ความคิดเห็นที่ 1 เพื่อนๆ เชื่อเรื่องกรรมไหม.. "กรรม" ที่แปลกว่า "การกระทำ"  หรือบางคนใช้คำว่ากรรม ในความหมายของผลจากการทำไม่ดี.. คือที่จริงเรียกว่าวิบากกรรม  แต่หลายๆ คนเรียกสั้นๆ ว่า "กรรม" เพื่อนๆ เชื่อเรื่องเจ้ากรรมนายเวรไหม.. (อาจารย์บอกว่าเรียกซะสูงเลย ยกเป็นเจ้าเป็นนายเชียว.. ท่านชอบเรียกคู่เวรคู่กรรม ท่านว่าดูเท่าเทียมกันหน่อย) ในสังคมที่แสนจะสับสน เรามีคนที่ไม่เชื่อเรื่องกรรม เห็นว่าเป็นนิทานหลอกเด็ก เรามีคนที่เห็นว่าเรื่องกรรมเป็นกุศโลบายที่สอนให้คนทำดี  และมีคนที่ยังเชื่อเหนียวแน่นในเรื่องเวรกรรม     ในขณะที่คนกลุ่มหนึ่งก็ก่อกรรมอย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้ว่าเป็นกรรม คนอีกกลุ่มก็พยายามวิ่งแก้กรรม ถึงขั้นเสียเงินเสียทองมากมาย อยากจะหายจากกรรม  ภาพรวมในเรื่องนี้มันค่อนข้างจะสุดขั้วอยู่ ล่าสุด ได้คุยกับเพื่อนที่เรียนจบป.เอก จากเมืองนอก.. เขาเพิ่งกลับมาไม่นาน.. ก็คุย update สถานะของกันและกัน..   ไอ้เราก็ยินดีกับเขาที่เรียนสำเร็จและกำลังจะเริ่มทำงานอีกครั้ง.. เต็มไปด้วยพลังและความหวัง ส่วนสถานภาพของเรามันกลับกัน..   คือตอนนี้กลายเป็นว่าเราทำงานไปวันๆ งั้นๆ แหละ..   เราก็ได้บอกสถานะของเราว่า.. ชีวิตเราทั้งชีวิตมันไม่มีความหวังอะไรแล้ว.. ยังไงก็ได้  ก็ตามเหตุปัจจัย.. กลายเป็นคนไม่มีอนาคตซะแล้ว.. ยังไม่ชินเลยนะ..กำลังเรียนรู้อยู่.. การใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน  ในโลกที่มีแต่อดีตกับอนาคตมันไม่ใช่เรื่องง่าย.. โดยเฉพาะเมื่อที่ผ่านมา เราก็ใช้ชีวิตอย่างนั้นมาทั้งชีวิตเหมือนกัน.. ที่จริงก็คุยกันหลายเรื่อง.. แต่เขาถามมาคำนึงว่า.. ตกลงกรรม แก้ได้จริงหรือ ?? คำถามนี้เราโดนถามบ่อยมากๆ  ทั้งจากคนที่กลัวกรรม จากผู้ปฏิบัติที่เป็นนักภาวนา และก็จากคนที่มีทุกข์แล้วอยากจะแก้กรรม.. คือทุกคนมีคำถามนี้ในใจอย่างแน่นอน..   ก็เหมือนเดิมแหละ.. เราก็อธิบายไปตามที่เรารู้มา.. แล้วสรุปว่า "ถ้าไม่เจอกับตัวเอง..คงไม่รู้"   เพื่อนเขาก็ว่า..เออ..จริงนะ เรื่องอย่างนี้  "ต้องเจอกับตัวเอง" ถ้าไม่เจอเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เข้าใจน่ะนะ..   วันนี้เราจะเล่า เรื่องที่เจอกับตัวเองมาให้ฟัง และก็ชวนเพื่อนๆ เล่าเรื่องที่เจอกับตัวเองให้เราฟังเช่นกัน ก็มาแบ่งปันประสบการณ์กรรม แบบไม่ต้องแสกนกรรมขยำขยี้อะไรมาก..   จะเอาแบบเรื่องจริงที่พิสูจน์ได้ หรือเรื่องจริงไม่น่าจริง หรือเรื่องไม่แน่ใจว่าจริงหรือเปล่าก็ได้  กติกาเดิมคือ.. ให้มองว่ามันเป็น "เรื่องเล่า"  เก็บเกี่ยวอะไรได้ก็เกี่ยวไป อะไรไม่ดีก็ทิ้งไว้ในกระทู้นี่แหละ.. เรารับเอง.. ใครมีคำถามอะไรอื่นๆ เช่นปัญหาการปฏิบัติ ปัญหาชีวิตอะไรก็มาถามมาคุยกันได้ฉันท์ญาติมิตร  ถือว่าแก้เหงาให้เราแล้วกัน.. มันอยู่เฉยๆ ก็เฉยๆ   มีเรื่องมาถามให้จิตกระเพื่อมบ้างก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ น่ะ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 10:44:54

ความคิดเห็นที่ 2 เล่าเรื่องแรก "ตีงู อย่าตีให้หลังหัก มันจะมักทำร้ายเมื่อภายหลัง" ตอนเด็กๆ เราซนใช้ได้ และก็ไม่กลัวสัตว์อะไร นอกจากแมลงสาบ.. พ่อเล่าว่า ท่านยุให้เราจับงูเขียว (ชนิดหางไม่ไหม้)  ไม่คิดว่าเราจะกล้า แต่เราดันกล้าจับ พ่อบอกว่าตัวท่านเองยังไม่กล้าจับเลย.. เราเป็นเด็กที่สนใจธรรมชาติ บุพการีมีพื้นเพบ้านนอก ปิดเทอมต้องไปซัมเมอร์ท่ามกลางกลิ่นโคลนสาบควาย  ก็โตมากับสิงสาราสัตว์  การฆ่าสัตว์มันเลยเลี่ยงไม่ได้ ที่จริงเป็นคนขี้สงสาร และรักสัตว์ แต่ถ้าเผลอก็ทำ.. มีวันนึง.. เห็นงูเขียวขดอยู่บนต้นมะม่วงหน้าบ้าน ตัวสัก 1 เซน ก็ใหญ่พอสมควร นึกไงไม่รู้.. หาโซ่ขว้างมัน เอามันลงมาจากต้นไม้..  (ซึ่งสูงมาก)  จำไม่ได้แล้วว่ามันตกลงมายังไง..  แต่คือทำให้มันตกลงมา.. นอนแอ้งแม้งอยู่ เราก็ตีมัน มันก็นิ่งๆ ไป แล้วก็เห็นว่ามันเป็นงูเขียวหางไหม้.. ซึ่งมีพิษ ก็เกิดความกลัวขึ้นมาว่า.. มันจะกัด (แต่ตอนไปยุ่งกับมันดันไม่กลัว) แล้วจู่ๆ ไม่รู้ใครดลใจ.. นึกถึงคำพูดข้างบน.. เขาว่างูมันจะอาฆาต เพราะเราไปทำร้ายมัน มันอยู่ของมันดีๆ เราไปตีมัน   มันจะต้องอาฆาตและกลับมากัดเรา บ้านเราก็มีแต่ต้นไม้ มีงูเยอะ.. ถ้ามันกันเราจะทำไง.. อย่ากระนั้นเลย.. เราควรจะฆ่ามันซะ.. ผีห่าซาตานสิงค่ะ  เด็กผู้หญิงอายุสัก 9 ขวบ ก็กระหน่ำตีงูจนตาย แล้วก็เอามันมาศึกษาดูซะด้วย.. ลากมันมาตรงโรงรถ แล้วก็เริ่มสำรวจตัวงู  เอาไม้แงะปากงู ดูว่ามันมีเขี้ยวผิดหรือเปล่า..เออมีจริงๆ ด้วย.. งัดแงะอยู่พักนึง...  สติก็กลับมา... ร้องไห้เลย.. สงสารมัน  มันตายแล้ว เราทำมันตายเองแหละ..  เมื่อกี้มันอยู่ดีๆ บนต้นไม้ ไม่ได้จะทำอะไรเราเลย.. เราเอามันลงมาฆ่า..   แง้.... ก็ทำได้แค่ขอโทษๆๆๆๆ  ด้วยความสำนึกผิด แล้วก็ขุดหลุมฝัง ทำไม้กางเขนให้ด้วย.. จากนั้นก็ลืมเรื่องนี้ไป... จนไปเรียนมหาลัย ปี 2  ซ้อมละครกัน  อยู่ใต้อาคารคณะวิทย์  มันสูงขึ้นมาจากดินสักเมตรกว่าๆ เลยมีโซ่ร้อยไว้ กันตก.. เราก็ไม่ซ้อมทุกวัน.. วันนั้นมันขำกันมาก.. ขำจนขาดสติ คือขำอ่ะ.. เราก็ถอยหลัง ไปนั่งบนโซ่ ซึ่งวันอื่นเราก็นั่ง แบบว่าตัวเราเล็ก แล้วก็นั่งเบาๆ ไม่ได้ลงน้ำหนัก มันก็นั่งมาได้ทุกวัน..  จนวันนี้ เพราะมัวแต่ขำ ก็เลยนั่งเต็มแรง.. รู้สึกตัวว่าลอยละลิ่วลงมา..   สติอัตโนมัติทำงาน เห็นตัวเองกำลังตก ในเสี้ยววินาทีนั้น คิดว่าจะเอาอะไรลงดี  เอาขาลงเดี๋ยวขาหัก คิดเร็วมาก นึกถึงวิชายืดหยุ่น เก็บคองอเข่าแล้วกัน  ก็ทำท่าเก็บคองอเข่าลงเลย..     ผลคือตูดกระแทกกับดินแข็งๆ ..   เงยหน้าขึ้นไป เพื่อนมายืนมองด้วยความตกใจ แต่ปากยังขำอยู่เลย  คือขำที่ซ้อมละคร และขำเราต่อ  เราก็หัวเราขำตัวเองด้วย แต่น้ำตาปริบ เจ็บ.. ก็ลุกขึ้นมาปัดฝุ่น ร่างกายปกติดี แต่ชาๆ ที่บริเวณก้น.. เดินได้ ก็คิดว่าคงไม่เป็นไร สติดีนิ.. เก็บคองอเข่าซะด้วย (เห็นตัวเองแบบแมตทริกเลยนะ   แต่ว่าไม่ได้สนใจสงสัย)  ตอนกลางคืนไปคาราโอเกะกับเพื่อนต่อ.. มันเริ่มเจ็บมากขึ้นๆ  จนต้องขอกลับบ้าน.. กลับบ้านก็ไม่กล้าบอกพ่อแม่ กลัว.. กลัวหมอ กลัวกระดูกหัก เลยทนเอาดีกว่า..( โง่ไง คิดว่าถ้าไม่หาหมอ กระดูกจะไม่หัก) เราคิดว่าก้นกบมันคงร้าวเลยล่ะ เพราะนอนไม่ได้ นั่งไม่ได้ เดินไม่ได้ ต้องพยุงตัวตลอด และเจ็บตลอด เป็นอย่างนั้นอยู่สองอาทิตย์ กว่าจะกลับมาปกติ   แต่ก็ไม่ปกติหรอก.. มันเจ็บตลอด  เพราะไม่ยอมไปหาหมอไง  นั่งรถไกลไม่ได้ต้องนั่งแบบเอาขาพยุง  นั่งนานๆ มันจะเจ็บจี๊ด เหมือนเข็มทิ่ม เป็นอย่างนี้ 3-4 ปีให้หลัง..  ซึ่งวันนึงมันก็หายเอง เพราะเล่นโยคะ.. เอ.. แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวกับกรรมยังไงหว่า... มันเกี่ยวนิดนึง คือตอนที่เจ็บตัวใหม่ๆนั้น  ทำไมมันนึกเห็นภาพงูตัวนั้นที่เราตีตายในตอนเด็กๆ มันแว่บขึ้นมาอ่ะค่ะ.. เราก็งงๆ  คราวนี้พอเจ็บทีนึง ก็คิดถึงงูตัวนั้นอีก.. ด้วยความฉลาด ก็คิดได้ว่า สงสัยเป็นกรรมที่เราทำไว้กับงูตัวนั้น ก็คิดขอโทษงู แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองยอมรับผลกรรมนั้นจริงๆ เพราะงูมันตาย เราแค่เจ็บก็คงเป็นความกรุณาของงูแล้วล่ะ แม้ว่าความเห็นขัดแย้งจะผุดขึ้นมา งูเนี่ยนะ..อาฆาต  มันจะเกี่ยวกันได้ไง.. แต่ความลังเลสงสัยมันแพ้ความรู้สึกในใจ ที่ว่าสงสัยเป็นกรรมที่เราทำกับงูตัวนั้น.. ก็มันแปลกไง มันดันไม่คิดเรื่องอื่น..  เราไม่ใช่ว่าทำกรรมเดียวซะเมื่อไหร่.. มันมีแย่กว่านั้นอีก  แต่เราดันคิดถึงแต่เคสนั้น.. มันคงจะมีเหตุผลอะไรซักอย่างแหละ.. ยอมๆ เชื่อหน่อยก็แล้วกัน   ก็เชื่อค่ะ..   เดี๋ยวนี้มาปฏฺิบัติธรรม รู้เรื่องสภาวะจิต ก็ย้อนกลับไปมองว่า.. ที่รู้สึกอย่างนั้นน่ะจริงเลย..   วิบากมันไม่หนัก คงเพราะเราทำด้วยความไร้เดียงสา คือไม่ได้เจตนาจะฆ่า แต่ว่ามันลืมตัว เป็นความคิดวูบเดียวจริง.. ก็สำนึกผิดหลายวัน และถ้าจำไม่ผิด หลังจากนั้นไม่เคยฆ่างูอีกเลย.. ที่ว่าไม่หนัก ก็เจ็บจริงเจ็บนานอยู่   เจ็บทีไรก็คิดถึงงู  ตอนนั้นไม่รู้จักการแก้กรรม ไม่รู้จักทำบุญ  คิดได้แต่ว่า.. ยอม.. ยอมรับ.. ขอโทษ.. ไม่ได้ตั้งใจ คิดได้แค่นี้จริงๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 11:10:28

ความคิดเห็นที่ 3 WHITEDAHLIA พี่ยังอยู่วัดจ้า กลับพรุ่งนี้..  นางฟ้ามีเรื่องระลึกกรรมได้มาเล่าบ้างไหม.. กรรมดีก็เอานะ.. หวัดดีคุณศรารัศม์ หายปวดท้องยัง..   ไปกินข้าวก่อนจ้า เดี๋ยวไม่ทันเที่ยง จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 11:26:40

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค้าาา บทเจริญพรหมวิหารสี่นี่ หนูแผ่ทุกวันตอนทำวัตรค่ะ หลวงพ่อพุธท่านแนะนำไว้ ท่านว่าจะได้เป็นการแสดงความเป็นมิตรให้กับสิ่งที่เรามองไม่เห็นน่ะค่ะ :))) ช่วงนี้นั่งสมาธิไม่ค่อยสงบเลยค่ะ เหนื่อยๆ เนือยๆ ชอบกล แต่ก็นั่งทุกวัน สงบบ้างไม่สงบบ้างก็เก็บสะสมกันไป เรื่องกรรมเนี่ย หนูมีความเชื่อว่า  ใครทำกรรมใดไว้ ได้รับผลของกรรมนั้นแน่นอนหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่ว  การตัดกรรม ก็คือหยุดทำความชั่ว ความบาป การตัดเวรก็คือหยุดการพยาบาทอาฆาตจองเวรซึ่งกันและกัน ส่วนตัวแล้วยังไม่เคยมีประสบการณ์กับตัวเองที่เห็นได้ชัดๆ แต่ที่ผ่านมาก็ได้ประสบพบเจอกับเรื่องราวของคนอื่นมาบ้างพอสมควร ทำให้เชื่อเรื่องกรรมดีกรรมชั่วน่ะค่ะ ^^ การเข้ามาปฏิบัติธรรม ประกอบกับสภาพสังคมในปัจจุบัน ทำให้เห็นภัยของสังสารวัฏ มันเกิดความรู้สึกว่า กลัวการทำชั่ว กลัวการทำบาปขึ้นมา หนูตั้งใจไว้ว่าจะพยายามไม่เบียดเบียนใครดีที่สุดค่ะ ที่นี้มันก็ส่งผลต่ออนาคตของหนูอยู่เหมือนกัน เพราะตอนนี้กำลังเรียนกฏหมายอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าอาชีพของนักกฏหมายก็คือ ผู้พิพากษา อัยการ lawfirm หรือไม่ก็ทนาย อาชีพเหล่านี้ ยังไงก็หลีกเลี่ยงกับการผิดศีล(โดยเฉพาะมุสาฯ)หรือเบียดเบียนคนอื่นได้ยาก ถึงแม้จะเป็นผู้พิพากษาก็ตาม เพราะการที่จะไปสั่งลงโทษคนอื่นนั้น ก็เป็นการเบียนเบียนคนอื่นตรงๆเลย ครั้งหนึ่งก็เคยถามอาจารย์อีกท่านหนึ่งดู ท่านบอกว่า ไม่แนะนำให้ทำงานนี้เลย เพราะดูอย่างพระเตมีย์สิ พระราชาสั่งลงโทษโจร ยังต้องตกนรกไม่รู้กี่ปีกี่ชาติ ดังนั้นเลยตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ทำงานทางสายนี้แน่นอนค่ะ อีกหน่อยปลูกผักขายดีกว่า อิอิ :)))) จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 11:38:52

ความคิดเห็นที่ 5 พูดถึงเรื่องกรรม ก็พอจะระลึกได้อยู่เรื่องหนึ่ง เป็นทั้งกรรมไม่ดีตอนเด็กๆ และการตัดเวรที่เพิ่งทำตอนโตแล้วนี่แหละค่ะ... เรื่อง แมลงงวงช้างตอนเด็กๆ ตอนเด็กๆ(ซัก 4-5 ขวบ) อยู่ต่างจังหวัด หลังบ้านก็จะมีสวนอยู่ เป็นต้นลำไย ที่นี้ก็จะมีแมลงงวงช้างอยู่ ไม่รู้ว่ารู้จักกันรึเปล่า มันจะตัวเขียวๆ มีจมูกเหมือนงวงช้างน่ะค่ะ ตอนนั้นก็เล่นตามประสาเด็ก ไม่รู้คิดยังไงไปจับมันมาแล้วก็เอาเชือกผูกที่จมูกมัน.... แต่ไม่ได้ฆ่ามันนะคะ เบื่อแล้วก็ปล่อย แต่มันก็คงทรมานมากเลย... คิดถึงแล้วก็สลดใจกับตัวเองมาก... พอโตมา จนเข้ามหาวิทยาลัย เริ่มหันมาสนใจธรรมะแล้ว ตอนนั้นป่วยเป็นหวัด ปกติไม่เคยมีอาการรุนแรงเลย ครั้งนั้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ปวดจมูกมากๆค่ะ แบบว่าเอามือแตะยังไม่ได้ โพรงจมูกแดงเถือกไปหมด ทรมานมากๆ คนใกล้ตัวก็บอกว่าเป็นโพรงจมูกอักเสบ ประมาณว่าไซนัส ตอนนั้นก็ยังตะขิดตะขวงใจอยู่ว่า ไม่เคยมีประวัติเป็นแบบนี้มาก่อนเลย อยู่ดีๆ ก็คิดถึงแมลงงวงช้างที่เคยจับมามัดจมูกเล่นตอนเด็กๆได้ โอ้โห แบบว่าเข้าใจเวทนาของมันตอนนั้นเลยล่ะค่ะ รู้สึกสำนึกผิดมากๆ T_T อีกอย่างหนึ่งก็คือ หนูคิดว่าเหตุนี้ทำให้หนูไม่ค่อยจะมีดั้งเหมือนคนอื่นในครอบครัวค่ะ พ่อแม่พี่น้องจมูกโด่งกันหมดเลย หนูคนเดียวไม่มีกับเค้าบ้างเลย ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันรึเปล่า แต่เรื่องนี้ไม่คิดมาก ทำใจได้เพราะคิดว่าเป็นเรื่องร่างกายภายนอกค่ะ ^^ ตอนนี้ทำบุญทำกุศลก็อุทิศส่วนบุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรเค้าหมดเลย จำได้ก็ดี จำไม่ได้ก็ดี ในชาตินี้หรือในชาติที่แล้วๆมาก็ดี ขอให้เค้าอนุโมทนาบุญ และอโหสิกรรมให้ตลอดค่ะ    :))) จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 12:00:34

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วก็นึกถึงเรื่องงูเหมือนกันค่ะ ตอนเด็กๆ พ่อทำงาน ตจว กลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ มีอยู่อาทิตย์นึง แม่เห็นพ่อตีอะไรไม่รู้อยู่หน้าบ้าน ถามพ่อๆก็บอกว่าตะขาบ ตายแล้วไม่ต้องกลัว แล้วเช้ารุ่งขึ้นพ่อก็ไปทำงานที่ ตจว ตกเย็นประมาณเกือบทุ่ม หมาที่บ้านเห่าที่ประตูหน้าบ้าน เรากับพี่ชายแล้วก็แม่ก็ออกไปดู ปรากฏว่าคืองูค่ะ ลูกงูเห่า ยังตัวเล็กอยู่เลยยาวประมาณเกือบไม้บรรทัด ชูคอขู่ฟ่อๆอยู่กับหมาที่บ้าน แม่ก็เลยเรียกเพื่อนบ้านที่เป็นผู้ชายมาช่วยตีให้หน่อย ก็ตายไปเรียบร้อย คืนต่อมา ประมาณเกือบทุ่ม หมาเห่าอีกที่หน้าบ้าน ก็เหมือนเดิมเลย ลูกงูเห่าอีกตัว มาอีกแล้ว แล้วก็เป็นแบบนี้ไปอีกคืนหรือสองคืนเนี่ยล่ะค่ะ จำไม่ได้แน่ชัด หลอนมากช่วงประมาณจะทุ่มนึงเนี่ย กลัวมากันไม่หมด พอพ่อกลับมาก็ถามไถ่ได้ความว่า จริงๆพ่อที่งูเห่าไปวันนั้น แต่บอกว่าตะขาบเพราะกลัวแม่จะกลัว ส่วนลูกงูที่มาที่บ้านตอนค่ำๆหลังจากนั้นพวกเราก็ว่าคงเพราะเราไปตี:-)ูหรือพ่องูนี่ล่ะ ลูกงูเลยอาฆาต มาที่บ้านทีละตัว สรุปโดนตีตายยกครอบครัวไปเลย เวลาทำบุญก็อุทิศส่วนกุศลให้เค้าอยู่เนืองๆเพราะท่าทางเค้าจะแค้นกันมากอยู่ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 12:03:28

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องตัดเวรนั้น...ได้ทำการอโหสิกรรมให้กับญาติค่ะ ^^ ครอบครัวหนูมี 3 คน พ่อ แม่ ลูก พ่อ ท่านเสียชีวิตตั้งแต่หนูอายุ 8 ขวบ ตอนนั้นแม่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคปัญหามากมายในการที่จะเป็นผู้นำครอบครัว และเจอปัญหามากมาย... ตอนนั้นหนูกับแม่ได้ย้ายเข้าไปอาศัยอยู่ในครอบครัวของป้าคนหนึ่ง เพื่อเป็นการตั้งหลัก ตอนนั้นเกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมาย อยู่ดีๆป้าก็แสดงอาการไม่ชอบหนูกับแม่ ตอนนั้นทำอะไรก็ไม่ถูกใจป้าไปหมด แถมแม่ยังโดนปรามาสไว้สารพัดว่าจะเลี้ยงหนูให้ดีได้อย่างไร เหตุการณ์ไคลแมกซ์ก็คือ หลังจากนั้นมาไม่นาน ปู่ก็เสีย ป้าและลุง(สามีป้า)คนเดิม ก็ได้เอามรดกส่วนที่หนูจะได้รับมรกดแทนพ่อไป... และยังได้บังคับให้แม่โอนที่ดินที่ปู่ให้กับพ่อให้แกอีกด้วย... เหตุการณ์นั้นสร้างความสลดเศร้าใจให้กับทุกคนในครอบครัวเป็นอย่างมาก ทำให้แม่ต้องย้ายออกมาอยู่กับหนูตามลำพัง และทำให้หนูฝังใจมาตลอดว่าป้าและลุงคนนี้ไม่ได้รักหนูเหมือนกับญาติคนอื่น... จนกระทั่งมาเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ก็ได้ทราบข่าวมาว่า ลุง (สามีป้า)ป่วยเป็นมะเร็ง ทำให้ป้าทุกข์มาก สภาพจิตใจย่ำแย่ ต้องมาดูแลสามีที่สภาพจิตใจที่ย่ำแย่พอๆกัน ตอนนั้นด้วยความที่แม่ทำงานโรงพยาบาล แม่ก็ได้เข้าไปช่วยเหลือดูแล ตอนหนูกลับไปบ้านต่างจังหวัด ได้เห็นสภาพลุงกับป้าแล้วก็รู้สึกสลดใจและสงสารมากๆ ก็เลยตัดสินใจนั่งคุยกับแม่ว่า " ที่ผ่านมา ถึงบ้านนั้นเค้าจะเบียดเบียนอะไรเรา ก็อยากจะให้แม่คิดว่า เรื่องมันแล้วไปแล้วเถอะนะ ตอนนี้ชีวิตครอบครัวเราก็มีความสุขสงบดี ไม่มีปัญหาอะไร แต่แม่ดูสิ ป้ากับลุงเค้าทุกข์มากขนาดนั้น เรามาอโหสิกรรมให้พวกเค้ากันเถอะนะแม่นะ " ที่ดีใจที่สุดก็คือ แม่เข้าใจและยอมอโหสิกรรมให้เค้าไปค่ะ ท่านว่า ที่ผ่านมาก็ให้มันแล้วไป ตอนนี้ยังไงก็เป็นญาติกัน ก็ยังต้องให้ความช่วยเหลือกันอยู่ :)) ตั้งแต่นั้นมา ปมในใจหนูก็คลายไปแล้วล่ะค่ะ ทุกวันนี้บรรดาญาติพี่น้องมีอะไรก็ช่วยเหลือกัน มีความสุขดีค่ะ ^____^ ยาวหน่อยนะคะ อยากฟังเรื่องเล่าของหลายๆคนนะคะ เพื่อเป็นข้อคิดเตือนใจค่ะ   จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 12:30:35

ความคิดเห็นที่ 8 น้อง white คมมาก.. ขอควอเทชั่นเล้ย.. " ใครทำกรรมใดไว้ ได้รับผลของกรรมนั้นแน่นอนหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่ว   การตัดกรรม ก็คือหยุดทำความชั่ว ความบาป การตัดเวรก็คือหยุดการพยาบาทอาฆาตจองเวรซึ่งกันและกัน "   แสดงว่ากรรมตัดได้นิ.. เอากรรไกร เอ้ย..สติ ปัญญา ตัดฉึบเลย..  ตัดไม่ต่อ..  ก็หยุดวงจรกรรมเวรได้.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 12:38:33

ความคิดเห็นที่ 9 ฮ้า..น้องไวท์ เริ่มมีเจโตแล้วเหรอเนี่ย อิอิ..  ตอบมาก่อนคำถามอีก เรื่องแบบแม่ของน้อง พี่ได้ฟังมาเป็น 10 เรื่องเลย  มันแปลกมาก.. คือพล็อตเรื่องชีวิตคนหลายคนคล้ายกัน คือ คนนึงจะถูกกลั่นแกล้งเอารัดเอาเปรียบจากญาติพี่น้อง หรือบางทีก็ภายในครอบครัวเดียวกัน จนต้องลำบากเลือดตาแทบกระเด็น สูญเสียต่างๆ นาๆ อย่างไม่ยุติธรรม แถมในที่สุดยังกลับจะต้องมาคอยดูแลให้ความช่วยเหลือ ผู้ที่เคยทำร้ายเหล่านั้นอีกด้วย.. มันแปลกมากๆ  เท่าที่เราได้ฟังมา เรื่องเป็นอย่างนี้เลยค่ะ ผู้ทำไม่ดี ก็ต้องมีอันเป็นไปต่างๆ นาๆ  ส่วนผู้ที่ทำความดี ในที่สุดก็มักจะให้อโหสิกรรม และให้ความช่วยเหลือเขาต่อไป ชีวิตจริงของคนดีหลายคนคล้ายนิยาย ยุค ก.สุรางคณางค์  ซึ่งคงไม่สามารถเป็นที่สนใจของคอนิยายหรือคอละครยุคนี้แน่ๆ แต่มันก็เป็นจริงในครอบครัวของคนหลายคน เพียงแต่เราไม่ค่อยได้ฟังเรื่องดีๆ แบบนี้แล้วเนอะ ส่วนใหญ่จะได้ยินแบบเลือดสาดมากกว่า.. ผลบุญที่ทำไว้นั้น  บางทีมันกลับมาถึงลูกหลานเลยนะคะ ลองสังเกตดู คนที่ทำดี (แม้จะลำบากมากมายในตอนต้น) แต่ลูกหลานจะดี ไม่เจ็บไม่ป่วย  อย่างน้อง แม้จมูกจะไม่โด่งมาก แต่สวยใช้ได้ค่ะ ไปวัดไปวาได้..อิอิอิ ส่วนคนทำไม่ดี แม้จะดูดีในตอนแรก  แต่บางทีกรรมไปลงกับลูกหลานก็มี.. เรามีญาติคนนึงนิสัยไม่ดี เบียดเบียนคนอื่นโดยเฉพาะวาจา แต่เขาก็ได้ดี มีฐานะการเงินดี ครอบครัวโอเค ก้าวหน้าขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนนี้ลูกสาวคนโตเรียนจบแล้ว เขามาคุยให้ฟังว่า ลูกไม่สบายเป็น sle อาการถ่ายเป็นเลือดเลย ลำบากมาก   เราก็แว่บขึ้นมาได้ว่า.. ตอนหนุ่มๆ พ่อเขาเป็นเซลล์ขายยาฆ่าแมลงมิใช่หรือ..  แต่ไม่กล้าบอกเขาหรอก.. ได้แต่บอกว่าลองมาที่วัดดู อาจารย์ท่านเมตตารักษาให้ สามารถเป็นทางเลือกได้  (แต่เขาก็เงียบไปนะ ช่วยไม่ได้) น้องไวท์ ถ้าไม่ติดความก้าวหน้า หรือเงินทอง ก็ประกอบสัมมาอาชีพหน่อยเป็นสบายใจสุด  บางอาชีพมันมีข้อจำกัด ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องยอม แต่ว่าทำอย่างฉลาดหรือสร้างกำลังใจให้เข้มแข็งจะได้ไม่ตามน้ำเขา.. วันนึงถามพระอาจารย์ว่าทำไมท่านลาพุทธภูมิ   ท่านว่าเพื่อความไม่ประมาทไง.. ท่านเบื่อแล้วพอแล้ว..เห็นอนาคตแล้วเข็ด เราก็ว่าท่านทำมาตั้งเยอะ มากมาย..(น่าเสียดาย) ท่านว่า.. ช่วยคนอื่นแล้วตัวเองต้องลงนรกอย่างนี้  ไหวมั้ยวะ.. เอามั้ยวะ.. อาตมาพอแล้ว แล้วท่านก็เล่าเรื่องพระเตมีย์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 54 12:55:42 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 12:40:36

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^     รู้ใจผู้อื่นนี่ถ้าจะไม่ไหวค่ะ ขอรู้ใจตัวเองก่อนดีกว่า แค่ใจตัวเองยังเอาไม่รอดเลย งุงิ :P ประโยคทองข้างบนนี่ได้มาจากหลวงพ่อพุธค่ะ ท่านเคยเทศน์เรื่องการตัดเวรตัดกรรมด้วยศีล 5 เอามาลงหน่อยดีกว่า เพราะท่านเทศน์ตรงๆ จี้ๆกันไปเลย... ตัดกรรมตัดเวรด้วยศีล ๕ พระธรรมเทศนา โดย พระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย)           การตัดกรรม ก็คือหยุดทำความชั่ว ความบาป การตัดเวรก็คือหยุดการพยาบาทอาฆาตจองเวรซึ่งกันและกัน คือไม่แก้แค้นซึ่งกันและกัน รู้จักคำว่าให้อภัยซึ่งกันและกัน ผู้ทำผิดก็ให้รู้จักคำว่าขอโทษ ผู้ถูกขอโทษก็ควรรู้จักคำว่า ให้อภัย ไม่เป็นไรหรอก อันนี้เป็นอุบายตัดกรรมตัดเวร           พระพุทธเจ้าสอนไว้ว่า ใครทำกรรมใดไว้ ได้รับผลของกรรมนั้นแน่นอนหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไปทำพิธีตัดกรรมก็เป็นการลบล้างคำสอนของพระพุทธเจ้า กรรมใดใครก่อลงไปแล้ว ใจเป็นผู้จงใจคือเจตนาทำลงไป พอทำลงไปแล้วกรรมอันเป็นบาป ภายหลังเรามานึกว่าเราไม่ต้องการผลของบาป มันก็หลีกเลี่ยงปฏิเสธไม่ได้ เพราะใจเป็นผู้สั่งให้กาย วาจา ทำลงไป พูดลงไป ใจตัวนี้ต้องรับผิดชอบโดยความเป็นธรรม โดยหลักของธรรมชาติ เพราะฉะนั้น การที่เราไปทำพิธีตัดกรรมนี่หมายถึงตัดผลของบาป มันตัดไม่ได้ อย่าไปเข้าใจผิด           ขอให้พุทธบริษัททั้งหลายจงปลูกฝังนิสัยให้เด็กของเราในข้อนี้ เป็นเรื่องจำเป็นและสำคัญที่สุด ถ้าเด็กๆของเราไปนี่เข้าใจว่า ทำบาปทำกรรมแล้วไปทำพิธีล้างบาป ทำพิธีตัดกรรมแล้วมันหมดบาป  ประเดี๋ยวเด็กๆ มันไปทำบาปแล้วไปหาหลวงพ่อ หลวงพี่ ตัดบาปตัดกรรมให้ มันก็ไม่เกิดความกลัวต่อบาป เพราะฉะนั้นอย่าไปเข้าใจผิดว่า ทำกรรมอันเป็นบาป แล้วตัดกรรมให้มันหมดไป มันเป็นไปไม่ได้           แต่ตัดเวรนี่มีทาง เวร หมายถึงการผูกพยาบาท คอยแก้แค้นกันอยู่ตลอดเวลา เช่น เราฆ่าเขาตาย บางทีนึกถึงบาปกรรมกลัวว่าเขาจะอาฆาตจองเวร เราทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เขา ถ้าหากว่าเขาได้รับส่วนกุศลจากเรา เขาได้รับความสุข เขาเลื่อนฐานะจากภาวะทึ่ทุกข์ทรมาน  ไปสู่ฐานะที่มีความสุข เขานึกถึงคุณงามความดี นึกถึงบุญคุณของเรา เขาก็อโหสิกรรมให้เรา ไม่ตามล้างตามผลาญกันอีกต่อไป อันนี้ตัดเวรนี่ตัดได้   จากหนังสือ สุขสงบด้วยศีล พระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย) ป.ล. หนังสือชุดของหลวงพ่อพุธดีมากๆๆๆค่ะ มี สุขสงบด้วยศีล, วิถีแห่งจิต, อบรมกรรมฐาน และ สมาธิภาวนา ประเสริฐทุกเล่มเลยย ^^ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 13:03:13

ความคิดเห็นที่ 11 พี่ชอบอ่านสมาธิภาวนา เป็นคู่มือตอนบวชใหม่ๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 13:06:07

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากค่ะพี่เคฯที่ให้คำแนะนำเรื่องอาชีพ ความก้าวหน้าก็เป็นเรื่องสมมติในโลกนี้ เงินทองก็เป็นของนอกกาย มีแต่พอประมาณจะได้ไม่ทุกข์มากค่ะ หนูคงจะเลือกประกอบอาชีพที่พอเลี้ยงครอบครัวได้ และมีอิสระพอที่จะปฏิบัติธรรมค่ะ ^^ เรื่องจมูกนี่ ถึงไม่สวยก็ยังจะเข้าวัดเข้าวาค่ะ ต้องไปเรียนแล้ว เย็นๆจะแวะมาอีกนะคะ :D   จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 13:09:10

