ความคิดเห็นที่ 1 สำหรับกลุ่มนักเรียนวัยรุ่น ที่ได้รับการจัดให้เข้ามา ชมวัดแห่งหนึ่งในกรุงลอนดอน ผู้นำชมวัดพบว่า พวกเขาไม่ค่อยสนใจนัก จากคำถามที่แสดงออกอย่างชัดเจน เช่น “คนมาวัดเพื่ออะไร?” “วัดมีไว้สำหรับคนดีเท่านั้นไม่ใช่หรือ?” สิ่งนี้เป็นความเข้าใจผิด จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 23:37:50

ความคิดเห็นที่ 2 “ใครบ้างที่นมัสการพระเจ้าผู้สิ้นพระชนม์ได้?” สำหรับพระเจ้าแล้ว ไม่มีใครเป็นคนนอก ดังที่พระวรสารแสดงให้เห็น พระเยซูเจ้าทรงเชื่อว่า พันธกิจแรกของพระองค์คือชาวยิว เพื่อพวกเขา จะได้ทำตามบทบาทของพวกเขา ในฐานะ ประจักษ์พยานของพระเจ้า ต่อหน้าชาวโลก แต่บัดนี้ คนต่างศาสนา เข้ามาวอนขอพระเยซูเจ้า ให้ดูแลและรักษานาง การแสดงออกของนาง ถึงความเชื่อมั่นในพระอานุภาพของพระองค์ ประทับพระทัยพระองค์ พระองค์จึงทรงแสดงให้สานุศิษย์รู้ว่า พันธกิจของพระองค์ เป็นพันธกิจต่อมนุษย์ทุกคน และพันธกิจของบรรดาอัครสาวก ก็เช่นเดียวกัน จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 23:41:57

ความคิดเห็นที่ 3 นับว่าเป็นสิ่งสำคัญมาก ที่เราจะไม่แสดงว่า มีใครบ้างที่เราไม่ปรารถนา ให้เป็นส่วนหนึ่ง ของครอบครัวแห่งความเชื่อของเรา ครอบครัวที่พระเจ้ามิได้ทรงเลือกที่รัก มักที่ชัง พระเจ้าทรงเชื้อเชิญเราทุกคน ให้เปิดใจรับทุกคน ไม่ว่าบุคคลนั้นจะเป็นใครก็ตาม จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 23:42:44

ความคิดเห็นที่ 4 บทอธิษฐานภาวนา ข้าแต่พระเจ้าผู้ทรงสร้างทุกสิ่ง ลูกวอนขอจิตใจที่ถ่อมตนและเปิดเผย เพื่อลูกจะได้ต้อนรับผู้ที่ต้องการพระองค์ โปรดให้ลูกได้แนะนำเขาให้รู้จักพระองค์ อาศัยความเชื่อที่น่าชื่นชมยินดี ลูกวอนขอ ทั้งนี้ อาศัยเดชะพระบารมีพระคริสตเจ้า พระเจ้าของลูกทั้งหลาย อาแมน อุดมสารรายสัปดาห์ 7 ส.ค. 54 จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 54 23:43:56

ความคิดเห็นที่ 5 ขอพระเจ้าทรงอยู่กับท่าน.......... จากคุณ : SURAWISH เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 02:00:33

ความคิดเห็นที่ 6 ขอพระเจ้าอวยพรทุกท่านครับ ... จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 09:53:40

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วไม่รู้เรื่อง จริงใจหน่อย เวลาจะโพส จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:24:41

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ คุณFOBค่ะ ที่มาแชร์เรื่องดี ๆ ให้อ่านตลอด ขอพระเจ้าอวยพรเช่นกันค่ะ จากคุณ : proflex เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:31:07

ความคิดเห็นที่ 9 คห. 7 ไม่ทราบว่าเคยศึกษาพระคำภีร์มาบ้างรึป่าวคะ จากคุณ : proflex เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:36:37

