PANTIP.COM : Y10983613 ความโง่เขลามืดบอดของเจ้าสำนักนาป่าพงและผู้เชื่อตาม ... []

ความคิดเห็นที่ 34

------------------ ขอนุญาต ท่านเจ้าของกระทู้ ในการลงความคิดเห็นที่เพิ่งพิมพ์สรุป เกี่ยวกับประเด็นการพิจารณาพระธรรมวินัย ที่เกี่ยวข้องกับเนื่อในกระทู้นี้ เพื่อความเข้าใจร่วมกัน นะครับ

ขอบพระคุณครับ

วงกลม

--------------------------------------------

http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10979537/Y10979537.html

ความคิดเห็นที่ 22

----------------- ขออนุญาต แสดงความเห็นเพิ่มเติม สำหรับคำตอบของคุณนิยมวัตถุ นะครับ

---------------

4. พระธรรมวินัย เฉพาะพระสูตร ที่เห็นว่ามีคำที่แสดงว่าพระพุทธองค์ทรงตรัส และ อาจารย์ตน หรือ ตน ได้วินิจฉัยแล้วว่า ตรงกับพระสูตรอื่น หรือที่ อาจารย์ตน หรือ ตน ได้วินิจฉัยแล้วว่า ไม่ขัดแย้งกับพระสูตรอื่น
-ข้อนี้ดีมากเลยครับ

สรุปว่า แล้วมีกี่อาจารย์ล่ะครับ ที่มักจะยกพระสูตรมาแสดง ในขณะ ที่ตนเองกำลังแสดงธรรมอยู่ ผมเห็นว่าส่วนใหญ่มักจะพูดไปเรื่อยๆ สไตล์ ทอคโชว์
จากคุณ : นิยมวัตถุ
เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 54 15:36:05
--------------------------- คุณนิยมวัตถุ เห็นว่าข้อนี้นะครับ
-----------------------------------------------------------------------------------------

----------- ผมเห็นว่า การเห็นว่า “พระธรรมวินัย เฉพาะพระสูตร ที่เห็นว่ามีคำที่แสดงว่าพระพุทธองค์ทรงตรัส และ อาจารย์ตน หรือ ตน ได้วินิจฉัยแล้วว่า ตรงกับพระสูตรอื่น หรือที่ อาจารย์ตน หรือ ตน ได้วินิจฉัยแล้วว่า ไม่ขัดแย้งกับพระสูตรอื่น”
โดยเห็นว่า
“พระธรรมวินัย เฉพาะพระสูตร ที่เห็นว่ามีคำที่แสดงว่าพระพุทธองค์ทรงตรัส และ อาจารย์ตน หรือ ตน ได้วินิจฉัยแล้วว่า ตรงกับพระสูตรอื่น หรือที่ อาจารย์ตน หรือ ตน ได้วินิจฉัยแล้วว่า ไม่ขัดแย้งกับพระสูตรอื่น”

เป็นการสุมเสี่ยงต่อการเข้าใจพระธรรมผิดอย่างยิ่งยวด เหมือนอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้
ความจริงการเข้าใจว่า พระธรรมวินัยไม่เคยขัดกัน ตามพระสูตรที่นำมาเสนอบ่อยๆนั้น ถูกต้องที่สุด(อย่างที่ที่คุณ light pad นำมาเสนอ และที่ท่านอื่นนำมาเสนอหลายๆครั้ง)

แต่ปัญหาที่เกิดขึ้น อาจจะเกิดจากสาเหตุดังนี้
1. 1. การนำความเข้าใจนั้นมาใช้
ตัวอย่าง เช่น
-- วิธีการบวช มีการเปลี่ยนแปลง จากเดิมโดยวิธีเอหิภิกขุอุปสัมปทา มาเป็นวิธีติสรณคมนูปสัมปทา มาเป็นวิธีญัตติจตุตถกรรมวาจา เมื่อพระพุทธองค์ทรงอนุญาตวิธีบวชแบบใหม่ ก็ไม่ใช้วิธีเดิมโดยไม่ได้ทรงยกเลิกวิธีเดิม
หากท่านที่สงสัยว่า พระธรรมที่ทรงแสดงต้องไม่ขัดกัน หากมีผู้สงสัยว่าพระพุทธองค์ไม่อนุญาตให้ใช้วิธีบวชที่บวชได้ตลอดไปเลย แล้วเห็นว่าพระธรรมขัดกัน (เมื่อเราคิดในขณะปัจจุบัน ที่รับทราบพระธรรมจากหลายเหตุการณ์) เพราะเมื่อวิธีการแบบสรณคมนูปสัมปทา ก็สามารถใช้ได้ตลอดไปอยู่แล้ว ดังนั้นพระสูตรวิธีการบวช 2 วิธีนี้ขัดกัน ( ตีความโดยเข้าใจไปว่า การไม่ขัดกันคือ ทรงแสดงเรื่องนั้นครั้งเดียว ใช้ได้ตลอดไป ถ้ามีเกิดหนึ่งครั้งแสดงว่าขัดกัน) ซี่งเป็นความเข้าใจผิด แม้จะคิดว่าตนเชื่อและทำตามพระสูตรอย่างสุดจิตสุดใจ แล้วก็ตาม