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องของแฟนน่ะ เอาของเค้ามาเล่าให้ฟัง          แฟนจะมีอาการปวดหลังเรื้อรัง เวลานั่งสมาธิ เค้าบอกว่าทรมานมาก เวลาจิตรวมก็หายปวดอยู่ แต่พออกจากสมาธิก็จะปวดอีกเหมือนเดิม เราเทียวบอกให้เค้าใช้ธรรมโอสถน่ะ  แล้วเราก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเค้าจึงปวดอีก เพราะเราเองก็ปวดหลัง เพราะนอนพื้น แต่พอจิตรวม อาการปวดก็หายไปเลย จะปวดอีกก็ตอนตื่นนอนอีก (นอนพื้นน่ะค่ะ ไม่ชินซะที) ทีนี้น้องชายเลยเอาอาหารเสริมที่ว่าจะไม่ปวดหลัง มาให้กิน เค้าก็ว่าดีขึ้นบ้าง(แรกๆ) ต่อมาอาการปวดก็มีเหมือนเดิม           ก็คุยกันว่า มันน่าจะมีเหตุอยู่แล้วนะ  ยังงัยก็ให้ใช้ธรรมโอสถก็แล้วกัน ต่อมาเค้านั่งสมาธิแล้วเกิดนิมิต เห็นภาพตัวเค้าเองกำลังเล่นฟุตบอลแล้วมีงูสิงเลื้อยมาในสนาม  เค้ารู้ว่าไม่มีพิษ เลยจะโชว์ซะหน่อย ด้วยการจับหางงู กะจับหางงูเหวี่ยงออกนอกสนาม แต่พลาด ยังไม่ทันเหวี่ยง งูก็กัดที่มือ ทีนี้เกิดโมโหด้วย ตกใจด้วย ก็เอาไม้ตีหลังงูตัวนั้นตั้งหลายทีจนตาย  (เป็นเหตุการณ์จริง ตอนเค้าเรียนม.ต้น 20 ปีที่แล้ว) แฟนเลยลงใจว่า ที่ปวดหลังนี่ เพราะกรรมจากการตีงูแน่ๆ เราก็คิดว่าอาจจะใช่ อย่างนั้นเวลาออกจากสมาธิ ให้แผ่เมตตา อุทิศบุญกุศลให้งูนั้นทุกครั้ง แล้วก็ใช้ธรรมโอสถด้วย (เลิกกินอาหารเสริม เพราะเปลืองตังค์) ผ่านมาสิบกว่าวันแล้ว เค้าบอกว่าอาการปวดหลังทุเลาลงมาก เค้าว่าต้องใช่เรื่องที่ตีงูแน่ๆ          เราก็ว่า ถ้าใช่จริงๆ ก็ดีสิ เพราะสมาธิทำให้เรารู้บางอย่าง คือรู้ว่าที่เราเป็นแบบนี้ๆ เพราะเหตุอย่างนี้ๆ  แล้วจะได้รู้วิธีแก้ไขในสิ่งที่เราได้ทำผิดพลาดมาแต่ก่อนด้วย จากคุณ : b-file เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 13:10:54

ความคิดเห็นที่ 14 ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอจงจาริกไป เพื่อประโยชน์สุขของชนเป็นอันมาก เธอจงแสดงธรรม (ที่ตถาคตตรัสรู้ชอบด้วยตนเอง สั่งสอนให้เธอรู้ตรงตามนั้น) ให้งามในเบื้องต้น  งามในท่านกลาง งามในเบื้องปลาย ฯลฯ พระพุทธองค์ ทรง เป็น พระศาสดา ตรัส กรรมวาที  เช่น เจตนาคือกรรม ตามนิพเพธิกสูตร ฯ หรือ วาเสฏฐสูตร ฯ ชื่อว่า เป็นผู้เห็นซึ่งปฏิจจสมุปบาท  เป็นผู้ฉลาดในวิบากแห่งกรรม สรุป พระพุทธเจ้า ยังทรงยังอยู่ ทำอะไร ทูลถามพระพุทธเจ้าก่อน (ท่านพุทธทาส เสนอไว้ จากความจำป จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 13:48:44

ความคิดเห็นที่ 15 ขอเล่าเรื่องการปล่อยปลา ช่วยเสริมความคล่องตัว  ใครว่างมงายก็ตามสะดวกครับ อันนี้ฟังเพื่อนเล่ามาผมก็เอามาเล่าต่ออีกที  คือเค้าไปซื้อปลาในตลาดไปปล่อย เค้าก็มาเล่าให้ฟังว่า  แปลกดี  ไปเดินห้างพันทิพ  ของที่เค้าหามานานอยากได้ แต่หาไม่เคยเจอ  มาเดินพันทิพ อยู่ๆของที่ตามหาทำไมมันเจอง่ายเจอแบบไม่ ตั้งใจ ไม่ได้มาหาด้วย  เอ้อเค้าบอกมันแปลกดี......ผมฟังแล้วก็อืมม์ ดีจดไว้ๆ ถ้างานไม่คล่องตัวเมื่อไร  จะไปหาซื้อปลาในตลาดไปปล่อยมั่ง ปล่อยปลาไหล งานจะได้ลื่นๆไหลๆดีไม่มีสะดุด  ^^ ขอเล่าเรื่องกรรมที่ทุเลาโดยการปล่อยปลาน๊ะครับ  มีลูกน้องทำงานที่บริษัทเค้าก็ทำงาน ตามปกติมานาน  แต่พักหลังเกิดอาการที่เรียกว่าไมเกรนขึ้น คือปวดหัวจนน่ารำคาญ แบบว่าเป็นมานานจนทนไม่ค่อยจะไหว ไปหาหมอเปลี่ยนหมอก็แล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่า จะหาย  จนทนไม่ไหวจะขอลากลับบ้านแล้ว   ผมก็เลยแนะนำให้ไปหาซื้อปลาในตลาด ที่เค้ากำลังจะฆ่ามาปล่อย  ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ เค้าบอกพอปล่อยปุ๊บความรู้สึกว่า ความปวดมันหายไปครึ่งนึงทันที   ผมก็บอกงั้นก็ปล่อยไปอีกเรื่อยๆซักอาทิตย์ล๊ะครั้ง เค้าก็ปล่อยไปอีกไม่กี่ครั้ง  ความปวดหัวจากไมเกรน ก็หายไปหมด  ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ครับว่ากรรมนั้นถ้าแก้แบบถูกวิธี นั้นช่วยได้จริงๆ   ลูกน้องคนนี้เค้าบอกสงสัยจะเป็น กรรมจากการที่ต้องทำอาหารคือต้องทุบหัวปลา เพื่อฆ่าให้เป็นอาหารบ่อยๆ  ตอนนี้ บอกไม่เอาแล้วค๊ะคุณสามีอยากกินให้ทำเอง เข็ดล๊ะสิ!   ^^   ปล. สองเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงน๊ะครับ  เอามาเล่าสู่กันฟังเผื่อเป็นประโยนช์ หาใช่ให้งมงาย เพราะวิธีทำบุญนั้นมีมากมาย  แต่มีคำพูดนึงที่ผมเคยฟังหลวงพ่อเทศน์ว่า บุญเล็กๆบุญ น้อยๆเราก็ควรเก็บให้หมด  ฉนั้นนอกเหนือจากบุญจาก ทาน ศิล สมาธิ ภาวนาแล้ว บุญต่างๆเช่นการปล่อยปลา ปล่อยวัว ช่วยคนประสพอุทกภัย หรือแม้นแต่การให้อภัย เป็นทานต่างๆ  ผมว่าเราสมควรทำหมดครับ สิ่งต่างๆเหล่านี้ก็ล้วนเป็นกรรมดีที่เราหมั่น สะสม  เมื่อภพชาติยังไม่สิ้นสุด กรรมก็ยังวนเวียนตามมาให้ผลไม่จบสิ้น  แต่ถ้าหมั่น ทำแต่กรรมดี  เราก็เสวยแต่กรรมที่ดีๆในชีวิตก่อนพบทางสว่างที่แท้จริงน๊ะ  ^^ จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 13:59:28

ความคิดเห็นที่ 16 ปลูกเห็ดไว้ในตู้ไม้ วันหนึ่ง ขณะรดน้ำตุ้มเห็ด เห็นตะขาบตัวยาว อยู่ในถุงเห็ด คว้าไม้ กะจะตีให้ตายในถุง แต่เปลี่ยนใจ แค่เคาะให้เขาหนีไป อย่ารบกวนกัน ผ่านไปหลายวัน ลืมเรื่องนี้ไป เก็บเห็ดด้วยมือเปล่าทุกวัน เก็บใส่ถุงพลาสติค เอาเข้าตู้เย็น วันหนึ่ง หยิบออกมาจะทำกับข้าว ตะขาบตัวใหญ่ ร่วงออกมาจากเห็ด แต่มันแข็งตายไปแล้ว ตกใจ เป็นไปได้ไง  ตอนเก็บเห็ด ไม่ถูกมันกัด ไม่เอาชีวิตเขา เขาก็ไม่ทำร้ายเราแบบนั้น หรือเปล่า จากคุณ : แม่น้องหยง เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 15:36:03

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นกรรมในตอนเด็กๆคะ สมัยก่อนแถวบ้าน (สามพราน) จะมีหน้าจั๊กจั่นเป็นที่สนุกสนานของบรรดาเด็กๆ อย่างเราเห็นทีไรเอาไม้ไล่จับ พอจับได้เอามาผูกเชือกแล้วให้บิน แต่บินไปไม่ได้ไกลหรอเพราะติดเชือกที่เราผูกไว้ บางทีก็จับมาผูกหลายๆตัว มันก็จะบินกันยั้วเยี้ย แต่เราไม่รู้หรอกว่ามันทรมาน เพราะยังคิดไม่ได้ เอาแต่สนุกสนานตามปะสา มันก็พยายามบินหนีแต่ติดเชือก ยิ่งมันดึงเชือกแรงมากเท่าไร เราก็สนุกมากเท่านั้น แต่พอมาเจอกับตัว มันทรมานปวดตัวมากปวดเมี้อยไปหมด ทั้งๆที่วันๆนึงก็ไม่ได้ทำงานอะไรเท่าไร ปวดไปหมดล้าไปหมด แต่ก่อนต้องไปนวดกันทุกเดือน พอมาตอนนี้อาการแทบหายเป็นปิดทิ้งไปแล้ว ร่างกายมีแรงขึ้นเยอะมาก พ่อกับแม่ก็แปลกใจนะว่าเรามีแรงยกของหนักๆได้อย่างไร ร้านนวดก็แทบไม่ค่อยได้ไปเลย ก็เพราะอานิสงค์ของการปฏิบัติกรรมฐานนี่แหละ ไม่ได้ไปแก้กรรมที่ไหนหรอก แก้ที่ตัวเราเอง เกิดที่เราก็ต้องแก้ที่เรา ดับที่เราหนะดีที่สุดแล้ว จากคุณ : nu_aorr เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 17:21:41

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดียามค่ำวันอังคารค่ะ  คุณเคออสซี่  และเพื่อนๆ ทุกคน.. กระทู้นี้ท่าทางจะน่าเพลิดเพลินและมีสาระสำหรับเราอีกแล้ว เราเองก็เป็นคนที่มีวิบากหนักมากๆ คนหนึ่ง แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก  เลยติดไว้ก่อนนะคะ อ่านจากตรงที่ว่า "รู้สึกตัวว่าลอยละลิ่วลงมา..   สติอัตโนมัติทำงาน  เห็นตัวเองกำลังตก ในเสี้ยววินาทีนั้น คิดว่าจะเอาอะไรลงดี  เอาขาลงเดี๋ยวขาหัก คิดเร็วมาก นึกถึงวิชายืดหยุ่น เก็บคองอเข่าแล้วกัน  ก็ทำท่าเก็บคองอเข่าลงเลย.."     เห็นว่าคุณเคออสซี่นี่ไม่ธรรมดาเลยนะคะ  มีของเดิมมาดีมากๆ ทั้งที่ยามนั้นยังเด็กอยู่มากกก เราแก่จนป่านนี้แล้ว  เมื่อมิถุนาที่ผ่านมาจำต้องรับวิบากตกบันไดแรงๆ ยังไม่ได้ matrix version แบบคุณเคออสซี่ยามเยาว์วัยเรย ทั้งที่ก็เรียนเรื่องกายเรื่องจิตมานานราวหกปีแล้วด้วย อย่างนี้..ชาตินี้คุณเคออสซี่มีหวังได้ทิ้งแฟนคลับกระทู้แถวนี้ไปแล้วเนี่ย.. อนุโมทนาด้วยนะคะ จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 19:36:47

ความคิดเห็นที่ 19 อยากแชร์แต่นึกไม่ค่อยออก...เพราะไม่แน่ใจว่าเป็นกรรมหรือเปล่า แต่คาดว่าใช่... คือตอนเด็กๆ เวลาไปบ้านยายสมัยก่อน จำได้ว่าแมลงวันค่อนข้างเยอะ เลยมีไม้ตีแมลงวันอยู่ที่บ้าน ไอ้เราด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการ อยากเล่นสนุก พอมีเครื่องมือสังหารคุณแมลงวันอยู่ในมือก็จัดการพิฆาตแมลงวันทุกตัวที่อยู่แถบนั้น เจอเป็นตบป๊าบๆๆ คุณแมลงวันขี้แตก...ตายคาที่ พอกลับมาจากบ้านยายเราก็ลืมๆไป จนพอเริ่มโต เกือบทุกครั้งที่เราไปเที่ยว มักจะมีปัญหาท้องเสียหรือปวดท้องระหว่างทางตลอด ถ้าโชคดีก็มีห้องน้ำให้เข้า ถ้าโชคไม่ดีก็หน้ามืดตาลายโอดโอยอยู่ในรถนั่นแล...เวลาเป็นแบบนี้ทีไนแล้วได้เข้าห้องน้ำที่วัดหรือที่ไหนก็ตามระหว่างทาง เราจะขอบคุณคนที่อุตส่าบริจาคเงินสร้างห้องน้ำไว้ให้จริงๆ เพราะส้วมคือสวรรค์สำหรับคนอย่างเราสุดๆT^T หลังจากปฏิบัติธรรมอาการเหล่านี้หายไปเกือบหมดแล้ว ไม่ค่อยปวดท้องระหว่างทางอีก เลยคิดว่าน่าจะเกิดจากเจ้ากรรมนายเวรกระมัง พอมานั่งนึกทบทวนว่าน่าจะเกิดจากอะไรก็ดันแว๊บไปนึกถึงเรื่องนี้ ทั้งที่ตอนนั้นเด็กมว๊ากกกก น่าจะลืมไปได้แล้ว ว่า...อ้อ ตอนนั้นไปตบคุณแมลงวันเสียขี้แตก เลยเป็นเสียเอง เหอๆๆ ปล.พูดถึงเรื่องกรรมแล้วนึกถึงเรื่องของเด็กคนนึงที่ฆ่าคนด้วยความคะนองขึ้นมาได้ ขอแปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาเขียนต่อเด้ออ จากคุณ : แม่ผั่นเองจ้า (nopas) เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:50:11

ความคิดเห็นที่ 20 คคห.5 อาชีพผู้พิพากษาจะว่าทำบุญก็ได้นะครับ เพราะใช่ว่าจะต้องลงแต่โทษเสมอไป ยกฟ้องช่วยคนบริสุทธิ์ให้พ้นคุก ช่วยคนที่ถูกโกง ถูกเอารัดเอาเปรียบทางแพ่งก็ได้ ศาลก็มีตั้งหลายศาล ไม่อยากทำคดีอาญา ก็ไปอยู่ศาลแรงงาน ศาลแพ่ง ศาลทรัพย์สินทางปัญญา ศาลล้มละลายได้ทั้งนั้น จากคุณ : โบกี้บอย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 00:02:38

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณคุณโบกี้บอยนะคะสำหรับคำแนะนำ ^^ ผู้พิพากษานั้น เคยเป็นอาชีพในฝันของเรานะคะ แต่พอได้มาเรียนกฏหมายจริงๆแล้ว เวลาเอามาใช้จริงๆ มันไม่ได้ให้ความยุติธรรมได้เสมอไปค่ะ นอกจากนี้ศาลไทยใช้ระบบไต่สวน พยานหลักฐานเป็นของสำคัญมาก ผู้พิพากษาจะต้องตัดสินตามหลักฐานที่มี ซึ่งกว่าหลักฐานจะมาสู่ชั้นศาลก็ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง... นอกจากนี้ แม้เราจะตัดสินถูกก็เถอะ อย่างเช่นในคดีอาญา หรือคดีแพ่ง อย่างไรเสียก็เป็นการเบียดเบียนฝ่ายที่เราต้องลงโทษอยู่แล้วล่ะค่ะ แม้จะมีศาลหลายศาลให้เลือกทำงาน แต่กว่าจะเลือกได้ก็ต้องไปอยู่ศาลชั้นต้นตัดสินคดีทั้งอาญาทั้งแพ่ง ซุ่มเสี่ยงต่อการเบียดเบียนผู้อื่นค่ะ อีกทั้งยังเป็นอาชีพที่ไม่มีความอิสระ ต้องปฏิบัติตัวตามกฏเกณฑ์มากมายที่เป็นสิ่งสมมติในโลกน่ะค่ะ ทั้งหมดทั้งมวล เราไม่ได้หมายความว่าผู้พิพากษาไม่ดีนะคะ อาจารย์เราหลายคนที่เป็นผู้พิพากษาท่านก็เป็นคนดี มีศีลธรรม แต่ถ้าหากว่าเรายังมีโอกาสเลือกได้ เราก็ขอเลือกที่จะประกอบอาชีพอื่นดีกว่าค่ะ :))) ด้วยความเคารพค่ะ. อยากให้ลองอ่านพระตมีย์ชาดกดูค่ะ อาจารย์เราท่านก็ใช้พระราชาที่ลงโทษโจรในชาดกนี้สอนเราค่ะ http://www.traphangthong.org/index.php?lay=show&ac=article&Id=538766280 จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 01:32:20

ความคิดเห็นที่ 22 เราเป็นริดสีดวง มานั่งคิดตอนเด็กๆ เราทำอะไรไว้หนอ ก็พลันคิดได้ เด็ก ๆ อยูตจว. ก็จับแมลงปอมาเสียบด้วยต้นหญ้าอ่อน  เขาก็บินไม่ไหว บินไปตกไปเป็นที่สนุกสนาน  ตอนนี้เราก็สนุกมากค่ะ กับการเข้าห้องน้ำ เป็นว่าเล่น  จนก้นเป่งไปหมด เจ็บแสบทรมานมาก บางครั้ง นั่งไม่ได้ เวรกรรมจริง ๆ บางครั้งปวดจนน้ำตาไหล จากคุณ : anchan_k เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 01:38:44

ความคิดเห็นที่ 23 ตาย ๆ ๆ เราเจ็บไปทั้งตัว กระดูกคองอก ปวดหลังเรื้อรังมาตั้งแต่วัยรุ่น ตอนนี้ปวดเข่า เจ็บเอ็นรอบเข่า นิ้วชา เพราะ กระดุกงอกกดเส้นประสาท ไทรอยด์เปนพิษขนาดต่ำ ๆ เพราะกลืนแร่รังสีมาแล้ว คิด ๆ แล้วนี่เจ้ากรรมผมคงเพียบบบ ไม่ว่ากันครับ ยินดีชดใช้ จากคุณ : นายจองชัย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 09:18:46

ความคิดเห็นที่ 24 ประสบการณืผมเองคล้ายกับหลายๆท่าน แต่ต่างกันตรงที่ผมรู้ตัวก่อนว่า ทำอย่างไรเจ้ากรรมนายเวรถึงจะให้อภัย ไม่สามารถเอาคืนได้ ่รักษาศีลครับ ช่วงนั้นมีประสบการณ์ที่เกิดติดๆกันจนผมขนลุก 3 ครั้งด้วยกัน ครั้งแรก นั่งแท็กซี่ไปซ้อมรับปริญญาตอนเช้าที่ศาลายา วิ่งถนนหกเลนส์ ตอน 7 โมงเช้า วิ่งอยู่ดีดี กระโปรงหน้าเปิด ตีกระจกและมองไม่เห็นทางข้างหน้า ด้วยความเร็วประมาณ 100 km/h แต่ก็โชคดีรอด ไม่คว่ำ รถหลังไม่ชน ตัวผมเองก็ไม่ได้คาดเข็มขััด ครั้งที่สอง นั่งรถเมล์กลับจากบ้านพี่ชายคนเดียวหลังสุด รถเมล์จอดป้ายแล้วรถหกล้อวิ่งมาชนท้าย ตัวผมก็จุกพอสมควร ครั้งที่สาม อยู่บนรถเมล์เหมือนเดิม ยืนอยู่แล้ว รถยางระเบิดดีที่ รถไม่มีความเร็ว แต่ก็หูอื้อเหมือนกัน พอรักษาศีล กับภาวนา ก็มีอยู่คืนนึงหลับไปแล้ว แต่สะดุ้งตื่น เจอผู้หญิงคร่อมตัวแล้วบีบคอ แต่ก็แป้ปเดียว ช่วงไหนที่หย่อนยาน ศีลบกพร่อง ภาวนาน้อย ก็รู้สึกได้ว่าท่านเหล่านั้นก็ัยังคงอาฆาต อยู่ (ล่าสุดไปวัด หลังจากไม่ได้ไป เจ็ดเดือนไ้ด้ เพราะอยู่อังกฤษ) ออกจากวัดนั่งแท็กซี่ออกมาแค่ปากซอยรถก็ถูกชนแต่โชคดีไม่เป็นอะไรมาก ที่มาของกรรมเก่าก็มีเยอะครับ ตามประสาเด็กต่างจังหวัดที่เกเร มีที่เค้าเอาคืนไปแล้ว เช่นเอาธูปไปจี้แมวขนล่วง ก็เตะฟุตบอลเท้าเปล่าแล้วมีรถเข็นขายเนื้อย่างทำถ่านหล่นแล้วมองไม่เห็นไปเหยียบ นอนร้องให้ตรงนั้นเลยทีเดียว หรือเคยเอาก้อนหินปาขาแม่ไก่จนมันขากระเผลก ก็โดนเอาคืนเผลอกระโดดลงมาจากเวทีแต่มันสูงมาก เดินไม่ได้ไป เกือบปี จนถึงตอนนี้่ผ่านมา 7 ปีก็ยังไ่ม่เหมือนเดิม ที่เหลือเจ้ากรรมที่นึกออกก็ เคยขโมยตังพ่อไปเล่นเกมส์ ตีงูตายแล้วไปเช็คร่างกายมันเจอไข่เต็มท้อง ตกปลาด้วยหอยเป็นปูเป็นได้มาแล้วก็ทิ้ง ฆ่ามดโดยเด็ดรังมดตานอยทั้งรังไปใส่รังมดแดงแล้วดูมันกัดกัน ฆ่ากิ้งก่าแล้วโยนเล่นใส่รถวิ่งมาชน ล่านกกระปูดกับเพื่อนแล้วเอามาย่างกิน ช็อตปลามาเผากิน ก็ต้อง ทำทาน รักษาศีล ภาวนา เท่านั้นแหละครับ ของอย่างนี้มันให้อภัยกันได้ง่ายๆไม่ได้ซะด้วยครับ ชีวิตทั้งชีวิตเค้า ทำไปก็ขออโหสิเค้าไปเค้าให้หรือไม่ไห้ก็สิทธิของเค้าครับ จากคุณ : theopp เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 09:42:05

ความคิดเห็นที่ 25 ของผมก็ แต่ก่อนมีการมีงานดี ๆ ทำ แต่ชอบแอบอู้งาน เข้ามานั่งเล่นที่ร้านอินเตอร์เน็ตเบียดบังเวลาทำงาน ซะครึ่งวัน ค่อนวัน วันหนึ่ง กรรม จึงส่งผมให้มาทำงานร้านอินเตอร์เน็ตให้หายอยาก ด้วยการเฝ้าได้อย่างเดียว วันละ 10 ชั่วโมง แต่ห้ามเล่นเด็ดขาด ถ้ายังไม่เลิกงาน (อนุญาตให้ขำนะครับ เพราะเวลานึกเรื่องนี้ที่ไร ผมทั้งขำ ทั้งสมน้ำหน้าตัวเอง) จากคุณ : เทพบุตรแดนสนธยา เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 15:21:27

ความคิดเห็นที่ 26 อาจารย์ดร.สนอง วรอุไร บอกว่าอาชีพที่ไปอบายหนึ่งในอาชีพนั้นคือผู้พิพากษาค่ะ ดีแล้วค่ะที่คุณ WHITE ไม่อยากเป็น เพราะเจอมากับตัวเองเลย คือโดนป้ายสีจากจำเลยต้องคดีอาญายักยอกทรัพย์ผู้หนึ่ง โดนผู้พิพากษาตัดสินว่าให้ยกฟ้องคดี โดยอ้างว่าหลักฐานไม่ชัดเจน ทั้งๆที่มีหลักฐานว่าจำเลยเอาเงินไป แต่จำเลยมาป้ายสีว่าได้เอาเงินไปจริง แต่หลังจากเอามาแล้ว ก็นำมาให้เรา แค่นี้ศาลก็เชื่อ ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ เราจึงคิดว่าจำเลยต้องมีใต้โต๊ะให้ผู้พิพากษาคนนี้แน่ๆ ทุกวันนี้ยังคิดไม่ออกว่า ไม่เคยโขมยเงินใครหรือยักยอกเงินใครแต่ทำไมจึงโดนใส่ร้าย หรือเป็นกรรมของเราตั้งแต่ชาติไหน จากคุณ : ไตรโสภณ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 16:35:36

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านและชื่นชมกับทุกๆ ความเห็น แม้ไม่ได้ตอบอะไร หรือเพิ่มเติมอะไร ช่วงนี้ภัยพิบัติจัดหนักอีกแล้วค่ะ.. และงานนี้ สงสัยว่าจะแสดงจริง เจ็บจริง สูญเสียจริง อาจจะไม่รอดสบายๆ อย่างครั้งที่ผ่านๆ มา (ครั้งที่ผ่านมารอดแล้วคนกลับยิ่งประมาท..) สัญญาณ ส่งมาจากหลายทาง เราบอกได้เท่านี้ ดูแลตัวเองกันหน่อยนะคะ เพื่อนๆ กระทู้นี้ ซื้อของแห้ง เทียนไข เก็บไว้ที่บ้านหน่อยก็ดีนะคะ น้ำสะอาดสำคัญมากๆ รีบเตรียมไว้ก่อนที่มันจะหาซื้อยากค่ะ  เรียกว่าเผื่อฉุกเฉินดีกว่า.. ถ้าบ้านสองชั้น ก็เตรียมดูแลข้าวของไว้บ้าง อะไรที่ขยับขยายได้ก็น่าจะลองพิจารณา ถ้าบ้านชั้นเดียวเตรียมหาถุงพลาสติกใหญ่ๆ เช่นถุงขยะใสๆ หรือ เตรียมทางหนีทีไล่ไว้หน่อยนะคะ... อย่าประมาทค่ะ เดี๋ยวพักสักสามสี่ชั่วโมง ดึกๆ จะมาเขียนนั่นนี่ต่อนะคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 18:43:41

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณสำหรับคำเตือนค่ะพี่เคฯ พระอาจารย์ใหญ่สอนว่า ศีล สมาธิ ปัญญา จะช่วยให้ผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงไปได้ จะต้องไม่ประมาทค่ะ ~ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:18:35

ความคิดเห็นที่ 29 รอบนี้เป็นรอบเตือนครั้งสุดท้ายค่ะ คุณเคออสซี่ แต่ยังไงก็ไม่รอด ท่วมแน่ ๆ ...และจะมีอีกครั้งตามมาค่ะ ครั้งหลังนี่แหละค่ะสาหัสสุด มีสัญญาณแปลก ๆ ส่งมาเหมือนกันค่ะ คอนเฟิร์มอีกคน เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวกับเรื่องกรรมหมู่ได้นะคะ ทาน ศีล ภาวนา อย่าให้ขาดกันนะคะ และอย่าประมาทเป็นดีที่สุดค่ะ จากคุณ : Namarie เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:11:57

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณค่ะคุณ chaosy ที่ตั้งกระทู้ดีมีประโยชน์ และขอบคุณสำหรับคำเตือนค่ะ ^^ ขอร่วมแจมในกระทู้ด้วยดีกว่า แต่ไม่รู้จะเรียกว่ากรรมหรือเปล่า...ตอนเรียนจบใหม่ๆ ตั้งใจเก็บเงิน (เพื่อตัวเอง) แบ่งให้แม่บ้่าง ถ้าไม่มีก็ไม่ให้(ซ่ะงั้น) ปรากฎว่าเงินที่คิดว่าจะเก็บก็ไม่เหลือ ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน เก็บเงินไม่อยู่จริงๆ ต้องมีเหตุจำเป็นให้เสียทรัพย์ตลอด จนรู้สึกว่าไม่ได้ล่ะ ให้เงินแม่บ้างไม่ให้บ้างมันไม่ดี ถึงแม่จะบอกว่าไม่ต้องให้ก็ได้ แต่ก็รู้สึกผิด พอเงินเดือนออกปุ๊บ จ่ายให้แม่ก่อนคนแรก แต่ก็เป็นการแอบให้โดยการโอนเงินเข้าบัญชีทุกเดือน ไม่กล้าให้แกตรงๆเพราะรู้สึกว่าเงินมันน้อย (อาย....) แต่ตอนหลังแม่ก็รู้แหล่ะและแกก็ไม่เคยถอนตังค์เอาไปใช้เลย ตั้งแต่นั้นมาก็เก็บเงินได้มากขึ้นและเหตุที่ทำให้เสียทรัพย์มันก็น้อยลง จากคุณ : ชาเขียวร้อน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 00:21:20

ความคิดเห็นที่ 31 อนุโมทนากับทุกท่านด้วยครับ จากคุณ : footballplayer เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 02:51:04

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ b-file  เท่าที่เราเจอกับตัวเอง มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นะคะ คือการทำสมาธิช่วยให้เรารู้ในบางอย่าง ซึ่งเราเคยได้ทำไม่ดีไว้  ซึ่งทำให้เราได้แก้ไขสิ่งนั้นได้ อย่างน้อยก็ได้แก้ไขในปัจจุบัน เด็กรุ่นเราโชคดีค่ะ ได้เติบโตมาในยุคที่มีละครโทรทัศน์ดีๆ เช่นเรื่องกฏแห่งกรรม จำได้ว่าเป็นละครที่เด็กๆ ชอบดู ดูแล้วก็กลัวมากๆ มีผลมากในการทำให้กลัวบาปกรรม ตอนเด็กๆ มีหลายตอนที่ติดตาติดใจ  (แม้กระนั้นช่วงที่เป็นวัยรุ่นก็ลืมๆ ไปบ้าง) ละครกฏแห่งกรรม มีตอนนึง เด็กชอบตกปลา แล้วพอไข้ขึ้นจะตาย ก็เอาเบ็ดมาตกตัวเอง.. อันนี้น่ากลัวมาก  เรากลัวมากเลย ฝังใจตามละคร  แต่เชื่อไหม..พอโตขึ้นมาอีกก็ลืม เคยตกปลาด้วย  ตอนตกปลาก็ลืมไปซะแระว่าเคยกลัวตามละคร แต่ก็ยังดีกว่าไม่เคยดูละคร หรือไม่เคยเชื่อในเรื่องนี้มาก่อนเลย  เพราะว่าพอเรามีฐานความเชื่อในเรื่องกฏแห่งกรรม เรื่องบุญเรื่องบาป  มันทำให้เราสังเกตปรากฏการณ์ต่างๆ อย่างมีแนวทาง   พอเราสังเกต เราก็เห็นได้ว่ามันจริง..  ยิ่งเราอายุมากขึ้นเรื่อยๆ ประสบการณ์ยิ่งมาก   เราเจอเคสมากๆ มันยิ่งตอกย้ำความเชื่อมั่นในเรื่องกฏแห่งกรรม ว่ามีจริงเป็นจริง  เพราะชีวิตของเราในแต่ละวันที่ได้ประสบพบมาเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีมาก ตอนเด็กๆ มีละครเรื่อง "พิภพมัจจุราช" ด้วย เคยดูกันไหม..  เรื่องนี้ก็น่ากลัวสำหรับเด็ก ทำให้กลัวตกนรก แม้จะทำให้เข้าใจผิดนิดหน่อยเกี่ยวกับคติของพระยายม หรือยมฑูต แต่ส่วนที่สำคัญ คือการปลูกฝังความเชื่อว่านรกสวรรค์มีจริง มันก็ได้ผลดีอยู่.. กลัวนรก = กลัวบาป  ดีกว่าไม่กลัวบาปเลย... พออายุเยอะได้อ่านหนังสือหลวงพ่อจรัญ อ่านเยอะมาก.. ก็ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่.. แต่ว่าเชื่อในหลวงพ่อจรัญ คือท่านเป็นพระสุปฏิปันโน ไม่ต้องสงสัย   ถ้าท่านเขียนอย่างนั้น เราก็เลยเชื่อไว้ก่อน  เพราะเราเชื่อในองค์ท่านน่ะ..   ท่านว่ายังไง ก็ลองศึกษาดู ปรากฏว่าได้อ่านหนังสืออีกหลายเล่ม ที่ว่าด้วยเรื่องกรรม ซึ่งถ้าอ่านโดยเอาความคิดของคนปัจจุบันเป็นฐาน  มันก็ประหลาดแท้ๆ  แต่ว่ามันก็มีเหตุผลอยู่นะ..  และที่สำคัญมันก็สอดคล้องกันกับสิ่งที่ครูบาอาจารย์ที่เป็นพระท่านสอน... เราก็มาคิดว่า โดยทฤษฏี มันเป็นไปได้ (วิจัยเอกสารนะ) มันพบความสอดคล้องกัน  แต่ในการพิสูจน์ มันก็ต้องศึกษาไปเรื่อยๆ เรื่องกรรมเนี่ย..  ตอนแรกเราเชื่อ ในลักษณะของการกระทำ คือทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว อันนี้ไม่ต้องสงสัย..     ก็เชื่อแบบคนรุ่นใหม่แหละ.. แต่กรรมเก่าส่งผลต่อเราในปัจจุบันจริงไหม..ตอนแรกก็ยังไม่ค่อยเชื่อ..  แต่ก็แปลกใจในชะตาชีวิตบางอย่าง ที่มันแปลกจริงหนอ..  ไม่มีทฤษฏีอะไรจะอธิบายได้เลย นอกจากทฤษฏีกรรม   พอเอาทฤษฏีกรรมมาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น กลายเป็นว่าอธิบายได้หมด.. เออ.. หรือว่ามันจะจริง... ตอนเรามีปัญหาอย่างหนึ่งหนักมาก ซึ่งปัญหานี้ส่งเรามาปฏิบัติธรรม ช่วงนั้นได้อยู่กับพ่อนานๆ ได้คุยกันเยอะมาก อย่างที่ไม่ได้คุยกันมาเลยตลอดชีวิต ตั้งแต่โตขึ้นมา คือพ่อเราเป็นนายตำรวจ ต้องย้ายไปเสมอ แล้วครอบครัวไม่ได้ย้ายตาม เราเรียนมัธยมจบก็มาต่อมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด แล้วก็ไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกเลย ครอบครัวเราจึงอยู่กันคนละทาง  จนพ่อแม่เกษียณแล้ว ถึงได้มาอยู่รวมกัน  แต่เราก็แยกอยู่คนเดียว   ทีนี้พอได้คุยกันเพราะพ่อมาอยู่ด้วยหลายวัน  ปรากฏว่า ชีวิตพอกับเราคล้ายกันมาก.. คล้ายกันจนเกินจริง..  คืออะไรมันจะติดต่อกันได้ทางพันธุกรรมขนาดนั้น.. เราไม่ได้โตมากับพ่อ จะเรียกว่าพ่อสอนให้คิดอย่างนั้นอย่างนี้ก็ไม่ใช่  คือเราโตเอง คิดเองมาตั้งแต่มัธยมเลย  ดูแลตัวเอง...    ดังนั้นถ้าจะคิดเหมือนพ่อบ้าง ก็มีอิทธิพลได้จากพันธุกรรมส่วนหนึ่ง การเลี้ยงดูส่วนหนึ่ง โอเค.. แต่ในแง่วิถีชีวิต สิ่งที่พอเจอในชีวิต การเรียน การทำงาน  มันไม่มีทางจะเหมือนกันได้เลยค่ะ..  พ่อเป็นตำรวจ  เราทำงานเอกชน คนละสายเลย ต่อมาทำงานให้รัฐ ก็มีธรรมชาติไม่เหมือนกันซะทีเดียว แต่อุปสรรคเหมือนกันเด๊ะ..  เจอปัญหาเหมือนกันเด๊ะ..   ยังกะจำลองชีวิตพ่อมาเลย และปัญหาเหล่านี้มันหล่อหลอมมาให้คิดคล้ายพ่อ เชื่อคล้ายพ่อ แล้วก็ทำแบบที่พ่อทำ อย่างที่พ่อไม่ได้สอนเลย..  (อาจจะสอนไว้ในยีนส์แล้ว) บางอย่างพ่อทำได้ดีกว่า(ส่วนใหญ่พ่อเก่งกว่า)  บางอย่างเราสบายกว่า เอาตัวรอด คือหนีบ้างอะไรบ้าง   สรุปว่า..   ต้องยอมรับจริงๆ ว่า "กรรมพันธุ...กรรมเป็นเผ่าพันธุ์"   เรากับพ่อคงจะเคยก่อกรรมบางอย่างมาด้วยกัน หรือมีเส้นทางกรรมคล้ายๆ กัน เลยถูกจับแมทซ์มาให้เป็นพ่อลูกกัน.. ซึ่งเรื่องกรรมๆ นี้  พอเราปฏิบัติไป.. เราจะระลึกได้เองจริงๆ.. มันคิดขึ้นมาได้เองบ้าง ได้เห็นภาพจากสมาธิบ้าง..  เกิดสถานการณ์ที่ทำให้คิดสะระตะได้บ้าง.. แม้ว่ามันจะไม่ได้คมชัดเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนกันที่อ่านมาในหนังสือ หรือในนิยายต่างๆ แต่มันก็มีให้เราพบเจอ พิสูจน์ได้ด้วยตนเอง.. มันเป็นจริงอย่างที่หลวงพ่อจรัญบอกไว้จริงค่ะ คุณล้าน5   เรื่องปล่อยสัตว์นี่แปลกนะคะ  เคยถามครูบาอาจารย์ พอดีมีคนนึงประสบอุบัติเหตุ ท่านก็เลยสอนมา ว่าเป็นอย่างนี้ให้ปล่อยปลาอย่างนั้นๆ มันก็สงสัยว่าเกี่ยวกันยังไง..  แต่ว่าเราก็เชื่อว่ามันเกี่ยว.. เพียงแต่เราไม่รู้ความลึกซึ้งของมันเท่านั้นเอง และหลายๆ คนทำแล้วก็ดีขึ้น  เราก็ว่า..มันเป็นสิ่งที่ทำแล้วไม่มีเสีย มีแต่ดี (เสียคือเสียเงินเท่านั้นเอง)  ตอนคุณพ่อไม่สบาย เราก็หาปลาให้พ่อปล่อย แล้วก็ปล่อยกบด้วย ยังจำความรู้สึกดีๆ ได้  เป็นครั้งแรกที่เรากับพ่อไปปล่อยปลาด้วยกัน ไปซื้อมาจากตลาดนี่ล่ะ...   แล้วพ่อยังก้าวหน้า ไปปล่อยโค ด้วย..  เขารู้สึกค้างคาใจของเขาเอง ว่าเขาเคยทำบาปกับสัตว์พวกนี้ (เคยให้คนเลี้ยงโค) เขาก็เลยทำบุญไถ่ชีวิตโค ที่จริงเรื่องอย่างนี้มันเบสิคมาก ไม่ต้องคิดมาก  คือทำแล้วจิตใจเราสบาย รู้สึกว่าได้ชดใช้กรรม หรือให้ทานชีวิตสัตว์ มันต้องดีอยู่แล้ว ถึงแก้กรรมเก่าไม่ได้ แต่กรรมใหม่ที่ทำเป็นกรรมดี   เป็นสิ่งที่เราทำได้โดยไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาสนับสนุนมากมายเลย... ถ้าเจ็บป่วย ผ่าตัด อุบัติเหตุ ท่านให้ปล่อยปลาหมอ.. ติดขัด ปล่อยปลาไหล การงานปล่อยปลาช่อน.. มันก็เป็นดีเทลที่น่ารัก และทำให้ลำบากขึ้นมานิดนึง (คือต้องไปหาปลาชนิดนั้นๆ) ถ้าจะปล่อยโดยไม่เลือกปลา ก็ถือว่าเป็นบารมีขั้นสูงขึ้นมาอีก.. คือกำลังใจเราดีขนาดไม่เลือกปฏิบัติได้เลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:00:01

