PANTIP.COM : Y11067970 กิเลสที่ชื่อว่า โกรธ []

ความคิดเห็นที่ 12

แรงกระตุ้นสำคัญของความโกรธของเรา คือ การคาดหวังที่ไม่ได้ดังใจ
บางครั้งเราลงทุนลงแรงมากเหลือเกินในโครงการหนึ่งแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่มันควรจะเป็น
เราก็ฉุนเฉียว คำว่า ‘ควรจะ’ บ่งบอกถึงการคาดหวังเสมอ ซึ่งหมายถึงการทำนายอนาคต
ณ บัดนี้ เราทุกคนควรจะเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่า อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน คาดการณ์ล่วงหน้าไม่ได้
การเชื่อมั่นในความคาดหวังเรื่องของอนาคตมากเกินไป การมีคำว่า ‘ควรจะ’ ย่อมนำไปสู่ปัญหา

ชาวตะวันตกที่นับถือพุทธศาสนาคนหนึ่งที่อาตมารู้จักมานานหลายปี ได้บวชเป็นพระภาคตะวันออกไกล
ท่านได้เข้าไปอยู่ในสำนักสงฆ์ที่เน้นการปฏิบัติอย่างเข้มข้นบนภูเขาห่างไกลชุมชน
ทุก ๆ ปีจะมีการปฏิบัติเข้มเป็นเวลาหกสิบวัน ทั้งยากลำบาก ทั้งเข้มงวด ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่มีจิตอ่อนแอ

ท่านต้องตื่นแต่ตีสาม และเวลาตีสามสิบนาทีท่านต้องเริ่มนั่งขัดสมาธิเพื่อเข้าภาวนา
กิจวัตรประจำวันคือนั่งสมาธิ ๕๐ นาที เดินจงกรม ๑๐ นาที นั่งสมาธิอีก ๕๐ นาที เดินจงกรมอีก ๑๐ นาที เช่นนี้ไปเรื่อยๆ
ท่านฉันอาหารในศาลาปฏิบัติธรรมโดยนั่งขัดสมาธิตรงที่ที่ท่านนั่งภาวนา ไม่อนุญาตให้มีการพูด
เวลาสี่ทุมท่านสามารถล้มตัวลงนอนได้ แต่ก็ต้องนอนในศาลาปฏิบัติธรรมตรงจุดที่ท่านนั่งภาวนานั่นแหละ
การตื่นตีสามนั้นเป็นสิ่งที่ท่านเลือกได้ ท่านสามารถตื่นเร็วขึ้นก็ได้ถ้าท่านต้องการ แต่ไม่ช้ากว่านั้นแน่นอน!
การหยุดพักมีเพียงเพื่อให้ท่านอาจารย์ที่น่าเกรงขามสอบอารมณ์ในแต่ละวัน และเพื่อไปเข้าห้องน้ำโดยใช้เวลาสั้นๆ เท่านั้น

เพียงแค่สามวัน ขาและหลังของพระฝรั่งองค์นั้นก็ทั้งเจ็บทั้งปวด
ท่านไม่เคยชินกับการนั่งนานๆ ในท่าที่แสนจะไม่สบายเอาเสียเลยสำหรับชาวตะวันตก
ยิ่งไปกว่านั้น ท่านจะต้องนั่งอย่างนี้ไปอีกตั้งแปดอาทิตย์
ท่านเริ่มสงสัยอย่างหนักว่า ท่านจะสามารถอดทนปฏิบัติไปได้นานขนาดนั้นเชียวหรือ

อาทิตย์แรกผ่านพ้นไป ยังไม่มีอะไรดีขึ้นสักอย่าง บ่อยครั้งที่ท่านรู้สึกทนทุกข์ทรมานกับการนั่งเช่นนั้น ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า
ผู้ที่เคยผ่านการปฏิบัติธรรมสิบวันย่อมจะรู้ซึ้งว่ามันจะสามารถเจ็บปวดได้ขนาดไหน
ท่านจะต้องเผชิญกับมันอีกตั้งเจ็ดอาทิตย์ครึ่ง