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากครับ คุณ Faraday ที่ท้วงติง เนื่องจากบทความนี้ ไม่ใช่หัวข้อหลักจึงรวบรัดไปบ้าง ผมจะลงเรื่องในพระวรสารเต็ม ๆ ให้อ่านนะครับ ข่าวดี มัทธิว 15:21-28 พระเยซูเจ้าทรงรักษาบุตรหญิงของหญิงชาวคานาอัน (21)พระเยซูเจ้าเสด็จจากที่นั่น มุ่งไปเขตเมืองไทระและเมืองไซดอน (22) ทันใดนั้น หญิงชาวคานาอันคนหนึ่งจากเขตแดนนี้ร้องว่า “โอรสกษัตริย์ดาวิดเจ้าข้า โปรดเมตตาข้าพเจ้าด้วยเถิด บุตรสาวของข้าพเจ้าถูกปีศาจสิงต้องทรมานมาก” (23) แต่พระองค์มิได้ตรัสตอบประการใด บรรดาศิษย์จึงเข้ามาทูลพระองค์ว่า “โปรดประทานตามที่นางทูลขอเถิดเพราะนางร้องตะโกนตามหลังพวกเรามา”   (24)พระองค์ทรงตอบว่า “เราถูกส่งมาเพื่อแกะที่พลัดหลงของวงศ์วานอิสราเอลเท่านั้น   (25)แต่นางเข้ามากราบพระองค์ทูลว่า “พระเจ้าข้า โปรดช่วยข้าพเจ้าด้วยเถิด”   (26)พระองค์ทรงตอบว่า “ไม่สมควรที่จะเอาอาหารของลูก มาโยนให้ลูกสุนัขกิน” นางทูลว่า   (27)“ถูกแล้วพระเจ้าข้า  แต่แม้แต่ลูกสุนัขก็ยังได้กินเศษอาหารที่ตกจากโต๊ะของนาย”   (28)พระเยซูเจ้าจึงตรัสกับนางว่า “หญิงเอ๋ย ความเชื่อของเจ้ายิ่งใหญ่ จงเป็นไปตามที่เจ้าปรารถนาเถิด” และบุตรหญิงของนางก็หายเป็นปรกติตั้งแต่บัดนั้น ขอโทษนะครับที่ไม่รอบคอบ ต่อไปผมจะระวังมากกว่านี้ครับ จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:42:16

ความคิดเห็นที่ 11 นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พระเยซูเจ้าทรงเสด็จออกนอกดินแดนยิว นับเป็นการจุดประกายว่า พระวรสารจะต้องเผยแพร่ไปทั่วโลก โดยไม่มีเรื่องเชื้อชาติมาเป็นอุปสรรคขวางกั้น ดูเหมือนในปาเลสไตน์ จะหาสถานที่สงบเงียบและเป็นส่วนตัวสำหรับพระเยซูเจ้าไม่ได้เอาเสียเลย   ไหนจะต้องเผชิญหน้ากับ พวกคัมภีราจารย์และฟาริสีที่คอยจ้องหาช่องทางกำจัดพระองค์   ไหนจะต้องพบกับฝูงชนที่ต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์  ฯลฯ   เหลือเพียงทางเลือกเดียวนั่นคือ พระองค์จำต้องเดินทางเข้าเมืองไทระและไซดอนอันเป็นดินแดนของชาวฟีนีเชียน ด้วยว่าคงไม่มีชาวยิวคนใดปรารถนาติดตามพระองค์เข้าไปในดินแดนของคนต่างชาติ จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:45:40