ความคิดเห็นที่ 33 แม่น้องหยง อันนี้เราว่าจริงเลยนะ ถ้าเราไม่เบียดเบียนสัตว์ สัตว์ก็ไม่เบียดเบียนเรา.. เราเชื่อเลย.. ที่บ้านเรารอบๆ บ้าน ต้นไม้เยอะ ปล่อยรกๆ บ้างอะไรบ้าง.. มีงู มีตะขาบตัวใหญ่มาก สีแดงเข้มเลย.. เจอกันโดยบังเอิญ หนังสือเล่มนึงตกแล้วเน่าอยู่ เราเห็นหยิบหนังสือขึ้นมา มีตะขาบตัวนี้อยู่ใต้นั้น เราก็ไม่ได้สนใจเขา เพราะเขาไม่ได้ทำร้ายเรา  แต่ก็บอกไปว่าอยู่บ้านเราได้ แต่ระวังตัวกันหน่อย อย่าทำร้ายกันนะ.. เราเดินลุยต้นไม้บ้าง ก็ไม่เคยโดนกัด  งูก็เหมือนกัน ถึงขั้นเข้ามาในบ้าน แต่เราก็เห็นซะก่อนทุกที ไม่ทันได้เหยียบหรือโดนกันเลย..   ตอนเด็กๆ จำได้ว่า เล่นเสื่อกัน คือผู้ใหญ่เขาตากเสื่อ แล้วเราไปมุดเล่น.. มันเห็นอะไรไม่รู้ เห็นได้ไงไม่รู้ ก็รีบออกมาจากเสื่อ  จากนั้นผู้ใหญ่เขาก็หงายเสื่อออกเป็นตะขาบตัวใหญ่  ซึ่งมันไม่ได้ทำอันตรายเด็กที่ไปเล่นใกล้เขาอยู่ตั้งนาน.. แปลกดี.. เราเคยไปอยู่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่งที่สงขลา ที่นั่นมีงูเห่าเยอะมาก ผู้จัดการโรงเรียนเอย ครูเอย เครียดกันมาก บางช่วงเจอลูกงูเห่าทุกวัน  แล้วเด็กเล็กๆ ก็เยอะมาก เด็กอนุบาลงี้ ชอบไปเล่นในสนาม..  มันเสียวจริงๆ ไม่รู้จะแก้ไขยังไง คิดวิธีกัน เช่นหาปูนขาวมาโรย (คงต้องโรยกันทั้งโรงเรียน เพราะมันชนบทไง) หาห่านมาเลี้ยง (ได้แต่คิด) สรุป..  ไม่ได้ทำอะไรเลย..  ถ้าเจอ บางทีภารโรงตีตาย..  บางช่วงเจอกันทุกวัน.. เด็กเจอซะเป็นส่วนใหญ่..  เราก็เครียดนะ งูก็เด็ก เด็กก็เด็ก ถ้าเด็กซนกับเด็กซนมาเจอกัน มันจะต้องปิดโรงเรียนไหมเนี่ย..   ครั้งนึงเราเล่นกันเด็กอยู่ มีเด็กวิ่งตาตื่นมาบอก คู ฮูฮูฮู.. เราก็งง... ฟังไม่ออก ถามใหม่ แกก็ละล่ำละลัก ว่าฮูๆๆ งูๆๆ   เราก็เฮ้ย..อยู่ตรงไหน.. แกว่าอยู่ตรงกองไม้ของเล่น  คือที่เล่นที่เขาทำไว้ให้เด็กอนุบาลเล่นกัน  งูเห่าไปอยู่ตรงนั้น.. (หลอนมากๆ)  ก็วิ่งไปดู มีงูเห่าจริงๆ.. แล้วทำไงล่ะ  แถวนั้นไม่มีใครอยู่เลย.. เราก็ต้องเป็นหัวโจก ทำใจกล้า..  นึกภาพว่าโรงนี้เป็นสี่เหลี่ยม เปิดโล่ง 3 ด้าน มีหลังคา ปูด้วยกระเบื้อง  ของเล่นเขาก็ใส่ถาดๆ เป็นระเบียบดี  แต่งูมันเข้าได้แน่นอน..   เราอยู่ตรงด้านซ้าย งูอยู่ด้านขวา ก็แผ่เมตตาไปก่อน นึกบอกเขาในใจว่าให้ไปเสีย อย่ามารบกวนกันจะกลายเป็นต้องทำรายกันนะ..  งูก็เฉยๆ (ตอนนั้นยังไม่ได้ปฏิบัติธรรม) จากนั้นเราก็เลยหาขันตักน้ำ สาดงู 555 นอกจากไม่หนีแล้ว มันสู้ด้วย ชูคอแผ่แม่เบี้ย.. เป็นงูขนาดเด็กประถม คือโตหน่อย แต่ไม่โตมาก   แล้วมันเลื้อยมาทางเราด้วย คือสู้อ่ะ.. เป็นงูเด็กเกเรมั้ง.. พองูเลื้อยมา เด็กก็กรี๊ดกัน ด้วยสัญชาตญาณ เราก็เอาของเล่นนั่นแหละ ปางู ปาที่พื้น กะให้มันกลัวจะได้หนี ลงพงหญ้าไป (แล้วค่อยว่ากัน)  ปรากฏว่ายิ่งปา งูก็ยิ่งสู้ มันพยายามเลื้อยมาหาเรา อีกฝั่งหนึ่ง (ประมาณ 3-4 เมตร) เอาน้ำสาด เอาของเล่นปา มันไม่กลัวเลย แทนที่จะเลื้อยหนี มันเลื้อยสู้อ่ะ.. เลื้อยมาทางเรา ไอ้เราก็ห่วงเด็ก สงสัยจะต้องตายกันไปข้างแน่ๆ..  เราก็เลยหาไม้เตรียมไว้ แล้วให้เด็กไปคอยไกลๆ ใจเต้นตึกตักๆ เอาไม้ฟาดกับพื้น ฟาดๆๆๆๆ พอเราเอาจริง งูก็เปลี่ยนทิศ คือเลื้อยเข้าไปด้านหลังแผ่นป้ายนิเทศก์ คือหลบเข้าด้านในติดกำแพงไป   คราวนี้มีครูมาช่วยกัน คือยังไงก็ต้องเอาตัวงูออกมาให้ได้..  ก็มีการดึงแผ่นไม้ออกทีละแผ่น ป้ายไม้ใหญ่ๆ น่ะ..   ก็หางูไม่เจอ.. ปรากฏว่า ป้ายสุดท้าย ทับงูอยู่ งูตายเรียบร้อย..   คือไม่ได้ฆ่าเขา แต่เขาซวยเอง โดนป้ายทับตาย...   เป็นคราวเคราะห์ของงูตัวนั้น ไม่ได้ขึ้นชั้นมัธยม... แต่เรื่องนี้ก็แปลก งูเห่าเยอะขนาดนั้น เด็กมักเป็นผู้เจองู  โดยที่เห็นก่อนทุกที.. จนถึงวันนี้ เวลาผ่านมาเป็นสิบปี ยังไม่เคยมีนักเรียนหรือครูถูกงูกัดในโรงเรียนเลย... เรื่องงู ฝรั่งศึกษาอย่างใกล้ชิด  ชอบดูสารคดีไง  เขาบอกเลยว่า งูไม่ชอบกัดคนหรอก และถ้าไม่จำเป็นมันไม่อยากจะยุ่งเลย  เพราะว่าพิษของงูมีไว้เพื่อหาอาหาร  ดังนั้นมันก็หวงพิษของมันนะ..   ถ้าเป็นตอนเช้า พิษงูจะน้อยหน่อย  ถ้าเป็นตอนค่ำพิษจะเยอะ.. เพราะเอาไว้ฆ่าอาหาร พอปล่อยพิษไปแล้ว ต้องใช้เวลาสร้างพิษใหม่   งูมีพิษไว้ป้องกันตัวเองด้วย  เขาแสดงให้เห็นว่าเจองูพิษ เรียกว่าเดินชนกันเลย แต่งูไม่กัดเขา เขาทำท่าเดินเฉี่ยว.. งูพิษที่มีพิษมากที่สุดในโลก มันทำท่า รำคาญ แล้วพยายามเลื้อยหนีไป..  ฝรั่งเขาทดลองพิสูจน์กันขนาดนี้เลย.. เพื่อจะบอกว่า..อย่าไปทำร้ายงู เพียงเพราะว่ามันมีพิษร้ายแรง..   เพราะงูไม่เคยคิดจะทำร้ายคน  ยกเว้นจวนตัวจัดๆ มันก็ปกป้องตัวเอง   อย่างคนไทยก็ต้องบอกว่า.. ยกเว้นซวยจริงๆ วิบากกรรมให้ผล ถึงจะโดนงูกัด จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:22:46

ความคิดเห็นที่ 34 คุณ nu_aorr  ใช้แล้วล่ะ.. แก้กรรม ต้องแก้ที่ตัวเรา เพราะว่ากรรมอยู่ที่ตัวเรานี่ละ..ไม่ต้องไปแก้ที่ไหนหรอก... เห็นด้วยเลยค่ะ... อาจารย์อธิบายว่า..  กรรมอยู่ในจิต บันทึกอยู่ในจิตเรานี่ล่ะ.. เจ้ากรรมนายเวรอะไร ก็อยู่ในจิตเราทั้งนั้นล่ะ.. การทำกรรมฐานแก้กรรม จึงเป็นการแก้ไขที่ต้นเหตุ  คือแก้ไขที่จิตของเรา.. มีคำอธิบายเทียบเคียงมากมาย เช่น.. กรรมชั่วเปรียบเหมือนเกลือ กรรมดีเหมือนน้ำสะอาด   ชั่วกับดีรวมกันเป็นน้ำเกลือ.. วิธีแก้กรรม คือเติมน้ำสะอาดลงไปในแก้ว คือจิตของเรา.. เติมไปเรื่อยๆ แรกๆ น้ำสะอาดจะลดความเค็มลงไป ทำให้เกลือมีค่าน้อยลงเพราะปริมาณกรรมดีมีมากขึ้น..   เมื่อเติมน้ำสะอาดไปนานๆ แล้วเราไม่เติมเกลือใหม่ ในที่สุด น้ำในแก้วนั้นก็ไม่มีรสเค็มอีกเลย  เพราะว่าเกลือถูกลดค่าลงจนสลายตัวไปหมด ถามว่า.. กรรมชั่วที่เราทำ เราต้องรับไหม.. แน่นอน เราต้องรับผล ตามกฏแห่งกรรม เปรียบเสมือนกับว่า.. เกลือนั้นไม่ได้หายไป ด้วยการเทเกลือออก เป็นไปไม่ได้ ทำอะไรมา ก็ต้องรับผลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่การอยู่เฉยๆ คอยรับผลกรรม โดยไม่ทำอะไรเลย ไม่ใช่สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนค่ะ..  อันนั้นเป็นความเข้าใจเรื่องกรรมที่ไม่ถูกต้องอีก..     (ซึ่งมันก็ไม่จริงหรอก  เมื่อวิบากกรรมส่งผล คุณเกิดทุกข์ขึ้นมา ในที่สุดคุณก็ต้องหาวิธีแก้ไขมันอยู่ดี เพียงแต่จะแก้ไข ณ จุดไหน.. จะแก้ไขได้จริงหรือไม่อีกเรื่องนึง) ความจริงก็คือ  รสของความเค็ม..คือผลของกรรม จะสามารถเจือจางลงไปได้ ถ้ามีน้ำบริสุทธิ์เติมลงไปมากพอ...   ดังนั้น เราจึงไม่ว่าอะไร หากมีคนใช้คำว่า "แก้กรรม"  เพราะกรรมแก้ไขได้..  ตามหลักคิดเปรียบเปรยเช่นนี้..   แต่ก็ไม่ใช่ทุกกรณี... มันขึ้นอยู่กับว่า คุณมีเกลือในแก้วมากน้อยเท่าไหร่ และน้ำบริสุทธิ์ที่คุณจะเติมลงในแก้ว มันมากน้อยแค่ไหน..ด้วย รวมทั้งเวลาที่คุณจะต้องดื่มน้ำในแก้ว..    บางครั้งเหตุปัจจัยไม่เอื้ออำนวยให้คุณได้ทำความดีมากพอที่จะสลายความเค็ม  คุณก็ต้องดื่มน้ำซะแล้ว  แน่นอนว่าน้ำนั้นย่อมส่งผลร้ายต่อร่างกายคุณ...เพราะมันยังเค็มอยู่..   อย่างไรก็ดี.. มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย  อย่างน้อยน้ำก็เค็มน้อยกว่าตอนแรกที่ไม่ได้แก้ไขเลย..   กรรมดีก็มีน้ำหนัก  กรรมชั่วก็มีน้ำหนัก..   ขึ้นอยู่กับตาชั่งฝ่ายใดจะหนักกว่ากัน.. เราไม่ต้องรอตอนตายไปให้ท่านพญายมราชชั่งน้ำหนักให้ก็ได้  ตัวเรานี่ล่ะสามารถชั่งได้ด้วยตนเอง...   ถ้ากรรมดีมาก น้ำในแก้วเราก็ไม่เค็มมาก พอจะกินได้โดยไม่ลำบาก ไม่เป็นอันตราย ถ้าจำเป็นจะต้องรับกรรม เหมือนได้เวลาต้องกินน้ำในแก้ว.. เราก็กินได้..สบายๆ ถ้ากรรมชั่วมาก กรรมดีน้อย น้ำคงเค็มจัด บางทีเค็มจนขื่น.. แล้วเราต้องกินน่ะ.. เพราะได้เวลาที่กรรมจะต้องให้ผลแล้ว ก็ลองนึกเอาเอง ว่ากินน้ำเกลือเข้มข้นลงไป  จะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเรา... อย่างไรก็ดี   หากมีผู้พูดว่า.. "กรรมแก้ไขไม่ได้ เพราะว่าวิบากกรรมเป็นผลที่ต้องได้รับเมื่อทำกรรมนั้น"   เราก็เห็นด้วยอีก..  เพราะมันก็จริงอีก.. ตามบทสวดนี้เลย.. " ยัง กัมมัง กะริสสันติ กระทำกรรมอันใดไว้ กัลยาณัง วา ปาปะกัง วา ดีหรือชั่ว ตัสสะ ทายาทา ภะวิสสันติ จักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น" เห็นไหม..  เรื่องจริงมันซับซ้อน...  พระพุทธศาสนาเป็นความรู้ชั้นสูง ที่ซับซ้อน และต้องอาศัยปัญญามากๆ จึงจะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้.. ส่วนตัวเราเอง เราใช้วิธีเอากรรมดีเข้าไปเติม ทุกวันนี้เราก็ต้องกินน้ำในแก้วของเรา ซึ่งก็มีรสเค็มปะแล่มๆ พอให้ชีวิตมีรสชาติ..  ไม่ถึงกับทำให้ลำบากกายใจ และก็ยังหมั่นเติมน้ำใสลงไปในแก้วทุกวันทุกวัน... ไอ้จะงามพร้อม ชนิดไม่มีความเค็มอยู่เลย..  มันก็ดันไม่ใช่เรา..   กับผู้ปฏิบัติด้วยกัน..เวลาเห็นคนอื่นเขาทำบุญมาดี... และก็ยังมีโอกาสทำบุญในปัจจุบันดี  น้ำของเขาใสสะอาดจริงๆ  เมื่อก่อนเราก็มีแว่บๆ อิจฉาอยู่  นึกเคืองตัวเองอยู่เหมือนกัน..  กรูไม่น่า..เล้ย.... แต่นึกอีกที... พวกงามพร้อมนี่.. ประสบการณ์ชีวิตเขาสู้เราไม่ได้หรอก...   เรามันพวกอยากรู้อยากเห็น.. อยากรู้แม้กระทั่งว่า..ความชั่วนี่มันหน้าตายังไง ทำแล้วให้ผลยังไง..อยากจะรู้ไปหมด.. บางอย่างรู้ว่าไม่ดี แต่ชอบลอง.. ลองแล้วมานั่งเสียดายว่ากรูไม่น่าลองเลย.. มันไม่ดีจริงๆ อย่างที่เขาสอนกันมาแหละ.. เหอๆๆ นรกก็คงเคยไปพิสูจน์มาแล้วหลายขุม แม้จะไม่เคยเห็นหรือจำได้เลยว่านรกเป็นไง.. แต่คุ้นๆ ว่าต้องเคยตกนรกมาแน่ๆ   อย่างน้อยสวรรค์ในอก นรกในใจเนี่ย.. เรารู้รสชาติมาแล้วจริงๆ ในชีวิตจริงๆ นี่ล่ะ.. พอคาดการณ์ประมาณเอาอารมณ์ได้เลย... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:51:09

ความคิดเห็นที่ 35 โอ้โห มาอ่านเรื่องเจองูของพี่เคฯแล้วตื่นเต้นแทน มีฉากตื่นเต้นด้วย :D ที่บ้านหนูสอนว่า ถ้างูเข้าบ้านให้จุดธูปเชิญออกไป เท็จจริงยังไงไม่เคยทำค่ะ เพราะหนูแทบจะไม่เคยเจองูเลย นอกจากในสวนสัตว์ ^^ มีเรื่องเล่าของพี่ที่รู้จัก เจองูที่บ้าน เค้าก็พยายามไล่มัน เป็นงูเขียวหางไหม้ตัวเล็กๆ เค้าก็ค่อยๆไล่ไปแล้วมันเลื้อยไปบ้านเพื่อนบ้าน ขณะกำลังช่วยกันจะจับมันไปปล่อยไกลๆอยู่ งูหายแว้บ! ไปเลยค่ะ มารู้ที่หลังว่ามันไม่ใช่งูจริงๆ... เป็นอะไรบางอย่างเค้ามาแสดงตัวให้เห็นนั่นเอง... ที่บ้านหนูเคยมีนกเค้าแมวเข้าบ้านด้วย แม่ไม่ตกใจ ไม่กลัวเลย แกเอาไม้กวาดไล่ๆไป ทางบ้านหนูว่ากันว่า นกเค้าแมวเข้าบ้านให้เอาไม้กวาดไล่ค่ะ :)) จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 10:10:20

ความคิดเห็นที่ 36 คุณ มาดิน นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ เราปฏิบัติธรรมแล้วได้ย้อนอดีตดู.. คือนึกไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาในอดีต มันก็บ่งชี้ได้จริงๆ เราเคยเกิดอุบัติเหตุอีกครั้งนึงค่ะ..  นั่งมอร์เตอร์ไซค์ ออกจากซอย รถมันว่าง.. เขาก็ปาดเลย ขับเร็วมาก จากซอยก็เบนออกด้านขวา เพื่อยูเทิร์น ในจังหวะนั้นเอง มอร์เตอร์ไซค์อีกคันมาจากไหนไม่รู้.. รู้อย่างเดียวว่า.. ซวยแล้ว  ใจหายวาบ.. คิดว่า... ครั้งนี้เจอของจริงแล้ว... มันเร็วมาก แต่ดันรู้ตัว  เรานั่งรถก็กลัวอยู่แล้ว ระวังอยู่  เราเกาะตรงที่จับข้างหลังอาน เราก็ปล่อยตัวเองเลย.. คือคิดว่า ต้องไม่ไปกับรถ  แรงของการชน ทำให้ตัวเราลอย (ตอนนี้ยังสงสัยอยู่ว่า มันชนก่อนเราจึงลอย หรือลอยออกมาก่อนชน..  แต่ตรงที่ชนกับตรงที่ลอยมาตก ห่างกันประมาณ 3 เมตร ถ้าชนก่อนก็ลอยไซต์โค้งเลย) ขณะที่ลอยก็คิดอีก เอาอะไรลงวะ..  คราวที่แล้ว เอาตูดลง ระบมหลายปี คราวนี้เอาไงดี คิดๆๆๆๆๆ  เอาขาลง หรือเอาอะไรลง.. แต่ร่างกายทำงานเอง  คือมันใกล้ถึงพื้น  เราก็บาลานซ์ค่ะ เอาทุกส่วนลงหมดเลย คือมือสองข้าง ขาและสะโพก ลงมาในท่านั่งแปลกๆ คือมือสองข้างอยู่ที่พื้นรับน้ำหนัก เท้าสองข้างรับด้วย เพื่อพยุงก้น.. ไม่รู้ทำได้ไง ลอยลงมาแปะพื้นอย่างสวยงาม   โชคดีที่ไม่มีรถตามมา ไม่งั้นคงโดนทับเละ..   คนก็วิ่งมาดู ถามว่า..ตายมั้ยๆๆ เราโมโห กระชากเสียงว่า "ยังไม่ตายค่ะ"  แล้วเราก็ค่อยๆ ลุกขึ้นไปบนเกาะกลางถนนเอง.. (คนดูไม่ช่วยเราเลย)   ถลอกที่มือ ก้นไม่เป็นไร แต่ข้อเท้าเจ็บชาๆ หน่อย.. ตอนนั้นเราเห็นด้วยค่ะ คือเห็นสองส่วน ส่วนนึง  "มองเห็นตัวเองและจัดการกับตัวเอง" อีกส่วนหนึ่งจากมุมบน  "เห็นรถสองคันเกี่ยวกัน แล้วพันตูไปด้วยกัน คนขับของเราโดนรถเกี่ยวลากไป เขาตีลังกาด้วย รถสองคันล้มอยู่ตรงยูเทิร์น" เราเห็นทั้งหมดนี้ได้ไงไม่ทราบ ตอนนั้นคิดว่าอาจจะเป็นตอนที่เราลอยอยู่เลยเห็นภาพทั้งหมด  แต่พอมานึกอีกที  เราก็อยู่กับตัวเราตลอด มันจะเห็นทั้งหมดได้ไง..    สรุปว่าเห็นสองเหตุการณ์นี้พร้อมๆ กัน  นึกภาพตอนนี้ก็ยังแจ่มอยู่เลย..   คนขับเขาเขาล้มเป็นค่ะ เห็นว่าตีลังกาโดนรถลากไป น่ากลัวมาก แต่เขาสติดี เขารีบดึงรถ แล้ววิ่งมาดูเราเลยค่ะ   น่ารักจริงๆ เขาขอโทษใหญ่เลย..  แล้วก็ถามว่าจะไปหาหมอไหม... เราก็คิดซะระตะ  ไปก็ดี.. เพราะขาเริ่มชาๆ แล้ว ขาขวามันลงก่อน รู้สึกว่าจะแยกจากคนขับมา คือไม่ได้ว่าอะไรเขา แล้วเราก็นั่งแทกซี่ไปจุฬาฯ  ไปให้หมอดูอีกที  หมอพลิกๆ ขา ดูแล้วก็ไม่ทำอะไร จะสั่งยาแก้ปวด... เราก็โมโหมาก.. บอกหมอว่า งั้นก็ไม่ต้อง เพราะพารา เราซื้อกินเองได้  ที่มาหาหมอนี่เพราะคิดว่าหมอจะเอ็กซเรย์ให้  เรามีปัญหาเก่าอยู่แล้ว  กลัวกระดูกมันจะร้าว  คิดว่ามาหาหมอแล้วหมอจะรักษาให้  แต่ถ้าแค่กินยาแก้ปวด เรากินเองก็ได้..ไม่ต้องเรียนหมอหรอก.. (ร้ายมั้ย..)  วีนหมอค่ะ.. สรุปหมอยินยอมเอ็กซเรย์  ซึ่งไม่พบอะไร  แม่ยังโวยว่า ฟิล์มเล็กนิดเดียวจะเห็นอะไรได้.. แต่ก็ไม่เป็นไรมากจริงๆ กลับบ้านมาสองสามวันก็หาย.. หลังจากนั้นเราไม่มีอุบัติเหตุอะไรรุนแรงอีก... ตอนเด็กๆ ก็แปลกหลายอย่าง เช่นเวลานอน  เราสามารถนอนโดยได้ยินคนคุยกันรู้เรื่อง ตื่นขึ้นมาก็คุยกับเขาต่อได้ หรือเขานินทาอะไรก็ได้ยิน แต่เราก็หลับไปด้วย.. คือมันอยากฟัง แต่ก็ง่วง หรือระแวงว่าคนอื่นจะนินทาเรา ก็เลยนอนหลับแต่ไม่หลับ.. ตรงนี้เข้าใจว่ามันแยกสติออกมาได้ คือนอนหลับ แต่ค้างสติไว้ ซึ่งเป็นอัตโนมัติ.. ด้วยเหตุนี้ เราจึงมีประสบการณ์ที่ลุกตื่นไว จนตัวข้างในหลุดออกมา เห็นตัวเราเองยังนอนอยู่..  สิ่งที่หลุดออกก็น่าจะเป็นสตินี่แหละ... แต่ปรากฏการณ์อย่างนี้ มีส่วนช่วยให้เราเข้าใจการทำงานของจิต สติ หรือกลไกขันธ์ 5 ได้ง่ายค่ะ เพราะว่ามันมีเหตุการณ์ประกอบให้พิจารณา นอกจากนั้นก็มีอีก.. เช่นว่า เราจะรู้สึกตัวตลอดเวลา ไม่ว่าทำอะไรก็ตาม โดยเฉพาะเรื่องชั่วๆ  เช่นถ้าโกหก.. จะมีอาการขนลุกซู่ทั้งตัว..  คือเราโกหกน่ะ ตามที่คิด ปากก็พูดไป ถ้าเรื่องนั้นไม่เป็นความจริง หรือเพ้อเจ้อ.. ขนจะลุกซู่เลย..  ทำให้รู้ตัวว่า..นี่เราพูดเรื่องไม่จริง  อาการนี้เป็นอยู่จนโต  โตนี่คือพออยู่ ม.ปลาย ไม่เป็นแล้ว  โกหกเนียนเลย.. (แต่ในใจรู้อยู่ว่าโกหก แต่มันจะใช้เหตุผลกลบเกลื่อนเพื่อปลอบใจตัวเอง หรือเรียกว่าหลอกตัวเองก็ได้) เราทำกรรมข้อนี้มากที่สุด คือพูดโกหก  เพราะไม่ชอบทำร้ายจิตใจคน  หรือกลัวความผิด แต่ไม่เคยโกหกแบบทำร้ายคนอื่น ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของตัวเองที่ต้องโกหก ซึ่งเราก็ระลึกกรรมได้ ว่าในอดีตเราก็คงเคยชอบมุสา.. และมีผลคือฟันของเราไม่ดีเลย ฟันผุ ปากเหม็นบ้างอะไรบ้าง..  กลัวหมอฟันด้วย เลยฟันผุทั้งปาก.. ไม่ยอมถอน.. และผลอีกประการคือ อธิษฐานบารมีไม่ได้เรื่อง  สัจจะบารมี เป็นสิ่งที่ทุกวันนี้ก็พยายามอยู่ ต้องต่อสู้กับตัวเองมากๆ อาจารย์ยืนยันค่ะ  อาจารย์เคยเปรยๆ สอนว่า..  ให้เราระลึกถึงบารมี 10 ว่าเรายังขาดอะไร ให้คอยเพียรเติมให้เต็ม ท่านก็เอ่ยมาสองอย่าง คืออธิษฐานบารมี สัจจะบารมี ทำให้ได้.. (ซึ่งเราก็รู้ว่าอาจารย์หมายถึงเรา)   อาการที่บารมีสองตัวนี้อ่อน  มันเป็นทั้งวิบากด้วย เป็นนิสัยด้วย และเป็นทั้งกำลังใจที่อ่อนด้วย  คือตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยอธิษฐานอะไรได้เลย  อธิษฐานไปก็ไม่ได้ เวลาทำบุญอะไรก็เลยไม่ชอบอธิษฐานค่ะ  ทำไปเฉยๆ งั้นๆ แหละ.. ไม่เคยขออะไร.. หลังๆ นี้ก็มีการพัฒนาขึ้น ถึงขั้นอ้อนเทวดาได้บ้าง.. ก็ใช้อธิษฐานบารมีช่วย คือบางทีจวนตัวก็ขอท่านช่วยบ้าง.. ซึ่งท่านก็ช่วยค่ะ  พอท่านช่วยเราก็ชักมีกำลังใจ..  ก็ตั้งจิตอธิษฐานบ่อยขึ้นค่ะ  (แต่เราเอาบุญเราอธิษฐานหนา..) ส่วนสัจจะบารมีที่อ่อน มีผลทำให้เรารักษาสัจจะไม่ได้ จะมีเหตุสารพัดทำให้เราผิดสัจจะ ซึ่งย้อนกลับมาก็จะเห็นว่า ตัวเราเองนั้นไม่สามารถข้ามอุปสรรคได้ด้วย เช่นถ้าคิดว่าจะสวดมนต์ตอนทุ่มครึ่ง  มันจะอืดไปสองทุ่ม สามทุ่ม และบางทีก็ไม่ได้ทำเลย.. เพราะแพ้ขี้เกียจ ติดพันอย่างอื่นอยู่.. นั่นนู่นนี่.. สรุปว่า.. เดี๋ยวนี้ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่วางแผนอะไร  เพราะวางแผนแล้วจะทำไม่ได้..   นี่ล่ะสันดานเด็กหลังห้อง.. แทนที่จะเอาชนะตัวเอง... ด้วยการทำให้ได้ตามที่วางแผน.. แต่ดันคิดว่า งั้นเราจะไม่วางแผนอะไรอีก เพื่อจะได้ไม่โดนขวาง หรือไม่ต้องผิดสัจจะ.. สันดอนขุดง่ายกว่าสันดานจริงๆ ค่ะ  (แต่เค้าก็พยายามอยู่นะ..) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 10:24:44

