยู่ใกล้ชิดกับผีๆมาก ตั้งแต่เด็กๆนั่งเฝ้าศพร้องเพลงให้เขาฟังบ้าง อยู่บ้านที่คนเคยโดนฆ่าตายมาก่อนอยู่คนเดียวด้วย อยู่บ้านปลูกบนสุสานเก่า และแม้บ้านปัจจุบันนี้ก็เกี่ยวกับผีๆอีก แต่เขาไม่เคยปรากฏตัวให้เห็น เลยไม่มีเรื่องอะไรมาเล่าให้ฟังในกระทู้นั้น กระทู้นี้เปิดมาก็นั่งแช่อ่านแต่เช้างานการไม่ทำจนจะบ่ายแล้วเนี่ย เห็นหลายคนมีประสบการณ์คล้ายกับดิฉันแล้วก็ทึ่ง ว่าเอะอันนี้มันเป็นเรื่องที่เราคิดไปเองมากกว่า เพราะมันไม่สามารถจะอธิบายได้ในเชิงวิทยาศาตร์ เรียกว่าตัวเองก็อยู่ในขั้น deny อยู่ การอ่านจิตคนอื่นมันเหมือนกับว่าตัวเองจะสัมผัสได้หลายครั้งอยู่ การที่เห็นแสงระหว่างนั่งสมาธิ คล้ายๆแฟนคุณยุ้ย ก็เคยเป็น แต่ไม่ได้สว่างจ้า คือมาแล้วแว๊ปหายไป เข้าใจว่าเป็นสัญญาณเก่า บางทีก็เป็นเรื่องที่อ่านหนังสือพิมพ์ตอนเช้า รูปที่เห็นก็แว๊ปเกิดขึ้นมาพร้อมๆกับแสงสว่างแวปในหัว ส่วนมากจะเป็นในช่วงที่จิตกำลังเข้าสู่จุดสงบ พอเกิดขึ้นมาก็เหมือนกับเป็นการก่อความรำคาญให้กับตัวเองเป็นอย่างมาก เพราะจิตจะกลับไปฟุ้งซ่านใหม่ ต้องกลับไปนับหนึ่งใหม่อีกที ให้จิตเข้าสู่จุดสงบอีกครั้งและก็โดนขวางแบบเดียวกันอีก คำเตือน ช่วงนี้เร็ทนะยะ เด็กๆอายุต่ำกว่าสิบแปดกรุณาปิดตาข้างหนึ่ง ก่อนเข้ามาอ่าน คุณ nopas พูดเรื่องติดกามารมญ์ แล้ว ก็อยากจะเล่าให้ฟังบ้าง ช่วงหลายปีหลังนี่รู้สึกเฉื่อยชากับแฟนมาก(แฟนที่อยู่ด้วยกันแต่ยังไม่แต่งงานกัน) อย่าได้มายุ่งกับเราเลยไม่ชอบเลย แรกๆก็นึกสงสัยว่าเรากลายสภาพเป็นพวก Frigid ไปแล้วหรืออย่างไร เวลานอนก็เตรียมบู๊ไว้เลย เอ็งอย่ามายุ่งกับข้านะ เอาเท้าข้างหนึ่งเตรียมเอาไว้ยันคุณแฟนไว้ติดข้างฝา หากท่านคิดจะมากุ๊กกิ๊กตอนดึกๆ เมื่อหลายเดือนก่อนเคยมีกระทู้ที่พูดถึงว่าปฎิบัติธรรมมากแล้วทำให้เกิดเบื่อหน่อยเรื่องเซ็กส์ อ่านๆไปก็คิดว่าตัวเองถ้าจะเป็นแบบนั้นเหมือนกันนะนี่ อย่ากระนั้นเลยคืนนี้ต้องลองของดูสักหน่อยว่าตัวเองนี่หมดสภาพจริงๆแล้วหรือ คืนนั้นเลยตามหลังคุณแฟนขึ้นไปนอนอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากอาบน้ำแปรงฟันเสร็จแล้ว ก็กะจะกระโดดไปปล้ำคุณแฟนซะหน่อย ปรากฏว่าคุณหมูน้อยเธอนอนกรนครอกๆไปแล้ว เมื่อยุทธวิธีปล้ำคุณแฟนไม่ได้ผล ก็เลยต้องงัดกลวิธี ตัวเองเป็นที่พึ่งแห่งตัวเอง ซะเลยจะได้รู้ดำรู้แดงกันไปซะที สรุปสั้นๆ(อย่าให้อธิบายยาวๆเลยเนาะ เดี๋ยวกระทู้ดีๆจะเกิดปฎิหารย์หายแว๊ปไปกับตา) ว่ายังใช้การได้ปรกติดีทุกอย่าง แต่ว่าหลังจากนั้นความรู้สึกมันเหมือนกับคุณ chaosy คคห 33 ได้เล่าไว้ ดิฉันมีความสังเวชแถมขยะแขยงตัวเองมาก แต่จิตใฝ่ต่ำอีกด้านก็บอกตัวเองว่า มันเป็นเรื่องปรกติเป็นเรื่องธรรมชาติที่ปุถุชนคนธรรมดาเขาก็เป็นกันทั้งนั้นแหล่ะ มันก็คิดเป็นเสียอย่างนี้ กลับไปทำงานต่อก่อนค่ะ เดี๋ยวค่อยเข้ามาอ่านต่อ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 18:03:06 จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 17:55:42

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาอ่านจนตาแฉะ ติดเรทก็มี คนโสดอย่างเราอ่านแล้ว.......... หุๆๆ......... จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 18:51:33

ความคิดเห็นที่ 71  อ่านของคุณRinta แล้วตาเหลือบไปเห็นหมายเลข คคห...แล้ว..อ่า..เอิ่บ      ฮี่ ๆๆ  ทำไมเราลามกหยังงี้หว่า  สมแล้วที่เป็นจิตปุถุชน มีกิเลสอยู่บริบูรณ์  ไปเปิดกระทู้ห้องสวนลุม คลายเครียดดีกว่า สงสัยภาวนาเยอะเกิ๊น --- ลูกปั๊วก็ไม่มี กินแต่ไข่เต่า-- ขอร้องลิเกเป็นฤษีออกไปก่อนเลยละนะ   จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 19:49:14

ความคิดเห็นที่ 72 เข้ามาขอบคุณ คุณ chaosy ค่ะ ที่ช่วยอธิบายให้เราได้เข้าใจมากยิ่งขึ้น อ่านในแต่ละความคิดเห็นแล้วมีประโยชน์มาก อ่านได้ไม่เบื่อ สำนวนเขียนดีมากเลยค่ะ สมแล้วเป็นอาจารย์ด้านการละคร จากคุณ : บุษบามณฑารพ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 19:53:17