ความคิดเห็นที่ 12 เนื่องจากวาระสุดท้ายใกล้เข้ามาทุกที พระองค์จึงต้องการเวลาส่วนตัว ส่วนหนึ่งเพื่อเตรียมตัวพระองค์เอง แต่อีกส่วนหนึ่งที่สำคัญกว่าคือ การเตรียมตัวบรรดาศิษย์ของพระองค์ ให้พร้อมรับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น และพร้อมที่จะสืบสานภารกิจของพระองค์ต่อไป แต่ความเป็นส่วนตัวของพระองค์ก็ไม่แคล้วถูกละเมิดอีก   ครั้งนี้เป็นหญิงชาวคานาอัน ซึ่งบุตรสาวของนางกำลังทนทุกข์หนัก   นางคงได้ยินกิตติศัพท์ของพระองค์ จึงเข้ามาร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดหัวใจ ทีแรกดูเหมือนพระองค์ จะไม่สนพระทัยเสียงร้องของนางมากนัก   กลับเป็นพวกศิษย์เสียอีก ที่ทูลขอให้พระองค์ช่วยเหลือนาง แต่แรงจูงใจของพวกเขา หาใช่ความเมตตาแต่ประการใดไม่ พวกศิษย์ทนรำคาญเสียงรบเร้าของนางไม่ไหว เลยอยากให้พระองค์ช่วยเหลือ เพื่อนางจะได้ไปให้พ้นหูพ้นตาเสียที ! จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:48:57

ความคิดเห็นที่ 13 ซึ่งตรงกันข้ามกับพระเยซูเจ้าอย่างสิ้นเชิง พระองค์ทรงสงสารนางสุด ๆ เพียงแต่พระองค์มองปัญหาต่างไปจากพวกศิษย์ นางไม่เพียงเป็นคนต่างชาติ แต่ยังเป็นชาวคานาอัน ศัตรูเก่าแก่ของชาวยิวตั้งแต่เข้าสู่แผ่นดินแห่งพระสัญญาใหม่ ๆ   แม้ในสมัยของพระองค์เอง โยเซฟุสยังบันทึกไว้ว่า “ในบรรดาชาวฟีนีเซียน คนเมืองไทระและไซดอน เกลียดชังพวกเรามากที่สุด” (โยเซฟุสเป็นนักประวัติศาสตร์ชาวยิว) หากพระองค์ให้ความช่วยเหลือทันที ก็จะเป็นการขัดกับ นโยบายจำกัดขอบเขตภารกิจที่เคยให้ไว้กับบรรดาศิษย์ว่า “อย่าเดินตามทางของคนต่างชาติ อย่าเข้าไปในเมืองของชาวสะมาเรีย แต่จงไปหาแกะพลัดหลงของวงศ์วานอิสราเอลก่อน” (มธ 10:5-6) หนทางเดียว ที่จะให้ความช่วยเหลือนาง ได้โดยไม่ขัดกับนโยบายเดิมคือ “พิสูจน์ให้เห็นว่านางมีความเชื่อมั่นคงจริง” จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:54:04

ความคิดเห็นที่ 14 พระองค์ จึงเริ่มการทดสอบด้วยคำพูด ที่ทำให้คนฟังต้องสะอึก “ไม่สมควรที่จะเอาอาหารของลูกมาโยนให้ลูกสุนัขกิน” สำหรับชาวยิว การเรียกคน ๆ หนึ่งเป็น “สุนัข” ถือว่าเป็น การดูหมิ่นเหยียดหยาม ชนิดไม่คิดเผาผีกันอีกแล้ว   เราจึงมักได้ยินชาวยิวพูดคำหนัก ๆ แบบนี้ กับกลุ่มคนจำพวก “สุนัขต่างชาติ”, “สุนัขทรยศ”, หรือแม้แต่ “สุนัขคริสเตียน” แม้พระองค์จะใช้คำหนัก แต่เมื่อดูรายละเอียดแล้วจะพบว่า ศัพท์กรีกที่ใช้คือ kunarion (คูนารีออน) นั้นหมายถึง “สุนัขบ้าน” (house dog) ซึ่งต่างจากสุนัขจรจัดข้างถนน (street dog) ที่แสนสกปรก ดุร้าย หรือเป็นโรคน่ารังเกียจอย่างเทียบกันไม่ได้เลย อีกทั้งน้ำเสียงและอากัปกิริยาของพระองค์ต้องไม่ใช่ “การดูหมิ่น” อย่างแน่นอน แต่เป็นน้ำเสียงและอากัปกิริยาของคนที่เปี่ยมล้นด้วยความ “เมตตาสงสาร” หาไม่แล้ว นางคงไม่สามารถรับรู้ความรูสึกที่ดีเช่นนี้ได้ และคงไม่กล้าใช้เชาวน์ปัญญาเล่นลิ้นกับพระองค์ว่า “ถูกแล้วพระเจ้าข้า  แต่แม้แต่ลูกสุนัขก็ยังได้กินเศษอาหารที่ตกจากโต๊ะของนาย” และด้วยคำพูดของนางนี้เอง สายตาของพระเยซูเจ้าก็ลุกเป็นประกายด้วยความยินดียิ่ง “เจ้าช่างมีความเชื่อมั่นคงจริง ๆ  จงเป็นไปตามที่เจ้าปรารถนาเถิด” จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:56:58