ความคิดเห็นที่ 37 หวัดดีแม่ผั่นเองจ้า (nopas)  ขอบคุณที่ตามมากระทู้นี้ ยังไม่ได้ไปตอบกระทู้เก่าเลยค่ะ.. วันนี้มีกำลังและสมาธิให้นั่งเขียนยาวๆ  ก็จะทำซะก่อน ตอนบ่ายก็ต้องออกไปสอน.. ไอ้ "แว่บๆ" นี่มันแปลกนะคะ..   เราชักคิดว่า.."แว่บ" นี่แหละคือตัวรู้ แบบเราๆ คือเราไม่ค่อยเห็นอะไรในสมาธิ ขนาดระลึกชาติเรายังใช้ "แว่บเอาเลย" มันไม่ได้เห็นยาวๆ เวลานั่งสมาธิ ประสบการณ์ปฏิบัติธรรมของเรา เวลาได้ธรรมอะไร มันก็แว่บเอาในยามใช้ชีวิตประจำวันทั้งนั้นเลยค่ะ.. การแว่บที่ระลึกกรรมได้เนี่ย.. เราก็ค่อนข้างจะเชื่อ.. อย่างที่บอก เวลามีผลวิบากอย่างนึง แล้วเราดันแว่บไปนึกถึงงูตัวนั้น..  ทั้งๆ ที่มีเรื่องตั้งมากที่เราทำ..  แต่ทำไมต้องเป็นงูตัวนั้น..   เราก็เลยยอมรับว่า  "เป็นไปได้"  ซึ่งผลก็คือ เราขออโหสิกรรมกับเขา สำนึกผิด และทำดีเพื่อแก้ไข.. กรรมนั้นก็หมดไปจากจิตเรา  คือลบข้อมูลนั้นทิ้งไป นึกย้อนกลับไปก็เฉยๆ เอามาเล่าได้.. เพราะจิตปล่อยวางกรรมนั้นไปแล้ว เป็นอันจบกันหนึ่งเคส.. ในทางโลก เราก็สอนลูกศิษย์เรื่อง "แว่บ" นี่มาก่อน มันใช้ประโยชน์ในทางศิลปะเยอะมาก  เช่นในการคิดสร้างสรรค์ผลงาน เขาให้ความสำคัญกับภาพ หรืออารมณ์ที่ "แว่บ" ขึ้นมา ว่าเป็นประโยชน์มาก   สมมติว่าให้คิดถึงอะไรบางอย่าง เช่น "ความกลัว" แล้วคุณนึกถึงอะไร ห้ามคิดนาน ให้บอกคำที่แว่บขึ้นมา ให้มากที่สุด  พูดปั๊บแว่บอะไรขึ้นมาให้ เขียนลงในกระดาษ   อันนี้เป็นการฝึกการใช้ "Intuition" คือภาพความรู้สึกหรืออารมณ์ที่ผุดขึ้นมาสดๆ   มันจะต่างจากภาพ อารมณ์ ความรู้สึก หรือความรู้ ที่เราคิดนานๆ มันจะปรุงแต่งเยอะ...    แม้แต่การทำงานศิลปะ ถ้าเราคิดกับมันเยอะๆ มันจะ "ไม่สด" คือมันจะมีการปรุงแต่ง ทำอันนี้ดีกว่าเพราะจะทำให้เราดูเก่ง เป็นต้น.. เราจึงต้องสอนให้นักศึกษาใช้วิธี คิดเร็วๆ คิดสดๆ (improvisation)  แล้วค่อยเอาความคิดที่ได้มาเลือกอีกที..     คืองานศิลปะที่ดีมันต้องไม่มีความอยากมาปรุงแต่งเหมือนกันค่ะ..  ไม่งั้นก็จะเต็มไปด้วยอีโก้...  อย่าได้ปล่อยให้คิดนานเลย.. เป็นนางงามกันขึ้นมาทันที.. แล้วมันไม่จริง.. ละครเนี่ย ถ้ามันไม่จริง มันก็ fake   มันก็ตอบกันแบบนางงาม ไม่ได้ออกมาจากอารมณ์สดๆ ดิบๆ ละครที่จริง.. จริงใจ  มันเป็นงานที่มีคุณค่ามากกว่า.. ในทัศนะของเรา นอกจากนี้เวลาเอามาทำงานพัฒนามนุษย์ ความคิดแว่บนี่ ใช้ในการศึกษาภาวะจิตใจของคนแต่ละคนได้ด้วย  การคิดแบบ "แว่บ" มันจะสะท้อนทัศนคติ หรือความเชื่อที่อยู่เบื้องหลังความคิดของคนๆ นั้นได้ด้วย.. สมมติว่ามีอะไรจวนตัว.. บีบคั้น   สิ่งที่เราคิด หรือทำ อย่าง "ฉับพลัน" ทันใด นั่นแหละ คือ "สิ่งที่เราเชื่ออย่างแท้จริง" หรือ "ยึดถือให้ความสำคัญอย่างแท้จริง.." เช่นไฟไหมบ้าน ถัดออกไปสองซอย เขาให้รีบออกจากบ้าน..  เราไม่คว้าอะไรเลย นอกจากเครื่องพิมพ์ดีด...   อย่างนี้คือเราถือว่าเครื่องพิมพ์ดีดสำคัญกับเรามาก.. แต่ถ้าปล่อยให้คิดนาน มันจะมีกลไกของการปรุงแต่ง อันนั้นดีไม่ดี แบบนี้ดูดีกว่า.. จะเป็นความคิดที่ผ่านการวิเคราะห์แล้ว มันจะไม่สด และแสดงตัวตนอะไรๆ ได้เท่าคิดแบบ "แว่บ" กล่าวได้ว่า "แว่บ" นี้ เป็นความคิดที่ผุดจากจิต บริสุทธิ์กว่า ความคิดยาวๆ ที่คิดโดยผ่านกลไกการคิดที่หลายหลายซับซ้อนของสมอง... ฝรั่งศึกษาเรื่องความคิด เรื่องจิตใต้สำนึก จิตเหนือสำนึก จิตสำนึก ปัญญาญาณ การหยั่งรู้ เขาศึกษาค้นคว้ากันอย่างจริงจังๆ  และก็ได้ข้อสรุปว่า.. ปัญญาญาณจะต้องเกิดจากการที่ "ผุดรู้" ขึ้น หรือ Imergent  หรือ Intuition นั่นเอง ซึ่งทุกคนมีสิ่งนี้อยู่ในตัว   แต่จะรู้หรือเปล่า จะใช้เป็นหรือเปล่า.. และจะสนใจฝึกหรือเปล่า..ก็อีกเรื่อง เราเป็นคนสังหรณ์แม่น  เพราะว่าฝึก "แว่บ" นี้มาเยอะ ซึ่งฝึกเองตามธรรมชาติ.. ตอนเด็กๆ เราเป็นคนจำไม่เก่ง และสมาธิสั้น.. ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน คือชอบทำหลายๆ ชิ้น.. อ่านหนังสือ 5-6 เล่ม  ก็ไม่รู้จะทำอะไร  ไม่มีจุดหมาย เลอะเลือน.. แต่พออ่านไปอ่านมา จะมีบางอย่าง "ปุ๊ง" ขึ้นมา.. แล้วก็จะรู้เองต่อว่า เอาสิ่งที่ปุ๊งขึ้นมาตั้ง แล้วเอาข้อมูลตรงนั้นตรงนี้มาต่อๆ กัน  แล้วมันก็จะจำได้เองว่าอะไรอยู่เล่มไหน พอมันรู้แบบแว่บนี้ได้แล้ว คือเริ่มต้นได้แล้ว  ความรู้มันจะไหลเข้ามาเอง โดยไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร แต่ว่าเหมือนองค์ลงอ่ะค่ะ  คือความรู้มันไหลเข้ามาต่อเนื่องในหัว เราก็เขียนมันออกมา เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กๆ เราใช้ชีวิตแบบนี้เอาตัวรอดมาจนโต..  ถ้าสอบแสดงวิธีทำ เราจะสอบตก  ถ้าสอบแบบวงกลมเลือก  เราจะมีวิธีคิดประหลาดๆ และใช้ "แว่บ" เอา    ก็จะตอบถูกได้ คือเอาตัวรอดมาจนเรียนจบได้ แต่ถ้าให้ฟังเลคเชอร์ หรืออ่านหนังสือจาก 1-10  เราจำไม่ได้ มันไม่เข้าหัว ถือว่าเป็นเด็กที่มีปัญหาในการเรียนมากพอสมควร.. แต่การเอาตัวรอดโดยใช้ intuition มันก็ฝึกนิสัยไม่ดี คือมีพื้นฐานที่ไม่ดี  พอวันนึง..มันไม่แว่บ หรือแว่บไม่ออกซะแล้ว ก็ไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน..   ครั้งนึงสอนเด็ก อาจารย์ฝรั่งมาสอน อาจารย์ถามว่า หนูมีกระบวนการคิดยังไงถึงได้สร้างงานนี้ออกมา  เด็กตอบแบบอีโก้สุดๆ ว่า "intuition"  ซึ่งอาจารย์อีกท่านนึงสอนแกเรื่องนี้..  ในขณะที่วิชาของเราตอนนั้นสอนให้ reserch และทำงานเป็นระบบ เป็นขั้นตอน (ฝรั่ง)  ก็ฝึกวินัยในการทำงานนั่นแหละ.. เรากรี๊ดใส่เด็กเลย..  โหย.. อย่างนี้สอบตกแน่ๆ   ถ้าอธิบายไม่ได้ว่า intuition มาได้อย่างไร มีขั้นตอนกระบวนการมาได้อย่างไร  จะให้ตก.. (หนอยมาปุ๊งใส่หน้า เจ้าแม่อินทิวชั่นซะแล้ว) เราก็สอนๆ ไป แล้วอธิบายว่า.. อย่ามาพ่นว่า "intuition"  ที่จริงแล้ว  intuition ไม่ได้เกิดขึ้นมาเพราะเรานั่งๆ นอนๆ แล้วจะ intuition ได้       ฝรั่งศึกษาวิจัยมานาน สรุปได้ว่า intuition = collective memory ค่ะ คือคุณป้อนข้อมูลให้กับจิต หรือสมอง ป้อนไปซ้ำๆๆๆๆ   จนกระทั่งวันหนึ่ง ข้อมูลต่างๆ มันเพียงพอ  มันจะเกิดการสังเคราะห์ crytallize ขึ้นภายในใจกลายเป็นการหยั่งรู้ลึกๆ ในใจ   และถ้าคุณมีสมาธิในขณะนั้น  จะเกิดปฏิกิริยา.. intuition หรือการ "แว่บ" ทางปัญญา  หรือเกิดการผุดปรากฏ ของปัญญา.. ขึ้นมา.. ถ้าคุณไม่ขยันอ่านหนังสือ หรือฝึกทำงานชิ้นเล็กชิ้นน้อย..บ่มเพาะฝึกฝนมาก่อน คุณไม่มีทางเกิดประกายความคิด หรือไอเดียดีๆ ปุด ขึ้นมาได้เลย.. ตัวอย่างมากมายในโลก นักวิทยาศาสตร์เก่งๆ ผุดไอเดียสะท้านโลกจากการ "แว่บ" ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นนิวตันกับผลแอบเปิ้ล   ยูเรก้า (ใครหว่า)  คนคิดน้ำมันเบนซิน หรือแม้แต่ด็อกเตอร์อาจอง ท่านก็แว่บ.. จนเป็นผลงานชิ้นเอก...     แหม...แต่ก่อนจะแว่บได้ ในภาวะที่จิตใจกำลังสบาย..  ท่านทำงานหนักมาเป็นเดือนๆ ปีๆ สะสมความรู้ประสบการณ์มาเท่าไหร่ล่ะ.. กลไกของการ "ระลึกกรรม" "ผุดรู้ผุดสอน" ของจิต ก็น่าจะเข้าข่ายของ Collective memory คือความจำที่สะสมมาซ้ำๆๆๆๆ  จนกระทั่งวันนึง ในจังหวะเวลาที่เหมาะสม.. มันก็ "แว่บ" ขึ้นมาให้เรารู้... อย่างที่หลายๆ คน ได้เขียนเล่าไว้ในกระทู้เก่า "ธรรมนั้นท่านได้แต่ใดมา.." กลไกอันซับซ้อนของจิตและสมองเช่นนี้.. ใช้อธิบายแนวทางการทำวิปัสสนาของบางสำนักก็ได้ใช่ไหม... เช่นเราสอนให้จิตเรียนรู้จากสุตปัญญา คือฟังบ่อยๆๆๆๆ   และหัดพร่ำสอนจิตให้เห็นกฏของไตรลักษณ์บ่อยๆๆ  แรกๆ ดูเหมือนสะกดจิต.. แต่ที่จริงเราป้อนข้อมูลให้จิต    พอเราป้อนซ้ำๆๆๆๆ วันนึงจิตเกิดการเรียนรู้ขึ้นมา.. มันก็จะแสดงอาการ "แว่บ" ในธรรมนั้นๆ   คือการ "รู้" แบบที่จะชำแรกอาสวะกิเลสได้จริงๆ ... ดังนั้นผู้ที่สอนว่า "รู้ซื่อๆ" อย่าไปเอาสัญญามาโปรแกรมในจิต หรือจะสอนว่า "ให้คิดนึกเอาก่อน เอาสัญญามาสอนจิตทุกวันๆ เดี๋ยวจิตก็เรียนรู้ได้"   ก็พูดถูกทั้งนั้นแหละ..  แต่มันถูกกันคนละวิธีการ..ไง.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:08:25

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนเด็ก ชอบจับเเมงปอมาเล่น เเล้วเอาเชือกฟางผูกที่ตูดมัน เสร็จเเล้วปล่อยให้มันบิน พอมันบินไปเกาะอีกที่นึง ที่สูงๆๆ ก้อตามไปจับมันมาได้อีก โดยการดึงเชือกฟางที่ผูกไว้ที่ตูดมัน เเล้วปล่อยให้มันบินอีก ดึงไปดึงมาจน   ตูดมันขาด !!! ที่สำคัญเล่นเป็นประจำ โดยไม่มีใครเคยบอกเลยว่ามันบาป ต่อมาเป็น "โรคริดสีดวง"  คงไม่ต้องบรรยายถึงความเจ็บปวด ว่ามันเป็นยังไง จนทนไม่ไหว ต้องหาทางรักษา  หมอนัดวันผ่า ริดสีดวงเป็นดิบดี  พอถึงวัน กลับไม่ไป กลัวกลั้นถ่ายไม่ได้ ถ้าตัดหูรูดของทวารออก เพื่อนเลยเเนะนำ รักษาโดย วิธี ฉีดยา เข้าที่หัวริดสีดวง  ก้อเลยไป (วิธีนี้ หมอบอกว่า เพื่อ ไม่ให้ เลือดไปเลี้ยงที่หัวริดสีดวง   ) ไปฉีดยาเสร็จ หัวริดสีดวง มันเปล่ง !!  มันบวม ++ มาก น้ำเลือด น้ำเหลืองก้อไหล ต้องใส่ผ้าอนามัยไว้ ช่วงนี้ขอบอกว่า   ทรมานที่สุดดดดดดดดดด ของที่สุด ทนอยู่ 1 อาทิตย์ หัวริดสีดวงเนื้อเริ่มตาย เพราะเลือดไม่ไปเลี้ยง กลายเป็นชิ้นเนื้อที่เน่า  เเล้วก้อหลุดออกมา ตูดหลุดออกมาเป็นชิ้นเลย !!!! เหมือนกับ ตูด เเมงปอ เด๊ะ !! พอหัวริดสีดวงหลุด ก้อจะเป็นเเผลที่ก้น เเผลนี้ก็เจ็บมากกกกกกกก ต้องรักษาเเผลอีก 1อาทิตย์  กว่าจะหาย โอ๊ยยยยยยยยยยย  เจ็บนี้จำเลยค่ะ ทุกวันนี้ยังคงทำบุญ เเล้วขออโหสิกรรมจากเเมงปอตลอด จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:13:40

ความคิดเห็นที่ 39 เดี๋ยวคงต้องออกไปแล้ว  ว่างแล้วจะมาเขียนต่อ และคุยกับเพื่อนๆ แต่ละคห.นะคะ.. มีอย่างหนึ่งที่เรากำลังศึกษา โดยตั้งเป็นสมมติฐานไว้.. สมมติว่าเรามองตัวเราในปัจจุบัน  แล้วย้อนในอดีตตั้งแต่เกิดมา... ถ้าเราก็ดูว่าจะเป็นคนดี พยายามทำความดี แต่ชีวิตก็ยากลำบากเหลือเกิน อย่างไม่ค่อยจะเป็นเหตุเป็นผลเท่าไหร่..  แต่เราก็ยังตั้งมั่นที่จะทำความดีนั้นอยู่.. สิ่งที่เกิดกับเรา เรียกว่า "เศษกรรม"  คือเรารับชุดใหญ่ไปแล้ว ที่รับอยู่เรียกว่าเป็นเศษๆ ซึ่งถ้าเราทำความดีต่อๆ วันนึงเราจะพ้นจากกรรมนั้น.. ซึ่งเราก็จะรู้ได้เลย ว่าชีวิตเราดีขึ้นแล้ว.. แล้วถ้าเรายังมีกรรมเล็กกรรมน้อยที่ทำมาตอนเด็ก เกี่ยวกับมดแมลงอย่างนี้ แล้วเมื่อโตขึ้นเราก็มีวิบาก คือมีการเจ็บป่วยตามธรรมชาติ แต่เมื่อพิจารณาแล้ว ก็ย้อนคิดได้ว่า ผลที่เกิดขึ้น อาจจะเพราะมีเหตุมาจากตรงนั้นตรงนี้.. ถ้ามีอาการแบบนี้ โดยที่ตัวเราในอดีตจนโตมาก็ไม่ได้ทำกรรมหนักๆ เลย   แต่แม้กระนั้นกรรมเล็กๆ ก็กลับส่งผลกับเราอย่างชัดเจน..  เรียกว่ากรรมตามทันตลอด.. อย่างนี้ ตั้งสมมติฐานว่า.. ตัวเรา  อาจจะมีวาสนา.. จะได้ไม่ต้องชดใช้กรรมอีกในชาติหน้าแล้วไงคะ..  กรรมอะไรที่ทำมันเลยสนองให้เห็นๆ กันในชาตินี้สดๆ เลย.. แล้วผลของกรรมสนอง ทำให้เรากลัวบาปกรรม ไม่กล้าทำชั่วอีก แถมยิ่งทำความดีมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีศรัทธามาก เข้าใจมาก.. อย่างนี้อาจเป็นเพราะ มีโอกาสจะบรรลุธรรมในชาตินี้ จนไม่ต้องตกนรกอีก  หรือไม่ต้องเกิดเป็นคนอีกในชาติหน้าก็ได้หนา..   หรือเกิดเป็นคนอีกไม่เกิน 7 ชาติ อะไรงี้...   มันจะตรงข้ามกับคนที่ทำชั่วแล้วได้ดี  ทำชั่วแล้วไม่เคยได้รับรู้ผลของกรรมที่ตัวเองทำเลย  มีแต่ผลดีให้มั่นใจทำชั่วต่อไปเรื่อยๆ ... อันนี้ สงสัยจะยังมีเวลาให้ใช้กรรมกันอีกยาวนาน...  ก็ปล่อยเขาไป...เถิดเอย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:28:31

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านเรื่องสัจจะบารมีของคุณเคแล้วนั่งขำ ...ขำตัวเองน่ะ เพราะคล้ายกันเลย ทำไม่ค่อยรอดเหมือนกัน ซึ่งส่วนมากเป็นเพราะการลืม...ลืมว่าไปพูดอะไรไว้บวกกับขี้เกียจเป็นแมวหง่าวเลยไม่เคยจะสำเร็จซะที อย่างเช่น สมมติว่าหลังสวดมนต์เสร็จตั้งจิตอธิษฐาน เอ่ยปากกับพระพุทธรูปว่าจะนั่งสมาธิให้ได้หนึ่งเดือน พอมาอีกวันเริ่มละ เอ๋ เราบอกพระไปว่ายังไงหว่า 1อาทิตย์หรือหนึ่งเดือนนะ สุดท้ายก็เลยทำไปแค่อาทิตย์เดียว ประมาณนี้แหละ หลังๆเลยคิดว่า ทีหลังอธิษฐานอะไรสงสัยต้องแปะโพสต์อิทไว้ที่หิ้งพระด้วย กันลืม แหะๆ พูดถึงสวรรค์ในอกนรกในใจแล้วนึกถึงเด็กคนหนึ่งที่ติดคุกเพราะคดีฆ่าคนตายด้วยความคะนอง พอได้รับรู้เรื่องราวของพวกทำให้เข้าใจเหล่าวัยรุ่นที่ตีกันตอนนี้มากขึ้นเหมือนกัน ว่าสิ่งที่เขาทำเป็นความคิดเพียงชั่ววูบเดียว ไม่ใช่ว่าตัวเนื้อแท้เขาจะเป็นคนไม่ดี หลังจากเขาติดคุกและบังเอิญโชคดีได้ไปอยู่ที่บ้านกาญจนาภิเษก สถานพินิจที่สอนให้เด็กหันกลับมาคิดและรุ้จักตัวเองและเข้าใจในตัวคนอื่นมากขึ้น ทำให้ความคิดเขาเปลี่ยน จากที่ยึดสถาบัน ยึดคำสอนของรุ่นพี่ คิดว่าสิ่งที่เขาทำมันเท่ มันเก่ง ทำแล้วสะใจ ....พอมาที่นี่ เขาเริ่มเข้าใจญาติของเหยื่อ เข้าใจความรู้สึกของผู้ถูกกระทำ แต่ถึงอย่างนั้น อย่างที่คุณเคบอกแหละว่า สวรรค์ในอกนรกในใจ ถึงจะทำความดีชดเชยความผิดแค่ไหน ออกมาจากที่คุมขังแล้ว ใจเขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ...เชื่อว่าวันนี้ก็คงยังไม่หาย อย่างนี้เรียกได้ว่ากรรมตามทันให้ตกนรก(ในใจ)ตั้งแต่ยังไม่ตายกันเลยทีเดียว และเชื่อว่าคนไม่ดีในสังคมหลายๆคนก็คงเป็นเหมือนๆกัน มีแต่ความทุกข์เกิดขึ้นในใจ เพราะความโลภ โกรธ หลง เพราะงั้นเวลาดูข่าวทีไร จะพยายามไม่โกรธเขาเลย เพราะจริงๆแล้ว แต่ละคนน่าสงสารออก T^T ปล.สงสัยต้องเตรียมน้ำสะอาดและของกินของใช้ไว้ก่อน บ้านเราโดนน้ำท่วมประจำ ซื้อที่ๆไหน หรือย้ายไปอยู่ที่ไหนก็โดนน้ำท่วม สงสัยจะทำกรรมเรื่องน้ำๆไว้ หนีไม่พ้นซะทีขนของกันจ้าละหวั่น 555+ อีดิด ปล.เพิ่งเห็นว่าคุณเคมาตอบของเก่าตอนเขียนของใหม่เสร็จแล้ว ขอบคุณค่า^^ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 11:57:22 จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:44:42

ความคิดเห็นที่ 41 เรื่องภัยพิบัตินี่แม่เราก็ว่าหลวงปู่ที่แม่นับถือท่านเตือนมานานแล้ว แม่บอกว่าปีนี้แน่นอนเลย แต่ธรรมชาติของคนอย่างเรามันก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งนะ เหมือนกับว่าอื้อหือ ขนาดนั้นเลยหรือ จะเกิดได้จริงๆหรือ แต่ก็ยังเชื่อมากกว่าไม่เชื่อ เพราะหลวงปู่ท่านเคยบอกว่ารัฐบาลท่านสมัครจะอยู่ไม่ถึงสิ้นปี ตอนนั้นก็แอบคิดในใจว่าจะเป็นไปได้ไงเสียงข้างมากขนาดนั้น แต่ปรากฏว่าเออจริงเพราะท่านสมัครโดนเรื่องเป็นพิธีกรรายการอาหาร แต่ว่าเตรียมการพร้อมไว้แล้วนะ ฮาๆ ขนาดว่าไม่ได้อยู่เมืองไทยก็ยังเตรียมพร้อมกว่าแม่เราอีก จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:03:47

ความคิดเห็นที่ 42 ตามอ่านอยู่นะคะ :) กิฟท์หมดไปตั้งแต่กระทู้ที่แล้วค่ะ อยากให้ทุกท่านเลย ตอนเด็กๆก็ไม่่ค่อยมีวีรกรรมทำอะไรกับสัตว์ ไม่ใช่คนรักสัตว์อะไรนะ แต่รู้สึกไม่อยากทำ เห็นเด็กคนอื่นตีๆหมาแมว แมลง ก็รู้สึกว่าไม่น่าไปทำมัน จะมีก็มดมั้ง ถ้าไ่ม่ได้ระวังจริงๆ ยุงยังไ่ม่ตบเลย เพราะยุงไม่ชอบกลิ่นเราเท่าไหร่ ยิ่งถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วย ยุงจะไม่ค่อยเลือกเรา อาจจะเพราะชอบอ่านหนังสือตั้งแต่เด็กๆ เห็นคนทำอะไรเพื่อสัตว์ หรือทำความดีต่างๆ จะยกย่อง เลยไม่อยากไปทำอะไรมัน แต่ที่พลาดประำจำและได้รับวิบากเสมอก็คือเรื่องคำพูด เป็นคนคิดซับซ้อน และชอบทำตัวเป็นศาลเตี้ยตัดสินคนอื่น ถ้าใครทำอะไรเรา(ที่เราดันคิดว่าผิดต่อเรา) เราจะพูดให้เค้ารู้สึกผิดเอง และอาจทำให้เค้าเจ็บปวดทางใจ ^^' วิบากคือ เราคิดมากตลอดเวลา เวลาใครพูดกับเรา หลอกด่าชั้นป่าวเนี่ย อะไรประมาณนั้น :) คห.39 ของคุณเค น่าสนใจค่ะ เราก็ไม่ค่อยได้ทำกรรมอะไรหนัก และสังเกตุว่า ปัจจุบันนี้ถ้าทำอะไรมักส่งผลทันที ไม่ต้องรอระยะให้ผลอะไรมาก แต่เพราะเห็นอย่างงี้ เราว่าความซับซ้อนในใจเราก็ค่อยๆน้อยลงด้วยเหมือนกันค่ะ แบบมันเห็นในใจแต่แรกไปแล้วว่านรกหรือสวรรค์ จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:22:41

ความคิดเห็นที่ 43 เข้ามาอ่าน  ยังนึกเรื่องจะแชร์ไม่ออก ส่วนตัวแล้วผมก็อ่อนเรื่องสัจจะบารมี มากที่สุดเหมือนกันละมั้ง ตอนเด็กมากๆ  โกหกไม่เป็น  เค้าถามชื่อพ่อก็บอกชื่อพ่อ ถามชื่อแม่ก็บอกชื่อแม่ ตอนหลังมาก็โดนล้อชื่อพ่อชื่อแม่ หรือบางทีพูดอะไรออกไปแล้วโดน คนใกล้ชิดโมโหบ้าง โดนหลอกบ้าง จนเค้าเรียกว่า  เป็นเด็กซื่อ(บื้อ) เริ่มโตมา ก็เริ่มเรียนรู้มากขึ้น จนโกหกได้เนียน  แม้เป็นเรื่องเล็กน้อย เช่น คนถามว่ากินข้า่วหรือยัง แม้จะัยังไม่ได้กิน ก็จะบอกว่ากินแล้ว  เพื่อจะได้ไม่ต้องตอบคำถามต่อไปอีก สุดท้ายพอเดินเส้นทางธรรมะแต่ยังใช้ชีวิตปุถุชน ก็พยายามรักษาตัวให้โกหกน้อยที่สุด  แต่สุดท้ายก็ยังคงมีเรื่องแบบนั้นอยู่บ้าง  แต่ผมก็หวังไว้ว่าซักวัน  คงสามารถอยู่บนโลกนี้ได้โดยไม่ต้องโกหกแม้แต่คำเดียว สมองเราจะมีพื้นที่ไปคิดเรื่องสร้างสรรค์ เรื่องทางพ้นทุกข์และเข้าใจมันมากขึ้นกว่าเดิม จากคุณ : -tak- เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:42:06

ความคิดเห็นที่ 44 ปีนี้ถ้าจะโดนหนักทั่วโลกแหล่ะคุณน้อง chaosy คุณน้องยุ้ย เมื่อคืนดูรายงานข่าวเขาว่าปีนี้หิมะจะลงหนักมามาไวกว่าปีก่อน ตอนเช้าตื่นมาอ้าวน้ำค้างแข็งเริ่มลงแล้ว นี่แค่กลางกันยาเองนะ สองปีที่ผ่านมาแทบจะออกบ้านไปทำงานไม่ได้ กิจการทรุดกันเป็นแถวๆ คริสตมาตร์ก็แทบจะไม่มีลูกค้าซื้อของ ปีที่แล้วมันมาซะปลายตุลาเชียว และไปหนักช่วงต้นธันวาหลายเดือนเลยมองไปทางไหนเทาไปหมด ถ้าปีนี้เป็นเหมือนปีที่แล้วอีกคงกินแกลบกันไปเป็นแถวๆแหล่ะค่ะ พูดถึงเรื่องกรรมพี่ต้องระวังตัวเองมากที่สุด ทำอะไรไม่ดีไว้มันตามทันแบบติดจรวจจริงๆไม่การรอเลย แล้วทำไมคนอื่นเขาทำชั่วกันมากมาย ก็ไม่รู้ทำไมยังแสวงสุขกันดีอยู่ สมัยเด็กก็คงมีบ้างพวกแมลงปอพวกหิ่งห้อย เอามาเด็ดหัวเด็ดหางเล่นแต่จำไม่ได้แล้วว่าเคยทำมากหรือน้อยแหะๆๆ โชคยังดีที่พ่อกับแม่จะสอนตลอดให้รู้จักบาปกรรมมาแต่เด็กๆ ก็เลยไม่กล้าทำอะไรที่บาปหนักบาปหนา ตอนนี้ปวดหลังเรื้อรังอยู่ ยังคิดไม่ออกว่าตรูไปทำอะไรมาหว่า นอกจากนั่งไม่ถูกท่าเวลาทำงานเท่านั้น จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 14:16:14

ความคิดเห็นที่ 45 เป็นคนที่ชอบหลงทาง ซึ่งอาจไม่เกี่ยวกับกรรม แต่เกี่ยวกับความโง่เรื่องทิศของเราเอง แต่มีวันหนึ่ง ขับรถจะไปที่หนึ่ง ขับหมุนไปหมุนมา ต้องเลี้ยวซ้ายก็เลียวขวา  ต้องตรงก็ดันเลี้ยว  ขับจนเหนื่อยไม่ถึงที่หมาย  แล้วก็แว่บขึ้นในใจ เห็นภาพตัวเองตอนเด็ก  เห็นมดเดินไม่ได้ ต้องเอามือไปป้ายขวางเส้นทางมด  ให้มดแตกกระเจิงหลงทางกันซะงั้น อีกเรื่องที่ไม่รู้จะเวียนมาเมื่อไร  ตอนเด็กๆ จับคางคกมาสูบบุหรี่  เพราะคางคกมันจะบ้วนบุหรี่ไม่ได้ มันจะสูบวาบๆ  ดูแล้วขำดี  แล้วก็เก็บใส่กล่องไว้  จะเอามาเล่นอีก  พอตอนเช้า มันก็แข็งตายไปแล้ว  ได้มาอ่านกระทู้นี้แล้วดี  จะแผ่เมตตา ขออโหสิมันซะหน่อย ตอนเด็กๆ  ชอบโดดเรียน ชอบหนีเรียน พ่อแม่ส่งไปเรียนพิเศษ เรียนอะไร ก็หนีเรียน บางทีขอเงินเค้าไปเรียนแพงๆ  เค้าก็ให้เรียน แต่ก็หนีเรียนซะงั้น  เรียนหนสองหน ก็เลิกเรียน พ่อแม่ไม่เคยรู้ นึกว่าลูกดี ตั้งใจเรียน พอมีลูก ลูกไม่ยอมไปโรงเรียน  ขำมั้ยนี่  ขำไม่ออกเลยค่ะ เรื่องน้ำท่วม กลัวจังค่ะ ทำไงดี  จะร้ายแค่ไหน คุณ chaosy แอบบอกหน่อยได้มั้ย จะได้เตรียมใจถูก จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:37:37

ความคิดเห็นที่ 46 เชื่อเรื่องกรรมค่ะ ว่าทำอย่างไร ก็ได้อย่างนั้นจริงๆ แต่ผลจะมากจะน้อย คงอยู่ที่เจตนา ปกติเป็นคนไม่ฆ่าสัตว์เลยจริงๆ ตอนเด็กๆมีบ้าง .. เอาซันไลท์ไปราดทางเดินมด หรือไปวงๆไว้รอบๆตัวมด เพื่อแกล้ง ให้มันหลงทาง หรือไม่ก็เอากาวยู้ฮูทาตามขอบตู้ ไม่ให้มดมันเดินมาอ่ะค่ะ -*- บางทีก็ตบยุง แล้วเด็ดขามันอ่ะ ทำไปทำไมเนี่ยยยย T_T ไปบ้านญาติผู้ใหญ่ เห็นปลานกยูงในอ่าง ก็เอากระชอนไปตักมันออกมาวางบนพื้น เห็นมันกระแด่วๆๆ แล้วก็นิ่ง .. ก็ไปตักมาดูอีกตัว แล้วก็ดูมันนิ่งอีกอ่ะ ... ทำไปทำม๊ายยย โตมาก็เป็นหอบหืด ภูมิแพ้ นั่งๆเรียนอยู่ เริ่มหอบ เล็บเขียว จนม่วง .. โดนหามเข้า รพ ครอบ oxygen ไปตามระเบียบ // ไปเมืองนอกก็ไปหอบ แทบจะขาดใจตายกว่าจะนัดหมอได้ เป็นอยู่หลายปีเลยค่ะ กว่าจะทุเลา พอโตขึ้นมา ซักช่วงมหาลัย ก็ไม่ฆ่าสัตว์อีกเลย เวลาเิดินยังคอยมองแต่พื้น กลัวไปเหยียดมด เหยียบแมลงอ่ะค่ะ แต่เมื่อสองสามเดือนก่อน วันนึงฝนตกปรอยๆ ขับรถมาถึงหน้าบ้านก็รีบดึงประตูอัลลอยด์ แล้วรีบกลับเข้ารถเพราะกลัวเปียก .. พอถอยรถเข้าบ้านเสร็จ เดินมาจะปิดประตู อ้าววว .. เจ้ากบน้อยโดนล้อประตูครูดหนังเปิด อยู่นิ่งๆตรงข้างๆรางล้อ ตกใจมาก ตะกี๊รีบมากจริงๆ ไม่ทันดูเลยว่าจะเปิดไปโดนอะไรหรือเปล่า (แต่สิบกว่าปีที่ขับรถมาก็ไม่เคยลากล้อประตูไปทับอะไรนะคะ) ลงไปนั่งยองๆ ดูเจ้ากบ ถามว่า ตะเองเจ็บไหมอ่ะ เค้าขอโต๊ดนะ เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ  มันมืดมองไม่เห็น ฝนก็ตกด้วยอ่ะ .. ตอนนั้นแทบร้องไห้เลยค่ะ จะเข็นประตูปิดก็กลัวจะไปทับเค้าอีกรอบ หันรีหันขวาง (เปียกฝนทั้งตัวแล้ว ตอนนั้น) สุดท้าย ก็ควาเอาสายยางมาฉีดไล่เจ้ากบน้อยไปจนสุดราง เพื่อจะได้ไม่ทับเค้าอีก วันรุ่งขี้น กลับบ้านมา พื้นแห้ง เจ้ากบน้อยโดนฝูงมดรุมอยู่ หง่ะ ... เราฆ่ามันใช่ไหมนี่ !?!??! ไม่กี่วันหลังจากนั้น ขาขวาชาค่ะ เจ็บร้าวไปทั้งขา .. ภาพคุณกบผุดปึ๊งขึ้นมาเลย .. ใช่ๆ เราทับขาหลังด้านขวาของเค้าอ่ะ ทับแล้วลากล้อไปจนหนังเค้าเปิด .. ก็ขออโหสิกรรม และก้มหน้ารับกรรมแต่โดยดี ซักเจ็ดวันก็หายค่ะ แต่ก็เป็นเรื่องสอนใจได้อีกเรื่องว่า เราควรมีสติอยู่เสมอ จะทำอะไร เช่น จะเปิดประตูก็หัดสังเกตสิ่งรอบตัวซะบ้าง ว่าจะไปเบียดเบียนสัตว์อะไรอีกหรือเปล่า อย่าใจลอยเกินเหตุ ไม่งั้นก็ต้องกลายเป็นฆาตกรอีก Y__Y จบข่าวค่ะ ... จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:53:08

ความคิดเห็นที่ 47 ว๊ายยย คุณแม่น้องปัน เบลสก็เป็นค่ะ แค่ไม่ได้พิมพ์เท่านั้นเอง เบลสก็แกล้งมดจนเป็นคนหลงทางตลอดเช่นกันค่ะ แค่เดินไปเข้าห้องน้ำในห้าง ขากลับออกมายังไม่เคยเลี้ยวถูกเลยอ่ะ หันไปเจอกำแพงทุกที ซื่อบื้อขนาดนั้น .. หลังๆดีขึ้นแล้วค่ะ ท่องไว้ สติ .. สติ !! จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:55:39