ความคิดเห็นที่ 73 กำลังของบุญหรือบาปอย่างใหนจะมีกำลังมากกว่ากัน(มิลินทปัญหา) vote [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน " ข้าแต่พระนาคเสน กุศลกับอกุศลอย่างไหนยิ่งกว่ากัน มีกำลังกว่ากัน ? " " ขอถวายพระพร กุศล ยิ่งกว่า มีกำลังแรงกว่า " พระเจ้ามิลินท์ตรัสต่อไปว่า " ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า โยมไม่เชื่อว่ากุศลยิ่งกว่ามีกำลังแรงกว่าเพราะเห็นอยู่ทั่วกันว่าผู้ทำปาณาติบาต ฆ่ามนุษย์ ผู้ทำอทินนาทาน กาเมสุมิจฉาจาร มุสาวาท ปล้นชาวบ้าน ปล้นคนเดินทาง ฉ้อโกง หลอกลวง ทั้งสิ้นนี้ย่อมถูกลงโทษต่าง ๆ คือ ถูกตัดมือก็มี ตัดเท้าก็มี ตัดหู ตัดจมูกก็มี เอาหม้อข้าวครอบหัวก็มี ถลกหนังแล้วขัดด้วยหินหยาบให้ขาวเหมือนสังข์ก็มี ทำปากราหูคือจุดไฟยัดเข้าปากก็มี ทำตัวเป็นดอกไม้เพลิงคือเอาผ้าชุบน้ำมันพันตัวแล้วจุดไฟก็มี จุดนิ้วมือต่างประทีป คือผ้าขี้ริ้วชุบน้ำมันพันนิ้วมือ แล้วจุดไฟก็มี ทำหนังแกะ คือลอกหนังตั้งแต่คอลงไปถึงข้อเท้า แล้วให้เดินเหยียบหนังตัวเองไปก็มี ทำผ้าผูกคอ คือถลกหนังตั้งแต่คอลงไปพักไว้ที่บั้นเอวเสียตอนหนึ่ง ถลกหนังจากใต้บั้นเอวลงไปถึงข้อเท้า ให้เหมือนนุ่งผ้าเปลือกปอก็มี ตอกข้อเท้าทั้งสองเข่าทั้งสองขึงไว้กับพื้นดินก็มี เอาเบ็ดเกี่ยวเนื้อออกเป็นชิ้น ๆ ก็มี เชือดเนื้อออกทีละก้อน ๆเท่าเงินกหาปณะก็มี ฟันแทงให้ทั่วตัว แล้วเอาน้ำแสบน้ำเค็มเทราดก็มี ให้นอนตะแคงเอาหลาวแทงช่องหู ปักลงไปกับพื้นดินให้แน่น แล้วจับเท้าหมุนก็มี ทำดังฟาง คือเชือดเอาผิวหนังออกแล้วทุบกระดูกให้แตกด้วยก้อยหิน จับผมดึงถลกหนังขึ้น ทำให้เหมือนมัดฟางก็มี เอาน้ำมันร้อน ๆ เทราดก็มี ให้สุนัขกัดกินก็มี เสียบหลาวไว้ทั้งเป็นก็มี ตัดศรีษะด้วยดาบก็มี พวกทำบาปในกลางคืนได้รับผลบาปในกลางคืนก็มี พวกทำบาปกลางคืนได้รับผลบาปกลางวันก็มี พวกทำบาปกลางวันได้รับผลบาปกลางวันก็มี บางพวกที่ได้รับกลางคืน บางพวกล่วงไป ๒-๓ วันจึงได้รับ เป็นอันว่าพวกทำบาปทั้งสิ้น ได้รับผลในทันตาเห็น ส่วนผู้ให้ทานแก่สมณพราหมณ์องค์เดียวหรือ ๒ องค์ ๓ องค์ ๔ องค์ ๕ องค์ ๑๐ องค์ ๑๐๐ องค์ พันองค์ แสนองค์ จึงได้รับผลคือทรัพย์ ยศ หรือสุข ในปัจจุบันก็มี บางคนก็ได้เสวยสมบัติด้วยศีล ๕ ก็มี ด้วยศีล ๘ ก็มี พระนาคเสนตอบว่า " ขอถวายพระพร บริษัททั้ง ๔ นี้ ให้ทานรักษาศีล รักษาอุโบสถ แล้วไปสวรรค์ทั้งเป็นก็มีอยู่ " " คือใครบ้างล่ะ พระผู้เป็นเจ้า ? " " ขอถวายพระพร คือ พระเจ้ามันธาตุราช ๑ พระเจ้าเนมิราช ๑ พระเจ้าสาธินราช ๑ โคตติลพราหมณ์ ๑" " ข้าแต่พระนาคเสน เรื่องบุคคลทั้ง ๔ นั้น เป็นเรื่องนานหลายพันชาติมา แล้ว ถ้าพระผู้เป็นเจ้าสามารถ จงบอกเรื่องที่มีอยู่ในครั้งพระพุทธองค์ยังทรงพระชนม์อยู่ว่า ผู้ที่ทำบุญแล้วได้ผลทันตาเห็นนั้นคือใครบ้าง ? " " ขอถวายพระพร คือ นายปุณณกะ ผู้เป็นทาสของเศรษฐี ( เมณฑกเศรษฐี ) ซึ้งได้ใส่บาตรพระสารีบุตรเถระ แล้วได้เป็นเศรษฐีในวันนั้น พระนางโคปาลมาตาเทวี ตัดมวยผมออกขายได้เงิน ๘ กหาปณะ แล้วซื้ออาหารถวายแก่พระ ๘ องค์ มีพระมหากัจจายนเถระเป็นประธาน แล้วได้เป็นพระอัครมเหสีของพระเจ้าอุเทน ( ในพระสูตรว่าเป็นพระเจ้าจัณฑปัชโชติ ) ในวันนั้น นางสุปิยาอุบาสิกา เชือดเนื้อขาออกปิ้งถวายพระอาพาธองค์หนึ่ง แล้วรุ่งขึ้นก็มีเนื้องอกขึ้นเต็มเป็นปกติ พระนางมัลลิกา ได้เอาขนมถั่วใส่บาตรพระพุทธเจ้า แล้วได้เป็นพระอัครมเหสีของพระเจ้าโกศลในวันนั้น นายสุมนมาลาการ บูชาพระพุทธเจ้าด้วยดอกมะลิ ๘ กำมือ แล้วได้พระราชทานรางวัลจากพระราชาสิ่งละ ๘ ในวันนั้น เป็นอันว่าบุคคลทั้งสิ้นนี้ ได้ทรัพย์ ยศ ในชาติปัจจุบันนี้ ขอถวายพระพร " " ข้าแต่พระนาคเสน ท่านพิจารณาเห็นเพียง ๖ คนเท่านั้นหรือ ? " " เพียง ๖ คนเท่านั้นแหละ มหาบพิตร " พระเจ้ามิลินท์จึงตรัสอีกว่า " ข้าแต่พระนาคเสน