ความคิดเห็นที่ 1 ดำริชอบแล้วครับ คุณ chaosy ขอเจริญในธรรมยิ่งขึ้นไปครับ จากคุณ : -tak- เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 14:58:45

ความคิดเห็นที่ 2 "สนใจตัวเองดีกว่า.. " นั่นสิครับ สนใจตัวเองดีกว่า อนุโมทนาครับ จากคุณ : นิยมวัตถุ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 15:25:24

ความคิดเห็นที่ 3 จั่วหัวแบบนี้ค่อยจะมีอะไรมาเล่ากะเค้าบ้าน เบสิคเรา แบบที่คุณ chaosy ว่าไว้จริง ๆ ยังไม่เคยไปกราบท่านใดเปนอาจารย์ ยังไม่เคยศิโรราบโดนพระองค์ใด อัดตูม ๆ เข้ากลางใจสักที จำเดิม ดีแต่ทำบุญ เริ่มจากบุญหลักร้อย มาหลักพัน หลักหมื่น แล้วก้อ หลักแสนใน ที่สุด ก็ตามประสาคาค้าขาย ทำบุญเพื่อหนุนส่ง ให้การค้ารุ่งเรือง ชีวิตก็มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง คละเคล้าปนเปกันไป เฉกเช่นปุถุชน  ไหว้พระสวดมนต์นั้นเปนปรกติวิสัย ที่ไหว้พระก็หวังให้คุณพระได้คุ้มครองได้ช่วยดลให้การค้าก้าวหน้า เห็นว่านิพพานเป็นอะไรที่เกินเอื้อม อย่าว่าแต่นิพพานเลย แค่โสดา ยังไม่กล้าที่จะหวัง จนได้ฟังซีดีหลวงพ่อปราโมทย์ อย่างเปนกิจจะลักษณะ เกิดความรู้สึกว่า ธรรมนี้ไม่ยากเกินกว่า คนอย่างเรา ๆ จะ เข้าใจได้ ปฎิบัติได้ นิพพานมิได้เกินเอื้อม จึงเริ่มขวานขวาย ดาวโหลดมาฟัง ๆ ๆ ๆ ติดซีดีไว้ในรถ แล้วเริ่มปฎิบัติ นั่งสมาธิ นั่งดูความคิดของตัวไปเรื่อย ดูเวทนา (อันนี้เห็นชัดเพราะอยู่กับความเจ็บปวดในร่างกายมาหลายปี) ต่อมา ได้มีโอกาสไปกราบ ลพ.กันหา (สุขกาโม) ที่วัดสันป่าแดง ในคืนก่อนวันงานกฐินปี 53 ได้เรียนท่านว่่า จะเริ่มมา ภาวนาแล้ว ท่านก็ได้ให้โอวาทว่า จะภาวนา ศีลต้องสมบูรณ์ ให้รักษาศีล ก็รับคำท่าน ก็สมาทานศีลกับพระในห้อง พระของตัวเองทุกคืนก่อนทำวัตรเย็น แรก ๆ ก็มีด่าง ทะลุ กันบ้าง พลาดบ้าง ผิด ขาดบ้าง ก็พยายามมาตลอด จนปัจจุบันนี้ก้อกล้าพอที่จะบอกว่า ความรู้สึกเกี่ยวกับศีลนั้นคือ ปรกติ อย่างที่หลาย ๆ ท่านได้บอกไว้ คือ จะทำไป ทำไม มิได้ไม่ทำเพราะกลัว แต่เห็นว่ามันเปนปรกติที่ไม่ทำ จากนั้นต่อมาก็พบแผ่นบรรยายธรรมของ ลพ.สุรศักดิ์ วัดมเหยงคณ์ ก็โหลดใส่ mp3 ฟังทั้งวัน รู้สึกถูกใจกับบท บรรยายเรื่อง อนัตตลักขณสูตร ก็นำเนื้อความในพระสูตรนี้มาฝึก ผสมผสานกับการมีสติรู้บ้างหลงไปบ้าน จนปลาย เดือน มค.54 ก็ไปกราบ ลพ.ทวี จิตฺตคุตฺโต. ที่วัดป่าอรัญญวิเวก จ.เชียงราย โอกาสนี้เองที่ได้กราบเรียนสอบ ถามถึงแนวทางปฎิบัติ ข้อสงสัย ที่ติดค้างในใจทั้งหมด และในรุ่งเช้าวันถัดมา แสงสว่างแว่บ ของการปฎิบัติก็ปรากฎ เมื่อไหว้พระเสร็จแล้ว และกำลังขยับตัวไปนั่งสมาธิ สิ่งหนึ่งก้อแว๊บขึ้นมาในจิต สิ่งนั้นแค่แว๊บเดียว แต่มันนำมาซึ่ง ความรู้คำอธิบายคำภาวนา เกศา โลมา นัขขา ทันตา ตะโจ ได้ทั้งหมด เห็นความเป็นอนิจจังของคำภาวนาเหล่านี้ (ตอนนี้เองที่ได้รับความกรุณาจากคุณ chaosy อย่างมากที่ช่วยอธิบายว่ามันคือปัญญาที่เราปรารถนา) หลังจากนั้น กำลังใจมากขึ้นครับ ทำวัตรเช้าเย็นตลอดถ้าไม่ติดงานการอื่น ภาคเช้านั่ง หนึ่ง ชม. ภาคค่ำ ไม่เดินก็นั่ง ไม่ก็ฟัง ธรรม ทั้งสมถะ และวิปัสนา ไม่แยกไม่แบ่ง แล้วแต่สภาพจิตแต่ละวันว่าจะโน้มน้อมไปทางใด หากมีความสงสัยใน เรื่องใด ก็จะแอบหลังไมค์ไปรบกวนคุณ chaosy เสมอ จิตเริ่มสงบ สมถะเริ่มก้าวหน้าเห็นผล วิปัสนาเริ่มเห็นขันธ์ แยกตัวออก เห็นปรากฎการณ์ของจิตที่เกิด และดับ ได้ดีขึ้น พอเรียกตัวเองได้ว่า ผ่านขั้นของ นามรูปปริจเฉทแล้ว เห็นรูปนาม แยกจากกันทุกเมื่อที่ปรารถนา โดยไม่ต้องเพ่ง มีตัวรู้คอยรู้ มีสิ่งที่ถูกรู้ เห็นการเกิดดับของขันธ์ หลังจากนี้คงต้องเตรียมพานขันตั้ง หาพระอาจารย์สักท่านที่ถูกจริต กราบท่านเปนอาจารย์ จริง ๆ จัง ๆ ซะทีละครับ เพราะหลังจากปีนีั้แล้ว น่าจะมีเวลาปฎิบัติมากขึ้น ชีวิตมีความสุขดี ทุกข์น้อยลง สั้นลง ปล่อยวางอะไร ๆ ได้ดีขึ้น ขอบคุณ คุณ chaosy มากครับที่เปนพี่เลี้ยง (เพราะไม่ยอมรับเปนอาจารย์) คอยช่วยเหลือ ขอบบุญนี้จงช่วยให้ คุณ chaosy เจริญก้าวหน้าในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะครับ แก้ไข่ จัดข้อความ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 11:09:20 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 54 15:27:57 จากคุณ : นายจองชัย เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 15:27:18

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นเปิดกระทู้มาหน้าตาอย่างนี้ ยิ้มออกเลย ว่าเดี๋ยวเพื่อนๆ ต้องมีเรื่องสนุกๆ มาเล่าให้ฟังแน่นอน ขออนุญาตพี่เจี๊ยบเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่นะคะ เนื่องจากยังไม่เคยเล่าในห้องนี้เลย หลังจากเข้ามาขอความเห็นว่าจะไปปฏิบัติธรรมที่ไหนดี อ่านไปอ่านมาเจอของท่านโกเอนก้า น่าสนใจดี เลยตัดสินใจไปเมื่อเดือนมิถุนาที่ผ่านมา  ก่อนอื่นต้องขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ อาอี้ คุณอา คุณป้าหลายๆ ท่าน ที่ให้คำแนะนำเด็กใหม่อย่างเรา ทั้งเรื่องเตรียมตัว และความกลัวผีว่าทำไงดีให้หายกลัว (เรื่องนี้เป็นอุปสรรคสุดสำหรับเรา  เรื่องอื่นๆ ศรีทนได้ค่ะ ) เราขอเล่าแบบรวบรัดตัดตอนเลยนะคะ เนื่องจากเล่าไม่ค่อยเก่ง ตอนที่เราไปที่นี่เตรียมตัวดีมาก เราไปที่นี่ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจและศึกษาข้อมูลมาเป็นอย่างดีว่า ที่นี่ห้ามพูด ปฏิบัติหนัก นั่งทั้งวัน คือเราเตรียมพร้อมมาแล้วจึงไม่รู้สึกว่ามีอะไรเป็นอุปสรรค เราปิดโทรศัพท์และไม่พูดกับใครตั้งแต่เดินทางออกจากบ้าน คิดอย่างเดียวว่างานนี้เอาจริงเป็นไงเป็นกัน เสียอย่างเดียวพอตกดึก เราจะเกิดอาการสยองและนอนไม่หลับ เพราะไม่เคยนอนคนเดียวเลย แถมกลัวผีขึ้นสมองอีกต่างหาก แต่คิดว่าอยากปฏิบัติแต่กลัวผีก็กลับบ้านซะ ทุกข์น่ะ มันน่ากลัวกว่าผีอีก แต่ก็ผ่านไปจนได้ค่ะ อยู่ที่นี่มาจนถึงวันที่ 7 เราก็นั่งรวมในห้องปฏิบัติ (นั่งรวมที่ห้องนี้ไม่น่าต่ำกว่า 8 ชม ต่อวัน) ระหว่างที่เรานั่ง ท่านอาจารย์ก็สอนให้เราวางอุเบกขา อย่าไปยึด มีอาการใดๆ เกิดขึ้นก็แค่ให้รู้ตาม ซึ่งในความรู้สึกเราตอนนั้นมันนิ่งและสบาย นั่งมาเกือบ 2 ชม ทุกทีต้องไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งปกติเราเข้าห้องน้ำบ่อยมาก แต่ตอนนั้นเราเห็นความรู้สึกขึ้นมาเองว่ามันจะปวดหรือไม่ปวดก็ให้ร่างกายมันทำงานไป ใจก็แค่ดูความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทำไมมันไม่เห็นอยากจะเข้าห้องน้ำเหมือนทุกๆ ครั้งเลย หรือที่ผ่านมาเราคิดไปเองทั้งนั้น ว่าครบเวลาแล้วต้องไปถ่ายออก ต้องไปดื่มน้ำ แต่นี่มันเฉยๆ มันอธิบายเป็นความรู้สึกได้ยากค่ะ แต่มันเกิดขึ้นแล้วรู้สึกปีติ เพราะคนที่มีปัญหาเรื่องการเข้าห้องน้ำบ่อยเป็นปัญหาที่รบกวนชิวิตมากไม่ว่าจะเดินทางไปไหน ต้องคอยกังวลใจ หลังจากการไปปฏิบัติธรรมครั้งนั้นทำให้เรามั่นใจมากขึ้นและไม่กลัวการปวดปัสสาวะกลางทางแล้ว  ซึ่งก่อนหน้านั้นประมาณ วันที่ 5-6 อาจารย์ถามเราว่าวางอุเบกขาได้มั้ย ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่แน่ใจค่ะ(กลัวว่าจะคิดไปเองว่าวางได้) แต่เห็นความรู้สึกตามความเป็นจริง แต่วันที่เกิดเหตุการณ์นี้ ตอนที่เรานั่งเรารู้ขึ้นมาด้วยใจของเราเลยว่าอ๋อ อย่างนี้นี่เอง ที่เรียกว่าอุเบกขา ความรู้สึกมันสว่าง เบิกบาน มีสติ (แต่ไม่มีแสงสว่างนะคะ) ณตอนนั้นปัญญามันบอกว่าการที่จิตใจเข้าสู่ภาวะสมดุล มันก็จะทำให้ร่างกายเราอยู่ในภาวะที่สมดุลด้วย (แอบคิดในใจ??แสดงว่าที่ผ่านมาเราใช้ชิวิตแบบไม่สมดุลมาตลอดเลยหรอ ) มันทำให้เรากลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่าควรใช้ชีวิตให้ช้าลง แต่มีสติมากขึ้น เรื่องเล่าของเราไม่ได้เจอแสง สี อะไร แต่เป็นความประทับใจที่อยู่ในใจเรามาตลอดหลังจากที่ได้ไปปฏิบัติจริงๆ ครั้งแรกในชิวิต และสอนให้เรารู้ว่า ธรรมะจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อเราลงมือทำ เราจะเป็นผู้รับผลของการกระทำ หากแต่มัวเปิดตำรา หรือนั่งท่องอยู่จะไม่มีวันได้เข้าใจถึงสภาวะที่เกิดขึ้นได้เลย แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 54 16:01:25 จากคุณ : คุณหนูปูเป้ (ศรารัศมิ์) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 15:28:04

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุโมทนาในกุศลจิตค่ะ เมื่อตอนเป็นเด็กเล็ก จะชอบอ่านหนังสือ อ่านพุทธประวัติ โดนบังคับสวดมนต์ที่โรงเรียนตลอดๆ ไปวัดแบบไม่รู้ภาษีภาษานัก ค่อนข้างเป็นเด็กดีใช้ได้ มองกลับไปแล้ว เรามีศีลที่ดีใช้ได้เลยตั้งแต่เด็ก   พอเริ่มโต เคยมีความทุกข์ใจแบบเด็กๆ วันนั้นมองไปเห็นต้นไม้ใบหญ้าแห้งเหี่ยวตาย ยิ่งทำให้จิตใจเด็กน้อยเฉาเข้าไปอีก ซ้ำเติมเด็กจริงๆ เลย แต่ทันใดนั้น สายตาเด็กน้อยเหลือบไปเห็น หญ้าต้นกระจี๊ดเดียว กำลังขึ้นงามเขียวสด อยู่ใต้กอหญ้าตายเหล่านั้นอ่ะค่ะ เด็กมันมีปัญญามานิดหน่อย คิดได้ว่า ตายได้ก็เกิดใหม่ได้ เกิดได้ก็ตายได้ นี่  แต่ปัญญาตอนนั้นใช้เพื่อทางโลก คือ การปรับทัศนคติให้เห็นว่า คนเราเมื่อหมดหวังก็สร้างกำลังใจขึ้นมาเองสิ จึงพยายามคิดบวกเสมอ ๆ จนมันอัตโนมัติ เมื่อมองกลับไปแล้ว ทำให้รู้ว่า พุทธศาสตร์ใช้ได้ทั้งเรื่องทางโลก และการเข้าสู่ปรมัตธรรมขั้นสูงเลยเทียว โตเป็นวัยรุ่น ก็มีเรื่องทุกข์แบบวัยรุ่น เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องขี้ผงน่ะ ครั้งนึงร้องไห้หน้ากระจก ห่วงสวยนะ อิอิ ทันใดนั้นจิตเห็นว่า ฉันไม่ได้ร้องไห้นี่ แต่ฉันเห็นผู้หญิงคนนึงร้องไห้คร่ำครวญอะไรเนี่ย  ปัญญาตอนนั้น ใช้เพื่อทางโลกอีกเช่นกันค่ะ โดยคิดว่าเราเป็นผู้คุมผู้หญิงคนนี้นี่ เราจะทำดีกับเธอ รักดูแลเธอ คือ การเข้าใจตนเองตามหลักจิตวิทยานั่นแหละค่ะ มันมีผลทำให้เรายิ่งคิดบวก และมีความรักความเมตตาเพิ่มในจิต ตอนเด็กๆ แผ่เมตตาทุกวันด้วยล่ะ  มีอานิสงค์ทางโลกคือ เป็นที่รักของเพื่อนๆ และมีความสุข แต่ทั้งหมดทั้งมวล เมื่อมันเริ่มหลอมจนกล้าขึ้น หรือที่บอกว่าเหตุปัจจัยเริ่มพร้อมมั้งคะ ธรรมก็นำทาง เราไม่ชอบที่เราเป็นผู้หญิงเพราะมันเป็นความอันตรายต่อเรามากเหมือนกัน เพราะเมื่อมีคนมอง ปกติจะต้องปรุงแต่ง รูปสีให้ยิ่งสวยเตะตา แต่ตัวตนจริงๆ เราเริ่มปฏิเสธิ ตัวตนเราเริ่มเบื่อหน่ายกับสิ่งภายนอกทั้งปวง  ก็ค่อยๆ เดินสู่ทางที่ใช่อะคะ คงไม่ต้องบอกนะคะว่าทางไหน อิอิ คิดว่าเพราะบารมีเก่าที่เคยสะสมมา การอธิษฐาน พบครูบาอาจารย์และกัลยาณมิตร  ช่วยให้เราเข้าสู่ธรรมเมื่อเหตุปัจจัยพร้อม เราก็ไม่ระบุสายค่ะ แต่ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าที่ทำอยู่ตรงทาง หลักง่ายๆ ของเรา คือ ไม่เอาอกุศลทั้งปวง ทำดีให้ยิ่ง และทำใจสู่ความบริสุทธิ์ นั่นแหละค่ะ เดินตาม มรรค 8 โดยอาสัยกรรมฐานที่เหมาะกับจริตเราตอนนี้ หลวงปู่มั่นฯ เคยประทานอุบายให้เราแล้ว คือ "ให้ดูผู้หญิงคนนี้ค่ะ" และเราเพิ่งได้ฟังเทศนาจากหลวงปู่ฤาษีลิงดำเช่นกัน ฟังแล้วรู้เลยว่าจริตแบบเรา ควรเจริญอะไร และกรอบความรู้เรื่องพุทธศาสนาคืออะไร ไม่ยาก ไม่ง่่าย ไปเรื่อยๆ สบายๆ ทางสายกลางค่ะ (ยิ้ม) ขอบารมีพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ คุ้มครอง ให้เดินต่อด้วยดี ด้วยเถิดค่ะ วันนี้พูดเยอะเลย ทั้งๆที่จริงเครื่องคอมฯ พิมพ์ไทยไม่ได้ อะไรไม่สมควรต้องกราบขออภัยด้วยนะคะ และขอให้เพื่อนๆ เจริญในธรรมเช่นกันนะคะ สาธุ   จากคุณ : Soul Monogatari * เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 15:35:12

ความคิดเห็นที่ 6 หวายๆ อยากอ่าน แสกนผ่านๆ แล้วกรี๊ดมาก  แต่เดี๋ยวต้องออกไปทำธุระก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาอ่านใหม่โดยละเอียดอีกทีนะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 15:52:35

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาตเข้ามาอ่านเก็บเกี่ยวความรู้ด้วยคนนะคะ อยากจะเล่าแต่เล่าไม่เก่ง(อาจจะเข้ามาแจมทีหลังค่ะ) จากคุณ : คนพุทธ (คนพุทธ) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 16:05:38

ความคิดเห็นที่ 8 ...เข้ามาดู จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 16:07:38

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านประสบการณ์ธรรมคุณจองชัย แล้วตื้นตันขึ้นมาค่ะ...  ไอ้ที่ตื้นตันเนี่ย..คือปีติ ใจมันฟูเชียวค่ะ ปีติในความจริง.. นี่คือธรรมอันเกิดจากความจริง  เราก็ปีติในธรรมนั้นนะคะ.. ปีติแรกของวันเลย..  ปีติในใจ กุศลในใจนี้  พึงมีประการใด ขอส่งกลับให้คุณจองชัย..และเพื่อนๆ ทุกคนนะคะ  ขอน้อมนำบารมีของพ่อแม่ครูอาจารย์ช่วยเสริมแรง ดลบันดาลให้คุณจองชัย และเพื่อนๆ ได้เห็นได้รู้ในธรรมที่ข้าพเจ้าได้รู้แล้ว  ได้พบเจอครูบาอาจารย์ที่จะยอมก้มหัวศิโรราบได้จริงๆ อย่างที่เราได้เจอมาแล้วนะคะ... น้องศรารัศม์  ประสบการณ์อุเบกขานี่ก็แจ่มค่ะ  คอร์สโกเอนก้านี่เพื่อนที่ทำงานสมัยสิบปีที่แล้ว ไปกันทุกคน เขาชวนเราแต่เราไม่มีโอกาส พอจะมีโอกาสก็กลัวค่ะ กลัวทนไม่ได้ เลยบ่ายเบี่ยง   ทุกวันนี้แม้จะรู้ส่วนที่ยากๆ ไปแล้ว คือละเวทนาได้ที่จิต แต่ในเวทนาในฐานกาย พี่ก็ต้องกลับมาซ่อมวิชาที่สอบตกไว้ค่ะ   เรื่องทนเวทนา ตอนนี้ไม่สามารถนั่งได้เกิน 1 ชั่วโมงเลย (เคยทนได้มากสุด 2 ชั่วโมง) เวลาเขียนกระทู้นี้ฝึกไปด้วย โดยนั่งขัดสมาธิไม่ขยับขา พอจิตเป็นสมาธิอยู่กับการเขียน มีปีติบ้างไรบ้าง ก็นั่งได้ลืมๆ เป็นชั่วโมง หรือกว่านั้น ก็พยายามเก็บแต้มไว้  แต่จะให้ทนเวทนาในสมาธิ ยังไม่ผ่านเลย ไม่กล้าขึ้นชกค่ะ  ถ้าเราทนไม่ได้ตั้งแต่แรก มันจะทวีคูณค่ะ คราวต่อไปมันจะทนได้น้อยลงไปเรื่อยๆ  เป็นกลไกของจิตสังขาร   ถ้าทำได้ตั้งแต่แรกๆ คือผ่านซะตั้งแต่แรกๆ มันจะทำอะไรได้แยะเลย.. คนที่ฝึกมาแบบนั้น นับว่าเป็นพื้นฐานที่ดีมากๆ ควรจะต่อยอดไปเรื่อยๆ นะคะ อย่าให้เสียของนะคะ..   แสงสีน่ะ ไม่เจอก็ไม่ผิดปกติหรอกค่ะ..  ที่ว่าสว่างวาบ ของพี่ก็สว่างแบบน้องนั่นแหละไม่ได้เป็นแสงสีเฮ้ากวงอะไรหรอก..   มันสว่างในความรู้สึกอย่างนั้นล่ะค่ะ   อาจารย์ท่านว่า การเห็นเนี่ยนะ  เห็นได้หลายระดับ   1. เห็นด้วยตาเนื้อ   2. เห็นด้วยความคิด 3. เห็นด้วยตาใน(ทิพยจักขุ)   4. เห็นด้วยตาใจ คือเห็นด้วยความรู้สึก   5. เห็นด้วยปัญญา   เราเริ่มจากตรงไหนก็ได้ ทำๆ ไป สุดท้าย เราก็จะเห็นด้วยปัญญา   เมื่อเราเห็นแล้ว.. เราก็จะ..ร้อง.. อ้อ.. อย่างที่ท่านอัญญาโกญทัญญะ  ท่านได้เคยเห็นเมื่อสองพันกว่าปีนั่นแหละ.. คุณ  Soul Monogatari * เล่าให้ฟังตั้งแต่เด็กเลย..   ก็ช่างคิด ช่างแยกแยะมาตั้งแต่เด็กน้อย  เมื่อได้รับการพัฒนาฟูมฟักมาในทางที่ควร เพราะว่าทำบุญมาดี  เลยได้งอกงามตามกาล..   คุณภาพจิตของแต่ละคนนะ ย้อนไปดีๆ เถิด มันเป็นคุณสมบัติของเราที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เพราะจิตดวงนี้เรียนรู้มามากมาย มันไม่ได้โง่เหมือนสมอง หรือ ขันธ์ 5 กายหยาบของเราเลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 16:55:13

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีพี่ๆทุกท่านนะคะ ^^ ขอออกตัวก่อนว่าประสบการณ์ทางธรรมของเรายังน้อยมากๆ เพราะเริ่มสนใจธรรมะและปฏิบัติธรรมได้เป็นเวลาประมาณ 4 เดือนเท่านั้นเองค่ะ ขอเล่าประสบการณ์เล็กๆน้อยๆนะคะ ชีวิตเรานั้นโชคดีมากๆที่เกิดมาในครอบครัวสัมมาทิษฐิ ตอนเด็กๆที่บ้านจะพาเข้าวัด ทำบุญ ไหว้พระบ่อยๆ เพราะบ้านใกล้วัด เดินสิบกว่าก้าวก็ถึงวัดแล้ว และมีคุณย่า (น้องคุณย่าอีกที)ท่านบวชเป็นแม่ชีอยู่ด้วย เลยซึมซับเอาความเชื่อความศรัทธาในพระพุทธศาสนาเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว พอโตขึ้นมาหน่อยก็ยังชอบไหว้พระทำบุญอยู่บ้าง แต่ก็เป็นตามธรรมเนียม ประมาณว่าช่วงนั้นไม่สบายใจ ก็เลยไปทำบุญ ประมาณนี้ค่ะ จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่ว่า เราได้เจอกับกัลยาณมิตรที่ดี ซึ่งก็คือ คนพิเศษของเรานั่นเอง^^ คนพิเศษของเราเป็นผู้ชักชวนให้หันมาสนใจธรรมะค่ะ ตอนแรกก็เริ่มจากการสนทนาเรื่องธรรมะ มันเหมือนเป็นการจุดประกายอะไรบางอย่าง(อาจจะเป็นบุญบารมีที่สะสมมา) ทำให้เราเริ่มหันมาสนใจปฏิบัติธรรม ตอนแรกก็ชอบไปนั่งสมาธิที่วัดก่อน อยู่ดีๆก็ตัดสินใจไปปฏิบัติธรรมคนเดียวเลยค่ะ มานั่งคิดอีกทีก็งงตัวเองอยู่เหมือนกันว่ามาทางนี้ได้ยังไง ^^ แต่ก่อนนั้นเราไม่เคยกราบครูบาอาจารย์ท่านไหนเป็นศิษย์ในการปฏิบัติธรรมโดยตรงมาก่อน เพราะวัดที่เราไปปฏิบัติเป็นประจำนั้น หลวงพ่อท่านไม่เน้นเจาะสอนแบบตรงๆ เพราะท่านอยากให้ไม่ว่าเราจะปฏิบัติแนวไหนมาก็สามารถมาปฏิบัติที่วัดได้ ท่านจะสอนหลักธรรมเพื่อใช้ประกอบกับการปฏิบัติมากกว่า แม้เราจะมีศรัทธาในสายพระอาจารย์มั่นก็ไม่สามารถไปกราบครูบาอาจารย์สายพระป่าได้ เพราะติดตรงที่ตอนนี้ยังต้องเรียนหนังสืออยู่คนเดียวที่กรุงเทพฯ ไปไหนมาไหนคนเดียวค่อนข้างลำบาก ครูบาอาจารย์ที่เราเคารพศรัทธาหลายท่านเช่น พระอาจารย์มั่น หลวงพ่อชา หลวงพ่อพุธ ท่านก็ละสังขารไปหมดแล้ว... จนกระทั่ง...อาจเป็นเพราะเหตุปัจจัยเหมาะสม เวลาที่เราทำบุญ เราจะอธิษฐานตลอดว่า ขอให้ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรม อย่างถูกธรรม อย่างถูกทาง อย่างยิ่งยวด และขอให้ได้เจอกัลยาณมิตรผู้ชี้ทางอันถูกต้องนั้น อยู่ดีๆเรากับคนพิเศษตัดสินใจไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ พระครูพิทักษ์ศาสนวงศ์ (หลวงพ่อไก่) ที่วัดไตรรงค์วิสุทธิธรรม (อาจารย์ของพี่เคฯเจ้าของกระทู้นั่นเอง:)) ที่สุพรรณฯ เป็นการตัดสินใจไปอย่างปัจจุบันทันด่วน แทบจะไม่มีเวลาในการเตรียมตัวล่วงหน้าเลย... และนั้นก็เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตเลยล่ะค่ะ ^^ ตอนไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ครั้งแรกนั้น เรากับคนพิเศษพอจะทราบเรื่องราวของท่านมาบ้างจากที่พี่เคฯเจ้าของกระทู้มักจะมาบอกเล่าให้ชาวห้องศาสนาฟังอยู่เสมอ เราก็ได้เตรียมคำถามไปถามท่าน เป็นคำถามเรื่องการปฏิบัติที่เราคิดว่าสำคัญที่สุดสำหรับผู้มาใหม่อย่างเรา ตอนเจอท่านครั้งแรกนั้น แค่เห็นท่าน เราก็รู้เลยว่า นี่แหละ ที่เราตามหามานาน ยิ่งพอได้เข้าไปนั่งใกล้ๆ ก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงกระแสสมาธิจากท่าน ยิ่งพอท่านกล่าวธรรมออกมาครั้งแรกนั้น โอ้โห ความรู้สึกแบบว่า บอกไม่ถูกเลยล่ะค่ะ... ตอนเราถามคำถามท่านนั้น ตื่นเต้นมาก ได้ยินเสียงใจตัวเองเต้นตึ้ก ตึ้ก ตึ้ก หน้าร้อนผ่าวไปหมด มีปีติอย่างแรง คำตอบของท่านก็เน้นลงไปในข้อสงสัยที่เราอยากรู้ตรงๆ แบบว่าเป๊ะเลยล่ะค่ะ ตอนนี้นึกถึงก็ยังมีความปลาบปลื้มใจไม่หายค่ะ ขอกราบเป็นศิษย์พระอาจารย์ใหญ่ด้วยการจะปฏิบัติตนตามคำสอนของท่านด้วยความความเคารพศรัทธาเป็นอย่างยิ่งค่ะ ตอนนี้เรามั่นใจว่าเรามาทุกทางแล้วค่ะ จากนี้ไป เราตั้งใจว่าแล้วว่าจะปรารภความเพียรในการจะปฎิบัติธรรมยิ่งขึ้น แม้จะมีภาระทางการเรียนอยู่ แต่ก็จะพยายามแบ่งเวลาให้ดี ไม่ลืมที่จะน้อมนำเอาธรรมะติดตามตัวไปด้วยทุกเมื่อ :))) ขอขอบคุณพี่ๆทุกท่านนะคะที่มักจะแบ่งปันสิ่งดีๆให้กันอยู่เสมอ โดยเฉพาะพี่เคฯเจ้าของกระทู้ เพราะมีพี่เคฯเป็นแรงบันดาลใจ ทำให้เราตัดสินใจไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ ซึ่งถือว่าเป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดและดีที่สุดอีกครั้งหนึ่งในชีวิตเราเลยค่ะ การมีครูบาอาจารย์ที่ดี เป็นสิ่งสำคัญจริงๆสำหรับนักปฏิบัติธรรมค่ะ ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 17:58:30

ความคิดเห็นที่ 11 ขออ่านอย่างเดียวตามประสาคนรู้น้อย จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 18:10:52

ความคิดเห็นที่ 12 คุณบุษกรจันทร์  อ่านอย่างเดียวก็ได้จ้า ไม่ว่าอะไรจ้า.. โมทนาด้วย..     แต่ที่จริงกระทู้นี้สำหรับคนรู้น้อยนะคะ เป็นเรื่องเล่าของคนรู้น้อยค่ะ.. เอาความรู้ "น้อยๆ"  ที่พวกเรามีนี่แหละมาแบ่งปันกันค่ะ...   เริ่มจากรู้น้อย พอเอาน้อยมารวมๆ กันมันก็รู้มากขึ้นมาได้นะคะ.   ไปสอนรอบค่ำแระ..  ไว้เจอกันดึกเลยนะคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 19:07:18

ความคิดเห็นที่ 13   ถ้าเล่าถึงเส้นทางธรรมตัวดิฉันเองเริ่มตั้งแต่อายุสิบห้าปีค่ะช่วงปิดเทอมจะไปนุ่งขาวห่มขาวรับใช้แม่ชีที่วัดจนจบมอปลายถ้าด้านการปฎิบัติส่วนมากท่านจะสอนเป็นเดินจงกลมซะมากกว่าแต่ที่ได้จริงๆคือการสวดมนต์ทุกวันนี้เวลาไปวัดดิฉันชอบสวดไปพร้อมพระ(ไม่ทราบว่าบาปหรือเปล่า555)   พอจบมอปลายดิฉันไม่ได้เอ็นส์กะเพื่อนสอบเข้าเรียนต่อที่วค.แต่เรียนได้เทอมเดียวเจอรักแรกซะก่อน555เขาชวนแต่งงานแล้วให้ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ(บ้านนอกเข้ากรุงแล้วค่ะ)ชีวิตครอบครัวทำให้ดิฉันห่างทางธรรมไปแต่สิ่งหนึ่งที่ดิฉันทำประจำคือเป็นคนชอบอ่านหนังสือธรรมะตัวนี้อาจจะเป็นปุ๋ยหล่อเลี้ยงดิฉันอยู่ก็ได้   มาประมาณสามปีที่แล้วนี่เองค่ะที่ดิฉันต้องมานั่งนับหนึ่งใหม่เสียดายเวลาเหมือนกันค่ะถ้าดิฉันเจอครูบาอาจารย์ที่สอนทางธรรมให้ตอนช่วงรุ่นๆดิฉันคงไม่ต้องแบกขันธ์ใครเพิ่มหรอกค่ะ   จบนะคะยาวแล้ว555 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 08:21:58 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 54 20:01:59 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 54 19:54:18 จากคุณ : คนพุทธ (คนพุทธ) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 19:42:23