ความคิดเห็นที่ 48 แหม..คุณ theopp วีรกรรมสุดๆ เลย..  ต้องเชื่อเลยล่ะค่ะว่า รักษาศีลช่วยได้ ใครอยากแก้กรรมก็เชิญศึกษาที่กระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y11064546/Y11064546.html ดูผลของกรรมก็กระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y11067651/Y11067651.html ขอบคุณคุณโชติช่วงชัชวาล จัดให้โดยไม่ต้องพูดกัน.. แม่ผั่นเองจ้า (nopas) เราก็เป็นอยู่ช่วงนึงนะ ช้ำรั่วเนี่ย.. แต่อันนี้ไม่รู้ไปทำกรรมอะไรมา คือนึกไม่ออก เป็นอยู่ช่วงนึงนานเป็น 10 ปี แล้วก็หายไปเอง.. เมื่อก่อนงี้การนั่งรถไปต่างจังหวัดเป็นความทรมานมากเลย.. อาจเพราะร่างกายไม่แข็งแรงช่วงนึงก็ได้ คุณ anchan_k นายจองชัย  เรื่องกรรมที่เกี่ยวกับความเจ็บป่วย อุบัติเหตุ มักเป็นเศษกรรมปาณาติบาตค่ะ  อ่านฟังมาครูอาจารย์ท่านว่าอย่างนั้น   ที่ว่าเป็นเศษคือ บางกรรมที่หนักๆ เราตกนรกใช้ไปแล้ว อะไรอย่างนั้น..อิอิ.. มีคนรู้จักคนนึงเขาทำแท้งตอนสาวๆ พออายุมากรถคว่ำ อัมพาตเลย.. ที่ฟันธงว่ากรรมปาณาฯ เพราะพระบอก ตั้งแต่เราไปขอให้พระท่านช่วยเขา แต่พระบอกแค่กรรมปาณาฯ เรามารู้ทีหลังว่าเป็นกรรมแท้ง หนึ่งเพราะเขาเล่าเอง เขาบอกว่าหลังจากพยายามหนักที่จะแก้ไขกรรมเผื่อชีวิตจะดีขึ้น วันนึงเขาก็ระลึกขึ้นมาได้  และเราก็เคยโดนเจ้ากรรมเขามาเล่นงานเหมือนกัน ช่วงแรกๆ เพราะไปช่วยเขาโดยไม่รู้เรื่อง.. แล้วตอนหลังเจ้ากรรมเขา กับเราเข้าใจกัน ก็กลายเป็นคุ้นเคยกันเลยล่ะ..  ส่วนคนคนนั้นก็ไม่ยอมแก้กรรม จะด้วยเหตุอะไรก็ตาม สงสัยจะต้องเป็นไปตามกรรม คงไม่มีตัวช่วยอีกแล้ว.. เรื่องทำแท้งนี่ โหดมาก พอๆ กับฆ่าคนเลย..   การทำกิฟต์ก็เหมือนกันนะ แบบว่าแช่ตัวอ่อนไว้หลายๆ ตัว แบบนี้  มันเป็นกรรมมากทีเดียว.. มันอธิบายยากจริงๆ แต่อย่างนี้ อย่าทำเลย.. ถ้ามันหมดหนทาง ลองหาเด็กมาเลี้ยงดีกว่า หรือตัดใจอยู่กันแบบไม่มีลูกดีกว่า.. ชาตินี้เรามีกรรมหนักๆ ชนิดว่า ทำให้ต้องเข้าวัดเลยเนี่ย..ที่จริงมันแลดูเป็นกรรมที่เกี่ยวกับสติปัญญาหรือการงาน.. ดูไม่น่าจะเกี่ยวกับการฆ่า แต่ก็ปรากฏว่า เป็นกรรมปาณาฯ เหมือนกัน  คือเป็นเศษกรรมที่ไปฆ่าคนไว้อย่างเหี้ยมเลย เมื่ออดีตกาลนานมาแล้ว อาจจะเป็นร้อยๆ ปี  จะด้วยหน้าที่หรืออะไรก็ตาม.. สรุปมันเป็นวิบากที่ต้องรับผล เลยยังมีผลแบบจัดหนักได้ในปัจจุบัน..   เจ้ากรรมเขาก็ไม่ยอมอโหสินะ.. แม้ว่าเราจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เรียกว่ายังไงก็ไม่ยอม ถึงขั้นร้องไห้กันในสมาธิเลย.. เราท้อใจถึงขั้นต้องอธิษฐานให้หมดทุกอย่างในสมาธิกันเลย..บุญกุศลอะไรที่เคยทำมายกให้หมด จะเอายังไงก็เอา (เราขอผ่านในเรื่องนั้นๆ)  แต่เขาไม่รับหรอก..  (เข้าใจว่าไม่รับนะ..) เคยถามอาจารย์องค์นึง ท่านก็สอนว่า.. แบบนี้ก็ต้องทำอย่างตีเทนนิส.. คือเสิร์ฟหมดหน้าตัก แล้วโยนแรกเก็ตทิ้ง หันหลังให้เลย..  ซึ่งเราก็ทำแบบนั้นไปแล้วเรียบร้อย.. อาจารย์ก็บอกว่าทำถูกแล้ว ทำได้แค่นี้ล่ะ.. เราก็ต้องมาป้องกันตัวเอง สร้างกำแพงศีลขึ้นมา ทำทานอย่าให้ขาด ภาวนามากๆจะได้ไม่ทุกข์ใจยามเผชิญวิบาก เมื่อปล่อยวางได้ จะเสียอะไรก็เสียไป จะป่วยอะไรก็ป่วยไป ใจมันไม่มีปัญหา มันยอมน่ะ.. นี่คือความจริงของกรรมบางอย่าง ต่อให้ทำดีแค่ไหน.. มีศีล มีสมาธิ ปัญญา จิตดีอะไรดี  ก็ต้องรับผลกรรมนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้..   ซึ่งเราคิดเหมือนคุณจองชัย..  คิดว่า..ยอม.. ทำเอง ต้องรับเองค่ะ..  ก็ยอมรับในส่วนที่ต้องรับไม่มีโอดครวญ.. แต่เราขอเอาคืน  ด้วยการบอกคนอื่นนะ.. เอาความผิดของตัวเองนี่แหละ..บอกคนอื่น เผื่อเขามีวาสนาจะไม่พลาดอย่างเรา.. เขาจะเรียนรู้ได้โดยไม่ต้องเจ็บตัวเจ็บใจไง.. เราถึงมองว่า.. เรื่องกรรมเป็นเรื่องที่ควรศึกษา ศึกษาให้เข้าใจ ให้เกิดความมั่นใจ จะได้เชื่ออย่างมีปัญญา และจะได้บอกสอนเด็กๆ ลูกๆ คือเราจะได้ดูแลไม่ให้เขาสร้างกรรมด้วยความไม่รู้  อันเป็นเหตุให้ต้องมาชดใช้วิบาก หรือเป็นอุปสรรคในชีวิตเมื่อเขาโตขึ้น   อย่างนี้จึงจะเรียกว่ารักลูกจริงๆ นะคะ...   คือดูแลลูกไม่ให้ทำบาป สอนลูกให้เข้าใจและมีความเชื่อเรื่องบุญบาป  สอนลูกให้เคยชินและชอบการทำบุญ การทำทาน การสวดมนต์ภาวนา..   เป็นกุศลสูงสุดจริงๆ สูงกว่าสอนให้เขาเรียนเก่ง ทำงานประกอบอาชีพเลี้ยงตัวเองได้ หรือสอนให้เก่งกล้า เอาชนะคนทั้งโลกอีก.. เพราะถ้าปล่อยให้เขาสร้างกรรม  เราสอนเขาแทบตายให้สร้างตัวเอง จนวันหนึ่งฐานะมั่นคง แต่วิบากกรรมตามทัน.. เขาอาจจะสูญเสียทุกอย่างภายในข้ามคืน..   อย่างนี้สอนให้เขาสร้างบุญดีกว่า ถึงไม่รวย ไม่เก่งอย่างคนอื่น แต่มีความสุข และชีวิตเป็นไปอย่างผู้มีบุญทั้งหลาย.. เราว่าอย่างนี้ดีกว่านะ... มันยั่งยืนกว่าไง...   ส่วนคุณ เทพบุตรแดนสนธยา ขออนุญาตขำค่ะ.. กรรมอะไรมันจะ "ตามทัน" ขนาดน๊าน.. อิอิอิ...  โหดจิงๆ   เห็นเน็ตแล้วเล่นไม่ได้เนี่ย... แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 20:28:30 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 19:02:00

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่มีใครให้ถาม ขออนุญาตถามคำถามโง่ๆที่คาใจเบลสมาแสนนานซักเรื่องนะคะ เคยอ่านหนังสือหลายเล่ม เขาว่า "ธรรมะจัดสรร" แบบว่าชาติที่แล้วนิสัยเป็นยังไง เกิดมาชาตินี้หน้าตาก็จะเป็นแบบนี้ๆ แต่ในเมื่อสมัยนี้ศัลยกรรมกลายเป็นเรื่องเข้า้ถึงง่าย หน้าตาดั้งเดิมเป็นอย่างไรก็แก้ไขได้ทั้งนั้น ไม่ใช่แค่เฉพาะกลุ่มที่อยากดูดีกว่าเดิมนะคะ แต่รวมไปถึงกลุ่มคนที่เป็นโรคต่างๆด้วย (เช่น ปากแหว่ง เพดานโหว่) สรุปแล้ว เขาก็แก้กรรมของเขาได้นี่คะ .. ง่ายด้วย หรือเขาใช้วิบากหมดแล้ว เลยแก้ได้? บางคนบอก อ้าว มันก็ต้องเจ็บตัวไง ... ไม่รู้สิ เบลสว่า คุ้มออก ยอมเจ็บตัว แต่สวย แต่หล่อขึ้นน่ะ บางคนบอก คนที่เค้าทำแล้วดูแย่กว่าเดิมก็มีนะ .. มีค่ะ แต่เปอร์เซนต์คงไม่เยอะเท่ากลุ่มที่ทำแล้วดูดีขึ้นเนอะ หรือจะมีใครบอกว่า หนังยังไม่จบม้วนไหมคะ? อยากทราบความเห็นพี่ๆน้องๆในนี้ค่ะ .. ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อผู้ทำศัลยกรรมแต่อย่างใดนะคะ จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 19:10:53

ความคิดเห็นที่ 50 เพิ่งเลิกฆ่าสัตว์เมื่อเดือนที่แล้ว เพราะช่วง4-5ปีที่ผ่านมา -ตีงู เพราะกลัวงูจะกัดหมา ที่บ้านหมาเคยโดนงูฉกที่ลิ้นดีที่ได้เซรุ่มทัน ตีไปหลายตัวเลยล่ะ หลังๆมาไม่ค่อยเจองูแล้ว -ฆ่าหนอน เพราะไม่ชอบให้มากินพืชผัก -ฆ่าหอยทาก สาเหตุเดียวกับหนอน ตั้งแต่ไม่สบายก็เลิกหมด ทำบุญ กรวดน้ำขอให้เค้าอโหสิกรรมให้เราด้วย เราคงทำกรรมเรารู้สึกผิดมากที่ทำร้ายพวกเค้า ตอนนี้ไม่ทำแล้ว ทำแต่บุญค่ะ เรื่องไม่สบายเป็นหน้าที่ของหมอต้องรักษาเรา ส่วนตัวเราฝึกเจริญสติต่อไป จากคุณ : ยิ้มไว้ไม่เครียด เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 19:14:09

ความคิดเห็นที่ 51 เรื่องน้ำท่วม ไม่ต้องใช้คุณวิเศษเลย.. เปิดดูข่าวก็หนาวเยือกๆ แว้ว.. คิดได้ง่ายๆ น้ำท่วมพื้นที่ปลูกข้าว ซึ่งชาวนากำลังใกล้เก็บเกี่ยว..   แสดงว่าข้าวจะแพง.. น้ำท่วมเขตที่ปลูกผัก  ทั้งนั้นเลย... ผักแพง. สรุปอาหารจะแพง  เศรษฐกิจซึ่งไม่ดีอยู่แล้วจะทรุดฮวบ พอทรุดก็มีผลดอกเบี้ยขึ้น..เงินเฟ้อ..   น้ำท่วม ความเป็นอยู่ก็ยุ่งยาก ลำบาก ไปทำงาน โรงเรียน ลำบากหมด.. ข้าวยากหมากแพง คนอดอยาก ก็ลุกขึ้นมาจี้ปล้น หรือขโมยจะเยอะ.. นี่พูดๆ สำหรับคนที่บ้านไม่จมอยู่ใต้น้ำนะคะ.. ถ้าบ้านจมอยู่กับน้ำ ก็คงไม่ต้องพูดว่าจะหนักขนาดไหน.. ใครที่มีญาติอยู่ในพื้นที่เสี่ยงภัย บอกได้แต่ว่าควรหาทางขยับขยายออกมาหากพอทำได้  ออกมาอยู่ในย่านปลอดภัยหน่อยจะดีกว่า  ยิ่งถ้าอยู่กันลำพัง ไม่มีคนแข็งแรงหรือผู้ชายคอยดูแล ควรย้ายออกมาก่อน...   เรื่องพื้นที่เสี่ยงภัยศึกษาได้ตามเวบต่างๆ เช่นเวบของศูนย์เตือนภัยพิบัติ.. เราไม่ค่อยเห็นนิมิตเกี่ยวกับน้ำท่วม แต่เพื่อนบางคนเห็นบ่อยมากๆ และค่อนข้างน่ากลัว.. เราเห็นช่วงนึง คือน้ำมาพัดรถใหม่ของเราหายไปเลย  เราไปเดินหา อย่างหมดหวัง.. แต่ก็หาไม่เจอ..เจอแต่ดินโคลนและรถคันอื่นๆ ที่จมโคลนบ้างอะไรบ้าง.. อีกครั้งนึง นั่งสมาธิแล้วเห็นแผนที่ประเทศไทยแล้วเห็นวงกลมสีแดงที่ด้ามขวาน.. แบบซูมเลย.. เป็นนิมิตที่ออกแนวกราฟฟิคมากๆ เลยค่ะ.. เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็น ก็ไม่อยากจะแปลความหมายนะ.. (แต่อันนี้เกิดมาตั้งแต่ช่วงมิถุนายน น่าจะผ่านไปแล้วนะ) หลังจากน้ำท่วมผ่านไป ก็จะหนาว และก็ต้องหนาวมาก..ตามหลักการ.. น้ำลงไปจากภาคกลาง คราวนี้ปลายปีก็เป็นอุทกภัยภาคใต้..  นึกออกไหม.. มันเป็นรูปแบบเดิมๆ แต่จะหนักขึ้นเรื่อยๆ.. ทีนี้ปีหน้า ก็อาหารแพง เศรษฐกิจฝืดเคือง..การเมืองก็วุ่นวาย   นั่นนู่นนี่.. เลยยังแลไม่เห็นทางออก  มีแต่ทางดิ่งลงเหว.. เลยเห็นอยู่ทางเดียว ว่าต้องออกทางเข้า..  คือทำใจให้ได้ ปล่อยวางให้ได้ อะไรไม่ใช่เรื่องน่าทุกข์ไม่ควรไปทุกข์   เอากำลังใจไว้เผชิญทุกข์ที่เลี่ยงไม่ได้จะดีกว่า.. อยู่ยังไงก็ได้ไม่ให้ประมาท..  ภาวนายังไงก็ได้ ให้จิตมีกำลังและปล่อยวาง จนมันไม่ทุกข์ข้างในใจ..  มีความสุขได้แม้จะต้องยากลำบากยังไงก็ตาม..   และเมื่อน้ำท่วม หรือเกิดภัยพิบัติ.. จะรู้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดคือน้ำใจ  ถ้าเราเคยมีน้ำใจกับใครไว้ เมื่อยามยาก เราจะได้รับความช่วยเหลือ เป็นอันได้พิสูจน์เรื่องกรรมดีส่งผลต่อเราในยามขับขันได้อย่างไร เป็นต้น.. ที่เคยสอนให้ลูกสบายๆ เอาแต่เรียนๆๆ มองแต่อนาคต หรือคาดหวังอนาคตที่สุขสบาย.. ก็เปลี่ยนใหม่ซะ หันมาสอนให้ลูกลำบากบ้าง  ผจญภัยบ้าง สอนให้ลูกหัดเผชิญทุกข์ และมองว่าทุกข์ยากทั้งหลายเป็นเกมที่คุณต้องผ่านแต่ละด่านให้ได้.. ด้วยการใช้สติปัญญา.. สอนวิชาเอาชีวิตรอดในสถานการณ์ต่างๆ  ให้กับลูก อย่างนี้เป็นต้นค่ะ..   โลกในอนาคตไม่มีที่จะสุขสบายค่ะ  มีแต่ลำบากยิ่งๆ ขึ้นไป  ผู้ที่มีกำลังใจเข้มแข็งและมีศีลมีธรรมเท่านั้นจึงจะอยู่ได้..    ซึ่งมันจริง เพราะว่าในยามยากลำบากมากๆ ผู้ที่ไม่มีศีลไม่มีธรรม ก็จะทนไม่ไหว..  เพราะมันจะตกต่ำ และตกหนัก..  ใจก็ไม่เคยฝึกมาก่อน มันจึงเป็นเหตุให้เกิดความเครียด เจ็บป่วย ฯลฯ ตามมามากมาย... เรื่องดีๆ อย่างหนึ่งใน scenario ที่ดูเลวร้ายเหล่านี้ก็คือ.. มันจะมีจุดคานงัดอยู่ค่ะ.. จุดคานงัดของทฤษฏีเคออสน่ะ.. ถ้าคุณงัดถูกจุด คุณจะดีดตัวเองได้ไกลเลย   อาจจะดีดจนพ้นแรงโน้มถ่วงของกรรมไปเลยก็ได้  เพราะทุกข์มาก ย่อมทำให้เห็นธรรมได้ง่าย  เพราะธรรมนั้นจะเห็นได้จากกองทุกข์ไงคะ.. เมื่อเราทุกข์หนัก แล้วได้รับโอกาสที่จะเห็นธรรม เช่นมีครูบาอาจารย์ดีๆ คอยชี้ทาง เราอาจจะกระโดดข้ามขั้นไปเลย..  กลายเป็นว่าบรรลุธรรมเอาง่ายๆ ดังนั้นยุคต่อไปนี้ เมื่อภัยพิบัติจัดหนัก เศรษฐกิจตกต่ำ เกิดสงครามและภัยโจรต่างๆ นาๆ คนมันก็สิ้นหวัง จึงหันเข้าหาร่มเงาของพระธรรม หรือพุทธศาสนากันมากขึ้น.. จะเป็นเหตุให้ผู้คนเกิดดวงตาเห็นธรรมกันมากขึ้น... สังเกตไหมว่า..คนยุคนี้มีปัญญากันมาก คือมีพื้นฐานปัญญาดี มีความฉลาดหลักแหลมมาก..มีความรู้มาก..  แต่มักมีมิจฉาทิฐิบังตาเอาดื้อๆ  เรียกว่าขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อน แตกใบอ่อนเป็นบ้องกันชาไง (ในพันทิปนี้มีตย.ให้ดูเยอะมากๆ) พวกขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อน แตกใบอ่อนเป็นมะลิลาก็มี  พากันสร้างบารมีทำบุญกระจาย.. แต่คล้ายๆ จะประมาท.. แบบว่าเอาทานไว้ก่อน ภาวนาไว้ทีหลัง  (เกรงน้ำมาไว มันจะไม่ทันได้ภาวนาน่ะซี.. ตายไปเป็นเทวดา จะว่าดีก็ดี แต่ว่าโลกหลังจากนี้ จะลงมาอยู่ไหวหรือ ??)   อันนี้คือกลไกกรรม และการบังของมารต่างๆ  ทั้งๆ ที่มีคุณสมบัติพร้อม.. แต่หากไม่ได้เจอบัณฑิตผู้รู้ ก็อาจจะสูญเปล่า พลิกกลับไปเป็นตัวปัญญานั้นพาให้ลงอบายภูมิเอาง่ายๆ   อ่านพระไตรปิฏกแล้วยังมีจุดที่เราสงสัยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   เราสงสัยว่าผู้มีบุญทำไมต้องลงมาตอนนี้..  เราสงสัยว่าหลังจากนี้แล้วมันจะเป็นยังไง.. เราสงสัยว่า ถ้าไฟประลัยกัลป์ล้างโลก นี่จะล้างสิ้นไปจนถึงชั้นพรหมเลยนะ..   ต้องเริ่มสร้างจักรวาลกันใหม่อ่ะ..   ใครจะรอยุคพระศรีอาริย์หรืออะไรก็ตามใจ แต่เราเล็งเห็นว่า.. กรูไปตอนนี้ดีกว่าน่ะ.. จึงกล่าวได้ว่า ช่วงเวลาต่อไปนี้ เป็นช่วงที่เขาตะแกรงร่อนเอาเศษทองที่ยังเหลือๆ หลงๆ อยู่ (จากยุคก่อนๆ นี้ คนของใคร เขาก็พากันมารับมาช่วยนะ..) เขาร่อนทอง ออกจากเศษดินทรายค่ะ  คนที่เป็นดินทราย หลุดร่วงรอดตระแกรงลงน้ำไปค่ะ  ก็จมไปกับน้ำ..  ลงอบายรับวิบากกันไปก่อน.. ส่วนเศษทอง นั้นท่านผู้ทรงธรรมเขาเอามารวมกัน แล้วไปหลอม หล่อพระไงคะ... อย่างน้อยสุดก็เป็นเทวดา อย่างมากหน่อยก็เป็นพรหม หากมีของเก่ามาเยอะแล้ว..ก็ขึ้นกระดานหก ดีดตัวเองพ้นโลกไปเลย..  เข้าใจไหมคะ?? เราถึงออกมาเขียนกระทู้ล่อแหลมอยู่เนืองๆ  เผื่อดักปลาปัญญาดีๆ สะกิดต่อมอะไรสักต่อมของเขา..  จะได้ไปด้วยกัน..   ไม่ต้องหลุดร่วงลงน้ำไปอีก.. ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ท่านมานำทางแล้ว ถ้าไม่ไปพร้อมท่านงวดนี้..   ก็ต้องอยู่ไปอีกยาวค่ะ.. เรื่องน้ำดูเป็นเรื่องเล็กๆ เลยไหมคะแม่น้องปัน...เรื่องจะอดอยากกัน โรคภัยไข้เจ็บที่จะตามมา น่ากลัวกว่านะ.. ดูสังสารวัฏอันยาวไกล..  น้องปันไม่ไปโรงเรียน เป็นกรรมจิ๊บๆ ที่ไม่ควรต้องเป็นกังวลเล้ย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 19:43:20

ความคิดเห็นที่ 52 เบลส ดีขึ้นแล้วหรือจ๊ะ.. update อาการป่วยหน่อยจ้า นึกเป็นห่วงอยู่เลย.. ซนได้เหมือนเดิมแล้วซี.. พี่ว่านะ เรื่องคนที่หน้าตาไม่ดีแล้วทำศัลยกรรม..   เขาทำกรรมดีในเรื่องเงินมามั้ง.. เขามีเงิน มีโอกาสเจอหมอดี ก็เลยแก้ที่หน้าตาไม่ดีให้ดีขึ้นได้..(ไม่เกินกรรมเก่าของเขาไง หน้าหน้าตาแย่มาก ก็ศัลยกรรมยากนะ) แต่.. แต่มันไม่ฟรีนะ.. แลกกับความเจ็บปวด แลกกับการต้องดูแลรักษา ที่ทำให้ต้องทำงานหาเงินมาใช้ในการนี้ เพื่อยืดความงามออกไปนานๆ แล้วมันเป็นเหตุให้ผิดศีลได้ป่าว  เป็นเหตุให้สร้างกรรมใหม่ได้ป่าว..   จึงกล่าวได้ว่า มันก็เป็นการแก้กรรมอย่างนึงน่ะ.. แก้ด้วยมีดหมอ.. แก้ด้วยเงิน.. แต่มันก็คล้ายๆ กับการแก้กรรมแบบขอไปทีน่ะ.. มันไม่ยั่งยืนหรอก รับรองว่าเมื่อมันเสื่อมลง ทุกข์ตามมามากมาย ร่างกายก็เจ็บป่วยด้วยความผิดธรรมชาติ เป็นวิบากของวิบากไง.. สมมติว่าเรามีกรรม แล้วเราโชคดีรู้ว่าจะต้องรับวิบาก.. เราก็หลบไง.. หลบไปถือศีล ทำทานเยอะๆ  เหมือนว่าเรายืดเวลาออกไปได้  แต่กรรมก็ยังตามมาอยู่ดี... มันมีทางเดียวที่จะหมดกรรมแบบถาวร คือปฏิบัติให้จิตหลุดพ้น.. format จิต อย่างชนิดไม่ต้องมาเกิดอีกเลยไง..  จึงจะจบกระบวนการกรรม ดังนั้นศีลหรือทาน เป็นตัวช่วย..  แต่ของจริงคือต้องภาวนา ให้จิตได้เรียนรู้และหลุดพ้นไปเป็นขั้นๆ  ขั้นแรกคือหนีอบายก่อน ลองอ่านอันนี้  วิธีหนีนรก.. http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y11070854/Y11070854.html ต้องหนีนรกไว้ก่อน  ถ้ามั่นใจว่าพ้นอบายแน่ๆแล้ว ก็ต้องเริ่มขั้นต่อไป คือปฏิบัติต่อให้มันไปได้ไกลกว่านั้นอีก ละมันทีละเรื่อง..สังโยชน์ 10 ตัว.. เริ่มหัดละมันทีละตัว เอาตัวหลักๆ ออกได้สักครึ่งทางก็ยังดี.. อย่างน้อยใจก็เบาแระ.. คราวนี้ถึงมีทุกข์อะไร ใจมันไม่ทุกข์ไปด้วยหรอก.. มันรู้ว่าทุกข์พวกนี้ของปลอมทั้งนั้น....   เอาภัยพิบัติมายั่วก็ไม่กลัวหรอก.. ก็มันผ่านความกลัวไปแล้ว.. มันแค่ไม่ประมาท.. อาจารย์พี่ก็บอกมา พี่เองก็ทดสอบมาด้วยตนเอง  การปฏิบัติธรรมเพื่อละสังโยชน์ไม่ใช่เรื่องยาก ที่จริงมันไม่ยาก (แต่ไม่ง่าย) ที่มันยากเพราะโดนหลอก โดนบัง  โดนลวง ให้คิดว่ายาก เราคงทำไม่ได้หรอก.. คงทำไม่ได้ในชีวิตนี้ เลยหันไปใช้ชีวิตแบบคนๆ ก่อเวรสร้างกรรมกันไปตามวิถีโลก..   หรือภาวนากันแบบชิวๆ เพราะคิดว่าดีกว่าไม่ทำเลยไง.. คล้ายๆ ว่าปัญญาคุณ มีความสามารถที่จะเข้ามหาลัยได้ แต่คุณโดนโลกโดนสังคมหลอกว่า.. อย่างคุณน่ะ.. จบแค่มัธยมทำงานก็พอแล้ว  อย่าไปสอบเลย เข้าไม่ได้หรอก สอบตกจะเสียใจนะ..  พอใจแค่นี้เถอะ..  ใครๆ เขาก็ทำกันแค่นี้ทั้งนั้น.. แบบนี้น่ะค่ะ.. หาเด็กแบบที่บอกว่าไม่อยากเป็นผู้พิพากษา (ทั้งที่อาจมีโอกาส) เพราะไม่อยากจะสร้างกรรมที่ไม่ตั้งใจ.. ไม่อยากเบียดเบียนใครเพราะอำนาจหน้าที่.. ขอมีอาชีพที่ทำให้ภาวนาได้ดี  จะดีกว่า.. หาอย่างความเห็นข้างบนนี้ หายากจริงๆ ว่าไหมคะ..   แต่จะมองผู้พิพากษาไม่ดีก็ไม่ใช่ค่ะ บางคนเขาก็ทำได้ ทำดีด้วย ทำได้ด้วย พวกนี้เขาสร้างบารมีมามาก  อาชีพพวกนี้เป็นอาชีพของผู้มีบุญบารมี ในขณะเดียวกัน หากเขาปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เขาก็จะข้ามผ่านด่านทดสอบ และมีบารมียิ่งๆ ขึ้นไปอีกค่ะ.. แต่ถ้าติดกับดัก.. คือสอบไม่ผ่าน พลาดเผลอไป  ก็ต้องใช้วิบากหนักเลยค่ะ.. ถ้าไม่อยากเสี่ยง ก็ต้องใช้ยุทธวิธีหนีนรกของหลวงพ่อฤาษีนั่นเองค่ะ.. น้องเบลสกับพี่โชคดี ที่มีอาชีพที่เป็นกุศล ได้ทำกุศลทุกวัน ถ้าใจตั้งมั่นและมีปัญญา เหมือนเราได้สร้างกุศลทุกๆ คำสอนของเราเลย... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:04:53

ความคิดเห็นที่ 53 เฮ้อ น่ากลัวจังค่ะ  คุณ chaosy ทำอะไรต่อไม่ถูกเลย  ภาวนาน้อย ปัญญาก็น้อย  ไปต่อไม่เป็นเลยค่ะ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:13:49

ความคิดเห็นที่ 54 ก็ไม่ต้องไปต่อสิคะคุณแม้น้องปัน.. ไปต่อไม่เป็นก็ไม่ต้องไปต่อ.. ก็แค่หยุด...  หยุดเลย..   หยุดใจเรา..  ไม่ต้องคิดต่อ... หยุด อยู่กับปัจจุบันนี้เท่านั้น  มีอะไรก็ทำไป..  ต้องแก้ไขอะไรก็แก้ไขไป... หรือจะละเอียดกว่านั้น หยุดแค่ลมหายใจก็ได้..  อยู่กับลมเข้าลมออก..  ไม่ต้องไปไหนต่อทั้งนั้น.. หาเวลาให้ตัวเอง หยุดจากทุกเรื่อง อยู่กับลมหายใจ หรืออยู่เฉพาะหน้า... รู้เฉพาะหน้า..ก็ได้...   ไม่ต้องไปไหน..หยุดอยู่เฉยๆ..   เอาสักวันละ 1 ชั่วโมง..   หยุดอยู่เฉยๆ หยุดดิ้นรนทุกอย่าง หยุดคิดหน้า คิดหลัง คิดกังวล หยุดสบายๆ สัก 1 ชั่วโมงต่อวัน.. เดี๋ยวก็จะเป็นว่า.. ภาวนามากขึ้น ปัญญามากขึ้น เอง..และ จะคิดออกได้เองว่าจะไปต่อยังไง.. ที่คิดว่าไปต่อไม่ได้น่ะ ดีแล้วค่ะ..    หยุดมันซะตรงนี้แหละคุณ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:25:43

ความคิดเห็นที่ 55 ว๊ายๆ ด้วย.. เป็นคนขี้หลงทางเหมือนกัน และก็เคยแกล้งมดมาเหมือนกัน.. แบบว่าทำให้มันหลงทาง ตัดหนวดแมวงี้.. เคยลอง รู้สึกว่าจะเคยมาบ้าง.. แต่กรรมอย่างนี้คงเป็นกรรมแบบการ์ตูนเนอะ.. ไม่มีในพระไตรปิฏกละม้าง... แต่มัน make sense แฮะ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:34:05

ความคิดเห็นที่ 56 เบลสดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ เมื่อวานก็ใช้กรรมต่อเนื่องอีกค่ะ ตลกดี แกมบู๊หน่อยๆ ... ออกมาจากห้องส่องกล้อง ฟื้นจากยาสลบก็ขึ้นมาที่ห้องพัก ให้พยาบาลเปลี่ยนน้ำเกลือขวดใหม่มาให้ แล้วหลับไป ไม่ถึงสองชั่วโมง ตื่นมา สะลึมสะลือ เห็นเลือดกำลังวิ่งขึ้นไปที่สายน้ำเกลือ .. ขวดน้ำเกลือว่างเปล่า หันไปบอกแม่ (หลับอยู่เหมือนกัน) แม่ขา .. น้ำเกลือหนูหมด!! กดออกเรียกพยาบาล เธอเดินมาเสียบขวดใหม่ให้แล้วทำท่าจะจากไป เบลสเลยถามว่า ขวดเมื่อกี๊ตั้งเรทไว้ที่เท่าไหร่คะ เธอบอก คุณหมอสั่งสิบชั่วโมงค่ะ บร๊ะเจ้า .. นี่แอดวานซ์ให้ชั้นแปดชั่วโมง แล้วยังมีหน้ามาเสียบขวดใหม่ทันทีเนี่ยนะ !!?!? ยังไม่ทันพูดอะไร เธอเดินออกไปเลย เบลสแกะพลาสเตอร์ที่หลังมือออก แม่ร้องขอว่าอย่าเพิ่ง เดี่ยวเลือดพุ่ง โทรไปเคาน์เตอร์ เค้าบอก ตามหมอให้อยู่ สิบนาทีผ่านไป หมอเดินมา เบลสตั้งคำถาม หมอผงะ ตอบอ้ำอึ้งว่า ในรายที่ปกติ ร่างกายจะขับน้ำออกมาเอง เบลสอยากบอกมากว่า แล้วถ้าชั้นปกติ ชั้นจะมานอน รพ ทำไม เบลสมองหน้าพยาบาล ยื่นมือให้ บอกว่า "เอาออกเดี๋ยวนี้ แล้วคิดเงินเลย จะออกเดี๋ยวนี้ค่ะ" หมอและพยาบาลเดินถอยหลัง ถอยทัพกลับไปที่ประตู ซักพักพยาบาลเดินกลับมาถอดเข็มที่คาอยู่ให้ ถามซ้ำอีกครั้ง ว่าทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พยาบาลตอบว่า เพราะท่านอนของคนไข้ทำให้น้ำเกลือเดินเร็ว .. เยี่ยมมาก เหตุผลนี้ ต้องจบพยาบาลมา ถึงจะคิดได้ใช่ไหม? เบลสลุกขึ้นไปเก็บของ เปลี่ยนเสื้อผ้า มีคุณหมออีกท่านเดินมา ถามว่า ได้ข่าวว่ามีปัญหากันเหรอครับ เบลสเลยถามกลับว่า การเดินน้ำเกลือ 10 ชั่วโมงให้หมดขวดได้ในไม่ถึงสองชั่วโมง ถือว่าเป็นปัญหาหรือเปล่าล่ะคะ แล้วยังจะมาให้ขวดต่อไปอีก "ชุ่ยมาก" พูดไป ร้องไห้ไป โกรธหง่ะ แต่ก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องผลการส่องกล้องต่อนะคะ ไม่ได้วีนไม่ลืมหูลืมตาแต่อย่างใด สิบนาทีผ่านไป เงียบงัน เลยโทรไปฝ่ายการเงินเอง เค้าบอก ไม่มีแจ้งเรื่องเข้ามา อืม ... สุดท้าย หัวหน้าพยาบาลมา ผู้ใหญ่ฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์มา และ ผอ. โรงพยาบาลขับรถมาจากอีกสาขานึง และใครต่อใครไมรู้ มายืนกันเต็มห้อง .. สุดท้าย พยาบาลมาทั้งวอร์ดเลย มีทั้งคนที่ตาแดงๆ และเจ้าตัวที่ร้องไห้ เดินมาพนมมือไหว้ ขอโทษที่สะเพร่า บอกต่อหน้าคนทั้งห้องนี่ล่ะ ว่า "เข้าใจว่าคนเราผิดพลาดได้ แต่คุณแก้ไขสถานการณ์ไม่เหมาะสม แล้วเอาเป็นว่าจบนะคะ ไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติด" ผอ. ขอร้องให้อยู่ต่อ ก็เลยนอนต่ออีกคืนน่ะค่ะ แหม่ ตอนก่อนหน้านี้ก็บอกเล่นๆกะแม่ไปแล้วว่า สงสัยตอนหนูเป็นทหาร คงเคยทำแกงบูดให้คนทั้งกองกินนะแม่นะ ถึึงได้ปวดท้องเรื้อรังแบบนี้ มาเจอเรื่องน้ำเกลือนี่อีก ไปไม่ถูกเลย ก้มหน้ารับกรรมกันไป .. เฮ้อออ คิดอยู่ในใจแต่ว่า มา ... จัดมา ไม่อภัยก็จัดมา จะก้มหน้ารับกรรมให้จบสิ้นกันไปค่ะ จนหมดเรื่อง เดินเข้าห้องน้ำเป็นครั้งแรก กรี๊ดดด หน้าตาตัวเองอุบาทว์มากอ่ะ บวมจนตาจะปิดเลยค่ะ เหมือนป้าที่โดนเป่าลมในแฮร์รี่พอตเตอร์เลย .. ทุเรศตัวเองจริง .. หน้าตาแบบนี้ ร้องไห้ไป พูดไป ต่อหน้าคนมากมาย กรรมจริงๆ 5555+ แก้ไขสะกดผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 20:45:23 จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:41:02

ความคิดเห็นที่ 57 ย้ำอีกครั้ง ว่ากรรมจริงๆ .. เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากเพิ่งฟื้นจากยาสลบค่ะ สุดยอดไปเรยยยย >< จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:47:29

ความคิดเห็นที่ 58 ให้กำลังใจคุณแม่น้องปันค่ะ และให้กำลังใจตัวเองอยู่เหมือนกัน พอจะเข้าใจว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นเพราะเหตุปัจจัยที่มันมีอยู่ตอนนี้ เราจะลำบากอยู่ยากกันขนาดไหน แต่ยังไงก็ต้องทนให้ได้ค่ะ พระอาจารย์อีกองค์หนึ่งของเราท่านพูดบ่อยๆว่า " เกิดเป็นคน ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ต้องทน คิดซะว่าถ้าจะไม่ทนแล้วก็คือตายนั่นแหละ เป็นนักปฏิบัติธรรมต้องอดทนเยอะๆ " อย่างไรเสียก็ต้องไปกันหมดทุกคน ใครไปก่อนไปหลังเท่านั้นแหละค่ะ มาคนเดียวไปคนเดียว อย่างที่พี่เคฯบอก เรื่องนี้ต้องหาทางเข้า คือ อย่าประมาท แต่หากเจอเข้าจริงๆล่ะก็ ก็ต้องปลง ต้องปล่อยวาง อย่างเรื่องที่ท่านทั้งหลายเตือนกันอยู่นี้ เราคิดว่า อย่างไรเสีย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดตามเหตุปัจจัย มองสังคมตอนนี้หากจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่สำคัญคือ เราไม่สามารถไปทำอะไรได้ ที่ทำได้มีอย่างเดียวคือ เตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมเสบียง(บุญ)ให้พร้อมอยู่เสมอค่ะ :))) ลองฟังพระอาจารย์สุชาติท่านเทศน์เรื่องความกลัวดูนะคะ ท่านว่า ใจของปุถุชนมีแต่ความหวาดกลัวสารพัด ต่างจากใจของพระพุทธเจ้าและพระอริยเจ้าทั้งหลาย เพราะเราขาดธรรมะ ขาดแสงสว่างแห่งธรรม เราจะต้องจุดเทียนแห่งสติปัญญาไว้เสมอ เล่มต่อเล่ม เพื่อจะได้ขจัดความหวาดกลัวออกจากใจค่ะ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:48:47