ถ้าอย่างนั้น อกุศลก็มีกำลังยิ่งนัก เพราะว่าคราวหนึ่งโยมได้เห็นบุรุษคราวละ ๑๐ คน ๒๐ คน ๓๐ คน ๔๐ คน ๑๐๐ คน ๑,๐๐๐ คน ถูกเสียบหลาวทั้งเป็นด้วยผลบาปของเขา บุตรของเสนาบดีแห่งพระเจ้าจันทคุตต์ชื่อว่า " ภัททบาล " ได้เกิดทำสงครามกับพระเจ้าจันทคุตต์ ในการทำสงครามกลางเมืองคราวนั้นพลนิกายทั้งสองฝ่าย ต่างก็มีมือถือดาบอันคมกล้า ฆ่าฟันกันล้มตายเป็นอันมาก การที่พวกนั้น ถึงความพินาศอย่างนั้น ก็เพราะผลของบาปกรรม เหตุอันนี้แหละโยมจึงว่าอกุศลมีกำลังยิ่งกว่า โยมได้ฟังมาว่า พระเจ้าโกศล ได้ถวายอสทิสทาน ในครั้งพระพุทธองค์ยังคงดำรงอยู่จริงไหม ? " พระนาคเสนยอมรับว่า " จริง มหาบพิตร " " ข้าแต่พระนาคเสน พระเจ้าโกศลถวาย อสทิสทานนั้นแล้วได้ทรัพย์ ยศ หรือสุขอย่างใดอย่างหนึ่งในปัจจุบันหรือไม่ ? " " ไม่ได้ มหาบพิตร " " ถ้าไม่ได้ก็เป็นอันว่า อกุศลมีกำลังยิ่งกว่า " " ขอถวายพระพร อกุศลย่อมให้ผลเร็วเพราะเป็นของเล็กน้อย ส่วนกุศลย่อมให้ผลช้าเพราะเป็นของใหญ่ ความข้อนี้ควรทราบด้วยอุปมา ดังนี้ ในอปรันตชนบทมีธัญชาติ คือข้าวเปลือกชนิดหนึ่งชื่อว่า " กุมุทธภัณฑิกา " อันจัดเป็นข้าวเบาหว่านลงในนาเดือนเดียวก็ได้ผล ส่วนข้าวสาลีต้อง ๕-๖ เดือนถึงจะได้ผล ข้อนี้มหาบพิตรว่าเป็นเพราะอะไร ? " "โยมว่าเป็นเพราะข้าวกุมุทธภัณฑิกาเป็นของเล็กน้อย ส่วนข้าวสาลีเป็นของใหญ่เพราะเป็นข้าวเสวยของพระราชา ส่วนข้าวกุมุทธกัณฑิกา เป็นข้าวของพวกทาสกรรมกร " " ข้อนี้ก็ฉันนั้นแหละ มหาบพิตร เพราะอกุศลเป็นของเล็กน้อย จึงให้ผลเร็ว ส่วนกุศลเป็นของใหญ่ จึงให้ผลช้า " พระเจ้ามิลินท์ตรัสต่อไปว่า " ข้าแต่พระนาคเสน สิ่งใดให้ผลเร็ว สิ่งนั้นชื่อว่า มีกำลังยิ่งกว่า เพราะฉะนั้น อกุศลจึงมีกำลังยิ่งกว่า เหมือนกับพลรบที่เข้าสู่สนามรบผู้ใดจับศัตรูมาได้เร็ว ผู้นั้นชื่อว่าผู้แกล้วกล้าสามารถ หมอผ่าตัดคนใดถอนลูกศรออกได้เร็ว หมอผ่าตัดคนนั้นชื่อว่าหมอฉลาด คนนับคนใดนับได้เร็ว คนนับคนนั้นก็ชื่อว่าเก่ง คนปล้ำคนใดจับคู่ปล้ำด้วยกันฟาดลงได้ทั้งยืน คนปล้ำคนนั้นก็ชื่อว่าแกล้วกล้าสามารถ ข้อเปรียบเหล่านี้มีอุปมาฉันใด กุศลหรืออกุศลใดสามารถให้ผลเร็ว กุศลหรืออกุศลนั้นก็ชื่อว่ามีกำลังยิ่งกว่าฉันนั้น " พระนาคเสนอธิบายว่า " ขอถวายพระพร กรรมทั้งสองนี้ เป็นกรรมให้ผลในชาติที่ ๒ รองจากชาตินี้ลงไปอีกอย่างหนึ่ง อกุศลที่ให้ผลในปัจจุบันนั้นเป็นเพราะมีโทษมาก กษัตริย์องค์ก่อน ๆ ทรงกำหนดโทษไว้ว่า ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ขโมยของผู้อื่น เป็นชู้กับภรรยาผู้อื่น กล่าวเท็จ ปล้นบ้านเมือง แย่งชิงคนเดินทาง ทำของปลอม ทำการหลอกลวงผู้นั้นต้องได้รับโทษอาญาคือฆ่าหรือตัดอวัยวะหรือเฆี่ยนตี อย่างใดอย่างหนึ่งดังนี้ แล้วพระราชาเหล่านั้น ก็ลงโทษตามที่ทรงกำหนดไว้ ส่วนผลของทานศีล มีผู้กำหนดไว้หรือไม่ว่า ผู้ใดให้ทาน รักษาศีล รักษาอุโบสถพระราชาต้องพระราชทานทรัพย์ ยศ แก่ผู้นั้นเหมือนกับการลงโทษผู้กระทำผิดกฏหมาย ? " " ไม่มี พระผู้เป็นเจ้า " " ขอถวายพระพร ถ้ามี กุศลก็ต้องให้ผลทันตาเห็นแก่ผู้ให้ทานทั้งนั้น แต่เพราะไม่มีพระราชกำหนดกฏหมายไว้ กุศลจึงไม่ได้ผลทันตาเห็นเสมอไป ส่วนในภพต่อ ๆไป เขาก็ได้ผล มีกำลังยิ่งกว่า สำหรับอกุศลไม่ใช่อย่างนั้น " " ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ปัญหานี้ท่านได้แก้ไขถูกต้องดีแล้ว   เอามาจาก http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10975643/Y10975643.html เห็นความเห็นที่30 แล้วเลยเอามาเสริมนิดๆว่า ถึงเราจะรู้สึกว่าควาทุกข์มันหนักกว่า มันทำง่ายกว่า  แต่  ผลของความดีนั้น ย่อมให้ผลมากกว่านะครับ ปล ชอบสำนวนคุณ chaosy จริงๆ ขอบคุณมากๆครับที่เข้ามาเล่าสิ่งดีๆ รู้สึกตรงกับจริตผมยังไงไม่รุ็ : ) จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 20:15:22