ความคิดเห็นที่ 14 มาส่งยิ้มกับ จขกท  และเพื่อนๆ ไว้ก่อน ด้วยความดีใจ  ที่ สปช ทางธรรมภาคใหม่มาแล้ว.. พรุ่งนี้ต้องตื่นตีสามครึ่ง กลับจากวัดช่วงเย็น  แล้วค่อยมานั่งอ่านนะคะ จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 20:17:31

ความคิดเห็นที่ 15 ย่องมารอดูตอนนี้ครับ ปุ๊ง.. ปิ๊ง.. ปั๊ง..  ยูเรก้า..  อะลาบามา..  ขาดผั๊วะ.. สว่างวาบ   แว่บ  วูบ หรืออะไรก็ตามแต่จะหาสมมติมารองรับ.. จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 20:48:55

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาทักทาย จขกท จร้า ไว้ว่างๆ จะเข้ามาเล่าอีกทีคะ จากคุณ : nu_aorr เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 22:51:59

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาเก็บเกี่ยวความรู้... แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 02:17:32 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 00:28:12 จากคุณ : Sirtraderlot เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 00:06:37

ความคิดเห็นที่ 18 ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเล่าเรื่องอะไรน่ะคุณ chaosy คิดออกค่อยมาเล่าวันหลังก็แล้วกันเนาะ จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 02:06:31

ความคิดเห็นที่ 19 มี2 วาบ มาร่วมรายการครับ วาบที่หนึ่ง (วาบ..ปัญญา) เคยเล่าในห้องนี้อยู่หลายครั้ง เป็นตอนที่ชนะเวทนาครั้งแรก หรือเรียกว่าแยกกายกับเวทนา ละมั้ง ปกติชอบความสงบเวลานั่งสมาธิก็นั่งประจำ แต่ถ้าเวทนาแรงเช่นปวดขา มดไต่ แมลงตอม คัน ยุงกัด เหงื่อไหล บางวันทนได้ บางวันก็แพ้ต้องถอนถอนออกมา ขยับขา ไล่มด อยู่มาวันหนึ่ง ปวดฟัน แต่กลัวหมอฟันก็เลยไม่ไปถอน มันก็ปวดเรื่อย ๆ พอนั่งสมาธิ  มันก็ปวดขึ้นมารบกวนอีก แต่มันต่างจากเวทนาทุก ๆ ตัวที่ผ่านมา เพราะ ต่อให้เลิกนั่งสมาธิมันก็ปวดอยู่ดี(ไฟต์บังคับ) เลยตัดสินใจชนมันตรง ๆ ยกฟันขึ้นมาพิจารณามันไปเรื่อย ๆ ทั้งอาการ ลักษณะ ทุก ๆ แง่ไปเรื่อย ๆ อยู่ดี ๆ มัน วาบ เข้าใจขึ้นมาเอง  เข้าใจที่ไม่ใช่จากสัญญา เข้าใจที่ไม่ใช่จากความจำ เรามีสัญญาความจำอยู่แล้วว่า กายเป็นเพียงธาตุ 4 แต่เราก็ยังปวดฟันอยู่ดีเพราะใจเรามันยึดติดว่ากายคือเรา พอมัน วาบบบบ  ใจเรามันวางอาการยึดติด  เวทนาที่เกาะกับกาย ก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว  หลัง ๆ เอามาใช้เวลาอาบน้ำหนาว ๆ กับ เวทนาต่าง ๆที่มากระทบกาย  มองร้อนหนาวเป็นอุหภูมิ ไม่มีร้อนมีหนาวมันคืออุหภูมิเท่านั้น ร้อนหนาวเป็นเพียงเวทนา เวิร์คดี   วาบที่สอง (วาบสมถะ)   วาบนี้วาบจริง ๆ ขาววาบบ สว่างโร่เลย เหตุเกิดขณะนั่งสมาธิทรงตัวอยู่ที่ประจำ เพราะชอบความสงบที่จุดนั้น ไม่มี ร้อนหนาว เหนื่อยง่วง เพราะไม่เกี่ยวกับกาย เวลาไม่มี นิ่งอยู่กับปัจจุบันทุกขณะ  ยกกายมาพิจารณานิดหน่อย แล้วก็ทรงตัวอยู่กับความสงบ นิ่งอยู่ไม่รู้นานเท่าใหร่ จิตผู้รู้ตัวที่สงบ ๆ อยู่ดี ๆ ไม่ได้พิจารณาอะไร ก็ วาบ ลงไป อธิบายไม่ออก รู้สึกแต่ว่าตัวจิตที่ทรงตัวอยู่ ละเอียดขึ้นเบาขึ้นแล้วก็สว่างขาวโพลน ขยายไม่มีสิ้นสุด อิ่ม สุข  สุขในจิตมาก ม้าก พองคิดอะไรไม่ได้ แต่ทรงตัวอยู่ไม่ได้ รู้สึกเหมือนทรงตัวอยู่แปล๊บเดียวมันก็ถอยออกมา อยู่จุดสงบ นิ่ง ทรงตัวอยู่เฉย ๆ ซักพักละมั้งเพราะเดาเวลาไม่ออก สมาธิก็ถอน อ้าวว เกือบตี 4(นั่งประมาณ5ทุ่มครึ่งปกตินั่งไม่เกิน2ชม) หลังจากนั้นยิ่งขยัน พยายามเพราะอยากถึงอีก แต่ก็ถึงเพียงจุดสงบเฉย ๆ เพียรไปเรื่อย ๆแต่ก้ไม่ถึงอีกซักที  จนลืม ครั้งที่ สองก็โผล่มา  จนเดี่ยวนี้ยังจำได้ว่าครั้งแรกรู้สึกยังไง และคิดว่าคงจำจนตาย จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 07:58:29

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนผมฝึกกรรมฐานนั้น ผมก็ฝึกอย่างงูๆปลาๆมาก เมื่อเจออะไร พบอะไรในระหว่างการทำสมาธิ จะไปอธิบายให้ใครเขาใจก็ลำบาก และจะถามใครจริงๆ ก็ไม่มีใครมาตอบเรื่องพวกนี้ (วัดนี้เขาเจริญสติปัฏฐาน) ต่อมาได้อ่านบทความเรื่องสมาธิ พบว่าตรงกับที่ผมพบเห็นเจอมาทุกอย่าง ผมก็เลยยอมรับนับถือว่า เออ.. นี่สินะ เวลามีคนบอกว่า ปริยัตินั้นอย่างหนึ่งนะ ปฏิบัตินั้นอย่างหนึ่งนะ การปฏิบัติแบบที่อธิบายแล้วตรงกัน เราก็เลยต้องยอมรับนับถือว่าท่านนั้นดีจริง ยอมรับเป็นอาจารย์ได้ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 08:19:55

ความคิดเห็นที่ 21 ขออนุญาตแจมค่ะ แรกๆเลยอ่านแต่หนังสือธรรมะแบบง่ายๆใช้ได้ในชีวิตประจำวัน คล้ายๆอ่านหนังสือแนว ปรัชญา ถ้าอ่านเจอที่เกี่ยวกับนั่งสมาธิ หรือสภาวะธรรมนี่ จะผ่านไปเลย เพราะไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง แค่เรื่องนั่งสมาธิ สมัยก่อนก็ยังคิดว่านั่งไปทำไม แต่ก็แปลก ชอบเรื่องอภินิ หาร อ่านเจอแล้ว อยากมี อยากเป็น คือถ้านั่งในตอนนั้นสิ่งเดียวที่ปรารถนาคืออภินิหาร แต่ก็ไม่เคยลองนั่งเลย ต่อมาอีกหลายปี เจอปัญหาในชีวิตพร้อมทั้งอยากเปลี่ยนนิสัยตัวเอง ก็เลยลองปฏิบัติดู ด้วยความไม่รู้จริงๆ เจอสภาวะธรรมรูปแบบหนึ่งก็เผ่นเลย ไม่กล้าปฏิบัติต่อ กลัวตาย เพราะไม่มีครูบาอาจารย์ ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องการปฏิบัติ (อาจจะมีอ่านบ้างแต่นึกไม่ออก จริงๆ) ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร จนต่อเมื่อเข้าไปปฏิบัติธรรมในที่แห่งหนึ่ง ถึงบางอ้อ แต่ ก็ใช่ว่าครูบาอาจารย์ท่านจะมีเวลาอบรมเราตลอด บางครั้งก็มีติดขัด เจอสภาวะธรรม แต่ กำลังของปัญญาไม่พอ ที่จะพิจารณาสภาวะธรรมนั้นๆ ช่วงหลังๆถึงได้เริ่มสนใจในคำสั่ง สอนของพระพุทธองค์มากขึ้น ท่านทรงถ่ายทอดไว้เป็นแนวทาง ถ้ามีเวลาจะอ่านจะฟัง จากทางเวปหรือหนังสือ ถ้ามีเวลามากหน่อยก็ไปพบพระอาจารย์ ขอคำปรึกษา คำชี้ แนะ จริงๆแล้ว ความเข้าใจของเราคือ ธรรมนั้นมีอยู่ในทุกคน มีอยู่ตลอดเวลา มิใช่ได้มาหรือ เสียไป เพียงแต่เราจะรู้หรือไม่รู้เท่านั้นว่ามันมีอยู่จริง ทุกขณะ ทุกเวลา ส่วนที่ทำให้รู้ ให้เข้าใจก็คือ จากพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และการปฏิบัติ ป.ล. ข้อความของเราอ่านแล้วขัดกันมั้ยเนี่ย อิอิ ต้องขออภัยด้วยค่ะถ้าอ่านแล้วงง เราก็ งงเหมือนกัน จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 09:05:05

ความคิดเห็นที่ 22 ถ้าสนใจการฝึกสมาธิ ผมแนะนำการฝึกตัวต่อตัวให้ได้ครับ โปรดติตต่อหลังไมค์ จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 10:12:29

ความคิดเห็นที่ 23 คุณกันดั้มตัวนี้สีชมพู รู้แระรู้แระ  ไอ้วาบอย่างนั้นน่ะ.. สุดๆ มีครั้งแรกครั้งเดียวแหละ.. ครั้งอื่นมันก็ไม่เท่าอย่างนี้ ให้จำครั้งเดียวไปจนวันตายน่ะดีแล้ว แล้วก็ทำให้มันไปนิ่งๆ ตรงนั้น ตรงที่เดิมบ่อยๆ  แล้วเดี๋ยวเขาไปต่อเอง ต้องลืมๆ ไปก่อน  แต่ถ้าทำสม่ำเสมอ ใช้เวลามาก และทำทุกวัน นานหลายเดือนยังไม่ไปไหน..คือมันไม่ไปเอง  อย่างนี้ถึงจะต้องไปหาอาจารย์ค่ะ เพราะบางทีท่านมีวิธีสอนไปต่อค่ะ โมทนาสาธุกับคุณกันดั้มตัวนี้สีชมพูด้วยค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 11:03:16

ความคิดเห็นที่ 24 ท่านเซอร์ sirnitfi  การที่ปฏิบัติแล้วเห็นตรงกับคำบอกเล่าของครูบาอาจารย์เนี่ย เป็นวาสนาค่ะ ครูบาอาจารย์ท่านสอนจากของจริง ที่ท่านทำมา แต่บุคคลจำนวนมากไม่มีวาสนาถึงขนาดนั้น ถ้าเอาตำรา หรือสิ่งที่บูรพาจารย์เขียนแล้วยึดเป๊ะๆ มันจะเข้าใจผิดไปว่าทำไม่ได้ หรือหลงไปว่าสิ่งนั้นไม่มีจริง หลายคนก็ทำได้ถึงแต่ละจุดที่บูรพาจารย์ท่านเขียนท่านบอกไว้  แต่ว่ากำลังและวาสนาไม่ได้ถึงท่านก็มีค่ะ ตรงนี้ถ้าเจอครูบาอาจารย์ที่ท่านมีความสามารถ ท่านก็ชี้แนะเราได้ว่าที่เราทำนั้นใช่แล้ว  แต่มันทำได้เท่านี้แหละ..  เพราะกำลังของเราเท่านี้เอง.. หลวงพ่อที่เรานับถือ แต่เกิดไม่ทันท่าน ได้บอกไว้ว่า "อาจารย์ทดลองตามพระไตรปิฏกหมดแล้ว ยืนยันว่าเชื่อถือได้ มั่นใจได้ ยึดเป็นแบบอย่างได้"  อย่างนี้เราฟังแล้วก็ทราบได้ว่า ท่านสุดยอด..   แต่เราไม่สามารถทำได้ขนาดท่านค่ะ  เอาแค่เศษๆ ของท่านก็พอใจแล้วค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 11:10:43

ความคิดเห็นที่ 25 คุณป้าจำเป็น  โมทนาค่ะ ไม่ได้มั่วนะ แต่เราก็คล้ายๆคุณป้าเลย สองย่อหน้าแรกเนี่ยคล้ายกันเลย  ยังคิดว่าธรรมะจัดสรร   ถ้าได้ฝึกตอนนั้น คงจะหลงทางได้ง่าย.. โชคดีที่ได้ฝึกเมื่อได้เวลาสมควร มีปัญญาทางโลกพอสมควรแล้ว..   ส่วนข้อความที่ว่าขัดแย้งกัน ไม่ขัดหรอกค่ะ คำพูดน่ะ จะพูดอย่างไรก็ได้ แต่ความหมายก็ตามที่ว่ามานั่นแหละค่ะ.. สาธุ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 11:14:44

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ -tak-  คุณ นิยมวัตถุ  ขอบคุณค่า อย่าลืมมาแจมบ้างนะคะ คุณคนพุทธ  เขียนไปเถอะค่ะ ไม่มีผิดดอก ทุกอย่างที่เขียนเป็นกุศล เขียนไปเถิด ไม่มีใครว่าอะไรหรอก ถ้ามีคนมาว่า เดี๋ยวเราดูแลค่ะ   ประสบการณ์ของทุกคนมีคุณค่าเสมอกันค่ะ คิดแบบฝรั่งนะคะ ตรงนี้เราคิดแบบฝรั่ง.. ที่มาเขียนๆ กันนี้ ในขณะที่ท่านเขียน จิตเป็นบุญ  ตอนคิดก็ระลึกถึงบุญ  เมื่อคิดแล้วเขียนแล้ว จิตก็สงบเป็นสมาธิ เป็นบุญอีก   เขียนจบแล้วมาอ่านของตัวเอง ก็ปีติ จิตก็เป็นบุญอีก  คนมาอ่านเขาปีติไปด้วย ก็เป็นบุญอีก มีแต่บุญกับบุญ มันจะไม่ดีได้อย่างไรคะ.. ยิ่งถ้าดูจิตขณะเขียน  ใจเรามีเมตตา กรุณา มุทิตา ต้องการแบ่งปัน ต้องการเผื่อแผ่ ไม่ได้ต้องการอวดตน  วางจิตตรงเมตตาแล้วเขียน  ยิ่งมีอานิสงค์ ได้แสดงธรรมนะคะ ธรรมคือธรรมชาติค่ะ   ธรรมชาติมันไม่ได้ taboo หรือ untouchable นะคะ ทุกคนพูดถึงได้ เข้าถึงได้ และแสดงสิ่งที่ตัวเองรู้เห็นได้ ไม่ผิดค่ะ (โดยประกอบด้วยสติและปัญญา) แต่ถ้าเราเขียนแล้ว มันรู้สึกกึกกักอะไร เกิดความลังเลขึ้นมา  ก็ละในจิตเลยค่ะ ลองพิจารณาข้อความอีกที ถ้าละในจิตแล้ว มันยังติด ก็ลบได้ ถ้าไม่ติด ก็ลองปล่อยผ่านค่ะ ปล่อยข้อความ แล้วปล่อยในจิตด้วย   บางทีเราก็เขียนอะไรที่รู้สึกอายทีหลัง แต่เราก็ละค่ะ เอามาฝึกละเลย.. เราต้องเชื่อมั่นในการแสดงออกถึงความคิดที่เป็นกุศล แม้จะสวนกับกระแสโลก เราก็ต้องมั่นใจค่ะ  ทำใจกล้าๆ เพราะความกล้านี้ต้องใช้อีกเยอะเลยในเส้นทางการปฏิบัติ เรามาเขียนอะไรหลายอย่างในบอร์ดช่วงเดือนสองเดือนนี้ เราก็เสี่ยง.. เสี่ยงว่า คนจะว่าอะไร อย่างไร  เขาจะเห็นว่าเราขี้อวด เราบ้า เราเพี้ยนหรือไม่ เขาจะพากันมาโจมตี ปรามาส หรือไม่ พี่เชื้อที่เคยนับถือกันมาและเป็นห่วงเรา  จะรับได้ไหม..  เขาจะมองว่าเรา "ร้อนวิชาหรือไม่" เราเปิดเผยตัวเองมากไปไหม.. มันมีวูบที่ลังเล   แต่เจตนาของเราถ้ามีมันชัดเจนมาก.. ลองเอามาขึ้นตาชั่งสองฝั่ง  เขียนแล้ว ถ้าจุดประกายความเชื่อมั่นอะไรบางอย่างของคนอื่น หรือกระตุ้นให้เขามีกำลังใจ    หรือเกิดทำให้เขารู้อะไรขึ้นมาได้ มันก็โชคหลายชั้น ถ้าเทียบกับด้านเสีย  อย่างมากก็แค่คำพูดคน ความคิดคน เราก็เสียเครดิต ความน่าเชื่อถือ ซึ่งมันก็เป็นสมมติทั้งนั้น เทียบกันแล้ว ก็ไม่ลังเลที่จะเขียน  เขียนแล้วแล้วกัน ใครจะว่ายังไง เป็นเรื่องของคนอ่าน เราก็ระมัดระวังในสิ่งที่เขียนไม่ให้มันก่อกรรมโดยตัวมันเอง  ก็ถือว่ารับผิดชอบแล้ว  ถ้ามีผลกระทบตามมา เราก็พร้อมจะรับผิดชอบทั้งหมดโดยไม่หลบเลี่ยง ส่วนใครจะคิดยังไง เราก็ห้ามไม่ได้  ตามใจเขาก็แล้วกันค่ะ   เรื่องพวกนี้ กาลเวลาเท่านั้นเป็นเครื่องพิสูจน์    อย่างน้อย ดีกว่าเอาเวลาไปทำอย่างอื่นนะคะ.. กระแสความเย็น ของกระทู้เย็นๆ หลายๆ กระทู้  มันมีผลลดความร้อนในบอร์ดที่เรารักนี้ ได้จริงๆ นะคะ ไม่เชื่อลองสังเกตดู จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 11:33:02

ความคิดเห็นที่ 27 คุณสองนิ้วชี้ มาเล่าบ้างเซ่... คุณพรี่.. คุณWHITEDAHLIA โมทนาสาธุ   น้องเป็นหญิงในสเปคพี่เลย อิอิ.. คือพี่ก็อยากจะเกิดมาแบบน้องเนี่ย..  งามทั้งใจทั้งกาย อยู่ในศีลธรรมอันดี ได้เจอธรรมะ ได้ปฏิบัติ มีคู่คิดที่ศีลสติปัญญาเสมอกัน    มันออกแนว..นางฟ้าตัวเป็นๆ ทีเดียว (แต่คุณพี่ไม่ค่อยรักดี แหะๆ) การจะทำมาได้อย่างน้อง  ต้องขยันมาก ต้องอดเปรี้ยวอดหวาน ต้องรักษาศีลมาดีมากๆ ต้องทำทานมาไม่น้อย   มันไม่ใช่จะได้มาง่ายๆ เลยค่ะ..  พี่ขอโมทนาด้วย.. และก็เชื่อว่าน้องก็คงรักษาคุณสมบัติของตัวเองและเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป.. เอาไว้เป็นแบบอย่างให้คนรุ่นหลังนะน้องนะ และก้อเอาไว้ให้แม่มดอย่างพี่ๆ ชื่นชมค่า..   คิดถึงอาจารย์ไหม.. ขยันขยันขยัน ถึงไม่ไปกราบท่าน เดี๋ยวท่านมาโปรดเองนะจ๊ะ คุณ มาดิน  มาเขียนกระทู้นี้เหอะ ที่เล่าๆ นะชอบอ่านมากๆ กระทู้เก่าตกแล้วอ่ะ คุณ นายอิ่ม nu_aorr   Rinta คิดออกเมื่อไหร่ มาเล่าเลยนะ จะรอฟัง คุณSirtraderlot อย่าไปคิดมาก ที่เขียนก็โมทนาด้วยจ้า.. คุณbodymind ขอบคุณจ้า แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 11:41:39 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 11:40:45

ความคิดเห็นที่ 28 ขอเป็นฝ่่ายติดตามอ่านดีกว่าครับ ส่วนประสบการณ์ ผมเห็นว่ามันเป็นไปตามธรรมชาติธรรมดาโลก ไม่มีอะไรเป็นพิเศษให้ต้องเล่า เลยไม่มีอะไรจะเล่าครับ จากคุณ : ^_^ (-tak-) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 12:36:51

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามาแจมอีกรอบคะ ธรรมะที่เราได้มานั้นมาจาก 4 ทางคะ 1 ก่อนหน้านี้นานมาแล้วส่วนใหญ่จะได้จากความฝัน และครึ่งหลับครึ่งตื่น (ซึ่งหลังจากนั้นได้ตรวจทานกับผู้รู้ท่านนึง เขาบอกว่าเป็นธรรมเดิมที่เราเคยได้มา) มีหลายฝันมากคะ ยกมาเล่าสักสองฝันนะคะ มีอยู่ครั้งนึงฝันว่า เราอยู่ที่อินเดียก็นั่งอ่านธรรมะอยู่เล่มนึง ง่วนอ่านอยู่แบบเอาเป็นเอาตาย แต่อยู่ๆก็มีภิกษุณีรูปนึงท่านเดินเข้ามาบอกกับเราว่า เล่มนี้หนะวางไว้ก่อนแล้วก็หยิบหนังสืออีกเล่มมาให้ ท่านบอกว่าเล่มนี้เอาไปอ่านหนะ เรื่องมรรคแปด อ่านให้หมดจำให้ได้จะได้เข้าใจ เพราะเป็นหนทางในการดับทุกข์แล้วท่านก็บอกว่า ท่านจะมาสอบทานเราอีกทีว่าอ่านไปถึงไหนแล้ว อันนี้หลายปีแล้ว อีกฝันนึงอยู่ๆก็มีพระรูปนึงเดินเข้ามาบอกว่า โยมเข้ามาได้แล้วอาตามจะสอนให้เราก็เข้าไป ก็เป็นห้องเรียนที่มีกระดานดำมีเก้าอี้นั่งเหมือนโรงเรียนทั่วไป เราก็นั่งแล้วพระรูปนั้นก็สอนวิธีการปฏิบัติกรรมฐานแบบอสุภะว่าทำอย่างไร และวาดรูปให้ดูว่าร่างกายคนเราเป็นอย่างนี้นะ หลักการมันเป็นอย่างนี้เราก็จำไว้  พอตื่นออกมาเราก็จดเอาไว้ แต่ตอนนี้ไอ้ที่จดไว้มันหายไปไหนไม่รู้แล้วอะคะ นึกอีกทีเท่าไรก็จำไม่ได้ -_-" ถ้าครึ่งหลับครึ่งตื่นก็เป็นใกล้ๆรุ่งอยู่ๆ ก็จะสลึมสลือตื่นมาสักพัก ก็จะมีกลอนธรรมะพุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด ตอนหลังๆจับจุดได้ กลอนพุดขึ้นมาเมื่อไรต้องรีบจดเอาไว้ไม่งั้นลืมหมดทุกที ส่วนกลอนที่จดไว้ก็หายอีกเช่นกันเพราะแต่ก่อนย้ายบ้านทีนึงก็ไม่รู้หายไปไหนหมด เสียดายมาก 2. ก็ได้จากหนังสือธรรมะนี่แหละคะ แต่ว่าตอนนี้จะไม่อ่านมาก เพราะเน้นปฏิบัติมากกว่าอ่านหนังสือก็ไม่รู้เท่าปฏิบัติจริง ก็เหมือนเราอ่านหนังสือคู่มือเดินทางไปเที่ยวอังกฤษ แต่ถ้าเราไม่เคยไปและนั่งอ่านอยู่นั่นแหละ  มันก็เท่านั้นสู้คนที่เขาไปมาจริงๆไม่ได้หรอก เพราะมันจะเห็นด้วยตัวเอง รู้เองสัมผัสเอง 3. อันนี้ก็ได้จากการที่เราพูดคุยสอบถามจากผู้มีธรรมะคะ มีหลานท่านที่ให้คำแนะนำและสอบทานกันได้ พูดคุยแล้วก็เห็นในมุมที่เราไม่เคยนึกถึงมาก่อนก็มี 4. ส่วนสุดท้ายอันนี้เราว่าสำคัญที่สุดของเราคือ การปฏิบัติกรรมฐานแบบการเจริญสติปัฏฐาน 4 อันนี้ต้องทำทุกวัน นอกจากบางวันไม่สบายจริงๆก็มีพร่องลงไปบ้าง ส่วนนี้ให้ผลชัดเจนกับชีวิตมากที่สุด เริ่มเห็นต้นสายปลายเหตุของความเป็นไปทั้งหลาย เพราะสำหรับเราวิธีนี้ทำให้เขาไปถึงแก่นของต้นไม้ได้  ไม่เสียเวลามานั่งวนอยู่แต่เปลือกนอกของต้นแล้วก็วนอยู่อย่างนั้น ทำให้รู้ว่าอะไรคือปัญญาที่ได้จากการปรุงแต่ง หรือปัญญาที่ได้จากการปฏิบัติ แต่ปัญญาทั้งสองอย่างนี้สุดท้ายก็ต้องวางไว้และปล่อยออกไปเช่นกันเพราะจิตนั้นยังไม่บริสุทธิ์ถึงขั้นใช้คำว่า อันนั้นแหละปัญญาโดยแท้จริง ก็เหมือนกับเราจะไปอังกฤษตอนนี้นั่งอยู่บนเครื่องกำลังเดินทางไปอยู่ อีกกี่ชาติก็ไม่รู้กว่าจะถึง แต่มันยังไม่ถึงอังกฤษมีรูปในมือนั่งดูรูปได้แต่ก็ต้องวางไว้เพราะมันไม่ใช่ของจริง จากคุณ : nu_aorr เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 12:40:03

ความคิดเห็นที่ 30 คุณจองชัยที่น่ารัก  เราไม่ได้ไม่ยอมรับหรอกนะ..เรื่องเป็นอาจารย์ ไม่ใช่ว่ารังเกียจใครเลย  แต่มันยังรับไม่ไหวจริงๆ ค่ะ (รับน้ำใจแต่ไม่รับหลักการได้ไหม..) นี่ๆ มีเรื่องเล่าให้ฟัง อันนี้เป็นธรรมะที่ได้เรียนรู้ล่าสุดเลย.. ที่เขียนกันในกระทู้นั้น พอคนนึงเรียก มีคนมาเรียกต่อๆ กันแล้วเขาก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ด้วย เราก็เข้าใจว่าเป็นความประทับใจหรือสบายใจกับเรา  แล้วก็รู้สึกดีหรือนับถือขึ้นมาเลยเรียกอย่างนั้น เราก็ไม่อยากขัดใจ เลยไปตอบทีเล่นทีจริงว่า จะเรียกก็ให้คิดว่าเป็นอาจารย์โดยอาชีพ แต่อย่าคิดว่าเป็นอาจารย์ทางธรรม ปรากฏว่าบ่ายวันนั้น ร่างกายหนักอึ้ง แทบจะเดินไม่ไหว..  มันเป็นสภาวะที่แปลกมากๆ แผ่เมตตาก็ไม่หายนะ ทำกำลังเข้าสมาธิดึงก็ไม่ขึ้น มันหน่วงมาก.. ก็เลยพิจารณาอยู่พักนึง แล้วไปอาบน้ำเตรียมออกไปทำงาน  อาบน้ำเลยนึกขึ้นได้ว่าเป็นเพราะเหตุนี้เอง ต้องมีคนรู้สึกดีกับเราและคิดอย่างนั้นกับเราจริง และจิตเราก็มีความยินดีเจืออยู่  ก็ทีเล่นทีจริงไม่ได้ปฏิเสธตรงไปตรงมา เราก็เลยรับความรู้สึกของการเป็นอาจารย์คนมาแว้บนึง. อื่ม..  หนักอึ้งอย่างนี้นี่เอง.. (ตรงนี้มันอธิบายยากค่ะ)  ปัญญาก็ผุดเลย ตบะเรายังใช้ไม่ได้ค่ะ.. ครูบาอาจารย์ของเราท่านคงจะหนักกว่านี้ล้านล้านเท่า.. มันหนักมากๆ  เกิดความเข้าใจความรู้สึกของอาจารย์ขึ้นมาแว้บนึง.. ท่านหนักอย่างนี้นี่เอง.. โอ.. สรุป.. เรารับคนเป็นศิษย์ไม่ได้ เพราะเราไม่มีกำลังพอนะคะ ลากไปไม่ไหว  มันมีผลกับขันธ์ของเรานะ  คือระบบเราเป็นระบบจิตนะคะ  ไม่ได้เป็นระบบความคิด  เวลาเขียนตอบคำถามเราก็ใช้ใจตอบค่ะ ธรรมท่านผ่านเรา   แต่การเป็นอาจารย์ใครนั้น ไม่ใช่แค่ตอบคำถามได้ค่ะ  มันต้องลากเขาไปด้วย ต่อพ่วงโบกี้กันไป  เราต้องดูแลรักษาเขาได้ คุ้มครองเขาได้  ดังนั้นเราต้องมีตบะมากพอจะดูแลตัวเองและคนอื่นๆ ที่เข้ามาเกาะหัวรถจักรของเราได้จริงๆ   ในระบบครูบาอาจารย์ของเราเป็นอย่างนี้   ถ้ารับเป็นศิษย์ มันต้องรับหลักการนี้ด้วย ไม่ใช่แค่สมมติพูดกันเฉยๆ มันมีของจริงตามมาด้วยค่ะ  ดังนั้น มันต้องรู้กำลังตัวเอง ว่าไหวไหม..  แค่คิดกันเล่นๆ ก็ไม่ไหวแล้วค่า.. เราเลยต้องกลับเข้ามาบอกว่า อย่าเพิ่งคิดอย่างนั้นกับเรา   สงสารเราหน่อย.. เอาแค่เป็นกัลยาณมิตรกันอย่างนี้แหละ เราพอทนไหว.. เป็นอาจารย์ทางโลกง่ายกว่าเยอะเลยค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 14:07:56

ความคิดเห็นที่ 31   ขอเข้ามาบอกญาติธรรมว่า  เราได้ไปกราบพระอาจารย์ใหญ่มาค่ะ      เราเองถามเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ตอนนี้ คือไปรับขันธ์มาค่ะ  แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยาะแล้วค่ะ  กำลังร่างโครงการจะไปบวชที่วัดค่ะ     ส่วนแม่เรา  พระอาจารย์ใหญ่ท่านเมตตาให้คำภาวนามา  พร้อมพลูเสกมาเคี้ยวตอนนี้กลางคืนนอนราบได้แล้วค่ะ ปกตินี่ได้แต่นั่งหลับ   ร่างกายเริ่มแข็งแรงขึ้นแล้วค่ะ  เราก็พลอยดีใจไปด้วย      ตอนนี้ปัญหาหนี้สิน  เราช่วยอะไรไม่ได้มาก เตี่ยเราไม่อยากขายห้องแถวใช้หนี้น่ะ  เราก็ได้แต่บอกเตี่ยว่า  ไม่ต้องห่วงหนู เพราะเราไม่อยากได้ห้องแถว ปัญหาเยาะ   ส่วนน้องชายก็มีกำลังใจดีขึ้น  เราก็ขอแค่ให้น้องคิดได้       "ทำดีแล้วต้องได้ดีแน่นอนค่ะ"       ขอเพียงเป็นคนดี  อยู่ในศีล ในธรรม   มีศรัทธาและ ตั้งมั่นในคุณงามความดี การที่ได้เจอกัลยาณมิตรที่ดี  ได้มีโอกาสไปกราบพระอาจารย์ใหญ่  ได้เกิดเป็นอาเจ๊ (ตาตี่)  ในผืนแผ่นดินไทย  ในพระพุทธศาสนา  และที่สำคัญได้เห็นทุกข์  ได้เข้าถึงธรรม  แค่นี้ก็บุญโขแล้ว ขออนุญาตขอขมากรรมญาติธรรมด้วยค่ะ กรรมใดที่เคยล่วงเกินท่าน ๆ  ทั้งทางวาจา และ ใจ  ขอให้อโหสิกรรมให้ด้วยค่ะ แม้กรรมใดที่ใคร ๆ เคยล่วงเกินเราไว้  เราอโหสิกรรมให้นานแล้ว เหอ ๆ  ช่วงนี้เบรคงานจิตอาสาที่โรงพยาบาลไว้สักพักแล้วค่ะ  ด้วยปัญหาหลายอย่าง ออ  มีหนึ่งคำถามค่ะ   คือเราหาช่องทางค้าขายน่ะ (ขอนอกเรื่อง  ปรึกษานิ๊ดนุงนะ) พอจะขายอะไรได้บ้างที่ ไม่ต้องลงทุนเยาะ  และเป็นบุญ เป็นกุศลน่ะค่ะ ตอนนี้คิดจะไปเป็นลูกจ้างร้านขายยา ไทย- จีน   และหาขายของไปด้วย ส่วนงานโรงแรม  คงจะทำเป็น  part time ไป       จากคุณ : ใจซึ้งงงง (ใจขึ้น) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 14:12:57