ความคิดเห็นที่ 59 คุณแม่น้องปัน ขอแถมอีกนิดได้ไหม..ชะรอยเราจะเคยอุดหนุนกันมา คือแม่น้องปันอาจจะเคยอุดหนุนเรามาก็ว่าได้  เรามีไอเดียกับคุณแม่ทุกทีเลย.. มันผุดขึ้นมาว่า..  ให้แม่น้องปันไปเรียนรู้สองเรื่อง คือเรียนรู้ใจตัวเอง ในยามที่กลัว แต่อยากรู้  เมื่อรู้แล้วก็ยิ่งกลัว.. แต่ห้ามไม่ให้รู้ก็ไม่ยอมหรอก.. อยากรู้  แต่รู้แล้วกลัว  กลัวแล้วก็ไปไม่เป็น.. ถ้าคุณแม่ข้ามเรื่องนี้ได้ด้วยตนเอง  คือยอมรับความจริง โดยไม่กลัว คือเห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นแหละ..  เราต้องยอมรับแม้มันจะไม่ดีก็ตาม.. เพราะไม่เป็นไร เราสู้ได้ เราผ่านได้ เราจะรอดได้..   รู้ความจริงดีกว่าไม่รู้ ทำใจยากหน่อย เจ็บหน่อย  แต่ว่ามันสบายใจ..  พอทำใจได้ เราก็เข้มแข็งเลย.. ถ้าคุณแม่น้องปันออกจากห้องนี้ได้ หากุญแจไขออกมาได้.. คุณแม่จะดูแลน้องปันได้ เพราะน้องปันได้ยีนส์ตัวนี้ไปจากแม่..  ถ้าแม่แก้ไขตัวเองได้ ก็จะสอนลูกแก้ไขสิ่งนี้ได้ค่ะ.. เขาก็จะข้ามผ่านได้เลย..  เพราะที่จริงลึกๆ แล้วคุณทั้งสองมีปัญญามากด้วยกันทั้งคู่  เพียงแต่ไม่ยอมเอาไม่ดี..จะเอาแต่ดีๆ อิอิ... และผู้ที่จะเป็นแบบอย่างให้คุณแม่ได้คือคุณพ่อ..  ซึ่งปลีกวิเวกดูบอลคนเดียวนั่นแหละ.. คุณพ่อที่ชิวๆ ไม่ค่อยทุกข์ร้อน นั่นแหละ.. ลองไปแอบสังเกตเขา  เขามีความสุขนะคะ..   ลองทำอย่างเขาดูสิ.. เอาธาตุของเขา มาปรับธาตุของเราค่ะ.. ธาตุของคุณแม่ไวมาก เอาธาตุของคุณพ่อมาบาล๊านซ์  (เราต้องยอมรับก่อนว่าเราไวไป มันก็ไม่ดีคือทุกข์เยอะ ลองเฉื่อยบ้างก็ได้..เฉื่อยนี่ก็ดีเหมือนกันนะคะ..บื้อๆ ซื่อๆ บ้าง..มันเป็นพลังงานอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งจะทำให้เราสมดุลขึ้นค่ะ) ต้องเช็คสุขภาพบ้าง เคยตรวจไธรอยด์ไหม..  บางทีต่อมนี้ส่งผลให้คนเป็นแม่เครียดง่าย และเร่งรีบมาก กังวลมาก หลายคนเป็นไธรอยด์ไม่รู้ตัวน่ะค่ะ.. พอรักษาก็หาย.. คุณแม่ต้องหัดหนีปัญหา คือหยุดคิด.. หยุดทำอะไรทั้งนั้น หยุดเวลาไว้เลยค่ะ.. จะหยุดนอน หรือหยุดดูทีวีก็ได้  หยุดเล่นกับลูกก็ได้ ต้องเล่นจริงๆ นะ.. หรือจะให้ดี หยุด แล้วสวดมนต์ นั่งสมาธิก็จะมีผลดีที่สุดค่ะ วันนี้นัดเด็กส่งงาน ตอนแรกนักบ่ายโมง  เราก็โทรถามก่อน เพราะมันรู้ว่าเด็กจะเลท เราก็อยากอู้..  เด็กบอกเพิ่งเลิกเรียนอีกวิชาตอนบ่ายเอง  เราเลยบอกงั้นเจอกันบ่ายครึ่ง.. เราก็เข้าไป เด็กนอนท่องบทกัน  สรุปยังไม่ได้ซ้อม  สั่งไว้แล้วว่าให้ซ้อม เราเข้าปั๊บส่งงานเลย.. จะได้เลิกเร็ว.. ปรากฏ พอเราไป เพิ่งลุกขึ้นมาซ้อม.. มีสองคนยังไม่ได้ทำ ไม่มีงานมาส่ง.. (ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะวีนแตก  เพราะคิดว่ายังไงก็ต้องสอน ทำผิดก็ต้องดุกันบ้าง.. เวลาทำดีก็ชม..) เดี๋ยวนี้มาดใหม่แล้ว อาจารย์สอนมาดี..   ก็ถามเด็กว่ายังไม่ได้ซ้อมใช่ไหม..เอาจริงๆ ไม่ต้องโกหก  เขาก็พยักหน้า.. เราถามจะซ้อมก่อนไหม.. ดีกว่าส่งๆ มา..   เขาก็บอกว่าอยากซ้อม.. เราก็เลยว่างั้นที่ตกลงกันไว้ว่าเลิกเร็วเปลี่ยนนะ.. เลิกปกตินะ.. จะให้เวลาซ้อม คนที่ไม่ได้ทำงานมา ให้รีบทำ จะได้มีงานส่ง... แล้วเราก็ออกมาทำธุระ กลับไปอีกที เด็กก็พร้อมส่งงาน.. สรุปวันนี้เด็กทำงานครบทุกคน คนที่ไม่ทำมาก็รีบไปจัดการจนเสร็จ  ส่งงานได้สี่คน ยกเว้นสองคนที่เพิ่งจะทำบทในห้อง.. ทุกคนชื่นมื่น ได้เรียนรู้..  ไม่มีใครจิตตก เสียใจ  ทุกคนจบชั่วโมงเรียนด้วยใจสบาย เราก็ตบว่า.. จำไว้.. ทำผิดได้ แต่อย่ามัวรู้สึกผิดบาปแต่ไม่แก้ไขอะไรเลย  ทุกอย่างแก้ไขได้ทั้งนั้น ขอให้เอาเวลาสั้นๆ นั้นฮึดที่จะทำ.. ก็ทำได้... ฮึด แก้ไขซะหน่อย ทำซะหน่อย  ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย.. คราวหน้าขอให้ซ้อมมาให้เต็มที่..  ถ้างานดี ไม่มีสอบข้อเขียน ถ้างานไม่ดี ก็มีสอบ เลือกเอาเองแล้วกัน.. เนี่ยค่ะ.. ตัวอย่าง.. ก่อนเข้าวัดปฏิบัติธรรม คิดไม่ได้แบบนี้นะคะ คิดได้ตื้นๆ ว่า เรามีหน้าที่สอน..เด็กผิดก็ต้องดุ ต้องว่า  ต้องให้เขาสำนึก..    แต่เราไม่รู้ว่าทำเขาทุกข์ใจ.. เมื่อทุกข์ใจ ไม่มีใครคิดอยากจะแก้ไขอะไรทั้งนั้น..นอกจากจะหนีหรือผลักให้พ้นๆ ตัว.. แต่ถ้าเขาสบายใจ เขาไม่รู้สึกผิดบาปมากมาย เขาจะมีกำลังใจให้กลับตัวค่ะ.. เดี๋ยวนี้เลยคิดว่าในการสอน เรื่องที่สำคัญที่สุด กลายเป็นจิตใจของเด็ก.. อยากให้เด็กมีความสุขทุกๆ ชั่วโมงที่ได้เจอเรา   เมื่อเด็กมีความสุขก็เป็นเหตุใกล้ให้เกิดฉันทะ.. วิริยะ จิตตะ วิมังสา.. จริงไหมคะ.. ได้ผลงานที่ดีกว่าทุกรุ่นที่เคยสอนมา ได้ความสัมพันธ์ที่ดี และเด็กก็มีทัศนคติที่ดีต่อวิชาที่เรียน..   เรื่องนี้เราเรียนรู้ที่วัด เรียนรู้จากพระอาจารย์ค่ะ ในคลาสปริญญาเอกก็คงไม่มีสอนหรอก... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:53:11

ความคิดเห็นที่ 60 จะว่าไปหนูก็หลงทางบ่อยๆ เพิ่งรู้วันนี้ว่าเพราะแกล้งมดไว้เหรอเนี่ยยย !!! ตอนเด็กๆนี่แต่ละคนจะทำกรรมกับแมลงตัวเล็กๆกันเยอะนะคะ หนูก็คนหนึ่ง ใครมีลูกมีหลานต้องสอนว่า อย่าไปรังแกสัตว์ สัตว์เล็กสัตว์น้อยนี่แหละ เพราะมันแกล้งง่าย จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 20:54:47

ความคิดเห็นที่ 61 เห็นพี่เบลสพูดเรื่องศัลยกรรมขึ้นมา... ที่จริงหนูนี่ก็มีคนเคยแนะนำให้ไปทำจมูกค่ะ เพราะจมูกแหม็บมาก คิดว่าเป็นเพราะผลกรรมที่เคยไปทำกับแมลงงวงช้างตอนเด็กที่เล่ามาข้างบนนั่นแหละค่ะ แต่โชคดีที่หนูพอใจแล้วกับรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ธรรมชาติให้มาเท่านี้ก็แปลว่ามันก็พอดีแล้ว อีกอย่างหนึ่งมันก็แค่ร่างกายภายนอกเท่านั้น หนูคิดว่า คนที่ทำกรรมไม่ดี ทำให้เกิดมาหน้าตามีปัญหา ถึงขั้นต้องทำศัลยกรรม หนูมองว่าเป็นการแก้กรรมทางกายภาพน่ะค่ะ ผลที่จะเกิดขึ้น อาจทำให้เค้าเกิดหลงรูป ยึดติดในรูปร่างหน้าตาตัวเองจนเป็นทุกข์ก็ได้นะคะ ดังที่เห็นจากคนที่เสพติดศัลยกรรม เป็นทุกข์อีกอย่างหนึ่งเหมือนกันนะคะหนูว่า ^^ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 21:17:16

ความคิดเห็นที่ 62 น้องเบลสเล่าเรื่องได้ฮามาก.. อ่านแล้วขำก๊ากเลย.. เป็นคนเขียนหนังสือได้เลย..  ฮาจริงๆ ทั้งที่เรื่องมันออกจะแสนโหด.. ลูกเทวดาก็งี้แหละ.. ถ้าไม่ใช่เรื่องเจ็บป่วย ไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นข้อสอบ..อิอิ.. น้องจะจัดหนักไปอีกระยะนึง..   เป็นข้อสอบให้เรียนรู้เรื่องเวทนา จริงๆ นะจ๊ะ.. ลองสำรวจดูสิ.. มีช่องเรื่องไหน เขาเข้าช่องนั้นแหละ.. อยากผ่านไวๆ  ต้องเข้ากรรมฐาน.. ให้จิตเรียนรู้เวทนาจากกรรมฐานแทน.. มันจะผ่านเหมือนกัน แต่ไม่ต้องเจอวิบากของจริงๆ มาก..   ข่าวดี ยังไงก็ผ่าน.. ข่าวร้าย.. มันจะต้องหนักเลย แบบมรสุมเข้า.. ชนิดเอาให้ละเวทนาได้เลยน่ะน้อง.. เตรียมใจไว้หน่อย.. เรื่องเจ็บป่วย..เข้าโรงพยาบาล รันทดปนฮา..เป็น tragic comedy พี่เคยเจอเรื่องอย่างนี้ แต่ของพี่เป็นแบบพลเมืองชั้นสอง ไม่มีบารมีใดๆ เลย ที่บ้านไม่มีใครชอบมีบารมีเลย ทั้งที่จริงๆ ก็มีไม่น้อย.. เช่น พ่อเป็นผู้กำกับฯ แต่ว่าลูกโดนใบสั่ง โทรหาพ่อ พ่อว่า มีตังค์ไหม..มีก็จ่ายให้เขาไปนะลูก.. ดังนั้นชีวิตพี่เป็นพลเมืองชั้นสอง ใกล้ๆ 3 ตลอดชีวิต ต้องก้มหน้ารับกรรมอย่างเดียว ขอเล่าบ้าง.. ตอนนั้นไม่สบาย ตอนเช้ารู้สึกตัวว่าหมดแรง ร้อนๆ เหมือนเป็นไข้ ทำงานไป ล้มตัวลงนอนตอนเที่ยงๆ แล้วก็ป่วยหนักไปเลย ตอนเย็นโซเซขึ้นมา.. ในใจรู้สึกว่าป่วยหนักแน่ๆ ต้องไปหาหมอ..ไปเปาโลก่อน หมอตรวจแล้วบอกว่า เป็นไข้ติดเชื้อในกระแสเลือด ไม่รู้เชื้ออะไร จะเอาใบรับรองแพทย์ไหม..  เราก็อื่ม..สงสัยเป็นไข้เลือดออก.. รู้อีก.. ที่รู้ เพราะน้องในออฟฟิตคนนึงเป็น และเรากินนอนในที่ทำงาน ก็น่าจะเป็น เพราะอาการอย่างนี้ไม่เคยเป็นมาก่อน มันรู้เลยว่าผิดปกติ คืนนั้นกลับไปนอนออฟฟิต แต่รู้สึกแย่มาก และที่นอนไกลห้องน้ำได้โทรไปหาเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน จะขอไปนอนห้องเขา  เขาปฏิเสธ เพราะพี่มา..  แต่เขาไม่ห่วงเราเลย.. หนึ่งดอก..  พอบอกเพื่อนอีกคน ที่ทำงานด้วยกัน เขาทำท่ากลัว แล้วรีบออกจากออฟฟิต แสดงให้เห็นเลย ว่ากูไม่ช่วย..กูไปก่อนนะ..  อื่ม.. สองดอก.. กล้ำกลืนขึ้นไปนอนห้องที่ผีดุ เพราะอยู่ใกล้ห้องน้ำ เตรียมเครื่องมือไปพยาบาลตัวเอง ไข้ขึ้นก็เอาผ้าไปเตรียมเช็ดตัวเอง.. แบบว่าคืนนั้นรู้เลย ว่าเพื่อนสองคนนี้ฝากผีฝากไข้ไม่ได้ คือมันเป็นหุ้นส่วนที่ทำออฟฟิตด้วยกันไง ถึงเวลาเขาป่วยเราดูแลสารพัด ถึงเวลาเราป่วย มันไม่แยแสเลย..   อื่ม..จะได้รู้กันไป ว่าสุดท้ายต้องพึ่งตัวเอง.. คืนนั้นไข้สูง ก็เช็ดตัวเอง กินยานอน เช้ารีบไปโรงพยาบาลใหม่  ไปวชิระ..  ไปนั่งรอนอนรอในไอซียูครึ่งวัน กว่าจะได้ตรวจ เจาะเลือดนั่นนู่นนี่อยู่จนสรุปว่า ไข้เลือดออกจริงๆ ต้องแอดมิท.. เขาก็หาห้องให้ เป็นห้องรวม  โทรหาแม่ แม่รีบมาดู.. แม่บ่นว่าทำไมไม่ไปหาตั้งแต่เมื่อวาน..  น้อยใจแม่อีก..ดอกที่เท่าไหร่แล้วนี่.. เออ..กรูยังช้ำใจไม่พอ.. จัดมา..! ที่วชิระหมอพยาบาลน่ารักมาก ห้องรวมน่ากลัวใช้ได้ คนนอนเจ็บหนักโคม่าติดกันเลย ไข้เลือดออกทั้งนั้น.. แต่เราไม่มีปัญญากลัว เพราะอาการเริ่มหนัก.. เพลียมาก..  หมอเห็นแล้วเอ็นดู หมอก็คงจบใหม่ๆ รีบมาบอกว่า.. น้องเป็นยังไงบ้างคะ เดี๋ยวพี่มาดูแลนะ.. คือหมอคิดว่าเราเป็นเด็ก คือตัวเล็กๆ ห่อในผ้า.. หน้าซีดๆ  คิดว่าเป็นเป็นเด็ก  เราก็ไม่ได้บอกเขากลัวเขาอาย.. ตอนหลังหมอมาเห็นว่าแก่แล้ว หมอเลยเขินไม่พูดด้วยเลย.. 555 ทำเป็นไม่รู้จักซะงั้น.. กะว่าค่อยปรับความเข้าใจกันทีหลังเพราะหมอหน้าตาดีด้วย.. แต่แม่ค่ะแม่.. แม่เป็นพยาบาลจุฬาฯ เกิดจะห่วงลูก เลยโทรหาห้องที่จุฬาฯ เขาว่ามีห้อง ให้ย้ายไปเลย..  เราจะอยู่วชิระแม่ไม่ยอม เพราะแม่ว่าหมอจุฬาเก่งกว่า.. ก็ห้ามแม่ไม่ได้ ก็ต้องถอดน้ำเกลือ ขึ้นแท็กซี่.. ไปจุฬา.. ไปถึง.. ต้องเริ่มต้น processใหม่หมด เพราะจุฬาไม่ยอมรับผลจากวชิระ.. ตรวจใหม่ เจาะใหม่ เจ็บใหม่.. รอใหม่.. กว่าจะได้เตียง ก็หลายทุ่ม..  วันนี้นั่งรออย่างเดียว เกิน 8 ชั่วโมง กลายเป็นว่าได้ห้องรวมอีก แต่ก็ยังดีที่แม่อยู่เป็นเพื่อนได้เพราะแม่เป็นเจ้าหน้าที่.. แต่พอเอาจริงๆ หัวหน้าพยาบาลเขาเห็นอายุเยอะแล้ว สามสิบแล้ว เขาเลยไล่แม่กลับ... แง้... น้ำตาไหลครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย.. แก่ก็แก่ เวลาป่วย ต้องอ้อนแม่ซี..  ใจร้ายจริงๆ ต่อรองพักนึง เจ้ไม่ยอม.. แม่ก็ไม่กล้าวีน เพราะอาย..อายว่าลูกแก่ แต่เป็นลูกแหง่.. เอาไงก็เอา กรูอยากจะนอนเท่านั้น  ขอโลกสงบสุขให้ข้าพเจ้าด้วยเถิด ทนรอมาทั้งวันแล้ว..  ในที่สุดก็ได้นอน..   ยังไม่ทันหลับ..เฮ้ย..เช้าแล้ว... ตีสี่ เสียงพยาบาลปลุก  ดูนาฬิกา ตีสี่... ปลุกค่ะ ปลุกให้ตื่นมาอาบน้ำ... เง้อ...  นี่อยู่ในค่ายทหารหรืออย่างไร..  บอกว่าหนาวมาก ไข้ขึ้นไม่อาบน้ำได้ไหม.. ไม่ได้ค่ะ ต้องอาบ..   แล้วเขาก็เอาถังมาให้ ถังค่ะถัง..   เราก็เอาถังก็ถัง.. สะลึมสะลือ.. เดินถือขวดน้ำเกลือ แบบขวดแก้วนะ..หนักมาก..  มือนึงถือขวด  มือนึงถือถัง หาห้องน้ำ... มองหาแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง..มีห้องน้ำสองห้อง ประตูปิด มีอ่างล้างหน้าตรงทางออก.. กร๊าก...ห้องน้ำไม่มี เต็ม  จะหันกลับ พยาบาลบอกอาบตรงนี้เลยค่ะ..รองน้ำไว้ให้แล้ว.. จ๊าก..   ตรงนี้น่ะคือตรงหน้าอ่างล้างหน้า.. มีก็อกน้ำ ถังน้ำ ขันน้ำ จะอาบยังไงล่ะ.. เกิดมายังไม่เคยอาบน้ำกลางธารกำนัล  คือตรงนั้นใครเดินเข้ามาก็เจอเรา เปิดห้องน้ำออกมาก็เจอเรา มีผู้ชายด้วยอ่ะ... พยาบาลท่าทางใจดี รองน้ำร้อนมาให้ ผสมอาบ.. เออยังดี..  แล้วขวดทำไงล่ะ พยาบาลเอาผ้าถุงมาให้ บร๊ะเจ้า.. เกิดมายังไม่เคยใช้เลย เคยแต่แก้ผ้าอาบ... แล้วจะทำไง ก็เอาขวดน้ำเกลือวางบนอ่าง  สวมผ้าถุง ถอดชุด  แล้วก็เอามืออีกข้างตักน้ำอาบๆ อาบให้เสร็จๆ น่ะ..  ผ้าถุงก็หลุดเพราะน้ำมันหนัก.. ก็เอาปากกัดไว้ มือนึงก็ประคองขวดน้ำเกลือ  อีกมือนึงก็ถูๆๆๆ จนผู้ชายคนนึงออกมาจากห้องน้ำ เลยรีบปราดเข้าห้องน้ำ.. ทุลักทุเลมาก..   คิดในใจว่า.. เหมือนเทพีเสรีภาพเลยเรา มือนึงชูขวดน้ำเกลือ.. อีกมือนึงถือผ้าแห้ง ปากกัดผ้าถุงไว้ นมหกนมอะไรก็ช่างแมร่ง แล้ว.. ขอโทษ ต้องคำนี้เลย..จึงจะเข้ากับอารมณ์นั้น..   เมื่อเข้าห้องน้ำก็ค้นพบว่า เลือดออกอีก   ไข้เลือดออกนี่จริงๆ เลย เลือดมันออกได้ทุกทางเลย..  ก็วุ่นวาย แต่ในห้องน้ำโป๊ได้ง่ายหน่อย..  มีที่แขวนน้ำเกลือด้วย.. กระย่องกระแย่งออกมาจากห้องน้ำ รีบขึ้นเตียง และซุกตัวลงนอน.. ตอนเจ็ดโมง หัวหน้าพยาบาลมา (คนที่เป็นเพื่อนแม่)  พยาบาลวิ่งกันขาขวิด ราวกับเจ้านายมาตรวจงาน.. ใช้คำว่าขาขวิดจริงๆ  แหม..เพื่อนแม่นี่ไม่ใช่ย่อย..  ประมาณว่า เจ้านายมา สั่งๆๆๆๆ พยาบาลค่ะๆๆๆ เกือบจะนั่งพับเพียบกันแล้ว..   มิน่า.. เขาเลยบังคับให้เราอาบน้ำแต่เช้ามืด จะได้เรียบร้อยก่อนเจ้านายมาตรวจ..   ดูพวกพยาบาลแล้วก็ขำ..นี่มันค่ายทหารชัดๆ  ช่างต่างจากวชิระจริงๆ ที่นั่นมีแต่รอยยิ้ม มิตรภาพ รู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศมันคนละอารมณ์กัน.. ตอนสิบโมง หมอมา.. หมอสองคน หญิงกับชาย ออกแนวเชิดใส่กัน หมอหญิงขนแฟ้มเต็มอ้อม หมอชายถือมาสองแฟ้ม   ดูก็รู้ว่าคู่นี้แข่งกัน.. หมอหญิงหน้าตาดี ลูกคนจีน แต่วาจาสุดยอด  แบบว่ามะนาวหน้าแล้งเลย..  ขี้เกียจนึกคำพูด แต่สรุปว่า พูดกับป้าข้างเตียงแบบฟังแล้วสลดสุดๆ อุตส่าห์เรียนมาตั้งสูง แต่กิริยาแย่จริงๆ ดีแล้วที่ชั้นไม่ได้เรียนหมอ..  พวกชั้นยังเห็นชาวบ้านเป็นคุณป้าคุณยาย.. ไม่ได้เห็นเป็นพยาธิวัตถุ.. เหอๆๆ หันมาทางเรา ได้หมอชาย.. โชคดีไป.. แต่หมอพูดน้อย ถามคำสองคำแล้วก็ไป.. พอบ่ายๆ อาการก็เริ่มหนัก ที่ส่งจิตออกนอกไปดูคนนั้นคนนี้พลางวิจารณ์ ก็เริ่มดูแต่ตัวเอง มันโคตะระทรมาณเลย  ไข้ขึ้น ปวดหัว ปวดท้อง ร้อน หนาว..  ก็ดูมันไปน่ะ ตอนนั้นยังไม่เคยภาวนาไม่รู้หรอก นี่คือกำหนดดูเวทนา.. แต่ก็ดูมัน คนข้างเตียงก็ไอแค่กๆ เสมหะเยอะมาก.. ตายละหว่า.. เราจะติดไหม.. คนป่วยนี่มันแย่เนอะ..สงสารป้าๆ   แค่ดูคนอื่นป่วย เราก็แข็งแรงขึ้นมาทันที.. เดี๋ยวเราก็หาย ต้องทำไงก็ได้ให้หายเร็วๆ ไม่รู้จะทำไง แม่มาก็วีนแม่.. บ่นเรื่องต่างๆ ใส่แม่ บอกแม่ไม่น่าพาออกมาเลย ที่วชิระก็ดีแล้ว..บลาๆ ทะเลาะกับแม่..  แถมไม่ได้ห้องอย่างที่คุยไว้ด้วย ต้องอยู่มันที่นี่ต่อไป ทรมานมากๆ เลย..  แม่ก็จ๋อย.. เราก็สลด รู้สึกผิดที่วีนแม่.. แต่เราเป็นคนที่ได้เลือดแม่มา คือจำนนเอาง่ายๆ ในเรื่องแย่ๆ ชินง่าย.. ก็ทำใจได้ว่าอยู่มันไปแหละ..  ตอนเย็นก็เป็นเทพีเสรีภาพ ถือขวดน้ำเกลือไปอาบน้ำเอง รีบแย่งห้องน้ำเขา   คืนนั้นปวดท้องมากขอยาแก้ปวดท้อง พยาบาลบอกต้องรอหมอสั่ง  หมอมา 10 โมง บร๊ะเจ้า  ปวดแทบขาดใจ.. ทำไงล่ะ..  ตอนค่ำพยาบาลเอายาแก้ปวดหัวมาสองเม็ด แจกให้ เราแอบยัดใต้หมอน ไม่กินหรอก.. เคยอ่าน เขาว่าให้ทำสมาธิจินตนาการเป็นภาพเม็ดเลือดขาว ไล่จับเชื้อโรค.. เอาวะ..ลองๆ    ทำเลยค่ะ ทำสมาธิทั้งคืน ปวดท้องก็ปวด แล้วก็จินตนาการแบบเกมแพคแมนน่ะ  ตื่นเช้ามาตีสี่ ทหารปลุก เทพีเสรีภาพออกไปอาบน้ำ.. ขึ้นเตียง แอบเอายาแก้ไข้ทิ้ง แอบทิ้งมามื้อนึงแล้ว เพราะปวดท้อง ยอมไข้ขึ้นดีกว่า.. 10 โมง หมอยังไม่มา เลยยังไม่ได้ยาแก้ปวดท้อง (แต่เอายาแก้ปวดหัวให้กินสองเม็ดทุกมื้อ  ไอ้ยาแก้ปวดหัวมันทำให้ปวดท้องง่ะ  ข้าวก็กินไม่ได้)  ตอนเที่ยงหมอมา บอกหมอว่า ขอยาแก้ปวดท้อง หมอเคยถูกปล้นไหม.. ถ้าไม่ให้ยาภายใน 30 นาที จะปล้นหมอแล้วนะ.. หมอยิ้มๆ (คงหัวเราะไม่เป็น) บอกเดี๋ยวให้พยาบาลเอามาให้ นอนเตียง ดูพยาบาลวิ่ง  ดูหมอวิ่ง เชิดใส่กัน ปล่อยพลังใส่กัน..  ดูคนข้างเตียงป่วย.. แล้วก็พยายามข่มตานอนให้หลับ สลับกับทำสมาธิแพคแมน..  คืนนั้นก็ทำสมาธิทั้งคืน ด้วยความคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้ไม่หาย จะหนีออกจากโรงพยาบาล.. ไม่ไหวแล้ว.. ก็คิดแพลนว่าจะออกไปยังไง.. หนียังไง รองเท้าไปไหน.. เสื้อผ้า.. คิดแผนการณ์ใหญ่...เงินล่ะ กระเป๋าเงินอยู่ไหน.. ต้องหนีตอนไหน ต้องออกตอนกลางคืนซี..หาแท็กซี่หน้าโรงพยาบาล.. คิดซะดราม่าเลย.. ตื่นเช้าขึ้นมา ปรากฏว่า.. อาการดีขึ้นอย่างประหลาด ได้กลิ่นอาหาร กินเข้าไปมีรสชาติ.. หายเว้ย...หาย.. หายจริงๆ ด้วย..แพคแมนได้ผลอ่ะ.. 10 โมงหมอมา ถามหมอว่า ใกล้หายหรือยัง แต่เราคิดว่าหายแล้วนะ รู้สึกดีขึ้นแล้ว ไข้ลดแล้ว.. ขอออกไปรักษาต่อที่บ้านได้ไหม.. จะได้ไม่เปลืองเตียง  แม่เป็นพยาบาลให้แม่ดูแลก็ได้ เตียงจะได้ให้คนไข้หนักๆ   หมอยิ้มๆ แล้วว่า..ถ้าผลเลือดดีก็น่าจะออกไปไวกว่าปกติได้ แต่ปกติยังไม่ได้หรอกนะ ปกติต้องอยู่สี่ห้าวันถึงจะกลับบ้านได้ เราก็ว่า..น่า..หมอ.. เราไปดูแลตัวเองได้น่า.. หมอก็เออๆๆ เดี๋ยวลองเจาะเลือดดู.. ปรากฏว่า บ่ายนั้นผลเลือดออกมาดี หมอทำหน้างงๆ แบบหายได้ไง.. แต่หมอไม่งงนาน เพราะไม่มีเวลา.. เราก็ทวงสัญญา หมอก็เออๆๆ  สรุปออกมาได้ แม่รับออกมา ไม่ต้องหนี.. กลับบ้าน.. ไปนอนบ้านได้สองทุ่ม น้องชายมา พาเพื่อนมา ส่งเสียงดัง ทะเลาะกัน.. เลยโซเซออกจากบ้านอีก มานอนเลียแผลใจที่ออฟฟิต...แผล่บๆๆๆ มีแมวหนึ่งตัว มาดูอาการ มานวดๆ ให้ แล้วอยู่เป็นเพื่อน...  ยังดี..เรายังมีแมวเป็นเพื่อน.. รู้สึกว่า..ตอนนั้นร้องไห้ไม่ออกแระ..  มันเศร้าลึกซะจน.. เอ่อ.. กูไม่เศร้าก็ได้.. นอนดีกั่ว... ตื่นเช้าขึ้นมา ออฟฟิตวุ่นวายตามประสากลุ่มละคร  เรื่องใหม่ๆ เข้ามา เราก็ลุกขึ้นมาทำงาน ลืมเรื่องเมื่อวานไปแระ..   ตอนสายๆ แลกเปลี่ยนความรู้กันกับน้องที่เข้าเปาโล  น้องว่า พยาบาลอาบน้ำให้.. เช็ดตัวให้ ป้อนข้าวให้ต่างๆ นาๆ   โห...ต่างกัน ราวสวรรค์กับชายแดนนรก.. น้องเสียตังค์ไป ห้าหมื่น.. อยู่โรงพยาบาลห้าหกวัน.. เอ่อ...ถ้าห้าหมื่น เราขอลงนรกก็แล้วกันนะ.. เสียดายเงิน.. เราเสียพันห้ามั้ง..  ค่าห้องหกร้อย.. ที่เหลือค่ายากับน้ำเกลือ แถมละครดราม่าเรื่องหมอๆ กับพยาบาล และคนไข้ผู้ทุกข์ยาก.. แถมได้เป็นเทพีเสรีภาพอาบน้ำตอนตีสี่ทุกวันด้วย..  มีเงินซื้อไม่ได้นะเนี่ย.. แต่หลังจากนั้นตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่ป่วยเข้าโรงพยาบาลอีกเด็ดขาด.. ทำประกันชีวิต ประกันสุขภาพ ไว้เผื่อต้องเข้าโรงพยาบาลเอกชน.. จากนั้นก็ไม่เคยเข้าโรงพยาบาลอีก เป็น 10 กว่าปีแล้วนะ ตอนนี้ได้เรียนรู้เรื่องการทำสมาธิจริงๆ ถ้าป่วย ไปหาอาจารย์ เข้ากรรมฐาน.. สบายใจแฮ..   คิดไว้แล้ว.. ถ้าเจ็บหนักยอมตายดีกว่า.. ไม่ชอบโรงพยาบาล..ไม่ประทับใจเลยจริงๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:05:59

ความคิดเห็นที่ 63 อ่านที่คุณเคเขียนทีไร จะรู้สึกอยากตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรมทุกทีเลย สงกะสัยใจอยากเป็นปลาที่ถูกดักโดยคุณเคแหงมๆ^^ ว่าแต่เรื่องหลงทางบ่อยมาจากแกล้งมดนี่แอบคาดไม่ถึง พร้อมๆกับคิดว่า เออ ตูเองก็ทำนี่ฝ่า555 อีกส่วนที่หลงบ่อยมาจากการไม่มีสติแหงมๆ ตะกี้ชวนพี่สาวลองมาปฏิบัติธรรม หรืออย่างน้อยก็เจริญสติในชีวิตประจำวัน พี่บอกว่าไม่เอา ยังไม่ถึงเวลา...น่าเสียดายจัง แต่เรื่องของใครก็ของคนนั้นเนอะ สุดมือสอยก็ต้องปล่อยเขาไป พระอาจารย์ที่เคารพท่านเคยบอกว่า เอาตัวเองให้รอดก่อนแล้วค่อยช่วยคนอื่น งั้นเดี๋ยวเค้าค่อยไปช่วยพี่สาวทีหลังละกันนะ แหะๆ จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:12:26

ความคิดเห็นที่ 64 โหพี่คะ จะรันทดไปไหน .. ใครเขียนบทคะเนี่ย ของเบลสนี่ ไม่ได้เล่าหมดนะคะ คือ ปวดท้องค่ะ ปวดเรื้อรังมาเป็นปีๆแล้ว คราวนี้หมอถามว่าจะส่องกล้องไหม แม่บอก เอาเลย ทำเลย ถ้าประกันไม่ cover เดี๋ยวแม่จ่ายให้เอง ก็ admit ค่ะ .. คนท้องเสียแบบไส้บิดมาสองวัน ถ่ายวันละ 6-7 รอบ ก็เพลียจะแย่ พอขึ้นไปถึงห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ คลานขึ้นเตียง พยาบาลมาแจ้งว่าให้เปลี่ยนห้อง เพราะที่อยู่นี่มันไม่ grand พอ -*- รบกวนให้ย้ายห้องใหม่ รบกวนเปลี่ยนชุดคืนด้วย เอ่อ ห้องนี้มันผิดตรงไหนฟระ มีทั้งตู้เย็น ไมโครเวฟ ตู้เสื้อผ้าสองตู้ โต๊ะทานอาหาร โซฟารับแขกหนึ่ง เตียงญาติอีกหนึ่ง ห้องน้ำใหญ่โต มีเครื่องทำน้ำอุ่น แต่ก็เออ ย้ายก็ย้าย .. เดินไส้บิดไปเปลี่ยนชุด แล้วก็มีบุรุษพยาบาลมาเข็นอิชั้นออกไป พร้อมสัมภาระที่เตรียมมาแค้มปิ้ง โดนเข็นออกไปสามเมตรเห็นจะได้ พยาบาลเดินออกมา บอกว่า อยากอยู่ห้องเดิมไหม จะได้ไม่ต้องลำบากเปลี่ยนชั้น เราก็แบบ เออ ตรูเพลียมากอ่ะ ห้องเดิมก็ได้ ก็กรอเทปกลับไปอ่ะนะคะ .. จนเปลี่ยนชุด กลับไปนั่งบนเตียงเหมือนเดิม จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:28:05