ความคิดเห็นที่ 77 ไม่มีเรื่องเล่า แต่ขอถามหน่อยนะ ช่วงนี้อาการไม่ค่อยดีเลย ปวดท้องเกือบทุกวันค่ะ (เป็นโรคกระเพาะ) ควรจะเจริญสติแบบไหน บางทีมันปวดมากจนยาแก้ปวดก็เอาไม่อยู่ รู้สึกเป็นทุกข์กับร่างกายนี้มาก โมโหจนร้องไห้ ควรทำยังไงดีคะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 54 22:26:42 จากคุณ : ศรารัศมิ์ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 21:39:13

ความคิดเห็นที่ 78 โพสไปตั้งเยอะความเห็นโดนลบเฉย ฮือ ฮือ... จากคุณ : Namarie เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 21:55:12

ความคิดเห็นที่ 79 หกเก้า หวยออก!!!!!มันบังเอิ๊ญบังเอิญ คุณน้องต๋าว เจ๊ไม่ได้ตั้งใจเล๊ย ปรกติเรียบโร๊ย เรียบร้อย แอร๊ยส์ส์!!!! อิทธิพลตัวเลขชักจูงใจ!!!! จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 22:07:49

ความคิดเห็นที่ 80 ตัวเลขอะไรอ่ะ  //ทำหน้ามึนใส่   ฮาพี่รินตาอ่ะ  คห.ช่างเป๊ะกะตัวเลขจริงๆ  5555555 อร๊ายยยยย เค้าไปสวดมนต์ดีกว่า มิเช่นนั้น เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย จากคุณ : Pig_Rangsit เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 22:52:24