ความคิดเห็นที่ 32 วิ่งตามมาจากกระทู่เก่า เข้ามาจิ้มกระทู้ใหม่^^ ธรรมนั้นท่านได้แต่ใดมา...ธรรมนั้นแม่ผั่นได้มาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ถ้าในชาตินี้ภพนี้เรียกว่าได้มาจากความหวังดีของคุณพ่อคุณแม่ค่ะ เป็นเรื่องบังเอิญมากที่เมื่อแม่ผั่นโตมาพอรู้ภาษา แม่ก็มาสอนศาสนาพุทธ ทำให้แม่ส่งไปปฏิบัติธรรมที่ยุวพุทธตั้งแต่เด็ก โตขึ้นมาหน่อยก็ไปวัดอัมพวัน สิงบุรี แต่สมัยนั้น เราไม่เคยคิดเลยว่าการปฏิบัติธรรมจะเอามาใช้ในชีวิตประจำวันได้ไง พอไปก็ตั้งใจฝึก พอกลับบ้านก็ลืมโม้ดดดดด พอเข้าช่วงวัยรุ่น คุณพ่อเริ่มมาปฏิบัติธรรมบ้าง คนในครอบครัวถ้าว่างม๊ากก็จะสลับสับเปลี่ยนกันไปปฏิบัติธรรมตลอด แต่ไม่บ่อยเท่าไหร่ เรียกได้ว่าโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่สนับสนุนให้เดินไปตามทางสายนี้ มีอยู่ช่วงหนึ่งสมัยมหาลัย มีโอกาสได้ไปปฏิบัติที่เสถียรธรรมสถาน หลังจากกลับมา มานั่งสมาธิต่อยอดเอา ปรากฏว่าเกิดปิติแบบที่รู้สึกว่าเกิดมายังไม่เคยสุขใจเท่านี้ ตั้งแต่วันนั้นเลยนั่งสมาธิเกือบชั่วโมงทุกวันๆ แต่แปลก(และยังหาคำตอบไม่ได้) คือช่วงนั้นพอปฏิบัติหนักๆ รู้สึกเลยว่าตัวเองเปลี่ยนไป ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใคร ทำนองว่าบางทีเราไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากก็ได้ แถมนิสัยหลายๆอย่างก็เปลี่ยน หันมาอ่านหนังสือธรรมะ ขยันทำงานบ้านมาก จนเพื่อนที่มหาลัยล้อ หาว่าจะไปบวชรึไง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จนมาถึงจุดพลิกผันตรงที่ มีพี่ที่เรานับถือคนหนึ่ง มาเห็นเราอ่านหนังสือธรรมะปฏิบัติธรรม ก็บอกว่า "พี่ผิดหวังในตัวน้องมาก"และ"ความจริงเราทำความดีทางอื่นก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องไปปฏิบัติธรรมเลย" ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นเราถึงสะอึก คงเป็นฟีลเหมือนว่าทำไมเราเอาแต่ช่วยเหลือตัวเอง ไม่รู้จักไปช่วยเหลือคนอื่นล่ะมั้ง หลังจากนั้นเลยหักดิบ เลิกปฏิบัติ เลิกนั่งสมาธิ ที่เรียกว่าหักดิบเพราะใจน่ะอยากกลับไปนั่ง อยากกลับไปปฏิบัติธรรมเหมือนเมื่อก่อน (คิดถึงช่วงนั้นแล้วแอบน้ำตาซึม ปนเสียดายสมาธิช่วงนั้น จำได้เลาๆว่าเคยออกจากสมาธิแล้วเกิดปิติอยู่ด้วยทั้งวันแน่ะ บางครั้งจิตก็สอนจิตเรื่องเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปวนไปเวียนมา มีอยู่ครั้งหนึ่งนอนแล้วเห็นการเกิดดับของจิต น่าเสียดายที่ช่วงนั้นน่าจะมีกัลยาณมิตรทางธรรมหรือมีอาจารย์ที่เคารพบ้าง แต่ไม่มีอาศัยฝึกเอง เลยอดต่อยอดเลย อิๆ) ซึ่งแม่ผั่นก็ไม่เคยโทษพี่เขาคนนั้นเลยนะ คงต้องโทษใจของตัวเราเองมากกว่าที่พ่ายแพ้ให้กับการทดสอบและต้องขอบคุณพี่คนนั้นที่พูดกับเราแบบนี้ ทำให้ตอนนี้เราปรับสมดุลชีวิตทั้งทางโลกและธรรมได้อย่างพอดี และทำให้รู้ว่าใจเรายังอ่อนแอจริงๆ ^^ โชคดีมากที่ตอนนี้ มีโอกาสได้ทำงานเกี่ยวกับธรรมะ เลยได้รู้ว่าจริงๆแล้วสิ่งที่เราทำไม่ใช่เรื่องผิด ไม่ใชเรื่องที่เชย หรือน่าอาย ประกอบกับมีโอกาสได้พูดคุยกับนักรบทางธรรมหลายท่าน ผู้ปฏิบัติอีกหลายคน ตามอาชีพที่ทำ ทำให้เกิดมีความมั่นใจขึ้นมา และทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วการปฏิบัติธรรม เราสามารถทำได้ทุกที่และตลอดเวลาโดยไม่จำเป็นต้องเข้าวัด เข้าห้องพระนั่งสมาธิเท่านั้น ทุกวันนี้จึงปฏิบัติในรูปแบบบ้างนิดหน่อย ที่เหลือก็จะเป็นเจริญสติในชีวิตประจำวันเสียมากกว่า แต่หลังจากอ่านกระทู้ของคราวแล้วที่คุณเคมาตอบคำถาม ก็ทำให้เราฮึดสู้อยากกลับมาปฏิบัติแบบเคร่งครัด(ขึ้นมาหน่อย)อีกครั้ง ขอบคุณคุณเคมากนะคะ ถ้าอยู่ตรงหน้าจะกราบงามๆที่อกเสียหลายๆที คิกๆ ปล.ยาวมว๊ากตามเคย^^ จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 14:16:10

ความคิดเห็นที่ 33 อีดิด:ซ้ำ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 14:17:02 จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 14:16:21

ความคิดเห็นที่ 34 คห 30 เราเป็นคนหนึ่งที่อ่านกระทู้ก่อน แล้วเข้าใจในสิ่งที่พบเจอมา แต่ไม่รู้ว่านั่นคืออะไร เพราะยังไม่ได้ปฏิบัติจริงจัง พอเข้าใจก็เลยขอบคุณที่คุณ chaosy ชี้แนะมา ใจก็ยอมรับนับถือว่าคุณเป็นเสมือนอาจารย์ของเราอีกคน เราเข้าใจในสิ่งที่คุณบอกและไม่อยากทำให้คุณลำบากไปกว่านี้ ฮ่า ฮ่า เราได้รู้จักกัน เป็นกัลยาณมิตรกันน่ะ ดีแล้วเนอะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 14:37:52

ความคิดเห็นที่ 35 วาบที่หนึ่งและเป็นวาบเดียวที่เห็นโลกใบนี้ชัดแบบที่มันเป็น  และเต็มสองตา คือ วันที่เผาศพแม่ตัวเองเมื่อ 2 ปีก่อน ก่อนนี้ไม่รู้อะไรมาบังตานะคะ ก้ใช้ชีวิตแบบคนทั่ว ๆ ไป คือ เรียนหนังสือต่อยอดอยู่  ทั่ว ๆ ไปก็เทียบว่าทำโท - เอก  ประมาทว่าท่านจะอยู่จนเราเรียนจบ อีก 2 ปีเอง  แต่ก็....ตอนนั้น สัจธรรมว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักนั้นเป็นทุกข์  ก็พุ่งเข้ามาในจิตใจและสมองแบบอัตโนมัติ และคำว่า ความไม่แน่นอนในชีวิตมันเป็นแบบนี้  การประมาทในชีวิต ก็เป็นแบบนี้  มันก้ผุดขึ้นมาทันทีเลย      แต่ตอนนั้นมันหนักหน่วงมาก ความทุกข์ครั้งนั้น  เพราะเหลือท่านเพียงคนเดียวแล้ว  และเราหวังจะดูแลท่านหลังจากจบ ไม่ไปไหนแล้ว  แต่มันก็....พลาด     ตอนนั้นโลกพลิกไปเลย  มีแต่ทางธรรมที่มาเติม ให้ดับทุกข์ครั้งนี้  และเข้าใจชีวิตมากขึ้น  ครูบาอาจารย์หรือหนังสือธรรมของหลวงปู่มั่น เราหามาอ่านหมด  และเข้าใจอะไร ๆ กว่าแต่ก่อนมาก  เคยกราบเรียนบอกหลวงพ่อไม อินทสิริเรื่องนี้  ท่านบอกว่าหากไม่มีบุญเก่าแล้ว  บางคนก็คิดแบบเราไม่ได้ บางคนไม่เห็นและปล่อยผ่านเลยไป แต่สำหรับเราแล้ว  บทเรียนนี้ ราคาแพงที่สุด  มีค่ามากที่สุด  ทุกวันนี้ก็ยังศึกษาธรรมอยู่  อย่างน้อยที่สุด ศีล 5 นั้น ตั้งมั่นมาก คำสอนของหลวงพ่อฤาษีลิงดำเรื่องต่าง ๆ ก็จำตลอด  อันไหนควรทำ ไม่ควรทำ    ชีวิต แม้จะมีทุกข์เข้ามาบ้างเป็นระยะ ๆ เพราะยังใช้ชีวิตแบบฆราวาสอยู่  แต่ก็ได้หลักธรรม  เป็นหลักในการใช้ชีวิต  ตาม มรรค ตามธรรมที่พุทธองค์สอนไว้   เพราะดิฉันไม่อยากใช้ชีวิตแบบประมาทอีกแล้วค่ะ จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 15:11:02

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาอ่านทุกกระทู้ของคุณ chaosy เลย ให้คิดแล้วก็เสียดายเมื่อไวเด็กไปทำบุญกับคุณแม่ทุกอาทิตย์เลย ซึ่งน่าจะทำให้เราสนใจธรรมะตั้งแต่เด็ก แต่เปล่าไม่สนเลย ตอนมาปัจจุบันอยู่ในช่วงส.ว.แล้วเพิ่งจะมาสนใจธรรมะ ไปเข้าคอร์สปฏิบัติจริงๆ ครั้งสองครั้งเอง แต่เพิ่งรู้และเข้าใจธรรมะของพระพุทธเจ้ามากขึ้นจากการที่ได้ฟังธรรมจากพระอาจารย์ภาสกร สอนได้เข้าใจจริงๆ และได้อ่านจากกระทู้ของคุณ chaosy ก็เข้าใจมากยิ่งขึ้น เหลือแค่ตัวเองต้องปฏิบัติให้มากๆกว่านี้ พยายามให้มีสติระลึกรู้เท่าทันกิเลสบ่อยๆ ปฏิบัติศีลห้าเป็นปกติ พระอาจารย์ภาสกรเวลาเทศน์จะถามว่ามีใครอธิฐานพระนิพพานในชาตินี้หรือยัง ท่านจะเป็นผู้นำให้อธิฐานค่ะ เราอธิฐานแต่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ มีความตั้งใจอยากจะไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ของคุณ chaosy ให้ได้สักวันนึงค่ะ จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 15:29:59

ความคิดเห็นที่ 37 ตามมาอ่านทุกกระทู้ของคุณ chaosy เลย ให้คิดแล้วก็เสียดายเมื่อไวเด็กไปทำบุญกับคุณแม่ทุกอาทิตย์เลย ซึ่งน่าจะทำให้เราสนใจธรรมะตั้งแต่เด็ก แต่เปล่าไม่สนเลย ตอนมาปัจจุบันอยู่ในช่วงส.ว.แล้วเพิ่งจะมาสนใจธรรมะ ไปเข้าคอร์สปฏิบัติจริงๆ ครั้งสองครั้งเอง แต่เพิ่งรู้และเข้าใจธรรมะของพระพุทธเจ้ามากขึ้นจากการที่ได้ฟังธรรมจากพระอาจารย์ภาสกร สอนได้เข้าใจจริงๆ และได้อ่านจากกระทู้ของคุณ chaosy ก็เข้าใจมากยิ่งขึ้น เหลือแค่ตัวเองต้องปฏิบัติให้มากๆกว่านี้ พยายามให้มีสติระลึกรู้เท่าทันกิเลสบ่อยๆ ปฏิบัติศีลห้าเป็นปกติ พระอาจารย์ภาสกรเวลาเทศน์จะถามว่ามีใครอธิฐานพระนิพพานในชาตินี้หรือยัง ท่านจะเป็นผู้นำให้อธิฐานค่ะ เราอธิฐานแต่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ มีความตั้งใจอยากจะไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ของคุณ chaosy ให้ได้สักวันนึงค่ะ จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 15:32:01

ความคิดเห็นที่ 38 ไม่ต้องไปสนใจเรื่องนิพพงนิพพาน หรือวินัยสงฆ์หรอก   สนใจตัวเองดีกว่า..  ที่ผ่านมา เราเคย "วาบ" แสงสว่างแห่งธรรมอะไรในจิตของเราบ้าง.. ม่ะ.. กำลังจะเปิดผ่านและเลยกระทู้นี้ไปแล้ว เผอิญเหลือบตาลงมองเห็นประโยคสุดท้ายข้างบนเลย  "วาบ" เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับ ยิ่งฟังประสบการณ์ทางธรรมของคนอื่น ยิ่งรู้ว่า "ตนเอง" กำลังถอยหลังลงคลอง หนักทั้งกายและใจ มองเห็นอบายกำลังกวักมือเรียกอยู่ไม่ไกล ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์ที่ "เคย" พบ ครั้งแรกตอนบวชสามเณรภาคฤดูร้อน แต่ก่อนก็ไม่สนใจเป็นเด็กหลังห้องตลอด ไม่ว่าไปวัด ฟังธรรม เวียนเทียน ฯลฯ เมื่อได้มาบวชเณร พระอาจารย์ท่านสอนให้นั่งสมาธิพร้อมกับให้บริกรรมคำว่า "พุทโธ" ก่อนนั่งก็บอกว่า ดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ เหาะเหินเดินอากาศหายตัวได้ ตอนนั้นก็กำลังบ้าการ์ตูนและหนังแนวจักรๆวงศ์ๆเรื่อง "ขวานฟ้าหน้าดำ" สิงหไกรภพ" ก็เลยตั้งใจใหญ่ จนพบ "ความสงบและความสบาย" จากการนั่งสมาธิ ความสงบและความสบายครั้งนั้น เปลี่ยนความคิดเรื่องความสุขของชีวิตของผมไปตลอด เมื่อก่อนเคยคิดแต่ว่า ความสุขของคนอยู่ที่มีวัตถุมาก มีเงินมาก มีบ้านใหญ่ แต่สมาธิที่ได้ กลับทำให้ความคิดแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง และที่สำคัญความรู้สึกนั้น ยังคงติดอยู่ในจิตของผมตลอดมา จนเชื่อว่า ไม่มีความสุขใด เท่ากับความสุขเพราะความสงบของจิตใจ... ครั้งที่สอง ตอนเข้าคอร์สปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันของหลวงพ่อจรัญ ปฏิบัติไป เห็นเพื่อนบางคนอยู่ๆร้องให้ขึ้นมาบ้าง หัวเราะบ้าง เห็นนั่นเห็นนี่บ้าง เรียกว่าได้สภาวะ แต่เราไม่ได้สภาวะอะไร เลยเครียด เร่งความเพียรใหญ่ จนเบลอมองทางข้างหน้าเป็นหลุมเป็นบ่อ เพราะสมาธิเยอะเกินไป เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีเป็นอกุศลกับพ่อแม่ครูบาอาจารย์เช่นเดียวกับกระทู้ก่อนหน้านั้นอีก จนจิตตก... ต่อมาได้เข้าสอบอารมณ์กับพระอาจารย์ท่านจนแก้ปัญหาได้ทีละเปาะ วันเกือบสุดท้าย ตื่นมาทำวัตรเช้านั่งสมาธิแผ่เมตตาเสร็จ ขณะที่ลุกออกมาเกิดอาการกึก "จิตตื่นจิตโพลง" โดยไม่ได้กำหนดอะไร ความรู้สึกขณะนั้น ร่างกายเบาและจิตควรแก่การงาน รู้เท่าทันอิริยาบถ อะไรกระทบก็ไม่เข้า ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งอยู่ประมาณ ๓๐ นาที ท้ายสุดก็ค่อยดับมอดไป ทั้งที่พยายามรักษาไว้เต็มที่... ปัจจุบัน ประสบการณ์ทางธรรมครั้งที่สาม ก็ยังไม่เคยเกิดขึ้นกับผมอีกเลย หนักทั้งใจหนักทั้งกาย มีเพียงกัลยาณธรรมที่คอยค้ำจุนไม่ให้ถลำลงลึกไปกว่านี้ หนทางมีอยู่  พ่อแม่ครูบาจารย์ผู้เป็นแบบอย่างก็มี เพื่อนผู้กำลังเดินทางก็มี เฮ้อ...แต่ผมกลับก้าวถอยหลังเสียนี่ ให้กำลังใจเพื่อนๆทุกท่านครับ รวมถึงผมด้วย คงมีสักวันที่จะได้เดินทางจนมองเห็นหลังคนข้างหน้า... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:10:16

ความคิดเห็นที่ 39 คุณ tiger18 หนักจริงๆ แฮะ.. เอางี้ค่ะ คุณ tiger18 ทำทานเยอะไว้ค่ะ  คือว่าถ้ามันจะก้าวถอยหลังก็ไม่เป็นไร เราก้าวถอยหลังไปข้างหน้าดีไหม.. ให้ทำทานไว้ก่อน มันทำง่าย โทรวัดพระบาทน้ำพุก็ได้   และพยายามรักษาศีล 5 ให้ได้  ถ้าได้สองข้อนี้ จะถอยหลังไปไกลก็สวิงกับมาทันเมื่อถึงเวลาค่ะ.. เป็นกำลังใจให้นะคะ.. ถ้าอยากมีอาจารย์แบบไว้อ้อน ก็ลองไปหาอาจารย์เราดูนะ..  องค์นี้อ้อนได้.. แค่ไปนั่งเฉยๆ ดูท่านพูด กลับมามีแรงเพียบเลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:19:34

ความคิดเห็นที่ 40 มาขอแจมด้วย (สายไปมั๊ยนั่น) คืออยากเล่าที่หันมาสนใจธรรมะ กลัวบาป เพียรสร้างบุญเป็นจริงเป็นจัง ก็คงเป็นเมื่อ 3 ปีก่อนนี่เอง อ่านหนังสือธรรมะเกี่ยวกับพระจีนเล่าเรื่องแปลกๆ ที่พบเจอ ตอนแรกก็อ่านหนุกๆ ไม่มีอะไร เรียกว่าเน้นธรรมะบันเทิง พอมาอ่านเจอประโยคหนึ่งว่า "คิดอกุศลก็สามารถเกิดเป็นเปรตได้" โอ จังหวะนั้นมันเหมือน "สะดุ้งในใจเฮิอกใหญ่" จริงๆ ถ้าอ่านประโยคนี้แต่ก่อน เราว่าเราคงเฉยๆ ไม่ได้ซาบซึ้ง  สะดุดใจอะไรนักหนา แต่ไม่รู้ทำไม วันนั้น (เกิดมาตั้ง 30 ปีแล้ว) มันหูตาสว่างโพลง แบบว่ากลัวบาปขึ้นมาเห็นๆ เลย คงเป็นเพราะตัวเราเองเคยคิดเสมอว่า แค่ "คิด" ไม่ได้ "ทำ" ไม่น่าจะบาป (คิดเข้าข้างตัวเอง แบบมิจฉาทิฐิ) หลังจากนั้น เราก็สนใจอ่านหนังสือธรรมะมาตลอด เพียรศึกษาธรรมที่ถูกต้อง เพราะกลัวว่า จะมีอะไรที่เรายังไม่รู้ แล้วหลงทำผิดไปอีก ช่วงนั้นคิดแต่เรื่องสร้างบุญสร้างกุศลตลอด ปีติยินดีในบุญอย่างมาก แม้จะเป็นบุญเล็กๆ อย่างพวก ซื้อเทียนไปวางในศาลาวัดให้คนมาไหว้ได้จุดใช้ พับกุหลาบใบเตยถวายพระด้วยตนเอง พริ้นท์เอกสารธรรมะที่ชอบไปวางให้คนหยิบอ่าน ฯลฯ จนรู้สึกว่า โอ ทำไมเรามีความสุขแบบนี้หนอ (อารมณ์ตอนนั้นมันแบบนี้จริงๆ นะ สุ๊ขสุขเลย) ส่วนเรื่อง "วาบ" แบบปัญญาเกิด อันนี้เกิดขึ้นไม่นานมานี้ เคยเล่าในทู้ให้ฟังแล้วด้วย คือช่วงนั้นฝึกเจริญสติมาเรื่อยๆ ฝึกเองแบบมั่วๆ มาวันหนึ่ง ขึ้นไปจะรดน้ำต้นไม้บนดาดฟ้า เจอสภาพต้นกล้าที่เพาะไว้เป็น 100 ต้น โดนหนูมาคุ้ยดินเล่นซะเละเทะ ต้นกล้ากระจุยขึ้นมากองบนผิวดิน สภาพแบบนี้ ถ้าเป็นปกติละก็ รับรองว่าเศร้ามาาาาากกกกกกกกกกก   ~~[T^T}~~ แล้วจะต้องอารมณ์หดหู่ เสียใจ หน้าบู้บี้ไปนานเลย แต่ปรากฎว่า วันน้ัน ไม่รู้ยังไง เจอภาพนี้ปุ๊บ ความรู้สึกคือ เหมือนเรามองเห็น "เวทนา" แล้วก็เห็น "อาการทางกาย" ที่เกิดขึ้นตามจริง ณ ขณะนั้น ได้อย่างชัดๆ (ชัดแบบไม่เคยชัดแบบนี้มาก่อน) ในลักษณะที่ "มองดูเฉยๆ" ไม่ได้ไปปรุงแต่งคล้อยตามอะไรกับมันเลย อารมณ์มันก็เลยเฉยๆ กับภาพทีเ่ห็นไปดื้อๆ แล้ว "ปัญญา" ก็เกิด (เรียกแบบนี้จะได้มั้ยหนอ) คือมันเข้าใจขึ้นมาเลย ว่าพระธรรมที่พระพุทธเจ้าสอน ที่บอกว่า ถ้าเราสามารถาาง "อุเบกขา" ไม่สุข และไม่ทุกข์ ไปกับสิ่งที่ "ผัสสะ" สัมผัส เราก็จะไม่ทุกข์ ความทุกข์จะทำอะไรเราไม่ได้ คือแต่ก่อน อ่านคำสอนแบบนี้ เราเฉยๆ ไง แต่พอมาเจอจังหวะนี้เข้าให้ มันใช่เลย มันเข้าใจเลย แบบว่า "๋อ๋อ อย่างนี้นี่เอง" "คำสอนของพระพุทธเจ้าถูกต้องจริงๆ" วันนั้นลงมาจากดาดฟ้าด้วยความรู้สึกเบาๆ ยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 17:07:30 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 17:06:29 จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:48:32

ความคิดเห็นที่ 41 .....ซ้ำ..... แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 16:52:24 จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:48:46

ความคิดเห็นที่ 42 วันนี้ไปวัดประจำมา.. เป็นครั้งที่ประทับใจมากๆ อีกครั้งหนึ่ง จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะมาเที่ยวกระทู้ของคุณเคออสซี่ เพื่อนั่งรำลึกถึงเส้นทางเดินของตนเองจนมาถึงวันนี้ คุยกันเล่นๆ เพลินๆ ตามประสาเพื่อนที่น่าจะพอรู้ใจกันนะคะ อย่าจริงจังอะไรกับเรา  เพราะที่เราเล่ามันอาจไม่ถูกต้องตามหลักก็ได้ แต่รับรองว่าตรงตามประสบการณ์ของเราเป๊ะ เพราะ..เราพยายามรักษาศีลห้าจ้า (พระอาจารย์สอนว่าคนมีศีลห้าไม่ครบ  ภาวนาไม่ขึ้นอ่ะ) เรื่องแรก..หาทางออก ตั้งแต่จำความได้  ใจของเราก็ดิ้นรนค้นคว้าหาอะไรไม่รู้ มันว้าเหว่  โดดเดี่ยว  และเหงาอยู่ลึกๆ  เหมือนรอคอยอะไรสักอย่าง ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่  และจะมีอยู่จริงๆ หรือเปล่า ไม่ว่าจะพบ  จะมี  จะเป็น  หรือจะทำอย่างไร ก็ไม่เคยเติมเต็มทางใจให้เราได้เลย   เหมือนมีอะไรที่ขาดหายไปจากใจของเราอยู่เสมอ.. ครอบครัวเลี้ยงเรามาในกรอบโบราณมากๆ กำหนดเส้นทางให้เดิน  จนเราไม่เคยต้องวางแผนการชีวิตเองเลย แต่แปลกนะ  ยิ่งกายของเราถูกขังให้อยู่ในกรอบจำกัดมากเพียงใด ใจของเราก็กลับท่องเที่ยวไปอย่างอิสระมากขึ้นเท่านั้น การได้เติบโตมาท่ามกลางธรรมชาติงดงาม ช่วยให้ใจของเราท่องเที่ยวไปโลกของจินตนาการได้อย่างเพลิดเพลิน แต่ก็ยังคงคอยค้นหาบางสิ่งบางอย่างมาเติมเต็มจิตใจอยู่ร่ำไป สารภาพตามตรงว่าเราเรียนหนังสือจริงๆ ถึงแค่จบชั้นประถมเท่านั้นเอง เวลาที่เหลือในสถานศึกษาจนจบปริญญาโทเรารู้แล้วว่าจะให้คำตอบเราไม่ได้   จึงหมดไปกับการค้นหาทางใจนั่นเอง  แต่เราก็เรียนมาจนจบ  ทำงานได้นะ และทั้งที่เราต้องอยู่ใกล้และรู้จักวัดในพระพุทธศาสนามาตลอดชีวิต แต่ก็แปลกที่เรารู้จักแค่การไปทำบุญ  ใส่บาตร  ฟังบทสวดภาษาบาลี อย่างไม่เข้าใจอะไรเลย  จนไม่สะกิดใจว่าเราจะหาคำตอบได้จากศาสนา แต่แม้จะจนปัญญาไปแล้ว  แต่ใจมันก็ยังไม่ยอมวางการแสวงหาอยู่ดี ทำให้เรามีชีวิตช่วงต้นที่สบายกาย  แต่ระหกระเหินทางใจมากเหลือเกิน แต่เดชะบุญ  ที่เราไม่มีจิตใจใฝ่ลงต่ำเป็นอาจิณ.. จนกระทั่งได้พบหลวงปู่ท่านแรกที่สอนให้เราเข้าใจและยอมรับกฎแห่งกรรมได้ ใจของเราจึงสงบจากการดิ้นรนแสวงหาลงไปบ้าง แต่ก็ยังเหมือนขาดอะไรที่สำคัญไป  ให้ใจขาดหายอยู่ดี.. แล้วก็ถึงเวลาที่เราได้พบพระอาจารย์ท่านปัจจุบันในปี ๒๕๔๘.. จากการอ่านบทความสั้นๆ ที่ท่านเขียนไว้สมัยเป็นฆราวาส อ่านครั้งแรก..เรารู้สึกคล้ายโลกหยุดหมุน  ในใจนั้น  บรรยายไม่ถูกเลย เราอ่านซ้ำไปซ้ำมานับสิบเที่ยว  ยิ่งอ่านยิ่งสั่นไหวข้างในใจ ประมาณหกเดือนต่อมาจึงถึงเวลาที่เราได้ไปกราบท่านครั้งแรก ไปด้วยใจเด็ดเดี่ยวมั่นคง   แม้จะหวาดกลัวการเดินทางไกลด้วยตนเองและขับรถไม่เป็น แต่..เราต้องไป ไปเพื่อจะพบว่าคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ท่านนำมาถ่ายทอดให้นั้นเอง คือสิ่งที่ขาดหายไปให้ใจของเราต้องดิ้นรนแสวงหามาชั่วชีวิต เราอบอุ่นเหมือนคนเคยว่ายน้ำมากลางทะเลคลั่ง  ที่พอได้มองเห็นฝั่งแล้ว แม้จะดูแสนไกล  แต่ก็นั่นไง..จุดหมายอยู่ทางทิศนั้นแล้วนะ ตามที่เคยได้ยินมาว่าสังสารวัฎนี้หาต้นไม่ได้  หาปลายไม่พบ กับความดิ้นรนแสวงหาอันแสนจะว้าเหว่ที่เราเคยเผชิญมาแล้ว ทำให้เราซาบซึ้งถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า  พระธรรม  และพระสงฆ์ รวมถึงครูบาอาจารย์ทุกท่านของเราอย่างสูงสุด สิ่งที่แสนจะหนักหนาสาหัสพระองค์และท่านได้ทำมาแล้วตามลำดับ หน้าที่เราจึงเหลือเพียงพากเพียรเดินตามรอยที่ท่านชี้ให้.. จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 00:14:40

ความคิดเห็นที่ 43 สำหรับตัวเอง เส้นทางธรรมะค่อนข้างกระท่อนกระแท่นเอาแรงอยู่ค่ะ เริ่มได้สัมผัสธรรมะก็ตอนม.ปลาย จำได้ว่าเจอปัญหาที่ตอนนั้นคิดว่าหนักหนาสาหัส ไม่มีเพื่อน แต่ตัวเองเป็นคริสเตียน ครูคนหนึ่งเอาเราไปเข้าชมรมพุทธศาสนา เอาไปเข้าค่าย เลยได้รู้จักกับการทำสมาธิเป็นครั้งแรกๆ แล้วตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจว่ามันคืออะไรนะคะ ทำไปอย่างนั้น หลังจากนั้นเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้เข้าวัดอีก ถ้าเข้าก็เรียกได้ว่าน้อยมากค่ะ เพิ่งเริ่มเข้าวัดจริงๆจังๆได้ราวๆ สามปีนี้เอง เริ่มจากไปธรรมสถาน แม่ชีศันสนีค่ะ แล้วรู้สึกมีความสุขมาก มันสงบ ตอนนั้นรู้สึกอย่างนั้น ต่อมาเลยค้นทางอินเตอร์เนท เจอโกเอ็นก้า เลยไป แล้วติดใจว่ามันใช่วิธีที่ถูกกับเรา เลยพยายามไปเติมพลังปีละครั้ง ขับรถก็จะพยายามฟังเทศพระอาจารย์ต่างๆ ถ้าจะถามว่าเราเข้าถึงธรรมะแล้วหรือยังคงต้องตอบว่าผิวเผินอยู่ดีค่ะ แต่ส่วนตัวแล้วเรานับถือพระอาจารย์เก่าๆมากกว่ารุ่นใหม่ อาจเป็นเพราะเห็นมานาน กิจวัตรท่านชอบก็ได้ เช่น พระอาจารย์มั่น หลวงปู่แหวน เป็นต้นค่ะ จากคุณ : สองสาย เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 00:25:07