ความคิดเห็นที่ 65 แล้วก็โดนให้ยาฆ่าเชื้อทางน้ำเกลือ แสบถึงทรวง เหมือนมีอะไรแสบๆวิ่งไปตามเส้นเลือด ได้ใจมากค่ะ เสร็จ ทุ่มนึง หมอสั่งยาถ่ายมาให้ทาน เพื่อเคลียร์ลำไส้ค่ะ ไม่มากไม่น้อยนะ แค่สองลิตรเท่านั้นเอ๊งงงงงง .. แล้วก็ไม่ได้มีความอร่อยเลย รสชาติเหมือนน้ำเปล่ากลิ่นยาสีฟัน และเฝื่อนๆคล้ายอะลัมมิล์คอ่ะค่ะ ไม่อยากเทใส่แก้ว มันเสียกำลังใจ เลยปักหลอดเอาไว้ดูดซะเลย ขอถอดสายน้ำเกลือเพราะไม่มีปัญหาจะหิ้วขวดน้ำเกลือไปแขวนทุกๆห้านาทีได้ .. ยาถ่ายขั้นเทพค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดัมเบิลดอร์ ที่ต้องกินไอ่น้ำชั่วร้ายนี่ให้หมดเหยือก แถมยังมีีอีกเหยือกรออยู่ .. ทั้งๆที่ไม่มีฮอร์ครักซ์อยู่ก้นเหยือกซักหน่อย .. สรุป วันนี้ทั้งวัน ถ่ายไปเกินสามสิบรอบค่ะ .. ด้วยความสัตย์จริง จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:35:07

ความคิดเห็นที่ 66 ปาดดดดดดดด..รออ่านนะ... ฮามั่กๆ เอ้อ.. ชีวิตเจ้รันทดไปเยอะก่อนเข้าวงการธรรม 35 ปีแห่งความทุกข์ล้วนๆ พอเข้ามาถึงวัด เลี้ยว.. เลยจัดหนักเรื่องเดียว ซึ่งก็ฉิวๆ  ข้อสอบก็เลยเป็นพวกเวทนาผี เวทนาคนอื่น.. ของตัวเองไม่ค่อยมี ทุกวันนี้เจ้ก็เลยมีแต่สุขกะสุขอ่ะ..   แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 22:44:42 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:41:53

ความคิดเห็นที่ 67 ต้องงดน้ำ งดอาหารตั้งแต่เที่ยงคืน จนเก้าโมงเช้า พอตีห้าครึ่ง พยาบาลมาบอกว่า เดี๋ยวต้องสวนอีกครั้งก่อนส่องกล้องนะคะ ในใจคิดว่า เอาก็เอา มาัขั้นนี้แล้ว อีกนิดหน่อยจะเป็นไรไป .. นึกไปถึงยาสวน unison วุ๊ยยย ไม่กี่ซีซี มิมีปัญหา แล้วก็เกิดเหตุขลุกขลักอีกจนได้ค่ะ เดี๋ยวให้สวน เดี๋ยวไม่ให้สวนอยู่นั่นแหละ จนแปดโมงครึ่ง สรุปว่าต้องสวน .. พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมถุงน้ำผสมน้ำสบู่ขนาด 1,000 CC .. ข้าพเจ้าจะตาเหลือก เฮ้ย ลำไส้ตรูใสปิ๊งก็งานนี้แหละ (o_O ") เอาไปประกวดลำไส้ใหญ่แสนสะอาดได้เลยอ่ะ .. ต่อมาก็โดนเข็นไปที่ห้องส่องกล้องค่ะ พยาบาลเดินมาอธิบายให้ฟังว่า เดี๋ยวจะฉีดยาชาที่คอ จะรู้สึกขมๆแสบๆนะคะ แล้วก็มีวงๆให้กัด กัดไว้ ห้ามกลืนน้ำลาย มีน้ำลายให้ปล่อยไหลออกมาเลยนะคะ เรามีผ้ารอง แล้วเราก็จะเอากล้องสอดลงไปในลำคอ ให้พยายามกลืน อย่าฝืนนะคะ เพราะจะอาเจียน ฟังถึงแค่นี้ ยกมือขอเวลานอกเลยค่ะ "เดี๋ยวนะคะ นี่ส่องกล้องอะไรคะ ไม่ใช่ลำไส้เหรอ????" พยาบาลทำหน้างง เดินออกไป แล้วเดินกลับมาใหม่ บอกว่า ทำสองอย่างเลยค่ะ ทั้งทางเดินอาหาร + กระเพาะ และลำไส้ใหญ่ + ลำไส้เล็ก เอากล้องเข้าไปประมาณเมตรนึง ร้องเจี๊ยกในใจเลย แงๆ ไม่กลัวเลยนะ ส่องกล้องจากข้างล่างเนี่ย ไม่ได้ทำใจด้วย คือรับสภาพ แบบว่าจะทำอะไรก็ทำอ่ะค่ะ .. แต่ไอ้สอดกล้องลงไปในคอเนี่ย เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง จากที่กลัวสลบแล้วจะโดนแทรกแซง เปลี่ยนใจกระทันหัน ว่าขอให้สลบเหมือด ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยนะคะ แล้วก็คิดด้วยว่า กรุไปทำอะไรใครไว้เนี่ยยยยยยยย T__T จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:46:14

ความคิดเห็นที่ 68 โชคดีที่ก่อนลงมา แอบเข้าไปสวดบทพระปริตรทั้งหลายในห้องน้ำค่ะ (คือ อยู่อาศัยในห้องน้ำตั้งแต่สองทุ่มยันเที่ยงคืน และแปดโมงครึ่งจนเก้าโมงอ่ะค่ะ) เลยอุ่นใจหน่อย สรุป ก็สลบเหมือดจริงค่ะ ฟื้นขึ้นมาอีกที โดนชำเราไปแล้วเรียบร้อย โดนตัดชิ้นเนื้อที่ลำไส้เล็กไปตรวจด้วย .. แล้วเหตุการณ์หลังฟื้นจากสลบก็เป็นไปตาม คห แรกที่เบลสโพสนะคะ series ใช้กรรม เล่นเป็นนางเอก อิอิ จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:51:58

ความคิดเห็นที่ 69 แว๊ก..อย่างนี้...เธอไม่ได้ทำข้าวบูดให้ทหารกินหรอก.. สงสัยเธอไปสวนทหารเข้าน่ะซี..   ไปลงโทษใครตามหน้าที่ละม้าง... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:52:32

ความคิดเห็นที่ 70 ฮึ ปลอบใจตัวเองว่า จากที่ชาตินี้ไม่เคยมีสิวอยู่แล้ว .. ฉันอาจจะหน้าใสไปจนชาติหน้าเลยก็ได้ .. เพราะลำไส้ฉันสะอาดมากกกกกกกกก ปล. เว้ากันซื่อๆ ว่าอึออกมาเป็นสีขาวใส เป็นน้ำสบู่เลยอ่ะค่ะ ปล2. แต่ไม่อยากเกิดแล้วหง่ะ ตอนนี้ก็ยังไม่หายนะคะ แน่นท้องตลอดเวลา ทั้งระบบทางเดินอาหารเลยแหละ เพราะเค้าต้องเป่าลมให้มันขยาย เพื่อที่จะได้ถ่ายรูปได้หง่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 22:58:44 จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:56:25

ความคิดเห็นที่ 71 55555555555555555555555555555555555555555555555555 ควรจะนำไปโฆษณารักษาสิว... ผิวสวย ด้วยใส้ใส.. โอ้ย..ใส้สะอาดอย่างนี้สงสัยไม่ให้ต้องเกิดแล้วมั้ง.. รับกรรมไหวมั้ยล่ะ..  แบบชาติสุดท้ายจัดเต็มน่ะ.. หึหึ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:10:21

ความคิดเห็นที่ 72 ขอลาไปอาบน้ำ สวดมนต์ ด้วยภาพนี้ค่ะ "ลำไส้ของฉัน" อิอิ จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:12:28

ความคิดเห็นที่ 73 เอาค่ะพี่ จัดมา โลกเราไม่น่าอยู่อีกต่อไปแล้วววว หนีกันเต๊อะ .... โกยเถอะโยมมมมม จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:13:58

ความคิดเห็นที่ 74 ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาที่ห้องศาสนา เพราะรู้สึกว่า คนที่ชอบตอบกระทู้ต่างๆในห้องนี้ เมื่อถึงเวลาที่สุดของชีวิตในชาติภพนี้ จะรอดอบายภูมิกันได้ซักกี่คน เพราะแต่ละคนความรู้ท่วมหัวล้นพ้นฟ้า ตอบกระทู้ไปโดนไฟเผาเข้าให้ก็ไม่รู้ตัว แข่งกันเผาตัวเองชัดๆ คุณ เค ขยันจริงๆ ผมนับถือมาก คุณเหมาะแล้วที่เป็นครู ชื่นชมจากใจเลย กระทู้นี้เล่าประสบการณ์ย่อๆนะครับ แต่ กรรมมีจริงแน่นอน เพราะตอนนี้ก็โดนเอาคืนอยู่ เป็นภูมิแพ้ รู้ตัวเลยว่าโดนเอาคืนเข้าให้แล้ว ภาพกรรมที่ทำกับผีเสื้อ และแมลงมุม มันวาบขึ้นมา ก็เลยถึงบางอ้อ เราไปเอาชีวิตเค้า จับเค้าให้ดมฟอร์มาลีนจนตาย เพื่อที่เราจะได้ดูความสวยจากซากศพเค้า แทนที่จะดูความสวยของเค้าตอนเค้ามีชีวิต เค้าต้องตายเพื่องสนองตันหาเรา แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 23:17:55 จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:16:39

ความคิดเห็นที่ 75 ไปเหมือนกัน ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าตอนดึกๆ หลังจากอิ่มใจกับภาพใส้ของน้องแล้ว.. พี่ก็จะต้องไปพิจารณาใส้ใหญ่ใส้น้อยอาหารเก่า อาหารใหม่ซะหน่อย.. ว่าแต่อาการของเธอน่ะ   เธอลองไปถามพระอาจารย์ใหญ่ดูซี ท่านจะใช้วิชชาพระพุทธเจ้าทำซีทีแสกนให้เป็นขวัญตา.. น้องพี่คนนึง ใส้ตัน 4 จุด กลืนแคบซูลถ่ายภาพเสร็จ ศัลยแพทย์มือหนึ่งบอกว่าต้องตัดทั้งใส้เลย บอกหนูไปฝึกสมาธิดีกว่า ตัดใส้ออกแล้วไม่รู้จะเอาใส้หมูมาใส่แทนได้ยังไง แกเลยฉลองอาจารย์หมอให้ มาหาพระ..  บวช 7 วัน..รักษาทุกโรค  ออกจากวัดแกถ่ายได้เองในรอบหลายๆ ปี ไม่ต้องสวนไม่ต้องใช้ยา  เรียกว่า..ข่าวแกถ่ายเองได้นี้ ร่ำลือไปทั้งตำบล..  พาคนเข้าวัดได้หลายสิบคน.. เพราะใส้ของแกเป็นข้อพิสูจน์ว่าพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งได้จริงๆ อิอิ.. ทุกวันนี้โรคใส้แกหายไปแล้ว  เหลือโรคเจ็บปวดร่างกายอื่นๆ ตามประสาเจ้ากรรมนายเวรไม่ยอมปล่อย..   แต่ไม่เป็นไร.. เขาหนีเจ้ากรรมกันที่จิตน่ะ.. ช่างใส้มันเถอะ..  เอาจิตเราให้หมดตัวหมดตน..  เอาให้จิตใส   แล้วก็เอาความใสของจิตนี่ล่ะ  มาฟอกใส้..  เดี๋ยวใส้ก็ใสเองไม่ต้องใช้น้ำเฝื่อนๆ สองลิตรช่วยเลยจ้ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:26:03

ความคิดเห็นที่ 76 คุณ รวดเดียว เราน่ะไม่มีห่วงของตัวเองแล้วไง.. ด้วยอัตภาพอย่างนี้ เป็นพระก็ไม่ได้ซะแล้ว.. เผลอไปคุยเรื่องพระๆ โดนอดีตพระเขาตบเอาฟันร่วง..ฮี่ๆๆๆๆ เอาปัจจุบันนี่แหละ เพราะสำนึกบุญคุณพระพุทธเจ้า พระธรรม และครูบาอาจารย์ ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยเขียนกระทู้ไปวันๆ อย่างที่บอก.. ภัยพิบัติจัดหนัก.. เราก็มาเขียนกระทู้ รอรับคนมีวาสนา.. จะได้พาไปด้วยกัน.. เท่านั้นแหละ.. อาจารย์เราทุกองค์ สายพระโพธิสัตว์ทั้งนั้น..ทั้งอดีตพระโพธิสัตว์ก็มี  ที่ปัจจุบันท่านยังเป็นก็มี.. เราเองก็ถูกสร้างมาอย่างนี้.. คงเข้าใจนะ.. เราไม่ตายไปเงียบๆ หรอก... ชีวิตที่เหลือ ต้องใช้ให้คุ้ม... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:33:42

ความคิดเห็นที่ 77 ขอเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ ให้ฟังนะคะ วันเสาร์บ่าย ไปหาน้อง มีมดแดงเกาะที่เสื้อตัวหนึ่ง พยายามจับตัวออก แต่หาไม่เจอ เราเดินทางกลับจากไทยตอนค่ำ เช้าวันจันทร์ตื่นไปทำงานตามปกติ กลับมาบ้าน มองเห็นมดแดงเดินอยู่ที่พื้น ก็เลยจับมาใส่กล่องข้าวใหญ่หน่อยเอาไว้ หั่นสาลี่หวานๆ ใส่ลงไปชิ้นหนึ่ง จะได้มีของกิน นั่งมองมดแดงในกล่องก็คิดไปว่ามดมาจากไหน อาจเป็นได้ว่าเราใส่เสื้อตัวเดิม (มันยังสะอาดดีอยู่อ้ะ ) มดแอบบินฟรีกับการบินไทยมาพร้อมเราด้วย เอ เราไม่ยักถูกมดกัดเลยแฮะ เช้าวันอังคาร เอาไปปล่อยที่ต้นมะม่วง จบงานละ ดีจัง เมื่อเช้านี้ ลืมตาดูนาฬิกาตี ๕ นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า ฝันไปว่าไปหาใครที่อพาร์ทเมนต์สักที่หนึ่ง ตึกอะไรไม่รู้มีกิ่งมะม่วงยื่นออกมาด้วย มีลูกมะม่วงสุกแดงห้อยอยู่ลูกหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งโผล่หน้ามาดู เสื้อก็ไม่ได้ใส่ เขาเอาน้ำสักแก้วหนึ่ง เทใส่ลูกมะม่วง เรามองด้วยความสงสัยว่าเขาทำอะไร น้ำก็ไหลลงมาที่หน้าเรา ความรู้สึกคือเย็น ชุ่มชื่นใจนัก เขาลงมาหาเรา ใส่เสื้อเชิ้ตมาตัวเดียว นุ่งผ้าปูที่นอนละมั้ง นั่งคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกดีใจที่ได้พบ ใครก็ไม่รู้ รู้สึกเหมือนได้พบเพื่อนเก่า ร่ำลากันก่อนจาก เรากอดเขา พบว่าตัวเราเล็กกว่าเขาเยอะมาก สูงแค่หน้าอกเขาเท่านั้นเอง เดินกลับมา เห็นผู้ชายหน้าตาคล้ายเรย์ แม็คโดนัลด์ ทำท่าชะงักเมื่อเห็นเรา เราพูดกับเขาอย่างสนิทสนมว่า ยังไม่ตาย เขาก็ถามเราว่า ได้เจอคนที่มาหารึเปล่า เราตอบว่าเจอแล้ว เขาพยักหน้ารับรู้ จากนั้น เห็นหมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ปากล่างมีแต่ขากรรไกร ไม่มีคอ แต่มีขา มีตัวนะ เราคิดในใจว่าเขาคงหิวมาก เพราะกินอะไรไม่ได้เลย มองหาของกิน เพื่อจะเอาให้เขา เห็นมีอาหารจัดอยู่ กะว่าจะไปซื้อให้หมาน้อย แต่ว่าจะบอกคนขายก่อนว่าเราไม่ได้ดูถูกอาหารของเขา แต่สงสารหมาน่ะ ยังไม่ทันทำอะไร เราก็ตื่นขึ้นมาก่อน มานั่งคิดดูตอนที่ตื่น บุญกุศลนี่ ชุ่มชื่นใจอย่างนี้นี่เอง เราเอามดไปปล่อย เรื่องเล็กน้อยแท้ๆ ไม่ได้คิดอะไรเล้ย ยังชื่นใจขนาดนั้น ที่เล่าเรื่องนี้ ก็เพราะอยากให้กำลังใจกับคนที่ทำความดี แต่กรรมดียังไม่ให้ผล อย่าท้อใจ ทำไปเรื่อยๆ เถอะค่ะ หมายเหตุส่งท้าย - ก่อนไปทำงาน เราสวดมนต์ไหว้พระ อุทิศส่วนกุศลให้ทุกคนที่เราเห็นในฝันแล้ว โดยเฉพาะคุณคนนั้นที่ไม่ค่อยมีเสื้อผ้าใส่ เห็นแล้วสงสาร ยังมีอีกเรื่อง ยาวมาก กำลังเรียบเรียงอยู่ค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 23:57:10

ความคิดเห็นที่ 78 เหมือนจะเคยอ่านที่ดร.สนองสัมภาษณ์ลงนิตยสารSecretสมัยนู้นนนเรื่องของกรรม เห็นว่าน่าสนใจและเกี่ยวข้องกับกระทู้ เลยขอตัดบางส่วนที่น่าสนใจ เอามาแปะไว้ให้ได้อ่านเล่นๆจ้า^^                 ..."กฎแห่งกรรมเป็นเรื่องซับซ้อน เราไม่มีวันรู้ได้ว่า กรรมจะให้ผลเมื่อไร เพราะขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย เช่น ปริมาณ และ ชนิด ของกรรมที่ทำ เช่น กรรมบางอย่างให้ผลในชาตินี้ บางอย่างให้ผลในชาติหน้า และบางอย่างให้ผลในชาติถัดๆ ไป ส่วนที่ยกเลิกการให้ผลไปเลยก็มี"                "เพราะฉะนั้นสิ่งที่สำคัญกว่าการรู้ว่ากรรมใดจะให้ผลเมื่อไร ก็คือ การหมั่นสร้างบุญใหญ่อยู่เสมอ เพื่อที่บุญจะได้มีกำลังแรง แซงคิวบาปได้เสมอๆ ด้วยเหตุนี้คนที่ทำธุรกิจที่ไม่ดี ที่ผิดศีล แต่รู้หลักกฎแห่งกรรม จึงหมั่นสร้างบุญใหญ่อยู่เรื่อยๆ                  "....เดี๋ยวนี้ คนจะถูกกรรมติดจรวดเพราะเครื่องมือสร้างกรรมทันสมัยขึ้น มีเทคโนโลยีอย่างอินเทอร์เน็ต รถยนต์ เครื่องบิน และเครื่องมือสื่อสารมากมาย จะทำอะไรก็ทำได้รวดเร็ว ผลของกรรมจึงกลับมาเร็ว ในขณะที่สมัยก่อนจะทำอะไรสักอย่าง ต้องใช้เวลาเป็นเดือน กว่าจะเห็นผล                   "นอกจากนั้น อีกปัจจัยที่ทำให้คนสมัยนี้ได้รับผลของกรรมรวดเร็วขึ้นก็คือ คนสมัยนี้สั่งสมบุญบารมีไว้ไม่มาก เมื่อทำกรรมชั่วปั๊บ จึงได้รับผลทันที ต่างจากคนสมัยก่อนที่สั่งสมบุญบารมีไว้มาก กรรมชั่วจึงต้องรอคิวนานกว่าจะให้ผล..."                                "...  วิธีบริหารหนี้กรรม ซึ่งมีอยู่ 4 ขั้นตอนด้วยกัน ดังนี้  1.ยอมรับโดยดุษณีว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นผลของกรรมที่เราเคยทำ แล้วใช้หนี้เวรหนี้กรรมให้หมดกันไป เหมือนเราไปกู้เงินธนาคาร ถ้ายังใช้ไม่หมด เขาก็จะตามทวงเราอยู่เรื่อยๆ ดังนั้นยิ่งใช้หมดได้เร็วเท่าไร เรายิ่งสบายเร็วเท่านั้น  2.ทำดีแลกหนี้ วิธีนี้เหมือนกับการที่เราไปกู้เงินธนาคาร แต่ว่าไม่มีเงินใช้ จึงต้องยอมให้ธนาคารยึดบ้าน ยึดรถไปแทน แต่การทำดีแลกหนี้นั้น ทำได้ด้วยการทำบุญ แล้วอุทิศบุญให้กับเจ้ากรรมนายเวรแทน  3.ทำดีหนีหนี้ คือ คิด พูด ทำ แต่เรื่องดีๆ ทุกขณะตื่น ทำดีไม่มีหยุด เพื่อให้ความดีหรือบุญสั่งสมอยู่ในจิตวิญญาณมาก จนให้ผลตลอดเวลา หนี้เวรหนี้กรรมจึงตามไม่ทัน  4.หนีเข้านิพพาน แบบพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุด เพราะจริงๆ แล้วเราทุกคนมีบาปสั่งสมอยู่ในจิตวิญญาณเป็นจำนวนอนันต์ ใช้อย่างไรก็ไม่หมด แม้แต่พระพุทธเจ้าเอง ก่อนจะมาเป็นพระพุทธเจ้า ยังต้องเวียนเกิดเวียนตาย และจองเวรกับเจ้ากรรมนายเวร คือ อดีตชาติของพระเทวทัตมาแล้วถึง 20 อสงไขย กับหนึ่งแสนมหากัป จนกระทั่งชาติสุดท้ายก็ยังตามราวีพระพุทธเจ้าไม่เลิก เพราะความพยาบาทอาฆาตยังไม่สิ้นสุด ถึงขนาดกลิ้งก้อนหินหมายจะให้ทับพระพุทธเจ้า และปล่อยช้างตกมันให้ไล่แทงพระองค์ แต่ในที่สุดเมื่อพระพุทธเจ้าดับรูป ดับนาม เข้านิพพานได้ หนี้เวรหนี้กรรมที่เหลือจึงกลายเป็นอโหสิกรรม"... อ่านแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองก็เคยโดนกรรมติดจรวดแบบปัจจุบันทันด่วนเหมือนกัน โดยเฉพาะเวลาแกล้งใครต้องเจ็บตัวหลังจากนั้นทุกที อย่างพอแกล้งเตะก้นหลานแบบขำๆ พอเดินจะพ้นประตูห้อง ถ้าไม่เตะประตูก็ต้องโดนประตูหนีบเท้าทุกที เหอๆๆ คนอื่นเคยโดนกรรมติดจรวดกันบ้างไหมคะ? จากคุณ : แม่ผั่น นะจ๊ะ (nopas) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:12:20

ความคิดเห็นที่ 79 อีดิด-ซ้ำ-*- แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 54 10:14:30 จากคุณ : แม่ผั่น นะจ๊ะ (nopas) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:13:03

ความคิดเห็นที่ 80 อีดิด ซ้ำ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 54 10:15:12 จากคุณ : แม่ผั่น นะจ๊ะ (nopas) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:13:34

ความคิดเห็นที่ 81 1 อยากเล่าเรื่องที่พบมาให้ทุกคนทราบ เรื่องนี้เล่าให้เฉพาะคนที่สนิทกันฟัง แต่มาคิดดู ถ้าเล่าในนี้ คนอื่นน่าจะได้รับประโยชน์ไปด้วย ใครอ่านแล้วไม่เชื่อ ก็ขอให้คิดเสียว่าอ่านนิยายสักเรื่องหนึ่งก็แล้วกันเนอะ ตั้งแต่เด็กๆ ดิฉันร่างกายอ่อนแอ ทำอะไรไม่ไหว ไม่ค่อยป่วยเป็นโรคอะไรมากนักหรอก แต่จะเจ็บตัวได้เลือดตลอด เป็นแผลมาเกือบจะทั่วตัว หกล้ม หัวไปชนม้าหิน ต้องเย็บ หัวบุบมาตั้งแต่ 5 ขวบค่ะ โดยมากจะถูกของมีคม มีดบาด แก้วบาด หรืออยู่ดีๆ ก็เจออะไรไม่รู้อยู่ในตัว ต้องให้ไปหมอผ่าออก บางทีบาดเจ็บ เลือดออกข้างใน บวม ก็หยิบคัตเตอร์มาผ่าเองเลย เท้าแพลง กระดูกร้าว หกล้มแล้วเอ็นข้อเท้าอักเสบ เป็นเรื่องธรรมดา มีเท้าอยู่ 2 ข้าง ก็เป็นเสียข้างละ 5-6 ครั้ง กว่าจะมาถึงวันนี้ก็เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบา เรื่องกรรมอะไรน่ะเหรอ ไม่เชื่อ ไม่สนใจใดๆ ดิฉันได้ทราบเรื่องราวบางอย่างในอดีตชาติ มีคนบอกมั่ง รู้เห็นเองมั่ง ก็ยังไม่ใส่ใจอยู่ดี ไม่สนใจ เพราะอดีตก็คืออดีต แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่ ตอนที่ตัดสินใจไปพม่าเพื่อสร้างพระ ก็ไปเพราะถูกสถานการณ์บังคับอีกนั่นแหละ ความจริงตั้งใจว่าจะไป แต่ไม่ใช่ตอนนั้น ดิฉันไม่เคยไปพม่า ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพม่าเลย โชคดีอย่างมากที่มีคุณหนอนดาวเรืองคอยช่วยเหลือให้คำแนะนำอยู่ตลอด ไปพม่าครั้งแรก รู้สึกได้ว่าผิดปกติ เหมือนมีใครตามตลอด ถ่ายรูปติดอะไรแปลกๆ มาหลายภาพ ตกกลางคืนก็ตามมาถึงโรงแรมเลยทีเดียว กลับจากพม่าครั้งแรก ครั้งที่สอง แทบไม่มีอะไรคืบหน้า เจอแต่คนพูดจาแย่ๆ ไม่ก็จ้องจะเอาผลประโยชน์ กว่าจะหาทางสร้างพระได้ ต้องรบกับอะไรรอบตัวอย่างมากมาย ทุกอย่างติดขัดไปหมดจนเหนื่อย หมดแรง คุณเรเดี๊ยนท์แนะนำให้ไปกราบพระอาจารย์ใหญ่ ตอนนั้นท่านจำพรรษาที่วัดตรีญาติ ราชบุรี ไปถึงก็กราบเรียนท่าน แล้วกลับจากวัดมาด้วยกำลังใจเปี่ยมล้น เรื่องในอดีตเริ่มเข้ามาให้รับรู้มากขึ้นเรื่อยๆ จนได้รู้ว่าตัวเองเคยทำผิดพลาดอย่างมหันต์ ความรู้สึกแรกคือรับไม่ได้กับการกระทำของตัวเองในอดีต มิน่าล่ะ ชีวิตเรามันถึงเป็นอย่างนี้ พอคิดได้ สิ่งแรกที่ทำคือให้อภัยตัวเอง ไม่ว่าในอดีตจะเลวร้ายแค่ไหน ต่อจากนี้มาเริ่มกันใหม่ เริ่มสร้างกุศล ทาน ศีล ภาวนา สวดมนต์ก่อนนอน แน่นอนละ คนที่เคยล่วงเกินเขาไว้ก็อย่างเยอะ เขาก็มากัน นั่งสมาธิวันแรกๆ รู้สึกเหมือนจะจมน้ำตาย หายใจไม่ออก บางทีได้ยินเสียงผู้ชายพูดให้ได้ยินว่า กูจะฆ่ามรึง จากนั้นพอวูบหลับไป แม้จะแค่เสี้ยววินาที ก็เริ่มเห็นใครต่อใครมายืนดู เขาแต่งตัวกันแบบสมัยโบราณ โดยมากจะทำหน้าเฉยๆ ออกไปทางชิงชัง บางคนยืนดูห่างๆ บางคนเอาหน้ามาชิดเลย เห็นทุกวัน ทุกที่ ทุกเวลา ช่วงหลังๆ แค่หลับตาลงก็เห็น ไม่ต้องรอให้วูบ เห็นจนชิน ยังไม่สำนึกสักเท่าไหร่ ก็รู้ละว่าพวกเขาเป็นคู่เวรคู่กรรมของเรา แล้ววันหนึ่ง ก็เปลี่ยนความคิดไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนั้นเริ่มสร้างพระไปได้พอสมควรแล้ว ดิฉันวูบหลับหน้าคอมพิวเตอร์ที่บ้าน แล้วเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาสวย เกล้าผม สวมเสื้อแขนยาวสีขาว นุ่งผ้าซิ่น มีผู้หญิงอีกคนประคองอยู่บนตั่ง หน้าตาบ่งบอกว่ากำลังได้รับความทรมานอย่างมาก มีเลือดไหลออกจากมุมปาก จากนั้นภาพก็ตัดไปเป็นผู้ชายอีกคน เพิ่งถูกฆ่าตายใหม่ๆ นอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ประตู เลือดไหลออกมาปนกับน้ำที่นองอยู่ที่พื้น แดงไปหมด ความรู้สึกที่ได้เห็นภาพเหล่านั้นก็คือ พวกเขายังทุกข์ทรมาน แม้เวลาผ่านมาหลายร้อยปี สิ่งที่เราเคยล่วงเกินเขาไว้มันหนักหนาเกินกว่าจะให้อภัยได้ ถ้าเป็นเราถูกกระทำอย่างนั้นบ้าง ก็คงไม่ต่างจากเขา อยากขอโทษพวกเขาสักพันครั้ง ไม่อยากให้เขาอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไป อยากให้เขามีความสุข พวกเขาไม่ควรต้องมาทรมานอย่างนี้ ที่เขาต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะเราคนเดียว ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหน เราจะต้องสร้างพระให้สำเร็จให้ได้ เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้พวกเขา จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:38:38

ความคิดเห็นที่ 82 2 กว่าจะสร้างพระเสร็จ ต้องไปกลับ ไทย-พม่า-สิงคโปร์ หลายครั้ง ก็เหมือนเดิม เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบาอีกแล้ว ถูกแมวกัดเสีย 2 ครั้ง เป็นแมวที่สนิทสนม รักกันเสียด้วย ครั้งแรก แค่เดินไม่ถนัด แต่ครั้งที่สองนี่ แผลลึก บาดเจ็บอย่างมาก ต้องรักษาตัวอยู่ถึง 2 เดือนกว่า อาการตอนแรกเหมือนจะดีขึ้นสักหน่อย แผลแห้งแล้ว แต่พอไปถึงพม่ากลับบวมแดง น้ำเหลืองไหลย้อย อักเสบขึ้นมาจนต้องไปโรงพยาบาล เดินไม่ค่อยไหว ต้องล้างแผล ทำแผลทุกวัน ทุลักทุเล อาบน้ำลำบากมาก จะไม่อาบก็ไม่ได้เพราะอากาศร้อนจัด เหงื่อท่วมทุกวัน บางทีตอนแรกก็ยังดีๆ อยู่ พอเครื่องบินเข้าเขตพม่านี่เอาแล้ว อาการป่วยมาเลย กรดไหลย้อนกำเริบ ท้องเสีย ปวดท้อง กินอะไรไม่ได้ ชาวบ้านเขาเอาอาหารมาเลี้ยง ก็ได้แต่มอง ทริปนั้น หิวและอ่อนเพลียมาก พอเครื่องบินพ้นเขตพม่า หาย กินอาหารได้ตามปกติ อาการปวดท้อง ท้องเสียก็แทบจะหายในบัดดล ตกเครื่องก็เคยแล้ว ทั้งที่ไปทันเช็คอินนะ แต่ผ่านด่านตม. ไทยไม่ทัน ไม่เห็นเจ้าหน้าที่สายการบินมาตามสักคนเลย ในขณะที่เจ้าหน้าที่สายการบินบอกว่าประกาศหาทั่วเลย เดินไปหาที่ด่านตม. ด้วย กระเป๋าสตางค์หายก็เคยแล้ว แต่มีคนเก็บไว้ให้ ไม่มีอะไรหาย พอพระสร้างเสร็จ ช่างส่งภาพทางเมลมาให้ดู ทางรัฐบาลพม่าก็ประกาศยกเลิกการให้วีซ่าที่สนามบิน ดิฉันให้ทางเอเจ้นท์ที่พม่าขอให้ ทางพม่าก็ยกเลิกการให้วีซ่าแบบนั้นอีก จะขอที่สถานทูตในสิงคโปร์ก็ไม่ได้ เพราะโดนบล็อค แค่เขาเห็นพาสปอร์ตก็ไม่ให้แล้ว คู่กรรมคู่เวรคงจะอยู่ที่นั่น เมื่อไม่มีทางเลือก ต้องส่งพาสปอร์ตไปขอที่ไทย ยังโชคดีที่ได้รับทันเวลา เดินทางไปรับพระที่มัณฑเลย์ ช่างเล่าว่าเมื่อวานมีพระรูปหนึ่งมาขอซื้อพระองค์นี้ ท่านมาถามว่าจะขายไหม ราคาเท่าไหร่ จะให้ราคาสูงกว่าด้วยนะ ช่างก็เลยบอกว่าไม่ได้ เขามาจ้างให้ทำโดยเฉพาะ เจ้าของเขาจะมาวันพรุ่งนี้แล้ว อืม..ทุกรูปแบบจริงๆ ในที่สุด พระก็มาถึงหงสาวดีตามวันเวลาที่ตั้งใจไว้ พี่สาวกับน้องสาวของดิฉันจะมาร่วมงานพุทธาภิเษกด้วย พอสองคนนั้นมาถึง เราคุยกัน ทำนั่นนี่กัน เขาคงจะเหนื่อยกันมากตอนนั่งรถกลับโรงแรม มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว พี่สาวดิฉันเริ่มพูดจากันดีๆ ไม่รู้เรื่อง เถียงอะไรข้างๆ คูๆ ชวนทะเลาะ นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ดี ติทุกอย่างที่ขวางหน้า ตอนแรกก็เถียงกันหนักเลย น้องสาวมากระซิบว่าเขารู้สึกว่านี่ไม่ใช่พี่เรา แต่เป็นคนอื่นนะ ดิฉันหันไปพิจารณาดู เห็นพี่สาวนั่งนิ่ง ตาลอย แต่ปากยังพูดกวนประสาทดิฉันไม่หยุด ในที่สุด พี่สาวดิฉันเธอพูดว่า คิดหรือว่าทำความดีแล้วจะลบล้างสิ่งที่ทำไปแล้วได้ ดิฉันตอบเธอว่าดิฉันทำเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้คนที่ดิฉันเคยล่วงเกินไว้ในอดีต ให้เขาได้พ้นจากความทุกข์ทรมาน เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ แต่พวกเขายังไปไหนไม่ได้ จะให้ดิฉันอยู่เฉยๆ ได้ยังไง หากวันหนึ่ง ดิฉันจะต้องรับผลแห่งกรรมชั่วที่เคยทำไว้ ก็เป็นเรื่องของกฏแห่งกรรม หลังจากนั้น เธอไม่พูดอะไรอีกเลยจนถึงโรงแรม ดิฉันรู้สึกโล่งใจมากที่ได้พูดออกไป คืนก่อนวันงาน ดิฉันสวดมนต์เสร็จ ก็เชิญผู้ร่วมบุญช่วยเหลือในการสร้างพระให้แล้วเสร็จและคู่กรรมคู่เวรทุกท่านมาร่วมงานตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เช้าวันงาน เราต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 ดิฉันเดินไปเคาะประตูห้องพี่สาวน้องสาว เขาตอบว่าตื่นแล้ว น้องสาวก็รีบเดินมาห้องดิฉันทันที น้องเล่าว่าเมื่อคืนนี้พี่สาวแปลกมาก ปกติอาบน้ำ 5 นาที แต่เมื่อคืนอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมง ตัวเขาเองแทบไม่ได้นอนเลย เพราะพี่สาวไม่ยอมนอนดีๆ แถมตั้งนาฬิกาผิด ตื่นมาชั่วโมงกว่าก่อนหน้านี้ ทะเลาะกันมาแล้วด้วย ดิฉันขอบารมีเทพที่คุ้มครองดิฉันอยู่ ขอให้ท่านช่วยคุ้มครองพี่สาวผ่านวันงานนี้ไปได้ คุณหนอนดาวเรืองเตือนมาล่วงหน้าแล้วว่าวันงานไม่ต้องสนใจสิ่งอื่นๆ รอบตัว ให้สนใจเฉพาะงานที่ต้องทำเท่านั้น จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:40:47