ความคิดเห็นที่ 81 หกเก้ายังไม่พอ เธอต่อด้วยเจ็ดเก้าอีกแน่ะ... ไหนๆ เจ้รินกล้าเล่าแล้ว เราเล่ามั่งก็ได้ เผื่อเห็นอุทาหอน.. โบ๊ว...  ให้แก่สาวๆ ที่สวย แต่โสดสุดๆ เช่นพี่น้องต๋าว..เรื่องนี้เคยเล่าแล้ว ยังไม่มีใครไม่ขำ.. เรื่องมีอยู่ว่า ตัวเองเป็นคนปกติ ระดับอารมณ์ด้านเพศปกติ เห็นผู้หญิงสวยได้ แต่ชอบผู้ชายปกติ  ชิ้นส่วนที่มีเสน่ห์ของผู้ชาย สำหรับตัวเองคือแขน ล่ำๆ แมนๆ เนี่ย..ชอบ.. ไปบวชอยู่ที่วัด..ตอนนั้นปฏิบัติช่วงแรกๆ  คืนแรก เห็นภาพเพื่อนเก่าขี่จักรยานผ่านไป ตื่นมายังงงว่าทำไมฝันถึงคนนี้ แต่เออ..สงสัยเจ้ากรรมนายเวรเรา  เคยคั่วๆ กันพักนึง แต่กลัวเขาเป็นไบ เลยไม่ปลงใจด้วย ไม่น่าเชื่อว่ามีบุรพกรรมกันมาจริงแฮะ.. คืนต่อมา ก็ฝันถึงเพื่อนอีกคน.. คนนี้หล่อ เป็นพระเอก แบบว่าชายในฝันของสาวๆ แต่ไม่สมควรคบเป็นแฟน เพราะมันเจ้าชู้มาก มีเมียหลายคนแบบชายไทยโบราณ  เราก็ชอบตรงที่เขามีเสน่ห์ แต่ไม่เอาจริงหรอก   ตอนฝันยังมีสติสงสัยว่า..เฮ้.. คนนี้ก็มีอดีตกะเราด้วยเหรอเนี่ย.. ไม่น่าเชื่อ   ปรากฏว่า จู่ๆ เพื่อนคนเนี้ยมานั่งถอดเสื้อโชว์กล้ามแขนในกุฏิเราอ่ะ ประมาณว่าจะมาจัดเต็มให้เลย..  เราก็นะ.. โห.. มันหล่อ ล่ำ เร้าใจ  เห็นแขนแล้วก็หัวซุนเข้าไปเลย กะซบเต็มที่.. ไหนๆ ก็ไหนๆ.. มันก็ออกจะพูดจายั่วยวน ปรากฏว่า เดชะบุญ สติมันเด้งขึ้นมาเตือน.. นี่ๆ เดี๋ยวๆ แกอยู่ในวัดเลยนะ ทำงี้ได้ด้วยเหรอ ถือศีลแปดไม่ใช่รึ..  เออ..ใช่.. แล้วไหง๋ฝันอย่างงี้ล่ะเนี่ย..  มาเป็นชีผ้าขาวถือแปด แต่ดันกะลังเมาอารมณ์..  แสดงว่ามารมาทดสอบแหง๋ๆ เลย..  หนอย.. แขนก็แขนเถอะ.. เดี๋ยวจะเพ่งให้เป็นกระดูกไปเลย    ว่าแล้วเราก็เพ่งแขนนั้นจนกลายเป็นกระดูกขาวๆ  แล้วทุกอย่างก็จางไป   ในฝันนั้นก็ดีใจใหญ่ว่า เราใช้ได้เลย มีสติในฝัน และก็แก้ปัญหาได้ด้วย..  นั่นเป็นครั้งแรก เวลาก็ผ่านไปอีกช่วงนึง..  พอเราลืมๆ เรื่องนี้ก็กลับมาอีก ในรูปความฝันเช่นเดิม.. คือช่วงนั้นถือศีลแปดเข้าพรรษา ปฏิบัติจริงจัง และไม่มีเรื่องเกี่ยวกับ xx yy เข้ามาอยู่ในความสนใจอีกเลยมานานพอสมควร ปรากฏว่ามันฝันค่ะ เป็นฝันที่ไม่มีตัว คือมีคนมาพูดกับเรา แต่ไม่เห็นหน้า ประมาณว่า.. "ศีลห้าก็พอแล้วเธอ.. จะถือศีลแปดไปทำไม.. ของไม่ได้ใช้ไม่เสียดายเหรอ  น่าเสียดายออก  ศีลห้าก็ดีแล้ว พอแล้วแหละ.. ศีลแปดเยอะไปนะ.. ไหนๆ ก็เกิดมาแล้วไม่ทดลองใช้ซะหน่อยเหรอ ดีนะเธอ อุตส่าห์เกิดมาทั้งที"  มันมาพูดอย่างงี้จริงๆ ค่ะ น้ำเสียงเว้าวอนมากๆ เลย แบบว่าหงอดๆ กอดขาอ้อนเลย.. 5555 ในฝันเราไม่ได้ตอบโต้อะไร ขำค่ะ..ขำ..แล้วก็กอดอกใจแข็งเลย  ตื่นขึ้นมาก็เล่าให้เพื่อนฟัง โหย.. มีอย่างงี้ด้วยฟ่ะ อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่าอภิสังขารมาร..  (เดาเอา) ตอนสายๆ เรายังได้เล่าให้น้องคนนึงฟัง คือน้องชายคนนึงเขาบ่นเรื่องกิเลศตัวนี้ เราก็ว่าของเราไม่มีปัญหาตัวนี้ คงเพราะเป็นผู้หญิงมั้ง ถึงกับขึ้นมาโอดครวญให้ถือศีล 5 เลยทีเดียว  น้องเขาก็บอกว่าพี่อย่ามั่นใจไป..เหอๆ จริงของน้อง คืนนั้นเสร็จเลย.. อย่าได้พูดถึงเชียว..  มันมาหลอนอีก แบบว่ากะลังจะ xx ในฝัน คือฝันแบบไม่ทันมีที่มาที่ไปเลย คืออยู่ๆ ก็ถึงฉากนั้นเลย.. แบบยินยอมพร้อมใจมีอารมณ์ทุกอย่าง  พอรู้สึกตัวหยุด สติร้องว่าเฮ่ย.. ได้ไงเนี่ย.. ตื่นมาเลย..แบบว่า..เซ็งจิต  รู้สึกพ่ายแพ้ เซ็งไปเป็นอาทิตย์ ผิดหวังตัวเอง..แหม..ทำไมครั้งนี้เราไม่มีสติอ่ะ  ไหนว่าละได้แล้วไง  นี่กิเลสมันมาแสดงเย้ยให้รู้เลยว่า  อย่าคิดว่าจะชนะ อย่าเผยอเด็ดขาด มันเอาจริงๆ ก็แพ้.. อย่างที่น้องคนนั้นเขาเตือนไว้จริงๆ เราก็จ๋อยซิคะ...     แต่จ๋อยได้พักนึง ก็หาย.. คือคิดกับมันจนทะลุ ดันคิดขึ้นมาได้ว่า.. แปลกแฮะ ตอนกลางวันไม่เห็นมันจะอยากรู้สึกอะไรเลย  ทีวีหนังก็ไม่ได้ดู  ถือศีลแปด หรือว่ามันเก็บกดอารมณ์หว่า..เลยไปแสดงตอนฝัน  เออ..สงสัยจะจริง..   ก็เก็บความสงสัยเอาไว้ แต่ก็คิดได้ว่า ทำไงได้.. มันเป็นธรรมชาติอ่ะ.. คนมันก็มีความต้องการตามธรรมชาติ มันก็คงปรุงเป็นความฝัน  แล้วเราก็ไม่ได้เป็นชู้กะใคร  มันจะผิดบาปอะไรนักหนาล่ะ..  ถ้าถือศีลห้าก็ไม่ผิดแล้วแหละ จะ x กี่ตัวก็ x ไปเหอะ ช่างมันเหอะ.. แล้วเราก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกเลย..นานพอสมควร   ปรากฏว่า..ต่อมาหลังจากนั้น มันก็ฝันอีก  คราวนี้ฝันว่ามีอะไรกับใครไม่รู้ แต่มีไปแล้วเสร็จไปแล้ว คือมันไม่มีรายละเอียด มันมีแค่แบบรู้ตัวว่ามีอะไรกับใครไม่รู้ไปแล้ว..รู้สึกตัวอีกทีคือเสร็จไปแล้ว  แบบว่าที่ถือศีลแปดมาน่ะ แตกกระจาย ตายก่อนจบพรรษา  น่าอับอายที่สุด อะไรอย่างนั้น.. แต่คราวนี้ ด้วยกำลังของสติ ปัญญาที่มันเดินตามมาทันแล้วไง  ตื่นขึ้นมาทบทวนก็ อื่ม..ฝันไปแฮะ ฝันว่าโดน X   แต่ทำไมจิตมันเฉยๆ หว่า..  ไม่ตื่นเต้นแระ.. เก็บที่นอนไป  ก็คิดแค่ว่ามันฝันน่ะ   ฝันก็คือฝัน..  แล้วไง.. ... ทันใดนั้น.. มันกึกค่ะ.. มันกึกเลย..   โอ..ใช่แล้ว.. นี่แหละที่เขาเรียกว่า "จิตมันวาง"   มันวาง คือ "มันไม่ให้ค่า มันไม่เดือดร้อน มันไม่รู้สึกผิด"   เพราะมันรู้ว่า..ก็แค่ฝัน.. การละกิเลสน่าจะคืออย่างนี้นี่เอง   ไม่ใช่การตัดฉับๆ ฉุบๆ อะไรอย่างที่เขาว่าๆ กัน หรอก มันแค่หมดการปรุงแต่ง หมดความสำคัญมั่นหมายไปเฉยๆ ต่างหาก ที่มันละได้ เพราะรู้ความจริง เลยไม่ปรุงแต่งต่อ.. ที่ไม่ปรุงต่อ เพราะรู้ความจริง จิตมันจะเฉยสนิท.. ไม่ตื่นเต้นเลย..ไม่รู้สึกผิดด้วย  มันแค่เหลือบตามาดู อ้อ..ฝัน.. ไม่มีจริง.. ไม่ใช่เรื่องจริง จะไปซีเรียสทำไมล่ะ จิตเวลามันไม่ปรุง มันเป็นอย่างนี้นี่เอง.. จากนั้นความรู้ตามมาเป็นชุดเลย ผุดรู้ผุดสอน  ประมาณว่า..  เพราะเราคุมศีล คุมกายวาจาใจ กลางวันเรามีสติ   มันเลยส่งภาพเข้ามาตอนกลางคืน ตอนที่เรานอนขาดสติ  เขาก็เลยเข้าตรงนั้น..  นี่แสดงว่าเราปฏิบัติใช้ได้ มันจึงต้องมาตีท้ายครัวเอ้ย ตีเราทีเผลอ.. เพราะตลอดวันเราแข็งแรง อื่ม...  มิน่า.. มาเป็นซีรี่ย์เลย.. และจิตมันก็รู้ว่า.. ที่ว่าละกิเลสได้เนี่ย.. กิเลสไม่ได้หายไปซะหน่อย.. มันก็อยู่ของมัน.. แต่เราไม่ให้ค่ากับมัน.. ไม่ให้ความสำคัญ หรือยึดมั่นกับมันว่ามีจริงเป็นจริงอีกต่อไป มันเห็นจิตที่เฉยๆ นิ่งๆ   และเห็นความฝันคือสังขาร เป็นอีกส่วนหนึ่ง  ไม่มีสะพานเชื่อมถึงกัน..คือไม่มีการปรุงแต่ง  มันก็ต่างคนต่างอยู่ อย่างนี้เองที่หลวงปู่หลายองค์บอกว่า "มี แต่ไม่เอา.." นี่คือการปฏิบัติธรรม ถึงเวลา ใครก็ไม่ทราบ เขาจะมาจัดสอบให้เรา พอเราสอบผ่าน เขาก็มามอบใบประกาศ และยังทบทวนความรู้ให้ด้วย..เป็นหมวดๆ ไป จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 00:27:58