ความคิดเห็นที่ 44 ธรรมะที่ได้มาทุกวันนี้เนื่องจากป่วยหนัก ทุกข์หนักเพราะมันทรมานมาก ตอนนั้นคิดว่าเราจะตายมั้ย(เป็นพวกวิตกจริต) จริงๆแล้วมันไม่ตายง่ายๆหรอก แต่ใจเราเสียแล้ว หมดที่พึ่งทุกสิ่ง คิดได้อย่างเดียวอยากไหว้พระ คือหาที่พึ่งทางใจว่างั้นเถอะ แล้วก็อธิษฐานว่าเราขออยู่ทำความดีต่อ หากท่านยังเห็นว่าเรามีประโยนช์ต่อโลกใบนี้ โปรดให้เราอยู่ต่อไปด้วย หลังจากนั้นก็เริ่มหัดสวดมนต์ ท่องบทสวดมนต์ทำความดี ที่เขาว่า"เมื่อเห็นทุกข์ จึงเห็นธรรม"นั้นถูกต้องอย่างยิ่ง เมื่อก่อนขี้โมโหแต่เก็บกดไว้ โกรธมากเวลาเพื่อนบ้านมาแอบเก็บผักในรั้วบ้านเรา เรารู้เพราะปลูกเองกับมือ แถมมีมาสารภาพว่าเก็บนั่นเก็บนี่ไป เห็นเจ้าของไม่อยู่ ทุกวันนี้เพื่อนบ้านก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่ แต่ใจเราเบาโล่ง ไม่หนักอึ้ง คิดว่า"เขายังละกิเลสเขาไม่ได้น่าสงสารนะ แบ่งให้เขาทานมั่งเถอะ" ใจเราก็เบาสบายแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน อีกอย่างก็เรื่องกำแพงบ้านมันพังตั้งแต่เดือน มีนาคม เพราะหมู่บ้านข้างๆทำคานหักเมื่อตอนเค้าจะสร้างหมู่บ้าน จนวันนี้กำแพงก็ยังไม่เสร็จ ทุกวันเราหันไปดูรู้สึกใจห่อเหี่ยว มีวันนึงหันไปใจมันโล่งวิ๊งค์ ว่า อ้อ "กำแพงไม่เที่ยง ใดๆในโลกล้วน อนิจจัง มันเป็นแบบนี้หนา หลังจากนั้นเราก็ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน อารมณ์มันนิ่งๆ มีโกรธบ้างเรื่องงาน แต่มันเป็นความโกรธแบบเบาๆ จะว่าโกรธก็ไม่นะ แต่เอานิดนึงตามมันไปหน่อย คือฝึกรู้ตัวตลอด เราแค่เริ่มต้นในทางธรรมแต่เราเห็นผลมันชัดนะ มันทำให้สิ่งที่เราคิดว่าร่างกายทุกข์แล้ว แต่ใจเราทุกข์กว่าหลายเท่า เพราะฉะนั้นเราต้องแก้เรื่องใจเราให้ได้ ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว เราใช้ภาษาทางธรรมไม่เป็นหรอก เราไม่เคยปฏิบัติธรรม ทำให้เราไม่เข้าใจคำศัพท์อะไรเลย เราสื่อสารได้แบบภาษาทางโลกนะคะ รบกวนคุณเคโพสหน้ากระทู้ให้ด้วยนะคะ อยากแชร์ประสบการณ์บ้างอ่ะ จากคุณ ยิ้มไว้ไม่เครียด จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 06:29:26

ความคิดเห็นที่ 45 ชอบมากมายกับประเด็นของกระทู้นี้ คิดเหมือนจขกท.  ทุกอย่างเลย แต่ไม่มีความสามารถเขียนภาษาได้สละสลวยเช่นนี้ ประสบการณ์ทางธรรมของตัวเองผ่านมากว่า16 ปีก็มากมายเอาการอยู่ ซึ่งเริ่มตั้งแต่สนใจธรรมะเพราะอกหัก!!! ทำให้ได้อ่านหนังสือเล่มแรก คือ คู่มือมนุษย์ ของท่านพุทธทาส หลังจากนั้น(เอาแบบสั้นสำหรับที่มาที่ไป) ก็ศึกษาธรรมะเพียงเพื่อว่าจะได้ไม่เจอทุกข์ ย้ำว่าอยากที่จะไม่เจอทุกข์ เช่น เผื่อธรรมะจะทำให้การงานก้าวหน้า การงานดี เจอคนดีๆ รวย ประสบความสำเร็จไปเสียทุกด้าน ฯลฯ มีที่ไหนที่ตัวเองเห็นว่าดีก็ไปปฏิบัติ(แต่ก็ไม่ได้ทำต่อเนื่อง)  หนังสือก็ซื้อมาอ่านเสียจนที่บ้านจะเป็นร้านขายหนังสือธรรมะได้แล้ว เวลาทำบุญก็ขอให้รวยๆ (แถมมีช่วงหนึ่งเกิดอัตตาสูงมาก เที่ยวดูถูกคนอื่นในใจว่า ข้านี่ปฏิบัติธรรมนะเฟ้ย เป็นคนดีนะเฟ้ย แต่ก็โดนดัดนิสัยเสียจนไม่เหลือความพยศโดยสามีอันเป็นที่รัก ที่ปัจจุบันก็ปฏิบัติธรรมเคียงคู่กันเช่นกัน) ที่เล่ามาทั้งหมด ต้องการบอกว่าที่ผ่านมาอ่านมากกว่าปฏิบัติ ตอนอ่านก็รู้สึกดี แต่ความทุกข์สารพัดชนิดก็ยังเป็นแขกแวะมาเยี่ยมเยียนอยู่ร่ำไป ก็ยังรู้สึกว่าปัญหายังไม่ถูกแก้เพราะว่าเรายังทุกข์อยู่ 2-3 ปีให้หลังก็เริ่มให้ความสำคัญกับการปฏิบัติมากขึ้น จนมาวันหนึ่ง ลูกค้าที่เป็นกัลยาณธรรมได้ชวนให้ไปปฏิบัติธรรมที่แห่งหนึ่ง เราก็ตัดสินใจทันที เนื่องจากเราได้เห็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นอย่างมากๆๆๆๆๆๆๆ กับลูกค้าคนนั้น พอได้ไปปฏิบัติแล้ว ตัวเองเห็นว่าที่นี่แหละที่จะทำให้ฉันหลุดพ้น(ขั้นนิพพาน) ได้ ปฏิบัติที่นี่ปัจจุบันไป3ครั้งแล้ว ประสบการณ์ทางธรรมที่อยากแบ่งปันนั้นเกิดขึ้นตอนไปปฏิบัติครั้งที่3 ที่นี่ให้ปฏิบัติจริงๆ นั่งสมาธิกว่าวันละ8 ชั่วโมง(จริงๆ แล้วเพื่อนๆสมาชิกที่ตอบกระทู้นี้ก็มีกล่าวถึงสถานที่ปฏิบัติธรรมแห่งนี้อยู่) มีอยู่หนึ่งช่วงของการสอนวิปัสสนาที่ต้องนั่งยาวกว่า 2 ชั่วโมง จริงๆ 2 ชั่วโมงนั้นเขาไม่ได้บังคับว่าห้ามขยับ แต่เราคิดว่า ปฏิบัติมาเมื่อ 2 ครั้งที่แล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยตั้งใจ ครั้งนี้เลยอยากเพิ่มความตั้งใจให้กับตัวเอง ก็เลยตั้งใจว่าช่วงนี้เราจะไม่ขยับเลย เริ่มลงมือ ผ่านไปชั่วโมงแรก ก็ปวดๆ แบบพอทนได้ ก็วางอุเบกขาตามแบบที่นี่สอน ในใจก็คิดว่าก็วางอุเบกขาก็ไม่เห็นยาก และก็ทำได้ทุกครั้ง เพราะที่นี่จะมีชั่วโมงอธิษฐานที่ตั้งไว้ว่า 1 ชั่วโมงห้ามขยับ ซึ่งเราก็ทำได้ทุกครั้ง ผ่านไปได้ประมาณ 3/4 ของเส้นทาง ตัวเริ่มเอียงเพราะนั่งไปเรื่อยๆ ตัวมันก็เอียง(ค่อยๆ เอียง ไม่ตรงเหมือนตอนแรก) เอียงลงๆๆ เริ่มเอียงแบบทำให้นั่งไม่สมดุลแล้ว เอาล่ะซิคะ ปวดโคตรๆๆๆๆๆๆ มันเป็นแบบนี้เอง แอบขยับร่างกายแบบว่าไม่ใช่ขยับหนักๆ นะ แบบบิดเล็กน้อยเผื่อมันจะสมดุลขึ้น จะได้ทำให้หายปวดขึ้น โอ้แม่เจ้า ยิ่งปวดเป็นทวีคูณ ทำไงดีละ ตั้งใจว่าจะไม่ขยับแขนขาแล้วนิ ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี อุเบกขา อุเบกขา และก็ปฏิบัติอย่างที่อาจารย์สอน ไม่รู้จะอธิบายยังไงนะคะ เอาเป็นว่าอาจารย์สอนวิปัสสนาเป็นขั้นตอนยังไง เอามาใช้หมดเลย และแล้ว ความเข้าใจของการวางอุเบกขาก็บังเกิดขึ้น นี่แหละค่ะ อุเบกขามันเป็นอย่างนี้เอง เราเข้าใจแล้ว สิ่งที่ได้ตอนผ่านด่านนี้ได้คือ เราค้นพบว่า ไอ้ที่มันปวดแทบตายน่ะ จริงๆ แล้วใจเราปวดมากกว่ากายเราอีก ใจอยากให้หายปวด มันเลยทรมานกับการอยากหายปวด ทั้งๆ ที่กายก็ปวดของมันอย่างนั้นอยู่แล้ว พอใจเราสมดุลแล้ว ก็มองดูความปวดมันไป ซึ่งมันก็ยังคงอยู่แหละ (ในช่วงเวลานั้นนะคะ แต่เปลี่ยนแปลงในรายละเอียด ไม่ขอกล่าวถึง) และก่อนหน้านั้นมีความทุกข์บางอย่างที่เรายังเผลอปล่อยวางไม่ได้ ยังคอยเพ่งโทษคนอื่นอยู่ว่าถ้าเขาทำอย่างนี้ ฉันคงมีความสุขขึ้นฯลฯ ซึ่งมันทำให้เราหนักๆตื้อๆ อยู่ตลอด พอผ่านด่านนี้ได้แล้ว คือ ใจเรานั่นเองแหละที่ดิ้นรน เลยทำให้ทุกข์ ความไม่สบายใจนั้นหายไปหมดสิ้น ตัวเบาใจเบา เข้าใจจริงๆ แล้วว่า ทุกข์อยู่ที่ตัวเรามันเป็นแบบนี้นี่เอง และวางอุเบกขาจริงๆ วางยังไง ขอบคุณท่านอาจารย์มากค่ะ สุดท้ายนี้เราขอให้ประสบการณ์ขอเรา พอจะเป็นสิ่งที่จุดประกายให้หันมาปฏิบัติกันมากๆขึ้นนะคะ จากคุณ : กระต่ายน้อยดัดฟัน เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 10:23:47

ความคิดเห็นที่ 46 ต่ออีกหน่อย สิ่งที่ได้จากการไปฏิบัติครังที่3 ทำให้เรารู้สึกว่า การปฏิบัติธรรมต้องทำบ่อยๆ ทำทุกวัน ฝึกทุกวัน ถึงจะเห็นผลด้วยนะคะ ถ้าไปปฏิบัติแค่อยู่ในคอร์ส (ไม่ว่าคอร์สไหน) กลับมาใช้ชีวิตตามปกติแล้วไม่ทำต่อ ความก้าวหน้าก็จะหายไป ก็ต้องเริ่มต้นใหม่อยู่ร่ำไป กว่าจะเข้าใจจุดนี้ ตัวเองก็ต้องไปตั้ง 3 ครั้ง เพราะครั้งแรกหลังจากกลับมาจากคอร์ส ก็เห่อทำอยู่แค่สองสามเดือน ไปครั้งที่สองก็แทบจะต้องเริ่มต้นใหม่ แล้วก็กลับมาเห่อทำต่อที่บ้านนานหน่อย แต่พอไปอีกที ความก้าวหน้ามีมากขึ้น และประจักษ์ด้วยตนเองแล้ว เลยปฏิบัติทุกวันเช้าเย็น(ตามที่ท่านอาจารย์บอก) เลยค่ะ ชีวิตคู่ดีขึ้นมาก การงานก็เป็นไปอย่างเหตุที่เราทำให้มันเป็น สิ่งที่จะทำให้เราเกิดทุกข์ได้ก็ยังคงมีอยู่ แต่ตอนนี้อยู่กับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างเข้าใจมากขึ้นแล้ว ไม่เหมือนแต่ก่อนที่คิดว่า ปฏิบัติธรรมแล้วเราจะได้ไม่มีเหตุทำให้เราทุกข์อีก 555 ปล.  แนววิปัสสนาที่เราไปปฏิบัติ คือ เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน นะคะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 54 10:40:21 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 54 10:39:00 จากคุณ : กระต่ายน้อยดัดฟัน เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 10:37:24

ความคิดเห็นที่ 47 ต่ออีกนิดละกัน และก็เนื่องจากเราก็เป็นคนอ่านหนังสือธรรมะมากพอสมควรก่อนจะเริ่มปฏิบัติจริงๆจังๆ เลยอยากแบ่งบันความคิดเห็นหน่อยค่ะ ความลึกซึ้งต่อคำๆ หนึ่งในภาษาธรรมะ ที่ได้จากการอ่าน มันช่างแตกต่างจากสิ่งที่ได้จากการปฏิบัติอย่างลิบลับ แค่คำว่า อุเบกขา ที่เราเข้าใจมันจริงๆ แล้วเนี่ย มันช่างแตกต่างจากความเข้าใจจากการอ่านก่อนหน้านี้เสียนี่กระไร พาลจะทำให้น้ำตาไหลเอาตอนที่เราผ่านด่านได้ เลยเข้าใจในความรู้สึกของจขกท.ว่าแค่บทสวดมนต์ง่ายๆ ที่เราท่องสวดกันทุกวัน ถ้าเราประสบพบรู้ด้วยตนเองแล้ว มันจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน ความรู้ที่ได้จากการอ่าน การฟังก็ควรจะมีบ้าง ขอให้มันเป็นแนวทาง แต่ไม่ใช่เป็นการยึดเอาไว้ เพราะสิ่งที่จะทำให้ท่านทั้งหลายหลุดพ้นจากสังสารวัฏนี้ไม่ใช่จากการอ่าน การฟัง การถก การขบคิด แต่เกิดจากการปฏิบัติเท่านั้น เท่านั้น และเท่านั้นค่ะ จากคุณ : กระต่ายน้อยดัดฟัน เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 10:51:50

ความคิดเห็นที่ 48 ของผมก็เริ่มจากการเห็นทุกข์ของตนเอง คือเรื่องการงานและความรักไม่ประสบความสำเร็จ ที่ต้องการคืออยากรู้ว่าตามหลักของพระศาสนา กฏแห่งกรรมใดทำให้เราเจอทุกข์แบบนี้ หนักๆเข้าทนไม่ไหวก็ไปดูดวงกับอาจารย์ที่ท่านอ้างว่าดูดวงผ่านญาณของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อาจารย์บอกว่าดวงเราเกิดมาต้องช่วยงานพระศาสนา ยิ่งช่วยมากชีวิตยิ่งดีมาก และบอกว่าให้กตัญญูกับแม่มากๆ ถ้าอยากได้ดีต้องตอบแทนพระคุณแม่ให้ดี คราวนี้ก็เลยมานั่งคิดว่าจะช่วยงานพระศาสนาอย่างไรดี นึกไปนึกมาก็ได้ไอเดียว่าเราควรเอาประสบการณ์ที่เราเคยหยอดกระปุกสังฆทานแล้วช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นได้ เอาไปแนะนำคนขับรถแท๊กซี่ดีกว่าเพราะช่วงนั้นต้องนั่งแท๊กซี่ไปทำงานเป็นประจำอยู่แล้ว  เราอยากช่วยโน้มน้าวให้เค้าเห็นประโยชน์และเห็นอานิสงค์จากการให้ทานต่อพระพุทธศาสนา โดยคิดว่าวิธีที่แนะนำจะช่วยให้พี่ๆ แท๊กซี่ได้มีวิธีในการทำบุญง่ายๆ โดยไม่จำเป็นต้องรอไปวัดนานๆที ที่สุดก็ได้แนะนำวิธีการให้พี่ๆแท๊กซี่หยอดกระปุกสังฆทานในทุกเช้าและอุทิศกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรตลอดจนผู้มีคุณ การันตีกับเค้าไปว่าทำแล้วชีวิตจะดีขึ้นมีความสุขขึ้น หลังจากที่ได้คุยกับพี่แท๊กซี่ไปหลายสิบคัน ธรรมที่ได้คือได้เห็นทุกข์มากขึ้นของการเกิดเป็นมนุษย์ ได้ตระหนักว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่มีทุกข์ ยังไมีคนอีกมากที่ต้องเจอทั้งทุกข์กายทุกข์ใจ เราเองช่างโชคดีที่ได้ครูบาจารย์ที่ดี ที่แนะนำวิธีให้เราคลายทุกข์ได้ ในขณะที่หลายคนเหมือนชีวิตติดหล่มทรายดูด ยิ่งทุกข์ก็ยิ่งตะหนี่ ยิ่งตระหนี่ก็ยิ่งไม่มีโอกาสพ้นทุกข์ คุยกับพี่แท๊กซี่ไปซักพักเริ่มเกิดความอิ่มใจจากการให้ธรรมทาน เริ่มเข้าใจว่าการที่คนเราจะให้ทานโดยไม่คาดหวังผลตอบแทนจะเกิดขึ้นได้ก็เพราะความสุขใจที่ได้จากการให้ทานมันต้องมากพอ มากพอจนเราไม่ต้องการได้อะไรตอบแทนอีก เริ่มเข้าใจว่าทำไมพระอาจารย์ท่านถึงสอนให้เราหมั่นทำทานสาธารณประโยชน์ ก็เพราะทานสาธารณประโยชน์จะช่วยให้เราเห็นประโยชน์ที่กว้างขวางจากการให้ทานของเราจนเกิดความอิ่มใจได้ง่าย เมื่อใจมันอิ่มมันก็เลยหยุดเรียกร้องคาดหวังผลตอบแทนไปโดยปริยาย เริ่มเข้าใจว่าธรรมทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นลอยๆ ย่อมต้องเกิดแต่เหตุ เพียงแต่เราจะมีปัญญามากพอที่จะเห็นเหตุของธรรมนั้นหรือไม่ เริ่มเข้าใจว่าทำไมพระท่านต้องเรียงลำดับการปฏิบัติเป็นทาน ศีล ภาวนา เพราะสังเกตุได้ว่า เมื่อใจตนเองอิ่มสุขจากการให้ทานที่ไม่หวังผลตอบแทนเมื่อใด ใจมันก็แทบจะไม่อยากเบียดเบียนใครไปโดยปริยาย ใจมันก็เกิดฉันทะอยากรักษาศีล และวิริยะในศีลขึ้นมาเอง และเมื่อทบทวนไปจนเห็นคุณของศีลจนเกิดเจตนาอย่างแรงกล้าที่จะไม่เบียดเบียนใคร จะไม่โกรธเกลียดผู้ใดอีกแล้วขึ้นมา ใจมันก็เย็นขึ้นจนเกิดฉันทะและวิริยะอยากบำเพ็ญอยู่กับความสงบขึ้นมาของมันเองโดยที่เราไม่ต้องฝืนใจอยากภาวนา ตาจากที่ลืมอยู่ในตอนแรกมันก็ปิดลงไปเองไปอยู่กับการภาวนาได้โดยที่เราไม่ต้องฝืนหลับตาลงเลย เริ่มเข้าใจว่าต่อไปถ้าอยากสงบใจภาวนาได้ง่าย ต้องไปทวนในศีลให้เต็มก่อน เริ่มเข้าใจว่าต่อไปถ้าอยากเต็มใจในการรักษาศีลได้ง่าย ต้องไปทวนในทานให้เต็มใจให้โดยไม่หวังผลตอบแทนก่อน เริ่มเข้าใจว่าต่อไปถ้าอยากเต็มใจให้ทานได้โดยไม่หวังผลตอบแทน ต้องไปทวนใจให้เห็นทุกข์ของสรรพสัตว์ให้ซึ้งใจ จนใจเราอยากให้โดยไม่เลือกที่รักมักที่ชังก่อนและต้องเห็นประโยชน์ชัดว่าการให้ของเราช่วยเราและเค้าให้ดีขึ้นอย่างไร เริ่มเข้าใจว่าทำไมการเห็นทุกข์จึงเป็นจุดเริ่มต้นในอริยสัจ ที่ต้องทวนก่อนอย่างอื่นในทุกครั้งจึงจะทำกรรมฐานได้ผล เริ่มเข้าใจว่าตอนนี้ผมยังเห็นทุกข์น้อยอยู่ จึงไม่ค่อยก้าวหน้าในการเดินออกจากทุกข์เท่าไร : ) แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 54 14:14:19 จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 14:06:04

ความคิดเห็นที่ 49 เคยทุกข์มากๆ จนจู่ๆ เกิดปัญญาโล่งขึ้นมาในหัวเลย สิ่งนี้ไม่เที่ยง ไม่มีตัวตน .... อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา  .... จนเป็นที่มาของคำย่อฉบับตัวผม                                             "วาง ว่าง" ทุกวันนี้ผมก็พยายามถือศีลห้า แล้วอธิษฐานให้เจอทางที่ถูก เจออาจารย์ที่ดี ซึ่งก็ได้พบโดยไม่คาดหมาย แล้วระลึกคุณความดีและข้อธรรมมะมาปฎิบัติจนปัจจุบัน ผมมักจดจำชื่อข้อธรรมมะยากๆ ไม่ค่อยได้   เลยอาศัยดู  อาศัยเข้าใจไปตามธรรมชาติ ให้สิ่งรอบข้างสอนเราแทนครับ จากคุณ : หัวใจข้างซ้าย พวงมาลัยข้างขวา เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 15:06:50

ความคิดเห็นที่ 50 ของผมนี่เป็นรอบๆไปครับ รอบแรก สมัยมัธยมต้น ไล่อ่านหนังสือกำลังภายในแล้วไปสะดุดเอา ไตรภูมิกภา อ่านแล้วติดใจในความพิสดาร จากนั้นก็สนใจพุทธศาสนา พักใหญ่ เคยสอบได้นักธรรมตรีด้วย พอหมดรอบขึ้นม4 ก็ไปติดกิเลสติดราคะ ไปเป็นช่วงเวลาเกือบยี่สิบปี กลับไปคิดว่าไอ้เรื่องที่อ่านสมัยเด็กๆ ไร้สาระ มามองธรรมะเป็นแค่ toolsที่เอาไว้ใช้เวลาเกิดรู้สึกทุกข์ ไม่ทุกข์ก็ไม่สนใจ รอบสองนี่ เกิดจากเพื่อนสนิทเกิดความศรัทธาอย่างแรงกล้า เริ่มปฏิบัติโดยเน้นแนวทางหลวงพ่อฤาษี ผมก็เป็นแนวประมาณพวกสร้างอุปสรรค จริงเร้อ ไม่มีหรอก ชาติภพ และได้ถกกันไนหลายๆ ประเด็นด้านธรรมะ ผมก็ว่าไปตามทฤษฏี เพื่อนผมก็ แนวปฏิบัติ หลายๆอย่างมันก็ตอบผมไม่ได้ หลายๆอย่างผมก็ยอมรับว่าสิ่งที่มันพูดน่าพิจารณา จากนั้นได้ฟังดร วรภัทร พูดถึง quantum ในแง่มุมพุทธศาสนา เลยไล่ตามอ่านเรื่องพวก กำเนิดจักรวาล อนุภาค แล้วเลยไปถึงพระไตรปิฏกในส่วนกำเนิดโลก รู้สึกว่ามีหลายอย่างที่น่าสนใจ จากนั้นก็เริ่มรักษาศีลบ้่าง นั่งสมาธิบ้าง ไล่อ่านพระไตรปิฏกบ้าง ทำนองนี้ครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 01:31:32

ความคิดเห็นที่ 51 กลับมาอ่านอยู่เสมอนะคะ อยากอ่านความเห็นคนอื่น ช่วงนี้เลยไม่ได้มาพูดอะไรมาก โมทนาสาธุกับทุกคนนะคะ  จะเล่าเป็นฉากที่ได้ "เห็น" ธรรม ข้อใดข้อหนึ่ง เรื่องใดเรื่องหนึ่งก็ได้นะคะ เพื่อนๆ จะได้ร่วมเข้าใจความแตกต่างของ "รู้" กับ "เห็น" ไงคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 08:31:55

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณ  และกราบอนุโมทนากับคุณแมวเปอร์เซีย  (คคห ๔๘) ที่ช่วยให้เราเข้าใจได้กระจ่างขึ้น.. ในอีกมุมหนึ่งของความสัมพันธ์ระหว่างทาน ศีล  สมาธิ  และภาวนา โดยเฉพาะตรงนี้.. "เพราะสังเกตุได้ว่า เมื่อใจตนเองอิ่มสุขจากการให้ทานที่ไม่หวังผลตอบแทนเมื่อใด ใจมันก็แทบจะไม่อยากเบียดเบียนใครไปโดยปริยาย ใจมันก็เกิดฉันทะอยากรักษาศีล และวิริยะในศีลขึ้นมาเอง และเมื่อทบทวนไปจนเห็นคุณของศีลจนเกิดเจตนาอย่างแรงกล้า ที่จะไม่เบียดเบียนใคร จะไม่โกรธเกลียดผู้ใดอีกแล้วขึ้นมา ใจมันก็เย็นขึ้นจนเกิดฉันทะและวิริยะ อยากบำเพ็ญอยู่กับความสงบขึ้นมาของมันเอง โดยที่เราไม่ต้องฝืนใจอยากภาวนา ตาจากที่ลืมอยู่ในตอนแรกมันก็ปิดลงไปเอง ไปอยู่กับการภาวนาได้โดยที่เราไม่ต้องฝืนหลับตาลงเลย เริ่มเข้าใจว่าต่อไปถ้าอยากสงบใจภาวนาได้ง่าย ต้องไปทวนในศีลให้เต็มก่อน" เป็นการบอกเล่าที่ยังประโยชน์ทางธรรมแก่เรามากมายจริงๆ และอนุโมทนากับคุณเคออสซี่ด้วยนะคะ   สำหรับการตั้งกระทู้ที่เลิศสำหรับเราจริงๆ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 09:10:23 จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 09:09:24

ความคิดเห็นที่ 53 เลี่ยงไม่อ่านกระทู้นี้ อยู่หลายวัน เพราะเป็นคนชอบเปรียบเทียบ มักชอบเปรียบเทียบไอ้โน่นไอ้นี่ ตามประสาคนอัตตาสูงอยู่เสมอ  ดังนั้น เวลาได้เห็นได้อ่านได้ยินประสบการณ์ธรรมของใครต่อใคร มักเปรียบเทียบกับตัวเองตลอดเวลา  ว่า เออหนอ  เค้าไปกันไหนต่อไหน ทำไมเรายังติดอยู่ตรงนี้หว่า แต่ก็มักจะต้องอ่านต้องฟัง เพื่อกระตุ้นเตือนจิตใจไม่ให้ละเลย เหมือนเป็นยาชูกำลังว่า เส้นทางนี้ ก็ไม่ยากนะ  สำหรับคนที่ตั้งใจจริง ถ้าเราไม่ตั้งใจ  ก็ต้องรับผลไป ธรรมะเที่ยงธรรมเสมอ  สำหรับทุกคน ประสบการณ์ของตัวเองสั้นมาก รู้จักศาสนาเมื่ออายุมากแล้ว คือเพิ่งรู้เมื่อสักสองสามปีเอ  มีเพื่อนสามีให้ซีดีหลวงพ่อจรัญมา บอกว่าเอามาเปิดให้ลูกฟัง ลูกจะได้รู้บาปบุญ เราก็เปิดฟังไปในรถกันสามคนพ่อแม่ลูก  ฟังแล้ว พ่อแม่ก็ศรัทธาในศาสนา  พระดีๆ เป็นอย่างนี้เอง หลายครั้งฟังแล้วน้ำตาไหล  ทำไมเราไม่เคยคิดถึงพระแบบนี้มาก่อนนะ   ต่อมาเพื่อนสามีอีกคน ก็เอาซีดีหลวงพ่อปราโมทย์มาให้ฟัง ฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก  ผู้รู้คือใคร รู้อะไร เราก็รู้อยู่ทุกวัน แล้วจะรู้อะไรอีก  แต่ก็ฟัง  ฟังตลอดเวลา ฟังอย่างเดียว แม้อยากปฏิบัติตามก็ทำไมไม่เป็น  แต่บอกได้ว่าท่านเป็นครูบาอาจาย์องค์แรก ที่ทำให้เราคิดเรื่องปฏิบัติ  เข้าใจเรื่องอริยสัจสี่ และคิดว่า ชาตินี้ มีบุญเหลือเกิน  ได้ฟังธรรม ได้เจอสัตตบุรุษ ได้อยู่ในพุทธศาสนา  ถ้าชาตินี้ทิ้งไปซะ ต่อไปคงลำบากอีกนับชาติไม่ถ้วน    ตอนนี้ ก็บ้าบุญไป ทำทานตลอด  ทั้งกับพระสงฆ์ และอื่นๆ เคยหวังว่า สะสมบุญไว้เป็นทุน  วันหนึ่งผลบุญคงช่วยให้เราพบเจอครูอาจารย์  ช่วยให้เรามีทุนรอนในชาติต่อไป แต่ตอนนี้ คิดใหม่ว่า  ครูอาจารย์เราจะพบหรือไม่ ไม่รู้  เพราะที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้พบ เคยพบหลวงพ่อพุธ ท่านก็เมตตา ตั้งแต่เราไม่รู้จักท่าน  ไม่รู้จักศาสนาพุทธด้วยซ้ำ  ท่านก็เมตตาให้พระไว้  และบอกว่า พระครูบาอาจารย์ให้ไว้  มีค่ากว่าไปหาเช่ามากมาย ตอนนั้น ได้แต่ปลื้มว่า ทำไมพระองค์นี้เมตตาสูงอย่างนี้ แล้วก็ผ่านไป ได้กราบพ่อแม่อาจารย์อีกหลายท่าน ได้ฟังธรรมเป็นประจำ  ได้อ่านหนังสือธรรมะตลอด แต่ไม่รู้สึกว่า เรายึดใครเป็นครูอาจารย์ของเราได้จริงๆ  แต่หากถามว่าเคารพใคร  ไล่ไม่จบไม่สิ้น เพราะความชอบอ่าน เมื่ออ่านประวัติครูอาจารย์ท่านใด ได้ฟังธรรมของท่านใด  ก็เคารพนับถือ  ซาบซึ้งในเมตตาและธรรมะขอบท่าน  หัวนอนจะมีรูปครูบาอาจารย์ให้กราบไหว้ ระลึกถึงตลอด  แม้อาจารย์ใหญ่ของคุณ chaosy ก็เคยได้พบ แต่รู้สึกห่างไกลท่าน เจอท่านได้เพียงไม่ถึงสิบนาที  ได้ถามท่านประโยคเดียว ท่านเมตตาให้ท่อง เกศา โลมา ก็ท่อง แต่ความไม่เอาจริงของเราก็ทำให้ไม่เห็นผลอะไร เราจะได้พบครูอาจารย์แบบคุณ chaosy หรือไม่ ไม่รู้  ตอนนี้ รู้ว่า พ่อแม่ครูอาจารย์ท่านได้แต่บอกทาง ที่ฟังมาก็เยอะแล้ว  ถ้าไม่ปฏิบัติจริง อย่าหวังจะได้เห็นผล  เดี่๋ยวจะเล่าเรื่องของสามี  เพราะคนละ story เลยค่ะ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 10:34:17