--และ ตัวอย่างกรณีจำนวนพระวินัยในพระปาฏิโมกข์ เมื่อทรงอนุญาตให้สวดพระวินัยข้อใดเพิ่มในพระปาฏิโมกข์ พระสาวกก็ต้องทำตาม หากสงสัยว่าไม่ทำไม่ทรงยกเลิก หรือทรงตรัสแสดงธรรมถึงจำนวน พระวินัยในพระปาฏิโมกข์ ก็ด้วยพระวินัยที่ทรงอนุญาตให้สวดในพระปาฏิโมกข์นั้น มีเพิ่มขึ้นตามเหตุการณ์ที่มีพระภิกษุกระทำผิดเท่านั้นเอง หากพระวินัยข้อใดไม่ได้ทรงอนุญาตให้สวดในพระปาฏิโมกข์ ก็ไม่มีการสวด หากพระวินัยข้อใดทรงอนุญาตให้สวดโดยมีพระวจนะในพระสูตร ก็ต้องสวด ไม่ได้มีความจำเป็นที่ต้องสรุปจำนวนพระวินัยในพระปาฏิโมกข์เหมือนที่ทรงตรัสถึงจำนวนเมื่อทรงแสดงถึงความสำคัญของการสวดพระปาฏิโมกข์

นี่เป็นเพียงตัวอย่างความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นเท่านั้น ซึ่งอาจจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่ปัญหาอาจจะเกิดในกรณ๊อื่นๆต่อไปอีกมากหรืออาจจะเป็นปัญหาใหญ่กว่า หากไม่เข้าใจวิธีพิจารณาพระธรรมให้ถูกต้อง

2. สาเหตุเบื้องหลังความเข้าใจในการตีความ
-------------- ความจริง พระธรรมวินัย ที่ได้มีการรวบรวมในพระไตรปิฎก โดยเฉพาะพระสูตรนั้นได้ผ่านการตรวจสอบจากพระภิกษุผู้ทรงคุณมาอย่างยิ่งยวด ว่าเป็นพระพุทธพจน์ สาวกภาษิต และข้อธรรมที่ทรงรับรองหรือเป็นข้อธรรมที่ตรงหลักธรรมของพระพุทธศาสนา
การพิจารณาว่า พระธรรมใดถูกต้องตามหลักพระธรรมหรือไม่ ไม่ได้ใช้การคิดว่าเรื่องที่ทรงอนุญาตต้องมีขึ้นครั้งเดียวใช้ได้ตลอดไป แต่เป็นการพิจารณาว่าเรื่องนั้นเป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด เป็นต้น (ขออนุญาต อาราธนาพระสูตรเต็มมาแสดง แม้จะทราบอยู่แล้ว) ไม่ใช่การคิดว่าเรื่องหนึ่งๆพระพุทธองค์ต้องตรัสครั้งเดียวและใช้ตลอดไป
และเฉพาะกรณีพระวินัยในพระปาฏิโมกข์นี้ เนื้อหาข้อพระวินัยก็เพื่อความอยู่ดีแห่งพระศาสนา เพื่อความสงบระงับของพระภิกษุสงฆ์ ประกอบพร้อมด้วยพระพุทธวจนะให้ยกขึ้นแสดง จึงไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะคิดสงสัยพระวินัยและพระสูตรที่เกี่ยวข้อง ว่าเป็นไปเพื่อผลประโยชน์ เป็นไปเพื่อความไม่เหมาะสมใด ทั้งหากจะคิดว่าเป็นการคิดทำลายท่านที่กระทำต่างที่เพิ่งเกิดขึ้น ก็ไม่มีเหตุผลใดเลย ด้วยพระภิกษุสงฆ์สาวกพระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ปฏิบัติตามพระธรรมมายาวนาน และพระสูตรก็มีในพระไตรปิฎกมาแต่เดิมยาวนาน จะมีประโยชน์อะไรที่จะไปคิดทำลายพระภิกษุนั้นเลย ทั้งความจริงในพระธรรมนั้นชัดเจนอย่างยิ่งอยู่แล้ว และถ้าจะคิดไปว่าเป็นการทำไปเพื่อปกป้องสงฆ์ที่ทำผิด หรือพระภิกษุที่ทำผิดพระวินัยทั่วๆไปนั้น ก็ควรจะเห็นว่า เป็นการคิดเกินไปจากเหตุจากผลและความเป็นจริง เกินไปเสียแล้ว