ความคิดเห็นที่ 82 คุณบุษบามณฑารพ เขียนอาชีพเราซะขนาดนั้นคนเขาก็รู้กันหมดซี.. เดี๋ยวไปไหนต้องเอาปี๊บคลุมหัวอ่ะ.. คุณ ศรารัศมิ์ ปวดท้อง ไม่ต้องเจริญสติ ไปหาหมอก่อน ไปมาหรือยัง มียากินไหม.. เอากล้วยน้ำว้าดิบมาหั่นทั้งเปลือก ตากแดด แล้วเอามาบด กินผงๆ มื้อละช้อน จะหายเร็วมาก  ถ้าไม่ไหว กินกล้วยฉาบแทน แบบไม่มีน้ำตาลหรือมีน้อยๆ กินกล้วยฉาบเยอะๆ หรืออย่างง่ายสุด กินกล้วยน้ำว้า กึ่งสุก คือดิบแต่สุกพอจะกินได้น่ะ.. จะช่วยให้หายเร็วขึ้น.. ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ร่างกาย  ปัญหาอยู่ที่ขี้โมโหจ้า..อิอิ..   ร่างกาย หรืออะไรมันก็เป็นของมันอย่างนั้นล่ะ  ไม่เป็นตามใจเราหรอก.. อยากจะโมโห ก็โมโหไป ก็แค่ทุกข์เล่นไปวันๆ เท่านั้นเอง..  เดี๋ยวเบื่อทุกข์ก็ขี้เกียจโมโหเองแหละ.. คุณ  OnceWakeUp ขอบคุณที่มาโพสต์มิลินทปัญหาค่ะ   บุญมีกำลังกว่าบาปแน่นอนค่ะ สาธุ.. Namarie ไม่เป็นไร ลองโพสต์อีกที บางทีติดคำกรอง ต้องแอบเซพไว้ก่อนโพสต์จ้า จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 00:37:54

ความคิดเห็นที่ 83 น้องเมืองปาย ภาวนาเป็นไงมั่งน้อง ติดขัดอะไรป่าว.. ได้อ่านแล้วตรงนี้มาโพสต์คุยกันบ้างก็ได้ ไม่ผิดกติกาหรอก..เนียนปลอมเป็นหญิงเข้ามาก็ได้นะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 00:54:36

ความคิดเห็นที่ 84 คือ ถ้าคุณน้องเจี๊ยบเรียงประโยคใหม่แบบนี้  คุณพี่จะฟูฟ่องมากเลยนะคะ >ให้แก่สาวๆ ที่โสด แต่สวยสุดๆ เช่นพี่น้องต๋าว >>>ฮี่ๆๆ แบบนี้ค่อยน่าขายออกหน่อย ว่าไหม? ส่วนตัวพี่ ไม่มีปห เรื่องกามราคะ คะ  เป็นคนที่เรื่องพวกนี้ ไม่ค่อยรบกวน เมื่อเป็นโสดถึงอยู่วัดเป็นเดือนๆ ก็ตาม เพราะกินน้อย นอนน้อย ---- พบว่า นอนไม่พอไว้ ฝันมันจะไม่โผล่คะ---นอนมาก มันจะเริ่มฝัน ถ้าสติไม่มากพอ ตื่นมา ยังเก็บมาคิดอยู่ อันนี้ละเจ๊ง ไม่เป็นท่า..แปลว่าขี้เกียจเมื่อไหร รอรับภัยที่จะมาเยือนได้เลย สำหรับคนที่สติไม่มากพอจะตัด จะวาง ในฝันแบบคุณน้องเจี๊ยบ (โมทนาบุญด้วยนะคะ หมดการหาความสุขในฝันไปแล้ว อิอิ ล้อเล่นคะ ตัดบัวอย่าเหลือใย บางทีจิตมันกระหวัด ต้องระวังไว้ดีๆ เพราะเรายังไม่ได้พระอนาคามี ยังวางกามคุณไม่ได้100เปอเซน) เมื่อตื่นมาแล้ว ให้อยู่กับปัจจุบันขณะ กายอยู่ไหน ใจอยู่นั้น จิตปรุงสังขาร เป็นความคิดขึ้นมา  ให้รู้เท่าทันแล้ววางไป เท่านี้ ฝันหมดสิทธิ์ทำร้ายเราแล้ว   ส่วนเรื่องตัดฉับ กึก ฟึบ อะไรเนี่ยนะ มันเป็นสมมุติบัญญัติที่เราต้องพยายามหาคำอะไรมาใช้เรียกหนะค๊ะน้องเจี๊ยบ  ปรมัตถ์ธรรมมันเรียกไม่ถูกจริงๆ จะเรียกว่าตัด ยังเรียกไม่ตรงซะทีเดียวเลย ว่าไหม ?  เอาว่าศัพท์เฉพาะตัวของแต่ละคน   แต่ครูบาอาจารย์ท่านเข้าใจ เพราะใช้เวลาชั่วขณะเดียว หายวับเหมือนกันหมด ไปนอนละคะ ดึกแล้วคุณขา(เอ๊ะ..ยังไง) ไม่มีปั๊ว ก็พูดกับน้องก้ได้เน๊อะ ปล. พี่ชอบดู มือคะ  ถ้าตาไปมองมือผู้ชายคนไหนละรู้เลย  ว่าใจมันเริ่มตึ๊บๆตั๊บๆ แสดงอาการแล้ว --"  คิดว่า สาวๆห้องนี้คงสเปคใกล้กัน ดูจากอาการที่เห็นมือ คุณชาวมหาวิหารในกระทู้หนึ่ง  เมื่อไม่นานมานี้  ผลตอบรับดีมาก ฮี่ๆ (ทะเล้นเน๊อะ) แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 01:21:13 จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 00:58:17

ความคิดเห็นที่ 85 เราอ่านคห ๘๑ แล้วมีคำถามค่ะ ถ้าเป็นฝันติดเรทที่เกิดจากการกระทำของผู้อื่นอย่างพวกอมนุษย์ทั้งหลาย ซึ่งเราก็รู้ การระวังกายจะครอบคลุมไปถึงในความฝันด้วยหรือไม่ เจอมา ๓ ครั้ง รายแรก - ตาย รายที่สอง - แค่ขั้นตอนจับมือ เราหนีกลับมา รายที่สาม - หนีกลับมาและสาปส่งว่าถ้ามายุ่งอีก จะเหมือนรายแรก แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 01:40:09 จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 01:30:57