ความคิดเห็นที่ 15 เราอาจวิเคราะห์บุคลิกลักษณะของหญิงชาวคานาอันคนนี้ได้ 4 ประการด้วยกัน 1. นางมีความรัก  แม้จะเป็นคนต่างศาสนา แต่นางแบกรับความทุกข์ทรมานของบุตรสาวไว้ที่ตัวนางเอง หัวใจของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักต่อบุตรสาว “ความรัก” นี้เองที่ชักนำให้นางมาหาชายแปลกหน้าที่ชื่อ “เยซู”   และเป็นความรักนี้เองที่ทำให้นางอดทนต่อการเมินเฉย และมองเห็นความเมตตาที่ซ่อนอยู่ใต้คำพูดเชิงดูหมิ่นเหยียดหยามของพระองค์ “ความรัก” คือพลังผลักดันที่มีอานุภาพเหนือสิ่งอื่นใด และเหนืออื่นใด “ความรัก” ทำให้เราเข้าใกล้ “พระเจ้า” จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:58:29

ความคิดเห็นที่ 16 2. นางมีความเชื่อ  และความเชื่อของนางมีพัฒนาการด้วย นางเริ่มด้วยการเรียกพระเยซูเจ้าว่า “โอรสกษัตริย์ดาวิดเจ้าข้า”   ซึ่งเป็นชื่อทางการเมือง ที่บ่งบอกถึงอำนาจและเกียรติยศทางโลกเท่านั้น   แสดงว่านางยังคงมองพระองค์ เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่มีอำนาจพิเศษเหนือคนอื่น เมื่อได้สัมผัสกับพระองค์ ความเชื่อทำให้นางเปลี่ยนจาก “เดินตาม” เป็น “กราบ”   และชื่อที่ใช้เรียกพระองค์ก็เปลี่ยนเป็น “พระเจ้าข้า โปรดช่วยข้าพเจ้าด้วยเถิด” ความเชื่อทำให้นางวอนขอไม่ใช่จากมนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่อีกต่อไป แต่จาก “พระเจ้าผู้ทรงชีวิต”   และความเชื่อเช่นนี้เอง ที่ได้รับการตอบสนอง จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 10:59:55

ความคิดเห็นที่ 17 3. นางมีความเพียร  ไม่เคยท้อแท้สิ้นหวัง   พระเยซูเจ้าคือความหวังเดียวของนาง  นางจึงมีความตั้งใจและมุ่งมั่นเป็นเลิศ คำภาวนาของนางหลั่งไหลออกมาจากห้วงลึกของวิญญาณชนิดที่ “ไม่มีคำตอบ” ไม่ได้ นางเพียรพยายามด้วยความหวังว่า “ได้แน่”   ซึ่งต่างจากการภาวนาตามแบบฟอร์ม หรือตามบทสวดของหลายคน ที่ไม่ได้ออกมาจากความเชื่ออย่างแท้จริง เมื่อไม่มีความเชื่อ ก็ไม่มีความเพียร “ฟลุค” ได้มาบ้างก็บุญแล้ว จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 11:01:15