พระองค์นี้มีใจเด็ดเดี่ยว ท่านรวบรวมความตั้งใจมั่น และกัดฟันอดทน วินาทีต่อวินาที
สิ้นสองอาทิตย์แรก ท่านว่ามันเกินพอแล้ว ความเจ็บปวดมันมากเกินไป
ร่างกายชาวตะวันตกเช่นท่านไม่ได้เกิดมาเพื่อรับการปฏิบัติเยี่ยงนี้
นี่ไม่ใช่พุทธศาสนา ไม่ใช่ทางสายกลาง แล้วท่านก็หันไปมองพระชาวเอเชียที่อยู่รอบๆ
เห็นท่านกำลังขบฟันแน่นเช่นกัน แล้วเจ้าความทะนงตนก็ผลักดันให้ท่านผ่านพ้นไปได้อีกสองอาทิตย์
ตลอดเวลาเหล่านี้ ท่านรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกไฟแห่งความเจ็บปวดเผาผลาญอยู่
สิ่งเดียวที่ช่วยบรรเทาความทุกข์ของท่านคือเสียงฆ้องบอกเวลาสี่ทุ่ม
ที่ท่านจะได้เหยียดร่างกายที่โดนทรมานนั้นให้ได้รับการผ่อนคลาย แต่มันดูเหมือนว่า
ทันทีทันใดที่ท่านหลับนั้น เสียงฆ้องบอกเวลาตีสามก็ดังขึ้น ปลุกท่านขึ้นมารับวันใหม่แห่งความเจ็บปวด

สิ้นสุดของวันที่สามสิบ ความหวังเริ่มส่องแสงริบหรี่ๆ อยู่ห่างไกล ท่านผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว
ท่านกำลังจะเข้าสู่หลักชัยท่านพยายามทำให้ตัวเองเชื่อมั่นว่า ‘ใกล้จะจบแล้ว’
วันแต่ละวันดูยาวนานขึ้น และความเจ็บปวดที่เข่าและหลังก็ทวีคูณขึ้น
หลายๆ ครั้งที่ท่านคิดอยากร้องไห้ แต่ถึงกระนั้นท่านก็กัดฟันทน
เหลืออีกสองอาทิตย์ เหลืออีกหนึ่งอาทิตย์
ในอาทิตย์สุดท้ายนี้ เวลาเคลื่อนไปอย่างช้ามากราวกับมดติดแหง็กอยู่ในน้ำเชื่อม
แม้ว่าบัดนี้ท่านจะเคยชินกับการอดทนต่อความเจ็บปวด แต่มันก็ไม่มีอะไรง่ายเลย
ท่านคิดว่า ถ้าจะยอมแพ้ตอนนี้ ก็จะเป็นการทรยศต่อความอดทนทั้งหมดที่ท่านได้กระทำมา
ท่านจะต้องทำให้สำเร็จ แม้ว่าความเจ็บปวดจะถึงกับฆ่าท่านได้ทีเดียว

ท่านตื่นขึ้นเมื่อเสียงฆ้องบอกเวลาตีสามของวันที่หกสิบ ท่านเกือบจะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว
ความเจ็บปวดในวันสุดท้ายนี้เหลือเชื่อจริงๆ ราวกับว่าความเจ็บปวดที่ผ่านๆ มาจนถึงบัดนี้ มันแค่หยอกล้อท่านเล่นเท่านั้น
แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ยั้งหมัดอีกต่อไป แม้ว่าจะเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง ท่านยังสงสัยว่าท่านจะทำสำเร็จหรือไม่
และแล้วก็เหลือเวลาห้าสิบนาทีสุดท้าย ท่านเริ่มวาดภาพทุกๆ สิ่งที่ท่านจะทำนับจากหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าที่การปฏิบัติธรรมจะยุติลง
แช่น้ำร้อนในอ่างนานๆ ฉันอาหาร พูดคุย พักผ่อนหย่อนอารมณ์ตามสบาย
แล้วเจ้าความเจ็บปวดก็ขัดจังหวะการวางแผนของท่าน ครอบครองจิตใจทั้งหมดของท่าน
ท่านแอบลืมตาดูนาฬิกาหลายครั้งในช่วงสุดท้ายนี้
ท่านไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เวลามันช่างผ่านไปช้าแสนช้า อาจถึงเวลาต้องเปลี่ยนแบตเตอรี่นาฬิกา
อาจจะเป็นไปได้ว่า นาฬิกาจะหยุดเดินเมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาอีกห้านาทีจะถึงเวลาสิ้นสุดการปฏิบัติธรรม
ช่วงเวลาห้าสิบนาทีสุดท้ายราวกับเป็นช่วงห้าสิบนาทีชั่วนิรันดร์ แต่ความเป็นนิรันดรนั้นย่อมถึงจุดจบลงสักวัน
แล้วมันก็จบลง เสียงฆ้องยุติการปฏิบัติธรรมช่างไพเราะเหลือเกิน