ความคิดเห็นที่ 86 อยากรู้จักสาวๆ จังค่ะ ตั้งกระทู้โพสรูปจะได้มั้ยหนอ :)) อิอิ จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 06:50:57

ความคิดเห็นที่ 87 คุณ ศรารัศมิ์ ถ้าเป็นโรคกระเพาะ โรคนี้รักษาได้หายแล้วนะคะ โรคกระเพาะเกิดจากแบคทีเรีย สมัยนี้มียาฆ่าเชื้อกินแล้วหายได้เลยนะคะ ลองไปพบแพทย์ดู แอบชอบอกชอบใจคุณ Rinta มาทีไร ให้เลขเด็ดๆทั้งนั้น หุๆ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 08:29:01

ความคิดเห็นที่ 88 อ่านแล้วได้ความรู้แล้วก็สนุกด้วย สงสัยเพราะอัธยาศัยของพี่ chaosy และเพื่อนๆที่ตอบในกระทู้ ตัวเองก็ปฏิบัติธรรมมาซัก 4 ปีได้ แต่เหมือนเพิ่งเรียนมาเมื่อวานเองนะ ไม่ค่อยมีเรื่องเล่าเท่าไหร่ แต่อยากมีส่วนร่วม อิอิ เมื่อวานอ่านกระทู้แล้วทบทวนแบบเรานี่เป็นแบบไหน ก้ได้ความว่าเป็นเด็กกลางห้อง มาเจอคุณจุ๊ตอบ 555 ใกล้เคียงๆค่ะ เราก็เกิดมามีปัญญา ปัดป่ายทุกข์ได้ในระดับหนึ่ง มันเลยเรื่อยๆมาเรียงๆเหมือนกัน จนแม่ของเราเสียไป ตอนท่านอายุ 47 เราค่อนข้างช็อคว่าเร็วไป ตอนแม่ยังอยู่แม่เราชอบสอนธรรมะให้ เราก็เคยนึกว่าเราเข้าใจ แต่พอท่านเสีย ถึงได้รู้ว่าเราประมาทมากเลย ก็เลยค่อยๆเรียนมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ ตอนฝึกสมาธิใหม่ก็ตกใจเหมือนกันที่มันเหมือนไม่มีลม พอทำบ่อยๆ นั่งนิ่งๆปุ๊บอย่างทำงานมีสมาธิ หรือว่าขับรถก็ลมละเอียดเลย แต่ยังไม่เคยแบบว่าไม่ได้ยินอะไรนะคะ เคยแต่ว่า เหมือนเสียงอื่นๆอยู่ไกลมากจนเหมือนไม่มี แต่ก็มีอ่ะ คือถ้าใส่ใจก็รู้ว่ามีเสียง ส่วนตัวก็เหมือนไม่มี แต่ถ้านึกถึงมือ มันก็ยังถึง..มืออยู่น่ะ รู้แค่ว่า มันรู้อยู่ แต่มันกว้างๆเหมือนไม่มีขอบเขตเป็นตัวอะไรอย่างงี้น่ะค่ะ แต่ที่บอกว่าคิดถึงมือ มันก็รู้สึกสัมผัสของมือที่วางซ้อนกันได้ ก็เลยเดาๆว่ายังทำสมาธิได้ไม่ลึกถึงขั้นอัปปนากระมัง ส่วนการฝึกสติปัฏฐานระหว่างวัน เราก็คงไม่เข้มข้นเท่าไหร่ เราเคยเพ่งจนปวดหัวมาก่อน แบบจะดูเอาทุกช็อต หลังๆเราก็ปล่อยสบายๆ จริงๆตั้งใจปล่อยเลยล่ะ แต่เห็นมันก็ดูเองทุกที ก็มีเรื่องเล่าประมาณนี้ค่ะ แต่ช่วงนี้ คงไม่ใช่เด็กเรียนค่ะ เป็นช่วงโดดเรียนอยู่ แหะๆ จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++ เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 09:44:44

ความคิดเห็นที่ 89 ว้ายกระทู้ติดเรท (ได้ข่าวว่าเริ่มเอง555+ ก็มันอยากรู้นี่นา) พูดถึงเรื่องฝัน(อันนี้ไม่เกี่ยวกับประเด็นเก่า)เคยฝันว่าตัวเองกำลังเจริญสติเหมือนกัน จำได้ว่าตอนนั้นดูลมหายใจก่อนนอน พอนอนก็ฝันไปเรื่อย จนใกล้จะตื่นเนี่ยแหละ ฝันว่าคุณป้าคนหนึ่งซึ่งปฏิบัติธรรรมมาสอนวิธีดูหายใจเข้าออก อาณาปานสติ พอทำตามปุ๊บก็นึกรู้ขึ้นมาได้ว่า เรากำลังฝันอยู่นี่หว่า ทำตามได้แป๊ปเดียวก็ตื่น หายใจเป็นจังหวะเดียวกับตอนที่ฝันเลย แปลกดี^^ กลัวว่าจะมีคนบอกว่า เอ ตอนนี้ชักเรท ฉ. งั้นขออนุญาตเปิดประเด็นถามเรื่องใหม่ อิๆ อยากรู้ว่าหากเราเป็นคนขี้รำคาญ/ขี้หงุดหงิด โดยไม่มีเหตุผล ใจมันขุ่นๆขึ้นมาเองซะงั้น(แต่ยังไม่แตะถึงขั้นโกรธที่สติจะเห็นชัด) แก้อย่างไรดีคะคุณเค ปล.วิธีแก้โรคกะเพาะด้วยกล้วยน้ำว่าดิบเหมือนเห็นแว๊บๆในหนังสือสวดมนต์ของวัดอัมพวัน^^ จากคุณ : แม่ผั่น(ตามเคย) (nopas) เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 09:46:35

ความคิดเห็นที่ 90 ไปหาหมอมาแล้วค่ะ ก็ทานยารักษาโรคกระเพาะ แต่ตอนนี้โมโหน้อยลงแล้วค่ะ เพราะรู้สึกได้เลยว่าโมโหมากๆ ทีไร เครียดลงกระเพาะทุกที ขอบคุณทุกคำตอบนะคะ จะลองนำไปปฏิบัติดู ปกติก็ทานกล้วยน้ำว้าเกือบทุกวันค่ะ (แต่เป็นกล้วยนำว้าสุก ต้องเปลี่ยนเป็นกึ่งดิบบ้างแล้ว) เมื่อคืนนี้ตอนอาการปวดดีขึ้น ก็ท่องตามที่อาจารย์สอนค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 54 16:33:39 จากคุณ : ศรารัศมิ์ เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 10:15:32

