ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ควรฝึกสมาธิท่านอน  จะหลับง่ายแบบนั้นแหละ   ...ควรฝึกท่านั่ง กับท่าเดิน(จงกรม)  สลับกัน จะดีที่สุด ... ฝึกตอนแรกๆจะรู้สึกยากมากๆ  อุปสรรคต่างๆมากมาย  ก็ต้องอดทนให้ผ่านชั้นอนุบาลนี้ไปให้ได้  แล้วนานๆไปอะไรๆก็จะง่ายเอง ... อดทนมากๆ  พยายามมากๆ   ของดีมีราคาจะเป็นของยาก  ของไม่ดีราคาต่ำจะง่าย จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 03:16:45

ความคิดเห็นที่ 2 ขึ้นอยู่ักับว่า คุณต้องการฝึกเพื่ออะไร 1. เพื่อการเจริญสติ มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม 2. เพื่อให้จิตสงบนิ่งอยู่กับสิ่งหนึ่งสิ่งใด ถ้าวัตถุประสงค์เพื่อการเจริญสติ รู้สึกตัว รู้เนื้อ รู้ตัว ตามข้อที่ 1 สามารถทำได้ในทุกท่า เช่น นอน ยืน นั่ง เดิน และอิริยาบถย่อยๆ   เป็นการฝึกฐานกายชนิดหนึ่งค่ะ นอนในท่าที่สบายๆ บนพื้นแข็งๆ  ไม่หลับตา หัวคิ้วไม่ขมวด ปล่อยแขนข้างลำตัว สัมผัสความรู้สึกไปที่แผ่นหลังทั้งแผ่น ความรู้สึกที่แนบแน่นกับพื้น  ไม่กำหนดอะไร หรือ บริกรรม ให้รู้สึกไปตามธรรมชาติ อาจรู้สึกที่ท้องพอง หรือ ยุบ สลับบ้างก็ได้ค่ะ แต่การสัมผัสความรู้สึกที่แผ่นหลัง จะตรึงความรู้สึกอยู่กับกายได้ง่ายกว่า เพราะเนื้อที่สัมผัสมันแยะ   การจับลมหายใจ มันแผ่วไปสำหรับมือใหม่ที่จะทำให้จิตอยู่กับตัว เมื่อเริ่มรู้สึกว่าใจลอยไปคิดไม่อยู่กับกาย ก็ให้พลิกตัว ตะแคงซ้าย ตะแคงขวา แล้วสัมผัสกับความรู้สึกขณะตะแคง อาการพลิก อาการตึง อาการขยับ  หรือจะเอาแขนกวาดไปตามพื้น แล้วรับสัมผัสของอาการต่างๆที่เกิดขึ้นในขณะนั้น ทุกครั้งที่ขยับ จะดึงความรู้สึกที่ไหลไปกับความคิด  ให้กลับมาสู่เนื้อตัวได้ค่ะ   ลองทำดูซีคะ เบื้องต้นคือ คุณจะรู้สึกผ่อนคลาย ออกจากความคิดได้บางขณะที่รู้สึกตัว ความเครียดลดลงได้แยะเลย และถ้าคุณทำประจำสม่ำเสมอ ทำถี่ๆ ผลที่ตามมา คือ สติและความรู้สึกตัวจะติดตัวไปในอิริยาบถอื่นๆ ด้วย ถ้าสนใจการฝึกแบบนี้ ขอเชิญหลังไมค์ จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 06:54:44