--------------- ผมเข้าใจว่า เบื้องหลังความคิดว่าพระสูตรจริงไม่จริงนั้น เกิดจาการระแวงว่ามีพระสูตรไม่จริงในพระไตรปิฎก จนไม่อาจเชื่อสิ่งใดเลยนอกจากที่ครูบาจารย์ตนเสนอหรือใช้เป็นแนวทาง ซี่งความจริงพระธรรมในพระไตรปิฎกนั้น ถ้าได้ศึกษาแล้วก็จะทราบว่า แทบทั้งสิ้นเป็นไปเพื่อความสงบระงับ เป็นไปเพื่อการปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นทั้งสิ้น ไม่มีที่จะคิดว่าขัดแย้งกันเลย ในเรื่องพระธรรมเพื่อความหลุดพัน ไม่มีที่ขัดแย้งกันเลย

เพราะฉะนั้นข้อระแวงเรื่องพระธรรมในพระไตรปิฎกนี้ ควรพิจาณาให้ละเอียดอย่างยิ่งยวด และศึกษาให้รอบคอบก่อนจะปลงใจเห็นว่ามีพระธรรมจริง เป็นพระธรรมไม่จริง จะทำลายตน ทำลายพระศาสนาอย่างน่าเสียดาย แม้ว่าจิตใจจะคิดว่าจะกระทำความดีอย่างยิ่งยวด รักพระศาสนายิ่งกว่าชีวิตก็ตาม ด้วยไม่ได้เห็นข้อมูลรวมทั้งหมดอย่างเพียงพอ

*******************************************************************************
( http://www.84000.org/tipitaka/read/?7/523/331 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗
จุลวรรค ภาค ๒

ลักษณะวินิจฉัยพระธรรมวินัย
[๕๒๓] ครั้งนั้น พระมหาปชาบดีโคตมี เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค
ถวายบังคม ได้ยืน ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วกราบทูลว่า ขอประทานพระวโรกาส
พระพุทธเจ้าข้า ขอพระผู้มีพระภาคโปรดแสดงธรรมโดยย่อ ที่หม่อมฉันฟังธรรม
ของพระผู้มีพระภาคแล้ว เป็นผู้เดียวจะพึงหลีกออก ไม่ประมาท มีความเพียร
มีตนส่งไปอยู่

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ดูกรโคตมี เธอพึงรู้ธรรมเหล่าใดว่า ธรรมเหล่านี้
เป็นไปเพื่อความกำหนัด ไม่ใช่เพื่อคลายความกำหนัด
เป็นไปเพื่อความประกอบไม่ใช่เพื่อความพราก
เป็นไปเพื่อความสะสม ไม่ใช่เพื่อความไม่สะสม
เป็นไปเพื่อความมักมาก ไม่ใช่เพื่อความมักน้อย
เป็นไปเพื่อความไม่สันโดษ ไม่ใช่เพื่อความสันโดษ
เป็นไปเพื่อความคลุกคลีด้วยหมู่ ไม่ใช่เพื่อความสงัด
เป็นไปเพื่อความเกียจคร้าน ไม่ใช่เพื่อปรารภความเพียร
เป็นไปเพื่อความเลี้ยงยาก ไม่ใช่เพื่อความเลี้ยงง่าย
ดูกรโคตมี เธอพึงทรงจำธรรมเหล่านั้นไว้โดยส่วนเดียวว่า
นั่นไม่ใช่ธรรม นั่นไม่ใช่วินัย นั่นไม่ใช่สัตถุศาสน์

ดูกรโคตมี อนึ่ง เธอพึงรู้ธรรมเหล่าใดว่า
ธรรมเหล่านี้เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด ไม่ใช่เพื่อมีความกำหนัด
เป็นไปเพื่อความพราก ไม่ใช่เพื่อความประกอบ
เป็นไปเพื่อความไม่สะสม ไม่ใช่เพื่อความสะสม
เป็นไปเพื่อความมักน้อย ไม่ใช่เพื่อความมักมาก
เป็นไปเพื่อความสันโดษ ไม่ใช่เพื่อความไม่สันโดษ
เป็นไปเพื่อความสงัด ไม่ใช่เพื่อความคลุกคลีด้วยหมู่
เป็นไปเพื่อปรารภความเพียร ไม่ใช่เพื่อความเกียจคร้าน
เป็นไปเพื่อความเลี้ยงง่าย ไม่ใช่เพื่อความเลี้ยงยาก

ดูกรโคตมี เธอพึงทรงจำธรรมเหล่านั้นไว้โดยส่วนเดียวว่า
นั่นเป็นธรรม นั่นเป็นวินัย นั่นเป็นสัตถุศาสน์ ฯ

***************************************************************************************************

ขอนำความเห็นที่กล่าวไว้แล้ว มาเป็นสรุปอีกครั้งหนึ่งว่า

นี่เป็นเพียงตัวอย่างความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นเท่านั้น ซึ่งอาจจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่ปัญหาอาจจะเกิดในกรณ๊อื่นๆต่อไปอีกมากหรืออาจจะเป็นปัญหาใหญ่กว่า หากไม่เข้าใจวิธีพิจารณาพระธรรมให้ถูกต้อง

ขอให้ท่านเจริญในพระธรรมอันพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงไว้ดีแล้ว

วงกลม

----------------------------------------------
แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 54 02:29:43

จากคุณ : วงกลม

เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 19:56:39