ความคิดเห็นที่ 54 เรื่องของคณสามี เหมือนกันในตอนต้นทุกประการ เพิ่งฟังธรรม ได้ศึกษาธรรมมาแค่สองปีกว่าๆ เท่าๆกัน  แต่อย่างที่บอก เหมือนคนละ story สามีเริ่มฟังซีดีหลวงพ่อปราโมทย์ แล้วก็บอก  น้องๆ มาฟังซิ ตลกดี มีส่งการบ้านด้วย  แล้วเค้าก็ฟังไปเรื่อยๆ  จากนั้น เค้าก็ลองดูจิต  พอรู้สึกว่าดูไม่ค่อยรู้เรื่อง เค้าก็สวดมนต์ทุกวัน นั่งสมาธิทุกวัน แต่เค้าบอกว่าเค้านั่งดูจิตไปเรือยๆ  นั่งดูลมหายใจ พออะไรฟุ้งขึ้นมาเค้าก็คอยรู้ แค่สักวันสองวัน ที่เค้าลองนั่ง เค้าก็เห็นตัวเองหลุดออกไป เห็นตัวเองนั่งสวดมนต์อยู่ ปากขมุบขมิบอยู่  ต่อมาเค้าก็เริ่มเห็นภาพเหมือนเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นเร็วๆ  ผ่านไปๆๆๆ  เค้าก็นั่งดู แล้วก็มีเสียงเตือนว่า อย่าประคอง บางทีระหว่างนั่งสมาธิ เค้าก็เกิดอาการจิตรวม  ซึ่งจะเกิดอย่างรวดเร็ว แล้วก็กลับขึ้นมานั่งดูอาการไปเฉยๆ บางทีก็มีอาการแบบเหมือนจิตเลื่อนไปมา ดันขึ้นลงในกาย  เค้ามาเล่าด้วยความไม่รู้กัน ก็สันนิษฐานกันว่า อ๋อ แบบนี้เอง เรียกว่าจิตไม่ถึงฐาน (ตอนหลังถึงรู้ว่าไม่ใช่ แต่เป็นภาวะอะไรก็ไม่รู้) สักแค่สองสามอาทิตย์ เค้าก็บอกว่า รู้สึกหน้าตาตัวเองแปลก เหมือนไม่ใช่ตัวเอง  บางทีกำลังเคี้ยวข้าว ก็รู้สึกว่าตลก เหมือนตัวอะไรมาเคี้ยวก็ไม่รู้  แล้วรสชาดอาหารก็หมดไป  บางทีคุยกับคนอื่น เค้าก็บอกว่า เห็นเหมือนคนอื่นไม่ใช่สิ่งที่เห็น เหมือนคนนั้น พูดหรือขยับปากออกมาจากบุคคลอื่น  ทำให้เค้าไม่อยากมองหน้าคนนั้น หรือบางทีก็รู้สึกไม่อยากคุยกับคนๆนั้น แล้วก็เสื่อมหมด เพราะเค้าอยากเห็นสภาวะแบบที่เคยเห็นอีก เค้าบอกว่าจิตตอนนี้  ก็ไม่รู้รวมหรือเปล่า ได้แต่นั่งดูไปเรื่อยๆ  ไม่เหมือนที่รู้สึกของการจิตรวมครั้งแรก เค้าก็เลยต้องไปส่งการบ้านบ้าง หลวงพ่อก็สอนให้รู้ไปเฉยๆ  ให้รู้ว่าจิตอยู่ข้างนอก ไม่เป็นกลางก็พอ  เค้าก็   ไม่เครียด แล้วก็ปฏิบัติต่อไป  พอติดขัดหรือสงสัย ก็กลับไปส่งการบ้านอีก  แล้วก็ไปต่อของเค้าไปเรื่อยๆ ช่วงนี้ เค้าเริ่มเห็นธรรม  ได้เห็นกาย เวทนา จิต แยกจากกัน เห็นกลไกความคิดที่ผุดขึ้น ก่อนจิตปรุงแต่ง เห็นร่างกายที่นอนหลับ และจิตออกทำงาน ไม่ยอมหลับ  เค้าเริ่มท่องพุทโธ แล้วบอกว่า พุทโธดีจริงๆ นะ  เห็นเลยว่า ท่องพุทโธทำให้จิตวนเวียนอยู่กับตัว พอไปคิดเรื่องอื่น ก็เห็นว่า ออกจากพุทโธไป  ก็กลับมาท่องได้อีก  สติก็เกิดเร็วขึ้น   เลยถามเค้าว่า แล้วเมื่อก่อนไม่ได้ท่องหรือ เค้าบอก ไม่ได้ท่อง เพิ่งลองดู  มิน่าครูบาอาจารย์ถึงให้ท่องพุทโธ จะเห็นว่า แม้จะเริ่มต้นเหมือนกัน แต่ภูมิปัญญาต่างกันฟ้ากับเหว  สามีปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง ไม่หยุด ไม่ว่าก้าวหน้า หรือเสื่อมถอย  และแม้ไม่บ้าทำบุญเหมือนเรา  ฟังธรรม อ่านหนังสือ เท่าที่สนใจ มีครูบาอาจารย์ที่ยึดคนเดียวคือ หลวงพ่อปราโมทย์ แต่เค้าก็มีศรัทธา ไม่คลางแคลง เพราะได้เห็นแล้ว ว่าธรรมะที่พระพุทธเจ้าและครูบาอาจารย์นำมาสอนนั้น เป็นของจริง จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 11:02:21

ความคิดเห็นที่ 55 ต่ออีกนิด การปฎิบัติ สำหรับตัวเอง โหงวเฮ้งไม่ให้ นั่งสมาธิ ด้วยการขยุกขยิกตลอด ได้สักสิบห้านาทีก็เก่งแล้ว เดินจงกรมดีหน่อย ได้นานสักครึ่งชั่วโมง แต่เดินแบบฟุ้งๆ  แล้วก็พยายามดึงกลับมารู้สึกตัวอีก  แต่ก็พยายามทำเรื่อยๆ  ระหว่างวัน พอนึกได้ ก็พุทโธบ้าง รู้ลมหายใจบ้าง  ท่องเกศา โลมา อะไรต่ออะไรไปตามเรื่องตามราว ที่เห็นเข้าท่า จากการปฏิบัติของตัวเอง มีอยู่อย่างเดียวคือ เห็นกิเลสเร็วขึ้น เห็นว่า เรานี้ อัตตาสูงนะ  โกรธ โมโหคนอื่่น  ก็เพราะเค้าไม่ได้อย่างใจเรา ทำให้เราไม่ได้ประโยชน์จากเค้า เหมือนที่เราหวัง  หรือเทียบเราเค้า ก็เพราะมานะอัตตาเสมอๆ  พอรู้แบบนี้  รู้จักอาย.........  ก็ค่อยๆ หายเร็วขึ้น  แล้วก็เห็นว่า ตัวเอง มอมแมม  ข้างหน้าเหมือนดี แต่ในใจ มันร้ายๆๆๆๆๆๆๆ  ยิ่งกว่าใครทั้งหมด   เรื่องครอบครัว  พ่อแม่ ลูก  ที่ทำงาน ก็เห็นเป็นอุปสรรคในการปฏิบัติเหมือนกัน เพราะเรามักยึดเอามาเป็นทุกข์ไม่จบสิ้น  ทำให้ใจหาความสงบได้ยาก  สามีบอก ทุกข์ก็รู้ทุกข์ไป  น่าจะทำให้ปฏิบัติได้ดี  ก็ ค้า...  คุณทำไมพูดง่ายอย่างนั้นล่ะคะ (หมั่นไส้เค้าอีก)   ทั้งๆ ทีรู้ว่า  เค้าพูดถูก  ยิ่งไม่ปฏิบัติทุกข์จริงๆ มาก็คงไม่ทันแล้ว   ขอบคุณคุณ chaosy และทุกท่านที่มาแบ่งปัน  ทำให้เกิดกำลังใจขึ้นอีกค่ะ  จะสู้ๆ ต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 11:13:38 จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 11:13:16

ความคิดเห็นที่ 56 ปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณเคออสซี่ดีกว่านะคะ คือเล่าฉากที่เห็น.. เรื่อง..แสงสี ต้องสารภาพเป็นเบื้องต้นเลยว่า.. แม้บุญแต่หนหลังจะนำพาเรามาจนได้พบครูบาอาจารย์แล้ว แต่เราก็ปฏิบัติในรูปแบบไม่เป็นเลยแม้แต่น้อยนะ ทั้งที่เราสนใจอาณาปานสติมากๆ และได้รับโอกาสที่ดีมาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เริ่มต้น..พอเริ่มรู้สึกตามลมหายใจไป ใจจะอึดอัดจากการสัมผัสลมหายใจที่เหมือนถูกมัดเป็นปล้องๆ ซึ่งแม้จะล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่เราก็จะไม่ย่อท้อหรอกนะ  เพียงแต่ยังเพียรไม่เท่าที่ควร เพราะว่าจริตของเรานั้น  ถ้าเพียรมากไป  น่าจะติดเพ่งเสียมากกว่า ดังนั้น  ประสบการณ์แปลกต่างๆ ที่เราได้พบในบางขณะ จึงน่าจะเป็นของเดิมของเรา  ตามที่หลวงพ่อเคยบอกว่าเราติดสมถะมามาก.. คือเราเข้าใจเอาเองว่าบางสิ่งบางเรื่องที่เราเคยปฏิบัติมาจนฝังอยู่ลึกๆ แล้ว แม้ภพชาติจะปกปิดเอาไว้มิดชิดจนภูมิของมนุษย์อย่างเราจดจำไม่ได้ แต่จิตนั้นฉลาด  เมื่อใดที่จิตดำเนินไปลงร่องเดิมที่เราเคยปฏิบัติมาแล้ว จิตจะเปิดเผยผลการปฏิบัติครั้งโบราณออกมาเอง  แม้จะชั่วแว่บหนึ่งแสนสั้น เราเชื่อตามที่หลวงพ่อกล่าวเสมอว่า "ความบังเอิญไม่มีในโลก" หลังจากที่เราได้พบหลวงพ่อผู้ชี้ทางให้เราพบศาสนาพุทธแล้ว เราก็พยายามปฏิบัติตามวาสนาอันน้อยนิดของเรามาอย่างแร้นแค้น ที่ว่าแร้นแค้นก็เพราะว่าชาตินี้เรายังไม่มีสมถะไว้สำหรับพักเลย แถมยังติดฟุ้งซ่านและขี้โมโหตามอนุสัยที่แม้แต่ชาตินี้เราก็สะสมมามากมาย.. ซึ่งก็น่าจะเสพจนติดมานานแสนนานแล้วนั่นเอง แต่ที่แน่ๆ คือถัดจากทานแล้ว  เราก็ตั้งใจรักษาศีลห้าเป็นเบื้องต้นเลย เห็นจากวิบากกรรมของตนเองในชาตินี้แล้ว  เราก็เกรงกลัวบาปเหลือเกิน ช่วงที่เราเพิ่งเริ่มเตาะแตะมาตามทางสายพุทธนั้นเอง ที่จิตคงจะตื่นเต้น  โล่งเบา  จนความมืดมัวเริ่มแหวกออกไปบ้าง ทำให้ได้รู้เห็นเรื่องแปลกๆ หลายเรื่องด้วยกัน นี่ถ้าไม่มีกระทู้ของคุณเคออสซี่แล้ว  เราคงลืมมันไปสิ้น.. ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ราวก่อนแปดโมงเช้าวันทำงานวันหนึ่งที่อากาศแจ่มใสน่าสบาย   เมื่อเราปฏิบัติภารกิจแรก  คือเดินตรวจตลาดริมรั้วที่ทำงานเสร็จ ก็เดินกลับมายังอาคารที่ทำงานของเราตามปกติ ในเส้นทางเดิมๆ ที่เราเลือกแล้วว่าสัปปายะแก่เราอย่างยิ่ง คือมีแมกไม้ร่มรื่นที่ผลัดกันผลิดอก  และมีความสงบพอสมควร ด้วยตั้งใจว่าเราจะเดินพลางระลึกรู้สึกตัวไปด้วยนั่นเอง แต่ว่าอนุสัยเดิมก็มักจะมาลากเราไปทางฟุ้งซ่านเผลอตัวอยู่ไม่วาย วันนั้น..เราก็เดินมาตามปกติ  แต่จิตคงจะแตกต่างจากปกติ ชั่วขณะที่เรากำลังจะก้าวข้ามถนนเล็กๆ ระหว่างอาคารที่มีต้นไม้ใหญ่ประปราย ก็มีคนที่น่าจะเป็นผู้หญิงเดินมาในทิศทางตรงข้ามกับเรา ช่วงนั้นชาวไทยมีใจสวมเสื้อสีเหลืองกันพราวไปทั้งประเทศเลย แต่เมื่อตาของเรารับภาพนั้น  ก็กลับกลายเป็นกลุ่มก้อนรูปทรงของสีกับแสง ที่มีรูปร่างต่างๆ ตัดกับระหว่างสีดำของผม  สีเหลืองของเสื้อ  สีดำของกางเกง รวมถึงสีของผิวกาย..เรารู็สึกแค่ว่าเขาเป็นเพียงก้อนสีแสงที่เคลื่อนที่ผ่านเราไป มิติต่างๆ ชัดเจนมากกว่าปกติ  และรอบกายนิ่งสงัด.. ทุกสิ่งเกิดขึ้นน่าจะเพียงชั่วแว่บเดียวเท่านั้น  แต่ชัดเจนยิ่งในใจของเราจนบัดนี้ แต่แล้วสภาวะแปลกประหลาดที่เห็นเช้าวันนั้นก็คืนกลับมาเป็นปกติ เพราะความจังไมจากใจที่ซนราวกับลิงของเราเอง  ที่เกิดสงสัยขึ้นมา แล้วตามด้วยอาการเต้นยุกยิกด้วยความสนุกกับมิติแปลกใหม่นั้น ชั่วขณะแรกที่จิตหลุดจากภาพในมิติประหลาดนั้น   เรารู้สึกว่าโลกรอบๆ กายที่กำลังเดินอยู่นั้น  แบนราบเลยทีเดียว ใจมันจืดมากๆ  จนโลกไม่น่าสนใจเลย  ไม่เห็นมีคนอยู่ที่ตรงไหนนี่นา มันมีแต่วัตถุธาตุล้วนๆ ทุกสิ่งมันเป็นไปของมันเอง  มีแต่จิตที่เห็น   แต่พอเวลาผ่านไป..ใจของเราก็กลับคืนมาเหลวไหลสนุกสนานไปวันๆ เช่นเคย.. นี่น่าจะเป็นเพราะเราขาดการปฏิบัติในรูปแบบ จึงทำให้จิตไม่มีกำลังตั้งมั่นพอจะเกิดปัญญารู้เห็นอะไรมากไปกว่านั้น ซึ่งราวปีกว่ามานี้  หลวงพ่อก็สั่งให้เราปฏิบัติในรูปแบบเพิ่มขึ้นด้วย จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 12:12:07

ความคิดเห็นที่ 57 เรื่อง..เราไม่รู้  แต่จิตรู้ ทุกครั้งที่ได้ไปวัดเราจะมีความสุขมากๆ ตั้งแต่แรกเริ่มที่รู้ว่าจะได้ไป..สุขจนข้ามวันไปเลยทีเดียว ที่วัด..เราเป็นนักเรียนมาราวหกปี  ที่หลวงพ่อไม่เคยรู้จักชื่อ หลวงพ่อจะจำเราได้หรือไม่เราก็ไม่รู้นะ  แต่นั่นไม่สำคัญ.. เพราะเราสามารถกราบหลวงพ่อได้ด้วยความเคารพสุดหัวใจเลย กราบแบบที่หลวงพ่อสอน  คือกราบพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์ เราคิดว่าเราตั้งใจกราบด้วยใจ  และตั้งใจเรียนธรรมด้วยใจแล้วนะ   แต่ทำไมมันไม่ยอมเข้าใจ.. ทั้งที่หลวงพ่อใจดีมีทั้งเมตตาและกรุณาเหลือล้น   และเราก็เชื่อฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าที่หลวงพ่อนำมาถ่ายทอดสุดใจ แต่ทำไมเมื่ออยู่ในชั้นเรียนที่หลวงพ่อสอน จิตมันยังกลัว  ยังคอยเผลอไปเพ่งให้หายกลัว  ยังเผลอหนีไปเที่ยว ? มันทำอาการต่างๆ นานาต่อหน้าหลวงพ่ออย่างที่ทำให้เราอับอายมากๆ แถมบางครั้งกิเลสของเรายังเข้าไปร่วมมือกับมันเป็นอันดี นี่ถ้าเป็นครูบาอาจารย์สมัยโบราณองค์ที่ดุๆ เราคงถูกกระหนาบจนร้องไห้ไปแล้ว.. นานทีเดียว..กว่าที่เราจะเข้าใจได้ว่า "จิต" กับ "ความรู้สึกของเรา" นั้น มันเป็นคนละอย่างกัน  แทบจะไม่ขึ้นต่อกันเลยด้วยซ้ำไป.. ก็จากความพากเพียรเสียสละทุ่มเทที่หลวงพ่อท่านสอนมานี่เอง บางครั้งยามสอนธรรมะที่ยากเกินสติปัญญาโดยเฉลี่ยของคนในชั้นเรียน ท่านก็จะปลอบว่า "แม้ไม่เข้าใจก็อดทนฟังที่หลวงพ่อสอนเอาไว้นะ   วันหนึ่งเมื่อจำเป็น  จิตเค้าจะรู้ของเค้าเอง.." ท่านบอกจุดหมายเบื้องต้นให้ว่า  คือความเห็นว่า "จิตไม่ใช่เรา" และทั้งที่ท่านก็ย้ำอยู่บ่อยๆ นะ   ว่า "ศาสนาพุทธ..เมื่อรู้วิธีแล้ว  ต้องไปปฏิบัติเอง  จึงจะได้" และ "อดทนนะ  ปฏิบัตินะ  เมื่อเข้าใจธรรมแล้ว  ชีวิตจะมีความสุข.." แต่พอมาถึงท่านที่เป็นผู้ส่องให้เราเดินไปตามทางของพระพุทธเจ้าแล้ว ชีวิตที่สงบร่มเย็นขึ้นเป็นอันมาก  ก็ทำให้เราย่อหย่อนลงไปติดสุข.. และเมื่อเราติดสุข  เราก็ต้องปฏิเสธทุกข์โดยอัตโนมัติ  จึงไม่เป็นกลางสักที   จิตคอยเผลอดึงบ้างผลักบ้างอยู่เกือบตลอด  รู้บ้าง  แต่ไม่รู้เสียมากกว่า   ในทางภาวนาเราจึงไม่เจริญในธรรมเท่าที่ควรแก่เวลาที่ได้พบท่านมาหลายปี จนเราประเมินตนเองว่า "เรามันยังโง่สุดๆ"   แต่ก็มิได้ย่อท้อที่จะเรียน  และคอยเตือนตนเองให้ฝึกในรูปแบบ.. เมื่อเราพยายามฝึกตามที่หลวงพ่อชี้แนะให้มาได้ช่วงหนึ่ง ก็มีความเป็นไปประเภทหนึ่งซึ่งเริ่มแรกเราเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ที่การกระทำหรือความคิดของเรามักจะไปสอดคล้องต้องกันกับคนใกล้ชิด เช่น  บางครั้งเราจะร้องเพลงท่อนหนึ่งออกมา แล้วหวานใจก็บอกว่า "เค้าร้องอยู่ในใจมาถึงท่อนนี้พอดี" หรือ  บางครั้งเรากำลังนึกถึงหวานใจว่าถ้าเขาโทรมาก็จะดีเลย อีกสักครู่เขาก็โทรมาจริงๆ หรือ  บางครั้งจู่ๆ เราก็นึกถึงใครสักคนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลอะไรเลย จู่ๆ อีกสักครู่เขาก็เดินผ่านมาทักทายเรา หรือเหตุการณ์ทำนองนี้อีก.. ฯลฯ จนเมื่อความเป็นไปทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ เข้า จึงทำให้เราเริ่มยอมรับว่าสิ่งที่เราไม่รู้นั้น  ไม่ได้แปลว่าจิตเค้าจะไม่รู้ แต่มันก็ยากนะ  ยากที่จะเข้าใจสิ่งที่เกินกว่าสติปัญญาของเราเช่นนี้ได้ ที่ดีที่สุดสำหรับเราขณะนี้.. ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์  ได้พบพระพุทธศาสนา  และมีครูบาอาจารย์แล้ว ก็คืออดทนพากเพียรเรียนธรรมและปฏิบัติตามที่ตามที่หลวงพ่อสอนไปเถิด   ไม่สูญเปล่าแน่นอน.. จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:10:53

ความคิดเห็นที่ 58 ได้อ่านของหลายๆท่านแล้วก็นึกถึงเรื่องของตัวเอง บางเรื่องก็เคยเล่าไว้ในนี้นานมาแล้ว เรื่องการปฏิบัตินั้นคงยังอยู่ในขั้นอนุบาลล่ะครับ นึกย้อนไปสมัยยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ ตอนนั้นมีอยู่ช่วงนึงที่สนใจพระพุทธศาสนามาก ซื้อหนังสือมาอ่านหลายเล่ม พยายามรักษาศีล 5 ทุกวัน สวดมนต์และนั่งสมาธิก่อนนอนทุกคืน  ในการนั่งสมาธิส่วนมากก็ได้ความสงบ ไม่เคยได้ปีติหรือสุขอะไรอย่างที่เค้าเจอกัน   พอไปสักพักมีอยู่คืนนึง ตอนหัวค่ำเรานั่งสมาธิเสร็จก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและกำลังจะเอนตัวลงนอนพัก ก็เหมือนมีอะไรมาพูดกับเราว่า "ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต มีเพียงปัจจุบันเท่านั้น"  ตอนนั้นก็ตกใจลุกขึ้นมานั่งและคิดว่านั่นอะไร ไม่ใช่เสียงพูดข้างๆหู มันเป็นเสียงที่บอกกับใจเราโดยตรง จะว่าเป็นจิตบอกกับเรารึก็ไม่แน่ใจ จากนั้นมาก็เป็นตอนที่กำลังจะไปเที่ยว เรากำลังรอพ่อมารับอยู่ที่บ้านคนเดียว ก็ลองเดินจงกรมดู ตอนเริ่มเดินก็กำหนดแค่ว่ายก ย่าง เหยียบ พอเดินไปเรื่อยๆเราก็ลองกำหนดละเอียดมากขึ้นเรื่อยๆ จนรอบหลังๆเราก็กำหนดว่าขาเราเป็นเหมือนขาหุ่นยนต์ที่ประกอบด้วยฟันเฟือง เมื่อเราขยับเดินเราต้องรับรู้การเคลื่อนไหวของเฟืองเหล่านั้นได้ทั้งหมด ก็เดินไปๆร่วมชั่วโมงอยู่ เราก็รู้สึกว่ามันเกิดภาวะบางอย่างในใจเรา มันเป็นอะไรที่ละเอียดมากอธิบายไม่ถูก แต่เรารับรู้ได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นและดับไปต่อเนื่องกันไปไม่ขาดสายและรวดเร็วมาก เราก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรมันเกิดและดับแต่รู้ว่ามันมีการเกิดและดับอยู่ แม้ในขณะที่นั่งไปในรถเราก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพลงที่เราฟังผ่านหูเราก็รับรู้ได้ว่าแต่ละคำมันเกิดและดับในใจเรา ภาวะดังกล่าวเกิดต่อเนื่องอยู่ในใจเราอยู่เป็นครึ่งวันจึงจะดับหายไป วันนั้นเหมือนคนไม่มีอารมณ์ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่พูดไม่จา รู้สึกว่าจิตเรารับรู้โลกได้ละเอียดขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ต่อมาก็เป็นตอนที่ไปงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ของคนรู้จักที่ต่างจังหวัด เราก็ไปนั่งฟังพระสวดร่วมกับเจ้าภาพ พระสวดนานมากร่วมชั่วโมงได้ เราก็นั่งในท่าพับเพียบพนมมือหลับตา ก็ลองกำหนดบทที่พระสวดมาเป็นอารมณ์และทำสมาธิไปเรื่อยๆในท่านั้นแหละ จนพระสวดจบเราก็ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียวและไม่รู้สึกว่าปวดเมื่อยหรือเหน็บชา ลุกขึ้นมาเดินได้ตามปกติ ซึ่งนับว่าแปลกมากเพราะปกติไม่เคยนั่งท่านี้ได้เกิน 5 นาทีเป็นต้องขยับแล้ว  อันนี้คิดว่าเป็นผลจากสมาธิ ส่วนเรื่องความสุขจากการทำบุญโดยไม่ต้องการผลตอบแทนก็เคยมีประสบการณ์อยู่ คือ เคยไปเดินตลาดนัดแล้วไปยืนดูตรงที่เขาเอาปลาทองใส่กะละมังไว้ขาย ปลาตัวนึงมันโดดออกจากกะละมังตกมาบนพื้นปูน เจ้าของร้านไม่เห็นเพราะขายคนอื่นอยู่ คนที่ยืนอยู่ข้างๆเราก็ไม่คิดจะเข้ามาช่วยมัน เราก็เลยเอามือเราค่อยๆหยิบปลาตัวนั้นประคองกลับลงกะละมังอย่างเดิม  ตอนนั้นเรารู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาแทบไหลเลย (ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้) และก็ยิ้มคนเดียวไปอีกเป็นชั่วโมง คิดอยู่ว่า โอ การให้ชีวิตมันดีอย่างนี้เองหนอ ความสุขมันเอ่อล้นออกมาจากใจเราเลย พอความสุขมันล้นใจมันก็ยิ้มไปเอง ขนลุกซู่อีกต่างหาก มาในปัจจุบันนี้ หลังจากเจ็บป่วยทางกายมาหลายรอบ ตอนนี้ก็กลับมารักษาศีล 5 อีกครั้ง และดูจิตบ้าง ดูกายบ้าง ไปตามเรื่อง นั่งสมาธิทุกครั้งที่มีโอกาส จากคุณ : sehen เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 21:41:28

ความคิดเห็นที่ 59 ไม่ค่อยมีอะไรเล่ามาก  แต่กิจวัตรประจำวันของผมคือนั่งสมาธิทุกเช้า ตามแต่โอกาสจะเอื้ออำนวย  แต่สังเกตุความก้าวหน้าได้อย่างคือ อย่างตอนที่มีคนเหยียบเท้าถ้าตามปกติผมก็จะหันไปหาแล้วแสดงความไม่พอใจทางสีหน้าแต่หลัง ๆ  รู้ว่าเป็นการกระทำที่ไม่มีประโยชน์ก็จะพิจารณาความเจ็บปวดแทน ก็รู้ว่ามันทุกข์เพราะเราไม่พึงพอใจในสภาวะนั้น แต่เจ็บแป๊ป ๆ  มันก็หายอยากให้มันเจ็บต่อก็ไม่ได้ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ของเรา  ไม่รู้คนอื่นเป็นบ้างไหมเวลานั่งสมาธิแล้วเบื่อปิติ  เหมือนเจอจนเอียน จากคุณ : asmodeus เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 12:57:09

ความคิดเห็นที่ 60 คราวที่แล้วรู้สึกว่าจะเล่าแต่เรื่องของตัวเอง เรื่องวาบๆนี่ไม่ค่อยมี๊ไม่ค่อยมี คือวาบของเราส่วนมาก ไม่ยอมมาแบบแสงสีเสียงเท่าไหร่ ส่วนมากเป็นการกลับมาสอนตัวเอง ดูตัวเองเสียมากกว่า อันนี้ไม่รู้ว่าเรียกว่าวาบไหม แต่ถ้าจะเรียก ขอเรียกว่า "วาง"(แบบปลงๆ)มากกว่า ตอนสมัยเด็กๆจำได้ว่าตัวเองเป็นคนคิดมากมากๆๆๆๆๆๆๆ คือคิดทุกเรื่อง แค่คนมองก็คิดว่าเอเราทำอะไรไม่เหมือนคนอื่นหรือเปล่า คนคุยกันก็นึกว่าคนเค้านินทาเรา เรียกได้ว่าช่วงนั้นให้ค่าตัวเองเสียเหลือเกินที่คิดว่าคนอื่นเค้าจะมาสนใจเรื่องของตัวเราเองซะขนาดนั้น555 และนอกจากจะคิดมาก ไม่มีอะไรให้คิดก็ต้องคิดอะไรให้ทุกข์อยู่เสมอแล้ว ยังขี้น้อยใจขั้นสูงสุด ตะบึงตะบอนน้อยใจคนอื่นเค้าไปเรื่อย จนมีอยู่วันนึงตอนม.ต้น ระหว่างที่ความคิด(มาก)ทั้งหมดกำลังตีอยู่ในหัวขั้นขีดสุด อยู่ดีๆเหมือนมีคำเตือนผุดขึ้นมา "คิดแล้วทุกข์ คิดทำไม?" ...เหมือนคลิกถูกจุด ไอ้อาการน้อยใจ หรือคิดมากที่เคยเกิดหดลดลงเหลือน้อยนิด อย่างถ้าปกติคิดมากหนึ่งสัปดาห์ยังไม่จบ ก็เหลือเพียงแค่หนึ่งวัน หรือหนึ่งชั่วโมงหรือห้านาทีสิบนาที แล้วแต่เหตุการณ์ จนบางทีมีเพื่อนบอกว่า คิดมากบ้างก็ได้นะแก (สงสัยคิดน้อยเกิน ดูไม่เคยจะมานั่งกังวลเหมือนคนอื่น เพืื่อนเลยเป็นห่วง อิๆ) เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เราได้สัจธรรมเล็กๆเลยว่า "ความคิดทำให้เกิดทุกข์"... คิดถึงอดีต คิดถึงอนาคต คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้วกวนไปมา ขนาดไม่มีอะไรให้คิด ยังคิดให้ตัวเองทุกข์ ปรุงแต่งไปเรื่อยเปื่อย  ดังนั้นถ้าเราหยุดคิด ความทุกข์ที่มีอาจจะลดน้อยลงบ้าง... ว่าแต่อันนี้พอเรียกว่าวาบได้ไหมง่ะ คิกๆ ถ้าใช่เดี๋ยวคราวหน้ามาต่ออีกเรื่อง ว่าด้วยเรื่องของการวาบจากนิยาย หุๆ ปล.ถ้าถามว่าธรรมข้อนี้ท่านได้แต่ใดมา จะบอกว่า มันมาเอ๊งงงง จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 13:32:22

ความคิดเห็นที่ 61 ทุกวันนี้ วิ่งไปนั่นที นู่นที ครูบาอาจารย์มาที่ไหนก็ตามไปกราบท่าน  บางครั้งก็เหนื่อยจากงานการ ไม่ได้พัก สงสารคนใกล้ตัวต้องขับรถพาไป  เลยมานั่งคิด ทุกสิ่งอย่างครูบาอาจารย์ท่านก็บอกทางไว้หมดแล้ว  หนังสือก็มีมาก ท่านสอนไว้ก็มาก  ยังจะวิ่งไปหาท่าน ให้ท่านเหนื่อยกับการพูดคุยกับลูกศิษย์ลูกหาอีก จนวันนี้ก็ไปรบกวนท่านเท่าที่จำเป็นจริง ๆ ค่ะ     ตอนนี้ก็มาหาสมดุลชีวิต เราเองก็ยังพอมีสมองและสติปัญญาอยู่บ้าง  ก็ใช้ชีวิตแบบ ทาน ศีล ภาวนา มงคล 38 ประการ เจริญพรหมวิหารสี่ ที่สำคัญ คือ คอยดู จิตใจของตัวเองเป็นหลัก ว่ามันดื้อมากขนาดไหน  มีกิเลสมากขนาดไหน มีอะไรผิด อะไรพลาดก็น้อมนำหลักธรรมมาจับมัน มาขัดเกลา ให้ค่อย ๆ ลด ค่อย ๆ ละ มันไป  ขอให้รู้เอาไว้ก่อน ว่านิสัยไหนที่มันไม่ดี รู้เอาไว้ ว่าทางแก้ คืออะไร  บางครั้งมันก็ยังตัดไม่ขาด  ยังตามไม่ทัน  ยังทำไม่ได้ ณ เวลานั้น   แต่ก็คอยเตือนตัวเองไว้เสมอว่า  อย่าให้มากไป มันไม่ดี  มันมีโทษ    ก็ค่อย ๆ ฝึกไปค่ะ  วัน ๆ หนึ่ง เจอคนมากมาย  เจออารมณ์กระทบมากมาย  บางทีมันก็พลาดค่ะ  แต่คิดว่าสักวันหนึ่ง  เราจะฝึกจิตได้คล่องขึ้น ตามโลกธรรม 8 ได้ทันขึ้น สุดท้ายเลย คือ ปล่อยไปทั้งหมด ไม่ถือ ไม่เอา รักษาแต่ใจเราให้ดีเข้าไว้เป็นพอค่ะ จากคุณ : ใบไม้และขุนเขา เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 17:02:37