ความคิดเห็นที่ 83 3 พิธีพุทธาภิเษกตอนเช้าตรู่ เสร็จสิ้นไปอย่างราบรื่น ไม่มีปัญหาเลย แต่ในงานฉลองพระก็ยังมีอะไรพยายามมารบกวนดิฉันอยู่ดี คราวนี้เป็นคนที่มาร่วมงานแสดงกิริยาแย่ๆ พี่สาวน้องสาวมาเล่าให้ฟังหลังจากเสร็จงาน ดิฉันไม่เห็น เพราะหันหน้ามาอีกทาง เนื่องจากมีพระ 2 รูปมาถามไถ่ พูดคุยเรื่องต่างๆ กับดิฉัน เข้าใจว่าคงมีใครช่วยไว้อีกตามเคย เมื่องานเสร็จ ดิฉันอธิษฐานจิตอุทิศส่วนกุศลให้กับผู้มีอุปการคุณ คู่เวรคู่กรรม ตามที่ตั้งใจไว้ จำได้ดีว่าวันนั้นอากาศเย็นสบายเหมือนฝนจะตก ครึ้มฟ้าครึ้มฝน เมฆมาก มีแดดอ่อนๆ ตลอดทั้งวัน กลับจากพม่า เหนื่อยมาก นอนพักอยู่ 2-3 วันจนหายเหนื่อย คืนหนึ่งรู้สึกอยากนั่งสมาธิก็นั่ง ได้ยินเสียงคนพูดกันว่า เอาให้เขาดูๆ แล้วดิฉันก็ได้เห็น.. ผู้คนจำนวนมากมายเป็นร้อยเป็นพัน มองไปเหมือนเม็ดถั่วในถาด ใส่ชุดเหมือนๆ กัน เขากำลังเดินทางไปไหนกันสักแห่งนี่แหละ จากนั้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง ตาโต คิ้วเข้ม ใส่ชุดนักรบโบราณ โพกผ้าที่ศีรษะ ส่งยิ้มกว้างให้ ดูจากหน้าตาท่าทางคาดว่าคงเป็นทหารระดับสูง เดินต่อไปก็มีอีกคนสวมชุดสีทองทั้งตัวสวยมาก เดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วคุกเข่าคำนับ คุณหนอนดาวเรืองอธิบายว่าช่วง 3 วันแรก พวกเขาไปเกิดในภพภูมิใหม่กันมากมายทีเดียว คนที่สวมชุดนักรบ รอเวลาที่จะไปเกิด ส่วนคนที่สวมชุดทอง กำลังจะไปแล้ว ดีใจที่พวกเขายอมรับการขออโหสิกรรมและได้รับกุศลที่ดิฉันตั้งใจอุทิศให้ จนพ้นจากความทุกข์ทรมานในที่สุด สาเหตุที่โพสต์กระทู้นี้ขึ้นมาก็คืออยากให้หลายๆ คนเปลี่ยนทัศนคติเรื่องคู่กรรมคู่เวร ดิฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แต่ถือว่าผ่านจุดต่ำสุดของตัวเองมาได้แล้ว เราเคยล่วงเกินเขาไว้ก็ต้องใช้หนี้ เมื่อถึงเวลาที่กรรมให้ผล เราก็ต้องน้อมรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราอย่างอดทน - จริงอยู่ แต่ดิฉันจะไม่ยอมปล่อยชีวิตตัวเองให้ลอยไปเรื่อยๆ ตามกระแสกรรมอย่างนั้น อดีตก็คืออดีต เราแก้ไขไม่ได้ – ใช่ แต่คนที่เขายังทุกข์ทรมานเพราะเราในอดีตล่ะ จะไม่สนใจเขาหน่อยเหรอ การใช้หนี้กรรมมีทั้งการทำทาน ศีล ภาวนา ที่เห็นๆ แนะนำให้แก้กรรมกันโดยมากในกระทู้ห้องศาสนา มีแต่ทำเพื่อตัวเอง ทำทาน ถือศีล ภาวนา เพื่อให้พ้นจากผลแห่งกรรมชั่วที่ตัวเองเคยทำไว้ทั้งนั้น น้อยนักที่จะบอกว่าให้อุทิศส่วนกุศลให้คู่เวรคู่กรรมมีความสุข สิ่งแรกที่ต้องคิดให้ได้คือการสำนึกผิด ยอมรับในสิ่งที่เราได้ล่วงเกินเขาไว้อย่างจริงใจและตั้งใจขอโทษเขา อีกอย่างคือเมตตาเขา อยากให้เขาพ้นทุกข์ เรามาเกิดเป็นมนุษย์ มีโอกาสสร้างกุศลมากมาย แต่เขาอาจไม่มีโอกาสอย่างเรา ถ้าเขาไม่รับการชำระหนี้ เราทำอะไรไม่ได้ก็ต้องวางใจอุเบกขา กุศลที่จะช่วยเขาได้ ต้องมีแรงพอจะฉุดเขาให้พ้นจากความทุกข์ทรมานนั้นได้ บอกไว้อย่างหนึ่งว่าแค่คิดว่าจะทำ คุณก็จะถูกขัดขวางทุกทางจากพวกเขา..ทุกทางจริงๆ อุปสรรคทั้งหลายจะพากันดาหน้าเข้ามา ยากนักที่จะผ่านไปได้ ต้องใช้ความอดทน พากเพียรพยายามอย่างสูงทีเดียว ในขณะเดียวกัน เมื่อเราจะสร้างกุศล ก็จะมีใครต่อใครที่เรามองไม่เห็นมาร่วมบุญด้วยมากมาย เรื่องที่เห็นชัดที่สุดคือองค์พระที่ตั้งใจว่าจะสร้างให้งดงามที่สุด ก็ได้สมความตั้งใจทุกอย่าง ทั้งที่ไม่รู้จะสื่อกับช่างอย่างไร พูดกันคนละภาษา มันสื่อกันไม่ได้ 100 % อยู่แล้ว ชีวิตตอนนี้ดีกว่าเดิมมากมายอย่างเทียบกันไม่ได้ในความรู้สึก มีความสุข สงบ และจะเดินหน้าอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง หากข้อความที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้จะช่วยให้ผู้อ่านเกิดความคิดในทางที่เป็นกุศล ดิฉันก็ขออนุโมทนากับทุกท่านด้วย ** เกิดมาเป็นคนพูดสั้นๆ เขียนสั้นๆ ไม่เคยเขียนอะไรยืดยาว 3 หน้ากระดาษอย่างนี้มาก่อนในชีวิตเลย ต้องใช้พลังงานสูงมากจริงๆ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:44:15

ความคิดเห็นที่ 84 ความรู้สึกแรกคือรับไม่ได้กับการกระทำของตัวเองในอดีต มิน่าล่ะ ชีวิตเรามันถึงเป็นอย่างนี้พอคิดได้ สิ่งแรกที่ทำคือให้อภัยตัวเอง ไม่ว่าในอดีตจะเลวร้ายแค่ไหน ต่อจากนี้มาเริ่มกันใหม่เริ่มสร้างกุศล ทาน ศีล ภาวนา สวดมนต์ก่อนนอน สิ่งแรกที่ต้องคิดให้ได้คือการสำนึกผิด ยอมรับในสิ่งที่เราได้ล่วงเกินเขาไว้อย่างจริงใจและตั้งใจขอโทษเขา อีกอย่างคือเมตตาเขา อยากให้เขาพ้นทุกข์เรามาเกิดเป็นมนุษย์ มีโอกาสสร้างกุศลมากมาย แต่เขาอาจไม่มีโอกาสอย่างเราถ้าเขาไม่รับการชำระหนี้ เราทำอะไรไม่ได้ก็ต้องวางใจอุเบกขา ชอบที่คุณบุศเขียนจังเลยค่ะ อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ จากคุณ : แม่ผั่น (nopas) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 11:01:49

ความคิดเห็นที่ 85 สุดยอดเลยคุณบุษยมาศ ขอบคุณมากที่เล่าให้ฟังค่ะ ถ้าคนรู้จักคุณบุษยมาศมาก่อน เขาต้องเห็นเลยว่า..สิ่งที่เขียนนี่มันกลั่นมาจากความจริง ซึ่งไม่ใช่วิสัยที่คุณจะเขียนอะไรยาวๆ เลย.. มันต้องมีความหมายอย่างแน่นอนค่ะ.. ขอบคุณแม่ผั่นที่มาเพิ่มเติมข้อมูลค่ะ  เพื่อนๆ จะได้รับรู้แง่มุมของกรรมจากหลายๆ สำนวน เพื่อจะได้เติมใจเติมปัญญา  ถึงเวลาคับขันสิ่งเหล่านี้แหละจะผุดขึ้นมาช่วยใจเราให้คลายทุกข์ได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 54 11:16:42 แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 54 11:15:31 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 11:13:49

ความคิดเห็นที่ 86 การระลึกกรรมนี่นะ.. อย่างที่บอก.. เราไม่ต้องถึงขั้นใช้อตีตังสญาณก็ได้ เราใช้แค่อนุสสติก็ได้  เพียงแค่เรามีข้อมูลที่สะสมไว้ แล้วเราเป็นคนช่างจำสักหน่อย เรามีทฤษฏี คือแนวคิดในเรื่องกรรม ที่พระพุทธเจ้าสอน หรือครูบาอาจารย์ผู้รู้เล่าไว้.. แล้วเอาข้อมูลสองฐานนี้มาสัมพันธ์กัน..  เราจะเห็นว่ามันมีแนวโน้ม ชุดของข้อมูลมันเกาะกลุ่มกัน  บ่งชี้ในทิศทางเดียวกัน  อันนี้ใช้ภาษาสถิติเลย.. ดังนั้นการที่พูดว่า เรื่องกรรมไม่เป็นวิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ เป็นเพียงคำพูดของคนไม่รู้..  เพราะถ้ารู้จริงๆ จะเห็นเลยว่า  เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ทั้งในระดับสถิติ ระดับปรากฏการณ์ และระดับอจินไตยเลย   นี่คือลักษณะที่แท้จริงของธรรมของพระพุทธองค์  คือมันอธิบายได้ทุกระดับ โดยไม่จำกัดกาล  เพราะว่ามันเป็น "ธรรม" น่ะ ลองย้อนระลึกไปใกล้ๆ ก็ได้ เมื่อปีกว่าเกือบสองปีที่ผ่านมา  ยังจำได้ว่าตอนนั้นเข้ามาห้องนี้ใหม่ๆ คือเข้ามาหาความรู้ ก็มาตั้งกระทู้ถามเขานี่แหละ แล้วก็เริ่มรู้จักจำล็อกอินต่างๆ ได้ เริ่มมีเพื่อนบ้าง มีกัลยาณมิตรมาแนะนำ เริ่มหัดทำทาน โดยมีโอกาสไปช่วยพระปรับปรุงวัดร้าง ซึ่งก็ธรรมะจัดสรรชัดๆ จำพระอาจารย์ที่วัดถ้ำดงเขได้ไหม..  ตอนที่เจอท่าน  เราฝันว่า ไปที่แห่งหนึ่ง มันเหมือนริมหาดของแม่น้ำ มีหินดำตามพื้น  แล้วตรงนั้นมีหลุมเล็กๆ เจอปลาทองตัวนึง ไม่รู้มาอยู่ตรงนั้นได้ไง และเราได้ช่วยปลาทองตัวนั้นไว้   แล้วยังไงต่อก็จำไม่ได้ จำได้แค่นี้ ตอนนั้นไม่เข้าใจเรื่องความฝัน หรือนิมิต ก็ไม่ได้สนใจฝันนี้เลย  จนเวลาผ่านไป มาย้อนทวนดู  เออ..สงสัยปลาทองคือพระรูปนี้นั่นเอง.. ตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว เราช่วยท่านอยู่ระยะนึง พอมีคนเข้ามาก เราก็ถอย ตามนิสัยเรา   การไปช่วยท่านไว้ แล้วไปที่วัดร้างแห่งนั้น ได้พาคุณพ่อไปทำบุญด้วย ซึ่งโอกาสอย่างนี้แทบเป็นไปไม่ได้ในชีวิตเรา การที่พอจะยอมไปทำบุญถึงชัยภูมิ ยาก..  น้องชายกับน้องสะใภ้ช่วยขับรถไป  อันนี้ยังง่ายกว่า   พ่อไปแล้วก็ชื่นมื่นซะด้วย...   ช่วงนั้นระหว่างที่อยู่วัด ก็นึกขึ้นมาว่า  สงสัยพ่อกับเราเคยเป็นทหารด้วยกัน  เดินทัพผ่านทางนี้ และพระนี้ก็น่าจะเคยเป็นเพื่อนทหารด้วยกันมาก่อน  เลยได้มีโอกาสมาช่วยกัน.. มันนึกเห็นภาพขึ้นมาเฉยๆ แบบคิดลอยๆ เพ้อๆ ไปน่ะ..   เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะว่าเราชอบคิดอะไรลอยๆ ตามประสาคนเรียนศิลปะ ไม่ได้ยึดมั่น แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ   ก็เรียกว่า คิดเล่นๆ ไปน่ะ.. ตอนที่ช่วยพระ เพราะท่านบอกว่าได้เงินมา 8000 เอาไปสูบน้ำจากถ้ำหมดเลย  แต่ท่านก็จะทำ ไม่มีใครสนใจท่านก็จะทำ เพราะตั้งใจไว้ว่าจะทำ  ท่านก็ฉายเดี่ยวไปลุยเลย  อยู่รูปเดียวในที่ห่างไกลผู้คน   เพื่อนคนนึงที่เจอที่เวบพลัง จิต เขาไปดูด้วยตนเอง เลยมาบอกต่อ เราเห็นภาพแล้ว  อื่ม.. ต้องช่วยซะหน่อย   โทรไปคุยกับท่าน ตัดสินใจจะช่วยทำกุฏิก่อน เพราะว่าท่านนอนลำบากมาก     ที่ช่วยท่านทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้อะไรมากและไม่ได้มีกำลังมาก  เพราะคำที่ท่านว่า.. ท่านตั้งใจจะสร้างบารมี ด้วยการบูรณะวัดร้าง   พระหนุ่มกลางคน เพิ่งบวชได้ไม่นาน เป็นคนกรุงเทพ  แต่อยากจะลำบากไปบูรณะวัดร้างก็ไม่ธรรมดา   ท่านว่าเขาว่าท่านมีญาณ จริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือคนๆ นี้ต้องการจะทำสิ่งที่ดี ลองนึกถึงตัวเอง เวลาจะริเริ่มทำอะไร มีอุปสรรคมากมาย  ไม่มีคนช่วยสนับสนุนเลย ต้องฟันฝ่ามาอย่างยากลำบากทั้งนั้น..  จึงคิดได้ว่า  เจอคนอยากจะทำความดี ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าเขาตั้งใจจริง เราไม่ลำบาก ก็จะช่วยเขา... ก็ได้ช่วยเขา ได้ผู้มีอุปะการะคุณในห้องศาสนานี้หลายคนช่วยกัน  รวมทั้งคุณหมอจักรแก้วด้วย.. ท่านก็ร่วมบุญโดยเป็นกำลังใจให้ทั้งเราและพระ โมทนาย้อนหลังได้อีก.. จากตรงนั้น เรารู้เลยว่า อานิสงค์ส่งผลให้ได้พบพระอาจารย์ใหญ่ หลังจากนั้นไม่นาน.. การตัดสินใจที่จะช่วยพระ  มันวูบเดียวจริงๆ และไม่มีเหตุผลอะไรมาก  เพราะถ้าเอาเหตุผลมาวิเคราะห์มากๆ  เราอาจจะไม่ทำอย่างนั้นก็ได้ค่ะ..    เพราะท่านไม่มีความน่าเชื่อถืออะไรเลย  และเราไม่รู้จักท่านเลย    เพียงแค่คิดว่า.. เขาตั้งใจมากที่จะทำสิ่งนี้ เอาแค่กำลังใจเขา ก็เป็นเหตุผลที่ดี ที่ควรสนับสนุนแล้วล่ะ..   เพราะความคิดที่ดูไม่ค่อยจะมีเหตุผลเท่าไหร่ ในวันนั้นเลยมีวันนี้.. เออ.. พระรูปนี้ช่วยเราตอนโดนเจ้ากรรมนายเวร ของคนที่ทำแท้ง ที่เล่าข้างบนน่ะ.. ท่านได้ช่วยเราด้วย เพราะวันที่โดนจังๆ ได้โทรไปหาท่าน แล้วท่านก็ช่วย  เลยได้รู้ว่า เจ้ากรรมนายเวรนี่มีจริงๆ  ที่เรารู้สึกก็ของจริง พระท่านก็รู้ได้จริงๆ   เพราะพูดไม่ทันจบประโยคท่านก็ว่า เขาไปสื่อกับท่านแล้ว ไปถึงชัยภูมิแล้ว  ท่านเจรจาให้ และให้เราไปทำสังฆทานเพื่อขออภัย    ตอนเช้าท่านยังเมตตาโทรมาตามว่าไปทำหรือยัง เพราะทางจิตวิญญาณนั้นอยู่กับท่าน และมาเร่งทวงสัญญา  ซึ่งเราก็อู้ยังไม่ได้รีบออกไปจริงๆ และพ่อเราก็มีอุบัติเหตุหลังจากนั้น แต่ก็ผ่านมาได้แบบสบายๆ  บางทีเหมือนกับว่าใครบางคนมาจัดสรรให้เราพาพ่อไปทำบุญใหญ่ซะก่อน  เพื่อให้วิบากที่ต้องเผชิญลดกำลังแรงลงน่ะ..   หลังจากนั้น  เราก็มีความมั่นใจในการทำความดี ในส่วนที่เกี่ยวกับพระศาสนาเพิ่มมากขึ้น..  ฐานะของเราปานกลาง พออยู่ได้ แต่ก็เรียกว่าทำบุญเกินฐานะไปนิดหน่อย  แต่ก็เป็นคนอย่างนี้อยู่ คือมีเท่าไหร่ก็ให้หมด  แล้วค่อยไปหาเอาทีหลัง   ในช่วงปีนั้น เราทำทานต่อเนื่องไม่หยุดเลย  เพราะทั้งชีวิต 35 ปีที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ทำ  คล้ายว่าถูกปิดกั้นจากความไม่รู้ ไม่เชื่อ ไม่เข้าใจ   เลยไปทำทานกับคน กับสัตว์มากกว่า กับศาสนา  คือทำบ้าง แต่ไม่ได้เห็นคุณค่าอะไรมาก  เป็นคนชอบให้ ไม่ได้สนใจบริบทน่ะ ด้วยความที่ไม่มีเงินมาก เลยออกแนวเอาตัวเข้าแลก ช่วยพี่คนอื่นบ้าง ช่วยเป็นสื่อเป็นตัวกลางบ้าง  ก็ได้ทำอยู่เรื่อยๆ ทานเล็กทานน้อยอะไรก็ทำหมด เวลาผ่านไปปีนึง การปฏิบัติมีความก้าวหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ  เรายังแทบไม่เชื่อตัวเองเลย มันจึงคอยพิสูจน์อยู่ทุกวัน  ทุกวันนี้ก็ยังดูอยู่ ยังไม่ได้เชื่อทั้งหมด..  แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีส่วนที่ไม่เป็นจริง ในเรื่องการทำทาน พอถึงวันนึง มันก็เต็มอิ่มในทาน คือยังชอบทำอยู่ แต่มันทำตามสภาพ และไม่ได้มีปีติอะไรมากมาย  ก็ทำไปเหมือนเรากินข้าวน่ะ..    เป็นสิ่งธรรมดาๆ ไม่ได้เป็นสิ่งพิเศษเหมือนช่วงแรกๆ ที่เริ่มหัดทำทาน    ทานที่มีปีติมากที่สุดกลายเป็นธรรมทานนี่ล่ะ ซึ่งไม่ต้องใช้เงิน..  แต่ต้องเสียเวลาสักหน่อย..   เรื่องทำทานนี้ ได้บทเรียนว่า  หนังสือวิธีสร้างบุญบารมีของสมเด็จพระสังฆราช นี้ควรเป็นหนังสือเรียนของกระทรวงศึกษาธิการ  แต่คงไม่มีนักการเมืองคนไหนยอม เพราะไม่ได้เงินจากการนี้ไง..   หนังสือเล่มนี้ควรให้คนไทยทุกคนได้อ่าน จะได้เข้าใจการทำทานอย่างถูกต้อง และไม่หลงมัวเมาในการทำทาน  ในทางกลับกันก็จะได้ไม่ประมาทปรามาสการทำทานของใครก็ตาม เราเคยไปดูพระแก้วใหญ่ที่สุดในโลก ต้นกฐินใหญ่ที่สุดในโลก หลายคนปรามาสพระรูปนั้น  แต่เรากลับเห็นว่า  คนเป็นหมื่นคนที่วัดนั้น ชาวบ้านยากจนทั้งนั้น เขามาด้วยศรัทธา   ต้นกฐินยักษ์ เต็มไปด้วยแบงค์ยี่สิบเป็นส่วนใหญ่..   บรรยากาศเหมือนงานบุญในชนบททั่วๆ มีแต่เด็กคนแก่หน้าตามอมแมม  แต่แววตามีความสุข อิ่มบุญ   เขาจะเอาเงินไปทำอะไรไม่รู้ แต่สิ่งที่เขาทำอยู่ได้ให้โอกาสชาวบ้าน คนยากคนจนเหล่านั้น ได้ร่วมทำบุญใหญ่ๆ ได้เป็นส่วนหนึ่งของการสร้างพระองค์ใหญ่มาก สวยมาก ในดินแดนที่ราบสูงซึ่งไม่มีอะไรนอกจากไร่มัน ดิน ฝุ่น..    กลายเป็นสถานที่ที่มีคนมาท่องเที่ยว มากราบไหว้บูชาพระ  สร้างบุญกุศล  มีพ่อค้าแม่ขายมาประกอบอาชีพกัน.. เราเรียนรู้ตรงนั้นเลย ว่าที่เราเคยคิดมามันผิด..   เราเคยคิดว่าคนจนจะตาย ไม่มีจะกินเอาเงินไปทำบุญหมด..  จะดีหรือ ??   ทำไมไม่ดูแลตัวเองก่อน  ดูแลครอบครัวก่อน แต่วันนั้นเราคิดได้ว่า "คนจนจะตาย ไม่มีจะกิน ครอบครัวลำบาก  ไม่มีศักดิ์ศรีในโลก  แต่ว่ามีสิทธิ มีศักดิ์ศรีที่จะทำบุญ  มีกำลังใจเต็มที่จะทำบุญ  เขาทำบุญด้วยศรัทธา คือแม้ตัวเองจะไม่มี แต่ก็มีมากพอที่จะทำบุญให้พระศาสนา     ใครว่าพระแก้วนั้นเป็นวัตถุฟุ่มเฟือย  แต่สำหรับเขา เป็นพระแก้วมรกต งดงามที่สุด ใหญ่ที่สุด ที่พวกเขาได้ร่วมสร้าง"   เวลาผ่านไป ถ้าโลกยังอยู่ คนพวกนี้ตายไปหมดแล้ว  ก็มีคนอีกรุ่นหนึ่งมากราบไหว้บูชาพระองค์นี้ คงจะคิดขอบคุณว่าได้สร้างสิ่งสวยงามไว้ให้พวกเขาได้บูชา  ซึ่งเราก็คิดอย่างนั้นเวลาไปวัดเก่าแก่ทั้งหลาย   ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไง ที่พวกท่านได้ใช้ชีวิตทั้งชีวิตสร้างสิ่งเหล่านี้ให้เราได้ไปอาศัยความร่มเย็นกัน.. เราได้ไปกราบพระรูปนั้นแบบอึ้งๆ ไม่ประทับใจอะไร พระแก้วเราก็เฉยๆ แต่ว่าประทับใจความศรัทธาของชาวบ้านมากกว่า.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 12:00:28

ความคิดเห็นที่ 87 ย้อนมาถึงตอนเจอคุณบุษยมาศใหม่ๆ  ช่วงนั้นยังเคยมีความเข้าใจผิดกัน กระทบกระทั่งในกระทู้ตามประสาเวบบอร์ด แต่เรื่องแปลกประหลาดคือมันกระแทกจิตโครมใหญ่เลย.. เราไม่รู้จักคุณบุษและไม่ได้สนใจอะไรมาก นอกจากรู้ว่าเป็นคนดัง ซึ่งเราไม่ได้อะไรกับคนดังอยู่แล้ว  เราสนคนที่ความสามารถ หรือใจมากกว่าความดัง ความรวย จำได้ว่าวันนั้นนั่งนับเงินทำบุญวัดถ้ำนี่ล่ะ เปิดหน้าพันทิปค้างไว้ แต่ฟังเทศน์หลวงพ่อปราโมทย์หรือไงเนี่ยล่ะ..  จู่ๆ ใจก็ร้อนขึ้นมาเลย เหมือนมีพลังบางอย่างกระแทกที่กลางอก แบบหน้าร้อนผ่าว มือคว้าเมาส์แบบมึนๆ  จิ้มไปตรงกระทู้เป๊ะ ยังไม่ทันเห็นข้อความ น้ำตากลบลูกตาเลย ร้องไห้ออกมาเฉยๆ  เราก็งงๆ  รวบรวมสมาธิอ่านข้อความ  ที่เกิดการเข้าใจผิดกัน.. จำได้ว่าไม่มีความโกรธอะไร มีแต่เสียใจ แบบ "กูไม่น่าเลย"  ไม่น่าไปทำให้เขาเข้าใจผิด คือเราระวังมากกับคุณบุษ คล้ายๆ ว่าเวลาเจอกันพยายามยิ้มให้กัน แต่คุณบุษไม่ยิ้มตอบ เราเจอทีไรก็ยิ้มให้ทุกทีแบบนั้น พอได้โอกาสคุยกันสักคำ ดันทำให้คุณบุษเข้าใจผิด สมมติคล้ายๆ อย่างนี้   คุณหนอนดาวเรืองก็เข้ามาปลอบใจ อธิบาย..  เราก็โอเค ไม่ได้ว่าอะไรเข้าใจทุกอย่าง แต่มันงงๆ ในปฏิกิริยาทางใจที่เกิดขึ้น ว่าทำไมคนนี้มีอิทธิพลในความรู้สึกมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่รู้จักกันน้อยมาก  ก็คิดไปว่าคงเป็นเพราะจิตคุณบุษมีกำลังมาก กำลังของโทสะที่ผ่านมาทางข้อเขียนมันเลยกระแทกใจเรา ทั้งที่คำพูดก็ไม่มีอะไรมาก  เป็นปกติของคุณบุษ ณ ตอนนั้น.. เรื่องราวก็ค่อยๆ ผ่านไป ด้วยความช่วยเหลือคุณหนอนบ้าง ด้วยรู้จักกันมากขึ้น ด้วยเวลาผ่านไปบ้าง คุณบุษคุยมาทางหลังไมค์  เราก็รู้อีกว่ามีหลังไมค์  เข้าไปทันเวลา ตอบไปโดยไม่ลังเล  เลยได้ขออโหสิกัน.. ซึ่งมีผลกับใจเรามากเลยนะ..    มันคล้ายยกภูเขาออกไปทั้งลูกเลย..   เมื่อเวลาผ่านมาถึงตรงนี้..  จึงกล่าวได้ว่า เหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ใช่เหตุบังเอิญ.. จิตที่มันสื่อกันได้ไม่ใช่เหตุบังเอิญ.. ความรู้สึกที่ไม่อยากจะให้คนๆ นี้เข้าใจผิด  หรือรู้สึกไม่ดีกับเรา  เหมือนว่าเราแคร์ความรู้สึกเขามากทั้งที่ไม่มีความจำเป็น   ไม่ใช่เหตุบังเอิญ.. แม้แต่ความรู้สึก มั่นคงแบบเย็นๆ ที่ได้เจอกัน ก็ไม่บังเอิญอีก.. เราได้พาคุณไปเจอคนเก่าคนแก่ของคุณโดยบังเอิญ..มาก..   มันก็ไม่ใช่เหตุบังเอิญอีก หลังจากนั้นคุณบุษกับคนข้างตัว ก็ได้ร่วมทำบุญกับพระอาจารย์ใหญ่มากมาย โดยเฉพาะในเวลาที่ลำบาก  แล้วต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า มาบอกบุญกันเร่งด่วน  คุณบุษก็ทำบุญมาโดยไม่ลังเลเลย..   เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ช่วยยืนยันกับเรา ว่าที่พระพุทธเจ้าและครูอาจารย์พูดว่า..  "คนที่มาเจอกันในชาตินี้  ที่จะไม่เคยผูกพันกันมาก่อนในอดีต นั้นเป็นไม่มี"   ไม่ว่ามาเจอกันแล้วจะดีหรือร้าย  ล้วนแต่เป็นผลจากสิ่งที่ทำไว้ในอดีตทั้งสิ้น.. ถ้าเจอกันแล้วชอบพอกัน  ก็แสดงว่าเคยทำบุญทำความดีร่วมกันมา ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมา   ในทางกลับกัน ถ้าเจอแล้วร้ายใส่กัน หรือทำร้ายกัน   ก็เพราะในอดีตเราเคยทำร้ายกันมา จะดูว่าเราทำเขาหรือเขาทำเรา  ก็ดูปัจจุบัน ถ้าเขาทำร้ายเราหนัก เราทำอะไรไม่ได้  ก็แสดงว่าเราเคยทำเขาไว้มาก เราเลยต้องมาชดใช้เขา  ถ้าเขาทำรายเรา แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เพียงแต่หาเรื่องไปวันๆ อันนี้แสดงว่าเราไม่ได้เป็นหนี้เขาหรอก แต่ว่าเคยเป็นฝ่ายตรงข้ามกัน อย่างที่เราเจออยู่กลุ่มหนึ่งในห้องพันทิปนี้ เผลอเป็นไม่ได้ จะต้องยำเรา.. แบบหมาหมู่ซะด้วย.. แต่ว่าเนียนๆ นะ.. ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงยั้วะ  แต่เดี๋ยวนี้เห็นเป็นเรื่องธรรมดา..  แล้วมันรู้เลย ว่าเคยทำเขาไว้ หรือคล้ายๆ เป็นศัตรูกันมาก่อน  เห็นภาพในอดีตเลยด้วยซ้ำ..แว่บๆ เนี่ย.. เมื่อเข้าใจเรื่องกฏแห่งกรรม ก็เห็นเป็นธรรมดา.. จะทำอะไรก็เชิญ  เพราะข้าเจ้าไม่เอาด้วยแระ..   เขาเคยเป็นเจ้านายเป็นบริวารกันมา ก็ต้องซูฮกยกยอกันไป..  เห็นภาพในหัวแล้วก็ขำ   เอ้า..เชิญตามสบาย ข้าเจ้าโดนบ้างก็ดี เพราะว่าจะได้มีจิตกระเพื่อมบ้าง   ไม่เจอศัตรูก็ไม่ได้ฝึกวิชา.. ไม่เจอผัสสะ ไม่เกิดปัญญา   ไม่เจอเวทนา ไม่เกิดตบะ   อยู่เฉยๆ ทำแต่ความดีมันก็หงอยๆ แต่จะให้ไปรบกับเขาก็ไม่เอาหรอก เลยมาไกลแล้ว.. บางทีบางคน เจอกันแล้วมันจะเกิดอานิสงค์มาก  เป็นผู้ที่จะร่วมมือกันก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงได้มาก  อย่างนี้มารจะขวาง จะมีเหตุให้ขัดใจขัดแย้ง หรือเข้าใจผิดกันเล็กๆ น้อยๆ ไปจนถึงมาก...   ถ้าไม่ช่างสังเกตจะจับไม่ได้เลย ว่าสิ่งนี้มันผิดปกติ  เป็นความเข้าใจผิดแปลกๆ แต่ส่งผลกระเทือนความสัมพันธ์ได้ง่ายมาก ถ้าเราไม่มีปัญญาพิจารณา เราหลงตามเกมของมาร  เราก็พลาดจากกัน  เราก็ผ่านเลยกัน หรือว่ากลายเป็นฝ่ายตรงข้ามกัน ก็ไม่ได้มาร่วมกันทำงาน ทำความดี ซึ่งที่อาจจะเคยตั้งใจอธิษฐานกันมาก่อนก็ได้ แต่ถ้าเราดูที่จิตเรา ไม่ได้ดูที่ผัสสะอารมณ์  ถ้าเราเอาสติพิจารณาลงไปที่จิต แล้วรับรู้ความรู้สึกที่แท้ของจิต  เราจะไม่หลงตามเกมของมาร เรามีปัญญาเข้าใจกฏของกรรม  เราจะจัดการกับสถานการณ์ง่ายขึ้นมาก.. โดยที่เราจะไม่ไปเกิดอารมณ์ร่วม  ทำให้เข้าใจผิดเขา หรือโกรธเขาไปด้วย.. ตบมือข้างเดียวไม่ดังค่ะ   มารจูงเราไม่ได้ ถึงจูงเขาได้ก็จริง แต่ปัญหาย่อมไม่เกิด... เราหยุดนิ่งๆ เวลาผ่านไป ทุกอย่างก็คลี่คลาย  ตามกฏอนิจจังนั่นล่ะ.. สังเกตไหม.. คนร้ายๆ ด้วยกัน มารจะไม่เข้าไปยุให้แตกแยก แต่คนดีๆ อย่าได้รวมกันเลย ดีได้ไม่นาน.. เขาจะยุให้ดีแตก  คนดีตีกันตายทุกที.. คนร้ายสบายใจแฮ.. อยู่เฉยๆ ก็สะกัดดาวรุ่งได้  ลดคู่แข่งการตลาดได้.. หลวงพ่อใหญ่บอกหยุดที่เรา หยุดที่ใจ..  เรื่องนี้ใช้กับคู่เวรคู่กรรมทั้งที่ยังมีชีวิตเป็นคนๆ หรือคู่กรรมที่เป็นจิตวิญญานก็ได้ทั้งนั้น.. ครั้งนึงท่านสอนเรา ท่านบอกว่า.. ดูให้ดีๆ หาให้เจอศัตรูตัวจริง.. ระวังจะจับผิดตัว...  คือตอนนั้นเรารู้สึกว่าถูกทำร้ายจากเจ้ากรรมนายเวร และก็ตัดสินใจว่าควรจะตอบโต้ดี หรือว่าควรจะอยู่เฉยๆ แล้วทน  ตกลงข้อสอบนี้ต้องแก้โจทย์ยังไง ท่านก็แซว เมิงไปนั่งกินกาแฟถามหาโจร  แต่ไม่รู้จักโจร เมิงดูดกาแฟคุยกับโจรให้โจรลูบหัว  ไปถามหาโจรกับโจร  โจรมันว่า.. จบโรงเรียนนายร้อยมาได้ยังไงหนู...(ฮา) สรุปว่า.. โจรคืออุปกิเลสของเราต่างหาก  การสอบข้อสอบนี้ ไม่ใช่ไปหาตัวผู้ร้ายข้างนอก  แต่ให้หาผู้ร้ายที่ซ่อนอยู่ในใจเรา  ทำให้ใจเราวุ่นวาย ไม่เป็นปกติ   ผู้ร้ายข้างนอก ใครจะทำอะไรเราไม่รู้ล่ะ..   อาจจะทำจริงก็ได้.. แต่วิธีแก้ไข คือให้แก้ไขที่ใจของเรา   จับผู้ร้ายในใจให้ได้   ใจก็สงบสุข คราวนี้ผู้ร้ายภายนอกจะเจาะเข้ามา ย่อมทำไม่ได้ เพราะว่าไม่มีหนอนบ่อนใส้แฝงอยู่ภายในใจเราไง..   เราจับตัวข้างใน เอาออกไปฆ่าทิ้งเสีย..   ใครทำอะไรเราก็เข้าไม่ถึงตัว.. ท่านว่าประมาณ นายร้อยเขาจับโจรกันแบบนี้..ไม่ได้จับอย่างนายสิบ วิ่งไล่กันตับแล่บ..จับผิดจับถูก จับได้แต่ลูกน้อง สาวไม่ถึงนายใหญ่  ส่วนนายร้อยเขาศึกษาโจรก่อน ดูจนเจอนายใหญ่  แล้วค่อยไปซุ่มจับ.. ทำให้จับได้โดยละม่อม   จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 12:47:39