กระแสคลื่นแห่งความยินดีแล่นพล่านทั่วร่างกายท่าน ขับเคลื่อนเจ้าความเจ็บปวดให้หายวับเข้าหลังฉากไปเลย
ท่านทำสำเร็จ ท่านจะต้องฉลองให้ตัวเองแล้วล่ะ เอาอ่างอาบน้ำมาเลย!

ท่านอาจารย์ตีฆ้องอีกครั้งเรียกความสนใจของทุกคน ท่านมีเรื่องจะประกาศ
ท่านพูดว่า “ครั้งนี้เป็นการปฏิบัติธรรมที่ยอดเยี่ยมมาก พระหลายๆ องค์ก้าวหน้ามาก
และในระหว่างการสอบอารมณ์ หลายๆ ท่านได้เสนอขอให้ขยายเวลาปฏิบัติธรรมต่อไปอีกสองอาทิตย์
ผมคิดว่ามันเป็นความคิดที่วิเศษมาก ฉะนั้นการปฏิบัติธรรมจะดำเนินต่อไป เชิญนั่งต่อเลย”

พระทุกๆ องค์พับขาของท่านอีกครั้ง และนั่งสมาธินิ่งเพื่อการเริ่มต้นต่ออีกสองอาทิตย์
พระฝรั่งท่านเล่าว่า ท่านไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดในร่างกายของท่านอีกต่อไป
ท่านกำลังพยายามจะคิดให้ออกว่า พระทุเรศองค์ไหนเป็นผู้เสนอให้ต่อเวลา
และคิดว่าเมื่อท่านรู้ว่าเป็นใคร ท่านจะไปทำอะไรพวกท่านเหล่านั้นดี!
ท่านวางแผนร้ายๆ ที่ไม่เหมาะกับสมณะ เตรียมจะจัดการบรรดาพระที่ไม่คิดถึงจิตใจผู้อื่น
ความโกรธของท่านกลบความเจ็บปวดเสียจมมิด ท่านลุแก่โทสะ ท่านโหดเหี้ยม
ท่านไม่เคยรู้สึกโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย
และแล้วเสียงฆ้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันเป็นเวลาสิบห้านาทีที่ผ่านไปเร็วที่สุดในชีวิตของท่านทีเดียว

ท่านอาจารย์พูดว่า “การปฏิบัติธรรมเสร็จสิ้นลงแล้ว
มีน้ำปานะเตรียมไว้ให้ท่านที่โรงฉัน เชิญตามสบาย เชิญท่านพูดกันได้แล้ว”

พระฝรั่งเบลอไปเลยด้วยความสับสน “ผมคิดว่าเราจะต้องภาวนาต่อไปอีกสองอาทิตย์ แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่?”
พระผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่พูดภาษาอังกฤษได้เห็นพระฝรั่งงง จึงเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม
ท่านบอกพระฝรั่งว่า “อย่ากังวลไปเลย ท่านอาจารย์ทำเช่นนี้ทุกปีแหละ!”

จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:48:28

ความคิดเห็นที่ 13

ปัญหาของความโกรธอยู่ที่ว่า พวกเรามักพอใจที่จะโกรธ
มันมีความเพลิดเพลินยินดีที่น่าหลงติดและมีอำนาจเกี่ยวข้องกับการแสดงอาการโกรธ
แล้วเราก็ไม่อยากจะละสิ่งที่เราชอบนั้น อย่างไรก็ตามความโกรธก็มีโทษด้วยเช่นกัน
และผลที่ตามมาจะมีน้ำหนักมากกว่าความพอใจใดๆ
เพียงถ้าเราตระหนักถึงผลพวงของความโกรธ ระลึกได้ถึงผลต่อเนื่องจากความโกรธ
เมื่อนั้นแหละเราจะรู้สึกเต็มใจที่จะละความโกรธเสีย

ครั้งหนึ่งนานมาแล้วในอาณาจักรแห่งหนึ่ง มีปีศาจตนหนึ่งเดินเข้ามาในวังขณะที่พระราชาไม่อยู่
ปีศาจตนนี้น่าเกลียดมากแถมยังเหม็นอย่างร้ายกาจ
สิ่งที่มันสำรอกออกมาก็น่าขยะแขยงจนทหารยามและเจ้าหน้าที่ในวังทุกคนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว
นั่นทำให้ปีศาจเดินผ่านห้องต่างๆ ด้านนอกจนเข้าไปถึงท้องพระโรงชั้นในได้อย่างสบายๆ
แถมยังนั่งลงบนบัลลังก์ของพระราชาอีกด้วย ทหารยามและคนอื่นๆ พลันได้สติ เมื่อเห็นปีศาจบนบัลลังก์พระราชา

เขาตะโกนว่า “ออกไปจากที่นี่ซะ นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้านะ!
ถ้าเจ้าไม่ย้ายก้นของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ละก็ เราจะแล่เจ้าเป็นชิ้นๆ ด้วยดาบของเรา”

ด้วยคำพูดอย่างโกรธๆ ไม่กี่คำนี้ ตัวเจ้าปีศาจก็โตขึ้นอีกสองสามนิ้ว
หน้าตาก็น่าเกลียดขึ้น กลิ่นเหม็นๆ ก็รุนแรงขึ้น และคำพูดก็ลามกยิ่งขึ้น

ดาบถูกชักออกกวัดแกว่งไปมา กริชถูกดึงออกมา พร้อมกับเสียงข่มขู่ต่างๆ
ทุกๆ คำพูดที่ออกอาการโกรธ ทุกๆ การกระทำด้วยความโกรธ
แม้แต่ทุกๆ ความคิดโกรธ ตัวเจ้าปีศาจก็โตขึ้นทีละนิ้วๆ น่าเกลียดยิ่งขึ้น เหม็นยิ่งขึ้น และใช้ภาษาสกปรกยิ่งขึ้น

การเผชิญหน้ากันยังคงดำเนินต่อไปสักพักจนกระทั่งพระราชากลับมาถึงวัง
ท่านเห็นเจ้าปีศาจร่างยักษ์บนบัลลังก์ของท่าน ท่านไม่เคยเห็นอะไรน่าเกลียดสุดๆ อย่างนี้มาก่อนเลย
แม้แต่ในหนังภาพยนตร์ก็เถอะ กลิ่นเหม็นฉุนที่ออกมาจากกายเจ้าปีศาจนั้นแม้แต่หนอนก็อาจจะคลื่นไส้ได้
ภาษาที่ใช้ก็น่าเกลียดเสียยิ่งกว่าที่จะได้ยินได้ฟังจากบาร์เถื่อนๆ กลางเมืองที่เต็มไปด้วยคนเมาในคืนวันเสาร์

พระราชาทรงใช้สติปัญญา ก็ด้วยเหตุนี้แหละท่านจึงเป็นถึงพระราชา
ท่านทรงทราบว่าท่านจะจัดการอย่างไร

ท่านกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ยินดีต้อนรับท่าน ยินดีต้อนรับสู่วังของข้าพเจ้า
มีผู้ใดนำเครื่องดื่มและอาหารมาให้ท่านหรือยัง?”