ความคิดเห็นที่ 62 ขอเล่าประสบการณ์ "เห็น" ที่ทำให้เปลี่ยนชีวิต ให้คุณ chaosy ฟังบ้างนะคะ อย่างที่เคยบอกไว้ว่าอิชั้นมันพวกติดสุข รักสบาย แถมโคตะระขี้เกียจด้วย ไม่นับเรื่องของการดูจิตที่ทำต่อเนื่องแล้ว นิสัยอย่างอื่นอิชั้นเข้าขั้นขี้เกียจได้โล่ค่ะ ชัดสุด คือขี้เกียจอาบน้ำ ตั้งแต่เด็กจนโตมา ขี้เกียจอาบนำ้มาก รู้สึกเป็นการสูญเปล่าในชีวิต อาบไปเดี๋ยวก็สกปรกอีก พรุ่งนี้ก็อาบใหม่ วนๆ ซำ้ ๆ แค่คิดว่าต้องอาบนำ้ไปตลอดชีวิตที่เหลือก็เบื่อมาก แต่พอโตมา มันก็จำเป็นต้องอาบ เพราะเราต้องไปทำงานเข้าสังคม กระนั้นก็ตาม หากมีโอกาสอู้ได้ก็ไม่อาบ แม้จะเป็นช่วงที่ปฏิบัติธรรม หัดดูจิตแล้วก็ตาม แต่เรื่องอาบนำ้แปรงฟันก่อนนอนเนี่ย ขอผ่านตลอด มีช่วงหนึ่ง ติดเกมคอมพิวเตอร์ เล่นถึงตีหนึ่งตีสองประจำ เนื่องจากเกมที่เล่น มันเป็นเกมออนไลน์ที่เหมือนจำลองชีวิตเราเข้าไป มีไปแข่งต่อสู้ มีทำงานค้าขาย มีเงินฝากซื้อบ้านหรู ฐานะร่ำรวย และต้องติดต่อกับเพื่อนออนไลน์จากทั่วโลก พอเล่นเกมไปด้วย ดูจิตไปด้วย หูก็เสียบหูฟัง cd หลวงพ่อปราโมทย์ไปด้วย กลับดูจิตก้าวหน้ามาก เพราะตอนที่ตัวเราในเกมมันสู้แพ้เราก็เศร้าตามมัน พอมันสู้ชนะ เราก็ดีใจ เจอคนในเกมโกงค่าซื้อของ ก็โกรธมัน รวยมีเงินเก็บเป็นล้าน มีบ้านหลังใหญ่ (ในเกมเท่านั้นจ้ะ) ก็ฮึกเหิม ตอนนั้นเข้าใจเลยว่า ทุกข์สุขนี่มันแค่อยู่กับสมมุติว่า "ตัวกู ของกู" นี่เอง เพราะไอ้ตัวในเกม มันก็ไม่มีอยู่จริง แต่พออิชั้นไปสร้างมันขึ้นมา และไปยึดว่านี่ตัว avatar ของชั้น มันก็นำพาทุกข์สุขให้อิชั้นต่าง ๆ นานา ตีสองคืนหนึ่ง เล่นเกมจนง่วงหนังตาจะปิด ไม่ไหวแล้ว ปิดคอมเสร็จ ตั้งใจจะพุ่งไปนอนที่เตียง เรื่องล้างหน้าแปรงฟัน ช่างมันเถอะ ขี้เกียจแล้ว นอนเลยแล้วกัน แต่ก้าวขาไปได้แค่สองสามก้าว จิตใจที่มันมีกำลัง เพราะสะสมสติ และสมาธิมาเยอะ ทำให้เห็นสภาวะที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเห็นเป็นภาพก้อนของความขี้เกียจลอยผ่านหน้า และเห็นจิตไปหยิบก้อนของความขี้เกียจนั้นเข้ามาเป็นของเรา พอมันหยิบเข้ามาเป็นของเราปุ๊บ คราวนี้จิตฉลาดแล้วว่า ที่เราตอบสนองต่อกิเลส เพราะเราไปฉวยมันมาเป็นของเรานี่เอง ถ้ามันเป็นกิเลสของคนอื่น เราก็คงเฉย ๆ ไม่ยินดียินร้ายอะไร ชีวิตหลังจากนั้น ทางธรรมก็ไปเรื่อย ๆ ก้าวหน้าบ้าง ถอยหลังบ้าง แต่ทางโลก ชีวิตเปลี่ยน เพราะอิชั้นกลายเป็นคนที่ทำอะไรตามหน้าที่มากขึ้น เช่น การอาบนำ้แปรงฟัน ถ้าเมื่อไรจะขี้เกียจ จะรู้ว่านั่นคือการตามใจกิเลส ซึ่งพอเราเห็นกลไกการทำงานของมันแล้ว เราก็ไม่รู้จะไปตามใจมันทำไม กิเลสเนี่ย ที่สำคัญ หลังจากผ่านปรากฏการณ์นี้ อิชั้นเข้าใจคำว่า ทำงานตามหน้าที่มากขึ้น เมื่อก่อนติดจะศิลปิน งานไหนไม่อยากทำ ซุกไว้ งานไหนชอบ ทุ่มเต็มที่ เดี๋ยวนี้ ถึงเวลาทำงาน ชอบหรือไม่ก็ตาม ก็ขอทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ จากคุณ : โนบิ โนบีตะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 21:22:35

ความคิดเห็นที่ 63 ธรรมของเราได้เล่าที่มาไปแล้วแต่เราอยากบอกคนที่สนใจธรรมะ ยังไม่เริ่มฝึกสติ หรืออยากฝึกสติ ที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้แนะนำ เหมือนที่เราเคยเข้ามาเมื่อเดือนที่แล้ว ช่วงแรกที่คุณ Chaosy แนะนำเรื่องฝึกสติ ให้ฟัง CD หลวงพ่อปราโมทย์ เราจริงจังมากและรู้สึกว่าเราฝึกได้ก้าวหน้ามาก รู้สึกโลกจืดๆ ไม่อยากดูทีวี ไม่อยากฟังเพลง รู้สึกมีสติมากขึ้น แต่ตอนนี้รู้สึกถอยหลังไงไม่รู้ ขี้เกียจฝึกสติ แต่ดันไปขยันทำงานบ้าน เช็ดกระจกซะเงาแว้บ เช็ดนู่นนี่ ทั้งๆที่เมื่อก่อนมองไม่เห็นด้วยซ้ำว่ามันสกปรก หรือว่าจิตทนไม่ไหวสั่งให้ทำได้แล้วก็ไม่รู้นะ พอกระจกใสเราก็มองเห็นโลกได้ชัดขึ้นเยอะ แต่ที่แน่ๆตอนนี้ เราไม่ค่อยคิดอะไรมาก พอเริ่มคิดก็เริ่มรู้สึกตัว สะบัดหัวแล้วก็ทำงานต่อ แต่บางเรื่องก็ยังควบคุมไม่ได้ สังเกตุว่าวันไหนต้องพูดกับคนเยอะ วันนั้นจะอารมณ์เสียง่าย หงุดหงิด แต่หายเร็วขึ้น ไม่มีการรื้อฟื้นมาคิดต่อ เมื่อก่อนกลับจากที่ทำงานแล้วยังคิดด่าคนอยู่ไม่หยุด ด่าในใจจนนอนโน่นเลย เราเป็นคนไม่ด่าว่าใครนะ แต่ในใจนี่ไฟสุมทรวงมาก ตอนนี้อาการป่วยเราเริ่มดีขึ้น วันนี้เราสวดอิติปิโสในใจไปหลายรอบตอนทำงาน ยิ่งสวดยิ่งอารมณ์ดี ไม่เข้าใจเหมือนกัน สวดแล้วก็นั่งยิ้มคนเดียวมันมีความสุขขึ้นมาเอง ประสบการณ์เราน้อย มันเพิ่งเตาะแตะ แต่เราก็ไม่ท้อนะ จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ สักวันเราก็คงเก่งเอง เราเป็นกำลังใจให้คนที่เพิ่งเริ่มเรียนรู้ธรรมะทุกคนนะคะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 54 22:18:06 จากคุณ : ยิ้มไว้ไม่เครียด เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 22:17:32

ความคิดเห็นที่ 64 "วาบ" เล็กๆแบบประปรายจากการฟัง/การอ่านธรรมะ ฝึก(สมถะ)สมาธิแต่เด็ก ฯลฯ "วาบ" จริงจังตอนฝึกพองยุบ ตามแนวสติปัฏฐานสี่ พอง-ยุบ เมื่อเห็นว่า กายไม่ใช่เรา (และเป็นทุกข์+ไม่เที่ยง) "วาบ" จริงจังอีกตอนฝึกดูจิต จากฟัง CD หลวงพ่อปราโมทย์ เมื่อเห็นว่า จิตไม่ใช่เรา (และเป็นทุกข์+ไม่เที่ยง) หมายเหตุ "วาบ" สองแบบหลังเป็นอาการ "วาบ" จากวิปัสสนา ไม่ใช่อาการ "วาบ" จากสมถะ และวาบในที่นี้ ตามนิยามหัวข้อกระทู้นะครับ ไม่ใช่บรรลุขั้นอะไรเน้อ :) และก็ไม่ได้จำกัดหรือหมายถึงเรื่อง "ปีติ" อะไรแบบนั้น จึงทราบดีว่าจะดูกายดูจิตก็ล้วนลงไปที่เดียวกัน (และต่อให้จะแบ่งสายกายสายจิต ก็ล้วนเป็นแต่เพียงเบื้องต้น เพราะอย่างไรสุดท้ายก็ต้องผ่านที่จิต จบที่จิตอยู่ดี) ได้แต่เจริญพรหมวิหาร 4 ไป กับผู้ที่มัวแต่เฝ้าคัดค้านและโจมตีกับแนวทางปฏิบัติ ไม่ว่าจะฝั่งใดโจมตีฝั่งใดก็ตาม ปล. อยากบอกว่า ดูกายถูกก็มี ดูกายผิดก็มี ดูจิตถูกก็มี ดูจิตผิดก็มี ใครที่ฟังแต่ CD หลวงพ่อปราโมทย์ช่วงแรกๆ แล้วโจมตี อยากให้ฟังช่วงหลังๆจะเน้นเนื้อหาเข้มข้นขึ้น โดยส่วนตัวเห็นว่า หลวงพ่อท่านค่อยๆสอนให้ตามลำดับพัฒนาการมากกว่า (ของผู้ที่มาฟัง) ทำให้เนื้อหาช่วงแรกๆ เปรียบเหมือนหลวงพ่อท่านสอนให้เด็กอนุบาล แต่เหล่าเด็กประถมอื่นๆ กลับโจมตีกับวิธีสอนสำหรับเด็กอนุบาล ..แล้วตอนนี้พอท่านสอนเด็กที่โตขึ้น พวกที่โจมตีบางส่วนก็ไม่สนใจฟังแล้ว   หรือบางส่วนก็กล่าวหาว่า ท่านปรับแก้เพราะโดนโจมตี ฯลฯ ..ทั้งๆที่ท่านสอนเนื้อหาเดิมแท้ๆ เพียงแต่ปรับไปตามลำดับขั้น.. ก็เท่านั้น :) จากคุณ : He-Who-Must-Not-Be-Named เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 23:31:28

ความคิดเห็นที่ 65 ถึงคุณแม่น้องปัน..   ที่จริงตั้งใจจะฟังเฉยๆ ในกระทู้นี้ ยกเว้นญาติกันก็มีแซวบ้างอะไรบ้าง  อ่านคห.ของคุณแม่น้องปันแล้วอยากคุยด้วย.. " ได้กราบพ่อแม่อาจารย์อีกหลายท่าน ได้ฟังธรรมเป็นประจำ  ได้อ่านหนังสือธรรมะตลอด แต่ไม่รู้สึกว่า เรายึดใครเป็นครูอาจารย์ของเราได้จริงๆ  แต่หากถามว่าเคารพใคร  ไล่ไม่จบไม่สิ้น เพราะความชอบอ่าน เมื่ออ่านประวัติครูอาจารย์ท่านใด ได้ฟังธรรมของท่านใด  ก็เคารพนับถือ  ซาบซึ้งในเมตตาและธรรมะขอบท่าน  หัวนอนจะมีรูปครูบาอาจารย์ให้กราบไหว้ ระลึกถึงตลอด   แม้อาจารย์ใหญ่ของคุณ chaosy ก็เคยได้พบ แต่รู้สึกห่างไกลท่าน เจอท่านได้เพียงไม่ถึงสิบนาที  ได้ถามท่านประโยคเดียว ท่านเมตตาให้ท่อง เกศา โลมา ก็ท่อง แต่ความไม่เอาจริงของเราก็ทำให้ไม่เห็นผลอะไร" เท่าที่เล่ามา..  ทั้งสามคห.  เราว่าคุณแม่น้องปันก็รู้จักตัวเองดีพอสมควร ซึ่งการรู้จักตัวเอง ก็เป็นผลมาจากการภาวนาในขั้นแรกๆ  ก็แสดงว่าที่ภาวนามาก็มีผลดี... การที่ยังชอบทำทาน  ก็ไม่แปลกอะไร  แต่ละคนมีพื้นฐานแตกต่างกัน จิตแต่ละดวงสะสมมาไม่เท่ากัน  นี่คือความจริงที่ต้องยอมรับ.. คุณสามีได้ผ่านเรื่องพวกนี้มาแล้ว  เขามีทุนมากกว่า ไม่ว่าอัตภาพหรือเพศของเขา หรืออะไรๆ ที่สรุปได้ว่า เขามีมามากกว่าเรา..  เราก็ยอมรับไปตามนั้น.. ยอมรับความจริงเถอะแม่จำเนียร.. เราเองยังชอบทำทานอยู่ ก็ทำมันไปค่ะ  ทำทานบารมีให้เต็ม เต็มแล้วก็ผ่าน.. เราก็จะละซึ่งการทำทานได้ มันจะค่อยๆ ปรับสมดุลไปเอง แม้แต่ละคนจะสะสมมาไม่เท่ากัน  แต่คำตอบสุดท้ายคือ ถ้าคุณเอาจริง และมีความเพียร คุณจะไปถึงเส้นชัยได้เช่นเดียวกับคนอื่น..  เพราะโอกาสคุณมีเท่าคนอื่นๆ ทุนไม่เท่ากัน  แต่โอกาสเท่ากันเสมอค่ะ..     ถ้าเราทุนน้อย ต้องขยันมากกว่าเขา เพื่อจะเพิ่มโอกาสให้มากขึ้น เพื่อให้ทันเขาค่ะ.. พระอาจารย์ของเรานั้น   ท่านก็มีเวลาให้เท่านี้ทุกคนค่ะ..  เวลาเราเข้ากราบ ก็มีเวลาถามท่าน 1 คำถาม การตอบของท่านแล้วแต่ธรรมะจัดสรร  บางทีตอบนาน บางทีตอบน้อย.. แต่เราเพิ่มโอกาสให้ตัวเอง  สมมติว่าเรามีโอกาส 3 นาทีต่อครั้ง   เราก็เพียรไปกราบท่าน อาทิตย์ละครั้ง เดือนนึงได้ 12 นาที ฟังท่านตอบคนอื่น เฉลี่ยครั้งละ 30 นาที  เดือนนึงเราได้ 120 นาที   ถึงเรื่องคนอื่นเราก็ชอบฟัง เพราะว่าเราอาจมีบางส่วนที่สงสัย หรือคิดเช่นเดียวกับคนอื่น ถ้าเราสนใจฟังแต่คำถามตัวเอง ก็ได้แค่ 12 นาทีต่อเดือน  ถ้าฟังคนอื่นด้วย ก็ได้ 120 นาที เราเป็นคนโลภค่ะ  เราเอา120 ด้วย เอา 12 ด้วย ปีนึงได้ (120x12) + (12x12) พอถึงวันหนึ่ง เราก็รู้ตัวว่า เรารู้มากกว่าใครๆ  เพราะเราฟังมากกว่าใครๆ ตอนแรกๆ เราก็ไม่ค่อยจะทำตามที่ท่านแนะนำ เพราะปัญญาน้อย จึงไม่เห็นความสำคัญ แต่พอเราไปฟังบ่อยๆ เราเห็นคนอื่นเขาได้ผล  เราก็เลยอยากได้บ้าง ก็เลยขยันขึ้น เมื่อขยันขึ้นก็ได้ผล  เมื่อได้ผล ก็เกิดกำลังใจ ทำให้พยายามต่อค่ะ  เมื่อพยายามมากขึ้น วันหนึ่งก็เกิดความเข้าใจตัวเองมากขึ้น ตอนแรกมันจะเห็นตัวเอง เป็นตัวร้าย  ต่อมาก็จะเริ่มเห็นตัวดีในตัวเอง  เออ..เรามีดีอยู่เหมือนกัน..    ต่อมาเราก็มีพลังเพิ่มขึ้น เอาตัวดี ไปจัดการตัวร้ายในตัวเอง.. ถึงตรงนี้จึงได้รับความก้าวหน้าที่แท้จริงจากการภาวนา.. การได้มาเจออาจารย์ของเรา นับเป็นวาสนาค่ะ.. เป็นวาสนาที่หาได้ยากยิ่ง.. อันวาสนานี้เราทำมาเองส่วนหนึ่ง  ท่านเมตตา"ให้" หรือ "สอน" เราอีกส่วนหนึ่ง  บางคนรู้เร็ว บางคนรู้ช้า อันเนื่องมาจากพื้นฐานที่สั่งสมมา.. ถึงแม่น้องปันจะยังไม่เห็นไม่เข้าใจในวันนี้   วันนึงก็จะเข้าใจเอง..   เรามั่นใจพอที่จะร้องเพลงรอวันนั้นค่ะ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 09:08:42

ความคิดเห็นที่ 66 กลับมาจากวัด ก็มาอ่านเรื่องของเพื่อนๆ ด้วยความสนุก อ่านแล้วก็โดนของหลายๆคน  คือเรามีนิสัย หรือประสบการณ์ที่ผ่านมา มีบางช่วงบางตอนที่คล้ายคลึงกันกับเพื่อนๆ หลายคน   ที่หายไปไม่ใช่อะไร  ช่วงนี้ภาวนาน้อย พลังไม่ค่อยมี เลยตอบคำถามหรือเขียนอะไรไม่ค่อยไหว  เรียกว่าแรงที่มีก็หมดไปกับชีวิตประจำวันค่ะ  พอหมดแล้วก็นอน..555 มันทดรอบเอาตอนนอน แต่ก็มีพอให้ทำกิจต่างๆ ได้   ไม่มีเหลือมาถึงเขียนกระทู้.. เลยเงียบหายไปบ้าง อ่านอย่างเดียว จนเพื่อนบางคนหลังไมค์มาถาม  ก็ไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่ต้องหยุดพักบ้างเท่านั้นเองจ้า... ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ตอนนี้ภัยธรรมชาติเยอะหน่อย  ต้องช่วยกันสวดมนต์หน่อยนะคะ พระปริตรนี้มีอานิสงค์ช่วยบรรเทาภัยธรรมชาติได้ (จริงๆ นะ) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 09:20:12

ความคิดเห็นที่ 67 แหะๆ มาคุยด้วยคนนะคะ เอาตอนเด็กๆ ก่อน ที่บ้านเป็นพุทธแบบที่...ไหว้พระ ทำบุญปกติค่ะ ตักบาตรเฉพาะวันสำคัญๆ + วันเกิด ฯลฯ ไม่ได้ตักบาตรทุกวัน มีโอกาสก็ทำทาน แต่แม่จะค่อนข้างเคร่งเรื่องความซื่อสัตย์น่ะนะคะ ก็เป็นแบบกลาง-กลางอย่างนี้มาตลอด ไม่เฉียดอบาย แต่ก็ไม่ใกล้กระแสนิพพาน แต่จำได้ว่า ถ้าเอาที่ประหลาดสำหรับเด็กสมัยนั้นก็คือ เราสวดมนตร์พาหุงฯ อิติปิโสฯ ได้ตั้งแต่เจ็ดขวบน่ะค่ะ...แต่พอโตลืม ฮา แล้วก็ราวๆ มอต้น มีอาการแบบว่ามีสติอยู่ตลอด เดินเท้าพลิกยังรู้ว่าพลิกตอนหายใจเข้าหรือออก เดินๆ ก็รู้แต่ว่าเป็นคนละส่วนกับตัวรู้อยู่ (เหมือนแยกรูป-นามได้) แล้วก็....หายไปอีกเช่นกัน มาสนใจปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง ต้องบอกว่า เจอทุกข์ถึงเห็นธรรมค่ะ เก้าปีที่แล้ว คนๆ หนึ่งทำเราเจ็บปวดเกือบเสียสติ จนเราคิดว่า ไม่ไหวแล้ว ขอหาธรรมะเถอะ ไปบวชที่วัดหนึ่งที่เพชรบุรีค่ะ มีการปฏิบัติอะไรหลายๆ อย่างที่แปลกไป (เช่น ไม่หลับตา ไม่บริกรรม) แม้ว่าสามวันแรกจะมีทิฐิ มีอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้เกือบกลับบ้านกลางคัน แต่กลัวเสียสัจจะ ก็เลยอยู่ต่อ (ซึ่งคิดว่าคิดถูกมากๆ ค่ะ) ปฏิบัติไปก็จะมีแม่ชีท่านหนึ่งมาคอยถาม (ไม่รู้หรอกค่ะว่าเค้าเรียกว่าสอบอารมณ์ ฮา ) เราก็เล่าว่า เออ..ทำไมอยู่ๆ ลมหายใจมันเหมือนหายไป จับไม่ได้เลย ต้องทำไง ท่านก็บอกว่า นั่นแหละดีแล้วให้ทำต่อไป ฯลฯ หลังจากออกมา ก็ปฏิบัติต่อเนื่องอยู่พักหนึ่ง ชีวิตดีขึ้น ทุกปีก็พยายามหาโอกาสไปบวชนะคะ แต่ในแต่ละวันก็ยังไม่ได้ปฏิบัติ จนมาเร็วๆ นี้ เจอทุกข์ของชีวิตอีกรอบ เลยกลับมาปฏิบัติทุกวัน อย่างสม่ำเสมอแล้วค่ะ แล้วก็เริ่มค้นหาครูอาจารย์มากขึ้น คือ...เคยตอบกระทู้หนึ่งนะคะว่า สำหรับเรา ณ ขณะนี้ อ่านหนังสือ - ของพอจ.มิตซูโอะ จะเย็นและแช่มชื่น ฟังเทศน์ - ของพอจ.สุรศักดิ์ วัดมเหยงค์  จะได้ความรู้และนิ่งมากเวลานั่งสมาธิ พบหน้าและอยากไปปฏิบัติกับท่านสักครั้ง - พอจ.ตั๋น วัดบุญญาวาสค่ะ ณ ตอนนี้พยายามปฏิบัติด้วยตัวเองอยู่เรื่อยๆ จะพยายามไม่ประมาทกับชีวิตอีก แล้วก็จะค้นหาครูบาอาจารย์ต่อไป (เสียเวลาก็ยอมหละค่ะ สำหรับเรา..ยอมเสียเวลาไปกับการค้นหา ขอให้ได้เจอคนที่ถูกจริต คนที่เรามีบุญพอที่จะเป็นศิษย์ท่านได้จริงๆ น่ะค่ะ) จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 09:20:36

ความคิดเห็นที่ 68 คุณยิ้มไว้ไม่เครียด มาถูกทางแล้วจ้า.. ทำงานบ้านนั่นแหละดี ให้ร่างกายขยับเขยื้อน..  เราจะภาวนาไปด้วยทำไปด้วย.. หรือเราจะฝึกสติก็ได้  คือ  เวลาที่เช็ดกระจก ให้สติเราอยู่กับการเช็ดกระจก เช็ดให้สะอาดกริ๊กเลย..   อาจารย์องค์นึงเคยสอนว่า..  พระเวลาเย็นๆ ต้องทำข้อวัตร ก่อนทำวัตร.. เวลาทำข้อวัตร คือการทำความสะอาด  เช่นเวลาถูพื้น ท่านบอกให้เอาสติแนบไปกับผ้าเลย เหมือนเราเอาใจทั้งใจถูพื้นนั้น..  จนพื้นสะอาด   คือขณะถูไม่ให้มีอะไรในโลกเลย นอกจากมือเรา ผ้า และพื้น..    คือสติกับจิตอยู่ที่มือแล้วถูพื้นไป.. จากนั้นเราจะเริ่มเก่ง  เราเอาใจไว้ที่ตัวเรา แล้วเอาสติออกไปถูกพื้น  เรารู้สึกถึงร่างกายของเราทั้งหมด แต่เราก็ยังถูพื้นได้ สติจะวิ่งออกไปแล้ววิ่งกลับเข้ามา..   คราวนี้เราจะเรียนรู้ว่าเราไม่ส่งจิตออกนอก  จิตอยู่ในกาย แต่เราใช้ร่างกายทำงาน แล้วสามารถมองเห็นการทำงานของร่างกายเราได้ทั้งก้อนเลย.. ท่านบอกว่าการทำข้อวัตรเป็นการภาวนาที่มีอานิสงค์มาก บ้านก็สะอาด จิตก็สะอาด สติก็มั่นคง  เพราะการฝึกทำความรู้สึกตัว ดูกาย ดูจิต สมาธิ มันเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน ท่านบอกว่าพวกพระที่วัดองค์ที่เก่งๆ ก็ฝึกมาในระบบนี้ทั้งนั้น..  พระท่านจึงมีสติมั่นคงและมีกำลังมาก   คุณยิ้มอยากเก่งเร็วๆ ต้องฝึกไม่คิดอย่างนั้นดีแล้ว   พอเราไม่คิดได้ หรือให้คิดแต่คำภาวนา หรือคิดแต่บทสวดมนต์   จากนั้นกำลังจิตที่มันไม่สูญเสียออกไปกับความคิด มันจะค่อยๆ สะสม จนจิตมีกำลัง คราวนี้เราจะทำสมาธิได้ดีขึ้นมาก  อาการต่างๆ ทางกายก็จะดีขึ้นตามไปด้วยค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 09:28:34