ความคิดเห็นที่ 3 ...      Sit upright with your right leg on your left leg. Place your right hand on your left hand. Let your right index touch your left thumb. You can sit with or without a cushion on the floor. Feel free to adjust your sitting position until you feel comfortable.                Close your eyes very gently as if you are about to fall asleep. Relax every muscle in your body--from your eyelids to your cheeks, your chin, your shoulders, your arms, and your legs, down to the tips of your fingers.           Free your mind from all kinds of thoughts. Drop all your personal baggage of duties, worries, and problems. Assume they do not exist for now.     Breathe in deeply and gently exhale three times. Imagine that you are sitting happily alone in the universe. Indulge in peaceful solitude. Tell yourself you deserve happiness, and this is your relaxation time. Also imagine that the inside of your body is hollow and transparent--with no internal organs. To keep your mind from wandering, imagine that a crystal ball is floating in the middle of your stomach.       For this purpose, you can use other neutral objects that you’re familiar with such as a scoop of ice-cream, a football or the moon. Make sure not to strain your eyes or force an image. Just visualize as you comfortably can--and relax. In meditation, you see with your mind, not with your physical eyes. To keep thoughts from entering the mind, recite the words “summa arahung” “summa arahung” which means the virtuous path toward freedom from all evils of the mind.     Recite the words as if you’re humming a song while quietly observing whatever scenery there isat the center of your body. If thoughts arise, there’s no need to fight against them. Let thempass through the center of your body like a passing view that you happen to see from the window of a moving train. Accept thatthey are present but don’t take them to your heart or think further. Alternatively, you can choose not to visualize anything at all and simply observe whatever you see at the center of your body without making any judgment or emotional response to it. Whether you see darkness or bright light or anything else, just accept it without any thought. Depending on the degree of stillness and clarity of your mind, after a while you will experience a sense of peacefulness and refreshing joy as if you’ve come out of an inner spa.     It is a nice practice of compassion to end your meditation session by spreading the inner peace and all the good feelings that you’ve received to all living beings regardless of their race, nationality and faith, and even your personal feelings: “May all living beings have a share the peace and happiness that I have received from meditation, whether they are in my country or anywhere else, whether they are a member of my race or any other race, whether they are a follower of my religion or any other belief system, whether they love me or loathe me, whether they see me as a family, friend or foe. May  this air of purity resulting from the meditation dissolve all the anger, sadness and suffering in their hearts. May those in pain be free from suffering and those already happy be happier. May people of all races, nationalities and faiths live together in peace, forgiveness and compassion.” จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 07:55:12

ความคิดเห็นที่ 4 ท่านอนหาศูนย์กลางกายยาก ดังนั้น สัตว์ต่างๆ จึง ไม่อาจบรรลุธรรมได้ พระพุทธเจ้าจึงไม่สอนให้   แม้สัตว์นั้นจะคิดรู้เข้าใจการเกิดดับของจิตได้ คิดรู้เข้าใจอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาได้   สัตว์นั้นก็ไม่อาจบรรลุมรรผลนิพพานได้   เช่น  พญานาค แม้กายร่างมาเป็นมนุษย์ พระพุทธเจ้าก็ไม่อาจสอนให้บรรลุธรรมได้  เพราะธรรมชาติของพญานาคนั้น มีกายขวาง ไม่ได้ตั้งตรง  จึงหาศูนย์กลางกายไม่ได้ ผู้ที่พระพุทธเจ้าจะสอนให้บรรลุธรรมได้นั้น คือ สัตว์โลกที่มีกายตั้งตรงเท่านั้น  เช่น มนุษย์ เทวดา พรหม เป็นต้น แต่สำหรับมนุษย์นั้น มีพิเศษคือ ธรรมชาติตั้งกายตรงอยู่แล้ว  ประกอบกับสมาธินั้น ทำในอิริยาบทใดก็ได้ แม้ท่านอนก็ทำได้   แต่สำหรับผู้ที่เริ่มฝึกใหม่ๆ แล้วนั่งสมาธิในท่านอนนั้นอาจจะลำบากในการหาศูนย์กลางกายของตนเอง (ตำแหน่งจุดที่ นำเราเข้าไปเห็นธรรม หรือบรรลุธรรม หรือประตู หรือมรรค) แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางการฝึกสมาธิมากนัก จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 08:47:53

ความคิดเห็นที่ 5 ขั้นแรกสุดคือ ฝึกสมาธิให้ติดเป็นนิสัย นอนฝึกก็ได้ครับ ผมเองก็เริ่มจากการฝึกก่อนนอนเหมือนกัน ทำทุกวันจนชินแล้วก็พัฒนามาเป็นนั่งสบายๆบนเก้าอี้แบบชายหาด ก็ก้าวหน้าขึ้น ต่อมาลองฝึกแบบมาตรฐานขัดสมาธิ แต่เมื่อนั่งไปเกินหนึ่งชั่วโมงมันจะปวดมากๆๆ(เคยอ่านเจอว่าหลวงปู่มั่นท่านนั่งพิจารณาความปวดนี้ทั้งคืนจนบรรลุ แต่ผมเองไม่ไหวจริงๆ" เคยฝืนจนมีปัญหากับกล้ามเนื้อขาและการขับถ่าย จนต้องเปลี่ยนกลับมานั่งแบบสบายๆ รวมทั้งการนอน ก็ก้าวหน้ากว่าเดิมเร็วขึ้น สิบกว่าปีมานี้ก็ใช้วิธีนั่งแบบตามสบายนี่แหละครับ ขั้นอยู่กับตัวเราครับ ถนัดแบบไหนให้ทดลองดู ถ้าฝึกแบบไหนแล้วก้าวหน้าก็ใช้วิธีนั้น ที่สำคัญคือ ทำให้ติดเป็นนิสัย ฝึกท่านอนจึงสำคัญมาก เพราะอย่างน้อยก่อนนอนคุรก็มีโอกาสได้ฝึกสมาธิ สิบนาทีก็ยังดี ต่อให้งานหนักหรือมีปัญหาชีวิตแค่ไหนมันก็จะไม่ขาดระยะการฝึกครับ สนับสนุนให้ฝึกท่านอนครับ แต่ได้นิสัยแล้วก็ลองฝึกท่าอื่นด้วย จากคุณ : พ่อมดหมอดู เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 12:27:17