ด้วยกิริยาท่าทางที่สุภาพเช่นนี้ ตัวของเจ้าปีศาจก็หดเล็กลงสักสองสามนิ้ว
หน้าเกลียดน้อยลง เหม็นน้อยลง และน่ารังเกียจน้อยลง

เจ้าหน้าที่ประจำวังเข้าใจอย่างรวดเร็ว คนหนึ่งถามปีศาจว่าอยากดื่มชาสักถ้วยไหม
“เรามีชาดาร์จีลิง อิงลิชเบรกฟาสต์ หรือเอิร์ลเกรย์ หรือท่านจะชอบชาเป็ปเปอร์มินท์ที่แสนอร่อยและมีผลดีต่อสุขภาพ”
อีกคนโทรศํพท์สั่งพิซซ่าขนาดครอบครัวซึ่งเหมาะสำหรับปีศาจร่างยักษ์เช่นนี้
ขณะที่อีกคนนวดเกล็ดที่คอของมัน เจ้าปีศาจคิดในใจว่า “อืม! สบายจัง”

ทุกๆ คำพูดที่สุภาพ การกระทำที่เอื้อเฟื้อ ตลอดจนความคิดที่ดี ตัวเจ้าปีศาจก็ค่อยๆ หดลงๆ
น่าเกลียดน้อยลง เหม็นน้อยลง และน่ารังเกียจน้อยลง ก่อนที่เด็กส่งพิซซ่าจะมาถึง
ร่างของเจ้าปีศาจก็หดลงจนมีขนาดเท่ากับตอนที่มันนั่งลงบนบัลลังก์ในครั้งแรก
แต่เขาก็ยังไม่หยุดที่จะทำดีต่อมัน ในไม่ช้าเจ้าปีศาจก็เล็กลงๆ จนเกือบจะมองไม่เห็นอยู่แล้ว
และหลังจากการแสดงน้ำใจอีกเพียงครั้งเดียว เจ้าปีศาจก็หายวับไปเลย

เราเรียกเจ้าสัตว์ประหลาดนี่ว่า ‘ปีศาจกินความโกรธ’

บางเวลาคู่ชีวิตของเราอาจจะเป็น ‘ปีศาจกินความโกรธ’ ได้
ถ้าเราโกรธเขา เขาก็จะเลวลง น่าเกลียดขึ้น เหม็นขึ้น พูดจาน่ารำคาญยิ่งขึ้น
ปัญหาจะบานปลายขึ้น ทุกครั้งที่เราโกรธเขา แม้แต่คิดโกรธในใจก็เถอะ
บางทีตอนนี้เราจะได้เห็นความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเรา และรู้เสียทีว่าเราจะทำอะไรต่อไป

ความเจ็บปวดเป็น ‘ปีศาจกินความโกรธ’ ตัวหนึ่ง เมื่อเราคิดโกรธ
‘เจ้าความเจ็บปวด ! จงไปให้พ้น ! ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า ! ’ มันกลับจะรุนแรงขึ้น
และเลวร้ายลงในหลายๆ ด้าน มันยากนักที่จะใจดีต่อสิ่งที่ทั้งน่าเกลียดและน่ารังเกียจเช่นเจ้าความเจ็บปวดนี้
แต่หลายๆ ครั้งในชีวิตที่เราไม่มีทางเลือกอื่นใด
อย่างเรื่องปวดฟันของอาตมา เมื่อเราสามารถทำใจยอมรับความเจ็บปวดอย่างจริงใจ
มันกลับจะเจ็บน้อยลง ก่อปัญหาน้อยลง และบางครั้งก็หายวับไปเลย

มะเร็งบางชนิดก็เป็น ‘ปีศาจกินความโกรธ’ เป็นตัวร้ายที่ทั้งน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ในตัวเรา บน ‘ บัลลังก์’ ของเรา
มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่เราอยากจะสั่งมันว่า “เจ้าจงออกไปให้พ้น ! ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า !”
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างล้มเหลวแล้วหรืออาจจะก่อนหน้านั้นก็ได้ เราอาจจะบอกมันว่า “ยินดีต้อนรับ”
มะเร็งบางตัวได้รับการบำรุงเลี้ยงดูจากความเครียด ดังนั้นเราจึงเรียกมันว่า ‘ปีศาจกินความโกรธ’
มะเร็งพวกนั้นตอบสนองเป็นอย่างดีต่อ ‘พระราชาเจ้าของวัง’ ที่จะกล่าวกับมันอย่างกล้าหาญว่า
“เจ้ามะเร็งเอ๋ย! ประตูใจของฉันเปิดรับเจ้าอย่างเต็มที่ ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรฉันก็ตาม เจ้าจงเข้ามาเถอะ!”

จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:50:40