ความคิดเห็นที่ 69 จะว่าไปก็มีสภาวะธรรมล่าสุดมาเล่าให้ฟัง ก็เป็นสิ่งที่ตัวเรา "เห็น" ด้วยตนเอง.. เมื่อพิจารณาแล้วว่าอาจจะเป็นประโยชน์แก่ญาติธรรม ที่โตๆ หน่อย หรือผ่านศึกสงฆ์ๆ มาพอสมควร..  แต่ญาติธรรมมือใหม่ก็ฟังได้ ไม่ผิดกติกา.. เรื่องมีอยู่ว่า  ก่อนจะไปวัด มีนิมิตธรรมอย่างหนึ่ง.. ซึ่งเราก็พอจะรู้ว่าเป็นนิมิตที่ดี แต่ก็อยากจะไปถามอาจารย์เพื่อความแน่ใจ ก็เลยไปถามท่าน.. เมื่อเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็ยิ้มบอกว่า นั่นเป็นนิมิตที่เกี่ยวกับกำลังใจของเราในการภาวนา คือมีกำลังและมีความสามารถที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้ ตาม"กำลัง" ของพาหนะที่เรานิมิต ท่านสอนต่อว่า แต่ละคนมีกำลังแตกต่างกัน บางคนเป็นรถจักรยาน บางคนเป็นรถกระบะ อย่างท่านเป็นรถไฟเลย หัวรถจักรลากตู้รถไฟทั้งขบวน.. ส่วนของเราก็เป็นรถที่พอจะมีขนาดใหญ่หน่อย..ก็คงจะพอช่วยคนได้บ้าง (ขอไม่บอกรายละเอียดนะ) ทีนี้ใจเราก็ฟูนิ..   เดี๋ยวนี้เราค่อนข้างจะกล้าในหลายๆ เรื่องที่เมื่อก่อนไม่กล้า อย่างเช่นปีติ ในอดีตชาติเราคง "กร่าง" มาเยอะ ชาตินี้เรากลัวความกร่างในตัวของเรามาก กลัวเหลิง กลัวหลง  ดังนั้นโดยทั่วไปจะมีลักษณะที่กดข่มตัวเอง อะไรที่ดี ที่สุข ที่ปีติ  เราจะข่มตัวเองเป็นนิสัย   มารได้ช่อง เลยใช้ตัวนี้ย้ำว่าเรา "ไม่ได้เรื่อง"  เช่น อาจารย์บอกเมิงเป็นพวกปัญญา มันก็ต่อยอดให้ว่า "จึงทำสมาธิไม่ได้หรอก อย่าไปทำเลย.."  แล้วเราก็จะเชื่อและขี้เกียจทำ เพราะคิดตามว่าทำแล้วไม่ได้ผล  ไม่รู้จะทำไปทำไม แค่นี้ก็พอแล้ว อะไรอย่างนี้..   พี่ใหญ่ เขารู้ว่า เราเชื่ออาจารย์ ดังนั้นไม่ลังเลที่จะเราอาจารย์มาหลอกเรา.. 555 (พี่ใหญ่นี้คือพญามารและมารทั้ง 5  เราซูฮกถึงขั้นเรียกพี่ใหญ่นะ) หลังๆ เราเริ่มรู้ตัว ว่าถูกหลอก  เลยย้อนศร  ก็เอาสภาวะไปถามอาจารย์ ถ้าท่านบอกดี คราวนี้จะปีติ และใช้ปีติอันนั้นมาข่มความขี้เกียจ หรือความซึมเซาในจิต (ที่ก็สั่งสมมาหลายชาติภพเช่นกัน) แต่เราเองช่วงนึงก็มีปัญหากับปีติ  คือเมื่อปีติ ดีใจแล้วมันมักจะเพริด ลืมกายลืมใจ เรียกว่าสติหายหมด   คุณ IPAD เป็นผู้หนึ่งที่ชี้ให้เราเห็นปัญหานี้  ในระหว่างที่เรายังเรียนรู้ช่วงกลางๆ ของการศึกษา เขาเตือนว่า เขาสังเกตเห็นว่าเรามีสติเสมอในเรื่องทุกข์ๆ หรือเรื่องไม่ดี  แต่พอเป็นเรื่องดีๆ เราขาดสติ  เขาเห็นอย่างนั้น..  เราเอาคำเขามาพิจารณาก็เลยเห็นว่าจริง.. คราวนี้ก็เลยไปเข้าพวกกับไอ้ความคิดกดข่ม ซึ่งเป็นอุปนิสัยประจำตัว   รวมแล้วก็ข่มมาก เลยไม่ค่อยจะมีปีติ  เมื่อปีติน้อย เวลาจิตอ่อนกำลัง จะโดยอีกฟากหนึ่งควบคุมได้ง่าย   ใจมันไม่ค่อยเอาเรื่องสุขๆ  แต่มันเอาเรื่องทุกข์ๆ เรื่องไม่ดีไง... กว่าเราจะรู้ว่า..  กลไกมันคือ ต้องเอาเรื่องดีๆ ไว้ก่อน เพื่อเอากำลังความดีมาละ ความไม่ดี จากนั้นจึงจะถึงขั้นของการละความดี   และจะถึงขั้นของการไม่ยินดียินร้าย คืออุเบกขา  และสุดท้ายจิตก็จะพลิกกลับมาเป็นดีก็ได้ ไม่ดีก็ได้ เพราะจิตไม่สนใจสมมติเหล่านี้ มันจะไม่เกลือกกลั้วกับดีหรือไม่ดีด้วยตัวของมันเอง   ถ้ากำลังสติดีมันจะอยู่ตรงกลางว่างเสมอ  แต่ถ้ากำลังไม่ดี มันก็ดีหรือไม่ดีได้  แต่ไม่ยิดติด คือ ดี หรือ ไม่ดี นิดหน่อย ไม่นาน  และถ้าไม่ปรุงแต่งต่อมันก็ไม่มีผลเสียอะไร..  เกิดแล้วก็ดับ  ประมาณนั้น..  คือดีใจก็ได้ เสียใจก็ได้ ตามเหตุปัจจัยที่มากระทบ แล้ววินาทีต่อมา มันก็ดับ.. มันก็เฉยสนิท..  เหมือนคนบ้าเลย.. อิอิ.. อ้อมไปไกล.. สรุปว่า  เราจัดการกับสังขารมาร ที่ชอบมาหลอกเรา โดยเอาจุดอ่อนมาจูงใจว่า..อย่าทำเลย.. ทำไปก็ไม่ได้อะไรหรอก...   เราก็เริ่มถามครูบาอาจารย์ถึงเรื่องดีๆ ของเรา ให้ท่านช่วย "ฟันธง" ให้..  เมื่อท่านฟันธงแล้ว เราก็เอาจิตไปยึดไว้..  เป็นสัญญา  พอมาแป๊กที่บ้าน กำลังจะคิดว่าอย่าทำเลย..  ก็เอาสัญญานั้นมาตอกกลับไปว่า..."อาจารย์บอกเราทำได้ อาจารย์บอกเรามีอันนี้ๆ..  ไม่ต้องมายุหรอก.. อาจารย์บอกเราเก่ง..พอใจไหม.."   อย่างนี้ความคิดที่พี่ใหญ่คอยยุแยงก็จะหายไป เราก็ขยันขึ้นมา..   หรือเวลาเราขี้เกียจ  เราก็เอาคำอาจารย์ที่ชมเรา คือนึกไปถึงขณะจิตนั้นๆ มันก็มีปีติ มีกำลังให้ขยันขึ้นมา..   ไอ้นิมิตล่าสุดนี้ เมื่อถามท่านแล้วใจก็ฟูมาก   ทีนี้ว่าก่อนไปวัดเนี่ย ภาวนาน้อย มีเวทนามากในชีวิตประจำวัน  กำลังสติไม่เข้มมาก  กำลังสมาธิมีแค่เสมอตัว.. 555 พอได้ปีติมาจากพระอาจารย์  สังขารก็เริ่มปรุง..   ในขณะที่เราสวดมนต์ทำสมาธิในห้องใหญ่ที่วัด.. จิตมันก็คิดถึงคำพระอาจารย์อีก   สติเราก็ตัดออกไป  บอกว่า..นี่ไม่ใช่เวลามาปีติ.. เราจะสวดมนต์กับเขา... จิตมันก็บอก..  แหม.. ขอฟูหน่อยสิ..  ตั้งแต่ออกมาจากกุฏิพระอาจารย์ ก็ยุ่งๆๆ ยังไม่ได้มีเวลาพิจารณาคำของท่านเลย..   แน๊..มันอธิบาย.. เราก็ว่า.. เออ.. เดี๋ยวสวดมนต์เสร็จค่อยคิด..  ตอนนี้จะสวดมนต์..    มันก็เงียบไป (ที่วัดสวดมนต์กันสามชั่วโมง ช่วงไหนเหนื่อยก็เข้าสมาธิไป)  พอเข้าสมาธิ.. มันมาอีก.. มันผุดภาพพระอาจารย์อีกองค์นึง ที่สอนเรามาเหมือนกัน..   ท่านนี้ก็เก่งมากๆ เราก็เคารพนับถือท่านมากๆ  ท่านก็สอนเรามาเลยล่ะ..  แต่ช่วงหลังๆ นี่มีเรื่องวุ่นๆ พาดพิงไปถึงท่านบ้างอะไรบ้าง ซึ่งปกติเราจะตัดเลย ไม่เก็บมาคิดต่อ เพราะรู้ว่าเป็นธรรมดา เรื่องพวกนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา แต่ในช่วงจังหวะนั้น.. มันก็คิดประมาณว่า..  เราเนี่ยเก่งเท่าอาจารย์แล้วนะ  เราอาจจะเก่งกว่าอาจารย์ก็ได้นะ..   มันคิดเร็วมากๆ และคิดไปจนจบ เราจึงได้สติขึ้นมานิดนึง มันไม่ได้ปรามาสอาจารย์ แต่มันคิดด้วยเหตุผลว่าเราอาจจะเก่งกว่าอาจารย์นั้นด้วยเหตุนี้เหตุนี้..   เราก็เฮ่ย.. แล้วก็อธิษฐานจิต ขอขมาอาจารย์ และกล่าวคำขอขมาพระรัตนตรัยด้วย...  ซึ่งปกติ ตัวนี้มันจะต้องดับ.. แต่คราวนี้..มันไม่ดับค่ะ..    มันกวนเราจนต้องออกมาจากที่สวดมนต์ มานั่งสงบสติอารมณ์ที่กุฏิ..  อ่ะ.. ยอมก็ได้ จะคิดอะไรเชิญ..จัดไป.. มันก็คิดเลย..  เราเนี่ยมีเส้นทางมาอย่างนี้ๆ จนวันนี้เราก็พิสูจน์ตัวเองแล้วอย่างนี้ๆ อาจารย์ก็รับรองอย่างนี้ๆ ส่วนอาจารย์องค์นั้นท่านก็มีเส้นทางอย่างนั้น ท่านก็บอกเล่าว่าเป็นอย่างนั้นๆ เราก็ว่า แล้วไง.. เราจะเก่งหรือไม่เก่ง ไม่เห็นจำเป็นจะต้องเทียบกับอาจารย์  เมิงจะมาคิดทำไมให้บาปกรรม   มันก็เอาเหตุผลทางธรรม (ซึ่งละเอียดอ่อนมาก เล่าไม่ได้) มาแสดง  ประมาณว่าให้เรายอมรับความจริงเถอะว่าเก่ง อะไรประมาณนั้น..  แล้วมันก็จับเอาถ้อยคำตอนหนึ่งที่พระอาจารย์ใหญ่เทศน์เกี่ยวกับเรื่องพาหนะ  แล้วก็จับเอานิมิตหนึ่งที่เราเคยมีถึงพระอาจารย์องค์นั้นมาชนกัน แบบจับแมทซ์ เพื่อให้เรายอมรับว่า "เราอาจจะเก่งกว่าอาจารย์องค์นั้น" โอ้โห... โคตระซับซ้อนเลย..  คือเนียนมาก..  เกือบจะเชื่อแล้ว..  เพียงแต่ไม่รู้จะเชื่อไปทำไม..คือความจริงที่ว่าเก่งนี้ ก็ยังไม่เห็นประโยชน์ว่าจะเก่งไปหาอะไร.. เลยยังไม่ได้เชื่อ และเรามีคำตอบสุดท้ายอยู่แล้ว  คือมีหลักยึดไว้แล้วว่า.. ทุกอย่างมันไม่มีจริง เก่งหรือไม่เก่งก็ไม่มีจริง  ทุกอย่างล้วนเป็นความรู้ที่ต้องละทั้งสิ้น..  เมื่อละแล้วก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น.. และเรายึดมั่นว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อาจารย์คืออาจารย์ สิ่งหนึ่งที่เราจะไม่ทำคือ ปรามาสหรือลบหลู่ครูบาอาจารย์ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม และไม่ว่าอาจารย์จะเป็นอย่างไรก็ตาม เราจะไม่เป็นศิษย์ที่ล้างครู   หากจำเป็นที่สุดก็แค่ถอยห่างออกมาเท่านั้น..   โดยส่วนตัวเราเป็นคนชอบวิจัย  บ่อยครั้งที่เรายอมทำตามใจกิเลส บางทีถึงขั้นยอมโดนซ้อม เพื่อที่จะได้ความรู้อะไรขึ้นมาสักอย่าง..  เราไม่กลัวเปลืองตัวเปลืองใจไง.. เราก็เลยชอบเสี่ยง..  เป็นคนชอบบริหารความเสี่ยง...  เพื่อจะได้รู้อะไรแปลกๆ   เราก็อุตส่าห์หยุดสวดมนต์ชั่วคราว ออกมานั่งพิจารณา ให้ความคิดสองฝ่ายมันถกกัน แล้วเราก็นั่งดูมัน  ที่ยอมคืนนี้เพราะว่ามันมีกำลังมากเป็นพิเศษ..  ขี้เกียจจะสู้มัน  และก็อยากจะรู้ด้วย.. ว่าตกลงมันยังไงกันแน่.. ตอนที่คิดมาถึงตอนที่ว่า.. ด้วยเหตุผลทั้งหมดที่มันยกขึ้นมา เอาคำครูบาอาจารย์ที่เราเชื่อถือที่สุดมาแสดง  เอาสภาวะธรรมต่างๆ มาแสดง เพื่อจะสรุปว่า "เราอาจจะเก่งกว่าอาจารย์องค์นั้นก็ได้"    เราก็ถามสวนไปว่า "แล้วไง.. เก่งกว่าแล้วไง" มันก็ว่า "เก่งกว่าก็คือเก่งกว่า.."  เราหยุดแค่นี้  เพราะมีสติรู้ว่า ถ้าคิดต่อมันจะเปลืองตัวเกินเหตุ  คือมีโอกาสสร้างกรรมได้สูงมาก  จะจริงหรือไม่จริงก็เป็นกรรม     เลยลุกออกจากที่นั่ง แล้วบอกว่า "เอาล่ะ งั้นกรูจะดูต่อไป ยังไม่สรุป เอาเป็นว่าตั้งสมมติฐานไว้ก่อน แล้วค่อยดูกันต่อไป" แต่ในใจก็คิดว่า มันแหม่งๆ มันแปลกๆ..  บอกไม่ถูก.. ต้องนึกภาพว่า มีความคิดสองฝั่ง แล้วตัวเราอยู่ตรงกลาง ฟังความข้างโน้นทีข้างนี้ที.. เราอยู่ตรงกลางเป็นผู้ตัดสินว่าจะเลือกร่วมกับข้างไหน.. หรือไม่ร่วมทั้งสองข้าง กรณีนี้ เราไม่เลือกทั้งสองข้าง เพราะยังไม่ได้ข้อสรุปที่พอเพียง.. เราก็กลับไปสวดมนต์ต่อจนจบ   คืนนั้นเราก็ภาวนาต่อเกือบทั้งคืน.. นั่ง เดิน สักตีสองตีสามก็นอนลงขดๆ ในมุ้งสมาธิ แล้วก็ภาวนาต่อ.. พอตีสี่นาฬิกาปลุก ก็ลุกขึ้นมา...  ที่จริงก็แทบจะไม่ได้หลับเลย ภาวนาตลอด.. ตอนเดินกลับมาจากวิหารที่ไปภาวนา เดินมาที่กุฏิ..  ก็รู้ได้เลยว่า.. เมื่อคืน    "เกือบโดนพี่ใหญ่หลอกเอาแล้ว.." มีความรู้ผุดขึ้นมาสอนว่า 1.  ไม่มีทางที่เราจะเก่งกว่าอาจารย์องค์นั้นที่ท่านสอนเรามา ซึ่งก็ด้วยเหตุผลที่เราก็รู้อยู่แล้ว ซึ่งแม้มันเป็นเรื่องพ้นวิสัย แต่เรา:-)รู้จนได้ ดังนั้นสิ่งที่เรารู้แล้วนี้คือความจริง  ไม่จำเป็นจะต้องพิจารณาอะไรทั้งนั้น..   2.  เมื่อกำลังสติอ่อน สมาธิอ่อน พี่ใหญ่เขาก็จะแทรกเราได้  โดยสอดแทรกทางความคิด  กลไกเป็นอย่างนี้  ต่อให้ฉลาดแค่ไหน.. ถ้าเผลอ หรือเปิดช่อง เป็นการประมาท.. แต่พี่ใหญ่ก็มีรั่ว.. คือดันเอาอาจารย์องนี้มายุเรา ซึ่งคล้ายๆ มันทำให้เราเอ๊ะ..   ถ้าเอาอาจารย์ที่เก่งน้อยกว่านี้มา เราคงรู้ทัน    ในทางกลับกัน ก็เพราะเขาเอาอาจารย์องค์นี้มายุ ก็เลยทำให้เราลังเลสงสัยได้สำเร็จ    อีกอย่างนึง..ถ้าเขาทำสำเร็จ ผลเสียก็มากมาย.. 3.  พี่ใหญ่นี้ฉลาดยอกย้อน กลไกซับซ้อน สามารถเอาความคิดที่มีเหตุผลที่สุด ดูดีที่สุด มาใช้กับเรา สามารถเอาคำพูดเพียงประโยคเดียวของอาจารย์ที่เรานับถือมากที่สุด มายุแยงให้เราคิดลังเลสงสัย หรือบั่นทอนความเชื่อมั่นในอาจารย์อีกองค์นึงก็ได้..  สามารถดึงเอาสัญญาเก่า หรือเหตุการณ์เก่าๆ มารองรับซับพอร์ทเสร็จสรรพ..   เพื่อดึงจิตเราให้เชื่อตามความคิดนั้นๆ   4. พระอาจารย์ใหญ่สอนอยู่เสมอ เรื่องทุกข์และอันตรายจากความคิด  แต่คนโง่ๆ อย่างเรา ยังแยกไม่ออกระหว่างญาณ กับความคิด  มันยังไม่ขาด.. บางทีเราก็ไม่รู้ว่าอันไหนความคิด อันไหนญาณรู้..    ตราบใดที่เรายังไม่ขาด ยังใช้ระบบคิดอยู่  ก็ต้องห้ามเชื่อความคิด.. ไม่ว่ามันจะดูดีมีเหตุผลแค่ไหนก็ตาม   อย่างที่ท่านบอก แค่คิดก็ผิดแล้ว.. 5. จากสภาวะในครั้งนี้.. มันชัดเจนมาก   ในเช้าวันนี้ที่ได้ภาวนาเต็มที่  มันกระจ่างชัดเลยว่า..  ยามปกติเราไม่มีทางจะคิดได้ว่าตัวเองเก่งกว่าอาจารย์   และโดยความจริงแท้.. เราไม่มีทางจะเก่งกว่าอาจารย์องค์นั้นได้เลย   มันไม่เห็นจะต้องสงสัยเลย  มันชัดเจนมาก  และถ้าอาจารย์ท่านจะมีสิ่งที่ไม่ดี มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย..   นี่คือความปกติของจิตเรา ซึ่งมันจะรู้สถานะของมันเอง  เมื่อมันรู้  มันจะไม่มีความลังเลสงสัยอะไร  มันไม่คิดว่างั้นเหอะ..      เวลาเราเจอพระหรือโยมที่เราเก่งกว่า เราก็รู้ โดยไม่ต้องสงสัย และเมื่อรู้ มันก็ละไปในตัว  คือไม่ต้องคิดอะไรต่อ.. ก็มันไม่ใช่ปัญหาน่ะ.. พูดง่ายๆ ว่าถ้ากำลังสติ สมาธิพร้อม จะมีปัญญาพร้อม  โอกาสที่อกุศลจิตจะเข้ามาแทรกเป็นไปไม่ได้ว่างั้นเหอะ.. การที่เราคิดปรุงแต่งไป เพราะมีกลไกการยุแยงตะแคงรั่วเกิดขึ้น  เมื่อคืนนี้เราไม่มีกำลังพอ เราจึงยอมปล่อยให้ตัวเองคิดพิจารณา  ก็ต้องขอบคุณนิสัยนักวิจัย ที่ไม่ยอมเชื่ออะไรง่ายๆ แม้แต่ตัวเอง..  ก็คิดแค่เพียงระดับหนึ่ง  พอถึงจุดเสี่ยงก็ไม่ยอมคิดต่อ...นี่เรียกว่า เดชะบุญ..ที่พอจะสร้างสมมาบ้าง.. 6. จากเหตุการณ์นี้  เราก็พอจะเข้าใจสถานการณ์หลายๆ เหตุการณ์ ที่เกี่ยวกับแวดวงครูบาอาจารย์ของเรา และขยายออกไปสู่แวดวงครูบาอาจารย์ที่อื่นๆ  ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าสถานการณ์ศิษย์คิดล้างครูมันเกิดขึ้นได้อย่างไร..     ถ้าเพียงแต่เราเชื่อในความคิดที่แสนจะดูดีมีเหตุผลของตัวเอง  แล้วยึดมั่นในความคิดนั้นๆ ตามหลักฐานที่ดูดีที่สุดเท่าที่มันจะหามาอ้างอิงให้เกิดน้ำหนักขึ้นมาได้   จากนั้นผู้เป็นเจ้าของความคิดนั้นก็จะติดกับดัก  แล้วคราวนี้ก็จะสร้างกรรมได้มากมายตามมา..   อันเกิดจากความคิดปรุงแต่งนั้นได้ชักพาไป.. บางทีเขาภาวนามาดีแทบตาย ทำความดีมาแทบตายทั้งชีวิต จนจิตก็ดีอะไรก็ดี แต่ประมาทพี่ใหญ่นิดเดียว กลายเป็นร่างทรงของพี่ใหญ่ได้ง่ายๆ เลยนะเนี่ย.. เมื่อถูกชักเชิดไปแล้ว ก็ถลำลึก โอกาสจะกลับตัวจึงยาก.. สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นฝ่ายตรงข้ามกับครูบาอาจารย์  เรียกว่าลงจากหลังหมาไม่ได้แล้วล่ะ  ต้องขี่หมาสร้างกรรมไปเรื่อยๆ จนหมดแรง หรือวิบากตามทันในที่สุดแหละ...    น่าเสียดายความดีที่ทำมาทั้งชีวิต หลายภพหลายชาติ ต้องมาแพ้เอาง่ายๆ เพียงเพราะยึดในความคิดที่ตนคิดว่าดี... ดีในดี ชั่วในดี.. อย่างที่พระอาจารย์สอน ว่าชั่วในชั่วมันดูง่าย ไม่มีปัญหา.. แต่ชั่วในดีนี่สิ..มันต้องใช้ปัญญามากจึงจะมองเห็น.. โอโห...   เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนจริงๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 54 12:18:56 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 12:14:16

ความคิดเห็นที่ 70 สำหรับตัวเบลสเอง ชาติปัจจุบันนี้ยังทำน้อยอยู่ ไม่ค่อยมีอะไรมาเล่านะคะ แต่จะมีคล้ายบางท่านในนี้ คือ บางครั้ง อาบน้ำอยู่ ก็เห็นหุ่นยนต์ตัวนึง มันเอื้อมแขนไปหยิบยาสระผม ยื่นมือไปเปิดฝักบัว ยกมือขึ้นขยี้หัว แบบ .. ใครอ่ะ นี่ตัวเราเองเหรอ เหมือนไม่ใช่เราเลยแฮะ ^^ วันก่อน อ่านเจอคำว่า "สักแต่ว่าเห็น" ก็มานั่งนึกๆดู ว่าเออ เราเป็นคนไม่ค่อยปรุงแต่งเนอะ คือ ไม่ค่อยมีความเห็นกับสิ่งต่างๆรอบกาย .. สมมุติมีเด็กผู้ชายเดินมา เราก็เห็นเป็นคนเดิน แต่คนอื่นเค้าจะเห็น และพูดว่า "เฮ้ย เดินอย่างนี้ ตุ๊ดแน่ๆเลย" ไรงี้ แต่เบลสไม่ค่อยคิดอะไร เลยไม่ค่อยมีเรื่องเมาท์กับชาวบ้านค่ะ ฮ่าๆ แล้วก็ทุกเช้าที่บ้าน จะได้ยินเสียงเหมือนคนมาเขย่าประตูเหล็กดัด กึงๆๆๆๆๆ เป็นชั่วโมงๆ จนในที่สุด เดินตามหาเสียง จนเดินขึ้นไปชั้นบน มีแทงค์น้ำขนาดใหญ่ เห็นกาตัวเท่าแม่ไก่ ตามจิกแทงค์อยู่นั่นแล้ว จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน เข้าไปดูใกล้ๆ .. อ้อ เจ้ากาตามจิกเงาสะท้อนของตัวเองนี่นา ก็เริ่มนึกขึ้นได้-สอนตัวเองได้ (แต่ถ่ายทอดไม่ค่อยจะเป็นอ่ะค่ะ) แบบว่าเออหนอ กามันเข้าใจผิด เฝ้าจิกแต่ภาพลวงตา .. และ เราจะต้องไม่เป็นอย่างมัน เราจะต้องศึกษาให้ถูกทาง จะได้ไม่วนเวียน เพียรปฏิบัติซ้ำๆ แต่ผิดทาง และไม่เกิดประโยชน์ หรือความก้าวหน้าอันใด (=_= ') อ่า เล่าๆไป ไม่เห็นเป็นประโยชน์กับใครเลยเนอะ .. ขอโต๊ดกร๊าาา จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 13:01:14

ความคิดเห็นที่ 71 เข้ามาแชร์ประสบการณ์   ถ้าเปรียบเป็นนักเรียน  ผมก็อนุบาลซ้ำชั้น  แถมมาเรียนกระท่อนกระแท่น ประสบการณ์แปลกๆ วูบวาบหวือหวา ไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่ 1. ลักษณะนี้เป็นบ่อย  รู้สึกว่าตัวเองไหวเอน โยกไปมา หรือโน้มตัวไปข้างหน้า แทบจะติดพื้นอยู่แล้ว แต่พอลืมตัวอีกที  มันก็อยู่ที่เดิม  เพียงแต่เอนไปข้างหน้านิดหน่อย 2. ลักษณะนี้เป็นไม่บ่อยนัก  แต่ก็พอจะเห็นได้เรื่อยๆ  คือ  บริกรรม พุท-โธ ติดตามลมหายใจเข้าออก  จนมันละเอียดมากขึ้นๆ คล้ายๆ กับเราไม่มีลมหายใจ 3. ที่วูบวาบ ที่สุด เป็นหลายปีก่อน นึกถึงดวงแก้ว บนฐานกลางกายจุดที่ 7 บริกรรม  สัมมาอะระหัง   รู้สึกร่างกายใหญ่โตขึ้น แล้วลอยอยู่กลางห้อง  ประครองจิตไม่อยู่ หล่นตุ้บ ออกจาสมาธิ  ลืมตาดูนาฬิกา ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็สับสนตัวเองแบบงงๆ  ว่าจะฝึกทางไหนดี   เริ่มต้นจากฝึกจับลมหายใจเข้าออก บริกรรม พุท โธ  โตมาหน่อยครูสอนแบบธรรมกาย   โตมาอีกหน่อยดันไปมีอคติกับวันธรรมกาย  เลยหันกลับไปบริกรรม พุท-โธ  แต่ก็ไม่คืบหน้า นั่งโยกไปโยกมา หลังๆ เลยปนกันมั่ว เอาทั้งสองวิธี (บ้าสิ้นดีเลยเรา) จากคุณ : Mr.Sata เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 16:17:24

ความคิดเห็นที่ 72 คุณ Mr.Sata เรื่องอนุบาลหรือไม่ไม่ใช่ปัญหาดอกค่ะ.. ประสบการณ์แบบอนุบาล ก็มีคุณค่าค่ะ.. อนุบาลก็ได้ ถ้า "รู้" ขึ้นมา เป็นเล่าได้ทั้งนั้น.. แต่ที่เล่ามา 3 ข้อ เนี่ย.. มันเป็นสภาวะ.. คือยังไม่ "รู้" ก็ไม่เป็นไรดอก.. ถือว่าเล่าสู่กันฟัง.. ก็ลองหาพระอาจารย์สักองค์แล้วก็ลองเลือกเอาสักทางดูค่ะ ขออวยพรให้เจอทางไวไวแล้วกันนิ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 22:14:31

ความคิดเห็นที่ 73 ก่อนไปนอน เล่าอีกเรื่องนึงแล้วกัน..  รู้สึกว่ากระทู้เงียบๆ เล่าเรื่องครั้งแรกที่เห็นธรรม แบบว่าเห็นจริงๆ จังๆ นะ.. ตอนนั้นไปบวชศีล 8 ที่วัด กับพระอาจารย์ใหญ่นี่ล่ะ..  เราบวชแล้วก็ไม่ค่อยชอบเข้าห้องเรียน เดินจงกรมตามเขาก็ไม่ชอบ อึดอัด ทำวัตรก็โอเค แต่ไม่ชอบฟังอบรม เราหนีมาทำงาน ทำงานทุกอย่าง ล้างจาน ถูพื้นศาลา ขัดห้องน้ำ  ก็หัดท่องคำภาวนาไป ทำงานไป ถูกจริตกว่า.. ที่ตรงศาลาจะมีลานเล็ก เขาปลูกต้นชมพูพันทิพย์เอาไว้ ถึงเวลาดอกมันจะร่วงเยอะ..  ที่ตรงนั้นก็จะต้องคอยกวาดกันเสมอๆ   ช่วงนั้นบนศาลาร้อนได้ใจ ร้อนทั้งคนและอากาศ  เราหนีไปกวาดลานวัดค่ะ สันดานเป็นคนชอบวางแผน และชอบบริหารจัดการ   เราก็ยืนเกาะไม้กวาดคิดคำนวณเลย.. จะกวาดตรงไหนก่อน จะกวาดอย่างไรให้เร็ว เสียแรงน้อยสุด..   ก็ยืนดูทิศทางลม เลือกไม้กวาดที่น้ำหนักเหมาะมือ   เริ่มกวาดเลย..   กวาดไปสักพัก ลมก็พัดดอกลงมาอีก.. โหย.. ไอ้ต้นไม้นี่นะ ตอนวัยรุ่นก็ว่าสวยดี อยากปลูกในบ้าน แบบว่าพรมดอกไม้ โรแมนติค   ตอนนี้รู้แล้ว.. ขยะแท้ๆ เลย.. เฮ้อ.. อายุเปลี่ยนนี่มุมมองมันเปลี่ยนจริงๆ ดีนะไม่ได้ปลูกชมพูพันทิพย์ที่บ้าน เราก็ค่อยๆ กวาดใบไม้มาเป็นกองๆ ก่อน  แล้วก็ค่อยโกยทิ้งทีละกอง คือทำเป็นส่วนๆ ให้สำเร็จทีละส่วน  บางส่วนก็ใช้วิธีถือที่ตัก เขี่ยๆ เข้าทีตักผงเลย ฝุ่นจะได้ไม่ฟุ้ง  กวาดอยู่เป็นชั่วโมง ลานก็เรียบโล่ง สบายตา..  ภูมิใจมากเลย.. ยืนดูความสำเร็จของตัวเอง  ภูมิใจที่ใช้ความรู้ทำงาน เรานี่เก่งชะมัด.. หลังจากนั้นก็ไปทำงานบนศาลา นั่นนู่นนี่ สักสามชั่วโมงให้หลัง ก็ได้ยินเสียงคนกวาดลานวัดตรงนั้นอีก..  เสียงกวาดกันหลายคน ก็เลยเดินไปดู ในใจนึกว่า..อ้าวเราเพิ่งกวาดไปเองไม่ใช่เหรอ  ก็กวาดเรียบร้อยแล้วนี่นา..   ทำไมต้องมากวาดกันอีกล่ะ.. เราไปดูเห็นพระท่านกวาดกันใหญ่ ช่วยกันสองสามองค์  แล้วเราก็เห็นว่ามีเศษใบไม้ดอกไม้ให้กวาดจริงๆ ด้วย..  แสดงว่ามันร่วงลงมาอีก ก็คิดทะลึ่งไปว่า ถ้าเราเป็นเจ้าอาวาสจะไม่ปลูกต้นไม้ที่ดอกร่วงๆ อย่างนี้หรอก  ต้องวางแผนปลูกต้นที่มันดอกใบร่วงน้อยๆ หน่อย.. ดูสิ เสียแรงชะมัด กวาดกันอยู่ได้  ต้นไม้ก็นะ.. หางานให้ทำแท้ๆ  ทั้งพระทั้งโยม เหงื่อตกกันทั้งวัน.. พอรุ่งเช้าอีกวันนึง  เราก็ไปกวาดใบไม้อีก  เมื่อวานกวาดไปแล้ว ตกเช้าก็มีอีกแหละ..  ก็ไปกวาดอีก   คราวนี้กวาดๆ ไป ภาวนาฉันทะวิริยะจิตตะวิมังสาไป  จิตใจมันสงบขึ้นมา เราเงยหน้าขึ้น เห็นรอบตัวนิ่งสงัด มีแต่ลมพัด แล้วใบไม้ดอกไม้ก็ร่วงปลิวลงมา.. แล้วมันก็ "วิ๊งงงงงง"   ร่างกายหยุดกึก.. แล้วจิตมันพูดว่า.. "ใจของเราก็เหมือนลานวัดนี่แหละ มีเศษขยะตลอดเวลา กวาดแล้วก็ต้องกวาดอีก  กวาดเท่าไหร่ก็ไม่หมดง่ายๆ หรอก  เศษใบไม้ดอกไม้มันร่วงทุกวัน ทุกเวลา  เราจึงต้องหมั่นกวาดๆๆๆ ให้มันสะอาดอยู่เสมอ  เพราะว่าใบไม้มันไม่หยุดร่วงไง ตราบใดที่มีลมพัด ใบไม้ก็ไม่หยุดร่วงหรอก ธรรมชาติมันเป็นอย่างน้น   เราเลยต้องกวาดไปเรื่อย  ยิ่งกวาดบ่อยเท่าไหร่  ใจก็ยิ่งสะอาดได้นานเท่านั้น..  กวาดใบไม้อย่างเดียวไม่พอ ต้องกวาดกิเลสในใจเราด้วยนะ.. เราต้องกวาดกิเลสให้เหมือนกวาดลานวัดเลยนะ.."   อื่ม.. สุดยอด.. คิดได้ไงเนี่ย.. (ตอนนั้นไม่รู้ว่านี่คือสภาวะธรรม)  ปกติเป็นคนช่างคิดอยู่แล้ว ก็ยังคิดว่าตัวเองคิดไง.. ชิชะ.. แต่ว่าผลของความรู้อันเนี้ย..พอมีเวลานั่งทวนนิ่งๆ   มันทวนย้อนไกลเลย..  มันทวนให้เห็นว่าที่ผ่านมา เรามีปัญหาอะไร เช่น เราทำงานด้วยวิธีคิดอย่างหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่เลย.. มันไปบริหารจัดการ คิดวิธีการที่จะบริหารจัดการ แก้ไขที่คนอื่น แก้ไขที่สภาพแวดล้อม แต่เราไม่เคยมองการทำงาน อย่างที่กวาดใบไม้เลย.. เรามองงานว่าทำเพื่อผลของงาน   แต่เราไม่เคยมองงานในลักษณะที่จะย้อนเข้ามาหาตัวเอง เพื่อแก้ไขปรับปรุงตัวของเราเองเลย.. มิน่า.. มันเลยมีแต่ปัญหา.. เราคิดอย่างที่คิดตอนแรก คือเห็นว่าใบไม้ดอกไม้เป็นปัญหา ทำให้ลานวัดสกปรก เราเลยต้องกวาด   แล้วเราก็คิดหาวิธีกวาดเพื่อให้สะอาด พอสะอาดเราก็พอใจ  พอมันสกปรกอีก เราก็ไม่พอใจ  ก็ไปว่าคนอื่น หรือเพ่งโทษคนอื่นที่สร้างภาระให้แก่เรา ทำให้เราต้องไปคอยเก็บกวาด ทั้งที่ความจริง..  ดอกไม้ใบไม้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย  มันก็ตกของมันตามธรรมชาติ  เราอยากจะสะอาดเราก็กวาด  และถ้าเรารู้สึกว่าการกวาดนั้นๆ เป็นการกวาดใจตัวเอง มันก็ไม่ใช่ภาระของเรา  แต่เป็นประโยชน์แก่เราเต็มๆ เลยต่างหาก.. มันก็คิดได้ว่า ที่ผ่านมาไม่เคยมีมุมมองแบบนี้เลย  คิดว่าจะทำงานเพื่อประโยชน์แก่คนอื่น แก่สังคม ไม่เคยคิดถึงตัวเอง..  ถึงจุดหนึ่งมันก็ทุกข์นะ..    ถ้าเรามองว่าเราทำงานเพื่อตัวเอง เพื่อขัดเกลาตัวเอง เพื่อชำระใจตัวเอง   อย่างนี้มันก็น่าจะดี.. มันย้อนทวนไปทีละจุดทีละจุด แล้วแก้ไขความเข้าใจของตัวเองทีละเปลาะ..  ซึ่งทำให้เข้าใจปัญหาของตัวเองมากขึ้น แล้วก็ปล่อยวางได้ เพราะรู้ต้นตอของปัญหาแระ.. มาถึงตรงนี้ วันถัดๆ มา ก็เลยได้เข้าใจว่า  นี่ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่าการ "เห็นธรรม" คือไม่ได้ตั้งใจคิดหรอก แต่สภาวะตรงหน้ามันสอน มันชี้ให้เห็น ชี้ให้คิด  เมื่อคิดได้เสร็จก็โล่งเลย... ใจเบาเชียว.. วันที่เหลือๆ การกวาดลานวัดเป็นเรื่องสนุก  คือไม่ได้กวาดเอาผลแระ   กวาดเพื่อฝึกตัวเอง ฝึกกายฝึกใจ ให้ทำงานอะไร คราวนี้ใช้วิธีคิดใหม่ที่ได้เรียนรู้จากการกวาดลานวัดนี้ทั้งนั้นเลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 22:49:05

ความคิดเห็นที่ 74 คุณเคให้ข้อคิดดีๆอีกแล้ว เมื่อวานเพิ่งตัดหญ้า กวาดเศษใบไม้ ตัดกิ่งไม้ คือช่วงนี้อย่างที่บอกว่ามันขยันเอง บอกไม่ถูก แต่ใจเราไม่เคยเบาสบายเลยนะ เราคิดเสมอว่ามันเป็นภาระ ตัดหญ้าแล้วก็ยาวอีก ตัดกิ่งแล้วก็งอกอีก กวาดเศษใบไม้แล้วก็ร่วงอีก เนื้อย เหนื่อย เฮ้อ เมื่อวานก็พยายามทำแล้วนะแบบว่าทำใจให้ชอบ แต่ทำมิได้ แต่พอมาอ่าน ณ จุดๆนี้ เออ เรานี่มันคิดเองไม่ได้แฮะ ต้องมีคนคอยบอกคอยสอน แต่ก็เป็นการเห็นสภาวะธรรมที่ดีมากๆเลยนะ เราจะเอาไปใช้บ้าง ต่อไปเราจะกวาดสวนเพื่อฝึกตัวเอง ฝึกกาย ฝึกใจ เรียนรู้ธรรมะอะไรใหม่ๆ จากสวนหลังบ้านตัวเองค่ะ ขอบคุณ คุณเคอีกครั้ง จากคุณ : ยิ้มไว้ไม่เครียด เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 08:35:55