ความคิดเห็นที่ 6 อย่างน้อยที่สุด ตอนนี้ สิ่งที่คุณทำอยู่ก็ไม่มีอะไรผิดครับ เพียงแต่การทำสมาธิในท่านอน จะทำได้ไม่นานเพราะร่างกายรู้สึกสบายแล้วจะหลับไป แต่อย่างไรก็ตาม การหลับไปพร้อมกับการทำสมาธิ ผมกลับมองว่าเป็นสิ่งที่ดีมาก ๆ ด้วยนะ เพราะจะหลับสบาย มักไม่มีการฝันร้าย และจะหลับเป็นสุขตื่นเป็นสุข อย่างไรก็ตาม ก็ขอให้ค่อย ๆ พยายามทำสมาธิในท่านั่งให้ได้นาน ๆ นะครับ  เช่นค่อย ๆ เพิ่มระยะเวลา ในการนั่ง จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 13:26:15

ความคิดเห็นที่ 7 การทำสมาธิคือฝึกจิตทำได้ตลอดเวลา ขอให้จิตมารู้ลมหายใจอันนี้ก็เรียกว่า กายคตาสติ เป็นการหยุดคิด แล้วแม้จะนั่ง เดินมีสติระลึกอยู่กับลมหายใจละอกุศล พระพุทธองค์สรรเสริญให้ทำให้บ่อย  แต่ท่านอนจะทำให้หลับง่ายจริง เพราะมันสบาย สู่นั่งไม่ได้แต่ดีค่ะดั่งที่คหที่6 บอกคือไม่ฝัน ถ้านั่งไม่ได้ก็รู้ลมหายใจไปในทุกอริยาบถก็คือว่าได้ทำสมาธิอย่างหนึ่งถ้าก่อนตายรู้ลมหายใจไปจนลมสุดท้าย คือได้ไปสุขคติเป็นที่หวังได้ จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 16:12:24

ความคิดเห็นที่ 8 thank you for all the precious opinions, ka จากคุณ : mmontp เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 00:20:58

ความคิดเห็นที่ 9 นังตังเมบ้าเอ๊ย .. ที่ตอบว่า "...ขอให้จิตมารู้ลมหายใจอันนี้ก็เรียกว่า กายคตาสติ .."   ตอบอะไรของเอ็งว่ะ !!  รู้ลมหายใจ  นี่คือ อานาปานสติ  ไม่ใช่กายคตาสติแบบที่แกตอบโว๊ย ...มั่วจริงๆ  เล๊ยย กายคตาสติ คือ การกำหนดแยกย่อยอวัยวะชิ้นส่วนย่อยๆต่างๆ  เช่น  ผม  ขน  เล็บ  ฟัน  หนัง... คึกริดเอ๊ย   สอนลูกศิษย์อะไรออกมาห่วยๆแบบนี้ ....?? พวกวัดนา ๑๕๐ นี่ จะมีพวกงี่เง่าออกมาแบบนี้อีกมากมายแค่ไหนหน๊อ ? ( ขอก๊อปปี้เอาความเห็นที่ 7 ของแกมาไว้ทั้งหมดข้างล่างก่อนโดนแกลบเปลี่ยนข้อความ ... การทำสมาธิคือฝึกจิตทำได้ตลอดเวลา ขอให้จิตมารู้ลมหายใจอันนี้ก็เรียกว่า กายคตาสติ เป็นการหยุดคิด แล้วแม้จะนั่ง เดินมีสติระลึกอยู่กับลมหายใจละอกุศล พระพุทธองค์สรรเสริญให้ทำให้บ่อย  แต่ท่านอนจะทำให้หลับง่ายจริง เพราะมันสบาย สู่นั่งไม่ได้แต่ดีค่ะดั่งที่คหที่6 บอกคือไม่ฝัน ถ้านั่งไม่ได้ก็รู้ลมหายใจไปในทุกอริยาบถก็คือว่าได้ทำสมาธิอย่างหนึ่งถ้าก่อนตายรู้ลมหายใจไปจนลมสุดท้าย คือได้ไปสุขคติเป็นที่หวังได้ จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)     เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 16:12:24  )       แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 54 09:02:20 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 54 08:47:55 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 08:43:38