ความคิดเห็นที่ 91 คุณบุษยมาส กรณีที่เป็นการกระทำของอมนุษย์มันอีกเรื่องนึงค่ะ.. แต่มันก็ครือๆ กัน เราวินิจฉัยว่า ความฝันที่เราฝันนั้นเป็นการทำงานของสังขารขันธ์ และที่เราใช้คำว่าอภิสังขารมาร   อย่างคนชอบปรามาสพระนี่จะชัดเลย จะปรามาสไว้ตอนไหนก็แล้วแต่  แต่มันจะเด้งขึ้นมาต่อหน้าพระที่เราเคารพบูชาที่สุด เราฟังธรรมครูบาอาจารย์ แล้วจู่ๆ จิตมันพ่นคำปรามาสอาจารย์ออกมานี่จะชัดมาก  เรื่องเพศยังไม่ชัด เพราะว่ามันอาจเป็นไปได้ที่เรามีอารมณ์นั้นอยู่ลึกๆ  แต่บางเรื่องนี่จะชัดมากกว่ามาจากที่อื่น หรือเป็นอนุสัยเก่าที่ฟุ้งขึ้นมาในเวลาที่จิตสงบ.. คือเราไม่มีแม้แต่น้อยที่จะคิดอย่างนั้น.. แต่ทำไมจิตพ่นคำนั้นออกมา แสดงว่าสิ่งที่จิตแสดงออกมามันไม่ใช่เราไง มาจากไหนไม่รู้  ถ้าขาดสติ ไปคิดตาม ปรุงต่อ ก็เสร็จมัน เรื่องฝันหรือเรื่องอมนุษย์เหมือนกัน มันเป็นเพียงการทำงานของสังขาร ขันธ์ 5 มันไม่ใช่เรา  และเราไม่ใช่มัน..   การที่คุณบุษโดนแกล้ง เป็นการแกล้งกันทางจิต คือหวังจะให้เรากลัว ไม่ชอบ โกรธ ฯลฯ คือเขาใช้การโจมตีที่ระบบสังขารปรุงแต่ง ความรู้สึกนึกคิด  สัญญา จนเราเกิดผัสสะ เวทนา เกิดอุปปาทาน  ซึ่งจะย้อนกลับไปกระทบจิต จิตเมื่อเกิดผัสสะ ก็เกิดเวทนา  เมื่อมีเวทนา ก็เกิดตัณหา อุปปาทาน  เกิดภพขึ้นมาทันที จิตก็จะลงไปคลุกในอารมณ์นั้น แล้วเกิดโทสะ   แล้วเราก็เลยตอบโต้ จนเกิดสร้างกรรมขึ้นมา.. สมมติว่าคุณบุษ โดนอย่างนั้นอีก แล้วคุณบุษรู้ทัน ว่าไอ้ที่มาทำมิดีมิร้ายนั้น  ที่จริงมันเป็นแค่ภาพลวงตา  มันไม่ใช่ของจริง แล้วคุณบุษไม่สนใจมัน   มันก็ทำอะไรจิตใจคุณไม่ได้   เพราะคุณไม่เล่นด้วยไง..   ตอนเราโดนรุมจากคนที่ส่งผีมานั้น  เราไม่เข้าใจระบบนี้  เราจึงมีทุกอย่างตามห่วงโซ่ และเกือบคิดจะตอบโต้ไปแล้ว มีจุดนึงที่กลัวมาก.. จนรู้แล้วว่าที่กลัวน่ะไม่ใช่กลัวโดนของ หรือกลัวผี แต่กลัวตาย    และเมื่อมารบกวนมากๆ  เราจนตรอกขึ้นมามันก็เลยหายกลัว  คือคิดว่าตายก็ได้ จะได้สู้กันตัวต่อตัวซึ่งๆ หน้า..     ก็เราเป็นคนมันเลยมีข้อจำกัด คือเราไม่เห็นมัน แต่มันเห็นเรา  ถ้ามันทำให้เราตายได้ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ลุยกันตัวต่อตัวเลย มีขันธ์เสมอกัน แบบนั้น...    บอกแล้วเราเป็นคนบ้าเลือด แต่สรุปว่า มันไม่สามารถทำอะไรเราได้  ด้วยกำแพงของศีล  เขาจะรบกวนเราได้แค่ทางจิต คือหลอนเรา.. ทำให้เราเกิดกิเลสในจิต ด้วยสมาธิที่ตั้งมั่น  จิตเราจะมั่นคง  และพอจิตเรามั่นคง   เราก็เลยเห็นว่าอะไร คืออะไร.. ก็เลยเกิดปัญญา.. คือรู้ว่าทุกอย่างนี้มันเป็นอนัตตา  มันไม่ใช่ของจริงค่ะ คิดซะว่า..มัน "Inception" ก็ได้ค่ะ สิริรวมว่า..  เหตุอมนุษย์ มาทำให้เข้าใจระบบการทำงานของขันธ์ 5 ได้อย่างแจ่มแจ้ง การที่อมนุษย์มาทำมิดีมิร้ายในฝัน  มันไม่เกี่ยวกับกายเลย มันเป็นเรื่องของจิตล้วนๆ ถามว่าเขาจะทำร้ายจิตเราได้ไหม ตอบว่า.. ถ้าเราไม่มั่นคง ไม่เข้าใจ เราก็โดนทำร้ายได้ค่ะ  เมื่อจิตป่วย ก็จะส่งผลต่อร่างกายได้.. งั้นเราต้องตอบโต้ไหม..  ตอบว่า ถ้าเราโต้ด้วยกำลังกิเลส เราก็แพ้ คือเสร็จมัน มันลากเรากลับไปในบ่วงกรรมได้อีกภพชาติหนึ่งแล้ว  แน่นอนว่าก่อกรรมย่อมเกิดวิบากกรรม แต่ถ้าเราจะตอบโต้ เพราะเราต้องรักษาสวัสดิภาพของตัวเอง ต้องตอบโต้อย่างพระพุทธเจ้าค่ะ..  ลองศึกษาดูว่า พระพุทธเจ้าผจญมารอย่างไร.. แล้วหัดทำตามท่านค่ะ..   ส่วนกรณีของเรานั้น.. พอจิตเราวางความโกรธลงได้แล้ว  เขาส่งกระแสอะไรมาอีก เราเอาเมตตาแผ่สวนกลับ...หายจ้อยไปเลยค่ะ.. หลังจากนั้นจะส่งอะไรมาไม่รู้แล้ว  เพราะจิตเราวางแล้ว ไม่รับกระแสใดๆ จากฝ่ายนั้นอีก..  ส่งมาลงขันธ์บ้าง ออกแนวสะกิดๆ  ไม่สนซะอย่างก็ไม่มีปัญหา จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 13:19:29