ความคิดเห็นที่ 18 4. นางมีความร่าเริง  แม้ตกอยู่ท่ามกลางปัญหาหนักและกำลังเครียดจัด นางยังยิ้มได้ แถมแววตาก็เต็มเปี่ยมด้วยความหวัง พระเจ้าทรงรักคนที่มีความเชื่ออันร่าเริงเช่นนี้   เพราะแววตาของเขาจะทอประกายแสงแห่งความหวังอยู่เสมอ และริมฝีปากของเขาจะฉายรอยยิ้มท่ามกลางมรสุมต่าง ๆ ด้วยความรักอันกล้าหาญ  ความเชื่ออันทรงชีวิต   ความเพียรและความหวังอันมั่นคงไม่สั่นคลอน   รวมกับความร่าเริงเบิกบานของชีวิต   คำวอนขอของนางทำให้พระเยซูเจ้า “ไม่ตอบ” ไม่ได้ ! www.chandiocese.org/sermon/a/ordinary/wk20_ord_A.doc จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 11:03:54

ความคิดเห็นที่ 19 เดิมผมคิดจะเอาพระวรสารเต็ม มาลงตั้งแต่แรก แต่บทพูดในพระวรสารแรงมาก โดยเฉพาะสำหรับคนที่ยังไม่มีความเชื่อ ถ้าอ่านแต่เนื้อความในพระวรสารโดยไม่อ่านคำอธิบาย จะขุ่นเคืองได้ ผมจึงเลือกที่จะลงเฉพาะส่วนที่อยู่ใน อุดมสาร โดยไม่เพิ่มเติมพระวรสารให้เต็ม ผลก็คือ คนที่ไม่เคยอ่านพระวรสารบทนี้มาก่อน ไม่เข้าใจ ผมต้องขออภัยอีกครั้ง ที่ตัดสินใจพลาดไปครับ จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 11:12:05

ความคิดเห็นที่ 20 “ไม่สมควรที่จะเอาอาหารของลูกมาโยนให้ลูกสุนัขกิน” อันนี้แรงมากจริงๆ โดยเฉพาะพูดกับคนกำลังทุกข์หนัก ทำให้นึกถึงเรื่องของนาง กีสาโคตมี ที่เพิ่งได้อ่านไปไม่นาน http://www.mongkoltemple.com/page02/articles028.html พระท่านสอนว่า คนเมื่อมีความทุกข์ เราอย่าไปตัดความหวังเขา คนที่ทุกข์มาก ๆ เหมือนคนจะจมน้ำ ฟางเส้นเดียวลอยมา เขาก็เกาะเป็น ที่พึ่ง ถ้าคนไม่รู้จะพึ่งทางไหนมาปรับทุกข์กับเรา แม้เราช่วยอะไรไม่ได้ อย่างน้อยก็ควรให้ความเห็นใจ อย่าด่วนตัดรอนเขา ดีไม่ดีเขาไปฆ่าตัวตาย แต่เราเข้าใจว่าพระเยซูคงมีความสามารถดูออกกระมัง ว่าใครควรจะสอนอย่างไร จากคุณ : แมวเก้าแต้ม เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 13:29:33

ความคิดเห็นที่ 21 คนเมื่อมีความทุกข์ เราอย่าไปตัดความหวังเขา เห็นด้วยครับ เพราะบางที ความหวัง อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่ แต่ในทางพระเจ้านั้น บางทีเพื่อยึดพระองค์ไว้ เราต้องทิ้งทุกอย่างที่มีจริง ๆ คนนับถือศาสนาคริสต์ ถึงต้องมีศรัทธานำหน้าครับ ขอบคุณที่มองพระเจ้าของเราในแง่ดีครับ คุณแมวเก้าแต้ม จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 15:02:23