ความคิดเห็นที่ 10 คหที่9 คุณโขตาน คุณไม่รู้หรือว่าการรู้ลมหายใจคือกายคตาสติเช่นกัน เห็นไหมแล้วมาว่าพระอาจารย์คึกฤทธิ์อีกแล้วใส่ร้ายเห็นๆ ท่านสอนถูกต้องแล้วน่ะ ท่านสอนดั่งพุทธพจน์ จริงๆ โปรดอ่านนะค่ะ พระไตรปิฎกเล่มที่ 14 พระสุตตันตปิฎก เล่ม 6 มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ อนุปทวรรค กายคตาสติสูตร ๙. กายคตาสติสูตร (๑๑๙)                    [๒๙๔] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กายคตาสติอัน  ภิกษุเจริญแล้วอย่างไร ทำให้มากแล้วอย่างไร จึงมีผลมาก มีอานิสงส์มาก ดูกร  ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ อยู่ในป่าก็ดี อยู่ที่โคนไม้ก็ดี อยู่ในเรือนว่าง  ก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติมั่นเฉพาะหน้า เธอย่อมมีสติหายใจออก  มีสติหายใจเข้า เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า หายใจออกยาว หรือเมื่อหายใจ เข้ายาว ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจออกสั้น  หรือเมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้าสั้น สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้ กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจ เข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักระงับกายสังขาร หายใจออก ว่าเราจักระงับกาย สังขาร หายใจเข้า เมื่อภิกษุนั้นไม่ประมาท มีความเพียร ส่งตนไปในธรรมอยู่ อย่างนี้ ย่อมละความดำริพล่านที่อาศัยเรือนเสียได้ เพราะละความดำริพล่านนั้น ได้ จิตอันเป็นไปภายในเท่านั้น ย่อมคงที่ แน่นิ่ง เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่น ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุก็ชื่อว่าเจริญกายคตาสติ ฯ        [๒๙๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ประการอื่นยังมีอีก ภิกษุเดินอยู่ ก็รู้ชัดว่า  กำลังเดิน หรือยืนอยู่ ก็รู้ชัดว่ากำลังยืน หรือนั่งอยู่ ก็รู้ชัดว่ากำลังนั่ง หรือ  นอนอยู่ ก็รู้ชัดว่ากำลังนอน หรือเธอทรงกายโดยอาการใดๆ อยู่ ก็รู้ชัดว่า  กำลังทรงกายโดยอาการนั้นๆ เมื่อภิกษุนั้นไม่ประมาท มีความเพียร ส่งตนไปใน ธรรมอยู่อย่างนี้ ย่อมละความดำริพล่านที่อาศัยเรือนเสียได้ เพราะละความดำริ พล่านนั้นได้ จิตอันเป็นไปภายในเท่านั้น ย่อมคงที่ แน่นิ่ง เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่น ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุก็ชื่อว่าเจริญกายคตาสติ ฯ    ------------------------------------------------------ และกรุณาไปลบข้อความนะค่ะจะได้ไม่ประจานตนเองมากไปน่ะ   และอย่ามาว่าพระอาจารย์คึกฤทธิ์ เพราะถ้าเราผิดย่อมเกิดจากศิษย์แต่งานนี้เราก็ไม่ผิดนะ แต่คุณผิดเอง และเราก็ไม่อยากไปว่าถึง ครูอาจารย์ท่านเช่นกัน  เพราะศิษย์แบบคุณหรือเราก็คงจะพลาดได้ หวังว่าจะเข้าใจนะ จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 17:48:33

ความคิดเห็นที่ 11 เฮ้...เราหมายถึง  กายคตาสติ ตายนัยะของ อนุสติ ๑๐  ต่างหาก  ที่ให้ระลึกอาการ ๓๒ นั่นแหละ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 20:18:29