ความคิดเห็นที่ 75 เข้ามาสูบพลังในกระทู้ อ่านแล้วมีกำลังใจปฏิบัติ ขออนุโมทนากับทุกท่านด้วยนะคะ :) ของเราเรื่องทางธรรมคงต้องขอบคุณแม่เรา ที่เลี้ยงดูเราแบบให้มีธรรมติดตัว แต่ก็แปลกแม่เราเป็นแม่บ้านที่ทำงานด้วยเลี้ยงดูครอบครัวด้วยไม่ขาดตกบกพร่อง แต่มันก็ทำให้แม่ไม่มีเวลาในการเข้าไปเรียนจริงจัง แต่จะได้อ่านหนังสือจากรุ่นพี่ที่ทำงานที่เป็นลูกศิษย์หลวงปู่เทศก์ พอมีศรัทธามากๆเข้าก็จะอ่านหนังสือหลวงปู่มั่น กับหลวงตามหาบัว แต่ก็จะให้เราพุทโธเอาไว้ ตอนนั้นแม่เราเค้าก็สอนแบบที่เค้าเข้าใจ เพราะไม่ได้ไปเรียนแบบมีครูบาอาจารย์ชี้นะ ตอนป.6 ที่โรงเรียนมีโครงการให้นักเรียนใช้ห้องพระ(รวม) นั่งสมาฺธิวันละสายชั้น ป.6 ได้นั่งทุกวันศุกร์ เราเป็นคนเป็นเหน็บชาง่าย(ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้) เราสวดมนต์กันหลายบท แล้วนั่งสมาธิต่อ ทำให้นั่งไม่ค่อยไหว แ้ม้ใจจะชอบความรู้สึกที่ได้สวดมนต์ ตอนนั้นปวดขา ไม่รู้จะทำไง แอบลืมตาดู คนอื่นก็นั่งนิ่งไม่ยุกยิก แล้วนึกถึงคำคล้ายๆว่า ไม่มีเรา ที่เคยอ่านผ่านตา แต่ยังเด็กไม่เข้าใจ เราดันผ่าไปกำหนดว่าไม่มีตัว โดยไล่จากปลายเท้าขึ้นมา ตัวมันก็หายไปเลย เหลือแต่ตัวรู้ ตอนนั้นก็ชอบเพราะมันจะไม่ปวดขาแล้ว ก็เลยทำทุกวันศุกร์ แต่เราก็ไม่ถึงกับชอบจนเอากลับมาทำที่บ้าน เพราะชีวิตเรามันสุขสบายจนชวนประมาทอยู่แล้ว จนช่วงวัยรุ่นก็ลืมๆไป แล้วพอเรียนมหาลัยถึงได้มาอ่านหนังสือคู่มือมนุษย์ และหนังสือของหลวงพ่อฤาษีลิงดำอีกหลายเล่ม  แต่ตอนนั้นไม่ชอบอ่านวิธีปฏิบัตินะ ข้ามไปเลยน่ะ คือเวลามีคำอธิบายถึงจิต บางทีเราเข้าใจ แต่บางทีเพราะเราไม่ได้ปฏิบัติ มันละเอียดเกิน ก็เลยข้าม ตอนนั้นอายุยังไม่ 20 อยากบวชชีมาก แต่ตอนนั้นเราอยากบวชด้วยอีโก้นะ เราคิดว่าเราเข้าใจธรรมะดีกว่าแม่ที่สอนมาตลอด ปิดเทอมกลับบ้านไปขอแม่บวช แม่เราถามว่า ได้ธรรมะอะไรมาเล่าให้ฟังบ้าง เราเลยจุกกะวิธีอันนิ่มนวลแต่กระทุ้งอัตตาของแม่ เราอายไปเลยน่ะ แต่เราก็ถกเรื่องที่เราอ่านมา จนกระทั่งแม่เราเสีย อายุ 47 สำหรับเราๆว่าเร็วไปอ่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกว่า แม่แสดงความไม่เที่ยงให้เห็น(เหมือนที่แม่เคยสอนเราไว้เลย) แต่ใจเรามันไม่เห็นยอมรับเลยอ่ะ เราเลยเริ่มรู้สึกแล้วว่าเราเรียนธรรมะด้วยสมองมาตลอด เลยค่อยๆหาวิธีการปฏิบัติ เข้ามาอ่านในพันทิปก็มึนตึ๊บไปเลยเวลาเค้าลงรายละเอียดในการปฏิับัติ จนมีเหตุคือ เพื่อนเราทำธุรกิจ ชอบดูดวง แต่ก็กลัวดูไม่แมนด้วย เลยลากเราไปดูดวงเป็นเพื่อน แล้วเค้าก็ให้ซีดีหลวงพ่อปราโมทย์มา เราก็ค่อยๆฝึกมาตั้งแต่ตอนนั้น ใหม่ๆเราก็งงๆ แต่ก็คล้ายๆเพื่อนๆนะ แบบปฏิบัติไปซักพัก ก็เริ่มเห็นตัวเองเหมือนหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง หรือ เห็นกิเลสมันเกิดแล้วก็ดับเอง อะไรประมาณนี้ค่ะ ใช้บัญญัติไม่ค่อยเก่งค่ะ เดี๋ยวจะดูมั่วซั่วไปหมด จนซักพักก็ไปติดเพ่ง แล้วก็หายติดเพ่ง มาถึงตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำอะไร และทำสมาธิเกือบทุกวันค่ะ จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++ เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 10:56:24

ความคิดเห็นที่ 76 ฟังเรื่องกวดใบไม้ของคุณเค  แล้ว  คิดถึงเรื่องเก่าของตัวเองเหมือนกันครับ สมัยบวช ช่วงบ่ายจะนั่งสมาธิแล้วต่อด้วยกวาดลานวัดก่อนทำวัตรเย็น มีวันนึง นั่งสมาธิได้ดี  อิ่มอกอิ่มใจ ใจพองมาเลยแม้เมื่อออกจากสมาธิ ขณะกวาดใบไม้อยู่ ก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจถึงความก้าวหน้าใน สมถะของตัวเอง แต่ขณะกวาดใบไม้มารวมกันเป็นกอง เป็นกองไว้อยู่ มันก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาทันที ว่า "สมถะที่เรากระหยิ่มยิ้มยองอยู่นี่  มันก็เหมือนเรากวาดใบไม้คือกิเลสมากอง มากองไว้เฉย ๆ เท่านั้น  ตราบใดที่วิปัสสนาเราไม่ก้าวหน้ากิเลสหรือใบไม้นี้ก็ยังคงอยู่ แม้เราจะกวาดเอามากองได้ดีแค่ใหน แต่ถ้าลมแรงพอ ใบไม้หรือกิเลสของเราก็กระจายเต็มลานวัดอีกอยู่ดี เพราะเรายังไม่ได้กำจัดใบไม้เลย" อืม นะ เลยเข้าใจเองว่า   สมถะ เรา ก็เปรียบเหมือนกวาดใบไม้มากองรวมกัน เพื่อให้ง่ายต่อการกำจัด  แต่ถ้าเรายังไม่กำจัดหรือกำจัดไม่ได้ ใบไม้ก็ยังคงอยู่และรอวันกระจายอีก เมื่อลมแรงพอ จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 15:18:16

ความคิดเห็นที่ 77 ^ ^ โห..คุณกันดั้มฯ คมมากๆ  มาต่อกันได้พอดีเร้ย.. คุณยิ้มไว้ไม่เครียด.. ยินดีต้อนรับที่หน้าห้องนะคะ..  สู้ๆ จ้า..   คุณ +++sLeEPYnOmORE+++ เล่นของสูงตั้งกะเด็กเลย... ฮ่า..  เอาแบบไม่มีตัวเรย.. เป็นเด็กพิเศษนะเนี่ย.. ดันทำได้ซะด้วยซี.. เราไม่รู้กว่าคุณอีก รู้แต่ว่าชอบสวดมนต์ ชอบนั่งสมาธิ 5 นาที 10 นาทีทุกวันพฤหัสหรือศุกร์เนี่ยล่ะ  ไปฟังเทศน์ที่วัดสุทัศน์ก็ชอบ  มันชอบค่ะ  แต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับการปฏิบัติ.. เอ่อ..มีอาจารย์ชั้นม. 1  ชอบพูดเรื่องธรรมะ เราก็ชอบแกนะ เย็นดี พวกอาจารย์เค้าเมาท์ว่าแกเป็นโสดาบัน เราก็ไม่รู้ว่าจริงหรือว่าล้อเลียนกัน..   แต่ว่าได้ไปค่ายธรรมะที่พุทธมณฑลตอนม.2   ก็จำได้ว่าชอบมาก ทำทุกอย่างตามได้หมด มีความสุข และกลับมาทำเอง จนตัวหลุด หยุดหายใจเลยกลัวและเลิกทำไปเลยน่ะ แต่เราน่ะระลึกชาติหรือเห็นอดีตได้ตั้งแต่เด็กๆ แหละ เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคืออดีต ตอนเด็กๆ ออกแนวมีประสบการณ์ทางจิตมากกว่า ประสบการณ์ภาวนาน่ะ เห็นม๊ะ.. ทุกคนมันก็มีริ้วรอย มีแววมาก่อนทั้งนั้นแหละ..   บอกว่าทุกคนมีของเก่ามา.. เราโกหกซะที่ไหน... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 16:20:08

ความคิดเห็นที่ 78 กลับมาดูอีกรอบค่ะ ขออนุญาตถามสนุกๆนะคะ แล้วตอนนี้คุณเคยังระลึกชาติได้อีกมั้ยคะ ถ้าละลาบละล้วงเกินไม่ตอบก็ได้ค่ะ พอดีเห็นช่วงนี้มีกระทู้เพื่อนๆที่เล่าเรื่องตอนเด็กๆว่ามีประสบการณ์พิเศษเยอะเหมือนกัน แล้วถ้าได้ปฏิบัติให้ถูกทางน่าจะไปได้ไว อะไรประมาณนั้น เราเนี่ยมันจะหายไปตอนวัยรุ่นนะ ตอนเกือบๆ 30 เราเพิ่งมาเข้าวัดปฏิบัติธรรมค่ะ รู้สึกว่านั่งสมาธินี่ยากไปเลย แต่ก็ถือว่าไปได้ไวในระดับหนึ่ง เรื่องระลึกชาติเราไม่ได้แฮะ แต่อยากรู้นะ อิอิ :) จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++ เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 17:11:44

ความคิดเห็นที่ 79 ก็ยังทำได้อยู่อ่ะค่ะ  คือการย้อนไปเนี่ยมันมีหลายระดับ ตั้งแต่ผิวๆ เป็นภาพๆ  หรือแบบชัดๆ เป็นเหตุการณ์ แบบเหมือนดูละคร หรืออยู่ในละคร เพียงแต่ว่าเราไม่สามารถบังคับได้นะ  เราไม่เก่งขนาดบังคับได้  ของเราแล้วแต่ธรรมจัดสรร  ถ้ามีเหตุจำเป็นก็ได้เห็น และเพื่อจุดประสงค์อะไรซักอย่าง จะเห็นได้ทั้งผ่านการนั่งสมาธิและความฝัน  แต่ส่วนมากจะฝันมันจะครบเหมือนจริงที่สุด  แต่ก็เหมือนจริงแบบฝันๆ น่ะ   (ก็คงจะมีผู้ถามว่า ฝันฟุ้งซ่านจะเชื่อได้ไง  ก็ตอบได้เลยว่าไม่ต้องเชื่อ  แค่รู้  รู้แล้วก็ละ.. ค่ะ เราก็ไม่เคยเชื่อค่ะ.. ก็แค่รับรู้ ) แต่ที่ทำได้เป็นปกติคือแบบผุดรู้ มีคำอธิบายโดยไม่มีภาพ  หรือรู้สึกแบบว่า "เออจำได้ คนนี้จำได้" คือมีสัญญาเก่าอยู่ แล้วมันจะมีความรู้เองว่า เคยเป็นอะไรกันมา เราเป็นคนจำความได้ไกลมาก คือจำได้ตั้งแต่ยังเดินไม่เก่ง พูดไม่เก่งเลย  (แต่ไม่ถึงกับจำตอนอยู่ในท้องได้นะ -- ตามตำราเขาให้นึกย้อนไปขนาดนั้น แต่เราขี้เกียจฝึก) เราชักเห็นว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาๆ น่ะค่ะ  ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร  แม้ฝรั่ง เดี๋ยวนี้อยากระลึกชาติก็ไปหานักจิตวิทยา เห็นเขามีการสะกดจิตระลึกชาติได้ด้วย..   เราไม่เคยไปนะ แต่เห็นว่าเมืองไทยก็มีทำได้หลายคน   เรื่องแบบนี้พอเราพิสูจน์ด้วยตัวเองซักระยะ  สอบทานสามเส้าได้ผลตรงกัน  เราก็เชื่อได้แล้ว ไม่ต้องคิดมาก   คือเชื่อเฉยๆ ไม่ได้เอามาปรุงแต่งต่อน่ะ  สนใจว่ามีอะไรต้องแก้ไข หรือนิมิตนั้นต้องการจะบอกสอนอะไรมากกว่าค่ะ ปล. ยังไม่เคยเห็นหรือระลึกชาติอะไรแบบโรแมนติคแบบในหนังเลย   บอกแล้วว่าชีวิตจริงไม่เหมือนนิยาย เรียบๆง่ายๆ จืดสนิทและออกแนวน่าสังเวชมากกว่าน่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 19:13:32

ความคิดเห็นที่ 80 อ่านไปอ่านมา ชักอยากไปกวาดใบไม้บ้างแล้วค่ะ อิอิ จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 22:02:28

ความคิดเห็นที่ 81 ชอบกระทู้แบบนี้มากๆค่ะ ติดตามมาตั้งแต่สองกระทู็ที่แล้ว ^ ^ แต่ไม่มีประสบการณ์ใครคล้ายๆของเราเลยแฮะ เราทำผิดทำไม่ดี และถูกพระอาจารย์ดุค่ะ มันเหมือนกับโดนกระแทกแรงๆ จนทุกอย่างหยุดชะงัก สลดวูบบบรู้สึกตัวหดเล็กนิดเดียว แต่เห็นสิ่งที่เราทำและคิดได้ชัดเจนมาก มีสติ ได้สติขึ้นมาทันทีหลังจากหน้ามืดตามัวมานานค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไงนะคะ เราอธิบายไม่เก่งแบบมันสว่างวาบขึ้นมาเลบค่ะ และเป็นแรงบันดาลใจให้เราศึกษาและพยายามปฏิบัติมาถึงทุกวันนี้ค่ะ จากคุณ : Whatever love means เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 01:47:09

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณคุณเคที่ตอบนะคะ รวมถึงหลายๆเรื่องเล่าเป็นประโยชน์มาก ขออนุโมทนา และเป็นกำลังใจให้สำหรับการปลุกพลังเพื่อนๆร่วมสังคมออนไลน์เดียวกันค่ะ :) จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 10:27:06

ความคิดเห็นที่ 83 ที่เล่าๆ เนี่ย ไม่ได้จะอวดอ้างหรอก.. เพียงแต่จะบอกว่า..สิ่งเหล่านี้มีจริง ทำจริง ย่อมเห็นได้ รู้ได้ พิสูจน์ได้จริง.. คนอย่างเรายังทำได้เลย.. คนอื่นๆ ก็ทำได้เช่นกัน.. "จะได้หายสงสัยไง.." จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 17:46:33

ความคิดเห็นที่ 84 ก่อนอื่นต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับเพื่อนๆและสมาชิกทั้งหลายโดยเฉพาะคุณเคหรือคุณchaosy ติดตามกระทู้นี้ตั้งแต่ปลายเดีอนที่แล้ว โดนใจมากๆๆๆหลายๆๆเรื่อง เป็นเด็กอนุบาลแรกเข้าจริงๆอยากจะเลื่อนช้ั้นไปเป็นเด็กข้างๆห้องก็ยังดี แต่ประสบการณ์เรื่องธรรม สมาธืเป็นเด็กอนุบาลจริงๆ ชอบเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เด็กผ่านวัดก็ต้องเหลิอตังค์ไปหยอดตู้ทำบุญ แต่ก็ทำได้แค่นั้น พอโตขึ้นก็เริ่มมีปัญหาอยากเจอหมดดูเก่งๆอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรกับตัวเองถึงได้ทุกข์ขนาดนี้ มีโอกาสก็จะฟังแต่ธรรมแต่ไม่มีปัญญา ฟังก้ไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ขอบฟัง พอเริ่มมีอายุมากขึ้นอยากจะเสาะแสวงหาครูบาอาจารย์ที่ถูกจริตกับตัวเองอยากนั่งสมาธิเหมือนคนอื่นๆบ้างก็เริ่มเอาจริงจังเมื่อไม่ถีงเดือนนี่เอง  ที่ผ่านมาเคยนั่งแต่ไม่ถึง 10 นาทีก็ยอมแพ้แต่พอฟังธรรมมของครูบาอาจารย์เยอะขึ้น และที่สำคัญมาเจอกระทู้นี้ของ คุณchaosy โดนมากๆๆๆๆๆๆวันหนี่งแทบไม่อยากจะลุกจากหน้าคอม (เพราะมันติดแง็บ แกะไม่ออก) ตอนนี้สามารถนั่งสมาธิได้เืกือบ 1 ชม. (หรือกรรมเริ่มจะหมด คิดเอาเอาง) ด๊ใจมากๆๆๆๆตอนนี้เวทนาไม่กลัวทนปวดทนเจ็บจนหายได้  แต่ิสิ่งที่หินมากๆๆคือ "จิตตัวเรานี่เอง"  น่ากลัวมากมันฟุ้งซ่านตลอด แต่ก็จะไม่ละความพยายามที่จะละให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จะค่อยเป็นค่อยไป จะคอยตามกระทู้ของเื่พื่อนๆในห้องนี้เพื่อฟังคอยการชี้แนะและประสบการณ์ของสมาชิกทุกๆท่านเื่พิ่อที่จะให้กำลังใจตัวเองในการทำต่อๆไป เดีอนหน้าเด็กๆจะปิดเทอมแล้ว จะไปกราบพระอาจารย์ที่คุณเคแนะนำไว้ ได้เข้าดูเวปของทางวัดแล้วอยากจะไปเร็วๆจัง จะหาโอกาสไปวันธรรมดาคนจะได้ไม่เยอะ อยากเล่าอะไรๆให้มากกว่านี้แต่ใจมันไปก่อนพิมพ์ตามใจไม่ทัน ถ้าสมาชิกท่านใดอ่านแล้วงงๆก็ขออภัยด้วยน่ะค่ะแต่อยากจะคุยกับคุณchaosyตัวต่อตัวน่ะค่ะ (ถ้าเป็นไปได้)มีคำถามหลายอย่างอยากจะถาม การที่จะพิมพ์มันยากและกว่าจะบรรยายออกมามันช้ากว่าที่เราจะพิมพ๋ออกมา  (สรุปแบบไม่อาย พิมพ์ไม่เก่งค่ะ)  และนี่ก็เป็นการพิมพ์ครั้งแรกค่ะ ไม่อยากให้กระทู้ดีๆนี้หายไป จากคุณ : Aichipin เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 18:46:42

ความคิดเห็นที่ 85 โมทนาสาธุ คุณAichipin และยินดีต้อนรับเข้าก๊วนจ้า.. ดีใจที่อ่านกระทู้แล้วมีกำลังใจในการปฏิบัติมากขึ้นค่ะ สุดยอดปรารถนาของเราเลยล่ะ ถ้ามีอยากอะไรเหลืออยู่ในชีวิตนี้  ก็มีอยากอย่างนี้แหละ.. คืออยากให้กำลังใจเพื่อนๆ ได้ลุกขึ้นมาสลัดแข้งสลัดขา สลัดวิบากขวากหนาม หรือเมฆหมอกที่บังตาบังใจ คอยปิดกั้นจิตเราจากความจริงที่ว่า "เราเป็นผู้ได้รับสิทธิ์นั้นอยู่แล้ว.." "เราก็ทำได้" และ "ถึงเวลาแล้วล่ะ" พระพุทธเจ้า ทรงพระสุดยอด! พระธรรม  สุดเยี่ยม.. พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า ก็..สุดสุดไปเลย.. เราน่ะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่ไม่น้อย.. ตัวเองก็เสียเวลาในชาตินี้ตั้ง 35 ปี กว่าจะได้รู้ความจริง.. แล้วที่ผ่านมาในอดีตอีกไม่รู้เท่าไหร่..   เราเลยต้องเอาคืนบ้าง.. ขอคืนเวลาที่สูญเสียไป..  ขอให้ความรู้ความเข้าใจของตัวเองได้มีส่วนช่วยร่นระยะเวลาของเพื่อนๆ ที่จะได้เข้าถึงพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น.. คนละสัก 1 วินาที เราก็พอใจแล้วค่ะ.. ถ้ากระทู้ของเราพอจะมีส่วนช่วยเพื่อนๆ อย่างคุณAichipin  ที่นั่งสมาธิได้ดีขึ้นมากมาย ตามที่เล่ามา กุศลจิตจากทุกท่าน ถ้าพึงมีพึงได้ประการใด เราก็ขอน้อมจิตอธิษฐานขอบารมีของพระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์เป็นประธาน เมตตานำบุญกุศลนี้ อุทิศถวายแด่พระอาจารย์ใหญ่ พระครูพิทักษ์ศาสนวงศ์ เป็นอาจาริยบูชา ทุกๆ คลิกเลยนะคะ จากนั้นก็ขอถวายเป็นพระราชกุศลแด่ในหลวงด้วย แล้วก็ถวายผู้มีอุปะการะคุณทุกรูปทุกนาม พ่อแม่ครูอาจารย์ทั้งหลาย เทวดาทั้งหลาย ตลอดจนจิตวิญญาณทั้งหลายทุกรูปทุกนามที่เกี่ยวเนื่องกันกับพวกเรา ให้ได้รับอนุโมทนาไปด้วยเช่นกัน แล้วก็ที่ลืมไม่ได้ ก็ต้องนำบุญให้ พันทิป ห้องศาสนา เพื่อนๆ ที่มาเยี่ยม มาชม มาแจม มาเขียนกระทู้นี้ทุกๆ คนเลยค่ะ เชิญอนุโมทนาด้วย วันนี้ก็ได้ทำบุญใหญ่มาค่ะ มีญาติธรรมไปถวายปัจจัยร่วมสร้างศาลาพระมณฑปที่วัดค่ะ เราได้ไปร่วมเป็นสักขีพยานกับเค้า ก็เอาบุญมาฝากทุกท่านด้วยจ้า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 19:54:35

ความคิดเห็นที่ 86 สาธุ กับทุกตัวอักษร... จากคุณ : นัยนะ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 21:29:17

ความคิดเห็นที่ 87 สาธุ ค่ะ เราก็กำลังจะไปทำบุญที่วัด แล้วจะเอาบุญมาฝากนะคะ จากคุณ : ยิ้มไว้ไม่เครียด เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 21:34:38

ความคิดเห็นที่ 88 เอ้อ..ลืมไป มีเรื่องจะเตือนเพื่อนๆ แควนคลับกระทู้ผี.. ช่วงนี้พระอาจารย์เตือนว่า ให้หมั่นสวดมนต์ โดยเฉพาะพระปริตร หาโอกาสสวดมั่ง เวลาเดินทางก็หาซีดีสวดมนต์ไว้ฟังในรถบ้าง โดยเฉพาะยามกลางคืน.. และยามกลางคืน ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าออกไปเดินท่อมๆ นอกบ้าน  อย่าออกไปร่อนตอนดึกๆ  ควรจะอยู่บ้านดีกว่า.. ไม่ควรไปนั่งทางสามแพร่ง  และคอสะพาน (ซึ่งพวกเราคงไม่ทำ ไว้เตือนวัยรุ่นตจว.แล้วกัน) ถ้าจะเป็นจะต้องเดินผ่าน ก็ให้กำหนดสติไว้เสมอ ท่านว่าเดือนนี้เขาปล่อยผีเยอะหนา  เปรตอสุรกายเยอะเมือกๆ  ถ้าเราไม่มีอะไรป้องกันตัว เขาจะเกาะเรากลับบ้านได้หนา.. โดนเกาะมาที่บ้าน บางทีมันจะวุ่นวาย ไม่สงบ หงุดหงิด เจ็บป่วย จิตตก เหนื่อยง่าย เพลีย ป่วยไม่ทราบสาเหตุ  อะไรอย่างนี้... บางทีพ่อแม่แข็งแรง ก็ไปลงที่เจ้าตัวเล็กได้ด้วยนะจ๊ะ.. การป้องกัน คือ มีสติไว้เสมอ   ถือศีล 5 อย่าให้ขาด และสวดมนต์ซะบ้าง.. ถ้าเป็นนางงาม ไปไหนก็ให้แผ่เมตตากรุยทางไปเสมอจ้า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 22:50:58

ความคิดเห็นที่ 89 ไม่ใช่เจ้าบ้าน แต่ก็อยากให้กำลังใจ คุณ Aichipin ที่ฟุ้งซ่านไม่ใช่จิตเราครับ เป็น สังขารหรือความคิดปรุ่งแต่ง บวกกับ สัญญาความจำเรา คุณAichipin  ชนะเวทนา มาแล้ว แสดงว่าเริ่มมองกายกับเวทนาออกบ้างแล้ว ลองชนะสังขาร(ความคิดปรุงแต่ง) ต่อสิครับ จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 07:26:50

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านหัวข้อกะทู้แล้วก็ทำให้นึกถึงครูบาอาจารย์ที่เคยมีโอกาสได้รับความเมตตาจากท่านครับ ช่วงปิดเทอม พ.ศ.2535 น้องสาวผมไปฝึกปฏิบัติกับพระอาจารย์ที่เกาะสมุยเดือนนึง พอกลับมาก็มาเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟัง ก็เลยขอทางบ้านไปบ้าง ได้เริ่มฝึกหัดครั้งแรกก็ช่วง ต.ค 36 มีโอกาสไปอยู่ที่วัด 1 เดือน กิจวัตรประจำวัน คือ เดิน-นั่ง สลับไปครั้งละ 30 นาที แล้วพระอาจารย์ท่านจะค่อยๆปรับเวลาให้ เวลานั่งก็รู้ลมหายใจโดยมีคำบริกรรมเข้า-พุท ออก-โธ เวลาเกิดอาการอะไรขึ้นที่กายหรือที่ใจ ก็ให้ไปรู้อาการเหล่านั้นโดยมีคำบริกรรมไปด้วย ถ้าอาการนั้นหายไปก็กลับมารู้ลมหายใจต่อ ฝึกครั้งแรกในชีวิตแทบดิ้นตาย ^ ^ เพราะเจอกับเวทนาพวกชา เมื่อย ปวด เจ็บ กว่าจะนั่งได้ครบ 30 นาทีครั้งแรก ก็ล้มเหลวอยู่ 3 วัน แต่พอนั่งได้ครบก็มีโอกาสเห็นอาการที่อาการต่างๆเหล่านั้นหายไป (แล้วก็มาอีกตามธรรมชาติของเค้า) พอรู้อาการทางกายได้บ่อยขึ้น ก็มาเห็นอาการที่ความคิดเกิดแล้วดับ ฝึกใหม่ๆก็เห็นอยู่แค่นี้ครับ ความรู้สึกที่สำคัญที่เกิดขึ้นจากประสบการณ์ครั้งแรกเลยก็คือ เกิดความรู้สึกขึ้นในใจว่า ขนาดเราเป็นวัยรุ่นมีเวลาน้อย เมื่อได้ฝึกได้เห็นว่าเวทนาทางกายมีเกิดแล้วก็ดับได้ ความคิดมีเกิดแล้วก็ดับได้ พอได้เห็นบ่อยๆแล้วใจก็ทุกข์กับอาการที่กายที่ใจน้อยลง เลยเกิดรู้สึกว่า ถ้ามีผู้ที่เดินตามทางอย่างนี้ ฝึกเห็นแต่ความเกิดๆดับๆของอาการที่กายที่ใจไปเรื่อยๆ ก็คงมีคนที่เข้าใจแจ่มแจ้งจริงๆและปล่อยวางได้จริงๆ อย่างที่ศาสนาพุทธสอนไว้ ทำให้ใจเริ่มเชื่อมั่นว่า ทางหลุดพ้นจากทุกข์มีอยู่จริงๆในพระพุทธศาสนา หลังจากนั้นช่วงที่เป็นนักศึกษา มีโอกาสไปฝึกหลักสูตรพอง-ยุบ ของคุณแม่สิริมา 2 ครั้ง และหลักสูตร 15 วันของพระอาจารย์ประจาก 1 ครั้ง ก็มาสำรวจใจตัวเอง เห็นว่าคงถูกจริตกับแนวทางรู้ลมหายใจแบบที่ฝึกครั้งแรกมากกว่าก็หันกลับไปฝึกที่เกาะสมุยอีกครั้ง ช่วงที่ไปฝึกหลักสูตรคุณแม่สิริมีปรากฏการณ์ที่สำคัญอย่างหนึ่งคือ ก่อนหน้านั้นเวลาที่รู้ร่างกายเดินจงกรมหรือเคลื่อนไหวอิริยาบทจะรู้สึกถึงความเป็นก้อนๆของร่างกายส่วนนั้นๆ แต่มีอยู่วันหนึ่งขณะที่รู้ขาที่กำลังเดินจงกรม ก็เกิดความรู้สึกว่าขาที่ถูกรู้นั้นเปลี่ยนจากที่เป็นก้อนขา กลายเป็นความรู้สึกโปร่งๆของความรู้สึกว่าเป็นขาที่บางๆมาแทนที่ไม่ได้รู้สึกเป็นท่อนขาตันๆเหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกเวลารู้กายแบบใหม่นี้ก็เป็นมาจนถึงทุกวันนี้ครับ จากนั้นก็อาศัยช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดเทอมไปฝึกปฏิบัติที่เกาะสมุยครั้งละเดือนอีก 2-3 ครั้ง มีอยู่วันหนึ่งหลังจากที่ดูเวทนาเกิดดับดีขึ้นแย่ลงในเวลานั่งมาหลายวัน (เวทนาหลังๆนี่ปวดมากๆครับ T T ) อยู่เวทนาก็รู้สึกเหมือนถูกแยกออกไป คือยังปวดอยู่แต่ใจไม่ถูกกับมัน ใจก็เกิดปิติปลอดโปร่งอย่างมากแล้วก็เกิดสรุปความรู้สึกขึ้นมาแว๊บนึงว่า "ที่เป็นทุกข์มาตลอดเพราะเราไม่ยอมรับความจริงของกายของใจ ใจเลยไปปฏิเสธ ไปอยากให้เวทนาอันนั้นมันหาย ก็เลยเป็นทุกข์ แต่พอใจยอมรับความจริงของเค้า ใจก็เป็นสุข ถึงแม้ร่างกายจะสุขหรือทุกข์อยู่ก็ตาม" (จริงๆมันคล้ายๆปิ๊งขึ้นมาแว้บเดียวนะครับ ที่พิมพ์ออกมานี่พยายามเรียบเรียงออกมาน่ะครับ) หลังจากนั้นก็มีโอกาสได้ศึกษาเพิ่มเติมจากหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช, หลวงพ่ออำนาจ โอภาโส ผาซ่อนแก้ว, หลวงพ่อกรม ถามวโร ที่วัดป่าสุคะโต และ คุณดังตฤณ ค่อยๆฝึกเรียนรู้กายใจตนเองมากบ้างน้อยบ้างไปตามประสา แต่ก็ยืนยันว่ามีความสุขกับการเรียนรู้กายใจตัวเองอยู่ในทุกๆเวลาของชีวิต และก็ตั้งใจจะฝึกปฏิบัติอย่างนี้ไปเรื่อยๆตราบจนกว่าจะหลุดพ้นจากสังสารวัฏนี้ครับ จากคุณ : jhobby เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 07:49:21

ความคิดเห็นที่ 91 โมทนาสาธุกับเรื่องเล่าดีๆของทุกท่าน ยังตามมาอ่านอยู่เสมอค่ะ จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 10:04:35

ความคิดเห็นที่ 92 ของฝากญาติโยม..   เทศน์เรื่อง "มาร"  เชื่อว่าหลายคนต้องเคยประสบ หรือกำลังประสบอยู่... คำสอนจากหลวงพ่อจำเนียรค่ะ ต้องเข้าวงการใหม่ๆ น้อง radient ได้เคยแนะนำไปฟังสวดยันต์เก้า..กับหลวงพ่อจำเนียร ต่อมาเราก็หาโหลดฟังเทศน์ของหลวงพ่อ เราชอบมาก เพราะหลวงพ่ออารมณ์ดี สอนง่ายๆ แบบสอนชาวบ้าน.. ชอบเล่าเรื่องน่าตื่นเต้น ซึ่งเราชอบฟัง ตลกด้วย.. ไม่เชื่อลองฟังดู.. เราเข้าใจเรื่องดูจิต เพราะว่าฟังหลวงพ่อจำเนียร ฟังหลวงปู่เทสก์  ฟังหลวงพ่อปราโมทย์... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 10:33:00

ความคิดเห็นที่ 93 http://vdo. pa lun gjit .com/video/83270/หลวงพ่อ-จำเนียร-เทศน์สอน-เรื่องมาร-14 พันทิปน่าเบื่อตรงบล็อกเวบ พลัง จิต กำ... ลองเอามาต่อกัน แล้วลิงก์ไปดู แล้วกดเองตั้งแต่แผ่น 1-4 ได้ไหมคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 10:34:41

ความคิดเห็นที่ 94 ยังตามอ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 11:26:29